Η Διώρυγα του Δία

Οι σχέσεις Ελλάδας και Αιγύπτου ήταν ανέκαθεν θερμότατες.
Οι λαοί τρέφουν βαθιά αμοιβαία αγάπη, ιδιαίτερα οι άραβες προς εμάς, από την αρχαιότητα, αναγνωρίζοντας στα φύλα μας τα προσόντα της μαθηματικής και φιλοσοφικής σκέψης σε επίπεδο παγκόσμιων ιδρυτών πολιτισμού. Η πορεία δε του Μεγ. Αλεξάνδρου στη γη τους, άφησε ανεξίτηλα σημάδια λατρείας.

Pord Said – Αίγυπτος : Είναι το μεγάλο λιμάνι του, και η βόρεια είσοδος του μεγάλου καναλιού των 168 χιλιομέτρων . Δηλαδή, είναι η είσοδος από την Μεσόγειο θάλασσα που μέσω του καναλιού περνάει στην Ερυθρά θάλασσα. Πόσο τυχαίο είναι;
O αναγραμματισμός της λέξεως Said δίδει τη λέξη Dias = Δίας (Διαβάστε το ανάποδα)
Suez – Αίγυπτος : Eίναι μια πόλη 500.000 κατοίκων περίπου στη βόρεια ακτή του κόλπου του Suez, και στην νότιο-ανατολική πλευρά της Μεσογείου.
Είναι η αρχή του μεγάλου καναλιού, την περίφημη διώρυγα του Suez η οποία ενώνει την Μεσόγειο με την Ερυθρά θάλασσα. Το κανάλι άνοιξε το 1869 και επηρέασε δραματικά το παγκόσμιο εμπόριο. Πόσο τυχαίο είναι;
Ο αναγραμματισμός της λέξεως Suez δίδει τη λέξη Zeus = Ζευς (ήτοι Ζεύξις, δηλαδή διώρυγα) (Διαβάστε το ανάποδα)
Assuan – Αίγυπτος : Νότια, κατά μήκος του Νείλου βρίσκεται το τιτάνιο φράγμα του Ασσουάν, ένα θαύμα μηχανικής από το οποίο καλλιεργούνται εκατομμύρια γόνιμα στρέμματα της Αιγύπτου και αποτρέπονται οι πλημμύρες.
Υδροηλεκτρικός παράγει το 50% των ηλεκτρικών αναγκών της χώρας. κ. α. πολλά. Πόσο τυχαίο είναι;
Ο αναγραμματισμός της λέξεως Assuan δίδει τη λέξη Naussa όπερ σημαίνει: Nαυς, πλοίο, ταξίδι, επικοινωνία, ύδατα, κιβωτός, κ.λ.π. (Διαβάστε το ανάποδα)
Υπενθυμίζεται χάριν μαγικότητας του μύθου, ότι οι άραβες διαβάζουν από δεξιά προς αριστερά…!!!

Γρηγοριανό και Ιουλιανό Ημερολόγιο

Τα δύο ημερολόγια
Τα χρονολογικά συστήματα που χρησιμοποιήθηκαν ανά τους αιώνες είναι εκατοντάδες. Σχεδόν κάθε πολιτισμός ανέπτυσσε το δικό του, λίγα όμως κατόρθωσαν να επιβιώσουν.

Έως τα μέσα του 1ου αιώνα π.Χ. το ημερολόγιο που επικρατούσε ήταν αυτό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το οποίο βασιζόταν στις φάσεις της Σελήνης. Λόγω της ατέλειάς του, όμως, δημιουργήθηκαν μεγάλες αποκλίσεις, κυρίως στην εαρινή ισημερία, με σημαντικές επιπτώσεις στην οικονομία και τη λειτουργία του κράτους.
Έτσι, ο Ιούλιος Καίσαρας ανέθεσε στον αλεξανδρινό αστρονόμο Σωσιγένη την αναμόρφωση του ημερολογίου. Προς την κατεύθυνση αυτή, προστέθηκαν στο έτος 90 μέρες, δηλαδή η 1η Μαρτίου του 44 π.Χ αντικαταστάθηκε από την 1η Ιανουαρίου. Το νέο, ηλιακό, ημερολόγιο ανταποκρινόταν απόλυτα στη διαδοχή των εποχών και η διάρκεια του έτους προσδιορίστηκε στις 365,25 ημέρες.
Η μικρή διαφορά καλύπτονταν από μία επιπλέον ημέρα που προσθέτονταν κάθε τέσσερα χρόνια, μετά την «έκτη προ των καλένδων του Μαρτίου», που ονομαζόταν «bis sextus». Έτσι, η ημέρα αυτή, επειδή τη μετρούσαν δυο φορές, ονομάζεται ακόμα και σήμερα «δις έκτη» και το έτος που την περιέχει «δίσεκτο».
Όμως και από το Ιουλιανό Ημερολόγιο προέκυπτε ένα σφάλμα 11 λεπτών και 14 δευτερολέπτων το χρόνο. Εξαιτίας της απόκλισης αυτής, μιάμιση χιλιετία αργότερα η εαρινή ισημερία είχε μετατοπιστεί ημερολογιακά 11 μέρες πίσω, σε σχέση με τα αστρονομικά δεδομένα.

Μπροστά στον κίνδυνο να εορτάζονται τα Χριστούγεννα φθινόπωρο και το Πάσχα χειμώνα, ο Πάπας Γρηγόριος ο 13ος προχώρησε σε νέα μεταρρύθμιση του συστήματος. Στις 4 Οκτωβρίου του 1582 προστέθηκαν 10 ημέρες, ενώ για να αποφευχθούν ανάλογες ασυμφωνίες και στο μέλλον, αποφασίστηκε κάθε τέσσερις αιώνες να θεωρούνται δίσεκτα, αντί για 100 χρόνια μόνο τα 97.
Το Νέο ή Γρηγοριανό ημερολόγιο συνάντησε έντονες αντιδράσεις. Τα καθολικά κράτη της Ευρώπης το υιοθέτησαν τελικά μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, ενώ τα προτεσταντικά χρειάστηκαν έναν ακόμη αιώνα.
Αγγλία και Αμερική το αποδέχτηκαν μόλις το 1752. Το ίδιο συνέβη και στην Ανατολή, όπου όλα τα ορθόδοξα κράτη συνέχισαν να ακολουθούν το Ιουλιανό έως τον 20ο αιώνα.
Η Ελληνική Πολιτεία εφάρμοσε το Γρηγοριανό ημερολόγιο το 1923, ονομάζοντας την 16η Φεβρουαρίου, 1η Μαρτίου.

Ιστορίες γέννησης θεών άλλων πολιτισμών πριν το Χριστιανισμό

Η σύλληψη του Θεανθρώπου με τον κρίνο και η γέννηση του αποτελούν τα σημαντικότερα θαύματα της Χριστιανικής πίστης.

Ωστόσο εκατοντάδες χρόνια πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού, υπήρξαν πολιτισμοί και θρησκείες στις οποίες το κεντρικό πρόσωπο λατρείας επίσης συνδέεται με μία θαυμαστή ιστορία γέννησης.
Από την αρχαία Αίγυπτο μέχρι την Κίνα κι από τον πολιτισμό των Αζτέκων μέχρι την αρχαία Ελλάδα, το θαύμα της θείας γέννησης εμφανίζεται στις γραφές πολλών αρχαίων πολιτισμών.
Χόρους – Αρχαία Αίγυπτος
Ο Χόρους (ή Ωρος) ο θεός προστάτης των βασιλέων της αρχαίας Αιγύπτου με το κεφάλι γερακιού , συνελήφθη μετά τη δολοφονία του πατέρα του Οσιρι. Σύμφωνα με το θρύλο, ο θεός Σεθ σκότωσε τον αδελφό του Οσιρι και σκόρπισε τα κομμάτια του διαμελισμένου σώματός του.
Στη συνέχεια, η Ισιδα, σύζυγος του Οσιρι, πήρε τα κομμάτια του συζύγου της ωστόσο δεν κατάφερε να βρει τα γεννητικά του όργανα κι έτσι κατασκεύασε έναν χρυσό φαλλό με τον οποίο συμπλήρωσε και ανακατασκεύασε τον Οσιρι και στη συνέχεια συνέλαβε τον Χόρους.
Χουιτζιλοπόχτλι - Αζτέκοι
Η μητέρα γη των Αζτέκων , Κοατλικε, βρήκε μια μπάλα από φτερά που έπεσε από τον ουρανό και έμεινε έγκυος όταν την έβαλε στην ζώνη της μέσης της. Εξοργισμένοι από την ύποπτη εγκυμοσύνη της μητέρας τους, οι 400 γιοί της Κοατλικε και η κόρη της Κογιολξαουχκι σκότωσαν τη μητέρα τους . Ο γιος της Χουιτζιλοπόχτλι ο θεός του πολέμου και του Ήλιου, ξεπήδησε από τη μήτρα της όταν η Κοατλικε έπεσε νεκρή.
Ερεχθέας – Αρχαία Ελλάδα
Κατά τον Όμηρο ήταν γιος του Ηφαίστου και της Γαίας, η οποία τον παρέδωσε στη θεά Αθηνά για να τον αναθρέψει, ωστόσο η επικρατέστερη θεωρία αναφέρει ότι ήταν το αποτέλεσμα του βιασμού της θεάς Αθηνάς από τον Ήφαιστο και όταν εκείνη καθαρίστηκε με ένα κομμάτι μαλλί και το πέταξε στο χώμα, από αυτό ξεπήδησε ο Ερεχθέας ο μυθολογικός βασιλιάς της αρχαίας Αθήνας.
Έτσι η Αθηνά έγινε θετή μητέρα του Ερεχθέα και η ιστορία προέλευσης του έγινε σύμβολο της υπερηφάνειας για τους Αθηναίους, οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους αυτόχθονες, «άνθρωποι που ξεπηδήσαν από την ίδια τη γη»
Άρης – Αρχαία Ελλάδα
Όταν η θεά Αθηνά ξεπήδησε από το κεφάλι του πατέρα της Δία, η Ηρα θέλησε να δημιουργήσει ένα παιδί μόνη της. Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ποιητή Οβίδιο η Ήρα ζήτησε βοήθεια από τη θεά Φλώρα να συλλάβει παιδί χωρίς τον σύζυγό της . Με το άγγιγμα ενός μαγικό λουλουδιού , η Ήρα συνέλαβε τον Άρη.
Κι – Αρχαία Κίνα
Ο Κι συνελήφθη θαυματουργικά όταν η μητέρα του Γιανγκ Γιουαν πάτησε σε ένα γιγαντιαίο αποτύπωμα που άφησε η υπέρτατη θεότητα Σανγκντι. Χωρίς έναν επίγειο πατέρα του μωρού της, η Γιανγκ Γιουαν προσπάθησε να το εγκαταλείψει μετά τη γέννησή του.
Αλλά ο Κι, του οποίου το όνομα σημαίνει «ο εγκαταλελειμμένος» επιζούσε κάθε φορά που η μητέρα του προσπαθούσε να τον ξεφορτωθεί. Τελικά η Γιανγκ Γιουαν κράτησε τον γιο της και αποδείχθηκε ένας ικανός αγρότης που αργότερα έγινε γνωστός ως Χούτζι, ο θεός της γεωργίας και μυθικός πρόγονος της Κινεζικής δυναστείας των Ζου.

Αρχαίων σοφία: ποια η πραγματική αξία του χρήματος;

Στη σημερινή κοινωνία όλα φαίνεται να περιστρέφονται γύρω από το χρήμα.

Όλοι μας επιδιώκουμε να βρούμε μια καλοπληρωμένη θέση εργασίας ώστε να έχουμε τη δυνατότητα όχι μόνο να βγάζουμε τα προς το ζην, αλλά να μπορούμε ακόμη να απολαμβάνουμε τις ανέσεις της σύγχρονης εποχής.
Ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι διαμορφωμένος έτσι ώστε όλοι να θεωρούν το χρήμα ως μια υπέρτατη αξία δεδομένου ότι χωρίς αυτό είναι αδύνατον να αγοράσει κανείς υλικά αγαθά, πράγμα που φαντάζει καταστροφικό στην καταναλωτική κοινωνία όπου διαβιούμε.
Είναι, όμως, πραγματικά έτσι τα πράγματα; Έχουν πραγματικά τόσο μεγάλη αξία τα χρήματα όση εμείς θέλουμε να τους προσδίδουμε;
Για να δούμε ποια είναι η άποψη των αρχαίων Ελλήνων και πιο συγκεκριμένα, του Σοφοκλή πάνω στο θέμα:

«οὐδὲν γὰρ ἀνθρώποισιν οἷον ἄργυρος κακὸν νόμισμ’ ἔβλαστε. τοῦτο καὶ πόλεις πορθεῖ. τόδ’ ἄνδρας ἐξανίστησι δόμων. τόδ’ ἐκδιδάσκει καὶ παραλλάσσει φρένας χρηστὰς πρὸς αἰσχρὰ πράγμαθ’ ἵστασθαι βροτῶν.»,

Δηλαδή:

«Δεν καθιερώθηκε ποτέ από το ανθρώπινο γένος κάτι πιο ολέθριο από το χρήμα. Αυτό πορθεί πόλεις. Αυτό ξεσηκώνει ανθρώπους από τα σπίτια τους. Αυτό παρασύρει και διαστρέφοντας τα καλά μυαλά τα σπρώχνει προς αισχρές πράξεις.» (Σοφοκλέους, Αντιγόνη)

Αρκεί να θυμηθούμε τη σημερινή οικονομική κρίση και να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας το πλήθος των ανθρώπων που έχουν μείνει άστεγοι εξαιτίας του χρήματος. Αρκεί να θυμηθούμε τη διαφθορά που υπάρχει στον πλανήτη και παραγκωνίζει την έννοια της δικαιοσύνης.
Αρκεί να συλλογιστούμε τις αδικίες που είναι ικανοί να διαπράξουν οι άνθρωποι στο βωμό του χρήματος. Τελικά, η μόνη ιδιότητα που έχουν τα χρήματα είναι να διαφθείρουν και να καταστρέφουν ό,τι αγγίζουν.
Όλο αυτό μας βάζει σε σκέψεις. Μήπως θα ήταν καλύτερο να ζούσαμε σε μια κοινωνία, όπου όλα θα λειτουργούσαν με ανταλλαγή προϊόντων και υπηρεσιών;
Οι καρδιές των ανθρώπων θα ήταν, σίγουρα, πιο αγνές και πιο δίκαιες από ό,τι είναι σήμερα.

Η αρχαία επιστημονική γνώση των Ελλήνων

Η αρχαία Ελληνική γνώση και θεωρία για το σύμπαν, τον άνθρωπο, το διάστημα και τον φυσικό κόσμο γύρω μας, στην οποία ακόμα και σήμερα η επιστημονική κοινότητα της αστροφυσικής, της βιολογίας, της γεωλογίας κ.α., στηρίζει τις έρευνες και τις μελέτες της.

Το άτομο.
Δημόκριτος, Μόσχος ο Φοίνιξ, Λεύκιππος, Επίκουρος. – (Παρουσιάστηκε από τον Ντάλτον το 1808)
Η κίνηση των ατόμων και ο σχηματισμός των ουρανίων σωμάτων από άτομα.
Δημόκριτος
Η σχετικότητα.
Θαλής ο Μηλήσιος, Αναξιμένης, Θεόπομπος, Ηράκλειτος, Ζήνων, Ελεάτης. – (Παρουσιάστηκε από τον Αινστάιν)
Η αντιστροφή του Χρόνου.
Πλάτων (Πολιτικος). – (Παρουσιάστηκε από τον Αινστάιν)
Η φύση του Σύμπαντος.
Λουκρήτιος
Η φύση του Σύμπαντος και η σφαιρικότητά του.
Πλάτων, Θαλής, Πυθαγόριοι
Χωρο-χρόνος.
Ζήνων, Ελεάτης,Δαμάσκιος.
Αντί-Υλη και παράλληλα Σύμπαντα.
Φιλόλαος
Νόμος των αναλογιών.
Ερμής, Πυθαγόρας
Το παλλόμενο Σύμπαν.
Πλάτων (Πολιτικός)
Η Μεγάλη Έκρηξη.
Ορφικοί. – (Παρουσιάστηκε από τον Ζώρζ Λεμάντρ το 1927)
Το Ηλιακό Σύστημα και η σφαιρικότητα της Γής.
Αρίσταρχος ο Σάμιος, Πυθαγόρας, Πλάτων.
Οι πέραν του Κρόνου πλανήτες.
Δημόκριτος, Αναξιμένης
Η φύση του Γαλαξία ως αστρικό νεφέλωμα.
Δημόκριτος
Η πολλαπλότητα των Κόσμων.
Αναξαγόρας, Αναξιμένης, Αναξίμανδρος, Ξενοφάνης, Ζήνων, Ελεάτης, Μητρόδωρος, Θαλής.
(Παρουσιάστηκε από τον Τζορντάνο Μπρούνο)
Το απροσμέτρητο των αποστάσεων.
Ορφεύς, Αρίσταρχος
Οι Κόσμοι έχουν αρχή και τέλος.
Δημόκριτος
Τα Ηλιακά Συστήματα και τους «μη φωτεινούς συνόδους των ηλίων».
Πυθαγόρας, Ηράκλειτος
Η ύπαρξη ζωής σε άλλα Συστήματα.
Αναξαγόρας, Ξενοφάνης, Δημόκριτος, Επίκουρος, Αναξιμένης, Ζήνων, Ελεάτης, Λουκρήτιος, Στράβων
Η ελλειπτικότητα της Γήινης τροχιάς.
Αρίσταρχος. (Παρουσιάστηκε από τον Γκάους το 1819)
Οι Αστεροειδείς και οι συγκρούσεις τους.
Πλάτων(Τίμαιος)
Οι διαστάσεις της Υδρογείου.
Ερατοσθένης, Διακαίαρχος
Η 24ωρη περιστροφή της Γής.
Ηρακλείδης ο Ποντικός
Η αιτία της Έκλειψης.
Αναξαγόρας, Θαλής
Νόμοι κινήσεως των Πλανητών.
Εύδοξος, Πυθαγόριοι
Η φύση της Σελήνης.
Πλούταρχος, Εμπεδοκλής
Η σφαιρικότητα της Γής.
Στράβων
Οι κινήσεις της Υδρογείου.
Ηρακλείδης ο Ποντικός
Η φύση του Ηλίου.
Αναξαγόρας
Ο Πολικός αστέρας.
Ορφικοί, Ομηρος
Η ανάκλαση του Ηλιακού φωτός από την Σελήνη.
Θαλής, Παρμενίδης, Πλούταρχος. – (Παρουσιάστηκε από τον Γαλιλαίο)
Η αιτία των παλιρροιών.
Ποσειδώνιος. – (Παρουσιάστηκε από τον Κέπλερ)
Οι Υπολογιστές.
Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων. – (Παρουσιάστηκε από τον Βίνερ το 1950)
Η Αμερική.
Πλάτων, Στράβων, Βίων Προυσσαεύς
Διαστρικά ταξίδια.
Λουκιανός
Ο τρόπος σχηματισμού του Ηλιακού Συστήματος.
Πλάτων. – (Παρουσιάστηκε από τον Λαπλάς)
Η θεωρία της εξέλιξης των ειδών.
Αναξίμανδρος. – (Παρουσιάστηκε από τον Δαρβίνο το 1859)
Η στεριά είναι λιγότερη από το νερό.
Φιλόστρατος
Η προέλευση της Ζωής.
Δημόκριτος, Αναξίμανδρος
Η Ενέργεια
Αριστοτέλης, Αναξίμανδρος
Ο Νόμος της επιβίωσης των καλύτερα προσαρμοσμένων όντων.
Ο Λουκρήτιος τον αναφέρει ως γνώση των αρχαιοτέρων από αυτόν, Ελλήνων. – (Παρουσιάστηκε από τον Δαρβίνο)
Οι 365.25 ημέρες του Έτους.
Ο Διόδωρος αναφέρει ότι «πρόκειται για πολύ παλιά γνώση» από αυτόν
Τα Ζώδια και οι ονομασίες τους.
Ορφικοί. – (Παρουσιάστηκε από τον Νεύτωνα)
Οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια.
Ορφικοί
Η φύση των Κομητών.
Αριστοτέλης, Πυθαγόριοι
Οι Κοσμικοί Ήχοι
Πυθαγόρας
Ο Νόμος που ορίζει τις αποστάσεις των Πλανητών από τον Ήλιο.
Πυθαγόριοι – (Παρουσιάστηκε από τον Μποντέ)
Η απόσταση της Γής από τα άλλα ουράνια σώματα.
Ίππαρχος
Το Σύμπαν είναι ένα ζωντανό Ον και περικλείει όλα τα όντα.
Πλωτίνος
Η Αλληλεπίδραση των πάντων.
Πλάτων
Η έννοια της Κοσμικής Τάξης και Αρμονίας.
Ορφικοί
Ο νόμος της Αναλογίας και της Αντιστοιχίας Μικρόκοσμου-Μακρόκοσμου.
Ερμής ο Τρισμέγιστος
Το ωοειδές σχήμα του Σύμπαντος.
Ορφικοί, αναφορές των Μακρόβιου και Αχιλλέως Τάτιου
Άστρο-Γέννεση και Αστρική σκόνη.
Ορφικοί
Η αρχική συγκέντρωση όλης της συμπαντικής Ύλης σε ωοειδές σχήμα.
Ορφικοί
Το Πεπερασμένο του Σύμπαντος.
Ορφικοί
Η δυνατότητα εποικισμού της Σελήνης.
Λουκιανός
Το DNA.
Κηρύκειον

ΚΑΛΟΓΕΡΙΣΤΙΚΕΣ ΨΥΧΑΝΩΜΑΛΙΕΣ

Σεξουαλικές τιμωρίες «εγκλημάτων» σε χριστιανικές αγιογραφίες εκκλησιών και μοναστηριών της Ελλάδας

Όσο κι αν είναι κάποιος εξοικειωμένος με την ατεχνία, τις ανοησίες και τη νοσηρότητα στη χριστιανική αγιογραφία, η συλλογή τού βιβλίου τού Στ. Τσιόδουλου: «Τιμωρία, η σκοτεινή όψη τής σεξουαλικότητας» (έκδ. «futura», Αθήνα, 2012), θα τον εκπλήξει δυσάρεστα, για μια ακόμα φορά. Πρόκειται για πλήθος έγχρωμων φωτογραφιών αγιογραφιών από εκκλησίες και μοναστήρια τής Ελλάδας με θέμα την τιμωρία σεξουαλικών «εγκλημάτων» και όχι μόνον, που ξεπερνάνε την όποια αρρωστημένη φαντασία.

Οι αγιογραφίες αυτές έχουν ξεφύγει από το όριο τής απλής ανοησίας. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με δράκους, κυνοκέφαλους, ιπτάμενα διαολάκια κ.λπ. σαχλαμάρες. Εδώ κινούμαστε σε χώρους καθαρής ψυχανωμαλίας.

Πρόκειται για ζωγραφιές σεξουαλικών κυρίως βασανιστηρίων αμαρτωλών φτιαγμένες από προβληματικά άτομα, ψυχανώμαλους -προφανώς- καλόγερους στην πλειοψηφία τους, οι οποίοι εν μέσω παρακρούσεων από τις ομφαλοσκοπήσεις, την απλυσιά, τα θυμιάματα κι ενδεχομένως κι άλλες ψυχότροπες ουσίες, την αγαμία, την ομοφυλοφιλία κ.λπ. κ.λπ. έβγαλαν όλα τα άρρωστα απωθημένα τής ψυχής τους.


Άγιος Ιωάννης
(Απόζαρι Καστοριάς, 1727).


Άγιος Αθανάσιος
(Ελατοχώρι-Σιέσιο Ζαγορίου, 1812).

Θαυμάστε ορθογραφία!

 

 «υ πόρνησες γινέκες».
(Αγία Παρασκευή,
Καλομοίρα Τρικάλων, 1779).

«όπηος καλόγερος πήνη καπνό τον ηπερετούν η δηαβόλη»,
«η κημόμενη εν τη κηριακή».
(Παρεκκλήσιο τού κοιμητηρίου,
μονή Γρηγορίου Αγίου Όρους, 1739).

«εκίνι οπου κημόντε την ανάστασιν
κε δεν πιγένουν στην εκλυσία».
(Αγία Παρασκευή,
Καλομοίρα Τρικάλων, 1779). 

«εκίνος ο μιλονάς
οπου κλέπτι στον μίλο».
(Αγία Παρασκευή,
Καλομοίρα Τρικάλων, 1779).

Αρρωστημένη σεξουαλική φαντασία: Ο ένας δαίμονας ιππεύει τη γυναίκα. Στον πρωκτό της έχει χώσει ένα χωνί.
Ο άλλος αφοδεύει σε κανάτα, που κρατάει η γυναίκα, η οποία -σημειωτέον- δεν δείχνει να βασανίζεται, αλλά να συμμετέχει.

Δεν πρόκειται για εικόνες από κάποιο kinky site τού διαδικτύου, αλλά από χριστιανική αγιογραφία τού Αγίου Ιωάννη
(Απόζαρι Καστοριάς, 1727).

Αλγεινή εντύπωση δεν προξενούν μόνον οι σκηνές, που μπήζουν σε γεννητικά όργανα, αλλά και στο στόμα και στον πρωκτό γυναικών διάφορα αντικείμενα, αλλά οι πάμπολλες επίσης σκηνές -είναι πολύ περισσότερες-, που βάζουν στους πρωκτούς ανδρών ο,τιδήποτε πραγματικό ή φανταστικό αντικείμενο μπορεί να φανταστεί ο νους (χωνιά, φτυάρια, αλέτρια κ.λπ. κ.λπ.).


Γέννηση τής Θεοτόκου,
Κάτω Κλεινές Φλώρινας.
(1844)

Μονή τής Θεοτόκου, Γαρδίκι Τρικάλων. (1842)

«Ανθολόγιο» αρρωστημένων σαδομαζοχιστικών κι ομοφυλοφιλικών καλογερίστικων φαντασιώσεων.

Δειγματοληπτική επιλογή αγιογραφιών από μοναστήρια κι εκκλησίες τής Ελλάδας με τιμωρίες επιβληθείσες σε άνδρες.

Παρατηρήστε το πλήθος των ετερόκλητων αντικειμένων, που βάζουν στους πρωκτούς των ανδρών.

Το βιβλίο έγινε με την αρωγή εφορειών βυζαντινών αρχαιοτήτων, μητροπολιτών κι αρχιμανδρίτη τού Αγίου Όρους.

Ο συγγραφέας (διδάκτορας τού Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας τής Φιλοσοφικής Σχολής τού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων), αναλύει κι εξηγεί τις αγιογραφίες με το δέοντα σεβασμό και χριστιανική ευπρέπεια.

Το ευλαβές ρωμιοποίμνιο επίσης, που σέρνεται στα μοναστήρια και τις εκκλησίες, περιβάλλει τέτοιες αγιογραφίες με μεγάλο θαυμασμό, δέος κι ευλάβεια για την τέχνη, αλλά κυρίως για την ιερότητά τους. 

Να σας πω ένα μυστικό; Δεν υπάρχει ψυχή!

Έχεις και τον Χριστιανό να σε πρήζει πως υπάρχει Ψυχή, πως αυτήν προσβάλλουν οι δαίμονες και δημιουργούνται τα πάθη και πως πρέπει να ταλαιπωρήσεις το σώμα σου για να σώσεις την ψυχή σου.
Και τον ρωτάς εύλογα: « Και πού ξέρεις ρε φίλε πως υπάρχει ψυχή; Έχεις καμία απόδειξη; ».
« Μα το λέει η Εκκλησία! », σου απαντάει, και σε αφήνει ξερό!
« Και πού βρίσκεται αυτή η ψυχή; », τον ρωτάς.
« Δεν ξέρουμε », σου απαντάει.
« Κι από τι αποτελείται η ψυχή; », ξαναρωτάς.
Πάλι « δεν ξέρουμε ».
Αλλά κι εσύ δεν το βάζεις κάτω. Θέλεις να βγάλεις λαβράκι κι επιμένεις:
« Ποιος τη φτιάχνει την ψυχή και πότε; ».
Εδώ ο Χριστιανός ξεθαρρεύει. Νομίζει πως παίζει πλέον στο γήπεδό του, κι η γλωσσούλα του λύνεται: « Μόνο ο Θεός φτιάχνει ψυχές! Κατά τη στιγμή της σύλληψης αμέσως φτιάχνει μια ψυχή και την ενώνει με το σώμα. Γι” αυτό και δεν μπορεί να γεννηθεί άνθρωπος αν δεν το θελήσει και δεν συμπράξει ο Θεός »!
Εντάξει, η υπομονή έχει και τα όριά της, έχεις κι εσύ καιρό να εκτονωθείς σεξουαλικώς, μπαρουτιάζεις και με τις βλακείες του Χριστιανού, και τον αρχίζεις κατά ριπάς:
« Στην κλωνοποίηση, που έχουμε γονιμοποίηση χωρίς σπέρμα, τι γίνεται με την ψυχή; Έχουν κι οι κλώνοι ψυχή και ποια;
Όταν από εμβρυικά κύτταρα φτιάχνουμε νέους ιστούς (π.χ. καρδιακούς) έχουν κι αυτοί οι ιστοί ψυχή;
Κι όταν καταψύχουμε ένα έμβρυο, και αναστέλλουμε την βιολογική του εξέλιξη, πώς αντιδρά η ψυχή. Καταψύχεται κι αυτή ή τα παίρνει στην κράνα, το σκάει κι επιστρέφει μόλις εμείς ξεπαγώσουμε το έμβρυο;
Κι όταν ένα έμβρυο διασπάται στα δύο και δημιουργούνται οι γνήσιοι δίδυμοι, να υποθέσουμε πως κι η ψυχή χωρίζεται σε δυο κομμάτια;

Αλλά συμβαίνει και το ανάποδο, αυτό που οι γιατροί λένε « φαινόμενο χίμαιρας »: δυο έμβρυα ενώνονται σε ένα. Τότε τι γίνεται με τις ψυχές τους; Ενώνονται κι αυτές ή η ψυχή του ενός φεύγει και πάει πού;
Αμ το άλλο; Οι στατιστικές λένε πως το 20% των κυήσεων καταλήγουν σε ακούσια αποβολή. Δηλαδή ο Θεός που έδωσε ψυχή σ” ένα έμβρυο, το μετάνιωσε και την πήρε πίσω πριν γεννηθεί ο άνθρωπος; Τότε ο Θεός είναι ο μεγαλύτερος φονιάς έβερ, αφού επιμένεις πως η έκτρωση είναι φόνος. Και μη μου πεις πως οι αποβολές αυτές « είναι τυχαίες »! Όποτε σας συμφέρει όλα τα αποδίδετε στο Θεό « γιατί δεν υπάρχει τύχη », κι όταν δεν σας συμφέρει τα ρίχνετε στην τύχη! ».
Ήθελα κι άλλα να πω στον Χριστιανό αλλά δεν πρόλαβα!
Με διέγραψε από « φίλο » του στο φέις…

Η ΑΠΕΧΘΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΝΩΣΗ

Το τρισάθλιο Υπουργείο Παιδείας και θρησκευμάτων, επέτρεψε να διακινηθεί μέσα σε σχολικό του βιβλίο η φράση:
«… αφού η γνώση περιορίζει την ελευθερία του ανθρώπου ….»!!!
Το είδαμε κι αυτό! «Η γνώση περιορίζει την ελευθερία» !!!
Σελίδα απ’ το βιβλίο θρησκευτικών της Α’ τάξης ΤΕΕ:


**************************************
ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.ΠΩΣ Η ΠΙΣΤΗ ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΕΙ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ
«ΠΙΣΤΕΨΕΣ ;  ΧΑΘΗΚΕΣ»
«Να θυμάσαι να απιστείς». Αρχαιοελληνικό ρητό.
Με το παρόν κείμενο θα επιχειρήσουμε να καταδείξουμε την σχέση μεταξύ των εννοιών της πίστης και της απλής λογικής μ’ ένα μόνο παράδειγμα, το οποίο όμως είναι πρωταρχικής φύσης.
Πρόκειται για την θεοπνευστία της αγίας λεγόμενης Γραφής, όπως επιχειρεί να την αποδείξει ο Ι.Θ. Κολιτσάρας στην εισαγωγή της απόδοσης της Βίβλου στην νεοελληνική γλώσσα, έκδοσης της Αδελφότητος Θεολόγων «ΖΩΗ», εγκρίσει της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Αρχίζει λοιπόν ο Κολιτσάρας το κεφάλαιο της εισαγωγής με τον τίτλο ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΙΑ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ως εξής: «Αι δύο αυταί έννοιαι, θεοπνευστία και αξιοπιστία, είναι στενώτατα συνδεδεμέναι. Η αξιοπιστία προϋποθέτει την θεοπνευστία της Γραφής και η θεοπνευστία κατασφαλίζει την αξιοπιστία. Η Αγία, δηλαδή, Γραφή είναι αξιόπιστος, όχι απλώς διότι συνεγράφη υπό φιλαλήθων συγγραφέων – και ο πλέον ευσυνείδητος συγγραφεύς δυνατόν, καθ’ ό άνθρωπος, να υποπέση καλή τη πίστει, εις πλάνας -  αλλά διότι οι συγγραφείς αυτής έγραψαν τα ιερά βιβλία εμπνεόμενοι και φωτιζόμενοι και χειραγωγούμενοι από το Άγιον Πνεύμα, από το ‘πνεύμα της αληθείας’, όπως το ονομάζει ο Κύριος…».
Με δυο λόγια ο πιστός αυτός χριστιανός μας αποδεικνύει (δηλαδή, διότι) ότι η αγία γραφή είναι θεόπνευστη διότι είναι θεόπνευστη! Και για τους τυχόν άπιστους Θωμάδες αμέσως προβάλλει την ακλόνητη απόδειξη, η οποία δεν επιδέχεται καμμιά αμφισβήτηση: «Και όπως παρατηρεί ανώνυμος σχολιαστής ουχ εαυτοίς εφθέγγοντο οι προφήται, αλλά διακονούντες τω Πνεύματι τω Αγίω…υπούργουν τω προς αυτούς γενομένω λόγω». Με μια τόσο καταλυτική απόδειξη ποιος θα τολμήσει να ισχυριστεί το αντίθετο! Το είπε ο ανώνυμος και πάει, τέλειωσε το πράγμα!
Μέχρις εδώ νομίζουμε ότι δικαιούμαστε, εντελώς αβασάνιστα, να θεωρούμε ότι στα συγκεκριμένα γραφόμενα του Κολιτσάρα δεν υπάρχει όχι μόνον καμιά λογική αλλά ούτε καν δείγμα λογικής. Αυτό που ολοφάνεροι υπάρχει μόνο είναι μια εν λευκώ πίστη, ότι η αγία γραφή είναι θεόπνευστη.
Πράγματι αναγνωρίζουμε στον Κολιτσάρα και στους χριστιανούς το δικαίωμα να πιστεύουν. Δικαιούμαστε όμως να τους θέσουμε το εξής ερώτημα: ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟΧΕΡΑ ΠΑΡΕΧΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΣΑΣ, ΤΟ ΑΠΟΣΤΕΡΕΙΤΕ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ;
Μήπως το αναγνωρίζεται στους Μουσουλμάνους, στους Βουδιστές, στους Έλληνες, στους Ινδιάνους και τέλος πάντων σ’ οποιονδήποτε μη χριστιανό; Ντραπήκατε ποτέ γι’ αυτή σας την αλαζονεία; Από πού πηγάζει αυτή σας η αποκλειστικότητα;
Από την πίστη στον αληθινό θεό απαντούν σύσσωμοι οι χριστιανοί! Δηλαδή το αποκλειστικό δικαίωμα στην πίστη προέρχεται από την πίστη! Ε όχι κύριοι χριστιανοί, το αποκλειστικόν της πίστης σας πηγάζει μόνον από την αγένειά σας και από πουθενά αλλού.
Γιατί πλην των ομογάλακτων αδελφών σας Ιουδαίων και Ισλαμιστών όλες οι λοιπές θρησκείες σας αναγνωρίζουν το δικαίωμα να πιστεύεται όπου θέλετε;
Οι μόνες θρησκείες που θεωρούν την πίστη αποκλειστικό δικαίωμά τους είναι ο Ιουδαϊσμός ο Χριστιανισμός και ο Ισλαμισμός, δηλαδή οι θρησκείες της Βίβλου, οι θρησκείες του φανατισμού της μισαλλοδοξίας και της αλαζονείας. Όλες οι υπόλοιπες διακατέχονται από την θεία αρετή της ανεκτικότητας.
Η αλαζονεία και η περιφρόνηση προς τους αλλόδοξους (αλλόπιστους) δηλώνεται από τον πατέρα της χριστιανικής εκκλησίας Χρυσόστομο χαρακτηριστικότατα, όπως μας το αναφέρει, στην προαναφερθείσα, εισαγωγή του ο Κόλιτσάρας: «…ο των θείων υπερορών λογίων ου λέγεται φερωνύμως άνθρωπος». Μ’ άλλα λόγια εκτός απ’ αυτούς οι οποίοι ασπάζονται την Βίβλο, κανείς άλλος σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είναι άξιος να φέρει το όνομα άνθρωπος!!!
Στο σημείο αυτό εμείς οι οποίοι δεν ασπαζόμαστε επ’ ουδενί τέτοιες απάνθρωπες απόψεις, και άρα δεν είμαστε άξιοι να φέρουμε το όνομα άνθρωπος, ρωτούμε: γίνεται κανείς να ξεστομίζει, με τόση θρασύτητα, τέτοιες κτηνωδίες και παρ’ όλα αυτά να θεωρείται άγιος ή έστω άνθρωπος;;; Ποια βαθμίδα όμως υπάρχει κάτω απ’ αυτήν του ανθρώπου; Υπάρχει αυτή του κτήνους.
Πλην χριστιανών λοιπόν άπαντες τυγχάνουν κτήνη, κατά άγιο Χρυσόστομο. Καλέ μου χριστιανέ είναι άγιος για σένα ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος; Είναι και παρά είναι. Είναι προστάτης της παιδείας σου; Είναι και παρά είναι. Άρα πρεσβεύεις και συ τα ίδια μ’ αυτόν. Όχι απαντά ο  χριστιανός. Και συνεχίζει: αυτό το πίστευαν και το έλεγαν οι Έλληνες για όλους του άλλους!!! «Πας μη Έλλην βάρβαρος».
Απάτη, συκοφαντία, ψεύδος, διαστροφή και παραποίηση της ιστορίας, άπασες αρετές της πατερικής παράδοσης. Ας κυττάξουμε  την αλήθεια. Στο Λεξικό LIDDELL – SCOTT, διαβάζουμε στη λέξη βάρβαρος: «βάρβαρος, δηλαδή ουχί Ελληνικός, ξένος προς τα Ελληνικά ήθη ή την γλώσσα, ξένος, ήτο δε γνωστή τω Ομήρω διότι λέγει Κάρες βαρβαρόφωνοι Ιλ. Β. 867. Μετά ως ουσιαστικό, βάρβαροι, οι, κατ’ αρχάς πάντες οι μη Έλληνες , ακολούθως δε κατ’ εξοχήν οι Μήδοι και Πέρσες».
Γιατί όμως κατ’ εξοχήν οι Μήδοι και οι Πέρσες; Διότι διέπραξαν πρωτοφανείς βανδαλισμού κατά τα Περσικά. Μέχρι και τάφους ανέσκαψαν. «Μετά τα Περσικά η λέξις έλαβε την περιφρονητικήν σημασίαν του ξένος, κτηνώδης, αμαθής, άγροικος.. οι Ρωμαίοι εκάλουν και εαυτούς βαρβάρους μέχρι των χρόνων καθ’ ους η Ελληνική γλώσσα και φιλολογία μετεφυτέφθησαν εις Ρώμην. Από των χρόνων δ’ όμως του Αυγούστου το όνομα εδίδετο εις πάντα τα έθνη όσα δεν μετείχον της Ελληνικής ή Ρωμαϊκής παιδείας».
Το λεξικό αυτό μας δίνει και το απόσταγμα της έννοιας: «Διά της λέξεως ταύτης εχαρακτηρίζοντο πάσαι αι ελλείψεις όσας οι Έλλληνες αθεώρουν ξένας προς εαυτούς και φυσικάς εις άπαντα τα λοιπά έθνη». Ήταν περίφημη η ανεκτικότητα και η έλλειψη μισαλλοδοξίας των αρχαίων Ελλήνων.
Στη συνέχεια διαβάζουμε: «επειδή οι Έλληνες και οι βάρβαροι διέφεραν αλλήλων πάντων μάλιστα κατά την γλώσσαν, η λέξις ανεφέρετο προ πάντων εις την γλώσσαν…ούτως ο Αριστοφάνης καλεί τους όρνεις βαρβάρους, ως άδοντες ανάρθρως… παρά γραμμ. η λέξις εδήλου σφάλμα γινόμενον εν τη χρήσει της Ελληνικής γλώσσης».
«Οι Αιγύπτιοι είχον παρόμοιον όρον δι’ άπαντας τους ξένους (Ηρόδ. 2. 158), ως οι Σίναι τανύν και οι Εβραίοι δε εκάλουν περιληπτικώς τους λοιπούς ανθρώπους Goim».
Για τα εγκλήματα του χριστιανικού κόσμου κατά των λαών και των πέντε Ηπείρων έχουν γραφεί εκατοντάδες βιβλία. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ μ΄ αυτό το ζήτημα. Η θέση μας σ’ αυτό το θέμα είναι ξεκάθαρη: Θεωρούμε αναφαίρετο δικαίωμα όλων των λαών και δεν αναγνωρίζουμε απολύτως κανέναν λόγο περί του αντιθέτου, να πιστεύουν σ’ όποιον ή όποιους θεούς επιθυμούν.
Ταυτοχρόνως αναγνωρίζουμε το δικαίωμα σ’ όλους τους ανεκτικούς ανθρώπους να θεωρούν, στο μέγιστο βαθμό, αγενείς, ασεβείς, αλαζόνες, υπερόπτες, μισαλλόδοξους, φανατικούς και τελικά επικίνδυνους για την ανθρωπότητα, όλους αυτούς οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα της πίστης ή της απιστίας σ’ όλους τους άλλους.
Όποιος περιφρονεί τον θεό ή τους θεούς των άλλων λαών κυρίως περιφρονεί τον ίδιο τον λαό που τους πιστεύει. Είναι φανερό ότι πρόκειται για τον μέγιστο βαθμό αγένειας που μπορεί να επιδείξει κάποιος.
Ας αναλογιστούν όλοι οι Ιουδαιοχριστιανοί και οι Ισλαμιστές την απαράδεκτη αυτή στάση τους κι ας βρεθεί επί τέλους κάποιος απ’ αυτούς να μας εξηγήσει με ανθρωπιά το γιατί θεωρούν την πίστη αποκλειστικό δικαίωμά τους.
Η πανούκλα της μισαλλοδοξίας ξεκίνησε από την λεγόμενη Βίβλο (ιερό βιβλίο και των Χριστιανών και των Ισλαμιστών) και μόλυνε όλον τον κόσμο. Εκατοντάδες φορές μέσα στο βιβλίο αυτό αναφέρεται η φράση «εκλεκτός λαός του θεού», εννοείται του Γιαχβέ.  Η τέλεια συνειδητοποίηση του προβλήματος αυτού και η καταπολέμησή του, μέσω της παιδείας, είναι η μόνη προοπτική για την ομαλή συνύπαρξη και συνεργασία των λαών της οικουμένης των ανθρώπων.
Όλοι οι λαοί μπορούν να σταθούν σταθερά στα πόδια τους όταν γνωρίζουν και σέβονται τον πολιτισμό τους και τους προγόνους και τους τα πάτριά τους, σεβόμενοι ταυτοχρόνως, στον ίδιο και μεγαλύτερο βαθμό, τα πάτρια όλων των άλλων λαών, όπως και τις θρησκευτικές τους δοξασίες.
Είναι λέει Έλληνας αλλά ψάλλει συνεχώς στην εκκλησία του το «των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ». Έλληνας πατριώτης με Ιουδαίους πατέρες!!! Μωρέ η λέξη πατριώτης από την λέξη πατέρας προέρχεται. Για διάβασε μωρ’ Έλληνα ποιοι  ήταν οι πατέρες σου και τι παρέδωσαν στην ανθρωπότητα και ποιοι ήταν οι Αβραάμ, Ιακώβ και Ισαάκ και τι παρέδωσαν στην οικουμένη των ανθρώπων.
Διάβασε και μελέτησε διότι ούτε τους μεν γνωρίζεις ούτε τους δε. Γιατί δεν ντρέπεσαι όταν πληροφορείσαι ότι οι Ευρωπαίοι κι όλος ο κόσμος γνωρίζει περισσότερα από εσένα γι’ αυτούς; Για τον Επίκουρο, τον Θαλή, τον Αναξίμανδρο, τον Όμηρο, τον Πτολεμαίο και τόσους άλλους;
Διότι η χώρα σου βρίσκεται υπό θρησκευτική κατοχή. Την χείριστη των κατοχών. Το αίσχος απέναντι στην οικουμένη των ανθρώπων που λέγεται Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Οι κατακτητές έρχονται και παρέρχονται, το ίδιο τα πολιτεύματα και οι κυβερνήσεις, τα κόμματα και οι Πρωθυπουργοί, Αλλά η ξένη θρησκεία μένει (Ο χριστιανισμός είναι και θα είναι στον αιώνα τον άπαντα Ιουδαϊκή αίρεση. Τίποτε το Ελληνικό δεν υπάρχει μέσα στην θρησκεία αυτή).

Απ’ το «χριστιανός» προήλθε το «κρετίνος»!…

Για να δούμε τι λένε τα λεξικά:

1) Στο Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη.
κρετίνος-   [ΕΤΥΜ. Αντιδάν., <γαλλ. cretin <διαλεκτ. γαλλ. crestin, προσωνυμία που δόθηκε σε νοητικώς καθυστερημένα άτομα, τα οποία κατοικούσαν στις Άλπεις, με τη σημ. “αγαθιάρης",  χαζούλης και με ευφημιστικό σχηματισμό (πβ. γαλλ. bonhomme, innocent κ.ά., όλα με μειωτική χρήση), <λατ. cristianus <μετγν. χριστιανός].
2) Στο Live-Pedia.gr (http://www.livepedia.gr/index.php?title)
κρετίνος-  ο (ουσιαστικό) [ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ :κρετιν (γαλλ. λ. cretin = αφελής, αγαθός, ανόητος ‹chretien=χριστιανός) -ος]
1.(ιατρ.) αυτός που πάσχει από κρετινισμό
2.(μτφ.) αυτός που δεν αντιλαμβάνεται εύκολα τα πράγματα, ο καθυστερημένος στο μυαλό, ο χοντροκέφαλος.
3) Στο “Μείζον Ελληνικό Λεξικό” Τεγόπουλος – Φυτράκης
κρετίνος < γαλλ. crétin < chrétien (= χριστιανός)

Πόσο βρώμικη ψυχή πρέπει να έχει κάποιος ώστε να εισπράττει χρήματα από ψυχές πεθαμένων!

Όταν πεθάνει κάποιος η ψυχή του θα πάει ή στον παράδεισο ή στην κόλαση. Έτσι λένε οι λερωμένες ψυχές του χριστιανικού ιερατείου.
Αν ο άνθρωπος πάει στον παράδεισο τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να του ψέλνουν οι παπάδες πάνω από το μνήμα του ευχές για την καλοπέρασή του στον άλλο κόσμο. Ούτε φυσικά να παρακαλάνε υπέρ του να του αλλάξει ο θεός θέση στον άλλο κόσμο.
Αν όμως ο θανών ήταν αμαρτωλός και πήγε στην κόλαση;! Ε, να μην του κάνουμε τα μνημόσυνά του,  παρακαλώντας τον θεό να τον γλυτώσει από τα καζάνια της κολάσεως μέσα στα οποία θα βράζει αιωνίως! Πρέπει φυσικά, όμως και με το αζημίωτο των ιερέων. Το κακούργο χριστιανικό ιερατείο βρήκε λοιπόν τρόπο να αρμέγει τους πιστούς του ακόμη κι όταν πεθάνουν!
Καταλάβατε τώρα για ποιόν λόγο επιμένει το παπαδαριό ότι όλοι μας είμαστε αμαρτωλοί κι επομένως θα βρεθούμε στην κόλαση, οπότε πρέπει μετά οι συγγενείς μας να τους πληρώνουν για να βάλουν μέσω στον θεό τους, οι αθεόφοβοι, μπας και τους ακούσει ο θεός και μας αρπάξει από την κόλαση και μας φέρει στον παράδεισο.
Φαίνεται όμως ότι το μνημόσυνο δεν μετράει αν ο παπάς που το τέλεσε δεν πληρωθεί όσο πρέπει. Πόσα πρέπει να πάρει; Όσο το δυνατόν περισσότερα. Αυτό το τελευταίο αν το επιχρυσώσουμε τότε λέγεται «όσα έχετε ευχαρίστηση».
Διαβάστε λοιπόν τι έπαθε κάποια χήρα, η οποία δεν ήξερε καλά τα θρησκευτικά πράγματα που αφορούν στην πληρωμή των κόπων του παπαδαριού:

Πάτρα:  
Επεισοδιακό μνημόσυνο - 
Χήρα και ιερέας και στη συνέχεια… οι δύο παπάδες έγιναν «μαλλια κουβάρια»
Το μνημόσυνο κατέληξε σε… καυγά, αρχικά μεταξύ χήρας και παπά και στη συνέχεια μεταξύ ακόμα και δύο ιερέων! 

Όλα συνέβησαν πριν από δύο εβδομάδες λίγο έξω από την Πάτρα όπου τελέστηκε μνημόσυνο για τον θάνατο ενός ηλικιωμένου ατόμου. Μάλιστα στη συγκεκριμένη εκκλησία υπήρχε η δυνατότητα και προσφοράς καφέδων στους καλεσμένους του μνημοσύνου. 

Μετά το τέλος του μυστηρίου και κατά τη διάρκεια που συγγενείς και φίλοι έπιναν τους καφέδες τους συζητώντας για τον βίο του εκλιπόντος, η χήρα κλήθηκε για να τακτοποιήσει την… οφειλή της για το μνημόσυνο. 
Η 55χρονη γυναίκα έδωσε στον κληρικό το χρηματικό ποσό των 130 ευρώ ευχαριστώντας τον για όσα έκανε. 
Όμως προς έκπληξή της «εισέπραξε» την έντονη δυσαρέσκειά του μιας και ο κληρικός εξέφρασε την απογοήτευσή του για το σύνολο των χρημάτων που του είχε δώσει η σύζυγος του θανόντος. 
Μάλιστα έφτασε στο σημείο να της ζητά επιτακτικά κι άλλα χρήματα, με αποτέλεσμα εκείνη να… βάλει τα κλάματα! 

Υποστηρίζοντας ότι δεν διέθετε άλλα επειδή λόγω κρίσης αντιμετώπιζε σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα. Έλεγε μάλιστα κλαίγοντας ότι ούτε οι δύο γιοι της, που είναι άνεργοι, μπορούσαν να την βοηθήσουν οικονομικά. 

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρυρες, μπροστά στους οποίους συνέβη το επεισόδιο, η γυναίκα δεν δίστασε να ανοίξει το πορτοφόλι της για να δείξει στον παπά ότι το μόνο που είχε ήταν άλλα …40 ευρώ, με τα οποία, όπως είπε, έπρεπε να περάσει ολόκληρο το υπόλοιπο του μήνα! Προς έκπληξη των συγγενών ο ιερέας ζήτησε κι αυτά τα χρήματα (!) προκαλώντας την αντίδραση ορισμένων συγγενών που αφενός διαμαρτυρήθηκαν και αφετέρου πληρώσουν οι ίδιοι για το μνημόσυνο…! 
Αντέδρασε άλλος ιερέας!
Προτού καλά καλά «φουντώσει» το επεισόδιο μετά την αντίδραση των συγγενών και ενώ η χήρα διαμαρτυρόταν κλαίγοντας, παρενέβη δεύτερος ιερέας ο οποίος διαφώνησε με τον έτερο κληρικό για τη στάση του και τις απαιτήσεις του. 

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αρχίσει αντίλογος μεταξύ των παπάδων αφού ο δεύτερος φανερά εκνευρισμένος χαρακτήριζε απαράδεκτη την απαίτηση επιπλέον χρημάτων από τη στιγμή που η χήρα δεν είχε χρήματα ούτε καν για φαγητό και επιβίωση! 
Έτσι το επεισόδιο έληξε και η χήρα αποχώρησε κρατώντας στο πορτοφόλι της τα τελευταία… 40 ευρώ που είχε για όλο το υπόλοιπο του μήνα…

Αιτιοκρατία – Απροσδιοριστία

Οι Διαφορές Ντετερμινισμού – Ιντετερμινισμού, Αιτιοκρατίας – Απροσδιοριστίας, Ετεραρχίας – Αυταρχίας.

Ντετερμινισμός ή αιτιοκρατία, είναι η αντίληψη σύμφωνα με την οποία οτιδήποτε γίνεται ή πρόκειται να συμβεί είναι προσδιορισμένο ή προδιαγεγραμμένο από πριν να συμβεί και πως θα συμβεί.
Η αιτιοκρατία ή ετεραρχία βασίζεται στην αρχή ότι τίποτε στον κόσμο δεν δημιουργείται εκ του μηδενός (ουδέν γίγνεται εκ του μη όντος), αλλά ότι το κάθε τι προέρχεται από κάπου, ότι έχει δηλαδή κάποια αιτία.
Αν λοιπόν τα πάντα ανάγονται σε προγενέστερες αιτίες τότε το σύμπαν διέπεται από μία απόλυτη ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ υπό την έννοια ότι το μέλλον είναι ήδη γνωστό, καθορισμένο στο παρόν, το οποίο με τη σειρά του έχει καθορισθεί στο παρελθόν.
Σύμφωνα με την μεταφυσική αιτιοκρατία, στον κόσμο είναι ενσωματωμένη μία νομοτέλεια που υπαγορεύει απαρέγκλιτα τι θα συμβεί στον κόσμο και πως θα συμβεί αυτό. Μία τέτοια ερμηνεία του σύμπαντος εισηγήθηκαν οι εκπρόσωποι της Στωικής φιλοσοφίας οι οποίοι υποστήριξαν ότι ο λόγος, από τον οποίο έχει δημιουργηθεί ο κόσμος, έχει διαχυθεί σε κάθε σημείο του σύμπαντος, έτσι ώστε να διέπεται αυτό από μία τάξη και αναγκαιότητα, την ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ, σύμφωνα με την οποία οτιδήποτε εκδηλώνεται είναι προκαθορισμένο.
Εν αντιθέσει προς την αιτιοκρατία σύμφωνα με την οποία κάθε γεγονός έχει κάποια αιτία, κατά τον ιντετερμινισμό ή την αναιτιοκρατία ή αυταρχία,όπως θα λέγαμε κατά το ελληνικότερο, οι εκδηλώσεις της βούλησης του ανθρώπου δεν υπαγορεύονται από αντίστοιχες αιτίες.
Σύμφωνα με την αρχή της αυταρχίας κατ’ αντιδιαστολή προς ότι ισχύει γενικώς στον κόσμο, υπάρχουν γεγονότα που η ύπαρξή τους δεν προϋποθέτουν αντίστοιχες αιτίες.
Συγκεκριμένα, βάση της αρχής της αυταρχίας, οι πράξεις του ανθρώπου, που αποτελούν προϊόντα της βούλησής του, δεν υπόκεινται στην αρχή της αιτιότητας. Η ανθρώπινη βούληση έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει για τις επιλογές της μόνη της, ανεξάρτητα από ότι ισχύει στη φύση.
Πρώτος ο Επίκουρος διατύπωσε την αρχή της αυταρχίας με την θεωρία της παρέγκλισης η οποία λέει: Τα άτομα κινούμενα μέσα στο κενό κατευθυνόμενα εξ αιτίας του βάρους τους, από πάνω προς τα κάτω. Η κίνηση αυτή ωστόσο, παρατήρησε ο Επίκουρος, δεν είναι κάθετη αλλά παρουσιάζει ελαφρά παρέγκλιση, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τα άτομα να συγκρούονται μεταξύ τους. Από τις συγκρούσεις που προκαλούνται κατά την παρέγκλιση των ατόμων δημιουργούνται στις περιοχές του κενού χώρου περιδινήσεις, δηλαδή περιστροφικές κινήσεις, από τις οποίες δημιουργούνται τα κοσμικά συστήματα τα οποία χωρίζονται μεταξύ τους από κενά διαστήματα, τα μετακόσμια.
Κατά τον Επίκουρο η απόκλιση αυτή των ατόμων δεν είναι προϊόν κάποιας εξωτερικής αιτίας ή συνέπεια μιας αλλαγής, που σημειώθηκε μέσα στα ίδια τα αποκλίνοντα άτομα, αλλά πρόκειται για μία εντελώς αναίτια εκδήλωση. Βάση δε της τυχαίας συμπεριφοράς των ατόμων ο Επίκουρος επιχείρησε να ερμηνεύσει την ελευθερία της βούλησης του ανθρώπου.
Η αιτία της δημιουργίας του σύμπαντος εν τοιαύτη περιπτώσει δεν είναι μία έξω απ’ αυτό υπερκόσμια δύναμη αλλά η ΠΑΡΕΓΚΛΙΣΗ η οποία δημιουργείται όταν κινούνται στο κενό τα άτομα.
Ο Επίκουρος απέρριψε εν προκειμένω την άποψη περί θείας πρόνοιας και αντιτάχθηκε κάθε είδους φόβου που προκαλεί η πεποίθηση ότι τα πάντα προέρχονται από ορισμένες υπερκείμενες δυνάμεις.
Στον εικοστό αιώνα υπήρξαν επίσης επιστήμονες, όπως ο Χάιζενμπεργκ, που εισήγαγε την αρχή της απροσδιοριστίας στο πλαίσιο της οποία υποστηρίχθηκε η ύπαρξη αναίτιων γεγονότων. Πρόκειται για γεγονότα τα οποία απλώς συμβαίνουν, για γεγονότα που δεν προϋποθέτουν κάποια προηγούμενη της εμφάνισής των κατάσταση βάσει της οποίας θα μπορούσε να εξηγηθεί η εκδήλωσή τους.
Ο Χάιζενμπεργκ σύνδεσε το όνομά του με τη κβαντική φυσική και φιλοσοφία, στους κόλπους της οποίας ανατράπηκε μεταξύ άλλων η παραδοσιακή αντίληψη της αιτιοκρατίας που ίσχυε στη Νευτώνεια μηχανική.

Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΣΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ

Ρωμιορθόδοξοι απολογητές, επιχειρούν να παρουσιάσουν σημαντικές αρχαίες προσωπικότητες ως «προ Χριστού χριστιανούς» ή να πείσουν, ακόμα και πως ορισμένοι αρχαίοι είχαν δήθεν μιλήσει για την «έλευση του Ιησού»! Στο νέο βιβλίο της Ιστορίας της Γ΄ Γυμνασίου διδάσκεται: «Η συμφιλίωση του Αριστοτέλη με τη χριστιανική σκέψη πραγματοποιήθηκε βαθμιαία από τα μέσα του 13ου αιώνα χάρη στο έργο του Θωμά Ακυινάτη (1224-1274)» (σελ. 8). Σαν απόδειξη των παραπάνω επιδεικνύουν σε μοναστήρια ζωγραφιές αρχαίων ελλήνων σοφών, που κατασκευάστηκαν το μεσαίωνα.

 

Η παραχάραξη της φιλοσοφικής σκέψης ξεκίνησε από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου στα μοναστήρια και διήρκεσε πολλούς αιώνες.

 

 

Επάνω σειρά: Ο σοφός Θούλης (;), η σοφή Σεβίλλα (;) και ο σοφός Απόλλων (;): Καρικατούρες ανύπαρκτων αρχαίων ελλήνων με χριστιανικές αμφιέσεις και χριστιανικές ρήσεις στους παπύρους, που κρατούν. (Μονή Βατοπεδίου).

Κάτω αριστερά: Ανορθόγραφη ακροστιχίδα «προφητείας» της σοφής Σεβίλλας για τον ΙΗΣΟΥ ΧΡΕΙΣΤΟ.

Κάτω δεξιά: Μιά τραγική φιγούρα, που παριστάνει τον Αριστοτέλη να κρατάει χριστιανικό κείμενο! (Μονή Βατοπεδίου).

Οι περισσότεροι από τους ζωγραφισμένους είναι ανύπαρκτα πρόσωπα, όπως οι εικονιζόμενοι στην επάνω σειρά από τη μονή Βατοπεδίου «σοφός Θούλης», «σοφή Σεβίλλα της Ερυθραίας» και «σοφός Απόλλων». Οι αμφιέσεις τους είναι χριστιανοπρεπείς και δεν μοιάζουν καθόλου με των αρχαίων ελλήνων. Στα χέρια τους κρατούν μέρος των προφητειών τους, τα πλήρη κείμενα των οποίων συντάσσονταν και κυκλοφορούσαν παράλληλα. Ένα τέτοιο είναι η εικονιζόμενη ακροστιχίδα της προφητείας της «σοφής Σεβίλλας» περί της Δευτέρας Παρουσίας του ΙΗΣΟΥ ΧΡΕΙΣΤΟΥ (από τη συλλογή «Σιβυλλικοί Χρησμοί», που εκδόθηκε τον 16ο αιώνα στο Παρίσι). Προφήτευε τη Δευτέρα Παρουσία, αλλά αδυνατούσε να «προφητεύσει», πώς γράφεται η λέξη Χριστός.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ζωγραφίστηκε στη μονή Βατοπεδίου επίσης και ο εικονιζόμενος κάτω δεξιά «σοφός Αριστοτέλης», ο οποίος κρατάει έναν πάπυρο, που γράφει: «Ακάματος φύσει Θεού γέννησις, εξ αυτού γαρ ο αυτός ουσιούται λόγος», το οποίο δεν ανήκει στα γραπτά του

Ο καθένας έχει το δικό του τραγούδι...

 

'Υπάρχει κάποια φυλή στην Αφρική όπου τα γενέθλια του μέλους της φυλής,  δεν εορτάζονται την μέρα γέννησης, αλλά  την ημέρα που σκέφτηκε η  μητέρα το παιδί που θα γένναγε.

 Όταν η γυναίκα αποφασίσει ότι θα κάνει παιδί, βρίσκει ένα δέντρο και κάθεται από κάτω, μόνη της, και περιμένει μέχρι ν’ ακούσει το τραγούδι του παιδιού που θέλει να έρθει.

Και αφού το ακούσει, πηγαίνει στον άνδρα που θα γίνει ο πατέρας του παιδιού και του το μαθαίνει. Και όταν κάνουν έρωτα για να συλληφθεί το παιδί, κάποιες στιγμές τραγουδάνε το τραγούδι μαζί, για να το προσκαλέσουν.

Όταν η γυναίκα μείνει έγκυος, διδάσκει το τραγούδι του παιδιού στις μαίες και τις ηλικιωμένες του χωριού, ώστε όταν το παιδί γεννηθεί, όλοι οι άνθρωποι γύρω του να το τραγουδούν για να το καλωσορίσουν.

Όσο το παιδί μεγαλώνει, μαθαίνουν όλοι οι χωριανοί το τραγούδι του. Αν το παιδί πέσει ή χτυπήσει, κάποιος το σηκώνει και του τραγουδάει το τραγούδι του.

 

Ή αν το παιδί κάνει κάτι εκπληκτικό, ή περάσει από τις τελετές της εφηβείας, οι χωριανοί τραγουδούν το τραγούδι για να το τιμήσουν.

Υπάρχει και άλλη περίπτωση όπου η φυλή τραγουδάει στο παιδί. Εάν σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής του, το πρόσωπο αυτό διαπράξει ένα έγκλημα ή κάνει κάποια άλλη απεχθή πράξη, το καλούν στη μέση του χωριού και σχηματίζοντας ένα κύκλο γύρω του τραγουδούν και πάλι το τραγούδι του.

Η φυλή πιστεύει ότι η διόρθωση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς δεν γίνεται μέσω της τιμωρίας, αλλά μέσω της αγάπης και της υπενθύμισης της ταυτότητάς σου. Όταν αναγνωρίζεις το προσωπικό σου τραγούδι, δεν έχεις την επιθυμία ή την ανάγκη να κάνεις κακό σε κάποιον άλλο.

 

Και στη διάρκεια της ζωής, στο γάμο, τα τραγούδια τραγουδιούνται μαζί. Και στο τέλος, όταν το παιδί βρίσκεται στο κρεβάτι, έτοιμο να υποδεχτεί το θάνατο, όλοι οι χωριανοί ξέρουν και τραγουδούν το τραγούδι του, για τελευταία φορά.

Ο καθένας έχει το δικό του τραγούδι...!