Οδυσσέας Ελύτης : Ο Ελληνισμός επέτυχε ως γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος!

Σκέψεις του Οδυσσέα Ελύτη από το 1958, επίκαιρες όμως όσο ποτέ. Αυτό είναι φυσικό άλλωστε, καθώς φαίνεται πως δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, ίσως διότι όπως είπε ο Αιγύπτιος ιερέας στον Σόλωνα, εμείς οι Έλληνες είμαστε πάντα παιδιά, και ξεχνάμε εύκολα.

Όποιος όμως δεν μαθαίνει όμως από τα λάθη, του είναι υποχρεωμένος να τα επαναλαμβάνει. Τίποτα φυσικά δεν είναι τυχαίο. Ο Κικέρων ορθώς αναφέρει πως : «τα μελλοντικά γεγονότα δεν κάνουν ξαφνικά την εμφάνισή τους.. Το πέρασμα του χρόνου μοιάζει με το ξετύλιγμα ενός σχοινιού, το οποίο δεν παράγει τίποτα καινούριο αλλά απλώς ξεδιπλώνει αυτό που υπήρχε εξ αρχής».

Ο Καβάφης προσυπογράφει: «Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα. Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί, πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων. Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα αντιλαμβάνονται. Η ακοή αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών ταράττεται. Η μυστική βοή τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων. Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί».

Στις ιστορικές αυτές στιγμές που ζούμε, καλούμαστε να πάρουμε τις σημαντικότερες ίσως αποφάσεις μας, αποφάσεις και δράσεις που θα καθορίσουν τόσο το σήμερα όσο και το αύριο των παιδιών μας. Αν δεν διαγνώσουμε σωστά την αιτία των προβλημάτων μας, τότε δεν θα επιλέξουμε σωστά και την ενδεδειγμένη θεραπεία....

Ακολουθούν τα λόγια του Ελύτη

 …Ἀπό τί πάσχουμε κυρίως; Θά σᾶς τό πῶ ἀμέσως: ἀπό μιά μόνιμο, πλήρη, καί κακοήθη ἀσυμφωνία μεταξύ τοῦ πνεύματος τῆς ἑκάστοτε ἡγεσίας μας καί τοῦ «ἤθους» πού χαρακτηρίζει τόν βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στό σύνολο του καί ἐκ τῶν ἔξω (μεγάλων δυνάμεων ) «προστατευτική» κατεύθυνση.!

Ἀποτέλεσμα καί αὐτό τῆς ἀπώλειας τοῦ ἕρματος, τῆς «παράδοσης».

…Έχουμε τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ’ ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας. Τό κακό πάει πολύ μακριά. Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς.

 …Ο μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία. Ἐνῶ σ’ ἐμᾶς, ὄχι μόνον δέν λειτουργεῖ σωστά, ἀλλά δέν ὑπάρχει κἄν ὁ μηχανισμός αὐτός γιά νά λειτουργήσει! Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα! Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή. Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας!

Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά; Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο!

…Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω –ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική– εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας! Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι μόνον αυτή μπορεῖ νά προικίσει ἕναν ἡγέτη μέ τήν ἀπαραίτητη εὐαισθησία πού χρειάζεται γιά νά ἐνστερνιστεῖ, καί ἀντιστοίχως νά ἀποδώσει, τό ἦθος τοῦ λαοῦ

Ὅσο, λοιπόν, καί ἄν εἶναι λυπηρό, πρέπει νά τό πῶ: ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος!

Αποσπάσματα από συνέντευξη που έδωσε ο Οδυσσέας Ελύτης στονΡένο Αποστολίδη στην Ἐφημερίδα Ἐλευθερία στις 15 Ιουνίου του 1958, τα λόγια τουπαραμένουν επίκαιρα.

Ως επίλογο στα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη, θα χρησιμοποιήσω ένα απόσπασμα από το "Παράπονο".

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Μούτρα. Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σʼ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα ʽναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει.

Ποιος είναι ά-θεος;

Ο σύγχρονος άνθρωπος εφ' όσον δεν ημπόρεσε
να παίξει το ρόλο του φύλακα, έφραξε την πύλη του επέκεινα
και οδήγησε στο τέλος το έργο της φιλοσοφίας
εγκαινιάζοντας τον αιώνα του μηδενισμού.
[Εάν κατέχω τα πάντα, δεν μου λείπει (=υπάρχει) τίποτα].
Στο σύγχρονο άνθρωπο όμως απόμεινε όμως
ο πόθος και ο πόνος για το απρόσιτο ον,
δηλαδή το θυμικό πλέγμα που συνόδευε σταθερά
την φιλόσοφη επιχείρηση των Ελλήνων.
Δ. Λιαντίνης "Έξυπνον Ενύπνιον"

Ποιος είναι ά-θεος;

Για να ορίσεις μία έννοια με το στερητικό άλφα, θα πρέπει πρώτα από όλα να ορίσεις και την πρωτογενή έννοια.

Υπό την διδασκόμενη έννοια "θεός" στα νεοελληνικά σχολειά του υποβόσκοντος μεσαίωνα, εγώ είμαι πραγματικά ά-θεος, ενώ οι δηλώνοντες άθεοι, είναι απλά αρνητές μίας ήδη υπάρχουσας πραγματικότητας. Εκεί που εκείνοι λένε "δεν πιστεύω ότι υπάρχει θεός", εγώ λέω "πιστεύω ότι δεν υπάρχει θεός".

Αυτοί λένε ότι δεν υπάρχει θεός, αλλά ο κόσμος είναι έτσι όπως είναι, με τούτη την ηθική, με τούτο τον πολιτισμό, με τούτο να είναι ρεαλισμός, με το άλλο να είναι ουτοπία και ακόμα παραπέρα μεταφυσική.

Εγώ λέω ότι υπάρχει θεός, μόνο που δεν έχει άλλο όνομα, αλλά άλλη έννοια, αυτή που πρώτα ορίστηκε από τον φυσικό άνθρωπο.

Εγώ λέω ότι ο κόσμος είναι έτσι όπως τον έφτιαξαν οι θεοκράτες να φαίνεται πως είναι, και ότι υπάρχει μία ουσιαστική φυσική στάση του ανθρώπου που μας διδάχτηκε, και την έχουμε έστω και σαν σπαράγματα.

Εγώ λέω όπως ο Ρίλκε ότι κοινός πολιτισμός δεν υπάρχει. Πολιτισμός σημαίνει προσωπικότητα και όχι κιμάς στην Ιουδαϊκή μηχανή.

Εγώ δεν αρνούμαι απλά τον αρχηγό του σημερινού παραλογισμού της ολέθριας συμπεριφοράς του ανθρώπου απέναντι στον πλανήτη και στον ίδιο του τον εαυτό, αλλά αρνούμαι και τον ίδιο τον παραλογισμό.

Εγώ δεν ψάχνω να βρω μία πολιτική λύση στον ήδη υπάρχον πολιτισμό, αλλά επιζητώ τον πραγματικό πολιτισμό.

Για εμένα υπάρχει ρεαλισμός και όχι ουτοπία, μόνο που όπως έλεγε και ο Ντοστογιέφσκι, "τις ξερές παρατηρήσεις των καθημερινών τετριμμένων πραγμάτων από καιρό δεν τις θεωρώ πια για ρεαλισμό. Τα πράγματα έχουν αντίθετα.

Είμαι ρεαλιστής με την πιο ψηλή σημασία της λέξης".

Για εμένα δεν υπάρχει μεταφυσική, αλλά υπάρχει το επέκεινα. Υπάρχει το πέρα από αυτό που γνωρίζω, διότι όταν ο άνθρωπος είπε ότι "πλέον γνωρίζω την αλήθεια", τότε δημιούργησε τον μεσαίωνα.

Ως στάση στην καθημερινότητα τώρα, εκείνο που με διαφοροποιεί, είναι ότι στον άνθρωπο βλέπω κάτι περισσότερο από μία οικονομική μονάδα, από έναν καταναλωτή ή από έναν προλετάριο.

Με συγκινεί ένα ηλιοβασίλεμα, και όχι μία βόλτα στην αγορά.

Με χαϊδεύει τα αυτιά το κύμα που χτυπάει την ακρογιαλιά, και όχι η μουσική διαπασών των καταχραστών της παραλίας.

Ανατριχιάζω με ένα ποίημα του Καβάφη, ακόμα και αν είναι η χιλιοστή φορά που το διαβάζω, ενώ βαριέμαι αφόρητα τις αγορασμένες ατάκες νυχτερινών διασκεδαστών των χοιρογρυλίων.

Συμπάσχω με τον πόνο του Ορέστη απέναντι στην μοίρα του και δεν κλαίω με σαπουνόπερες της οκάς.

Αισθάνομαι πολύ καλύτερα όταν σε μία κορυφή, βγάλω τα παπούτσια μου, υψώσω τα χέρια μου ψηλά, συλλογιζόμενος πως τα υψώνω στον ίδιο ουρανό, αντικρίζοντας τον ίδιο ορίζοντα, με τον Όμηρο, τον Αισχύλο, τον Καλλίμαχο, τον Παλλαδά, παρά να παρακολουθήσω συναυλία αντιφά και οικολογίας, τρώγοντας τσιπς, πίνοντας μπύρες και όταν θα φύγω από την συναυλία, ο χώρος να θυμίζει τους στάβλους του Αυγεία.

Είμαι περήφανος που αποτελώ μέλος μίας παράδοσης, που μόχθησε για να κάνει τον homo sapiens άνθρωπο και δεν θα ήθελα με τίποτε να γίνω μέλος ενός όχλου, που λατρεύει σφαγείς όπως ο Μωυσής, ο Χίτλερ, ο Στάλιν κλπ...

Και εν κατακλείδι, την ώρα που όλοι εσείς σκοτώνεστε μεταξύ σας για να γίνεται όμοιοι, εγώ λατρεύω την διαφορετικότητα του έθνους μου και χαίρομε να γνωρίζω τον πολιτισμό, τους μύθους, την θρησκεία και την ιστορία των άλλων εθνών.

Γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση: Πώς θα την αποφύγεις

Όταν το όξινο περιεχόμενο του στομάχου ανεβαίνει ξανά (παλινδρομεί) στον οισοφάγο προκαλώντας δυσφορία, πόνο και καούρα, το φαινόμενο ονομάζεται γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση (ΓΟΠ – GERD). Κοινώς είναι αυτό που λέμε «μου ανέβηκε το φαγητό στο στόμα» ή «νιώθω μια ξινίλα». Αυτό συμβαίνει επειδή η πέψη δε γίνεται σωστά.
Τα τελευταία χρόνια αυτή η ανώμαλη λειτουργία του πεπτικού συστήματος έχει αυξηθεί στις βιομηχανικές χώρες σε συχνότητα που υπερβαίνει το 50%.
Τι προκαλεί τη γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και πώς αντιμετωπίζεται;

Πώς λειτουργεί ο οισοφάγος
Οισοφάγος είναι ο σωλήνας κατάποσης, που ενώνει τον φάρυγγα με το στομάχι. Βρίσκεται στο πίσω μέρος του λαιμού και έχει μήκος περίπου 25 εκατοστά. Στο σημείο της σύνδεσής του με το στομάχι έχει έναν σφιγκτήρα (μια μονόδρομη βαλβίδα), που τον σφραγίζει αμέσως μετά το πέρασμα της τροφής στο στομάχι. Δηλαδή κόβει τον δρόμο στα γαστρικά υγρά του στομάχου και δεν τα αφήνει να γυρίσουν πίσω στον οισοφάγο. Αν αυτή η βαλβίδα δεν κάνει σωστά τη δουλειά της, η συνέπεια θα είναι η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση. Όταν η ΓΟΠ αρχίσει να συμβαίνει συχνά, μπορεί να δημιουργήσει βλάβες, που δεν είναι καθόλου αμελητέες: οισοφαγίτιδα (φλεγμονή του οισοφάγου), αιμορραγία, στένωση και έλκος. Στην περίπτωση που δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα και ο οργανισμός είναι ευαίσθητος, η ΓΟΠ μπορεί να οδηγήσει σε άσθμα, πνευμονία ή προοδευτικά να εξελιχθεί σε καρκίνο του οισοφάγου. Σημειωτέον ότι, όταν ο οισοφάγος κάνει μόνο σπασμό, χωρίς να ανέβει το φαγητό στο στόμα, μπορεί να προκαλέσει πόνο στο στήθος, που μοιάζει με αυτόν του εμφράγματος του μυοκαρδίου.

Πώς λειτουργεί το στομάχι
Το στομάχι παράγει πολύ δυνατά οξέα και ένζυμα προκειμένου να πέψει τις τροφές. Αυτά τα οξέα είναι τόσο ισχυρά, που μπορούν να βλάψουν τους ιστούς του σώματος. Τότε πώς δεν βλάπτεται το ίδιο το στομάχι; Εδώ υπάρχει μια σοφή πρόβλεψη. Το στομάχι προστατεύεται από τα ίδια τα υγρά του χάρη σε μια εσωτερική επένδυση αντοχής που διαθέτει. Όμως ο οισοφάγος δεν έχει τέτοια επένδυση. Αυτός είναι ο λόγος που νιώθουμε καούρα όταν περνούν τα καυστικά υγρά του στομάχου στον οισοφάγο (επειδή τον ερεθίζουν).

Ποια είναι τα συμπτώματα της γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης:
Ένα ενοχλητικό αίσθημα καψίματος ή ξινίλας που ανεβαίνει από το στομάχι (ή κάτω από το στήθος) προς τον λαιμό, συχνά μαζί με παλινδρόμηση της τροφής (η τροφή ανεβαίνει πάλι στο στόμα). Αυτά τα συμπτώματα είτε εμφανίζονται μετά το φαγητό είτε – το πιο επικίνδυνο – κατά τη διάρκεια του ύπνου. Αν όλα τα προηγούμενα επιμένουν τακτικά, τότε ενδέχεται να οδηγήσουν και στα υπόλοιπα συμπτώματα, που είναι: πόνος ή τσούξιμο στο στέρνο και τον φάρυγγα, πικρή γεύση στο στόμα, ανορεξία, ναυτία, επίμονος ξερός βήχας, λόξυγκας, δυσκολία στην κατάποση, βραχνάδα στη φωνή, αίσθημα παλμών, διάβρωση των δοντιών από τα γαστρικά οξέα. Αν ο οισοφάγος πάθει φλεγμονή και πληγωθεί από τα γαστρικά υγρά, μπορεί να παρουσιάσει στένωση και να κάνει την κατάποση της τροφής (ακόμα και των υγρών) δύσκολη υπόθεση.

Ποιες είναι οι αιτίες
Υπερβολική ποσότητα φαγητού, μασημένη βιαστικά και άτσαλα. Ένα μεγάλο γεύμα αυξάνει την πίεση του στομάχου πιο πολύ από όσο αντέχει η βαλβίδα του οισοφάγου, οπότε τα γαστρικά υγρά ωθούνται πίσω προς τον οισοφάγο.
Τα μεγάλα, λιπαρά, πικάντικα νυχτερινά γεύματα με ζαμπόν και μπέικον, οι πίτσες, τα σουβλάκια, τα τηγανητά κλπ. Για ποιον λόγο; Οι λιπαρές τροφές παραμένουν περισσότερη ώρα στο στομάχι, με τα γαστρικά υγρά να κάνουν… πάρτι και να δημιουργούν πεπτικά προβλήματα, ενώ οι πικάντικες φέρνουν καούρα.
Η παχυσαρκία και ο διαβήτης. Αν κάποιος είναι παχύσαρκος ή/και διαβητικός, η κατάσταση δυσκολεύει ακόμα περισσότερο.
Η ξάπλα αμέσως μετά το φαγητό. Όταν είμαστε καθιστοί ή όρθιοι, η βαρύτητα σπρώχνει το φαγητό προς το στομάχι, ενώ ή ύπτια θέση, αντίθετα, διευκολύνει την παλινδρόμηση του γεύματος πίσω στο στόμα.
Ορισμένα φαγητά ενοχλούν το πεπτικό σύστημα και πυροδοτούν τη ΓΟΠ. Επειδή για τον καθένα είναι διαφορετικά, θα πρέπει το ίδιο το άτομο να παρατηρήσει τι το πειράζει. Συνήθως ενοχοποιούνται ερεθιστικές και όξινες τροφές όπως τα οινοπνευματώδη, το πιπέρι και γενικά τα καυτερά μπαχαρικά, οι πίτες με φύλλο, τα σιροπιαστά γλυκά, ο καφές, το τσάι, το κακάο και η σοκολάτα (σε κατάχρηση ή με άδειο στομάχι), το ξίδι, η ντομάτα σε όλες τις μορφές της, τα εσπεριδοειδή και ο ανανάς. Προβληματικά επίσης μπορεί να αποδειχτούν το μπρόκολο, το κουνουπίδι, το λάχανο, τα φασόλια και τα αναψυκτικά, επειδή δημιουργούν αέρια και φούσκωμα. Τέλος, η μέντα και ο δυόσμος επιδεινώνουν τη ΓΟΠ, διότι χαλαρώνουν τον οισοφαγικό σφιγκτήρα.
Η επιβράδυνση της πέψης εξαιτίας πεπτικού έλκους(λόγω ελικοβακτηρίδιου) ή εξαιτίας ανεπάρκειας πεπτικών ενζύμων. Η αργή πέψη προκαλεί συσσώρευση πολλών γαστρικών υγρών, τα οποία τελικά διαρρέουν προς τον οισοφάγο.
Στρες και γρήγορα γεύματα κάτω από ψυχολογική πίεση – παράγοντες, οι οποίοι κλασικά επηρεάζουν το πεπτικό σύστημα.
Η διαφραγματοκήλη, δηλαδή η εισχώρηση μικρού τμήματος του άνω μέρους του στομαχιού μέσα στον μεγάλο θωρακικό μυ, που διαχωρίζει τους πνεύμονες από το στομάχι (θωρακικό διάφραγμα). Συνήθως προκαλείται από εγκυμοσύνη, παχυσαρκία, έντονο βήχα, εμετό, μεγάλη σωματική προσπάθεια ή από τη συνήθεια να ξαπλώνουμε αμέσως μετά το φαγητό.

Μικρόβια και ιοί.
Κάποια φάρμακα, όπως αυτά του άσθματος, τα οποία εικάζεται ότι χαλαρώνουν τον οισοφαγικό σφιγκτήρα. Έτσι όμως ξεκινά ένας φαύλος κύκλος, αφού η ΓΟΠ, σύμφωνα με τους ειδικούς, επιδεινώνει το άσθμα.
Εγκυμοσύνη, συχνότερα στο τρίτο τρίμηνο. Καθώς το μωρό μεγαλώνει, πιέζει το στομάχι και, όπως συμβαίνει και στο πολύ φαγητό, το περιεχόμενο του στομάχου μπορεί να επιστρέψει πίσω στον οισοφάγο λόγω της πίεσης. Μετά την εγκυμοσύνη η καλή λειτουργία του πεπτικού συστήματος σχεδόν πάντα αποκαθίσταται.
Το συχνό σκύψιμο και γενικά οι ασκήσεις που διπλώνουν το στομάχι. Παρομοίως και η συχνή ανύψωση βαρών.
Η υπερβολή στο κάπνισμα, επειδή το τσιγάρο διεγείρει την παραγωγή οξέων στο στομάχι, μειώνει την παραγωγή σάλιου που είναι απαραίτητο για την καλή πέψη, καθυστερεί τον χρόνο της πέψης και εξασθενεί τον οισοφαγικό σφιγκτήρα.
Ελαττωματική κατασκευή του σφιγκτήρα του οισοφάγου ή ανώμαλες συσπάσεις του οισοφάγου.

Οι λύσεις
Αλλαγές στον τρόπο διατροφής. Απόρριψη των τροφών που δημιουργούν πεπτικά προβλήματα. Οι βραστές τροφές με ωμό ελαιόλαδο είναι οι πιο ακίνδυνες. Από ροφήματα προτείνονται το γάλα και το χαμομήλι. Επειδή η λαίμαργη κατανάλωση τροφής βλάπτει γενικώς, αντί για μεγάλα γεύματα είναι προτιμότερες οι μικρές μερίδες, έστω πιο πολλές φορές την ημέρα (εκτός από αργά το βράδυ, οπότε απαγορεύονται)
Απώλεια του περιττού βάρους.
Ποτέ ύπνος αμέσως μετά το φαγητό. Η κατάκλιση να γίνεται τουλάχιστον 2 ώρες αργότερα.
Λιγότερο άγχος.
Ελεγχόμενο κάπνισμα.
Προσοχή στον δυόσμο και τη μέντα, ακόμα και στις τσίχλες.
Αποφυγή της ασπιρίνης και των φαρμάκων για τα αρθριτικά.
Προληπτικά ύπνος με δυο μαξιλάρια, για να ανασηκώνεται το άνω μέρος του σώματος.
Προσοχή στην έντονη άσκηση που φτάνει στα όρια.
Προσοχή στις ασκήσεις που περιλαμβάνουν κάμψεις προς τα εμπρός, δίπλωμα του στομάχου ή ανύψωση βαρών.
Απαγορεύονται τα ρούχα (και οι ζώνες) που είναι πολύ στενά και σφιχτά στην περιοχή της κοιλιάς.
Είναι καλό να ζητηθεί η γνώμη ενός ειδικού, ο οποίος θα δώσει εξατομικευμένο διατροφικό πρόγραμμα και, αν το κρίνει απαραίτητο, φάρμακα.

Η ζωή που περνά από μπροστά σου

«Απαθανατίζω. Φυλακίζω στιγμές. Γραπώνω σε εικόνες το παρελθόν. Τα συλλέγω κι αναπολώ. »

Η ζωή που περνά από μπροστά σου
Αυτό θα μου πεις αν σε ρωτήσω γιατί βγάζεις φωτογραφίες.

Το σκέφτηκες όμως καλύτερα; Γιατί επιλέγεις να θυμάσαι τα ευχάριστα; Γιατί γίνεσαι τόσο εγωιστής και νάρκισσος;

Γιατί έτσι σε έχουν μάθει.

Όταν ήσουν παιδί τα άλμπουμ γέμιζαν με φωτογραφίες από παιδικά party και εκδρομές.

Αναρωτήθηκες γιατί δεν έχεις μια φωτογραφία από τότε που είχες χτυπήσει και έτρεχε αίματα το πόδι σου;

Ή από τότε που είχες νεύρα και κλεινόσουν στον εαυτό σου;

Αναρωτήθηκες γιατί επέλεγαν να θυμάσαι μόνο τα ευχάριστα;

Και ποιος είπε πως γι αυτό φτιάχτηκαν οι φωτογραφίες;

Ποιος έβαλε τέτοιο κανόνα;

Γιατί καθόμαστε και σχεδιάζουμε ποιες θέλουμε εμείς να είναι οι αναμνήσεις μας;

Γιατί ντύνουμε την ευτυχία μας με τα καλά της και την στήνουμε στον φακό;

Γιατί απ τη μία μισούμε την ψευτιά και την δηθενιά και απ την άλλη εμείς οι ίδιοι τους υποτασσόμαστε;

Ήμασταν παιδιά, μας προστάτευαν. Τώρα που μεγαλώσαμε;

Αυτοπροστατευόμαστε; Αυτοκαταστρεφόμαστε; Φτιάχνουμε το παρελθόν μας μόνοι. Γιατί εκεί έχουμε δύναμη.

Στις φωτογραφίες μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα. Μπορούμε να κρύψουμε και την απογοήτευση, το νεύρο, τη θλίψη, το μίσος.

Πως; Με ένα κλικ. Με δυο δόσεις υποκριτικής και μια ύπουλη ανάγκη που σε τρώει να διαφυλάξεις το όμορφο.

Να το προφυλάξεις μη τυχόν και το σκουριάσει ο χρόνος.

Άμυνες δημιουργούμε για τις άγνωστες επιθέσεις του μέλλοντος.

Συντηρούμε απροκάλυπτα παρουσίες για τυχόν μελλοντικές απουσίες. Νεκρώνουμε στιγμές στον βωμό του στιγμιότυπου.

Αναθερμαίνουμε χάρτινα παρελθόντα.

Μεγαλώσαμε και παίρνουμε κι άλλους στο λαιμό μας.

Φυλακίζουμε ανθρώπους σε χάρτινα ορθογώνια και πλάθουμε πάνω τους ιστορίες.

Πλέον τους κάνουμε αρχεία. Δίνουμε στη ζωή μας τίτλους και στις στιγμές αριθμούς.

Τα καλουπώνουμε και έτοιμο το παρελθόν.

Πέρασαν τα χρόνια και δεν μάθαμε να είμαστε επιλεκτικοί, εκλεκτικοί, να σεβόμαστε τις στιγμές και να μη τις φοβίζουμε.

Και την κάναμε μόδα την φωτογραφία. Και καθημερινότητα μας.

Δεν είναι κακό αυτό. Προς Θεού.

Η κατάχρηση όμως, σε κάθε περίπτωση, μόνο αρνητική μπορεί να είναι.

Και την καταχραστήκαμε την μαγεία της φωτογραφίας. Τις κατηγοριοποιήσαμε κιόλας. Είναι αυτές που θα ανέβουν facebook, oι απλές που θα γίνουν ένας ταπεινός φάκελος στην επιφάνεια εργασίας, οι selfies – που όπου σταθείς και όπου βρεθείς θα αυτοποζάρεις κοιτώντας την οθόνη του κινητού σου, οι άλλες οι καλές που θα εμφανίσεις και ούτω καθεξής.

Τι φόρεσες απόψε στον νάρκισσο εαυτό σου για να ποζάρει;

Πόση ανασφάλεια έκρυψες κάτω από τα rayban της προφίλ σου στο facebook;

Πόσες ευτυχισμένες στιγμές αποφάσισες ότι θα αντέξει το αρχείο που θα κάνεις save απόψε;

Πόση ευτυχία επέλεξες ότι μπορείς να διαχειριστείς;

Κακό πράγμα οι καταχρήσεις. Εν μέρει καλλιτεχνική τάση και ευχάριστη, αλλά έχεις αναλογιστεί την τεράστια υπερμεγέθυνση του μέσου αυτού;

Πόσο αξιομνημόνευτη είναι η γάτα σου η Daizy με τα γυαλιά ηλίου και πόσο σημαντικό σου είναι να απαθανατίσεις τα σουτζουκάκια που έφτιαξε η γιαγιά Μαίρη;

Έχεις σκεφτεί πόσοι ενδιαφέρονται για τις φωτογραφίες που θα ανεβάσεις σε instagram και facebook;

Πόσους νοιάζει αν απόψε ξύπνησες με την Ελευθερία ή αν πήγες για φαγητό με τον Τάκη, για μπάνιο με τον Δημήτρη και για ποτό με τον Σπύρο;

Κανέναν. Sorry, ίσως μόνο τις πρώην τους.

Υπερκατανάλωση. Υπερέκθεση.

Τα χρόνια θα περάσουν και εμείς θα διηγούμαστε το παρελθόν που θα χουμε φτιάξει.

Με δεξί κλικ θα περνάει σε οθόνες όλη μας η νόθα ζωή.

Μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να γίνει θαμών παλιών σου φωτογραφιών, που θα λεγε και η Δημουλά.

Μη γίνεις θεατής του στημένου σου παρελθόντος.

Ζήσε.

Όταν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος δεν θυμάσαι τι ώρα είναι, ποιος είσαι, ούτε που είναι το κινητό σου.

Απλά ζήσε.

Απόρριψη: πολύ κακό για το τίποτα!

Απόρριψη λες και νιώθεις ότι ένα αδηφάγο τέρας έρχεται να σε καταπιεί. Τόσο κακό για το τίποτα. Για μια λέξη που ούτε καν έπρεπε να υπάρχει στο λεξιλόγιο σου.

Τι σημαίνει αν κάποιος σου πει όχι για κάτι που του προτείνεις; Ότι απλά έχει άλλη διάθεση από αυτήν που έχεις εσύ.

Τι σημαίνει αν κάποιος σου πει να χωρίσετε; Κι εδώ ισχύει το ίδιο. Απλά έχει άλλη διάθεση από αυτήν που έχεις εσύ.

Πρέπει να καταλάβεις ότι το Όχι του άλλου, αφορά μόνο τον ίδιον. Αφορά τα βιώματα του, τις προσδοκίες και τις περιχαράξεις του, τον τρόπο που σκέφτεται και τον τρόπο που έχει εξελίξει το εγώ του. Αφορά τον τρόπο που έχει συναντήσει τον εαυτό του. Ακριβώς όπως το ¨Όχι¨ το δικό σου αφορά μόνον εσένα και τον τρόπο που Εσύ έχεις συναντήσει τον εαυτό σου...

Σταμάτα λοιπόν να κλαις, να πονάς, να νιώθεις ανάξιος, να νιώθεις ανάξια, μη επιθυμητός, μη επιθυμητή, γιατί όλα είναι πλάνη...

Τι θα γίνει, σε κάθε ''Όχι'' που θ΄ ακούς, εσύ θα γίνεσαι ερείπιο και θα παραιτείσαι από τη ζωή;

Η ζωή τραβάει μπροστά και σε θέλει μαζί της. Γι’ αυτό σου στέλνει κάθε φορά έναν διαφορετικό άνθρωπο που θα σου πει ένα όχι τόσο δυνατό ώστε να ξεκολλήσεις. Να φύγεις από μια κατάσταση που δεν είναι για σένα, που μπορεί να σε κρατάει στάσιμο, που μπορεί να σε «μικραίνει» γιατί η Ζωή, η Ύπαρξη, θέλουν για σένα τα καλύτερα και τα «καλύτερα» ίσως σε περιμένουν στην επόμενη γωνία…

Πάρε το δώρο της εμπειρίας, πες ευχαριστώ που σου δόθηκε η ευκαιρία να γίνεις πιο έμπειρος, πιο μεστός και με ανοικτή καρδιά προχώρα. Μην υψώνεις τείχη προστασίας, φυλακές που όχι μόνο δεν αφήνουν τον άλλον να μπει μέσα να σε συναντήσει αλλά και σένα να βγεις έξω να γευτείς τη Ζωή.

Βγάλε τα σκούρα σου γυαλιά, κοίταξε τον εαυτό σου βαθιά στα μάτια, πες του πόσο όμορφος, πόσο μαγικός είναι και ξεκίνα για καινούριες εμπειρίες.

Άλλωστε μη ξεχνάς ότι η Ζωή σε περιμένει στην επόμενη γωνία κρατώντας ένα δώρο για σενα. Ενα κουτί με σοκολατάκια, που γράφει επάνω "τα καλύτερα" και είναι γεμάτο με υπέροχες διαφορετικές γεύσεις...
Γεύσεις Ζωής!

Συνελήφθη ταλιμπάν, με ατσάλινη θωράκιση στο πέος του! Δεν θα πιστεψετε το γιατι…

Αν δεν ήταν πράγματι τόσο σοβαρό, θα ήταν απολύτως γελοίο…

Ένας βομβιστής αυτοκτονίας των Ταλιμπάν σε έλεγχο της αστυνομίας του Πακιστάν, βρέθηκε με μια μεταλλική ασπίδα γύρω από το πέος του…!

Ερωτηθείς σχετικά με τον σκοπό της προστασίας αυτής, η απάντησή του ήταν: «θέλω να κρατήσω το πέος μου ανέπαφο μετά την έκρηξη, έτσι ώστε να μην έχουν σεξουαλικά προβλήματα οι 72 παρθένες που θα έρθω σε επαφή στον παράδεισο!”

Δεν χωρούν σχόλια για την ποιότητα της εγκεφαλικής λειτουργίας και το επίπεδο ιδεολογικής μάχης που δίνουν οι φανατικοί – εξτρεμιστές ισλαμιστές.

Οι “φόβοι” αλλά και η “μέριμνα” του βομβιστή αυτοκτονίας, τα λένε όλα…
Οι άνθρωποι αυτού του είδους δεν είναι φανατικά θρησκευόμενοι.
Φανατικά ηλίθιοι είναι, που τους εκμεταλλεύονται κάποιοι άλλοι…

Η γλώσσα του σώματος, επικοινωνία και διαπροσωπικές σχέσεις

Είναι σημαντικό πάντοτε να θυμάστε ότι οι άνθρωποι επικοινωνούν σε διάφορα επίπεδα.

Μάθετε να ακούτε με τα μάτια σας και σίγουρα θα έχετε πολλά να κερδίσετε.

Δώστε σημασία στην έκφραση του προσώπου του ατόμου με το οποίο συνομιλείτε. Προσέξετε το πως σας κοιτάζει με τα μάτια του, ποια στάση έχει το σώμα του, που και πως έχει τα χέρια και τα πόδια του.

Παρατηρείτε με προσοχή τις κινήσεις του, πως περπατά, ποια σημασία δίνει στην παρουσία σας ή σε αυτή άλλων.

Εάν αποκτήσετε αυτούς τους αυτοματισμούς στις αλληλεπιδράσεις με άλλους ανθρώπους και στις διαπροσωπικές σας σχέσεις, θα είστε σε θέση να συλλέγετε πληθώρα χρήσιμων πληροφοριών για τα άτομα με τα οποία έρχεστε καθημερινά σε επαφή προτού αυτά ακόμη ανοίξουν το στόμα τους για να μιλήσουν.

 Ακόμη καλύτερα, ο προσεκτικός παρατηρητής της γλώσσας του σώματος έχει τη δυνατότητα να καταλαβαίνει εάν αυτά που λέει προφορικά ο συνομιλητής του, συμβαδίζουν με αυτά που σκέφτεται βαθιά μέσα του και άθελα του τα εκφράζει με τις μη προφορικές του εκφράσεις.

Συγκρατείστε ότι εάν υπάρχει διαφορά μεταξύ αυτών που λέει προφορικά κάποιος και αυτών που μεταδίδει η γλώσσα του σώματος του, συνήθως η πραγματικότητα βρίσκεται στη δεύτερη μορφή επικοινωνίας.

Στις συναλλαγές σας κάθε μορφής, αξιολογείτε το συνομιλητή σας με τον τρόπο που εμφανίζεται, τη σωματική εικόνα που εκπέμπει, την ενδυμασία του, αλλά ειδικότερα τη στάση, τις κινήσεις, τις χειρονομίες και τις εκφράσεις του. Είναι πολλά που θα μπορέσετε να αντλήσετε σχετικά με τα δυνατά του σημεία, τις ικανότητες, τις αδυναμίες του και άλλα ενδιαφέροντα για σας, στοιχεία της προσωπικότητας του.

Η γλώσσα του σώματος μπορεί να αποκαλύπτει περισσότερα από τα λεγόμενα ενός ατόμου. Όμως μην περιμένετε να γίνετε ειδικοί στην κατανόηση της μη προφορικής επικοινωνίας άμεσα.

Χρειάζεται μελέτη, συνεχή άσκηση, παρακολούθηση των συνομιλητών σας και οπωσδήποτε επαλήθευση βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα των συμπερασμάτων σας για ένα συγκεκριμένο άτομο ή μια κατάσταση.

Μη βιάζεστε να βγάζετε πρόωρα συμπεράσματα. Από την άλλη όμως, μην αγνοείτε το ένστικτο σας όσον αφορά στην αξιολόγηση της ειλικρίνειας και της αξιοπιστίας μιας προσωπικότητας.

Ταυτόχρονα να είστε προσεκτικοί στο ποιες επιδράσεις προκαλεί η δική σας συμπεριφορά στον ψυχισμό των άλλων. Εάν μιλάτε για πολύ, κοιτάξετε εάν υπάρχουν σημεία δυσφορίας στο συνομιλητή σας ή στο ακροατήριο σας. Προσέξτε τις αντιδράσεις των άλλων σε αυτά που λέτε, τις αλλαγές της ψυχικής διάθεσης τους και προσαρμόστε τη δική σας παρέμβαση.

Ακούγοντας με τα μάτια και όχι μόνο με τα αυτιά, ερμηνεύοντας σωστά και γρήγορα με το μυαλό σας το σύνολο της πληροφόρησης που δέχεστε, θα είστε σε θέση να επιτυγχάνετε περισσότερα, αφήνοντας τους άλλους περισσότερο ευχαριστημένους.

Μην ξεχνάτε ότι για ένα έμπειρο γνώστη της γλώσσας του σώματος, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι για αυτόν όπως ένα ανοικτό βιβλίο. Γνωρίζει ότι το μεγαλύτερο μέρος της επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων, γίνεται από μη προφορικά μηνύματα.

Έρευνες έχουν δείξει ότι στις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις, μέχρι το 93% της αποτελεσματικότητας μιας επικοινωνίας οφείλεται στη μη προφορική συμπεριφορά. Επιπρόσθετα διαφάνηκε ότι στην απόδοση μιας επικοινωνίας, το 7% εξαρτάται από τα λόγια που χρησιμοποιούνται, το 38% από την ποιότητα της φωνής και το 55% από τη γλώσσα του σώματος.

Εάν θέλετε να μη φανερώνετε το τι πραγματικά σκέπτεστε, προσέχετε στο τι μηνύματα μεταδίδει η μη προφορική συμπεριφορά σας. Αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο όταν δέχεστε ενώπιον άλλων νέα πληροφόρηση.

Οι επιδράσεις της νέας πληροφόρησης, μπορεί να φανούν άμεσα διότι ενώ μπορείτε να ελέγχετε καλύτερα το τι λέτε, είναι δύσκολο όντας απροετοίμαστοι να κρύψετε τις πραγματικές σας σκέψεις.
Για αυτό βελτιώστε όχι μόνο αυτά που μπορείτε να διαβάζετε στους άλλους για τις πραγματικές τους προθέσεις και την ειλικρίνεια τους, αλλά και για το τι εσείς δίνετε στους έμπειρους γνώστες της γλώσσας του σώματος, να διαβάζουν από τη δική σας συμπεριφορά και γλώσσα του σώματος σας.

Πώς μπορεί να «ταξιδέψει» η ζωή στους πλανήτες...

Κάποιοι επιστήμονες πιστεύουν, ότι η ζωή μεταφέρθηκε στη Γη με έναν κομήτη. Η θεωρία αυτή είναι γνωστή ως «θεωρία της πανσπερμίας».

 

Αν όμως η εξωγήινη ζωή μπορεί να «ταξιδεύει» μεταξύ των πλανητών, μπορεί να ισχύει και το αντίστροφο: δηλαδή τμήματα τη Γης να «σπέρνουν» ζωή κάπου αλλού στο ηλιακό σύστημα.

 

Η θεωρία αυτή έχει κερδίσει έδαφος τα τελευταία χρόνια, με τους επιστήμονες να υποστηρίζουν, ότι ο αστεροειδής που εξαφάνισε τους δεινόσαυρους «μετέφερε» ζωή στον Άρη και τους δορυφόρους του Δία.

 

Σε μια έκθεση που δημοσιεύτηκε την περασμένη χρονιά, η υποψήφια διδάκτορας στο πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια στις ΗΠΑ, Rachel Worth, είχε υποστηρίξει ότι είναι πολύ πιθανό η ζωή από τη Γη να είχε μεταφερθεί σε άλλους πλανήτες.

 

Η ερευνητική της ομάδα μελέτησε το μέγεθος πετρωμάτων μεγαλύτερα των 3 μέτρων, που πετάχτηκαν στο διάστημα από τη Γη μετά από τεράστιες συγκρούσεις, γράφει η Maddie Stone στο Motherboard.

 

Το μέγεθος των πετρωμάτων αυτών θα προστάτευε τα μικρόβια από την ακτινοβολία του Ήλιου κατά τη διάρκεια ενός «ταξιδιού» στο ηλιακό σύστημα.

 

Χρησιμοποιώντας προσομοιώσεις σε υπολογιστή, η ομάδα χαρτογράφησε την «τύχη» αυτών των πετρωμάτων.

 

Παρότι πολλά δεν «επέζησαν» σε αυτό το ταξίδι, χιλιάδες «χτύπησαν» τον πλανήτη Άρη, ενώ έξι κατάφεραν να φτάσουν μέχρι και την Ευρώπη, το δορυφόρο του πλανήτη Δία.

 

«Στο τέλος της ημέρας, δεν έχει σημασία ο αριθμός, αλλά η τάξη μεγέθους αυτών των πετρωμάτων» είπε η Worth στο Motherboard.

 

«Αν οι αριθμοί ήταν πολύ μικρότεροι από έναν, θα υποθέταμε ότι θα ήταν απίθανο να έχει συμβεί από τότε που ξεκίνησε η ζωή στη Γη. Όμως από τη μία έως τις 10 συγκρούσεις τα τελευταία αρκετά δισεκατομμύρια χρόνια, δε μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα η Γη να “στέλνει” ζωή κάπου άλλου» πρόσθεσε.

 

Η θεωρία αυτή έχει οδηγήσει μερικούς επιστήμονες να φαντάζονται ένα μέλλον, κατά το οποίο οι άνθρωποι θα μπορούσαν να αποικοίσουν το Διάστημα, στέλνοντας DNA σε μακρινούς πλανήτες και «δημιουργώντας» ένα νέο πολιτισμό, σημειώνει δημοσίευμα της Daily Mail.

 

Η ιδέα ξεκίνησε από τους βιολόγους του Χάρβαρντ Dr Gary Ruvkun και Dr George Church, όπως ανέφερε μια ανακοίνωση από το Τμήμα Ιατρικής του πανεπιστημίου.

 

Βέβαια, το πώς αυτά τα βακτήρια θα αναπτύσσονταν και θα εξελίσσονταν σε… ανθρώπους είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Θα μπορούσαν να αφεθούν και να εξελιχθούν, όπως συνέβη και με τη ζωή στη Γη. Εναλλακτικά, θα μπορούσαμε να στείλουμε μια πολύ προχωρημένη, αυτόνομη μηχανή, ικανή να δημιουργήσει κυτταρική ζωή, σε έναν κατοικήσιμο εξωπλανήτη μακριά από το ηλιακό μας σύστημα.

 

Φυσικά, αυτές οι προτάσεις θα μπορούσαν ενδεχομένως να είναι εφικτές μόνο σε μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια από τώρα.

 

Ωστόσο, πολλοί επιστήμονες πιστεύουν, ότι μια μέρα ο άνθρωπος θα είναι σε θέση να δημιουργήσει πολυκύτταρη ζωή και γιατί όχι, αυτός ο οργανισμός να είναι ανθρώπινος!

Ξεπέρασε Τους Φόβους Σου!

Τι πιο συνηθισμένο και καθημερινό από το να φοβάσαι; Ξυπνάς με φόβο αν θα ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις της ημέρας, κοιμάσαι με τον φόβο ότι δεν ήσουν ικανός.

Φοβάσαι την επόμενη μέρα, φοβάσαι το άγνωστο. Δεν είναι καιρός, λοιπόν, να αντιληφθούμε πώς λειτουργούν οι φόβοι μας, τι μας ωθούν να πράττουμε ή να μην πράττουμε και πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτούς; Ο Φόβος ήταν και είναι ένα από τα βασικότερα Ψυχικά Απόβλητα που μας «μολύνει» τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας και διαστρεβλώνει την συμπεριφορά μας .

ΤΙ ΕΙΝΑΙ, ΛΟΙΠΟΝ, Ο ΦΟΒΟΣ;

Μπορεί να μην γνωρίζεις τι ακριβώς είναι, σίγουρα, όμως, τον έχεις νιώσει να σε πλημμυρίζει! Αν ήταν θερμοκρασία θα ήταν το απόλυτο ψύχος και, αν τα πάντα είναι σε κίνηση, σίγουρα θα χαρακτηριζόταν ως ακινησία. Πόσες φορές στο ερέθισμα ενός μεγάλου σου φόβου δεν ένιωσες παράλυση των άκρων του σώματός σου και ψύχος να διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα όλο σου το κορμί; Οπότε μπορεί να μην γνωρίζουμε νοητικά τι ακριβώς είναι, άλλα συναισθηματικά τον βιώνουμε και μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι, όποια μορφή πάρει ένας φόβος, μας οδηγεί τελικά σε μη δράση-ακινητοποίηση ή στο να διαστρεβλώσει μία δράση μας χωρίς αυτό να είναι συνειδητή μας επιλογή, δηλαδή, χωρίς να σκεφτούμε τι κάνουμε.

ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ – ΑΙΤΙΕΣ ΤΩΝ ΦΟΒΩΝ

Ο πρωταρχικός φόβος είναι ο φόβος του θανάτου. Τον έχουμε νιώσει όλοi. Ένας φόβος που συνδέεται άρρηκτα με το Ένστικτο της Αυτοσυντήρησης, που το ονοματίζω Ένστικτο της Ύπαρξης, δηλαδή, στην ουσία, είναι ο φόβος της μη-Ύπαρξης. Οι υπόλοιποι φόβοι μας είναι παρακλάδια αυτού και καταλήγουν σε αυτόν. Γιατί, όμως, έχουμε διαφορετικούς φόβους και γιατί μερικοί φόβοι είναι πιο έντονοι σε κάποιους ανθρώπους από άλλους; Η απάντηση είναι πολύ απλή: Διότι μάθαμε να φοβόμαστε! Τους φόβους μας τους διδαχτήκαμε! Στην ουσία μας έπεισαν ότι φοβόμαστε!! Ο φόβος δεν σχετίζεται απαραίτητα με την ένταση του κινδύνου – ερεθίσματος που δεχόμαστε, αλλά, όταν δεχόμαστε ένα συγκεκριμένο ερέθισμα, φοβόμαστε επειδή συνδέθηκε υποσυνείδητα με τον φόβο του θανάτου και ως αποτέλεσμα είναι να εκδηλώνουμε τα παραπάνω συμπτώματά του (ακινητοποίηση διαστρεβλωμένη δράση). Επίσης δεν αντιλαμβανόμαστε πώς επιδρά πάνω μας, διότι τον φόβο δεν τον σκεφτόμαστε, αλλά τον αισθανόμαστε, με αποτέλεσμα να πέφτουμε αυτοματικά στην παγίδα που μας έστησε!
Παράδειγμα φόβου

Ο Διευθυντής του Μιχάλη ανέφερε στην σύσκεψη προσωπικού ότι θα απολύσει από το προσωπικό της εταιρείας δέκα άτομα χωρίς να αποκλείει ότι θα είναι και αυτός μέσα στην λίστα.

Ο παραπάνω φόβος, αρχικά, λειτουργεί ότι ο Μιχάλης φοβάται, ότι θα χάσει την δουλειά του. Όμως αυτό που φοβάται είναι ότι θα χάσει τις απολαβές που του δίδει η εργασία του (πόρους για την επιβίωσή του). Υποσυνείδητα φοβάται για την επιβίωσή του, ώστε ο φόβος της απόλυσής του να του «ενεργοποιεί» τον φόβο του θανάτου.

Ο ΦΟΒΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΝΗ;

Εκτός από τον φόβο του θανάτου, ο οποίος πηγάζει από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, οι υπόλοιποι φόβοι είναι στην ουσία πλάνη και μας οδηγούν σε μη ασφαλή συμπεράσματα. Κατ’ επέκταση ο Φόβος μας οδηγεί σε μη συνειδητές επιλογές, αλλά σε συναισθηματικές! Οι συνειδητές επιλογές χωρίς φόβο είναι προϊόντα ΣΥΝΕΣΗΣ, δηλαδή επιλογές που βασίζονται στην σωστή επεξεργασία των ερεθισμάτων που δεχόμαστε και στην αντίστοιχη, εν συνεχεία, δράση μας.
Παράδειγμα φόβου και σύνεσης

Ενώ γίνονται μαθήματα στο 1ο Λύκειο της Ξάνθης, γίνεται σεισμός μεγάλης έντασης και οι περισσότεροι από τους μαθητές, αλλά και τους καθηγητές, πανικοβάλλονται και καθώς τρέχουν προς την έξοδο τραυματίζονται από το πέσιμο σοβάδων, αλλά και από την πτώση τους από τα σκαλιά λόγω του πανικού τους. Τρεις μαθητές, που είχαν παρακολουθήσει στο παρελθόν εκπαιδευτικό σεμινάριο σχετικά με τους σεισμούς, έσκυψαν κάτω από τα θρανία τους και τελικά εξήλθαν από το κτίριο χωρίς να τραυματιστούν.

Στο παραπάνω παράδειγμα, οι μαθητές που είχαν γνώση πώς να λειτουργήσουν σε περιστατικό σεισμού, έδρασαν με σύνεση, δηλαδή αξιολόγησαν σωστά το ερέθισμα, σε αντίθεση με τους υπολοίπους, που έδρασαν με καθεστώς φόβου.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΜΑΣ

Ο τρόπος είναι να τους γνωρίσουμε, να θυμηθούμε για κάθε μας φόβο ποιος μας τον πρωτοδίδαξε. Την λύση του μυστηρίου θα την αναζητήσουμε στην παιδική-νηπιακή μας ηλικία, όταν ακόμη η μνήμη μας ήταν κενή και μας έγραψαν τα δεδομένα που κουβαλάμε σε όλη μας την ζωή. Οι ισχυροί μας φόβοι «εγράφησαν» στο λογισμικό μας στην νηπιακή συνήθως ηλικία και από πρόσωπα του στενού μας περιβάλλοντος (οικογένεια). Εν συνεχεία καταγράφηκαν και νέοι φόβοι από τους διάφορους θεσμούς της κοινωνίας (εκκλησία, σχολείο, ΜΜΕ), οι οποίοι αποτελούν τμήμα της προσωπικότητάς μας και των πεποιθήσεων που έχουμε. Ένας τρόπος για να απαλλαγούμε από δυσάρεστους φόβους είναι να θυμηθούμε το πρώτο συμβάν που έγραψε στο λογισμικό μας κάποιο είδος φόβου, να παίξουμε την ίδια «παράσταση» και στη θέση του να βάλουμε ένα ευχάριστο συναίσθημα.

Παράδειγμα
Ο Γιώργος όταν ήταν 4 ετών και ενώ ήταν στους καταρράχτες της Έδεσσας, ο πατέρας του, του έβαλε τις φωνές και του είπε ότι κινδυνεύει να πέσει από τον γκρεμό και να σκοτωθεί, αν πλησιάσει πιο κοντά. Από τότε ο Γιώργος έχει υψοφοβία. Ο Γιώργος για να ξεπεράσει τον φόβο του πήγε στους καταρράχτες της Έδεσσας με την σύντροφό του και της έκανε εκεί πρόταση γάμου.

Όπως βλέπουμε στο παραπάνω παράδειγμα ο Γιώργος αντικατέστησε στο αρνητικό ερέθισμα που το δημιούργησε το συναίσθημα του φόβου ένα θετικό και με αυτόν τον τρόπο, σταδιακά, ξεπέρασε την υψοφοβία.

Προσοχή! Με ένα θετικό ερέθισμα, ενδεχομένως, ένας φόβος, ειδικά ισχυρός, δεν εξαφανίζεται τόσο εύκολα. Χρειάζεται συστηματική μελέτη του ερεθίσματος ή και των ερεθισμάτων που μας δημιούργησαν συναισθήματα φόβου και εν συνεχεία συστηματική επανάληψη και συνεχή τοποθέτηση ευχάριστων συναισθημάτων στην θέση τους. Στην αρχή είναι δύσκολο αλλά αξίζει την προσπάθεια!

Ανακαλύπτοντας εξωγήινη ζωή

Πριν από παραπάνω από μισό αιώνα, ο αστρονόμος Frank Drake, κατασκεύασε μια εξίσωση που υπολόγιζε την πιθανότητα να βρίσκονται και άλλοι νοήμονες πολιτισμοί στο Γαλαξία πέρα από εμάς.
Αξιολογώντας τα στοιχεία και τη γνώση που αποκομίσαμε έκτοτε, η Sara Seager, καθηγήτρια φυσικής και πλανητολογίας στο MIT, κατέληξε σε μια εναλλακτική εξίσωση, λαμβάνοντας υπόψη διαφορετικές παραμέτρους από ότι η εξίσωση Drake.

Η εξίσωση Drake: Το 1961, οι παράμετροι που έλαβε υπόψη του o Drake, ήταν ο μέσος ρυθμός δημιουργίας αστέρων στο Γαλαξία, το κλάσμα αυτών των άστρων που έχουν πλανήτες οι οποίοι μπορούν να συντηρήσουν ζωή και όντως αναπτύσσουν νοήμονα ζωή, και τέλος αναπτύσσουν πολιτισμό και αποκτούν τεχνολογία ικανή ώστε να γνωστοποιήσουν την ύπαρξή τους. Επίσης συνυπολόγισε και τ η χρονική διάρκεια που οι πολιτισμοί αυτοί συνεχίζουν να υπάρχουν συντηρώντας τη τεχνολογία τους.

Σύμφωνα με τον Drake και τους συνεργάτες του, η καλύτερη εκτίμηση που μπορούσαν να κάνουν την εποχή εκείνη, υποδείκνυε τουλάχιστον 1000 νοήμονες πολιτισμούς στο Γαλαξία μας. Έκτοτε έχουν υπάρξει πολλές ακόμη εκτιμήσεις, με τεράστια όμως απόκλιση μεταξύ τους: από έναν πολιτισμό στο Γαλαξία (εμάς) έως και πολλά εκατομμύρια.

Η κατάσταση αλλάζει: Οι κυνηγοί πλανητών συνεχίζουν να ανακαλύπτουν εξωπλανήτες, εστιάζοντας σε εκείνους τους κόσμους που μοιάζουν περισσότερο με το δικό μας. Αν και έχουν ανακαλυφθεί ομοιότητες, στο μέγεθος ή στη θερμοκρασία, κανένας εξωπλανήτης μέχρι στιγμής δεν έχει πραγματικά απειλήσει να βάλει τέλος στη «μοναξιά» της Γης ως του μοναδικού πλανήτη που γνωρίζουμε στο Σύμπαν πως συντηρεί ζωή.

Αυτό όμως πρόκειται να αλλάξει σύντομα, πιστεύει η Sara Seager. Μελλοντικές διαστημικές αποστολές όπως το τηλεσκόπιο James Webb, θα είναι σε μερικά χρόνια σε θέση να ανιχνεύσουν πλανήτες πανόμοιους με τη Γη. Η παρατήρηση χαρακτηριστικών της ατμόσφαιράς τους, όπως η σύνθεση των ατμοσφαιρικών αερίων θα μπορούσε να αποτελεί την πρώτη απόδειξη για ζωή σε άλλους πλανήτες, δίχως την απαίτηση του Frank Drake για απόκτηση τεχνολογίας από νοήμονες πολιτισμούς.

Η εξίσωση Seager: Αντί για εξωγήινους που επικοινωνούν με ραδιοκύματα, η εξίσωση της Seager εστιάζει στην παρουσία εξωγήινης ζωής γενικότερα. Η εξίσωσή της υπολογίζει τους πλανήτες που είμαστε σε θέση να παρατηρήσουμε πως συντηρούν ζωή στο Γαλαξία και έχει τη μορφή: N = N*FQFHZFOFLFS.

Οι παράγοντες που λαμβάνει υπόψη είναι κατά σειρά ο αριθμός των άστρων στο Γαλαξία, το κλάσμα των οποίων είναι σχετικά «ήρεμα», το κλάσμα των οποίων φιλοξενεί βραχώδεις πλανήτες στην κατοικήσιμη ζώνη (σε σωστή απόσταση από το άστρο ώστε το νερό να βρίσκεται σε υγρή μορφή), το κλάσμα των οποίων μπορούν να παρατηρηθούν, το κλάσμα των οποίων φιλοξενούν ζωή και το κλάσμα των οποίων η ζωή αφήνει ίχνη στην ατμόσφαιρα.

Η εκτίμηση: Υιοθετώντας τις πιο αξιόπιστες τιμές που δίνει η αστρονομία για κάθε μία από τις παραπάνω παραμέτρους, η καθηγήτρια Seager υπολογίζει πως θα ανακαλύψουμε στην προσεχή δεκαετία δύο πλανήτες με ίχνη εξωγήινης ζωής. Εάν επαληθευτούν οι προβλέψεις της, θα πρόκειται για μια από τις πιο σημαντικές ανακαλύψεις στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Δεν είν’ νεκρό εκείνο που αιώνια μπορεί να περιμένει
Μα με το διάβα των παράξενων αιώνων
ως κι ο θάνατος μπορεί να πεθαίνει.
Howard Phillips Lovecraft

Η εικονική πραγματικότητα της φτώχειας

“Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να καταστήσεις ακίνδυνους τους φτωχούς είναι να τους εκπαιδεύσεις να θέλουν να μιμούνται τους πλούσιους.” Carlos Ruiz Zafón, 1964 -, Ισπανός συγγραφέας

Πολλά γράφονται κι ακούγονται για το μέγεθος της φτώχειας, δημοσιεύεται ένας σωρός μελετών με εκτιμώμενα ποσοστά σε διάφορες χώρες προσπαθώντας να απεικονίσουν με αριθμούς, ένα μέγεθος το οποίο δεν είναι ούτε μετρήσιμο ούτε αντικειμενικό. Η φτώχεια είναι ένα τελείως διαφορετικό φαινόμενο από εκείνο του υποσιτισμού και της εξαθλίωσης.

Θα μπορούσαμε να την ορίσουμε ως την ανισότητα, τη διαφορά, την αδυναμία δυνατότητας πρόσβασης σε αυτό που η κοινωνία καθορίζει σαν “καλό” και “ωραίο”, αποκλεισμός από τον κυρίαρχο τρόπο ζωής. Ένας επιβεβλημένος τρόπος ζωής που δεν είναι ποτέ ο τρόπος ζωής της πλειοψηφίας του πληθυσμού αλλά ο τρόπος ζωής των πλουσίων που δίνει τον τόνο με τον επιδεικτικό και προνομιούχο καταναλωτισμό του. Αυτό που κάνει τους φτωχούς – φτωχούς, είναι η ασημαντότητα τους σε σύγκριση με ένα κοινωνικό-πολιτισμικό πρότυπο που προκαλεί και προσανατολίζει τις επιθυμίες.

Στο Περού, γίνεσαι φτωχός όταν είσαι ξυπόλητος, στην Κίνα όταν δεν έχεις ποδήλατο, στην Ευρώπη όταν δεν μπορείς να αγοράσεις αυτοκίνητο, στη δεκαετία του 1930 όταν δεν είχες τηλεφωνική συσκευή, στη δεκαετία του 1960 όταν δεν είχες τηλεόραση, το 1970 όταν δεν είχες έγχρωμη τηλεόραση κ.ο.κ. Δημιουργείται το φαινόμενο του εκσυγχρονισμού της φτώχειας: το χρηματικό της επίπεδο ανεβαίνει επειδή τα καινούρια βιομηχανικά προϊόντα εμφανίζονται ως είδη πρώτης ανάγκης, διατηρώντας τα απρόσιτα για τον μεγαλύτερο αριθμό των ανθρώπων. Η μάζα πληρώνει όλο κι ακριβότερα, μία όλο και μεγαλύτερη ασημαντότητα.

Μόλις η μάζα κατορθώσει να αποκτήσει έναν τύπο προϊόντος, το προϊόν χάνει την αξία του, όπως στην περίπτωση του αυτοκινήτου, που απομειώνεται η αξία του από το γεγονός και μόνο ότι το χρησιμοποιεί η πλειοψηφία των ανθρώπων. Άλλες φορές πάλι, χωρίς το εκλαϊκευμένο προϊόν να χάσει την αξία χρήσης του, η βιομηχανία ρίχνει στην αγορά ένα “καλύτερο προϊόν”, το προορίζει για την μειοψηφία και το εμφανίζει σαν την καινούρια μορφή “ευημερίας ώστε να διατηρηθεί η ανισότητα”. Η ανανέωση αυτή καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι το καινούριο είναι καλύτερο, δημιουργεί περισσότερες ανάγκες από αυτές που ικανοποιεί κι εντείνει τις στερήσεις.

Το ποσοστό της αύξησης της στέρησης ξεπερνά κατά πολύ το ποσοστό αύξησης της παραγωγής. Η λογική του πάντα καλύτερα αντικαθιστά τη λογική του καλού ως δομικού στοιχείου της λειτουργικότητας. Με λίγα λόγια, αποδεικνύεται ότι κίνητρο της ανάπτυξης είναι η διατήρηση της ανισότητας: η υπάρχουσα δυναμική των κοινωνικών τάξεων παίζει το παιχνίδι των παραγωγών, που το επίτευγμα τους είναι μηδαμινό όσον αφορά στη βελτίωση του επιπέδου ζωής και που εξηγεί την ενίσχυση της ανάπτυξης μέσω της ζήτησης. Τα αγαθά δεν αγοράζονται για την αξία χρήσης, αλλά για τη συμβολική λειτουργικότητα τους στην κοινωνική θέση, την απόδραση και την επικοινωνία, το άτομο χειραγωγείται κι εκπαιδεύεται στο να τα επιθυμεί. Το κοινωνικό περιβάλλον του επιβάλλει αυτόν τον τρόπο έκφρασης κι επιβεβαίωσης, ενώ παράλληλα του αρνείται τη δυνατότητα να αναπτύξει την προσωπικότητα του, στρέφοντας τις επιθυμίες του προς τον καταναλωτισμό.

Τι είναι εκείνο που διαστρεβλώνει τις ανάγκες και τις επιθυμίες σε επιθυμίες κατανάλωσης; Το γεγονός ότι, για την ικανοποίηση κάθε ανάγκης, το άτομο εξαναγκάζεται πρώτα απ’ όλα να εξαρτάται από θεσμούς και γιγάντιους μηχανισμούς που ξεφεύγουν από τη διάσταση του και τον έλεγχο του. Ακόμα και για τον (απολυμασμένο) αέρα που αναπνέει, για το (εμφιαλωμένο ή με συντηρητικά) νερό που πίνει, για τον ήλιο (που του πουλάει η τουριστική βιομηχανία) και τη χαλάρωση (που του προμηθεύουν η βιομηχανία του θεάματος και η ραδιοτηλεόραση), το άτομο εξαρτάται από εμπορικούς και γραφειοκρατικούς μεγα-μηχανισμούς των οποίων δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από πελάτης υποταγμένος, ανίσχυρος, εκμεταλλευόμενος και πάντα ανικανοποίητος.

Αφού λοιπόν γίνει παθητικός, καθοδηγείται στο να ζητά από τους μεγα-μηχανισμούς που απολαμβάνουν την παροχή αγαθών μόνο μία υπευθυνότητα πληρέστερη και καλύτερη σχετικά με τις ανάγκες του, υποταγμένος έτσι στο απόλυτο μονοπώλιο. Το απόλυτο μονοπώλιο εγκαθιδρύεται όταν οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την έμφυτη ικανότητα τους να κάνουν μόνοι τους ότι μπορούν για τον εαυτό τους και για τους άλλους, με αντάλλαγμα κάτι καλύτερο, που μόνο ένα όργανο εξουσίας μπορεί να παράγει για λογαριασμό τους. Αυτός ο δεσποτισμός του μηχανισμού επιβάλλει την αναγκαστική κατανάλωση, μετατρέποντας έτσι το άτομο σε παθητικό καταναλωτή μιας μαζικής παραγωγής που μόνο οι μεγάλες βιομηχανίες μπορούν να εξασφαλίσουν. Τελικά ούτε οι στοιχειώδεις ανάγκες δεν μπορούν να ικανοποιούνται εκτός εμπορίου.

Ότι δεν έχει τιμή, δεν έχει αξία. Δεν πειράζει, φωνάζουν οι νέο-φιλελεύθεροι οικονομολόγοι: θα δώσουμε εμείς αξία στα πράγματα που δεν την έχουν ακόμη, στον αέρα, στο νερό, στο φως κι εννοείται στην ανθρώπινη ζωή. Γιατί, φυσικά, ούτε αυτήν λυπόμαστε.

Προβάλλεται επιτακτικά η ανάγκη μιας αλλαγής του τρόπου παραγωγής, ολόκληρης της οικονομικής συλλογιστικής που στα πλαίσια αυτής της προοπτικής το ουσιώδες δεν είναι να καθοριστεί ένα νέο πλήρες πολιτικό πρόγραμμα, αλλά να καθοριστεί μια καινούρια φανταστική διάσταση των πραγμάτων, ριζική και ανατρεπτική, η μόνη που θα επιτρέψει την αλλαγή στην συλλογιστική της εξέλιξης μας. Αυτή η πρόταση ρήξης διάλυσης του οικονομικού συστήματος, μόνον έξω από τον μονοπωλιακό καπιταλισμό και τον γραφειοκρατικό σοσιαλισμό μπορεί να τεθεί, και ακόμα, έξω από κάθε αναφορά σε κάποιο υπαρκτό πρόσωπο, που αναπόφευκτα θα απαιτούσε παραχωρήσεις. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι μία αμφισβήτηση οποιασδήποτε νομιμότητας της εξουσίας και διπλή άρνηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ολοκληρωτικής ολοκλήρωσης.

Όποιος νομίζει ότι η φτώχεια υπάρχει μόνο στις άδειες τσέπες, στα άδεια πορτοφόλια και στα άδεια τραπέζια κάνει λάθος. Έχει φωλιάσει σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα κι εκδήλωση, στην εκπαίδευση, στην υγεία, στον πολιτισμό, στη δημιουργικότητα μας, στη φαντασία μας, στις ανθρώπινες σχέσεις, στη δημοκρατία.

Αυτή είναι η πραγματική φτώχεια μας κι όχι ένα μέγεθος αυστηρά υποκειμενικό και μη μετρήσιμο, όπως αυτό που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι.

Ζώα στο σκαμνί

Στις 5 Μαΐου του 1986, δεκάδες εξαγριωμένοι κάτοικοι του χωριού Μαλάτσα, στη Μαλαισία, επιτέθηκαν κι έδειραν μέχρι θανάτου έναν αδέσποτο σκύλο. Οι χωρικοί ισχυρίστηκαν ότι το άτυχο τετράποδο ήταν μέλος μιας αδίστακτης συμμορίας ληστών οι οποίοι μεταμορφώνονταν σε ζώα προκειμένου να αποφύγουν τη σύλληψη. Η ιστορία έκανε το γύρο του κόσμου, ωστόσο το συμβάν δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα και μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, τα ζώα κατηγορούνταν, δικάζονταν και καταδικάζονταν σαν κοινοί εγκληματίες …

Γουρούνια, ταύροι, άλογα, αγελάδες, λύκοι, αρουραίοι, ψάρια, πουλιά, ακόμη και έντομα, βρέθηκαν αντιμέτωπα με τη δικαιοσύνη και κλήθηκαν να λογοδοτήσουν για τις παράνομες και εγκληματικές πράξεις τους. Τα εγκλήματά τους ήταν από κλοπή και βανδαλισμό μέχρι σεξουαλικά εγκλήματα και ανθρωποκτονίες. Οι ποινές που τους επιβάλλονταν ήταν από αφορισμό και εξορία μέχρι θάνατο δι’ απαγχονισμού και κάψιμο στην πυρά. Η παλαιότερη δίκη ζώου καταγράφεται το 1266 στο Fontenay – aux – Roses, κοντά στο Παρίσι.

Υπηρέτες του κακού. Στη μεσαιωνική Ευρώπη η ισχύς της «Εκκλησίας» ήταν απεριόριστη και επηρέαζε κάθε λειτουργία της Πολιτείας, κυρίως τη Δικαιοσύνη. Η Ιερά Εξέταση βασάνιζε όσους τολμούσαν να ισχυριστούν ότι η Γη δεν ήταν το κέντρο του σύμπαντος κι έριχνε γυναίκες στην πυρά κατηγορώντας τες ως μάγισσες. Ούτε τα ζώα δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από το χέρι του ιερού νόμου.

Το νομικό πλαίσιο για τη δικαστική δίωξη των ζώων διαμορφώθηκε το 13 αιώνα από τον Ιταλό θεολόγο και λόγιο Θωμά τον Ακινάτη. Αυτός υποστήριζε ότι παρότι τα ζώα ήταν δημιουργήματα του Θεού, η εγκληματική τους δράση πήγαζε από μια ανίερη συμμαχία, αφού οι τετράποδοι εγκληματίες δρούσαν κατ’ εντολή του Διαβόλου. Ήταν τα όργανά του πάνω στη Γη, οι πιστοί του υπηρέτες, κατά συνέπεια μέσα από την τιμωρία τους οι πιστοί τιμωρούσαν τον ίδιο το Διάβολο.

Τυπικές διαδικασίες. Ο Έντουαρντ Εβανς ήταν ο πρώτος που μελέτησε και κατέγραψε αναλυτικά τις δικαστικές περιπέτειες των ζώων. Ο Αμερικανός συγγραφέας περιέγραψε στο βιβλίο του The Criminal Prosecution and Capital Punishment of Animals το οποίο κυκλοφόρησε το 1906, 191 δίκες με κατηγορουμένους ζώα. Σύμφωνα με στοιχεία που παραθέτει, το 15  αιώνα διεξήχθησαν 36 δίκες, το 16 αιώνα 57 και το 17 αιώνα 56 δίκες. Η διαδικασία ήταν καθ’ όλα τυπική.

Τα ζώα προφυλακίζονταν, η Πολιτεία όριζε το συνήγορο τους, το δικαστήριο άκουγε τα επιχειρήματα των αντιδίκων και στο τέλος έβγαζε την ετυμηγορία του. Όταν η σύλληψη των ζώων που κατηγορούνταν ήταν ανέφικτη, (αρουραίοι, έντομα, ψάρια), το δικαστήριο αποφάσιζε ερήμην τους. Η ταινία του 1993, «The Hour of the Pig», βασίστηκε στην έρευνα του Έβανς. Στην ταινία παρακολουθούμε έναν νεαρό δικηγόρο να υπερασπίζεται ένα… γουρούνι δολοφόνο.

Μεγαλοδικηγόροι αρουραίων. Υπήρχαν επιτυχημένοι δικηγόροι που «έχτισαν» την καριέρα τους υπερασπιζόμενοι αποκλειστικά κατηγορούμενους/ζώα. Ο πιο ξακουστός ήταν ο Γάλλος Βαρθολομαίος Σασενέ, ικανότατος συνήγορος ο οποίος ειδικευόταν στην υπεράσπιση αρουραίων. Το 1531 οι κάτοικοι της γαλλικής πόλης Οτόν είδαν τις σιταποθήκες τους να αδειάζουν επικίνδυνα εξαιτίας της επιδρομής χιλιάδων αρουραίων. Αμέσως το τοπικό δικαστήριο απήγγειλε την κατηγορία της απρόκλητης και κακόβουλης φθοράς ξένης περιουσίας και κάλεσε τα τρωκτικά να παρουσιαστούν ενώπιον του εντός έξι ημερών.

Όπως ήταν φυσικό, κανένας ποντικός δεν εμφανίστηκε, γεγονός που εξόργισε το δικαστή, ο οποίος θέλησε να επιβάλει τη θανατική ποινή στα ανυποψίαστα ζώα. Τότε ακριβώς παρενέβει ο Σασενέ τονίζοντας ότι οι αρουραίοι δεν έδειξαν ασέβεια προς το δικαστήριο, απλώς δεν ενημερώθηκαν για την κλήτευσή τους επειδή μετακινήθηκαν υπογείως στο διπλανό χωριό. Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, τα επιχειρήματα του Σασενέ έπεισαν τον δικαστή, ο οποίος όρισε νέα δικάσιμο ώστε να ειδοποιηθούν οι αρουραίοι. Δυστυχώς για τους ανθρώπους, οι δίκες αρουραίων συνεχίστηκαν και κατά τη διάρκεια της επιδημίας πανώλης που σάρωσε την Ευρώπη του 14ου αιώνα.

Κανείς δεν είχε αντιληφθεί ότι τα τρωκτικά ήταν οι φορείς της επιδημίας, κι έτσι τη στιγμή που οι αρουραίοι απαγχονίζονταν στις πλατείες, ο μισός πληθυσμός της Ευρώπης αφανιζόταν από το Μαύρο Θάνατο.

Γουρούνια Χάνιμπαλ. Εκτός από τις κλοπές, τα ζώα κατηγορήθηκαν και για ανθρωποκτονίες. Το Δεκέμβριο του 1457 μια μικρή γουρούνα συνελήφθη στο Σαβινί της Γαλλίας κατηγορουμένη ότι έπνιξε και παραμόρφωσε ένα βρέφος την ώρα που κοιμόταν στο κρεβάτι του. Οι αυτόπτες μάρτυρες υποστήριξαν ότι η γουρούνα μπήκε στο σπίτι όταν η μητέρα του βρέφους απουσίαζε και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο του παιδιού. Πριν προλάβουν να επέμβουν, η γουρούνα καταπλάκωσε και ποδοπάτησε το μωρό. Μαζί με τη γουρούνα είχαν μπει στο σπίτι και τα έξι γουρουνάκια της, που βρέθηκαν λουσμένα από το αίμα του μωρού.

Το δικαστήριο δήλωσε τον αποτροπιασμό του για το ειδεχθές, όπως το χαρακτήρισε, έγκλημα και διέταξε το θάνατο της γουρούνας από το δήμιο. Τα γουρουνάκια απαλλάχθηκαν των κατηγοριών λόγω του νεαρού της ηλικίας τους. Ένα ανάλογο περιστατικό συνέβη το1494 στο Κλερμόντ της Γαλλίας, όταν ένας πεινασμένος χοίρος κατασπάραξε ένα βρέφος ανήμερα το Πάσχα. Το γουρούνι καταδικάστηκε για βρεφοκτονία και οδηγήθηκε στην πλατεία της πόλης όπου και απαγχονίστηκε κάτω από τις επευφημίες του κόσμου. Μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα τα οικόσιτα ζώα, ειδικότερα τα γουρούνια, ήταν οι συνήθεις κατηγορούμενοι από τα υπόλοιπα είδη του ζωικού βασιλείου.

Ούτε που κούνησε την ουρά της. Σε καμιά περίπτωση οι ετυμηγορίες των δικαστών δεν ήταν προαποφασισμένες. Απόδειξη ότι πολλά ζώα αθωώθηκαν και μάλιστα αποζημιώθηκαν για την ταλαιπωρία που υπέστησαν. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση καταγράφηκε το 1750 και αφορούσε σε μια προβατίνα. Το άτυχο ζώο πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να επιδίδεται σε ερωτικές περιπτύξεις με το αφεντικό του. Εκτός από ποινικό αδίκημα, η κτηνοβασία θεωρείτο μέγα αμάρτημα με ποινή το θάνατο.

Τελικά, μετά την αγόρευση των συνηγόρων, το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η προβατίνα βιάστηκε, οπότε δεν έφερε καμιά ευθύνη για τις διεστραμμένες ορέξεις του βοσκού. Βασικός μάρτυρας υπεράσπισης ήταν ο τοπικός ιερέας, ο οποίος ορκίστηκε ότι γνώριζε την προβατίνα από μικρή και ουδέποτε αυτή είχε προκαλέσει τους άντρες του χωριού με τη συμπεριφορά της, κοινώς δεν είχε κουνήσει την ουρά της. Ο βοσκός καταδικάστηκε για βιασμό και κτηνοβασία και θανατώθηκε διά απαγχονισμού.

Ενοχλητικές βδέλλες. Το 1451, στο δικαστήριο της Λωζάνης της Ελβετίας, όλα ήταν έτοιμα για να διεξαχθεί άλλη μία δίκη. Οι κατηγορίες που βάραιναν τους κατηγορουμένους ήταν βαριές. Κατηγορούνταν για συστηματική παρακώλυση της αλιείας και παρενόχληση των ψαράδων της λίμνης της Βέρνης. Κατηγορούμενοι οι βδέλλες της λίμνης. Η διαδικασία ακολουθήθηκε πιστά. Οι κλητήρες του δικαστηρίου στάλθηκαν τρεις φορές στην λίμνη, ανακοίνωσαν τις κατηγορίες στις βδέλλες και κάλεσαν τις κατηγορούμενες να παραστούν κατά την ημέρα της δικασίμου στο δικαστήριο.

Παρά την έγκαιρη και νόμιμη κλήτευση των κατηγορουμένων, οι βδέλλες δεν φάνηκαν, προκαλώντας την οργή του δικαστή. Ο τελευταίος, μη θέλοντας να δικαιολογήσει ή να συγχωρέσει την αυθάδεια των κατηγορουμένων προς το δικαστήριο, διέταξε την βίαια προσαγωγή τους. Οι στρατιώτες πήγαν στην λίμνη και συνέλαβαν κάμποσες βδέλλες, όσες μπόρεσαν να βρουν, τις οποίες και οδήγησαν βιαίως (δεν καταγράφεται εάν ήσαν δεμένες ή φορούσαν χειροπέδες) ενώπιον του δικαστηρίου.

Ο δικαστής, μετά την ακροαματική διαδικασία, καταδίκασε τις παρούσες βδέλλες σε θάνατο, διέταξε δε τις άλλες, οι οποίες δεν παρευρίσκονταν στο δικαστήριο, να εγκαταλείψουν αμέσως την λίμνη. Οι τελευταίες, εάν δεν συμμορφώνονταν με το διατακτικό της απόφασης, κινδύνευαν να υποστούν την θεϊκή κατάρα και την καταδίκη του εν λόγω δικαστηρίου. Τέλος, ο δικαστής διέταξε την άμεση εκτέλεση της ποινής των καταδικασθέντων παρόντων βδελλών.