Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ, ΙΑΜΒΟΣ, ΣΗΜΩΝΙΔΗΣ

Ίαμβος κατά γυναικών

Από τα σωζόμενα αποσπάσματα που δεν είναι γραμμένα σε δακτυλικό εξάμετρο και χρονολογούνται πριν από τον 5ο αι. ο "Ίαμβος κατά γυναικών" είναι το εκτενέστερο (118 ιαμβικοί τρίμετροι). Το ποίημα σώζεται σχεδόν ολόκληρο -έχουν χαθεί λίγοι στίχοι στο τέλος.

Ο ποιητής ξεκινά με τη δήλωση ότι εξ αρχής ο θεός έπλασε διαφορετικούς χαρακτήρες γυναικών (στ. 1-2). Το μέγιστο μέρος του ποιήματος (στ. 2-93) αφιερώνεται στην περιγραφή της γυναικογονίας από ζώα, που είναι θέμα παραδοσιακό, και από τα δύο στοιχεία, τη γη και τη θάλασσα, που οφείλεται μάλλον στον ίδιο τον Σημωνίδη. Με στερεότυπο τρόπο περιγράφονται συνολικά δέκα γυναίκες που έχουν προέλθει, κατά σειρά, από τη γουρούνα, την αλεπού, τη σκύλα, τη γη, τη θάλασσα, τη γαϊδούρα, τη νυφίτσα, τη φοράδα, τη μαϊμού και τη μέλισσα και που μοιράζονται τα βασικά χαρακτηριστικά των αντίστοιχων ζώων ή στοιχείων. Με εξαίρεση την τελευταία (μέλισσα), όλες χαρακτηρίζονται αρνητικά. Οι υπόλοιποι 25 στίχοι (94-118) περιέχουν επικρίσεις για τις γυναίκες συλλήβδην.

Ο "Ίαμβος κατά γυναικών", που εντάσσεται στην παράδοση του (δηκτικού) Ιάμβου και στο προσφιλές για τη λαϊκή ηθική και φιλοσοφία θέμα "ψόγος γυναικών", αποτελεί πολύτιμη μαρτυρία για τις αντιλήψεις -ακριβέστερα θα λέγαμε τις προκαταλήψεις- της αρχαϊκής εποχής για τις γυναίκες, όσο και αν κάποια στοιχεία υπερτονίζονται και παραμορφώνονται από τη χιουμοριστική διάθεση και τον γενικότερο στόχο του ποιήματος που φαίνεται ότι ήταν περισσότερο να τέρψει και λιγότερο να διδάξει.

Απόσπασμα 7, 27-42, 57-93

τὴν δ᾽ ἐκ θαλάσσης, ἣ δύ᾽ ἐν φρεσὶν νοεῖ·
τὴν μὲν γελᾷ τε καὶ γέγηθεν ἡμέρην·
ἐπαινέσει μιν ξεῖνος ἐν δόμοις ἰδών·
30 «οὐκ ἔστιν ἄλλη τῆσδε λωΐων γυνὴ
ἐν πᾶσιν ἀνθρώποισιν οὐδὲ καλλίων»·
τὴν δ᾽ οὐκ ἀνεκτὸς οὐδ᾽ ἐν ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν
οὔτ᾽ ἄσσον ἐλθεῖν, ἀλλὰ μαίνεται τότε
ἄπλητον ὥσπερ ἀμφὶ τέκνοισιν κύων,
35 ἀμείλιχος δὲ πᾶσι κἀποθυμίη
ἐχθροῖσιν ἶσα καὶ φίλοισι γίνεται·
ὥσπερ θάλασσα πολλάκις μὲν ἀτρεμὴς
ἕστηκ᾽, ἀπήμων, χάρμα ναύτῃσιν μέγα,
θέρεος ἐν ὥρῃ, πολλάκις δὲ μαίνεται
40 βαρυκτύποισι κύμασιν φορεομένη.
ταύτῃ μάλιστ᾽ ἔοικε τοιαύτη γυνὴ
ὀργήν· φυὴν δὲ πόντος ἀλλοίην ἔχει.

…

τὴν δ᾽ ἵππος ἁβρὴ χαιτέεσσ᾽ ἐγείνατο,
ἣ δούλι᾽ ἔργα καὶ δύην περιτρέπει,
κοὔτ᾽ ἂν μύλης ψαύσειεν, οὔτε κόσκινον
60 ἄρειεν, οὔτε κόπρον ἐξ οἴκου βάλοι,
οὔτε πρὸς ἰπνὸν ἀσβόλην ἀλεομένη
ἵζοιτ᾽. ἀνάγκῃ δ᾽ ἄνδρα ποιεῖται φίλον·
λοῦται δὲ πάσης ἡμέρης ἄπο ῥύπον
δίς, ἄλλοτε τρίς, καὶ μύροις ἀλείφεται,
65 αἰεὶ δὲ χαίτην ἐκτενισμένην φορεῖ
βαθεῖαν, ἀνθέμοισιν ἐσκιασμένην.
καλὸν μὲν ὦν θέημα τοιαύτη γυνὴ
ἄλλοισι, τῷ δ᾽ ἔχοντι γίνεται κακόν,
ἢν μή τις ἢ τύραννος ἢ σκηπτοῦχος ᾖ,
70 ὅστις τοιούτοις θυμὸν ἀγλαΐζεται.
τὴν δ᾽ ἐκ πιθήκου· τοῦτο δὴ διακριδὸν
Ζεὺς ἀνδράσιν μέγιστον ὤπασεν κακόν.
αἴσχιστα μὲν πρόσωπα· τοιαύτη γυνὴ
εἶσιν δι᾽ ἄστεος πᾶσιν ἀνθρώποις γέλως·
75 ἐπ᾽ αὐχένα βραχεῖα· κινεῖται μόγις·
ἄπυγος, αὐτόκωλος. ἆ τάλας ἀνὴρ
ὅστις κακὸν τοιοῦτον ἀγκαλίζεται.
δήνεα δὲ πάντα καὶ τρόπους ἐπίσταται
ὥσπερ πίθηκος· οὐδέ οἱ γέλως μέλει·
80 οὐδ᾽ ἄν τιν᾽ εὖ ἔρξειεν, ἀλλὰ τοῦτ᾽ ὁρᾷ
καὶ τοῦτο πᾶσαν ἡμέρην βουλεύεται,
ὅκως τι κὠς μέγιστον ἔρξειεν κακόν.
τὴν δ᾽ ἐκ μελίσσης· τήν τις εὐτυχεῖ λαβών·
κείνῃ γὰρ οἴῃ μῶμος οὐ προσιζάνει,
85 θάλλει δ᾽ ὑπ᾽ αὐτῆς κἀπαέξεται βίος,
φίλη δὲ σὺν φιλέοντι γηράσκει πόσει
τεκοῦσα καλὸν κὠνομάκλυτον γένος.
κἀριπρεπὴς μὲν ἐν γυναιξὶ γίνεται
πάσῃσι, θείη δ᾽ ἀμφιδέδρομεν χάρις.
90 οὐδ᾽ ἐν γυναιξὶν ἥδεται καθημένη,
ὅκου λέγουσιν ἀφροδισίους λόγους.
τοίας γυναῖκας ἀνδράσιν χαρίζεται
Ζεὺς τὰς ἀρίστας καὶ πολυφραδεστάτας.

***
Την άλλη πάλι απ᾽ τη θάλασσα, δίβουλη.
Γελά τη μιαν ημέρα και λάμπει από χαρά·
Ο επισκέπτης του σπιτιού θα την παινέσει:
«Καλύτερη γυναίκα από τούτη στον κόσμο όλο30
δεν υπάρχει, καμιά δεν είναι ωραιότερη!»
Στα μάτια της την άλλη μέρα δεν θέλει να τον δει,
ούτε και να τον πλησιάσει. Μαίνεται τότε
απλησίαστη σαν σκύλα που φυλάσσει τα μικρά της.
Αμείλικτη σε όλους, με μούτρα ξινισμένα.35
Συμπεριφέρεται το ίδιο σε φίλους και σ᾽ εχθρούς.
Όπως κι η θάλασσα· πολλές φορές στέκεται
ακίνητη, κακό δεν κάνει, χαρά μεγάλη για τους ναυτικούς,
το καλοκαίρι. Πολλές φορές λυσσομανά,
βαρύκτυπα τα κύματα την παρασύρουν.40
Σ᾽ αυτήν τη θάλασσα μοιάζουν τέτοιας γυναίκας
τα αισθήματα. Το φυσικό του πόντου;- η αλλαγή!

...

Την άλλη γέννησε φοράδα παχουλή με χαίτη μακριά,
βαριές δουλειές και συγυρίσματα τα αποφεύγει.
Χειρόμυλο; Ούτε που θ᾽ άγγιζε. Κόσκινο; Ούτε θα σήκωνε ποτέ.
Από το σπίτι έξω δεν θα πετούσε τη βρομιά.60
Στο μαγειρείο; Ποτέ δεν θα καθόταν γιατί αποφεύγει
την καπνιά. Ανόρεχτα, με το στανιό τον άντρα της κάνει εραστή.
Πλένει ολάκερο το σώμα της την κάθε μέρα δυο,
άλλοτε τρεις φορές κι αλείφεται με μύρα,
πάντοτε τη χαίτη την έχει καλοχτενισμένη65
μακριά, κι είναι στεφανωμένη με λουλούδια.
Ωραίο είναι θέαμα γυναίκα σαν αυτή
στους άλλους, σ᾽ όποιον την έχει είναι συμφορά,
εκτός αν είναι τύραννος ή μεγιστάνας,
που ενδομύχως για αποκτήματα τέτοια καμαρώνει.70

Την άλλη από τη μαϊμού· ξεχωριστό τούτο
στους άντρες δώρισε ο Δίας απ᾽ όλα το χειρότερο κακό.
Στο πρόσωπο; - Τέρας ασχήμιας. Τέτοια γυναίκα
περνά μέσα από την πόλη κι όλοι χασκογελούν.
Λαιμός κοντός, είναι το βήμα ασταθές,75
λιπόσαρκος ο πισινός, ολόκληρη τέσσερα άκρα. Αλίμονό του
όποιος κρατά στην αγκαλιά του τέτοια συμφορά.
Όμως τεχνάσματα και πονηριές πολύ καλά όλα τα ξέρει,
γνήσια μαϊμού. Τι κι αν γελούν, ούτε την μέλει.
Ποτέ σε κάποιον δεν θα έκανε καλό. Αυτό μόνο έχει κατά νου80
όλη τη μέρα και τούτο μόνο μελετά,
το πώς θα κάνει ό,τι βαρύτερο κακό μπορεί.

Από την μέλισσα την άλλη· την παίρνεις κι ευτυχείς.
Μόνο σε κείνη το ψεγάδι κοντά της να καθήσει δεν μπορεί.
Φουντώνει και θ᾽ αυξάνεται χάρη σ᾽ αυτήν το βιος.85
Γερνά τ᾽ ανδρόγυνο και μένει η αγάπη αμοιβαία.
Έχει γεννήσει όμορφα παιδιά και έχουν όνομα καλό.
Ανάμεσα σε όλες τις γυναίκες ξεχωρίζει,
η χάρη που ολόκληρη την περιβάλλει είναι θεϊκή,
χαρά δεν νιώθει με τη συντροφιά των γυναικών90
που κάθονται και ανταλλάσσουν προστυχιές.
Ό ,τι καλύτερο κι ό ,τι πιο γνωστικό στους άντρες
έχει ο Δίας να δωρίσει είναι γυναίκες σαν κι αυτές.

Αγνόησε τα συναισθήματά σου

«Τα συναισθήματα είναι υπερτιμημένα» λέει ο Μάικλ Κέιν, ένας απαθής γηραιός μαέστρος στη «Νιότη» του Πάολο Σορεντίνο, που προβάλλεται αυτές τις ημέρες στην τραυματισμένη πανταχόθεν Ελλάδα τού 2015. Αυτό είναι λίγο-πολύ το κεντρικό μήνυμα ενός βιβλίου - διανθισμένου, βέβαια, με ικανές δόσεις βωμολοχίας - που φιγουράρει στο Νο 5 της λίστας με τα μπεστ σέλερ των «New York Times», στην κατηγορία Relationships (Σχέσεις).

Το «Fuck Feelings» («Γάμισε τα συναισθήματα») γράφτηκε από τον Μάικλ Μπένετ, ψυχίατρο και διακεκριμένο μέλος της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ενωσης. Βοηθός του, η θυγατέρα του Σάρα Μπένετ, συγγραφέας κωμικών κειμένων, η οποία έδωσε τον σωστό τόνο σε ένα αιρετικό εγχειρίδιο αυτοβοήθειας που φιλοδοξεί να ρίξει στην πυρά τα λοιπά συμβατικά εγχειρίδια του είδους.

Η συνταγή είναι υπέρ το δέον απλή. Στείλε επιτέλους στον διάολο τα συναισθήματά σου. Σταμάτα να μιλάς συνέχεια για να εκφράσεις αυτό που νιώθεις. Σταμάτα να θέλεις να απελευθερώσεις τον εαυτό σου από τον συσσωρευμένο θυμό ή το μίσος. Σταμάτα, για παράδειγμα, να ψάχνεις τρόπους να συγχωρήσεις τους απαράδεκτους γονείς σου. Σταμάτα επιτέλους να θέλεις να λύσεις τις διαφορές σου με τον αθεράπευτα τοξικό συνάδελφο στο διπλανό γραφείο. Και μην μπεις στον κόπο να πεις στον σύζυγό σου ότι σε εκνευρίζει αφόρητα η συνήθειά του να ρουφάει το τσάι του ή να φοράει μέσα στο σπίτι σαγιονάρα με μάλλινη κάλτσα. Η ειλικρίνειά σου δεν είναι, όπως θέλεις να νομίζεις, μια ανάσα δροσιάς. Μοιάζει, σύμφωνα τουλάχιστον με τους Μπένετ, περισσότερο με το αέριο που ψάχνει τον δρόμο του μέσα στον εντερικό σωλήνα: σου προσφέρει μια (προσωρινή) κάθαρση, αλλά δηλητηριάζει την ατμόσφαιρα για όποιον βρίσκεται δίπλα σου.

Αυτό το εγχειρίδιο δεν σου μαθαίνει τρόπους να αγγίξεις την ευτυχία. Αντιθέτως, σου υπενθυμίζει ότι η ευτυχία δεν υφίσταται (ή έστω είναι ακριβοθώρητη) και καλό θα είναι να πορευτείς με τα αρνητικά συναισθήματα που συσσωρεύονται νυχθημερόν στην καμπούρα σου. Διότι, κατά τον Μάικλ Μπένετ, «είναι ένα είδος αξιώματος της γνωσιακής ψυχοθεραπείας, ότι όταν είσαι δυστυχισμένος, τα συναισθήματά σου γίνονται αρνητικά και ξεκινά η αυτοκριτική. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι ήταν αυτό που έκανες λάθος, τι θα μπορούσες να είχες κάνει και τι θα έπρεπε να έχεις κάνει».

Η συνταγή επιβίωσης στο «Fuck Feelings» δανείζεται αρκετές από τις συμβουλές των «καλβινιστών της αρχαιότητας», των στωικών. Μεταξύ άλλων: «Να αποδέχεσαι ό,τι δεν μπορείς να ελέγξεις», «Να δίνεις στον εαυτό σου ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη που καταφέρνεις να ζεις μια φυσιολογική ζωή μέσα σε τόσο υπερβολικά αντίξοες συνθήκες», «Να μην αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου σαν αποτυχημένο, αφού στην πραγματικότητα δεν έχεις αποτύχει όταν πρόκειται για κάτι που δεν θα μπορούσες ούτως ή άλλως να έχεις ελέγξει» κ.ο.κ. Μιλώντας στο αμερικανικό περιοδικό «The Αtlantic», ο Μπένετ εξηγεί: «Πολλά πηγάζουν από τη δική μου εμπειρία... Αλλά και από τους ασθενείς που είχα στην ψυχιατρική κλινική, πολλοί εκ των οποίων ήταν υποχρεωμένοι να ζουν με σοβαρά "ελλείμματα". Και όμως, κάποιοι ήταν τόσο υπέροχοι άνθρωποι. Βοηθούσαν ο ένας τον άλλον. Αντιμετώπιζαν τον πόνο και την αναπηρία. Ηταν ήρωες. Μερικές φορές, μου έφερναν στο μυαλό αυτό που είχε γράψει ο Βίκτορ Φρανκλ (σ.σ.: ο αυστροεβραίος νευρολόγος) για τους επιζώντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης: ότι η ζωή αποκτά νόημα όχι από αυτό που σου συμβαίνει, από το αν ζεις, αν πεθαίνεις ή αν ξεπερνάς μια αναπηρία, αλλά από το τι κάνεις με αυτό που σου συμβαίνει».

Νομίζω πως κάτι που λέει ο κύριος Μπένετ βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτή την επίκτητη κοσμοθεωρία της «δημιουργικής απάθειας» ή «μαχητικής παραίτησης» που συναντώ τον τελευταίο καιρό σε αρκετό κόσμο στην Ελλάδα (και στην οποία εγώ η ίδια επιθυμώ διακαώς να καταδυθώ): «Είναι σημαντικό να μπορείς να γελάς με το ότι η ζωή είναι σκατά».

Ένας κακότυχος κι ένας καλότυχος βασιλιάς

Η μοναδική ΙΣΧΥΡΗ ΧΩΡΑ που δεν είχε εμπλακεί στον Τριακονταετή Πόλεμο ήταν η Αγγλία. Τυχεροί οι Άγγλοι, θα πεις. Και αυτοί όμως πέρασαν τη δική τους ταραγμένη περίοδο, που φυσικά δεν έληξε τόσο τραγικά όσο στη Γερμανία.

Θα θυμάσαι ίσως ότι ο Άγγλος βασιλιάς Ιωάννης αναγκάστηκε να παραχωρήσει στους ευγενείς τη Μάγκνα Κάρτα, να υπογράψει δηλαδή ένα καταστατικό προνομίων με το οποίο δεσμευόταν ότι αυτός και οι διάδοχοί του δε θα ενεργούσαν ποτέ χωρίς προηγουμένως να έχουν εξασφαλίσει τη συγκατάθεση των βαρόνων και της αριστοκρατίας.

Για περίπου τετρακόσια χρόνια οι Άγγλοι μονάρχες κράτησαν την υπόσχεσή τους. Μετά όμως στο θρόνο ανέβηκε ο Κάρολος Α', ο εγγονός της Μαρίας Στιούαρτ, ο οποίος δεν ήθελε να τηρήσει τη συμφωνία και δεν είχε καμία διάθεση να συμβουλεύεται τους ευγενείς και τα εκλεγμένα μέλη του κοινοβουλίου. Προτιμούσε να κυβερνάει όπως αυτός ήθελε, και κυρίως του άρεσε να ξοδεύει πολλά χρήματα.

Αυτό όμως δεν άρεσε καθόλου στους Άγγλους. Πολλοί απ’ αυτούς ήταν αυστηροί και ένθερμοι προτεστάντες, οι αποκαλούμενοι πουριτανοί, που σημαίνει «αγνοί», οι οποίοι διακατέχονταν από μια βαθιά απέχθεια για κάθε μορφή πολυτέλειας και επίδειξης. 0 γαιοκτήμονας και μέλος του κοινοβουλίου Όλιβερ Κρόμγουελ ήταν ο αρχηγός τους στη διαμάχη που ξέσπασε ανάμεσα στους υποστηρικτές του κοινοβουλίου και σε εκείνους του βασιλιά και η οποία δίχασε τη χώρα. (Οι οπαδοί του Κρόμγουελ ονομάστηκαν Στρογγυλοκέφαλοι γιατί είχαν τα μαλλιά τους κομμένα κοντά, σε αντίθεση με τους βασιλόφρονες,που είχαν μακριά μαλλιά και ήταν γνωστοί ως Ιππότες.) Ο Κρόμγουελ ήταν ένας βαθύτατα θεοσεβουμενος άνθρωπος και ένας γενναίος πολεμιστής με αποφασιστικότητα και πυγμή, αλλά και αδυσώπητος ταυτόχρονα. Οι στρατιώτες του ήταν καλά εκπαιδευμένοι και ένθερμοι πιστοί. Έπειτα από πολλές μάχες ο βασιλιάς φυλακίστηκε και παραπέμφθηκε σε δίκη στο Γουεστμίνστερ, όπου κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία. Αρνήθηκε να αναγνωρίσει το δικαστήριο και δεν έκανε καμία προσπάθεια να υπερασπιστεί τον εαυτό του, καθώς πίστευε ότι μόνο ο Θεός μπορεί να είναι ο κριτής του βασιλιά της Αγγλίας.

Καταδικάστηκε σε θάνατο και αποκεφαλίστηκε το 1649 επειδή δεν τήρησε την υπόσχεση που είχε δώσει κάποτε ο Ιωάννης και έκανε κατάχρηση της εξουσίας του. Έτσι στην Αγγλία τη διακυβέρνηση ανέλαβε ο Κρόμγουελ, όχι ως βασιλιάς αλλά ως «λόρδος προστάτης», όπως ονόμαζε ο ίδιος τον εαυτό του. Και δεν ήταν ένας απλός τίτλος, αλλά εξέφραζε αυτό ακριβώς που ήταν ο Κρόμγουελ. Συνεχίζοντας το έργο της Ελισάβετ, έστρεψε την προσοχή του στις αγγλικές αποικίες στην Αμερική, στους εμπορικούς σταθμούς της Ινδίας, στην ισχυροποίηση του στόλου και στην ανάπτυξη του θαλάσσιου εμπορίου. Αξιοποίησε όλο του το πνεύμα και την αποφασιστικότητα για να κάνει την Αγγλία πανίσχυρη σε αυτούς τους τομείς και να αποδυναμώσει όσο γινόταν περισσότερο τους γείτονές της, τους Ολλανδούς. Ωστόσο μετά το θάνατό του στην εξουσία ξαναήρθαν οι βασιλείς, αλλά η διακυβέρνηση δεν είχε τόσες δυσκολίες πια και με τον καιρό γινόταν όλο και πιο εύκολη. Και από τότε κανένας άλλος Άγγλος μονάρχης δεν τόλμησε να αθετήσει τις υποσχέσεις που όριζε η Μάγκνα Κάρτα.

Για τους Γάλλους βασιλιάδες τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Δεν είχαν κάνει καμία τέτοια συμφωνία. Κι επιπλέον κυβερνούσαν ένα βασίλειο που ευημερούσε και είχε μεγάλο πληθυσμό, το οποίο ούτε οι φοβεροί θρησκευτικοί πόλεμοι δεν κατάφεραν να διαλύσουν. Πάντως την εποχή του Τριακονταετούς Πολέμου πραγματικός ηγέτης της Γαλλίας ήταν ο απίστευτα ικανός καρδινάλιος Ρισελιέ, που έκανε για τη χώρα του τουλάχιστον όσα και ο Κρόμγουελ για την Αγγλία, αν όχι περισσότερα.

0 Ρισελιέ κατόρθωσε να παραμερίσει τους ιππότες και την αριστοκρατία. Με επιδέξιο και πονηρό τρόπο, σαν ένας καλός σκακιστής που ξέρει πώς να εκμεταλλεύεται κάθε κίνηση και να αξιοποιεί στο έπακρο κάθε πλεονέκτημα, τους αποδυνάμωσε σταδιακά και ενίσχυσε τη δική του θέση, αλλά και αυτήν της Γαλλίας στην Ευρώπη, όπως είδες. Κι επειδή συνέβαλε να αποδυναμωθεί ο Γερμανός αυτοκράτορας κατά τη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου, και καθώς η Ισπανία ήταν πια μια φτωχή χώρα, η Ιταλία διαμελισμένη και η Αγγλία όχι ακόμα τόσο ισχυρή, η Γαλλία μέχρι το θάνατό του έγινε η κυρίαρχη δύναμη στην Ευρώπη. Ένα χρόνο μετά το θάνατο του καρδινάλιου, το 1643, στο θρόνο ανέβηκε ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΔ'. Τότε ήταν πέντε ετών, και ακόμα και σήμερα κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ της πιο μακροχρόνιας βασιλείας. Κυβέρνησε μέχρι το 1715, δηλαδή 72 χρόνια. Και κυβέρνησε με όλη τη σημασία της λέξης. Όχι βέβαια όσο ήταν ακόμα παιδί, αλλά, με το που πέθανε ο κηδεμόνας του, ο καρδινάλιος Μαζαρίνος, ο διάδοχος του Ρισελιέ, αποφάσισε να αναλάβει μόνος του την εξουσία. Εξέδωσε μια διαταγή σύμφωνα με την οποία δεν μπορούσε να εκδοθεί κανένα διαβατήριο αν προηγουμένως δεν είχε δώσει αυτός ο ίδιος την έγκρισή του. Όλη η Αυλή γέλασε μ’ αυτή την απόφαση, νομίζοντας ότι ήταν τα καμώματα ενός νεαρού ηγεμόνα που σύντομα θα του πέρναγε ο ενθουσιασμός για την εξουσία. Δεν του πέρασε όμως. Η βασιλεία για το Λουδοβίκο δεν ήταν μια σύμπτωση λόγω της καταγωγής του. Ήταν όπως ένας πρωταγωνιστικός ρόλος σε ένα θεατρικό έργο που έπρεπε να παίξει για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Και κανένας άλλος πριν ή έπειτα απ’ αυτόν δε μελέτησε αυτό το ρόλο τόσο διεξοδικά και δεν τον έπαιξε με τόση αξιοπρέπεια και επισημότητα ως το τέλος, χωρίς να κουραστεί.

Όλη τη δύναμη που είχε ο Ρισελιέ και αργότερα ο Μαζαρίνος τώρα την πήρε αυτός στα χέρια του. Και οι αριστοκράτες δεν είχαν κανένα άλλο δικαίωμα από το να μπορούν να τον παρακολουθούν να παίζει το ρόλο του. Η επίσημη αυτή παράσταση, η λεγόμενη lever, η «έγερση», ξεκινούσε νωρίς το πρωί στις οκτώ, αν ευαρεστούνταν να σηκωθεί. Οι πρώτοι που εισέρχονταν στην κρεβατοκάμαρα ήταν οι πρίγκιπες της βασιλικής οικογένειας μαζί με δύο αρχιθαλαμηπόλους και το γιατρό. Του έτειναν με επισημότητα και γονατιστοί δύο μεγάλες περούκες με μπούκλες πουδραρισμένες λευκές, οι οποίες έμοιαζαν με κυματιστή χαίτη. Ανάλογα με τα κέφια του διάλεγε τη μία, φορούσε μετά μια υπέροχη ρομπ ντε σαμπρ και καθόταν δίπλα στο κρεβάτι. Μόνο από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα επιτρεπόταν η είσοδος στην υψηλή αριστοκρατία, στους δούκες, κι όσο ο βασιλιάς ξυριζόταν στην κρεβατοκάμαρα εισέρχονταν οι γραμματείς του, αξιωματούχοι και άλλοι υπάλληλοι. Στη συνέχεια άνοιγαν οι πόρτες και το χώρο κατέκλυζε ένα πλήθος στρατηγών, ανώτατων διοικητών, κληρικών και ευνοούμενων του βασιλιά -όλοι για να παρακολουθήσουν γεμάτοι θαυμασμό την επίσημη τελετουργία που ακολουθούνταν για να ντυθεί η αυτού μεγαλειότητα ο βασιλιάς.

Όλα ήταν κανονισμένα και στην παραμικρή τους λεπτομέρεια. Η ανώτατη τιμή για κάποιον ήταν να του επιτραπεί να προσφέρει στο βασιλιά το ένδυμά του, αφού προηγουμένως το είχαν ζεστάνει με κάθε προσοχή. Η τιμή αυτή ανήκε στον αδελφό του βασιλιά, ή σε περίπτωση απουσίας του στο πρόσωπο που ακολουθούσε στην ιεραρχία. Ο θαλαμηπόλος κρατούσε το ένα μανίκι, ένας δούκας το άλλο, κι έτσι η μεγαλειότητα του γλιστρούσε μέσα στο ρούχο. Η ιεροτελεστία συνεχιζόταν με τον ίδιο τρόπο μέχρι ο βασιλιάς να τελειώσει το ντύσιμό του - με τις πολύχρωμες μεταξωτές κάλτσες του και την κοντή κιλότα του, το ατλαζένιο χιτώνιά του, τη γαλάζια του ζώνη, το ξίφος του και ένα κεντημένο πανωφόρι με δαντελένιο γιακά, τον οποίο του έδινε πάνω σε έναν ασημένιο δίσκο ένας ανώτατος αξιωματούχος που είχε τον τίτλο του «φύλακα του βασιλικού κολάρου». Μετά ο βασιλιάς έβγαινε από την κρεβατοκάμαρά του με ένα καπέλο με λοφίο και το μπαστούνι του, χαμογελαστός και κομψός, για να κάνει την είσοδό του στη μεγάλη αίθουσα, έχοντας για τον καθένα από μια αβρή φιλοφρόνηση, ενώ όλοι τριγύρω τον κοίταζαν με το στόμα ανοιχτό, γεμάτοι δέος. Τον διαβεβαίωναν με λόγια γεμάτα επιτήδευση ότι σήμερα ήταν ακόμα πιο όμορφος και από το θεό του ήλιου Απόλλωνα, και πιο δυνατός κι από τον Ηρακλή - ήταν ο Roi Soleil, ο Βασιλιάς Ήλιος από του οποίου τις αχτίδες και τη λάμψη εξαρτάται η ζωή όλης της πλάσης. Βλέπεις λοιπόν ότι ήταν περίπου σαν το φαραώ, που αποκαλουνταν «γιος του ήλιου». Κι όμως, υπήρχε μια τεράστια διαφορά: Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι το πίστευαν πραγματικά αυτό. Αντίθετα, για το βασιλιά Λουδοβίκο ήταν κατά κάποιον τρόπο ένα παιχνίδι, και τόσο ο ίδιος όσο και οι άλλοι ήξεραν πως δεν ήταν παρά μια επίσημη, καλοδουλεμένη και απίστευτα καλοπαιγμένη παράσταση.

Στον προθάλαμο, μετά την πρωινή προσευχή του, ο βασιλιάς ανακοίνωνε το πρόγραμμα της ημέρας. Ακολουθούσαν πραγματικά πολλές ώρες δουλειάς, μιας και ο Λουδοβίκος ήθελε να φροντίζει προσωπικά για όλα τα σημαντικά θέματα. Πέρα απ’ αυτό όμως υπήρχε το κυνήγι, οι χοροί, οι θεατρικές παραστάσεις με έργα μεγάλων ποιητών και με σπουδαίους ηθοποιούς, που η Αυλή του απολάμβανε ιδιαίτερα και παρακολουθούσε και ο ίδιος. Κάθε γεύμα ήταν μια τελετουργία το ίδιο κουραστική και επίσημη όσο και η πρωινή έγερση, και ακόμα και η βραδινή κατάκλιση μετατρεπόταν σε μια περίπλοκη χορογραφία μπαλέτου που είχε και τις κωμικές υπερβολές της - π.χ. έπρεπε όλοι να σκύψουν το κεφάλι μπροστά στο κρεβάτι του βασιλιά, όπως ο πιστός μπροστά στην αγία τράπεζα, ακόμα κι αν εκείνος δεν ήταν στο κρεβάτι. Όταν ο Λουδοβίκος έπαιζε χαρτιά και συζητούσε, γύρω του μαζευόταν ένα σμήνος ανθρώπων, τηρώντας από σεβασμό μια απόσταση, και όλοι κρέμονταν από το στόμα του και άκουγαν με προσοχή τις έξυπνες και πνευματώδεις κουβέντες του σαν να ήταν η Αποκάλυψη.

Στόχος όλων των αντρών της Αυλής ήταν να ντύνονται όπως ο βασιλιάς, να κρατούν το μπαστούνι και να φορούν το καπέλο όπως αυτός, να κάθονται και να βαδίζουν όπως αυτός. Και στόχος των γυναικών ήταν να του είναι αρεστές. Φορούσαν κι αυτές δαντελωτούς γιακάδες, μακριά φορέματα από τα πιο ακριβά υφάσματα που θρόιζαν όταν περπατούσαν και πανάκριβα κοσμήματα. Η ζωή περιστρεφόταν γύρω από την Αυλή, και όλα διαδραματίζονταν στα πιο μεγαλόπρεπα παλάτια που είχαν υπάρξει ποτέ. Γιατί το μεγάλο πάθος του Λουδοβίκου ΙΔ' ήταν τα παλάτια. Γι’ αυτό έχτισε για τον ίδιο έξω από το Παρίσι τις Βερσαλλίες, που ήταν σχεδόν τόσο μεγάλες όσο μια ολόκληρη πόλη, με ατελείωτες αίθουσες όλο χρυσάφι και δαμάσκο, με κρυστάλλινους πολυέλαιους, χιλιάδες καθρέφτες και έπιπλα με επίχρυσες καμπύλες και επένδυση από μετάξι και βελούδο. Στους τοίχους κρέμονταν υπέροχοι πίνακες, πάντα με τη μορφή του Λουδοβίκου με διαφορετική αμφίεση. Σε έναν απ’ αυτούς απεικονίζεται σαν τον Απόλλωνα, ενώ όλοι οι λαοί της Ευρώπης τον προσκυνούν υποταγμένοι. Το πιο μεγαλειώδες όμως δεν ήταν το ίδιο το παλάτι, αλλά το πάρκο. Εκεί όλα ήταν τόσο επιβλητικά και τόσο περίτεχνα και επιτηδευμένα όσο και η ίδια η ζωή τότε. Κανένα δέντρο δεν επιτρεπόταν να μεγαλώσει όπως αυτό ήθελε, κανένας θάμνος δεν μπορούσε να διατηρήσει το φυσικό του σχήμα. Οι πρασινάδες είχαν κοπεί και κουρευτεί έτσι ώστε με το φύλλωμά τους να σχηματίζουν ολόισια τείχη και καμπυλωτούς φράχτες, ενώ απέραντες, ευθείες εκτάσεις με γρασίδι και παρτέρια με φυτά που αναρριχούνταν σε σχήμα έλικα, και δρόμοι ανάμεσα σε δεντροστοιχίες κατέληγαν σε ολοστρόγγυλες πλατείες με αγάλματα, λιμνούλες και σιντριβάνια. Αναγκασμένοι να περνούν εκεί τη ζωή τους, οι κάποτε ισχυροί δούκες περιδιάβαιναν στα χαλικοστρωμένα μονοπάτια του πάρκου με τις κυρίες τους, ανταλλάσσοντας πνευματώδη και καλοδιατυπωμένα σχόλια για τον τρόπο που έκανε πρόσφατα την υπόκλισή του ο Σουηδός πρεσβευτής και για άλλα παρόμοια ζητήματα.

Μπορείς βέβαια να φανταστείς πόσο κόστιζε ένα τέτοιο παλάτι και μια τέτοια ζωή. Μόνο ο βασιλιάς είχε διακόσιους υπηρέτες, και αυτό δεν είναι παρά μόνο ένα δείγμα. Ο Λουδοβίκος όμως είχε έξυπνους υπουργούς, ανθρώπους ταπεινής καταγωγής κυρίως, τους οποίους είχε επιλέξει για τις καταπληκτικές τους ικανότητες. Ειδικότητά τους ήταν να αποσπούν χρήματα από τη χώρα για να του εξασφαλίζουν πόρους. Αυτό το πετύχαιναν κυρίως με τον έλεγχο των εμπορικών συναλλαγών με τυ εξωτερικό, αλλά και ενισχύοντας όσο το δυνατόν περισσότερο την εγχώρια βιοτεχνία και την εργασία των τεχνιτών. Έτσι όμως τα βάρη έπεφταν στους αγρότες, που αποδεκατίστηκαν από τους δυσβάσταχτους φόρους και τις άλλες εισφορές. Κι ενώ στην Αυλή έτρωγαν τα πιο εκλεκτά εδέσματα σε χρυσά και ασημένια σερβίτσια, οι αγρότες φυτοζωούσαν με αποφάγια και χόρτα.

Κι όμως, αυτό που κόστιζε περισσότερο δεν ήταν η αυλική ζωή, αλλά οι πολύ δαπανηροί πόλεμοι που διεξήγε συνεχώς ο Λουδοβίκος ΙΔ' με μοναδικό σκοπό τις περισσότερες φορές να αυξήσει την ισχύ του και να αποδυναμώσει τα γειτονικά κράτη. Με τον τεράστιο και καλά εξοπλισμένο στρατό του εισέβαλε στην Ολλανδία και στη Γερμανία και κατέλαβε π.χ. το Στρασβούργο, που τότε ανήκε στη Γερμανία, χωρίς καν να μπει στον κόπο να εφεύρει μια πρόφαση για την κήρυξη του πολέμου. Θεωρούσε τον εαυτό του κυρίαρχο ολόκληρης της Ευρώπης, και κατά κάποιον τρόπο ήταν κιόλας. Όλοι οι ισχυροί τον μιμούνταν. Πολύ σύντομα κάθε Γερμανός πρίγκιπας -ακόμα κι εκείνοι που η επικράτειά τους δεν ήταν παρά μια πιθαμή τόπος- διέθετε ένα τεράστιο παλάτι στο στιλ αυτού των Βερσαλλιών, με όλο το χρυσάφι και το δαμάσκο, τους κουρεμένους θαμνώδεις φράχτες, τους άντρες με τις μεγάλες περούκες, τις πουδραρισμένες κυρίες με τις μακριές τουαλέτες, με τους κόλακες και τους επιτηδευμένους. Τον μιμούνταν σε όλα. Κι όμως, κάτι τους έλειπε. Στην πραγματικότητα ήταν αυτό που ο Λουδοβίκος υποδυόταν - κωμικές μαριονέτες με πομπώδες ύφος και φανταχτερά βασιλικά ρούχα. Ο Λουδοβίκος όμως ήταν κάτι πολύ παραπάνω.

Και σε περίπτωση που δεν έχεις πειστεί, παραθέτω ένα απόσπασμα από μία επιστολή που έγραψε στον εγγονό του όταν εκείνος ετοιμαζόταν να πάει στην Ισπανία για να στεφθεί βασιλιάς: «Ποτέ μην ευνοείς αυτούς που σε κολακεύουν περισσότερο, αλλά μείνε κοντά σε όσους, φροντίζοντας για το καλό, διακινδυνεύουν να πέσουν σε δυσμένεια. Ποτέ μην παραμελείς τη δουλειά για χάρη της διασκέδασης, αλλά οργάνωνε τη ζωή σου με τέτοιον τρόπο ώστε να υπάρχει καθορισμένος χρόνος για διασκέδαση και χαλάρωση. Στρέψε όλη σου την προσοχή στην τέχνη της διακυβέρνησης. Στην αρχή άκουγε όσο το δυνατόν περισσότερο ό,τι λέγεται πριν πάρεις μιαν απόφαση. Κάνε το παν για να γνωριστείς καλά με εξέχοντες άντρες, έτσι ώστε να μπορείς να τους χρησιμοποιήσεις όταν παραστεί ανάγκη. Να είσαι πάντα φιλικός προς όλους, ποτέ μην προσβάλεις κανέναν». Κι αυτές ήταν όντως οι βασικές αρχές του Λουδοβίκου ΙΔ' της Γαλλίας, αυτού του αλλόκοτου κράματος ματαιοδοξίας, γοητείας, υπερβολής, αξιοπρέπειας, αδιαφορίας, παιχνιδιάρικης διάθεσης και εργατικότητας.

Μυαλό ή Καρδιά; Ποιός απαντάει;

Αιώνιο το ερώτημα που αποτελεί τροφή για σκέψη και συζήτηση στους αιώνες των αιώνων. Πορευόμαστε με βάση το μυαλό ή τη καρδιά; Τι είναι πιο σωστό; Λογική ή συναίσθημα; Απαντήσεις δίνονται πολλές κατά καιρούς από πολλούς ανθρώπους, άλλες πειστικές, άλλες όχι. Είναι πάντως προφανής σε όλους η ταύτιση: Μυαλό=λογική και καρδία=συναίσθημα.

Η καρδιά είναι αυτή που έχουμε όλοι και λειτουργεί πάνω κάτω με τα ίδια μοτίβα και μηχανισμούς χωρίς διαφοροποιήσεις. Το μυαλό είναι αυτό που με βάση τις προσλαμβάνουσες των πέντε μας αισθήσεων εξελίσσεται και διαμορφώνεται στον καθένα ξεχωριστά, σε άλλον περισσότερο, σε άλλον λιγότερο. Η ιδιαιτερότητα που έχει το μυαλό είναι ότι μπορεί να δώσει στη καρδιά εντολή και να παραχθεί έτσι συναίσθημα. Για παράδειγμα, αν δω μια εικόνα ενός ανθρώπου που τρέφεται από τα σκουπίδια, εγώ σαν άνθρωπος, με τις εμπειρίες που έχω και με τη δική μου λογική, ασυναίσθητα δίνω εντολή στον εαυτό μου να νιώσει θλίψη. Γι αυτό το λόγο η επιλογή μας να ζούμε με βάση τη λογική είναι κάπως δίκοπο μαχαίρι, γιατί μπορεί με τον ίδιο τρόπο να καλυτερεύσει τις ζωές μας, αλλά και να τις δυσκολέψει ή να τις χειροτερέψει.

Σίγουρα λοιπόν το μυαλό, εφόσον είναι κάτι που λειτουργεί με βάση τα βιώμτα και τις επιλογές μας κατά βάση, ανήκει στη κατηγορία των πραγμάτων που οφείλουμε να χρησιμοποιούμε και να καλλιεργούμε με μέτρο, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι με το γνωστό ρητό: "μέτρον άριστον". Η καρδιά αντιθέτως, και να θέλαμε, δε μπορεί να καλλιεργηθεί και να αναπτυχθεί περαιτέρω. είναι έτοιμη από τη στιγμή της γέννησής μας και μας έχει παραδοθεί τέλεια δημιουργημένη χωρίς να είναι δεκτική βελτιστοποίησης ή ανάπτυξης, παρά μόνο ωρίμανσης και φθοράς με τη πάροδο των χρόνων. Δίνει παλμό και ζωή στον άνθρωπο και παράγει αισθήματα. Συγκεκριμένα, θα μπορούσαμε να πούμε πως το αίσθημα αυτό είναι μόνο ένα, το οποίο άλλοτε εκφράζεται εντονότερα και άλλοτε πιο μετρημένα, ανάλογα με τα κέφια της καρδιάς. Στο αίσθημα αυτό, το μυαλό και η λογική μας έχουν δώσει πολλά ονόματα, ανάλογα με την έντασή του και τις σωματικές του επιπτώσεις. Χαρά και λύπη μπορούμε να θεωρήσουμε πως είναι το ένα και το αυτό αίσθημα και πως η ονομασία που του δίνουμε εξαρτάται από το εκάστοτε ερέθισμα που μας το δημιούργησε. Γνωρίζω ανθρώπους που πέθαναν από υπερβολική χαρά, αλλα και απο υπερβολική λύπη. Επίσης εγώ ο ίδιος έχω κλάψει και από χαρά και από λύπη επίσης. Όπως και έχω χαμογελάσει και στις δυο περιπτώσεις.

Όλα αυτά με οδηγούν στο συμπέρασμα πως η καρδιά απλά νιώθει. Παράγει αυτό που παράγει, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσα να πω πως είναι κάτι ενεργειακό. παράγει δηλαδή μια ενέργεια σε κάθε στιγμή που ζούμε, άλλοτε με πιο βαρύ και άλλοτε με πιο ελαφρύ φορτίο.

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρω κάτι που όλοι μας μάθαμε από πολύ μικροί στα θρησκευτικά αναφορικά με τον Αδάμ και την Εύα, τους πρωτόπλαστους. Ήταν οι τέλειοι άνθρωποι, σε κατάσταση θέωσης, ζούσαν στον παράδεισο, μέχρι που έκαναν το προπατορικό αμάρτημα: έφαγαν από τη μηλιά, η οποία στις γραφές ονομάζεται "δέντρο της γνώσης". Γνώση=ερέθισμα=μυαλό=λογική.

Παίρνοντας αυτό τον καρπό από το δέντρο της γνώσης, εξέπεσαν από τον γαλήνιο παράδεισο και βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη ντροπή, την ενοχή, το φόβο, έγιναν άνθρωποι όπως είμαστε όλοι μας. Η γνώση τους έκανε να αναπτύξουν σκέψεις, να καλλιεργήσουν το μυαλό και τη λογική τους. κι έτσι ξεκίνησαν ναι μεν και κάποιες χαρές, αλλά και όλα τα προβλήματα. Έτσι δημιουργήθηκε η αγάπη, αλλά και ο φόβος, η ευτυχία, αλλά και η μιζέρια, η χαρά, αλλά και η λύπη.

Είναι φορές που το μυαλό πρέπει να μπαίνει σε σίγαση, και η καρδιά απλά να συνεχίζει να κάνει τη δουλειά της. Το μυαλό έφτιαξε πολλά πράγματα με τον ίδιο τρόπο που τα κατέστρεψε κιόλας. Δεν είναι τυχαία η ραγδαία ανάπτυξη της γιόγκα και του διαλογισμού άλλωστε, χωρίς να πρεσβεύω την αυξημένη απαραίτητα σημασία τους. Στόχος τους είναι η σίγαση της σκέψης και η στροφή του ανθρώπου προς τον εσώτερο εαυτό, προς κάτι ουσιώδες, κάτι βαθύ, κάτι που κατ' εμέ βρίσκεται στη καρδιά, το είχαμε πάντα και θα το έχουμε μέχρι τέλους, απλά τρέχουμε να δώσουμε ονόματα και ορισμούς σ΄ αυτό το κάτι, πράγμα που μας κάνει να χάνουμε την ουσία και να αναλωνόμαστε στην ονομασία.

Απάντηση λοιπόν στο αιώνιο ερώτημα δεν υπάρχει. Και το μυαλό και η καρδιά υπάρχουν και είναι αναπόφευκτη η παράλληλη δράση τους. Το κλειδί όμως βρίσκεται στο να αντιληφθούμε πως το μυαλό ελέγχεται από εμάς, περιορίζεται και αναπτύσσεται με βάση τη θέλησή μας. Επιλογή μας είναι λοιπόν αν θα ονοματίσουμε αυτό το ένα και μόνο αίσθημα που πραγματικά υπάρχει χαρά ή λύπη, αν θα χαρακτηριστούμε χαρούμενοι ή λυπημένοι, και κατ επέκταση άγγελοι ή διάβολοι.

Ποιο είναι το πιο ελκυστικό σχήμα προσώπου;

Η ομορφιά είναι κάτι που απασχολεί τον περισσότερο κόσμο και επηρεάζει τη σχέση με το άλλο φύλο. Κατά πόσο όμως η ομορφιά είναι υποκειμενική ή αντικειμενική και τελικά τι είναι αυτό που καθιστά ένα πρόσωπο «ελκυστικό»

Μπορεί «η ομορφιά να βρίσκεται στο μάτι του θεατή» αλλά εν τέλει αποδεικνύεται πώς ο τρόπος με τον οποίο ο εγκέφαλος μας αποφασίζει για την ελκυστικότητα ενός ατόμου είναι πολύ συγκεκριμένος.

 

Οι ερευνητές δρ Κανγκ Λι από το Πανεπιστήμιο του Τορόντο και η δρ Παμ Πάλετ από το Πανεπιστήμιο του Οχάιο, υποστηρίζουν ότι έχουν καταφέρει να καταλήξουν σε ορισμένες παραμέτρους που καθορίζουν ως ελκυστικό το πρόσωπο μίας γυναίκας στα μάτια των άλλων.

Οπως εξηγεί η δρ Πάλετ, η ελκυστικότητα του προσώπου είναι αυτή που μας οδηγεί αποδοχή μας από τους άλλους ανθρώπους και εν τέλει στην αναπαραγωγή και γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό για το άτομο να γνωρίζει τι καθιστά ένα πρόσωπο ελκυστικό και με ποιο τρόπο λειτουργεί η ελκυστικότητα στους γύρω μας»

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η ομορφιά εκπροσωπείται από μια αναλογία 1:1.618. Έτσι, αν το ποσοστό αυτό εφαρμόζεται στην τέχνη ή την αρχιτεκτονική ή ακόμα και στο πρόσωπο, μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό το καθιστά ελκυστικό

Ωστόσο, όπως εξηγεί ο δρ Κανγκ Λι, πειράματα έδειξαν ότι η έλξη στο πρόσωπο έχει κάποια σχέση με την απόσταση ανάμεσα στα μάτια μας και το στόμα μας. Ωστόσο εδώ παίζει ρόλο η «ψευδαίσθηση» και ένα σωστό κούρεμα είναι πιθανό να μετατρέψει μία συνηθισμένη γυναίκα σε μοντέλο.

Ιδανική αναλογία κατά τους επιστήμονες, είναι όταν η απόσταση ανάμεσα στα μάτια και το στόμα είναι περίπου το 36% του μήκους ολόκληρου του προσώπου και όταν η απόσταση ανάμεσα στα μάτια και περίπου 46% του πλάτους του προσώπου σας. Έτσι, με τις κατάλληλες αφέλειες για παράδειγμα μπορείτε να παραπλανήσετε το μάτι του θεατή.

Τι γίνεται όμως με τα άτομα που έχουν πραγματικά όμορφο πρόσωπο; Οπως εξηγεί ο δρ Λι, όσο πιο απλό είναι ένα πρόσωπο, τόσο πιο όμορφο φαίνεται. Αυτό που ουσιαστικά κάνει ο εγκέφαλος αυθόρμητα είναι να κοιτάει τα πρόσωπα γύρω του και στο τέλος να κρατάει τη «μέση τιμή» όλων αυτών των προσώπων δημιουργώντας το «τέλειο μέσο πρόσωπο». Έτσι το άτομο είναι γενετικά προγραμματισμένο να θεωρεί ως ιδανικό τον μέσο όρο, αφού είναι ευκολότερο για τον εγκέφαλο να κωδικοποιεί απλές πληροφορίες.

Ωστόσο υπάρχει κι ένας ακόμη παράγοντας για το πώς λειτουργεί η ελκυστικότητα: Αυτό που ονομάζουμε σημάδια σεξουαλικού διμορφισμού και καθιστούν το άτομο ελκυστικό στο αντίθετο φύλο.

Αυτό σημαίνει ότι όσο πιο θηλυκά χαρακτηριστικά έχει μία γυναίκα, ή όσο πιο αρρενωπά χαρακτηριστικά έχει ένας άνδρας τους καθιστά πιο ελκυστικούς στο άλλο φύλο. Οπως επισημαίνει ο δρ Λι, Αυτός είναι και ένας βασικός λόγος που οι γυναίκες χρησιμοποιούν το μακιγιάζ και βάζουν ψεύτικες βλεφαρίδες ή βάφουν τα χείλη τους

Μια μελέτη στη Γαλλία, έδειξε ότι οι σερβιτόρες που φορούν κόκκινο κραγιόν παίρνουν μεγαλύτερα tips από τους άνδρες σερβιτόρους, ενώ μία πρόσφατη μελέτη από το Gettysburg College έδειξε ότι το σύνολο των χαρακτηριστικών του προσώπου βοηθάει τον θεατή να αποκρυπτογραφήσει την ηλικία του ατόμου.

Τέλος όπως εξηγούν οι επιστήμονες, η ανάγκη να είμαστε επιθυμητοί στο άλλο φύλο δεν είναι μόνο ανθρώπινη, αλλά υπάρχουν και άλλα είδη στο ζωικό βασίλειο που στην προσπάθεια τους να προσελκύσουν το άλλο φύλο χρησιμοποιούν «μακιγιάζ»: Οπως για παράδειγμα τα φλαμίνγκο χρησιμοποιούν ένα φυσικό έλαιο για να κάνουν τα φτερά τους πιο ροζ κατά την περίοδο αναπαραγωγής

Ποιο γονίδιο παρατείνει τη ζωή κατά 25%;

            

Ένα βήμα πιο κοντά στη βιολογική «πηγή της νιότης» εκτιμούν πως βρίσκονται οι επιστήμονες. Ταυτοποίησαν 30 γονίδια που συνδέονται με τη γήρανση, ένα από τα οποία λένε πως είναι πιθανό να αλλάζει παρατείνοντας το προσδόκιμο ζωής των ανθρώπων.

Αναζητώντας τα ίχνη της μακροζωίας οι ερευνητές από την Ελβετία και τη Γερμανά ανέλυσαν 40.000 γονίδια από τρεις διαφορετικούς οργανισμούς, αναζητώντας γονίδια που λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο και στους τρεις σε κάθε στάδιο της ζωής, νεότητα, ωριμότητα, γήρας.
Πήραν δείγματα μορίων RNA από τα κύτταρα του καθενός που χρησιμοποιούνται, μαζί με το DNA, στην πρωτεϊνοπαραγωγή και έφτιαξαν στατιστικά μοντέλα.
Διαπίστωσαν πως οι τρεις οργανισμοί έχουν μόνο 30 γονίδια κοινά που επηρεάζουν σημαντικά τη διαδικασία της γήρανσης. Σε έναν από τους τρεις η επιστημονική ομάδα κατάφερε να ξεχωρίσει τη διαδικασία αυτή μπλοκάροντας επιλεκτικά το RNA στα σχετικά γονίδια.
Το μπλοκάρισμά τους παράτεινε το προσδόκιμο ζωής κατά 5%.
Ένα από τα γονίδια αυτά αποδείχθηκε πως είχε ιδιαίτερη επιρροή: ήταν το bcat-1.
«Όταν μπλοκάραμε την έκφρασή του, ο μέσος όρος ζωής του οργανισμού αυξήθηκε κατά 25%», δήλωσε ο Michael Ristow, εκ των συντακτών της μελέτης και καθηγητής στη Ζυρίχη.
Το συγκεκριμένο γονίδιο μεταφέρει τον κώδικα για ένα ομώνυμο ένζυμο. Περιλαμβάνει τα αμινοξέα L-leucine, L-isoleucine και L-valine. Όταν οι επιστήμονες εμπόδισαν την έκφραση του bcat-1, τα αμινοξέα συσσωρεύονταν στους ιστούς πυροδοτώντας τη μοριακή ακολουθία που αύξανε τη μακροζωία, όπως περιγράφει η Daily Mail.
Παράλληλα παρατηρήθηκε πως παρατάθηκε και το διάστημα κατά το οποίο οι υπό εξέταση οργανισμοί ήταν υγιείς.
Ο Ristow εκτιμά πως ο μηχανισμός αυτός υπάρχει και στον άνθρωπο.
Η μελέτη έχει στόχο να αναδείξει παράγοντες για το πώς επηρεάζεται η διαδικασία γήρανσης και συνεπώς για το πώς μπορούν να αποφευχθούν ασθένειες που συνδέονται με την ηλικία.

Τι θα γινόταν αν λέγαμε φωναχτά όσα σκεφτόμασταν στο σεξ

Σεξ. Μια λέξη, χιλιάδες συναισθήματα, πολλές αναμνήσεις. Για άλλους είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει στην ζωή, για άλλους απλώς μια ανάγκη που θέλουν να την ικανοποιούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Υπάρχουν βέβαια και οι τύποι Τσάντλερ Μπινγκ, που όταν ακούνε σεξ δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω. Αντιθέτως, η κατάσταση περιλαμβάνει, άγχος, ιδρώτα και τρομερή νευρικότητα.

ευρικότητα που προέρχεται από το γεγονός ότι δεν ξέρεις τι σκέφτεται ο άλλος για σένα τόσο πριν οριζοντιοθείτε όσο και κατά την διάρκεια, αλλά και μετά την επαφή σας.

 

Να ξέρεις όμως ότι όσο νευρικός είσαι εσύ τόσο νευρικό άτομο μπορεί να είναι και ο παρτενέρ σου, και για τους ίδιους λόγους. Τι θα γινόταν λοιπόν αν κάθε σκέψη που κάνεις εσύ και ο έτερος πόλος την μεταφράζατε σε λέξεις;

Αν λέγατε δηλαδή φωναχτά όλα όσαν περνούν από το μυαλό σας...; Το Buzzfeed έφτιαξε ένα πιθανό σενάριο και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ίσως είναι καλύτερα που δεν λέγονται όλα, γιατί μάλλον θα το γυρνούσαμε από ερωτική ταινία σε επιθεώρηση.

Ερωτική αδιαφορία

Έλλειψη ενδιαφέροντος στη σχέση

Η ερωτική αδιαφορία οφείλεται σε διάφορους παράγοντες: τη ρουτίνα, τον εγωισμό, την απομόνωση, την αδιαφορία μεταξύ των συντρόφων. Η ερωτική αδιαφορία στο ζευγάρι είναι μια κατάσταση που μπορεί να συμβεί μέσα σε μια σχέση, όταν τα θετικά συναισθήματα από την παρουσία του άλλου στην ζωή μας έχουν χαθεί αλλά και όταν η επικοινωνία και το ενδιαφέρον αντικαθίστανται από τη ρουτίνα.

Ο εγωισμός, οι αυταπάτες, η ρουτίνα, η απουσία προοπτικής, άγχος, κακή επικοινωνία, ένα αναπάντεχο γεγονός όπως μια απώλεια ή και μία εγκυμοσύνη μπορεί να οδηγήσει το ζευγάρι στην αδιαφορία, την έλλειψη ενδιαφέροντος και την απογοήτευση. Ένα από τα πρώτα σημάδια της απογοήτευσης είναι να μην θυμάστε το γιατί είστε σε αυτήν την σχέση και γιατί έχετε αγαπήσει τον σύντροφό σας. Έπειτα το άτομο αρχίζει να μην ενδιαφέρεται για τον σύντροφό του και να μην έχει σεξουαλική επιθυμία για αυτό.

Παρά την απογοήτευση, την αδιαφορία και την έλλειψη ερωτικού ενδιαφέροντος πολλά ζευγάρια αρνούνται να δουν το πρόβλημα συνεχίζοντας τη σχέση από συνήθεια. Αν μια ερωτική σχέση είναι »νεκρή» πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και να μετατρέψουμε την σχέση αυτή σε φιλία, που θα διατηρήσει την αγάπη και τον σεβασμό. Το να διατηρήσουμε μία κακή σχέση θα μας οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε έναν οδυνηρό χωρισμό. Η απογοήτευση θα φέρει θυμό που θα οδηγήσει σε καβγάδες και αισθήματα μίσους μεταξύ των συντρόφων. Ένας προσωρινός χωρισμός μπορεί να σας βοηθήσει σε περίπτωση αμφιβολίας για την πορεία της σχέσης. Αν νιώθετε πως σας λείπει το άλλο άτομο και το θέλετε στην ζωή σας και φυσικά νιώθει και ο σύντροφός σας το ίδιο τότε υπάρχει ελπίδα για τη σχέση σας.

Ο διάλογος είναι το κύριο αντίδοτο στην αδιαφορία. Το να μιλήσουμε για αυτό μπορεί να μας οδηγήσει να βρούμε την αιτία και να διαπιστώσουμε αν είναι όντως αδιαφορία για τον άλλον ή απλώς είναι ρουτίνα και πλήξη από την καθημερινότητα. Μιλώντας για αυτό που νιώθουμε μπορούμε να διαπιστώσουμε αν το ίδιο νιώθει και ο άλλος και αν υπάρχει η διάθεση να βρεθεί μια λύση. Σε κάθε περίπτωση η έλλειψης χαράς ή ενδιαφέροντος από την σχέση σας πρέπει να γίνεται γνωστή και στο έτερο μέλος της σχέσης. Αυτό ίσως αφυπνίσει τον σύντροφό σας και σας δώσει την δυνατότητα να κάνετε από κοινού κινήσεις για να ξαναβρείτε τις ισορροπίες στην σχέση σας.

Το μεγαλύτερο αμάρτημα στον έρωτα είναι η αδιαφορία.
Βολτέρος

Η ομορφιά δεν είναι απαραίτητη

Ο Αριστοτέλης έλεγε πως «η ομορφιά είναι η καλύτερη συστατική επιστολή». Αυτό όμως δεν είναι πανάκεια. Μην ξεχνάμε βέβαια πως η ομορφιά είναι κάτι το απόλυτα υποκειμενικό και ο καθένας θεωρεί ελκυστικά και όμορφα άλλα πράγματα. Υπάρχουν άνθρωποι λιγότερο όμορφοι και χαριτωμένοι που έχουν όμως μια συναρπαστική ψυχή που τους κάνει διαχρονικά ξεχωριστούς. Για είσαι δημοφιλής ή για να κάνεις μια όμορφη σχέση δεν πρέπει να έχεις απαραίτητα τέλεια εξωτερική εμφάνιση. Ωστόσο τα Μ.Μ.Ε και η σημερινή κοινωνία όπως έχει διαμορφωθεί θεωρεί πως πρέπει κάθε άνθρωπος να έχει τέλεια σωματική διάπλαση και να ακολουθεί πιστά τις επιταγές της μόδας για να είναι ελκυστικός. Πόσο μακριά είναι όμως αυτό από την αλήθεια; Είναι τα άτομα που είναι όμορφα πιο πετυχημένα ή συμβαίνει το αντίθετο ή η ομορφιά δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο;

Η φυσική ομορφιά είναι ένας παράγοντας που προσελκύει. Ένα ή και περισσότερα άτομα θα πλησιάσουν κάποιον που είναι εξωτερικά όμορφος. Τα άτομα με εξωτερική ομορφιά κερδίζουν την μάχη της πρώτης εντύπωσης. Η ομορφιά είναι σαν μια ωραία επαγγελματική κάρτα, αν όμως ο επαγγελματίας που αναφέρει η κάρτα δεν είναι καλός δεν θα τον κρατήσεις μονάχα για την όμορφη επαγγελματική του κάρτα. Στις πιο προσωπικές σχέσεις η ομορφιά είναι καλός παράγοντας για κάτι γρήγορο και προσωρινό αν το άτομο δεν διαθέτει τίποτα άλλο. Γιατί για ένα κρεββάτι και μόνο σε απασχολεί μονάχα η ομορφιά αλλά σε μια σχέση σε απασχολεί και η ευγένεια, η αίσθηση του χιούμορ, η επικοινωνία, η συντροφικότητα και άλλα που κάνουν μια σχέση ολοκληρωμένη.

Ορισμένες φορές η εξωτερική ομορφιά λειτουργεί σαν δίκοπο μαχαίρι. Όταν κάποιος θεωρείται πολύ ελκυστικός δημιουργεί στους άλλους τον φόβο να τον πλησιάσουν φοβούμενοι την απόρριψη. Είναι πολύ συνηθισμένο και επιβεβαιωμένο από έρευνα πως η συντριπτική πλειοψηφία των πολύ όμορφων ανθρώπων έχουν σύντροφο που δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστικός και δελεαστικός. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν και πολλοί άλλοι παράγοντες που μας οδηγούν στην επιλογή συντρόφου. Αν καλλιεργήσουμε αυτούς τους άλλους παράγοντες θα ανακαλύψουμε το μέγεθος του πραγματικού εαυτού μας και το πόσα πολλά μπορούμε να πετύχουμε. Βέβαια υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολύ όμορφοι και εξωτερικά αλλά αρνούνται να το δουν.

Πέρα από το τι σας λέει ο καθρέφτης σας και τα πρότυπα ομορφιάς υπάρχει μια ομορφιά που δεν στηρίζεται σε είδωλα, μόδα και μάρκετινγκ. Μια ομορφιά ξεχωριστή, διαχρονική, ουσιώδης που δεν αποκτιέται με κρέμες ομορφιάς και χειρουργικά νυστέρια. Μια ομορφιά που αισθάνεσαι μέσα σου και δεν είναι κάτι σωματικό. Μια ομορφιά που καθρεφτίζεται μονάχα μέσα στα μάτια σου. Μην μένετε στην εύπλαστη και αναλώσιμη εικόνα. Αναζητήστε την πραγματική ομορφιά στους ανθρώπους. Τονίστε την αυτοεκτίμηση σας και γίνεται υποστηρικτικοί με τον εαυτό σας.
Ναι, η ομορφιά της ψυχής κερδίζει την ομορφιά του σώματος.

Το να αρέσει κάποιος δεν είναι απαραίτητα αποτέλεσμα ομορφιάς.
Αλλά όποιος αρέσει είναι όμορφος στα μάτια αυτού που αρέσει.
Philip Sidney

Η πρώτη αγάπη

Η πρώτη αγάπη είναι ένα για όλους μας ένα ιδιαίτερο συναίσθημα, μια ιδιαίτερη κατάσταση και μια σημαντική, άσχετα από την κατάληξη, εμπειρία στην ζωή μας. Συνήθως η πρώτη αγάπη έχει να κάνει συνήθως με ένα πρόσωπο που μετά βίας ξέρουμε τι είναι πραγματικά αφού λόγω του συναισθήματος που νιώθουμε για αυτό δημιουργούμε μια εξιδανικευμένη του εικόνα.

Το μυαλό παράγει ανεκπλήρωτα όνειρα και δημιουργεί πλαστές ιδανικές καταστάσεις γιατί ακόμα δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το αντίθετο φύλο με ένα πραγματικό πρόσωπο. Έτσι δίνουμε στο άτομο που αγαπάμε χαρακτηριστικά που δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν. Μπορεί ακόμη να φανταζόμαστε καταστάσεις ή και να φαντασιωνόμαστε πράγματα (φιλιά, αγκαλιές, κτλ), συγκινήσεις δηλαδή που λόγω της μικρής συνήθως ηλικίας δεν είμαστε σε θέση να βιώσουμε στην πραγματικότητα. Μερικές φορές, η πρώτη αγάπη διαρκεί μια ζωή και αποδίδει καρπούς, αλλά αυτό δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση. Για τους περισσότερους η πρώτη αγάπη συχνά αποδυναμώνεται όταν έρχονται σε επαφή με την πραγματικότητα και όταν αρχίζουν να αντιλαμβάνονται το πραγματικό πρόσωπο του ατόμου που αγαπάνε και συνειδητοποιούν ότι δεν ταιριάζει με την εξιδανικευμένη εικόνα που είχαν στο μυαλό τους.

Η πρώτη αγάπη εμφανίζεται ξαφνικά, ως δια μαγείας, στην ηλικία των δώδεκα με δεκατεσσάρων χρόνων συνήθως ή και πιο νωρίς. Υπάρχουν άτομα που αγάπησαν την πρώτη τους δασκάλα ή και συμμαθητές τους στην πρώτη τάξη του δημοτικού. Μια αγάπη που αν και εντελώς παιδική μπορεί να είναι εξίσου δυνατή. Η πρώτη αγάπη είναι ρομαντική και παρόλο που μπορεί να τρέμουμε από τον ενθουσιασμό για τον άλλο σπάνια συνδυάζεται με ολοκληρωμένη σεξουαλικότητα. Θα μπορούσαμε λοιπόν να μιλήσουμε για μια πλατωνική αγάπη που συνδυάζεται με μια ανολοκλήρωτη σεξουαλική επιθυμία λόγω μικρής ηλικίας συνήθως.

Η πρώτη αγάπη μπορεί να είναι επώδυνη λόγω της έλλειψης εμπειριών αλλά και της τάσης να μην βλέπουμε την πραγματικότητα σε εκείνη την νεαρή ηλικία και να εξιδανικεύουμε το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει. Μπορεί να προκαλέσει απώλεια της αυτοεκτίμησης, αισθήματα ανεπάρκειας και μια αίσθηση αποτυχίας η οποία μπορεί να επηρεάσει και τις μελλοντικές σχέσεις. Από την αντίθετη μεριά η πρώτη αγάπη, μας ανοίγει το δρόμο για να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα στον κόσμο των συναισθηματικών και ερωτικών σχέσεων. Μας βοηθάει να νιώσουμε αγάπη με το σώμα και την ψυχή μας και μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε το συναισθηματικό κομμάτι του εαυτού μας.

Πέρα από την ψυχολογία και γράφοντας καθαρά την προσωπική μου άποψη πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής σου θα ερωτευτείς και θα αγαπήσεις αλλά τίποτα δε θα συγκρίνεται με την πρώτη αγάπη. Άσχετα αν ήταν καθαρά πλατωνική ή είχε και ένα σαρκικό κομμάτι. Η αμηχανία, οι καθαρά αυθόρμητες κινήσεις, η σχεδόν ατσούμπαλη και αλλόκοτη συμπεριφορά είναι κάτι που δεν θα επαναληφθεί ποτέ κατά την διάρκεια της ζωής σου. Η πρώτη αγάπη μένει στο μυαλό, στην ψυχή, στη μνήμη και καμιά φορά και στην καρδία μας για πάντα. Οι πιο πολλοί εξιδανικεύουμε, λοιπόν, την πρώτη μας αγάπη επειδή απλά νιώθουμε πρωτόγνωρα συναισθήματα. Βέβαια λόγω της νεαρής ηλικίας οι ερωτικές απογοητεύσεις είναι πολλές, εφόσον λείπει η εμπειρία -όχι πως και αργότερα έχοντας πια εμπειρία, οι απογοητεύσεις εξαφανίζονται. Αν η πρώτη αγάπη είναι μια θετική εμπειρία μπορεί να λειτουργήσει θετικά και για τις επόμενες. Αν όχι μπορεί να οδηγήσει το άτομο στην επιφύλαξη και την καχυποψία.

Καλό θα ήταν πάντα να αποκομίζουμε κάτι θετικό από κάθε αγάπη και σχέση στη ζωή μας. Γιατί μπορεί να μην μας έδωσε αυτό που θέλαμε μας έμαθε με σαφήνεια όμως αυτό που δεν θέλαμε… και αυτό είναι κάτι σημαντικό και πολύ θετικό για το μέλλον.

Οι μυστηριώδεις γραφές της αρχαίας Κρήτης!

Είναι πολλές ακόμη οι γραφές που μένει να αποκρυπτογραφηθούν και να μας αποκαλύψουν τα μυστικά των λαών που τις δημιούργησαν, με τη γοητεία του άγνωστου να στραφταλίζει σαν χρυσόσκονη πάνω στην ιστορία και να δίνει λαβή για δεκάδες υποθέσεις και έρευνες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η γραφή του δίσκου της Φαιστού και φυσικά η Γραμμική Α των Μινωιτών. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι η “γοητευτική περιπέτεια της Κρητικής αρχαιολογίας”, όπως αποκαλείται , οφείλει σε μεγάλο βαθμό την “επίσημη” γέννησή της στην γραφή καθώς αυτή ήταν που έφερε στην Κρήτη τον Άρθουρ Εβανς, τον άνθρωπο που “επισήμως” ξεκίνησε πρώτος τις ανασκαφές στην Κρήτη, φέρνοντας καταρχήν στο φως το ανάκτορο της Κνωσού και θεμελιώνοντας την Μινωική Αρχαιολογία, δίνοντας της μάλιστα αυτό το όνομα εμπνευσμένος από τον Βασιλιά της Κρήτης Μίνωα.

Η γραφή ήταν αυτή που έδωσε λαβή και στις έρευνες γύρω από τη Γόρτυνα και προκάλεσε το ενδιαφέρον των Ιταλών ερευνητών, με πρώτο τον Φεντερίκο Άλμπερ, ενώ “ευθύνεται” και για πολλές άλλες αποστολές, που ξεκίνησαν με στόχο να βρεθούν κείμενα και πινακίδες και οδήγησαν σε σημαντικές ανακαλύψεις. Άλλωστε σε πολλές περιπτώσεις και οι περιηγητές που πέρασαν από το νησί από την Αναγέννηση ως τα τέλη σχεδόν του 19ου αιώνα, είχαν στους στόχους τους την ανακάλυψη σπάνιων χειρογράφων των μοναστηριών της Κρήτης.

Aς ξετυλίξουμε το κουβάρι των αρχαίων γραφών της Κρήτης από τον λόγο που έφερε τον ανασκαφέα της Κνωσού, τον Άρθουρ Έβανς στο νησί μας. Ο λόγος για τις “γαλόπετρες” Μινωικούς δηλαδή σφραγιδόλιθους με ιερογλυφικά σύμβολα τα οποία , σύμφωνα με τον γοητευτικό θρύλο που επικρατούσε στο νησί, οι γυναίκες συνήθιζαν να φορούν σαν φυλακτά πιστεύοντας ότι είχαν την ικανότητα να δίνουν περισσότερο γάλα σε αυτές που είχαν μόλις γεννήσει , Οι “γαλόπετρες” τράβηξαν την προσοχή του Άρθουρ Έβανς, ο οποίος ήταν σίγουρος ότι έκρυβαν ένα πολύτιμο μυστικό στα χαραγμένα σύμβολά τους, αυτό της γλώσσας των Μινωιτών.

Η πιο γνωστή γραφή της αρχαίας Κρήτης και κυρίως η πιο γοητευτική, λόγω του ότι δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί παρά τις προσπάθειες που έχουν γίνει, είναι βέβαια η Γραμμική Α καθώς και η, πιο εξελιγμένη, Γραμμική Β του μετέπειτα Μυκηναϊκού κόσμου. Στην Κρήτη όμως η γραφή προϋπήρχε με την μορφή ιερογλυφικών που χρονολογείται στην εποχή των πρώτων ανακτόρων της Κρήτης. Στενή σχέση με τα Κρητικά ιερογλυφικά έχει και η πρώτη Κυπριακή γραφή , η οποία μάλιστα ονομάστηκε Κυπρομινωική (2η χιλιετία π.Χ.).

Τα Κρητικά ιερογλυφικά παρουσιάζονται στην Κρήτη περί το 2000 π.Χ., την εποχή των πρώτων ανακτόρων της Μινωικής Κρήτης. Η ονομασία “ιερογλυφικά” ανήκει στον Άρθουρ Εβανς, ο οποίος ήταν τόσο επηρεασμένος από τον Αιγυπτιακό πολιτισμό που έβλεπε παντού Αιγυπτιακές επιρροές.

Τα Κρητικά ιερογλυφικά εμφανίζονται σε ολόκληρη σχεδόν την Κρήτη, πάνω σε μαλακές πέτρες όπως ο στεατίτης, αλλά ακόμα και σε πινακίδες ή πήλινα σφραγίσματα. Για το ακριβές πάντως περιεχόμενο και την μορφή που είχαν δεν μπορούν να γίνουν παρά εικασίες καθώς οι πιθανότητες αποκρυπτογράφησης είναι πολύ περιορισμένες, λόγω του μικρού αριθμού των υπαρχόντων ιερογλυφικών.

Στην Νεοανακτορική περίοδο συναντάμε μια νέα γραφή στο νησί, η οποία λόγω των χαρακτηριστικών της ονομάστηκε από τον Άρθουρ Εβανς Γραμμική Α.

Η γραφή αυτή δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί ενώ για την γλώσσα που κρύβεται πίσω από τα σύμβολα αυτά έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς διάφορες θεωρίες, χωρίς ωστόσο να έχουν επιβεβαιωθεί.

Στο πλαίσιο των γραφών της Μινωικής Κρήτης εντάσσεται και η γλώσσα του Δίσκου της Φαιστού, ο οποίος ανακαλύφθηκε από την Ιταλική Αρχαιολογική Σχολή στα 1908. Η γραφή του δίσκου που έχει προβληματίσει τους ειδικούς και έχει γίνει το αντικείμενο πολλών μελετών, χωρίς όμως αποτελεσματική αποκρυπτογράφηση, αποτελείται από ιδεογραφικά σύμβολα τα οποία έχουν αποτυπωθεί στον πηλό με σφραγίδες σε σπειροειδή διάταξη. Ο δίσκος της Φαιστού χαρακτηρίζεται από αρχαιολόγους και γλωσσολόγους ως “unicum” = μοναδικός.

Από την Γραμμική Α μέσω της σταδιακής μείωσης των συμβόλων και την ταυτόχρονη εισαγωγή νέων προήλθε η Γραμμική Β, μια καθαρά Ελληνική γραφή που μαρτυρεί την Ομηρική γλώσσα. Η Γραμμική Β παρουσιάζεται κυρίως σε πήλινες πινακίδες οι οποίες διασώθηκαν τυχαία καθώς ψήθηκαν από την καταστροφική φωτιά που μετέτρεψε τα μεγαλειώδη Μινωικά ανάκτορα σε ερείπια.

Οι πρώτες πήλινες πινακίδες Γραμμικής Β ανακαλύφθηκαν από τον πρώτο ανασκαφέα της Κνωσού, τον Μίνωα Καλοκαιρινό και αργότερα από τον Άρθουρ Εβανς που επανέλαβε τις ανασκαφές στο ανάκτορο το 1900.

Η Γραμμική Β αποτελείται από ιδεογράμματα (πχ. αυτά που υποδηλώνουν τον άντρα και την γυναίκα), 87 συλλαβογράμματα, αριθμητικά σύμβολα (δεκαδικό σύστημα) και σύμβολα μέτρων και σταθμών (σε δεκαδικό σύστημα). Σε αρκετές περιπτώσεις παρατηρείται συνδυασμός ιδεογράμματος και συλλαβογράμματος. Η μεταγραφή των νοημάτων γίνεται με λατινική γραφή (πχ. η Κνωσός ως Ko-no-so ή η Αμνισός ως A-mi-ni-so)

Η αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β δεν ήταν έργο κάποιου αρχαιολόγου, αλλά ενός αρχιτέκτονα, του Michael Ventris, ο οποίος κατάφερε να την διαβάσει στα 1952, αφού βεβαίως προηγήθηκαν αρκετές προσπάθειες από πολλούς ερευνητές. Ο Βέντρις για την αποκρυπτογράφησή του στηρίχθηκε στην εσωτερική ανάλυση των κειμένων της Γραμμικής Β προσδιορίζοντας αρχικά την συχνότητα με την οποία εμφανίζονταν τα διάφορα σημεία.

Όσον αφορά στα υπόλοιπα μυστικά που κρύβουν οι άλλες γραφές των προγόνων μας και κυρίως η Γραμμική Α , αυτά ενδεχομένως να μην ξεκλειδωθούν ποτέ. Είτε έτσι όμως είτε αλλιώς η γοητεία που προσδίδει το μυστήριο είναι δεδομένη. Όπως δεδομένη και η αέναη αναζήτηση της αλήθειας που κρύβεται πίσω τους…

Ξεκίνησε το πείραμα που επιβεβαιώνει την "καμπύλωση" του Χωροχρόνου - Τα αστρικά ταξίδια θα γίνουν πραγματικότητα;

Την πειραματική επιβεβαίωση της Θεωρίας της Γενικής Σχετικότητας του Α.Άινσταϊν είναι έτοιμοι να αποδείξουν οι επιστήμονες με βάση την οποία υπάρχου τα λεγόμενα βαρυτικά κύματα και καμπυλώνουν τον Χωροχρόνο μέσα στον οποίο ζούμε όλοι μας.

Για πολλούς η καμπύλωση του Χωροχρόνου αποτελεί την μόνη διέξοδο για μελλοντικά αστρικά ταξίδια και "διαδρομές" μέσα στον Χρόνο.

Το μη επανδρωμένο διαστημικό εργαστήριο LISA Pathfinder εκτόξευσε χθες η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος ESA, με στόχο την πειραματική επιβεβαίωση της Θεωρίας της Σχετικότητας του Αϊνστάιν.

Ο πύραυλος Βέγκα, που εκτοξεύθηκε χθες με επιτυχία από τη διαστημική βάση του Κουρού στη Γαλλική Γουιάνα, μετέφερε το εργαστήριο σε τροχιά, με σκοπό την παρατήρηση βαρυτικών κυμάτων στο διάστημα.

 

Την ύπαρξη βαρυτικών κυμάτων είχε προβλέψει ο Αϊνστάιν στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, που δημοσιεύθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1915.

 

Η θεωρία του θέλει τα κύματα αυτά να εμφανίζονται σε κάθε σημείο του σύμπαντος και να προκαλούνται από γιγάντια επιταχυνόμενα αντικείμενα. Μέχρι στιγμής, τα βαρυτικά κύματα δεν έχουν εντοπισθεί, εξαιτίας της πολύ μικρής τους ισχύος.

 

«Τα κύματα που εκπέμπονται από δύο μαύρες τρύπες σε τροχιά η μία γύρω από την άλλη θα μετακινούσαν χάρακα μήκους ενός εκατομμυρίου χιλιομέτρων, κατά ένα και μόνον άτομο», αναφέρει στην ανακοίνωσή της η ESA.

 

Το κρίσιμο πείραμα του LISA Pathfinder θα πραγματοποιηθεί χάρη σε δύο μικρούς ομοιόμορφους επίχρυσους κύβους από πλατίνα, σε απόσταση 38 εκατοστών ο ένας από τον άλλο. Απομονωμένοι από κάθε εξωτερική και εσωτερική δύναμη, εκτός από τη βαρύτητα, οι κύβοι θα βρεθούν σε ελεύθερη πτώση, ώστε να διαπιστωθεί εάν η θέση τους θα μεταβληθεί λόγω των βαρυτικών κυμάτων.

 

Η γενική σχετικότητα είναι μια θεωρία βαρύτητας που αναπτύχθηκε από τον Άινσταϊν την περίοδο 1907-2015

Η ανάπτυξη της γενικής σχετικότητας ξεκίνησε με την αρχή της ισοδυναμίας, σύμφωνα με την οποία οι καταστάσεις επιταχυνόμενης κίνησης και ηρεμίας σε ένα βαρυτικό πεδίο (για παράδειγμα πάνω στην επιφάνεια της Γης) είναι ταυτόσημες.
Το αποτέλεσμα της ιδέας αυτής είναι ότι η ελεύθερη πτώση είναι αδρανειακή κίνηση σε μη ευκλείδειο χώρο: Με άλλα λόγια, ένα αντικείμενο σε ελεύθερη πτώση, πέφτει επειδή αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο τα αντικείμενα κινούνται όταν δεν ασκείται πάνω τους δύναμη, αντί να πέφτει λόγω της δύναμης της βαρύτητας, όπως συμβαίνει στην κλασική μηχανική.
Αυτό είναι ασύμβατο με την κλασική μηχανική και την ειδική σχετικότητα, επειδή σε αυτές τις θεωρίες αντικείμενα που κινούνται αδρανειακά δε μπορούν να επιταχύνουν το ένα σε σχέση με το άλλο, αλλά αντικείμενα σε ελεύθερη πτώση κάνουν ακριβώς αυτό.
Για να λυθεί η δυσκολία, ο Άινσταϊν πρότεινε αρχικά πως ο χωροχρόνος είναι καμπυλωμένος. Το 1915 ανακοίνωσε τις πεδιακές εξισώσεις Άινσταϊν, οι οποίες συσχετίζουν την καμπύλωση του χωροχρόνου σε σχέση με τη μάζα, την ενέργεια και την ορμή μέσα σε αυτόν.
Σύμφωνα με τη γενική θεωρία της σχετικότητας:

• Ο χρόνος περνά διαφορετικά σε χαμηλότερα βαρυτικά δυναμικά. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται βαρυτική διαστολή του χρόνου.
• Οι τροχιές μεταβάλλονται με τρόπο μη αναμενόμενο από τη θεωρία του Νεύτωνα για τη βαρύτητα.
• Ακόμα και οι ακτίνες του φωτός (όπου τα φωτόνια δεν έχουν μάζα) αλλάζουν πορεία παρουσία ενός βαρυτικού πεδίου.
• Ερμηνεύει τη διαστολή του Σύμπαντος, και τα μακρινά μέρη του απομακρύνονται από εμάς σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός. Αυτό δεν αντιτίθεται στην ειδική σχετικότητα, καθώς είναι το ίδιο το Σύμπαν το οποίο διαστέλλεται.

 

Η ειδική σχετικότητα είναι μια θεωρία για τη δομή του χωροχρόνου, την οποία εισήγαγε ο Άλμπερτ Άινσταϊν το 1905. Βασίζεται σε δύο αξιώματα τα οποία είναι αντίθετα με την κλασική μηχανική:

1. Οι νόμοι της φυσικής είναι οι ίδιοι για όλους τους παρατηρητές που βρίσκονται σε αδρανειακό σύστημα αναφοράς (αρχή σχετικότητας του Γαλιλαίου).
2. Η ταχύτητα του φωτός στο κενό είναι ίδια για όλους τους παρατηρητές, ανεξαρτήτως της σχετικής τους κίνησης ή της κίνησης της πηγής του φωτός.

Η θεωρία έχει ορισμένες συνέπειες. Κάποιες από αυτές είναι οι εξής:

• Διαστολή χρόνου: Τα ρολόγια δύο παρατηρητών που κινούνται με διαφορετική ταχύτητα, γυρνάνε με διαφορετικό ρυθμό. Για τον ταχύτερο παρατηρητή το ρολόι γυρνάει πιο αργά. Από αυτήν την αρχή προκύπτει το παράδοξο των διδύμων).
• Συστολή του μήκους: Τα μήκη που μετρούν δύο παρατηρητές που κινούνται με διαφορετική ταχύτητα είναι διαφορετικά. Για τον ταχύτερο παρατηρητή τα μήκη είναι μικρότερα.
• Σχετικότητα της ταυτοχρονικότητας: Δύο γεγονότα που φαίνονται να συμβαίνουν ταυτόχρονα σε έναν παρατηρητή Α, δε θα συμβαίνουν ταυτόχρονα για έναν παρατηρητή Β, εάν ο Β κινείται σε σχέση με τον Α.
• Ισοδυναμία μάζας-ενέργειας: Από τη σχέση E = mc², η ενέργεια και η μάζα είναι ισοδύναμες.

Οι αποκλίσεις μεταξύ δύο παρατηρητών στον παρατηρούμενο χρόνο και τα παρατηρούμενα μήκη για ένα σύστημα χωροχρόνου με σταθερή ταχύτητα του φωτός για όλους του παρατηρητές δίνονται από τους μετασχηματισμούς του Λόρεντζ.
Η ειδική θεωρία της σχετικότητας εισάγει επίσης τις έννοιες της μάζας ηρεμίας και της μάζας αδρανείας για κάθε παρατηρούμενο σώμα. Ο διαχωρισμός αυτός οφείλεται στο ότι η παρατηρούμενη μάζα ενός σώματος εξαρτάται από την ταχύτητά του σε σχέση με τον παρατηρητή.
Μάζα ηρεμίας είναι η μάζα του σώματος όταν αυτό είναι ακίνητο σε σχέση με κάποιον παρατηρητή και μάζα αδρανείας η παρατηρούμενη μάζα όταν το σώμα κινείται. Όσο μεγαλύτερη είναι η παρατηρούμενη ταχύτητα ένος σώματος τόσο μεγαλύτερη είναι και η παρατηρούμενη μάζα του. Είναι αδύνατο ένα σώμα να έχει μάζα και να κινείται με την ταχύτητα του φωτός καθώς σε αντίθετη περίπτωση η μάζα αδρανείας του θα πρέπει να είναι άπειρη, ανεξαρτήτως του μεγέθους της μάζας ηρεμίας.

Η ταχύτητα του φωτός στο κενό έχει την ίδια τιμή,
 , σε όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς.
Με άλλα λόγια, οποιοσδήποτε μετρά την ταχύτητα του φωτός θα βρει την ίδια τιμή, c. Αν αποδεχθούμε τη Θεωρία της σχετικότητας του Einstein, πρέπει να συμπεράνουμε ότι η σχετική κίνηση δεν έχει καμιά σημασία για τη μέτρηση της ταχύτητας του φωτός.
Αν μελετήσει κανείς ορισμένες από τις συνέπειες της σχετικότητας όπως αναφέρει το άρθρο του christianity-science.gr, θα διαπιστώσει ότι αντιτίθενται στις βασικές ιδέες μας για τον χώρο και τον χρόνο. Θα περιορίσουμε τη μελέτη μας στην έννοια του του χρόνου και του ταυτοχρονισμού, οι οποίες είναι εντελώς διαφορετικές στη σχετικιστική μηχανική από ό,τι είναι στη νευτώνεια μηχανική.
Ομοίως συμβαίνει και για το μήκος (το οποίο όμως δεν αποτελεί αντικείμενο μελέτης του παρόντος άρθρου). Παραδείγματος χάριν μερικές συνέπειες της σχετικότητας είναι ότι η απόσταση μεταξύ δύο σημείων και το χρονικό διάστημα μεταξύ δύο συμβάντων εξαρτώνται από το σύστημα αναφοράς στο οποίο μετρούνται.
Αυτό σημαίνει ότι στη σχετικότητα δεν υπάρχει η έννοια του απόλυτου μήκους ή του απόλυτου χρόνου. Επίπλέον, συμβάντα που συντελούνται ταυτοχρόνως σε διαφορετικές θέσεις σε ένα σύστημα, δεν είναι, εν γένει, ταυτόχρονα σε ένα άλλο σύστημα.

Μια βασική παραδοχή της νευτώνειας μηχανικής είναι ότι υπάρχει μια παγκόσμια κλiμακα χρόνου η οποία είναι ίδια για όλους τους παρατηρητές. Πράγματι, ο Νεύτων έγραφε ότι «Ο απόλυτος, αληθινός και μαθηματικός χρόνος, από την ίδια του τη φύση, ρέει ομοιόμορφα χωρίς καμιά συσχέτιση με οτιδήποτε το εξωτερικό». 

Έτσι, ο Νεύτων και οι υποστηρικτές του θεώρησαν το ταυτόχρονο, απλώς, ως δεδομένο. Στην ειδική θεωρία της σχετικότητας, ο Einstein εγκατέλειψε αυτήν την υπόθεση. Σύμφωνα με τον Einstein, οι μετρήσεις, χρονικών διαστημάτων εξαρτώνται από το σύστημα αναφοράς στο οποίο γίνεται η μέτρηση.
Προκειμένου να επεξηγήσει το σημείο αυτό, ο Einstein επινόησε το εξής νοητικό πείραμα. 'Ενα όχημα κινείται με σταθερή ταχύτητα όταν δύο κεραυνοί χτυπούν τα άκρα του οχήματος, όπως δείχνει το Σχήμα 1α, αφήνοντας σημάδια στο όχημα και στο έδαφος. 'Εστωσαν Α' και Β' τα σημάδια που αποτυπώνονται στο όχημα και Α και Β τα αντίστοιχα σημάδια που αποτυπώνονται στο έδαφος.
Ένας παρατηρητής στο σημείο Ο', ο οποίος κινείται με το όχημα, βρίσκεται στο μέσο της απόστασης μεταξύ των Α' και Β', ενώ ένας ακίνητος παρατηρητής στο σημείο Ο του εδάφους βρίσκεται στο μέσο της απόστασης μεταξύ των Α και Β. Τα συμβάντα που καταγράφονται από τους δύο παρατηρητές είναι τα φωτεινά σήματα που εκπέμπονται από τους κεραυνούς.
Ας υποθέσουμε ότι τα δύο φωτεινά σήματα φθάνουν στον ακίνητο παρατηρητή στο Ο την ίδια χρονική στιγμή, όπως φαίνεται στο Σχήμα 1β. Αυτός ο παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι τα φωτεινά σήματα έχουν διανύσει ίσες αποστάσεις με την ίδια ταχύτητα. Έτσι ο παρατηρητής στο σημείο Ο ορθά συμπεραίνει ότι τα συμβάντα στα σημεία Α και Β συντελούνται ταυτοχρόνως.
Τώρα ας θεωρήσουμε τα ίδια συμβάντα, όπως τα αντιλαμβάνεται ο κινούμενος παρατηρητής στο σημείο Ο' του οχήματος. Τη χρονική στιγμή που τα φωτεινά σήματα φθάνουν στον ακίνητο παρατηρητή στο Ο, ο παρατηρητής στο Ο' έχει μετακινηθεί, όπως φαίνεται στο Σχήμα 1β. Συνεπώς, το φωτεινό σήμα από το Β' έχει ήδη αφιχθεί στο Ο', ενώ το φωτεινό σήμα από το Α' δεν έχει ακόμη φθάσει στο Ο'.

Σχήμα 1: Δύο κεραυνοί χτυπούν τα άκρα ενός κινούμενου οχήματος. (α) Τα συμβάντα φαίνονται ότι είναι ταυτόχρονα
για τον ακίνητο παρατηρητή στο Ο, ο οποίος βρίσκεται στο μέσο της απόστασης μεταξύ των Α και Β. (β) Τα συμβάντα
δεν φαίνονται ότι είναι ταυτόχρονα για τον κινούμενο παρατηρητή στο Ο', ο οποίος υποστηρίζει ότι το πρόσθιο άκρο
του οχήματος υφίσταται το χτύπημα του κεραυνού πριν από το οπίσθιο άκρο
Σύμφωνα με τον Einstein, o παρατηρητής στο O' πρέπει να παρατηρεί ότι το φως διαδίδεται με την ίδια ταχύτητα που μετρείται και από τον παρατηρητή στο O. Συνεπώς, o παρατηρητής στο O' συμπεραίνει ότι o κεραυνός χτυπά το πρόσθιο άκρο του οχήματος προτού χτυπήσει το οπίσθιο άκρο. Αυτό το ιδεατό πείραμα δείχνει σαφώς ότι τα δύο συμβάντα, τα οποία φαίνονται ότι είναι ταυτόχρονα για τον παρατηρητή στο O, δεν φαίνονται να είναι ταυτόχρονα για τον παρατηρητή στο Ο'. Με άλλα λόγια,
δύο συμβάντα τα οποία είναι ταυτόχρονα σε ένα σύστημα αναφοράς, δεν είναι, εν γένει, ταυτόχρονα σε ένα δεύτερο σύστημα που κινείται ως προς το πρώτο. Αυτό σημαίνει ότι o ταυτοχρονισμός δεν είναι απόλυτη έννοια.
Σ’ αυτό το σημείο, ίσως αναρωτηθείτε ποια από τις δύο παρατηρήσεις είναι σωστή σε ό,τι αφορά τα δύο συμβάντα. H απάντηση είναι ότι και οι δύο είναι σωστές, επειδή η Αρχή της Σχετικότητας αναφέρει ότι δεν υπάρχει κάποιο προνομιακό αδρανειακό σύστημα αναφοράς.
Μολονότι οι δύο παρατηρητές καταλήγουν σε διαφορετικά συμπεράσματα, και οι δύο έχουν δίκιο στο δικό τους σύστημα αναφοράς, επειδή η έννοια του ταυτοχρονισμού δεν είναι απόλυτη. Πράγματι, αυτό είναι το κεντρικό σημείο της σχετικότητας – δηλαδή κάθε αδρανειακό σύστημα αναφοράς μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την καταγραφή συμβάντων και τη μελέτη φυσικών φαινομένων. Δεν υπάρχει κάτι το λανθασμένο με τα ρολόγια ή με τα υποδεκάμετρα που χρησιμοποιούνται για την πραγματοποίηση των μετρήσεων. Απλώς τα χρονικά διαστήματα και οι μετρήσεις μήκους εξαρτώνται από τον παρατηρητή.
Παρατηρητές σε διαφορετικά αδρανειακά συστήματα αναφοράς θα μετρούν διαφορετικά χρονικά διαστήματα με τα ρολόγια τους και διαφορετικές αποστάσεις με τα υποδεκάμετρά τους. Ωστόσο, και οι δύο Θα συμφωνούν σε ό,τι αφορά τους νόμους της φυσικής στα αντίστοιχα συστήματα αναφοράς τους, αφού οι νόμοι αυτοί είναι οι ίδιοι για όλους τους αδρανειακούς παρατηρητές.
H σχετικότητα που διέπει τις μετρήσεις χρόνου και αποστάσεων δίνει τη δυνατότητα στους νόμους της φυσικής (συμπεριλαμβανομένων και των εξισώσεων του Maxwell) να είναι ίδιοι για όλους τους παρατηρητές που κινούνται με σταθερή ταχύτητα.

Διαστολή χρόνου
Προκειμένου να δείξουμε ότι o χρόνος δεν ρέει με τον ίδιο ρυθμό για δύο διαφορετικούς αδρανειακούς παρατηρητές, ας θεωρήσουμε ένα όχημα κινούμενο προς τα δεξιά με ταχύτητα u, όπως δείχνει το Σχήμα 2α. Στην οροφή του οχήματος είναι στερεωμένο ένα κάτοπτρο· και ένας παρατηρητής στο Ο', που βρίσκεται σε ακινησία ως προς το όχημα, κρατάει μια λυχνία φωτεινών παλμών σε απόσταση d από το κάτοπτρο. Σε κάποια στιγμή, η λυχνία εκπέμπει έναν φωτεινό παλμό. Επειδή o φωτεινός παλμός έχει ταχύτητα c, o χρόνος που απαιτείται ώστε o παλμός να μεταβεί από τη λυχνία στο κάτοπτρο και να επιστρέψει στη λυχνία μπορεί να βρεθεί από τον ορισμό της ταχύτητας:

όπου η τονούμενη σημειογραφία δηλώνει ότι o χρόνος μετρήθηκε από τον παρατηρητή στο σύστημα αναφοράς του κινούμενου οχήματος.
Τώρα, ας εξετάσουμε το ίδιο σύνολο συμβάντων, όπως παρατηρούνται από έναν παρατηρητή που βρίσκεται στο σημείο O ενός ακίνητου συστήματος αναφοράς (Σχ. 2β). Σύμφωνα με τον παρατηρητή αυτόν, το κάτοπτρο και η λυχνία κινούνται προς τα δεξιά με ταχύτητα u. Τη στιγμή που το φως από τη λυχνία φθάνει στο κάτοπτρο, το κάτοπτρο θα έχει διανύσει μία απόσταση, όπου Δt είναι ο χρόνος που απαιτείται ώστε ο φωτεινός παλμός να μεταβεί από τη λυχνία στο κάτοπτρο και να επιστρέψει στη λυχνία, όπως μετρείται από τον ακίνητο παρατηρητή που βρίσκεται στο Ο. Με άλλα λόγια, λόγω της κίνησης του συστήματος, ο ακίνητος παρατηρητής συμπεραίνει ότι, προκειμένου ο παλμός να προσπέσει στο κάτοπτρο πρέπει να φύγει από τη λυχνία υπό γωνία ως προς την κατακόρυφη διεύθυνση. Συγκρίνοντας τα Σχήματα 2α και 2β, βλέπουμε ότι το φως πρέπει να διανύσει μεγαλύτερη απόσταση στο ακίνητο σύστημα από ό,τι στο κινούμενο σύστημα.

Σχήμα 2: (α) Ένα κάτοπτρο είναι στερεωμένο σε ένα κινούμενο όχημα και ένας φωτεινός παλμός εκπέμπεται από το σημείο Ο', το οποίο βρίσκεται
σε ηρεμία ως προς το όχημα. (β) Σε σχέση με τον ακίνητο παρατηρητή στο έδαφος, το κάτοπτρο και η πηγή παλμών Ο' κινούνται με ταχύτητα u.
Σημειώστε ότι η απόσταση που διανύει ο παλμός όπως αυτή μετρείται από τον ακίνητο παρατηρητή είναι μεγαλύτερη από 2d. (γ) Το ορθογώνιο
τρίγωνο για τον υπολογισμό της σχέσης μεταξύ Δt και Δt'
Τώρα, σύμφωνα με τον Einstein, η ταχύτητα του φωτός πρέπει να είναι c και για τους δύο παρατηρητές. Συνεπώς, προκύπτει ότι το χρονικό διάστημα Δt που μετρείται από έναν παρατηρητή στο ακίνητο σύστημα είναι μεγαλύτερο από το χρονικό διάστημα Δt' που μετρείται από έναν παρατηρητή στο κινούμενο σύστημα. Για να βρούμε τη σχέση μεταξύ των Δt και Δt', είναι βολικό να χρησιμοποιήσουμε το ορθογώνιο τρίγωνο του Σχήματος 2γ. Η εφαρμογή του πυθαγόρειου Θεωρήματος στο συγκεκριμένο τρίγωνο δίνει

Λύνοντας ως προς Δt έχουμε:

Επειδή είναι  , μπορούμε να γράψουμε την προηγούμενη εξίσωση ως εξής

όπου . Το αποτέλεσμα αυτό δηλώνει ότι το χρονικό διάστημα που μετρείται από τον παρατηρητή στο ακίνητο σύστημα είναι μεγαλύτερο από εκείνο που μετρείται από τον παρατηρητή στο κινούμενο σύστημα (επειδή το γ είναι πάντοτε μεγαλύτερο από τη μονάδα).
Σύμφωνα με έναν ακίνητο παρατηρητή, ένα κινούμενο ρολόι είναι
πιο αργό κατά έναν συντελεστή  από ένα ολόιδιο ακίνητο ρολόι.
Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό ως διαστολή του χρόνου.
Το χρονικό διάστημα Δt' ονομάζεται ιδιοχρόνος. Γενικά, ιδιοχρόνος ορίζεται το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ δύο συμβάντων όταν η μέτρηση γίνεται από έναν παρατηρητή που βλέπει τα γεγονότα να συμβαίνουν στην ίδια θέση. Στην περίπτωσή μας, ο παρατηρητής στο Ο' μετράει τον ιδιοχρόνο. δηλαδή, ιδιοχρόνος είναι πάντοτε, ο χρόνος που μετρείται από έναν παρατηρητή ο οποίος κινείται μαζί με το ρολόι.
Είδαμε ότι τα κινούμενα ρολόγια «πάνε πιο αργά» κατά τον συντελεστή . Αυτό ισχύει και για τα συνήθη μηχανικά ρολόγια, καθώς και για το ρολόι «φωτός» που μόλις περιγράφηκε. Πράγματι, μπορούμε να γενικεύσουμε αυτά τα αποτελέσματα αναφέροντας ότι όλες οι φυσικές διεργασίες, συμπεριλαμβανομένων των χημικών αντιδράσεων και των βιολογικών διεργασιών, επιβραδύνονται σε, σχέση με ένα ακίνητο ρολόι όταν συμβαίνουν σε ένα κινούμενο σύστημα.
Παραδείγματος χάριν, ο σφυγμός ενός αστροναύτη που κινείται στο Διάστημα θα πρέπει να προσαρμοστεί με την κλίμακα χρόνου ενός ρολογιού που βρίσκεται μέσα στο διαστημόπλοιο. Το ρολόι του αστροναύτη και ο σφυγμός του επιβραδύνονται σε σχέση με ένα ακίνητο ρολόι. Ο αστροναύτης όμως, προφανώς δεν αντιλαμβάνεται ότι ο ρυθμός ζωής επιβραδύνεται στο διαστημόπλοιο.
Η διαστολή του χρόνου είναι ένα πραγματικό φαινόμενο που έχει επιβεβαιωθεί με διάφορα πειράματα.
Αποσπάσματα από το βιβλίο:           «Σύγχρονη Φυσική» - Κεφάλαιο 1ο των R.A.Serway – C.J.Moses – C.A.Moyer,
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης 2001

Μέσα σε αυτό το νέο θεωρητικό πλαίσιο, ο χώρος και ο χρόνος παύουν πλέον να είναι εκείνες οι απόλυτες και «άκαμπτες» δομές της κλασικής, νευτώνειας φυσικής όπως αναφέρει στο ενδιαφέρον άρθρο του το Ευγενίδειο Ίδρυμα, μέσα στις οποίες υλοποιούνται, ανεπηρέαστα απ’ αυτές, τα φυσικά φαινόμενα, και η βαρύτητα παύει να είναι απλά αυτή η μυστηριώδης δύναμη που έλκει ένα σώμα, δρώντας ακαριαία από απόσταση. Αντίθετα, μέσα από μια σειρά πολύπλοκων και ιδιαίτερα δύσκολων στην επίλυσή τους εξισώσεων, ο Αϊνστάιν θα περιγράψει τη βαρύτητα ως τη στρέβλωση που προκαλεί η παρουσία της ύλης στη δομή του τετραδιάστατου χωροχρόνου. 

 

Και ο χωροχρόνος, δυναμικός πλέον και όχι απόλυτος, καθορίζει με τη σειρά του την τροχιά κάθε αντικειμένου, που κινείται εντός του, από αυτόν ακριβώς τον βαθμό της καμπύλωσής του. Όπως το έθεσε αρκετά χρόνια αργότερα ο φυσικός John Wheeler, «η ύλη υπαγορεύει στον χωροχρόνο πώς θα καμπυλωθεί και ο βαθμός καμπύλωσης του χωροχρόνου υπαγορεύει στην ύλη πώς θα κινηθεί». 

 

Πολλές από τις θεμελιώδεις προβλέψεις της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας, από τη μετάπτωση του περιηλίου του Ερμή στην καμπύλωση του φωτός και από την ύπαρξη των μαύρων τρυπών στη διαστολή του Σύμπαντος, έχουν ήδη επιβεβαιωθεί. Ωστόσο, μία ακόμη από αυτές, στην οποία κατέληξε ο ίδιος ο Αϊνστάιν ελάχιστους μήνες μετά τη δημοσίευση της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας, εξακολουθεί να αντιστέκεται στις προσπάθειες των επιστημόνων να την επιβεβαιώσουν. Η πρόβλεψη αυτή δεν είναι άλλη από την ύπαρξη των βαρυτικών κυμάτων. 

 

Τα βαρυτικά κύματα είναι διαταραχές ή διακυμάνσεις στον ίδιο τον ιστό του χωροχρόνου, οι οποίες διαδίδονται κατά τρόπο ανάλογο περίπου με τους κυματισμούς που δημιουργούνται όταν πετάξουμε ένα βότσαλο μέσα σε μια λίμνη. Σχεδόν κάθε μεταβολή στην κινητική κατάσταση ενός σώματος (εκτός από την περίπτωση που η μεταβολή αυτή είναι σφαιρικά συμμετρική, όπως κατά την σφαιρικά συμμετρική κατάρρευση ενός άστρου), αφήνει το «αποτύπωμά» της στον χωροχρόνο με τη μορφή ενός βαρυτικού κύματος, το οποίο απομακρύνεται από την «πηγή» του με την ταχύτητα του φωτός. Κάθε βαρυτικό κύμα, κατά τη διάδοσή του, μεταβάλλει με συγκεκριμένο και ρυθμικό τρόπο (επιμήκυνση σε μία διεύθυνση και συρρίκνωση κατά την κάθετη διεύθυνση) τις αποστάσεις μεταξύ των ελεύθερων σωμάτων, σε ένα επίπεδο κάθετο στη διεύθυνση διάδοσής του. 

 

Προκειμένου να οπτικοποιήσουμε όσο είναι δυνατόν αυτές τις ταλαντώσεις της ύλης που προκαλούνται από τα βαρυτικά κύματα, ας υποθέσουμε αρχικά ότι παρατηρούμε από το πλάι ένα πλοίο που βρίσκεται στη θάλασσα και ότι μία σειρά από κύματα το προσεγγίζουν επίσης από το πλάι. Καθώς η κορυφή ενός θαλάσσιου κύματος διέρχεται κάτω από το πλοίο, παρατηρούμε ότι το πλοίο «ανεβαίνει» σε ένα μέγιστο ύψος και στη συνέχεια «κατεβαίνει», για να καταλήξει σε ένα ελάχιστο ύψος, όταν ακριβώς από κάτω του βρίσκεται η «κοιλάδα» του κύματος κ.ο.κ.. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι διαστάσεις του πλοίου παραμένουν αμετάβλητες.

 

Εάν, όμως, σε αυτό το «νοητικό» μας πείραμα αντικαθιστούσαμε τα κύματα της θάλασσας με τα βαρυτικά κύματα, θα βλέπαμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Όταν, για παράδειγμα, η «κορυφή» του βαρυτικού κύματος διερχόταν από το πλοίο, θα το «ξεχείλωνε», προκαλώντας διαστολή στο μήκος του και ταυτόχρονη συρρίκνωση στο ύψος του. Στη συνέχεια, όταν η «κοιλάδα» του βαρυτικού κύματος διερχόταν από το πλοίο, θα προκαλούσε την αντίθετη μεταβολή, δηλαδή συρρίκνωση στο μήκος του και επιμήκυνση στο ύψος του. Με δυο λόγια, εκείνες οι διαστάσεις του πλοίου, οι οποίες είναι κατακόρυφες στη διεύθυνση διάδοσης του βαρυτικού κύματος, θα μεταβάλλονταν περιοδικά. 

 

Καθώς ένα βαρυτικό κύμα διαδίδεται στον χωροχρονικό ιστό του Σύμπαντος, όσο περισσότερο απομακρύνεται από τη φυσική αιτία που το δημιούργησε, τόσο περισσότερο εξασθενεί και τόσο περισσότερο ελαχιστοποιούνται οι ταλαντώσεις που προκαλεί στην ύλη. Αυτή η αλληλεπίδραση των βαρυτικών κυμάτων με την ύλη είναι μάλιστα τόσο αμελητέα, που εάν κάποιο βαρυτικό κύμα, προερχόμενο από έναν γειτονικό μας γαλαξία, διερχόταν από το Ηλιακό μας σύστημα, θα μετέβαλλε τη μέση απόσταση της Γης από τον Ήλιο κατά απόσταση μικρότερη από τη διάμετρο ενός ατόμου.

 

Το γεγονός αυτό αποδεικνύει και πόσο δύσκολο είναι να ανιχνευθούν στην πράξη τα βαρυτικά κύματα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα φαινομένων που, όπως πιστεύουν οι επιστήμονες, είναι δυνατό να δημιουργήσουν βαρυτικά κύματα ικανά να προκαλέσουν μετρήσιμες ταλαντώσεις στην ύλη, αποτελούν και τα διπλά συστήματα άστρων νετρονίων, οι εκρήξεις υπερκαινοφανών που δεν είναι σφαιρικά συμμετρικές, οι συγκρούσεις μεταξύ αστέρων νετρονίων και οι συγχωνεύσεις γιγάντιων μαύρων τρυπών στους γαλαξιακούς πυρήνες. 

 

Παρόλο που τα βαρυτικά κύματα δεν έχουν ανιχνευθεί μέχρι σήμερα, υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις για την ύπαρξή τους. Η ισχυρότερη, ίσως, απ’ αυτές προέκυψε το 1974 με την ανακάλυψη ενός παράξενου αστρικού συστήματος από τους Αμερικανούς αστροφυσικούς Russel Hulse και Joseph Taylor, οι οποίοι για την ανακάλυψή τους αυτή τιμήθηκαν το 1993 με το Νόμπελ Φυσικής. Με τη βοήθεια του γιγάντιου ραδιοτηλεσκοπίου Arecibo στο Πόρτο Ρίκο,  οι δύο επιστήμονες διαπίστωσαν ότι το σύστημα αυτό, 20.000 έτη φωτός μακριά από τη Γη, στον Αστερισμό Αετός, αποτελείται από έναν πάλσαρ καθώς και από έναν ακόμη αστέρα, ο οποίος εικάζεται ότι είναι αστέρας νετρονίων.

 

Οι αστέρες νετρονίων είναι τα αστρικά λείψανα, τα οποία «επιβιώνουν» του εκρηκτικού διαμελισμού άστρων με μάζα πολλαπλάσια απ’ αυτήν του Ήλιου, κατά τη διάρκεια εκρήξεων σουπερνόβα. Οι πάλσαρ, από την άλλη, είναι ταχύτατα περιστρεφόμενοι αστέρες νετρονίων με πανίσχυρο μαγνητικό πεδίο, οι οποίοι εκπέμπουν από τους μαγνητικούς τους πόλους στενές δέσμες ακτινοβολίας. Καθώς ένας πάλσαρ περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, οι δύο κώνοι ακτινοβολίας που εκπέμπει, «σαρώνουν» το Διάστημα, ακριβώς όπως και το περιστρεφόμενο «μάτι» ενός φάρου.

 

Εάν η ακτινοβολία αυτή «τυχαίνει» να σαρώνει στο πέρασμά της τη Γη, την αντιλαμβανόμαστε ως μια παλλόμενη πηγή ακτινοβολίας που αναβοσβήνει, δηλαδή ως ένα παλλόμενο αστέρι (pulsating star, pulsar).

 

Ο πάλσαρ των Hulse-Taylor, όπως είναι σήμερα γνωστός, έδωσε στους επιστήμονες ένα μοναδικό «εργαστήριο», με τη βοήθεια του οποίου μπορούσαν να ελέγξουν συγκεκριμένες προβλέψεις της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας.

 

Η συστηματική του παρακολούθηση τα χρόνια που ακολούθησαν, οδήγησε τους αστρονόμους στο συμπέρασμα ότι τα δύο αυτά ουράνια σώματα περιστρέφονται με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα το ένα γύρω από το άλλο, καθώς αργά αλλά σταθερά η μέση απόστασή τους μειώνεται, έτσι ώστε υπολογίζεται ότι τελικά θα συγκρουστούν σε περίπου 300 εκατομμύρια χρόνια. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Σύμφωνα με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, όταν ένα διπλό αστρικό σύστημα εκπέμπει βαρυτικά κύματα, αποβάλλει ενέργεια, με αποτέλεσμα η τροχιά του να συρρικνώνεται και κατά συνέπεια η περίοδός της να μειώνεται.

 

Οι μεταβολές αυτές, αν και ελάχιστες, έχουν ήδη μετρηθεί και αντιστοιχούν με μεγάλη ακρίβεια στις τιμές που προβλέπει η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, γεγονός που αποτελεί μια ισχυρή, αλλά παρόλ’ αυτά έμμεση ένδειξη ότι τα βαρυτικά κύματα που προέβλεψε ο Αϊνστάιν όντως υπάρχουν.

 

Πιο πρόσφατα, η ανακάλυψη του πρώτου διπλού πάλσαρ, του πρώτου δηλαδή διπλού αστρικού συστήματος που αποτελείται από δύο πάλσαρ, έχει δώσει την ευκαιρία στους αστρονόμους να ελέγξουν τις προβλέψεις της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας με περισσότερη ακρίβεια από ποτέ.

 

Αυτό το μοναδικό διπλό σύστημα πάλσαρ ανακαλύφθηκε το 2003 σε απόσταση μόλις 2.000 ετών φωτός μακριά, προς την κατεύθυνση του Αστερισμού Πρύμνη. Σύμφωνα με τις έως τώρα παρατηρήσεις, η τροχιά του συστήματος συρρικνώνεται κατά 7 χιλιοστά τον χρόνο, ακριβώς όπως προβλέπει και η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας.

 

Εν ολίγοις αυτό που προσπαθούμε να δούμε είναι αν τα ταξίδια του Enterprize στο θρυλικό Star Trek που ταξίδευε με ταχύτητες πολλαπλάσιες του Φωτός καθώς ο "αντιδραστήρας αντιύλης του" μπορούσε να καμπυλώσει τον Χωροχρόνο, είναι εφικτό να γίνουν.
Η σκέψη είναι απλή, "δεν πάμε στο βουνό εμείς, φέρνουμε το βουνό σε εμάς", είναι η αντίστροφη πορεία του "αίτιου και αιτιατού" και αυτό από μόνο του, αρκεί για να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται η Ανθρωπότητα.

Εκπληκτική ανακάλυψη δημιούργησαν οι επιστήμονες για να αναπνέουμε μέσα στο νερό!

Κρυστάλλους, οι οποίοι επιτρέπουν στον άνθρωπο να αναπνέει κάτω από το νερό, δημιούργησε μια ομάδα επιστημόνων στο Πανεπιστήμιο της νότιας Δανίας.

 

Ανέπτυξαν αυτά που αποκαλούν «κρυσταλλικά υλικά που μπορούν να δεσμεύουν και να αποθηκεύουν οξυγόνο σε υψηλές συγκεντρώσεις».

 

«Μια πολύ μικρή ποσότητα του υλικού περιέχει αρκετό οξυγόνο για μια αναπνοή, καθώς το υλικό μπορεί να απορροφήσει το οξυγόνο από το νερό γύρω από τον δύτη και να τον προμηθεύσει με αυτό. Έτσι, ο δύτης δεν θα χρειαστεί να κουβαλάει μαζί του περισσότερο από αυτή τη μικρή ποσότητα» δήλωσε η καθηγήτρια Κρισίν ΜακΚένζι και συμπλήρωσε ότι «όταν η ουσία είναι κορεσμένη με οξυγόνο, μπορεί να συγκριθεί με μια φιάλη οξυγόνου – η διαφορά είναι ότι το υλικό αυτό μπορεί να παρέχει οξυγόνο για τριπλάσιο χρονικό διάστημα».

 

Οι «Κρύσταλλοι του Aquaman» θα προσφέρουν μια «ανάσα» και σε ασθενείς με προβλήματα στην αναπνοή, οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να κουβαλάνε μια φιάλη οξυγόνου για να διατηρούν σε κανονικά επίπεδα το οξυγόνο τους.

Μην πίνετε ποτέ νερό ύστερα από καυτερά φαγητά!

Η πρώτη, σχεδόν αυτόματη κίνηση που κάνει κάποιος όταν φάει κάτι καυτερό, είναι να πιει νερό. Σύμφωνα με αμερικανούς επιστήμονες ωστόσο, είναι ό,τι χειρότερο μπορείτε να κάνετε. Γιατί;

Απλούστατα γιατί κάτι τέτοιο λειτουργεί προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Οι ειδικοί από την Αμερικανική Χημική Εταιρεία εξηγούν ότι η ένωση των μορίων του νερού με την ουσία που είναι υπεύθυνη για την καυτερή γεύση ορισμένων τροφίμων όπως οι πιπεριές τσίλι, είναι σαν να ρίχνει κανείς νερό στο λάδι που έχει αρπάξει φωτιά: θα προκληθεί «έκρηξη» που θα εντείνει τη φωτιά αντί να την σβήσει.
Η ουσία αυτή είναι η καψαϊκίνη, μία άχρωμη και άοσμη ουσία, που υπάρχει σε μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στο εσωτερικό της πιπεριάς όπου είναι προσκολλημένοι οι σπόροι της.
Όταν η καψαϊκίνη έρθει σε επαφή με τον βλεννογόνο του στόματος προκαλεί έντονο αίσθημα καύσου επειδή ενώνεται με τους υποδοχείς του πόνου στην γλώσσα.
Οι υποδοχείς αυτοί λέγονται TRPV1 και ρόλος τους είναι να ανιχνεύουν τις καυτές ουσίες, όπως το βραστό νερό, καθώς και τις όξινες τροφές που μπορεί να προκαλέσουν βλάβες στους ιστούς του στόματος.
Όταν η καψαϊκίνη ενωθεί μαζί τους, οι υποδοχείς στέλνουν ένα μήνυμα στον εγκέφαλο για να τον ενημερώσουν ότι έχει καταναλωθεί κάτι επιβλαβές και εκείνος ενεργοποιεί μηχανισμούς όπως το αίσθημα της δίψας για να αναγκαστούμε να πιούμε κάτι ώστε να αποβληθεί η επιζήμια ουσία από τον οργανισμό.
Όσο υψηλότερη είναι η περιεκτικότητα μίας τροφής σε καψαϊκίνη, τόσο περισσότερη ενώνεται με τους υποδοχείς TRPV1 και τόσο εντονότερο είναι το παραγόμενο αίσθημα καύσου.
Ο βαθμός της θερμότητας που νιώθουμε από την κατανάλωση φαγητού μετριέται με την επονομαζόμενη κλίμακα Scoville. Η «πιπεριά φάντασμα» (ghost pepper), λ.χ., η πιο καυτερή πιπεριά στον κόσμο που προέρχεται από την βορειοανατολική Ινδία, είναι 400 φορές πιο καυτερή από το ταμπάσκο και έχει βαθμολογία 1.000 μονάδες της κλίμακας Scoville.
Η καψαϊκίνη που αυτή η πιπεριά περιέχει ενώνεται με τους υποδοχείς TRPV1 σε όλο το στόμα και έτσι νιώθει κανείς πως έχει πιάσει φωτιά. Το πρόβλημα είναι ότι η καψαϊκίνη είναι μία λιπόφιλη ουσία, οπότε πρακτικά είναι αδιάλυτη στο νερό αλλά αρκετά διαλυτή στα λίπη.
Πρακτικά αυτό σημαίνει πως αν νιώθετε ότι καίγεστε και αντί για νερό, πιείτε γάλα ή φάτε γιαούρτι θα ανακουφισθείτε – και όσο περισσότερα λιπαρά περιέχει, τόσο το καλύτερο.
Τα γαλακτοκομικά περιέχουν επίσης την πρωτεΐνη καζεΐνη, η οποία προσελκύει τα μόρια της καψαϊκίνης, προσθέτουν οι ειδικοί της ACS. Έτσι, τα απομακρύνουν από τους υποδοχείς του πόνου και τα διαλύουν, ανακουφίζοντας περαιτέρω τον πόνο. Μία άλλη πολύ καλή επιλογή είναι ένα παγωτό, προσθέτουν.
Τα καλά νέα, πάντως, είναι ότι ο οργανισμός μπορεί να συνηθίσει την καψαϊκίνη, διότι με την συστηματική κατανάλωση απευαισθητοποιούνται οι υποδοχείς του πόνου και έτσι μειώνεται ολοένα περισσότερο το αίσθημα καύσου.

 

Η Αγάπη και το Σεξ

Η σεξουαλική ή οργασμική απόκριση είναι μία από τις πιο ισχυρές δυνάμεις στον πλανήτη
Κάνει να δουλεύουν τα πάντα, να συνεχίζουν τα πάντα, να ζουν τα πάντα. Είναι μια Δύναμη μεγάλης Χαράς και μεγάλου Πόνου, για τον πλανήτη και για τους κατοίκους του. Είναι η πηγή του θανάτου, του πόνου, της δυστυχίας και των βασάνων. Είναι η πηγή της γέννησης, της χαράς, της δημιουργίας και της ευτυχίας. Έχει ρυθμιστεί, καναλιζαριστεί, συζητηθεί, αποκρυφτεί, διαμελιστεί, διαχωριστεί, λατρευτεί, από την αρχαιότατη εποχή που οι άνθρωποι ανακάλυψαν για πρώτη φορά τις ηδονές της, τις δυνάμεις της και τους τρόμους της, μέχρι σήμερα. Το Σεξ πάντα συσχετιζόταν με τον θάνατο, τη βία, την αναγέννηση, το καλό και το κακό. Αυτοκρατορίες ολόκληρες έχουν χτιστεί πάνω του, και αυτοκρατορίες ολόκληρες έχουν καταστραφεί εξαιτίας του.

Περιουσίες έχουν κερδηθεί και έχουν χαθεί εξαιτίας του. Ζωές, συλλογικά και προσωπικά, έχουν χτιστεί πάνω σε αυτό ή γκρεμιστεί από αυτό. Γάμοι έχουν φτιαχτεί από αυτό και έχουν χαλάσει από αυτό. Οι δυνάμεις του ενώνουν και αποχωρίζουν. Συνδέουν και ξεσχίζουν.

Δεν περνάει ούτε μία ώρα που να μην το θυμόμαστε και ταυτόχρονα να μη μας λέει κάτι να μην παρασυρθούμε από αυτό. Η έλξη μεταξύ των δύο φύλων έχει δημιουργήσει γιγάντιες βιομηχανίες, και χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε τίποτα. Όλες οι θρησκείες, μυστικά, είναι βασισμένες σε αυτό, στο σεξ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ο Φρόιντ βάσισε τη θεωρία του σε αυτό. Η ψυχολογία είναι βασισμένη σε αυτό. Οι Φυσικοί συζητούν την έλξη και την απώθηση των φορτισμένων σωματιδίων.

Τί είναι αυτή η δύναμη που οι άντρες και οι γυναίκες επιθυμούν, λατρεύουν και φοβούνται; Γιατί είναι τόσο σημαντική; Πώς μπορεί μία στιγμή ευχαρίστησης, μόνο μία στιγμή ευχαρίστησης, να έχει προκαλέσει τόση πολλή θλίψη και τόσο μεγάλες έγνοιες; Και, έχει κάνει τις γυναίκες και τους άντρες ταυτόχρονα αντιπάλους και φίλους.

Το σεξ περιγράφεται με τόσα πολλά λόγια, αλλά παρ’ όλα αυτά κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τον οργασμό σε κανέναν. Γιατί το σεξ πρέπει να είναι τόσο ευχάριστο; Αν δεν ήταν, άραγε, μήπως οι άνθρωποι και τα άλλα ζώα δεν θα αναπαρήγαγαν το είδος τους; Άραγε, το ανθρώπινο είδος θα πέθαινε αν τα ταμπού που έχουν επιβληθεί στο σεξ δεν υπήρχαν; Είναι τα ταμπού αυτά που μας κάνουν να ενδιαφερόμαστε τόσο πολύ γι’ αυτό και να ενθουσιαζόμαστε τόσο με αυτό; Είναι η παράβαση των ταμπού που μας οδηγεί στα άκρα που φτάνουμε; Είναι η πρόκληση της χρήσης των ρούχων; Τι είναι αυτό, που μπορεί ταυτόχρονα να μας προσφέρει τόσο μεγάλη ευχαρίστηση και τόσο μεγάλο πόνο και δυστυχία (πολέμους, υπερπληθυσμό, πείνα, έγκλημα, και την πιθανή καταστροφή του πλανήτη Γη);

Πρέπει το σεξ να είναι καταναγκαστικό, για να γινόμαστε τόσο παράλογοι ώστε να φέρνουμε ακόμη έναν άνθρωπο στον κόσμο για να υποφέρει και να πεθάνει; Η τεκνοποίηση –για την οποία υπάρχει το σεξ– είναι η πιο εγωιστική πράξη στον κόσμο. Φέρνουμε άλλους ανθρώπους στον κόσμο για να πάρουν τη θέση μας. Δημιουργούμε μια φαντασματική προσωπική αθανασία. Τι θα γινόταν αν ήμασταν αθάνατοι; Θα θέλαμε παιδιά; Θα υπήρχε σεξ; Τί θα γινόταν αν το σεξ δεν ήταν καθόλου ευχάριστο; Θα ήταν ακόμη και τότε τόσο δημοφιλές; Και πόσα παιδιά θα υπήρχαν τότε;

Είναι άραγε το σεξουαλικό ένστικτο και η έκφρασή του ένα μεγάλο αστείο εις βάρος του λογικού/συνειδητού άνθρώπου; Στο κάτω-κάτω, ο οποιοσδήποτε μπορεί να το κάνει. Οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει παιδιά. Οποιοσδήποτε μπορεί και θα γίνει θεός σ’ αυτά τα παιδιά. Είναι άραγε τα Εγώ μας τόσο αδύναμα ώστε χρειαζόμαστε παιδιά να μας κοιτούν από χαμηλά, ή αναπαραγόμαστε επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς; Είναι γι’ αυτόν τον λόγο που το σεξ είναι τόσο μεγάλο μυστήριο για τον πολιτισμένο άνθρωπο; Γιατί είναι τόσο ιδιωτικό;

Μας δημιουργεί τέτοια έπαρση ώστε να σκεφτόμαστε ότι η σεξουαλικότητά μας είναι τόσο διαφορετική από αυτήν των ζώων (και είναι), ή είναι το ότι και μόνο η ιδέα του μας υπενθυμίζει ότι η θέληση και η συνείδησή μας δεν είναι παρά πιόνια αυτής της Ζωώδους Δύναμης; Πρέπει πάντα το σεξ να είναι, σαν τον Κινγκ Κονγκ, μια τραχιά Ζωώδης Δύναμη, που παθαίνει αμόκ μέσα στον «πολιτισμένο» μας κόσμο;

Δεν γνωρίζουμε τις απαντήσεις σε όλες αυτές τις ερωτήσεις και σε πολλές άλλες ερωτήσεις. Δεν ξέρουμε καν αν είναι «αληθινές» ερωτήσεις, που τους αρμόζει να τις σκεφτούμε με ευφυΐα. Αλλά αυτό που εγώ ξέρω είναι το ότι, αν το Σεξ είναι η πιο ισχυρή δύναμη στον πλανήτη (ή είναι μία από τις τρεις μεγαλύτερες δυνάμεις), τότε, μέχρι να μεταμορφωθεί, οι άνθρωποι του κόσμου και ο πλανήτης δεν θα μεταμορφωθούν και τώρα ζουν σε μεγάλο κίνδυνο.

Πολλές μέθοδοι έχουν αναπτυχθεί για να ελέγξουν, να μεταμορφώσουν και να ρυθμίσουν τη σεξουαλική δύναμη. Η κάθε μία από αυτές έχει αποτύχει, δημιουργώντας περισσότερη δυστυχία στην εφαρμογή της. Κανένας ζωντανός άνθρωπος δεν γνωρίζει τι είναι το «φυσιολογικό» σεξ για τους ανθρώπους. Έχουμε υπάρξει πολύ «πολιτισμένοι» (τοπικοί και εξημερωμένοι). Νομίζουμε ότι οι δικές μας σεξουαλικές προτιμήσεις και συνήθειες είναι πεφωτισμένες, όταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα των γονιδίων μας και του ότι έχουμε γεννηθεί σε έναν συγκεκριμένο πολιτισμό και χρόνο.

Έχουμε την υπεροψία να πιστεύουμε ότι η αποχή και η αδυναμία, (η εγκράτεια και η ακολασία), τα δύο αντίθετα, είναι οι μόνοι δύο πόλοι που υπάρχουν στην κλίμακα της σεξουαλικής διάκρισης. Έχουμε δύο συγκρουόμενες ηθικές. Από τη μία έχουμε την ηθική της Διονυσιακής ακολασίας. Από την άλλη έχουμε την ηθική της Χριστιανικής αποχής. «Ο Χριστός ενάντια στον Διόνυσο». Αυτό ήταν και το μότο του Νίτσε. Ακόμη κι αυτός, που πολέμησε όλους τους δυϊσμούς, δεν πολέμησε αυτόν: διάλεξε τον Διόνυσο.

Επίσης, υπάρχει γάμος αλά μονοθεϊστικού στυλ. Υπάρχει γάμος αλά πολυθεϊστικού στυλ. Υπάρχει γάμος και κρυφές εξωσυζυγικές σχέσεις. Υπάρχει γάμος και ανταλλαγή συντρόφων. Υπάρχει το να συζείς. Υπάρχει πνευματικό σεξ χωρίς οργασμό, όπως στην ινδουιστική Τάντρα. Υπάρχουν πολλές Τάντρα, πολλών ειδών. Στην πραγματικότητα, η Τάντρα, όπως χρησιμοποιούμε τον όρο, δεν έχει με τίποτε να κάνει με αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι αποκαλούν σεξ. Η Τάντρα είναι Μετα-Σεξ.

Υπάρχουν «διαστροφές» του ενός ή του άλλου είδους. Υπάρχουν φετίχ: δερμάτινα, αλυσίδες, τραβεστισμός, εκκρίσεις, κλπ. Υπάρχουν σεξουαλικά συμβάντα μεταξύ αντρών και γυναικών.

Υπάρχουν σεξουαλικά συμβάντα μεταξύ γυναικών και συμβάντα μεταξύ αντρών. Επίσης, υπάρχουν τεχνικές που περιλαμβάνουν διάφορα στόμια του σώματος και διάφορα μέλη του σώματος. Η λίστα δεν έχει τέλος. Υπάρχει κάθε συνδυασμός που θα μπορούσε να υπάρξει στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου μέχρι και του σεξ με τον εαυτό σου. Κι όμως, όλα αυτά, δεν οδήγησαν στη μεταμόρφωση, είτε προσωπικά είτε συλλογικά. Δεν άλλαξε ο άνθρωπος ούτε ο πλανήτης από όλα αυτά. Απλά με όλα αυτά έχουμε διαφορετικές μορφές του ίδιου πράγματος.

Πώς θα επιτευχθεί μια μεταμόρφωση και μια εξέλιξη; Τα πάντα κάτω από τον ή
λιο έχουν δοκιμαστεί. Χωρίς αποτέλεσμα. Πρέπει να γεννηθεί μια νέα Σεξουαλική Οικολογία. Αυτό που λέω με δυο λόγια είναι: εφόσον το σεξ είναι η ισχυρότερη δύναμη στον πλανήτη, και τα πάντα λειτουργούν από αυτό και για αυτό, εξαιτίας του ο πλανήτης και οι άνθρωποι είναι αυτό που είναι, και δεν πρόκειται να μεταμορφωθούν, εκτός κι αν μεταμορφωθεί αυτή η δύναμη που τα κυβερνάει όλα.

Η Αγάπη και το Σεξ: Το αληθινό ταμπού
Όταν μία κουλτούρα απορροφιέται και εστιάζεται στο να αναχαιτίσει και να ελέγξει τις ενστικτώδεις δυνάμεις της ζωής, που φυσικά συμπεριλαμβάνουν και τη σεξουαλικότητα, είναι κατανοητό γιατί οι κοινωνικές δομές αυτής της κουλτούρας αποτυχαίνουν. Ο Μισέλ Φουκώ υποστηρίζει ότι η σεξουαλικότητα, όπως την ξέρουμε, αναπτύσσεται από την ανάγκη του Κοινωνικού Συστήματος της Δύναμης να κοντρολάρει το σεξ για τους δικούς του οικονομικούς και πολιτικούς σκοπούς, και έτσι είναι φυσικό να καταλήγουμε σε μια πολύ θλιμμένη κατάσταση στον κόσμο. Αυτή η θλιμμένη κατάσταση είναι γνωστή ως «διαχωρισμός», χωρισμός.

Ο μεγάλος διαχωρισμός που βιώνουμε, είναι ο χωρισμός της αγάπης και του σεξ.
Με απλά λόγια, στον δυτικό πολιτισμό η αγάπη είναι διαχωρισμένη από το σεξ.
Μας έχουν πει ότι το σεξ και η αγάπη πρέπει να είναι ένα, όμως όχι σαν εμπειρία, αλλά σαν μία κατάσταση νόμου. Όπως με όλους τους νόμους, υποκρινόμαστε ότι υπακούμε στον νόμο, όχι αληθινά αλλά γιατί «πρέπει». Με αυτήν την έννοια, μένουμε με το σεξ σαν αναπαραγωγή ή σαν εγωιστική ηδονή και σαν αναγκασμό χωρίς αγάπη. Ο Γάμος έχει σχεδιαστεί σαν μία μονάδα αναπαραγωγής και κοινωνικής σταθερότητας, για τους σκοπούς της δημιουργίας και της κατανάλωσης. Η αληθινή έκφραση της αγάπης και του σεξ είναι δευτερεύουσα, αφημένη στο πεδίο της ρομαντικής φαντασίας, μια ελπίδα ή ένα όνειρο. Αγάπη και σεξ μαζί, είναι ένα ονειρικό ιδεώδες, όχι αληθινό σε αυτόν τον κόσμο, αυτό θεωρούμε, εκτός αν –όπως πιστεύουμε– υπάρχει κάποιο εφήμερο ξεγέλασμα.

Διαχωρίζοντας την αγάπη από το σεξ, η κοινωνία και η κουλτούρα αντιμετωπίζουν την αιμομιξία (incest), δημιουργώντας το ταμπού της αιμομιξίας. Ο άνθρωπος γνωρίζει την αγάπη, από την αγάπη που νιώθει για τους γονείς του, τον πατέρα του και τη μητέρα του, και την αγάπη που νιώθει για τα αδέλφια του. Ο άνθρωπος γνωρίζει το σεξ, κάνοντας το με έναν ξένο. Όταν οι άνθρωποι παντρεύονται ή έχουν μια χρόνια σχέση, αυτό που κατά βάθος κάνουν είναι ότι αντικαθιστούν τον γονέα τους με κάποιον άλλον, σε μια σχέση αγάπης όπως την ξέρουν. Οι γυναίκες αντικαθιστούν τον πατέρα τους με τον άντρα τους και οι άντρες αντικαθιστούν τη μητέρα τους με τη γυναίκα τους.

 Επαναλαμβάνουν την αγάπη όπως την έχουν μάθει. Αγαπούμε τον άντρα μας, αγαπούμε τη γυναίκα μας. Με τον ίδιο τρόπο που αγαπούμε τον πατέρα μας, που αγαπούμε τη μητέρα μας.

Τα ζευγάρια κάνουν σεξ, ερωτεύονται, κάνουν περισσότερο σεξ, και στο τέλος καταλήγουν να αγαπούν ο ένας τον άλλον. Και, τότε, δεν μπορούν να κάνουν πλέον καλό σεξ, ή δεν κάνουν συχνό σεξ, ή και δεν μπορούν να κάνουν σεξ, διότι υπάρχει η αίσθηση της αιμομιξίας, διότι η αγάπη αυτή είναι η αγάπη για τον πατέρα ή τη μητέρα, και εμφανίζεται έτσι ένα ασυνείδητο και λανθάνων ταμπού. Οπότε, τι έχουμε; Έχουμε την αγάπη μέσα στο γάμο, και την αναζήτηση του σεξ έξω από τον γάμο!

Η αγάπη για την νέα οικογένεια, γίνεται η αγάπη για την παλιά μας οικογένεια, αυτήν την αγάπη της οικογένειας ξέρουμε, και διαχωρίζουμε σταδιακά την αγάπη από το σεξ, όπως τα είχαμε διαχωρισμένα στην παλιά μας πρωτότυπη οικογένεια, και φυσικά, όπως και τότε, αναζητούμε το σεξ έξω από την οικογένεια. Η αγάπη και το σεξ είναι διαχωρισμένα, εξαιτίας του ταμπού της αιμομιξίας. Αγαπάμε κάποιον και θέλουμε να είμαστε μαζί, αλλά επιθυμούμε το σεξ με έναν άλλον.
Ταυτόχρονα, που και που, διαπράττουμε μια «αιμομιξία», που για να μην τη νιώσουμε συνειδητά, οδηγούμαστε στο να νιώσουμε ότι τη βαριόμαστε, ότι δεν είναι αρκετή, ότι χρειάζεται ενίσχυση, ότι δεν είναι πια αυτό που ποθούμε τόσο πολύ. Γι’ αυτό η αγάπη είναι διαχωρισμένη από το σεξ. Γιατί η αγάπη μαζί με το σεξ, έχουμε συνηθίσει ασυνείδητα στο ότι είναι μια αιμομιξία. Γι’ αυτό και πιστεύουμε ότι η αγάπη για έναν άνθρωπο μπορεί να είναι αιώνια, αλλά το καλό σεξ με έναν άνθρωπο όχι.

Ταυτόχρονα, όλο και περισσότερο στις σύγχρονες κοινωνίες μας, οι παντρεμένοι χωρίζουν (κάνοντας δυστυχισμένα τα παιδιά τους), επειδή έχουν για τον σύντροφό τους τις προσδοκίες που είχαν από τον γονιό τους, με τις οποίες συχνά απογοητεύονται. Η γυναίκα (κυρίως αυτή) έχει από τον άντρα της τις προσδοκίες που είχε από τον πατέρα της, τον θέλει να λειτουργεί όπως ο πατέρας της, να γίνει συνειδητός σωσίας του. Ο άντρας έχει για τη γυναίκα του τις προσδοκίες που είχε από τη μητέρα του, τη θέλει να είναι η μητέρα του, να παίξει τον ρόλο της μητέρας του, και ζηλεύει τα παιδιά του που την αποσπούν από τον ρόλο της δικής του μητέρας στον ρόλο της μητέρας των παιδιών του. Συνήθως οι προσδοκίες αυτές, που είναι καθαρά παρανοϊκές, φυσικά δεν ικανοποιούνται, και γι’ αυτό πολλά ζευγάρια χωρίζουν. Τα παιδιά δεν έχουν σημασία, κανείς δεν νοιάζεται για τις συνέπειες σε αυτά, διότι από αυτούς ασυνείδητα νοείται ότι είναι τα αδέλφια τους, που μπορούν –όπως τα αληθινά αδέλφια τους– να ζήσουν και χωρίς την οικογένεια, ή με μία χαλαρή σχέση με την οικογένεια.

Η αχαλίνωτη ή ψυχαναγκαστική σεξουαλικότητα, καταδεικνύει την αποτυχία της κουλτούρας μας στο να ελέγξει τον φόβο της αιμομιξίας. Αντί η κοινωνία να αντιμετωπίσει ανοιχτά την αιμομιξία αυτήν καθ’ αυτήν, αντιμετωπίζει την ίδια τη σεξουαλικότητα, οδηγώντας μας να πιστέψουμε ότι οι «φριχτές συνέπειες» της αιμομιξίας, είναι αλληλένδετες με το ίδιο το σεξ. Πώς ακριβώς η κουλτούρα μας διαφοροποιεί το σεξ από την αιμομιξία; Στην πραγματικότητα δεν απευθύνεται ανοιχτά σε αυτό το ζήτημα με έναν συνειδητό τρόπο, αλλά επιτρέπει στο υποσυνείδητο να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Έτσι, το σεξ και η αγάπη διαχωρίζονται στην πρακτική, αν και είναι συχνά ζωντανά στη φαντασία.

Διδαχτήκαμε, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ότι η βαθιά αγάπη που νιώσαμε σαν παιδιά για τους γονείς μας «δεν πρέπει» να συσχετίζεται με το σεξ, και το σεξ που νιώσαμε σαν ενήλικες «δεν πρέπει» να συσχετίζεται με την αγάπη. Τότε, η κουλτούρα μας και ο πολιτισμός μας, συμπεραίνει ότι με τον Γάμο ή τη δέσμευση της σχέσης, η ενότητα αυτών των δύο ενστίκτων θα συμβεί αυτόματα. Θεωρεί ότι, ξαφνικά, με τον γάμο ή τη δέσμευση της σχέσης, η αγάπη και το σεξ θα ενωθούν. Φυσικά, όπως είναι αναμενόμενο, τελικά συμβαίνει το αντίθετο. Όλοι αναζητούν την αγάπη της αρχικής οικογένειας που έχουν χάσει, και τελικά το σεξ που έχουν χάσει από τον σύντροφό τους. Έτσι: Η αγάπη δεν υπάρχει, και το σεξ είναι ένα ζωώδες ένστικτο. Υπάρχει μόνο για την αναπαραγωγή ή για την εγωιστική ηδονή.

Ο «διαχωρισμός» πρέπει να αναιρεθεί συνειδητά. Η αγάπη πρέπει να ενωθεί με το σεξ, συνειδητά. Πρέπει να αποφύγουμε όλο αυτό το υποσυνείδητο σύνδρομο, με το να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει και ότι καταστρέφει την αγάπη μας και τη σεξουαλικότητά μας. Ότι μάς έχει επιβληθεί αυτό το σύνδρομο. Ότι η σεξουαλικότητα έχει ενοχοποιηθεί εξαιτίας του. Ότι το σεξ δεν είναι στ’ αλήθεια συνδεδεμένο άρρηκτα με την αιμομιξία, ότι όλο αυτό είναι ένα υποσυνείδητο ταμπού, και ότι η αγάπη δεν είναι στ’ αλήθεια συνδεδεμένη με τη γονική αγάπη.

Το σεξ δεν είναι απλά ένα ζωώδες ένστικτο αν ενωθεί με την απενοχοποιημένη αγάπη. Η αγάπη δεν είναι απλά μια ρομαντική φαντασία αν ενωθεί με το απενοχοποιημένο σεξ. Απαιτείται η επιθυμία, η θέληση, το σεξ και η αγάπη να είναι ένα ως εμπειρία. Να είναι η ίδια εμπειρία. Είναι η ίδια εμπειρία. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τις τεχνικές της Δυτικής Τάντρα και της νέας σεξουαλικής αλχημείας. «Love is the Law. Love Under Will»

Η Αγάπη η Ουσία ο Θάνατος και το Σεξ: Το άλλο αληθινό ταμπού
Το αληθινό οργασμικό σεξ είναι πολύ παρόμοιο με τον θάνατο.

Ο μόνος λόγος για τον οποίο πρέπει να φοβόμαστε τον θάνατο, είναι το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ζήσει ποτέ. Η ευχαρίστηση στον θάνατο, δηλαδή το να αφήνεσαι ολοκληρωτικά, είναι συγγενική με τη σεξουαλική πρακτική. Παρ’ όλα αυτά, η οργασμική ευτυχία μπορεί να βιωθεί μόνο αν η αγάπη και το σεξ γίνουν ένα. Όπως ακριβώς στον πολιτισμό μας έχει διαχωριστεί η αγάπη από το σεξ, με τον ίδιο τρόπο έχει διαχωριστεί ο θάνατος από τη ζωή. Ο ολοκληρωμένος και απόλυτος οργασμός αγκαλιάζει και θεραπεύει τους χωρισμούς μεταξύ ζωής και θανάτου, αγάπης και σεξ. Όταν η θεραπεία επιτευχθεί, η ανάγκη για θρησκεία και η εξάρτηση από τη θρησκεία επίσης εξαφανίζεται. Η ανάγκη για πολιτική και η εξάρτηση από την πολιτική επίσης εξαφανίζεται. Κι έτσι, οι ιερείς και οι πολιτικοί έχουν πολεμήσει σκληρά ενάντια στην οργασμικότητα.

Ο πλήρης Οργασμός είναι ένας Θάνατος.
Ο πλήρης Οργασμός είναι μία Γέννηση.
Ο πλήρης Οργασμός είναι Ζωή.

Η εκπαίδευση για τον πλήρη οργασμό, με σεξουαλικές τεχνικές, είναι η επιστροφή στη συνείδηση της αρχέγονης ορμής, στο Άλφα, στο Άιν Σοφ, στον δημιουργό της μορφής. Η μορφή γίνεται μια θανατηφόρα παραίσθηση όταν «υποκρίνεται» σαν να είναι η Ουσία. Η μορφή είναι απλά ο παιχνιδότοπος των σιωπηλών αρχών. Η Ουσία δεν μπορεί να γνωριστεί. Δεν είναι τμήμα του χωροχρονικού συνεχούς.

Όταν η Μορφή «νομίζει» για τον εαυτό της ότι είναι η ουσία, τότε είναι η ώρα της να διαλυθεί. Ο πλήρης οργασμός οδηγεί κάποιον πίσω στις «αρχές» –στην αρχέγονη ορμή της ενότητας που επιθυμεί να γνωρίσει τον εαυτό της μέσα από τις πιθανότητες και τις δυνατότητές της. Όταν μία μορφή είναι πρόθυμη να αφεθεί (to let go), όταν έχει τη θέληση να αφεθεί, να πεθάνει, τότε ο θάνατος δεν είναι επώδυνος. Ο πόνος είναι το αποτέλεσμα μιας πάλης, η πεποίθηση ότι η μορφή είναι η ουσία. Η μορφή δεν είναι η ουσία. Το φαινόμενο δεν είναι η ουσία. Το σύμπτωμα δεν είναι η ουσία. Η ουσία είναι η ουσία.

Μπορούμε να φτάσουμε στο σημείο ενός πλήρους, ολοκληρωτικού, χαοτικού οργασμού, να φτάσουμε στη δημιουργική δύναμη της ίδιας της ζωής. Ο θάνατος, με την έννοια της οπτικής του δυτικού πολιτισμού, είναι μια ψευδαίσθηση. Αυτή η ψευδαίσθηση πηγάζει από την πεποίθηση ότι η μορφή είναι η ουσία. Φυσικά, αυτό είναι μια απαραίτητη επινόηση με την οποία το Πνεύμα απολαμβάνει και διασκεδάζει τον εαυτό του. Όμως, η μορφοποιητική διαδικασία και η αποσυνθετική διαδικασία, είναι απλά αυτό: διαδικασίες. Δεν είναι πράγματα. Είναι διαδικασίες. Ο θάνατος, όπως τον καταλαβαίνουμε, μπορεί να συμβεί μόνο στα πράγματα, όχι στις διαδικασίες. Ο ύστατος οργασμός απομακρύνει την Πραγματικότητα από τη ζωή, και σε ρίχνει πίσω στην Αρχέγονη Διαδικασία, στη Μη-Πραγματικότητα.

Κάθε μορφή είναι απαραίτητη ως τμήμα της διαδικασίας της εμπειρίας. Ο κίνδυνος υπάρχει μόνο στην απώλεια της συνείδησης ότι η μορφή είναι απλά μορφή –δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο η Ουσία γνωρίζει και βιώνει τις Άπειρες Δυνατότητες. Στα πνευματικά όπως και στα υλικά ζητήματα, οι άνθρωποι έχουν τη φριχτή τάση να πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι η μορφή είναι η ουσία. Δεν είναι δύσκολο να το δει κανείς γύρω του αυτό. Εκκλησίες, κυβερνήσεις, οικογένειες, δουλειές, οι λέξεις είναι όλες μορφές που έχουν παρεξηγηθεί ότι είναι η Ουσία. Αν δεν κατανοηθεί αυτή η διαδικασία, ο ίδιος ο άνθρωπος θα γίνει όλο και περισσότερο το πράγμα που θα επεξεργαστεί και θα μηχανοποιηθεί στην υπηρεσία της Μορφής. Αυτή είναι η αληθινή Πτώση, το να πιστεύεις ότι οι λέξεις είναι η γνώση, κι ότι η γνώση είναι η ουσία.

Η μορφή δεν είναι η ουσία. Η λέξη δεν είναι η ουσία. Οι γνώσεις για την ουσία δεν είναι η ουσία. (Και, τι είναι η συνουσία;) Κοιτάξτε ένα αυγό. Βλέπετε το τσόφλι του, αγγίζετε το τσόφλι του, γεύεστε το τσόφλι του. Είναι περίβλημα. Κι όμως, δεν είναι αληθινό αυτό που βλέπετε, δεν φαίνεται τίποτε από την αλήθεια του. Η ουσία είναι μέσα στο αυγό, δεν είναι αυτό που φαίνεται. Αυτό που κρύβεται μέσα στη μορφή, δεν έχει καμία σχέση με τη μορφή. Αν ήσασταν μέσα στο αυγό, και θέλατε να έρθετε σε επαφή με τη ζωή, θα έπρεπε να σπάσετε το τσόφλι, να διαλύσετε τη μορφή, για να έρθετε εσείς η ουσία σε εμπειρία της ουσίας. Η γέννησή σας θα ήταν ο θάνατος της μορφής του αυγού, η διάλυση της μορφής από την ουσία. Και η πρώτη σας επαφή με την ουσία. Αν είμαστε μέσα στο αυγό, το αυγό πρέπει να είναι αρκετά χοντρό για να μας προστατεύει όσο είμαστε μέσα του, αλλά και αρκετά λεπτό για να μπορούμε να το σπάσουμε και να βγούμε έξω όταν έρθει η ώρα. Είναι ένα μυστικό αυτό.

Ο οργασμός, όπως και ο θάνατος, όπως και η γέννηση, είναι το σπάσιμο του αυγού.
Το αληθινό οργασμικό σεξ είναι πολύ παρόμοιο με τον θάνατο.
Όπως ακριβώς στον πολιτισμό μας έχει διαχωριστεί η αγάπη από το σεξ, με τον ίδιο τρόπο έχει διαχωριστεί ο θάνατος από τη ζωή. Και με τον ίδιο τρόπο έχει ταυτιστεί η μορφή με την ουσία. Έχουμε μάθει να φοβόμαστε τον θάνατο, επειδή δεν είμαστε σε συνεχή επαφή με την ουσία, αλλά σε συνεχή επαφή με τη μορφή, που είναι καταδικασμένη να χαθεί για να αναδυθεί η ουσία. Έτσι, οτιδήποτε διαισθανόμαστε ότι έχει να κάνει με την ουσία, το έχουμε ταυτίσει υποσυνείδητα με τον θάνατο.

Στην πραγματικότητα, στην κουλτούρα και στον πολιτισμό μας, κατά βάθος θεωρούμε ότι ο θάνατος είναι ταυτισμένος με την απώλεια της προσωπικότητας, δηλαδή με την απώλεια της ταυτότητας, δηλαδή με το χάσιμο του Εγώ. Έτσι έχουμε ταυτίσει το Εγώ με τη ζωή. Το Εγώ μπορεί να υπάρξει μόνο με τον διαχωρισμό του από όλα τα άλλα πράγματα, για να έχει ταυτότητα, εντοπισμό, ύπαρξη, ατομικότητα, προσωπικότητα. Έτσι, ασυνείδητα πιστεύουμε ότι ο διαχωρισμός είναι η ζωή και ότι η ενότητα είναι ο θάνατος. Ενώ ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Έχουμε πάρει τη μορφή για την ουσία. Είναι λάθος. Η ενότητα είναι η ζωή, και ο διαχωρισμός είναι ο θάνατος. (Στα ελληνικά, Κόλαση, σημαίνει αποκοπή, διαχωρισμός).

Επειδή η συνουσία οδηγεί στον οργασμό, στην ευχαρίστηση της απόλυτης παράδοσης στην ουσία, έχουμε ασυνείδητα οδηγηθεί να πιστεύουμε ότι η συνουσία είναι ο θάνατος. Και ότι πρέπει να παλέψουμε με τον θάνατο για να τον νικήσουμε. Ότι πρέπει να παλέψουμε κατά τη συνουσία. Γι’ αυτό δεν αφηνόμαστε κατά τη συνουσία. Οι άντρες αρέσκονται να νιώθουν ότι εμβολίζουν, οι γυναίκες να νιώθουν ότι απορροφούν. Και αυτό κάνουν. Και τα δύο έχουν να κάνουν με την επιβολή, με την κατάκτηση, με τη βία, με την αφομοίωση του αντιπάλου στον εαυτό μας. Και αυτό γίνεται με σκοπό την εγωιστική ηδονή, την επιβεβαίωση της μορφής, την ενδυνάμωση του Εγώ. Ο άντρας κατακτά τη γυναίκα εισχωρώντας μέσα στον εαυτό της, η γυναίκα κατακτά τον άντρα απορροφώντας τον μέσα στον εαυτό της. Είναι ένας αγώνας, μια εξαφάνιση του άλλου και μια ενίσχυση του εαυτού. Είναι πολύ αναμενόμενο να μην έχει να κάνει με την αγάπη. Και η αγάπη να μην έχει να κάνει με το σεξ. Να είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Επειδή έχουμε ταυτίσει τον θάνατο με την απώλεια της προσωπικότητας, δηλαδή με την απώλεια της ταυτότητας, με το χάσιμο του Εγώ, και έχουμε ταυτίσει το Εγώ με τη ζωή, και την απώλεια του Εγώ με τον θάνατο, την παραμικρή απώλεια του Εγώ την αντιμετωπίζουμε ως εμπειρία θανάτου. Φόβου και τρόμου, κάτι αποτρόπαιο, κάτι από το οποίο πρέπει να προστατευτούμε.

Το χάσιμο του εαυτού που συμβαίνει με τον απόλυτο οργασμό, που προκύπτει από την απόλυτη παράδοση, το έχουμε ταυτίσει με τον θάνατο, και είναι όντως εμπειρία παρόμοια με τον θάνατο, είναι ανάδυση της ουσίας, σπάσιμο του αυγού, διάλυση της μορφής, απώλεια της ταυτότητας, αναίρεση του διαχωρισμού, απόλυτη ενότητα, θάνατος.

Γι’ αυτό και ο οργασμός είναι ταμπού. Είναι το ταμπού του θανάτου. Και το απενοχοποιημένο σεξ, με αχαλίνωτη αγάπη, που οδηγεί στον απόλυτο οργασμό, είναι ταμπού, απαγορεύεται. Πρέπει πάντα να κρατάμε πίσω κάτι (to hold back), πρέπει να μην «παρασυρόμαστε ολοσχερώς», να έχουμε ανασφάλεια, να φοβόμαστε την «έκθεση», την απόλυτη αδυναμία που προκύπτει από την απόλυτη παράδοση, από τον απόλυτο οργασμό, από το απόλυτο σεξ, από την απόλυτη αγάπη. Τόσο άρρωστοι είμαστε σαν άνθρωποι, τόσο άρρωστος είναι ο πολιτισμός μας και η κουλτούρα μας. Φοβόμαστε να μην πεθάνουμε, ενώ είμαστε ήδη πεθαμένοι, δεν ζούμε. Κι όταν νιώσουμε κάτι από την αληθινή ζωή, προτιμούμε αμέσως να συνεχίσουμε να είμαστε πεθαμένοι, για να μην πεθάνουμε!

Η Σεξουαλικότητα στον Δυτικό Πολιτισμό
Ιστορικά, στη δυτική μας κουλτούρα, η σεξουαλικότητα ήταν πάντα ψυχαναγκαστική. Η παράδοσή μας, είτε διδάσκει την αποχή και την εγκράτεια, είτε την ακολασία και την παρόρμηση, και μερικές φορές και τα δύο ταυτόχρονα (τη σύζυγο για τα παιδιά, την πόρνη για την ευχαρίστηση). Αυτά είναι τα δύο μονοπάτια της συνηθισμένης σεξουαλικότητας, τα οποία, φυσικά, οι περισσότεροι θιασώτες τους πιστεύουν ότι είναι ασυνήθιστα και εκπληκτικά. Μάλιστα, οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η μορφή της σεξουαλικής τους συμπεριφοράς είναι μοναδική και ολοκληρωμένη, και από τη συνηθισμένη οπτική αυτό είναι αλήθεια.

Στα πρώτα στάδια της εγκαθίδρυσης του θεσμού του Γάμου, η σεξουαλικότητα υιοθετήθηκε για να χρησιμοποιηθεί σαν ένα «δεσμευτικό» μέσο, ένα μέσο δεσμού. Έλπιζαν ότι με το να επιβάλλουν αρχικά σεξουαλική εγκράτεια πριν από τον γάμο, κι έπειτα τελικά να προσφέρεται «άφεση της αμαρτίας» και σεξουαλική ικανοποίηση μέσα στον Γάμο, θα δημιουργούταν η αποτύπωση ενός δεσμού με ηδονικό πρότυπο, που θα συγκολλούσε το ζευγάρι, για να εξασφαλιστεί ότι το μωρό θα ήταν ασφαλές και προστατευμένο από το ζευγάρι και θα επιβίωνε με τον τρόπο που το θρησκευτικό-πολιτιστικό παράδειγμα βλέπει ως τον μόνο δυνατό τρόπο να διατηρήσει τον εαυτό του και το είδος του. (Για κάθε κουλτούρα, η έννοια του ανθρωπίνου είδους και του εαυτού της, είναι το ένα και το αυτό).

Η απαγόρευση του σεξ πριν από τον Γάμο, δεν στοχεύει σε καμία ηθική κατάκτηση, αλλά στην ενίσχυση του Γάμου, και στην ενίσχυση της επιβίωσης του είδους μέσω της ασφάλειας των τέκνων.

Όπως η Ιστορία έχει δείξει, η παρθενία έχει εξυπηρετήσει στο να δημιουργηθεί μία δυναμική μετα-συνουσιακή δέσμευση, όταν επιτέλους η συνουσία επιτευχθεί, και στο να δημιουργηθεί ένας οικονομικός μηχανισμός για εκείνα τα πατριαρχικά καθεστώτα στα οποία η ιδιοκτησία θεωρούνταν ως η υψηλότερη έκφραση του κύρους, της υπόληψης και της δύναμης.

Οι περισσότερες πρώιμες φάσεις του Δυτικού Πολιτισμού (ως το 1960) έδειχναν μικρό ενδιαφέρον για τη φύση και την καλλιέργεια της γυναικείας σεξουαλικότητας. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις αρχαίες μυστηριακές θηλυκές λατρείες, όπου η γυναικεία σεξουαλική ευχαρίστηση ήταν κυρίαρχη, και όπου πολύ συχνά οι άντρες «χρησιμοποιούνταν» ως σεξουαλικά αντικείμενα, όπως ακριβώς και οι γυναίκες έχουν χρησιμοποιηθεί πιο πρόσφατα.

Αυτό που έκαναν οι γυναίκες στους άντρες σε παλαιότερες εποχές, έκαναν οι άντρες στις γυναίκες σε νεότερες εποχές. Οι αρσενικές θρησκείες, όπως επίσης και οι μυστικές τους αδελφότητες, επέμειναν στο να τιμωρούν το θηλυκό για τη γνώση και τη δύναμη που αυτό κατέχει σχετικά με την ανώτερη χρήση των ψυχο-σεξουαλικών δυνάμεων. Η γυναίκα ήταν πάντα πιο κοντά σε αυτήν την αλήθεια, από ό,τι το πατριαρχικό αρσενικό αντίστοιχό της. Οι άντρες όχι μόνο φοβόντουσαν πάντοτε τη φυσική γνώση της, αλλά και τις σεξουαλικές ικανότητές της. Έτσι, δημιούργησαν την εικόνα (που ίσως να είναι και αλήθεια) ότι οι γυναίκες αρχικά «δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον για το σεξ».

Με όρους σεξουαλικής ικανότητας, το αρσενικό είναι σημαντικά πιο αδύναμο. Η υπερβολική ευαισθησία του απέναντι στη σεξουαλική κριτική, οδήγησε σε μεγάλο βαθμό στην «περιφρόνηση» (μεταμφιεσμένο φόβο) που νιώθει απέναντι στο «αδύναμο φύλο».  Ο φόβος του άντρα για τη σεξουαλική κριτική ή τη σεξουαλική αποτυχία και ο συνεχής φόβος του για τη γυναικεία απιστία, και η ανάγκη της γυναίκας για συνεχή κολακεία της σεξουαλικότητάς της και η συνεχής σύγκρισή της με τις άλλες γυναίκες και η ζηλοφθονία της, οδήγησαν σε μια εξαιρετική ανασφάλεια των δύο φύλων απέναντι στο σεξ. Και αυτή η ανασφάλεια, συνδυάστηκε με τον φόβο για την αγάπη, την παράδοση, την έκθεση, τον απόλυτο οργασμό, την ενότητα, τον «θάνατο».

Και αυτά οδήγησαν σε μία σεξουαλική αγωνία, σε μια σεξουαλική αδυναμία, σε ένα σύστημα σεξουαλικών περιορισμών, και τελικά σε μία μεταμφίεση όλων αυτών –για να μη νοηθούν ως αδυναμία και έλλειμμα– σε σεξουαλική ζωώδη δυναμικότητα, σεξουαλική εκδικητικότητα, επίπλαστη σεξουαλική ελευθεριότητα, σεξουαλικό κατακερματισμό της ουσίας προς χάριν της μορφής, των φαινομένων, ένα ατέρμονο παιχνίδι εντυπώσεων και επιβεβαιώσεων.

Μέσα από αυτήν την άρρωστη κατάσταση, οι ρόλοι διαστράφηκαν και αντιστράφηκαν για μια ακόμη φορά, οι άντρες καταδείχθηκαν ως «ευαίσθητοι», «παιδιάστικοι», «ανώριμοι», «ανέμπιστοι», «κορόιδα», με αγωνία για τον ρόλο της πατρότητας, οι γυναίκες ως «αυστηρές», «δυναμικές», «λάγνες» ή «ασεξουαλικές», «αφιλότιμες», «ανεξάρτητες», μη αποδεχόμενες εύκολα τον ρόλο της μητρότητας. Αυτό οδήγησε σε ένα σεξ των δύο φύλων αφοσιωμένο να αποδείξει το αντίθετο από όλα αυτά στο άλλο φύλλο. Που όμως ερχόταν άμεσα τελικά σε αντίθεση με τη στάση που κρατούσε ο καθένας απέναντι στον άλλον μετά από το σεξ, επιστρέφοντας σε αυτά τα πρότυπα. Μια αντίφαση, ένα ξεμπρόστιασμα, μια έκθεση.

Και για να αποφευχθεί όλο αυτό, άρχισε η συνεχής αναζήτηση και αλλαγή σεξουαλικών παρτενέρ, με μόνο σκοπό την υπεκφυγή, τη συγκάλυψη του προβλήματος, και την επιφανειακή επιβεβαίωση των διαστρεμμένων αρχετύπων. (Ή άλλη εκδοχή έγινε η αυτοϊκανοποίηση). Το σεξ έγινε ένα πρόβλημα που προσπαθούσε να συγκαλύψει το πρόβλημα. Έγινε ένα μέσο. Και ως μέσο έγινε μέτριο. Άρχισε να εξυπηρετεί πάντα έναν άλλο σκοπό. Όχι την ουσία.

Τίποτε σημαντικό δεν μπορούσε να γίνει πια με το σεξ, στον δυτικό πολιτισμό. Έφτασε στο σημείο να χρησιμοποιείται εμπορικά για να διεγείρει τα απωθημένα, και τη στρεβλή ικανοποίηση τους με το εμπορικό αντικείμενο. Κι έπειτα οι περισσότεροι ακολούθησαν τη διέγερση που επέβαλλε η εμπορική χρήση και επιβολή. Όπως και αν το δει κανείς, έγινε ένα μέσο εκμετάλλευσης. Τα αληθινά μυστικά του σεξ και η ουσία του, χάθηκαν για τον δυτικό πολιτισμό.

Μικρή εισαγωγή σε μια Δυτική Τάντρα
Το σεξ είναι η μεγαλύτερη δύναμη στον πλανήτη, είναι η δύναμη που κάνει τα πάντα να δουλεύουν, είναι η δύναμη που κάνει τα πάντα να συνεχίζουν, είναι η δύναμη της ζωής. Το σεξ είναι ενέργεια. Είναι η ενέργεια του κόσμου, και η ενέργεια των ανθρώπων. Γιατί είναι τόσο σημαντικό το σεξ; Διότι είναι το μέσο της επαφής μας με την αρχέγονη ουσία, με την υπέρβαση της πραγματικότητας, το μέσο της επαφής μας με την ενότητα, πέρα από τους διαχωρισμούς, πέρα από τον εαυτό, η ολοκληρωμένη ευχαρίστηση της ύπαρξης ενωμένη με την ουσία της ζωής.

Το σεξ πρέπει να μεταμορφωθεί, να αλλάξει, να εξελιχθεί, για να μπορέσει ο άνθρωπος να μεταμορφωθεί, να αλλάξει, να εξελιχθεί, για να μπορέσει ο πλανήτης να μεταμορφωθεί, να αλλάξει, να εξελιχθεί.

Είμαστε σε αυτή την κατάσταση που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή στον κόσμο, επειδή αδυνατούμε να επιτελέσουμε αυτή τη μεταμόρφωση. Όλες οι προσεγγίσεις της σεξουαλικότητας μέχρι σήμερα, απέτυχαν να το κάνουν. Πρέπει να επιχειρηθεί πρακτικά μια νέα προσέγγιση της σεξουαλικότητας, και να δημιουργηθεί μια νέα σεξουαλική οικολογία. Το σεξ είναι ο χειρισμός της ενεργειακής διαμόρφωσης του όντος. Το σεξ πρέπει να ενωθεί με την αγάπη. Πρέπει να πάψει ο διαχωρισμός αγάπης και σεξ. Πρέπει να αποδεσμευτούν όλα αυτά από τη γονική κατάσταση. Το σεξ να μην είναι απλά μέσο αναπαραγωγής τέκνων, που πειρατικά το εφαρμόζουμε για ηδονή, κι η αγάπη να μην είναι απλά η μεταμφιεσμένη αγάπη προς τους γονιούς μας, που πειρατικά την εκδηλώνουμε στον ερωτικό μας σύντροφο.

Το σεξ και η αγάπη πρέπει να απενοχοποιηθούν. Το σεξ πρέπει να αποδεσμευτεί από τη μορφή και να γίνει το μέσο με το οποίο κάποιος μπορεί να αντικρίσει την ουσία πίσω από τη μορφή. Είναι ο ενεργειακός μηχανισμός της υπέρβασης της πραγματικότητας, που συνδεδεμένος με την αγάπη γίνεται όραση της ύψιστης αποκάλυψης. Του νοήματος της ζωής των όντων, που έρχονται σε επαφή με την ενέργεια της πηγής τους. Ο οργασμός είναι η παράδοση στην ενότητα, το ύψιστο μοίρασμα, η χαοτική κατάδυση στο άφατο και στο ανεκδήλωτο, που φανερώνεται και εκδηλώνεται στο ζενίθ της συνουσίας, που δεν είναι πάλη ή τρικ επιβεβαίωσης, αλλά χάσιμο του Εγώ, ενεργειακό πείραμα, δοκιμασία των ορίων, επέκταση των ορίων, διάλυση της μορφής, υπέρβαση, ολοκλήρωση μέσα από την απόλυτη αφαίρεση.

Πρέπει να υπερνικηθεί ο εγωιστικός φόβος του θανάτου, που είναι μια ψευδαίσθηση, και να κατανοηθεί ότι αυτός ο φόβος είναι σεξουαλικό πρόβλημα, ενεργειακό πρόβλημα. Οποιοδήποτε σεξουαλικό πρόβλημα, είναι ενεργειακό πρόβλημα, είναι ένα βραχυκύκλωμα. Προκαλεί βραχυκύκλωμα σε όλον τον μηχανισμό. Ο άνθρωπος είναι μηχανισμός, υλικός και ενεργειακός και πνευματικός μηχανισμός. Αυτά είναι αλληλένδετα επίπεδα που αλληλοεπηρεάζονται. Οποιαδήποτε παρεμβολή σε οποιοδήποτε σημείο οποιουδήποτε επιπέδου, είναι παρεμβολή σε όλον τον μηχανισμό.

Πρέπει να εντοπίσουμε τις επιβεβλημένες παρεμβολές, να τις ακυρώσουμε, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τις ακούσιες παρεμβολές, να τις μεταλλάξουμε, πρέπει να προσπαθήσουμε για εκούσιες θεληματικές παρεμβολές, να μεταμορφώσουμε τον μηχανισμό, να τον εξελίξουμε. Η ενέργεια και το εργαλείο παρεμβολών, μεταξύ άλλων, είναι η σεξουαλικότητα, η σεξουαλική ενέργεια, το σεξ. Οι σεξουαλικές τεχνικές, που οδηγούν στην κατανόηση και στην εφαρμογή όλων των παραπάνω «πρέπει», και στην αρμονική ολοκλήρωσή τους, είναι η νέα δυτική Τάντρα που προτείνω, που είναι ένα μεγάλο ζήτημα πειθαρχικής εκπαίδευσης και μία ατραπός προς την αφύπνιση, τη φώτιση και την απελευθέρωση. Μπορούμε να μεταμορφωθούμε, από προγραμματισμένα ρομπότ που είμαστε, σε προγραμματιστές του εαυτού μας. Πρέπει να αγαπήσουμε αληθινά. Και πρέπει να απολέσουμε τον παλιό εαυτό μας και να μείνει μόνο η αγάπη.