Πως να γίνετε πιο υγιείς, πιο ευτυχισμένοι, πιο γαλήνιοι

Παλαιότερα, είχα διαρκώς την ανάγκη επιβεβαίωσης από τους άλλους. Επιβεβαίωση για το αν ήμουν αρκετά καλός, αρκετά δυνατός, αρκετά ικανός και ούτω καθεξής.

Παράλληλα με τη διαρκή ανάγκη μου για επιβεβαίωση, είχα την κακή νοοτροπία του «θα γίνω ευτυχισμένος όταν…», το οποίο σήμαινε όταν αποκτήσω την τάδε δουλειά, όταν κάνω περισσότερους φίλους (ή περισσότερα χρήματα), όταν αποκτήσω ένα τέλειο σώμα, όταν βρω την σύντροφο των ονείρων μου…ο κατάλογος ήταν ατελείωτος.

Έψαχνα απεγνωσμένα στον έξω κόσμο με σκοπό να γεμίσω τον εσωτερικό μου κόσμο. Δυστυχώς δεν είχε αποτέλεσμα. Αποτελέσματα είδα όταν κοίταξα βαθιά μέσα μου και άνοιξα την ψυχή και την καρδιά μου στην αγάπη, το φως και την καλοσύνη.

Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας έμαθα πολλά και εξακολουθώ να μαθαίνω, όπως άλλωστε όλοι μας. Όταν όμως αποφάσισα να γράψω αυτά που με βοήθησαν να γίνω πιο υγιής, πιο ευτυχισμένος και πιο ήρεμος, ξεχώρισα τις παρακάτω 11 συμβουλές.

1. Μην παίρνετε προσωπικά την αρνητική στάση των άλλων ανθρώπων

Όλοι έχουμε τα δικά μας προβλήματα τα οποία δουλεύουμε εσωτερικά, οπότε είναι καλό να θυμόμαστε ότι η αρνητική στάση από τους άλλους δεν έχει απολύτως τίποτα να κάνει με εμάς. Φταίει απλώς το γεγονός ότι το άλλο πρόσωπο προσπαθεί να λύσει τα δικά του προβλήματα. Χρησιμοποιήστε το σαν μια ευκαιρία για να μείνετε συγκεντρωμένοι στα δικά σας, να δείξετε συμπόνια και, το σημαντικότερο, να εξελιχτείτε.

2. Μάθετε να εκτιμάτε τον αγώνα που δίνετε

Αλλάζουμε, μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε μερικά από τα πιο σημαντικά μαθήματα όταν αντιμετωπίζουμε προκλήσεις. Όλα αυτά διαμορφώνουν το ποιοί είμαστε και μας κάνουν πιο ανθρώπινους. Αν όλα ήταν πάντα τέλεια, η ζωή θα ήταν πολύ βαρετή.

3. Βγείτε έξω στη φύση

Η φύση συνδέει την ψυχή μας με το σύμπαν σε ένα εντελώς καινούριο επίπεδο. Νιώθουμε ήρεμοι, αναπνέουμε καθαρό αέρα και κινούμαστε μέσα στη φύση. Δεν υπάρχει άλλο συναίσθημα όμοιο με αυτό. Ανοίξτε την ψυχή σας και συνειδητοποιείστε ότι υπάρχει κάτι πολύ μεγαλύτερο εκεί έξω κι ότι αυτό είναι πολύ παρήγορο και καθησυχαστικό.

4. Βρείτε ένα είδος κίνησης που σας ταιριάζει και εφαρμόστε την τακτικά

Το σώμα μας δεν είναι προγραμματισμένο να υποφέρει από την άσκηση, αλλά να αισθάνεται πιο δυνατό μέσω αυτής. Είμαστε προγραμματισμένοι να νιώθουμε συνδεδεμένοι με το σώμα μας (με ένα είδος αγάπης) μέσα από την κίνηση. Μια γνωστή μου είπε κάποτε το εξής: «Αν έπρεπε να πω κάτι στον εαυτό μου όπως ήταν πριν, θα ήθελα να τον ρωτήσω τι μου άρεσε να κάνω ως παιδί. Ποιά δραστηριότητα με έκανε χαρούμενη; Μόλις έπαιρνα την απάντηση, θα έκανα πολύ περισσότερα από αυτό. Η κίνηση είναι η θεραπεία για την ψυχή, αν σας αρέσει αυτό που κάνετε».

5. Ανοίξτε την καρδιά σας στους άλλους και μοιραστείτε τα πραγματικά σας συναισθήματα

Το να αφήσετε τους ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή σας να ξέρουν πώς αισθάνεστε, είναι πολύ σημαντικό. Είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί μια σχέση (όποια κι αν είναι αυτή) να εμβαθύνει, να εξελιχτεί και να αναπτυχθεί. Μπορεί να αισθάνεστε ευάλωτοι (και λίγο άσχημα στην αρχή), αλλά η ειλικρίνεια θα ανοίξει την καρδιά σας με έναν εντελώς καινούριο τρόπο που δεν έχετε ξανανιώσει. Ίσως ακούγεται κοινότοπο, αλλά η αλήθεια πράγματι απελευθερώνει.

6. Δημιουργείστε όρια σε λογικά πλαίσια

Δεν γίνεται να είστε απόλυτα ανοιχτοί απέναντι στους άλλους όταν αισθάνεστε ότι σας υποτιμούν. Και σας υπόσχομαι (ακόμα κι αν ίσως νιώθετε άβολα στην αρχή) ότι οι άνθρωποι που είναι γραφτό να μείνουν στη ζωή σας, θα σας καταλάβουν.

7. Κάντε καθημερινά πράγματα που σας αρέσουν

Υπάρχουν μικρές καθημερινές ενέργειες που αποτελούν βάλσαμο για την ψυχή σας. Ίσως σας αρέσει να πηγαίνετε βόλτα, να κρατάτε ημερολόγιο, να τηλεφωνείτε στην αδελφή ψυχή σας, να θέτετε τον στόχο της ημέρας, να κρατάτε ημερολόγιο ευγνωμοσύνης, να διαβάζετε ή να κάθεστε ήσυχα πίνοντας ένα φλιτζάνι τσάι. Αυτά τα μικρά αλλά σημαντικά πράγματα μας βοηθούν να απολαμβάνουμε τη στιγμή, να αισθανόμαστε συγκεντρωμένοι και να αποκτήσουμε ευγενικές και συμπονετικές ψυχές, αλλά και πολύτιμο χρόνο αφιερωμένο μόνο στον εαυτό μας.

8. Προχωρήστε μπροστά και ξεχάστε την αρνητική ενέργεια των άλλων

Συγχωρέστε τους άλλους (αλλά και τον εαυτό σας) έτσι ώστε να προχωρήσετε και να μην παραμείνετε κολλημένοι. Αν διατηρήσετε αυτή την οδυνηρή ενέργεια, στο τέλος θα σας καταστρέψει. Η συγχώρεση δεν σημαίνει ότι συμφωνείτε με κάποιον, αλλά ότι είστε πρόθυμοι να αποδεχθείτε ό,τι έχει συμβεί, να μάθετε και να προχωρήσετε μπροστά.

9. Εξασκηθείτε στο να ζείτε το παρόν

Εστιάστε στο πώς να δώσετε τον καλύτερό σας εαυτό ανεξαρτήτως με το πού βρίσκεστε (ακόμα κι αν δεν σας αρέσει) ή με το τι καταπιάνεστε. Με αυτόν τον τρόπο, θα εξελιχθείτε.

10. Όταν αποτυγχάνετε, να θυμάστε τα θετικά σας στοιχεία

Όταν νιώθετε αποτυχημένοι, είναι επίσης πολύ εύκολο να χαρακτηρίσετε αναλόγως τον εαυτό σας. Αναγνωρίστε ότι πρόκειται απλώς για ένα συναίσθημα το οποίο θα φύγει. Θυμηθείτε όλα τα καταπληκτικά πράγματα που έχετε καταφέρει να φέρετε εις πέρας, επειδή σίγουρα έχετε κάνει πολλά! Αντισταθείτε σε εκείνη την αρνητική εσωτερική φωνή και να θυμάστε ότι έχετε νιώσει έτσι και παλιότερα. Αφιερώστε χρόνο στον εαυτό σας για να αποκαταστήσετε την ισορροπία.

Να θυμάστε το εξής: οι αγώνες είναι δοκιμασίες που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σας, ώστε να μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τις ικανότητές σας (αλλά και να αποκτήσετε νέες) με σκοπό να κατανοήσετε πόσο έχετε ωριμάσει. Ακόμη, να έχετε υπόψη σας ότι ποτέ δεν θα σας δοθούν περισσότερες δοκιμασίες από όσες μπορείτε να αντέξετε.

11. Κατανοήστε τα μηνύματα που στέλνει το σώμα σας

Υπάρχει κάτι τόσο εκπληκτικά απλό αλλά και σημαντικό που συμβαίνει όταν αρχίσετε να ακούτε το σώμα σας. Σταματήστε να εργάζεστε και κοιμηθείτε νωρίς όταν το σώμα σας έχει ανάγκη από ύπνο. Ή αποφασίστε να πάτε μια βόλτα γιατί αυτό ακριβώς χρειάζεται το σώμα σας τη συγκεκριμένη ημέρα. Γίνετε πιο ανοιχτοί σε αυτά που έχει ανάγκη πραγματικά το σώμα σας και δείτε πώς αυτή η απόφαση θα ενδυναμώσει τη σύνδεση ανάμεσα στον νου, το σώμα και την ψυχή σας.

Δεν αποδέχομαι τίποτα, θα ψάξω, θα ερευνήσω

Μην εξαρτάστε από κανέναν.

 Εγώ ή κάποιος άλλος μπορεί να σας πούμε ότι υπάρχει μια κατάσταση πέρα από το χρόνο, αλλά τι αξία έχει αυτό για σας; Όταν πεινάς θέλεις να φας και δεν χορταίνεις με τα λόγια. Είναι όπως όταν κάθεσαι έξω από ένα εστιατόριο και διαβάζεις το μενού: πρέπει να μπεις μέσα και να φας με το να κάθεσαι έξω και να διαβάζεις το μενού δεν πρόκειται να χορτάσεις την πείνα σου. Το σημαντικό, λοιπόν, για σας είναι ν’ ανακαλύψετε από μόνοι σας.

Μπορείτε να δείτε ότι όλα γύρω σας παρακμάζουν, καταστρέφονται. Αυτόν το δήθεν πολιτισμό δεν τον κρατάει πια η συλλογική θέληση και θα σκορπίσει σε κομμάτια.

Η ζωή σε προκαλεί από τη μια στιγμή στην άλλη, κι αν ανταποκρίνεσαι στις προκλήσεις σύμφωνα με κάποια εδραιωμένη συνήθεια, που σημαίνει ότι ανταποκρίνεσαι σκύβοντας το κεφάλι, τότε αυτή η ανταπόκριση δεν έχει καμιά αξία.

Μπορείς ν’ ανακαλύψεις αν υπάρχει ή όχι μια κατάσταση πέρα από το χρόνο, μια κατάσταση στην οποία δεν υπάρχει η τάση για «όλο και πιο πολύ» ή για «έστω και πιο λίγο» μόνο όταν πεις «Δεν αποδέχομαι τίποτα, θα ψάξω, θα ερευνήσω» – που σημαίνει ότι δεν φοβάσαι να σταθείς στα πόδια σου μόνος σου.

Συντροφικές (ερωτικές) σχέσεις

Γιατί οι συντροφικές σχέσεις δεν πετυχαίνουν;

Γιατί δεν είμαστε «ευτυχισμένοι μαζί»;

Επειδή φτιάχνονται με γνώμονα την ασφάλεια, όπως κι αν ξεκινάνε, όποιες κι αν είναι οι νοητικές μας προθέσεις. Στο βάθος κυνηγάμε την ασφάλεια, την απαλλαγή από το φόβο και το άγνωστο, αναζητώντας τη λύτρωση στον άλλον, στη σχέση.

Αυτή είναι η απλή, ευθεία απάντηση. Στην πράξη, τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα γιατί τίποτα απ’ όλα αυτά δεν φαίνεται ξεκάθαρα ή άμεσα.

Γιατί όμως, από την άλλη, οι συντροφικές σχέσεις είναι τόσο σημαντικές για μας;

Γιατί όλοι ψάχνουμε «το άλλο μας μισό», τον «έρωτα της ζωής μας», τη «μια και μοναδική» σχέση που θα μας απογειώσει και θα μπορούμε έτσι να «εγκαταλείψουμε το ψάξιμο, μα παράλληλα να αισθανόμαστε μόνιμο πάθος, σιγουριά και ευτυχία, όλα σε ένα;

Μου κάνει εντύπωση που πολλοί δεν τολμούν καν τις ερωτήσεις μέσα τους, που δεν στέκονται δευτερόλεπτο για να αναρωτηθούν πού πάνε και για ποιο λόγο και πώς ψάχνουν ό,τι νομίζουν πως θέλουν.

Δεν πετυχαίνουν οι σχέσεις και είναι αδύνατον να πετύχουν με τον συνηθισμένο τρόπο που εκπαιδευόμαστε να σκεφτόμαστε. Σαν πειθαρχημένα ρομπότ όμως, επιμένουμε να εμπιστευόμαστε τον ίδιο τρόπο σκέψης που μας φέρνει μόνο επαναλήψεις, ανασφάλεια και περισσότερη δυστυχία καθώς και σύγχυση.

Το δύσκολο εδώ είναι πως δεν υπάρχουν «κανόνες» που μπορούμε να υπακούσουμε ούτε κατευθυντήριες γραμμές που αν ακολουθήσουμε θα εξασφαλίσουμε την τέλεια συντροφική σχέση (όσα κι αν γράφονται, όσα σχετικά σεμινάρια κι αν παρακολουθούμε). Από όλες τις σχέσεις που έχουμε στη ζωή μας με πρόσωπα, το περιβάλλον μας, τους στόχους μας, με οτιδήποτε άλλο, οι συντροφικές σχέσεις είναι οι πιο απαιτητικές, οι πιο απαραίτητες αλλά και οι πιο μυστήριες.

Ναι, τα γνωστά… «οι σχέσεις μας δείχνουν τον εαυτό μας» και «οι σχέσεις δηλώνουν το πού βρισκόμαστε εμείς οι ίδιοι πνευματικά/νοητικά/συναισθηματικά», και άλλα παρόμοια που προσπαθούμε να βγάλουμε νόημα διαβάζοντάς τα από ειδικούς, από διδασκαλίες, από διάφορες πλευρές και θεωρήσεις.

Μα σίγουρα, κάτι δεν λειτουργεί εδώ, γιατί ακόμα οι σχέσεις μας δεν λειτουργούν.
Δες τις δικές σου σχέσεις, κοίταξε γύρω σου. Βλέπεις πολλούς ευτυχισμένους ανθρώπους μέσα στις σχέσεις τους; Βλέπεις ανθρώπους να καταφέρνουν να μένουν μαζί, ευτυχισμένοι; Πόσους; Εσύ είσαι ένας από αυτούς; Μπορείς να πεις στον εαυτό σου με βεβαιότητα και απόλυτη ειλικρίνεια πως έχεις βρει τον άνθρωποι της ζωής σου, εφόσον η σχέση έχει εξεταστεί στο χρόνο και σε όλα τα επίπεδα; Ζεις με πάθος, με έρωτα, με επιλογή, την ευτυχία και την αρμονία, κάθε στιγμή, μέσα στη σχέση σου;

Πρέπει όμως να σταματήσουμε να παριστάνουμε τους ευτυχισμένους για να τολμήσουμε να δούμε την αλήθεια μας. Πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε να κρυφτούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, για να τολμήσουμε τα ερωτήματα που πονάνε, γιατί δεν έχουμε ουσιαστικά απαντήσεις σε αυτά.

Όμως, όταν συμβεί αυτό, όταν επιτέλους θέλουμε να πούμε την αλήθεια στον εαυτό μας, εκεί ακριβώς ξεκινά ένα άλλο ταξίδι, πολύ διαφορετικό από το προηγούμενο απ' ό,τι έχουμε συνηθίσει να λέμε, να πιστεύουμε και να κάνουμε μέχρι στιγμής. Και είναι ουσιαστικά ένα ταξίδι στο άγνωστο, σε μια αφοσιωμένη και πειθαρχημένη περιπέτεια, να βρούμε απαντήσεις.

Δεν υπάρχουν κάπου γραμμένες, δεν μπορεί να μας τις δώσει κανένας με τρόπο που θα τις καταλάβουμε και θα τις εφαρμόσουμε, αν δεν τολμήσουμε εμείς οι ίδιοι τις ερωτήσεις, την αμφισβήτηση μέσα μας, έχοντας την προθυμία να τις βρούμε με τον τρόπο που θα ταιριάζει σε μας, μόνο σε μας: στην δική μας κατανόηση, στον δικό μας τρόπο σκέψης και λειτουργίας, στον δικό μας κώδικα επικοινωνίας.

Μέχρι τότε, δεν θα πετυχαίνουν οι σχέσεις μας, όσους συντρόφους κι αν αλλάξουμε, όσες συμπεριφορές κι αν διορθώσουμε, όσες καλές προθέσεις κι αν έχουμε, όσο κι αν αγωνιζόμαστε να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, τις ίδιες ελλείψεις, τις ίδιες φοβίες που μας καθήλωναν στο παρελθόν.

Γιατί όμως οι συντροφικές/ερωτικές μας σχέσεις είναι τόσο σημαντικές... ό,τι άλλο κι αν κάνουμε, σε ό,τι κι αν πετυχαίνουμε, σε όσα άλλα κι αν επιχειρούμε; 

Tι συμβαίνει στον εγκέφαλο όταν παίζουμε με το κινητό πριν τον ύπνο

 Ο Δρ Νταν Σίγκελ καθηγητής κλινικής ψυχιατρικής στο UCLA της Ιατρικής Σχολής, παρουσιάζει όλες τις αρνητικές επιπτώσεις που έχει στον εγκέφαλο και το σώμα, το να κοιτάμε οθόνες πριν τον ύπνο.

 

Οπως εξηγεί στο βίντεο του Business Insider: «Οι άνθρωποι εκθέτουν τα μάτια τους στο έντονο φως που παράγει η οθόνη και αυτό ουσιαστικά δίνει εντολή στον εγκέφαλο «μείνε ξύπνιος, δεν είναι ώρα για ύπνο ακόμα»

 

Αυτό το φως λέει ουσιαστικά στον εγκέφαλο να μην παράγει μελατονίνη (την ορμόνη της νύχτας) γιατί δεν είναι ακόμα ώρα για ύπνο. Ετσι παραμένουμε ξύπνιοι και συνεχίζουμε να παίζουμε με τον υπολογιστή και το κινητό, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο. Τελικά όταν θα πέσουμε για ύπνο στις 1 και θα έχουμε μπροστά μας λιγότερες από 6 ώρες ύπνου.

 

Γνωρίζουμε ότι ο ύπνος επιτρέπει στους ενεργούς νευρώνες να ξεκουραστούν, πράγμα χρήσιμο, αλλά επιπλέον, τα βοηθητικά νευρογλοιακά κύτταρα καθαρίζουν τις τοξίνες που παράγουν οι νευρώνες. Και αν δεν πάρετε τη σωστή ποσότητα ύπνου (7 με 9 ώρες) οι τοξίνες δεν καθαρίζονται σωστά και παραμένουν στον οργανισμό.

 

Το αποτέλεσμα είναι διάσπαση προσοχής, μείωση της μνήμης, μείωση της ικανότητας επίλυσης προβλημάτων, ενώ επηρεάζονται και τα επίπεδα ινσουλίνης, της ουσίας που βοηθάει στη ρύθμιση του μεταβολισμού. Και έτσι έχουμε περισσότερες πιθανότητες να πάρουμε βάρος ή να πεινάσουμε κατά τη διάρκεια της νύχτας.

 

Η λύση, σύμφωνα με τον Σίγκελ, είναι να κλείνουμε όλες τις οθόνες από τις 9 το βράδυ, ή τουλάχιστον μία ώρα πριν τον ύπνο, δίνοντας στον εγκέφαλο μας την ευκαιρία να χαλαρώσει και να μπει σε διαδικασία ύπνου από νωρίς.

 

ΑΦΗΣΕ ΠΙΣΩ ΚΑΘΕ ΣΚΕΨΗ

Η σκέψη έχει αποδειχθεί, πως καθορίζει όλη μας τη ζωή. Γιατί «όπως και σκέφτεται ο άνθρωπος, έτσι και είναι…».

Κάποια στιγμή, όλοι μας, (ο καθένας στην ώρα του), φτάνουμε να διαπιστώσουμε, πως τίποτα δεν μας ικανοποιεί. Πως ότι κάνουμε, είτε είναι ένας συνεχής αγώνας που δεν οδηγεί πουθενά, είτε, απογοητευόμαστε τόσο, που χάνεται το χαμόγελο από τα χείλη μας. Η χαρά, η αισιοδοξία, η σπίθα ζωής….

Σ’ αυτή την καμπή, κάποιοι, (οι περισσότεροι,) συμβιβαζόμαστε. Παίρνουμε απόφαση πως έτσι έχουν τα πράγματα, και περνώντας από όλα τα γνωστά ηλικιακά ανθρώπινα στάδια, (γέννηση, εφηβεία, σπουδές ή επάγγελμα, γάμο, παιδιά, εγγόνια, σύνταξη), φτάνουμε να συνεχίζουμε τη ζωή μας, θυμούμενοι την μακρινή μας νιότη που χάθηκε από τον σκληρό χρόνο μέσα από τα χέρια μας.

Έτσι απογοητευμένοι, μόνοι, (ακόμα κι αν έχουμε ανθρώπους δίπλα μας), συνειδητοποιούμε πως τίποτα δεν κατάφερε σε όλη μας τη ζωή να γεμίσει την καρδιά μας, προσμένοντας το τέλος που κοντοζυγώνει…
Κάποιοι άλλοι όμως, (οι λίγοι), είναι σίγουροι, πως δεν είναι «μόνο αυτό η ζωή». Πως δεν είμαστε ένα «τυχαίο» γεγονός, ή πως κάποιοι μας πέταξαν εδώ, σε αυτόν τον τόσο δυσβάστακτο κόσμο να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Και αναρωτιούνται. Ψάχνουν. Αναζητούν. Ακολουθούν ουσιαστικά μία εσωτερική ώθηση, η οποία δεν τους αφήνει να πιστέψουν στην φαινομενικότητα αυτή που ζούνε, κι ας όλα στη ζωή τους, δείχνουν το αντίθετο.

Και βρίσκουν. Αυτοί που ψάχνουν, πάντα βρίσκουν. Βρίσκουν κι άλλους ανθρώπους που ψάχνουν όπως οι ίδιοι. Βρίσκουν καταστάσεις, βιβλία, εκπομπές, ταινίες, που σαν, κάποιος, κάτι, να τους καθοδηγεί αδιόρατα, να βρουν… Τι να βρουν; Απαντήσεις. (Έτσι νομίζουμε στην αρχή). Η λογική μας έτσι μας λέει. Αφού δεν γνωρίζω κι έχω ερωτήματα, αυτό που θα βρω θα είναι απαντήσεις. Περνάει πολύς καιρός για να συνειδητοποιήσουμε, πως δεν είναι οι απαντήσεις που χρειάζεται να βρούμε. Αυτό που πρέπει να βρούμε, είναι η Πραγματικότητα.

Το τι είναι αυτός ο κόσμος στην ουσία του.
Το ποια η θέση η δική μας σε αυτόν.
Το τι είμαστε, κι αν είμαστε αυτό που μας μάθανε να πιστεύουμε.

Κι ανακαλύπτουμε, πως πράγματι, κάτι κρύβεται, (πάντα φανερό) στον κόσμο μας. Το πώς έχουν τα πράγματα. Γιατί τελικά, η διαστρέβλωση, ή η διανοητική διαβεβαίωση για το ποια είναι η ζωή και πως πρέπει να ζούμε, είναι που ευθύνεται για το πώς Είναι και ο σημερινός κόσμος. Κι αυτό, γιατί όλοι όσοι πιστεύουν το πώς έχουν τα πράγματα, έναν τέτοιο ανάλογο κόσμο δημιουργούν.

Και προχωράμε. Αρχίζουμε να προχωράμε. Ή μάλλον, νιώθουμε στην αρχή, πως μπαίνουμε, «σε έναν άλλο κόσμο» από αυτόν που ξέραμε ως τώρα. Αυτός ο κόσμος, δεν αφορά το «φαίνεσται». Δεν αφορά το «πρέπει», δεν αφορά το «νομίζω»… Αφορά το Είναι…

Περνάμε πάμπολα στάδια. Πάμπολα. Και το καθένα, μας εμφανίζει και μια ξεχωριστή εκδοχή του εαυτού μας. Ποιοι είμαστε λοιπόν, όταν πριν λίγο, ή πολύ καιρό, ήμασταν κάτι άλλο, και τώρα νιώθουμε να αλλάζουμε, μια και άλλα πράγματα «γεννιούνται», ή αναδύονται από μέσα μας; Κι αν γεννιούνται, ή αναδύονται, αυτό δεν σημαίνει πως πάντα ήταν εκεί; Άρα, οι ίδιοι δεν ήμασταν σε θέση να τα δούμε, (ενώ υπήρχαν πάντα), προφανώς γιατί ποτέ δεν τα είχαμε αναζητήσει.

Οπότε ο κάθε άνθρωπος, όπου στρέψει την προσοχή του, αυτό και θα ζήσει...

Ανακαλύπτεται λοιπόν, (μέσω της ενθύμησης), ένα κομμάτι μέσα μας άγνωστο… Αυτό, δεν έχει καμία σχέση με τον υπάρχοντα κόσμο. Μας δείχνει κατ’ αρχήν την ενότητα. Μας δείχνει, πως είμαστε πολύ περισσότερα στην ουσία μας απ’ ότι θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε.

Μας δείχνει πως δεν είμαστε καν άνθρωποι και τέλος. Ντυνόμαστε ένα ανθρώπινο σώμα απλώς ώστε να μπορούμε να βρισκόμαστε εδώ, αλλά δεν είμαστε ότι περιλαμβάνει αυτό το σώμα. Είναι μόνο το όχημα μας. Αυτό που κατοικεί εντός του είναι η Πραγματική μας, η Ουσιαστική μας φύση. Η όλη προσπάθεια μας βασίζεται οπότε, στο να «γνωρίσουμε» αυτό που είναι πέρα από το υλικό σώμα μας και τις παρούσες αισθήσεις αυτού του κόσμου.

Γιατί εδώ, τα πράγματα όπως είναι, δεν είναι… Απλώς φαίνονται ότι είναι έτσι… Το αποδεικνύει ακόμα και η Επιστήμη. (Αυτό, για τους δογματικούς σκεπτικιστές). Θυμάμαι πόσο με είχε συγκλονίσει αρκετά χρόνια πριν, το γεγονός πως στην ύλη, τα μόρια μεταξύ τους, δεν είναι καν ενωμένα. Ανάμεσα τους δηλαδή, υπάρχει πάντα κενό. Αυτό σημαίνει πως τίποτα δεν αγγίζει τίποτα, και πως τα πάντα αιωρούνται…. Ή πιο απλά, τα πάντα είναι ενέργεια, και όχι συμπαγή αντικείμενα που νομίζουν μόνο οι αισθήσεις μας ότι είναι. Πιο καθολικά, αυτό αποδεικνύει πως ο κόσμος μας, μέσω των αισθήσεων μας, μας παρουσιάζεται όπως μας παρουσιάζεται, και δεν υπάρχει καμία αλήθεια σε αυτήν την παρουσίαση. Δεν είναι λοιπόν τίποτε άλλο, από μία διαστρέβλωση, όλο το σκηνικό της ζωής μας… Εμείς, βασιζόμενοι σε αυτήν την διαστρέβλωση που την ορίζουμε ως την μόνη πραγματικότητα μας, δημιουργούμε τις ανάλογες σκέψεις, (βασιζόμενες στις αισθήσεις μας), καθώς και τα ανάλογα συναισθήματα…

Επιστρέφοντας στην αναζήτηση μας, με την εσωτερική ώθηση που είναι αυτή όπως είπαμε που μας καθοδηγεί στο καίριο αυτό σημείο της ζωής μας για την Αλήθεια, μας φέρνει μπρος σε Δασκάλους, άλλους ανθρώπους που αναζητούν όπως εμείς, βιβλία με ανάλογα θέματα, σεμινάρια, εκπομπές… Και ακούμε, ακούμε, μαθαίνουμε, πολλές φορές παπαγαλίζουμε κι όλας.

Μαγικά βέβαια, έρχονται και αλλαγές στη ζωή μας, όπως και διαπιστώσεις εξαιτίας αυτών των αλλαγών, που «βάζουν» σε μία σειρά αυτά που μαθαίνουμε, λόγω και όσων μας συμβαίνουν στην προσωπική μας ζωή. Συνήθως, έτσι αντιλαμβανόμαστε πως «όντως» υπάρχει κάτι άλλο, και αυτό είναι που μας δίνει και το κουράγιο να συνεχίσουμε την αναζήτηση μας, που μας κάνει να πάρουμε και την απόφαση «να τα μάθουμε όλα, και να πάμε μέχρι το τέλος». Χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε τι είναι αυτό το τέλος, και αν υπάρχει καν τέλος...

Παρατηρώντας, διαπιστώνουμε πως αυτό που μας ώθησε αρχικά στην αναζήτηση, είναι και αυτό που μας ωθεί να κινηθούμε για το οτιδήποτε, ανέκαθεν στη ζωή μας. Παλαιότερα, εντελώς τυφλά. Ακολουθούμενοι μόνο, και ανταποκρινόμενοι, χωρίς αμφισβητήσεις τους στιλ: «μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα;». Τώρα μας ωθεί μεν να πράξουμε, να σκεφτούμε, να πούμε, αλλά το βλέπουμε. Το νιώθουμε διαφορετικά. Είναι μια άλλη….. αίσθηση. Η οποία δεν είναι συναίσθημα. Δεν είναι σκέψη, (αλλά μεταφράζεται στην αρχή από σκέψη). Δεν επιβάλει. Μόνο ωθεί. Είναι όπως όταν κάποιος μας λέει απλά, το πώς έχουν τα πράγματα…. (Χωρίς τις δικές μας διαστρεβλώσεις μέσω της σκέψης και της γνώμης μας, ή τις διαστρεβλώσεις του περιβάλλοντος, που οικειοποιηθήκαμε στο παρελθόν ως δικές μας αποφάσεις και απόψεις).

Έτσι συνεχίζουμε, ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω το ψάξιμο από τα εργαλεία που μας δίνονται στον εξωτερικό κόσμο μας. (Βιβλία, Σεμινάρια, Δάσκαλοι). Παγίδα μεγάλη; Η συνήθεια ακολουθίας όλων αυτών των εργαλείων, που βρίσκονταν εκεί μόνο για την αρχική μας βοήθεια…

Γιατί ναι μεν ήταν απαραίτητα για το ξεκίνημα μας, (τότε που ήμασταν τελείως εκτός από το τι συμβαίνει), μα από ένα σημείο και μετά, κι αυτά τα εργαλεία, (όπως τον παλιό μας εαυτό), θα χρειαστεί να αφήσουμε πίσω. Γιατί;

Γιατί όπως ο παλιός εαυτός μας εξυπηρέτησε μία περίοδο της ζωής μας μέχρι να ωριμάσουμε ώστε να γίνει το ξεκίνημα της αναζήτησης για την Αλήθεια, (και γι’ αυτό τον αφήσαμε πίσω), έτσι και τα βοηθήματα ήταν «για να μπούμε» σε αυτό τον Δρόμο, (αφού μπήκαμε), πρέπει κι αυτά να τα αφήσουμε. Αν όχι, από ένα σημείο και μετά, θα αρχίσουν να γίνονται εμπόδιο για την πρόοδο μας.

Κι αυτό, διότι την Αλήθεια, ο καθένας μόνος του την ανακαλύπτει στην ουσία της. Ενώ δηλαδή στην αρχή «μαθαίναμε», στην συνέχεια ακούγοντας, ή διαβάζοντας, φτάνουμε μόνο να «επιβεβαιώνουμε» αυτά που ακούμε, διαβάζουμε, κοιτάζοντας μέσα μας.

Σημαίνει πως έχουμε φύγει από το στάδιο της πλήρης άγνοιας και τώρα, η Εσωτερικότητα μας, μας επιβεβαιώνει την Αλήθεια, ή μη, των λεγομένων, ή της συγγραφής των άλλων.

Αυτό είναι βέβαια πολύ θετικό, γιατί έχει ξυπνήσει μεν μέσα μας η ικανότητα του να διακρίνουμε την Αλήθεια, δεν αποτελεί όμως Ατομικό Δρόμο. Είναι απλά ένας Δρόμος ακολουθίας άλλων… Κοινωνούμε μεν με την ενέργεια της Ζωής, αλλά δεν αναβλύζει ατόφια από εμάς τους ίδιους. Δεν την παράγουμε. Απλώς «μας την ξυπνούν άλλοι», και για λίγο, (όσο κρατά η επήρεια) την συντηρούμε. Μετά ένα χρονικό διάστημα όμως μη επαφής με «εξωτερική γνώση» θα είναι το ίδιο, ή θα «την χάσουμε»;

Τι θέλω να πω: Χρειάζεται Ατομικά ο καθένας μας να αναζητήσει. Να διερωτηθούμε. Να ψάξουμε μέσα μας. Να αναπτύξουμε ο ίδιοι την αλάνθαστη φωνή μέσα μας. Να μάθουμε να την ξεχωρίζουμε από το μυαλό μας. Όπως και από οποιοδήποτε «εγώ», κρυμμένο σε νοητικά μας σενάρια. Να τη δυναμώσουμε τόσο πολύ αυτή τη Φωνή, που τίποτε άλλο εντός μας να μη λαβαίνει χώρα.

Να αρχίσουμε να γράφουμε. Να βρίσκουμε απαντήσεις. Να αναθεωρούμε. Να ανακαλύπτουμε τη Σοφία, να μας μιλά μέσα από τα πάντα. Όχι με φωνή. Όχι. Με αισθήσεις. Και όχι με αναλύσεις. Με επιβεβαιώσεις. Με βιώματα. Με βιωματική ζωή.

Να γίνει τόσο βαθιά η σύνδεση μας, ώστε καμία ερώτηση να μην βρίσκει απάντηση έξω από εμάς, γιατί μέσα μας βρίσκονται όλες οι απαντήσεις. Η ακόμα καλύτερα, (αργότερα,) μόνο απαντήσεις θα υπάρχουν μέσα μας όπου στραφεί η προσοχή μας, χωρίς να έχουμε την οποιαδήποτε ερώτηση.

Όταν κοιτάζουμε προς τα έξω, το εσωτερικό μας δεν αναπτύσσεται. Δεν προχωράμε συνειδησιακά. Είμαστε απλά ακόλουθοι. Ακόμα κι αν αυτός που ακολουθούμε είναι ο μεγαλύτερος Δάσκαλος, θα χρειαστεί, οι ίδιοι να ενηλικιωθούμε. Διότι όσο είμαστε ακόλουθοι, είμαστε Συντηρητές, και όχι Δημιουργοί οι ίδιοι.

Η Πραγματική επαφή μας με τη Δημιουργία, έρχεται με την αμεσότητα. Όχι με τα ενδιάμεσα. Μόνοι.

Ολομόναχοι, βρίσκουμε τους πάντες εντός μας. Όχι από έξω. Έξω, είναι η αντανάκλαση. Η Ένωση, όταν υφίσταται Εσωτερικά, τότε μόνο μπορεί να εκφραστεί και εξωτερικά με χίλιους δυο τρόπους. Αλλιώς, είναι υποκρισία. Μια υποκρισία, που πρώτα διεξάγεται με το εντός μέσα μας… Να τα αποτελέσματα της όταν στραφούμε και δούμε ολικά τον κόσμο γύρω μας…

ΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ;

Ένα μεγάλο ερώτημα.
Κι τι μεγάλη αγωνία μεταφέρει μέσα του...
Όλη την αγωνία αυτού του χιλιοειπωμένου «εγώ».

Γιατί, γεννιέμαι (ως άνθρωπος), και εντυπώνουν «οι άλλοι» μέσα σε όλα τα κύτταρα της Νοημοσύνης μου (τρόπος του λέγειν,) τι πρέπει να είμαι, πως πρέπει να φέρομαι, τι πρέπει να πράττω, που να φτάσω για να γίνω κάτι σπουδαίο, (που σημαίνει πως δεν είμαι), αλλιώς, δεν αξίζω…

Οπότε, μου «μαθαίνουν» πώς να είμαι. Ποιος να είμαι. Και αγωνιώ να είμαι αυτό, το κυνηγώ, το ονειρεύομαι, το προγραμματίζω, και έτσι πράττω. (Όσο μπορώ βέβαια, γιατί τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, δεν «μου κάθεται» το όνειρο όπως θα ήθελα, κι ας τα πήγα και άριστα σε όλα όσα μου «δίδαξαν»).

Αλλά τελικά, δεν καταλαβαίνω: Αφού έκανα τα πάντα, (όπως ακριβώς μου τα είπαν), γιατί δεν είμαι στη ζωή μου όπως θα έπρεπε; Κάπου, (συμπεραίνω με τη λογική μου), εγώ φταίω. Η ανεπάρκεια μου. Οι μη ικανότητες μου. Αφού συγκρίνω βέβαια τον εαυτό μου γύρω μου με τόσους άλλου που τα έχουν, (φαίνεται στα μάτια μου) καταφέρει. Και να η δημιουργία χαμηλής αυτοεκτίμησης, το παίδεμα, το βάσανο, η απογοήτευση, η δυστυχία... Βάσισα όμως τη ζωή μου σε ότι μου είπαν. Μου έμαθαν. Και να τα αποτελέσματα. Εγώ; Υπάρχω εγώ; Υπάρχω πουθενά; Ποιος είμαι λοιπόν εγώ, αν μέχρι τώρα ήμουν μόνο ότι μου έμαθαν;

Αν είμαι κάπως τυχερός, (νομίζω), μαθαίνω ότι υπάρχει η Αυτογνωσία. Και τι κάνω; Ρωτάω, ψάχνω, έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους «του είδους», διαβάζω τα ανάλογα βιβλία κλπ. Εδώ λοιπόν, βρίσκω άλλους, καινούριους κανόνες. Πιο ελεύθερους, πιο «λογικούς». Πιο ρεαλιστικούς από αυτούς που μου δίδαξαν από τότε που γεννήθηκα οι γονείς, το σχολείο, η κοινωνία, το κράτος, η θρησκεία. Το κλουβί μου βέβαια μεγάλωσε τώρα… Μα πάλι, για κλουβί πρόκειται.

Αρχικά, δεν το αντιλαμβάνομαι όμως. Μια που για να φύγω μακριά από την προηγούμενη μου φυλακή, είναι το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει σε αυτή μου τη φάση. Έχω λοιπόν «να μάθω» εδώ, νέους κανόνες που με γλυτώνουν από τον παλιό προγραμματισμό. Νέα οράματα να ακολουθήσω. Νέα ζωή. Και τα ακολουθώ. Βεβαίως τα ακολουθώ. Τα δοκιμάζω. Τα πιστεύω, και τα θέτω σε εφαρμογή.

Αν «βολευτώ» εδώ, προσαρμόζω το παλιό που με βασάνιζε, (το οποίο και επιλεκτικά μια διώχνω και μια αφήνω, αλλάζοντας ίσως πρόσωπα και στέκια), και μένω σε αυτό, θεωρώντας πως «ξέφυγα» από τη σκλαβιά, και τώρα είμαι ελεύθερος…

Αν όμως, αυτή ακριβώς η ασφάλεια ερμηνεύεται μέσα μου από κάτι πολύ πιο δυνατό από την «βόλεψη» μου, ως κάτι που δεν μου πάει καλά, (χωρίς να μπορώ να το αποσαφηνίσω ξεκάθαρα), διαπιστώνω πως και εδώ, για άλλη μια φορά, δεν είναι όπως μου τα είπανε. Ίσως, (όπως ξαναείπα), να είναι πιο λάσκα από την προηγούμενη μου κατάσταση, αλλά και πάλι είναι ένας προγραμματισμός με κανόνες και πρέπει. Πώς να φέρομαι, τι να πιστεύω, (ανάλογα ποια ιδεολογία, σχολή ή θρησκεία ακολουθώ), όπως φυσικά και τι να πράττω… Νιώθω ένα σφίξιμο. Ένα κλουβί επίσης, όπως παλαιότερα… Όμως τώρα, φαίνεται πιο έντονα από παλιά. (Ίσως επειδή «κάτι» μέσα μου έχει αρχίσει να ξυπνάει, και δεν βολεύεται…)

Μετά από τέτοιου είδους άβολες αισθήσεις, (και όχι συναισθήματα), που δεν γίνονται απόλυτα κατανοητά μια και «η λογική» μου, μου λέει να παραμείνω στις «ιδεολογίες» που πίστεψα, (αφού με έσωσαν από την παλιά μου αρχική φυλακή), αν την ακούσω, (τη λογική μου), υπάρχει κίνδυνος εδώ να «κολλήσω». Να εγκλωβιστώ, και να μην συνεχίσω παραπέρα. Ειδικά όταν δημιουργούνται δυνατά συναισθήματα ενοχών, του πως μπορώ να αφήσω αυτούς, ή αυτά που με έσωσαν;

Αν όμως δεν ακούσω τη λογική μου, τότε, κι από εδώ φεύγω. Θεωρώ πως ήταν ένα στάδιο, που στάλθηκε στη ζωή μου, ακριβώς για να είναι στάδιο. Που σημαίνει, πως όταν καλυφθεί το «φάσμα» των αναγκαίων αλλαγών – βημάτων που μου είναι απαραίτητα για την πρόοδο μου, κάτι μέσα μου με οδηγεί να πάω ακόμα πιο πέρα. Αυτό σημαίνει, πως άσχετα αν «προδώσω» όλα αυτά, (που το λέει η λογική μου και όχι εγώ), για μένα δεν είναι προδοσία. Διακατέχομαι από ευγνωμοσύνη για την περίοδο που «έπρεπε» να περάσω από εκεί, και για όλα όσα ένιωσα, βίωσα, και διδάχτηκα, αλλά συνεχίζω.

Προχωράω. Τα αφήνω όλα πλέον πίσω μου. Όλα. (Με την Εσωτερική έννοια κυρίως, ακόμα κι αν μερικές φορές αφήνω και πρακτικά ανθρώπους, τόπους συναισθήματα και καταστάσεις). Αφήνω Ιδεολογίες, Δεδομένα, Όρια, Πρέπει, Επειδή κλπ

Και μένω μόνος. Μόνος, έχοντας όμως αποκομίσει, και από τα δύο προηγούμενα στάδια, (από αυτό από τότε που γεννήθηκα, και από αυτό κατά το αρχικό μου πέρασμα από της Αυτογνωσίας τα Στέκια), πλούτο εμπειριών. Γίνομαι πλέον, αυτός που θέλω να είμαι, με βάση τη σπουδαιότητα αυτών που αποκόμισα, κι αυτό είναι τώρα το «κυνήγι» μου. Βάζω την ταυτότητα του Συνειδητού, ή του Γνώστη, (μια και στην προηγούμενη πορεία μου έχω εκλάμψεις Σοφίας και Διαδικασιών πολύ Εσωτερικών που διαφέρουν από «τους συνηθισμένους ανθρώπους), και πορεύομαι (για άλλη μια φορά) με νέους κανόνες και νέα δεδομένα για μένα, κι έτσι συνεχίζω...

Όμως, αυτά τα δεδομένα, (ενώ περιλαμβάνουν πολλές αλήθειες και βιώματα), μπερδεύονται τελικά, με περιορισμούς και πάλι. Και πάλι μία είδους φυλακή. Τόσο περίτεχνα φτιαγμένη όμως…. Ειδικά από αυτό το στάδιο, είναι πολύ δύσκολο να ξεκολλήσει ένας άνθρωπος. Ένας πολύ βασικός λόγος, είναι ότι υπάρχει πλέον και η Γνώση που έμαθε. Που βίωσε. Που προσάρμοσε…

Δεν είμαι οπότε ο άνθρωπος με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση τώρα, την οποία είχα στο πρώτο στάδιο, (που ζούσα στην Άγνοια), αλλά έχω γίνει με Εμπιστοσύνη, Δύναμη, Αυτοκυριαρχία, Αυτοσυγκράτηση, Πειθαρχία κλπ. Όλα αυτά σήμερα είναι η Αξία μου, και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το ανασφαλές πλάσμα που ήμουν στο παρελθόν.

Και φυσικά δεν νιώθω πια ανεπαρκής. Αλλά γιατί; Γιατί βασίζομαι σε αυτά που γνώρισα. Που έμαθα. Που βίωσα. Που αγωνίστηκα να αποκτήσω. (Λέω.) Έτσι, είμαι πάνω από τους άλλους. Όχι πια κάτω από αυτούς. Ποτέ πια κάτω από αυτούς…

Εδώ, αν και είμαι στη καλύτερη φάση της ζωής μου, είμαι Ελεύθερος; Όχι αγαπητοί μου. Όχι. Και εδώ, αντιμετωπίζω μία ακόμα φυλακή… Τη φυλακή, του ίδιου του εαυτού μου. Γιατί μέχρι τώρα, ποιος είναι ο εαυτός μου; Ένα «εγώ». Ειδικά τώρα…

Ένα «εγώ» δεν είναι αυτό που θεωρεί τον εαυτό του Δυνατό; (Συγκρίνοντας με την παλαιότερη αδυναμία;)
Ένα «εγώ» δεν θεωρεί τον εαυτό του Ανώτερο; (Σε σχέση με τα αρχικά συναισθήματα κατωτερότητας;).
Ένα «εγώ» δεν είναι αυτό που διαχωρίζει «τον εαυτό του», από «τους άλλους»;
Που είναι η Ενότητα, η Ενοποίηση, η Αγάπη; Που;

Εδώ αγαπητοί μου, αναγνωρίζεται κατάφατσα, η ύπαρξη ενός τεράστιου εγώ, σε όλη τη διάρκεια της ζωής, (των ζωών,) που πέρασα. Ένα εγώ ήθελε, έψαχνε, αναζητούσε, επέλεγε να ξεχωρίζει, επέμενε να ανέβει, να αξίζει, να είναι δυνατό, να εκτιμηθεί, να αγαπηθεί.

Αυτό λοιπόν το «εγώ», (που τώρα μπορώ να έχω τη δυνατότητα, εξετάζοντας με ειλικρίνεια τον εαυτό μου να δω), είναι που πρέπει να αποβάλω.

Γιατί τελικά, δεν υπάρχει το ερώτημα «ποιος πρέπει να είμαι». Γιατί αυτός που ψάχνει κάτι να είναι, είναι ένα (χτισμένο, μορφωμένο, καλοδιαβασμένο) «εγώ», που ποτέ δεν ξέρει τίποτα, και πάντα ψάχνει «να γίνει», αυτό που θα το θαυμάζουν, θα το επευφημούν, θα το αγαπάνε, θα το δέχονται, θα το τιμούν...

Μα όλα αυτά, Είμαι ήδη! Είμαι αυτό που και το θαυμάζουν, και το επευφημούν , και το αγαπάνε, και το δέχονται, και το τιμούν, γιατί δεν είμαι ένα «εγώ». Είμαι η Ουσία. Και Είμαι, όταν τη γνωρίζω την Ουσία. Γιατί Είμαι, Ανέκαθεν. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται κάτι να γίνω…

Άρα το ερώτημα είναι άλλο: «Ποιος Είμαι….. ήδη…..;» Αυτό είναι το ερώτημα.
Στρέφομαι λοιπόν εντός μου, όχι για να ψάξω. Όχι για να ικανοποιηθώ. Όχι για να αποδείξω κάτι στον εαυτό μου, πόσο μάλλον στον οποιονδήποτε άλλο. Στρέφομαι σε μένα, για να βρω επιτέλους τη Γαλήνη. Το μόνο προορισμό που καλύπτει την καρδιά μου, και γεμίζει την Ψυχή μου.

Στρέφομαι, σε Εκείνον μέσα μου. Γιατί μόνο Εκείνος Υπάρχει. Γι’ αυτό η δημιουργία οποιουδήποτε εγώ είναι απατηλή. Γιατί Εκείνος ενεργεί «μέσα από μένα». Κι όταν ενεργεί μέσα από εμένα, «εγώ», δεν υπάρχει. Υπάρχει, μόνο όταν διαχωριστώ από Εκείνον. Και όντας διαχωρισμένος από Εκείνον, πως μπορώ να τον βρω; Αφού η ίδια η αναζήτηση Του βασίζεται στην Πίστη μου ότι δεν Είμαι ένα μαζί Του… Αυτός είναι ο παραλογισμός του Ανθρώπου.

Δεν υπάρχει λοιπόν Πρέπει. Δεν υπάρχουν κανόνες. Δεν υπάρχουν Όρια. Υπάρχει Εκείνος, που Είναι Ζωή, και καταστάσεις όπως και φαινόμενα, τα οποία διαδέχονται το ένα το άλλο.
Μόνο ενωμένος μαζί Του, δεν έχω και ο ίδιος όρια. Γιατί το κάθε όριο, μόνο ο καθένας μας το βάζει στον εαυτό του όταν ορίζει το «πώς», διερωτάται για το «τι», και ψάχνει το «γιατί».

Αυτό σημαίνει, πως κάθε φορά που θέλω να είμαι «κάποιος» στα μάτια των ανθρώπων, ή στα δικά μου, έχω ξεχάσει πως ο μόνος που Πάντα και Μόνιμα με βλέπει, είναι Εκείνος, κι αυτό που κάνω ακριβώς εκείνη τη στιγμή, είναι πως ζω διαχωρισμένος από Αυτόν… Αυτή είναι η Αλήθεια. Η μόνη Λογική Αλήθεια που χρειάζεται να κρατάω μόνιμα κάθε στιγμή στο μυαλό μου με τη Μνήμη μου.

Τότε, μόνος μου Δάσκαλος είναι η Αγάπη, μόνη μου πράξη η Προσφορά, μόνο μου φέρσιμο η Καλοσύνη, μόνη μου Αίσθηση η Ένωση (με τα πάντα, και τους πάντες γύρω μου, και μέσα μου), και μόνη μου Παρουσία στο Μυαλό και την Καρδιά μου, Εκείνος…

Βαριεστημένα μα όμως πανέξυπνα

Καταπλήσσει τους δασκάλους και τους συμμαθητές του με το οξύ πνεύμα, την όρεξη για γνώση, το κοφτερό μυαλό και τις συνεχείς ερωτήσεις του. Άλλες φορές κάνει τους γύρω του να απορούν για την έλλειψη προσοχής, την αδιαφορία και τη βαριεστιμάρα του. Είναι άραγε δυνατόν αυτό το παιδί που φαίνεται τόσο έξυπνο και ταλαντούχο, να είναι και τόσο αδιάφορο; Τι σημαίνει, επομένως, χαρισματικό παιδί; Πώς πρέπει να το αντιμετωπίζουν γονείς και δάσκαλοι;

Στα θρανία των σχολείων κάποιοι μικροί πρωιαγωνιστούν. Καταπλήσσουν τους δασκάλους και τους συμμαθητές τους με το οξύ πνεύμα, την όρεξη για γνώση, το κοφτερό μυαλό και τις συνεχείς ερωτήσεις τους. Αρκετές φορές, πάλι, κάνουν τους γύρω τους να απορούν για την αποσπασματική τους συγκέντρωση, την έλλειψη προσοχής, την αδιαφορία και τη βαριεστημάρα τους.

Χαρισματικός είναι αυτός που ακολουθεί με ευκολία πολύπλοκους συλλογισμούς και εξηγεί εύκολα τις σκέψεις του

Είναι άραγε δυνατόν τα ίδια αυτά παιδιά που φαίνονται τόσο έξυπνα και ταλαντούχα τη μια στιγμή, να είναι τόσο αργά και αδιάφορα την άλλη; Στην πραγματικότητα, εάν σκεφτούμε τη σχολική καθημερινότητα των χαρισματικών παιδιών, θα πρέπει να μοιάζει ανυπόφορη. Ενώ έχουν τη φοβερή δυνατότητα να κατευθύνουν τη σκέψη τους με τεράστια ευκολία και ταχύτητα, και χωρίς ιδιαίτερες διευκρινίσεις, από το πιο απλό στο πιο περίπλοκο, αναγκάζονται να ακολουθούν τους αργούς ρυθμούς του «κανονικού» σχολείου.

Για ένα χαρισματικό παιδί, που ήδη στην ηλικία των πέντε ετών ξέρει πως να πολλαπλασιάζει ή πως να διαβάζει, πρέπει να είναι πραγματικά δυσβάσταχτο, όταν εξαναγκάζεται να αρχίσει από την πρόσθεση, πριν προχωρήσει στον πολλαπλασιασμό των αριθμών ή να μάθει ένα προς ένα τα γράμματα της αλφαβήτας προτού διαβάσει μία παράγραφο του σχολικού βιβλίου!


Ακόμα χειρότερα, οι συνηθισμένες διαδικασίες εξετάσεων και διαγωνισμάτων καθώς και οι συνεχείς επαναλήψεις των προηγουμένων μαθημάτων αφαιρούν από τα χαρισματικά παιδιά κάθε κίνητρο κι ενδιαφέρον για υψηλές σχολικέ5 επιδόσεις. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του διάσημου μαθηματικού Godel, ο οποίος ανέφερε ότι όταν ήταν στο σχολείο έπαιρνε υψηλούς βαθμούς σε όλα τα άλλα μαθήματα εκτός των Μαθηματικών!

Προσδοκίες και παρεξηγήσεις

Οι γονείς συνήθως αδυνατούν να εξηγήσουν την ταχύτητα με την οποία τα παιδιά τους αλλάζουν ενδιαφέροντα, ασχολούνται με καινούρια πράγματα, αλλά και βαριούνται, χάνουν το ενδιαφέρον τους και αναζητούν νέες γνώσεις. Επιπλέον, η συμπεριφορά των παιδιών στο σπίτι καταντά γι’ αυτούς πραγματικό πονοκέφαλο. Κανονικά, περιμένουν από αυτά, ως χαρισματικά, να είναι υπάκουα, επιμελή και ήσυχα. Να είναι, δηλαδή, μικροί και ώριμοι ενήλικοι.

Αντίθετα, όμως, από τις προσδοκίες τους, τα παιδιά τους είναι υπερβολικά δραστήρια, γεμάτα ενέργεια και ορμή για δράση, που τα σπρώχνει να εξερευνούν ασταμάτητα χωρίς να ξεκουράζονται για πολλή ώρα ή να ευχαριστιούνται έναν καλό νυχτερινό ύπνο. Χαλαρώνουν ελάχιστα και εξερευνούν ακατάπαυστα.

Συχνά τους ακούμε να παραπονιούνται: «Εάν είναι όντως τόσο έξυπνο, θα έπρεπε, τουλάχιστον, να ξέρει πώς να πειθαρχήσει τον εαυτό του!».

Οι δάσκαλοι, με τη σειρά τους, συχνά μπερδεύουν αρνητικά χαρακτηριστικά των χαρισματικών μαθητών, όπως ο χαμηλός βαθμός συγκέντρωσης, αποδίδοντας τα σε παιδιά με αργό ρυθμό μάθησης, ενώ άλλα χαρακτηριστικά, όπως ένα πλούσιο λεξιλόγιο, μπορεί, αντιθέτου, να τα θεωρήσουν σημάδια ότι ένας μαθητής τους είναι χαρισματικός.

Δεν κατανοούν εύκολα γιατί ο μαθητής βαριέται να τελειώσει τη δουλειά που δίνουν για το σπίτι, παρ’ ότι ο ίδιος μπορεί συστηματικά και με συνέπεια να προετοιμάζεται για το σχολείο, και ενώ περιμένουν από το μαθητή να παρουσιάζει ενδιαφέρον για τα σχολικά βιβλία, απορούν που στην πραγματικότητα τα αναγνωστικά θέματα, τα οποία περισσότερο τον προσελκύουν, σχετίζονται με το Διάστημα, με την εξέλιξη των ειδών, με τη Γεωλογία, τη Βιολογία και, γενικά, με όσα δεν εμπεριέχονται στο συνηθισμένο αναλυτικό πρόγραμμα του σχολείου.

Δεν είναι απαραιτήτως χαρισματικό ένα παιδί που παρουσιάζει μια ιδιαίτερη κλίση σε κάποιον τομέα. Σε γενικά πλαίσια τα χαρισματικά παιδιά δεν αποτελούν ποσοστό μεγαλύτερο του 1% του πληθυσμού. Τα παιδιά αυτά παρουσιάζουν εξαιρετικές ικανότητες σε δύο ή περισσότερους τομείς της επιστήμης ή της τέχνης, σε αντίθεση με τα ταλαντούχα, που έχουν ιδιαίτερη ικανότητα σε έναν μόνο τομέα, κατά κανόνα της τέχνης.

Χαρακτηριστικά των χαρισματικών παιδιών H παρακάτω συνοπτική λίστα χαρακτηριστικών, όπως αυτά καταγράφτηκαν από εκπαιδευτικούς δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ίσως βοηθήσει γονείς και δασκάλους να ξεχωρίσουν τους ταλαντούχους μικρούς μαθητές. Μεταξύ αυτών φαίνεται ότι ο χαρισματικός μαθητής είναι αυτός που:

Ακολουθεί με ευκολία πολύπλοκους συλλογισμούς και εξηγεί εύκολα τις σκέψεις του.
Έχει δυνατό προφορικό λόγο και εκφραστική ικανότητα.
Χρησιμοποιεί αφηρημένες λέξεις και νοήματα με επιτυχία.
Κάνει έξυπνες ερωτήσεις και παίρνει πρωτοβουλίες.
Συσχετίζει κάθε νέα εργασία ή μάθηση με τις προηγούμενες γνώσεις του.
Εργάζεται μόνος του και είναι σε συνεχή εγρήγορση.
Έχει έξυπνο χιούμορ.
Κάνει φιλίες με μεγαλύτερα παιδιά ή ενήλικους, αντί για συνομήλικους.Ως προς τη συμπεριφορά του

θέτει πολύ υψηλούς προσωπικούς στόχους και μπορεί να είναι τελειομανής
κυνηγά την επιτυχία και διστάζει να επιχειρήσει κάτι στο οποίο μπορεί να αποτύχει
έχει αίσθηση του χιούμορ και του αρέσουν τα λογοπαίγνια
μπορεί να υστερεί σε σχέση με τους συνομηλίκους του σε δεξιότητες λεπτής και αδρής κινητικότητας, και ως εκ τούτου να αποθαρρύνεται
μπορεί να έχει μια αρνητική αντίληψη για τον εαυτό του και να υποφέρει από μειωμέ-νη κοινωνική αποδοχή από τους συνομηλίκους του
αφαιρείται και φαίνεται χαμένος σε άλλον κόσμο
ακούει ένα μόνο μέρος της εξήγησης και φαίνεται να έχει μερικές φορές έλλειψη συγκέντρωσης, αλλά όταν τον ρωτούν, συνήθως γνωρίζει την απάντηση
προτιμά συχνά τη συντροφιά των μεγαλύτερων μαθητών και των ενηλίκων
όταν βρίσκει ενδιαφέρον, απορροφάται για μεγάλες περιόδους
εμμένει στις δικές του πεποιθήσεις
δείχνει ευαισθησία και αντιδρά έντονα σε θέματα που του προκαλούν άγχος ή αδικία
δείχνει ευαισθησία, κατανόηση και συμπάθεια στους άλλους και αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο
δείχνει ασυνήθιστο ενδιαφέρον σε προβλήματα ενηλίκων, όπως σημαντικά σύγχρονα θέματα (εθνική ή παγκόσμια εξέλιξη, δικαιοσύνη, το σύμπαν κ.λ.π.)Όμως, οι μικροί αυτοί τύποι φέρουν συγχρόνως και κάποιες ιδιαιτερότητες που δεν μοιάζουν με την πρώτη ματιά να χαρακτηρίζουν ένα χαρισματικό παιδί, όπως:

Ανταγωνισμό προς το σχολείο.
Φτωχό και συχνά ημιτελές γράψιμο.
Καλή κατανόηση μαζί με βαρεμάρα ή λήθαργο.
Συχνό εκνευρισμό σε παρενοχλήσεις που τους αποσπούν από κάτι σημαντικό.
Συναισθηματική αστάθεια.
Αμυντική στάση απέναντι σε λάθη και αποτυχίες.
Αντίθετα από ό,τι θα περίμενε κανείς, τα παραπάνω αρνητικά χαρακτηριστικά τελικά αποδεικνύονται σημαντικά προτερήματα που τους κάνουν να ξεχωρίζουν. Όπως η σύγχρονη έρευνα έχει αποδείξει, από τη στιγμή που θα προσδιορίσουν το στόχο τους, οι χαρισματικές προσωπικότητες επιδεικνύουν κάποιες αξιοθαύμαστες ιδιότητες, όπως ισχυρή αυτοπεποίθηση και σταθερό προσανατολισμό προς μία κατεύθυνση, εγρήγορση, παιδική ζωντάνια, αλλά και φοβερή επιμονή και άρνηση να αποσπαστούν από το έργο τους, όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες.
Δηλαδή, όλες εκείνες τις ιδιότητες που συνήθως οι «κανονικοί» άνθρωποι δεν γνωρίζουν πώς να εκμεταλλευτούν για να φτάσουν στην επιτυχία.

Αναγνώριση και βοήθεια

Συνήθως κάποια γραπτή δραστηριότητα, κατασκευή ή ακόμα και ο τίτλος ή το θέμα που το παιδί έχει επιλέξει για μια έκθεση ή μια παρουσίαση του στο σχολείο μπορεί να αποδειχθούν ένα εξαιρετικό «εργαλείο» για τη διάγνωση σημείων χαρισματικής συμπεριφοράς όσον αφορά τις γνώσει, τις ειδικές ικανότητες ή τα ενδιαφέροντα του. Για παράδειγμα, ένα παιδί προσχολικής ακόμα ηλικίας που επιλέγει ένα θέμα σχετικό με το Διάστημα, τη Γεωλογία ή τη Βιολογία και παρουσιάζει τις σκέψεις του με πολύ ώριμο και «επιστημονικό» τρόπο, που δεν είναι συνήθη για την ηλικία του.

Οι δάσκαλοι, ιδιαίτερα, μπορούν να αναθέτουν περισσότερο απαιτητική εργασία στους χαρισματικούς μαθητές τους, να τους παροτρύνουν να δουλεύουν ανεξάρτητα από αυτούς, να τους ενθαρρύνουν για φανταστική – συμβολική εργασία και για ανάπτυξη των δικών τους γνωστικών περιοχών ενδιαφέροντος.

Επιπλέον, οφείλουν να εξετάζουν τις καλές ιδέες και θεωρίες των μαθητών τους, να τους επιτρέπουν να θέτουν πολλές ερωτήσεις να τους ζητούν να κάνουν κρίσεις, να τους δίνουν κατάλληλες, απαιτητικές πηγές πληροφοριών και να τους ωθούν να επιχειρηματολογούν και να υποστηρίζουν τις θέσεις τους λογικά. Αυτά, άλλωστε, είναι τα πράγματα που και οι ίδιοι λατρεύουν να κάνουν!