Ο Σκοπός

Πολλοί διαβάζουν τα άρθρα μου, κάποιοι συστηματικά… Όμως το ποιοι κατανοούν πραγματικά, φαίνεται από την απουσία σχολίων, από το φόβο της συμμετοχής, από την ασφάλεια της απομόνωσης της σκέψης και την προτίμηση της αποφυγής της ευθύνης.

Το νόημα των άρθρων, βρίσκεται στη σύνθεσή τους, καθώς όλα τα θέματα ξανάρχονται, όλα αλλάζουν νόημα σε κάθε κύκλο και όλα επεκτείνονται, καθώς δεν αποτελούν «τέλος»

Ο φόβος δεν σου εξηγεί, παρεξηγεί τα λόγια μου κι εσύ νομίζεις πως καταλαβαίνεις.

Αν αγαπάς ή εμένα ή εσένα, δεν αγαπάς καθόλου. Αν αγαπάς κάποιους και κάποιους άλλους όχι, δεν έχεις κατανοήσει την αγάπη. Αν ακόμα κατηγορείς, δεν έχεις βρει. Αν δεν έχεις όραμα, ακόμα δεν ζεις με σκοπό. Αν δεν βλέπεις παντού το νόημα, δεν αντιλαμβάνεσαι καθαρά. Και αυτοί είναι οι λόγοι που επιλέξαμε να βρισκόμαστε εδώ!

Τι είναι αυτό το "αγαπώ τον εαυτό μου" που πιπιλάνε όλοι αλλά ούτε κι εσύ καταλαβαίνεις; Σκέψου μόνος σου, δες τη ζωή σου, βρες το λόγο για να ζεις, αποδεσμεύσου από όλα και όλους για να το κάνεις. Έπειτα, μπορείς να προσφέρεις σε όλους και σε όλα, με διάκριση, ισότιμα και πηγαία: σε αρμονία με το Είναι σου.

Εγώ και ο καθένας μας έχει τη δική του πορεία, τον δικό του αγώνα, έναν ατομικό κόσμο και νου. Αν/όταν καταφέρνουμε να συναντιόμαστε, καλώς, και ΑΥΤΟ είναι το ζητούμενο. Αλλά δεν συναντιόμαστε ποτέ ουσιαστικά, για διάρκεια και δημιουργικά, νομίζοντας πως μπορούμε να υπερπηδήσουμε το πρώτο.

Εστιάζεσαι πεισματικά εξωτερικά, προσπαθώντας να διορθώσεις αυτό που κάνεις, κρίνοντας και κατηγορώντας αυτό που οι άλλοι κάνουν, πιστεύοντας ότι αν «τα πράγματα ήταν διαφορετικά», «αν άλλαζες τις συνήθειές σου» ή «αν είχες τις κατάλληλες ευκαιρίες/τους κατάλληλους ανθρώπους δίπλα σου/μια άλλη δουλειά/μια άλλη ζωή», «αν ήταν διαφορετικός ο κόσμος», «αν υπήρχε άλλη κυβέρνηση» κλπ, κλπ, θα μπορούσες να κάνεις πολλά.

Και όλα αυτά τα «αν» είναι η ίδια η φυλακή σου. Γιατί η ζωή σου είναι εδώ, είναι τώρα και είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι. Για να μπορέσεις εσύ να δεις, να αρχίσεις να σκέφτεσαι διαφορετικά, να καταλάβεις πως όλα, ναι όλα, τα δημιουργείς εσύ και όλοι μαζί. Κάτι που δεν κατανοείς ακόμα γιατί φαίνονται αντίθετα και ξεχωριστά.

Το μόνο που είναι εναντίον σου, χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι είναι ο ίδιος ο ΤΡΟΠΟΣ σκέψης σου. Δεν το καταλαβαίνεις…

Όχι, δεν πρέπει να αλλάζεις τις σκέψεις σου, αλλά τον ΤΡΟΠΟ που σκέφτεσαι. Αυτό είναι το δυσκολότερο γιατί ούτε γνωρίζεις το ΠΩΣ σκέφτεσαι, ούτε επομένως και πώς να το αλλάξεις αυτό.

Δεν πρέπει να αλλάξεις τις πεποιθήσεις σου (που νομίζεις πως γνωρίζεις), μόνο να τις αντιληφθείς, να τις παραδεχτείς, να αφαιρέσεις τη δύναμη που τους έχεις δώσει να λειτουργούν ανεξάρτητα και αθέατα από σένα.

Δεν πρέπει να αλλάξεις παράταξη, θρησκεία, σύντροφο, δουλειά, συνήθειες. Αλλά πρέπει να καταλάβεις γιατί επέλεξε/υιοθέτησες αυτά.

Δεν πρέπει να "αλλάξεις" τον εαυτό σου, να τον γνωρίσεις, να τον τιμήσεις και να αναδείξεις αυτό που ΕΙΣΑΙ!

Είναι πιο εύκολο θαρρείς, να φεύγεις, να αλλάζεις, να μετακινείσαι και να πλανιέσαι, ψάχνοντας, χωρίς να γνωρίζεις και τι ακριβώς ψάχνεις, πού ακριβώς ζητάς να πας. Γνωρίζεις πως θέλεις να απαλλαγείς, να μην είσαι άρρωστος, να μην είσαι θλιμμένος, να μην είσαι μόνος, να μην αισθάνεσαι μόνιμα αυτή την απερίγραπτη έλλειψη, το εσωτερικό κενό και την αποξένωση. Αλλά, χωρίς να γνωρίζεις και τι ακριβώς ψάχνεις, πού ακριβώς ζητάς να πας.

Δες όμως ότι αυτό που συνεχίζεις να κάνεις, όλα όσα προσπαθείς να ενισχύεις, όλα όσα αλλάζεις, ακόμα δεν σου έχουν προσφέρει, αυτό που τα πιο τρελά σου όνειρα, σού επιβεβαιώνουν πως υπάρχει!

Και συνεχίζεις με το ίδιο μοτίβο, με όλους τους ίδιους τρόπους, γιατί πιστεύεις πως "ακόμα λίγο, στην επόμενη γωνία, τον επόμενο χρόνο, με την επόμενη κυβέρνηση, στην επόμενη σχέση, στην κατάκτηση της νέας δουλειάς, στην επόμενη σου επιτυχία, θα βρεις"!

Αλλά λείπει η σύνθεση, λείπει η ουσιαστική παρατήρηση, λείπουν πολλά, που θα σε φέρουν πάλι εδώ, πάλι στο ίδιο σημείο, του ίδιου κύκλου, να αναρωτιέσαι, να προσπαθείς, να ψάχνεις, να αναλώνεσαι, να σπαταλάς και να αμφιβάλλεις… Μέχρι να αποφασίσεις να παραμείνεις, να ζητήσεις, να σταματήσεις να τρέχεις, να αντιληφθείς, πως όλα όσα μπορείς/θέλεις/ βρίσκονται πολύ πιο κοντά σου απ' όσο φανταζόσουν ποτέ!

Ύμνοι, θρησκεία, τελετουργία, μύθοι

Η υμνογραφία αποτελεί βασικό στοιχείο κάθε λατρείας τόσο αρχαίας όσο και σύγχρονης, αφού το θρησκευτικό άσμα, όπως άλλωστε και κάθε είδους θρησκευτική τέχνη, σηματοδοτεί μια αλλαγή στη συμπεριφορά των ανθρώπων σε σχέση με την καθημερινότητά τους. Η αλλαγή αυτή είναι απαραίτητη, προκειμένου ο πιστός να εισαχθεί σε μια κατάσταση διαφορετική από την τετριμμένη και να νιώσει ότι έρχεται σε επαφή με κάτι ανώτερο από αυτόν. Γι’ αυτό και το θρησκευτικό άσμα συνοδεύεται συνήθως και από άλλες μη «κανονικές» συμπεριφορές, όπως λ.χ. το άπλωμα των χεριών, το γονάτισμα ή ακόμη και το ξάπλωμα στο έδαφος. Το σημαντικό στοιχείο σε όλη αυτή τη διαδικασία είναι ότι επιτρέπει στο άτομο να αναγνωριστεί ως προσευχόμενο τόσο από τον εαυτό του όσο και από την κοινότητα των υπόλοιπων πιστών, αλλά και από την ίδια τη θεότητα.

    Το θρησκευτικό άσμα εντάσσεται, λοιπόν, σε ευρύτερα συμφραζόμενα, τα οποία κατά κάποιο τρόπο περιχαράσσουν μια θρησκευτική σφαίρα μέσα στα εγκόσμια. Η περιχαράκωση αυτή έχει και άλλους τρόπους, για να γίνεται έκδηλη. Κατ’ αρχήν φανερώνεται με τη δημιουργία ενός ιερού χώρου, ο οποίος οριοθετείται συνήθως από κάποιον περίβολο και οργανώνεται εσωτερικά με διακεκριμένες κατασκευές, όπως είναι οι βωμοί, οι ναοί, τα αγάλματα και οι εικόνες κ.τ.λ. Η αίσθηση της ιερότητας ενισχύεται από το είδος της ενδυμασίας, το χτένισμα των μαλλιών, τον τρόπο βαδίσματος και ομιλίας, που μπορεί να διαφέρουν από το συνηθισμένο. Ακόμη και η μετάβαση από την καθημερινή ζωή στη θρησκευτική τελετουργία μπορεί να σημαδεύεται με τελετουργικά στοιχεία, όπως το λούσιμο του σώματος, μια περίοδο προκαταρτικής νηστείας, μια τυπική έκκληση για σιωπή κ.ο.κ. Αλλά και το ζώο που πρόκειται να θυσιαστεί σημαδεύεται με παρόμοιο τρόπο, ώστε να ξεχωρίσει από το υπόλοιπο κοπάδι: το πλένουν και το στολίζουν με ιδιαίτερο τρόπο, για να φαίνεται σε όλους καθαρά ότι πρόκειται να θυσιαστεί.

      Από τη σκοπιά του λάτρη όλες οι παραπάνω ενέργειες υπηρετούν το στόχο του να γίνει αποδεκτός από τη θεότητα: με την υιοθέτηση τυπικών μορφών συμπεριφοράς, ενδυμασίας, λόγου ο λάτρης πιστεύει ότι θα κερδίσει την εύνοια του θεού και θα επιτύχει το σκοπό του. Από τη σκοπιά του εξωτερικού παρατηρητή η θρησκευτική συμπεριφορά αποτελεί ένα σύμπλεγμα λόγων και πράξεων (λεγόμενα και δρώμενα) που συνδέονται, αλλά και διαφέρουν από την καθημερινή συμπεριφορά.

      Και ο ύμνος μπορεί να ιδωθεί απ’ αυτή τη σκοπιά. Ως μορφή λόγου και ομιλίας διακρίνεται από τον καθημερινό λόγο με ένα πλήθος χαρακτηριστικών: τα λόγια του εκφέρονται από ένα πλήθος ανθρώπων ταυτόχρονα, διαθέτει μελωδία, μέτρο και ρυθμό, πολλές φορές υπάρχει μουσική συνοδεία και χορός. Το κείμενο του ύμνου τηρείται όσο το δυνατόν πιστότερα και επαναλαμβάνεται αυτούσιο σε κάθε ανάλογη περίσταση. Επιπλέον ο ύμνος διαφέρει από την καθημερινή ομιλία στο ότι ο λόγος του δεν απευθύνεται σε άλλους ανθρώπους, αλλά σε έναν θεό ή μια ομάδα θεοτήτων, είτε άμεσα, με μια επίκληση σε δεύτερο πρόσωπο (π.χ. εσύ ο Δίας που βροντάς από μακριά… ), είτε έμμεσα σε τρίτο πρόσωπο (π.χ. καλώ το Δία που βροντά από μακριά…).

     Πρέπει εντούτοις να τονιστεί ότι ειδικά για την περίπτωση των αρχαίων ελληνικών ύμνων είναι συνήθης η αλληλοεπικάλυψη, από πολλές απόψεις, με τα κοσμικά είδη ποίησης. Από άποψη μορφής ένας αρχαίος ελληνικός ύμνος συχνά ξεχωρίζει δύσκολα από ένα κοσμικό ποίημα. Δεν υπάρχει μέτρο, τεχνική σύνθεσης ή γλωσσικό μέσο, το οποίο να προορίζεται αποκλειστικά για την υμνική ποίηση. Οι ποιητές ύμνων είναι ως επί το πλείστον και συνθέτες άλλων ειδών ποίησης.

      Αλλά και από την άποψη του περιεχομένου είναι δύσκολο να γίνει μια αυστηρή διάκριση ανάμεσα στους ύμνους και τα μη θρησκευτικά είδη ποίησης: πολύ συχνά οι «κοσμικές» συνθέσεις περιλαμβάνουν θρησκευτικά στοιχεία. Για παράδειγμα οι τραγωδίες και οι επινίκιες ωδές είναι γεμάτες από επικλήσεις προς τη θεότητα, προσευχές, θεϊκές ή μυθικές αφηγήσεις. Παρομοίως πολλοί ύμνοι περιέχουν λογοτεχνικά στοιχεία, όπως περιγραφές τόπων θρησκευτικής σημασίας, διαλόγους μεταξύ θεών ή θεών και ανθρώπων κ.τ.λ. Οι πιο εξεζητημένες μορφές λογοτεχνίας, όπως μια αριστοφανική κωμωδία ή ένα σατυρικό δράμα, μπορεί να εμφανίζουν άμεσα τους θεούς ή να περιέχουν χορικά που στην ουσία δε διαφέρουν από τα καθαρά λατρευτικά άσματα.

       Παρόλα αυτά υπάρχει πραγματική διαφορά έμφασης και σκοπού ανάμεσα στο λατρευτικό τραγούδι και το λογοτέχνημα, όσο και αν το τελευταίο έχει θρησκευτικό περιεχόμενο. Ο ύμνος αποτελεί μια μορφή λατρείας που στοχεύει άμεσα στην έλξη της εύνοιας του θεού και την εξασφάλιση της βοήθειάς του. Αντίθετα, η λογοτεχνία στοχεύει στη ψυχαγωγία ή τη διαφώτιση των ακροατών-θεατών. Για παράδειγμα μια αισχύλεια τραγωδία μπορεί να στοχάζεται πάνω στην επίδραση του θείου στην ανθρώπινη ζωή, αλλά δε στοχεύει άμεσα στο να εξασφαλίσει κάτι από τη θεότητα μέσω της παράστασης.

      Οι ύμνοι δεν αποτελούν μια δευτερεύουσα και μεταγενέστερη προσθήκη στη λατρεία. Οι αρχαιότεροι πολιτισμοί που γνωρίζουμε, αλλά και οι πιο πρωτόγονοι που επιβιώνουν ακόμη και σήμερα, διαθέτουν τα δικά τους άσματα προς τους θεούς. Αντίστοιχα δεν υπάρχει καμιά περίοδος του ελληνικού πολιτισμού που να μη διαθέτει λατρευτικά τραγούδια. Ο Όμηρος για παράδειγμα αναφέρεται ξεκάθαρα σε παιάνες που ψάλλονταν προς τιμήν του Απόλλωνα, σε χορούς προς τιμήν της Άρτεμης και σε τραγούδια προς τιμήν αγροτικών θεών, όπως ο Λίνος.

      Δυστυχώς, όμως, το μεγαλύτερο μέρος των αρχαίων ελληνικών λατρευτικών ασμάτων της αρχαϊκής και κλασικής περιόδου έχουν χαθεί. Μόνο από την ελληνιστική περίοδο και μετά ο αριθμός των δειγμάτων αυξάνεται, προφανώς λόγω της αυξημένης χρήσης γραπτών αρχείων για την καταγραφή των λατρευτικών ασμάτων, προπάντων στα διάφορα ιερά. Εντούτοις και για τις αρχαιότερες περιόδους δεν πρέπει να απογοητευόμαστε ολοκληρωτικά.

    Κι αυτό επειδή διάφορα είδη της λογοτεχνικής παραγωγής φαίνεται ότι κατάγονται άμεσα ή έμμεσα από τα χορικά τραγούδια προς τιμήν των θεών. Ο Αριστοτέλης, για παράδειγμα, μας πληροφορεί ότι η αττική τραγωδία και κωμωδία προέρχονται από διάφορες μορφές λατρευτικών ασμάτων. Αλλά και η χορική λυρική ποίηση κατάγεται από τους χορούς και τα άσματα προς τιμήν των ηρώων και των θεών. Επίσης η παράδοση της εγκωμιαστικής ποίησης, όπως εμφανίζεται στις επινίκιες ωδές, σε εγκώμια λαών και τόπων και σε λογοτεχνικούς ύμνους όπως του Καλλίμαχου, αξιοποιεί τη μορφή των λατρευτικών τραγουδιών σε νέα κοινωνικά και συναισθηματικά συμφραζόμενα.

     Στηριζόμενοι στις παραπάνω παρατηρήσεις, αλλά και στο ευτυχές γεγονός ότι ένα πλήθος παπύρων μας επέτρεψε να ξαναδιαβάσουμε, έστω και αποσπασματικά, τμήματα ποικίλων υμνικών ασμάτων του Πινδάρου και του Βακχυλίδη, μπορούμε να καλύψουμε εν μέρει τα κενά για τις παλαιότερες εποχές της ελληνικής λατρευτικής ποίησης.

      Βοήθεια μπορούμε να λάβουμε και από την πλευρά του μύθου. Συχνά η έννοια του μύθου κυριαρχεί, όταν συζητείται η λεκτική πλευρά της αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Ωστόσο, με τον τρόπο αυτό παραγνωρίζεται το γεγονός ότι οι μύθοι αυτοί είναι η ουσία των ύμνων και ότι οι ιστορίες που λέγονται για τους θεούς στους μύθους είναι στην πραγματικότητα ιστορίες που ψάλλονταν στους θεούς στο πλαίσιο της λατρείας, προκειμένου να τους κολακέψουν, να τους επαινέσουν και εν τέλει να κερδίσουν την εύνοιά τους. Αν το κατανοήσουμε αυτό, οι μύθοι δεν εμφανίζονται πια ως υποθετικές αφηγήσεις για τις μυστηριώδεις δυνάμεις του κόσμου, αλλά πρωταρχικά ως αφηγήσεις σχεδιασμένες να «συλλάβουν» αυτές τις δυνάμεις μέσω των λόγων.
Υπενθυμίζοντας στη θεότητα μέσω της υμνικής λατρείας τις πράξεις μεγαλείου και ευεργεσίας που έκανε στο παρελθόν, ο λάτρης επιθυμεί ταυτόχρονα να προσδιορίσει τη θεότητα που επικαλείται και τις δυνάμεις της, αλλά και συνάμα να την «αναγκάσει» να επαναλάβει τις πράξεις αυτού του είδους προς όφελός του.

    Οι μύθοι λοιπόν αποτελούσαν την ουσία των ύμνων που ψάλλονταν πριν ή κατά τη διάρκεια της τελετουργίας. Για παράδειγμα ο συχνά επαναλαμβανόμενος στους ύμνους μύθος του Απόλλωνα που σκοτώνει τον Πύθωνα δεν αποτελεί απλώς μια θαυμαστή και ψυχαγωγική ιστορία, αλλά στοχεύει πάνω απ’ όλα να εξασφαλίσει, μέσω της υπενθύμισης στο θεό μιας ένδοξης πράξης του, τη βοήθειά του για μια ανάλογη τρέχουσα περίσταση.

    Έτσι ο μύθος γίνεται η βάση, πάνω στην οποία ο πιστός νομιμοποιείται να προσδοκά τη συνδρομή των θείων δυνάμεων. Αυτό το γεγονός μας βοηθά πολύ στη μελέτη αποσπασματικά σωζόμενων ύμνων: πολλές φορές μεταγενέστεροι συγγραφείς αφηγούνται σε πεζό λόγο το μύθο, τον οποίο ανέπτυσσαν χαμένα λατρευτικά άσματα.

Βάκχος (Διόνυσος - Πάνας): Ο μυστικός Θεός των Ορφικών.

Oι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως ο Δίας μέσω του Βάκχου προσπάθησε να εισάγει στην ανθρωπότητα το διονυσιακό στοιχείο της πνευματικής διαπότισης, της θείας πλησμονής και της μεταμόρφωσης ή πνευματικής αναγέννησης που οδηγεί στη θέωση.

Ακόμα και σήμερα υπάρχουν λάτρεις του Βάκχου,
του θεού του κρασιού,
μα δεν γνωρίζουν τα μυστικά του.
Πίνουν, μα δεν καταλαμβάνονται από «ιερή μανία»·
μεθούν, μα δεν μεταμορφώνονται.

O ΒΑΚΧΟΣ είναι ο θεός της μυστηριώδους νύχτας και, αντίθετα από τον Απόλλωνα, είναι θεός του χειμώνα όπου ο σπόρος, ριγμένος βαθιά στη γη, αρχίζει να αναπτύσσεται με τη βοήθεια του υγρού στοιχείου, επαγγελλόμενος σε όλους την άνοιξη. Γι’ αυτό στους Δελφούς το χειμώνα σιγούσε ο Παιάνας, δηλαδή ο ύμνος προς τον Απόλλωνα και έδινε τη θέση του στο Διθύραμβο, τον ύμνο προς το θεό Βάκχο.

Κάθε δυο χρόνια στους Δελφούς γινόταν μια γιορτή προς τιμήν του Βάκχου. Oι Αθηναίες, που ήταν μυημένες στη θρησκεία του θεού αυτού, ξεκινούσαν στα μέσα περίπου του Δεκέμβρη για τους Δελφούς. Έβγαιναν ομαδικά από την πόλη, ντυμένες κατάλληλα και κρατώντας προσφορές και έκαναν πεζή αυτό το μακρινό ταξίδι. Στο δρόμο στεφανώνονταν με κλαδιά κισσού, ή βελανιδιάς, και στα χωριά απ’ όπου περνούσαν χόρευαν και υμνούσαν το θεό.

Στους Δελφούς συναντούσαν και τις γυναίκες της Φωκίδας –γιατί μόνο γυναίκες λάβαιναν μέρος σ’ αυτή την ιεροπραξία– και όλες μαζί προετοίμαζαν τη γιορτή. Καθώς έπεφτε η νύχτα, άναβαν τα δαδιά και ξεχύνονταν στις πλαγιές του Παρνασσού χοροπηδώντας και κραυγάζοντας στα πυκνά δάση. Κάτω από τη χειμωνιάτικη και θαμπή Σελήνη, οι δαιμονισμένοι χτύποι των τυμπάνων και οι ήχοι των αυλών και οι ιαχές των γυναικών δημιουργούσαν μια απόκοσμη ατμόσφαιρα.

Oι Βάκχες, όπως λέγονταν οι ιέρειες του θεού, κρατώντας θύρσους (καλάμια τυλιγμένα με κισσό ή κληματίδες, που στο άκρο τους ήταν σφηνωμένη μια κουκουνάρα) έτρεχαν με ξέπλεκα μαλλιά σαν μανιασμένες ανάμεσα στα δέντρα, κάνοντας λατρευτικές κινήσεις με τα χέρια τους, στα οποία ήταν τυλιγμένα φίδια και καλούσαν το θεό να εμφανιστεί. Tο πρώτο μαύρο αγριοκάτσικο που συναντούσαν το έπιαναν και ξεσκίζοντας το ζωντανό όπως ήταν, το έτρωγαν! Αυτή ήταν η θεία ωμοφαγία, γιατί αυτό το μαύρο κατσίκι ήταν ο ίδιος ο θεός ενσαρκωμένος.

O θεός που γεννιέται πρέπει να διαμελιστεί και να φαγωθεί. Έτσι οι λάτρεις του γίνονταν ένθεοι, δηλαδή αποχτούν τη δυνατότητα να γίνουν κάποτε θεοί. Ένθεες λοιπόν και σε κατάσταση έκστασης, αυτές οι μαινάδες φορούσαν το δέρμα του ζώου γύρω στο λαιμό τους και συνέχιζαν το φρενιτιώδη χορό τους. Μερικές χτυπούσαν τύμπανα, άλλες έπαιζαν αυλούς και άλλες χόρευαν χτυπώντας ντέφια και τραγουδούσαν εμπνευσμένες από το Βάκχο.

Ποιος ήταν ο Βάκχος;

Αυτή ήταν μια εικόνα της διονυσιακής μανίας και ξετυλιγόταν όχι μόνο στους Δελφούς, αλλά και στον Κιθαιρώνα και στα Τέμπη και σε άλλα μέρη της αρχαίας Ελλάδας, όπου ο θεός Βάκχος ή Διόνυσος ήταν πολύ αγαπητός.

O θεός λένε πως γεννήθηκε στη Θήβα από τη Σεμέλη, που ήταν κόρη του βασιλιά των Θηβαίων, Κάδμου. Tη σεμνή Σεμέλη είχε διαλέξει ο Δίας για να φέρει στον κόσμο τον Διόνυσο. Όμως η γυναίκα του Δία κάνει ότι μπορεί για να μη γεννηθεί το παιδί. Μεταμορφώνεται σε γριά και συμβουλεύει τη Σεμέλη να ζητήσει από τον εραστή της να της εμφανιστεί με τη θεϊκή μορφή του. H συμβουλή πιάνει τόπο και η Σεμέλη ζητάει επίμονα από το Δία να της εμφανιστεί «όπως είναι». Aυτό οδηγεί στην καταστροφή της, γιατί όταν ο θεός εμφανίζεται με την πύρινη μορφή του, σκορπίζοντας κεραυνούς γύρω, το σπίτι της Σεμέλης πιάνει φωτιά και η ίδια καίγεται.

H Θεά Γαία επεμβαίνει και ξεπροβάλλει από τα σπλάχνα της τον ωραίο πράσινο κισσό που τυλίγει γρήγορα τους κίονες και όλο το σπίτι, μετριάζοντας έτσι τη δύναμη των φλογών. Tο έμβρυο βγαίνει πριν από την ώρα του (7 μηνών) και αρπάζοντάς το ο Δίας το βγάζει έξω από τις φλόγες. Tο φυλάει ραμμένο στο μηρό του για δυο μήνες και μετά το παραδίδει στο θεό Ερμή για να το αναθρέψει μακριά από την οργή της Ήρας.

Tο θεϊκό παιδί μεγαλώνει ξέγνοιαστα μακριά από τον τόπο του, στη μακρινή Αραβία, στην πόλη Νύσσα, με την ευχάριστη συντροφιά των Σατύρων, των Δρυάδων και των Σιληνών. Εκεί στις πλαγιές του βουνού Μηρός μεγαλώνει βυζαίνοντας το γάλα μιας λέαινας, κάτω από τη μητρική φροντίδα και επίβλεψη των Νυσσαίων νυμφών.

H Ήρα όμως δεν αφήνει το παιδί ήσυχο και στέλνει εναντίον του μια αμφίσβαινα με δυο κεφάλια. O μικρός Βάκχος κόβει μια κληματίδα από αμπέλι και χτυπάει το ερπετό, ώσπου το σκοτώνει. Αλλά οι δοκιμασίες της Ήρας ήταν ατέλειωτες. Tον σπρώχνει να δοκιμάσει τον καρπό του αμπελιού, κι αυτός τρώει τόσο, ώστε μεθάει και πέφτει σε κατάσταση «μανίας». Δίνει και στους συντρόφους του να δοκιμάσουν κι όλοι πέφτουν σε παρόμοια κατάσταση. Αυτή η πρώτη επαφή με το αμπέλι και το σταφύλι είναι καθοριστική στη σχέση του θεού με το κρασί.

ΤΡΑΓΟΥ ΩΔΗ ΓΥΜΝH

Οι «χαρταετοί» του Διαστήματος

Υπάρχουν και «χαρταετοί» που πετούν στο Διάστημα

Τη Δευτέρα οι ελληνικοί ουρανοί θα γεμίσουν από μικρούς και μεγάλους χαρταετούς οι οποίοι θα προσπαθούν να... αγγίξουν τα σύννεφα. Υπάρχουν όμως και κάποιοι «χαρταετοί» που πετάνε πολύ πιο πάνω από τα σύννεφα.

Πρόκειται για μια νέα γενιά επαναστατικών σκαφών και δορυφόρων που δεν κινούνται με αιολική αλλά με ηλιακή ενέργεια και έχουν ως αποστολή την εξερεύνηση του Διαστήματος.

Ο Διαπλανητικός Χαρταετός

Η Ιαπωνική Υπηρεσία Διαστήματος JΑΧΑ δημιούργησε το επαναστατικό σκάφος ΙΚΑRΟS, το όνομα του οποίου παραπέμπει στον «ιπτάμενο» μυθικό ήρωα, αλλά ταυτόχρονα είναι και τα αρχικά της αποστολής (Ιnterplanetary Κitecraft Αccelerated by Radiation Οf the Sun) που σημαίνουν «Διαπλανητικός Χαρταετός-Σκάφος Κινούμενος με Ηλιακή Ακτινοβολία». Το ΙΚΑRΟS είναι στην ουσία ένα διαστημικό ιστιοφόρο με ένα μεγάλο «πανί» με διαγώνιο 20 μέτρων που διαθέτει ηλιακές κυψέλες οι οποίες συλλέγουν την ηλιακή ακτινοβολία και τη μετατρέπουν σε ενέργεια.
Το σκάφος διαθέτει και συμβατικό κινητήρα προώθησης. Το IΚAROS έχει πετάξει στο Διάστημα σε αποστολές που ως στόχο έχουν το να διαπιστωθεί αν και με ποιες προϋποθέσεις μπορεί να ταξιδέψει ένα σκάφος στο Διάστημα με τη χρήση ηλιακής ενέργειας. Το IΚAROS έχει καταφέρει να ταξιδέψει ως την Αφροδίτη. Αν διαπιστωθεί ότι τα διαστημικά ταξίδια με ηλιακή ενέργεια είναι εφικτά, θα ανοίξει μια νέα σελίδα στη διαστημική εξερεύνηση.

Το ηλιακό ιστιοφόρο

Ελπίζοντας να αντικαταστήσει τους κινητήρες των διαστημικών σκαφών με τη δύναμη της λιακάδας, η Planetary Society, ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός για την προώθηση της διαστημικής εξερεύνησης, ανέπτυξε και δοκιμάζει ένα πειραματικό σκάφος με ηλιακό ιστίο. «Είμαστε πεπεισμένοι ότι (τα ηλιακά ιστία) θα μπορούσαν να γίνουν σημαντικό εργαλείο για το μέλλον των διαπλανητικών αποστολών» ανέφερε ο Μπιλ Νάι, εκτελεστικός διευθυντής της Planetary Society και γνωστός εκλαϊκευτής της επιστήμης στην αμερικανική τηλεόραση.

Το σκάφος LightSail 1 έχει σχήμα κουτιού με διαστάσεις 10 επί 10 επί 30 εκατοστά. Οταν εισέρχεται σε τροχιά, το σκάφος αναπτύσσει τέσσερις δοκούς μήκους σχεδόν τεσσάρων μέτρων, από τις οποίες ξεδιπλώνονται τέσσερα τριγωνικά «πανιά» από το ανθεκτικό συνθετικό Mylar. Οι μεμβράνες έχουν πάχος πολύ μικρότερο από μια σελίδα χαρτί αλλά διαθέτουν συνολική επιφάνεια 32 τετραγωνικών μέτρων.

Το «ιστίο» αυτό προωθεί το σκάφος εκμεταλλευόμενο δύο δυνάμεις: η πρώτη είναι η λεγόμενη «πίεση ακτινοβολίας», δηλαδή η πίεση που ασκούν τα φωτόνια της ηλιακής ακτινοβολίας που δεν έχουν μάζα αλλά διαθέτουν ορμή. Η δεύτερη δύναμη είναι η πίεση που ασκεί στο ιστίο ο ηλιακός άνεμος, δηλαδή το συνεχές ρεύμα φορτισμένων σωματιδίων που ρέει από τον Ηλιο προς το εξώτερο Διάστημα. Εχουν ήδη γίνει δοκιμαστικές πτήσεις του LightSail 1 στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας. Σύμφωνα με τον προγραμματισμό της Planetary Society, μέσα στο 2015 ένα δεύτερο πειραματικό σκάφος, το LightSail 2, θα εκτοξευτεί με πύραυλο της εταιρείας SpaceX σε μεγαλύτερο ύψος για να δοκιμαστεί σε καινούργιο περιβάλλον.

Ηλιακό νανοπανί

Η NASA έχει κατασκευάσει έναν νανοδορυφόρο, που ονομάζεται ΝanoSailD, και διαθέτει ένα ηλιακό πανί περίπου 9 τετραγωνικών μέτρων το οποίο είναι φτιαγμένο από ειδικό πολυμερές. Η υπηρεσία έχει ήδη πραγματοποιήσει δοκιμαστικές πτήσεις του δορυφόρου σε χαμηλή τροχιά γύρω από τη Γη οι οποίες ήταν πετυχημένες. Ο δορυφόρος επικοινώνησε χωρίς προβλήματα με το κέντρο ελέγχου των αποστολών και μετέδιδε τα δεδομένα που ήταν προγραμματισμένος να μεταδώσει.

Το γνήσιο αθλητικό ιδανικό στην Αρχαία Ελλάδα

Ιδανικό είναι εκείνο που ενώνει τις ψυχές των ανθρώπων γύρω από ένα κοινό σκοπό.

 

Πέραν τούτου δεν υπάρχει παρά μόνο ωφελιμισμός, που αντί να ενώνει διαχωρίζει και διασκορπίζει τους ανθρώπους.Το αθλητικό ιδεώδες είναι για τον άνθρωπο πηγή εσωτερικής τελειότητας, συναδελφοσύνης, ειρήνης, ευγένειας, αφιλοκέρδειας, καλής θέλησης και αγνότητας. Είναι εκείνο που ικανοποιεί από κάθε άποψη τη διάνοια και το συναίσθημα του αθλητή και του φιλάθλου. Είναι το πνεύμα με τους ζωντανούς του νόμους, δεν είναι μια μορφή, είναι μια δύναμη.

 

Το γνήσιο αθλητικό ιδανικό σημαδεύει με ισχυρή προσωπική σφραγίδα, καλλιεργεί θαρραλέες πρωτοβουλίες, απομακρύνει τις σκέψεις από δαιδαλώδεις στοές και γλυκαίνει την αναμονή αυτού που ποθούμε.Η υγεία, το θάρρος, η ευγένεια της ψυχής,  η ηθικότητα, η άμιλλα, ο τολμηρός και ακλόνητος χαρακτήρας, έννοιες  που καλλιεργεί ο αθλητισμός στον πολιτισμένο άνθρωπο του σήμερα, κληροδοτήθηκαν από την πολύτιμη παρακαταθήκη των αρχαίων προγόνων μας χιλιάδες χρόνια πριν ως κτήμα των γνώσεών τους για την αθάνατη αθλητική ιδέα που τόσο αγάπησαν και καλλιέργησαν.

 

Ο Ελληνικός λαός συγκέντρωνε όλα εκείνα τα προσόντα που ήταν απαραίτητα για να εξελιχθούν, όπως εξελίχθηκαν, οι αθλητικοί αγώνες. Η φυλή μας ήταν αυτή που γέννησε και καθιέρωσε  το γνήσιο αθλητικό πνεύμα. Λαός από την φύση του ελεύθερος, γεμάτος ζωή και συναίσθημα, ένοιωθε ιδιαίτερη ευχαρίστηση να γυμνάζεται, να αγωνίζεται και να πρωτεύει. Πολλοί σύγχρονοι λαοί δεν κατόρθωσαν να ενστερνιστούν την ιδέα του αγνού αθλητικού πνεύματος όπως έκανε η Ελλάδα στην Ολυμπία, τη μητέρα των χρυσοστέφανων άθλων, τη δέσποινα της αλήθειας (Πίνδαρος, Ολ. Η’,1-3) που γέννησε την Ολυμπιακή ιδέα, τον Ολυμπισμό. Μια ιδέα ποτισμένη απ’ τα νάματα της ελληνικής γης και τα τραγούδια της. Μια ιδέα με βαθιές και ακλόνητες ρίζες στη ψυχή των Ελλήνων που θα θερμαίνει για πάντα τους σκοπούς κάθε ωραίου, κάθε μεγάλου. Μια ιδέα πηγή κάλλους, μεγάλων γνώσεων, αρετής και σοφίας.

 

Το αθλητικό πνεύμα που πηγάζει από το γνήσιο αρχαίο ολυμπιακό πνεύμα, το πνεύμα των ολυμπιακών αγώνων, είναι ένα πνεύμα ελεύθερο και απαλλαγμένο από εθνικές, πολιτικές, οικονομικές και άλλες δεσμεύσεις. Υπηρετεί ένα λογικό και σοφό ειρηνικό διεθνισμό και εξυπηρετεί μια κοινωνική ειρήνη σε διεθνή κλίμακα. Για τον ολυμπισμό αρχή, τέλος και σκοπός είναι αποκλειστικά ο τέλειος άνθρωπος καθιστώντας έτσι τον αθλητισμό φαινόμενο  ζωής και πολιτισμού.

 

Το αθλητικό πνεύμα μέσα από την ιστορία της Ελλάδας διαμορφώθηκε σταδιακά από “φιλοθεάμων” στην Κρητομυκηναϊκή εποχή (2200-1200 π.Χ), σε “ηρωικό” στην Ομηρική εποχή (1200-776 π.Χ).

 

Στην Κρήτη φυτρώνει η αθλητική ρίζα, χωρίς βέβαια να ξεχνάμε ότι ο Δίας από την Κρήτη ήλθε στην Ολυμπία και αρχίζει το προϊστορικό – ιστορικό φαινόμενο των Ολυμπιάδων. Η Κρήτη είναι η πρώτη αθλομάνα όπως υποστηρίζει και ο Πλάτων: “των γυμνασίων ήρχοντο πρώτοι μεν οι Κρήτες έπειτα Λακεδαιμόνιοι” (Πολιτεία Ε’ 452). Οι Κρήτες, οι Μυκηναίοι και οι Πελασγοί αρέσκονταν να γυμνάζονται για θρησκευτικούς και πολεμικούς λόγους και το θέαμα ήταν το πιο ουσιώδες αθλητικό γνώρισμα της εποχής εκείνης.

 

Τους Έλληνες της εποχής του Ομήρου ενέπνεαν και καθοδηγούσαν τρία ιδεώδη: η φιλοπρωτεία “Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμειναι άλλων” (Ιλ. Γ’ 783), η προγονολατρεία “Μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμειν” (Ιλ. Ζ’ 208) και η φιλοπατρία “Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρις” (Ιλ. Μ’ 243). Από αυτή την  ιδανική τριλογία που αποτελούσε την έννοια της ηρωικής αντίληψης στον Όμηρο προήλθαν οι πέντε αρετές των ομηρικών ηρώων: η ανδρεία, το κάλλος, η αλκή, η σύνεση και η ευγένεια. Όλη η αθλητική αγωγή των ελληνικών φυλών των Ομηρικών χρόνων, είχε σκοπό την ανάπτυξη των σωματικών και ψυχικών πολεμικών αρετών για την εξυπηρέτηση του ηρωικού πνεύματος, το οποίο βοηθούσε στην αντιμετώπιση των σκληρών συνθηκών της τότε ζωής και των πολεμικών αναγκών της πολιτείας.

 

Ακολούθησε ο Ολυμπιακός «σωματικός» πολιτισμός που είχε ως βάση την αγωνιστική, ιδεώδες την καλοκαγαθία, ανεπτύχθη τον 4ο και 5ο π.Χ. αιώνα. Η περίοδος αυτή αρχίζει με την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων και αποτελεί συνέχεια της ομηρικής με διάφορες προσθήκες ή αλλαγές στο αγωνιστικό πρόγραμμα και πνεύμα. Αναλαμβάνει τώρα η πολιτεία τον αθλητισμό και τον κάνει κρατική υπόθεση τρέφοντας τους πολίτες γύρω από τον νέο ανθρώπινο τύπο, “ο καλός καγαθός”.Την περίοδο αυτή η άθληση θεωρείτο καλλιτεχνία την οποία καθηγίαζε η θρησκεία, οι δε αγώνες αποτελούσαν μέρος της θρησκείας του θεού πλάϊ στο ιερό του οποίου τελούνταν. Οι ελληνικές πολιτείες παράλληλα με τον πολιτισμό που είχε αναπτυχθεί βρήκαν ευκαιρίες για μια ομαδική συνεργασία των πολιτών. Ανέπτυξαν χάρη της γενικής υγείας, ψυχαγωγίας και αγωγής τις σωματικές ασκήσεις με πνεύμα ομαδικότητας και τις συνέδεσαν με την θρησκεία οργανώνοντας “ιερές ημέρες” και γιορτές.

 

Εκεί η άμιλλα και ο έρωτας του συναγωνισμού βρήκαν ιδανικό πεδίο ανάπτυξης. Η αγωνιστική, η όρχηση, η μουσική καλλιεργούνταν με αγωνιστικό πνεύμα ελέγχου και υπεροχής.Εκεί στον ιερό χώρο της αιώνιας γαλήνης συνέβη χρόνο με το χρόνο ένα γεγονός αποφασιστικής σημασίας για τον άνθρωπο.Εκεί φανερώθηκε και πραγματοποιήθηκε το πνεύμα του Ολυμπισμού, ένα υπέροχο κοινωνικό ανθρωπιστικό πνεύμα. Ο άγριος πόλεμος έγινε ειρήνη και ιερός αγώνας. Η έχθρα μεταμορφώθηκε σε ευγενική άμιλλα. Ο άνθρωπος θεμελίωσε την κοινωνία του και δημιούργησε τον πολιτισμό του.

 

Έτσι Ολυμπισμός και Ελληνισμός δημιούργησαν τον ανθρωπισμό. Η μεταβολή αυτή άλλαξε ολοκληρωτικά την κατεύθυνση της πορείας του ανθρώπου στο δρόμο της ζωής του. Η ειρήνη, (εκεχειρία), συμφιλίωση, συναδέλφωση, άμιλλα, τιμιότητα, ανιδιοτέλεια, δικαιοσύνη, τόλμη ψυχής, ηθικότητα, ιπποτισμός και καλοκαγαθία τα γνωρίσματα του Ολυμπισμού.Ο 6ος π.Χ. αιώνας ονομάστηκε “αιώνας της δύναμης”, ο 5ος π.Χ. “αιώνας δύναμης και κάλλους” χάρη στη βελτίωση που πέτυχαν οι Έλληνες στην κοινωνική ζωή τους, την οργανωμένη αγωγή των εφήβων και την αύξηση της σπουδαιότητας των γυμναστικών ιδρυμάτων (γυμνασίων – παλαιστρών) και ο 4ος π.Χ. αιώνας της “καλοκαγαθίας”. Η ανθρώπινη τελειότητα ήταν ο βασικός σκοπός του αθλητισμού με την παράλληλη και αρμονική καλλιέργεια του σώματος και της ψυχής.

 

Το ελληνικό έθνος χρησιμοποίησε εντατικά τον αθλητισμό για να βελτιωθεί ποιοτικά, να ανανεωθεί, να δημιουργήσει. Ο σκοπός της αθλητικής αγωγής ήταν η ευδαιμονία της πολιτείας με τη δημιουργία “καλών και αγαθών” πολιτών.Η εμφάνιση των Ρωμαίων συντέλεσε σημαντικά στην κατάπτωση του θεσμού των Ολυμπιακών αγώνων. Οι Ρωμαίοι δεν αντιλαμβάνονταν την πραγματική έννοια των αγώνων και του πνεύματος τους και εισάγουν θεαματικές αναμνηστικές γιορτές, βάρβαρες και αιμοχαρείς συνήθειες. Η τόσο ωραία τάξη και μεγάλη σημασία των αγώνων άλλαξε χαρακτήρα και άρχισε να διαφθείρεται. Η Ρωμαϊκή κυριαρχία επέδρασε ολέθρια κατά του αθλητισμού και της γενικότερης ελληνικής αγωγής και έτσι περάσαμε στην παρακμή του μεσαίωνα (393 μ.Χ-1896 μ.Χ.) και στη κατάργηση των ολυμπιακών αγώνων από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο το 394 μ.Χ.

 

Με την Αναγέννηση αρχίζει να παρουσιάζεται προοδευτικά ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για τον αθλητισμό. Η μετάβαση από τον 18ο στον 19ο αιώνα επέφερε μια ριζική αναστάτωση στην κοινωνία, η οποία με την βοήθεια του Διαφωτισμού καταργεί βίαια ή αναμορφώνει τις μέχρι χθες ιθύνουσες τάξεις και επιβάλει τα δικαιώματα του λαού.Ο νεοκλασσικισμός, η αποκάλυψη της τέχνης και το αισιόδοξο όραμα για τη ζωή όπως μας κληροδοτήθηκε από την αρχαία Ελλάδα , η αρχαιολογία με τις αξιοθαύμαστες ανακαλύψεις της ήταν τα στοιχεία της ιστορικής στιγμής για την αναβίωση των Ολυμπιακών αγώνων από τον Γάλλο διπλωμάτη Pierre de Coubertin στην Αθήνα το έτος 1896.

 

Αρχίζει έτσι η δεύτερη περίοδος των Ολυμπιάδων και της σύγχρονης αθλητικής αγωγής. Μια περίοδος που αντιμετωπίζει και αυτή τους ίδιους κινδύνους παρακμής που δεν μπόρεσαν να αποφύγουν οι αρχαίοι αγώνες και το φίλαθλο πνεύμα τους.

Αριστοφάνης

Ο Αριστοφάνης θεωρείται ο μεγαλύτερος απ’ τους κωμικούς ποιητές της αρχαιότητας που άφησε εποχή στην εξέλιξη της αρχαίας κωμωδίας, στην οποίαν αναδείχτηκε ο σημαντικότερος εκπρόσωπος και διαμορφωτής. Για τη ζωή του ξέρουμε πολύ λίγα, ίσως γιατί παρόλο που κυριάρχησε για 40 χρόνια στο αττικό θέατρο κι ήταν πολύ δημοφιλής, ζούσε μια μοναχική ζωή γεμάτη από πνευματικές ασχολίες. Το σίγουρο πάντως είναι πως ήταν Αθηναίος, απ’ τον δήμο των Κυδαθηναίων κι απ’ την Παντιονίδα φυλή. Ονομαζόταν ακόμα κι Αιγινίτης, γιατί έμενε σχεδόν συνέχεια στ’ αγρόκτημά του στην Αίγινα. Γεννήθηκε ανάμεσα στο 455 και 450 π.Χ. και πέθανε ίσως το 385 π.Χ. Είχε εξαιρετική μόρφωση και παρακολουθούσε με πολύ ενδιαφέρον την πολιτική και κοινωνική ζωή της Αθήνας σατιρίζοντας στις κωμωδίες του που τις παρουσίαζε στη σκηνή με ψευδώνυμο, τα τρωτά προσώπων και γεγονότων μ’ απαράμιλλο τρόπο. Παντρεύτηκε νέος κι έκανε τρία παιδιά (Φίλιππο, Νικόστρατο, Αραρότα). Απ’ αυτούς ο τελευταίος συνέχισε το έργο του πατέρα του. Έγραψε 44 κωμωδίες απ’ τις οποίες ολόκληρες σωθήκαν 11 που είναι σε χρονολογική σειρά: Αχαρνής, Ιππής, Νεφέλαι, Σφήκες, Ειρήνη, Όρνιθες, Λυσιστράτη, Θεσμοφοριάζουσαι, Πλούτος, Βάτραχοι, Εκκλησιάζουσαι. Στα έργα του που ήσαν γεμάτα από αισχρολογίες οι οποίες δεν θεωρούνταν τότε απρεπείς, περιέλαβε τα ζωντανότερα και πιο καθημερινά γλωσσικά στοιχεία δίνοντας έτσι στην αττική διάλεκτο ύψος, λεπτότητα κι ευλυγισία.

Αχαρνής (425 π.Χ.)
Το πιο παλιό απ’ τα σωσμένα έργα του Αριστοφάνη είναι οι Αχαρνής. Παίχτηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα 6 χρόνια απ’ την αρχή του Πελοποννησιακού Πολέμου. Η νοσταλγία που αισθάνεται για την ειρήνη ο κλεισμένος μέσα στα τείχη της Αθήνας λαός πρόσφερε στον Αριστοφάνη για πρώτη φορά εδώ, την ευκαιρία να εκφραστεί γι’ αυτό το θέμα. Ο Χωρικός Δικαιόπολις, ένας δίκαιος πολίτης, εκπροσωπεί την κούραση των Αθηναίων απ’ τον πόλεμο. Μέσα στην απελπισία του κλείνει ιδιωτική ειρήνη με τους Πελοποννησίους κι έτσι μετά απ’ αυτό μπορεί ν’ ανοίξει μιαν υπαίθρια αγορά και να κοροϊδεύει όλους αυτούς που κάνουν πόλεμο. Τους αρχικά πολεμοχαρείς καρβουνιάρηδες απ’ το χωριό Αχαρνές κατάφερε (εδώ έχουμε παρωδία του Ευριπίδη) να τους μεταπείσει με πολύ κόπο υπέρ της ειρήνης, ενώ στην παράβαση τα βάζει με τον πολιτικό Κλέωνα (το μέρος αυτό των κωμωδιών ο Αριστοφάνης το χρησιμοποιεί συχνά, για να παρουσιάσει τις δικές του προσωπικές θέσεις κι επιθυμίες). Το έργο κλείνει με μια θορυβώδικη (γεμάτη από αυταπάτες) γιορτή ειρήνης.

Ιππής (424 π.Χ.)
Οι Ιππής ήταν το πρώτο έργο που ανέβασε με το δικό του όνομα στη σκηνή. Με το έργο αυτό ο Αριστοφάνης έδωσε το μεγάλο χτύπημα στον Κλέωνα τον οποίον ενσαρκώνει ένας βάρβαρος δούλος που με τις δωροδοκίες του και με την έλλειψη του στοιχειώδους σεβασμού έχει κερδίσει μια φριχτή επιρροή πάνω στον γερομαραζωμένο αφέντη του που έχει τ’ όνομα Δήμος και τυραννάει έτσι τους άλλους δούλους. Για σωτηρία επιστρατεύεται ένας αλλαντοπώλης που επισκιάζει σε αχρειότητα τον επικεφαλής των δούλων. Αυτός λοιπόν πραγματοποιεί το θαύμα, να διώξει απ’ τη μέση τον μισητό. Στο τέλος με μια θαυματουργή θεραπεία ο αφέντης Δήμος ξαναγίνεται νέος και παρουσιάζεται με την παλιά του δύναμη και φρεσκάδα για να γίνουν από δω και πέρα πια όλα καλύτερα. Η επιτυχία αυτού του έργου δεν εμπόδισε την επανεκλογή του Κλέωνα στο αξίωμα του στρατηγού. Όμως ο Αριστοφάνης εξακολούθησε να τον καταδιώκει. Το δράμα πήρε τ’ όνομά του απ’ τους ιππείς που ήταν μια τάξη που είχε εχθρικές διαθέσεις για τον δημαγωγό.

Νεφέλαι (423 π.Χ.)
Το κείμενο των Νεφελών που έχουμε είναι μια διασκευασμένη, απ’ τον ίδιο τον Αριστοφάνη, μορφή του έργου που παίχτηκε τότε. Με το δράμα αυτό ο ποιητής ασχολήθηκε με την παιδεία κι έκανε στο πρόσωπο του Σωκράτη επίθεση εναντίον της σοφιστικής κίνησης στο σύνολό της. Ο Χορός των νεφελών εκπροσωπεί τους προστάτες θεούς ενός νεφελώδους κόσμου του πνεύματος και της σκέψης μέσα στον οποίο κινείται ο Σωκράτης με τους νεαρούς μαθητές του. Ένας γέρος χωρικός θέλει να μπει σ’ αυτόν τον κόσμο, για να μάθει την τέχνη να διαστρέφει το δίκαιο. Επειδή όμως ο ίδιος αποτυχαίνει στην προσπάθειά του, πρέπει να είναι στη διδασκαλία κι ο γιος του ο Φειδιππίδης. Για χάρη του οργανώνεται ένας μεγάλος επιδεικτικός διάλογος. Στο μεταξύ ο νεαρός μαθαίνει τόσο γρήγορα, ώστε αμέσως δοκιμάζει τις νεοαποκτημένες του γνώσεις πάνω στον ίδιο τον πατέρα του, οπότε ο οργισμένος πατέρας ορμάει στο σχολιό του Σωκράτη και του βάζει φωτιά. Ο Αριστοφάνης παρουσίασε τον Σωκράτη του με κάποια απόλυτα γνήσια χαρακτηριστικά του, έστρεψε όμως χωρίς κανέναν δισταγμό εναντίον του την επίθεση που προόριζε για το φιλοσοφικό κίνημα, προφανώς επειδή η πλειονότητα των Αθηναίων πολιτών θεωρούσε στην πραγματικότητα τον Σωκράτη αρχισοφιστή. Η Απολογία του Πλάτωνα δείχνει την αποφασιστική επίδραση που άσκησε το έργο του Αριστοφάνη στη διαμόρφωση της εικόνας που είχαν μέσα τους οι σύγχρονοι Αθηναίοι για τον Σωκράτη. Το γεγονός όμως πως πέρασε πάνω απ’ τη σκηνή σαν παρωδία και χωρατό του τύπου της κωμωδίας έγινε 25 χρόνια αργότερα, μέσα σ’ εντελώς διαφορετικές πολιτικές συνθήκες εξοντωτικές για τον Σωκράτη.

Σφήκες (422 π.Χ.)
Το έργο είναι μια διακωμώδηση των οχλοκρατικών αθηναϊκών δικαστηρίων και των δικαστών τους που δικάζαν σύμφωνα με τα συμφέροντα και τα πάθη τους, καθώς επίσης και της ξιπασιάς και του φανατισμού των ενόρκων. Οι σφήκες με το μακρύ τους κεντρί ενσαρκώνουν το σώμα των δικαστών. Η κωμωδία αυτή, γραμμένη κάτω απ’ την επήρεια σοβαρών πολιτικών γεγονότων εκφράζει συγχρόνως κι ένα προσωπικό καημό του ποιητή για την αποτυχία του με τις Νεφέλες ένα χρόνο πριν στο θέατρο του Διονύσου (423 π.Χ.). Αυτή τη φορά η συμπάθεια του Αριστοφάνη είναι με το μέρος του γιου που θέλει ν’ απομακρύνει τον πατέρα του απ’ τη δικομανία. Η προσπάθειά του όμως δεν πετυχαίνει, γιατί ο πατέρας, αντί για χρηστός πολίτης μεταβάλλεται απροσδόκητα σ’ έναν ζωηρό και κεφάτο καλοζωιστή γλεντζέ που οργανώνει μια θορυβώδικη γιορτή που μ’ αυτήν τελειώνει το έργο.
Η κωμωδία αύτή έγινε το πρότυπο του Ρακίνα στους Plaideurs (δικορράφους).

Ειρήνη (421 π.Χ.)
Η Ειρήνη που δείχνει το θέμα της ο ίδιος ο τίτλος, θα λέγαμε ότι έχει τον ίδιο σκοπό όπως οι Αχαρνής. Σ’ αυτή διακωμωδεί την πολυπραγμοσύνη και τη φιλοπόλεμη τάση των Ελλήνων υποστηρίζοντας την ειρήνη που διαπραγματεύονταν οι Αθηναίοι κι οι Λακεδαιμόνιοι μετά τον θάνατο του Κλέωνα και του Βρασίδα και που μετά από λίγο συνομολογήθηκε με το Νικία. Πρόκειται για την απελευθέρωση της θεάς Ειρήνης που τη φυλάκισε ο Πόλεμος. Την απελευθέρωση αυτή την πετυχαίνει ο χωρικός Τρυγαίος που ανεβαίνει στον ουρανό καβάλα σ’ έναν πελώριο σκάνθαρο (παρωδία του μύθου Βελλεροφόντη-Πήγασου). Στο τέλος μπορεί να γιορταστεί με αγροτική ειρήνη, μια χαρούμενη γιορτή όπου περιπαίζονται οι οπαδοί του πολέμου. Υπάρχει η άποψη ότι ήταν μια παράσταση που γινόταν σε δυο επίπεδα, μπροστά και πάνω στο κτίριο της σκηνής.

Όρνιθες (414 π.Χ.)
Στους Όρνιθες (πουλιά) πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν το φανταστικό κι η ουτοπική επιθυμία. Θέμα του είναι η φυγή του βασανισμένου κι ειρηνόφιλου ανθρώπου για μια χώρα που επικρατεί μια παραμυθένια ειρήνη. Δυο καλοί πολίτες φεύγουν απ’ τον τόπο τους και φτιάχνουν ανάμεσα στον ουρανό και τη γη τη Νεφελοκοκκυγία (κατοικία κούκων στα σύννεφα), όπου βασιλεύουν τα πουλιά. Το κακό είναι ότι σε λίγο βρίσκονται εκεί κι άλλοι άνθρωποι, οι φαύλοι της Αθήνας που θέλουν να πάρουν μέρος στην ίδρυση της νέας πόλης. Έτσι ο Αριστοφάνης έχει την ευκαιρία να φέρει πάνω στη σκηνή μιαν ολόκληρη σειρά από εκπληκτικούς τύπους που ο καλύτερος εκπρόσωπός τους είναι ένας ποιητής που θα ήθελε να μεταμορφωθεί σε αηδόνι. Σε λίγο αναγγέλλεται και μια πρεσβεία των θεών. Το έργο τελειώνει με τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων ανάμεσα στους θεούς και τα πουλιά και μ’ έναν γάμο που κυρίως στους Χορούς των πουλιών έχει μεγάλη ποιητική ομορφιά και δείχνει τις ικανότητες του ποιητή στη μουσική και τη μετρική. Με την κωμωδία αυτή ο Αριστοφάνης διακωμωδεί τους συκοφάντες και τους δημοκόλακες ακόμα και τις θεωρίες για νέα πολιτεύματα

Θεσμοφοριάζουσαι (411 π.Χ.)
Το 411 π.Χ. παρουσίασε δυο κωμωδίες με συγγενικό θέμα τις Θεσμοφοριάζουσες και τη Λυσιστράτη. Στις δυο αυτές κωμωδίες ο Αριστοφάνης παρουσιάζει όλη τη δύναμη της γυναίκας που σαν σύντροφος, σαν μάνα και σαν ερωμένη μπορεί να επιβάλει την ειρήνη ανυψώνοντας τον πολιτισμό της χώρας.
Οι Θεσμοφοριάζουσες, δηλαδή αυτές οι γυναίκες που γιορτάζουν, χωρίς τη συμμετοχή αντρών, τα Θεσμοφόρια, γιορτή της Δήμητρας συμβουλεύουν κοινή δράση εναντίον του Ευριπίδη για την καταστροφή του, επειδή τις έχει προσβάλει στα έργα του παρουσιάζοντας τις γυναικείες αδυναμίες τους. Ετοιμάζεται λοιπόν ένα χτύπημα εναντίον του ποιητή. Η απόπειρα προδίδεται, όμως αυτό δεν εμποδίζει να πραγματοποιηθεί μ’ επιτυχία. Στο τέλος μόλις και μετά βίας ο καταδιωκόμενος το σκάζει με πονηριά. Στο έργο αυτό ο Αριστοφάνης δεν διακωμωδεί μόνο τον Ευριπίδη αλλά και τον γυναικοπρεπή Αγάθωνα. Το έργο οφείλει τη γοητεία του στην παρωδία αρκετών τραγωδιών του μεγάλου τραγικού, κάτι που δείχνει πόσο μεγάλη οικειότητα πρέπει να είχαν, όχι μόνο ο Αριστοφάνης αλλά και το κοινό του με τα έργα του ποιητή.

Λυσιστράτη (411 π.Χ.)
Η Λυσιστράτη επίσης του 411 π.Χ. παρουσιάζει κι αυτή μια συνομωσία γυναικών που αυτή τη φορά αυτή η συνωμοσία τους υπηρετεί πολιτικούς σκοπούς και πιο συγκεκριμένα τον τερματισμό του πολέμου και τ’ όραμα μιας πανελλήνιας ειρήνης. Η Λυσιστράτη θέλοντας να συμφιλιώσει τους Έλληνες που αλληλοσκοτώνονται προσκάλεσε γυναίκες απ’ την Πελοπόννησο κι απ’ τη Βοιωτία, γιατί κατά τη γνώμη της η σωτηρία της Ελλάδας βρισκόταν στα χέρια των γυναικών, αφού οι άντρες σταθήκαν ανίκανοι να σταματήσουν τον πόλεμο και τις προτρέπει να διακόψουν κάθε σεξουαλική επαφή με τους άντρες τους για όσο διάστημα χρειαστεί μέχρι που να υποταχτούν κι αυτοί στο σχέδιό τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι για πρώτη φορά ο Χορός παραμένει σ’ όλη τη διάρκεια του έργου χωρισμένος σε δυο ομάδες, Το γεγονός πως λείπει απ’ την Παράβαση το αναπαιστικό μέρος, πως ο ποιητής αποτείνεται ο ίδιος προς το κοινό, πως η δράση κι η πλοκή συνεχίζονται μετά την Παράβαση μέχρι την τελευταία σκηνή, κάνει πολλούς να πιστεύουν πως το τέλος της κωμωδίας δεν είναι ολόκληρο, αφού, άλλωστε, η έξοδος του Χορού θα έπρεπε να γίνεται με ύμνους, θριαμβευτικές κραυγές και χορούς που στο κείμενο που υπάρχει έχουν προαναγγελθεί αλλά δεν γίνονται. Στην πραγματικότητα με το έργο του αυτό ο Αριστοφάνης απηύθυνε σοβαρές προειδοποιήσεις και συμβουλές στους Έλληνες που είχαν φτάσει σε τέτοια έχθρα μεταξύ τους.

Βάτραχοι (406 π.Χ.)
Στους Βατράχους του ο Αριστοφάνης πιάνει το παλιό θέμα της κατάβασης στον Άδη. Εδώ ο Διόνυσος, ο θεός του θεάτρου θέλει να κατέβει στον Κάτω Κόσμο, για να φέρει από κει έναν ποιητή στην ορφανεμένη πια, όπως ο ίδιος πίστευε, αθηναϊκή ορχήστρα. Οργανώνεται λοιπόν ένας ποιητικός διαγωνισμός στον Άδη υπό την προεδρία του Διονύσου κι όπου τα Πρωτεία διεκδικούν ο Αισχύλος κι ο Ευριπίδης. Ο κωμικός κρίνοντας τους δυο τραγικούς με πολλή λεπτότητα και χάρη προτιμάει μεν τον Αισχύλο αλλά πολεμώντας το νεωτεριστικό πνεύμα του Ευριπίδη δείχνει τέτοιο πάθος για τον τραγικό που και πεθαμένον ακόμα τον διακωμωδεί καθώς και τον Σωκράτη. Στο έργο αυτό ο ποιητής περιγράφει το ταξίδι στον Άδη όπου ο Χορός των Βατράχων κοάζει στη λίμνη του Κάτω Κόσμου, ενώ το δεύτερο μέρος του έργου περιλαμβάνει έναν μεγάλον αγώνα λόγων ανάμεσα στον Αισχύλο και τον Ευριπίδη. Στο τέλος ο Διόνυσος, ο δικαστής που εκπροσωπεί το κοινό, αποφασίζει να φέρει μαζί του στον Επάνω Κόσμο τον Αισχύλο, τον ποιητή που χρειάζεται η Αθήνα για να μπορέσει να ξεπεράσει τα μεγάλα προβλήματα, αφού οι ποιητές μετριούνται με το μέτρο και την αξία τους στο θέμα της γενικότερης αγωγής, στο θέμα της ωφέλειας που προσφέρουν στην κοινότητα. Ο αγώνας λόγων, με τις πλούσιες σε αντιθέσεις παρωδίες που δείχνουν τον πλούτο των γνώσεων του ποιητή, προβάλλει τα ιδιαίτερα κάθε φορά χαρακτηριστικά των μεγάλων τραγικών.

Εκκλησιάζουσαι (393-392 π.Χ.)
Σ’ αυτή τη συνέλευση των γυναικών γίνεται πάλι μια συνωμοσία που θέλουν να δώσουν ένα τέλος στην αντρική διοίκηση και να πάρουν οι ίδιες την εξουσία. Ό,τι έγινε στη Λυσιστράτη με αφορμή τη δυσάρεστη κατάσταση που δημιούργησε ο πόλεμος, επαναλαμβάνεται εδώ με στόχο τη συνολική ανατροπή μ’ ένα κοινωνικό πρόγραμμα διακυβέρνησης που περιέχει μια κοινοκτημοσύνη αγαθών. Επειδή όμως στο σχέδιο εμπεριέχεται και μια κοινοκτημοσύνη γυναικών, το σχέδιο πάει στραβά. Στο τελευταίο τμήμα το σχέδιο οδηγείται ad absurdum (βιασμένα). Η καταπληκτική ομοιότητα της κεντρικής ιδέας του έργου με την Πολιτεία του Πλάτωνα που γράφτηκε 20 χρόνια μετά, αποτελεί ένα πολυσυζητημένο πρόβλημα. Στις Εκκλησιάζουσες ο ποιητής διακωμωδεί τις ιδέες για τη χειραφέτηση των γυναικών και για την κοινοκτημοσύνη. Αυτές τις ιδέες που μετά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο η φτώχια καλλιεργούσε στις εξημμένες κεφαλές. Γι’ αυτό βάζει τις γυναίκες να συνέρχονται στην Εκκλησία του Δήμου και να ψηφίζουν κοινοκτημοσύνη και στο εξής να διευθύνουν αυτές τα κοινά αντί οι άντρες που η ανοησία τους πολλά κακά προκάλεσε. Η αρχή του πρώτου μονολόγου της Πραξαγόρας είναι παρωδία της τεχνοτροπίας και του στομφώδους ύφους του Ευριπίδη.

Πλούτος (388 π.Χ.)
Το τελευταίο απ’ τα έργα που μας έχουν σωθεί, ο Πλούτος αποτελεί ένα πέρασμα προς τη Μέση Αττική Κωμωδία. Ο Πλούτος είναι τυφλός κι ο πλούτος είναι μοιρασμένος στον κόσμο λάθος. Όταν ο Πλούτος ξαναβρίσκει από θαύμα το φως του, τα γενικά σχέδια δεν πραγματοποιούνται, γιατί η φτώχεια είναι μια ευεργετική κινητήρια δύναμη του ανθρώπου κι οι κοινωνικές αυταπάτες διαλύονται. Στον Πλούτο ο ποιητής γελοιοποιεί την κακή διανομή του Πλούτου που τυφλός όπως είναι έρχεται στους κακούς. Αλλά ο Χρεμύλος, όπως είναι έντιμος πολίτης αφού συνάντησε τον τυφλό θεό και γιάτρεψε τα μάτια του τους μεν καλούς πλούτισε τους δε κακούς έβαλε σ’ ένδεια. Σ’ αυτή την κωμωδία ο ποιητής αντί να διασύρει ορισμένα πρόσωπα ή πολιτικούς διακωμωδεί τις ανοησίες των ανθρώπων. Στην κωμωδία λείπει σχεδόν ο Χορός και μόνο κάποιο δείγμα του υπάρχει στην πρόσθετη σκηνή που αλληλοκοροϊδεύονται οι φτωχοί κι ο Καρίων. Έτσι λοιπόν ο Πλούτος αποτελεί τη μετάβαση απ’ την Αρχαία στη Μέση Κωμωδία.

Ματαιοδοξία

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ο άνθρωπος από παιδί, και δεν αναφέρομαι στις βιολογικές του ανάγκες, είναι η προάσπιση του "εγώ" του μέσω της άρνησης. Οτιδήποτε θεωρούμε ότι μας "απειλεί", είτε να μας εκθέσει είτε να μας πληγώσει το αρνούμαστε. Τα μειονεκτήματά μας τα αρνούμαστε, εθελοτυφλώντας στην ύπαρξή τους, αντί για την πιο υγιή μέθοδο της αντιμετώπισης και καταπολέμησής τους.

Πολλοί λίγοι είναι εκείνοι που είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και ακόμα λιγότεροι εκείνοι που εάν κάποιος τους υποδείξει ένα ελάττωμά τους ή ένα λάθος που έχουν κάνει, δέχονται να το αναγνωρίσουν και ακόμη χειρότερα να προσπαθήσουν να το κατανοήσουν σε όλη του την έκταση μέσω του διαλόγου.

Τώρα, βέβαια, θα μου πείτε όλοι εσείς οι εξυπνάκηδες, που λόγω τύχης είστε σε θέση να χρησιμοποιείτε τα αισθητήρια όργανα της ακοής και της όρασης, ότι όλα αυτά τα έχετε ξανακούσει/ξαναδιαβάσει. Ευτυχώς για εμένα, δεν αναφέρομαι σε εσάς. Δεν έχει νόημα. Δεν έχετε μάθει ούτε να ακούτε ούτε να βλέπετε. Προσλαμβάνετε οποιαδήποτε τροφή αυτών των αισθήσεων άκριτα και αχόρταγα και δεν είστε σε θέση να κάνετε κτήμα σας τα χρήσιμα, αποβάλλοντας τα υπόλοιπα. Και που τα ακούσατε, τί; Τα αναλύσατε; Τα κατανοήσατε; Τα εφαρμόσατε; Ανίδεοι και αχόρταγοι.

Προσπαθώντας να κατανοήσω από που πηγάζει αυτή η άλογη και επιζήμια για τον ίδιο τον άνθρωπο συμπεριφορά, μπόρεσα να καταλήξω μόνο σε ένα συμπέρασμα: η ματαιοδοξία του "εγώ". Το "εγώ" ξεκινάει να χτίζεται σταδιακά στις ανθρώπινες συνειδήσεις, εξαπλώνεται σαν καρκίνος σε όλο μας τον οργανισμό και στο τέλος καταφέρνει να μας δημιουργήσει την ψευδαίσθηση πως Είναι. Πως αυτό Είμαστε. Λόγω αυτής της κατάστασης, αναγκαζόμαστε να το τρέφουμε καθημερινά, έχοντας την πεποίθηση πως λειτουργούμε συνειδητά και υπεύθυνα για την προάσπιση του εαυτού μας ενώ στην ουσία αυτό που κάνουμε είναι να ενδυναμώνουμε τον καρκίνο.

Είμαστε απαιτητικοί και ματαιόδοξοι, γιατί αυτό μας επιβάλλει το "εγώ" μας. Πασχίζουμε να γίνουμε το κέντρο του δικού μας κύκλου, αγνοώντας πως αυτό είναι απλά ένα σημείο που καθορίζεται από την περιφέρεια. Χωρίς εκείνη είμαστε μια ξεκρέμαστη κουκίδα στο τίποτα. Αν το σκεφτούμε και σχηματικά, έχοντας έναν κύκλο που είναι ο περίγυρός μας, με εμάς στο κέντρο του, και ταυτόχρονα συνειδητοποιήσουμε ότι και κάθε σημείο αυτής της περιφέρειας αποτελεί το κέντρο ενός άλλου κύκλου τότε πραγματικά το "εγώ" δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Είναι μια κουκίδα μέσα σε ένα χάος επικαλυπτόμενων και εφαπτόμενων κέντρων. Γιατί πασχίζετε λοιπόν;

Είναι τόσα πολλά αυτά που με κάνουν να απορώ στην πορεία μου επάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Τα περισσότερα από αυτά είναι "λογικά" για την πλειοψηφία των δίποδων-ανθρώπων.

Πραγματικά όλη η ζωή μοιάζει με φτηνό fast-food. Προσφέρονται σχεδόν τα πάντα (τουλάχιστον όσα είναι απαραίτητα για να χορτάσει η κοιλιά μας), όμως είναι κατώτατης ποιότητας καθώς και ποσότητας πολλές φορές. Σεξ, απολαύσεις, αγάπη, μίσος, χρήματα, ρούχα, ερεθίσματα και ο κατάλογος δεν τελειώνει ποτέ! Κατέληξα λοιπόν σε ένα συμπέρασμα: αυτό που χρειάζομαι πραγματικά για να είμαι ευτυχισμένος, δε μπορεί να μου το παράσχει αυτή η ζωή και γενικά αυτή η μορφή ζωής.

Ο άνθρωπος είναι απλά μια μπαταρία. Το ποιά μηχανή φορτίζει, εξαρτάται από την εκάστοτε εποχή. Π.χ. τα δύο τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια "φορτίζει" τον Χριστιανισμό. Όλη μας η ενέργεια πηγαίνει σε εκείνες τις κοσμικές δυνάμεις. Ακόμα και "χαλαροί" χριστιανοί να είστε (που πραγματικά είναι ΟΤΙ πιο γελοίο έχω δει, δηλαδή να προσαρμόζετε τη θρησκεία που προασπίζεστε στα δικά σας μέτρα), όποτε νιώθετε τύψεις, η ενέργειά σας πάει εκεί. Γιατί ακόμα και με την αναπνοή παράγεται ενέργεια. Και τρέφεται το κτήνος, αλλά δυστυχώς όχι αυτό που εσείς ονομάσατε "Διάβολο". Μπαταριούλες λοιπόν, όπως στο Matrix. Και όπως εκεί, δεν έχετε ιδέα τι γίνεται γιατί το μόνο που βλέπετε είναι το "εγώ" σας. Λες και όταν πεθάνετε θα το πάρετε μαζί σας.

Εάν υπάρχει η Κόλαση του Χριστιανισμού τότε αυτή είναι εδώ στη Γη και όχι θαμμένη σε κάποιο λάκκο. Ελπίδα για την ανθρωπότητα δυστυχώς, όσο ρομαντικός και να είμαι, όσο και να εθελοτυφλώ, δεν υπάρχει. Όχι με τη μορφή που είναι σήμερα. Ποτέ και για κανέναν λόγο υπό αυτές τις συνθήκες.

Η ελπίδα μου δεν εναποτίθεται στο σύνολο, αλλά σε μερικές μεμονωμένες περιπτώσεις ανά δεκαετίες (μπορεί να λέω και λίγο), που πέρασαν και που θα έρθουν, όχι για να σώσουν το "εγώ" σας, γιατί ο καρκίνος ξεριζώνεται δεν γιατρεύεται, αλλά για να δείξουν σε αυτούς που ακολουθούν πως υπάρχει και κάτι άλλο που μπορούμε να προσμένουμε.

Ζώα στο σκαμνί

Στις 5 Μαΐου του 1986, δεκάδες εξαγριωμένοι κάτοικοι του χωριού Μαλάτσα, στη Μαλαισία, επιτέθηκαν κι έδειραν μέχρι θανάτου έναν αδέσποτο σκύλο. Οι χωρικοί ισχυρίστηκαν ότι το άτυχο τετράποδο ήταν μέλος μιας αδίστακτης συμμορίας ληστών οι οποίοι μεταμορφώνονταν σε ζώα προκειμένου να αποφύγουν τη σύλληψη. Η ιστορία έκανε το γύρο του κόσμου, ωστόσο το συμβάν δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα και μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, τα ζώα κατηγορούνταν, δικάζονταν και καταδικάζονταν σαν κοινοί εγκληματίες …
Γουρούνια, ταύροι, άλογα, αγελάδες, λύκοι, αρουραίοι, ψάρια, πουλιά, ακόμη και έντομα, βρέθηκαν αντιμέτωπα με τη δικαιοσύνη και κλήθηκαν να λογοδοτήσουν για τις παράνομες και εγκληματικές πράξεις τους. Τα εγκλήματά τους ήταν από κλοπή και βανδαλισμό μέχρι σεξουαλικά εγκλήματα και ανθρωποκτονίες. Οι ποινές που τους επιβάλλονταν ήταν από αφορισμό και εξορία μέχρι θάνατο δι’ απαγχονισμού και κάψιμο στην πυρά. Η παλαιότερη δίκη ζώου καταγράφεται το 1266 στο Fontenay – aux – Roses, κοντά στο Παρίσι.

Υπηρέτες του κακού. Στη μεσαιωνική Ευρώπη η ισχύς της «Εκκλησίας» ήταν απεριόριστη και επηρέαζε κάθε λειτουργία της Πολιτείας, κυρίως τη Δικαιοσύνη. Η Ιερά Εξέταση βασάνιζε όσους τολμούσαν να ισχυριστούν ότι η Γη δεν ήταν το κέντρο του σύμπαντος κι έριχνε γυναίκες στην πυρά κατηγορώντας τες ως μάγισσες. Ούτε τα ζώα δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από το χέρι του ιερού νόμου.
Το νομικό πλαίσιο για τη δικαστική δίωξη των ζώων διαμορφώθηκε το 13 αιώνα από τον Ιταλό θεολόγο και λόγιο Θωμά τον Ακινάτη. Αυτός υποστήριζε ότι παρότι τα ζώα ήταν δημιουργήματα του Θεού, η εγκληματική τους δράση πήγαζε από μια ανίερη συμμαχία, αφού οι τετράποδοι εγκληματίες δρούσαν κατ’ εντολή του Διαβόλου. Ήταν τα όργανά του πάνω στη Γη, οι πιστοί του υπηρέτες, κατά συνέπεια μέσα από την τιμωρία τους οι πιστοί τιμωρούσαν τον ίδιο το Διάβολο.

Τυπικές διαδικασίες. Ο Έντουαρντ Εβανς ήταν ο πρώτος που μελέτησε και κατέγραψε αναλυτικά τις δικαστικές περιπέτειες των ζώων. Ο Αμερικανός συγγραφέας περιέγραψε στο βιβλίο του The Criminal Prosecution and Capital Punishment of Animals το οποίο κυκλοφόρησε το 1906, 191 δίκες με κατηγορουμένους ζώα. Σύμφωνα με στοιχεία που παραθέτει, το 15°  αιώνα διεξήχθησαν 36 δίκες, το 16° αιώνα 57 και το 17° αιώνα 56 δίκες. Η διαδικασία ήταν καθ’ όλα τυπική.
Τα ζώα προφυλακίζονταν, η Πολιτεία όριζε το συνήγορο τους, το δικαστήριο άκουγε τα επιχειρήματα των αντιδίκων και στο τέλος έβγαζε την ετυμηγορία του. Όταν η σύλληψη των ζώων που κατηγορούνταν ήταν ανέφικτη, (αρουραίοι, έντομα, ψάρια), το δικαστήριο αποφάσιζε ερήμην τους. Η ταινία του 1993, «The Hour of the Pig», βασίστηκε στην έρευνα του Έβανς. Στην ταινία παρακολουθούμε έναν νεαρό δικηγόρο να υπερασπίζεται ένα… γουρούνι δολοφόνο.

Μεγαλοδικηγόροι αρουραίων. Υπήρχαν επιτυχημένοι δικηγόροι που «έχτισαν» την καριέρα τους υπερασπιζόμενοι αποκλειστικά κατηγορούμενους/ζώα. Ο πιο ξακουστός ήταν ο Γάλλος Βαρθολομαίος Σασενέ, ικανότατος συνήγορος ο οποίος ειδικευόταν στην υπεράσπιση αρουραίων. Το 1531 οι κάτοικοι της γαλλικής πόλης Οτόν είδαν τις σιταποθήκες τους να αδειάζουν επικίνδυνα εξαιτίας της επιδρομής χιλιάδων αρουραίων. Αμέσως το τοπικό δικαστήριο απήγγειλε την κατηγορία της απρόκλητης και κακόβουλης φθοράς ξένης περιουσίας και κάλεσε τα τρωκτικά να παρουσιαστούν ενώπιον του εντός έξι ημερών.
Όπως ήταν φυσικό, κανένας ποντικός δεν εμφανίστηκε, γεγονός που εξόργισε το δικαστή, ο οποίος θέλησε να επιβάλει τη θανατική ποινή στα ανυποψίαστα ζώα. Τότε ακριβώς παρενέβει ο Σασενέ τονίζοντας ότι οι αρουραίοι δεν έδειξαν ασέβεια προς το δικαστήριο, απλώς δεν ενημερώθηκαν για την κλήτευσή τους επειδή μετακινήθηκαν υπογείως στο διπλανό χωριό. Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, τα επιχειρήματα του Σασενέ έπεισαν τον δικαστή, ο οποίος όρισε νέα δικάσιμο ώστε να ειδοποιηθούν οι αρουραίοι. Δυστυχώς για τους ανθρώπους, οι δίκες αρουραίων συνεχίστηκαν και κατά τη διάρκεια της επιδημίας πανώλης που σάρωσε την Ευρώπη του 14ου αιώνα.
Κανείς δεν είχε αντιληφθεί ότι τα τρωκτικά ήταν οι φορείς της επιδημίας, κι έτσι τη στιγμή που οι αρουραίοι απαγχονίζονταν στις πλατείες, ο μισός πληθυσμός της Ευρώπης αφανιζόταν από το Μαύρο Θάνατο.

Γουρούνια Χάνιμπαλ. Εκτός από τις κλοπές, τα ζώα κατηγορήθηκαν και για ανθρωποκτονίες. Το Δεκέμβριο του 1457 μια μικρή γουρούνα συνελήφθη στο Σαβινί της Γαλλίας κατηγορουμένη ότι έπνιξε και παραμόρφωσε ένα βρέφος την ώρα που κοιμόταν στο κρεβάτι του. Οι αυτόπτες μάρτυρες υποστήριξαν ότι η γουρούνα μπήκε στο σπίτι όταν η μητέρα του βρέφους απουσίαζε και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο του παιδιού. Πριν προλάβουν να επέμβουν, η γουρούνα καταπλάκωσε και ποδοπάτησε το μωρό. Μαζί με τη γουρούνα είχαν μπει στο σπίτι και τα έξι γουρουνάκια της, που βρέθηκαν λουσμένα από το αίμα του μωρού.
Το δικαστήριο δήλωσε τον αποτροπιασμό του για το ειδεχθές, όπως το χαρακτήρισε, έγκλημα και διέταξε το θάνατο της γουρούνας από το δήμιο. Τα γουρουνάκια απαλλάχθηκαν των κατηγοριών λόγω του νεαρού της ηλικίας τους. Ένα ανάλογο περιστατικό συνέβη το1494 στο Κλερμόντ της Γαλλίας, όταν ένας πεινασμένος χοίρος κατασπάραξε ένα βρέφος ανήμερα το Πάσχα. Το γουρούνι καταδικάστηκε για βρεφοκτονία και οδηγήθηκε στην πλατεία της πόλης όπου και απαγχονίστηκε κάτω από τις επευφημίες του κόσμου. Μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα τα οικόσιτα ζώα, ειδικότερα τα γουρούνια, ήταν οι συνήθεις κατηγορούμενοι από τα υπόλοιπα είδη του ζωικού βασιλείου.

Ούτε που κούνησε την ουρά της. Σε καμιά περίπτωση οι ετυμηγορίες των δικαστών δεν ήταν προαποφασισμένες. Απόδειξη ότι πολλά ζώα αθωώθηκαν και μάλιστα αποζημιώθηκαν για την ταλαιπωρία που υπέστησαν. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση καταγράφηκε το 1750 και αφορούσε σε μια προβατίνα. Το άτυχο ζώο πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να επιδίδεται σε ερωτικές περιπτύξεις με το αφεντικό του. Εκτός από ποινικό αδίκημα, η κτηνοβασία θεωρείτο μέγα αμάρτημα με ποινή το θάνατο.
Τελικά, μετά την αγόρευση των συνηγόρων, το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η προβατίνα βιάστηκε, οπότε δεν έφερε καμιά ευθύνη για τις διεστραμμένες ορέξεις του βοσκού. Βασικός μάρτυρας υπεράσπισης ήταν ο τοπικός ιερέας, ο οποίος ορκίστηκε ότι γνώριζε την προβατίνα από μικρή και ουδέποτε αυτή είχε προκαλέσει τους άντρες του χωριού με τη συμπεριφορά της, κοινώς δεν είχε κουνήσει την ουρά της. Ο βοσκός καταδικάστηκε για βιασμό και κτηνοβασία και θανατώθηκε διά απαγχονισμού.

Ενοχλητικές βδέλλες. Το 1451, στο δικαστήριο της Λωζάνης της Ελβετίας, όλα ήταν έτοιμα για να διεξαχθεί άλλη μία δίκη. Οι κατηγορίες που βάραιναν τους κατηγορουμένους ήταν βαριές. Κατηγορούνταν για συστηματική παρακώλυση της αλιείας και παρενόχληση των ψαράδων της λίμνης της Βέρνης. Κατηγορούμενοι οι βδέλλες της λίμνης. Η διαδικασία ακολουθήθηκε πιστά. Οι κλητήρες του δικαστηρίου στάλθηκαν τρεις φορές στην λίμνη, ανακοίνωσαν τις κατηγορίες στις βδέλλες και κάλεσαν τις κατηγορούμενες να παραστούν κατά την ημέρα της δικασίμου στο δικαστήριο.
Παρά την έγκαιρη και νόμιμη κλήτευση των κατηγορουμένων, οι βδέλλες δεν φάνηκαν, προκαλώντας την οργή του δικαστή. Ο τελευταίος, μη θέλοντας να δικαιολογήσει ή να συγχωρέσει την αυθάδεια των κατηγορουμένων προς το δικαστήριο, διέταξε την βίαια προσαγωγή τους. Οι στρατιώτες πήγαν στην λίμνη και συνέλαβαν κάμποσες βδέλλες, όσες μπόρεσαν να βρουν, τις οποίες και οδήγησαν βιαίως (δεν καταγράφεται εάν ήσαν δεμένες ή φορούσαν χειροπέδες) ενώπιον του δικαστηρίου.
Ο δικαστής, μετά την ακροαματική διαδικασία, καταδίκασε τις παρούσες βδέλλες σε θάνατο, διέταξε δε τις άλλες, οι οποίες δεν παρευρίσκονταν στο δικαστήριο, να εγκαταλείψουν αμέσως την λίμνη. Οι τελευταίες, εάν δεν συμμορφώνονταν με το διατακτικό της απόφασης, κινδύνευαν να υποστούν την θεϊκή κατάρα και την καταδίκη του εν λόγω δικαστηρίου. Τέλος, ο δικαστής διέταξε την άμεση εκτέλεση της ποινής των καταδικασθέντων παρόντων βδελλών.

Η άνθιση των λουλουδιών

”Η γη γελάει με λουλούδια.” Ralph Waldo Emerson

Η Pruskova Katka ασχολείται ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία, ενώ περνά αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο της φροντίζοντας τα αγαπημένα της λουλούδια. Κάπως έτσι προέκυψε το timelapse βίντεο που θα δείτε στη συνέχεια, όπου παρουσιάζεται η εκπληκτική άνθιση των λουλουδιών μέσα σε μόλις 2,5 λεπτά.

«Χρειάστηκαν πάνω από 7.000 εικόνες και 730 ώρες υπομονής προκειμένου να ολοκληρωθεί το βιντεάκι. Κρίνοι, τριαντάφυλλα, γλαδιόλες, γαρδένιες, αμαρυλλίδες ανθίζουν μαγικά μπροστά στα μάτια μας προκειμένου να υπερτονίσουν το θαύμα της φύσης», λέει η φωτογράφος.

Γη ένα Μεγάλο Τραπουλόχαρτο

Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων έδινε κάποτε μία διάλεξη για την αστρονομία.
Έλεγε ότι η Γη είναι ένας σφαιρικός πλανήτης του ηλιακού συστήματος που κινείται γύρω από το κέντρο του, τον Ήλιο, και ότι ο Ήλιος είναι ένα άστρο που, με την σειρά του, κινείται γύρω από το κέντρο του αστρικού συστήματος, που ονομάζουμε Γαλαξία.

Στο τέλος της διάλεξης, η Ντάμα την κοίταξε θυμωμένη με επιτιμητικό ύφος.
«Αυτά που λες είναι ανοησίες. Η Γη δεν είναι παρά ένα Μεγάλο Τραπουλόχαρτο. Είναι λοιπόν επίπεδη σαν όλα τα Τραπουλόχαρτα.» της είπε, και στράφηκε περήφανα προς τα μέλη της συνοδείας της, που έδειχναν φανερά ικανοποιημένα από την εξήγηση της.

Η Αλίκη χαμογέλασε υπεροπτικά. «Και σε τι στηρίζεται αυτό το Τραπουλόχαρτο;» ρώτησε με ειρωνεία. Η Ντάμα δεν έδειξε να αιφνιδιάζεται. «Είσαι έξυπνη, πολύ έξυπνη», απάντησε. «Μάθε λοιπόν μικρή μου πως αυτό το Τραπουλόχαρτο στηρίζεται σε ένα άλλο, και εκείνο το άλλο σε ένα άλλο άλλο και εκείνο το άλλο άλλο σε ένα άλλο άλλο άλλο…». Σταμάτησε λαχανιασμένη. «Το Σύμπαν δεν είναι παρά μια Μεγάλη Τράπουλα», τσίριξε.

Φυσικά, οι περισσότεροι θα έβρισκαν γελοία αυτήν την εικόνα για το Σύμπαν και τη Γη που στηρίζεται σε μια άπειρη σειρά από τραπουλόχαρτα. Θα μπορούσαν όμως να εξηγήσουν το γιατί; Θα μπορούσαν να περιγράψουν τη δική τους εικόνα για το Σύμπαν και να αποδείξουν πως είναι η σωστή;

Τι γνωρίζουν οι άνθρωποι για το Σύμπαν και πώς το γνωρίζουν; Από πού προέρχεται το Σύμπαν και πού πηγαίνει; Υπήρξε αρχή του Σύμπαντος και, αν ναι, τι υπήρξε πριν από αυτήν; Θα υπάρξει τέλος του Σύμπαντος και, αν ναι, τι θα υπάρξει μετά από αυτό; Τι γνωρίζουν οι άνθρωποι για το χρόνο; Υπήρξε αρχή του χρόνου; Θα υπάρξει τέλος του χρόνου;

Η σύγχρονη φυσική, με τη βοήθεια και των καταπληκτικών νέων τεχνολογιών, προτείνει απαντήσεις σε αυτά τα αιώνια ερωτήματα. Στο μέλλον αυτές οι απαντήσεις θα μας φαίνονται τόσο ευνόητες όσο μας φαίνεται σήμερα ότι η Γη είναι σφαιρική και κινείται γύρω από τον Ήλιο — ή τόσο ανόητες όσο ότι η Γη είναι επίπεδη και στηρίζεται σε μία άπειρη σειρά από τραπουλόχαρτα. Ευνόητες ή ανόητες; Μόνον ο χρόνος θα δείξει — ό,τι και αν είναι αυτό που ονομάζεται «χρόνος».

Δέκα απίστευτες θεωρίες για τα ταξίδια στο χρόνο

Τελικά φαίνεται πως τα ταξίδια στο χρόνο είναι πιο κοντά από όσο νομίζαμε. Ωστόσο οι θεωρίες των επιστημόνων, μοιάζουν «τρελές» για τον μέσο άνθρωπο

Είναι γνωστό πως όταν οι φυσικοί θέλουν να διεγείρουν το ενδιαφέρον του κοινού για το αντικείμενό τους, στρέφονται στην κοσμολογία ή τη σωματιδιακή φυσική.

Πάντα υπάρχει κάτι ενδιαφέρον να πεις για το χώρο ή την έρευνα νέων σωματιδίων.
Έτσι, υπάρχουν αυτοί που υποστηρίζουν την ύπαρξη της δυνατότητας να ταξιδέψει κάποιος στο χρόνο, αλλά και αυτοί που είναι κάθετοι και απορρίπτουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Παρόλα αυτά το ταξίδι στο χρόνο είναι συνδεδεμένο με το διαστημικό ταξίδι και δη την ταχύτητα φωτός.

10. Παράλληλο σύμπαν
Η κβαντική φυσική υποστηρίζει την ύπαρξη των πολλαπλών συμπάντων, δηλαδή την πολλαπλή διαίρεση του σύμπαντος. Μάλιστα οι επιστήμονες απορρίπτουν τη θεωρία πως τα ταξίδια στο χρόνο είναι απίθανα, καθώς οι μελέτες έχουν δείξει πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει

9. Ταχύτητα φωτός
Ο χρόνος μειώνεται όσο πιο κοντά ταξιδεύουμε στη ταχύτητα φωτός, δηλαδή αν περάσεις ένα χρόνο ταξιδεύοντας με ταχύτητα φωτός στο διάστημα, τότε αυτός ο χρόνος θα ισούται με 223 μετρήσιμα χρόνια στη Γη.

8. Ένα αδύνατο ταξίδι
Ο μόνος τρόπος για να ταξιδέψει κάποιος στον χρόνο είναι να ταξιδέψει με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή του φωτός, ο Αϊνστάιν για να αποδείξει την πραγματοποίηση αυτού, βρήκε πως χρειάζεται άπειρη ενέργεια.

7. Τριπλός κύλινδρος
Ένα ατελείωτο περιστρεφόμενο τούνελ, που είναι 10 φορές μεγαλύτερο από τον ήλιο, υπάρχει στο διαστημικό χρόνο. Αν λοιπόν, ένα διαστημόπλοιο εισερχόταν σε ένα τέτοιο περιστρεφόμενο τούνελ τότε θα μπορούσε να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο.

6. Το κενό του «λουκουμά»
Χειραγωγώντας τα πεδία βαρύτητας θα μπορούσε κάποιος να δημιουργήσει μια μάζα διαστημικού χρόνου, ανάλογη με έναν γιγαντιαίο λουκουμά. Έτσι ταξιδεύοντας γύρω από αυτή τη μάζα θα μπορούσε κάποιος να μεταφερθεί πίσω στο χρόνο πριν από τη δημιουργία της μάζας.

5. Σκουληκότρυπες
Τα τούνελ ή διαφορετικά οι σκουλικότρυπες που υπάρχουν στο διάστημα αποτελούν συντόμευση στο παρελθόν και το μέλλον, ωστόσο αυτά τα τούνελ είναι τόσο μικρά που μόνο μικροαντικείμενα θα μπορούσαν να τα διασχίσουν.

4. Μαύρες τρύπες
Οι μαύρες τρύπες είναι τόσο πυκνές που ακόμη και ο χρόνος μειώνεται χάρη στην δύναμη της βαρύτητάς τους. Αν ένα διαστημόπλοιο εισέρχονταν σε αυτές τότε το πλήρωμα θα βίωνε τον μισό χρόνο από αυτόν που βιώνουμε στη γη.

3. Κβαντικά τούνελ
Αντιγράφοντας την κίνηση των ηλεκτρονίων, οι επιστήμονες τονίζουν πως θα μπορούσαν να επιτύχουν τα ταξίδια στον χρόνο. Έτσι, αν ένα σώμα καταφέρει να μετακινηθεί από ένα σημείο Α σε ένα άλλο σημείο Β χωρίς να περνά από το διάστημα μέσω των φωτονίων, τότε δεν είναι απαραίτητο να ταξιδεύει με ταχύτητα φωτός για να καταφέρει να πραγματοποιήσει το ταξίδι στο χρόνο.

2. Οι κοσμικές χορδές
Ο επιστήμονες ανακάλυψαν μυστηριώδεις εκρήξεις στο σύμπαν, που λογικά προήλθαν από την κύρια έκρηξη, το Μπιγκ Μπάνγκ. Οι εκρήξεις αυτές ήταν τόσο ισχυρές, που αν δύο από αυτές κατάφερναν να συναντηθούν θα προκαλούσαν ένα κενό στο χρόνο., που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για το ταξίδι.

1. Το σωματίδιο του θεού
Η ανακάλυψη από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πυρηνικής Έρευνας, για το σωματίδιο Higgs υποστηρίζει πως το ταξίδι στον χρόνο είναι κάτι πιθανό. Μάλιστα, οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως απενεργοποιώντας με κάποιον τρόπο το σωματίδιο θα μπορούσαμε να αφαιρέσουμε τη μάζα στα αντικείμενα αλλά και να ταξιδέψουμε στο χρόνο.

Η αληθινή ιστορία του ανθρώπου που με το γέλιο ξεπέρασε την ανίατη ασθένεια του

Πριν προτρέξετε να απορρίψετε την παρακάτω ιστορία ως ψεύτικη, καλό θα είναι να γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι είναι πολύ αληθινή.

 

Πρόκειται για την ιστορία ενός άντρα που ονομάζεται Νόρμαν Κούζινς, ο οποίος θεράπευσε τον εαυτό από μια ανίατη ασθένεια, χρησιμοποιώντας απλά την θετική σκέψη και το γέλιο. Η ιστορία του είναι τεκμηριωμένη στο βιβλίο του, που μετέπειτα γυρίστηκε και ταινία, με τίτλο «Ανατομία μιας ασθένειας».

Ελπίζουμε ότι η ιστορία του Νόρμαν θα σας εμπνεύσει να ζήσετε τη ζωή σας με έναν τρόπο χαρούμενο και πιο αισιόδοξο.
Πριν από πολλά χρόνια, ο Νόρμαν Κούζινς διαγνώστηκε ότι πάσχει από μια ανίατη ασθένεια. Οι γιατροί του είπαν ότι έχει μόνο έξι μήνες ζωής και ότι το ποσοστό ανάρρωσης του ήταν μόνο 1 προς 500!
Ο Νόρμαν μετά από το πρώτο σοκ, συνειδητοποίησε ότι το άγχος, η κατάθλιψη και ο θυμός που είχε στη ζωή του συνέβαλαν στην επιδείνωση της ασθένειας του. Σκέφτηκε επίσης, ότι όλα αυτά τα άσχημα συναισθήματα ίσως στην πραγματικότητα να ήταν και η βασική αιτία της εμφάνισης της ασθένειας του.
Αναρωτήθηκε, «αν η ασθένεια μου μπορεί να προκλήθηκε από την αρνητικότητα, γιατί να μην μπορεί με τον ίδιο τρόπο η θετικότητα να δημιουργήσει ευεξία;»
Αποφάσισε λοιπόν να πραγματοποιήσει ένα πείραμα, με πειραματόζωο τον ίδιο του τον εαυτό.
Το γέλιο έγινε η καθημερινή του δραστηριότητα. Πήγε να δει όλες τις κωμωδίες που μπόρεσε να βρει: Κίτον, Τσάπλιν, Φίλντς.
Άρχισε να διαβάζει μόνο αστείες ιστορίες και χαρούμενες ειδήσεις. Επικοινώνησε με όλους τους φίλους του και τους ζήτησε να του μεταφέρουν οτιδήποτε τους είχε συμβεί ή είχαν ακούσει που τους προκάλεσε γέλιο.
Πριν ξεκινήσει το παράξενο πείραμα του, οι αβάσταχτοι πόνοι που τον ταλαιπωρούσαν λόγω της ασθένειάς του, δεν τον άφηναν να κοιμηθεί τις νύχτες. Γελώντας για 10 λεπτά συνεχόμενα την ημέρα όμως, κατόρθωσε να βρει ανακούφιση στους πόνους του και να καταφέρει επιτέλους να κοιμηθεί.
Το αποτέλεσμα τελικά του πειράματος του: Ο Νόρμαν κατάφερε να διαψεύσει τους γιατρούς του, να ξεπεράσει την ασθένειά του και να ζήσει ακόμη 20 ευτυχισμένα, υγιέστατα και παραγωγικά χρόνια.
Όλη η ιστορία του Νόρμαν περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια στο βιβλίο του με τίτλο «Ανατομία μιας ασθένειας», μέσα από το οποίο αποδίδει το θαύμα της ανάρρωσης του στην αγάπη της οικογένειας του και στο χαμόγελο!
Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι το γέλιο είναι χάσιμο χρόνου. Ότι πρόκειται για μια πολυτέλεια, μια επιπολαιότητα, κάτι που πρέπει να επιδίδεται κανείς μόνο περιστασιακά.
Τίποτα δεν μπορεί να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Το γέλιο είναι καθοριστικό για την ισορροπία μας, την ευημερία μας και την ζωντάνια μας. Αν δεν νιώθουμε καλά, το γέλιο θα μας βοηθήσει να νιώσουμε καλύτερα. Αν νιώθουμε καλά, το γέλιο θα μας βοηθήσει να παραμείνουμε χαρούμενοι.
Μετά από το πρωτοποριακό πείραμα του Κούζινς, ακολούθησαν επιστημονικές μελέτες οι οποίες απέδειξαν ότι το γέλιο έχει θεραπευτική επίδραση στο σώμα, στο μυαλό και στα συναισθήματα του κάθε ανθρώπου.
Έτσι, ακόμη και αν δεν σας αρέσει να χαμογελάτε συχνά, θεωρήστε ότι από ιατρικής άποψης είναι απαραίτητο και κάντε το όσο πιο συχνά μπορείτε.
Χρησιμοποιήστε ό, τι σας κάνει να γελάσετε: ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, βιβλία, κινούμενα σχέδια, ανέκδοτα.
Δώστε στον εαυτό σας την άδεια να γελάσει ελεύθερα – δυνατά και φωναχτά – όποτε κάτι σας φαίνεται αστείο. Οι άνθρωποι γύρω σας μπορεί να θεωρήσουν ότι είστε παράξενοι, αλλά αργά ή γρήγορα θα συμμετάσχουν, ακόμα κι αν δεν γνωρίζουν τον λόγο που σας προκάλεσε γέλιο.
Ορισμένες ασθένειες μπορεί να είναι μεταδοτικές αλλά τίποτα δεν είναι πιο μεταδοτικό από.. το γέλιο!

Τζιορντάνο Μπρούνο: Εκτελέστηκε στην Πυρά από την Ιερά εξέταση τον Φεβρουάριο του 1600

Στις 17, Φεβρουαρίου του 1600, ο φιλόσοφος Giordano Bruno κάηκε στην πυρά ως αιρετικός, στο Campo de “Fiori της Ρώμης.

Ο Giordano Bruno ήταν ένας Ιταλός Δομινικανός μοναχός, φιλόσοφος, μαθηματικός, ποιητής και αστρολόγος, ο οποίος φημίζεται για τις κοσμολογικές θεωρίες του.

Πρότεινε ότι τα αστέρια ήταν απλώς μακρινοί ήλιοι που περιβάλλονταν από τους δικούς τους εξωπλανήτες και ακόμη και πήγε τόσο μακριά ώστε υποδηλώνοντας ότι αυτοί οι πλανήτες θα μπορούσαν να αναπτύξουν τη δική τους ζωή, μια έννοια αρκετά ριζοσπαστική για τον 17ο αιώνα.
Επέμεινε επίσης ότι το Σύμπαν είναι άπειρο, που δεν έχει κανένα ουράνιο σώμα στο «κέντρο» του.
Το 1593 ο Bruno δικάστηκε με την κατηγορία της αίρεσης από τη Ρωμαϊκή Ιερά Εξέταση, ανάμεσα στις κατηγορίες περιλαμβανόταν η άρνηση αρκετών βασικών Καθολικών δογμάτων.
Η δίκη διήρκεσε επτά έτη κατά τα οποία ήταν φυλακισμένος και στις 20 Ιανουαρίου 1600, ο Πάπας Κλήμης VIII κήρυξε τον Giordano Bruno ως αιρετικό και η Ιερά Εξέταση εξέδωσε την ποινή του θανάτου.

Ο Giordano Bruno έμεινε όρθιος ως το τέλος χωρίς να αλλάξει τις απόψεις του και μάλιστα είπε:
«Είναι απόδειξη μιας βάσης και χαμηλής νοημοσύνης για κάποιον να θέλει να σκέφτεται σύμφωνα με τις μάζες ή την πλειοψηφία, απλώς και μόνο επειδή η πλειοψηφία είναι πλειοψηφία. Η αλήθεια δεν αλλάζει επειδή την πιστεύει ή όχι η πλειοψηφία του λαού«.
Σύμφωνα με τα Βιβλίο «Άγγελοι και Δαίμονες» και «ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI» του Dan Brown, επιστήμονες, φιλόσοφοι και καλλιτέχνες, μετά τον θάνατο του Γαλιλαίου από την ιερά εξέταση που συνέβη μερικές δεκαετίες μετά το θάνατο του Giordano Bruno, το 1642, σχημάτισαν μια μυστική οργάνωση τους «Ιlluminati» ή Πεφωτισμένους με σκοπό να εκδικηθούν και να καταστρέψουν την εκκλησία.