Κοινωνική Ανισότητα στις μέρες μας

Καθένας και η τύχη του είναι σ’ αυτή τη ζωή.

Άλλοι ζουν μέσα στα πλούτη από τη γέννηση τους και κάποιοι άλλοι στερούνται τα πάντα μέχρι το θάνατο τους.

Μια τεράστια αδικία παρατηρούμε να υπάρχει ανάμεσα στα κοινωνικά σύνολα. Στην ίδια κοινωνία βλέπουμε ανθρώπους να ζουν μια εξαθλιωμένη ζωή μέσα στα κουρέλια, χωρίς να ξέρουν αν θα βρουν φαγητό την επόμενη μέρα και κάποιοι άλλοι να μη γνωρίζουν τι θα κάνουν τα πλούτη τους.  Μια κοινωνική αδικία που ξεκινάει από τις ανισότητες που υπάρχουν στην κατανομή των πόρων, των προνομίων, του κύρους και του πλούτου γενικότερα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κατατάσσονται τα μέλη της κοινωνίας σε διαφορετικά κοινωνικά στρώματα τα οποία προσδιορίζουν τις κοινωνικές τάξεις. Στις καπιταλιστικές κοινωνίες ο Μάρξ θεωρούσε ότι η διαστρωμάτωση αυτή διαμορφώνεται με βάση τη σύγκρουση των αντικρουόμενων συμφερόντων ανάμεσα στους κατόχους των μέσων παραγωγής και σε αυτούς που επιβιώνουν με την εργασία τους. Εκτός όμως απ’ αυτές τις δυο κοινωνικές τάξεις, υπάρχουν σύμφωνα με τη συμπληρωματική θεωρία του Βέμπερ και άλλες διαιρέσεις στις κοινωνίες οι οποίες προσδιορίζονται με βάση την οικονομική τους επιφάνεια και το κοινωνικό τους κύρος.   Έτσι λοιπόν έχουμε μια κοινωνική διαφοροποίηση που πολλές φορές οδηγεί στο διαχωρισμό των ανθρώπων σε ανθρώπους ανώτερης και ανθρώπους κατώτερης ποιότητας και αξίας όπως πιστεύουν ορισμένοι.

Όλοι όμως είναι άνθρωποι, όλοι είναι δημιουργήματα του ίδιου Θεού και ως προς την ανθρώπινη ύπαρξη τους δεν έχουν καμία ουσιαστική διαφορά. Οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ τους είναι ως προς άλλους παράγοντες οι οποίοι, όπως αναφέραμε ήδη, είναι ο πλούτος, το κύρος και τα διάφορα κοινωνικά υποκείμενα που κληρονομούν από τις οικογένειες τους. Έτσι λοιπόν έχουμε ανθρώπους που προέρχονται από οικογένειες υψηλού κοινωνικού κύρους, πλημυρισμένοι στα πλούτη χωρίς να τους λείπει απολύτως τίποτα και οποιαδήποτε ανάγκη τους μπορούν άμεσα να την καλύψουν. Έχουμε όμως και κάποιους άλλους που στερούνται ακόμα και τα αναγκαία για τη στοιχειώδη επιβίωση τους. Από τη γέννηση τους ήταν άτυχοι, προερχόμενοι από οικογένειες που ζουν στην εξαθλίωση και με χίλιες δυο στερήσεις κατάφεραν να μεγαλώσουν χωρίς να γνωρίζουν αν θα ζουν τις επόμενες μέρες. Αφού ακόμα και το φαγητό για τους περισσότερους απ’ αυτούς δεν είναι κάτι δεδομένο και αυτονόητο.

Πόσο μεγάλη αδικία είναι τελικά; Να βλέπουμε παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα και σε κάποια άλλα σχολεία πλουσίων να τα βλέπουμε να πετάνε φαγητό στα σκουπίδια. Άλλα πηγαίνουν στο σχολείο τους με παλιά ρούχα γιατί δεν έχουν χρήματα να τα αντικαταστήσουν και κάποια άλλα φοράνε κάθε εβδομάδα καινούρια. Η αδικία αυτή συνήθως διατηρείται καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής των ανθρώπων. Βλέπουμε λοιπόν νέους ανθρώπους από πλούσιες οικογένειες οι οποίοι αφού τελειώσουν το λύκειο συνεχίζουν τις σπουδές τους σε ακριβά κολέγια και μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού για να γίνουν στη συνέχεια στελέχη στις επιχειρήσεις τους.

Παράλληλα όμως βλέπουμε και κάποιους άλλους νέους  που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν και μόλις τελειώσουν το σχολείο τους, το γυμνάσιο, το λύκειο ή κάτι αντίστοιχο του λυκείου και τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις με αρκετές στερήσεις, βγαίνουν στην αγορά εργασίας για να μπουν στον αγώνα του μεροκάματου πολλές φορές κάτω από άθλιες συνθήκες. Στην εποχή μας βέβαια ακόμα κι αυτό δεν είναι βέβαιον ότι θα το εξασφαλίσουν γιατί για τους περισσότερους νέους η εργασία είναι είδος πολυτελείας. Πολλοί απ’ αυτούς είχαν την όρεξη και τη διάθεση να προχωρήσουν στα γράμματα και να συνεχίσουν τις σπουδές τους αλλά δυστυχώς η οικονομική ανέχεια των γονέων τους δεν το επέτρεπε με αποτέλεσμα να μη μπορέσουν να πραγματοποιήσουν το όνειρο τους. Αυτό βέβαια θα μπορούσε να θεωρηθεί λογικό αφού οι γονείς τους με δυσκολία κατάφεραν να τους εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη   ήταν αναμενόμενο να αφήσουν τη μόρφωση τους σε δεύτερη μοίρα.

Στις μέρες μας η αδικία αυτή έχει γίνει πολύ πιο έντονη με ολοένα και περισσότερους ανθρώπους να βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Κάθε μέρα και νέοι άνεργοι,   κάθε μέρα όλο και περισσότεροι να περιμένουν φαγητό από τα συσσίτια, κάθε μέρα  περισσότεροι άρρωστοι να μην μπορούν να πάρουν τα φάρμακα τους, οικονομικά εξαθλιωμένοι με πενιχρούς μισθούς που δεν μπορούν να ζήσουν τα παιδιά τους και άστεγοι στους δρόμους που δεν ξέρουν αν θα ζουν την επόμενη μέρα. Αυτή είναι η μια όψη της κοινωνίας μας. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη στην οποία βλέπουμε ανθρώπους που αναζητούν τρόπους για να επενδύσουν τα πλούτη τους με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κέρδος. Ανθρώπους που μεγαλώνουν τα παιδιά τους εξασφαλίζοντας τους κάθε πολυτέλεια την οποία θεωρούν δεδομένη. Ανθρώπους που για την υγεία τους έχουν πρόσβαση στα καλύτερα νοσοκομεία του κόσμου χωρίς να υπολογίζουν έξοδα και ανθρώπους που ζουν σε πολυτελέστατες βίλες με προσωπικό όλων των ειδικοτήτων στη διάθεση τους.

Όλοι αυτοί βέβαια αποτελούν πληθυσμιακά το μικρότερο μέρος του κοινωνικού συνόλου στο οποίο βρίσκεται συγκεντρωμένο το μεγαλύτερο ποσοστό του συνολικού πλούτου. Ενώ αντίθετα στο μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού συνόλου βρίσκονται όσοι είναι κοντά στο όριο της φτώχειας και κάτω απ’ αυτό. Σ’ αυτούς βρίσκεται συγκεντρωμένο το μικρότερο ποσοστό του συνολικού πλούτου. Θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με δύο πυραμίδες όπου η δεύτερη είναι γυρισμένη ανάποδα. Η μια περιλαμβάνει το πλήθος των εισοδηματικών τάξεων και η άλλη τον πλούτο τους. Έτσι λοιπόν στην κορυφή της πρώτης που υπάρχουν οι πλουσιότεροι του συνόλου αντιστοιχεί η βάση της δεύτερης στην οποία υπάρχει ο πλούτος τους. Καθώς κατεβαίνουμε προς τα κάτω ισχύει αυτή η αντίστροφη αναλογία.

Σχεδόν κανένας όμως απ’  όλους αυτούς τους βαθύπλουτους  δε νοιάζεται για την κατάσταση των εξαθλιωμένων συνανθρώπων του.

Ενώ θα μπορούσαν με μια μικρή γι’ αυτούς οικονομική θυσία να βοηθήσουν για την επιβίωση τους, δεν το κάνουν.

Δεν είναι λίγα τα περιστατικά που βλέπουμε γύρω μας. Αδιαφορούν και πολλές φορές ορισμένοι απ’ αυτούς πατάνε πάνω στα πτώματα τους για να ανέβουν ακόμα πιο ψηλά. Αγνοούν όμως ότι η πτώση από ψηλά είναι πιο οδυνηρή αλλά δεν μπορούν να το καταλάβουν καθώς αγναντεύουν από κει πάνω. Όπως επίσης δεν καταλαβαίνουν ότι το χρήμα δε φέρνει την πραγματική ευτυχία στη ζωή. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι οι πλούσιοι είναι πολλές φορές λιγότερο ευτυχισμένοι από τους φτωχούς. Στη ζωή τους έχει επέλθει ένας κορεσμός σχεδόν σε κάθε είδος απολαύσεων. Έτσι λοιπόν ένα ταξίδι αναψυχής για κάποιον πλούσιο μπορεί να μη σημαίνει και πολλά πράγματα ενώ για κάποιον φτωχό είναι κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό, μια απίστευτη πολυτέλεια που δεν θα τη ζητούσε ποτέ. Για τους φτωχούς κάποια πράγματα έχουν ιδιαίτερη αξία σε αντίθεση με τους πλούσιους που τα θεωρούν ανούσια.

Όσα αγαθά κι αν έχουν δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα και αδυνατούν να καταλάβουν που μπορούν να αποκτήσουν την πραγματική ευτυχία αφού το χρήμα δε μπορεί να τους την προσφέρει. Εκτός όμως από την ευτυχία τους, στερούνται και κάποιες άλλες ανθρώπινες αξίες. Πρόκειται για αξίες ανώτερες του χρήματος τις οποίες αγνοούν γιατί ενδεχομένως να μην έχουν ακούσει ποτέ γι’ αυτές. Η αξία του χρήματος σταματάει στην επίγεια ζωή γιατί όταν φεύγουμε δεν το παίρνουμε μαζί μας στον τάφο μας, το αφήνουμε εδώ. Οι ανώτερες όμως αξίες μένουν παντοτινά και μας ακολουθούν ακόμα και μετά θάνατον. Η σημαντικότερη απ’ αυτές είναι η ανθρωπιά η οποία προσδιορίζεται από την αγάπη του ανθρώπου προς το συνάνθρωπο του. Εκφράζεται με χειρονομίες αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων παρέχοντας στήριξη ο ένας στον άλλον όχι μόνον οικονομική, με χρήματα ή με διάφορα άλλα υλικά αγαθά, αλλά και ηθική. Η συνύπαρξη ηθικής στήριξη μαζί με την οικονομική είναι αυτό που ολοκληρώνει την έννοια της ανθρωπιάς. Οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη μόνο τα υλικά αγαθά για την καθημερινή επιβίωση τους αλλά επιθυμούν να ακούσουν και μια ανθρώπινη κουβέντα, κάτι που θα τους παρηγορήσει και θα τους δώσει κουράγιο για να συνεχίσουν τον ανηφορικό δρόμο που βαδίζουν.

Να μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτάζει τον άλλο από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί, όπως λέει και ο Gabriel Garcia Marquez  στην αποχαιρετιστήρια επιστολή.
Αν όλοι αυτοί οι βαθύπλουτοι του κόσμου το έπρατταν και διέθεταν ένα μικρό μέρος του πλούτου τους για να βοηθήσουν τους υπόλοιπους ανθρώπους που υποφέρουν, τότε θα αποκτούσαν άλλη αξία. Οι πράξεις τους θα ήταν πράξεις ανθρωπιάς και θα έμεναν στην ιστορία για να τους ακολουθούν σε βάθος χρόνου. Αν όλοι όσοι έχουν τα παιδιά τους και κοιμούνται σε πανάκριβα κρεβατάκια φορώντας ακριβά ρουχαλάκια βοηθούσαν λίγο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και οι υπόλοιποι που τα έχουν ξαπλωμένα πάνω σε παλιά στρώματα ντυμένα μέσα σε κουρέλια και νηστικά, θα ήταν ευεργέτες για την ανθρωπότητα αφού θα κρατούσαν ψηλά την αξία του ανθρώπου.

Στη σημερινή εποχή που η κρίση μαστίζει τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, οι κινήσεις αλληλεγγύης από ανθρώπους με οικονομικές δυνατότητες θα ήταν ιδιαίτερα σημαντικές. Άνθρωπος, με όλη τη σημασία της λέξεως, χαρακτηρίζεται αυτός που θα βοηθήσει κάποιο συνάνθρωπο του που δεν έχει πλέον στον ήλιο μοίρα γιατί κάποιοι κυβερνώντες του τα στέρησαν όλα. Μια τέτοια χειρονομία ανθρωπιάς θα μπορούσε να χαρίσει ακόμα και τη ζωή σε κάποιον άνθρωπο όπως για παράδειγμα όταν καταφέρει κάποιος να αποτρέψει το διπλανό του από την αυτοκτονία. Μπορεί να μοιάζει υπερβολή αλλά δεν είναι, γιατί οι αυτοκτονίες στην εποχή μας έχει καταντήσει να είναι ένα συνηθισμένο γεγονός. Άνθρωποι που έχασαν μέχρι τώρα τα πάντα, προκειμένου να χάσουν και την αξιοπρέπεια τους οδηγούνται σ’ αυτή την απόφαση εξαιτίας της απόγνωσης και του αδιεξόδου αφού δε βλέπουν άλλο δρόμο μπροστά τους. Πόσο σημαντικό θα ήταν να βρεθεί εκείνη τη στιγμή ένα χέρι να τους αποτρέψει;

Δυστυχώς όμως στην εποχή που ζούμε η ανθρωπιά εκλείπει απ’ τη ζωή μας.  Η έννοια της παραμένει άγνωστη σε πολλούς αλλά κυρίως στον κόσμο της πλουτοκρατίας μαζί με αυτούς που την υπηρετούν. Δεν ενδιαφέρονται για την κατάσταση των διπλανών τους και των συνανθρώπων τους γενικότερα. Ούτε αισθάνονται τύψεις στην περίπτωση που έχουν ευθύνη γι’ αυτό. Για να έχει κάποιος τύψεις θα πρέπει πρώτα να έχει μέσα του κάποια ίχνη ανθρωπιάς. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι όχι μόνο δεν πρόκειται να δώσουν το χέρι τους στο διπλανό  τους για να τον βοηθήσουν να σηκωθεί και να σταθεί στα πόδια του αλλά μπορεί να τον σπρώξουν να πάει ακόμα πιο κάτω. Θεωρούν ότι η ύπαρξη του δεν έχει καμία αξία γι’ αυτό δεν υπάρχει λόγος να το κάνουν, είναι περιττός. Έτσι λοιπόν, όχι  μόνο δε βοηθούν τους συνανθρώπους τους να ζήσουν τα παιδιά τους που πεινάνε, αλλά τους κατηγορούν κι από πάνω κρίνοντας ότι δεν έπρεπε να τα φέρουν στον κόσμο αφού δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τα ζήσουν. Όσο για τις αυτοκτονίες, δε δείχνουν την παραμικρή συγκίνηση γιατί δεν είναι σε θέση να τους καταλάβουν και θεωρούν ότι ήταν παράφρονες γι’ αυτό το έκαναν.

Κανένας από την πλουτοκρατία δε μπορεί να καταλάβει τον εξαθλιωμένο κόσμο. Κανένας απ’ αυτούς δε γνωρίζει τι σημαίνει φτώχεια, τι σημαίνει ανεργία, τι σημαίνει να είσαι άρρωστος και να μην έχεις ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τι σημαίνει να είσαι άστεγος κα γενικά τι σημαίνει να βρίσκεσαι μπροστά σ’ ένα αδιέξοδο εξαιτίας της οικονομικής εξαθλίωσης στην οποία σε οδήγησαν. Αδυνατούν να τους καταλάβουν όλους αυτούς γι’ αυτό και δεν ενδιαφέρονται. Αυτό που τους νοιάζει είναι να μη χαθεί τίποτα από τα πλούτη τους και αγωνίζονται για να τα κάμουν όσο μπορούν περισσότερα. Δεν έχουν καταλάβει ότι δεν θα τα πάρουν μαζί τους όταν φύγουν αλλά θα τα αφήσουν εδώ για να τα παραλάβουν οι επόμενοι και οι επόμενοι στους μεθεπόμενους και πάει λέγοντας.

Μόνο όσοι δεν είναι πλούσιοι και δεν διαθέτουν χρήμα που να τους περισσεύει μπορούν να καταλάβουν ορισμένα πράγματα. Δεν υπολογίζουν τόσο στην αξία του χρήματος και βάζουν υπεράνω αυτού τις ανθρώπινες αξίες που οι περισσότεροι πλούσιοι αγνοούν. Γι’ αυτό ακριβώς και οι περισσότερες κινήσεις αλληλεγγύης ξεκινούν  από τέτοιους ανθρώπους. Η αλληλεγγύη υπάρχει συνήθως μεταξύ αυτών που ανήκουν στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα. Μόνο ο φτωχός κόσμος μπορεί να καταλάβει  από φτώχεια γι’ αυτό και είναι οι μόνοι που θα τρέξουν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους. Δεν έχουν το χρήμα σε αφθονία για να διαβρώσει την ανθρωπιά τους με αποτέλεσμα να τη διατηρούν και να παραμένουν άνθρωποι κρατώντας ψηλά την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί, έστω κι αν είναι λίγοι,
οι χειρονομίες τους ξεχωρίζουν και οι αξίες τους θα τους ακολουθούν παντοτινά.

Μαρία Ιωσηφίδου

Καύσιμο προπάνιο από βακτήρια του εντέρου

Επιστήμονες από τη Βρετανία και τη Φινλανδία ανακάλυψαν για πρώτη φορά μια μέθοδο βιοσύνθεσης, ώστε να παράγουν ανανεώσιμο καύσιμο προπάνιο από το κοινό βακτήριο E.coli, το οποίο συνήθως «φιλοξενείται» στο έντερο των ανθρώπων και των ζώων.

Το επίτευγμα ανοίγει το δρόμο για τη δημιουργία εναλλακτικών μεθόδων παραγωγής του ευρέως χρησιμοποιούμενου προπανίου, το οποίο σήμερα αποτελεί υποπροϊόν της διύλισης του πετρελαίου και της επεξεργασίας του φυσικού αερίου, δηλαδή μη ανανεώσιμων ορυκτών καυσίμων.

Οι ερευνητές, σε συνεργασία με συναδέλφους τους του Τμήματος Βιοχημείας του φινλανδικού πανεπιστημίου του Τούρκου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature Communications", σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters και τη βρετανική «Γκάρντιαν», δήλωσαν ότι η καινοτομική μέθοδός τους βρίσκεται ακόμη σε αρχικό στάδιο.

Όπως είπαν, σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο, θα χρειαστούν πέντε έως δέκα χρόνια, εωσότου αναπτυχθεί μια εμπορικά βιώσιμη βιομηχανική διαδικασία παραγωγής βιο-προπανίου.

Η βασική πρόκληση είναι η βελτίωση της αποδοτικότητας της νέας τεχνικής, ώστε να προσελκύσει το ενδιαφέρον της χημικής και ενεργειακής βιομηχανίας. Προς το παρόν, το παραγόμενο βιο-προπάνιο είναι περίπου χίλιες φορές λιγότερο από ό,τι χρειάζεται για να γίνει εμπορικό προϊόν.
«Έχουμε μέχρι στιγμής παράγει μόνο μερικά χιλιοστόγραμμα (μιλιγκράμ) προπανίου. Είναι όμως, από όσο γνωρίζουμε, η πρώτη φορά που ανακαλύπτεται ένας ανανεώσιμος τρόπος παραγωγής του εν λόγω μορίου, το οποίο μέχρι σήμερα είναι διαθέσιμο μόνο από τα ορυκτά καύσιμα», δήλωσε ο επικεφαλής της έρευνας. Αν και η έως τώρα παραχθείσα ποσότητα βιο-προπανίου είναι πολύ μικρή, μπορεί ήδη να χρησιμοποιηθεί άμεσα σε μια μηχανή ως καύσιμο.

Το προπάνιο θεωρείται ‘καθαρό' καύσιμο λόγω της χαμηλής περιεκτικότητάς του σε άνθρακα, πράγμα που το καθιστά πιο φιλικό στο περιβάλλον και στην υγεία. Αποτελεί σήμερα τον κύριο όγκο του υγροποιημένου αερίου (LPG), το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μια ποικιλία εφαρμογών, από τα μικρά ‘γκαζάκια» του κάμπινγκ έως τις μεγάλες μονάδες κεντρικής θέρμανσης και τα αυτοκίνητα.

Το προπάνιο μεταφέρεται εύκολα ως υγρό, πράγμα που έχει διευκολύνει, ώστε να έχει αναπτυχθεί μια μεγάλη παγκόσμια αγορά με σημαντικές υποδομές αποθήκευσης και μεταφοράς σε όλο τον πλανήτη.

Οι επιστήμονες βρήκαν ένα τρόπο να απομονώνουν το βουτυρικό ή βουτανικό οξύ, παρεμβαίνοντας στις βιολογικές διαδικασίες του βακτηρίου κατά τις οποίες το εν λόγω οξύ, μαζί με άλλα λιπαρά οξέα, μετατρέπεται σε κυτταρική μεμβράνη.

Η ουσία αυτή, που μυρίζει άσχημα, όταν απομονωθεί, αποτελεί τον αναγκαίο πρόδρομο για την παραγωγή του προπανίου. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τα κατάλληλα ένζυμα, ώστε να κατευθύνουν τη βιοχημική διαδικασία σε διαφορετικό «μονοπάτι», με τελικό αποτέλεσμα τη βιο-σύνθεση του προπανίου.

Ο ερευνητής δεν παρέλειψε να επισημάνει ότι -λόγω της πολύ δυσάρεστης οσμής- η ερευνητική ομάδα έπρεπε να δουλεύει είτε με ειδικές μάσκες, είτε σε ειδικούς θαλάμους που απομάκρυναν τη δυσωδία.

Οι επιστήμονες ευελπιστούν ότι στο μέλλον θα καταφέρουν να πετύχουν κάτι ανάλογο όχι με μικροοργανισμούς του εντέρου, αλλά με φωτοσυνθετικά βακτήρια, έτσι ώστε να μετατρέπουν απευθείας την ηλιακή ενέργεια σε προπάνιο (και στην πορεία να γλυτώσουν από τη…βρώμα).
Μέχρι στιγμής, τέτοια φωτοσυνθετικά βακτήρια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή βιο-ντίζελ, αλλά η διαδικασία δεν θεωρείται οικονομικά βιώσιμη, προς το παρόν τουλάχιστον, καθώς η συλλογή και επεξεργασία των μικροοργανισμών απαιτεί μεγάλη δαπάνη σε ενέργεια και χρήματα.

Μαρία Ιωσηφίδου

Συμβουλές για να διώξετε τις αρνητικές σκέψεις

Η ζωή είναι γεμάτη επιλογές. Μπορείτε να επιλέξετε να σκέφτεστε θετικά ή αρνητικά, όποια κι αν είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζετε. Ακολουθούν μερικές συμβουλές που θα σας βοηθήσουν να ξεπεράσετε τις αρνητικές σκέψεις και να έχετε μια ευτυχισμένη και υγιή ζωή.
Όσα έχουμε στο μυαλό μας, έχουν πολλή δύναμη. Αν οι θετικές σκέψεις έχουν τη δύναμη να χτίσουν μια τεράστια επιχειρηματική αυτοκρατορία από ένα πολύ ταπεινό ξεκίνημα, τότε οι αρνητικές σκέψεις μπορούν σίγουρα να μας «ακινητοποιήσουν» και να μας εμποδίζουν από το επιτύχουμε στη ζωή μας, σε διάφορους τομείς.
Όσο πιο γρήγορα μπορέσετε να διώξετε τις αρνητικές σκέψεις από το μυαλό σας, τόσο το καλύτερο. Υγεία, ευτυχία και χαρά, μπορούν να γίνουν δικά σας, αν καταφέρετε να μετατρέψετε κάθε τι αρνητικό, σε θετικό.
Λίγο στρες, μπορεί να είναι παραγωγικό για να επιτύχετε στη ζωή σας. Αυτό ονομάζεται ουσιαστικά «κινητήρια δύναμη» και βοηθά να ολοκληρώσουμε όσα έχουμε αναλάβει στην ώρα τους, ή μας κάνει επιφυλακτικούς σχετικά με ορισμένες καταστάσεις. Ωστόσο, το πρόβλημα προκύπτει όταν έχουμε εμμονή με τον αρνητικό τρόπο σκέψης.

Ακολουθούν μερικές συμβουλές που θα σας βοηθήσουν να ξεπεράσετε τις αρνητικές σκέψεις και να έχετε μια ευτυχισμένη και υγιή ζωή.

1. Συνειδητοποίηση: Όλες οι αρνητικές σκέψεις, όπως θλίψη, απελπισία, ενοχές, θυμός, κλπ, μπορούν να αποτελέσουν κινητήρια δύναμη για την ανάληψη δράσης. Δείτε πότε η διάθεσή σας αλλάζει προς το χειρότερο και σημειώστε τι σκεφτόσασταν εκείνη τη στιγμή. Σε λίγες ημέρες, θα είστε σε θέση να επισημάνετε τη σκέψη που σας έκανε να νιώσετε αυτά τα συναισθήματα κι έτσι θα μπορέσετε να ελέγξετε τη σκέψη σας πριν γίνει συναίσθημα και ριζώσει στο μυαλό σας. Θα συνειδητοποιήσετε ότι τις περισσότερες φορές, είναι οι ίδιες αρνητικές σκέψεις που σας έρχονται στο μυαλό.

2. Χρόνος για τον εαυτό μας: Οι περισσότεροι από εμάς, είμαστε τόσο απασχολημένοι με το να φροντίζουμε τους άλλους ή να ασχολούμαστε με διάφορα πράγματα, που ξεχνάμε να διαθέσουμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας. Ακόμη και κατά τη διάρκεια της βόλτας μας, συχνά σκεφτόμαστε τι να μαγειρέψουμε ή πώς να κάνουμε μια δουλειά στο γραφείο. Διαθέστε λίγη ώρα για τον εαυτό σας κάθε μέρα, όταν κάνετε κάτι που σας αρέσει, χωρίς να το διακόπτετε με άλλες σκέψεις. Με αυτό τον τρόπο, η αποδοτικότητά σας θα βελτιωθεί και σε άλλα πράγματα. Η ευτυχία που θα αντανακλά στο πρόσωπό σας, θα κάνει και τους αγαπημένους σας χαρούμενους.

3. Διαχειριστείτε το χρόνο σας: Υπάρχει μόνο ένα πράγμα σε αυτή τη ζωή, που όλα τα ανθρώπινα όντα έχουν σε ίσο μερίδιο: ο χρόνος. Μάθετε να διαχειρίζεστε τις 24 ώρες της ημέρας, αποτελεσματικά. Εάν δεν μπορείτε να ολοκληρώσετε τις αποστολές σας στην ώρα τους, αυτό θα επιδεινώσει τις αρνητικές σας σκέψεις και θα επηρεάσει το επίπεδο της αυτοπεποίθησής σας. Ορίστε συγκεκριμένο χρόνο για κάθε εργασία και τηρήστε τον και βγάλτε από τη ζωή σας ό,τι σας «τρώει» το χρόνο άσκοπα.

4. Να έχετε χαρούμενες παρέες: Ένα χαλασμένο αυγό είναι αρκετό για να καταστρέψει ένα ολόκληρο καλάθι με αυγά! Ακόμα κι αν είστε το πιο θετικά σκεπτόμενο άτομο, η παρέα με ένα… αρνητικό άτομο, μπορεί να αλλάξει τον τρόπο σκέψης σας προς το χειρότερο. Επιλέξτε τους φίλους σας προσεκτικά. Και αφιερώστε όλο και περισσότερο χρόνο σε άτομα που σκέφτονται θετικά και αισιόδοξα.

5. Δραστηριότητες αναψυχής: Ασχολίες που σας ευχαριστούν, όπως το να ακούτε μουσική, να διαβάζετε ένα βιβλίο, να βλέπετε μια ταινία στην τηλεόραση, ή να κάνετε το χόμπι σας, είναι μερικοί από τους τρόπους που μπορούν να εκτρέψουν το μυαλό σας από τον αρνητικό, προς τον θετικό τρόπο σκέψης.

6. «Ακονίστε» τις αισθήσεις σας: Σήμερα, εξαιτίας των ταχύτατων ρυθμών ζωής, οι άνθρωποι έχουν αποκτήσει ανοσία στις αισθήσεις τους. Σταματήστε, χαλαρώστε και απολαύστε οτιδήποτε ωραίο, δίνοντας προσοχή στις αισθήσεις σας σε κάθε δραστηριότητα. Μυρίστε και απολαύστε τη γεύση των τροφών όταν τρώτε. Όταν κάνετε μπάνιο, νιώστε το νερό που ρέει μέσα από το σώμα σας. Νιώστε τις διαφορετικές υφές στα υφάσματα. Κοιτάξτε τον ουρανό και αισθανθείτε τον αέρα στο πρόσωπό σας, ενώ κάνετε ποδήλατο. Όλα αυτά θα σας κάνουν πιο ζωντανούς και θετικούς.

7. Αποφύγετε τη γενίκευση και την υπερβολή: Πολλές φορές, σκεφτόμαστε και ξανασκεφτόμαστε μερικές αρνητικές καταστάσεις, ώστε να τις «χαράζουμε» στο μυαλό μας και να μας κρατούν λυπημένους. Το να ξεχνάμε και να συγχωρούμε, είναι πολύ σημαντικό στη ζωή. Διαφορετικά θα υπερβάλλουμε στις σκέψεις μας και θα γενικεύουμε καταστάσεις, γεμίζοντας αγωνία.
Για παράδειγμα, η γενικευμένη δήλωση, «δεν με ακούς ποτέ», μπορεί να διατυπωθεί ως «υπήρξαν φορές κατά το παρελθόν που με πρόσεχες και ένιωθα ότι με άκουγες. Αυτή τη στιγμή, ωστόσο, αισθάνομαι πως δεν ενδιαφέρεσαι για ό, τι έχω να πω». Η δεύτερη διατύπωση είναι πιο ειλικρινής και λιγότερο υπερβολική. Οπότε μπορεί να οδηγήσει σε ένα πιο θετικό αποτέλεσμα.

8. Το πείσμα δεν κερδίζει ποτέ: Πολλοί λένε «ή θα έχεις δίκιο ή θα είσαι χαρούμενος». Για να είμαστε χαρούμενοι, θα πρέπει να υποχωρούμε. Το πείσμα μας κάνει να χάνουμε χρόνο. Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να λέει τη δική του γνώμη, η οποία μπορεί να είναι διαφορετική από τη δική σας. Ακόμα και αν το επιχείρημά σας είναι σωστό, δεν πρόκειται να σας κάνει ευτυχισμένους, όταν έχει δημιουργηθεί μια δυσάρεστη κατάσταση. Έτσι, κάποιες φορές θα πρέπει να υποχωρείτε και να δίνετε τόπο στην οργή για να μην αφήνετε τα προβλήματα να δημιουργούνται.

9. Αποφύγετε να βγάζετε συμπεράσματα: Μερικές φορές, πριν οι συνομιλητές σας ολοκληρώσουν ό,τι λένε, βγάζετε συμπεράσματα, τα οποία μπορεί να οδηγούν σε δυσάρεστα επιχειρήματα και να σας γεμίζουν αρνητικές σκέψεις. Αποφύγετε να κάνετε υποθέσεις. Μην παίρνετε κάθε τι προσωπικά, πριν μάθετε τι πραγματικά συμβαίνει. Η υπομονή είναι αρετή.
Η ζωή είναι γεμάτη επιλογές. Μπορείτε να επιλέξετε να σκέφτεστε θετικά ή αρνητικά, όποια κι αν είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζετε. Το μυαλό μας έχει ένα «μυστικό», αόρατο «φυλαχτό». Από τη μια πλευρά έχει την αρνητική στάση απέναντι στη ζωή και από την άλλη τη θετική. Η αρνητική πλευρά θα σας στερήσει από όλα αυτά που κάνουν τη ζωή να αξίζει.

Ο Μέγας Αλέξανδρος 3D-Animation

Η πασίγνωστη σε όλους τους Έλληνες ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη σε κινούμενα σχέδια. Παρακολουθήστε τη ζωή του από τα παιδικά του χρόνια, που ως πρίγκιπας της Μακεδονίας και εμπνευσμένος από τον μέντορά του Αριστοτέλη, προσπαθεί να γίνει σαν το πρότυπό του, το μυθικό Αχιλλέα. Μετά τον βίαιο θάνατο του πατέρα του, του βασιλιά Φιλίππου, από τον Δαρείο, ακολουθήστε τον Αλέξανδρο στην πορεία του για την κατάκτηση του κόσμου...

Η παραγωγή είναι Ιταλοϊαπωνική & η σκηνοθεσία από Ιάπωνα.

Διδάσκοντας στα παιδιά υψηλές ανθρώπινες αξίες

Οι αξίες της ζωής μας προκύπτουν από την ανάγκη μας να συναναστρεφόμαστε με άλλα άτομα. Να συνυπάρχουμε αρμονικά, με σεβασμό ο ένας απέναντι στον άλλον, με υπομονή, υπευθυνότητα και αγάπη. Το να καταφέρουμε να εμφυσήσουμε στα παιδιά μας τις αξίες της ζωής είναι μάθημα ζωής που λαμβάνει χώρα κάθε στιγμή που βρισκόμαστε κοντά τους. Είναι, όμως, και το σπουδαιότερο δώρο που μπορούμε να τους χαρίσουμε, για να τους κάνουμε ανεξάρτητους, αυτάρκεις και ευτυχισμένους ανθρώπους.

Ποιες είναι οι αξίες της ζωής και γιατί τις χρειαζόμαστε
Ο κάθε άνθρωπος έχει μεγαλώσει και έχει ενστερνιστεί τις δικές του αξίες, οι οποίες μπορεί να διαφέρουν από αυτές ενός άλλου ανθρώπου. Ακριβώς για τον λόγο αυτόν θα μπορούσαμε να απαριθμήσουν εκατοντάδες «αξίες ζωής» που για τον κάθε έναν παίζουν μεγαλύτερο ή μικρότερο ρόλο στη ζωή. Σημασία, λοιπόν, έχει να καταλάβουν τα παιδιά γιατί χρειάζεται να έχουν αξίες και πώς ακριβώς βοηθούνται από αυτές.

Οι αξίες, ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούμε πάντα, είναι αυτές που καθοδηγούν σε μεγάλο βαθμό τις αποφάσεις της ζωής μας. Όταν, λοιπόν, τις γνωρίζουμε καλά μπορούμε να αποφασίσουμε πώς θα ζήσουμε –και κυρίως πώς θα ζήσουμε καλύτερα. Βέβαια, οι αξίες μας μπορεί να αλλάξουν στην πορεία της ζωής μας, καθώς θα αλλάζουν και οι επιθυμίες μας ή ο τρόπος που ορίζουμε την ευτυχία, ενώ μπορεί να αλλάξει και η προτεραιότητα που τους δίνουμε. Για παράδειγμα, κάποιος που στα 30 του είχε ως ύψιστη αξία την εργασία, μπορεί στα 40 να δίνει προτεραιότητα στην οικογένεια ή στα χρήματα.

Για ένα παιδί, όμως, οι έννοιες αυτές είναι δυσνόητες και, έτσι κι αλλιώς, θα παρουσιαστούν αρκετά αργότερα στην πορεία της ζωής του. Είναι πολύ πιο απλές και θεμελιώδεις οι αξίες με τις οποίες οφείλουμε να το γαλουχήσουμε, μέχρι τουλάχιστον τη στιγμή που θα αποφασίζει μόνο του, για τις προσωπικές του αξίες. Και από τις εκατοντάδες που θα μπορούσαμε να μετρήσουμε, προτεραιότητα για τα παιδιά έχουν οι εξής:

Ενσυναίσθηση
Ενθαρρύνετε τα παιδιά να παίξουν με άλλα, λιγότερο κοινωνικά παιδιά, της τάξης τους. Δείξτε τους ένα αδέσποτο σκυλάκι και εξηγήστε τους πόσο μπορεί να πεινάει, πηγαίνοντάς του φαγητό σε ένα κεσεδάκι. Μάθετε στα παιδιά ότι οι καλές πράξεις κάνουν τη ζωή πιο όμορφη!

Ειλικρίνεια
Διαβεβαιώστε τα παιδιά ότι ακόμα κι αν έχουν κάνει κάποιο λάθος, εσείς θα είστε εκεί για να τα ακούσετε και να τα συμβουλεύσετε, ώστε να μη φοβούνται να είναι ειλικρινείς μαζί σας.

Σεβασμός
Απέναντι στους άλλους, απέναντι στο περιβάλλον αλλά και προς τον ίδιο τους τον εαυτό. Τα παιδιά θα πάρουν παράδειγμα από εσάς αναφορικά με τον σεβασμό και έτσι θα καταλάβουν ότι για να τους σέβονται πρέπει και εκείνα να σέβονται τους άλλους.

Ευγνωμοσύνη
Μάθετε στα παιδιά να νιώθουν ευγνωμοσύνη για την κάθε τους ημέρα, ακόμα και για τα πιο μικρά πράγματα που συμβαίνουν γύρω τους, από μια ηλιόλουστη ημέρα, μέχρι ένα χαμόγελο από κάποιον άγνωστο.

Θετική σκέψη
Μάθετε στο παιδί να παρατηρεί όλα τα όμορφα που συμβαίνουν γύρω του. Δείξτε του πώς να βλέπει τη θετική πλευρά σε πράγματα που πιθανώς το στεναχωρούν ή το φοβίζουν. Έτσι θα μεγαλώσετε έναν αισιόδοξο άνθρωπο που θα μπορεί να αντιμετωπίζει αποτελεσματικότερα τις δύσκολες καταστάσεις.

Επιμονή
Εξηγήστε στο παιδί ότι κανείς δεν είναι τέλειος και ότι όλοι κάνουμε λάθη. Μέσα από αυτά, όμως, μαθαίνουμε και όσο μαθαίνουμε γινόμαστε όλο και καλύτεροι. Σημασία, λοιπόν, έχει να μην εγκαταλείπουν τις προσπάθειές τους!

Συγχώρεση
Αν δεν μάθετε στο παιδί σας να συγχωρεί θα μεγαλώσει με μνησικακία και δεν θα καταφέρει ποτέ να είναι πραγματικά ευτυχισμένο. Κάποια στιγμή το παιδί θα πληγωθεί από κάποιον. Μάθετέ του να εκδηλώνει με θετικούς τρόπους τον πόνο του και να δίνει συγχώρεση για να μπορεί να προχωρά μπροστά στη ζωή του.

Γενναιοδωρία
Το «εγώ» και το «θέλω» κυριαρχούν στη ζωή των σημερινών παιδιών –και όχι αδικαιολόγητα αφού και εμείς, οι γονείς, με ένα «θέλω» μεγαλώσαμε. Η γενναιοδωρία είναι μία αξία που διδάσκεται πρώτα από τους γονείς και ακολουθεί τα παιδιά στο σχολείο και στην ενήλικη ζωή τους. Τώρα που πλησιάζουν Χριστούγεννα είναι ιδανική ευκαιρία να μάθουμε στα παιδιά να προσφέρουν και στους λιγότερο τυχερούς ανθρώπους που ζουν γύρω μας.

Αυτοσυγκράτηση
Όταν έχει έρθει η ώρα να φύγετε από την παιδική χαρά, πρέπει να φύγετε από την παιδική χαρά. Και όταν έρχεται η ώρα του φαγητού το παιδί πρέπει να περιμένει για να σερβιριστεί. Η υπομονή και η αυτοσυγκράτηση βοηθούν το παιδί να συμβιώνει ομαλά με το κοινωνικό σύνολο και να μην κάνει σπασμωδικές κινήσεις.

Μοναδικότητα
Παρά τις κοινές αξίες, όμως, που όλοι παραδεχόμαστε ότι συμβάλουν στην ομαλή μας συμβίωση, τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι ο κάθε άνθρωπος, όπως άλλωστε και τα ίδια, είναι μοναδικός. Μπορεί να έχει διαφορετικό χρώμα, διαφορετικό τρόπο ομιλίας, διαφορετικές απόψεις, και αυτή η διαφορετικότητα είναι που κάνει όλους τους ανθρώπους εξίσου ενδιαφέροντες, ξεχωριστούς και αξιαγάπητους.

Η Θλίψη και η Οργή

Σ’ ένα μαγεμένο Βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν,
ή ίσως που οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν…
Σ’ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό…
…μια πανέμορφη λίμνη.
Ήταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς…
Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα.
Και οι δύο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.

Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από το νερό… Αλλά η οργή είναι τυφλή- ή, τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Έτσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας απ΄ το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε… Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της θλίψης…
Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.

Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και – χωρίς καμία βιασύνη- ή, καλύτερα, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά βγήκε από τη λίμνη. Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.

Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στην θλίψη, είναι να μένει γυμνή. Έτσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.
Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή, τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη. Αλλά αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση, κι ότι πίσω από την όψη της οργής, στην πραγματικότητα…
…κρύβεται η θλίψη…

Το Δίλημμα του Ακανθόχοιρου

«Μια κρύα μέρα του χειμώνα στο δάσος, μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας, μια ομάδα σκαντζόχοιρων αφού είχαν εξαντλήσει όλους τους πιθανούς τρόπους προκειμένου να ζεσταθούν ο καθένας μόνος του, αποφάσισαν να έρθουν πιο κοντά.
Το προηγούμενο βράδυ, ένας σκαντζόχοιρος είχε πεθάνει από το πολύ κρύο.
Η δυσάρεστη αυτή είδηση τους τρόμαξε τόσο, που γρήγορα έσπευσαν να σμίξουν όλοι μαζί για να ζεσταθούν.
Ωστόσο, με αυτή τους την προσπάθεια, τραυμάτιζε ο ένας τον άλλο με τα αιχμηρά του αγκάθια και αμέσως απομακρύνθηκαν πριν τραυματιστούν περισσότερο»

Αυτή η μικρή ιστορία, το Δίλημμα του Σκαντζόχοιρου, γνωστή επίσης και ως Δίλημμα του Ακανθόχοιρου, χρωματισμένη ελαφρώς και με τη δική μου νότα, είναι μια αναλογία των προκλήσεων που φέρει η ανθρώπινη οικειότητα.
Την χρησιμοποίησαν ο Αρθούρος Σοπενχάουερ και ο Σίγκμουντ Φρόυντ για να περιγράψουν τις ανθρώπινες σχέσεις.

Είναι μια συμβολική ιστορία στην οποία πέρα από την εγγύτητα και τις ανθρώπινες σχέσεις, πρόσθεσα και το άγχος θανάτου,αφού η είδηση του θανάτου και η επικινδυνότητα του παγετού έκανε τους σκαντζόχοιρους να έρθουν πιο κοντά.

Το νόημα δεν είναι να υποτιμήσουμε την κοντινότητα, αλλά θέλω να πω πως ένας τρόπος ενστικτώδους επιβίωσης είναι και η κοινωνικότητά μας. Ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει πιθανούς κινδύνους και απειλές, γι αυτό και οργανωθήκαμε σε ομάδες και κοινωνίες.
Από την άλλη όμως, η κοντινότητα θέλει όρια προκειμένου να μην τραυματίζει.

Ο καθένας εξάλλου έχει τον ψυχολογικό του χώρο, τον οποίο οριοθετεί.
Η απομόνωση και η εσωστρέφεια δεν δίνουν λύση σε κανένα πρόβλημα.
Ίσως πρέπει μέσα στην κοντινότητα να μάθουμε να βάζουμε τα όριά μας και να διατηρούμε την ταυτότητά μας χωρίς να αφομοιωνόμαστε.

 Άραγε πώς να αντέξει κανείς την κοντινότητα ή να παίζει υγιείς ρόλους αν δεν βρει πρώτα τον εαυτό του;

Η κομψή καμήλα

Ο Αχμέτ Χαμάμετ, ο μοναχικός βεδουίνος, είχε μια καμήλα που τον συνόδευε ακούραστη σε όλα του τα ταξίδια.

- Ω καμήλα θαυμαστή, ω καμήλα διαλεχτή! της έλεγε κάθε τόσο.

Δεν υπάρχει σαν κι εσένα καμήλα άλλη καμιά! Είσαι η παρηγοριά, η ελπίδα και η παρέα μου. Πολυτιμότερη είσαι απ' τις δροσερές οάσεις και οι αρετές σου είναι περισσότερες από τους αναρίθμητους κόκκους τής άμμου όλων των ερήμων της οικουμένης.

- Τα παραλές! του απάντησε μια μέρα η καμήλα.

- Ποιος; Εγώ; Γιατί με πικραίνεις με τ' άστοχα λόγια σου, ω καμήλα; Καθόλου δεν τα παραλέω. Τόσα πολλά είναι αυτά που σου χρωστάω, που ακόμα κι αν ζούσα χίλιες χιλιάδες αιώνες και πάλι δεν θα προλάβαινα να σου τα ξεπληρώσω.

- Αν είσαι έτσι όπως τα λες, αν με εκτιμάς, αν με αγαπάς, αν με υπολήπτεσαι τόσο πολύ, τότε αντί να τα φορτώνεις όλα στην καμπούρα μου, θα μου έκανες και συ μια μικρή χάρη.

- Τι χάρη επιθυμείς να σου κάνω;

- Να με πας στην Ευρώπη να κάνω αισθητική εγχείρηση.

- Δεν καταλαβαίνω. Τι ακριβώς εννοείς; Για εξηγήσου, ω αινιγματική καμήλα!

- Να, είπε με φωνή γεμάτη παράπονο η καμήλα. Νομίζεις ότι μου αρέσει να κουβαλάω στη ράχη μου ολόκληρη καμπούρα; Νομίζεις ότι δεν θέλω κι εγώ να είμαι κομψή κι ανάλαφρη σαν ελαφίνα;

- Επιθυμείς δηλαδή, ω καμήλα, να απαλλαγείς από την καμπούρα σου;

- Ακριβώς. Άλλωστε κι εσένα σε συμφέρει, ω βεδουίνε! Θα είσαι ο μόνος βεδουίνος στην έρημο που θα διαθέτει κομψή, ντελικάτη και ντιστεγκέ καμήλα. Λίγο το 'χεις;

- H επιθυμία σου θα εκπληρωθεί! αποφάσισε ο μοναχικός βεδουίνος.

Ξόδεψε όλες του τις οικονομίες, χρεώθηκε, έβαλε ενέχυρο την τέντα του και την καλή του κελεμπία, αγόρασε εισιτήριο και πήγε την καμήλα στο Λονδίνο, στον καλύτερο αισθητικό χειρουργό.

Εκεί, στην αίθουσα αναμονής περιμένανε κι άλλοι πελάτες.

Περίμεναν άχαρα λελέκια που θέλανε να τους κοντύνει τα πόδια και σκαντζόχοιροι που θέλανε να τους ξυρίσει τα αγκάθια τους.

Περιμένανε χελώνες που θέλανε να τους ισιώσει τις ρυτίδες και κατσίκες που θέλανε να τους κάνει ριζική αποτρίχωση.

Περιμένανε σαρδέλες που θέλανε να τις επιχρυσώσει, για να γίνουνε χρυσόψαρα, και ρινόκεροι που θέλανε να αποκτήσουνε βελούδινη επιδερμίδα.

Περιμένανε φάλαινες που θέλανε να αδυνατίσουνε, ώσπου να γίνουνε μαρίδες και κοράκια που θέλανε να τους κάνει μεταμόσχευση φτερών παγονιού.

Όταν έφτασε η σειρά της, μπήκε και η καμήλα στο γραφείο του γιατρού. Μαζί της και ο μοναχικός βεδουίνος.

Ο κτηνοαισθητικός πήρε προσεχτικά το ιστορικό της καμήλας, ακροάστηκε την καμπούρα της και την κοίταξε καλά καλά.

- Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να σου την κόψω; ρώτησε.

- Σιγουρότατη! απάντησε κοφτά η καμήλα.

- Εσείς τι λέτε, αγαπητέ βεδουίνε;

- Ό,τι πει η καμήλα!

- Να κόψω καλύτερα μόνο τη μισή; πρότεινε ο γιατρός.

- Ποια μισή; Όλη! επέμεινε η καμήλα.

- Εσείς τι λέτε, σεβαστέ βεδουίνε; Έχετε σκεφτεί τις συνέπειες;

- Ό,τι πει η καμήλα!

- Μήπως θέλετε να το αναβάλουμε για να το ξανασκεφθείτε;

- Ό,τι πει η καμήλα!

- Το γοργόν και χάριν έχει! είπε η καμήλα.

- Να την κόψω λοιπόν όλη; Αυτό επιθυμείτε;

- Αυτό! Κόψ' τη τη ρημάδα να ησυχάσουμε! αποφάσισε ο βεδουίνος, που δεν του αρέσανε τα ημίμετρα.

Έτσι κι έγινε. H καμήλα μπήκε στην κλινική και όταν σε μερικές μέρες βγήκε, ήταν κομψή και πεταχτή σαν ελαφίνα.

Όταν με το καλό επιστρέψανε στην πατρίδα τους κάνανε αίσθηση. Οι άλλοι, βεδουίνοι μείνανε μ' ανοιχτό το στόμα, μόλις αντικρίσανε τη βελτιωμένη καμήλα. Δεν πιστεύανε στα μάτια τους. Ο Αχμέτ ανέβηκε πολύ στην υπόληψή τους. Όσο για τις υπόλοιπες καμήλες, τρελαθήκανε από τη ζήλεια τους.

Ο Αχμέτ Χαμάμετ περιέφερε την καμήλα του από 'δω και από 'κει και πολύ καμάρωνε.

- Είδατε τι κομψή καμήλα έχω εγώ; έλεγε και γελούσανε και τα μουστάκια του.

Σε μερικές μέρες ο Αχμέτ Χαμάμετ και η κομψή καμήλα ξεκινήσανε για ένα μεγάλο ταξίδι στην απέραντη έρημο.

Ένα μεσημέρι όμως τους ζάλισε ο πυρωμένος ήλιος, χάσανε τον προσανατολισμό τους και δεν άργησαν να χαθούν.

Μερόνυχτα γυρίζανε άσκοπα, χωρίς να μπορούνε να βρούνε ούτε όαση ούτε τροφή ούτε κάποιο δροσερό πηγάδι.

Ο Αχμέτ Χαμάμετ άρχισε να βλέπει οφθαλμαπάτες. Έβλεπε κοράκια με φτερά παγωνιού να σερβίρουνε παγωμένες γρανίτες.

Έβλεπε λελέκια να κάνουνε βουτιές σε δροσερές πισίνες.

Έβλεπε ρινόκερους με βελούδινη επιδερμίδα να ανταλλάσσουν γυάλες με επιχρυσωμένες σαρδέλες.

Έβλεπε κατσίκες να χορεύουνε τσικ του τσικ γύρω από κρυστάλλινα σιντριβάνια.

Έβλεπε χελώνες χωρίς ρυτίδες να κάνουνε θαλάσσιο σκι σε αφρόλουστες παραλίες.

H καμήλα που δεν είχε αποθέματα λίπους για να συντηρηθεί σε τούτες τις δύσκολες στιγμές αδυνάτισε, έγινε πετσί και κόκαλο και δεν άργησε να αφήσει την τελευταία της ανάσα.

Ο Αχμέτ Χαμάμετ πλανιόταν ολομόναχος στην αφιλόξενη φλογισμένη έρημο που έμοιαζε να μην έχει αρχή και τέλος. Οι αμμόλοφοι χάνονταν στο βάθος του ορίζοντα, ίδιοι με κύματα μιας φουρτουνιασμένης θάλασσας που είχε πετρώσει εδώ και πολλούς αιώνες.

Τα μάτια του έτσουζαν, το λαρύγγι του ήταν στεγνό, τον θάμπωνε, τον έκαιγε, τον τυραννούσε, τον πυρπολούσε ο πυρωμένος ήλιος.

Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, τον τύλιξε σε λίγο στη μανιασμένη δίνη της μια φοβερή ανεμοθύελλα.

Πάσχισε να προχωρήσει. Άδικος ο κόπος. Δεν τον κρατούσαν πια τα πόδια του.

Ενώ χιλιάδες μαστίγια βίτσιζαν το πρόσωπό του, παραπάτησε, γονάτισε, σωριάστηκε στην άμμο εξουθενωμένος...

- Τι την ήθελα την κομψή καμήλα; πρόλαβε να ψιθυρίσει προτού τον σκεπάσει για πάντα η θαμπή, η καυτή, η ανελέητη άμμος της ερήμου.

Κανείς δεν είναι τέλειος...

Η τελειότητα είναι κάτι που σπάνια το συναντάς. Δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι. Μην σας ξεγελάνε μπορεί μερικοί να φαίνονται τέλειοι αλλά δεν είναι. Όλοι έχουν ελαττώματα και μειονεκτήματα.
Μόνο τέλειοι αριθμοί υπάρχουν αλλά και αυτοί είναι σπάνιοι. Τέλειος λέγεται ένας ακέραιος αριθμός όταν το άθροισμα των θετικών διαιρετών του, εκτός του ίδιου του αριθμού, είναι ίσο με τον αριθμό. Για παράδειγμα, ο μικρότερος τέλειος αριθμός είναι ο 6. Οι διαιρέτες του 6 (εκτός του 6) είναι οι αριθμοί 1, 2, 3 και το άθροισμα αυτών είναι ίσο με 6 (1+2+3=6). Άλλος τέλειος αριθμός είναι το 28 (1 + 2 + 4 + 7 + 14 = 28). Μετά το 28 ο επόμενος τέλειος αριθμός είναι ο 496.

 Άρα η σπανιότητα της τελειότητας και στους αριθμούς όπως και στην ζωή.
Κανείς δεν είναι τέλειος....
Ούτε και εσύ πάντα κάνεις λάθη...
Το μυστικό είναι να μπορείς να βλέπεις τα δικά σου λάθη όχι μόνο των άλλων. Οι κύριοι "τέλειοι" βλέπουν μόνο τα λάθη των άλλων δυστυχώς...
Κρίνουν, βγάζουν συμπεράσματα, σε καταδικάζουν, χωρίς να βλέπουν τη δική τους καμπούρα...
Πραγματικά τους χαίρομαι αυτούς τους ανθρώπους γιατί σίγουρα είναι ευτυχισμένοι με την άγνοια τους...
Πόσες φορές νομίζετε ότι έχετε συναντήσει τον τέλειο άνθρωπο; Αλλά κάπου στη πορεία αυτό χανέται και δεν υπάρχει τελειότητα...

Κανείς δεν είναι τέλειος... για αυτό τα μολύβια έχουν γόμες...

Άδειασε τον εαυτό σου από κάθε τι

"Άδειασε τον εαυτό σου από κάθε τι.

Άφησε τον νου σου να αναπαυθεί, να ηρεμήσει.

Χιλιάδες πράγματα έρχονται και φεύγουν, ενώ
ο Εαυτός παρατηρεί την επιστροφή τους.

Αναπτύσσονται και ανθούν και ύστερα επιστρέφουν στην πηγή.

Η επιστροφή στην πηγή είναι μια κατάσταση ακινησίας,
έτσι είναι ο δρόμος της φύσης.

Ο δρόμος της φύσης είναι το αμετάβλητο.

Η γνώση της σταθερότητας φέρνει ενόραση.

Η άγνοια της σταθερότητας οδηγεί σε καταστροφή.

Γνωρίζοντας τη σταθερότητα, ο νους μένει ανοικτός.

Με ανοικτό νου, είσαι ανοιχτόκαρδος.

Όταν είσαι ανοιχτόκαρδος, φέρεσαι βασιλικά.

Όταν φέρεσαι βασιλικά, φτάνεις το θείο.

Όταν είσαι θείος, είσαι ένα με το Τάο.

Όταν είσαι ένα με το Τάο, είσαι αιώνιος.

Και μολονότι το σώμα πεθαίνει, το Τάο δεν αποδημεί ποτέ."

Lao Tzu

Επιλέγω “ανάξιο εραστή”

“Είμαστε αλάθητοι στην επιλογή του εραστή μας, ιδιαίτερα όταν αξιώνουμε το λάθος πρόσωπο. Υπάρχει ένα ένστικτο, μαγνήτης ή αερικό, που γυρεύει το αταίριαστο. Βέβαια, το λάθος πρόσωπο είναι και σε κάτι σωστό: στο να μας τιμωρεί, να μας φοβερίζει ή να μας ταπεινώνει, να μας απογοητεύει, να μας τσακίζει στην κυριολεξία ή, το χειρότερο απ’ όλα, να μας δίνει την εντύπωση ότι όχι μόνο δεν είναι ακατάλληλο, αλλά αντίθετα είναι σχεδόν το σωστό, κρατώντας μας έτσι αιχμάλωτους στη φυλακή του έρωτα. Δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να το κάνει αυτό.”

- / -

“Επιστρέφω απόγευμα στο κρεβάτι, ανοίγω το τελευταίο βιβλίο του Χανίφ Κιουρέισι. Μεσάνυχτα όλη μέρα. Εξ αφορμής μιας πρότασης στο οπισθόφυλλο το πήρα. “Είμαστε αλάθητοι”, λέει, “στην επιλογή του εραστή μας, ιδιαίτερα όταν αξιώνουμε το λάθος πρόσωπο. Υπάρχει ένα ένστικτο, μαγνήτης ή αερικό, που γυρεύει το αταίριαστο”. Εσύ, πάλι, λες πως με κάτι τέτοιο εκνευρίζεσαι. Πως οι άνθρωποι με αντίστοιχες απόψεις είναι για σφαλιάρες. Θυμώνω. Καλά κάνω και θυμώνω. Δίκιο έχεις. Εδώ και χρόνια πια το ξέρω. Με την άρρωστη κεκτημένη του Μπατάιγ πόσο θα πας; Μια δυο φορές στη ζωή σου. Εγώ τις πήγα, τέλειωσα. Όξω απ΄ την παράγκα οι αταίριαστοι. να τους αγαπάμε. Να τους θυμόμαστε με τρυφερότητα. Τους χρησιμοποιήσαμε. Το πληρώσαμε, πρώτοι εμείς. Γιατί ο λάθος άλλος στην ουσία δεν φταίει. Δεν σου κρύφτηκε. Εκεί που εσύ αναγνώρισες το αταίριαστο, αυτός κατά πάσα πιθανότητα είδε το ταιριαστό. Και δεν φταίει αυτός. Του το έπαιξες καλά. Όποιος αναγνωρίζει εξαρχής το λάθος πρόσωπο και όμως τσαλαβουτάει – αυτός φταίει. Το βλέπεις, βλάκα μου, το λάθος. Και το αποσιωπάς. Γιατί το έχεις ανάγκη. Και το αξιώνεις μόνο σε μια περίπτωση το λάθος πρόσωπο: για να το απαξιώσεις σύντομα. Για να μη δεσμευτείς. Για να μείνεις μόνος. Για να νιώσεις ανώτερος από τον εσφαλμένο. Γιατί από το λάθος πρόσωπο έχεις πάντα τη δυνατότητα να το σκάσεις με όσο το δυνατόν λιγότερη οδύνη. Με απώλειες μηδαμινές. Επιλέγω “ανάξιο εραστή” σημαίνει επίσης: αναβάλλω τον έρωτα, αλλά συγχρόνως δεν κλείνω την πόρτα στην ελπίδα ότι θα φύγει ο πρόσκαιρος και λίγος, και κάποια μέρα θα έρθει ο άξιος. Αλλά όχι ακόμα. Δεν είναι η ώρα μου. Τώρα φοβάμαι οτιδήποτε μπορεί να πάρει μορφή αμετάκλητου. Την ισόβια συνύπαρξη, ιδίως.
“Επιλέγεις λάθος άνθρωπο, δηλαδή, για να το σκάσεις πιο εύκολα; Και τότε πώς εξηγείται το γεγονός πως καμιά φορά κολλάς στο λάθος πρόσωπο εκατό χρόνια;”, ρωτάει η μεταμεσονύκτια φίλη. “Κατά τη γνώμη μου, μείνεις, φύγεις, το ίδιο κάνει”, λέω. “Πάλι κολλάς, για να γλιτώσεις από μια ουσιαστική δέσμευση. Η λάθος επιλογή σού διασφαλίζει κατά κανόνα ανεξαρτησία. Σε ασφαλίζει από τον πόνο τού να βρεθείς ακάλυπτος, εκτεθειμένος μπροστά στον όμοιό σου. Γιατί, αν με τον όμοιό σου τύχει στραβή, τότε δεν γιατρεύεσαι. Πένθος αμετάκλητο μετά. Νύχτα, δυόμισι χρόνια πριν. Τρέχαμε με ένα φίλο στο Μούλτι Κούλτι – στο δρόμο απορούσε: “Μα πώς έγινε και πήγα και ερωτεύτηκα αυτό το πράγμα; Η προηγούμενη αγάπη μου διάβαζε στίχους της Σύλβια Πλαθ. Ίδια τραγούδια, ίδια κουλτούρα. Ήθελα να θέλω. Και όμως, δεν με μάγευε παρά μόνο το ασπόνδυλο. Το ριζικά ακαλλιέργητο πλάσμα. Λες πως θα μου περάσει; Αηδιάζω με τον εαυτό μου έτσι που έμπλεξα. Άλλωστε, ξέρεις πως αυτά τα παθιασμένα τα κοροϊδεύω”.

Όχι, χαρά μου, δεν θα σου περάσει, σκεφτόμουν. Απλώς εκεί που κόβεσαι πως δεν θα μπορείς χωρίς την άξεστη αγάπη σου, πολύ σύντομα θα βρεις αφορμή και θα φύγεις. Και θα πεις πως δεν πήγαινε άλλο. Που πάντα πάει, άμα θες. Μετά, τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει το πάθος της συντήρησης, θα μοιάσεις τότε ακόμα περισσότερο στους ήρωες που σιχαίνεσαι. Σε κάθε συνάντησή σου με ίσο σου άνθρωπο θα βάζεις μπροστά σαν πανοπλία το άξεστο πλάσμα. Ο λίγος ίσκιος σου θα σε θωρακίζει από την οδυνηρή συνάφεια με τον παρεμφερή σου. Κανονικά πρέπει να χρωστάς ευγνωμοσύνη γι΄ αυτό στην άξεστη αγάπη σου. “Σε ευχαριστώ, ακαλλιέργητο πλάσμα, που η επινοημένη μου εμμονή για σένα με προστάτεψε. Δεν πήγα να καώ με την καλή περίπτωση. Να χάσω την ανεξαρτησία μου. Τη μαγκιά μου. Να γίνω κουρέλι”. Αν δεν υπήρχε το φάντασμα του άξεστου ανθρώπου, θα αναγκαζόσουν κάποια στιγμή να ζήσεις κι εσύ με έναν όμοιό σου το οδυνηρό πράγμα που λέγεται ζευγάρι, θα αναγκαζόσουν να είσαι τρυφερός, να αγαπήσεις στ΄ αλήθεια.

Hanif Kureishi, Μεσάνυχτα όλη μέρα – Μαλβίνα Κάραλη

Η άλλη όχθη

«Το να ζητάς το φως από κάποιον άλλον, χωρίς να γνωρίζεις τον εαυτό σου, είναι το ν’ακολουθείς τυφλά. Όποιος ακολουθεί έναν άλλον είναι τυφλός.

Δεν νομίζω πως είμαι ικανός να διαπεράσω τα βαθύτερα στρώματα του εαυτού, κι έτσι ζητώ βοήθεια. Ο ερχομός μου σε σας για βοήθεια δεν με κάνει οπαδό σας.

Αν μπορεί να υποδείξει κανείς, κύριε, η δημιουργία της αυθεντίας είναι μια περίπλοκη υπόθεση. Το να ακολουθείτε κάποιον, είναι απλώς το αποτέλεσμα μιας βαθύτερης αιτίας, και χωρίς να καταλαβαίνετε αυτήν την αιτία, το αν ακολουθείτε κάποιον εξωτερικά ή όχι έχει πολύ λίγη σημασία. Η επιθυμία να φθάσετε, να βρεθείτε στην αντίπερα όχθη, είναι η απαρχή της ανθρώπινής μας έρευνας. Ποθούμε επιτυχία, μονιμότητα, άνεση, αγάπη, μια διαρκή κατάσταση ειρήνης, και αν ο νους δεν είναι ελεύθερος απ’αυτήν την επιθυμία, θα ακολουθεί με άμεσους ή πλάγιους τρόπους. Το να ακολουθεί κανείς είναι απλώς ένα σύμπτωμα ενός βαθύτερου πόθου για ασφάλεια.

Θέλω να φθάσω στην άλλη όχθη, όπως το θέσατε, και θα πάρω οποιοδήποτε μέσο να με περάσει από το ποτάμι. Για μένα το μέσο δεν έχει σημασία, αλλά η άλλη όχθη έχει.

Δεν είναι η άλλη όχθη που έχει σημασία, αλλά το ποτάμι και η όχθη που βρίσκεστε τώρα. Το ποτάμι είναι η ζωή, είναι το καθημερινό ζήσιμο, με την εξαιρετική ομορφιά της, τη χαρά και την ηδονή της, την ασχήμια της, τον πόνο και τη θλίψη. Η ζωή είναι ένα τεράστιο σύμπλεγμα όλων αυτών των πραγμάτων, δεν είναι ένα πέρασμα, που κανείς πρέπει να το περάσει όπως – όπως, και πρέπει να την καταλάβετε και όχι να στηλώνετε τα μάτια σας στην άλλη όχθη. Είσαστε αυτή η ζωή του φθόνου, της βίας, της παροδικής αγάπης, της φιλοδοξίας, της απογοήτευσης, του φόβου. Και είσαστε επίσης ο πόθος, να ξεφύγετε από όλα αυτά, σ’εκείνο που ονομάζετε άλλη όχθη, μόνιμο, ψυχή, Άτμαν Θεό και ούτω κάθε εξής. Χωρίς να καταλάβει κανείς αυτήν τη ζωή, χωρίς να απελευθερωθεί από το φθόνο με τις ευχαριστήσεις του και τους πόνους του, η άλλη όχθη είναι μόνο ένας μύθος, μια πλάνη, ένα ιδανικό επινόημα από έναν φοβισμένο νου στην αναζήτησή του για ασφάλεια. Πρέπει να μπει ένα σωστό θεμέλιο, γιατί άλλωστε το σπίτι, οσοδήποτε μεγαλόπρεπο κι αν είναι, δεν θα σταθεί.»

Krishnamurti

Το ...ρίσκο

… Με το να αγαπάς, ρισκάρεις την απόρριψη.

Με το να ζεις, ρισκάρεις να πεθάνεις.

Με το να ελπίζεις, ρισκάρεις την απογοήτευση.

Με το να προσπαθείς, ρισκάρεις να αποτύχεις.

Αλλά το ρίσκο πρέπει να το παίρνεις,γιατί ένας από τους πιο μεγάλους κινδύνους της ζωής είναι να μην ρισκάρεις τίποτε.

Μόνο αυτοί που ρισκάρουν κάθετι που έχουν για να κερδίσουν αυτά που ποτέ δεν θα χάσουν,
είναι στα αληθινά ελεύθεροι…

Τὰ πάντα ῥεῖ

Ας ρίξουμε μια ματιά σε έναν πολύ σπουδαίο φιλόσοφο με σχετικά μικρή αναγνωρισιμότητα, τον Ηράκλειτο.

Ο φιλόσοφος που στήριξε όλη του τη σκέψη γύρω από τον αέναο και αδιάκοπο πόλεμο των αντιθέτων, που εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του "Όλου" διά της "παλιντόνου αρμονίας".

Δυστυχώς δεν έχουμε στη διάθεσή μας πολλά ευρήματα της σκέψης του, αλλά ευτυχώς έχουν σωθεί μερικοί από τους λεγόμενους "αφορισμούς" του. Κάτι σαν αποφθέγματα, δηλαδή, αλλά με αμφιλεγόμενα μηνύματα.
"Σκοτεινός φιλόσοφος" αποκαλείται άλλωστε.

Για να δούμε μερικά απ' αυτά.
Ελπίζω να ανεχτείτε και τα δικά μου σχόλια.

1. κακοὶ μάρτυρες ἀνθρώποισιν ὀφθαλμοὶ καὶ ὦτα βαρβάρους ψυχὰς ἐχόντων.
(μτφ.: Τα μάτια και τα αυτιά είναι κακοί μάρτυρες για τους ανθρώπους που έχουν βάρβαρες ψυχές.)

σχ.: Οι πραγματιστές, λοιδορώντας τους ιδεαλιστές, ορθώς καλούν τους ανθρώπους να εμπιστεύονται τις αισθήσεις ως το μόνο και ασφαλή οδηγό κατανόησης της πραγματικότητας.
Είναι έτσι όμως;
Οι αισθήσεις μπορούν να οδηγήσουν σε πολύ λανθασμένα συμπεράσματα ανθρώπους που έχουν διαβρωθεί από κακεντρέχεια, φθόνο ή προκατάληψη.
Όπως η πληροφορία και η γνώση που στα λάθος χέρια μπορεί να γίνει... φονικό όπλο!

2. μὴ ἐπιλίποι ὑμᾶς πλοῦτος, <ἔφη,> Ἐφέσιοι, ἵν᾽ ἐξελέγχοισθε πονηρευόμενοι.
(μτφ.: Ποτέ να μη σας λείψει ο πλούτος, Εφέσιοι, για να βγαίνει στη φόρα η πονηριά σας.)

σχ.: Νομίζω πως αυτό θα μπορούσε να είχε γραφτεί στην Ελλάδα της πτώχευσης.
Οι Έλληνες "οι φιλόξενοι, οι ανοιχτόκαρδοι, οι ανοιχτοχέρηδες" των καλών εποχών της μεταπολίτευσης, έγιναν ξαφνικά μισάνθρωποι, φασίστες και ποταποί.
Τι άλλαξε;
Έλειψε ο πλούτος.

3. ὅσων ὄψις ἀκοὴ μάθησις, ταῦτα ἐγὼ προτιμέω.
(μτφ.: Όσα μπορώ να δω, ν' ακούσω και να μάθω, αυτά είναι που προτιμώ.)

σχ.: Δεν έχει νόημα να επιδιώκουμε πράγματα και καταστάσεις, που διαφεύγουν των αισθήσεών μας και του κόσμου που μπορούμε να αντιληφθούμε.
Δεν έχει νόημα η φροντίδα θεωρητικών κατασκευών, όταν γύρω μας έχουμε έναν κόσμο, στον οποίο μπορούμε να βάλουμε το λιθαράκι μας για να πάει ένα βήμα εμπρός.

4. πᾶν γὰρ ἑρπετὸν πληγῇ νέμεται.
(μτφ.: Κάθε τι που έρπει εξουσιάζεται με χτυπήματα.)

σχ.: Όσοι σέρνονται, ενστικτωδώς αποδέχονται τη μοίρα του μαστιγώματος.
Ή όπως λένε "δε σε καβαλάει κανείς, αν εσύ πρώτα δε σκύψεις".

5. μάχεσθαι χρὴ τὸν δῆμον ὑπὲρ τοῦ νόμου ὅκωσπερ τείχεος.
(μτφ.: Ο λαός πρέπει να μάχεται για το νόμο όπως ακριβώς για τα τείχη του.)

Οι αρχαίοι Έλληνες προόδευσαν σε θαυμαστό βαθμό, διότι, σε αντίθεση με τους συγχρόνους τους (και δυστυχώς και τους επιγόνους τους), θεωρούσαν "τύραννό" τους (δηλ. βασιλιά τους) μόνο το νόμο.
Ο νόμος είναι αυτός που πρέπει να βασιλεύει σε κάθε πολιτεία και όχι οι άνθρωποι.
Όταν ο άνθρωπος αποκτήσει μεγαλύτερη δύναμη από το νόμο, τότε η καταστροφή για μια πολιτεία είναι θέμα χρόνου.
Ποτέ να μην είναι κανείς υπαράνω του νόμου.
Και βέβαια να μην ξεχνάμε ότι ο νόμος ειναι ο προστάτης των αδυνάτων.
Η ανομία είναι ο πόθος των δυνατών.

6. πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς, καὶ τοὺς μὲν θεοὺς ἔδειξε τοὺς δὲ ἀνθρώπους, τοὺς μὲν δούλους ἐποίησε τοὺς δὲ ἐλευθέρους.
(μτφ.: Ο πόλεμος είναι πατέρας όλων, όλων βασιλιάς. Άλλους ανέδειξε σε θεούς και άλλους σε ανθρώπους, άλλους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους.)

σχ.: Αν και αυτή η θέση, προκειμενου να διευκρινιστεί και να φωτιστεί επαρκώς δίχως παρεξηγήσεις, απαιτεί ολόκληρη ανάλυση, ας αρεστούμε σε λίγα λόγια αυτή τη φορά.
Ο πόλεμος είναι μεν ειδεχθής, είναι η αιτία θανάτων, γενοκτονιών, ξερριζωμών και κάθε είδους ανομιών.
Αλλά ταυτόχρονα ο πόλεμος είναι το μέσο της αδιάκοπης πορείας του ανθρώπου προς την εξέλιξή του.
Ο πόλεμος είναι η αιτία της συγκρότησης κοινωνιών, της εμφάνισης και ανάπτυξης της τεχνολογίας, της πολιτικής και της φιλοσοφικής σκέψης, της τέχνης, της επιστήμης.
Αν δεν υπήρχε ο πόλεμος με τα θηρία, ο άνθρωπος δε θα έφτιαχνε κοινωνίες και δε θα έφτιαχνε τα πρώτα του όπλα.
Αν δεν υπήρχε ο πόλεμος μεταξύ των κοινωνιών, ο άνθρπωος δε θα επινοούσε τις χρήσεις των μετάλλων, του λίθου και της φωτιάς.
Ή αν θέλετε και στις μέρες μας, αν δεν υπήρχε ο ψυχρός πόλεμος, δε θα έφτανε ο άνθρωπος στη Σελήνη.
Τα ομηρικά έπη, τις τραγωδίες και τις κωμωδίες... αν δεν υπήρχε ο πόλεμος, δε θα υπήρχαν.
Όλα αυτά που έφτιαξε ο άνθρωπος στην πορεία του σ' αυτόν τον κόσμο ήταν τέκνα της Ανάγκης.
Και η Ανάγκη τέκνο του Πολέμου.
Άρα, διορθώνοντας τον Ηράκλειτο, θα έλεγα πως τελικά ο πόλεμος είναι όχι πατήρ, αλλά... παππούς πάντων!

7. εἰδέναι δὲ χρὴ τὸν πόλεμον ἐόντα ξυνόν, καὶ δίκην ἔριν, καὶ γινόμενα πάντα κατ᾽ ἔριν καὶ χρεών.
(μτφ.: Πρέπει να γνωρίζει κανείς ότι ο πόλεμος είναι κοινός και η διχόνοια δικαιοσύνη, και ότι τα πάντα γίνονται σύμφωνα με τη διχόνοια και την ανάγκη.)

σχ.: Εδώ ο Ηράκλειτος μάλλον... επεξηγεί όσα είπα παραπάνω και όσα θα πω παρακάτω!

8. καὶ ὁ κυκεὼν διίσταται (μὴ) κινούμενος.
(μτφ.: Και ο κυκεώνας (=ποτό) διαλύεται όταν δεν κινείται.)

σχ.: Και πρόσφατα σε άλλη ανάρτηση, λέγαμε εδώ πως οτιδήποτε δεν κινείται, πεθαίνει.
Η κίνηση είναι ο βασικός παράγοντας ζωής. (ό,τι αναπνέει, κινείται άλλωστε)
Και αυτή η κίνηση ως δράση προκαλεί πάντα αντίδραση.
Όπως η κεντρομόλος εξουδετερώνεται από τη φυγόκεντρο δύναμη.
Μη φοβάστε τίποτα άλλο, παρά την ακινησία.
Αλλά κι αυτήν ακόμη, μη τη φοβάστε. Απλά νικήστε τη.

9. Ποταμῷ γὰρ οὐκ ἔστιν ἐμβῆναι δὶς τῷ αὐτῷ καθ' Ἡράκλειτον οὐδὲ θνητῆς οὐσίας δὶς ἅψασθαι κατὰ ἕξιν (τῆς αὐτῆς)· ἀλλ' ὀξύτητι καὶ τάχει μεταβολῆς σκίδνησι καὶ πάλιν συνάγει (μᾶλλον δὲ οὐδὲ πάλιν οὐδ' ὕστερον, ἀλλ' ἅμα συνίσταται καὶ ἀπολείπει) καὶ πρόσεισι καὶ ἄπεισι.
(μτφ.: Δεν μπορούμε να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι, κατά τον Ηράκλειτο, ούτε ν' αγγίξουμε δυο φορές μια ουσία θνητή, γιατί σκορπίζεται και πάλι μαζεύεται με την οξύτητα και την ταχύτητα της μεταβολής, (και μάλιστα όχι πάλι, ούτε αργότερα, αλλά ταυτόχρονα εμφανίζεται και χάνεται) και πλησιάζει κι απομακρύνεται.)

σχ.: Η πολύ γνωστή ρήση του Ηράκλειτου πως "δεν μπορούμε να μπούμε στο ίδιο ποτάμι δυο φορές" συνήθως προκαλεί μια πρώτη αρνητική αντίδραση σε όσους την ακούν.
Το ποτάμι δεν είναι ένα ακίνητο σημείο στο χάρτη, αλλά ένα δυναμικό φαινόμενο της φύσης.
Μεταβάλλονται τα νερά, αλλά ταυτόχρονα μεταβάλλονται και οι όχθες του.
Μεταβάλλεται το ύψος και η όψη του συνεχώς.
Γι' αυτό μη θεωρούμε πως μπορούμε δυο διαφορετικές στιγμές να επιλέξουμε το ίδιο κολύμπι στον "ίδιο ποταμό".
Προχωρά ο χρόνος, αλλάζει ο ποταμός, αλλάζει και το "κολύμπι" μας.
Αλλιώς ή θα ατενίζουμε αιωνίως τα ποτάμια να περνούν μπροστά μας ή θα πέσουμε απερίσκεπτα και θα μας πάρει η ορμή τους και θα μας βγάλουν όπου αυτά νομίζουν.

10. Τὴν παιδείαν ἕτερον ἥλιον εἶναι τοῖς πεπαιδευμένοις.
(μτφ.: Η παιδεία είναι ένας άλλος ήλιος για τους μορφωμένους.)

σχ.: Στην εποχή της "έκλειψης Ηλίου", όπου μεγάλο μέρος των νέων ονειρεύονται να γίνουν μπάτσοι και στρατιωτικοί για να παίρνουν ένα μισθό, απαξιώνοντας την αξία της γνώσης και της μόρφωσης, δεν έχει νόημα να σχολιάζει κανείς πολλά σχετικά μ' αυτή τη ρήση του Ηράκλειτου.

11. τὸ ἀντίξουν συμφέρον καὶ ἐκ τῶν διαφερόντων καλλίστην ἁρμονίαν (καὶ πάντα κατ' ἔριν γίνεσθαι).
(μτφ.: Το αντίθετο συγκλίνει, και απ' τις διαφορές (γεννιέται) η πιο όμορφη αρμονία, και τα πάντα γίνονται με τη διχόνοια.)

σχ.: Όλη η ιστορία του ανθρώπου είναι μια πάλη, ένας πόλεμος μεταξύ των αντιθέτων.
Αυτός ο πόλεμος, όμως, δε φέρνει αλληλοεξόντωση, αλλά αλληλοσυμπλήρωση και σύνθεση.
Η φυσική νομοτέλεια, σαν Θεός, κρατάει τις αντικρουόμενες δυνάμεις σε θαυμαστή ισορροπία.
Σε τέτοια ισορροπία όμως που δε μένουν ακίνητα τα πράγματα, αλλά προχωρούν πότε νικώντας η μία πλευρά και πότε νικώντας η άλλη.
Οι δυνάμεις αυτές έχουν την ίδια διεύθυνση, αλλά αντίθετη φορά.
Ο κόσμος είναι μια διελκυστίνδα, που η φυσική νομοτέλεια δεν αφήνει ποτέ καμιά πλευρά της ν' αφήσει το σκοινί, γιατί τότε θα γκρεμιστεί και η άλλη πλευρά και θα διαλυθεί το σύμπαν.
Τραβούν από δω, τραβούν από κει και με βήμα συντονισμένο, τα πράγματα προχωρούν, ο κόσμος προχωρά, μέσα από αντιθετικά ζεύγη δυνάμεων.

12. κόσμον τόνδε, τὸν αὐτὸν ἁπάντων, οὔτε τις θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ᾽ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστιν καὶ ἔσται πῦρ ἀείζωον ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα.
(μτφ.: Αυτόν εδώ τον κόσμο, τον ίδιο για όλους, ούτε κανείς θεός ούτε άνθρωπος τον έπλασε, αλλ' ήταν από πάντα και είναι και θα είναι αιώνια ζωντανή φωτιά, που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο.)

σχ.: Και θεοί και άνθρωποι είμαστε θνητοί και αθάνατος είναι μόνον ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε, δημιουργούμαστε και λιώνουμε για να ξαναδημιουργηθούμε.
Και, όπου κόσμος, το σύμπαν.
Οι σύγχρονοι λένε πως το σύμπαν διαστέλλεται συνεχώς.
Όταν θα βρουν πως συστέλλεται κιόλας συνεχώς, τότε θα 'χουν φτάσει τον Ηράκλειτο...

  Τὰ πάντα ῥεῖ

ΥΓ.: Μην αφήνουμε καμιά μέρα να πάει χαμένη.
Έχουμε ένα θησαυρό στη διάθεσή μας, ενα θησαυρό γραμμένο στη γλώσσα μας (στην αρχαία μορφή της), ένα θησαυρό μέσα σ' ένα σεντούκι που το ξεκλειδώνει μόνο η δίψα για γνώση.
Διψάστε για να ξεδιψάσετε.
Κανείς, άλλωστε, δεν ξεδίψασε, πριν πρώτα διψάσει...

Ξύλινα ρολόγια χειρός

Οι ξύλινες μηχανές του χρόνου: Από την προϊστορία έως και σήμερα ο άνθρωπος είχε πάντα την ανάγκη να μετράει το χρόνο. Κατά το πέρασμα των αιώνων τα ηλιακά ρολόγια παραχώρησαν τη θέση τους στα μηχανικά και ατομικά, ενώ πλέον υπάρχει μία τεράστια γκάμα σχημάτων, χρωμάτων και μεγεθών.
Ένας ξεχωριστός ωρολογοποιός που δεν αρκείται στη χρήση μεταλλικών εξαρτημάτων για την κατασκευή ρολογιών, αλλά παράγει πραγματικά έργα τέχνης που είναι εξ ολοκλήρου φτιαγμένα από ξύλο, είναι ο 44χρονος Ουκρανός Βαλέρι Ντάνεβιτς. Το εργαστήριο του τεχνίτη βρίσκεται στο Κίεβο της Ουκρανίας, ενώ ο ίδιος υποστηρίζει ότι δεν έχει παρακολουθήσει πότε κάποιο επίσημο σεμινάριο ωρολογοποιίας.

Μπορεί τα ξύλινα ρολόγια χειρός να έχουν κάνει την εμφάνισή τους στις αγορές εδώ και μερικά χρόνια, αλλά οι χειροποίητοι μετρητές του χρόνου του Ντάνεβιτς είναι μοναδικοί στο είδος τους, καθώς όλα τα εξαρτήματά τους είναι κατασκευασμένα από ξύλο. Για την κατασκευή των χειροποίητων ρολογιών απαιτούνται πάνω από έξι μήνες και 1.800 ώρες δουλειάς, ενώ η τιμή των προϊόντων φτάνει ακόμα και τα 150.000 €.

 

Πόση σημασία έχει το πώς ντυνόμαστε;

Υποστηρίζεται ότι τα ρούχα αποτελούν “προέκταση του εαυτού μας”. Μέσα στα κρυμμένα μηνύματα που αποκαλύπτονται από την προσεκτική παρατήρηση των ρούχων που φοράμε, υπάρχει και μία θεωρία που αντιτάσσεται στα πρότυπα της εποχής, παίρνοντας το μέρος ενός ξεχωριστού ενδυματολογικού τρόπου κάθε φορά που θέλουμε να εκφράσουμε το ιδιαίτερο του εαυτού μας.
Ρούχα που ταιριάζουν στο σώμα μας, στο στυλ μας, ή στη γενική τάση της μόδας που επιτάσσει κάθε φορά, η εκάστοτε εποχή. Οι γενικοί κανόνες ντυσίματος είθισται να κρίνουν την πορεία μίας επαγγελματικής συνέντευξης, μίας απλής συνάντησης, ενός πρώτου ραντεβού. Η εξωτερική εμφάνιση ωστόσο, όταν συνοδεύεται από ιδιαίτερα στοιχεία, ξεχωρίζει το ίδιο το άτομο, καθώς εκπροσωπεί την μοναδικότητά του. Η παρέκκλιση από καθιερωμένους τρόπους ντυσίματος τελικά μπορεί να αποδειχθεί υπέρ μας.

Όταν ο ιδρυτής του Facebook, Mark Zuckerberg, εμφανίστηκε με φούτερ και κουκούλα σε επίσημο ραντεβού με επενδυτές, πριν τη δημιουργία του δημοφιλέστερου μέσου κοινωνικής δικτύωσης, κάποιοι επενδυτές της Wall Street τον αποδοκίμασαν. Ένας από τους αναλυτές της ενδυματολογικής του επιλογής είπε χαρακτηριστικά, ότι από τον τρόπο που είχε ντυθεί, φαινόταν πως δεν τον ενδιέφερε και πολύ το θέμα. Άλλοι χαρακτήρισαν την εμφάνισή του, “σημάδι ανωριμότητας”.
Σύμφωνα με μια έρευνα που είχε πραγματοποιηθεί προ καιρού από το Harvard Business School, φαίνεται πως ο περισσότερος κόσμος αντιμετωπίζει διαφορετικά κάποιον που κάνει ανορθόδοξες στιλιστικές επιλογές, ή παρουσιάζει αντισυμβατική συμπεριφορά. Όπως αναφέρει η Washington Post, η καθηγήτρια Φραντσέσκα Τζίνο παρατηρεί πως όσοι διακρίνονται από το πλήθος, αντιμετωπίζονται ως άτομα με υψηλότερο “στάτους” από τον υπόλοιπο κόσμο.

Σε κάποιο από τα πειράματα που διενεργήθηκαν, εξετάστηκε πώς στελέχη εταιρειών αντιμετώπιζαν εκπαιδευόμενους που φορούσαν κόκκινα αθλητικά παπούτσια, αλλά και πώς συμπεριφέρονταν οι υπάλληλοι επώνυμων καταστημάτων ρούχων σε πελάτες που έμπαιναν, φορώντας φόρμες και ρούχα γυμναστικής. Τα αποτελέσματα της έρευνας κατέληγαν σχεδόν στο ίδιο συμπέρασμα, η ιδιαίτερη και ασυνήθιστη εμφάνιση στην πραγματικότητα κάνει τον κόσμο να υπολογίζει περισσότερο τα άτομα που την υποστηρίζουν.

“Οι καθηγητές που φορούν T- shirts και έχουν μούσι, θεωρούνται από τον κόσμο, με τόσο υψηλό στάτους που δεν χρειάζεται να ακολουθούν τους κανόνες”.

Οι περισσότεροι θεωρούμε ότι ο διαφορετικός τρόπος ντυσίματος συνδέεται με αρνητικές επιπτώσεις, αλλά και ότι η απόκλιση από “αποδεκτές” συμπεριφορές έχει κάποιο “κοινωνικό κόστος”. Τα συνεχή πειράματα ωστόσο, αποκαλύπτουν το αντίθετο. Η Τζίνο ως παράδειγμα, αναφέρει την ερώτηση που έθεσε σε υπαλλήλους των επώνυμων καταστημάτων Christian Dior, Armani, Burberry στο Μιλάνο. Ανάμεσα σε μία πελάτισσα που φορούσε φόρμες και σε κάποια που ήταν ντυμένη με φόρεμα και γούνα, έκριναν ότι η πρώτη θα ξοδέψει περισσότερα και ότι ήταν σε θέση να αγοράσει τις πιο ακριβές μάρκες του καταστήματος.

Προσπαθώντας να “χωρέσουμε” στη μόδα της εποχής. Οι φοιτητές παρομοίως, φαίνεται πως εκτιμούν περισσότερο τους καθηγητές που φορούν T- shirts και έχουν μούσι από κάποιον φρεσκοξυρισμένο με γραβάτα και επίσημα ρούχα. “Ο κόσμος τους αντιμετωπίζει ως τύπους που έχουν τα κότσια να κάνουν αυτό που κάνουν. Θεωρούν ότι πρόκειται για άτομα με τόσο υψηλό στάτους που δεν χρειάζεται να ακολουθούν τους κανόνες”, εξηγεί η καθηγήτρια. Η διάκριση αυτών των ανθρώπων έγκειται στο γεγονός πως όλα τα υπόλοιπα άτομα σε αυτό τον χώρο είναι απολύτως εναρμονισμένα και προσαρμοσμένα στο περιβάλλον τους που μετατρέπονται σε μάζα.
Οτιδήποτε λοιπόν, διαφέρει, αυτομάτως ξεχωρίζει. Αυτό δεν σημαίνει πως οι εν δυνάμει εργοδότες μας περιμένουν να μας δουν με αθλητικά σε μία συνέντευξη ούτε ότι ο τρόπος ντυσίματος καθορίζει σε απόλυτο βαθμό την συμπεριφορά κάποιου απέναντί μας. Όταν νιώθουμε άνετα όμως, μέσα σε ένα ρούχο, η εικόνα του εαυτού μας προσεγγίζεται θετικά, καθώς αποπνέουμε αέρα αυτοπεποίθησης. Γιατί η αποδοχή του εαυτού μας ξεκινάει πρώτα από εμάς. Μετά ακολουθεί η μόδα, η τάση, η ανάγκη για αποδοχή από ένα στημένο στυλ…

Robirds: Ρομποτικά αρπακτικά πτηνά

Τα αρπακτικά πτηνά είναι κάποια από τα πιο αξιοθαύμαστα όντα που μπορεί να συναντήσει κανείς στη Φύση- και ως εκ τούτου, αποτελούν μια νέα περίπτωση  πλάσματος που βλέπει κανείς να «εξομοιώνεται» στη ρομποτική, μετά από «σκύλους», «μουλάρια» και «τσιτάχ» που αναπτύσσονται για διάφορους σκοπούς.

Τα Robirds της Clear Flight Solutions αποτελούν αρπακτικά πουλιά –ρομπότ (αετός και γεράκι) που σκοπό έχουν τον εκφοβισμό/ εκδίωξη άλλων πουλιών από περιοχές ενδιαφέροντος (καλλιεργήσιμες εκτάσεις, αεροδρόμια κ.ο.κ).
Όπως αναφέρουν οι δημιουργοί τους στην ιστοσελίδα τους, «όταν ένα αρπακτικό εισάγεται σε ένα οικοσύστημα, το σύστημα προσαρμόζεται σε αυτό. Τα πουλιά τείνουν να αποφεύγουν τους κυνηγότοπους των αρπακτικών πτηνών, με τους αριθμούς τους να πέφτουν κατά 50% και παραπάνω, ανάλογα με την τοποθεσία και το περιβάλλον.
Επειδή τα Robirds ενεργοποιούν το ένστικτο των πτηνών, δεν υπάρχει περίπτωση εξοικείωσης (με τον χώρο) μακροπρόθεσμα. Δεν υπάρχουν άλλα διαθέσιμα μέσα διαθέσιμα για την αντιμετώπιση του προβλήματος των πτηνών που να έχουν τόσο υψηλά επίπεδα επιτυχίας όπως το Robird».

Το «γεράκι» (Falcon- μήκους 58 εκατοστών, ανοίγματος φτερών 120 εκατοστών και μέγιστης ταχύτητας 80 χλμ/ ώρα) χρησιμοποιείται για εκδίωξη πουλιών μέχρι τριών κιλών, ενώ ο «αετός» (Eagle- διπλάσιο μήκος από αυτό του γερακιού και άνοιγμα φτερών μέχρι 220 εκατοστά) μπορεί να τρομάξει (ή και να κυνηγήσει, εάν πρόκειται για ιδιαίτερα επίμονο εισβολέα) κάθε πουλί.
Όπως αναφέρουν οι δημιουργοί τους, τα Robirds είναι το ίδιο εκφοβιστικά για τα άλλα πουλιά όσο τα πραγματικά πτηνά- ωστόσο, επισημαίνουν ότι πριν την «ανάπτυξη» ενός Robird σε μια περιοχή γίνεται μελέτη και παρουσιάζεται η καλύτερη δυνατή λύση για την εκάστοτε περίπτωση.
Τα ρομποτικά πουλιά- «σκιάχτρα» είναι τηλεκατευθυνόμενα και χαρακτηρίζονται από υψηλού επιπέδου ρεαλισμό, καθώς χτυπούν τα φτερά τους για να πετούν με τρόπο πολύ παρεμφερή σε αυτόν των πραγματικών. Στόχος, όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του Gizmag, είναι να καταστούν αυτόνομα.
Σύμφωνα με τον Independent, επί της παρούσης βρίσκονται σε εξέλιξη δοκιμές των Robirds στην Ολλανδία.

Συνωμοσιολόγοι και… Συνωμότες

Πολλά έχουν ειπωθεί και πολλά έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια για τις Θεωρίες Συνωμοσίας, για τους εκφραστές τους (π.χ. Ντέιβιντ Άικ, Άλεξ Τζόουνς κ.ά.), αλλά και για τους υπέρμαχους αυτών των θεωριών.

Οι επίσημες φωνές (νεοφιλελεύθεροι, μεσαίος χώρος, αριστεροί, ΜΜΕ, επιστήμονες, πανεπιστημιακοί κ.λ.π. κατηγορίες επισήμων «αυθεντιών») καταδικάζουν ομόφωνα το «φαινόμενο» της Συνωμοσιολογίας και εμπαίζουν όλους όσους εκφράζουν το συγκεκριμένο ρεύμα ή εκφράζονται μέσα απ’ αυτό, είτε αυτοί είναι οι δημόσια εμφανιζόμενοι φορείς του, είτε είναι οι αποδέκτες εκείνοι που υιοθετούν τις απόψεις των δημιουργών των Θεωριών Συνωμοσίας.

Τι συμβαίνει, λοιπόν; Έχουν δίκιο οι κατήγοροι ή οι κατηγορούμενοι; Ποια είναι η αλήθεια, τελικά;
Με δυο λόγια: Ευσταθούν οι κατηγορίες κατά των συνωμοσιολόγων ή οι Θεωρίες Συνωμοσίας έχουν κάποια βάση;

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, θα ξεκινήσουμε από τα απλά και βασικά, όπως επιτάσσει η Φιλοσοφία και η μαθηματική σκέψη –παρόλο που οι «μαθηματικώς» σκεπτόμενοι επιστήμονες καταδικάζουν ασυζητητί τους «συνωμοσιολογούντες» συναδέλφους τους και μη, ως αιθεροβάμονες και  ως αθεράπευτα φαντασιόπληκτους!

Ας δούμε, λοιπόν, πρώτα πρώτα, τι εστί «Συνωμοσία», για να εξακριβώσουμε στη συνέχεια αν έχει ή όχι αντικείμενο η «Συνωμοσιολογία».

«Συνωμοσία είναι:  μυστικό σχέδιο, που υλοποιείται στα κρυφά από μια ομάδα ατόμων, συνήθως για κακούς σκοπούς.»
Αυτή είναι η ακριβής και βασική λεξικογραφική ερμηνεία του όρου.

Άρα, ο όρος υφίσταται, είναι υπαρκτός, η Συνωμοσία, ως τακτική, ως μέθοδος και ως εφαρμογή, είναι γνωστή, τόσο σήμερα όσο και μέσα από την Ιστορία, και συναντάται ευρέως κυρίως στο Πολιτικό επίπεδο, εφόσον στοχεύει στην εκάστοτε προσαρμογή και ει δυνατόν υποταγή κάποιων –πολλών, λίγων, αδιάφορο- στα μυστικά και κακόβουλα σχέδια μίας συγκεκριμένης κάθε φορά ομάδας ατόμων.

Για να πούμε, λοιπόν, ότι δεν… υπάρχει Συνωμοσία στα εγχώρια και διεθνή πολιτικά μας δρώμενα, θα πρέπει να δεχθούμε ότι σήμερα, κανείς δεν κάνει μυστικά σχέδια, είναι όλοι τους… καλοί –ειδικά οι κυβερνώντες σε τοπικό και διεθνές επίπεδο- και κανείς δεν έχει κακούς σκοπούς για κανέναν. Ισχύει αυτό; Όλοι αυτοί είναι… καλοί; Όποιος απαντήσει «ναι», τον παρακαλώ θερμώς να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό ψυχοθεραπευτή…

Εφόσον, όμως, ύστερα από τη διευκρίνιση του όρου, δεχόμαστε αξιωματικά ότι η Συνωμοσία υφίσταται και είναι υπαρκτή και συνυφασμένη με συγκεκριμένες και συνήθεις –δυστυχώς- ανθρώπινες συμπεριφορές, δεν μπορεί παρά να δεχθούμε, αντίστοιχα, ότι υπάρχει και η Συνωμοσιολογία, δηλαδή ο «λόγος περί Συνωμοσίας», η αντίδραση απέναντι στην ύπαρξη της ίδιας της Συνωμοσίας, εφόσον ζούμε στον κόσμο της μεταβολής και καθετί γεννά το αντίθετό του, όπως πολύ ορθώς το έθεσε ο Πλάτων. Οπότε και η Συνωμοσία γεννά αναγκαστικά τη Συνωμοσιολογία, είτε θέλουν οι αθεϊστές και οι δήθεν πραγματιστές –που εσχάτως γράφουν τη λογική και τη συνειρμική σκέψη στα παλαιότερα των υποδημάτων τους- να το δεχθούν, είτε όχι!
Ας δούμε, όμως, τώρα, τι ακριβώς εκφράζει ως όρος αυτή η «αντίδραση», αυτός ο «λόγος περί Συνωμοσίας».

«Συνωμοσιολογία είναι η διατύπωση υποθέσεων ότι πίσω από μια πολιτική ή άλλου είδους εξέλιξη βρίσκεται κρυμμένη μια ‘Συνωμοσία’.»

«Με τον όρο Θεωρία Συνωμοσίας χαρακτηρίζεται κάθε θεωρία σύμφωνα με την οποία κάποιο γεγονός ή μια σειρά από γεγονότα ερμηνεύονται ως αποτέλεσμα συνωμοτικής, μυστικής, οργανωμένης και υπόγειας δράσης ατόμου ή ομάδας ανθρώπων ή υπηρεσιών ή Πολιτικής Παράταξης ή Κυβερνήσεων ή Συνασπισμών.»

Για να δεχθείς, άρα, ότι οι Θεωρίες Συνωμοσίας δεν έχουν βάση, θα πρέπει να δεχθείς επίσης ότι όλοι οι παραπάνω αναφερόμενοι (Κυβερνήσεις, Υπηρεσίες, Πολιτικές Παρατάξεις κ.λ.π…. άνθη) δεν έχουν ποτέ καμιά μυστική, οργανωμένη και υπόγεια δράση, ότι αποφασίζουν διαφανώς τα πάντα, ότι δεν κρατούν ποτέ κλειστές τις θύρες, ότι ενημερώνουν τους πάντες για τα σχέδια και τις επιδιώξεις τους και ότι, επιπλέον, ενδιαφέρονται για… το γενικό καλό και όχι για το ίδιον συμφέρον! Μα τι κόσμος είναι αυτός, ξαφνικά, παραμυθένιος και αγγελικά πλασμένος! Ζούμε μια τέτοια πραγματικότητα και δεν το έχουμε καταλάβει τόσον καιρό; Τρομερή ανακάλυψη!

«Οι Θεωρίες Συνωμοσίας αποτελούν μία εναλλακτική και πολλές φορές, καινοτόμο οδό ικανοποίησης ερωτημάτων, αντί των επίσημων ερμηνειών γύρω από κάποιο θέμα, οι οποίες (επίσημες ερμηνείες) εκλαμβάνονται ως προσπάθεια συγκάλυψης των πραγματικών γεγονότων.»
Όχι μόνο δεν καταδικάζεται εδώ, λοιπόν, η ύπαρξη των συνωμοσιολόγων και των Θεωριών Συνωμοσίας, αλλά η πρακτική η οποία εφαρμόζεται θεωρείται ακόμη και «καινοτόμος» -άρα και διωκόμενη σαφώς, αφού ό,τι νέο και καινοτόμο διώκεται και χλευάζεται πάντα από το κατεστημένο, το συντηρητικό και παλαιό υπάρχον και εδραιωμένο σύστημα.

Και γιατί εμφανίζονται οι Θεωρίας Συνωμοσίας; Γιατί, όπως διαβάσαμε, λογικά για όποιον εχέφρονα, οι επίσημες ερμηνείες για τα δεινά που υφιστάμεθα ως ανθρωπότητα, όχι μόνο δεν ικανοποιούν κανέναν από τους ευρισκόμενους εκτός των κέντρων λήψης των αποφάσεων, αλλά είναι εμφανές ότι υποκρύπτουν κάποιες άλλες βλέψεις και επιβουλές ορισμένων κύκλων προς ωφέλεια αυτών ακριβώς των κύκλων και προς βλάβην των πολλών.

Τώρα, γιατί δαιμονοποιούνται συλλήβδην όλες οι Θεωρίες Συνωμοσίας και εν γένει οι εκφραστές και θιασώτες τους, η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι απλούστατη: γιατί οι Θεωρίες αυτές δε βολεύουν τους κύκλους που εξυφαίνουν τις «συνωμοσίες» (δηλαδή, τα μυστικά και κακόβουλα σχέδια), οι φωνές των αντιδρούντων χαλάνε «τη δουλειά» και επιπλέον, οι φωνές αυτές της αντίδρασης, που δίνουν τη μάχη τους, καθημερινά, ακόμη και με ακραίο και πολλές φορές ίσως και με αστείο τρόπο, αποκτούν ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές.

«Στη σημερινή εποχή πολλοί άνθρωποι τείνουν να υιοθετούν συνωμοσιολογικές θεωρίες για την ερμηνεία οτιδήποτε άγνωστου, παράδοξου μέχρι και του αναπόδεικτου, όχι βέβαια αδικαιολόγητα, όταν οι αρμόδιοι φορείς δεν μπορούν να πείσουν περί του αντιθέτου.»
«Όχι, βέβαια, αδικαιολόγητα»!...

Αφού καταλήξαμε, λοιπόν, στο ότι υπάρχει βάση στις Θεωρίες Συνωμοσίας, εφόσον η Συνωμοσία η ίδια είναι υπαρκτή, ας προχωρήσουμε στα επιμέρους και πολύ πιο γοητευτικά, βεβαίως, από την ανάπτυξη της πρώτης μας αυτής συλλογιστικής, που ήταν, όμως, απαραίτητη για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.

Και για όσους δεν εννοούν να πειστούν ακόμη –και δε θα το πράξουν ποτέ, πιστέψτε με, είτε γιατί δεν τους συμφέρει, είτε γιατί έχουν την πετριά να προσάπτουν στους άλλους κάθε είδους «ρετσινιά»…- αναφέρουμε ως παράδειγμα το ζήτημα των ελληνικών υδρογονανθράκων.
Μήπως θυμάστε, κυρίες και κύριοι πραγματιστές (και ουτοπιστές, τελικά, όπως αποδείχθηκε, βεβαίως) τι έλεγαν οι επίσημες φωνές (Θ. Πάγκαλος, Γ. Παπανδρέου, Γ. Παπακωνσταντίνου κ.ά.) μέχρι τις αρχές του 2011, όταν ετίθετο το ζήτημα της ύπαρξης πλούσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στη χώρα μας; Ότι αυτοί που τα λένε (π.χ. ο δημοσιογράφος Κώστας Χαρδαβέλλας, που έκανε τότε σειρά εκπομπών [Αθέατος κόσμος], με έγκριτους επιστήμονες, οι οποίοι εκόμιζαν σωρεία αποδείξεων), είναι φαιδροί και ασόβαροι και ότι φαντασιώνονται θησαυρούς εκεί που δεν υπάρχουν, ενώ η χώρα είναι σωστός Τιτανικός και βυθίζεται!

Λίγο μετά, οι ίδιοι άνθρωποι, αλλά και οι διάδοχοί τους, όπως είναι οι σημερινοί κυβερνήτες μας, όχι μόνο παιάνιζαν σε όλους τους τόνους υπέρ της ύπαρξης των υδρογονανθράκων, αλλά έτρεχαν στα διεθνή φόρα, για να ξεπουλήσουν όσο όσο την πραμάτεια «τους» -τους υδρογονάνθρακές «μας», δηλαδή- οι οποίοι, ω του θαύματος, είχαν γίνει ξαφνικά και εν μία νυκτί, υπαρκτοί και εκμεταλλεύσιμοι!

Γιατί άλλαξε το τροπάριο, όμως; Γιατί υπήρχε συμφωνία, ήδη από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, να μη χρησιμοποιήσει η Ελλάδα τα αποθέματά της σε υδρογονάνθρακες πριν το 2011! Οπότε η στάση (η αρχική) των κυβερνώντων, πριν το 2011, είχε βάση. Απλούστατα, γνώριζαν το ζήτημα. Και το απέκρυπταν από τον ελληνικό λαό! Και λοιδορούσαν όποιον το έθιγε! Γιατί δε συνέφερε η παραδοχή του στα σχέδια τα δικά τους και των αφεντικών τους, των διεθνών τραπεζιτών, που ήθελαν να λεηλατήσουν και αυτό το κομμάτι του εθνικού μας πλούτου! Και αν αυτό δεν είναι Συνωμοσία, επίσημη, πολιτική και αυταπόδεικτη, τότε τι είναι; Πώς θα το λέγατε εσείς;
Σας έφερα ένα μόνο παράδειγμα για να διαπιστώσουμε όλοι μας ότι το πράγμα (η Συνωμοσία) δουλεύεται και μάλιστα επισήμως, επισταμένως και εργολαβικά.

Στην πορεία της μελέτης μας –και επειδή υπάρχει οπωσδήποτε και συχνά μάλιστα, η υπερβολή εντός της Συνωμοσιολογίας- θα ασχοληθούμε, εκτός από τα προαναφερθέντα «πετρέλαια», σε μια σειρά άλλα θέματα, ιδιαίτερα προσφιλή στο ευρύ κοινό, όπως είναι:
Οι αεροψεκασμοί, το οικονομικό παιχνίδι στην Ελλάδα και τον κόσμο, τα Πρωτόκολλα της Σιών, τα ύποπτα Εμβόλια και οι «τεχνητές» Αρρώστιες, τα κρυφά και επικίνδυνα σχέδια που αφορούν στη διατροφή μας, το δίπολο Ρατσισμός – Αντιρατσισμός, οι μετεωρίτες, οι Μυστικές Εταιρίες, οι Διεθνείς Λέσχες και Επιτροπές, τα διάφορα Τάγματα, οι υποκρυπτόμενοι στόχοι και η Μυστική Ατζέντα πίσω από τις Πολιτικές Ιδεολογίες, η κρυφή όψη της Γεωπολιτικής και βεβαίως, οι «πρωταγωνιστές» των Θεωριών Συνωμοσίας Εξωγήινοι, οι περίφημοι και πολυδιαφημισμένοι Ιλλουμινάτοι, η Παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη Πραγμάτων και φυσικά, η Παγκόσμια διακυβέρνηση.

Έχουμε δρόμο!
Αλλά υπό έναν όρο: Δεχόμαστε ότι υπάρχουν πολλές υπερβολές και ακρότητες. Θα ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, όσο μπορούμε, την ήρα από το στάρι, το σωστό από το λάθος, τη φαντασία και το ψέμα από την πραγματικότητα, επιστρατεύοντας τη μεθοδευμένη έρευνα και χρησιμοποιώντας ως εφόδιο τη σκέψη και τη λογική που μας κληροδότησαν οι Αρχαίοι ημών Φιλόσοφοι.
Παρόλ’ αυτά, οφείλω να ομολογήσω ότι ακόμη και οι ακραίες Θεωρίες Συνωμοσίας, που χαρακτηρίζονται από καλπάζουσα φαντασία και από ακατάσχετη μυθομανία, ασκούν μια βαθιά γοητεία στον αποδέκτη τους. Μια γοητεία που ποτέ δε θα επιτύχουν να ασκήσουν στις ψυχές των ανθρώπων οι «επίσημες» ανακοινώσεις και οι εξαγγελίες των αποστειρωμένων «καθωσπρέπει υλιστών». Από αυτή την άποψη, οι Θεωρίες Συνωμοσίας, σωστές ή λάθος, στηριγμένες ή αστήρικτες, επιτελούν, ούτως ή άλλως, ένα μείζον «εσωτερικό» έργο: λειτουργούν συχνά ως λυτρωτικές διέξοδοι και ως μοναδικές ευκαιρίες απόδρασης για τις βασανισμένες ψυχές μας εντός του ανάλγητου και αποτρόπαιου πλέον κόσμου μας…

Τα ξαναλέμε, σύντομα, φίλοι Συνωμοσιολόγοι και… Συνωμότες!