ΟΜΗΡΟΣ: Ὀδύσσεια (4.767-4.847)

Ὣς εἰποῦσ᾽ ὀλόλυξε, θεὰ δέ οἱ ἔκλυεν ἀρῆς.

μνηστῆρες δ᾽ ὁμάδησαν ἀνὰ μέγαρα σκιόεντα·
ὧδε δέ τις εἴπεσκε νέων ὑπερηνορεόντων·
770 «Ἦ μάλα δὴ γάμον ἄμμι πολυμνήστη βασίλεια
ἀρτύει, οὐδέ τι οἶδεν, ὅ οἱ φόνος υἷϊ τέτυκται.»
Ὣς ἄρα τις εἴπεσκε, τὰ δ᾽ οὐκ ἴσαν ὡς ἐτέτυκτο.
τοῖσιν δ᾽ Ἀντίνοος ἀγορήσατο καὶ μετέειπε·
«Δαιμόνιοι, μύθους μὲν ὑπερφιάλους ἀλέασθε
775 πάντες ὁμῶς, μή πού τις ἀπαγγείλῃσι καὶ εἴσω.
ἀλλ᾽ ἄγε σιγῇ τοῖον ἀναστάντες τελέωμεν
μῦθον, ὃ δὴ καὶ πᾶσιν ἐνὶ φρεσὶν ἤραρεν ἡμῖν.»
Ὣς εἰπὼν ἐκρίνατ᾽ ἐείκοσι φῶτας ἀρίστους,
βὰν δ᾽ ἰέναι ἐπὶ νῆα θοὴν καὶ θῖνα θαλάσσης.
780 νῆα μὲν οὖν πάμπρωτον ἁλὸς βένθοσδε ἔρυσσαν,
ἐν δ᾽ ἱστόν τε τίθεντο καὶ ἱστία νηῒ μελαίνῃ,
ἠρτύναντο δ᾽ ἐρετμὰ τροποῖς ἐν δερματίνοισι
πάντα κατὰ μοῖραν· ἀνά θ᾽ ἱστία λευκὰ πέτασσαν·
τεύχεα δέ σφιν ἔνεικαν ὑπέρθυμοι θεράποντες.
785 ὑψοῦ δ᾽ ἐν νοτίῳ τήν γ᾽ ὅρμισαν, ἐκ δ᾽ ἔβαν αὐτοί·
ἔνθα δὲ δόρπον ἕλοντο, μένον δ᾽ ἐπὶ ἕσπερον ἐλθεῖν.
Ἡ δ᾽ ὑπερωΐῳ αὖθι περίφρων Πηνελόπεια
κεῖτ᾽ ἄρ᾽ ἄσιτος, ἄπαστος ἐδητύος ἠδὲ ποτῆτος,
ὁρμαίνουσ᾽ ἤ οἱ θάνατον φύγοι υἱὸς ἀμύμων,
790 ἦ ὅ γ᾽ ὑπὸ μνηστῆρσιν ὑπερφιάλοισι δαμείη.
ὅσσα δὲ μερμήριξε λέων ἀνδρῶν ἐν ὁμίλῳ
δείσας, ὁππότε μιν δόλιον περὶ κύκλον ἄγωσι,
τόσσα μιν ὁρμαίνουσαν ἐπήλυθε νήδυμος ὕπνος·
εὗδε δ᾽ ἀνακλινθεῖσα, λύθεν δέ οἱ ἅψεα πάντα.
795 Ἔνθ᾽ αὖτ᾽ ἄλλ᾽ ἐνόησε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη·
εἴδωλον ποίησε, δέμας δ᾽ ἤϊκτο γυναικί,
Ἰφθίμῃ, κούρῃ μεγαλήτορος Ἰκαρίοιο,
τὴν Εὔμηλος ὄπυιε, Φερῇς ἔνι οἰκία ναίων.
πέμπε δέ μιν πρὸς δώματ᾽ Ὀδυσσῆος θείοιο,
800 ἧος Πηνελόπειαν ὀδυρομένην, γοόωσαν,
παύσειε κλαυθμοῖο γόοιό τε δακρυόεντος.
ἐς θάλαμον δ᾽ εἰσῆλθε παρὰ κληῗδος ἱμάντα,
στῆ δ᾽ ἄρ᾽ ὑπὲρ κεφαλῆς, καί μιν πρὸς μῦθον ἔειπεν·
«Εὕδεις, Πηνελόπεια, φίλον τετιημένη ἦτορ;
805 οὐ μέν σ᾽ οὐδὲ ἐῶσι θεοὶ ῥεῖα ζώοντες
κλαίειν οὐδ᾽ ἀκάχησθαι, ἐπεί ῥ᾽ ἔτι νόστιμός ἐστι
σὸς πάϊς· οὐ μὲν γάρ τι θεοῖς ἀλιτήμενός ἐστι.»
Τὴν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα περίφρων Πηνελόπεια,
ἡδὺ μάλα κνώσσουσ᾽ ἐν ὀνειρείῃσι πύλῃσιν·
810 «Τίπτε, κασιγνήτη, δεῦρ᾽ ἤλυθες; οὔ τι πάρος γε
πωλέαι, ἐπεὶ μάλα πολλὸν ἀπόπροθι δώματα ναίεις·
καί με κέλεαι παύσασθαι ὀϊζύος ἠδ᾽ ὀδυνάων
πολλέων, αἵ μ᾽ ἐρέθουσι κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν,
ἣ πρὶν μὲν πόσιν ἐσθλὸν ἀπώλεσα θυμολέοντα,
815 παντοίῃς ἀρετῇσι κεκασμένον ἐν Δαναοῖσιν,
ἐσθλόν, τοῦ κλέος εὐρὺ καθ᾽ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργος.
νῦν αὖ παῖς ἀγαπητὸς ἔβη κοίλης ἐπὶ νηός,
νήπιος, οὔτε πόνων εὖ εἰδὼς οὔτ᾽ ἀγοράων.
τοῦ δὴ ἐγὼ καὶ μᾶλλον ὀδύρομαι ἤ περ ἐκείνου.
820 τοῦ δ᾽ ἀμφιτρομέω καὶ δείδια μή τι πάθῃσιν,
ἢ ὅ γε τῶν ἐνὶ δήμῳ, ἵν᾽ οἴχεται, ἢ ἐνὶ πόντῳ·
δυσμενέες γὰρ πολλοὶ ἐπ᾽ αὐτῷ μηχανόωνται,
ἱέμενοι κτεῖναι, πρὶν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι.»
Τὴν δ᾽ ἀπαμειβόμενον προσέφη εἴδωλον ἀμαυρόν·
825 «θάρσει, μηδέ τι πάγχυ μετὰ φρεσὶ δείδιθι λίην·
τοίη γάρ οἱ πομπὸς ἅμ᾽ ἔρχεται, ἥν τε καὶ ἄλλοι
ἀνέρες ἠρήσαντο παρεστάμεναι, δύναται γάρ,
Παλλὰς Ἀθηναίη· σὲ δ᾽ ὀδυρομένην ἐλεαίρει·
ἣ νῦν με προέηκε τεῒν τάδε μυθήσασθαι.»
830 Τὴν δ᾽ αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·
«εἰ μὲν δὴ θεός ἐσσι, θεοῖό τε ἔκλυες αὐδῆς,
εἰ δ᾽ ἄγε μοι καὶ κεῖνον ὀϊζυρὸν κατάλεξον,
ἤ που ἔτι ζώει καὶ ὁρᾷ φάος ἠελίοιο,
ἦ ἤδη τέθνηκε καὶ εἰν Ἀΐδαο δόμοισι.»
835 Τὴν δ᾽ ἀπαμειβόμενον προσέφη εἴδωλον ἀμαυρόν·
«οὐ μέν τοι κεῖνόν γε διηνεκέως ἀγορεύσω,
ζώει ὅ γ᾽ ἦ τέθνηκε· κακὸν δ᾽ ἀνεμώλια βάζειν.»
Ὣς εἰπὸν σταθμοῖο παρὰ κληῗδα λιάσθη
ἐς πνοιὰς ἀνέμων· ἡ δ᾽ ἐξ ὕπνου ἀνόρουσε
840 κούρη Ἰκαρίοιο· φίλον δέ οἱ ἦτορ ἰάνθη,
ὥς οἱ ἐναργὲς ὄνειρον ἐπέσσυτο νυκτὸς ἀμολγῷ.
Μνηστῆρες δ᾽ ἀναβάντες ἐπέπλεον ὑγρὰ κέλευθα,
Τηλεμάχῳ φόνον αἰπὺν ἐνὶ φρεσὶν ὁρμαίνοντες.
ἔστι δέ τις νῆσος μέσσῃ ἁλὶ πετρήεσσα,
845 μεσσηγὺς Ἰθάκης τε Σάμοιό τε παιπαλοέσσης,
Ἀστερίς, οὐ μεγάλη· λιμένες δ᾽ ἔνι ναύλοχοι αὐτῇ
ἀμφίδυμοι· τῇ τόν γε μένον λοχόωντες Ἀχαιοί.

***

Τέλειωσε την ευχή της ολολύζοντας, και την επάκουσε η θεά.
Στο μεταξύ οι μνηστήρες θορυβούσαν στον ίσκιο της μεγάλης αίθουσας,
και κάποιος νιούτσικος ανάμεσα στους ξιπασμένους
πετάχτηκε να πει:
770 «Μάλλον μας ετοιμάζει γάμο η πολυπόθητη βασίλισσα,
αλλά δεν ξέρει τον στημένο φόνο που απειλεί τον γιο της.»
Έτσι μιλούσαν κάποιοι μεταξύ τους, γιατί δεν ήξεραν τι μεσολάβησε.
Τότε ο Αντίνοος πήρε τον λόγο και τους είπε:
«Άμυαλοι, παρατήστε πια τα φουσκωμένα λόγια, φτάνει!
Μήπως τα μαρτυρήσει κάποιος παραμέσα.
Τώρα καιρός να σηκωθούμε κι αμίλητοι να κάνουμε τον λόγο
πράξη, όπως τον συμφωνήσαμε και ταίριαξε στον νου μας.»
Είπε, κι αμέσως είκοσι άντρες ξεχωρίζει, τους καλύτερους,
κι όλοι τους για το γρήγορο καράβι ξεκινούσαν, κατέβαιναν
στο περιγιάλι της θαλάσσης.
780 Εκεί τραβήξαν πρώτα στα άβαθα νερά το πλοίο,
στήσαν στο μελανό καράβι ξάρτια και κατάρτι,
πέρασαν στους δερμάτινους σκαρμούς όλα τους τα κουπιά
με τάξη, κι άνοιξαν τα λευκά πανιά —
απόκοτοι κι οι παραγιοί τούς έφεραν τον οπλισμό τους.
Αγκυροβόλησαν τότε ψηλότερα μες στο λιμάνι, πήδηξαν έξω,
πήραν το βραδινό τους φαγητό, και πια περίμεναν
να πέσει το σκοτάδι.
Την ώρα εκείνη στο υπερώο η Πηνελόπη η φρόνιμη
πλάγιαζε νηστική — μπουκιά ψωμί, νερό σταγόνα,
με μια μονάχα σκέψη· αν απ᾽ τον θάνατο θα γλίτωνε
ο ακριβός της γιος ή θύμα θα ᾽πεφτε στα χέρια
790 των αλαζονικών μνηστήρων.
Πόσο απορεί ένα λιοντάρι παγιδευμένο σε παγάνα,
φοβισμένο που γύρω του στενεύει ο κύκλος των αντρών,
τόσο κι εκείνη την τυραννούσε η σκέψη της.
Ωσότου ύπνος γλυκός τη συνεπήρε, κι έγειρε πια
να κοιμηθεί, λύθηκαν όλα της τα μέλη.
Τότε η θεά Αθηνά, τα μάτια λάμποντας, στοχάστηκε άλλα·
έπλασε ίσκιο, να μοιάζει με είδωλο γυναίκας,
της Ιφθίμης, κόρης του μεγαλόψυχου Ικαρίου —
την είχε ταίρι του ο Εύμηλος και ζούσαν στις Φερές.
Αυτόν τον ίσκιο στο παλάτι στέλνει του θεϊκού Οδυσσέα,
800 τον θρήνο να μερώσει της Πηνελόπης, που οδυρόταν
και βογγούσε, να σταματήσει το γοερό δάκρυ της.
Και γλίστρησε μέσα στην κάμαρη απ᾽ το λουρί της κλειδωνιάς,
στάθηκε πάνω απ᾽ το κεφάλι της και της μιλούσε:
«Κοιμάσαι, Πηνελόπη λυπημένη, με βαριά καρδιά,
αλλά οι θεοί, που ζούνε πάντα ευτυχισμένοι, δεν θα σ᾽ αφήσουν
να πονάς και να θρηνείς· ο γιος σου θα γυρίσει σώος,
αφού σε τίποτε δεν έφταιξε με τους θεούς.»
Τότε κι η Πηνελόπη η φρόνιμη της αποκρίνεται
μέσα απ᾽ τον ύπνο της γλυκά, στις πύλες των ονείρων:
810 «Ποιος λόγος, αδελφή μου, σε φέρνει εδώ; Πρωτύτερα
δεν σύχναζες στα μέρη μας, γιατί είναι απόμακρο πολύ
το σπιτικό σου. Και τώρα με καλείς να σταματήσω
την οδύνη μου και τη βαριά μου πίκρα,
που την καρδιά μου και τον νου κακοφορμίζουν.
Εμένα, που έχασα πολύτιμο άντρα, λιονταριού καρδιά,
μ᾽ όλες τις αρετές του κόσμου στολισμένον, στους Δαναούς
περίφημο, με τη μεγάλη δόξα του απλωμένη
και μέσα στο Άργος και πέρα στην Ελλάδα.
Και τώρα πάλι ο ακριβός μου γιος σε βαθουλό καράβι ανέβηκε —
αστόχαστο παιδί, στους κόπους και στους λόγους άπειρο.
Γι᾽ αυτόν θρηνώ κι οδύρομαι, κι από τον άλλο περισσότερο·
820 τρέμει το φυλλοκάρδι μου, φοβάμαι μη μου πάθει κάτι
ή πέρα εκεί στον ξένο τόπο που ταξίδεψε ή στα πελάγη.
Είναι πολλοί οι εχθροί που το κακό του μηχανεύονται,
θέλουν να τον σκοτώσουν, προτού πατήσει
της πατρίδας του το χώμα.»
Της αποκρίθηκε μιλώντας πάλι ο ανάερος ίσκιος:
«Θάρρος, και μην τρομάζεις μέσα σου πολύ·
γιατί έχει εκείνος συνοδό στο πλάι του, τέτοια θεά
που κι άλλοι θα ᾽καναν ευχή να τους παρασταθεί·
την Αθηνά Παλλάδα, με την τόση δύναμή της,
που σε σπλαχνίστηκε κι εσένα κι έστειλε εμένα
να σου πω λόγια παρήγορα.»
830 Ανταποκρίθηκε κι η Πηνελόπη με τη φρόνησή της:
«Θεός αν είσαι ή κι αν άκουσες φωνή θεού,
έλα λοιπόν και μίλα και για κείνον τον τρισάμοιρο,
αν κάπου ακόμη ζει, αν το φως του ήλιου βλέπει,
ή βρίσκεται κιόλας νεκρός στον δόμο του Άδη.»
Της αποκρίθηκε πάλι μιλώντας ο ανάερος ίσκιος:
«Όχι, για κείνον δεν θα πω πολλά, αν ζει
ή πέθανε — είναι κακό να λες λόγια του ανέμου.»
Έτσι μιλώντας, γλίστρησε στο πλάι της πόρτας απ᾽ τον σύρτη,
κι άφαντος έγινε με τις πνοές του ανέμου· ξύπνησε τότε
840 η Πηνελόπη από τον ύπνο της, του Ικαρίου η κόρη, κι ένιωσε
γλύκα στην καρδιά της με τούτο το όνειρο, που καθαρό
της φανερώθηκε στης νύχτας το βαθύ σκοτάδι.
Στο μεταξύ οι μνηστήρες στο καράβι ανέβηκαν, έπλεαν
τώρα στους υγρούς δρόμους της θάλασσας, μέσα τους
μελετώντας τον άθλιο φόνο του Τηλέμαχου.
Είναι ένα βραχονήσι εκεί καταμεσής της θάλασσας
(η Ιθάκη από τη μια μεριά, η Σάμη απόκρημνη απ᾽ την άλλη),
η Αστερίδα, όχι μεγάλη, μ᾽ αντικριστά λιμάνια δίδυμα,
για τα καράβια ασφαλισμένα — εκεί στήσαν καρτέρι
και περίμεναν οι Αχαιοί.

Τελικά εμείς καταστρέφουμε τον έρωτα κι όχι εκείνος εμάς

Ψάξε από δώ, κοίτα από ‘κει, μάταιος κόπος. Δε βρίσκουμε πουθενά τον έρωτα και το παιχνίδι μας θυμίζει πια κρυφτό, κι έτσι οι περισσότεροι βρισκόμαστε με μια κακοφοριασμένη όψη ενώ αμφισβητούμε την ύπαρξή του και καταλήγουμε να λέμε «πάει ο έρωτας, χάθηκε στις μέρες μας».

Δεν μπορείς, παιδί μου να ερωτευτείς, δε γίνεται σου λέω. Αυτό ήταν, ο καθένας μόνος του στο εξής, να περνάμε καλά έχει σημασία. Φάγαμε τα καλύτερά μας χρόνια ψάχνοντάς τον, και τι καταλάβαμε; Απογοήτευση στην απογοήτευση.

Ένα ψέμα ο έρωτας, κάτι ανοησίες ποιητών και τραγουδιστάδων για να πουλάνε βιβλία και δίσκους ή cds -ή ό,τι άλλο πουλάνε στις μέρες μας όλοι αυτοί. Πάει λοιπόν, βγήκε το συμπέρασμα και έτσι κινήσαμε οι περισσότεροι να βρίσκουμε ταίρια με την ώρα. Πάλι καλά που δεν έχουμε επινοήσει το ερωτικό ταξίμετρο, να ξεκινάμε μια σχέση και να πατάμε το κουμπί της ταρίφας -να δείτε που αν είχαμε λίγο περισσότερο θράσος θα το βγάζαμε σε εφαρμογή.

Μαζί με αυτή τη μανία για μαζική κατανάλωση που μας έχει πιάσει, επινοούμε και μαζικής παραγωγής δικαιολογίες. Και σ’ αυτές φυσικά είμαστε άπιαστοι: «Δεν είμαι εγώ για σοβαρά πράγματα», «έχω περάσει δύσκολα με τις προηγούμενες σχέσεις μου», «θέλω την ελευθερία μου, δεν μπορώ την καταπίεση», «εμπιστεύτηκα και πληγώθηκα, να ξέρεις δεν μπορώ να το ξαναζήσω», (και από ένα σαμπουάν μπορεί να μην είσαι ευχαριστημένος αλλά δεν έκοψες το λούσιμο έτσι;) και το κυριότερο «δεν είμαι εγώ για σχέσεις και έρωτες» (ενώ όλοι οι υπόλοιποι γεννηθήκαμε με καρδούλες στο στομάχι και καρδιά σφυρηλατημένη από το σφυρί του Thor).

Ας δούμε όμως και τις αντιδράσεις μας όταν ακούμε τα παραπάνω για να νιώσουμε λίγο το χάος που δημιουργείται με τέτοιες συζητήσεις. Ξεκινάμε με το «Σχέση; Με τίποτα καλέ, μακριά, πού να μπλέκουμε τώρα;», «Όπου βγει» «Χαλαρά να το πάμε, ναι». Κι όλα αυτά μέχρι να εμφανιστεί και ο προσωποποιημένος εγωισμός και να δηλώσουμε στους φίλους «Εγώ θα το αλλάξω αυτό, θα δείτε» (όχι, γιατί θέλουμε να αισθανθούμε ή να κάνουμε τον άλλον να αισθανθεί αλλά γιατί πρέπει να αποδείξουμε πως μπορούμε να καταφέρουμε κάτι διαφορετικό από τους άλλους)

Το νιώθεις το χάος, έτσι; Με συνοπτικές διαδικασίες, λοιπόν, τον τελειώσαμε τον έρωτα. Τον μετατρέψαμε σε κρεβάτι καλής ή κακής ποιότητας, -δεν έχει τόση σημασία- και για τους πιο συναισθηματικούς ακόμα, του δώσαμε και το ονοματάκι «μωρό», χωρίς το μου -δεν κάνουν οι οικειότητες και κτητικότητες, πνιγόμαστε. Λίγο πιο ξεκάθαρα, καταφέραμε να σκοτώσουμε τον έρωτα, το πάθος και τέλος την αγάπη, δηλαδή, τη δική μας συναισθηματική πλευρά και να υιοθετήσουμε ρόλους για να περνάει η ώρα και να μένουμε όλο πιο κενοί κι ανασφαλείς. Και οι βασικές αιτίες για όλα αυτά, είναι ο εγωισμός, ο φόβος, με επιπρόσθετο στοιχείο την έλλειψη συνείδησης. Οπότε αποφεύγουμε, κρίνουμε, απορρίπτουμε χωρίς ούτε μια στιγμή να έχουμε κάνει μια στροφή προς τα μέσα για να δούμε ποιοι είμαστε, τι κάνουμε σωστά ή τι λάθος να διορθώσουμε. Δεν μπαίνουμε καν στη διαδικασία να δούμε ποιοι είμαστε.

Ο έρωτας δεν κρύφτηκε σε κάποια μακρινή σπηλιά στη μέση του πουθενά, εμείς κρύψαμε τους εαυτούς μας από τα συναισθήματα και το μοίρασμα, οπότε εμείς αυτόματα σβήσαμε όποια θέση είχε η καψούρα στη ζωή μας. Αφεθήκαμε σε μια άνευρη κατάσταση που μάς βολεύει κι απλά επινοούμε μύθους και θρύλους για τον έρωτα στα παλαιότερα χρόνια.

Ο έρωτας είμαστε εμείς και τα συναισθήματά μάς μαζί με τις σκέψεις μας, ο έρωτας είμαστε εμείς όταν σταματάμε να φοβόμαστε και βάζουμε επιτέλους το «μου» δίπλα στο μωρό και γίνεται « μωρό μου». Είμαστε εμείς, όταν θα νοιαστούμε για τα προβλήματα (οικογενειακά, επαγγελματικά, ψυχολογικά) του άλλου και θα τα συζητήσουμε. Είμαστε εμείς όταν δε θα φοβηθούμε να κάτσουμε στα δύσκολα και να ξεπεράσουμε τα προβλήματα. Είμαστε εμείς όταν θα ξυπνήσουμε το πρωί και θα φιλήσουμε πρώτα τον άλλο, πριν φιλήσουμε τον εαυτό μας κι όταν θα καληνυχτίσουμε τον άλλο, αφού βάλουμε τον εγωισμό μας για ύπνο. Είμαστε εμείς όταν θα πούμε σ’ αγαπώ και ας είναι αρχή, μέση, τέλος.

Φτάσε εκεί που πιστεύεις ότι δεν μπορείς

Πόσες φορές στη ζωή μας έχουμε βρεθεί στην κατάσταση να επιθυμούμε κάτι πολύ, αλλά να αναρωτιόμαστε αν μπορούμε να τα καταφέρουμε; Και αυτοί οι ενδοιασμοί που μας τριγυρίζουν είναι που δε μας αφήνουν συνήθως να κάνουμε το επόμενο βήμα, ή ακόμα πιο συγκεκριμένα αυτό το πρώτο βήμα, γιατί αν γίνει αυτό συνήθως ακολουθούν και τα υπόλοιπα. Μιλάμε βέβαια για αυτά που ποθήσαμε πολύ, γιατί σε κάθε αντίθετη περίπτωση όλα χρησιμοποιούνται σαν προφάσεις.

Η ζωή λοιπόν, μοιάζει απόλυτα με μια ανάβαση σε ένα βουνό. Οι μεγάλες επιθυμίες και τα όνειρά σου είναι εκεί στην κορυφή. Στέκονται στο πιο ψηλό σημείο, αγέρωχα και σε καλούν να τα φτάσεις. Τα κοιτάς, αλλά ο δρόμος σου φαίνεται μακρύς και δύσκολος, τόσο μακρύς που αμφιβάλλεις αν αξίζει να προσπαθήσεις. Και ο Οδυσσέας ήξερε ότι ο δρόμος για την Ιθάκη του ήταν δύσκολος και ίσως ακατόρθωτος, αλλά δε σταμάτησε ποτέ για τον πολυπόθητο νόστο του, γιατί δεν ξέχασε λεπτό τον στόχο του.

Μη δειλιάζεις και μη συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από αυτά που πιστεύεις ότι σου αξίζουν και θα σου φέρουν την προσωπική γαλήνη και ευτυχία. Πάλεψε για αυτά και φτάσε εκεί που πιστεύεις ότι δεν μπορείς. Αυτό είναι που θα σου κάνει τη νίκη ακόμα μεγαλύτερη. Μην κοιτάς κατευθείαν ολόκληρο το βουνό, αποφάσισε να το ανέβεις και απόλαυσε τη διαδρομή. Η ανάβαση πάντα είναι δύσκολη, θα έρθουν στιγμές που θα θελήσεις να τα παρατήσεις, αλλά τότε είναι που πρέπει να έχεις στον μυαλό σου τον στόχο και σφίγγοντας τα δόντια να συνεχίσεις να προχωράς, ξεπερνώντας ακόμα και τα όρια του εαυτού σου. Η απογοήτευση θα προσπαθήσει να σε καταβάλει και να σε αποπροσανατολίσει, αλλά εσύ σφίξε τα δόντια, στύλωσε τα πόδια, πάρε βαθιά ανάσα και διώξ’ την μακριά.

Να ξέρεις ότι θα βρεθούν και οροπέδια σε αυτή τη δύσκολη διαδρομή , τα οποία θα σε βοηθήσουν να ανακτήσεις τις δυνάμεις σου και να καταφέρεις να προχωρήσεις ακόμα πιο ψηλά. Εκείνη τη στιγμή μη διστάσεις να κοιτάξεις αρχικά γύρω σου και να θαυμάσεις τη θέα, απολαμβάνοντας το πού έχεις καταφέρει να φτάσεις και στη συνέχεια ρίξε μια ματιά και προς τα κάτω για να δεις τα πόσα μπόρεσες να αφήσεις πίσω σου, αλλά στο τέλος, η τελευταία ματιά θα είναι πάντα ψηλά, στον τελικό στόχο. Στην πορεία σου μην υποτιμήσεις τα καταφύγια που θα συναντήσεις. Πάντα θα υπάρχουν κάποια, όχι πολλά, αλλά τόσο πολύτιμα. Είναι εκεί για να σου ζεστάνουν την ψυχή σε στιγμές που νιώθεις ότι θα εγκαταλείψεις. Είναι εκεί για να θεραπεύσουν πληγές που μπορεί να δημιουργήθηκαν, αλλά και να σε τονώσουν για τη συνέχεια. Είναι οι άνθρωποι που συναντάμε που πραγματικά μπορεί να μην είναι πολλοί, αλλά θα είναι θαυματουργοί και σημεία ορόσημα για τη ζωή μας.

Έτσι, λοιπόν, πριν ξεκινήσεις αυτό το μακρύ, αλλά τόσο σημαντικό ταξίδι, προσπάθησε να προετοιμαστείς κατάλληλα, σωματικά και ψυχικά. Πάρε τα καλύτερα εφόδια που θα σε βοηθήσουν να ανταπεξέλθεις σε κάθε συνθήκη και άφησε πίσω οτιδήποτε μπορεί να σε βαρύνει και να σε δυσκολέψει. Πάρε το σακίδιο στην πλάτη και γέμισέ το όνειρα, επιθυμίες, εμπειρίες και στιγμές. Ακόμα και αν έρθουν αποτυχίες να μην τα παρατάς. Είναι εκεί για να μας κάνουν ακόμα σημαντικότερο τον στόχο μας. Σίγουρα η κορυφή που θα κατακτήσεις δε χρειάζεται να είναι μία. Όταν μπορέσεις και φτάσεις στην πρώτη και δεις τη θέα από ψηλά, εκείνη ακριβώς τη στιγμή θα γεμίσουν τα πνευμόνια με αυτοπεποίθηση που θα θέσεις την επόμενη κορυφή που θα θελήσεις να πατήσεις.

Άλλωστε τα βουνά που σκαρφαλώνουμε στη ζωή μας δεν είναι από πάγο και βράχο μόνο, είναι γεμάτα από επιθυμίες και όνειρα, είναι βουνά του μυαλού, του δικού μας μυαλού και μόνο εμείς έχουμε πρόσβαση σε αυτά.

Πότε η ονειροπόληση γίνεται δυσλειτουργική και πότε αποτελεί δεξιότητα

Ένα δημοφιλές κινηματογραφικό τέχνασμα δείχνει μια σκηνή να εκτυλίσσεται με σοκαριστικό ή απροσδόκητο τρόπο, απεικονίζοντας κάποιον που «ξεφεύγει από το χαρακτήρα του», λέγοντας κάτι που συνήθως δεν θα έλεγε ποτέ, ή ενεργώντας με τρόπο που κλονίζει τον «τέταρτο τοίχο». Καθώς εκτυλίσσεται η σκηνή, ο θεατής δυσπιστεί με την τόλμη του. Και τότε, το πλάνο γυρίζει πίσω, πριν από εκείνη τη στιγμή, αποκαλύπτοντας ότι αυτό που παρουσιάστηκε ήταν η φαντασίωση του χαρακτήρα, όχι αυτό που συνέβη.

Ο κινηματογράφος είναι μια προέκταση του νου, μια έκφραση της αλληλεπίδρασης μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, που δημιουργείται από τα βάθη της ψυχής και του ασυνείδητου του καλλιτέχνη. Τέτοιες σκηνές είναι συνηθισμένες επειδή είναι αντιπροσωπευτικές της ανθρώπινης τάσης για ονειροπόληση.

Η ονειροπόληση μπορεί να σημαίνει έλλειψη συγκέντρωσης ή διαφυγή από τις δυσκολίες της ζωής. Αλλά δεν είναι όλες οι ονειροπολήσεις κακές ή επιβλαβείς. Ορισμένοι ψυχολόγοι μάλιστα ενθαρρύνουν την ονειροπόληση, λόγω της δυνατότητάς της να αποτελεί πλούσια πηγή δημιουργικότητας και εφευρετικότητας. Μελέτες έχουν βρει ακόμη και ισχυρούς συσχετισμούς μεταξύ της ονειροπόλησης και της ευφυΐας. Το ερώτημα είναι, πότε η ονειροπόληση γίνεται πρόβλημα;

Όταν η ονειροπόληση είναι δεξιότητα

Η ονειροπόληση είναι η διαδικασία βύθισης σε νοητικές εικόνες με τρόπο που αποσυνδέει από το παρόν. Η εσωτερική ζωή που έρχεται στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια της εγρήγορσης αφαιρεί την προσοχή από το περιβάλλον μας. Οι ονειροπολήσεις μπορεί να περιλαμβάνουν χαρούμενες σκέψεις για έναν εραστή, αναστοχασμό για μια πρόσφατη σύγκρουση ή βίωση αυθόρμητων φαντασιώσεων που μας πιάνουν απροετοίμαστους. Δεν είναι όλες οι ονειροπολήσεις ίδιες και οι άνθρωποι τείνουν να χρησιμοποιούν διαφορετική γλώσσα για να περιγράψουν παρόμοιες διαδικασίες.

Υπάρχει μια κλίμακα βύθισης στις ονειροπολήσεις. Το πλήρες «space out» είναι μια μορφή αποστασιοποίησης, έχει επιζήμιο αντίκτυπο και συχνά έχει τις ρίζες της στο τραύμα. Βέβαια, η έρευνα που συνδέει την ονειροπόληση με τη νοημοσύνη διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι με υψηλότερη νοημοσύνη απαιτούν λιγότερη εγκεφαλική ισχύ για απλές εργασίες, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να αποδίδουν σε υψηλό επίπεδο, ενώ παράλληλα ασχολούνται με εσωτερικές διεργασίες.

Θα μπορούσατε να το φανταστείτε αυτό ως έναν έμπειρο οδηγό που είναι σε θέση να κάνει πολλαπλές εργασίες, επειδή η οδήγηση είναι ενστικτώδης, ενώ ένας μαθητευόμενος οδηγός θα δυσκολευτεί να κάνει μια συζήτηση ενώ εστιάζει στο δρόμο.

Πολλοί φιλόσοφοι, για παράδειγμα, επαινούν τη σοφία και τη διαύγεια της σκέψης που προέρχεται από το περπάτημα. Όπως είπε ο Φρίντριχ Νίτσε, «Όλες οι πραγματικά σπουδαίες σκέψεις συλλαμβάνονται περπατώντας». Δεν είναι ότι ο Νίτσε αποσυνδεόταν κατά τη διάρκεια των περιπάτων του, αλλά αντίθετα, εκτελούσε μια εύκολη δραστηριότητα που επέτρεπε στο μυαλό του, μαζί με το σώμα του, να «περιπλανηθεί».

Αυτό δεν είναι αποκλειστικότητα των φιλοσόφων που περπατούν στη φύση. Πολλοί μεγάλοι στοχαστές, από καλλιτέχνες, συγγραφείς έως και επιστήμονες, βιώνουν την αλληλεπικάλυψη ιδεών και εμπειριών. Η μυρωδιά μιας αγοράς τροφίμων μπορεί να μεταφέρει έναν συγγραφέα σε μια σκηνή για το νέο του μυθιστόρημα. Ένα μήλο που πέφτει από ένα δέντρο μπορεί να πυροδοτήσει μια ευρηματική στιγμή γύρω από τη φυσική. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η ονειροπόληση είναι απαραίτητη.
Η προσέγγιση του Καρλ Γιουνγκ στις ονειροπολήσεις

Ο Καρλ Γιουνγκ, αναμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους οραματιστές της ανθρωπότητας όσον αφορά το ασυνείδητο και τα όνειρα, είδε τις ονειροπολήσεις υπό ένα ιδιαίτερο πρίσμα. Γι’ αυτόν, τα όνειρα ημέρας παρουσιάζουν περιεχόμενα του ασυνείδητου κατά τη διάρκεια της εγρήγορσης. Ο Γιουνγκ δεν πίστευε στην τύχη (άλλωστε αυτός επινόησε τον όρο συγχρονικότητα), αλλά αντίθετα θεωρούσε ότι τα περιεχόμενα είχαν έναν σκοπό ή ένα μήνυμα σχετικά με μια βαθύτερη ψυχολογική διαδικασία. Κατά συνέπεια, όταν η ονειροπόληση γίνεται υπερβολική, σηματοδοτεί ότι υπάρχουν ασυνείδητες διεργασίες που αγνοούνται ή καταπιέζονται.

Η ονειροπόληση είναι μια προέκταση του ονείρου. Ο Γιουνγκ είδε τα όνειρα ως μορφές επικοινωνίας από το ασυνείδητο, όχι απλώς τυχαία συναρμολογημένες αναμνήσεις από την εμπειρία της ζωής, αλλά τη δική του μορφή νοημοσύνης, που σας καθοδηγεί στην ανάπτυξη και στην κίνηση προς την ολότητα. Συνήθως, αυτά τα μηνύματα παραμένουν εντός των ορίων του ύπνου, αλλά όταν τα μηνύματα αγνοούνται για αρκετό χρονικό διάστημα, διαχέονται στην ημέρα. Έβλεπε την υπερβολική ονειροπόληση ως ανάγκη για βαθύτερη εσωτερική εργασία λόγω απώλειας της εσωτερικής ισορροπίας και ρύθμισης, συχνά επειδή ένα μέρος του ψυχισμού έχει εκτοπιστεί στη σκιά.

Δυσλειτουργικές ονειροπολήσεις

Στην ψυχολογία αυτή η υπερβολή, η δυσπροσαρμοστική ονειροπόληση, συνεπάγεται υπερβολική εμβάθυνση και εμπλοκή σε πολύπλοκους φανταστικούς κόσμους, προκαλώντας δυσφορία και επηρεάζοντας τη λειτουργικότητα. Η ονειροπόληση του Νεύτωνα ή του Αϊνστάιν ή του Μότσαρτ δεν επηρεάζει τη λειτουργικότητα ούτε προκαλεί δυσφορία, αλλά οδηγεί σε βαθύτερη ολοκλήρωση και σύνδεση με τον σκοπό. Υπάρχουν βαθμοί απορρόφησης στη φαντασία. Η δυσπροσαρμοστική ονειροπόληση γίνεται ζήτημα όταν αφαιρεί την προσοχή από την πραγματικότητα σε τακτική βάση.

Η δυσπροσαρμοστική ονειροπόληση έχει συνδεθεί με ένα ευρύ φάσμα διαταραχών της ψυχικής υγείας, όπως η ψύχωση, η σχιζοφρένεια, η ΔΕΠΥ, η Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και διάφορες αποσυνδετικές διαταραχές, οι οποίες συχνά συνδέονται με παιδικά τραύματα και την επιθυμία να ξεφύγει κανείς από μια οδυνηρή εμπειρία στον φυσικό κόσμο.

Λόγω της σχέσης της με την προσοχή, πρόσφατη έρευνα προσπάθησε να βρει συσχετισμούς μεταξύ της δυσπροσαρμοστικής ονειροπόλησης και της διαταραχής ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ). Ανακάλυψαν ότι μόνο το 20% των συμμετεχόντων με ΔΕΠΥ πληρούσε τα κριτήρια για την κακή προσαρμογή στην ονειροπόληση, κάνοντας λόγο για την ανάγκη διάκρισης μεταξύ των δύο και για πρόσθετη έρευνα.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι όλοι ονειροπολούν, είναι υγιές. Ορισμένες μελέτες εκτιμούν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ονειροπολούν μεταξύ 20-50% του χρόνου. Ωστόσο, οι δυσπροσαρμοστικές ονειροπολήσεις επιχειρούν να εισέλθουν στη σφαίρα της αυταπάτης και της ψευδαίσθησης. Αυτό που κάνει την ονειροπόληση να διαφέρει από διαταραχές όπως η ψύχωση και η σχιζοφρένεια είναι ότι το άτομο κατανοεί το όριο μεταξύ του ονείρου και της πραγματικότητας.

Τα όνειρα εξυπηρετούν έναν σκοπό. Η απόρριψή τους ως άχρηστη φαντασίωση ενέχει τον κίνδυνο να κλείσει μια ουσιαστική μορφή επικοινωνίας με το ασυνείδητο και την ψυχή. Είμαι βέβαιος ότι σε πολλούς ανθρώπους που ονειροπολούν πολύ, συμπεριλαμβανομένου και εμού, τους έλεγαν ως παιδιά να προσέχουν όταν παρασύρονται λίγο. Αλλά οι μελέτες δείχνουν ότι η ικανότητα του μυαλού να περιπλανιέται συχνά έχει πολλά και σπουδαία οφέλη.

Η προσοχή και η διάκριση οδηγούν στην κατανόηση του ρόλου που παίζουν οι ονειροπολήσεις στη ζωή σας. Αυτό περιλαμβάνει το περιεχόμενο των ονειροπολήσεων, τον τρόπο με τον οποίο εμφανίζονται, τον τρόπο με τον οποίο επηρεάζουν τη συγκέντρωσή σας και το πόσο σκόπιμες είναι. Συνθέτοντας όλα αυτά μαζί, μπορείτε να δημιουργήσετε τη δική σας απογραφή των ονειροπολήσεων, όπου αποκρυπτογραφείτε τον ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν οι ονειροπολήσεις στην αυτοανάπτυξή σας. Είναι πιθανό, αν έχετε ενεργή φαντασία, να βιώνετε περιστασιακά όλο το φάσμα, από τη σοφία που προκαλεί δέος κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου, μέχρι την έλλειψη συγκέντρωσης όταν μιλάτε με ένα αγαπημένο σας πρόσωπο.

Ξεκαθαρίστε τι θα θέλατε να αλλάξετε. Χρειάζεται να διαθέσετε χρόνο για να δώσετε προσοχή στο περιεχόμενο που αναδύεται στην επιφάνεια; Αν σας πιάνουν συχνά δημιουργικές σκέψεις, πώς μπορείτε να δημιουργήσετε ισχυρότερα όρια, ώστε να μην παρεμβαίνει στον χρόνο που περνάτε με άλλους ανθρώπους ή σε εργασίες που απαιτούν την εστίασή σας; Θα μπορούσατε να δείτε την ονειροπόληση σαν ένα κατοικίδιο ζώο που πρέπει να πειθαρχήσετε, αλλά εξακολουθεί να χρειάζεται να το βγάζετε βόλτα, να το ταΐζετε και να ικανοποιούνται οι άλλες ανάγκες του.

Η ενσωμάτωση του κόσμου των ονείρων απαιτεί ένα μείγμα περιέργειας, αποδοχής, πειθαρχίας και εφαρμογής. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, μπορείτε να αναπτύξετε τη δεξιότητα της ονειροπόλησης, να βάλετε τη χώρα της φαντασίας στη θέση που της αρμόζει και να μετατρέψετε τους θησαυρούς της φαντασίας σε ισχυρό σύμμαχο για να ζήσετε μια υγιή, πολυμήχανη και δημιουργική ζωή.

Ξέχνα ό, τι σου έχουν πει, “αυτό είναι σωστό και αυτό είναι λάθος”

Το μόνο καθήκον που έχεις σαν άνθρωπος, είναι να είσαι ευτυχισμένος. Κάνε θρησκεία σου το να είσαι ευτυχισμένος. Αν δεν είσαι ευτυχισμένος, τότε σε οτιδήποτε κάνεις κάτι δεν πηγαίνει καλά και χρειάζεται κάποια δραστική αλλαγή.

΄Ασε την ευτυχία να αποφασίσει. Και η ευτυχία είναι το μόνο κριτήριο που έχει ο άνθρωπος. Επομένως, να κοιτάς πάντοτε τι συμβαίνει, όταν κάνεις κάτι: αν σε ηρεμεί και σε ξεκουράζει όταν είσαι σπίτι, αν σε χαλαρώνει, τότε είναι εντάξει. Αυτό είναι το κριτήριο. Τίποτε άλλο δεν είναι το κριτήριο. Αυτό που είναι σωστό για σένα, μπορεί να μην είναι σωστό για κάποιον άλλον. Να το θυμάσαι κι αυτό. Γιατί αυτό που μπορεί να είναι εύκολο για σένα, μπορεί να μην είναι εύκολο για κάποιον άλλον, κάτι άλλο μπορεί να είναι εύκολο για εκείνον. Επομένως, δεν μπορεί να υπάρξει ένας γενικός νόμος γι’ αυτό. Κάθε άτομο πρέπει να το επεξεργαστεί και να αποφασίσει για τον εαυτό του. Εσένα τι σου είναι εύκολο;

Αν όλη η ανθρωπότητα μάθει να χαλαρώνει αντί να παλεύει, αν μάθει να αφήνεται αντί να κάνει επίπονη προσπάθεια, θα υπάρξει μεγάλη αλλαγή στην ποιότητα της συνείδησης. Χαλαροί άνθρωποι, που απλώς κινούνται αθόρυβα με τη ροή του ποταμού, χωρίς δικούς τους στόχους, χωρίς “εγώ”…

Δεν υπάρχει τίποτε μεγάλο, τίποτε σπουδαίο. Η ζωή συνίσταται σε πολύ μικρά πράγματα. Αν λοιπόν στρέφεις το ενδιαφέρον σου στα δήθεν μεγάλα πράγματα θα χάνεις τη ζωή. Τα πουλιά τραγουδούν κάθε μέρα και δεν το έχεις σκεφθεί ποτέ, αλλά κάποια μέρα πρέπει να ανταποδώσεις το κάλεσμα. Απλώς μικρά πράγματα, πολύ μικρά πράγματα…Να σέβεσαι τη ζωή σου. Χάρη σ’ αυτόν τον σεβασμό θα αρχίσεις να σέβεσαι τη ζωή του άλλου.

Η ζωή πραγματικά είναι ένας χορός, αν είσαι αυθεντικός. Και είναι ο προορισμός σου να είσαι αυθεντικός. Κανένας άνθρωπος δεν είναι όμοιος με κάποιον άλλον, οπότε ο δικός μου τρόπος ζωής δεν μπορεί να γίνει ο δικός σου τρόπος ζωής. Η καρδιά μιλά με μια πολύ γαλήνια, χαμηλή φωνή. Δεν φωνάζει….

Ξέχνα ό, τι σου έχουν πει, “αυτό είναι σωστό και αυτό είναι λάθος”. Η ζωή δεν είναι τόσο προκαθορισμένη. Κάτι που είναι σωστό σήμερα, μπορεί να είναι λάθος αύριο, κάτι που είναι λάθος αυτή τη στιγμή μπορεί να είναι σωστό την επόμενη. Δεν μπορείς να αρχειοθετήσεις τη ζωή, δεν μπορείς να της βάζεις ετικέτες του τύπου “αυτό είναι σωστό και αυτό είναι λάθος”. Η ζωή δεν είναι φαρμακείο, όπου κάθε μπουκαλάκι έχει την ετικέτα του και ξέρεις τι είναι τι. Η ζωή είναι ένα μυστήριο. Τη μια στιγμή κάτι ταιριάζει και, επομένως, είναι σωστό. Κάποια άλλη στιγμή, έχει κατέβει τόσο νερό στον ποταμό που πλέον δεν ταιριάζει και είναι λάθος.

Ποιός είναι ο ορισμός για το σωστό; Αυτό που είναι εναρμονισμένο με την ύπαρξη είναι σωστό και εκείνο που είναι σε δυσαρμονία με την ύπαρξη είναι λάθος. Θα πρέπει να είσαι σε εγρήγορση κάθε στιγμή, γιατί θα πρέπει να αποφασίζεται κάθε στιγμή εκ νέου. Δεν μπορείς να βασίζεσαι σε έτοιμες απαντήσεις για το τι είναι σωστό και τι λάθος.

Η ζωή κινείται τόσο γρήγορα. Έχει μια δυναμική, δεν είναι στατική. Δεν είναι νερό που λιμνάζει, είναι ένας ποταμός, συνεχώς κυλά. Δεν είναι ποτέ ίδια σε δύο διαδοχικές στιγμές. Συνεπώς, ένα πράγμα μπορεί να είναι σωστό αυτήν τη στιγμή και μπορεί να μην είναι σωστό την επόμενη.

Τότε τι μπορούμε να κάνουμε; Το μόνο που μπορούμε είναι να κάνουμε τους ανθρώπους τόσο συνειδητοποιημένους, που αυτοί οι ίδιοι να μπορούν να αποφασίζουν πως θα ανταποκριθούν στη ζωή που αλλάζει.

Η ζωή είναι δυναμική. Δεν μπορείς να προετοιμάζεσαι γι’ αυτήν, δεν μπορείς να είσαι έτοιμος για αυτήν. Αυτή είναι η ομορφιά της, αυτό είναι το θαύμα της, πως πάντα σε αιφνιδιάζει, πάντα σε εκπλήσσει. Αν έχεις μάτια, θα δεις ότι κάθε στιγμή είναι μια έκπληξη και καμία έτοιμη απάντηση δεν έχει ποτέ εφαρμογή.

Πάρε όλα τα ρίσκα που πρέπει για να είσαι μια μοναδική προσωπικότητα και δέξου τις προκλήσεις, ώστε να μπορέσουν να σε ακονίσουν, να μπορέσουν να σου δώσουν μεγαλοπρέπεια και ευφυϊα.

Η αλήθεια δεν είναι μια πεποίθηση, είναι η απόλυτη ευφυΐα. Είναι μια αναζωπύρωση των κρυμμένων πηγών της ζωής σου, είναι μια διαφωτιστική βίωση της συνειδητότητάς σου. Αλλά θα πρέπει να δώσεις τον σωστό χώρο για να συμβεί. Και ο σωστός χώρος είναι το να δεχτείς τον εαυτό σου όπως είναι. Μην αρνείσαι τίποτε, μην διχάζεσαι, μην νιώθεις ένοχος.

Αίτιο και αποτέλεσμα συνδέονται, δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους απόσταση. Αν το καταλάβεις, μπορεί να συμβεί αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Γιατί αυτήν ακριβώς τη στιγμή μπορείς να δεις ότι δεν υπάρχει δυστυχία, οδύνη.

Είσαι σιωπηλός, μπροστά στην πόρτα του τίποτα. Ένα βήμα πιο μέσα και θα έχεις βρει τον μεγαλύτερο θησαυρό που σε περίμενε εδώ και χιλιάδες ζωές.

Οι λαμπεροί άνθρωποι πάντα θα φωτίζουν τα σκοτάδια σου

Οι πιο λαμπεροί άνθρωποι θα φωτίζουν πάντα τα σκοτάδια σου.

Θα στέκονται άγρυπνοι φρουροί σκορπίζοντας φως στις σκοτεινές και ανήλιες γειτονιές της ζωής σου. Θα επαγρυπνούν στα πιο μαύρα σοκάκια του κόσμου σου για να σου μεταδώσουν τη λάμψη τους. Θα φεγγοβολούν στις σκοτεινές γωνιές της διαδρομής σου με το χαμόγελο και την καλοσύνη τους. Και θα αναβοσβήνουν στο σκότος αυτής της γης σαν ακοίμητοι φάροι, οδηγώντας σε στο λιμάνι της ύπαρξης σου.

Οι πιο αστραφτεροί άνθρωποι της ζωής σου καίγονται για να φωτίσουν τις νύχτες σου. Γυαλίζουν τον ήλιο και σκουπίζουν τις συννεφιές απο τις μελαγχολικές σου μέρες. Κρύβουν περίτεχνα την λάμψη τους κάτω από το πέπλο της στοργής και της κατανόησης τους. Ανοίγουν διάπλατα τα παράθυρα της ψυχής σου να μπει ο ήλιος της αισιοδοξίας τους. Αγκαλιάζουν με τη θετικότητά τους, την απογοήτευση σου. Χαϊδεύουν με το βλέμμα τους τις πληγές σου. Φωταγωγούν με την ελπίδα τους την απαισιοδοξία σου. Φωτίζουν τη θλίψη σου με την χαρά τους. Απαλύνουν τον πόνο σου με το βάλσαμο της αγάπης τους. Αγγίζουν τρυφερά την ματωμένη καρδιά σου. Και εκπέμπουν φως στα υπόγεια της ύπαρξης σου.

Οι πιο φωτεινοί άνθρωποι γίνονται πυροτεχνήματα για να στολίσουν τον μαύρο ουρανό σου. Ντύνουν το γκρίζο του με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ξεπλένουν τη βροχή από τα δακρυσμένα μάτια σου. Μετατρέπονται σε ανθρώπινα υπόστεγα στις μεγάλες σου μπόρες. Αόρατοι και αφανείς, ανοίγουν τις χαραμάδες της σκέψης σου και φωτίζουν την απόγνωση σου. Σιωπηλοί και αθόρυβοι, σε συντροφεύουν στις σκοτεινές ώρες της μοναξιάς σου. Η εσωτερική τους ομορφιά διακρίνεται στα βελούδινα μάτια τους. Η θερμή αύρα τους αναδεικνύει τον ψυχικό τους πλούτο. Η στάση και συμπεριφορά τους φέρνει στην επιφάνεια τα ανεξάντλητα αποθέματα ανθρωπιάς τους. Η λυχνία της οντότητάς τους είναι μόνιμα αναμμένη για να ζεσταίνει τους άστεγους και ταλαιπωρημένους αυτού του κόσμου. Οι σπίθες της καρδιάς τους σιγοκαίνε και γίνονται στάχτες σε ξένες φωτιές.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που γνωρίζουν ότι τα πιο σκοτεινά μέρη μπορούν να φωτίσουν την ψυχή σου με τον πιο λαμπερό τρόπο. Οι ίδιοι που σέρνονται στο πάτωμα μαζεύοντας τα απομεινάρια της ύπαρξης σου. Ενώνουν με τρυφερότητα και προσοχή τα ραγισμένα κομμάτια σου. Είναι πάντα οπλισμένοι με υπομονή και αντοχή. Αρματωμένοι με δύναμη και σθένος.

Και είναι πάντα ετοιμοπόλεμοι να παλέψουν με τους μεγαλύτερους φόβους και ανασφάλειες που καραδοκούν τα βράδια σου. Κολυμπούν μέχρι το βάθος της ψυχής σου και δεν τρομάζουν από τις φουρτούνες σου. Στερούνται από τον χρόνο τους για να τον προσφέρουν σε σένα. Κάνουν στήριγμα το σάπιο τους κουφάρι για να μην λυγίσεις.

Γίνονται οι παλιάτσοι της ζωής σου, στη δραματική παράσταση που πρωταγωνιστείς. Και είναι οι μοναδικοί που όταν θα όταν πέσει η αυλαία θα βρίσκονται εκεί, για να σου χαρίσουν το πιο θερμό τους χειροκρότημα. Για την υπέροχη παράσταση που έδωσες, όταν μοίραζες χαμόγελα με τα θρύψαλα της ψυχής σου.

Οι πιο λαμπεροί άνθρωποι θα φωτίζουν πάντα τα σκοτάδια σου, γιατί ο δικός τους ήλιος δε δύει ποτέ. Ανατέλλει αιώνια, ακτινοβολώντας στα έγκατα της οντότητάς σου. Και σε οδηγεί πάντα στο πιο εκτυφλωτικό φως της ψυχής σου.

Ο τσάμπα μάγκας

Η αγένεια στις πόλεις όπου αναγκαζόμαστε να συνυπάρχουμε έχει ξεπεράσει κάθε μέτρο. Ούτως η άλλως δεν ήμασταν ποτέ αρκετά πειθαρχημένοι ώστε να μην σπρώχνουμε ο ένας τον άλλον ανεβαίνοντας στο λεωφορείο ή αρκετά δίκαιοι ώστε να μην σπεύδουμε να πάρουμε τη σειρά κάποιου άλλου στην τράπεζα ή σε μια δημόσια υπηρεσία. Ο εξυπνάκιας Έλληνας, ο κουτοπόνηρος Έλληνας, ο κακός μας εαυτός, θα επιβίωνε όπως κι αν είχε στη σημερινή μνημονιακή εποχή, εφόσον όλοι όσοι έδρασαν με τον τρόπο αυτό στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και απέκτησαν απογόνους, μάλλον τους ανέθρεψαν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν. Το ελληνικό σχολείο, δημόσιο και ιδιωτικό, για πολλούς λόγους που δεν θα αναλυθούν εδώ, λίγα ελαττώματα των νεαρών μαθητών μπορεί να διορθώσει και ακόμη λιγότερες αρετές μπορεί να εμφυσήσει.

Αυτό που συμβαίνει γύρω μας κινείται σε ένα εντελώς άλλο επίπεδο: σαστισμένοι γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών που μπορούν να ταξινομηθούν πλέον με κριτήριο το βαθμό βαρβαρότητας. Ο βάρβαρος αγριοκοιτάζει και βάζει τις φωνές σε ηλικιωμένο καρδιοπαθή που περιμένει ήσυχος τη σειρά του στα επείγοντα περιστατικά του δημόσιου νοσοκομείου. Τρομοκρατεί το νοσηλευτικό προσωπικό, χωρίς κανέναν σεβασμό σε όσους προηγούνται: στον ανάπηρο, την εγκυμονούσα, το νήπιο. Αυτός έχει ανάγκη να εξυπηρετηθεί πρώτος. Γιατί; Πρώτον, διότι αξίζει περισσότερο. Δεύτερον, γιατί μπορεί. Τρίτον και κυριότερον, γιατί είναι πιο μάγκας.

Μάγκας είναι αυτός που αρνείται να αποδεχθεί ότι υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες κοινής ησυχίας, γι’ αυτό και δε νιώθει την ανάγκη να σεβαστεί τον ύπνο ή την ξεκούραση του γείτονά του. Είναι εξίσου σημαντική απόδειξη μαγκιάς να ουρλιάζει στις παραλιακές καφετέριες μέχρι τα ξημερώματα. Όλοι ξέρουν πως η ψυχαγωγία είναι καλύτερη (πιο ποιοτική) τις μεταμεσονύκτιες ώρες και δεν έχει καμία σημασία αν κάποιοι άλλοι άνθρωποι που ζουν στις γύρω πολυκατοικίες θέλουν να κοιμηθούν γιατί εργάζονται και το Σαββατοκύριακο.

Ο μάγκας έφηβος (ο εκκολαπτόμενος βάρβαρος) τραβάει φωτογραφίες με το κινητό του τις συμμαθήτριές του χωρίς τη θέλησή τους. Μετά ανεβάζει τα βιντεάκια στο facebook, τις «ξεμπροστιάζει» παρέα με τους εξίσου μάγκες φίλους του και γελάνε όλοι μαζί με το έξυπνο αυτό κατόρθωμα. Κράζει οποιοδήποτε αγόρι είναι κάπως διαφορετικό από τα άλλα, επειδή ίσως είναι πιο θηλυπρεπές ή διαβάζει πιο πολύ («οι φλώροι πρέπει να πεθάνουν») ή απλά επιλέγει να ξεκινήσει πιο αργά τη σεξουαλική του δραστηριότητα. Βασανίζει αν του δοθεί η ευκαιρία όποιο αδέσποτο έχει την ατυχία να βρεθεί στο διάβα του. Γιατί «έχει πλάκα να βλέπεις το σκύλο να κουτσαίνει» ή «να βάζεις φωτιά σ’ ένα δίμηνο γατί». Είναι η ύστατη μαγκιά.

Ο μάγκας σύζυγος έχει βαρύ χέρι. Ξέρει να επιβάλλεται. Η δύναμη έτσι αποκαλύπτεται. Με το χαστούκι. Το ξερίζωμα μαλλιών. Την κλωτσιά και τη γροθιά. «Αυτή φταίει που τη χτύπησα». Ο μάγκας είναι βέβαια και γένους θηλυκού. Η «έξυπνη» γυναίκα κάνει το σύντροφό της να ζηλέψει (γιατί θέλει να δοκιμάσει τη δύναμή της πάνω του, να δει τι άλλο θα κάνει γι’ αυτήν, για το προνόμιο να την έχει δική του). Περήφανη λέει στις φίλες της: «Τον έχω στο τσεπάκι μου» (τόσο μοναδικό θηλυκό είναι). «Είναι φραγκάτος κι εγώ του τα τρώω. Κι αν δεν βρισκόμουν εγώ, θα βρισκόταν κάποια άλλη. Δεν κατάλαβα, γιατί όχι εγώ;;;» (κλασική μαγκιά).

Ο μάγκας οδηγός δεν υπολογίζει ασήμαντες λεπτομέρειες όπως η σήμανση στους δρόμους και δεν σταματά στο κόκκινο σχεδόν ποτέ, διότι βιάζεται και δεν είναι βλάκας σαν τους υπόλοιπους. Γνωρίζει επίσης ότι στην εθνική οδό τα όρια ταχύτητας έχουν τεθεί για να παραβιάζονται. Η προσπέραση μπορεί να γίνει και από τα δεξιά ενός κινούμενου οχήματος. Είναι απολύτως φυσιολογικό (και πρακτικό) να οδηγά κανείς με το ένα χέρι και να κρατά το κινητό του στο άλλο. Και βέβαια, είναι μάγκας (ειδική κατηγορία) όποιος φορτώνει τα νήπια παιδιά του στις ειδικές θέσεις στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του και μετά πατάει 120χμ/ώρα. Αφού όλοι ξέρουν ότι τα ατυχήματα τα προκαλούν οι άσχετοι και οι ατζαμήδες, όχι οι μάγκες που ξέρουν να οδηγούν.

Τι άλλο εκτός από μάγκας πρέπει να είσαι για να ρίχνεις τα σκουπίδια σου στον ακάλυπτο, στο ρέμα, στην εξοχή; Τι θα ήταν τα λιβάδια και οι παραλίες της πατρίδας μας χωρίς το σήμα κατατεθέν τους, τη νάιλον σακούλα; O μάγκας φροντίζει να στολίζει το φυσικό περιβάλλον, να σπάει την ενοχλητική μονοτονία του απέραντου πράσινου ή του απέραντου γαλάζιου. Ρυπαίνει όπου βρει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πετάει τα απόβλητά του στο νερό και στο έδαφος— και περιλούζει με τα λεκτικά του απόβλητα όποιον «του τη σπάει».

Κι επειδή ο μάγκας ως εγχώριο είδος βρίσκει το ελληνικό έδαφος ώριμο για να αναπτυχθεί και να ανθήσει, ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στον άνθρωπο που πιστεύει ακράδαντα ότι η ελληνικότητά του είναι το διαβατήριο για κάθε ασυδοσία. «Είμαστε ανώτερη ράτσα, πάντοτε ήμασταν», οπότε «δικαιούμαστε» να πατάμε τους ξένους που ζουν στη χώρα μας. Το σκεπτικό του μάγκα είναι απλό: «Αν δεν τους αρέσει εδώ, να γυρίσουν πίσω από κει που ήρθαν». Κι όσο είναι εδώ, όσο πατάνε πάνω στην ελληνική γη, θα καταβάλουν το τίμημα της συνύπαρξης με την ανώτερη ράτσα. Ξυλοδαρμοί, κυνηγητό, δημόσιες ταπεινώσεις, βωμολοχίες στις γυναίκες τους, περιφρόνηση στα παιδιά τους. Μήπως έτσι μάθουν να συνεισφέρουν… Να πληρώνουν τους φόρους τους βρε αδερφέ, ο Έλληνας μάγκας πώς τους πληρώνει ανελλιπώς και δεν έχει φοροδιαφύγει ποτέ του;

Με τόσους μάγκες να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, έχει απλωθεί γύρω μας πυκνό ένα τοξικό πέπλο βίας – μέσα σ’ αυτό κινούμαστε και συμβιώνουμε. Όσοι από εμάς δεν είναι βίαιοι, είτε από τη φύση τους είτε από επιλογή τους (διότι με τέτοιες αρετές μεγάλωσαν και αυτές επέλεξαν να αναπτύξουν στις σχέσεις τους με το συνάνθρωπό τους), βρίσκονται σε πραγματικό αδιέξοδο. Σήμερα, τώρα, ζούμε τη χαρά του βίαιου ανθρώπου, του αγριάνθρωπου των πόλεων. Ο ήπιος άνθρωπος έχει ξεπεράσει το στάδιο της αμηχανίας και βιώνει πλέον μια κατάσταση σιωπηλού πανικού, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει κάπως (πώς όμως;) την αγωνία του πρόβατου σε μια κοινωνία λύκων. Το χειρότερο; Θα μπορούσαν και οι ήπιοι μακροπρόθεσμα να γίνουν βάρβαροι, αν δεχθούν αρκετές ακόμη δόσεις βίας εκ μέρους των άλλων και εκ μέρους του κράτους.

Τι θα μας συμβούλευε ένας σοφότερος ημών ειδικός, κάποιος κοινωνικός ψυχολόγος που να ειδικεύεται στη μαζική βία; Οι παραινέσεις του θα μπορούσαν να είναι οι εξής: «Αντισταθείτε απέναντι στη βία τους. Σταματήστε τους αγενείς, τους θρασείς και τους άδικους. Απαντήστε τους με την κοινωνική κατακραυγή. Απομονώστε τους. Περιθωριοποιήστε τους. Καταγγείλτε τους. Κάντε τον μάγκα να σωπάσει. Και σκοτώστε τον μάγκα μέσα σας πριν σας καταλάβει ολοκληρωτικά».

Ίσως έτσι κάποτε μειωθεί ο αριθμός τους. Ίσως έτσι κάποτε σ’ αυτή τη χώρα αντιστρέψουμε την κουλτούρα της βίας. Και ίσως κάποτε κλείσουν (έστω με μπαλώματα σε μια πρώτη φάση) τα τεράστια θεσμικά κενά που άφησε στην ελληνική κοινωνία το γεγονός ότι δεν εμβαπτίστηκε ποτέ με τον Διαφωτισμό κι έτσι απώλεσε όλες εκείνες τις πνευματικές διεργασίες και πολιτιστικές ζυμώσεις που έχουν μετατρέψει σε συλλογικό τους βίωμα οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί.

NASA: Το πείραμα με το ρομποτικό σκάφος «DART» που μπορεί μια ημέρα να σώσει την ανθρωπότητα

Τον περασμένο Νοέμβριο η NASA εκτόξευσε στο Διάστημα το ρομποτικό σκάφος «DART», με μια «αλλόκοτη» αποστολή: να ταξιδέψει 11 εκατομμύρια χιλιόμετρα και να συντριβεί.

Η ονομασία DART κάθε άλλο παρά τυχαία είναι και στα αγγλικά θα πει «βελάκι». Και η πραγματικότητα δεν απέχει πολύ, αφού η Διαστημική Υπηρεσία θα επιχειρήσει να «πετύχει» έναν αστεροειδή στο διάστημα, σε ένα πανάκριβο πείραμα πλανητικής άμυνας.

Αφού ταξιδέψει για δέκα μήνες, το κόστους 330 εκατομμυρίων δολαρίων DART θα συντριβεί στον μικρό δορυφόρο Dimorphos (διαμέτρου 160 μέτρων) που περιφέρεται γύρω από τον αστεροειδή Didymos (διαμέτρου περίπου 800 μέτρων), τον Σεπτέμβριο του 2022.

Ο «βομβαρδισμός» του Dimorphos αναμένεται να αλλοιώσει μόνο ελαφρά την τροχιά του, ώστε μία περιφορά γύρω από τον Δίδυμο να ολοκληρώνεται κατά 73 δευτερόλεπτα γρηγορότερα.

Για να πετύχει τον σκοπό του, το «DART» θα πρέπει να συγκρουστεί με τον δορυφόρο, με ταχύτητα 24.100 χιλιομέτρων ανά ώρα.

Ο Didymos δεν αποτελεί πραγματική απειλή για την Γη, και είναι μικρός σε σύγκριση με τον αστεροειδή Chicxulub που είχε τη Γη πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια, αφανίζοντας τους δεινοσαύρους.

Η αποστολή είναι απλώς μία «καμικάζι» δοκιμή αυτής της στρατηγικής, για την εκτροπή ουράνιων σωμάτων που απειλούν να συναντηθούν με τον πλανήτη μας.

Εάν η αποστολή στεφθεί από επιτυχία, θα σημαίνει πως η NASA και άλλες διαστημικές υπηρεσίες θα μπορούν να αποτρέψουν μια δυνητικά καταστροφική πρόσκρουση – αν εντοπίσουν εγκαίρως στο διαπλανητικό κενό την απειλή.

Screen New Deal – Μέλλον Χωρίς Επαφή

“Εάν ποτέ στο μέλλον ο αμερικανικός λαός επιτρέψει στους τραπεζίτες να ελέγξουν την έκδοση τους χρήματος, οι χρηματοδοτικοί οργανισμοί που θα γιγαντωθούν, πρώτα με πληθωρισμό και μετά με ύφεση, θα στερήσουν από τους ανθρώπους την ιδιοκτησία τους έως ότου τα παιδιά τους ξυπνήσουν άστεγα στην γη που οι πατεράδες τους κατέκτησαν”. -Thomas Jefferson

«Ο παρεμβατισμός οδηγεί αναπόφευκτα στον σοσιαλισμό, η κεντρική τραπεζική οδηγεί αναπόφευκτα στον υπερπληθωρισμό, η πλήρης έλλειψη μετρητών οδηγεί αναπόφευκτα στην απόλυτη επιτήρηση και το ‘εγγυημένο εισόδημα’ οδηγεί αναπόφευκτα στην εγγυημένη υποδούλωση. Ένα θανατηφόρο δηλητήριο παραμένει θανατηφόρο δηλητήριο ακόμη και όταν λαμβάνεται σταδιακά». -Jakub Boydar Winiewski

«Στην αρχή, οι μάζες παρερμήνευσαν ότι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια σκανδαλώδη αύξηση των τιμών. Μόνο αργότερα, με την ονομασία πληθωρισμός, η διαδικασία κατανοήθηκε σωστά ως η πτώση του χρήματος». -Konrad Heiden, (1944)

«Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται κατάφωρα, να διαστρεβλώνει, να διαβάλλει, να κολακεύει τον θεό του χρήματος και να πουλάει τη χώρα του και τους συνανθρώπους του για το καθημερινό του ψωμί… Είμαστε υποτελείς και εργαλεία των πλουσίων ανθρώπων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε μαριονέτες, εκείνοι τραβάνε τα κορδόνια κι εμείς χορεύουμε. Τα ταλέντα μας, οι δυνατότητες και οι ζωές μας είναι όλα ιδιοκτησία άλλων ανθρώπων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες». -John Swinton (1829-1901) αρχισυντάκτης στους New York Times

Μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερη αλχημεία κι απάτη από αυτή στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η ιδέα ήταν ότι θα μπορούσαν να υποτάξουν όλα τα κράτη μέσα από αυτήν ακριβώς την αλχημεία. Οι δύο λόγοι που έγιναν τόσο πλούσιες οι τράπεζες ήταν αφενός μεν η ανεξέλεγκτη κοπή χρήματος και αφετέρου το ότι δεν πλήρωναν ποτέ τους αναλογούντες φόρους! Γιατί άλλωστε να τους πληρώσουν και σε ποιους; Αφού αυτές ήταν το κράτος.

Αυτή η τακτική αποτελεί μέρος της προγραμματισμένης καταστροφής των οικονομιών, της εξάλειψης των μετρητών για να δημιουργηθεί μια κοινωνία χωρίς μετρητά υπέρ ενός ψηφιακού νομισματικού τερατουργήματος. Αυτό θα οδηγήσει σε ένα τεράστιο κοινωνικό σύστημα βαθμολόγησης πιστωτικών μονάδων βασισμένο στο μοντέλο της κομμουνιστικής Κίνας, υποστηριζόμενο, χρηματοδοτούμενο και κατασκευασμένο με πλήρη συνενοχή της Silicon Valley των ΗΠΑ. Η εκτύπωση χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες ήταν ο βασικός πυλώνας αυτής της παγίδας και συνεχίζει να προχωράει ολοταχώς, καθώς οι τιμές των τροφίμων, των αγαθών και των υπηρεσιών συνεχίζουν να κλιμακώνονται πέρα από κάθε φαντασία. Σκεφτείτε ότι αυτό είναι μόνο η αρχή ενός σκόπιμα δομημένου υπερπληθωρισμού που έχει σκοπό να γονατίσει κάθε χώρα.

Μετά από τα τελευταία δύο και πλέον χρόνια αποκλεισμών, καραντίνας, εντολών, απειλών, ψευδών δοκιμών, ενέσεων βιολογικών όπλων, καταστροφής οικογενειών, οικονομικής κόλασης και κρατικών δολοφονιών, το σχέδιο της παγκόσμιας κυριαρχίας προωθείται περαιτέρω από έναν ενιαίο “πόλεμο” μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας, όπου όλοι οι παίκτες, όπως φαίνεται, συνεργάζονται σε μια προσπάθεια να ξεκινήσει μια νέα εποχή λιμού και νομισματικού Αρμαγεδδώνα.

Αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο, αλλά έχει γίνει αποδεκτό από μεγάλο μέρος του κόσμου, ιδιαίτερα από το αδαές και αδιάφορο κοινό. Το υπόλοιπο μακελειό που λαμβάνει συνεχώς χώρα σε όλο τον κόσμο στα χέρια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και άλλων αγνοείται ουσιαστικά υπέρ της υποστήριξης μόνο της Ουκρανίας, ενός μορφώματος-κράτους που ελέγχεται πλήρως από τις ΗΠΑ. Ξεχάστε την Υεμένη, την Συρία, την Αφρική, τα συνεχιζόμενα εγκλήματα πολέμου στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, την άγρια επίθεση του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, τις βάναυσες κυρώσεις εναντίον πολλών κυρίαρχων χωρών, κυρίως από τις ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, κι όλες τις άλλες θηριωδίες που επιβάλλονται εναντίον εκατομμυρίων ανίδεων κι αμέτοχων ανθρώπων παντού. Τώρα είναι της μόδας να υποστηρίζουμε μόνο την Ουκρανία στο γεγονός ψεύτικης σημαίας των ΗΠΑ που ονόμασαν “πόλεμος Ρωσίας/Ουκρανίας” μια σύγκρουση που σκόπιμα και συνειδητά δομείται ως ένας τρόπος να αποδυναμωθεί η Ρωσία, ενώ ταυτόχρονα είναι το εργαλείο που χρησιμοποιείται για να λιμοκτονήσει ο κόσμος από τρόφιμα και ενέργεια.

Το εκνευριστικό με τους Γερμανούς, τους Ευρωπαίους όπως και τους Αμερικανούς είναι ότι είχαν την απαίτηση όντως η Ρωσία να δέχεται κυρώσεις και να μην επιβάλει αντίποινα. Αυτό όντως ξεπερνάει κάθε κανόνα της κοινής λογικής. Το συμπέρασμα που προκύπτει από όλα όσα συμβαίνουν στην παγκόσμια οικονομία με αφορμή την “ουκρανική σύγκρουση” είναι ότι τελικά κανείς στην Δύση δεν πίστευε ότι θα υποστεί τέτοια ζημιά επιβάλλοντας κυρώσεις στην Ρωσική οικονομία. Είχαν τόσο εθιστεί στην χρηματιστηριακή φούσκα που αποκαλούν “οικονομία” ώστε πίστευαν ότι η Ρωσία δεν θα αποτελούσε απειλή. Όμως σε καιρούς απόλυτης κρίσης αποδεικνύεται ότι πάντοτε υπερισχύουν οι πραγματικές οικονομίες. Δηλαδή οικονομίες οι οποίες διαθέτουν εσωτερική επάρκεια σε ενέργεια, πρώτες ύλες, τρόφιμα και επιστημονικό δυναμικό.

Αν έπαθαν τέτοια νίλα από την, σχετικά καλόβολη Ρωσία, σκέψου τι θα πάθουν με την Κίνα…

Με την Πυρηνική Ρωσία έχουν να κάνουν όχι με την Υεμένη … HELLOOOO, ζωντόβολα… Ή είναι τόσο ηλίθιοι που καταντούν απολύτως ανίκανοι ή μας δουλεύουν.-

Ήταν Τετάρτη 6 Μαΐου του 2020

Υπό την κάλυψη της σαπουνόπερας της πανδημίας, ο Andrew Cuomo καλεί τους δισεκατομμυριούχους να οικοδομήσουν μια δυστοπία υψηλής τεχνολογίας.

«Είμαστε έτοιμοι, είμαστε πανέτοιμοι. Είμαστε Νεοϋορκέζοι, άρα είμαστε επιθετικοί και φιλόδοξοι… Συνειδητοποιούμε ότι η αλλαγή όχι μόνο επίκειται, αλλά μπορεί στην πραγματικότητα να είναι φίλη, αν γίνει με τον σωστό τρόπο”. ξεφύσηξε ο κυβερνήτης.

Η έμπνευση γι’ αυτές τις ασυνήθιστα καλές διαθέσεις ήταν μια “τηλε-επίσκεψη” από τον πρώην διευθύνοντα σύμβουλο της Google, Έρικ Σμιντ, ο οποίος συμμετείχε στην ενημέρωση του κυβερνήτη για να ανακοινώσει ότι θα ηγηθεί μιας επιτροπής με γαλάζιες κορδέλες για να επανασχεδιάσει την πραγματικότητα της πολιτείας της Νέας Υόρκης μετά τον covid, με έμφαση στην μόνιμη ενσωμάτωση της τεχνολογίας σε κάθε πτυχή της ζωής του όχλου.

«Οι πρώτες προτεραιότητες αυτού που προσπαθούμε να κάνουμε, επικεντρώνονται στην τηλεϊατρική, την εξ αποστάσεως εκπαίδευση και την ευρυζωνικότητα. Πρέπει να αναζητήσουμε λύσεις που μπορούν να παρουσιαστούν τώρα, να επιταχυνθούν και να χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία ώστε να βελτιώσουμε τα πράγματα». είπε ο Schmidt

Για να μην υπάρχει αμφιβολία ότι οι στόχοι του πρώην προέδρου της Google ήταν καθαρά καλοπροαίρετοι, στο φόντο του βίντεο υπήρχε ένα ζευγάρι χρυσά φτερά αγγέλου μέσα σε πλαίσιο. (LOL)

Μόλις μια μέρα νωρίτερα, ο Cuomo είχε ανακοινώσει μια παρόμοια συνεργασία με το Ίδρυμα Bill and Melinda Gates για την ανάπτυξη «ένα πιο έξυπνο εκπαιδευτικό σύστημα». Αποκαλώντας τον Γκέιτς «οραματιστή», ο Κουόμο είπε ότι η πανδημία έχει δημιουργήσει «μια στιγμή στην ιστορία που μπορούμε πραγματικά να ενσωματώσουμε και να προωθήσουμε τις ιδέες του Γκέιτς… όλα αυτά τα κτίρια, όλες αυτές τις φυσικές αίθουσες διδασκαλίας, γιατί όχι με όλη αυτήν την τεχνολογία που διαθέτουμε;» ρώτησε, προφανώς καθόλου ρητορικά.

Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να γίνει αυτό, αλλά αρχίζει να διαμορφώνεται κάτι που μοιάζει με συγκροτημένο δόγμα πανδημικού σοκ. Ονομάστε το “Screen New Deal”. Πολύ πιο υψηλής τεχνολογίας από οτιδήποτε έχουμε δει κατά την διάρκεια προηγούμενων καταστροφών, το μέλλον που επισπεύδεται να υπάρχει καθώς τα σώματα ακόμα συσσωρεύονται, αντιμετωπίζει τις τελευταίες εβδομάδες της φυσικής μας απομόνωσης όχι ως επώδυνη ανάγκη για να σωθούν ζωές, αλλά ως ένα ζωντανό εργαστήριο για ένα μόνιμο και εξαιρετικά κερδοφόρο, γι’ αυτούς, μέλλον του ανθρωπόζωου, χωρίς επαφή.

Μην ξεχνάμε πως η επαφή των σωμάτων είναι μη λεκτική Επικοινωνία, όπου συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις του (και οι 18), αυτό τι είδος επικοινωνίας αν απαγορευτεί· ο άνθρωπος όπως τον γνωρίζουμε θα πάψει να υπάρχει. Ακόμη και τα ζώα, τα θηλαστικά τουλάχιστον, επικοινωνούν μέσω της επαφής των σωμάτων τους. Ετοιμάζουν να υπο-εξελίξουν τον άνθρωπο (όπως τον γνωρίζουμε) σε κάτι άλλο, σίγουρα μη θηλαστικό. (διάβασε το άρθρο “Ευφυής Μαύρη Χλαπάτσα & Αεροψεκασμοί)

Η Anuja Sonalker, Διευθύνων Σύμβουλος της Steer Tech, μιας εταιρείας με έδρα το Μέριλαντ που πωλεί τεχνολογικές υπηρεσίες αυτόματης στάθμευσης, συνόψισε πρόσφατα την νέα εξατομικευμένη παρουσίαση του ιού.

«Υπάρχει μια σαφής άνοδος της τεχνολογίας χωρίς άνθρωπο, ανέπαφη, οι άνθρωποι είναι βιολογικοί κίνδυνοι, οι μηχανές όχι».

Είναι ένα μέλλον στο οποίο τα σπίτια μας δεν θα είναι ποτέ ξανά αποκλειστικά προσωπικοί χώροι, αλλά θα είναι, μέσω ψηφιακής συνδεσιμότητας υψηλής ταχύτητας, τα σχολεία μας, τα ιατρεία μας, τα γυμναστήρια μας και, αν το κρίνει το κράτος, οι φυλακές μας. Φυσικά, για πολλούς από εμάς, αυτά τα ίδια σπίτια είχαν ήδη μετατραπεί σαν χώροι εργασίας και δεν ήταν ποτέ εκτός λειτουργίας και σαν κύριος χώρος ψυχαγωγίας πριν από την πανδημία κι ο εγκλεισμός επιτήρησης στην κοινότητα είχε ήδη γνωρίσει άνθηση. Όλες αυτές οι εξελίξεις είναι ήδη έτοιμες για να επιταχυνθούν με απίστευτες ταχύτητες.

Αυτό είναι ένα μέλλον στο οποίο, για τους προνομιούχους, σχεδόν τα πάντα παραδίδονται στο σπίτι, είτε εικονικά μέσω streaming και τεχνολογίας cloud, είτε φυσικά μέσω οχήματος χωρίς οδηγό ή drone, και στην συνέχεια θα μοιράζονται σε μια διαμεσολαβημένη πλατφόρμα. Είναι ένα μέλλον που απασχολεί πολύ λιγότερους δασκάλους, γιατρούς και οδηγούς. Δεν δέχεται μετρητά ή πιστωτικές κάρτες (υπό το πρόσχημα του ελέγχου των ιών) και έχει σκελετική μαζική μεταφορά και πολύ λιγότερη ζωντανή τέχνη. Είναι ένα μέλλον που ισχυρίζεται ότι λειτουργεί με «τεχνητή νοημοσύνη», αλλά στην πραγματικότητα συγκρατείται από δεκάδες εκατομμύρια ανώνυμους εργάτες κρυμμένους σε αποθήκες, κέντρα δεδομένων, εργοστάσια επεξεργασίας περιεχομένου, ηλεκτρονικά εργαστήρια εργασίας, ορυχεία λιθίου, βιομηχανικές φάρμες, εργοστάσια επεξεργασίας κρέατος και φυλακές, όπου μένουν απροστάτευτοι από ασθένειες και υπερεκμετάλλευση.

Πρόκειται για ένα μέλλον στο οποίο κάθε μας κίνηση, κάθε μας λέξη, κάθε μας σχέση θα είναι ανιχνεύσιμη, με δεδομένα που θα μπορούν να εξορύσσονται από πρωτοφανείς συνεργασίες μεταξύ κυβερνήσεων και τεχνολογικών κολοσσών.

Αν όλα αυτά ακούγονται οικεία, είναι επειδή, πριν από τον Covid, αυτό το ακριβές μέλλον που τροφοδοτείται από εφαρμογές, που τροφοδοτείται από συναυλίες, μας πουλήθηκε στο όνομα της ευκολίας, της απλότητας και της εξατομίκευσης. Αλλά πολλοί από εμάς είχαμε ανησυχίες. Σχετικά με την ασφάλεια, την ποιότητα και την ανισότητα της τηλευγείας και των διαδικτυακών τάξεων. Σχετικά με τα αυτοκίνητα χωρίς οδηγό που θερίζουν πεζούς και drones που σπάνε πακέτα και ανθρώπους. Σχετικά με την παρακολούθηση τοποθεσίας και το εμπόριο χωρίς μετρητά που εξαφανίζουν την ιδιωτική μας ζωή και εδραιώνουν τις φυλετικές και έμφυλες διακρίσεις. Σχετικά με τις αδίστακτες πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης που δηλητηριάζουν την οικολογία των πληροφοριών και την ψυχική υγεία των παιδιών μας. Σχετικά με τις «έξυπνες πόλεις» γεμάτες με αισθητήρες που υποκαθιστούν την τοπική αυτοδιοίκηση. Σχετικά με τις καλές θέσεις εργασίας που εξάλειψαν αυτές οι τεχνολογίες. Για τις κακές δουλειές που παρήγαγαν μαζικά. (αναζήτησε τα άρθρα: «Έξυπνες» Πόλεις για Ηλίθιους Ανθρώπους Α’ και Έξυπνες Πόλεις – Ψηφιακές Φυλακές Β’)

Και πάνω απ’ όλα, είχαμε ανησυχίες για τον πλούτο και την δύναμη που συσσωρεύτηκε από μια χούφτα εταιρείες τεχνολογίας που απειλούν την (όποια) δημοκρατία, αποφεύγοντας κάθε ευθύνη για τα συντρίμμια που άφησαν πίσω τους οι τομείς που κυριαρχούν πλέον, είτε πρόκειται για τα μέσα ενημέρωσης, είτε για το λιανικό εμπόριο, είτε για τις μεταφορές.

Σήμερα, πολλές από αυτές τις εύλογες ανησυχίες παρασύρονται από ένα παλιρροϊκό κύμα πανικού και αυτήν η δυστοπία περνάει από μια βιαστική αλλαγή επωνυμίας. Τώρα, με φόντο έναν δήθεν οδυνηρό μαζικό θάνατο, μας πλασάρεται με την αμφίβολη υπόσχεση ότι αυτές οι τεχνολογίες είναι ο μόνος δυνατός τρόπος για να διασφαλίσουμε την ζωή μας από την πανδημία, είναι τα απαραίτητα κλειδιά για να κρατήσουμε τους εαυτούς μας και τους αγαπημένους μας ασφαλείς. Είναι ένα μέλλον στο οποίο τα σπίτια μας δεν θα είναι ποτέ ξανά αποκλειστικά προσωπικοί χώροι, αλλά είναι, μέσω ψηφιακής συνδεσιμότητας υψηλής ταχύτητας, τα σχολεία μας, τα ιατρεία μας, τα γυμναστήρια μας και ΑΝ το αποφασίσει το κράτος, οι φυλακές μας.

Χάρη στον Cuomo και τις διάφορες δισεκατομμυριούχες συνεργασίες του (συμπεριλαμβανομένης μιας με τον Michael Bloomberg για δοκιμές και ανίχνευση), η πολιτεία της Νέας Υόρκης γίνεται ο αστραφτερός εκθεσιακός χώρος για αυτό το ζοφερό μέλλον -αλλά οι φιλοδοξίες ξεπερνούν κατά πολύ τα σύνορα οποιασδήποτε πολιτείας ή χώρας.

Στο νεκρό κέντρο όλων ο Eric Schmidt

Πριν καταλάβουν οι Αμερικανοί την απειλή του Covid-19, ο Schmidt είχε συμμετάσχει σε μια επιθετική εκστρατεία λόμπι και δημοσίων σχέσεων προωθώντας ακριβώς το όραμα του «Black Mirror» της κοινωνίας όπου ο Κουόμο μόλις τον εξουσιοδότησε να οικοδομήσει. Στο επίκεντρο αυτού του οράματος βρίσκεται η απρόσκοπτη ενοποίηση της κυβέρνησης με μια χούφτα γίγαντες της Silicon Valley -με δημόσια σχολεία, νοσοκομεία, ιατρεία, αστυνομία και στρατό όλα να αναθέτουν, με υψηλό κόστος, πολλές από τις βασικές τους λειτουργίες σε ιδιωτικές εταιρείες τεχνολογίας.

Είναι ένα όραμα που ο Schmidt προωθεί ως πρόεδρος του Defense Innovation Board, το οποίο συμβουλεύει το Υπουργείο Άμυνας σχετικά με την αυξημένη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης στον στρατό, και ως πρόεδρος της ισχυρής Επιτροπής Εθνικής Ασφάλειας για την Τεχνητή Νοημοσύνη, ή NSCAI, η οποία συμβουλεύει το Κογκρέσο σχετικά με…

“…Τις εξελίξεις στην τεχνητή νοημοσύνη, τις σχετικές εξελίξεις στην μηχανική μάθηση και τις συναφείς τεχνολογίες”, με στόχο την αντιμετώπιση των αναγκών εθνικής και οικονομικής ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών, συμπεριλαμβανομένου του οικονομικού κινδύνου”.

Και τα δύο διοικητικά συμβούλια είναι γεμάτα με ισχυρούς CEOS της Silicon Valley και κορυφαία στελέχη από εταιρείες όπως η Oracle, η Amazon, η Microsoft, το Facebook και φυσικά οι συνάδελφοι του Schmidt στην Google.

Ο Eric Schmidt, εκτελεστικός πρόεδρος της Alphabet Inc, της μητρικής εταιρείας της Google,
μιλά κατά την διάρκεια συνεδρίου της Επιτροπής Εθνικής Ασφάλειας για την Τεχνητή Νοημοσύνη
στις 5 Νοεμβρίου 2019 στην Ουάσιγκτον, DC (φωτογραφία Alex Wong/Getty Images)

Η επιτροπή πραγματοποίησε συνέδριο με θέμα «Δύναμη μέσω της καινοτομίας: Το μέλλον της τεχνητής νοημοσύνης και της εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ».

Ο πρόεδρος της εταιρείας, Eric Schmidt, ο οποίος εξακολουθεί να κατέχει περισσότερα από 5,3 δις δολάρια σε μετοχές της Alphabet (μητρική εταιρεία της Google), καθώς και μεγάλες επενδύσεις σε άλλες εταιρείες τεχνολογίας, ουσιαστικά διεξήγαγε ένα shakedown με έδρα την Ουάσιγκτον για λογαριασμό της Silicon Valley. Ο κύριος σκοπός των δύο συμβουλίων είναι να ζητήσουν εκθετικές αυξήσεις στις κρατικές δαπάνες για έρευνα στην τεχνητή νοημοσύνη και σε υποδομές τεχνολογίας όπως το 5G – επενδύσεις που θα ωφελούσαν άμεσα τις εταιρείες στις οποίες ο Schmidt και άλλα μέλη αυτών των συμβουλίων έχουν εκτεταμένες συμμετοχές.

Πρώτα σε κεκλεισμένων των θυρών παρουσιάσεις σε νομοθέτες και αργότερα σε δημόσιες γνωμοδοτήσεις και συνεντεύξεις, το επιχείρημα του Schmidt ήταν ότι από την στιγμή που η Κινεζική κυβέρνηση είναι πρόθυμη να δαπανήσει απεριόριστο δημόσιο χρήμα για την οικοδόμηση της υποδομής επιτήρησης υψηλής τεχνολογίας, επιτρέποντας Κινεζικές εταιρείες τεχνολογίας όπως η Alibaba, η Baidu και η Huawei να αποσπάσουν τα κέρδη από εμπορικές εφαρμογές, η δεσπόζουσα θέση των ΗΠΑ στην παγκόσμια οικονομία βρίσκεται στον γκρεμό της κατάρρευσης, (κι εκεί να παραμείνει) με άμεσο κίνδυνο εθνικής ασφάλειας.

Το Κέντρο Πληροφοριών για την Ηλεκτρονική Ιδιωτικότητα απέκτησε πρόσφατα πρόσβαση, μέσω αιτήματος για τον Νόμο περί Ελευθερίας της Πληροφορίας, σε μια παρουσίαση που έκανε η NSCAI του Schmidt πριν από τρία χρόνια, τον Μάιο του 2019. Διατυπώνονται μια σειρά από κινδυνολογικούς ισχυρισμούς σχετικά με το πώς η σχετικά χαλαρή ρυθμιστική υποδομή της Κίνας και η απύθμενη όρεξή της για επιτήρηση την κάνουν να προηγείται των ΗΠΑ σε διάφορους τομείς, όπως η “τεχνητή νοημοσύνη για ιατρική διάγνωση”, τα αυτόνομα οχήματα, οι ψηφιακές υποδομές, οι “έξυπνες πόλεις”, η κοινή χρήση οχημάτων και το εμπόριο χωρίς μετρητά.

Οι λόγοι που δίνονται για το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της Κίνας είναι αμέτρητοι, από τον τεράστιο όγκο των καταναλωτών που ψωνίζουν online, την έλλειψη παλαιών τραπεζικών συστημάτων στην Κίνα, η οποία της επέτρεψε να ξεπεράσει τα μετρητά και τις πιστωτικές κάρτες και να απελευθερώσει μια τεράστια αγορά ηλεκτρονικού εμπορίου και ψηφιακών υπηρεσιών, χρησιμοποιώντας ψηφιακές πληρωμές- και την σοβαρή έλλειψη γιατρών, η οποία οδήγησε την κυβέρνηση να συνεργαστεί στενά με εταιρείες τεχνολογίας όπως η Tencent για να χρησιμοποιήσει τεχνητή νοημοσύνη για “προγνωστική” ιατρική. Οι διαφάνειες σημειώνουν ότι στην Κίνα, οι τεχνολογικές εταιρείες έχουν την εξουσία να ξεπεράσουν γρήγορα τα ρυθμιστικά εμπόδια, ενώ οι Αμερικανικές πρωτοβουλίες είναι βυθισμένες στην συμμόρφωση με το HIPPA και την έγκριση του FDA.



Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο παράγοντα, ωστόσο, το NSCAI επισημαίνει την προθυμία της Κίνας να ενστερνιστεί τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην μαζική παρακολούθηση και την συλλογή δεδομένων ως λόγο για το ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα. Η παρουσίαση προβάλλει την…

«Ρητή κυβερνητική υποστήριξη και συμμετοχή για ανάπτυξη αναγνώρισης προσώπου… Η επιτήρηση είναι ένας από τους πρώτους και καλύτερους πελάτες, για την τεχνητή νοημοσύνη και επιπλέον, η μαζική επιτήρηση είναι μια τρομακτική εφαρμογή για βαθύ έλεγχο». (δες την ταινία ANON του 2018, δείχνει έναν κόσμο χωρίς ανωνυμία. Από αυτή την ταινία είναι οι φωτογραφίες)

Μια διαφάνεια με τίτλο: “Κρατικά σύνολα δεδομένων: Η Κίνα, μαζί με τον κύριο Κινεζικό (ανταγωνιστή της Google), την Alibaba, τρέχουν με φόρα προς τα εμπρός” δηλαδή προς την τεχνητή νουμοσύνη, των ανωνυμία, για τον έλεγχο των ανθρωπομαζών.



Αυτό είναι αξιοσημείωτο επειδή η μητρική εταιρεία της Google, Alphabet, έχει προωθήσει αυτό το ακριβές όραμα μέσω του τμήματος Sidewalk Labs, επιλέγοντας ένα μεγάλο μέρος του Τορόντο ως πρωτότυπο της «έξυπνης πόλης». Αλλά το έργο του Τορόντο μόλις έκλεισε μετά από δύο χρόνια αδιάκοπης διαμάχης σχετικά με τις τεράστιες ποσότητες προσωπικών δεδομένων που θα συνέλεγε η Alphabet, την έλλειψη προστασίας της ιδιωτικής ζωής και αμφισβητήσιμα οφέλη για την πόλη συνολικά.

Πέντε μήνες μετά από αυτήν την παρουσίαση, τον Νοέμβριο του 2020, η NSCAI εξέδωσε μια ενδιάμεση έκθεση στο Κογκρέσο, η οποία σημείωσε περαιτέρω τον κώδωνα του κινδύνου για την ανάγκη να ανταποκριθούν οι ΗΠΑ στην προσαρμογή της Κίνας σε αυτές τις αμφιλεγόμενες, για την ιδιωτικότητα τεχνολογίες.

«Είμαστε σε έναν στρατηγικό ανταγωνισμό. Το AI θα είναι στο κέντρο. Το μέλλον της εθνικής μας ασφάλειας και οικονομίας διακυβεύονται επικύνδυνα». αναφέρει η έκθεση, που ελήφθη μέσω του FOIA από το Κέντρο Πληροφοριών Ηλεκτρονικού Απορρήτου.

Στα τέλη Φεβρουαρίου του 2020, ο Schmidt έβγαζε την καμπάνια του στο κοινό, ίσως κατανοώντας ότι οι αυξήσεις του προϋπολογισμού που ζητούσε το διοικητικό συμβούλιο του δεν θα μπορούσαν να εγκριθούν χωρίς πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή. Σε ένα δημοσίευμα των New York Times με τίτλο “I used to Run Google. Silicon Valley Could Lose to China”, (Συνήθιζα να χρησιμοποιώ το Google. Η Silicon Valley μπορεί να χάσει από την Κίνα) ο Schmidt ζήτησε “πρωτοφανείς συνεργασίες μεταξύ κυβέρνησης και βιομηχανίας” και, για άλλη μια φορά, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, κοντολογίς τους τρομοκρατούσε, γιατί έτσι ορίζει η καθώς πρέπει προπαγάνδα.

“Η τεχνητή νοημοσύνη θα ανοίξει νέα σύνορα σε όλα τα πεδία, από την βιοτεχνολογία έως τις τράπεζες και αποτελεί επίσης προτεραιότητα του Υπουργείου Άμυνας. Αν συνεχιστούν οι τρέχουσες τάσεις, οι συνολικές επενδύσεις της Κίνας στην έρευνα και την ανάπτυξη αναμένεται να ξεπεράσουν εκείνες των Ηνωμένων Πολιτειών μέσα σε 10 χρόνια, περίπου την ίδια στιγμή που η οικονομία της αναμένεται να γίνει μεγαλύτερη από την δική μας. Αν δεν αλλάξουν αυτές οι τάσεις, στην δεκαετία του 2030 θα ανταγωνιζόμαστε μια χώρα που έχει μεγαλύτερη οικονομία, περισσότερες επενδύσεις σε έρευνα και ανάπτυξη, καλύτερη έρευνα, ευρύτερη ανάπτυξη νέων τεχνολογιών και ισχυρότερη υπολογιστική υποδομή… Τελικά, οι Κινέζοι ανταγωνίζονται για να γίνουν οι κορυφαίοι καινοτόμοι στον κόσμο (στην παύση της ιδιωτικότητας) και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν παίζουν για να κερδίσουν.”

Η μόνη λύση, για τον Schmidt, ήταν η διοχέτευση δημόσιου χρήματος. Επαινώντας τον Λευκό Οίκο για το αίτημα διπλασιασμού της χρηματοδότησης της έρευνας στην τεχνητή νοημοσύνη και την κβαντική επιστήμη της πληροφορίας, ανέφερε:

“Θα πρέπει να σχεδιάσουμε και να διπλασιάσουμε ξανά και ξανά, την χρηματοδότηση σε αυτούς τους τομείς, καθώς χτίζουμε θεσμική ικανότητα σε εργαστήρια και ερευνητικά κέντρα. … Ταυτόχρονα, το Κογκρέσο θα πρέπει να ανταποκριθεί στο αίτημα του προέδρου για το υψηλότερο επίπεδο χρηματοδότησης αμυντικής Ε & Α τα τελευταία 70 χρόνια και το Υπουργείο Άμυνας θα πρέπει να εκμεταλλευτεί αυτό το κύμα πόρων για να οικοδομήσει πρωτοποριακές ικανότητες στην Α.Ι., την κβαντική, την υπερηχητική και άλλους τεχνολογικούς τομείς προτεραιότητας”.

Αυτό συνέβη ακριβώς δύο εβδομάδες πριν από την κήρυξη της επιδημίας του κορωνοϊού ως πανδημίας, και δεν αναφέρθηκε καθόλου ότι στόχος αυτής της τεράστιας, υψηλής τεχνολογικής επέκτασης ήταν η προστασία της Αμερικανικής υγείας. Μόνο ότι ήταν απαραίτητο να αποφευχθεί η υπερανταγωνισμός από την Κίνα. Αλλά, φυσικά, αυτό θα άλλαζε σύντομα. Τους επόμενους δύο μήνες από τότε, ο Schmidt έθεσε αυτά τα προϋπάρχοντα αιτήματα – για μαζικές δημόσιες δαπάνες στην έρευνα και τις υποδομές υψηλής τεχνολογίας, για μια σειρά από “συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα” στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης και για την εξαφάνιση μυριάδων μέτρων προστασίας της ιδιωτικής ζωής και της ασφάλειας – μέσω μιας επιθετικής άσκησης επαναπροσδιορισμού. Τώρα όλα αυτά τα μέτρα (και πολλά άλλα) πωλούνται στο κοινό ως η μόνη πιθανή ελπίδα για να προστατευτούν από έναν νέο ιό που θα σας συνοδεύει για τα επόμενα χρόνια.

Και οι οποίες στελεχώνουν τις σημαίνουσες συμβουλευτικές επιτροπές στις οποίες προεδρεύει, έχουν όλοι επανατοποθετηθεί ως δήθεν καλοπροαίρετοι προστάτες της δημόσιας υγείας και γενναιόδωροι υπερασπιστές των βασικών εργαζομένων “καθημερινών ηρώων” (πολλοί από τους οποίους, όπως οι οδηγοί διανομών, θα έχαναν τη δουλειά τους αν αυτές οι εταιρείες έκαναν το δικό τους). Λιγότερο από δύο εβδομάδες μετά το λουκέτο στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, ο Schmidt έγραψε ένα άρθρο στη Wall Street Journal που έδινε τον νέο τόνο και καθιστούσε σαφές ότι η Silicon Valley είχε κάθε πρόθεση να αξιοποιήσει την κρίση για μια μόνιμη μεταμόρφωση.

“Όπως και άλλοι Αμερικανοί, οι τεχνολόγοι (πολύ-δισεκατομμυριούχοι) προσπαθούν να κάνουν το καθήκον τους, για να υποστηρίξουν την αντιμετώπιση της πανδημίας στην πρώτη γραμμή… Αλλά κάθε Αμερικανός θα πρέπει να αναρωτιέται πού θέλουμε να βρίσκεται το έθνος όταν η πανδημία Covid-19 τελειώσει. Πώς θα μπορούσαν οι αναδυόμενες τεχνολογίες που αναπτύσσονται στην τρέχουσα κρίση να μας ωθήσουν σε ένα καλύτερο μέλλον; Εταιρείες όπως η Amazon γνωρίζουν πώς να προμηθεύουν και να διανέμουν αποτελεσματικά. Θα πρέπει να παρέχουν υπηρεσίες και συμβουλές σε κυβερνητικούς αξιωματούχους που δεν διαθέτουν τα υπολογιστικά συστήματα και την τεχνογνωσία.

Θα πρέπει επίσης να επιταχύνουμε την τάση προς την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, η οποία δοκιμάζεται σήμερα όσο ποτέ άλλοτε. Διαδικτυακά, δεν υπάρχει απαίτηση εγγύτητας, κάτι που επιτρέπει στους μαθητές να λαμβάνουν οδηγίες από τους καλύτερους δασκάλους, ανεξάρτητα από την σχολική περιφέρεια στην οποία κατοικούν… Η ανάγκη για γρήγορους πειραματισμούς μεγάλης κλίμακας θα επιταχύνει επίσης την επανάσταση της βιοτεχνολογίας.

Τέλος, η χώρα έχει καθυστερήσει πολύ για μια πραγματική ψηφιακή υποδομή… Αν θέλουμε να οικοδομήσουμε μια μελλοντική οικονομία και ένα εκπαιδευτικό σύστημα βασισμένο στα τηλε-όλα, χρειαζόμαστε έναν πλήρως συνδεδεμένο πληθυσμό και εξαιρετικά γρήγορες υποδομές. Η κυβέρνηση πρέπει να κάνει μια τεράστια επένδυση -ίσως ως μέρος ενός πακέτου τόνωσης- για να μετατρέψει την ψηφιακή υποδομή της χώρας σε πλατφόρμες που βασίζονται στο cloud και να τις συνδέσει με ένα δίκτυο 5G.”

Πράγματι ο Schmidt ήταν αμείλικτος στην επιδίωξη αυτού του οράματος, ακριβώς όπως και οι υπόλοιπες διάσημες μαριονέτες Γιούβαλ Νόα Χαράρι, Κλάους Σβαμπ, Μπιλ Γκέιτς, Σόρος και λοιπά βδελύγματα…

“Το περιβάλλον βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής και η κλιματική αλλαγή είναι μια υπαρξιακή απειλή. Ο κόσμος πρέπει να μεταμορφωθεί γρήγορα σύμφωνα με τα σχέδια μιας τεχνοκρατικής ελίτ και εμείς πρέπει να υιοθετήσουμε τις ιδέες και τις πολιτικές προτιμήσεις 50 επιλεγμένων αφηγητών που κατέθεσαν της απόψεις τους για να ολοκληρωθεί το βιβλίο, τους οποίους περιγράφω ως παγκόσμιους στοχαστές και μοναδικούς διανοούμενους. Υιοθετούμε την άποψη ότι, καθώς ανακάμπτουν από την πανδημία και ξεκινούν μια πορεία προς ριζικές και επιταχυνόμενες αλλαγές, οι κοινωνίες και οι οικονομίες μας θα πρέπει να είναι συντονισμένες με τις ανάγκες των παγκόσμιων κοινών καλών μας. Η κλιματική αλλαγή, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα συλλογικής δράσης που έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ, και η ανθρωπότητα δεν αντιμετώπισε ποτέ μια προσπάθεια πιο περίπλοκη, φιλόδοξη και μακροπρόθεσμη από την αναχαίτιση της κατάρρευσης του οικοσυστήματος και την σταθεροποίηση του κλίματος.

Προτιμώ ένα σύστημα κρατικού ελέγχου, το οποίο, κατά την άποψή μου, θα μείωνε τις διαδηλώσεις και την κοινωνική αναταραχή. (sic) Υποστηρίζω ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο για την ενοποίηση των παγκόσμιων κεντρικών τραπεζών γύρω από την δράση για το κλίμα. Στην βιοοικονομία, η αξιόπιστη ενέργεια στοχεύεται για καταστροφή και οι άνθρωποι θα αναγκάζονται να τρώνε από εναλλακτικές, τεχνητές πηγές πρωτεΐνης τροφίμων, όπως τα φασόλια και τα ζωύφια. Η ‘μηχανική του κλίματος’, θα χρησιμοποιηθεί για πράγματα όπως το μπλοκάρισμα του ήλιου και την προσπάθεια της χειραγώγησης των παγκόσμιων θερμοκρασιών.” επιμένει ο δύσμορφος Σβαμπ.

Τσιρίζει ο Σβαμπ ακατάπαυστα για την αναγκαιότητα ανάληψης μιας τυραννικής δράσης για πιθανή παρέμβαση στο κλίμα. Και παρεμβαίνοντας στο κλίμα, εννοεί τον ριζικό αναπροσανατολισμό κάθε έθνους στην γη επιβάλλοντας μια ολοκληρωτική παγκόσμια τάξη δικτατορικής διακυβέρνησης. Ο Σβαμπ έχει ένα απίστευτο σύμπλεγμα Θεού και συχνά θυμίζει στον αναγνώστη τις φαινομενικά απεριόριστες τεχνοκρατικές του ικανότητες, Αποκαλύπτει τακτικά ότι πιστεύει πως η ομάδα των συναδέλφων του έχει θεϊκές δυνάμεις και ότι μόλις ενώσουν την αλάνθαστη τους τεχνογνωσία, θα είναι υπεύθυνοι για όλους μας, θα μπορούν να επιφέρουν την άνευ προηγουμένου ευτυχία και τάξη, χωρίς καν να μας ρωτήσουν.

Ο μιαρός Κλάους Σβαμπ είναι ο κακός των κόμικ και στην «Μεγάλη Αφήγηση», εκθέτει την πραγματικά τρελή, εξτρεμιστική ατζέντα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, το οποίο, μέσω του φόρουμ του στο Νταβός, λειτουργεί ως το «κατάστημα» αγοραπωλησίας των πολιτικών ιδεών της άρχουσας τάξης. Είναι σημαντικό να διαβάσετε αυτό το βιβλίο, (και μετά να το κάψετε) ώστε να γνωρίζετε τις «μεγάλες αφηγήσεις» που θα προκύψουν σύντομα από τις παγκόσμιες αυτόκλητες ελίτ. Για άλλη μια φορά βλέπουμε έναν τόσο αυθεντικό κακό συρφετό να φανερώνει όλα τα χαρτιά του στις παραζαλισμένες ανθρωπόμαζες. Αυτό είναι μαγική πρακτική κι αποκαλείται “τελετουργία σε κοινή θέα” και πάντοτε το κάνουν, χρησιμοποιώντας όλες τις τεχνικές της προπαγάνδας για να πετύχουν μια κάποια συμφωνία από τα άνοα ανθρωπόζωα. (διάβασε το άρθρο: Η Ατζέντα της Μεγάλης Επανεκκίνησης)

Το ad-hoc πρόγραμμα για κατ’ οίκον διδασκαλία που οι δάσκαλοι και οι οικογένειες αναγκάστηκαν να συναρμολογήσουν κατά την διάρκεια αυτής της δήθεν “έκτακτης ανάγκης” της δημόσιας υγείας ως “ένα τεράστιο πείραμα στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση”. Ο στόχος αυτού του πειράματος, είπε, ήταν “να προσπαθήσουμε να μάθουμε, πώς μαθαίνουν τα παιδιά εξ αποστάσεως; Και με αυτά τα δεδομένα θα πρέπει να είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε καλύτερα εργαλεία γι αυτό τον σκοπό, τα οποία, όταν συνδυάζονται με τον δάσκαλο … θα βοηθούν τα παιδιά να εκπαιδεύονται καλύτερα”.

Κατά την διάρκεια αυτής της ίδιας βιντεοκλήσης, που φιλοξενήθηκε από το Economic Club της Νέας Υόρκης, ο Schmidt ζήτησε επίσης περισσότερη τηλεϊατρική, περισσότερο 5G, περισσότερο ψηφιακό εμπόριο και την υπόλοιπη προϋπάρχουσα λίστα επιθυμιών. Όλα στο όνομα της καταπολέμησης κάποιου ιού.

Το πιο χαρακτηριστικό σχόλιό του, ωστόσο, ήταν το εξής:

«Το όφελος αυτών των εταιρειών, τις οποίες λατρεύουμε να κακολογούμε, όσον αφορά την ικανότητα επικοινωνίας, την ικανότητα αντιμετώπισης της υγείας, την ικανότητα λήψης πληροφοριών, είναι βαθύ. Σκεφτείτε πώς θα ήταν η ζωή σας στην Αμερική χωρίς την Amazon. Οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι λίγο ευγνώμονες που αυτές οι εταιρείες πήραν το κεφάλαιο, έκαναν την επένδυση, κατασκεύασαν τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε τώρα και μας βοήθησαν πραγματικά». (LOL)

Είναι μια υπενθύμιση ότι, μέχρι πολύ πρόσφατα, η δημόσια αντίδραση εναντίον αυτών των εταιρειών ήταν έντονη. Οι υποψήφιοι για την προεδρία συζητούσαν ανοιχτά την διάλυση της μεγάλης τεχνολογίας. Η Amazon αναγκάστηκε να αποσύρει τα σχέδιά της για μια έδρα στην Νέα Υόρκη λόγω της σφοδρής τοπικής αντιπολίτευσης. Το έργο της Google Sidewalk Labs βρισκόταν σε διαρκή κρίση και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι της Google αρνούνταν να κατασκευάσουν τεχνολογία παρακολούθησης με στρατιωτικές εφαρμογές.

Εν ολίγοις, η δημοκρατία -η ενοχλητική συμμετοχή του κοινού στο σχεδιασμό κρίσιμων θεσμών και δημόσιων χώρων μαζί με την οπλοκατοχή- αποδεικνύεται ότι ήταν το μοναδικό και μεγαλύτερο εμπόδιο στο όραμα που προχωρούσε ο Schmidt, πρώτα από την άνοδο του στην κορυφή της Google και της Alphabet και στην συνέχεια ως πρόεδρος δύο ισχυρών συμβουλίων που συμβούλευαν το Κογκρέσο και το Υπουργείο Άμυνας. Όπως αποκαλύπτουν τα έγγραφα της NSCAI, αυτήν η άβολη άσκηση εξουσίας από μέλη του κοινού και από εργαζομένους στον τομέα της τεχνολογίας μέσα σε αυτές τις μεγάλες εταιρείες, από την οπτική γωνία ανδρών όπως ο Schmidt και ο διευθύνων σύμβουλος της Amazon, Jeff Bezos, επιβραδύνει με τρελό τρόπο την κούρσα εξοπλισμών της Τεχνητής Νοημοσύνης, κρατώντας στόλους δήθεν θανατηφόρων αυτοκινήτων και φορτηγών χωρίς οδηγό εκτός δρόμων, προστατεύοντας τα ιδιωτικά αρχεία υγείας από το να μετατραπούν σε όπλο από τους εργοδότες κατά των εργαζομένων, εμποδίζοντας την κάλυψη αστικών χώρων με λογισμικό αναγνώρισης προσώπου και πολλά άλλα.

Τώρα, εν μέσω της σφαγής αυτής της συνεχιζόμενης σαπουνόπερας-πανδημίας, και του φόβου και της αβεβαιότητας για το μέλλον που έχουν φέρει, αυτές οι εταιρείες βλέπουν ξεκάθαρα την στιγμή τους να σαρώσουν όλη αυτήν την δημοκρατική δέσμευση. Να έχουν το ίδιο είδος ισχύος με τους Κινέζους ανταγωνιστές τους, οι οποίοι έχουν την πολυτέλεια να λειτουργούν χωρίς να παρεμποδίζονται από παρεμβάσεις είτε στα εργασιακά, είτε στα πολιτικά δικαιώματα. Που έτσι κι αλλιώς είναι ανύπαρκτα στα κομμουνιστικά καθεστώτα όπως η Κίνα.

Όλα αυτά τα τραγελαφικά κινούνται πολύ γρήγορα. Η Αυστραλιανή κυβέρνηση έχει συνάψει σύμβαση με την Amazon για την αποθήκευση των δεδομένων, για την αμφιλεγόμενη εφαρμογή δήθεν παρακολούθησης κορωνοϊού. Η Καναδική κυβέρνηση έχει συνάψει σύμβαση με την Amazon για την παράδοση ιατρικού εξοπλισμού, εγείροντας ερωτήματα σχετικά με το γιατί παρέκαμψε την δημόσια ταχυδρομική υπηρεσία. Και μέσα σε λίγες μόνο μέρες στις αρχές Μαΐου του 2020, η Alphabet ξεκίνησε μια νέα πρωτοβουλία της Sidewalk Labs για την ανακατασκευή των αστικών υποδομών με αρχικό κεφάλαιο 400 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Josh Marcuse, εκτελεστικός διευθυντής του Board Innovation Defense του οποίου προεδρεύει ο Schmidt, ανακοίνωσε ότι άφηνε αυτήν την δουλειά για να εργαστεί με πλήρες ωράριο στην Google ως επικεφαλής στρατηγικής και καινοτομίας για τον παγκόσμιο δημόσιο τομέα, πράγμα που σημαίνει ότι θα βοηθήσει την Google να εξαργυρώσει κάποιες από τις πολλές ευκαιρίες που ο ίδιος και ο Schmidt έχουν δημιουργήσει με άσκηση πίεσης.

Για να είμαστε σαφείς, η τεχνολογία είναι σίγουρα ένα βασικό μέρος του τρόπου με τον οποίο πρέπει να προστατεύσουμε την δημόσια υγεία τους επόμενους μήνες και χρόνια. Το ερώτημα είναι: Θα υπόκειται αυτήν η τεχνολογία στους κανόνες της δημοκρατίας και της δημόσιας εποπτείας, ή θα αναπτυχθεί με φρενίτιδα κατάστασης εξαιρέσεων, χωρίς να τεθούν κρίσιμα ερωτήματα που θα διαμορφώσουν την ζωή μας για τις επόμενες δεκαετίες;

Ρητορικές φυσικά… Ερωτήσεις όπως, για παράδειγμα:

Εάν όντως βλέπουμε πόσο κρίσιμη είναι η ψηφιακή συνδεσιμότητα σε περιόδους κρίσης. Θα έπρεπε αυτά τα δίκτυα και τα δεδομένα μας να βρίσκονται πραγματικά στα χέρια ιδιωτικών παικτών όπως η Google, η Amazon και η Apple;

Εάν τα δημόσια ταμεία πληρώνουν για τόσα πολλά από αυτά, δεν θα έπρεπε και το κοινό (αφού δικά του είναι τα χρήματα) να το κατέχει και να το ελέγχει;

Εάν το Διαδίκτυο είναι απαραίτητο για τόσα πολλά στην ζωή μας, όπως λένε, δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως μη κερδοσκοπική δημόσια υπηρεσία;

Και ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δυνατότητα τηλεδιάσκεψης υπήρξε σωσίβιο την περίοδο του lockdown, υπάρχουν σοβαρές συζητήσεις για το εάν οι πιο μακροχρόνιες “προστασίες” μας θα είναι ανθρώπινες.

Πάρτε εκπαίδευση

Ο Schmidt έχει δίκιο ότι οι υπερπληθυσμένες αίθουσες διδασκαλίας αποτελούν κίνδυνο για την υγεία, τουλάχιστον μέχρι να έχουμε ένα εμβόλιο (σήμερα έχουμε ήδη 4 δόσεις εμβολίου και η κατάσταση δεν έχει αλλάξει). Τι θα λέγατε λοιπόν να προσλάβετε διπλάσιο αριθμό δασκάλων και να μειώσετε το μέγεθος της τάξης στο μισό; Τι θα λέγατε να βεβαιωθείτε ότι κάθε σχολείο έχει και μια νοσοκόμα;

Αυτό θα δημιουργούσε αναγκαίες θέσεις εργασίας σε μια κρίση ανεργίας σε επίπεδο ύφεσης και θα έδινε σε όλους όσοι βρίσκονται στο μαθησιακό περιβάλλον περισσότερο χώρο. Εάν τα κτίρια έχουν πολύ κόσμο, τι θα λέγατε να χωρίσετε την ημέρα σε βάρδιες και να έχετε περισσότερη εκπαίδευση σε εξωτερικούς χώρους, βασιζόμενη στην άφθονη έρευνα που δείχνει ότι ο χρόνος στην φύση ενισχύει την ικανότητα των παιδιών να μαθαίνουν;

Το να εισάγουμε τέτοιου είδους αλλαγές θα ήταν σίγουρα δύσκολο. Αλλά δεν είναι τόσο ριψοκίνδυνο όσο το να εγκαταλείψουν την δοκιμασμένη και αληθινή τεχνολογία των εκπαιδευμένων ανθρώπων που διδάσκουν νεότερους ανθρώπους πρόσωπο με πρόσωπο, σε ομάδες όπου μαθαίνουν να συναναστρέφονται μεταξύ τους.

Όταν έμαθε για την νέα συνεργασία της πολιτείας της Νέας Υόρκης με το Ίδρυμα Gates, ο Andy Pallotta, πρόεδρος της New York State United Teachers, αντέδρασε γρήγορα:

«Αν θέλουμε να επανασχεδιάσουμε την εκπαίδευση, ας ξεκινήσουμε με την αντιμετώπιση της ανάγκης για κοινωνικούς λειτουργούς, συμβούλους ψυχικής υγείας, σχολικές νοσοκόμες, εμπλουτιστικά μαθήματα τεχνών, προχωρημένα μαθήματα και μικρότερα μεγέθη τάξεων σε σχολικές περιοχές σε όλη την πολιτεία», είπε.

Ένας συνασπισμός ομάδων γονέων επεσήμανε επίσης ότι αν όντως ζούσαν ένα «πείραμα στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση» (όπως το έθεσε ο Schmidt), τότε τα αποτελέσματα ήταν βαθιά ανησυχητικά: «Από την στιγμή που τα σχολεία έκλεισαν στα μέσα Μαρτίου του 2020, Η κατανόησή μας για τις σοβαρές ανεπάρκειες της διδασκαλίας μέσω οθόνης έχει αυξηθεί.»

Εκτός από τις προφανείς ταξικές και φυλετικές προκαταλήψεις κατά των παιδιών που δεν έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο και οικιακούς υπολογιστές (προβλήματα που οι εταιρείες τεχνολογίας θέλουν να πληρωθούν για να λύσουν με μαζικές αγορές τεχνολογίας), υπάρχουν μεγάλα ερωτήματα σχετικά με το εάν η εξ αποστάσεως διδασκαλία μπορεί να εξυπηρετήσει πολλά παιδιά με αναπηρίες, όπως ορίζει ο νόμος. Και δεν υπάρχει καμία τεχνολογική λύση στο πρόβλημα της μάθησης σε ένα οικιακό περιβάλλον που είναι γεμάτο ή και καταχρηστικό.

Το θέμα δεν είναι αν πρέπει να αλλάξουν τα σχολεία μπροστά σε έναν “εξαιρετικά μεταδοτικό” ιό για τον οποίο δεν δίνουν καμία θεραπεία. Όπως κάθε ίδρυμα όπου οι άνθρωποι συγκεντρώνονται σε ομάδες, θα πρέπει να υπάρξουν αλλαγές. Το πρόβλημα, όπως πάντα σε αυτές τις στιγμές συλλογικού σοκ, είναι η απουσία δημόσιας συζήτησης για το πώς πρέπει να γίνονται αυτές οι αλλαγές και ποιον πρέπει να ωφελήσουν. Ιδιωτικές εταιρείες τεχνολογίας ή φοιτητές;

Αντιμετωπίζουμε πραγματικές και δύσκολες επιλογές μεταξύ της επένδυσης σε ανθρώπους και της επένδυσης στην τεχνολογία.

Γιατί η ωμή αλήθεια είναι ότι, ως έχει, είναι πολύ απίθανο να κάνουμε και τα δύο.

Τα ίδια ερωτήματα πρέπει να τεθούν και για την υγεία. Η αποφυγή των ιατρείων και των νοσοκομείων κατά την διάρκεια μιας πανδημίας έχει νόημα. Αλλά η τηλευγεία χάνει ένα τεράστιο ποσό. Χρειάζεται λοιπόν μια τεκμηριωμένη συζήτηση σχετικά με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της δαπάνης των σπάνιων δημόσιων πόρων στην τηλεϊατρική -έναντι των πιο εκπαιδευμένων νοσοκόμων, εξοπλισμένων με όλο τον απαραίτητο προστατευτικό εξοπλισμό, που είναι σε θέση να κάνουν επισκέψεις για την διάγνωση και την θεραπεία ασθενών στα σπίτια τους. Και ίσως πιο άμεσα, πρέπει να επιτύχουμε την ισορροπία μεταξύ των εφαρμογών παρακολούθησης ιών, οι οποίες με τις, όποιες, κατάλληλες προστασίες απορρήτου, μπορούν να παίξουν ρόλο και των εκκλήσεων για ένα κοινοτικό σώμα υγείας που θα έβαζε εκατομμύρια ανθρώπους να εργαστούν όχι μόνο για την ανίχνευση επαφών αλλά διασφαλίζοντας ότι όλοι έχουν τους υλικούς πόρους και την υποστήριξη που χρειάζονται για να μπουν σε καραντίνα με ασφάλεια.

Η άρνηση να μεταφέρουν οτιδήποτε παρόμοιο με τους απαραίτητους πόρους σε πολιτείες και πόλεις με διαδοχικά προγράμματα διάσωσης σημαίνει ότι η υγειονομική κρίση του κορωνοϊού χτυπά τώρα κατακόρυφα σε μια κατασκευασμένη κρίση λιτότητας. Τα δημόσια σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία και οι συγκοινωνίες αντιμετωπίζουν υπαρξιακά ερωτήματα σχετικά με το μέλλον τους. Αν οι εταιρείες τεχνολογίας κερδίσουν την άγρια εκστρατεία πίεσης για την εξ αποστάσεως μάθηση, την τηλεϊατρική, το 5G και τα οχήματα χωρίς οδηγό – το Screen New Deal τους – απλά δεν θα μείνουν χρήματα για επείγουσες δημόσιες προτεραιότητες, πόσο μάλλον για το Green New Deal που χρειάζονται επειγόντως οι ελίτ.

Αντίθετα: Το τίμημα για όλα τα λαμπερά gadgets θα είναι μαζικές απολύσεις εκπαιδευτικών και κλείσιμο νοσοκομείων.

Ωστόσο, αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, καθώς θα ακολουθήσουν συνεχείς κρατικές “έκτακτες ανάγκες”, πόλεμοι και πόλεμοι δι’ αντιπροσώπων, ερημοποίηση, εξαχρείωση, δηλητηριώδεις ενέσεις, περισσότερες ισχυριζόμενες “ιογενείς” επιθέσεις, μαζικός πληθωρισμός, χειραγώγηση των γραμμών εφοδιασμού και νομισματικό χάος. Γι’ αυτό μπορείτε να είστε σίγουροι, καθώς η ατελείωτη επίθεση κατά της ανθρωπότητας συνεχίζεται χωρίς παύση. Υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται ότι η σαπουνόπερα-πανδημίας έχει τελειώσει και η ελευθερία έχει επιστρέψει, αλλά πώς μπορεί να επιστρέψει η ελευθερία όταν δεν υπήρχε εξαρχής, ειδικά σε αυτό το περιβάλλον τεράστιου ελέγχου;

Η μνημειώδης διολίσθηση προς την τυραννία έγινε προφανής, ολοκληρωτική και αποτρόπαια, κατά την διάρκεια των τελευταίων δυόμισι ετών, αλλά η ελευθερία μας βρισκόταν υπό επίθεση πολύ πριν από την απάτη με τον ψεύτικο “ιό”. Η ιστορία μας έχει σμιλευτεί για να ταιριάζει σε μια συγκεκριμένη αφήγηση, καταστράφηκε μπροστά στα μάτια μας και ξαναγράφτηκε ξανά και ξανά, ενώ κατά την διαδικασία αυτή, η πραγματική ιστορία έχει διαγραφεί από την μνήμη. Ο αγώνας για την ελευθερία συνεχίζεται από την αρχή, και στην πραγματικότητα, η ελευθερία ήταν πάντα όχι μόνο άπιαστη, αλλά και ανύπαρκτη από οποιαδήποτε άποψη κατανόησης της γνήσιας ελευθερίας.

Η “επιστροφή στην κανονικότητα”, όπως πριν από το 2020, δεν είναι καθόλου κανονική, είναι η ηλίθια και συγκεχυμένη αντίληψη ότι η ελευθερία τελείωσε ξαφνικά εκείνη την στιγμή, ενώ στην πραγματικότητα, τελείωσε πριν από πολύ καιρό λόγω του ότι αυτός ο πληθυσμός το επέτρεψε να συμβεί προς όφελος της συλλογικής παραφροσύνης, της κατανάλωσης, της δειλίας και της αδιαφορίας για το μέλλον.

Θυμάται κανένας την επίθεση με ψεύτικη σημαία που ονομάστηκε “9/11”, μια δουλειά εκ των έσω για να είμαστε σίγουροι- τον Patriot Act, την κατάργηση της ιδιωτικής ζωής, την μαζική κυβερνητική παρακολούθηση και λογοκρισία, τον ακρωτηριασμό, τα βασανιστήρια, τους κτηνώδεις δολοφονικούς πολέμους εναντίον εθνών, και την εποχή εκείνη την πιο επιθετική κυβερνητική επίθεση εναντίον της ελευθερίας μέχρι σήμερα;

Πηγαίνοντας άλλα εκατό χρόνια πίσω, τι θα λέγατε για την δημιουργία της απεχθούς Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ και της εθνικοποιημένης κεντρικής τραπεζικής, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την Μεγάλη Ύφεση, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την Κορέα, το Βιετνάμ, τον “Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας”, την σφαγή των ανθρώπων από τις ΗΠΑ παγκοσμίως, την σκόπιμα προκληθείσα τραπεζική “κρίση και τα πακέτα διάσωσης του 2008, και την συνεχιζόμενη καταστροφή της κοινωνίας στα χέρια της πολιτικής τάξης και των εκτελεστών της; Θα μπορούσαμε επίσης να πάμε πολύ πιο πίσω, αλλά το θέμα είναι ότι η απώλεια της ελευθερίας συνέβαινε συνεχώς με την πάροδο του χρόνου, όπως συμβαίνει πάντα όταν επιτρέπεται η ύπαρξη κυβέρνησης επί των ανθρώπων.

Ακριβώς όπως ο βάτραχος στο βραστό νερό.

Εδώ βρισκόμαστε σήμερα και συζητάμε για την πιο πρόσφατη σφαγή που έχει επιβληθεί εναντίον όλων μας από πιόνια που έχουν λάβει την εξουσία από τους ανθρώπους εθελοντικά, και για άλλη μια φορά, το μπερδεμένο συλλογικό κοπάδι εκλιπαρεί για κάποια πολύ παράλογη μορφή “κανονικότητας”. Αυτή η τυφλή και αγράμματη ικεσία για ελευθερία δεν θα τελειώσει ποτέ. Θα καταλάβουν ποτέ οι ανθρωπόμαζες ότι η απόκτηση της ελευθερίας και η διατήρησή της μπορεί να επιτευχθεί μόνο ενεργώντας ως υπεύθυνα άτομα και παίρνοντας την δική σας ελευθερία- ποτέ δεν θα ζητήσετε την άδεια των ψεύτικων αφεντάδων γι’ αυτήν.

Η ελευθερία δεν δύνεται η ελευθερία κατακτάται.-

Ενδεχομένως, το τελευταίο κομμάτι του παζλ για την επίτευξη ενός παγκόσμιου κυβερνητικού συστήματος που είναι προσηλωμένο στον απόλυτο έλεγχο μέσω δρακόντειων και τεχνοκρατικών αυταρχικών μέτρων, είναι η καταστροφή αυτού του οικονομικού συστήματος και η εφαρμογή πλήρως ψηφιοποιημένων νομισματικών διαδικασιών. Με άλλα λόγια, κεντρικός έλεγχος όλων των χρημάτων παγκοσμίως σε μια κοινωνία χωρίς μετρητά. Με την κατασκευή μαζικού πληθωρισμού, όλοι οι “κανονικοί” άνθρωποι, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, μπορούν να τιμολογηθούν εκτός ύπαρξης σε τέτοιο βαθμό ώστε να χάσουν κάθε ικανότητα να αντέξουν χωρίς να ελέγχονται πλήρως από την ανώτατη βαθμίδα των ελίτ- όλα αυτά επιβάλλονται από τους πολιτικά ισχυρούς μέσω της κοινωνικής μηχανικής (δηλ. απάτης) και της βαθμολόγησης λόγω του επιπέδου υπακοής του κάθε ανθρωπόζωου. Αυτό είναι που επιδιώκεται από τις κυρίαρχες ελίτ και αυτό που πλησιάζει τόσο πολύ προς την υλοποίησή του.

Χωρίς να το γνωρίζουν οι περισσότεροι, ο πληθωρισμός προκαλείται πλήρως από την εκτύπωση χρήματος από τον αέρα-κοπανιστό από το κεντρικό τραπεζικό σύστημα. Ενώ άλλοι παράγοντες, και σε αυτή την περίπτωση, η “σύγκρουση Ουκρανίας-Ρωσίας”, έχει μόνιμες επιπτώσεις στις τιμές λόγω της χειραγώγησης από την πολιτική τάξη, η ουσία είναι ότι το τύπωμα χρήματος είναι ο ένοχος του πληθωρισμού.

Στις ΗΠΑ, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ είναι η βασική αιτία όλου του νομισματικού πληθωρισμού. Το αποτέλεσμα είναι φυσικά οι υψηλότερες τιμές, και με την συμπαιγνία και την χειραγώγηση, οι τιμές μπορούν να αυξηθούν περαιτέρω λόγω της πολιτικής αναταραχής στο πεδίο της σκόπιμης επιβολής μέσω της πολιτικής του περιορισμού ή της εξάλειψης της προσφοράς. Οι εκκλήσεις για τον τερματισμό της Fed ήταν εύστοχες, αλλά η πλήρης κατάργηση και εγκατάλειψη της Fed είναι υποχρεωτική προκειμένου να σταματήσει η συνεχής πληθωριστική μηχανή.

Ο πληθωρισμός είναι ένα εργαλείο των τυράννων, ο έλεγχος του χρήματος σημαίνει έλεγχος των ανθρώπων. Βρισκόμαστε εν μέσω του υψηλότερου πραγματικού πληθωρισμού στην ιστορία και λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτός θα γίνει πολύ χειρότερος, ποιες θα είναι οι συνέπειες; Η κυβέρνηση μέσω των γραφειοκρατιών της και των φασιστικών επενδυτικών τραπεζικών εταίρων της, κατέχει ήδη σχεδόν κάθε υποθήκη στην χώρα. Αυτή την στιγμή αγοράζουν, μέσω συμπαιγνίας με την κυβέρνηση, τεράστιο αριθμό ιδιωτικών κατοικιών σε όλες τις ΗΠΑ. Με πολύ υψηλότερες τιμές, οι μάζες θα λιμοκτονήσουν και θα τιμολογηθούν για να μην μπορούν να αποκτήσουν αγαθά που δίνουν ζωή.

Θα χάσουν την ιδιοκτησία τους στο κράτος, συμπεριλαμβανομένων των σπιτιών τους, και καθώς τα ψηφιακά νομισματικά συστήματα θα γίνουν η “νέα κανονικότητα”, ο έλεγχος της στέγασης και του διαθέσιμου κεφαλαίου για να ζήσει κανείς θα είναι μόνο στα χέρια του κράτους. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι θα γίνει μια κοινωνία αιχμαλωτισμένων σκλάβων, και μόλις εγκαθιδρυθεί, θα είναι σχεδόν αδύνατο να διορθωθεί αυτή η φρικτή κατάσταση πραγμάτων.

Η Fed έχει δηλώσει ότι θα κλιμακώσει δραματικά την διάρκεια και τα ποσά της αύξησης των επιτοκίων, αρχής γενομένης από αυτόν τον μήνα, προκειμένου να διορθώσει αυτό που σκόπιμα δημιούργησε. Στην πραγματικότητα, αυτό θα οδηγήσει σε κατάρρευση του συστήματος. Η ολική καταστροφή αυτής και άλλων οικονομιών είναι σχεδιασμένη, οπότε δεν θα υπάρξει διόρθωση με πολιτικά μέσα. Η εξάρτηση από τους επιλεγμένους αφέντες σας είναι ο στόχος, και ο έλεγχος του χρήματος μέσω του πληθωρισμού και άλλων μεθόδων θα οδηγήσει μόνο στον στόχο της επιτυχούς δημιουργίας μιας εξαρτημένης κοινωνίας.

Η Fed θέλει την κατάρρευση των οικονομιών και των κοινωνιών, οπότε μην περιμένετε να τελειώσουν όλα καλά. Δεν πρόκειται. Οι τιμές θα συνεχίσουν να αυξάνονται εν μέσω των ήδη γελοίων αυξήσεων, καθώς η οικονομία θα βυθίζεται σε βαθιά ύφεση. Μην ανησυχείτε όμως, καθώς “δεν θα σας ανήκει τίποτα και θα είστε ευτυχισμένοι”, όπως σας είπαν οι ίδιοι οι αποδεκτοί αφέντες σας κι εσείς συμφωνήσατε σε αυτή την δυστοπία!

Η τεχνολογία μας παρέχει ισχυρά εργαλεία, αλλά δεν είναι κάθε λύση τεχνολογική. Και το πρόβλημα με την εξωτερική ανάθεση βασικών αποφάσεων σχετικά με το πώς να «ξαναφανταστούμε» τις πολιτείες και τις πόλεις μας σε άνδρες όπως ο Bill Gates και ο Eric Schmidt είναι ότι έχουν περάσει την ζωή τους προπαγανδίζοντας την ψευδές μιμίδι ότι “δεν υπάρχει πρόβλημα που η τεχνολογία δεν μπορεί να διορθώσει”.

Γι’ αυτές τις διάσημες μαριονέτες, αλλά, και για πολλούς άλλους στην Silicon Valley, η πανδημία είναι μια χρυσή ευκαιρία να λάβουν όχι μόνο την ευγνωμοσύνη, αλλά και τον σεβασμό και την δύναμη που νιώθουν ότι τους αρνήθηκαν άδικα. Γι’ αυτό την δημιούργησαν κι εξακολουθητικά την χρησιμοποιούν σαν μπαμπούλα. Και ο Andrew Cuomo, τοποθετώντας τον πρώην πρόεδρο της Google επικεφαλή του σώματος που θα διαμορφώσει την επαναλειτουργία της πολιτείας της Νέας Υόρκης, του έδωσε την πολυπόθητη γι’ αυτόν ελεύθερη κυριαρχία.

Αυτή είναι η πρώτη δόση σε μια συνεχιζόμενη σειρά για το δόγμα σοκ και τον σοσιαλισμό της καταστροφής στην εποχή της σαπουνόπερας- Covid-19.

Το πιο δύσκολο να εξηγήσεις είναι το εκτυφλωτικά προφανές γεγονός που ο μαζανθρωπος έχει επιλέξει να μην βλέπει. Έτσι επιλέγουν οι μάζες ~μάζες είναι~ να παπαγαλίζουν τις υπέρτατες μαλακίες ως θέσφατα.

«Μεταξύ των αρχηγών κρατών, υπάρχει μόνο ένας που αντιστέκεται στις δυνάμεις του κακού. Μην υπολογίζετε στον Μπόρις Τζόνσον στην Αγγλία. Μην υπολογίζετε στον Μακρόν στην Γαλλία. Μην υπολογίζετε στον Ντράγκι στην Ιταλία. Είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν που μπορεί να μην είναι άγγελος και άγιος, ωστόσο, είναι ένας άνθρωπος με ευφυΐα και μεγάλο θάρρος και έχει τα μέσα να σταθεί ενάντια στην παγκόσμια κυβέρνηση. Oι Ρώσοι πολεμούν στην Ουκρανία, αλλά όχι με τέτοιο τρόπο για να συντρίψουν ή να καταστρέψουν την Ουκρανία. Αλλά η ανόητη Ευρώπη, ακολουθεί τις εντολές των Ηνωμένων Πολιτειών στην προσπάθειά τους να αφανίσουν την Ρωσία. Τα επόμενα κόλπα των εγκληματιών που κυβερνούν τον κόσμο θα είναι ένας τεχνηέντως δημιουργημένος λιμός. Έκαναν το κόλπο του Covid, έπαιξαν και το κόλπο της Ουκρανίας, που προκαλεί την Ρωσία από το 2014. Η Ρωσία έπρεπε να αμυνθεί. Πράκτορες των ΗΠΑ προκαλούν την Ρωσία από την Ουκρανία εδώ και αρκετά χρόνια. Θέλουν «να καταστρέψουν την Ρωσία επειδή η Ρωσία είναι το τελευταίο εμπόδιο για μια Ενωμένη Παγκόσμια Τάξη»

Τάδε έφη ο Βρετανός καθολικός επίσκοπος Richard Williamson.

Ο 45χρονος Βρετανός είναι ένας παραδοσιακός Καθολικός που αντιτίθεται στις αλλαγές που εγκρίθηκαν από την Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού, η οποία άνοιξε τον Πάπα Ιωάννη XXIII τον Οκτώβριο του 1962 και έκλεισε κατά την διάρκεια της θητείας του Πάπα Παύλου VI τον Δεκέμβριο του 1965. Μαζί με άλλους 3 ιερείς μέλη της Εταιρείας του Αγίου Πίου, μια διεθνή αδελφότητα παραδοσιακών καθολικών κληρικών, ο Williamson ανυψώθηκε στον βαθμό του επισκόπου το 1988 από τον Γάλλο Αρχιεπίσκοπο Marcel Lefebvre χωρίς την άδεια του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’, γεγονός που οδήγησε στον αφορισμό τους. Ο αφορισμός του ακυρώθηκε από την Καθολική Εκκλησία το 2009 και αφορίστηκε εκ νέου το 2015.

Αριστοτέλης – Ο χαρακτήρας των νέων, των ηλικιωμένων και των ανδρών

Οι γέροι έχουν μακρό παρελθόν, οι νέοι μακρό μέλλον. Οι γέροι γίνονται οι μνήμες τους, οι νέοι οι ελπίδες τους. Οι γέροι είναι διστακτικοί, γιατί θυμούνται τις αποτυχίες, οι νέοι είναι παράτολμοι, γιατί δεν τις έχουν γνωρίσει ακόμη.. Οι γέροι αγαπούν να θυμούνται, οι νέοι θυμούνται να αγαπούν.

Περί των ηθών των νέων

Και τώρα θα μιλήσουμε για τα ήθη. Ας εξετάσουμε σε ποιες ψυχικές καταστάσεις βρίσκονται οι άνθρωποι, ανάλογα με τα πάθη τους, τις ιδιότητες, την ηλικία και την καλή ή κακή τύχη. Ονομάζω πάθη την οργή, την επιθυμία και τα παρόμοια, για τα οποία μιλήσαμε προηγουμένως και ιδιότητες τις αρετές και τις κακίες. Ασχοληθήκαμε και πρωτύτερα μ’ αυτές και εκθέσαμε τι τάσεις έχουν και τι πράξεις εκτελούν, ανάλογα με τις ιδιότητές τους. Ηλικίες πάλι είναι η νεανική, η ανδρική και η γεροντική. Τέλος ονομάζω τύχη την καταγωγή, τον πλούτο, τις διάφορες ικανότητες, καθώς και τα αντίθετά τους και γενικά την ευτυχία και τη δυστυχία.

Σχετικά με τα ήθη, οι νέοι αισθάνονται σφοδρές επιθυμίες και μπορούν να εκπληρώσουν εκείνο που επιθυμούν. Από τις επιθυμίες πάλι, που σχετίζονται με το σώμα αισθάνονται κυρίως τις ερωτικές και δεν μπορούν να κυριαρχήσουν επάνω τους. Είναι ευμετάβλητοι και γρήγορα χορταίνουν με κείνα που επιθύμησαν και γι’ αυτό ενώ δοκιμάζουν σφοδρές επιθυμίες, πολύ γρήγορα αδιαφορούν. Επειδή η θέλησή τους, ενώ είναι έντονη δεν είναι ταυτόχρονα και μεγάλη ― όπως συμβαίνει στον άρρωστο με την πείνα και με τη δίψα.

Έχουν ροπή προς την οργή, παραφέρονται εύκολα και ακολουθούν εκείνο που αποφάσισαν πάνω στο θυμό τους, χωρίς να μπορούν να συγκρατηθούν. Και τούτο, επειδή από εγωισμό δε δέχονται την περιφρόνηση και αγανακτούν όταν νομίζουν πως αδικούνται.

Αγαπούν τις τιμές κι ακόμα πιο πολύ τη νίκη, επειδή τα νιάτα θέλουν να υπερέχουν και η νίκη είναι ένα είδος υπεροχής. Αγαπούν αυτά τα δύο πιο πολύ παρά το χρήμα ή ―καλύτερα― δεν τους ενδιαφέρει το χρήμα ολότελα, επειδή ακόμα δεν έχουν δοκιμάσει τι θα πει φτώχεια κι αυτό εκφράζει το γνωστό απόφθεγμα του Πιττακού για τον Αμφιάραο.

«Μα εσύ δεν είχες ακόμα δοκιμάσει τον έρωτα προς το χρήμα, πώς λοιπόν τα χέρια σου ήταν έτοιμα να αρπάξουν;»

Οι νέοι δεν έχουν κακές διαθέσεις. Είναι μάλλον καλοί, επειδή δεν είδαν ακόμη πολλά παραδείγματα διεφθαρμένων ανθρώπων.

Είναι ευκολόπιστοι, επειδή ακόμα δεν τους έχουν εξαπατήσει συχνά.

Είναι γεμάτοι ελπίδες κι αυτό συμβαίνει επειδή η φύση τούς έχει προικίσει με κάποιο είδος θέρμης, σαν εκείνη που νιώθουν αυτοί που έχουνε πιει πολύ κρασί. Αλλά η ιδιότητά τους αυτή οφείλεται και στο ότι δεν έχουν ακόμα δοκιμάσει πολλές αποτυχίες. Ζούνε κυρίως με την ελπίδα, επειδή η ελπίδα αφορά το μέλλον, ενώ η ανάμνηση το παρελθόν.

Και για τους νέους το μέλλον είναι μεγάλο, ενώ το παρελθόν μικρό. Αλήθεια, στην αρχή της ύπαρξης δεν μπορεί να υπάρξει καμιά ανάμνηση, ενώ όλες οι ελπίδες επιτρέπονται. Και γι’ αυτό το λόγο εύκολα εξαπατώνται, επειδή και εύκολα σχηματίζουν ελπίδες.

Και επειδή ρέπουν προς την οργή και προς την ελπίδα, είναι γενναίοι επειδή η μια ιδιότητά τους συντελεί στο να μη φοβούνται, ενώ η άλλη τους δίνει θάρρος. Αλήθεια, κανένας δε φοβάται όταν είναι θυμωμένος, ενώ η ελπίδα της επιτυχίας μάς κάνει θαρραλέους.

Είναι ντροπαλοί, επειδή ξέρουν μόνο εκείνα που έχουν διδαχθεί σύμφωνα με τους νόμους και δεν υποθέτουν πως υπάρχουν κι άλλα ευχάριστα πράγματα.

Είναι μεγαλόψυχοι, επειδή δεν τους ταπείνωσε ακόμα ο αγώνας της ζωής, ούτε δοκίμασαν ανάγκες. Εξάλλου όποιος πιστεύει πως είναι άξιος μεγάλων πραγμάτων είναι και μεγαλόψυχος. Αυτό όμως το πιστεύουν όσοι έχουν πολλές ελπίδες.

Προτιμούν να κάνουν ό,τι τους φαίνεται ωραίο παρά ό,τι τους συμφέρει, επειδή οι πράξεις τους υπαγορεύονται πιο πολύ από την καρδιά παρά από τον ψυχρό υπολογισμό, κι ενώ αυτός, λογαριάζει το συμφέρον, η αρετή λογαριάζει το ωραίο.

Οι νέοι αγαπούν τους φίλους τους και τους συντρόφους τους πιο πολύ, παρά όσοι βρίσκονται σε μεγαλύτερη ηλικία και τούτο, επειδή νιώθουν μεγάλη ευχαρίστηση να ζουν μαζί με τους άλλους κι ακόμα δεν έχουν αρχίσει να σχηματίζουν κρίσεις με βάση το συμφέρον τους για κανένα πράγμα, λοιπόν ούτε και για τους φίλους τους. Όλα τα σφάλματά τους προέρχονται από την υπερβολή, επειδή οι νέοι δεν τηρούν το λόγο του Χίλωνα (μηδέν άγαν).

Αλήθεια, υπερβάλλουν σε όλα. Αγαπούν υπερβολικά, μισούν υπερβολικά και το ίδιο συμβαίνει και για όλες τις άλλες πράξεις τους.

Πιστεύουν πως ξέρουν τα πάντα κι ανακατεύονται στα πάντα και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι υπερβολικοί. Αν συμβεί να διαπράξουν κάποιο αδίκημα, αυτό οφείλεται στην αυθάδεια και όχι σε κακία. Αισθάνονται εύκολα οίκτο, επειδή θεωρούν όλους τους ανθρώπους απλούς και ενάρετους. Αλήθεια κρίνουν τους άλλους με τη δική τους αθωότητα και γι’ αυτό πιστεύουν ότι, κάτι που παθαίνει κάποιος άλλος, δεν αξίζει να το πάθει.

Αγαπούν τα γέλια και γι’ αυτό τους αρέσουν τα πειράγματα, όπου με ευγένεια στρέφονται κατά των άλλων.

Περί των ηθών της γεροντικής ηλικίας

Αυτά είναι τα ήθη των νέων. Οι γεροντότεροι κι όσοι έχουν περάσει πια την ανδρική ηλικία έχουν σχεδόν τον αντίθετο χαρακτήρα.

Αλήθεια, επειδή έχουν ζήσει πολλά χρόνια, επειδή έχουν εξαπατηθεί πολλές φορές, επειδή οι ίδιοι έχουν κάνει πολλά σφάλματα κι επειδή οι περισσότερες πράξεις των ανθρώπων είναι κακές, δεν είναι βέβαιοι για τίποτε κι όχι μονάχα δεν κάνουν υπερβολές παρά και ενεργούν πάντοτε λιγότερο απ’ ό,τι πρέπει. Πάντοτε λένε ότι νομίζουν, όχι ότι ξέρουν καλά. Κι όταν τα λεγόμενά τους προκαλούν αντιρρήσεις, προσθέτουν πάντοτε «ίσως», «μπορεί».

Εκφράζονται για όλα τα πράγματα μ’ αυτόν τον τρόπο και με κανένα δεν εκφράζονται με βεβαιότητα. Έχουν κακό χαρακτήρα, επειδή το να υποπτεύεται κανείς για κάθε τι δείχνει κακό χαρακτήρα. Και είναι καχύποπτοι, δεν πιστεύουν κανέναν και δεν πιστεύουν γιατί έχουν πείρα.

Για τον ίδιο λόγο ούτε σφοδρά αγαπούν ούτε σφοδρά μισούν, αλλά σύμφωνα με το λόγο του Βία αγαπούν, σαν να επρόκειτο την άλλη μέρα να μισήσουν και μισούν σαν να επρόκειτο την άλλη μέρα ν’ αγαπήσουν.

Είναι μικρόψυχοι επειδή τους έχει ταπεινώσει ο αγώνας της ζωής, γιατί αλήθεια οι επιθυμίες τους δε στρέφονται πια προς τίποτα το μεγάλο και το ανώτερο, αλλά βλέπουν μόνο πώς θα τα οικονομήσουν. Είναι φιλοχρήματοι από τη μια, γιατί έχουν ανάγκη από το χρήμα κι από την άλλη, γιατί έχουν δοκιμάσει πόσο δύσκολο είναι να τ’ αποκτήσει κανείς και πόσο εύκολο να το χάσει.

Είναι δειλοί και όλα τους φοβίζουν, επειδή βρίσκονται σε ψυχική κατάσταση εντελώς αντίθετη από κείνη που έχουν οι νέοι. Αλήθεια είναι ολότελα ψυχροί, ενώ εκείνοι, καθώς έχουμε πει, είναι θερμοί. Γι’ αυτό τα γερατειά δημιουργούν διάθεση για δειλία, επειδή και κείνος που φοβάται παγώνει. Αγαπούν υπερβολικά τη ζωή τους και μάλιστα όσο βλέπουν ότι ζυγώνει το τέλος τους. Κι αυτό, επειδή η επιθυμία αναφέρεται πάντοτε σε κείνο που δεν έχουμε και κυρίως επιθυμούμε ό,τι μας λείπει.

Αγαπούν τον εαυτό τους πιο πολύ από ό,τι πρέπει ― κι είναι κι αυτό ένα είδος μικροψυχίας. Η ζωή τους κανονίζεται σύμφωνα με το συμφέρον τους κι όχι σύμφωνα με κείνο που είναι λεβέντικο. Κι αυτό συμβαίνει πιο πολύ από ό,τι πρέπει, ακριβώς εξαιτίας της φιλαυτίας τους. Αλήθεια, το συμφέρον είναι καλό για μας τους ίδιους, ενώ το ωραίο είναι αυτό το ίδιο καλό.

Δεν είναι ντροπαλοί, αλλά μάλλον ξεδιάντροποι κι αυτό συμβαίνει επειδή, καθώς αποβλέπουν στο συμφέρον τους και όχι στο ωραίο, δεν ενδιαφέρονται για τη γνώμη των άλλων. Η πείρα τους τούς δίδαξε να μην τρέφουν ελπίδες, επειδή τα περισσότερα πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο είναι δυσάρεστα και η έκβασή τους είναι προς το χειρότερο. Αλλά και η δειλία τους είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους δεν τρέφουν ελπίδες.

Ζουν πιο πολύ με την ανάμνηση παρά με την ελπίδα, επειδή η πολλή ζωή τους έχει περάσει πια και δεν τους μένει παρά λίγη, και η ελπίδα στρέφεται προς το μέλλον, ενώ η ανάμνηση προς τα περασμένα. Αυτή είναι και η αιτία της φλυαρίας τους. Αλήθεια, συνεχώς διηγούνται όσα τους έχουν συμβεί, επειδή βρίσκουν ηδονή στην ανάμνησή τους.

Ο θυμός τους είναι έντονος, όχι όμως και μεγάλος.

Από τις επιθυμίες τους, άλλες τούς έχουν ολότελα εγκαταλείψει κι άλλες είναι πολύ αδύνατες κι έτσι, είτε δεν εκδηλώνουν καμιά επιθυμία, είτε κι αν την εκδηλώσουν, δεν είναι σε θέση να την πραγματοποιήσουν. Έτσι επιδιώκουν μόνο ό,τι μπορεί να τους φέρει κέρδος. Και γι’ αυτό, όσοι έχουν φτάσει σ’ αυτή την ηλικία φαίνονται εγκρατείς. Επειδή οι επιθυμίες τούς έχουν εγκαταλείψει κι έχουν υποδουλωθεί μόνο στο κέρδος.

Τη ζωή τους ρυθμίζει ο υπολογισμός πιο πολύ παρά το αίσθημα. Ο υπολογισμός όμως οδηγεί στο συμφέρον, ενώ το αίσθημα στην αρετή. Αν συμβεί να διαπράξουν κάποιο αδίκημα, αυτό οφείλεται στον κακό τους χαρακτήρα και όχι σε αυθάδεια.

Και οι γέροι επίσης αισθάνονται οίκτο, όχι όμως για την ίδια αιτία που τον αισθάνονται οι νέοι. Αλήθεια οι νέοι δοκιμάζουν αυτό το αίσθημα από ανθρωπισμό, οι γέροι από αδυναμία. Αυτό, αλήθεια, συντελεί στο να νομίζουν πως από τη μια στιγμή στην άλλη πρόκειται να τους συμβεί κάτι κακό κι η ψυχική αυτή κατάσταση, καθώς είπαμε, είναι κείνη που τους κάνει να δοκιμάζουν οίκτο και γι’ αυτό συνεχώς γκρινιάζουν και δεν τους αρέσουν ούτε τα αστεία ούτε τα γέλια. Επειδή ο γκρινιάρης είναι το αντίθετο του εύθυμου ανθρώπου.

Αυτός είναι ο χαρακτήρας των νέων και των γέρων και, κατά συνέπεια, επειδή στον καθένα είναι ευπρόσδεκτα τα λόγια που ταιριάζουν ή πλησιάζουν προς το χαρακτήρα του, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ποιους λόγους πρέπει να χρησιμοποιούμε, ώστε και μεις οι ίδιοι και η αγόρευσή μας να φαίνεται ότι συμφωνεί με το χαρακτήρα του ακροατηρίου μας.

Περί των ηθών της Ανδρικής ηλικίας

Όσοι βρίσκονται στην ακμή της ηλικίας τους είναι φανερό πως έχουν χαρακτήρα διάμεσο, ανάμεσα στο νεανικό και στο γεροντικό και πως αποφεύγουν τις υπερβολές και του ενός και του άλλου.

Κατά συνέπεια δεν είναι ούτε υπερβολικά θαρραλέοι (γιατί αυτό καταντά θράσος), ούτε πάλι εξαιρετικά δειλοί, παρά κρατούν τη σωστή στάση ανάμεσα στα δυο.

Δεν εμπιστεύονται βέβαια στον πρώτο τυχόντα, όμως πάλι δεν δυσπιστούν προς όλο τον κόσμο, παρά σχηματίζουν ξεχωριστή κρίση για κάθε πρόσωπο ― κι αυτή η κρίση πλησιάζει περισσότερο προς την αλήθεια.

Η ζωή τους δεν ρυθμίζεται μόνο από το συμφέρον, ούτε πάλι μόνο από το ωραίο, αλλά από το συγκερασμό των δύο αυτών.

Δεν είναι ούτε φιλάργυροι, ούτε άσωτοι. Κρατούν το μέτρο που πρέπει. Το ίδιο συμβαίνει και σχετικά με το θυμό τους και με τις επιθυμίες τους.

Είναι φρόνιμοι, χωρίς γι’ αυτό να ‘ναι δειλοί και είναι ανδρείοι, χωρίς γι’ αυτό να τους εγκαταλείπει η φρόνηση, ενώ στους γέρους και στους νέους οι δυο αυτές ιδιότητες χωρίζονται.

Αλήθεια, οι νέοι είναι γενναίοι, αλλά ολότελα ασυλλόγιστοι, οι γέροι πάλι φρόνιμοι, αλλά δειλοί. Γενικά οι ώριμοι άντρες ενώνουν τα προτερήματα και της νεανικής και της γεροντικής ηλικίας. Ενώ στις δυο αυτές ηλικίες υπάρχουν υπερβολές και ελλείψεις, εκείνοι κρατούν το μέτρο που πρέπει. Το σώμα ακμάζει ανάμεσα στα τριάντα και στα τριανταπέντε χρόνια και το πνεύμα γύρω στα σαράντα εννιά. Αυτά έπρεπε να ειπωθούν σχετικά με τους χαρακτήρες των νέων, των γερόντων και των ωρίμων ανθρώπων.