Αλκιβιάδης ένα από τα ύψιστα πνεύματα του κόσμου μας

Στην ιστορία υπάρχουν εκείνοι που χαρακτηρίστηκαν «μεγάλοι» για τα σπουδαία κατορθώματά τους, για τις εντυπωσιακές κατακτήσεις, για την καθολική αποδοχή τους στην εποχή που έζησαν και έδρασαν. Και υπάρχουν και οι «παραλίγο μεγάλοι», εκείνοι που έφτασαν κοντά στο να γίνουν μεγάλοι, αλλά λόγω μιας (περισσότερο ή λιγότερο σημαντικής) λεπτομέρειας δεν τα κατάφεραν.Ο γιος του Κλεινία, Αλκιβιάδης, ανήκει σαφώς στη δεύτερη κατηγορία, αν και βάσει της επίδρασής του στην εποχή που έζησε, έφθασε πολύ κοντά στο να περάσει στο πάνθεον των «μεγάλων» της ιστορίας.

Ως χαρακτηριστικό δείγμα «διάνοιας δίχως αρχές» ο Αλκιβιάδης χαρακτηρίστηκε πάνω απ’ όλα για τις ικανότητές του, τη διορατικότητα, την ευφυΐα, αλλά και τον άκρατο αμοραλισμό του και τυχοδιωκτισμό του.Όταν εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή της Αθήνας, όλοι κατάλαβαν ότι ο διάδοχος του Περικλή είχε βρεθεί. Αντίθετα όμως με τον συγγενή του (ήταν ξάδελφος της μητέρας του, της Δεινομάχης) σπουδαίο Αθηναίο πολιτικό, ο Αλκιβιάδης δεν χαρακτηριζόταν ούτε από σύνεση, ούτε από μετριοπάθεια αλλά και από πολύ πιο χαλαρή πίστη στην πατρίδα του και στα ιδανικά που αυτή αντιπροσώπευε. Οπότε αν και σε επίπεδο ικανοτήτων και ευφυΐας ο Αλκιβιάδης ήταν ίσως ανώτερος του Περικλή, όχι μόνο δεν ωφέλησε την πατρίδα του στο μέτρο που την ωφέλησε ο θείος του, αλλά επί της ουσίας σηματοδότησε την πορεία της προς την παρακμή.

ΜΙΑ ΤΑΡΑΧΩΔΗΣ ΖΩΗ
Το πρώτο γεγονός που σημάδεψε την ζωή του, ήταν ο θάνατος του πατέρα του στην μάχη της Κορώνειας (447 π.Χ.), μόλις τρία χρόνια μετά τη γέννηση του Αλκιβιάδη. Η μητέρα του και ο ανήλικος υιός, έγιναν προστατευόμενοι του ξαδέλφου της, του διάσημου πολιτικού και ηγέτη της Αθήνας Περικλή, τέκνου της περίφημης οικογένειας των Αλκμαιονιδών, ενός αριστοκρατικού οίκου που για αιώνες κυριαρχούσε στα πολιτικά πράγματα της Αθήνας. Ο δεύτερος προστάτης του Αλκιβιάδη ήταν ο αδελφός του Περικλή, Αρείφων. Καθώς η οικογένεια της μητέρας του ήταν πλούσια και ισχυρή, ο μικρός Αλκιβιάδης έλαβε μιας πρώτης τάξεως εκπαίδευση, ενώ μεταξύ των δασκάλων του, τόσο στην παιδική του ηλικία όσο και στην εφηβεία του, ήταν μερικοί από τους διασημότερους φιλόσοφους και παιδαγωγούς της εποχής του.Αν και ο Αλκιβιάδης ήταν εν πολλοίς ένας τυπικός Αθηναίος, που προσωποποιούσε όλα τα θετικά (ευρύτητα πνεύματος, ευφυΐα, κοσμοπολιτισμό, δημοκρατικές ευαισθησίες, οξύνοια) και τα αρνητικά (υπέρμετρος εγωισμός, έπαρση, αλαζονεία) χαρακτηριστικά που απέδιδαν οι υπόλοιποι Έλληνες στους Αθηναίους, η οικογένεια του είχε στενές σχέσεις με την Σπάρτη. Μάλιστα, ο Αλκιβιάδης έλαβε και μία πιο «ήπια» μορφή της σπαρτιατικής «Αγωγής» ως εκπαίδευση. Η τροφός του ήταν μία Σπαρτιάτισσα, η Αμύκλα.
Καθώς μεγάλωνε ο Αλκιβιάδης απέκτησε δύο από τα χαρακτηριστικά για τα οποία είχε γίνει θρύλος ήδη στην εποχή του: το φυσικό του κάλλος και την απέραντη αλαζονεία του.Όσον αφορά στην ευμορφία του, οι βιογράφοι του δεν φείδονται χαρακτηρισμών. Ο Πλούταρχος στον βίο του Αλκιβιάδη παρατηρεί «όσον αφορά στο κάλλος του Αλκιβιάδη, δεν είναι ανάγκη να πούμε τίποτε άλλο, πέραν του ότι ήταν εξίσου εκπληκτικό όταν ήταν παιδί, έφηβος και άνδρας». Το δεύτερο χαρακτηριστικό του προκαλούσε ένα κράμα αποστροφής και έλξης στους Αθηναίους της εποχής, που αφενός έλκονταν από τις ισχυρές προσωπικότητες (και η αλαζονεία είναι μερικές φορές ένδειξη τέτοιας) αλλά ταυτόχρονα προκαλούν το δημόσιο αίσθημα με τις ενέργειές τους. Για τον Αλκιβιάδη μια σειρά από ιστορίες τον φέρουν να είναι ένας ιδιαίτερα αλαζόνας και κακότροπος άνθρωπος, που μάλιστα ως νέος ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου έναν δούλο (παραδίδεται από τον Αντιφόντα)
χτυπώντας τον με ένα ραβδί.

 

Χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του Αλκιβιάδη είναι δύο περιστατικά που αναφέρει ο Πλούταρχος. Στο πρώτο στην παιδική του ηλικία ο Αλκιβιάδης βρισκόταν στην παλαίστρα και πάλευε με έναν συνομήλικό του. Όταν ο αντίπαλός του τον είχε φέρει σε δύσκολη θέση, αντί να παραιτηθεί, ο Αλκιβιάδης άρχισε να τον δαγκώνει! Στην παρατήρησή του «δαγκώνεις Αλκιβιάδη, σα γυναίκα», αυτός απάντησε με ετοιμότητα, «όχι, σαν λιοντάρι». Το δεύτερο περιστατικό είναι ακόμη πιο χαρακτηριστικό: ο Αλκιβιάδης έπαιζε κότσια μαζί με κάποια άλλα παιδιά σε έναν στενό δρόμο και ενώ ετοιμαζόταν να ρίξει με τη σειρά του, ένα φορτωμένο κάρο προσπάθησε να περάσει, εμποδίζοντάς τον να παίξει. Ο Αλκιβιάδης φώναξε στον οδηγό να σταματήσει, μέχρι να τελειώσει την ριξιά του και όταν αυτός έδειξε να τον αγνοεί, σηκώθηκε πάνω και πήγε και στάθηκε μπροστά στο κάρο, εμποδίζοντάς το να περάσει.
Μεγαλώνοντας, ο Αλκιβιάδης εξελίχτηκε – ήδη από την εφηβεία του – σε μία μόνιμη πηγή σκανδάλων, που αποτελούσαν αγαπημένο θέμα συζήτησης των κατώτερων τάξεων της Αθήνας του δεύτερου μισού του 5ου αιώνα. Πέρα πάντως από την άστατη συμπεριφορά του, ο Αλκιβιάδης ήδη στην ηλικία των 18 ετών (το 432 π.Χ.) είχε την πρώτη του πολεμική εμπειρία, λαμβάνοντας μέρος στη μάχη της Ποτίδαιας. Εκεί βρέθηκε να πολεμάει στην αθηναϊκή φάλαγγα στο πλάι του μεγάλου φιλόσοφου Σωκράτη, ο οποίος μάλιστα του έσωσε τη ζωή. Από εκείνη τη μέρα μια στενή φιλική σχέση αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο ανδρών, μια σχέση που παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα δεν είχε καμία σεξουαλική πλευρά – έστω κι επειδή (σύμφωνα με κάποιες αρχαίες πηγές) ο Σωκράτης, παρά την εκτίμησή του για τον Αλκιβιάδη, «αρνούταν να ενδώσει στην νεανική του ευμορφία και ρώμη». Μόλις 8 χρόνια αργότερα σε μια άλλη μάχη, στο Δήλιο, ο Σωκράτης και ο Αλκιβιάδης βρέθηκαν πλάι-πλάι στην οπλιτική φάλαγγα και αυτή τη φορά ήταν η σειρά του νεαρού προστατευόμενου να σώσει τη ζωή του μεσήλικα φιλόσοφου. Η άστατη σεξουαλική ζωή του Αλκιβιάδη δεν τον εμπόδισε να παντρευτεί την κόρη ενός πλούσιου Αθηναίου, την Ιππαρέτη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Η Ιππαρέτη προσπάθησε επανειλημμένα να τον χωρίσει, αγανακτισμένη από τις πάμπολλες απιστίες του.
Καθώς ο Αλκιβιάδης περνούσε στο δεύτερο μισό της τρίτης δεκαετίας της ζωής του, είχε γίνει γνωστός ως ο πλέον έκλυτος και ακόλαστος Αθηναίος, αλλά ταυτόχρονα και ένας από τους γοητευτικότερους και δημοφιλείς. Ίσως η ζωή του «κακού παιδιού» της Αθήνας να μην τον γέμιζε πλέον, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική – κάτι που ήταν άλλωστε και οικογενειακή παράδοση.Τοποθετούμενος, παρά την αριστοκρατική του καταγωγή, στην παράταξη των δημοκρατικών και μάλιστα στην ριζοσπαστική τους πτέρυγα, ο Αλκιβιάδης ήδη από τις πρώτες του εμφανίσεις στην Εκκλησία του Δήμου άρχισε να δημιουργεί μία πραγματική ακολουθία από οπαδούς, αλλά και να κάνει εχθρούς με ρυθμό και συχνότητα που κανείς άλλος δεν είχε πετύχει.Οι ομιλίες του, παρά το ότι δυσχεραίνονταν από ένα τραύλισμα, ήταν θυελλώδεις και συνέπαιρναν τους Αθηναίους, των οποίων έγινε γρήγορα το «αγαπημένο παιδί».
Ο Αλκιβιάδης περίμενε για την «μεγάλη ευκαιρία» για να αναρριχηθεί στα ύπατα αξιώματα της Πολιτείας και να κορέσει την απύθμενη φιλοδοξία του και αυτή δεν άργησε να έλθει: η λεγόμενη Ειρήνη του Νικία, που συνάφθηκε μεταξύ των Αθηναίων και των Σπαρτιατών, προκάλεσε ανάμικτα συναισθήματα στον αθηναϊκό Δήμο, που θεωρούσε ότι κακώς επιδιώχθηκε συμβιβασμός με τους Λάκωνες, όταν θα ήταν δυνατό να νικηθούν. Ο Αλκιβιάδης συνέλαβε τα μηνύματα των καιρών και έγινε ακόμη πιο ακραίος, υποδαυλίζοντας την δυσαρέσκεια του Δήμου και επιδιώκοντας να αναληφθεί αποφασιστική δράση κατά των Σπαρτιατών. Ο στόχος του ήταν, φυσικά, να ηγηθεί αυτός των σχετικών προσπαθειών, κερδίζοντας για τον εαυτό του δόξα και φήμη.
Ο Αλκιβιάδης χρησιμοποίησε την θρυλική ευγλωττία του για να πείσει μια αντιπροσωπεία Σπαρτιατών πρέσβεων να παραδεχτούν ενώπιον του αθηναϊκού Δήμου ότι δεν είχαν την έγκριση της Σπάρτης για να διαπραγματευτούν κάποια συνθήκη, κάτι που εκμεταλλεύτηκε στην συνέχεια ξεδιάντροπα για να τους γελοιοποιήσει και να στρέψει τον Δήμο εναντίον τους! Οι Σπαρτιάτες που τον είχαν εμπιστευτεί αφελώς, βρέθηκαν σε δεινή θέση και ο Δήμος αντάμειψε τον Αλκιβιάδη που… είχε ξεσκεπάσει τους διπρόσωπους Λακεδαιμόνιους με το αξίωμα του στρατηγού! Από τη θέση αυτή ο πανέξυπνος Αθηναίος ξεκίνησε ένα φιλόδοξο σχέδιο για να κερδίσει η Αθήνα τη διαμάχη με τη Σπάρτη, τη δημιουργία ενός ισχυρού αντιλακωνικού μετώπου μέσα στην ίδια την Πελοπόννησο. Το σχέδιο ως σύλληψη ήταν ιδιοφυές, αλλά πρακτικά ζητήματα επηρέασαν την εφαρμογή του ενώ η σπαρτιατική ισχύς στα όπλα έβαλε ταφόπλακα στο σχέδιο αυτό, μετά την ήττα της νεόκοπης συμμαχίας στη μάχη της Μαντινείας.
Παρά την αποτυχία ο Αλκιβιάδης συνέχισε να παίζει καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Αθήνας, αποκρούοντας μάλιστα μία καλοστημένη προσπάθεια του αντίπαλού του Υπέρβολου να πετύχει τον εξοστρακισμό του. Αν και δεν ήταν πλέον κυρίαρχος των εξελίξεων, περίμενε τη μεγάλη ευκαιρία για να βάλει σε εφαρμογή τα φιλόδοξα σχέδιά του. Και η ευκαιρία αυτή ήλθε όταν μια αντιπροσωπεία από την σικελική πόλη της Εγέστας, έφθασε στην Αθήνα και ζήτησε την βοήθεια του Δήμου στην αντιμετώπιση της απειλής που αποτελούσε ο Σελινούντας.Ο Αλκιβιάδης υποστήριξε με θέρμη την αίτηση των Εγεσταίων για βοήθεια, διαβλέποντας μία μοναδική ευκαιρία για να πετύχει η Αθήνα να γίνει η κυρίαρχη της Σικελίας. Και τις προηγούμενες δεκαετίες οι Αθηναίοι είχαν επιχειρήσει κάτι τέτοιο, αλλά η ομοθυμία των κατοίκων του νησιού στην απόκρουσή των βλέψεών τους, δεν τους επέτρεπε κάτι τέτοιο. Ωστόσο η πρόσκληση των Εγεσταίων ήταν μια μοναδική ευκαιρία και ο Αλκιβιάδης ήταν αρκετά ευφυής για να αντιληφθεί ότι η κυριαρχία της Σικελίας θα επέτρεπε στους Αθηναίους όχι μόνο να κερδίσουν τον πόλεμο ενάντια στη Σπάρτη, αλλά και να επεκτείνουν την αυτοκρατορία τους σε ολόκληρη τη μεσογειακή λεκάνη!
Ήταν ένα μεγαλεπήβολο όραμα, αντάξιο ενός οραματιστή ηγέτη – ή ενός αθεράπευτου αιθεροβάμονα αμοραλιστή. Μάλλον προς το πρώτο κλίνει όποιος διαβάζει τα λόγια που βάζει ο Θουκυδίδης στο στόμα του Αλκιβιάδη, σε μια μεταγενέστερη ομιλία του, όταν πλέον τα πράγματα είχαν αλλάξει – όπως και η πόλη στην οποία προσέφερε τις υπηρεσίες του: «Πήγαμε στη Σικελία για να υποτάξουμε πρώτα απ’ όλα τους Σικελιώτες και μετά τους Ιταλιώτες και εν συνεχεία να δοκιμάσουμε να κατακτήσουμε την ηγεμονία των Καρχηδονίων και την ίδια την Καρχηδόνα. Και αν τα κατορθώναμε όλα αυτά ή τουλάχιστον τα περισσότερα, τότε είχαμε σκοπό να επιτεθούμε στην Πελοπόννησο, μεταφέροντας από εκεί όλες τις ελληνικές δυνάμεις που θα είχαν προστεθεί στις δικές μας, στρατολογώντας πολλούς μισθοφόρους, Ίβηρες και άλλους, όσοι θεωρούνται από τους εκεί βάρβαρους οι καλύτεροι πολεμιστές και ναυπηγώντας πολυάριθμα πολεμικά εκτός από τα δικά μας, αφού η Ιταλία έχει άφθονη ξυλεία. Με αυτά θα είχαμε αποκλείσει την Πελοπόννησο από παντού και ταυτόχρονα θα κάναμε επιθέσεις με το πεζικό ενάντια στης πόλεις, είτε για να τις κυριεύσουμε με έφοδο είτε για να τις αποκλείσουμε με τείχος και έτσι εύκολα να κατακτήσουμε την Πελοπόννησο. Μετά θα κυριαρχούσαμε σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο».

ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΡΙΑΜΒΟ

Με μια εντυπωσιακή αρμάδα από 140 τριήρεις, που μετέφεραν 5.100 οπλίτες και 1.300 μισθοφόρους τοξότες και σφενδονήτες και τον Αλκιβιάδη επικεφαλής ως «στρατηγό-αυτοκράτορα» (μαζί με τον αντίπαλό του Νικία και τον ικανό στρατηγό Λάμαχο) οι προοπτικές για την επιτυχία των Αθηναίων στην Σικελική Εκστρατεία ήταν εξαιρετικές.Ωστόσο η φιλόδοξη εκστρατεία υπονομεύτηκε εξ αρχής, καθώς πριν ακόμη ξεκινήσει η αρμάδα ξέσπασε το σκάνδαλο των ερμοκοπιδών, στο οποίο αναμίχθηκε το όνομα του Αλκιβιάδη. Οι αντίπαλοί του τον κατηγόρησαν ως έναν εκ των «Ερμοκοπιδών», όμως ο γιος του Κλεινία δεν ήταν εύκολο θύμα. Χρησιμοποιώντας την πειθώ και τις διασυνδέσεις του, κατόρθωσε να αναστρέψει το κλίμα και μάλιστα ζήτησε να δικαστεί άμεσα ώστε να καθαρίσει το όνομα του. Αν πήγαινε σε δίκη, κατά πάσα πιθανότητα θα αθωωνόταν. Η γοητεία που ασκούσε ο Αλκιβιάδης στην εκκλησία του Δήμου ήταν σχεδόν μεταφυσική και για να «επιβιώσει» μια κατηγορία της θυελλώδους αγόρευσης του μπροστά στους Αθηναίους θα έπρεπε να είναι θεμελιωμένη σε ατράνταχτα επιχειρήματα και στοιχεία.
Αυτή, βεβαίως, δεν ήταν. Έτσι, οι κατήγοροι πέτυχαν να αναβάλλουν την λήψη απόφασης, προφασιζόμενοι ότι δεν θα ήταν καλό ενώ γίνονται οι ετοιμασίες για τη μεγαλύτερη υπερπόντια εκστρατεία που είχαν αναλάβει ποτέ οι Αθηναίοι, να γίνει μια δίκη που θα δημιουργούσε προβλήματα συνοχής του Δήμου. Η δίκη αναβλήθηκε για μετά την επιστροφή του εκστρατευτικού σώματος, το οποίο αναχώρησε μέσα σε μία παλλαϊκή γιορτή, που όμοια της δεν είχε ξαναδεί η Αθήνα.Όμως ήδη από την επομένη της αναχώρησης του Αλκιβιάδη, άρχισε να εξυφαίνεται ένας νέος ιστός συνωμοσίας από τους ολιγαρχικούς. Αφού απέτυχαν να τον συνδέσουν με την βεβήλωση των Ερμαϊκών Στηλών, τον κατηγόρησαν για βεβήλωση των Ελευσίνιων Μυστηρίων και για προσπάθεια να ανατρέψει τη Δημοκρατία και πείθοντας τον Δήμο για το έγκυρο των κατηγοριών τους, έστειλαν την ιερή τριήρη της πόλης, τη Σαλαμινία, να τον φέρει πίσω στην Αθήνα για να δικαστεί.Αν και ο Αλκιβιάδης είχε συλλάβει ένα περίπλοκο σχέδιο, συνδυασμό πολιτικών και στρατιωτικών κινήσεων, για να πετύχει την υποταγή των Συρακουσών και στη συνέχεια ολόκληρης της Σικελίας, το σχέδιο δεν έμελλε να ευοδωθεί. Καθοδόν προς την Αθήνα ο Αλκιβιάδης, που ήταν βέβαιος ότι θα καταδικαζόταν σε θάνατο, απέδρασε και μετά από κάποιες περιπλανήσεις, έφθασε στην Σπάρτη. Είχε ήδη προλάβει να σαμποτάρει την προσπάθεια των Αθηναίων να καταλάβουν τη Μεσσήνη με τη βοήθεια των δημοκρατικών κατοίκων της πόλης. Πλέον οι Αθηναίοι είχαν έναν τρομερό αντίπαλο στην Σικελία: τον ίδιο τον εμπνευστή της εκστρατείας τους!

«ΠΡΟΔΟΣΙΑ» ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΚΑΜΨΗ
Το πόσο τρομερός αντίπαλος ήταν, φάνηκε ξεκάθαρα από την μετέπειτα πορεία των γεγονότων. Ο Αλκιβιάδης φτάνοντας στην Σπάρτη κατόρθωσε να πείσει τους εφόρους και τον Δάμο ότι θα ήταν προς το συμφέρον των Λακεδαιμονίων να στείλουν έναν ικανό στρατηγό επικεφαλής μιας – μικρής, έστω – δύναμης, για να συντονίσει τον αγώνα των αντι-αθηναϊκών δυνάμεων στην Σικελία. Παράλληλα, τους έδωσε την εξίσου πολύτιμη ιδέα της οχύρωσης της Δεκέλειας, ώστε να αποκτήσουν οι Σπαρτιάτες μία βάση μέσα στην ίδια την Αττική και να παρενοχλούν συνεχώς τους Αθηναίους από εκεί. Για να πείσει τους Σπαρτιάτες, χρησιμοποίησε και το λογύδριο που αναφέραμε παραπάνω και το οποίο αναφέρεται στις αθηναϊκές φιλοδοξίες – αν και ακριβέστερα θα ήταν αν ο Αλκιβιάδης είχε χρησιμοποιήσει πρώτο πρόσωπο, μια και αυτές φαίνεται να ήταν οι δικές του φιλοδοξίες.
Τώρα ο θυελλώδης ανιψιός του Περικλή είχε όμως μια άλλη φιλοδοξία: να κάνει το μεγαλύτερο δυνατό κακό στην πόλη του, που τόσο άστοργα του είχε φερθεί. Πέρα από τις εύστοχες συμβουλές του, που έφεραν την κατάρρευση των Αθηναίων στην Σικελία και την παταγώδη αποτυχία της μεγαλεπήβολης εκστρατείας, ο Αλκιβιάδης δεν παρέλειψε να δράσει υπέρ της Σπάρτης ακόμη πιο ενεργά: κατόρθωσε, επικεφαλής ενός σπαρτιατικού στολίσκου, να πείσει αρκετές ιωνικές πόλεις που ανήκαν στην αθηναϊκή συμμαχία, να αποσκιρτήσουν, ενώ συνέχισε να δίνει χρήσιμες συμβουλές στους εχθρούς της πόλης που τον γέννησε.Παρέμενε βεβαίως πάντα ο έκλυτος και ασύστολος Αλκιβιάδης, με αποτέλεσμα ούτε και στην Σπάρτη να κατορθώσει να μακροημερεύσει. Ένα θυελλώδες ειδύλλιο του με την σύζυγο του ενός εκ των δύο βασιλέων της Σπάρτης Άγη, οδήγησε του Λακεδαίμονες στην άρση της εμπιστοσύνης τους προς το πρόσωπό του. Μάλιστα, πιθανότατα προσπάθησαν και να τον σκοτώσουν, αλλά ο ικανότατος Αλκιβιάδης τους ξέφυγε και βρήκε καταφύγιο στην αυλή του σατράπη Τισσαφέρνη.
Αλλάζοντας ξανά πλευρά, ο Αλκιβιάδης προσπάθησε και εν μέρει τα κατάφερε, να πείσει τον Τισσαφέρνη (που μέχρι τότε χρηματοδοτούσε αφειδώς τους Σπαρτιάτες) να σταματήσει να ενισχύει τους αντίπαλους της Αθήνας. Ο Αλκιβιάδης θεωρούσε ότι με τη βοήθεια του Τισσαφέρνη, θα μπορούσε να εξασφαλίσει την αμνήστευση του στην Αθήνα – όπου είχε καταδικαστεί ερήμην σε θάνατο – και να αποκτήσει ξανά τη δύναμη που είχε στερηθεί.Με τη δύναμη των λόγων του κατάφερε όχι μόνο να χειριστεί τον Τισσαφέρνη, αλλά και να προσεγγίσει τους Αθηναίους που βρισκόταν με το στόλο στη Σάμο, στους οποίους πρότεινε να τον επαναφέρουν στην Αθήνα, εγκαθιστώντας παράλληλα ένα «αριστοκρατικό» πολίτευμα ή μια «περιορισμένη» δημοκρατία στην πόλη. Τους υποσχέθηκε άφθονο χρυσάφι από τα θησαυροφυλάκια του Τισσαφέρνη και τον περσικό στόλο του Αιγαίου – 147 τριήρεις – αν πετύχαιναν την ανάκλησή του.
Παρά τις αντιδράσεις κάποιων Αθηναίων (πρωτοστατούντος του Φρύνιχου) ο Αλκιβιάδης κατόρθωσε να πετύχει να κερδίσει ξανά την εύνοια των συμπολιτών του, οι οποίοι βρισκόταν στα όρια της απελπισίας μετά την καταστροφή της Σικελίας και με ισχυρές δυνάμεις Πελοπονησίων να κατέχουν την Δεκέλεια. Ωστόσο απέτυχε να κερδίσει και την ενεργή υποστήριξη του Τισσαφέρνη, που προτίμησε να παραμείνει ουδέτερος στην συνέχεια της εμφύλιας σύγκρουσης των Ελλήνων.
Αυτό κλόνισε την εμπιστοσύνη των Αθηναίων που συνωμοτούσαν με τον Αλκιβιάδη, όμως δεν τους εμπόδισε από το να προχωρήσουν με το σχέδιο τους και να εγκαθιδρύσουν ένα ολιγαρχικό καθεστώς σε αντικατάσταση της δημοκρατίας. Οι πράξεις του Αλκιβιάδη είχαν δημιουργήσει μία νέα πραγματικότητα ξανά, ωστόσο ο ίδιος παρέμενε μακριά από την Αθήνα και καταδικασμένος σε θάνατο.
Ένας αντίπαλος των «400», του νέου ολιγαρχικού πολιτεύματος της πόλης της Παλλάδας, ο Θρασύβουλος, ήταν εκείνος που έπεισε το εκστρατευτικό σώμα της Αθήνας στη Σάμο – το οποίο παρέμενε πιστό στη Δημοκρατία – να ψηφίσει υπέρ της επιστροφής του Αλκιβιάδη στην πόλη του.Ο Αλκιβιάδης είχε πετύχει το μισό στόχο του, αφού ακόμη η πόλη της Παλλάδας ήταν κλειστή για εκείνον. Ωστόσο η διόλου ευκαταφρόνητη αθηναϊκή δύναμη στη Σάμο θα μπορούσε να του προσφέρει το «όχημα» που χρειαζόταν για να επιστρέψει μετά δόξης και τιμής, όπως επιθυμούσε. Σύντομα εκλέχτηκε στρατηγός και λίγο μετά οι «400» ανατράπηκαν και ο Αλκιβιάδης είχε επιτέλους την ευκαιρία να επιστρέψει ξανά στην Αθήνα και να προσπαθήσει να διασώσει ότι ήταν δυνατό – ήδη οι τύχες του πολέμου έγερναν στην πλευρά της πελοποννησιακής συμμαχίας.Η επιστροφή του Αλκιβιάδη στην Αθήνα, έγινε μόλις το 407 π.Χ. μετά από κάποιες στρατιωτικές επιτυχίες του ως επικεφαλής του αθηναϊκού στόλου.

Ο ιδιοφυής πολιτικός είχε την ευκαιρία να δοξαστεί ξανά υπό τα αθηναϊκά όπλα. Στην Άβυδο και στη φερώνυμη ναυμαχία, ένα στρατήγημα του Αλκιβιάδη έφερε σε δεινή θέση τον πελοποννησιακό στόλο, που κατόρθωσε να αποφύγει την πλήρη καταστροφή μόνο χάρη στην βοήθεια ενός έτερου Πέρση σατράπη, του Φαρνάβαζου.Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Αλκιβιάδης κατόρθωνε να πείθει τους Αθηναίους για τη χρησιμότητα του, όχι τόσο ως στρατηγός, αλλά επειδή υποστήριζε ότι μπορείνα εξασφαλίσει βοήθεια από τους Πέρσες σατράπες της Μ.Ασίας. Ωστόσο κάποιοι μεταξύ των Αθηναίων άρχισαν να υποψιάζονται ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, υποψία η οποία επαληθεύτηκε πανηγυρικά, όταν ο Τισσαφέρνης συνέλαβε τον Αλκιβιάδη που είχε πάει να τον συναντήσει για να εξασφαλίσει περσική υποστήριξη.
Ο Αλκιβιάδης σύντομα απέδρασε, ωστόσο η θέση του πλέον ήταν επισφαλής. Η επόμενη νίκη του ήταν στην Κύζικο, όπου ένα ακόμη ευφυές στρατήγημά του παρέσυρε τον σπαρτιατικό στόλο σε ναυμαχία την οποία οι Αθηναίοι κέρδισαν πανηγυρικά, καταστρέφοντας το σύνολο σχεδόν του σπαρτιατικού στόλου. Σε αυτό το σημείο οι Σπαρτιάτες έσπευσαν να ζητήσουν ειρήνη από τους Αθηναίους, την οποία οι τελευταίοι αλαζονικά απέρριψαν. Θεωρούσαν ότι πλέον οι τύχες του πολέμου είχαν ξανά αλλάξει – έκαναν όμως τραγικό λάθος.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Οι στρατιωτικές και πολιτικές επιτυχίες του Αλκιβιάδη συνεχίζονταν. Στην Σελύμβρια κατόρθωσε να επιβάλλει ένα φιλοαθηναϊκό καθεστώς και να εντάξει στην πόλη στην αθηναϊκή συμμαχία, ενώ παρόμοια ήταν και η τύχη του Βυζαντίου. Μετά και από αυτήν την επιτυχία, που έδειχνε να σταθεροποιεί την αθηναϊκή κυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή του Ελλησπόντου όπου είχε μεταφερθεί το θέατρο των επιχειρήσεων της εμφύλιας διαμάχης, ο Αλκιβιάδης επέστρεψε στην Αθήνα, όπου έγινε δεκτός με τιμές από τους συμπολίτες του που λίγα χρόνια πριν τον είχαν καταδικάσει σε θάνατο.
Ότι είχε όμως χτίσει με τόση προσοχή και σωρεία νικών, γκρεμίστηκε εν μία νυκτί από την αποκοτιά του ύπαρχου του, του Αντίοχου, τον οποίο ο Αλκιβιάδης είχε αφήσει ως επικεφαλής του αθηναϊκού στόλου στη θέση του ενώ εκείνος προσπαθούσε να βοηθήσει στην πολιορκία της Φώκαιας. Στο Νότιο, ο Αντίοχος παρά τις ρητές διαταγές του Αλκιβιάδη, προσπάθησε να αντιμετωπίσει τον στόλο των Σπαρτιατών, που τώρα είχαν επικεφαλής τον ικανότατο Λύσανδρο. Ο Αντίοχος απέτυχε παταγωδώς, οι Αθηναίοι υπέστησαν πανωλεθρία, την οποία χρεώθηκε άδικα ο Αλκιβιάδης, που βρέθηκε για μία ακόμη φορά κατηγορούμενος. Οι Αθηναίοι αισθάνονταν προδομένοι, μάλλον από τις ίδιες τους τις προσδοκίες παρά από τον αμφίθυμο συμπατριώτη τους και του αφαίρεσαν την στρατηγία. Μαζί με τον Αλκιβιάδη εξέπεσαν των αξιωμάτων τους και οι τρεις ικανότεροι στρατιωτικοί διοικητές που διέθετε η Αθήνα, οι Θρασύβουλος, Κριτίας και Θηραμένης.
Ο Αλκιβιάδης δεν μπορούσε πλέον να παραμείνει στην Αθήνα. Μετέβη στην Θράκη, όπου κατοίκησε μόνιμα. Θα είχε μία τελευταία ευκαιρία να επανακάμψει, όταν ο αθηναϊκός στόλος ναυλοχούσε στην περιοχή Αιγός Ποταμοί. Προσέφερε τη βοήθεια του, δυνάμεις Θρακών (είχε παντρευτεί την κόρη ενός Θράκα ηγεμόνα) και σύστησε στους Αθηναίους στρατηγούς να βρουν ένα ασφαλέστερο αγκυροβόλιο, στη Σηστό. Οι προτάσεις του απορρίφθηκαν και λίγες μέρες αργότερα ο στόλος του Λύσανδρου θα κατέστρεφε τον αθηναϊκό και ουσιαστικά θα τερμάτιζε τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Φοβούμενος ξανά για την ζωή του και ποθώντας ακόμη και σε αυτήν την ώρα να παίξει κυρίαρχο ρόλο στα ελληνικά πράγματα, ο Αλκιβιάδης κατέφυγε στον σατράπη Αρταξέρξη, τη βοήθεια του οποίου προσπάθησε να εξασφαλίσει ενάντια στην Σπάρτη. Οι Λακεδαίμονες όμως είχαν το νου τους και ήλθαν σε επαφή με τον Φαρνάβαζο, ο οποίος έστειλε δολοφόνους εναντίον του. Ενώ προετοιμαζόταν για να επισκεφθεί την αυλή του ίδιου του Μεγάλου Βασιλιά και να θέσει τις ρητορικές του ικανότητες στην υπέρτατη δοκιμασία τους, ο Αλκιβιάδης δολοφονήθηκε από τους άνδρες του Φαρνάβαζου.
Ήταν ένας άδοξος θάνατος για την πιο αινιγματική προσωπικότητα του αρχαίου κόσμου, έναν άνθρωπο που επηρέασε την αρχαία ιστορία όσο ελάχιστοι άλλοι.

Τα πάντα επικοινωνούν μεταξύ τους, ακόμα και σε αποστάσεις δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων

Oλογραφική φύση της πραγματικότητας
Το 1982 μια ερευνητική ομάδα του πανεπιστημίου του Παρισιού υπό την διεύθυνση του φυσικού Alain Aspect, πραγματοποίησε ίσως το σπουδαιότερο πείραμα του 20.ου αιώνα. Οι παραπάνω ερευνητές ανακάλυψαν ότι υπό κατάλληλες συνθήκες υποατομικά σωμάτια όπως τα ηλεκτρόνια, μπορούν να επικοινωνούν ακαριαία με άλλα υποατομικά σωμάτια ανεξάρτητα από την απόσταση που τα χωρίζει τόσο αν πρόκειται για απόσταση 5 εκατοστών ή για απόσταση 100 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων, ως να ήξερε κάθε ανεξάρτητο σωμάτιο ακριβώς τι κάνουν τα άλλα.

Το φαινόμενο αυτό μπορεί να εξηγηθεί μόνο με δύο τρόπους: ή θεωρία του Einstein, που αποκλείει τη δυνατότητα επικοινωνίας με ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός, είναι λανθασμένη, ή μεταξύ των υποατομικών σωματίων υπάρχουν συνδέσεις που δεν έχουν μόνο τοπική σχέση μεταξύ των.

Η συντριπτική πλειοψηφία των φυσικών αρνείται την δυνατότητα ύπαρξης φαινομένων που εξελίσσονται με ταχύτητες μεγαλύτερης εκείνης του φωτός αλλά το πείραμα που αναφέρεται προηγουμένως ανατρέπει το αξίωμα αυτό αποδεικνύοντας ότι μεταξύ των υποατομικών σωματίων υπάρχει δεσμός που δεν είναι τοπικού χαρακτήρα.

Ο διεθνούς φήμης Άγγλος φυσικός David Bohn , του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, υποστήριζε ότι οι ανακάλυψη του Aspect συνεπιφέρει την μη ύπαρξη της αντικειμενικής πραγματικότητας. Δηλαδή ότι το σύμπαν παρά την φαινομενική του στερεότητα στην πραγματικότητα είναι ένα φάντασμα, ένα γιγαντιαίο φαντασμαγορικό ολόγραμμα .

Για να αντιληφθούμε τον εκπληκτικό ισχυρισμό του Bohm ας δούμε για λίγο τι είναι ένα ολόγραμμα.

Ένα ολόγραμμα είναι μια τρισδιάστατη φωτογραφία που γίνεται με τη βοήθεια ενός Laser. Η τρισδιάστατη απεικόνιση δεν είναι το μοναδικό χαρακτηριστικό ενδιαφέρον ενός ολογράμματος. Εάν το ολόγραμμα ενός αντικειμένου κοπεί στα δύο και ύστερα το φωτίσομε πάλι με φως Laser, ανακαλύπτομε ότι το κάθε μισό περιέχει ακόμη ολόκληρη την εικόνα του αντικειμένου.

Ακόμη, συνεχίζοντας να διαιρούμε τα δύο μισά θα δούμε ότι κάθε τεμάχιο από αυτά τα κομμάτια του φωτογραφικού φιλμ θα περιέχει πάντοτε μια έκδοση μικρότερη μεν αλλά ανέπαφη του αντικειμένου. Σε αντίθεση με τις κοινές φωτογραφίες κάθε μέρος του ολογράμματος περιέχει όλες τις πληροφορίες του ακέραιου αρχικά ολογράμματος.

Σχεδόν καθ’ όλη την διάρκεια της πορείας της η δυτική επιστήμη ενεργούσε με την προϋπόθεση ότι ο καλύτερος τρόπος για την κατανόηση ενός φυσικού φαινομένου, τόσο αν επρόκειτο για ένα βάτραχο ή για ένα άτομο, είναι να το διαιρέσει και να μελετήσει τα επί μέρους τεμάχια. Τα ολογράμματα μας λένε ότι μερικά φαινόμενα είναι δυνατόν να μην ακολουθούν αυτή την προσέγγιση. Ο Bohn το αντιλήφθηκε, ανοίγοντας έτσι ένα δρόμο για την κατανόηση της θεωρίας του καθηγητή Aspect.

Κατά τον καθηγητή Bohn ο λόγος για τον οποίο τα υποατομικά σωμάτια διατηρούν την επαφή μεταξύ τους ανεξάρτητα της απόστασης που τα χωρίζει είναι το γεγονός ότι ο διαχωρισμός τους είναι μια ψευδαίσθηση. Ήταν πράγματι πεπεισμένος ότι, σε ένα πιο βαθύ επίπεδο πραγματικότητας, τα σωμάτια αυτά δεν είναι ίδιες οντότητες, αλλά προεκτάσεις του αυτού δομικού « οργανισμού ». Ο ίδιος αυτός καθηγητής εξηγούσε την άποψή του αυτή με το ακόλουθο εκλαϊκευμένο παράδειγμα. Ας φαντασθούμε ένα μικρό ενυδρείο μέσα στο οποίο κολυμπά ένα χρυσόψαρο.
Ας φαντασθούμε ότι το ενυδρείο αυτό δεν το βλέπουμε απ’ ευθείας αλλά με δύο τηλεκάμερες , η μία τοποθετημένη μετωπικά και η άλλη πλευρικά σε σχέση με το ενυδρείο.
Κοιτάζοντας τις δύο οθόνες τηλεοράσεως που δείχνουν το τι βλέπει η κάθε τηλεκάμερα θα μπορούσαμε να σκεφθούμε ότι τα χρυσόψαρα είναι δύο διαφορετικές οντότητες καθόσον οι δύο τηλεκάμερες που βλέπουν το ίδιο χρυσόψαρο από διαφορετικές θέσεις θα μας δείχνουν δύο εικόνες διαφορετικές. Όμως συνεχίζοντας να παρατηρούμε τα δύο ψάρια στο τέλος θα αντιληφθούμε ότι υπάρχει κάποιος δεσμός μεταξύ τους. Όταν γυρίζει το ένα και το άλλο θα κάνει το ίδιο , όταν κοιτάζει το ένα μπροστά του το άλλο θα κοιτάζει προς τα πλάγια. Αν δεν γνωρίζαμε τις συνθήκες λήψης αυτών των εικόνων θα πιστεύαμε ότι τα δυο ψάρια είναι συνεννοημένα μεταξύ τους και ότι υπάρχει κάποιος δεσμός που τα ενώνει νοητικά, άμεσα και κατά μυστηριώδη τρόπο.

Η συμπεριφορά των υποατομικών σωματίων δείχνει ότι υπάρχει ένα επίπεδο πραγματικότητας του οποίου δεν είμαστε ενήμεροι, ότι υπάρχει μια διάσταση πέραν εκείνης μέσα στην οποία ζούμε.
Τα υποατομικά σωμάτια , που αποτελούν το όλον από τον ανθρώπινο εγκέφαλο μέχρι τα άστρα, τους γαλαξίες και το σύμπαν ολόκληρο, μας φαίνονται χωρισμένα μεταξύ τους επειδή εμείς βλέπουμε μόνο ένα μέρος της πραγματικότητάς των , αυτά δεν είναι μέρη χωριστά του όλου αλλά όψεις τεμαχίων μιας βαθύτερης και βασικής ενότητας που προκύπτει τελικά εξ ίσου ολογραφική και αδιαίρετη .

Εφόσον κάθε πράγμα στην φυσική πραγματικότητα αποτελείται από αυτές τις « εικόνες » , προκύπτει ότι το σύμπαν είναι μια προβολή ενός ολογράμματος.

Η κοσμική αποθήκη.
Εκτός από την ψευδαισθητική του φύση, αυτό το σύμπαν θα είχε και άλλες καταπληκτικές ιδιότητες.
Εφόσον ο διαχωρισμός μεταξύ των υποατομικών σωματίων είναι μόνο φαινομενικός, αυτό σημαίνει ότι, σε ένα βαθύτερο επίπεδο όλα τα πράγματα είναι απείρως συνδεδεμένα. Τα ηλεκτρόνια ενός ατόμου του άνθρακα του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι συνδεδεμένα με τα υποατομικά σωμάτια που αποτελούν ένα κουνούπι που πετά, ένα καρχαρία που κολυμπά, μια καρδιά που κτυπά και κάθε άστρο που λάμπει στον ουρανό.

Διάβασα σε κάποιο άρθρο, δεν θυμάμαι πού, ότι σε ένα εργαστήριο έγινε το ακόλουθο πείραμα : σε ένα μικρό πυρίμαχο διαφανές δοχείο με νερό τοποθέτησαν μια γαρίδα ζωντανή. Στα φύλλα και στα κλαδιά ενός καλλωπιστικού φυλλόδενδρου που βρισκόταν μέσα στο εργαστήριο, τοποθέτησαν αισθητήρες που παρακολουθούσαν την λειτουργία του οργανισμού του. Στη συνέχεια τοποθέτησαν το πυρίμαχο δοχείο που περιείχε τη ζωντανή γαρίδα πάνω από τη φλόγα ενός λύχνου Bunsen αρχίζοντας έτσι τη διαδικασία ψησίματος της γαρίδας. Όταν η γαρίδα έπαψε να ζει τα καταγραφικά μηχανήματα της λειτουργίας του φυλλόδεντρου κατέγραψαν μια ευθεία γραμμή δείχνοντας έτσι ότι το φυλλόδεντρο, τη στιγμή που έπαψε να ζει ένας άλλος οργανισμός, το “ αισθάνθηκε ” έντονα.

Όλα διαποτίζουν τα πάντα. Παρ’ όλο του ότι η ανθρώπινη φύση προσπαθεί να κατατάξει, να ταξινομήσει και να υποδιαιρέσει τα διάφορα φαινόμενα, κάθε υποδιαίρεση προκύπτει αναγκαστικά τεχνητή και όλη η φύση δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα απέραντο αδιάλειπτο και συνεχές δίχτυ.

Σε ένα ολογραφικό σύμπαν ακόμη ο χρόνος και ο χώρος δεν θα αποτελούσαν πλέον θεμελιακές αρχές. Έννοιες όπως ο τόπος συντρίβονται , αφανίζονται αναφερόμενες σε ένα σύμπαν όπου τίποτε δεν είναι χωρισμένο από το υπόλοιπο, επομένως και ο χρόνος αλλά και ο τρισδιάστατος χώρος ( όπως οι εικόνες του χρυσόψαρου στις δύο οθόνες ) θα πρέπει να ερμηνευθούν ως απλές προβολές ενός συστήματος που είναι ακόμη πιο σύνθετο.

Στο βαθύτερο επίπεδό της η πραγματικότητα δεν είναι άλλο παρά ένα είδος υπέρ-ολογραφήματος όπου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον συνυπάρχουν συγχρόνως.
Κάποτε όταν η τεχνολογία μας δώσει τα κατάλληλα όργανα θα μπορούμε να οδηγούμαστε σ’ εκείνο το επίπεδο πραγματικότητας ώστε να βλέπομε σκηνές από το παρελθόν μας που από καιρό έχουμε ξεχάσει.
Τι άλλο θα μπορούσε να περιέχει το υπέρ - ολογράφημα παραμένει μια ερώτηση χωρίς απάντηση. Υποθετικά, δεχόμενοι ότι αυτό υπάρχει, θα μπορούσε να περιέχει κάθε υποατομικό σωμάτιο που υπάρχει, που υπήρξε και που θα υπάρξει και ακόμη κάθε δυνατή μορφή της ύλης και της ενέργειας, από τις νιφάδες του χιονιού μέχρι τα άστρα και τους γαλαξίες , από τις φάλαινες μέχρι τις ακτίνες γάμα (γ) .Πρέπει να το φαντασθούμε ως μια απέραντη κοσμική αποθήκη του όλου εκείνου που υπάρχει.

Αν είναι αλήθεια ότι το σύμπαν είναι συγκροτημένο σύμφωνα με ολογραφικές αρχές προκύπτει ότι και το σύμπαν έχει ιδιότητες μη τοπικού χαρακτήρα και επομένως κάθε σωμάτιο που υπάρχει περιέχει μέσα του την εικόνα του όλου. Επομένως όλες οι εκδηλώσεις της ζωής προέρχονται από μια μοναδική πηγή αιτιότητας που περιέχει κάθε άτομο στο σύμπαν. Από τα υποατομικά σωμάτια μέχρι του γαλαξίες γίγαντες, όλα είναι συγχρόνως απειροστικό μέρος της ολότητας του όλου.

Ο νευροφυσιολόγος, Karl Pribram, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Stanford, ερευνώντας τις λειτουργίες του εγκεφάλου, πείσθηκε για την ολογραφική φύση της πραγματικότητας. Πολυάριθμες μελέτες απέδειξαν ότι οι αναμνήσεις οριοθετούνται σε καθορισμένες ζώνες του εγκεφάλου. Από τα σχετικά πειράματα κανένα δεν μπόρεσε να εξηγήσει ποιος μηχανισμός έκανε δυνατή τη διατήρηση των αναμνήσεων στον ανθρώπινο εγκέφαλο, μέχρι που ο Pribram εφάρμοσε σ΄ αυτήν την έρευνα τις αρχές της ολογραφίας. Ο καθηγητής Pribram υποστηρίζει ότι οι αναμνήσεις δεν αποθηκεύονται στους νευρώνες ή σε μικρές ομάδες των νευρώνων αλλά στη σχηματογραφία των νευρικών ερεθισμών που διασταυρώνονται και διαπερνούν όλο τον εγκέφαλο, όπως ακριβώς η σχηματογραφία των ακτίνων Laser που διασταυρώνονται και διαπερνούν σε όλη την επιφάνεια του τμήματος του φωτογραφικού φιλμ που περιέχει την ολογραφική εικόνα.

Επομένως ο εγκέφαλος λειτουργεί ως ένα ολόγραμμα και η θεωρία του Pribram θα μπορούσε να εξηγήσει πως ο εγκέφαλος κατορθώνει να αποθηκεύει μια τόσο μεγάλη ποσότητα αναμνήσεων και δεδομένων σε ένα τόσο περιορισμένο χώρο.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος κατά τους ειδικούς μπορεί να αποθηκεύσει περίπου 10 δισεκατομμύρια πληροφοριών κατά τη διάρκεια μιας μέσης ζωής, που ισοδυναμούν περίπου με 8 εκδόσεις μιας μεγάλης εγκυκλοπαίδειας.

Ακόμη, τα ολογράμματα έχουν την καταπληκτική ιδιότητα να απομνημονεύουν, πράγματι αλλάζοντας απλώς τη γωνία με την οποία οι δύο ακτίνες Laser βλέπουν ένα φωτογραφικό φιλμ, μπορεί να αποθηκευθούν εκατομμύρια πληροφοριών σε ένα μόνο κυβικό εκατοστό χώρου.

Οι ανατολικές θρησκείες και φιλοσοφίες υποστηρίζουν ότι ο υλικός κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση.

Εμείς οι ίδιοι νομίζομε ότι είμαστε φυσικές οντότητες που κινούνται σε ένα φυσικό κόσμο, αλλά αυτό είναι καθαρή ψευδαίσθηση. Στην πραγματικότητα είμαστε ένα είδος δεκτών που κολυμπούν σε μια απέραντη πολύχρωμη θάλασσα συχνοτήτων και αυτό που δεχόμαστε το μετασχηματίζομε μαγικά σε φυσική πραγματικότητα σε ένα από τα δισεκατομμύρια κόσμων που υπάρχουν στο υπέρ – ολογράφημα.

Η επαναστατική αυτή έννοια της πραγματικότητας πήρε το όνομα των Ελληνικών λέξεων «ολογραφικό παράδειγμα» που αν και πολλοί επιστήμονες την δέχτηκαν με σκεπτικισμό, ενθουσίασε πολλούς άλλους. Μια μικρή ομάδα επιστημόνων, που συνεχώς αυξάνεται, είναι πεπεισμένη ότι πρόκειται για το πιο φροντισμένο μοντέλο της πραγματικότητας στο οποίο έφτασε μέχρι τώρα η επιστήμη.

Αν ο νους είναι πραγματικά μέρος μιας συνέχειας (continuum), ενός λαβυρίνθου που συνδέεται όχι μόνο με κάθε άλλο νου που υπήρξε ή που υπάρχει, αλλά και με κάθε άτομο, οργανισμό ή ζώνη στην απεραντοσύνη του χώρου και με τον ίδιο τον χρόνο, το γεγονός ότι ο νους αυτός μπορεί να κάνει επιδρομές σ’ αυτό το λαβύρινθο και να μας επιτρέπει να πειραματιζόμαστε σε εξωσωματικές εμπειρίες , δεν φαίνεται πλέον τόσο παράξενο

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ

«Παίρνω πλήρη ευθύνη εδώ και τώρα για κάθε μου εμπειρία, διότι αυτό που δημιουργεί τις πράξεις μου και επηρεάζει τις αντιδράσεις των ανθρώπων γύρω μου, είναι ο δικός μου προγραμματισμός».

Απλοποιημένο: -Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΠΟΥ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΕΙ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΜΟΥ, ΤΟΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ, ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΟΥ ΠΙΣΩ ΣΕ ΜΕΝΑ.

      

Αν πιστεύουμε πως ο κόσμος είναι γεμάτος κλέφτες, θα συναντήσουμε κλέφτες. Αν πιστεύουμε πως οι άνθρωποι είναι εγωιστές και άκαρδοι, αυτό θα είναι το είδος των ανθρώπων που θα συναντήσουμε. Αν πιστεύουμε πως οι άνθρωποι έχουν καλοσύνη και αγάπη, θα προσελκύσουμε αυτή τη συμπεριφορά από τους ανθρώπους.

Στην πραγματικότητα ο νους είναι ένας προβολέας που προβάλλει την πραγματικότητά του πάνω στον καθρέφτη αυτού που ονομάζουμε «πραγματικότητα». Αυτό του οποίου έχουμε εμπειρία στον κόσμο γύρω μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αντανάκλαση των σκέψεων, λόγων, πράξεων, επιθυμιών και πεποιθήσεων που έχουμε τώρα και που είχαμε στο παρελθόν. Σύμφωνα με τον Ken Keyes «ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΓΑΠΗ ΖΕΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΓΕΜΑΤΟ ΑΓΑΠΗ. ΕΝΑ ΕΧΘΡΙΚΟ ΑΤΟΜΟ ΖΕΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΧΘΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ.

Καθένας που συναντάς είναι ο καθρέφτης σου».
Πρέπει να δεχτούμε πως είμαστε ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΚΑΘΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ της οποίας έχουμε εμπειρία. Πως ο νους μας είναι σαν ραδιοφωνικός πομπός που στέλνει σήματα στους άλλους να αντιδράσουν απέναντί μας με τον τρόπο που αντιδρούν. Καθώς αλλάζουμε τα σήματα που στέλνουμε αλλάζοντας τα πιστεύω μας, τις σκέψεις μας, τα λόγια μας, και τις πράξεις μας, τότε η εικόνα που προβάλλουμε στον καθρέφτη ή η πραγματικότητα θα αλλάξει επίσης. Είχαμε τη δύναμη να δημιουργήσουμε την πραγματικότητα της εμπειρίας μας και τώρα έχουμε τη δύναμη να ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΣ. Αυτή η αλλαγή πραγματικότητας μπορεί να επιτευχθεί ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΣΤΙΓΜΗ, μέσω συνειδητής παρατήρησης και μετασχηματισμού των προσκολλήσεων και των συνηθειών μας.

Θυμίζοντας στον εαυτό μας αυτό το μονοπάτι, βοηθάει να αποφύγουμε τη συνήθεια να κατηγορούμε τους άλλους σπαταλώντας χρόνο και ενέργεια, όπως τον ή τη σύζυγό μας, τα παιδιά μας, την κοινωνία ή ακόμα και το Θεό για τα προβλήματα και τις καταστάσεις που έχουμε εμείς οι ίδιοι δημιουργήσει. Αν κατηγορούμε τους άλλους, όχι μόνο έχουμε λάθος στην κατανόησή μας, αλλά είμαστε αβοήθητοι να αλλάξουμε τις καταστάσεις διότι πιστεύουμε πως η αιτία της πραγματικότητάς μας είναι οι άλλοι, και ο μόνος τρόπος να αλλάξουμε την πραγματικότητά μας είναι ν΄αλλάξουμε τους άλλους. Αλλά αυτό είναι αδύνατο.

Τώρα μπορούμε να ξυπνήσουμε από αυτό τον εφιάλτη και να καταλάβουμε πως εμείς έχουμε δημιουργήσει τα βάσανά μας. Αυτά είναι τα δυσάρεστα νέα. Τα ευχάριστα νέα είναι πως εφόσον εμείς τα δημιουργήσαμε, μπορούμε τώρα να σταματήσουμε να δημιουργούμε όσα δεν μας αρέσουν και να δημιουργήσουμε αυτά που μας αρέσουν.

Έτσι αν βρίσκουμε ότι οι άνθρωποι μας απορρίπτουν μπορεί να είναι απλώς η δικιά μας απόρριψη του εαυτού μας που αντανακλάται στον άλλον. Όταν αρχίσουμε να δεχόμαστε και ν΄αγαπάμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας, τότε και οι άλλοι θ΄αρχίσουν να μας αγαπάνε και να μας δέχονται και να μας σέβονται περισσότερο. Όταν πιστεύουμε ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχείς και υγιείς, τότε θα έχουμε και ευτυχία και υγεία.

Δεν είναι μόνο τα πιστεύω μας που αντανακλώνται στον καθρέφτη της ζωής, αλλά επίσης η συμπεριφορά και οι πράξεις μας. Ο εγωισμός αντανακλάται σαν εγωισμός. Η έλλειψη σεβασμού προς τους άλλους σαν έλλειψη σεβασμού από τους άλλους προς εμάς. Η επιθετικότητα μας, μας έρχεται πίσω σαν επιθετικότητα από τους άλλους. Η προσπάθεια να ελέγχουμε τους άλλους αντανακλάται στην προσπάθειά τους να μας αντισταθούν ή και ακόμα να μας ελέγξουν αυτοί. Αυτά λέγονται παιχνίδια δύναμης που συνήθως παίζονται ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν κάποια στενή σχέση, και σε διάφορες καταστάσεις στην δουλειά.

Αν κάνουμε ένα κατάλογο αυτών που μας ενοχλούν περισσότερο στους άλλους, μπορεί να μας βοηθήσει ν΄ανακαλύψουμε τι είναι αυτό που χρειάζεται ν΄αλλάξουμε μέσα μας.

ΒΑΚΧΙΚΟΣ - ΟΡΦΙΚΟΣ ΑΔΗΣ

Ορφέας – Διόνυσος – Περσεφόνη

Τρεις μορφές έχουν συνδεθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με τα «βακχικά-ορφικά» μυστήρια· ο Ορφέας, ο Διόνυσος-Βάκχος και η Περσεφόνη.

Ο Ορφέας γεννήθηκε στη Θράκη ή τη Μακεδονία και σύμφωνα με τον μύθο ήταν γιος του Οιάγρου και της μούσας Καλλιόπης. Δεν υπάρχει καμία αναφορά για αυτόν στον Όμηρο ή τον Ησίοδο, αλλά εμφανίζεται για πρώτη φορά σε κείμενα του 6ου αι. π.Χ. ως εξαιρετικός μουσικός και ποιητής. Πήρε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία ενώ ένας από τους πιο γνωστούς μύθους που τον αφορά είναι ο γάμος του με την Ευρυδίκη και η κάθοδός του στον Κάτω Κόσμο μετά τον θάνατό της για να τη διεκδικήσει. Οι ειδικοί δεν έχουν ακόμη συμφωνήσει για το είδος της σχέσης που είχε ο Ορφέας –για τον οποίο δεν γνωρίζουμε αν ήταν ή όχι ιστορικό πρόσωπο– και οι πιστοί του με τις μυστηριακές λατρείες. Ορισμένοι θεωρούν ότι ήταν τελεστής μυστηρίων και μάλιστα του αποδίδουν την αναμόρφωση των διονυσιακών τελετών της Θράκης, γεγονός που οδήγησε στον τραγικό του θάνατο.

Ο Διόνυσος ή Βάκχος είναι μια θεότητα που μολονότι αναφέρεται στις πινακίδες της Γραμμικής Β εμφανίζεται αρκετά αργότερα στις αρχαίες πηγές ως γιος του Δία και της Σεμέλης και η λατρεία του –με αφετηρία τη Θράκη– εξαπλώνεται σταδιακά σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο. Εκτός από θεός της βλάστησης, του οργιαστικού χορού και του συμποσίου, λατρεύονταν και ως Ζαγρέας δηλαδή ως θεός που πέθαινε και αναγεννιόταν, σε έναν κύκλο παρόμοιο με τη μοίρα της Περσεφόνης.

Η βασίλισσα του Κάτω Κόσμου Περσεφόνη μαζί με την μητέρα της Δήμητρα μοιράζονταν μία από τις σημαντικότερες λατρείες του αρχαίου κόσμου όπως μας είναι γνωστές κυρίως στην Ελευσίνα και την Κάτω Ιταλία. Η μύηση στα ελευσίνια μυστήρια –για τα οποία δεν γνωρίζουμε ακριβείς πληροφορίες καθώς η συμμετοχή προϋπέθετε άκρα μυστικότητα– εξασφάλιζε στον πιστό μία ευδαίμονα μεταθανάτια τύχη.

Παραστάσεις σε μεγάλου μεγέθους αγγεία, συνήθως κρατήρες, με θέμα τον Κάτω Κόσμο ήταν αγαπητές ιδιαίτερα στην Κάτω Ιταλία όπου ήταν διαδεδομένη η λατρεία της Περσεφόνης. Στις παραστάσεις αυτές εικονίζεται το παλάτι του Άδη με το θεϊκό ζεύγος και γύρω τους διάφορες μορφές, όπως ο Διόνυσος, η Εκάτη, ο Ερμής και ο Ορφέας. Εκτός όμως από τα αγγεία, που η χρήση τους ήταν ταφική, στην Κάτω Ιταλία έχουν εντοπιστεί και πήλινες ανάγλυφες πλάκες με παρόμοια θεματολογία τις οποίες οι πιστοί ανέθεταν σε ιερά της Περσεφόνης, όπως αυτά των Επιζεφυρίων Λοκρών.

Χρυσά ελάσματα – Χρυσές ελπίδες
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά που διαφοροποιεί τις μυστηριακές λατρείες από τις υπόλοιπες είναι η διαδικασία της μύησης, δηλαδή η προσωπική επιλογή συμμετοχής στην πίστη μόνο μέσω μίας συγκεκριμένης τελετής που συνοδεύεται από την αντίληψη ότι οι μύστες είχαν διαφορετική τύχη από τους υπόλοιπους αμύητους νεκρούς. Στα βακχικά μυστήρια, δικαίωμα μύησης είχε κάθε άνθρωπος, χωρίς καμία κοινωνική, εθνική ή άλλη διάκριση, εκτός αυτών που είχαν διαπράξει φόνο. Οι μύστες, εμφανίζονται ως να έχουν ξαναγεννηθεί, μεταμορφωμένοι ως προς τις προηγούμενες αντιλήψεις τους κυρίως περί ζωής και θανάτου, και χαρακτηρίζονται με τα επίθετα ὄλβιος, εὐδαίμων, μάκαρ και ὅσιος, τα οποία σηματοδοτούν την τέλεια, απόλυτη ευδαιμονία.
Σύμφωνα με τις διδαχές της λατρείας, ο νεκρός μύστης περνούσε μία συγκεκριμένη διαδικασία πριν την είσοδό του στον Κάτω Κόσμο για την οποία αντλούμε πληροφορίες από τα περίφημα βακχικά-ορφικά ελάσματα. Μόλις 46 τέτοια αντικείμενα έχουν μέχρι σήμερα εντοπιστεί και χρονολογούνται από τον 6ο αι. π.Χ. έως τον 2ο αι. μ.Χ. Η επιλογή του υλικού για την κατασκευή τους –του χρυσού και σε μία μόνο περίπτωση του αργύρου– συμβολίζει όχι μόνον την αθανασία μέσω της άφθαρτης ιδιότητας του μετάλλου αλλά και την αντίληψη ότι ο μύστης θα κέρδιζε μία θέση στην χρυσή ή αργυρή εποχή όπως περιγράφεται στην Θεογονία του Ησιόδου. Τα φύλλα αυτά έχουν απλή τετράπλευρη ή φυλλόσχημη μορφή και το χαρακτηριστικό τους είναι τα κείμενα που βρίσκονται χαραγμένα επάνω τους. Πρόκειται για «οδηγίες» προς τον νεκρό μύστη σε εκτενή ή συντομευμένη εκδοχή.

εὑρήσσεις δ᾽ Ἀΐδαο δόμοις ἐνδέξια κρήνην, |παρ᾽ δ᾽ αὐτῆι λευκὴν ἑστηκυῖαν κυπάρισσον· |ταύτης τῆς κρήνης μηδὲ σχεδόθεν πελάσηισθα. |πρόσσω δ’εὑρήσεις τὸ Μνημοσύνης ἀπὸ λίμνης |ψυχρὸν ὕδωρ προ<ρέον>· φύλακες δ᾽ἐφύπερθεν ἔασιν. |οἱ δὲ σ’εἰρήσονται ὅ τι χρέος εἰσαφικάνεις | τοῖς δὲ σὺ εὖ μάλα πᾶσαν ἀληθείην καταλέξαι. | {ιι} εἰπεῖ<ν>· “Γῆς παῖς εἰμι καὶ Οὐρανοῦ ἀστ<ερόεντος>, Ἀστέριος ὄνομα· δίψηι δ᾽ εἰμ’ αὖος · ἀλλὰ δότε μοι |πιεν ὰπὸ τῆς κρήνης.

Ο νεκρός θα συναντήσει έξω από τον Κάτω Κόσμο πηγή, δεξιά ή αριστερά της οποίας φυτρώνει ένα λευκό κυπαρίσσι ή μια λεύκα. Την πηγή αυτή ο μύστης θα πρέπει να την αποφύγει και να βρει μια άλλη που το νερό της έρχεται από τη λίμνη της Μνημοσύνης, από την οποία θα πρέπει να πιει ώστε να διατηρήσει τη μνήμη και τη συνείδησή του. Η πηγή όμως φυλάσσεται από φρουρούς και στην ερώτησή τους  «Ποιος είσαι;» ο μύστης θα πρέπει να αποκριθεί  «Διψώ και χάνομαι. Αφήστε με να πιω από το νερό της θύμησης. Είμαι ο γιος/η κόρη του έναστρου ουρανού και της γης». Μετά την είσοδό του ο μύστης έπρεπε να περάσει από την κρίση της Περσεφόνης, μία διαδικασία ψυχοστασίας όπου η θεά θα αποφάσιζε την τύχη του.

Ορισμένα ελάσματα έγραφαν πιο σύντομα κείμενα, μόνο το όνομα του νεκρού ή και την ιδιότητά του ως μύστη ή χαιρετισμό προς τους θεούς του Κάτω Κόσμου. Κάποια είναι γνωστά ως επιστόμια καθώς τοποθετούνταν πάνω στα χείλη του νεκρού. Εκτός των ελασμάτων έχουν μέχρι στιγμής εντοπιστεί και δύο χρυσά νομίσματα πάνω στα οποία είχε χαραχθεί το όνομα του νεκρού μύστη.

Η τοποθέτηση των ενεπίγραφων ελασμάτων ή νομισμάτων εντός του τάφου, η ποικιλία των κειμένων η οποία δηλώνει ελευθερία επιλογής του πιστού, και η καθαρά προσωπική σχέση μεταξύ μύστη και θεού, διαφοροποιούν την εντάφειααντίληψη από την επιτάφεια· οι μύστες παίρνουν μαζί τους στον τάφο τα ελάσματα ως «ταυτότητες», αποδεικτικά στοιχεία της ιδιότητάς τους ή «εισιτήρια» που θα τους εξασφαλίσουν την ευδαιμονία. Η επιλογή αυτή υποδηλώνει ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για την τύχη τους μετά τον θάνατο και όχι για τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του ταφικού μνημείου που δεν φαίνεται να παίζουν κανέναν ρόλο στην πορεία τους προς το επέκεινα.

Υπέροχες φωτογραφίες από τον ουρανό και τα άστρα

Στις 25 Απριλίου γιορτάστηκε η Παγκόσμια Ημέρα Αστρονομίας. Ερασιτέχνες και επαγγελματίες του είδους στρέφουν συχνά το βλέμμα τους στον ουρανό και βλέπουν περισσότερα από όσα εμείς οι υπόλοιποι.

Όμως, υπάρχουν κι εκείνοι που με την βοήθεια του φωτογραφικού φακού και άλλων εργαλείων μας βοηθούν να δούμε αυτούς τους ζωντανούς πίνακες ζωγραφικής που μπορείς να δεις σε συγκεκριμένες γωνιές του πλανήτη, αρκεί να κοιτάξεις στον ουρανό.

 

 

 

 

 

 

 

Πύθωνας χωνεύει... αλιγάτορα- Αποκαλυπτικές ακτινογραφίες

Είναι γνωστό πως οι πύθωνες μπορούν να καταπιούν ζώα πολύ μεγάλα αλλά αυτές οι ακτινογραφίες καταγράφουν με τρόπο πολύ εντυπωσιακό τη διαδικασία της χώνεψης ενός... αλιγάτορα!

Οι εικόνες, που δημοσιεύει η Mirror, αποτυπώνουν τη διαδικασία σε διάρκεια πολλών ημερών και αρχίζουν με τον αλιγάτορα να φαίνεται σχεδόν αυτούσιος μέσα στο σώμα του φιδιού.

Σταδιακά το ερπετό… χωνεύεται, το σώμα του συνθλίβεται και διαλύεται μέσα στην κοιλιά του φιδιού και εν τέλει την 5η ημέρα… αποτελεί μόνο ανάμνηση.

Δείτε τις εικόνες

Πείραμα αποδεικνύει ότι οι Γερμανοί βλέπουν διαφορετικά τον κόσμο -Τι ακριβώς συμβαίνει

Νέα έρευνα, ωστόσο, πάει ένα βήμα πιο πέρα και αποκαλύπτει πως η γλώσσα, που μιλάει κάποιος, επηρεάζει τον τρόπο έκφρασης.
Οι ερευνητές μελέτησαν ανθρώπους που μιλούν αγγλικά και γερμανικά αλλά και ανθρώπους που μιλούν μόνο μια από αυτές τις γλώσσες, για να διαπιστώσουν πώς η κάθε γλώσσα λειτουργεί στο μυαλό τους.
Οι χρήστες παρακολουθούν ένα βίντεο κλιπ με διαφορετικά περιστατικά, μια γυναίκα να περπατά προς το αυτοκίνητο ή έναν άνδρα να κάνει ποδήλατο προς το σούπερ μάρκετ και καλούνται να περιγράψουν τι βλέπουν.
Όταν ζητήθηκε από Γερμανούς να περιγράψουν τι είδαν είπαν «μια γυναίκα περπατά προς το αυτοκίνητό της» ή «ένας άνδρας κάνει ποδήλατο προς το σούπερ μάρκετ», ανέφεραν δηλαδή τη δράση και το λόγο της.
Αντίθετα, οι Αγγλοι έλεγαν «γυναίκα περπατά» ή «άνδρας κάνει ποδήλατο».
Οι ομιλούντες γερμανικά έβλεπαν το όλο της ενέργειας, ενώ οι αγγλόφωνοι το γεγονός ως δράση.
Το παραπάνω ζήτημα είναι θέμα γραμματικής, καθώς στα αγγλικά υπάρχει η κατάληξη -ing για να δηλώσει τη διάρκεια. Παραδείγματος χάριν το «παίζω πιάνο» είναι «I am playing piano» στον ενεστώτα και στον αόριστο διαρκείας «Ι was playing piano when the phone rang» έπαιζα πιάνο όταν χτύπησε το τηλέφωνο».
Η έρευνα αναφέρει πως οι γερμανόφωνοι είναι πιθανότερο να περιγράψουν μια κατάσταση και να δώσουν σημασία στο αποτέλεσμα αυτής, ενώ οι αγγλόφωνοι «στέκονται» στην δράση.
Αυτό συνέβαινε και σε όσους μιλούσαν και τις δύο γλώσσες και καλούνταν να περιγράψουν μια εικόνα. Μιλώντας γερμανικά συμπεριφέρονταν σαν Γερμανοί και σαν Άγγλοι όταν χρησιμοποιούσαν τα αγγλικά.
Στο Business Insider, οι άνθρωποι τονίζουν πως αισθάνονται διαφορετικοί μιλώντας μια άλλη γλώσσα, κάτι που αναπόφευκτα επηρεάζει και τον τρόπο έκφρασής τους.

Ανδρίσκος : H τελευταία ελπίδα για την ελευθερία της Μακεδονίας.



Το νόμισμα που εξέδωσε ο Ανδρίσκος ως Φίλιππος.

Ο Ανδρίσκος (185 π.Χ. - 146 π.Χ.) ή Φίλλιπος ΣΤ΄ ή Ψευδο-Φίλιππος, ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Μακεδονίας, το 149 με 148 π.Χ.. Οι στρατιωτικές συγκρούσεις του με τους Ρωμαίους, αποτελούν τον Τέταρτο Μακεδονικό Πόλεμο.

Ο Ανδρίσκος γεννήθηκε το 185 π.Χ. στην Μυσία της Αιολίδας, στα παράλια της Μικράς Ασίας με το βόρειο Αιγαίο, και ήταν μισθοφόρος ταπεινής καταγωγής, πιθανώς ο γιος ενός βυρσοδέψη, όπου και αργότερα, άγνωστο πως, κατάφερε να εξελιχθεί ως ο τοπικός κυβερνήτης της πόλης του Αδραμυττίου.

 

Κατά την διάρκεια του Γ' Μακεδονικού Πολέμου οι Ρωμαίοι νίκησαν τον βασιλιά Περσέα στην μάχη της Πύδνας το 168 π.Χ., και κατέκτησαν το βασίλειο. Ο γιος του Περσέα, Φίλιππος, και της Λαοδίκης Ε΄, πριγκίπισσας της δυναστείας των Σελευκιδών και κόρης του Σέλευκου Δ΄, ήταν ο τελευταίος νόμιμος κληρονόμος του Μακεδονικού θρόνου, και δολοφονήθηκε από τους Ρωμαίους σε ηλικία 18 ετών προκειμένου να αποτραπούν μελλοντικές διεκδικήσεις και απόπειρες επανασύστασης του Μακεδονικού βασιλείου, εδραιώνοντας έτσι την Ρωμαϊκή κυριαρχία.

 

Αρκετά χρόνια αργότερα, το 149 π.Χ., ο κυβερνήτης του Αδραμυττίου, Ανδρίσκος, ισχυρίστηκε πως ο ίδιος στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ο Φίλιππος, ο γιος του Περσέα, και πως επανεμφανίστηκε σκοπεύοντας να επανακτήσει την Μακεδονία από τους Ρωμαίους. Έτσι κατά την πρώτη του απόπειρα, ο Ανδρίσκος ταξίδεψε στην Συρία και ζήτησε στρατιωτική βοήθεια από τον Δημήτριο Α΄ Σωτήρ ηγέτη των Σελευκιδών, ισχυριζόμενος πως είναι ο ανιψιός του -ως ο γιος της αδερφής του Λαοδίκης-. Ο Δημήτριος όμως αντιλήφθηκε πως του έλεγε ψέματα, και αντί να του προσφέρει συμμαχία, τον συνέλαβε και τον παρέδωσε στους Ρωμαίους, βάσει και της συμφωνίας που βρίσκονταν σε ισχύ μεταξύ των Σελευκιδών και της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας.

 

Ο Ανδρίσκος κατόρθωσε και δραπέτευσε από τους φρουρούς του, και μετέβη στην Θράκη, όπου και ήρθε σε επαφή με δύο Θράκες πολέμαρχους τον Τέρε και τον Μπαρσάντα, τους οποίους και έπεισε για την βασιλική του καταγωγή, καθώς και να εισβάλλουν με τις δυνάμεις τους στην Μακεδονία υπό την αρχηγία του. Με τον θρακικό αυτό στρατό, εισέβαλλε στην Μακεδονία και νίκησε τις τοπικές φρουρές. Η Ρωμαϊκή Γερουσία απέστειλε ενισχύσεις με τον Πούμπλιο Κορνήλιο Σκιπίωνα, ο οποίος όμως υποτίμησε τον Ανδρίσκο, θεωρώντας προς πρόκειται για έναν απλό ληστή και ηγέτη συμμορίας, και νικήθηκε εύκολα. Με τη νίκη αυτή ο Ανδρίσκος αυτοανακηρύχθηκε επίσημα ως ο Φίλιππος ΣΤ΄ βασιλιάς της Μακεδονίας].Οι νέες ενισχύσεις με τον Ρωμαίο πραίτωρα Πούμπλιο Γιουβέντιο το 149 π.Χ., ηττήθηκαν επίσης, δίνοντας στον Ανδρίσκο ακόμα μεγαλύτερη δημοτικότητα και υποστήριξη μεταξύ του Μακεδονικού λαού.

 

Συνεχίζοντας, ο Ανδρίσκος κατέκτησε την Θεσσαλία το 148 π.Χ., καθώς και σύναψε συμμαχία με την Καρχηδόνα, προκαλώντας την οργή της Ρώμης μια και η ίδια βρισκόταν στη μέση του Τρίτου Καρχηδονιακού Πολέμου.

 

Την ίδια περίοδο, και κατά τα φαινόμενα, ο Ανδρίσκος εξέδωσε και το δικό του νόμισμα με την μορφή του και την αναγραφή του ονόματος ως Φίλιππο.

 

Σύντομα μετά την σύναψη συμμαχίας του Ανδρίσκου με τους Καρχηδόνιους, οι Ρωμαίοι αποφάσισαν πως ήταν καιρός να ασχοληθούν σοβαρά με την εξέγερση στην Μακεδονία, καθώς και να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι η δημοτικότητα του Ανδρίσκου βρίσκονταν σε πτώση, μια και η εξουσία του φαίνεται πως χαρακτηρίζονταν από σκληρότητα και εκμετάλλευση σε βάρος των τοπικών πληθυσμών. Η Ρώμη ξεκίνησε τον Τέταρτο Μακεδονικό Πόλεμο, και απέστειλε εμπειροπόλεμα, αριθμητικά ισχυρά, και καλώς εξοπλισμένα στρατεύματα υπό τους πραίτωρες Κουίντο Καικίλιο Μέτελο και Λεύκιο Αιμίλιο Παύλο, Οι Ρωμαίοι αντιμετώπισαν τις δυνάμεις του Ανδρίσκου στη δεύτερη μάχη της Πύδνας το 148 π.Χ., όπου και ο Ανδρίσκος υπέπεσε σε στρατηγικό λάθος έχοντας διαχωρίσει το στρατό του, με το μισό μέρος του να βρίσκεται στη Θεσσαλία, και το άλλο μισό στην Πύδνα, όπου και τελικά ηττήθηκε.

 

Μετά την ήττα αυτή, κατέφυγε στην Θράκη, και με τις ρωμαϊκές δυνάμεις να τον καταδιώκουν, οι θρακικές αρχές τον συνέλαβαν και τον παρέδωσαν στην Ρώμη, φέρνοντας τέλος στην σύντομη κυριαρχία του Ανδρίσκου στη Μακεδονία. Οι Ρωμαίοι παρέλασαν θριαμβευτικά και περιέφεραν δημόσια τον Ανδρίσκο στην Ρώμη, όπου και φυλακίστηκε. Από αυτό το χρονικό σημείο και έπειτα, η Μακεδονία έγινε πλέον και επίσημα Ρωμαϊκή επαρχία, χάνοντας τις όποιες τοπικές εξουσίες αυτορύθμισης είχε.

15χρονα Ελληνόπουλα πειραματίζονται με ποτό - ναρκωτικά

Θλίψη και ανησυχία προκαλούν τα στοιχεία του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ) για την κατάσταση του προβλήματος των ναρκωτικών και των οινοπνευματωδών ποτών στην Ελλάδα, που δείχνουν εθισμό σε όλο και πιο νεαρές ηλικίες.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, το ποσοστό των 15χρονων που πειραματίζεται με τις παράνομες ουσίες ανήλθε στο 9,6% το 2013 και σχεδόν διπλασιάστηκε σε σχέση με το αντίστοιχο ποσοστό του 2002, που ήταν 5,2%. Συγκεκριμένα, 1 στους 10 εφήβους έχει κάνει χρήση κάνναβης έστω μία φορά στη ζωή του. Ακολουθούν, με χαμηλότερα ποσοστά:

• χρήση υπνωτικών και άλλων φαρμάκων 5,1%,
• εισπνεόμενες ουσίες (όπως κόλλα, βενζίνη, διαλύτες) 4,2%,
• άλλες συνθετικές ουσίες 2,9%,
• ηρεμιστικά ή υπνωτικά 2,4%,
• έκσταση ή άλλη ουσία 1,5%.

Τα αγόρια αναφέρεται πως κάνουν σε υψηλότερο ποσοστό χρήση κάνναβης, ενώ τα κορίτσια χρήση φαρμάκων.

Την ίδια ώρα, σχετικά παρήγορο είναι το γεγονός ότι έχει μειωθεί η κατανάλωση αλκοόλ από τους εφήβους. Πιο συγκεκριμένα, το 30,1% των μαθητών ηλικίας 11 έως 14 ετών δηλώνουν ότι έχουν κάνει πρόσφατα χρήση αλκοόλ (30 ημέρες πριν από τη διεξαγωγή της έρευνας), όταν το ποσοστό το 2002 ήταν 41,5%. Ωστόσο, οι ειδικοί αποδίδουν τη μείωση στο μικρότερο χαρτζιλίκι που παίρνουν οι έφηβοι από τους γονείς τους στα χρόνια της κρίσης, σε αντίθεση με τις υψηλές τιμές των οινοπνευματωδών ποτών.

Τα αγόρια εμφανίζουν υψηλότερο ποσοστό κατανάλωσης αλκοόλ σε σύγκριση με τα κορίτσια (32,5% έναντι 27,8%), αλλά και μεγαλύτερη μείωση κατανάλωσης από τα κορίτσια σε σχέση με το 2010.

 

Η γενική εικόνα της χρήσης ναρκωτικών και αλκοόλ στον ελληνικό πληθυσμό

Ναρκωτικά

Η μελέτη του ΕΠΙΨΥ αναφέρει πως οι χρήστες ηρωίνης κυμαίνονται μεταξύ 14.158 και 18.530. Απ’ αυτούς, περίπου το 80% είναι άνδρες και οι μισοί ζουν στην Αττική. Κάπου μεταξύ 4.451 και 6.338 υπολογίζεται πως είναι οι λεγόμενοι «προβληματικοί χρήστες», οι οποίοι κάνουν ενέσιμοι χρήση ηρωίνης και άρα διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο μετάδοσης λοιμωδών νοσημάτων.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, παρήγορο είναι πάντως το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια καταγράφεται συστηματική μείωση του αριθμού των θανάτων από ναρκωτικά, αύξηση του αριθμού όσων ακολουθούν πρόγραμμα απεξάρτησης και μείωση των χρηστών που μολύνονται από τον ιό του AIDS.

Ωστόσο, οι μονάδες απεξάρτησης καλούνται ν’ ανταποκριθούν στην αυξημένη ζήτηση με όλο και μικρότερη κρατική χρηματοδότηση. Χαρακτηριστικά αναφέρεται πως το 2013, διατέθηκαν στο ΚΕΘΕΑ 18 εκατ. ευρώ και στον ΟΚΑΝΑ 23 εκατ. ευρώ. Οι δαπάνες του ΟΚΑΝΑ εμφανίζονται μειωμένες κατά 28% σε σύγκριση με τις αντίστοιχες του 2009 και κατά 16% μειωμένες σε σχέση με το 2012. Την ίδια ώρα, στη λίστα αναμονής του ΟΚΑΝΑ βρίσκονται σήμερα 2.563 χρήστες, εκ των οποίων οι 2.301 στην Αττική. Βέβαια, ο αριθμός αυτός είναι σχεδόν ο μισός σε σύγκριση με το 2009, όπου είχε ξεπεράσει τους 5.500. Στον αντίποδα, σημαντική αύξηση καταγράφεται στις εισόδους στα «στεγνά» προγράμματα, στα οποία έχουν ενταχθεί 4.894 χρήστες.

 

Αλκοόλ

Αριθμός ρεκόρ καταγράφηκε στα άτομα που κατέφυγαν ζητώντας θεραπεία το 2013 στις 6 εξειδικευμένες μονάδες θεραπείας και το 1 αλκοολογικό ιατρείο. Ειδικότερα, 546 άνθρωποι, έναντι 463 το 2012 και 477 το 2011.

Στην πλειονότητά τους (71,1%) ήταν άνδρες, ενώ ο 1 στους 3 ήταν άνεργος.

Το 28,2% ανέφερε ως κύριο είδος αλκοολούχου ποτού που συνήθως κατανάλωνε τον τελευταίο καιρό το κρασί ή ως κύριο είδος τη ρετσίνα. Το 26,7% δήλωναν το ούζο, το τσίπουρο ή το ρακί, το 24,4% την μπίρα και το 20,3% ουίσκι, βότκα, τεκίλα, τζιν, κονιάκ, ρούμι ή λικέρ.

Ο Μέμος και ο Δράκος

Κάποτε υπήρχε ένα χωριό ψηλά σ’ ένα βουνό, με λιγοστούς κατοίκους, γύρω στις εκατό οικογένειες. Αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν πολύ αρμονικά και ευτυχισμένα μεταξύ τους. Ποτέ δεν αντιμετώπιζαν προβλήματα, ήταν πάντα γελαστοί και αισιόδοξοι.

Μια μέρα, εμφανίστηκε στο χωριό ένας δράκος. Κατέβηκε από τα βουνά και εγκαταστάθηκε σε μια σπηλιά πάνω από τα σπίτια τους. Κάθε τόσο κατέβαινε στο χωριό και έτρωγε από έναν χωρικό — άντρα, γυναίκα, παιδί, δεν έκανε διακρίσεις. Οι χωρικοί είχαν πανικοβληθεί, δεν ήξεραν πώς να τον αντιμετωπίσουν. Ο ένας μετά τον άλλον οι πιο γενναίοι άντρες του χωριού οπλίζονταν και πήγαιναν να παλέψουν μαζί του. Όμως ο δράκος πάντα νικούσε και τους σκότωνε.

Οργάνωσαν μια ομάδα επίθεσης από δέκα άντρες, οπλισμένους με μαχαίρια και κάθε λογής όπλα και του επιτέθηκαν στη φωλιά του. Ο δράκος, με μια ανάσα-φωτιά, τους έκαψε όλους μονομιάς. Όταν πια είχαν απελπιστεί, μάζεψαν τα υπάρχοντα τους και μετακόμισαν σε ένα γειτονικό χωριό εκεί κοντά. Ο δράκος όμως τους ακολούθησε και εξακολουθούσε να τους επιτίθεται και να τους σκοτώνει έναν-έναν.

Τότε, εμφανίστηκε στο χωριό ένας άντρας νέος, κοντούλης και αδύνατος και τους είπε: “Εγώ θα σκοτώσω το δράκο”.

Όλοι γέλασαν μαζί του και τον κορόιδεψαν έμοιαζε στη δύναμη με μικρό παιδί!

“Θα σε κάνει μια χαψιά”, του έλεγαν. Εκείνος όμως —Μέμος ήταν τ’ όνομα του— πήρε ένα μικρό μαχαίρι, ένα μπουκάλι νερό και ένα κομμάτι ψωμί και ξεκίνησε για τη φωλιά του δράκου.

Πλησίασε αργά και αθόρυβα, για να μην τον πάρει χαμπάρι, και του έστησε καραούλι. Περίμενε μέχρι να νυχτώσει για τα καλά και, όταν ο δράκος αποκοιμήθηκε και άρχισε να ροχαλίζει, πήδηξε γρήγορα γρήγορα μέσα στο στόμα του και κατέβηκε στην κοιλιά του. Εκεί κάθισε ήσυχα σε μια γωνιά, έβγαλε το μαχαίρι από τη ζώνη του και άρχισε να κόβει την κοιλιά του δράκου από μέσα. Κάθε μέρα που περνούσε έκοβε κι από ένα μικρό κομματάκι.

Ο δράκος, που ήταν τεράστιος, στην αρχή δεν καταλάβαίνε τίποτε. Ύστερα από λίγες μέρες, άρχισε να έχει αφόρητους πόνους και να μην μπορεί πια να φάει. Ο Μέμος, με υπομονή και επιμονή, έκοβε κάθε μέρα και λίγο περισσότερο από την κοιλιά του. Ακόμα κι όταν σώθηκε το νερό και το ψωμί που είχε πάρει μαζί του, εκείνος, εξαντλημένος και πεινασμένος, συνέχιζε να κόβει.

Οι χωρικοί πίστεψαν ότι ο Μέμος είχε πεθάνει, ότι τον είχε φάει ο δράκος, όπως τους υπόλοιπους. Έλεγαν μάλιστα ότι ήταν τόσο ανόητος αυτός, που πήγε και μπήκε μόνος του στο στόμα του δράκου! Καθώς περνούσαν οι μέρες και ο δράκος δεν έκανε πια επιθέσεις, παραξενεύτηκαν.

Μετά από ένα μήνα, μαζεύτηκαν όλοι έξω από τη σπηλιά του δράκου και τον παρακολουθούσαν να σφαδάζει από τους πόνους, να χτυπιέται, να βγάζει φωτιές, αλλά χωρίς να μπορεί να σηκωθεί.

Και ξαφνικά, ο δράκος ξεψύχησε μ’ ένα εκκωφαντικό αγκομαχητό. Άνοιξε τότε η κοιλιά του και βγήκε από μέσα ο Μέμος! Οι χωρικοί έμειναν άφωνοι για λίγο και ύστερα άρχισαν να ζητωκραυγάζουν και να χειροκροτούν τον ήρωα τους. Τον σήκωσαν στα χέρια και τον οδήγησαν στην πλατεία του χωριού για να του αποδώσουν τις τιμές που του έπρεπαν.

Αφού του έδωσαν να πιει νερό και να φάει καλά, τον ρώτησαν πώς τα κατάφερε, ένας τόσος δα ανθρωπάκος, να σκοτώσει το δράκο, κάτι που δεν είχαν καταφέρει δέκα δυνατοί άντρες μαζί. Και ο Μέμος τους είπε: “Το μυστικό είναι να μπεις μέσα στο θεριό, πριν προλάβει εκείνο να σε φάει. Να μπεις με τη θέληση σου, καλά προετοιμασμένος και να έχεις υπομονή κι επιμονή. Θα σου πάρει καιρό, αλλά τελικά θα καταφέρεις να το σκοτώσεις. Όταν είσαι μέσα του ζωντανός, δεν μπορεί να σε πολεμήσει. Ο χρόνος είναι ο σύμμαχος σου. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα μικρό μαχαίρι”».

Η Μαρίνα έμεινε για λίγο σιωπηλή και μετά του είπε:

«Υπέροχη ιστορία, Αλέκο μου, πραγματικά. Δε νομίζω όμως πως καταλαβαίνω τι θες να μου πεις».

«Ο δράκος, Μαρίνα, είναι η θλίψη, το πένθος. Μπορεί να παρουσιαστεί στη ζωή σου εντελώς ξαφνικά και αν δεν ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις, θα σε φάει. Αν προσπαθήσεις να το αγνοήσεις, είσαι σίγουρα χαμένος. Αν πάλι πας να το πολεμήσεις βιαστικά και να το χτυπήσεις ενώ είσαι απ’ έξω, θα σε νικήσει. Ο μόνος τρόπος να το νικήσεις είναι να μπεις μέσα του και να το πολεμήσεις μεθοδικά. Κάθε μέρα κι από λίγο. Με υπομονή και επιμονή. Το μαχαίρι του Μέμου είναι η δύναμη της θέλησης που έχει ο καθένας μας. Και ο χρόνος ο σύμμαχος μας. Καταλαβαίνεις τώρα;»

Τρέξε προς το βρυχηθμό! Run to the roar!

Κάποια στιγμή εργαζόμουν σε μια μικρή πόλη, όπου λίγοι ψυχολόγοι ιδιώτευαν και συχνά μου τηλεφωνούσε ο εκδότης της τοπικής εφημερίδας, με σκοπό να συντάξω διάφορα θέματα ψυχολογίας. Ένα συγκεκριμένο τηλεφώνημα του ξεχωρίζει. Χρειαζόταν μια φράση, ένα ρητό για ένα άρθρο σχετικά με τη συναισθηματική απομόνωση.

Προτού κλείσει, μου ζήτησε αν θα μπορούσα να προτείνω κάτι στους αναγνώστες, ώστε να αποφύγουν τα ψυχολογικά προβλήματα. Του είπα ότι υπάρχουν πολλές προτάσεις και ότι η επιλογή μίας και μοναδικής είναι πολύ δύσκολη. Ωστόσο επέμενε, ζητώντας μια βασική αιτία, ένα κοινό θέμα που υποβόσκει στα περισσότερα συναισθηματικά προβλήματα, μόνο ένα!

Λίγη ώρα αργότερα του τηλεφώνησα έχοντας βρει την πλέον βασική αιτία, που μπόρεσα να σκεφτώ. «Οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν ψυχολογικά προβλήματα, τα έχουν επειδή δεν τρέχουν προς το βρυχηθμό.»

Στην αρχή δεν κατάλαβε και σκέφτηκε πως κάτι περίεργο τρέχει με μένα. Τότε του είπα μια ιστορία, που είχα διαβάσει πολλά χρόνια πριν.

Η κόρη ενός ιεραποστόλου, που μεγάλωσε σε κάποιο μέρος της Αφρικής περιτριγυρισμένη από μια αγέλη λιονταριών, παρατήρησε ότι τα λιοντάρια συμπεριφέρονταν διαφορετικά στα μεγαλύτερα ηλικιακά μέλη της αγέλης, συγκριτικά με άλλα ζώα. Ενώ τα άλλα ζώα άφηναν τα ηλικιωμένα μέλη να πεθάνουν όταν δεν μπορούσαν πια να πιάσουν το θήραμά τους, η αγέλη των λιονταριών δεν το έκανε. Αντίθετα, τα χρησιμοποιούσε για να τους βοηθήσουν στο κυνήγι. Η αγέλη θα παγίδευε μια αντιλόπη και άλλα ζώα σ’ ένα φαράγγι, βάζοντας τα νεαρά λιοντάρια από τη μια πλευρά και τα γέρικα από την άλλη. Τα γέρικα θα έπρεπε τότε να βρυχηθούν όσο πιο δυνατά μπορούσαν. Τα ζώα στο φαράγγι ακούγοντας το βρυχηθμό θα έτρεχαν προς την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή κατευθείαν προς την ομάδα των νεαρών λιονταριών που τα περίμενε.

Το μάθημα για την αντιλόπη και τα υπόλοιπα ζώα ήταν ξεκάθαρο. Αν είχαν τρέξει προς το βρυχηθμό θα ήταν ασφαλή, αλλά φοβήθηκαν από το θόρυβο. Τρέχοντας μακριά απ’ τον ήχο του κινδύνου, έτρεξαν κατευθείαν στον κίνδυνο τον ίδιο.

Η ιστορία μπορεί να μην είναι αληθινή, παρόλα αυτά είναι χρήσιμη, καθώς συμβολίζει ένα σοβαρό πρόβλημα, που οι περισότεροι άνθρωποι έχουν. Αποφεύγουν οτιδήποτε μπορεί να τους φέρει αντιμέτωπους με μια δυσκολία- τρέχουν μακριά από το βρυχηθμό.

Για παράδειγμα, τα άτομα που έχουν άγχος αποφεύγουν το φόβο τους, προσπαθώντας να βρουν ένα ήρεμο, ασφαλές μέρος να κρυφτούν. Αν φοβούνται τα αεροπλάνα, τα αποφεύγουν. Αν έχουν αγοραφοβία, μένουν μόνοι τους στο σπίτι. Αν φοβούνται το νερό, αποφεύγουν να κολυμπήσουν. Οι φόβοι ποτέ δεν ελαττώνονται, μόνο αυξάνονται.

Όσοι έχουν κατάθλιψη αποφεύγουν να αποδεχθούν την πεποίθηση ότι είναι το ίδιο όπως όλοι οι άλλοι. Μπορεί να φαίνεται περίεργο ότι πολλοί καταθλιπτικοί είναι αλλαζονικοί, καθώς θα φανταζόταν κανείς το αντίθετο. Όμως πολλοί θεραπευτές έχουν διαπιστώσει ότι πίσω από την κατάθλιψη, οι πελάτες τους υποκρύπτουν την προσδοκία ότι θα έπρεπε να είναι τέλειοι και η κατάθλιψη προκύπτει απ’ το γεγονός ότι συνειδητοποιούν πως δε είναι. Έτσι λοιπόν αποφεύγουν την πραγματικότητα, ότι δεν είναι ημίθεοι, αλλά αντίθετα ατελείς άνθρωποι, όπως όλοι μας.

Η λύση στα προβλήματα είναι το ηθικό δίδαγμα από την ιστορία με τα λιοντάρια «Σταματήστε να τρέχετε μακριά, να αποφεύγετε!». Αν οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν τα προβλήματά τους, θα μπορούσαν να λύσουν τα περισσότερα από αυτά. Αν κάποιος που φοβάται το νερό το πλησίαζε, έβαζε τα πόδια του στα κύματα, κωπηλατούσε στα ρηχά και ανάγκαζε τον εαυτό του να καθίσει σε βάρκες, η φοβία του θα μπορούσε να υπερνικηθεί χρόνια πριν. Αν κάποιος με κατάθλιψη αποδεχόταν τον εαυτό του ως ατελή άνθρωπο, δε θα πυροδοτούσε συμπτώματα κατάθλιψης κάθε φορά που έκανε λάθη.

Ποιο είναι το μάθημα για όλους; Τρέξε προς το βρυχηθμό! (Run to the roar!)

Όλα είναι διαδρομές, όλη η ζωή μας ένας δρόμος

Γεννήθηκες, έμαθες ως παιδί, ξέσπασες ως έφηβος, ωρίμασες ως ενήλικας. Και τώρα τι; Μια ζωή ανοιγμένη μπροστά σου κι εσύ κοιτάς στάσιμος, αφού δεν έμαθες ποτέ να περπατάς. Θα συρθείς με τα γόνατα, θα σκοντάψεις, θα χτυπήσεις, θα πονέσεις. Μα όταν σηκωθείς θα περπατήσεις.

Για όλα διαρκώς ψάχνουμε έναν λόγο και έναν σκοπό. Κάνουμε προγράμματα, ζούμε μέσα σε κουτιά, αναπαραγόμαστε και πεθαίνουμε συνειδητοποιώντας πως ήμασταν ήδη από χρόνια νεκροί. Αυτά τα βήματα που ήταν ορισμένο να χαράξουμε τα αποποιηθήκαμε, αν είμαστε διαφορετικοί ξέρουμε πως στο τέλος του δρόμου ίσως και να πέσουμε πάνω σε αδιέξοδο.

Αποφασίζουμε, λοιπόν, να ακολουθήσουμε την εύκολη και χιλιοπερπατημένη διαδρομή ανάμεσα σε τσιμεντένιους τοίχους. Μα τα λουλούδια; Τα δέντρα; Τα σύννεφα; Ο κόσμος. Τι έχεις να πεις για τον κόσμο; Τον κοίταξες ποτέ; Ακολούθησες ποτέ τον πιο άβατο δρόμο για να καταλήξεις στην πιο όμορφη αλήθεια;

Όλα είναι διαδρομές, όλη η ζωή μας ένας δρόμος. Άλλες φορές ανοιχτός, άλλες κλειστός, άλλες μονόδρομος, μα πάντα δίνει την ελευθερία της επιλογής. Την επόμενη φορά που θα σταθείς σε κάποιο σταυροδρόμι μην προχωρήσεις σιωπηλά με το κεφάλι σκυφτό ευθεία, μα κοίτα τον μπλε ουρανό και τρέξε με φόρα σ’ αυτόν που ξεκινά με σκορπισμένα δυο τρία λουλούδια. Σ’ όποιο χώμα φυτρώνουν χρώματα είναι ποτισμένο μ’ αγάπη.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να κάνεις ένα ταξίδι που θα ‘ναι μόνο δικό σου. Εσύ να έχεις διαλέξει την πιο αγαπημένη διαδρομή, εσύ να διαλέξεις και ποιους θα πάρεις μαζί σου. Ποτέ κανείς δεν μετάνιωσε για πράγματα που έκανε αυθόρμητα μέσα απ’ την καρδιά του.

Μην μπερδεύεσαι. Κι αν χαθείς κοίτα τ’ αστέρια και θα σου δείξουν τον δρόμο. Η ομορφιά του κόσμου μας χαρίστηκε απλόχερα και αναπνέουμε για να την απολαμβάνουμε και να την εκτιμάμε. Μην χάσεις όλο τον χρόνο σου επάνω σ’ αυτήν την γη ψάχνοντας την σωστή διαδρομή διότι είναι μπροστά στα μάτια σου, κι αν δεν τ’ ανοίξεις θα την χάσεις.

Όταν η καρδιά σας ξανασκιρτήσει, αποδεχτείτε πλήρως τον άνθρωπο για τον οποίο χτύπησε, γιατί αυτόν θέλετε και όχι αυτό που έχετε στα όνειρά σας.

Κάποτε, σε αισθάνθηκα, κάτι μέσα μου για σένα σπάραξε και θέλησα περισσότερα μαζί σου να γνωρίσω.

Κάποτε, όρκοι δόθηκαν και για την αιωνιότητα σφιχταγκαλιασμένοι ονειρευόμασταν.

Κάποτε, ήσουν το πλάσμα το τέλειο, που η παρουσία του και μόνο, για την καρδιά μου αρκούσε.

Ύστερα, είδα στίγματα συμπεριφοράς μικρά, που θάμπωναν αυτήν την τελειότητα.

Δεν πειράζει είπα, είναι ο άνθρωπός μου και με την αγάπη μου θα τα αλλάξει.

Στο συζήτησα στην αρχή με λόγια απλά.

Είπες, πως προσπάθεια θα κάνεις.

Και σαν τα έβλεπα ξανά και ξανά, απαίτηση για την αγάπη μας την αλλαγή τους σου έθεσα.

Τολμώ να παραδεχτώ, πως για την αγάπη έκανες προσπάθεια μεγάλη.

Και με την πάροδο του καιρού, όλα αυτά που ελαττώματά σου ήταν, τα είχες αποβάλλει.

Αλλά όταν συνέβη πια αυτό, βρήκα τον εαυτό μου σε θυμό μεγάλο.

Απέναντί σου να ξεσπάσω δεν μπορώ, τι να σου ζητήσω πια, να αλλάξεις και άλλο;

Όμως μέσα μου βαθιά το κατανοώ, δεν είσαι πια ο άνθρωπος που κάποτε αγάπησα, αλλά το κάτι άλλο.

Είσαι αυτό που μέσα από τις φοβίες μου μέρα τη μέρα εγώ το έπλασα.

Είσαι αυτό που έφτιαξα και όχι αυτό που πρωτοβρήκα.

Είσαι αυτό που στο όνομα της αγάπης, την αγάπη της προσωπικότητάς σου δεν τη σεβάστηκα.

Είσαι αυτό που είναι άγνωστο πια σε εμένα, γιατί το μέλι δεν ήταν αυτό που είχα στο μυαλό μου, αλλά αυτό που είχα τότε βρει.

Φίλοι μου καλοί, όταν η καρδιά σας ξανασκιρτήσει, αποδεχτείτε πλήρως τον άνθρωπο για τον οποίο χτύπησε, γιατί αυτόν θέλετε και όχι αυτό που έχετε στα όνειρά σας.