ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Αἴας (1093-1119)

ΤΕΥ. οὐκ ἄν ποτ᾽, ἄνδρες, ἄνδρα θαυμάσαιμ᾽ ἔτι,

ὃς μηδὲν ὢν γοναῖσιν εἶθ᾽ ἁμαρτάνει,
1095 ὅθ᾽ οἱ δοκοῦντες εὐγενεῖς πεφυκέναι
τοιαῦθ᾽ ἁμαρτάνουσιν ἐν λόγοις ἔπη.
ἄγ᾽, εἴπ᾽ ἀπ᾽ ἀρχῆς αὖθις, ἦ σὺ φὴς ἄγειν
τόνδ᾽ ἄνδρ᾽ Ἀχαιοῖς δεῦρο σύμμαχον λαβών;
οὐκ αὐτὸς ἐξέπλευσεν ὡς αὑτοῦ κρατῶν;
1100 ποῦ σὺ στρατηγεῖς τοῦδε; ποῦ δὲ σοὶ λεὼν
ἔξεστ᾽ ἀνάσσειν ὧν ὅδ᾽ ἤγετ᾽ οἴκοθεν;
Σπάρτης ἀνάσσων ἦλθες, οὐχ ἡμῶν κρατῶν·
οὐδ᾽ ἔσθ᾽ ὅπου σοὶ τόνδε κοσμῆσαι πλέον
ἀρχῆς ἔκειτο θεσμὸς ἢ καὶ τῷδε σέ.
1105 ὕπαρχος ἄλλων δεῦρ᾽ ἔπλευσας, οὐχ ὅλων
στρατηγός, ὥστ᾽ Αἴαντος ἡγεῖσθαί ποτε.
ἀλλ᾽ ὧνπερ ἄρχεις ἄρχε, καὶ τὰ σέμν᾽ ἔπη
κόλαζ᾽ ἐκείνους· τόνδε δ᾽, εἴτε μὴ σὺ φὴς
εἴθ᾽ ἅτερος στρατηγός, ἐς ταφὰς ἐγὼ
1110 θήσω δικαίως, οὐ τὸ σὸν δείσας στόμα.
οὐ γάρ τι τῆς σῆς οὕνεκ᾽ ἐστρατεύσατο
γυναικός, ὥσπερ οἱ πόνου πολλοῦ πλέῳ,
ἀλλ᾽ οὕνεχ᾽ ὅρκων οἷσιν ἦν ἐνώμοτος,
σοῦ δ᾽ οὐδέν· οὐ γὰρ ἠξίου τοὺς μηδένας.
1115 πρὸς ταῦτα πλείους δεῦρο κήρυκας λαβὼν
καὶ τὸν στρατηγὸν ἧκε· τοῦ δὲ σοῦ ψόφου
οὐκ ἂν στραφείην, ἕως ἂν ᾖς οἷός περ εἶ.
ΧΟ. οὐδ᾽ αὖ τοιαύτην γλῶσσαν ἐν κακοῖς φιλῶ·
τὰ σκληρὰ γάρ τοι, κἂν ὑπέρδικ᾽ ᾖ, δάκνει.

***

ΤΕΥ. Άντρες, ποτέ μου πια δεν θ᾽ απορήσω αν κάποιος
ταπεινής καταγωγής πέσει σε κάποιο σφάλμα, αφού
κι εκείνοι που περνούν αρχοντογεννημένοι γλιστρούν
σε λάθος δρόμο με τα λόγια τους.
Ας πάρουμε το πράγμα απ᾽ την αρχή. Είπες,
αν άκουσα καλά, πως πήγες και τον έφερες εδώ
εσύ αυτόν για σύμμαχο των Αχαιών.
Μα δεν ξεκίνησε αυτόβουλος, ορίζοντας μόνος τη δύναμη του;
πώς μας το παίζεις τώρα αρχηγός του;
1100 με ποιό δικαίωμα θέλεις να είσαι ο στρατηγός
ενός στρατού, που αυτός τον έφερε εδώ από τα μέρη μας;
Μας ήλθες βασιλιάς της Σπάρτης, όχι δικός μας βασιλιάς.
Και πουθενά δεν φαίνεται κάποιος θεσμός αρχής να λέει
ότι εσύ ορίζεις πιο πολύ τον Αίαντα, παρότι αυτός εσένα.
Υπαρχηγός ξεκίνησες με πλοίο, όχι υπεράνω όλων
αρχιστρατηγός, ώστε να έχεις εξουσία στον Αίαντα.
Μείνε αρχηγός λοιπόν όσων εγκρίνουν την αρχή σου,
κι αυτούς φέρνε τους βόλτα με τα μεγάλα λόγια σου.
Όσο γι᾽ αυτόν εδώ, είτε το αρνείσαι εσύ,
είτε και όποιος άλλος στρατηγός, εγώ
αναλαμβάνω επάξια την ταφή του — δεν πρόκειται
1110 να φοβηθώ τα φουσκωμένα λόγια σου.
Δεν βγήκε αυτός στον πόλεμο για χάρη της γυναίκας σου,
όπως οι περισσότεροι που κάνουν τις βαριές δουλειές,
αλλά γιατί σεβάστηκε δοσμένους όρκους·
δεν σ᾽ υπολόγισε εσένα, γιατί αψηφούσε
τους ασήμαντους.
Φέρε, λοιπόν, αν θες, εδώ κι άλλους πολλούς ακόλουθους,
τον αρχιστρατηγό τον ίδιο· δεν μου γυρίζει εμένα το κεφάλι
η τόση αλαζονεία σου, όσο είσαι αυτός που είσαι.
ΧΟ. Όμως κι εγώ με τη σειρά μου, δεν εγκρίνω μια τέτοια
γλώσσα μέσα στη συμφορά· γιατί τα λόγια τα σκληρά,
ακόμη κι υπερδίκαια, δαγκώνουν άσχημα.

Αρχαία Ελληνική Γραμματολογία: 1. Πρωταρχές

1.2. Η προφορική παράδοση

Εμείς, που από μικρά παιδιά μάθαμε να διαβάζουμε και να γράφουμε, και που ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος βιβλία, εφημερίδες, επιγραφές κλπ., δυσκολευόμαστε να φανταστούμε μιαν εποχή όπου η γραφή ήταν άγνωστη, ή δεν ήταν γνωστή παρά σε ελάχιστους, ιερείς ή κρατικούς υπαλλήλους. Ωστόσο, προφορικές κοινωνίες υπήρξαν για χιλιάδες χρόνια πριν από την επινόηση της γραφής· μερικές υπάρχουν και σήμερα σε απομονωμένες περιοχές, όπου οι ανθρωπολόγοι μπορούν ακόμα να μελετήσουν τα χαρακτηριστικά τους.

Στις προφορικές κοινωνίες κάθε λογής πληροφορία και γνώση μεταδίδεται άμεσα, από αυτούς που ξέρουν σε αυτούς που δεν ξέρουν, από τους ηλικιωμένους στους νεότερους, από τη μια γενιά στην επόμενη. Προφορικά διασώζεται η ιστορία του τόπου, της οικογένειας και της φυλής, προφορικά η βιοσοφία και η θρησκευτική πίστη με τους λατρευτικούς της κανόνες, προφορικά οι νόμοι, το εορτολόγιο, οι τεχνικές οδηγίες κλπ. Με τη συχνή επανάληψη τα παραπάνω έχουν την τάση να παγιωθούν, να κρυσταλλώσουν σε μια πετυχημένη διατύπωση που να μπορεί ο καθένας να τη θυμάται εύκολα. Έτσι δημιουργούνται τα γνωμικά, οι παροιμίες και πολλά ακόμα γνωστά και καθιερωμένα φτερωτά λόγια, που ύστερα κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα, σχεδόν αναλλοίωτα.

Ξεχωριστή κατηγορία φτερωτού λόγου αποτελούν τα τραγούδια: εκφράζουν συναισθήματα (λύπη, χαρά, αγάπη, ενθουσιασμό κλπ.), μεγαλύνουν θεούς και ανθρώπους, πλαισιώνουν τις τελετές, φαιδρύνουν τις συναναστροφές, συνοδεύουν το περπάτημα και τη δουλειά και, κάτι που μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα, αφηγούνται. Οι πεζές προφορικές, περισσότερο ή λιγότερο αληθινές ή φανταστικές, αφηγήσεις δεν έλειψαν και δε θα λείψουν ποτέ· όμως στις προφορικές κοινωνίες η θέση των αφηγηματικών τραγουδιών ήταν, όπως θα δούμε, ιδιαίτερα σημαντική.

Είναι βέβαιο ότι τόσο οι Ινδοευρωπαίοι όσο και οι Προέλληνες είχαν, όπως και κάθε άλλος λαός, τα τραγούδια τους. Για τους Προέλληνες μπορούμε και να το αποδείξουμε: από τις Κυκλάδες, όσο και από την Κρήτη, έχουν σωθεί ειδώλια και απεικονίσεις τραγουδιστών και μουσικών οργάνων.

Το ίδιο ξεκάθαρες είναι και οι μαρτυρίες από τα μυκηναϊκά χρόνια, όταν πια η ινδοευρωπαϊκή και η προελληνική τραγουδιστική παράδοση είχαν συγχωνευτεί.[1] Στο λεγόμενο «παλάτι του Νέστορα», που χτίστηκε στην Πύλο τον 13ο π.Χ. αιώνα, στην αίθουσα του θρόνου εικονίζεται ένας τραγουδιστής με τη λύρα του. Καθιστός στον θαλασσόβραχο, ίσως να υμνούσε τον Ποσειδώνα, που σίγουρα λατρευόταν σε έναν τόπο ναυτικό σαν την Πύλο.

Από τους λατρευτικούς ύμνους στους θεούς υποθέτουμε ότι ξεκίνησε ένα ιδιαίτερο είδος αφηγηματικών τραγουδιών. Αρχικά διηγόνταν τη θαυμαστή γέννηση, την ευτυχισμένη ζωή, τους έρωτες και τα κατορθώματα ενός θεού, τις νίκες του απέναντι στους εχθρούς, τις ευεργεσίες του στους ανθρώπους κλπ. Στη συνέχεια οι τραγουδιστές άρχισαν με τον ίδιο τρόπο να τραγουδούν την καταγωγή, το μεγαλείο και τις ανδραγαθίες των βασιλιάδων και των ευγενών. Η διαφορά δεν ήταν μεγάλη, καθώς οι βασιλικοί οίκοι θεωρούσαν κατά κανόνα γενάρχη τους κάποιο θεό ή ημίθεο.

Πέντε αιώνες χωρίζουν τον λυριστή στο μυκηναϊκό παλάτι της Πύλου από τον Όμηρο· όμως τους συνδέει μια αδιάσπαστη αλυσίδα από ἀοιδούς ή ραψῳδούς, που για όλο αυτό το διάστημα κράτησαν ζωντανή την πανάρχαιη τραγουδιστική παράδοση. Ένας πολιτισμός έδυσε, άλλος πήρε να ανατέλλει· όμως ο ένας μετά τον άλλον οι τραγουδιστές με τη λύρα δε σταμάτησαν να ξετυλίγουν στα τραγούδια τους παλιές ιστορίες, κατορθώματα θεών και ανθρώπων - όλα στο πλαίσιο της δοξασμένης εποχής των μυκηναίων ηρώων, που όσο απομακρύνονταν χρονολογικά τόσο μεγεθύνονταν και αποκτούσαν τα μυθικά χαρακτηριστικά τους.

Προικισμένα άτομα που να τραγουδούν για την παρέα τους, ή και για τη δική τους μόνο ευχαρίστηση, δεν έλειψαν ευτυχώς ποτέ· και στον μυθικό κόσμο ο Αχιλλέας παρουσιάζεται κάποια στιγμή καθιστός μπροστά στη σκηνή του, με τη λύρα στα χέρια, να «ευφραίνεται ψάλλοντας παλληκαριές μεγάλες» (I 189). Ωστόσο, όταν εδώ μιλούμε για αοιδούς ή ραψωδούς, εννοούμε επαγγελματίες τραγουδιστές, σαν αυτούς που συναντούμε στις πρώιμες κοινωνίες να καλύπτουν συγκεκριμένες ανάγκες (λατρευτικές, εθιμικές, καλλιτεχνικές κ.ά.). Για να πετύχουν και να αναγνωριστούν, όφειλαν εκτός από το ταλέντο τους να διαθέτουν και ορισμένες γνώσεις και δεξιότητες. Οι μελλοντικοί αοιδοί θα τις αποκτούσαν μαθητεύοντας κοντά σε έναν μεγαλύτερό τους έμπειρο τραγουδιστή, ίσως και σε ένα είδος σχολής, οργανωμένης από τη συντεχνία.

Γενικά, δεν ήταν εύκολο το επάγγελμα του τραγουδιστή. Ο αοιδός έπρεπε να έχει εξασκήσει τη μνήμη του και να παίζει στα δάχτυλα τη μυθολογία. Δεν έφτανε να είναι σε θέση να επαναλάβει γνωστά και πετυχημένα, δικά του ή ξένα, τραγούδια· έπρεπε και να μπορεί να συνθέσει στη στιγμή και να αφηγηθεί ποιητικά, αυτοσχεδιάζοντας, όποια ιστορία παλιά ή καινούργια τού ζητούσαν ή αποφάσιζε να τραγουδήσει. Δύσκολο, αλλά για να το πετυχαίνουν οι αοιδοί είχαν αναπτύξει μιαν ιδιαίτερη τεχνική, βασισμένη στην τυποποίηση.

Την τυποποίηση του ποιητικού λόγου των αοιδών την καθόριζε σε γενικές γραμμές ένας κανόνας: τα ίδια πράγματα λέγονται πάντα με τα ίδια λόγια. Αυτό σήμαινε στην πράξη ότι ο τραγουδιστής είχε στον νου του μια σειρά από προκατασκευασμένες διατυπώσεις, τους λογότυπους, που ταίριαζαν στον στίχο και απόδιδαν τη μία ή την άλλη έννοια. Για παράδειγμα, κάθε φορά που κάποιος έπαιρνε τον λόγο να δώσει μιαν απάντηση, ο αοιδός τραγουδούσε:

τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη… (σ᾽ απάντησή του μίλησε…)

και συμπλήρωνε τον στίχο, ανάλογα με την περίπτωση, χρησιμοποιώντας τυποποιημένες πάλι εκφράσεις, όπως

…ξανθὸς Μενέλαος (…ο ξανθός Μενέλαος)

…νεφεληγερέτα Ζεύς (…ο Δίας που τα σύννεφα συνάζει)

…πολύμητις Ὀδυσσεύς (…ο μυαλωμένος Οδυσσέας).

Όχι σπάνια ο λογότυπος αντιστοιχούσε σε έναν ολόκληρο στίχο. Όταν π.χ. ένας πολεμιστής έπεφτε σκοτωμένος στη μάχη, ο αοιδός τραγουδούσε:

δούπησε δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε᾽ ἐπ᾽ αὐτῷ

(γδούπησε πέφτοντας και πάνω του βρόντηξαν τ᾽ άρματά του).

Και πάλι, κάθε φορά που ξημέρωνε καινούργια μέρα, ο αοιδός θυμόταν τον λογότυπο

ἦμος δ᾽ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠῶς

(κι η Αυγή σα φάνη η πουρνογέννητη και ροδοδαχτυλάτη).

Σε μεγαλύτερη κλίμακα, ο αοιδός μπορούσε να ενσωματώσει στο τραγούδι του και ολόκληρες τυπικές σκηνές, όπως τις κρατούσε έτοιμες στιχουργημένες στη μνήμη του. Τέτοιες σκηνές ήταν π.χ. η υποδοχή ενός ξένου, η προετοιμασία ενός γεύματος, ο εξοπλισμός ενός πολεμιστή για τη μάχη, η θυσία κ.ά.

Ήταν μεγάλη βοήθεια για τον αοιδό, όταν αυτοσχεδίαζε, να αξιοποιήσει έτοιμο υλικό, ανασυνθέτοντας και προσαρμόζοντάς το στην ιστορία που του ζήτησαν ή που ο ίδιος αποφάσισε να τραγουδήσει. Όμως ούτε ο κανόνας της τυποποίησης ούτε η τραγουδιστική πρακτική απαγόρευαν τους νεωτερισμούς. Κάθε άλλο: οι τραγουδιστές νιώθαν ελεύθεροι να παραλλάξουν λίγο ή πολύ τις τυπικές διατυπώσεις, και από τις παραλλαγές τους οι καλύτερες αργά ή γρήγορα ενσωματώνονταν στο παραδοσιακό υλικό. Ακούγεται παράξενο, αλλά κάθε τυποποίηση προϋποθέτει μια διαδικασία ανανέωσης, όπου το καλύτερο, όταν βρεθεί, αντικαθιστά το καλό.[2]

Η τυποποίηση αφορούσε και την ποιητική γλώσσα, γλώσσα τεχνητή που δε μιλήθηκε ποτέ και πουθενά στον αρχαίο κόσμο. Οι γλωσσολόγοι μελετούν τον τρόπο σχηματισμού και τα χαρακτηριστικά της·[3] για μας είναι αρκετό να διαπιστώσουμε δύο λειτουργικά της πλεονεκτήματα:

(α) Σπάνια οι τραγουδιστές έμεναν μόνιμα σε έναν τόπο· τις περισσότερες φορές ταξίδευαν την Ελλάδα, προσκαλεσμένοι ή αυτόκλητοι, να παρουσιάσουν τα τραγούδια τους, να διαγωνιστούν σε μουσικούς αγώνες, να πάρουν μέρος σε θρησκευτικές γιορτές και λαϊκά πανηγύρια. Όμως τα πρώιμα εκείνα χρόνια κάθε φύλο μιλούσε τη δική του ελληνική διάλεκτο, κάθε τόπος είχε τη δική του ντοπιολαλιά, και θα ήταν αδύνατο στους αοιδούς να προσαρμόζουν κάθε φορά τα τραγούδια τους στην τοπική γλώσσα. Η δυσκολία ξεπερνιόταν με το να συνθέτουν όλοι τα τραγούδια τους σε αυτή την τεχνητή, μεικτή, πολυσυλλεκτική θα τη λέγαμε σήμερα, γλώσσα, όπου ο κάθε ακροατής συναντούσε πολλά δικά του, αλλά και αρκετά αλλότρια, φωνητικά, λεξιλογικά, γραμματικά κ.ά. στοιχεία.

(β) Την αποδέχονταν αυτή την ποιητική γλώσσα οι ακροατές, όσο και αν καμιά φορά δυσκολεύονταν να την καταλάβουν. Την αποδέχονταν ως τη γλώσσα που μιλιόταν στη μακρινή εκείνη ένδοξη εποχή των ηρώων, τότε που, κατά τον Ησίοδο, «μαζί κάθονταν και συντρώγανε οι αθάνατοι θεοί με τους θνητούς ανθρώπους» (απόσπ. 1).
-------------------
1 Για μιαν ακόμα φορά φαίνεται να κυριάρχησαν τα προελληνικά στοιχεία: από τις λέξεις που σχετίζονται με τη μουσική οι περισσότερες είναι προελληνικές, όπως λύρα, κίθαρις, ἴαμβος, διθύραμβος, ἔλεγος κ.ά.

2 Το ίδιο συμβαίνει και στα έργα της λαϊκής λογοτεχνίας, που η προφορική τους παράδοση ακολουθεί ανάλογους κανόνες.

3 Βλ. Ιστορία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας.

Είμαστε όλοι τρελοί; Μια κριτική στην ψυχιατρική διαγνωστική και στα διαγνωστικά συστήματα

«Μα δεν θέλω να πάω σε τρελούς», παρατήρησε η Αλίκη. «Α, ξέρεις αυτό δεν μπορείς να το αποφύγεις», είπε ο Γάτος, «είμαστε όλοι τρελοί εδώ».” (L. Carroll, 1865).

Ο φαντασιακός κόσμος της Χώρας των Θαυμάτων του Λιούις Κάρολ, μοιάζει σιγά σιγά να προσεγγίζει κατά πολύ τη δική μας ζοφερή και δυστοπική πραγματικότητα, καθώς ο κίνδυνος να είμαστε ή να θεωρηθούμε όλοι ως «τρελοί» αρχίζει να είναι απτός.

Κίνδυνος της ψυχιατρικοποίησης

Η εξοικείωση του κόσμου με τις ψυχιατρικές διαγνώσεις καθιστά τα τελευταία χρόνια εφικτή την αποστασιοποίηση των ανθρώπων από την κοινωνική προκατάληψη και το στίγμα που περιέβαλε την ψυχική νόσο και τα ψυχικά προβλήματα εν γένει.

Το αποτέλεσμα είναι οι άνθρωποι να αναζητούν πιο εύκολα και πιο γρήγορα κάποιον επαγγελματία ψυχικής υγείας προκειμένου να βοηθηθούν.

Παράλληλα όμως, ανακύπτει και ο κίνδυνος της ψυχιατρικοποίησης καθημερινών προβλημάτων τόσο από τους θεραπευτές όσο και από τους ίδιους τους θεραπευόμενους.

Η πρώτη προσπάθεια ομαδοποίησης των ψυχιατρικών διαταραχών αναγνώριζε τις ψυχώσεις, τις νευρώσεις και τις χαρακτηρολογικές διαταραχές. Η περιγραφή των διαταραχών αυτών αντανακλούσε σε μεγάλο βαθμό την ψυχαναλυτική προσέγγιση της ψυχοπαθολογίας.

Η διαφορική διάγνωση ανάμεσα στις δύο πρώτες κατηγορίες γινόταν με το κριτήριο της διαταραχής στη σχέση του ατόμου με την πραγματικότητα ή με τον ίδιο του τον εαυτό ενώ η τρίτη κατηγορία αφορούσε σε δυσλειτουργικά στοιχεία της προσωπικότητας του πάσχοντος.

Διαγνωστικό σύστημα ταξινόμησης ψυχιατρικών διαταραχών

Το 1952, η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, σε μια προσπάθεια υιοθέτησης μιας κοινής γλώσσας μεταξύ των κλινικών, εξέδωσε την πρώτη έκδοση του εγχειριδίου DSM-I (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders), δηλαδή ενός διαγνωστικού συστήματος ταξινόμησης των ψυχιατρικών διαταραχών.

Η πέμπτη έκδοση κυκλοφόρησε το 2013 και ξεσήκωσε μία σειρά αντιδράσεων μέσα στην κοινότητα των ειδικών ψυχικής υγείας.

Το DSM-V, λοιπόν, μοιάζει να έχει συμπεριλάβει στην κατάταξή του μία διάγνωση για... τα πάντα.

Ο αριθμός των διαγνώσεων που περιγράφονται στο DSM-5, είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από αυτόν του DSM-IV, 541 έναντι 383. Έντονη κριτική ασκήθηκε όσον αφορά στην εισαγωγή νέων διαγνώσεων, με βάση την αίσθηση ότι αυτή έγινε εσπευσμένα και χωρίς την παρατήρηση χρόνων αλλά και την ύπαρξη πολυάριθμων ερευνών, όπως απαιτούνταν στο παρελθόν.

Αλλαγή στον ορισμό της ψυχικής διαταραχής

Στο DSM-5 προτείνεται μάλιστα μια αλλαγή και στον ορισμό της ψυχικής διαταραχής.

Συγκεκριμένα αναφέρεται μεν ότι η ψυχική διαταραχή είναι ένα συμπεριφορικό ή ψυχολογικό σύνδρομο που δεν είναι πρωτίστως αποτέλεσμα κοινωνικής παρέκκλισης ή συγκρούσεων με την κοινωνία χωρίς όμως να τονίζεται ότι αντιθέτως, οι παρεκκλίνουσες συμπεριφορές (π.χ. πολιτικές, θρησκευτικές ή σεξουαλικές) και συγκρούσεις που συμβαίνουν κατά κύριο λόγο ανάμεσα σε ένα άτομο και στην κοινωνία δεν αποτελούν ψυχική διαταραχή, παρά μόνον εφόσον η παρέκκλιση ή η σύγκρουση είναι σύμπτωμα δυσλειτουργίας του ατόμου.

Η αλλαγή αυτή απαιτεί από τον ψυχίατρο να αναζητήσει και να κρίνει την αιτία της μπορεί να οδηγήσει στο να ορίζονται ως ψυχικές διαταραχές κοινωνικοπολιτικές παρεκκλίσεις.

Ψυχιατρικοποίηση και στιγματισμός

Ανθρώπινες συμπεριφορικές τάσεις, οι οποίες μέχρι πρότινος θεωρούνταν ως φυσιολογικές εκδοχές της ανθρώπινης προσωπικότητας, καθώς και συναισθηματικές εκφάνσεις ταυτοποιούνται μέσω αυτού του ταξινομικού συστήματος ως ψυχιατρικές διαγνώσεις, με αντίστοιχη θεραπευτική πρόταση.

Η αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που πληρούν τα κριτήρια για μια διάγνωση οδηγεί αναπόφευκτα στην ψυχιατρικοποίηση και στο στιγματισμό ακόμη και της φυσιολογικής, ψυχικής δυσφορίας.

Για να γίνει ακόμη πιο σαφής η επικινδυνότητα αυτής της τάσης, πρέπει να καταστεί σαφές ότι δίνεται ουσιαστικά στην ψυχιατρική η δυνατότητα να ορίζει το φυσιολογικό, με ολοένα και πιο ευέλικτα κριτήρια.

Πρόκειται λοιπόν για μία τάση που κατηγοριοποιεί τις διαφορετικότητες, με στόχο να προτείνει συγκεκριμένες «θεραπευτικές» προσεγγίσεις για κάθε ομάδα.

Παθολογικοποίηση της θλίψης

Η θλίψη ή το πένθος μπορούν πλέον να ενταχθούν από τους ειδικούς στη διάγνωση του βαρέος καταθλιπτικού επεισοδίου, αρκεί να διαρκέσουν περισσότερο από το «αποδεκτό», παθολογικοποιώντας έτσι τη θλίψη.

Διάγνωση γενικευμένης αγχώδους διαταραχής

Η μείωση της απαιτούμενης διάρκειας των συμπτωμάτων και του αριθμού των απαραίτητων κριτηρίων για τη διάγνωση της Γενικευμένης Αγχώδους Διαταραχής ενδέχεται να αυξήσει επικίνδυνα τη συχνότητα εμφάνισης της «διαταραχής», δεδομένης ειδικά της υπερβολικής αύξησης του αισθήματος του άγχους στις σύγχρονες κοινωνίες.

Το άγχος αποχωρισμού μπορεί πλέον να διαγνωστεί επίσημα και στους ενήλικες ενώ επιτέλους, η φοβική αντίδραση απέναντι στις ενέσεις, την αιμοληψία και άλλες ιατρικές πράξεις, απέκτησε έναν επίσημο «τίτλο».

Ήπια Νευρογνωστική Διαταραχή

Η Ήπια Νευρογνωστική Διαταραχή (Mild Neurocognitive Disorder) μπορεί να διαγιγνώσκεται και σε ηλικιωμένους που παρουσιάζουν την αναμενόμενη για την ηλικία τους γνωσιακή έκπτωση ειδικά όσον αφορά τις λειτουργίες της μνήμης.

Αυτό έχει ήδη πολύ συχνά σαν αποτέλεσμα την πρόωρη και βεβιασμένη συνταγογράφηση αντιανοϊκών φαρμάκων χωρίς την αντίστοιχη ένδειξη.

Διαταραχή της Ελλειμματικής Προσοχής & Υπερικινητικότητας

Τα τελευταία 20 χρόνια η διάγνωση διαταραχών του φάσματος του αυτισμού και διαφόρων συμπεριφορικών διαταραχών στα παιδιά, έχει αυξηθεί ραγδαία.

Η μείωση του αριθμού των κριτηρίων που χρειάζεται να πληρούνται για τη διάγνωση της Διαταραχής της Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερικινητικότητας, μιας διάγνωσης που ήδη παρουσιάζει σημαντική επιδημιολογική διόγκωση, θα οδηγήσει πιθανότατα σε νέα αύξηση του επιπολασμού.

Εναντιωματική προκλητική διαταραχή

Με την έλευση του νέου ταξινομικού συστήματος, δίνονται στους ειδικούς καινούριες δυνατότητες:

Ένα παιδί, παύει πλέον να είναι ανυπάκουο και μετατρέπεται σε πάσχον, με τη διάγνωση της εναντιωματικής προκλητικής διαταραχής (oppositional defiant disorder).

Τα αναφερόμενα «συμπτώματα» που περιγράφονται ως κριτήρια δε διαφέρουν ιδιαίτερα από αυτό που άλλοτε θα περιγράφαμε απλοϊκά και ανθρώπινα σαν «εφηβεία».

Η αμφισβήτηση των κανόνων, οι συγκρούσεις με ενήλικες και η αρνητική διάθεση μετατρέπονται σε συμπτώματα μίας παθολογικής κατάστασης.

Διαταραχής Διασπαστικής Απορρύθμισης της Διάθεσης

Παιδιά και έφηβοι διατρέχουν τον κίνδυνο να λάβουν τη διάγνωση της Διαταραχής Διασπαστικής Απορρύθμισης της Διάθεσης (Disruptive Mood Dysregulation Disorder), η οποία αναφέρεται σε ασαφώς και υποκειμενικά προσδιοριζόμενες συναισθηματικές εκρήξεις και δε βασίζεται επαρκώς στην κλινική ερευνητική βιβλιογραφία.

Ο Αμερικανός ψυχίατρος Dr. Allen Francis, γνωστός επικριτής του DSM- V έχει εκφράσει ανοιχτά την ανησυχία του ως προς τον κίνδυνο υπερ- διάγνωσης και κατ’ επέκταση υπερ- συνταγογράφησης φαρμακευτικών σκευασμάτων του τύπου της μεθυλφαινυδάτης αλλά και των αντικαταθλιπτικών, σε παιδιά και εφήβους.

Και αυτά δεν είναι παρά ορισμένα παραδείγματα.

Οι συχνά ασαφείς και πολύ ελαστικοί ορισμοί των ψυχικών παθήσεων, οδηγούν ιατρούς άλλων ειδικοτήτων πολλές φορές σε λανθασμένη ή εσπευσμένη ταυτοποίηση ψυχιατρικών νόσων.

Οι ίδιοι οι ψυχίατροι πολλές φορές σπεύδουν να προτείνουν «θεραπείες» για τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι προσερχόμενοι στα ψυχιατρικά ιατρεία, δίνοντας σε διάφορες χώρες και τον αντίστοιχο κωδικό ταξινομικού συστήματος, ώστε να αιτιολογήσουν τις προτάσεις τους απέναντι στα ασφαλιστικά ταμεία.

Η αναζήτηση της διάγνωσης

Επιπλέον, προϊόντος του χρόνου, υπάρχει και μία τάση διαφορετικής αντιμετώπισης των ψυχικών προβλημάτων αλλά και της ζωής εν γένει. Οι νέοι του σήμερα αναζητούν μία διάγνωση.

Φαντάζει πιο «εύκολο» να αποδεχτούν τη διαφορετικότητα ή τα προβλήματά τους αν καταφέρουν να ενταχθούν σε ένα σύνολο, κάτω από την ταμπέλα- ομπρέλα μίας διαγνωστικής κατηγορίας.

Η χρήση ψυχιατρικών φαρμάκων έχει απενοχοποιηθεί, ειδικά στη συνείδηση των νέων, οι οποίοι αναζητούν ολοένα και πιο εύκολα τη λύση στα προβλήματά τους μέσω των αντικαταθλιπτικών, βενζοδιαζεπινών ή ψυχοαναληπτικών του τύπου της μεθυλφαινιδάτης, με τη σύμφωνη γνώμη βέβαια πολλών ειδικών.

Η ατομική προσπάθεια ανάπτυξης δεξιοτήτων διαχείρισης του stress, η αναζήτηση κοινωνικού υποστηρικτικού δικτύου, η εμπιστοσύνη στον πανδαμάτορα χρόνο έχουν δώσει τη θέση τους στην ψυχιατρική.

Ιατρικοποίηση της ψυχοπαθολογίας

Η ελαστικότητα των ασαφών πλέον διαγνωστικών ορίων, η ολοένα αυξανόμενη προσθήκη «διαταραχών» αλλά και η εισαγωγή διαγνώσεων που ενδέχεται να οδηγήσουν σε θεραπευτική προσέγγιση απλά ευάλωτων αλλά όχι διαταραγμένων ψυχικά ομάδων αποτελούν ορισμένους από τους ανησυχητικούς παράγοντες όσον αφορά στη στροφή που φαίνεται να έχει πάρει η ψυχιατρική τα τελευταία χρόνια και στον ενδεχόμενο διαγνωστικό υπερπληθωρισμό μέσω της «ιατρικοποίησης» της ψυχοπαθολογίας.

Η όποια κριτική ασκείται αποτελεί μία προσπάθεια προάσπισης της επιστημονικότητας της ψυχιατρικής και όχι μία αντι- ψυχιατρική κίνηση.

Υπάρχει μάλλον μία ανάγκη για αναθεώρηση του τρόπου με τον οποίο προσεγγίζεται ο ψυχικός πόνος, ξεκινώντας από την αναγνώριση ότι πολλές φορές αποτελεί απλά μία φυσιολογική ψυχική εμπειρία.

Ίσως θα πρέπει όλοι μας να αναλογιστούμε αν χρειαζόμαστε τόσες ταμπέλες ή αν εν τέλει, είμαστε όλοι απλά «τρελοί»...

Το νόημα της ζωής

Αμφιβάλλω για το αν κανένας μπορεί να απαντήσει αυτή την ερώτηση σε γενικούς όρους.

Γιατί, το νόημα της ζωής, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, από μέρα σε μέρα κι από ώρα σε ώρα.

Οπότε, αυτό που μετράει δεν είναι το νόημα της ζωής γενικά, αλλά το συγκεκριμένο νόημα της ζωής ενός ατόμου την συγκεκριμένη στιγμή.

Το να θέσεις το ερώτημα γενικά μπορεί να συγκριθεί με το να ρωτάς έναν μεγάλο παίκτη του σκακιού: «Πες μου, master, ποια είναι η καλύτερη κίνηση στον κόσμο;»

Πολύ απλά, δεν υπάρχει η καλύτερη κίνηση, ούτε καν μια απλά καλή, εκτός από μια συγκεκριμένη κατάσταση σε ένα παιχνίδι και η συγκεκριμένη προσωπικότητα του αντιπάλου.

Το ίδιο ισχύει για την ανθρώπινη ύπαρξη.

Δεν θα πρέπει να ψάχνουμε για ένα αφηρημένο νόημα της ζωής.

Ο καθένας έχει το δικό του κάλεσμα ή αποστολή στη ζωή, για να φέρει εις πέρας μια συγκεκριμένη εντολή που απαιτεί εκπλήρωση.

Ράντγιαρντ Κίπλινγκ: Η φάλαινα κι ο οισοφάγος της

Μια φορά κι ένα καιρό υπήρχε, Πολυαγαπημένη μου, μέσα στη θάλασσα μια φάλαινα, κι αυτή η φάλαινα έτρωγε τα ψάρια.

Έτρωγε το λαυράκι και το γάδο, τον κέφαλο και το σκουμπρί, το χέλι με την ψαλιδωτή ουρά, την κόρη του κι όλη του τη φαμελιά.

Όλα τα ψάρια που έβρισκε σ' ολόκληρη τη θάλασσα τα καταβρόχθιζε με το στόμα της —να, έτσι!

Μέχρι που στο τέλος δεν έμεινε παρά ένα μοναδικό ψαράκι σ' όλη τη θάλασσα κι ήταν ένα μικρό παμπόνηρο ψαράκι που κολυμπούσε ακριβώς πίσω απ' το δεξί αυτί της φάλαινας για να μη γίνει καμιά παρανόηση.

Τότε η φάλαινα ορθώθηκε πάνω στην ουρά της και είπε:

— Πεινάω.

Και το παμπόνηρο ψαράκι απάντησε με την εξίσου παμπόνηρη φωνούλα του:

— Ευγενέστατο και γενναίο κήτος, δοκίμασες ποτέ σου άνθρωπο;

— Όχι, αποκρίθηκε η φάλαινα. Με τι μοιάζει;

— Είναι καλός, είπε το παμπόνηρο ψαράκι. Καλός, αλλά έχει κόκαλα.

— Βρες μου, λοιπόν, κανέναν, είπε η φάλαινα.

Και γέμισε τη θάλασσα αφρούς, ταρακουνώντας τη με την ουρά της.

— Φτάνει ένας για ορεχτικό, είπε το παμπόνηρο ψαράκι. Αν κολυμπήσεις ως τις 50° βόρειο πλάτος και 40° δυτικό μήκος (αυτά είναι μαγικά), θα βρεις στη μέση της θάλασσας, πάνω σε μια σχεδία, έναν καραβοκύρη ναυαγό, γυμνό απ' τη μέση και πάνω. Φοράει ένα μάλλινο γαλάζιο πανταλόνι με μπρετέλες (να τις θυμάσαι τις μπρετέλες, Πολυαγαπημένη μου) και κρατάει το θαλασσομάχαιρό του. Σε προειδοποιώ πως πρόκειται για άνθρωπο πολυμήχανο και τετραπέρατο.

Έτσι, η φάλαινα θάλασσα παίρνει θάλασσα αφήνει, φτάνει ως τις 50° βόρειο πλάτος και 40° δυτικό μήκος κι εκεί, σε μια σχεδία, στη μέση του πελάγου, γυμνό από τη μέση και πάνω, μόνο με το μάλλινο γαλάζιο πανταλόνι του, τις μπρετέλες (δεν πρέπει να ξεχνάμε προπαντός τις μπρετέλες, Πολυαγαπημένη μου) και το θαλασσομάχαιρό του, βρίσκει έναν καραβοκύρη ναυαγό, μόνο κι έρημο, να στρίβει τα δάχτυλα του ποδιού του μέσα στο αλμυρό νερό. (Η μαμά του του το είχε επιτρέψει, αλλιώς ποτέ δε θα το 'χε αποτολμήσει, δείγμα πως ήταν άνθρωπος πολυμήχανος και τετραπέρατος.)

Η φάλαινα ανοίγει λοιπόν ένα μεγάλο, μεγάλο στόμα, που παρά λίγο το άνοιγμά του να φτάσει ως την ουρά, και καταπίνει τον καραβοκύρη ναυαγό μαζί με τη σχεδία του, το μάλλινο γαλάζιο πανταλόνι του, τις μπρετέλες (μην τις ξεχνάς!) και το θαλασσομάχαιρό του. Έσπρωξε όλη τη χαψιά στα ζεστά, σκοτεινά τοιχώματα του οισοφάγου της, κροτάλισε τη γλώσσα της —να, έτσι!— και στριφογύρισε τρεις φορές πάνω στην ουρά της.

Μόλις όμως ο καραβοκύρης, που ήταν άνθρωπος πολυμήχανος και τετραπέρατος, βρέθηκε για τα καλά στα ζεστά και σκοτεινά βάθη της κοιλιάς της, άρχισε να χορεύει, να πηδάει, να χτυπάει και να βροντάει, να γρατσουνάει, να γρονθοκοπάει, να μουγκρίζει, να σκαρφαλώνει, να σκαλίζει, να κόβει, να ξεσκίζει, να ξεφωνίζει και να τρίβει στα πιο ευαίσθητα σημεία της οικοδέσποινας, τόσο που η φάλαινα άρχισε να νιώθει άσχημα. (Μην ξεχνάς τις μπρετέλες!...).

Ώσπου είπε στο παμπόνηρο ψαράκι:

— Αυτός ο άνθρωπος έχει πολλά κόκαλα. Άσε που μου φέρνει και λόξιγκα. Τι να κάνω;

— Πες του να βγει, είπε το παμπόνηρο ψαράκι.

Φώναξε, λοιπόν, η φάλαινα μέσα στα βάθη του λαρυγγιού της για να την ακούσει ο καραβοκύρης ναυαγός:

— Βγες και προσπάθησε να κρατηθείς καλά, γιατί έχω λόξιγκα.

— Καλέ, τι μας λες! Έκανε ο καραβοκύρης. Όχι δα κι έτσι! Πήγαινέ με πίσω στην πατρική μου γη, στους λευκούς βράχους της Αλβιόνας, και θα δούμε.

Και ξανάρχισε να χοροπηδάει χειρότερα κι από πριν.

— Καλύτερα να τον πας πίσω στην πατρίδα του, είπε το παμπόνηρο ψαράκι στη φάλαινα. Σ' είχα προειδοποιήσει πως πρόκειται για πολυμήχανο και τετραπέρατο άνθρωπο.

Έτσι, λοιπόν, κι έκανε η φάλαινα. Θάλασσα παίρνει θάλασσα αφήνει, όσο πιο γρήγορα μπορεί, με τα πτερύγια και την ουρά της — και παρά το λόξιγκά της. Κάποτε, τέλος, διέκρινε την πατρική γη του καραβοκύρη και τους λευκούς βράχους της Αλβιόνας. Έριξε το μισό της σώμα πάνω στα χαλίκια της ακτής, άνοιξε το μεγάλο, μεγάλο στόμα της και είπε:

— Όσοι είναι για Γουίντσεστερ, Άσουελοτ, Νάσουα, Κην και όλες τις στάσεις της γραμμής του Φίτσμπουργκ να περάσουν έξω!

Κι εκεί ακριβώς που έλεγε «Φιτσ...» ο καραβοκύρης βγήκε.

Όμως, στο διάστημα που η φάλαινα κολυμπούσε, ο καραβοκύρης, που ήταν πραγματικά άνθρωπος πολυμήχανος και τετραπέρατος, είχε κόψει με το θαλασσομάχαιρό του τη σχεδία κι είχε φτιάξει μια τετράγωνη σχάρα με σταυρωτά ξύλα που τα είχε στερεώσει με τις μπρετέλες του. (Τώρα ξέρεις γιατί δεν έπρεπε να ξεχνάμε τις μπρετέλες!). Βγαίνοντας, είχε σύρει τη σχάρα ως την είσοδο του οισοφάγου της φάλαινας και τη σφήνωσε εκεί.

Σου φαίνεται, βέβαια, απίστευτο. Όμως κι ο καραβοκύρης μας ήταν Ιρλανδός από την Ιρλανδία!

Βγήκε, λοιπόν, στα βότσαλα με τα χέρια στις τσέπες και γύρισε στη μάνα του, που του είχε επιτρέψει να στρίβει τα δάχτυλα του ποδιού του μέσα στο θαλασσινό νερό. Παντρεύτηκε κι έκανε πολλά παιδιά.

Κι η φάλαινα το ίδιο.

Αλλά, από κείνη τη μέρα, η σχάρα που 'χει στον οισοφάγο της και που δεν μπόρεσε ποτέ να βγάλει με το βήξιμο ούτε και να την καταπιεί, δεν την αφήνει να τρώει παρά τα μικρά, πολύ μικρά ψαράκια, κι αυτός είναι ο λόγος που οι φάλαινες σήμερα δεν τρώνε ανθρώπους,αγοράκια ή κοριτσάκια.

Το παμπόνηρο ψαράκι πήγε και κρύφτηκε μέσα σ' ένα βάζο, κάτω απ' το σκαλοπάτι της Πύλης του Ισημερινού. Φοβόταν το θυμό της φάλαινας.

Ο καραβοκύρης έφερε πίσω το μαχαίρι του στο σπίτι. Όταν πάτησε στα βότσαλα της ακτής, φορούσε το μάλλινο γαλάζιο πανταλόνι του κι είχε τα χέρια στις τσέπες. Όσο για τις μπρετέλες, τις είχε αφήσει, βλέπεις, μέσα στο κήτος, αφού μ' αυτές είχε δέσει τη σχάρα.

Κι αυτό είναι το τέλος της ιστορίας μας.

Rudyard Joseph Kipling*, Αγγλία 1865-1936
----------------------------
*Ασχολήθηκε με την πεζογραφία και την ποίηση. Ένα μεγάλο μέρος του έργου του αναφέρεται στην αποικιοκρατία της Αγγλίας. Μέσα από τους μύθους του, με εύθυμο τρόπο και φαντασία, αναπλάθει ανθρώπινους χαρακτήρες, καθώς και διάφορα κοινωνικά φαινόμενα. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους Άγγλους συγγραφείς. Έχει τιμηθεί με Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1907. Μερικά έργα του είναι: Κιμ, Η Εταιρεία Στάλκι και Σία, Το καλύτερο διήγημα του κόσμου, Το βιβλίο της ζούγκλας (ήρωας του βιβλίου αυτού είναι ο γνωστός σε όλους Μόγλης), Ο Πακ από το λόφο Πουκ κ.ά.

Πώς να βοηθήσεις έναν δύσκολο άνθρωπο;

Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον που αντιστέκεται;

Σχεδόν όλοι μας έχουμε τουλάχιστον έναν άνθρωπο γύρω μας, που είναι δύσκολος. Θα γκρινιάξει, θα κάνει καταστροφικές επιλογές για τον εαυτό του, αλλά δε θα σηκώνει κουβέντα. Θα είναι ισχυρογνώμων και θα μας εκνευρίζει.

Όντας πιο ψύχραιμοι μπορούμε να το διακρίνουμε. Πώς όμως μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον που αντιστέκεται;

Όλοι θεωρούμε τον εαυτό μας καλό

Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να θεωρούμε τον εαυτό μας ως έναν κατά βάση «καλό» και τίμιο άνθρωπο. Έρευνες έχουν δείξει ότι ακόμα και αν προβούμε σε παράνομες ή μη-ηθικές πράξεις χαλαρώνουμε τις ηθικές μας αξίες, ώστε να συντηρήσουμε την αυτο-εικόνα μας ως ενός ηθικού και καλού ανθρώπου.

‘Έλα μωρέ, ένα μολύβι πήρα από τη δουλειά. Τόσα μολύβια έχουν εκεί. Εξάλλου, όλοι συμπαθούμε τον Ρομπέν των Δασών. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε την τάση να δικαιολογούμε τον εαυτό μας όταν κάνουμε κάτι το οποίο ίσως είναι ενοχλητικό και να δυσκολευόμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας.

Οι δύσκολοι άνθρωποι

Η ανάγκη αυτή είναι ιδιαίτερα ισχυρή για ανθρώπους οι οποίοι έχουν μεγαλώσει σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, όπου οι γονείς τους επιδείκνυαν μεγάλη ανεκτικότητα όσον αφορά σε κατακριτέες συμπεριφορές.

Κατά συνέπεια, όταν η ζωή τους δεν εξελίσσεται όπως θα περίμεναν, είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν τους άλλους, τις συνθήκες, την τύχη τους, οτιδήποτε αρκεί να μη φταίνε εκείνοι. Είναι ψυχικά διατεθειμένοι να επινοήσουν τις πιο απίθανες ερμηνείες αρκεί να μη βρεθούν στο ειδώλιο του κατηγορουμένου.

Για παράδειγμα:

Εμείς (απολογούμενοι): «Μου είχες πει ότι ήθελες να κάτσεις σπίτι και να μη σε πάρω τηλέφωνο.»

Εκείνοι (επιθετικοί): «Κι επειδή στο είπα; Εσύ δεν μπορούσες να σκεφτείς ότι θα βαριόμουνα σπίτι και θα ήθελα να με πάρεις;»

Η ανάγκη για κατανόηση

Αυτοί οι πιο δύσκολοι (για εμάς) άνθρωποι έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη από την δική μας αγάπη και κατανόηση. Έχουν ανάγκη να δούμε πίσω από τις λέξεις και να ανιχνεύσουμε το φόβο πίσω από την ισχυρογνωμοσύνη τους.

Όμως δεν είναι τόσο απλό. Έχουμε όλοι τα δικά μας προβλήματα και θέλει ιδιαίτερη δύναμη και θέληση για να καταφέρουμε να κάμψουμε τη δυσφορία που μπορεί ένας πιο δύσκολος άνθρωπος να μας προκαλεί και να πούμε κάτι.

Ειδικά αν είναι ένα κοντινό μας πρόσωπο. Αυτό συμβαίνει γιατί στις κοντινές σχέσεις πονάει περισσότερο αν μαλώσουμε. Έτσι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε μεγαλύτερες υποχωρήσεις ώστε να αποφύγουμε τον καβγά που φανταζόμαστε ότι θα ακολουθήσει.

Οι κοντινές σχέσεις είναι πολύπλοκες

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ιδιαίτερα πολύπλοκες. Όσο πιο στενές τόσο πιο πολύπλοκες. Πολύ συχνά βλέπουμε κάποιο κοντινό μας πρόσωπο να επιδεικνύει μια επιζήμια συμπεριφορά κι όμως παραμένουμε απαθείς παρατηρητές του δράματος που εξελίσσεται μπροστά μας. Δεν είναι πως δεν τον νοιαζόμαστε. Είναι πως δεν τον νοιαζόμαστε αρκετά.

Γιατί να γίνουμε εμείς οι κακοί της υπόθεσης; Λέμε στον εαυτό μας: «Τι νόημα έχει να του πω κάτι και να γίνει φασαρία; Αφού έτσι είναι. Τώρα θα αλλάξει;» Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογούμε την πράξη μας να μη του μιλήσουμε και διατηρούμε τη δική μας αυτο-εικόνα ως του καλού της υπόθεσης. Αφού, αντικειμενικά, εκείνος είναι ο παράξενος… Με λίγα λόγια κάνουμε αυτό ακριβώς που κάνει κι εκείνος.

Σαφώς δεν είναι καθήκον μας να αλλάξουμε κανέναν. Σε κάποιες στιγμές όμως, που ένα δικό μας πρόσωπο υποφέρει από κάτι το οποίο για τους δικούς του λόγους δεν μπορεί να κατανοήσει, τότε ίσως είμαστε η μόνη του ελπίδα. Ίσως είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να τον ταρακουνήσουμε ώστε να δει την αλήθεια του. Να δει τον εαυτό του έξω από τα δικά του διαστρεβλωτικά φίλτρα. Κι ας τον στεναχωρήσουμε.

Αν τον αγαπάς στεναχώρησέ τον

Αν τον αγαπάμε πραγματικά, η μόνη ενέργεια που θα τον ωφελήσει είναι να του πούμε τι βλέπουμε. Να τον στεναχωρήσουμε προσωρινά. Όχι να το κουκουλώσουμε. Γιατί θα το ξαναβρεί μπροστά του με μαθηματική ακρίβεια.

Συχνά η στιγμή που πονάει και είναι ευάλωτος, είναι η καλύτερη στιγμή να του πούμε αυτό που εμείς βλέπουμε. Μπορεί να πιστεύουμε ότι πρέπει να τον παρηγορήσουμε και να φοβόμαστε ότι αν του πούμε την αλήθεια θα τον ρίξουμε ακόμα πιο βαθιά στη θλίψη, όμως εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του. Στη θλίψη.

Από τις στάχτες ξαναγεννιόμαστε

Όπως αναφέρθηκε, είναι πολύ ισχυρή η ανάγκη μας να δικαιολογούμε τον εαυτό μας και να ψάχνουμε εξωτερικούς παράγοντες για να ενοχοποιήσουμε. Κατά συνέπεια, απαιτείται κάτι εξίσου ισχυρό ώστε να καμφθεί η εσωτερική αντίσταση του ατόμου και να δεχθεί να εξετάσει και μια διαφορετική οπτική. Η θλίψη έχει τη δύναμη να το σπρώξει να αναθεωρήσει.

Όταν ο πόνος των συνθηκών είναι μεγαλύτερος από τον πόνο της αλλαγής, τότε γίνονται οι μεγαλύτερες αλλαγές. Τότε ξαναγεννιόμαστε. Τότε μπορούνε να σπάσουν τα δεσμά που μας κρατούσαν στάσιμους στην παθολογική κατάσταση.

Δυστυχώς οι άνθρωποι αποφεύγουμε τον πόνο όπως ο διάολος το λιβάνι. Αν πονάμε θα το ρίξουμε στο ποτό, στο facebook, στην άσκηση, στη δουλειά, στα ταξίδια (last year) προκειμένου να ξεχαστούμε. Αν πονάει κάποιος άλλος θα σπεύσουμε να τον παρηγορήσουμε, να τον ανακουφίσουμε, να διώξουμε τον πόνο. Ταυτόχρονα, ίσως διώχνουμε και την ισχυρότερη δύναμη κινητοποίησης για αλλαγή και εξέλιξη.

Μερικές από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις έγιναν σε περιόδους πολέμου. Σε περιόδους έλλειψης και ανάγκης, γιατί η ανάγκη οδηγεί στη δράση.

Συμπέρασμα

Αν πονάει κάποιος δικός μας, ας μη φοβηθούμε να τον ωθήσουμε να δει κατάματα την κατάσταση που τον δυσκολεύει. Ίσως να χρειαστεί να ζητήσει τη βοήθεια ενός ειδικού. Δεν είναι καθόλου απλό να διαχειριστεί κάποιος αλλαγές στην κοσμοθεωρία του και το να έχει κάποιον επαγγελματία δίπλα του ίσως κριθεί απαραίτητο.

Αν πάλι δεν τολμήσουμε να σπάσουμε τα αυγά, δεν πειράζει. Η γνώση είναι δύναμη και θα γνωρίζουμε ότι για προσωπικούς μας λόγους, επιλέγουμε να μη βοηθήσουμε τον άνθρωπο απέναντί μας. Δεν πειράζει. Έχουμε κι εμείς τα δικά μας θέματα και προβλήματα. Δεν μπορούμε πάντα να βοηθάμε τους άλλους. Τόσο μπορούμε τώρα.

Ό,τι και αν συμβεί όμως ας θυμόμαστε πως:

Όσο κάποιος πιστεύει ότι υπάρχει ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα θα παραμένει στάσιμος. Όταν χάσει την ελπίδα, θα αλλάξει εκείνος.

Αν θέλουμε, ας κάνουμε με πίστη το θαρραλέο βήμα.

Όπως είπε ο υπαρξιστής φιλόσοφος, Ζαν Πολ Σαρτρ: ‘Η ζωή αρχίζει στην άλλη άκρη της απελπισίας‘.

Η αγνόηση στις συντροφικές σχέσεις και πως να τη διαχειριστούμε

Σύγχρονη μάστιγα αποτελεί πλέον η αγνόηση… υποθέτω πως λίγο ή πολύ όλοι έχουμε βρεθεί σε αυτή τη θέση… να μας αγνοούν ή να αγνοούμε…

Σε κάποιες περιπτώσεις αυτή η τακτική όχι μόνο προκαλεί θυμό και απογοήτευση, αλλά και βαθύτερα αρνητικά συναισθήματα μέχρι συναισθηματικό πόνο, ιδίως όταν συμβαίνει από το πρόσωπο που νοιαζόμαστε πολύ ή/και αγαπάμε. Η αγνόηση συχνά αποτελεί μέθοδο συναισθηματικής και ψυχολογικής χειραγώγησης ανάμεσα στους ερωτικούς συντρόφους, ώστε ο ισχυρός να κερδίσει τα ηνία της σχέσης.

‘Όταν κάποιος λαμβάνει αδιαφορία και αγνόηση από τον σύντροφο του, αυτομάτως αρχίζει να πλημμυρίζεται με αρνητικά συναισθήματα και να κατακλύζεται από δυσάρεστες σκέψεις. Μπορεί να νιώθει μη αρκετός, ανεπαρκής, ασήμαντος, άχρηστος ή και ανάξιος να αγαπηθεί…

Παρόλο που είναι λογικό να αισθάνεται κάποιος πληγωμένος από την αγνόηση, είναι σημαντικό να καταλάβει ότι δεν είναι απαραίτητα δικό του λάθος. Δεν πρέπει να προσπαθήσει να αλλάξει τον εαυτό του ώστε να κερδίσει πίσω την προσοχή ή την αγάπη του συντρόφου του. Χρειάζεται να θυμάται ότι ο καθένας έχει τους δικούς του δαίμονες να αντιμετωπίσει, που μπορεί να τον κάνουν να ενεργεί με συγκεκριμένους τρόπους απέναντι στους άλλους.

Μπορεί παραδείγματος χάριν να έχουν πέσει ο ίδιος θύμα συναισθηματικής εγκατάλειψης ή αποξένωσης και να μην ξέρει πως να εκφράζει τα συναισθήματα του ή πως να συνδεθεί με άλλους ανθρώπους. Ίσως πάλι, να θέλουν την ερωτική- συντροφική επαφή αλλά να μην νιώθουν καλά μέσα σε αυτήν. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου το άτομο που αγνοεί γνωρίζει ακριβώς τι κάνει στη συναισθηματική κατάσταση του άλλου και το χρησιμοποιήσει προς όφελός του, παίζοντας δηλαδή παιχνίδια ισχύος και χειραγώγησης.

Όμως, όποιος και αν είναι ο λόγος για τον οποίο ένα πρόσωπο φέρεται με αγνόηση και αδιαφορία, είναι σίγουρα ανεξάρτητος με την αξία που πρέπει να δίνει καθένας στον εαυτό του.

Οφείλουμε να έχουμε σταθερή αυτοεκτίμηση, αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια ανεξάρτητη του πως μας φέρονται οι άλλοι.

Οφείλουμε να αγαπάμε και να προστατεύουμε τον εαυτό μας από επώδυνες συναισθηματικές καταστάσεις. Οι σχέσεις υπάρχουν για να ανθίζουμε, να περνάμε όμορφα και να εξελισσόμαστε, ιδίως σε μια τόσο δύσκολη εποχή όσο αυτή που βιώνουμε, και όχι να αποτελούν ακόμα ένα ψυχικό βάρος.

Επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει ότι τα συναισθήματα της αγνόησης προκαλούν έντονο στρες με νευροφυσιολογικές διαταραχές στον εγκέφαλο. Ιδιαίτερα στον πρόσθιο φλοιό του εγκεφάλου, μια ζώνη που συνδέεται με σύνθετες γνωστικές λειτουργείες όπως η ενσυναίσθηση, η λήψη αποφάσεων και η ανίχνευση του πόνου. Όταν αυτή η ζώνη διαταραχθεί το άτομο αντιμετωπίζει ψυχοσωματικά συμπτώματα όπως: πονοκέφαλο, δυσπεψία ή ανορεξία, αυπνία, κόπωση, υπέρταση, υπεργλυκαιμία, καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος. Ενώ τα συμπτώματα μπορεί να επιδεινωθούν όταν η αγνόηση συμβαίνει περιοδικά ή/και παρατεταμένα.

Είναι λοιπόν απόλυτα αναγκαίο να λύσει ή να αποκοπεί κανείς από αυτές τις άσχημες καταστάσεις προκειμένου να προστατεύσει τον εαυτό του.

Μερικοί τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος της αγνόησης αποτελούν:

-Η συζήτηση. Μιλήστε με τον σύντροφο σας και επικοινωνήστε μαζί του ανοιχτά για το πως σας κάνει να νιώθετε με την συμπεριφορά του. Ενδέχεται η όλη συμπεριφορά του να έχει προκληθεί από κάποια παρεξήγηση, ή να οφείλεται σε κάποιο άλλο σημαντικό συμβάν ή ακόμα να είναι αποτέλεσμα αμφιβολιών και φόβων που δεν μπόρεσε να εκφράσει εξαρχής.
-Η αποστασιοποίηση. Αναγνωρίζοντας το πρόβλημα και δίνοντας χώρο στον άλλο να σκεφτεί πως φέρεται αλλά και τι περιμένει από αυτή την στάση του, ίσως τον βοηθήσετε να σκεφτεί μόνος του και να ανασυγκροτήσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του.
-Η απόσπαση. Αποσπάστε την προσοχή σας και βρείτε ενασχόληση σε άλλα πράγματα που σας προσφέρουν χαρά και ευχαρίστηση. Δουλέψτε με τον εσωτερικό σας εαυτό και επουδενί μην αναπτύξετε εμμονή πάνω στο άτομο που σας αγνοεί.
-Η ψυχραιμία αποτελεί πάντα τον καλύτερο σύμβουλο. Προσπαθήστε να δείτε το γεγονός χωρίς συναισθηματικές αντιδράσεις και ξεσπάσματα. Σκεφτείτε τι θέλετε από την σχέση σας και αν σας ικανοποιεί αυτό που λαμβάνετε και πάρτε μια απόφαση.

Αν δεν μπορείτε να απαγκιστρωθείτε μόνος σας από αυτές τις ψυχοφθόρες καταστάσεις ζητήστε την βοήθεια κάποιου φίλου, ή της οικογένειας. Ενώ στην περίπτωση που αποφασίσετε να συνεχίσετε την σχέση καλό θα ήταν να δουλέψετε από κοινού πάνω στις προβληματικές συμπεριφορές και στην εσφαλμένη επικοινωνία.

Πόσους εαυτούς έχουμε;

Έχουμε πολλούς εαυτούς; Από μία ενδιαφέρουσα άποψη, ναι. Υπάρχει ο πραγματικός εαυτός μας, η εικόνα δηλαδή που έχουμε γενικά για εμάς.

Για παράδειγμα, είμαι η Ελένη, μου αρέσει η μουσική, σπουδάζω οικονομικά και εργάζομαι ως σερβιτόρα, για να βγάζω τα προς το ζην. Στο παράδειγμα αυτό βλέπουμε μια προσωπική προτίμηση (της μουσικής) και δύο ιδιότητες ταυτότητας (αυτή της φοιτήτριας και της εργαζόμενης).

Στην αυτοαντίληψη, ωστόσο, υπάρχει ακόμη μία πλευρά του εαυτού μας. Ονομάζεται ιδανικός εαυτός. Η έννοια αυτή εισήχθη από τον ψυχολόγο Carl Rogers (1902-1987), εκπρόσωπος του ανθρωπιστικού κινήματος της ψυχολογίας. Πρόκειται ουσιαστικά για όλα εκείνα που θα θέλαμε να γίνουμε ή να κάνουμε. Είμαι η Ελένη μου αρέσει η μουσική, σπουδάζω, εργάζομαι, παρόλα αυτά θα ήθελα να ασχοληθώ πολύ με τον εθελοντισμό. Ωστόσο, δεν βρίσκω τον χρόνο. Η ιδιότητα της εθελόντριας εδώ είναι μέρος της αυτοαντίληψης του ιδανικού εαυτού της υποθετικής Ελένης, που η ίδια θα ήθελε να γίνει πραγματικότητα. Δηλαδή, να περάσει από τον ιδανικό εαυτό στον πραγματικό εαυτό.

Υπάρχει, βέβαια, και ένας τρίτος εαυτός. Αυτός είναι ο αναγκαίος εαυτός και αποτελεί όλα εκείνα που πρέπει να είμαστε ή να πράττουμε. H έννοια αυτή εισήχθη από τον ψυχολόγο Tory Higgins. H Ελένη, για παράδειγμα, αναγνωρίζει πως πρέπει να γίνει περισσότερο επιμελής με τα μαθήματα της σχολής της. Όπως και με τον ιδανικό εαυτό, έτσι και με τον αναγκαίο, η όψη του αυτή οφείλει να γίνει πραγματικότητα, για να αισθανθεί η Ελένη καλύτερα.

Διότι στην περίπτωση που αυτή η μετάβαση ή η εγκαθίδρυση δεν πραγματοποιείται, προκαλούνται αρνητικά συναισθήματα. Όταν υπάρχει ασυμφωνία μεταξύ ιδανικού και πραγματικού εαυτού, προκαλείται απογοήτευση, στεναχώρια και λύπη. Η μεγάλη ασυμφωνία σε αυτούς τους δύο εαυτούς μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε καταθλιπτικά συμπτώματα. Αντίστοιχα, η ασυμφωνία μεταξύ αναγκαίου και πραγματικού εαυτού, προξενεί στο άτομο άγχος, αναστάτωση και ανησυχία. Εδώ, η ασυμφωνία στους ακραίους βαθμούς ενδέχεται να δώσει έναυσμα σε παθολογικές μορφές άγχους, όπως για παράδειγμα συμπτώματα της Γενικευμένης Αγχώδους Διαταραχής.

Εν ολίγοις, ο άνθρωπος οφείλει να εναρμονίζει τον εαυτό, που περιέχει τις υποχρεώσεις, καθώς κι εκείνον, που περιέχει τις επιθυμίες, μαζί με τον πραγματικό εαυτό. Έτσι επιτυγχάνεται μια εσωτερική ισορροπία και συνάμα μια καλύτερη ψυχική υγεία. Όσο μεγαλύτερη είναι η απόκλιση τόσο πιο πιθανόν είναι να εμφανιστούν αρνητικές συναισθηματικές καταστάσεις και δυσλειτουργικές συμπεριφορές. Ακόμη κι αν ο άνθρωπος δεν συνειδητοποιεί πλήρως την σύγκρουση ανάμεσα σε αυτό που είναι και θα ήθελε να γίνει ή ανάμεσα σε αυτό που είναι και θα έπρεπε να γίνει, μπορεί να βιώνει αρνητικές εσωτερικές καταστάσεις, που βέβαια δεν μπορεί να εξηγήσει.

Εν τούτοις, σαφώς και δεν γίνεται να πετύχουμε την πλήρη αρμονία. Κάποιες επιθυμίες μας ίσως να είναι μη ρεαλιστικές ή υπερβολικά δύσκολες για να ικανοποιηθούν, λόγω περιορισμών του περιβάλλοντος. Για παράδειγμα, ίσως κάποιος να επιθυμεί να κάνει ταξίδια, αλλά προς το παρόν να μην διαθέτει τους οικονομικούς πόρους. Παρομοίως, είναι φυσιολογικό μερικές φορές να μην μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας. Ίσως να χρωστάμε ακόμη μερικά μαθήματα της σχολής λόγω παραμέλησης ή να καθυστερήσαμε να πληρώσουμε έναν λογαριασμό. Αυτές, βέβαια, είναι καταστάσεις συνήθεις και δεν πρέπει να μας ανησυχούν. Τουλάχιστον όχι όταν δεν συμβαίνουν επανειλημμένα.

Παρόλα αυτά, σίγουρα θα υπάρχουν καταστάσεις, τις οποίες μπορούμε να ελέγξουμε και να επιφέρουμε μια ισορροπία. Όταν, λοιπόν, η συμφωνία αποτυγχάνει, αρχικά καλό είναι να επεξεργαζόμαστε τους λόγους, που αυτό συνέβη. Διότι μέσα από την γνωστική επεξεργασία θα είμαστε περισσότερο ικανοί να ελέγξουμε τις συνθήκες, που δύνανται να αλλάξουν, κι έτσι να φτάσουμε πιο κοντά στον στόχο μας. Αυτόν, δηλαδή, της συμφωνίας μεταξύ των εαυτών.

Βέβαια, για να επέλθει η μείωση της ασυμφωνίας πρέπει, ασφαλώς, πρώτα να αναγνωρίσουμε ειλικρινά αυτούς τους τρεις εαυτούς και ύστερα να τους αποδεχτούμε. Για παράδειγμα, όταν πλησιάζουν οι εξετάσεις και κάποιος αισθάνεται άγχος, το κάνει επειδή ανησυχεί για την επίδοσή του ή μήπως επειδή στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό που θέλει -κι άρα δημιουργείται ένταση-; Ο καλός μαθητής, με άλλα λόγια, είναι μια όψη του ιδανικού ή και του αναγκαίου εαυτού πραγματικά αληθινή ή μήπως κάτι που παρερμηνεύτηκε σαν αληθινό; Το γεγονός ότι μία γυναίκα αισθάνεται καταπιεσμένη στην σχέση της οφείλεται στον χαρακτήρα του συντρόφου της, στην δυσλειτουργία της σχέσης ή μήπως στο ότι μια όψη του ιδανικού της εαυτού θα την ήθελε ελεύθερη;

Στην πορεία της ανάπτυξής μας ενσαρκώνουμε διαφόρους αξιακούς όρους, τους οποίους αργότερα ενσωματώνουμε στον πραγματικό, ιδανικό και αναγκαίο εαυτό. Αυτό έχεις ως αποτέλεσμα να καταλήγουμε να τους αισθανόμαστε δικούς μας, χωρίς ωστόσο αυτοί πράγματι να προήλθαν από εμάς. Ο στόχος ενός καλού πτυχίου ίσως να αντανακλά γονεϊκά όνειρα. Αντίστοιχα, ένας γάμος ίσως να ενσαρκώθηκε σαν επιθυμία λόγω πιέσεων, που δημιούργησαν τα κοινωνικά πρότυπα.

Οπωσδήποτε για να επιτευχθεί μια συμφωνία, πρέπει να αναγνωρίζουμε τι είναι αυτό, που εμείς οι ίδιοι θέλουμε να συμφωνηθεί, κι όχι τι μας επιβάλουν, συνειδητά και μη, οι άλλοι. Αν αυτό δεν συμβεί, είναι πολύ πιθανόν η προσπάθεια συμφωνίας να μας προκαλέσει περισσότερα προβλήματα και τελικά να χάσει τον ευεργετικό σκοπό της. Το άγχος και οι ενοχές δεν είναι καθόλου περίεργο να εμφανιστούν, όταν προσπαθούμε να κατακτήσουμε κάτι, που εμείς στην πραγματικότητα δεν επιθυμούμε.

Τέλος, καλό είναι να σημειώσουμε εδώ πως αυτοί οι τρεις εαυτοί αντιστοιχούν ουσιαστικά σε γνωστικά σχήματα του μυαλού μας ή αλλιώς σε μέρη της αυτοαντίληψή μας. Ένα γνωστικό σχήμα μπορεί να είναι και το τι σημαίνει τραπέζι ή ότι εγώ έχω μαύρα μαλλιά. Ασφαλώς δεν πρόκειται, δηλαδή, για κάποιες αυτόνομες οντότητες που “κατοικούν” μέσα μας και φωνάζουν “πρέπει” και “θέλε”. Η ορολογία των τριών εαυτών χρησιμοποιείται για λόγους εννοιολογικούς.

Ας κλείσουμε, λοιπόν, αυτό το άρθρο με μια κλασσική προτροπή: Γίνε ο εαυτός σου. Όχι όμως ο εαυτός που άλλοι σε έκαναν να νομίζεις πως θέλεις ή πρέπει να είσαι. Γίνε ο αληθινός εαυτός σου. Σε τελική ανάλυση, ποτέ δεν είναι αργά να αρχίζεις να τον γνωρίζεις πραγματικά.

Ξεκίνα τώρα

Πάψε να περιμένεις την ώρα την κατάλληλη, αλλά ξεκίνα τώρα.

Πάψε να περιμένεις το ταίρι το τέλειο, αλλά αγάπα πρώτα εσένα.

Πάψε να αναμασουλάς τις θύμησες τις παλιές, αλλά οραματίσου το μέλλον.

Πάψε να στηρίζεσαι στο μέλλον που ποθείς, αλλά νιώσε τη στιγμή που βιώνεις.

Πάψε να θρηνείς για την ευκαιρία που έφυγε, αλλά ανέπτυξε ικανότητα ώστε να αναγνωρίζεις αυτές που υπάρχουν γύρω σου.

Πάψε να κοιτάς το πόσο μεγάλη είναι η σκιά που ρίχνεις πίσω σου, αλλά αναλογίσου το πόσο μεγάλο μπόι έχεις.

Πάψε να ακούς τις φωνές τις γύρω σου, αλλά άκουσε επιτέλους τη δικιά σου.

Τα στάδια της διαμόρφωσης της προσωπικότητας καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής

Κάθε σημαντικό προχώρημα στη ζωή μας, σχετίζεται με την επίλυση μίας αναπτυξιακής κρίσης.

Η θεωρία της ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης που δημιουργήθηκε από τον Erik Erikson είναι ίσως μία από τις πιο γνωστές θεωρίες προσωπικότητας. Η θεωρία διαφέρει από πολλές άλλες, δεδομένου ότι ασχολείται με την ανάπτυξη καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής, από τη γέννηση μέχρι το θάνατο.

Σε κάθε στάδιο, το άτομο διαπραγματεύεται μια κρίση που λειτουργεί ως κομβικό σημείο στην ανάπτυξη του. Όταν η κρίση έχει επιλυθεί επιτυχώς, το άτομο είναι σε θέση να αναπτύξει την ψυχοκοινωνική ποιότητα που σχετίζεται με το συγκεκριμένο στάδιο ανάπτυξης.

Γνωρίστε περισσότερα για τα ψυχοκοινωνικά στάδια της θεωρίας του Erik Erikson, συμπεριλαμβανομένης της κρίσης με την οποία έρχεται κανείς αντιμέτωπος σε κάθε στάδιο και τα σημαντικά γεγονότα που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια κάθε σημείου της ανάπτυξης.

Στάδιο 1ο: Εμπιστοσύνη Εναντίον Αμφιβολίας

Η κρίση «Εμπιστοσύνη εναντίον Αμφιβολίας» είναι το πρώτο ψυχοκοινωνικό στάδιο που παρουσιάζεται κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους περίπου της ζωής ενός παιδιού. Κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσιμης φάσης της ανάπτυξης, ένα βρέφος εξαρτάται εντελώς από τους φροντιστές του.

Όταν οι γονείς ή οι φροντιστές ανταποκρίνονται στις ανάγκες ενός παιδιού με συνέπεια και με τρόπο που αποπνέει ζεστασιά, το παιδί, στη συνέχεια, μαθαίνει να εμπιστεύεται τον κόσμο και τους ανθρώπους γύρω του.

Στάδιο 2ο: Αυτονομία Εναντίον Ντροπής

Το δεύτερο στάδιο περιλαμβάνει την ψυχοκοινωνική κρίση ανάμεσα στην αυτονομία και την ντροπή ή την αμφιβολία. Καθώς το παιδί εισέρχεται στα νηπιακά χρόνια, το κέρδος μίας μεγαλύτερης αίσθησης του προσωπικού ελέγχου γίνεται όλο και πιο σημαντικό.

Καθήκοντα όπως να μαθαίνει πώς να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα, να επιλέγει τροφές και παιχνίδια, είναι τρόποι με τους οποίους τα παιδιά αποκτούν μια μεγαλύτερη αίσθηση της ανεξαρτησίας.

Στάδιο 3ο: Πρωτοβουλία Εναντίον Ενοχής

Το τρίτο ψυχοκοινωνικό στάδιο εμφανίζεται στις ηλικίες μεταξύ περίπου των τριών και πέντε ετών και επικεντρώνεται στην ανάπτυξη μιας αίσθησης της αυτο-πρωτοβουλίας.

Τα παιδιά που ενθαρρύνονται να συμμετέχουν σε παιχνίδια με αυτοσκηνοθεσία, συνεχίζουν στη ζωή με μια αίσθηση ισχυρής πρωτοβουλίας, ενώ όσα έχουν αποθαρρυνθεί από αυτές τις δραστηριότητες μπορεί να αρχίσουν να αισθάνονται μια αίσθηση ενοχής για τις δραστηριότητες που ξεκινούν οι ίδιοι.

Στάδιο 4ο: Εργατικότητα Εναντίον Αισθήματος Κατωτερότητας

Κατά τη διάρκεια της μέσης παιδικής ηλικίας μεταξύ των ηλικιών περίπου έξι και έντεκα ετών, τα παιδιά εισέρχονται στο ψυχοκοινωνικό στάδιο που είναι γνωστό ως «Εργατικότητα έναντι Αισθήματος Κατωτερότητας». Καθώς τα παιδιά συμμετέχουν στην κοινωνική αλληλεπίδραση με τους φίλους και τις ακαδημαϊκές δραστηριότητες στο σχολείο, αρχίζουν να αναπτύσσουν μια αίσθηση υπερηφάνειας και ολοκλήρωσης στην εργασία και τις ικανότητές τους.

Τα παιδιά που επαινούνται και ενθαρρύνονται αναπτύσσουν μια αίσθηση επάρκειας, ενώ εκείνα τα οποία αποθαρρύνονται μένουν με ένα αίσθημα κατωτερότητας.

Στάδιο 5ο: Ταυτότητα Εναντίον Σύγχυσης των ρόλων

Στο πέμπτο ψυχοκοινωνικό στάδιο, ο σχηματισμός μιας προσωπικής ταυτότητας γίνεται κρίσιμος. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας, οι έφηβοι εξερευνούν διαφορετικές συμπεριφορές, ρόλους και ταυτότητες.

Ο Erikson πίστευε ότι αυτό το στάδιο ήταν ιδιαίτερα κρίσιμο και ότι η σφυρηλάτηση μιας ισχυρής ταυτότητας χρησιμεύει ως βάση για την εξεύρεση της μελλοντικής κατεύθυνσης στη ζωή.

Εκείνοι που βρίσκουν μια αίσθηση ταυτότητας αισθάνονται ασφαλείς, ανεξάρτητοι και έτοιμοι να αντιμετωπίσουν το μέλλον, ενώ όσοι παραμένουν σε σύγχυση μπορεί να αισθάνεται χαμένοι, ανασφαλείς και αβέβαιοι για τη θέση τους στον κόσμο.

Στάδιο 6ο: Οικειότητα Εναντίον Απομόνωσης

Το έκτο ψυχοκοινωνικό στάδιο επικεντρώνεται στον σχηματισμό οικείων σχέσεων αγάπης με τους άλλους ανθρώπους. Οι γνωριμίες, ο γάμος, η οικογένεια και οι φιλίες είναι σημαντικές κατά τη διάρκεια του σταδίου της οικειότητας εναντίον της απομόνωσης, η οποία διαρκεί περίπου από την ηλικία των 19 μέχρι των 40 ετών.

Με τη διαμόρφωση επιτυχών σχέσεων αγάπης με άλλους ανθρώπους, τα άτομα είναι σε θέση να βιώσουν την αγάπη και να απολαύσουν την οικειότητα. Εκείνοι που αποτυγχάνουν να σχηματίσουν σταθερές σχέσεις μπορεί να αισθάνονται απομονωμένοι και μόνοι.

Στάδιο 7ο: Παραγωγικότητα Εναντίον Απραξίας

Μόλις οι ενήλικες εισέλθουν στο στάδιο, που εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της μέσης ηλικίας, η ψυχοκοινωνική κρίση επικεντρώνεται στην ανάγκη δημιουργίας ή γαλούχησης πράγματων που θα επιβιώσουν περισσότερο από το άτομο.

Η ανατροφή μιας οικογένειας, η εργασία και η συμβολή στην κοινότητα είναι όλοι τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι αναπτύσσουν μια αίσθηση του σκοπού. Όσοι αδυνατούν να βρουν τρόπους για να συμβάλουν μπορεί να αισθάνονται αποκομμένοι και άχρηστοι.

Στάδιο 8ο: Πληρότητα του Εγώ εναντίον Απελπισίας

Το τελικό ψυχοκοινωνικό στάδιο ξεκινά γύρω από την ηλικία των 65 ετών και διαρκεί μέχρι το θάνατο. Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, το άτομο κοιτάζει πίσω στη ζωή του. Το μείζον ζήτημα κατά τη διάρκεια αυτού του σταδίου είναι: «Έζησα τελικά μια ζωή με νόημα;».

Όσοι έχουν ζήσει μια ζωή με νόημα θα νιώσουν μια αίσθηση ειρήνης, σοφίας και πληρότητας, ακόμα και όταν αντιμετωπίζουν τον θάνατο. Για όσους κοιτάζουν πίσω στη ζωή τους και βλέπουν πικρία και λύπη, τότε θα νιώσουν συναισθήματα απελπισίας.

Δημιουργήθηκε το πρώτο κβαντικό δίκτυο πολλαπλών κόμβων

Η επιστήμη προχωράει με πολύ γοργά βήματα. Είναι ενδεικτικό ότι ένα βήμα πιο κοντά στο κβαντικό διαδίκτυο έφτασαν Ολλανδοί επιστήμονες δημιουργώντας το πρώτο κβαντικό δίκτυο πολλαπλών κόμβων στον κόσμο.

Οι επιστήμονες στο ερευνητικό κέντρο QuTech στην Ολλανδία δημιούργησαν ένα σύστημα το οποίο αποτελείται από τρεις κβαντικούς κόμβους που εμπλέκονται στους νόμους της κβαντικής μηχανικής που διέπουν τα υποατομικά σωματίδια. Είναι η πρώτη φορά που περισσότερα από δύο κβαντικά bit, ή “qubits” συνδέονται μεταξύ τους ως “κόμβοι” ή ως τελικά σημεία δικτύου, επισημάνθηκε στο ert.gr.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι τα πρώτα κβαντικά δίκτυα θα ξεκλειδώσουν πληθώρα εφαρμογών υπολογιστών που δεν μπορούν να εκτελεστούν από τις υπάρχουσες κλασικές συσκευές – όπως ταχύτερος υπολογισμός και βελτιωμένη κρυπτογραφία.

«Θα μας επιτρέψει να συνδέσουμε τους κβαντικούς υπολογιστές για περισσότερη υπολογιστική ισχύ, να δημιουργήσουμε απαραβίαστα-από χάκερ-δίκτυα και να συνδέσουμε ατομικά ρολόγια και τηλεσκόπια μαζί, με πρωτοφανή επίπεδα συντονισμού», εξηγεί ο Ματέο Πομπίλι, μέλος της ερευνητικής ομάδας του QuTech στο Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας του Ντελφτ στην Ολλανδία.

«Υπάρχουν επίσης πολλές εφαρμογές που δεν μπορούμε πραγματικά να προβλέψουμε. Μια από αυτές θα ήταν να δημιουργήσουμε έναν αλγόριθμο που θα εκτελεί εκλογές με ασφαλή τρόπο».

Όμως, κάπου εκεί τελειώνουν και οι ομοιότητες. Η διαφορά από το «κλασσικό» δυαδικό ψηφίο (bit) είναι ότι ενώ το bit μπορεί να πάρει μόνο μια από δύο δυνατές τιμές, (0 ή 1) το qubit είναι μια υπέρθεση και των δύο καταστάσεων ταυτόχρονα. Αυτή η παράξενη συμπεριφορά είναι το κλειδί στη δύναμη του κβαντικού υπολογισμού, καθώς επιτρέπει σε ένα qubit να εκτελεί ταυτόχρονα πολλαπλούς υπολογισμούς.

Η μεγαλύτερη πρόκληση της σύνδεσης αυτών των qubits σε ένα κβαντικό δίκτυο, είναι η καθιέρωση και η διατήρηση μιας διαδικασίας που ονομάζεται διεμπλοκή, ή αυτό που ο Αϊνστάιν χαρακτήρισε «αλλόκοτη δράση από απόσταση». Αυτό συμβαίνει όταν δύο qubits συνδεθούν, μοιραζόμενα τις φυσικές τους καταστάσεις, όποια και αν είναι η απόσταση που τα χωρίζει.

Η «αλλόκοτη δράση από απόσταση» επιτρέπει στους επιστήμονες να αλλάξουν την κατάσταση ενός σωματιδίου, τροποποιώντας την κατάσταση του απομακρυσμένου σωματιδίου, με σκοπό την τηλεμεταφορά πληροφοριών. Όμως, η κβαντική διεμπλοκή είναι δύσκολο να διατηρηθεί για μακρές χρονικές περιόδους, ειδικά επειδή υπάρχει ο κίνδυνος το διαπλεκόμενο σύστημα, να αλληλεπιδράσει με τον έξω κόσμο και να καταστραφεί από μια διαδικασία που ονομάζεται «αποσυμφωνία».

Αυτό σημαίνει, πρώτον, ότι οι κβαντικοί κόμβοι πρέπει να διατηρούνται σε εξαιρετικά κρύες θερμοκρασίες μέσα σε συσκευές που ονομάζονται κρυοστάτες, για να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες τα qubits να αλληλοεπιδράσουν με κάτι έξω από το σύστημα. Δεύτερον, τα φωτόνια που χρησιμοποιούνται στην εμπλοκή δεν μπορούν να ταξιδέψουν πολύ μεγάλες αποστάσεις πριν απορροφηθούν ή διασκορπιστούν, καταστρέφοντας έτσι το σήμα που αποστέλλεται μεταξύ δύο κόμβων.

«Το πρόβλημα σε αντίθεση με τα κλασικά δίκτυα, είναι ότι δεν μπορείτε να ενισχύσετε τα κβαντικά σήματα. Εάν προσπαθήσετε να αντιγράψετε το qubit, καταστρέφετε το αρχικό αντίγραφο», δήλωσε ο Πομπίλι, αναφερόμενος στο «θεώρημα μη-κλωνοποίησης» της Φυσικής.

«Αυτό περιορίζει πραγματικά τις αποστάσεις που μπορούμε να στείλουμε κβαντικά σήματα σε δεκάδες εκατοντάδες χιλιόμετρα. Εάν θέλετε να εγκαταστήσετε κβαντική επικοινωνία με κάποιον στην άλλη πλευρά του κόσμου, θα χρειαστείτε ενδιάμεσους κόμβους αναμετάδοσης». Οι Ολλανδοί ερευνητές συνέδεσαν δύο κβαντικούς επεξεργαστές μέσω ενός ενδιάμεσου κόμβου, πετυχαίνοντας παράλληλα κβαντική διεμπλοκή ανάμεσα σε πολλαπλούς μεμονωμένους κβαντικούς επεξεργαστές.

Ωστόσο, ο σχεδιασμός αυτής της περίεργης κβαντικής μηχανικής μεθόδου δεν ήταν το πιο κομμάτι στην έρευνά τους. Για να φτιάξουν τα διαπλεκόμενα φωτόνια και να τα μεταδώσουν στους κόμβους με τον σωστό τρόπο, οι ερευνητές έπρεπε να χρησιμοποιήσουν ένα πολύπλοκο σύστημα με καθρέφτες και φως λέιζερ. Έπρεπε επίσης να μειώσουν τον ενοχλητικό θόρυβο στο σύστημα, καθώς και να διασφαλίσουν ότι όλα τα λέιζερ που χρησιμοποιήθηκαν για την παραγωγή των φωτονίων, ήταν απόλυτα συγχρονισμένα.

«Μιλάμε για τρία έως τέσσερα λέιζερ για κάθε κόμβο, οπότε θα έχουμε 10 λέιζερ και τρεις κρυοστάτες που θα πρέπει να λειτουργούν ταυτόχρονα, μαζί με όλα τα ηλεκτρονικά και τον συγχρονισμό», δήλωσε ο Πομπίλι.

Το σύστημα τριών κόμβων είναι ιδιαίτερα χρήσιμο καθώς το qubit επιτρέπει στους ερευνητές να δημιουργήσουν διεμπλοκή στον κόμβο δικτύου ανά κόμβο, παρά να τα κάνουν όλα ταυτόχρονα. Μόλις γίνει αυτό, οι πληροφορίες μπορούν να μεταδοθούν σε ολόκληρο το δίκτυο.

Στη συνέχεια, οι ερευνητές θέλουν να βελτιώσουν τα βασικά στοιχεία των υπολογιστικών δυνατοτήτων του δικτύου ώστε να μπορούν να λειτουργήσουν όπως και τα κλασικά δίκτυα υπολογιστών. Όλα αυτά τα πράγματα θα καθορίσουν την κλίμακα στην οποία θα μπορούσε να φτάσει το νέο κβαντικό δίκτυο.

Η συσκευή σύντηξης SPARC του MIT

Ερευνητές στο αμερικανικό MIT ανακοίνωσαν ότι θεωρούν «αρκετά πιθανή» την κατασκευή αντιδραστήρα μέσα στην επόμενη δεκαετία, που θα συνέβαλε καθοριστικά στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Μάλιστα το project SPARC στο MIT τρέχει εδώ και λίγα χρόνια.

Το SPARC είναι μία συσκευή σύντηξης μεσαίου μεγέθους, αλλά με πολύ ισχυρότερο μαγνητικό πεδίο. Με βάση την καθιερωμένη φυσική, η συσκευή προβλέπεται να παράγει ισχύ 50-100 MW.

Η ελεγχόμενη σύντηξη υδρογόνου σε περιβάλλον ενός εργοστασίου παραγωγής ισχύος, είναι εξαιρετικά δύσκολη. Πολλοί το επιχειρούν και κάθε τόσο κάποιοι ανακοινώνουν ότι είναι κοντά στην επιτυχία του. Αντίστοιχα projects τρέχουν σήμερα στην Καλιφόρνια, στην Οξφόρδη και αλλού. Υπάρχει πάντα σε εξέλιξη η φιλόδοξη Διεθνής Θερμοπυρηνική ΙΤΕR, η οποία κατασκευάζει στη Νότιο Γαλλία μια μονάδα που μοιάζει σε τεχνολογική προσέγγιση με εκείνη του SPARC, αλλά είναι καθαρά πειραματική, καθυστερεί σε χρόνο ολοκλήρωσης και κινείται σε ασύγκριτα μεγαλύτερα μεγέθη και κόστος.

Καταλαβαίνουν όλοι ότι η δυνατότητα ηλεκτροπαραγωγής από σύντηξη θα συνέβαλε καθοριστικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος της κλιματικής αλλαγής η οποία μοιάζει να καλπάζει με ρυθμούς που είναι αδύνατον να παρακολουθήσει η τωρινή στροφή προς την πράσινη ενέργεια. Η μη ύπαρξη οικονομικά προσιτών συστημάτων αποθήκευσης ηλεκτρισμού δεν επιτρέπει την απόλυτη κυριαρχία των Ανεξάντλητων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Επίσης, το φυσικό αέριο, αν και πολύ πιο καθαρό από τον άνθρακα, δεν παύει να είναι ρυπογόνο. Και η κλασική πυρηνική ηλεκτροπαραγωγή παραμένει μια λύση που θεωρείται ιδανική από ορισμένους αλλά χαρακτηρίζεται κατηγορηματικά επικίνδυνη από άλλους πολλούς.

Οι αντιδραστήρες σύντηξης εκλύουν ελάχιστα ραδιενεργά στοιχεία κατά τη σύντηξη των ατόμων και έχουν μικρή διάρκεια ζωής. Επίσης, σε αντίθεση με ότι ισχύει για τους τωρινούς πυρηνικούς αντιδραστήρες, η σύντηξη βασίζεται σε υλικά που είναι άφθονα και εύκολα προσιτά στη φύση. Θα ήταν λοιπόν η επίτευξη του εγχειρήματος του εργαστηρίου του ΜΙΤ μια μεγάλη συμβολή στην ευημερία της ανθρωπότητας.

Η δυσκολία του εγχειρήματος έγκειται κυρίως στο γεγονός ότι το ιονικό αέριο που δημιουργείται κατά τη σύντηξη έχει θερμοκρασίες εκατοντάδων εκατομμυρίων βαθμών Κελσίου τις οποίες κανένα υλικό δεν μπορεί να αντέξει. Οι προσπάθειες της επιστήμης στο παρελθόν απέβλεπαν είτε στην κατασκευή σύνθετων υλικών που θα μπορούσαν να αντέξουν σε τέτοιες θερμοκρασίες ή στην επίτευξη σύντηξης με χαμηλότερες («ψυχρή» σύντηξη), κάτι που δεν επιτεύχθηκε ποτέ. Η τωρινή προσέγγιση τόσο στο ΜΙΤ όσο και στο ITER της Γαλλίας, προσπαθεί να παρεμβάλει ανάμεσα στο υπέρθερμο πλάσμα και το μεταλλικό περίβλημα του αντιδραστήρα, ισχυρά μαγνητικά πεδία τα οποία -πολύ απλοϊκά- λειτουργούν σαν μονωτήρες και κρατούν τα δύο σε απόσταση θερμικής ασφαλείας.

Όμως, όλες οι προηγούμενες προσπάθειες για την ελεγχόμενη σύντηξη απέβησαν άκαρπες. Τώρα όμως πίσω από το καινούργιο project βρίσκονται τα εργαστήρια του ΜΙΤ, τα οποία έχουν παράδοση από τον προηγούμενο μεγάλο πόλεμο στην ανάπτυξη διάφορων οργάνων που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην έκβασή του. Η ελπίδα είναι ότι θα μπορέσουν να συμβάλουν και στον τωρινό παγκόσμιο πόλεμο για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, που πραγματικά δεν πρέπει να χαθεί.

Γκρίζα Φυλή: Η Επιδίωξη της Ν.Τ.Π.

Η Γκρίζα Φυλή: Ένα Φανταστικό Σενάριο;

Πόσο Φανταστικό μπορεί να είναι ένα Φανταστικό σενάριο;

Ειδικά όταν είναι τόσο, μα τόσο Οφθαλμοφανές;

Κρίση οικονομική, αξιών, στοχασμού, νομίζετε ότι θα συνεχίσετε την ζωή σας με όλα τα συνηθισμένα σκαμπανεβάσματα και λέτε «κι αυτό θα περάσει» λογικό ακούγεται εκ πρώτης όψεως. Όμως κάποιοι κύριοι της Νέας Τάξεως Πραγμάτων έχουν άλλα σχέδια για εσάς, την οικογένεια της και το μέλλον των απογόνων σας. Πόσο ακόμη νομίζετε ότι θα ανέχονται οι Τηλεπαθητικοί Επικυρίαρχοι τον Ελληνικό τρόπο Σκέψεως, Δράσεως – έστω κι εκφυλισμένο- ή την οποιαδήποτε πολιτισμική διαφορετικότητα του κάθε λαού;

“Κύριε Πρόεδρε, η επίσκεψή σας σηματοδοτεί το ξεκίνημα μιας Νέας Εποχής …” είπε ο Α. Σαμαράς στον πρόεδρο Πέρεζ του Ισραήλ κατά την επίσκεψη του στην Αθήνα τον Αύγουστο του 2012. Ποιάς «Νέας Εποχής» είπε ο λαλίστατος, τι εννοούσε, τι ξέρει; Φυσικά και γνωρίζει, αλίμονο ! Θα σας πω, αν ενδιαφέρεστε, τι θέλουν, τι επιδιώκουν και πως τα σχέδια τους ευοδώνονται και μάλιστα με ταχύτατους ρυθμούς.

Θέλουν μια φυλή σε όλον τον πλανήτη, ένα αμάλγαμα όλων των λαών και την δημιουργία ενός νέου υβριδίου με IQ γύρω στο 60.

Για να το καταφέρουν δεν διστάζουν μπροστά σε εκατοντάδες εκατομμύρια θύματα. Γιατί να διστάζουν αφού δεν είναι άνθρωποι και μας βλέπουν σαν αριθμούς, για να μην ξαφνιάζεστε και πέφτετε από το αγαπημένο σας σύννεφο, οι Επικυρίαρχοι του πλανήτη μας, δεν δίνουν «δεκάρα τσακιστή» για την ζωή σας και σας υπολογίζουν σαν μπριζολάκια, χρήμα και μπαταρίες. Λογικό είναι για τον τρόπο που σκέφτονται και τις εντολές που ακολουθούν.

Τι επιδιώκουν να πετύχουν;

Ενεργοποιούν το φονταμενταλιστικό Ισλάμ στο Βορειοαφρικανικό τόξο εδώ και χρόνια, Λιβύη, Αίγυπτος, τώρα και στην Συρία, με κάμποσους ακόμη να ακολουθούν. Η γροθιά που θα διαλύσει τα πάντα, ο καταλύτης, είναι η Κίνα. Την Κίνα την «φτιάξανε», δίνοντάς τους δωρεάν τεχνολογία μέσω των πολυεθνικών εταιρειών, ενώ ο υπόλοιπος «πολιτισμένος» κόσμος ασχολούνταν με την ψευδή ποιότητα της ζωής του, μέχρι που αυτή η «ποιότητα» σαν άλλη μια ψευδαίσθηση, έγινε ταφόπλακα κι είναι έτοιμη να πέσει στο κεφάλι του. Είναι να γελά κανείς με αυτά που παρατηρεί γύρω του και είμαι απόλυτα σίγουρος πως κάποιοι γελούν πολύ, μα ΠΟΛΥ, με τον «πολιτισμένο» άνθρωπο.

Κανείς δεν δείχνει να θυμάται πως, οι άνθρωποι δεκάδες χιλιάδες χρόνια ζούσαν χωρίς εμβόλια και χωρίς τρόφιμα ονομασίας προέλευσης τυποποιημένα (!!!)

Η ιατρική επιστήμη χρησιμεύει πρωτίστως στην αναπαραγωγή «ανθρώπων» που ήταν καταδικασμένοι από τους φυσικούς νόμους να εκλείψουν, όπως γίνεται σε όλο το φυσικό βασίλειο. Γιατί άραγε; Σκέφτεται κανείς; Το ανθρώπινο DNA είναι ένα βιολογικό ιντερνέτ και ανώτερο από πολλές πλευρές από το τεχνητό. Η τελευταία Ρωσική επιστημονική έρευνα, σχετικά με το ανθρώπινο DNA, εξηγεί άμεσα η έμμεσα φαινόμενα όπως η μαντική ικανότητα, η τηλεπάθεια, η τηλεμεταφορά, η διαίσθηση, η εξ αποστάσεως θεραπεία, η αυτό-θεραπεία, η αιθερική αύρα γύρω από το ανθρώπινο σώμα, το αιθερικό διπλό, η επήρεια του Νου στον καιρό, στο περιβάλλον και στον χρόνο και πολλά, πολλά περισσότερα.

Ξεχάστε το ανθρώπινο DNA

Ηδη ζούμε σε έναν απίθανο αχταρμά μιας θάλασσας αρρωστημένου dna. Τα βασικά εργαλεία τους τώρα είναι η μιασματική πολυπολιτισμικότητα η οποία προωθείται μέσω των ΜΚΟ και των λαθρολάγνων κομμάτων. Επειδή έχουν περάσει το πολιτικά ορθόν της «δημοκρατίας». Τι σχέση έχει τώρα η σημερινή «δημοκρατία» με την αρχαιοελληνική άμεση δημοκρατία, μόνο τα αρρωστημένα μυαλά τους το ξέρουν.

Φυσικά και ξέρουν τι κάνουν, αλίμονο, χρόνια το κάνουν, ξανά και ξανά. Μόνο έξυπνοι δεν είναι δεν είναι οι Επικυρίαρχοι, απλώς ακολουθούν μηχανιστικά ένα επιτυχημένο μοντέλο, (το ίδιο βλάκες με αυτούς είναι κι όσοι, δηλαδή σχεδόν όλοι, πλην ελαχίστων) ακολουθούν τα λεγόμενα και τα συστήματα τους με τους –ισμούς κάθε είδους. Έχουν σοβαρότατο λόγο που το κάνουν. Φοβούνται την ΑΝΑΦΛΕΞΗ των τελευταίων Εμψύχων Ανθρώπων στον πλανήτη, ειδικά του DNA των Ελλήνων κι αυτό δεν είναι ούτε εθνικιστικό ούτε εγωιστικό, κάθε άλλο.

Θετική Εντροπία σύμφωνα με τον νόμο της Θερμοδυναμικής: Η εκδήλωση ζωής στο Σύμπαν είναι αποτέλεσμα της Αρνητικής Εντροπίας. Η επιστήμη συστημάτων ή συστημική είναι ένα διεπιστημονικό γνωστικό πεδίο το οποίο παρέχει έναν κοινό τρόπο σκέψης με στόχο την ανάπτυξη μεθοδολογικών πλαισίων για την μελέτη συστημάτων με εσωτερική δομή (π.χ. κοινωνικά, ηλεκτρονικά, βιολογικά, γνωσιακά ή μεταφυσικά συστήματα). Βασίζεται στην θεωρία συστημάτων, κεντρικές έννοιες στην οποία είναι η θερμοδυναμική ισορροπία και η αρνητική ή θετική εντροπία, καθώς η δομή και η κατάσταση ενός συστήματος τυπικά παραμένουν σταθερές ή διαρκώς περιπλέκονται με το πέρασμα του χρόνου, με παράλληλη εξαγωγή θετικής εντροπίας στο περιβάλλον του συστήματος.

Μόνο η ζωή παρατηρείται να προκύπτει ως οργάνωση από την σχετική αταξία της ανόργανης ύλης, μειώνοντας την εντροπία. Όταν τείνει όμως στην θετική εντροπία τι σημαίνει; Με δύο λόγια, ότι πηγαίνει κατά διαόλου. Οι «κύριοι» που ενδιαφέρονται για την «ποιότητα ζωής», φυσικά και δεν ασχολούνται με τον Ηράκλειτο ή τον Δημόκριτο, αλλά, περί άλλων τυρβάζουν σαν ανθρωπόμορφα ζώα που είναι.

Οι άλλοι «κύριοι» της Νέας Τάξεως Πραγμάτων, τέτοια άψυχα όντα θέλουν με IQ 60 (δηλαδή Οργανικές Πύλες). Όμως με μια ειδοποιό διαφορά. Να είναι τουρλού – τουρλού μανιφατούρα. Χωρίς ψυχή, χωρίς Νου, χωρίς συναισθήματα, ειδικά τα ενεργειακά συναισθήματα, χαράς, γέλιου, ενθουσιασμού και με ένα χρώμα στο πετσί τους, το Γκρίζο. Πως θα το επιτύχουν αυτό; Πανεύκολα, με την Επιμειξία των Φυλών· με το να δημιουργήσουν την Γκρίζα Φυλή. Που ήδη συμβαίνει μέσα στο κοινωνικό καθίζημα. Δηλαδή την αύξηση της θετικής εντροπίας. Μελετήστε το θέμα Θετική – Αρνητική Εντροπία και θα καταλάβετε πόσο αντίθετα με τους φυσικούς νόμους ζει ο σημερινός άνθρωπος του πολιτισμού.

Η εντροπία είναι η έννοια μέσω της οποίας μετράται η αταξία, της οποίας η μέγιστη τιμή αντικατοπτρίζει την πλήρη αποδιοργάνωση (ομογενοποίηση των πάντων) και ισοδυναμεί με την παύση της ζωής ή αλλιώς της εξέλιξης. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν υπάρχει καμία διαδικασία και δεν βρίσκεται «σε λήθαργο» (κρυμμένη) κανενός είδους πληροφορία που να επιτρέπει την εξέλιξη (ή την ζωή) αν με κάποιο τρόπο γίνει εκ νέου παροχή μόνο ενέργειας.

Αφαιρώντας την έννοια της πληροφορίας που δεν είναι αντικειμενικά μετρήσιμη (η εντροπία που εξαρτάται από αυτήν είναι επίσης μη αντικειμενικά μετρήσιμη και μάλιστα αφήνεται χωρίς μονάδες), προκύπτει μια μορφή εντροπίας που αφορά μόνο θερμικές μεταβολές, υπολογίζεται και είναι σαφώς ορισμένη: η θερμοδυναμική εντροπία. Η θερμοδυναμική εντροπία είναι εκτατική μεταβλητή ενός θερμοδυναμικού συστήματος.

Η έννοια της εντροπίας είναι μία από τις σημαντικότερες έννοιες λόγω της συσχετισμένης διατύπωσης του δεύτερου θερμοδυναμικού νόμου με αυτήν. Ο δεύτερος θερμοδυναμικός νόμος απαγορεύει την κατασκευή οποιουδήποτε είδους αεικινήτου, δηλαδή την παραγωγή ενέργειας εκ του μηδενός. Σε οποιαδήποτε διεργασία, ένα μέρος της διαθέσιμης ενέργειας μετατρέπεται σε θερμότητα ή χρησιμοποιείται για την εσωτερική αναδιάταξη χημικών ενώσεων ή για άλλες αλλαγές εντροπίας. Σε μία μεταβολή ενός απομονωμένου συστήματος η εντροπία αυξάνει πάντοτε και η μεταβολή της ισούται με το μέτρο της θερμικής ενέργειας που δεν μπορεί πια να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή έργου.

Ο δεύτερος θερμοδυναμικός νόμος ισχύει για όλα τα είδη της εντροπίας, όχι μόνο της θερμοδυναμικής. Το μείγμα δύο υγρών ομογενοποιείται και η εντροπία του αυξάνει. Δηλ. αν ανακατέψουμε ένα ποτήρι με 50 βαθμούς νερό και ένα άλλο ίσης ποσότητας με 100 βαθμούς δεν θα πάρουμε νερό 75 βαθμών θερμοκρασίας αλλά 74 και κάτι, ανάλογα με τον όγκο κλπ. αυτό είναι η Θετική Εντροπία.

Μόνο η ζωή παρατηρείται να προκύπτει ως οργάνωση από την σχετική αταξία της ανόργανης ύλης, μειώνοντας την εντροπία.

Ο όρος «εντροπία» («εν-» + «τροπή», αλλαγή εντός, εσωτερική αλλαγή) επινοήθηκε από τον Ρούντολφ Κλαούζιους το 1865. Παρατήρησε ότι, σε σταθερή θερμοκρασία μιας ιδανικής αντιστρεπτής μεταβολής, το πηλίκο της θερμότητας που ανταλλάσσει το σύστημα με το περιβάλλον του προς την απόλυτη σταθερή θερμοκρασία της μεταβολής είναι σταθερό και θεώρησε πως έπρεπε να παριστάνει ένα πραγματικό μετρήσιμο μέγεθος, το οποίο και ονόμασε «μεταβολή της εντροπίας».

Είναι αρκετά δύσκολο να δοθεί κάποια φυσική σημασία στην έννοια αυτή, καθώς δεν αντιστοιχεί προς κάποιο αισθητό στον άνθρωπο μέγεθος. Σύμφωνα με την κλασική θερμοδυναμική, εκφράζει την δυνατότητα ενός συστήματος να παράγει μηχανικό έργο (όσο μικρότερη η εντροπία, τόσο μεγαλύτερη η δυνατότητα του συστήματος να παράγει μηχανικό έργο). Η φυσική σημασία της εντροπίας μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι η έκφραση του μέτρου της αταξίας ενός συστήματος, σύμφωνα με την στατιστική μηχανική. Από τον Λούντβιχ Μπόλτζμαν (Ludwig Boltzmann) προτάθηκε η σχέση S = klnΩ, όπου k η σταθερά του Boltzmann και Ω ο αριθμός των μικροσκοπικών καταστάσεων στις οποίες μπορεί να βρεθεί ένα σύστημα. Η έκφραση αυτή είναι αντίστοιχη της εντροπίας πληροφοριών.

Λόγω της διατύπωσης του δεύτερου θερμοδυναμικού νόμου, η έννοια της εντροπίας είναι πολύ σημαντική στην κατανόηση της χρονικής ακολουθίας των γεγονότων σε ένα απομονωμένο σύστημα, καθώς κάθε κατάσταση του συστήματος θα έχει μεγαλύτερη εντροπία από την προηγούμενη κατάσταση. Η απειροστή μεταβολή της εντροπίας προκύπτει από τον πρώτο θερμοδυναμικό νόμο (ή ορίζεται, αναλόγως ποια διατύπωση της Θερμοδυναμικής ακολουθείται) στην θερμοδυναμική ως το πηλίκο της απειροστής προσδιδόμενης θερμότητας (σε μια αντιστρεπτή μεταβολή) προς τη θερμοκρασία (δq=Tds). Από αυτό προκύπτει ότι η ροή θερμότητας προς ένα σύστημα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της εντροπίας του.

Με ακόμη πιο απλά λόγια.

Αυξημένη Εντροπία = Εκφυλισμός και ΘΑΝΑΤΟΣ.

Μειωμένη Εντροπία = Υγεία, Επιβίωση, ΖΩΗ.

Η ζωή διατηρείται στον πλανήτη μας δια της αναπαραγωγής.

Σε άλλους πλανήτες πιθανόν να είναι διαφορετικά, αλλά εδώ είναι έτσι. Όταν η αναπαραγωγή δεν είναι σε θέση να αναπληρώσει τα εκ του θανάτου προκύπτοντα κενά, το είδος εξαφανίζεται, είτε πρόκειται για κοπάδια προβάτων, είτε για ανθρώπινους πληθυσμούς. Υπάρχει κι άλλος ένας Νόμος Συμπαντικός, σχετικά με το κενό.

Η φύση δεν ανέχεται το κενό ή θα το αναπληρώσει όποιος το δημιουργεί ή θα το αναπληρώσει η φύση από μόνη της.

Είναι κι αυτό ένα θέμα με πάμπολλες εφαρμογές που θα αναλυθεί σε προσεχές άρθρο. Καμία σοφία και καμία φιλοσοφία δεν μπορεί να κλονίσει την ορθότητα της αλήθειας αυτής. Παρόλα τα φληναφήματα των ιεροφαντών και των δημαγωγών της «προόδου» οι κυριότεροι φορείς του δυτικού πολιτισμού βρίσκονται σήμερα στον δρόμο προς την αυτοκτονία και την εξαφάνιση υπό το πένθιμο εμβατήριο μιας τζαζ – μπάντ από Νέγρους μουσικούς.

Ό,τι επιβραβεύουμε ως «κοινωνική πρόοδο» δεν αποτελεί και βιολογική πρόοδο, πολλές φορές μάλιστα σημαίνει βιολογική οπισθοδρόμηση. Τι ωφέλησαν οι «υψηλοί» πολιτισμοί, τους οποίους ανέπτυξαν λ.χ. η Γαλλία, η Αγγλία, η Σουηδία, η εξαφάνιση του αναλφαβητισμού, οι δημοκρατικοί και φιλανθρωπικοί θεσμοί, οι συνεχείς προσπάθειες για την ανύψωση του βιοτικού επιπέδου των κατωτέρων τάξεων και τόσα άλλα τα οποία εμείς οι πτωχοί Έλληνες θαυμάσαμε και εξακολουθούμε να θαυμάζουμε και προσπαθούμε να μιμηθούμε με όλες τις δυνάμεις μας.

Όταν μπορούμε να υπολογίσουμε με μεγάλη πιθανότητα, πότε θα πεθάνει ο τελευταίος Γάλλος, ο τελευταίος Άγγλος, ο τελευταίος Σουηδός ή μάλλον ο τελευταίος κάτοικος της Γαλλίας, της Αγγλίας ή της Σουηδίας, διότι ήδη προ πολλού ο πληθυσμός της Γαλλίας και της Αγγλίας και της Ελλάδος, αποτελείται κατά ένα αυξανόμενο ποσοστό από ξένα στοιχεία, τα οποία όμως ομιλούν μεν ίσως άπταιστα την Γαλλική ή την Αγγλική και θεωρούνται Γάλλοι η Άγγλοι πολίτες, αλλά η καταγωγή τους είναι Ιταλική, Ισπανική, Σλαβική, Αραβική κλπ;

Αντεπιλογή

Αν πάρουμε δύο ομάδες ανθρώπων που διαφέρουν όχι ως προς το χρώμα του δέρματος ή προς άλλα σωματικά γνωρίσματα, αλλά ως προς τις διανοητικές ικανότητες, εάν π.χ. η μια ομάδα έχει τα διανοητικά χαρίσματα του Αρχιμήδη ή του Αναξαγόρα και η άλλη τις διανοητικές ικανότητες ενός ανεπίδεκτου μαθήσεως χειρωνακτικώς εργαζόμενου κι αυτές τις δύο ομάδες τις ενώσουμε –επιμειξία κι αναπαραγωγή- τότε μετά από μερικούς αιώνες, ολόκληρη σχεδόν η κοινωνία, θα αποτελείται από στοιχεία του διανοητικού επιπέδου του χειρώνακτος.

Εάν τώρα σκόπιμα και με πρόγραμμα, με την έννοια του ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΥ, περιλάβουμε όχι μόνον την γέννηση και εξάπλωση νοσηρών κληρονομικών καταβολών, αλλά και κάθε κληρονομική ιδιότητα ασυμβίβαστη με τον σκοπό της διατηρήσεως ή της προαγωγής του πολιτισμού, τότε μπορούμε να πούμε ότι η αντεπιλογή αποτελεί πρακτικά το σημαντικότερο αίτιο εκφυλισμού υπό την ευρύτερη αυτήν έννοια. Σήμερα που δεν υπάρχει η φυσική επιλογή κι έχει φροντίσει γι’ αυτό η ιατρική, διατηρούνται στην ζωή και αναπαράγονται άτομα με ασθενική ιδιοσυστασία. Αυτοί βρίσκουν άσυλο και δρουν, στα διάφορα καθιστικά επαγγέλματα.

Αντιεξέλιξη

Οι οικογενειακές «επιχειρήσεις επιστημονικής» παλαιοντολογικής ανθρωπολογίας όπως των Leakey ψάχνουν ακόμη να βρουν τον σύνδεσμο με τον homo sapiens. Θέλουν πάση θυσία να επιβεβαιώσουν τον ηλίθιο φαινομενικά Δαρβίνο. Φυσικά ποτέ δεν θα βρουν τίποτα, γιατί δεν υπάρχει τίποτε να βρουν, αλλά κι αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου. Οι άνθρωποι δυστυχώς αντιεξελίσσονται σε μαϊμούδες και μάλιστα με κβαντικά άλματα. Το τι θα προκύψει δεν είναι και τόσο δύσκολο να το φανταστούμε, τα πρώτα σημάδια είναι ήδη ορατά.

Η Γενετική

Άλλοτε ακούγαμε ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν «ελεύθεροι και ίσοι» σήμερα μαθαίνουμε από τα δεδομένα της γενετικής ότι «γεννιούνται δεσμώτες και άνισοι», φυσικά από πλευράς του DNA. Οι άνθρωποι της Γκρίζας Φυλής θα γεννιούνται «δεσμώτες και ίσοι».

Ο Μεγάλος κίνδυνος του πολιτισμού

Ολόκληρη η φιλολογία των επιτυχημένων ψυχοπαθών, η οποία με διάφορους επιστημονικοφανείς τίτλους της «κομμουνιστικής ιδεολογίας» συγκινεί και σήμερα, ακόμη και μετά το αποτυχημένο πείραμα της Ρωσίας και όλων των υπό της επιρροής της χώρες, μεγάλες μάζες ανθρώπων, μόνο ουτοπίες ηλιθίων περιέχει. Όλες αυτές χτίζονται πάνω στην πίστη για την ισότητα των ανθρώπων. Ενώ ολόκληρη η φύση είναι ΑΝΙΣΗ.

Όταν ο ψυχοπαθής Ροβεσπιέρος διέταξε την καρατόμηση του μεγαλοφυούς φυσιοδίφη Λαβουαζιέ, στον οποίο τόσα οφείλει η Επιστήμη και η ανθρωπότητα, δικαιολόγησε την πράξη του αυτή ως εξής: «Η Επιστήμη φέρει την σφραγίδα των ευγενών, η Δημοκρατία δεν έχει ανάγκη τους μορφωμένους». Εδώ θα ήθελα να γράψω για την Υπερηφάνεια της Αγνοίας, αλλά λέω να μην παρεκτραπώ κι ας το αφήσω προς το παρόν. Ο φρενοβλαβής Μπαμπέφ, ο πρώτος που επιχείρησε να εφαρμόσει στην Γαλλία τον κομμουνισμό, έγραψε το περίφημο: «Ας χαθούν όλες οι τέχνες, αρκεί να επιτευχθεί η πραγματική ισότητα» Στον ίδιον οφείλεται και το εξής παραλήρημα: «Κατακρημνίστε αυτήν την κοινωνία, προς την οποία δεν μπορείτε να προσαρμοστείτε, αρπάξτε παντού ότι θέλετε». Ποιος πολιτισμός; Ούτε τα ζώα δεν ζουν με τέτοιον τρόπο. IQ κάτω από 20.

Φυλετικός Πόλεμος

'Οσον οι Λευκοί και οι Έγχρωμοι πολεμούσαν με τα όπλα, η υπεροχή ήταν με το μέρος των Λευκών. Όταν όμως η «Βρετανική Ειρήνη» τερμάτισε τον αιματηρό πόλεμο, ο «Φυλετικός Πόλεμος», δηλαδή ο δια της υπεροχής των γεννήσεων πόλεμος έχει ήδη σημάνει το τέλος των Λευκών σε λίγα χρόνια από τώρα. Το αποτέλεσμα θα είναι ΜΙΑ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΑ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΠΑΜΕΙΞΙΑ και η δημιουργία της Γκρίζας Φυλής. Έτσι οι Επικυρίαρχοι θα έχουν τελειώσει δια παντός, με τους απαίσιους αυτούς Ευρωπαίους και ειδικά με τους πολύ πιο απαίσιους Έλληνες και ακολουθεί η ΜΑΖΙΚΗ ΚΛΩΝΟΠΟΙΗΣΗ. Αλλά αυτό ψάξτε το μόνοι σας ή συνεχίστε να ασχολείστε με … τον πολιτισμό σας!

Είδατε τι φανταστικά σενάρια πλέκει η αχαλίνωτη φαντασία ενός αυτόκλητου ερευνητή;
Μην δίνετε σημασία, με τον καιρό θα την χαλιναγωγήσω !

Εσείς απολαύστε την δημοφιλή σειρά του Netflix “Bridgerton” και φυσικά…

…ΚΑΛΟΦΑΓΩΤΟΙ

Για την διατροφή της Γκρίζας Φυλής φτιάχνουν τα γενετικά τροποποιημένα

Η Ε.Ε. Απορρίπτει 'Ερευνα που Συνδέει το Γενετικά Τροποποιημένο Καλαμπόκι με τον Καρκίνο. Η επιτροπή ασφάλειας τροφίμων της Ε.Ε. απέρριψε (τι πρωτότυπο) μία Γαλλική έρευνα που αφορούσε την σχέση του γενετικά τροποποιημένου καλαμποκιού με τον καρκίνο. Ο λόγος της απόρριψης, όπως αναφέρθηκε «δεν πληρούσε τα αποδεκτά επιστημονικά δεδομένα» Η επιτροπή της Ε.Ε. για την ασφάλεια των τροφίμων συμπλήρωσε ότι η έρευνα αυτή είχε σημαντικά λάθη στον σχεδιασμό και στην μεθοδολογία της, έτσι ώστε να χαρακτηριστεί ανεπαρκής. Αυτό τουλάχιστον μας λένε.

Έτσι λοιπόν, δεν είναι δυνατόν για κάποιον να βγάλει σαφή συμπεράσματα και γι’ αυτό τον λόγο η επιτροπή -που είναι υπεύθυνη για την εισαγωγή και την άδεια κυκλοφορίας γενετικά τροποποιημένων τροφών στην ευρωζώνη- θεώρησε ότι δεν υπάρχει κανείς λόγος να επανεξεταστούν οι εκθέσεις σχετικά με την ασφάλεια των τροφών αυτών που ως γνωστόν δημιουργήθηκαν από την (αμαρτωλή) Αμερικανική Monsanto. Την ίδια γνώμη φαίνεται να έχουν και άλλες “ανεξάρτητες” επιτροπές από έξι διαφορετικές χώρες της ευρωζώνης.

Η Γαλλική ερευνητική ομάδα μετά από πειράματα δημοσίευσε τα αποτελέσματά της συμπεραίνοντας ότι τα ποντίκια που έφαγαν το NK603 καλαμπόκι ή εκτέθηκαν στο ζιζανιοκτόνο της Monsanto που χρησιμοποιείται στις καλλιέργειες καλαμποκιού και περιέχει γλυφοσικό άλας, παρουσίασαν όγκους. Πόσο υπανάπτυκτος είναι ένας πολιτισμός που σκοτώνει άλλα ζωντανά πλάσματα για εντελώς ιδιοτελείς λόγους; Εδώ θα μου πεις σκοτώνει τον εαυτό του για τους άλλους θα νοιαστεί.

Τα αποτελέσματα της έρευνας συνοδεύονταν με αρκετά γλαφυρές φωτογραφίες των ποντικιών που εμφάνισαν καρκίνο πράγμα που προκάλεσε ανησυχία σε μεγάλη κλίμακα. Το NK603 καλαμπόκι είναι ανθεκτικό στο ζιζανιοκτόνο Roundup της Monsanto, επιτρέποντας έτσι στους αγρότες να το χρησιμοποιήσουν για μία σπορά και έτσι να κάνουν αρκετή οικονομία στο προϊόν παραγωγής.

Οι ερευνητές υπογράμμισαν ότι ήταν οι πρώτοι που παρακολούθησαν από κοντά τον κύκλο ζωής (που κράτησε μόλις 90 μέρες) των ποντικιών που τρέφονταν με γενετικά τροποποιημένη τροφή. Η Ε.Ε. ζήτησε τον περασμένο μήνα περισσότερα στοιχεία για την έρευνα αυτή παρόλο που την χαρακτήρισε ανεπαρκή.

Ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας σημείωσε ότι δεν θα δώσει περισσότερες πληροφορίες στην ευρωπαϊκή επιτροπή τροφίμων αν κι αυτή με την σειρά της δεν δώσει στην δημοσιότητα τις δικές της αναλύσεις. Αναφέρει ότι είναι εξαιρετικά σκανδαλώδες η επιτροπή να κρατάει μυστικά τα αποτελέσματα από τις δικές τους έρευνες για το γενετικά τροποποιημένο καλαμπόκι. Αυτή την στιγμή ήδη 200 επιστήμονες από 30 χώρες φαίνεται να συμφωνούν με τα αποτελέσματα της Γαλλικής έρευνας.

Να σημειώσουμε ότι ο επικεφαλής της έρευνας, ο Dr. Gilles-Eric Séralini που δέχεται τις επιθέσεις τόσο της Monsanto όσο και των επιστημόνων που προωθούν τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, είναι αυτός που κατεξοχήν έχει μιλήσει ανοικτά και έχει κάνει γνωστούς τους κινδύνους των μεταλλαγμένων ουσιαστικά σπόρων και τροφών. Όχι μόνο πια το κοινό έχει ενημερωθεί όσο ποτέ άλλοτε για το τι συμβαίνει, αλλά η δράση του Séralini έχει οδηγήσει χώρες, όπως η Ρωσία να απαγορεύσει κάθε εισαγωγή γενετικά τροποποιημένων προϊόντων επικαλούμενη την δημόσια υγεία. Πόσο μάλλον που το Καλαμπόκι, Δεν Υπήρξε Ποτέ.

Αν και η έρευνα του Séralini είναι η πιο γνωστή στους περισσοτέρους σήμερα δεν είναι η μοναδική που υπογραμμίζει τους κινδύνους των γενετικά τροποποιημένων τροφών για τον άνθρωπο. Φυσικά τόσο η Monsanto όσο και αυτοί που την προωθούν ξέχασαν να αναφέρουν μία σειρά από ασθένειες που έχουν συνδεθεί τόσο με την χρήση του Roundup όσο και των συγκεκριμένων τροφών.

Πρόκειται για μία λίστα που έχει δημοσιευτεί στο PubMed και ανάμεσα στα άλλα περιέχει καρκίνο, Πάρκινσον, βλάβη στο DNA, χαμηλή τεστοστερόνη, βλάβες στο συκώτι, υπογονιμότητα, ενδοκρινολογικά προβλήματα κτλ. Όλα τα παραπάνω είναι αρκετά σοβαρά και για αυτό έχει ενοχοποιηθεί αποδεδειγμένα η χρήση του Roundup από τους αγρότες σε όλα αυτά που φθάνουν καθημερινά στο τραπέζι κάθε σπιτιού. Όχι μόνο αυτό, αλλά η ποσότητα ανάλογων ζιζανιοκτόνων είναι υπερδιπλάσια σήμερα καθώς οι σπόροι που καταναλώνονται από διάφορα έντομα τα έχουν μεταλλάξει σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι απλοί ψεκασμοί δεν επαρκούν πλέον.

Τώρα επί της ουσίας του άρθρου, τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, τα γεμάτα δηλητηριώδη χημικά και καρκινογόνα αποτελέσματα, δεν τα φτιάχνουν για ανθρώπους, τουλάχιστον όπως τους γνωρίζουμε, αλλά γι' αυτήν την νέα Γκρίζα Φυλή που ετοιμάζουν και που θα τρέφεται αποκλειστικά με αυτά τα χημικά φαρμάκια. Αυτό το νέο είδος Γκρίζου ανθρώπου που ετοιμάζουν, δεν θα μπορεί να τραφεί με τις τροφές που τρως εσύ σήμερα, θα πεθαίνει, όπως εσύ δεν τρέφεσαι με τις τροφές που έτρωγε η γιαγιά σου και που κι αυτή θα πέθαινε αν έτρωγε, αυτό που εσύ σήμερα αποκαλείς τροφή …και μιλώ για μόλις δυο γενιές!!!

Φτιάχνουν το νέο είδος ανθρώπου της Γκρίζας Φυλής, εξαλείφουν τις υπόλοιπες και ταυτόχρονα ετοιμάζουν και την τροφή του, λογικό ακούγεται. 'Αλλωστε το ‘χουν ξανακάνει και ξέρουν πως να το ξανακάνουν. Γι’ αυτό τόση πρεμούρα με την πολυπολιτισμικότητα, για να μην υπάρχουν ορατά οφθαλμοφανή σημάδια του ποιος είναι τι και η αλλαγή να γίνει όσο μπορεί πιο αθόρυβα. Μην με ρωτήσεις “ποιοί είναι αυτοί που φτιάχνουν;” να υποθέσω πως γνωρίζεις την αλληγορία της σπηλιάς (που δεν είναι του Πλάτωνα γιατί δεν υπήρξε ποτέ). 

Μπορείς να δεις τέτοιο είδος ανθρώπου γύρω σου, δεν έχουν φύλο, είναι κάτι ουδέτερο, τουλάχιστον όπως αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος την λέξη ουδέτερο. Εδώ δεν μιλώ για ομοφυλόφιλους, μα για κάτι εντελώς ψυχρό, ουδέτερο, ένα νέο φύλο, ούτε άντρα, ούτε γυναίκα, ούτε ομόφυλο. 'Εχω συναντήσει αρκετούς και αν διαθέτεις Παρατήρηση και Διάκριση, μπορείς να τους δεις κι εσύ.

Το τραγικό για εμάς είναι, να ενσαρκωθούμε σε αυτόν τον δυστοπικό κόσμο της μη ανθρώπινης Γκρίζας Φυλής και να έχουμε παραμείνει άνθρωποι! Αυτό απεύχομαι για τον εαυτό μου και τους συνανθρώπους μου. Αυτό είναι και το ζητούμενο, να μην ξανάρθουμε εδώ με κάθε τρόπο με κάθε τίμημα … και ναι, υπάρχουν τρόποι για να το καταφέρουμε. Ενεργειακοί και βιολογικοί τρόποι.

Μελέτησε, Μορφώσου και Δράσε όσο κι ΑΝ προλαβαίνεις.

Ο Μάιος

Δρέψατε πάλιν, ερασταί ευδαίμονες, ναρκίσσους

Eις του Mαΐου τους φαιδρούς κ’ ευώδεις παραδείσους,

Kαι την παρθένον στέψατε, ήτις ως άνθος κλίνει·

Eγώ δεν κόπτω, δι’ εμέ απέθανεν Eκείνη!


Δεν κόπτει ο ανέραστος μυρσίνης κλώνα πλέον·

Xλευάζει την οδύνην του το άνθος το ωραίον.

Eκ τάφου μόνον δύναται κυπάρισσον να δρέψη,

Έν άλλο μνήμα με αυτήν, το στήθος του να στέψη…



Eίναι ανθέων εορτή, η πρώτη του Mαΐου,

Tο άσμα της νεότητος, η άνοιξις του βίου.

Φευ· την καρδίαν μου αυτή η εορτή ξεσχίζει,

Kαι άλλην πρώτην εις εμέ Mαΐου ενθυμίζει.―


Tον Mάιόν σας, ερασταί τρισόλβιοι, χαρήτε,

Πριν νέφη φθινοπωρινά ερχόμενα ιδήτε…

Oίμοι, δι’ όλους ο αυτός επροωρίσθη βίος·

Mίαν στιγμήν με έρωτα, και μόνοι αιωνίως!


Mόνοι! αλλ’ όχι και χωρίς ανάμνησιν καμμίαν·

Tυφλοί, μ’ ενθύμησιν φωτός εις νύκτα αιωνίαν.

Eις μίαν της καρδίας μας γωνίαν επιζώντες,

Ως υπνοβάται βαίνομεν κ’ υπάρχομεν απόντες!


K’ εγώ ηγάπησα ποτέ, κ’ εγώ αντηγαπήθην,

Aλλά την ελησμόνησα, αλλά ελησμονήθην.

Δεν είναι ο βίος Mάιος αιώνια, δεν είναι·

Mαραίνονται κ’ αι ανθηραί του έρωτος μυρσίναι,

Kαι η νεότης μας πετά ως αστραπή ταχεία,

Ως ώρα σταθερότητος εις στήθη γυναικεία!…

---------------------

Ο Αχιλλέας Παράσχος (πραγματικό όνομα Νασάκης ή Νασίκογλου· Ναύπλιο 1838 – Αθήνα, 26 Ιανουαρίου 1895) ήταν Έλληνας ρομαντικός ποιητής του 19ου αιώνα, εκπρόσωπος της πρώτης Αθηναϊκής σχολής. Το ποίημα είναι από τη συλλογή Eρώτων Λείψανα, Eρμής 1997.

Το σύμπαν επεκτείνεται ανομοιόμορφα

Ένα βασικό αξίωμα της κοσμολογίας είναι ότι το σύμπαν είναι ομοιόμορφο και ίδιο προς όλες τις κατευθύνσεις. Μια νέα (σχετικά) έρευνα, έρχεται να θέσει σε αμφισβήτηση το αξίωμα αυτό.

Μια ομάδα ερευνητών, του Ινστιτούτου Αστρονομίας Argelander του Πανεπιστημίου της Βόννης, χρησιμοποιώντας μια νέα τεχνική και με τη βοήθεια στοιχείων που έλαβε από τα διαστημικά τηλεσκόπια ακτίνων-Χ της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) και του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA), συμπέρανε ότι, διάφορα μέρη του σύμπαντος φαίνεται να διαστέλλονται με διαφορετικούς ρυθμούς και ότι το σύμπαν είναι πιθανό να μην επεκτείνεται με την ίδια ταχύτητα προς όλες τις κατευθύνσεις.

Η νέα μέθοδος βασίζεται στη σχέση που υπάρχει μεταξύ της θερμοκρασίας των καυτών αερίων ενός σμήνους γαλαξιών και της ποσότητας ακτίνων-Χ που παράγεται από αυτό. Όσο μεγαλώνει η θερμοκρασία, τόσο μεγαλώνει και η φωτεινότητα των παραγόμενων ακτίνων-Χ ενώ η διαβάθμιση της φωτεινότητας σχετίζεται με την ταχύτητα κάθε σμήνους. Παρόλο που και άλλοι επιστήμονες έχουν ασχοληθεί στο παρελθόν με το θέμα αυτό, ισχυριζόμενοι πως υπάρχουν ενδείξεις ότι το σύμπαν επεκτείνεται ανομοιόμορφα, ωστόσο, τα συμπεράσματα της νέας έρευνας αντιμετωπίζονται με περισσότερο ενδιαφέρον.

Τον λόγο γι’ αυτό, εξηγεί ο Νόρμπερτ Σάρτελ, επιστήμονας της ESA, που χαρακτήρισε ως «τρομερά εντυπωσιακά» τα αποτελέσματα της έρευνας και τόνισε ότι, «τα νέα ευρήματα έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία, καθώς είναι η πρώτη φορά που έγινε ένα τέτοιο τεστ ακτίνων-Χ σε σμήνη γαλαξιών, ανοίγοντας τον δρόμο για μελλοντικές έρευνες».

Σύμφωνα με τον επικεφαλής, αν η υπόθεση της ισοτροπίας του σύμπαντος ήταν σωστή τότε, οι ιδιότητες του σύμπαντος θα έπρεπε να είναι ομοιόμορφες σε όλο τον ουρανό, πράγμα που δεν συμβαίνει αφού, οι ερευνητές διαπίστωσαν σημαντικές διαφορές, εξετάζοντας τη συμπεριφορά 842 γαλαξιακών σμηνών στο σημερινό σύμπαν. «Ένας από τους πυλώνες της κοσμολογίας, της μελέτης της ιστορίας και μοίρας όλου του σύμπαντος, είναι ότι αυτό είναι ισοτροπικό, δηλαδή ίδιο σε όλες τις κατευθύνσεις.

Η έρευνά μας δείχνει ότι ίσως υπάρχουν ρωγμές σε αυτόν τον πυλώνα» και πρόσθεσε: «Αν το σύμπαν είναι πράγματι ανισοτροπικό, ακόμη κι αν αυτό συμβαίνει στα τελευταία λίγα δισεκατομμύρια χρόνια, θα αποτελεί μία τεράστια μεταβολή επιστημονικού υποδείγματος, καθώς η κατεύθυνση κάθε αντικειμένου θα πρέπει πλέον να λαμβάνεται υπόψη όταν αναλύουμε τις ιδιότητες του. Για παράδειγμα, σήμερα εκτιμούμε την απόσταση των πολύ μακρινών αντικειμένων στο σύμπαν εφαρμόζοντας ορισμένες κοσμολογικές παραμέτρους και εξισώσεις, πιστεύοντας ότι είναι ίδιες παντού. Αν όμως τα συμπεράσματά μας είναι σωστά, τότε πλέον αυτό δεν θα ισχύει και συνεπώς θα πρέπει να αναθεωρήσουμε όλα τα προηγούμενα συμπεράσματά μας».

Άγιοι καταστροφείς: Ο Άγιος Κοδράτος

 Άγιοι της χριστιανοσύνης που φέρονται ως καταστροφείς του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού ή των αντιπάλων τους ή και δολοφόνοι!

Ένας από τους γνωστούς ισχυρισμούς των χριστιανών απολογητών είναι ότι: "Οι χριστιανοί δεν έκαναν καταστροφές, ο ελληνικός πολιτισμός κατέπεσε από μόνος του και αν έγιναν κάποιες ελάχιστες καταστροφές από κάποιους φανατικούς· αυτό έγινε λόγω των διωγμών που υπέστησαν από τους εθνικούς". Θα δούμε αν ευσταθεί αυτός ο πολύ συχνός ισχυρισμός τους, με βάση τα δικά τους κείμενα που είναι τα συναξάρια των αγίων, από τα οποία θα δούμε αποσπάσματα καταστροφών, όπως και από την ιστορία, τι αναφέρει για όσους από αυτούς τους αγίους, έχουμε ιστορικά στοιχεία.

Τα Συναξάρια είναι οι βιογραφίες των αγίων του Χριστιανισμού, άσχετα αν περιλαμβάνουν πλήθος μυθικών και υπερφυσικών στοιχείων, ή πολλές από αυτές είναι δημιουργήματα μεταγενέστερης ανάγκης για ύπαρξη πληθώρας μαρτύρων.

Τα σχετικά με καταστροφές αποσπάσματα που ακολουθούν, είναι κυρίως από την συλλογή του Άγιου Νικόδημου του Αγιορείτη. Ακολουθεί ο "σύνδεσμος 1" στο πρωτότυπο. Ο δεύτερος "σύνδεσμος 2", είναι ένα διαδομένο συναξάρι στο Διαδίκτυο, που έχει μεταφρασμένα τα κείμενα, και ίσως πληροφορίες και από άλλα συναξάρια, αλλά όπως θα διαπιστώσετε και αρκετά αλλοιωμένα. Όταν ο δεύτερος σύνδεσμος είναι σε παρένθεση, υπάρχει αλλοίωση που συνήθως σημειώνεται δίπλα του σε παρένθεση. Για τα ιστορικά πρόσωπα χρησιμοποιήθηκαν άλλες πηγές.

Ο Άγιος Κοδράτος (εορτάζει για την Εκκλησία στις 7 Μαΐου).

“Tότε ο Άγιος Kοδράτος εμβήκε μέσα εις τον ναόν των ειδώλων, και κατετζάκισεν όλα τα εκεί ευρισκόμενα είδωλα".
σύνδεσμος 1
(σύνδεσμος 2)

Η αλήθεια είναι ότι τα συναξάρια είναι σε απίστευτο βαθμό μυθολογήματα και εφόσον δεν μπορούμε να δεχτούμε ως αληθή τα εξόφθαλμα θαύματα που περιέχουν, άλλο τόσο και τις ιστορίες τους. Αυτά όμως μαζί και με τις πράξεις των ιστορικών αγίων, αλλά και ότι έχουμε δει ήδη για το πως επικράτησε ο Χριστιανισμός, δείχνουν την ιδεολογία των χριστιανών διαχρονικά στο πως έβλεπαν τις άλλες θρησκείες και το μίσος τους για τις θεωρήσεις των άλλων που δεν άντεχαν, κυρίως των αρχαίων Ελλήνων που τους θεωρούσαν "μιαρούς", και "διεφθαρμένους". Αντικατοπτρίζουν τελικά το ποιοι κατέστρεφαν τα αρχαία ιερά, επίσης αντικατοπτρίζει τον πραγματικό λόγο που έγιναν οι σχετικά λίγοι διωγμοί των χριστιανών: Έγιναν εξαιτίας της επιθετικής τους δράσης κατά της αρχαίας θρησκείας, αφού εκείνη την εποχή και μέχρι να επικρατήσουν, υπήρχε πραγματική ανεξιθρησκεία.

Βλέπετε, για τους χριστιανούς τότε δεν εθεωρείτο κακό να καταστρέψεις τον ναό μιας άλλης θρησκείας ή τα αγάλματα της, υπήρχαν άλλωστε και οι κανόνες του Δευτερονομίου που δεν φαίνεται κανείς στον Χριστιανισμό να τους θεωρεί ως άκυρους, το αντίθετο. Υπάρχουν επίσης και οι εντολές του ίδιου του Ιησού, που είπε: ότι όποιος δεν είναι μαζί του είναι εναντίον του, ότι θα φέρει διχόνοια και ότι όποιος είναι έξω από την διδασκαλία του, πρέπει να αποβληθεί και να ριφθεί στην φωτιά. Έτσι δεν μας κάνουν εντύπωση τα κατορθώματα και οι καταστροφές αγίων χριστιανών, αφού συμφωνούν και με την θεωρία του. Μια θεωρία που η σύγχρονη Εκκλησία θέλει να ξεχάσει ή να συμβολοποιήσει.

Η συλλογή αυτή μπήκε για να ξεκαθαρίσουμε άλλη μια φορά, ότι ο Χριστιανισμός στην ουσία του και συχνά με την πράξη του, δεν έχει καμιά σχέση με την αγάπη και την ειρήνη που δήθεν θέλει να μας πει, ειδικά στον τρόπο που εξαπλώθηκε. Ήταν φονταμενταλιστικός, δηλαδή επικροτούσε και εφάρμοσε την βία στους άλλους όπως κάνουν τώρα οι μουσουλμάνοι, το προβάλει αυτό σαν επίτευγμα στα κείμενα αλλά και σε εικόνες του. Έτσι εξαπλώθηκε και δυστυχώς δεν υπάρχει καμιά διασφάλιση ότι δεν μπορεί να ξαναγίνει κάποια στιγμή το ίδιο.

ΔΕΣ: Άγιοι καταστροφείς