ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἱππόλυτος (1446-1466)

ΘΗ. οἴμοι, τέκνον, τί δρᾶις με τὸν δυσδαίμονα;
ΙΠ. ὄλωλα καὶ δὴ νερτέρων ὁρῶ πύλας.
ΘΗ. ἦ τὴν ἐμὴν ἄναγνον ἐκλιπὼν χέρα;
ΙΠ. οὐ δῆτ᾽, ἐπεί σε τοῦδ᾽ ἐλευθερῶ φόνου.
1450 ΘΗ. τί φήις; ἀφίης αἵματός μ᾽ ἐλεύθερον;
ΙΠ. τὴν τοξόδαμνον Ἄρτεμιν μαρτύρομαι.
ΘΗ. ὦ φίλταθ᾽, ὡς γενναῖος ἐκφαίνηι πατρί.
ΙΠ. ὦ χαῖρε καὶ σύ, χαῖρε πολλά μοι, πάτερ.
ΘΗ. οἴμοι φρενὸς σῆς εὐσεβοῦς τε κἀγαθῆς.
1455 ΙΠ. τοιῶνδε παίδων γνησίων εὔχου τυχεῖν.
ΘΗ. μή νυν προδῶις με, τέκνον, ἀλλὰ καρτέρει.
ΙΠ. κεκαρτέρηται τἄμ᾽· ὄλωλα γάρ, πάτερ.
κρύψον δέ μου πρόσωπον ὡς τάχος πέπλοις.
ΘΗ. ὦ κλείν᾽ Ἀφαίας Παλλάδος θ᾽ ὁρίσματα,
1460 οἵου στερήσεσθ᾽ ἀνδρός. ὦ τλήμων ἐγώ,
ὡς πολλά, Κύπρι, σῶν κακῶν μεμνήσομαι.

ΧΟ. κοινὸν τόδ᾽ ἄχος πᾶσι πολίταις
ἦλθεν ἀέλπτως.
πολλῶν δακρύων ἔσται πίτυλος·
1465 τῶν γὰρ μεγάλων ἀξιοπενθεῖς
φῆμαι μᾶλλον κατέχουσιν.

***
ΘΗΣ. Αχ! Τί πόνο μού δίνεις του βαριόμοιρου!
ΙΠΠ. Πάει, σβήνω! Νά! θωρώ τ᾽ Άδη τις πύλες.
ΘΗΣ. Κι αφήνεις ασυχώρετο το κρίμα μου;
ΙΠΠ. Όχι! Σε λευτερώνω από το φόνο.
1450ΘΗΣ. Τί λες; Με λευτερώνεις απ᾽ το αίμα;
ΙΠΠ. Μάρτυράς μου η Παρθένα η σαγιτεύτρα.
ΘΗΣ. Πόσο καλός, παιδί μου, στον πατέρα σου!
ΙΠΠ. Ας ήταν όμοια και τα γνήσια τέκνα σου!
ΘΗΣ. Πόσο αγαθή κι ευλαβική η καρδιά σου!
ΙΠΠ. Πατέρα μου, έχε γεια και πάλι γεια!
ΘΗΣ. Βάστα, παιδί μου, μη με παρατήσεις!
ΙΠΠ. Δε βαστώ πια πατέρα, δεν αντέχω.
Σκέπασέ μου το πρόσωπο με πέπλα.
ΘΗΣ. Ω δοξασμένη Αθήνα και συ χώρα
1460του Πέλοπα, το τί λεβέντη χάνετε!
Πολύ συχνά θε να θυμάμαι, Κύπρη,
το μεγάλο κακό που μου ᾽χεις κάνει!
(Μπαίνει στο παλάτι και πίσω του οι υπηρέτες κουβαλούν το πτώμα του Ιππόλυτου.)

ΚΟΡ. Αναπάντεχα σ᾽ όλους στην πόλη
έχει πέσει το πένθος.
Ω τί δάκρυα πολλά θα χυθούνε!
Των μεγάλων αντρών και των αξίων
δεν τελειώνουν οι θρήνοι.

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της, Η τέχνη του 4ου αιώνα π.Χ.: Η όψιμη κλασική περίοδος

7.7.3. Πρωτότυπα χάλκινα αγάλματα

Ελάχιστα πρωτότυπα χάλκινα γλυπτά του 4ου αιώνα π.Χ. σώζονται, είναι όμως σημαντικά γιατί μας επιτρέπουν να συμπληρώσουμε την ατελή εικόνα που έχουμε για τη μνημειακή γλυπτική της περιόδου αυτής. Ένα από τα έργα αυτά είναι το μεγάλο (με ύψος 2,35 m) χάλκινο άγαλμα της Αθηνάς που βρέθηκε το 1958 στον Πειραιά μαζί με άλλα χάλκινα και μαρμάρινα αγάλματα διαφόρων εποχών, πιθανότατα αποθηκευμένα για να μεταφερθούν. Η απόθεση φαίνεται ότι έγινε στις αρχές του 1ου αιώνα π.Χ. και ίσως σχετίζεται με την πολιορκία και την καταστροφή της Αθήνας από τον Ρωμαίο στρατηγό Σύλλα. Η θεά φοράει ποδήρη πέπλο που σχηματίζει βαθιές πτυχές γύρω από τα σκέλη, λοξή αιγίδα στο στήθος και στο κεφάλι κορινθιακό κράνος διακοσμημένο με γρύπες και γλαύκες. Στη βάση του λοφίου τυλίγεται ένα φίδι. Η Αθηνά είχε στο προτεταμένο δεξί ένα αντικείμενο που δεν ταυτίζεται με βεβαιότητα, ενώ το κατεβασμένο αριστερό κρατούσε το δόρυ και ταυτόχρονα την άντυγα της ασπίδας της. Τα ένθετα μάτια από υαλόμαζα διατηρούνται (όπως και στα άλλα δύο χάλκινα γλυπτά που θα δούμε) και δίνουν μεγαλύτερη ζωντάνια στο έργο. Η Αθηνά από τον Πειραιά μπορεί να χρονολογηθεί λίγο μετά τα μέσα του 4ου αιώνα (350-340 π.Χ.) και είναι αναμφίβολα έργο ενός σπουδαίου καλλιτέχνη. Τη σημασία του χάλκινου αυτού αγάλματος την υπογραμμίζει το γεγονός ότι σώζεται ένα ελαφρά παραλλαγμένο αντίγραφό του, η λεγόμενη Αθηνά Mattei, που βρίσκεται σήμερα στο Λούβρο.

 

Λίγο μεταγενέστερο από την Αθηνά του Πειραιά είναι το άγαλμα ενός γυμνού αγένειου άνδρα που ανασύρθηκε το 1900 μαζί με πολυάριθμα άλλα γλυπτά, μαρμάρινα και χάλκινα, από τη θάλασσα κοντά στα Αντικύθηρα. Τα έργα αυτά ήταν το κύριο φορτίο ενός μεγάλου πλοίου, το οποίο ναυάγησε γύρω στο 100 π.Χ. ταξιδεύοντας πιθανόν προς την Ιταλία. Για τον λόγο αυτό το άγαλμα του νέου άνδρα είναι γνωστό ως ο «έφηβος των Αντικυθήρων»· το μέγεθός του (έχει ύψος 1,94 m) δείχνει ότι ο εικονιζόμενος είναι πιθανότατα ένας μυθικός ήρωας, που δεν μπορούμε όμως να τον ταυτίσουμε με βεβαιότητα, καθώς δεν σώζονται τα αντικείμενα που κρατούσε. Η πιθανότερη από τις ερμηνείες που έχουν προταθεί είναι ότι ο νέος εικονίζει τον Περσέα να προτείνει με το δεξί του χέρι το κεφάλι της Μέδουσας, που είχε, όπως ξέρουμε, την ιδιότητα να απολιθώνει όποιον το κοίταζε· στο κατεβασμένο αριστερό του χέρι θα κρατούσε την ἅρπην, το κυρτό μαχαίρι με το οποίο μόλις το είχε κόψει. Οι αναλογίες του σώματος, η διαμόρφωση του προσώπου και της κόμης και η απόδοση της μυϊκής διάπλασης του ρωμαλέου κορμού τοποθετούν τον «έφηβο των Αντικυθήρων» στα χρόνια 340-330 π.Χ.

 

Ένα άλλο χάλκινο άγαλμα, που βρέθηκε και αυτό στη θάλασσα, στον κόλπο του Μαραθώνα, εικονίζει ένα όρθιο γυμνό παιδί που φοράει στο κεφάλι διάδημα με μια χαρακτηριστική προεξοχή επάνω από το μέτωπο. Το δεξί χέρι εκτείνεται προς τα πλάγια και επάνω και κρατούσε κάτι ανάμεσα στον αντίχειρα και τον δείκτη· το αριστερό, προς το οποίο στρέφεται το βλέμμα του παιδιού, είναι λυγισμένο και κρατούσε ένα επίπεδο αντικείμενο στην ανοιχτή παλάμη. Το «παιδί του Μαραθώνα» είναι μικρότερο από τα δύο προηγούμενα αγάλματα (το ύψος του είναι 1,30 m) και η τεχνοτροπία του θυμίζει έργα του Πραξιτέλη, είναι όμως δύσκολο να αποδοθεί στον ίδιο τον καλλιτέχνη. Το πιθανότερο είναι ότι το κατασκεύασε ένας μαθητής του Πραξιτέλη στα χρόνια 330-320 π.Χ.

Ουράνιες και Χθόνιες Λατρείες

Στις 11, 12, 13, Μεσούντος ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΩΝΟΣ γιορτάζονταν στην Αρχαία Αθήνα τα

ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ, προς Τιμήν του ΔΙΟΝΥΣΟΥ, η Γιορτή της Άνοιξης.

 

Το Χριστιανικό Τριώδιο (οι Αποκριές) είναι ό,τι «απόμεινε» από τις Αρχαίες Γιορτές.

 

Από την στιγμή που η ανθρώπινη σκέψη, εδώ και χιλιάδες χρόνια, «διαχώρισε» το Υπερκόσμιο, Αόρατο, Άυλο, Θείο από το κοσμικό, ορατό, υλικό, ανθρώπινο, δεν έπαψε να συσχετίζει, να βρίσκει αναλογίες και να προσπαθεί να ανακαλύψει «γέφυρες» ανάμεσα στους δύο κόσμους.

 

Η Αντίληψη του Αόρατου κινήθηκε αναγκαστικά ανάμεσα στο Αφηρημένο Υπερβατικό και το Συγκεκριμένο Θείο που σχετίζεται Άμεσα με τον γήινο κόσμο. Δύο ειδών λοιπόν αντιλήψεις του Θείου «καθιερώθηκαν» εξ’ αρχής, που οδήγησαν σε δύο αντιλήψεις του Θεού, σε δύο είδη λατρείας, Υπερβατικές και Ουράνιες (που οδηγούν στην Υπέρβαση και στον Μυστικισμό…) και Συγκεκριμένες και Χθόνιες (που οδηγούν στην Αφοσίωση και την ψυχοσωματική λατρεία…).

 

Αυτές οι αντιλήψεις σχετίζονται διαλεκτικά και οδηγούν συχνά σε μια Θρησκευτική σύνθεση ή συγχώνευση που σκοπεύει στην Ολική αντίληψη του κόσμου.

 

Η Ιδέα του Θεού (ακόμα από τον καιρό της πολυθεΐας) διαφυλάχθηκε πάντα μέσα στον «Υπερβατικό Χαρακτήρα» της. Από την άλλη όμως καλλιεργήθηκε (ήδη εδώ και 4000 χρόνια πριν) η αντίληψη του «Θεού» που «Θυσιάζεται» («Κομματιάζεται») για την δημιουργία του κόσμου. Τέτοιοι κοσμικοί μύθοι (αλληγορίες) συναντώνται σε όλες σχεδόν τις θρησκευτικές παραδόσεις. Στην Ινδική Παράδοση ο Πρατζαπάτι (ή ο Κοσμικός Γίγαντας Πουρουσά) θυσιάζεται για να διαμορφώσει τον κόσμο, στην Γερμανική Παράδοση είναι ο Γίγαντας Υμίρ, στην Μεσσοποταμία είναι το Αρχέγονο Τέρας Τιαμάτ, στην Ιρανική Παράδοση ο Πρωτόγονος Ταύρος Εκβαντάτ, κλπ… Ο Κοσμογονικός Μύθος του Ζαγρέα ανήκει σε αυτή την κατηγορία αλληγοριών.

 

Ακόμα και εποχές που ο Θεός Ανυψώνεται ως τον Υπερβατικό, Ακατάληπτο κι Άρρητο Χώρο και συνεπώς δεν «Σχετίζεται Άμεσα» με την Δημιουργία, υπάρχει η αντίληψη Ενός Θεού, Ενός Γιού του Θεού, δια του Οποίου Γίνονται τα πάντα. Περνώντας από την αλληγορική γλώσσα του μύθου στον χώρο της καθαυτής θεολογίας, στο χώρο της φιλοσοφικής γλώσσας, η αντίληψη αυτή παίζει σημαντικό ρόλο:

 

Στην θρησκευτική γλώσσα έχουμε μια πανάρχαια παράδοση του «Γιού του Θεού»: Στην Ελλάδα είναι ο Διόνυσος (Διός-νύσος, Διός-κούρος, ο γιός του Δία… «επίθετο» που σιγά-σιγά εξελίσσεται σε «κύριο όνομα»…). Κι ακόμα αιώνες μετά την εποχή του Ορφέα για την οποία μιλάμε, ο Ιησούς (που ταυτίζεται με τον Κοσμικό Λόγο) είναι ο «Γιός του Θεού»…

 

Στην φιλοσοφική γλώσσα το Παγκόσμιο Πνεύμα που Προέρχεται από το Αόρατο Θείο, είναι η Αρχέγονη Πηγή των Πάντων. Η Βάση πάνω στην Οποία Στηρίζεται η Δημιουργία, οι κόσμοι, οι αόρατοι κι ο φυσικός ορατός κόσμος.

 

Στην γλώσσα της διαλεκτικής σκέψης είναι η αφηρημένη αντίληψη (ιδέα, έννοια, λέξη) του Είναι που προέρχεται από Το Ακατάληπτο Μηδέν, η οποία περικλείνει κάθε έννοια ύπαρξης…

 

Ο Ορφέας (σαν όλους τους Μεγάλος Μύστες, τον Λάο Τσε, τον Βούδα) ήταν ένας Μεταρρυθμιστής που άντλησε από την Παγκόσμια Θρησκευτική Παράδοση (που πήγαινε πολλές χιλιετηρίδες πίσω…) τις θρησκευτικές ιδέες του, δίνοντας μια νέα σύνθεση, μια Ενιαία θεώρηση της ύπαρξης:

 

Η Αντίληψη για το Υπερβατικό (το Ακατάληπτο Άρρητο, κλπ.) του Θεού υπήρχε ήδη (και σε πολλές θρησκευτικές παραδόσεις, στην Ινδία, στην Κίνα, στην Εγγύς Ανατολή… και στην Ελλάδα. Το ίδιο κι «Κοσμογονικός Μύθος» της δημιουργίας από τον Θεό που «Θυσιάζεται». Καθώς κι οι αντιλήψεις για τους αόρατους κόσμους (το υπερπέραν) και τον υλικό κόσμο Επίσης οι αναλογίες ανάμεσα στο Κοσμικό Ον και τον άνθρωπο, οι σχέσεις, οι συσχετισμοί και ο προσανατολισμός της ανθρώπινης ζωής (εξαιτίας ακριβώς αυτών των σχέσεων).

 

Αυτό που έκανε ο Ορφέας ήταν να τα οργανώσει  όλα αυτά σε ένα Θεολογικό Σύστημα: Στην Βάση Όλων Βρίσκεται ο Χωρίς Όρια Θεός, το Αρχέγονο Χάος των Μύθων που ενώ διατηρεί Ακέραιο τον Υπερβατικό και Άρρητο Χαρακτήρα του στην θεολογική γλώσσα  γίνεται ο Άχρονος Ζευς, το Υπέρτατο Θείον. Ο Θεός «Δημιουργός» (που είναι η Συγκεκριμένη Όψη του Θείου) ταυτίζεται με τον Γιό του Θεού, τον Ζαγρέα του Κοσμογονικού και Τελετουργικού Μύθου, ή αλλιώς τον Διόνυσο, (τον Γονιμοποιό Θεό) των διαφόρων παραδόσεων που ήταν γνωστές σε ολόκληρο το Μεσογειακό Κόσμο. Οι Διάφοροι Μύθοι γύρω από το Πρόσωπο του Θεού Δημιουργού συμπλέκονται αριστοτεχνικά και συχνά ξεφεύγουν από την αυστηρά μυστική ερμηνεία των μυημένων που κατέχουν τον κώδικα της αλήθειας και γίνονται αντικείμενο λαϊκών διηγήσεων που σχετίζονται με την διδασκαλία ή τις λαϊκές γιορτές. Οι κόσμοι ιεραρχούνται και διακρίνεται ήδη ο κόσμους του νου από τον κατώτερο κόσμο της ψυχής και τον φυσικό κόσμο των αισθήσεων.

 

Όμως ο Ορφέας δεν εργάστηκε μόνο στο θεωρητικό επίπεδο της ερμηνείας του κόσμου και των διαφόρων μύθων μέσα από τους οποίους προσπάθησε ο άνθρωπος να ξεδιαλύνει, εδώ και χιλιάδες χρόνια, το μυστήριο της ύπαρξης. Παράλληλα προσπάθησε να διαφωτίσει, να προσδιορίσει και να καθορίσει, σε ένα καθαρά μυητικό (ανθρώπινο, ψυχικό, ψυχοσωματικό) επίπεδο την Σχέση του Υπερβατικού Θείου με την συγκεκριμένη ανθρώπινη ύπαρξη. Ο Θεός Δημιουργός, ο Ζαγρεύς, ο Διόνυσος, ο Βάκχος, είναι ο Δημιουργός όλων των όντων κι όλα τα όντα είναι προσωπεία του Θεού, και κάθε ον ο Ίδιος ο Θεός. Αυτό δεν ήταν αρκετό να γίνει θεωρητικά κατανοητό αλλά έπρεπε να πραγματωθεί μέσα από την θρησκευτική πρακτική. Η Ψυχή (με την έννοια της συνολικής οντότητας) έπρεπε να επιστρέψει στο Θεό. Αυτή δεν ήταν μια πρωτότυπη αντίληψη (αφού συναντάται και σε άλλες θρησκευτικές παραδόσεις). Ο Ορφέας μίλησε για την Λύσιν της Ψυχής από τα δεσμά του σώματος και την Ανύψωσή της Ως το Θεό. Ο Ορφέας δίδαξε την Ενότητα της Ύπαρξης κι ενοποίησε τον μυστικό χώρο του μεταφυσικού βιώματος. Ενοποίησε τον Χώρο του Ασύλληπτου Θείου με τον Χώρο της Έκστασης που Αποκαλύπτει την Ενότητα του Είναι, με τον χώρο της ανθρώπινης περισυλλογής (του νου), της ψυχικής πειθαρχίας και της ψυχοσωματικής πράξης.

 

Με άλλα λόγια (και με μια αντίστροφη πορεία και διάταξη) εξήγησε πολύ απλά στους μαθητές του (τους μετέπειτα μύστες) πως ο άνθρωπος βρίσκεται εξ’ αρχής στο Κέντρο της Θείας Ύπαρξης Ενωμένος Διαπαντός με τον Θεό μέσω της Ουσίας του, κι αυτό μπορούσε να το συνειδητοποιήσει, να το βιώσει, να το πραγματώσει ολοκληρωτικά περνώντας τις διάφορες βαθμίδες της μύησης.

 

Η Πρώτη Μύηση είναι η ψυχοσωματική Κάθαρση, σωματικοί καθαρμοί, αγνείες αποχές κι άλλες υλικές πράξεις (δηλαδή ένας εξορθολογισμός της υλικής ζωής).

 

Η Δεύτερη Μύηση έχει να κάνει με την απαλλαγή από τα πάθη της ψυχής (απάθεια).

 

Η Τρίτη Μύηση συνίσταται στην άσκηση της περισυλλογής του νου από όλες τις δραστηριότητες και την επίτευξη της εσωτερικής σιγής που μπορεί να μας αποκαλύψει τον Αληθινό Χαρακτήρα του Είναι.

 

Η Τέταρτη Μύηση είναι η Έκσταση, η Διάλυση του όντος μέσα στο Είναι, στην Απέραντη Ενότητα και στην Άχρονη Αιωνιότητα, η Ένωση με τον Θεό, ή η μετουσίωση του ανθρώπινου όντος σε Βάκχο.

 

Η Πέμπτη Μύηση είναι κάτι για το οποίο ελάχιστα μπορούμε να πούμε κι ελάχιστοι έχουν βιώσει, είναι η Διάλυση μέσα Στον Αιώνιο Δία, τον Πατέρα όλων των όντων.

 

Βεβαίως όλα αυτά ο Ορφέας τα εμπιστεύτηκε σε ελάχιστους έμπιστους ανθρώπους… Αλλά από εδώ θα πηγάσει αργότερα όλη η Ελληνική Θεολογία, η Θεολογία των Μυστηρίων και της Δελφικής Λατρείας και η Αλήθεια των Φιλοσόφων (Πυθαγόρας, Πλάτωνας, κλπ.) που δεν έκαναν τίποτα άλλο από να εκλαϊκεύσουν την Μυστική Γνώση και να την μεταφέρουν στην φιλοσοφική γλώσσα (υποκαθιστώντας όρους όπως Θεός, Δημιουργός, εξέλιξη, κόσμοι, κλπ. με όρους όπως Όντως Είναι, Είναι, νους, ψυχή, σώμα, κλπ.).

 

Όμως μια τέτοια Μυστική Γνώση, μια τέτοια εσωτερική προσέγγιση της ύπαρξης δεν μπορούσε να διδαχτεί δημόσια. Και ποτέ δεν έγινε αυτό. Η Μυστική Γνώση φυλάχθηκε καλά στην μοναχική πορεία των μυημένων ορφικών, ή στα ιερά της Ελευσίνας και των Δελφών, και κρύφτηκε κάτω από το μυστήριο. Κανένας δεν αποκλείστηκε από την Γνώση, αλλά και κανείς βέβηλος δεν μπορούσε να παραβιάσει τον Ιερό Περίβολο της Ορφικής Θεολογίας, τον Ιερό Ναό του Μυστικού Βιώματος και το Άδυτο της Θείας Έκστασης που μας Ενώνει με τον Θεό. Παρ’ όλα αυτά οι μυημένοι κι οι προϊστάμενοι των Μυστηρίων μετέδιδαν ένα μέρος της Διδασκαλίας, όσο μπορούσε να αντέξει ο απλός κόσμος.

 

Σαν δικλείδα ασφαλείας για την καθοδήγηση των ανθρώπων στην Αλήθεια ο Ορφέας που έδωσε μια καθαρά εσωτερική ερμηνεία της Διονυσιακής Θρησκείας, θέλησε να ενοποιήσει τον Μυστικό Χώρο του Βιώματος και τον Χώρο της Εξωτερικής Λατρείας. Συσχέτισε τα Μυστικά και Κοσμικά Γεγονότα, της Δημιουργίας και της Εξέλιξης, με το φυσικό περιβάλλον των ανθρώπων,  με την κίνηση του Ήλιου (τα Ηλιοστάσια και της Ισημερίες) και με τις Φυσικές Γιορτές του Χειμώνα, της Άνοιξης, του Καλοκαιριού και του Φθινοπώρου. Ερμήνευσε συμβολικά τις διάφορες τελετουργίες (τον κατασπαραγμό, την ωμοφαγία, κλπ.). Έτσι αφομοιώνοντας την εξωτερική λατρεία του Διονύσου (όπως την αντιλαμβανόταν πολύς κόσμος) έδωσε την ευκαιρία ακόμα και στον απλό άνθρωπο να αφομοιώσει Υψηλές Αλήθειες, να υπηρετήσει Ηθικά Ιδεώδη και να Ανυψωθεί, στο μέτρο που του ήταν δυνατό Ως το Θεό. Αργότερα κάποιες από τις Γιορτές που αφομοίωσε ο Ορφισμός, είτε δίνοντάς τους ένα εσωτερικό νόημα, είτε μεταμορφώνοντάς το τελετουργικό τους θα γίνουν επίσημες γιορτές της Κλασσικής Αθήνας.

 

Ο Ορφέας παρέδωσε το Θεολογικό του Όραμα, την Μυστική Εμπειρία του, τον Ιερό Λόγο του, την Διδασκαλία του στους λίγους μύστες στην αρχή που τον συνάντησαν στη Πατρίδα του στα Λείβηθρα, ή στις λίγες περιπλανήσεις του, όχι μακριά από την Πατρίδα του. Από αυτούς τους λίγους θα προέλθει ένα ολόκληρο κίνημα «θεολόγων» που όχι μόνο θα δώσει την Αληθινή Θρησκεία της Αρχαιότητας, τον Ορφισμό, αλλά θα επηρεάσει και την θρησκευτική ζωή γενικότερα, τη Θεολογία, τα Μυστήρια, και θα δώσει τους βασικούς φιλοσοφικούς όρους  (Όντως Ον, Είναι, νους, ψυχή, δημιουργία, άνθρωπος, εξέλιξη, λύτρωση, κλπ.), την πρώτη ύλη, τα θεμέλια της φιλοσοφικής σκέψης.

 

Στην πραγματικότητα ο Ορφισμός έδωσε τις βασικές αρχές πάνω στις οποίες θα στηριχθεί ολόκληρη η Ελληνική σκέψη. Από αυτή την άποψη ο Ορφισμός αποτελεί ένα φαινόμενο της παγκόσμιας ιστορίας, το ίδιο σημαντικό (αν όχι το σημαντικότερο, όπως θα δείξουμε στην συνέχεια) με τις άλλες θρησκείες, τον Βουδισμό, τον Χριστιανισμό, κλπ.

 

Γίνεται φανερό από όσα είπαμε μέχρι τώρα ότι η Παράδοση του Αρχέγονου Θεού Πατέρα, του Γιού του Θεού, δηλαδή του Δημιουργού, της Θεϊκής δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου, κλπ. πάει πολλές χιλιετηρίδες πίσω. Ήταν όμως ο Ορφέας, πριν 29 αιώνες, που διατύπωσε ξεκάθαρα μια Θεολογία του Γιού του Θεού, που συσχέτισε το Θείο με τον άνθρωπο και προσέφερε τα μέσα (εσωτερικά και μυστηριακά για όσους μπορούσαν, εξωτερικά και τελετουργικά για όσους μπορούσαν λιγότερο) για να ανυψωθεί ο άνθρωπος Ως τον Θεό.

 

Πάνω σε αυτή της Θεολογία του Γιού του Θεού (του Διονύσου) θα στηριχθεί αιώνες μετά η θεολογία του Γιού του Θεού των χριστιανών (του Ιησού). Στην πραγματικότητα ο Χριστιανισμός (όχι όπως τον κήρυξε ο Ιησούς και τον βίωσαν οι μυστικοί πατέρες, αλλά όπως τον διαμόρφωσαν οι χριστιανοί θεολόγοι κι η Ιστορία) δεν είναι παρά εκλαϊκευμένος Ορφισμός. Αυτό θα το αποδείξουμε στην συνέχεια (το υποσχόμαστε).

Ο ΙΟΥΔΑΙΟΣ ΖΟΡΟΒΑΒΕΛ ΚΑΙ Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

12 Σεπτεμβρίου 490 π.Χ.: Η μάχη του Μαραθώνα που έσωσε τον δυτικό πολιτισμό. Αυτά που δεν μας μαθαίνουν στα σχολεία.

ΕΡΩΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ: ΠΟΙΟΣ ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ ΞΥΠΝΟΥΣΕ ΤΟΝ ΔΑΡΕΙΟ ΠΡΩΪ ΜΕ ΤΗΝ ΦΡΑΣΗ: «ΔΕΣΠΟΤΑ, ΜΕΜΝΗΣΟ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ;» ΜΗΠΩΣ Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΖΟΡΟΒΑΒΕΛ;

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΒΙΒΛΙΟ ΕΣΔΡΑΣ
Α’ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3.

ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ
ΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΑ ΚΑΙ
ΒΛΑΚΩΔΩΣ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ
ΘΑΥΜΑΖΟΥΝ ΤΟΝ…ΔΑΡΕΙΟ, ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ
ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

Ο Ζοροβάβελ κερδίζει την εύνοια του Δαρείου Α’ και γίνεται ο έμπιστος σωματοφύλακας, ΥΠΑΣΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ.

 ΕΡΩΤΗΣΗ: ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΤΙΜΗΣΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ; ΤΟΝ ΜΙΛΤΙΑΔΗ ΠΟΥ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟΝ ΔΑΡΕΙΟ ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ Ή ΤΟΝ ΖΟΡΟΒΑΒΕΛ, ΤΟΝ ΕΜΠΙΣΤΟ ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑ ΤΟΥ ΔΑΡΕΙΟΥ ΠΟΥ ΥΜΝΟΥΝ ΤΑ "ΙΕΡΑ" ΤΟΥΣ ΒΙΒΛΙΑ;

Για να απαντήσουμε στην ερώτηση πρέπει να μεταφερθούμε στο ιερό βιβλίο των Ελλήνων χριστιανών ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ, βιβλίο Α΄ ΕΣΔΡΑΣ 3.3-4:

«Κάποτε ο πατέρας του Ξέρξη Α΄, ο βασιλιάς Δαρείος, πήγε στο υπνοδωμάτιό του να κοιμηθεί. Τότε οι τρείς νεαροί ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ είπαν μεταξύ τους: ελάτε να πούμε ποιό κατά την γνώμη μας είναι το ισχυρότερο πράγμα στον κόσμο, και όποιου ο λόγος φανεί στον βασιλιά ο ευφυέστερος, εκείνος θα πάρει μεγάλα δώρα και τιμές. Έγραψαν λοιπόν ο καθένας την γνώμη του και την ΕΒΑΛΑΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΚΕΦΑΛΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΔΑΡΕΙΟΥ και είπαν: Όταν θα σηκωθεί από τον ύπνο ο βασιλιάς, θα του δώσουν τα σημειώματα».

«Οι τρείς αυτοί σωματοφύλακες έγραψαν πλάι στον κοιμώμενο βασιλιά την γνώμη τους. Ο πρώτος ότι το ισχυρότερο όλων είναι το κρασί. Ο δεύτερος ότι ο ισχυρότερος όλων είναι ο βασιλιάς. Ο τρίτος όμως έγραψε ότι επικρατέστερη είναι η γυναίκα, όλα όμως τα νικάει η αλήθεια». Α΄ ΕΣΔΡΑΣ 3.11-12.

«Το πρωί οι τρεις σωματοφύλακες του Βασιλιά ανέλυσαν την σκέψη τους εκτεταμένα και ο βασιλιάς ΔΑΡΕΙΟΣ είπε στον τρίτο, τον Ζοροβάβελ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΙΟΥΔΑΙΟΣ: ζήτησέ μου ΟΤΙ ΘΕΛΕΙΣ και περισσότερο απ΄ όσα συμφωνήσαμε και εγώ θα σου τα δώσω, γιατί αποδείχθηκες Ο ΣΟΦΟΤΕΡΟΣ και θα γίνεις σύμβουλός μου ΚΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΟΥ.

Τότε ο Ζοροβάβελ ζήτησε από τον βασιλιά ΔΑΡΕΙΟ να ανοικοδομήσει την Ιερουσαλήμ και τον Ναό της». Α΄ ΕΣΔΡΑΣ 4.32-44.

Από το περιστατικό αυτό βλέπουμε, πως λίγα μόνο χρόνια νωρίτερα, ο βασιλιάς Δαρείος, (521 – 485 π.Χ.), ο ίδιος ο πατέρας του Ξέρξη, ο Πέρσης βασιλιάς που πρώτος εκστράτευσε ανεπιτυχώς κατά της Ελλάδος, φιλοξενούσε ευχαρίστως στην αυλή του, άτομα διαφορετικής φυλής και καταγωγής. Και όχι μόνο στην αυλή του, αλλά οι ίδιοι οι σωματοφύλακές του, ήταν άτομα διαφορετικής καταγωγής, πίστης, καταβολών και επιδιώξεων, έχοντας μάλιστα την δυνατότητα να προσεγγίζουν, όχι μόνο το υπνοδωμάτιό του, αλλά και το ίδιο το προσκέφαλο του βασιλιά.

O Ζοροβάβελ (εβραϊκά זְרֻבָּבֶל), ο υπασπιστής του Δαρείου θεωρείται και προπάτορας του Ιησού Χριστού (Λουκ. 3:27). Τόσο σπουδαίος εβραίος.

Η «εκκλησία» μας, (τρομάρα μας), γιορτάζει κι αυτόν τον εβραίο, τον υπασπιστή και σωματοφύλακα του ανθέλληνα Δαρείου, σαν άγιο και προπάτορα του Ιησού Χριστού στις 15 Δεκεμβρίου κάθε χρόνο.

Γιορτάστε Έλληνες τους σφαγείς σας…

Ο ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΔΑΡΕΙΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΣ

 Ξεκίνησε το προφητικό κήρυγμά του το δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου Α΄, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο κατά το έτος 521 και βασίλευσε μέχρι το 486 που πέθανε.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗ

Ο Προφήτης Ζαχαρίας είναι ο ενδέκατος της σειράς των μικρών λεγομένων προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Καταγόταν από το γένος του Ισραήλ και τη φυλή του Λευΐ. Γεννήθηκε στην πόλη Γαλαάδ της Παλαιστίνης κατά την περίοδο της βαβυλώνιας αιχμαλωσίας και το όνομά του σημαίνει, στην ελληνική γλώσσα, μνήμη Θεού, εκείνον δηλαδή τον οποίο ο Θεός ενθυμείται. Ήταν γιος του Βαραχίου και εγγονός του Αδδώ. Ο Ζαχαρίας, ήταν αυτός που με τον προφήτη Αγγαίο, διήγειραν τους Ιουδαίους, όταν αυτοί το 537 με 536 π.Χ. επέστρεψαν στην Ιουδαία, να ανοικοδομήσουν το ναό της Ιερουσαλήμ. Υπάρχει η άποψη, ότι ο προφήτης Ζαχαρίας ανήκε σε Ιερατικό γένος και ήταν ιερεύς και ο ίδιος. Κατά την Ιουδαϊκή παράδοση, ο Ζαχαρίας και ο Αγγαίος ήταν μέλη της Μεγάλης Συναγωγής, η οποία ώρισε τον Κανόνα των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης. Ασχολήθηκαν δε και με την τακτοποίηση της ιεράς λειτουργίας, και συνέθεσαν ή αναθεώρησαν ψαλμούς. Ο Ζαχαρίας προφήτευσε την είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ για την Κυριακή των Βαΐων, και για το ποσό που πλήρωσαν οι Αρχιερείς στον Ιούδα σαν τίμημα για την προδοσία του Διδασκάλου. Ο Προφήτης Ζαχαρίας κοιμήθηκε σε βαθύ γήρας και ενταφιάσθηκε κοντά στον τάφο του Προφήτη Αγγαίου. Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Μέγας (379-395 μ.Χ.) έκτισε ναό αφιερωμένο στον Προφήτη Ζαχαρία στη μονή της Αγίας Δομνίκης Κωνσταντινουπόλεως. Ναός, επίσης, του Προφήτου υπήρχε στο βουνό του Αυξεντίου, σε τόπο όπου καλείτο «Θέατρο».

Ἵππους ἑώρας τοὺς νόας Ζαχαρία,
Δι' ὧν πρὸς ὕψος οὐρανῶν ἀφιππάσω.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὴν κλῆσιν κατάλληλον, δείξας τοὶς ἔργοις σοφέ, ταμεῖον ἐπάξιον, τῆς ἐπιπνοίας Θεοῦ, Ζαχαρία γεγένησαι, ἔχων γὰρ ἐν τῷ βίῳ, συλλαλούντας Ἀγγέλους, ὤφθης τῶν ἐσομένων, θεηγόρος Προφήτης. Καὶ νῦν ἠμῶν τᾶς αἰτήσεις, ἄνωθεν πλήρωσαν.

Ο Ιώσηπος, ο πλέον αναγνωρισμένος ιστορικός του αρχαίου Ιουδαϊσμού:

« Όταν πέθανε ο Δαρείος τον διεδέχθη ο γιός του Ξέρξης Α΄ που μαζί με την βασιλεία κληρονόμησε και την ευσέβεια προς τον θεό, ακολούθησε δε το παράδειγμα του πατέρα του και εκτιμούσε ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ τους Ιουδαίους». Ιουδαϊκή αρχαιολογία 11.120

«Θα εξεγείρω τα τέκνα της ΣΙΩΝ κατά των τέκνων των ΕΛΛΗΝΩΝ – (προσέξτε το 520 π.Χ.) – θα πέσουμε πάνω τους σαν κεραυνός, θα πορευθούμε απειλητικά εναντίον τους και ΘΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΕΤΡΕΣ» Ζαχαρίας 9.13-15

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΒΙΒΛΙΟ ΕΣΔΡΑΣ Α’ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ  ΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΑ ΚΑΙ ΒΛΑΚΩΔΩΣ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΖΟΥΝ ΤΟΝ…ΔΑΡΕΙΟ, ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

Ο Ζοροβάβελ κερδίζει την εύνοια του Δαρείου Α’

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3- Ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΩΝ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ 

 

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥ

 

                               Ο διαγωνισμός των σωματοφυλάκων του βασιλιά

 

Α Εσδ. 3,1          Καὶ βασιλεὺς Δαρεῖος ἐποίησε δοχὴν μεγάλην πᾶσι τοῖς ὑπ᾿ αὐτὸν καὶ πᾶσι τοῖς οἰκογενέσιν αὐτοῦ καὶ πᾶσι τοῖς μεγιστᾶσι τῆς Μηδίας καὶ τῆς Περσίδος

 

Α Εσδ. 3,1          Ο βασιλεύς Δαρείος παρέθεσε συμπόσιον μέγα εις όλους τους υπό την εξουσίαν του, στους δούλους του, που είχαν γεννηθή στον οίκον του, εις όλους τους αυλικούς και τους μεγιστάνας της Μηδίας και της Περσίας,

 

Α Εσδ. 3,2          καὶ πᾶσι τοῖς σατράπαις καὶ στρατηγοῖς καὶ τοπάρχαις τοῖς ὑπ᾿ αὐτόν, ἀπὸ τῆς Ἰνδικῆς μέχρις Αἰθιοπίας ἐν ταῖς ἑκατὸν εἰκοσιεπτὰ σατραπείαις.

 

Α Εσδ. 3,2            εις όλους τους σατράπας, τους στρατηγούς, τους διοικητάς διαφόρων περιοχών της βασιλείας του από των Ινδιών μέχρι της Αιθιοπίας εις εκατόν είκοσι επτά διοικητικάς περιφερείας.

 

Α Εσδ. 3,3          καὶ ἐφάγοσαν καὶ ἐπίοσαν καὶ ἐμπλησθέντες ἀνέλυσαν. ὁ δὲ Δαρεῖος ὁ βασιλεὺς ἀνέλυσεν εἰς τὸν κοιτῶνα ἑαυτοῦ καὶ ἐκοιμήθη καὶ ἔξυπνος ἐγένετο.

 

Α Εσδ. 3,3          Αυτοί έφαγον, έπιον και, όταν εχόρτασαν, απεσύρθησαν, δια να αναπαυθούν. Ο βασιλεύς Δαρείος απεσύρθη και αυτός στον κοιτώνα του, δια να κοιμηθή, αλλά έμεινε ξυπνητός.

 

Α Εσδ. 3,4          τότε οἱ τρεῖς νεανίσκοι οἱ σωματοφύλακες οἱ φυλάσσοντες τὸ σῶμα τοῦ βασιλέως εἶπαν ἕτερος πρὸς τὸν ἕτερον·

 

Α Εσδ. 3,4          Τότε οι τρεις νεαροί σωματοφύλακες, οι οποίοι εφύλασσαν τον βασιλέα, είπαν ο ένας προς τον άλλον·
 

Α Εσδ. 3,5          εἴπωμεν ἕκαστος ἡμῶν ἕνα λόγον, ὃς ὑπερισχύσει· καὶ οὗ ἐὰν φανῇ τὸ ῥῆμα αὐτοῦ σοφώτερον τοῦ ἑτέρου, δώσει αὐτῷ Δαρεῖος ὁ βασιλεὺς δωρεὰς μεγάλας καὶ ἐπινίκια μεγάλα
 

Α Εσδ. 3,5          “ας πη ο καθένας από ημάς μίαν γνώμην, δια να ίδωμεν τίνος θα είναι η καλυτέρα. Εις εκείνον δέ, του οποίου η γνώμη θα είναι σοφωτέρα από την γνώμην των άλλων, ο βασιλεύς Δαρείος θα δώση μεγάλας δωρεάς και θα απονείμη μεγάλον έπαινον.

 

Α Εσδ. 3,6          καὶ πορφύραν περιβαλέσθαι καὶ ἐν χρυσώμασι πίνειν καὶ ἐπὶ χρυσῷ καθεύδεν καὶ ἅρμα χρυσοχάλινον καὶ κίδαριν βυσσίνην καὶ μανιάκην περὶ τὸν τράχηλον,

 

Α Εσδ. 3,6         Ο βασιλεύς θα εγκρίνη, ώστε αυτός να ενδυθή πορφύραν, να πίνη με χρυσά ποτήρια, να κοιμάται επάνω εις χρυσήν κλίνην, να έχη άρμα, του οποίου οι ίπποι θα φέρουν χρυσούς χαλινούς, να φορή κίδαριν εις την κεφαλήν του από βύσσον και περιδέραιον γύρω από τον τράχηλόν του.

 

Α Εσδ. 3,7          καὶ δεύτερος καθιεῖται Δαρείου διὰ τὴν σοφίαν αὐτοῦ καὶ συγγενὴς Δαρείου κληθήσεται.

 

Α Εσδ. 3,7         Αυτός θα έχη την δευτέραν μετά τον Δαρείον θέσιν ένεκα της σοφίας του και θα αναγνωρισθή συγγενής του Δαρείου”.

 

Α Εσδ. 3,8          καὶ τότε γράψαντες ἕκαστος τὸν ἑαυτοῦ λόγον ἐσφραγίσαντο καὶ ἔθηκαν ὑπὸ τὸ προσκεφάλαιον Δαρείου τοῦ βασιλέως καὶ εἶπαν·

 

Α Εσδ. 3,8           Εγραψαν τότε ο καθένας από αυτούς την γνώμην του, την εσφράγισαν και έθεσαν αυτήν κάτω από το προσκεφάλαιον του βασιλέως και είπαν·

 

Α Εσδ. 3,9          ὅταν ἐγερθῇ ὁ βασιλεύς, δώσουσιν αὐτῷ τὸ γράμμα, καὶ ὃν ἂν κρίνῃ ὁ βασιλεὺς καὶ οἱ τρεῖς μεγιστᾶνες τῆς Περσίδος ὅτι οὗ ὁ λόγος αὐτοῦ σοφώτερος, αὐτῷ δοθήσεται τὸ νῖκος καθὼς γέγραπται.

 

Α Εσδ. 3,9         “όταν εξυπνήση ο βασιλεύς, θα δώσωμεν εις αυτόν τας γραπτάς αυτάς γνώμας μας και εις εκείνον, του οποίου η γραπτή γνώμη ήθελε προκριθή ως σοφωτέρα από τον βασιλέα και τους τρεις μεγιστάνας της Περσίας, θα δοθή η νίκη, όπως έχομεν γραπτώς συμφωνήσει”.

 

Α Εσδ. 3,10        ὁ εἷς ἔγραψεν, ὑπερισχύει ὁ οἶνος.

 

Α Εσδ. 3,10        Ο ένας από αυτούς έγραψεν ότι το κρασί είναι το ισχυρότερον.

 

Α Εσδ. 3,11        ὁ ἕτερος ἔγραψεν, ὑπερισχύει ὁ βασιλεύς

 

Α Εσδ. 3,11        Ο άλλος έγραψεν ισχυρότερος είναι ο βασιλεύς,

 

Α Εσδ. 3,12        ὁ τρίτος ἔγραψεν, ὑπερισχύουσιν αἱ γυναῖκες, ὑπὲρ δὲ πάντα νικᾷ ἡ ἀλήθεια.

 

Α Εσδ. 3,12        ο δε τρίτος έγραψεν, ισχυρότεροι από όλους είναι αι γυναίκες, αλλά υπεράνω από όλα νικά η αλήθεια.

 

Α Εσδ. 3,13        καὶ ὅτε ἐξηγέρθη ὁ βασιλεύς, λαβόντες τὸ γράμμα ἔδωκαν αὐτῷ, καὶ ἀνέγνω.

 

Α Εσδ. 3,13         Όταν ο βασιλεύς εσηκώθη, επήραν τα γραπτά αυτά κείμενα και τα έδωσαν στον βασιλέα, ο δε βασιλεύς τα ανέγνωσε.

 

Α Εσδ. 3,14        καὶ ἐξαποστείλας ἐκάλεσε πάντας τοὺς μεγιστᾶνας τῆς Περσίδος καὶ τῆς Μηδείας καὶ τοὺς σατράπας καὶ στρατηγοὺς καὶ τοπάρχας καὶ ὑπάτους καὶ ἐκάθισεν ἐν τῷ χρηματιστηρίῳ, καὶ ἀνεγνώσθη τὸ γράμμα ἐνώπιον αὐτῶν.
 

Α Εσδ. 3,14       Ο βασιλεύς έστειλε τότε αγγελιαφόρους και εκάλεσεν όλους τους μεγιστάνας της Περσίας και της Μηδίας, τους σατράπας, τους στρατηγούς, τους διοικητάς χωρών και τους άλλους ανωτάτους άρχοντας, τους ώρισε να καθίσουν εις την αίθουσαν του ανακτόρου του και ενώπιον αυτών ανεγνώσθησαν αι γραπταί γνώμαι.

 

Α Εσδ. 3,15       καὶ εἶπε· καλέσατε τοὺς νεανίσκους, καὶ αὐτοὶ δηλώσουσι τοὺς λόγους ἑαυτῶν· καὶ ἐκλήθησαν καὶ εἰσήλθοσαν.

 

Α Εσδ. 3,15       Κατόπιν διέταξεν ο βασιλεύς· “καλέσατε τους νεαρούς δούλους μου, δια να αποσαφηνίσουν εδώ τας γνώμας των”. Αυτοί εκλήθησαν και εισήλθον εις την αίθουσαν του ανακτόρου.

 

Α Εσδ. 3,16       καὶ εἶπαν αὐτοῖς· ἀπαγγείλατε ἡμῖν περὶ τῶν γεγραμμένων.

 

Α Εσδ. 3,16       Ο βασιλεύς και οι άρχοντες είπαν προς αυτούς· “αναλύσατέ μας αυτά, τα οποία έχετε γράψει”.

 

                               Η ομιλία του πρώτου για το κρασί

 

Α Εσδ. 3,17        Καὶ ἤρξατο ὁ πρῶτος ὁ εἴπας περὶ τῆς ἰσχύος τοῦ οἴνου καὶ ἔφη οὕτως· ἄνδρες, πῶς ὑπερισχύει ὁ οἶνος; πάντας τοὺς ἀνθρώπους τοὺς πιόντας αὐτὸν πλανᾷ τὴν διάνοιαν

 

Α Εσδ. 3,17        Πρώτος ήρχισεν εκείνος, που είχε γράψει ότι ο οίνος είναι ο ισχυρότερος και είπεν ως εξής· “άνδρες, ερωτάτε πως ο οίνος είναι ο ισχυρότερος; Ακούσατε. Αυτός πλανά την σκέψιν όλων των ανθρώπων, οι οποίοι τον πίνουν.
 

Α Εσδ. 3,18        τοῦ τε βασιλέως καὶ τοῦ ὀρφανοῦ ποιεῖ τὴν διάνοιαν μίαν, τήν τε τοῦ οἰκέτου καὶ τὴν τοῦ ἐλευθέρου, τήν τε τοῦ πένητος καὶ τὴν τοῦ πλουσίου.
 

Α Εσδ. 3,18        Αυτός κάμνει την σκέψιν του βασιλέως και του ορφανού, του δούλου και του ελευθέρου ίσην, του πτωχού και του πλουσίου μίαν και την αυτήν.
 

Α Εσδ. 3,19        καὶ πᾶσαν διάνοιαν μεταστρέφει εἰς εὐωχίαν καὶ εὐφροσύνην καὶ οὐ μέμνηται πᾶσαν λύπην καὶ πᾶν ὀφείλημα.

 

Α Εσδ. 3,19       Καθε σκέψιν την μεταβάλλει εις χαράν και ευφροσύνην. Αυτός κάμνει τον άνθρωπον να μη ενθυμήται ούτε λύπην ούτε χρέος.

 

Α Εσδ. 3,20        καὶ πάσας καρδίας ποιεῖ πλουσίας καὶ οὐ μέμνηται βασιλέα οὐδὲ σατράπην καὶ πάντα διὰ ταλάντων ποιεῖ λαλεῖν.

 

Α Εσδ. 3,20        Καμνει τας καρδίας πλουσίας, ώστε αυτός, που πίνει οίνον, να μη λαμβάνη υπ' όψιν ούτε βασιλείς ούτε σατράπας. Και κάμνει τον καθένα να ομιλή περί πάντων κατά πλούσιον και γενναιόδωρον τρόπον.

Α Εσδ. 3,21        καὶ οὐ μέμνηται, ὅταν πίνωσι, φιλιάζειν φίλοις καὶ ἀδελφοῖς, καὶ μετ᾿ οὐ πολὺ σπῶνται τὰς μαχαίρας·

 

Α Εσδ. 3,21        Αυτός κάμνει φίλους και αδελφούς, όταν πίνουν οίνον, να μη ενθυμούνται την φιλίαν και την συγγένειάν των και έπειτα από ολίγον να ανασπούν τας μαχαίρας ο ενας εναντίον του άλλου.

 

Α Εσδ. 3,22        καὶ ὅταν ἀπὸ τοῦ οἴνου ἐγερθῶσιν, οὐ μέμνηνται ἃ ἔπραξαν.

 

Α Εσδ. 3,22        Και όταν συνέλθουν από την μέθην, δεν ενθυμούνται εκείνα που έπραξαν.

 

Α Εσδ. 3,23        ὦ ἄνδρες, οὐχ ὑπερισχύει ὁ οἶνος, ὅτι οὕτως ἀναγκάζει ποιεῖν; καὶ ἐσίγησεν οὕτως εἴπας.

 

Α Εσδ. 3,23      Ω άνδρες, δεν είναι ισχυρότερος ο οίνος, αφού αναγκάζει όλους μας να πράττωμεν τέτοια πράγματα;” Αυτά είπε και εσιώπησε.

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4- Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥ 

 

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΖΟΡΟΒΑΒΕΛ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΥΝΟΙΑ ΤΟΥ ΔΑΡΕΙΟΥ

 

                             Η ομιλία του δεύτερου για το βασιλιά

 

Α Εσδ. 4,1          Καὶ ἤρξατο ὁ δεύτερος λαλεῖν, ὁ εἴπας περὶ τῆς ἰσχύος τοῦ βασιλέως·
 

Α Εσδ. 4,1         Ηρχισεν έπειτα να ομιλή ο δεύτερος, εκείνος ο οποίος είχεν είπει περί της ισχύος του βασιλέως
 

Α Εσδ. 4,2          ὦ ἄνδρες, οὐχ ὑπερισχύουσιν οἱ ἄνθρωποι, τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν κατακρατοῦντες καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς;

 

Α Εσδ. 4,2          “Ω άνδρες, είπεν, οι άνθρωποι δεν υπερέχουν κατά την ισχύν, αφού είναι κύριοι της ξηράς και της θαλάσσης και όλων όσα υπάρχουν εις αυτάς;

 

Α Εσδ. 4,3          ὁ δὲ βασιλεὺς ὑπερισχύει καὶ κυριεύει αὐτῶν καὶ δεσπόζει αὐτῶν, καὶ πᾶν ὃ ἐὰν εἴπῃ αὐτοῖς, ἐνακούουσιν.

 

Α Εσδ. 4,3         Ο βασιλεύς όμως είναι ισχυρότερος από όλους τους ανθρώπους, είναι κύριος αυτών, εξουσιάζει επάνω εις αυτούς και παν ο,τι θα είπη εις αυτούς, εκείνοι τον υπακούουν

 

Α Εσδ. 4,4          ἐὰν εἴπῃ αὐτοῖς ποιῆσαι πόλεμον ἕτερος πρὸς τὸν ἕτερον, ποιοῦσιν· ἐὰν δὲ ἐξαποστείλῃ αὐτοὺς πρὸς τοὺς πολεμίους, βαδίζουσι καὶ κατεργάζονται τὰ ὄρη καὶ τὰ τείχη καὶ τοὺς πύργους,

 

Α Εσδ. 4,4          Εάν ο βασιλεύς τους διατάξη να κάμουν πόλεμον ο ενας εναντίον του άλλου, οι άνθρωποι τον κάμνουν. Εάν ο βασιλεύς αποστείλη τους στρατιώτας του εναντίον εχθρών, αυτοί βαδίζουν όπως διετάχθησαν και τα πάντα κάμνουν δια να καθυποτάξουν όρη, τείχη και πύργους.

 

Α Εσδ. 4,5          φονεύουσι καὶ φονεύονται, καὶ τὸν λόγον τοῦ βασιλέως οὐ παραβαίνουσιν· ἐὰν δὲ νικήσωσι, τῷ βασιλεῖ κομίζουσι πάντα, καὶ ὅσα ἐὰν προνομεύσωσι καὶ τὰ ἄλλα πάντα.

 

Α Εσδ. 4,5         Φονεύουν και φονεύονται και την διαταγήν του βασιλέως δεν παραβαίνουν. Εάν νικήσουν, στον βασιλέα φέρουν τα πάντα, όσα θα λαφυραγωγήσουν και όλα τα άλλα, χωρίς καμμίαν εξαίρεσιν.
 

Α Εσδ. 4,6          καὶ ὅσοι οὐ στρατεύονται οὐδὲ πολεμοῦσιν, ἀλλὰ γεωργοῦσι τὴν γῆν, πάλιν ὅταν σπείρωσι, θερίσαντες ἀναφέρουσι τῷ βασιλεῖ· καὶ ἕτερος τὸν ἕτερον ἀναγκάζοντες ἀναφέρουσι τοὺς φόρους τῷ βασιλεῖ.

 

Α Εσδ. 4,6      Οσοι δε από τους ανθρώπους δεν επιστρατεύονται και δεν λαμβάνουν μέρος στον πόλεμον, αλλά επιδίδονται εις την γεωργίαν, αυτοί, όταν σπείρουν και θερίσουν, προσφέρουν τα προϊόντα των στον βασιλέα. Και αναγκάζει ο ένας τον άλλον να πληρώνουν τους φόρους στον βασιλέα.

 

Α Εσδ. 4,7        καὶ αὐτὸς εἷς μόνος ἐστίν· ἐὰν εἴπῃ ἀποκτεῖναι, ἀποκτέννουσιν· ἐὰν εἴπῃ ἀφεῖναι, ἀφιοῦσιν·

 

Α Εσδ. 4,7       Αυτός είναι ο ένας και απόλυτος κύριος. Εάν διατάξη να εκτελέσουν κάποιον, τον εκτελούν. Εάν είπη να τον αφήσουν ελεύθερον, τον αφήνουν.

 

Α Εσδ. 4,8          εἶπε πατάξαι, τύπτουσιν· εἶπεν ἐρημῶσαι, ἐρημοῦσιν· εἶπεν οἰκοδομῆσαι, οἰκοδομοῦσιν·

 

Α Εσδ. 4,8         Εάν διατάξη ο βασιλεύς να κτυπήσουν κάποιον, τον κτυπούν. Είπε να ερημώσουν περιοχάς, και τας ερημώνουν. Είπε να ανοικοδομήσουν οικίας και πόλεις, και τας ανοικοδομούν.

 

Α Εσδ. 4,9          εἶπεν ἐκκόψαι, ἐκκόπτουσιν· εἶπε φυτεῦσαι, φυτεύουσι.

 

Α Εσδ. 4,9         Είπεν ο βασιλεύς να υλοτομήσουν περιοχάς και ξερριζώνουν τα πάντα. Είπεν ο βασιλεύς να κάμουν δενδροφυτεύσεις οι άνθρωποι και εκείνοι δενδροφυτεύουν.

 

Α Εσδ. 4,10        καὶ πᾶς ὁ λαὸς αὐτοῦ καὶ αἱ δυνάμεις αὐτοῦ ἐνακούουσι. πρὸς δὲ τούτοις, αὐτὸς ἀνάκειται, ἐσθίει καὶ πίνει καὶ καθεύδει,

 

Α Εσδ. 4,10       Ολος ο λαός του και αι στρατιωτικαί δυνάμεις υπακούουν εις αυτόν. Επί πάσι δε τούτοις, αυτός ανακλίνεται παρά την τράπεζαν του φαγητού, τρώγει και πίνει και κατόπιν κοιμάται,

 

Α Εσδ. 4,11        αὐτοὶ δὲ τηροῦσι κύκλῳ περὶ αὐτὸν καὶ οὐ δύνανται ἕκαστος ἀπελθεῖν καὶ ποιεῖν τὰ ἔργα αὐτοῦ, οὐδὲ παρακούουσιν αὐτοῦ.

 

Α Εσδ. 4,11        οι άνθρωποι κύκλω από αυτόν φρουρούν και δεν ημπορεί κανείς να απέλθη και να ασχοληθή με τα έργα του, ούτε και παρακούουν αυτόν εις τίποτε.

 

Α Εσδ. 4,12        ὦ ἄνδρες, πῶς οὐχ ὑπερισχύει ὁ βασιλεύς, ὅτι οὕτως ἐπάκουστός ἐστι; καὶ ἐσίγησεν.

 

Α Εσδ. 4,12        Ω άνδρες, πως ο βασιλεύς δεν υπερέχει από όλους κατά την ισχύν, αφού κατ' αυτόν τον τρόπον υπακούεται από όλους και εις όλα;” Επειτα από αυτά εσιώπησεν.

 

   Η ομιλία του Ζοροβάβελ για τις γυναίκες
 

Α Εσδ. 4,13        Ὁ δὲ τρίτος ὁ εἴπας περὶ τῶν γυναικῶν καὶ τῆς ἀληθείας -οὗτός ἐστι Ζοροβάβελ- ἤρξατο λαλεῖν· ἄνδρες,

 

Α Εσδ. 4,13       Ο δε τρίτος, ο οποίος εξέφρασε την γνώμην ότι αι γυναίκες και η αλήθεια υπερισχύουν- αυτός είναι ο Ζοροβάβελ- ηρχισε να ομιλή και να αναπτύσση την γνώμην του.

 

Α Εσδ. 4,14        οὐ μέγας ὁ βασιλεὺς καὶ πολλοὶ οἱ ἄνθρωποι καὶ ὁ οἶνος ἰσχύει; τίς οὖν ὁ δεσπόζων αὐτῶν ἢ τίς ὁ κυριεύων αὐτῶν; οὐχ αἱ γυναῖκες;

 

Α Εσδ. 4,14        “Ω άνδρες, είπε, πράγματι δεν είναι μέγας ο βασιλεύς και πολλοί οι άνθρωποι και δεν έχει όντως μεγάλην ισχύν ο οίνος; Ποίος όμως είναι εκείνος, ο οποίος επιβάλλεται επάνω εις αυτούς και ποιός είναι εκείνος, ο οποίος κυριαρχεί επάνω των; Δεν είναι αι γυναίκες;
 

Α Εσδ. 4,15        αἱ γυναῖκες ἐγέννησαν τὸν βασιλέα καὶ πάντα τὸν λαόν, ὃς κυριεύει τῆς θαλάσσης καὶ τῆς γῆς·
 

Α Εσδ. 4,15       Αι γυναίκες εγέννησαν τον βασιλέα και όλους τους λαούς, οι οποίοι κυριαρχούν εις την θάλασσαν και την ξηράν.

 

Α Εσδ. 4,16        καὶ ἐξ αὐτῶν ἐγένοντο, καὶ αὗται ἐξέθρεψαν αὐτοὺς τοὺς φυτεύσαντας τοὺς ἀμπελῶνας, ἐξ ὧν ὁ οἶνος γίνεται.
 

Α Εσδ. 4,16        Από αυτάς εγεννήθησαν οι βασιλείς και οι άλλοι άνθρωποι και αυταί ανέθρεψαν και εκείνους, που εφύτευσαν αμπελώνας, εκ των οποίων αμπελώνων παράγεται ο οίνος.

 

Α Εσδ. 4,17        καὶ αὗται ποιοῦσι τὰς στολὰς τῶν ἀνθρώπων, καὶ αὗται ποιοῦσι δόξαν τοῖς ἀνθρώποις, καὶ οὐ δύνανται οἱ ἄνθρωποι χωρὶς τῶν γυναικῶν εἶναι.

 

Α Εσδ. 4,17       Αυταί κατασκευάζουν τας στολάς των ανθρώπων και αυταί ενεργούν, δια να έχουν καλήν εμφάνισιν και δόξαν οι άνθρωποι, γενικώτερον δε δεν ημπορούν να υπάρξουν και να ζήσουν οι άνθρωποι χωρίς τας γυναίκας.

 

Α Εσδ. 4,18        ἐὰν δὲ συναγάγωσι χρυσίον καὶ ἀργύριον καὶ πᾶν πρᾶγμα ὡραῖον καὶ ἴδωσι γυναῖκα μίαν καλὴν τῷ εἴδει καὶ τῷ κάλλει,

 

Α Εσδ. 4,18        Εάν δε οι άνδρες συγκεντρώσουν χρυσόν και άργυρον και κάθε άλλο ωραίον πράγμα, όταν ίδουν μίαν ευειδή γυναίκα και καλής σωματικής διαπλάσεως,

 

Α Εσδ. 4,19        ταῦτα πάντα ἀφέντες, εἰς αὐτὴν ἐκκέχηναν καὶ χάσκοντες τὸ στόμα θεωροῦσιν αὐτήν, καὶ πάντες αὐτὴν αἱρετίζουσι μᾶλλον ἢ τὸ χρυσίον καὶ τὸ ἀργύριον καὶ πᾶν πρᾶγμα ὡραῖον.

 

Α Εσδ. 4,19        αφήνουν όλα τα άλλα και την παρατηρούν χάσκοντες και με άνρικτον το στόμα. Και όλοι προτιμούν αυτήν μάλλον παρά τον χρυσόν και τον άργυρον και κάθε τι άλλο ωραίον πράγμα.

 

Α Εσδ. 4,20        ἄνθρωπος τὸν ἑαυτοῦ πατέρα ἐγκαταλείπει, ὃς ἐξέθρεψεν αὐτόν, καὶ τὴν ἰδίαν χώραν καὶ πρὸς τὴν ἰδίαν γυναῖκα κολλᾶται

 

Α Εσδ. 4,20       Καθε άνθρωπος εγκαταλείπει τον πατέρα του, αυτόν ο οποίος τον ανέθρεψε, εγκαταλείπει και την πατρίδα του και προσκολλάται προς την γυναίκα του.

 

Α Εσδ. 4,21        καὶ μετὰ τῆς γυναικὸς ἀφίησι τὴν ψυχὴν καὶ οὔτε τὸν πατέρα μέμνηται οὔτε τὴν μητέρα οὔτε τὴν χώραν.

 

Α Εσδ. 4,21       Προς χάριν της γυναικός του θυσιάζει την ζωήν του και δεν ενθυμείται ούτε τον πατέρα του, ούτε την μητέρα του, ούτε την πατρίδα του.

 

Α Εσδ. 4,22        καὶ ἐντεῦθεν δεῖ ὑμᾶς γνῶναι ὅτι αἱ γυναῖκες κυριεύουσιν ὑμῶν· οὐχὶ πονεῖτε καὶ μοχθεῖτε, καὶ πάντα ταῖς γυναιξὶ δίδοτε καὶ φέρετε;

 

Α Εσδ. 4,22        Από όλα αυτά, που σας είπα, είσθε υποχρεωμένοι και σεις να αναγνωρίσετε, ότι αι γυναίκες κυριαρχούν επάνω σας. Σεις οι ίδιοι δεν εργάζεσθε και δεν υποβάλλεσθε εις κόπους και ταλαιπωρίας, και όλας τας προσόδους σας δίδετε και φέρετε εις τας γυναίκας σας;

 

Α Εσδ. 4,23        καὶ λαμβάνει ὁ ἄνθρωπος τὴν ῥομφαίαν αὐτοῦ καὶ ἐκπορεύεται ἐξοδεύειν καὶ λῃστεύειν καὶ κλέπτειν καὶ εἰς τὴν θάλασσαν πλεῖν καὶ ποταμούς·

 

Α Εσδ. 4,23       Ο άνθρωπος παίρνει το ξίφος του, φεύγει από το σπίτι, εξέρχεται δια να ληστεύση και κλέψη, πλέει εις ποταμούς και θαλάσσας.
 

Α Εσδ. 4,24        καὶ τὸν λέοντα θεωρεῖ καὶ ἐν σκότει βαδίζει, καὶ ὅταν κλέψῃ καὶ ἁρπάσῃ καὶ λωποδυτήσῃ, τῇ ἐρωμένῃ ἀποφέρει.

 

Α Εσδ. 4,24       Κατά τας επιχειρήσστου αυτάς βλέπει τον λέοντα και τον καταφρονεί. Βαδίζει εις τα σκότη, δια να επιτύχη στο σκοτεινόν έργον του. ' Οταν δε κλέψη και αρπάση και λωποδυτήση, φέρει όλα αυτά εις την ερωμένην του.

 

Α Εσδ. 4,25        καὶ πλεῖον ἀγαπᾷ ἄνθρωπος τὴν ἰδίαν γυναῖκα μᾶλλον ἢ τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα·

 

Α Εσδ. 4,25      Γενικώτερον οι άνδρες αγαπούν πολύ περισσότερον την γυναίκα των από τον πατέρα και την μητέρα των.
 

Α Εσδ. 4,26        καὶ πολλοὶ ἀπενοήθησαν· ταῖς ἰδίαις διανοίαις διὰ τὰς γυναῖκας καὶ δοῦλοι ἐγένοντο δι᾿ αὐτάς,

 

Α Εσδ. 4,26        Πολλοί άνδρες ετρελλάθηκαν και έχασαν τα λογικά των εξ αιτίας των γυναικών και έγιναν προς χάριν εκείνων δούλοι.

 

Α Εσδ. 4,27        καὶ πολλοὶ ἀπώλοντο καὶ ἐσφάλησαν καὶ ἡμάρτοσαν διὰ τὰς γυναῖκας.

 

Α Εσδ. 4,27        Πολλοί δε είναι εκείνοι, οι οποίοι κατεστράφησαν και περιέπεσαν εις σφάλματα και παρέβησαν το θέλημα του Θεού εξ αιτίας των γυναικών.

 

Α Εσδ. 4,28        καὶ νῦν οὐ πιστεύετέ μοι; οὐχὶ μέγας ὁ βασιλεὺς τῇ ἐξουσίᾳ αὐτοῦ; οὐχὶ πᾶσαι αἱ χῶραι εὐλαβοῦνται ἅψασθαι αὐτοῦ;

 

Α Εσδ. 4,28      Ακόμη εξακολουθείτε να μη πιστεύετε αυτά, που σας είπα; Ιδού ένα παράδειγμα. Δεν είναι μέγας ο βασιλεύς με την απεριόριστον εξουσίαν, που έχει; Οι κάτοικοι όλων των χωρών δεν φοβούνται και να εγγίσουν απλώς αυτόν;

 

Α Εσδ. 4,29        ἐθεώρουν αὐτὸν καὶ Ἀπάμην τὴν θυγατέρα Βαρτάκου τοῦ θαυμαστοῦ, τὴν παλλακὴν τοῦ βασιλέως, καθημένην ἐν δεξιᾷ τοῦ βασιλέως

 

Α Εσδ. 4,29        Και όμως έβλεπα τον βασιλέα αυτόν και την Απάμην, την θυγατέρα του αξιοθαυμάστου Βαρτάκου, η οποία είναι δευτέρας σειράς σύζυγος του βασιλέως, την έβλεπα να κάθεται δεξιά από τον βασιλέα,

 

Α Εσδ. 4,30        καὶ ἀφαιροῦσαν τὸ διάδημα ἀπὸ τῆς κεφαλῆς τοῦ βασιλέως καὶ ἐπιτιθοῦσαν ἑαυτῇ καὶ ἐῤῥάπιζε τὸν βασιλέα τῇ ἀριστερᾷ·

 

Α Εσδ. 4,30       να αφαιρή το βασιλικόν διάδημα από την κεφαλήν του βασιλέως και να το θέτη στο ιδικόν της κεφάλι και να ραπίζη τον βασιλέα με το αριστερό της χέρι.

 

Α Εσδ. 4,31        καὶ πρὸς τούτοις ὁ βασιλεὺς χάσκων τὸ στόμα ἐθεώρει αὐτήν. καὶ ἐὰν προσγελάσῃ αὐτῷ, γελᾷ· ἐὰν δὲ πικρανθῇ ἐπ᾿ αὐτόν, κολακεύει αὐτήν, ὅπως διαλλαγῇ αὐτῷ.

 

Α Εσδ. 4,31        Παρ όλα αυτά ο βασιλεύς την έβλεπε με ανοικτόν το στόμα. Εάν εκείνη εγελούσε, εγελούσε και ο βασιλεύς. Εάν εκείνη εφαίνετο πικραμμένη και στενοχωρημένη εναντίον του, ο βασιλεύς την εκολάκευε, δια να συμφιλιωθή προς αυτόν.

 

Α Εσδ. 4,32        ὦ ἄνδρες, πῶς οὐχὶ ἰσχυραὶ αἱ γυναῖκες, ὅτι οὕτως πράσσουσι;

 

Α Εσδ. 4,32        Ω άνδρες, πως λοιπόν δεν είναι αι γυναίκες ισχυρότεραι από τους άνδρας, αφού αυταί τέτοια έργα κάνουν εις βάρος των ανδρών;”

 

                               Η ομιλία του Ζοροβάβελ για την αλήθεια

 

Α Εσδ. 4,33        καὶ τότε ὁ βασιλεὺς καὶ οἱ μεγιστᾶνες ἔβλεπον εἷς τὸν ἕτερον. καὶ ἤρξατο λαλεῖν περὶ τῆς ἀληθείας.

 

Α Εσδ. 4,33       Ο βασιλεύς και οι επίσημοι άνδρες του, όταν ήκουσαν όλα αυτά, παρατηρούσαν ο ένας τον άλλον με πολλήν έκπληξιν. Ο Ζοροβάβελ ήρχισε τότε, να αναπτύσση την γνώμην του περί της δυνάμεως, την οποίαν έχει η αλήθεια και είπε·

 

Α Εσδ. 4,34        ἄνδρες, οὐχὶ ἰσχυραὶ αἱ γυναῖκες; μεγάλη ἡ γῆ καὶ ὑψηλὸς ὁ οὐρανὸς καὶ ταχὺς τῷ δρόμῳ ὁ ἥλιος, ὅτι στρέφεται ἐν τῷ κύκλῳ τοῦ οὐρανοῦ καὶ πάλιν ἀποτρέχει εἰς τὸν ἑαυτοῦ τόπον ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ.

 

Α Εσδ. 4,34      “Ω άνδρες, ισχυραί δεν είναι αι γυναίκες; Βεβαίως· αλλά μεγάλη είναι η γη και υψηλός ο ουρανός και ταχύς ο ήλιος εις την διαδρομήν του, διότι στρέφεται στον κύκλον του ουρανού και πάλιν επανέρχεται στον τόπον, από τον οποίον εξεκίνησε κατά το διάστημα μιας μόνον ημέρας.
 

Α Εσδ. 4,35        οὐχὶ μέγας ὃς ταῦτα ποιεῖ; καὶ ἡ ἀλήθεια μεγάλη καὶ ἰσχυροτέρα παρὰ πάντα.

 

Α Εσδ. 4,35       Αλλά δεν είναι ασυγκρίτως πολύ μέγας αυτός, ο οποίος τα εδημιούργησεν; Η Αλήθεια, λοιπόν, είναι μεγάλη και πολύ ισχυροτέρα από όλα αυτά.

 

Α Εσδ. 4,36        πᾶσα ἡ γῆ τὴν ἀλήθειαν καλεῖ, καὶ ὁ οὐρανὸς αὐτὴν εὐλογεῖ, καὶ πάντα τὰ ἔργα σείεται καὶ τρέμει, καὶ οὐκ ἔστι μετ᾿ αὐτῆς ἄδικον οὐδέν.

 

Α Εσδ. 4,36       Ολόκληρος η γη την αλήθειαν προσκαλεί. Ο ουρανός αυτήν επαινεί και όλα τα δημιουργήματα συγκλονίζονται και τρέμουν ενώπιόν της· και δεν υπάρχει μαζή με την αλήθειαν, τίποτε απολύτως το άδικον.

 

Α Εσδ. 4,37        ἄδικος ὁ οἶνος, ἄδικος ὁ βασιλεύς, ἄδικοι αἱ γυναῖκες, ἄδικοι πάντες οἱ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἄδικα πάντα τὰ ἔργα αὐτῶν τὰ τοιαῦτα· καὶ οὐκ ἔστιν ἐν αὐτοῖς ἀλήθεια, καὶ ἐν τῇ ἀδικίᾳ αὐτῶν ἀπολοῦνται.

 

Α Εσδ. 4,37        Άδικος όμως είναι ο οίνος, άδικος είναι ο βασιλεύς, άδικοι είναι αι γυναίκες, άδικοι είναι όλοι οι υιοί των ανθρώπων, και άδικα όλα τα τοιαύτα έργα των. Και δεν υπάρχει εις αυτούς αλήθεια· Και εις τας αδικίας των αυτοί καταστρέφονται.

 

Α Εσδ. 4,38        ἡ δὲ ἀλήθεια μένει καὶ ἰσχύει εἰς τὸν αἰῶνα καὶ ζῇ καὶ κρατεῖ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.

 

Α Εσδ. 4,38       Η αλήθεια όμως, (δηλαδή ο Θεός) μένει παντοτεινή. Εχει δύναμιν και κύρος αιώνιον. Ζη και κυριαρχεί στους αιώνας των αιώνων.

 

Α Εσδ. 4,39        καὶ οὐκ ἔστι παρ᾿ αὐτὴν λαμβάνειν πρόσωπα, οὐδὲ διάφορα, ἀλλὰ τὰ δίκαια ποιεῖ ἀπὸ πάντων τῶν ἀδίκων καὶ πονηρῶν· καὶ πάντες εὐδοκοῦσι τοῖς ἔργοις αὐτῆς, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν τῇ κρίσει αὐτῆς οὐδὲν ἄδικον.

 

Α Εσδ. 4,39       Αυτή δεν λαμβάνει υπ' όψιν της πρόσωπα, ούτε κάνει διάκρισιν μεταξύ επισήμων και ανεπισήμων, ισχυρών και αδυνάτων. Αλλά πράττει πάντοτε το δίκαιον ενώπιον όλων, και ακόμη των αδίκων και πονηρών ανθρώπων. Ολοι δε επιδοκιμάζουν και ευχαριστούνται εις τα έργα της. Οταν αυτή κρίνη, δεν υπάρχει τίποτε το άδικον.

 

Α Εσδ. 4,40        καὶ αὐτῇ ἡ ἰσχὺς καὶ τὸ βασίλειον καὶ ἡ ἐξουσία καὶ ἡ μεγαλειότης τῶν πάντων αἰώνων. εὐλογητὸς ὁ Θεὸς τῆς ἀληθείας.

 

Α Εσδ. 4,40      Εις αυτήν λοιπόν υπάρχει και ανήκει η ισχύς και η κυριότης και η εξουσία και η μεγαλειότης εις όλους τους αιώνας. Δοξασμένος ας είναι ο Θεός της αληθείας” !

 

Α Εσδ. 4,41        καὶ ἐσιώπησε τοῦ λαλεῖν· καὶ πᾶς ὁ λαὸς τότε ἐφώνησε, καὶ τότε εἶπον· μεγάλη ἡ ἀλήθεια καὶ ὑπερισχύει.

 

Α Εσδ. 4,41        Ο Ζοροβάβελ, αφού είπεν αυτά, έπαυσε πλέον να ομιλή. Ολοι τότε, όσοι ήσαν συγκεντρωμένοι, ανεφώνησαν και είπαν με ένα στόμα· “μεγάλη πράγματι είναι η αλήθεια και αυτή έχει ισχύν και δύναμιν ανωτέραν από όλους και από όλα”.

 

                                    Ο Ζοροβάβελ κερδίζει την εύνοια του Δαρείου Α’

 

Α Εσδ. 4,42        Τότε ὁ βασιλεὺς εἶπεν αὐτῷ· αἴτησαι ὃ θέλεις πλείω τῶν γεγραμμένων, καὶ δώσομέν σοι ὃν τρόπον εὑρέθης σοφώτερος, καὶ ἐχόμενός μου καθήσῃ, καὶ συγγενής μου κληθήσῃ.

 

Α Εσδ. 4,42       Τοτε είπεν ο βασιλεύς προς τον Ζοροβάβελ· “ζήτησέ μου ο,τι θέλεις και περισσότερα ακόμη από εκείνα, που είναι γραμμένα εις την συμφωνίαν σας. Εγώ θα σου δώσω κάθε τι, που θα μου ζητήσης, διότι συ ανεδείχθης σοφότερος από όλους. Θα παρακάθεσαι πλησίον μου και θα ονομασθής συγγενής μου”.

 

Α Εσδ. 4,43        τότε εἶπε τῷ βασιλεῖ· μνήσθητι τὴν εὐχήν, ἣν ηὔξω, οἰκοδομῆσαι τὴν Ἱερουσαλὴμ ἐν τῇ ἡμέρᾳ, ᾗ τὸ βασίλειόν σου παρέλαβες,

Α Εσδ. 4,43        Τοτε ο Ζοροβάβελ είπεν στον βασιλέα· “ενθυμησου το τάμα, που έκαμες την ημέραν, κατά την οποίαν ανέλαβες την βασιλείαν σου, να ανοικοδομήσης, δηλαδή, την Ιερουσαλήμ.

Α Εσδ. 4,44        καὶ πάντα τὰ σκεύη τὰ ληφθέντα ἐξ Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐκπέμψαι, ἃ ἐχώρισε Κῦρος, ὅτε ηὔξατο ἐκκόψαι Βαβυλῶνα, καὶ ηὔξατο ἐξαποστεῖλαι ἐκεῖ.

 

Α Εσδ. 4,44       Ενθυμήσου επίσης την υπόσχεσίν σου, ότι θα επιστρέψης όλα τα ιερά σκεύη, τα οποία έχουν αφαιρεθή από την Ιερουσαλήμ και τα οποία ο Κύρος, όταν επρόκειτο να κατακυριεύση την Βαβυλώνα, έκαμε τάμα, τα εξεχώρισε και έταξε να τα αποστείλη πάλιν εκεί εις την Ιερουσαλήμ.

 

Α Εσδ. 4,45        καὶ σὺ ηὔξω οἰκοδομῆσαι τὸν ναόν, ὃν ἐνεπύρισαν οἱ Ἰδουμαῖοι, ὅτε ἠρημώθη ἡ Ἰουδαία ὑπὸ τῶν Χαλδαίων.

 

Α Εσδ. 4,45        Συ δε έταξες να ανοικοδομήσης τον ναόν, τον οποίον επυρπόλησαν οι Ιδουμαίοι, όταν είχεν ερημωθή και καταστροφή η Ιουδαία από τους Χαλδαίους.

 

Α Εσδ. 4,46        καὶ νῦν τοῦτό ἐστιν, ὅ σε ἀξιῶ, κύριε βασιλεῦ, καὶ ὃ αἰτοῦμαί σε, καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ μεγαλωσύνη ἡ παρὰ σοῦ· δέομαι οὖν ἵνα ποιήσῃς τὴν εὐχήν, ἣν ηὔξω τῷ βασιλεῖ τοῦ οὐρανοῦ ποιῆσαι ἐκ στόματός σου.

 

Α Εσδ. 4,46       Τωρα, λοιπόν, αυτή είναι η αξίωσις, την οποίαν έχω από σέ, κύριε βασιλεύ· αυτό είναι εκείνο το οποίον ζητώ από σε και αυτή είναι η μεγαλειώδης πράξις, την οποίαν συ ημπορείς να κάμης. Σε παρακαλώ, λοιπόν, να εκπληρώσης το τάξιμο, το οποίον με το ιδιο σου το στόμα έκαμες στον βασιλέα των ουρανών, προς τον Θεόν”.

 

Α Εσδ. 4,47        τότε ἀναστὰς Δαρεῖος ὁ βασιλεὺς κατεφίλησεν αὐτὸν καὶ ἔγραψεν αὐτῷ τὰς ἐπιστολὰς πρὸς πάντας τοὺς οἰκονόμους καὶ τοπάρχας καὶ στρατηγοὺς καὶ σατράπας, ἵνα προπέμψωσιν αὐτὸν καὶ τοὺς μετ᾿ αὐτοῦ πάντας ἀναβαίνοντας οἰκοδομῆσαι τὴν Ἱερουσαλήμ.

 

Α Εσδ. 4,47       Τοτε ο βασιλεύς Δαρείος εσηκώθη και τον κατεφίλησεν. Εγραψε δε αμέσως και έδωκεν εις αυτόν επιστολάς απευθυνομένας προς όλους τους υπαλλήλους, τους διοικητάς, τους στρατηγούς και τους σατράπας, να κατευοδώσουν ασφαλώς αυτόν και όλους, όσοι θα ανέβαιναν μαζή με αυτόν, δια να ανοικοδομήσουν την Ιερουσαλήμ.

 

Α Εσδ. 4,48        καὶ πᾶσι τοῖς τοπάρχαις ἐν κοίλῃ Συρίᾳ καὶ Φοινίκῃ καὶ τοῖς ἐν τῷ Λιβάνῳ ἔγραψεν ἐπιστολὰς μεταφέρειν ξύλα κέδρινα ἀπὸ τοῦ Λιβάνου εἰς Ἱερουσαλὴμ καὶ ὅπως οἰκοδομήσωσι μετ᾿ αὐτοῦ τὴν πόλιν.

 

Α Εσδ. 4,48      Εις όλους δε τους διοικητάς της κοίλης Συρίας, της Φοινίκης και του Λιβάνου, έγραψεν ο βασιλεύς επιστολάς να συνεργήσουν, ώστε να μεταφερθούν ξύλα κέδρινα από τον Λιβανον εις την Ιερουσαλήμ, δια να βοηθήσουν τον Ζοροβάβελ εις την ανοικοδόμησιν της πόλεως.

 

Α Εσδ. 4,49        καὶ ἔγραψε πᾶσι τοῖς Ἰουδαίοις τοῖς ἀναβαίνουσιν ἀπὸ τῆς βασιλείας εἰς τὴν Ἰουδαίαν ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας, πάντα δυνατὸν καὶ τοπάρχην καὶ σατράπην καὶ οἰκονόμον μὴ ἀπελεύσεσθαι ἐπὶ τὰς θύρας αὐτῶν,

 

Α Εσδ. 4,49        Εγραψεν επίσης επιστολάς δι' όλους τους Ιουδαίους, οι οποίοι θα ανέβαιναν από το βασίλειόν του εις την Ιουδαίαν, να αφεθούν ελεύθεροι εις τας ενεργείας των, κανείς δε άρχων και διοικητής και σατράπης και υπάλληλος να μη έχη το δικαίωμα να πατήση το πόδι του εις την οικίαν των.

 

Α Εσδ. 4,50        καὶ πᾶσαν τὴν χώραν, ἣν κρατοῦσιν, ἀφορολόγητον αὐτοῖς ὑπάρχειν, καὶ ἵνα οἱ Ἰδουμαῖοι ἀφίωσι τὰς κώμας, ἃς διακρατοῦσι τῶν Ἰουδαίων,

 

Α Εσδ. 4,50        Εδωσεν επίσης διαταγήν, ώστε η χώρα, την οποίαν θα έχουν οι Ιουδαίοι, να είναι αφορολόγητος. Οι δε Ιδουμαίοι να αφήσουν ελευθέρας τας κώμας των Ιουδαίων, τας οποίας αυτοί είχον καταλάβει και εκρατούσαν.

 

Α Εσδ. 4,51        καὶ εἰς τὴν οἰκοδομὴν τοῦ ἱεροῦ δοθῆναι κατ᾿ ἐνιαυτὸν τάλαντα εἴκοσι μέχρι τοῦ οἰκοδομηθῆναι,

 

Α Εσδ. 4,51       Διέταξεν επίσης, να δίδωνται κάθε έτος είκοσι τάλαντα δια την ανοικοδόμησίν του ναού, μέχρις ότου αποπερατωθή.

 

Α Εσδ. 4,52     καὶ ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον ὁλοκαυτώματα καρποῦσθαι καθ᾿ ἡμέραν, καθὰ ἔχουσιν ἐντολὴν ἑπτακαίδεκα προσφέρειν, ἄλλα τάλαντα, δέκα κατ᾿ ἐνιαυτόν,

 

Α Εσδ. 4,52       Επίσης να δίδωνται άλλα δέκα τάλαντα κάθε έτος δια τα δεκαεπτά καθημερινά ολοκαυτώματα, τα οποία προσεφέροντο στο θυσιαστήριον, όπως διέτασσεν ο Νομος.

 

Α Εσδ. 4,53        καὶ πᾶσι τοῖς προσβαίνουσιν ἀπὸ τῆς Βαβυλωνίας κτίσαι τὴν πόλιν, ὑπάρχειν τὴν ἐλευθερίαν, αὐτοῖς τε καὶ τοῖς ἐκγόνοις αὐτῶν, καὶ πᾶσι τοῖς ἱερεῦσι τοῖς προσβαίνουσιν.

 

Α Εσδ. 4,53        Επίσης όλοι οι Ιουδαίοι, οι οποίοι θα επέστρεφον από την Βαβυλώνα, δια να ανοικοδομήσουν την Ιερουσαλήμ, να είναι ελεύθεροι αυτοί και οι απόγονοί των. Το ίδιον έπρεπε να πραγματοποιηθή δι' όλους τους ιερείς, οι οποίοι θα ανεχώρουν από την Βαβυλώνα.

 

Α Εσδ. 4,54        ἔγραψε δὲ καὶ τὴν χορηγίαν καὶ τὴν ἱερατικὴν στολήν, ἐν τίνι λατρεύουσιν ἐν αὐτῇ.

 

Α Εσδ. 4,54        Εδωσε δε και έγγραφον εντολήν να παρέχωνται τα απαιτούμενα χρήματα δια την διατροφήν των ιερέων και δια τα ιερατικά των ενδύματα, με τα οποία αυτοί εκτελούσαν τα της λατρείας.

 

Α Εσδ. 4,55        καὶ τοῖς Λευίταις ἔγραψε δοῦναι τὴν χορηγίαν ἕως τῆς ἡμέρας, ἧς ἐπιτελεσθῇ ὁ οἶκος καὶ Ἱερουσαλὴμ οἰκοδομηθῆναι,

 

Α Εσδ. 4,55        Εδωσεν επίσης έγγραφον διαταγήν να χορηγήται η δαπάνη, η απαιτουμένη δια την διατροφήν των Λευϊτών, μέχρι της ημέρας, κατά την οποίαν θα αττοπερατωθή ο ναός και θα ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ.

 

Α Εσδ. 4,56        καὶ πᾶσι τοῖς φρουροῦσι τὴν πόλιν ἔγραψε δοῦναι αὐτοῖς κλήρους καὶ ὀψώνια.

 

Α Εσδ. 4,56        Διέταξεν επίσης να δοθή κλήρος γης και μισθός εις χρήματα προς όλους τους φρουρούς της πόλεως της Ιερουσαλήμ.

 

Α Εσδ. 4,57        καὶ ἐξαπέστειλε πάντα τὰ σκεύη, ἃ ἐχώρισε Κῦρος ἀπὸ Βαβυλῶνος· καὶ πάντα, ὅσα εἶπε Κῦρος ποιῆσαι, καὶ αὐτὸς ἐπέταξε ποιῆσαι καὶ ἐξαποστεῖλαι εἰς Ἱερουσαλήμ.

 

Α Εσδ. 4,57        Επί δε τούτοις απέστειλεν όλα τα ιερά σκεύη, τα οποία είχε ξεχωρίσει ο Κύρος από τη Βαβυλώνα δια την Ιερουσαλήμ, όλα, όσα είχεν υποσχεθή να κάμη ο Κύρος, διέταξε να γίνουν και να αποσταλούν εις την Ιερουσαλήμ.

 

Α Εσδ. 4,58        Καὶ ὅτε ἐξῆλθεν ὁ νεανίσκος, ἄρας τὸ πρόσωπον εἰς τὸν οὐρανὸν ἐναντίον Ἱερουσαλὴμ εὐλόγησε τῷ βασιλεῖ τοῦ οὐρανοῦ λέγων·

 

Α Εσδ. 4,58        Οταν ο νεαρός Ζοροβάβελ εβγήκεν από τα ανάκτορα, ύψωσε το πρόσωπόν του στον ουρανόν και με κατεύθυνσιν προς την Ιερουσαλήμ εδόξασε τον Βασιλέα του Ουρανού λέγων·
 

Α Εσδ. 4,59        παρὰ σοῦ νίκη, καὶ παρὰ σοῦ ἡ σοφία, καὶ σὴ ἡ δόξα καὶ ἐγὼ σὸς οἰκέτης.

 

Α Εσδ. 4,59        “Από σέ, Κυριε, προέρχεται κάθε νίκη. Από σε πηγάζει κάθε σοφία και εις σε ανήκει όλη η δόξα. Εγώ δε είμαι δούλος ιδικός σου.

 

Α Εσδ. 4,60        εὐλογητὸς εἶ, ὃς ἔδωκάς μοι σοφίαν, καὶ σοὶ ὁμολογῶ, δέσποτα τῶν πατέρων.

 

Α Εσδ. 4,60        Δοξασμένος λοιπόν είσαι συ, Κυριε, ο οποίος έδωσες εις εμέ αυτήν την σοφίαν. Δοξολογώ, Δέσποτα, σέ, Κυριε των πατέρων ημών”.
 

Α Εσδ. 4,61        καὶ ἔλαβε τὰς ἐπιστολὰς καὶ ἐξῆλθε καὶ ἦλθεν εἰς Βαβυλῶνα καὶ ἀπήγγειλε τοῖς ἀδελφοῖς αὐτοῦ πᾶσι.

 

Α Εσδ. 4,61        Τοτε επήρεν ο Ζοροβάβελ τας επιστολάς, ανεχώρησεν αμέσως και μετέβη εις την Βαβυλώνα και ανήγγειλεν εις όλους τους εκεί αδελφούς του Ιουδαίους τα γεγονότα αυτά.

 

Α Εσδ. 4,62        καὶ εὐλόγησαν τὸν Θεὸν τῶν πατέρων αὐτῶν, ὅτι ἔδωκεν αὐτοῖς ἄνεσιν καὶ ἄφεσιν

 

Α Εσδ. 4,62        Εκείνοι εδοξολόγησαν και ηυχαρίστησαν τον Θεόν των πατέρων των, διότι έδωκεν εις αυτούς άνεσιν και ελευθερίαν

 

Α Εσδ. 4,63        ἀναβῆναι καὶ οἰκοδομῆσαι τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τὸ ἱερόν, οὗ ὠνομάσθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐπ᾿ αὐτῷ. καὶ ἐκωθωνίζοντο μετὰ μουσικῶν καὶ χαρᾶς ἡμέρας ἑπτά.

 

Α Εσδ. 4,63         να επανέλθουν εις την πατρίδα των, δια να ανοικοδομήσουν την Ιερουσαλήμ και τον ναόν, ο οποίος είχεν απ' αρχής ανοικοδομηθή εις τιμήν και δόξαν του Ονόματός του. Γεμάτοι δε χαράν επανηγύριζαν το χαρμόσυνον γεγονός πίνοντες οίνον και διασκεδάζοντες με μουσικά όργανα επί μίαν εβδομάδα.

Ποιοι φόβοι σε εμποδίζουν να είσαι ο εαυτός σου;

Ο εαυτός μας αποτελεί μια πολυσύνθετη οντότητα. Η επίγνωση του αφορά το σώμα και την εξωτερική μας εμφάνισή, τον εσωτερικό μας κόσμο (σκέψεις, συναισθήματα, βαθύτερες πεποιθήσεις, στάσεις, αξίες, κλπ.), και τον κοινωνικό μας κόσμο (στενές σχέσεις, κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, οικογένεια, άλλες ομάδες, κοινωνικό - πολιτισμικό πλαίσιο κλπ).

Το κοινωνικό περιβάλλον παίζει σημαντικό ρόλο, καθώς η ποιότητα της επικοινωνίας και των σχέσεων που έχει κάποιος με τους άλλους και ιδιαίτερα με τα πρόσωπα που θεωρεί σημαντικά, επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται και εκφράζει τον εαυτό του.

Μέσω των εμπειριών μας διαμορφώνουμε αυτο-αντίληψη (δηλαδή το πώς περιγράφουμε τον εαυτό μας), και αυτοεκτίμηση (δηλαδή το κατά πόσο νιώθουμε ικανοποιημένοι από τον εαυτό μας και νιώθουμε ότι αξίζουμε ως άνθρωποι).

Βασικές παραδοχές Υπαρξιακών-Ανθρωπιστικών προσεγγίσεων για τον εαυτό

Κάποιες βασικές παραδοχές που υιοθετούν οι Υπαρξιακές- Ανθρωπιστικές προσεγγίσεις της Ψυχολογίας για την έννοια του εαυτού είναι οι εξής: (Van Deurzen Ε. & Adams Μ. 2012)

• Οποιαδήποτε επιλογή κάνουμε αποτελεί πράξη αυτοέκφρασης και αυτοπροσδιορισμού.
• Η επιλογή του να μην κάνουμε τίποτα για να αναπτυχθούμε ή να αλλάξουμε οδηγεί σε περιορισμό του εαυτού.
• Οι δυσκολίες δεν μπορούν να ξεπεραστούν με το να τις αποφεύγει κάποιος.
• Η αύξηση της επίγνωσης του ατόμου για τον εαυτό και τη ζωή του προάγει την αίσθηση της προσωπικής ευθύνης.
• Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι ευέλικτη, ο άνθρωπος μπορεί να αλλάζει συνεχώς και να ξεπερνά τις δυσκολίες με το να μαθαίνει μέσα από τις εμπειρίες της ζωής.

Πολύ συχνά όμως οι άνθρωποι νιώθουν αδύναμοι ή αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες τους, φοβούνται να εκφράσουν τον εαυτό τους ή να ανακαλύψουν νέους τρόπους που θα οδηγήσουν σε αλλαγές, παραμένουν σε άκαμπτους τρόπους αντίληψης των πραγμάτων ή αυτό- σαμποτάρονται υποτιμώντας την αξία και τις ικανότητές τους.

Σε θέματα που αφορούν τις σχέσεις με τους άλλους και ιδιαίτερα τις πιο στενές (οικογενειακές, φιλικές και ερωτικές), συχνά περιγράφουν στον ψυχοθεραπευτή τις δυσκολίες τους με φράσεις όπως: δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, φοβάμαι ή ντρέπομαι να εκφράσω τη γνώμη μου στους άλλους, νιώθω να έχω χάσει τον εαυτό μου μέσα σε αυτή τη σχέση, δεν ξέρω πλέον ποιος είμαι, κάνω αυτό που θέλουν οι άλλοι για να μην τους δυσαρεστήσω και να διατηρήσω τη σχέση ή για να είμαι μέλος μιας παρέας, κλπ.

Πίσω από αυτή την αδυναμία κινητοποίησης και έκφρασης των αναγκών μας προς τους άλλους, αλλά και προς τον ίδιο μας τον εαυτό, μπορεί να κρύβονται βαθύτεροι φόβοι που μας εμποδίζουν να νιώσουμε ελεύθεροι και ικανοί να ανακαλύψουμε εναλλακτικές καλύτερες επιλογές και λύσεις.

Ο φόβος για το άγνωστο

Το μέλλον πάντα θα είναι απρόβλεπτο και γεμάτο αβεβαιότητες. Είναι αναγκαίο να βάζουμε στόχους και να κάνουμε κάποιες επιλογές για τη ζωή μας ώστε να εξελιχθούμε, όμως πάντα θα υπάρχουν και παράγοντες που δεν είναι στο χέρι μας να ελέγξουμε. Ο φόβος για το μέλλον ή για μια καινούρια κατάσταση που μας είναι ακόμα άγνωστη μπορεί να συνοψίζεται στην ερώτηση: Θα έχω αυτό που επιθυμώ για να είμαι ευτυχισμένος; Τι θα συμβεί αν κάτι πάει στραβά;

Προσπαθώντας να ελέγξουμε την αβεβαιότητα μπορεί είτε να υποβαθμίζουμε το μέλλον (δεν θα αλλάξει τίποτα, πάντα τα πράγματα θα πηγαίνουν άσχημα), είτε να το εξιδανικεύουμε (μόνο όταν καταφέρω το τάδε... θα είμαι ευτυχισμένος).

Μέσω της υποβάθμισης μπορεί να υποτιμάμε τις ικανότητές μας ή να παραβλέπουμε κάποια θετικά επιτεύγματα ως τώρα, ενώ μέσω της εξιδανίκευσης μπορεί να θέτουμε αυστηρές υψηλές απαιτήσεις από τον εαυτό μας ή τους άλλους και να αποκοβόμαστε από σημαντικούς τομείς της ζωής μας (πχ. μόνο όταν πετύχω τους υψηλούς στόχους που έχω βάλει για τη δουλειά μου, τότε θα αφήσω τον εαυτό μου να αποκτήσει προσωπική ζωή), είτε έχουμε συνεχώς το αίσθημα του ανικανοποίητου ακόμα και όταν επιτυγχάνουμε κάποιους στόχους.

Και στις δύο περιπτώσεις δεν μπορούμε να χαρούμε το παρόν και να εκφράσουμε πιο ελεύθερα τον εαυτό μας, ενώ παραβλέπουμε τις ψυχοσυναισθηματικές μας ανάγκες.

Ο φόβος να χάσουμε την αγάπη/ αποδοχή

Η αγάπη και αποδοχή των γονιών και στη συνέχεια των δασκάλων και των συνομηλίκων, είναι υψίστης σημασίας για το παιδί και τον έφηβο. Ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητάς μας δομείται με βάση τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις και την επιρροή των αντιλήψεων της οικογένειας, των συνομηλίκων και γενικότερα του κοινωνικού πλαισίου στο οποίο ζούμε.

Συμμορφωνόμαστε με διάφορους κανόνες και πεποιθήσεις προκειμένου να είμαστε αποδεκτοί και να ανήκουμε σε μια παρέα, να είμαστε αγαπητοί από τους γονείς μας και άλλους ανθρώπους που θεωρούμε σημαντικούς και να αποφύγουμε την απόρριψη.

Όταν για να πάρουμε την αποδοχή ισχύουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις από το οικογενειακό και ευρύτερο περιβάλλον μας, τότε μπορεί να αναπτύξουμε μια διαστρεβλωμένη αντίληψη για τον εαυτό μας, η οποία θα είναι αρνητική, ή θα θεωρούμε ότι αξίζουμε μόνο όταν μας αποδέχονται οι άλλοι. Αντίθετα, η άνευ όρων αποδοχή και η θετική στάση προς τον εαυτό θα οδηγήσει στην ανάπτυξη θετικής αυτο-αντίληψης και αυτοεκτίμησης.

Ο φόβος της αρνητικής κριτικής/ ντροπής

Συνδέεται με τον φόβο της απόρριψης. Το παιδί συνδέει την αυστηρή κριτική των γονιών και την υποτίμηση των ενδιαφερόντων του με την έλλειψη της αποδοχής και της αγάπης τους.

Οι γονείς που έχουν αυστηρά κριτήρια ή προβάλουν τις δικές τους προσδοκίες και απορρίπτουν τα διαφορετικά ενδιαφέροντα του παιδιού τους, δίνουν το μήνυμα ότι ''μόνο αν πετύχεις αυτά που θέλουμε, τότε θα σε αγαπάμε''. Η αρνητική κριτική των συνομηλίκων μπορεί να συνεπάγεται με την άρνηση τους να ανήκουμε στην ομάδα τους.

Οι Marie & Emmanuel de Coquereaumont αναφέρουν σχετικά ότι ο φόβος της αρνητικής κριτικής είναι βαθιά ριζωμένος, καθώς το άτομο που γελοιοποιείται νιώθει μειονεκτικά, κλονίζεται η εμπιστοσύνη στον εαυτό του και εξουδετερώνεται. Αν βιώσαμε τέτοιες εμπειρίες σε προηγούμενες περιόδους της ζωής μας, αυτό μπορεί να μας ακολουθεί και στο σήμερα. Αυτός ο φόβος μας εμποδίζει να τολμήσουμε να δοκιμάσουμε τις ικανότητές μας σε νέα πράγματα, να εκφράσουμε τη διαφορετική μας άποψη, να φύγουμε από καταστάσεις που δεν μας εκφράζουν και να δείξουμε τον εαυτό μας όπως θα θέλαμε.

Για τον C. Rogers τα ψυχολογικά προβλήματα έχουν άμεση σύνδεση με την αρνητική εικόνα που έχει κάποιος για τον εαυτό του και την ντροπή που αισθάνεται για αυτό.

Όροι αξίας

Όταν το άτομο αποδίδει στις εμπειρίες του όρους αξίας, αυτό σημαίνει ότι τις αντιλαμβάνεται μόνο σε σχέση με το σύστημα αξιών/ αντιλήψεων των άλλων το οποίο έχει εσωτερικεύσει και το βιώνει σαν να ήταν δικό του. Αξιολογεί θετικά ή αρνητικά τις εμπειρίες του, ανάλογα με το αν αυτές θα είναι αποδεκτές ή όχι από τους άλλους και έτσι η διαδικασία της αυτογνωσίας παρεμποδίζεται καθώς το άτομο δεν έχει ξεκάθαρη επίγνωση του εαυτού του και των εμπειριών του.

To ίδιο μπορεί να συμβεί και στην περίπτωση που κάποιος μεγαλώνει ή αργότερα ως ενήλικας βρίσκεται σε ένα περιβάλλον το οποίο θέτει πολύ κλειστά - άκαμπτα είτε χαώδη - ασταθή όρια: Για παράδειγμα οι άλλοι παρεμβαίνουν στη ζωή και στις επιλογές του, δεν γίνονται σεβαστά τα συναισθήματα, οι ανάγκες και ό,τι εμπεριέχεται στον προσωπικό του χώρο, η συμπεριφορά των άλλων είναι ασταθής και απρόβλεπτη, ή αντίθετα όταν προσπαθεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες των άλλων για να μην δυσαρεστηθούν ή να ''σώσει'' τους άλλους, καταπιέζοντας τα συναισθήματά του, αφήνοντας στην άκρη τις προσωπικές του επιθυμίες και τον θυμό που προκύπτει από την αγνόησή τους εκ μέρους των άλλων.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις το άτομο φτάνει πλέον σε κάποιο σημείο όπου δεν γνωρίζει ούτε ο ίδιος ποια είναι τα θέλω του και νιώθει ότι έχει χάσει τον εαυτό του. Έτσι πολύ συχνά αυτά τα καταπιεσμένα συναισθήματα βρίσκουν διέξοδο μέσω σωματικών συμπτωμάτων και διαταραχών άγχους και διάθεσης.

Αντιμετώπιση των φόβων

Για να απελευθερωθούμε από τους παραπάνω φόβους χρειάζεται πρώτα να τους αναγνωρίσουμε και στη συνέχεια να τους αντιμετωπίσουμε κατάματα. Ο φόβος για τους φόβους μας παγιδεύει σε ένα φαύλο κύκλο και τους κάνει πιο ισχυρούς επειδή τους αποφεύγουμε.

Όσο περισσότερο αποκτούμε επίγνωση των στοιχείων του εαυτού μας, τόσο πιο ικανοί γινόμαστε να διαμορφώσουμε ένα προσωπικό νόημα για τη ζωή μας και να κατευθυνθούμε προς αυτά που χρειαζόμαστε και μας εκφράζουν πραγματικά.

Ο εαυτός μας δεν είναι αμετάβλητος, αναδιαμορφώνεται μέσω του τρόπου με τον οποίο ζούμε και συμπεριφερόμαστε.

Η αίσθηση του εαυτού αποτελεί το επίκεντρο όλων των αλληλεπιδράσεων ανάμεσα στο σωματικό, κοινωνικό, προσωπικό και πνευματικό μας κόσμο. Οι σχέσεις αυτές συνεχώς αναδιατάσσονται και επαναπροσδιορίζονται. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να προσαρμοστούμε και να δώσουμε νόημα στις εμπειρίες μας. Έτσι η διαδικασία της αυτογνωσίας οδηγεί σε μια νέα επίγνωση του εαυτού, καθιστώντας το άτομο να νιώθει αυτόνομο, να έχει επίγνωση του τι θέλει και να στηρίζεται στην εσωτερική του δύναμη.