Η αλήθεια υπάρχει. Το ψέμα πρέπει να εφευρεθεί...

Από το γνωστό παραμύθι Πινόκιο του Carlo Collodi που η μύτη του μεγαλώνει αν πει ψέματα μέχρι την πραγματική ζωή που δυστυχώς η μύτη μας δεν μεγαλώνει όταν λέμε ψέματα, το ψέμα υπάρχει σχεδόν σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να λένε ψέματα ακόμη και σε καθημερινή βάση ως και 200 φορές σύμφωνα με έρευνες. Πολλοί είναι οι λόγοι που παρακινούν ένα άτομο να πει ψέματα.
Μικρά αθώα ψέματα λέγονται από την πρώιμη παιδική ηλικία. Εκεί το ψέμα θεωρείται ένα ακίνδυνο παιχνίδι, το οποίο συμβάλλει και στην ανάπτυξη του αισθήματος της πραγματικότητας. Οι περισσότεροι ως παιδιά έχουμε πει ψέματα για να αποφύγουμε μια πιθανή τιμωρία. Και ενώ στην παιδική ηλικία το ψέμα είναι ένα παιχνίδι στην ενήλικη ζωή τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Στην ενήλικη ζωή του ατόμου συχνά αυτό έχει πει αλλά και έχει ακούσει ψέματα. Και τα ψέματα της ενήλικης ζωής είναι σκόπιμα και πολλές φορές έχουν σαν σκοπό να βλάψουν κάποιον. Οι κύριοι λόγοι που λέμε ψέματα ως ενήλικες είναι:

• Το να πεις ψέματα μοιάζει πιο απλό από το να πεις την αλήθεια.
• Το ψέμα μπορεί να κάνει μια ιστορία πιο «ενδιαφέρουσα» απ” ότι πραγματικά είναι.
• Η αλήθεια θα μπορούσε να βλάψει εμάς ή κάποιον άλλο.
• Λέμε ψέματα όταν θέλουμε να μας αποδεχθεί κάποιος ή η κοινωνία.
• Λέγοντάς ψέματα αποφεύγουμε κάποια προβλήματα.
• Ο φόβος της πραγματικής αλήθειας είναι πολύ μεγάλος.
• Λέμε ψέματα γιατί αναγκαζόμαστε να καλύψουμε ένα παλαιότερο ψέμα και έτσι δημιουργούμε μια αλυσίδα ψεύδους.

Όπως είπα και παραπάνω όλοι έχουμε πει κάποιο ψέμα ή έχουμε ακούσει κάποιο ψέμα. Αλλά για να είναι κάποιος καλός ψεύτης χρειάζονται πολλά προσόντα. Ένα τέλειο ψέμα υπάρχει μόνο στην φαντασία. Για να ειπωθεί αλλά και να στηριχθεί ένα τέλειο ψέμα θα πρέπει να έχει ο ψεύτης μεγάλο αυτοέλεγχο, μεγάλη φαντασία, συναίσθηση του κόσμου που απευθύνεται το ψέμα, ευελιξία, υποκριτικό ταλέντο και καλή μνήμη. Δεν ξέρω πραγματικά ποιος μπορεί να έχει αυτό το «ταλέντο» ή να εφαρμόσει όλες αυτές τις απαιτήσεις, αλλά αν κάποιος τα καταφέρνει όλα αυτά τότε μιλάμε σίγουρα για έναν αδίστακτο ψεύτη.
Αδίστακτοι ψεύτες είναι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν καθημερινά το ψέμα για να παραπλανήσουν τους άλλους, για να τους εξαπατήσουν, για να τους πληγώσουν, για να καλύψουν το όποιο μειονέκτημά τους ή λάθος τους, για να κάνουν πλάκα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ικανοί να πατήσουν «επί πτωμάτων» (μπορεί και κυριολεκτικά). Τα χαρακτηριστικά του αδίστακτου ψεύτη: Το ψεύδος είναι ανά πάσα στιγμή σε πρώτο πλάνο, είναι αθεράπευτα εγωιστής, άκρως ανταγωνιστικός και αδυσώπητος ως που να αποκτήσει αυτό που θέλει. Συχνά οι αδίστακτοι ψεύτες γίνονται παθολογικοί ψεύτες αφού πια είναι εθισμένοι στο να λένε ψέματα και φτάνουν σε σημείο να μην ξεχωρίζουν τι είναι αλήθεια και τι ψέμα.
Παθολογικοί ψεύτες ονομάζονται τα άτομα που λένε ψέματα αλλά με τον καιρό χάνουν την αίσθηση της πραγματικότητας και καταλήγουν να τα πιστεύουν ως αληθινά. Συνήθως με τα ψέματα που λένε προσπαθούν να πάρουν την αναγνώριση και την προσοχή του κοινωνικού τους περίγυρου. Στους παθολογικούς ψεύτες η φαντασία δεν έχει όρια. Δεν είναι σπάνιο να ισχυρίζονται ότι συνδέονται με μια διασημότητα ή ότι πάσχουν από μια σοβαρή για την ζωή τους ασθένεια. Όταν λένε ψέματα δεν αισθάνονται καμία ενοχή ή ντροπή, αλλά προσπαθούν συνέχεια να πάνε την ιστορία παραπέρα για να διεγείρουν ακόμη περισσότερο τους ακροατές τους. Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται ψυχιατρική βοήθεια και ψυχολογική υποστήριξη αφού ζουν σε μια παθολογική κατάσταση.
Η αλήθεια υπάρχει. Το ψέμα πρέπει να εφευρεθεί.

 George Braque
Μαρία Ιωσηφίδου

ΟΙ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Σε μια χώρα που γεννήθηκε το πνεύμα της επιστήμης και η φιλοσοφία, που η τέχνη έφτασε στο αποκορύφωμα της, που το θέατρο αποτέλεσε σχολείο υψηλού επιπέδου για όλες τις ηλικίες, σε μια χώρα που δεν υπήρξε πόλη χωρίς θέατρο – μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του πολιτισμού – δεν θα ήταν δυνατό να μην έχουν υπάρξει και αγαπηθεί και οι βιβλιοθήκες.

Υπήρχαν βιβλιοθήκες στις αρχαίες Ελληνικές πόλεις; Εκτός από σποραδικές περιπτώσεις, οι αρχαίοι συγγραφείς δεν αναφέρονται στο θέμα αυτό. Υπάρχουν όμως, ευτυχώς, επιγραφικές πηγές που έρχονται να συμπληρώσουν το κενό.
Οι αρχαίοι Έλληνες που τόσο καλλιέργησαν τις τέχνες και τα γράμματα, ήταν επόμενο να εκτιμήσουν την επινόηση και τη χρήση του αλφαβήτου σε τέτοιο σημείο, ώστε ο Σοφοκλής να βάλει στη χαμένη τραγωδία του «Αμφιάραος» ένα ηθοποιό να σχηματίζει με κινήσεις του χορού τα γράμματα, ενώ σε άλλη τραγωδία ­ επίσης χαμένη – του Αθηναίου Καλλία, 24 μέλη χορού υποδύονταν τα ισάριθμα γράμματα του αλφάβητου, χαρακτηριστική άλλωστε της γοητείας που είχε στους αρχαίους Έλληνες η χρήση των γραμμάτων είναι και η ωδή του Πινδάρου στο γράμμα Σ.
Από χρόνους παλαιότατους πρώτοι οι τύραννοι ενδιαφέρθηκαν για τη διάδοση των ομηρικών επών, τα οποία φρόντισαν να περισυλλέξουν και να διασώσουν. Σ’ αυτούς ακριβώς τους χρόνους και μάλιστα στη διάρκεια της τυραννίδας, στην Αθήνα, του Πεισιστράτου, πρέπει να τοποθετηθεί και η ίδρυση των πρώτων βιβλιοθηκών στην Ελλάδα.

Όταν γίνεται λόγος για βιβλιοθήκες στην αρχαία Ελλάδα, η σκέψη μας ανατρέχει συνήθως στις γνωστές βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας, της Περγάμου και ίσως το πολύ – πολύ στις βιβλιοθήκες του Πανταίνου και του Αδριανού στην Αθήνα.Αλλά τόσο στην Αθήνα όσο και στις άλλες Ελληνικές πόλεις, όχι μόνο του μητροπολιτικού αλλά και του αποικιακού Ελληνισμού, υπήρξε ένας πολύ μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών, για τις οποίες δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτε εκτός από την ύπαρξή τους. Την ύπαρξη αυτών των βιβλιοθηκών βεβαιώνουν περισσότερο επιγραφικές και λιγότερο φιλολογικές πηγές.Την ύπαρξη βιβλιοθηκών στην Αθήνα μαρτυρεί ο ιστορικός Πολύβιος μνημονεύοντας τον επίσης αρχαίο ιστορικό Τίμαιο. Λέει δηλαδή ο Πολύβιος ότι, όταν ο Τίμαιος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις Συρακούσες, για να αποφύγει την πίεση του τυράννου Αγαθοκλή, κατέφυγε στην Αθήνα, όπου έζησε 50 (!) χρόνια ερευνώντας τις βιβλιοθήκες της πόλης του Κέκροπα. Από άλλες σποραδικές πληροφορίες που βρίσκονται σε φιλολογικές πάλι πηγές συμπεραίνεται ότι υπήρχε μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών στον εκτός της μητροπολιτικής Ελλάδας ελληνισμό.

Συγκεκριμένα στην Ασία είχαν βιβλιοθήκες οι Ελληνικές πόλεις Έφεσος, Μίλητος, Αλικαρνασσός, Ηράκλεια του Πόντου, Κνίδος, Μύλασα, Νύσσα, Πέργαμος, Πριήνη, Προύσα, Σινώπη, Σμύρνη, Τέως, Αντιόχεια, Αφροδισιάδα, Καισαρεία, Ταρσός. Μαγνησία του Μαιάνδρου, Μαγνησία Σιπύλου, Ιασός, Θυάτειρα, Άσσος και Λάμψακος.Ανάλογες βιβλιοθήκες πρέπει να είχαν και οι ελληνικές αποικίες στη Δύση και στα παράλια της Β. Αφρικής. Κατά κάποια περίεργη όμως σύμπτωση δεν μνημονεύεται στις σωζόμενες επιγραφικές και φιλολογικές πηγές βιβλιοθήκη άλλη πλην εκείνης των Συρακουσών.Στην κυρίως Ελλάδα δεν υπήρχε πόλη χωρίς βιβλιοθήκη ή τουλάχιστον χωρίς δημόσιο αρχείο, συμπεριλαμβανομένων και των πιο μικρών πόλεων. Και είναι χαρακτηριστικό ότι τα πρώτα συγγράμματα βιβλιοθηκονομίας γράφτηκαν από τον Έλληνα Αρτέμωνα, που καταγόταν από την Κασσάνδρεια. Ο Αρτέμων έγραψε δύο τέτοια συγγράμματα, που είχαν τίτλους «Περί βιβλίων συναγωγής» και «Περί βιβλίων χρήσεως».

Βιβλιοθήκες στην Αθήνα

Όπως προαναφέρθηκε από τη διήγηση του Πολύβιου για τον Τιμαίο εξάγεται έμμεσα το συμπέρασμα ότι στο «κλεινό άστυ» υπήρχε μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών. Ωστόσο, οι σχετικές πληροφορίες είναι πολύ λίγες.Η παλαιότερη βιβλιοθήκη στην Αθήνα ανάγεται στους χρόνους του Πεισιστράτου, ο οποίος εκτός του ενδιαφέροντος που εκδήλωσε για την περισυλλογή και για την ταξινόμηση των Ομηρικών Επών, ίδρυσε πρώτος στην Αθήνα και δημόσια βιβλιοθήκη. Οι Αθηναίοι την επαύξησαν αργότερα με μεγάλη επιμέλεια και φροντίδα.Όταν ο Ξέρξης κυρίευσε την Αθήνα, το 480 π.χ, λεηλάτησε τη βιβλιοθήκη του Πεισιστράτου και μετέφερε τα συγγράμματά της στην Περσία. Αλλά στα χρόνια των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου ο Σέλευκος, ο Νικάνωρ, κατόρθωσε να ανεύρει τα συγγράμματα της βιβλιοθήκης του Πεισιστράτου και να τα ξαναστείλει στην Αθήνα.Στην πόλη της Παλλάδας υπήρξε ονομαστή βιβλιοθήκη και κατά τους χρόνους του Δημητρίου, του Φαληρέα, που έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και ζήλο για τα βιβλία. Ο Παυσανίας μνημονεύει την ίδρυση στην Αθήνα βιβλιοθήκης από τον αυτοκράτορα Αδριανό. Στην ίδρυση της βιβλιοθήκης αυτής αναφέρεται και ο Ευσέβιος.Η βιβλιοθήκη του Αδριανού στην Αθήνα ήταν πλούσια, επιβλητική και πολυτελής. Τα ερείπια και το μέγεθός της εντυπωσιάζουν και σήμερα τον επισκέπτη του χώρου της, που βρίσκεται στο τέλος της οδού Αιόλου.Από αρχαίες πηγές επιγραφικές, που επιβεβαιώθηκαν και από τις ανασκαφές του χώρου της Αγοράς των κλασικών χρόνων είναι γνωστή η ύπαρξη, στον επίσημο αυτό χώρο, της βιβλιοθήκης του Πανταίνου. Πρόκειται για 2 επιγραφές που αναφέρονται η μία στην ίδρυση και η άλλη στη λειτουργία αυτής της βιβλιοθήκης. Η πρώτη επιγραφή αναγράφει:
«Αθηνά Πυλιάδι … Αθηναίων ο ιερεύ Μουσών φιλοσόφων Τ. Φλάβιος Πάνταινος Φλαβίου Μενάνδρου διαδόχου υιός τας έξω στοάς, το περίστυλον, την βιβλιοθήκην μετά των βιβλίων, τον εν αυτοίς πάντα κόσμον, εκ των ιδιων … ανέθηκε.»

Η άλλη επιγραφή. που αποτελούσε μέρος του κανονισμού της βιβλιοθήκης αναγράφει:
«Βιβλίον ουκ εξενεχθησεται επεί ωμόσαμεν ανοιγήσεται από ώρας πρώτης μέχρι έκτης».
Η επιγραφή του 1ου αι.π.χ., που έχει δημοσιευτεί στο Inscriptiones Graecae ΙΙ, 1029. μας πληροφορεί για την ύπαρξη και λειτουργία και άλλης βιβλιοθήκης στην Αθήνα, γνωστής ως «εν Πτολεμαίω», ενώ η επιγραφή Ι.G.11.1009 προσφέρει ένδειξη ότι υπήρχε και στον Πειραιά βιβλιοθήκη.

Βιβλιοθήκες άλλων πόλεων στη μητροπολιτική Ελλάδα.

Εκτός από τις βιβλιοθήκες στην Αττική, υπήρχαν βιβλιοθήκες. όπως φαίνεται από σποραδικές πάντα πληροφορίες, τόσο στις φιλολογικές πηγές όσο και στις επιγραφικές και στις εξής πόλεις: Στους Δελφούς, όπως διαπιστώνεται από δελφική επιγραφή, η οποία αναφέρει ίδρυση βιβλιοθήκης από το Κοινό των Αμφικτυόνων (Bulletin de Correspodance Hellenique. 20, 1896, σ. 720), αλλά και στην Επίδαυρο υπήρχε βιβλιοθήκη, η οποία είχε αφιερωθεί στο θεό Ασκληπιό.Επίσης, έχει βρεθεί επιγραφή στη νήσο Δήλο, η οποία μνημονεύει οίκημα Ανδρίων, όπου υπήρχε συλλογή των έργων του ποιητή Αλκαίου. Εκτός από τη Δήλο είχαν βιβλιοθήκες και τα νησιά Σάμος, Ρόδος, Κως, Κρήτη και Κύπρος.Η ύπαρξη βιβλιοθήκης στη Ρόδο διαπιστώνεται πάλι επιγραφικά από απόσπασμα καταλόγου που περιείχε γύρω στα 50 συγγράμματα. Μεταξύ τους αναφέρονται και 2 συγγράμματα με τους τίτλους «Προς Ευαγόραν κυπριακών» (αντίγραφα δύο) «Αλεξάνδρω Εγκώμιον» (αντίγραφο ένα) και «περί της Αθήνησι Νομοθεσίας» (αντίγραφα πέντε).

Για βιβλιοθήκη στη Σάμο δεν σώζεται καμία πληροφορία στις επιγραφικές πηγές. Ο συγγραφέας ωστόσο των δειπνοσοφιστών Αθηναίος, ο οποίος συχνότερα από κάθε άλλον αρχαίο συγγραφέα αναφέρεται στις βιβλιοθήκες και σε βιβλιόφιλους, κάνοντας λόγο για τους Έλληνες εκείνους που είχαν γίνει διάσημοι στον αρχαίο κόσμο εξαιτίας των Πλούσιων βιβλιοθηκών τους, αναφέρει τον τύραννο της Σάμου Πολυκράτη, τον Αθηναίο Ευκλείδη, το γνωστό Αθηναίο τύραννο Πεισίστρατο, τον Νικοκράτη, τον Κύπριο, τους βασιλιάδες της Περγάμου Απάλους και Ευμένηδες, τον Αριστοτέλη, τον Ευριπίδη, τον Θεόφραστο και τον Νηλέα, ο οποίος απέκτησε τα βιβλία που περιείχαν οι βιβλιοθήκες των δύο τελευταίων μεγάλων ανδρών, δηλαδή του περίφημου Σταγειρίτη φιλόσοφου και τον διάδοχό του στη διεύθυνση της Περιπατητικής Σχολής, Θεόφραστον.Βιβλιοθήκη στην Κω αναφέρει επιγραφή (δημοσιευμένη στο Bulletin de Correspondance Hellenique, 59. 1935, σ. 421-425) η οποία περιέχει τα ονόματα των δωρητών της βιβλιοθήκης.Μεταξύ αυτών αναφέρονται και ο Διοκλής και ο γιος του Απολλόδωρος, που από κοινού πρόσφεραν τη δαπάνη για την ανέγερση του κτιρίου της βιβλιοθήκης, καθώς και για την αγορά 100 βιβλίων. Αναφέρονται, επίσης ο Εκαταίος ως δωρητής 200 συγγραμμάτων, ο Αγησίας ως δωρητής 200 δραχμών, ο Ξενοκλής που δώρισε 200 δραχμές και 100 βιβλία και άλλοι δωρητές,

Στην Κρήτη υπήρχε κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους βιβλιοθήκη δίπλα στο παλάτι της Κνωσού, όπως διαπιστώνεται από θραύσμα επιγραφής, που μνημονεύει τη βιβλιοθήκη αυτή. Στην Κύπρο αναφέρονται επίσης βιβλιοθήκες, τόσο από τον Αθήναιο όσο και από επιγραφή που μνημονεύει «επιμελητήν βιβλιοφυλακίου».Με βεβαιότητα διαπιστώνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης και στη Σπάρτη από φιλολογικές πηγές, ενώ από επιγραφικές πηγές συμπεραίνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης στη Μεσσηνία. Από άλλη φιλολογική πηγή είναι γνωστή και η λειτουργία βιβλιοθήκης στην πόλη των Πατρών.

Όσον αφορά στη Β. Ελλάδα, πρέπει να υπήρχε βιβλιοθήκη στην Πέλλα. Από αυτή φαίνεται ότι ο Ρωμαίος στρατηγός Αιμίλιος Παύλος έφερε στη Ρώμη τον πρώτο μεγάλο αριθμό ελληνικών συγγραμμάτων, μετά τη νίκη του επί του βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα.Η ύπαρξη βιβλιοθήκης στην Πέλλα, που πρέπει να υποθέσουμε ότι χρησιμοποιούσε και ο Μ. Αλέξανδρος, ως μαθητής του Αριστοτέλη, μας θυμίζει το σχετικό ενδιαφέρον που έδειξε ο νεαρός βασιλιάς με τη διαταγή που έδωσε μετά την κατάληψη της Περσίας, να ερευνηθούν τα ιερά περσικά βιβλία και όσα αναφέρονταν στη φιλοσοφία, την ιατρική, τη γεωργία και την αστρονομία να μεταφράζονταν στην ελληνική γλώσσα και να αποστέλλονταν στην Αλεξάνδρεια. Από άλλη, τέλος, αναθηματική επιγραφή της Μακεδονίας, που δημοσιεύτηκε στο B.C.H., 57,1933, σ. 316­320, διαπιστώνεται ύπαρξη βιβλιοθήκης και στην πόλη των Φιλίππων.

Αναφερόμενοι στις βιβλιοθήκες που μπορούμε να επισημάνουμε από ενδείξεις φιλολογικές και επιγραφικές, δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε και τη βιβλιοθήκη της Περιπατητικής Σχολής.
Τα συγγράμματά της μετά το θάνατο του Αριστοτέλη, περιήλθαν στην ευθύνη του διαδόχου του Θεοφράστου. Τα συγγράμματα του Θεοφράστου, μαζί με τα βιβλία του Αριστοτέλη, περιήλθαν στους σωκρατικούς φιλοσόφους Έραστο, Κορίσκο και στο γιο του Κορισκου, Νηλέα. Ο Νηλέας, μαθητής του Αριστοτέλη και του Θεοφράστου, κληρονόμησε τα βιβλία των δύο δασκάλων του και τα μετέφερε στην πόλη Σκήψη της Μ. Ασίας.Μετά το θάνατο του Νηλέα περιήλθαν σε ιδιώτες που τα είχαν αταξινόμητα και κατάκλειστα. Όταν οι τελευταίοι έμαθαν για το ζήλο, με τον οποίο οι βασιλιάδες της Περγάμου συγκέντρωναν βιβλία, τα έκρυψαν σε υπόγεια κρύπτη, όπου φθάρηκαν από την υγρασία και τα σκουλήκια. Οι απόγονοί τους τα πούλησαν σ’ αυτή την κατάσταση στον Απελλικώντα την Τηιο, ο οποίος, κατά τον Στράβωνα, ήταν «φιλόβιβλος μάλλον ή φιλόσοφος».
Για να αποκαταστήσει αυτός τα καταστραμμένα συγγράμματα, τα αντέγραψε εκ νέου ξαναγράφοντας από την αρχή ολόκληρα μέρη τους κι έτσι τα εξέδωσε γεμάτα λάθη. Κατά τον Αθήναιο, ωστόσο ο Νηλέας πούλησε τα βιβλία του Αριστοτέλη και του Θεοφράστου στον Πτολεμαιο, τον Φιλάδελφο και έτσι αποτέλεσαν αργότερα το πρότυπο για την οργάνωση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου. Μετά το θάνατο του Απελλικώντα ο Σύλλας μετέφερε τα βιβλία του στη Ρώμη (Πλουτάρχου, Σύλλας 26,1-2).

Εκτός από τις δημόσιες βιβλιοθήκες υπήρχαν στην αρχαία Ελλάδα και πολλές ιδιωτικές. Ιδιωτική βιβλιοθήκη αξιόλογη είχε ο Ευριπίδης, καθώς και ο σύγχρονος του Πλάτωνα φιλόσοφος Μενέδημος, από την Ερέτρια. Ο Ισοκράτης (Αιγηνιτικός, 5) αναφέρεται σε κάποιο Θράσυλλο, που είχε σπουδαία συλλογή συγγραμμάτων περί μαντικής. Ο Πλούταρχος, τέλος, στη βιογραφία του Ζήνωνα, περιγράφει κατάστημα πωλητού βιβλίων στην Αθήνα, όπου οι πελάτες ερευνούσαν ή διάβαζαν τα συγγράμματα, όπως γινόταν και στις βιβλιοθήκες.

Γραφικές ύλες της αρχαίας Ελλάδας

Όταν ακούει κανείς για γραπτά κείμενα στην αρχαία Ελλάδα, σκέπτεται συνήθως επιγραφές σε μάρμαρο ή συγγράμματα γραμμένα σε παπύρους ή περγαμηνές. Υπήρχαν όμως και κείμενα γραμμένα επί ποικίλης ύλης.Οι νόμοι του Σόλωνα π.χ. είχαν γραφεί σε ξύλινους κυλίνδρους, που ονομάζονταν «άξονες», καθώς και σε τριγωνόμορφες πινακίδες, τις «κύρβεις» που είχαν στηθεί πάνω στην Ακρόπολη.Ο Πλίνιος κάνει λόγο για επιγραφές χαραγμένες σε πλάκες μολύβδου, σώθηκε δε και μια πλάκα ανεπίγραφη χαλκού και άλλη σιδήρου (Ι.G.Α.321και322).Ο Ιώσηπος αναφέρει μολύβδινους χάρτες και ο Πλούταρχος ιστορεί ότι η ποιήτρια Αριστομάχη αφιέρωσε στους Δελφούς σύγγραμμα, που είχε μορφή μεταλλικού ειληταρίου. Άλλη χάλκινη πινακίδα βρέθηκε στην Ολυμπία με χαραγμένο επάνω τις ένα κείμενο συνθήκης, που έγινε μεταξύ Ηλείων και αντιπάλων τους.Χαράζονταν ακόμη επιγραφές πάνω σε πήλινες πλάκες (επί κεράμου), σε δέρματα, σε θαλασσινά όστρακα και σε οστά. Αλλά και πάνω σε ελάσματα χρυσού χαράσσονταν κείμενα, όπως π.χ. στα ορφικά χρυσά πλακίδια, τα γνωστά τόσο από την Κρήτη όσο και από την Ιταλία.

Ως καθαρή όμως, Ελληνική επινόηση μπορούν να θεωρηθούν οι ξύλινες πινακίδες, οι επαλειμμένες με κερί. Οι πινακίδες αυτές επέτρεπαν τη συνεχή επανεγγραφή κειμένων μετά την απόσβεσή τους, γι’αυτό και τις χρησιμοποιούσαν κυρίως οι μαθητές για εξάσκηση.Όλες αυτές οι πληροφορίες προκύπτουν από τη μελέτη των φιλολογικών και των επιγραφικών πηγών. Από τις επιγραφές έχουμε και την πληροφορία ότι οι βιβλιοθηκάριοι των αρχαίων ελληνικών βιβλιοθηκών ονομάζονταν γραμματείς και επιμελητές των βιβλιοφυλακίων. Αναδημοσίευση από το περιοδικό Αρχαιολογία

Πράγματα που όλα τα άτομα υψηλής ευαισθησίας αξίζει να θυμούνται

Η ευαισθησία ενισχύει τα πάντα και μπορεί να κάνει έναν κόσμο σαν το δικό μας πραγματικά αφόρητο.

Tα άτομα υψηλής ευαισθησίας είναι ουσιαστικά πιο δεκτικά σε όλα, από τις αισθήσεις τους μέχρι τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων. Έρευνες έχουν δείξει ότι αυτά τα άτομα αντιπροσωπεύουν το 15% – 20% του πληθυσμού και συνεπώς ένα πολύ σημαντικό μέρος της ανθρωπότητας. Ωστόσο, συχνά υπάρχει η εντύπωση ότι η ευαισθησία αποτελεί αδυναμία.

Φράσεις όπως «σταμάτα να παραπονιέσαι κι αντιμετώπισέ το», «πρέπει να γίνεις πιο σκληρός», «σταμάτα να είσαι τόσο ευαίσθητος» μήπως σας θυμίζουν κάτι;

Είναι καιρός όμως να σταματήσουμε να θεωρούμε την ευαισθησία σαν μια κατάρα ή ελάττωμα του χαρακτήρα. Δεν είναι έτσι. Στην πραγματικότητα, αποτελεί ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.

Για όσους είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι, παρακάτω αναφέρονται 10 πράγματα που πρέπει να θυμάστε:

1. Τα τεχνητά διεγερτικά είναι πιθανό να σας επηρεάζουν έντονα
Πρόκειται για ουσίες όπως η ζάχαρη, η καφεΐνη, η νικοτίνη. Έχω ανακαλύψει ότι η ελαχιστοποίηση της χρήσης τους μπορεί να βοηθήσει.

2. Τα φάρμακα και το αλκοόλ φαίνονται ιδιαίτερα δελεαστικά

Η ευαισθησία μπορεί να γίνει πολύ βασανιστική και τα φάρμακα έχουν τη δυνατότητα να «μουδιάσουν» αυτό το συναίσθημα. Μετά από χρόνια κατανάλωσης υπερβολικού αλκοόλ, ανακάλυψα ότι κόβοντας το ποτό κατάφερα να είμαι πιο κοντά στον εαυτό μου.

3. Υπάρχουν πολλοί άλλοι σαν κι εσάς

Ορισμένοι από τους πιο λαμπρούς καλλιτέχνες, συγγραφείς, μουσικούς, φιλοσόφους και δασκάλους του κόσμου ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητοι άνθρωποι.

4. Δεν είναι κακό να είστε εσωστρεφείς

Δεν είναι όλα τα άτομα υψηλής ευαισθησίας εσωστρεφή, αλλά κάποια μπορεί και να είναι. Ο κόσμος είναι σκληρός και ο χρόνος που χρειάζονται οι εσωστρεφείς μόνοι με τον εαυτό τους τους βοηθά να γεμίσουν τις μπαταρίες τους. Αν και ο πολιτισμός μας δείχνει προτίμηση στην εξωστρέφεια, υπάρχουν πολλά θετικά και στην εσωστρέφεια και αυτή η πτυχή του χαρακτήρα σας δεν αποτελεί λάθος.

5. Προσέξτε να μην εξαντληθείτε

Σε έναν κόσμο που επιβραβεύει την ενασχόληση με πολλές δραστηριότητες και υπερφορτώνει τις αισθήσεις, είναι εύκολο για τους ευαίσθητους ανθρώπους να νιώσουν πιεσμένοι και κουρασμένοι. Αυτό μπορεί να αποφευχθεί αν σεβαστείτε τις ανάγκες σας. Φροντίστε να υιοθετήσετε έναν υγιεινό, ισορροπημένο τρόπο ζωής.

6. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζείτε είναι σημαντικό

Ο δυνατός θόρυβος και τα μέρη με πλήθος κόσμου είναι κάτι που ίσως θα έπρεπε να αποφεύγετε. Αξίζει να δώσετε βαρύτητα στον χώρο πού θα ζήσετε, θα εργαστείτε και θα συχνάζετε προκειμένου να ελαχιστοποιήσετε τα επίπεδα του άγχους σας. Έχω διαπιστώσει ότι η επαφή με τη φύση είναι ευεργετική.

7. Προσοχή στη χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης

Στις μέρες μας η πρόσβαση σε ειδήσεις και πληροφορίες άνευ σημασίας είναι πλέον πολύ εύκολη. Η βία και η αρνητικότητα όμως μπορεί να βλάψουν συναισθηματικά τα υπερευαίσθητα άτομα. Προσωπικά, αποφεύγω να παρακολουθώ ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές που περιέχουν βία όσο το δυνατόν περισσότερο. Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να είναι ως ένα βαθμό επικίνδυνα κι έτσι πρέπει να είστε προσεκτικοί. Προσπαθήστε να ασχολείστε με οτιδήποτε θετικό που θα σας ανεβάσει τη διάθεση.

8. Η ενσυναίσθηση αποτελεί ένα καταπληκτικό χάρισμα

Σίγουρα είναι οδυνηρό να αισθάνεστε έντονα τον πόνο των άλλων ανθρώπων, αλλά σας επιτρέπει επίσης να δημιουργείτε ισχυρούς δεσμούς μαζί τους και να βοηθάτε όσους έχουν ανάγκη. Να ξέρετε ότι η κατανόηση των συναισθημάτων των άλλων αποτελεί μεγάλη δύναμη και γι’ αυτό φροντίστε να τη χρησιμοποιήσετε για καλό σκοπό.

9. Έχετε την ικανότητα να νιώθετε χαρά χωρίς όρια

Αφού μπορείτε να αισθάνεστε τα πράγματα πιο έντονα, το ίδιο ισχύει για όλα τα συναισθήματα – τα καλά και τα άσχημα. Αυτό σημαίνει ότι έχετε την ικανότητα να νιώσετε απέραντη ευτυχία και χαρά. Δεν είναι καταπληκτικό;

10. Μην νιώθετε ότι έχετε κάποιο πρόβλημα

Το χάος που επικρατεί στον κόσμο που ζούμε μπορεί να είναι πιο δύσκολο να το διαχειριστούν όσοι είναι εξαιρετικά ευαίσθητοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν κάποιο πρόβλημα. Ο κόσμος μας χρειάζεται περισσότερους ανθρώπους με ευαισθησία, κατανόηση και συμπόνια. Ειλικρινά, αυτό είναι κάτι που ισχύει, διότι οι ευαίσθητες ψυχές δεν είναι ποτέ υπαίτιες ούτε για πολέμους, ούτε για βία ή εκμετάλλευση.

 

Για τις ευαίσθητες ψυχές ο κόσμος μερικές φορές μπορεί να μοιάζει μπερδεμένος κι ανεξέλεγκτος, ένα μέρος που νιώθουν ότι οι άλλοι τους εκμεταλλεύονται, τους φέρονται άσχημα και τους απορρίπτουν. Τα πράγματα γι’ αυτούς φαντάζουν πιο φωτεινά, πιο δυνατά, πιο επώδυνα. Η υπερευαισθησία αποτελεί πάντα ένα πρόβλημα.

Άγρυπνα τα μάτια της ψυχής!

Η μέρα αρχίζει να χαράζει… και όπως ανοίγουν σιγά σιγά τα βλέφαρα, αντικρίζω τον ήλιο που μόλις ξεπροβάλει διστακτικά θα ’λεγα… Άλλη μια ημέρα ξεκινά! Ποιος ξέρει τι θα φέρει στο πέρασμα της χαρές, λύπες; Εντάσεις; Ή χαλάρωση και όμορφες στιγμές; Κανείς δεν γνωρίζει. Αυτό, άλλωστε, είναι και το νόημα της ζωής, να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει. Οι λεπτές κόκκινες γραμμές αρκεί να τηρούνται, οι ισορροπίες να κρατιούνται και η δύναμη να σηκώνεσαι -όσες φορές και αν σε ρίχνουν!

Δεν ξέρω, τελικά, αν λυπάμαι ή θαυμάζω τους ανθρώπους χωρίς ανησυχίες πνευματικές. Ίσως να τους θαυμάζω εν τέλει, πολύ σωστά έχει ειπωθεί η φράση: Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Η αναισθησία των ανθρώπων πολλές φορές λειτουργεί και ως ασπίδα προστασίας στα κακώς δρώμενα! Πω πω τόσες σκέψεις κατακλύζουν το νου και είμαι ακόμα στο κρεβάτι, πού να σηκωθώ κιόλας.

Σηκώνομαι και ανοίγω όλη την κουρτίνα για να δω τον ήλιο να ολοκληρώνει την πορεία του. Κάποιες φορές κοιμάμαι με ανοιχτά πατζούρια ακριβώς για αυτό, για να μην ξυπνάω με ήχο αλλά με εικόνες. Και τι καλύτερο από τη θέα ενός υπέροχου πρωινού ήλιου που τον βλέπεις και λες: Είμαι σίγουρος ότι θα φωτίσει τη μέρα μου. Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής και οι ευαίσθητες ψυχές θέλουν να επιζητούν τις ρομαντικές εικόνες!

Και μέσα σε όλα αυτά ο ήχος του κινητού σου σε αποδιοργανώνει και σε προσγειώνει στην πραγματικότητα! Τόσο πρωί τηλέφωνο, αναρωτιέσαι; Ποιος με θέλει τόσο πρωί και για ποιο λόγο; Ναι, λες, και η φωνή σου είναι ακόμα βραχνή. Και μόλις ακούς τι σου λένε μουδιάζει το χέρι σου για μια στιγμή και λες ε όχι! Η καλή μέρα δε φαίνεται από το πρωί, τελικά, πρέπει να περιμένεις την πρόοδό της.

Τα νέα άσχημα, πολύ άσχημα! Μια καλή φίλη, παλιά συμφοιτήτρια δε ζει πλέον. Εκοιμήθη και δεν ξύπνησε ποτέ! Δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις ούτε να το πιστέψεις. Κλείνεις το τηλέφωνο, κάθεσαι απότομα στο κρεβάτι και κοιτάζεις πάλι τον ήλιο, μόνο που τώρα σου φαίνεται χλωμός, σκούρος, ίσως και μαύρος. Οι θάνατοι νέων ανθρώπων συχνό φαινόμενο το τελευταίο διάστημα. Θάνατοι ξαφνικοί, χωρίς προειδοποιητικά σημάδια. Άγχος, λένε οι γιατροί, ανακοπή καρδιάς το σύνηθες αίτιο.

Ρωτάς, γιατί; Δεν ξέρεις την απάντηση! Στους χαλεπούς και κρίσιμους αυτούς καιρούς το άγχος καραδοκεί! Μπαίνει στις ζωές όλων μας με οποιοδήποτε τρόπο. Άλλοτε σαν οικονομικό αίτιο, άλλοτε ως ανεργία, άλλοτε ως μοναξιά και απομόνωση. Τίποτα, όμως, δε γίνεται χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Κάποιοι δεν το αναγνωρίζουν καν και επιτρέπουν να κάθεται μαζί τους, να τους κάνει παρέα να τους συντροφεύει στις κοινωνικές τους δραστηριότητες.

Η συγκεκριμένη φίλη δεν το έδειχνε καν ότι φιλοξενούσε το άγχος σπίτι της. Φορούσε τη μάσκα του γέλιου πάντοτε και ήταν η ψυχή της παρέας. Έκανε τους άλλους να γελάνε όταν η ψυχή της έκλαιγε! Κανένας δεν μπορούσε να διακρίνει ότι έκρυβε κάτω από το πλατύ χαμόγελο, μια θλίψη. Η καρδιά ήταν εκείνη που έκρυβε καλά την απελπισία της. Εκεί μέσα μάζευε ό,τι την απασχολούσε. Γι αυτό και την πρόδωσε, γι’ αυτό και έγινε το μεγάλο μπαμ!

Τι νόημα έχει τώρα; Όλα τελείωσαν, θα έλεγε κάποιος και, ίσως, όλοι του δίνατε δίκαιο! Όχι όμως δεν είναι έτσι! Εκεί έξω υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που κρύβουν στις ψυχές τους τα προβλήματά τους, τις έννοιες τους ακόμα και τα λάθη τους ή τα μυστικά που τους βαραίνουν! Οι ψυχές τους κοιμούνται και είναι ντυμένες με χοντρά ρούχα και βαριά παπούτσια. Όλο αυτό το βάρος το σηκώνουν καθημερινά! Η υπερηφάνεια και ο εγωισμός δεν τους αφήνει να το δείξουν. Που να γνώριζαν και οι ίδιοι τι κίνδυνο διατρέχουν με τόσο ψυχικό βάρος.

Στα μάτια τους μόνο ίσως φαίνονται οι προβληματισμοί και όλο το βαρύ φορτίο. Από εκεί, ίσως, τους διακρίνεις και τότε μπορείς ίσως να τους παροτρύνεις να απελευθερώσουν την καρδιά τους να μιλήσουν σε ένα ειδικό ή σε ένα έμπιστο φιλικό πρόσωπο για ό,τι τους ενοχλεί και τους βαραίνει.

Ας ξεδιπλώσουν τις φοβίες, τις ανησυχίες τους. Ας απελευθερώσουν την καρδιά τους και ας αφήσουν ξυπόλητη την ψυχή τους. Δεν πειράζει… Με ανάλαφρα βήματα θα μπορέσουν να συνεχίσουν το μονοπάτι της ζωής τους. Είναι τραγικό και συνάμα άδικο να χάνονται άνθρωποι και (ιδιαίτερα νέοι) από καταστάσεις που, με λίγη προσοχή, προλαμβάνονται!

Άγρυπνα να έχουμε τα μάτια της ψυχής! Κοιτάξτε γύρω σας… Σίγουρα υπάρχει κάποιος να μοιραστεί το βάρος που νιώθετε. Γιατί είναι ωραία να ξυπνάς το πρωί και να αντικρίζεις τον ήλιο να λάμπει! Γιατί δεν αξίζει τίποτα όσο η ζωή σου, προστάτεψέ την!

Τρία κείμενα για την αγάπη και τον έρωτα

Συγγραφέας και µύστης, ο Έρμαν Έσσε γράφει απλά και κατανοητά για τα καίρια ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα αποφθέγματά του για τον έρωτα, την αγάπη, το φόβο, το μίσος και την κοινωνία, αποτυπώνονται στο εγχειρίδιο του Άλαν Πέρσι, Έρμαν Έσσε: 66 μαθήματα καθημερινής σοφίας, ο οποίος αναλύει τον Έσσε και προσφέρει τη δική του οπτική, για µια ζωή λιγότερο περίπλοκη και πιο ουσιώδη. Το βιβλίο μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη, κι εμείς διαλέξαμε τρία αποσπάσματα για την αγάπη και τον έρωτα.

«ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ-ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ ΑΛΗΘΙΝΑ ΒΑΘΙΑ».

Το δημοφιλές παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, Το Ασχημόπαπο, έχει ως ερμηνευτικό κλειδί για τον ενήλικο αναγνώστη την αναζήτηση του εαυτού.

Το ασχημόπαπο γεννιέται ανάμεσα σε άλλα παπάκια, όμως είναι διαφορετικό. Δεν το αναγνωρίζουν ως ίδιο με εκείνα και το απορρίπτουν. Προσπαθεί να τα κάνει να το αγαπήσουν, ελπίζει να γίνει σαν εκείνα, αλλά δε μπορεί, γιατί στο βάθος είναι διαφορετικό. Νιώθει κατώτερο και περιφρονημένο και πασχίζει να γίνει αποδεκτό. Αλλά, όσο το ασχημόπαπο δεν ανακαλύπτει την ταυτότητά του, δε βρίσκει την αγάπη -όσο δεν ανακαλύπτει πως είναι κύκνος και δεν αποδέχεται αυτό που είναι, δε μπορεί να αγαπήσει αληθινά, ούτε να αγαπηθεί.

Η αναζήτηση αποδοχής από το ασχημόπαπο ξεκινάει με κατεύθυνση προς τα έξω, καθώς προσπαθεί να ενταχθεί, θέλει να είναι κάτι που δεν είναι. Αλλά, στην περίπτωση του παραμυθιού, το ασχημόπαπο δεν ξεγελάει με τη θέλησή του, απλώς βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση χωρίς να ξέρει το γιατί. Πρέπει να ξεκινήσει μια πορεία που θα το οδηγήσει να ανακαλύψει ποιο είναι, και αυτό θα του επιτρέψει να βρει την αγάπη των άλλων.

Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να δείχνουν κάτι που δεν είναι, είτε γιατί νομίζουν πως αυτό θέλουν οι άλλοι είτε γιατί δεν τους αρέσει το πώς είναι. Είναι εξαρτημένοι από τη γνώμη των άλλων και χρειάζονται απελπισμένα την επιδοκιμασία τους.

Όμως, η αληθινή αγάπη δε γεννιέται από τη στέρηση, με το να περιμένουμε να καλύψει ο άλλος τα εσωτερικά μας κενά ή να μας πει τι πρέπει να κάνουμε. Αγαπάμε κάτι αληθινά, μόνο αποδεχόμενοι αυτό που είναι.

Μόνο αν αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι, συμπεριλαμβανομένων των πληγών μας, θα μπορέσουμε να είμαστε κύριοι της ζωής μας. Και γι’ αυτό πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Κι έτσι, οι άλλοι θα μπορέσουν να αγαπήσουν το πρόσωπο που πραγματικά είμαστε και όχι ένα προσωπείο που έχουμε δημιουργήσει.

Ένα γνωστό τάνγκο με στίχους του Κάρλος Αντρές Μπαρ λέει: «Δε θα μπορέσω να γίνω καλύτερος, αν και το θέλεις αφού με παροτρύνεις ν’ αλλάξω, δε θα μπορέσω να γίνω καλύτερος, αν και το θέλω, και για τη δική σου αγάπη και για τη δική μου. Αγάπα με όπως είμαι, με την αγάπη μου και τα πιστεύω μου, αγάπα με όπως είμαι, με την ενοχή μου και τη μνησικακία μου, μην περιμένεις από μένα, για να μ’ αγαπήσεις, να πάψω να είμαι εγώ».

«Ο ΕΡΩΤΑΣ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΑΡΑΔΟΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΥΠΟΜΕΝΟΥΜΕ, ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ».

Ο άγγλος ποιητής Άλφρεντ Τέννυσον είπε: «Καλύτερα να έχεις ερωτευτεί και να έχεις χάσει παρά να μην έχεις ερωτευτεί ποτέ». Και το να γνωρίσεις τον έρωτα, ακόμα και με τον κίνδυνο να τον χάσεις ή να πονέσεις εξαιτίας του, είναι η πιο υπέροχη εμπειρία που μπορεί να βιώσει η ψυχή.

Όταν νιώθουμε ερωτευμένοι, η ψυχή μας ανοίγεται και τολμάμε πράγματα που πριν ούτε που τα ονειρευόμασταν. Όπως είπε ο Πλάτων: «Δεν υπάρχει άνθρωπος τόσο δειλός, που να μη μπορεί να μεταμορφωθεί σε ήρωα χάρη στον έρωτα».

Ξαναγυρνώντας στον Σιντάρτα, στην αρχή της αναζήτησής του, είναι τόσο επικεντρωμένος στο να βρει τον Θεό και το νόημα της ύπαρξής του, που δε γνωρίζει την αληθινή αγάπη, παρόλο που έχει μοιραστεί το χρόνο του με την ωραία Καμάλα και την έχει ερωτευτεί. Ωστόσο, στο τέλος του ταξιδιού του γνωρίζει τον γιο του και τότε ανακαλύπτει ένα συναίσθημα που αγνοούσε.

Βιώνει μια αγάπη που δεν προέρχεται από την επιθυμία ή την ανάγκη, μια αγάπη αγνή και απόλυτη, που τον ωθεί να φροντίζει και να προστατεύει το παιδί του. Αυτό το είδος αγάπης είναι ένα μεγάλο δώρο που μας γεμίζει την καρδιά, αλλά παράλληλα μπορεί να κουβαλάει και πόνο.

Κάθε σχέση γονέα-παιδιού συνεπάγεται ένα βαθμό πόνου και ανησυχίας. Ανησυχούμε σημαίνει νοιαζόμαστε για κάτι προκαταβολικά, δηλαδή προτού αυτό συμβεί, ενδιαφερόμαστε να προλάβουμε τα γεγονότα, υποφέρουμε για κάτι που ακόμα δεν έχει συμβεί, αλλά που φοβόμαστε ότι μπορεί να συμβεί.

Το μόνο αντίδοτο στην ανησυχία είναι η ενασχόληση με κάτι. Όταν δινόμαστε ενεργά σε κάτι, δε μένει πια καιρός ούτε χώρος για ανησυχία.

Ο ώριμος έρωτας πρέπει να συνεπάγεται περισσότερη ενασχόληση με τον άλλο και λιγότερη ανησυχία. Να ζούμε τη σχέση και την αγάπη στο εδώ και στο τώρα.

Αν ασχολούμαστε με τον άλλο, αντί να ανησυχούμε, θα εξοικονομήσουμε πολύτιμη ενέργεια, που τη σπαταλάμε φτιάχνοντας καταστροφικά σενάρια. Όταν έρθουν τα προβλήματα, αν έρθουν, τότε θα τα βάλουμε σε πρώτο πλάνο, όχι πριν.

Με την ανησυχία δεν αποτρέπονται ούτε ο δικός μας πόνος ούτε του άλλο. Η ενασχόληση με τον άλλο είναι το μόνο χρήσιμο.

«ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΑΠΗ, ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΗΣ».

Ο Έρμαν Έσσε κλείνει το βιβλίο του Σιντάρτα, μόλις ο ήρωάς του βρίσκει την απόλυτη ειρήνη, μόλις ανακαλύπτει το σημαντικότερο που υπάρχει: την αγάπη. Συλλαμβάνει το νόημα της ζωής, του κόσμου, του ανθρώπου -ανακαλύπτει ότι τα πάντα είναι ενωμένα και γι’ αυτό μπορεί να τα αγαπήσει όλα, με μια αγάπη αγνή, πλήρη και απόλυτη, χωρίς να εκφέρει κρίσεις ή απόψεις.

Θυμάμαι ένα καθηγητή φιλοσοφίας που έλεγε πάντα ότι υπάρχει μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη φράση «σ’ αγαπώ, γιατί σε χρειάζομαι» και σ’ εκείνη που λέει «σε χρειάζομαι, γιατί σ’ αγαπώ». Και στις δύο φράσεις έχουμε μια ερωτική εξομολόγηση, όμως δείχνουν και οι δύο στ’ αλήθεια έρωτα;

Η Λουίζ Μ. Νόρμαν έχει πει ότι «το μυστικό της ευτυχίας βρίσκεται μάλλον στο να τη χαρίζεις παρά στο να την περιμένεις». Το να περιμένουμε να αγαπηθούμε μόνο απογοήτευση μπορεί να μας φέρει και μια σταδιακή αποψίλωση της ικανότητάς μας να αγαπάμε. Αυτή η άποψη για τον έρωτα μας κάνει να βάζουμε όρους, να ζητάμε ανταλλάγματα, να υπολογίζουμε κινδύνους, σαν να είναι η αγάπη επιχείρηση.

Η απάντηση είναι πάντα έξω από μας και πρέπει να έρθει σε μας. Δεχόμαστε κριτικές και πιέσεις για να αποδείξουμε την αγάπη αυτή, όταν ίσως η αγάπη δε μπορεί να αποδειχτεί, αλλά μόνο να δείξει.

Ίσως η κυριότερη διαφορά ανάμεσα στην αγάπη που αναφέρει ο Έσσε και στο πώς την αντιλαμβανόμαστε εμείς είναι ο τρόπος που μιλάμε γι’ αυτή. Θέλουμε να μας αγαπούν. Θέλουμε ν’ αγαπάμε. Ενδυόμαστε τον κτητικό έρωτα, τον βιαστικό, τον αναγκαίο.

Όμως η τέχνη του αγαπάν είναι κάτι πολύ πιο ευρύ, πιο αγνό και πιο απροσδιόριστο. Ο Έσσε έλεγε: «Όσο λιγότερο πιστεύω, γενικά, στην εποχή μας, όσο περισσότερο νομίζω ότι βλέπω την ανθρωπότητα να εκφυλίζεται και να μαραίνεται, τόσο λιγότερο σκέφτομαι την επανάσταση ως φάρμακο γι’ αυτή την παρακμή και τόσο περισσότερο πιστεύω στη μαγεία της αγάπης».

Ο Έκχαρτ Τόλλε σχολιάζει ότι η αγάπη ως διαρκής κατάσταση είναι πολύ σπάνια και περιορισμένη, τόσο σπάνια, όσο ο ευσυνείδητος άνθρωπος. Ίσως γι’ αυτό πρέπει ν’ αρχίσουμε από ένα προκαταρκτικό στάδιο: να αφυπνιστούμε και να τολμήσουμε να βυθοσκοπήσουμε το ποιοι είμαστε και τι αναζητάμε.

Ιβάν Δ' ο Τρομερός, ο πρώτος τσάρος της Ρωσίας

Ο Ιβάν Δ’ δεν πήρε το προσωνύμιο «Τρομερός» για πλάκα. Ο μεγάλος δούκας της Μοσχοβίας και κατοπινός (πρώτος) τσάρος πασών των Ρωσιών προσάρτησε τεράστια εδάφη στο βασίλειό του, συχνά με αθέμιτα και αιμοσταγή μέσα, δημιουργώντας έτσι την πρώτη κεντρική και συγκεντρωτική διοίκηση της τεράστιας αυτοκρατορίας. 

 

Στην περίοδο της μακράς ηγεμονίας του (1533-1584), μια εποχή κατακτήσεων και μαζικών εδαφικών προσαρτήσεων, ο Ιβάν μετέτρεψε τη Ρωσία σε ένα στρατιωτικά ρωμαλέο κράτος, εγκαινιάζοντας ραγδαίες και εκτεταμένες αλλαγές για την εξέλιξη των μεσαιωνικών απομειναριών σε μια σύγχρονη αυτοκρατορία με κεντρική διοίκηση. 

 

Ο πρώτος ηγεμόνας της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και τσάρος πασών των Ρωσιών μαστίστηκε όμως στην προσωπική του ζωή από ψυχικές νόσους και ακραία ξεσπάσματα βίας, που θα διεκδικούσαν ακόμα και τη ζωή του γιου του, φέρνοντας ταυτοχρόνως όλεθρο και καταστροφή στο κράτος του. 

 

Μεγαλύτερος και από θρύλο ακόμα, συνεχίζει να πονοκεφαλιάζει τους ιστορικούς για το ποιος πράγματι ήταν ο ισχυρός άντρας της μεταμεσαιωνικής Ρωσίας…

 

Πρώτα χρόνια

Ο Ιβάν Δ’ Βασιλίεβιτς γεννιέται στις 25 Αυγούστου 1530 στο Μεγάλο Δουκάτο της Μοσχοβίας ως γιος του Ιβάν Γ’ Βασιλίεβιτς, του επονομαζόμενου και «Μέγα», για να κυβερνήσει από την πρώτη στιγμή. Ο μέγας δούκας πέθανε όταν ο Ιβάν ήταν τριών ετών και τον έχρισε έτσι διάδοχο του θρόνου, με τη μητέρα του να λειτουργεί βέβαια ως αντιβασιλέας μέχρι την ενηλικίωση του δελφίνου. 

 

Έμελλε όμως να πεθάνει κι εκείνη όταν ο γιος της ήταν μόλις 8 ετών (1538), αφήνοντας αρκετούς μνηστήρες να καλοβλέπουν το στέμμα και να αμφισβητούν ανοιχτά πια την εξουσία της. Το μεγαλόπρεπο βασίλειο σύντομα εκφυλίστηκε και μαστίστηκε από χάος, καθώς ουκ ολίγες δυναστείες μάχονταν για τον θρόνο. 

Παρά το γεγονός ότι για τα παιδικά του χρόνια δεν είναι και πολλά γνωστά, οι ιστορικοί επιμένουν ότι οι κίνδυνοι για τη ζωή του, στους οποίους εκτέθηκε ως πρίγκιπας του βασιλείου, και οι ίντριγκες της αυλής διαδραμάτισαν στα σίγουρα ρόλο στη σφυρηλάτηση της περίπλοκης προσωπικότητάς του.

 

Ο Ιβάν ήταν ευαίσθητο και έξυπνο παιδί, είχε όμως αναπάντεχα ξεσπάσματα οργής και βίας, με το τραγικό περιβάλλον που μεγάλωσε να αφήνει το στίγμα του στη διαβόητη κατόπιν και εκκεντρική συμπεριφορά του. Η ανηλεής και φιλύποπτη φύση του θεωρείται ότι έλκει την καταγωγή της από τα πρώτα και αρκούντως ταραγμένα αυτά χρόνια, με τη συνεχή ψυχολογική κακοποίηση και υποτίμηση από τους επιτρόπους του.

Ήταν μάλιστα οι επίτροποι που τον μεγάλωσαν που του εμφύσησαν το ασίγαστο μίσος που πάντα ένιωθε για τους ευγενείς της χώρας, τους οποίους και δεν έπαψε να υποπτεύεται για τον θάνατο της μητέρας του (και να τους κυνηγά φυσικά χωρίς οίκτο). Κι έτσι, την ώρα που φέρεται να βασανίζει ζώα ως παιδί και να δείχνει συχνά-πυκνά τις σκοτεινές πλευρές του χαρακτήρα του, αναπτύσσει ταυτοχρόνως αγάπη για τη μουσική και τη λογοτεχνία…

 

Τσάρος πασών των Ρωσιών

Στις 16 Ιανουαρίου 1547, σε ηλικία 17 ετών, ο Ιβάν Δ’ θα στεφθεί μέγας δούκας της Μοσχοβίας, κατά τις επιθυμίες του πατέρα του. Την ίδια χρονιά, παντρεύεται την Αναστασία Ρομάνοβνα και βάζει σκοπό να εκσυγχρονίσει τόσο τη διοίκηση όσο και την καθημερινότητα του δουκάτου. 

 

Κι έτσι το 1549 συγκροτεί ένα μόνιμο σώμα συμβουλατόρων, μια πρώιμη και σχετικά αντιπροσωπευτική κυβέρνηση δηλαδή (με τα μέτρα της εποχής πάντα), για να τον συνδράμει στην υιοθέτηση των μεταρρυθμίσεών του. Σε αυτό που θεωρείται η πιο παραγωγική και γόνιμη περίοδος της βασιλείας του, ο νεαρός κυβερνήτης διορίζει συμβούλια τοπικής αυτοδιοίκησης στις επαρχίες του δουκάτου, αναδιαμορφώνει τη φορολογία αλλά και το σύστημα είσπραξης των φόρων και υιοθετεί ένα σωρό νομοθετικές ρυθμίσεις για τον εκσυγχρονισμό του τρόπου διακυβέρνησης, όπως το δικαίωμα ας πούμε του χωρικού να εγκαταλείψει τον φεουδάρχη αφέντη του. 

Μέχρι και σε μετασχηματισμό της εκκλησιαστικής λειτουργίας προέβη, ρυθμίζοντας σε νέο πλαίσιο τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας, την ίδια ώρα που περιόρισε τη δύναμη της αριστοκρατίας, βάζοντάς τη πια κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του στέμματος. Ταυτοχρόνως, εισάγει ραγδαίες μεταρρυθμίσεις στον επαγγελματικό στρατό της Μοσχοβίας και μετασχηματίζει άρδην την τοπική κοινωνία.

 

Σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, είχε δύο ξεκάθαρους στόχους: να αντισταθεί στη μογγολική Χρυσή Ορδή του Βόλγα και τα ταταρικά χανάτα της, αλλά και να αποκτήσει πρόσβαση στη Βαλτική Θάλασσα. Απώτερος στόχος, η προσάρτηση όλων των γειτονικών αυτοδιοικούμενων κρατιδίων και η δημιουργία μιας μεγαλύτερης σε έκτασης αυτοκρατορίας με κεντρική διοίκηση. 

Κι έτσι το 1552 αρχικά και το 1566 οριστικά, τα στρατεύματα του Ιβάν διαλύουν τα ταταρικά χανάτα του Καζάν και του Αστραχάν, προσαρτώντας τα εδάφη τους στο Δουκάτο της Μοσχοβίας, το οποίο πλέον εκτείνεται από τα Ουράλια στα ανατολικά μέχρι και την Κασπία Θάλασσα στον νότο, δημιουργώντας έτσι ένα αμυντικό τείχος στις πάντοτε αδηφάγες ορέξεις των Μογγόλων. 

 

Η εκστρατεία στη Βαλτική απέτυχε ωστόσο: η προσάρτηση της Λιθουανίας και η πρόσβαση στη Βαλτική έμεινε όνειρο, προδομένος από τους συμβουλάτορές του, οι οποίοι αυτομόλησαν στη Λιθουανία και οδήγησαν τον στρατό της σε νίκη κατά του επεκτατισμού του Ιβάν.

Το γεγονός της προδοσίας χτύπησε πολύ άσχημα στα αυτιά του, με τη μανία του να ξεσπά κατά δικαίων και αδίκων. Παρά την αρχική επιτυχία των μεταρρυθμίσεών του, οι μέθοδοι του Ιβάν διέκοπταν συχνά την οικονομική δραστηριότητα και την καλλιέργεια των γραμμάτων και των τεχνών.

 

Κατέσχεσε ιδιωτικές εκτάσεις αριστοκρατών και τις μοίρασε στους κόλακές του, δημιουργώντας ταυτοχρόνως ένα μυστικό αστυνομικό σώμα (ντυμένοι στα μαύρα και καβάλα σε μαύρα άλογα), που ήταν ξεκάθαρο ότι είχε στο στόχαστρο του αντιφρονούντες και ευγενείς παρά την τήρηση της δημόσιας τάξης. 

Κι έτσι από κει που ο Ιβάν Δ’ ήταν λαοφιλής, ο Ιβάν ο Τρομερός έχασε κάθε λαϊκό έρεισμα, μια κατάσταση που θα συνέχιζε να κλιμακώνεται στα επόμενα χρόνια. Κάποιοι μιλούσαν για αλλαγή πλεύσης μετά τις στρατιωτικές αποτυχίες του, άλλοι πάλι έκαναν λόγο για εκδήλωση σχιζοφρενικών τάσεων …

 

Η Βασιλεία του Τρόμου

Η ψυχολογική αστάθεια του Ιβάν έμελλε να κλιμακωθεί το 1560, όταν έχασε την πρώτη του τσαρίνα: έπεσε σε βαριά μελαγχολία και η συμπεριφορά του έγινε ακόμα πιο εκκεντρική και ανηλεής. Η υποψία για την υποτιθέμενη δολοφονία της συζύγου του από τους βογιάρους απλώθηκε στο βασίλειο, κάνοντας την κατάσταση ακόμα χειρότερη με τα παρανοϊκά ξεσπάσματα του τσάρου. 

 

Εγκατέλειψε έτσι άρον-άρον τη Μόσχα και απειλούσε ανοιχτά ότι θα παραιτηθεί από τον θρόνο. Χωρίς κεφαλή πια, οι Μοσχοβίτες τον παρακαλούν να επιστρέψει, έτσι βορά που τους είχε αφήσει στον εξωτερικό κίνδυνο που παραμόνευε, κι εκείνος επιστρέφει με τον όρο να συγκεντρώσει πια πάνω του όλες τις εξουσίες αλλά και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι για προδοσία και οι συνωμότες (είτε υπήρχαν είτε όχι). Αλλά και τελικά κάθε παραβάτης. 

Για τα επόμενα 24 χρόνια, ο Ιβάν μετατράπηκε πράγματι σε Τρομερό, αν όχι Μοχθηρό, εγκαινιάζοντας μια πρωτοφανή στα χρονικά Βασιλεία του Τρόμου: εκτοπισμός των βογιάρων και εθνοκαθάρσεις, υφαρπαγή της περιουσίας γνωστών δυναστειών και βύθιση τελικά της αυτοκρατορίας στο χάος, το αίμα και την καταστροφή. 

 

Στο στόχαστρο μπήκαν κυριολεκτικά όλοι και κανείς δεν ήταν πια ασφαλής: σε κατηγορούσαν για προδοσία, απείθεια ή απλή διαφωνία με τα τσαρικά φιρμάνια και σε οδηγούσαν με συνοπτικές διαδικασίες στο απόσπασμα. Χιλιάδες πολίτες του Βασιλείου της Ρωσίας σφαγιάστηκαν, εκτοπίστηκαν και δολοφονήθηκαν μαζικά, με την οικονομική καταστροφή να καραδοκεί. Σύντομα η άρχουσα τάξη της χώρας ήταν μια χούφτα υποτελών του Ιβάν, που είχαν πάρει τη θέση της παλιάς αριστοκρατίας.

Είναι σε αυτά τα ταραγμένα χρόνια που τα βίαια ξεσπάσματά του θα γενικευτούν και θα στραφούν ακόμα και κατά της οικογένειάς του: αφού ξυλοκόπησε την εγκυμονούσα σύζυγο του γιου του, κάνοντάς τη να αποβάλει, σειρά είχε κατόπιν ο ίδιος του ο γιος, τον οποίο σκότωσε σε μια από τις ξακουστές μανιακές εκδηλώσεις του.

 

Μέχρι και τον αρχιτέκτονα του καθεδρικού της Μόσχας τύφλωσε, την ίδια ώρα που η μυστική του αστυνομία είχε πλέον μετατραπεί στον ζοφερό ιδιωτικό στρατό του, στα μαντρόσκυλα δηλαδή που έστελνε στο κατόπι όποιου του έμπαινε στο μάτι. 

Παρά τη μάστιγα που έφερε όμως στο εσωτερικό, οι στρατιωτικές επιτυχίες συνεχίζονταν στα δυτικά, με την πολυπόθητη επέκταση στη Σιβηρία, αν και τα ταταρικά φύλα έκαναν πια ό,τι ήθελαν στα εδάφη του, φτάνοντας ακόμα και να λεηλατήσουν τη Μόσχα (1579).

 

Όσο για τους άλλους ξακουστούς εχθρούς των Ρώσων, τους Πολωνούς, Λιθουανούς, Δανούς και Σουηδούς, έκαναν πολλές επιδρομές στη ρωσική επικράτεια, ισοπεδώνοντας πόλεις και υφαρπάζοντας εδάφη. Το άλλοτε κραταιό Βασίλειο της Ρωσίας έφτασε πια μια ανάσα από την πλήρη κατάρρευσή του…

 

Θάνατος 

Το 1584, με την κατάσταση της διανοητικής του υγείας σε κακά χάλια πια, ο Ιβάν ο Τρομερός καταλήφθηκε από την εμμονή του θανάτου, καλώντας πνευματικούς και μάγισσες να τον σώσουν από τον επικείμενο χαμό του. Κάτι που δεν μπόρεσε να αποφύγει, κι έτσι αναχώρησε από τα εγκόσμια στις 18 Μαρτίου 1584, όταν χτυπήθηκε από εγκεφαλικό (κατ’ άλλους δηλητηριάστηκε). Είτε πέθανε από παθολογικά αίτια είτε από το χέρι των τόσων και τόσων εχθρών του, κληροδότησε το βασίλειο στον διανοητικά ανάπηρο γιο του, Φιοντόρ, η διακυβέρνηση του οποίου έβαλε σε ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες την αυτοκρατορία, οδηγώντας τελικά στην ίδρυση της Δυναστείας των Ρομανόφ. 

Οι βαθιές ουλές που άφησε η αιματοβαμμένη διακυβέρνηση του πρώτου τσάρου πασών των Ρωσιών στη χώρα θα έπρεπε να περάσουν αρκετοί αιώνες για να επουλωθούν, με τις πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές που μάστισαν τη Ρωσία στα κατοπινά χρόνια να είναι άμεσο απότοκο των μεταρρυθμίσεων του Ιβάν του Τρομερού. Και θα έπρεπε να ερχόταν στα πράγματα ο Πέτρος ο Μέγας, περισσότερο από έναν αιώνα αργότερα, για να ξαναδώσει στο Βασίλειο της Ρωσίας την αλλοτινή του αίγλη. 

 

Στην προσωπική του ζωή, μετά τον ύποπτο θάνατο της πρώτης τσαρίνας, ο Ιβάν ξαναπαντρεύτηκε άλλες 5 φορές, με τις κατοπινές συζύγους του να φεύγουν από τη ζωή είτε από φυσικά αίτια είτε από το χέρι και τις δολοπλοκίες του ίδιου του αυτοκράτορα, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της Μαρίας Ντολγκορούκαγια, την οποία έπνιξε την επομένη του γάμου τους. 

Παρά την ιστορική καταγραφή για τις ζοφερές μέρες που εγκαινίασε ο Ιβάν ο Τρομερός στη ρωσική επικράτεια, η παράδοση των Ρώσων τον θέλει θρύλο και λαϊκό ήρωα, εξαιτίας κυρίως της μάχης του με την αριστοκρατία που λυμαινόταν τη χώρα στις μέρες του. Κι έτσι στη λαϊκή παράδοση της χώρας είναι περισσότερο ήρωας του λαού και προστάτης του από τους ευγενείς παρά ο ανηλεής και σχεδόν παρανοϊκός ηγέτης που επιμένει να βλέπει η ιστορική ανασυγκρότηση…

Bαρύτητα: Ίσως έθεσε σε κίνηση της πλάκες της Γης

Το έξω "κέλυφος"της Γης βρίσκεται συνεχώς σε κίνηση, απομακρύνοντας και ωθώντας πιο κοντά τις ηπείρους μεταξύ τους.

 

Το τι ακριβώς όμως προκάλεσε αυτή την κολοσσιαία μετακίνηση πριν από τρία δισεκατομμύρια χρόνια παραμένει ένα μυστήριο.

 

Ερευνητές από την Αυστραλία υποστηρίζουν ότι έχουν την απάντηση: η κίνηση, λένε, ξεκίνησε εξαιτίας της βαρύτητας.

 

Η ομάδα ερευνητών από το πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ υποστηρίζει, ότι ολόκληρες ήπειροι κατέρρευσαν από το δικό τους βάρος και πως αυτό τελικά έγινε μια αυτοσυντηρούμενη διαδικασία.

 

Η ομάδα δημιούργησε υπολογιστικά μοντέλα για να εξηγήσει, πώς στρώσεις πετρωμάτων μπορούν να εμφανίζονται σε μια "νεαρή, καυτή Γη ακόμη και χωρίς τις σύγχρονες τεκτονικές πλάκες", αναφέρει δημοσίευμα στην ιστοσελίδα της βρετανικής εφημερίδας DailyMail.

 

Υπάρχουν οκτώ μεγάλες τεκτονικές πλάκες που κινούνται επάνω στο μανδύα της Γης με ρυθμό έως και 150 χιλιοστά κάθε χρόνο.

 

Η διαδικασία περιλαμβάνει πλάκες, που έλκονται σε ορισμένα σημεία στο μανδύα της Γης και απομακρύνονται από άλλα, κάτι που έχει ονομαστεί ως "ιμάντας μεταφοράς".

 

Όταν συγκρούονται οι πλάκες, δημιουργούνται βουνά και όταν απομακρύνονται, τα λιωμένα πετρώματα βγαίνουν στην επιφάνεια και δημιουργούν ένα νέο φλοιό.

 

Οι κινήσεις εξαρτώνται από τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην πυκνότητα των πετρωμάτων και τη θερμοκρασία.

 

Για παράδειγμα, στις μέσες-ωκεάνιες ράχες τα πετρώματα είναι ζεστά και η πυκνότητά τους χαμηλή, καθιστώντας τα πιο δυναμικά και κάνοντας τα να επιπλέουν πιο εύκολα.

 

Καθώς απομακρύνονται από τις κορυφογραμμές κρυώνουν και η πυκνότητά τους αυξάνεται, έως ότου να γίνουν λιγότερο πυκνά από τον υποκείμενο ζεστό μανδύα και να βυθιστούν προς τα "μέσα".

 

Όμως, πριν από 3 ή 4 δισεκατομμύρια χρόνια, το εσωτερικό της Γης ήταν πιο θερμό, η ηφαιστειακή δραστηριότητα πιο εμφανής και οι τεκτονικές πλάκες δεν κρύωναν και γίνονταν πιο πυκνές τόσο, ώστε να βυθιστούν αυτόματα.

 

"Επομένως, η κινητήρια μηχανή της κίνησης των τεκτονικών πλακών δεν υπήρχε" εξήγησε η αναπληρώτρια καθηγήτρια από το Τμήμα Γεωπιστημών του πανεπιστημίου του Σίδνεϊ, PatriceRey.

 

"Αντίθετα, οι παχιές και δυναμικές πρώιμες ήπειροι ξεπήδησαν στη μέση ακίνητων πλακών" είπε ακόμη και κατέληξε: "Το μοντέλο μας δείχνει ότι αυτές οι πρώιμες ήπειροι, θα μπορούσαν να έχουν ασκήσει πολύ μεγάλη πίεση στις γύρω πλάκες. Ακριβώς επειδή ήταν ανοδικές διασκορπίστηκαν οριζόντια, αναγκάζοντας τις παρακείμενες πλάκες να ωθηθούν προς τις άκρες τους. Αυτός ο διασκορπισμός των πρώιμων ηπείρων, θα μπορούσε να έχει προκαλέσει διακοπτόμενα επεισόδια μετακίνησης των τεκτονικών πλακών, μέχρι το εσωτερικό της Γης να κρυώσει και ο μανδύας της να γίνει πιο βαρύς. Η τεκτονική των πλακών έγινε μια αυτοσυντηρούμενη διαδικασία, η οποία δεν έπαψε ποτέ και έχει διαμορφώσει το “πρόσωπο” του σύγχρονου πλανήτη μας".

Σίγουρα δεν έχετε δει ξανά τέτοιο ρολόι!

Το ρολόι αυτό βρίσκεται στο ξενοδοχείο Ham Yard στο Λονδίνο.

Το συγκεκριμένο δεν είναι ένα απλό ρολόι αλλά έργο τέχνης!

Οι δείκτες συγχρονίζονται όχι μόνο για να εμφανίσουν την ώρα αλλά και όμορφα γεωμετρικά σχήματα.

 Αποτελείται από 135 μικρότερα ρολόγια που σχηματίζουν την ώρα και όπως θα δείτε στο παρακάτω βίντεο, είναι απλά απίστευτο!

 

Υπερυποβρύχιο σε φυσαλίδα θα κινείται με την ταχύτητα του ήχου

Προέρχεται από την Κίνα και χρησιμοποιεί ρώσικη τεχνολογία.

 

Είναι δυνατό, σύμφωνα με τους ερευνητές στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Χαρμπίν στην Κίνα, οι οποίοι αναπτύσσουν ένα υπερηχητικό υποβρύχιο που θα είναι σε θέση να ταξιδεύει μέσα σε... φουσκάλες με 3.600 μίλια/ώρα.

 

Όπως αναφέρει το Business Insider, χρησιμοποιώντας τις εξελίξεις στην τεχνολογία της υπερ-σπηλαίωσης, το ινστιτούτο έχει καταστήσει δυνατό για υποβρύχια (ή τορπίλες) να ταξιδεύουν σχεδόν με την ταχύτητα του ήχου στο νερό!

 

Το νερό δημιουργεί τριβές που στον αέρα δεν αναπτύσσονται, με αποτέλεσμα τα «οχήματα» του νερού δεν μην είναι σε θέση να κινηθούν τόσο γρήγορα όσο τα αεροσκάφη.

 

Αλλά κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Σοβιετική Ένωση ανέπτυξε μια τεχνολογία που «τυλίγει» ένα υποβρύχιο σε μια φυσαλίδα αέρα για να βοηθήσει στην πρόληψη της τριβής. Αλλά μέχρι τώρα, οι περιορισμοί (από τις συμφωνίες για τους εξοπλισμούς προφανώς) έχουν εμποδίσει αυτήν την τεχνολογία από το να χρησιμοποιηθεί για οτιδήποτε άλλο εκτός από μη επανδρωμένα οχήματα όπως οι τορπίλες.

 

Κινέζοι επιστήμονες έχουν υπολογίσει έναν τρόπο παράκαμψης αυτών των περιορισμών, και αν η τεχνολογία δεν είναι ακόμα αρκετά έτοιμη για να προχωρήσει, είναι βέβαιο πως, κάποια στιγμή στο μέλλον, η εφαρμογή της θα μπορούσε να σημαίνει εξωφρενικά γρήγορα ταξίδια.

 

Θα μπορούσε επίσης να σημαίνει καλά νέα για τους κολυμβητές, γιατί η ίδια τεχνολογία θα μπορούσε θεωρητικά να χρησιμοποιηθεί για να μειώσει την έλξη από το μαγιό. Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε επίσης να σημαίνει ότι τα υποβρύχια βλήματα θα μπορούσαν να είναι εξωφρενικά γρήγορα, αλλάζοντας τους στρατιωτικούς συσχετισμούς...

ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΣΟΥ;

Το μυαλό ως λογική σκέψη, υπάρχει για τους εξής λόγους:

-Για να εκτελεί αποφάσεις μας, κάνοντας τις πράξη στη ζωή μας ώστε:

-Για να διευκολύνει την καθημερινότητα δίνοντας μας πρακτικές λύσεις.

-Για να χειρίζεται μηχανήματα, αφού γίνουν γνωστές οι λειτουργίες χειρισμού τους.

-Για να οργανώνει.

-Για να ταξινομεί.

-Για να αναλύει.

-Για να μαθαίνει τρόπους συμπεριφοράς, και κανόνες, βάση των νόμων σε διάφορα περιβάλλοντα. (Κρατικοί μηχανισμοί, σωματεία, παιχνίδια, ομάδες, συστήματα, λέσχες). Άσχετα αν μετά ταυτίζεται και αφομοιώνεται σε αυτά τόσο, που ο ίδιος και η ελευθερία του ακυρώνονται.

-Για να αποστηθίζει.

-Για να συγκρίνει. Παρατάσσοντας μπροστά μας δεδομένα, καθαρά της λογικής, μέσω του φαινόμενου κόσμου, με βάση γνωστά σε μας δεδομένα.

-Για να αναλαμβάνει τον έλεγχο του ανθρώπου, όταν ο ίδιος απουσιάζει…..

Τα μυαλό, υπάρχει απλώς για να βλέπει……

Είναι ίσως, το πιο υπέροχο «εργαλείο μας».

Όμως, επειδή δεν είμαστε εμείς το μυαλό μας, δεν είναι αυτό που πρέπει να αποφασίζει για μας.

Δεν είναι για να μας πει τι «να κάνουμε», αλλά το «πως να το κάνουμε», αυτό που αποφασίσαμε
"Ο εγωισμός, δημιουργείται από τη λογική εγκλωβισμένη σκέψη".

Αντί να προστατεύει απλώς το σώμα μας, (την ύλη μας), έχει φτάσει σε σημείο, να «θεωρεί», πως πρέπει να μας προστατέψει σε όλα τα επίπεδα. Αυτό είναι το μικρό εγώ. Μία οντότητα, δημιουργημένη από εμάς τους ίδιους, που όμως, δεν είμαστε εμείς.

Σαν μια μαριονέτα, που ενώ εμείς την χειριζόμαστε, έχουμε τόσο ταυτιστεί μαζί της, που ακούμε αυτήν, και τρέμουμε για το χαμό της….

Να μην πληγωθούμε, να έχουμε υπεροχή έναντι των άλλων, κλπ, γιατί συγκρίνει. Αυτό κάνει, γιατί αυτή είναι μία από τις ωραιότερες λειτουργίες του.

Η σύγκριση όμως αυτή, πρέπει να γίνεται από μας, για μας.

Όχι από μας, σε σχέση με τους άλλους.

Να συγκρίνουμε πως ήμασταν χθες, (στην ατομική μας πορεία), με το πώς είμαστε σήμερα.

Να μας δείχνει τι μάθαμε.

Να αναλύει βλέποντας πως λειτουργούμε.

Να βρίσκει που «ευθυνόμαστε» οι ίδιοι, για όλα τα «κακά (και καλά), της μοίρας μας», και όχι να επιρρίπτει ευθύνες παντός επιστητού.

Το λεπτό σημείο είναι, να γνωρίζουμε, πως εκεί που «εμείς» κατευθυνθούμε, ακριβώς εκεί θα κάνει τη δουλειά του.

Αν φοβόμαστε πχ έναν άνθρωπο, το μυαλό, αυτόν μας τον φόβο, τον «καταχωρεί», και την καταγραφή αυτή, την παίρνει σαν «εντολή».

Τότε σημαίνει, πως θα μας δώσει «σκέψεις», για τη «λύση του προβλήματος» που του ορίσαμε πως έχουμε. Πρέπει να λειτουργήσει. Και το κάνει:

Θα μας πει να αποφύγουμε αυτόν τον άνθρωπο και πως, να τον πληγώσουμε για να προστατευτούμε, να πούμε ψέματα, να κάνουμε ολόκληρα σενάρια…..

Αν από την άλλη, ορίσουμε πως δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τίποτα, δείχνοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στην ίδια τη ζωή, και στην υπαρκτή νοημοσύνη που υπάρχει πίσω, και πέρα από τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο, αναγνωρίζοντας πως είμαστε μέρος αυτού του κόσμου, άρα οι υλοποιητές και χτίστες του, όπως και του ίδιου μας του εαυτού, τότε το μυαλό, θα μας κατευθύνει μόνο στην ομορφιά του, και στο πώς να γνωρίσουμε αυτήν την ομορφιά. Μέσα μας, και κατ’ επέκταση γύρω μας.

Να γιατί είναι βασικό να γνωρίζουμε πως το μυαλό δουλεύει, εκεί που «εμείς» θα το κατευθύνουμε!

Το εμείς όμως, (που αυτό κανονικά θα έπρεπε να αποφασίζει), δεν έχει την ανάγκη αυτής της υπερπροστασίας που μας παρέχει το μυαλό μας.

Δείκτης του, δεν είναι ότι απειλείται από παντού.

Γνωρίζει πως το μυαλό εκτελεί εντολές, οπότε εργάζεται στο να το κατευθύνει.

---«Πως» το βρίσκουμε όμως αυτό το εμείς;---

Μα εστιαζόμενοι σε μας, σαν να μην υπάρχει τίποτα, και κανείς άλλος. Με την αντίληψη, πως κανείς δεν μας φταίει ποτέ για τίποτα, παρά μόνο «η θέση», από την οποία βλέπουμε τα πράγματα.

Εστιαζόμενοι σε ένα κέντρο μέσα μας, που μόνο δίνοντας του προσοχή, «θα ξυπνήσει», και θα κάνει την εμφάνιση του.

Αυτή είναι η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου!

Μόνος, να αποφασίσει, πότε θα στραφεί στον μοναδικό δρόμο για την ευτυχία του. Γι’ αυτόν τον λόγο, όσα κι αν έχει στην εξωτερική του ζωή, ποτέ μα ποτέ δεν θα του δώσουν πληρότητα και ηρεμία. Γιατί είναι ο λάθος δρόμος…..

Ο κόσμος γύρω μας, δεν υπάρχει για «να μας δώσει την ευτυχία», μα για να «ξεδιπλώσουμε στον περίγυρο μας, την ευτυχία και ομορφιά που έχουμε μέσα μας. Αυτό, δημιουργώντας το ανάλογο περιβάλλον, ασχέτως επιτευγμάτων, ή αποκτημάτων.

Η κατανόηση της τελειότητας των πάντων, ακριβώς όπως είναι.

Όλη η πλάση είναι ευτυχής, όπου στρέψει κανείς το βλέμμα του.

Μόνο ο άνθρωπος, εξαιτίας της περιοριστικής του σκέψης, πάντα, ή θέλει περισσότερα, ή νιώθει άδειος, ή δεν ξέρει τι θέλει.

Τα βουνά, τα ζώα, τα φυτά, ζουν στο σήμερα ολοκληρωτικά, χωρίς την παραμικρή σκέψη για το κάθε αύριο, και αν φυσικά θα υπάρξει γι’ αυτά άλλο αύριο. Απολαμβάνουν τη στιγμή. Ζουν τώρα, όποιο κι αν είναι το περιβάλλον τους. Αυτό, σαν λογικά όντα, μήπως θα έπρεπε να μας λέει κάτι;

Είχε ειπωθεί κάποτε, πως αν ένα λουλούδι σκεπτόταν, ίσως, ακόμα και να αποφάσιζε να μην ανθίσει….. Αυτό, τα λέει όλα…..

---Και «που» το βρίσκουμε αυτό το εμείς;---

Εκεί που χρειάζεται την κάθε στιγμή να στραφούμε, ώστε να παρθούν οι απαραίτητες, αναγκαίες εμπειρίες ζωής, οι οποίες θα του δώσουν, πλούτο συνειδητοποιήσεων και συναισθημάτων, για την υπέροχη δυνατότητα και δυναμική που έχει ο άνθρωπος, να είναι ο μόνος υπεύθυνος, για ότι κι αν αποφασίσει στη ζωή του.

Δείκτη αποτελεί, το που θα νιώθουμε πλήρης, εκφράζοντας αυτό που είμαστε, χωρίς τον συνεχή φόβο για ανάγκη προφύλαξης, ή γι’ αυτήν την παράλογη ανάγκη γι’ ασφάλεια.

Γιατί τελικά, το αστείο είναι, πως όσο κι αν φοβηθούμε, είναι αδύνατον να αποτρέψουμε αυτό που είναι να συμβεί.

Τι μένει λοιπόν, εκτός από το να απολαμβάνουμε το χρόνο που μας απομένει, όσος κι αν είναι αυτός;

Στην ασφάλεια όμως τελικά, όπως την ερμηνεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, λείπει «η σπιρτάδα» της ζωής, γιατί τα πάντα, ενώ φαινομενικά είναι τακτοποιημένα, παρ’ όλα αυτά, η ροή της ζωής εξασθενεί, μια και βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας. Και όπου υπάρχει αδράνεια, αρχίζει η αλλοίωση, η σήψη, η παρακμή…

Η τοποθέτηση μας σε αυτό το πραγματικό μας κέντρο, (και όχι αυτό του φόβου για προστασία), αυτόματα μας κάνει να νιώθουμε, πως ανέκαθεν ήμασταν και παραμένουμε ασφαλείς!

Κι αυτό, γιατί κανείς και τίποτα, δεν μπορεί να μας βλάψει, παρά μόνο ότι αφορά την φθορά «του ρούχου» αυτού που ονομάζουμε υλικό μας σώμα, και τα φαντάσματα που εμείς οι ίδιοι συντηρούμε, και δημιουργούνται από το ίδιος μας το μυαλό.

Το μυαλό μας όμως, υπάρχει και για μια άλλη λειτουργία, που οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν:

Είναι εκεί, για να «συλλαμβάνει», αυτό που θέλει το πραγματικό μας Είναι. Αυτό για το οποίο ήρθαμε εδώ. Το τι πρέπει να κάνουμε ώστε να συναντήσουμε το πεπρωμένο μας!

Όσο δεν το ακούμε, θα πονάμε στη ζωή, και θα νιώθουμε πάντα λίγοι, ανήμποροι και μόνοι, με ότι κι αν καταπιαστούμε, και όσα υλικά πράγματα κι αν αποκτήσουμε.

-Αντιλαμβανόμενοι πως μέσα μας είμαστε κάτι άλλο, από αυτό που μας μάθανε, (πέραν του σώματος μας), και εστιαζόμενοι σε αυτό, με το χρόνο, αυτή η εστίαση, μας δίνει άλλη αίσθηση του εαυτού μας.

Καθαρά εσωτερική, πιο βαθιά, και πιο αληθινή, από οτιδήποτε άλλο έχουμε ποτέ γνωρίσει, ή θα γνωρίσουμε.

-Αρχίζουμε να αποκτάμε ηρεμία εσωτερική.

-Αναγνωρίζουμε, πως «το σπίτι μας», δεν είναι ένας χώρος εξωτερικός αποτελούμενος από τούβλα, αλλά μέσα μας. Κι αυτό το σπίτι, ή καλύτερα «την εστία», δεν μπορεί ποτέ να μας την πάρει, ή να μας την στερήσει κανείς.

Κατανοώντας πια το μυαλό μας ως «εργαλείο μας», το στρέφουμε όχι στα εξωτερικά ζητήματα, (αυτά τρέχουν και θα τρέχουν έτσι κι αλλιώς μόνα τους, ακολουθούμενα τις εσωτερικές μας ανάγκες ως βιώματα), αλλά στο να μας βοηθήσει, να ανακαλύψουμε εσωτερικά τον εαυτό μας.

Τότε γίνεται πραγματικά το μυαλό σύμμαχος μας.

Όχι όμως με το τι «νομίζουμε» ότι είμαστε σήμερα, (ως γιοι του τάδε, μόρφωσης τάδε, δύναμης τάδε, χρημάτων και αποκτημάτων, φυλής, γλώσσας, πατρίδας). Αυτά, έχουν πάψει να αποτελούν τις αξίες μας, και το «μέτρο» του πόσο λίγο, ή πολύ είμαστε σημαντικοί εξαιτίας όλων αυτών. Μα αυτό που ήμασταν πάντα, και πάντα θα παραμείνουμε, αλλά λόγω της «φλυαρίας» του μυαλού μας, και των ηνίων των οποίων του είχαμε δώσει, είχε το πάνω χέρι σε μας, με την τόση «φασαρία», η οποία μας καθιστούσε ανίκανους να το δούμε.

Από εκείνη τη θέση, και έχοντας πια τον έλεγχο του, κατευθυνόμαστε από αυτό που είμαστε, και νιώθουμε απέραντη ευγνωμοσύνη για την τιμή, του να είμαστε Άνθρωποι, ειδικά τη χρονική αυτή στιγμή, στη φάση της ιστορίας του ανθρώπου.

Είμαστε αυτόπτες μάρτυρες, της μεταμόρφωσης του ζωανθρώπου, σε Άνθρωπο ολοκληρωμένο, κατ’ εικόνα, και ως «το χέρι που πράττει», κατευθυνόμενο από την ίδια την ουσία Του….

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΟΗΣΗ ΤΕΛΙΚΑ;

Αντιληφθήκαμε τη λειτουργία του μυαλού μας, αποτελεί εργαλείο και σύμμαχό μας, μα δεν σταματά η πορεία μας εκεί. Ο Άνθρωπος συνεχίζει.

Αφού έχει τιθασεύσει την κατώτερη σκέψη, και αναγνωρίσει και κατανοεί τα συναισθήματα, (σκέψη και συναίσθημα πάνε μαζί), είναι πια σε θέση, να συλλαμβάνει έννοιες, οι οποίες προέρχονται, από μία πηγή, που ακόμα και ο ίδιος παρατηρώντας τες, νιώθει δέος, που ήταν άξιος στο να τις συλλάβει. Γιατί νιώθει, πως ενώ είναι κομμάτι του, δεν είναι δικές του. Απλά είναι ο φορέας σύλληψης τους. Κι αυτό αποτελεί υπέρτατη τιμή!

Ανακαλύπτει τις λειτουργίες, και τους νόμους όλης της πλάσης.

Διαπιστώνει, πως ο ίδιος είναι μία μικρογραφία του άπειρου σύμπαντος, και ενδιάμεσος, ανάμεσα στο «άπειρο προς τα πάνω διάστημα», και στο «άπειρο προς τα κάτω», μικρόκοσμο που αποτελούνται τα πάντα.

Βιώνει εμπειρίες ασύλληπτες, συνοδευόμενες από τέτοιες αισθήσεις, που είναι αδύνατον να περιγραφούν, ή να μεταφερθούν σε χαρτί. Και τότε κατανοεί, πως «η γλώσσα», απλά «υποψιάζει», για τον πλούτο του εσωτερικού κόσμου, που μόνο με το ατομικό βίωμα, μπορεί να κατορθώσει να γίνει σε κάποιον γνωστό.

Αυτή, είναι η Νόηση. Ή το σχέδιο.

Ένας άπειρα γοητευτικός κόσμος ανοίγεται μπροστά του, έτοιμος να τον διαβεί, ώστε κι αυτός, να του γίνει γνωστός, προχωρώντας στην πορεία του προς την εξέλιξη!

Γνωρίζει, πως είναι μόνος, και πάντα ήταν μόνος, γιατί υπάρχει μόνο Ένας, ΕΣΥ!

Μη γίνεσαι υπνοβάτης της ζωής

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν κάθε μέρα στους δρόμους μοιάζοντας με υπνοβάτες, γιατί ο νους τους ταξιδεύει αλλού. Είναι ξύπνιοι (από σωματικής άποψης) αλλά ταυτόχρονα βυθισμένοι σε συλλογισμούς.

Οι ειδικοί έχουν υπολογίσει ότι καθημερινά περνούν από το μυαλό μας περίπου 60.000 σκέψεις. Τι αφορούν και γιατί δεν ευδοκιμούν φέρνοντας καλά αποτελέσματα στη ζωή μας;
Αν κάποιοι μας θέλουν να κυκλοφορούμε σαν υπνωτισμένοι κάνοντας συνεχώς λογαριασμούς στο μυαλό μας, εμείς έχουμε τρόπο να ξυπνήσουμε, αρκεί να δούμε τα πράγματα καθαρά και διαφορετικά. Τι θα πρέπει να ξανασκεφτούμε:

* Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος μόνο για να διεκπεραιώνει διάφορες δραστηριότητες, όπως εργασία (ή σχολείο), φαγητό και ύπνο (ίσως και με λίγη διασκέδαση ενδιάμεσα). Έξω από τον στενό οικογενειακό, επαγγελματικό και φιλικό μας κύκλο απλώνεται ένας ολόκληρος κόσμος και ένα ατελείωτο σύμπαν. Καμία από τις καθημερινές δράσεις μας δεν έχει πραγματική σχέση με τη συνολική, μεγάλη εικόνα της ζωής. Η ανθρώπινη ιστορία έχει αποδείξει ότι είμαστε κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που βλέπουμε να… σέρνεται στους δρόμους κάθε μέρα.

* Καλό θα είναι να επανεξετάσουμε ποιος είναι ο σκοπός μας στη ζωή. Να εξασφαλίζουμε απλώς τα προς το ζην ή μήπως κάτι περισσότερο από αυτό, όπως να χαράξουμε πορεία με αρχές, ηθική και άλλες αρετές που παραπέμπουν σε τελείως διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων; Οι ασαφείς, χλιαροί και ατελείς σκοποί, όπως και η παθητική προσέγγιση της ζωής, μετατρέπουν κάποιον σε υπνοβάτη χωρίς ίχνος δυναμικής.

* Δεν έχουμε λόγο να στεκόμαστε με σταυρωμένα χέρια παρακολουθώντας τη ζωή μας να εκτροχιάζεται. Η απώλεια μιας θέσης εργασίας και η αλλαγή σταδιοδρομίας δεν είναι παρά ένα εγερτήριο κάλεσμα, κάτι σαν κλήση άμεσης δράσης για αλλαγή πορείας.

* Οι υπνοβάτες εκτελούν αυτοματοποιημένες κινήσεις, χωρίς συνειδητό έλεγχο. Βάζουν δηλαδή τη λειτουργία της ζωής τους στον αυτόματο. Επαναφορτίζουν τις μπαταρίες τους και ξεκινούν κάθε φορά έναν νέο εβδομαδιαίο κύκλο πείθοντας τον εαυτό τους ότι αυτή είναι η ζωή τους. Σίγουρα κανείς δεν θέλει να είναι έτσι. Τα ερωτηματικά, η αμφισβήτηση και η ανάληψη ευθυνών είναι όλα όσα θα πρέπει να κυνηγάμε με πάθος.

* Ας μην αναλωνόμαστε σε εθισμούς και δραστηριότητες χωρίς ουσία, όπως κουτσομπολιό και ενημέρωση για άχρηστες πληροφορίες, με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνουμε ή ότι μας αρέσει και μας διασκεδάζει. Όλα αυτά απλώς οδηγούν στο να συνεχίζουμε απτόητοι την υπνοβασία.

* Όσο και αν προσπαθούμε να αποφύγουμε την αναζήτηση της πραγματικής αιτίας των προβλημάτων μας, αυτά δεν εξαφανίζονται μαγικά. Παραμένουν και περιμένουν λύσεις, που εμείς θα δώσουμε διαμορφώνοντας τη φιλοσοφία μας.

Απίστευτες αιτίες για τα περιττά κιλά

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι το φως, το νερό ή το κλιματιστικό σας μπορεί να σας παχύνει; Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι όσο και αν αυτό φαίνεται απίθανο είναι πιθανό να συμβεί!
Όταν τρώμε ένα μεγάλο κομμάτι κέικ, όταν περνάμε όλη τη μέρα σε έναν καναπέ ή όταν παραγγέλνουμε μία γενναιόδωρη μερίδα έτοιμου φαγητού, ξέρουμε ότι οι πιθανότητες να πάρουμε κιλά είναι μεγάλες.
Τι γίνεται, όμως, με τις περιπτώσεις που ο δείκτης της ζυγαριάς ανεβαίνει, χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί; Ίσως ευθύνεται ένας από τους παρακάτω ύπουλους λόγους, που δεν πέρασαν ποτέ από το μυαλό σας!

Το νερό: Όχι αυτό καθαυτό, αλλά η προτίμηση που δείχνουμε στα προϊόντα που το περιέχουν. Το σκεπτικό είναι γνωστό, αν ένα τρόφιμο περιέχει πολύ νερό, δεν έχει πολλές θερμίδες, σωστά; Λάθος! Τουλάχιστον, όσο αφορά στις προπαρασκευασμένες τροφές.
Στην πραγματικότητα, όταν το νερό είναι πάνω – πάνω στη λίστα των συστατικών, αυτό αποτελεί μια ένδειξη ότι στο συγκεκριμένο προϊόν υπάρχει πληθώρα από πρόσθετα τροφίμων (τα γνωστά μας «Ε»).
Επειδή το νερό είναι άγευστο και άοσμο, χρησιμοποιούνται άλλα υλικά για να προστεθούν αυτές οι ιδιότητες στις τροφές που το έχουν ως βάση τους. Και τι δίνει μεγαλύτερη γεύση σε κάτι από τη ζάχαρη και το λίπος;
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα τρέξετε να επιλέξετε ένα αναψυκτικό, ένα χυμό, μια σούπα ή μία σάλτσα σαλάτας μόνο και μόνο επειδή είναι υψηλής περιεκτικότητας σε νερό, κάντε τον κόπο να συνεχίσετε το διάβασμα των συστατικών.

Το φως: “Man made electric light to take us out of the dark”, τραγουδούσε ο James Brown. Μήπως, όμως, το τεχνητό φως είναι μία από τις αιτίες που η παχυσαρκία βρίσκεται σε ανησυχητικά επίπεδα στις μέρες μας; Μια ομάδα Αμερικάνων επιστημόνων υποστηρίζει ακριβώς αυτό.
Είναι γνωστό ότι το φως ρυθμίζει το βιολογικό ρολόι και εκκινεί τον μεταβολισμό μας για αναμενόμενα γεγονότα, όπως τα γεύματα. Ερευνητές από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Οχάιο, με επικεφαλής την Laura Fonken, εξέτασαν κατά πόσο οι φωτεινές νύχτες επηρεάζουν αυτή τη διαδικασία.
Σε πειράματα που διεξήγαγαν σε αρσενικά ποντίκια, βρήκαν ότι η συνεχής έκθεση ακόμα και σε πολύ λίγο φως, κατά τη διάρκεια της νύχτας, οδηγεί σε αύξηση του βάρους και του σωματικού λίπους. Επιπρόσθετα, αν και νυκτόβια, τα ποντίκια που εκτέθηκαν σε νυχτερινό φως, έτρωγαν περισσότερο κατά τη διάρκεια της μέρας. Απόδειξη ότι το βιολογικό τους ρολόι “μπερδεύτηκε”.
Επειδή οι άνθρωποι έχουμε σχεδόν ίδια φυσιολογία με τα ποντίκια, ένα παρόμοιο αποτέλεσμα μπορεί να ισχύει και για εμάς. Είναι, πάντως, γεγονός ότι η διάδοση του τεχνητού φωτός έχει ως αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να τρώνε τις νυχτερινές ώρες. Αυτή η τάση, ενοχοποιείται από πολλούς διαιτολόγους ως αιτία παχυσαρκίας.
Το φωτιστικό στο υπνοδωμάτιο, σίγουρα, δεν είναι η βασική αιτία της αύξησης των υπέρβαρων. Ενδεχομένως, όμως, να είναι ένας παράγοντας που παίζει ρόλο. Σημασία δεν έχει μόνο το τι τρώμε, αλλά και το πότε.

Τα «διαιτητικά» προϊόντα: Ακούγεται παράλογο τα προϊόντα που πλασάρονται στο καταναλωτικό κοινό ως ιδανικά για όσους προσέχουν τη διατροφή τους να κατηγορούνται για την αύξηση του βάρους μας, αλλά μάλλον είναι αλήθεια.
Σύμφωνα με μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο International Journal of Obesity, τα γλυκαντικά που περιέχονται σε πολλά τρόφιμα “χαμηλά σε θερμίδες”, παρεμβαίνουν στον τρόπο που το σώμα μας επεξεργάζεται τις θερμίδες που λαμβάνει. Η γλυκιά τους γεύση ξεγελά τον οργανισμό μας, ο οποίος καταλήγει να αντιμετωπίζει οτιδήποτε γλυκό ως μη παχυντικό επιβραδύνοντας τη διαδικασία μεταβολισμού του.
Επιπλέον, τα τρόφιμα που παρουσιάζονται ως “χαμηλά σε λιπαρά” (τα γνωστά light) πολλές φορές αντικαθιστούν – για γευστικούς σκοπούς – το λίπος με ζάχαρη. Το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο να μην αδυνατίζουμε αλλά να χαλάμε τη σιλουέτα και την υγεία μας, αφού θεωρώντας ότι το προϊόν είναι διαιτητικό, καταναλώνουμε μεγαλύτερες ποσότητες.
Μην πέσετε λοιπόν στην παγίδα. Light δεν σημαίνει, απαραίτητα, χωρίς ζάχαρη.

Το κλιματιστικό και η θέρμανση: Και ποιος δεν θέλει να επιστρέφει, μετά από μία κουραστική μέρα στη δουλειά, σε ένα άνετο σπίτι, με την κατάλληλη θερμοκρασία; Εκείνοι που προσπαθούν να χάσουν βάρος, λένε οι ειδικοί.
Μία μελέτη του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ, υποστηρίζει ότι ένα σπίτι που διατηρείται όλο το χρόνο σε σταθερή θερμοκρασία, ίσως να συμβάλλει στο γεγονός ότι κάποιοι από εμάς παχαίνουν.
Η εξήγηση που δίνουν οι ειδικοί είναι πως το σώμα μας δεν χρειάζεται να καταναλώσει ενέργεια για να ζεσταθούμε ή να ρίξουμε τη θερμοκρασία μας, όταν οι κλιματικές συνθήκες είναι ιδανικές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αυξημένα ποσοστά λίπους στον οργανισμό μας.
Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι από τότε που οι κεντρικές θερμάνσεις και τα συστήματα κλιματισμού έγιναν βασικό αξεσουάρ στα σπίτια μας, οι μέσες εσωτερικές θερμοκρασίες σταθεροποιήθηκαν αλλά οι δείκτες παχυσαρκίας ανέβηκαν.
Αυτό το καλοκαίρι, λοιπόν, κλείστε για λίγο το κλιματιστικό και χάστε τα περιττά κιλά, εξοικονομώντας και λεφτά. Τον χειμώνα, κάντε το ίδιο με την θέρμανση. Ας αφήσουμε τη φύση να δουλέψει για εμάς.

Ο καφές: Για τους περισσότερους, έχει γίνει η αγαπημένη πρωινή και όχι μόνο, συνήθεια. Πολύ λίγοι μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν απολαμβάνουν ένα δροσερό ποτήρι φραπέ, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες. Και ακόμα λιγότεροι γνωρίζουν ότι ένα καφεδάκι την ημέρα μπορεί να είναι η αιτία που παχαίνουν!
Πώς γίνεται αυτό; Η καφεΐνη επηρεάζει τον μεταβολισμό μας με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Κυρίως, ανεβάζει τα επίπεδα του στρες και έτσι, γίνεται εντονότερο το αίσθημα της πείνας. Ακόμη, η χρόνια κατανάλωσή της μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη συγκέντρωση λίπους στο κέντρο του σώματος.
Πιο συγκεκριμένα, η καφεΐνη ανεβάζει τα επίπεδα κορτιζόλης του οργανισμού μας. Η υψηλή συγκέντρωση κορτιζόλης έχει ως αποτέλεσμα αυξημένη όρεξη, χαμηλότερη μυϊκή μάζα – άρα μειωμένη ικανότητα να κάψουμε το περιττό λίπος – και εμφάνιση άγχους.
Ακόμη, ο ίδιος ο καφές, πολλές φορές, έχει περισσότερες θερμίδες από όσες φανταζόμαστε. Αν μιλάμε για τον παραδοσιακό ελληνικό καφέ, έχει καλώς. Αν, όμως, όταν λέμε καφές εννοούμε ένα από τα δημοφιλή ροφήματα με φρέσκια κρέμα, γάλα και θρυμματισμένο πάγο, τότε υπάρχει θέμα.Ένας ποτήρι τέτοιου καφέ μπορεί να έχει μέχρι και 500 θερμίδες όταν μια ατομική πίτσα ίσα που ξεπερνά τις 600. Το θέμα είναι ότι με την πίτσα, μάλλον, θα χορτάσετε και δεν θα φάτε κάτι επιπλέον. Μπορείτε να ισχυρισθείτε το ίδιο και για τον αγαπημένο σας latte;

Οι σαλάτες: Πόσες φορές έχετε ακούσει κάποιον να λέει ότι κάνει δίαιτα με βάση τις σαλάτες; Και πόσες φορές έχετε διαπιστώσει ότι αυτό το άτομο, όχι μόνο δεν χάνει κιλά αλλά βάζει και κάποια επιπλέον; Υπάρχει εξήγηση.
Πολλοί πιστεύουν ότι τρώγοντας σαλάτες, κάνουν υγιεινή διατροφή. Μπορεί να έχουν δίκαιο. Ή μήπως όχι; Κάποιες σαλάτες δεν είναι όσο “αθώες” φαίνονται. Μάλιστα, αν συνοδεύονται από συγκεκριμένα και κατά τα άλλα γευστικότατα συστατικά, μπορεί να έχουν μέχρι και 1000 θερμίδες!
Το λάθος στο οποίο υποπίπτουν οι περισσότεροι από εμάς είναι η γενικότερη εντύπωσή μας ότι αν κάτι είναι σαλάτα, δεν παχαίνει. Με αυτή τη σκέψη, παραγεμίζουμε τη σαλάτα μας με σάλτσες, κοτόπουλο, τυρί, κρουτόν και ξηρούς καρπούς, εκτοξεύοντας την πρόσληψη θερμίδων και λίπους στα ύψη. Και χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι.
Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στον μπουφέ με τις σαλάτες θυμηθείτε τα παραπάνω. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να απολαύσετε μία δροσερή σαλάτα, χωρίς να την φορτώνετε με θερμιδικές βόμβες. Τα πράσινα φύλλα της, δεν απορροφούν με κάποιο μαγικό τρόπο τα περιττά λίπη από τα υπόλοιπα συστατικά της!

Η Απληστία

Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι και η απληστία. Η λέξη παράγεται από το στερητικό «α» και το «πληστός» που σημαίνει πλήρης – γεμάτος. Άπληστος, επομένως, είναι ο πλεονέκτης, ο ακόρεστος, ο ανεκπλήρωτος από την επιθυμία.
Διάλεξα να πω «από την επιθυμία» αντί «από τα μέσα της ζωής του», διότι πιστεύω ότι η αυτή αποτελεί την κινούσα δύναμη για την επίτευξη των αναγκών που δημιουργούν τα μέσα. «Επιθυμώ», σημαίνει «προάγω εκ του στήθους μου μια εσώτερη θερμή ανάγκη», μετά έρχεται η «βούληση» που παραπέμπει στο «θέλω και μπορώ». Επομένως, η επιθυμία έρχεται πρώτη και όχι η βούληση όπως υποστηρίζουν πολλοί φιλόσοφοι, καθόσον αυτή επιφέρει τις ανάγκες.

Η επιθυμία και η βούληση είναι δυο αρχέτυπα, «τάση» και «θέση» της ζωής, τα οποία οι πρόγονοί μας τα συμβόλιζαν με τις Δαναΐδες και το Σίσυφο. Οι πρώτες με το άπατο πιθάρι τους, ο δεύτερος με την αέναη μετακυλούσα πέτρα. Άρα, η απληστία μπορεί να ιδωθεί και ως «η διαρκής προσπάθεια της πραγμάτωσης του Σίσυφου του επιθυμητού των Δαναΐδων». Σίσυφος και Δαναΐδες, (είναι) ένα γονιδιακό ζεύγος δίζυγο, μια σχέση δυσδιάκριτη, ένα μαρτύριο της τιμωρίας των θεών προς το γένος των ανθρώπων.
Κατά τη μυθολογία, η έναρξη της απληστίας εμφανίζεται με τα παιδιά του βγαλμένου από τη θάλασσα Πρωτέα. Ο Πρωτέας, που θεωρείτο μονογενής και περιγράφεται με φύκια και ανάμεσα σε φώκιες, ανάλογα με τις επιθυμίες του γινόταν τα πάντα. Απέκτησε με κάποιες ασαφείς νύμφες και θεές, διάφορα παιδιά.
Δυο του γιοί, ο Πολύγονος και ο Τηλέγονος ήταν άπληστοι, καταλήγοντας τελικά ληστές, τους οποίους σκότωσε ο Ηρακλής. Και ο Πρωτέας το αποδέχτηκε αυτό, φθάνοντας στο σημείο να αποκαθάρει εκ του φόνου το φονιά τους. Ο μύθος αυτός δείχνει μέσα από μια βιολογική θα τη χαρακτηρίζαμε σκοπιά, την έναρξη και την αντιμετώπιση του πρώτου φαινόμενου της απληστίας. Αλλά και ο μύθος της Εύας με την αποδοχή του απαγορευμένου καρπού, στο ίδιο παραπέμπει από άλλο δρόμο.

«Τρεις δυνάμεις κινούν τον κόσμο. Η ανοησία, ο φόβος και η απληστία». Θα εξετάσουμε την απληστία, αρχικά, μέσα από την ιστορία.
Ο Μωυσής, τον οποίο ο Θεός τιμώρησε να μη δει την εκπλήρωση της αποστολής του, φαίνεται ότι ένας λόγος ήταν η απληστία του, καθόσον ευθυνόταν για την υφαρπαγή εκ μέρους του λαού του αυτών που νέμονταν οι Φιλισταίοι. Ο Μίδας, έμεινε για την απληστία του στο χρυσό παρομοιώδης.
Αλλά και ο Κροίσος, που δεν άκουσε το Σόλωνα στην αρετή του μέσου δρόμου αλλά τους ιερείς του Απόλλωνα για να επιτεθεί στον Κύρο και ν’ αυγατίσει κι άλλο την περιουσία του, τιμωρήθηκε δεόντως. Άπληστοι καθώς είχαν γίνει από τα δώρα του και αυτοί, δίνοντάς του έναν εκ πρώτης όψεως θετικό χρησμό, επέδρασαν ως Νέμεση, παίρνοντάς τον στο λαιμό τους.
«Η γη παράγει αρκετά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του ανθρώπου, όχι όμως την απληστία του», είπε κάποτε, πολύ σωστά, ο Γκάντι. Τι είναι λοιπόν αυτό, το συγγενές ή επίκτητο ιδίωμα, ιδιαίτερα εμφανές στο ανθρώπινο είδος, το οποίο αναδύεται όλο πιο έντονο με την έναρξη του πολιτισμού του; Ζιγκουράτ, πυραμίδες, αυτοκρατορίες, όλα παραπέμπουν σε κάποια μορφή απληστίας των πρωτεργατών τους.
Η φύση έχει μια αρχή, τη μοιρασιά – νομή του οίκου της που λέγεται οικονομία. Η οικονομία μοιράζει «νέμει» στον οίκο της τα απαραίτητα. Όταν αυτά, κατά την κρίση ενός όντος δεν αρκούν, αρχίζει η αναζήτηση για τη συσσώρευσή τους. Ο φόβος του θανάτου είναι το κινούν αίτιο αυτής της διαδικασίας. Και έως εδώ καλά μέχρι την υπερβολή, που συνοψίζεται στο ότι «εγώ τα θέλω όλα». Το φαινόμενο αυτό στον κοινωνικό ιστό είναι αναμφίβολα κατακριτέο. Δεν ζει κάποιος στερώντας τη ζωή των άλλων, αλλά διατηρώντας το υπέδαφος της ζωής πάνω στο οποίο διάγει τη ζωή του. Αυτό σημαίνει «επιβίωση», ζωή πάνω σε ζωή.
Η ανθρώπινη κοινωνία είναι μια «κατά συνθήκη», μια «κατ’ ανάγκη» κοινωνία. Δεν έχει τη συνεκτική δομή της ανάλογης των μυρμηγκιών ή των μελισσών που όλα τα έντομα είναι ίδια, «αδέλφια» μεταξύ τους, καθώς γενιούνται και πεθαίνουνε κατά φουρνιές, μαζί. Η κοινωνία των ανθρώπων είναι χαλαρή, ανομοιογενής, και ετερόκλητη, που την αποτελούν διάφορες μη οικογενείς ομάδες.
Στην ουσία, πρόκειται για ένα συνονθύλευμα από υποκοινωνίες, στις οποίες τα μεμονωμένα άτομα συμβιούν με σκοπό το όφελος από τη μεταξύ τους σχέση, έχοντας παράλληλα το κάθε ένα εξ αυτών την τάση να δημιουργεί ένα δικό του κόσμο. Επομένως, η ανθρώπινη «κοινωνία» είναι συναγωνιστική και ανταγωνιστική συγχρόνως, οπότε η απληστία κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να ιδωθεί. Ο άνθρωπος δεν είναι κοινωνικό ον, γίνεται κοινωνικό για την ασφάλειά του και αυτό του προσδίδει μια ιδιαίτερη συμπεριφορά η οποία τον κάνει ον πολιτικό.
Η κοινωνική ζωή επιφέρει ευμενέστερες συνθήκες διαβίωσης μέσω της διαδικασίας που καλείται οικονομία κλίμακας. Κατ’ αυτήν, μέσω της σύνδεσης πολλών μονάδων επιτυγχάνεται όφελος. Όταν κάποια στιγμή το όφελος και το κόστος βρεθούν σε κρίσιμη καμπή, τότε η κοινωνία είτε ρικνώνεται τείνοντας να γίνει συμπαγής είτε επεκτείνεται τείνοντας στη μεταλλαγή της.
Στην πρώτη περίπτωση, η ρίκνωση οδηγεί στη λεγόμενη «κλειστή κοινωνία» με κατάληξη το μαρασμό, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, η επέκταση οδηγεί στη λεγόμενη «ανοικτή κοινωνία» με κατάληξη την απροσδιοριστία. Ο άπληστος, επομένως, ορίζεται ως καταλύτης του συστήματος, φθάνοντας στο σημείο να οδηγεί στις μέρες μας τον ευαίσθητο και ασταθή κοινωνικό ιστό.
Η παγκόσμια ανοικτή κοινωνία δεν είναι άλλο από μια άπληστη κοινωνία σε σχέση με την έννοια των προγενέστερων αξιών της πάτριας ζωής. Από οικονομικής πλευράς, αυτή στηρίζεται σε δύο βάρκες: στην ελευθερία της παραγωγής όπως την περιέγραψε ο Άνταμ Σμιθ, και στην ανάγκη της αυξημένης κατανάλωσης κατά τον Κέυνς. Οπότε, διαμορφώνεται μια κοινωνία Λεβιάθαν, η οποία χωνεύει τα παιδιά της. Στη διαδικασία όμως αυτή συμβαίνουν κρίσεις, όπου το ζητούμενο είναι ο επαναπροσδιορισμός των ορίων των συμβαλλόμενων.
Η ιστορία διδάσκει ότι στις κρίσεις, οι πιο αδύναμες κοινωνικά ομάδες παραδίδονται βορά στο σύστημα, γενόμενες μέρος του συστήματος. Το φαινόμενο αυτό ο Ρουσσώ αντί να το ονομάσει «εξαναγκαστική παράδοση» το βάφτισε «κοινωνικό συμβόλαιο». Το οποιοδήποτε όμως συμβόλαιο επενεργεί προς όφελος της πλεονεκτικότερης ομάδας. Πλεονεξία, πλεονεκτικότητα και πλεονασμός, είναι η «αγία τριάδα» της σύγχρονης πλέον κοινωνίας.
Φεύγουμε από την κοινωνία και επιστρέφουμε στα μέλη της, τις άπληστες αράχνες που υφαίνουν τη ροή του ιστού της ιστορίας. Στην ύφανσή του, όπως και στο κάθε γίγνεσθαι, δεν υπάρχει διπολισμός, αλλά μονο-πειθαναγκασμός.
Το αντίθετο του άπληστου είναι ο «πληστός», που σημαίνει «πλήρης -ολοκληρωμένος». Θεωρητικά ορίζεται ως πρότυπο αξίας, καθόσον υποτίθεται ότι τα πάει περίφημα με τον εαυτό του. Είναι στις ανάγκες του εξαιρετικά ολιγαρκής, επομένως ευχαριστημένος με αυτά που έχει, οπότε καθιερώνεται σαν πρότυπο συμπεριφοράς πολίτη, τόσο από τους ολιγαρκείς όσο και από τους πλεονέκτες.
Διότι οι ολιγαρκείς τον έχουν πρότυπο στη δυστυχία τους, πράγμα που βολεύει παράλληλα τους πλεονέκτες. Σε σπάνιες περιπτώσεις ο ολοκληρωμένος ή πληστός οδεύει στον εξοβελισμό του, σαν ένα κύτταρο κατεξοχήν παθολογικό, που τείνει να περιορίσει το σύστημα έχοντας βάση μια αλλιώτικη αθανασία που προκύπτει από την μέλλουσα πληρέστερη ολοκλήρωσή του.
Η απληστία όμως για την ολοκλήρωση οδηγεί στην ολοκλήρωση της απληστίας, αλλά αυτός είναι ο άπληστος. Επομένως, τι συνέβη; Αυξήθηκε απλά η πολυπλοκότητα του συστήματος με μια τροχοπέδη. Η φύση αυτορυθμίζεται, η θέση που θα βρεθεί το κάθε κύτταρο ή άνθρωπος είναι δεδομένη. Το κλειδί στην ψυχολογία του άπληστου λέγεται «άγχος επιβίωσης από το άχθος του θανάτου». Είναι μια αντίδραση «φυσιολογική» η οποία εκδηλώνεται με τη μεταβολή των ορμονών και της ψυχολογίας.
Το φαινόμενο της απληστίας απαντάται τόσο στα παιδιά όσο και στους μεγάλους, ασχέτως φύλου, με μεγαλύτερη έκταση στο θηλυκό. Δείτε ένα παιδί σε μια βιτρίνα παιχνιδιών, η απληστία που ζωγραφίζεται στα μάτια του παραπέμπει στο αν θα μπορούσε να έχει τα περισσότερα… Δείτε έναν άντρα σε μια αγορά, ο περιορισμός που ζωγραφίζεται στα μάτια του θα τον αναγκάσει να πάρει το καλύτερο για τα λεφτά του (best value for money). Στις γυναίκες δεν αναφερόμαστε διότι άπτονται μιας ευρύτερης ψυχολογίας η οποία ξεκινά από την επιλογή του ανδρός ως το καλάθι με τα φρούτα (shoping theraphy).
Η απληστία, επομένως, αποτελεί μια φυσική διαδικασία αντίδρασης του επιθυμητού, σημαντική στην εξελικτικότητα. Η ψυχολογία του άπληστου, πρέπει κάποτε να ιδωθεί κάτω απο το πρίσμα της εσώτερης βαθειάς ψυχολογίας που φτάνει μέχρι τα γονίδια. Ακραία φαινόμενα δεν είναι άγνωστα και στα ζώα.

Η αλεπού, για παράδειγμα, πνίγει όλες τις κότες στο κοτέτσι ενώ τρώει μια, πράγμα που μπορεί να χαρακτηριστεί ως «αμόκ ζωτικής ανησυχίας». Το γεγονός αυτό συνδέεται με τη «λίμπιντο», λέξη που συνάδει με το πάθος για ζωή με το σπόρο του θανάτου. Στο βάθος της ψυχής του άπληστου, ελλοχεύει έντονα, μα διακριτά, ο θάνατος.

Η γη κατέληξε «μονοειδής». Αυτό σημαίνει ότι επικράτησε μόνο το ένα είδος, τώρα, ο άνθρωπος. Η μονοειδότητα είναι ένα σύνηθες φαινόμενο στη φύση που συμβαίνει κατά διαστήματα, όπως την εποχή των φυτών, των δεινοσαύρων, πρόσφατα των θηλαστικών και δη των πρωτευόντων, του ανθρώπου.

Ο κίνδυνος για την επιβίωση του ανθρώπου προέρχεται πλέον από το ίδιο τον άνθρωπο, που σημαίνει ότι ο φόβος του είναι «από και προς τον εαυτό του». Η μάχη ανάμεσα στα μέλη του ίδιου είδους, της αυτής ομάδας, του ίδιου μας του εαυτού, όταν επισυμβεί είναι η πλέον κανιβαλοφόρα. Επομένως, στο ανθρώπινο είδος θα επικρατήσει τελικά ένα υποείδος, μέχρι να χαθεί και αυτό μέσα στην απροσδιοριστία.
Η απληστία στη φάση αυτή της μονοειδικής αιχμής, προβάλλεται ως αρχή – τάση επιβίωσης στους πλέον φοβισμένους, ανάγοντας τον εγωκεντρικό – εγωιστικό μηχανισμό της θεωρούμενης «ελπίδας» τους. Αυτή είναι μια προσέγγιση μέσα από ένα πώρο του βιολογικού κοινωνικού ιστού, που παραπέμπει στο ότι δεν επιφέρουμε εμείς το σύστημα αλλά ότι εκείνο μας ορίζει.
Παραταύτα, όταν το γεγονός αυτό ιδωθεί βαθύτερα, οδηγεί με τη σειρά του στο ότι εμείς μετέχουμε και καθορίζουμε τις φυσιολογικές νόρμες, μέσα από την πλειοψηφία. Αυτό, να ιδωθεί πέραν του καλού και του κακού και της ιδεοληψίας, με ευρύτητα στη σκέψη και τη γνώση. Ούτως ή άλλως, στην απληστία της γνώσης χρωστάμε αυτά που καταλαβαίνουμε σήμερα.
Παρότι από την απληστία δομήθηκε η κοινωνία, παρότι πλεονέκτες με την εξουσία ήταν οι μεγαλύτεροι ηγέτες και με την αγάπη οι καλύτερες μητέρες, η απληστία ιδωμένη ως εκ των μεγαλύτερων αμαρτημάτων, στηλιτεύεται. Τι γίνεται, όμως, εδώ; Εθελοτυφλούμε, προσδιοριζόμενοι απο δυο μέτρα και σταθμά ή θα επιλέξουμε ως άριστο το ένα; Θαυμασμός από τη μια και αποτροπιασμός από την άλλη, δεν γίνεται, σημαίνει μπέρδεμα ή υποκρισία.
Ως εκ τούτου, εξετάζοντας τα πράγματα με όσο το δυνατόν αδέσμευτη χροιά, η απληστία μπορεί να ιδωθεί ως «τάση επιβίωσης υπο οριακές συνθήκες». Στο σύμπαν, που και αυτό επεκτείνεται άπληστα, υπάρχουν μαύρες τρύπες που ρουφούν και άσπροι νάνοι που παράγουν. Αμφότερα τα φαινόμενα υπηρετούν μια σκοπιμότητα, την ύπαρξη της φύσης. Ένα εκ των δυο να έλλειπε, θα ήταν ουδέτερο, ανύπαρκτο το σύμπαν. Το ζητούμενο είναι μια κοινή γραμμή, η οριοθέτηση στον κοινωνικό ιστό των φυσιο-λογικών ορίων.

Η θέση του άπληστου, χωρίς να φτάνουμε σε άκρα, είναι φυσική. Ο ολίγον άπληστος είναι παραγωγικό κύτταρο, ο πολύ άπληστος καταντάει πρόβλημα. Η πρακτική του πρώτου επιφέρει θαυμασμό, του δεύτερου γεννά το φθόνο. Πέραν του ορίου, ο άπληστος ρουφά τα στοιχεία της ζωής των άλλων, και ο πληστός τα φτύνει. Και στο βασικό ερώτημα «τι κάνουμε», η απάντηση είναι «σε ότι είμαστε ταγμένοι». Τα όρια της δυναμικής του συστήματος που θέτει η πλειοψηφία καθορίζουν τις φυσιολογικές νόρμες και η αντιμετώπιση των πολύ άπληστων είναι θεμιτή.

Είτε λοιπόν μιλάμε για την απληστία του πνεύματος, είτε της ύλης, ένα είναι γεγονός. Ότι, όπως το χαρακτηριστικό γνώρισμα της πληρότητας είναι ο εφησυχασμός, το αντίστοιχο της απληστίας είναι η ανησυχία. Ζω και ανησυχώ σημαίνει ότι είμαι ενεργός, ορίζω εγώ τις νόρμες μου τις οποίες επεκτείνω στο κοινωνικό μου περίγυρο όπου δεν εφησυχάζω. Ούτως ή άλλως, ο Ηρακλής στον κοινωνικό ιστό είναι ο λαός και ρόπαλο η δικαιοσύνη. «Ηρακλής κοιμώμενος» δεν υπάρχει ως τραγωδία, θα μπορούσε βέβαια να υπάρξει ως κωμωδία, για να ολοκληρωθεί με τον «Ηρακλή μαινόμενο» ως σατυρικό δράμα.
Στον ελληνικό τρόπο της ζωής, κυριάρχησε κάποτε έντονα το άπληστο πνευματικό στοιχείο. Αυτό δημιούργησε στον πλουραλισμό των ιδεών όπου προέκυψε φως, το οποίο μεταλαμπαδεύτηκε στο δυτικό πολιτισμό και κατόπιν εκτενέστερα. Το είδος του φωτός που εξέπεμψαν οι πρόγονοί μας ονομαζόταν φάος, που σημαίνει φως από αυτόκαυστο υλιστικό μανδύα ενός πνεύματος που φλέγεται χαοτικά. Αυτή είναι μια περίπτωση κατά την οποία ο καιγόμενος προσφέρει στο σύνολο το φως του, μέσα από τον έμπειρο ή ένπυρο χαμό του. Ποιος είπε ότι άπληστος είναι κοιλιόδουλος και καταναλωτής μονάχα;