Κυριακή 29 Αυγούστου 2021

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Οἰδίπους ἐπὶ Κολωνῷ (1249-1283)

ΑΝ. καὶ μὴν ὅδ᾽ ἡμῖν, ὡς ἔοικεν, ὁ ξένος
1250 ἀνδρῶν γὲ μοῦνος, ὦ πάτερ, δι᾽ ὄμματος
ἀστακτὶ λείβων δάκρυον ὧδ᾽ ὁδοιπορεῖ.
ΟΙ. τίς οὗτος; ΑΝ. ὅνπερ καὶ πάλαι κατείχομεν
γνώμῃ, πάρεστι δεῦρο Πολυνείκης ὅδε.
ΠΟΛΥΝΕΙΚΗΣ
οἴμοι, τί δράσω; πότερα τἀμαυτοῦ κακὰ
1255 πρόσθεν δακρύσω, παῖδες, ἢ τὰ τοῦδ᾽ ὁρῶν
πατρὸς γέροντος; ὃν ξένης ἐπὶ χθονὸς
σὺν σφῷν ἐφηύρηκ᾽ ἐνθάδ᾽ ἐκβεβλημένον,
ἐσθῆτι σὺν τοιᾷδε, τῆς ὁ δυσφιλὴς
γέρων γέροντι συγκατῴκηκεν πίνος
1260 πλευρὰν μαραίνων, κρατὶ δ᾽ ὀμματοστερεῖ
κόμη δι᾽ αὔρας ἀκτένιστος ᾄσσεται·
ἀδελφὰ δ᾽, ὡς ἔοικε, τούτοισιν φορεῖ
τὰ τῆς ταλαίνης νηδύος θρεπτήρια.
ἁγὼ πανώλης ὄψ᾽ ἄγαν ἐκμανθάνω·
1265 καὶ μαρτυρῶ κάκιστος ἀνθρώπων τροφαῖς
ταῖς σαῖσιν ἥκειν· τἀμὰ μὴ ᾽ξ ἄλλων πύθῃ.
ἀλλ᾽ ἔστι γὰρ καὶ Ζηνὶ σύνθακος θρόνων
Αἰδὼς ἐπ᾽ ἔργοις πᾶσι, καὶ πρὸς σοί, πάτερ,
παρασταθήτω· τῶν γὰρ ἡμαρτημένων
1270 ἄκη μέν ἐστι, προσφορὰ δ᾽ οὐκ ἔστ᾽ ἔτι.
τί σιγᾷς;
φώνησον, ὦ πάτερ, τι· μή μ᾽ ἀποστραφῇς.
οὐδ᾽ ἀνταμείβῃ μ᾽ οὐδέν, ἀλλ᾽ ἀτιμάσας
πέμψεις ἄναυδος, οὐδ᾽ ἃ μηνίεις φράσας;
1275 ὦ σπέρματ᾽ ἀνδρὸς τοῦδ᾽, ἐμαὶ δ᾽ ὁμαίμονες,
πειράσατ᾽ ἀλλ᾽ ὑμεῖς γε κινῆσαι πατρὸς
τὸ δυσπρόσοιστον κἀπροσήγορον στόμα,
ὡς μή μ᾽ ἄτιμον, τοῦ θεοῦ γε προστάτην,
οὕτως ἀφῇ με μηδὲν ἀντειπὼν ἔπος.
1280 ΑΝ. λέγ᾽, ὦ ταλαίπωρ᾽, αὐτὸς ὧν χρείᾳ πάρει.
τὰ πολλὰ γάρ τοι ῥήματ᾽ ἢ τέρψαντά τι
ἢ δυσχεράναντ᾽ ἢ κατοικτίσαντά πως
παρέσχε φωνὴν τοῖς ἀφωνήτοις τινά.

***
ΑΝ. Νά τος, πατέρα, έρχεται ο ξένος κατά δω,
1250 μόνος του κι ασυνόδευτος, με μάτια βουρκωμένα,
βρύση τρέχει το δάκρυ του.
ΟΙ. Ποιός;
ΑΝ. Αυτός που ώρα τώρα μελετούσαμε, ο Πολυνείκης,
βρίσκεται εδώ, μπροστά μας.
ΠΟ. Πώς πρέπει αλήθεια να φερθώ; να κλάψω πρώτα
1255 τα δικά μου βάσανα, αδελφές μου, ή τα πάθη βλέποντας
του γέροντα πατέρα μου;
Που εδώ τον βρίσκω, μαζί μ᾽ εσάς, σε ξένη χώρα εξόριστο,
μ᾽ αυτό το απαίσιο ρούχο, που η λέρα του φριχτή
1260 γέρασε πάνω στο γέρικο κορμί του, και το μάρανε.
Πρόσωπο δίχως μάτια, και τα μαλλιά του αχτένιστα
τα παίρνει ο αγέρας. Παρόμοια φαίνεται και της ταλαίπωρης
κοιλιάς του η θρέψη.
Κι εγώ ο κατάρατος, που τα μαθαίνω όλα τόσο αργά,
1265 ομολογώ, άλλος κανείς χειρότερος δεν φάνηκε στον κόσμο
από μένα, αφού του φέρθηκα όπως του φέρθηκα,
αδιάφορος για τη συντήρησή του.
Ολέθρια τα σφάλματά μου, δεν θα τ᾽ ακούσεις
από ξένο στόμα.
Αλλά στον θρόνο του Διός μαζί του κάθεται πονετική
η Αιδώς, για κάθε πράξη ανθρώπινη. Η λύπηση, πατέρα,
1270 πλάι σου ας παρακαθήσει. Πολλά τα λάθη που έκανα,
δεν περισσεύουν άλλα. Όμως γιατί σωπαίνεις;
Μίλα, πατέρα, πες μου κάτι, μην αποστρέφεις
το πρόσωπό σου. Καμιά ανταπόκριση; έτσι αμίλητος
θα με περιφρονήσεις, θα με διώξεις; μήτε
τον λόγο της οργής σου δεν θα φανερώσεις;
1275 Ω, σεις βλαστάρια του, αδελφές από το ίδιο αίμα,
εσείς τουλάχιστον κάντε κάτι, το στόμα του ο πατέρας μου
ν᾽ ανοίξει, που σφραγισμένο τώρα το κρατεί κι άφωνος
μένει· να μη μ᾽ αφήσει ατιμασμένο, δίχως μια λέξη να μου
πει, ικέτης είμαι του θεού.
1280 ΑΝ. Καλύτερα να πεις εσύ, ταλαίπωρε, ποιά η ανάγκη
που σε φέρνει εδώ.
Γιατί ατσιγκούνευτα τα λόγια δίνουν τη μια φορά ευχαρίστηση,
δυσφορία την άλλη· άλλοτε συγκινούν, συχνά ωστόσο
βγάζουν κι απ᾽ τον αμίλητο φωνή.

Αρχαϊκή Επική Ποίηση: Από την Ιλιάδα στην Οδύσσεια, 9. Ιλιάδα

9.8. Αριστεία του Αχιλλέα - Θεομαχία


Στην εικοστή ραψωδία το θερμόμετρο του ιλιαδικού πολέμου ανεβαίνει, ώσπου να φτάσει, με την εικοστή δεύτερη ραψωδία, στο όριο της αντοχής του. Αχαιοί και Τρώες αρματώνονται, έτοιμοι για τη μεγάλη σύγκρουση. Στο μεταξύ, ο Δίας συγκαλεί πάνδημη θεών αγορά· καλούνται και οι Ποταμοί και οι Νύμφες, εκτός του Ωκεανού. Ο Ποσειδώνας, φτάνοντας στον Όλυμπο από τα βάθη της θαλάσσης, απορεί, και ο Δίας λύνει την εύλογη απορία του: τον συγκινεί, λέει, ο αναμενόμενος όλεθρος, που οι θεοί δεν πρέπει να τον αγνοήσουν. Ο ίδιος, μένοντας σε ξέγναντο του Ολύμπου, θα εποπτεύει τον αγώνα, απολαμβάνοντας το θέαμα· οι άλλοι θεοί μπορούν, και οφείλουν, να βρεθούν εκεί, ανάμεσα στους Τρώες και στους Αχαιούς, για να παρασταθούν στον ένα ή στον άλλο αντίπαλο, ανάλογα με τη συμπάθειά τους. Γιατί, ξέφρενος με τον χαμό του εταίρου του ο Αχιλλέας, σίγουρα θα αποδειχτεί φόβος και τρόμος για τους Τρώες· δεν αποκλείεται μάλιστα να παραβιάσει ακόμη και τα τείχη της πόλης, επιχειρώντας την άλωση της Τροίας.

Πρόκειται για την πληρέστερη μέχρι στιγμής θεών αγορά του έπους, όπου ο Δίας (με υποβολέα τον ποιητή) αναλαμβάνει διπλό ρόλο: σκηνοθέτη και συνάμα θεατή, μοιράζοντας ρόλους σε θεούς και ήρωες· προβλέποντας τόσο τη βέβαιη όσο και την πιθανή έκβαση της οριακής αυτής σύγκρουσης. Εν είδει θεατρικού προγράμματος, παρατίθεται τώρα και διεξοδικός κατάλογος των θεών, μοιρασμένος σε συμμάχους των Αχαιών και των Τρώων: Ήρα, Αθηνά, Ποσειδών, Ερμής και Ήφαιστος συντάσσονται στο πλευρό των Αχαιών· Άρης, Φοίβος, Άρτεμις, Λητώ, Ξάνθος (πρόκειται για τον ομώνυμο ποταμό) και Αφροδίτη στο πλευρό των Τρώων.

Σε πρώτη φάση οι θεοί απλώς παρίστανται, μετά συμμετέχουν δραστικά: στη μέση η Έρις, στο ένα στρατόπεδο η Αθηνά, στο άλλο ο Άρης. Ο Δίας βροντά, και ο Κοσμοσείστης σείει τη γη, βαθιά ως τα έγκατά της. Στο πεδίο της μάχης όρθιος ο Απόλλων απειλεί με τα βέλη του. Αντιμέτωποι: στην Ήρα η Άρτεμις, στη Λητώ ο Ερμής, στον Ήφαιστο ο Σκάμανδρος. Σ᾽ αυτό το σκηνικό, όπου συνωθούνται θεοί και θνητοί, προβάλλεται και εξελίσσεται αδιέξοδη η μονομαχία Αχιλλέα και Αινεία. Τον επιφανέστερο, μετά τον Έκτορα, ήρωα των Τρώων τον εξωθεί στη σύγκρουση ο Απόλλων, με τη μορφή του πριαμίδη Λυκάονα. Εκείνος στην αρχή επιφυλάσσεται, μετά υποχωρεί στην ενθάρρυνση του θεού, και προχωρεί. Ήρα και Ποσειδών προσηλώνονται από το ανάχωμα του τείχους στον κρίσιμο αυτόν αγώνα, συμπαρασύροντας και τους υπόλοιπους θεούς. Αντίπαλοι οι δύο ήρωες ανταλλάσσουν λόγο και αντίλογο, προτού ρίξουν ο ένας στον άλλο τα δόρατά τους. Προηγείται ο Αινείας, ακολουθεί ο Αχιλλέας, δίχως να βρουν και οι δύο τον φονικό τους στόχο. Τότε ο Αχιλλέας ορμώντας ξιφουλκεί, ενώ ο Αινείας, σε έσχατο πλέον κίνδυνο, αμύνεται με μια πέτρα θεόρατη. Τον σώζει όμως, σφενδονίζοντάς τον στα μετόπισθεν, ο Ποσειδώνας, θολώνοντας προσώρας με νέφος τα μάτια του Αχιλλέα. Η επιβίωση του Αινεία θεωρείται από τον κοσμοσείστη απαραβίαστη απόφαση του Δία, με βάση τη γενεαλογία του και τον μετατρωικό προορισμό του ήρωα - στοιχεία που τα εκμεταλλεύτηκε αργότερα ο Βιργίλιος για να συνθέσει τη δική του Αινειάδα.

Έτσι κι αλλιώς κύριος φονικός στόχος του Αχιλλέα είναι ο Έκτωρ, την αγωνιστική ετοιμότητα του οποίου αναστέλλει προς το παρόν ο Απόλλων. Αντ᾽ αυτού το μένος του Αχιλλέα στρέφεται διαδοχικά στον Ιφιτίωνα, στον Δημολέοντα, στον Ιπποδάμαντα, καταλήγοντας στον πριαμίδη Πολύδωρο. Ο φόνος του αδελφού αγανακτεί τον Έκτορα, που αποφασίζει τώρα να συγκρουστεί με τον Αχιλλέα. Κι εδώ η σύγκρουση προλογίζεται με λόγο και αντίλογο των αντιπάλων. Ακολουθούν βολές: του Έκτορα το δόρυ το ξεστρατίζει η Αθηνά, κι όταν ο Αχιλλέας λάβρος αντεπιτίθεται, παρεμβαίνει ο Απόλλων, ο οποίος αναρπάζει τον ευνοούμενο ήρωά του σε μια νεφέλη, ακυρώντας έτσι τέσσερις διαδοχικές εφόδους του Αχιλλέα.

Φρενιασμένος εκείνος με την απάτη του Απόλλωνα, ξεσπά σε αλλεπάλληλους παράπλευρους φόνους, σκοτώνοντας τον ένα μετά τον άλλο: τον Δρύοπα, τον Δημούχο, τον Λαογόνο και τον Δάρδανο, τον γιο του Αλάστορα (μολονότι γονυπετής τον ικετεύει να τον ελεήσει), τον Μούλιο, τον Έχεκλο, τον Δευκαλίωνα, τον Ρίγμο και τον ηνίοχό του Αρηίθοο, που τον πετά από το αμάξι βίαια στο χώμα. Χέρια μολεμένα από το αίμα, οι τροχοί της άμαξας και οι οπλές των αλόγων ποδοπατούν νεκρά σώματα και πεταμένες ασπίδες.

Πανικόβλητοι οι Τρώες (εικοστή πρώτη ραψωδία) το βάζουν στα πόδια. Κάποιοι καταφεύγουν προς την τειχισμένη πόλη, οι περισσότεροι παγιδεύονται στην όχθη και στο ρεύμα του Σκαμάνδρου, όπου και κατασφάζονται από τον μανικό Αχιλλέα, βάφοντας με το αίμα τους τα νερά του ποταμού. Ανάμεσά τους παγιδευμένος είναι και ο νόθος γιος του Πριάμου Λυκάων, μόλις φτασμένος στο πεδίο της μάχης, έχοντας κιόλας πίσω του την πικρή πείρα προηγούμενης εξαγοράς του από τον Αχιλλέα. Τον αντικρίζει τώρα έντρομος, πέφτει στα γόνατα παροπλισμένος, ικετεύει, υπόσχεται πλούσια λύτρα, διαχωρίζοντας την ευθύνη του από τον ετεροθαλή αδελφό του Έκτορα. Ανυποχώρητος όμως ο Αχιλλέας, τον σκοτώνει και τον πετά στον ποταμό, για να εκδικηθεί τον φόνο του Πατρόκλου, εν γνώσει του πως και τον ίδιο τον περιμένει η μοίρα θανάτου - κάποιαν αυγή ή δειλινό ή και καταμεσήμερο.

Ο Σκάμανδρος αγανακτεί κι αναλογίζεται πώς θα μπορούσε ν᾽ ανακόψει το φονικό αυτό μένος, πώς να παρασταθεί στους Τρώες. Στο μεταξύ, ο Αχιλλέας ρίχνεται στον Αστεροπαίο από την Παιονία, γόνο του ποταμού Αξιού και της Πηλεγόνας. Τον αποτελειώνει βάναυσα, και πάνω στο νεκρό του σώμα επαίρεται με δίχως μέτρο. Φόνος και έπαρση προκαλούν τη βίαιη αντίδραση του Σκαμάνδρου. Καθώς ο Αχιλλέας ένοπλος πηδά από την όχθη μέσα στο ποτάμι, ο ποταμός σηκώνει καταπάνω του πελώριο κύμα. Μετέωρος εκείνος διαμαρτύρεται στον Δία, τον αναστηλώνουν όμως ο Ποσειδών και η Αθηνά, βοηθώντας να πατήσει πάλι στην όχθη. Στο μεταξύ, ο Σκάμανδρος, ξεβράζοντας πτώματα και όπλα, τον κυνηγά με τα νερά του, απειλώντας πια να τον πνίξει. Τότε, με την παρέμβαση της Ήρας, επεμβαίνει ο Ήφαιστος: φωτιά και νερό αντιπαλεύουν, το νερό υποχωρεί και η κοίτη αρχίζει να αποξηραίνεται. Μετανοημένος ο Σκάμανδρος ομολογεί την ήττα του και παρακαλεί την Ήρα να αποσύρει ο Ήφαιστος, ο γιος της, την καταλυτική του φλόγα.

Η φλόγα υποχωρεί. Τώρα όμως μπαίνουν στον μάχιμο χορό οι αντίπαλοι θεοί· ξεσπά θεομαχία στο πεδίο της μάχης με φοβερό πάταγο, που φτάνει από τη γη ψηλά στον ουρανό. Ακούει τον πάταγο στον Όλυμπο ο Δίας, και ξεσπά σε γέλιο, διασκεδάζοντας με τον θεϊκό ανταγωνισμό, που έτσι κι αλλιώς δεν απειλεί με θάνατο κανέναν. Η θεομαχία μεταβάλλεται μάλλον σε θέαμα. Ακοντιστής ο Άρης επιτίθεται στην Αθηνά, εκείνη τον εξουθενώνει με μια πέτρα στον αυχένα του, κι αυτός πέφτει στο χώμα φαρδύς πλατύς. Προστρέχει η Αφροδίτη να τον ανασύρει, την παίρνει όμως είδηση η Ήρα, ειδοποιεί την Αθηνά, κι αυτή με μια γροθιά στο στήθος τής κόβει τα ήπατα. Ζηλεύει ο Ποσειδών και προκαλεί τον Απόλλωνα, λέγοντας πως δεν πρέπει να γυρίσουν μόνον αυτοί αμάχητοι στον Όλυμπο. Επιφυλάσσεται ο Απόλλων να τα βάλει με τον Ποσειδώνα, οπότε τον ελέγχει η αδελφή του Άρτεμις, που εισπράττει ωστόσο την κακοποίηση και το υβρεολόγιο της Ήρας: την αποκαλεί «σκύλα ξεδιάντροπη», έχοντας ήδη στολίσει προηγουμένως την Αφροδίτη με τη βρισιά «σκυλόμυγα». Ο Ερμής αρνείται να τα βάλει με την ερεθισμένη Λητώ για την προσβολή της κόρης της από την Ήρα. Στο μεταξύ, η Άρτεμις στραπατσαρισμένη φτάνει στον Όλυμπο, κουρνιάζει στα γόνατα του Δία, κι αυτός, γελώντας πάλι, τη ρωτά πώς κι από ποιον την έπαθε. Έτσι άδοξα τερματίζεται η μάλλον ευτράπελη αυτή θεομαχία, που δικαιολογεί τον διπλό γέλωτα του Δία.

Τα πράγματα όμως στη συνέχεια σοβαρεύουν. Ο Αχιλλέας ξαναβρίσκει το αγωνιστικό του μένος, ενώ ο Απόλλων γλιστρά μέσα στης Τροίας το κάστρο, για να το υπερασπιστεί από ενδεχόμενη επίθεση. Ο Πρίαμος στο μεταξύ, πάνω από τις επάλξεις, βλέπει μαινόμενο τον Αχιλλέα να καταδιώκει τους Τρώες, και παραγγέλλει: να μείνουν ανοιχτές οι πύλες, ωσότου μπουν οι Τρώες μέσα· μετά να κλείσουν και να αμπαρωθούν. Τον διαφαινόμενο κίνδυνο να αλωθεί η Τροία αποτρέπει ο Απόλλων: βγαίνει ξανά στο πεδίο της μάχης, για να εμπνεύσει θάρρος στον Αγήνορα, γιο του Αντήνορα, ώστε να αντισταθεί στον Αχιλλέα. Εκείνος ταλαντεύεται αλλά εντέλει αντιστέκεται· πληγωμένος από το ακόντιο του Αχιλλέα, σώζεται την τελευταία στιγμή από τον Απόλλωνα - άφαντο σε μια νεφέλη, τον αναρπάζει και τον μεταφέρει ο θεός σε μέρος ασφαλές. Έπειτα ο ίδιος ο Απόλλων, με τη μορφή του Αγήνορα, βγαίνει μπροστά στον Αχιλλέα, και, όταν αυτός ορμά, ανοίγεται τρέχοντας στον κάμπο, πλάι στο ποτάμι του Σκαμάνδρου.

Η Ρώμη και ο κόσμος της: 2. Πάμε θέατρο;

2.3. Οι Ρωμαίοι είχαν μουσικό αφτί

Πολύ δύσκολα θα συνέβαινε κάτι τέτοιο στην κλασική Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ., όπου οι θεατρικές παραστάσεις ήταν μέρος θρησκευτικών εορτών και όπου το κοινό ήταν λίγο πολύ ασκημένο να παρακολουθεί την πλοκή και να εκτιμά την ψυχολογία των χαρακτήρων αλλά και τη θέση που έπαιρνε το έργο πάνω σε διάφορα πολιτικά, κοινωνικά ή ηθικά ζητήματα. Σημαίνει αυτό τελικά ότι οι Αθηναίοι είχαν τη «θεατρική παιδεία» που έλειπε από τους Ρωμαίους;

Η απάντηση πρέπει ίσως να αναζητηθεί στο γεγονός ότι από την αρχή το θέατρο είχε διαφορετικό ρόλο στην κοινωνική και πολιτισμική ζωή της Ρώμης. Οι παραστάσεις μπορεί βέβαια να αποτελούσαν και εδώ μέρος των θρησκευτικών εορτών, δεν ήταν όμως τόσο στενά δεμένες με την πνευματική ζωή της πόλης και τα έργα δεν αντανακλούσαν με άμεσο τρόπο τις πολιτισμικές ζυμώσεις στο εσωτερικό της. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι οι θεατρικές παραστάσεις στη Ρώμη ήταν απλώς ένα από τα διάφορα θεάματα που πρόσφεραν οι πολιτικές αρχές στους κατοίκους της μητρόπολης μαζί με τις ιπποδρομίες, τις μονομαχίες και διάφορα άλλα «χάπενιγκ» - οι παραστάσεις, με άλλα λόγια, ήταν ένα από τα αξιοθέατα ενός τεράστιου, γιορταστικού «λούνα παρκ», όπου οι αυστηροί, κοινωνικά πειθαρχημένοι και προσηλωμένοι στην ιδέα της εργασίας Ρωμαίοι έβρισκαν την ευκαιρία να ξεσκάσουν και να το ρίξουν για λίγο έξω. Να δοκιμάσουμε να το πούμε και με έναν άλλο τρόπο: στη Ρώμη το ανέβασμα των θεατρικών παραστάσεων γινόταν μέσα σε ένα κλίμα περισσότερο «καρναβαλικό» και λιγότερο «θρησκευτικό-λατρευτικό».

Ένας άλλος πολύ σημαντικός παράγοντας διαφοράς από την ελληνική θεατρική πραγματικότητα ήταν η έμφυτη και πλατιά διαδεδομένη αγάπη των Ρωμαίων για τη μουσική και τον ρυθμό. Έχουμε αρκετές μαρτυρίες από ρωμαίους συγγραφείς που μας βεβαιώνουν ότι η μουσική ήταν πανταχού παρούσα όχι μόνο στην ιδιωτική αλλά και στη δημόσια ζωή της Ρώμης. Οι ιερείς, για παράδειγμα, δεν θυσίαζαν ποτέ χωρίς μουσική συνοδεία· αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ότι συχνά και οι δικαστές δίκαζαν μετά μουσικής. Έτσι ήταν εντελώς φυσιολογικό να παραλύει η ζωή της πόλης όταν κατέβαιναν σε απεργία οι επαγγελματίες μουσικοί, όπως μας πληροφορεί ένας από τους μεγαλύτερους ρωμαίους ιστορικούς, ο Τίτος Λίβιος. Ο Κικέρων πάλι, που, ως γνωστόν, δεν έχανε ποτέ ευκαιρία να παινέψει το σπίτι του, έδειχνε θαυμασμό και απορία που ακόμα και δούλοι, άνθρωποι χωρίς μόρφωση και γυναίκες αμφίβολης ηθικής διέθεταν τόσο καλό «μουσικό αφτί».

Μια Νέα Θρησκεία

Οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι της ιστορίας, όπως ο Βούδας, ο Ιησούς, κλπ., δίδαξαν την ΑΛΗΘΕΙΑ όχι σαν μία διανοητική ερμηνεία της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ αλλά σαν Βίωση της Απώτερης Πραγματικότητας, Μίας Πραγματικότητας πέρα από τις αισθήσεις και τον νου... Ίδρυσαν ιερές κοινότητες στις οποίες αυτοί που συμμετείχαν είχαν εμπειρία Αυτής Της Απώτερης Πραγματικότητας. Με το πέρασμα του χρόνου όμως η παράδοση χάθηκε. Οι θρησκευτικοί οργανισμοί που ίδρυσαν οι συνεχιστές των Διδασκάλων εξελίχθηκαν σε τυπικές οργανώσεις στις οποίες μπορεί κάποιος να συμμετάσχει είτε με κάποια χειροτονία, είτε με κάποια τελετουργία... κι ας μην έχει εμπειρία της Απώτερης Πραγματικότητας. Έτσι οι άνθρωποι έγιναν τυπικά βουδιστές, τυπικά χριστιανοί, τυπικά θρησκευόμενοι... Οι παλιές θρησκείες έκλεισαν τον ιστορικό κύκλο τους...

Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι ΜΙΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ... Οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να έχει Εμπειρία Της Πραγματικότητας, να διατυπώσει μία θεωρία περί της Πραγματικότητας και να ιδρύσει μία θρησκεία στα πρότυπα των παλιών θρησκειών... Αυτή όμως η θρησκεία αργά ή γρήγορα θα ξεφτίσει... Αυτό που χρειαζόμαστε λοιπόν είναι όχι απλά μία νέα θρησκεία αλλά ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ...

Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε σήμερα, σε μία εποχή κρίσης, σε μία εποχή που έχουν καταρρεύσει όλα τα συστήματα, όλες οι γνώσεις, όλα τα πρότυπα, είναι ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΜΠΕΙΡΙΑ, ΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. Χρειάζεται να ΒΙΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΩΤΕΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Αυτή και μόνο η ΕΜΠΕΙΡΙΑ θα δημιουργήσει ένα κοινό πνεύμα σε όσους έχουν την ΕΜΠΕΙΡΙΑ, ΜΙΑ ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ πρακτικά. Δεν χρειάζονται ούτε συστήματα, ούτε οργανώσεις, ούτε καταστατικά, ούτε τελετουργικά, ούτε ονόματα να ονομάσουμε τα πράγματα... ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, Βιώνει το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, Εμπνέεται και Καθοδηγείται Από ΑΥΤΟ, Ταυτίζεται με όλους όσους έχουν την ΙΔΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ, Επικοινωνεί πνευματικά, αόρατα με όλους... κι αναγνωρίζει ο ένας τον άλλον...

Αυτό που χρειαζόμαστε πραγματικά είναι ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΜΠΕΙΡΙΑ, Ταπεινότητα και Εργασία... Υπάρχει Ένα Έργο που Πρέπει να γίνει σε αυτόν τον πλανήτη της αγριότητας, της αδικίας και της δυστυχίας...

Η Αιώνια Θρησκεία

Μία Αληθινή Θρησκεία θα πρέπει να στηρίζεται στο Βίωμα της Απώτερης Πραγματικότητας και μόνο...

Στην Θρησκεία, στην Ιερή Κοινότητα μίας Τέτοιας Θρησκείας, μπορούν να ανήκουν μονάχα όσοι έχουν εμπειρία. Οι υπόλοιποι πρέπει να βρουν τον Δρόμο. Με αυτό τον τρόπο η Θρησκεία δεν θα ξεπέσει ποτέ σε θρησκευτικό οργανισμό, όπως συνέβη με όλες τις ιστορικές θρησκείες που δέχονται στους κόλπους τους άσχετους με την Ουσία της Θρησκείας... Όσοι έχουν Εμπειρία της Απώτερης Πραγματικότητας, διαποτίζονται από το Παγκόσμιο Πνεύμα και εργάζονται με Αυτό... Δεν χρειάζεται να οργανωθούν σε υλικό επίπεδο, σε κάποιο οργανισμό, ή να τελούν κάποιο τελετουργικό, κλπ...

Στην πραγματικότητα μιλάμε για ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ που υπάρχει εδώ και χιλιετηρίδες, για ΜΙΑ ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ που υπάρχει και λειτουργεί σε πνευματικό επίπεδο κι όχι σε υλικό, κοινωνικό, η νομικό επίπεδο...

Σε αυτήν την ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ανήκαν ο Βούδας, Κρίσνα, κλπ. Οι προσπάθειες των Μεγάλων Δασκάλων της ιστορίας να φέρουν την Αλήθεια στο πλήθος αν και δημιούργησαν τεράστια πνευματικά ρεύματα, λίγο ωφέλησαν την ανθρωπότητα και την πνευματική πρόοδο. Ασφαλώς αυτές οι προσπάθειες έγιναν με σωστό πνεύμα και προς την σωστή κατεύθυνση και οι λόγοι της αποτυχίας δεν οφείλονται στους Ιδρυτές των λαϊκών θρησκειών αλλά στους συνεχιστές τους και στην ανθρωπότητα που ζει ακόμα σε ημιάγρια κατάσταση... Ο «φωτισμένος άνθρωπος του Βούδα» ή ο «θεωμένος άνθρωπος» δεν πραγματώθηκαν παρά από ελάχιστους ανθρώπους...

Είναι καιρός να τελειώνουμε πιά με όλες τις λαϊκές θρησκείες, τα συστήματα και τα λόγια. Πρέπει να δούμε ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και να υιοθετήσουμε την ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΒΙΩΜΑΤΟΣ, όσοι μπορούμε... Όλα τα άλλα έχουν κλείσει τον ιστορικό τους κύκλο κι η συνέχισή τους μόνο ζημιά κάνει στην ανθρωπότητα...

Η Βίωση της Αλήθειας

Η Αλήθεια Είναι Μία κι η Ίδια η Αλήθεια Είναι ο Δρόμος προς την Αλήθεια κι η Πραγμάτωσή Της.

Όλοι οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι κι οι φωτισμένοι που έχουν εμπειρία της Πραγματικότητας έχουν μία Κοινή Εμπειρία κι Εμπνέονται από το Ίδιο Παγκόσμιο Πνεύμα. Αυτό σημαίνει ότι άσχετα από το από που εκκινεί κάποιος, συχνά, μιλά όπως και οι άλλοι φωτισμένοι. Όλα αυτά προέρχονται από την Κοινή Εμπειρία, όχι από μίμηση κλέψιμο κάποιας θεωρίας. Αν μιλάμε συχνά για τον Βούδα ή τον Ιησού, ή αν μιλάμε σαν αυτούς αυτό οφείλεται στην Κοινή Εμπειρία, όχι στην υιοθέτηση κάποιας ιστορικής θρησκείας. Οι θρησκείες σαν φαινόμενα έχουν κλείσει τον ιστορικό κύκλο τους. Οι συνθήκες είναι ώριμες για να αποκαλυφθεί η ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΒΙΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΤΕΡΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Για να βρει κάποιος την Αλήθεια δεν χρειάζεται να προσφύγει στην γνώση κάποιου άλλου. Μπορεί μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις να το κάνει. Η μελέτη των θρησκειών μόνο εγκυκλοπαιδικά μπορεί να ενδιαφέρει πιά.

Οι αγγελιοφόροι του Δία

Ο Δίας είχε βοηθούς και συνεργάτες τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες, τη Στύγα και τη Θέτιδα, τον Ήφαιστο, που με την αξεπέραστη τέχνη του έφτιαχνε για χάρη του θαυμαστά πράγματα, και τη Γη, που του έδινε σοφές συμβουλές στις πιο δύσκολες περιστάσεις.

Όμως το δεξί χέρι του Δία ήταν η κόρη του η Αθηνά.

Αγγελιαφόρους του είχε την Ίριδα και τον Ερμή. Με αυτούς έστελνε τα μηνύματά του σε θεούς και ανθρώπους, είχε όμως κι άλλους τρόπους για να φανερώνει τη βουλή του ο Δίας: τον κεραυνό, το ουράνιο τόξο, ένα πεφταστέρι, τον αετό και άλλα πουλιά, κι ακόμα τα όνειρα, τη μαντική και τους χρησμούς. Οι απεσταλμένοι του Δία ή και ο ίδιος ο Δίας, όταν πλησίαζαν τους ανθρώπους για έναν ορισμένο λόγο, συνήθως έπαιρναν τη μορφή ενός ανθρώπου γνωστού στο περιβάλλον που βρίσκονταν.

Την Ίριδα και τον Ερμή έστελνε ο Δίας στις πιο δύσκολες αποστολές.

Στα Ύδατα της Στύγας, όπου ορκίζονταν οι θεοί και όπου έκαναν την ποινή τους όταν ήταν τιμωρημένοι, μόνο η Ίριδα μπορούσε να πλησιάσει και να δώσει κάποιο μήνυμα του Δία. Την Ίριδα είχε στείλει ο Δίας στη Δήμητρα, για να την καλέσει κοντά του, όταν αυτή, οργισμένη για την αρπαγή της κόρης της, είχε φύγει μακριά από τους θεούς και τους ανθρώπους. Και την Ιριδα πάλι έστειλε στον Ποσειδώνα, για να του πει να σταματήσει τη μάχη με τους Τρώες.

Ο Ερμής ήταν αυτός που με εντολή του Δία κατέβηκε στον Άδη για να φέρει στον Απάνω Κόσμο την Περσεφόνη. Και όταν ο Τυφώνας είχε κόψει τα νεύρα του Δία, ο Ερμής τα βρήκε και του τα έδωσε. Και μετά τον κατακλυσμό, τον Ερμή έστειλε ο Δίας στον Δευκαλίωνα, να του πει πως μπορούσε να ζητήσει από τον θεό όποια χάρη ήθελε.

Ο Ερμής, με εντολή του Δία, έσωσε ακόμα τον Αρκάδα παίρνοντάς τον από την κοιλιά της μάνας του που ήταν σε κίνδυνο, έδωσε τον μικρό Διόνυσο στις νύμφες να τον αναθρέψουν και, όταν ο Δίας έκανε έρωτα με την Ιώ στο Άργος, ο Ερμής, για να μην καταλάβουν τίποτα οι Αργίτες , τους κρατούσε κρεμασμένους από τα χείλη του με τα μαγευτικά λόγια του.

Κι αργότερα αυτός σκότωσε τον ‘Aργο τον Πανόπτη, που φρουρούσε αλυσοδεμένη την Ιώ. Τέλος, στον Τρωικό Πόλεμο, ο Δίας τον Ερμή έστειλε στον Πάρη να τον συμβουλεύσει για την κρίση των θεαινών, κι ύστερα με τον Ερμή έκρυψε την Ελένη στην Αίγυπτο κι έδωσε στον Πάρη ένα ομοίωμά της από σύννεφο, και τον Ερμή έστειλε να οδηγήσει τον γέρο Πρίαμο στη σκηνή του Αχιλλέα να του ζητήσει το λείψανο του γιου του, του Έκτορα, και, σαν τέλειωσε ο πόλεμος, πάλι τον Ερμή έστειλε ο Δίας στην Καλυψώ, να της πει ν’ αφήσει τον Οδυσσέα να γυρίσει στο σπίτι του.

Ρώτησα μια φίλη που έχει περάσει τα πενήντα, τι αλλαγές νιώθει στον εαυτό της;

Ρώτησα μια φίλη που έχει περάσει τα πενήντα, τι αλλαγές νιώθει στον εαυτό της;

Μου είπε τα ακόλουθα:

1. Αφού αγάπησα τους γονείς μου, τα αδέλφια μου, τον σύζυγό μου, τα παιδιά μου και τους φίλους μου, τώρα άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου.

2. Έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν είμαι “Άτλας”. Ο κόσμος δεν ξεκουράζεται στους ώμους μου.

3. Έχω σταματήσει να διαπραγματεύομαι της τιμές λαχανικών και φρούτων. Λίγες δεκάρες παραπάνω δεν θα με φτωχύνουν , αλλά μπορεί να βοηθήσουν τον φτωχό μανάβη να μαζέψει τα δίδακτρα της κόρης του.

4. Αφήνω στη σερβιτόρα ένα μεγάλο φιλοδώρημα. Τα επιπλέον χρήματα μπορεί να της φέρνουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της. Μοχθίζει πολύ πιο σκληρά για να ζήσει από μένα.

5. Σταμάτησα να λέω στους ηλικιωμένους ότι έχουν ήδη αφηγηθεί αυτή την ιστορία πολλές φορές. Η ιστορία, τους κάνει να περπατούν κάτω από τη λωρίδα μνήμης και να ξαναζήσουν το παρελθόν.

6. Έχω μάθει να μην διορθώνω ανθρώπους ακόμα και όταν ξέρω ότι κάνουν λάθος. Ο λόγος να κάνεις τους πάντες τέλειους δεν είναι για μένα. Η ειρήνη είναι πιο πολύτιμη από την τελειότητα.

7. Κάνω κομπλιμέντα ελεύθερα και απλόχερα. Οι φιλοφρονήσεις είναι ενισχυτικό της διάθεσης όχι μόνο για τον αποδέκτη, αλλά και για μένα. Και μια μικρή συμβουλή για τον αποδέκτη ενός κομπλιμέντου, ποτέ, μα ΠΟΤΕ μην το απορρίψετε, απλά πείτε “Ευχαριστώ”.

8. Έχω μάθει να μην ασχολούμαι με μια ζάρα ή μια τσαλάκα στο πουκάμισό μου. Η προσωπικότητα μιλάει πιο δυνατά από τις εμφανίσεις.

9. Απομακρύνομαι από ανθρώπους που δεν με εκτιμούν. Μπορεί να μην ξέρουν την αξία μου, αλλά εγώ την ξέρω.

10. Παραμένω με ψυχραιμία όταν κάποιος παίζει βρώμικα για να με ξεπεράσει στον όποιο αγώνα… Δεν είμαι ρουφιάνα.

11. Μαθαίνω να μην ντρέπομαι για τα συναισθήματά μου. Είναι τα συναισθήματά μου που με κάνουν άνθρωπο.

12. Έχω μάθει ότι είναι καλύτερο να ρίχνεις τον εγωισμό παρά να χαλάς μια σχέση. Το εγώ μου θα με κρατήσει μακριά, ενώ με τις σχέσεις, δεν θα είμαι ποτέ μόνη.

13. Έχω μάθει να ζω την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία.

14. Κάνω αυτό που με κάνει ευτυχισμένη. Είμαι υπεύθυνη για την ευτυχία μου, και το οφείλω στον εαυτό μου. Η ευτυχία είναι επιλογή. Μπορείς να είσαι ευτυχισμένος ανά πάσα στιγμή, απλά επέλεξε να είσαι!

Η «εμπλεγμένη» οικογένεια

Η «εμπλεγμένη» οικογένεια και οι δυσκολίες αυτονόμησης των μελών της. Ένα πλαίσιο αγχωτικής οικογένειας, ένα είδος ανασφαλούς προσκόλλησης, μία οικογένεια που χαρακτηρίζεται από άκαμπτα όρια με τον έξω κόσμο και εμπλοκής με τα μέλη της, αντιπροσωπεύει ένα πιθανό εμπόδιο για την επιτυχή έκβαση της διαδικασίας απομάκρυνσης των μελών της και για την δημιουργία μιας υγιούς αυτοεκτίμησης.

Στο παιδί που μεταφέρεται συνεχώς το μήνυμα, ότι ο έξωκόσμος είναι επικίνδυνος, ότι μόνο στο σπίτι του υπάρχει ασφάλεια, ότι μόνο η οικογένειά του μπορεί να είναι ένα πολύτιμο σημείο αναφοράς, είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτό το παιδί θα αναπτύξει κάποια χαρακτηριστικά εξάρτησης από τα πρόσωπα αναφοράς και ταυτόχρονα ένα αίσθημα ανασφάλειας που θα παγιδεύσουν τις ικανότητές του για αυτονόμηση, αρχίζοντας ήδη από την εφηβική περίοδο.

Αυτές οι δυσκολίες του, ανάλογα με την παρουσία ή απουσία παραγόντων αντιστάθμισης, μπορούν να συνεχιστούν, εάν δεν τις αντιμετωπίσει κατάλληλα, σε όλη την ενήλικη ζωή του.

Η κλινική πραγματικότητα αναφέρει όλο και πιο συχνά εφήβους που αντιμετωπίζουν τέτοιες αρνητικές επιπτώσεις, όταν π.χ. πρέπει να φύγουν για σπουδές σε μία άλλη πόλη ή χώρα ή όταν μπαίνουν για πρώτη φορά στον κόσμο της εργασίας ή όταν ακόμη θα χρειαστεί να αναμετρηθούν στις συναισθηματικές σχέσεις.

Όταν λοιπόν θα χρειαστεί να δοκιμαστούν σε άγνωστους και μη προστατευτικούς χώρους, θα αναδυθούν όλες εκείνες οι δυσκολίες που παρέμεναν σε λανθάνουσα μέχρι τότε μορφή και ορισμένες φορές με πολύ αρνητικές συνέπειες για την ψυχολογική τους ευημερία.

Αφορά άτομα στα οποία έχουν μεταφερθεί ειδικές «εντολές της οικογένειας» – μαζί με καθήκοντα, ρόλους και προσδοκίες που κάθε μέλος καλείται να καλύψει και να ικανοποιήσει- «εντολές» που είναι δεσμευτικές και περιοριστικές, στοχεύοντας να εμποδίσουν περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά, την απομάκρυνσή τους από την οικογενειακή εστία.

Αυτού του είδους η οικογένεια που την ονομάζω «εμπλεγμένη», δεν επιτρέπει στα μέλη της να εξερευνήσουν αυτόνομα τον κόσμο. Εφαρμόζει εκλεπτυσμένες στρατηγικές ελέγχου, περισσότερο ή λιγότερο σαφείς και ενεργεί πάνω στο αίσθημα ενοχής.

Τα όρια μεταξύ των μελών είναι πολύ ασταθή, όλοι εισβάλουν σε όλα, όλοι εξαρτώνται από όλους, καθένας υιοθετεί μια συμπεριφορά προκειμένου να αποφύγει τη μοναξιά, την απόρριψη και την εγκατάλειψη.

Στον γιο ή στην κόρη που δεν επιτρέπεται η ελευθερία της απομάκρυνσης, για να μην κινδυνεύσει να υποφέρει, να κάνει λάθη, δεν θα του δοθεί καν η ευκαιρία να μάθει να διαχειρίζεται τον πόνο του αποχωρισμού, να διορθώσει τα λάθη του και να σηκωθεί μετά από μία αποτυχία.

Οι άνθρωποι είναι η περιουσία της ζωής μας

Η ηλικία λένε πως είναι ένα νούμερο, όχι όμως οι άνθρωποι! Οι άνθρωποι είναι η περιουσία της ζωής μας, όλοι τους, είτε έχουν φύγει από κοντά μας, είτε έχουν μείνει. Περιουσία που περικλύει μέσα της την ουσία της ζωής! Δίχως αυτή είμαστε φτωχοί, ορφανοί και δίχως νόημα.

Στα χρόνια μας οφείλουμε να δίνουμε νόημα και όχι απλά να τα προσπερνάμε μένοντας στην επιφάνεια γιατί έτσι προσπερνάμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Και ο εαυτός μας είναι πολύτιμος, το εσωτερικό μας λαμπερό πετράδι, η ψυχή μας που μας οδηγεί αρκεί εμείς να την ακολουθούμε.

Ωριμότητα είναι όταν έχεις μάθει να φροντίζεις αυτόν τον εσωτερικό εαυτό για να μπορείς υγιώς να φροντίζεις και τους άλλους.

Είναι ευλογία να μεγαλώνεις ωριμάζοντας και ευγνωμονώντας για όλα τα δώρα που σου έδωσε η ζωή.

Όλα τα δώρα που σε έφεραν εδώ στο σήμερα. 'Ολη τη διαδρομή που την έκαναν πλούσια οι άνθρωποι με ότι έφεραν στα χέρια τους και στην καρδιά τους ακόμα κι εκείνοι που μας δυσκόλεψαν ή τους δυσκολέψαμε.

Ειδικά εκεί, αν το θελήσαμε, υψώσαμε μερικά εκατοστά ακόμα το ύψος της καρδιάς μας!

Οι ματαιώσεις, ο πόνος, οι απώλειες, η θλίψη, η χαρά, η ευγνωμοσύνη, η ευχαριστία, η θαλπωρή, η εσωτερική ηρεμία, η απόλαυση των στιγμών είναι μέρος της διαδρομής μας.

Μιας μοναδικής ευλογημένης διαδρομής που μας κάνει ξεχωριστούς σε όλο το σύμπαν!

Νιώθουμε πολλές φορές μόνοι μας, μα είμαστε τελικά;

Είμαστε εμείς και οι άλλοι ή είμαστε όλοι μαζί που βοηθάμε ο ένας τον άλλο, ο καθένας με τον δικό του τρόπο στην ωρίμανση της ψυχής μας;

Γερνάμε ή ωριμάζουμε;

Μεγαλώνουμε προχωρώντας μπροστά ή παλιμπαιδίζουμε αρνούμενοι την αποδοχή της ενηλικίωσής μας;

Γοητευτικοί άνθρωποι είναι εκείνοι που μεγαλώνουν σεβόμενοι την ηλικία τους, διατηρούν την παιδικότητά τους, εκείνο το αγνό, καθαρό κομμάτι που μας διατηρεί νέους και προχωράνε στη ζωή με σοφία.

Γιατί τι άλλο εκτός από σοφία μπορεί να είναι το ωφέλιμο μάθημα που δίνει ο χρόνος περνώντας από πάνω μας;

Η αληθινή ηλικία καθρεπτίζεται στα μάτια του ανθρώπου, στα ανοιχτά του χέρια που αγκαλιάζει καρδιακά τον κόσμο, στην τρυφερή κουβέντα που θα πει, στην γλυκιά ματιά, στο χάδι που θα δώσει, στην αγάπη και στην ομορφιά που θα μοιράσει και θα μοιραστεί!

Ο άνθρωπος γερνά μόνο όταν επιλέξει να χάσει την επαφή με τη δροσιά της ψυχής του, όταν ξεχάσει τον προορισμό του, όταν δεν έχει στόχο, όταν ξεχνά τα όνειρά του, όταν δεν συγχωρεί, όταν δεν ευγνωμονεί, όταν μένει στην επιφάνεια και όχι στην ουσία.

Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να είναι ενωμένος με τον άνθρωπο και το Θεό του.

Εκεί ωριμάζει, εμπνέεται, επιλέγει μόνος του, αποφασίζει το δρόμο του και ακολουθεί την εσωτερική του φωνή.

Και αυτή δεν κάνει ποτέ λάθος, αρκεί να φροντίζει να είναι συνδεδεμένος με την καθαρή πηγή εντός του για να παίρνει αποφάσεις ζωής με καθαρό νου, φώτιση και διαύγεια πνεύματος.

Μισός αιώνας ζωής γεμάτος πλούτο!

Αφετηρία εμπειρίας και έμπνευσης για τα επόμενα χρόνια που έρχονται!

Εύχομαι να δίνουμε νόημα στις στιγμές μας, στις στιγμές που περνάνε στην αιωνιότητα, ειδικά σήμερα που χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερος αγώνας για να παραμείνουμε Άνθρωποι!

Ο έξυπνος και ο ανόητος εγωισμός

Για να αναπτυχθούμε ως άνθρωποι, πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε πότε κάτι είναι καταστροφικό και πότε εποικοδομητικό για εμάς.

Τα είδη του εγωισμού

Όταν ποτίζω τα λουλούδια μου δεν τους λέω: «Κοιτάξτε, λουλούδια, τι κάνω για εσάς. Πρέπει να μου χρωστάτε ευγνωμοσύνη».

Το κάνω γιατί μου αρέσουν τα όμορφα λουλούδια. Παρομοίως, όταν προσέφερα κάτι σε κάποιο από τα παιδιά μου, το έκανα γιατί μου αρέσει να θεωρώ τον εαυτό μου σχετικά καλό πατέρα και έντιμο άνθρωπο. Για να συντηρήσω αυτή την εικόνα χρειάστηκε πολλές φορές να προσφέρω περισσότερα από όσα κανονικά θα ήθελα. Εξάλλου, έχω αδυναμία στα παιδάκια.

Η αλήθεια είναι ότι σπάνια κάνουμε κάτι χωρίς να προσβλέπουμε σε κάποιο κέρδος ή κάποια ωφέλεια, έστω και πολύ μικρού μεγέθους.

Όταν κάνω μια φιλανθρωπική δωρεά αισθάνομαι καλά. Εκείνος που ισχυρίζεται ότι «θυσίασε» μια καλοπληρωμένη δουλειά μετά το πανεπιστήμιο για να σπουδάσει νομικά, επειδή έτσι θα «προσέφερε περισσότερα στην κοινωνία», προσφέρει πιο πολλά στον εαυτό του.

Η γυναίκα που «θυσιάζεται» μένοντας στο σπίτι για να μεγαλώσει τα παιδιά της, αντί να βγει και να δουλέψει, μπορεί να το κάνει επειδή «Πιστεύει στην οικογένεια», η απόφαση αυτή όμως ωφελεί και την ίδια.

Μπορεί να λέμε για τους μοναχούς και τις μοναχές: «Πόσο ανιδιοτελείς είναι. Κοίταξε πόσα έχουν θυσιάσει: το σεξ, την οικογενειακή ζωή, την προσωπική ιδιοκτησία και, από μια άποψη, την προσωπική τους αυτονομία».

Το κάνουν όμως για τον ίδιο εγωιστικό λόγο για τον οποίο πράττουν κάτι αντίστοιχο οι υπόλοιποι άνθρωποι. Επειδή έχουν αποφασίσει ότι αυτός είναι ο καλύτερος δρόμος προς την ευτυχία.

Ο εγωισμός λοιπόν δεν είναι πάντοτε απλό ζήτημα. Παλιότερα συνήθιζα να ζητώ από τους ασθενείς μου να κάνουν τη διάκριση ανάμεσα στον έξυπνο και στον ανόητο εγωισμό.

Ο ανόητος εγωισμός οδηγεί στην προσπάθεια να αποφύγει κανείς κάθε πόνο. Ο έξυπνος εγωισμός οδηγεί στην προσπάθεια να διακρίνει ποιος πόνος είναι εποικοδομητικός και ποιος όχι.

Ο υπαρξιακός και νευρωτικός πόνος

Επειδή αναφέρομαι πολύ στον πόνο, στα βάσανα και στην πειθαρχία, πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι τη «βρίσκω» με τον πόνο.

Δεν τη «βρίσκω» με τον πόνο, αλλά με τη χαρά. Ο μη εποικοδομητικός πόνος δεν έχει καμία αξία για μένα. Όταν με πιάσει πονοκέφαλος, το πρώτο που θα κάνω είναι να πάρω δύο ισχυρά αναλγητικά. Ο πονοκέφαλος δεν έχει καμία ιδιαίτερη αξία, ούτε ως καθεαυτόν πόνος ούτε σε σχέση με μένα. Δεν βρίσκω λοιπόν κανένα λόγο να ταλαιπωρούμαι άσκοπα. Από την άλλη μεριά, σε αυτή τη ζωή υπάρχουν είδη πόνου τα οποία μπορούμε να αντλήσουμε εποικοδομητικά διδάγματα.

Ωστόσο, αντί για τις λέξεις «εποικοδομητικό» και «μη εποικοδομητικό», προτιμώ να χρησιμοποιώ τις λέξεις «υπαρξιακό» και «νευρωτικό» αντίστοιχα.

Ο υπαρξιακός πόνος είναι σύμφυτος με την ύπαρξή μας και δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε με θεμιτά μέσα: τέτοιος είναι, για παράδειγμα, ο πόνος που συνοδεύει την προσπάθεια να μεγαλώσουμε και να μάθουμε να είμαστε ανεξάρτητοι, ο πόνος που απορρέει από τον αγώνα τού να μάθουμε να είμαστε συγχρόνως ανεξάρτητοι και εξαρτώμενοι, ο πόνος που συνεπάγεται η απώλεια ενός πράγματος και η παραίτηση από αυτό, ο πόνος που αφορά τα γηρατειά και τον επικείμενο θάνατο.

Έχουμε πολλά να μάθουμε από αυτού του είδους τον πόνο. Από την άλλη μεριά, ο νευρωτικός πόνος είναι μια μορφή συναισθηματικής οδύνης που δεν είναι σύμφυτη με την ύπαρξή μας. Αυτό που πρέπει να κάνουμε με τον νευρωτικό πόνο είναι να απαλλαγούμε από αυτόν το συντομότερο δυνατόν, γιατί είναι σαν να κουβαλάμε γύρω γύρω στο γήπεδο ενενήντα οκτώ μπαστούνια του γκολφ, ενώ δεν χρειαζόμαστε πάνω από δέκα για να παίξουμε.

Ο νευρωτικός πόνος είναι ένα μεγάλο, περιττό βάρος.

Μια από τις βασικές επιλογές μας στη ζωή είναι αν θα ακολουθήσουμε τον δρόμο του έξυπνου εγωισμού ή θα προσπαθήσουμε να αποφύγουμε όλα τα προβλήματα ακολουθώντας τον δρόμο του ανόητου εγωισμού. Για να κάνουμε αυτή την επιλογή, πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τον νευρωτικό από τον υπαρξιακό πόνο.

Δεν σας ελκύει πια;

Στα πρώτα βήματα μιας σχέσης, ακόμα και τον πρώτο καιρό του γάμου, όλοι πιστεύουμε πως θα είμαστε για πάντα ερωτευμένοι και ευτυχισμένοι. Η ζωή, ωστόσο, συχνά εξελίσσεται διαφορετικά. Εκείνη γίνεται γκρινιάρα και νευρική. Εκείνος γίνεται αδιάφορος και ψυχρός. Και έρχεται κάποια στιγμή που το πάθος φεύγει και μαζί με αυτό το σεξ, αλλά και… η ελπίδα. Δεν θέλετε, όμως, να χωρίσετε και αυτό είναι μία καλή βάση για να βρείτε μια λύση που θα σας φέρει ξανά κοντά.

Γιατί φεύγει η έλξη

Υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι για τους οποίους τα ζευγάρια σταματούν να είναι ερωτευμένα. Μπορεί να φταίει η «κακή αρχή» -ότι, δηλαδή, παντρευτήκατε έναν άνθρωπο για λάθος λόγους, μπορεί να φταίνε οι υπερβολικά υψηλές προσδοκίες που σας δημιουργούν οι ρομαντικές ταινίες ή μπορεί -απλά και ρεαλιστικά- να αλλάξατε τόσο εσείς όσο και εκείνος/η. Να μην είστε πια τόσο ανέμελος/η και ευδιάθετος/η, να μην είναι πια τόσο τρυφερός/η.

Μπορεί, επίσης, να εμφανίστηκε ένα τρίτο πρόσωπο στη ζωή σας, με το οποίο να φαντάζεστε ότι θα μπορούσατε να είστε πιο ευτυχισμένος/η. Αν ανατρέξετε, ωστόσο, στα διάσημα ζευγάρια (τα πανέμορφα και λαμπερά) που κάθε λίγους μήνες βρίσκουν έναν νέο παρτενέρ θα διαπιστώσετε πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι –και πως ούτε ένας τέτοιος τρόπος ζωής σας γοητεύει.

Η σπίθα μπορεί, ακόμα, να έχει σβήσει γιατί δεν έχετε φροντίσει να επενδύσετε σε συνήθειες που θα την κρατήσουν αναμμένη:

Δεν περνάτε αρκετό χρόνο οι δυο σας –μόνοι σας, δεν είστε φίλοι –δηλαδή δεν συζητάτε τα πάντα ή δεν δείχνετε με πράξεις και λόγια την εκτίμησή σας προς τον άλλον.

Τα καλά νέα είναι ότι, εφόσον είστε και οι δύο πρόθυμοι για κάτι τέτοιο, μπορείτε πάντα να κάνετε την αρχή και να φτιάξετε αποθέματα αγάπης και τρυφερότητας.

Ο έρωτας ξεκινά από τον εγκέφαλο, λένε οι επιστήμονες και… πόσο δίκιο έχουν! Και ναι, μπορεί ο άντρας σας ή η γυναίκα σας να μην είναι πια ο γοητευτικός/η νέος/α που υπήρξε κάποτε –μπορεί να πάχυνε ή να έχασε τα μαλλιά του, όμως -μεταξύ μας- κι εσείς δεν είστε ίδιοι! Ξεκινήστε, λοιπόν, να προσέχετε την δική σας εμφάνιση, φροντίζοντας το σώμα και το πρόσωπό σας και όχι μόνο θα βελτιωθεί η ερωτική σας επιθυμία, αλλά και θα προσέξετε πως κι ο άλλος σας κοιτάζει διαφορετικά.

Μην περιμένετε, όμως, να έρθει αυτή η στιγμή. Όσο κουρασμένος/η ή ανόρεχτος/η κι αν είστε, δοκιμάστε να πάρετε εσείς την πρωτοβουλία στο σεξ και να κάνετε το πρώτο βήμα. Προσελκύστε ερωτικά τον άλλον όπως κάνατε παλιά και το πιθανότερο είναι ότι σιγά σιγά θα βρείτε την ερωτική σας διάθεση και θα ευγνωμονείτε τον εαυτό σας που το κάνατε. Μελέτες, μάλιστα, λένε ότι όσο πιο συχνά κάνετε σεξ -ακόμα κι αν κάποιες φορές χρειάζεται να πιέσετε λίγο τον εαυτό σας για να ‘πάρει μπρος’- τόσο πιο ευτυχισμένος πρόκειται να γίνει ο γάμος σας. Είστε πρόθυμοι να το δοκιμάσετε;

Ηράκλειτος: Εντός των τειχών οι πολιτικοί βάρβαροι

Λήθη και πλάνη

§1

Διάχυτη είναι η αντίληψη πως η πολιτική παρακμή διάγει τον πιο βαρύ της χειμώνα. Η οξυμένη μορφή του παρόντος πολιτικού-κοινωνικού χειμώνα, έτσι όπως γνωρίζεται στον σύγχρονο κόσμο και πιο τραγελαφικά στον ελλαδικό χώρο, αποτελεί απλώς μια από τις τελευταίες φάσεις του ιστορικού χειμώνα της πολιτικής και του βιωμένου πολιτισμού της. Πρόκειται λοιπόν για την ιστορικότητα ενός πολιτικού ολέθρου, που είναι πανταχού παρών και για τον οποίο συνήθως πρώτοι κάνουν λιτανείες οι αποτυχημένοι πολιτικοί. Μια τέτοια ιστορικότητα ωστόσο δεν προβάλλει ούτε οφείλει να προβάλλει εκάστοτε ως άλλοθι, προκειμένου να μην αισθάνεται κανείς, μέσα στο δικό του παρόν, την πνοή ενός Πολιτικού οικοδομήματος, κενού σε περιεχόμενο και μορφές. Έχει γίνει τόσο σύμφυτο με την τρέχουσα ζωή αυτό το κενό, ώστε οι λέξεις, πολιτική κρίση, σήψη, παρακμή και παρόμοιες εκφράσεις να έχουν καταντήσει αφηρημένα και ακίνδυνα συνθήματα χωρίς να αποκαλύπτουν τίποτα ή χωρίς να παραπέμπουν σε κάποιο αυθεντικό περιεχόμενο. Μάλιστα, οι ανίκανοι πολιτικοί, αυτοί οι καθ’ όλα υπεύθυνοι για την παρούσα καταστροφή, ενσωματώνουν μέσα στην πολιτική τους φλυαρία τέτοιες φράσεις και εκφράσεις για να επικαλύπτουν με το πέπλο της λήθης τις δικές τους εγκληματικές πολιτικές και να ανανεώνουν τον οδηγητικό τους ρόλο επί της αγελαίας μάζας. Πιο παραπλανητική γίνεται η συνθηματολογική φρασεολογία, όταν υπηρετεί εξουσιαστικές βλέψεις άκαπνων καθεστωτικών με «σοσιαλιστικό», «ριζοσπαστικό», «αριστερό» προσωπείο. Τον πιο δίκαιο λόγο για όλο τούτο το γένος των καθεστωτικών, τον έχει διατυπώσει τελευταία ο Κοστάντσο Πρέβε: «ποτέ δεν έμαθαν να εφαρμόζουν τον μαρξισμό στον εαυτό τους και πίστεψαν ότι ο δικός τους μαρξισμός χρησίμευε μόνο για να ερμηνεύσει τους αστούς, τους καπιταλιστές, τους αιρετικούς κ.λπ.» (Κριτική ιστορία του μαρξισμού. Εκδ. ΚΨΜ, Αθήνα 2010, σ. 16).

§2

Η μνημονευθείσα καθεστωτική λογική δείχνει περίτρανα ότι οι βάρβαροι της Πολιτείας, ήγουν της πολιτικής, δεν βρίσκονται έξω από την πόλη, αλλά είναι εγκατεστημένοι εντός των τειχών. Ίδιον αυτών των «βαρβάρων» είναι η δυσαρμονία ιδιωτικού και δημόσιου βίου. Ως άρχοντες επικαλούνται το δημόσιο συμφέρον, για να υπηρετήσουν τα ιδιωτικά τους συμφέροντα. Αποδεικνύονται έτσι ότι είναι ένα συνονθύλευμα σκληροτράχηλων συντεχνιών, συνωμοτικών φατριών, που ως νέο-βάρβαροι έχουν καταλάβει την Πόλη. Για να επιβιώσει όμως στην εξουσία μια τέτοια κάστα χρειάζεται να μεταποιήσει και τους αρχόμενους σε παρόμοιο συνονθύλευμα. Τότε συμβαίνει η πλήρης ιδιωτικοποίηση της Πολιτείας: καμιά ειλικρινής δημόσια φωνή δεν μπορεί να αντισταθεί στην κομματική, συνδικαλιστική, δημοσιογραφική, φιλαθλο-υστερική αποβαρβάρωση μεγάλου μέρους των μαζών. Εκείνος που εναντιώθηκε πρώτος σε μια τέτοια ιδιωτικοποίηση της Πόλης, μέσα στην ιστορία του φιλοσοφικού-πολιτικού στοχασμού, είναι ο πολύς Ηράκλειτος. Στο απ. Β1, για παράδειγμα, ομιλεί για την ανεξάντλητη δυναμική του κοινού-δημόσιου λόγου που κυβερνά τον κόσμο, μηδέ εξαιρουμένου και αυτού του πολιτικού κόσμου: ενώ όμως αυτός ο κοινός λόγος είναι παρών και καθιστά και τον, κατά λόγο, κόσμο παρόντα, οι άνθρωποι δεν έχουν καμιά πρόσβαση σε τούτη την κοινότητα λόγου και κόσμου· δηλαδή λησμονούν τον κοινό, δημόσιο λόγο και κόσμο, που είναι προσβάσιμος σε όλους, επειδή καθεύδουν. Τι εννοεί καθεύδουν; Ότι κινούνται από ελατήρια, από όνειρα, οπτασίες, οράματα ιδιωτικά και απατηλά. Μια τέτοια αποβαρβάρωση αρχόντων και αρχομένων δεν έχει αρχή και τέλος. Συντελεί στην καθίδρυση ενός «ανεστραμμένου κόσμου για τον κοινό νου» (Χέγκελ), που όμως περνάει για λογικός. Άρχουσα δύναμη είναι η ύβρις [(=αλαζονεία της εξουσίας) απ. Β43], η κοιλιοδουλεία (απ. Β29), η συμπεριφορά «όνων που προτιμούν το άχυρο από το χρυσάφι» (απ.Β9), με μια λέξη: «οι βάρβαρες ψυχές» (απ. Β107).

Ηράκλειτος: «Πόλεμος πάντων πατήρ»

                                        

Τα νεύματα του λόγο

 

    § 1

 

Κάθε λέξη, κάθε φράση, κάθε αποφθεγματική ρήση του Ηράκλειτου μας στέλνει  νεύματα του λόγου: όλα τελούν σε αεικίνητη μεταβολή και τίποτα δεν είναι δεδομένο, παγιωμένο και οριστικό. Γιατί; Επειδή τα πράγματα διέπονται από εσωτερικές, ως προς τον εαυτό τους, συγκρούσεις, σήμερα θα λέγαμε εσωτερικές αντιφάσεις, και αμοιβαίες μεταξύ τους συγκρούσεις: αντιθέσεις, εναντιότητες, αλληλεξαρτήσεις. Στο απ. Β 53 αποφαίνεται πολύ εκφραστικά αυτός ο βαθύνους στοχαστής:

                    

                    «Ο πόλεμος είναι πατέρας και βασιλεύς όλων»

 

Προφανώς με την έννοια «πόλεμος» δεν εννοεί ο φιλόσοφος τον πόλεμο με τη συνήθη έννοια, ας πούμε, έναν επιθετικό, ιμπεριαλιστικό πόλεμο κ.λπ., αλλά κάτι πιο βαθύ: πέρα από την εκάστοτε υποκειμενική γνώμη και την παραδοχή ή μη αυτής της ρήσης από διάφορους «πολυμαθείς» της αμάθειας, ο συγκεκριμένος λόγος του αποσπάσματος απηχεί τη συνεκτική αλήθεια σχετικά με τη δομή και την ύπαρξη των όντων, ανεξαρτήτως χρόνου. Τα όντα, από τη μια πλευρά, ερείδονται σε ένα θεμελιακό υπόστρωμα καθορισμένης και εν πολλοίς δεδομένης-σταθερής υφής και, από την άλλη, εκ-τίθενται σε μια ακατάπαυστη μεταβλητότητα. Εάν το πρώτο χαρακτηριστικό των όντων συγκροτεί, για τον Ηράκλειτο, το Είναι, το δεύτερο παραπέμπει στο γίγνεσθαι.  Το Είναι μπορεί να υπάρχει μόνο ως εσωτερική ανα-τροπή του εαυτού σε γίγνεσθαι. Γι’ αυτό, χωρίς το γίγνεσθαι δεν θα υπήρχε ούτε φυσικός ούτε νοητός κόσμος.

 

     § 2

 

Όμως ποια άλλα, υπαρκτικής φύσης, γνωρίσματα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τα νοήμονα όντα, κατά τον Ηράκλειτο, ώστε να διάγουν τον βίο τους εύρυθμα; Πρέπει να μην παραγνωρίζουν ότι «ο πόλεμος είναι κοινός και η δικαιοσύνη έριδα και πως όλα συμβαίνουν με βάση την έριδα και την αναγκαιότητα» (απ. Β 80), πως όλα δηλαδή τα πράγματα διέπονται από την έριδα και την αναγκαιότητα. Στη συνάφεια τούτη, τι σημαίνει η φράση: ο πόλεμος είναι κοινός (στ’ αρχαία: ξυνός); Ότι η νοητή γραμμή που συνέχει και ανατροφοδοτεί το γίγνεσθαι ως αναγκαιότητα, ως νομοτέλεια, είναι ο Λόγος. Και ο Λόγος δεν είναι ανέξοδα και ανερμάτιστα λόγια, σαν αυτά πολλών σημερινών καθεστωτικών διανοουμένων ή ανίκανων πολιτικών , αλλά  η πύρινη, έμπρακτα φωτεινή αρχή που καθιστά αμείλικτο τον αγώνα αντίρροπων δυνάμεων,  ανυποχώρητη την πάλη των αντιθέτων, ως το σημείο που αμφότερα τα αντίπαλα μέρη, μέσα από τη διαλεκτική τους αυτοαναίρεση, κατ’ αναγκαιότητα διεκδικούν τη συστατική τους αλήθεια στον εσωτερικό χώρο ενός νέου, ανώτερου ποιοτικά, ενιαίου νοηματικού όλου. Ας φανταστούμε, για παράδειγμα, σήμερα έναν παρόμοιο αγώνα, αντιμαχία, αντιπαράθεση, μεταξύ αντίπαλων πολιτικών παρατάξεων. Η αυθεντικότητα του αγώνα δεν έγκειται στις λεκτικές επιθέσεις της μιας παράταξης ενάντια στην άλλη –τότε, τα πολιτικοσυνδικαλιστικά «αηδόνια» θα ήταν άγιοι και όχι μισθοφόροι- αλλά στο κατά πόσο η κάθε παράταξη, λόγω και έργω, αναιρεί διαλεκτικά τον εαυτό της ως παράταξη, ως τεμαχισμένο όλο δηλαδή, και συμβάλλει με έναν λαμπρό και τιτάνιο αγώνα στη χάραξη μιας αυτοδιευθυνόμενης προοπτικής του λαού. Στο εσωτερικό μιας τέτοιας  ολότητας έχουν θέση και οι παραταξιούχοι, στο βαθμό που παύουν πλέον να υπηρετούν τον διχαστικό λόγο της   κλειστής παράταξης, έχουν αποβάλλει το παλιό εξουσιαστικό τους δέρμα και δύνανται έτσι να ακροώνται τον κοινό Λόγο, να συνομιλούν μαζί του.


Ηράκλειτος ο «Σκοτεινός» 

       

Ηράκλειτος: «ερεύνησα τον εαυτό μου»

 

  • Όταν κάποτε ρώτησαν τον Ηράκλειτο πώς γνωρίζει όσα γνωρίζει απάντησε: «ερεύνησα τον εαυτό μου».

 

  • Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως ο φιλόσοφος μας παροτρύνει να  ερευνούμε τον εαυτό μας;

 

  • Κάτι παρόμοιο δείχνει να περικλείει και το θρυλικό «γνώθι σ’ αυτόν». Τι συμβαίνει εδώ;

 

  • Από τις απαρχές άραγε του φιλοσοφικού στοχασμού της ελληνικής αρχαιότητας μέχρι τις μεγάλες στιγμές της αττικής φιλοσοφίας και από εκεί ως τους καιρούς μας η έρευνα του εαυτού και η γνώση του προβάλλεται ως η θεραπεία της ανθρώπινης ύπαρξης;

 

  • Το «ερεύνησα τον εαυτό μου» ο φιλόσοφος το κατανοεί ως μια στροφή προς τα ένδον για να σκεφτεί την ανθρώπινη αλλαγή. Μέσα από τη στροφή αυτή μπορεί κανείς να διανοίγεται στο καθολικό και να μην χάνεται μέσα στο ιδιωτικό.

 

  • Την ανθρώπινη αλλαγή θέλει να πετύχει και προς τούτο βλέπει μία μόνο δυνατότητα: την απαλλαγή του λογισμού από τη δολιότητα και τη στεγνότητα του υπολογισμού.

 

  • Με σημερινούς όρους, η δολιότητα αυτή συναντάται στην υπολογιστική σκέψη ατόμων, ομάδων ή θεσμισμένων συνόλων που θεωρητικά επαγγέλλονται κοινωνικές αλλαγές, αλλά στην πράξη ορέγονται την εδραίωση της δικής τους εξουσίας: η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα.

 

  • Σε αντίθεση με αυτές τις φενακισμένες συνειδήσεις, ο Ηράκλειτος με το ερεύνησα τον εαυτό μου μας παρωθεί ή καλύτερα μας υποκινεί να ερευνάμε μέσα μας τη γνώση και το μέτρο.

 

  • Ενόσω παρακολουθούμε και ακολουθούμε αυτόν τον υποκινητή, μπορούμε να διεκδικούμε μορφές ζωής, που δεν θα παραπαίουν στα μετανεωτερικά απόβλητα αλλά πίσω από την απατηλή σχέση του Ηθικού και του Πολιτικού θα αναζητούν τις αρχές  μιας αυθεντικής σχέσης ήθους και πολιτικής. Ο Ηράκλειτος τις απεικονίζει ως εξής:

 

  • Προσωποποίηση του ήθους: ο άνθρωπος, ως εμ-πρόσωπο και αυτο-διερευνώμενο ον, φέρει ο ίδιος την ευθύνη των επιλογών του μέσα στον περίκοσμο της μαζικής συμπεριφοράς.

 

  • Εναρμόνιση ήθους και «ξυνού λόγου»: Ανάλογα με την ενόραση και μετοχή στον «ξυνόν λόγον», ο άνθρωπος αποκτά γνώση του κόσμου και του τρόπου λειτουργίας του τελευταίου. Αυτή η γνώση του επιτρέπει να καθορίζει ο ίδιος τη μοίρα του, τη δημόσια-πολιτική του στάση, την ευτυχία ή τη δυστυχία του.

 

  • Ο «ξυνός  λόγος [=κοινός λόγος]» ως μέτρο της Ηθικής και της Πολιτικής: όσα συνυφαίνονται με την θεωρία και την πράξη του ανθρώπου –κοινωνική τάξη, νόμοι της πολιτείας, κοινωνική και πολιτική συμπεριφορά κ.λπ.– τελούν σε ομο-λογία με τα περιεχόμενα του Λόγου.

 

  • Ελευθερία της βούλησης και αυτονομία σκέψης: ηθικό χρέος και ανώτερη-ανεξάρτητη σκέψη  διέπουν την περι-ουσία των αρίστων σε σοφία και αρετή.

 

  • Η περι-ουσία των αρίστων ως οντολογική προσήλωση στο ποιόν: καταδίκη της υπεροψίας, γνώση και διάγνωση των ορίων του ανθρώπουπνευματική εγρήγορση και κριτική σκέψη, κοινωνική δικαιοσύνη και ευαισθησία στη χρήση ή κατανομή του πλούτου, ισοπολιτεία και δυναμική συνύπαρξη των εναντίων, υπεύθυνος χειρισμός των δημοσίων πραγμάτων, καταπολέμηση της δεισιδαιμονίας και της αμάθειας του λαού, προσανατολισμός του στο ορθό και αληθινό, υπεράσπιση των νόμων της πόλεως. 

 

  • Η πολιτική ζωή ως χειραφέτηση: η ένταξη του ανθρώπου σε μια ζωή της δυνατότητας και της δύναμης.

 

  • Ζωή της δυνατότητας ως το αείζωον πυρ που καθιστά τη σκέψη πύρινη· και ζωή της δύναμης ως μεταστοιχείωση της σκέψης σε κατευθυντήρια δύναμη του κόσμου

ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟΥΣ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ Η ΙΔΕΑ ΤΩΝ ΔΙΑΒΟΛΩΝ

H εβραιοχριστιανική «Βίβλος» είναι μία ξενάγηση στα απίστευτα κατορθώματα μερικών μάγων της Μέσης Ανατολής. Εκεί μας παρουσιάζεται ένας ολόκληρος κόσμος μαγείας και πανουργίας, με παράξενους, πανέξυπνους και αδίστακτους τρόπους παρέμβασης στην ιστορία. Όλοι κάποτε πρέπει να διατυπώσουμε την καυτή ερώτηση: τι κάνουν επιτέλους αυτοί οι ιουδαίοι πατριάρχες - μάγοι; Έφθασε ο καιρός πλέον για να απομυθοποιήσουμε τον μεγάλο γρίφο της ανθρωπότητας, την ισχυρότερη θεολογική παραπλάνηση, που αποτρέλανε την ανθρωπότητα;

 Όλος αυτός ο πολιτισμοκτόνος κατακλυσμός γεννήθηκε μέσα από τις σελίδες ενός χαλδαιικού βιβλίου, που μετονόμασαν σε "Αγία Γραφή". Αυτό το θεολογημένο ιστορικό αρχείο των χαλδαίων μάγων, σε κάθε σελίδα του ξερνάει φωτιά και κατάρες, κυνηγώντας την υποταγή των λαών της γης, στον τρομοκράτη των ψυχών, τον τριαδικό ιεχωβά. Μελετώντας απ’ αυτή την σκοπιά την Βίβλο, καταλαβαίνουμε πως δεν έχουμε μπροστά μας, την ιστορία κάποιου δραστήριου βιβλικού θεού, που (κατά τον αφελή θεολογικό ισχυρισμό), άλλο δεν έκανε απ’ το να αναμειγνύεται καθημερινά στην ιστορία των ανθρώπων, αλλά ένα διαχρονικό, ισχυρό κέντρο παραγωγής εφαρμοσμένης μαγείας, με πλήρη συναίσθηση της παρεμβατικής του δύναμης στην διαμόρφωση της ιστορίας!

ΓΙΑΤΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΚΒΑΛΛΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΔΑΙΜΟΝΙΑ;

Υπάρχει μια κομβική ερώτηση: Γιατί ο Χριστός Ιησούς, εκβάλλει δαιμόνια;

Πράγματι όλοι γνωρίζουν, ότι ο μεγάλος πρωταγωνιστής της Καινής Διαθήκης, ο Χριστός Ιησούς, εκβάλλει συνεχώς και αδιαλείπτως δαιμόνια!

Κάτι ανάλογο όμως δεν συμβαίνει στην Παλαιά Διαθήκη.

Για να βρεθούμε λοιπόν σε πλεονεκτική θέση αναγνώρισης των κινήσεων και των λόγων του Ιησού, με τα έργα και τις ημέρες του βασικού ήρωα της Καινής Διαθήκης, πρέπει πρώτα να ανακαλύψουμε την προϊστορία των δαιμόνων, ώστε να μπορέσουμε να υποθέσουμε τον λόγο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ο Ιησούς εκβάλλει δαιμόνια!
 
Έτσι για να εξηγήσουμε κάποια πράγματα, για την προέλευση της δαιμονο-θεραπείας στην Καινή Διαθήκη, πρέπει να κάνουμε μια σχετικά εκτεταμένη αναφορά στο θέμα της βιβλικής δαιμονολογίας.

ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ Η ΙΔΕΑ ΤΩΝ ΔΙΑΒΟΛΩΝ

Στην περί δαιμόνων αναζήτησή μας, πρέπει να πάμε για λίγο στην εποχή του βασιλιά Σαούλ και του προφήτη Σαμουήλ.

Η περίοδος των «Κριτών», με τους περιστασιακούς υπερασπιστές του ιουδαϊκού έθνους ήταν πια στο τέλος της. Ο δήθεν θεόσταλτος αυτός θεοκρατικός θεσμός, απεδείχθη ανεπαρκής για τις καθημερινές αμυντικές και πολεμικές ανάγκες του έθνους. Αν και οι Κριτές είχαν κερδίσει αρκετές μάχες ανάμεσα στα έθνη της Χαναάν, συχνά με όπλα μαζικής εξόντωσης (υδατομαγγανείες), στην πορεία έγινε φανερή η έλλειψη μιας διαρκούς οργανωτικής εξουσίας, κατά τα πρότυπα των γύρω εθνών, που θα μπορούσε να συντηρεί μια οργανωμένη ετοιμοπόλεμη αντίσταση κατά των οργανωμένων στρατιωτικά αντιπάλων.
 
Ο Σαούλ, υπήρξε ο πρώτος βασιλεύς, του έως τότε απολύτως θεοκρατικά διοικούμενου έθνους των Εβραίων. Επελέχθη μεταξύ των ανδρών του Ισραήλ, γιατί ήταν ψηλός και ρωμαλέος για να οργανώσει το έθνος στρατιωτικά και να αναλάβει με ισχυρές εξουσίες την διοίκησή του.

Το εβραϊκό ιερατείο, με καθυστέρηση αιώνων, φαίνεται πως τελικά κατάλαβε την αξία ενός συγκεντρωτικού εκτελεστικού της θέλησης του μηχανισμού. Έτσι ο Σαούλ, εχρίσθη από τον προφήτη Σαμουήλ, πρώτος βασιλιάς των Εβραίων, αλλά μόνο για να είναι ο μάχιμος βραχίονας της κρυφής ιερατικής τους εξουσίας. Όφειλε λοιπόν να υπακούει τυφλά στις εντολές των ιερέων.
 
Ο Σαούλ όμως, δεν απεδείχθη καλό θεοκρατικό υποχείριο. Αγνοούσε πολλά για τον τρόπο που ο θεός Σαβαώθ κέρδιζε τις μάχες, και πολλές απ’ τις λεπτομέρειες της κρυφής "θεϊκής" (ιερατικής) δύναμης, του ήταν ακατανόητες. Συχνά ανέπτυσσε πρωτοβουλίες, που μπορεί να ταίριαζαν σ’ έναν πραγματικό βασιλιά, αλλά όχι και στα σχέδια των σκοτεινών ιερατικών δυνάμεων που τον έχρισαν και τον ήθελαν απόλυτο υποχείριό τους. Έτσι, η καθαίρεση και η απομάκρυνσή του από το βασιλικό αξίωμα, ήταν θέμα χρόνου!

Ο ΙΕΧΩΒΑ: "ΝΑ ΣΦΑΞΕΤΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ, ΝΗΠΙΑ ΚΑΙ ΘΗΛΑΖΟΝΤΑ"

Αφορμή της καθαίρεσής του, υπήρξε μια εξαιρετικά σκληρή εντολή, που απαιτούσε: «εξολόθρευσε κάθε τι απ’ τους Αμαληκίτες, μη λυπηθείς, αλλά εξόντωσε άνδρες, γυναίκες και παιδιά, από νήπια έως και θηλάζοντα, βόδια, πρόβατα, καμήλες και όνους». (Μασ.) Α΄Σαμ.15.3. ή (Ο΄)Α΄Βασιλειών 15.3.
Ο Σαούλ, αν και δεν είχε κανένα πρόβλημα στην εκτέλεση αυτής της ξεκάθαρης γενοκτονίας και με την υποτιθέμενη αυτή εντολή του θεού του, σκότωσε εν ψυχρώ: «νήπια και θηλάζοντα», παρ’ όλα αυτά θεώρησε άσκοπη απώλεια, την σφαγή των καλοθρεμμένων κοπαδιών των κατεσφαγμένων εχθρών του και κράτησε για λάφυρα, πολλά απ’ τα κοπάδια των Αμαληκιτών. Για αδιευκρίνιστους επίσης λόγους, (ίσως συναδελφική αλληλεγγύη) δεν σκότωσε, αλλά απλώς αιχμαλώτισε τον αντίπαλο βασιλιά των Αμαληκιτών που ονομαζόταν Άγαγ.

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΣΑΜΟΥΗΛ ΣΦΑΖΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΟΝ ΑΓΑΓ, ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΩΝ ΑΜΑΛΗΚΙΤΩΝ

Όμως, όταν ο προφήτης Σαμουήλ, ο άνθρωπος που με τους μυστικούς, μαγικούς του "αναθεματισμούς", (υδατομαγγανείες, τη σχετική ανάλυση στο βιβλίο ο Ένοπλος Δόλος) χάρισε την συγκεκριμένη κραταιά νίκη στον Σαούλ, άκουσε τα βελάσματα των ξένων κοπαδιών, αντέδρασε με ανεξήγητη οργή και είπε ανακοινώνοντας ορθά κοφτά την καθαίρεση του Σαούλ: «ο Κύριος σε απέρριψε απ’ το να είσαι βασιλιάς... τον δε Άγαγ, (βασιλιά των Αμαληκιτών) έσφαξε ο Σαμουήλ, ενώπιον του Κυρίου». Α΄Σαμ.15.24,33.
 
Στην συνέχεια, ο εξοργισμένος Σαμουήλ ξεκαθαρίζει στον Σαούλ, πως αν και βασιλιάς, διέπραξε το ασυγχώρητο αμάρτημα της ανυπακοής, και πως το μέγα ζητούμενο, δεν είναι η νίκη ούτε οι θυσίες, αλλά η λεπτομερής, απόλυτη και τυφλή υποταγή του στις θεϊκές εντολές των ιερέων. Ο Σαμουήλ το ξεκαθαρίζει αυτό λέγοντας στον Σαούλ το παροιμιώδες βιβλικό απόφθεγμα: «η υποταγή, είναι καλυτέρα παρά την θυσία και η υπακοή, παρά το πάχος των κριών». Α΄ Σαμ.15.22.

Στην συνέχεια, ο Σαμουήλ αποχωρεί έξαλλος, αγνοώντας επιδεικτικά τις κραυγές συγγνώμης του βασιλιά Σαούλ και ακολούθως, ψάχνει, βρίσκει και χρίζει (αλείφει δηλαδή με λάδι) τον Δαυίδ, τον γιο κάποιου Ιεσσαί, ως κρυφό διεκδικητή και διάδοχο του Σαούλ στον θρόνο του Ισραήλ.

Η ΠΡΩΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΩΝ «ΠΟΝΗΡΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ».

Και εδώ ακριβώς κορυφώνεται το δικό μας ενδιαφέρον. Παρατηρούμε λοιπόν ότι ο Σαμουήλ προφητεύει, αλλά και δρομολογεί κρυφά απ’ τον Σαούλ, εξελίξεις που θα πραγματοποιήσουν όσα προφήτεψε! Η ίδια η Βίβλος μας παρουσιάζει με άφθονες λεπτομέρειες, το ενδιαφέρον παρασκήνιο των προφητικών τεχνασμάτων, που θα ανατρέψουν τελικά τον ανυπάκουο βασιλιά Σαούλ.
Αμέσως μετά την κρυφή αυτή πράξη κατά του Σαούλ, η αφήγησή μας παρουσιάζει έναν αόρατο κόσμο συνεργαζόμενων ενοχλητικών "πνευμάτων" για την επιδιωκόμενη ανατροπή του Σαούλ:

«Και όταν το πνεύμα Κυρίου απέστη (έφυγε) από τον Σαούλ, πνεύμα πονηρόν παρά Κυρίου (!) έπνιγεν αυτόν, και είπαν (ερμηνεύοντας την κατάσταση) οι παίδες (οι αυλικοί) του Σαούλ: ιδού πνεύμα Κυρίου πονηρόν σε πνίγει (μασ. ταράτει)». (Ο΄) Α΄Βασ.16.14. ή (Μασ.) Α΄Σαμ.16.14.

Αυτή είναι η πρώτη φορά, που στην Βίβλο διαβάζουμε για «πνεύμα Κυρίου πονηρόν» προερχόμενο από τον ιδιο τον Γιαχβέ, που μπορεί να προκαλεί ασθένεια! Στον κατάλληλο λοιπόν χρόνο, τον Σαούλ άρχισαν να παρενοχλούν συγκεκριμένα επαναλαμβανόμενα σωματικά συμπτώματα! Μια ανεξήγητη πνιγηρότητα (ταραχή) βασάνιζε πλέον περιστασιακά τον βασιλιά.

Οι υπηρέτες του βασιλιά, (κρυφοί συνεργάτες του ιερατείου), που σύμφωνα με την πάγια συνταγή της ασθενοποιού μαγείας, ήταν και οι αφανείς υπεύθυνοι για την "πληγή" του βασιλιά, όχι μόνο ερμήνευσαν με σιγουριά τον τύπο και την προέλευση της δυσφορίας, αλλά συμβούλεψαν τον βασιλιά και τι ακριβώς πρέπει να κάνει: «ας αναζητήσουμε λοιπόν κύριέ μας, κάποιον άνδρα που να ξέρει να παίζει κινύρα, και όταν το κακό (Ο΄ πονηρόν) πνεύμα έρχεται πάνω σου, σταλμένο απ’ τον θεό, τότε ο μουσικός αυτός θα παίζει την άρπα (κινύρα) του και θα γίνεσαι καλά». (Β.Β.) Α΄Σαμ.16.15-16. (Ο΄) Α΄Βασ.16.23.

Με λίγα λόγια, κάποιοι αυλικοί, υποτακτικοί του ιερατείου, κρυφοί κομπάρσοι στο θέατρο της σωτηρίας, όχι μόνο καταμαγγάνευαν (νόθευαν-δηλητηρίαζαν) τα γεύματα ή τα ποτά του βασιλιά, προκαλώντας του παροδική δυσάρεστη δυσφορία, (δύσπνοια, πνιγηρότητα), αλλά γνώριζαν και... τις μουσικές προτιμήσεις του δαίμονα!

Του έδωσαν λοιπόν την κατάλληλη συνταγή θεραπείας: το κακό πνεύμα, θα ησυχάζει μόνο με την σωστή μουσική και φυσικά το κατάλληλο τραγούδι!

Τώρα, γιατί ο δαίμονας θα ησύχαζε με κινύρα και τραγούδι και όχι με τύμπανα, αυλούς ή λιβάνια, πρέπει πια να το έχετε ήδη καταλάβει... γιατί ακριβώς σ’ όλα αυτά ήταν καλός, ο εκλεκτός του ιερατείου και επόμενος ήρωας της Βίβλου... ο Δαυίδ! Ο βασιλιάς Σαούλ λοιπόν, συμφώνησε και διέταξε: «βρείτε μου άνδρα ορθώς ψάλλοντα και εισαγάγετε αυτόν προς εμέ». (Ο΄)Α Σαμ.16.17.

Η συνέχεια είναι γνωστή, αλλά και προβλέψιμη: «τότε απεκρίθη εις εκ των αυλικών αυτού (του Σαούλ) και είπε, εγώ είδον (εντελώς τυχαία εννοείται) τον υιόν του Ιεσσαί, ειδήμονα εις το παίζειν άνδρα συνετό, άνδρα πολεμιστή και σοφό στον λόγο, άνθρωπο ωραίο, που ο Κύριος είναι μετ’ αυτού». Μασ. Α΄Σαμ.16.18.
 
Εντελώς τυχαία και απολύτως συμπτωματικά, ο κατάλληλος ψάλτης-θεραπευτής για τον Σαούλ... ο μοναδικός ικανός διώκτης της βασιλικής ταραχής και πνιγηρότητας, δεν ήταν άλλος, απ’ τον κρυφά χρισμένο διεκδικητή του θρόνου, τον Δαυίδ! Έτσι ο νέος ευνοούμενος του κρυφού ιερατείου, ο χρισμένος (Μεσσίας) Δαυίδ, έπαιρνε πανηγυρικά το εισιτήριο εισόδου στην αυλή του ανυποψίαστου βασιλιά!
 
Το καθιερωμένο σωτηριακό σενάριο, με την μορφή της οργανωμένης συνωμοσίας, επαναλαμβάνεται πλέον και μέσα στους κόλπους του Ισραήλ! Το θέατρο της σωτηρίας, έστησε το ψευδο-ιαματικό του δίχτυ, γύρω απ’ τον πάσχοντα Σαούλ και ήταν έτοιμο να πραγματοποιήσει νέες, αξιοθαύμαστες πληγές και ιάσεις, που βεβαίως θα πληρωθούν με ευγνωμοσύνη, εύνοια και προνόμια απ’ τον ίδιο τον δικό τους παθόντα βασιλιά, που αγνοεί ότι εφεξής θα είναι αυτός το θύμα της ιερατικής πλεκτάνης!

Το κρυφό διευθυντικό ιερατείο, με την ίδια ακριβώς αδιαφορία που μπορούσε να γενοκτονεί τους φυλετικά αδελφούς Μαδιανίτες, με την ίδια ευκολία αποφασίζει να πληγώσει μυστικά και τον ίδιο τον βασιλιά του Ισραήλ Σαούλ! Απ’ την μια, με τους κρυφούς μηχανισμούς της μαγγανείας, ετοιμάζει δυσβάσταχτες ενοχλήσεις (πληγές) στον απερχόμενο ανεπιθύμητο βασιλιά, ενώ απ’ την άλλη, ο εκπαιδευμένος στις ιερατικές τέχνες νεαρός Δαυίδ, αναλαμβάνει τον ρόλο του λυτρωτή, (Μεσσία, Maschiah) για να δρέψει δάφνες και προνόμια!

Πληγές λοιπόν και ιάσεις σε αέναη επανάληψη, σταλμένες απ’ το ίδιο εξουσιαστικό κέντρο, στήνουν σταθερά ένα ενδιαφέρον εξουσιαστικό παρασκήνιο, για να δέσουν τις εξελίξεις στο άρμα των συμφερόντων και της θέλησης του κρυφού ιερατείου. «Ο Κύριος των πνευμάτων και εξουσιαστής των σωμάτων» το αδίστακτο κρυφό ιερατείο, σαν πραγματικός θεός, παρακολουθώντας αόρατος τις εξελίξεις, διασκεδάζει σπουδάζοντας την τέχνη της επέμβασης στην ιστορία, πάνω στο ίδιο του το έθνος και στην πλάτη του δικού του λαού και των ηγετών του!

Ακόμα και αν δούμε το περιστατικό απ’ την συνηθισμένη σκοπιά ενός πιστού θεολόγου, το πράγμα παραμένει εξαιρετικά μπερδεμένο. Δηλαδή, σύμφωνα με την παραδεκτή από τους πιστούς εκδοχή, αυτός που στέλνει το πονηρό πνεύμα για τιμωρία στον ανυπάκουο Σαούλ, είναι ο "θεός". Ο Δαυίδ όμως, κόντρα σ’ αυτήν την θεϊκή θέληση, ανακόπτει με το θεραπευτικό του τραγούδι την ίδια την θεϊκή τιμωρία! Παρ’ όλα αυτά, ο "θεός", όχι μόνο δεν ενοχλείται, αλλά απεναντίας, γίνεται φανερό ότι ο ίδιος αυτός "θεός", στέλνει το κακό πνεύμα στον Σαούλ, ακριβώς για να δώσει, υπόσταση στις ικανότητες του εξορκιστή πνευμάτων Δαυίδ!

Πληγές και ιάσεις λοιπόν απ’ το ίδιο εξουσιαστικό κέντρο!

Και διερωτάται κανείς: αν όπως θέλει εδώ η αφήγηση, ο θεός δημιουργεί τις σωματικές πληγές, για να δώσει την ευκαιρία στον ευνοούμενό του, να αποκτήσει τον πολύτιμο τίτλο του θεραπευτή, τότε... τι στο καλό θα εμπόδιζε, οποιονδήποτε έξυπνο προφήτη και λάτρη του θεού των πληγών και των ιάσεων... να επαναλάβει το πανέξυπνο αυτό "θεϊκό" κόλπο; Ασφαλώς τίποτε!

Τελικά το πανέξυπνο κόλπο απέδωσε! Η απροσδόκητη αυτή πληγή της πνιγηρότητας, σταλμένη στον κατάλληλο άνθρωπο και στον κατάλληλο χρόνο, έδωσε στον Δαυίδ τον ευνοημένο του ιερατείου, την ασφαλέστερη αφορμή εισόδου στην βασιλική αυλή: «και απέστειλε ο Σαούλ μήνυμα προς (τον πατέρα του Δαυίδ) Ιεσσαί, λέγων, πέμψον μοι τον υιόν σου. Και έλαβε ο Ιεσσαί όνον φορτωμένον με άρτους και ασκόν οίνου και έπεμψε αυτά δια του Δαυίδ του υιού αυτού (δώρα) προς τον Σαούλ. Και αγάπησε ο Σαούλ αυτόν (τον Δαυίδ) σφόδρα και έγινε οπλοφόρος αυτού. Και απέστειλε ο Σαούλ προς τον Ιεσσαί λέγων, ας παραστέκεται παρακαλώ ο Δαυίδ έμπροσθέν μου, διότι εύρηκε χάριν εις τους οφθαλμούς μου. Και όποτε το παρά θεού πονηρόν πνεύμα ήτο επί τον Σαούλ, ελάμβανε την κιθάραν (Ο΄ κινύρα) ο Δαυίδ και έπαιζε και ανεκουφίζετο ο Σαούλ και ανεπαύε και απεσύρετο απ’ αυτού το πονηρόν πνεύμα». Α΄Σαμ.16.19-23.

Σημειώστε πως αυτή είναι η πρώτη εμφάνισή του Δαυίδ στο βιβλικό κείμενο και προφανώς η πραγματική αφορμή της γνωριμίας του (επ)αοιδού-διώκτη κακών πνευμάτων Δαυίδ, με τον πάσχοντα από κακό πνεύμα Σαούλ.

Ας δούμε όμως ποια εντυπωσιακή ανατροπή συμβαίνει στην συνέχεια του βιβλικού κειμένου!

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΣΑΟΥΛ - ΔΑΥΙΔ

Περιέργως όμως, όσα περιγράψαμε παραπάνω, δεν αποτελούν την μοναδική εκδοχή της γνωριμίας του Δαυίδ με τον Σαούλ!

Στην άμεση βιβλική συνέχεια, υπάρχει μια δεύτερη αφήγηση γνωριμίας των δύο ανδρών, που δεν έχει καμμιά απολύτως σχέση με την προηγούμενη και που μας αναγκάζει να σκεφτούμε σοβαρά, με πόση αφέλεια, αιώνες τώρα, εκατομμύρια αναγνώστες της Βίβλου, προσπερνούν αβασάνιστα τα πλέον αντιφατικά βιβλικά δεδομένα.

Μετά την πρώτη αυτή περιγραφή της γνωριμίας, του όμορφου κιθαρωδού και τραγουδο-θεραπευτή (επαοιδού, ) Δαυίδ και του βασιλιά Σαούλ, το βιβλίο του Σαμουήλ, στην άμεση συνέχειά του, αναπάντεχα και ανεξήγητα… επανεισάγει το πρόσωπο του Δαυίδ στην αφήγησή του, αυτή τη φορά με έναν εντελώς διαφορετικό, σαφώς ηρωικότερο και άκρως κολακευτικότερο τρόπο!

Ο Δαυίδ, στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο, (Α΄Σαμ.17.1-58), παρουσιάζεται όχι πλέον, ως: «άνδρας πολεμικότατος και σοφός», αλλά ως ένα απλό παιδαρέλι!

Ένα ποιμαινόπαιδο, που με εντολή του πατέρα του, φέρνει τρόφιμα στα μεγαλύτερα στρατευμένα αδέλφια του. Έτσι, εντελώς συμπτωματικά, φτάνει στο μέτωπο του πολέμου και παρευρίσκεται σε μια ταπεινωτική για την παράταξη των Εβραίων κατάσταση!

Ένας γιγαντόσωμος Φιλισταίος, ο Γολιάθ, επί σαράντα και πλέον ημέρες, προκαλεί, σε μονομαχία τιμής, οποιονδήποτε ψυχωμένο Εβραίο για να κριθεί το μέλλον των δύο εμπόλεμων παρατάξεων σε μια μονομαχία ηρώων! Κανείς όμως δεν τολμούσε να βγει να τον αντιμετωπίσει!

Στην δεύτερη αυτή εισαγωγή του Δαυίδ στο βιβλικό κείμενο, ο Δαυίδ πλησιάζει τον βασιλιά Σαούλ, ζητώντας του την άδεια να απαντήσει αυτός, στην ατιμωτική αυτή πρόκληση! Ο Σαούλ, γνωρίζοντας ότι το αποτέλεσμα της μονομαχίας αυτής, θα κρίνει και την έκβαση της μάχης, έχει φυσιολογικές αντιρρήσεις και αρνείται λέγοντας: «δεν δύνασαι να υπάγεις εναντίον του Φιλισταίου τούτου, διότι είσαι παιδίον, (Ο΄ παιδάριο ), αυτός δε (ο Γολιάθ) ανήρ πολεμιστής εκ νεότητος αυτού» Α.Σαμ.17.33.

Για να καμφθούν οι λογικές αντιρρήσεις του βασιλιά, η αφήγηση, βάζει στο στόμα του μικρού βοσκού Δαυίδ, ολοφάνερες υπερβολές: «Και είπε ο Δαυίδ προς τον Σαούλ, όταν ο δούλος σου έβοσκα τα πρόβατα του πατέρα μου, ήλθε λέων και άρκτος (ταυτόχρονα!) και ήρπασε πρόβατο εκ του ποιμνίου μου και εξήλθον κατόπιν και επάταξα αυτόν και ελευθέρωσα αυτό εκ του στόματός του και καθώς εσηκώθη εναντίον μου (ο λέων) ήρπασα αυτόν από της σιαγόνος (Ο΄ «φάρυγγος», δηλαδή απ’ τον λαιμό) και επάταξα και εθανάτωσα αυτόν. Επάταξε δε ο δούλος σου και τον λέοντα και την άρκτον» Α΄Σαμ.17.34-36.

Ο Σαούλ λοιπόν, για κάποιον ακατανόητο λόγο, αποδέχεται ως αληθινούς τους υπερβολικούς αυτούς ισχυρισμούς και πείθεται ότι μπροστά του δεν έχει ένα παιδάριο, που λέει ότι του κατέβει, αλλά έναν μικρόσωμο Ηρακλή! Ακολουθούν λοιπόν διάφορα “χαριτωμένα”, που συμβαίνουν όταν προσπαθούν να του φορέσουν την υπερμεγέθη γι’ αυτόν στρατιωτική στολή του βασιλιά, στην οποία όμως μέσα, ο μικρόσωμος Δαυίδ ένιωσε άβολα: «και εζώσθη ο Δαυίδ την ρομφαίαν επάνωθεν της πανοπλίας και ηθέλησε να περπατήσει. Και είπεν ο Δαυίδ προς Σαούλ, δεν δύναμαι να περπατήσω με όλα τούτα, διότι δεν έχω δοκιμάσει. Και εξεδύθη αυτά ο Δαυίδ και έλαβε την ράβδον αυτού εν τη χειρί αυτού» Α΄Σαμ.17.39-40.

Τελικά, φορώντας ξανά τα ρούχα του βοσκού και κρατώντας μόνο την ποιμενική του ράβδο, (η αφήγηση δεν έχει αναφέρει ακόμα τίποτε για την περίφημη σφενδόνα του!) το παιδάριον Δαυίδ, κατεβαίνει με την άδεια του βασιλιά, να μονομαχήσει με τον γίγαντα Γολιάθ! Αντί όμως ο Δαυίδ, να χρησιμοποιήσει την υπερβολική του δύναμη, με την οποία υποτίθεται ότι σκότωσε ταυτόχρονα δύο ισχυρότατα θηρία… αυτός βγάζει απ’ τον ποιμενικό του σάκο την σφενδόνη του και καθ’ οδόν:

«διάλεξε πέντε λίθους εκ του χειμάρρου και έθεσε αυτούς εις τον ποιμενικό του σάκο». Τελικά, κατά την αφήγηση πάντα, ο Δαυίδ με μια μοναδική βολή σφενδόνης, σκοτώνει από απόσταση τον σιδερόφρακτο γίγαντα και τον αποκεφαλίζει με το ίδιο του το σπαθί!

Η συνέχεια όμως είναι πραγματικά… εκρηκτικά αναπάντεχη!

Ο Σαούλ καταγοητευμένος απ’ την νίκη του Δαυίδ, ρωτά: «τίνος υιός είναι ο νέος τούτος; Και απεκρίθη ο αρχηγός του στρατεύματος. Μα τη ζωή σου βασιλιά μου, δεν εξεύρω. Και είπεν ο βασιλεύς ερώτησον συ, τίνος υιός είναι ο νεανίσκος ούτος… και έφεραν αυτόν ενώπιον του Σαούλ και ερώτησε αυτόν ο Σαούλ, τίνος υιός είσαι; Και απεκρίθη ο Δαυίδ, υιός είμαι του δούλου σου Ιεσσαί του Βιθλεεμίτου». Α΄Σαμ.17.55-57. (Ο΄)Α΄Βασ. 16.55-57.

Μα, μόλις στο προηγούμενο κεφάλαιο, ελάχιστα εδάφια πριν, δεν διαβάσαμε ότι ο Σαούλ γνώρισε τον Δαυίδ εξ αφορμής του πονηρού πνεύματος που τον βασάνιζε; Πώς γίνεται στην περίπτωση του Γολιάθ, που βρίσκεται στην άμεση συνέχεια της βιβλικής αφήγησης (κυριολεκτικά στο επόμενο κεφάλαιο), να μη γνωρίζει πλέον κανείς τον Δαυίδ; Είναι δυνατόν να γνωρίσεις έναν άνθρωπο με δύο τόσο χαρακτηριστικά διαφορετικούς τρόπους, χωρίς στον έναν να ψεύδεσαι; Ασφαλώς όχι!

Όπως καταλαβαίνετε, δεν κατασκευάζουμε αντιρρήσεις για την υποτιθέμενη άγια εγκυρότητα της Βίβλου, αυτές προκύπτουν μόνες τους, αποκαλύπτοντας την κραυγαλέα πλαστότητα των βιβλικών αφηγήσεών! Τα δεδομένα των ερωτήσεών μας, είναι όλα εκεί, γραμμένα με την πλέον ξεκάθαρη αντιφατικότητα, που θα περίμενε κανείς να τα βρει μόνο σε ένα φαύλο και εντελώς ανθρώπινο προχειρογράφημα!

Σαφέστερο λοιπόν δεν θα μπορούσε να γίνει! Μπροστά μας έχουμε δύο αντικρουόμενες αφηγήσεις γνωριμίας των δύο ανδρών, που με καμμία θεολογική αλχημεία δεν μπορεί να αληθεύουν αμφότερες ταυτόχρονα.

Επειδή λοιπόν δεν προκύπτει από πουθενά, ότι ολόκληρη η αυλή του Σαούλ, ξαφνικά τρελάθηκε ή έπαθε μαζική αμνησία, αλλά ούτε κι εμείς σκοπεύουμε να τρελαθούμε, για το χατίρι οποιασδήποτε “άγιας” ιουδαϊκής Βίβλου, επιμένουμε πως αναγκαστικά και οπωσδήποτε, πρέπει να διαλέξουμε ως αληθινή μια απ’ τις δύο περιγραφές.

ΠΩΣ ΓΝΩΡΙΣΤΗΚΕ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΣΑΟΥΛ ΜΕ ΤΟΝ ΔΑΥΙΔ; ΑΠΟ ΤΟ «ΠΟΝΗΡΟ ΠΝΕΥΜΑ» Ή ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟ ΓΟΛΙΑΘ;

Λοιπόν, μια και δεν έγινε τόσους αιώνες, διαλέξτε σήμερα εσείς, ποιά απ’ τις δύο θέλετε να είναι η πραγματική αφορμή της γνωριμίας του Δαυίδ με τον Σαούλ: το «πονηρό πνεύμα», ή ο Φιλισταίος «Γολιάθ»; Κάθε απόπειρα διατήρησης και των δύο αφηγήσεων ταυτόχρονα, είναι έργο αφελών απατεώνων, ή μωρόπιστων οπαδών θρησκείας!

Με μια μόνο ματιά λοιπόν καταλαβαίνουμε, ότι η ηρωική εκδοχή του γιγαντοκτόνου Δαυίδ, είναι πλαστή. Στον δόλιο κόσμο της Βίβλου, όπου τα όπλα της μαγείας αφθονούν και ο πραγματικός ηρωισμός σπανίζει, είναι φανερό πως η κατασκευασμένη εκδοχή, είναι αυτή του χειροδύναμου βοσκού, που σκοτώνει ταυτόχρονα λέοντα και αρκούδα και συμπληρώνει την μυθολογική προσωπογραφία του, με τον δόλιο φόνο ενός πάνοπλου γίγαντα!

ΔΑΥΙΔ Ο ΜΑΓΟΣ

Αλήθεια όμως, γιατί βρίσκουμε δύο διαφορετικές ιστορίες γνωριμίας του Δαυίδ με τον Σαούλ; Η απάντηση είναι απλή και εκπληκτική!

Με βάση τους σαφείς, προγενέστερους της εποχής του Δαυίδ νόμους του Μωυσή, ο Δαυίδ ήταν μάγος, που έπρεπε να θανατωθεί!

Η ιδιότητα του επαοιδού, ήταν θανάσιμη παράβαση: «και αν ανήρ γίνει επαοιδός, εξάπαντος θέλει με λίθους θανατωθεί» Λευιτικόν 20.27

Είναι λοιπόν ολοφάνερο, πως ολόκληρη η δεύτερη περιγραφή του σφενδονιστή Δαυίδ, κατασκευάστηκε πολύ αργότερα, όχι μόνο για να ταιριάζει στον κατοπινό θρυλικό βασιλιά του Ισραήλ, αλλά κυρίως για να αντικαταστήσει την πρώτη αφήγηση, που από κάποια ανεξήγητη αβλεψία των βιβλικών αντιγραφέων, απεκάλυπτε μια μυστική απαγορευμένη ιδιότητα του Δαυίδ, αυτή του μάγου-επαοιδού!

Η διαδικασία αντικατάστασης της μιας αφήγησης από την άλλη, για κάποιον λόγο δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί! Κάποια απροσδόκητη συγκυρία (προφανώς η ξαφνική μετάφραση των Ο΄ στα ελληνικά) παγίδεψε δίπλα-δίπλα τις δύο αντικρουόμενες αφηγήσεις, πριν ο παραμυθένιος γιγαντοκτόνος Δαυίδ αντικαταστήσει οριστικά τον επαοιδό Δαυίδ και εξαφανίσει οριστικά την κατακριτέα, αλλά και άκρως ενδιαφέρουσα συμπεριφορά του μάγου-επαοιδού βασιλιά Δαυίδ! Και είναι ίσως αυτή η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και πανέξυπνη συνταγή, κλοπής προνομίων δια της μαγγανείας, που έκανε τους αντιγραφείς να διστάσουν πριν πετάξουν οριστικά στην αφάνεια, την πρώτη απ’ τις δύο αυτές εκδοχές!

Φυσικά, κι εμείς με την σειρά μας, δεν θα χάσουμε την ευκαιρία να σχολιάσουμε την χιλιοπαινεμένη αυτή εικόνα του σφενδονιστή Δαυίδ. Στο συμπέρασμα της εξ ολοκλήρου παραμυθολογικής σύλληψης, βοηθάει επίσης και η ίδια η αφήγηση της γιγαντομαχίας του Δαυίδ, αφού ακόμα και στην πλέον επιπόλαιη κριτική, φαίνεται εξαιρετικά αυτοα-ναιρούμενη. Η πρόκληση σε μονομαχία, για την επίλυση των διεκδικήσεων και η συνολική περιγραφή παραπέμπει έντονα σε ομηρικό ύφος. Στις δεκάδες μάχες που περιγράφονται στην Βίβλο με τους Φιλισταίους, η πρόκληση αυτή, σε μονομαχία μεταξύ ηρώων, ουδέποτε επανεμφανίζεται!

Λίγο πριν από την υπόθεση του Γολιάθ, η Βίβλος περιγράφει μια συντριπτική νίκη του Σαούλ, με εξακόσιους μονάχα άοπλους Εβραίους στρατιώτες, (Α΄Σαμ.14.2) απέναντι σε μια φιλισταιική πανστρατιά: «τριάντα χιλιάδων αρμάτων, έξι χιλιάδων ιππέων και λαός (πεζοπόρων στρατιωτών) ως η άμμος της θαλάσσης». Α΄Σαμ.13.1-5. Τουλάχιστον οι 600 αυτοί στρατιώτες του Σαούλ, μόλις είχαν δει “τέρατα και σημεία”, υπέρ του λαού τους… γιατί λοιπόν επί σαράντα ολόκληρες μέρες, κανείς δεν τολμούσε να αποδεχθεί την πρόκληση;

Στην μάχη (που προηγείται του επεισοδίου με τον Γολιάθ) με τις χείμαρο-μαγγανείες του Σαμουήλ… οι Φιλισταίοι “τρελάθηκαν” και “αλληλοσκοτώθηκαν”. Στην ίδια αυτή μάχη, ο Ιωνάθαν, ο γιος του βασιλιά Σαούλ, ολομόναχος σκότωσε είκοσι πάνοπλους άνδρες! (Α΄Σαμ.14.14) Παρ’ όλα αυτά, ούτε κι αυτός ο υποτιθέμενος ήρωας των μαχών, επί σαράντα μέρες δεν τόλμησε να αποδεχθεί την μονομαχία με τον Γολιάθ!

Όλοι αυτοί οι σκληροτράχηλοι στρατιώτες… επί σαράντα μέρες ακούνε τον Γολιάθ να τους ταπεινώνει και να χλευάζει τον παντοδύναμο θεό τους! Κρίνουν όμως, ότι δεν θα ήταν φρόνιμο να διακινδυνεύσουν το μέλλον της χώρας τους σε μια άνιση μονομαχία με τον γίγαντα Γολιάθ!

Ξαφνικά όμως, όλα αυτά τα πολύ συνετά, ανατρέπονται και την κρίσιμη αυτή μονομαχία, που πρόκειται να σημάνει ζωή ή θάνατο για την παράταξή τους και υποτέλεια για ολόκληρο τον λαό τους… την αναθέτουν σε ένα ανεκπαίδευτο παιδαρέλι, που κανένας δεν γνωρίζει, που δεν μπορεί να κρατήσει όπλα, και ο κάθε έμπειρος στρατιωτικός θα μπορούσε δικαιολογημένα να υποθέσει, ότι είναι ένας τυχαίος νεαρός που καταφεύγει σε ολοφάνερες υπερβολές, με “ιστορίες για αρκούδες” και λιοντάρια που δήθεν σκότωσε ταυτόχρονα, προκειμένου να ικανοποιήσει την αρρωστημένη φιλοδοξία του, με κίνδυνο να παρασύρει σε υποδούλωση ολόκληρη την χώρα!

Θα πρέπει να υποθέσουμε λοιπόν, ότι το πραγματικό θαύμα της περίπτωσης, είναι η ανεξήγητη αφέλεια των στρατιωτικών συμβούλων του Σαούλ, που ξαφνικά, επέτρεψαν σε έναν άγνωστο μυθομανή νεαρό βοσκό, να πάρει το μέλλον της χώρας στα χέρια του, κατεβαίνοντας να μονομαχήσει με το φοβερό Γολιάθ, παίρνοντας μαζί του… μόνο το ποιμενικό ραβδί του! Πραγματικά, κατά την αφήγηση, κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει την ύπαρξη της σφενδόνης, ως το τελικό όπλο του Δαυίδ, πριν αυτός ξεκινήσει για την φανταστική αυτή μονομαχία!

Απ’ την άλλη, ο κατά τον ισχυρισμό του, χειροδύναμος Δαυίδ, συμπεριφέρεται δόλια χωρίς λόγο. Αντί να μονομαχήσει τίμια, στηριζόμενος στην απαράμιλλη θεόδοτη δύναμή του, την οποία μόλις περιέγραψε, αυτός λιθοβολεί τον αντίπαλό του από απόσταση, ακυρώνοντας όσα ο ίδιος είπε. Αν πάλι, η επιλογή του σφενδονισμού, στηρίχθηκε σε θεϊκή (προφητική) διαβεβαίωση, τότε… γιατί πήρε μαζί του πέντε και όχι έναν και μοναδικό λίθο;!

Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΓΟΛΙΑΘ ΕΧΕΙ ΥΨΟΣ ΤΡΙΑ ΜΕΤΡΑ

Ο ίδιος ο γίγαντας Γολιάθ είναι εντελώς παραμυθένιος!

Με ύψος «έξη πηχών και σπιθαμής», είναι ένα τρίμετρο, δυσκίνητο, μυθικό τέρας! Ένας σχεδόν ανάπηρος γίγαντας, με πρωτοφανή μάλιστα ακρομεγαλία. Μια διαπιστωμένη πάθηση γιγαντισμού, με τόσα πολλά και οδυνηρά συμπτώματα, που όχι μόνο δεν θα μπορούσε ποτέ να αναλάβει την τιμή μιας τόσο σημαντικής μονομαχίας, αλλά θα του ήταν απολύτως αδύνατον, να αποκτήσει και αυτήν ακόμα την ιδιότητα του στρατιώτη, αφού θα ήταν αδύνατον να ανταποκριθεί στις κοπιαστικές πορείες και την σκληρή στρατιωτική εκπαίδευση!

Τα ίδια τα βιβλικά στοιχεία που έχουμε γι’ αυτόν, είναι σαφώς υπερβολικά, ακόμα και για το μέγεθος ενός γίγαντα. Μόνο ο θώρακάς του, κατά τον βιβλικό μυθιστοριογράφο ζύγιζε: «πέντε χιλιάδες σίκλους» (ένας σίκλος =14,25gr) δηλαδή 71 κιλά! Αν προσθέσει κανείς, το 600 σίκλων δόρυ του (8,5 κιλά) και ολόκληρο τον υπόλοιπο οπλισμό του, όπως περικεφαλαία, ξίφος, δεύτερο δόρυ, περικνημίδες κ.λ.π, η συνολική στρατιωτική εξάρτηση του γίγαντα, πρέπει να ξεπερνούσε τα εκατόν πενήντα κιλά! Ένα τέτοιο φορτίο, μόνο ένας γίγαντας με τετραπλάσιο βάρος θα μπορούσε να το κουβαλήσει! Ε, λοιπόν μόνο η Χαλδαιο-παραμυθική Βίβλος, θα απαιτούσε να δεχθούμε ως αληθινές τέτοιες εξωφρενικές τερατολογίες! Βέβαια στην κατεύθυνση της απατηλής αφήγησης, συνηγορούν και άλλοι ακόμα λόγοι.

Η ίδια η βιβλική αφήγηση, παραμένει μέχρι σήμερα, εμφανώς αμφισβητούμενη. Η τόσο ποιητική, έως επική αυτή νίκη του Δαυίδ επί του Γολιάθ, εικόνα που έγινε παγκοσμίως γνωστή και παροιμιώδης, αγνοείται επιδεικτικά απ’ το υπόλοιπο της Παλαιάς Διαθήκης!

Το πλέον ενδεικτικό είναι, ότι ακόμα και ο ίδιος ο πολυγραφότατος Δαυίδ, στον οποίον αποδίδονται 150 θρησκευτικά ποιήματα, «ύμνοι, θρήνοι και ευχαριστιακά άσματα» (ψαλμοί), που είναι φορτωμένα με υπαινιγμούς επέμβασης του θεού στην ζωή και στην ιστορία του Δαυίδ, ποτέ και πουθενά δεν αναφέρουν ούτε μια φορά το όνομα Γολιάθ!

Απουσιάζει δε εντελώς από τους ύμνους του και η υποτιθέμενη παράτολμη μάχη του, ταυτόχρονα με δύο άγρια θηρία, λέοντα και αρκούδα, για να σώσει την ζωή ενός μοναδικού προβάτου!

Εξαίρεση στην πολυσήμαντη παρασιώπηση του ονόματος του Γολιάθ από την Βίβλο, αποτελεί μόνο το βιβλίο «Σοφία Σειράχ», που όμως κατά γενική ομολογία: «γράφτηκε επί αρχιερέως Σίμωνος υιού Ονίου, δηλαδή περί το 190 π.Χ.» και το μόνο που αυτό ολοφάνερα υπογραμμίζει είναι, ότι ο αυτός μύθος του Γολιάθ, δημιουργήθηκε εκείνη περίπου την εποχή, για να απαλλάξει τον Δαυίδ, τον βασιλικό πρόγονο του Ιησού, από την καυτή κατηγορία του μάγου-επαοιδού, ηρωοποιόντας και αναδεικνύοντάς τον, ως τον ενδοξότερο βασιλιά της Εβραϊκής ιστορίας.

Όμως, έστω και με καθυστέρηση αιώνων, ας διαγράψουμε επιτέλους την ολοφάνερα πλαστή αυτή βιβλική εικόνα του γιγαντοκτόνου Δαυίδ, διότι όπως όλα δείχνουν, η δήθεν πολυύμνητη αυτή νίκη του Δαυίδ επί του Γολιάθ… απλά ουδέποτε υπήρξε!

Ο Γολιάθ είναι ένα πρόχειρο αρχαίο θεολογικό καρτούν, που γεννήθηκε στην άκρη της πέννας των εξωραϊστών της Βίβλου! Ένα εβραϊκό κόμιξ (εκ του ελληνικού κωμικόν) για να καλύψει ένα βαρύ ελάττωμα (ή κρυφό προτέρημα) στο προφίλ του αγαπημένου βασιλιά Δαυίδ!

Μόνο η χρόνια θρησκευτική αποχαύνωσή μας και η καθημερινά καλλιεργούμενη θεολογική παραμυθολαγνεία των πιστών, μπορούσε να καταπιεί για τόσους αιώνες, τόσα πολλά κακότεχνα και αυτοαναιρούμενα ψέματα.

Βέβαια μετά από τόσους αιώνες αδιατάρακτης παραμυθοφαγίας, πρέπει να παραδεχθούμε, ότι πολύ μεγαλύτεροι “γίγαντες” απ’ τον επινοηθέντα Γολιάθ, έπεσαν κυριολεκτικά “ξεροί” απ’ τα ψεύτικα λιθαράκια, που κατά καιρούς μας εκσφενδόνισε κατακούτελα, η φαντασία της εβραϊκής θεολογίας. Δυστυχώς ολόκληρη η γιγαντιαίων διαστάσεων πανανθρώπινη νοημοσύνη, απεδείχθη ένας τέτοιος διανοητικά ανήμπορος μωρογίγαντας, που με τον παραμικρό εντυπωσιασμό, γονατίζει μπροστά στις ασήμαντες θεολογικές πετριές, της δόλιας βιβλικής ευρηματικότητας!

Αν και η θλιβερή αυτή διαπίστωση, δεν φαίνεται πια να διορθώνει σχεδόν τίποτε! Εντούτοις, έστω και με καθυστέρηση αιώνων, όσοι από μας αισθάνονται τον καπνό της θρησκευτικής απάτης να μας πνίγει, ας φωνάξουμε αγανακτισμένοι: «πάψτε πια να επαναλαμβάνετε πειθήνια τα βιβλικά ψεύδη»… με την ελπίδα μέσα στον χυδαίο αυτόν παγκόσμιο πνευματικό θόρυβο, να ακουστεί η ασήμαντη αυτή απομυθοποιητική κραυγή μας… έστω από κάποιους πραγματικούς σοφούς του μέλλοντος.

Κανένα αρνητικό μυαλό δεν θα σου προσφέρει ποτέ μια θετική ζωή

Η κοινωνία μας απαρτίζεται από διάφορων ειδών ανθρώπους… Διαφορετικές προσωπικότητες οι οποίες μεγάλωσαν με διαφορετικές αξίες, περπάτησαν σε διαφορετικά μονοπάτια, αντιλαμβάνονται διαφορετικά καταστάσεις και τις χειρίζονται με γνώμονα την δική τους λογική. Δεν μπορούμε να κρίνουμε τον κάθε άνθρωπο για το πώς συμπεριφέρεται. Διότι το περιβάλλον στο οποίο ο κάθε ένας από εμάς έχει μεγαλώσει μας έχει διδάξει τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Από εκεί και πέρα, έχοντας ως εφόδιο τις αξίες που διδαχτήκαμε, βαδίζουμε στο δύσκολο μονοπάτι που λέγεται ζωή.

Συνήθως έλκουμε άτομα στην ζωή μας ανάλογα με το τι εκπέμπουμε. Βέβαια η τελική επιλογή είναι καθαρά δική μας. Ποια άτομα θα βαδίζουν μαζί μας, εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Δεν αρκεί όμως μόνο να επιλέξουμε τους ανθρώπους που ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας αλλά με την συμπεριφορά μας να προσπαθήσουμε να τα κρατήσουμε κοντά μας παντοτινά. Για να γίνει το ταξίδι μας πιο διασκεδαστικό, η επιλογή των ανθρώπων που σκέφτονται αισιόδοξα είναι η καταλληλότερη. Κανένα αρνητικό μυαλό δεν θα σου προσφέρει ποτέ μια θετική ζωή. Είτε πρόκειται για τον σύντροφό σου, είτε για φίλο σου, είτε για συνεργάτη σου…

Το θετικό άτομο θα σε βοηθήσει να δεις την πλευρά της ζωής από μια διαφορετική οπτική γωνία… Θα διαπιστώσεις όταν συναναστραφείς μαζί του πως η ζωή δεν είναι μόνο γκρίζα ή μαύρη αλλά εναλλάσσεται ανάλογα με τον τρόπο τον οποίο σκεφτόμαστε. Θα σε παρακινήσει να κυνηγήσεις το όνειρό σου… Θα σε επιπλήξει για ένα λάθος σου αλλά με έναν τρόπο που θα ωθήσει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος… Θα σε διδάξει το ατόπημά σου να αποτελέσει αφετηρία μιας νέα αρχής ,απαλλαγμένης από επαναλαμβανόμενα λάθη. Θα είναι δίπλα σου να σε ακούει, να σε συμβουλεύει , να σου χαμογελά… Με αυτό το αισιόδοξο λαμπερό, καλοσυνάτο χαμόγελο συνώνυμο της ελπίδας πως ο κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος…

Γιατί μπορεί να γίνει… Αρκεί να ακολουθήσουμε το δικό του παράδειγμα και να κρατήσουμε μια στάση ζωής πιο φωτεινή, πιο λαμπερή, πιο αισιόδοξη.

A priori και a posteriori γνώση

Η a priori και a posteriori γνώση είναι έννοιες της φιλοσοφίας και των κοινωνικών επιστημών.

Οι έννοιες αυτές αντικατοπτρίζουν τις ιδέες δύο μεγάλων ρευμάτων, των εμφυτοκρατών ή νατιβιστών και των εμπειριστών. A priori χαρακτηρίζεται η γνώση που αποτελείται από έμφυτες ιδέες που προηγούνται της εμπειρίας, ενώ a posteriori η γνώση που προέρχεται από την εμπειρία.

Ο Πλάτων υπήρξε από τους πρώτους που υποστήριξε την ιδέα της a priori γνώσης, θεωρώντας ότι η ψυχή έχει γνωρίσει τις ιδέες, άρα και την αλήθεια πριν από την γέννηση. Ρασιοναλιστικά ρεύματα που υποστήρηξαν την a priori γνώση εμφανίστηκαν και τον 17ο αιώνα με κύριο εκπρόσωπο τον Ρενέ Ντεκάρτ.

Δριμεία κριτική πάνω στη θεωρία της a priori γνώσης έκανε ο Άγγλος εμπειριστής φιλόσοφος Τζων Λοκ, ο οποίος θεωρούσε ως πηγή γνώσης την εμπειρία λέγοντας ότι το υποκείμενο από την γέννησή του είναι tabula rasa, δηλαδή μια άγραφη δέλτος πάνω στην οποία “καταγράφονται” οι εμπειρίες της καθημερινότητας.

Τομέας Ψυχολογίας

Οι έννοιες a priori και a posteriori χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται στην Ψυχολογία κατά τρόπο και για σκοπό μάλλον διαφορετικό απ’αυτόν για τον οποίο τις εισήγαγε αρχικά η Φιλοσοφία.

Ο νατιβισμός (nativism) στην ψυχολογία είναι η άποψη ότι κάποιες δεξιότητες ή ικανότητες (ή και τάσεις) είναι έμφυτες εκ γενετής. Καλώς ή κακώς ο όρος a priori συνδέθηκε και με τον νατιβισμό.

Aπό την άλλη, η άποψη του εμπειρισμού συνοψίζεται με την έκφραση tabula rasa. Οι εμπειριστές υποστηρίζουν ότι αν και στο ανθρώπινο μυαλό (ή νευρικό σύστημα) βρίσκονται από τη γέννηση κάποιες έμφυτες ικανότητες μάθησης δεν υπάρχει ωστόσο καμία από πριν (a priori) γνώση. Δηλαδή οι γνώσεις αποκτώνται όλες από το περιβάλλον εκ των υστέρων (a posteriori).

Τομέας Φιλοσοφίας

Α priori κατά λέξη σημαίνει από πριν. Κατά τον Καντ a priori γνώσεις είναι αυτές που είναι απολύτως ανεξάρτητες από κάθε εμπειρία. Η ιδιότητα a priori αποδίδεται σε ένα πράγμα όταν αυτό το πράγμα έχει την ιδιότητα να προϋπάρχει στην ανθρώπινη νόηση ως όρος για την απόκτηση οποιασδήποτε εμπειρικής γνώσης. Χρησιμοποιώντας τον ορισμό του ο Κάντ, και εργαζόμενος σχολαστικά και συστηματικά έδειξε στην «Κριτική του Καθαρού Λόγου» ότι οι λεγόμενες θεμελιώδεις μορφές της εποπτείας και οι θεμελιώδεις μορφές της νόησης είναι στοιχεία a priori.

Όπου υπάρχει αγάπη, πάντα υπάρχει επιτυχία και πλούτος

Η σκηνή αυτή από τη δεύτερη πράξη του Ρωμαίος και Ιουλιέτα παρομοιάζει τον έρωτα με το πολυτιμότερο από τα πλούτη, μια και χωρίς αυτόν τίποτα απ’ όσα έχουμε δεν μπορεί να λάμψει.

Ο έρωτας ασφαλώς και αξίζει να ξεκινάμε το μακρινότερο ταξίδι, για να φέρουμε με την επιστροφή το μυστικό καρύκευμα που διορθώνει όλα τα πιάτα της ύπαρξής μας, όπως το περιγράφει η ανατολίτικη ιστορία που ακολουθεί:

Μια γυναίκα είδε τρεις γέρους με λευκές γενειάδες στον κήπο της. Δεν ήξερε ποιοι ήταν, αλλά τους λυπήθηκε και τους κάλεσε να μπουν στο σπίτι να τους δώσει να φάνε κάτι.

-Είναι εδώ ο άντρας του σπιτιού; τη ρώτησε κάποιος.
-Όχι, απάντησε η γυναίκα.
Το σούρουπο, όταν ο άντρας της γύρισε στο σπίτι, η γυναίκα του διηγήθηκε το συμβάν.
-Πήγαινε και πες τους ότι είμαι στο σπίτι κι ότι τους καλώ να έρθουν και οι τρεις.

Έτσι έκανε η σύζυγος, κι αυτή τη φορά η απάντηση ήταν διαφορετική:

-Δεν μπορούμε να είμαστε καλεσμένοι σ’ ένα σπίτι και οι τρεις, της είπε με αποφασιστικότητα κάποιος.
-Γιατί; ρώτησε η γυναίκα με πολλή περιέργεια. Ο γέροντας με τη λευκότερη γενειάδα της απάντησε:
-Το όνομά του είναι Πλούτος, είπε δείχνοντας τον έναν και, δείχνοντας τον άλλο, πρόσθεσε: Το όνομά του είναι Επιτυχία, και το δικό μου είναι Αγάπη… Τώρα, πήγαινε στον άντρα σου κι αποφασίστε ποιον καλείτε.

Ο άντρας της, συγκινημένος, αναφώνησε:

-Τι καταπληκτικό! Αν πρέπει να διαλέξουμε, θα καλέσουμε τον Πλούτο. Έτσι θα γεμίσουμε το σπίτι με πλούτη.

Όμως η σύζυγος σχολίασε πως ήταν καλύτερα να καλέσουν την Επιτυχία, ώστε να τους θαυμάζουν όλοι. Η κόρη, που άκουγε τη συζήτηση από το δωμάτιό της, αναφώνησε:

-Γιατί δεν καλούμε την Αγάπη; Γιατί πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε τα πλούτη και την επιτυχία σαν να μην είναι η αγάπη τόσο σημαντική για μας;

Οι γονείς, ντροπιασμένοι, της έδωσαν δίκιο. Τότε η γυναίκα βγήκε να συναντήσει τους γέροντες και τους ρώτησε:

-Ποιος από σας είναι η Αγάπη; Παρακαλώ, να περάσει και να είναι ο καλεσμένος μας.

Ο γέροντας Αγάπη σηκώθηκε κι άρχισε να περπατάει. Σηκώθηκαν και οι άλλοι δύο. Έκπληκτη η γυναίκα κοίταξε τους γέροντες Επιτυχία και Πλούτο και τους ρώτησε:

-Αφού κάλεσα την Αγάπη, γιατί έρχεστε κι εσείς;

Οι τρεις γέροντες απάντησαν μαζί:

-Αν είχατε καλέσει την Επιτυχία ή τον Πλούτο, οι άλλοι δύο θα έμεναν έξω, αλλά όπου πάει η Αγάπη, ακολουθούν και οι άλλοι δύο. Όπου υπάρχει αγάπη, πάντα υπάρχει επιτυχία και πλούτος.