ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ ...εν έτη 2014

Προσπαθώ  όλη την ημέρα σήμερα...

να σκεφτώ αν υπάρχει κάτι που να με κουράζει περισσότερο απ’ τη δήλωση...
“Είμαι ρεαλιστής εγώ!”.
Έλεος πιά...
Αντανακλαστικά, το νευρικό μου σύστημα προστάζει χασμουρητό,
και το ‘χω παρατηρημένο πως δεν μπορώ να το συγκρατήσω εύκολα.
Τον τελευταίο καιρό αυξάνονται και πληθύνονται τα άτομα,
που επιμένουν σ’ αυτή την “βαρυσήμαντη” δήλωση-αυτοχαρακτηρισμό
και επιμένουν να την χρησιμοποιούν κατά κόρον.

Δεν μπορώ να 'πω...τζίνια της εποχής...
Συνήθως, θα την ακούσεις να χρησιμοποιείται όταν ο συνομιλητής σου
δεν έχει κάτι άλλο να προσθέσει ή να αντιπροτείνει.
Όταν κορδώνει και καλά πως αυτός συμβαδίζει και γίνεται ένα με την πραγματικότητα
ή -όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον-
όταν δέχεται δουλικά το status quo του (sic)!...

Αυτού του τύπου οι “ρεαλιστές” είναι οι ίδιοι
που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν αριθμούς και ποσοστά για να περιγράψουν τις επιθυμίες και τα όνειρά τους
ή να ακόμα και να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους.
Αρέσκονται στο ''name dropping'' συνηθίζουν να κάνουν αναφορές σε προπαγάνδες του τύπου “όλα βαίνουν καλώς”
και χρησιμοποιούν τους αριθμούς και τις γραφικές παραστάσεις της Eurostat
για πείσουν πως “έτσι έχουν τα πράγματα”.
Κι πίστη τους εξαντλείται στο τι είπε η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τι δήλωσε ο κάθε καημένος.
Οι “ρεαλιστές” αυτοί στηρίζονται στην “εσωτερική πληροφόρηση” που έχουν,
από εκείνο τον θείο που είναι φίλος του σύγαμπρου του τάδε αξιωματούχου.

Ξέρουν....
Ζούμε όμως σε μια χώρα όπου όλοι έχουμε κάποιου είδους “εσωτερική πληροφόρηση”.
Πρώτον γιατί γνωριζόμαστε πάνω-κάτω όλοι μεταξύ μας (αυτό ναι, αξίζει στατιστικής έρευνας)
και δεύτερον γιατί κανείς μας δεν μπορεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό,
αυτό είναι από άλλο παραμύθι βγαλμένο.
Δεν είναι κακοί οι “ρεαλιστές” αυτοί, αλλά μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι
αν αρχίσουν να συνδέουν την πραγματικότητα,
στην οποία ορκίζονται, με την αλήθεια τους.

Το να δηλώνεις περήφανα,
Προσπαθώ να σκεφτώ αν υπάρχει κάτι που να με κουράζει περισσότερο απ’ τη δήλωση
“Είμαι ρεαλιστής εγώ!”.
 Αντανακλαστικά, το νευρικό μου σύστημα προστάζει χασμουρητό
και το ‘χω παρατηρημένο πως δεν μπορώ να το συγκρατήσω εύκολα.
Τον τελευταίο καιρό αυξάνονται και πληθύνονται τα άτομα, που επιμένουν σ’ αυτή την “βαρυσήμαντη” δήλωση
-αυτοχαρακτηρισμό και επιμένουν να την χρησιμοποιούν κατά κόρον.
Συνήθως, θα την ακούσεις να χρησιμοποιείται όταν ο συνομιλητής σου δεν έχει κάτι άλλο να προσθέσει ή να αντιπροτείνει.
Όταν κορδώνει και καλά πως αυτός συμβαδίζει και γίνεται ένα με την πραγματικότητα
ή -όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον- όταν δέχεται δουλικά το status quo του (sic)!...
Αυτού του τύπου οι “ρεαλιστές” είναι οι ίδιοι που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν αριθμούς και ποσοστά
για να περιγράψουν τις επιθυμίες και τα όνειρά τους ή να ακόμα και να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους.
Αρέσκονται στο ''name dropping'' συνηθίζουν να κάνουν αναφορές σε προπαγάνδες του τύπου
“όλα βαίνουν καλώς” και χρησιμοποιούν τους αριθμούς και τις γραφικές παραστάσεις της Eurostat
για πείσουν πως “έτσι έχουν τα πράγματα”.

Κι πίστη τους εξαντλείται στο τι είπε η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τι δήλωσε ο κάθε καημένος.
Οι “ρεαλιστές” αυτοί στηρίζονται στην “εσωτερική πληροφόρηση” που έχουν,
από εκείνο τον θείο που είναι φίλος του σύγαμπρου του τάδε αξιωματούχου.
Ξέρουν.τέτοια...πολλά!!

Ζούμε όμως σε μια χώρα όπου όλοι έχουμε κάποιου είδους “εσωτερική πληροφόρηση”.
Πρώτον γιατί γνωριζόμαστε πάνω-κάτω όλοι μεταξύ μας (αυτό ναι, αξίζει στατιστικής έρευνας)
και δεύτερον γιατί κανείς μας δεν μπορεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό,
αυτό είναι από άλλο παραμύθι βγαλμένο.

Δεν είναι κακοί οι “ρεαλιστές” αυτοί, αλλά μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι αν αρχίσουν να συνδέουν την πραγματικότητα, στην οποία ορκίζονται, με την αλήθεια τους.

Το να δηλώνεις περήφανα, εν έτη 2014, πως είσαι ρεαλιστής, στ’ αυτιά τα δικά μου, τουλάχιστον,
ακούγεται σα να μου παραδέχεσαι πως είσαι ''χαζός'για να μην χρησιμοποιήσω...άλλη λέξη....

Πεστε  με ανώριμη,
αλλά εγώ αυτή την πραγματικότητα τη βαρέθηκα και όποιος θέλει του την χαρίζω.
Ζητείται φαντασία, αν περισσεύει σε κάποιον.....

Μαρία Ιωσηφίδου

Γίγαντες – Κύκλωπες – Εκατόγχειρες

γιγαντομαχία_γλυπτό από τον βωμό της Περγάμου_ 100 πΧ

 

Οι Γίγαντες αποτελούν κατηγορία πλασμάτων της Ελληνικής Μυθολογίας, τα οποία ήσαν τεραστίων διαστάσεων και διέθεταν υπερφυσικές δυνάμεις – ικανότητες. Για λόγους ιστορικής ακρίβειας και ομαδοποίησης πρέπει να αναφέρουμε ότι ως Γίγαντες είναι γνωστοί οι Θράκες Γίγαντες (Γιγάντιοι) οι οποίοι κήρυξαν πόλεμο κατά των θεών και προκάλεσαν την Γιγαντομαχία, αλλά βάσει των προαναφερόμενων χαρακτηριστικών στους Γίγαντες ανήκουν οι παρακάτω «φυλές»:

Αλωάδες

Εκατόγχειρες

Θράκες Γίγαντες (Γιγάντιοι)

Κύκλωπες (Γηραιοί και Νέοι)

 

Αλωάδες

αλοάδες και άρτεμις_αθηναϊκός κρατήρας 500 πΧ_ μουσείο βασιλείας

 

Ονομάζονταν οι δίδυμοι Γίγαντες Εφιάλτης και Ώτος οι οποίοι ήσαν γιοί του Αλοέως και της Ιφιμήδειας, ή του Ποσειδώνα και της Ιφιμήδειας. Οι Αλοάδες σε ηλικία 9 ετών (λέγεται ότι σε αυτήν την ηλικία είχαν ύψος περίπου 15 μέτρα) αποφάσισαν να πολεμήσουν εναντίον των θεών και έτσι τοποθέτησαν διαδοχικά την Όσσα επάνω στον Όλυμπο και το Πήλιο επάνω στην Όσσα, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να ανέβουν στον ουρανό και να επιτεθούν στους θεούς. Αυτήν την προσπάθεια προσπάθησε να την σταματήσει ο θεός Άρης, αλλά ηττήθηκε από τους Αλοάδες και φυλακίστηκε για δεκατρείς μήνες σε ένα χάλκινο δοχείο από το οποίο τον ελευθέρωσε ο Ερμής. Η εξόντωσή τους προήλθε από την θεά Αρτέμιδα όταν επιτέθηκε εναντίον τους μεταμφιεσμένη σε ελάφι στεκόμενη ανάμεσά τους……….οι δύο Γίγαντες σημάδεψαν το ελάφι με τα ακόντιά τους αλλά αστόχησαν και σκότωσαν ο ένας τον άλλο. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή τους σκότωσε ο θεός Απόλλων με τα βέλη του.

 

Εκατόγχειρες – Τριτοπάτορες

Οι Εκατόγχειρες ήσαν οι τρεις γιοί του Ουρανού και της Γαίας με θεϊκές δυνάμεις και οι οποίοι ήλεγχαν τις θύελλες και ανεμοστρόβιλους. Είχαν πενήντα κεφάλια και εκατό χέρια για να ελέγχουν τα φυσικά φαινόμενα που εξουσίαζαν. Υπήρχε και τέταρτος Εκατόγχειρας ο Τυφοεύς ο οποίος όμως ήταν γιος του Τάρταρου. Οι Εκατόγχειρες ήσαν αδελφοί με τους Κύκλωπες και τους Τιτάνες.

ζευς και τυφοεύς_αναπαράσταση υδρίας της χαλκίδας_540 πΧ_μουσείο μονάχου

 

Αναλυτικά ήσαν οι: Βριαρεύς (ο οποίος παντρεύτηκε την Κυμοπόλεια – θηλυκό γίγαντα – κόρη του Ποσειδώνα) Κόττος, Γύης, Τυφοεύς (ο οποίος είχε τερατώδη διάπλαση και όπως θρυλείται το κεφάλι του άγγιζε τα άστρα. Ήλεγχε τους θυελλώδεις ανέμους και νικήθηκε από τον Δία).

Οι Τριτοπάτορες γεννήθηκαν από την Γαία και τον Ουρανό ή τον Ήλιο, προϋπήρχαν όλων, ήταν δαίμονες που φυλούσαν τους ανέμους και ήσαν ο Αμαλκείδης, ο Πρωτοκλής και ο Πρωτοκλέων. Ελατρεύοντο από τους Αθηναίους και ο ναός τους ονομαζόταν Ανάκειο.

 

Θράκες Γίγαντες (Γιγάντιοι)

Γίγαντες με πόδια ερπετού που προήλθαν από την Γαία και το αίμα που έσταξε στην Γη μετά τον ευνουχισμό του Ουρανού από τον Κρόνο και γεννήθηκαν στην Παλλήνη, την δυτικότερη από τις τρείς χερσονήσους της Χαλκιδικής. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή……..εξοργισμένη η Γαία επειδή οι Ολύμπιοι νίκησαν τους Τιτάνες, γέννησε τους Γίγαντες με σκοπό να επιτεθούν στον ουρανό παίρνοντας εκδίκηση. Επειδή όμως σύμφωνα με έναν χρησμό ουδείς μπορούσε να τους νικήσει χωρίς την συνδρομή θνητού, κλήθηκε ο Ηρακλής προκειμένου να βοηθήσει τους θεούς στην μάχη κατά των Γιγάντων. Τα ονόματά τους αναφέρονται παρακάτω:

Αγασθένης.

Άγριος: Ήταν μισός άνθρωπος και μισός αρκούδα. Ήταν αδελφός του Όρειου και γιός του Πολυφόντη και μιας αρκούδας.

Αιγαίος: Σκοτώθηκε από την Αρτέμιδα.

αλκυονεύς και ύπνος_αθηναϊκός κρατήρας 500 πΧ_ μουσείο paul getty

 

Αλκυονεύς: Ο γηραιότερος των Θρακών Γιγάντων ο οποίος ήταν αθάνατος όσο πολεμούσε στον τόπο που γεννήθηκε. Σκοτώθηκε από τον Ηρακλή ο οποίος τον παρέσυρε εκτός της Παλλήνης (τόπο γέννησης) αφού τον έπληξε με βέλος. Οι επτά πενθούσες κόρες του μεταμορφώθηκαν σε αλκυόνες.

Αρισταίος: Ο μοναδικός που επέζησε από την Γιγαντομαχία, αφού η μητέρα του Γαία τον μεταμόρφωσε σε σκαθάρι και τον έκρυψε στην Σικελία.

Δάμυσος: Ο ταχύτερος από τους Γίγαντες που πολέμησαν εναντίον των θεών. Σκοτώθηκε από τον κένταυρο Χείρωνα ο οποίος πήρε την ταχύτητά του και την τοποθέτησε στην φτέρνα του Αχιλλέα.

Έμφυτος 

αθηνά και εγκέλαδος_αθηναϊκός δίσκος 525 πΧ_μουσείο λούβρου

 

Εγκέλαδος: Σκοτώθηκε από την Αθηνά η οποία τον έθαψε κάτω από το ηφαίστειο της Αίτνας.

Εύβοιος

Ευρύαλος

Ευρυμέδων: Βασιλιάς των Θρακών Γιγάντων ο οποίος ευθύνεται για την ήττα από τους θεούς.

Εύρυτος: Τον σκότωσε ο Διόνυσος με τον θύρσο (διονυσιακή ράβδος η οποία στην άκρη έχει κουκουνάρι).

Εύφορβος

Θεοδάμας

Θεόμισης

Θόων: Σκοτώθηκε από τις Μοίρες ο οποίες τον έδειραν μέχρι θανάτου με χάλκινες ράβδους.

Ιαπετός 

Ιππόλυτος: Τον σκότωσε ο Ερμής φορώντας το κράνος του Άδη (ήταν αόρατος).

Κλύτιος: Σκοτώθηκε από την Εκάτη με πυρσό.

Κοίος

Κρατίων: Σκοτώθηκε από την Αρτέμιδα.

Μίμας: Σκοτώθηκε από τον Ήφαιστο με καυτό μέταλλο.

Μόλιος: Αντίπαλος του θεού Ήλιου. Σκοτώθηκε στο νησί Αία και από το αίμα του λέγεται ότι φύτρωσε το φυτό μώλυ (Όμηρος)

Μύλινος: Από την Κρήτη, τον οποίο σκότωσε ο Δίας.

Λέων: Είχε μορφή λέοντα και σκοτώθηκε από τον Ηρακλή, ο οποίος αφού του αφαίρεσε την λεοντή κατασκεύασε μανδύα, τον οποίο έκτοτε φορούσε.

Όλυμπος: Γίγαντας από την Κρήτη (γιος της Γαίας) ο οποίος μεγάλωσε τον Δία, αλλά αργότερα παρότρυνε τους Γίγαντες να στραφούν εναντίον του.

Όρειος: Ήταν μισός άνθρωπος και μισός αρκούδα. Αδελφός του Άγριου και γιος του Πολυφόντη και μιας αρκούδας.

Ουρανίων

Παγκράτης

Πάλλας: Σκοτώθηκε από την Αθηνά η οποία τον έγδαρε και με το δέρμα του έφτιαξε φόρεμα (εξ’ ου και Παλλάδα).

Πελορεύς: Πολέμησε εναντίον των θεών χρησιμοποιώντας το βουνό Πήλιο. Σκοτώθηκε από τον Διόνυσο.

Περιβοία: Κόρη του βασιλέα των Γιγάντων Ευρυμέδοντα, γιγαντίων διαστάσεων.

ποσειδών και πολυβότης_αττικός κρατήρας 410-400 πΧ__αρχαιολογικό μουσείο βερολίνου

Πολυβότης: Σκοτώθηκε από τον Ποσειδώνα, ο οποίος τον σκότωσε όταν του πέταξε ένα κομμάτι από την νήσο Κω, δημιουργώντας έτσι την Νίσυρο.

ηρακλής πορφυρίων και ήρα_αθηναϊκός αμφορέας 400 πΧ_μουσείο λούβρου

Πορφυρίων: Ο δυνατότερος από τους Θράκες Γίγαντες, ο οποίος κατά τον πόλεμο προσπάθησε να βιάσει την Ήρα, αλλά σκοτώθηκε από τον Δία και τον Ηρακλή.

Συκεύς: Κατά την Γιγαντομαχία έφυγε από την μάχη και η μητέρα του Γαία τον μεταμόρφωσε σε δένδρο (συκιά).

Τυφών: Σκοτώθηκε από τον Διόνυσο

Υπέρβιος

Φοίτιος

Κύκλωπες Γηραιοί (Ακμωνίδες)

κύκλωπες στο εργαστήριο του ηφαίστου_ρωμαϊκό ψηφιδωτό της Πομπηάς 100 μΧ_ αρχαιολογικό μουσείο νάπολι

 

Ήταν τρεις μονόφθαλμοι – αθάνατοι γίγαντες που σφυρηλάτησαν τους κεραυνούς του Δία. Μόλις γεννήθηκαν ο πατέρας τους Ουρανός τους φυλάκισε στα έγκατα της Γης, μαζί με τους αδελφούς τους Εκατόγχειρες και οι Τιτάνες όταν ανέτρεψαν τον Ουρανό τους μετέφεραν στα Τάρταρα. Τελικά ο Δίας και οι άλλοι θεοί τους απελευθέρωσαν και αυτοί σε αντάλλαγμα χάρισαν στον Δία τον κεραυνό, στον Ποσειδώνα την τρίαινα και στον Πλούτωνα (Άδη) το κράνος, που όποιος το φορούσε γινόταν αόρατος. Λέγεται ότι οι Γηραιοί Κύκλωπες ήταν συνολικά επτά. Οι τέσσερεις επιπλέον ήσαν οι γιοι του Βρόντη, οι οποίοι σκοτώθηκαν από τον Απόλλωνα προκειμένου να εκδικηθεί το θάνατο του γιου του Ασκληπιού, ο οποίος χτυπήθηκε από κεραυνό.

Αναλυτικά ήσαν οι: Βρόντης, Στερόπης, Άργης, Ευρύαλος, Ελατρεύς, Τράχιος, Αλιμήδης.

 

Κύκλωπες Νέοι

Η φυλή των νεότερων Κυκλώπων που αντιμετώπισε ο Οδυσσέας στο ταξίδι του ήταν μια εντελώς διαφορετική φυλή, πιθανότατα δημιουργημένη από το αίμα του ευνουχισμένου Ουρανού που έσταξε στην γη. Γνωστότερος όλων είναι ο Πολύφημος, υιός του Ποσειδώνα και της νύμφης Θοώσης τον οποίο σκότωσε ο Οδυσσέας. Ίσως η πληροφορία ότι ο Πολύφημος είχε έναν οφθαλμό να είναι εσφαλμένη, καθότι ο Όμηρος στην Οδύσσεια αφενός δεν αναφέρει ότι ήταν μονόφθαλμος και αφετέρου μετά από προσεκτική ανάγνωση, συμπεραίνεται ότι διέθετε δύο οφθαλμούς.

 

Άλλοι Γίγαντες ήσαν οι παρακάτω:

Άγρειος: Ήταν γιός της Γαίας και σκοτώθηκε από τις Μοίρες με ορειχάλκινες ράβδους.

Άλπος: Σικελός Γίγαντας, γιός της Γαίας ο οποίος σκοτώθηκε από τον Διόνυσο.

Άναξ: Γιός της Γαίας και του Ουρανού από την Μίλητο της Λυδίας και πατέρας του γίγαντα Αστέριου.

ηρακλής εναντίον ανταίου_αθηναϊκό δοχείο 480 πΧ_ μουσείο nationale gerite italy

Ανταίος: Υιός του Ποσειδώνα και της Γαίας και βασιλιάς της Λιβύης, ο οποίος πάλευε μέχρι θανάτου με όσους επισκέπτονταν το βασίλειό του και με τα κρανία τους έχτιζε την οροφή του ναού που ήταν αφιερωμένος στον πατέρα του. Ο Ανταίος αντλούσε την δύναμή του από την μητέρα του Γαία όσο πατούσε στο έδαφος. Σκοτώθηκε από τον Ηρακλή ο οποίος ακολουθώντας την συμβουλή της θεάς Αθηνάς, αφού τον σήκωσε ψηλά τον έσφιξε συντρίβοντας τα πλευρά.

Αντιφάτης: Γιός του Ποσειδώνα και της Γαίας, βασιλιάς των Λαιστρυγόνων (ανθρωποφάγοι Γίγαντες) τους οποίους αντιμετώπισε ο Οδυσσέας.

Αντιφάτιδες (σύζυγος και κόρη): Ήσαν θηλυκοί Γίγαντες, γεγονός σπάνιο στην Ελληνική μυθολογία. Η κόρη περιγράφεται ως «πανύψηλη και παντοδύναμη» και η σύζυγος καθήμενη στον θρόνο «ψηλή σαν βουνό».

ερμής εναντίον άργους πανόπτου_αθηναϊκό βάζο 500 πΧ_ιστορικό μουσείο βιέννης

Άργος Πανόπτης: Γίγαντας με εκατό μάτια ο οποίος ζούσε στην Αργολίδα και είχε ορισθεί από την Ήρα να φυλάει την νύμφη Ιώ, την οποία είχε μεταμορφώσει σε λευκή αγελάδα όταν συνέλαβε τον Δία να ερωτοτροπεί μαζί της. Ο Δίας προκειμένου να σώσει την ερωμένη του έστειλε τον Ερμή ο οποίος σκότωσε με το ξίφος του τον Άργο και ελευθέρωσε την Ιώ.

Αστέριος: Γίγαντας από την Λυδία γιός του Άνακτα (βλ. Άναξ).

Άζειος: Γίγαντας από την Αρκαδία ο οποίος πολέμησε στον πόλεμο με τους Τιτάνες. Ήταν πρόγονος των Αρκάδων βασιλέων.

Βορεάδες Γίγαντες: Τρείς γιοί του Βορέα (βόρειου ανέμου) και της Χιόνης, οι οποίοι ήσαν αρχιερείς της Υπερβόρειας φυλής.

Γηγενείς: Ήταν φυλή Γιγάντων (γιοί της Γαίας) οι οποίοι είχαν έξι χέρια έκαστος και σκοτώθηκαν από τους Αργοναύτες στην Μυσία.

Ηρακλής και Γυριόνης_αττικός αμφορέας 550-540 πΧ__μουσείο λούβρου

 

Γηρυόνης: Γίγαντας με τρία σώματα, γιός του Χρυσάορα και της Καλλιρόης, τον οποίο σκότωσε ο Ηρακλής σε έναν από τους 12 άθλους του.

Δάμασην: Γίγαντας από την Λυδία ο οποίος νίκησε έναν δράκοντα που τρομοκρατούσε την περιοχή.

Εχιδνάδης: Γίγαντας με πόδια ερπετού, γιός της Έχιδνας ο οποίος σκοτώθηκε από τον Άρη.

Θούριος: Ο συγκεκριμένος Γίγαντας λέγεται ότι πολέμησε με τον Ηρακλή.

Κακός: Λατίνος γίγαντας με φλογισμένη αναπνοή τον οποίο σκότωσε ο Ηρακλής.

Κυμοπόλεια: Ανήκε στις Αλιάδες (θαλάσσιες νύμφες) ήταν κόρη του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης και σύζυγος του Εκατόγχειρα Βριάρεως.

Λαιστρυγόνες: Φυλή ανθρωποφάγων Γιγάντων γιών του Ποσειδώνα και της Γαίας τους οποίους αντιμετώπισε ο Οδυσσέας στο ταξίδι του. Ζούσαν στην γη όπου ο «ήλιος δεν δύει ποτέ».

Οπλόδαμος: Αδελφός των Θρακών Γιγάντων ο οποίος τους ώθησε σε πόλεμο προς βοήθεια της Ρέας όταν της επιτέθηκε ο Τιτάνας Κρόνος αφού έμαθε ότι έκρυβε τον νεογέννητο Δία.

Οιόλυκα: Ήταν Αλιάδα (θαλάσσια Νύμφη) κόρη του Εκατόγχειρα Βριάρεως.

Ρόδιοι Γίγαντες: Φυλή Γιγάντων της Ρόδου.

ταλώς και αργοναύτες_αθηναϊκός κρατήρας_μουσείο ruvo ιταλία

 

Ταλώς: Ορειχάλκινος μηχανικός Γίγαντας που είχε κατασκευάσει ο Ήφαιστος και ο οποίος περιπολούσε στο νησί Κρήτη. Σκοτώθηκε από την Μήδεια, όταν προσπάθησε να εμποδίσει τους Αργοναύτες να αποβιβασθούν στο νησί. Είχε δοθεί σαν δώρο από τον Δία στην ερωμένη του Ευρώπη για να την προστατεύει όταν της χάρισε την Κρήτη.

απόλλων τίτυος και λητώ_αθηναϊκή πελίκη 440 πΧ_μουσείο λούβρου

 

Τίτυος: Παράνομος Γίγαντας, υιός της Γαίας, ο οποίος σκοτώθηκε από τον Απόλλωνα και την Αρτέμιδα, όταν αποπειράθηκε να βιάσει την μητέρα τους Λητώ, ενώ αυτή πήγαινε στους Δελφούς.

Ύλλος: Γίγαντας από την Λυδία της Ανατολίας.

Χάρυβδις: Κόρη του Ποσειδώνα η οποία ήταν από τους θεούς αλυσοδεμένη στα στενά της Μεσσήνης (Σικελία) απέναντι της Σκύλλας και με την αναπνοή της δημιουργούσε θαλάσσιες δίνες. Αναφέρεται από τον Όμηρο ως θεά της παλίρροιας.

Χθόνιος: Γιός της Γαίας τον οποίο η Γαία ώθησε να πολεμήσει κατά του Διόνυσου, υποσχόμενη να του δώσει την Αφροδίτη.

Χρυσάωρ: Γιός της γοργόνας Μέδουσας και του Ποσειδώνα, ο οποίος στην μυθολογία εμφανίζεται συνήθως ως Γίγαντας αλλά συναντάται και ως φτερωτός αγριόχοιρος, όπως ο αδελφός του Πήγασος ως φτερωτό άλογο.

o ωρίων αναζητώντας το φως του_πίνακας νικολά πουσέν στο μητροπολιτικό μουσείο τέχνης

 

Ωρίων: Ήταν ένας εμφανίσιμος Γίγαντας (γιός του Ποσειδώνα και της Ευρυάλης) ο οποίος είχε την ικανότητα να περπατά επάνω στο νερό. Αρχικά υπηρετούσε τον βασιλιά της Χίου Οινοπίωνα ως κυνηγός, αλλά όταν βίασε την κόρη του Μερόπη τυφλώθηκε και εξορίσθηκε από το νησί. Τότε ταξίδεψε μέχρι την Λήμνο για να ζητήσει βοήθεια από τον πατέρα του Ποσειδώνα προκειμένου να βρει το φως του. Ο Ποσειδών του έδωσε για συνοδεία τον βοηθό του Κεδαλίωνα για να τον συνοδέψει στο μέρος που ανατέλλει ο θεός Ήλιος προκειμένου να ξαναβρεί την όρασή του, γεγονός που συνέβη. Στην επιστροφή ο Ωρίων κατέληξε στην Δήλο, ή την Κρήτη όπου κυνηγούσε μαζί με την θεά Αρτέμιδα, η οποία μετά τον θάνατό του, τον μετέτρεψε σε αστερισμό.

-----------------------------

Πηγές – Βιβλιογραφία
Όμηρος: «Ιλιάδα», «Οδύσσεια» 8^ος αι. π.Χ
Ησίοδος: «Θεογονία» «Κατάλογοι Γυναικών» 8^ος – 7^ος αι. π.Χ
Πίνδαρος: «Ωδές» 5^ος αι. π.Χ
Απολλόδωρος: Βιβλιοθήκη – ελληνική μυθογραφία 2^ος αι. μ.Χ
Καλλίμαχος: Ύμνοι 3^ος αι. π.Χ
Κουίντος Σμυρναίος: Πτώση της Τροίας – ελληνικά έπη 4^ος αι. μ.Χ
Παυσανίας: Περιγραφή της Ελλάδας 2^ος αι. μ.Χ
Διόδωρος Σικελιώτης: Βιβλιοθήκη Ιστορίας – ελληνική ιστορία 1^ος αι. π.Χ
Γάιος Ιούλιος Υγίνος: Ιστορίες – αστρονομικά 2^ος αι. μ.Χ
Οβίδιος: Μεταμορφώσεις – λατινικό έπος 1^ος αι. π.Χ – 1^ος αι. μ.Χ
Βιργίλιος: Αινειάδα – λατινικό έπος 1^ος αι. π.Χ
Βιργίλιος: Γεωργικά – λατινικό ειδυλλιακό 1^ος αι. π.Χ
Προπέρτιος: Ελεγείες 1^ος αι. π.Χ
Πλίνειος ο πρεσβύτερος: Φυσική Ιστορία – λατινική εγκυκλοπαίδεια 1^ος αι. μ.Χ
Σενέκας ο νεώτερος: Ηρακλής – λατινική τραγωδία 1^ος αι. μ.Χ
Πούμπλιος Παπίνιος Στάτιος: «Θηβαΐς» «Δάση» – λατινικά έπη 1^ος αι. μ.Χ
Νόννος ο Πανοπολίτης: Διονυσιακά – ελληνικό έπος 5^ος αι. μ.Χ

O θεσμός του Τριηράρχου στην Αρχαία Αθήνα

Στην αρχαία Αθήνα υπήρχε ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον θεσμός που αφορούσε την οικονομική συντήρηση του Αθηναικού στόλου. Ο Θεσμός αυτός ήταν η Τριηραρχία. (Τι λαμπρό παράδειγμα για τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε..)

Στην αρχαία Αθήνα η Τριηραρχία αποτελούσε θεσμό έκτακτης δημόσιας λειτουργίας που επιβαλλόταν από την Πολιτεία στους πλουσιότερους των πολιτών. Το πότε εισήχθηκε αυτός ο θεσμός στην Αθηναϊκή πολιτεία δεν έχει εξακριβωθεί, αν και ο Δημοσθένης στους λόγους του παρέχει πολλές πληροφορίες γι΄ αυτόν.

Τριηραρχία στην Αρχαία Αθήνα ονομάζονταν η υποχρεώση των πλουσιοτέρων Αθηναίων πολιτών στην ανάληψη των εξόδων μίας ή περισσοτέρων Τριήρων. H Τριαρχία ήταν από τις δαπανηρότερες λειτουργίες που μπορούσε ν΄αναλάβει κάποιος πλούσιος Αθηναίος, καθώς είχε την πλήρη ευθύνη για τον εξοπλισμό πολεμικού πλοίου στη διάρκεια εκστρατείας. Από το έτος 357 π.Χ. το ζήτημα αυτό ρυθμίστηκε με νόμο του Περίανδρου.



Ο τριήραρχος με το να επιδεικνύει υπέρμετρο ζήλο για την κατασκευή και συντήρηση του πλοίου του, κέρδιζε εκτός από ένα στέφανο κισσού, λαμπρότητα και φιλοτιμία.
Κατά την Τριηραρχία παραδιδόταν από το Αθηναϊκό κράτος στους ευπορότερους των πολιτών μια τριήρη χωρίς πλήρωμα, αλλά με όλο τον εξοπλισμό καθώς και με τον μισθό του προβλεπόμενου πληρώματος. Ο αναλαμβάνων Τριήραρχος, καλούμενος, και αργότερα Τριηράρχης, υποχρεωνόταν στην επάνδρωση του σκάφους με κατάλληλο πλήρωμα για την αναγκαία συντήρησή του, διατηρώντας την διοίκηση καθ΄ όλο το διάστημα της υποχρεώσης του.

Όσοι αρνούνταν να αναλάβουν αυτήν την υποχρέωση κινδύνευαν να φυλακιστούν. Εάν κάποιος επιθυμούσε να αποφύγει αυτήν την υποχρέωση, μπορούσε να υποστηρίξει θέτοντας σε ισχύ τη διαδικασία της αντίδοσης ότι ένας άλλος πολίτης πλουσιότερος από τον ίδιο θα έπρεπε να πάρει τη θέση του.
 


Στην περίπτωση που ο τριήραρχος πέθαινε κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο κληρονόμος του συνήθως τον αντικαθιστούσε για όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Με αυτόν τον τρόπο γινόταν μέλος της τριηραρχικής τάξης, στην οποία και μπορούσε να συνεχίσει να ανήκει με την ανάληψη τριηραρχιών στο δικό του πλέον όνομα. Εάν όμως ο τριήραρχος άφηνε εκκρεμή τα ναυτικά του χρέη όταν πέθαινε, οι κληρονόμοι του υποχρεώνονταν να τα πληρώσουν, ανεξάρτητα εάν ήταν όλοι ιδιοκτήτες της περιουσίας του ή την είχαν ήδη μοιράσει ξοδεψει.

Η δαπάνη για την αναλαμβανόμενη τριηραρχία ανέρχονταν στις 5.000 - 6.000 αττικές δραχμές (περ. ένα τάλαντο), θεωρούμενη έτσι ως μάλλον από τις δαπανηρότερες δημόσιες λειτουργίες, γι΄ αυτό και επιβαλλόταν σε πολίτες που παρουσίαζαν ετήσιο εισόδημα πολύ περισσότερο των 8.000 δραχμών.

Από το 412 π.Χ. και μετά επιτράπηκε η «συντριηραρχία» δηλαδή η ανάθεση της δημόσιας αυτής λειτουργίας σε δύο πολίτες που κατέβαλαν ο καθένας το ήμισυ της δαπάνης , κυβερνώντας την τριήρη επί εξάμηνο εναλλάξ, ή καταβάλλοντας ο ένας ολόκληρο το έτος κατά παραχώρηση του άλλου.



Από το 357 π.Χ. ορίσθηκε κάθε μία από τις 240 «συντελείες» που διαιρέθηκαν οι 1200 περίπου πλουσιότεροι πολίτες όφειλε να συντηρεί από μια τριήρη, έτσι η «συντριηραρχία» αφορούσε πλέον πέντε πολίτες υπόχρεους ανά σκάφος.

Το 349 π.Χ. με πρόταση του Δημοσθένη, με νέο νόμο ορίσθηκε κάθε εύπορος που παρουσίαζε κεφάλαιο 10 ταλάντων να διατηρεί υποχρεωτικά ένα σκάφος, κάθε δε πλουσιότερος περισσότερα, ποτέ όμως άνω των τριών.

Οι λιγότερο πλούσιοι συνέχιζαν και συνέρχονταν στις συντελείες. Κανένας όμως δεν υποχρεωνόταν να τριηραρχήσει επί δύο συνεχόμενα έτη, κάποιοι όμως, από πατριωτικό ζήλο, το έπρατταν. !

Ο αδαής

Αδαής είναι αυτός που δεν ξέρει ούτε ότι δεν ξέρει.

 

Το όνειρο του αδαούς

Ακολουθώντας την καθηγήτρια Μόνικα Καβαγιέ στην ερμηνεία του Φρήντριχ Νίτσε, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι αδαείς είναι σαν τις καμήλες που αφομοιώνουν το παρελθόν και το κουβαλούν μέσα στο σώμα τους. Όπως το σκληροτράχηλο ζώο συσσωρεύει τεράστιες ποσότητες νερού και τροφής για το δύσκολο ταξίδι του μέσα στην έρημο, έτσι και ο άνθρωπος, στο ξεκίνημά του, πρέπει να μάθει να αποθηκεύει και συμπεριφορές – μ’ άλλα λόγια, να φορτωθεί τους κανόνες και να μάθει απ’ έξω πώς εφαρμόζονται.

 

Όλοι αρχίζουμε σαν καμήλες

Όλα αρχίζουν και ξαναρχίζουν,
κι εμείς αγνοούμε ακόμα και την άγνοιά μας.

Σ’ αυτή την αρχική περίοδο μας αρκεί να απομνημονεύουμε (καθώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα καλύτερο), με δεδομένο ότι για την απομνημόνευση δεν απαιτείται ούτε να κατανοούμε, ούτε να αξιοποιούμε το παρελθόν. Στο ξεκίνημα, δεν μαθαίνουμε να αξιοποιούμε τίποτα. Η εμπειρία περιορίζεται στη στεγνή ανάμνηση της μάθησης.

 

Για να εκμεταλλευτούμε το παρελθόν θα’ πρεπε να είμαστε ικανοί να ορίσουμε ένα αξιολογικό κριτήριο γι’ αυτούς τους κανόνες και τις συνήθειες, κάτι που –λόγω της άγνοιάς μας–, δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε.

 

Κάθε άνθρωπος αρχίζει το πρώτο του στάδιο ως αδαής, παρόλο που (όπως θα έλεγε ο Leon Werth… όπως αναφέρει ο Saint-Exupery στον υπέροχο πρόλογο του Μικρού Πρίγκηπα) «ελάχιστοι το θυμούνται»…

 

Πρέπει να λέμε ναι… Να πιστεύουμε στα δεδομένα… Να τα καταπίνουμε όλα αμάσητα… Να σκύβουμε το κεφάλι… Να δεχόμαστε να τραβάμε μπροστά όποιο κι αν είναι το κόστος… Να ανεχόμαστε όλα τα βάρη αδιαμαρτύρητα… Να ανταποκρινόμαστε στις προσδοκίες των άλλων… Παραμένοντας αδαείς, με το δισάκι φορτωμένο μια πληθώρα πληροφοριών – αποθήκη για το ταξίδι μας στην έρημο.

 

Μπορούμε να φορτωθούμε το παρελθόν αλλά όχι και να το χρησιμοποιήσουμε ως γνώση, εφόσον δεν είμαστε ικανοί να επεξεργαστούμε την πληροφορία που δεχόμαστε απ’ έξω. Μάλλον οκνηροί παρά αργοί, δεν μπορούμε να αρνηθούμε τον εαυτό μας.

 

Έτσι, λέει η Καβαγιέ, θα έρθει η στιγμή που θα μπορέσουμε να απολαύσουμε κάποια ικανοποίηση λέγοντας «όχι», έστω κι, προς το παρόν, το μόνο που έχουμε είναι το «ναι» μας.

Ένα «ναι» που δεν είναι καν πολύ βαθύ, γιατί το «ναι» ποτέ δεν μπορεί να είναι βαθύ χωρίς το «όχι»· είναι πάντα αδύναμο και κάπως επιφανειακό. Λέμε «ναι» γιατί αυτό περιμένουν να πούμε· είναι η συμπεριφορά που μας επιβάλλει η κοινωνία· είναι το «ναι» του ανθρώπου που υποτάσσεται στις διαταγές του αφέντη.

 

[...] Για τον αδαή, η υπακοή και η τυφλή πίστη είναι πάντοτε η μοναδική επιλογή για να κερδίσει κάποια ανταμοιβή.
(Προσοχή!!! Αυτό δεν σημαίνει ότι η υπακοή ή η πίστη είναι αποκλειστικότητα των αδαών.)

Στους αδαείς αρέσει η ειρήνη. Δεν θέλουμε να μας ενοχλούν, δεν θέλουμε να συμβαίνει τίποτα υπερβολικά καινούργιο στον κόσμο (γιατί το καινούργιο είναι πάντα λίγο ενοχλητικό, ή τουλάχιστον ανησυχητικό).

 

Όσο ζούμε στην «Άγνοια» θα είμαστε διαρκώς εναντίον κάθε αλλαγής. Θα νομίζουμε πως είναι επικίνδυνο και δύσκολο να επιχειρήσουμε κάτι καινούργιο, γιατί αυτό θα μας κάνει ν’ αντιμετωπίσουμε το φόβο μας και να γίνουμε δημιουργικοί.

Και τα δύο αυτά προϋποθέτουν δράση και αναστάτωση, με αποτελέσματα που δεν μπορούμε να τα προβλέψουμε εξαιτίας της ίδιας μας της άγνοιας.

Δεν είναι αλήθεια ότι νιώθουμε άνετα με το «δεν ενεργώ», ή με το «λέω πάντα ναι», ωστόσο είμαστε αρκετά βολεμένοι. Κι αν άλλο σημαίνει «άνετος» και άλλο «βολεμένος», πάντα θα φαίνεται πιο εύκολο, άμεσο και ευχάριστο, να βολευόμαστε σε μια δεδομένη κατάσταση, παρά να υπομένουμε τους κόπους και τα βάσανα που αποτελούν προϋπόθεση για την πραγματική άνεση.

Ο «θριαμβευτής αδαής»

Ο αδαής είναι πάντα ένας σκλάβος του παρελθόντος, ένας υπηρέτης της εξουσίας, μια καμήλα που πάει όπου την πάει ο αναβάτης της, και το μόνο μέσο που διαθέτει για να συνεχίσει να προχωράει στο δρόμο, είναι η μνήμη.

Ένας υποταγμένος, πάντα ενεργεί με βάση τη δέσμη των πεποιθήσεων που κάποιοι άλλοι του δίδαξαν.

Τότε μόνο θα πάψει να δέχεται πιέσεις, όταν θα έχει μετατραπεί σ’ έναν «θρίαμβο της ανιδεότητας». Τότε θα είναι ο τέλειος αδαής, και η κοινωνία δεν θα χρειάζεται πια να κάνει τίποτα.

Όταν φτάσει κανείς σ’ αυτό το επίπεδο «τελειότητας» –τρόπος του λέγειν–, η κοινωνία, το σχολείο και το πανεπιστήμιο έχουν ολοκληρώσει τη δουλειά τους.

Τότε πια έχεις γίνει το αστέρι των αδαών χάρη στη βοήθεια του συνόλου (μερικές φορές και με πτυχίο και απ’ όλα –όπως κι εγώ).

Είσαι ένας αδαής με φήμη και όνομα, ή ένας αδαής με χρήματα κι επιρροή, και μάλιστα, συχνά έχεις και λίγη φαινομενική εξουσία (που στην πραγματικότητα είναι απόηχος μόνο των εντολών που δίνουν πίσω από την πλάτη σου άλλοι, όντως ισχυροί, αν και αυτό δεν σε πολυενοχλεί καθώς, προφανώς, το αγνοείς επίσης).

Antonio Canova - η διδαχή της άγνοιας -1795 - 1796 -μουσείο Correr, Βενετία, Ιταλία

 

Η εξάρτηση των αδαών

Ζώντας μέσα στην άγνοια, αναπτύσσονται ενστικτωδώς δύο ειδικές μορφές εξάρτησης:

Ο τύπος του άνευ όρου οπαδού ⇒ που κοιτάζει άλλους αδαείς, τους ψευτο-πρωταγωνιστές, και τους λατρεύει σαν είδωλα.

Ο τύπος του Ψευτο-πρωταγωνιστή ⇒ που καλλιεργεί την ανάγκη να τον κοιτάζουν οι αδαείς της άλλης κατηγορίας.

 

Μορφές που αντικατοπτρίζουν εμφανώς την εξαρτημένη φύση του αδαούς.

Μια κάποια μέρα της ζωής μας, –τότε που ήμαστε πολύ μικροί ακόμα για να καταλάβουμε τη σημασία και το νόημα των καταστάσεων, αλλά όχι τόσο ώστε να μην καταλαβαίνουμε με σαφήνεια τον περίγυρό μας–, αντιληφθήκαμε ότι, ολόγυρα, πολλοί ενήλικοι μας κοιτούσαν επίμονα και συνεχώς. Λες και δεν είχαν τίποτ’ άλλο να κάνουν, αφιέρωναν μεγάλο μέρος του χρόνου τους, αποκλειστικά για να γίνουν μάρτυρες των κινήσεών μας – αλλά και των κινήσεων των άλλων, όπως θα ανακαλύπταμε αργότερα έκπληκτοι.

 

Με τον καιρό, επίσης, συνειδητοποιήσαμε ότι αν κάποιος σε παρατηρεί (και σε παρατηρεί… και σε παρατηρεί…), είναι σχεδόν σίγουρο ότι στο τέλος θα σε κρίνει κιόλας. Δεν θα ήταν τίποτε σοβαρό, ούτε θα είχε ιδιαίτερη σημασία, αν οι κριτές μας δεν ήταν ακριβώς τα πρόσωπα που αγαπάμε, και μάλιστα οι κυρίως υπεύθυνοι των πιο στοιχειδών αναγκών μας (όπως η τροφή και η προστασία μας).

Από το σημείο αυτό μέχρι ν’ αρχίσουμε να νιώθουμε φόβο μην τυχόν και μας εγκαταλείψουν, μήπως μας λείψει η αγάπη ή μήπως μείνουμε μόνοι, μας χωρίζει ένα πολύ μικρό βήμα, το οποίο κάποτε κάναμε οι περισσότεροι από μας. Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, σχεδόν όλοι ξαναβιώνουμε όταν είμαστε ενήλικοι τις δύσκολες στιγμές του revival (επανάληψη), και υποβάλουμε εκ νέου τον εαυτό μας –ανώφελα- σ’ αυτήν την επιβαρυντική-κριτική-ελεγκτική τάση των άλλων.

 

Αν είσαι ηθοποιός, τραγουδιστής ή ομιλητής, προτού εμφανιστείς μπροστά στο κοινό νιώθεις τον πανικό της έκθεσης. Είναι ένας φόβος που δε νιώθουν μόνο οι αρχάριοι, αλλά κο αυτοί που έχουν περάσει όλη τη ζωή τους πάνω στη σκηνή.

 

Όταν ανεβαίνω στο βήμα για να μιλήσω σε κοινό, όταν δίνω εξετάσεις, όταν πηγαίνω σε μια συνέντευξη για μια θέση εργασίας, όταν ετοιμάζομαι να ομολογήσω τον έρωτά μου σε κάποιον, με πιάνει μεγάλη τρεμούλα· ένας μεγάλος φόβος. Κατά κάποιον τρόπο, κάτι μέσα μου πάντα φέρνει στην επιφάνεια την ερώτηση: θα τα καταφέρω αυτή τη φορά; Ή όχι;

Αισθάνομαι σαν πλοίο μέσα στην καταιγίδα, αντικείμενο αντί για υποκείμενο, πράγμα αντί για άνθρωπος.

 

Ετυμολογικά, «υποκείμενο» είναι αυτό που υπόκειται, που βρίσκεται από κάτω, το εσωτερικό. Αυτό υποστηρίζει όλα τα εξωτερικά, είναι το κρυφό πρόσωπο των επιφαινομένων, και ως τέτοιο περιέχει όλες τις όψεις που μας κάνουν να είμαστε αυτό που είμαστε.

Ένα αντικείμενο, αντιθέτως, δεν κρύβει τίποτα στο εσωτερικό του.

Καθοδηγήστε τους αδαείς - καθεδρικός ναός του Bradford

 

Ένα κομμάτι μάρμαρο, λόγου χάρη, είναι απλώς και μόνο μάρμαρο, ακόμα κι αν το εκπαιδευμένο βλέμμα του γλύπτη μπορεί να δει την ομορφά του γλυπτού που κρύβει μέσα (όμως, αυτή η ομορφιά είναι προϊόν του υποκειμενικού βλέμματος ενός καλλιτέχνη, δεν είναι χάρισμα της πέτρας).

 

Στην πολιτεία των αδαών δεν υπάρχει καμιά υποκειμενικότητα. Το κυριότερο χαρακτηριστικό των κατοίκων της είναι ότι, μέσα τους, δεν διαθέτουν τίποτα διαφορετικό απ’ αυτό που φαίνεται έξω.

Ορισμένες θρησκείς που έχουν ανάγκη από αδαείς πιστούς, καλλιέργησαν το φόβο στους ανθρώπους, όχι όμως «άθελά τους», λέει ο Osho. Προβάλλουν την εικόνα ενός Θεού τιμωρού, που επαγρυπνά διαρκώς, μέρα και νύχτα. Εσύ μπορεί να κοιμάσαι, αυτός όμως δεν κοιμάται· είναι στο κρεβάτι σου και σε παρακολουθεί. Και δεν παρακολουθεί μόνο τι κάνεις, αλλά υποτίθεται πως παρακολουθεί ακόμα και τα όνειρά σου· ακόμα και τις σκέψεις σου.

 

Δεν σου επιτρέπεται ούτε μια ιδωτική στιγμή για να είσαι εσύ, μόνος σου, χωρίς μάρτυρες.

Σου εμφυσείται η ιδέα ότι η υπακοή στους κανόνες που υπαγορεύει η θεότητα μέσω προφητών και ιερέων είναι ο μοναδικός τρόπος για να μην αποκοπείς από την αγέλη, κι ακόμα πως μπορεί να τιμωρηθείς αιώνια, όχι μόνο για τις πράξεις σου, αλλά ακόμα και για τα όνειρά σου, για τις επιθυμίες σου, για τις σκέψεις σου, μέχρι και για τα πιο κρυφά συναισθήματά σου.

 

Σύμφωνα μ’ αυτές τις παράλογες ολοκληρωτικές θέσεις, όσο αποφασίσουμε να μην υποταχτούμε άνευ όρων στην ανόητη θεϊκή τυραννία, δεν θα το κάνουμε επειδή δεν συμφωνούμε αλλά επειδή μας λείπει η πίστη, ή γιατί δεν έχουμε αρκετή ταπεινοφροσύνη, και τότε… οι πληρεξούσιοι διαχειριστές των επιβραβεύσεων και των τιμωριών θα αποφασίσουν ότι μας αξίζει να πέσουμε θύματα της οργής του Υψίστου ή της κατάρας του ίδιου του ψευτο-προφήτη βάρδιας.

 

Από την άλλη, αυτή είναι η αγαπημένη στρατηγική εκείνων που επιδιώκουν να υποβιβάσουν τους ανθρώπους σε πράγματα. Κυρίως, όταν τα μελλοντικά θύματα δεν προβάλλουν καμία αντίσταση στο να χρησιμοποιηθούν, και τους αρκεί να πειστούν ότι είναι απαγορευμένο ή ντροπιαστικό να αρνηθούν την υποταγή τους στην εξουσία που τους χειραγωγεί.

 

Από κοινωνική σκοπιά, ο εν δυνάμει κίνδυνος φτάνει στα άκρα. Μια δράκα χαρισματικοί ηγέτες, θα μπορούσαν να στρατολογήσουν στρατούς ολόκληρους αδαών σκλάβων για να τους χρησιμοποιήσουν στην υπόλοιπη κοινωνία ως ενάρετους ή φωτισμένους υπηρέτες ενός υψηλού κι ευγενικού σκοπού. Η Άγνοια μεταμφιέζεται σε ταπεινοφροσύνη, πεποίθηση, τυφλή πίστη, δέσμευση ή Θεία μετάληψη. Χειραγώγηση των αδαών για να γίνουν «φωτισμένοι» στρατιώτες, ικανοί να σκοτώσουν και να καταστρέψουν για να σώσουν τον κόσμο, μ’ έναν υποτιθέμενο «καλό σκοπό». (Οποιεσδήποτε ομοιότητες με καταστάσεις που δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες των τελευταίων είκοσι χρόνων, δυστυχώς, δεν αποτελούν απλή σύμπτωση.)

 

[...] Ο αδαής παλεύει, δουλεύει, πασχίζει και εξασκείται για να καταφέρει να επιβεβαιώσει την ταυτότητά του. Χρειάζεται κάποιον να του βάζει όρους, κάποιον να τον διατάζει, κάποιον να του λέει κάτι ωραίο κάθε τόσο, κάποιον να τον προσδιορίζει.

 

Χόρχε Μπουκάι

Για μια μερίδα σεξ

Στην ψευτοσυντηρητική κοινωνία που ζούμε η ανάγκη για σεξ, καμουφλάρεται πίσω από συναισθηματισμούς και τη σύναψη σχέσεων. Ένα τυπικό γνωριμίας που περιλαμβάνει διάφορα στάδια, έως ότου βρεθείς γυμνός στο κρεβάτι. Όσοι επιλέγουν το only sex, χωρίς περιστροφές, αποτελούν θέμα συζήτησης και συχνά βρίσκονται καπελωμένοι από χαρακτηρισμούς.

Το δε fast sex, θεωρείται ζωώδες και κατακρίνεται δέοντος. Στα φανερά βέβαια, γιατί στα κρυφά η κοινωνία μας αποτελεί ένα μεγάλο, απέραντο κρεβάτι. Η υποκρισία επί του θέματος αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Η ηδονή και η σεξουαλική απόλαυση, ο στιγμιαίος πόθος και τα έμφυτα ένστικτα του ανθρώπου καταπιέστηκαν από στερεότυπα και προκαταλήψεις. Το ασθενές φύλο οφείλει κατά το τυπικό να ερωτευτεί, να συνάψει σχέση. Να γνωρίσει τον σύντροφο καλά, να τον περάσει από χίλια μύρια κύματα και στο τέλος να του δοθεί. Να είναι σεμνό και καθωσπρέπει, να αναζητά πρωτίστως τη συναισθηματική πληρότητα.

Όταν επιλέγει να ικανοποιήσει τις γενετήσιες ορμές του, χωρίς συντηρητισμούς, διώχνοντας από το κρεβάτι τον εραστή πριν ξημερώσει, τότε η ρετσινιά κολλάει μόνιμα επάνω του. Η Μαίρη και ο Χρήστος γνωρίστηκαν σε ένα μπαράκι σχεδόν ξημερώματα. Λίγο το αλκοόλ, λίγο η έλξη της στιγμής, βρέθηκαν στο κρεβάτι της σα να γνωριζόταν χρόνια Ολοκλήρωσαν με επιτυχία το σκοπό τους, παίρνοντας ο καθένας ό,τι είχε ανάγκη. «Χάρηκα για τη γνωριμία » του είπε, ενώ έκλεινε βιαστικά την πόρτα στα μούτρα του νωρίς το πρωί. Την επομένη ο Χρήστος της πρότεινε να βγουν. Βρέθηκαν ξανά μερικές μέρες αργότερα. Αυτή τη φορά εξερεύνησαν όλο το σπίτι,το πρωί είπαν καλημέρα και ο καθένας πήγε στο κρεβάτι του. Η Μαίρη δεν ήταν ούτε δεσμοφοβική, ούτε πληγωμένη.

Ήταν απλά ειλικρινής, ήθελε σκέτο σεξ. Ο Χρήστος της άρεσε και η χημεία μεταξύ τους ήταν έκδηλη από την πρώτη ματιά. Το ίδιο ίσχυε και για εκείνον. Γιατί έπρεπε να περιμένουν πρώτα, για να περάσουν μερικές ώρες μαζί, να απολαύσουν τις στιγμές, να ικανοποιήσουν τα κορμιά τους; Η σχέση τους ήταν ξεκάθαρη. Οnly sex χωρίς παραμυθιάσματα. Όταν θα ξυπνούσαν άλλες ανάγκες μέσα τους, τότε το θέμα θα ήταν υπό συζήτηση. Τι πιο όμορφο από δυο ανθρώπους που ξέρουν να αγαπούν το σώμα τους. Το σεξ εξάλλου είναι υγεία. Αποτελεί κινητήριο δύναμη του ανθρώπου. Οι άνδρες επιδιώκουν οικονομική άνεση, ένα ακριβό αυτοκίνητο ως επίδειξη δυναμισμού με σκοπό να φέρουν στο κρεβάτι τους ,το αντίθετο φύλο. Οι γυναίκες ξοδεύουν ένα κάρο λεφτά να ικανοποιήσουν την ωραιοπάθεια τους.

Να είναι αντικείμενα πόθου. Και μετά από όλα αυτά, το σεξ αποτελεί ταμπού. Σε μια κοινωνία που συχνά συγχέονται οι έννοιες και βιάζονται οι λέξεις και τα συναισθήματα για να γίνονται αρεστά στον όχλο. Αναλώνονται οι άνθρωποι συνάπτοντας σχέσεις μόνο και μόνο για να καλύψουν το αυτονόητο. Αυτό που δεν έχουν τη δύναμη να διεκδικήσουν, πέφτοντας σε κλισέ και καθωσπρεπισμούς. Γυναίκες και άντρες εγκλωβίζονται σε ανούσια πακεταρίσματα για να έχουν τη μερίδα τους στο σεξ. Το θεωρώ αν μη τι άλλο γελοίο. Και πιο γελοίοι μου φαίνονται οι δήθεν έρωτες και ρομαντισμοί. Η δήθεν απαξίωση του σεξ.

Το βάφτισμα της ηδονής, της σωματικής έλξης, της καύλας αν θέλετε, με λέξεις που δεν τους ταιριάζουν, για να γίνονται αποδεκτά. Στην ίδια κατηγορία εμπίπτει και το ανταλλακτικό σεξ και η τύπισσα που ανοίγει τα πόδια της ούσα ερωτευμένη σφόδρα, μήπως και κερδίσει τίποτα παραπάνω από τον τύπο που δεν έχει άλλες βλέψεις. Το only sex και το fast sex,είναι παιχνίδια για δύο. Όταν αυτοί οι δύο συμφωνούν σε όρους και κανόνες οι υπόλοιποι περισσεύουν. Ο έρωτας είναι μια άλλη ιστορία, ας μην τα μπερδεύουμε. Και μην ξεχνάτε «ουδεις εριστικότερος του κακογαμηθέντος.»

Το Σύμπαν δεν έχει ρολόι… άρα …

Οι εποχές γύρω μας αλλάζουν, η φύση, οι άνθρωποι, τα ζώα, οι πέτρες, η θάλασσα, ο αέρας, όλα αλλάζουν και λέμε ότι ο χρόνος περνάει. Τι θα κάναμε αν ο χρόνος δεν περνούσε;
Παρά το ότι κάτι τέτοιο θα μας άρεσε δεν μπορούμε ούτε να γυρίσουμε πίσω, ούτε να ξετυλίξουμε προς τα εμπρός την ταινία της ζωής μας. Υπάρχει μέσα μας μια ισχυρή αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει προς τα εμπρός με σταθερό ρυθμό, και
υποθέτουμε ότι το ίδιο θα συμβαίνει σε κάθε μέρος του Σύμπαντος ή ό,τι αυτόείναι και αληθινό, επειδή έτσι νομίζουμε.

Το βέλος του χρόνου: Ο χρόνος εμφανίζεται να προχωρεί προς μια μόνο κατεύθυνση και αυτή η ασυμμετρία του επηρεάζει μια σειρά από φυσικά φαινόμενα γύρω μας. Οι φυσικοί αποκαλούν αυτή την ασυμμετρία «το βέλος του χρόνου» και εννοούν ένα κοσμικής κλίμακας δείκτη που δείχνει σε μια μόνο κατεύθυνση. Ένα Σύμπαν ρολόι ή ένα σύμπαν που φοράει ρολόι; Έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει να ακολουθούμε το βέλος του χρόνου ώστε το δεχόμαστε πια ως προφανές. Η δουλειά όμως των φυσικών είναι να εξηγούν το κάθε τι στο φυσικό κόσμο και η εξήγηση του βέλους του χρόνου ήταν πάντα ένα μόνιμο πρόβλημα. Οι άνθρωποι πάντα σκέφτονταν ή τους βόλευε να σκέφτονται, ότι το Σύμπαν είναι ένα ρολόι και μάλιστα ένα καλοκουρδισμένο ρολόι.

Οι αστρονόμοι
πρόβλεπαν τις κινήσεις των πλανητών και τις εμφανίσεις των κομητών σύμφωνα με
χρονικούς πίνακες. Ένα Σύμπαν ρολόι; Έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει να ακολουθούμε
το βέλος του χρόνου ώστε το δεχόμαστε πια ως προφανές το θεωρούμε αληθινό. Η
δουλειά όμως των φυσικών είναι να εξηγούν το κάθε τι στο φυσικό κόσμο, και η
εξήγηση του βέλους του χρόνου ήταν πάντα ένα μόνιμο πρόβλημα. Οι άνθρωποι πάντα
σκέφτονταν το Σύμπαν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Οι αστρονόμοι πρόβλεπαν τις
κινήσεις των πλανητών και τις εμφανίσεις των κομητών σύμφωνα με χρονικούςπίνακες.

Ο Ισαάκ Νεύτων
(1642-1727) “ανακάλυψε” τους νόμους της κίνησης των σωμάτων σε συνδυασμό με τις
δυνάμεις που ενεργούν σ’ αυτά. Οι νόμοι της κίνησης που διατύπωσε εφαρμόζονται
σε κάθε τι, από τις μπάλες του μπιλιάρδου ως τους πλανήτες. Επίσης διατύπωσε
τον πρώτο ακριβή νόμο της βαρύτητας δηλαδή της δύναμης μεταξύ οποιονδήποτεσωμάτων στο Σύμπαν σε σχέση με τις μάζες τους και την απόστασή τους.

Αλλά οι
ανακαλύψεις του Νεύτωνα δεν είχαν καμιά εξήγηση για το βέλος του χρόνου. Οι
νόμοι του δουλεύουν εξίσου καλά και προς τις δύο κατευθύνσεις του χρόνου. Αν
βιντεοσκοπήσετε μια κόκκινη μπάλα του μπιλιάρδου καθώς συγκρούεται με μια άσπρη
μπάλα και μετά παίξετε την ταινία προς τα πίσω στον χρόνο δεν θα δείτε τίποτα
παράδοξο. Με τον ίδιο τρόπο ένα Σύμπαν που δουλεύει σαν ρολόι θα μπορούσε να
εξελίσσεται και κατά την αντίθετη φορά του χρόνου. Το πρόβλημα του βέλους του
χρόνου φάνηκε μόλις το 19ο αιώνα, όταν οι άνθρωποι άρχισαν να σκέπτονται μεόρους ενέργειας και όχι με το μοντέλο σφαιρών του μπιλιάρδου ή ρολογιών.

Μια μπάλα που
σπάει μια τζαμαρία καθώς περνάει μέσα από αυτήν είναι ένα φαινόμενο με μια μόνο
χρονική κατεύθυνση. Μέρος από την κινητική ενέργεια της μπάλας που
μεταβιβάζεται στο γυαλί γίνεται θερμότητα και δεν μπορεί ν΄ ανακτηθεί με την
αντίστροφη πορεία της μπάλας. Με άλλα λόγια η τακτική οργανωμένη κίνηση της
μπάλας μετατράπηκε εν μέρει σε άτακτη κίνηση των μορίων του αέρα και αυτό δενμπορεί να αναστραφεί. Λένε!!!

Η Ερώτηση
παραμένει: Τι είναι ο χρόνος; Η διάρκεια μιας ημέρας καθορίζεται από την περιστροφή
της Γης, αλλά τι συμβαίνει με τις ώρες τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα; Αυτά είναι
τελείως ανθρώπινες επινοήσεις που έγιναν πριν από αιώνες και διατηρήθηκαν μέχρι
σήμερα από ιστορικές συμπτώσεις. Μέχρι σήμερα έχουμε υιοθετήσει το δεκαδικό
σύστημα σε πάρα πολλές μονάδες μέτρησης γιατί έτσι γίνονται ευκολότερα οι
υπολογισμοί, αλλά έχουμε μείνει προσκολλημένοι στον χωρισμό της ημέρας σε 24ώρες, της ώρας σε 60 λεπτά και του λεπτού σε 60 δευτερόλεπτα.

Γιατί άραγε;
Σήμερα τα πιο πολλά ρολόγια βασίζουν τη χρονομέτρησή τους στις ταλαντώσεις
κρυστάλλων quartz. Για πολύ μεγάλη ακρίβεια χρησιμοποιούμε τις κβαντικές
ιδιότητες ατομικών ρολογιών. Αυτές βασίζονται στις ταλαντώσεις
ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας που εκπέμπεται κατά τις μεταπτώσεις μεταξύ των
ενεργειακών σταθμών ενός ατόμου Καισίου 133. Ο επίσημος διεθνής ορισμός του
ενός δευτερολέπτου είναι η διάρκεια 9,192,631,770 τέτοιων ταλαντώσεων. Το
Διεθνές Γραφείο Χρόνου στο Παρίσσι χρησιμοποιεί 80 τέτοια ατομικά ρολόγια σε 24
ώρες για να ορίσει τον Συντονισμένο Παγκόσμιο Χρόνο (UTC) με ακρίβεια 1/1000
του δευτερολέπτου. Επειδή ο χρόνος περιστροφής της Γης δεν είναι απολύτως
σταθερός αλλά κυμαίνεται λίγο από χρόνο σε χρόνο, προστίθεται κάθε τόσο ένα
δευτερόλεπτο στον Παγκόσμιο Χρόνο για να βρίσκεται σε σύμπτωση με τον μέσο
χρόνο του Greenwich. Ακριβώς όπως προσθέτουμε κάθε 4 χρόνια μια ημέρα στη
διάρκεια του έτους για να εξισορροπήσουμε το γεγονός ότι η διάρκεια του έτουςδεν είναι ακριβώς 365 ημέρες.

Ο Συγχρονισμός. Η
ιδέα ότι ο χρόνος θα μπορούσε να συγχρονιστεί σε διαφορετικά μέρη είναι σχετικά
πρόσφατη. Τον 19ο αιώνα στη Βρετανία ως μεσημέρι όριζαν την χρονική στιγμή που
ο ήλιος βρίσκεται ακριβώς πάνω από το κεφάλι μας, και τη στιγμή εκείνη
χτυπούσαν τα ρολόγια στις γειτονικές εκκλησίες. Με τον ερχομό όμως του σιδηροδρόμου
πρόκυψε η ανάγκη του συγχρονισμού των ρολογιών για να μπορέσουν να φτιαχτούν
αξιόπιστοι πίνακες ωρών δρομολογίων. Το 1847 οι πιο πολλές σιδηροδρομικές
εταιρίες στη Βρετανία χρησιμοποιούσαν την ώρα Greenwich η οποία το 1880 έγινε ηεπίσημη ώρα στη Βρετανία εκτός από τη θερινή περίοδο όπου προστίθεται μια ώρα.

Άρα ο χρόνος σταρολόγια μας είναι φτιαγμένος κατά πως μας βολεύει.
Η ακριβής
χρονομέτρηση είναι κρίσιμη για το Παγκόσμιο Σύστημα Εύρεσης Θέσης (GPS) το
οποίο βασίζεται στους δορυφόρους και χρησιμεύει για να βρίσκουν με ακρίβεια τα
πλοία τις συντεταγμένες τους. Οι χρηματαγορές σε όλο τον πλανήτη από τη Ν.
Υόρκη ως το Τόκυο βασίζονται σε ακριβείς χρονικές στιγμές ανοίγματος και
κλεισίματος και οι τράπεζες σας δανείζουν το χρήμα τους, βασιζόμενες σε
ακριβείς χρόνους αποπληρωμής, το ίδιο και στις ασφαλιστικές εταιρίας, αυτό που
τις πληρώνετε είναι ο χρόνος. Τα φανάρια κυκλοφορίας στους δρόμους χρειάζονται
να είναι συγχρονισμένα για να γίνεται ομαλά η κυκλοφορία και τέλος εσείς
χρειάζεται να ξέρετε τι ώρα ακριβώς να ανοίξετε την τηλεόρασή σας για ναπαρακολουθήσετε το πρόγραμμα της.

Που θα βρισκόμουν
αν δεν υπήρχε ο χρόνος; Δεν είναι δύσκολο να απαντήσουμε. Όπως και πολλές άλλες
ερωτήσεις γύρω από τη θεμελιακή έννοια του χρόνου, μπορεί να έχει πολλές σωστές
αλλά και εξίσου πολλές λανθασμένες απαντήσεις, η οπτική του παρατηρητή κάνει
την διαφορά. Θα έλεγα ότι η ζωή χρειάζεται χρόνο για να υπάρξει – συνεπώς δεν
θα μπορούσαμε να υπάρχουμε χωρίς χρόνο. Η ζωή εμπεριέχει την σταθερή εξέλιξη
και αλλαγή των βιολογικών συστημάτων: μεμονωμένες μονάδες όπως εμείς
αναπτύσσονται και τελικά πεθαίνουν όπως και όλα τα είδη κάνουν το ίδιο. Ο νόμος
που το καθορίζει αυτό είναι ο δεύτερος θερμοδυναμικός νόμος που λέει ότι στοΣύμπαν κυριαρχεί η τάξη η οποία τείνει όμως σε αταξία.

Στην πορεία τους
αυτή οι δομές εξελίσσονται αλλά τίποτα δεν μένει στατικό. Αυτό που αποκαλούμε
χρόνο είναι ένα πράγμα που σηματοδοτεί αυτή την αλλαγή κι έτσι ο χρόνος είναι
αυτό που συμβαίνει καθώς το Σύμπαν και εμείς εξελισσόμαστε. Έτσι λοιπόν αν δεν
υπήρχε ο χρόνος ούτε εμείς θα υπήρχαμε, όχι σε αυτό το Σύμπαν, μιας και όλα όσαγνωρίζει ο άνθρωπος, άπτονται μονάχα αυτού του Σύμπαντος.

Όταν ο Ερμής
κινείται, όπως και όλα τα αντικείμενα στον κόσμο, υπακούοντας στις εξισώσεις
της θεωρίας της Σχετικότητας και όχι της θεωρίας του Νεύτωνα, οι προβλέψεις για
την κίνηση του Ερμή που βασίζονται στους νόμους του Νεύτωνα είναι λανθασμένες –
το λάθος αυτό είναι αξιοσημείωτο στην περίπτωση του Ερμή διότι η τροχιά του
επηρεάζεται σημαντικά από το ισχυρό βαρυτικό πεδίο του Ήλιου. Για κινούμενα
αντικείμενα επί της Γης όπως λόγου χάριν το παλιό αυτοκίνητό, η επίδραση της
Σχετικότητας είναι μικρή κι έτσι οι εξισώσεις του Νεύτωνα εργάζονται θαυμάσια
αν και το αυτοκίνητό δεν δουλεύει και τόσο καλά. Άρα τίποτε δεν είναιμονοσήμαντο, όλα είναι σχετικά και ρευστά.

Αν μια μύγα
χτυπήσει στο μπροστινό μέρος ενός κινούμενου τρένου, για ένα κλάσμα του
δευτερολέπτου τη στιγμή ακριβώς που χτυπάει η μύγα, τόσο η μύγα όσο και το
τραίνο θα σταματήσουν στιγμιαία; Όσον αφορά το αν θα σταματήσει το τραίνο, η
απάντηση είναι όχι, αν και αυτό θα αποτελούσε μια θαυμάσια δικαιολογία για την
αργοπορία των τραίνων. Η συνολική ορμή του τραίνου και της μύγας διατηρείται –
το τραίνο συνεχίζει την κίνησή του προς τα εμπρός, πιθανόν με λίγο μικρότερη
ταχύτητα και η μύγα αλλάζει στιγμιαία την κατεύθυνση της κίνησής της. Αν
υποθέσουμε ότι η μύγα έχει λίγη ελαστικότητα (σαν μια λαστιχένια μπάλα) θα
λέγαμε ότι καθώς συντρίβεται στο τραίνο, ένα μέρος από αυτήν, στιγμιαία
σταματάει, αλλά αυτό δεν είναι σημαντικό φαινόμενο, εκτός βέβαια από τη σκοπιάτης νεκρής μύγας.

Ο συνήθης χρόνος
του ρολογιού είναι ένα μέτρο της περιόδου μεταξύ γραμμικών γεγονότων. Ο
ωρολογιακός χρόνος μεταξύ δύο γεγονότων που επαναλαμβάνονται κανονικά μπορεί να
αλλάξει από κάποια δύναμη, που δρα στα γεγονότα, παραδείγματος χάριν ένα ρολόι
εκκρεμές μπορεί να κατασκευαστεί να κινείται γρηγορότερα αλλά και πάλι με
κανονικό ρυθμό. Αλλά μπορεί η περίοδος μεταξύ δύο κανονικών συμβάντων όπως
μετρείται συνήθως από τον ωρολογιακό χρόνο, να μεταβληθεί από την παραμόρφωση
του χρόνου; Είναι δηλαδή ο χρόνος μια δύναμη από μόνος του; Θα άλλαζα την
αρχική διαπίστωσή για να πω ότι ο κανονικός ωρολογιακός χρόνος είναι το μέτροτης περιόδου μεταξύ συμβάντων, χωρίς καμιά αναφορά σε γραμμικότητα ή όχι.

Δυο ρολόγια
μπορούν να διαφωνούν το ένα με το άλλο διότι (α) το ένα έχει κάποιο μηχανικό
πρόβλημα, πχ τελειώνει η μπαταρία. Ή (β) διότι το ένα κινείται σχετικά με το
άλλο. (Στην περίπτωση (α) ο χρόνος δεν έχει αλλάξει για κανένα ρολόι, αυτά
απλώς είναι αναξιόπιστοι καταγραφείς του περάσματος του χρόνου. Η περίπτωση (β)
είναι όμως τελείως διαφορετική – ο χρόνος είναι ο ίδιος παραμορφωμένος ενώ τα
ρολόγια είναι απολύτως αξιόπιστοι καταγραφείς του περάσματός του. Στις
περισσότερες περιπτώσεις – σχεδόν σε όλες – της καθημερινής μας ζωής τα ρολόγιαδιαφωνούν το ένα με το άλλο εξαιτίας της περίπτωσης (α).

Είναι δυνατόν να
πραγματοποιηθούν ταξίδια στον χρόνο; Ταξίδια στον χρόνο γίνονται ήδη, στο
μέλλον ή στο παρελθόν, απλώς είναι απόλυτα απαγορευμένα για όποιον δεν είναι
ανώτατο μέλος των “γνωστών μυστικών εταιριών” Μπορούμε να στείλουμε μηνύματα
μέσα στο χρόνο αφού αυτά ταξιδεύουν ως φωτεινά κύματα (ραδιοκύματα,
μικροκύματα, κύματα φωτός κλπ είναι όλα ηλεκτρομαγνητικά κύματα που ταξιδεύουν
με την ταχύτητα του φωτός . Αν έχουμε λοιπόν τις αισθήσεις μας σε επιφυλακή γιαπαράξενα μηνύματα, πιθανόν να τα αντιληφθούμε.

Είναι δυνατόν από
φυσική άποψη να περνάει ο χρόνος κατά την αντίστροφη φορά; Υπάρχουν μερικές
θεωρίες που λένε, ότι υπάρχουν θύλακες στο Σύμπαν όπου ο χρόνος κυλάει
αντίστροφα και θύλακες που ο χρόνος όπως τον γνωρίζουμε, είναι ανύπαρκτος.
Είναι δύσκολο να ελέγξουμε αυτές τις θεωρίες, για να ξέρουμε αν υπάρχει καμιά
αλήθεια σ’ αυτές, εδώ αναιρούνται οι αλήθειες αυτού του σύμπαντος που είναι ήδη
γνωστές. Οι εποχές αλλάζουν ο χρόνος περνάει, “αεί γίγνεσθαι και μεταβάλλεσθαικαι μη ουδέποτε το αυτό μένειν» κατά τον Μέγα Ηράκλειτο.

Το παρελθόν είναι
πίσω μας και το μέλλον δεν έχει έλθει ακόμα. Υπάρχει μια ισχυρή αίσθηση ότι ο
χρόνος περνάει και μάλιστα με σταθερό ρυθμό και γενικεύοντας λέμε, ότι αυτό
συμβαίνει και σε κάθε γωνιά του Σύμπαντος, του γνωστού και μην ξεχνάμε πως τοΣύμπαν είναι άπειρο και ταυτόχρονα φρακταλικό. Άρα;

Ομοίως,
ανταλλαγές ενέργειας συμβαίνουν κάθε φορά που τα αντικείμενα αλληλεπιδρούν το
ένα με το άλλο, αναδιανέμουν προοδευτικά το συνολικό ποσό ενέργειας στο Σύμπαν.
Αυτός είναι ο Δεύτερος Θερμοδυναμικός Νόμος. Μας λέει ότι η θερμότητα (ή η
ενέργεια) μπορεί να κινηθεί αυθόρμητα από θερμότερα αντικείμενα σε ψυχρότερα,
αλλά ποτέ αντίστροφα. Γι αυτό και οι άνθρωποι που ‘παγώνουν’ είναι εξαιρετικάσπάνιο θα ‘θερμανθούν’ ξανά, μιλώντας σε συνειδησιακό-πνευματικό επίπεδο.

Χρειάζεται
ενέργεια για να κρατηθούν τα πράγματα σε τακτοποιημένη δομή όπως αυτές που
βλέπουμε γύρω μας – σπίτια, πόλεις, πλανήτες, αστέρια, γαλαξίες. Καθώς η
ενέργεια αναδιατάσσεται η τάξη καταρρέει, σαν ερημωμένο χωριό που προοδευτικά
καταρρέει. Ως αναπόφευκτη συνέπεια του Δεύτερου νόμου, το συνολικό ποσό της
αταξίας – η εντροπία – πάντα αυξάνει στο Σύμπαν. Θεωρητικά το Σύμπαν θα φτάσει
σε μια κατάσταση θερμοδυναμικής ισορροπίας, στην οποία κάθε τι βρίσκεται στην
ίδια θερμοκρασία και όλες οι δομές έχουν καταρρεύσει. Το βέλος του χρόνουδείχνει από το χάος, την οριστική μοίρα του Σύμπαντος.

Η Ψυχή σας σας αγαπά όταν σκέφτεστε για το μέλλον

Κάποτε ήταν ένας μεγάλος βασιλιάς που τον έλεγαν Ακμπάρ. Όταν ήταν εξήντα ή εξήντα πέντε χρονών, έδωσε εντολή σε δέκα χιλιάδες ανθρώπους να φυτέψουν δέντρα. Μερικοί άνθρωποι πήγαν και του είπαν, “Υψηλότατε, αυτά τα δέντρα χρειάζονται τριάντα χρόνια για να μεγαλώσουν ένα μέτρο, και είστε ήδη εξήντα πέντε χρονών.”

“Ιδιοτελείς άνθρωποι,” είπε. “Δεν τα φυτεύω για τον εαυτό μου. Τα φυτεύω για τις μελλοντικές γενιές ώστε να μπορούν να απολαμβάνουν τα δέντρα. Σκέφτομαι για το μέλλον.”

Η Ψυχή σας σας αγαπά όταν σκέφτεστε για το μέλλον. Η Ψυχή είναι το μέλλον.

Ο Χειρότερος Εχθρός Μας Είναι η Άγνοια

«Ξέρουμε πια τόσα πολλά μα αγνοούμε τα απολύτως αυτονόητα, που θα μπορούσαν να κάνουν τον κόσμο μας, ένα καλύτερο κόσμο για όλους…»

Το ανθρώπινο σώμα αποτελεί έναν ενιαίο, υπό συνεχή εξέλιξη, οργανισμό, με αυτόνομο ανοσοποιητικό σύστημα, με συστήματα διαχείρισης, τροφοδοσίας, διανομής και κυκλοφορίας όλων των αναγκαίων συστατικών που χρειάζεται το σώμα, συστήματα εξόντωσης και αποβολής κάθε ουσίας, ιών ή μικροβίων που θα μπορούσαν να το βλάψουν. Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα «εργοστάσιο» με δική του ολιστική ευφυΐα, που εργάζεται αδιάκοπα για ένα και μόνο σκοπό, την αυτάρκεια και την υγεία όλου αυτού του ενιαίου οργανισμού.

Οι σύγχρονες γνώσεις μας, τόσο για τον ανθρώπινο οργανισμό όσο και για τον κόσμο και ιδιαίτερα τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, βρίσκονται πλέον σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Από τη μια μαθαίνουμε και ανακαλύπτουμε όλο και περισσότερο το ίδιο μας το σώμα, το DNΑ μας, τους πολύπλοκους μηχανισμούς του κάθε σημαντικού οργάνου του ανθρώπινου σώματος και από την άλλη ανακαλύπτουμε και κατανοούμε όλο και βαθύτερα και ουσιαστικότερα ότι η γη μας είναι και αυτή ένας ολοζώντανος ενιαίος και δυναμικά εξελισσόμενος οργανισμός κι ότι εμείς σαν είδος δεν είμαστε παρά ένα κομμάτι της εξελικτικής της διαδικασίας.

Αν αντιληφθούμε και αντιμετωπίσουμε και τη γη μας σαν έναν ενιαίο ζωντανό οργανισμό και χρησιμοποιήσουμε όλα όσα ήδη γνωρίζουμε με όλα όσα διαθέτουμε, είμαστε σε θέση πλέον να αλλάξουμε το ρόλο μας σαν είδος και από καταστρεπτικό «καρκίνωμα» να λειτουργήσουμε σαν νοήμονα και διαρκώς ανανεωνόμενα ζωτικά κύτταρα.

Η γη μας διαθέτει όλους τους πόρους, την ενέργεια και ότι άλλο χρειάζεται η κάθε μορφή ζωής που φιλοξενεί. Σε εμάς απομένει μονάχα να κατανοήσουμε τι και που είμαστε, να κατανοήσουμε ότι τα κάθε λογής σύνορα, οι διαιρέσεις, οι τεμαχισμοί, τα σύνορα, τα μεμονωμένα και περιορισμένα συμφέροντα, οι ατελείωτες συγκρούσεις και οι πόλεμοι είναι αποτελέσματα της δικής μας άγνοιας που πλέον κρίνεται απαράδεκτη να εξακολουθεί να υπάρχει.

Αν απλά εφαρμόζαμε όλες τις επιστημονικές μεθόδους και τα προηγμένα τεχνολογικά συστήματα που πλέον γνωρίζουμε, τους αυτοματισμούς, την παγκόσμια δικτύωση, τη ρομποτική, τη νανοτεχνολογία, την τεχνητή νοημοσύνη και τόσα άλλα «όπλα» που πλέον διαθέτουμε, η νέα γη και οι νέες ανθρώπινες κοινωνίες δεν θα είχαν καμία απολύτως σχέση με αυτό που σήμερα ζούμε.
Όλα αυτά τα επιστημονικά «όπλα» είναι σε θέση να δημιουργήσουν αφθονία και αυτάρκεια αγαθών και υπηρεσιών, για όλους τους ανθρώπους του πλανήτη, εξελίσσοντάς μας από σκλάβους του υλιστικού, βάρβαρου και χρηματικού «πολιτισμού» σε ελεύθερους ενωμένους πολίτες, ταξιδιώτες ενός κόσμου γεμάτου γοητεία και ανεξερεύνητων μυστικών.

Δυστυχώς, οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις δεν θα τελειώσουν ποτέ όσο οι άνθρωποι θα είναι διαιρεμένοι, όσο οι κοινωνίες μας θα είναι διαιρεμένες.
Η διαίρεση ως έννοια αποτελεί τη μεγαλύτερη πλάνη μας. γιατί έχει προκύψει από τις περιορισμένες δυνατότητες των αισθήσεών μας. Αυτό που δεν βλέπουμε, που δεν ακούμε, που δεν αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας υπάρχει και υπάρχει σε αυτό που εμείς μάθαμε να αποκαλούμε κενό, τίποτα.

Αυτό όμως το κενό, το τίποτα, βρίσκεται απλά πέρα από αυτό που μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας και οι αισθήσεις μας δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι όλα στον κόσμο μας είναι Ένα κι έτσι έχουμε δημιουργήσει έναν κόσμο εγωκεντρικό και τεμαχισμένο.
Οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις δεν θα τελειώσουν ποτέ, όσο ο ένας θα πιστεύει ότι έχει διαφορετικές ανάγκες και δικαιώματα από τους «άλλους».
Όσο δεν θα αντιλαμβανόμαστε ότι όλο το ανθρώπινο είδος αποτελεί μια οικογένεια.
Όσο θα υπάρχουν έθνη με δικά τους συμφέροντα.
Όσο οι φυσικοί πόροι της γης θα ανήκουν σε κάποιους, σε έθνη, σε μια ελίτ ή σε πολυεθνικές εταιρείες.
Όσο θα χρησιμοποιούμε ένα νομισματικό οικονομικό μοντέλο.
Όσο θα έχουμε άγνοια του τι πραγματικά είμαστε.

Ο πόλεμος, σ ένα κόσμο που ενδιαφέρεται μονάχα για το περιορισμένο κέρδος και τα συμφέροντά του,  θα συνεχίσει να είναι πάντα η πιο κερδοφόρα «επιχείρηση».
Ο πόλεμος και η σύγκρουση θα υπάρχουν πάντα μέσα μας όσο θα αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μας διαιρεμένο, όσο δεν θα ζούμε ενωμένοι και δεν θα προσπαθούμε για το καλό όλων μας.
Η προσωπική ευτυχία και η ελευθερία δεν μπορεί παρά να έρθει μαζί με την ευτυχία και την ελευθερία όλων, μόνο τότε μπορεί να είναι βιώσιμη και ασφαλής.
Σήμερα ακόμα τα αγαθά αυτά επιδιώκονται να αποκτηθούν σε βάρο
ς άλλων. Δείτε, σήμερα είναι οι Ισραηλινοί, αύριο οι Αμερικάνοι, μεθαύριο οι Ρώσοι, παραμεθαύριο….κάποιοι άλλοι.

Σκεφτείτε, βαθειά και όσο πιο καθαρά και ανεπηρέαστα μπορείτε, όλοι αυτοί που σαν «κάνουν» πολλές φορές να αισθάνεστε ακόμα και ντροπή ίσως, που ανήκετε στο ανθρώπινο είδος, πλάσματα απάνθρωπα, εγκληματικά, χωρίς καμία ηθική,  είναι το αποτέλεσμα όλων όσων έχουν μάθει, «κουβαλούν» τον πολιτισμό τους, τις παραδόσεις και τις συνήθειές τους, κουβαλούν και εκφράζουν το σύστημα των δικών τους αξιών.

Αν το καταλάβουμε όλοι αυτό τότε ίσως στοχεύσουμε στις πραγματικές αιτίες, στη ρίζα που γεννάει τους ανόητους πολέμους και αλλάζοντάς τες, με βάση όλα όσα πλέον γνωρίζουμε, θα μπορεί να υπάρχει ελπίδα.

Όσο θα βρίζουμε, θα κατηγορούμε ανούσια, θα καταδικάζουμε και θα καταριόμαστε «το αποτέλεσμα» θα χάνουμε πάντα «την αιτία», την ουσία, τη ρίζα που γεννά τα φαινόμενα που βιώνουμε.

Άνδρες - Γυναίκες πόσο διαφέρουμε;

Μπορούν να ρίξουν την μπάλα μακρύτερα, έχουν πιο δυνατή σωματική κατασκευή, μεγαλύτερες σεξουαλικές ορέξεις και βλέπουν με καλύτερο μάτι το αδέσμευτο σεξ. Αυτοί είναι οι άντρες και αυτές είναι οι βασικές τους διαφορές από τις γυναίκες. Γιατί σε ό,τι αφορά στην ψυχολογία, την ιδιοσυγκρασία και τις ικανότητές τους, δε διαφέρουν σχεδόν καθόλου από τις γυναίκες.
Αυτό ισχυρίζεται η βραβευμένη ψυχολόγος και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin Janet Shibley Hyde – μια από τις καλύτερες παγκοσμίως στον τομέα της, σύμφωνα με δημοσίευμα της American Psychological Association. Μάλιστα, όπως τονίζει, οι πολυσυζητημένες διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα είναι απλώς ένα κατασκεύασμα των μέσων ενημέρωσης, τα οποία επιμένουν στη θεωρία ότι άντρες και γυναίκες δεν τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους, επειδή επικοινωνούν με διαφορετικό τρόπο.

Μύθος το χάσμα των δύο φύλων. Η μαθηματική σκέψη, η ικανότητα του λόγου και της επικοινωνίας, η αντίληψη του χώρου, η αυτοεκτίμηση, οι ηγετικές ικανότητες, η επιθετικότητα, η ηθική, η λογική και τα ψυχολογικά κίνητρα είναι χαρακτηριστικά που δεν καθορίζονται από το φύλο στο οποίο ανήκουμε αλλά από την προσωπικότητά μας.
Για να καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα η ψυχολόγος ανέλυσε και ενοποίησε τα συμπεράσματα δεκάδων ερευνών που διενεργήθηκαν μέσα στις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα διαπιστώνοντας παράλληλα ότι το τεχνητό χάσμα αρσενικών – θηλυκών έχει επιπτώσεις στους τομείς των σχέσεων, της εργασίας και της διαπαιδαγώγησης.

Απροσδόκητη ομοιότητα. Όπως παρατήρησε η ερευνήτρια, η διαφορά φύλου έπαιξε πολύ μικρό ρόλο στα αποτελέσματα των μελετών που έβαλε κάτω από το μικροσκόπιό της. Η ανακάλυψη αυτή την οδήγησε στην «Υπόθεση της ομοιότητας των δύο φύλων» (Gender Similarities Hypothesis). Διαπίστωσε επίσης πως, όταν ζητήθηκε από τους άντρες και τις γυναίκες που λάμβαναν μέρος σε μια έρευνα να αφήσουν τον εαυτό τους ελεύθερο να συμπεριφερθεί ανεξάρτητα από το φύλο στο οποίο ανήκουν, οι γυναίκες ήταν πιο επιθετικές και οι άντρες πιο παθητικοί από όσο έχουμε συνηθίσει.

Διαφορές από λάθος σκοπιά. Η ψυχολόγος καλεί τους εκπροσώπους τόσο του θηλυκού όσο και του αρσενικού γένους να κατανοήσουν ότι έχουν οδηγηθεί (λανθασμένα) να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τα – δήθεν – έμφυτα χαρακτηριστικά του φύλου τους. Υπενθυμίζει δε ότι τα βιβλία με τις μεγαλύτερες πωλήσεις και τα πιο δημοφιλή περιοδικά είναι εκείνα που ασχολούνται με τις προσωπικές σχέσεις, τις οποίες ερμηνεύουν από τη λανθασμένη σκοπιά της διαφοράς ιδιοσυγκρασίας αντρών – γυναικών.

Οδηγίες για γονείς. Η ίδια εσφαλμένη αντίληψη επιβάλλεται και στα παιδιά, τα οποία υποφέρουν από τις συνέπειες των υπερβολικών ισχυρισμών για τις διαφορές των δύο φύλων, επισημαίνει η ψυχολόγος. Παράδειγμα, η ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι τα αγόρια είναι καλύτερα από τα κορίτσια στα μαθηματικά. Η ανάλυση των ερευνών έδειξε ότι αγόρια και κορίτσια αποδίδουν εξίσου καλά στα μαθηματικά μέχρι το γυμνάσιο, οπότε τα αγόρια παίρνουν το προβάδισμα.
Όπως πιστεύουν οι ψυχολόγοι, τα φαινόμενο αυτό αντανακλά τις προσδοκίες των γονέων, οι οποίες επηρεάζουν ανάλογα την αυτοπεποίθηση και την απόδοση των παιδιών. Στο ίδιο κλίμα κινούνται και γνωστά παιδικά παιχνίδια (π.χ οι δημοφιλείς κούκλες Barbie), που προωθούν τη διαιώνιση του μύθου της διαφορετικότητας των δύο φύλων, σύμφωνα με τους επιστήμονες.

Η εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού ευθύνεται στην τεστοστερόνη;

Σύμφωνα με νέα μελέτη των Πανεπιστημίων Duke και Utah των ΗΠΑ, που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό Current Anthropology, η πρόοδος του ανθρώπινου πολιτισμού συμβαδίζει χρονικά με την εμφανή μείωση της τεστοστερόνης στον οργανισμό του είδους μας, πριν από 50.000 χρόνια. Πρόοδος που εκφράστηκε με την 'έκρηξη' στις τέχνες και τη διεύρυνση της χρήσης εξελιγμένων εργαλείων.

Οι ερευνητές κατέληξαν σε αυτή την υπόθεση, συγκρίνοντας 1.400 μοντέρνα και προϊστορικά κρανία ανθρώπων. Από τη σύγκριση προέκυψε ότι πριν από 50.000 χρόνια τα χαρακτηριστικά των ανθρώπινων σκελετών άρχισαν να εξευγενίζονται.

Μια αλλαγή που οι ερευνητές αποδίδουν στην μείωση της τεστοστερόνης στον ανθρώπινο οργανισμό. Ο βιολόγος Robert Cieri, που συνέγραψε τη μελέτη, αναφέρει ότι "Οι συμπεριφορές του σύγχρονου ανθρώπου που επέφεραν την τεχνολογική καινοτομία και την τέχνη αλλά και επιτάχυναν τις πολιτιστικές ανταλλαγές, εμφανίστηκαν κατά πάσα πιθανότητα όταν το ανθρώπινο είδος ανέπτυξε μια ιδιοσυγκρασία συνεργασίας".

"Η ανθρώπινη κοινωνία εξελίχθηκε όταν τα μέλη της άρχισαν να συμπεριφέρονται καλύτερα ο ένας στον άλλον, κάτι που συμπίπτει χρονικά με τη μείωσης της τεστοστερόνης, όπως αυτή απεικονίζεται στους ανθρώπινους σκελετούς", σύμφωνα με τον Ανθρωπολόγο του Πανεπισστημίου Duke, Steven Churchill, ο οποίος επέβλεψε το έργο του Robert Cieri.