Η περιγραφή του "Big Bang" απο τον Λεύκιππο

"ΑΡΠΑΖΟΥΝ" ΤΙΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΟΦΩΝ

Λεύκιππος, ο δάσκαλος του Δημόκριτου και πατέρας της ατομικής θεωρίας, την οποία πρόβαλε και εξέλιξε ο πιο χαρισματικός, πιθανότατα, μαθητής του.

Ο Λεύκιππος ήταν Έλληνας φιλόσοφος του 5ου αι. π.κ.χ. (480/470 π.κ.χ.-400 π.κ.χ.) από τα Άβδηρα (κάποιοι λένε από τη Μίλητο) μαθητής του Ζήνωνα του Ελεάτη. Διατύπωσε πρώτος την υπόθεση ότι η ύλη αποτελείται από άτομα.

Είναι πέρα από κάθε κατανόηση το πως ο μέγας αυτός θεωρητικός (Λεύκιππος ο Αβδηρίτης) διέβλεψε από τότε με τέτοια ακρίβεια την μεγάλη κοσμογονική έκρηξη που σήμερα ειναι γνωστή ως BIG BANG! 

“ΠΩΣ ΣΥΝΕΣΤΗΚΕΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ”

"Ο νυν κόσμος περικεκλασμένω σχήματι εσχημάτισται τον τρόπο τούτον: 

Των ατόμων σωμάτων απρονόητον και τυχαίαν εχόντων την κίνησιν συνεχώς τε και τάχιστα κινουμένων, εις ταυτό πολλά σώματα συνηθροίσθη, [και] δια τούτο ποικιλίαν έχοντα (και) σχημάτων και μεγεθών. 

Αθροιζομένων δε εν ταυτώ, τούτων τα μεν οσα μείζονα ην και βαρύτερα πάντων υπεκάθιζεν, όσα δε μικρά και περιφερή και λεία και ευόλισθα ταύτα εξεθλίβετο, κατά την σύνοδον των ατόμων, εις τε το μετέωρον ανεφέρετο. 

ώς δε ουν εξέλειπεν μεν η πληκτική δύναμις μετεωρίζουσα, ουκέτι δε ήγεν η πληγή πρός το μετέωρον, εκωλύετο δε ταύτα κάτω φέρεσθαι, επιέζετο [δε βιαίως] πρός τους τόπους τους δυνάμενους δέξασθαι. 

Ουτοι δε ήσαν οι πέριξ και προς τούτοις το πλήθος των σωμάτων περιεκλάτω: περιπλεκόμενα δε αλλήλοις Αυτοί δε (οι τόποι) κατά την περίκλασιν τον ουρανόν εγέννησε. 

Της δε αυτής εχόμεναι φύσεις αι άτομοι, ποικίλαι ούσαι... την των. άστρων φύσιν απετέλουν"

O Κόσμος αυτός, σε (αυτή την) διασπαρμένη μορφή εσχηματίσθη με τον εξής τρόπο:

Τα σώματα των ατόμων, χωρίς αιτία και τυχαία έχοντας την κίνηση, κινούμενα συνεχώς και ταχύτατα, [και] δια τούτο ποικιλίαν έχοντα πλήθος επί τον αυτό (τόπο) συγκεντρώθησαν...

Συναθροιζομένων δε εν ταυτό (στον ίδιο τόπο) εξ’ αυτών τα μεν όσα μείζονα και βαρύτερα, υπό κάτω πάντων (στο κέντρο) εκάθιζαν, όσα δε μικρά και περιφερόμενα, λεία και ευολίσθητα, εξεθλίβοντο, αυτά, κατά την συγκέντρωση των σωμάτων σχηματίζοντας μετέωρο, (ουράνιο φαινόμενο).

Όμως όταν εξέλιπε η πληκτική δύναμη (πλήττω= βαρώ= βαρυτική) που τα μετεώριζε και έπαψε να οδηγεί (τα άτομα) προς το μετέωρο, εμποδίζοντο να φτάσουν (τα άτομα) κάτω (δηλαδή στο κέντρο του φαινομένου), βιαίως δε (με έκρηξη) αυτά εσπρώχθησαν σε τόπους που μπορούσαν να τα δεχθούν.

Αυτοί δε (οι τόποι) ήταν ο περιβάλλον χώρος και σ΄ αυτόν τον χώρο το πλήθος των σωμάτων διεσπάσθη. Περιπλεκόμενα δε μεταξύ τους κατά την διαίρεση τον ουρανό εγέννησαν!

Της αυτής δε φύσεως άτομα, που είναι ποικίλα... την φύση των άστρων αποτελούν. 

Λεύκιππος ο Αβδηρίτης Testimonia 24.2.

Φιλόσοφος του 5ου π.Χ αι.!

Βλ. Επίσης Ευσέβιος Ευαγγελική προπαρασκευή 15.32.1-5.t

Είναι πέρα από κάθε κατανόηση το πως ο μέγας αυτός θεωρητικός διέβλεψε από τότε με τέτοια ακρίβεια την μεγάλη έκρηξη την γνωστή σήμερα ως BIG BANG!

Ο ίδιος μεταξύ άλλων δήλωνε: «άπειρα είναι τα πάντα και εις άλληλα μεταβάλλονται».

Το headset που καταγράφει συναισθήματα

Πώς θα σας φαινόταν να μπορούσατε να καταγράψετε τα συναισθήματα και τις εμπειρίες σας σε πραγματικό χρόνο;

Ή για την ακρίβεια να τις συνδυάσετε με εικόνα και να μπορείτε να τις μοιραστείτε με άλλους;
Σαφώς ενδιαφέρον αλλά και αναμφίβολα άβολο.
Πόσο μάλλον όταν προαπαιτεί να φοράτε στο κεφάλι ένα -κάθε άλλο παρά διακριτικό- μαραφέτι, στο οποίο μάλιστα πρέπει να κοτσάρετε και το smartphone.
Μια ομάδα ερευνητών από το Τόκιο, προφανώς αγνοώντας τις ενστάσεις μας, ανέπτυξε ένα φουτουριστικό concept με την κωδική ονομασία Neurocam Headset.
Το headset αυτό ενσωματώνει αισθητήρες, οι οποίοι καταγράφουν σε πραγματικό χρόνο τις συχνότητες των εγκεφαλικών κυμάτων. Εφόσον παρατηρηθεί αύξησή τους, το Neurocam θεωρεί ότι βλέπετε κάτι που σας ενδιαφέρει και ενεργοποιεί αυτόματα την κάμερα.
Στη συνέχεια σας επιτρέπει να δείτε τα σύντομα κλιπ (διάρκειας 5 δευτερολέπτων) που κατέγραψε και να τα μοιραστείτε στα social media ή να τα στείλετε στο «αντικείμενο» που προξένησε την αναστάτωση των εγκεφαλικών σας κυμάτων.
Το πιθανότερο βέβαια είναι το άτομο που σας πέτυχε στο δρόμο με αυτό το headset είναι να μην θέλει να σας ξαναδεί.
Προφανώς το concept Neurocam της ιαπωνικής Neurowear βρίσκεται σε αρχικό στάδιο και αναμένεται να εξελιχθεί περαιτέρω. Αν και προς το παρόν φαντάζει ως μια γραφική υλοποίηση, δείχνει μια τάση του διαρκώς αναπτυσσόμενου κλάδου των wearable gadgets.
Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο επίσημο site της εταιρείας.
 

Όσοι πιστεύετε ότι τα πάντα στη φύση είναι τυχαία δείτε αυτό το άρθρο…

Ο μυστικός κώδικας που διέπει το υλικό και άυλο σύμπαν
Η φύση ποτέ δεν παύει να μας εκπλήσσει. Κάθε μέρα, ανακαλύπτουμε και κάτι νέο, κάτι καινούργιο που μας ωθεί να εκτιμήσουμε ακόμη περισσότερο αυτό το πλανήτη.

Οι φωτογραφίες που θα σας παρουσιάσουμε περιέχουν μοτίβα, τα περισσότερα των οποίων ονομάζονται «φράκταλ» (Fractal).
Μπορείτε να τα συναντήσετε σε όλα τα αντικείμενα γύρω μας. Υπάρχουν παντού στην φύση, σαν ένα περίεργο σχήμα που επαναλαμβάνεται, ξανά και ξανά.
Σαν να προσπαθεί η ίδια η φύση να μας υπνωτίσει…
1. Μπρόκολο

2 . Δέντρα

3 . Νιφάδες χιονιού

4 . Λάχανο

5 . Η Αίγυπτος από το διάστημα

6 . Φύλλο

7 . Κοχύλι

8 . Πάγος στο γυαλί

9 . Ποτάμι στην έρημο

10 . Σταλακτίτης σπηλιών

11 . Ναυτίλος

12 . Αλόη

13 . Κοράλλια

14 . Φύλλα φτέρης

15 . Παγώνι

16 . Κέλυφος σαλιγκαριού

17 . Αστραπή

18 . Γυναίκα που χτυπήθηκε από κεραυνό

19 . Κρύσταλλος βισμουθίου

20 . Το δέντρο του δράκου

21 . Araucaria araucana ή το λουλούδι του πιθήκου

22 . Τα φτερά μιας λιβελλούλας

23 . Κρύσταλλοι χαλκού

24 . Κουκουνάρι

25 . Αιμοφόρα αγγεία

26 . Οροσειρά

27 . Νευρώνες

28 . Καταρράκτες

29 . Σύννεφα

30 . Άμμος

Η αστρονομική οφθαλμαπάτη του Γαλιλαίου επιτέλους εξηγείται

To άσπρο τετράγωνο σε μαύρο φόντο φαίνεται μεγαλύτερο από το ισομεγέθες μαύρο τετράγωνο. Το ίδιο συμβαίνει με την Αφροδίτη.

Πριν από περίπου τέσσερις αιώνες, ο μεγάλος αστρονόμος Γαλιλαίος Γαλιλέι παρατήρησε κάτι περίεργο: με γυμνό μάτι, η Αφροδίτη φαίνεται μεγαλύτερη από τον Δία, ενώ το τηλεσκόπιο δείχνει το ακριβώς αντίστροφο.
Η αστρονομική οφθαλμαπάτη δείχνει επιτέλους να εξηγείται: η ανθρώπινη όραση αντιλαμβάνεται ως μεγαλύτερα τα λαμπρά αντικείμενα που βλέπουμε σε σκούρο φόντο, παρά τα σκοτεινά αντικείμενα σε σκούρο φόντο.
Η Αφροδίτη είναι λαμπρότερη από τον Δία στον νυχτερινό ουρανό, οπότε φαίνεται δυσανάλογα μεγάλη, παρόλο που το φαινόμενο μέγεθος του Δία είναι στην πραγματικότητα μεγαλύτερο.
Σύμφωνα μάλιστα με τους ερευνητές της τελευταίας μελέτης, αυτή η ιδιοτροπία της ανθρώπινης όρασης δεν είναι τυχαία, αλλά εξελίχθηκε για να διευκολύνει την επιβίωσή μας σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού.
Τα αποτελέσματα δημοσιεύονται στην αμερικανική επιθεώρηση PNAS.
Γρίφος τεσσάρων αιώνων
Ο ίδιος ο Γαλιλαίος είχε αντιληφθεί ότι το δυσανάλογα μεγάλο μέγεθος της Αφροδίτης είναι μια ψευδαίσθηση, την οποία απέδιδε σε ατέλειες του οφθαλμού, όπως τη «διάθλαση του φωτός στην υγρασία που καλύπτει την κόρη».
Μια πιο ορθή απάντηση δόθηκε τον 19ο αιώνα από τον γερμανό φυσικό Χέρμαν φον Χέλμχολτζ, ο οποίος κατάλαβε ότι η ψευδαίσθηση δεν οφείλεται στο οπτικό σύστημα του ματιού αλλά στην αντίληψη της όρασης.
Η νέα μελέτη εν πολλοίς δικαιώνει τον Φον Χέλμχολτζ. Οι ερευνητές του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης διαπιστώνουν ότι το οπτικό σύστημα του εγκεφάλου (και πιθανώς και τα ίδια τα μάτια) αντιδρά πιο έντονα στα λαμπερά αντικείμενα με σκούρο φόντο και τα αντιλαμβάνεται ως μεγαλύτερα.
On-Off
Ο Δρ Χοσέ-Μανουέλ Αλόνσο και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν ηλεκτρόδια για να καταγράψουν τη δραστηριότητα νευρώνων του οπτικού φλοιού σε γάτες, πιθήκους και ανθρώπους. Εξέτασαν συγκεκριμένα τη δραστηριότητα δύο διαφορετικών ομάδων νευρώνων: τους νευρώνες ON που ειδικεύονται στην αντίληψη των φωτεινών αντικειμένων, και τους νευρώνες OFF που ειδικεύονται στα σκούρα αντικείμενα.
Η ανάλυση έδειξε ότι οι νευρώνες OFF των σκοτεινών αντικειμένων αντιδρούν με γραμμικό τρόπο: όσο μεγαλύτερο το κοντράστ της εικόνας, τόσο μεγαλύτερη η αντίδρασή τους. Αντίθετα, οι νευρώνες ON αντιδρούν δυσανάλογα στα φωτεινά σχήματα σε σκούρο φόντο, έτσι ώστε η αντίδρασή τους να είναι εντονότερη από ό,τι των νευρώνων OFF όταν το κοντράστ μένει σταθερό.
Και η δυσανάλογη αντίδραση του καναλιού ON αυξάνει το φαινόμενο μέγεθος της λαμπερής Αφροδίτης σε σχέση με τον πιο σκοτεινό Δία.
Σύμφωνα μάλιστα με τον Δρ Αλόνσο, η δυσανάλογη αυτή απόκριση του οπτικού συστήματος είναι χρήσιμη για την επιβίωση, αφού «μας επιτρέπει να βλέπουμε πολύ αμυδρές πηγές φωτός όταν βρισκόμαστε σε σκοτεινές περιοχές».
Παραμένει ωστόσο ασαφές αν αυτή η ιδιοτροπία της όρασης οφείλεται στον εγκέφαλο, ή αν πηγάζει από ιδιοτροπίες στις επιμέρους ομάδες κυττάρων του αμφιβληστροειδή.
Σε κάθε περίπτωση, η νευροεπιστήμη είναι η μόνη που μπορεί να δώσει απαντήσεις για τις πολυάριθμες οφθαλμαπάτες που έχουν ανακαλυφθεί ως σήμερα.
Η πειραματική προσέγγιση της τελευταίας μελέτης ίσως θα μπορούσε να δώσει απάντηση και σε μια άλλη αστρονομική οφθαλμαπάτη που μένει ανεξήγητη: γιατί η Σελήνη φαίνεται μεγαλύτερη όταν βρίσκεται κοντά στον ορίζοντα από ότι φαίνεται όταν βρίσκεται ψηλά στον ουρανό.

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ

Ο όρος μεταφυσική οφείλει την γένεσή του σ’ ένα όλως τυχαίο γεγονός, δηλαδή στην κατάταξη των πραγματειών του Αριστοτέλη περί πρώτης φιλοσοφίας, από τον Ανδρόνικο τον Ρόδιο, μετά τα περί φυσικής συγγράμματά του, στον κατάλογο των έργων του φιλοσόφου. Κοντολογίς το μετά τα φυσικά, έγινε μεταφυσικά και τέλος μεταφυσική.
Μ’ άλλα λόγια ο Αριστοτέλης ουδέποτε ανάφερε την λέξη και την έννοια μεταφυσική, όπως και κανείς άλλος Έλληνας φιλόσοφος ή επιστήμονας. Ούτε καν εκείνος ο ιδεόπληκτος Πλάτων.
Η χρονική κατάταξη των έργων του Αριστοτέλη, από τον Ανδρόνικο μεταβλήθηκε σε πραγματική και βραδύτερα κατάντησε ο όρος μεταφυσική να σημαίνει την επιστήμη η οποία προχωρεί πέρα από τα όρια της εμπειρίας. Με τη σημασία αυτή συναντάμε την λέξη αυτή από τον 13ο αιώνα.
Η αλήθεια αυτή θεωρούμε ότι είναι πολύ χρήσιμη και διαφωτιστική, για την κατανόηση της ποιότητας της ελληνικής φιλοσοφίας. Αποδεικνύει λοιπόν ότι η φιλοσοφία αυτή – παρ’ όλο που αναφέρθηκε σε θέματα τα οποία σ’ εμάς σήμερα φαντάζουν σαν μεταφυσικά – δεν θεώρησε τίποτα που να μην είναι απόρροια φυσικών πραγμάτων και αιτιών. Ακόμα κι ο φαντασμένος Πλάτων κράτησε δεμένο – μ’ έναν κρίκο φυσικής ουσίας – τον περίφημο κόσμο των ιδεών του με την πραγματικότητα. Διότι μας είπε ότι αυτός εδώ ο κόσμος που αισθανόμαστε είναι οι σκιές των ιδεών του. Η σκιά όμως είναι ένα εντελώς φυσικό φαινόμενο.
Επομένως ο αρχαίος κόσμος ουδέποτε θεώρησε κάτι να είναι εκτός φύσεως. Οι θεοί των Ελλήνων δεν υπήρχαν εκτός φύσεως. Ενδιαιτούσαν στην φύση. Ήταν η ίδια η φύση. Ήταν συμπαίκτες των ανθρώπων. Ο Ζεύς γονιμοποιούσε τους ανθρώπους. Η χώρα ήταν γεμάτοι με ημίθεους.

Ο «θεός του άλλου κόσμου», ο Γιαχβέ της Βίβλου, αυτό το πνεύμα («πνεύμα ο θεός» κατά τις Γραφές), άπαξ δια παντός γονιμοποίησε μια θνητή κι εκείνη δια φυτικού σπέρματος (με τον κρίνο). Πράγματι υπάρχει η ατράνταχτη απόδειξη περί αυτού του γεγονότος. Το τέκνο απεδείχθη ότι ανήκε στο φυτικό βασίλειο. Ένας σωστός κοτσάνας, διότι αυτά που δίδασκε ήταν σκέτες κοτσάνες. Από τις ατέλειωτες τέτοιες που ξεστόμισε μία και μόνο είναι ικανή για ν’ αποδείξει του λόγου το αληθές: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι»! Αυτό το είπε κάποιος που θεωρήθηκε θεός! Κι αν δεν σας αρκεί αυτό τότε προσέξτε τι είδους ανθρώπους διάλεξε και κάλεσε να τον ακολουθήσουν:
«Παρατηρήσατε αδελφοί, ποιοι είσθε σεις που ο θεός κάλεσε. Δεν υπάρχουν μεταξύ σας πολλοί σοφοί κατ’ άνθρωπο, ούτε πολλοί δυνατοί, ούτε πολλοί ευγενείς την καταγωγήν (κανένας άνθρωπος ποτέ στην οικουμένη των ανθρώπων δεν αποπειράθηκε να διαβάλλει την ευγένεια, του οποιουδήποτε είδους, με θρησκευτικό τρόπο, πλην του ανάγωγου αυτού Παύλου), αλλά εκείνους που ο κόσμος θεωρεί μωρούς εδιάλεξε ο θεός δια να καταισχύνη τους σοφούς, και τους αδύνατους κατά κόσμον εδιάλεξε ο θεός, δια να καταισχύνη του δυνατούς, και ανθρώπους που έχουν ταπεινή καταγωγή κατά κόσμον και τους περιφρονημένους εδιάλεξε ο θεός, ακόμη και πράγματα που δεν υπάρχουν δια να καταργήσει εκείνα που υπάρχουν».
Εδώ υπάρχει όλη η μεταφυσική του κόσμου χωμένη μέσα σε μια πρόταση: «εδιάλεξε ο θεός, ακόμη και πράγματα που δεν υπάρχουν δια να καταργήσει εκείνα που υπάρχουν». Αυτή η πρόταση έχει τόσο μεγάλο ειδικό βάρος που δεν υπάρχει καμιά ζυγαριά που να μπορεί να τη σηκώσει. Περικλείει όλο τον χριστιανικό ιδεώδες. Την κατάργηση όλων των πραγμάτων που υπάρχουν χάριν του καταστροφικού μένους του μεταφυσικού θεού του! Η μεταφυσική ροπή ωχριά μπροστά σ’ αυτόν τον αναίσχυντο κανιβαλισμό.
Ο θεός αυτός όμως δεν ενδιαφέρεται να καταργήσει βουνά και λίμνες. Αυτό που στοχεύει να εξαφανίσει είναι οι άνθρωποι. Θέλει να τους κάνει ζώα-πρόβατα. Τα πρόβατα θα τον υπακούν. Οι ελεύθεροι άνθρωποι όμως όχι. Ιδού πώς θέλει ο μεταφυσικός θεός τους ανθρώπους:
Προς Ρωμαίους, 13. 1 «Ας υποτάσσεται ο καθένας στις ανώτερες εξουσίες, διότι δεν υπάρχει εξουσία παρά από τον θεόν… Ώστε εκείνος που αντιτάσσεται εις την εξουσίαν, αντιτάσσεται εις την διαταγήν του θεού και εκείνοι που αντιστάθηκαν θα κατακριθούν… Αυτός είναι ο λόγος που πληρώνεται τους φόρους, διότι οι αρχές είναι υπηρέται του θεού».
Εφεσίους 6. 5 «Οι δούλοι να υπακούετε εις τους κυρίους σας του κόσμου αυτού με φόβον και τρόμον».
Τιμόθεον 6. 1 «Όσοι είναι υπό τον ζυγόν της δουλείας, ας θεωρούν τους κυρίους των αξίους κάθε τιμής, δια να μη δυσφημείται το όνομα του θεού και η διδασκαλία».
Τίτον 2. 9 «Οι δούλοι να υποτάσσονται εις τους κυρίους τους, να είναι εις όλα ευάρεστοι».
Πέτρου 2. 13 «Υποταχθείτε λοιπόν, σε κάθε ανθρώπινη εξουσία χάριν του Κυρίου, διότι αυτό είναι το θέλημα του θεού».
Πέτρου 2. 13 «Οι υπηρέται, να υποτάσσεσθε εις τους κυρίους σας, με τον οφειλόμενο σεβασμό, κι όχι μόνον εις τους καλούς και επιεικείς αλλά και εις τους διεστραμμένους».
Ο δούλος δεν έχει ελπίδα στον κόσμο αυτόν. Αλλά στον μεταφυσικό κόσμο θα είναι πρώτος: «και οι έσχατοι έσονται πρώτοι». Η μεταφυσική γεννήθηκε μέσα στον χριστιανικό λαχανόκηπο. Το ιερατείο, μαζί με την κάθε λογής εξουσία, στέλνει το πλήθος στον κόσμο των πνευμάτων (μεταφυσικό για τους φιλοσόφους), για να περνά αυτό βασιλικά, στον εδώ πραγματικό κόσμο.
Οι φιλόσοφοι των τελευταίων οκτώ αιώνων, αυτοί που έστρεψαν το βλέμμα τους προς τον μεταφυσικό κόσμο, ποτέ δεν απέβαλαν από μέσα τους το χριστιανικό τους έρμα. Οι φιλόσοφοι αυτοί υπήρξαν ως κατ’ εξοχήν πνευματικοί δούλοι της χριστιανικής κυριαρχίας. Δούλοι της χριστιανικής ανώμαλης ιδεοληψίας. Δούλοι του «μεγάλου» βασιλέως του Ισραήλ. Κοντολογίς δούλοι πολυτελείας, ντυμένοι με καθαρές και πολυτελής στολές. Ορντινάντσες των αξιωματούχων του ιουδαιοχριστιανισμού.
Όσο κι αν επιχείρησε η μεταφυσική να μασκαρευτεί, φορώντας την εσθήτα της επιστήμης ,ποτέ της δεν μπόρεσε ν’ αποκολληθεί από τον ομοφυλοφιλικό της εναγκαλισμό με την θεολογία, την δεισιδαιμονία και τις φοβίες για τις μεταθανάτιες περιπέτειες της ψυχής. Τα φαντάσματα των πνευμάτων και της αθανασίας της ψυχής πάντοτε την κατεδίωκαν έμμονα και απειλητικά.
Η τάση των ανθρώπων για γνώση, αλλά και η ταυτόχρονη επίγνωση του ελλιπούς των γνώσεών τους, τους ωθούν στην επιθυμία της συμπλήρωσης, των μη κεκτημένων ακόμη γνώσεων ,δια της ερμηνείας της πραγματικότητας στο σύνολό της ,από μια ενιαία πρωταρχική αιτία, θέτοντας προς τον σκοπό αυτόν αρχές που οδηγούν πέραν του εμπειρικού κόσμου.
Στον δίαυλο όμως, από τον οποίο πρέπει να περάσει κανείς για να φτάσει στο πεδίο το ‘πέραν του εμπειρικού κόσμου’, καραδοκούν η Σκύλλα και η Χάρυβδη. Είναι η βούληση και το συναίσθημα. Τα δυο αυτά θηρία γεννήθηκαν από την ίδια μάνα: την ανελέητη πραγματικότητα των αισθήσεων. Πώς να μεταβεί κανείς στον μεταφυσικό κόσμο κλεισμένος μέσα στο φυσικότατο τομάρι του; Αυτό είναι πραγματικός βιασμός. Ο ύψιστος βαθμός της βίας. Η βία είναι το θηλυκό του βίου. Η μεταφυσική είναι βιασμός. Ο βιασμός του παράλυτου που δεν είναι σε θέση να χώσει στο στόμα του το δηλητήριο, το οποίο θα απαλλάξει την ψυχή και το πνεύμα του από το «σιχαμερό» αυτό σώμα του.
Ο μεταφυσικός κόσμος απαιτεί μεταφυσικές αισθήσεις. Μεταφυσικά μάτια. Τα μάτια του σώματος είναι τυφλά για τον κόσμο του υπερπέραντος. Ο μεταφυσικός φιλόσοφος νιώθει αόμματος απέναντι στον κόσμο του ενδιαφέροντός του. Η αίσθηση που τον διακατέχει, για το αδύναμο της μεταφυσικής οράσεώς του, τον καθιστά ανήμπορο υποκείμενο, απέναντι στα, αμφισβητούμενα απ’ αυτόν, υγιή φυσικά του μάτια. Ο μεταφυσικός νομίζει ότι υπάρχει κάποια θολούρα μπροστά από τα μάτια του. Αυτός είναι κι ο λόγος που τελικά δεν αντιλαμβάνεται τον κόσμο έτσι όπως είναι στην πραγματικότητα. Το να νομίζει κανείς πως είναι ανήμπορος είναι το ίδιο με το να είναι ανήμπορος.
Οι τρικυμίες του ψυχικού βίου, το φαινόμενο της ζωής και του θανάτου, της γέννησης και του αφανισμού, του καλού και του κακού, της αναγκαιότητας και της ελευθερίας, ασκούν ισχυρή πίεση στον ανθρώπινο βίο και απαιτούν απαντήσεις που να ικανοποιούν όχι μόνο τον νου αλλά και το συναίσθημα και την επιθυμία. Κι εδώ γίνεται το ολίσθημα πάνω στην τσουλήθρα που οδηγεί στην μεταφυσική ανυπαρξία. Η τσουλήθρα αυτή λέγεται συναίσθημα. Το λίπος με το οποίο είναι αλειμμένη λέγεται επιθυμία. Λέγεται ανεκπλήρωτος πόθος. Το συναίσθημα υποκινεί την βεβαιότητα και την αξίωση για υψηλότερη γνώση, την οποία μπορούμε ν’ αποκτήσουμε με την βοήθεια κάποιου οργάνου που εισδύει βαθύτερα στη φύση των όντων σε σύγκριση με τον «αφαιρούντα και διακρίνοντα» νου.
Έτσι «ανακαλύφθηκαν δυο τέτοια όργανα: η θεωρία (Πλάτων, Έγελος, Σέλλινγκ κ.ά.) ή η ενόραση (Νικόλαος Κουζανός). Και στις δυο περιπτώσεις ο χαρακτήρας είναι απελπιστικά υποκειμενικός.
Κατ΄ αρχάς η μεταφυσική έφερε χαρακτήρα θρησκευτικό ή θεολογικό. Οι αρχές από τις οποίες ξεκινούσε είχαν να κάνουν με το θείο ή κάτι το θεοειδές. Στην παρά πέρα εξέλιξή της στη Δύση αρχίζει να ξεχωρίζει σιγά-σιγά το μονοπάτι της απ’ αυτό της θεολογίας, προσπαθώντας να ενδυθεί την εσθήτα της επιστήμης, σε αντίθεση προς την εξ αποκαλύψεως γνώση, με την οποία ασχολείται η θεολογία.
Η προσπάθειά της πλέον έγκειται στο ν’ απαντήσει στο πρόβλημα περί της φύσης των όντων μόνο δια του λόγου και με μόνη πηγή την προσιτή στον άνθρωπο γνώση. Επειδή δε αξιώνει να παράσχει καθολική γνώση και περιεκτική των όλων, είναι φανερό ότι η κατάσταση και οι απαντήσεις της εξαρτώνται εντελώς από τις γνώσεις που υπάρχουν σε κάθε εποχή.
Συμπέρασμα: όσο λιγότερες είναι οι γνώσεις αυτές τόσο ισχυρότερη είναι και η δύναμη της μεταφυσικής.
Τον 17ο αιώνα ο Comte, διακήρυξε τον θάνατο της μεταφυσικής, ως εκπροσωπούσας στάδιο της πνευματικής εξέλιξης της ανθρωπότητας το οποίο είχε υπερνικηθεί. Αποδείχτηκαν όμως προφητικοί οι λόγοι του Κάντ ο οποίος προέβλεψε ότι, όπως είναι αδύνατο να πάψει κανείς να αναπνέει, επειδή φοβάται ότι θα εισπνεύσει μολυσμένο αέρα, έτσι είναι αδύνατο να παραιτηθεί το ανθρώπινο πνεύμα από τα μεταφυσικά προβλήματα.
Πράγματι το μεταφυσικό ενδιαφέρον αναζωπυρώθηκε τον 18ο αιώνα στρεφόμενο προς ένα σταθερό σχήμα που περιλαμβάνει τέσσερα μέρη: την οντολογία, την κοσμολογία, την ψυχολογία και την θεολογία. Εξ αυτών η μεν ψυχολογία περιλήφθηκε αργότερα στην οντολογία, η δε θεολογία – δηλαδή τα περί της φύσης του θεού και οι αποδείξεις περί της ύπαρξή του – αποτελεί σήμερα μέρος της φιλοσοφίας της θρησκείας.
Έτσι η νεώτερη μεταφυσική ασχολείται με δυο αντικείμενα, την οντολογία και την κοσμολογία, ορμώμενη από τη μια από τις αρχές της γνώσης (γνωσιολογία) κι από την άλλη από τις αρχές της πραγματικότητας.
Η οντολογία ασχολείται με το πρόβλημα της φύσης των φαινομένων, περί το όντος ον, το πράγμα καθ’ αυτό, το οποίο λ.χ. ο μεν Σοπεγχάουερ ορίζει ως βούληση, ο δε Χάρτμανν ως το ασυνείδητο. Επειδή δε τα φαινόμενα εμφανίζονται τα μεν ως σωματικά, τα δε ως ψυχικά, αποπειράται να ερμηνεύσει το καθένα και να ερμηνεύσει την σχέση που έχουν μεταξύ τους.
Κατά την έρευνα της φύσης των σωματικών φαινομένων καταντά συν τω χρόνω η οντολογία στην σύλληψη της ιδέας της ουσίας, την οποία όμως ο καθένας την ορίζει διαφορετικά. Ταυτοχρόνως η βαθμιαία διάγνωση της μεταξύ σωματικών και ψυχικών φαινομένων διαφοράς ,οδηγεί από τη μια στην ιδέα του άϋλου και άφθαρτου της ψυχής και από την άλλη στον καθορισμό των μεταξύ αυτής και του σώματος σχέσεων. Στα ζητήματα αυτά προβάλλονται ποικίλες θεωρίες, κατά τους τελευταίους αιώνες, εκ των οποίων κυριότερες είναι η περί αλληλεπιδράσεως του Καρτέσιου, η περί προδιατεταγμένης αρμονίας του Λάϊμπνιτς και η περί ψυχοφυσικού παραλληλισμού του Φέχνερ.
Επειδή δε η μεταφυσική ρέπει εκ φύσεως προς ενότητα, αποπειράται να άρει την μεταξύ σωματικών και ψυχικών φαινομένων αντίθεση, καταλήγοντας από τη μια στον υλισμό, κατά τον οποίον το ψυχικό είναι επιφαινόμενο απλώς του σωματικού, και από την άλλη στην πνευματοκρατία, όταν ορμάται από την πεποίθηση περί της ανώτερης αξίας του ψυχικού.
Με διαφορά προς την οντολογία πορεύεται η κοσμολογία ξεκινώντας από το ομοειδές των φαινομένων της πραγματικότητας, ως βασικό της δεδομένο, και αποπειράται να εξηγήσει την μορφή, την υφή και την συνάφεια του κόσμου. Οι εξηγήσεις της είναι γνωστές με τα ονόματα τελολογία και μηχανοκρατία. Το ασυμβίβαστό τους υποκινεί τον Καντ στην διάκριση δύο κόσμων, του κόσμου της φύσης και της αναγκαιότητας και του κόσμου των αξιών και της ελευθερίας.
Τέλος, ως προς τα στοιχεία από τα οποία αποτελείται η σύνθεση του κόσμου, οι μεν παραδέχονται ότι αυτά είναι πολλά, οι δε ρέπουν προς την ενότητα. Έτσι έχουμε κι εδώ νέα αντίθεση, διότι κατά μεν την περί πολλαπλότητας θεωρία ο κόσμος αποτελείται από πλήθος ποιοτικώς διάφορων στοιχείων, τα οποία όταν περιοριστούν σε δύο οδηγούν στην διαρχία, κατά δε την περί ενότητας θεωρία, τα διάφορα στοιχεία είναι μέρη μιας και της αυτής ουσίας, κι έτσι μπορεί να ερμηνευτεί ο κόσμος ως προερχόμενος από μια πρωταρχική αρχή.
Παράλληλα με τις υλιστικές και μεταφυσικές τοποθετήσεις και προτιμήσεις βαδίζει και μια τρίτη. Αυτή θα την ονομάσουμε τώρα, αυτή τη στιγμή, ναιμεναλλαστική, από το «ναι μεν αλλά». Πατριάρχης της τυγχάνει ο Καντ.
Από τη μια, ο ναιμεναλλαστής αυτός, υπέβαλε την μέχρι αυτού μεταφυσική σε δριμύ έλεγχο, καταλογίζοντας στην ψυχολογία παραλογισμούς, στην κοσμολογία ένα σωρό αντιφάσεις και στην θεολογία στέρηση αποδεικτικής δύναμης. Κατά την γνώμη του η μεταφυσική είναι αδύνατη ως επιστήμη διότι στερείται περιεχομένου, εξαιτίας της αδυναμίας του ανθρώπινου νου να υπερπηδήσει τα όρια της εμπειρίας.
Από την άλλη όμως, και παρ’ όλ’ αυτά, αναγνώρισε την ανάγκη της μεταφυσικής, την οποία επαναφέρει δια της κριτικής του πρακτικού λόγου.
Με άλλα λόγια η πολεμική του δεν στρέφεται κατά της μεταφυσικής, καθ’ αυτής, αλλά κατά της μεθόδου, με την οποία την προσεγγίζει κανείς.
Εδώ πρέπει να σταθεί κανείς για να ξεκαθαρίσει το θολωμένο βλέμμα του από την μεταφυσική αιθάλη. Οι αναθυμιάσεις του μεταφυσικού βούρκου περιέχουν υψηλή περιεκτικότητα σε αναισθητικό αιθέρα, ο οποίος παραλύει καταλυτικά τα αισθητήρια όργανα της εμπειρίας. Πώς το είπε ακριβώς: «εξαιτίας της αδυναμίας του ανθρώπινου νου να υπερπηδήσει τα όρια της εμπειρίας».
Προσέξτε παρακαλώ: εδώ δεν τίθεται υπό κατηγορία τόσο η «αδυναμία του ανθρώπινου νου να υπερπηδήσει τα όρια της εμπειρίας». Το δηλητήριο της μεταφυσικής αυτής οχιάς δεν ρίχνεται στην αδυναμία του νου, που αδυνατεί να … Το φαρμακερό αυτό δηλητήριο στοχεύει ουσιαστικά σ’ αυτήν καθ’ αυτήν την εμπειρία. Κοντολογίς ο Καντ ήθελε να πει ότι η εμπειρία είναι αυταπάτη και μας οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Ότι για να εισέλθει κανείς στον κόσμο της μεταφυσικής αλήθειας πρέπει πριν να προετοιμαστεί κατάλληλα. Πώς δηλαδή; Να πώς: ν’ απαλλαγεί από την εμπειρία. Γιατί ν’ απαλλαγεί απ’ αυτή; Διότι «είναι αδύνατο ο νους του να υπερπηδήσει τα όριά της». Εάν όμως απαλλαγεί απ’ αυτήν τότε δεν χρειάζεται να ξεπεράσει το εμπόδιο αυτό.
Η διαδικασία της προσέγγισης του αληθινού κόσμου του θεού (του μεταφυσικού για τον Καντ) – η δια της αποποίησης της εμπειρίας– στην χριστιανική διδασκαλία λέγεται: «με τα μάτια της ψυχής». Ο Κάντ την διατύπωσε με την φράση: «η μέθοδος με την οποία πρέπει να προσεγγίσει κανείς την μεταφυσική». Φαίνεται όμως ότι δεν την περιέγραψε αρκούντως, διότι οι μαθητές του (Φίχτε, Σέλλινγκ, Έγελος, Σοπεγχάουερ), πρότειναν ο καθένας την δικιά του «μέθοδο προσέγγισης του μεταφυσικού κόσμου».
Πάντως, όπως και να το κάνουμε, λέχτηκε και λέγεται κατά κόρον ότι «η θρησκεία είναι ζήτημα μεταφυσικό». Πρόκειται για μια χειροπέδη, της οποίας ο ένας κρόκος λέγεται θρησκεία και ο άλλος μεταφυσική. Μια χειροπέδη μ’ έναν και μόνο κρίκο είναι εντελώς άχρηστη. Η χριστιανική χειροπέδη προβάλλεται και με τους δυο της κρίκους κρεμασμένους στο υπέρθυρο της πνιγηρής φυλακής της. Η μεταφυσική χειροπέδη φροντίζει ν’ αποκρύπτει τον θρησκευτικό της κρίκο με την απατηλή εσθήτα της ψευδοεπιστημοσύνης της. Μόλις όμως εισέλθει κανείς μέσα στα ενδότερα δώματα της μεταφυσικής μάντρας, αμέσως διαπιστώνει ότι η κάθε γωνιά της αποτελεί ενδιαίτημα ενοχλητικών θρησκευτικών φαντασμάτων. Φαίνεται ότι η αδυναμία απαλλαγής του Σοπεγχάουερ από τα θρησκευτικά αυτά φαντάσματα τον οδήγησαν στον παροιμιώδη πεσσιμισμό του.
Λέχτηκε λοιπόν ότι «είναι αδύνατο ο ανθρώπινος νους να υπερπηδήσει τα όρια της εμπειρίας». Ρωτάμε λοιπόν κι εμείς: γιατί, σώνει και καλά, θα πρέπει ο ανθρώπινος νους να υπερπηδήσει τα όρια της εμπειρίας; Δηλαδή εάν ο άνθρωπος ωθήσει τα όρια της εμπειρίας του πιο πέρα, αυτό θα του αποβεί εις βάρος; Ή μήπως η οποιαδήποτε εμπειρία έβλαψε ποτέ τον άνθρωπο;
Ας θέσουμε το ερώτημα από την ανάποδη: κύριοι μεταφυσικόπληκτοι και θρησκόπληκτοι μήπως θυμάστε ποτέ κάτι που να προσέφερε η μεταφυσική σας ή η θρησκεία σας στην καλυτέρευση της διαβίωσης και της πνευματικής καλλιέργειας των ανθρώπων; Κάτι στην πρόοδο της ιατρικής επιστήμης; Της τεχνολογίας; Των ανθρωπιστικών επιστημών; Της βιολογίας; Της κοσμολογίας; Της ναυσιπλοΐας; Της γεωργίας; Της κτηνοτροφίας; Της κοινωνιολογίας; Της θεραπείας των ψυχικών νόσων;
Όλα αυτά τα επιτεύγματα δεν είναι κατορθώματα των επιστημόνων, οι οποίοι βασίστηκαν στην εμπειρία και στην κατανόηση αυτού του υπαρκτού κόσμου; Αυτών που έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια την μεταφυσική σας ανοησία; Εσένα, μωρέ μεταφυσικέ, όταν έπαθες το έμφραγμα ποιοι σ’ έσωσαν με τα μπαλονάκια, που έβαλαν στις αρτηρίες της καρδιάς σου; Οι μεταφυσικοί γιατροί; Ή μήπως εσένα άγιε δέσποτα, όταν έπαθες το ίδιο, δεν σ’ έσωσαν οι γιατροί αλλά σ’ έσωσε ο θεός σου που είναι πνεύμα; Όταν λοιπόν όλοι εσείς αρρωσταίνετε του θανατά, γιατί δεν προτείνετε τους γιατρούς «να υπερπηδήσουν τα όρια της εμπειρίας τους» αλλά αντιθέτως εναποθέτετε όλες τις ελπίδες σας στην μεγάλη εμπειρία τους; Μετρήσατε ποτέ το ποσόν και το ποιόν της ψευτιά και της υποκρισίας σας;
Πού κατάντησε η μεταφυσική ροπή και η καλλιέργειά της; Κατάντησε στην ενασχόληση εκατομμυρίων ανθρώπων με τον κόσμο των πνευμάτων. Στις Πνευματιστικές εταιρείες και στα Ιδρύματα ψυχικών ερευνών. Σε ζαλισμένες μύγες που περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους. Στην αυταπασχόληση αρρωστημένων υπάρξεων. Στην ακράτητη μπουρδολογία. Στην περιφρόνηση αυτού του κόσμου υπέρ κάποιων άλλων ανύπαρκτων. Στην καλλιέργεια της ανοησίας και της δεισιδαιμονίας.
Η μεταφυσική είναι η άλλη όψη του νομίσματος που λέγεται θρησκεία. Είναι οι δυο δέσμες της χειροπέδης που αιχμαλωτίζουν την σκέψη και την ευδαιμονία του ανθρώπου. Οι κρίκοι της αλυσίδας που συνδέουν τις δυο δέσμες λέγονται πνεύμα, ψυχή, αθανασία της ψυχής, άϋλον, θεός, άλλος κόσμος, κόλαση-παράδεισος και υπερπέραν. Κι όπως ισχύει για κάθε αλυσίδα, έτσι και για την αλυσίδα της θρησκευτικο-μεταφυσικής χειροπέδης, έστω κι ένας κρίκος να σπάσει τότε απελευθερώνεται εντελώς ο άνθρωπος από την καταπίεση των φαντασμάτων των ανθρώπινων ιδεοληψιών.
Βιβλιογραφία, «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια».

Το πηγάδι της γνώσης

Για να σκάψει κανείς ένα πηγάδι, πρώτα πρέπει να βγάλει το χώμα και τις πέτρες κι ύστερα αρχίζει το νερό να τρέχει από τις πλευρές του πηγαδιού και να το γεμίζει. Το νερό βρισκόταν ήδη εκεί, δεν χρειαζόταν να μεταφερθεί από κάπου αλλού. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να μετακινηθούν οι πέτρες και το χώμα.

 

Υπήρχαν εμπόδια και μόλις αυτά μετακινήθηκαν, εμφανίστηκε το νερό. Δεν χρειαζόταν να μεταφερθεί νερό μέσα στο πηγάδι. Το νερό βρισκόταν ήδη εκεί, απλώς έπρεπε να απομακρυνθούν τα εμπόδια.

 

 Η γνώση βρίσκεται ήδη μέσα μας, δεν χρειάζεται να την πάρουμε από κάπου αλλού. Οι πηγές της είναι κρυμμένες μέσα μας, πρέπει απλώς να απομακρυνθούν με το σκάψιμο τα εμπόδια που βρίσκονται ανάμεσα — οι πέτρες και το χώμα. Τότε θα αρχίσουν να εμφανίζονται οι πηγές της γνώσης.

Εκτός από πηγάδι όμως, μπορεί κανείς να φτιάξει και δεξαμενή.

 

Το να φτιαχτεί μια δεξαμενή είναι κάτι διαφορετικό. Δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε τη φυσική πηγή του νερού, για να φτιάξουμε μια δεξαμενή. Ο τρόπος για να φτιαχτεί μια δεξαμενή είναι εντελώς αντίθετος από αυτόν που φτιάχνεται ένα πηγάδι.

 

Για να φτιάξεις μια δεξαμενή, δεν χρειάζεται να σκάψεις και να βγάλεις έξω τις πέτρες και το χώμα. Πρέπει να φέρεις πέτρες και χώμα από κάπου αλλού και να φτιάξεις ένα τοίχο. Κι όταν φτιαχτεί ο τοίχος, το νερό δεν έρχεται από μόνο του. Πρέπει να το φέρεις από τα πηγάδια των ανθρώπων και να το βάλεις μέσα στη δεξαμενή.

 

Μπορεί να βλέπεις το νερό μέσα στη δεξαμενή και να το βλέπεις και μέσα στο πηγάδι, η διαφορά όμως ανάμεσα στη δεξαμενή και το πηγάδι είναι όση διαφορά υπάρχει ανάμεσα στη γη και τον ουρανό. Η πρώτη διαφορά είναι ότι η δεξαμενή δεν έχει δικό της νερό.

 

 Ότι βρίσκεται μέσα στη δεξαμενή είναι δανεικό. Σύντομα μουχλιάζει και λιμνάζει, επειδή αυτό που είναι δανεικό, δεν είναι ζωντανό, είναι νεκρό. Το νερό που στέκεται μέσα στη δεξαμενή λιμνάζει, σαπίζει και σύντομα θα αρχίσει να βρομάει.

Το πηγάδι όμως έχει τη δική του πηγή νερού. Το νερό δεν μουχλιάζει ποτέ. Το πηγάδι έχει τη δική του πηγή ροής.

 

Με τη δεξαμενή και το πηγάδι συμβαίνουν δύο διαφορετικές διαδικασίες. Η δεξαμενή φοβάται ότι κάποιος θα της πάρει το νερό, επειδή αν φύγει το νερό, η δεξαμενή αδειάζει. Το πηγάδι όμως θέλει κάποιον να του πάρει το νερό του, ώστε να μπορεί να γεμίσει με πιο φρέσκο και ζωντανό νερό.

 

 Το πηγάδι φωνάζει: «Πάρε το νερό μου! Θέλω να το μοιραστώ!» Η δεξαμενή φωνάζει: «Μην πλησιάζεις! Μην αγγίζεις το νερό μου! Μη μου παίρνεις το νερό μου!» Η δεξαμενή θέλει κάποιον που έχει νερό να της το φέρνει, να το χύνει μέσα της και να τη γεμίζει, ώστε να μπορεί να μεγαλώνει η περιουσία της.

Αν όμως κάποιος έχει έναν κουβά, το πηγάδι θέλει αυτόν τον άνθρωπο να πάρει από το νερό του, ώστε να μπορέσει να ξεφορτωθεί το παλιό νερό και να βγάλει καινούργιο. Το πηγάδι θέλει να μοιράζεται, η δεξαμενή θέλει να συσσωρεύει.

 

Το πηγάδι έχει ρυάκια, που συνδέονται με τον ωκεανό. Το πηγάδι μπορεί να φαίνεται μικρό, στο βάθος όμως συνδέεται με το άπειρο.

 

Όσο μεγάλη όμως κι αν φαίνεται μια δεξαμενή, δεν συνδέεται με κανέναν. Τελειώνει και κλείνει στον εαυτό της. Δεν έχει κανένα ρυάκι. Δεν έχει κανένα τρόπο να συνδεθεί με το άπειρο.

 

Ο νους του ανθρώπου μπορεί να γίνει είτε πηγάδι είτε δεξαμενή. Αυτές είναι οι δύο πιθανότητες για το νου του ανθρώπου. Και ο άνθρωπος που ο νους του γίνεται δεξαμενή, σιγά- σιγά θα τρελαθεί.

 

Όλων μας ο νους έχει γίνει δεξαμενή. Δεν έχουμε φτιάξει πηγάδια, έχουμε φτιάξει δεξαμενές. Μαζεύουμε πράγματα από όλο τον κόσμο, από βιβλία, από ιερά κείμενα, από διδασκαλίες, τα μαζεύουμε όλα αυτά και νομίζουμε πως έχουμε γίνει γνώστες.

 

Κάνουμε το ίδιο λάθος που κάνει και η δεξαμενή. Η δεξαμενή νομίζει πως είναι πηγάδι, επειδή και στα δύο μπορείς να δεις νερό μέσα τους.

Μπορείς να βρεις γνώση σε ένα διανοούμενο και σε ένα συνειδητό άνθρωπο. Ο διανοούμενος όμως είναι δεξαμενή και ο συνειδητός άνθρωπος είναι πηγάδι. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους δύο.

 

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο θεμελιώδης και βαθιά είναι αυτή η διαφορά. Η γνώση του διανοούμενου είναι δανεική, σάπια, μουχλιασμένη. 

Τι μπορεί να κρύβεται πίσω από το «σ’ αγαπώ»

Το σ’ αγαπώ μη μου το πεις, μη μου το πεις αν δεν το νιώσεις, παιχνίδι είναι της ζωής, που θες δε θες θα το πληρώσεις» λέει το άσμα, όμως… φαίνεται ότι δεν είναι λίγες οι γυναίκες που… παραβαίνουν το συγκεκριμένο «κανόνα».
Όταν μια γυναίκα λέει «Σ’ αγαπώ»… ίσως απλά να είναι ευγενική μαζί σας!
Το ένα τρίτο των γυναικών (ποσοστό 33,3%) παραδέχεται ότι έχει πει στο σύντροφό του ότι τον αγαπάει, ενώ δεν ίσχυε κάτι τέτοιο, κι αυτό τις περισσότερες φορές επειδή εκείνος το είπε πρώτος και ένιωσαν πως έπρεπε να μην τον αφήσουν «ξεκρέμαστο».
Το ποσοστό αυτό στους άντρες είναι 20%, όπως έδειξε μια δημοσκόπηση της εταιρείας Lovehoney σε 1.800 ζευγάρια ενηλίκων στη Μ. Βρετανία.
Το 15% των ερωτηθέντων παραδέχτηκαν ότι έχουν πει το «Σ’ αγαπώ» στο σύντροφό τους χωρίς να το εννοούν, παρασυρμένοι από το… πάθος. Οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να ξεστομίσουν αυτές τις λέξεις, χωρίς να είναι στην πραγματικότητα ερωτευμένες με το σύντροφό τους, ενώ οι άντρες είναι αυτοί που συνήθως το λένε πρώτοι.
Το 5% αυτών ανέφεραν ότι περιμένουν από τις γυναίκες να εκφράσουν πρώτες την αγάπη τους, ενώ πάνω από το 20% των γυναικών ακολουθεί την ίδια «τακτική» με τους άντρες, γράφει η Daily Mail.
Γιατί –σύμφωνα με την έρευνα- οι άνθρωποι λένε το «Σ’ αγαπώ», ενώ στην πραγματικότητα δεν το εννοούν:
1. Ο σύντροφός μου το είπε και ένιωσα ότι έπρεπε να το πω κι εγώ.
2. Έμοιαζε να είναι σωστό/κατάλληλο εκείνη τη στιγμή.
3. Το είπα για να επιβεβαιώσω το σύντροφό μου.
4. Ήταν την ώρα που κάναμε σeξ.
5. Ένιωσα πιεσμένος να το πω γιατί ήμασταν μαζί πολύ καιρό.
6. Πίστευα ότι θα αύξανε τις πιθανότητές μας να κάνουμε σeξ.
7. Έγινε κατά λάθος, δεν το εννοούσα.
8. Ήθελα να ευχαριστήσω την οικογένεια/τους φίλους μου.

Γυμναστική χωρίς γυμναστήριο

Για όσους δεν έχουν χρόνο ή χρήματα

Aρκετοί είναι αυτοί που καθημερινά ισχυρίζονται ότι δεν προλαβαίνουν, δεν έχουν χρόνο και χρήματα για να γυμναστούν, δεν υπάρχει κοντά στο σπίτι τους ή στην εργασία τους γυμναστήριο, όπως και άλλες τόσες δικαιολογίες για να αποφύγουν την άσκηση. Διάθεση, όρεξη, φαντασία και ελάχιστος χρόνος απαιτείται για να καταφέρετε να γυμναστείτε μόνοι ή με παρέα στο σπίτι σας ή σε εξωτερικούς χώρους. Αρκούν μερικές ασκήσεις κυρίως με το βάρος του σώματός σας που μπορούν να εκτελεστούν παντού!
Τρέξιμο-Περπάτημα
Δεν είναι ανάγκη να αγοράσετε τον τελευταίας τεχνολογίας διάδρομο, που αργότερα θα αποτελεί διακοσμητικό αντικείμενο, για να τρέξετε ή να περπατήσετε. Αρκεί μία βόλτα στο κοντινό σας γήπεδο ή στο πάρκο της γειτονιάς σας 3-4 φορές την εβδομάδα. Εξοπλιστείτε με τα κατάλληλα παπούτσια και ρουχισμό και ξεκινήστε χωρίς να αναβάλλετε καθημερινά και με το παραμικρό την προπόνησή σας. Άλλωστε, πάντα θα υπάρχει κάτι άλλο να κάνετε, γι’ αυτό βάλτε το στο πρόγραμμά σας!
Κάμψεις
Από τις βασικότερες ασκήσεις με πολλές παραλλαγές που μπορεί να εκτελεστεί εντός ή εκτός σπιτιού. Εκτελέστε με τα δύο χέρια ανοικτά, με λίγο πιο κλειστά, με στήριξή στα δύο ή και στο ένα πόδι, με τα πόδια πιο ψηλά από τα χέρια, με τα χέρια τοποθετημένα σε διάφορα αντικείμενα (καρέκλες, τραπέζια, κρεβάτια), με τα δάκτυλα να κοιτούν μπροστά ή προς τα μέσα! Προσπαθήστε να τις εκτελείτε συχνά, να ανεβάζετε σιγά σιγά τον αριθμό των επαναλήψεων και σίγουρα θα δείτε τεράστια διαφορά στο πάνω μέρος του σώματός σας!
Καθίσματα-Προβολές
Σίγουρη επιτυχία για την ενδυνάμωση των ποδιών σας. Τρομερή ποικιλία σε παραλλαγές, με αντίσταση ή χωρίς, αποτελούν αναμφισβήτητα τους βασιλιάδες των ασκήσεων για πόδια. Με μεγάλη προσοχή στη σωστή εκτέλεση για να αποφύγετε προβλήματα στα γόνατα και στη μέση σας, θα ενδυναμώσετε όλο το κάτω μέρος του σώματός σας και τους ραχιαίους σας!
Καθίσματα-Προβολές με άλματα
Το αμέσως επόμενο βήμα για όποιον μπορεί να εκτελέσει τα απλά καθίσματα και τις προβολές. Εκτελέστε τα καθίσματα και στην άρση του κορμού σας τεντωθείτε, κάντε ένα μικρό άλμα και προσγειωθείτε ομαλά στα δύο σας πόδια. Το ίδιο ισχύει και στις προβολές, όπου μπορείτε να εναλλάσσετε τα πόδια σας με άλμα. Κάντε ένα σετ των 15-20 επαναλήψεων και μετά από ένα μικρό διάλειμμα επαναλάβετε για 2-3 φορές!
Burbees
Μία άσκηση για όλο το μέρος του σώματός σας που θα σας βοηθήσει στην ανάπτυξη της δύναμής σας και στην βελτίωση της αερόβιας ικανότητας. Περιλαμβάνει 5 στάδια: 1. Ξεκινήστε από όρθια θέση 2. Φέρνετε το σώμα σας σε μία θέση καθίσματος με τα χέρια στο πάτωμα 3. Κλωτσάτε τα πόδια κρατώντας τα χέρια σας τεντωμένα 4. Επιστροφή των ποδιών στην θέση 2 5.Ανέβασμα του κορμού. Ιδιαίτερα απαιτητική άσκηση με πολλές επίσης παραλλαγές.
Σανίδα-Plank
Ξαπλώστε μπρούμυτα, με στήριξη στους αγκώνες και στις μύτες των ποδιών. Εφαρμόστε πίεση προς το πάτωμα, κρατήστε την πλάτη σας σε ευθεία με το υπόλοιπο σώμα, και κρατήστε εκεί το σώμα σας σταθερό για 20-60΄΄. Ενεργοποιήστε τους μύες της κοιλιάς και της ράχης που σταθεροποιούν το σώμα, καθώς και τους μύες της ωμικής ζώνης. Υπάρχουν αρκετές παραλλαγές, όπως με στήριξη σε ένα πόδι, πάνω σε ελβετική μπάλα ή πλάγια σανίδα, που προσφέρουν ποικιλία και εξίσου καλά αποτελέσματα.
Σχοινάκι
Ιδιαίτερα αποδοτική δραστηριότητα όσον αφορά την αερόβια ικανότητα, την απώλεια του λίπους αλλά και τη μυϊκή ενδυνάμωση. Εστιάστε στη σωστή τεχνική, ρυθμίστε κατάλληλα το μήκος του, αναπηδήστε στις μύτες των ποδιών σας και ξεκινήστε να κάνετε ό,τι κάνατε ως παιδιά. Το σώμα σας σιγά σιγά θα θυμηθεί και θα αυτοματοποιήσει την κίνηση. Ξεκινήστε με 30΄΄, και αυξήστε σταδιακά μέχρι τα 3-4 λεπτά, για 2-3 φορές και με 1-2 λεπτά διάλειμμα ανάμεσα στα σετ.
Κυκλική προπόνηση
Ιδανικός τρόπος για να καταφέρετε να γυμναστείτε εκτός γυμναστηρίου, με φοβερά αποτελέσματα στη μυϊκή ενδυνάμωση, στη βελτίωση της αερόβιας ικανότητας, στην απώλεια του λίπους. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι κυκλικής προπόνησης, αλλά η ουσία όλων είναι να καταφέρετε να εκτελέσετε μία σειρά από ασκήσεις είτε ενδυνάμωσης είτε αερόβιες, χωρίς διάλειμμα ανάμεσα από αυτές. Αν θελήσουμε να δώσουμε ένα παράδειγμα με βάση τις ασκήσεις που προαναφέρθηκαν, αυτό θα ήταν: 1΄ σχοινάκι, 10 κάμψεις, 10 καθίσματα με άλματα, 10 burbees, 30΄΄ τρέξιμο επιτόπου, 10 προβολές με άλμα, 10 κάμψεις με κλειστά χέρια, 30΄΄ σανίδα, 1΄ σχοινάκι, διάλειμμα 3-4 λεπτά, και στην συνέχεια επανάληψη για άλλες 2-3 φορές. Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορεί ο καθένας από εσάς να το χρησιμοποιήσει, να το διαμορφώσει ανάλογα με τη φυσική του κατάσταση και να καταφέρει να γυμναστεί στο σπίτι σε σύντομο χρόνο, χωρίς πολλά όργανα και -το σημαντικότερο- αποδοτικά!

Πως φτιάχνουμε κάρβουνο

Το κάρβουνο είναι ένα ιδιαίτερα χρήσιμο υλικό, που χρησιμοποιείτε ακόμα και σήμερα σε πολλές εφαρμογές. Παλαιότερα ήταν η κύρια καύσιμη ύλη για θέρμανση, μαγείρεμα και παραγωγή ενέργειας. Εκτός από αυτές το κάρβουνο έχει και άλλες χρήσιμες εφαρμογές.

Το κάρβουνο έχει χρησιμοποιηθεί από αρχαιοτάτων χρόνων στην τέχνη και την ιατρική, αλλά κυρίως ως καύσιμο στην μεταλλουργεία λόγο της μεγάλης θερμότητας που παράγει, για την διαμόρφωση και κατασκευή μεταλλικών εργαλείων και αντικειμένων.

Αργότερα χρησιμοποιήθηκε σαν καύσιμο στις ατμομηχανές και μετέπειτα στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας μέσω θερμότητας.

Το κάρβουνο μπορεί να ενεργοποιηθεί, για να αυξηθεί η αποτελεσματικότητά του ως φίλτρο. Ο ενεργός άνθρακας προσροφά αμέσως ένα ευρύ φάσμα οργανικών ενώσεων που είναι διαλυμένες ή αιωρούνται σε αέρια και υγρά.

Χρησιμοποιείτε επίσης σε ορισμένες βιομηχανικές διεργασίες, όπως είναι ο καθαρισμός της σακχαρόζης από τη ζάχαρη από ζαχαροκάλαμο.

Φίλτρα άνθρακα χρησιμοποιούνται επίσης σε ορισμένους τύπους μάσκες αερίου.

Η ιατρική χρήση ενεργού άνθρακα είναι κυρίως η προσρόφηση των δηλητηρίων, ιδίως στην περίπτωση των απόπειρες αυτοκτονίας στην οποία ο ασθενής έχει καταπιεί ένα μεγάλο ποσό ενός φαρμάκου. Ο ενεργός άνθρακας πωλείται χωρίς συνταγή, έτσι ώστε να χρησιμοποιείται για μια ποικιλία των εφαρμογών που αφορούν την υγεία. Για παράδειγμα, χρησιμοποιείται συχνά για να μειώσει τη δυσφορία λόγω υπερβολικών αερίων ή μετεωρισμού στην πεπτική οδό.

Παλιά το κάρβουνο ήταν το κύριο υλικό στην παρασκευή πυρίτιδας. Με βασικά υλικά το κάρβουνο και το θειάφι, έφτιαχναν το μπαρούτι, που χρησιμοποιούταν στα όπλα της εποχής. Τη σημερινή εποχή χρησιμοποιείτε από ερασιτέχνες για πυροτεχνήματα.

Μία άλλη συμαντική χρήση του κάρβουνου που πλέον έχει χαθεί, ήταν η συντήρηση των τροφίμων αλλά και η απολύμανση του νερού.

Πως φτιάχνουμε κάρβουνο

 

Για να φτιάξουμε κάρβουνο κάνουμε «ατελή καύση ξύλου», δηλαδή δεν καίμε το ξύλο αλλά περιορίζοντας την ποσότητα του αέρα ελέγχουμε ουσιαστικά την διαδικασία της καύσης. Σε ένα μεγάλο μεταλλικό δοχείο που κλείνει, τοποθετούμε την ποσότητα ξύλου και κάνουμε τρύπες στο καπάκι, ώστε να βγαίνουν οι καπνοί.

Ανάβουμε φωτιά και τοποθετούμε το κλειστό δοχείο πάνω σε φωτιά. Μετά από λίγη ώρα θα δούμε να βγαίνει πυκνός καπνός από τις τρύπες που είχαμε ανοίξει στο καπάκι.

Όταν σβήσει η φωτιά μας και σταματήσει να βγαίνει καπνός, τα κάρβουνα μας είναι πλέον έτοιμα.
Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να παρακολουθήσετε την διαδικασία.

Ανακαλύφθηκε γονίδιο που συνδέει τη «φαιά ουσία» του εγκεφάλου με την ευφυΐα

Οι ερευνητές εντόπισαν ένα γονίδιο το οποίο συνδέει την ευφυΐα με την αποκαλούμενη «φαιά ουσία» του εγκεφάλου και όπως υποστηρίζουν η ανακάλυψή τους αυτή μπορεί να τους βοηθήσει να κατανοήσουν γιατί κάποιοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν μαθησιακές δυσκολίες.

Διεθνής επιστημονική ομάδα ανέλυσε δείγματα DNA και αξονικές τομογραφίες εγκεφάλου περισσότερων από 1.500 υγιών 14χρονων τους οποίους υπέβαλε σε μία σειρά από λεκτικά και μη λεκτικά τεστ νοημοσύνης.

Οι ερευνητές μελέτησαν τον εγκεφαλικό τους φλοιό, την εξωτερική στοιβάδα του εγκεφάλου, γνωστή ως «φαιά ουσία» που παίζει σημαντικό ρόλο στη μνήμη, την προσοχή, την αντίληψη, τη σκέψη, τη γλώσσα και τη συνείδηση.

Στη συνέχεια ανέλυσαν περισσότερες από 54.000 γενετικές παραλλαγές (μεταλλάξεις) που πιθανόν εμπλέκονται στην ανάπτυξη του εγκεφάλου και διαπίστωσαν ότι, κατά μέσο όρο, έφηβοι που έφεραν μία συγκεκριμένα παραλλαγή γονιδίου είχαν πιo λεπτό φλοιό στο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου - και ήταν εκείνοι που είχαν τις χειρότερες επιδόσεις στα τεστ νοημοσύνης.

«Η γενετική μετάλλαξη που εντοπίσαμε συνδέεται με την συναπτική πλαστικότητα - τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούν οι νευρώνες», δήλωσε η Σιλβάν Ντεσκριβιέρ, επικεφαλής της έρευνας στο Ινστιτούτο Ψυχιατρικής του πανεπιστημίου του Λονδίνου King's College.

«Αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τι συμβαίνει σε επίπεδο νευρώνων σε συγκεκριμένες μορφές διανοητικών βλαβών, όπου η ικανότητα των νευρώνων να επικοινωνούν αποτελεσματικά κατά κάποιον τρόπο επηρεάζεται».

Η ίδια, ωστόσο, τονίζει ότι τα ευρήματά τους δεν συνιστούν ανακάλυψη κάποιου «γονιδίου της ευφυΐας».

«Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι η ευφυϊα επηρεάζεται από πολλούς γενετικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες. Το γονίδιο που εντοπίσαμε απλώς εξηγεί μία πολλή μικρή αναλογία των διαφορών στις νοητικές δυνατότητες», είπε η Ντεσκριβιέρ.

Τα ευρήματα των επιστημόνων δημοσιεύονται σήμερα στην επιθεώρηση «Μοριακή Ψυχιατρική» (Molecular Psychiatry) και μπορούν να τους βοηθήσουν να κατανοήσουν καλύτερα τους βιολογικούς μηχανισμούς που κρύβονται πίσω από αρκετές ψυχιατρικές διαταραχές, όπως η σχιζοφρένεια και ο αυτισμός, καθώς όσοι πάσχουν από αυτές συχνά έχουν μειωμένες νοητικές δυνατότητες.

Πόσο νερό πρέπει να πίνουμε όταν γυμναζόμαστε;

Ένας από σημαντικότερους παράγοντες που συμβάλλουν καθοριστικά στην αθλητική απόδοση και συνήθως υποτιμάται από τους αθλητές είναι τα επαρκή επίπεδα υδάτωσης του οργανισμού τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της άσκησης.

Συνεπώς, η αθλητική απόδοση είναι βέλτιστη όταν οι αθλητές διατηρούν το ισοζύγιο υγρών κατά την άσκηση, ενώ αντίθετα, διαταράσσεται με τη βαθμιαία αφυδάτωση. Οι επιπτώσεις της αφυδάτωσης δεν περιορίζονται μόνο στην αναστολή της απόδοσης, αλλά είναι ικανές να προκαλέσουν επικίνδυνες για τη ζωή θερμικές βλάβες, όπως η θερμοπληξία.

Η άσκηση αυξάνει τη μεταβολική παραγωγή θερμότητας, μέσω της οξείδωσης των ενεργειακών υποστρωμάτων(υδατάνθρακες, λίπη και πρωτεϊνες), προκαλώντας την αύξηση της σωματικής θερμοκρασίας.

Αν λοιπόν φανταστούμε έναν αθλούμενο ο οποίος ασκείται σε υψηλά επίπεδα έντασης για παρατεταμένο χρονικό διάστημα και σε θερμό περιβάλλον, τότε αυξάνεται σημαντικά ο κίνδυνος ραγδαίας αύξησης της εσωτερικής θερμοκρασίας σε τέτοιο επίπεδο που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά όχι μόνο την απόδοση αλλά και την υγεία του.

Η διαδικασία της εφίδρωσης και κατά συνέπεια η ρύθμιση της θερμοκρασίας του σώματος εξαρτώνται από τα επαρκή επίπεδα υδάτωσης πριν και κατά τη διάρκεια της άσκησης. Τα φυσιολογικά επίπεδα υγρών στο σώμα εξασφαλίζουν σταθερό όγκο αίματος, γεγονός που επιφέρει διπλό όφελος για τον οργανισμό.

Αφενός εξασφαλίζεται η σταθερή αιμάτωση του δέρματος άρα και ο απαιτούμενος ρυθμός εφίδρωσης και αφετέρου η σταθερή αιμάτωση των μυών (μεταφορά οξυγόνου) για την παραγωγή έργου. Δηλαδή, η υδάτωση έχει διττό ρόλο, θερμορυθμιστικό και μεταβολικό και στόχο την προάσπιση της υγείας και τη βέλτιστη δυνατή απόδοση, καθυστερώντας την κόπωση και τις διάφορες θερμικές επιπλοκές.

Για όλα τα παραπάνω δύο ώρες πριν την άσκηση θα πρέπει να έχετε καταναλώσει 2 με 3 ποτήρια νερού ή γενικότερα 400 – 600 ml υγρών.
Κατά τη διάρκεια της άσκησης, 150 – 350 ml (ανά 15-20 λεπτά από την έναρξη της άσκησης). Αν ή άσκηση είναι μικρότερη από μία ώρα αρκεί και μόνο νεράκι. Αν είναι μεγαλύτερης διάρκειας συστήνεται η λήψη ενεργειακών ποτών με περιεκτικότητα υδατανθράκων 4-8%.
Μετά την άσκηση, συστήνονται 450ml – 675ml για κάθε 0.5kg απώλειας βάρους.

iBag: Η θαυματουργή τσάντα που εμποδίζει το ψυχαναγκαστικό shopping και την καταναλωτική μανία

Η είδηση της κυκλοφορίας του νέου προϊόντος της αυστραλιανής εταιρείας Credit Card Finder, έχει κάνει το γύρο του κόσμου, απασχολώντας τα διεθνή ΜΜΕ, μεταξύ άλλων και την γαλλική Liberation.

Η iBag αναλαμβάνει να πράξει αυτό που πολλοί άνθρωποι αδυνατούν να κάνουν από μόνοι τους: να ελέγξουν την καταναλωτική μανία τους, συνηθέστερη μορφή της οποίας είναι το λεγόμενο «ψυχαναγκαστικό ή παρορμητικό shopping».

Σύμφωνα με δημοσιεύματα στους ιστότοπους addictions about.com και invitromagazine.gr:

Ο εθισμός στα ψώνια, ή αλλιώς οι ψυχαναγκαστικές αγορές, είναι μία από τις πιο διαδεδομένες εξαρτήσεις. Είναι μια διαταραχή, που υποθάλπεται από τη διαφήμιση και το marketing, υποδεικνύοντας τι είναι αυτό που θα μας κάνει ευτυχισμένους, ενώ ο την ίδια στιγμή ο υπερκαταναλωτισμός έχει γίνει μέτρο κοινωνικής αξίας.

Ο εθισμός στο shopping, δεν είναι καινούργια διαταραχή, αν και έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Αναγνωρίστηκε ως διαταραχή στις αρχές του 19ου αιώνα και αναφέρεται επισήμως ως ψυχιατρική διαταραχή, στις αρχές του 20ου.

Σχεδόν όλοι μας σε κάποιο βαθμό ψωνίζουμε, όμως, μόνο το περίπου 6% του πληθυσμού των ΗΠΑ, έχει πραγματικό εθισμό στα ψώνια. Το φαινόμενο καταγράφεται συνήθως σε ανθρώπους στο τέλος της εφηβείας και την πρώιμη ενήλικη ζωή, ενώ συχνά συνυπάρχει με άλλες διαταραχές, όπως η χρήση ουσιών, οι διατροφικές διαταραχές, οι διαταραχές διάθεσης και άλλες ακόμα, όπως είναι οι αγχώδεις, ελέγχου των παρορμήσεων και οι διαταραχές προσωπικότητας.

Για όλους αυτούς τους λόγους και με σκοπό την αντιμετώπιση της παθογενούς συμπεριφοράς, που πλήττει ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού, η αυστραλιανή εταιρεία κατασκεύασε μία κομψή τσάντα χειρός, η οποία κλείνει αυτόματα μόλις ανιχνεύσει σημάδια ψυχαναγκαστικής αγοραστικής μανίας του ιδιοκτήτη της, μειώνοντας τα υπερβολικά, αχρείαστα έξοδα.

Πώς λειτουργεί αυτή; Τα μικροτσίπ που περιέχονται στο εσωτερικό της τσάντας προειδοποιούν μέσω φωτεινών σημάτων τον ιδιοκτήτη της ότι έχει εισέλθει στην «ζώνη υψηλής επικινδυνότητας», κλείνοντας αυτόματα και εμποδίζοντας έτσι τον «μανιακό» αγοραστή να βγάλει την πιστωτική του κάρτα.

Η λειτουργία της όμως δεν περιορίζεται σε αυτό: επιπλέον, στέλνει αυτομάτως sms στους κοντινούς ανθρώπους (συζύγους, συγγενείς κ.α.) του εθισμένου, ξεμπροστιάζοντάς τον.

Παρακολουθήστε το βίντεο που ακολουθεί:

Νανοκινητήρες μέσα σε ανθρώπινα κύτταρα

 Για πρώτη φορά επιστήμονες στις ΗΠΑ κατάφεραν να εισάγουν μέσα σε ζωντανά ανθρώπινα κύτταρα μικροσκοπικούς συνθετικούς νανοκινητήρες, τους οποίους μάλιστα πέτυχαν να τους τηλεκατευθύνουν μέσω υπερηχητικών κυμάτων και μαγνητικών δυνάμεων.

Οι εν λόγω «νανοκινητήρες», οι οποίοι παραπέμπουν οπτικά σε ρουκέτες, κινούνται στο εσωτερικό των κυττάρων, αλληλεπιδρώντας με τις μεμβράνες τους.

«Καθώς αυτά τα νανομοτέρ κινούνται και χτυπούν σε δομές στο εσωτερικό των κυττάρων, τα ζωντανά κύτταρα επιδεικνύουν μηχανικές αντιδράσεις που κανείς δεν έχει δει στο παρελθόν» δήλωσε ο Τομ Μαλούκ, καθηγητής Χημείας Υλικών και Φυσικής και κάτοχος της έδρας Evan Pugh του Penn State.

«Αυτή η έρευνα είναι μια ζωντανή επίδειξη του ότι μπορεί να είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσουμε συνθετικά νανομοτέρ για να μελετήσουμε την κυτταρική βιολογία με νέους τρόπους. Ίσως να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε νανομοτέρ για να αντιμετωπίσουμε τον καρκίνο και άλλες ασθένειες, ελέγχοντας μηχανικά κύτταρα από το εσωτερικό τους. Τα νανομοτέρ θα μπορούσαν να πραγματοποιούν ενδοκυτταρικές εγχειρήσεις και να διοχετεύουν φάρμακα σε ζωντανό ιστό χωρίς παρεμβατικό τρόπο».

Ακόμα, οι νανοκινητήρες θα μπορούσαν να πραγματοποιούν ενδοκυτταρική χειρουργική και να μεταφέρουν φάρμακα στους ζωντανούς ιστούς με μη επεμβατικό τρόπο».

Τέτοιες νανομηχανές αναπτύχθηκαν πριν από περίπου δέκα χρόνια.

Μέχρι σήμερα οι νανοκινητήρες είχαν χρησιμοποιηθεί μόνο σε εργαστηριακές συνθήκες (in vitro) και όχι σε ζωντανά κύτταρα.

Για τα νέα πειράματά τους, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ανθρώπινα καρκινικά κύτταρα, τα οποία «κατάπιαν» τους νανοκινητήρες και οι τελευταίοι, στη συνέχεια, άρχισαν να κινούνται πέρα-δώθε και να κάνουν άνω-κάτω το κύτταρο.

Η πρώτη γενιά νανοκινητήρων χρειαζόταν τοξικά χημικά καύσιμα για την κίνησή τους, πράγμα που καθιστούσε απαγορευτική την εισαγωγή και κίνησή τους μέσα σε βιολογικό υλικό, όπως τα κύτταρα.

Το πρόβλημα αυτό ξεπεράστηκε πρόσφατα με την χρησιμοποίηση υπερηχητικών κυμάτων ως μέσου προώθησης των νανοκινητήρων, πράγμα που άνοιξε το δρόμο για την αξιοποίησή τους στο εσωτερικό των ζωντανών συστημάτων.

Πέρα από την χρήση υπερηχητικών κυμάτων, με τα οποία οι επιστήμονες μπορούν να ωθήσουν τον νανοκινητήρα να επιταχύνει ή να στρίψει, η τηλεκατεύθυνση γίνεται ακόμα πιο αποτελεσματικά με την πρόσθετη αξιοποίηση μαγνητικών δυνάμεων.

Ο Αντίχριστος F.W.N.

“Το βιβλίο αυτό ανήκει στους πολύ λίγους. Ίσως να μη ζει κανείς τέτοιος σήμερα.
Μπορεί να ναι αυτοί που καταλαβαίνουν τον Ζαρατούστρα μου:
Πώς θα μπορούσα να ταυτιστώ μ’ εκείνους,
για τους οποίους υπάρχουν ακόμη και σήμερα αυτιά που τους ακούνε;
Μόνο το μεθαύριο ανήκει σε μένα.
F.W. N.

Μερικοί γεννιούνται μετά το θάνατο τους. Γνωρίζω καλά στις συνθήκες κάτω από τις οποίες μπορώ να γίνω κατανοητός, και, επομένως, κατ’ ανάγκη κατανοητός. Πρέπει να ‘ναι κανείς έντιμος στα ζητήματα του πνεύματος, έντιμος μέχρι σκληρότητας για να μπορέσει να αντέξει τη σοβαρότητα μου, το πάθος μου.

Πρέπει να ‘ναι κανείς εξασκημένος να ζει στα βουνά να βλέπει κάτω του την ελεεινή, εφήμερη φλυαρία της πολιτικής και της συμφεροντολογίας των λαών. Πρέπει να ‘χει γίνει κανείς αδιάφορος, να μη ρωτά αν η αλήθεια είναι χρήσιμη ή αν μπορεί να αποβεί μοιραία για κάποιον… Χρειάζεται η προτίμηση που δείχνουν οι δυνατοί σε ερωτήματα, που κανείς σήμερα δεν έχει το θάρρος να αγγίξει, το θάρρος για το απαγορευμένο, ο προορισμός για τον λαβύρινθο, η πείρα των επτά μοναξιών. Καινούρια αυτιά για καινούρια μουσική.

Καινούρια μάτια γ’ αυτό που βρίσκεται πιο μακριά από καθετί άλλο. Μια καινούρια συνείδηση για αλήθειες που ήταν βουβές μέχρι σήμερα. Και η θέληση να υιοθετήσουμε την οικονομία του μεγάλου στυλ: να κρατήσουμε τη δύναμη του, τον ενθουσιασμό του… Τον αυτοσεβασμό του, την αγάπη για τον εαυτό του, την απεριόριστη ελευθερία απέναντι στον εαυτό του…

Μόνο τέτοιοι άνθρωποι είναι αναγνώστες μου, σωστοί αναγνώστες μου- μόνο τέτοιοι προορίζονται για αναγνώστες μου: τι μ’ ενδιαφέρει το υπόλοιπο; Αυτό δεν είναι παρά η ανθρωπότητα. Πρέπει να ‘ναι κανείς πάνω από την ανθρωπότητα σε δύναμη, σε ανωτερότητα της ψυχής σε περιφρόνηση. F.W. N.

Ο Φρειδερίκος Βίλχελμ Νίτσε (γερμ. Friedrich Wilhelm Nietzsche) (15 Οκτωβρίου 1844 – 25 Αυγούστου 1900) ήταν σημαντικός Γερμανός φιλόσοφος και φιλόλογος. Αναφέρεται συχνά ως ένας από τους πρώτους «υπαρξιστές» φιλοσόφους.

Σπούδασε κλασική φιλολογία στη Βόννη και τη Λειψία. Καταγόταν από βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια και προοριζόταν για την επιστήμη της Θεολογίας, ωστόσο η πορεία του άλλαξε κατά τα μετεφηβικά του χρόνια με αποτέλεσμα να στραφεί στο χώρο της φιλοσοφίας.

Μόλις στα 25 του χρόνια διορίστηκε καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας, στην Ελβετία και από τότε ξεκίνησε το πολύμορφο συγγραφικό του έργο.

Ο Νίτσε υπήρξε δριμύτατος επικριτής των κατεστημένων σκέψεων και τάξεων, ιδιαίτερα του Χριστιανισμού. Πληθώρα συγγραμμάτων του γράφτηκαν με οξύ και επιθετικό ύφος, χρησιμοποιώντας ευρέως αφορισμούς. Το φιλοσοφικό του έργο εκτιμήθηκε ιδιαίτερα κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, περίοδο κατά την οποία εδραιώθηκε η θέση του και αναγνωρίστηκε ως ένας από τους μείζονες φιλοσόφους και από το σκεπτόμενο και ανώτερα πνευματικό αναγνωστικό κοινό. Ο Αντίχριστος ή καλύτερα ο Άντι-Χριστιανός γράφτηκε το 1888, το τελευταίο γόνιμο έτος του Νίτσε.

Ο Αντίχριστος Friedrich Wilhelm Nietzsche
Τί είναι κακό; Ό,τι γεννιέται από την αδυναμία.
Τί είναι ευτυχία; Το αίσθημα ότι η δύναμη μεγαλώνει -ότι μια αντίσταση εξουδετερώνεται.

Όχι ικανοποίηση μ’ ό,τι έχουμε, αλλά περισσότερη δύναμη· όχι ειρήνη εν γένει, αλλά πόλεμο· όχι αρετή, αλλά επιδεξιότητα (αρετή σύμφωνα με το στιλ της Αναγέννησης -virtu-, αρετή ελεύθερη από κάθε υποκρισία σε θέματα ηθικής).  Οι αδύναμοι και οι αποτυχημένοι πρέπει να λείψουν: Είναι η πρώτη αρχή της δικής μας αγάπης για τον άνθρωπο και θα τους βοηθήσουμε σ’ αυτό. Τί είναι πιο θλιβερό από οποιοδήποτε ελάττωμα; Η ενεργός συμπόνια όλων των αποτυχημένων και των αδύναμων: Ο Χριστιανισμός.

Το πρόβλημα που θέτω εδώ δεν είναι τί θα διαδεχθεί την ανθρωπότητα στην ακολουθία των όντων (ο άνθρωπος είναι ένας σκοπός), αλλά ποιόν τύπο ανθρώπου πρέπει να αναθρέψουμε, πρέπει να θελήσουμε, επειδή θα ‘χει μεγαλύτερη αξία, θα ‘ναι πιο άξιος να ζει, θα ‘χει πιο σίγουρο μέλλον. Ακόμη και στο παρελθόν αυτός ο τύπος εμφανίστηκε συχνά, αλλά ως τυχαίο συμβάν, ως εξαίρεση, ποτέ ως ηθελημένος τύπος. Στην πραγματικότητα ήταν ο πιο επίφοβος τύπος -σχεδόν το επίφοβο- και, εξαιτίας του φόβου, αναζητήθηκε, ανατράφηκε και πραγματοποιήθηκε ο αντίθετος τύπος: το κατοικίδιο ζώο, το ζώο του κοπαδιού, το άρρωστο ανθρώπινο ζώο: Ο χριστιανός…

Δεν πρέπει να εξωραΐζουμε και να καλλωπίζουμε τον Χριστιανισμό. Εξαπέλυσε πόλεμο μέχρι θανάτου εναντίον του ανώτερου τύπου ανθρώπου· καταδίκασε όλα τα θεμελιώδη ένστικτα του τύπου αυτού· και, διυλίζοντας αυτά τα ένστικτα, έβγαλε τα κακό, το χειρότερο κακό: Τον δυνατό άνθρωπο, ως τυπικό παράδειγμα προς απόρριψη, τον «διεφθαρμένο άνθρωπο».

Ο Χριστιανισμός πήρε το μέρος όλων των αδύναμων, των παρακατιανών, των αποτυχημένων· έκανε ιδανικό τον λόγο των πνευματικά ισχυρότερων, διδάσκοντας ότι οι ανώτερες αξίες του πνεύματος είναι κάτι αμαρτωλό, κάτι παραπλανητικό -πειρασμοί. Το πιο θλιβερό παράδειγμα: Η διαφθορά του Πασκάλ, που πίστευε ότι ο λόγος του είχε διαφθαρεί από το προπατορικό αμάρτημα, ενώ είχε διαφθαρεί μόνο από τον Χριστιανισμό του!…

Ο Χριστιανισμός ονομάζεται θρησκεία της ευσπλαχνίας. Η ευσπλαχνία έρχεται σε αντίθεση προς τα τονωτικά συναισθήματα που αυξάνουν τη ζωτικότητα μας· προκαλεί κατάπτωση. Χάνουμε δύναμη όταν νιώθουμε ευσπλαχνία. Με την ευσπλαχνία αυξάνεται και πολλαπλασιάζεται η απώλεια δύναμης που δημιουργείται στη ζωή απ’ τον πόνο. Η ευσπλαχνία κάνει μεταδοτικό τον πόνο.

Κάτω απ’ ορισμένες περιστάσεις μπορεί να προκαλέσει μια ολοκληρωτική απώλεια της ενεργητικότητας και της ζωτικότητας, απώλεια παράλογη, αν τη συγκρίνει κανείς με το μέγεθος της αιτίας (η περίπτωση του θανάτου του Ναζωραίου). Αυτή είναι η πρώτη σκέψη, αλλά υπάρχει ακόμη και μια άλλη: Ας υποθέσουμε ότι μετράμε την ευσπλαχνία σύμφωνα με την αξία των αντιδράσεων που προκαλεί συνήθως· τότε εμφανίζεται ακόμη πιο καθαρά ο επικίνδυνος για τη ζωή χαρακτήρας της.

Η ευσπλαχνία ανατρέπει το νόμο της εξέλιξης, που είναι ο νόμος της επιλογής. Διατηρεί ό,τι είναι ώριμο για καταστροφή, υπερασπίζεται τους απόκληρους και τους καταδικασμένους της ζωής· και, με το πλήθος των αποτυχημένων προσώπων και πραγμάτων που κρατά ζωντανά, δίνει στην ίδια τη ζωή μια κατηφή και αμφίβολη όψη.

Ορισμένοι τόλμησαν να αποκαλέσουν την ευσπλαχνία, αρετή (από κάθε ευγενή ηθική θεωρείται αδυναμία)· σαν να μην ήταν αρκετό αυτό, την έκαναν την κατ’ εξοχήν αρετή, βάση και πηγή όλων των αρετών. Δεν πρέπει όμως ποτέ να ξεχνάμε ότι αυτό έγινε από την σκοπιά μιας φιλοσοφίας, που ήταν μηδενιστική, που είχε ζωγραφισμένη στο θυρεό της την άρνηση της ζωής…

Όπως ξέρουμε, ο Αριστοτέλης έβλεπε στην ευσπλαχνία μια αρρωστημένη κι επικίνδυνη κατάσταση, την οποία καλά θα κάναμε να αντιμετωπίζουμε κάθε τόσο μ’ ένα καθαρτικό: Η τραγωδία ήταν γι’ αυτόν ένα τέτοιο καθαρτικό. Για να προστατέψουμε το ένστικτο της ζωής, θα πρέπει πράγματι να βρούμε ένα μέσο που θα τρυπήσει και θα κάνει κομμάτια αυτήν την αρρωστημένη και επικίνδυνη συσσώρευση ευσπλαχνίας…

Μέσα στην ανθυγιεινή σύγχρονη κατάσταση, τίποτε δεν είναι πιο ανθυγιεινό απ’ την ευσπλαχνία. Να γίνουμε γιατροί σ’ αυτή την περίπτωση, να γίνουμε ανελέητοι, να βάλουμε το νυστέρι -αυτό είναι το καθήκον μας… Είναι απαραίτητο να πούμε ποιόν θεωρούμε αντίπαλο μας: Τους θεολόγους και όλους όσους έχουν αίμα θεολόγου στις φλέβες τους κι όλη τη φιλοσοφία τους…

Όσο ο ιερέας θεωρείται ένα ανώτερο είδος ανθρώπου -αυτός ο επαγγελματίας αρνητής, συκοφάντης και δηλητηριαστής της ζωής- δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα: Τί είναι αλήθεια; Η αλήθεια στηρίζεται ήδη στο κεφάλι της, δηλαδή, αντιστρέφεται, όταν ο συνειδητός υπερασπιστής του μηδενός και της άρνησης γίνεται δεκτός ως αντιπρόσωπος της «αλήθειας»… Όταν έχει κανείς «ιερά» καθήκοντα, όπως παραδείγματος χάριν να κάνει καλύτερους τους ανθρώπους, να τους σώσει ή να τους λυτρώσει· με μια τέτοια αποστολή ένας άνθρωπος τοποθετείται έξω απ’ όλες τις αξιολογήσεις που απλώς συμφωνούν με τη λογική:

Αυτός ο ίδιος καθαγιάζεται απ’ αυτήν την αποστολή, αυτός ο ίδιος είναι ένας τύπος ανώτερης βαθμίδας!…. Τί είναι η επιστήμη για τον ιερέα; Αυτός βρίσκεται πάνω απ’ αυτήν! Κι ο ιερέας είναι εκείνος που βασιλεύει μέχρι σήμερα! Καθορίζει την έννοια του «αληθινού» και του «ψεύτικου»!…

Σ’ αυτό το ένστικτο των θεολόγων κηρύσσω πόλεμο: Βρήκα τα ίχνη του παντού.

Όποιος έχει αίμα θεολόγου στις φλέβες του κοιτά τα πράγματα από μια εσφαλμένη και ανέντιμη προοπτική. Το πάθος που ξεπηδά από δω μέσα ονομάζεται «πίστη»: Να κλείσουμε μια για πάντα τα μάτια μας μπροστά στον εαυτό μας, για να μη υποφέρουμε από τη θέα της αθεράπευτης ψευτιάς.

Αυτή η σφαλερή θέαση των πραγμάτων έχει μετατραπεί σε ηθική, σε αρετή, σε αγιότητα· η καλή συνείδηση ενώνεται με την εσφαλμένη οπτική και σε καμιά άλλη οπτική δεν παραχωρείται κάποια αξία, από τη στιγμή που η πρώτη έχει γίνει ιερή και απαραβίαστη με τα ονόματα «Θεός», «λύτρωση», «αιωνιότητα».

Ανακάλυψα το ένστικτο των θεολόγων παντού: είναι η πιο διαδεδομένη, πραγματικά υποχθόνια, μορφή ψευτιάς που υπάρχει στη γη. Ο,τιδήποτε θεωρεί αληθινό ένας θεολόγος είναι αναγκαστικά ψεύτικο· αυτό είναι σχεδόν ένα κριτήριο της αλήθειας. Το πιο θεμελιώδες ένστικτο του, το ένστικτο της διαφύλαξης του εαυτού του, του απαγορεύει να τιμήσει κάποτε την πραγματικότητα ή να της δώσει το λόγο. Παντού όπου φτάνει η επίδραση του θεολόγου, οι αξιολογικές κρίσεις στηρίζονται στα κεφάλια τους, και οι έννοιες του «αληθινού» και του «ψεύτικου» αλλάζουν αναγκαστικά ρόλους: Ό,τι είναι επιζήμιο για τη ζωή ονομάζεται «αληθινό»·ό,τι την ανεβάζει, την εξυψώνει, την επιβεβαιώνει, τη δικαιολογείκαι την κάνει να θριαμβεύει, ονομάζεται «ψεύτικο»…

Όταν οι θεολόγοι απλώνουν τα χέρια προς τη δύναμη μέσω της «συνείδησης» των ηγεμόνων (ή των λαών), δεν πρέπει ποτέ να αμφιβάλλουμε γι’ αυτό που συμβαίνει πραγματικά κατά βάθος: Η θέληση του τέλους, η μηδενιστική θέληση θέλει δύναμη…

Μια αρετή πρέπει να είναι δική μας επινόηση, πρωταρχική μας άμυνα και ανάγκη· με οποιαδήποτε άλλη έννοια, δεν είναι παρά ένας κίνδυνος. Ό,τι δεν είναι απαραίτητος όρος για τη ζωή μας, τη βλάπτει· μια αρετή που εμπνέεται αποκλειστικά από ένα αίσθημα σεβασμού για την έννοια της «αρετής», είναι επιβλαβής…

Στον Χριστιανισμό ούτε η ηθική ούτε η θρησκεία
έχουν κάποια σημεία επαφής με την πραγματικότητα.

Τίποτε άλλο εκτός από φανταστικά αίτια («Θεός», «ψυχή», «εγώ», «πνεύμα», «ελεύθερη βούληση» -ή και «ανελεύθερη βούληση»), τίποτε άλλο εκτός από φανταστικά αποτελέσματα («αμαρτία», «λύτρωση», «χάρη», «τιμωρία», «άφεση των αμαρτιών»). Σχέσεις μεταξύ φανταστικών όντων («Θεός», «πνεύματα», «ψυχές»)· μια φανταστική φυσική επιστήμη (ανθρωποκεντρική· απόλυτη έλλειψη της έννοιας των φυσικών αιτίων)· μια φανταστική ψυχολογία (τίποτε άλλο εκτός από αυτο-παρεξηγήσεις, ερμηνείες ευχάριστων ή δυσάρεστων γενικών αισθημάτων, με τη βοήθεια της συνθηματικής γλώσσας της θρησκευτικό-ηθικής ιδιοσυγκρασίας: «Μεταμέλεια», «τύψεις συνειδήσεως», «πειρασμός από τον Διάβολο», «παρουσία του Θεού»)· μια φανταστική τελεολογία («βασιλεία του Θεού», «έσχατη κρίση», «αιώνια ζωή»).

Τούτος ο καθαρά φανταστικός κόσμος είναι πολύ κατώτερος από τον κόσμο των ονείρων στο μέτρο που ο τελευταίος αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, ενώ ο πρώτος την παραποιεί, την υποτιμά και την αρνείται.

Από τη στιγμή που επινοήθηκε η έννοια «φύση» ως αντίθετο του «Θεού», το «φυσικό» έγινε συνώνυμο του «αξιοκατάκριτου» -ολόκληρος ο φανταστικός αυτός κόσμος ριζώνει στο μίσος για το φυσικό (για την πραγματικότητα!)· είναι η έκφραση της βαθιάς δυσαρέσκειας που προκαλείται από την πραγματικότητα…. Αλλά αυτό εξηγεί τα πάντα.

Ποιος έχει λόγους να ξεφύγει από την πραγματικότητα μ’ ένα ψέμα; Εκείνος που υποφέρει απ’ αυτήν. Αλλά το να υποφέρεις από την πραγματικότητα σημαίνει ότι είσαι μια αποτυχημένη πραγματικότητα… Η υπεροχή των αισθημάτων δυσαρέσκειας έναντι των αισθημάτων ευχαρίστησης είναι η αιτία αυτής της πλασματικής ηθικής και θρησκείας. Αλλά τούτη η υπεροχή δίνει τη συνταγή της παρακμής…

Ο καλός Θεός και ο κακός Διάβολος: Δύο εξαμβλώματα της παρακμής. Πώς είναι δυνατόν να ενδίδει κανείς σήμερα στην απλοϊκότητα των χριστιανών θεολόγων μέχρι σημείου να επιμένει μαζί τους ότι η εξέλιξη της έννοιας του Θεού από τον «Θεό του Ισραήλ», τον Θεό ενός λαού, στον χριστιανικό Θεό, την πεμπτουσία όλων των καλών, αντιπροσωπεύει πρόοδο;… Κι αυτός ο ίδιος τόσο αναιμικός, τόσο αδύναμος, τόσο παρακμιακός…. Ακόμη και οι αναιμικότεροι των αναιμικών έγιναν αφέντες του: Οι κύριοι μεταφυσικοί μας… Άπλωσαν τα δίχτυα τους γύρω του, κι αυτός, υπνωτισμένος απ’ τις κινήσεις τους, κατάντησε αράχνη…

Η χριστιανική αντίληψη του Θεού -ο Θεός ως Θεός των αρρώστων, ο Θεός ως αράχνη, ο Θεός ως πνεύμα- είναι μια από τις πιο διεφθαρμένες αντιλήψεις του Θεού που εμφανίστηκαν ποτέ στη γη. Ίσως να αντιπροσωπεύει το χαμηλότερο δείκτη της καθοδικής εξέλιξης των θεϊκών τύπων.

Ο Θεός εκφυλίστηκε σε αντίθεση της ζωής, αντί να είναι η εξύμνηση της και το αιώνιο ΝΑΙ της! Ο Θεός ως κήρυξη πολέμου εναντίον της ζωής, εναντίον της φύσης, εναντίον της θέλησης για ζωή! Ο Θεός· η συνταγή για κάθε συκοφαντία «αυτού του κόσμου»… Ο Θεός· η θεοποίηση του μηδενός, η θέληση του μηδενός που εκφράζεται με άγια λόγια!…

Όταν ο Χριστιανισμός εγκατέλειψε το πρώτο του έδαφος, τα κατώτερα στρώματα, τον υπόκοσμο του αρχαίου κόσμου, όταν άρχισε να αναζητά τη δύναμη ανάμεσα σε βαρβαρικούς λαούς, δεν αντιμετώπιζε πια βαριεστημένους ανθρώπους, αλλά αποκτηνωμένους ανθρώπους, ανθρώπους ωμούς -δυνατούς αλλά χοντροκομμένους ανθρώπους…

Ο Χριστιανισμός χρειαζόταν βαρβαρικές έννοιες και αξίες, για να γίνει κύριος των βαρβάρων· τέτοιες είναι η θυσία του πρωτότοκου, η πόση αίματος στη «Θεία Ευχαριστία», η περιφρόνηση προς το πνεύμα και τον πολιτισμό, το μαρτύριο σ’ όλες τις μορφές του, σωματικό και πνευματικό και η μεγαλοπρέπεια της λατρείας…

Οι Εβραίοι είναι ο πιο περίεργος λαός της παγκόσμιας ιστορίας, γιατί στο ερώτημα «να υπάρχουν ή να μην υπάρχουν», διάλεξαν, μετά από μια ανησυχαστική προμελέτη, να υπάρχουν με οποιοδήποτε τίμημα. Τούτο το τίμημα ήταν η ριζική παραποίηση όλης της φύσης, όλης της φυσικότητας, όλης της πραγματικότητας, ολόκληρου του εσωτερικού και του εξωτερικού κόσμου.

Οχυρώθηκαν εναντίον όλων των συνθηκών που επέτρεπαν ως τότε σ’ έναν λαό να ζει· από τον εαυτό τους δημιούργησαν μια έννοια αντίθετη προς τις φυσικές συνθήκες· μετέτρεψαν τη θρησκεία, τη λατρεία, την ηθική, την ιστορία, την ψυχολογία, τη μια μετά την άλλη, σε ανεπανόρθωτες αντιθέσεις προς τις φυσικές τους αξίες.

Συναντάμε το ίδιο φαινόμενο για μια ακόμη φορά και σε πολύ μεγαλύτερες αναλογίες. Μολαταύτα δεν είναι παρά ένα αντίγραφο: Η χριστιανική εκκλησία δεν μπορεί να εγείρει την παραμικρή αξίωση πρωτοτυπίας όταν συγκριθεί με τον «ιερό λαό». Γι’ αυτόν τον λόγο οι Εβραίοι είναι ο πιο καταστροφικός λαός της παγκόσμιας ιστορίας:

Με τη μετεπίδρασή τους έκαναν τόσο κίβδηλη την ανθρωπότητα, που ακόμη και σήμερα ο χριστιανός μπορεί να νιώθει αντιεβραίος χωρίς να συνειδητοποιεί ότι αυτός ο ίδιος είναι η έσχατη εβραϊκή συνέπεια… Από ψυχολογική άποψη ο ιουδαϊκός λαός είναι προικισμένος με την πιο σφριγηλή ζωτική ενέργεια. Όταν βρεθεί σε δυσκολότατες περιστάσεις παίρνει πρόθυμα το μέρος όλων των ενστίκτων της παρακμής, δείχνοντας μια εκπληκτική τάση για αυτοσυντήρηση.

Κι αυτό δεν το κάνει επειδή κυριαρχείται απ’ αυτά τα ένστικτα, αλλά επειδή μαντεύει την ύπαρξη μιας δύναμης εκεί, με την οποία θα μπορούσε κανείς να κυριαρχήσει στον κόσμο. Οι Εβραίοι είναι η αντίθεση όλων των παρακμιακών: Μπόρεσαν να παραστήσουν τους παρακμιακούς μέχρι σημείου αυταπάτης· μπόρεσαν, μ’ ένα «non plus ultra» θεατρινίστικου ταλέντου, να μπουν στην κορυφή όλων των κινημάτων παρακμής (όπως ο Χριστιανισμός του Παύλου), ώστε να δημιουργήσουν κάτι ισχυρότερο από οποιοδήποτε καταφατικό μέρος της ζωής. Η παρακμή είναι μόνο μέσο για τον τύπο ανθρώπου του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού που θέλει να αποκτήσει δύναμη, τον ιερατικό τύπο.

Τούτος ο τύπος ανθρώπου έχει ζωτικό ενδιαφέρον να κάνει άρρωστη την πραγματικότητα και να αναποδογυρίσει τις έννοιες του καλού και του κακού, του αληθινού και του ψεύτικου, έτσι ώστε να εκθέσει σε κίνδυνο τη ζωή και να συκοφαντήσει τον κόσμο…

Η έννοια του Θεού γίνεται εργαλείο στα χέρια ιερέων ταραχοποιών, που ερμηνεύουν κάθε μορφή ευτυχίας ως ανταμοιβή, κάθε μορφή δυστυχίας ως τιμωρία για ανυπακοή στο Θεό, ως «αμαρτία». Επινοούν τον πιο ψευδολόγο τρόπο ερμηνείας, την υποτιθέμενη «ηθική τάξη», με την οποία αντιστρέφονται μια για πάντα οι φυσικές έννοιες του αίτιου και του αποτελέσματος…

Τί σημαίνει «ηθική τάξη»; Ό,τι υπάρχει, μια για πάντα· μια θέληση του Θεού που αποφασίζει τί πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει ο άνθρωπος· ότι η αξία ενός λαού, ενός ατόμου μετριέται ανάλογα με τον βαθμό με τον οποίο υπακούει στη θέληση του Θεού· ότι η θέληση του Θεού αποδεικνύεται κυρίαρχη στο πεπρωμένο ενός λαού ή ενός ατόμου, δηλαδή, τιμωρεί και ανταμείβει ανάλογα με το βαθμό υπακοής.

Στη θέση του θλιβερού αυτού ψεύδους, η πραγματικότητα λέει: Ένα παρασιτικό είδος ανθρώπου, που ευδοκιμεί μόνο σε βάρος όλων των υγιεινών μορφών ζωής, ο ιερέας, κάνει κατάχρηση του ονόματος του Θεού: Ονομάζει «βασιλεία του Θεού» μια κατάσταση πραγμάτων όπου ο ιερέας είναι εκείνος που καθορίζει τις αξίες· ονομάζει «θέληση του Θεού» τα μέσα με τα οποία μπορεί να επιτευχθεί ή να διατηρηθεί μια τέτοια κατάσταση· με ψυχρό κυνισμό μετράει τους λαούς, τις εποχές, τα άτομα ανάλογα με το αν ευνόησαν ή αντιστάθηκαν στην επικυριαρχία των ιερέων.

Πρέπει να τους δει κανείς επί το έργον: Στα χέρια των Εβραίων ιερέων, η μεγάλη εποχή στην ιστορία του Ισραήλ έγινε μια εποχή κατάπτωσης· η «Έξοδος», η μακρόχρονη δυστυχία, μετατράπηκε σε μια αιώνια τιμωρία για τη μεγάλη εποχή -μια εποχή, στην οποία ο ιερέας δεν ήταν ακόμη τίποτα. Ανάλογα με τις ανάγκες τους, οι ιερείς μετάτρεψαν τις ισχυρές, τις πολύ ελεύθερες μορφές της ιστορίας του Ισραήλ σε άθλια ανθρωπάκια και υποκριτές ή σε «άθεους»· απλούστευσαν την ψυχολογία κάθε μεγάλου γεγονότος ανάγοντας το στην ηλίθια φόρμουλα «υπακοή ή ανυπακοή στον Θεό»…

Η «θέληση του Θεού» είχε ήδη αποκαλυφθεί στον Μωυσή…. Τί συνέβη; Με σοβαρότητα και σχολαστικότητα, ο ιερέας καθόρισε, μια για πάντα, τους μεγάλους και τους μικρούς φόρους που έπρεπε να εισπράττει (ας μη ξεχνάμε τα νοστιμότερα κομμάτια κρέατος, γιατί ο ιερέας είναι κρεοφάγος), καθόρισε τί θέλει να έχει, «ποιά είναι η θέληση του Θεού»…

Απ’ αυτή τη στιγμή, όλα τα πράγματα στη ζωή κανονίζονται με τέτοιο τρόπο, ώστε ο ιερέας γίνεται απαραίτητος παντού· σ’ όλα τα φυσικά περιστατικά της ζωής, στη γέννηση, στον γάμο, στην αρρώστια, στον θάνατο, για να μη μιλήσουμε για τις «θυσίες» (το φαγητό)· εμφανίζεται το άγιο παράσιτο για να τα αλλοιώσει -στη γλώσσα του: Για να τα «ευλογήσει»…

Πρέπει να καταλάβουμε το εξής: Κάθε φυσική συνήθεια, κάθε φυσικός θεσμός (κράτος, δικονομία, γάμος, μέριμνα για τους άρρωστους και τους φτωχούς), κάθε αίτημα εμπνευσμένο από το ένστικτο της ζωής -κοντολογίς, καθετί που φέρει μέσα του την αξία του, χάνει την αξία του, γίνεται αντίθετο προς την αξία του από τον παρασιτισμό του ιερέα (ή της «ηθικής τάξης»).

Τώρα αυτό απαιτεί μια επικύρωση εκ των υστέρων· είναι αναγκαία μια δύναμη που να μπορεί να προσκομίσει μια αξία· η δύναμη αυτή αρνείται ό,τι είναι φυσικό σ’ αυτό δημιουργώντας ταυτόχρονα μια αξία…. Ο ιερέας υποτιμά, βεβηλώνει τη φύση· αυτό είναι το τίμημα της ύπαρξης του. Η ανυπακοή στο Θεό, δηλαδή στον ιερέα, στον «Νόμο», ονομάζεται τώρα «αμαρτία»· τα μέσα για «συμφιλίωση με τον Θεό» είναι μέσα που εγγυώνται ακόμη περισσότερο την πλήρη υποταγή στον ιερέα. Μόνο ο ιερέας «λυτρώνει»…

Αν εξεταστούν από ψυχολογική άποψη, οι «αμαρτίες» γίνονται απαραίτητες σε κάθε κοινωνία οργανωμένη από ιερείς· αυτές είναι οι πραγματικές χειρολαβές της δύναμης· ο ιερέας ζει από τις αμαρτίες, του είναι απαραίτητο να «αμαρτάνει» ο κόσμος… Ύψιστη αρχή:  «Ο Θεός συγχωρεί όσους μετανοούν» -μ’ άλλα λόγια: Όσους υποτάσσονται στον ιερέα.

Πάνω σε μια τέτοια κυριολεκτικά κίβδηλη βάση, όπου καθετί φυσικό, κάθε φυσική αξία, κάθε πραγματικότητα είχε εναντίον της τα βαθύτερα ένστικτα των κυρίαρχων τάξεων, αναπτύχθηκε ο Χριστιανισμός, μια μορφή θανάσιμης έχθρας εναντίον της πραγματικότητας που δεν έχει ξεπεραστεί ακόμη…

Η εποχή μας είναι περήφανη για την ιστορική της σημασία: Πώς μπόρεσε όμως να πιστέψει την ανοησία, ότι στο κατώφλι, στην αρχή του Χριστιανισμού βρίσκεται ο χοντροκομμένος μύθος του θαυματοποιού και του λυτρωτή -και ότι, καθετί πνευματικό και συμβολικό αντιπροσωπεύει μόνο μια μεταγενέστερη εξέλιξη;

Αντίθετα, η ιστορία του Χριστιανισμού, αρχίζοντας από τον θάνατο πάνω στον σταυρό, είναι η ιστορία της παρανόησης ενός αρχέγονου συμβολισμού (η παρανόηση αυτή γινόταν, βαθμιαία, όλο και πιο χονδροειδής). Με κάθε διάδοση του Χριστιανισμού σ’ όλο και πιο πλατειές, σ’ όλο και πιο ακατέργαστες μάζες λαού, που όλο και λιγότερο καταλάβαιναν τις προϋποθέσεις στις οποίες χρωστούσε τη γέννησή του, έγινε αναγκαίος ο εκχυδαϊσμός, ο εκβαρβαρισμός του Χριστιανισμού.

Ο Χριστιανισμός απορρόφησε δόγματα και ιεροτελεστίες όλων των υποχθόνιων λατρειών της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όπως και τον παραλογισμό κάθε είδους άρρωστης λογικής. Η μοίρα του Χριστιανισμού έχει σχέση με την ακόλουθη αναγκαιότητα:

Η πίστη έπρεπε να γίνει αρρωστημένη, παρακατιανή και χυδαία, επειδή οι ανάγκες τις οποίες όφειλε να ικανοποιήσει ήταν αρρωστημένες, παρακατιανές και χυδαίες. Τέλος, η αρρωστημένη βαρβαρότητα αποκτά δύναμη μέσα στην Εκκλησία· στην Εκκλησία, αυτήν την μορφή θανάσιμης έχθρας προς κάθε ακεραιότητα, προς κάθε ανύψωση της ψυχής, προς κάθε πειθαρχία του πνεύματος, προς κάθε ειλικρινή και καταδεκτική ανθρωπιά…

Σ’ αυτό το σημείο δεν μπορώ να πνίξω έναν αναστεναγμό. Υπάρχουν μέρες που με πιάνει ένα αίσθημα πιο μαύρο κι από την πιο μαύρη μελαγχολία -η περιφρόνηση των ανθρώπων… Κι εδώ αρχίζει η αηδία μου. Κοιτώ γύρω μου… Ούτε μια λέξη δεν απόμεινε απ’ αυτό που άλλοτε λεγόταν «αλήθεια»· δεν μπορούμε πια να ανεχτούμε τον ιερέα που λέει, έστω και ψιθυριστά, τη λέξη «αλήθεια».

Αν έχουμε ακόμη την ελάχιστη αξίωση για ακεραιότητα, πρέπει να ξέρουμε σήμερα ότι ένας θεολόγος, ένας ιερέας, ένας πάπας, όχι απλώς σφάλλει σε κάθε φράση που λέει, αλλά και ψεύδεται· ότι δεν είναι πια σε θέση να ψεύδεται από «αθωότητα» ή «άγνοια». Ο ιερέας ξέρει εξίσου καλά με οποιονδήποτε άλλον ότι δεν υπάρχει κανένας «Θεός», καμιά «αμαρτία», κανένας «Λυτρωτής»· ξέρει ότι η «ελεύθερη βούληση», η «ηθική τάξη» είναι ψέματα. Η σοβαρότητα, η βαθιά πνευματική υπερνίκηση του εαυτού, δεν επιτρέπει πια σε κανέναν να μην το ξέρει αυτό….

Όλες οι έννοιες της Εκκλησίας έχουν αναγνωριστεί τί είναι:  Είναι η πιο κακοήθης πλαστογραφία, που έχει ως σκοπό την υποτίμηση της φύσης και των φυσικών αξιών.Ο ίδιος ο ιερέας έχει αναγνωριστεί τί είναι: To πιο επικίνδυνο είδος παρασίτου, η αληθινή δηλητηριώδης αράχνη της ζωής…

Ο Χριστιανισμός οφείλει τους θριάμβους του στο άθλιο λιβάνισμα της προσωπικής κενοδοξίας. Μ’ αυτό προσέλκυσε όλους τους αποτυχημένους, όλους τους πρόθυμους για εξέγερση, όλους τους απόκληρους, τα αποβράσματα και τα σκουπίδια της ανθρωπότητας. Η «σωτηρία της ψυχής» -ή μ’ άλλα λόγια: «Ο κόσμος στρέφεται γύρω μου». Το δηλητήριο του δόγματος των «ίσων δικαιωμάτων για όλους» διασκορπίστηκε κυρίως από τον Χριστιανισμό.

Ο Χριστιανισμός κήρυξε πόλεμο μέχρι θανάτου εναντίον κάθε έννοιας σεβασμού και αίσθησης της απόστασης μεταξύ ανθρώπου και ανθρώπου, δηλαδή, εναντίον της προϋπόθεσης για κάθε ανύψωση, για κάθε ανάπτυξη του πολιτισμού, κινούμενος από τα χειρότερα ένστικτα· από το μίσος των μαζών έφτιαξε το κύριο όπλο του εναντίον μας, εναντίον καθετί ευγενικού, χαρούμενου, υψηλόφρονος που υπάρχει πάνω στη γη, εναντίον της ευτυχίας μας στη γη…. Η «αθανασία» που παραχωρήθηκε σε κάθε Πέτρο και Παύλο ήταν μέχρι τώρα η πιο μεγάλη, η πιο μοχθηρή απόπειρα δολοφονίας της ευγενούς ανθρωπότητας…

Πρέπει κανείς να διαβάσει τα ευαγγέλια σαν βιβλία εκμαύλισης μέσω της ηθικής. Αυτοί οι τιποτένιοι άνθρωποι κρατούν την ηθική για τον εαυτό τους —ξέρουν τα πάντα για την Ηθική! Με την ηθική είναι ευκολότερο να σέρνεις απ’ τη μύτη την ανθρωπότητα! Στην πραγματικότητα, η πιο συνειδητή έπαρση, που οφείλεται στο ότι νιώθεις εκλεκτός, παίζει εδώ τον ρόλο της μετριοφροσύνης: Έχεις τοποθετήσει μια για πάντα τον εαυτό σου, την «κοινότητα», το «καλό και το δίκιο», από τη μια μεριά, από τη μεριά της «αλήθειας» -και τα υπόλοιπα, τον «κόσμο», από την άλλη…

Αυτό ήταν το πιο ολέθριο είδος μεγαλομανίας που υπήρξε ποτέ στη γη: Μικρά εξαμβλώματα υποκριτών και ψευτών άρχισαν να προβάλουν δικαιώματα ιδιοκτησίας των εννοιών του Θεού, της αλήθειας, του φωτός, του πνεύματος, της αγάπης, της σοφίας, της ζωής -λες κι αυτές οι ιδέες ήταν συνώνυμες μ’ αυτούς, λες και προοριζόταν να δηλώσουν την απόσταση τους από τον «κόσμο». Μικροί εξαίσιοι Εβραίοι, ώριμοι για εισαγωγή σε κάθε λογής τρελάδικο, μεταμόρφωσαν τις αξίες όπως αυτοί ήθελαν, λες και ο χριστιανός ήταν το νόημα, το αλάτι, το μέτρο και η έσχατη κρίση για όλα τα πράγματα…

Η καταστροφή μπόρεσε να γίνει επειδή υπήρχε ήδη σ’ αυτόν τον κόσμο ένα συναφές, φυλετικά συναφές, είδος μεγαλομανίας: Το ιουδαϊκό. Μόλις άνοιξε το χάσμα ανάμεσα στους Εβραίους και τους εβραϊκής καταγωγής χριστιανούς, δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα στους τελευταίους παρά να χρησιμοποιήσουν, εναντίον των ίδιων των Εβραίων, τις ίδιες μεθόδους αυτοσυντήρησης που τους συνιστούσε το ιουδαϊκό ένστικτο, ενώ οι Εβραίοι τις είχαν χρησιμοποιήσει μέχρι τότε μόνο εναντίον καθετί μη ιουδαϊκού.   Ο χριστιανός είναι απλώς ένας Εβραίος με πιο «φιλελεύθερες» πεποιθήσεις…

Πρέπει κανείς να φοράει γάντια όταν διαβάζει την Καινή Διαθήκη: Η γειτνίαση με τόση ακαθαρσία σχεδόν μας υποχρεώνει να το κάνουμε αυτό… Μάταια έψαξα σ’ όλη την Καινή Διαθήκη να διακρίνω ένα μονάχα συμπαθητικό χαρακτηριστικό. Σ’ αυτήν δεν υπάρχει τίποτε ελεύθερο, καλό, ντόμπρο, έντιμο. Η ανθρωπιά δεν είχε κάνει εδώ την πρώτη της αρχή· τα ένστικτα της καθαρότητας λείπουν. Υπάρχουν μόνο κακά ένστικτα στην Καινή Διαθήκη, αλλά δεν υπάρχει το θάρρος παραδοχής της ύπαρξης των κακών αυτών ενστίκτων. Όλα μέσα της είναι δειλία, κλείσιμο των ματιών και αυταπάτη. Κάθε βιβλίο γίνεται καθαρό από τη στιγμή που θα διαβάσει κανείς την Καινή Διαθήκη…

Κάθε λέξη στο στόμα ενός «πρώτου χριστιανού» είναι ψέμα· κάθε πράξη που κάνει είναι δολιότητα του ενστίκτου· όλες οι αξίες του, όλοι οι σκοποί του είναι επιβλαβείς… Αλλά όποιον μισεί, ό,τι μισεί, αυτό έχει αξία… Ο χριστιανός, ο ιερέας-χριστιανός ιδιαίτερα, είναι ένα κριτήριο αξιών. Είναι ανάγκη να προσθέσω ότι σ’ ολόκληρη την Καινή Διαθήκη υπάρχει μία μόνο μορφή που απαιτεί σεβασμό; Ο Πιλάτος, ο Ρωμαίος κυβερνήτης. Δεν μπορούσε να πείσει τον εαυτό του να πάρει στα σοβαρά μια φιλονικία μεταξύ Εβραίων. Ένας Εβραίος περισσότερο ή λιγότερο τί σημασία έχει;…

Η ευγενής περιφρόνηση ενός Ρωμαίου, που αντιμετώπισε μια αδιάντροπη κατάχρηση της λέξης «αλήθεια», και πλούτισε την Καινή Διαθήκη με τη μόνο λέξη που έχει αξία· μια λέξη που αποτελεί κριτική, και μάλιστα εκμηδένιση της Καινής Διαθήκης: «Τί είναι αλήθεια;».

Το ότι δεν βρίσκουμε Θεό -ούτε στην ιστορία, ούτε στην φύση, ούτε πίσω απ’ τη φύση- δεν είναι αυτό που μας διαφοροποιεί. Αυτό που μας διαφοροποιεί είναι το ότι αντιλαμβανόμαστε αυτό που τιμήθηκε ως Θεός όχι ως θεϊκό, αλλά ως άθλιο, παράλογο, βλαβερό· όχι ως απλό λάθος αλλά ως έγκλημα εναντίον της ζωής… Αρνούμαστε τον Θεό ως Θεό…

Αν κανείς μας αποδείκνυε την ύπαρξη αυτού του Θεού των χριστιανών, θα ήμασταν ακόμη λιγότερο ικανοί να πιστέψουμε σ’ αυτόν… Μια θρησκεία όπως ο Χριστιανισμός, που δεν εφάπτεται με την πραγματικότητα σε κανένα σημείο, που καταρρέει όταν η πραγματικότητα αποκτήσει τα δικαιώματα της σ’ ένα μόνο σημείο, είναι υποχρεωμένη να είναι θανάσιμη εχθρός της «σοφίας αυτού του κόσμου», δηλαδή της επιστήμης.

Ο Χριστιανισμός εγκρίνει όλα τα μέσα με τα οποία η πειθαρχία του πνεύματος, η καθαρότητα και η αυστηρότητα στα συνειδησιακά ζητήματα του πνεύματος, η ευγενής αταραξία και ελευθερία του πνεύματος μπορούν να δηλητηριαστούν, να συκοφαντηθούν, να αποκτήσουν κακή φήμη. Η «πίστη» ως προσταγή είναι η αρνησηκυρία εναντίον της επιστήμης -στην πρακτική, το ψέμα με οποιοδήποτε τίμημα. Ο Παύλος κατάλαβε ότι το ψέμα —η «πίστη»- ήταν απαραίτητο· αργότερα, η Εκκλησία κατάλαβε με την σειρά της τον Παύλο.

Ο «Θεός» τον οποίο επινόησε ο Παύλος, ένας Θεός που καταστρέφει τη σοφία του κόσμου (ειδικά, τη φιλολογία και την ιατρική, τις δύο μεγάλες αντιπάλους κάθε δεισιδαιμονίας), είναι, στην πραγματικότητα, η ανυποχώρητη απόφαση του Παύλου να κάνει το εξής: Να δώσει το όνομα του Θεού στη δική του θέληση: «Thora», που είναι κάτι απόλυτα ιουδαϊκό.

Ο Παύλος θέλει να συντρίψει τη σοφία του κόσμου. Εχθροί του είναι οι καλοί Αλεξανδρινοί φιλόλογοι και γιατροί -αυτούς πολεμά. Πράγματι, δεν μπορεί κανείς να είναι φιλόλογος ή γιατρός χωρίς να είναι την ίδια στιγμή αντιχριστιανός. Διότι ένας φιλόλογος βλέπει πίσω από τα «ιερά βιβλία»· ένας γιατρός, πίσω από τη φυσιολογική αχρειότητα του τυπικού χριστιανού. Ο γιατρός λέει «ανίατη περίπτωση»· ο φιλόλογος, «απατεωνιά».

Έχει κατανοηθεί πραγματικά η περίφημη ιστορία που βρίσκεται στην αρχή της Βίβλου -η ιστορία του διαβολεμένου φόβου του Θεού για την επιστήμη δεν κατανοήθηκε… Ο άνθρωπος είχε γίνει το μεγαλύτερο λάθος του· ο Θεός είχε δημιουργήσει έναν ανταγωνιστή· η επιστήμη σε κάνει ίσον με τον Θεό· όταν την αγκαλιάσει ο άνθρωπος παίρνουν τέλος οι ιερείς και οι Θεοί. Ηθικό δίδαγμα: Η επιστήμη είναι το απαγορευμένο καθ’ εαυτό· μόνο αυτή είναι απαγορευμένη. Η επιστήμη είναι το πρώτο αμάρτημα, το σπέρμα κάθε αμαρτίας, το προπατορικό αμάρτημα.

Αυτά τα λόγια αποτελούν την ηθική. «Οφείλεις να μη γνωρίζεις» -τα υπόλοιπα έπονται… Ο άνθρωπος δεν πρέπει να σκέφτεται. Κι έτσι ο «κατ’ εξοχήν ιερέας» επινοεί την ένδεια, τον θάνατο, τον θανάσιμο κίνδυνο της εγκυμοσύνης, κάθε είδος αθλιότητας, τα γηρατειά, τους μπελάδες, και, κυρίως, την αρρώστια· όλα τα μέσα για τον πόλεμο κατά της επιστήμης.

Η ένδεια δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να σκέφτεται… Και όμως -τί τρομερό!- το έργο της γνώσης υψώνεται τεράστιο, ταράζει τον ουρανό, σκορπάει σκοτάδι πάνω στους θεούς. Τί πρέπει να γίνει τώρα; Ο παλιός Θεός επινοεί τον πόλεμο, διαιρεί τους λαούς, τα κανονίζει έτσι ώστε οι άνθρωποι να εκμηδενίζουν ο ένας τον άλλο (οι ιερείς χρειάζονταν πάντα τον πόλεμο…). Ο πόλεμος είναι, μεταξύ άλλων, και χαλαστής της επιστήμης!

Απίστευτο! Η γνώση, η απελευθέρωση από τον ιερέα, συνεχίζει να αναπτύσσεται παρά τους πολέμους και ο παλιός Θεός παίρνει μια τελευταία απόφαση:«Ο άνθρωπος έχει γίνει επιστημονικός· δεν υπάρχει άλλη λύση, πρέπει να πνιγεί!»…

Η αρχή της Βίβλου περιέχει ολόκληρη την ψυχολογία του ιερέα. Ο ιερέας ξέρει μόνο έναν μεγάλο κίνδυνο: Την επιστήμη, την υγιή σύλληψη του αιτίου και του αποτελέσματος. Η επιστήμη όμως δεν ευδοκιμεί γενικά παρά μόνο κάτω από συνθήκες ευτυχίας· πρέπει να υπάρχει ένα πλεόνασμα χρόνου και πνεύματος, για γίνει εφικτή η «γνώση»… «Επομένως, ο άνθρωπος πρέπει να γίνει δυστυχισμένος» -αυτή ήταν η λογική του ιερέα σε όλες τις εποχές. Μαντεύει κανείς τώρα τί εισήχθηκε, σύμφωνα μ’ αυτή τη λογική, για πρώτη φορά στον κόσμο: Η «αμαρτία»…

Η έννοια της ενοχής και της τιμωρίας, ολόκληρη η «ηθική τάξη», επινοήθηκε εναντίον της επιστήμης, εναντίον της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τον ιερέα…. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να κοιτά έξω, δεν πρέπει να κοιτά μέσα στον εαυτό του· δεν πρέπει να κοιτά τα πράγματα με εξυπνάδα και προσοχή, για να μάθει, δεν πρέπει να κοιτά καθόλου· πρέπει να υποφέρει….

Και πρέπει να υποφέρει με τέτοιο τρόπο ώστε να χρειάζεται πάντα τον ιερέα. Κάτω οι γιατροί! Ένας «σωτήρας» χρειάζεται. Η έννοια της ενοχής και της τιμωρίας, μαζί με το δόγμα της «χάρης», της «λύτρωσης», της «άφεσης» -ψέματα πέρα για πέρα, χωρίς καμιά ψυχολογική πραγματικότητα- επινοήθηκαν για να καταστρέψουν στον άνθρωπο την έννοια των αιτίων· είναι απόπειρα δολοφονίας κατά του αιτίου και του αποτελέσματος!

Και δεν είναι μια απόπειρα δολοφονίας με το χέρι, με το μαχαίρι, με την ειλικρίνεια στο μίσος και στην αγάπη! Έχουν γεννηθεί από τα πιο δειλά, τα πιο πονηρά, τα πιο ταπεινά ένστικτα. Απόπειρες ιερέων! Απόπειρες παρασίτων! Βαμπιρισμός ωχρών, υποχθόνιων αιματορουφηχτρών!… Όταν οι φυσικές συνέπειες μιας πράξης δεν είναι πια «φυσικές», αλλά θεωρούνται ότι προκαλούνται από τα εννοιακά φαντάσματα της δεισιδαιμονίας, από τον «Θεό», από τα «πνεύματα», από τις «ψυχές», σαν να ήταν απλώς «ηθικές» συνέπειες, σαν να ήταν ανταμοιβή, τιμωρία, νύξη, μέσα εκπαίδευσης, τότε έχει καταστραφεί η προϋπόθεση της γνώσης, τότε έχει διαπραχθεί το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Για να το πούμε μια φορά ακόμη, η αμαρτία, αυτή η κατ’ εξοχήν μορφή αυτοβεβήλωσης του ανθρώπου, επινοήθηκε για να κάνει αδύνατη την επιστήμη, την πνευματική καλλιέργεια, κάθε ανύψωση και ευγένεια του ανθρώπου· ο ιερέας κυριαρχεί μέσω της επινόησης της αμαρτίας…

Στο σημείο αυτό δεν μπορώ να μη κάνω μια ψυχολογία της «πίστης» και των «πιστών» -για να ωφελήσω ακριβώς αυτούς τους τελευταίους. Αν σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν πόσο ανάρμοστο είναι να «πιστεύει» κανείς, που δεν ξέρουν ότι η πίστη είναι σημάδι παρακμής, θρυμματισμένης θέλησης για ζωή, αύριο κιόλας θα το μάθουν. Η φωνή μου αγγίζει ακόμη κι αυτούς που δεν ακούν καλά. Αν δεν κάνω λάθος, φαίνεται πως, μεταξύ των χριστιανών, υπάρχει ένα κριτήριο της αλήθειας που λέγεται η «απόδειξη της ισχύος».

«Η πίστη κάνει τους ανθρώπους μακάριους: Άρα είναι αληθής». Εδώ θα μπορούσε κανείς να αντιτάξει το επιχείρημα ότι το φτιάξιμο μακαρίων ανθρώπων δεν αποδεικνύεται· απλώς το υπόσχονται. Η μακαριότητα έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την «πίστη»· γίνεται κανείς μακάριος επειδή πιστεύει…

Πώς όμως μπορεί να αποδειχτεί αυτό που υπόσχεται ο ιερέας στον πιστό, κάτι που συμβαίνει σ’ ένα «επέκεινα» που δεν μπορεί να υποβληθεί σε κανέναν έλεγχο; Η υποτιθέμενη «απόδειξη της ισχύος» δεν είναι λοιπόν κατά βάθος παρά μια ακόμη πίστη, συγκεκριμένα, η πίστη ότι το αποτέλεσμα που περιμένει κανείς από την πίστη θα έρθει οπωσδήποτε.

Με μια φράση: «Πιστεύω ότι η πίστη κάνει τους ανθρώπους μακάριους άρα είναι αληθής». Αλλά έτσι φτάνουμε κιόλας στο τέλος. Αυτό το «άρα» είναι ο ίδιος ο παραλογισμός μεταμορφωμένος σε κριτήριο της αλήθειας. Ας δεχτούμε όμως, με κάποια επιείκεια, ότι υπάρχει η απόδειξη ότι η πίστη κάνει τους ανθρώπους μακάριους (όχι απλώς η επιθυμία, ούτε η απλή υπόσχεση από το κάπως ύποπτο στόμα ενός ιερέα).

Θα μπορούσε η μακαριότητα -ή, για να χρησιμοποιήσουμε έναν πιο τεχνικό όρο, η ευχαρίστηση- να είναι ποτέ απόδειξη της αλήθειας; Κάτι τέτοιο απέχει τόσο πολύ από την πραγματικότητα που μας παρέχει σχεδόν την απόδειξη του αντιθέτου, ιδίως όταν ανακατεύονται στη συζήτηση γύρω από το ερώτημα «τί είναι αληθινό;» αισθήματα ευχαρίστησης. Η απόδειξη της «ευχαρίστησης» είναι μια απόδειξη «ευχαρίστησης», τίποτε άλλο…

Μια σύντομη επίσκεψη σ’ ένα φρενοκομείο δίνει μια αναμφισβήτητη απόδειξη για το ότι η πίστη κάνει τους ανθρώπους μακάριους μόνο σ’ ορισμένες περιστάσεις· για το ότι η μακαριότητα δεν μετατρέπει μια παγιωμένη ιδέα σε αληθή ιδέα, και για το ότι η πίστη δεν κινεί βουνά, αλλά υψώνει βουνά εκεί που δεν υπάρχουν.

Σίγουρα η επίσκεψη αυτή δεν θα έπειθε έναν ιερέα· γιατί αυτός δεν δέχεται, από ένστικτο, ότι η αρρώστια είναι αρρώστια, ότι το φρενοκομείο είναι φρενοκομείο. Ο Χριστιανισμός χρειάζεται την αρρώστια όπως ο αρχαίος Ελληνισμός χρειάζεται μια υπεραφθονία υγείας. Να κάνεις τους ανθρώπους άρρωστους· αυτός είναι ο αληθινός κρυφός σκοπός ολόκληρου του συστήματος των λυτρωτικών μεθόδων της Εκκλησίας. Και η Εκκλησία η ίδια, δεν είναι το καθολικό φρενοκομείο ως έσχατο ιδεώδες; Η γη ολόκληρη ένα φρενοκομείο;

Ο θρήσκος άνθρωπος, έτσι όπως τον θέλει η εκκλησία, είναι ένας τυπικός παρακμιακός· η στιγμή, κατά την οποία μια θρησκευτική κρίση καταλαμβάνει έναν λαό, σφραγίζεται πάντα από μια επιδημία νευρικών παθήσεων· ο «εσωτερικός κόσμος» μοιάζει με τον «εσωτερικό κόσμο» του υπερδιεγερμένου και εξαντλημένου· οι «ανώτερες καταστάσεις», που τοποθετήθηκαν από την Εκκλησία πάνω από την ανθρωπότητα ως οι αξίες όλων των αξιών, είναι επιληπτοειδείς μορφές· μόνο τρελοί και αγύρτες ανακηρύχτηκαν άγιοι από την Εκκλησία «in maiorem dei honorem» (εις δόξαν Θεού)…

Κανείς δεν είναι ελεύθερος να γίνει χριστιανός· κανείς δεν προσηλυτίζεται στον Χριστιανισμό
-πρέπει να είναι αρκετά άρρωστος για κάτι τέτοιο…

Εμείς οι άλλοι που έχουμε το θάρρος να είμαστε υγιείς και να εκφράζουμε την περιφρόνησή μας, πόσο πρέπει να περιφρονούμε μια θρησκεία που διδάσκει στους ανθρώπους πώς να παρεξηγούν το σώμα· που δεν θέλει να εξαλειφτούν οι δεισιδαιμονίες από τις ψυχές· που μετατρέπει την ανεπαρκή τροφή σε κάτι «αξιόλογο»· που πολεμά την υγεία σαν να ‘ναι εχθρός, διάβολος, πειρασμός· που φαντάζεται ότι μπορεί κανείς να μεταφέρει μια «τέλεια ψυχή» μέσα στο λείψανο του σώματος, και που βρίσκει, κατά συνέπεια, απαραίτητη τη δημιουργία μιας νέας αντίληψης για την τελειότητα -ένα ωχρό, αρρωστιάρικο, ηλίθια φανατικό ον, την λεγόμενη «αγιότητα».

Η αγιότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια σειρά συμπτωμάτων ενός εκπτωχευμένου, νευρικά διαλυμένου, αθεράπευτα φθαρμένου σώματος… Το χριστιανικό κίνημα, ως ευρωπαϊκό κίνημα, ήταν από την αρχή ένα συλλογικό κίνημα των κάθε λογής ανίκανων και άχρηστων στοιχείων (αυτών που ζητούσαν να αποκτήσουν δύναμη μέσω του Χριστιανισμού). Δεν εκφράζει την κατάπτωση μιας φυλής, αλλά είναι ένα άθροισμα και μια συγκέντρωση μορφών παρακμής που έρχονταν από παντού και αναζητούσαν η μια την άλλη.

Ο Χριστιανισμός δεν είναι, όπως πιστεύουν πολλοί, αποτέλεσμα της σήψης της αρχαιότητας, της ευγενούς αρχαιότητας. Η επιστημονική ηλιθιότητα που υποστηρίζει τέτοιες ιδέες ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τη βιαιότητα που θα της άξιζε… Ο Χριστιανισμός είναι η έχθρα του άρρωστου ενστίκτου που στρέφεται εναντίον του υγιούς, εναντίον της υγείας της ίδιας. Καθετί καλοφτιαγμένο, περήφανο, εξαίσιο, η ομορφιά πριν απ’ όλα, του κάνει κακό στα μάτια και στα αυτιά …

Ο Χριστιανισμός είναι η μεγαλύτερη συμφορά της ανθρωπότητας ως τώρα.

Ο Χριστιανισμός είναι επίσης αντίθετος προς κάθε πνευματική ευρωστία· χριστιανικός Λόγος είναι μόνο ο άρρωστος Λόγος. Ο Χριστιανισμός συμμαχεί με καθετί ηλίθιο, ξεστομίζει κατάρες εναντίον του πνεύματος, εναντίον της ανωτερότητας του υγιούς πνεύματος.

Επειδή η αρρώστια ανήκει στην ουσία του Χριστιανισμού, η τυπική χριστιανική κατάσταση, η «πίστη», πρέπει να είναι επίσης μια μορφή αρρώστιας, και κάθε ευθύς, έντιμος, επιστημονικός δρόμος προς την αλήθεια απορρίπτεται από την Εκκλησία επειδή θεωρείται απαγορευμένος δρόμος. Ακόμη και η αμφιβολία είναι αμάρτημα… Η παντελής έλλειψη ψυχολογικής καθαρότητας στον ιερέα -την οποία προδίδουν τα μάτια του- είναι μια συνέπεια της παρακμής.

Αρκεί να παρατηρήσει κανείς υστερικές γυναίκες και ραχητικά παιδιά για να καταλάβει, ότι η ενστικτώδης δολιότητα, η ηδονή να λες ψέματα μόνο για να τα πεις, και η ανικανότητα να κοιτάς τους άλλους κατάματα και να περπατάς ίσια, είναι έκφραση της παρακμής. Η «πίστη» σημαίνει «δεν-θέλω-να-μάθω» τί είναι αληθινό.

Ο ιερέας των δύο φύλων, είναι ψεύτης ακριβώς επειδή είναι άρρωστος· το ένστικτό του απαιτεί να μη παραχωρηθούν ποτέ στην αλήθεια τα δικαιώματα της. «Ό,τι προκαλεί αρρώστια είναι καλό· ό,τι βγαίνει μέσα από την πληρότητα, από την αφθονία, από τη δύναμη, είναι κακό» -έτσι σκέφτεται ο πιστός. Μπορώ να καταλάβω αμέσως αν κάποιος είναι προορισμένος για θεολόγος από το αν δεν έχει άλλη εκλογή παρά να πει ψέματα. Ένα άλλο διακριτικό σημείο του θεολόγου είναι η ανικανότητα του για φιλολογία. ( Ιουλιανός ο Μέγας και Το Μίσος Εναντίον Των Ελλήνων)

Αυτό που εννοείται εδώ με τη λέξη φιλολογία είναι η τέχνη να διαβάζεις καλά, να μπορείς να ξεχωρίζεις τα γεγονότα, χωρίς να τα παραποιείς με ερμηνείες, χωρίς να χάνεις την προσοχή, την υπομονή και τη λεπτότητα στην προσπάθεια σου να τα κατανοήσεις… Ο τρόπος με τον οποίο ένας θεολόγος ερμηνεύει, στο Βερολίνο ή στη Ρώμη, έναν «στίχο της Αγίας Γραφής» ή ένα γεγονός -λόγου χάρη μια νίκη των στρατευμένων της πατρίδας κάτω από το φως των «Ψαλμών» του Δαβίδ- είναι πάντα τόσο θρασύς που κάνει έξω φρενών τον φιλόλογο… ( ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Νεοπλατωνικός Κατά Χριστιανών και Η Ρωμαϊκή Συνομωσία για την Εφεύρεση του Ιησού)

Η ανάγκη για πίστη, για κάποιο είδος ανεπιφύλακτου «Ναι» ή «Όχι», είναι μια ανάγκη που γεννιέται από την αδυναμία. Ο άνθρωπος της πίστης, ο «πιστός» κάθε είδους, είναι αναγκαστικά ένας εξαρτώμενος άνθρωπος· ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να βάλει τον εαυτό ως σκοπό, ένας άνθρωπος που δεν μπορεί καθόλου να βάλει κάποιον σκοπό από μόνος του. Ο «πιστός» δεν ανήκει στον εαυτό του, μπορεί μόνο να είναι ένα μέσο, πρέπει να χρησιμοποιείται, έχει ανάγκη να υπάρχει κάποιος που να τον χρησιμοποιεί.

Το ένστικτό του αποδίδει τη μεγαλύτερη τιμή σε μια ηθική αποκήρυξης του εαυτού του· όλα τον πείθουν να ακολουθήσει αυτήν την πορεία: Η σύνεση του, η πείρα του, η κενοδοξία του. Κάθε είδος πίστης είναι μια έκφραση αυτοαποκήρυξης, αυτοαποξένωσης… Ο πιστός δεν είναι ελεύθερος να έχει επίγνωση των ερωτημάτων του «αληθούς» και του «αναληθούς»· η ακεραιότητα θα ήταν στην περίπτωση αυτή καταστροφή του. Η παθολογική εξάρτηση της οπτικής τους, μετατρέπει τους πιστούς σε φανατικούς…

Καταδικάζω τον Χριστιανισμό.
Εγείρω εναντίον του Χριστιανισμού τη δριμύτερη κατηγορία που δέχτηκε ποτέ.
Είναι για μένα η πιο μεγάλη διαφθορά που μπορεί να διανοηθεί το ανθρώπινο μυαλό.
Ήθελε να είναι η πιο μεγάλη διαφθορά που μπορεί να φανταστεί κανείς.

Η χριστιανική εκκλησία δεν άφησε τίποτε άθικτο με τη διαφθορά της· μετάτρεψε κάθε αξία σε μη αξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, κάθε ακεραιότητα σε ποταπότητα της ψυχής. Ας τολμήσει κανείς να μου μιλήσει για τα «ανθρωπιστικά» της αγαθά! Η εξάλειψη μιας συμφοράς ήταν αντίθετη προς τη βαθιά χρησιμοθηρία της· ζούσε από τη συμφορά, δημιουργούσε τη συμφορά για να διαιωνίσει τον εαυτό της… Το σαράκι της αμαρτίας, για παράδειγμα· αυτήν την συμφορά έδωσε πρώτα πρώτα η εκκλησία στην ανθρωπότητα!

Η «ισότητα ψυχών μπροστά στον Θεό», αυτή η ψευτιά, αυτό το πρόσχημα για το μίσος όλων των αποβρασμάτων, αυτή η εκρηκτική ύλη μιας έννοιας που κατάληξε να γίνει επανάσταση, σύγχρονη ιδέα, και η αρχή της παρακμής ολόκληρης της τάξης της κοινωνίας, είναι χριστιανικός δυναμίτης… Τα «ανθρωπιστικά» αγαθά του Χριστιανισμού! Να δημιουργείς μεσ’ από την «humanitas» (την ιδιότητα να είσαι άνθρωπος) μια αυτοαντίφαση, μια τέχνη αυτοβεβήλωσης, μια θέληση για ψέματα με οποιοδήποτε τίμημα, μια αποστροφή, μια περιφρόνηση για όλα τα καλά και τίμια ένστικτα! Αυτά είναι μερικά από τα αγαθά του Χριστιανισμού!

Ο παρασιτισμός, η μοναδική πρακτική της Εκκλησίας, που ρουφάει, με το ιδανικό της αναιμικότητας, της «αγιότητας», όλο το αίμα, όλη την αγάπη, όλη την ελπίδα για ζωή· το επέκεινα, ως θέληση για άρνηση κάθε πραγματικότητας· ο σταυρός, ως αναγνωριστικό σημάδι για την πιο υποχθόνια συνωμοσία που υπήρξε ποτέ εναντίον της υγείας, της ομορφιάς, ο,οτιδήποτε καλοφτιαγμένου, εναντίον του θάρρους, του πνεύματος, της καλοσύνης της ψυχής, εναντίον της ίδιας της ζωής…

Θέλω να γράψω σ’ όλους τους τοίχους, όπου υπάρχουν τοίχοι, αυτήν την αιώνια κατηγορία εναντίον του Χριστιανισμού· έχω γράμματα για να κάνω ακόμη και τους τυφλούς να δουν… Ονομάζω τον Χριστιανισμό μοναδική μεγάλη μάστιγα, μοναδική μεγάλη εσωτερική διαφθορά,μοναδικό μεγάλο ένστικτο εκδίκησης, που δεν βρίσκει μέσο αρκετό δηλητηριώδες,αρκετά ύπουλο, αρκετά υποχθόνιο, αρκετά ποταπό.

Τον ονομάζω μοναδικό και αθάνατο στίγμα της ανθρωπότητας… Και ο χρόνος μετριέται από την καταραμένη μέρα από την οποία άρχισε τούτη η συμφορά -από την πρώτη μέρα του Χριστιανισμού! Γιατί να μη τον μετρούμε από την τελευταία μέρα του Χριστιανισμού; Γιατί όχι από σήμερα; Επαναξιολόγηση όλων των αξιών!