ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἱππόλυτος (176-197)

ΤΡΟΦΟΣ
ὦ κακὰ θνητῶν στυγεραί τε νόσοι·
τί σ᾽ ἐγὼ δράσω, τί δὲ μὴ δράσω;
τόδε σοι φέγγος, λαμπρὸς ὅδ᾽ αἰθήρ,
ἔξω δὲ δόμων ἤδη νοσερᾶς
180 δέμνια κοίτης.
δεῦρο γὰρ ἐλθεῖν πᾶν ἔπος ἦν σοι,
τάχα δ᾽ ἐς θαλάμους σπεύσεις τὸ πάλιν.
ταχὺ γὰρ σφάλληι κοὐδενὶ χαίρεις,
οὐδέ σ᾽ ἀρέσκει τὸ παρόν, τὸ δ᾽ ἀπὸν
185 φίλτερον ἡγῆι.
κρεῖσσον δὲ νοσεῖν ἢ θεραπεύειν·
τὸ μέν ἐστιν ἁπλοῦν, τῶι δὲ συνάπτει
λύπη τε φρενῶν χερσίν τε πόνος.
πᾶς δ᾽ ὀδυνηρὸς βίος ἀνθρώπων
190 κοὐκ ἔστι πόνων ἀνάπαυσις.
ἀλλ᾽ ὅτι τοῦ ζῆν φίλτερον ἄλλο
σκότος ἀμπίσχων κρύπτει νεφέλαις.
δυσέρωτες δὴ φαινόμεθ᾽ ὄντες
τοῦδ᾽ ὅτι τοῦτο στίλβει κατὰ γῆν
195 δι᾽ ἀπειροσύνην ἄλλου βιότου
κοὐκ ἀπόδειξιν τῶν ὑπὸ γαίας,
μύθοις δ᾽ ἄλλως φερόμεσθα.

***
ΤΡΟΦΟΣ
Αχ, ανθρώπινα πάθη και πίκρες!
Τί να κάνω και τί να μην κάνω;
Νά σου φως και καθάριος αέρας.
180 Το κρεβάτι σου βγάλαμεν όξω.
Το ζητούσες αδιάκοπα τόσο!
Μα σε λίγο ξανά θα γυρέψεις
να σε πάμε στο θάλαμο πίσω.
Γιατί γνώμες αλλάζεις κάθ᾽ ώρα
και σου φταίνε τα πάντα. Καθόλου
δε σ᾽ αρέσουν τά που ᾽χεις δικά σου
κι άλλο κάτι ποθείς που σου λείπει.
Κάλλιο εγώ να ᾽μουν άρρωστη κι όχι
θεραπεύτρ᾽ αλλωνών να υποφέρω.
Το κακό της αρρώστιας βαστιέται,
μα χειρότερο τ᾽ άλλο· πληγώνει
την ψυχή και το σώμα κουράζει.
Όλ᾽ η ζήση τ᾽ ανθρώπου τυράγνια
190 και δεν έχουν τέλος οι πίκρες.
Αν υπάρχει καλύτερο κάτι,
μας το κρύβουνε σκότεινα νέφη.
Και με πάθος πολύ λαχταρούμε
ό,τι λάμπει στη γης την απάνου,
τι δεν ξέρουμε κάτου απ᾽ το χώμα
να υπάρχει άλλη ζήση. Κανένας
δεν την γνώρισε κι έτσι με κούφια
παραμύθια πορεύεται ο κόσμος.

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της, Η τέχνη της τελευταίας τριακονταετίας του 5ου αιώνα π.Χ.: Ο «πλούσιος ρυθμός»

6.2. Ιερά και ναοί κατά το δεύτερο μισό του 5ου αιώνα π.Χ.

6.2.1. Ο ναός της Αθηνάς Νίκης και το Ερέχθειο στην Ακρόπολη

Η αποπεράτωση του Παρθενώνα το 432 π.Χ. και η διακοπή σχεδόν ταυτόχρονα των εργασιών στα Προπύλαια λίγο πριν την ολοκλήρωσή τους, την οποία επέβαλε πιθανότατα η έναρξη του Πελοποννησιακού Πολέμου, δεν έβαλε οριστικά τέλος στην ανοικοδόμηση των ιερών της αθηναϊκής Ακρόπολης που είχε προγραμματίσει ο Περικλής, την καθυστέρησε όμως αρκετά. Οι εργασίες ξανάρχισαν στα χρόνια της ειρήνης του Νικία (421-415 π.Χ.), όταν οι εχθροπραξίες σταμάτησαν προσωρινά. Τότε χτίστηκε επάνω σε έναν πύργο που δεσπόζει στη νότια πλευρά της δυτικής εισόδου της Ακρόπολης, δίπλα στα Προπύλαια, ο ναός της Αθηνάς Νίκης. Το άγαλμα της Αθηνάς Νίκης είχε αρχαΐζουσα τεχνοτροπία, όπως φαίνεται από απεικονίσεις του σε ανάγλυφα. Ο Παυσανίας ονομάζει τη θεά Άπτερο Νίκη, επειδή δεν είχε φτερά, αντίθετα με τη θεά Νίκη που εικονίζεται πάντα φτερωτή. Ο πύργος ήταν χώρος λατρείας ήδη από τα αρχαϊκά χρόνια, όπως δείχνει η παρουσία στην κορυφή του βωμού αναθημάτων (που ήταν κυρίως πήλινα ειδώλια) ήδη από τα πρώιμα αρχαϊκά χρόνια. Αργότερα (άγνωστο αν στα υστεροαρχαϊκά χρόνια ή μετά τους Περσικούς Πολέμους) χτίστηκε ένας πολύ μικρός πώρινος ναός.

 

Στο πλαίσιο του νέου σχεδιασμού της μνημειακής δυτικής εισόδου της Ακρόπολης είχε προβλεφθεί και η αναδιαμόρφωση του ιερού της Αθηνάς Νίκης στην κορυφή του πύργου. Από μια επιγραφή μαθαίνουμε ότι η αρχιτεκτονική μελέτη και ο σχεδιασμός του ναού ανατέθηκε στον αρχιτέκτονα Καλλικράτη, που είχε συνεργαστεί με τον Ικτίνο για την κατασκευή του Παρθενώνα. Είναι πιθανό ότι το σχέδιο εκπονήθηκε ταυτόχρονα με εκείνο των Προπυλαίων, αλλά η εκτέλεσή του αναβλήθηκε όταν άρχισε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος. Ο μικρών διαστάσεων ναός (8,27 m x 5,64 m) είναι αμφιπρόστυλος ιωνικού ρυθμού με τέσσερις μονολιθικούς κίονες σε καθεμία από τις στενές πλευρές, την ανατολική και τη δυτική. Στον θριγκό, επάνω από το ιωνικό επιστύλιο με τις τρεις ταινίες, υπάρχει μια ζωφόρος (μεγάλο μέρος της βρίσκεται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο) που εικονίζει στην ανατολική πλευρά μια συγκέντρωση των θεών του Ολύμπου και στις τρεις άλλες μάχες Ελλήνων εναντίον Περσών και Ελλήνων εναντίον Ελλήνων. Είναι σαφές ότι οι Αθηναίοι θέλησαν να απαθανατίσουν εδώ τα πολεμικά κατορθώματα που δόξασαν την πόλη τους στο πρόσφατο παρελθόν, δηλαδή τους Περσικούς Πολέμους και τις νίκες τους εναντίον των Πελοποννησίων και των Βοιωτών. Στο ανατολικό αέτωμα εικονιζόταν η Γιγαντομαχία, όπως συμπέρανε ο Γιώργος Δεσπίνης από τις λίγες μορφές που σώζονται αποσπασματικά. Από την παράσταση του δυτικού αετώματος δεν σώζεται τίποτε, είναι όμως λογικό να υποθέσουμε ότι εικόνιζε την αττική Αμαζονομαχία, γιατί, σύμφωνα με τον μύθο, οι Αμαζόνες επιτέθηκαν στην Ακρόπολη ακριβώς από αυτή την πλευρά. Στις τρεις απότομες πλευρές του πύργου τοποθετήθηκε για την προστασία των επισκεπτών ένα συνεχές μαρμάρινο θωρακείο (παραπέτο) με σιδερένια κιγκλιδώματα. Η εξωτερική πλευρά του θωρακείου διακοσμήθηκε με ανάγλυφες παραστάσεις φτερωτών Νικών, που στολίζουν τρόπαια και θυσιάζουν ταύρους στην Αθηνά. Ο γλυπτός διάκοσμος του ναού της Αθηνάς Νίκης και το θωρακείου του πύργου μπορεί να χρονολογηθεί, όπως και ο ίδιος ο ναός, στη σύντομη περίοδο της ειρήνης του Νικία (421-415 π.Χ.) και είναι από τα ωραιότερα παραδείγματα του «πλούσιου ρυθμού» στη γλυπτική.

 

Το τελευταίο οικοδόμημα που κατασκευάστηκε στην Ακρόπολη τον 5ο αιώνα π.Χ. ήταν το λεγόμενο Ερέχθειο, ένα σύνθετο κτίσμα σε μικρή απόσταση βόρεια του Παρθενώνα, στο οποίο υπήρχαν βωμοί αφιερωμένοι στον Ποσειδώνα, τον Ήφαιστο καθώς και σε δύο τοπικούς ήρωες της Αθήνας, τον Ερεχθέα και τον Βούτη· εκεί τοποθετήθηκε και το αρχαίο άγαλμα της Αθηνάς, που βρισκόταν αρχικά στον αρχαίο ναό της θεάς, του οποίου τα θεμέλια είναι ακόμη ορατά ανάμεσα στον Παρθενώνα και το Ερέχθειο. Ο ναός αυτός είχε επισκευαστεί πρόχειρα μετά την καταστροφή του από τους Πέρσες το 480 π.Χ. για να στεγάσει τα ιερότερα αρχαία κειμήλια των Αθηναίων. Το Ερέχθειο είναι ένα μακρόστενο ορθογώνιο κτήριο που χωρίζεται από ένα εγκάρσιο θεμέλιο σε δύο τμήματα, το ανατολικό και το δυτικό· η ασυνήθιστη κάτοψή του οφείλεται στο γεγονός ότι στέγαζε διάφορα ιερά, το καθένα από τα οποία είχε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Το ανατολικό τμήμα έχει τη μορφή πρόστυλου εξάστυλου ιωνικού ναού και η είσοδός του είναι στα ανατολικά· το δυτικό τμήμα είναι θεμελιωμένο σε χαμηλότερο επίπεδο και η είσοδός του βρίσκεται στη βορειοδυτική γωνία. Στο σημείο αυτό υπάρχει ένα προστώο με 4 x 2 ιωνικούς κίονες, το οποίο εξέχει από το δυτικό μέτωπό του. Στη δυτική πλευρά τέσσερις ιωνικοί ημικίονες που πατούν σε τοίχο ορίζουν πέντε μεγάλα παράθυρα. Στο δυτικό άκρο της νότιας πλευράς υπάρχει ένα δεύτερο προστώο, χωρίς πρόσβαση στο εσωτερικό και με χαμηλότερη οροφή, την οποία στηρίζουν αντί για κίονες έξι καρυάτιδες, δηλαδή αγάλματα κορών με κάλαθο στο κεφάλι. Τέτοια αγάλματα συναντήσαμε ήδη στην αρχαϊκή εποχή, στην πρόσοψη του θησαυρού των Σιφνίων στους Δελφούς. Το προστώο όριζε πιθανότατα τη θέση του τάφου του Κέκροπα, του πρώτου βασιλιά της Αττικής, που κατά τον μύθο ήταν μισός άνθρωπος και μισός φίδι. Οι καρυάτιδες, που φορούν πέπλο και κρατούν φιάλη στο δεξί χέρι, ερμηνεύθηκαν πειστικά από τον Andreas Scholl ως χοηφόροι, δηλαδή γυναίκες που έρχονται να προσφέρουν χοές στον νεκρό, να χύσουν δηλαδή υγρές προσφορές (κυρίως κρασί) στον τάφο του. Επάνω από την ανατολική και τη δυτική πλευρά, καθώς και επάνω από το προστώο της βόρειας εισόδου, υπάρχει, εκτός από το ιωνικό επιστύλιο, και ζωφόρος από σκούρο ελευσινιακό μάρμαρο, στην οποία στερεώνονταν μορφές από πεντελικό μάρμαρο. Αν και σώζονται αρκετές από τις μορφές της ζωφόρου, τα θέματα των παραστάσεων παραμένουν άγνωστα.

 

Το Ερέχθειο, όπως και ο ναός της Αθηνάς Νίκης, άρχισε να χτίζεται στα χρόνια της ειρήνης του Νικία (421-415 π.Χ.), αλλά οι εργασίες για την κατασκευή του διακόπηκαν λίγο πριν από την τοποθέτηση της στέγης εξαιτίας της καταστροφικής για τους Αθηναίους εκστρατείας στη Σικελία και της πολιτικής αναταραχής που ακολούθησε (415-410 π.Χ.). Από μια σειρά επιγραφών μαθαίνουμε ότι το κτήριο ολοκληρώθηκε στα χρόνια 409-405 π.Χ. Παρά τις ιδιομορφίες του και την εντελώς ασυνήθιστη κάτοψή του το Ερέχθειο είναι ένα από τα κομψότερα ιωνικά κτίσματα που μας σώζονται από την Αρχαιότητα. Από τον γλυπτό διάκοσμο ιδιαίτερα σημαντικές είναι οι καρυάτιδες, οι οποίες, με τις δεξιοτεχνικά δουλεμένες πτυχώσεις των ενδυμάτων τους, αποτελούν όμορφα παραδείγματα του «πλούσιου ρυθμού»· απόδειξη της σημασίας που τους απέδιδαν σε όλη τη διάρκεια της Αρχαιότητας είναι ότι στα ρωμαϊκά χρόνια αντίγραφά τους τοποθετήθηκαν στο Forum του Αυγούστου στη Ρώμη και στη βίλα του Αδριανού στα Τίβουρα (Tivoli).

 

Μέσα στο Ερέχθειο, κοντά στο αρχαίο άγαλμα της Αθηνάς, βρισκόταν ένας θαυμαστός χρυσός λύχνος που έκαιγε συνεχώς, έργο του Καλλιμάχου, γνωστού για την πρωτοτυπία και την εφευρετικότητά του σε τεχνικά θέματα. Τον λύχνο μάς τον περιγράφει ο περιηγητής Παυσανίας (Ελλάδος περιήγησις 1.26.67):

 

«Ο Καλλίμαχος έκαμε έναν χρυσό λύχνο για τη θεά· τον λύχνο αυτόν τον γεμίζουν με λάδι για το χρονικό διάστημα ως την ίδια μέρα του επόμενου έτους και το λάδι είναι επαρκές για να μένει αναμμένος κατά τον ίδιο τρόπο ο λύχνος μέρα και νύχτα στο χρονικό αυτό διάστημα. Η θρυαλλίδα του είναι από καρπάσιο λινάρι [αμίαντο], που είναι το μόνο από τα λινάρια που αντέχει στη φωτιά. Ένας χάλκινος φοίνικας πάνω από τον λύχνο, που φτάνει ως την οροφή, βγάζει επάνω τον καπνό. Ο Καλλίμαχος που έκαμε τον λύχνο δεν ήταν μεταξύ των πρώτων στην πλαστική τέχνη, ήταν όμως ο καλύτερος απ᾽ όλους στην εφευρετικότητα: αυτός επινόησε πρώτος τρόπο να τρυπάει την πέτρα και βρήκε τον όρο κατατηξίτεχνος (διυλιστής της τέχνης) ή άλλοι τον βρήκαν και αυτός τον οικειοποιήθηκε.»

 

Τον λύχνο της Αθηνάς στο Ερέχθειο δεν πρέπει να τον φανταστούμε σαν ένα κοινό λυχνάρι μνημειακών διαστάσεων, αλλά σαν ένα ειδικό τελετουργικό αντικείμενο που η μορφή και η λειτουργία του υπαγορεύονταν από μια παμπάλαια θρησκευτική παράδοση. Η επιτυχία του Καλλιμάχου ήταν πιθανότατα ότι κατόρθωσε να δώσει νέα και, όπως φαίνεται, εντυπωσιακή μορφή σε ένα αντικείμενο που συνδεόταν από παλιά με τη λατρεία της θεάς.

Θεωρία Ηθικής

Είναι – Συνειδέναι - Αγαθόν

Η Αληθινή Θρησκεία (όπως την Βίωσαν και όπως την μετέφεραν, σαν μυστικό βίωμα, στην γλώσσα του νου, στην ανθρώπινη γλώσσα, οι Ιδρυτές των θρησκευμάτων… κι όχι η θρησκεία όπως εξελίχθηκε μετά, μέσα στην ιστορία, σαν θεωρία, θεολογία, θρησκευτικοί οργανισμοί, λατρευτική ζωή, κλπ…), καθώς και η Αληθινή Φιλοσοφία που Αναζητά το Αληθινό Είναι (δηλαδή η Μεταφυσική… κι όχι η φιλοσοφία σαν απλός μεταλογισμός των φαινομένων της σκέψης…) όχι μόνο προσδιορίζουν (κατά το δυνατόν) το ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΙΝΑΙ σε όλο το Βάθος του (δηλαδή «τι είναι το ΕΙΝΑΙ») αλλά και σε όλο το Πλάτος του («το ΕΙΝΑΙ στις Εκδηλώσεις του»), αλλά και Καθορίζουν τον τρόπο (ή τους τρόπους) της Βίωσης του Αληθινού Είναι συνάγοντας από αυτό μία Ηθική (και μία Πρακτική)…

Το ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΙΝΑΙ, σαν «ΟΥΣΙΑ», (Αυτό που είναι πραγματικά), είναι κατά βάση (και κατ’ αρχήν) Απροσδιόριστο, Χωρίς Ιδιότητες, χωρίς χαρακτηριστικά, (μία «Κενότητα» για την αντίληψη, όσο βαθιά κι αν προχωράμε στην «αντίληψη»… αλλά «Πλήρης Ζωής» και «Δραστηριότητας»…). Από Αυτή την Μυστηριώδη Ουσία «δημιουργούνται» (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο… είναι καθαρά θέμα αντίληψης, περιγραφής) όλες οι Εκδηλώσεις… Αυτές οι Εκδηλώσεις όμως της Μυστηριώδους Ουσίας (που γίνονται «ορατές») «φανερώνονται» σαν διαδικασίες, διεργασίες, λειτουργίες, φαινόμενα κι όχι σαν «κάποια ουσία»… Η αντίληψη της «ουσίας» (του χειροπιαστού υλικού) είναι μία χονδροειδής αντίληψη που έχουμε στον υλικό κόσμο με τις υλικές αισθήσεις. Στην πραγματικότητα ακόμα και η «υλική ουσία» όταν «αναλύεται» εμφανίζεται με μία τελείως διαφορετική όψη από αυτή της «ουσίας», σαν ενέργεια, σχέσεις, φαινόμενο, κλπ… (με αυτούς τους όρους η Νέα Φυσική περιγράφει τον υλικό κόσμο…). Έτσι η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ που θεμελιώνεται πάνω στην «Αντίληψη της Ουσίας» είναι στην πραγματικότητα μία «Οντολογία Μίας Μυστηριώδους Ουσίας», που «Φανερώνεται» σαν Διαδικασία, Φαινόμενο, κλπ… Είναι μία Οντολογία Μίας Ουσίας που δεν «ανιχνεύεται» (σαν κάτι χειροπιαστό)…

Στην πραγματικότητα το ΕΙΝΑΙ (στην πιο Σαφή Περιγραφή του) είναι «ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ», ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ… Όχι Κάποια Ουσία που Αντιλαμβάνεται τον Εαυτό της (πράγμα που διαχωρίζει Ουσία και Αντίληψη) αλλά Η ΙΔΙΑ Η ΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ (πράγμα που σημαίνει ότι Ουσία, Συνειδέναι, Ταυτίζονται, είναι το ίδιο πράγμα). Μολονότι είναι δύσκολο να κατανοήσουμε όλες αυτές τις «έννοιες» (που είναι μόνο περιγραφικές) η μόνη ορθή (λογική, επαρκής και πλήρης) αντίληψη είναι ότι ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ. Η Συνείδηση Είναι η Αρχή του Είναι. Όλα Είναι Συνείδηση, συνειδησιακά φαινόμενα, συνειδησιακές καταστάσεις, κι εξωτερικά φαινόμενα… Έτσι η ΓΝΩΣΙΟΛΟΓΙΑ που θεμελιώνεται πάνω σε αυτή την «Αντίληψη του Συνειδέναι» (που Ταυτίζεται με την Ουσία) Είναι Ταυτόχρονα Οντολογία. Με άλλα λόγια η Οντολογία μπορεί να Ερμηνευτεί σαν Γνωσιολογία, ενώ η Γνωσιολογία αποκτά Οντολογικό Χαρακτήρα… Γι’ αυτό και από την αρχαιότητα (σε όλες τις Μεγάλες Θρησκείες και στην Φιλοσοφία) ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ και χρησιμοποιούνται σαν «συνώνυμα»…

Το ΕΙΝΑΙ (η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ) πέρα από τον πραγματικό Χαρακτήρα του που είναι Απροσπέλαστος, (Ακατάληπτος, Απερίγραπτος, κλπ…), στις Εκδηλώσεις του είναι, εκδηλώνεται, σαν Δραστηριότητα, Διαδικασία, που Εκκινεί από τον Εαυτό (από τον Δυναμισμό που Υπάρχει στην Ίδια την Φύση του) και Προσανατολίζεται προς την Πλήρη Διερεύνηση της Φύσης του, (την Πλήρη Ανάπτυξή του), κι Ολοκληρώνεται στην Αποκάλυψη της Ίδιας της Πραγματικής Φύσης του. Με άλλα λόγια, στην Ίδια την ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Ενυπάρχουν όλες οι Δυνατότητες Ανάπτυξης κι ο Προσανατολισμός προς την Ολοκλήρωση, την Οντολογική και Γνωσιολογική Ολοκλήρωση ταυτόχρονα. Αυτή η Ολοκλήρωση είναι το ΑΓΑΘΟΝ, κι αυτή η Δραστηριότητα Εμπνέεται, Καθοδηγείται, κι Ολοκληρώνεται στο ΑΓΑΘΟΝ. Κι αυτή είναι η Φυσική Δραστηριότητα κι Ολοκλήρωση, η Ορθή, που όταν «παγιώνεται» γίνεται ΗΘΙΚΗ, κι όταν εφαρμόζεται γίνεται «Πρακτική Ζωής», Οδός Ζωής, Κανόνας Ζωής. Έτσι, το ΕΙΝΑΙ, το ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ, είναι το ΑΓΑΘΟΝ, ταυτίζεται με το ΑΓΑΘΟΝ. Το ΑΓΑΘΟΝ είναι η Δραστηριότητα κι η Ολοκλήρωση του ΕΙΝΑΙ…. Έτσι η ΗΘΙΚΗ που θεμελιώνεται πάνω στην «Αντίληψη του Αγαθού» (σαν Δραστηριότητας κι Ολοκλήρωσης του ΕΙΝΑΙ, του ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ), έχει Οντολογικό και Γνωσιολογικό Χαρακτήρα. Το ΟΝ, η ΓΝΩΣΗ, η ΑΡΕΤΗ, είναι το ίδιο πράγμα…

Στην πραγματικότητα, στην «Αληθινή Μεταφυσική», δεν γίνεται διαχωρισμός μεταξύ Οντολογίας, Γνωσιολογίας, και Ηθικής (Πρακτικής Φιλοσοφίας). Ο διαχωρισμός γίνεται για καθαρά περιγραφικούς λόγους, ή γίνεται (σαν πραγματικός διαχωρισμός) από τους «αμαθείς»…

Στην Αληθινή Θρησκεία, και στην Αληθινή Φιλοσοφία, η Αντίληψη αυτή της «Τριπλής Όψης του Όντος» που Εκδηλώνεται σαν ΕΙΝΑΙ-ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ-ΑΓΑΘΟΝ συζητείται εδώ και κάποιες χιλιετίες… Στα Ουπανισάδ (πριν τρεις χιλιετηρίδες) το Ον περιγράφεται σαν ΣΑΤ-ΤΣΙΤ-ΑΝΑΝΤ (Ύπαρξη-Συνείδηση-Μακαριότητα ή Ολοκλήρωση), που στον Εξωτερικό Ινδουισμό λαμβάνει την Μορφή της Παραδοσιακής Θεότητας (Τριμούρτι) ΒΙΣΝΟΥ-ΒΡΑΧΜΑ-ΣΙΒΑ… Πάνω στην ίδια αντίληψη στηρίζεται κι η αντίληψη της Χριστιανικής Τριάδας ΠΑΤΗΡ-ΛΟΓΟΣ-ΠΝΕΥΜΑ… Στην Καμπάλα το Ον περιγράφεται (στην Τριπλή Όψη Του) σαν ΕΪΝ-ΕΪΝ ΣΟΦ- ΕΪΝ ΣΟΦ ΑΟΥΡ… Κι αυτά είναι λίγα παραδείγματα… Αλλά και στην Φιλοσοφία η Αντίληψη του Όντος σαν ΕΙΝΑΙ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ-ΑΓΑΘΟΝ έχει σχολιασθεί επαρκώς ήδη από την εποχή του Παρμενίδη και του Πλάτωνα και των άλλων Ελλήνων Σοφών…

Κοσμογονία

Εξηγήθηκε πριν ότι ΕΙΝΑΙ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ-ΑΓΑΘΟΝ (ΑΓΑΘΟΝ σαν Δραστηριότητα Ενότητας, Πληρότητας, κι Οντολογικής και Γνωσιολογικής Ολοκλήρωσης…) είναι το ίδιο πράγμα (ταυτίζονται) μολονότι για την περιορισμένη αντίληψή μας, ή λόγω αδυναμίας της περιγραφικής γλώσσας μας, διαχωρίζονται νοηματικά… Αυτό το ΑΛΗΘΙΝΟ ΟΝ (που στις θρησκείες ονομάζεται η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ο ΘΕΟΣ, το ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΙΝΑΙ, κλπ…) Προσδιορίζεται όχι σαν «κάποια ουσία» (κάποιο υλικό) αλλά μάλλον σαν ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΥΠΑΡΞΗΣ, Αυτογνωσία και Γνώση, ή αλλιώς με ένα τεχνικό όρο σαν ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ (που σαν έννοια μπορεί να συμπεριλάβει πολλές επιμέρους έννοιες…). Αυτό το ΑΛΗΘΙΝΟ ΟΝ, η ΑΝΤΙΛΗΨΗ (που στην Φυσική Κατάστασή της Είναι Πλήρης, Καθαρή, κλπ…) Εκδηλώνεται στα «Πλαίσια της Ενιαίας Πραγματικότητας» και με άλλους (πιο περιορισμένους τρόπους) παράγοντας πιο περιορισμένες «αντιλήψεις της ύπαρξης» δημιουργώντας νέα (κατώτερα) πεδία ύπαρξης… Ενώ λοιπόν η Πραγματικότητα είναι Μία, Ενιαία, εντούτοις (όπως έχουμε σημειώσει κι αλλού) δεν πρέπει να γίνεται αντιληπτή σαν «οντολογικός ενισμός» αλλά θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι στα Πλαίσια του ΟΛΟΥ υπάρχουν διαβαθμίσεις αντιλήψεων της ύπαρξης (Με άλλα λόγια και το «Ένα» είναι Πραγματικό σαν Ουσία, και τα «πολλά» είναι πραγματικά σαν «δραστηριότητες» της Ουσίας). Έτσι τα διάφορα Κοσμικά Πεδία, του Πνεύματος, του Νου, της Ψυχής, της Υλικής Ψυχής (ή Φύσης κατά τον Πλωτίνο), της Ύλης, όλα αυτά, είναι Αντίληψη στην Ουσία τους, Διαδικασίες. Πηγάζουν, Στηρίζονται κι Ολοκληρώνονται στην ΑΝΤΙΛΗΨΗ. Πίσω από όλα τα Φαινόμενα είναι η ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ, η ΑΝΤΙΛΗΨΗ…

Όσο Προχωράμε από τα Ανώτερα Πεδία προς το Κατώτερο Πεδίο της Ύλης, η ΑΝΤΙΛΗΨΗ γίνεται πιο περιορισμένη, πιο χονδροειδής, πιο «συμπαγής». Κι αν το Πνεύμα είναι «Εικόνα» του ΑΠΕΙΡΟΥ ΘΕΙΟΥ, οι κατώτερες οντολογικές καταστάσεις είναι πιο «χονδροειδείς». Είναι σχετικά εύκολο να κατανοήσουμε νοηματικά (στο επίπεδο που ζούμε στην γήινη ζωή μας) πως οι Ανώτερες Αντιλήψεις, το Πνεύμα, ο Νους, είναι «Αντιλήψεις», αλλά είναι πιο δύσκολο να το κατανοήσουμε για την Ψυχή που εκδηλώνεται σαν «Δυναμισμός» (ότι είναι «Αντίληψη») και πολύ περισσότερο για την Ύλη ότι είναι κι αυτή «Αντίληψη». Πως είναι δυνατόν η Ύλη να είναι «Αντίληψη» όταν «εμφανίζεται» στην αντίληψή μας, στις αισθήσεις μας σαν κάτι «συμπαγές», χειροπιαστό, (υλικό). Κι όμως δεν είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε… Το Πνεύμα (σαν Διαδικασία) είναι η Αντίληψη της Ενότητας, Αυτής Καθεαυτής, της Ενότητας στο Βάθος του Παντός, της Ενότητας μέσα στην πολλαπλότητα (σε μία τριπλή μεταβατική αντίληψη από την Ενότητα στην πολλαπλότητα κι αντίστροφα). Ο Νους (σαν Διαδικασία) είναι η Αντίληψη του Όντος (του περιορισμένου όντος), της Εικόνας του Αληθινού Όντος, της Ιδέας (όπως έλεγε ο Πλάτωνας) και λειτουργεί σαν (προσωπικός) οντολογικός πυρήνας στους κατώτερους κόσμους. Η Ψυχή είναι η «Εμμονή» στην Ιδέα του Όντος σε προσδιορισμένες καταστάσεις που δημιουργεί γύρω από την Ιδέα του Όντος ένα «πεδίο ενέργειας» μία «συσσώρευση δύναμης» που μπορεί να επηρεάζει τον «χώρο» με την παρουσία της, ή αλλιώς γίνεται αντιληπτή σαν «παρουσία», σαν «κάτι που είναι εκεί». Η Ύλη δεν είναι παρά η «στερεοποιημένη» ψυχική ενέργεια που εμφανίζεται πλέον συμπαγής, χειροπιαστή, υλική. Με άλλα λόγια, στην αντίληψή μας (στις αισθήσεις μας) η «ύλη» έχει τόσο «δυναμισμό», τόση «αντίσταση» που φαίνεται σαν κάτι «στέρεο». Αυτό όμως είναι μία ψευδαίσθηση των αισθήσεων. Το τι «είναι» η ύλη δεν μπορούν να το φανερώσουν οι αισθήσεις. Η Ύλη που οργανώνεται (όπως εξήγησε επαρκώς ο Πλάτωνας) σύμφωνα με την Ιδέα (το Πρότυπο) με την βοήθεια της Ψυχής (της Ψυχικής Ενέργειας, και της Φύσης), δεν είναι παρά μία «παραμόρφωση» του παγκόσμιου ενεργειακού πεδίου, (της Φύσης), που από την μεριά της Ψυχής είναι ψυχική ενέργεια, ενώ από την μεριά των αισθήσεων είναι ένα ενεργειακό πεδίο όπου η ενέργεια «εμφανίζεται» σαν «μάζα». Μόνο αν «δεχθούμε» αυτή την «διπλή» όψη του Παγκόσμιου Ενεργειακού Πεδίου (σαν Ψυχικής Ενέργειας, και σαν Ενέργειας-Μάζας, ανάλογα αν το «θεωρούμε από την πλευρά της Ψυχής, ή από την πλευρά των υλικών αισθήσεων) μπορεί να ερμηνευθεί το Φαινόμενο της Ύλης. Με αυτή την «προοπτική» εξηγείται» ότι και η «ύλη» είναι «Αντίληψη», Διαδικασία, ενώ η «εμφάνιση» της «ύλης» σαν κάτι χειροπιαστό είναι απλά ψευδαίσθηση των υλικών αισθήσεων…

Πίσω από το Φαινόμενο της Ύλης (στο Υλικό Πεδίο) βρίσκονται όλες οι Ανώτερες Καταστάσεις της Ύπαρξης. Πίσω από το Υλικό Φαινόμενο βρίσκεται η Ψυχική Ενέργεια, η Παγκόσμια Φύση, το Παγκόσμιο Ενεργειακό Πεδίο, που «παραμορφώνει» το Ενεργειακό Πεδίο (που αντιλαμβανόμαστε εμείς με τις «αισθήσεις») δίνοντας συγκεκριμένες υλικές μορφές (σύμπαν, γαλαξίες, συστήματα, πλανήτες, όντα, πράγματα…). Η ίδια η υλική μορφή (όπως αναλύεται από την Σύγχρονη Φυσική, είναι ενέργεια, σχέσεις κι αλληλεξαρτήσεις του μέρους με το Όλο. Ο κόσμος του (υλικού) φαινομένου αποκαλύπτεται τελικά σαν ένας κόσμος, ενέργειας, και περιγράφεται με όρους διάταξης της ενέργειας και όρους σχέσεων του ενός μέρους με το άλλο και με το Όλον…

Η παλιά εικόνα του κόσμου δεν ισχύει στον κόσμο της φυσικής επιστήμης. Μονάχα η άμεση αντίληψη (που δεν έχει υποστεί επεξεργασία) και οι περιορισμένες αισθήσεις μας συνεχίζουν να μας «ξεγελούν» και να μας δίνουν ακόμα αυτή την παλιά εικόνα του κόσμου στην οποία «πίστευαν» οι πρόγονοί μας, των υλικών (στέρεων) μορφών, κλπ… Στην πραγματικότητα ζούμε σε ένα κόσμο Αντιλήψεων, Δυναμισμού, Ενέργειας, με ένα ενεργειακό σώμα (εδώ στην γη) που γίνεται «αντιληπτό» σαν «μάζα», «ύλη». Οι συσσωρεύσεις ενέργειας εμφανίζονται σαν υλικά σχήματα, υλικές μορφές, κλπ. Στην πραγματικότητα ένα υλικό σώμα δεν είναι ένα στατικό αντικείμενο αλλά ένα λειτουργικό όλο (σύνολο) που εμπεριέχει ενέργεια την οποία εκδηλώνει με την μορφή της μάζας, με την υλική μορφή που μας εμφανίζουν οι «αισθήσεις» μας…

Στην πραγματικότητα ΟΛΑ, από το Πρωταρχικό Πνεύμα (της Ενότητας) μέχρι την «χειροπιαστή ύλη», όλα, είναι Αντίληψη, Νοητική Διαδικασία, Νοητική Εμμονή, Νοητικός Δυναμισμός, Νοητική Ενέργεια, Νοητικό Φαινόμενο. Αλλά ασφαλώς, ο άνθρωπος της γης, που δεν έχει Ξανοιχτεί (σαν Συνείδηση) Έξω από τους ορίζοντες του υλικού κόσμου δεν είναι σε θέση να συλλάβει τον κόσμο όπως είναι πραγματικά, στην Νοητική Υφή του, σαν Νοητική Ενέργεια, σαν Ένα Παγκόσμιο Πεδίο Ενέργειας, μέσα στο Οποίο όλα είναι «παραμορφώσεις» του Πεδίου (όπως τα κύματα της θάλασσας) κι όλα είναι αλληλένδετα, σχετίζονται μεταξύ τους, μέσα στο Παγκόσμιο «Ύφασμα» του Κόσμου (που από την Ανώτερη Πλευρά αποκαλύπτεται σαν Ενέργεια, ενώ από την κατώτερη πλευρά «φαίνεται» σαν ενέργεια-ύλη)… Η ανθρώπινη συνείδηση χρειάζεται να σπάσει το «τσόφλι» της συνηθισμένης συνειδητότητας για να δει τον κόσμο από «ψηλά» και όπως «είναι» πραγματικά…

Το ΟΝ και η Ανάπτυξή του

Αν και το ΟΝ (ΕΙΝΑΙ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ-ΑΓΑΘΟΝ) είναι Ένα, Μία Ενιαία Πραγματικότητα, στα πλαίσια Αυτής της Ενιαίας Πραγματικότητας είναι Δυνατές Άπειρες Καταστάσεις, Αντιλήψεις Ύπαρξης, και Βιώματα… (Αλλά, βέβαια, όλα αυτά δεν γίνονται «τυχαία» και χωρίς «κανόνες»)…

Η Πλήρης, Αφυπνισμένη, Συνείδηση, Αντιλαμβάνεται την Πραγματικότητα όπως είναι. Αλλά υπάρχουν και άλλες, πιο περιορισμένες αντιλήψεις της Πραγματικότητας, μέσα από τις οποίες η Πραγματικότητα βιώνεται διαφορετικά. Στα πλαίσια του Πνεύματος η Αντίληψη της Ενότητας «Διαφοροποιείται» από την Απόλυτη Ενότητα, στην Ενότητα του Παντός και στην Ενότητα μέσα στην πολλαπλότητα. Από το Ένα γεννιούνται τα πολλά, υπαρξιακές αρχές, πνεύματα, που στους κατώτερους κόσμους θα αποτελούν την «πνευματική βάση της ύπαρξης». Η πνευματική ύπαρξη αποκτά στον Νοητικό Κόσμο ένα Οντικό Πυρήνα, ένα σταθερό σύνολο νοητικών χαρακτηριστικών που στα κατώτερα πεδία θα εκδηλώνεται σαν «Πρόσωπο» με περιορισμένο τρόπο, ανάλογα μέσα από ποιο όργανο διοχετεύεται και λειτουργεί. Το Ον αποκτά στο Κατώτερο Πεδίο της Ψυχής ένα Δυναμισμό που είναι Αρχή Ζωής στα κατώτερα πεδία. Σύμφωνα με κάποιος Φιλοσόφους σαν τον Πλάτωνα κι άλλους Έλληνες «ανάμεσα» στην Ψυχή και την Ύλη «μεσολαβεί» μια «υλική ψυχή» (ο Πλωτίνος την ονομάζει «Φύση»)… Έτσι το Ον, με όλες αυτές τις Υπαρξιακές Διαστάσεις (Δυνάμεις, Διαδικασίες, Λειτουργίες…) εκδηλώνεται μέσα σε ένα φυσικό (υλικό) σώμα…

Το Ον λοιπόν (όχι το ΑΠΟΛΥΤΟ ΟΝ, ή το Ον στην Πορεία του μέσα στους Κόσμους) αλλά το «συγκεκριμένο ον», ο καθένας μας) σε όποια Κατάσταση κι αν βρίσκεται όχι μόνο έχει ένα «Υπαρξιακό Υπόβαθρο» αλλά ταυτόχρονα είναι «Εν Δυνάμει» Ον, ένα Ον που «εξελίσσεται» (στην κλίμακα που περιγράψανε πιο πάνω). Έτσι το Ον ανάλογα με την Κατάσταση που Βρίσκεται, Δραστηριοποιείται, πορεύεται στη ζωή, διαμορφώνει μία Ηθική και μία συμπεριφορά, αλλά εφόσον είναι ένα Ον Εν Εξελίξει και η Ηθική του Όντος (η Οντική Ηθική) είναι μία Δυναμική (μία Εξελισσόμενη) Ηθική. Είναι φανερό ότι η Ανάπτυξη, η Διεύρυνση, της Συνείδησης οδηγεί στην Διαφοροποίηση της Δραστηριότητάς του (της Ηθικής του, της συμπεριφοράς του)… Έτσι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ είναι όχι μόνο η ΑΜΕΣΗ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ του Όντος, μια ΖΩΝΤΑΝΗ ΗΘΙΚΗ, αλλά είναι ταυτόχρονα και μία ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΗΘΙΚΗ (μία Εξελισσόμενη Ηθική)…

Όσο πιο ψηλά τοποθετείται το Ον, τόσο το Είναι του, η Αντίληψή του, κι η Δραστηριότητά του, εμπνέονται από την Αρχή της Ενότητας που όταν εφαρμόζεται στην «πολλαπλότητα» περικλείνει μέσα της την Αρχή της Δικαιοσύνης, της Ισότητας, και γενικά της Αρετής.

Όταν το Ον, οντικά, αντιληπτικά, βρίσκεται σε κάποια κατώτερη κατάσταση η δραστηριότητά του εμπνέεται από την «παρούσα» κατάστασή του (της πολλαπλότητας, του «διαχωρισμού» από το Ένα, κλπ…). Η προσπάθεια να «συμμορφωθεί» με κάποιες ανώτερες αρχές δημιουργεί μία συμμορφωτική ηθική, μία τεχνητή ηθική και τελικά (ίσως) μία υποκριτική ηθική, αφού δεν είναι αυθόρμητη, πηγαία, αλλά μιμητική κάποιας άλλης κατάστασης (που δεν βιώνουμε, δεν αφομοιώνουμε, δεν κατανοούμε…)… Αυτό δεν είναι ηθική… Κι ίσως τελικά να είναι προτιμότερο τα όντα να εκδηλώνουν την αυθόρμητη φύση τους (τηρώντας βέβαια κάποιους κανόνες, κάποιες αρχές), παρά να πιέζονται να συμμορφωθούν με μία Ηθική που ξεπερνά τα όρια της οντικής κατάστασής τους, της κατανόησής τους. Μία «κοινωνία αγγέλλων» φυσιολογικά θα πρέπει να έχει μία «ηθική αγγέλλων». Κι είναι επίσης τελικά φυσιολογικό μία κοινωνία «ανθρωποφάγων» (όπως είναι όλες οι «πολιτισμένες» κοινωνίες) να ακολουθεί μία ανάλογη ηθική. Μπορείς άραγε να επιβάλλεις μία «ανώτερη ηθική» σε «πιθήκους»; Κι έχει νόημα μία τέτοια «επιβολή» της ηθικής;

Το ΕΙΝΑΙ και το Δέον

Η Οντική Ηθική του Πλάτωνα

Το Ον (σε Όποιο Πεδίο κι αν εκδηλώνεται) όταν Βιώνει την Αληθινή (Βαθύτερη) Φύση του, όταν Βιώνει το Αγαθόν, το Εκφράζει στην Δραστηριότητά του σαν Αρετή (Αρετή της Φύσης του, Αρετή της Γνώσης, Αρετή Έμπρακτη) όχι μόνο στην δική του προσωπική ζωή αλλά και στις σχέσεις του με το περιβάλλον και τα άλλα όντα, σαν Δικαιοσύνη, Ισότητα, Ελευθερία κι Ευθύνη, Αγαθότητα και Μέτρο, κλπ… Αυτή η Πηγαία (Αυθόρμητη κι Αυθεντική και Ζωντανή) Ηθική του Όντος είναι η Ηθική του Αγαθού, η Ηθική της Γνώσης (κι Αλήθειας), η Ηθική της Δικαιοσύνης. Αυτή την Ηθική έχει ο Αληθινός Φιλόσοφος (ο Αληθινός Φιλόσοφος κατά τους αρχαίους Έλληνες κα τον Πλάτωνα), ο αληθινός ηγέτης και πολιτικός, ο αληθινός άνθρωπος στον Πλάτωνα, στην Ιδανική Πολιτεία του… Οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να θεμελιώσουν και να λειτουργήσουν μία Αληθινή Πολιτεία είναι η αληθινοί φιλόσοφοι, οι αληθινοί άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο Βιώνουν το ΕΙΝΑΙ, την ΑΛΗΘΕΙΑ, το ΑΓΑΘΟΝ, αλλά και στην πραγματική πρακτική ζωή τους Διδάσκουν με Παράδειγμα όσους βρίσκονται χαμηλότερα στην κλίμακα της εξέλιξης. Δεν είναι κατηγορία για κάποιον να έχει εξελιχθεί, να αντιλαμβάνεται, και να Βιώνει το Υπέρτατο Αγαθό, ούτε είναι κατηγορία για κάποιον άλλον να βρίσκεται σε χαμηλότερη κλίμακα (έχοντας την δυνατότητα της ελευθερίας και τις ευκαιρίες να εξελιχθεί…). Στην Ιδανική Πολιτεία του Πλάτωνα δεν έχουν όλοι τον Ίδιο Βαθμό Γνώσης, ούτε Βιώνουν όλοι την Υπέρτατη Ζωντανή Ηθική του Όντος… αλλά όλοι έχουν την θέση τους στην Κλίμακα της Εξέλιξης και την Δυνατότητα να Εξελιχθούν…

Η Αρεταϊκή Ηθική του Πλάτωνα

Όσοι δεν έχουν αναπτυχθεί πλήρως σαν άνθρωποι και δεν έχουν το «νου» του φιλοσόφου μπορούν με το Παράδειγμα των Σοφών να εμπνευσθούν από την Αρετή και να Βαδίσουν τον Δρόμο που Οδηγεί στην Αποκάλυψη του Όντος (μέσα τους), στην Αληθινή Γνώση, στην Αληθινή Ζωντανή Αρετή. Όχι μόνο η Αρετή είναι θέμα Γνώσης αλλά και μπορεί να διδαχτεί (για όποιον έχει νου να κατανοήσει, μάτια να δει, κι αυτιά να ακούσει, και διάθεση να «πράξει»…). Έτσι η Αρετή, το Αγαθόν, η Αλήθεια, η Δικαιοσύνη, η Ελευθερία, κλπ. δεν είναι κάποια αφηρημένα ιδανικά που θα πρέπει να μιμηθούμε (γιατί αυτό, η μη αφομοίωση της Γνώσης και της Αρετής οδηγεί απλά στην μίμηση και στην υποκρισία και δεν είναι αυθεντική ηθική)… αλλά η Αληθινή Φύση, η Γνώση, και το Αγαθόν, που πρέπει να Βιώσουμε, να Εκδηλώσουμε και να Πραγματοποιήσουμε στην ζωή… Με άλλα λόγια η Αρεταϊκή Ηθική στην Σκέψη του Πλάτωνα, αλλά και στον Αριστοτέλη, και στους άλλους Έλληνες φιλοσόφους, δεν είναι μία «αρετή συμμόρφωσης» (πράγμα που είναι ψεύτικο) αλλά Ένας Δρόμος Ανάπτυξης, να φτάσουμε να Βιώσουμε μέσα μας το Αληθινό Αγαθό.

Η κοινωνική ηθική του Πλάτωνα

Αλλά μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι σε ακόμα χαμηλότερο επίπεδο εξέλιξης. Κι αυτό δεν είναι κατηγορία. Είναι όμως «ηθικά» ελέγξιμο αν αυτοί οι άνθρωποι δεν προσπαθούν στην κοινωνική ζωή τους να τηρήσουν κάποιους κανόνες (πολύ αρχαίους, πολύ λογικούς, και πολύ ανθρώπινους…). Όπως η στοιχειώδης δικαιοσύνη, η φιλαλήθεια, η μη βλάβη των άλλων, κλπ… Ίσως κάποιοι άνθρωποι να μην κατανοούν την Αγαθή Φύση τους, να μην έχουν την Υπέρτατη Γνώση, και να μην Βιώνουν το Υπέρτατο Αγαθό που γίνεται Αρετή και Βούληση, μπορούν όμως να κατανοήσουν ότι είναι καλό να μην κάνουν στους άλλους κάτι που δεν θα ήθελαν να κάνουν οι άλλοι σε αυτούς. Αυτή είναι η βασική ηθική αρχή που ξεχωρίζει την κοινωνία των ανθρώπων, από τις αγέλες των θηρίων… Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που ούτε κι αυτή την ηθική αρχή τηρούν…

Η Λογική Ηθική ή η Ηθική της Λογικής

Υπήρξαν στην Ιστορία της Φιλοσοφίας φιλόσοφοι που υποστήριξαν απόψεις για την Ηθική στις οποίες στηρίχθηκαν και κοινωνιολογικές θεωρίες και πολιτικές απόψεις, διαφορετικές από αυτές που περιγράψαμε μέχρι τώρα… Ο Καντ απορρίπτοντας κάθε υπέρβαση του νου (που θα οδηγούσε στο μυστικισμό…), κάθε μεταφυσική (που θα μπορούσε αυθαίρετα να επικαλεστεί Κάποια Υπέρτατη Αρχή με την Οποία δεν έχουμε επαφή και δεν μπορεί να αποδειχθεί…), και θέλοντας να παραμείνει στα όρια του νου, της αυστηρής λογικής και της επιστημονικής θεώρησης (δηλαδή μέσα στα όρια αυτού που μπορεί να «ελέγξει» ο άνθρωπος…), προσπάθησε να θεμελιώσει στο νου (με τις όποιες δυνάμεις λογικής έχει), όχι μόνο την αντίληψη για το Ον, για την γνώση (και το βέβαιο της γνώσης) αλλά και την ανθρώπινη δραστηριότητα. Η Ίδια η Λογική Είναι Ηθική ή αλλιώς η Ηθική πηγάζει από την Λογική… Στην πραγματικότητα ο Καντ απλά επανέλαβε αυτό που έλεγε ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας, ότι «η Γνώση Είναι Αρετή», περιορίζοντας όμως την γνώση μέσα στα όρια του νου και της λογικής… Απλά δεν μπορούσε να «ανυψωθεί» σαν τους Έλληνες φιλοσόφους ΩΣ ΤΟ ΕΙΝΑΙ και παρέμενε στην μικρή περιορισμένη ανθρώπινη ύπαρξή του… Για τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα και τους Έλληνες, το Ον, η Γνώση, η Αρετή Είναι ΚΑΤΙ πιο πολύ από τον νου. Ο Καντ περιόριζε το Ον στον (περιορισμένο) νου του (θέλοντας απλά να είναι «επιστημονικός»)… Στην πραγματικότητα η ταύτιση (πραγματική, συμβολική, πρακτική) της Λογικής με την Ηθική δεν μπορεί να θεμελιώσει Ηθική. Αυτό μπορεί να το κάνει κάποιος αναπτυγμένος λογικός (κι ηθικός) άνθρωπος αλλά δεν ισχύει για άλλους. Αν για τον «πολιτισμένο» άνθρωπο είναι λογική η έννοια της Δικαιοσύνης που Υποκαθίσταται από την έννοια της Εξισορρόπησης, της Ισότητας, κλπ., αυτό δεν ισχύει για άλλους. Ο «ανθρωποφάγος» θεωρεί απόλυτα φυσικό και λογικό να σκοτώνει και να «καταναλώνει» τον εχθρό του. Και δεν είναι λίγοι οι «ανθρωποφάγοι» που κυκλοφορούν στον πολιτισμένο κόσμο μας και οι οποίοι «σκοτώνουν» και «καταναλώνουν» τους συνανθρώπους τους με πολλούς και διαφόρους τρόπους… Με άλλα λόγια δεν υπάρχει μία παγκόσμια πανανθρώπινη λογική, ίδια για όλους και συνεπώς μία «ηθική της λογικής». Βεβαίως οι περισσότεροι άνθρωποι συντάσσονται με την λογική, αλλά όχι όλοι… Υπάρχουν διάφορες λογικές (και συνεπώς ηθικές) που ισχύουν για μεγαλύτερους ή μικρότερους πληθυσμούς… Άλλωστε ο Καντ μολονότι ήταν μεγάλος φιλόσοφος είναι απλά μία μετριότητα μπροστά σε άλλους φιλοσόφους όπως ο Πλάτωνας ή ο Χέγκελ (που «παρεξηγήθηκε» περίεργα και ποικιλότροπα από πολλούς…).

Η «Κοινωνιολογική» Ηθική

Έχει διατυπωθεί από κοινωνιολόγους (επιστήμονες που ερμηνεύουν την «πραγματικότητα» μέσα από την κοινωνία και την κοινωνική ζωή) η άποψη ότι η «Ηθική» είναι ένα σύνολο από κανόνες που καθορίζονται από την κοινωνική ομάδα και καθιερώνονται και θεσμοθετούνται… επηρεάζοντας ως ένα βαθμό και το «Δίκαιο» (το «θεσμοθετημένο δίκαιο», τους νόμους). Έτσι, για το άτομο, η Πηγή της Ηθικότητας δεν είναι Εσωτερική (όπως στην Φιλοσοφία του Πλάτωνα, στον Καντ, κλπ… δηλαδή δεν πηγάζει από την Οντολογική Αρχή του Ανθρώπου, ή έστω από την Νοημοσύνη, την Ορθή Λογική, κλπ…) αλλά εξωτερική, αφού επιβάλλεται στο άτομο από την κοινωνία κατά την «κοινωνικοποίησή» του, και από την κοινωνία (με διαφόρους μηχανισμούς) κατά την κοινωνική ζωή… Αν αυτό είναι αλήθεια… και το βλέπουμε να συμβαίνει μπροστά μας… ισχύει εντούτοις ως ένα σημείο, κι είναι παραπλανητικό να υιοθετήσουμε μία τέτοια θέση σε απόλυτο βαθμό… Ακόμα κι αν παραβλέψουμε την Ανώτερη Φύση μας και την Νοημοσύνη που Ενεργεί μέσα στο άτομο σαν Προσωπική Συμβολή στην Ηθικότητά του, όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το πολύ απλό γεγονός ότι η κοινωνία (η κοινωνική ομάδα) δεν είναι κάτι αυθαίρετο (χωρίς ιστορικές καταβολές, χωρίς συνέχεια, χωρίς «ιδεολογία»)… ούτε θεσμοθετεί αυθαίρετα… Στην πραγματικότητα μία οποιαδήποτε κοινωνία σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή έχει μία πολύ παλιά ιστορία πίσω της (μία «παράδοση») και την λαμβάνει υπ’ όψιν της στην διαμόρφωση της Ηθικής και της Ιδεολογίας (έξω από πρακτικούς, κοινωνικούς, και οικονομικούς παράγοντες)… Όλες οι κοινωνίες έχουν κάποια μεταφυσική πίστη (είτε πρόκειται για πίστη σε Μία Παγκόσμια Αρχή, είτε πρόκειται για μία πεποίθηση ότι «δεν υπάρχει θεός»), επικαλούνται Κάποια Ηθική Αρχή, την Λογική Αξία, όπως η Δικαιοσύνη, η Ισότητα, η Κοινωνική Συνοχή κι η Αλληλοβοήθεια, κλπ… για να θεσπίσουν κανόνες, θεσμούς, νόμους. Χωρίς αυτό το «ιστορικό ελάχιστο» (δηλαδή την συσσωρευμένη πολιτιστική εμπειρία της κοινωνίας) δεν μπορεί να οργανωθεί και να λειτουργήσει μία κοινωνία… Τώρα το κατά πόσο τηρούνται οι «κανόνες» και εφαρμόζονται οι «νόμοι», αυτό είναι ένα άλλο θέμα (που οφείλει όμως να μελετήσει και να ερμηνεύσει η Κοινωνιολογία…). Κατά την γνώμη μας η Ηθική αυτού του είδους (η κοινωνιολογική ηθική) είναι η κοινωνική ηθική που περιγράφει ο Πλάτωνας, μία ηθική που επικαλείται Αξίες και Αρετές που δύσκολα όμως εφαρμόζονται από την κοινωνία…

Το Πρόσωπο και το Ήθος

Το Ον που αναπτύσσεται πνευματικά (κι αυτό ισχύει και για τους μεταφυσικούς κόσμους κι όχι μόνο για τον υλικό κόσμο, το γήινο κόσμο) βρίσκει μέσα του την Αληθινή Φύση του, την Ενότητα του Όντος, την Βαθύτερη Σημασία της Σχέσης των Όντων μεταξύ τους (που είναι η Ουσία της Αγάπης, της Καλοσύνης, της Συμπόνιας…), την Αληθινή Αρετή, την Αλήθεια, την Δικαιοσύνη, κι όλες τις προσωπικές και κοινωνικές αρετές… Η Ηθική του είναι Πηγαία, Ζωντανή. Δεν έχει ανάγκη να συμμορφωθεί με «έξωθεν» κανόνες… Συνήθως οι κοινωνίες στις οποίες ζουν τέτοια όντα (με μία ηθική της συμμόρφωσης) είναι στην οντολογική και ηθική κλίμακα πολύ χαμηλά… Αν το Ον, το Πρόσωπο, δεν μπορεί να βρει μέσα του την Αληθινή Πηγή της Ηθικότητας, αν δεν μπορεί (όπως πιστεύει ο Καντ) να επικαλεστεί την Νοημοσύνη, αναγκαστικά θα ζητήσει «έξω» γνώμονα για την δράση του. Θα βασιστεί στην ηθική της κοινωνίας, της οικογένειας, της κοινωνικής ομάδας, κλπ. Αλλά μία τέτοια ηθική, ούτε οντολογική αξία έχει, ούτε πραγματική (ηθική) χρησιμότητα. Είναι μία ηθική συμμόρφωσης, μιμητική, υποκριτική. Μία τέτοια ηθική μπορεί να οριοθετεί την εξωτερική συμπεριφορά αλλά δεν μπορεί ούτε Ηθική να δημιουργήσει ούτε καμία πνευματική εξέλιξη μπορεί να προωθήσει…

Είτε έτσι, είτε αλλιώς, η Ηθική είναι θέμα Προσώπου κι όχι της κοινωνίας. Τι εννοούμε με αυτό; Όπως η Ύπαρξη έχει κατά κύριο λόγο Οντική (και Οντολογική) σημασία, το ίδιο κι η Δραστηριότητα της Ύπαρξης (το Ήθος, η Ηθική, η Πράξη) έχει βαθιά οντολογική σημασία. Ό,τι είναι ο άνθρωπος (ό,τι έχει μέσα στην καρδιά του, όπως έλεγε ένας παλιός Διδάσκαλος) αυτό βγάζει προς τα έξω. Αυτή είναι η γνήσια ηθική του (όποια κι αν είναι). Αντίθετα η συμμόρφωση με έξωθεν κανόνες μπορεί να αφορά κοινωνία, πολιτικούς, κλπ., που θέλουν να χειραγωγήσουν το πλήθος αλλά δεν έχει καμία ηθική αξία… Με άλλα λόγια, η Ηθική (σαν πρόβλημα) είναι κατεξοχήν φιλοσοφικό πρόβλημα και δευτερευόντως αφορά την κοινωνία, την πολιτική, κλπ…

Ποια Ηθική; Το θεμελιώδες ερώτημα

Όπως το Οντολογικό Ερώτημα (ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΑΡΞΗ;) και το Γνωσιολογικό Ερώτημα (ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ; ΑΛΗΘΕΙΑ; ΠΩΣ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ;) έτσι και το Ηθικό Ερώτημα (ΠΩΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΜΟΥ, ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΑΞΩ;) είναι κατά κύριο λόγο Προσωπικό. Το Ον, τον Άνθρωπο, σαν Πρόσωπο, αφορά «Αυτό που Είναι» (αυτός ο ίδιος), αφορά το να «αντιλαμβάνεται την αλήθεια», και το να «πράττει σωστά». Είτε το θέλουμε, είτε όχι, η Οντολογική Εξέλιξη δεν μπορεί παρά να είναι ατομική αφού στην παρούσα φάση της εξέλιξής μας έχουμε διαμορφώσει μία «ατομική συνείδηση» και ζούμε μία «προσωπική ζωή». Ούτε Θεός, ούτε κόσμος, ούτε κοινωνία, ούτε άνθρωπος, θα εξελιχθεί για λογαριασμό μας, θα «είναι» για λογαριασμό μας, θα «κατανοήσει» για λογαριασμό μας, και θα «πράξει» για λογαριασμό μας. Κι εδώ γίνεται κατανοητό το μέγεθος της Προσωπικής Ευθύνης του Καθενός μας, η Άβυσσος της Ελευθερίας μας, αλλά και η Υποχρεωτική Αποδοχή των αποτελεσμάτων των πράξεών μας. Οφείλουμε να Βαδίσουμε τον Δρόμο της Εξέλιξης εμείς οι ίδιοι, Προσωπικά, Έμπρακτα…

Αν θέλουμε λοιπόν να απαντήσουμε στο Αληθινό Θεμελιώδες Ηθικό Ερώτημα «ΠΟΙΑ ΗΘΙΚΗ;» Οφείλουμε (τουλάχιστον στον εαυτό μας) να Ξεκινήσουμε από την Βάση, από την Αρχή. Αν σαν υπάρξεις (η ύπαρξη, ο καθένας μας) Στηριζόμαστε Οντικά σε Μία Παγκόσμια Αρχή από την Οποία έχουμε «Αποσπαστεί» (κατά την «αντίληψή» μας) δημιουργώντας μία ατομική («προσωπική») συνείδηση ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ ΜΑΣ, ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΜΑΣ. Αυτό Δίδαξαν όλοι οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι κι όλοι οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι…

Αν η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ είναι η Συνείδηση σαν Λειτουργία Αντίληψης και Πάνω σε Αυτή στηρίζονται οι προσωπικοί περιορισμοί και αυτοσχεδιασμοί και «αντιλήψεις» μας, Οφείλουμε να Ανυψωθούμε πάνω από την συνηθισμένη συνείδησή μας (το προσωπικό εγώ) και να Βιώσουμε μία «Διευρυμένη Συνείδηση» (χωρίς προσωπικά στοιχεία), που Βυθίζεται στο Παγκόσμιο Πνεύμα (κι από την Ενότητα μέσα στην πολλαπλότητα, στην Αληθινή Ενότητα του Είναι… κι από Εκεί Ως το Ένα… κι Ως το Άπειρο Θείο)…

Συνεπώς η Μόνη Ηθική που μπορούμε να έχουμε είναι η Ζωντανή, Εξελισσόμενη, Δυναμική, Ηθική του Όντος, που Ανυψώνεται από το περιορισμένο ατομικό εγώ Ως το Παγκόσμιο Πνεύμα, Ως το Αρχικό Ένα. Όσο Ανυψωνόμαστε Οντικά και Γνωσιολογικά τόσο και η Ηθική που θα πηγάζει από την Οντική Κατάστασή μας και την Γνωσιολογική Κατανόησή μας θα Μετουσιώνεται από Αρετή σε Αγάπη κι από Αγάπη σε ΕΝΟΤΗΤΑ.

Άλλος δρόμος (από τον Δρόμο της Πνευματικής Εξέλιξης) δεν υπάρχει, άλλη ηθική δεν υπάρχει. Με κανένα άλλο τρόπο, ούτε θρησκευτικό, ούτε φιλοσοφικό, ούτε ιδεολογικό, ούτε κοινωνιολογικό, μπορεί να θεμελιωθεί ΗΘΙΚΗ. Μιλάμε για Γνήσια Ηθική γιατί «ηθική συμμόρφωση» μπορεί να θεμελιώσει οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα… Ακόμα κι ο «υπόκοσμος» έχει τον ηθικό κώδικά του… Όμως όλες αυτές οι ηθικές είναι σκουπίδια…

Οι κοινωνίες της ανηθικότητας

Κάθε οργανωμένη κοινωνία έχει τους «κανόνες» της (τον ηθικό κώδικά της) που στηρίζονται σε πρακτικές, βιοτικές, οργανωτικές, πολιτικές, και ιδεολογικές ανάγκες… Ο άνθρωπος (ο μη εξελιγμένος, υλικός, άνθρωπος) είναι συνισταμένη των προσωπικών επιδιώξεών του και των κοινωνικών επιταγών, συνθηκών, και καταστάσεων. Βασική επιδίωξη του ανθρώπου είναι η επιβίωσή του, η κοινωνική εξέλιξή του, (η σχέση και) η οικογένεια… Από την αρχή της δημιουργίας των ανθρώπινων κοινωνιών (όταν ο άνθρωπος ήταν στο προ-ανθρώπινο στάδιο εδώ και 500.000 χρόνια), ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει… οι οργανωτικές δομές των ανθρώπινων κοινωνιών έχουν παραμείνει ουσιαστικά ίδιες. Η θεσμοθέτηση της ιδιοκτησίας (που εξυπηρετεί όχι μόνο την προσωπική επιβίωση αλλά και την συσσώρευση πλούτου, δηλαδή δύναμης, δηλαδή εξουσίας μέσα στην κοινότητα), της συναλλαγής (προϊόν, αξία, αργότερα χρήμα, κλπ), της εξουσίας (της κυριαρχίας του ισχυρού, του πιο πλούσιου, κλπ), κανόνων δικαίου (δηλαδή του κοινωνικού στάτους), κλπ… είναι μία πανάρχαια υπόθεση. Και μολονότι ο κόσμος τεχνολογικά εξελίχθηκε οι βασικές δομές της κοινωνίας παραμένουν ίδιες… Αυτή η κατάσταση της κοινωνίας ασφαλώς ευνοεί τους έχοντες και κατέχοντες μολονότι το 99% του πλήθους σε όλο τον πλανήτη δεν θα ήθελε μία διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας πιστεύοντας ότι ευνοείται, έχοντας μία μικρή ιδιοκτησία, έχοντας μία «θέση» στην κοινωνία, κλπ…

Από την άλλη μεριά οι πολιτικοί άρχοντες και θεσμοθετούντες δεν αγγίζουν τους βασικούς θεσμούς της κοινωνίας… περιορίζονται στο ρόλο του «διαχειριστή της κατάστασης». Είναι υπηρέτες των πλουτοκρατών (κι εξαρτημένοι από αυτούς) και δεν θέλουν με κανένα τρόπο να οργανώσουν μία διαφορετική κοινωνία.

Ο «λαός» εξ’ άλλου που είναι «κυρίαρχος» μόνο στο να εκλέγει τους «υπηρέτες της κυρίαρχης εξουσίας (του πλούτου), περιπλανάται, εμπαίζεται, και τελικά σέρνεται σε μία ζωή που δεν οργάνωσε, δεν διάλεξε, κι ίσως δεν θέλει (κατά βάθος)…

Οι τρεις πυλώνες της εξουσίας, η πλουτοκρατία, οι πολιτικοί, κι ο λαός έχουν εκ των πραγμάτων διαφορετικά συμφέροντα. Οι πλουτοκράτες, παλιότερα βασιλιάδες κι άρχοντες, σήμερα τραπεζίτες, χρηματιστές, επενδυτές, θέλουν να διατηρήσουν την εξουσία τους και σήμερα έχουν «καταχρεώσει» τους «συνεργάτες» τους πολιτικούς σε ολόκληρο τον πλανήτη, που ρίχνουν το βάρος της ολέθριας κακοδιαχείρισης στους λαούς… Σπάνια υπήρξαν ηγέτες που πήραν το μέρος του λαού… Σπάνια επίσης, μέσα στην ιστορία, λαοί, είχαν την ωριμότητα να αντιληφθούν την αλήθεια και να επαναστατήσουν. Συνήθως οι επαναστάσεις χειραγωγούνται και τελικά εγκαθιδρύουν παρόμοια καθεστώτα με αυτά που ήθελαν να καταργήσουν…

Έτσι ο σημερινός άνθρωπος, ριγμένος μέσα σε μία κοινωνία οργανωμένη κατά τα συμφέροντα των λίγων (της πλουτοκρατίας), με θεσμοθετημένο το «άδικο» (του πλούτου, της ιδιοκτησίας, της κερδοσκοπίας, της απάτης…) που βαφτίζει «δίκαιο», με αγύρτες και υποκριτές στην πολιτική εξουσία που ενώ υπηρετούν άλλο κύριο (τους πλουτοκράτες) ονομάζουν υποκριτικά τους εαυτούς τους «εκπρόσωπους» ή (με πιο πολύ θράσος) «υπηρέτες» του λαού… μέλος ενός λαού σε, απάθεια, αδιαφορία, χωρίς αντανακλαστικά, βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα τι να κάνει. Καθένας πρέπει να αναρωτηθεί τι «είναι», τι «συμβαίνει γύρω του», τι «κάνει». Η απάντηση που θα δώσει ο καθένας δεν αφορά μόνο την προσωπική επιβίωσή του και εξέλιξή του, αφορά και τους άλλους.

Αν δεν διαφωτιστούν οι άνθρωποι, και δεν διαφωτιστούν πολλοί άνθρωποι, θα είναι έρμαια και θύματα μίας ανήθικης κοινωνίας (όσο κι αν επικαλούνται τον «πολιτισμό» και την «ηθική» και το «δίκαιο») και δεν θα μπορέσει ποτέ να αλλάξει η κοινωνία… Οι αληθινοί άνθρωποι είναι έξω από την ανήθικη κοινωνία (έξω από το «μαντρί»). Αλλά παράλληλα οι αληθινοί άνθρωποι δεν έχουν την δική τους κοινωνία, τον δικό τους «χώρο»…

Η Οδός των Έξη Αρετών ή Οδηγός επιβίωσης

1) Η Απάρνηση του σώματος και του υλικού κόσμου

Ο Αληθινός Άνθρωπος που Ακολουθεί την Οδό της Αυτογνωσίας (κι Αναγνωρίζει την Αληθινή Εσώτερη Φύση του…) «περνά» μέσα από τον κόσμο χωρίς να θέλει να τον «κατακτήσει» και χωρίς να τον «απαρνιέται». Αποδέχεται την ζωή όπως είναι, κι έτσι πορεύεται χωρίς κέρδη και ζημιές. Χρησιμοποιεί τα πράγματα χωρίς να σκλαβώνεται σ’ αυτά. Είναι από πεποίθηση Ακτήμονας, και μπορεί με όμοιούς του να θεμελιώσει μία κοινότητα όπου επικρατεί η «αρχή της ΑΚΤΗΜΟΣΥΝΗΣ» ή η «αρχή της κοινοκτημοσύνης»

2) Η Ηρεμία της Υλικής Ψυχής (των ψυχοσωματικών λειτουργιών)

Ο Αληθινός άνθρωπος, έχοντας «Διευθετήσει» τις ψυχοσωματικές λειτουργίες του μέσα στο Φως της Γνώσης του, έχοντας Προσανατολιστεί μέσα στην ζωή, κι έχοντας Αναγνωρίσει τις «πραγματικές ανάγκες» του, Πορεύεται Ήρεμα, χωρίς να «διεκδικεί» τίποτα και χωρίς να «παρεκκλίνει» από την πορεία του… Αποφεύγει τις πιέσεις χωρίς να υποχωρεί… (Πως το κάνει; Εκείνος Γνωρίζει. Λειτουργεί σε ένα βαθύτερο υψηλότερο επίπεδο, από εκείνο του συνηθισμένου ανθρώπου)… Πορεύεται με πραγματική βαθιά ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ… Δεν αποδέχεται να έχει εξουσία ούτε δέχεται άλλη εξουσία έξω από την Εξουσία του Θεού. Δεν χειραγωγεί και δεν χειραγωγείται…

3) Η Ησυχία της Ψυχής

Ο Αληθινός Άνθρωπος, έχοντας «ανυψωθεί» πάνω από τον γήινο κόσμο, έχοντας καταλύσει όλους τους δεσμούς με την ζωή στον εξωτερικό κόσμο, χωρίς «επιθυμίες», πορεύεται με Γνώμονα την Αρχή της ΙΣΟΤΗΤΑΣ, που «εξομοιώνει» όλες τις διαφορές που «διακρίνει».

4) Η Σιωπή του Νου

Ο Αληθινός Άνθρωπος έχοντας «καθαρίσει» το Νου του από όλες τις «παρεκτροπές» που οδηγούν στην απατηλή αντίληψη μίας ύπαρξης «ξεχωριστής» από το «Παγκόσμιο Σώμα» βιώνει την Αληθινή Σιγή του Νου… και «μετουσιώνεται» σε Ήλιο της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, της Δικαιοσύνης που αποκαθιστά ανισότητες κι αδικίες.

5) Η Ολοκλήρωση του Πνεύματος

Ο Αληθινός Άνθρωπος που «Γίνεται» (Αυτό που Πάντα Είναι) Ένα με το Παγκόσμιο Πνεύμα… είναι πραγματικά ΑΓΑΠΗ, Αντίληψη Ενότητας, Πηγή Αυθεντικής Αγαθότητας και Πράξη Καλοσύνης… Αγάπη που θυσιάζει το εγώ στο Ένα, που δέχεται ευχάριστα ακόμα και την βλάβη του εγώ για χάρη του Ενός.

6) Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ

Ο Αληθινός Άνθρωπος Βιώνοντας την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΦΥΣΗ του, την Θεότητά Του, που είναι «η Ίδια Μία και Μόνη Πραγματικότητα» για όλα τα όντα, είναι Ένα με όλα τα όντα, ακόμα κι όταν εκείνα δεν το γνωρίζουν ή το «πολεμούν».

7) Ο Αληθινός Άνθρωπος ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ, όταν Γνωρίσεις τον Εαυτό Σου.

Νίτσε: Να κάνεις κακό στην ηλιθιότητα

Να κάνεις κακό στην ηλιθιότητα.

- Σίγουρα, η τόσο πεισματι­κά και επίμονα διακηρυγμένη πίστη ότι ο εγωισμός είναι αξιο­κατάκριτος έκανε συνολικά κακό στον εγωισμό (ενώ ωφέλησε, θα το ξαναπώ εκατό φορές, τα αγελαία ένστικτα!) - απογυμνώ­νοντάς τον από την καλή του συνείδηση και παρακινώντας να α­ναζητούμε σ' αυτόν την αληθινή πηγή όλης της δυστυχίας.

«Η φι­λαυτία σου είναι η συμφορά της ζωής σου» - αυτό ήταν το κή­ρυγμα για χιλιάδες χρόνια, κι έβλαψε, όπως είπα ήδη, τη φιλαυ­τία και την απογύμνωσε από πολύ πνεύμα, πολλή ευδιαθεσία, πολλή ευαισθησία, πολλή ομορφιά́· έκανε τη φιλαυτία ηλίθια και άσχημη και τη δηλητηρίασε!

Οι αρχαίοι φιλόσοφοι δίδασκαν α­ντίθετα πως η κύρια πηγή της δυστυχίας ήταν πολύ διαφορετι­κή.

Αρχίζοντας από τον Σωκράτη, οι στοχαστές αυτοί δεν κου­ράστηκαν να κηρύττουν: «Η απουσία σκέψης και η ηλιθιότητά σας, ο δουλικός τρόπος ζωής σας σύμφωνα με τον κανόνα, η υ­ποταγή σας στη γνώμη του γείτονα είναι ο λόγος για τον οποίο τόσο σπάνια φτάνετε στην ευτυχία· εμείς οι στοχαστές, ως στο­χαστές, είμαστε πιο ευτυχισμένοι απ' όλους».

Ας μην αποφασί­σουμε εδώ αν αυτό το κήρυγμα εναντίον της ηλιθιότητας έχει καλύτερα επιχειρήματα με το μέρος του απ' ό,τι το κήρυγμα ε­ναντίον της φιλαυτίας.

Αυτό που είναι σίγουρο πάντως είναι ό­τι απογύμνωσε την ηλιθιότητα από την καλή της συνείδηση· οι φιλόσοφοι αυτοί έκαναν κακό στην ηλιθιότητα!

Φρίντριχ Νίτσε, Η Χαρούμενη Γνώση

Ο μαγικός κόσμος των Mantra

Μια λέξη μονάχα αρκεί για να μετατρέψει ολοκληρωτικά την οπτική γωνία του παρατηρητή. Μία λέξη δύναμης, ένα «όπλο» στα μαγικά χέρια εκείνου που αναζητά τους κρυφούς τόπους πέρα από τα στενά ανθρώπινα όρια. Πως όμως είναι δυνατόν μία ηχητική προσφώνηση να ανοίξει πεδία που περιμένουν κλειδωμένα τους κατάλληλους δονητικούς Παλμούς; Πως λειτουργεί ο μαγικός κόσμος των Mantra;

O μαγικός κόσμος των Mantra στον Αποκρυφισμό

Για να μπορέσουμε να δούμε την χρήση των μάντρα στον Αποκρυφισμό θα πρέπει πρωτίστως να κατανοήσουμε τι είναι τελικά αυτό που ονομάζουμε λέξη δύναμης.

Mantra ονομάζεται ένας ήχος, μια συλλαβή, λέξη η σύνολο λέξεων που είναι ικανές να επιφέρουν την «Πνευματική Μεταμόρφωση» Η χρήση τους διαφέρει ανάλογα με την Φιλοσοφία και την «σχολή» που συνδέεται με εκείνα. Τα Μάντρα προέρχονται από την Βεδική παράδοση της Ινδίας και αργότερα αποτέλεσαν ένα σημαντικό κομμάτι της Ινδουιστικής παράδοσης, όπως επίσης και μια συνηθισμένη πρακτική εξάσκηση στα πλαίσια του Βουδισμού αλλά και άλλων παραδόσεων. Πλέον, η χρήση των μαγικών αυτών λέξεων χρησιμοποιείται από διάφορα πνευματικά κινήματα που βασίστηκαν στις πρακτικές των παλαιότερων Ανατολικών παραδόσεων. Στις Ινδουιστικές σχολές της Γιόγκα, Βεντάντα και τάντρα η χρήση των μάντρα θεωρείται ως η μετατροπή της ανθρώπινης θέλησης και επιθυμίας στην μορφή δράσης.

Στην Ινδουιστική παράδοση, η συλλαβή Aum, το γνωστό Ομ, διαμορφώνει από μόνο του ένα Μάντρα που αντιπροσωπεύει τον Brahman που είναι η αιώνια, αδιαμόρφωτη, ενυπάρχουσα και ανυπέρβλητη πραγματικότητα που είναι και το Θεϊκό έδαφος όλης της ύλης, της ενέργειας, του χωροχρόνου;

Βέβαια θα πρέπει να προσθέσουμε πως η κατανόηση του συμβολισμού αλλά και της χρηστικότητας ενός Μάντρα διαφέρει από παράδοση σε παράδοση, και εξαρτάται επίσης από το περιεχόμενο από το οποίο έχει εμπνευστεί ή ακόμη και από τον τρόπο που ηχεί. Σε μερικές περιπτώσεις υπάρχουν πολλαπλές στρώσεις συμβολισμού σε κάποιους ήχους , όπως είδαμε παραπάνω και με το παράδειγμα του κλασικότερου ίσως μάντρα, του ΟΜ.

Τα μάντρα στις σκοτεινές Μυθολογίες

Στην περίφημη Μυθολογία Κθούλου συναντάμε άπειρα τέτοια παραδείγματα λέξεων δύναμης. Πιό συγκεκριμένα, ολόκληρη η παράξενη γλώσσα των μεγάλων παλαιών και των Ιερέων που τελετουργούσαν είναι μια σειρά από λέξεις δύναμης που άλλοτε χρησιμοποιούνται αυτούσιες, όπως δηλαδή αναφέρονται στα κείμενα που σχετίζονται με την συγκεκριμένη μυθολογία, και άλλοτε αντεστραμμένες ή ακόμη και συνδυασμένες μεταξύ τους.

Η συγκεκριμένη διαδικασία έχει αρκετό ενδιαφέρον για τον ερευνητή που θα θελήσει να αναζητήσει τα μάντρα εκείνα, καθώς θα χρειαστεί μεθοδικότητα για να ανακαλύψει τις δεκάδες των λέξεων αυτών.

Ρίχνοντας μια ματιά στα τελετουργικά της Μυθολογίας Κθούλου, θα βρούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Στο σκοτεινό ονειρικό τελετουργικό της επικοινωνίας με τον Μέγα κθούλου ο ιερέας-μάγος, αφού πραγματοποιήσει κάποιες διαδικασίες, θα αναφωνήσει τα μάντρα TAULYWATH, YNAFRLTHA, FDA, WECN, CLUH, GTALATHETRF περιστρέφοντας τον εαυτό του προς την αντίθετη φορά του ρολογιού πραγματοποιώντας έτσι την ονειρική επικοινωνία με τον Υπέρτατο Κοιμώμενο Θεό. Τα παραπάνω μάντρα είναι στην ουσία μετατροπές των λέξεων Cthulhu, Ralyeh, Water, Tentacled, & Fhtagn.

Έτσι, μπορούμε να κατανοήσουμε ακόμη καλύτερα την διαδικασία δημιουργίας ενός μάντρα. Αν παρατηρήσουμε, ακόμη και τα ίδια τα ονόματα των Θεών αυτής της μυθολογίας είναι από την φύση τους ισχυρότατες λέξεις δύναμης. Ο Κθούλου, ο Νυαρλαθοτέπ, ο Γιογκ Σοθώθ; Προφέροντας κάθε ένα από τα ονόματα τούτα οδηγείσαι σε διαφορετικά μονοπάτια.. Ξεκλειδώνονται σφαίρες ύπαρξης και προεκτάσεις της πραγματικότητας που ανθρώπου νους δεν έχει καν φανταστεί.

Και είναι κλασικό παράδειγμα πως τα πραγματικά ονόματα των Σκοτεινών θεών παραμένουν κρυφή γνώση, μιας και η προφορά τους από μόνη της είναι τόσο ισχυρή ως μαγικό όπλο που μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτο στα χέρια των άπειρων με καταστροφικές για εκείνους συνέπειες.

Πως; Είναι αλήθεια πως η ερώτηση αυτή είναι καίρια. Οι Λέξεις δύναμης είναι σχεδιασμένες έτσι, ούτως ώστε η κάθε μία μέσω της επανάληψής της να σπάει τις λογικές αντιστάσεις του νού και να φέρνει τα ανεξερεύνητα πεδία του υποσυνείδητου στο προσκήνιο.

Στην μαγεία του Χάους τα πράγματα είναι πιό ελεύθερα. Με λίγα λόγια, ο κάθε άνθρωπος επιλέγει σύμφωνα με τις δικές του πεποιθήσεις και γούστα την λέξη που δονά το εγώ του, και με αυτήν εξασκείται ούτως ώστε να επέλθει το ίδιο αποτέλεσμα.

Ασκήσεις με τις λέξεις κλειδιά

Φυσικά για να γίνουν όλα αυτά ακόμη πιο κατανοητά, θα πρέπει ο ερευνητής να εξασκηθεί από μόνος του με μία τέτοια λέξη κλειδί. Είτε αυτή αφορά στην μυθολογία των Μεγάλων Παλαιών, είτε σε αρχαιοελληνικά δρώμενα και μυσταγωγίες. Αναζητήστε την λέξη δύναμης της αρεσκείας σας, μιας και μονάχα ο ίδιος μας ο εαυτός γνωρίζει ποιά λέξη ή ήχος είναι ικανά να μας ξυπνήσουν εκείνα τα αρχέγονα ένστικτα και να μας οδηγήσουν στην Πνευματική αλήθεια. Όποια και να είναι αυτή. Πειραματιστείτε, δημιουργήστε το δικό σας αν θέλετε.

Το μόνο σίγουρο είναι πως οι ήχοι της υπέρτατης δύναμης είναι κάπου μέσα μας και περιμένουν να πάλλουν με τις δονήσεις τους τα πεδία που βρίσκονται «κλειδωμένα» και να μας αποκαλύψουν τα μυστηριώδη μυστικά τους;

Η δύναμη της επιθυμίας

Ας υποθέσουμε ότι έχετε αυτό που πολλοί αποκαλούν μια «φυσι­ολογική» ζωή. Τρώτε, πίνετε, κοιμάστε, πηγαίνετε στη δουλειά σας, συναντάτε κόσμο, έχετε χόμπι και περιστασιακά φεύγετε για διακοπές. Μπορεί να είναι μια πραγματικά υπέροχη ζωή, αν εσάς έτσι σας αρέσει και αν την αισθάνεστε τέλεια. Μια ζωή σαν κι αυ­τή είναι παραδεισένια, όσο βέβαια δε σας κατακλύζει το συναί­σθημα ότι κάτι λείπει. Αλλά, αν όντως ισχύει αυτό… τι είναι αυτό το «κάτι»; Προφανώς είναι κάποια ανεκπλήρωτη επιθυμία.

Η επιθυμία, είναι μια από τις πιο ισχυρές δυνάμεις στο μαγνήτη σας. Αυτή η δύναμη μπορεί να σας φέρει όλα όσα ποθείτε. Ή μπορεί να τα εμποδίσει.

Η δύναμη του πόθου σας είναι σαν τη δύναμη που έχει ένας άντρας με μια εργαλειοθήκη. Μπορεί να χτίσει μια καλύβα ή να την γκρεμίσει. Οι επιθυμίες σας μπορούν να σας κάνουν να προ­οδεύσετε στη ζωή σας και να καταφέρετε κάτι. Ή μπορούν, ως ανεκπλήρωτοι πόθοι, να σας καταστρέψουν. Είναι μία και μονα­δική δύναμη. Εσείς καθορίζετε πώς θα τη διοχετεύσετε. Μια επιθυμία δε σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να εκπληρώσε­τε ένα συγκεκριμένο στόχο για να την ικανοποιήσετε. Πάνω απ’ όλα σας δείχνει τι είδους συναισθήματα θέλετε να βιώσετε.

Πολλοί άνθρωποι νιώθουν να φουντώνει μέσα τους η επιθυμία όταν βλέπουν ιστιοπλοϊκά σκάφη στη θάλασσα. Ονειρεύονται χώρες μακρινές και περιπέτειες. Προπαντός, όμως, ονειρεύονται την ελευθε­ρία. Κάποιοι αποφασίζουν να εκπληρώσουν την επιθυμία τους. Δουλεύουν σκληρά για πολλά χρόνια προκειμένου να εξοικονομήσουν χρήματα για ένα μεγάλο σκάφος. Αντί να βιώσουν την ελευθερία, στο διάστημα αυτό, επιβάλλουν ακόμα περισσότερους περιορισμούς στον εαυτό τους.

Μεταθέτουν την ευτυχία τους για το μέλλον. Με το που καταλάβετε ότι πίσω από κάθε επιθυμία κρύβεται και η ευχή να βιώσετε συγκεκριμένα συναισθήματα, μπορείτε να κρί­νετε αν είναι σημαντικό για εσάς να πετύχετε το συγκεκριμένο στόχο του πόθου σας ή αν μπορείτε να φέρετε τα συναισθήματα στη ζωή σας με κάποιον άλλον τρόπο.

Ο τρόπος για να αξιοποιήσετε τη δύναμη μιας ισχυρής επιθυμίας εί­ναι απλός: δώστε της μια διέξοδο να διοχετευθεί και να καταφέρει κάτι. Για τη δύναμη έλξης του μαγνήτη σας είναι σημαντικό να μην εγκλωβίζετε τις επιθυμίες σας, γιατί τι θα ακτινοβολείτε αν αισθάνε­στε διαρκώς ότι κάτι σας λείπει; Την αίσθηση του ανικανοποίητου. Αν σκοπεύετε να τραβήξετε στη ζωή σας ικανοποιημένους ανθρώ­πους, τότε η ακτινοβολία του ανικανοποίητου δεν είναι το ιδανικό.

Το καλύτερο που έχετε να κάνετε για τον εαυτό σας είναι να αποκτήσετε σαφή εικόνα της φιλοσοφίας της ζωής σας και να νιώσετε ότι είστε σε καλό δρόμο για το ιδανικό μέλλον σας.

Τι είδους ανθρώπους θα τραβήξετε σε περίπτωση που δεν έχετε μια ξεκάθαρη εικόνα για τη φιλοσοφία της ζωής σας;

– Ανθρώπους που επίσης δεν έχουν ξεκάθαρη εικόνα της δικής τους φιλοσοφίας ζωής. Αυτό μπορεί να αποβεί ιδανικό επειδή πολύ απλά η κοινή ζωή μπορεί να είναι ο σκοπός και η εκπλή­ρωση. Μπορεί, όμως, να δημιουργηθεί γρήγορα μια κατάστα­ση πληκτική, ανεπαρκής και τεταμένη. Αυτό οφείλεται στο ότι δε συντελείται ούτε ωρίμανση ούτε εξισορρόπηση, ούτε καν αλληλοσυμπλήρωση.

– Ανθρώπους οι οποίοι ενθουσιάζονται που δεν έχετε φιλοσοφία στη ζωή σας, γιατί έτσι μπορούν εύκολα να σας ενσωματώσουν στη δική τους φιλοσοφία. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Πόσο καιρό αντέχει κανείς να ζει ως τμήμα της φιλοσοφίας της ζωής κά­ποιου άλλου;

– Κανέναν απολύτως, αφού έχετε ήδη βιώσει την πρώτη και τη δεύτερη περίπτωση και δεν ανέχεστε πια τίποτα άλλο. Και ο τύπος του ανθρώπου που ψάχνετε, κάποιον με σαφή εικόνα, δε θα νιώσει έλξη για εσάς αφού σαφέστατα ψάχνει για έναν αντίστοιχο σύντροφο προκειμένου να εκπληρώσει τις επιθυμί­ες του.

Είστε μοναδικοί, όχι τέλειοι. Μάθετε να αποδέχεστε τον εαυτό σας

Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, αλλά οι περισσότεροι από εμάς προσπαθούμε να αντιγράψουμε τους άλλους, επιδιώκοντας να προσαρμοστούμε σε ένα μοτίβο, πιστεύοντας ότι δεν είμαστε αρκετοί.

Επιδιώκουμε την τελειότητα μιμούμενοι εκείνους που θεωρούμε ξεχωριστούς. Συγκρίνουμε συνεχώς τους εαυτούς μας με τους άλλους, και ως εκ τούτου δεν μπορούμε να νιώσουμε ικανοποίηση και σε ειρήνη με τον εαυτό μας.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν είναι τέλειος. Ο καθένας μας έχει ελαττώματα, και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Τα ελαττώματα είναι αυτά που μας κάνουν ανθρώπους, ξεχωριστά όντα, με ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Φανταστείτε να είμασταν όλοι τέλειοι… πόσο άχρωμα θα ήταν όλα; Μια καθαρή μονοτονία. Το πιο βαρετό μέρος να ζεις.

Τη στιγμή που συγκρίνετε τον εαυτό σας με τους άλλους, υποβιβάζετε τον εαυτό σας στα μάτια σας και δεν μπορείτε να αναγνωρίσετε την μοναδικότητά σας. Όταν αναζητάτε την τελειότητα, επιθυμώντας να γίνετε διαφορετικοί και μοναδικοί, θα καταλήγετε πάντοτε απογοητευμένοι, άδειοι και ανικανοποίητοι, διότι αυτό που ψάχνετε βρίσκεται ήδη μέσα σας και το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να το αναδείξετε. Όσο δεν αποδέχεστε τον εαυτό σας για αυτό που είστε και δεν εκτιμάτε τον εαυτό σας, τόσο αναζωπυρώνετε τις εσωτερικές σας συγκρούσεις και βασανίζεστε.

Είστε αρκετοί έτσι όπως είσαστε. Μια μοναδική έκφραση του σύμπαντος. Όχι καλύτεροι από τους άλλους, όχι χειρότεροι από τους άλλους, αλλά ξεχωριστοί.

Καμιά υπόθεση των ανθρώπων δεν αξίζει το ακραίο άγχος

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που συναντάμε σήμερα είναι ότι δεν ξέρουμε να κατεβάζουμε το επίπεδο του στρες και της υπερδραστηριότητας που βιώνουμε. Και, αν καταφέρουμε να έχουμε στη διάθεσή μας μια στιγμή παύσης για μας τους ίδιους, δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε, γιατί δεν είμαστε συνηθισμένοι να έχουμε μια στιγμή χαλάρωσης.

Οι μελέτες αποδεικνύουν ότι το υπερβολικό στρες επηρεάζει βαθιά το σώμα, μια και τροφοδοτεί σοβαρές ασθένειες και μειώνει το προσδόκιμο της ζωής.

Γι’ αυτό έφτασε η στιγμή να σταματήσουμε για λίγο, ώστε να ξεκουράσουμε όχι μόνο το σώμα αλλά και το μυαλό.

Πρέπει να μάθουμε ν’ αφήνουμε για λίγο τα προβλήματα και το άγχος, έστω και για μια στιγμή καθημερινά, και να έχουμε έτσι χρόνο για μας τους ίδιους και για τα πρόσωπα που μας ενδιαφέρουν αληθινά.

Και πώς θα το πετύχω; Πώς θα αποσυνδεθώ όταν έχω τόσα πράγματα να κάνω; Και τόσο δύσκολα που είναι όλα;

Ναι, είναι εύκολο να πέσεις στην παγίδα του άγχους.

Κοίτα το ημερολόγιο, κοίτα μακροπρόθεσμα. Κι έπειτα κοίτα πίσω. Συνειδητοποίησε ότι, όσο κι αν μπορείς να προβλέψεις το μέλλον, στο τέλος πάντα συμβαίνουν πράγματα ανέλπιστα, που δεν είσαι σε θέση να ελέγξεις.

Και, παρ’ όλα αυτά, καταφέρνεις να τα ξεπερνάς.

Γι’ αυτό μην ανησυχείς τόσο πολύ για το μέλλον και ζήσε το παρόν, για το οποίο έχεις τη δυνατότητα να αποφασίζεις.

Απόλαυσε τον κόσμο. Παρατήρησε τα μικρά πράγματα, όπως η ηλιαχτίδα που μπαίνει από το παράθυρο, η ριπή του ανέμου που σου ανακατεύει τα μαλλιά αλλά σε κάνει να νιώθεις λίγο πιο ζωντανός.

Συνειδητοποίησε ότι είμαστε μικρές υπάρξεις σ’ έναν πολύ μεγάλο κόσμο.

Και θα δεις πως τα προβλήματά σου, συγκρινόμενα με το αχανές του σύμπαντος, φαίνονται πιο ασήμαντα.

Όπως έγραψε ο ποιητής Ραλφ Ουάλντο Έμερσον στην κοπέλα που αγωνιούσε για την φοίτησή της στο πανεπιστήμιο:

''Τελείωνε την κάθε μέρα δίχως να την τριβελίζεις άλλο''.

Για να ζεις σοφά, το να θυμάσαι είναι ελάττωμα. Κάποιες αστοχίες και παραλογισμοί σίγουρα θα έχουν τρυπώσει στη μέρα σου.

Αλλά ξέχνα τα όσο πιο γρήγορα μπορείς, γιατί αύριο είναι μια καινούργια μέρα.

Ξεκίνα την καλά και γαλήνια, με το πνεύμα ανεβασμένο τόσο που να μην το επηρεάζουν οι παλιές σου ανοησίες.

Οι ρίζες της μετενσάρκωσης στην αρχαία Ελλάδα και οι μετενσαρκώσεις του Πυθαγόρα

Οι ρίζες της μετενσάρκωσης

Οι ρίζες της μετενσάρκωσης θα πρέπει να αναζητηθούν στους Ορφικούς θιάσους, όπως δείχνουν τα χρυσά ελάσματα που βρέθηκαν στο Ιππώνιο (λατ. Veiponium, αρχαία ελληνική πόλη της Μεγάλης Ελλάδας στην Ιταλία), αλλά και στα Διονυσιακά μυστήρια. Φαίνεται όμως ότι με τον καιρό η δοξασία αυτή ξεχάστηκε και επανήλθε από τον μαθηματικό, θεωρητικό της μουσικής και εφευρέτη της φιλοσοφίας Πυθαγόρα (580-496 π.Χ.).

Ο Ηρόδοτος (Ιστορίαι 2.123) θεωρεί ότι η δοξασία της μετενσάρκωσης έχει αιγυπτιακή καταγωγή, αφού, κατά τα λεγόμενά του, οι Αιγύπτιοι είναι οι πρώτοι που υποστήριξαν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη και ότι συμπληρώνει έναν κύκλο διαδοχικών μετενσαρκώσεων σε άλλα ζωικά είδη, που διαρκεί 3.000 χρόνια, πριν επιστρέψει σε ένα νέο ανθρώπινο σώμα.

O Διογένης Λαέρτιος μας λέει για τον Πυθαγόρα ότι: “αυτός πρώτος ισχυρίστηκε ότι η ψυχή περνώντας μέσα από τους κύκλους της Ανάγκης ζούσε για αρκετές φορές σε διαφορετικά ζωντανά”

O Ηράκλειτος δηλώνει ότι ο Πυθαγόρας θυμόταν αρκετές από τις προηγούμενες ζωές του και τις περιέγραφε σε λίγους από τους πιο έμπιστους μαθητές του.

Οι μετενσαρκώσεις του Πυθαγόρα

Σύμφωνα με μια χαριτωμένη παράδοση, ο θεός Ερμής παρουσιάστηκε στον Πυθαγόρα και του είπε να ζητήσει όποιο δώρο θέλει πλην της αθανασίας. Εκείνος τότε ζήτησε το δώρο της μνήμης, για να μπορεί να θυμάται όλες τις προηγούμενες ενσαρκώσεις του.

Θυμήθηκε, λοιπόν, ότι είχε προϋπάρξει ως Αιθαλίδης και μέσα από αυτό το σώμα έγραψε δύο φιλοσοφικές θέσεις, η μια από τις οποίες εμπαίζει και περιγελά την αστάθεια της θνητής ύπαρξης.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Αιθαλίδης ήταν γιος του Ερμή και της Ευπολεμείας, κόρης του Μυρμιδόνα. Πήρε μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία ως κήρυκας και τοξότης, μαζί με δύο άλλους γιους του Ερμή, τον Εύρυτο και τον Εχίονα.

Ο Αιθαλίδης είχε τεράστια μνήμη, χάρισμα που έλαβε από τον πατέρα του, και δεν ξεχνούσε ποτέ τίποτα, ακόμα και όταν… πέθανε και κατέβηκε στον Άδη. Ο Ερμής τον αγαπούσε τόσο πολύ ώστε κατάφερε να πείσει τον Δία να ορίσει ότι ο Αιθαλίδης θα έμενε μια μέρα στον κάτω κόσμο και μια μέρα στον επάνω κόσμο.

Αργότερα γεννήθηκε σαν ο Τρώος πολεμιστής Εύφορβος και πέθανε μπροστά στα τείχη της Τροίας από το χέρι του Μενέλαου […χρόνω δ’ ύστερον εις Εύφορβον ελθείν και Μενελάω τρωθήναι (Διογένης Λαέρτιος, Βίοι και γνώμαι των εν φιλοσοφία ευδοκιμησάντων, Βιβλίο Η)].

Στη συνέχεια γεννήθηκε σαν Ερμότιμος (αυτός που τιμά τον Ερμή), ο οποίος, θέλοντας να αποδείξει την αλήθεια του πράγματος, πήγε στο ιερό του Απόλλωνα στις Βραγχίδες (Δίδυμα Μιλήτου), όπου υπήρχαν ανηρτημένες οι ασπίδες των ηττημένων Τρώων, και υπέδειξε την ασπίδα που είχε αφιερώσει ο Μενέλαος στον Απόλλωνα. Η ασπίδα ήταν τώρα σάπια και μονάχα η επένδυσή της από ελεφαντόδοντο είχε απομείνει.

Εντόπισε επίσης και το δόρυ των Ατρειδών που τον είχε σκοτώσει, κρεμασμένο σαν λάφυρο πολέμου στο ναό της Περσεφόνης. Σύμφωνα με τον Ηρακλείδη τον Ποντικό (δηλ. από τον Πόντο) όταν πέθανε ως Ερμότιμος, ο Πυθαγόρας εμφανίστηκε σαν Πύρρος από τη Δήλο, που θυμόταν τα πάντα, ότι δηλαδή είχε υπάρξει πρωτύτερα ως Αιθαλίδης, ύστερα ως Εύφορβος, κατόπιν ως Ερμότιμος και μετά ως Πύρρος. Αμέσως μετά από αυτή τη ζωή γεννήθηκε σαν Πυθαγόρας.

Οι δοξασίες του Πυθαγόρα για την μετενσάρκωση

O Πυθαγόρας περιέγραφε σε μερικούς από τους μαθητές του τις εμπειρίες των δικών τους προηγούμενων ζωών, αλλά μόνο αν είχαν εξαγνίσει τις ψυχές τους μέσω των ασκήσεων και των πρακτικών του. Λέγεται ότι είχε κάνει τον Μιλλία από τον Κρότωνα να θυμηθεί ότι ήταν ο Μίδας, ο γιος του Γόρδιου. Μετά από αυτό το γεγονός ο Μιλλίας πήγε στην Ήπειρο για να τελέσει μια νεκρώσιμη ακολουθία για το προηγούμενο σώμα του. (Μπορούμε να πούμε ότι ήταν ο πρώτος ιστορικά που έκανε αναδρομή σε προηγούμενη ζωή).

Όπως και οι Ορφικοί, όχι μόνο δεχόταν τη μετενσάρκωση και τη δίδασκε στους μαθητές του, αλλά πίστευε ότι κάθε εξελιγμένο άτομο μπορεί να θυμηθεί τις προηγούμενες υπάρξεις του. Δίδασκε ότι η ψυχή ενσαρκωνόταν στον υλικό κόσμο για να αποκτήσει νέες εμπειρίες και να απαλλάξει τον εαυτό της από τα λάθη των προηγούμενων ζωών.

Το αρχαίο αξίωμα “Μια πέτρα γίνεται φυτό∙ το φυτό γίνεται ζώο∙ το ζώο άνθρωπος∙ ο άνθρωπος πνεύμα και το πνεύμα θεός” αντανακλά την πορεία του κόσμου από τη γένεσή του έως σήμερα: όσον αφορά τη Γη, πρώτα δημιουργήθηκε το στερεό σώμα του πλανήτη, κατόπιν εμφανίστηκαν τα φυτά, ύστερα τα ζώα και τελευταίος ο άνθρωπος. Τα δύο τελευταία στάδια, δηλαδή το πνεύμα και ο θεός, μάλλον κάπου ξεχάστηκαν μέσα στα γράψε-σβήσε της εξελικτικής πορείας.

Η εξαφάνιση της μετενσάρκωσης στο χριστιανικό κόσμο

Η δοξασία της επαναγέννησης ή παλιγγενεσίας, στην οποία πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες και μετέπειτα ο Ιησούς και οι Απόστολοι, καθώς και όλοι εκείνη την εποχή, αλλά την οποία αρνούνται οι σύγχρονοι χριστιανοί. Όλοι οι Αιγύπτιοι που είχαν προσηλυτιστεί στον χριστιανισμό, καθώς και πολλοί Εκκλησιαστικοί Πατέρες, όπως ο Ωριγένης, πίστευαν στη “θεωρία της επαναγέννησης των ψυχών”, όπως φαίνεται από τα κείμενά τους.

Ωστόσο, τον 6ο αιώνα ο πάπας, από τη μια μεριά, σαν εκπρόσωπος της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, με το ακυρωτικό της Κωνσταντινούπολης το 551, και ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός, απ’ την άλλη, μέσω της 5ης Οικουμενικής Συνόδου το 553 απαγόρευσαν τη διδασκαλία του δόγματος.

Η “Ανάσταση” για τους πρώτους χριστιανούς ποτέ δεν σήμαινε την έγερση ενός νεκρού και ακρωτηριασμένου σώματος, αλλά της ψυχής που το εμψύχωνε, δηλαδή του Εγώ σε ένα νέο σώμα. Η πρόσληψη σάρκας από την ψυχή ή το Εγώ ήταν παλιά μια παγκόσμια πίστη. Άλλωστε τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να είναι πιο σύμφωνο με την έννοια της δικαιοσύνης και το νόμο της εξέλιξης.

Η πρότυπη διήγηση του Ηρακλείδη Ποντικού

Τοῦτόν φησιν Ἡρακλείδης ὁ Ποντικὸς (Wehrli vii, fg. 89) περὶ αὑτοῦ τάδε λέγειν,ὡς εἴη ποτὲ γεγονὼς Αἰθαλίδης καὶ Ἑρμοῦ υἱὸς νομισθείη·τὸν δὲ Ἑρμῆν εἰπεῖν αὐτῷ ἑλέσθαι ὅ τι ἂν βούληται πλὴν ἀθανασίας.αἰτήσασθαι οὖν ζῶντα καὶ τελευτῶντα μνήμην ἔχειν τῶν συμβαινόντων.Θεού) ἐν μὲν οὖν τῇ ζωῇ πάντων διαμνημονεῦσαι,ἐπεὶ δὲ ἀποθάνοι τηρῆσαι τὴν αὐτὴν μνήμην.χρόνῳ

δ' ὕστερον εἰς Εὔφορβον ἐλθεῖν καὶ ὑπὸ Μενέλεω τρωθῆναι.ὁ δ' Εὔφορβος ἔλεγεν ὡς Αἰθαλίδης ποτὲ γεγόνοι καὶ ὅτι παρ'Ἑρμοῦ τὸ δῶρον λάβοι καὶ τὴν τῆς ψυχῆς περιπόλησιν,ὡς περιεπολήθη καὶ εἰς ὅσα φυτὰ καὶ ζῷα παρεγένετο καὶ ὅσα ἡ ψυχὴ ἐν τῷ Ἅιδῃ ἔπαθε καὶ αἱ λοιπαὶ τίνα ὑπομένουσιν.
(Αναφέρεται δηλαδή στις ειδικές διαδικασίες που υπόκεινται οι Ψυχές όταν πεθάνουν, με αποτέλεσμα να χάνουν τις Μνήμες των προηγουμένων ζωών τους).

ἐπειδὴ δὲ Εὔφορβος ἀποθάνοι, μεταβῆναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ εἰς Ἑρμότιμον,ὃς καὶ αὐτὸς πίστιν θέλων δοῦναι ἐπανῆλθεν εἰς Βραγχίδας καὶ εἰσελθὼν εἰς τὸ τοῦ Ἀπόλλωνος ἱερὸν ἐπέδειξεν ἣν Μενέλαος ἀνέθηκεν ἀσπίδα,(ἔφη γὰρ αὐτόν, ὅτ' ἀπέπλει ἐκ Τροίας, ἀναθεῖναι τῷ Ἀπόλλωνι τὴν ἀσπίδα,)διασεσηπυῖαν ἤδη, μόνον δὲ διαμένειν τὸ ἐλεφάντινον πρόσωπον.

ἐπειδὴ δ' Ἑρμότιμος ἀπέθανε, γενέσθαι Πύρρον τὸν Δήλιον ἁλιέα·καὶ πάντα πάλιν μνημονεύειν, πῶς πρόσθεν Αἰθαλίδης, εἶτ' Εὔφορβος, εἶτα Ἑρμότιμος, εἶτα Πύρρος γένοιτο.ἐπειδὴ δὲ Πύρρος ἀπέθανε,γενέσθαι Πυθαγόραν καὶ πάντων τῶν εἰρημένων μεμνῆσθαι. Ἔνιοι μὲν οὖν Πυθαγόραν μηδὲ ἓν καταλιπεῖν σύγγραμμά φασιν διαπεσόντες. Ἡράκλειτος γοῦν ὁ φυσικὸς μονονουχὶ κέκραγε καί φησι·"Πυθαγόρης Μνησάρχου ἱστορίην ἤσκησεν ἀνθρώπων μάλιστα πάντων καὶ ἐκλεξάμενος ταύτας τὰς συγγραφὰς ἐποιήσατο ἑαυτοῦ σοφίην, πολυμαθείην, κακοτεχνίην."

Οι μύθοι του Ηροδότου που τελικά δεν ήταν μύθοι

Ο κατάλογος των «τερατολογιών του Ηροδότου», που έκαναν τους νεότερους ιστορικούς να μειδιούν ειρωνικά, είναι μακρός.

Γνωστότερη- και σημαντικότερη για την ιστορία μας – η απαρίθμηση των Περσών του Ξέρξη: ήταν 1.500.000 οι αντίπαλοι των 300 του Λεωνίδα ή… 100.000; Μάλλον απίθανο να βρεθεί ποτέ έγκυρη απάντηση στο ερώτημα, αλλά για πολλά άλλα ρηθέντα υπό του ιδίου έχουν αρχίσει να προκύπτουν συγκλονιστικές επιβεβαιώσεις.

Οι μούμιες

 

Η πρώτη αφορούσε το θέμα των μουμιοποιήσεων: οι φοιτητές Ιατρικής των πρώτων ευρωπαϊκών πανεπιστημίων θεωρούσαν ανέκδοτο το ότι «στην Αίγυπτο υπήρχαν τρεις μέθοδοι μουμιοποίησης, ανάλογα με το βαλάντιοτων συγγενών του νεκρού». Όπως όμως απέδειξαν οι κατοπινές «εισαγωγές» μουμιών από τους Γάλλους, Γερμανούς και Άγγλους αιγυπτιολόγους, ο Ηρόδοτος είχε δίκιο.

Τα «μυρμήγκια» του χρυσού

Ανέκδοτο επίσης θεωρούσαν τη διήγησή του για το πώς ο Δαρείος αβγάτιζε τον χρυσό στο θησαυροφυλάκιό του: στα βουνά του σημερινού Πακιστάν, έλεγε, «γιγάντια μυρμήγκια με γούνα, μεγέθους λίγο μικρότερου από σκύλου, εξορύσσουν το χρυσάφι»! Είναι δυνατόν να πιστέψεις κάτι τέτοιο; Κι όμως. Όπως ανακάλυψε το 1996 ο γάλλος εθνολόγος Μισέλ Πεϊσέλ (Μichel Ρeissel), η φυλή Μινάρο του υψιπέδου Ντανσάρ συνεχίζει ακόμη και σήμερα να αντλεί χρυσό με τον ίδιο τρόπο.

Το ίδιο ανακάλυψαν και Αμερικανοί στρατιωτικοί όταν είδαν πακιστανούς στρατιώτες να επιστρέφουν από περιπολίες με τις χούφτες γεμάτες χρυσόσκονη. Ποιο ήταν το μυστικό; Μαρμότες! Αυτοί οι «υπερμεγέθεις σκίουροι» είχαν τις φωλιές τους σε κοιτάσματα χρυσού και συχνά-πυκνά τις… καθάριζαν. Εκείνο που θα είχε δικαιώσει τον Ηρόδοτο από αιώνες θα ήταν μια καλύτερη γνώση των ιστορικών για τη γλώσσα των Περσών: ονόμαζαν τις μαρμότες «μυρμήγκια του βουνού»!

Οι Αμαζόνες

Πανάρχαιο «ιστορικό ανέκδοτο» ήταν επίσης η περιγραφή των Αμαζόνων. Αλλά… αν δεν υπήρξαν ποτέ, γιατί οι Έλληνες είχαν τέτοια εμμονή με την «Αμαζονομαχία»; Τελικά τον Οκτώβριο του 1994 το περιοδικό «Νational Geographic»κυκλοφόρησε με κύριο θέμα μια μούμια, που βρήκε η επικεφαλής ερευνών του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας και Εθνογραφίας του Νοβοσιμπίρσκ Ναταλία Πόλοσμακ.

Η μούμια βρέθηκε στο Καζακστάν, στα μέρη όπου εικάζεται η φύτρα των Ινδοευρωπαίων και όπου, στα χρόνια του Ηροδότου, κάλπαζαν οι Μασσαγέτες. Ανήκε σε μια γυναίκα που έφερε στο σώμα της πολεμικά τατουάζ (ο Ηρόδοτος έγραψε πώς οι Αμαζόνες σημάδευαν το κορμί τους για κάθε εχθρό που σκότωναν) και είχε ταφεί μαζί με τον… οπλισμό της. Από τότε, επτά ακόμη σωροί γυναικών με οπλισμό βρέθηκαν κοντά στη ρωσική πόλη Ποκρόβκα, χρονολογημένοι στην περίοδο 600 ως 200 π.Χ., αλλά και στη… Βρετανία, σε τάφους Σαρματών (Σαυροματών κατά τον Ηρόδοτο) που υπηρετούσαν ως μισθοφόροι στον ρωμαϊκό στρατό.

Οι Ετρούσκοι

Επόμενος «μύθος του Ηροδότου» ήταν η αφήγησή του περί Ετρούσκων: έλεγε ότι αποίκισαν την Ιταλία προερχόμενοι από τη Λυδία, του γνωστού βασιλιά Κροίσου, έπειτα από 18ετή λιμό. Με επικεφαλής τον Τυρρηνό, μπάρκαραν από την τωρινή Σμύρνη για την περιοχή Ούμπρια της Ιταλίας. Κανείς δεν έπαιρνε στα σοβαρά αυτή τη διήγηση έως ότου – το 1885- μια στήλη με Ετρουσκικά του 6ου αιώνα π.Χ. βρέθηκε… στη Λήμνο. Τελικά, στις 18 Ιουνίου του 2007, και έπειτα από έναν μαραθώνιο αναλύσεων DΝΑ του πληθυσμού της πρώην ετρουσκικής πόλης Μurlo της Ιταλίας, ο καθηγητής Αλμπέρτο Πιάτσα (Αlberto Ρiazza), του Πανεπιστημίου του Τορίνου, ενημέρωσε το ακροατήριο του ετήσιου συνεδρίου της Εuropean Society of Ηuman Genetics ότι «ο Ηρόδοτος είχε δίκιο».

Ο Φειδιππίδης

Μιλώντας για «μαραθώνιο», δεν αποφεύγουμε να θυμηθούμε ένα ακόμη ανέκδοτο των «Περσικών Πολέμων»: Οι ιστορικοί γελούσαν με το υπεράνθρωπο της κάλυψης της απόστασης Αθήνας- Σπάρτης (250 χλμ.) από τον Φειδιππίδη σε μόλις 36 ώρες. Το γέλιο κόπηκε στις 9 Οκτωβρίου του 1982, όταν μια παρέα… βρετανών αξιωματικών της RΑF επανέλαβε το επίτευγμα.

Από το 1983, το Διεθνές Σπάρταθλον λαβαίνει χώρα με πολυεθνή συμμετοχή, αποδεικνύοντας στους «ερευνητές της πολυθρόνας» ότι οι «ελληνικοί μύθοι» αξίζουν προσεκτικότερη ανάγνωση… ιδιαίτερα όταν προέρχονται από τον «γραφικό» Ηρόδοτο!

Αλήθειες, μύθοι και μυστήρια της μαύρης τρύπας

Ο Κόσμος πολύ πέρα ​​από τον πλανήτη μας είναι γεμάτος με πράγματα τόσο περίεργα και υπέροχα που μπορεί να είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι υπάρχουν. Ίσως το πιο περίεργο από όλα αυτά είναι οι μαύρες τρύπες – απύθμενοι λάκκοι που καταβροχθίζουν αστέρια, τροφοδοτούν τα κέντρα των γαλαξιών και στρεβλώνουν τον χώρο και χρόνο. Αν πλησιάσετε πολύ, αφήνεται τον χρόνο αυτό και δεν υπάρχει επιστροφή.

 

Μια μαύρη τρύπα είναι ένα αντικείμενο με βαρύτητα τόσο ισχυρό που στρεβλώνει τον χωροχρόνο γύρω από αυτό

Δεν γνωρίζουμε ακόμη όλες τις λεπτομέρειες για το πώς λειτουργούν οι μαύρες τρύπες, αλλά αυτό δεν είναι όμοιο με το να μην γνωρίζουμε καθόλου. Ας κοιτάξουμε λοιπόν στο σκοτάδι και να επιλύσουμε ό, τι μπορούμε, και να αφαιρέσουμε μερικούς μύθους στην πορεία.

 

Αυτά που είμαστε σίγουροι ότι γνωρίζουμε

 

ΑΛΗΘΕΙΑ: ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ

 

Η ιδέα των μαύρων οπών υπάρχει εδώ και εκατοντάδες χρόνια, από τότε που οι επιστήμονες απέκτησαν τους γνωστούς νόμους της φυσικής και καθόρισαν τι θα συνέβαινε στις ακραίες καταστάσεις τους. Παρόλο που αυτοί οι νόμοι της φυσικής αντιστέκονται στις πειραματικές δοκιμές, αυτό δεν αποτελεί εγγύηση ότι αυτά τα ακραία σενάρια συμβαίνουν στη φύση.

 

Επομένως, για να αποδείξουμε ότι υπάρχουν μαύρες τρύπες, πρέπει να εξετάσουμε τις αστρονομικές παρατηρήσεις.

 

Δεν μπορούμε να δούμε απευθείας μαύρες τρύπες με φως που ξέρουμε πώς να ανιχνεύσουμε. Αλλά μπορούμε να τις δούμε έμμεσα, με βάση τον τρόπο που επηρεάζουν την ύλη γύρω τους. Αυτό περιλαμβάνει παρατηρήσεις για το πώς τα αντικείμενα κινούνται γύρω από τις μαύρες τρύπες ή τον τρόπο παραμόρφωσης του φωτός.

 

Δεν είστε ικανοποιημένοι με έμμεσες αποδείξεις; Θεωρείστε τότε την ανακάλυψη βαρυτικών κυμάτων , που ανακοινώθηκε για πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 2016. Κατευθύνοντας δύο ακτίνες λέιζερ κάτω από μια μακριά σήραγγα και αναζητώντας τις ανωμαλίες στον τρόπο με τον οποίο ταξιδεύει το φως του λέιζερ, οι επιστήμονες εντόπισαν ένα κύμα στο ίδιο το διάστημα. Ο κυματισμός ταιριάζει με το προβλεπόμενο σήμα δύο συγκρουόμενων μαύρων οπών, δίνοντάς μας άμεσα στοιχεία για την ύπαρξή τους.

 

Από όλα όσα έχουμε μάθει, είτε πρόκειται για την ύπαρξη μαύρων οπών είτε για τους νόμους της φυσικής όπως τους γνωρίζουμε, πρέπει να τροποποιηθούν. Αλλά για να αποδεχθούμε αυτήν την τελευταία επιλογή, αυτές οι τροποποιημένες θεωρίες θα πρέπει να αναπτυχθούν, να δοκιμαστούν και να αποδειχθούν – και εξακολουθούν να είναι σε θέση να εξηγήσουν απλούστερη φυσική, όπως γιατί δεν απομακρύνεστε από τη Γη όταν πηδάτε ή πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις βαρυτικές επιδράσεις των πλανητών για να μεταφέρουν διαστημόπλοια σε συγκεκριμένους στόχους στο εξωτερικό ηλιακό σύστημα.

 

ΣΩΣΤΟ: ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

 

Θέλετε να είστε ταξιδιώτης του χρόνου; Περίμενετε σε μια περιοχή με ακραία βαρύτητα για λίγο. Δεν μπορείτε να επιστρέψετε στο παρελθόν, αλλά αν φτάσετε αρκετά κοντά σε μια μαύρη τρύπα, θα μπορούσατε να ταξιδέψετε στο μέλλον.

 

Αυτό δεν είναι ένα χαρακτηριστικό που περιορίζεται στις μαύρες τρύπες – μπορεί να συμβεί όπου υπάρχει αρκετή βαρύτητα. Είναι απλώς ότι τα αποτελέσματα γίνονται αισθητά μόνο εάν η βαρύτητα είναι πραγματικά έντονη, επομένως μια υπερμεγέθη μαύρη τρύπα μπορεί να είναι το πρώτο εισιτήριο για το μέλλον… υποθέτοντας ότι θα μπορούσατε να φτάσετε αρκετά κοντά της. (Αυτό μπορεί να είναι μια πρόκληση, δεδομένου ότι η κοντινότερη σε μας υπερμεγέθη μαύρη τρύπα, ο Τοξότης Α * στο κέντρο του Γαλαξία , απέχει περίπου 26.000 έτη φωτός.)

 

Απλά μην διασχίζετε το ορίζοντα γεγονότων, γιατί δεν θα μπορείτε ποτέ να επιστρέψετε και να αποκομίσετε τα οφέλη του ταξιδιού σας στο χρόνο!

 

Οι λεπτομέρειες του βαρυτικού ταξιδιού στο χρόνο είναι αρκετά εντυπωσιακές. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο θέμα μας σχετικά με τη βαρύτητα εδώ.

 

Η χρήση της βαρύτητας κοντά σε μαύρες τρύπες για να ταξιδέψετε στο μέλλον δεν είναι η ίδια ιδέα με την είσοδο σε μια μαύρη τρύπα και τη χρήση της ως σκουληκότρυπα. Καθώς ελπίζουμε να καταστήσουμε σαφές σε αυτό το θέμα, το πέρασμα του ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας θα ήταν πολύ κακή ιδέα.

 

ΑΛΗΘΕΙΑ: ΟΙ ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΠΑΛΙΡΡΟΙΑΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

 

Ένα άλλο αποτέλεσμα ακραίας βαρύτητας είναι οι ακραίες παλιρροιακές δυνάμεις. Στη Γη, η βαρυτική έλξη του ήλιου και του φεγγαριού δημιουργεί τις παλίρροιες των ωκεανών μας. Αυτό συμβαίνει επειδή η βαρύτητα του ήλιου και του φεγγαριού παραμορφώνει τον ωκεανό σε διαφορετικές κατευθύνσεις, ανάλογα με την ώρα της ημέρας. Εάν βρισκόσασταν σε έναν πλανήτη σε τροχιά κοντά σε μια υπερμεγέθη ή αστρική μαύρη τρύπα, οι παλιρροιακές δυνάμεις θα μπορούσαν να είναι ακραίες – πιθανόν να οδηγήσουν σε σενάρια όπως η εκπληκτική σκηνή παλίρροιας στην ταινία Interstellar του 2014 (αν και η συγκεκριμένη απόδοση επιστημονικής φαντασίας εξακολουθεί να περιλαμβάνει κάποια αμφισβητήσιμη φυσική ).

 

Οι μαύρες τρύπες μπορούν ακόμη και να διαλύσουν πλανήτες ή αστέρια !

 

Όμως, όπως και η δυνατότητα προώθησης ταξιδιού στο χρόνο, οι τεράστιες παλιρροιακές δυνάμεις δεν είναι ένα φαινόμενο μοναδικό για τις μαύρες τρύπες. Ο Δίας, για παράδειγμα, είναι τόσο ογκώδης που αναγκάζει τα φεγγάρια του να συμπιεστούν και να τεντωθούν, οδηγώντας σε θερμαινόμενο πυρήνα και ηφαιστειακή δραστηριότητα.

 

Μύθοι για τις μαύρες τρύπες

 

Ακριβώς επειδή οι μαύρες τρύπες είναι περίεργες δεν σημαίνει ότι όλα όσα ακούτε γι ‘αυτά είναι αλήθεια. Ακολουθούν ορισμένες κοινές παρανοήσεις.

 

ΜΥΘΟΣ: ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΕΣ

 

Τείνουμε να φανταζόμαστε τις μαύρες τρύπες ως μαύρες σφαίρες στη μέση του χώρου. Αλλά δεν ταιριάζουν όλες οι μαύρες τρύπες σε αυτήν την περιγραφή, επειδή το φως μπορεί να εκπέμπεται από την περιοχή έξω από τον ορίζοντα γεγονότων.

 

Ορισμένες μαύρες τρύπες τροφοδοτούν τα πιο φωτεινά γνωστά αντικείμενα στο σύμπαν, γνωστά ως κβάζαρ. Καθώς το υλικό πλησιάζει στον ορίζοντα γεγονότων, αρχίζει να επιταχύνεται – και να θερμαίνεται – να λάμπει έντονα μέχρι να περάσει από τον ορίζοντα γεγονότων.

 

Τα κβάζαρ είναι τα φωτεινότερα αντικείμενα που ανακαλύφθηκαν στο σύμπαν.

 

Ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι μαύρες τρύπες δεν φαίνεται απαραίτητα να είναι μαύρες οφείλονται στον τρόπο που στρεβλώνουν το χρόνο. Από την άποψη κάποιου που είναι μακριά, ένα διαστημόπλοιο που κατευθύνεται προς μια μαύρη τρύπα δεν θα εμφανίζεται ποτέ – κυριολεκτικά ποτέ – για να φτάσει κοντά της. Έτσι, εάν ένα φωτεινό αντικείμενο κατευθύνεται προς μια μαύρη τρύπα, το φως του θα φαίνεται να αιωρείται λίγο έξω από τον ορίζοντα γεγονότων, να γίνεται ολοένα και πιο κόκκινο, και πιο εξασθενημένο, μέχρι να εξαφανιστεί. Αυτό οφείλεται στο φαινόμενο της βαρυτικής ερυθράς μετατόπισης.

Οι μαύρες τρύπες στρεβλώνουν τον χωροχρόνο τόσο πολύ ώστε στον ορίζοντα γεγονότων, που ο χρόνος ουσιαστικά σταματά. Θα βλέπατε το ρολόι σας να λειτουργεί κανονικά, και θα έπεφτε προς τα μέσα. Αλλά κάποιος μακριά θα βλέπει το ρολόι σας να χτυπά πιο αργά καθώς έπεφτε… η πτώση σας θα κράταγε κυριολεκτικά για πάντα.

ΜΥΘΟΣ: ΟΙ ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ ΑΠΟΡΡΟΦΟΥΝ ΟΛΑ

 

Ίσως ο πιο διαδεδομένος μύθος για τις μαύρες τρύπες είναι ότι “τους ρουφούν” ύλη προς αυτούς, όπως πραγματικά ισχυρές ηλεκτρικές σκούπες. Μην ανησυχείς! Δεν πρόκειται να καταναλώσουν τελικά τα πάντα στο σύμπαν και δεν χρειάζεται να τους φοβάσαι … εκτός αν σκοπεύεις να ταξιδέψεις ΠΟΛΥ κοντά.

 

Γιατί; Λοιπόν, παρόλο που οι μαύρες τρύπες είναι ακραίες με πολλούς τρόπους, δεν έχουν άπειρη μάζα – και είναι μάζα που καθορίζει τη δύναμη της βαρύτητάς τους. Μερικές μαύρες τρύπες – γνωστές ωςαστρικές μαύρες τρύπες—Έχετε για το μέγεθος της μάζας που κάνουν τα τεράστια αστέρια. Έτσι, όπως τα αντικείμενα μπορούν να περιστρέφονται σε τεράστια αστέρια χωρίς να πέφτουν, το ίδιο ισχύει και για τις μαύρες τρύπες. Θα μπορούσατε ευτυχώς να περιστρέψετε μια μαύρη τρύπα για πάντα.

 

Μόλις φτάσετε αρκετά κοντά, η ιστορία είναι διαφορετική και η βαρύτητα θα σας καθοδηγήσει. Αλλά αυτό είναι το ίδιο με οποιοδήποτε τεράστιο αντικείμενο, όπως ένας πλανήτης ή ένα αστέρι.

 

ΜΥΘΟΣ: ΟΛΑ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ

 

Οι αστρικές μαύρες τρύπες σχηματίζονται όταν τα τεράστια αστέρια εξαντλούν τα καύσιμα τους και καταρρέουν σε μια κατακλυσμική έκρηξη. Όμως όλα τα αστέρια δεν τελειώνουν τη ζωή τους με αυτόν τον τρόπο. Εάν ένα αστέρι έχει μέσο ή μικρό μέγεθος (όπως ο ήλιος μας), θα γίνει λευκός νάνος- ένα σταθερό αστέρι χαμηλής ενέργειας που δεν έχει αρκετή μάζα για να καταρρεύσει σε μια μαύρη τρύπα. Εάν το αστέρι είναι πολύ μεγαλύτερο, θα γίνει είτε ααστέρι νετρονίων ή μια μαύρη τρύπα. Ένα αστέρι πρέπει να έχει περίπου 20 φορές το μέγεθος του ήλιου μας πριν μπορέσει να γίνει μια μαύρη τρύπα στο τέλος της ζωής του.

 

Έτσι, ο ήλιος μας δεν θα γίνει τελικά μια μαύρη τρύπα, και ούτε τα περισσότερα αστέρια στο σύμπαν μας.

 

ΜΥΘΟΣ: ΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ (ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ) ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΠΑΓΓΙΤΟΠΟΙΗΣΗ

 

Επειδή η βαρύτητα γίνεται πιο ισχυρή όσο πιο κοντά πλησιάζετε σε μια μαύρη τρύπα, ένα άτομο που (υποθετικά) ταξιδεύει προς μια μαύρη τρύπα θα μπορούσε αυτή να τραβήξει τα πόδια του πιο γρήγορα από το κεφάλι του και οι πλευρές του να συντρίβονται προς τα μέσα. Καθώς συνεχίζουν να ταξιδεύουν προς τη μαύρη τρύπα, το αποτέλεσμα θα ενισχύεται έως ότου τελικά καταστραφούν προς ένα σύνολο μεμονωμένων ατόμων,  σε μια διαδικασία που ονομάζεται σπαγγιτοποίηση.

 

Ενώ οι ερευνητές πιστεύουν ότι η σπαγγετοποίηση είναι ένα πραγματικό φαινόμενο, τείνει να υπάρχει μια δημοφιλής αντίληψη ότι συμβαίνει πάντα στον ορίζοντα γεγονότων κάθε μαύρης τρύπας. Αλλά το σημείο στο οποίο συμβαίνει η σπαγγετοποίηση  ποικίλει, ανάλογα με το μέγεθος της μαύρης τρύπας Για τις μεγαλύτερες υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες, θα μπορούσατε εύκολα να περάσετε τον ορίζοντα συμβάντων χωρίς να είναι σπαγγετοποιημένοι… και ίσως να μην συνειδητοποιήσετε καν ότι έχετε περάσει τον ορίζοντα του γεγονότων! Σε αυτές τις περιπτώσεις, η σπαγγετοποίηση δεν θα συμβεί έως ότου είστε ήδη πολύ πέρα ​​από τον ορίζοντα συμβάντων.

 

ΜΥΘΟΣ: Ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων LHC ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ ΠΟΥΘΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΟΛΟΥΣ

 

Υπήρξαν φόβοι ότι ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων  (LHC) – ο μεγαλύτερος στον κόσμο επιταχυντής σωματιδίων, που πιστώθηκε με την απόδειξη της ύπαρξης του μποζονίου Higgs – θα είναι σε θέση να δημιουργήσει μικροσκοπικές μαύρες τρύπες που θα μας καταστρέψουν όλους.

 

Είναι αλήθεια ότι μια αστρική ή υπερμεγέθη μαύρη τρύπα θα ήταν κακές ειδήσεις εάν δημιουργηθεί κοντά στην πλανήτη μας. Αλλά ούτε είναι πιθανότητα. Δεν υπάρχουν αρκετά αστέρια στο τοπικό μας τμήμα του γαλαξία μας που μπορούν να γίνουν μαύρες τρύπες. Ακόμα κι αν μπορούσατε κάπως να εκμεταλλευτείτε όλη τη μάζα όλων των αντικειμένων στο ηλιακό μας σύστημα, θα εξακολουθούσατε να είστε πολύ μακριά από το ποσό που απαιτείται για να δημιουργήσετε μία από αυτές τις μεγάλες μαύρες τρύπες.

 

Όσον αφορά τις μικροσκοπικές μαύρες τρύπες, δεν είμαστε σίγουροι ότι υπάρχουν. Και, αν υπάρχουν, ενώ δεν ξέρουμε πώς θα λειτουργούσαν, ξέρουμε ότι δεν είναι καταστροφικές.

 

Οι συγκρούσεις που συμβαίνουν στον LHC είναι τα είδη συγκρούσεων που συμβαίνουν στη φύση όλη την ώρα. Οι κοσμικές ακτίνες βομβαρδίζουν τακτικά τη Γη, χτυπώντας σωματίδια μαζί με τις ίδιες ενέργειες με αυτές του LHC. Εάν αυτά τα είδη συγκρούσεων – τα είδη συγκρούσεων που συμβαίνουν εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια – δημιουργούν μίνι μαύρες τρύπες, τότε δεν φαίνεται να κάνουν ζημιά.

 

Για τι δεν είμαστε σίγουροι;

 

Όπως συμβαίνει πάντα στην επιστήμη, υπάρχουν πολλά να ανακαλυφθούν. Ακολουθούν μερικές από τις ερωτήσεις πάνω στις οποίες εργάζονται σήμερα οι ερευνητές.

 

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΕΣ ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ;

 

Ενώ γνωρίζουμε ότι οι μαύρες τρύπες έρχονται σε διαφορετικά μεγέθη (ή, πιο συγκεκριμένα, διαφορετικές μάζες), δεν είμαστε απολύτως σίγουροι αν υπάρχει κάποιο όριο στο πόσο μικρό θα μπορούσαν να γίνουν. Οι μικροσκοπικές μαύρες τρύπες, που ονομάζονται επίσης μικρο μαύρες τρύπες ή μίνι μαύρες τρύπες, έχουν  μια προβλεπόμενη πιθανότητα.

 

Οι μικροσκοπικές μαύρες τρύπες θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να παρατηρηθούν, καθώς πιστεύεται ότι θα είχαν μικρή επίδραση στο περιβάλλον πριν σχεδόν εξαφανιστούν (λόγω της εξάτμισης από την Ακτινοβολία Hawking). Μπορεί κάποια μέρα να μπορέσουμε να τα δημιουργήσουμε σε ελεγχόμενα περιβάλλοντα όπως ο LHC – αλλά, όπως εξηγήθηκε παραπάνω, δεν χρειάζεται να τις φοβόμαστε.

 

ΠΩΣ ΣΧΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΥΠΕΡΜΕΓΕΘΕΙΣ ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ;

 

Οι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες έχουν τόσο μεγάλη μάζα που δεν μπορούν να σχηματιστούν από ένα τυπικό αστέρι που πεθαίνει. Μία ιδέα είναι ότι σχηματίζονται όταν οι γαλαξίες (με μαύρες τρύπες στο κέντρο τους) συγκρούονται και έπειτα αυτοί οι γαλαξίες συγκρούονται με άλλους γαλαξίες. Αλλά δεν είναι σαφές ότι αυτό μπορεί να εξηγήσει το μέγεθος των σημερινών υπερμεγέθων μαύρων τρυπών με βάση τον χρόνο που έπρεπε να σχηματιστούν από το Big Bang.

 

Μια άλλη ιδέα είναι ότι οι αρχικοί «σπόροι» για τις υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες που σχηματίστηκαν από νέφη αερίων πριν από το σχηματισμό άστρων και γαλαξιών, ή κατά τη διάρκεια του ίδιου του Big Bang.

 

ΕΞΑΤΜΙΖΟΝΤΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ;

 

Πιστεύεται ότι, σε αρκετό χρόνο, οι μαύρες τρύπες τελικά θα εξατμιστούν απελευθερώνοντας σωματίδια μέσω μιας διαδικασίας γνωστής ως ακτινοβολία Hawking. Οι μικροσκοπικές μαύρες τρύπες προβλέπεται να εξαφανιστούν σχεδόν στιγμιαία και οι μεγάλες θεωρούνται ότι χρειάζονται πολύ περισσότερο χρόνο ( περίπου 10 ¹⁰⁰ χρόνια για να εξατμιστούν οι μεγαλύτερες – ένας τεράστιος αριθμός σε σύγκριση με την ηλικία του σύμπαντος). Εξαιτίας αυτού, πιστεύουμε ότι το σύμπαν μας θα εισέλθει τελικά σε μια “εποχή μαύρης τρύπας” ‘-όταν τα αστέρια σταματήσουν να σχηματίζονται και έχουν ως επί το πλείστον καεί, οπότε το σύμπαν θα κυριαρχείται από αυτές τις υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες που σιγά-σιγά, πολύ πολύ αργά θα  εξατμιστούν.

 

Παρόλο που η ακτινοβολία Hawking δεν έχει ακόμη ελεγχθεί πειραματικά, είναι ευρέως αποδεκτή μεταξύ των επιστημόνων σήμερα, καθώς ταιριάζει καλά με όσα γνωρίζουμε για τη φυσική.

 

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ;

 

Εάν ήσασταν αρκετά γενναίοι – ή ανόητοι – για να μπείτε σε μια μαύρη τρύπα, τι θα συνέβαινε όταν περάσετε τον ορίζοντα γεγονότων;

 

Πρώτον, θα υπήρχαν οι φυσικές επιδράσεις στο σώμα σας. Θεωρείται ότι η σπαγγετοποίηση θα συμβεί τελικά (νωρίτερα για αστρικές μαύρες τρύπες παρά για υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες). Μια άλλη ιδέα είναι ότι, καθώς οι ταξιδιώτες θα διέσχιζαν τον ορίζοντα γεγονότων, θα συναντούσαν έναν υπερθερμαινόμενο ενεργειακό τοίχο γνωστό ως τείχος προστασίας που θα τους εμπόδιζε να ταξιδεύουν περισσότερο.

 

Η ιδέα του τείχους προστασίας εισήχθη για να δοκιμάσει και να λύσει ένα παράδοξο που προκύπτει από την τρέχουσα κατανόηση των μαύρων τρυπών, γνωστή ως παράδοξο πληροφοριών για τη μαύρη τρύπα. Όμως, δεν είναι όλοι οι ερευνητές πεισμένοι από την ιδέα ενός τείχους προστασίας, και είναι απίθανο να ξέρουμε ποτέ αν είναι πραγματικά αλήθεια… τουλάχιστον όχι πριν συμβιβάσουμε μερικές από τις διαφορές μεταξύ της γενικής σχετικότητας και της κβαντικής μηχανικής.

 

Εντάξει, αυτές είναι μερικές από τις προτεινόμενες ιδέες για το τι θα συνέβαινε στο σώμα σας. Τι θα συνέβαινε στο πέρασμα του χρόνου; Όπως εξηγήθηκε παραπάνω, γνωρίζουμε ότι, σε σύγκριση με άλλα άτομα που κάθονται μακριά, ο χρόνος θα τρέχει με διαφορετικό ρυθμό όταν πλησιάζετε σε μια μαύρη τρύπα. Με βάση τις τρέχουσες γνώσεις μας για τη φυσική, πιστεύουμε ότι τα πράγματα θα γίνουν πολύ περίεργα στον ορίζοντα γεγονότων… και ότι μπορεί να δείτε ακόμη και όλο το χρόνο που περάσατε.

 

Αν δεν κατανοήσουμε σημαντικά τη γενική σχετικότητα, δεν πιστεύουμε ότι θα υπάρξει ποτέ τρόπος να δοκιμάσουμε τι πραγματικά συμβαίνει όταν μπαίνεις σε μια μαύρη τρύπα. Γι ‘αυτό να είστε προσεκτικοί όταν κάποιος προτείνει ότι έχει μια θεωρία για το τι συμβαίνει μέσα ή στον ορίζοντα γεγονότων. Πιθανότατα δεν θα είναι καθόλου θεωρία – οι θεωρίες πρέπει να κάνουν προβλέψεις που είναι δοκιμαστέες και διαψεύστεες.

 

ΤΙ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ;

 

Όπως συμβαίνει συχνά στην επιστήμη αιχμής, δεν έχουμε καν όλες τις ερωτήσεις, πόσο μάλλον τις απαντήσεις. Οι μαύρες τρύπες δοκιμάζουν σίγουρα τα όρια των γνώσεών μας και υπάρχουν πολλά περισσότερα για να μάθουμε για αυτές.