ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἑλένη (386-436)

ΜΕΝΕΛΑΟΣ
ὦ τὰς τεθρίππους Οἰνομάωι Πῖσαν κάτα
Πέλοψ ἁμίλλας ἐξαμιλληθείς ποτε,
εἴθ᾽ ὤφελες †τόθ᾽ [ἡνίκ᾽ ἔρανον εἰς θεοὺς
πεισθεὶς ἐποίεις] ἐν θεοῖς† λιπεῖν βίον,
390 πρὶν τὸν ἐμὸν Ἀτρέα πατέρα γεννῆσαί ποτε,
ὃς ἐξέφυσεν Ἀερόπης λέκτρων ἄπο
Ἀγαμέμνον᾽ ἐμέ τε Μενέλεων, κλεινὸν ζυγόν.
πλεῖστον γὰρ οἶμαι—καὶ τόδ᾽ οὐ κόμπωι λέγω—
στράτευμα κώπηι διορίσαι Τροίαν ἔπι,
395 τύραννος οὐδὲ πρὸς βίαν στρατηλατῶν,
ἑκοῦσι δ᾽ ἄρξας Ἑλλάδος νεανίαις.
καὶ τοὺς μὲν οὐκέτ᾽ ὄντας ἀριθμῆσαι πάρα,
τοὺς δ᾽ ἐκ θαλάσσης ἀσμένους πεφευγότας,
νεκρῶν φέροντας ὀνόματ᾽ εἰς οἴκους πάλιν.
400 ἐγὼ δ᾽ ἐπ᾽ οἶδμα πόντιον γλαυκῆς ἁλὸς
τλήμων ἀλῶμαι χρόνον ὅσονπερ Ἰλίου
πύργους ἔπερσα, κἀς πάτραν χρήιζων μολεῖν
οὐκ ἀξιοῦμαι τοῦδε πρὸς θεῶν τυχεῖν.
Λιβύης δ᾽ ἐρήμους ἀξένους τ᾽ ἐπιδρομὰς
405 πέπλευκα πάσας· χὤταν ἐγγὺς ὦ πάτρας,
πάλιν μ᾽ ἀπωθεῖ πνεῦμα κοὔποτ᾽ οὔριον
ἐσῆλθε λαῖφος ὥστε μ᾽ ἐς πάτραν μολεῖν.
καὶ νῦν τάλας ναυαγὸς ἀπολέσας φίλους
ἐξέπεσον ἐς γῆν τήνδε· ναῦς δὲ πρὸς πέτραις
410 πολλοὺς ἀριθμοὺς ἄγνυται ναυαγίων.
τρόπις δ᾽ ἐλείφθη ποικίλων ἁρμοσμάτων,
ἐφ᾽ ἧς ἐσώθην μόλις ἀνελπίστωι τύχηι
Ἑλένη τε, Τροίας ἣν ἀποσπάσας ἔχω.
ὄνομα δὲ χώρας ἥτις ἥδε καὶ λεὼ
415 οὐκ οἶδ᾽· ὄχλον γὰρ ἐσπεσεῖν ἠισχυνόμην,
[ὥσθ᾽ ἱστορῆσαι τὰς ἐμὰς δυσχλαινίας]
κρύπτων ὑπ᾽ αἰδοῦς τὰς τύχας. ὅταν δ᾽ ἀνὴρ
πράξηι κακῶς ὑψηλός, εἰς ἀηθίαν
πίπτει κακίω τοῦ πάλαι δυσδαίμονος.
420 χρεία δὲ τείρει μ᾽· οὔτε γὰρ σῖτος πάρα
οὔτ᾽ ἀμφὶ χρῶτ᾽ ἐσθῆτες· αὐτὰ δ᾽ εἰκάσαι
πάρεστι ναὸς ἐκβόλοις ἁμπίσχομαι.
πέπλους δὲ τοὺς πρὶν λαμπρά τ᾽ ἀμφιβλήματα
χλιδάς τε πόντος ἥρπασ᾽· ἐν δ᾽ ἄντρου μυχοῖς
425 κρύψας γυναῖκα τὴν κακῶν πάντων ἐμοὶ
ἄρξασαν ἥκω, τούς γε περιλελειμμένους
φίλων φυλάσσειν τἄμ᾽ ἀναγκάσας λέχη.
μόνος δὲ νοστῶ, τοῖς ἐκεῖ ζητῶν φίλοις
τὰ πρόσφορ᾽ ἤν πως ἐξερευνήσας λάβω.
430 ἰδὼν δὲ δῶμα περιφερὲς θριγκοῖς τόδε
πύλας τε σεμνὰς ἀνδρὸς ὀλβίου τινὸς
προσῆλθον· ἐλπὶς δ᾽ ἔκ γε πλουσίων δόμων
λαβεῖν τι ναύταις· ἐκ δὲ μὴ ᾽χόντων βίον
οὐδ᾽ εἰ θέλοιεν ὠφελεῖν ἔχοιμεν ἄν.
435 ὠή· τίς ἂν πυλωρὸς ἐκ δόμων μόλοι,
ὅστις διαγγείλειε τἄμ᾽ ἔσω κακά;

***
ΜΕΝΕΛΑΟΣ
Πέλοπα, που αγωνίστηκες στην Πίσα
με τον Οινόμαο σ᾽ αρματοδρομίες,
τότε, που ᾽χες καλέσει τους θεούς σε δείπνο,
να ᾽χανες τη ζωή σου, πριν ακόμα
390 γεννήσεις τον γονιό μου τον Ατρέα
κι εκείνος πάλι από την Αερόπη
δυο γιούς, τον Αγαμέμνονα κι εμένα
τον Μενέλαο, ζευγάρι ξακουσμένο·
γιατί θαρρώ —και καυχησιά δεν είναι—
πως με καράβια οδήγησα στην Τροία
στράτευμα πλήθος κι όχι με τη βία
σαν τύραννος, αλλά μ᾽ ακολουθήσαν
θέλοντας οι λεβέντες της Ελλάδας.
Χαθήκανε πολλοί, πολλοί κι εκείνοι
που χαίρονται, γιατί έχουνε ξεφύγει
τον κίνδυνο της θάλασσας και φέραν
τα ονόματα των σκοτωμένων πίσω
στα σπίτια τους. Εγώ περιπλανιέμαι
400 τόσον καιρό στο κύμα ο δόλιος, όσο
χρειάστηκα την Τροία για να κουρσέψω·
κι ενώ ποθώ στον τόπο μου να φτάσω,
τη χάρη αυτή οι θεοί δεν μου χαρίζουν.
Τριγύρισα τους έρμους της Λιβύης,
τους αφιλόξενους γιαλούς και κάθε
φορά που την πατρίδα μου ζυγώνω,
μακριά με ξανασπρώχνουν οι ανέμοι,
χωρίς μες στα πανιά μου να φουσκώσει
ποτέ πρίμος αγέρας για τη Σπάρτη.
Και τώρα ναυαγός ο μαύρος, δίχως
φίλους στη χώρα βγήκα εδώ. Συντρίμμια
410 γίνηκε το καράβι μου στους βράχους.
Μου ξέμεινε η καρένα μόνο κι έτσι
πάνω της έχω ανέλπιστα γλιτώσει
με την Ελένη που ᾽φερα απ᾽ την Τροία.
Ποιός είναι ο τόπος, ποιοί τον κατοικούνε;
Δεν ξέρω· με τα ρούχα μου κουρέλια
ντρεπόμουν να ρωτήσω τους ανθρώπους.
Ο ευτυχισμένος όταν κακοπάθει,
νιώθει πικρότερη τη δυστυχία,
παρ᾽ όσο αυτός που από παλιά την ξέρει.
420 Τώρα με τυραννά σκληρά η ανάγκη·
ψωμί δεν έχω ή ρούχο, καθώς δείχνουν
τ᾽ απομεινάρια από το καραβίσιο
πανί που ᾽μαι ζωσμένος· τους χιτώνες,
τα λαμπρά πέπλα η θάλασσα κατάπιε.
Στα βάθη μιας σπηλιάς κρατάω κρυμμένη
τη γυναίκα μου, αιτία στις συμφορές μου,
κι όσοι απομείναν απ᾽ τους σύντροφούς μου,
τους έβαλα να τη φυλάγουν. Μόνος
γυρίζω ψάχνοντας για κείνους να βρω
κάτι να τους χορτάσω. Μόλις είδα
430 το σπίτι αυτό με τους θριγκούς τριγύρω
και τον ωραίο πυλώνα —αρχοντικό ᾽ναι—
ζύγωσα· κάτι ελπίζω για τους ναύτες
να οικονομήσω· απ᾽ τους φτωχούς δεν έχεις,
ακόμη κι αν το θέλουνε, βοήθεια.
Έε· δε θα ᾽ρθει ένας θυρωρός στην πόρτα
να πει στον νοικοκύρη τα δεινά μου;
(Μισανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται μία γερόντισσα.)

Μακεδονία εν μύθοις φθεγγομένη: Μύθοι επείσακτοι - Μαιναδισμός

Γνωρίζουμε τη μεγάλη σημασία της διονυσιακής λατρείας στη Μακεδονία, όπου ανακρατούνταν έντονα τα στοιχεία του μαιναδισμού. Ποια όμως είναι η προέλευσή του; Είναι μια παράδοση που μεταφέρθηκε από βορρά προς νότο, με τη διέλευση του Διόνυσου από Θράκη και Μακεδονία και την κάθοδό του στη Θήβα; Ή, αντίστροφα, ήταν μια παράδοση που μεταφυτεύτηκε εκεί από μυκηναίους έποικους; Δεν αποκλείεται βέβαια να ταυτίστηκε και με επιχώριες πράξεις.

Από κείμενα (Σχόλια εις Λυκόφρων 1237* [E. Sheer], Λυκόφρων Αλεξάνδρα 1236-1239** [E. Sheer]) σχετικά με το θέμα συγκεντρώνουμε τις εξής πληροφορίες:

1. Στη Βοιωτία υπάρχει όρος που ονομάζεται Λαφύστιον.
2. Λατρεύεται ο Διόνυσος με το επίθετο Λαφύστιος ή Λαφυστίας.
3. Στο όρος Κισσός της Μακεδονίας οι Μαινάδες ονομάζονται Λαφύστιες.
4. Οι Λαφύστιες Μαινάδες κερατοφορούν μιμούμενες τον Διόνυσο πρόκειται μάλλον για κέρατα ταύρου, μια και ο Διόνυσος ενδύεται πολλές φορές τη μορφή του ταύρου.

Οι Μαινάδες της Μακεδονίας παραδίδονται με τα εξής ονόματα: Λαφύστιες, Μιμαλλόνες, Κλώδωνες, Μακέται, Βασσάραι, Λυδαί.

Λαφύστιες < λαφύσσω = μετά ποιού ήχου, αναρροφώ, λάπτω, απλήστως καταπίνω, καταβροχθίζω, σπαράσσω, μεταφορ., επί του πυρός, καταναλίσκω, αφανίζω, κατακαίω…, απλήστως εσθίω, τρώγω λαιμάργως… (Liddel – Scott, Μέγα Λεξικόν, λ. λαφύσσω). Λαφύστιος = λαίμαργος (Σούδα)

Μιμαλλών = «αι βάκχαι και βοηδρόμοι, ήτοι αι μετά βοής και εκπλήξεως, δια το κάτοχοι είναι, προϊούσαι δρόμωι» (Μέγα Ετυμολογικόν Λεξικόν = Λαμπροπούλου (1999, 658).

Κλώδωνες < κλώζω = κρώζω…, εκβάλλω όμοιον ήχον εις σημείον αποδοκιμασίας, συρίττω (Liddel – Scott, Μέγα Λεξικόν, λ. Κλώζω).

Μακέται: «αι Μακέται, αι καλούμενοι Μιμαλλόνες και Βασσάραι και Λυδαί, κατακεχυμέναι τας τρίχας και εστεφανωμέναι τινες μεν όφεσιν, αι δε μίλακι και αμπέλωι και κισσώι· κατείχον δε ταις χερσίν αι μεν εγχειρίδια, αι δε όφεις» (Λαμπροπούλου 1999, 659).

Βασσάραι = χιτών των εν Θράκηι βακχών, πιθανώς πεποιημένος εκ δέρματος αλώπεκος. Βασσαρικός = βακχικός (Liddel – Scott, Μέγα Λεξικόν, λ. βασσάρα. Πρβλ. το δράμα του Αισχύλου Βασσάραι ή Βασσαρίδες, όπου οι γυναικείοι χοροί ταυτίζονται με τις Μαινάδες που σπαράζουν τον Ορφέα).

ἕτερος δὲ περὶ τούτων ἐστὶ λόγος͵ ὡς πᾶσαι μὲν αἱ τῇδε γυναῖκες ἔνοχοι τοῖς Ὀρφικοῖς οὖσαι καὶ τοῖς περὶ τὸν Διόνυσον ὀργιασμοῖς ἐκ τοῦ πάνυ παλαιοῦ͵ Κλώδωνές τε καὶ Μιμαλλόνες ἐπωνυ μίαν ἔχουσαι͵ πολλὰ ταῖς Ἠδωνίσι καὶ ταῖς περὶ τὸν 2.8 Αἷμον Θρῄσσαις ὅμοια δρῶσιν· ἀφ΄ ὧν δοκεῖ καὶ τὸ θρησκεύειν ὄνομα ταῖς κατακόροις γενέσθαι καὶ περιέργοις 2.9 ἱερουργίαις· ἡ δ΄ Ὀλυμπιὰς μᾶλλον ἑτέρων ζηλώσασα τὰς κατοχάς͵ καὶ τοὺς ἐνθουσιασμοὺς ἐξάγουσα βαρβαρικώ τερον͵ ὄφεις μεγάλους χειροήθεις ἐφείλκετο τοῖς θιάσοις͵ οἳ πολλάκις ἐκ τοῦ κιττοῦ καὶ τῶν μυστικῶν λίκνων παραναδυόμενοι καὶ περιελιττόμενοι τοῖς θύρσοις τῶν γυναικῶν καὶ τοῖς στεφάνοις͵ ἐξέπληττον τοὺς ἄνδρας.
(Πλουτ. Αλέξ. 2.7.1-2.9.6)
[Μετάφραση]
Άλλη παράδοση σχετική με αυτά λέει πως όλες οι γυναίκες αυτές της περιοχής που ενέχονται στα ορφικά και στα διονυσιακά όργια από πολύ παλιά και έχουν την επωνυμία Κλώδωνες και Μιμαλλόνες, κάνουν πολλά πράγματα όμοια με τις Ηδωνίδες γυναίκες και τις Θρακιώτισσες που ζουν στην περιοχή του Αίμου· φαίνεται ότι απ’ αυτές και η θρησκευτική λατρεία έγινε συνώνυμο των οργιαστικών και αλλόκοτων τελετουργιών· η Ολυμπιάδα, λοιπόν, δείχνοντας ζήλο μεγαλύτερο από άλλους για την καταληψία και εξωθώντας την έκσταση σε πιο βαρβαρικούς τρόπους, έφερε στους βακχικούς θιάσους μεγάλα φίδια εξημερωμένα, τα οποία πολλές φορές έβγαιναν από τον κισσό και από τα κρυμμένα κάνιστρα, και καθώς τυλίγονταν γύρω από τις ράβδους των γυναικών και τα στεφάνια, τρόμαζαν τους άνδρες.

Η ετυμολογία αποκαλύπτει στοιχεία της διονυσιακής λατρείας, γνωστά και από τις πηγές, και που περιλαμβάνουν ως μέσα βακχείας την ενδυμασία και την κόμμωση, τη μουσική και τις άναρθρες κραυγές, την ορειβασία και μια ελευθερία σωματική, το κράτημα φιδιών, την ωμοφαγία. Τα στοιχεία αυτά τα βρίσκουμε συγκεντρωμένα στις Βάκχες*** του Ευριπίδη.
----------------------------
*Σχόλια εις Λυκόφρων 1237

Λαφύστιος ὁ Διόνυσος ἀπὸ τοῦ ἐν Βοιωτίᾳ Λαφυστίου όρους καὶ Λαφυστίας· ὁ Διόνυσος, ἀπὸ Λαφυστίου όρους Βοιωτίας, ὃθεν Λαφύστιαι αἱ ἐν Μακεδονίᾳ βάκχαι αἱ καὶ μιμαλόνες ἐκαλούντο διὰ τὸ μιμείσθαι αυτὰς τὸν Διόνυσον· κερατοφορούσι γάρ καὶ αύται κατά μίμησιν Διονύσου· ταυρόκρανος γὰρ φαντάζεται καὶ ζωγραφείται καὶ Ευριπίδης καὶ τωι κέρατι κρατί προσπεφυκέναι, κερατοφόρος δε αυτὸς εστιν, επειδή ὁ οίνος πινόμενος πολύς τους άνδρας εκμαίνει προς τας ετέρων γυναίκας εισέρχεσθαι. Και τας γυναίκας δε τας φιλοίνους οἱ άνδρες γνωρίζοντες επειδή εύρωσι κορεσθείσας, πέμπουσι μετ’ αυτών, ή κερασφόρος ὃτι τοις φιλοίνοις ἡ ἀλογία προσκείται δίκην τετραπόδων ζώων.
[Μετάφραση]
Ο Διόνυσος επονομάζεται Λαφύστιος, και Λαφυστίας, από το Λαφύστιο όρος που βρίσκεται στη Βοιωτία· ο Διόνυσος, από το Λαφύστιο όρος της Βοιωτίας, γι’ αυτό και προσαγορεύονταν Λαφύστιες οι Βάκχες στη Μακεδονία, οι οποίες καλούνταν και Μιμαλόνες, επειδή μιμούνταν τον Διόνυσο· γιατί φέρουν και αυτές κέρατα μιμούμενες τον Διόνυσο· γιατί και τον Ευριπίδη τον φαντάζονται και τον ζωγραφίζουν με κεφαλή ταύρου και ότι στο κεφάλι του φυτρώνει ένα κέρατο, και έχει αυτός το κέρατο, επειδή όταν οι άνδρες πίνουν πολύ κρασί καταλαμβάνονται από μανία και ορμάνε στις γυναίκες των άλλων. Και καθώς οι άνδρες γνωρίζουν τις γυναίκες που αγαπούν το κρασί, όταν τις βρουν μεθυσμένες, τις στέλνουν να πάνε με αυτούς, ή λέγεται κερασφόρος, επειδή όσοι αγαπάνε το κρασί, χάνουν τα λογικά τους και γίνονται σαν τετράποδα ζώα.

** Λυκόφρων Αλεξάνδρα 1236-1239         

Όστις πρώτον μεν την νυν Αίνου πόλιν Μακεδονίας καλουμένην οικήσει παραγενόμενος ο Αινείας Μακεδονίας όρους παρά την εξοχήν Λαφύστιος ο Διόνυσος από τόπου εξ ου Λαφυστίας λέγει τας Βακχικάς τας κέρατα φορούσας γυναίκας Βάκχας εκ πόλεως, ή όνομα τόπου Μακεδονίας.

*** Βάκχες
Ο Ευριπίδης έγραψε την τραγωδία Βάκχες κατά την παραμονή του στη Μακεδονία. Η τραγωδία, βέβαια, απευθυνόταν σε αθηναϊκό κοινό (στ. 266-272), ωστόσο δεν αποκλείεται το γεγονός ο Ευριπίδης να είδε πράγματι Μαινάδες να επιδίδονται σε «όργια» στα βουνά της Μακεδονίας, ενώ σε τέτοιου είδους τελετουργίες στη νότια Ελλάδα είχαν περιοριστεί οι αγριότητες κάτω από την τέλεσή τους υπό την αιγίδα της πόλης.
1. Μέσα βακχείας. α) Ενδυμασία: στ. 23-26, 105-113, 136, 150, 180, 696, 821-836, 910-945 (τομάρια ελαφιού, θύρσος, στεφάνια κισσού, κλαδιά δρυός ή ελάτου, στο κεφάλι μαλλί λευκότριχων βοστρύχων –Βασσάραι)· β) μουσική: στ. 120-133 (τύμπανα, αυλοί). Η αλλαγή στην ενδυμασία δείχνει την απομάκρυνση από την καθημερινή ζωή. Γνωστή είναι και η σημασία της μουσικής και του χορού στη συντροφικότητα και την ομαδικότητα, αλά και σε μια υπέρβαση σωματικών και πνευματικών ορίων (στ. 183-189 –ως και οι γέροντες χοροπηδούν), που εκδηλώνεται με την ορειβασία (Μιμαλλόνες), την αψήφιση του κρύου, του φόβου (λ.χ. από το κράτημα των φιδιών, στ. 698, 768 –Μακέται) και του πόνου –φωτιά καίει στα μαλλιά των βακχευτών χωρίς να νιώθουν κάψιμο (στ. 757).
2. Ο μαιναδισμός είναι ερωτικός και γυναικείος (στ. 217-232).
3. Επιφέρει μιαν ειρηνική συνύπαρξη με τη φύση, ακόμη και με τις άγριες πλευρές της (στ. 72-86, 143-168, 676-714, 1051-1056 –ο Διόνυσος παρέχει αφθονία σε υγρές τροφές, γάλα, κρασί, μέλι, που είναι βέβαια και οι προσφορές στους νεκρούς).
4. Υπάρχει και η βίαιη, «πολεμική» πλευρά του μαιναδισμού ως τιμωρία του θεού προς τους αρνητές του (στ. 135-141, 729-769, 1125-1147, 1170-1191, 1202-1302). Όσο διαρκεί, οι βακχευτές δεν αντιλαμβάνονται πόνο, η δύναμή τους πολλαπλασιάζεται, διαμελίζουν με τα χέρια ζώα και επιδίδονται σε ωμοφαγία (λαφύστιες) και αιματοποσία.
 

O Σενέκας και το θέατρο του θανάτου

“Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθεί κανείς από τις μάζες»

Γύρω στο 60 μ.Χ., ο φιλόσοφος Σενέκας έκανε το σφάλμα να περάσει μία μέρα σε ένα αμφιθέατρο της Ρώμης. Κατά το μεσημεριανό διάλειμμα, στο κοινό προσφερόταν ένα ακόμη δημοφιλές θέαμα: άγριες συμπλοκές μέχρι θανάτου μεταξύ καταδίκων, που το λυσσασμένο πλήθος τις παρακολουθούσε και δεν έλεγε να χορτάσει τη θέα του αίματος. Αργότερα, ο Σενέκας περιέγραψε τις φρικαλεότητες που αντίκρισε, σε μια επιστολή στο φίλο του Λουκίλιο.

Λεύκιος Ανναίος Σενέκας ο Νεότερος (4 π.Χ.-65 μ.Χ.)

Ο Ρωμαίος στωικός φιλόσοφος, συγγραφέας και πολιτικός Σενέκας ο Νεότερος ήταν γόνος εύπορης οικογένειας και γεννήθηκε στην Κόρδοβα της Ισπανίας. Σταδιοδρόμησε στη Ρώμη, όπου έγινε δάσκαλος και πολιτικός μέντορας του Νέρωνα.

Ο Σενέκας είχε την αντίληψη πως είναι ανεπίτρεπτο να σκοτώνει κανείς κάποιον χάριν ψυχαγωγίας, και ήταν ένας από τους λίγους επώνυμους της εποχής του που επέκριναν τους αγώνες μεταξύ μονομάχων. Αυτό το γνωρίζουμε από τις επιστολές του, όπως αυτή που παρουσιάζουμε, η οποία συντάχθηκε περίπου το 60 μ.Χ. Ταυτόχρονα, ο Σενέκας επισημαίνει ότι η δίψα του ξέφρενου όχλου για αίμα αποτελεί τυπικό παράδειγμα που αποδεικνύει ότι η ψυχολογική πίεση που ασκούν τα πλήθη μπορεί παρασύρει ακόμη και τους πιο ισχυρούς χαρακτήρες και να τους μετατρέψει σε άβουλους οπαδούς.

Η αφήγηση του Σενέκα:

«Με ρωτάς τι θα 'πρεπε να αποφεύγει κανείς πάνω απ' όλα; Τα πλήθη! Δεν μπορεί κανείς ποτέ να τους εμπιστευτεί την ακεραιότητά του. Εγώ, τουλάχιστον, οφείλω να ομολογήσω τη δική μου αδυναμία: δεν πρόκειται πια να ξαναγυρίσω με την ίδια ηθική συγκρότηση που είχα όταν έφυγα. Ό,τι είχα καταφέρει να βάλω σε μια σειρά μέσα στο μυαλό μου βρίσκεται σε σύγχυση ό,τι είχα απωθήσει επιστρέφει. Όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους που, μετά από μακροχρόνια αρρώστια, έχουν εξασθενήσει τόσο, που δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι τους, για να μην υποτροπιάσουν, το ίδιο συμβαίνει πολλές φορές και με μας, όταν η ψυχή μας προσπαθεί να αναρρώσει μετά από μια μακροχρόνια ασθένεια».

Η συναναστροφή με τους πολλούς είναι επιζήμια. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα μας δελεάσει να μάθουμε μια κακή συνήθεια, ή θα μας την επιβάλει ή θα μας μολύνει μ' αυτή δίχως να το καταλάβουμε. Όπως και να 'χουν τα πράγματα, όσο πιο μεγάλα είναι τα πλήθη με τα οποία ερχόμαστε σε επαφή, τόσο πιο επικίνδυνα μπορούν να γίνουν. Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτε πιο βλαβερό για έναν υγιή νου από το να παρακολουθεί μια μονομαχία. Γιατί εκεί εθίζεται κανείς εύκολα στα πάθη που αναμοχλεύονται κάτω από την επίφαση της ψυχαγωγίας.»

Οι μονομαχίες μέχρι θανάτου, οι οποίες εκείνη την εποχή συνηθίζονταν κατά τις γιορτές, θεωρούνταν ψυχαγωγικά θεάματα Τα θεάματα είχαν ελεύθερη είσοδο, διαρκούσαν όλη τη μέρα και έδιναν στο κοινό την ευκαιρία να εκτονώνει την επιθετικότητα του υπό ελεγχόμενες συνθήκες. Μια καλή μονομαχία έκανε τον αυτοκράτορα πιο δημοφιλή στις λαϊκές μάζες - εξ ου και η περίφημη έκφραση περί κατευνασμού της δυσαρέσκειας των άνεργων πληβείων με «άρτον και θεάματα».

«Τι νομίζεις ότι εννοώ; Ότι επιστρέφω πιο άπληστος, πιο φιλόδοξος και πιο ακόλαστος; Ναι, και σίγουρα, πάνω απ' όλα, πιο σκληρός κι απάνθρωπος, τώρα που έχω έρθει σε επαφή με τους ανθρώπους.

Πήγα μια φορά σε μια αρένα μονομάχων το μεσημέρι. Περίμενα να δω αγώνες και ψυχαγωγικά θεάματα και οτιδήποτε θα μπορούσε να ξεκουράσει το ανθρώπινο μάτι από το καθημερινό λουτρό ανθρώπινου αίματος. Είδα, όμως, ακριβώς το αντίθετο. Οι προηγούμενες μονομαχίες φαίνονταν σαν να ήταν φιλικές αβρότητες μπροστά του. Δε μιλάμε πλέον για ασήμαντα πράγματα. Εδώ επρόκειτο για ωμή σφαγή. Αυτοί που μάχονταν δεν είχαν κανένα μέσο για να προφυλαχτούν. Δέχονταν χτυπήμοπα σε όλο τους το κορμί - και ήταν πολύ δυνατά χτυπήματα. Πολλοί προτιμούσαν αυτό το θέαμα από εκείνες τις συνηθισμένες αναμετρήσεις και τις συμπλοκές που γίνονται κατ' επιταγή του κοινού. Και γιατί να μην το προτιμήσουν; Εδώ δεν υπάρχει κράνος και ασπίδα για να αποκρούσει κανείς το όπλο. Γιατί να είναι κανείς επιδέξιος ή να φοράει πανοπλία; Προς τι η γενναιότητα; Όλα αυτά απλώς επιβραδύνουν το θάνατο.»

Το μεσημεριανό διάλειμμα μεσολαβούσε ανάμεσα στις πρωινές θηριομαχίες και στους κανονικούς αγώνες των μονομάχων, που γίνονταν τα απογεύματα. Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, οι μελλοθάνατοι εξαναγκάζονταν με μαστίγια και πυρακτωμένα σίδερα να χτυπιούνται μεταξύ τους μέχρι θανάτου, χωρίς κανένα μέσο αυτοπροστασίας.

Οι κανονικές αναμετρήσεις των μονομάχων μπορεί να τελείωναν Ισόπαλες ή να κατέληγαν ακόμη και στην απονομή χάρης στον ηττημένο, εάν είχε αγωνιστεί πολύ θαρραλέα. Όμως αυτό δε συνέβαινε εδώ. Ο Κλαύδιος, τον οποίο ο Σενέκας δε συμπαθούσε καθόλου, λέγεται ότι αγαπούσε τόσο πολύ τα μεσημεριανά θεάματα, ώστε έμενε εκεί και τα απολάμβανε, ενώ πολλοί άλλοι επέστρεφαν στα σπίτια τους για φαγητό.

Το πρωί πετάνε ανθρώπους στα λιοντάρια και στις αρκούδες, το μεσημέρι τούς παραδίνουν βορά στους θεατές. Κι αυτοί τους διατάζουν, αμέσως μόλις εξολοθρεύσουν τον έναν αντίπαλο, να στραφούν στον άλλο, ο οποίος θα τους σκοτώσει. Ο νικητής προορίζεται για να σφαχτεί αργότερα, σε κάποια άλλη σύγκρουση. Κάθε συμπλοκή καταλήγει σε θάνατο, από φωτιά ή από σπαθί. Κι αυτά τα πράγματα συμβαίνουν ενόσω η αρένα είναι άδεια μεταξύ των κανονικών θεαμάτων.

«Είναι ληστές και δολοφόνοι» θα μου πεις. Και λοιπόν; Ας πούμε ότι, επειδή σκότωσαν, ίσως και να τους αξίζει ένας τέτοιος βασανιστικός θάνατος. Αλλά εσύ, δύσμοιρε, τι έχεις κάνει, για να σου αξίζει να υποστείς το θέαμα αυτό;

Σε αντίθεση με το Σενέκα, οι Ρωμαίοι αντιμετώπιζαν τα θεάματα αυτού του είδους ως επίδειξη της ανδρείας και της περιφρόνησης προς το θάνατο που έπρεπε να τρέφει ένας γνήσιος Ρωμαίος. Ταυτόχρονα, το κοινό γινόταν αυτόπτης μάρτυρας στην απονομή δικαιοσύνης, όταν παραβάτες όπως ληστές, φονιάδες, εμπρηστές και προδότες σφάζονταν μεταξύ τους στην αρένα. Ο νικητής, ο τελευταίος που έμενε ζωντανός, εκτελοόνταν αμέσως ή τον κρατούσαν για να διασκεδάσει το κοινό και την επομένη.

Σκοτώστε τον, μαστιγώστε τον, κάψτε τον!

Γιατί δειλιάζει τόσο πολύ μπροστά στο σπαθί: Γιατί χτυπάει τόσο αδύναμα; Γιατί κάθεται να τον σκοτώσουν τόσο εύκολα; Τσακίστε τον στο: ξύλο, για να μάθει να δέχεται τα χτυπήματα σαν άντρας. Ας σταθούν μπροστά στα σπαθιά προτάσσοντας τα γυμνά τους στήθη». Και μετά, όταν γίνεται διάλειμμα: «Ας δούμε στο μεταξύ ένα δυο ανθρώπους να σφάζονται για να ανάψουν λίγο τα αίματα». Μα δεν καταλαβαίνουν ότι αυτές οι αποτρόπαιες πράξεις θα γυρίσουν πάνω στους ίδιους: Να ευχαριστείτε τους αθάνατους θεούς που προσπαθείτε να διδάξετε τη σκληρότητα σε κάποιον που δεν πρόκειται να τη μάθει. Όταν, όμως, μια ψυχή είναι νεαρή και δεν μπορεί ακόμη να διακρίνει το σωστό, πρέπει να προστατευτεί από τις ανθρώπινες μάζες. Γιατί είναι πολύ εύκολο να παρασυρθεί και να τις ακολουθήσει. Ακόμη και ο Σωκράτης, ο Κάτων και ο Λαίλιος θα μπορούσαν να επηρεαστούν σε ό,τι αφορά τις θεμελιώδεις ηθικές τους αξίες από τον ετερόκλητο όχλο. Γ' αυτό, κανείς από εμάς -όσο γερά κι αν έχουμε οπλίσει τον χαρακτήρα μας- δε θα μπορέσει να αντισταθεί στην επίθεση των κακών έξεων που επιβάλλει ο πανίσχυρος αυτός συρφετός.

Στην εποχή του Σενέκα, ήταν πραγματικά λίγοι εκείνοι που μπορούσαν να αντισταθούν στην «επίθεση των παθών», και οι δημοφιλείς σφαγές συνεχίστηκαν πολλές εκατοντάδες χρόνια μετά το θάνατο του Σενέκα.

Παρ' όλα αυτά, οι μονομαχίες εξακολουθούσαν να είναι δημοφιλείς και συνεχίστηκαν τουλάχιστον μέχρι το 404, όταν ο αυτοκράτορας Ονώριος τις απαγόρευσε εκ νέου, ή πιθανώς μέχρι το 440. Στις αρένες, όμως, σφαγιάζονταν άγρια ζώα μέχρι τον 7ο αιώνα.

Η δίψα για αίμα είναι μια φλόγα που σιγοκαίει ακόμη

Ακόμη κι αν τα σύγχρονα αθλήματα θεωρούνται, κατά κανόνα, ειρηνικά, ένα μεγάλο μέρος της ψυχολογίας της μεγάλης μάζας παραμένει αμετάβλητο. Ήδη στην αρχαιότητα υπήρξαν παραδείγματα οπαδών που αφήνονταν να παρασυρθούν από την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στις ιπποδρομίες ή στους αγώνες των μονομάχων. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των οπαδών ήταν μεγάλος και μπορούσε να καταλήξει σε βίαιες συγκρούσεις.

 

Το 59 μ.Χ., ξέσπασαν ταραχές στην αρένα των μονομαχιών της Πομπηίας, που είχε χωρητικότητα 20.000 θεατών. Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος περιγράφει πώς οι αντεγκλήσεις μεταξύ ντόπιων και φιλοξενούμενων οπαδών από τη γειτονική πόλη Νουκερία εξελίχθηκαν από αγωνιστικά άσματα και περιπαικτικά συνθήματα σε λιθοβολισμούς και ξιφομαχίες, με απολογισμό πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Ο Νέρωνας, στον απόηχο των ταραχών, διέταξε το κλείσιμο της αρένας για 10 χρόνια.

Κάθε στιγμή που ζούμε θα πρέπει να πεθάνει για να γεννηθεί κάτι καινούργιο, κάτι που θα κάνουμε για πρώτη φορά

Έτσι ξαφνικά και ενώ η ζωή μας ξετυλιγόταν με κάποιο έως τώρα γνώριμο τρόπο, έκανε την εισβολή του ένας απρόσμενος επισκέπτης, προκαλώντας ισχυρούς κλυδωνισμούς τόσο στα συναισθήματα όσο και στην ίδια την ύπαρξή μας.

Και αισθανθήκαμε απειλή και έντονο φόβο. Και σπεύσαμε να λάβουμε μέτρα προκειμένου να υποστηρίξουμε την επιβίωσή μας και τη συνέχιση της ίδιας της ζωής. Και υψώνοντας τις άμυνες και τα τείχη μας απέναντι στον άγνωστο εχθρό, ο φόβος μας έγινε λίγο πιο ελεγχόμενος και χωρίς καλά καλά να το αντιληφθούμε ήρθαμε σε επαφή με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Και ο άγνωστος αυτός εχθρός σα να μεταμορφώθηκε τώρα σε έναν επισκέπτη τον οποίο εν αγνοία μας κάποιο τμήμα του εαυτού μας προσκάλεσε. Κι αυτός αποδεχόμενος την πρόσκληση, ήρθε να μας μιλήσει, να μας πει για την πορεία μας και να μας διαφωτίσει για το λάθος μονοπάτι που πήραμε και να μας λυτρώσει. Να μας θέσει ερωτήματα και να μας διδάξει.

Τι είναι πιο σημαντικό τελικά για τον άνθρωπο; Ποιες οι προτεραιότητες και οι αξίες που είναι σε θέση να μας οδηγήσουν στην πραγματική ευτυχία; Πόσο σπουδαία η έννοια της Ύπαρξης που συνήθως υποτιμούμε, σε σχέση με τους ρόλους από τους οποίους τείνουμε να εξαρτιόμαστε.

Πόσο ουσιαστική ανάγκη έχουμε τον συνάνθρωπο και τη σύνδεση μαζί του προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τον πόνο και την ευαλωτότητά μας και πόσο παρηγορητική και ανεκτίμητη η αξία της αγκαλιάς.

Και πόσο κοινή μοίρα έχουμε όλοι και πόσο κοινά τα υπαρξιακά μας ζητήματα από τα οποία επιδιώκουμε εύκολα να αποδράσουμε στην καθημερινότητά μας. Πόσο μεγάλη σημασία έχει το να εκτιμούμε και να ευγνωμονούμε για ό,τι έχουμε στα χέρια αλλά και να είμαστε πραγματικά παρόντες στη ζωή μας απολαμβάνοντας το οτιδήποτε, αφού οι μέρες μας είναι μετρημένες και ο χρόνος μας περιορισμένος.

Και ποια η συμμετοχή και η ευθύνη μας εν τέλει τόσο προς το οικοσύστημα και το σπίτι – πλανήτη που μας φιλοξενεί, όσο και προς το σύμπαν γενικότερα⋅ πόσο τελικά οι ενέργειες μας καταστρέφουν τον ζωτικό χώρο που δανειστήκαμε από τα παιδιά μας αλλά και από το ίδιο μας το μέλλον.

Από μια άποψη λοιπόν ο ιός, ως επισκέπτης, ήρθε όχι τόσο να σκοτώσει αλλά πολύ μάλλον να αφυπνίσει και να διδάξει. Όσον αφορά το ποιοι είμαστε και πού πάμε. Να μας δώσει τη δυνατότητα να βιώσουμε συναισθήματα για τον εαυτό, που τόσο καιρό ήταν επισκιασμένα από την ορμή του ψυχωτικού καταναλωτισμού και της επίπλαστης ευφορίας.

Να εστιάσει την προσοχή μας στην ίδια μας τη ζωή η οποία, κινούμενοι εμείς μηχανικά με τόσο ταχείς ρυθμούς στην καθημερινότητα, τείνει να μας προσπεράσει αφού δεν είμαστε σε αυτή αληθινά παρόντες. Μήπως και γλυτώσουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με το ερώτημα “εγώ που ήμουν όλα αυτά τα χρόνια ;”

Να μας ταρακουνήσει και να μας προκαλέσει μήπως και καταφέρουμε να δούμε μια νέα πορεία για μια νέα Ζωή. Μια ζωή με περισσότερες ποιοτικές στιγμές ικανές να γεμίσουν πραγματικά την ψυχή μας και να κρατήσουν διαρκώς προστατευμένη την ελπίδα και την εμπιστοσύνη σε αυτή μέχρι να σβήσει το κεράκι μας. Γιατί ζώντας καλύτερα κανείς, πεθαίνει και καλύτερα.

Έχουμε όλοι μια σπάνια δυνατότητα να αξιοποιήσουμε την παρούσα ευκαιρία και να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να αναπτυχθούν αγγίζοντας την προσφερόμενη σοφία.

Έμαθες να αφήνεις τα πράγματα για αύριο… στον καθρέφτη όμως κοιτάς πάντα το σήμερα

Πριν προσπαθήσεις να κρύψεις κάτι από τους άλλους, προσπάθησε να το αποκαλύψεις μέσα σου. Χαμένο το παιχνίδι από την αρχή, όταν προσπαθείς να πείσεις ενώ ο ίδιος δεν έχεις πειστεί. Κάθε φορά θα έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτά που λες, όταν μέσα σου υποστηρίζεις άλλα. Κι έτσι θα έρχεσαι αντιμέτωπος με όλους.

Με την εικόνα μιας στρουθοκάμηλου που κρύβει το κεφάλι της στο χώμα ενώ το υπόλοιπο σώμα την προδίδει, μοιάζουν οι άνθρωποι, που θέλουν να κρυφτούν από τους άλλους και κυρίως από τον ίδιο τους τον εαυτό. Κάθε πιθανή προσπάθεια καταρρέει καθώς κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από τη δική του αλήθεια.

Οι άνθρωποι που δεν προσπαθούν να αναγνωρίσουν και να αποδεχτούν μια κατάσταση που τους συμβαίνει, χρησιμοποιούν τις λέξεις για να κρυφτούν, αλλά δεν τα καταφέρνουν γιατί τους φανερώνει ο ίδιος τους ο εαυτός. Κανείς δεν μπορεί να τον ξεγελάσει, γνωρίζει και νιώθει πριν καλά καλά προλάβεις να αντιδράσεις. Όσο και να θελήσεις να τρέξεις μακριά από αυτόν, εκείνος πιστά βρίσκεται ένα βήμα πίσω σου. Όσο και να μην παραδέχεσαι το τι σου συμβαίνει, εκείνος βρίσκεται ακλόνητος για να στο θυμίζει.

Και στο φινάλε, γιατί τόση μεγάλη προσπάθεια αποφυγής και μη παραδοχής του ίδιου σου του εαυτού; Κατά τη διάρκεια αμφισβήτησης του εαυτού σου, γίνεσαι θύμα αμφισβήτησης των άλλων. Και ποιο είναι τελικά πιο σημαντικό, να αποδείξεις κάτι που πραγματικά δεν ανταποκρίνεται ξεγελώντας τους υπόλοιπους, ενώ μέσα σου καθημερινά θα έρχεσαι αντιμέτωπος με σένα ή να αποδεχτείς την αλήθεια σου και να πορευτείς με αυτή;

Εκκρεμότητες… Έμαθες να αφήνεις τα πάντα για την επόμενη μέρα με αποτέλεσμα να μην μπορείς να οργανωθείς και να τις κλείσεις. Αυτό κάνεις και με σένα⋅ παραμελείς τον εαυτό σου, δίνοντας σημασία στους άλλους και τι θα πουν, χωρίς να δίνεις αξία σε σένα, καταπιέζοντάς σε και βάζοντάς σε στην άκρη, για να ασχοληθείς κάποια άλλη στιγμή μαζί σου.

Και μέρα με τη μέρα καθώς σε έχεις στο περιθώριο, μαζεύεις. Γίνεσαι ένα κουβάρι που έχει τυλιχτεί βιαστικά, ένα κουβάρι μπερδεμένο που κάθε προσπάθεια να ξετυλιχτεί είναι χρονοβόρα που γίνεται απελπιστική.

Άκου τι έχει να σου πει, εμπιστεύσου το μέσα σου. Ο εαυτός σου είναι ο μόνος που μπορεί να σου σταθεί, να μην τον αρνείσαι. Μη προτιμάς να δείχνεις κάτι που δεν ισχύει χωρίς να μην μπορείς να υποστηρίξεις. Μίλα μαζί του καθημερινά και λύσε τις απορίες, εκείνος σε ξέρει ποιον καλά από όλους και έχει τις απαντήσεις.

Κι αν του βάζεις δύσκολες ερωτήσεις και δεν απαντά, μην αποθαρρύνεσαι, χρόνο μπορεί να χρειαστεί να θέλει να τις δουλέψει. Πρώτα μαζί του θα συζητάς , για όσα σου συμβαίνουν και εκείνος θα σου λέει το πως θα πορευτείς. Κι αν κάποια από αυτά που σου επισημαίνει, εσένα δεν σου αρέσουν, μην του θυμώνεις μην τον αγνοείς μονάχα ότι βλέπει λέει.

Μόνο εσένα μπορείς να εμπιστευτείς, για ό,τι σου συμβαίνει. Χρειάζεται να σε πιστεύεις και να μην σε υποτιμάς, γιατί όταν αρνείσαι να δεις μέσα σου βαθιά, μονάχα σύγχυση σου προκαλείς που την εκπέμπεις.

Αφήνοντας ελεύθερο το είναι σου να εκφραστεί και να μην το απογοητεύεις, οι γύρω σου θα μπορέσουν να σε κατανοήσουν χωρίς να μπερδευτούν δίνοντας τους την ευκαιρία, να αντιληφθούν και να αποδεχτούν, εκείνο που εσύ πρώτα καλωσορίζεις και εγκρίνεις, την αλήθεια σου.

Την επόμενη φορά που θα πας να περιθωριοποιήσεις τον εαυτό σου θυμήσου: οι εκκρεμότητες δεν είναι για να τις αφήνουμε.

Ο Τζων Στιούαρτ Μιλλ για την έκφραση της ατομικότητας: Εκείνος που δεν έχει δικές του επιθυμίες και ορμές, δεν έχει χαρακτήρα, όπως δεν έχει χαρακτήρα και μια ατμομηχανή

Μια γενιά μετά τον Μπένθαμ, ο Τζων Στιούαρτ Μιλλ (John Stuart Mill. 1806-1873) προσπάθησε να σώσει τον ωφελιμισμό, αναδιατυπώνοντάς τον έτσι ώστε να τον καταστήσει μια πιο ανθρώπινη, λιγότερο υπολογιστική θεωρία. Ο Μιλλ ήταν γιος του Τζέημς Μιλλ ενός φίλου και οπαδού του Μπένθαμ. Ο Τζέημς Μιλλ δίδαξε ο ίδιος τον γιο του κατ’ οίκον, και ο νεαρός Μιλλ έγινε ένα παιδί-θαύμα. Άρχισε να μαθαίνει αρχαία ελληνικά στην ηλικία των τριών και λατινικά στην ηλικία των οκτώ. Στα έντεκα, έγραψε μια ιστορία του ρωμαϊκού δικαίου. Όταν ήταν είκοσι, υπέστη νευρικό κλονισμό, που του προκάλεσε κατάθλιψη για αρκετά χρόνια. Λίγο μετά γνώρισε τη Χάριετ Τέηλορ (Harriet Taylor). Ήταν παντρεμένη την εποχή εκείνη, με δύο παιδιά, αλλά έγινε στενή φίλη με τον Μιλλ. Όταν πέθανε ο άντρας της μετά από είκοσι χρόνια, παντρεύτηκε τον Μιλλ. Ο Μιλλ αναγνώριζε την Τέηλορ ως τη μεγαλύτερη πνευματική του σύντροφο και συνεργάτιδα την εποχή που άρχισε να αναδιατυπώνει τη θεωρία του Μπένθαμ.

Το επιχείρημα υπέρ της ελευθερίας

Τα κείμενα του Μιλλ μπορούν να διαβαστούν ως μια επίπονη προσπάθεια εκ μέρους του να συμβιβάσει τα ατομικά δικαιώματα με την ωφελιμιστική φιλοσοφία που κληρονόμησε από τον πατέρα του και υιοθέτησε από τον Μπένθαμ. Το βιβλίο του On Liberty (1859) [Περί ελευθερίας] αποτελεί την κλασική υπεράσπιση της ατομικής ελευθερίας στον αγγλόφωνο κόσμο. Η κεντρική του αρχή είναι ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν, εφόσον δεν βλάπτουν τους άλλους. Η κυβέρνηση δεν δικαιούται να παρεμβαίνει στην ατομική ελευθερία για να προστατεύσει ένα πρόσωπο από τον εαυτό του, ή να επιβάλλει τις απόψεις της πλειοψηφίας για το πώς θα πρέπει να ζει κανείς. Κατά την άποψη του Μιλλ, οι μόνες πράξεις για τις οποίες ένα πρόσωπο είναι υπόλογο στην κοινωνία είναι εκείνες που επηρεάζουν άλλα άτομα. Εφόσον δεν βλάπτω κανέναν άλλο, η «ανεξαρτησία [μου] είναι δικαιωματικά απόλυτη. Όσον αφορά τον εαυτό του, το σώμα και τη διάνοιά του, το άτομο είναι κυρίαρχο».

Θα έλεγε κανείς ότι αυτή η ασυμβίβαστη υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων χρειάζεται ένα ισχυρότερο θεμέλιο από την ωφελιμότητα. Γιατί σκεφτείτε το εξής. Ας υποθέσουμε ότι μια μεγάλη πλειονότητα απεχθάνεται μια μικρή θρησκεία και θέλει να την απαγορεύσει. Δεν είναι δυνατό, ή και πιθανό, ότι η απαγόρευση της θρησκείας θα επιφέρει τη μεγαλύτερη ευτυχία του μεγαλύτερου αριθμού; Είναι αλήθεια ότι η μειονότητα που υφίσταται την απαγόρευση θα νιώσει δυστυχία και καταπίεση. Αλλά, αν η πλειονότητα είναι αρκετά μεγάλη και μισεί με αρκετό πάθος τους αιρετικούς, η συλλογική της ευτυχία θα μπορούσε εύκολα να υπερσκελίσει τη δυστυχία τους. Αν αυτό το σενάριο είναι πιθανό, τότε φαίνεται ότι η ωφελιμότητα αποτελεί ένα επισφαλές, αναξιόπιστο θεμέλιο για τη θρησκευτική ελευθερία. Η αρχή της ελευθερίας του Μιλλ θα χρειαζόταν μάλλον μια σθεναρότερη ηθική βάση από την αρχή της ωφελιμότητας του Μπένθαμ.

Ο Μιλλ διαφωνεί. Επιμένει ότι το επιχείρημα για την ατομική ελευθερία στηρίζεται εξολοκλήρου σε ωφελιμιστικά κριτήρια: «Καλό είναι να δηλώσω ότι παραιτούμαι κάθε πλεονεκτήματος, που θα μπορούσε να αντλήσει η επιχειρηματολογία μου από την αφηρημένη έννοια του ορθού ως πράγματος απαλλαγμένου ωφελιμότητας. Θεωρώ την ωφελιμότητα τελικό κριτήριο για όλα τα ηθικά ζητήματα· ωφελιμότητα, όμως, με την ευρύτερη έννοια, ωφελιμότητα η οποία βασίζεται στα σταθερά συμφέροντα του ανθρώπου ως εξελισσόμενου όντος».

Ο Μιλλ θεωρεί ότι πρέπει να μεγιστοποιούμε την ωφελιμότητα όχι κατά περίπτωση αλλά μακροπρόθεσμα. Και σε βάθος χρόνου, όπως υποστηρίζει, ο σεβασμός της ατομικής ελευθερίας θα οδηγήσει στη μεγαλύτερη ανθρώπινη ευτυχία. Το να επιτρέψουμε στην πλειοψηφία να κλείσει το στόμα όσων διαφωνούν ή να λογοκρίνει τους ελεύθερους στοχαστές μπορεί να μεγιστοποιήσει την ωφέλεια σήμερα, αλλά θα κάνει χειρότερη -λιγότερο ευτυχισμένη- την κοινωνία μακροπρόθεσμα.

Γιατί θα πρέπει να δεχθούμε ότι η προάσπιση της ατομικής ελευθερίας και του δικαιώματος στη διαφωνία θα προαγάγει μακροπρόθεσμα την ευημερία της κοινωνίας; Ο Μιλλ προτείνει διάφορους λόγους: η αποκλίνουσα άποψη μπορεί να αποδειχθεί αληθής, ή εν μέρει αληθής, και να διορθώσει έτσι την κυρίαρχη γνώμη. Ακόμη κι αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, η έκθεση της κυρίαρχης γνώμης σε έναν έντονο ανταγωνισμό ιδεών θα την εμποδίσει να σκληρύνει και να γίνει δόγμα και προκατάληψη. Τέλος, μια κοινωνία που αναγκάζει τα μέλη της να ασπαστούν τα έθιμα και τις συμβάσεις της είναι πιθανόν ότι θα εγκλωβιστεί σε έναν ασφυκτικό κομφορμισμό, στερώντας την ίδια από την ενέργεια και τη ζωτικότητα που επιτρέπουν την κοινωνική ανόρθωση.

Οι εικασίες του Μιλλ για τις σωτήριες κοινωνικές συνέπειες της ελευθερίας είναι αρκετά εύλογες. Αλλά δεν προσφέρουν μια πειστική ηθική βάση για τα ατομικά δικαιώματα. για δύο τουλάχιστον λόγους: Πρώτον, ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων χάριν της προαγωγής της κοινωνικής προόδου αφήνει τα δικαιώματα έρμαια της συγκυρίας. Ας υποθέσουμε ότι βρίσκουμε μια κοινωνία που πετυχαίνει ένα είδος μακροπρόθεσμης ευτυχίας με δεσποτικά μέσα. Δεν θα έπρεπε τότε ο ωφελιμιστής να συμπεράνει ότι, σε μια τέτοια κοινωνία, τα ατομικά δικαιώματα δεν είναι ηθικά αναγκαία;

Δεύτερον, η θεμελίωση των ατομικών δικαιωμάτων σε ωφελιμιστικά κίνητρα δεν συλλαμβάνει τον τρόπο με τον οποίο η παραβίαση των δικαιωμάτων ενός ατόμου το αδικεί, ανεξάρτητα από τη συνέπεια της για τη γενική ευημερία. Αν μια πλειοψηφία διώκει τους πιστούς μιας μη δημοφιλούς πίστης, αυτό δεν αδικεί τους ίδιους, ως άτομα, ανεξάρτητα από τις όποιες κακές συνέπειες μπορεί να έχει μακροπρόθεσμα μια τέτοια αδιαλλαξία για την κοινωνία συνολικά;

Ο Μιλλ έχει μια απάντηση γι’ αυτές τις κριτικές, αλλά η απάντησή του τον οδηγεί πέρα από τα όρια της ωφελιμιστικής ηθικής. Το να αναγκάσουμε ένα πρόσωπο να ζει σύμφωνα με τα έθιμα ή τις κοινωνικές συμβάσεις ή την κυρίαρχη γνώμη είναι κακό, όπως εξηγεί ο Μιλλ, επειδή εμποδίζει το άτομο να επιτύχει τον ανώτερο σκοπό της ανθρώπινης ζωής, την πλήρη και ελεύθερη ανάπτυξη των ανθρώπινων ικανοτήτων του. Ο κομφορμισμός, σύμφωνα με την ανάλυση του Μιλλ, είναι ο εχθρός του καλύτερου τρόπου ζωής.

Οι ανθρώπινες δυνάμεις της αντίληψης, της κρίσης, της διάκρισης του ορθού, της νοητικής ενεργητικότητας, ακόμα και της ηθικής προτίμησης ασκούνται μόνο, όταν κάνουμε επιλογή. Εκείνος που κάνει τα πάντα, επειδή αυτό είναι το έθιμο, δεν κάνει καμιά επιλογή. Δεν εξασκείται να διακρίνει ή να επιθυμεί το καλύτερο. Οι διανοητικές δυνάμεις όπως και οι μυϊκές δυνάμεις, βελτιώνονται μόνο όταν χρησιμοποιούνται… Αυτός που επιτρέπει στον κόσμο, ή στο τμήμα του κόσμου, στο οποίο ανήκει, να επιλέγει για λογαριασμό του το πρόγραμμα ζωής που θα εφαρμόσει, δεν χρειάζεται καμιά διανοητική δύναμη εκτός από εκείνη την πιθηκοειδή δύναμη της μίμησης. Αυτός που επιλέγει ο ίδιος το πρόγραμμά του, χρησιμοποιεί όλες τις διανοητικές του δυνάμεις.

Ο Μιλλ παραδέχεται ότι η συμμόρφωση με τις συμβάσεις μπορεί να οδηγήσει ένα πρόσωπο σε ένα ικανοποιητικό μονοπάτι ζωής και να το κρατήσει μακριά από κακοτοπιές. «Αλλά ποια θα είναι τότε η αξία του ως ανθρώπινου όντος;» ρωτάει. «Έχει πράγματι πολύ μεγάλη σημασία, όχι μόνο τι κάνουν οι άνθρωποι, αλλά και τι είδους άνθρωποι το κάνουν».

Εντέλει, λοιπόν, σημασία δεν έχουν μόνο οι πράξεις και οι συνέπειες. Σημασία έχει και ο χαρακτήρας. Για τον Μιλλ. η ατομικότητα είναι σημαντική όχι τόσο για την ευχαρίστηση που προκαλεί όσο και για τον χαρακτήρα που εκφράζει. «Εκείνος που δεν έχει δικές του επιθυμίες και ορμές, δεν έχει χαρακτήρα, όπως δεν έχει χαρακτήρα και μια ατμομηχανή».

Η εύγλωττη εξύμνηση της ατομικότητας είναι η πιο χαρακτηριστική συμβολή του δοκιμίου Περί ελευθερίας. Αλλά συνιστά και ένα είδος αίρεσης. Καθώς επικαλείται ηθικά ιδεώδη πέρα από την ωφέλεια -ιδανικά του χαρακτήρα και της ανθρώπινης ευδοκίμησης- δεν αποτελεί, στην πραγματικότητα, μια επεξεργασία της αρχής του Μπένθαμ αλλά μια απάρνησή της, παρά τους ισχυρισμούς του Μιλλ περί του αντιθέτου

ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ: Στη ζήλια, όπως νομίζουν, υπάρχει ακούσιο στοιχείο

Οι άνθρωποι ομολογούν άλλες από τις συμφορές τους εύκολα και άλλες δύσκολα. Έτσι κανείς δεν ομολογεί πως είναι τρελός ή ανόητος, αλλά, αντίθετα, θ’ ακούσεις όλους να λένε “Μακάρι όσο νου έχω τόση τύχη να είχα”. Εύκολα ομολογούν την ντροπαλότητά τους και λένε: “Είμαι λίγο ντροπαλός, τ’ ομολογώ, στα άλλα, όμως, δεν θα βρεις να είμαι μωρός”. Κάποιος δεν ομολογεί εύκολα πως είναι οξύθυμος, δεν ομολογεί καθόλου πως είναι άδικος, φθονερός επίσης καθόλου, όπως και αδιάκριτος· οι περισσότεροι ομολογούν πως είναι ελεήμονες. Ποια είναι, λοιπόν, η αιτία;

Η κυριότερη είναι η απροθυμία για παραδοχή και η σύγχυση σε όλα όσα αφορούν το καλό και το κακό· για άλλους ανθρώπους, όμως, υπάρχουν και άλλες αιτίες, και μπορούμε, να πούμε ότι όλα όσα θεωρούν αισχρά δεν τα ομολογούν καθόλου· φαντάζονται ότι η ντροπαλότητα είναι στοιχείο καλού χαρακτήρα, όπως και ο οίκτος, ενώ η ηλιθιότητα αρμόζει σε δούλους· τα κοινωνικά σφάλματα, επίσης, δεν ομολογούνται καθόλου.

Ο κύριος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι ομολογούν τα περισσότερα σφάλματα είναι ότι φαντάζονται πως γίνονται ακούσια, όπως η ντροπαλότητα και ο οίκτος. Αν, μάλιστα, κάποιος ομολογεί πως είναι γενικά ακρατής, προσθέτει ως αιτία τον έρωτα, για να συγχωρηθεί, επειδή το σφάλμα του είναι ακούσιο. Την αδικία, όμως, κανείς δεν την θεωρεί ακούσια. Στη ζήλια, όπως νομίζουν, υπάρχει ακούσιο στοιχείο. Γι’ αυτό και την ομολογούν.

Επίκτητος, Διατριβαί Β' (Περί ἀνομολογίας)

SENECA: Στις δυσκολίες επιστράτευσε τη λογική

Όλοι μας είμαστε δεμένοι με την τύχη. Μερικοί έχουν δεθεί με χαλαρή και χρυσή αλυσίδα, άλλοι με σφιχτή, καμωμένη από ευτελέστερο μέταλλο` ποια σημασία όμως έχει αυτό; Η ίδια αιχμαλωσία μάς κρατά όλους στα δεσμά της, γιατί και όσοι έδεσαν άλλους έχουν και οι ίδιοι δεθεί – εκτός αν νομίζεις ότι η αλυσίδα στο αριστερό χέρι είναι ελαφρότερη. Κάποιοι δένονται με το δημόσιο αξίωμά τους, άλλοι με τον πλούτο τους` μερικοί φέρουν τα δεσμά της υψηλής τους καταγωγής, άλλοι της ταπεινής` κάποιοι υποκλίνονται μπροστά σε ξένο βασίλειο, άλλοι μπροστά στο δικό τους` μερικοί υποχρεώνονται να παραμείνουν σε έναν τόπο εξόριστοι, άλλοι παραμένουν ως ιερείς. Ολόκληρη η ζωή είναι μια δουλεία. Γι’ αυτό θα πρέπει κανείς να συμφιλιωθεί με τον κλήρο που του έλαχε, να παραπονιέται γι’ αυτόν όσο γίνεται λιγότερο και να κρατά για τον εαυτό του όποιο καλό του τύχει` καμιά κατάσταση δεν είναι τόσο πικρή, ώστε να μην μπορεί ένα ήρεμο μυαλό να βρει κάποια παρηγοριά σ’ αυτήν. Ακόμα και οι μικροί χώροι με έναν επιδέξιο σχεδιασμό συχνά αποκαλύπτουν περισσότερες χρήσεις` και η προσεκτική εκμετάλλευση του χώρου μπορεί να τον κάνει κατοικήσιμο, ακόμα κι αν είναι πολύ μικρών διαστάσεων. Στις δυσκολίες επιστράτευσε τη λογική` έχεις τη δυνατότητα να απαλύνεις τα σκληρά και να διευρύνεις τα στενά, έτσι που τα βάρη να ασκούν τελικά μικρότερη πίεση σε όσους τα υποφέρουν με δεξιότητα.

Θα πρέπει ακόμα να μη στέλνουμε τις επιθυμίες μας σε μακρινά ταξίδια, αλλά να τους επιτρέπουμε να έχουν προσπέλαση στα κοντινά, μια και δεν πρόκειται βέβαια να ανεχθούν να τις αποκλείσουμε εντελώς. Αφήνοντας κατά μέρος εκείνα τα πράγματα που είτε δεν μπορούν να γίνουν είτε μπορούν να γίνουν μόνο με δυσκολία, ας επιδιώξουμε όσα βρίσκονται κοντά μας και προκαλούν τις ελπίδες μας, ας έχουμε όμως συνειδητοποιήσει ότι όλα τους είναι εξίσου ασήμαντα, διαφέρουν εξωτερικά ως προς την εμφάνιση, είναι όμως το ίδιο μάταια στο εσωτερικό τους. Και ας μη φθονούμε αυτούς που στέκονται σε υψηλότερες θέσεις` όπου υπάρχουν ύψη, υπάρχουν και γκρεμοί.

ΣΕΝΕΚΑΣ, Περί της πνευματικής γαλήνης

Οι 5 εποχές του σύμπαντος

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εξετάσετε και να συζητήσετε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του σύμπαντος, αλλά ένα συγκεκριμένα έχει εξάψει την φαντασία πολλών αστρονόμων. Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1999 στο βιβλίο των Fred Adams και Gregory Laughlin, Οι Πέντε Εποχές του Σύμπαντος: Στο εσωτερικό της Φυσικής Αιωνιότητας όπου διαιρούσαν την ιστορία της ζωής του σύμπαντος σε πέντε εποχές:  Πρωταρχική εποχή, Εποχή των άστρων (στην οποία βρισκόμαστε σήμερα),  Εκφυλισμένη εποχή, Εποχή Μαύρης  Τρύπας, Σκοτεινή Εποχή. Το βιβλίο ενημερώθηκε για τελευταία φορά σύμφωνα με τις τρέχουσες επιστημονικές κατανοήσεις το 2019.

Εικόνα που βασίζεται σε λογαριθμικούς χάρτες του Σύμπαντος που έχουν συγκεντρωθεί από ερευνητές του Πανεπιστημίου του Πρίνστον και εικόνες από τη NASA βασισμένες σε παρατηρήσεις που έγιναν από τα τηλεσκόπια τους και τα διαστημόπλοια

Η πρωταρχική εποχή

Από εκεί ξεκινάει το σύμπαν, αν και από πού προήλθε είναι σίγουρα ακόμα προς συζήτηση. Ξεκινάει από το Big Bang περίπου 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια πριν.  Για τις πρώτες απειροελάχιστες στιγμές, ο χωροχρόνος και οι νόμοι της φυσικής θεωρούνται ότι δεν υπήρχαν ακόμα. Αυτό το παράξενο, άγνωστο χρονικό διάστημα είναι η εποχή Planck που διήρκεσε μόλις 10 ^-44 δευτερόλεπτα. Πολλά από αυτά που πιστεύουμε σήμερα για την εποχή Πλανκ είναι θεωρητικά, βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε ένα υβρίδιο γενικής σχετικότητας και κβαντικών θεωριών που ονομάζεται κβαντική βαρύτητα. Και όλα υπόκεινται σε αναθεώρηση.

 

Τούτου λεχθέντος, μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερόλεπτο μετά το Big Bang, ξεκίνησε ο πληθωρισμός, μια εποχή πολύ γρήγορης επέκτασης του σύμπαντος σε 100 τρισεκατομμύρια τρισεκατομμύρια φορές το αρχικό του μέγεθος.

 

Μέσα σε λίγα λεπτά, το καυτό πλάσμα που δημιουργήθηκε μέχρι τότε άρχισε να ψύχεται και άρχισαν να σχηματίζονται τα υποατομικά σωματίδια (κουάρκ και γκλουόνια) και να κολλάνε μαζί φτιάχνοντας τα πρωτόνια και νετρόνια. Στα 20 λεπτά μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, άρχισαν να σχηματίζονται άτομα στο υπερ-καυτό σύμπαν με σύντηξη. Η ψύξη προχωρούσε αδιάκοπα, αφήνοντας μας ένα σύμπαν που περιέχει κυρίως 75% υδρογόνο και 25% ήλιο, παρόμοιο με αυτό που βλέπουμε σήμερα στον Ήλιο μας. Τα ελεύθερα ηλεκτρόνια απορροφούσαν τα φωτόνια (μην επιτρέποντας τα να κυκλοφορούν), αφήνοντας έτσι το σύμπαν αδιαφανές.

 

Περίπου 380.000 χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, το σύμπαν είχε ψυχθεί αρκετά, τόσο ώστε να αρχίσουν να σχηματίζονται τα πρώτα σταθερά άτομα ικανά να επιβιώσουν. Τα ηλεκτρόνια έλκονται από τα πρωτόνια φτιάχνοντας έτσι άτομα υδρογόνου και ηλίου, οπότε μπόρεσαν τα φωτόνια να κυκλοφορούν ελεύθερα, οπότε φωτίστηκε για πρώτη φορά το σύμπαν. Αυτή η λάμψη ανακαλύφθηκε πριν 50 χρόνια περίπου, και είναι αυτή που οι αστρονόμοι εντοπίζουν σήμερα ως κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου.

 

Ο πληθωρισμός πιστεύεται ότι έχει συμβεί λόγω της αξιοσημείωτης ακρίβειας στη μέτρηση από τους αστρονόμους της ακτινοβολίας του κοσμικού υποβάθρου. Ο πληθωρισμός έφτιαξε τελικά ένα ενεργειακά σχεδόν ομαλό σύμπαν. Οι μικρότερες αρχικές ανωμαλίες που επιβίωσαν τελικά διευρύνθηκαν, φτιάχνοντας πυκνότερες περιοχές ενέργειας που χρησίμευσαν ως σπόροι για τον σχηματισμό αστεριών – η βαρύτητά τους τραβούσε τη σκοτεινή ύλη και την κανονική ύλη που τελικά συσσωματώθηκε στα πρώτα αστέρια.

 

Η σημερινή εποχή των άστρων

Είναι η εποχή που γνωρίζουμε καλά, η εποχή των άστρων, στην οποία η περισσότερη ύλη που υπάρχει στο σύμπαν παίρνει τη μορφή των άστρων και των γαλαξιών κατά τη διάρκεια αυτής της ενεργού περιόδου.

 

Ένα αστέρι σχηματίζεται όταν ένας θύλακας αερίου γίνεται πιο πυκνός και πυκνότερός μέχρι να καταπέσει η ύλη, να παράγει αρκετή θερμότητα για να πυροδοτήσει την πυρηνική σύντηξη στον πυρήνα της, την πηγή της περισσότερης ενέργειας του σύμπαντος τώρα. Τα πρώτα αστέρια ήταν τεράστια, που εξερράγησαν τελικά ως σουπερνόβες, σχηματίζοντας πολύ περισσότερα, μικρότερα αστέρια. Αυτά συνενώθηκαν, χάρη στη βαρύτητα, σε γαλαξίες.

 

Ένα αξίωμα της εποχής των άστρων (Stelliferous) είναι ότι όσο μεγαλύτερο είναι το αστέρι, τόσο πιο γρήγορα καίει στο εσωτερικό του ενέργεια και στη συνέχεια πεθαίνει, συνήθως σε μόλις δύο εκατομμύρια χρόνια. Τα μικρότερα αστέρια που καταναλώνουν ενέργεια πιο αργά παραμένουν ενεργά περισσότερο χρόνο. Σε κάθε περίπτωση, τα αστέρια – και οι γαλαξίες – ήρθαν και εξελίσσονται συνεχώς σε αυτή την εποχή, που καίγονται και συγκρούονται.

 

Οι επιστήμονες προβλέπουν ότι ο Γαλαξίας μας (Milkyway), για παράδειγμα, θα καταρρεύσει και θα συγχωνευτεί με τον γειτονικό γαλαξία Ανδρομέδα σε περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια για να σχηματιστεί ένας νέος γαλαξίας, που οι αστρονόμοι τον ονόμασαν γαλαξία Milkomeda.

 

Το ηλιακό μας σύστημα μπορεί πραγματικά να επιβιώσει σε αυτή τη συγχώνευση, και είναι εκπληκτικό, αλλά μην εφησυχάζετε και πολύ. Περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια αργότερα, ο Ήλιος θα αρχίσει να ξεμένει από το υδρογόνο και θα αρχίσει να φουσκώνει στην ερυθρή γιγαντιαία φάση του – θα γίνει ερυθρός γίγαντας, απορροφώντας τελικά τη Γη και τους συντρόφους της, προτού να συρρικνωθεί σε ένα λευκό νάνο αστέρι.

 

Η εκφυλισμένη εποχή: Όταν το σύμπαν σταματά να κάνει αστέρια

Ακολουθεί η εκφυλισμένη εποχή, η οποία θα ξεκινήσει περίπου 1 quintillion (10¹⁸) χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη και θα διαρκέσει μέχρι 1 duodecillion (10³⁹) χρόνια μετά από αυτήν. Αυτή είναι η περίοδος κατά την οποία τα ερείπια – υπολείμματα των αστεριών που βλέπουμε σήμερα θα κυριαρχήσουν στο σύμπαν. Αν μπορούσαμε να κοιτάξουμε στον ουρανό θα δούμε ένα πολύ πιο σκοτεινό ουρανό με μόνο μια χούφτα σκοτεινών σημείων φωτός που απομένουν: λευκοί νάνοι , καφέ νάνοι και αστέρια νετρονίων. Αυτά τα “εκφυλισμένα αστέρια” είναι πολύ πιο ψυχρά και λιγότερο φωτεινά από αυτά που βλέπουμε εκεί επάνω. Περιστασιακά, τα αστρικά πτώματα θα ζευγαρώσουν κάνοντας σπειροειδείς θανατηφόρες τροχιές, που θα τα οδηγήσουν σε μια σύντομη έκρηξη ενέργειας καθώς θα συγκρουστούν, ενώ η συνδυασμένη μάζα τους μπορεί να γίνει άστρα χαμηλής ισχύος που θα διαρκέσουν για λίγη ώρα με όρους κοσμικής χρονικής διάρκειας. Αλλά ως επί το πλείστον ο ουρανός δεν θα έχει φως στο ορατό φάσμα.

Δηλαδή, όταν πεθάνουν τα τελευταία αστέρια, ο Κόσμος θα μετατραπεί σε ένα αβαθές τοπίο, με τρεμάμενα αστρικά υπολείμματα με ξεθωριασμένο τρεμάμενο φως, στο μη ορατό φάσμα.

 

Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής, οι μικροί καφέ νάνοι θα καταλήξουν να κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του διαθέσιμου υδρογόνου και οι μαύρες τρύπες ολοένα θα αναπτύσσονται, γιατί θα τροφοδοτηθούν με αστρικά κατάλοιπα. Με τόσο λίγα υδρογόνο γύρω από το σχηματισμό νέων αστεριών, το σύμπαν θα γίνεται ολοένα και πιο σκούρο και ψυχρότερο.

 

Και τότε τα πρωτόνια, που βρίσκονται τριγύρω από την αρχή του σύμπαντος, θα αρχίσουν να πεθαίνουν, διαλύοντας την βαρυονική ύλη, αφήνοντας πίσω τους ένα σύμπαν  υποατομικών σωματιδίων, την αθέατη ακτινοβολία … και τις μαύρες τρύπες.

 

Η εποχή της Μαύρης Τρύπας

Για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι μαύρες τρύπες θα κυριαρχήσουν στο σύμπαν, έλκοντας όποια μάζα και ενέργεια παραμένει εκεί.

 

Τελικά, όμως, οι μαύρες τρύπες θα εξατμιστούν (ακτινοβολία Χόκινγκ), αν και πολύ αργά, διαρρέοντας έξω από αυτές μικρά κομμάτια του περιεχομένου τους. O αστρονόμος Philip Cary Plait εκτιμά ότι μια μικρή μαύρη τρύπα 50 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του ήλιου θα χρειαζόταν περίπου 10 ⁶⁸ χρόνια για να διαλυθεί. Μια πιο μαζική μαύρη τρύπα σε 10 ⁹²  χρόνια.

 

Όταν μια μαύρη τρύπα τελικά φτάσει στο τελευταίο της στάδιο, εμφανίζεται ένα μικρό αναδυόμενο φως αφήνοντας έξω κάποια παραμένουσα ενέργεια στο σύμπαν. Σε εκείνο το σημείο, στο 10 ⁹² , το σύμπαν θα είναι λίγο πολύ ιστορία, που περιέχει μόνο χαμηλής ενέργειας, πολύ ασθενή υποατομικά σωματίδια και φωτόνια.

 

Η σκοτεινή εποχή

Μπορούμε να το συνοψίσουμε αρκετά εύκολα. Θα σβήσουν όλα τα φώτα. Για πάντα.

 

Απόψε, αν είναι καθαρός ο ουρανός, ίσως θέλετε να βγείτε έξω, να πάρετε μια βαθιά ανάσα και να κοιτάξετε ψηλά, ευγνώμονες ότι ζούμε, εδώ που είμαστε και τώρα που είμαστε, παρά τις δυσκολίες της ημέρας. Έχουμε ένα τεράστιο χρονικό διάστημα εδώ, πολύ περισσότερο από όσο χρειαζόμαστε, έτσι ώστε να μην ανησυχείτε, και αυτά τα αστέρια δεν θα σβήσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. 

Οι Δύο Φατρίες Που Κυβερνούν Τον Πλανήτη

Η Γερμανική ABWHΕR, οι Ναΐτες, οι Βαυαροί Βασιλείς, ο Φον Κανάρης, η Νέα Τάξη, οι Ρότσιλντ, το Federal Reserve Banking System, οι 300 οικογένειες!

 

Είμαστε τα πιόνια σε μια παγκόσμια σκακιέρα, στα χέρια άψυχων όντων, στοών και μυστικών εταιριών!!

 

Θα ήθελα να επισημάνω ότι οι απόψεις που αναφέρονται στο άρθρο -και να το θυμάστε- είναι αυτούσιες της Raelyan Allan, η οποία ίδρυσε το Rumor Mill News. Αφορούν μια ενδιαφέρουσα ανάλυση των δυο βασικών φατριών, οι οποίες μάχονται για την κυριαρχία στον πλανήτη. Φυσικά η κατάσταση είναι σημαντικά πιο περίπλοκη και πολύ περισσότερο σοβαρή.

 

Εμπλέκονται όντα μη ανθρώπινου DNA, πολλών φυλών, πολυδιαστατικά και υβριδικά ανθρώπινα όντα χωρίς ψυχή. Επίσης εμπλέκεται κάθε είδος σοβαρής και μη, μυστικής εταιρίας. Μην ξεχνάμε και τις μυστικές υπηρεσίες κάθε είδους, εξωτικές τεχνολογίες, υπόγειες βάσεις και ό,τι άλλο χρειάζεται για μια συνωμοσιολογική σούπα γκουρμέ …

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΦΑΤΡΙΕΣ

 

Το 1989, η εκδότρια του Rumor Mill News, Raeyan Allan παντρεύτηκε τον πλοίαρχο τότε και αργότερα ναύαρχο Gunther K. Russbacher αξιωματικό της Υπηρεσίας Πληροφοριών του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού, αποσπασμένου στην CIA. (εικ. επάνω) Ο Gunther K. Russbacher είναι ο πρώτος που παρουσίασε το θέμα των «Φατριών». Το Rumor Mill News είναι ο πρώτος ιντερνετικός ιστότοπος μη πολιτικώς ορθών ειδήσεων, που έγραψε γι’ αυτόν τον «Μυστικό Πόλεμο Μεταξύ των Φατριών» που διεξάγεται σιωπηλά, στα παρασκήνια. Οι Φατρίες υπάρχουν σε όλες τις χώρες του πλανήτη. Υπάρχουν σε κάθε πολιτικό κόμμα, σε κάθε Μη Κυβερνητική Οργάνωση (NGOs), σε κάθε κράτος, χώρα και συμβούλιο.

 

Η Φατρία Ένα (F1) είναι η ομάδα των διεθνών τραπεζιτών και πολυεθνικών εταιρειών που επιθυμούν να ελέγξουν τον πλανήτη.

 

Η Φατρία Δύο (F2) αποτελείται από ομάδα ανδρών και γυναικών που γνωρίζουν τι θέλει η F1 και σκόπιμα στήνουν εμπόδια στο δρόμο της για να καθυστερήσουν την κατάληψη ολόκληρου του πλανήτη και την καθολική σκλαβιά της ανθρωπότητας.

 

Το Rumor Mill News ξεκίνησε το 1996 για να αποκαλύψει μερικές από τις κρυμμένες αλήθειες των κυβερνήσεων. Μια από αυτές που οι ιδρυτές του Rumor Mill News αποκάλυψαν στο ακροατήριο το 1992 αφορούσε το σύστημα του Federal Reserve Banking, στις ΗΠΑ. Ότι δηλαδή ΔΕΝ είναι ιδιοκτησία της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Είναι ιδιοκτησία των διεθνών τραπεζιτών, οι οποίοι έχουν το αρχηγείο τους στο «City of London», που είναι ξεχωριστό κομμάτι του Λονδίνου. Περί αυτού σε άλλο άρθρο … Οι ιδιοκτήτες του Federal Reserve μέσω των Ηνωμένων Εθνών, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, των «δεξαμενών σκέψης», των Μη Κερδοσκοπικών Οργανώσεων, της Παγκόσμιας Τράπεζας, της IMF και πολλών άλλων, χρησιμοποιούν τα χρήματα που έκλεψαν από τον αμερικανικό λαό για να διεισδύσουν και να «αγοράσουν» τον πλούτο άλλων χωρών.

 

Οι ιδιοκτήτες του Federal Reserve αποτελούνται από 300 ενδοσυνδεόμενες οικογένειες κι έχουν πανίσχυρες ρίζες σε ΟΛΕΣ τις χώρες του κόσμου. Αυτές οι οικογένειες έχουν σχέδιο για ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, η οποία θα βρίσκεται κάτω από τον έλεγχό τους. Όλα τα έθνη και οι άνθρωποι θα χάσουν τα όπια κυριαρχικά τους δικαιώματα. Το σλόγκαν αγκιτάτσια αυτής της Φατρίας και του σχεδίου τους ονομάζεται: ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.

 

Οι περισσότεροι Αμερικανοί πατριώτες και άλλοι εθνικιστές σε όλο τον κόσμο γνωρίζουν για την απειλή στα κυριαρχικά τους δικαιώματα, από την Νέα Τάξη. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι ότι υπάρχει μία άλλη δύναμη κρυμμένη στις σκιές. Μια δύναμη που βάζει οδοφράγματα, εμπόδια και τρικλοποδιές στο μονοπάτι της Νέας Τάξης Πραγμάτων από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Οι άνδρες και οι γυναίκες που αποτελούν αυτήν την κρυμμένη δύναμη ονομάζουν τον εαυτό τους Φατρία Δύο (F2), γιατί ήρθαν δεύτεροι. Οι τραπεζίτες της Νέας Τάξης Πραγμάτων κατέστρεψαν την κυριαρχία των χωρών τους. Οι άνδρες και οι γυναίκες της Φατρίας Δύο συμμάχησαν, διότι έχασαν τις χώρες τους. Στις ΗΠΑ, τα μέλη της Φατρίας Δύο αποκαλούν τους εαυτούς τους: Οι Καουμπόις.

 

Η Φατρία Ένα είναι η Νέα Τάξη Πραγμάτων, κατασκευασμένη από τους διεθνείς τραπεζίτες, τις 300 μη-ονομαζόμενες οικογένειες, που επίσης έχουν την κατ’ ουσία ιδιοκτησία τού Federal Reserve τραπεζικού συστήματος. Αυτές οι οικογένειες κατάγονται, ιδεολογικά ΚΑΙ βιολογικά, από τους χρηματοδοτούμενους από τους Rothschild, Ιλουμινάτους. Επίσης η Φατρία Ένα δημιούργησε τις πολυεθνικές εταιρείες. Οι πολυεθνικές δημιουργήθηκαν από τον εκάστοτε βασιλιά της Αγγλίας, ο οποίος ελέγχεται και είναι ιδιοκτησία των Rothschild*.

 

Η Φατρία Δύο κατάγεται από τον βασιλιά της Βαυαρίας, τους Ναΐτες Ιππότες και την γερμανική Abwher (Γερμανική Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου). Δημιουργήθηκε από τους άνδρες που οι χώρες τους καταστράφηκαν από την Νέα Τάξη Πραγμάτων. Το 1776, ο Βασιλιάς της Βαυαρίας αποκάλυψε την σχεδιαζόμενη κατάργηση και κατάληψη των μοναρχιών της Ευρώπης από τους Ιλουμινάτοι / Rothschild. Ως αποτέλεσμα, η Νέα Τάξη, που περίμενε να τα καταφέρει το 1776, χρειάστηκε να υποχωρήσει, να ανασυνταχθεί, να δυναμώσει, μέχρι την σχεδιαζόμενη κατάληψη του πλανήτη.

 

Η κύρια διαφορά μεταξύ των δύο φατριών είναι η σκλαβιά έναντι της ελευθερίας. Η Φατρία Ένα υπόσχεται ένα παγκόσμιο κράτος σκλαβιάς. Η Φατρία Δύο -για την οποία μιλούσε ο μακαρίτης Gunther K. Russbacher- υπόσχεται έναν κόσμο, όπως ήταν οι ΗΠΑ κατά την δεκαετία του 1950… σίγουρα όχι κάτι τέλειο… αλλά πεντακάθαρα ΟΧΙ ένα παγκόσμιο κράτος σκλάβων. Πριν εμφανιστεί το Rumor Mill News στο διαδίκτυο, η έννοια των Φατριών δεν υπήρχε. Στο μόνο βιβλίο που είχε αναφερθεί ήταν το Defrauding America, του Rodney Stich. Η κύρια πηγή αυτού του βιβλίου ήταν ο Russbacher.

Η ABWHΕR ΚΑΙ ΟΙ ΝΑΪΤΕΣ

 

Η Φατρία Δύο (F2) είναι μια μυστική ομάδα αντρών και γυναικών. Δημιουργήθηκε από Γερμανούς και Αυστριακούς αξιωματικούς, οι οποίοι εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ευρώπη ΠΡΙΝ το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, επειδή είχαν πάρει μέρος στη συνωμοσία για τη δολοφονία του Adolph Hitler. Αυτοί οι πρώην Ναζί αξιωματικοί που δημιούργησαν τη Φατρία Δύο ήταν μέλη μιας συνωμοσίας με επικεφαλής τον ναύαρχο Wilhelm Canaris. Ο Canaris ήταν επικεφαλής της γερμανικής Abwher. Η συνωμοσία τού Canaris απέβλεπε στη δολοφονία του Adolph Hitler και τον τερματισμό του πολέμου.

 

Ήξεραν ότι το μέλλον του κόσμου τους εξαρτιόταν από το γρήγορο τερματισμό του πολέμου, πριν ο «εχθρός» καταστρέψει τελείως τη γενιά τους. Ήξεραν ότι ο Hitler ελεγχόταν από μια κλίκα μαύρων μάγων, τα μέλη της οποίας φορούσαν τη μάσκα των διεθνών επιχειρηματιών και τραπεζιτών. Ο πόλεμος ήταν γι’ αυτήν την κλίκα ο τρόπος να αποκτήσει δισεκατομμύρια δολάρια επιπλέον, παράγοντας τα όπλα του πολέμου, ενώ ταυτόχρονα ήταν η ευκαιρία να εξοντώσει τη γενιά των από αιώνες εχθρών της.

 

Οι αξιωματικοί που πήραν μέρος στη συνωμοσία του Canaris προέρχονταν από πολλές χώρες. Από την Γερμανία, την Τσεχοσλοβακία, την Ουγγαρία και την Αυστρία. Ήταν μέλη των βασιλικών οικογενειών της Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας. Ήθελαν να δώσουν τέλος στον πόλεμο και να σώσουν τις χώρες τους από την ολική καταστροφή και σκλαβιά. Αυτοί οι άνθρωποι γνώριζαν ποιος ήταν ο πραγματικός εχθρός τους. Η αυτοκρατορία τους είχε καταστραφεί στα τέλη του 1890 από την ίδια δύναμη που τώρα υποστήριζε τον Adolph Hitler.

 

Ήξεραν ότι ο Hitler είχε θυσιάσει την ψυχή του με αντάλλαγμα την δύναμη. Ήξεραν ότι έλεγχε με κάποιον τρόπο ύπνωσης τους οπαδούς του, χρησιμοποιώντας τα σκοτεινά μυστικά που είχε μάθει από του μαύρους μάγους της οργάνωσης της Εταιρίας της Θούλης. Χρησιμοποιούσαν «υπερβατική» μαύρη μαγεία για να ελέγχουν τον Hitler και να τον κάνουν μαριονέτα στο παιχνίδι τους για την παγκόσμια κυριαρχία. Οι σκοτεινοί δάσκαλοι της Θούλης χρησιμοποιούν την μαύρη μαγεία τους διαμέσου των αιώνων, σε όλα τα έθνη, ώστε να διαφθείρουν, να γοητεύσουν, να διαστρέψουν και να ελέγξουν πλήρως τους ηγέτες τους.

 

Από την στιγμή που οι ηγέτες τους έπεφταν στον έλεγχό τους, μπορούσαν να σκλαβώσουν τον λαό, να βιάσουν και να καταληστέψουν την χώρα χωρίς αντίσταση. Από την Βαβυλώνα στην Αίγυπτο και στην Ρώμη, οπουδήποτε αυτή η σκοτεινή κλίκα σήκωσε το κεφάλι της, ακολούθησε σύντομα το κακό, ο θάνατος και η καταστροφή. Οι Ναζί αξιωματικοί που ήταν μέρος της συνωμοσίας για την δολοφονία του Hitler δεν ήταν μόνο μέλη της βασιλικής οικογένειας των Αψβούργων, ήταν επίσης μέλη ενός παλαιού τάγματος που είχε καταστραφεί και του οποίου η μνήμη είχε αμαυρωθεί από την ίδια μαύρη κλίκα, που τώρα προσπαθούσε να σκλαβώσει τον κόσμο. Αυτό το τάγμα ήταν οι Ναΐτες. Οι συνωμότες επικοινώνησαν με την Αγγλία και την Αμερική ζητώντας βοήθεια και οι δυο χώρες αρνήθηκαν να τους βοηθήσουν.

 

Ο Winston Churchill ακούστηκε να λέει ότι ήθελε «να βομβαρδιστεί η Γερμανία τόσο, ώστε να χαθεί από μνήμης ό,τι είχε υπάρξει ποτέ». Οι τραπεζίτες της Αγγλίας έχουν μεγάλη ιστορία στο να χρησιμοποιούν τους πολέμους, όχι μόνον για να αυξήσουν τα κέρδη τους αλλά και για να καταστρέψουν συγκεκριμένες γενεαλογίες των εμπλεκομένων στον πόλεμο χωρών. Ο βαρώνος Amschel Rothschild είναι γνωστός για το ρητό: «Ο καλύτερος καιρός να κάνεις λεφτά, είναι όταν το αίμα τρέχει στους δρόμους». Εννοούσε ότι ο πόλεμος είναι ο τέλειος τρόπος να κατακτήσεις την αγορά, κάνοντας επενδύσεις στην βιομηχανία όπλων και γενικά σε ό,τι χρειάζονται οι στρατοί.

 

Παρόλο που οι συνωμότες απέτυχαν να εξασφαλίσουν την βοήθεια των συμμάχων, προχώρησαν με το σχέδιο δολοφονίας. Η απόπειρα απέτυχε. Ο Hitler ήξερε ποιοι ήταν πίσω από την απόπειρα δολοφονίας του. Το βιβλίο The Canaris Conspiracy ντοκουμεντάρει την βασιλική καταγωγή πολλών από τους άνδρες που αναμίχθηκαν στην απόπειρα δολοφονίας. Ο Hitler αντέδρασε στην απόπειρα κατά της ζωής του εκτελώντας τουλάχιστον δέκα χιλιάδες ύποπτους συνωμότες. Η πλειονότητα των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν δεν ήταν απλά αθώοι – το μοναδικό τους έγκλημα ήταν ότι είχαν μια σταγόνα παραπάνω βασιλικό αίμα. Οι οικογένειες των συνωμοτών στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα παιδιά χωρίστηκαν από τους γονείς τους, τους έκαναν τατουάζ και τους φερθήκανε σαν να ήταν Εβραίοι. Πολλά από αυτά τα παιδιά στάλθηκαν στο Ισραήλ ως Εβραιόπουλα!!!

 

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΚΤΗ VS ΑΨΒΟΥΡΓΟΙ

 

Τα μέλη της συνωμοσίας που επέζησαν του κυνηγητού διέφυγαν στις ΗΠΑ. Επέστρεψαν πριν την λήξη του πολέμου, κάτω από την προστασία του Cordell Hull, Υπουργού Εξωτερικών του Franklin D. Roosvelt. O Cordell Hull δεν ήταν μέλος του Κατεστημένου της Ανατολικής Ακτής – αυτό είναι το κωδικό όνομα για ορισμένες αμερικανικές οικογένειες, οι οποίες εργάζονται για και με την μαύρη κλίκα.

 

Αυτές οι οικογένειες δημιούργησαν το Federal Reserve Banking System. Η ελίτ της Ανατολικής Ακτής ακόμη ελέγχει τις ΗΠΑ. Για να καταλάβεις πώς το κάνουν, πρέπει να αναρωτηθείς γιατί το Rhode Island και το Delaware έχουν δύο γερουσιαστές το καθένα, ενώ πολιτείες με μεγάλους πληθυσμούς, όπως η Καλιφόρνια, επίσης έχουν δύο. Η αποστολή του Federal Reserve System στις ΗΠΑ είναι να αποσπάσει όσο περισσότερο αμερικανικό πλούτο είναι δυνατόν, πριν οι άνθρωποι της Φατρίας Ένα καταστρέψουν την κυριαρχία των ΗΠΑ στο έδαφός της και την παραδώσουν σε μια παγκόσμια υπερκυβέρνηση.

 

Όταν ο πρόεδρος Roosvelt –ο οποίος ήταν μέλος της ελίτ της Ανατολικής Ακτής– αποφάσισε να δημιουργήσει την υπηρεσία πληροφοριών των ΗΠΑ, ο υπουργός εξωτερικών Hull προσπάθησε να τοποθετηθεί η υπηρεσία στο Υπουργείο Εξωτερικών. Έχασε τη μάχη με τους γιους της Ελίτ της Ανατολικής Ακτής και τους διεθνείς τραπεζίτες. Ο Roosvelt αποφάσισε να δημιουργήσει το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS), κάνοντάς το ανεξάρτητη οντότητα. Ελεγχόταν και διευθυνόταν από τις οικογένειες της ελίτ της Ανατολικής Ακτής, δηλαδή από τους ιδρυτές του Federal Reserve System.

 

Ο Cordell Hull καταλάβαινε την φύση του πραγματικού εχθρού. Είχε την κατάλληλη εκπαίδευση να διακρίνει την αλήθεια. Ήξερε ότι ο εχθρός δεν ήταν η ίδια η Γερμανία, αλλά η σκοτεινή οικονομική κλίκα που έλεγχε τον Hitler. Όταν δημιουργήθηκε η επίσημη υπηρεσία πληροφοριών της Αμερικής και τοποθετήθηκε έξω από τον έλεγχο του Υπουργείου Εξωτερικών, ο Hull δημιούργησε μια μυστική μονάδα πληροφοριών και καλυμμένων επιχειρήσεων μέσα στο State Department. Η μονάδα υπάρχει ακόμη. Ονομάζεται Προξενικές Επιχειρήσεις (Cons Ops). Μέλη αυτής της μονάδας αναζήτησαν τους επιζώντες της συνωμοσίας για την δολοφονία του Hitler. Έβγαλαν τους επιζώντες και τις οικογένειές τους, ξεκινώντας πριν από το τέλος του πολέμου. Τους έφεραν στην Αμερική.

Από τους επιζώντες της συνωμοσίας του Canaris ξεκίνησε η Φατρία Δύο.

 

Οι συνωμότες έφθασαν στην Αμερική, κάτω από τις φτερούγες των ανδρών στους οποίους είχε απόλυτη εμπιστοσύνη ο Cordell Hull. Οι άνδρες που επιλέχθηκαν να κάνουν την δουλειά ήταν στην πραγματικότητα μακρινά ξαδέλφια των συνωμοτών. Αυτοί οι άνδρες είχαν πολλά κοινά. Όλοι είχαν αίμα των Αψβούργων. Όλοι πίστευαν ότι οι Άγγλοι τραπεζίτες, με την συνεργασία της αγγλικής βασιλικής οικογένειας, είχαν καταστρέψει την Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία. Πίστευαν ότι ήταν οι ίδιοι που ήθελαν να «βομβαρδιστεί η Γερμανία τόσο ώστε να χαθεί από μνήμης ό,τι είχε υπάρξει ποτέ», έτσι ώστε να ελέγξουν τον Κόσμο και να επιβάλλουν την Μια Παγκόσμια Κυβέρνηση. Αλλά είχαν ακόμη κάτι κοινό. Ήταν όλοι μέλη μίας μυστικής εταιρίας, η οποία είχε αντισταθεί στην μαύρη κλίκα επί αιώνες.

 

Όταν οι συνωμότες έφθασαν στην Αμερική, έφεραν μαζί τους τα ντοκουμέντα, τα οποία αποδείκνυαν στους άλλους την αλήθεια για ό,τι έλεγαν για τον Hitler και τους κυρίους του. Άρχισαν να διδάσκουν πατριώτες Αμερικανούς για τους αληθινούς λόγους του Α’ και Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Επίσης, τους ενημέρωσαν τι θα συμβεί στον Κόσμο, εάν κάποιος δεν σταματήσει τους διεθνείς τραπεζίτες και την επιχειρηματική ελίτ από το να εγκαθιδρύσουν την Νέα Τάξη Πραγμάτων.

 

ΑΠΟ ΤΗΝ CIG ΣΤΗ CIA

 

Όταν οι πρώην συνωμότες του Canaris πλησίασαν τους πατριώτες Αμερικανούς στρατιωτικούς, αυτοί κατάλαβαν γρήγορα πώς Αμερικανοί επιχειρηματίες είχαν πουλήσει τη χώρα τους, δημιουργώντας ένα τραπεζικό σύστημα που έκλεψε τον πλούτο της Αμερικής και τον έβαλε στα χέρια της ίδιας διεθνούς κλίκας που χρηματοδοτούσε τον Hitler. Οι διεθνείς τραπεζίτες ενορχηστρώνουν τους πολέμους, όχι για να κατακτήσουν τη γη, αλλά για να συγκεντρώσουν ισχύ και χρήματα σε παγκόσμιο επίπεδο… και ως επόμενο βήμα, να δημιουργήσουν την Νέα Τάξη Πραγμάτων. Η μονάδα ConsOps του State Department επανεγκατέστησε τους συνωμότες του Canaris σε μέρη όπως η Winnemucca και το Wendover στην Nevada. Άλλοι εγκατασταθήκανε στην Oklahoma. Ακόμη, άλλοι εγκαταστάθηκαν στο San Luis Obispo, στην Καλιφόρνια, κοντά στο περίφημο κάστρο του William Randolph Hearst.

 

Σε αυτά τα μακρινά μέρη, τα επιζώντα μέλη της συνωμοσίας του Canaris εκπαιδεύτηκαν να είναι Αμερικανοί. Διδάχτηκαν να αποβάλλουν την προφορά τους. Πήραν νέες προσωπικότητες και μερικές φορές καινούργια πρόσωπα. Ενώ «εξαμερικανίζονταν» δίδασκαν στους Αμερικανούς φίλους τους και τις οικογένειές τους την αλήθεια, για τους ανθρώπους που ελέγχουν τον κόσμο από τα παρασκήνια.

 

Όταν οι πρώην συνωμότες είχαν εξαμερικανιστεί, αυτοί και οι Αμερικανοί –τους οποίους είχαν εκπαιδεύσει– σχημάτισαν την CIG (Central Intelligence Group). Αυτή η ένωση των πατριωτών με τις ίδιες ιδέες είχε μικρή ζωή. Η CIG αντικαταστάθηκε σε ένα χρόνο από τη CIA. Η CIG δημιουργήθηκε από άνδρες που ήταν πιστοί στην ιδέα της ελευθερίας. Καταλάβαιναν τους διεθνείς τραπεζίτες και το σχέδιό τους για Μια Παγκόσμια Κυβέρνηση. Καταλάβαιναν ότι η Μια Παγκόσμια Κυβέρνηση θα εξαφάνιζε τα ανθρώπινα δικαιώματα σε ολόκληρο τον πλανήτη.

 

Όταν δημιουργήθηκε η CIA, οι άνδρες της CIG αντικαταστάθηκαν από τους ίδιους ανθρώπους του κατεστημένου της Ανατολικής Ακτής που επάνδρωσαν τον OSS. Η CIA επανδρώθηκε από τους ίδιους διεθνιστές που η αρχική CIG προσπαθούσε να πολεμήσει. Οι ιδρυτές της CIG πάντως είχαν και ισχύ και εξυπνάδα. Δεν αποδέχθηκαν την ήττα τους. Αποσύρθηκαν στις σκιές και διεξήγαγαν τις μυστικές επιχειρήσεις τους κάτω από το κάλυμμα του Διευθυντηρίου των Μυστικών Επιχειρήσεων της CIA, ή μέσω της υπηρεσίας πληροφοριών του Ναυτικού. Πενήντα χρόνια αργότερα, αυτοί και οι βιολογικοί και φιλοσοφικοί απόγονοί τους βρίσκονται ακόμα εκεί.

 

Οι ιδρυτές του CIG –που αποσύρθηκαν στις σκιές– ήταν μια καλά οργανωμένη και πειθαρχημένη ομάδα. Ακόμη και τώρα, πίσω από τα παρασκήνια, πολεμούν τη Νέα Τάξη. Αυτοί οι άνδρες αποκαλούν τον εαυτό τους Φατρία Δύο. Πολλοί από τους αρχηγούς της βρίσκονται στην Υπηρεσία Πληροφοριών του Ναυτικού. Η ομάδα τους είναι τόσο μυστική, ώστε οι περισσότεροι στην Υπηρεσία Πληροφοριών του Ναυτικού δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει. Μεταξύ τους, αναφέρονται σε αυτή την μυστική ομάδα ως το Μυστικό Ναυτικό ή το Ναυτικό της Nebraska. Αυτό γίνεται γιατί χρηματοδοτείται με μυστικά κονδύλια από μια εγκατάσταση του ναυτικού στην Omaha της Nebraska ή αυτό συνέβαινε μέχρι το 1990.

 

Οι άνδρες και οι γυναίκες που επανδρώνουν την Φατρία Δύο το κάνουν για ένα λόγο: Θέλουν να καταστρέψουν την Νέα Τάξη Πραγμάτων και τους διεθνείς τραπεζίτες που την χρηματοδοτούν. Έχουν σκοπό να αναστηλώσουν την εθνική κυριαρχία κάθε έθνους στον πλανήτη. Το κύριο χαρακτηριστικό που οι συνωμότες του Canaris είχαν κοινό με τα ξαδέλφια τους στην Αμερική δεν ήταν μόνο το βασιλικό αίμα τους, αλλά το ότι όλοι ανήκαν στην συγκεκριμένη μυστική εταιρία. Για να είναι κάποιος μέλος έπρεπε να προέρχεται από συγκεκριμένες γενεαλογίες. Επίσης, έπρεπε να έχει συγκεκριμένες ικανότητες. Το μυστικό τάγμα στο οποίο όλοι αυτοί ανήκαν ήταν οι Ναΐτες.

ΟΙ ΝΑΪΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΣΕΙΡΙΟΣ

 

Κατά τον Μεσαίωνα, μια ομάδα μοναχών πολεμιστών -όλοι τους ευγενικής καταγωγής- ταπεινώθηκαν μπροστά στον Θεό και τον Πάπα, και αφιέρωσαν το τάγμα τους, των Ιπποτών του Ναού, στην υπηρεσία της Εκκλησίας της Ρώμης. Έγιναν γνωστοί ως οι Προστάτες του Χριστού. Οι Πάπες της Ρώμης γοητεύθηκαν από την ταπεινότητά τους και τις υπηρεσίες που προσέφεραν. Χρησιμοποιώντας την τεχνική «Προστατεύω και Υπηρετώ» με καλή πρόθεση έλεγχαν την Ευρώπη για περίπου 300 χρόνια. Αυτή την χρονική περίοδο, η Ευρώπη πέρασε από το Μεσαίωνα στην Αναγέννηση.

 

ΔΕΣ: 

ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ: Η ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ (1096)

 

ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ: Α' ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ (1096 - 1099)

 

ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ: Β' ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ (1147 - 1149)

 

ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ: Γ' ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ (1189 - 1192)

 

ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ: Δ' ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ (1201 - 1204)

 

ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ: Η ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΛΒΙΓΗΝΩΝ (1208 - 1244)

 

ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ: Η ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ 1212

 

Ουσιαστικά, η τεχνική που ανέφερα παραπάνω σημαίνει πως όταν προστατεύεις κάτι το ελέγχεις. Όταν συνεχίζεις να υπηρετείς τους ανθρώπους που ελέγχεις, οδηγούνται σε μακαριότητα. Σε αυτήν την εδεμική μακαριότητα, η ομάδα των ανθρώπων που ελέγχεται δεν το συνειδητοποιεί ποτέ. Έτσι, για να ελέγχεις κάτι πρέπει να το υπηρετείς και να το προστατεύεις πολύ καλά. Πρέπει να είσαι βέβαιος ότι αυτοί τους οποίους υπηρετείς παραμένουν τόσο ευτυχείς και μακάριοι, ώστε ποτέ δεν θα σκεφτούν την ελευθερία τους, πόσο μάλλον δεν θα την αναζητήσουν.

 

Οι Πραιτοριανοί προστάτευαν τους Αυτοκράτορες της Ρώμης. Ελέγχοντας την πρόσβαση στους αυτοκράτορες, έλεγχαν την Ρώμη. Οι συγκεκριμένοι Ναΐτες είχαν μάθει αυτό το μυστικό από τους αντιπάλους τους. Έπρεπε να το χρησιμοποιήσουν, γιατί μερικές φορές πρέπει να πολεμήσεις την φωτιά με την φωτιά. Οι άνδρες που δημιούργησαν το αρχικό και αληθινό Τάγμα των Ναϊτών το έκαναν για να προστατέψουν τον μέσο άνθρωπο από τις υπερβολές αυτών των βασιλικών οικογενειών, που χαρακτηρίζονταν από άγνοια, μοχθηρία και κακία. Ο αρχικός χάρτης των Ναϊτών προδιέγραψε μια λίστα βασικών ανθρώπινων προνομίων (κι όχι δικαιωμάτων) για τον μέσο άνθρωπο. Αφορούσε τα δήθεν δοσμένα από τον Θεό προνόμια που έχει με την γέννησή του κάθε ανθρώπινο ον.

 

Οι μονάρχες της Ευρώπης στο Μεσαίωνα απομυζούσαν τους χωρικούς. Όλη η γη, τα ζώα, τα φυτά και τα δένδρα ανήκαν στον βασιλιά. Στους χωρικούς δεν επιτρεπόταν να κυνηγούν, να συσσωρεύουν τρόφιμα ή να κτίζουν καταφύγια για τους εαυτούς τους και την οικογένειά τους. Εάν δεν υπήρχε ο μονάρχης, οι χωρικοί θα χρησιμοποιούσαν τα πράγματα που προφέρει η Φύση, για να τραφούν, να κτίσουν σπίτια και να ντυθούν. Με τον βασιλιά να ελέγχει όλη την περιουσία (όπως η κυβέρνηση ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας στην Αμερική), ο χωρικός δεν μπορούσε να επιζήσει, παρά μόνο αν συμφωνούσε ο βασιλιάς. Η μαζική αδικία ήταν ο λόγος που αυτή η καλοπροαίρετη ομάδα ανδρών με βασιλικό αίμα -αλλά χαμηλά στην ιεραρχία- και μοναχών δημιούργησαν τους αρχικούς Ναΐτες.

 

Οι Ναΐτες ήταν μυστική σέκτα που ξεκίνησε το Μεσαίωνα. Οι ημερομηνίες στα βιβλία της ιστορίας κυμαίνονται από τον 8ο έως το 12ο αιώνα. Οι Ναΐτες περιβάλλονται από μυστικότητα, η οποία δημιούργησε πολλές εκδοχές για το ξεκίνημα και τον υποτιθέμενο χαμό τους. Το έκαναν για να κρυφτούν οι ίδιοι και οι απόγονοί τους από τους εχθρούς τους. Ήταν απαραίτητο να κρυφτούν, γιατί είχαν πρόσβαση σε μυστικές πληροφορίες που δεν έπρεπε να φανερωθούν, μέχρις ότου οι άνθρωποι θα ήταν έτοιμοι να τις χρησιμοποιήσουν κι όχι να κάνουν κατάχρηση αυτών. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι ο κόσμος ακόμη περιμένει αυτές τις πληροφορίες. Οι περισσότεροι Ναΐτες -αλλά όχι όλοι- κατάγονταν από τους Μεροβίγγιους βασιλείς.

 

Μία εκδοχή της ιστορίας αναφέρει ότι οι Ναΐτες με την ήττα τους στις αρχές του 1300 διέφυγαν στην Σκοτία και δημιούργησαν τον Τεκτονισμό. Αυτή είναι αναλήθεια. Οι Ναΐτες ΔΕΝ είναι οι πρόγονοι των Τεκτόνων. Οι επιζώντες Ναΐτες διέφυγαν στο Salzburg της Αυστρίας. Από εκεί σταδιακά διείσδυσαν στις Αυστρο-Ουγγρικές βασιλικές οικογένειες και δημιούργησαν την Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία. Ο λόγος που περιέλαβαν την ουγγρική βασιλική οικογένεια ήταν ένας θρύλος, που λέει ότι η βασιλική οικογένεια της Ουγγαρίας κατάγεται από τον Σείριο. Οι Ναΐτες ήταν Μεροβιγγιανής καταγωγής και πίστευαν επίσης ότι κατάγονται από τον Σείριο μέσω του βασιλικού οίκου του Δαυίδ, πατέρα του Σολομώντα.

 

Το όνομα της ουγγρικής βασιλικής οικογένειας είναι Esterhaszy. Ester σημαίνει αστέρι και haszy σημαίνει οίκος καταγωγής ή καταγόμενος. Οι Esterhaszy πίστευαν ότι κατάγονται από το άστρο. Το άστρο ήταν ο Σείριος. Η πλέον ανώτερη ιεραρχικά γυναίκα των Esterhaszy λεγόταν ότι ήταν ιέρεια στο ναό της Ιστάρ, το οποίο μεταφράζεται ως ο Ναός του Άστρου. Στις βαβυλωνιακές επιγραφές, η Ιστάρ αποκαλείται το Φως του Κόσμου, Νομοθέτης, Θεά των Θεαινών και Βασίλισσα των Ουρανών. Το όνομα Ιστάρ ήταν ένα από τα πολλά ονόματα που είχαν δοθεί στην Θεά Άρτεμη. Με άλλα λόγια, η ανώτερη γυναίκα των Esterhaszy είναι μια ιέρεια στον ναό της Άρτεμης, η οποία επίσης κατάγεται από τον Σείριο. Σύμφωνα με τους Ναΐτες, ένας αληθινός Αψβούργος και αληθινός Ναΐτης έχει αίμα των Esterhaszy.

 

Ο ΑΥΣΤΡΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

 

Οι προσκυνητές που ταξίδευαν στους Αγίους Τόπους κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών πίστευαν ότι οι Ναΐτες πήγαιναν μαζί τους για να τους προστατεύουν στο δρόμο τους, ώστε να λατρέψουν τον Ιησού –Θεό και Σωτήρα τους– στον τόπο της γέννησης και του θανάτου του. Οι Ναΐτες όμως καταλάβαιναν λίγο διαφορετικά την αποστολή τους. Σύμφωνα με τα Ναϊτικά πιστεύω, η ιερή αποστολή τους ήταν να προστατέψουν το Άγιο Αίμα από το οποίο όλοι κατάγονταν. Οι Ναΐτες πήγαν στους Αγίους Τόπους για να βρουν αρχεία γεννήσεων και γάμων. Το έκαναν αυτό, όχι για να αποδείξουν ότι κατάγονταν από τον Ιησού και τη Μαρία Μαγδαληνή –όπως διατείνονται μερικοί– αλλά για να βρουν τα αρχεία από όλες τις γενεαλογίες του Οίκου του Δαυίδ.

 

Υπήρχαν όμως και άλλοι λόγοι που οι Ναΐτες πήγαν στην Ιερουσαλήμ: Οι Ναΐτες πήγαν στους Αγίους Τόπους για να ανασκάψουν το Ναό του Σολομώντα! Κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών (που πήραν το όνομά τους από το Ναό του Σολομώντα) έκτισαν το στάβλο για τα άλογά τους πάνω από το θαμμένο Ναό του Σολομώντα! Οι Ναΐτες Ιππότες πήγαν στους Αγίους Τόπους και στο ναό του βασιλιά Σολομώντα για τρία πράγματα: α) Για να βρουν τα αρχεία των γεννήσεων και των γάμων, β) Για να βρουν τον αποθηκευμένο χρυσό στα υπόγεια διαμερίσματα, γ) Για να βρουν τα αρχαία χειρόγραφα, που διατηρούνταν σε ερμητικά σφραγισμένα δωμάτια, βαθιά κάτω από τον αρχικό ναό.

 

Με αυτά τα τρία πράγματα στα χέρια τους, οι Ναΐτες Ιππότες γύρισαν στην Ευρώπη και έγιναν οι αδιαμφισβήτητοι ηγέτες της. Κυβερνούσαν, έως ότου ο βασιλιάς Φίλιππος ο Ωραίος της Γαλλίας συνωμότησε με τον Καθολικό Πάπα Κλήμη τον Γ΄ να καταστρέψουν τους Ναΐτες. Αλλά ακόμη και αυτή η καταστροφή ήταν μέρος μιας κρυφής ατζέντας. Οι Ναΐτες είχαν ολοκληρώσει αυτό το οποίο είχαν ξεκινήσει να κάνουν. Είχαν συγκεντρώσει τεράστιο πλούτο και γνώσεις. Τώρα έπρεπε να δημιουργήσουν μια αυτοκρατορία, της οποίας οι απόγονοι θα συνέχιζαν το καλοπροαίρετο σχέδιό τους για τον κόσμο.

 

Οι επιζώντες Ναΐτες μετακινήθηκαν στα βουνά γύρω από το Salzburg. Συνέχισαν δημιουργώντας την αυστριακή αυτοκρατορία και κυβέρνησαν την Ευρώπη για εκατοντάδες χρόνια. Η Αυστρο-Ουγγρική αυτοκρατορία κτίστηκε και χρηματοδοτήθηκε από τον πλούτο και τις γνώσεις των Ναϊτών. Μέσα από μυωπική αντιμετώπιση, δολοφονίες, τρέλα, εγωισμό και βλακεία, η αυτοκρατορία χάθηκε εξαιτίας των προαιώνιων εχθρών των Ναϊτών. Πρόκειται για την κακόβουλη κλίκα που τώρα είχε τη μεταμφίεση των Άγγλων τραπεζιτών, οι οποίοι έλεγχαν τον αγγλικό θρόνο από τα παρασκήνια.

 

Ωστόσο, αν και οι Ναΐτες έχασαν την αυτοκρατορία, δεν εξαφανίστηκαν.

Ο ΝΑΥΑΡΧΟΣ WILHELM CANARIS

 

Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο αρχηγός του αληθινού Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών ήταν ο ναύαρχος Wilhelm Canaris. Καταγόταν από την Βόρεια Ιταλία και από Βαυαρούς με βασιλικό αίμα (το 1776, την χρονιά της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας, οι Βαυαροί βασιλείς ειδοποίησαν την Ευρώπη για το σχέδιο των Ιλουμινάτοι να δημιουργήσουν την Νέα Τάξη Πραγμάτων). Ο Hitler εισέβαλε στην Αυστρία το 1938 και έκλεψε το Αυστριακό θησαυροφυλάκιο, το οποίο μεταφέρθηκε στις Ελβετικές τράπεζες. Ο περισσότερος χρυσός ήταν των Ναϊτών και προερχόταν από τον Ναό του Σολομώντα.

 

Κατά την διάρκεια του πολέμου ο Canaris, αν και αρχηγός της Γερμανικής Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, έκανε δύο ταξίδια το μήνα στην Ελβετία και στην συνέχεια στην Καταλονία στην Ισπανία. Έκλεβε τον χρυσό των Ναϊτών και τον αποθήκευσε στην Ισπανία. Ο χρυσός των Ναϊτών έμεινε κρυμμένος στην Ισπανία έως ότου μπόρεσε να τον μεταφέρει με υποβρύχιο στην Παραγουάη. Το 1955, η τοποθεσία του ανακαλύφθηκε και ο χρυσός μεταφέρθηκε στις Φιλιππίνες. Το 1994, μέλη της Φατρίας Δύο, που ήταν Ναΐτες Ιππότες, κανόνισαν να μεταφερθεί στην Αυστρία. Το Δεκέμβριο του 1994, η μεγαλύτερη μεταφορά χρυσού στην ιστορία μπήκε στην Γερμανία από ένα χωνευτήρι χρυσού στην Ελλάδα. Αυτός ήταν ο χρυσός των Ναϊτών.

 

Ο Canaris., ενώ πάντα προσπαθεί να διατηρήσει την εξωτερική εικόνα του πιστού στρατιωτικού, στην πραγματικότητα καλύπτει, κατά την περίοδο 1943-44, τουλάχιστον δύο απόπειρες εναντίον του Χίτλερ, οι οποίες ακυρώθηκαν την τελευταία στιγμή με σημαντικότερη εκείνη που στην οποία ενέχονταν οι στενοί του συνεργάτες Hans Oster και Hans von Dohnanyi. Είναι αξιοσημείωτο ότι είχε μελετήσει λεπτομερέστατα ένα έξυπνο σχέδιο, με το οποίο θα εμφάνιζε τον Χίτλερ ως ψυχασθενή με ιατρικό πιστοποιητικό, θα τον φυλάκιζε χωρίς να τον εκτελέσει και έτσι θα καλούσε τους Συμμάχους σε ειρήνη ύστερα από μια άδικη,  αιματοχυσία που προήλθε από έναν μισότρελο άνθρωπο.

 

Με τον τρόπο αυτό, θα απέφευγε τις εσωτερικές αντεκδικήσεις, αν και θα χρειαζόταν να εκτελεσθούν άμεσα οι βασικοί στυλοβάτες του καθεστώτος, όπως οι Χάινριχ Χίμλερ και Γιόζεφ Γκέμπελς, τους οποίους θεωρούσε ως τους πλέον επικίνδυνους. Είχε εκπονήσει και όλες τις λεπτομέρειες των όρων ειρήνης, σύμφωνα με τις οποίες η Γερμανία θα αποσυρόταν από όλα τα κατακτημένα εδάφη, διατηρώντας όμως στο ακέραιο την βιομηχανία της και τον στρατό της. Αλλά ένας της αλυσίδας των συνωμοτών κρατά σημειώσεις στο σπίτι του για το προς έκδοση ιατρικό πιστοποιητικό και αυτοκτονεί όταν καταλαβαίνει ότι τον υποψιάζονται. Όλα τα σχετικά στοιχεία κατάσχονται από τον Χίμλερ.

 

Μετά την αποτυχία της απόπειρας δολοφονίας του Hitler, πολλοί από τους κοντινούς συμμάχους του Canaris διέφυγαν στις ΗΠΑ. Οι υπόλοιποι βασανίστηκαν φρικτά και δολοφονήθηκαν. Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, ο ναύαρχος Canaris φυλακίστηκε και ετοιμάζονταν να τον βασανίσουν για να αποκαλύψει την αλήθεια της συνωμοσίας, όταν κατάπιε κυάνιο και πέθανε. Σύμφωνα όμως με πηγές από τα παιδιά των ανδρών της Abwehr, ο ναύαρχος Canaris διέφυγε στις ΗΠΑ και έζησε στην Oklahoma με το όνομα Samuel Randall Pitman, ως δικηγόρος. Οι ίδιες πηγές λένε ότι πέθανε το 1973 στην Oklahoma.

 

ΕΝΑΣ ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΑΙΝΕΤΑΙ

 

Οι άνδρες που επέζησαν από το κυνηγητό του Hitler σχημάτισαν την CIG. Όταν η CIG αντικαταστάθηκε από τη CIA, αυτοί οι άνδρες αποσύρθηκαν στο σκιώδη κόσμο όπου οι Ναΐτες πρόγονοί τους έζησαν εκατοντάδες χρόνια. Με την μοντέρνα γλώσσα θα λέγαμε ότι σχημάτισαν ένα καλυμμένο δίκτυο κατασκοπίας και συνέχισαν να εργάζονται εναντίον του πανάρχαιου εχθρού τους, δηλαδή των ανδρών που αποτελούν την Νέα Τάξη Πραγμάτων. Αυτοί οι άνδρες επανδρώνουν τις υπηρεσίες πληροφοριών σε όλο τον κόσμο. Η Σαουδική Βασιλική Οικογένεια συνεργάζεται με την Φατρία Δύο. Αρκετά άτομα της Φατρίας Δύο που ήταν εξόριστα μέλη των αυστριακών και τσεχοσλοβακικών βασιλικών οικογενειών ήταν πιλότοι της Σαουδικής Βασιλικής οικογένειας.

 

Πολλά μέλη της βασιλικής οικογένειας που εξορίστηκαν στις ΗΠΑ, εξορίστηκαν γιατί δεν υπέγραψαν συμφωνίες με τους νικητές συμμάχους του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Αυτοί δήλωναν ότι δεν θα συνωμοτήσουν για να αναστηλώσουν τις μοναρχίες στην κεντρική Ευρώπη. Όσοι βασιλικής καταγωγής υπέγραψαν τις συμφωνίες πήραν πίσω τα χρήματά τους και την γη τους. Αυτοί που αρνήθηκαν, τους κατασχέθηκαν τα πάντα.

 

Τα υψηλότερου βαθμού μέλη της Αυστρο-Ουγγρικής οικογένειας εξορίστηκαν. Μερικά από τα παιδιά τους αποσπάστηκαν από τις οικογένειές τους και τοποθετήθηκαν σε συνηθισμένες μεσαίας τάξης αμερικανικές οικογένειες. Συνήθως, ο πατέρας της οικογένειας που τα υιοθετούσε ήταν μέλος της Φατρίας Δύο. Στα παιδιά ποτέ δεν αποκαλύφθηκε η πραγματική τους ταυτότητα. Αυτό έγινε για να τα κρύψουν, όπως επίσης και τα μελλοντικά παιδιά τους, μέχρι να φτάσει η σωστή χρονολογία. Το 1995 η εξορία έληξε. Πολλά μέλη της Φατρίας Δύο άρχισαν να επιστρέφουν στα προγονικά τους εδάφη.

 

Από το 1995 ένας αόρατος πόλεμος μαίνεται στον κόσμο της οικονομίας. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο αφελείς ως προς τον τρόπο που λειτουργεί η οικονομία, ώστε ούτε να υποπτευθούν δεν μπορούν το πώς γίνεται αυτός ο πόλεμος. Ένας από τους τρόπους είναι η απορρόφηση όσων περισσότερων αφελών επενδυτών είναι δυνατόν στην αγορά κεφαλαίου. Όταν οι δυνάμεις που διεξάγουν αυτόν τον πόλεμο έχουν μαζέψει τα περισσότερα χρήματα, θα προκαλέσουν παγκόσμιο κραχ, ώστε να παραμείνουν όσα περισσότερα χρήματα γίνεται στην ομάδα τους.

 

Με άλλα λόγια, και οι δύο Φατρίες εργάζονται για την κατάρρευση της αγοράς, την καταστροφή του αντιπάλου τους και για να παραμείνει όποιος τα καταφέρει στην θέση του οδηγού. Οι πραγματικά χαμένοι είναι όσοι τοποθετούν τις οικονομίες μιας ζωής σε μια ναρκοθετημένη αγορά κεφαλαίου! Εάν η Φατρία Ένα -οι διεθνείς τραπεζίτες που αποκαλείται Νέα Τάξη Πραγμάτων- κερδίσει, θα εγκατασταθεί μία παγκόσμια κυβέρνηση και οι άνθρωποι θα γίνουν σκλάβοι και θα χάσουν και τα ελάχιστα προνόμια που τους έχουν δώσει οι αφέντες τους …όσοι γλιτώσουν το πογκρόμ… και στοιχηματίζω ότι ΕΣΕΙΣ και ΕΓΩ δεν θα είμαστε στους επιζώντες!

 

Εάν κερδίσει η Φατρία Δύο, υπάρχει ένα σχέδιο να πάρουν τα χρήματα που έχουν κλαπεί από ολόκληρο τον πλανήτη και να τα αποδώσουν στα κράτη από όπου προήλθαν. Τα σχέδια είναι έτοιμα και θα εφαρμοστούν άμεσα μόλις απελευθερωθούν τα χρήματα κι ωριμάσει το σχέδιο. Αν κερδίσει η Φατρία δύο, θα επιτρέψει στην ανθρωπότητα μία μερικώς ελεύθερη ενέργεια για καθαρότερο περιβάλλον, αλλά όχι φυσικά για τηλεμεταφορές ή stargates. οι δούλοι είναι πάντα δούλοι ακόμη κι αν είναι δούλοι με κάποια έξτρα προνόμια από τον Κύριο. Εδωνά ταιριάζει «το μη χείρον βέλτιστον» όπου ΕΣΕΙΣ και ΕΓΩ θα είμαστε στους επιζώντες!

 

Η ΦΑΤΡΙΑ ΤΡΙΑ

 

Υπάρχει μια νέα φατρία που αυτοαποκαλείται Φατρία Τρία. Αυτή η νέα φατρία δεν ευθυγραμμίζεται με τις άλλες δύο. Μερικά μέλη είναι παιδιά της Φατρίας Ένα κι άλλα της Φατρίας Δύο. Η εργασία της διανομής των κλεμμένων χρημάτων έχει ανατεθεί σ’ αυτήν τη φατρία. Φαίνεται ότι τα μέλη αυτής της φατρίας είναι όλοι Ναΐτες Ιππότες ή ζουν σύμφωνα με τα στάνταρτ τους.

Να συμπληρώσω πως οι αρχηγοί όλων των φατριών είναι -πιθανόν- ερπετοειδείς διαφορετικών φυλών, όχι όλες απαραίτητα αρνητικές ως προς την ζωή στην Γη και την ανθρωπότητα.

 

Πόσο επίκαιρο σου φαίνεται το άρθρο σήμερα, το 2020 εν μέσω «πανδημίας» άφησε κατά μέρος τα περί κορόνας κι αναζήτησε ορθογραφία οικονομική από μη πολιτικώς ορθά σάιτ. Εκεί παίζεται το παιχνίδι, στην οικονομία, ενόσω ο μαζάνθρωπος αποκλεισμένος στην φυλακή του σπιτιού του, δήθεν για το καλό του, οι Φατρίες αλωνίζουν ανενόχλητες. Τι γίνεται με την κατάμαυρη FED σήμερα γνωρίζεις; Μην ακούς ένθεν κι ένθεν μπαρουφολογίες περί του τι είναι η κορόνα και τι δεν είναι, ΚΑΝΕΝΑΣ δεν γνωρίζει όσο η μπίλια είναι στον αέρα, ΜΟΝΟ όταν κάτσει μπορούν να βγουν σχετικά ασφαλή, συμπεράσματα. Μέχρι τότε όποιος μιλάει είναι απλά γελοίος και μιλώντας το δείχνει Ολοφάνερα

 

Τι γίνεται σήμερα στην παγκόσμια σκηνή και ποια φατρία κάνει παιχνίδι;

 

---------------------------------------

*Λέγεται συχνά ότι καμιά άλλη οικογένεια δεν επηρέασε τόσο την οικονομικο-πολιτική ιστορία της Ευρώπης όσο ο οίκος που άφησε κληρονομιά ο γερμανοεβραίος τραπεζίτης Μάγερ Άμσελ Ρότσιλντ.

 

Το έγκριτο οικονομικό περιοδικό «Forbes» τον αποκαλεί απερίφραστα «ιδρυτή και πατέρα του χρηματιστικού κεφαλαίου» στην προσπάθειά του να κατανοήσει τις υποδειγματικές επιχειρηματικές στρατηγικές του ενεχυροδανειστή από τη Φρανκφούρτη που μετέτρεψαν την επιχείρηση σε τράπεζα και εκτόξευσαν τη φαμίλια στα υψηλότερα κλιμάκια της οικονομικής ελίτ.

Ο πατέρας Μάγερ εμπιστεύτηκε κατόπιν στους πέντε γιους του τους τρεις κανόνες της επιτυχίας, δίνοντάς τους την ευχή να τους τηρήσουν απαράβατα στη ζωή: μόνο οι άνδρες της οικογένειας μπορούσαν να κάνουν δουλειές, ο μεγαλύτερος γιος του μεγαλύτερου γιου θα είναι ο εκάστοτε πατριάρχης της δυναστείας και βέβαια απόλυτη μυστικότητα οφείλει να τηρηθεί γύρω από τις επιχειρηματικές δράσεις του οίκου.

Με τους χρυσούς κανόνες παραμάσχαλα, ο μεγαλύτερος γιος Νάθαν μετέφερε το στρατηγείο του τραπεζικού κολοσσού στο Λονδίνο και το 1814 χτύπησε φλέβα χρυσού, όταν άρχισε να εκδίδει ομόλογα για κρατικούς δανεισμούς, μια ιδιαιτέρως επικερδής δραστηριότητα που θα ενθρόνισε τον οίκο στην κορυφή της παγκόσμιας επιχειρηματικής ελίτ.

Οι Ρότσιλντ χρηματοδοτούσαν ταυτοχρόνως και τους Βρετανούς και τον Βοναπάρτη στους Ναπολεόντειους Πολέμους, εγκαινιάζοντας μια στρατηγική προσεταιρισμού όλων των δυνατών και ισχυρών της Ευρώπης.

Χρηματοδότησαν επίσης τους αποικιακούς πολέμους των Βρετανών το 1815, δάνεισαν στην πρωσική κυβέρνηση το 1818, έσωσαν την Τράπεζα της Αγγλίας στη δεκαετία του 1820 και πλέον ήταν πίσω από όλα, καθώς το τραπεζικό τους σύστημα είχε εξαπλωθεί στα πέρατα της Ευρώπης. Όταν ο τρίτος κατά σειρά πατριάρχης, ο Λιονέλ, δάνεισε ένα πρωτόγνωρο ποσό στη βρετανική κυβέρνηση το 1875 για να αγοράσει το αγγλικό κράτος μετοχές στη Διώρυγα του Σουέζ, οι Ρότσιλντ ήταν η πλουσιότερη δυναστεία του κόσμου.

Και όλα ξεκίνησαν εκεί στα μέσα του 18ου αιώνα, όταν ο εβραϊκής καταγωγής Μάγερ Άμσελ Ρότσιλντ άνοιξε στη Φραγκφούρτη το πρώτο τραπεζικό κατάστημα της οικογένειας.

Από τότε έγιναν βέβαια πολλά: η οικογένεια χωρίστηκε, υπέστη διώξεις λόγω της καταγωγής της, έχασε ένα τμήμα της περιουσίας της για να αποκτήσει στη συνέχεια περισσότερα, αλλά πάντοτε στη συνείδηση του κόσμου οι Ρότσιλντ ήταν οι «απόλυτοι τραπεζίτες», αυτοί που έχουν το χρήμα για θεό και είναι πίσω απ’ όλα, φανερά και σκοτεινά.

Για τον μύθο αυτό ευθύνεται η πατρική συμβουλή να σκορπιστούν τα παιδιά στις τέσσερις γωνιές της Ευρώπης ώστε να ελέγχουν καλύτερα την αυτοκρατορία που αναδυόταν σιγά σιγά. Ο Νάθαν Ρότσιλντ πήγε στη Βρετανία για να αναζητήσει την τύχη του και από τα άλλα τέσσερα αδέλφια του, ο ένας παρέμεινε στη Φραγκφούρτη και οι άλλοι τρεις μετακόμισαν στο Παρίσι, τη Βιέννη και τη Νάπολη.

Ο οίκος ήταν τώρα παντοδύναμος και διαδραμάτισε τον δικό του ρόλο στα πολιτικά τεκταινόμενα της Ευρώπης ως η απόλυτη επίδειξη της συσχέτισης πλούτου και πολιτικής επιρροής. Σήμερα λειτουργούν τουλάχιστον τέσσερα τραπεζικά ιδρύματα με το όνομα Ρότσιλντ, ως αποτέλεσμα της διάσπασης της δυναστείας ανά τους αιώνες, καθώς οι επίγονοι παράβηκαν τον Νο 1 κανόνα του Άμσελ: να παραμείνουν για πάντα ενωμένοι…

Πρώτα χρόνια

Ο Μάγερ Άμσελ Ρότσιλντ γεννιέται στις 23 Φεβρουαρίου 1744 στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας ως το τέταρτο από τα οχτώ παιδιά ενός εμπόρου μεταξωτών υφασμάτων και αργυραμοιβού. Η φαμίλια ζούσε στο εβραϊκό γκέτο της πόλης, καθώς διά νόμου ήταν υποχρεωμένοι να διαμένουν ξέχωρα από τον χριστιανικό πληθυσμό. Η συνοικία ήταν βρόμικη, σκοτεινή και πολύβουη και οι κάτοικοι κλειδώνονταν μέσα κατά τις Κυριακές, τις χριστιανικές γιορτές αλλά και τις νύχτες.

Οι εβραίοι πολίτες δεν μπορούσαν να βολτάρουν στους δημόσιους κήπους και να πιουν έναν καφέ στην πόλη, καθώς η Φρανκφούρτη είχε επιβάλει τους σκληρότερους περιορισμούς στους εβραϊκής καταγωγής κατοίκους τους.

Μέσα στο ζοφερό αυτό πλαίσιο έρχεται στον κόσμο ο Μάγερ, ο οποίος είναι αναγκασμένος να φοιτήσει σε εβραϊκό κατηχητικό σχολείο και να μάθει πενιχρά γερμανικά. Το 1775, όντας 11 ετών, θα χάσει και τους δυο γονείς του στην επιδημία ευλογιάς που χτύπησε τη Φρανκφούρτη και τα παιδιά στάλθηκαν να μείνουν σε συγγενείς. Το μαγαζί έκλεισε και το σχολείο πήρε απρόοπτο τέλος για τον μικρό Μάγερ…

Μαθαίνοντας τον τραπεζικό κλάδο

Σε ηλικία 13 ετών, ο Ρότσιλντ στάλθηκε να μαθητεύσει στην τράπεζα οικογενειακών φίλων στο Ανόβερο. Παρά το γεγονός ότι ήταν πρακτικά αγράμματος και δεν μιλούσε καλά-καλά ούτε γερμανικά, αποδείχτηκε σωστό επιχειρηματικό δαιμόνιο. Σύντομα θα ήταν ξεφτέρι στις χρηματοπιστωτικές διαδικασίες και θα έπαιζε στα δάχτυλα τις συναλλαγές. Στο Ανόβερο επίσης θα διδαχθεί και την τέχνη της συναλλαγής σπάνιων νομισμάτων και αντικών, τα οποία κυνηγούσαν μανιωδώς οι ευρωπαίοι αριστοκράτες και τα μέλη των βασιλικών οίκων.

Μέχρι τα 18 του, ήταν άσος τόσο στην τραπεζική όσο και το εμπόριο σπάνιων νομισμάτων και έπιασε έτσι δουλειά για λογαριασμό γερμανού συλλέκτη. Στο τέλος του Επταετή Πολέμου το 1763, ο Ρότσιλντ επέστρεψε στη Φρανκφούρτη και εντάχθηκε στο δυναμικό ενός ανταλλακτηρίου συναλλάγματος, στο οποίο δούλευε ένα από τα αδέρφια του.

Ο Μάγερ κόμισε στη φίρμα την εξειδίκευσή του στις αντίκες και σύντομα ξεπήδησε ως ειδικός στην πώλησή τους. Αυτή του η ικανότητα θα τον φέρει σε επαφή με τον διάδοχο του θρόνου της Έσσης, πρίγκιπα Γουλιέλμο, ο οποίος θα του απονείμει το 1769 τιμητικό τίτλο που φανέρωνε πως έκανε δουλειές για τη βασιλική αυλή. Ο τίτλος αυτός θα του δώσει τη δυνατότητα να φτιάξει το οικόσημο των Ρότσιλντ, αν και αυτό ήταν το μόνο προνόμιο του εργολαβικού αυτού επαίνου.

Παρά το γεγονός ότι ήταν αυθεντία στη δουλειά του και γινόταν ολοένα και πιο γνωστός, ήταν ακόμα αναγκασμένος να διαμένει στο γκέτο και να παραμένει έγκλειστος τα βράδια και τις Κυριακές. Έπρεπε να περάσουν άλλα 14 χρόνια για να αποκτήσει το προνόμιο να κινείται ελεύθερα στη γενέτειρά του! Στις 29 Αυγούστου 1770, ο Ρότσιλντ παντρεύτηκε τη 17χρονη κόρη ενός ενεχυροδανειστή και μικροτραπεζίτη και την επόμενη χρονιά απέκτησε το πρώτο από τα δέκα του παιδιά…

Οι δουλειές πάνε καλά

Τα επόμενα χρόνια του Μάγερ κύλησαν σχετικά ήρεμα, καθώς ο καλός οικογενειάρχης εργαζόταν το πρωί και επέστρεφε τα βράδια στην πολυμελή του φαμίλια. Το 1784, στα 40 του πλέον, μπόρεσε να αγοράσει ένα μεγαλύτερο σπίτι για την οικογένειά του, πάντα μέσα στο γκέτο, που θεωρήθηκε πολυτελές μέσα στην περιρρέουσα φτώχεια της εβραϊκής συνοικίας. Πίσω από το σπίτι ήταν το λογιστικό γραφείο του Ρότσιλντ με τα κρυφά εντοιχισμένα ράφια.

Το 1785 ο Γουλιέλμος ανέβηκε στον θρόνο του μικρού κρατιδίου και στέφθηκε Γουλιέλμος Θ’ της Έσσης, παραμένοντας ένας από τους πλουσιότερους ηγεμόνες της Ευρώπης. Ο Ρότσιλντ συνέχιζε να βρίσκει για λογαριασμό του αντίκες και σπάνια νομίσματα, την ίδια στιγμή που άρχισε να διαχειρίζεται τα επενδυτικά κεφάλαιά του, καθώς εκεί ήταν αχτύπητος. Πλάι στις καραβιές των χρημάτων που έβγαζε για τον μονάρχη, όλο και κάτι ξέμενε για τον έμπιστο σύμβουλό του.

Ο Ρότσιλντ έκανε δουλειές τώρα με τον ηγεμόνα και με τα δυο του παιδιά στο πλευρό του, επέκτεινε την επιχείρησή του σε χονδρεμπόριο που εκτεινόταν από μαλλί και βαμβακερά υφάσματα μέχρι και αλεύρι. Το 1792 τα στρατεύματα της επαναστατικής Γαλλίας κατέλαβαν τη Φρανκφούρτη και ο Γουλιέλμος εντάχθηκε στον συνασπισμό της Αγγλίας, Πρωσίας και Αυστρίας κατά της Γαλλίας, αφού πήρε ένα παχυλότατο ποσό από τους Άγγλους για να πειστεί. Ο Ρότσιλντ έβγαλε πολλά λεφτά διαχειριζόμενος το βασιλικό αυτό κεφάλαιο και μπόρεσε να αναπτυχθεί σε αρκετούς ακόμα κλάδους, όπως οι μεταφορές και οι προμήθειες.

Μέσω του ηγεμόνα, ήρθε σε συμφωνία με τον αυστριακό στρατό παρέχοντάς του αγαθά και πρώτες ύλες που κυμαίνονταν από στάρι και στολές μέχρι άλογα και στρατιωτικό εξοπλισμό. Αυτό το συμβόλαιο θα του εξασφάλιζε το πρώτο πραγματικά μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο ωστόσο δεν κράτησε για τον εαυτό του. Γνωστός στα πέρατα της Φρανκφούρτης για την ταπεινότητα, την καλοψυχία και τη γενναιοδωρία του, έδινε πολλά σε αγαθοεργίες χωρίς να κοιτά καταγωγή και θρησκεία.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1790, ο Ρότσιλντ ήταν από τους μεγαλύτερους εισαγωγείς βαμβακιού από την Αγγλία, βάζοντας στην επιχείρησή του όλα του τα παιδιά, ακόμα και τις κόρες του. Το 1796, τα ναπολεόντεια στρατεύματα εισέβαλαν στη Φρανκφούρτη και στο πλαίσιο των φρικαλεοτήτων έκαψαν και το εβραϊκό γκέτο, αφήνοντας 2.000 ανθρώπους χωρίς εστίες. Αυτοί οι εβραίοι πήραν τελικά την άδεια να αναζητήσουν σπίτι στη χριστιανική πλευρά της πόλης, μόνο για έξι μήνες όμως, μέχρι να ξαναχτιστεί το γκέτο.

Ο Ρότσιλντ εκμεταλλεύτηκε την προσωρινή αυτή χαλάρωση των περιοριστικών νόμων για να νοικιάσει αποθήκες και γραφεία για όλες του τις επιχειρήσεις έξω από το γκέτο. Την ίδια χρονιά έκανε τους τρεις μεγαλύτερους γιους του συνεταίρους στις δραστηριότητές του…

Οι Ρότσιλντ εξαπλώνονται

Ο Νάθαν Ρότσιλντ ήταν ο πιο προικισμένος γιος του, δουλευταράς, εφευρετικός και πνεύμα ανεξάρτητο. Γι’ αυτό και τον έβαλε ο Μάγερ επικεφαλής των εισαγόμενων αγαθών από την Αγγλία, της πιο επικερδούς επιχείρησής του δηλαδή. Το 1798, έπειτα από μια συνάντηση με έναν αετονύχη άγγλο έμπορο, ο Νάθαν αποφάσισε να απαλλαγεί από τους μεσάζοντες και να αγοράζει μόνος του τα αγγλικά προϊόντα.

Σε συνεννόηση με τον Μάγερ, έφυγε για την Αγγλία και εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, παίρνοντας μαζί του τον λογιστή του πατέρα του, καθώς ήταν ο μόνος που μιλούσε λίγα αγγλικά. Το πρώτο παράρτημα της επιχείρησης των Ρότσιλντ στο εξωτερικό ήταν γεγονός.

Το 1800 ο Φραγκίσκος Β’ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τίμησε τον Άμσελ Ρότσιλντ με κατώτερο τίτλο ευγενείας, που του έδινε ωστόσο τη δυνατότητα να φέρει όπλο. Τρία χρόνια αργότερα, ο Γουλιέλμος έχρισε τον Μάγερ επίσημο αυλικό του, μια τιμή πρωτόγνωρη για γερμανό εβραίο. Η φιλανθρωπία του Μάγερ δεν είχε τώρα τελειωμό και από τη δική του μεσολάβηση είναι που φτιάχτηκε το πρώτο κοσμικό σχολείο για τα εβραιόπουλα του γκέτο, που μάθαιναν τώρα γερμανικά και γαλλικά αλλά και γεωγραφία, φυσική ιστορία και φιλοσοφία.

Μέχρι το 1807, ο Ρότσιλντ κρατούσε όλη την οικονομική διαχείριση της τεράστιας περιουσίας του Γουλιέλμου Θ’, ιδρύοντας τη δική του επενδυτική τράπεζα, καθώς ο ένας πελάτης που είχε αρχικά έφτανε και παραέφτανε.

Το κεφάλαιό της αναπτύχθηκε γρήγορα και η τράπεζα έγινε σύντομα μια από τις μεγαλύτερες της Φρανκφούρτης. Παρά την εισβολή του όμως στον παραδοσιακό τραπεζικό κλάδο, ήταν από το χονδρεμπόριο και τις αντίκες που έβγαζε τα περισσότερα, καθώς ο Νάθαν έστελνε τώρα από την Αγγλία μόνο τα εκλεκτότερα των προϊόντων σε ανταγωνιστικότατες μάλιστα τιμές: κρασί, τσάι, υφάσματα, λουλάκι, αποξηραμένα φρούτα, ζάχαρη, καφέ κ.ά.

Με τον πλούτο του μπήκε τώρα και σε έναν άλλο κλάδο, που έμελλε να αποδειχθεί ο πιο κερδοφόρος απ’ όλους: τον κρατικό δανεισμό!

Κατοπινά χρόνια

Το 1806 στον θρόνο της Φρανκφούρτης ανέβηκε νέος ηγεμόνας και ο Ρότσιλντ ήταν ο μόνος που του δάνεισε αμύθητα ποσά για τις πρώτες ώρες της διακυβέρνησής του. Το αντάλλαγμα που ζήτησε ο Μάγερ για τη διευκόλυνση ήταν η εκχώρηση πολιτειακών προνομίων στους εβραίους κατοίκους, κάνοντάς τους πολίτες ίσων δικαιωμάτων. Ο μονάρχης δέχτηκε να εκχωρήσει πραγματική υπηκοότητα στον Ρότσιλντ, αν και για τη γενίκευσή της σε όλους τους εβραίους ζήτησε χρόνο να το σκεφτεί.

Ο Ρότσιλντ αρνήθηκε να αποδεχθεί την τιμή καθώς δεν θεωρούσε τον εαυτό του καλύτερο από τους ομοθρήσκους του. Οι πιέσεις και οι διασυνδέσεις του θα εξασφάλιζαν τελικά το 1811 την εκχώρηση ισονομίας στους εβραίους του γκέτο της Φρανκφούρτης, αλλάζοντας τη συνολική μοίρα τους. Ως αντάλλαγμα έδωσε στον ηγεμόνα ένα τεραστίων διαστάσεων ποσό, αγοράζοντας ουσιαστικά τα πολιτικά δικαιώματα για καθέναν εβραίο της Φρανκφούρτης.

Στα τέλη του 1806, ο Ναπολέων επέβαλε εμπάργκο στα αγγλικά αγαθά και ο Ρότσιλντ εισήγε λαθραία πια τα απαγορευμένα προϊόντα, βγάζοντας τόνους χρημάτων. Μπλεγμένος ανάμεσα στον πόλεμο Πρωσίας και Γαλλίας, ο Γουλιέλμος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το κάστρο του και όταν στράφηκε κατά του βασιλείου της Βεστφαλίας, οι Ρότσιλντ μπήκαν στο στόχαστρο του γάλλου κυβερνήτη και αδελφού του Βοναπάρτη, Ιερώνυμου.

Ο Μάγερ και οι γιοι του τέθηκαν σε κατ’ οίκον περιορισμό και πλήρωσαν και πάλι πολλά για να γλιτώσουν από τον διωγμό, κάτι που δίδαξε στον Μάγερ ένα πολύτιμο μάθημα. Πλέον δεν θα παρείχε τις υπηρεσίες του αποκλειστικά σε έναν ηγεμόνα. Πραγματιστής τώρα σε βαθμό ωμότητας, φέρεται να είπε: «Δώστε μου τον έλεγχο του χρήματος οποιασδήποτε χώρας και δεν με ενδιαφέρει η κυβέρνησή της».

Ο Γουλιέλμος εκτίμησε τη στάση του Μάγερ και εκχώρησε στον γιο του Νάθαν τη διαχείριση όλων των δραστηριοτήτων του στην Αγγλία. Με το τεράστιο κεφάλαιο στο πλευρό του, ο Νάθαν κερδοσκοπούσε τώρα στο χρηματιστήριο του Λονδίνου και έβγαλε όσα λεφτά δεν είχε ονειρευτεί ποτέ ο πατέρας του με τις νόμιμες επιχειρήσεις του.

Το 1810 ο Μάγερ έκανε όλα του τα παιδιά συνεταίρους, διατηρώντας πάντως τον τελικό λόγο. Πλέον η υγεία του ήταν σε κακό χάλι και αποσύρθηκε σταδιακά από την ενεργό δράση, για να κάνει πράξη το μεγάλο του όνειρο: να μάθει αγγλικά!

Τον Μάρτιο του 1811 ο γιος του Τζέικομπ εγκαταστάθηκε έπειτα από πατρική προτροπή στο Παρίσι, ιδρύοντας το γαλλικό παράρτημα των επιχειρήσεων Ρότσιλντ. Κάτω από τις μύτες των Γάλλων, ο Τζέικομπ διακινούσε τεράστια ποσά στον Δούκα του Γουέλινγκτον, ο οποίος πολεμούσε τον Ναπολέοντα.

Παρά την κακή κατάσταση της υγείας του, ο Μάγερ προσκλήθηκε να συμμετάσχει στο δημοτικό συμβούλιο της Φρανκφούρτης, τιμή πρωτόγνωρη για γερμανό εβραίο! Στις 19 Σεπτεμβρίου 1812, ο Μάγερ Ρότσιλντ έφυγε από τον κόσμο αφήνοντας στα παιδιά του μια τεράστια περιουσία και έναν επιχειρηματικό κολοσσό που εκτεινόταν πια στα πέρατα της Ευρώπης.

Το 1817 οι Ρότσιλντ έγιναν ευγενείς από τον αυτοκράτορα της Αυστρίας, καθώς τώρα ήταν τόσο δυνατοί που κανείς δεν μπορούσε να τους αγνοεί. Ο ένας γιος ήταν στην Αγγλία, ο άλλος παρέμεινε στη Φρανκφούρτη, ο τρίτος κυριαρχούσε στο Παρίσι, ο τέταρτος εγκαταστάθηκε στη Βιέννη και ο πέμπτος μεσουρανούσε στο βασίλειο της Νάπολης. Τα παιδιά τήρησαν απαράβατα την πατρική συμβουλή να μείνει η περιουσία στα χέρια της οικογένειας και οι ίδιοι να είναι πάντα ενωμένοι.

Ο πιο πετυχημένος απ’ όλους, ο Νάθαν (που πήρε το αγγλικότερο Νέιθαν), κατάφερε να μάθει την έκβαση της μάχης του Βατερλό μία μέρα πριν από την αγγλική βασιλική οικογένεια και να αποκομίσει αμύθητα ποσά, κερδοσκοπώντας στο χρηματιστήριο: διέδωσε ότι είχε νικήσει ο Ναπολέοντας και αγόρασε κοψοχρονιά μετοχές πανικόβλητων επενδυτών.

Η δύναμη των Ρότσιλντ δεν θα γνώριζε πια όρια, αν και στα κατοπινά χρόνια οι έριδες ενθρονίστηκαν στον οίκο, που απομακρύνθηκε άρδην από την ταπεινή πεπατημένη του γεννήτορά του…