Αυξάνονται οι φόβοι όσο μεγαλώνουμε;

Φόβοι και φοβίες στην τρίτη ηλικία

Το άτομο από τη στιγμή που συνειδητοποιεί το πόσο εύθραυστος και ευάλωτος είναι, εμφανίζει διάφορους φόβους για τον εαυτό του και τη ζωή του. Η εδραίωση αυτών των φόβων και η επιμονή τους στο χρόνο μπορεί να μετατρέψει τους φόβους σε φοβίες, που ακολουθούν το άτομο σε κάθε στιγμή και βήμα στη ζωή του. Όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο πολύ νιώθουμε ότι βρίσκεται σε κίνδυνο η υγεία μας και η σωματική μας ακεραιότητα, με αποτέλεσμα να αναπτύσσουμε περισσότερες αρνητικές σκέψεις.

Τι φοβόμαστε όμως όταν φτάνουμε στην τρίτη ηλικία;
Μεταξύ των πιο συχνών φόβων των ατόμων της τρίτης ηλικίας είναι η μοναξιά, η απώλεια της ανεξαρτησίας και αυτονομίας, η απώλεια της σωματικής και πνευματικής υγείας, ο θάνατος του/ της συζύγου ή άλλων μελών της οικογένειας, ο θάνατος του ίδιου του ατόμου, η ανικανότητα να ανταπεξέλθουν στις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, η απομόνωση και η περιθωριοποίηση, η οικονομική εξάρτηση και ο πόνος. Οι φόβοι αυτοί εξαρτώνται από τις δεδομένες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες του ατόμου, την οικογενειακή κατάσταση και γενικότερα τις συνθήκες της ζωής του. Παίζει σημαντικό ρόλο τι είδους συναισθηματικές σχέσεις έχει αναπτύξει το άτομο μέσα στο οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον και κατά πόσο υπάρχει ένα υποστηρικτικό δίκτυο.

Κάποιοι από τους φόβους εδραιώνονται και μετατρέπονται σε φοβίες, που είναι ένας παράλογος φόβος ο οποίος μας κυριεύει και μας δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Το ερέθισμα που μας προκαλεί φόβο μας προκαλεί έντονα σωματικά, γνωστικά, συμπεριφορικά και συναισθηματικά συμπτώματα. Οι σκέψεις όταν κάτι μας προκαλεί φόβο είναι ότι θα πάθουμε κάτι κακό και θα μείνουμε μόνοι και αβοήθητοι, φτάνοντας στο θάνατο.

Πίσω από μια φοβία υπάρχει η απώλεια του ελέγχου –δεν θα μπορέσω με κάποιο τρόπο να αντιδράσω και να παρέμβω- και η πρόκληση θανάτου –θα πεθάνω-. Μεγαλοποιούμε αρκετά στο μυαλό μας το φόβο και νιώθουμε τελείως αβοήθητοι. Όταν χρησιμοποιήσουμε τη λογική καταλαβαίνουμε ότι ο φόβος είναι υπερβολικός και οι αντιδράσεις μας το ίδιο, ωστόσο, όταν μας κυριεύει ο φόβος δεν μπορούμε να αντιδράσουμε λογικά. Έτσι, προτιμούμε να αποφεύγουμε τις καταστάσεις ή τα αντικείμενα που φοβόμαστε. Μ’ αυτό τον τρόπο όμως μεγαλώνουμε ακόμη περισσότερο την απόσταση από αυτό που φοβόμαστε και το κάνουμε να φαντάζει ακόμη πιο τρομαχτικό στο μυαλό μας.

Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις φοβίες που έχουμε θα πρέπει να ερχόμαστε σε επαφή με αυτά που φοβόμαστε, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει το πώς νιώθουμε για τον εαυτό μας και πόσο αποδεχόμαστε και συμβιβαζόμαστε με την ηλικία μας, τις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ

Μετά από μια μεγάλη δεξίωση και ένα ξέφρενο γλέντι, ξημερώνει... Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι και η Ζαν Μορό κάθονται κάτω από ένα δέντρο. Πρωινή πάχνη. Εξομολόγηση με μυρωδιά καπνού και αλκοόλ. Είναι η ώρα που είμαστε ευάλωτοι, που οι μάσκες πέφτουν... Όταν θέλω να πω «λάθος ο δρόμος που έχω πάρει», το μυαλό μου γυρνάει στην εξομολόγηση του Μαστρογιάννι. Όλοι «σπάμε» κάποια στιγμή, με διαφορετική αφορμή. Και ο καθρέφτης ραγίζει και ξεπηδάει το πραγματικό μας πρόσωπο. Και τότε τί γίνεται; Τί συμβαίνει με τον ισολογισμό του εαυτού μας;

Ακολουθήσαμε τους δρόμους που θέλαμε ή κάπου το χάσαμε και βρεθήκαμε αλλού; Εκείνα τα όνειρα που κάναμε παιδιά τα θυμόμαστε ακόμα; Και όταν βρίσκουμε το «λάθος», αυτό μας παραλύει ή μας κάνει να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά; «Είναι απαραίτητο ο καθένας και η καθεμιά μας να σταθούμε εκεί στην άκρη και κοιτώντας τον εαυτό μας να αποφασίσουμε πόσο πετύχαμε, πόσο και πού αποτύχαμε και να βρούμε τη δύναμη να προχωρήσουμε εξελικτικά διαπιστώνοντας ότι είμαστε...ανοιχτά συστήματα πάντοτε σε θέση να βελτιωθούμε και να φτάσουμε στην αυτοπραγμάτωση..» Να βρούμε δηλαδή το πεπρωμένο μας. Γιατί συχνά η ζωή μας κάνει να ξεχνάμε αυτό που πραγματικά θέλουμε : ποιά δουλειά μας γεμίζει, ποιά σχέση μας ταιριάζει, ποιά ζωή θέλουμε να ζήσουμε.

Τι κάνει όμως τους ανθρώπους να οδηγούνται πολύ συχνά σε λάθος επιλογές στη ζωή τους; Γιατί δεν αναγνωρίζουμε από την αρχή ότι το επάγγελμα που διαλέξαμε δε μας πηγαίνει, ότι ο σύντροφός μας είναι ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος για να ζησουμε μαζί; Θα μπορούσαμε να δώσουμε αρκετές εξηγήσεις και πιθανόν όλες να ήταν σωστές, όπως: «δεν ήταν έτσι από την αρχή» ή «δε περίμενα να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα» ή ακόμα «η μοίρα μου ήταν αυτή» και «έτσι ήθελε ο θεός»! Απαντήσεις που έχουν την ευεργετική ιδιότητα να μας απαλλάσουν από τις ευθύνες μας. Πάντοτε φταίει κάτι άλλο «εκεί έξω». Εμείς; Ποτέ! Αν ψάχναμε όμως τα πράγματα λίγο βαθύτερα (και, αν δεν το κάνουμε αυτό, πώς άραγε θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τη ροή τους;), ίσως ανακαλύψουμε ότι οι αιτίες είναι εντελώς διαφορετικές. Ότι τα «λάθη» πηγάζουν από μέσα μας...

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να επιβεβαιώνουμε τις πεποιθήσεις μας. Αυτό σημαίνει ότι πολλές φορές δίνουμε προσοχή, κάνουμε επιλογές ή μπαίνουμε σε σχέσεις που είναι σύμφωνες με τα πιστεύω μας. Αν π.χ. μέσα από τις εμπειρίες μας (σχέσεις από το παρελθόν) έχουμε φτιάξει μια πεποίθηση ότι όλοι οι άντρες είναι άστατοι, αυτό που βλέπουμε είναι μόνον άστατους άντρες, και όποια επιλογή και να κάνουμε θα επιβεβαιώσει την πεποίθησή μας. Κατά κάποιον τρόπο δηλαδή, φιλτράρουμε την πραγματικότητα και κρατάμε μόνο ό,τι μας είναι γνωστό και οικείο. Αν έχουμε μια εικόνα για τον εαυτό μας ότι δεν έχουμε εμπορικό δαιμόνιο, δε θα τολμούσαμε να γίνουμε έμποροι και αν «κατά λάθος» βρεθούμε να εργαζόμαστε στον εμπορικό τομέα, το σίγουρο είναι ότι δε θα είμαστε επιτυχημένοι και συνεπώς δε θα είμαστε καθόλου ευχαριστημένοι από το επάγγελμα μας...

Η δεύτερη σημαντική παράμετρος που επηρεάζει τις επιλογές της ζωής μας είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι επανέρχονται στα ίδια πρόσωπα και καταστάσεις γιατί αυτό που κατά βάθος θέλουν είναι να αλλάξουν το παρελθόν. Αυτό σημαίνει ότι αν π.χ. είχαμε μια κακή σχέση με τον πατέρα μας, τη μητέρα μας ή κάποιο άλλο σημαντικό πρόσωπο πολύ πιθανόν να μας ελκύουν άνθρωποι με παρόμοιο χαρακτηρα. Ο στόχος μας είναι να καταφέρουμε να πάρουμε ή να κερδίσουμε αυτό που δεν είχαμε στο παρελθόν. Αν δηλαδή ο πατέρας μας μας κατέκρινε συνεχώς, διαλέγουμε κάποιο πρόσωπο επικριτικό και προσπαθούμε μέσα απ’ αυτή τη σχέση να αλλάξουμε το παρελθόν. Αυτό πιθανόν συμβαίνει γιατί τις περισσότερες φορές βασίζουμε την αυτο-αξία μας στη γνώμη των άλλων. Οπότε, αν καταφέρουμε να μας δεχτεί κάποιο επικριτικό άτομο, θα νιώσουμε ότι τελικά τα καταφέραμε να αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί, αξιαγάπητοι, σημαντικοί.

«Πήραμε τη ζωή μας λάθος, κι αλλάξαμε ζωή...». Εύκολο να το τραγουδάς, δύσκολο να το κάνεις. Πόσοι και πόσοι μετανιωμένοι για το δρόμο που έχουν διαλέξει στις σχέσεις, στο επάγγελμα ή τη ζωή τους δε παραμένουν στα ίδια, μόνο και μόνο από το φόβο του αγνώστου; Εν ονόματι της ασφάλειας, διαλέγουμε τη δυστυχία. Εν ονόματι της φροντίδας των άλλων, αγνοούμε αυτό που εμείς θέλουμε. Όμως η ασφάλεια, η εξωτερική ασφάλεια δεν υπάρχει. «Υπάρχει μια άλλη ασφάλεια που αν την αποκτήσετε θα σας γιατρέψει για πάντα από τη μονομανία της απατηλής σιγουριάς. Είναι η εσωτερική ασφάλεια, η πίστη στην ικανότητά μας να αντιμετωπίσουμε κάθε περίσταση, η διαθεσιμότητα να πιστέψουμε στον εαυτό μας, να καταλάβουμε ότι η μοναδική πραγματική ασφάλεια βρίσκεται μέσα μας». Το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε πως αυτό που κάνουμε, η ζωή που ζούμε, δε μας καλύπτει. Αφού το καταλάβουμε, πρέπει να δείξουμε τόλμη και αποφασιστικότητα για να αλλάξουμε, και από κει και πέρα να μη φοβηθούμε όταν «τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται».

Αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε για να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε τις αληθινές επιθυμίες και τα ταλέντα μας είναι να καθαρίσουμε τη μνήμη μας από τις άχρηστες, παράλογες και εξωπραγματικές πεποιθήσεις μας. Αυτό βέβαια είναι η δύσκολη δουλειά. Το εύκολο είναι να προχωράμε στους γνωστούς δρόμους, αφού ένας από τους πιο δυνατούς φόβους του ανθρώπου είναι να βρίσκεται σε νέες καταστάσεις. Ευτυχώς όμως υπάρχει και μια άλλη διάσταση του ανθρώπου που τον σπρώχνει στον κίνδυνο, στην επαφή με το άγνωστο, στη δοκιμή νέων τρόπων, και αυτή είναι η βασική ανάγκη της γνώσης που του χρειάζεται για να επιβιώσει. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως κι εμείς που υπάρχουμε σήμερα είμαστε απόγονοι αυτών που έχουν επιβιώσει. Ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που βιώνουν έτσι τις εμπειρίες τους ώστε τα θετικά να μένουν πιο έντονα στη συνείδησή τους ενώ τα αρνητικά να ξεθωριάζουν : Αν κάτι είναι λάθος, η ερώτηση είναι : υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για να βελτιώσω την κατάσταση; Αν υπάρχει, το κάνω. Αν όχι, κάνω ό,τι μπορώ για να βασανίζω λιγότερο τον εαυτό μου. Ένας από τους καλύτερους τρόπους για να εφαρμοστούν οι παραπάνω ιδέες είναι να ξεκιναώ την μέρα μου με δύο ερωτήσεις : «Τί είναι καλό για τη ζωή μου; Τί είναι απαραίτητο να γίνει;» Η πρώτη ερώτηση εστιάζει την προσοχή μας στα θετικά της ζωης. Η δεύτερη μας υπενθυμίζει ότι η ζωή και η ευτυχία είναι δική μας ευθύνη.

Ντρέπομαι που το Λέω, αλλά Νιώθω Ντροπή για Μένα

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι το βασικό σας πρόβλημα στη ζωή μπορεί να είναι η ντροπή;
Ότι πολλές από τις φαινομενικά ακατανόητες ή αυτοϋπονομευτικές συμπεριφορές σας μπορεί να οφείλονται στη ντροπή; Ότι πίσω από το θυμό, τη θλίψη, το άγχος και τις δυσκολίες στις σχέσεις σας μπορεί να κρύβεται η ντροπή;
Αν ήδη το σκέφτεστε ή κάποια χορδή αγγίζει αυτό, συνεχίστε το διάβασμα…

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΩ

 Για να μην μπερδευόμαστε, σημειώστε ότι ντροπή δεν σημαίνει ενοχή.
Δεν σημαίνει αυτό που αισθανόμαστε όταν πιστεύουμε ότι πρέπει να επανορθώσουμε ή να τιμωρηθούμε για συγκεκριμένες πράξεις, αλλά αυτό που αισθανόμαστε όταν πιστεύουμε ότι υπάρχουμε με αρνητικό τρόπο στο μυαλό των άλλων^[1].
Έχει να κάνει με το μέσα μας, με το πώς νιώθουμε για τον εαυτό μας, με αυτό που ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε ακόμα και σε εμάς τους ίδιους: ότι νιώθουμε θεμελιωδώς ελαττωματικοί ως άνθρωποι. Τόσο απαράδεκτοι, ανάξιοι και κακοί που είμαστε σίγουροι ότι οι άλλοι θα μας απορρίψουν, βλάψουν ή εγκαταλείψουν.
Είναι περίπου ταμπού – είναι θέμα που δεν συζητιέται ανοιχτά εξαιτίας του μεγάλου βαθμού ντροπής που υπάρχει για την ίδια την ντροπή^[2]. Είναι από τα πιο κρυφά και ιδιωτικά συναισθήματα και ίσως όχι άδικα.
Αλήθεια, ποιος και σε ποιον παραδέχεται με ευκολία ότι αισθάνεται σαν παραφωνία της φύσης; Ποιος ομολογεί την ακλόνητη πεποίθησή του ότι από λάθος βρέθηκε να ανήκει στο ανθρώπινο είδος;

ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΤΟ ΣΤΟΧΟ

Το ερέθισμα

Καθετί που απειλεί να φέρει στην επιφάνεια το απωθητικό πλάσμα που αντιλαμβανόμαστε να είμαστε και το οποίο πασχίζουμε να κρύψουμε, μπορεί να μας κάνει να ντροπιαστούμε.
Κάθε αίσθηση «ήττας» και «αποτυχίας» είναι εν δυνάμει πηγή ντροπής: από τα προβλήματα στα επαγγελματικά μας και τη ματαίωση των προσδοκιών μας, μέχρι τα «λάθη» που πιστεύουμε ότι κάνουμε και τις αξίες που νιώθουμε ότι προδίδουμε. Είναι πιθανό να μας ντροπιάσει κάτι εντελώς περιστασιακό όπως ένας λεκές στα δόντια, αλλά και ευρύτερες καταστάσεις υποτιθέμενης «αδυναμίας» όπως είναι η ασθένεια ή τα γηρατειά^[3].
Επίσης, μας ντροπιάζει οτιδήποτε επιφέρει ανωμαλία στο δεσμό, είτε είναι χωρισμός, διαζύγιο και έλλειψη ενδιαφέροντος είτε είναι επαναλαμβανόμενες «αποτυχίες» στη σύναψη σχέσης. Στην ουσία, όταν μιλάμε στο διαπροσωπικό πεδίο για την έννοια της απόρριψης, μιλάμε για την ντροπή^[4]. Όταν λέμε ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε την απόρριψη, αυτό που εννοούμε είναι ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε την ντροπή που μας προκάλεσε εκείνος που μας απέρριψε.
Μερικές φορές η ντροπή μπορεί να είναι μια εξολοκλήρου εσωτερική εμπειρία – αρκεί να σκεφτούμε ότι έχουμε δημιουργήσει μια άσχημη εικόνα του εαυτού μας στα μάτια των άλλων και αυτομάτως νιώθουμε ντροπή^[5].

Η επίθεση

Τη στιγμή που μας κατακλύζει η ντροπή το μυαλό μπλοκάρει τελείως και δεν ξέρουμε αν πρέπει να αντεπιτεθούμε σ’ εκείνον που μας ντρόπιασε ή να τρέξουμε να κρυφτούμε^[6].
Μοιάζει σαν να διακόπτεται η κανονική ροή του χρόνου. Τη μία στιγμή είμαστε γεμάτοι ενέργεια και νιώθουμε καλά για τον εαυτό μας και την αμέσως επόμενη (επειδή δεχτήκαμε μια άβολη ερώτηση ή κάποιος επισήμανε μια αστοχία μας) έρχονται τα πάνω κάτω – ενώ θέλουμε να αποκριθούμε με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια, το σώμα μας δεν συνεργάζεται^[7].
Η φράση «δεν έχω μούτρα να τον δω» δεν έχει βγει τυχαία. Η πρώτη και πιο χαρακτηριστική αντίδραση είναι να χαμηλώσουμε το κεφάλι ή να αποστρέψουμε το βλέμμα, ώστε να προκαλέσουμε μείωση της ορατότητας του προσώπου.
Η εμπειρία της ντροπής είναι απόλυτα εσωστρεφής. Στρεφόμαστε προς τα μέσα και μαζευόμαστε, νιώθοντας ολοένα και μικρότεροι ενώ οι άλλοι γύρω μας φαίνονται ολοένα και μεγαλύτεροι^[8]. Στην κυριολεξία θέλουμε να ανοίξει η γη να μας καταπιεί.
Εξάλλου, ακόμα και ψηλά να κρατήσουμε το κεφάλι και να σταθούμε αγέρωχοι, το αυτόνομο νευρικό σύστημα που θα γεμίσει με αίμα το πρόσωπο, θα μας προδώσει.

Τα μεθεόρτια

Η ειρωνεία είναι ότι η απόκρισή μας στη ντροπή εντείνει περαιτέρω την ντροπή.
Ντρεπόμαστε για την ντροπή που νιώθουμε και επιτιθέμεθα στον εαυτό μας επειδή δεν φάνηκε αρκετά δυνατός ώστε να μας υπερασπιστεί.
Αισθανόμαστε ότι ηττηθήκαμε στην επίθεση που δέχτηκε η ανάγκη μας να είμαστε αρεστοί και σεβαστοί. Πραγματικά πιστεύουμε ότι χάσαμε την αξιοπρέπεια και το κύρος μας, ότι γινόμαστε αντιληπτοί με έναν επώδυνο μειωτικό τρόπο – περίπου σαν απατεώνες που ξεσκεπάστηκαν.
Αν σας φαίνονται δυσανάλογες αυτές οι αντιδράσεις σε σχέση με τα ερεθίσματα που προκαλούν την ντροπή, δεν έχετε άδικο^[9].
Όμως αν η ντροπή είναι συσσωρευμένη μέσα μας, έχει αυτομολήσει και δεν εξαρτάται από τα εκάστοτε γεγονότα. Κάθε νέα ντροπιαστική εμπειρία σωρεύει αποτυπώματα πάνω στα ήδη υπάρχοντα και τελικά η ντροπή μπορεί να ενεργοποιηθεί με το τίποτα^[10], προκαλώντας φαινομενικά υπερβολικές αντιδράσεις.
Αρκεί ένα ασήμαντο επεισόδιο για να ξυπνήσουν όλες οι επώδυνες μνήμες από τις χιλιάδες φορές στη ζωή μας που ακούσαμε να μας λένε: «θα έπρεπε να ντρέπεσαι».

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕ ΝΤΡΟΠΙΑΣΕ

Η υπόθεση εργασίας είναι ότι αν έχουμε ντροπή μέσα μας, κάποιος πρέπει να την έβαλε εκεί. Κάποιος θα πρέπει να μας μπόλιασε με ντροπή, αλλιώς γιατί να ντρεπόμαστε; Που ξέραμε εμείς τι θα πει ντροπή όταν ήρθαμε στον κόσμο;
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Δεδομένο πρώτο: Αν στα μάτια εκείνων που μας μεγάλωσαν δούμε ότι μας αγαπούν και μας αποδέχονται, σχηματίζουμε μια αίσθηση για τον εαυτό μας ότι είμαστε αξιαγάπητοι, ικανοί και σημαντικοί.
Δεδομένο δεύτερο: Αν στα μάτια εκείνων που μας μεγάλωσαν αντικρίσουμε περιφρόνηση και αποδοκιμασία, τότε βγάζουμε το συμπέρασμα ότι είμαστε ασήμαντοι, ανεπαρκείς και ανάξιοι να αγαπηθούμε.
Δεδομένο τρίτο: Εμείς που ντρεπόμαστε ανήκουμε στην δεύτερη κατηγορία.
Εμπειρίες όπως η αδιαφορία, η απόρριψη και η εγκατάλειψη μας έμαθαν να ντρεπόμαστε^[11], όχι μόνο για την ανικανότητά μας να γίνουμε αποδεκτοί, αλλά και για την ίδια την ανάγκη μας να μας αποδεχτούν.
Για την ακρίβεια, καμία συναισθηματική έκφραση δεν έμεινε όρθια:

Μας ντρόπιασαν επειδή εκφράσαμε τη γνώμη μας ή εκδηλώσαμε τη δυσαρέσκειά μας και μάθαμε να θεωρούμε τη διατύπωση άποψης ή την έκφραση διαφωνίας ντροπή.

 

Μας ντρόπιασαν επειδή φοβηθήκαμε, κλάψαμε ή θυμώσαμε και μάθαμε να θεωρούμε το φόβο, τη λύπη και το θυμό ντροπή.

 

Μας ντρόπιασαν επειδή χαρήκαμε, διασκεδάσαμε ή αισθανθήκαμε ευτυχισμένοι και μάθαμε να θεωρούμε τη χαρά, τη διασκέδαση και την ευτυχία ντροπή.

 

Μας ντρόπιασαν επειδή δεχτήκαμε μία φιλοφρόνηση ή τα καταφέραμε καλά σε κάτι και μάθαμε να θεωρούμε την αναγνώριση, τον έπαινο και την υπερηφάνεια ντροπή.

 

Μας ντρόπιασαν επειδή τρώγαμε με όρεξη ή αντλούσαμε ευχαρίστηση αγγίζοντας το σώμα μας και μάθαμε να θεωρούμε τις διατροφικές μας συνήθειες και τη σεξουαλικότητά μας ντροπή.

 

Μας ντρόπιασαν για τις διαπροσωπικές ανάγκες μας και μάθαμε να θεωρούμε τη λαχτάρα μας να σχετιστούμε, να μας φροντίσουν και να μας πάρουν αγκαλιά ντροπή.

 

Οι ανάγκες μας αγνοήθηκαν, απορρίφθηκαν ή επικρίθηκαν κι από πάνω μας ντρόπιασαν και μας ταπείνωσαν γι’ αυτές κι έχουμε καταλήξει να ντρεπόμαστε για τα συναισθήματά μας και να μην τα θεωρούμε σημαντικά.
Επιπλέον, ντρεπόμαστε που εξακολουθούμε να έχουμε ανάγκες κι επειδή τρέμουμε το κύμα ντροπής που θα μας πνίξει αν τις εκφράσουμε επιλέγουμε να τις καταπιέζουμε.
Ερμηνεύουμε τον κόσμο όχι βασιζόμενοι στα συναισθήματά μας, αλλά με βάση τα ντροπιαστικά μοντέλα που έχουμε σχηματίσει στο κεφάλι μας για τον εαυτό μας και τους άλλους – βάσει αυτών σχετιζόμαστε με τους ανθρώπους, βάσει αυτών καθορίζουμε τις προσδοκίες μας και βάσει αυτών αποφασίζουμε πώς θα αποκριθούμε σε όσα μας συμβαίνουν^[12].
Οι μνήμες της ντροπής είναι τα τραύματα γύρω από τα οποία έχουμε κατασκευάσει το αφήγημα της ζωής μας^[13]. Ένα αφήγημα που καταγράφει ως ντροπή και όνειδος το να υπάρχουμε απλώς ως άνθρωποι που έχουν συναισθήματα, ανάγκες και παρορμήσεις.

Η ΝΤΡΟΠΗ ΩΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΩ

Όταν η ντροπή γίνεται τρόπος ύπαρξης, σταματάει να είναι ένα συναίσθημα ανάμεσα στα άλλα και γίνεται ο απόλυτος ρυθμιστής της ίδιας της ουσίας μας.
Τα λάθη μας δεν είναι λάθη, είναι απόδειξη ότι είμαστε ένα λάθος. Οι αποτυχίες μας δεν είναι αποτυχίες, είναι απόδειξη ότι είμαστε μια αποτυχία. Μια κακή πράξη ή ανοησία δεν είναι κάτι κακό ή ανόητο που κάναμε, είναι απόδειξη ότι είμαστε ανόητοι και κακοί.
Ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούμε, έχουμε οργανώσει τη ζωή μας γύρω από την ύπαρξη ή απειλή της ντροπής:

Συγκρινόμαστε με τους άλλους και πάντοτε βγαίνουμε μειωμένοι. Εστιάζουμε αποκλειστικά στις αδυναμίες μας και επιπλέον αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως λιγότερο έξυπνο, ικανό ή ελκυστικό από ό,τι πραγματικά είναι.

Περιβάλλουμε τον εαυτό μας με μυστικότητα αποφεύγοντας να δείξουμε αδυναμία ή ευαλωτότητα. Αν παρ’ ελπίδα φανερώσουμε όσα σκεφτόμαστε ή αισθανόμαστε, αργότερα νιώθουμε ντροπιασμένοι.

Γινόμαστε δυο κομμάτια – ένα κομμάτι που παρατηρεί και κρίνει κι ένα κομμάτι που παρατηρείται και κρίνεται^[14]. Επιτηρούμε με εμμονή τον εαυτό μας και εντοπίζουμε τυχόν ελαττώματα πριν τα ανακαλύψουν οι άλλοι.

Νιώθουμε άσχημα για την εμφάνισή μας – για την εικόνα που έχει το σώμα μας και για τις λειτουργίες του. Συχνά νομίζουμε ότι είμαστε παραμορφωμένοι, ότι δεν έχουμε το «σωστό» βάρος, ύψος ή σχήμα κι ακόμα έχουμε την αίσθηση ότι μυρίζουμε ή ότι είμαστε ακάθαρτοι κατά κάποιο τρόπο.

Αντιμετωπίζουμε δυσκολίες με πράγματα που φαίνονται εύκολα στους άλλους, όπως το να πάρουμε μια απόφαση, να παραστούμε σε μια κοινωνική εκδήλωση ή να δεχτούμε ένα δώρο. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αισθανόμαστε διαφορετικοί – κάπως προβληματικοί.

Αποφεύγουμε να πάρουμε ρίσκα, να γνωρίσουμε καινούργιους ανθρώπους ή να δοκιμαστούμε σε νέα πράγματα λόγω του φόβου (της βεβαιότητας καλύτερα) ότι θα αποτύχουμε. Ακόμα κι αν επιχειρήσουμε κάτι, έχουμε μεγάλο άγχος για την απόδοσή μας κι αν δεν τα καταφέρουμε με την πρώτη αποθαρρυνόμαστε και μετανιώνουμε που προσπαθήσαμε.

Τέλος, νιώθουμε ντροπή όχι μόνο για το πώς φερόμαστε εμείς, αλλά και για το πώς φέρονται εκείνοι με τους οποίους σχετιζόμαστε. Κι ακόμα νιώθουμε ντροπή για το πώς φέρονται άνθρωποι άγνωστοι σε εμάς που απλώς τυχαίνει να βρίσκονται γύρω μας. Και, συχνά, νιώθουμε ντροπή χωρίς καν να ξέρουμε το λόγο.

Εν ολίγοις ζούμε με τη μόνιμη αγωνία ότι θα πατήσουμε τη μπανανόφλουδα και θα εξευτελιστούμε μπροστά σε χιλιάδες μάτια.
Στο παραμικρό στραβοπάτημα οι επικριτικές φωνές που έχουμε εσωτερικεύσει μέσα μας^[15], φροντίζουν να μας επαναφέρουν στην τάξη. Τα πράγματα που λέμε στον εαυτό μας είναι φρικτά και δηλητηριώδη, απηχούν τις αξίες άλλων, αναμασούν στερεότυπα και μας ντροπιάζουν ακόμα περισσότερο. Δεν είναι απλώς επικρίσεις, είναι αηδία και καθαρό μίσος:

Πώς μπορείς και είσαι τόσο χαζός;
Αν είχες λίγη αξιοπρέπεια σαν γυναίκα δεν θα τα ανεχόσουν όλα αυτά.
Αν ήσουν πραγματικός άντρας δεν θα φερόσουν σαν κότα.
Ένα αξιοθρήνητο ανθρωπάκι είσαι που δεν αξίζει το σεβασμό κανενός.
Κανείς δεν σε αγαπάει και κανείς δεν πρόκειται να σε αγαπήσει ποτέ.
Όλοι θα σε ξεχάσουν και κανένας δεν θα βρεθεί να σε τιμήσει ούτε την ύστατη ώρα.

Η ετυμηγορία είναι καταδικαστική: έχουμε αποτύχει ως άνθρωποι, το γνωρίζουν οι πάντες ή πρόκειται να το μάθουν και δεν υπάρχει ελπίδα ούτε επιστροφή.
Έχουμε χάσει ολοκληρωτικά τη ζωτικότητα και τη φόρα μας.
Περπατάμε σκυφτοί.

ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ...

Αν συνειδητοποιήσετε ότι η ζωή σας περιστρέφεται γύρω από τη ντροπή, είναι λογικό να θελήσετε να την ξεφορτωθείτε το συντομότερο δυνατό, αλλά αν μου πέφτει λόγος θα σας έλεγα να μην βιαστείτε.
Όταν η ντροπή λειτουργεί ως ρυθμιστής της συναισθηματικής μας ζωής δεν είναι τόσο εύκολο ή απλό να την εγκαταλείψουμε. Μας βασανίζει μεν, αλλά με τη «βοήθειά» της διαχειριζόμαστε όλα εκείνα τα συναισθήματα που έχουμε μάθει να θεωρούμε ανεπίτρεπτα ή αβάσταχτα^[16]. Αν την εξαφανίσουμε απότομα μάλλον θα χρειαστεί να πονέσουμε, να κλάψουμε, να αντικρίσουμε άβολες αλήθειες και να τσαλακώσουμε την εικόνα μας – πράγματα που μπορεί να μην είμαστε ακόμα έτοιμοι να κάνουμε.
Μακάρι να υπήρχε μια γρήγορη λύση να απαλλαγούμε από τη ντροπή, αλλά προς το παρόν κρατήστε εκείνο που αρέσκονται να λένε συχνά οι θεραπευτές: ποτέ δεν ξεριζώνουμε ένα «σύμπτωμα» αν δεν έχουμε εξασφαλίσει προηγουμένως ότι έχουμε κάτι άλλο να βάλουμε στη θέση του…
------------------
ΑΝΑΦΟΡΕΣ
1, 5, 8. Gilbert, P. & Andrews, B. (1998). Shame: Interpersonal Behavior, Psychopathology, and Culture. New York: Oxford University Press.
2, 3, 4. Kaufman, G. (1989). The Psychology of Shame: Theory and Treatment of Shame-Based Syndromes (2nd edition). New York: Springer Publishing Company, Inc.
6, 9. Tangney, J. P. & Dearing, R. L. (2002). Shame and Guilt. New York: The Guilford Press.
7 . Potter-Efron, R. T. & Potter-Efron, P. S. (1989). Letting Go of Shame. Minnesota: Hazelden Publishing
10. Bradshaw, J. (1988). Healing the Shame that Binds You. Florida: Health Communications, Inc.
11. Claesson, K. & Sohlberg, S. (2002). Internalized shame and early interactions characterized by indifference, abandonment and rejection: Replicated findings. Clinical Psychology and Psychotherapy, 9(4): 277-284.
12. Matos, M. & Pinto-Gouveia, J. (2014). Shamed by a Parent or by Others: The Role of Attachment in Shame Memories Relation to Depression. International Journal of Psychology and Psychological Therapy, 14(2): 217-244.
13. Matos, M. & Pinto-Gouveia, J. (2010). Shame as a traumatic memory. Clinical Psychology and Psychotherapy, 17(4): 299-312.
14, 16. Attachment Disorder Maryland (2013). Shame and Attachment. Αναρτήθηκε 21.4.15. από:
http://www.attachmentdisordermaryland.com/shame+attachment.htm
15. Cunha, M., Matos, M., Faria, D. & Zagalo, S. (2012). Shame memories and psychopathology in adolescence: The mediator effect of shame. International Journal of Psychology and Psychological Therapy, 12(2): 203-218.
Image credit 1: For Shame via flickr Image credit 2: shy via flickr

Ο ναρκισσισμός σε νεαρές ηλικίες…

 Αν τα παιδιά σας δεν μπορούν να σταματήσουν τις selfies – φωτογραφίες πριν καν να έχουν εισέλθει στην περίοδο της εφηβείας τους, ίσως θα πρέπει να επανεξετάσετε πόσους επαίνους έπαιρναν καθημερινά από εσάς και έχουν τώρα αυτήν την τάση του ναρκισσισμού.

Μια νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο του Οχάιο, δείχνει ότι ο συνεχής έπαινος των παιδιών σας, ακόμα και για πολύ μικρά και ανούσια επιτεύγματα, μπορεί να τους αναγκάσει να αναπτύξουν υπερ-φουσκωμένα εγώ. Τα παιδιά πιστεύουν αυτό που τους λένε οι γονείς τους, πως είναι δηλαδή τα πιο ξεχωριστά και μοναδικά. Κάτι τέτοιο όμως, σίγουρα δεν μπορεί να είναι καλό, ούτε για αυτούς, ούτε όμως και για την ίδια την κοινωνία.

Εκφράσεις όπως.. το παιδί μου είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για να το ακολουθήσουν και τα άλλα παιδιά, ή θα το έβρισκα απογοητευτικό αν το παιδί μου ήταν απλά ένα κανονικό παιδί, θα πρέπει συνεπώς να αποφεύγονται. Σίγουρα, αυτές οι εκφράσεις ανεβάζουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού σας, όμως ταυτόχρονα φαίνεται να το διακρίνεται από τους συνομήλικούς του, προκαλώντας του την πεποίθηση ότι είναι κάτι ανώτερο και διαφορετικό από τους άλλους.

Η γονική, λοιπόν, υπερεκτίμηση είναι η μεγαλύτερη αιτία αύξησης του ναρκισσισμού στα παιδιά. Ίσως, αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί γονείς δεν προβλέπουν τα σημαντικά αρνητικά αποτελέσματα που έχει, αφού κίνητρό τους ήταν απλά η δήλωση αγάπης προς το παιδί τους. Αντίθετα μάλιστα, το παιδί εκλαμβάνει εντελώς αρνητικά την παραπάνω στάση. Με άλλα λόγια, όταν ένα παιδί ακούει συνεχώς πόσο εξαιρετικό είναι, αυτό δεν σημαίνει ότι το παιδί θα διαμορφώσει μια υγιή αυτοεκτίμηση αλλά αντίθετα, είναι αυτό που το κάνει να αισθάνεται έντονα τον ναρκισσισμό. Οι άνθρωποι με υψηλή αυτοεκτίμηση πιστεύουν ότι είναι τόσο καλοί όσο οι άλλοι, ενώ αυτοί που καταβάλλονται έντονα από το αίσθημα ναρκισσισμού νομίζουν ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους, κάτι το οποίο οδηγεί στη διαταραχή της προσωπικότητας και κατ” επέκταση στη μη ομαλή διαμόρφωση σχέσεων και κοινωνικών επαφών.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό να δείξετε στα παιδιά σας πόσο πολύ τα αγαπάτε προκειμένου να ενισχύσετε την αυτοεκτίμησή τους, αλλά, να είστε προσεκτικοί στην ποσότητα των επαίνων που τους δίνετε, τολμώντας ακόμα και να τους υποδείξετε τα λάθη τους και τα αρνητικά χαρακτηριστικά τους.

Η ενέργεια ως απότοκος φόβου και αγάπης

Η ενέργεια γίνεται αντιληπτή ως μια εσωτερική και εξωτερική δύναμη, την οποία αντιλαμβάνεται κανείς διαφορετικά.

 

Πόση ενέργεια έχετε; Κοιμάστε αρκετά; Ανησυχείτε πάρα πολύ; Χρειάζεστε περισσότερες βιταμίνες; Τα παραπάνω ερωτήματα τίθενται γιατί ο καθένας αναζητά περισσότερη ενέργεια στη ζωή του προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Η έλλειψη ενέργειας μπορεί να προκαλέσει προβλήματα σωματικής ή ψυχολογικής φύσης και η πιθανή θεραπεία μπορεί να στηρίζεται στην ιατρική ή την ψυχοθεραπεία.

Από μια άλλη οπτική, το βασικό ερώτημα δεν είναι πόση ενέργεια έχετε, αλλά τι είδους ενέργεια έχετε. Για κάποιους, υπάρχουν δύο είδη ενέργειας, αυτή που σχετίζεται με το φόβο και αυτή που απορρέει από την αγάπη. Βέβαια, ο θυμός, η ζήλια, η δυσαρέσκεια, το άγχος, η ικανοποίηση, η προσφορά, ο πόθος μοιάζουν με διαφορετικές ενέργειες. Κάθε μία δημιουργεί τις δικές της επιρροές στο σώμα και τη σκέψη.

Υπάρχει περισσότερη ενέργεια στην αγάπη από ότι στον φόβο. Ενώ η πρώτη είναι αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής, η δεύτερη συνήθως λειτουργεί αυτόματα υπό ορισμένες συνθήκες. Ο φόβος είναι μια ασυνείδητη αίσθηση που με τον ίδιο τρόπο, ασυναίσθητα μας παροτρύνει σε κάποια ενέργεια. Η αγάπη αποτελεί κινητήρια δύναμη και βοηθάει τον καθένα να αντιληφθεί και να αισθανθεί κάθε μεταβολή στη ζωή του ως κάτι θετικό και ευχάριστο. Ως ανεξάντλητη δύναμη δίνει δύναμη και ο καθένας που την εισπράττει ή την προσφέρει γεμίζει από ικανοποίηση και ευτυχία.

Έχετε σκεφτεί ποτέ την ενέργεια με αυτόν τον τρόπο; Έχετε ποτέ κατανοήσει τα πράγματα από αυτή τη διαφορετική σκοπιά; Τα ερωτήματα που θα μπορούσατε να θέσετε στον εαυτό σας είναι αν κάνετε κάτι από αγάπη ή από φόβο. Να βρείτε δηλαδή, ποια δύναμη σας προσφέρει την ενέργεια για να δράσετε. Μετά θα μπορέσετε να κατανοήσετε την διάκριση μεταξύ των δύο ενεργειών και να επιλέξετε με ποια θα κινηθείτε.

Η παλίρροια της ζωής

Ευτυχία την ονομάζει ο άνθρωπος και την ψάχνει απεγνωσμένα σε ολόκληρη τη ζωή του. Είναι όμως η αληθινή ευτυχία αυτό που αναζητάει ή ένα κατασκεύασμα του μυαλού του; Μήπως είναι ευτυχία υπό όρους; Μια ψευδαισθητική κατάσταση του επιφανειακού, του επιπόλαιου νου του και μόλις τα πράγματα πάνε αντίθετα με την επιθυμία του, μόλις αντιμετωπίσει την παραμικρή αντιξοότητα, αμέσως γυρίζει στον αντίθετο πόλο της, αυτό που ο άνθρωπος ονομάζει δυστυχία;

Όταν τώρα πιστέψει πως βρήκε την ευτυχία, προσπαθεί ο καημένος, με νύχια και με δόντια, με δρακόντεια μέτρα να την περιφρουρήσει. Χτίζει πανύψηλα τείχη γύρω της, την περιφράσσει για να την προστατεύσει απ’ τους επίδοξους ληστές της ή τους αντίξοους ανέμους που μπορούν χωρίς μεγάλη δυσκολία να ξεριζώσουν τα χάρτινα θεμέλιά της. Κι έτσι, πάντα κάτω απ’ τη δήθεν ευτυχία του θα υποβόσκει ο φόβος και η αγωνία μήπως οι όροι που την συντηρούν αιφνίδια αλλάξουν και η ευτυχία σκορπίσει στον άνεμο, αφήνοντας στη θέση της τον αντίθετο πόλο της, τη δυστυχία. Όταν όμως ζεις συνέχεια με τη φοβία της στέρησης της ευτυχίας, πως μπορείς να είσαι στ’ αλήθεια ευτυχισμένος;

Μα μήπως, ο άξιος λύπησης άνθρωπός μας, μπορεί τουλάχιστον να ζήσει την δυστυχία του ανόθευτα; Ούτε γι’ αυτό είναι ικανός. Αμέσως μόλις νοιώσει δυστυχισμένος, σε μια δραματική προσπάθεια φυγής, θέτει σε κίνηση τον αντίθετο μηχανισμό με τη μορφή της ελπίδας, της προσδοκίας και της ονειροπόλησης. Που βρίσκεται λοιπόν η αληθινή ευτυχία, μια ευτυχία ανεξάρτητη από αντιξοότητες, μια ευτυχία χωρίς όρους που να παραμένει ζωντανή ανεξάρτητα από τις εξωτερικές συνθήκες, που να μη μετατρέπεται με τίποτα σε δυστυχία;

Το μυστικό πάντα θα παραμένει καλά κρυμμένο περιμένοντας να μας αποκαλυφθεί κάτω από την επιφάνεια των αντιθετικών ζευγών, εκεί όπου η ευτυχία και η δυστυχία χάνουν το νόημά που τους προσδίδει ο επιπόλαιος άνθρωπος. Κάτω από την τρικυμιώδη και ευμετάβλητη επιφάνεια, πέρα από το ζευγάρι ευτυχία-δυστυχία, βρίσκεται η γαλήνη και η πληρότητα του βυθού. Τον άνθρωπο που έχει απλώσει τις ρίζες του εκεί, όποια τροπή κι αν πάρει η ζωή του, καλή ή κακή σύμφωνα με τα κριτήρια της επιφάνειας, δεν τον αγγίζει ούτε η ευτυχία, ούτε η δυστυχία. Παρατηρεί τις δραματικές αλλαγές της ζωής του γαλήνεια και με απάθεια. Έχει βιωματικά γνωρίσει ότι τίποτα επιφανειακό δεν μπορεί να προσθέσει ή να αφαιρέσει ούτε μια σταγόνα στην πληρότητα του βυθού. Το Πλήρες δεν υπόκειται ούτε σε αύξηση, ούτε σε μείωση. Η αδιάσπαστη αυτή Ευδαιμονία δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με τις αντιθέσεις και τις μεταβολές της επιφάνειας. Είναι ίσως απαραίτητο, για να αρχίσουμε αληθινά να την αναζητούμε και να την προσεγγίσουμε, να χτυπηθούμε πρώτα αλύπητα ανάμεσα στις συμπληγάδες των αντιθέτων της επιφάνειας. 

Όλοι μας σχεδόν, έχουμε κάποιες στιγμές γευθεί ή έστω διαισθανθεί την ομορφιά αυτών των βαθύτερων στρωμάτων του Εαυτού μας. Για να μπορέσει όμως ο άνθρωπος να κρατήσει αυτά τα δώρα που προέρχονται από το άγνωστο βάθος του θα πρέπει να φροντίσει να τα δεχτεί με όσο το δυνατόν περισσότερο κενωμένο το Είναι του από εγωκεντρικές επιθυμίες. Έτσι θα μπορέσει όχι μόνον να τα απορροφήσει καλύτερα αλλά και να επιτύχει μια μόνιμη συνύπαρξη μεταξύ της επιφάνειας και του βυθού, μεταξύ του χρονικού και του Άχρονου. Κανείς δε μπορεί να προκαλέσει αυτές τις καταστάσεις και γι’ αυτό αποκαλούνται δώρα της Φύσης. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να προετοιμάσει το έδαφος για αυτές. Να κενώσει την επιφάνειά του από κάθε εγωκεντρικό ίχνος, να μείνει ήρεμος, παθητικός, ευαίσθητος και ανοιχτός σε οτιδήποτε θελήσει η Ζωή να του δωρίσει από τα βάθη του Είναι του. Δε μπορεί να κάνει τίποτα κανείς για να προσκαλέσει την ευδαιμονία της ζωής, ούτε μπορεί να κάνει κάτι για να την κρατήσει σπασμωδικά όταν αυτή αποχωρεί. Τα δώρα της ζωής επισκέπτονται και εγκαταλείπουν τον άνθρωπο, αφήνοντάς τον στην παθητική του ηρεμία και στην παρθενική κένωσή του. Μονάχα σε ένα τέτοιο κλίμα είναι δυνατόν να αξιοποιηθεί πλήρως η παλίρροια της Ζωής.

Το Πέρασμα

Παρέμεινε για ένα απροσδιόριστο διάστημα σ’ αυτή την κατάσταση αναταραχής, αποπροσανατολισμού, μαυρίλας και τυφλότητας. Παρακολούθησε προσεχτικά και με υπομονή την επανάληψη των απεγνωσμένων υπαρξιακών ερωτημάτων του που ζητούσαν μια εύκολη απάντηση. Ανέχτηκε αυτό το συγκεχυμένο, βουβό υπόστρωμα δυσαρέσκειας μέσα του που δε σταματούσε ούτε στιγμή να τον ταλαιπωρεί, ακόμη κι όταν τα πράγματα πηγαίνανε σύμφωνα με τις προσδοκίες του, χωρίς να προσπαθήσει ποτέ να το συγκαλύψει και χωρίς να επιχειρήσει να ξεφύγει από αυτό με τεχνητά μέσα (ψυχοφάρμακα ή ξέφρενη διασκέδαση). Παρόλη την κατά καιρούς εξωτερική επιτυχία, η αίσθηση του ανευχαρίστητου όλο και δυνάμωνε στο βάθος του κι απαιτούσε την αμέριστη προσοχή του.

Πίσω απ’ αυτή την αίσθηση, μια βαθιά, ακόρεστη πείνα, ένα αόριστο αίτημα εκλιπαρούσε για ικανοποίηση. Ένα παράλογο, αρχέγονο, τρομαχτικό αίτημα για κάτι το απόλυτο, το άπιαστο, το τέλειο, για κάτι που στερείται ανθρωπίνων διαστάσεων, για κάτι που δε γνωρίζει τίποτα από σχετικότητα και ανθρώπινους περιορισμούς. Μια φωτιά που αναλίσκει τα πάντα γύρω της, ένας απαιτητικός γνώμονας σύγκρισης που δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με τις ψευδαισθησιακές χαρές αυτής της ζωής.

Παρέμεινε στην απόγνωση. Μια απόγνωση που θα μπορούσε να τον οδηγήσει στην τρέλα ή στην αυτοκτονία καθώς συνειδητοποιούσε όλο και περισσότερο ότι τίποτα στον κόσμο δε μπορούσε να του σβήσει αυτή την αρχέγονη δίψα. Μια δίψα που δεν ανεχόταν περιορισμούς και λογικές εξηγήσεις. Μια δίψα που είχε την τάση να σπάσει όλα τα καλούπια και να απλωθεί προς όλες τις κατευθύνσεις. Μια ενέργεια που ζητούσε απελπισμένα μια διέξοδο, μια ικανοποίηση, μιαν απάντηση. Κάθε μέρα γινόταν όλο και πιο τυραννική, όσο περισσότερο αντιλαμβανόταν πως ό,τι άγγιζε με την ελπίδα να βρει ανταπόκριση στο βαθύτερο είναι του αποδεικνυόταν πολύ μικρό, πολύ περιορισμένο να χωρέσει μια τέτοια πλημμύρα ενέργειας.

Κι άξαφνα όλα άλλαξαν. Η περιστροφή γύρω από τον εαυτό του σταμάτησε και το είναι του απλώθηκε έτσι ώστε να αγκαλιάσει όλους τους συνανθρώπους του. Βίωσε τον μικρό εαυτό του να περιέχεται μέσα στο σύνολο. Η αναπνοή του βάθυνε, το στέρνο του πλάτυνε, η όρασή του έγινε πολυεδρική. Ο κόσμος άλλαξε όψη. Έπαψε να είναι ξέχωρος από το εσωτερικό του. Τον κατέκλυσε μια αίσθηση ανείπωτης πληρότητας που είχε τις ρίζες της στον ίδιο, στον βαθύτερο εαυτό του.

Τώρα πια άρχισε να συνειδητοποιεί τι ήταν αυτό που ήθελε πραγματικά από τη ζωή ή καλύτερα τι ήθελε η ίδια η ζωή που περνούσε από μέσα του, από αυτόν. Από εδώ και πέρα, το επίκεντρο της ζωής του δε θα ήταν πια ο μικρός του εαυτός. Θα λάμβανε τέλος αυτή η ανόητη εγωκεντρική αυτοπεριστροφή του, θα πέθαινε αυτό το ζωώδες ένστικτο μέσα του που πάντα επέμενε «εγώ να είμαι καλά, εγώ να επιβιώσω και στάχτη να γίνουν όλοι οι άλλοι». Η ενέργειά του δε θα αναλωνόταν πια ανάμεσα στην επιθυμία και τον φόβο, δε θα ξοδευόταν άσκοπα στην προσπάθεια να εκμεταλλευτεί τους άλλους, να ξεχωρίσει από τους άλλους, να επιδείξει τον εαυτό του για να νιώσει αυταρέσκεια από τα κοπλιμέντα τους αλλά θα διοχετευόταν εξολοκλήρου στους άλλους σε μια πράξη προσφοράς και ανιδιοτελούς δοσίματος. Έμεινε άναυδος μπροστά στην τεράστια απόσταση που τον χώριζε από τον παλιό εαυτό του.

Και τι είχε κάνει για να βρεθεί στην άλλη όχθη; Πως έγινε και πραγματοποίησε αυτό το κβαντικό άλμα που τον βοήθησε να υπερπηδήσει το κενό που χώριζε τις δυο συνειδησιακές καταστάσεις; Τίποτα περισσότερο από ένα αμείλικτο, υπομονετικό, συνεχές γκρέμισμα. Γκρέμισε μέσω της συνειδητής επίμονης παρατήρησης το παλιό, το ανούσιο, το βλαβερό κι έκαψε ότι άχρηστο εμπόδιζε το αρχέγονο αίτημα να αναδυθεί στην επιφάνεια. Εξαγνίστηκε από το παρελθόν του. Και κάτι ακόμα εξίσου σημαντικό πέρα από το κάψιμο των σκουπιδιών που είχε συσσωρεύσει ο νους στο διάβα του χρόνου. Είχε καταφέρει να παραμείνει στις στάχτες, στο κενό, στο τίποτα παρά την αδήριτη επιθυμία του να φύγει, να απομακρυνθεί, να δραπετεύσει από αυτή την αίσθηση και να πληρώσει το κενό με όποιο άλλο σκουπίδι έβρισκε μπροστά του.

Καταλαβαίνοντας τους καθρέφτες

Είσαι ο δημιουργός της δικής σου ζωής και πρέπει να αποδεχτείς την ευθύνη σου για όλες σου τις δημιουργίες. Όλα αυτά που έχεις φτιάξει για τον εαυτό σου είναι για να τον αγαπάς ακόμα κι αν έχεις δημιουργήσει μία δύσκολη κατάσταση. Η δημιουργία σου είναι για τον σκοπό της ανώτερης αντίληψης, θεραπείας, της ενεργητικής εξισορρόπησης και της ψυχικής προόδου. Αν είσαι σε άρνηση της άσχημης κατάστασης που βιώνεις, απορρίπτεις τη δημιουργία σου και επιλέγεις να είσαι αδύναμος..

 

Έχεις την Ελεύθερη Βούληση και έχεις τη δύναμη να αλλάξεις. Για ν' αλλάξεις όμως την πραγματικότητα σου, πρέπει πρώτα να την αποδεχτείς σαν ένα κομμάτι της δημιουργίας σου...

 

Καθένας μας πρέπει να δεχθεί την ευθύνη του και να συνειδητοποιήσει ότι τα προβλήματα στη ζωή μας προέρχονται από τις ασυνείδητες συμπεριφορές μας και τις επιλογές μας λόγω Ελεύθερης Βούλησης. Η ζωή δε δημιουργεί βάσανα, ο άνθρωπος τα δημιουργεί. 

 

Μέσω της προσοχής, αυτό-εξέτασης και συνειδητότητας των πεποιθήσεων μας και συναισθημάτων μας, θα μπορέσουμε να θεραπεύσουμε και ν' απελευθερώσουμε την πλειοψηφία των προβλημάτων μας. Όλα πάντα γυρίζουν πίσω στον Εαυτό. Ευτυχώς, το σύμπαν είναι πάντα στο πλευρό μας παρέχοντας μας έναν καθρέφτη έτσι ώστε να βλέπουμε τον εαυτό μας. 

 

Αν βλέπουμε σε κάποιον άλλο κάτι που δεν μας αρέσει, αυτό υπάρχει μέσα μας. Η εξωτερική μας πραγματικότητα είναι ο καθρέφτης του εσωτερικού μας Είναι. Όλα όσα βλέπουμε στην οικογένεια μας και σ΄ άλλους ανθρώπους είναι μία αντανάκλαση του δικού μας εσωτερικού Είναι. Δε θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε τις ατέλειες τους αν δεν τις είχαμε και εμείς μέσα μας. Επίσης, όταν θαυμάζουμε κάποιον και βρίσκουμε αρετές μέσα του, αυτές οι αρετές υπάρχουν και μέσα μας.

 

Ο θεϊκός μας Εαυτός φέρνει πάντα ανθρώπους και καταστάσεις στη ζωή μας για να μας δείξει τι χρειάζεται να θεραπεύσουμε. Το σύμπαν είναι ο καθρέφτης μας και μέχρι να θεραπευτούν οι πεποιθήσεις μας και τα θέματα μας θα συνεχίσουμε να πέφτουμε πάνω στον εαυτό μας όπου κι αν πηγαίνουμε. 

 

Ελκύουμε σχέσεις με συγκεκριμένα άτομα, τα οποία μπορούν να μας δείξουν τους τομείς στη ζωή μας που θέλουν θεραπεία, με τις πράξεις τους και τις συμπεριφορές τους. Αυτά τα συμβόλαια γίνονται γιατί και οι 2 άνθρωποι δουλεύουν πάνω στη βασική πεποίθηση, η οποία χρειάζεται να εντοπιστεί, να αναγνωριστεί και να απελευθερωθεί. 

 

Το άλλο πρόσωπο λειτουργεί ως καθρέφτης μας ώστε να δούμε τον εαυτό μας. Ο καθένας αντανακλά πίσω σε μας τη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας. Είναι εκεί για να ρίξουν φως στις περιοχές του εαυτού μας που χρειάζονται θεραπεία. Η άρνηση και η κατάθλιψη μας κρατάνε στον κύκλο της αναδημιουργίας μέχρι να μάθουμε το μάθημα μας. Δε μπορούμε να είμαστε ένα δυναμικό και φωτισμένο Ον και παράλληλα να νιώθουμε θύματα των περιστάσεων. 

 

Κανένας δεν είναι θύμα. Όλα δημιουργούνται για σένα από σένα σ' ένα τέλειο σχέδιο. Τίποτα δε γίνεται τυχαία στο Σύμπαν, όλα σχεδιάζονται τέλεια για την ανάπτυξη της κάθε ψυχής. Είναι η στιγμή που όλοι μας πρέπει να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και να μάθουμε τα μαθήματα μας και να καθαρίσουμε τα ενεργειακά μας σώματα. 

 

Η προσωπική μας δόνηση ανεβαίνει όταν εμείς είμαστε οι κυρίαρχοι της ψυχής μας, το οποίο τελικά μας ευθυγραμμίζει με το θεϊκό μας εαυτό. Όταν αυτό γίνεται δε χρειάζεται να συνεχίσουμε να ελκύουμε αρνητικές καταστάσεις χαμηλής δόνησης ή αρνητικούς ανθρώπους στη ζωή μας.

 

Όταν βρεθείς σε μία αρνητική κατάσταση ρώτα τον εαυτό σου «Τι αντανακλά αυτό το άτομο σε μένα? Ποια είναι η συμπεριφορά, σκέψη ή πεποίθηση που έχει αυτό το άτομο, την οποία πρέπει να θεραπεύσω μέσα στο εσωτερικό μου είναι?»

 

Συνήθως υπάρχουν 3 λόγοι για καθρέφτη :

Κάποιος είναι ο καθρέφτης σου για να σου δείξει πως σκέφτεσαι, αισθάνεσαι, συμπεριφέρεσαι, εκπέμπεις. Είναι η αντανάκλαση του μαθήματος που πρέπει να πάρεις. Συνήθως και οι 2 πλευρές έχουν μία βασική πεποίθηση που πρέπει να θεραπεύσουν. Και οι 2 είναι αντανακλάσεις για τον καθένα. Αυτός είναι ο πιο κοινός καθρέφτης.

 

Έχετε προσφερθεί εθελοντικά, σε ψυχικό επίπεδο, να είστε ο καθρέφτης για κάποιον άλλο. Μέσω των πράξεων τους, σκέψεων, πεποιθήσεων, κλπ., έχετε επιλέξει να περιμένετε μέχρι να δουν και να νιώσουν τον πόνο που επέβαλαν σε σας. Αν γίνουν μάρτυρες του πόνου σας και «αποδεχτούν» την συμπεριφορά τους, λιγοστεύουν οι πιθανότητες να επαναλάβουν αυτό το μάθημα και θα καθαρίσουν τον κάρμα τους. 

 

Μέσω της εμπειρίας και των επιπτώσεων τα μαθήματα παίρνονται εφόσον το άτομο είναι πρόθυμο να αναλάβει την ευθύνη ξεπερνώντας την ανάγκη να επαναλάβει το ίδιο μάθημα στο μέλλον.

 

Αν έχετε κάνει πολλή δουλειά με τον εαυτό σας, το άλλο πρόσωπο αντανακλά την πρόοδο σας. Τα άτομα θα αντανακλούν πίσω σε σας τα μαθήματα που πήρατε πρόσφατα. Ψάχνουν βοήθεια από εσάς έτσι ώστε να φωτίσουν την κατάσταση για να μπορέσουν να προχωρήσουν χωρίς να χρειαστεί να επαναλάβουν το ίδιο μάθημα ξανά και ξανά. 

 

Σ' αυτή την περίπτωση παρέχεις μία νέα προοπτική και είσαι ο Φάρος που θα φωτίσει τους άλλους ώστε να φέρουν την περιοχή του ασυνείδητου μπροστά στο Φως της συνειδητότητας και να το θεραπεύσουν.

 

Να καταλάβετε ότι οι καθρέφτες δεν είναι μόνο για την «ιστορία». Ο καθρέφτης έχει να κάνει με τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις που η ιστορία προκαλεί σε μας. Μην ασχολείστε με ιστορίες όπως «αυτός / αυτή είπε, αυτός / αυτή έκανε». Συγκεντρωθείτε στην αλληλεπίδραση και πως σας έκανε να νιώσετε και πως θέλατε να αντιδράσετε. 

 

Η αντανάκλαση έχει να κάνει με το συναίσθημα που πρέπει να μεταμορφωθεί μέσα σας. Αν δεν υπάρχει συναίσθημα ή ανάγκη για να αντιδράσετε, τότε δεν υπάρχει τίποτα για να μεταμορφώσετε. Ψάξτε για το συναίσθημα.

 

Αν κάποιος σας κακομεταχειρίζεται, ρωτήστε τον εαυτό σας: «Πως εγώ κακομεταχειρίζομαι τη ψυχή μου, ή την ψυχή κάποιου άλλου? Που γίνομαι καταπιεστική?»

Να γίνετε ο δικός σας εσωτερικός μάρτυρας και να ρωτήσετε τον εαυτό σας:

 

Τι προσπαθεί να με μάθει αυτό το άτομο ή αυτή η κατάσταση?

 

Τι είδους συμπεριφορά μου αποκαλύπτουν η οποία είναι ο καθρέφτης της δικής μου συμπεριφοράς μου?

 

Ποιες αρνητικές σκέψεις και πεποιθήσεις κρατάω οι οποίες χρειάζονται απελευθέρωση?

 

Σε ποια πράγματα επιτρέπω να έλκονται προς εμένα? Τώρα τελευταία είμαι αρνητική ή θετική? Που κρατάω τη δόνηση μου?

 

Εξελίσσομαι ή περιστρέφομαι? Σε ποια σημεία επαναλαμβάνω ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα? Ποια είναι η πεποίθηση?

 

Ποιο είναι το δώρο (μάθημα) που προσπαθούν να δώσουν?

 

Ποιο είναι το δώρο (μάθημα) που προσπαθώ να δώσω εγώ στους άλλους ?

Άγιος Γεώργιος - Ο προστάτης των απανταχού παπαρολόγων

Γενικό Επιτελείο Στρατού:

Ο 'Αγιος και Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος έζησε κατά τα τέλη του γ' και αρχές δ' μ.Χ. αιώνα στους χρόνους του φοβερού διώκτη των χριστιανών Διοκλητιανού. Κατάγονταν από τη χώρα της Καππαδοκίας, από μεγάλη και ένδοξη γενιά. Πρώτα ήταν αξιωματικός στο τάγμα των «Τριβούνων» και λίγο πριν αρχίσουν τα μαρτύρια του πήρε προαγωγή και έγινε Κόμης ένα αξίωμα, που σήμερα θα το λέγαμε Έπαρχος, Ηγεμών ή Στρατηλάτης.

Εκείνους τους χρόνους ο σατανόπληκτος βασιλιάς Διοκλητιανός γεμάτος από θαυμασμό προς τους θεούς των ειδώλων είχε βγάλει αυστηρές διαταγές προς τους υπηκόους του όσοι Χριστιανοί αφήσουν την θρησκεία τους, αρνηθούν τον Χριστό και προσκυνήσουν τα είδωλα, αυτοί ν' απολαμβάνουν βασιλικές τιμές και πολλά άλλα' όσοι χριστιανοί δεν αρνηθούν τον Χριστό και τη θρησκεία του, να θανατώνονται.

Νεότατος τότε ο Άγιος Γεώργιος μόλις είχε περάσει τα είκοσι χρόνια του φανερώνεται μοναχός του πως είναι χριστιανός. Κι όχι μονάχα αυτό, μπροστά στον αυτοκράτορα και τους αξιωματούχους του, γκρεμίζει τα πλανεμένα κι αδύναμα είδωλα των θεών, περιγελώντας όλους τους ειδωλολάτρες, που πιστεύουν στα άψυχα αγάλματα των ψεύτικων αυτών θεών.

Ο τύραννος Αυτοκράτωρ, εκτιμώντας την ένδοξη γενιά και την ανδρειωσύνη του Αγίου Γεωργίου στους πολέμους, άρχισε τα παρακάλια και τις υποσχέσεις να τον μεταπείσει. Μα ο 'Αγιος στέκεται σταθερός κι απαρασάλευτος, δυνατός σα διαμάντι, στη θρησκεία του Χριστού. Αρχίζουν οι απειλές, οι φοβέρες. Ο 'Αγιος τα καταφρονεί όλα. Χτυπούν τον 'Αγιο μ' ένα κοντάρι στην κοιλιά. Μα κατά θαυματουργικό τρόπο, ενώ έτρεξε αίμα πολύ από τη σάρκα του Αγίου, αυτός έμεινε ζωντανός και το κοντάρι λύγισε προς τα πίσω, για να μη διαπεράσει την αγιασμένη σάρκα του.

Από εκεί τον φέρνουν στα μεγαλύτερα μαρτύρια: τον δένουν γυμνό σε ένα τροχό, ο οποίος είχε γύρω του μπηγμένα μαχαίρια κοφτερά και τον κατρακυλούν σ' έναν κατήφορο. Κι ενώ το σώμα του Αγίου καταματώθηκε και κατατεμαχίστηκε, άγγελος Κυρίου στη στιγμή συναρμολόγησε τα κομμάτια του και παρουσιάστηκε πάλι ο 'Αγιος γερός, όπως πρώτα.

Βλέποντας τη θαυματουργούσα παρουσία του αληθινού Θεού, πολλοί από τους ειδωλολάτρες γύρισαν στην πίστη του Χριστού. Μα ο Διοκλητιανός δεν τους άφησε για πολύ να ζήσουν σε τούτο τον κόσμο. Τους αποκεφάλιζε αμέσως απ' το θυμό του. Την ίδια τύχη θα έχει αργότερα και η γυναίκα του η βασίλισσα Αλεξάνδρα, που βλέποντας τα θαύματα, ομολόγησε πως ο Χριστός είναι ο αληθινός θεός, και όχι τα είδωλα.

Και τα μαρτύρια του Αγίου Γεωργίου συνεχίζονται. Τον βάζουν μέσα σε ασβέστη που έβραζε κι εκείνος μένει ανέπαφος. Οι πιστοί προσεύχονται, άλλοι απ' τους ειδωλολάτρες κλονίζονται κι άλλοι προσεύχονται στον Χριστό. Παραγγέλνουν ένα ζευγάρι σιδερένια υποδήματα με καρφιά από μέσα κοκκινισμένα στη φωτιά. Τα φορούν στα πόδια του Αγίου και τον αναγκάζουν να τρέξει. Μα εκείνος δεν χρειάζεται καμιά ώθηση από τους στρατιώτες. Σπρώχνει μόνος του τον εαυτό του, λέγοντας:

«Τρέχε Γεώργιε, τρέχε ίνα φθάσης το ποθούμενον!» Και παρακαλεί τον θεό να τον γιατρεύει και να του δίνει υπομονή ως το τέλος της ζωής του: «Κοίταξε από τους ουρανούς, Κύριε και ιδέ τον κόπον μου και άκουσον τους στεναγμούς του παιδευόμενου δούλου Σου, ότι επερίσσευσαν οι εχθροί μου και μίσος άδικον εμίσησάν με, δια το 'Αγιον Σου όνομα, αλλά ιάτρευσόν με, Δέσποτα, ότι εταράχθησαν τα κόκκαλά μου, και δός μου υπομονήν έως τέλους της ζωής μου, δια να μην ειπούν οι εχθροί μου, ότι με εξεδικήθησαν».

Σαν είδε ο αιμοβόρος τύραννος πως και τα σιδερένια πυρωμένα υποδήματα δεν έβλαψαν τον 'Αγιο, διέταξε να τον δέσουν και να τον δείρουν χειροδύναμοι στρατιώτες άσπλαχνα μέχρι θανάτου με ξερά βούνευρα. Όμως μάταια κουράστηκαν οι στρατιώτες. Ο στρατιώτης του Χριστού, ο «νοερός αδάμας της καρτερίας», έστεκε μπροστά του υγιέστατος. Η τυραννία του Διοκλητιανού περνούσε δύσκολες στιγμές. Κείνη την ώρα ο Μαγνέντιος, φίλος και σύμβουλος του αυτοκράτορα, θέλησε να πειράξει πνευματικά τον 'Αγιο, μια που τα σωματικά μαρτύρια δεν τον πείραζαν σε τίποτε.

Λέγει λοιπόν στον 'Αγιο Γεώργιο ν' αναστήσει, αν είναι αληθινός ο θεός του, ένα νεκρό που κείτονταν εκεί κοντά τους από τα παμπάλαια χρόνια πεθαμένος. Ο 'Αγιος γίνεται μια φωτεινή λαμπάδα τώρα, έτοιμος να καεί για να φωτίσει τους ειδωλολάτρες να πιστέψουν. Γονατίζει πάνω στον τάφο, σηκώνει το νου και τα χέρια του και προσεύχεται στον Θεό. Ώ θεία, ώ αγία πίστη του Αγίου Γεωργίου! Ο νεκρός ανοίγει τον τάφο του, ανασταίνεται, προσκυνάει τον 'Αγιο και δοξάζει τη δύναμη και τη θεότητα του Χριστού. Ο βασιλιάς και η σπείρα του τα 'χουν χαμένα. Ρωτούν τον αναστημένο νεκρό ποιος είναι κι αυτός τους αποκρίνεται πως ζούσε πριν ακόμη έρθει ο Χριστός στον κόσμο. Κι επειδή ήταν ειδωλολάτρης καιγόταν μέσα σε φωτιές τόσα χρόνια που ήταν πεθαμένος. Ο αναστημένος ήταν ένας δυνατός έλεγχος για την ειδωλολατρεία και κόσμος πολύς έρχονταν στην πίστη του Χριστού, γι' αυτό ο Αυτοκράτορας διέταξε να τον σκοτώσουν. Μαζί του κι ένας άλλος πρώην ειδωλολάτρης, που ο 'Αγιος του ανάστησε το νεκρό βόδι του (οϊμέ!!!), για ν' οργώνει το χωράφι του, μαρτύρησε κάτω από τα σπαθιά των απίστων.

Εκείνο, όμως, που έδωσε τη χαριστική βολή στον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα και τράβηξε τους περισσότερους ειδωλολάτρες στη θρησκεία του Χριστού, ήταν η επίσκεψη του Αγίου στο ναό των ειδώλων, με την κρυφή ελπίδα του Μαγνετίου πως θα τον γυρίσει στη λατρεία των ειδώλων. Μπαίνοντας στο ναό ο 'Αγιος στάθηκε μπρος στο άγαλμα του Απόλλωνα και το ρώτησε αν ο Χριστός είναι Θεός κι αν πρέπει να Τον προσκυνούμε. Τότε ο δαίμονας που ήταν μέσα στο είδωλο κλαίγοντας σχεδόν και θρηνώντας αποκρίθηκε πως ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός! Και με το λόγο τούτο, σα να έγινε σεισμός κι ευθύς όλα τα είδωλα έπεσαν κάτω και συντρίφτηκαν. Και γέμισε ο τόπος από μαρμάρινα συντρίμματα των θεών, που δεν μπόρεσαν να σώσουν τον εαυτό τους από τον αφανισμό! Όρμησαν τότε πάνω του οι ιερείς των ειδώλων και τον πήγαν άρον-άρον στον αυτοκράτορα. Εκείνος έδωσε διαταγή να τους βγάλουν έξω από το κάστρο τον 'Αγιο και τη βασίλισσα Αλεξάνδρα, που έβριζε τον αυτοκράτορα και τα είδωλα και να τους αποκεφαλίσουν. Η βασίλισσα εξουθενωμένη, καθώς έκατσε στο δρόμο σ' ένα έναν ξερόλιθο, παρέδωσε στον Κύριο την ψυχή της.

Ο 'Αγιος προχωρούσε. Και σαν έφτασε στον ορισμένο τόπο σήκωσε τ' αγιασμένα χέρια του και προσευχήθηκε μ' αυτά τα λόγια: «Δοξασμένος να είσαι, Κύριε ο Θεός μου, ότι δεν με έδωκες εις κυνήγι εκείνων που με ζητούσαν, ούτε χαροποίησες τους εχθρούς μου κατεπάνω μου αλλά με γλίτωσες, ωσάν το πουλί από την παγίδα των κυνηγών και τώρα επακουσόν μου, Δέσποτα, 'Αγιε και προστάτευσόν με το δούλον Σου εις τούτην την ώρα την υστερινήν και γλύτωσε την ψυχήν μου από την πονηριά του κακού δαίμονος και των υπηρεσιών του και μην ενθυμηθής τα κακά που μου έκαναν οι εχθροί μου, συγχώρησε τους και δός τους ειρήνην και αγάπην και καθοδήγησέ τους εις το θέλημά Σου. Δέξου, Κύριε μου, και τη δική μου ψυχή και ανάπαυσέ την με τις ψυχές των Αγίων Σου· και εκείνους που επικαλούνται το όνομα μου για βοήθεια, χάρισέ τους τα αιτήματά των, ότι Σύ είσαι ευλογητός και δεδοξασμένος εις τους αιώνας. Αμήν». Και σκύβοντας πρόθυμα το λαιμό του, αποκεφαλίσθηκε από τους στρατιώτες και παρέδωσε στα χέρια του θεού το πνεύμα του. Το 'Αγιο Λείψανο του οι χριστιανοί το πήγαν στην Παλαιστίνη, όπου έκαμε άπειρα θαύματα, κι εκεί και σ' όλο το χριστιανικό κόσμο, που καταφεύγει με πίστη στη χάρη του.

Δεν μπορούμε να επεκταθούμε και ν' αναφέρουμε έστω και απλό κατάλογο από τα θαύματα του Αγίου Γεωργίου (σ.σ: γιατί δεν μας αναφέρετε τουλάχιστον, το «θαύμα με τον δράκο»;*). Εκείνο που θα χρειάζονταν να τονίσουμε είναι πως βλέποντας και εμείς σήμερα τα παθήματα, τα μαρτύρια, την καρτερία και την πίστη, με την οποία αγωνίστηκε ως το τέλος ο 'Αγιος, να αναθεωρήσουμε «την έκβαση της αναστροφής», για να μιμηθούμε «την πίστιν εκείνου».

Για να χρησιμοποιηθεί μια φράση του καθηγητή Λιαντίνη, μήπως κατάλαβες τι συμβαίνει εδώ τίμιε αναγνώστη; Η επίσημη ιστοσελίδα του ελληνικού στρατού, μας αραδιάζει ένα κάρο θρησκόληπτα παραμύθια με δράκους και φίδια. Ιστορίες γι' αγρίους δηλαδή, τριτοκοσμικής χώρας, θεοκρατικού καθεστώτος. Να υποθέσουμε λοιπόν η ασφάλεια της χώρας μας επαφίεται στον «προστάτη» του ελληνικού στρατού και όχι στο αξιόμαχόν του (το οποίο πληρώνουμε αδρά);

Ελληνική Βικιπαίδεια:

Το 303 μ.Χ. όταν άρχισαν οι λυσσαλέοι διωγμοί του Διοκλητιανού, ο Άγιος Γεώργιος δε δίστασε να ομολογήσει τη χριστιανική του πίστη, προκαλώντας το αδυσώπητο μένος του Διοκλητιανού, ο οποίος τον υπέβαλε σε σειρά φρικτών βασανιστηρίων. Η πίστη του Αγίου γίνεται αφορμή να βαπτισθούν οι στρατιωτικοί Ανατόλιος και Πρωτολέων, Βίκτωρ και Ακίνδυνος, Ζωτικός και Ζήνωνας, Χριστοφόρος και Σεβιριανός, Θεωνάς, Καισάριος και Αντώνιος, των οποίων την μνήμη εορτάζει η Εκκλησία στις 20 Απριλίου, και η βασίλισσα Αλεξάνδρα, σύζυγος του Διοκλητιανού, μαζί με τους δούλους της Απολλώ, Ισαάκιο και Κοδράτο, των οποίων η μνήμη τιμάται στις 21 Απριλίου.

Ο Διοκλητιανός δεν το περίμενε και έφριξε με την στάση του Γεωργίου. Τότε άρχισε για τον Άγιο μια σειρά φρικτών βασανιστηρίων, αλλά και θαυμάτων, που έφεραν πολλούς ειδωλολάτρες στη χριστιανική πίστη. Αφού τον λόγχισαν, ξέσκισαν τις σάρκες του με ειδικό τροχό από μαχαίρια. Έπειτα, τον έριξαν σε λάκκο με βραστό ασβέστη και κατόπιν τον ανάγκασαν να βαδίσει με πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια. Από όλα αυτά ο Θεός τον κράτησε ζωντανό και έγινε αιτία να εξευτελιστούν τα είδωλα και οι εκφραστές τους.

Ο Άγιος μαρτύρησε προσευχόμενος, «απετμήθη την κεφαλήν», την Παρασκευή 23 Απριλίου του έτους 303 μ.Χ. Κατά δε τον υπολογισμό του ιστορικού Ευσεβίου, και σύμφωνα με το μακεδονικό ημερολόγιο, αντιστοιχούσε στην Παρασκευή της Διακαινησίμου, του Πάσχα. Κρυφά σήκωσαν οι Χριστιανοί το πάντιμο λείψανο του και το έθαψαν, μαζί με αυτό της αγίας μητρός του, η οποία μαρτύρησε την ίδια ή την επόμενη ημέρα. Ο πιστός υπηρέτης του Αγίου, Πασικράτης, εκτελώντας την επιθυμία του Αγίου, παρέλαβε το άγιο λείψανο του Μάρτυρα, μαζί με αυτό της μητέρας του, και τα μετέφερε στην Λύδδα της Παλαιστίνης. Από εκεί, όπως βεβαιώνουν οι πηγές, οι Σταυροφόροι πήραν τα ιερά λείψανα της Αγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στην Δύση.

Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου μαρτύρησαν και οι συνδέσμιοί του Ευσέβιος, Νέων, Λεόντιος, Λογγίνος και άλλοι τέσσερις μαζί. Την μνήμη τους τιμά η Εκκλησία στις 23 Απριλίου. Βλέπουμε, ότι με κέντρο την ημέρα του μαρτυρίου του Αγίου, δημιουργείται μέσα στον λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας, ένας εορτολογικός κύκλος, ο οποίος καλλιεργείται περισσότερο από τα Τυπικά της Κωνσταντινούπολης, που ξεκινά στις 20 Απριλίου και τελειώνει στις 24 του αυτού μηνός. Ο εορτολογικός αυτός κύκλος δείχνει την περίοπτη θέση του Μάρτυρος στην ζωή της Εκκλησίας. Από την υμνογραφία της Ορθόδοξης Εκκλησίας κοσμείται με τα επίθετα «ο μαργαρίτης ο πολύτιμος», «ο αριστεύς ο θείος», «ο λέων ο ένδοξος», «ο αστήρ ο πολύφωτος», «του Χριστού οπλίτης», «της ουρανίου στρατιάς ο συνόμιλος».

Καταλαβαίνεις τίμιε αναγνώστη το επίπεδο της εν λόγω διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας; Ξέφραγο αμπέλι, όπου ο κάθε πικραμένος κάνει το κομμάτι του και βγάζει τα σώψυχά του...

Αλλά ως Έλληνες έχουμε και έναν σοβαρό λόγο να εορτάζουμε τον άγιο Γεώργιο-μάγο Χουντίνι, καθώς μας έκανε την τιμή να μας... «καθαιρέσει». Στους «Χαιρετισμούς» του αγίου Γεωργίου διαβάζουμε, μεταξύ άλλων:

«Χαίρε, Ελλήνων ο καθαιρέτης».
«Αλληλούια. Τρόπαιον ανεστήσω, και παγκράτιον μέγα, Ελλήνων κατά πάσης της πλάνης» (Υμνολόγιον το Χαρμόσυνον).
-----------------
* Ήταν τέτοιες οι τερατολογίες που περιέβαλαν τον άγιο Γεώργιο, ώστε τον 9ο αιώνα, ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος Α' αποδοκίμασε δημοσίως τα «θαύματα» του «αγίου» ως «τερατώδεις λήρους» και «φλυαρίας ανάμεστα». Το πλέον πολυθρύλητο βέβαια «θαύμα» του η Δρακοκτονία. «Υπήρξε» λοιπόν ένας φτερωτός δράκοντας, σύμφωνα με την παράδοση, στα περίχωρα της Κυρήνης, περιοχή της σημερινής Λιβύης, ο οποίος έστηνε καρτέρι δίπλα σε μια πηγή και κατασπάρασσε όσους πήγαιναν εκεί για να πιουν νερό. Για να κορέσουν την πείνα του και να τον καλοπιάσουν, οι χωρικοί του έστελναν κάθε μέρα στη σπηλιά του δύο πρόβατα. Ο δράκος όμως σύντομα αποδείχθηκε ανικανοποίητος και άρχισε πάλι τα «γιουρούσια» στην πηγή. Αποφάσισε τότε ο βασιλιάς να του δίνουν ως τροφή από ένα παιδί την ημέρα, έπειτα από κλήρωση, μέχρι να γινόταν κάποιο «θαύμα» που θα τους απάλλασσε από τον «κακό μπελά» που τους είχε βρει. Και ως εκ του θαύματος, την ημέρα που ήταν η σειρά της κόρης του βασιλιά να αποτελέσει το γεύμα του δράκου, ο καλός Θεός τους λυπήθηκε κι έστειλε τον Άγιο Γεώργιο για να εξολοθρεύσει τον δράκο. Ο Άγιος, μετά από φοβερή μονομαχία (στο διαδίκτυο υπάρχουν και λεπτομέρειες της «μάχης» μάλιστα!) με τον δράκο, τον σκότωσε κι έτσι σώθηκε και η κόρη του βασιλιά. Όπως ήταν «φυσικό», μετά από τέτοιοι «θαύμα», όλο το χωριό που ήταν ειδωλολάτρες, βαπτίστηκαν Χριστιανοί.
Λεπτομέρεια: Η Δρακοκτονία παρουσιάζεται στην βιογραφία του Αγίου Γεωργίου μετά τον 12ο αιώνα. Μέχρι τότε η εκκλησιαστική εικονογραφία τον παρουσιάζει πεζό και όχι όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, δηλαδή έφιππο σε λευκό άλογο και σκοτώνοντας τον φτερωτό δράκο με το δόρυ του.

23 Απριλίου: Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου

Στις 23 Απριλίου 1616 έφυγαν από τη ζωή δύο μεγάλα ονόματα των γραμμάτων, ο Ισπανός συγγραφέας του Δον Κιχώτη Μιγκέλ Ντε Θερβάντες και ο Άγγλος δραματουργός Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Με αφορμή το διπλό αυτό γεγονός, η Unesco έχει καθιερώσει την 23η Απριλίου ως την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου.

 

Στην Καταλονία, την ημέρα αυτή εορτάζεται η «Μέρα των Βιβλίων και των Ρόδων», μία τοπική παραλλαγή της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου, η οποία συνδυάζεται με την εορτή του προστάτη της περιοχής, Αγίου Γεωργίου. Με το σύνθημα «Ένα τριαντάφυλλο για την αγάπη, ένα βιβλίο για πάντα», ο άνδρας θα χαρίσει στην αγαπημένη του ένα τριαντάφυλλο κι αυτή θα του το ανταποδώσει με ένα βιβλίο.

 

Στο επίκεντρο των εκδηλώσεων, ο περίφημος δρόμος της Βαρκελώνης «Λα Ράμπλα», η πιο ζωντανή γωνιά της πόλης, «ο μόνος δρόμος, που δεν ήθελα να τελείωνε ποτέ», όπως είχε πει κάποτε ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Εκτιμάται ότι μόνο την ημέρα αυτή διακινούνται στην Βαρκελώνη 500.000 βιβλία και 4 εκατομμύρια τριαντάφυλλα.

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ. Ο «ΚΑΘΑΙΡΕΤΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ» ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ

 Ο βίος τού αγίου Γεωργίου και ο μεσαίωνας στις Ένοπλες Δυνάμεις

Τον άγιο Γεώργιο είχε κάνει κομματάκια βασανίζοντάς τον ο «σατανόπληκτος» Διοκλητιανός, αλλά άγγελος Κυρίου τον ξανασυναρμολόγησε. Στη συνέχεια ο άγιος ανάστησε έναν προ πολλού πεθαμένο, ο οποίος oμολόγησε πως καιγόταν στις φωτιές, επειδή δεν ήταν χριστιανός, καθώς και ένα νεκρό βόδι, για να οργώνει ένας πρώην ειδωλολάτρης. Τέλος, αφού συνομίλησε με άγαλμα του Απόλλωνα, το γκρέμισε, όπως και πολλά άλλα Ελληνικά αγάλματα.

Τις παραπάνω περιγραφές δεν τις διαβάζουμε σε κάποιο χριστιανικό φυλλάδιο, αλλά στην επίσημη ιστοσελίδα του Γενικού Επιτελείου Στρατού (Γ.Ε.Σ.) που έχει ανακηρύξει τον άγιο Γεώργιο προστάτη του Στρατού (πλην Πυροβολικού.)
Ο άγιος Γεώργιος υμνείται στις εκκλησίες ως ο «καθαιρέτης των ελλήνων».

Το Συναξάρι του καλού στρατιώτη

Από την ιστοσελίδα του Γ.Ε.Σ. διαβάζουμε: «Εκείνους τους χρόνους ο σατανόπληκτος βασιλιάς Διοκλητιανός, γεμάτος από θαυμασμό προς τους θεούς των ειδώλων, είχε βγάλει αυστηρές διαταγές προς τους υπηκόους του… Ο άγιος Γεώργιος μπροστά στον αυτοκράτορα και τους αξιωματούχους του γκρεμίζει τα πλανεμένα κι αδύναμα είδωλα των θεών περιγελώντας όλους τους ειδωλολάτρες, που πιστεύουν στα άψυχα αγάλματα των ψεύτικων αυτών θεών…
» Τον δένουν γυμνό σε έναν τροχό, ο οποίος είχε γύρω του μπηγμένα μαχαίρια κοφτερά, και τον κατρακυλούν σ’ έναν κατήφορο. Κι ενώ το σώμα του αγίου καταματώθηκε και κατατεμαχίστηκε, άγγελος Κυρίου στη στιγμή συναρμολόγησε τα κομμάτια του, και παρουσιάστηκε πάλι ο άγιος γερός, όπως πρώτα… Τον βάζουν μέσα σε ασβέστη που έβραζε, κι εκείνος μένει ανέπαφος… Παραγγέλνουν ένα ζευγάρι σιδερένια υποδήματα με καρφιά από μέσα, κοκκινισμένα στην φωτιά… (σ.σ. κ.τλ. κ.τ.λ.).

Ο άγιος Γεώργιος σκότωσε ένα δράκο, που φώλιαζε στα νερά της λίμνης μιας πόλης της Μικράς Ασίας και θα κατασπάραζε την βασιλοπούλα. Αυτά τα μεσαιωνικού τύπου παραμύθια αναγράφονται στο Συναξάρι με τον βίο του αγίου Γεωργίου, αξιωματικού του ρωμαϊκού στρατού, που δεν υπάκουε στις διαταγές, γιατί είχε προσηλυτισθεί στο χριστιανισμό. Ο υπ’ όψη άγιος, που επί πλέον φημιζόταν για τις καταστροφές ελληνικών αγαλμάτων και υμνείται στις εκκλησίες ως ο «καθαιρέτης των ελλήνων», έχει ανακηρυχθεί προστάτης του σύγχρονου στρατού.
» Λέγει λοιπόν στον άγιο Γεώργιο (κάποιος Μαγνέντιος) ν’ αναστήσει, αν είναι αληθινός ο θεός του, ένα νεκρό, που κείτονταν εκεί κοντά τους από τα παμπάλαια χρόνια πεθαμένος. Ο άγιος γίνεται μία φωτεινή λαμπάδα τώρα, έτοιμος να καεί, για να φωτίσει τους ειδωλολάτρες να πιστέψουν. Γονατίζει πάνω στον τάφο, σηκώνει το νου και τα χέρια του και προσεύχεται στον Θεό. Ω θεία, ω αγία πίστη του αγίου Γεωργίου! Ο νεκρός ανοίγει τον τάφο του, ανασταίνεται, προσκυνάει τον άγιο και δοξάζει τη δύναμη και τη θεότητα του Χριστού. Ο βασιλιάς και η σπείρα του τα ’χουν χαμένα. Ρωτούν τον αναστημένο νεκρό, ποιός είναι, κι αυτός τους αποκρίνεται πως ζούσε, πριν ακόμη έρθει ο Χριστός στον κόσμο. Κι επειδή ήταν ειδωλολάτρης, καιγόταν μέσα σε φωτιές, τόσα χρόνια που ήταν πεθαμένος…
» Μαζί του κι ένας άλλος πρώην ειδωλολάτρης που ο άγιος του ανάστησε το νεκρό βόδι του, για να οργώνει το χωράφι του, μαρτύρησε κάτω από τα σπαθιά των απίστων.
» Εκείνο, όμως, που έδωσε τη χαριστική βολή στον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα και τράβηξε τους περισσότερους ειδωλολάτρες στη θρησκεία του Χριστού, ήταν η επίσκεψη του αγίου στο ναό των ειδώλων, με την κρυφή ελπίδα του Μαγνεντίου, πως θα τον γυρίσει στη λατρεία των ειδώλων.
» Μπαίνοντας στο ναό ο άγιος στάθηκε μπρος στο άγαλμα του Απόλλωνα και το ρώτησε, αν ο Χριστός είναι Θεός, κι αν πρέπει να Τον προσκυνούμε. Τότε ο δαίμονας, που ήταν μέσα στο είδωλο, κλαίγοντας σχεδόν και θρηνώντας, αποκρίθηκε, πως ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός! Και με το λόγο τούτο, σα να έγινε σεισμός, κι ευθύς όλα τα είδωλα έπεσαν κάτω και συντρίφτηκαν. Και γέμισε ο τόπος από μαρμάρινα συντρίμματα των θεών, που δεν μπόρεσαν να σώσουν τον εαυτό τους από τον αφανισμό!»
«Χόρευε νυν και αγάλλου, Σιών»
Από τη λειτουργία του αγίου Γεωργίου («Μηναίον» Απριλίου), η οποία ψάλλεται στις 23 Απριλίου στις εκκλησίες και στα στρατόπεδα με την υποχρεωτική παρουσία όλου του προσωπικού, διαβάζουμε:
• «Οι μισούντες Σιών αισχύνθητε από του Κυρίου, ως χόρτος γαρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι.» (Οι «Αναβαθμοί», αντίφωνον Α .)
• «Φωτίζου, φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ, η γαρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε. Χόρευε νυν και αγάλλου, Σιών.» («Καταβασία».)
• «Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός, ο λυτρούμενος ημάς, ο Άγιος Ισραήλ.» («Προφητείας Ησαΐου το ανάγνωσμα», κεφ. 43, 14.)

Η θεοκρατική ιδεολογία στις ένοπλες δυνάμεις αποτυπώνεται καθαρά στις αφίσσες, που τυπώνονται με την ευκαιρία κάθε μεγάλης τιμώμενης στρατιωτικής επετείου (είναι όλες χριστιανικές πλην της 28ης Οκτωβρίου, αλλά κι εκεί «η Παναγιά βοήθησε») και αναρτώνται υποχρεωτικά σε όλες τις μονάδες του στρατού.
«Χαίρε ελλήνων ο καθαιρέτης»
Στους «Χαιρετισμούς» του αγίου Γεωργίου διαβάζουμε:
• «Χαίρε, ο ειδώλων εκτίλας την άκανθαν.»
• «Χαίρε, θεούς ψευδωνύμους συντρίψας.»
• «Χαίρε, ο συντρίψας τα άψυχα είδωλα.»
• «Χαίρε, δαιμόνων ο καταλύτης·
χαίρε, ελλήνων ο καθαιρέτης.»
• «Χαίρε, πολυθεΐας πλατυσμόν ο συστείλας.»
• «Χαίρε, πρηστήρ βωμών φλογερώτατε·
χαίρε, τυφών ξοάνων σφοδρότατε.»
• «Αλληλούια. Τρόπαιον ανεστήσω, και παγκράτιον μέγα, ελλήνων κατά πάσης της πλάνης.» («Υμνολόγιον το Χαρμόσυνον», Ιερά Μονή Σταυροβουνίου, 1996. Βλέπετε «Τα υβριστικά κατά των ελλήνων επίσημα κείμενα τής Ορθοδοξίας).

Πληθώρα προστατών
Η Αγία Βαρβάρα, παρά την ελληνική της καταγωγή, «φωτίσθηκε από την αλήθεια του θείου λόγου και νέα ακόμα ασπάσθηκε το Χριστιανισμό. Αυτό προκάλεσε την οργή του πατέρα της… Τελικά αποκεφαλίσθηκε με το ξίφος του ιδίου του πατέρα της. Και κατά την παράδοση, καθώς απομακρυνόταν από την σφαγή της θυγατέρας του, τον κατέκαψε κεραυνός».
Από την ιστοσελίδα του Γ.Ε.Σ. διαβάζουμε: «Τον τιμωρό αυτόν κεραυνό συμβολίζουν τα πυρά του Πυροβολικού, και το 1829 καθιερώθηκε ως προστάτιδα του Ελληνικού Πυροβολικού, και στις 4 Δεκεμβρίου του ιδίου χρόνου γιορτάστηκε το γεγονός στο στρατόπεδο του μόλις συγκροτηθέντος πρώτου Τάγματος Πυροβολητών.»
Έτσι λοιπόν, σε περίπτωση που ο (ορθόδοξος) στρατός τής Ρωμιοσύνης πολεμήσει, ο άγιος Γεώργιος θα προστατεύει τους μαχητές όλων των όπλων (Πεζικού, Τεθωρακισμένων, Μηχανικού κ.τ.λ.) εκτός του Πυροβολικού. Οι πυροβολητές θα αφεθούν στην υπερφυσική προστασία της αγίας Βαρβάρας. Σε περίπτωση κατά την οποία στη μάχη εμπλακούν το Ναυτικό και η Αεροπορία, τότε οι προστασίες θα περιπλακούν περισσότερο, καθ’ όσον τους ναύτες πρέπει να αναλάβει ο προστάτης του ναυτικού άγιος Νικόλαος, ενώ τους αεροπόρους ο προστάτης της αεροπορίας Αρχάγγελος Μιχαήλ.

Στρατός, σήμερα.
«Aξιωματικοί, υπαξιωματικοί, στρατιώτες – ναύτες – σμηνίτες και πολιτικό προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων, τη μεγάλη και λαμπρή αυτή ημέρα, που η ορθόδοξη Χριστιανοσύνη γιορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου, το έθνος μας τιμά τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας. Στη μακρά και πολυτάραχη Ιστορία του Ελληνισμού το λαϊκό αίσθημα έχει συνδέσει το έθνος και την ελευθερία με τη θρησκεία, αναδεικνύοντας έτσι τη διαχρονική σύζευξη των δύο πόλων, της πατρίδας και της Ορθοδοξίας.»
Αυτά ανέφερε σε μήνυμά του ο υπουργός εθνικής άμυνας. Τέτοια μηνύματα, που επαναλαμβάνονται σχεδόν αυτούσια στις επετείους από την εκάστοτε πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων, είναι αρκετά, για να καταδείξουν την βαθειά διείσδυση ενός βυζαντινού τύπου θεοκρατικού καισαροπαπισμού στις τάξεις των ενόπλων.

*******************
 Ο ΒΕΛΛΕΡΕΦΟΝΤΗΣ

Αποσυμβολισμός του Δρακοκτόνου Αγίου Γεωργίου

Ο δρακοκτόνος Γεώργιος, ως ιστορική φιγούρα, γεννήθηκε το 280 πιθανότητα στην Αρμενία, ενώ εντάχθηκε στον Ρωμαϊκό στρατό όπου και διέπρεψε. Το 303 μαρτύρησε κατά τους Διωγμούς του Διοκλητιανού όπου μετά από βασανιστήρια θανατώθηκε βάναυσα αφού του κόψανε το κεφάλι, λεπτομέρεια αξιοσημείωτη όπως θα δούμε αργότερα!

Στην παράδοση πάντως, έμεινε γνωστός για την σφαγή ενός δράκου και την σωτηρία μιας πριγκίπισσας που είχε αφεθεί ως θυσία στο κτήνος. 

Ο θρύλος αυτός προστέθηκε στα κατορθώματα του Αγίου από τους Σταυροφόρους κατά τον 11ο αιώνα, και τον ακολουθεί πιστά σε όλη την εικονογραφία του, αποδεικνύοντας πως στον Χριστιανισμό συνεχίζουν ορισμένοι πολύ ιδιαίτεροι παραδοσιακοί συμβολισμοί…

Ξεκινώντας από το ίδιο το όνομα του Αγίου, καταλαβαίνουμε πως σχετίζεται με την γη – Γεώργιος δηλαδή ο γεωργός του εδάφους, ο καλλιεργητής του πνευματικού σπόρου μέσα στον ίδιο τον εαυτό.

Εξίσου χθόνια όμως είναι και η φύση του δράκοντα που σφαγιάζεται από τον αναβάτη Άγιο. 

Προσέξατε ποτέ πως η λόγχη κεντρίζει το στόμα του κτήνους; Παραπέμπει άραγε η κίνηση αυτή στην γεωμαντεία και τα τελουρικά ρεύματα του πλανήτη μας;

Η λόγχη είναι η θεληματική προέκταση του ατόμου και η φιδίσια όψη του δράκου συμβολίζει τις βιοενεργειακές ροές της γης, όπως αντίστοιχα τα μενίρ σηματοδοτούν το πέρασμα αλλά και τις δυνητικές εισόδους/εξόδους των ley lines.

Αντίθετα όμως από ότι θέλουν να πιστεύουν ορισμένοι, το πρότυπο του δρακοκτόνου είναι αρχαιότερο του Χριστιανισμού – άλλωστε η σημασία του ότι η Νέα Θρησκεία εξολοθρεύει τα δαιμόνια της Παλιάς, είναι όχι μόνο νεώτερη, αλλά και ιδιαίτερα απλοϊκή.

 

Ο δρακοκτόνος άγιος λοιπόν επαναλαμβάνει το ηρωικό δράμα του φτερωτού Περσέα και της αλυσοδεμένης Ανδρομέδας, του βαβυλώνιου Μαρντούκ και της οφιοειδή Τιαμάτ, και φυσικά τον μυστηριώδη Σεθ που λογχίζει τον δαίμονα-φίδι Άποφι όταν η νυχτερινή βάρκα του Ρα, στο ταξίδι της στον κάτω κόσμο, εμποδίζεται από το γιγάντιο αυτό πλάσμα.

Τι προσπαθούν να μας πούνε όλοι αυτοί οι μύθοι; Ποιο είναι το μυστικό του δράκου; Πρόκειται ασφαλώς για την πηγαία εσωτερική δύναμη στην πιο καθαρή μορφή της – δύναμη όμως που πρέπει να τιθασεύσει η συνείδηση του αγίου ή ήρωα (μύστη ή αναζητητή).

Ο Δράκος είναι διφυής, είναι ο φτερωτός όφις αφού συνδυάζει τα χαρακτηριστικά του φιδιού και του πουλιού, την ύλη και το πνεύμα δηλαδή. 

Αντιπροσωπεύει το ανεκδήλωτο, το αδιαφοροποίητο, το χάος, το κρυμμένο, την αδάμαστη ενέργεια. Η εξαπόλυση της λόγχης και το χτύπημα στα σαγόνια του συμβολίζει τον έλεγχο, την αλλαγή από το ανεκδήλωτο στο εκδηλωμένο. Ταυτόχρονα την νίκη στην σκοτεινή φύση του ανθρώπου και την αυτοκυριαρχία. Ενώ η διάσωση της παρθένου, σημαίνει ασφαλώς την απελευθέρωση των αγνών δυνάμεων. Ποιες είναι αυτές;

Εδώ μπορούν να γραφτούν αρκετά, ενδιαφέρον έχει όμως να σημειώσω πως μια από τις πρώτιστες ιδιότητες του δράκου είναι αυτό που σημαίνει το ίδιο του το όνομα, δράκος από το δέρκομαι, που σημαίνει βλέπω καθαρά. Αν ο δράκος λοιπόν δηλώνει το αρχέτυπο της καθαρής όρασης, της αντίληψης των πραγμάτων όπως πραγματικά είναι πέρα από κάθε ψευδαίσθηση και αυταπάτη, τότε ο ήρωας ενσωματώνει αυτή την δύναμη με την τελετουργική σφαγή του πλάσματος.

 

Η δρακοκτονεία κατά συνέπεια είναι μέρος μιας μυητικής πορείας, μιας δρακόντιας ατραπούς που προσπαθεί να καταστήσει την αθέατη ενέργεια και γνώση του ανθρώπου από ασυνείδητη σε συνειδητή.

Και ο αποκεφαλισμός στον οποίο αναφέρθηκα νωρίτερα;

Ίσως να διακρίνετε και μόνοι σας τον συσχετισμό εδώ με ένα ακόμη πιο παράξενο μοτίβο που συνδέει τον Ορφέα, την Μέδουσα, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, την κεφαλή Μπαφομέτ και τόσα άλλα παλαιά σύμβολα… η αφαίρεση της κεφαλής είναι μια ακόμη μαγική πράξη με πολλές σημασίες: 

από την μια εκφράζει την οικειοποίηση της ενέργειας της κεφαλής, από την άλλη την αναγόρευση του κεφαλιού ως έδρα της πνευματικής δύναμης.

Την στιγμή δηλαδή που ο άνθρωπος ανακαλύπτει την ανεξαρτησία της πνευματικής αρχής που κατοικεί στο κεφάλι σε σχέση με την ζωική δύναμη που αντιπροσωπεύει το σώμα.

Παρακεταμόλη vs συναισθήματα

Η παρακεταμόλη αμβλύνει και τα συναισθήματα
Νέα παρενέργεια της παρακεταμόλης διαπίστωσαν Αμερικανοί ερευνητές. Ενα από τα ευρέως χρησιμοποιούμενα αναλγητικά σκευάσματα ανά τον κόσμο, η παρακεταμόλη, φαίνεται ότι δεν έχει μόνο αναλγητική αλλά και ψυχοτρόπο δράση, καθώς αμβλύνει τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις σε διάφορα ερεθίσματα. Το φαρμακευτικό σκεύασμα μπορεί να μας ανακουφίζει από την κεφαλαλγία αλλά ενδεχομένως να μη μας επιτρέπει να νιώσουμε ευχαρίστηση.
Οι επιστήμονες έχουν ήδη δείξει ότι η παρακεταμόλη μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο από το να μας απαλλάσσει από τον πόνο. Σε μια μελέτη, οι εθελοντές που έλαβαν παρακεταμόλη ανέφεραν ότι ένιωσαν μικρότερο συναισθηματικό πόνο, γεγονός που υποδεικνύει ότι τόσο ο φυσικός όσο και ο ψυχικός πόνος καθορίζονται από παρόμοια νευρωνικά κυκλώματα.
Πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Psychological Science υποδεικνύει ότι η παρακεταμόλη αμβλύνει όλα τα συναισθήματα. Για τις ανάγκες της, ο Τζέφρι Ντούρσο, κοινωνικός ψυχολόγος στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Οχάιο, χορήγησε σε 82 φοιτητές είτε 1.000 mg παρακεταμόλης ή όμοιο ψευδοφάρμακο.
Μία ώρα αργότερα, τους ζήτησε να δουν 40 φωτογραφίες που είχαν επιλεχθεί για να προκαλούν ψυχολογικές αντιδράσεις.
Κάποιες απεικόνιζαν υποσιτισμένα παιδιά που έκλαιγαν και άλλες όμορφα παιδιά που έπαιζαν με γατάκια. Στη συνέχεια, ζητήθηκε από τους φοιτητές να βαθμολογήσουν κάθε φωτογραφία αναλόγως του πόσο θετική ή αρνητική ήταν. Η πιο θετική λάμβανε +5, ενώ η πιο αρνητική -5.
Οι φοιτητές ξαναείδαν τις φωτογραφίες και βαθμολόγησαν την ψυχολογική αντίδραση που τους προκαλούσαν (0 λάμβανε όποια δεν προκαλούσε καμία αντίδραση ενώ 10 λάμβανε όποια προκαλούσε έντονη συναισθηματική αντίδραση).
Διαπιστώθηκε ότι όσοι είχαν λάβει παρακεταμόλη είχαν λιγότερο έντονες αντιδράσεις τόσο στις αρνητικές όσο και στις θετικές φωτογραφίες. Ενιωθαν, δηλαδή, λιγότερο ενθουσιασμό κοιτάζοντας τις ευτυχισμένες φωτογραφίες και λιγότερο πόνο βλέποντας αυτές που προκαλούσαν θλίψη.
Ωστόσο, οι διαφορές δεν ήταν μεγάλες. Οι φοιτητές που είχαν λάβει το ψευδοφάρμακο είχαν μια μέση συναισθηματική αντίδραση που ανερχόταν σε 6,76 βαθμούς, ενώ για αυτούς που έλαβαν παρακεταμόλη, η μέση συναισθηματική αντίδραση ανήλθε σε 5,85.

Ιντερνετ των παιχνιδιών

Πόσο αθώα είναι τα «έξυπνα» παιχνίδια;
Από τη στιγμή που η Siri μπήκε στη ζωή μας με το iPhone, κάποια παιδιά –και ας το παραδεχθούμε, και κάποιοι γονείς– δαπανούν πολλές ώρες μιλώντας της, γεμάτοι περιέργεια για τις λεπτομέρειες της ζωής της.
Σε μια εποχή που οι ενήλικοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν φωνητικές εντολές για να βρουν εστιατόρια, να αλλάξουν τα κανάλια της τηλεόρασης και να μάθουν πώς θα πάνε στον προορισμό τους, είναι λογικό ότι τα παιδιά περιμένουν από τις συσκευές να κατανοούν τι τους λένε και να αντιδρούν.
«Τα δεκάχρονα θεωρούν δεδομένο ότι μπορούν να συνομιλούν με τις φορητές συσκευές», εξηγεί ο Ορεν Τζομπ, διευθύνων σύμβουλος της ToyTalk, μιας εταιρείας που δημιουργεί εκπαιδευτικούς χαρακτήρες για παιδιά. «Δεν ισχύει, ωστόσο, το ίδιο για τους μαθητές των γυμνασίων». Η ToyTalk ιδρύθηκε το 2011 και ήδη δημιουργεί δημοφιλείς εφαρμογές όπως το Winston Show και το Speakazoo – που ενθαρρύνουν τα παιδιά να ξεκινήσουν περίπλοκους διαλόγους με διάφορους φανταστικούς χαρακτήρες. Σήμερα η τεχνολογία που χρησιμοποιείται από την εταιρεία μπορεί να κατασκευάσει και έξυπνα παιδικά παιχνίδια.

Το φθινόπωρο η Mattel θα παρουσιάσει την «Hello Barbie», μια εκδοχή της διάσημης κούκλας η οποία θα διαθέτει Wi-Fi και θα χρησιμοποιεί το σύστημα της Toy Talk για να αναλύει τα λόγια των παιδιών και να αντιδρά ανάλογα. Είναι σχεδόν αναπόφευκτο ότι το λεγόμενο «Ιντερνετ των πραγμάτων», οι συνδεδεμένες ζυγαριές, καφετιέρες και θερμοστάτες, θα γεννήσει το «Ιντερνετ των παιχνιδιών».

Ακριβώς όπως τα διάφορα γκατζετάκια μπορούν να συγκεντρώσουν μεγάλο όγκο πληροφοριών για τους ιδιοκτήτες τους και να προωθούν τα στοιχεία αυτά για ανάλυση, τα παιχνίδια που θα συνδέονται με το Ιντερνετ μπορεί να υπόσχονται υπηρεσίες «επί μέτρω» για κάθε παιδί, αλλά ταυτόχρονα θέτουν σε κίνδυνο και την ιδιωτικότητα του βίου των παιδιών.

Έντονες αντιδράσεις στην Αμερική για τη Hello Barbie
Πρόσφατη μελέτη που πραγματοποιήθηκε από ερευνητές του Πανεπιστημίου Τζόρτζταουν συνέκρινε δύο ομάδες νηπίων. Τα παιδιά της πρώτης ομάδας έπαιξαν με χνουδωτά παιχνίδια τα οποία είχαν προγραμματιστεί να λένε το όνομα του παιδιού, όπως και ότι τους άρεσαν τα ίδια φαγητά και τα ίδια τραγούδια που άρεσαν και στο παιδί. Τα παιδιά της δεύτερης ομάδας έπαιζαν με χνουδωτά παιχνίδια τα οποία αποκαλούσαν τον κάτοχό τους «φίλε» και τους άρεσαν διαφορετικά πράγματα. Οταν αυτά τα παιχνίδια επέδειξαν, στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή, αρκετές μαθηματικές δεξιότητες, αποδείχθηκε ότι τα παιδιά της πρώτης ομάδας τα κατάφεραν καλύτερα σε απλές μαθηματικές ασκήσεις συγκριτικά με τα παιδιά της δεύτερης ομάδας.
Η Σάντρα Κάλβερτ, επικεφαλής του ψηφιακού κέντρου παιδιών του Πανεπιστημίου Τζόρτζταουν και συντάκτρια της μελέτης, επισημαίνει ότι τα παιχνίδια που έχουν τη δυνατότητα να προσωποποιήσουν τις ανταποκρίσεις τους προς τα παιδιά σε πραγματικό χρόνο, μπορεί να έχουν ακόμα μεγαλύτερη επίδραση.
«Πιθανώς να αποτελέσουν πραγματικά πρωτοποριακές προσεγγίσεις, οι οποίες θα διευκολύνουν τη διαδικασία της μάθησης. Το εύρος της επίδρασης που θα έχουν εξαρτάται από το βάθος και το εύρος των ικανοτήτων συζήτησης που θα διαθέτουν και αυτές είναι όσο καλός είναι ο προγραμματιστής τους», επισημαίνει η δρ Κάλβερτ.

Ιδέα της κόρης του…
Ο Ορεν Τζομπ συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας παιχνιδιών που συζητάνε όταν η τότε επτάχρονη κόρη του τον ρώτησε αν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το Skype για να συζητήσει με τα αρκουδάκια της. Ο Ορεν Τζομπ στο παρελθόν είχε εργαστεί ως επικεφαλής τεχνολογίας στην Pixar Animation Studios και έτσι συζήτησε το πρόβλημα με έναν παλιό του συνάδελφο, τον Μάρτιν Ρέντι. Μαζί αποφάσισαν να δημιουργήσουν την ToyTalk.
«Θα μπορούσαμε, άραγε, να δημιουργήσουμε ένα χαρακτήρα που θα μιλάει στα παιδιά, θα συνδιαλέγεται μαζί τους; Και αν τα καταφέρναμε, ποια θα ήταν η μορφή του;» διερωτήθηκαν οι δύο άνδρες.
Για να αναπτυχθεί ένα σύστημα που θα μπορεί να κατανοεί και να απαντά στα σχόλια, η εταιρεία κατασκεύασε τη δική της πλατφόρμα επεξεργασίας λόγου. Πρόκειται για μία πλατφόρμα προσαρμοσμένη στη χροιά της φωνής των παιδιών, στο λεξιλόγιό τους και στον τονισμό τους.
Η εταιρεία δαπάνησε πολλούς μήνες να δοκιμάζει αστεία, τραγούδια, στιχάκια και ερωτήσεις, με το ενδιαφέρον πάντα εστιασμένο στα παιδιά, προσπαθώντας να δημιουργήσει ολοκληρωμένους χαρακτήρες με τη δική τους ιστορία και βιογραφία.
Επίσης η ToyTalk δημιούργησε μία διαδικασία προστασίας της ιδιωτικότητας του βίου, που επιτρέπει στους γονείς να ελέγχουν, εν μέρει, τα προσωπικά δεδομένα του παιδιού τους. Παιδιά μικρότερα των 13 χρόνων χρειάζονται την έγκριση του γονιού για να χρησιμοποιήσουν την επιλογή «συζήτηση» στις διάφορες εφαρμογές. Οταν θέλουν να αλληλεπιδράσουν με κάποιο χαρακτήρα πιέζουν το κουμπί του μικροφώνου σαν να πρόκειται για ασύρματο. Οι γονείς έχουν πρόσβαση στις μαγνητοφωνημένες συζητήσεις του παιδιού τους και μπορούν, εφόσον το επιλέξουν, να τις σβήσουν.

Η ενσωμάτωση όλων αυτών των τεχνολογικών εξελίξεων στο σώμα της Barbie προκαλεί έντονες αντιπαραθέσεις προτού ακόμη το παιχνίδι κυκλοφορήσει στην αγορά.

Πριν από μερικές εβδομάδες, η Εκστρατεία για Παιδική Ζωή χωρίς Εμπορευματοποίηση, μια οργάνωση με έδρα τη Βοστώνη, ζήτησε από τη Mattel να μην κυκλοφορήσει την ομιλούσα κούκλα. Η οργάνωση υποστηρίζει πως οι μαγνητοφωνημένες συνομιλίες στην πραγματικότητα είναι μια μορφή παρακολούθησης καθώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εκμεταλλευτούν τα πιο ευαίσθητα συναισθήματα των παιδιών.
«Οτιδήποτε και αν λέει το παιδί μπορεί να τύχει εκμετάλλευσης και να χρησιμοποιηθεί έτσι ώστε να εισχωρήσουν αυτές οι μικρές κούκλες βαθύτερα στις ζωές των κοριτσιών», επισημαίνει η επικεφαλής της οργάνωσης, Σούζαν Λιν.

Υπόσχονται ασφάλεια
Σε ανακοίνωσή της η Mattel υποστηρίζει ότι η εταιρεία έχει αναλάβει τη δέσμευση να προασπίσει την ασφάλεια των παιδιών και ότι η τεχνολογία της «Hello Barbie» περιλαμβάνει «κι έναν αριθμό δικλίδων ασφαλείας που διασφαλίζουν ότι τα δεδομένα που αποθηκεύονται είναι ασφαλή και δεν μπορεί να έχει σε αυτά πρόσβαση οποιοσδήποτε εκτός από τους εξουσιοδοτημένους χρήστες».
Διευθυντικά στελέχη της ToyTalk και της Mattel γνωρίζουν πολύ καλά πως οι οργανώσεις για τα δικαιώματα και την ασφάλεια των παιδιών αλλά και οι φεμινίστριες παρακολουθούν προσεκτικά το κάθε τους βήμα προκειμένου να διαπιστώσουν εάν η «Hello Barbie» ωθεί τα κορίτσια να σκέπτονται ή διαιωνίζει τα στερεότυπα της ομορφιάς και του φύλου. Το περασμένο φθινόπωρο, παραδείγματος χάρη, η Mattel έγινε αποδέκτρια χλευαστικών σχολίων όταν οι επικριτές της ανακάλυψαν ότι ένα παιδικό βιβλίο υπό τον τίτλο «Μπάρμπι, μπορώ να γίνω μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών» εμφάνιζε τον κεντρικό χαρακτήρα να ζητάει συμβουλές από τους άνδρες φίλους της για να κατασκευάσει τον κώδικα ενός παιχνιδιού.
«Όλοι όσοι εμπλεκόμαστε σε αυτό το πρόγραμμα γνωρίζουμε πόσο καλά πρέπει να διαχειριστούμε το περιεχόμενο», εξηγεί ο Μάικλ Σορ, επικεφαλής του τμήματος καταναλωτών της Mattel. «Με αυτή την υπερδυναμική τεχνολογία ξέρουμε ότι πρέπει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα».
Όπως και αν έχει, η έλευση της νέας κούκλας ίσως ανοίξει μια νέα εποχή στα παιχνίδια αλληλεπίδρασης, ιδιαίτερα σε αυτά με τα οποία τα παιδιά μπορούν να συζητούν. Πιθανώς η κοινωνία να μην είναι ακόμη έτοιμη για τις σχέσεις που θα αναπτύσσονται ανάμεσα στα παιδιά και στις «έξυπνες» συσκευές, ακόμη και αν απλώς μιμούνται τους γονείς τους.