Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2022

ΟΜΗΡΟΣ: Ὀδύσσεια (24.98-24.150)

Ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον,
ἀγχίμολον δέ σφ᾽ ἦλθε διάκτορος ἀργειφόντης
100 ψυχὰς μνηστήρων κατάγων Ὀδυσῆϊ δαμέντων.
τὼ δ᾽ ἄρα θαμβήσαντ᾽ ἰθὺς κίον, ὡς ἐσιδέσθην.
ἔγνω δὲ ψυχὴ Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο
παῖδα φίλον Μελανῆος, ἀγακλυτὸν Ἀμφιμέδοντα·
ξεῖνος γάρ οἱ ἔην Ἰθάκῃ ἔνι οἰκία ναίων.
105 τὸν προτέρη ψυχὴ προσεφώνεεν Ἀτρεΐδαο·
«Ἀμφίμεδον, τί παθόντες ἐρεμνὴν γαῖαν ἔδυτε
πάντες κεκριμένοι καὶ ὁμήλικες; οὐδέ κεν ἄλλως
κρινάμενος λέξαιτο κατὰ πτόλιν ἄνδρας ἀρίστους.
ἢ ὔμμ᾽ ἐν νήεσσι Ποσειδάων ἐδάμασσεν,
110 ὄρσας ἀργαλέους ἀνέμους καὶ κύματα μακρά;
ἦ που ἀνάρσιοι ἄνδρες ἐδηλήσαντ᾽ ἐπὶ χέρσου
βοῦς περιταμνομένους ἠδ᾽ οἰῶν πώεα καλά,
ἠὲ περὶ πτόλιος μαχεούμενοι ἠδὲ γυναικῶν;
εἰπέ μοι εἰρομένῳ· ξεῖνος δέ τοι εὔχομαι εἶναι.
115 ἦ οὐ μέμνῃ ὅτε κεῖσε κατήλυθον ὑμέτερον δῶ,
ὀτρυνέων Ὀδυσῆα σὺν ἀντιθέῳ Μενελάῳ
Ἴλιον εἰς ἅμ᾽ ἕπεσθαι ἐϋσσέλμων ἐπὶ νηῶν;
μηνὶ δ᾽ ἄρ᾽ οὔλῳ πάντα περήσαμεν εὐρέα πόντον,
σπουδῇ παρπεπιθόντες Ὀδυσσῆα πτολίπορθον.»
120 Τὸν δ᾽ αὖτε ψυχὴ προσεφώνεεν Ἀμφιμέδοντος·
«Ἀτρεΐδη κύδιστε, ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον,
μέμνημαι τάδε πάντα, διοτρεφές, ὡς ἀγορεύεις·
σοὶ δ᾽ ἐγὼ εὖ μάλα πάντα καὶ ἀτρεκέως καταλέξω,
ἡμετέρου θανάτοιο κακὸν τέλος, οἷον ἐτύχθη.
125 μνώμεθ᾽ Ὀδυσσῆος δὴν οἰχομένοιο δάμαρτα·
ἡ δ᾽ οὔτ᾽ ἠρνεῖτο στυγερὸν γάμον οὔτ᾽ ἐτελεύτα,
ἡμῖν φραζομένη θάνατον καὶ κῆρα μέλαιναν,
ἀλλὰ δόλον τόνδ᾽ ἄλλον ἐνὶ φρεσὶ μερμήριξε·
στησαμένη μέγαν ἱστὸν ἐνὶ μεγάροισιν ὕφαινε,
130 λεπτὸν καὶ περίμετρον· ἄφαρ δ᾽ ἡμῖν μετέειπε·
“κοῦροι, ἐμοὶ μνηστῆρες, ἐπεὶ θάνε δῖος Ὀδυσσεύς,
μίμνετ᾽ ἐπειγόμενοι τὸν ἐμὸν γάμον, εἰς ὅ κε φᾶρος
ἐκτελέσω, μή μοι μεταμώνια νήματ᾽ ὄληται,
Λαέρτῃ ἥρωϊ ταφήϊον, εἰς ὅτε κέν μιν
135 μοῖρ᾽ ὀλοὴ καθέλῃσι τανηλεγέος θανάτοιο,
μή τίς μοι κατὰ δῆμον Ἀχαιϊάδων νεμεσήσῃ,
αἴ κεν ἄτερ σπείρου κῆται πολλὰ κτεατίσσας.”
ὣς ἔφαθ᾽, ἡμῖν δ᾽ αὖτ᾽ ἐπεπείθετο θυμὸς ἀγήνωρ.
ἔνθα καὶ ἠματίη μὲν ὑφαίνεσκεν μέγαν ἱστόν,
140 νύκτας δ᾽ ἀλλύεσκεν, ἐπὴν δαΐδας παραθεῖτο.
ὣς τρίετες μὲν ἔληθε δόλῳ καὶ ἔπειθεν Ἀχαιούς·
ἀλλ᾽ ὅτε τέτρατον ἦλθεν ἔτος καὶ ἐπήλυθον ὧραι,
μηνῶν φθινόντων, περὶ δ᾽ ἤματα πόλλ᾽ ἐτελέσθη,
καὶ τότε δή τις ἔειπε γυναικῶν, ἣ σάφα ᾔδη,
145 καὶ τήν γ᾽ ἀλλύουσαν ἐφεύρομεν ἀγλαὸν ἱστόν.
ὣς τὸ μὲν ἐξετέλεσσε καὶ οὐκ ἐθέλουσ᾽, ὑπ᾽ ἀνάγκης.
εὖθ᾽ ἡ φᾶρος ἔδειξεν, ὑφήνασα μέγαν ἱστόν,
πλύνασ᾽, ἠελίῳ ἐναλίγκιον ἠὲ σελήνῃ,
καὶ τότε δή ῥ᾽ Ὀδυσῆα κακός ποθεν ἤγαγε δαίμων
150 ἀγροῦ ἐπ᾽ ἐσχατιήν, ὅθι δώματα ναῖε συβώτης.

***
Εκείνοι μεταξύ τους αυτά μιλούσαν κι έλεγαν, όταν κοντά τους
φτάνει ο αργοφονιάς θεός, ψυχοπομπός, που των μνηστήρων τις ψυχές
100 κατέβαζε στον Άδη — αυτούς που δάμασε του Οδυσσέα το χέρι.
Οι δυο τους τότε βλέποντας, έκθαμβοι έμειναν, πήγαν
στο πλάι τους, κι αμέσως η ψυχή του Ατρείδη τον ξακουστό Αμφιμέδοντα
αναγνώρισε, του Μελανέα τον γιο, που φίλο τον λογάριαζε,
όσο εκείνος ζούσε στην Ιθάκη.
Πρόλαβε η ψυχή του Ατρείδη, που αμέσως τον προσφώνησε:
«Γιατί, Αμφιμέδοντα, τι πάθατε κι εδώ βουλιάξατε στα μαύρα έγκατα
της γης, όλοι σας διαλεχτοί και συνομήλικοι;
Δύσκολα κάποιος θα ξεχώριζε άλλους καλύτερους στη χώρα σας.
Μήπως σας ρήμαξε ο Ποσειδώνας πνίγοντας τα καράβια σας,
110 σηκώνοντας φριχτήν ανεμοζάλη, κύμα θεόρατο;
ή κάπου στη στεριά άφιλοι άντρες σάς εχάλασαν,
όσο τα βόδια τους ξεκόβατε και κοπαδιαστά σφάζατε
τα πρόβατά τους τα καλά;
Τάχα σας βρήκε το κακό, όταν εσείς, κάνοντας πόλεμο,
το ξένο κάστρο διαφεντεύατε κι ωραίες γυναίκες;
Δώσε απόκριση στο ερώτημά μου — εγώ περηφανεύομαι
για τη φιλόξενη φιλία μας.
Ή μήπως δεν θυμάσαι, τότε που πάτησα στο σπίτι σου,
όταν, με τον ισόθεο Μενέλαο μαζί, τον Οδυσσέα έσπρωχνα,
στο Ίλιο να ᾽ρθει κι αυτός, πάνω σε καλοκούβερτα καράβια;
Χρειάστηκε μήνας ολόκληρος, για να περάσουμε το μέγα πέλαγος,
αφού στο μεταξύ και μετά βίας τον Οδυσσέα μεταπείσαμε,
αυτόν που εκπόρθησε μετά της Τροίας το κάστρο.»
120 Ανταποκρίθηκε του Αμφιμέδοντα η ψυχή μιλώντας:
«Γιε του Ατρέα τιμημένε, μεγάλε βασιλιά Αγαμέμνονα,
όλα που είπες τα θυμάμαι, θεών κλωνάρι,
γι᾽ αυτό κι εγώ τα πάντα θα σου πω, θα ιστορήσω απαράλλαχτο
το άθλιο τέλος του θανάτου μας.
Εμείς λοιπόν γυρεύαμε γυναίκα μας να πάρουμε το ταίρι του Οδυσσέα,
που χρόνια έλειπε αυτός στα ξένα· εκείνη όμως μήτε αρνιόταν
τον γάμο που μισούσε μήτε και ήθελε να τον τελειώσει·
μέσα της μελετούσε τον θάνατό μας, το μαύρο τέλος μας.
Και να ποιον δόλο έκλωθε στον νου της:
στην πάνω κάμαρη έστησε μεγάλον αργαλειό, πήρε να υφαίνει
130 λεπτό φαντό και υπέρμετρο, ενώ συγχρόνως μας εφώναξε για ν᾽ αναγγείλει:
“Νέοι κι ωραίοι μνηστήρες, αφού είναι πια νεκρός ο θείος Οδυσσέας,
κάνετε λίγη υπομονή, μόλο που τρέχετε πίσω απ᾽ τον γάμο μου,
ωσότου τούτο το πανί το αποτελειώσω, για να μην παν
χαμένες οι κλωστές μου.
Το υφαίνω σάβανο του ξακουστού Λαέρτη, την ώρα που θα πέσει μαύρη
η μοίρα του θανάτου, για να τον καταλύσει η άσπλαχνη.
Να μη βρεθεί στον κόσμο μας κάποια γυναίκα να με ψέξει,
που θα τον άφηνα νεκρό ασαβάνωτο, έναν με τόσα πλούτη στον καιρό του.”
Αυτά μας είπε κι εμείς εμπιστευτήκαμε στα λόγια της
με την περήφανη καρδιά μας.
Τότε λοιπόν αδιάκοπα, την κάθε μέρα, υφαίνοντας το υπέρμετρο φαντό,
140 το ξήλωνε τη νύχτα, πλάι της έχοντας τις δάδες αναμμένες.
Έτσι για τρία χρόνια με τον δόλο της έπεισε και ξεγέλασε
τους Αχαιούς ανύποπτους.
Όταν ωστόσο μπήκε η τέταρτη χρονιά, γυρίζοντας κι οι εποχές,
τότε κάποια από τις γυναίκες της το μυστικό μαρτύρησε που το ᾽ξερε καλά,
κι εμείς την πιάσαμε επ᾽ αυτοφώρω να ξηλώνει το φωτεινό φαντό —
οπότε και το τέλεψε, παρά τη θέλησή της, υποχωρώντας στην ανάγκη.
Κι όταν εκείνη έχοντας υφάνει το μακρύ φαντό,
έπλυνε το πανί και το ᾽δειξε στο φως (σαν ήλιος έλαμπε και σαν φεγγάρι),
τότε από κάπου ένας δαίμονας κακός τον Οδυσσέα έφερε
150 στην άλλην άκρη, στους αγρούς, στη μάντρα του χοιροβοσκού.

Προτιμώ να παραμείνω άνθρωπος

Ναι, αυτό θέλω. Να αναμένω απ’ τους ανθρώπους το καλό μονάχα. Να κοιτάζω μέσα στα μάτια τους και να αναμένω την αλήθεια. Θέλω να παραμείνω άνθρωπος και να βοηθώ τον συνάνθρωπό μου.

Να είμαι αυθόρμητος, να μη φοβάμαι να ανταλλάξω μια κουβέντα μαζί του γιατί είναι ένας “άγνωστος”.

Προτιμώ να παραμείνω άνθρωπος και να μην ξεχνάω ότι δεν είμαι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο απ’ τον άλλον.

Προτιμώ να παραμείνω άνθρωπος. Να συνεχίζω να πιστεύω στην αγάπη. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι είμαι της “παλιάς σχολής”. Της σχολής εκείνης, της οποίας, το όνομα ακούει στην αληθινή φιλία και όχι στην εκμετάλλευση και την κοροϊδία.

Προτιμώ να παραμείνω άνθρωπος και να πιστεύω στην ένωση δύο ανθρώπων και στο σεξ. Προτιμώ να παραμείνω άνθρωπος και να λέω “Καλημέρα, καλησπέρα και καληνύχτα”. Να εκτιμώ την ευλογία και την ουσία των λέξεων αυτών.

Θέλω να παραμείνω άνθρωπος και να θυμάμαι πάντοτε ότι αποτελούμαι από πνεύμα και ψυχή, εκτός από σώμα. Προτιμώ να παραμείνω άνθρωπος και να μην “χάνομαι” στην ύλη. Να έχω υπόψιν μου, την κάθε μέρα που έρχεται, πως ό,τι κάνω έχει αντίκτυπο στον διπλανό μου και ακόμα παραπέρα.

Να συνεχίσω ακόμα να ονειρεύομαι και να ελπίζω. Να μην φοβάμαι να εκφραστώ και να ερωτευτώ. Θέλω να παραμείνω άνθρωπος και να συνδεθώ με το Θείο, την αληθινή μου φύση. Τον αληθινό μου εαυτό. Θέλω και θα συνεχίσω να θέλω να παραμείνω άνθρωπος. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Αριστοτέλης: Η ευδαιμονία του πεθαμένου

«Ποιο από τα δύο συμβαίνει λοιπόν, δεν πρέπει να χαρακτηρίζουμε κανέναν άνθρωπο ευδαίμονα όσο ζει, και σύμφωνα με τον Σόλωνα οφείλουμε να κοιτάμε το τέλος του; Αν έτσι έχουν τα πράγματα, άραγε τότε είναι κάποιος ευδαίμων, όταν έχει πεθάνει; Ή κάτι τέτοιο είναι εντελώς άτοπο, και ιδίως μάλιστα για εμάς που λέμε ότι η ευδαιμονία είναι κάποιου είδους ενέργεια;»
Αριστοτέλης, Ἠθικὰ Νικομάχεια 1100a10-14

Προτού εκθέσει τη θεωρία της ευδαιμονίας του ο Αριστοτέλης αισθάνεται την ανάγκη να διασαφηνίσει ορισμένες δημοφιλείς απόψεις. Ως εκ τούτου, η διάσημη φράση του Σόλωνα «μηδένα πρὸ τοῦ τέλους μακάριζε» μπαίνει στο στόχαστρο του συγγραφέα των Ἠθικῶν Νικομαχείων. Μόνο οι νεκροί μπορούν να είναι μακάριοι; Τότε ποιος είναι ο σκοπός της ζωής; Ο Αριστοτέλης ανακαλύπτει πολλά άτοπα σε όλες τις ερμηνείες που θεωρούν τον πεθαμένο μακάριο. Κατ’ αρχάς, όμως οφείλει να ρίξει φως στο Σολώνειο απόφθεγμα:

«Αν δεν ονομάζουμε τον πεθαμένο ευδαίμονα, ούτε και ο Σόλων το θέλει αυτό, αλλά [λέμε] ότι σε αυτή την περίσταση κανείς θα ονόμαζε με βεβαιότητα έναν άνθρωπο ευδαίμονα, καθώς βρίσκεται εκτός των κακών και των δυστυχιών, και αυτό είναι θέμα προς αμφισβήτηση.»
Αριστοτέλης, Ἠθικὰ Νικομάχεια 1100a14-18

Η αριστοτελική ευδαιμονία είναι ενέργεια και ο Αριστοτέλης δεν θα μπορούσε να δεχτεί την απλή απουσία των κακών, χωρίς την πράξη του δρώντος προσώπου. Ο νεκρός είναι απαλλαγμένος από όλες τις δυστυχίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο πεθαμένος αισθάνεται χαρά, αλλά μάλλον ότι δεν έχει αίσθηση, ούτε του καλού ούτε του κακού. Αυτό γίνεται εμφανές στο τρίτο βιβλίο όπου ο Αριστοτέλης δείχνει να θεωρεί τον θάνατο το μεγαλύτερο δεινό· είναι το τέλος όλων των πραγμάτων:

«Και ο θάνατος είναι το πιο φοβερό από όλα τα πράγματα˙ διότι είναι το τέλος (πέρας γάρ), και για τον πεθαμένο, φαίνεται, ότι δεν υπάρχει πια τίποτε ούτε καλό ούτε κακό.»
Αριστοτέλης, Ἠθικὰ Νικομάχεια 1115a14-18

Μπορεί ο πεθαμένος να αισθάνεται τις αλλαγές της τύχης όπως ο ζωντανός; Ο Αριστοτέλης θα εξετάσει το σενάριο όπου ένας άνθρωπος έχει ευτυχήσει στη ζωή του και είχε έναν ευτυχισμένο θάνατο. Θα ζήσει σε αέναη ευδαιμονία τη μετά θάνατον ζωή του ή θα τον απασχολούν οι τύχες των απογόνων του (και ως ποια γενιά); Και οι δύο περιπτώσεις, το να χάνει την ευδαιμονία του ο νεκρός λόγω των δυστυχιών των ζωντανών ή το να μην επηρεάζουν έστω και λίγο οι δυστυχίες την ευδαιμονία του, καταλήγουν σε κάτι άτοπο. Ωστόσο:

«Το να μην επιδρούν καθόλου οι τύχες των απογόνων και όλων των φίλων φαίνεται πολύ άσχημο (ἄφιλον) και είναι αντίθετο στις δοξασίες (δόξαις)»
Αριστοτέλης, Ἠθικὰ Νικομάχεια 1101a22-24

Ο Αριστοτέλης θέλει να εδραιώσει τη θέση του για την ευδαιμονία, χωρίς να έρθει ακόμη σε άμεση σύγκρουση με τις λαϊκές δοξασίες. Επομένως, θα προτιμήσει να μιλήσει πιο γενικά, καταλήγοντας όμως στο ίδιο συμπέρασμα. Ο πεθαμένος δεν αντιλαμβάνεται τα γυρίσματα της τύχης.

«Φαίνεται λοιπόν ότι η ευπραγία των φίλων και ομοίως η δυσπραγία επιδρούν στους νεκρούς (τοῖς κεκμηκόσιν) αλλά αυτά είναι τέτοιου είδους, ώστε ούτε τους ευδαίμονες να τους κάνουν μη ευδαίμονες ούτε τίποτε άλλο από αυτά.»
Αριστοτέλης, Ἠθικὰ Νικομάχεια 1101b6-10

Η αριστοτελική ευδαιμονία πεθαίνει με τον νεκρό, ο οποίος δεν μπορεί ούτε να πράττει ηθικές πράξεις ούτε να αλληλοεπιδρά με τους άλλους, ώστε να παραμείνει ευδαίμων. Η ευδαιμονία ανήκει στον εξοπλισμένο με φρόνηση ελεύθερο άνθρωπο που έχει καλλιεργήσει τις ηθικές αρετές με τη συνήθεια και έχει διδαχτεί τις διανοητικές αρετές, τις οποίες χρησιμοποιεί ως γνώμονα στη ζωή του για να επιλέγει ορθά το καλύτερο για τον ίδιο. Όσο ο πεθαμένος δεν ενεργεί δεν θα κατορθώσει να φτάσει ποτέ την ευδαιμονία του ζώντος προσώπου.

Ο Δρόμος της Αρετής

Την εποχή που ζούμε είναι πλέον ξεκάθαρο ότι έχουμε αποκλίνει κατά σύνολο, κατά πολύ, μακριά από τον δρόμο της Αρετής, όπως δόθηκε από τους προγόνους μας.

Κάπου ανάμεσα στο Πνεύμα και την Ύλη που βρίσκεται ο άνθρωπος έτσι όπως αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας σήμερα, φαίνεται πως η ισορροπία τείνει να χαθεί.

Ανάγκη για αναγνώριση, συνεξαρτήσεις, σχέσεις που βασίζονται στην συμπλήρωση με το “άλλο μισό” ή “κομμάτια που λείπουν” σε αντίθεση με την αναζήτηση του “άλλου ολόκληρου”, τραύματα που διαιωνίζονται από γενιά σε γενιά και μεταφέρονται πολλαπλασιαστικά και καταστροφικά από άνθρωπο σε άνθρωπο, ανέλιξη “επί πτωμάτων”, επέκταση προς τα έξω, την δύναμη, τα υλικά αγαθά, την γνώση, και βύθιση στην υποτιθέμενη τεχνολογία που υποτίθεται μας υπηρετεί αλλά τελικά όπως και όλα τα κομμάτια της ύλης, φαίνεται πως τελικά μας εξουσιάζουν.

Όταν μετά την επιβίωση το “φαίνεσθαι” γίνεται αυτοσκοπός ανάγκη και προτεραιότητα σε κάθε έκφανση της ζωής, τότε το “είναι” κρύβεται βαθιά στα σκοτάδια της πεπερασμένης ύλης μας.

Δεδομένου των όσων συμβαίνουν τόσο σε εμάς σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε συλλογικό, φαίνεται πως η ατραπός που ακολουθούμε οδηγεί σε έναν υπαρξιακό μεσαίωνα όπου η συνέχισή του κρίνεται αβέβαιη.

Καμιά φορά ο μόνος δρόμος για να συνεχίσουμε μπροστά, είναι να γυρίσουμε πίσω. Πίσω στις διαχρονικές αρετές, δίχως τις οποίες το μόνο που θα καταφέρουμε είναι βασίζουμε την επιβίωσή μας εις βάρους αλλήλων, της φύσης, των ζώων, ή/ και στην συσσώρευση δύναμης, γνώσεων, αγαθών τα οποία θα ταϊζουν αχόρταγα την προσωπικότητα και τα εγώ μας, βυθίζοντάς μας όλο και περισσότερο στην λήθη των σκοτεινών καιρών που ζούμε. Μια νοητική περιήγηση στην ανάγνωση των Αρετών και της Μεσότητας κατά τους Αρχαίους Έλληνες, στην διδασκαλία περί Τελωνίων υπό το Χριστιανικό πρίσμα, στον όρκο του Μποτισάτβα κατά την Βουδική οδό, στις Σούτρες του Πατάντζαλι κατά την Ινδουιστική παράδοση ενδεχομένως να φωτίσει ξεχασμένους Δρόμους που όλοι έχουμε μέσα μας μα έχουμε λησμονήσει.

Η Υπαρξιακή Ατραπός που έχουμε ακολουθήσει συλλογικά είναι πλέον πασιφανές ότι οδηγεί σε μέρη που κανείς μας δεν θα ήθελε να βρίσκεται. Καθώς παρατηρούμε με εσωτερική ματιά την Γη από μακριά, με τα 8 δισεκατομμύρια φωτάκια να τρεμοπαίζουν στον Σκοτεινό Άνεμο, ίσως ακόμη να προλαβαίνουμε… Αρκεί να στραφούμε συνειδητά και με αγάπη στην κάθε μέρα μας, στον κάθε συνάνθρωπο, στην κάθε κατάσταση και στιγμή, στο εσωτερικό Φως που ενυπάρχει και το μόνο που περιμένει είναι την στροφή της συνείδησής μας προς Εκείνο…

Τι πρέπει να θυμάστε όταν τα πάντα γύρω σας καταρρέουν

Κάποιες φορές τα πράγματα καταρρέουν, για να έρθουν καλύτερα.

Στην ζωή είναι δύσκολο έως αδύνατον όλα να πάνε όπως τα έχουμε σχεδιάσει. Ωστόσο, τα εμπόδια που συναντούμε μπορούν να λειτουργήσουν ως ένα καλό μάθημα για την εξέλιξή μας ως πνευματικά όντα. Επίσης, οι προκλήσεις που συναντάμε μας κάνουν να εκτιμάμε περισσότερο τις νίκες μας και μας δίνουν την προοπτική της ομορφιάς στις δύσκολες στιγμές.

Η σύγχρονη ζωή έχει γίνει πολύ περίπλοκη, οπότε κάποια προβλήματα είναι σχεδόν αδύνατο να τα αποφύγουμε. Το μυστικό της επιτυχίας είναι να μην χάνουμε τον έλεγχο και την ψυχραιμία μας.

Δείτε παρακάτω τι πρέπει να θυμάστε, όταν όλα καταρρέουν.

Τα προβλήματα των άλλων ανθρώπων δεν είναι δικά σας. Αν είστε πολύ συμπονετικοί, τότε θα έχετε την τάση να θέλετε να λύσετε τα προβλήματα των άλλων. Ωστόσο, αυτή η διαδικασία μπορεί να σας εξαντλήσει και οι άλλοι να σας αντιμετωπίζουν ως τον προσωπικό θεραπευτή τους. Αν και το δείχνουμε συμπόνια και κατανόηση είναι καλό, πρέπει να βρείτε την ισορροπία ανάμεσα στο να βοηθάτε τους άλλους και να βοηθάτε τον εαυτό σας.

Συνεχίστε να προχωράτε. Τα πάντα συμβαίνουν για κάποιον λόγο. Ακόμα και αν νιώθετε πως η ζωή σας πάει από την μια αποτυχία στην άλλη, όλες αυτές οι δυσκολίες σκοπό έχουν να δοκιμάσουν τις αντοχές μας και να μας κάνουν πιο δυνατούς. Μας δίνουν την δυνατότητα να χειριστούμε καλύτερα παρόμοιες μελλοντικές καταστάσεις.

Ο πόνος είναι προσωρινός. Καμία κατάσταση δεν κρατάει για πάντα, είτε πρόκειται για έναν άσχημο χωρισμό, είτε για οικονομικά προβλήματα. Ό,τι και να περνάτε μην χάνετε την ψυχραιμία σας και ελέγξετε τα συναισθήματά σας.

Υπάρχει κάποιος σκοπός στον πόνο σας. Οι πνευματικοί καθοδηγητές στο παρελθόν έχουν τονίσει, ότι προσελκύουμε αυτό που αισθανόμαστε και η κακή μας κατάσταση οφείλεται στις δικές μας σκέψεις και πράξεις. Αυτό μπορεί να μην απόλυτα αληθές, αλλά κατά καιρούς κάθε άσχημη εμπειρία μπορεί να λειτουργήσει ως ένα πολύ καλό μάθημα.

Αφιερώστε ένα λεπτό για να προσευχηθείτε ή να διοχετεύσετε την θετική σας ενέργεια. Ανεξάρτητα από το τι είναι αυτό που αντιμετωπίζετε, προσπαθήστε να δείτε την θετική πλευρά. Αυτό θα σας βοηθήσει να απαλύνετε την οργή ή την ανησυχία σας και θα μπορέσετε να χειριστείτε πολύ καλύτερα και αποτελεσματικά την κάθε κατάσταση.

Η ανησυχία δημιουργεί περισσότερα προβλήματα. Η πίστη μεταμορφώνει. Όσο και αν ανησυχείτε ή προβληματίζεστε, η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει. Απλά θα σας γεμίσει με περισσότερη αρνητική ενέργεια και θα φέρει περισσότερα εμπόδια στην ζωή σας. Έχετε πίστη στο σύμπαν, ότι σας στέλνει εμπειρίες με σκοπό την μεταμόρφωσή σας.

Το πρόβλημα από μόνο του δεν είναι πρόβλημα. Είναι η συμπεριφορά σας απέναντι στο πρόβλημα.

Ίσως πρέπει να κάνετε αυτό ακριβώς που φοβάστε. Ο μόνος τρόπος για να ωριμάσετε είναι να βγείτε από την ζώνη ασφαλείας σας. Κάποιες φορές πρέπει δοκιμάστε τα όριά σας, για να καταλάβετε μέχρι που φτάνουν οι δυνατότητές σας.

Οι άσχημες μέρες σας κάνουν να εκτιμάτε περισσότερο τις καλές. Αν δεν υπήρχαν οι κακές μέρες, δεν θα μπορούσατε να αναγνωρίσετε τις καλές μέρες ως “καλές.” Στην ζωή, αν δεν βιώσουμε τον πόνο, δεν μπορούμε να νιώσουμε την χαρά. Ζούμε σε μια δυαδική πραγματικότητα, που σημαίνει, ότι βιώνουμε τα δυο αντίθετα άκρα του ίδιου φάσματος σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.

Να θυμάστε, ότι έχετε την απόλυτη επιρροή και εξουσία στην ζωή σας. Δεν χρειάζεται να γίνετε θύματα των καταστάσεων ή των άλλων. Έχετε τον απόλυτο έλεγχο της ζωής σας και μπορείτε να μετατρέψετε οποιαδήποτε κακή κατάσταση της ζωής σας σε καλή. Να θυμάστε, ότι το ουράνιο τόξο βγαίνει πάντα μετά την καταιγίδα.

Η πιο σημαντική απόφαση που μπορείτε να πάρετε είναι να έχετε καλή διάθεση.

Μην ανησυχείτε, όλοι έχουμε τα κάτω και τα πάνω μας. Απλά, πάρτε μια αναπνοή και συνεχίστε. Την επόμενη φορά που θα νιώσετε, ότι γονατίζετε από την πίεση του σύγχρονου τρόπου ζωής και των πολύ γρήγορων ρυθμών της καθημερινότητας, να θυμάστε, ότι δεν είστε μόνοι. Χιλιάδες άνθρωποι νιώθουν ακριβώς το ίδιο. Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να δημιουργήσετε μια ζωή που να αρέσει και μετά η πίεση δεν θα φαίνεται τόσο μεγάλη.

FRIEDRICH HOLDERLIN: Χειμώνας

Όταν τα φύλλα πέφτουνε πέρα στις πεδιάδες,

Έτσι το λευκό σκεπάζει τις κοιλάδες,
Κι όμως λάμπει η μέρα από υψήσταλτες ηλιαχτίδες,
Λάμπει το πανηγύρι στις πόλεις, ήδη από τις πύλες.
Είναι η νηνεμία της φύσης, των αγρών η σιωπή
Είναι σαν των ανθρώπων το πνεύμα, και υψηλότερες οι
Διαφορές φαίνονται, ώστε σαν υψηλότερη εικόνα
να φαίνεται η φύση, παρά της άνοιξης την πραότητα.

Friedrich Holderlin

GEORGE ORWELL: Ο κόσμος του μέλλοντος

Δύναμη είναι να επιβάλλεις πόνο και ταπείνωση. Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντάς του το σχήμα που θέλεις εσύ. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι κόσμο δημιουργούμε;

Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανόητες, ηδονιστικές ουτοπίες που είχαν οραματιστεί οι παλιοί μεταρρυθμιστές. Οι παλιοί πολιτισμοί ισχυρίζονταν πως βασίζονταν πάνω στην αγάπη και τη δικαιοσύνη. Ο δικός μας βασίζεται στο μίσος. Στον δικό μας κόσμο δεν θα υπάρχουν άλλα συναισθήματα εκτός από τον φόβο, την οργή, τη θριαμβολογία και την ταπείνωση. Όλα τα άλλα θα τα καταπνίξουμε -όλα!

Σπάσαμε τα δεσμά που ένωναν τους γονείς με τα παιδιά, τους άνδρες με τους άνδρες και τον άνδρα με τη γυναίκα. Κανένας δεν τολμά πια να εμπιστευτεί τη γυναίκα του, το παιδί του ή τον φίλο του. Στο μέλλον όμως δεν θα υπάρχουν ούτε γυναίκες, ούτε φίλοι. Τα παιδιά θα τα παίρνουμε από τη μητέρα τους μόλις γεννιώνται, όπως παίρνει κανείς τα αυγά από την κότα. Το σεξουαλικό ένστικτο θα ξεριζωθεί. Η αναπαραγωγή θα είναι μια ετήσια τυπική διαδικασία όπως η ανανέωση του δελτίου τροφίμων.

Δεν θα υπάρχει γέλιο παρά μόνο το γέλιο του θριάμβου για κάποιο νικημένο εχθρό. Δεν θα υπάρχει τέχνη, λογοτεχνία, επιστήμη. Όταν θα είμαστε παντοδύναμοι, δεν θα έχουμε πια ανάγκη την επιστήμη. Δεν θα υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια. Δεν θα υπάρχει πια η περιέργεια ούτε η χαρά της ζωής. Δεν θα υπάρχει άμιλλα. Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου -για πάντα…»

Όταν οι Νεάντερταλ… περπατούσαν στον Σμόλικα

Όταν το 2002 ξεκινούσε το ερευνητικό πρόγραμμα στον Σμόλικα, στην ευρύτερη περιοχή της Σαμαρίνας, κανείς από τους αρχαιολόγους και πανεπιστημιακούς που το σχεδίασαν δεν φαντάστηκαν αυτό που θα ανακάλυπταν: Χιλιάδες κατάλοιπα από λίθινα εργαλεία τα οποία ανήκαν σε Νεάντερταλ, το πιο συγγενικό είδος του ανθρώπου.

Το γεγονός ήταν εντυπωσιακό. Τόσο η χρονολόγηση -περίπου 60.000 χρόνια πριν από σήμερα- όσο και η πληθώρα των ευρημάτων, ενέταξαν την περιοχή της Σαμαρίνας στον «χάρτη» με τις πιο σημαντικές θέσεις της Μέσης Παλαιολιθικής Εποχής.

Ταυτόχρονα εγκαινίασαν την αλπική αρχαιολογία, μια αρχαιολογία των ορεινών περιοχών που ως σήμερα εξέλιπε από την Ελλάδα.

Αυτή την αρχαιολογία παρουσιάζει και το ντοκιμαντέρ «Η Αλπική Αρχαιολογία του Σμόλικα», που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Ερευνητικού Προγράμματος «Η προϊστορική έρευνα του ΑΠΘ στο ΒΔ τμήμα του Ν. Γρεβενών – Η καταγραφή παλαιολιθικών θέσεων και ευρημάτων στην περιοχή της Σαμαρίνας» και το οποίο προβλήθηκε πρόσφατα στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας.

«Όταν ξεκίνησε η έρευνα κανείς δεν πίστευε ότι υπάρχουν αρχαιολογικά κατάλοιπα σε μεγάλα υψόμετρα, τα οποία θα μπορούσαν να περιγραφούν ως ορεινά ακόμα και αλπικά, δηλαδή υψόμετρα που ξεπερνούν τα 1.600 μ.», δηλώνει ο Νίκος Ευστρατίου, καθηγητής προϊστορικής αρχαιολογίας στο ΑΠΘ και επικεφαλής του ερευνητικού προγράμματος. Η πρόταση για την έρευνα έγινε από τον φίλο και συνάδελφό του Μιλτιάδη Παπανικολάου, ομότιμο καθηγητή στο ΑΠΘ, που κατάγεται από την περιοχή.

«Παράξενη αυτή η πρό(σ)κληση και κυρίως τα αποτελέσματα της έρευνας, που άρχισε σταδιακά γιατί δεν είχα εμπειρία από μεγάλα υψόμετρα, όπως και πολλοί αρχαιολόγοι στην Ελλάδα, οι οποίοι δεν ασχολούνται με την αρχαιολογία των μεγάλων υψομέτρων.

Συνεργάστηκα από την πρώτη στιγμή με δυο Ιταλούς συναδέλφους, προϊστορικούς αρχαιολόγους, οι οποίοι είχαν εμπειρία από τις αλπικές περιοχές της Ιταλίας, τον Πάολο Μπιάτζι (Pialo Biagi) καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Βενετίας και την Ελιζαμπέτα Σταρνίνι (Elisabetta Starnini) καθηγήτρια σήμερα στο Πανεπιστήμιο της Πίζας. Ξεκινώντας, λοιπόν, την έρευνα και προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε τον χώρο εκπλαγήκαμε από τα πρώτα ευρήματα που αρχίσαμε να συναντάμε, τα οποία ήταν όλα επιφανειακά», προσθέτει ο ίδιος.

Περπατώντας στον Σμόλικα, σε ορεινά μέρη και αλπικές λίμνες, σε υψόμετρα που πολλές φορές ξεπερνούσαν τα 2.000 μ., οι ερευνητές άρχισαν να συναντούν πληθώρα αρχαιολογικών καταλοίπων, κυρίως λίθινα εργαλεία.

«Τα βρίσκαμε στην επιφάνεια, σε μια περιοχή -κι αυτό είναι το σημαντικό- όπου η ορατότητα είναι πάρα πολύ καλή. Δηλαδή δεν υπάρχουν δάση και πυκνή βλάστηση γιατί μιλάμε για αλπικές περιοχές στις οποίες τα δέντρα δεν φύονται πάνω από ένα συγκεκριμένο υψόμετρο.

Κι αυτό ήταν κάτι που μας ευνόησε ιδιαίτερα, καθώς περπατώντας σε αυτές τις περιοχές μπορούσαμε να εντοπίσουμε, να δούμε, να καταλάβουμε, να συλλέξουμε λίθινα ευρήματα. Αυτή ήταν η μία έκπληξη», εξηγεί ο Ν. Ευστρατίου.

Η άλλη έκπληξη ήταν η χρονολόγησή τους.

«Πρόκειται για λίθινα εργαλεία – λεπίδες, αιχμές, πυρήνες- τα οποία, με βάση την τεχνολογία κατασκευής και την τυπολογία τους (ανήκουν στη Λεβαλουά-Μουστέρια παράδοση), εντάσσονται στη Μέση Παλαιολιθική, χρονολογούνται δηλαδή περίπου 80.000 έως 60.000 χρόνια από σήμερα.

Τα εργαλεία αυτά δεν κατασκευάστηκαν από τον μοντέρνο άνθρωπο Homo homo sapiens, αλλά από τον Homo sapiens neanderthalensis, τον πιο στενό συγγενή μας όσον αφορά στη βιολογική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους», τονίζει.

Η έρευνα κάλυψε δεκάδες χιλιομέτρων στην περιοχή αυτή της Πίνδου με τα ευρήματα να καταγράφονται με απόλυτη ακρίβεια μέσω σύγχρονης τεχνολογίας (GPS), το ίδιο και τα σημεία από όπου περισυλλέχθηκαν.

«Βρήκαμε κάποιες θέσεις, δηλαδή σημεία όπου αυτές οι ομάδες των Νεάντερταλ έμεναν περιστασιακά για να κατασκευάσουν εργαλεία. Τα σημεία αυτά διατηρήθηκαν επειδή δεν υπάρχει ανάπτυξη με την κακή έννοια του όρου, δηλαδή οικοδομική δραστηριότητα και καταστροφή του τοπίου, συνεπώς και των αρχαιολογικών στρωμάτων. Η περιοχή παρέμεινε όπως ήταν πριν από χιλιάδες χρόνια κι αυτό ήταν ιδιαίτερα θετικό γιατί επέτρεψε σε αυτές τις θέσεις να επιβιώσουν».

Κάποιες χρονιές οι ερευνητές ανέβηκαν σε υψόμετρα που άγγιζαν τα 2.300 μ. «Ακόμα κι εκεί υπήρχαν ευρήματα!», τονίζει ο Ν. Ευστρατίου, και διευκρινίζει ως προς την εξήγηση γενικά του «φαινομένου»:

«Θεωρούμε ότι επειδή το κλίμα στην Ευρώπη είχε αρχίσει να γίνεται πιο κρύο, κάποια στιγμή, αυτές οι ομάδες των Νεάντερταλ μετακινήθηκαν προς τα νότια για να επιβιώσουν. Γιατί δεν μιλάμε για μόνιμες εγκαταστάσεις, αλλά για ομάδες οι οποίες βρίσκονταν συνέχεια σε μετακίνηση με σκοπό το κυνήγι ή την αναζήτηση πρώτων υλών για την κατασκευή των εργαλείων τους.

Μιλάμε δηλαδή για κυνηγούς – τροφοσυλλέκτες. Έτσι, λοιπόν, φαίνεται ότι έφτασαν στον ελλαδικό χώρο και στην περιοχή της Σαμαρίνας, που είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό γεωγραφικό σημείο, ένα σταυροδρόμι. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και σήμερα οι Βλάχικες ομάδες που κατοικούν στη Σαμαρίνα επέλεξαν το σημείο αυτό», προσθέτει ο Ν. Ευστρατίου, αναφερόμενος σε μια ακόμα ενδιαφέρουσα παράμετρο της έρευνας, την εθνογραφική.

«Μέσα από μια ελεγχόμενη αναλογική σχέση, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τους Βλάχους μετακινούμενους κτηνοτρόφους και τους σύγχρονους κυνηγούς στην περιοχή της Σαμαρίνας και να παρατηρήσουμε τι κάνουν σήμερα, σε ποιες περιοχές μετακινούνται, πού αναζητούν θηράματα… Είναι δυνατόν η ίδια ‘απλοϊκή’ υπόθεση εργασίας να συνέβαινε και πριν από 60.000 χρόνια από σήμερα; Είναι κι αυτό μια διάσταση της έρευνας», υπογραμμίζει.

Τα περισσότερα αρχαιολογικά δεδομένα αφορούν τις ομάδες των Νεάντερνταλ. Ωστόσο, έχουν βρεθεί λίθινα εργαλεία που ανήκουν και σε μεταγενέστερες περιόδους, ενώ υπάρχουν και ευρήματα από την Εποχή του Χαλκού, περίπου 3000 π. Χ., αλλά και μεταγενέστερα.

Η πλειονότητα των ευρημάτων, ωστόσο, ανήκει στη Μέση Παλαιολιθική Εποχή. Είχαν, άραγε, συνυπάρξει οι ανθρωπίδες αυτοί με άτομα του είδους μας;

«Πρόκειται για ένα μεγάλο ερευνητικό ζήτημα. Βέβαια, η έρευνα πλέον αναφέρεται σε συνύπαρξη Homo homo sapiens και Homo neanderthalensis -μάλιστα όχι μόνο σε συνύπαρξη αλλά και σε αναπαραγωγή.

Έχουν βρεθεί οστά στην Ισπανία που δείχνουν ότι τα δυο είδη είχαν έρθει σε επιμειξία. Αυτό, όμως, που θεωρούμε εδώ και πολλά χρόνια και λίγο πολύ ισχύει έως σήμερα είναι ότι στην περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης ζούσαν Νεάντερταλ για δεκάδες χιλιάδες χρόνια και κάποια στιγμή για κάποιο λόγο αντικαταστάθηκαν από τους Homo homo sapiens, δηλαδή την αφεντιά μας».

Ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο της έρευνας είναι η ύπαρξη παγετονικών αποθέσεων στην περιοχή, γνωστές ως μοραίνες στους γεωλόγους, που σχηματίζονται κατά τη μετακίνηση των παγετώνων.

«Πρόκειται για κωνοειδείς σχηματισμούς από μεγάλες πέτρες, οι οποίες έχουν διάφορα σπασίματα, γωνιώσεις. Δηλαδή, ο πάγος και οι χαμηλές θερμοκρασίες στη διάρκεια των παγετωδών περιόδων του πλανήτη στη Δυτική Μακεδονία και σίγουρα πριν την κορύφωση της Τελευταίας Παγετώδους περιόδου, 20.000 χρόνια πριν από σήμερα συνέθλιψαν τις πέτρες, σχηματίζοντας απότομες γωνίες. Ετοιμάζουμε ένα μεγάλο επιστημονικό άρθρο όπου θα συζητιέται η σχέση των παγετώνων της περιοχής με τα ευρήματα. Νομίζω ότι θα είναι πολύ ενδιαφέρον», επισημαίνει ο Ν. Ευστρατίου, ο οποίος αναφέρεται και στη σημασία των ευρημάτων από την Εποχή του Χαλκού.

«Έχουμε εντοπίσει αρχαιολογικές θέσεις, πιθανόν αγροκτήματα, τα οποία πιστεύουμε ότι ήταν ενταγμένα στους ‘εποχικά μετακινούμενους κτηνοτρόφους’ της Εποχής του Χαλκού.

Για πάρα πολλά χρόνια υπήρχε ένα μεγάλο ζήτημα σχετικά με τον χρόνο έναρξης αυτής της εποχικής μετακίνησης, ‘μεταβατικής κτηνοτροφίας’ ανθρώπων και κοπαδιών όπως είναι γνωστή. Βρήκαμε, λοιπόν, θέσεις οι οποίες θεωρούμε ότι θα πρέπει να ενταχθούν σε αυτό το δίκτυο των μετακινήσεων -που σημαίνει ότι ίσως αυτές ξεκινούσαν από την Εποχή του Χαλκού, το 4000 π.Χ. και μετά, δηλαδή πολύ νωρίτερα από ό,τι πιστεύαμε πολλοί από εμάς».

Και το μέλλον της αλπικής αρχαιολογίας στην Ελλάδα; Αν γίνουν έρευνες και σε άλλα βουνά της χώρας θα βρεθούν κι εκεί αντίστοιχα ευρήματα; «Δεν είναι σίγουρο», μας απαντά ο καθηγητής.

«Οι αρχαιολόγοι οφείλουν να εμπλακούν σε επιτόπιες έρευνες. Μόνο αν πας σε κάποιον ορεινό τόπο, μόνο αν είσαι ‘αιθεροβάμων’ και αποφασίσεις να ερευνήσεις, για παράδειγμα, τα Πιέρια Όρη ή τη Ροδόπη, και με βάση τη διεθνή εμπειρία που αφορά τον εντοπισμό θέσεων -γιατί οι ανθρωπίδες αυτοί δεν ήταν αφελείς, ήθελαν περιοχές όπου υπήρχαν θηράματα, νερό και πρώτες ύλες για να κατασκευάσουν τα εργαλεία τους- μπορείς να ανακαλύψεις.

Γιατί μην φανταστείτε ότι το φυσικό περιβάλλον έχει αλλάξει πάρα πολύ αυτά τα χιλιάδες χρόνια. Μπορεί να έχουν μετακινηθεί κάπως οι κοίτες των ποταμών ή να έχει αλλάξει η μορφολογία των πεδιάδων από τις πλημμύρες και τη συσσώρευση υλικών, όμως τίποτα που να παραπέμπει σε δραματικές γεωλογικές αλλαγές δεν έχει συμβεί», καταλήγει ο Ν. Ευστρατίου, ο οποίος ευχαρίστησε την Εφορεία Αρχαιοτήτων Γρεβενών και όλους τους φορείς που βοήθησαν στην υλοποίηση της έρευνας -η οποία βρίσκεται τώρα στη φάση της μελέτης και της δημοσίευσης των αποτελεσμάτων- , καθώς και όλους τους συνεργάτες του που σε αντίξοες συχνά καιρικές συνθήκες και εν μέσω της πανδημίας πραγματοποίησαν την επιτόπια έρευνα.

Οι Ζωόμορφοι στην Μυθολογία

Οι μυθολογίες όλων των λαών και ειδικά η Ελληνική, βρίθουν περιπτώσεων στις οποίες οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε ζώα και τούμπαλιν. Για την ακρίβεια, υπάρχουν πάμπολλες αναφορές ζώων που πριν υπήρχαν άνθρωποι αλλά μεταμορφώθηκαν είτε από τους θεούς, είτε με την θέλησή τους. Mε δεδομένο το γεγονός ότι και ο άνθρωπος είναι ένα ζώο στην φύση, το πιο επικίνδυνο μάλιστα απ’ όλα, θα χρειάζονταν πάρα πολλές σελίδες για να καλύψουμε το θέμα από όλες του τις πλευρές. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανθρώπων, στις οποίες το ζώο κυριάρχησε μέσα τους και εκφράστηκε χρησιμοποιώντας το σώμα τους.

Ψάχνοντας στο λεξικό την λέξη Θηριανθρωπία (Therianthropy) πρόκειται για το γενικό ορισμό που αναφέρεται στην κάθε είδους μεταμόρφωση ανθρώπου σε ζώο, είτε προέρχεται από την Μυθολογία, είτε από τον Αποκρυφισμό και την Ανθρωπολογία. Η προέλευση της αγγλικής λέξης, therianthropy, είναι ελληνική, therion= θηρίο + άνθρωπος.

Το φαινόμενο αυτό, που εμφανίζεται στις λαϊκές παραδόσεις και τους θρύλους όλου του κόσμου και περιγράφει έναν ανθρώπινο χαρακτήρα που συνδυάζει ανθρώπινα και ζωώδη χαρακτηριστικά με πιο γνωστή εκδήλωση αυτή της Λυκανθρωπίας.

Στον ιστό της αράχνης.

Η Αράχνη ήταν κόρη του βαφέα Ίδμονα από την Κολοφώνα. Κατοικούσε στην πόλη της Λυδίας Ύπαιπα. Η υφαντική της τέχνη ήταν τόσο ξακουστή ώστε ακόμα και οι Νύμφες πήγαιναν για να θαυμάσουν τα έργα της. Όλοι πίστευαν πως η Αράχνη είχε διδαχθεί την τέχνη της από την θεά Αθηνά. Εκείνη όμως το αρνιόταν και προκάλεσε μάλιστα την θεά σε διαγωνισμό για να φανεί ποια υφαίνει καλύτερα. Η Αθηνά μεταμορφώθηκε σε γριά και συμβούλεψε την κοπέλα ότι ήταν ασέβεια να προσπαθεί κάποιος να αναμετρηθεί με τους θεούς. Όμως η Αράχνη δεν άκουσε τις συμβουλές της και συνέχισε να προκαλεί την θεά. Τότε η Αθηνά πήρε την κανονική της μορφή κι ο αγώνας άρχισε.

Η Αθηνά στο υφαντό της παράστησε δυο θέματα. Το κεντρικό θέμα ήταν ο αγώνας της με τον Ποσειδώνα για την προστασία της Αθήνας. Το άλλο απεικόνιζε τέσσερις θνητούς (ένας σε κάθε γωνία του υφαντού) να τιμωρούνται γιατί είχαν τολμήσει να αναμετρηθούν με θνητούς.

Η Αράχνη στο δικό της υφαντό είχε παραστήσει τους έρωτες του Δία και άλλων θεών με θνητές καθώς και τις μορφές που είχαν πάρει για πετύχουν το σκοπό τους. Η Αθηνά πήρε το έργο της Αράχνης στα χέρια της και προσπάθησε να του βρει ψεγάδια. Όταν δεν κατάφερε να του βρει κάποιο ελάττωμα θυμωμένη από τις παραστάσεις του υφαντού και τυφλωμένη από την ζήλια το έσκισε και χτύπησε με το αδράχτι της την κοπέλα στο πρόσωπο. Η Αράχνη από ντροπή για την προσβολή που της έγινε επιχείρησε να κρεμαστεί. Η θεά όμως δεν την άφησε να πεθάνει. Την μεταμόρφωσε στο γνωστό έντομο και την καταράστηκε να είναι πάντα κρεμασμένη καθώς θα εξασκεί την παλιά της τέχνη.

Η κουκουβάγια και ο νυχτοκόρακας.

Η Μεροπίς ήταν κόρη του Εύμηλου και ζούσε μαζί με τον πατέρα της και τα αδέλφια της, την Βύσσα και τον Αγρωνα, στην Κω. Και οι τρεις τους έδειχναν ασέβεια για τους θεούς και κακία για τους ανθρώπους. Τιμούσαν μόνο την θεά Γη, επειδή τους έδινε πλούσια σοδειά και δεν συμμετείχαν στις γιορτές κανενός θεού, ούτε είχαν σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Όταν τους προσκαλούσαν στις θυσίες της Αθηνάς, ο Αγρων απαντούσε πως δεν συμπαθούσε την γαλανομάτα θεά, γιατί οι δικές του κόρες είχαν μαύρα μάτια και πως αντιπαθούσε και τις κουκουβάγιες επειδή είχαν λαμπερά μάτια όπως η Αθηνά.

Όταν τους καλούσαν σε γιορτή προς τιμή της Άρτεμης, ο Άγρων απαντούσε πως μισούσε την θεά που τριγύριζε τις νύχτες στα δάση. Και όταν τους έλεγαν να προσφέρουν σπονδές στον Ερμή, απαντούσαν πως δεν σκόπευαν να τιμήσουν κάποιο θεό που ήταν κλέφτης.

Οι θεοί μην αντέχοντας άλλο τις προσβολές αποφάσισαν να τους συναντήσουν. Η Αθηνά και η Άρτεμη μεταμορφωμένες σε κοπέλες κι ο Ερμής σε βοσκό εμφανίστηκαν μια νύχτα μπροστά στο σπίτι τους. Εκεί ο Ερμής κάλεσε τον Εύμηλο και τον Άγρωνα να τον ακολουθήσουν στο τραπέζι που ετοίμαζε με τους άλλους βοσκούς προς τιμή του Ερμή και την ίδια στιγμή προσπάθησε να πείσει την Μεροπίδα και την Βύσσα να πάνε τα κορίτσια της ηλικίας τους στο ιερό άλσος της Αθηνάς και της Άρτεμης. Η Μεροπίδα όταν άκουσε τα λόγια του βοσκού θύμωσε και βλαστήμησε την θεά Αθηνά. Η θεά τότε την μεταμόρφωσε σε κουκουβάγια και την αδελφή της, την Βύσσα, σε γλάρο. Ο Άγρων επιτέθηκε με μια σούβλα εναντίον του Ερμή, αλλά ο θεός τον μεταμόρφωσε σε ερωδιό. Ο Εύμηλος άρχισε να διαμαρτύρεται για την τιμωρία των παιδιών του κι ο Ερμής τον έκανε νυχτοκόρακα, που όταν κράζει όλοι περιμένουν πως κάποιο κακό θα συμβεί.

Κυνάνθρωπος

Η κυνανθρωπία (μερικές φορές γράφεται και κυνανθρωπία, από τα αρχαία ελληνικά: κύων / kúōn, «σκύλος» + ἄνθρωπος / ánthrōpos , «άνθρωπος· άνθρωπος») είναι, στην ψυχιατρική, η παθολογική αυταπάτη των πραγματικών προσώπων ότι είναι σκυλιά και στην ανθρωπολογία και λαογραφία, η υποτιθέμενη μαγική πρακτική της εναλλαγής σχήματος εναλλάξ μεταξύ της μορφής του σκύλου και του ανθρώπου, ή η κατοχή συνδυασμένων ανατομικών χαρακτηριστικών σκύλου και ανθρώπου, μια μορφή θηριανθρωπίας.

Οι Έλληνες μιλούσαν για κυνανθρωπία (κύων, σκύλος). Ο όρος υπήρχε τουλάχιστον το 1901, όταν εφαρμόστηκε στους μύθους από την Κίνα σχετικά με τους ανθρώπους που μετατρέπονται σε σκύλους, τα σκυλιά γίνονται άνθρωποι και τις σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και κυνοδόντων. Μετά την λυκανθρωπία, η κυναθρωπία είναι ο πιο γνωστός όρος για μια συγκεκριμένη ποικιλία θηριανθρωπίας.

Ο ανθρωπολόγος Ντέιβιντ Γκόρντον Γουάιτ αποκάλεσε την Κεντρική Ασία «δίνη της κυνανθρωπίας» επειδή οι αρχαίοι συγγραφείς συνήθως τοποθετούσαν εκεί φυλές ανδρών σκύλων. Η ινδουιστική μυθολογία τοποθετεί τις φυλές των “Κυνομάγειρων” στο μακρινό βόρειο τμήμα της Ινδίας, οι Κινέζοι τοποθέτησαν τον “Σκύλοι Γιουνγκ” και άλλους ανθρώπους/κυνικούς βάρβαρους στην ακραία δύση και οι ευρωπαϊκοί θρύλοι συχνά βάζουν τους σκύλους που ονομάζονταν Cynocephali σε μη χαρτογραφημένες περιοχές. Ανατολή. Μερικές από αυτές τις φυλές περιγράφηκαν ως άνθρωποι με κεφάλια σκύλων, άλλες ως κυνόδοντες μετατοπιστές σχήματος.

Ο σκύλος ή κυνάνθρωπος είναι επίσης γνωστός στο Τιμόρ. Περιγράφεται ως ένας άνθρωπος/κυνικός που μπορεί να μεταμορφώσει άλλους ανθρώπους σε ζώα παρά την θέλησή τους. Αυτές οι μεταμορφώσεις γίνονται συνήθως σε θηράματα όπως οι κατσίκες, έτσι ώστε ο κυνάνθρωπος να μπορεί να τα καταβροχθίσει χωρίς να ανακαλυφθεί το έγκλημα.

Ο Λυκάονας.

Για το φαινόμενο της λυκανθρωπίας, υπάρχουν αναφορές τόσο στην παγκόσμια Μυθολογία όσο και στον ιστορικό Μεσαίωνα. Ο αρχαιότερος γνωστός μύθος προέρχεται από την Ελληνική μυθολογία και την λατρεία του Λυκαίου Δία στην Αρκαδία ερμηνεύοντας το παράξενο, για τις ελληνικές θρησκευτικές αντιλήψεις, έθιμο της ανθρωποθυσίας που τελούνταν στο Λύκαιο όρος. Στην εκδοχή του Οβίδιου και του Παυσανία, ο Λυκάων, γιος του Πελασγού και βασιλιάς της Αρκαδίας, φιλοξένησε τον Δία στο παλάτι του. Θέλοντας, να διαπιστώσει την θεότητα του Δία, του πρόσφερε θυσία από σάρκες του θυσιασμένου ζώου μαζί με εκείνες ενός ομήρου. Ο Ζευς κατάλαβε το δόλο, έκαψε το παλάτι και μεταμόρφωσε τον Λυκάονα σε λύκο.

Υπάρχουν πολλές παρόμοιες μυθολογικές αναφορές στον Ηρόδοτο, τον Βιργίλιο, τον Γάιο Πετρόνιο, στον Πλίνιο Πρεσβύτερο, στις οποίες οι ασεβείς που πρόσφεραν ανθρωποθυσίες, αποκτούσαν την αρχική τους μορφή μετά από 10 χρόνια εφόσον δεν είχαν φάει ανθρώπινο κρέας. Στο όνομα του Λυκάονα πιστεύεται πως έχει τις ρίζες της η λέξη λύκος και λυκανθρωπία.

Αναφορές στην λυκανθρωπία, χωρίς τον περιορισμό του λύκου, και την μεταμόρφωση σε άλλα κυρίως σαρκοβόρα, αλλά και σε ελάφια βρίσκουμε στις μυθολογίες και άλλων περιοχών του κόσμου, όπως στην Ινδία με την τίγρη, την Αφρική με τη λεοπάρδαλη, ύαινα ή το λιοντάρι, την Κεντρική & Νότιο Αμερική με τον ιαγουάρο, την Βόρεια Ευρώπη με την αρκούδα, την Ιαπωνία με την αλεπού, την Ρώμη με το λύκο, την Ελλάδα με το σκύλο.

Ειδικά στην Βόρεια Ευρώπη, υπάρχουν πλούσιες αναφορές σε πολλές εθνικές μυθολογίες, με προεξάρχουσα την Νορβηγική, για τους berserk, μανιακούς Σκανδιναβούς πολεμιστές που φορούσαν προβιές λύκων, ήταν άτρωτοι στον πόνο και επεδίωκαν τον βίαιο θάνατο στην μάχη, φέρεται ως η επικρατέστερη για την αναβίωση του μύθου κατά τον Μεσαίωνα.

Μερικές αναφορές σε άντρες που μετατρέπονται σε λύκους βρίσκονται στην αρχαία ελληνική λογοτεχνία και μυθολογία. Ο Ηρόδοτος, στις Ιστορίες του, έγραψε ότι οι Νεύρη, μια φυλή που τοποθετεί στα βορειοανατολικά της Σκυθίας, μεταμορφώνονταν όλοι σε λύκους μία φορά το χρόνο για αρκετές ημέρες και μετά άλλαζαν ξανά στο ανθρώπινο σχήμα τους. Το παραμύθι αυτό αναφέρθηκε και από τον Πομπόνιους Μελά.

Τον δεύτερο αιώνα π.κ.ε. ο Έλληνας γεωγράφος Παυσανίας διηγήθηκε την ιστορία του βασιλιά της Αρκαδίας Λυκάωνα, ο οποίος μεταμορφώθηκε σε λύκο επειδή είχε θυσιάσει ένα παιδί στο βωμό του Δία Λυκαίου. Στην εκδοχή του θρύλου που είπε ο Οβίδιος στις Μεταμορφώσεις του, όταν ο Δίας επισκέπτεται τον Λύκαον μεταμφιεσμένος σε κοινό άνθρωπο, ο Λυκάων θέλει να ελέγξει αν είναι πραγματικά θεός. Για το σκοπό αυτό, σκοτώνει έναν Μολοσσό όμηρο και σερβίρει τα σπλάχνα του στον Δία. Αηδιασμένος ο θεός μετατρέπει τον Λύκαονα σε λύκο. Ωστόσο, σε άλλες αφηγήσεις του μύθου, όπως αυτή της Βιβλιοθήκης του Απολλόδωρου. Ο Δίας πυροδοτεί αυτόν και τους γιους του με κεραυνούς ως τιμωρία.

Ο Παυσανίας αφηγείται επίσης την ιστορία ενός Αρκαδού που ονομάζεται Δαμάρχος από την Παρρασία, ο οποίος μετατράπηκε σε λύκο αφού δοκίμασε τα εντόσθια ενός ανθρώπινου παιδιού που θυσιάστηκε στον Δία Λύκαιο. Αποκαταστάθηκε στην ανθρώπινη μορφή 10 χρόνια αργότερα και έγινε ολυμπιονίκης. Αυτή η ιστορία αφηγείται επίσης ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος , ο οποίος αποκαλεί τον άνθρωπο Δεμαίνετο αναφέροντας τον Αγριόπα. Σύμφωνα με τον Παυσανία, αυτό δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά ότι οι άνθρωποι μεταμορφώθηκαν σε λύκους κατά την διάρκεια των θυσιών στον Δία Λύκαιο από την εποχή του Λυκάονα. Εάν απέχουν από την γεύση της ανθρώπινης σάρκας ενώ είναι λύκοι, θα αποκατασταθούν στην ανθρώπινη μορφή εννέα χρόνια αργότερα, αλλά αν το κάνουν θα παραμείνουν λύκοι για πάντα.

Ο Λύκος (Λύκος) της Αθήνας ήταν ένας λύκος ήρωας, του οποίου η λάρνακα βρισκόταν δίπλα στο δικαστήριο και οι πρώτοι ένορκοι πήραν το όνομά του.

Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αφηγείται επίσης μια άλλη ιστορία λυκαθρωπίας. Παραθέτοντας τον Ευάνθη, αναφέρει ότι στην Αρκαδία , μια φορά το χρόνο επιλέγονταν με κλήρο ένας άνδρας από το γένος των Ανθών. Ο εκλεκτός άνδρας συνόδευσε σε ένα έλος της περιοχής, όπου κρέμασε τα ρούχα του σε μια βελανιδιά , κολύμπησε κατά μήκος του βάλτου και μεταμορφώθηκε σε λύκο, ενώνοντας μια αγέλη για εννέα χρόνια. Αν κατά τη διάρκεια αυτών των εννέα ετών απέφυγε να γευτεί ανθρώπινη σάρκα, επέστρεφε στο ίδιο έλος, κολύμπησε πίσω και ανακτούσε την προηγούμενη ανθρώπινη μορφή του, με εννέα χρόνια να προστεθούν στην εμφάνισή του. Ο Οβίδιος αφηγείται επίσης ιστορίες ανδρών που περιπλανήθηκαν στα δάση της Αρκαδίας με την μορφή λύκων.

Ο Βιργίλιος , στο ποιητικό του έργο Eclogue, έγραψε για έναν άνθρωπο που ονομαζόταν Moeris, ο οποίος χρησιμοποίησε βότανα και δηλητήρια που μάζευαν στην πατρίδα του τον Πόντο για να μετατραπεί σε λύκο. Στην πεζογραφία , το Satyricon, γραμμένο γύρω στο 60 μ.κ.ε. από τον Gaius Petronius Arbiter, ένας από τους χαρακτήρες, ο Niceros, αφηγείται μια ιστορία σε ένα συμπόσιο για έναν φίλο που μετατράπηκε σε λύκο (κεφ. 61–62). Ο ίδιος περιγράφει το περιστατικό ως εξής: «Όταν ψάχνω τον φίλο μου, βλέπω ότι του είχε γδύσει και στοιβάζει τα ρούχα του στην άκρη του δρόμου… Κατούρησε κυκλικά γύρω από τα ρούχα του και μετά, ακριβώς έτσι, μεταμορφώνεται σε λύκο, αφού μετατράπηκε σε λύκο, άρχισε να ουρλιάζει και μετά έφυγε τρέχοντας στο δάσος».

Οι πρώτοι χριστιανοί συγγραφείς ανέφεραν επίσης τους λυκάνθρωπους. Στην Πόλη του θεού ο Αυγουστίνος του Ιπποπόταμου δίνει μια αφήγηση παρόμοια με αυτή που βρέθηκε στον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο. Ο Αυγουστίνος εξηγεί ότι «Πιστεύεται πολύ γενικά ότι από ορισμένα ξόρκια μαγισσών οι άνθρωποι μπορούν να μετατραπούν σε λύκους…» Η φυσική μεταμόρφωση αναφέρθηκε επίσης στο Capitulatum Episcopi, που αποδόθηκε στην Σύνοδο της Αγκύρας τον 4ο αιώνα, η οποία έγινε το δογματικό κείμενο της Εκκλησίας σε σχέση με την μαγεία, τις μάγισσες και τις μεταμορφώσεις όπως αυτές των λυκανθρώπων. The Capitulatum Episcopi αναφέρει ότι «Όποιος πιστεύει ότι οτιδήποτε μπορεί να μεταμορφωθεί σε άλλο είδος ή ομοίωση, εκτός από τον ίδιο τον θεό…είναι αναμφίβολα άπιστος».

Σε αυτά τα έργα των Ρωμαίων συγγραφέων, οι λυκάνθρωποι παίρνουν συχνά το όνομα versipellis («τουρνσί»). Ο Αυγουστίνος χρησιμοποιεί την φράση “in lupum fuisse mutatum” (που άλλαξε σε μορφή λύκου) για να περιγράψει την φυσική μεταμόρφωση των λυκανθρώπων, η οποία είναι παρόμοια με φράσεις που χρησιμοποιούνται στην μεσαιωνική περίοδο.

Πρόγονοι ζώων

Ιστορίες ανθρώπων που προέρχονται από ζώα βρίσκονται στις προφορικές παραδόσεις για πολλές φυλές και φυλές. Μερικές φορές τα αρχικά ζώα είχαν πάρει ανθρώπινη μορφή για να εξασφαλίσουν ότι οι απόγονοί τους διατήρησαν τα ανθρώπινα σχήματά τους. Άλλες φορές η ιστορία προέλευσης είναι ότι ένας άνθρωπος παντρεύεται ένα κανονικό ζώο.

Οι ιθαγενείς παραδόσεις της Βόρειας Αμερικής αναμειγνύουν τις ιδέες των προγόνων της αρκούδας και των αλλαγών σχήματος ουρίνης, με τις αρκούδες να μπορούν συχνά να αποβάλουν το δέρμα τους για να πάρουν ανθρώπινη μορφή, παντρεύοντας ανθρώπινες γυναίκες με αυτό το πρόσχημα. Οι απόγονοι μπορεί να είναι πλάσματα με συνδυασμένη ανατομία, μπορεί να είναι πολύ όμορφα παιδιά με απίστευτη δύναμη ή μπορεί να είναι και οι ίδιοι μετατοπιστές σχήματος.

Ο P’an Hu αντιπροσωπεύεται σε διάφορους κινεζικούς θρύλους ως ένας υπερφυσικός σκύλος, ένας άντρας με κεφάλι σκύλου ή ένας κυνικός μετατροπέας που παντρεύτηκε την κόρη ενός αυτοκράτορα και ίδρυσε τουλάχιστον μια φυλή. Όταν απεικονίζεται ως μετατοπιστής σχήματος, όλοι του μπορούν να γίνουν άνθρωποι εκτός από το κεφάλι του. Οι φυλές που προέρχονται από το P’an Hu χαρακτηρίζονταν συχνά από τους Κινέζους συγγραφείς ως τέρατα που συνδύαζαν την ανατομία ανθρώπου και σκύλου.

Στην τουρκική μυθολογία, ο λύκος είναι ένα σεβαστό ζώο. Οι τουρκικοί θρύλοι λένε ότι οι άνθρωποι ήταν απόγονοι λύκων. Ο θρύλος της Asena είναι ένας παλιός τουρκικός μύθος που λέει για το πώς δημιουργήθηκαν οι Τούρκοι. Στον μύθο, ένα μικρό τουρκικό χωριό στην βόρεια Κίνα δέχεται επιδρομή από Κινέζους στρατιώτες, με ένα μωρό να μένει πίσω. Μια γριά λύκαινα με μια γαλάζια χαίτη που ονομάζεται Asena βρίσκει το μωρό και το θηλάζει. Αργότερα γεννά μισό λύκο, μισό άνθρωπο που είναι οι πρόγονοι του τουρκικού λαού.

Οι Σαμάνοι και τα Ζώα—Οδηγοί.

Ο σαμανισμός δεν είναι αποκλειστικό φαινόμενο των Ινδιάνων. Τον συναντάμε σ’ όλους τους παραδοσιακούς πολιτισμούς σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης με διαφορετικές ονομασίες. Ο σαμάνος είναι ένα χαρισματικό άτομο που έχοντας ανακαλύψει τις απόκρυφες δυνάμεις του εαυτού του, μπορεί να λειτουργήσει στις αόρατες διαστάσεις και μέσω αυτών να πετύχει πράγματα στον συγκεκριμένο υλικό κόσμο.

Ο σαμάνος αντλούσε την δύναμη του απ’ την φύση και στο έργο του αυτό είχε σύμμαχο ένα πνεύμα – φύλακα που αντιπροσώπευε ένα Ζώο Δύναμης. Ήταν συνηθισμένο, ο σαμάνος να προκαλεί την εμφάνιση του ζώου δύναμής του, με έναν τελετουργικό χορό, που τον έφερνε σε κατάσταση έκστασης και τον έβαζε σε επαφή με το χαρακτηριστικό του ζώο. Ένας τέτοιος χορός δεν είναι απλά μια μίμηση των κινήσεων και των κραυγών του ζώου. Αντίθετα, ο σαμάνος επεδίωκε να γίνει ένα με το ζώο και να αποκτήσει τις χαρακτηριστικές δυνάμεις του. Έτσι π.χ. οι Γιούκι της Καλιφόρνια, έλεγαν ότι οι σαμάνοι τους μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε αρκούδες και τους ονόμαζαν γιατρούς-αρκούδες. Επίσης απαραίτητο στοιχείο ήταν η ύπαρξη ενός Τραγουδιού Δύναμης, το οποίο θα ξυπνούσε την κατάλληλη στιγμή το ζώο – φύλακα του σαμάνου.

Ο προστάτης-οδηγητής επιλέγει να εμφανιστεί στον προστατευόμενό του όποτε το θεωρεί απαραίτητο και είναι εκείνος που επιλέγει την μορφή του και όχι ο καθοδηγούμενος. Κάποιοι πίστευαν ότι ο οδηγητής έχει την μορφή του ζώου που θαύμαζαν αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η μορφή του είναι εκείνη που εναρμονίζεται με αυτό που είχαν ανάγκη οι άνθρωποι να διδαχθούν την εποχή που εμφανίζεται. Μπορούσε να εμφανιστεί κατά την διάρκεια διαλογισμού, ή σαν ζωντανό όνειρα, ή σαν όραμα. Ας δούμε λοιπόν τι συμβόλιζαν κάποια ζώα, σύμφωνα με την παράδοση των Σαμάνων.

Αντιλόπη: Ταχύτητα, προσαρμοστικότητα του πνεύματος. Διδάσκει τις επιλογές που θα πρέπει να κάνουμε για την ζωή μας, χαρίζει δύναμη για να ενεργήσουμε σωστά και με ταχύτητα.
Ακμάζουσα δύναμη: Άνοιξη και Φθινόπωρο.

Αετός: Δημιουργία, θεραπεία, δύναμη, διαφώτιση του πνεύματος. Διδάσκει ελευθερία πνεύματος και έρχεται να μηνύσει ότι είναι ώρα να ακολουθήσουμε τις επιθυμίες της καρδιάς μας.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο, την ημέρα.

Αλεπού: Γυναικεία μαγεία, καμουφλάζ, μεταμόρφωση, αορατότητα. Διδάσκει να παρατηρούμε τις πράξεις των άλλων και όχι τα λόγια τους.
Ακμάζουσα δύναμη: νύχτα, αυγή και σούρουπο.

Άλογο: Ταξίδια, δύναμη, ελευθερία. Φέρνει το μήνυμα ενός ταξιδιού ή/και ελευθέρωσης.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο.

Αρκούδα: Δύναμη, προστασία. Είναι αυτή που ξυπνάει το υποσυνείδητο και που συμβουλεύει να στραφούμε στο εσώτερο Εγώ για να λάβουμε απαντήσεις.
Ακμάζουσα δύναμη: Άνοιξη και Καλοκαίρι.

Αρουραίος: Επιτυχία, αεικινητικότητα, εξυπνάδα.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο τον χρόνο.

Βάτραχος: Μεταμόρφωση, η δύναμη του Νερού και του Ήχου. Προσφέρει στήριγμα και δύναμη όταν η ζωή γίνεται πολύ νευρική ή εριστική.

Βουβάλι ή Βίσωνας: Σωματική δύναμη, εκδηλώνει την αφθονία μέσω των σωστών πράξεων. Διδάσκει ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα χωρίς το Πνεύμα.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο τον χρόνο.

Γάιδαρος: Σοφία, υπομονή, ανθρωπισμός.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο.

Γάτα: Μυστήριο, μαγεία, ανεξαρτησία.
Ακμάζουσα δύναμη: την νύχτα.

Γεράκι: Δύναμη της όρασης, διαφύλαξη. Διδάσκει την παρατηρητικότητα και την ανάγκη μερικές φορές να δίνουμε σημασία στους οιωνούς.
Ακμάζουσα δύναμη: Άνοιξη και Φθινόπωρο.

Δελφίνι: Ευτυχία, οξυδέρκεια, ζωτικότητα, αισθησιασμός. Η δύναμη της αναπνοής και του ήχου. Διδάσκει την επικοινωνία με την Φύση.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο.

Ελάφι: Τρυφερότητα, αθωότητα. Έρχεται για να μηνύσει ότι θα πρέπει να γίνουμε λίγο πιο ευαίσθητοι και συναισθηματικοί με τους γύρω μας.
Ακμάζουσα δύναμη: Άνοιξη και Φθινόπωρο.

Καρδινάλιος ή Λοφιοφόρος: Ζωτικότητα, αναγνώριση και αποδοχή του Εαυτού
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο.

Κάστορας: Ο Χτίστης των Ονείρων. Έρχεται για να μηνύσει την ώρα όπου θα πρέπει πλέον τα όνειρα να γίνουν πράξεις.
Ακμάζουσα δύναμη: Σούρουπο και νύχτα.

Κατσίκα ή Τράγος: Σταθερότητα, ταχύτητα, αναζήτηση ανώτερων στόχων.
Ακμάζουσα δύναμη: Τέλος Φθινοπώρου και Αρχές Χειμώνα.

Κίσσα: Η σωστή χρήση της εξυπνάδας, απόκρυφες γνώσεις, οικειότητα.
Ακμάζουσα δύναμη: Χειμώνας και Καλοκαίρι.

Κοράκι: Η μυστική Μαγεία της δημιουργίας. Είναι ο Φύλακας της Τελετουργικής Μαγείας και διδάσκει τον Νόμο της Φύσης. Φέρνει το μήνυμα ότι κάτι απόκρυφο και μαγικό είναι να συμβεί στην ζωή μας.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο.

Κούγκαρ: Αναγνώριση προσωπικών δυνάμεων.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο.

Κουκουβάγια: Τα μυστήρια της Μαγείας, οιωνοί, σοφία. Διδάσκει παρατηρητικότητα στους οιωνούς και φέρνει το μήνυμα ότι θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την διαίσθησή μας για κάποιο φλέγον ζήτημα.
Ακμάζουσα δύναμη: την νύχτα.

Κουνέλι ή Λαγός: Ταχύτητα, γονιμότητα, καινούργια ξεκινήματα ζωής.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο τον χρόνο.

Λύκος: Προστασία, διαφύλαξη, πίστη, πνευματισμός. Είναι ο Δάσκαλος.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο, πανσέληνος και σούρουπο.

Μαρμότα: Όνειρα, θνησιμότητα. Είναι ο θύλακας των μυστηρίων του θανάτου.
Ακμάζουσα δύναμη: Χειμώνας.

Μέλισσα: Γονιμότητα, ομαδικότητα, εργατικότητα.

Μυρμήγκι: Τάξη, ομαδικότητα, πειθαρχεία, εργατικότητα. Διδάσκει εμπιστοσύνη στην μοίρα.

Νυχτερίδα: Μύηση, μεταβατικότητα. Έρχεται για να σημάνει την ώρα του τελετουργικού/συμβολικού θανάτου και της αναγέννησης.
Ακμάζουσα δύναμη: την νύχτα.

Πεταλούδα: Μετάλλαξη. Είναι η χορεύτρια της Χαράς.

Σκαθάρι: Αναγέννηση. Είναι ο οδηγός των ψυχών, Ψυχοπομπός.

Σκαντζόχοιρος: Αισθήσεις αναζήτησης, αθωότητα. Διδάσκει να μην απορρίπτουμε το παιδί που βρίσκεται μέσα σε όλους μας.
Ακμάζουσα δύναμη: Φθινόπωρο.

Σκύλος: Προστασία, πίστη, φιλία
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το. χρόνο.

Σπουργίτι: Συνειδητοποίηση, θρίαμβος, αρχοντιά.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο.

Τσακάλι ή Κογιότ: Σοφία αλλά και αφροσύνη.
Ακμάζουσα δύναμη: όλο το χρόνο.

Φίδι: Αναγέννηση, μύηση, σοφία. Διδάσκει ότι είμαστε κομμάτι της Φύσης και θα πρέπει να αποδεχτούμε όλες τις πτυχές του εαυτού μας.

Χελώνα: Μητρότητα, μακροβιότητα, ευκαιρίες, σύμβολο της Μητέρας Φύσης. Υπενθυμίζει την σύνδεσή μας με την Φύση.

Τα ζώα προστάτες ήταν τόσο σημαντικά για τους ιθαγενείς που μετέφεραν τα δόντια, τη. γούνα, ή τα φτερά του ζώου σε ένα σακίδιο και τα φυλάνε προσεκτικά σ’ όλη τους τη. ζωή, γιατί αν χαθούν ήταν αναντικατάστατα.

Για τα μέλη μιας φυλής, ο μάγος – σαμάνος – θεραπευτής κατείχε υπερφυσικές δυνάμεις. Μπορούσε να επηρεάσει την υγεία ενός ανθρώπου (να θεραπεύσει ή να βλάψει), τον καιρό, τις τροφές και να προβλέψει τον καιρό και γενικά το μέλλον.

Για να θεραπεύσει μια ασθένεια, ο σαμάνος μπορούσε να χρησιμοποιήσει διάφορες τεχνικές που περιλάμβαναν ταξίδι στις αόρατες διαστάσεις, είτε για να μιλήσει με κάποιον πεθαμένο συγγενή του αρρώστου, να ταξιδέψει προς αναζήτηση της ψυχής του ασθενή που πιθανόν να είχε κλαπεί από κάποιον νεκρό, ή ακόμα να πολεμήσει με κάποιον άλλο σαμάνο που μπορεί να προκάλεσε την ασθένεια από φθόνο. Η θεραπεία μπορούσε να καταλήξει και στην χρήση βοτάνων ή άλλων φαρμακευτικών ουσιών.

Ο ρόλος του σαμάνου ήταν καθοριστικός κατά τη. γέννηση και το. θάνατο ενός ανθρώπου. Για παράδειγμα οι Εσκιμώοι σαμάνοι ή ανγκακόκ φρόντιζαν ώστε το βρέφος να γεννηθεί σε διαφορετική καλύβα απ’ της οικογένειας, αφού πρώτα η μητέρα είχε απομονωθεί για ένα μήνα αν το παιδί ήταν αγόρι ή για δύο αν ήταν κορίτσι. Διαφορετικά το βρέφος έπρεπε να εγκαταλειφθεί. Οκτώ μέρες μετά την γέννηση, το παιδί βαφτίζονταν από τον σαμάνο, ο οποίος του έδινε εκτός από το όνομα και ένα πνεύμα – προστάτη. Ήταν συνήθεια να δίνουν το όνομα ενός πρόσφατα πεθαμένου συγγενή, σαν μια προσπάθεια «επανενσάρκωσης» του πεθαμένου κατά την οποία το βρέφος έπαιρνε τις αρετές του πεθαμένου. Αν το βρέφος ήταν ανεπιθύμητο, μπορούσαν να το σκοτώσουν μέσα σε οκτώ μέρες, χωρίς αυτό να θεωρηθεί φόνος, αφού δεν είχε όνομα.

Ο εθνολόγος Ivar Lissner θεώρησε ότι οι σπηλαιογραφίες όντων με ανθρώπινα και μη ανθρώπινα ζωικά χαρακτηριστικά δεν ήταν φυσικές αναπαραστάσεις μυθικών μορφοποιητών, αλλά αντίθετα ήταν προσπάθειες απεικόνισης σαμάνων στην διαδικασία απόκτησης των νοητικών και πνευματικών ιδιοτήτων διαφόρων θηρίων. Ο θρησκευτικός ιστορικός Mircea Eliade έχει παρατηρήσει ότι οι πεποιθήσεις σχετικά με την ταυτότητα των ζώων και την μετατροπή σε ζώα είναι ευρέως διαδεδομένες.

Ζωώδεις Ψυχές

Η Θηριανθρωπία συγχέεται συχνά με την μετενσάρκωση αλλά η ουσιώδης διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος-ζώο συνιστά εναλλακτική ή διττή ύπαρξη ενός ζώντος ανθρώπου, όπου το ζώο-ψυχή είναι το πνευματικό όχημα, προσωρινό ή μόνιμο, ενός νεκρού ανθρώπου. Τα βαμπίρ π.χ. είναι κάτι παρόμοιο αλλά με ανθρώπινη μορφή που κατασπαράσσουν την ανθρώπινη λεία τους για να εξασφαλίσουν την αιωνιότητα.

Ο Γάλλος αποκρυφιστής Eliphas Levi (1810-1875) στο έργο του «Τα μυστήρια της Μαγείας» θέτει την ύπαρξη ενός φαντάσματος. Το σώμα δρα σαν μεσάζων μεταξύ ενός ζώντος οργανισμού και της ψυχής. «Στην περίπτωση αυτή το φάντασμα, που κατοικεί σε έναν άγριο και αιμοδιψή άνθρωπο, περιπλανάται με την μορφή του λύκου, όσο εκείνος έχει έναν επώδυνο ύπνο στο σπίτι και ονειρεύεται πως είναι πραγματικός λύκος» γράφει. Ο Levi πίστευε πως οι πληγές που αναφέρονται με συχνότητα, οφείλονται σ’ αυτήν την εξωσωματική εμπειρία.

Οι διάφορες αντιλήψεις για την ζωϊκή μεταμόρφωση ανθρώπινων όντων χαρακτηρίζονται από μεγάλη ποικιλομορφία. Ετσι η μεταμόρφωση μπορεί να είναι εκούσια ή ακούσια, μόνιμη ή προσωρινή. Ο μεταμορφωμένος άνθρωπος-ζώο μπορεί να διατηρεί τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του ή να είναι το άυλο ομοίωμά του που βλέπει μόνο ο ίδιος. Πιθανόν να είναι η ψυχή του ζώου που επιθυμεί να καταβροχθίσει ανθρώπινη σάρκα, ενώ το σώμα παραμένει σε μεταβατική κατάσταση ή ίσως να πρόκειται μόνο για έναν αγγελιοφόρο, ζώο ή δαιμόνιο, πραγματικό ή πνευματικό, το οποίο συνδέεται στενά με τον κύριο του σώματος και εκδηλώνεται δημιουργώντας πληγές στον άνθρωπο. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται αντανάκλαση και αποδίδεται στην δράση μαγικών δυνάμεων που ταυτίζονται πολλές φορές με την λυκανθρωπία.

Θηριανοί

Οι Θηριανοί είναι άτομα που πιστεύουν ή αισθάνονται ότι είναι μη ανθρώπινα ζώα με μια μη βιολογική έννοια. Ενώ οι θηριαίοι αποδίδουν κυρίως τις εμπειρίες τους από την θηριανθρωπία είτε στην πνευματικότητα είτε στην ψυχολογία, ο τρόπος με τον οποίο θεωρούν την θηριανή τους ταυτότητα δεν είναι καθοριστικό χαρακτηριστικό της θηριανθρωπίας. Εφόσον ένα άτομο προσδιορίζει την αίσθηση του εαυτού του ως ζώου που δεν είναι ανθρώπινο, μπορεί να θεωρηθεί θηριανός. Το ζώο που ένας θηριανός προσδιορίζει ως είναι γνωστό από την κοινότητα ως «θηριότυπος», και αυτό μπορεί να αναφέρεται είτε στο ζώο που προσδιορίζει ως είτε, πιο συγκεκριμένα, στην δική του μη ανθρώπινη ζωική ταυτότητα.

Για παράδειγμα, ένας θηριανός που πιστεύει στην μετενσάρκωση μπορεί να χρησιμοποιήσει την λέξη «θηριότυπος» για να αναφερθεί συγκεκριμένα στην προηγούμενη ζωή του ή, γενικότερα, για να υποδείξει ότι μιλούν για το ζωικό είδος που αναγνωρίζουν. Οι Θηριανοί χρησιμοποιούν συχνά τον όρο «δυσφορία των ειδών» για να περιγράψουν τα συναισθήματα αποσύνδεσής τους από το ανθρώπινο σώμα τους και την υποκείμενη επιθυμία τους να ζήσουν ως το θηριότυπό τους. Η έννοια της δυσφορίας των ειδών έχει συχνά συγκριθεί με την δυσφορία του φύλου, στο ότι υπάρχει μια παρόμοια αίσθηση ασυμφωνίας μεταξύ του φυσικού σώματος του ατόμου και της εσωτερικής αίσθησης του εαυτού του.

Κάποια άτομα που δεν ταυτίζουν τον άνθρωπο αντιτίθενται σε αυτή την σύγκριση, δηλώνοντας ότι «είναι ξεχωριστές ταυτότητες». Άλλοι σκόπιμα παραλληλίζουν τα δύο, τονίζοντας τις ομοιότητες. Η δυσφορία των ειδών ή η διαταραχή ταυτότητας είδους, έχει προταθεί ως ψυχική διαταραχή. Ένας πλέον ανενεργός θηριανός ιστότοπος πρότεινε ένα κριτήριο για την διάγνωση, με βάση την διάγνωση της δυσφορίας του φύλου, παρατήρησε τις «εντυπωσιακές» ομοιότητες μεταξύ των ειδών και της δυσφορίας του φύλου, που τους οδήγησε να προτείνουν δοκιμαστικά μια ιατρική διάγνωση διαταραχής ταυτότητας είδους, χαρακτηρίζοντάς το αντ’ αυτού “ειδική δυσμορφία”.

Ένας συμμετέχων στο έγγραφο του Proctor δήλωσε ότι θα το θεωρούσαν μια μορφή νευροποικιλομορφίας, παρά μια ιατρική διάγνωση, “εκτός εάν είχε σημαντικό και αρνητικό αντίκτυπο στην ζωή κάποιου”. Η ταυτότητα “διείδη” χρησιμοποιείται από ορισμένους, ενισχύοντας τις ομοιότητες μεταξύ της ταυτοποίησης ως διαφορετικού είδους και ενός διαφορετικού φύλου.

Σε μια διαδικτυακή έρευνα της κοινότητας σε 523 άτομα που δεν ταυτοποιούν τον άνθρωπο, το 75,1% είπε ότι εμφάνισε δυσφορία των ειδών και το 8,2% ήταν αβέβαιο. Σε τέσσερις έρευνες για γούνες (n = 4338/1761/951/1065 ), ανάλογα με το δείγμα, μεταξύ 25% και 44% απάντησε ότι θεωρεί ότι είναι «λιγότερο από 100% άνθρωποι», σε σύγκριση με το 7% των δείγμα (n = 802) του γενικού αμερικανικού πληθυσμού.

Πολλοί Θηριανοί περιγράφουν εμπειρίες προσωρινής αίσθησης μεγαλύτερης επαφής με τον θηριότυπό τους από ό,τι άλλες φορές, και αυτό το φαινόμενο είναι γνωστό από την κοινότητα ως «μετατόπιση», με τις εμπειρίες να είναι γνωστές ως «μετατοπίσεις». Οι μετατοπίσεις μπορεί να ποικίλλουν επ’ αόριστον ως προς το χρονικό διάστημα για το οποίο βιώνονται και την ένταση με την οποία γίνονται αισθητές. Μπορούν επίσης να προκληθούν ηθελημένα ή ακούσια, συνήθως από ερεθίσματα που σχετίζονται με τον θηριότυπο ενός ατόμου.

Ενώ η μετατόπιση θεωρείται συχνά ως θετική εμπειρία, η διαταραχή που προκαλείται από ακούσια ερεθίσματα και τα αυξημένα συναισθήματα δυσφορίας των ειδών, μπορεί επίσης να οδηγήσει στο να βιώσουν οι θηριακοί τις αλλαγές ως αρνητικές εμπειρίες. Οι μετατοπίσεις συνήθως βιώνονται σε μια κατάσταση συνείδησης, αν και οι ονειρεμένες μετατοπίσεις (στις οποίες ένας θηριανός μπορεί να πιστεύει ότι έχουν το σώμα του θηριοτύπου τους) αποτελούν εξαίρεση σε αυτό. Μερικοί Θηριανοί αποδίδουν την γνώση τους για τις δικές τους θηριανθρωπικές ταυτότητες στις εμπειρίες μετατόπισής τους. Για παράδειγμα, ένας λύκος θα μπορούσε να αρχίσει να ταυτίζεται ως λύκος αφού βιώσει όνειρα στα οποία το σώμα του παίρνει την μορφή λύκου.

Η θηριανή κοινότητα θεωρείται γενικά ως μια υποκουλτούρα , η οποία αποτελείται από άτομα που ταυτίζονται ή συνδέονται με οποιοδήποτε φανταστικό ή μη ον. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους άλλους, οι Θηριανοί δεν ταυτίζονται ως φανταστικά όντα.

Αποκρυφιστική και ψυχολογική υπόσταση της θηριανθρωπίας.

Στην σύγχρονη εποχή αναπτύχθηκε μια ιδιόμορφη πολιτιστική ομάδα (subculture) που υιοθέτησε τον όρο για να περιγράψει την ισχυρή πνευματική και ψυχολογική ταύτιση με μη-ανθρώπινα όντα (ζώα). Αυτοαποκαλούνται Θηριάνθρωποι ή Θηρία, δεν υπακούουν σε κάποια αναγνωρισμένη Αρχή, ούτε έχουν διακηρυγμένο δόγμα ή θρησκευτικούς περιορισμούς. Αν και συνήθως αναφέρονται στην πνευματική μεταμόρφωση, ωστόσο διατηρούν τον προσωπικό τους έλεγχο και δεν βλάπτουν τον εαυτό τους ή τους άλλους.

Η ταύτιση, πνευματική ή ψυχολογική, μπορεί να είναι μερική όσον αφορά την κατοχή ανθρώπινων και ζωικών χαρακτηριστικών, ή ολική όσον αφορά την πίστη πως πρόκειται για πνεύμα ζώου που κατοικεί σε ανθρώπινο σώμα.

Όσοι ενστερνίζονται τον Αποκρυφισμό, πιστεύουν πως κατέχονται εν μέρει ή συνολικά, από το πνεύμα ή την ψυχή ενός ζώου, ξεπερνώντας ακόμα και τις θέσεις του Σαμανισμού και του Τοτεμισμού. Οι απόψεις τους, έχουν τις ρίζες τους στους θρύλους των Κελτών, Νορβηγών και των ιθαγενών της Αμερικανικής Ηπείρου.

Όσοι προτιμούν την ψυχολογική διάσταση, πιστεύουν πως κατέχουν δύο φύσεις ή προσωπικότητες, μία ζωική και μία ανθρώπινη. Μερικοί πάλι, θεωρούν πως ίσως να πρόκειται σύνδρομες καταστάσεις άτυπης νευροφυσιολογίας, όπως π.χ. ο αυτισμός, που σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι εγγενείς διαταραχές. Η ζωώδης και ανθρώπινη φύση μπορεί να συνεργάζονται μεταξύ τους ή αντίθετα να συγκρούονται, οδηγώντας στην ευτυχία ή την δυστυχία τον άνθρωπο που χρειάζεται μακροχρόνια εσωτερική διερεύνηση για να κατανοήσει και να αποδεχτεί την ιδιοσυγκρασία του.

Υπάρχουν καταγεγραμμένες, άπειρες περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι υπάγονται σε αυτό που ονομάζουμε «θηριανθρωπία». Βλέπετε, κάποιοι από αυτούς δεν κατάφεραν να επιτύχουν την εναρμόνιση των δύο φύσεών τους με ολέθρια, τις περισσότερες φορές, αποτελέσματα.

Στην θηριανθρωπία εντάσσονται και οι άνθρωποι, οι οποίοι πάσχουν από κάποια γενετική μετάλλαξη, η οποία συνήθως εκδηλώνεται με συγκεκριμένο τύπο δυσμορφίας. Πρόκειται για άτομα που πάσχουν από το σύνδρομο BDD (Body Dismorphic Disorder), το οποίο μπορεί να εμφανιστεί σε οποιοδήποτε σημείο του κορμιού τους και να τους κάνει να μην μοιάζουν καν με ανθρώπους.

Ο άνθρωπος ελέφαντας.

Αρκεί να θυμηθούμε την περίπτωση του ανθρώπου ελέφαντα, του Τζόζεφ Κάρεϊ Μέρικ (1862 1890) η ιστορία του οποίου έγινε και ταινία. Η περίπτωση του Μέρικ, ήταν η κλασική περίπτωση ενός ατόμου που πάσχει από το σύνδρομο BDD. Η ειρωνεία είναι πως ο Μέρικ όταν γεννήθηκε, ήταν ένα φυσιολογικό μωρό. Η μετάλλαξη του και η δυσμορφία στο κορμί του άρχισε να εμφανίζεται όταν ήταν 2 ετών και ολοκληρώθηκε μέσα σε 3 χρόνια. Αναλογιστείτε ποια ήταν η τύχη ενός ανθρώπου που ήταν ολόκληρος μια πληγή, στην Βικτωριανή Αγγλία. Μετά από πολλές περιπέτειες και άλλα τόσα μαρτύρια, κατέληξε στα χέρια ενός γνωστού γιατρού της εποχής, του Φρέντερικ Τριβς, ο οποίος φρόντισε ώστε ο Μέρικ να μπει στο νοσοκομείο του Λονδίνου, προκειμένου να τον εξετάσει. Φανταστείτε την πρόκληση που συναντούσε ο γιατρός, να εξερευνήσει ένα σώμα παραμορφωμένο απ’ άκρη, σ’ άκρη και να βρει ίσως, τρόπους θεραπείας του. Τελικά, ο Μέρικ, πέθανε στο νοσοκομείο, λόγω αναρρόφησης καθώς κοιμόταν.

Χρόνια μετά, οι επιστήμονες που ασχολήθηκαν με τα αρχεία της περίπτωσης του Μέρικ, διέγνωσαν σ’ αυτήν, την ελεφαντίαση. Το 1971 όμως, ο Ασλεϊ Μοντάγκου ένας επιστήμονας από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου δημοσίευσε μια έρευνα πάνω σε μια γενετική ασθένεια, την επονομαζόμενη «ασθένεια του φον Ρεγκλιχάουζεν», θύμα της οποίας ανέφερε πως ήταν και ο Μέρικ.

Πρόσφατες έρευνες που έγιναν στην Βρετανία από ομάδα ειδικών, και αφού προηγουμένως εξέτασαν το DNA του Μέρικ, από τρίχες των μαλλιών του, απέδειξαν ότι ο Μέρικ έπασχε από 2 ασθένειες και όχι από μία. Η πρώτη ήταν η σκλήρυνση κατά πλάκας και η δεύτερη ήταν μια ασθένεια που ονομάζεται «Σύνδρομο Πρωτέας» και η οποία προσβάλει τους ανθρώπινους ιστούς. Απέκλεισαν επίσης, την περίπτωση της ελεφαντίασης.

Άγιοι καταστροφείς: Ο Άγιος Νικόλαος

Άγιοι της χριστιανοσύνης που φέρονται ως καταστροφείς του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού ή των αντιπάλων τους ή και δολοφόνοι!

Ένας από τους γνωστούς ισχυρισμούς των χριστιανών απολογητών είναι ότι: "Οι χριστιανοί δεν έκαναν καταστροφές, ο Ελληνικός πολιτισμός κατέπεσε από μόνος του και αν έγιναν κάποιες ελάχιστες καταστροφές από κάποιους φανατικούς· αυτό έγινε λόγω των διωγμών που υπέστησαν από τους εθνικούς". Θα δούμε αν ευσταθεί αυτός ο πολύ συχνός ισχυρισμός τους, με βάση τα δικά τους κείμενα που είναι τα συναξάρια των αγίων, από τα οποία θα δούμε αποσπάσματα καταστροφών, όπως και από την ιστορία, τι αναφέρει για όσους από αυτούς τους αγίους, έχουμε ιστορικά στοιχεία.


Τα Συναξάρια είναι οι βιογραφίες των αγίων του Χριστιανισμού, άσχετα αν περιλαμβάνουν πλήθος μυθικών και υπερφυσικών στοιχείων, ή πολλές από αυτές είναι δημιουργήματα μεταγενέστερης ανάγκης για ύπαρξη πληθώρας μαρτύρων

Τα σχετικά με καταστροφές αποσπάσματα που ακολουθούν, είναι κυρίως από την συλλογή του Άγιου Νικόδημου του Αγιορείτη. Ακολουθεί ο "σύνδεσμος 1" στο πρωτότυπο. Ο δεύτερος "σύνδεσμος 2", είναι ένα διαδομένο συναξάρι στο Διαδίκτυο, που έχει μεταφρασμένα τα κείμενα, και ίσως πληροφορίες και από άλλα συναξάρια, αλλά όπως θα διαπιστώσετε και αρκετά αλλοιωμένα. Όταν ο δεύτερος σύνδεσμος είναι σε παρένθεση, υπάρχει αλλοίωση που συνήθως σημειώνεται δίπλα του σε παρένθεση. Για τα ιστορικά πρόσωπα χρησιμοποιήθηκαν άλλες πηγές.

Ο Άγιος Νικόλαος (εορτάζει για την Εκκλησία στις 6 Δεκεμβρίου).

"Μετὰ ταῦτα λοιπόν, οἱ ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ του εὑρισκόμενοι εἰδωλολατρικοὶ βωμοὶ εἰς οὓς κατοίκουν οἱ δαίμονες καὶ ἐπροσκυνοῦντο παρὰ τῶν ἀνθρώπων, κατεκρημνίζοντο διὰ προσευχῆς τοῦ Ἁγίου καὶ ἐδιαλύοντο εἰς χῶμα, οἱ δὲ δαίμονες ἔφευγον εἰς τὸν ἀέρα κλαίοντες τὴν συμφορὰν τῶν. Ἦτο δὲ ἐκεῖ καὶ εἰς μέγας βωμὸς εἰδωλολατρικός, διαφορετικὸς τῶν ἄλλων κατά τε τὸ ὕψος καὶ τὸ πλᾶτος, τὸν Οποῖον ὠνόμαζον οἱ εἰδωλολάτραι τῆς θέας Ἀρτέμιδος, ἤτοι τῆς Σελήνης. Ἠβουλήθη Ο Άγιος νὰ ἀφανίσῃ καὶ ἐκεῖνον• καὶ ποιήσας προσευχήν, παρευθὺς ἔπεσεν Ο βωμὸς καὶ τὰ εἴδωλα ὡς τὰ φύλλα τοῦ δένδρου ἐκ μεγάλου ἀνέμου τὸ φθινόπωρον".
σύνδεσμος

Στην αγιογραφία υπάρχουν αρκετές εικόνες που δείχνουν τον Άγιο Νικόλαο να γκρεμίζει ναούς και είδωλα. Η ποιο ενδιαφέρουσα είναι η εικόνα από το Μουσείο Μπενάκη που έχει στιγμιότυπα του βίου του γνωστού αγίου Νικολάου, και εδώ σε μεγέθυνση το επίμαχο συμβάν, οι πιο γνωστές πάντως είναι αυτές οι δύο:

Μάλιστα, σε αυτές δεν φαίνεται να χρησιμοποιεί προσευχή για το γκρέμισμα του ναού της Άρτεμης αλλά...εργαλεία.

Εδώ αντίστοιχη απεικόνιση από σύγχρονο χριστιανικό κόμικ.

Η αλήθεια είναι ότι τα συναξάρια είναι σε απίστευτο βαθμό μυθολογήματα και εφόσον δεν μπορούμε να δεχτούμε ως αληθή τα εξόφθαλμα θαύματα που περιέχουν, άλλο τόσο και τις ιστορίες τους. Αυτά όμως μαζί και με τις πράξεις των ιστορικών αγίων, αλλά και ότι έχουμε δει ήδη για το πως επικράτησε ο Χριστιανισμός, δείχνουν την ιδεολογία των χριστιανών διαχρονικά στο πως έβλεπαν τις άλλες θρησκείες και το μίσος τους για τις θεωρήσεις των άλλων που δεν άντεχαν, κυρίως των αρχαίων Ελλήνων που τους θεωρούσαν "μιαρούς", και "διεφθαρμένους". Αντικατοπτρίζουν τελικά το ποιοι κατέστρεφαν τα αρχαία ιερά, επίσης αντικατοπτρίζει τον πραγματικό λόγο που έγιναν οι σχετικά λίγοι διωγμοί των χριστιανών: Έγιναν εξαιτίας της επιθετικής τους δράσης κατά της αρχαίας θρησκείας, αφού εκείνη την εποχή και μέχρι να επικρατήσουν, υπήρχε πραγματική ανεξιθρησκεία.

Βλέπετε, για τους χριστιανούς τότε δεν εθεωρείτο κακό να καταστρέψεις τον ναό μιας άλλης θρησκείας ή τα αγάλματα της, υπήρχαν άλλωστε και οι κανόνες του Δευτερονομίου που δεν φαίνεται κανείς στον Χριστιανισμό να τους θεωρεί ως άκυρους, το αντίθετο. Υπάρχουν επίσης και οι εντολές του ίδιου του Ιησού, που είπε: ότι όποιος δεν είναι μαζί του είναι εναντίον του, ότι θα φέρει διχόνοια και ότι όποιος είναι έξω από την διδασκαλία του, πρέπει να αποβληθεί και να ριφθεί στην φωτιά. Έτσι δεν μας κάνουν εντύπωση τα κατορθώματα και οι καταστροφές αγίων χριστιανών, αφού συμφωνούν και με την θεωρία του. Μια θεωρία που η σύγχρονη Εκκλησία θέλει να ξεχάσει ή να συμβολοποιήσει.

Η μελέτη αυτή μπήκε για να ξεκαθαρίσουμε άλλη μια φορά, ότι ο Χριστιανισμός στην ουσία του και συχνά με την πράξη του, δεν έχει καμιά σχέση με την αγάπη και την ειρήνη που δήθεν θέλει να μας πει, ειδικά στον τρόπο που εξαπλώθηκε. Ήταν φονταμενταλιστικός, δηλαδή επικροτούσε και εφάρμοσε την βία στους άλλους όπως κάνουν τώρα οι μουσουλμάνοι, το προβάλει αυτό σαν επίτευγμα στα κείμενα αλλά και σε εικόνες του. Έτσι εξαπλώθηκε και δυστυχώς δεν υπάρχει καμιά διασφάλιση ότι δεν μπορεί να ξαναγίνει κάποια στιγμή το ίδιο.

ΔΕΣ: Άγιοι καταστροφείς