ΟΜΗΡΟΣ: Ὀδύσσεια (5.116-5.170)

Ὣς φάτο, ῥίγησεν δὲ Καλυψώ, δῖα θεάων,

καί μιν φωνήσασ᾽ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·
«Σχέτλιοί ἐστε, θεοί, ζηλήμονες ἔξοχον ἄλλων,
οἵ τε θεαῖς ἀγάασθε παρ᾽ ἀνδράσιν εὐνάζεσθαι
120 ἀμφαδίην, ἤν τίς τε φίλον ποιήσετ᾽ ἀκοίτην.
ὣς μὲν ὅτ᾽ Ὠρίων᾽ ἕλετο ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,
τόφρα οἱ ἠγάασθε θεοὶ ῥεῖα ζώοντες,
ἧος ἐν Ὀρτυγίῃ χρυσόθρονος Ἄρτεμις ἁγνὴ
οἷς ἀγανοῖς βελέεσσιν ἐποιχομένη κατέπεφνεν.
125 ὣς δ᾽ ὁπότ᾽ Ἰασίωνι ἐϋπλόκαμος Δημήτηρ,
ᾧ θυμῷ εἴξασα, μίγη φιλότητι καὶ εὐνῇ
νειῷ ἔνι τριπόλῳ· οὐδὲ δὴν ἦεν ἄπυστος
Ζεύς, ὅς μιν κατέπεφνε βαλὼν ἀργῆτι κεραυνῷ.
ὣς δ᾽ αὖ νῦν μοι ἄγασθε, θεοί, βροτὸν ἄνδρα παρεῖναι.
130 τὸν μὲν ἐγὼν ἐσάωσα περὶ τρόπιος βεβαῶτα
οἶον, ἐπεί οἱ νῆα θοὴν ἀργῆτι κεραυνῷ
Ζεὺς ἔλσας ἐκέασσε μέσῳ ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ.
ἔνθ᾽ ἄλλοι μὲν πάντες ἀπέφθιθεν ἐσθλοὶ ἑταῖροι,
τὸν δ᾽ ἄρα δεῦρ᾽ ἄνεμός τε φέρων καὶ κῦμα πέλασσε.
135 τὸν μὲν ἐγὼ φίλεόν τε καὶ ἔτρεφον, ἠδὲ ἔφασκον
θήσειν ἀθάνατον καὶ ἀγήρων ἤματα πάντα.
ἀλλ᾽ ἐπεὶ οὔ πως ἔστι Διὸς νόον αἰγιόχοιο
οὔτε παρεξελθεῖν ἄλλον θεὸν οὔθ᾽ ἁλιῶσαι,
ἐρρέτω, εἴ μιν κεῖνος ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει,
140 πόντον ἐπ᾽ ἀτρύγετον. πέμψω δέ μιν οὔ πῃ ἐγώ γε·
οὐ γάρ μοι πάρα νῆες ἐπήρετμοι καὶ ἑταῖροι,
οἵ κέν μιν πέμποιεν ἐπ᾽ εὐρέα νῶτα θαλάσσης.
αὐτάρ οἱ πρόφρων ὑποθήσομαι οὐδ᾽ ἐπικεύσω,
ὥς κε μάλ᾽ ἀσκηθὴς ἣν πατρίδα γαῖαν ἵκηται.»
145 Τὴν δ᾽ αὖτε προσέειπε διάκτορος ἀργειφόντης·
«οὕτω νῦν ἀπόπεμπε, Διὸς δ᾽ ἐποπίζεο μῆνιν,
μή πώς τοι μετόπισθε κοτεσσάμενος χαλεπήνῃ.»
Ὣς ἄρα φωνήσας ἀπέβη κρατὺς ἀργειφόντης·
ἡ δ᾽ ἐπ᾽ Ὀδυσσῆα μεγαλήτορα πότνια νύμφη
150 ἤϊ᾽, ἐπεὶ δὴ Ζηνὸς ἐπέκλυεν ἀγγελιάων.
τὸν δ᾽ ἄρ᾽ ἐπ᾽ ἀκτῆς εὗρε καθήμενον· οὐδέ ποτ᾽ ὄσσε
δακρυόφιν τέρσοντο, κατείβετο δὲ γλυκὺς αἰὼν
νόστον ὀδυρομένῳ, ἐπεὶ οὐκέτι ἥνδανε νύμφη.
ἀλλ᾽ ἦ τοι νύκτας μὲν ἰαύεσκεν καὶ ἀνάγκῃ
155 ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι παρ᾽ οὐκ ἐθέλων ἐθελούσῃ·
ἤματα δ᾽ ἂμ πέτρῃσι καὶ ἠϊόνεσσι καθίζων
δάκρυσι καὶ στοναχῇσι καὶ ἄλγεσι θυμὸν ἐρέχθων
πόντον ἐπ᾽ ἀτρύγετον δερκέσκετο δάκρυα λείβων.
ἀγχοῦ δ᾽ ἱσταμένη προσεφώνεε δῖα θεάων·
160 «Κάμμορε, μή μοι ἔτ᾽ ἐνθάδ᾽ ὀδύρεο, μηδέ τοι αἰὼν
φθινέτω· ἤδη γάρ σε μάλα πρόφρασσ᾽ ἀποπέμψω.
ἀλλ᾽ ἄγε δούρατα μακρὰ ταμὼν ἁρμόζεο χαλκῷ
εὐρεῖαν σχεδίην· ἀτὰρ ἴκρια πῆξαι ἐπ᾽ αὐτῆς
ὑψοῦ, ὥς σε φέρῃσιν ἐπ᾽ ἠεροειδέα πόντον.
165 αὐτὰρ ἐγὼ σῖτον καὶ ὕδωρ καὶ οἶνον ἐρυθρὸν
ἐνθήσω μενοεικέ᾽, ἅ κέν τοι λιμὸν ἐρύκοι,
εἵματά τ᾽ ἀμφιέσω, πέμψω δέ τοι οὖρον ὄπισθεν,
ὥς κε μάλ᾽ ἀσκηθὴς σὴν πατρίδα γαῖαν ἵκηαι,
αἴ κε θεοί γ᾽ ἐθέλωσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν,
170 οἵ μευ φέρτεροί εἰσι νοῆσαί τε κρῆναί τε.»

***

Ρίγησε η Καλυψώ, ακούγοντας τον λόγο του.
Ύστερα μίλησε, και πέταξαν τα λόγια της σαν τα πουλιά:
«Άσπλαχνοι και ζηλόφθονοι θεοί, σ᾽ αυτό είστε πρώτοι!
Ω, δεν ανέχεστε θεές που φανερά πλαγιάζουν με θνητούς,
120 αν κάποια στο κρεβάτι της τον πάρει ταίρι ν᾽ αγαπηθεί μαζί του.
Όταν η ροδοδάχτυλη Αυγή διάλεξε τον Ωρίωνα,
θεοί εσείς της ευτυχίας, φθονήσατε την τύχη της, ώσπου
στην Ορτυγία η Άρτεμη, άσπιλη και χρυσόθρονη,
τον σκότωσε, ρίχνοντας καταπάνω του τα βέλη της πυκνά.
Παρόμοια κι όταν η καρδιά της Δήμητρας με τους ωραίους πλοκάμους
στον πόθο του Ιάσιου λύγισε, και πλάγιασε ν᾽ αγαπηθεί μαζί του σε χωράφι
που, πριν το σπείρουν, τρεις φορές το οργώνουν,
ούτε και τότε ο Ζευς έμεινε απληροφόρητος·
τον κεραυνώνει φλογερό το αστροπελέκι του.
Έτσι και τώρα πέφτει ο φθόνος σας σ᾽ εμένα που έχω κοντά μου ένα θνητό.
Κι όμως εγώ τον έσωσα, την ώρα που πιασμένος σε καρίνα
130 πάλευε μόνος με τα κύματα,
αφού το γρήγορο καράβι του ο Δίας το τσάκισε με τον πυρφόρο κεραυνό του
καταμεσής στο μαύρο πέλαγο. Οι άλλοι, ξακουστοί συντρόφοι του,
όλοι τους έσβησαν και πάνε, κι αυτόν μονάχα
κύμα κι άνεμος τον έφεραν εδώ.
Κι εγώ τον υποδέχτηκα μ᾽ αγάπη και τον έθρεψα, λογάριαζα
να γίνει αθάνατος για πάντα και να μείνει αγέραστος.
Όμως, όπως το λες, την εντολή του Δία, που έχει σκουτάρι τη βροντή του,
άλλος θεός δεν τόλμησε να παραβεί ποτέ και να χαλάσει. Ας πάει λοιπόν
να δέρνεται, όπως εντέλλεται εκείνος και προστάζει,
στο άκαρπο πέλαγος. Δεν είμαι εγώ
140 που την πομπή του θα ετοιμάσω, δεν έχω καράβια και κουπιά
και ναυτικούς συντρόφους που θα μπορούσαν να τον συντροφέψουν
πάνω στη ράχη την πλατιά της θάλασσας. Είμαι ωστόσο πρόθυμη
στο να τον συμβουλεύσω, δεν θα του κρύψω τίποτε,
πώς να γυρίσει στην πατρίδα του χωρίς μεγάλη βλάβη.»
Της αποκρίνεται ο Ερμής, ψυχοπομπός κι αργοφονιάς:
«Άσ᾽ τον να φύγει, όπως το λες. Φυλάξου από την οργή του Δία,
μήπως μια μέρα πέσει πάνω σου το βάρος του θυμού του.»
Μίλησε κι αναχώρησε ο κρατερός Αργοφονιάς. Κι εκείνη, σεβαστή νεράιδα,
150 πήγε να βρει τον μεγαλόψυχο Οδυσσέα, στην προσταγή του Δία υπάκουη.
Τον βρήκε εκεί να κάθεται στο περιγιάλι, ούτε στιγμή δεν στέγνωναν
τα μάτια του απ᾽ το κλάμα, έλιωνε η γλυκιά ζωή του
απ᾽ τον καημό του γυρισμού, κι οδύρονταν,
αφού καμιά χαρά δεν του έδινε τώρα η νεράιδα.
Τις νύχτες αν κοιμότανε μαζί της στο βάθος της σπηλιάς,
το ᾽κανε απ᾽ ανάγκη· το ᾽θελε εκείνη, εκείνος όχι.
Τις μέρες όμως τις περνούσε κρεμασμένος σε βράχια κι ακρωτήρια,
τα σωθικά του τρώγοντας με δάκρυα, στεναγμούς και λύπες,
με μάτια βουρκωμένα, στυλωμένα πάντα στο άκαρπο πέλαγος.
Κοντά του στάθηκε αρχοντική η θεά και τον προσφώνησε:
160 «Δύσμοιρε, δεν έχεις λόγο πια να οδύρεσαι, να χαραμίζεις
τη ζωή σου με το κλάμα. Το πήρα απόφαση, θα σε κατευοδώσω.
Εμπρός λοιπόν, πελέκησε μακριά μαδέρια, συνάρμοσέ τα
με καρφιά και φτιάξε μια σχεδία πλατιά· στήριξε πάνω της
ψηλά δοκάρια, να σε ταξιδέψει στο γαλάζιο πέλαγος.
Εγώ σου δίνω ψωμί, νερό και κόκκινο κρασί, να ᾽χεις να ζεις,
να μην πεθάνεις απ᾽ την πείνα.
Κι ακόμη ρούχα θα σε ντύσω και πίσω σου θα στείλω ούριο άνεμο,
ώστε να φτάσεις στην πατρίδα σου χωρίς μεγάλη βλάβη,
αν βέβαια το θελήσουν και οι ουράνιοι θεοί,
170 όσοι με ξεπερνούν στη γνώση και στην πράξη.»

Πώς φέρεται ένας ενήλικας που έχει τραυματιστεί ψυχολογικά ως παιδί

Αν υπάρχει ένας μόνο στόχος που πρέπει εμείς οι γονείς να έχουμε, είναι να μεγαλώσουμε παιδιά που δεν θα χρειαστεί να «αναρρώσουν» από τα παιδικά τους χρόνια. Που δεν θα χρειαστεί να ξοδεύουν μια μέρα το ένα τρίτο του μισθού τους σε ψυχολόγους. Που δεν θα εφαρμόσουν όλα τα άσχημα που πήραν από εμάς στα δικά τους παιδιά.

Κι όμως, πόσες φορές υψώνουμε τον τόνο της φωνής μας – ή ακόμα και το χέρι μας – χωρίς να μας περάσει καν η σκέψη αυτή από το μυαλό;

Το παιδί που πέφτει θύμα σωματικής, λεκτικής και ψυχολογικής βίας από τους γονείς του, μπορεί να μην εμφανίζει σημάδια κακοποίησης όσο ακόμα είναι μικρό. Μπορεί καν να μη θυμάται, μεγαλώνοντας, τις σκοτεινές εκείνες στιγμές που πέρασε μαζί τους.

Τα σημάδια, όμως, έχουν καταγραφεί μέσα του. Και, όπως αναφέρει σε σχετικό άρθρο η αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Ψυχολογικός Φάρος, έρχεται κάποτε η μέρα που εκδηλώνονται σε μη υγιείς συμπεριφορές, όπως :

1. Η αδυναμία αντιμετώπισης των συγκρούσεων, είναι ένα χαρακτηριστικό σημείο. Εάν οι δυνατοί θόρυβοι πυροδοτούν τα ένστικτα καβγάδων σας, αυτό είναι ένας κοινό σημάδι παιδικής συναισθηματικής κακοποίησης.

2. Η αδυναμία αποδοχής των κομπλιμέντων είναι κάτι που συμβαίνει σε όσους δεν έχουν λάβει θετική ενθάρρυνση ως παιδιά.

3. Η εμμονή για τα επιτεύγματα και το γεγονός ότι ποτέ δεν αισθάνεστε ότι το καλύτερό σας είναι αρκετά καλό, είναι σημάδι κάποιου που ποτέ δεν ένοιωσε ότι είναι σπουδαίος.

4. Μια συντριπτική αίσθηση παράνοιας, συχνά κρατά τους ενήλικες που είχαν κακοποιηθεί από το να πιστεύουν ότι είναι καλοί σε κάτι.

5. Το να απολογείται κανείς συνεχώς, είναι επίσης σημάδι παιδικής συναισθηματικής κακοποίησης.

6. Σε μια προσπάθεια να αποφύγουν τα βέλη του κόσμου, οι ενήλικες με θλιβερό παρελθόν συχνά επιτρέπουν στον εαυτό τους να γίνονται ερημίτες.

7. Το να κρατούν τους ανθρώπους σε απόσταση, είναι ένας αμυντικός μηχανισμός που χρησιμοποιείται συχνά από ενήλικες που έχουν κακοποιηθεί ως παιδιά.

8. Η αναποφασιστικότητα είναι ένα χαρακτηριστικό εκείνων που έχουν ένα βαθύ φόβο μη τυχόν τσαλακωθούν.

9. Ένας ενήλικας που έχει κακοποιηθεί συναισθηματικά, συχνά αρνείται να πει την αλήθεια από φόβο μήπως πληγώσει τους άλλους.

10. Η αμυντικότητα συνήθως λαμβάνει χώρα και αυτό δεν σημαίνει αγένεια. Είναι ένας μηχανισμός αυτοάμυνας.

11. Η απόρριψη της αγάπης μπορεί να είναι θλιβερή, αλλά όσοι έχουν κακοποιηθεί βλέπουν την αγάπη ως προσωρινή και φοβούνται να το διαχειριστούν.

12. Η ανάγκη για παρακάλια με κάθε κόστος είναι ένας άλλος δείκτης παιδικής συναισθηματικής κακοποίησης.

13. Εξηγώντας κάθε κίνηση και λέγοντας «ναι» όταν πραγματικά σημαίνει «όχι», είναι ένα σίγουρο σημάδι κατάχρησης του παρελθόντος.

14. Ένα πρόσωπο που έχει υποστεί κατάχρηση συνήθως είναι ανυπόμονο να ζητήσει βοήθεια, λόγω των εγγενών προβλημάτων εμπιστοσύνης του εαυτού του.

15. Δεν θέλουν να προσκολλώνται σε κανέναν και ως εκ τούτου, υποφέρουν από σοβαρά προβλήματα εγκατάλειψης.

16. Η πεποίθηση ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτά που έχουν να πουν, είναι κάτι που μπορεί να συνδέεται με τα τραύματα της παιδικής ηλικίας.

17. Οι ενήλικες που βρίσκουν τον εαυτό τους να καλύπτουν το παρελθόν τους, κρύβουν ορισμένα μέρη της προσωπικότητάς τους.

18. Μια κακή παιδική ηλικία προκαλεί χαμηλή αυτοεκτίμηση που παραμένει στην ενηλικίωση και οι άνθρωποι με αυτές τις δυσκολίες, συχνά ακούν μια φωνή στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους που τους λέει ότι δεν είναι αρκετά καλοί.

19. Μεγαλώνοντας με συναισθηματική κακοποίηση σημαίνει ότι αγωνίζεστε να αποδεχθείτε ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σας που πραγματικά ενδιαφέρονται.

20. Η αγωνία για οπτική επαφή με τους ανθρώπους είναι ένα παραπροϊόν του ότι τρομάζετε πολύ εύκολα και επίσης ένα υποπροϊόν της πρώιμης συναισθηματικής κακοποίησης.

21. Οι βάσεις για την κατάθλιψη και το άγχος της ενηλικίωσης τίθενται κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, είτε το πιστεύετε, είτε όχι.

22. Οποιαδήποτε ποσότητα πασιφισμού που σας κάνει να ελαχιστοποιήσετε τα συναισθήματά σας, είναι ένα σημάδι της συναισθηματικής κακοποίησης από την παιδική ηλικία.

23. Κατηγορείτε τον εαυτό σας για πράγματα που πάνε στραβά, ακόμα κι αν δεν είναι δικό σας το λάθος; Το να χτυπάτε τον εαυτό σας σε σταθερή βάση, κάνει τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη.

24. Η μη αναγνώριση του αληθινού σας εαυτού, είναι ένα άλλο κοινό ζήτημα για τους επιζώντες της πρώιμης συναισθηματικής κακοποίησης.

25. Όσοι δεν μπορούν να ελέγξουν τον θυμό τους, συνήθως εξαπολύουν τραύματα από την παιδική τους ηλικία και δεν τους έχουν δοθεί τα κατάλληλα εργαλεία για να επεξεργαστούν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.

Με σύμπλεγμα κατωτερότητας μπορείς ποτέ ν’ αγαπήσεις πραγματικά;

Κατά καιρούς, είναι αλήθεια, πως οι περισσότεροι από εμάς ερχόμαστε αντιμέτωποι μ’ ένα τέρας το οποίο μας κάνει να αμφιβάλλουμε διαρκώς για τον εαυτό μας, την προσωπικότητά μας, τις ικανότητές μας ακόμη και την αξία μας. Στο τέρας αυτό, έχει αποδοθεί από τους ειδικούς ο όρος «σύμπλεγμα κατωτερότητας» και κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν ανεπαρκείς σχεδόν σε όλα, είτε πρόκειται για τα ρούχα που φορούν, το αμάξι που οδηγούν, τη δουλειά που έχουν επιλέξει κ.λπ.

Το συναίσθημα αυτό μπορεί να έχει δυσμενείς συνέπειες στο άτομο που το αντιμετωπίζει -καθώς νιώθει πως βρίσκεται σε μια αέναη εσωτερική πάλη με τον ίδιο του τον εαυτό αλλά και τους άλλους- σε μια συνεχή προσπάθεια ν’ αντεπεξέλθει σε μη ρεαλιστικές προσδοκίες και να αποδείξει ότι «τα πάει καλύτερα από τους άλλους». Αυτό όμως, καταλήγει να επηρεάζει και τις διαπροσωπικές σχέσεις του ατόμου καθώς νιώθει άβολα και μειονεκτικά στις κοινωνικές του επαφές, γίνεται ανταγωνιστικό και τείνει ν’ αποστασιοποιείται. Μάλιστα, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα όταν κάποιος καταλήγει να νιώθει λίγος απέναντι στον άνθρωπο που αγαπάει.

Πιο συγκεκριμένα, για έναν άνθρωπο ο οποίος συγκρίνει διαρκώς τον εαυτό του, όσον αφορά την εξωτερική του εμφάνιση και πιστεύει πως οι άλλοι είναι πιο όμορφοι και πιο εντυπωσιακοί από τον ίδιο, είναι φανερό πως το αίσθημα της ζήλιας θα φουντώνει σε κάθε ευκαιρία, καθώς θα πιστεύει πως το άτομο αυτό που θεωρεί καλύτερο, ανώτερο κι ομορφότερο είναι ικανό να του κλέψει τον σύντροφο. Η πεποίθηση όμως αυτή, κάνει τον ίδιο καχύποπτο, αφού καταλήγει να θεωρεί τους πάντες απειλή, αλλά και πιεστικό, καθώς η ζήλια του λειτουργεί αποπνικτικά για το ταίρι του με αποτέλεσμα να προκύπτουν συνεχώς σκηνές ζηλοτυπίας και καβγάδες, οι οποίοι σταδιακά οδηγούν στην έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στο ζευγάρι, ακόμη και στον χωρισμό.

Πολύ σημαντική πτυχή του συμπλέγματος κατωτερότητας είναι σαφώς κι η οικονομική κατάσταση. Πιο συγκεκριμένα, ενδέχεται ένα άτομο πιο χαμηλόμισθο σε σχέση με τον άνθρωπό του, να νιώθει μειονεκτικά, καθώς πιστεύει πως το εισόδημά του δε φτάνει προκειμένου να προσφέρει στο κοινό ταμείο, καταλήγοντας μάλιστα πολλές φορές να νιώθει πως συντηρείται κι εξαρτάται οικονομικά από το ταίρι του- χωρίς όμως αυτό να ισχύει.

Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση της επαγγελματικής αποκατάστασης και μόρφωσης. Πιο συγκεκριμένα, αν ο σύντροφος ενός ατόμου έχει επιλέξει ένα επάγγελμα που από τα κοινωνικά standards θεωρείται υψηλού κύρους, αλλά το επάγγελμα του ίδιου του ατόμου δε θεωρείται του ίδιου βεληνεκούς, καταλήγει και πάλι να νιώθει μειονεκτικά, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο ν’ αποκρύπτει την επαγγελματική ή εκπαιδευτική του ταυτότητα ή να νιώθει αμήχανα όταν μιλάει γι’ αυτήν μπροστά σε μια παρέα φίλων μαζί με τον σύντροφό του.

Δεν υπάρχει πάτος στο πηγάδι του συμπλέγματος κατωτερότητας, όμως είναι τελείως ανώφελο και ψυχοφθόρο να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, να προσπαθούμε να βρούμε ατέλειες και να δημιουργούμε προβλήματα που δεν υπάρχουν αλλά τα μεγεθύνουμε εμείς στο κεφάλι μας. Όπως λέει κι ένα quote που κυκλοφορεί πολύ συχνά τελευταία στα social «μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με άτομα που βρίσκονται σε διαφορετικό ταξίδι από σένα». Σαφώς επειδή πρόκειται σε πιο προχωρημένες μορφές για άτυπη ψυχική διαταραχή, είναι σημαντικό να αναζητήσουμε βοήθεια αν κρίνουμε πως δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τον εαυτό μας και πληγώνουμε εμάς και τον άνθρωπο που αγαπάμε.

Είναι αδύνατον να υπάρξουμε σε μια σχέση που δε βασίζεται στον έρωτα και στον θαυμασμό, αλλά χαρακτηρίζεται από ανταγωνισμό και φθόνο, τα οποία δε μας αφήνουν ν’ αναγνωρίσουμε, να υποστηρίξουμε και να επιβραβεύσουμε την προσπάθεια και την επιτυχία του ανθρώπου μας. Να μάθουμε να είμαστε συνοδοιπόροι στο κοινό μας ταξίδι κι όχι διαγωνιζόμενοι ενός ανταγωνιστικού παιχνιδιού στο οποίο πρέπει να υπερισχύει μόνο ο ένας. Γιατί εν τέλει, δεν το καταφέρνει κανένας.

Πολύ λίγη διάθεση για να παιανίσουμε την νίκη των αισιόδοξων

Νοιώθουμε τον πόνο, αλλά όχι και την έλλειψη του πόνου· -νοιώθουμε την έγνοια, αλλά όχι και την έλλειψή της· το φόβο, αλλά όχι και τη σιγουριά.

Νοιώθουμε τον πόνο και την επιθυμία, όπως νοιώθουμε και την πείνα και τη δίψα. Μόλις όμως εισακουστούν, τελειώνουν όλα, σαν την μπουκιά, που μόλις την καταπιούμε, παύει να υπάρχει για την αίσθησή μας. Αυτά τα τρία μεγαλύτερα αγαθά της ζωής, υγεία, νιάτα και Ελευθερία, όσο καιρό τα κατέχουμε, δεν τα κατέχουμε ευσυνείδητα, και τα εκτιμούμε μόνο όταν τα χάσουμε, γιατί είναι και αρνητικά αγαθά. Τις ευτυχισμένες μέρες της περασμένης μας ζωής τις παρατηρούμε μόνο όταν αντικατασταθούν με μέρες οδύνης...

Όσο μεγαλώνουν οι απολαύσεις μας, τόσο πιο αναίσθητοι γινόμαστε: η συνήθεια δεν είναι πια ευχαρίστηση. Απ’ αυτό και μόνο αυξάνεται η ικανότητά μας να υποφέρουμε· κάθε συνήθεια που καταργείται, προξενεί οδυνηρό συναίσθημα.

Οι ώρες κυλούν τόσο πιο γρήγορα όσο πιο ευχάριστες είναι, και τόσο πιο αργά, όσο είναι πιο θλιβερές, γιατί το θετικό δεν είναι η απόλαυση, αλλά η οδύνη, γιατί αυτής γίνεται αισθητή η παρουσία.

Η ανία μας δίνει την έννοια του χρόνου, και η διασκέδαση μας την αφαιρεί. Κι’ αυτό αποδείχνει πως η ύπαρξή μας είναι τόσο πιο ευτυχισμένη, όσο λιγότερο την αισθανόμαστε: γι’ αυτό, καλλίτερα θα ήταν να απαλλασσόμαστε απ’ αυτήν. Δεν θα μπορούσαμε απόλυτα να φανταστούμε μια μεγάλη έντονη χαρά, αν δεν την διαδεχόταν μια μεγάλη δυστυχία: γιατί τίποτα δεν μπορεί να φτάσει σε μια κατάσταση γαλήνης και μόνιμης χαράς· το πολύ να καταφέρουμε να διασκεδάσουμε, και να ικανοποιηθούμε την ματαιοδοξία μας.

Έτσι, όλοι οι ποιητές αναγκάζονται να ρίχνουν τούς ήρωες τους σε καταστάσεις γεμάτες αγωνίες και βάσανα, για να μπορέσουν να τους απαλλάξουν πάλι απ’ αυτά και το δράμα και η επική ποίηση δεν μας δείχνουν άλλο από ανθρώπους που αγωνίζονται, πού υποφέρουν χιλιάδες βάσανα, και κάθε μυθιστόρημα μας δίνει για θέαμα τους σπασμούς και τους κλονισμούς της δύστυχης ανθρώπινης καρδιάς. Ο Βολταίρος, ο τυχερός Βολταίρος, αν και τόσο ευνοήθηκε από την φύση, σκέφτεται το ίδιο πράγμα μ’ εμένα, όταν λέει: «Η ευτυχία δεν είναι παρά ένα όνειρο, ενώ Η οδύνη είναι πραγματική», και προσθέτει : «Αυτό το νοιώθω τώρα και ογδόντα χρόνια. Δεν ξέρω τίποτ’ άλλο παρά να καρτερώ, και να λέω μέσα μου πώς οι μύγες γεννιούνται για να τις τρώνε οι αράχνες, και οι άνθρωποι για να τούς τρώνε οι θλίψεις».

Αυτός ο κόσμος, τόπος σφαγής όπου αγωνιώδη και βασανισμένα όντα ζουν μόνο καταβροχθίζοντας το ένα το άλλο, όπου κάθε θήραμα γίνεται ζωντανός τάφος χιλιάδων άλλων, και συντηρεί τη ζωή του μόνο σαν την πληρώσει με μια μακριά σειρά από μαρτύρια, όπου η ικανότητά του να υποφέρει μεγαλώνει ανάλογα με την νόηση, και κατά συνέπεια στον άνθρωπο φθάνει στην ανώτατη της βαθμίδα· αυτόν τον κόσμο, οι αισιόδοξοι θέλησαν να τον προσαρμόσουν με το σύστημά τους, και να μας τον αποδείξουν a priori σαν τον καλύτερο δυνατό κόσμο.

Είναι κραυγαλέος ο παραλογισμός. Μου λένε ν’ ανοίξω τα μάτια μου και να στρέψω τα βλέμματά μου στην ομορφιά του κόσμου που τον φωτίζει ο ήλιος, να θαυμάσω τα βουνά του, τις κοιλάδες του, τα ποτάμια του, τα φυτά του, τα ζώα του, και ξέρω ’γώ τί άλλο: Δεν είναι λοιπόν ο κόσμος άλλο παρά ένας μαγικός φανός; Βέβαια είναι λαμπρό το θέαμα, άλλο είναι όμως να παίζεις και συ το ρόλο σου σ’ αυτόν.

Ύστερα από τον αισιόδοξο, έρχεται ο άνθρωπος των τελικών αιτίων αυτός που επαινεί τη σοφή διάταξη, που απαγορεύει στους πλανήτες να συγκρούονται με τη μύτη στο τρέξιμό τους, που εμποδίζει τη γη με τη θάλασσα να μπερδευτούν σε ένα τεράστιο αμάλγαμα, και τις κρατάει όπως πρέπει χωρισμένες, που κάνει ώστε να μην μένουν όλα ακίνητα μέσα σ’ έναν αιώνιο πάγο, ή να τα τρώει η φωτιά, που, χάρη στην κλίση της εκλειπτικής, δεν επιτρέπει στην άνοιξη να είναι αιώνια κι’ αφήνει φρούτα να ωριμάζουν, κτλ... αλλά αυτά είναι απλές conditiones sine quibus non. Γιατί αν πρέπει να υπάρχει ένας κόσμος, αν πρέπει να διαρκέσουν αυτοί οι πλανήτες, έστω και για ίσο χρόνο με όσον κάνει η ακτίνα ενός απλανούς αστέρα για να φτάσει ως αυτούς, κι’ αν δεν εξαφανίζονται αμέσως μόλις γεννιούνται, θα έπρεπε να μην είχαν στηθεί τόσο αδέξια τα πράγματα ώστε να κινδυνεύει τώρα να καταρρεύσει το βασικό οικοδόμημα.

Ας έρθουμε τώρα στα αποτελέσματα αυτού του τόσο εξυμνημένου έργου, ας κοιτάξουμε τους ηθοποιούς που κινούνται πάνω σ’ αυτήν την τόσο γερά κατασκευασμένη μηχανή να βλέπουμε τον πόνο να εμφανίζεται ταυτόχρονα με την ευαισθησία, και να μεγαλώνει όσο αυτή γίνεται νοήμων βλέπουμε να συμβαδίζουν ο πόθος και η οδύνη, να αναπτύσσονται απεριόριστα, ώσπου τελικά η ανθρώπινη ζωή να μην προσφέρει τίποτ’ άλλο παρά θέματα για τραγωδίες ή για κωμωδίες. Γι’ αυτό, αν είμαστε ειλικρινείς, πολύ λίγη διάθεση θα έχουμε για να παιανίσουμε την νίκη των αισιόδοξων.

Αν έχει φτιάξει ένας Θεός αυτόν τον κόσμο, δεν θα ήθελα να είμαι αυτός ο Θεός: η δυστυχία του κόσμου θα μου σπάραζε την καρδιά.

Αν φανταζόμαστε έναν δημιουργό δαίμονα, θα είχαμε ωστόσο το δικαίωμα να του φωνάζουμε, δείχνοντάς του την δημιουργία του: «Πώς τόλμησες να διακόψεις την Ιερή ακινησία του χάους, για να ξεπετάξεις από μέσα του μια τέτοια μάζα δυστυχίας και αγωνίας;

Bertrand Russell: Οι Δέκα Εντολές του Ορθολογισμού

Ο Μπέρτραντ Ράσελ μας προτρέπει να είμαστε ορθολογιστές και να...

1. Μην αισθάνεσαι απολύτως σίγουρος για τίποτα.

2. Μην νομίζεις ότι αξίζει να προχωρήσεις στην απόκρυψη αποδεικτικών στοιχείων, γιατί τα στοιχεία σίγουρα θα έρθουν στο φως.

3. Ποτέ μην προσπαθείς να αποθαρρύνεις τη σκέψη, γιατί είναι σίγουρο ότι θα επιτύχεις.

4. Όταν σου εναντιωθούν, ακόμα και αν είναι η ίδια η οικογένεια σου, προσπάθησε να το ξεπεράσεις με επιχειρήματα και όχι με αυθεντία, γιατί μια νίκη που βασίστηκε στην αυθεντία δεν είναι πραγματική, είναι απατηλή.

5. Μην έχεις κανένα σεβασμό για την αυθεντία (δικαιοδοσία / εξουσία / αρχή) των άλλων, γιατί πάντα υπάρχουν αντίθετες αυθεντίες που μπορούν να βρεθούν.

6. Μην χρησιμοποιείς εξουσία για να καταπιέζεις απόψεις που νομίζεις επιβλαβείς, γιατί αν το κάνεις, οι απόψεις θα καταπιέσουν εσένα.

7. Μην φοβάσαι να είσαι εκκεντρικός στην άποψη σου, γιατί κάθε "άποψη" που είναι τώρα αποδεκτή ήταν κάποτε εκκεντρική.

8. Βρες περισσότερη ευχαρίστηση στην ευφυή διαφωνία από την παθητική συμφωνία, γιατί, αν εκτιμάς την ευφυΐα όπως θα έπρεπε, η πρώτη συνεπάγεται βαθύτερη συμφωνία από την δεύτερη.

9. Να είσαι σχολαστικά φιλαλήθης ακόμα και αν η αλήθεια είναι άβολη, γιατί είναι πιο άβολο όταν προσπαθείς να την κρύψεις.

10. Μην αισθάνεσαι ζήλεια για την ευτυχία αυτών που ζουν σε παραδείσους ανόητων, γιατί μόνο ένας ανόητος θα νόμιζε ότι αυτό είναι ευτυχία.

THE TEN COMMANDMENTS OF RATIONALISM

1. Do not feel absolutely certain of anything.

2. Do not think it worth while to proceed by concealing evidence, for the evidence is sure to come to light.

3. Never try to discourage thinking, for you are sure to succeed.

4. When you meet with opposition, even if it is from your family, endeavour to overcome it by argument and not by authority, for a victory dependent upon authority is unreal and illusory.

5. Have no respect for the authority of others, for there are always contrary authorities to be found.

6. Do not use power to suppress opinions you think pernicious, for if you do, the opinions will suppress you.

7. Do not fear to be eccentric in opinion, for every "opinion" now accepted was once eccentric.

8. Find more pleasure in intelligent dissent than in passive
agreement, for, if you value intelligence as you should, the
former implies a deeper agreement than the latter.

9. Be scrupulously truthful even if the truth is inconvenient, for it is more inconvenient when you try to conceal it.

10. Do not feel envious of the happiness of those who live in a
fool's paradise, for only a fool will think that it is happiness.

-Bertrand Russell

Ο Μπέρτραντ Άρθουρ Γουίλιαμ Ράσελ (Bertrand Arthur William Russell) (18 Μαΐου 1872 – 2 Φεβρουαρίου 1970) ήταν Βρετανός φιλόσοφος, μαθηματικός και ειρηνιστής. Ο Ράσελ ως συγγραφέας και άνθρωπος συνέχισε την οικογενειακή παράδοση στην πολιτική σκέψη και δράση, με αντιπολεμική δράση. Γεννήθηκε στην ακμή της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας.

Πέθανε από γρίπη, έναν αιώνα αργότερα, όταν η Βρετανία είχε περάσει δύο παγκόσμιους πολέμους. Έκανε κριτική στα πυρηνικά καθώς και την εισβολή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Το 1950 κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Υπήρξε Γ' Κόμης, μέλος του Τάγματος της Αξίας και μέλος της Βασιλικής Εταιρείας. Χαρακτηριστική της απέχθειάς του προς κάθε είδους φανατισμό είναι η δήλωσή του :

"Δεν θα πέθαινα ποτέ για τις ιδέες μου, γιατί μπορεί να έκανα λάθος "

Ελεύθερος άνθρωπος

Ελάτε τώρα, υπήρχε κανένας που ο Διογένης δεν αγαπούσε, ένας άνθρωπος τόσο ευγενικός και καλόκαρδος που ευχαρίστως έπαιρνε πάνω του όλα τα προβλήματα για το κοινό καλό; Αλλά ποιος ήταν ο τρόπος της αγάπης του;

Όπως έγινε υπηρέτης του Δία, νοιαζόταν για τους συνανθρώπους του, αλλά ταυτόχρονα ήταν υποταγμένος στο Θεό. Αυτός ήταν ο λόγος που μόνο γι' αυτόν όλος ο κόσμος και όχι κάποιο συγκεκριμένο μέρος ήταν η πατρίδα του· και όταν τον φυλάκισαν δεν ποθούσε την Αθήνα, ούτε λαχταρούσε να ξαναδεί τους φίλους του και τους γνωστούς του εκεί, αλλά έγινε καλός φίλος με τους πειρατές (που τον φυλάκισαν) και επειράτο* (=προσπαθούσε) να τους φέρει στον ίσιο δρόμο.

Έτσι κατακτάται η ελευθερία. Γι' αυτό έλεγε: "Από τότε που ο Αντισθένης (διάσημος φιλόσοφος, δάσκαλος του Διογένη) με ελευθέρωσε, ποτέ μου δεν έγινα σκλάβος."

Πως τον ελευθέρωσε ο Αντισθένης; Ακούστε τι λέει ο Διογένης.

"Μου έμαθε τι ήταν δικό μου, και τι δεν ήταν δικό μου. Η ιδιοκτησία δεν είναι δική μου· συγγενείς, οικείοι, φίλοι, φήμη, συνήθεις τόποι, η συζήτηση με άλλους - όλα αυτά δεν είναι δικά μου. 'Τι είναι λοιπόν δικό σου;' Η δύναμη να χρησιμοποιώ τις εξωτερικές εντυπώσεις. Μου έδειξε ότι την διαθέτω πέρα από κάθε εμπόδιο ή εξαναγκασμό· κανένας δεν μπορεί να με εμποδίσει· κανένας δεν μπορεί να με αναγκάσει να την χρησιμοποιήσω με άλλο τρόπο από αυτό που θέλω. Ποιος έχει λοιπόν πάνω μου εξουσία; Ο Φίλιππος, ή ο Αλέξανδρος, ή ο Περδίκκας ή ο Μέγας Βασιλέας; (ο βασιλιάς των Περσών) Από που μπορούν να την έχουν; Γιατί ο άνθρωπος που ήταν η μοίρα του να υποδουλωθεί από άλλον άνθρωπο πρέπει να είχε ήδη πρωτύτερα υποδουλωθεί από πράγματα."

Επομένως, ο άνθρωπος που πάνω στον οποίο η απόλαυση δεν έχει καμία δύναμη, ούτε ο πόνος, ούτε η δόξα, ούτε ο πλούτος, και ο οποίος, όποτε του φαίνεται πρέπων, μπορεί να φτύσει όλο του το σώμα στο πρόσωπο κάποιου** και να αναχωρήσει από αυτή τη ζωή - ποιανού δούλος είναι, ποιανού υποτακτικός;
-----------------------
* δεν μπορούσα να μην αφήσω την όμορφη αυτή πινελιά της αρχαίας Ελληνικής που δεν αποδίδεται εύκολα στο νεοελληνικό κείμενο.

** πιθανή αναφορά στον Ανάξαρχο ο οποίος όταν ο τύραννος της Κύπρου Νικοκρέων διέταξε να του κόψουν τη γλώσσα, λένε πως ο ίδιος ο φιλόσοφος την έκοψε με τα δόντια του και την έφτυσε στο πρόσωπο του τυράννου.

Αρριανού, Ομιλίες του Επίκτητου

Η ανθρωπιστική Δημοκρατία

Τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα «πρέπει να είναι μια δημοκρατία σε μικρογραφία» έλεγε ο Τζον Ντιούι, ώστε να παράγει ώριμους και υπεύθυνους πολίτες και όχι φοβισμένους και υποταγμένους υπηκόους που εύκολα μπορούν να μετατρέπονται από τον κάθε επίδοξο σωτήρα ή «αυθεντία», σε θύματα. Παρ’ ότι είμαστε στην αυγή του εικοστού πρώτου αιώνα, θλίβομαι διότι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν γνωρίζει ακόμη τι πραγματικά σημαίνει δημοκρατία. Αγνοεί την ουσία, την έννοια της δημοκρατίας, θεωρώντας ότι σε αυτή ο καθένας έχει το δικαίωμα να λέει τη μικρή ή τη μεγάλη του χαζομάρα. Μετατρέπει την άγνοια του σε άποψη με σαθρά επιχειρήματα, έχοντας ουσιαστικά ως μοναδικό του προσόν για να την επιβάλλει την φωνασκία. Τη δημοκρατία αυτοί που την εφηύραν δεν την εφηύραν για να μπορεί ο κάθε βάρβαρος να φωνασκεί και να τη μετατρέπει σε οχλαγωγία.

Η πραγματική Δημοκρατία είναι το δικαίωμα του κάθε πολίτη να κρίνει αυτά που του προτείνουν εκείνοι που κατέχουν με δική του συναίνεση για λίγο καιρό, αξιώματα στην κεντρική δημόσια διοίκηση. Για να κρίνει όμως απαιτείται γνώση, ώστε να καταλάβει τι ακριβώς του προτείνουνε και να τα συγκρίνει με αυτά που και πάλι μέσω γνώσης αντιλαμβάνεται ο ίδιος ως προβλήματα. Επιπλέον απαιτεί και αυτογνωσία διότι χωρίς αυτήν ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται μόνον αυτά που ο ίδιος μπορεί να σκέφτεται. Δημοκρατία, είναι η άμεση συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων είτε πρόκειται για μεγάλα είτε για μικρά ζητήματα, είτε πρόκειται για εθνικά είτε για τοπικά θέματα, για το τι πρέπει να γίνει και τι όχι.

Δημοκρατία, είναι οι εκπρόσωποι που ο πολίτης έστειλε στην Βουλή να υπακούουν, να διαχειρίζονται και να εφαρμόζουν τις δικές του επιλογές, και όχι να τους παραχωρεί τη δύναμή του μετατρέποντάς τους σε εξουσιαστές. Στη Δημοκρατία τους νόμους δεν πρέπει να τους γράφουν όσοι κατέχουν εξουσία, αλλά να θεσμοθετούν οι ίδιοι οι πολίτες ώστε να ελέγχουν και να προστατεύονται από κάθε κατάχρηση εξουσίας. Ένας πολίτης που ψηφίζει ο ίδιος του νόμους, είναι αυτόνομος, ενώ όποιος υπακούει σε νόμους που έγραψε κάποιος άλλος είναι απλά εκλογέας, η ετερόνομος.

Η Δημοκρατία εφευρέθηκε, γιατί κάποιοι σπουδαίοι άνθρωποι του παρελθόντος, θεώρησαν χρήσιμο ν' αποφασίζουν άμεσα οι ίδιοι οι πολίτες για τη λύση των προβλημάτων τους και όχι οι αντιπρόσωποί τους σε σκοτεινά δωμάτια. Στη Δημοκρατία οι αποφάσεις παίρνονται πάντα υπό το φως του ήλιου. Οι πραγματικοί δημοκράτες δεν πειθαναγκάζουν τον λαό, ακόμα και γι' αυτά που θεωρούν οι ίδιοι σωστά. Το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν τα απαραίτητα εφόδια στον πολίτη, ώστε να είναι ορθή η κρίση του. Πολλοί νομίζουν ότι η δημοκρατία είναι ένα χαλαρό και μαλθακό πολιτικό μοντέλο. Θεωρούν ότι η δημοκρατία συντηρεί τους εχθρούς της και ότι κινδυνεύει από' αυτούς. Τουναντίον.

Η δημοκρατία είναι ένα σκληρό σύστημα για τον οποιονδήποτε την απειλεί ή την εκβιάζει. Η δημοκρατία, "ανέχεται" τους κάθε λογής φασίστες απ' όπου κι αν προέρχονται και επιτρέπει στους δημοκράτες να διασκεδάζουν με τις καραβιές ηλιθίων που προσφέρουν δωρεάν διασκέδαση όταν παίρνουν τον λόγο κι απευθύνονται στον λαό. Όταν ο λαός είναι πεπαιδευμένος, δεν κινδυνεύει από τους «σωτήρες» ούτε από τους «διασκεδαστές». Ίσα-ίσα τους αφήνει να κριθούν και να καταδικαστούν από τον λαό. Στην δημοκρατία μπορεί να λες ό,τι θέλεις αλλά όχι να κάνεις ό,τι θέλεις. Η συμμετοχή και η ένταξή σε ένα κοινωνικό σύνολο προϋποθέτει ταυτόχρονα και κάποιο περιορισμό της ελευθερίας δράσης μας, ώστε να μην παραβιάζεται η ελευθερία και τα συμφέροντα των υπόλοιπων μελών του συνόλου. Όταν λοιπόν αυτός που είναι εχθρός της δημοκρατίας κάνει ότι θέλει η ίδια η δημοκρατία τον καταστρέφει με συνοπτικές διαδικασίες.

Η Δημοκρατία την οποία περιγράφω είναι από την φύση της ανθρωποκεντρική και ως εκ τούτου βαθιά ανθρωπιστική και ουδεμία σχέση έχει με την σημερινή προεδρευόμενη κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Η άμεση Δημοκρατία στην οποία αναφέρομαι, είναι ένα από τα αρχαιότερα κοινωνικοπολιτικά μοντέλα το οποίο δεν δύναται να οικειοποιηθεί από κανένα νεωτερίστικο σημερινό πολιτικό μοντέλο είτε δεξιόστροφο, είτε κεντρώο, είτε αριστερόστροφο. Ο Αμεσοδημοκράτης, δεν είναι καμίας συγκεκριμένης πολιτικής απόχρωσης αλλά μπορεί ταυτόχρονα να είναι όλων των πολιτικών αποχρώσεων αφού τα πολιτικά κόμματα, καπηλεύονται αποσπασματικά και κατά το δοκούν, διαχρονικές αξίες της, τρώγοντας σάρκες από την σάρκα της.

Η άμεση Δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τους πολίτες, ασκείται από τους πολίτες και υπηρετεί τα συμφέροντα των πολιτών. Ουτοπία, δεν είναι να πιστεύεις ότι η πραγματικότητα κάποια στιγμή μπορεί να αλλάξει, αλλά το να πιστεύεις ότι δεν θα αλλάξει και θα παραμείνει όπως έχει επ’ άπειρον. Ουτοπία είναι η αναζήτηση της ιδανικής, εξιδανικευμένης και τέλειας κοινωνίας, ενώ αληθινή Δημοκρατία είναι η προσπάθεια του ανθρώπου για μία δίκαιη κοινωνία.

Η δύναμη της γλώσσας: πως να διαμορφώσετε την πραγματικότητα σας με λόγια

Ποιο ήταν το ομορφότερο πράγμα που σας είπε κάποιος; Ανακαλέστε αυτή την εμπειρία. Τι βλέπετε; πως αισθάνεστε; θα μπορούσε να είναι μόνο μια πρόταση- μια μοναδική πρόταση που σας άλλαξε για μια στιγμή ή ίσως και για μια ζωή.

Υπάρχει κάτι περισσότερο στη γλώσσα από αυστηρή γραμματική και προφορά. Υπάρχει αληθινή δύναμη μέσα της, ακόμα και μαγεία. Η γλώσσα χορεύει με τις φαντασιώσεις μας. Δημιουργεί ένα απίστευτο εύρος συναισθημάτων και αισθήσεων, τα οποία συχνά κάνουν τη διαφορά ανάμεσα σε κάποιον που αγαπά τη ζωή του και σε κάποιον που τη σαμποτάρει.

ΑΜΠΡΑ ΚΑΤΑΜΠΡΑ

Όταν λέτε άμπρα κατάμπρα τι σκέφτεστε αμέσως;

Ήμουν για φαγητό με φίλους πριν από αρκετά χρόνια όταν ένας με ρώτησε «ξέρεις τι σημαίνει άμπρα κατάμπρα;» , «μαγεία» απάντησα. Είπε «όχι δε σημαίνει αυτό». Τότε μου είπε την αληθινή ιστορία: «Άμπρα κατάμπρα είναι μια λέξη από τα Αραμαϊκά. Αραμαϊκή είναι η αρχική γλώσσα στην οποία γράφτηκε η Πάλαια Διαθήκη και είναι μια από τις δύο γλώσσες που μίλησε ο Ιησούς. Άμπρα κατάμπρα σημαίνει ‘Με τον λόγο μου δημιουργώ’ ή ‘Με τον λόγο μου επηρεάζω’. Είχαν τόσο σεβασμό για την ιερή διδασκαλία που τριγώνισαν το άμπρα κατάμπρα και το φορούσαν γύρω έπο τον λαιμό τους για να τους υπενθυμίζει τη δύναμη της λέξης που έχει ειπωθεί.» Είχα μείνει άφωνος.
«Να συμπεριφέρεσαι σωστά»

Σας έχει δοθεί ποτέ η συμβουλή «να συμπεριφέρεσαι σωστά;» ή «απλώς προσπάθησε να είσαι περισσότερο θετικός;» . Αυτό είναι συχνά το βάθος και η έκταση των οδηγιών που οι περισσότεροι παίρνουμε για την ανάπτυξη του χαρακτήρα και της νοοτροπίας μας. Υπάρχει, φυσικά κάτι περισσότερο από αυτό.

Τα λόγια που λέμε στους άλλους ανθρώπους και οι σκέψεις που έχουμε στο μυαλό μας προσθέτονται και δημιουργούν τις προσωπικές μας ιστορίες. Αυτές οι ιστορίες εν τέλει διαμορφώνονται και δημιουργούν την πραγματικότητα μας. Από λέξεις σε ιστορίες, από ιστορίες σε πραγματικότητα. Αυτή είναι η δύναμη της γλώσσας.

Μια νεαρή γυναίκα με είχε επισκεφθεί επειδή είχε θέματα με την εικόνα του σώματος της. Ξεκινήσαμε να μιλάμε για το πως ένιωθε και για τις γλωσσικές συνήθειες που είχε. Αφού σκάψαμε λίγο βαθύτερα αναγνωρίσαμε κάτι που αποκαλώ «το θεμελιώδες γεγονός της ιστορίας» .

Κάθε Χριστούγεννα όλη η οικογένεια της συγκεντρώνονταν, γιόρταζαν και αντάλλαζαν δώρα. Άνοιξε ένα από τα δώρα της (μια μπλούζα) και την κράτησε για να την δουν όλοι. Γέλια ξέσπασαν αμέσως (ειδικότερα από την θεία η οποία της την έδωσε). Κοίταξε το μπροστινό μέρος της μπλούζας και είδε μια παχουλή γάτα καρτούν με τα λόγια «Δεν είμαι χοντρή, είναι απλώς βαρυκόκκαλη». Πέταξε την μπλούζα και βγήκε από το δωμάτιο κλαίγοντας.

Αυτές οι λέξεις «Δεν είμαι χοντρή, είμαι απλώς βαρυκόκκαλη» έμειναν στο μυαλό της. Τελικά τα λόγια έγιναν ιστορίες καθοριστικές για τη ζωή και αυτές οι ιστορίες έγιναν πραγματικότητα. Τόση δύναμη έχει η γλώσσα.

Η δύναμη των μοτίβων της γλώσσας

Λόγια: «Δεν είμαι χοντρή, είμαι απλώς βαρυκόκκαλη».

Ιστορίες: «Μισώ το σώμα μου. Πρέπει να ασκηθώ περισσότερο. Αλλά τίποτα δεν κάνει δουλειά. Ίσως υπάρχει κάποια καινούργια δίαιτα που μπορώ να δοκιμάσω. Αλλά αν δεν δουλέψει ούτε αυτό; μισώ το σώμα μου».

Πραγματικότητα: θέματα στην εικόνα του σώματος/ διατροφικές διαταραχές

Μια μητέρα ενός ασθενούς μου του έλεγε συνεχώς όταν ήταν μικρός «Δεν είσαι το δώρο του Θεού για τις γυναίκες». Την πίστεψε, είδε τον εαυτό του ως χαμηλότερο και δημιούργησε ένα κόμπλεξ σχετικά με αυτό. Ένα άλλο παράδειγμα για το πώς η δύναμη της γλώσσας επηρεάζει την πραγματικότητα μας.

Λόγια: «Δεν είσαι το δώρο για τις γυναίκες».

Ιστορίες: «Είμαι τόσο χαμένος. Πώς θα μπορούσα να αρέσω σε κάποιον; τι μπορώ να κάνω για να αρέσω στους άλλους; αλλά δε θα μπορέσω ποτέ να τους κρατήσω».

Πραγματικότητα: χαμηλή αυτοεκτίμηση, κατάθλιψη

Από λόγια σε ιστορίες. Από ιστορίες σε πραγματικότητα.
Εισαγωγή στην γλώσσα σύγκρουσης.

Με το πέρασμα των χρόνων, εκπαίδευσα πολλούς ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Άνθρωπο από κάθε πτυχή της ζωής, που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα των κοινωνικών και οικονομικών τάξεων. Οι ιστορίες του κάθε ασθενή μου είναι μοναδικές αλλά όμως υπάρχουν παρόμοια μοτίβα που τους δίνουν αυτό το ίχνος της τεράστιας δύναμης της γλώσσας. Μοτίβα στον τρόπο που λένε τις ιστορίες τους. Μοτίβα στη επιλογή των λέξεων τους. Μοτίβα στη γλώσσα τους.
«Από λόγια σε ιστορίες, από ιστορίες σε πραγματικότητα».

Όσο περισσότερο εστίαζα στο τι έλεγαν λέξη προς λέξη, τόσες περισσότερες τελείες ένωνα. Τόσο πολύ που μπροστά να προβλέψω πως το άτομο θα περιέγραφε αυτό που του συνέβη. Εδώ είναι κάποια παραδείγματα:

«Δεν θέλω να νιώθω πάντα τόσο αποτυχημένος».

«Δε θα με αφήσει να κάνω αυτό που στ’ αλήθεια θέλω»

«Ίσως αν προσπαθούσα περισσότερο στην δουλειά».

Στο λεξιλόγιο αποκαλούμε αυτόν τον τύπο λόγου γλώσσα σύγκρουσης- μια γλώσσα που ακούσια σχεδιάστηκε για να αποτρέψει τους στόχους, να σαμποτάρει τις σχέσεις και να μας συγχύσει δημιουργώντας έναν περιττό πόνο.
Οι μεταφράσεις και η αρχιτεκτονική της γλώσσας

Οπότε τι κάνουμε με την γλώσσα σύγκρουσης και της ιστορίες αντίθεσης; πρώτα προσδιορίζουμε τις βασικές λέξεις αντίθεσης και αρχίζουμε να κάνουμε προσαρμογές. Ονομάσουμε αυτές τις προσαρμογές «Μεταφράσεις».

Σε αγχώδεις προτάσεις όπως «Δεν θέλω να νιώθω πάντα αποτυχημένος» αντικαθιστούμε το «δεν» με «θα» και απομακρυνόμαστε από το ανεπιθύμητο αποτέλεσμα προς αυτό που θέλουμε. «Δεν θέλω να νιώθω πάντα αποτυχημένος» γίνεται «Θέλω να νιώθω ασφαλής και πετυχημένος». Αυτή η φαινομενικά απλή μετάφραση έχει τεράστιο ποσοστό στην ψυχολογία κάποιου και στη συναισθηματική ευεξία αξιοποιώντας την δύναμη της γλώσσας.

Παρομοίως , «Δεν με αφήνει να κάνω αυτό που θέλω» μεταφράζεται σε «Δε θα κάνω αυτό που θέλω να κάνω» . Αποδεικνύεται ότι έχω την δύναμη πάνω σε μια κατάσταση.

«Ίσως θα έπρεπε να προσπαθήσω λίγο περισσότερο» . Αφαιρέστε το «ίσως», το «θα μπορούσα» και το «λίγο περισσότερο» και μένει μια πιο στερεή δήλωση. «Μπορώ να προσπαθήσω περισσότερο». Είναι είτε συζήτηση και αναβλητικότητα είτε αποφασιστικότητα και δράση.

Το αντίθετο στην γλώσσα σύγκρουσης είναι η αρχιτεκτονική γλώσσα που βοηθά τους ανθρώπους να επικεντρωθούν στους στόχους τους και στα θετικά αποτελέσματα, τους υπενθυμίζει πως ελέγχουν τις προσωπικές τους ιστορίες, ενώ τους βοηθά να είναι πιο ασφαλείς και να έχουν αυτοπεποίθηση στις αποφάσεις τους για τη διαδικασία. Είναι μια θετική χρήση της δύναμης της γλώσσας.

Αν περάσετε ακόμα και ελάχιστο χρόνο εστιάζοντας στις συγκεκριμένες λέξεις που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να παραπονεθούν και να κατηγορήσουν θα κατανοήσετε τη γλώσσα σύγκρουσης. Είναι μια συναρπαστική μελέτη. Πιθανόν να ανακαλύψετε κάποια στοιχεία της γλώσσας σύγκρουσης και στο δικό σας λεξιλόγιο.

Επιπλέον άσκηση: «Θα έπρεπε να αποτοξινωθώ»

Το «Θα έπρεπε» είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση. Είναι διάσημη για την ικανότητα της να δημιουργεί υπερβολική πίεση και ένοχη. Θεωρείστε την ως την αλλαγή για να ξεκινήσετε τη θετική εκμετάλλευση της δύναμης της γλώσσας.

Βήμα 1ο: διαλέξτε κάτι απλό που θα θέλετε να κάνετε καθημερινά. Κάτι για το οποίο εύκολα θα νιώθατε ενοχές ή θα αγχωνόσασταν. Θα μπορούσε να είναι ο διαλογισμός, η άθληση, η αλλαγή της δίαιτας ή το να ξεκινήσετε μαθήματα τραγουδιού.

Γι' αυτό το παράδειγμα θα χρησιμοποιήσουμε τον διαλογισμό, «Θα έπρεπε να διαλογίζομαι περισσότερο»

«Θα έπρεπε να διαλογίζομαι περισσότερο». Σταματήστε και παρατηρήστε. Πώς αισθάνεστε όταν το λέτε; σημειώστε το μέσα σας.

Βήμα 2ο: αντικαταστήστε το «θα έπρεπε» με το «θα μπορούσα».

«Θα μπορούσα να διαλογίζομαι περισσότερο». Οι περισσότεροι άνθρωποι σηκώνουν το φρύδι τους και κουνούν το κεφάλι τους όταν ακούν την πρόταση «Θα μπορούσα» .

Βήμα 3ο: αντικαταστήστε το «θα μπορούσα» με «Μπορώ»

«Μπορώ να διαλογιστώ περισσότερο». Είναι ένα απλό άλμα στη συμπεριφορά και στην ενέργεια.

Βήμα 4ο: αντικαταστήστε το «Μπορώ» με «Είμαι ενθουσιασμένος».

«Είμαι ενθουσιασμένος που θα διαλογιστώ περισσότερο». Μέχρι αυτό το σημείο οι άνθρωποι χαμογελούν και σκέπτονται την επόμενη συνεδρία.

Βήμα 5ο: και τελικά προσθέτουμε το «επειδή» στο τέλος της πρότασης για τους λόγους και για επιπρόσθετη κινητοποίηση ώστε να ενεργοποιήσετε τη δύναμη της γλώσσας.

«Είμαι ενθουσιασμένος που θα διαλογιστώ περισσότερο επειδή όταν το κάνω νιώθω πιο χαλαρός και συγκεντρωμένος.》

Τώρα είναι η σειρά σας. Έχει πλάκα

Θα έπρεπε να ______ περισσότερο

Σταματήστε και παρατηρήστε

Θα μπορούσα να ______ περισσότερο.

Σταματήστε και παρατηρήστε

Μπορώ περισσότερο να ______

Σταματήστε και παρατηρήστε

Έχω ενθουσιαστεί που _____ περισσότερο επειδή ___(λόγος) ____
Σταματήστε και παρατηρήστε

Είναι μια σπουδαία άσκηση ώστε να ενεργοποιήσετε τη δύναμη της γλώσσας και να πάτε από την απροθυμία και την λύπη στον ενθουσιασμό και στην δράση. Είναι επίσης σπουδαία άσκηση για να δείξετε τα δημιουργικά, συναισθηματικά και φυσικά αποτελέσματα που έχει η δύναμη της γλώσσας πάνω μας. «Θα έπρεπε» σε «Θα μπορούσα». «Θα μπορούσα» σε «Μπορώ» και « Μπορώ» σε «Είμαι ενθουσιασμένος» . Τότε προσθέστε το επειδή. Απλό και αποτελεσματικό.
Μόνο η αρχή

Το λεξιλόγιο μας δίνει μια άκρη μέσα στην δύναμη της γλώσσας. Μια άκρη πάνω σε φαινομενικά ασήμαντες σκέψεις που μπορούν και συχνά προσθέτουν μεγάλα προβλήματα. Ο Muhammad Ali είπε κάποτε «Δεν είναι το βουνό το οποίο σκαρφαλώνουμε που μας φθείρει. Είναι τα χαλίκια στα παπούτσια μας».

«Δεν είναι το βουνό το οποίο σκαρφαλώνουμε που μας φθείρει. Είναι τα χαλίκια στα παπούτσια μας».

Αυτά τα χαλίκια στα παπούτσια μας έχουν φτιαχτεί από την γλώσσα σύγκρουσης. Αμέτρητες περιπτώσεις του «δεν» , «Δεν μπορώ» , «Δεν έχω» μας κάνουν να εγκαταλείπουμε την δύναμη μας κατηγορώντας τους άλλους με αμείλικτη αποφασιστικότητα. Αυτά τα πράγματα προκαλούν επικά ποσοστά πόνου στον ίδιο τον εαυτό μας , στους αγαπημένους μας και στον κόσμο γύρω μας.

Είναι καιρός να αρχίσουμε να συγγράφουμε εμείς τις ιστορίες μας συνειδητά. Είναι καιρός να μιλήσουμε σαν επαγγελματίες.

Η πλήξη δεν είναι κάτι που μπορούμε να το πάρουμε αψήφιστα

Η ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων είναι ένας διαρκής αγώνας να επιβιώσουν, όντας σίγουροι πως στο τέλος θα χάσουν. Αυτό που τους δίνει τη δυνατότητα ν’ αντέξουν τον κάματο της μάχης δεν είναι τόσο πολύ η αγάπη της ζωής όσο ο φόβος του θανάτου, ο οποίος ωστόσο ως αναπόφευκτος περιμένει στα παρασκήνια, απ’ όπου μπορεί την κάθε στιγμή να βγει στη σκηνή. Η ίδια η ζωή είναι μια θάλασσα γεμάτη βράχια και φουρτούνες. Ο άνθρωπος αποφεύγει αυτές τις κακοτοπιές όσο πιο προσεχτικά μπορεί, αν και γνωρίζει ότι, ακόμα κι αν, με κόπο και επιδεξιότητα καταφέρει να τις ξεπεράσει, κάθε του βήμα τον φέρνει όλο και πιο κοντά στο μεγαλύτερο, στο απόλυτο, στο αναπόφευκτο και αναπότρεπτο ναυάγιο, για την ακρίβεια κατευθύνεται πλησίστιος προς αυτό, προς τον θάνατο. Αυτός είναι ο τελικός προορισμός του κουραστικού ταξιδιού και είναι χειρότερος απ’ όλα τα βράχια που έχει καταφέρει να αποφύγει.

Αξίζει εδώ να παρατηρήσουμε ότι απ’ τη μια μεριά, τα βάσανα και οι θλίψεις της ζωής μπορούν εύκολα να πάρουν τόσο μεγάλες διαστάσεις, ώστε ακόμη κι ο θάνατος, αυτό που κάθε ζωή προσπαθεί να αποφύγει, γίνεται επιθυμητός, κι ο άνθρωπος εκούσια πορεύεται προς αυτόν. Απ’ την άλλη μεριά, όμως, αξίζει να παρατηρήσουμε ότι, μόλις χαλαρώσουν κάπως οι στερήσεις και τα βάσανα, υπεισέρχεται αμέσως η πλήξη τόσο πιεστικά, ώστε οι άνθρωποι να χρειάζονται έναν τρόπο να ροκανίσουν το χρόνο. Αυτό που απασχολεί και κρατάει σε κίνηση όλα τα ζωντανά όντα είναι ο αγώνας για την ύπαρξη. Όταν όμως η ύπαρξη εξασφαλιστεί, δεν ξέρουν τι να την κάνουν. Οπότε το δεύτερο πράγμα που τους θέτει σε κίνηση, είναι η προσπάθεια ν’ απαλλαγούν απ’ το βάρος της ύπαρξης, να πάψουν να το νιώθουν, «να σκοτώσουν το χρόνο τους», με άλλα λόγια να ξεφύγουν απ’ την πλήξη. Έτσι παρατηρούμε, ότι σχεδόν όλοι, όσοι έχουν απαλλαγεί από έγνοιες και στερήσεις, τελικά, έχοντας απαλλαγεί απ’ όλα τα άλλα βάρη, έχουν μετατραπεί σε βάρος του εαυτού τους. Θεωρούν κέρδος κάθε ώρα που περνάει, δηλαδή κάθε μείωση αυτής της ίδιας ζωής, την οποία μέχρι τότε κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια να παρατείνουν, Η πλήξη δεν είναι κάτι που μπορούμε να το πάρουμε αψήφιστα` σε τελευταία ανάλυση ζωγραφίζει στα πρόσωπά μας την πραγματική απόγνωση. Κάνει κάποια πλάσματα, που αγαπιούνται ελάχιστα μεταξύ τους, όπως οι άνθρωποι, να επιζητούν το ένα την παρέα του άλλου, γι’ αυτό και αποτελεί τη ρίζα της κοινωνικότητας.

Το κράτος ενεργώντας έξυπνα, με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζει και άλλες συμφορές, παίρνει παντού μέτρα εναντίον της πλήξης` γιατί αυτή η μάστιγα, όπως και το άκρο αντίθετό της, η πείνα, μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους στις μεγαλύτερες υπερβολές και στην αναρχία` «άρτον και θεάματα» χρειάζεται ο λαός.

ΠΛΑΤΩΝ: Η τιμωρία του Αρδιαίου

Στην Πολιτεία ο Πλάτων μας διηγείται έναν μύθο. Ο Ηρ, ο γιος του Αρμένιου, από το γένος των Παμφύλων, σκοτώθηκε στον πόλεμο αλλά το σώμα του παρέμεινε απρόσβλητο από τη σήψη. Όταν θέλησαν οι επιζώντες, τη δωδέκατη μέρα έπειτα από το σκοτωμό του, να τον αποτεφρώσουν, εκεί που τον είχαν επάνω στην πυρά, αυτός ξαναγύρισε στη ζωή και άρχισε να διηγείται όσα η ψυχή του, αφού βγήκε από το σώμα του, μπόρεσε να δει στον άλλο κόσμο. Μετά το θάνατο, οι δικαστές προετοιμάζουν τις ψυχές των δικαίων να πορευθούν σ` έναν δρόμο που οδηγεί πάνω στον ουρανό και τις ψυχές των αμαρτωλών σ` ένα δρόμο που κατεβαίνει κάτω. Κάθε αδικία τιμωρείται δέκα φορές και κάθε τιμωρία διαρκεί εκατό χρόνια.

“Έλεγε μάλιστα πως μπροστά του κάποιος ρωτούσε κάποιον άλλο πού ήταν ο πολύς Αρδιαίος. Ο Αρδιαίος αυτός υπήρξε τύραννος σε μια πόλη της Παμφυλίας, πάνε χίλια χρόνια από τότε· είχε σκοτώσει τον γέροντα πατέρα του και τον μεγαλύτερο αδελφό του κι είχε διαπράξει, όπως έλεγαν, και άλλα πολλά ανοσιουργήματα. Είπε λοιπόν ότι ο άνθρωπος που ρωτήθηκε απάντησε πως «Δεν έχει έλθει ο Αρδιαίος κι ούτε πρόκειται να έλθει. Γιατί πραγματικά ήταν κι αυτό ένα από τα φοβερά πράγματα που είδαμε. Εκεί που είμαστε κοντά στο στόμιο έτοιμοι να βγούμε απάνω, και τα παθήματα μας όλα είχαν πάρει τέλος, τον είδαμε ξαφνικά αυτόν και μερικούς άλλους που οι περισσότεροί τους υπήρξαν τύραννοι· ήσαν επίσης μαζί τους και ορισμένοι ιδιώτες, από αυτούς που είχαν διαπράξει μεγάλα ανομήματα. 

Φαντάζονταν ότι θα ανέβαιναν πια κι αυτοί, το στόμιο όμως δεν τους δεχόταν αλλά μούγκριζε κάθε φορά που κάποιος από ‘κείνους τους έτσι αθεράπευτα αχρείους ή από όσους δεν είχαν τιμωρηθεί αρκούντως για τα κρίματά τους επιχειρούσε να βγει επάνω. Εκεί πια, είπε, άνδρες αγριωποί που φάνταζαν σαν γλώσσες φωτιάς και στέκονταν πλάι στο άνοιγμα, ακούγοντας το μουγκρητό, άλλους μεν τους έπιαναν και τους τραβούσαν, τον Αρδιαίο όμως και μερικούς άλλους, αφού τους έδεσαν χειροπόδαρα, μαζί και το κεφάλι, τους έβαλαν κατάχαμα και τους έγδαραν, έπειτα τους τράβηξαν έξω από το δρόμο, στο πλάι, σέρνοντάς τους απάνω σε ασπαλάθους, κι εξηγούσαν κάθε φορά στους περαστικούς γιατί το έκαναν αυτό και ότι τους πήγαιναν να τους ρίξουν στον Τάρταρο». Κι από τους πολλούς και κάθε λογής φόβους που ‘χαν δοκιμάσει, ο μεγαλύτερος, είπε, ήταν μήπως κι ακουγόταν εκείνο το μουγκρητό την ώρα που καθένας τους θα προσπαθούσε να βγει, κι ήταν μεγάλη η χαρά να ‘ναι το μουγκρητό σταματημένο καθώς θα ανέβαιναν επάνω. Αυτές περίπου, είπε, ήσαν οι ποινές και οι τιμωρίες, κι οι ανταμοιβές πάλι ανάλογες.”

ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΠΟΛΙΤΕΙΑ 615c–616b

Ο βασιλιάς Ερρίκος ο 8ος έπρεπε να βρει έναν τρόπο να απαλλαγεί από τη γυναίκα του, την Αικατερίνη της Αραγονίας

Το 1527, ο βασιλιάς Ερρίκος ο 8ος της Αγγλίας αποφάσισε ότι έπρεπε να βρει έναν τρόπο να απαλλαγεί από τη γυναίκα του, την Αικατερίνη της Αραγονίας. Η Αικατερίνη δεν κατάφερε να γεννήσει ένα γιο, έναν αρσενικό διάδοχο που θα κατοχύρωνε τη συνέχεια της δυναστείας και ο Ερρίκος νόμιζε πως ήξερε το λόγο. Είχε διαβάσει στη βίβλο το απόσπασμα που έλεγε: «και αν ένας άνδρας πάρει τη γυναίκα του αδελφού του, δεν κάνει καλά. Έχει ξεσκεπάσει τη γύμνια του αδελφού του. Δεν θα κάνουν παιδιά». Πριν παντρευτεί τον Ερρίκο, η Αικατερίνη είχε παντρευτεί το μεγαλύτερο αδελφό του τον Αρθούρο, αλλά ο Αρθούρος είχε πεθάνει πέντε μήνες αργότερα. Ο Ερρίκος περίμενε όσο καιρό άρμοζε και μετά παντρεύτηκε τη χήρα του αδελφού του.

Η Αικατερίνη ήταν κόρη του βασιλιά Φερδινάνδου και της βασίλισσας Ισαβέλλας της Ισπανίας και ο γάμος της με τον Ερρίκο διατήρησε μια πολύτιμη συμμαχία. Τώρα, ωστόσο, η Αικατερίνη έπρεπε να τον επιβεβαιώσει ότι ο σύντομος γάμος της με τον Αρθούρο δεν είχε ποτέ ολοκληρωθεί. Αλλιώς ο Ερρίκος θα θεωρούσε τη σχέση τους αιμομικτική και το γάμο τους άκυρο. Η Αικατερίνη επέμενε ότι είχε παραμείνει παρθένα στη διάρκεια του γάμου της με τον Αρθούρο και ο Πάπας Κλήμης ο 7ος την υποστήριζε δίνοντας την ευλογία του στο δεύτερο γάμο της, πράγμα το οποίο δεν θα είχε κάνει αν τον θεωρούσε αιμομικτικό. Ωστόσο, μετά από χρόνια γάμου με τον Ερρίκο, η Αικατερίνη δεν είχε καταφέρει να γεννήσει γιο και στις αρχές της δεκαετίας του 1520 είχε μπει στην κλιμακτήριο. Για το βασιλιά κάτι τέτοιο σήμαινε μόνο ένα πράγμα: του είχε πει ψέματα για την παρθενιά της, ο γάμος τους ήταν αιμομικτικός και ο Θεός τους τιμωρούσε.

Υπήρχε ακόμη ένας λόγος που ο Ερρίκος ήθελε να απαλλαγεί από την Αικατερίνη: είχε ερωτευτεί μια νεαρότερη γυναίκα, την Άννα Μπόλεϊν. Και όχι μόνο την αγαπούσε αλλά αν την παντρευόταν θα μπορούσε ακόμη να ελπίζει ότι θα αποκτούσε ένα νόμιμο γιο. Ο γάμος του με την Αικατερίνη έπρεπε να ακυρωθεί. Για να γίνει όμως αυτό, έπρεπε ο Ερρίκος να κάνει αίτηση στο Βατικανό. Αλλά ο Πάπας Κλήμης δεν θα ακύρωνε ποτέ το γάμο.

Το καλοκαίρι του 1527, διαδόθηκαν φήμες σε ολόκληρη την Ευρώπη ότι ο Ερρίκος επρόκειτο να επιχειρήσει το αδύνατο – να ακυρώσει το γάμο του παρά τις αντιρρήσεις του Κλήμη. Η Αικατερίνη ποτέ δεν θα παραιτείτο από το θρόνο ούτε και θα έμπαινε σε μοναστήρι με δική της θέληση, όπως την είχε προτρέψει ο Ερρίκος. Αλλά ο Ερρίκος είχε το δικό του στρατηγικό σχέδιο: σταμάτησε να κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι με την Αικατερίνη εφόσον τη θεωρούσε νύφη του και όχι νόμιμη σύζυγό του. Επέμενε να την ονομάζει Πριγκίπισσα της Ουαλλίας, τον τίτλο της ως χήρα του Αρθούρου. Τελικά το 1581 την εξόρισε από την αυλή και την έστειλε σε ένα μακρινό κάστρο. Ο πάπας τον διέταξε να την επαναφέρει στην αυλή αλλιώς θα τον αφόριζε, θα τον τιμωρούσε με τη χειρότερη τιμωρία που μπορεί να επιβληθεί σε Καθολικό. Ο Ερρίκος όχι μόνο αγνόησε την απειλή του, αλλά επέμενε ότι ο γάμος του με την Αικατερίνη είχε διαλυθεί και το 1533 παντρεύτηκε την Άννα Μπόλεϊν.

Ο Κλήμης αρνήθηκε να αναγνωρίσει το γάμο, αλλά ο Ερρίκος αδιαφορούσε. Δεν αναγνώριζε πια την εξουσία του πάπα και αποκόπηκε από τη Ρωμαϊκή Καθολική Εκκλησία. Στη θέση της ίδρυσε την Εκκλησία της Αγγλίας και ανακήρυξε τον εαυτό του κεφαλή της. Κι έτσι η νεοϊδρυθείσα Εκκλησία της Αγγλίας ανακήρυξε την Άννα Μπόλεϊν νόμιμη βασίλισσα της Αγγλίας.

Ο πάπας μεταχειρίστηκε κάθε πιθανή απειλή, αλλά δεν κατάφερε τίποτα. Ο Ερρίκος απλά τον αγνόησε. Ο Κλήμης έβγαζε καπνούς από το θυμό του – κανείς δεν του είχε συμπεριφερθεί ποτέ με τόση περιφρόνηση. Ο Ερρίκος τον είχε ταπεινώσει και δεν διέθετε κανένα τρόπο να τον εκδικηθεί. Ακόμη και ο αφορισμός (με τον οποίο τον απειλούσε διαρκώς αλλά δεν τον πραγματοποιούσε) δεν είχε πια σημασία. Η Αικατερίνη επίσης αισθάνθηκε την οδύνη της περιφρόνησης του Ερρίκου. Προσπάθησε να αντισταθεί, αλλά ο Ερρίκος αδιαφόρησε τελείως. Απομονωμένη από την αυλή, αγνοημένη από το βασιλιά, και τρελή από θυμό, σιγά-σιγά χειροτέρεψε και τελικά πέθανε τον Ιανουάριο του 1536 από κακοήθη όγκο της καρδιάς.

Αριστοτέλης: ποιος είναι φίλος και τι είναι φιλία;

Ας πούμε τώρα ποιους αγαπούν οι άνθρωποι και θέλουν να τους έχουν φίλους τους και ποιους μισούν, καθώς και για ποιον λόγο –αφού όμως πρώτα δώσουμε τον ορισμό της φιλίας και της αγάπης…

Ας δεχθούμε, λοιπόν, ότι αγαπώ κάποιον και θέλω να τον έχω φίλο μου θα πει θέλω γι’ αυτόν καθετί που το θεωρώ καλό, όχι για να κερδίσω κάτι ο ίδιος, αλλά αποκλειστικά για χάρη εκείνου· κάνω μάλιστα και ό,τι μπορώ για να αποκτήσει αυτά τα καλά εκείνος.

Φίλος είναι το πρόσωπο που αγαπά με τον ίδιο τρόπο που είπαμε και αγαπιέται με τον ίδιο τρόπο: όσοι πιστεύουν ότι η σχέση τους είναι αυτού του είδους, θεωρούν ότι είναι φίλοι. Με όλα αυτά να τα έχουμε δεχτεί, καταλήγουμε πια –υποχρεωτικά– στο ότι φίλος είναι αυτός που χαίρεται με τα καλά και λυπάται με τα δυσάρεστα που συμβαίνουν στον φίλο του – και αυτό όχι για κανένα άλλο λόγο παρά μόνο για χάρη εκείνου.

Η φιλία είναι αρετή ή προϋποθέτει την αρετή, και επιπλέον είναι εντελώς απαραίτητη για τη ζωή. Πραγματικά, κανένας δεν θα επέλεγε να ζει δίχως φίλους, κι ας είχε όλα τα υπόλοιπα αγαθά. Ακόμη και οι πλούσιοι άνθρωποι, όπως και αυτοί που έχουν αξιώματα και εξουσία, έχουν – όλος ο κόσμος το πιστεύει– ιδιαίτερα μεγάλη ανάγκη από φίλους.

Αλήθεια, ποιο το όφελος όλης αυτής της καλής τους κατάστασης, αν δεν υπάρχει η δυνατότητα της ευεργεσίας, η οποία γίνεται κατά κύριο λόγο και στην πιο αξιέπαινη μορφή της προς τους φίλους; Και από την άλλη, πώς θα μπορούσε όλη αυτή η καλή κατάσταση να διατηρηθεί και να διαφυλαχθεί δίχως τους φίλους; Γιατί όσο μεγαλύτερη είναι, τόσο επισφαλέστερη είναι. Αλλά και στη φτώχεια και στις άλλες δυστυχίες της ζωής οι άνθρωποι θεωρούν τους φίλους ως το μόνο καταφύγιο.

Ίσως όμως τα πράγματα θα γίνονταν σαφέστερα σε σχέση με το θέμα αυτό, αν πρώτα γνωρίζαμε ποιο είναι ακριβώς το αντικείμενο της αγάπης, αυτό που γεννάει τη φιλία. Γιατί δεν φαίνεται να κινεί την αγάπη και να γεννάει τη φιλία το καθετί, παρά μόνο αυτό που είναι άξιο να αγαπηθεί και να προκαλέσει τη φιλία, και τέτοιο θεωρείται πως είναι το αγαθό, το ευχάριστο, και το χρήσιμο.

Αυτοί λοιπόν που αγαπούν ο ένας τον άλλον και γίνονται φίλοι για τη χρησιμότητα, δεν αγαπούν τον άλλον καθεαυτόν, αλλά για το αγαθό που μπορεί να πάρουν από αυτόν. Το ίδιο και στην περίπτωση που οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλον και γίνονται φίλοι για χάρη της ευχαρίστησης· πραγματικά, οι άνθρωποι αγαπούν τους χαριτολόγους όχι για τον χαρακτήρα τους, αλλά γιατί τους είναι ευχάριστοι.

Αυτές, λοιπόν, οι φιλίες είναι φιλίες για έναν λόγο συμπτωματικό, αφού το πρόσωπο που αγαπιέται δεν αγαπιέται επειδή είναι αυτό που είναι, αλλά επειδή εξασφαλίζει σ’ αυτόν που το αγαπάει κάποιο αγαθό ή κάποια ευχαρίστηση. Ε, αυτού του είδους οι φιλίες διαλύονται εύκολα, αν τα δύο μέρη δεν παραμένουν αυτό που ήταν· πραγματικά, αν ο ένας δεν είναι πια ευχάριστος χρήσιμος στον άλλον, ο άλλος παύει να τον αγαπάει.

Αριστοτέλης, Ρητορική

Η NASA παραδέχεται ότι ψεκάζει λίθιο

«Η συνειδητή και ευφυής χειραγώγηση των οργανωμένων συνηθειών και απόψεων των μαζών είναι ένα σημαντικό στοιχείο στην δημοκρατική κοινωνία. Αυτοί που χειραγωγούν αυτόν τον αόρατο μηχανισμό της κοινωνίας αποτελούν μια αόρατη κυβέρνηση που είναι η πραγματική κυρίαρχη δύναμη της χώρας μας. Κυβερνόμαστε, το μυαλό μας διαμορφώνεται, τα γούστα μας διαμορφώνονται, οι ιδέες μας προτείνονται, σε μεγάλο βαθμό από άνδρες που δεν έχουμε ακούσει ποτέ. Αυτό είναι ένα λογικό αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο είναι οργανωμένη η δημοκρατική μας κοινωνία. Μεγάλος αριθμός ανθρώπων πρέπει να συνεργαστεί με αυτόν τον τρόπο για να ζήσουν μαζί ως μια κοινωνία που λειτουργεί ομαλά. Σχεδόν σε κάθε πράξη της καθημερινής μας ζωής, είτε στον τομέα της πολιτικής, είτε των επιχειρήσεων, στην κοινωνική μας συμπεριφορά ή στην ηθική μας σκέψη, κυριαρχούμαστε από έναν σχετικά μικρό αριθμό ατόμων …που κατανοούν τις νοητικές διεργασίες και τα κοινωνικά πρότυπα των μαζών. Είναι αυτοί που τραβούν τα σχοινιά που ελέγχουν την κοινή γνώμη, είναι αυτοί που έχουν την δύναμη κι όχι οι κυβερνήσεις σας». Edward L. Bernays Master Propagandist

Υπάρχει η επίσημη εξήγηση για το γιατί η NASA ψεκάζει λίθιο, (ένα φαρμακευτικό κατασκεύασμα που χρησιμοποιείται για την θεραπεία ατόμων με μανιοκατάθλιψη ή διπολική διαταραχή), στην ιονόσφαιρά μας, και μετά υπάρχει ο πιθανός λόγος γι’ αυτή τους την ενέργεια. Θα ήταν ευκολότερο να δεχθούμε την επίσημη εξήγηση της NASA αν δεν ήταν τόσο μυστικοπαθείς για όλα όσα μελετούν και κάνουν στο διάστημα –αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο– το προσωπικό της NASA έχει παραδεχτεί ότι το λίθιο, μαζί με άλλα χημικά, τοποθετούνται-ψεκάζονται σκόπιμα στο περιβάλλον τακτικά. Είναι φυσικό πολλοί από τους υπαλλήλους της NASA να μην γνωρίζουν καν τα αληθινά κίνητρα για την πραγματοποίηση ενός τέτοιου έργου, εμφανίζοντας ειρωνικά τις ίδιες τις συμπεριφορές που προορίζονται να ενσταλάξουν αυτά τα χημικά/φαρμακευτικά πάνω από τα κεφάλια μας.

Στο βίντεο, ένας υπάλληλος της NASA (Douglas.e.rowland@nasa.gov) παραδέχεται ότι ψεκάζεται λίθιο στην ατμόσφαιρα και λέει, φυσικά, ότι είναι «ακίνδυνο για το περιβάλλον». Μάλλον επειδή μας θεωρούν όλους μανιοκαταθλιπτικούς!

Πριν ακούσουμε την επίσημη εξήγηση της NASA για το γιατί ψεκάζουν ψυχοφάρμακα σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην Δύση, θα ήθελα να σας υποδείξω μερικές αναφορές, ώστε να κάνετε τη δική σας έρευνα και να ανακαλύψετε ότι δεν πρόκειται για θεωρία συνωμοσίας. Είναι πολύ πραγματικό, και υπάρχει άφθονη επιστημονική τεκμηρίωση για να επιβεβαιώσει αυτό ακριβώς που αναφέρω εδώ και 20 χρόνια στα άρθρα μου.

Μια περίληψη του Pub Med με τίτλο “Σκοπιμότητα εμβολιασμών με αεροζόλ σε ανθρώπους” (δείτε την στο τέλος του άρθρου) συζητά πώς μια αύξηση στους όγκους αντιγόνου μπορεί να είναι ευεργετική στην παροχή εμβολίων με αεροζόλ και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε «αναπτυσσόμενες χώρες και περιοχές καταστροφών». Η περίληψη παραδέχεται επίσης ότι αρκετές χιλιάδες ανθρώπινα όντα έχουν ήδη εμβολιαστεί με αεροζόλ με ζωντανά εξασθενημένα εμβόλια ιλαράς και γρίπης Α. Η περίληψη αναφέρει περαιτέρω ότι οι εμβολιασμοί με αεροζόλ είναι ιδανικοί για «μεγάλους πληθυσμούς». Αυτό συμβαίνει ήδη από το 2003.

Μια άλλη συζήτηση για τους εμβολιασμούς με αεροζόλ μπορεί να βρεθεί στο The New England Journal of Medicine. Μια τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη δοκιμή εμβολίων με αεροζόλ κατά της ιλαράς αναφέρει ότι αυτά τα εμβόλια δοκιμάστηκαν σε παιδιά στην Ινδία που ήταν μόλις 9 μηνών.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ερευνά τα εμβόλια αεροζόλ εδώ και χρόνια, όπως και οι «φιλανθρωπικές» υπηρεσίες που έχουν ξεκάθαρους στόχους να στειρώσουν και να μετατρέψουν τον πληθυσμό. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η φαρμακοβιομηχανία έχει απαλλαγεί από κάθε νομική ευθύνη για την φαρμακευτική αγωγή των μαζών από τότε που τους χορηγήθηκε νομική προστασία από όλες τις αγωγές από το Κογκρέσο το 1986. Αυτός ο νόμος αμφισβητήθηκε, αλλά επικυρώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ το 2011. Πολλές ισχυρές υπηρεσίες φροντίζουν ώστε να «πάρουμε το φάρμακό μας» είτε το θέλουμε, είτε όχι.

Στην πραγματικότητα, πολλά έθνη συμμετέχουν στον ακούσιο, αναγκαστικό εμβολιασμό και στην απόρριψη οποιουδήποτε εξασθενημένου ιού, χημικών παρασκευασμάτων και άλλων «χημικών ιχνών» με αεροψεκασμούς πάνω από τα κεφάλια μας με έντονη καθημερινή συχνότητα.

Το Γραφείο της Ρυθμιστικής Αρχής Γονιδιακής Τεχνολογίας (OGTR) εξέτασε την υποβολή αίτησης άδειας στην PaxVax Australia (PaxVax) για την σκόπιμη απελευθέρωση εμβολίου ΓΤΟ που αποτελείται από ζωντανά βακτήρια στο περιβάλλον στο Κουίνσλαντ, την Νότια Αυστραλία, την Δυτική Αυστραλία και την Βικτώρια. Κοντολογίς σχεδίαζαν να απελευθερώσουν την χολέρα στους ανθρώπους τους. Σύμφωνα με την ρυθμιστική αρχή, αυτό το εμβόλιο ΓΤΟ χαρακτηρίστηκε ως περιορισμένης και ελεγχόμενης απελευθέρωσης σύμφωνα με την ενότητα 50Α του νόμου για την γονιδιακή τεχνολογία του 2000.

Φυσικά, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις ΗΠΑ. Ο Michael Greenwood έγραψε ένα άρθρο δηλώνοντας ότι:

«Η συχνότητα των κρουσμάτων του ανθρώπινου ιού του Δυτικού Νείλου μπορεί να μειωθεί σημαντικά μέσω αεροψεκασμού μεγάλης κλίμακας που στοχεύει τα ενήλικα κουνούπια, σύμφωνα με έρευνα της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Yale και του Τμήματος Δημόσιας Υγείας της Καλιφόρνια».

Λοιπόν, έχουμε αποδείξει εδώ και δεκαετίες ότι αυτό συμβαίνει. Μα γιατί άραγε;

Καθώς περισσότερα έθνη αρνούνται τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα και αρνούνται να πίνουν φθοριούχο νερό, το οποίο έχει ονομαστεί ως νευροτοξίνη (αναζήτησε τα άρθρα) από ένα από τα κορυφαία ιατρικά περιοδικά στον κόσμο, η δομή εξουσίας που επιθυμεί έναν συνένοχο πληθυσμό πρέπει να βρει έναν τρόπο να αλλάξει την νευροχημεία μας.

Το λίθιο αλλάζει τον τρόπο σκέψης του ανθρωπόζωου, αλλάζοντας τα επίπεδα σεροτονίνης και νορεπινεφρίνης που εκκρίνεται από το ενδοκρινικό μας σύστημα. Το λίθιο αλλάζει έντονα το εγκεφαλικό σύστημα, ωστόσο ο υπάλληλος της NASA στο παραπάνω βίντεο δηλώνει ότι «δεν είναι επικίνδυνο και δεν βλάπτει τον πληθυσμό». Λογικό έτσι; Δεν θα έλεγε κάτι όπως «προσοχή είναι επικίνδυνο και σας σκοτώνει.»

Ακόμη και οι γιατροί που συνήθως συνταγογραφούν αυτό το φάρμακο για ψυχικά άρρωστους έχουν πει ότι είναι επικίνδυνο επειδή είναι δύσκολο να γνωρίζουν την σωστή δοσολογία. Σίγουρα, ο αεροψεκασμός άφθονων ποσοτήτων λιθίου αδιάκριτα στον αέρα μέσω αερολυμάτων θα αμφισβητηθεί από τους ανθρώπους της πίστης, που πιστεύουν οποιαδήποτε αρλούμπα εκτός από την αλήθεια – αλλά εδώ είναι η επίσημη θέση της NASA σχετικά με αυτήν την πρακτική των αεροψεκασμών:

«Το έργο των ψεκασμών μελετά ουδέτερα και φορτισμένα σωματίδια στην ιονόσφαιρα και πώς το καθένα επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο κινείται το άλλο, με αποτέλεσμα, ρεύματα στην περιοχή. Οι παραλλαγές έχουν σημασία επειδή όλες οι επικοινωνίες μας και οι δορυφόροι GPS στέλνουν σήματα μέσω της ιονόσφαιρας. Μια διαταραγμένη ιονόσφαιρα μεταφράζεται σε διαταραγμένα σήματα, επομένως οι επιστήμονες θέλουν να μάθουν τι ακριβώς προκαλεί την συμπεριφορά της ιονόσφαιρας με συγκεκριμένους τρόπους». ( NASA )

Εν τω μεταξύ, εάν οι υπερβολικά φαρμακολάγνοι αρχίσουν να καταλαβαίνουν τι τους γίνεται, η κυβέρνηση έχει επιβάλει εντολές φίμωσης στην Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία (NWS) και την Εθνική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (NOAA) που θα μπορούσαν εύκολα να αντικρούσουν τους γελοίους ισχυρισμούς της NASA. Συγκεκριμένα, κάθε άτομο που εργάζεται για τη NASA, το NWS ή το NOAA πληρώνεται με δολάρια φορολογουμένων. Αυτό σημαίνει ότι πληρώνουμε για να φαρμακωθούμε και να δηλητηριαζόμαστε.

Για να επιβεβαιώσει τις πληροφορίες που δίνει ο υπάλληλος της NASA στο βίντεο, είναι ο κωδικός 8440 RMMO που δηλώνει τον ακριβή σκοπό της χρήσης του Wallops Flight Facility για την εκτόξευση ενός πυραύλου που περιέχει θερμίτη λιθίου:

Σκοπός: Ο πρωταρχικός σκοπός αυτής της αποστολής ήταν να δοκιμάσει τις μεθόδους φόρτωσης για δοχεία λιθίου που θα πετάξουν στις επερχόμενες αποστολές Kudeki (Kwajalein, Απρίλιος 2013) και Pfaff (Wallops, Ιούνιος 2013) και να επαληθεύσει την λειτουργικότητά τους κατά την εκτόξευση πυραύλων και συνθήκες πτήσης στο διάστημα.
Τύπος πυραύλου: Terrier δύο σταδίων MK70 Improved-Orion
Τοποθεσία: Wallops Range
Εκτοξευτής: MRL
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 29 Ιανουαρίου 2013
Ώρα: 17:50 EST
Αποτελέσματα πειράματος: Τα δεδομένα θερμίστορ φαίνονται ονομαστικά. Καλή αναφορά από την αερομεταφερόμενη οπτική πλατφόρμα εγγεγραμμένων νεφών βίντεο και λιθίου επίσης ορατά από επίγεια παρατήρηση”.

Από το συγκεκριμένο κάλεσμα μαθαίνουμε επίσης ότι λίθιο πέφτει στους ουρανούς μας από το 1970. Αν θέλατε να ελέγξετε τις μάζες για να δημιουργήσετε αλόγιστους κρατούμενους-σκλάβους που δεν ξέρουν καν ότι είναι φυλακισμένοι, αυτός είναι σίγουρα ένας καλός τρόπος για να το κάνετε. Ο ψεκασμός λιθίου στον ουρανό μας, μαζί με αμέτρητα άλλα βακτήρια, ιούς, παράσιτα, μύκητες, καρκινογόνες ουσίες, τοξίνες, φάρμακα που αλλάζουν τις ορμόνες, κατά της χλωρίδας και της πανίδας, καθώς και η μικροσκόνη που αλλάζει τα γονίδια δεν είναι τίποτα άλλο από βιοπόλεμος κατά των ανθρώπων του πλανήτη. Μπορείτε να τα ονομάσετε chemtrails ή κάτι άλλο, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Οι γεωμηχανικοί θέλουν οι μετεωρολόγοι να λένε ψέματα στο κοινό κάθε μέρα.

Όταν η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση των ΗΠΑ καταφεύγει στην επιβολή παράνομων εντολών φίμωσης σε υπαλλήλους των δημοσίων υπηρεσιών προκειμένου να καλύψει τα συνεχιζόμενα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, καθίσταται απαραίτητο οι άνθρωποι να λάβουν τις κατάλληλες ενέργειες. Ο συνεχής πλέον ψεκασμός αερολυμάτων chemtrail έχει εισαγάγει μια τεράστια ποσότητα τοξικών χημικών ουσιών και άλλων επικίνδυνων ρύπων στην ατμόσφαιρα. Τελικά αυτά καταλήγουν να μολύνουν υδάτινα σώματα και χερσαίες μάζες παντού.

Εν όψει του τεράστιου όγκου της παγκόσμιας ρύπανσης που προκαλείται από αυτές τις λειτουργίες χημικών ιχνών, μπορεί να υπάρξει μόνο μία απάντηση. Δυστυχώς, η κυβέρνηση επιδιώκει να φιμώσει τους πιο έγκυρους μάρτυρες αυτών των καταδικαστέων εγκλημάτων εναντίον κάθε πολίτη -τους μετεωρολόγους. Με αυτόν τον τρόπο δεν αφήνουν άλλη εναλλακτική παρά μόνο για τους πολίτες των ΗΠΑ να αντιμετωπίσουν αυτά τα απεχθή εγκλήματα με όποιον τρόπο μπορούν.

Έχοντας αυστηρότατες εντολές φίμωσης σε όσους παρακολουθούν τις μετεωρολογικές προβλέψεις τους να ανατρέπονται κάθε δεύτερη μέρα, οι γεωμηχανικοί φίμωσαν όσους γνωρίζουν την ζοφερή πραγματικότητα και τις σκοτεινές αλήθειες για την χημική γεωμηχανική-αεροψεκασμούς. Σαφώς, κάθε μετεωρολόγος στον κόσμο πρέπει να απογοητεύεται ολοένα και περισσότερο λόγω του τρόπου με τον οποίο οι προβλέψεις του φαίνονται ανόητες… ως πραγματικά «παράλογες και ανόητες» ταυτόχρονα. Ποιος μετεωρολόγος θα ήθελε ποτέ να δει τις μετεωρολογικές του προβλέψεις εντελώς άχρηστες σε καθημερινή βάση;

Το θέμα είναι ότι αυτοί οι επιστήμονες απλά δεν μπορούν να το αντέξουν άλλο. Η όλη δόλια άσκηση έχει γίνει πολύ γελοία και διαφανής. Άλλωστε, κάθε μετεωρολόγος αναμένεται πλέον να λέει ψέματα στο κοινό κάθε μέρα της ζωής του για τον καιρό. Αυτή είναι μια πολύ σοβαρή προσδοκία από τους επόπτες των γεωμηχανικών-αεροψεκασμών που επιβάλλουν αυτό το δρακόντειο καθεστώς σιωπής και λογοκρισίας. Πραγματικά, κάθε μετεωρολόγος δεν μπορεί να πάρει πίσω την δύναμή του από αυτούς τους ελεγκτές του. Αυτή είναι πραγματικά η ΜΟΝΗ εναλλακτική του σε αυτό το σημείο.

Γιατί η σιωπή του απαιτεί επίσης κάθε μετεωρολόγος να αιτιολογεί γιατί πάντα χάνει στις προβλέψεις του. Όταν οι προβλέψεις του καιρού βαθιά και συχνά δραματικά αποδεικνύονται αναληθείς λόγω των ψεκασμών με χημεία, οι μετεωρολόγοι βρίσκονται σε ένα πραγματικό χάος. Πως κι έτσι;

Υπάρχουν άλλα επαγγέλματα που βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε αυτές τις προβλέψεις. Μερικές φορές συνεπάγονται επικίνδυνες εργασίες τις οποίες οι κακές καιρικές συνθήκες απλώς θα επιδεινώσουν. Ως εκ τούτου, ο μετεωρολόγος γίνεται συνένοχος σε εκείνους τους τραυματισμούς και τους θανάτους που προκύπτουν, ας πούμε, από έναν υπάλληλο γραμμής που κάνει την δουλειά του μια μέρα που θα έπρεπε να είχε μείνει στο σπίτι λόγω κακοκαιρίας. Ναι, αυτός ο καιρός μπορεί μερικές φορές να γίνει πολύ βίαιος και αρκετά θανατηφόρος χωρίς ειδοποίηση μιας στιγμής λόγω τεχνικών γεωμηχανικής-αεροψεκασμών.

Τι είναι το λίθιο και ποιες οι παρενέργειές του;

Το λίθιο είναι μέταλλο

Το λίθιο (Li) είναι το μαλακότερο από όλα τα μέταλλα και είναι ένα αλκαλικό μέταλλο. Είναι σχετικά φθηνό καθώς είναι αρκετά συνηθισμένο. Το λίθιο, εξευγενισμένο, είναι εξαιρετικά δραστικό και εύφλεκτο. Το λίθιο θα αναφλεγεί και θα καεί σε οξυγόνο όταν εκτεθεί σε νερό ή υδρατμούς. Είναι υψηλά αγώγιμο τόσο στην θερμότητα όσο και με τον ηλεκτρισμό, γι’ αυτό και χρησιμοποιείται στις μπαταρίες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποιείται πλέον ευρέως στην γεωμηχανική, αεροψεκασμοί, για την αύξηση της ηλεκτρικής αγωγιμότητας, ως αποξηραντικό (ξηραντικό) και για την αύξηση της πτητικότητας στις δασικές πυρκαγιές. Χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ακραία τοξικότητά του για τα ζωντανά πλάσματα.

Πρώτα και κύρια, το λίθιο είναι ένα φάρμακο της FDA κατηγορίας D που σημαίνει ότι, ακόμη και σε πολύ μικρές δόσεις, προκαλεί γενετικές ανωμαλίες, κυρίως στην καρδιά. Το λίθιο περνά επίσης από το μητρικό γάλα και θα βλάψει το μωρό. Αν και οι πολλοί ιστότοποι που απαριθμούν τις χρήσεις και τις προειδοποιήσεις του λιθίου ως φαρμάκου συχνά χωρίζουν τα συμπτώματα σε συνήθεις παρενέργειες και επικύνδυνες παρενέργειες, αυτές οι επιδράσεις είναι μόνο διαβαθμίσεις. Η τοξική δόση είναι εξαιρετικά μικρή και κάθε ον επηρεάζεται διαφορετικά. Για ορισμένα όντα, ακόμη και η μικρότερη δόση λιθίου ως φάρμακο μπορεί να είναι εξαιρετικά εξουθενωτική και μερικοί άνθρωποι αντιδρούν αλλεργικά.

Πιθανές παρενέργειες.

Πρώτα και κύρια – Λήθαργος. Νιώθεις βαρύς και ναρκωμένος.

• Δίψα. Μπορεί να αφυδατωθείς γρήγορα, ειδικά αν υπερθερμανθείς. Λαχταράς το αλάτι.

• Στοματική διαταραχή, συμπεριλαμβανομένης τόσο της διάρροιας όσο και της δυσκοιλιότητας.

• Ξαφνική αύξηση βάρους.

• Πόνος μυών και αρθρώσεων.

• Συσπάσματα χεριών και κεφαλιού, μερικές φορές όλου του σώματος.

• Απώλεια γεύσης. Δεν μπορείς να δοκιμάσετε το φαγητό σου.

• Θολή ομιλία, θολή όραση.

• Σύγχυση και παραισθήσεις.

• Μοιάζει με δυσλειτουργία του θυρεοειδούς αλλά δεν είναι.

• Ανικανότητα κάθε είδους.

• Διαταραχή ενδοκρινικού. Το στομάχι πρήζεται σαν να είσαι έγκυος.

• Νεφρικός πόνος, καθώς οι νεφρικοί αδένες γίνονται δυσλειτουργικοί.

• Ακμή, σοβαρά δερματικά εξανθήματα κι εγκαύματα από τον ήλιο.

• Απώλεια μαλλιών.

Αυτά είναι μόνο μερικές από τις παρενέργειες του λιθίου αν ψάξεις θα βρεις κι άλλες.

ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ ΜΕ ΑΕΡΟΖΟΛ (ΑΕΡΟΨΕΚΑΣΜΟΣ) ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Αυτό που ακολουθεί είναι η επίσημη εξήγηση της NASA για τις περιοδικές ατμοσφαιρικές εκλύσεις λιθίου. Στην πραγματικότητα, η NASA είναι διαβόητη για την αποστολή δολωμάτων για να πετάξει τους πάντες εκτός τροχιάς από τις μυστικές αποστολές της. Έχουν γίνει πραγματικοί «Masters of Illusion» στο γήινο βασίλειο και φαίνεται να απολαμβάνουν τον ρόλο σε κάθε διαδοχική αποστολή στο διάστημα. Είναι σχεδόν σαν το προσωπικό της υπηρεσίας να έχει ορκιστεί ότι δεν θα αποκαλύψει ποτέ την αλήθεια -για οτιδήποτε- δήθεν προς το συμφέρον της προστασίας της «εθνικής ασφάλειας».

Οι φορολογούμενοι που χρηματοδοτούν έργα της NASA και διαστημικές αποστολές, οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν τους μισθούς τους, προφανώς δεν είναι αρκετά σημαντικοί για να λάβουν τα στοιχεία για τις πιο συνεπακόλουθες ερευνητικές τους προσπάθειες. Οι πραγματικοί σκοποί και η φύση των διαφόρων επιχειρήσεων της NASA, οι οποίες διοικούνται όλες στο όνομα του λαού, ποτέ δεν αποκαλύπτονται.

Γιατί; Τι κρύβει η NASA για σχεδόν όλα όσα ερευνά στο ηλιακό σύστημα, στον Γαλαξία και πολύ πιο πέρα!

Ανθολόγιο Αττικής Πεζογραφίας

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, ΠΕΡΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΣ

ΔΗΜ 13.12–17

Η δημαγωγική στάση των σύγχρονων πολιτικών αγορητών – Η σωτηρία της πόλης εξαρτάται από μια ισχυρή πολεμική μηχανή

Ο ομιλητής διατύπωσε τη δική του πρόταση για την καλύτερη διαχείριση και κατανομή των δημόσιων εσόδων της Αθήνας: τα χρήματα θα μοιράζονταν στους Αθηναίους ως μισθός για τη στρατιωτική τους υπηρεσία, με στόχο την οργάνωση ενός στρατού αξιόμαχου και ικανού να επεμβαίνει προς όφελος των συμμάχων της πόλης. Και συνεχίζει:

[12] Ἤδη δέ τις εἶπεν ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοί που λέγων, οὐχ
ὑμῶν τῶν πολλῶν, ἀλλὰ τῶν διαρρηγνυμένων εἰ ταῦτα γενή-
σεται, «τί δ’ ὑμῖν ἐκ τῶν Δημοσθένους λόγων ἀγαθὸν
γέγονεν; παρελθὼν ὑμῶν, ὅταν αὐτῷ δόξῃ, ἐνέπλησε τὰ
ὦτα λόγων, καὶ διέσυρε τὰ παρόντα, καὶ τοὺς προγόνους
ἐπῄνεσεν, καὶ μετεωρίσας καὶ φυσήσας ὑμᾶς κατέβη.» [13] ἐγὼ
δ’ εἰ μὲν ὑμᾶς δυναίμην ὧν λέγω τι πεῖσαι, τηλικαῦτ’ ἂν
οἶμαι τὴν πόλιν πρᾶξαι ἀγαθὰ ὥστ’, εἰ νῦν εἰπεῖν ἐπιχει-
ρήσαιμι, πολλοὺς ἂν ἀπιστῆσαι ὡς μείζοσιν ἢ δυνατοῖς· οὐ
μὴν οὐδὲ τοῦτο μικρὸν ὠφελεῖν οἶμαι, εἰ τὰ βέλτιστ’ ἀκούειν
ὑμᾶς συνεθίζω. δεῖ γάρ, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τὸν βουλόμε-
νόν τι ποιῆσαι τὴν πόλιν ἡμῶν ἀγαθὸν τὰ ὦτα πρῶτον
ὑμῶν ἰάσασθαι· διέφθαρται γάρ· οὕτω πολλὰ καὶ ψευδῆ
καὶ πάντα μᾶλλον ἢ τὰ βέλτιστ’ ἀκούειν εἴθισθε. [14] οἷον
(ὅπως δὲ μὴ θορυβήσει μοι μηδείς, πρὶν ἂν ἅπαντ’ εἴπω)
ἀνέῳξαν δήπου πρώην τινὲς τὸν ὀπισθόδομον. οὐκοῦν οἱ
παριόντες ἅπαντες τὸν δῆμον καταλελύσθαι, τοὺς νόμους
οὐκέτ’ εἶναι, τοιαῦτ’ ἔλεγον. καίτοι, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι,
(καὶ σκοπεῖτ’ ἂν ἀληθῆ λέγω) οἱ μὲν ταῦτα ποιοῦντες ἄξι’
ἐποίουν θανάτου, ὁ δῆμος δ’ οὐ διὰ τούτων καταλύεται.
πάλιν κώπας τις ὑφείλετο· μαστιγοῦν, στρεβλοῦν πάντες οἱ
λέγοντες, τὸν δῆμον καταλύεσθαι. ἐγὼ δὲ τί φημί; τὸν μὲν
ὑφαιρούμενον θανάτου ποιεῖν ἄξια, ὥσπερ ἐκεῖνοι, τὸν δῆμον
δ’ οὐ διὰ τούτων καταλύεσθαι. [15] ἀλλὰ πῶς καταλύεται, οὐδεὶς
λέγει οὐδὲ παρρησιάζεται. ἐγὼ δὲ φράσω· ὅταν ὑμεῖς, ὦ
ἄνδρες Ἀθηναῖοι, φαύλως ἠγμένοι, πολλοὶ καὶ ἄποροι καὶ
ἄοπλοι καὶ ἀσύντακτοι καὶ μὴ ταὐτὰ γιγνώσκοντες ἦτε, καὶ
μήτε στρατηγὸς μήτ’ ἄλλος μηδεὶς ὧν ἂν ὑμεῖς ψηφίσησθε
φροντίζῃ, καὶ ταῦτα μηδεὶς λέγειν ἐθέλῃ μηδ’ ἐπανορθοῖ,
μηδ’ ὅπως παύσεται τοιαῦτ’ ὄντα πράττῃ, ὃ νῦν ἀεὶ συμ-
βαίνει. [16] καὶ νὴ Δί’, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἕτεροί γε λόγοι
παρερρυήκασι πρὸς ὑμᾶς ψευδεῖς, καὶ πολλὰ τὴν πολιτείαν
βλάπτοντες, οἷον «ἐν τοῖς δικαστηρίοις ὑμῖν ἐστιν ἡ σωτηρία,»
καὶ «δεῖ τῇ ψήφῳ τὴν πολιτείαν ὑμᾶς φυλάττειν.» ἐγὼ δ’
οἶδ’ ὅτι ταῦτα μὲν ὑμῖν [τὰ δικαστήρια] τῶν πρὸς ἀλλήλους
δικαίων ἐστὶ κύρια, ἐν δὲ τοῖς ὅπλοις δεῖ κρατεῖν τῶν ἐχθρῶν,
καὶ διὰ τούτων ἐστὶν ἡ σωτηρία τῆς πολιτείας. [17] οὐ γὰρ τὸ
ψηφίσασθαι τοῖς ἐν τοῖς ὅπλοις ποιήσει τὸ νικᾶν, ἀλλ’ οἱ
μετὰ τούτων κρατοῦντες τοὺς ἐχθροὺς καὶ ψηφίζεσθαι καὶ
ἄλλ’ ὅ τι ἂν βούλησθε ποιεῖν ὑμῖν ἐξουσίαν καὶ ἄδειαν
παρασκευάσουσι· δεῖ γὰρ ἐν μὲν τοῖς ὅπλοις φοβερούς, ἐν
δὲ τοῖς δικαστηρίοις φιλανθρώπους εἶναι.

***
[12] Ήδη δε είπεν, ω άνδρες Αθηναίοι, κάποιος όχι από σας εδώ τους πολλούς, αλλ' από εκείνους, οι οποίοι σχίζονται από τας φωνάς, εάν γίνουν ταύτα, «τι δε αγαθόν έχει προέλθει από τους λόγους του Δημοσθένους; Αφού παρουσιάσθη ενώπιόν σας, όταν του εφάνη καλόν, σας εγέμισε τα ώτα με λόγους, κατηγόρησε την παρούσαν κατάστασιν των πραγμάτων, τους προγόνους επήνεσε, και αφού σας ανεπτέρωσε το φρόνημα με κενάς ελπίδας και σας έκαμε ματαιόφρονας, κατέβη από το βήμα».

[13] Εγώ δε εάν μεν ήθελον δυνηθή να σας πείσω να παραδεχθήτε κάτι από όσα προτείνω, νομίζω, ότι τόσον μεγάλα αγαθά ήθελον κάμει προς την πόλιν, ώστε, εάν τώρα ήθελον επιχειρήσει να αναπτύξω αυτά, πολλοί δεν ήθελον πιστεύσει νομίζοντες αυτά αδύνατα ή μεγαλύτερα από ό,τι είναι· αλλ' όμως νομίζω, ότι ουδέ τούτο ολίγον ωφελεί, εάν δηλαδή σας συνηθίζω να ακούετε τα άριστα. Διότι πρέπει, ω άνδρες Αθηναίοι, όποιος θέλει να κάμη κάτι καλόν εις την πόλιν πρώτα τα ώτα σας να θεραπεύση, διότι έχουν διαφθαρή· ούτω πολλά και ψευδή και όλα τα άλλα μάλλον παρά τα άριστα έχετε συνηθίσει να ακούετε.

[14] Παραδείγματος χάριν ―παρακαλώ δε να μη θορυβήση κανείς, πριν είπω όλα― ήνοιξαν τώρα τελευταία βέβαια τον οπισθόδομον. Λοιπόν όλοι οι ανερχόμενοι εις το βήμα έλεγον «ότι το δημοκρατικόν πολίτευμα έχει καταλυθή», «ότι δεν υπάρχουν πλέον νόμοι». Και όμως, ω άνδρες Αθηναίοι ―και προσέξατε αν λέγω αληθή―, όσοι μεν τοιαύτα έπραττον, έπραττον άξια θανάτου, το δε δημοκρατικόν πολίτευμα με τα τοιαύτα δεν καταλύεται. Πάλιν κάποιος αφήρεσε κώπας από τον ναύσταθμον· όλοι εφώναζον «να μαστιγωθή, να στρεβλωθή», λέγοντες, ότι το δημοκρατικόν πολίτευμα καταλύεται. Εγώ δε τι λέγω; Όποιος αφαιρεί ταύτα πράττει άξια θανάτου, όπως λέγουν και εκείνοι, το δημοκρατικόν όμως πολίτευμα λέγω, ότι από τα τοιαύτα δεν καταλύεται.

[15] Αλλά πώς καταλύεται; Κανείς δεν λέγει ουδέ τολμά με θάρρος να είπη ενώπιόν σας. Εγώ δε θα είπω· το δημοκρατικόν πολίτευμα καταλύεται, όταν σεις, ω άνδρες Αθηναίοι, είσθε κακώς παιδευμένοι, πολλοί και άποροι και άοπλοι και ανοργάνωτοι, δεν διαπνέεσθε από τα ίδια συναισθήματα και μήτε στρατηγός μήτε κανείς άλλος δεν φροντίζη δι' όσα ηθέλετε αποφασίσει, και ταύτα κανείς δεν θέλει να λέγη ούτε τα διορθώνη, ούτε ενεργή πώς θα παύσουν αυτά να είναι τοιαύτα, πράγμα το οποίον τώρα πάντοτε συμβαίνει.

[16] Και μα τον Δία, ω άνδρες Αθηναίοι, υπάρχουν άλλοι λόγοι, οι οποίοι σας έχουν πλημμυρήσει, οι οποίοι είναι ψευδείς και βλάπτουν πολύ την πολιτείαν, παραδείγματος χάριν «από τα δικαστήρια εξαρτάται η σωτηρία σας» και «πρέπει με την ψήφον σας να διαφυλάσσετε την πολιτείαν». Εγώ δε γνωρίζω, ότι ταύτα μεν τα δικαστήρια σας εξασφαλίζουν το δίκαιον εις τας ιδιωτικάς σας σχέσεις, αλλά διά των όπλων πρέπει να είναι κανείς κύριος των εχθρών και από αυτά εξαρτάται η σωτηρία της πόλεως.

[17] Διότι δεν θα δώση την νίκην εις τον στρατόν το ψήφισμα της εκκλησίας του δήμου, αλλ' οι νικώντες με τα όπλα τους εχθρούς και εξουσίαν θα σας δώσουν να αποφασίζετε και να κάμνετε ό,τι θέλετε και ασφάλειαν θα σας εξασφαλίσουν· διότι πρέπει ένοπλοι μεν να είμεθα φοβεροί, εις τα δικαστήρια δε φιλάνθρωποι.