Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ, ΗΡΟΔΟΤΟΣ - Ἱστορίαι 1, 7-13

Η γυναίκα του Κανδαύλη

Στο προοίμιο των Ἱστοριών του ο Ηρόδοτος αναγγέλλει ότι στο έργο του "εκθέτει τις έρευνές του" (ἱστορίης ἀπόδεξις) για έργα "μεγάλα και θαυμαστά" που έγιναν άλλα από Έλληνες και άλλα από βαρβάρους, και ιδιαίτερα την αιτία για την οποία πολέμησαν μεταξύ τους. Τη σύγκρουση αυτή κάποιοι τη συνέδεαν με μυθικά γεγονότα, ο Ηρόδοτος ωστόσο διαχωρίζει τη θέση του και δηλώνει ότι θα περιοριστεί σε πράγματα που ο ίδιος γνωρίζει: αιτία της σύγκρουσης Ελλήνων και βαρβάρων υπήρξε η άδικη πράξη του βασιλιά των Λυδών Κροίσου (περ. 560-546 π.Χ.) να καθυποτάξει τις ιωνικές πόλεις της Μικράς Ασίας. Με την αφορμή αυτή γίνεται αναφορά στους βασιλιάδες που προηγήθηκαν του Κροίσου, και στο πλαίσιο αυτό παρεμβάλλεται η διήγηση η σχετική με τη γυναίκα του Κανδαύλη (τελευταίου βασιλιά του γένους των Ηρακλειδών) και τον Γύγη (πρώτο βασιλιά του γένους των Μερμναδών, στο οποίο ανήκει ο Κροίσος). Από τους σύγχρονους μελετητές η διήγηση χαρακτηρίζεται νουβέλα (σύντομη δηλαδή αυτοτελής διήγηση στο πλαίσιο ενός ευρύτερου έργου, η οποία έχει ως θέμα ένα παράξενο αλλά πραγματικό ή τουλάχιστον πιθανοφανές γεγονός, που περιλαμβάνει μια βασική δραματική σύγκρουση). Ο χαρακτήρας της νουβέλας είναι αιτιολογικός: η εμπλοκή του Γύγη στον φόνο του Κανδαύλη εξηγεί την ενοχή που βαραίνει τον Κροίσο και προοιωνίζεται το τέλος του.

Ἱστορίαι 1, 7-13

[1.7.1] ἡ δὲ ἡγεμονίη οὕτω περιῆλθε, ἐοῦσα Ἡρακλειδέων, ἐς τὸ γένος τὸ Κροίσου, καλεομένους δὲ Μερμνάδας. [1.7.2] ἦν Κανδαύλης, τὸν οἱ Ἕλληνες Μυρσίλον ὀνομάζουσι, τύραννος Σαρδίων, ἀπόγονος δὲ Ἀλκαίου τοῦ Ἡρακλέος. Ἄγρων μὲν γὰρ ὁ Νίνου τοῦ Βήλου τοῦ Ἀλκαίου πρῶτος Ἡρακλειδέων βασιλεὺς ἐγένετο Σαρδίων, [1.7.3] Κανδαύλης δὲ ὁ Μύρσου ὕστατος. οἱ δὲ πρότερον Ἄγρωνος βασιλεύσαντες ταύτης τῆς χώρης ἦσαν ἀπόγονοι Λυδοῦ τοῦ Ἄτυος, ἀπ᾽ ὅτευ ὁ δῆμος Λύδιος ἐκλήθη ὁ πᾶς οὗτος, πρότερον Μηίων καλεόμενος. [1.7.4] παρὰ τούτων Ἡρακλεῖδαι ἐπιτραφθέντες ἔσχον τὴν ἀρχὴν ἐκ θεοπροπίου, ἐκ δούλης τε τῆς Ἰαρδάνου γεγονότες καὶ Ἡρακλέος, ἄρξαντες {μὲν} ἐπὶ δύο τε καὶ εἴκοσι γενεὰς ἀνδρῶν, ἔτεα πέντε τε καὶ πεντακόσια, παῖς παρὰ πατρὸς ἐκδεκόμενος τὴν ἀρχήν, μέχρι Κανδαύλεω τοῦ Μύρσου.
[1.8.1] οὗτος δὴ ὦν ὁ Κανδαύλης ἠράσθη τῆς ἑωυτοῦ γυναικός, ἐρασθεὶς δὲ ἐνόμιζέ οἱ εἶναι γυναῖκα πολλὸν πασέων καλλίστην. ὥστε δὲ ταῦτα νομίζων, ἦν γάρ οἱ τῶν αἰχμοφόρων Γύγης ὁ Δασκύλου ἀρεσκόμενος μάλιστα, τούτῳ τῷ Γύγῃ καὶ τὰ σπουδαιέστερα τῶν πρηγμάτων ὑπερετίθετο ὁ Κανδαύλης καὶ δὴ καὶ τὸ εἶδος τῆς γυναικὸς ὑπερεπαινέων. [1.8.2] χρόνου δὲ οὐ πολλοῦ διελθόντος, χρῆν γὰρ Κανδαύλῃ γενέσθαι κακῶς, ἔλεγε πρὸς τὸν Γύγην τοιάδε· «Γύγη, οὐ γάρ σε δοκέω πείθεσθαί μοι λέγοντι περὶ τοῦ εἴδεος τῆς γυναικός (ὦτα γὰρ τυγχάνει ἀνθρώποισι ἐόντα ἀπιστότερα ὀφθαλμῶν), ποίει ὅκως ἐκείνην θεήσεαι γυμνήν.» ὁ δὲ μέγα ἀμβώσας εἶπε· [1.8.3] «δέσποτα, τίνα λέγεις λόγον οὐκ ὑγιέα, κελεύων με δέσποιναν τὴν ἐμὴν θεήσασθαι γυμνήν; ἅμα δὲ κιθῶνι ἐκδυομένῳ συνεκδύεται καὶ τὴν αἰδῶ γυνή. [1.8.4] πάλαι δὲ τὰ καλὰ ἀνθρώποισι ἐξεύρηται, ἐκ τῶν μανθάνειν δεῖ· ἐν τοῖσι ἓν τόδε ἐστί, σκοπέειν τινὰ τὰ ἑωυτοῦ. ἐγὼ δὲ πείθομαι ἐκείνην εἶναι πασέων γυναικῶν καλλίστην, καί σεο δέομαι μὴ δέεσθαι ἀνόμων.» [1.9.1] ὁ μὲν δὴ λέγων τοιαῦτα ἀπεμάχετο, ἀρρωδέων μή τί οἱ ἐξ αὐτῶν γένηται κακόν. ὁ δ᾽ ἀμείβετο τοισίδε· «θάρσει, Γύγη, καὶ μὴ φοβεῦ μήτε ἐμέ, ὥς σεο πειρώμενος λέγω λόγον τόνδε, μήτε γυναῖκα τὴν ἐμήν, μή τί τοι ἐξ αὐτῆς γένηται βλάβος· ἀρχὴν γὰρ ἐγὼ μηχανήσομαι οὕτω ὥστε μηδὲ μαθεῖν μιν ὀφθεῖσαν ὑπὸ σεῦ. [1.9.2] ἐγὼ γάρ σε ἐς τὸ οἴκημα ἐν τῷ κοιμώμεθα ὄπισθε τῆς ἀνοιγομένης θύρης στήσω· μετὰ δ᾽ ἐμὲ ἐσελθόντα παρέσται καὶ ἡ γυνὴ ἡ ἐμὴ ἐς κοῖτον. κεῖται δὲ ἀγχοῦ τῆς ἐσόδου θρόνος· ἐπὶ τοῦτον τῶν ἱματίων κατὰ ἓν ἕκαστον ἐκδύνουσα θήσει καὶ κατ᾽ ἡσυχίην πολλὴν παρέξει τοι θεήσασθαι. [1.9.3] ἐπεὰν δὲ ἀπὸ τοῦ θρόνου στίχῃ ἐπὶ τὴν εὐνὴν κατὰ νώτου τε αὐτῆς γένῃ, σοὶ μελέτω τὸ ἐνθεῦτεν ὅκως μή σε ὄψεται ἰόντα διὰ θυρέων.» [1.10.1] ὁ μὲν δή ὡς οὐκ ἐδύνατο διαφυγεῖν, ἦν ἕτοιμος· ὁ δὲ Κανδαύλης, ἐπεὶ ἐδόκεε ὥρη τῆς κοίτης εἶναι, ἤγαγε τὸν Γύγεα ἐς τὸ οἴκημα, καὶ μετὰ ταῦτα αὐτίκα παρῆν καὶ ἡ γυνή· [1.10.2] ἐσελθοῦσαν δὲ καὶ τιθεῖσαν τὰ εἵματα ἐθηεῖτο ὁ Γύγης. ὡς δὲ κατὰ νώτου ἐγένετο ἰούσης τῆς γυναικὸς ἐς τὴν κοίτην, ὑπεκδὺς ἐχώρεε ἔξω. καὶ ἡ γυνὴ ἐπορᾷ μιν ἐξιόντα. μαθοῦσα δὲ τὸ ποιηθὲν ἐκ τοῦ ἀνδρὸς οὔτε ἀνέβωσε αἰσχυνθεῖσα οὔτε ἔδοξε μαθεῖν, ἐν νόῳ ἔχουσα τείσασθαι τὸν Κανδαύλεα· [1.10.3] παρὰ γὰρ τοῖσι Λυδοῖσι, σχεδὸν δὲ καὶ παρὰ τοῖσι ἄλλοισι βαρβάροισι, καὶ ἄνδρα ὀφθῆναι γυμνὸν ἐς αἰσχύνην μεγάλην φέρει. [1.11.1] τότε μὲν δὴ οὕτως οὐδὲν δηλώσασα ἡσυχίην εἶχε· ὡς δὲ ἡμέρη τάχιστα ἐγεγόνεε, τῶν οἰκετέων τοὺς μάλιστα ὥρα πιστοὺς ἐόντας ἑωυτῇ, ἑτοίμους ποιησαμένη ἐκάλεε τὸν Γύγεα. ὁ δὲ οὐδὲν δοκέων αὐτὴν τῶν πρηχθέντων ἐπίστασθαι ἦλθε καλεόμενος· [1.11.2] ἐώθεε γὰρ καὶ πρόσθε, ὅκως ἡ βασίλεια καλέοι, φοιτᾶν. ὡς δὲ ὁ Γύγης ἀπίκετο, ἔλεγε ἡ γυνὴ τάδε· "νῦν τοι δυῶν ὁδῶν παρεουσέων, Γύγη, δίδωμι αἵρεσιν, ὁκοτέρην βούλεαι τραπέσθαι· ἢ γὰρ Κανδαύλεα ἀποκτείνας ἐμέ τε καὶ τὴν βασιληίην ἔχε τὴν Λυδῶν, ἢ αὐτόν σε αὐτίκα οὕτω ἀποθνῄσκειν δεῖ, ὡς ἂν μὴ πάντα πειθόμενος Κανδαύλῃ τοῦ λοιποῦ ἴδῃς τὰ μή σε δεῖ. [1.11.3] ἀλλ᾽ ἤτοι κεῖνόν γε τὸν ταῦτα βουλεύσαντα δεῖ ἀπόλλυσθαι ἢ σὲ τὸν ἐμὲ γυμνὴν θεησάμενον καὶ ποιήσαντα οὐ νομιζόμενα." ὁ δὲ Γύγης τέως μὲν ἀπεθώμαζε τὰ λεγόμενα, [1.11.4] μετὰ δὲ ἱκέτευε μή μιν ἀναγκαίῃ ἐνδέειν διακρῖναι τοιαύτην αἵρεσιν. οὐκ ὦν δὴ ἔπειθε, ἀλλ᾽ ὥρα ἀναγκαίην ἀληθέως προκειμένην ἢ τὸν δεσπότεα ἀπολλύναι ἢ αὐτὸν ὑπ᾽ ἄλλων ἀπόλλυσθαι· αἱρέεται αὐτὸς περιεῖναι. ἐπειρώτα δὴ λέγων τάδε· «ἐπεί με ἀναγκάζεις δεσπότεα τὸν ἐμὸν κτείνειν οὐκ ἐθέλοντα, φέρε ἀκούσω, τέῳ καὶ τρόπῳ ἐπιχειρήσομεν αὐτῷ.» [1.11.5] ἡ δὲ ὑπολαβοῦσα ἔφη· «ἐκ τοῦ αὐτοῦ μὲν χωρίου ἡ ὁρμὴ ἔσται ὅθεν περ καὶ ἐκεῖνος ἐμὲ ἐπεδέξατο γυμνήν, ὑπνωμένῳ δὲ ἡ ἐπιχείρησις ἔσται.» [1.12.1] ὡς δὲ ἤρτυσαν τὴν ἐπιβουλήν, νυκτὸς γενομένης (οὐ γὰρ ἐμετίετο ὁ Γύγης, οὐδέ οἱ ἦν ἀπαλλαγὴ οὐδεμία, ἀλλ᾽ ἔδεε ἢ αὐτὸν ἀπολωλέναι ἢ Κανδαύλεα) εἵπετο ἐς τὸν θάλαμον τῇ γυναικί. καί μιν ἐκείνη ἐγχειρίδιον δοῦσα κατακρύπτει ὑπὸ τὴν αὐτὴν θύρην. [1.12.2] καὶ μετὰ ταῦτα ἀναπαυομένου Κανδαύλεω ὑπεκδύς τε καὶ ἀποκτείνας αὐτὸν ἔσχε καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὴν βασιληίην Γύγης, τοῦ καὶ Ἀρχίλοχος ὁ Πάριος, κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον γενόμενος, ἐν ἰάμβῳ τριμέτρῳ ἐπεμνήσθη. [1.13.1] ἔσχε δὲ τὴν βασιληίην καὶ ἐκρατύνθη ἐκ τοῦ ἐν Δελφοῖσι χρηστηρίου. ὡς γὰρ δὴ οἱ Λυδοὶ δεινὸν ἐποιεῦντο τὸ Κανδαύλεω πάθος καὶ ἐν ὅπλοισι ἦσαν, συνέβησαν ἐς τὠυτὸ οἵ τε τοῦ Γύγεω στασιῶται καὶ οἱ λοιποὶ Λυδοί, ἢν μὲν {δὴ} τὸ χρηστήριον ἀνέλῃ μιν βασιλέα εἶναι Λυδῶν, τὸν δὲ βασιλεύειν, ἢν δὲ μή, ἀποδοῦναι ὀπίσω ἐς Ἡρακλείδας τὴν ἀρχήν. [1.13.2] ἀνεῖλέ τε δὴ τὸ χρηστήριον καὶ ἐβασίλευσε οὕτω Γύγης. τοσόνδε μέντοι εἶπε ἡ Πυθίη, ὡς Ἡρακλείδῃσι τίσις ἥξει ἐς τὸν πέμπτον ἀπόγονον Γύγεω. τούτου τοῦ ἔπεος Λυδοί τε καὶ οἱ βασιλέες αὐτῶν λόγον οὐδένα ἐποιεῦντο, πρὶν δὴ ἐπετελέσθη.

***
[7] Η ηγεμονία των Ηρακλειδών¹ πέρασε στα χέρια της γενιάς του Κροίσου, στους Μερμνάδες, ως εξής. [2] Ήταν ο Κανδαύλης, που οι Έλληνες τον λένε Μυρσίλο, τύραννος των Σαρδίων² και απόγονος του Αλκαίου, γιου του Ηρακλή. Γιατί ο Άγρων, γιος του Νίνου³ γιου του Βήλου γιου του Αλκαίου, έγινε πρώτος Ηρακλείδης βασιλιάς των Σαρδίων· [3] ο Κανδαύλης, ο γιος του Μύρσου, τελευταίος. Όσοι βασίλευσαν στη χώρα αυτή πριν από τον Άγρωνα ήταν απόγονοι του Λυδού, γιου του Άτη, από όπου πήρε ο λύδιος λαός ολόκληρος το όνομα του, αυτός που πρώτα ονομαζόταν Μηίων. [4] Από αυτούς και με τη συγκατάθεσή τους πήραν την αρχή, στηριγμένοι σε χρησμό, οι Ηρακλείδες, που η γενιά τους κρατούσε από μια δούλη του Ιαρδάνου⁴ και από τον Ηρακλή, και που βασίλευσαν είκοσι δύο γενιές, πεντακόσια πέντε χρόνια -κάθε γιος κληρονομώντας την αρχή από τον πατέρα του ώς τον Κανδαύλη, το γιο του Μύρσου.
[8] Αυτός λοιπόν ο Κανδαύλης ερωτεύθηκε τη γυναίκα του, και ερωτευμένος μαζί της πίστευε πως η γυναίκα του είναι πολύ πιο όμορφη από όλες τις άλλες. Από μια τέτοια πίστη -γιατί ένας από τους δορυφόρους του ήταν ο Γύγης, ο γιος του Δασκύλου, που είχε κερδίσει την εύνοιά του- σ᾽ αυτόν λοιπόν τον Γύγη εμπιστευόταν ο Κανδαύλης τις πιο σπουδαίες υποθέσεις του, παινώντας ξεχωριστά και την ομορφιά της γυναίκας του. [2] Δεν πέρασε πολύς καιρός -γιατί ήταν γραμμένο του Κανδαύλη να κακοπάθει- κι έλεγε μια μέρα του Γύγη: «Γύγη, επειδή δε νομίζω πως πείθεσαι σε όσα σου λέω για την ομορφιά της γυναίκας μου (στα αυτιά συμβαίνει οι άνθρωποι να πιστεύουν λιγότερο απ᾽ ό,τι στα μάτια τους), δέξου να την δεις εκείνη γυμνή». Αυτός όμως αναφώνησε κι είπε: [3] «Κύριε μου, τι λόγο αρρωστημένο μου λες, παρακινώντας με, την κυρά μου να την δω γυμνή; Μα από τη στιγμή που μια γυναίκα βγάζει το ρούχο της, αφήνει ακάλυπτη και την ντροπή της. [4] Από τα παλιά χρόνια βρήκαν οι άνθρωποι γνώμες σοφές, που πρέπει να μας διδάσκουν· μια από αυτές είναι και τούτη: να κοιτάζει καθένας τη δουλειά του. Εγώ δέχομαι πως εκείνη είναι από όλες τις γυναίκες η πιο όμορφη, και σου ζητώ να μη ζητάς πράγματα άνομα».
[9] Έτσι μιλώντας δοκίμαζε να το αποφύγει, από φόβο μήπως τον βρει κάποιο κακό. Εκείνος όμως πήρε ξανά το λόγο κι είπε: «Θάρρος, Γύγη, και μη φοβάσαι ούτε εμένα, πως ίσως θέλοντας να σε δοκιμάσω κάνω μια τέτοια πρόταση, ούτε και τη γυναίκα μου, μήπως από κείνη σε βρει κάποιο κακό. Γιατί εγώ έτσι καλά θα στήσω τη μηχανή από την αρχή, ώστε εκείνη να μην πάρει είδηση ότι εσύ την είδες. [2] Μόνος μου θα σε στήσω μέσα στο δωμάτιο που κοιμόμαστε, πίσω από το ανοιχτό θυρόφυλλο· αμέσως μετά από μένα θα έλθει και η γυναίκα μου για ύπνο. Κοντά στην είσοδο βρίσκεται ένα θρονί· πάνω σ᾽ αυτό βγάζοντας ένα προς ένα τα ρούχα της θα τα αποθέσει και θα μπορέσεις έτσι με όλη σου την ησυχία να τη θαυμάσεις. [3] Όταν προχωρήσει από το θρονί προς το κρεβάτι, και βρεθείς πίσω από την πλάτη της, μόνος σου κοίτα από κει και πέρα να μη σε δει που θα γλιστράς από την πόρτα».
[10] Λοιπόν ο Γύγης, μια και δε γινόταν να ξεφύγει, δέχτηκε. Και ο Κανδαύλης, όταν είδε πως είναι ώρα για ύπνο, έμπασε τον Γύγη στο δωμάτιο, και αμέσως ύστερα παρουσιάστηκε και η γυναίκα του. [2] Την ώρα που μπήκε κι απόθετε τα ρούχα της, τη θαύμαζε ο Γύγης. Μόλις ωστόσο βρέθηκε πίσω από την πλάτη της, καθώς η γυναίκα προχωρούσε στο κρεβάτι, γλίστρησε να βγει έξω. Όμως το μάτι της γυναίκας τον έπιασε την ώρα που εκείνος ξεγλιστρούσε. Ένιωσε τι της είχε κάνει ο άντρας της, εντούτοις ούτε φώναξε, παρ᾽ όλη την ντροπή της, ούτε και έδειξε πως το κατάλαβε, έχοντας στο νου της να εκδικηθεί τον Κανδαύλη. [3] Γιατί στους Λυδούς, όπως επίσης και στους άλλους βαρβάρους, είναι ντροπή μεγάλη ακόμη και έναν άντρα να τον δουν γυμνό.
[11] Τότε λοιπόν η βασίλισσα δίχως να δείξει το παραμικρό κράτησε την ψυχραιμία της. Αλλά μόλις ξημέρωσε, εξασφάλισε τη συμπαράσταση εκείνων των υπηρετών που τους ήξερε να της είναι απόλυτα έμπιστοι, και έστειλε να φωνάξουν τον Γύγη. Και αυτός, δίχως να του περάσει από το μυαλό ότι η βασίλισσα ξέρει το πράγμα, ήλθε στην πρόσκλησή της. [2] Γιατί συνήθιζε και πριν, κάθε φορά που εκείνη τον καλούσε, να έρχεται κοντά της. Μόλις έφτασε ο Γύγης, του μίλησε η γυναίκα και είπε: «Τώρα δύο δρόμοι σού ανοίγονται, Γύγη, και σου δίνω το δικαίωμα να πάρεις όποιον από τους δύο θέλεις: ή σκότωσε τον Κανδαύλη και πάρε εμένα και τη βασιλεία των Λυδών, ή ο ίδιος αμέσως τώρα πρέπει να πεθάνεις, για να μη βλέπεις στο εξής, με την τυφλή σου υπακοή στον Κανδαύλη, όσα δε σου επιτρέπεται. [3] Αλλά ή εκείνος που τα μηχανεύτηκε αυτά πρέπει να αφανιστεί, ή εσύ που εμένα με είδες γυμνή, κάνοντας μια πράξη άπρεπη». Ο Γύγης στην αρχή τα έχασε με τα λόγια της, [4] ύστερα την παρακαλούσε να μην τον φέρει στην ανάγκη να κάνει μια τέτοια εκλογή. Παρ᾽ όλα αυτά δεν την έπειθε κι έβλεπε ότι η ανάγκη πραγματικά τον πίεζε να διαλέξει: ή να σκοτώσει τον κύριό του ή να αφήσει να τον σκοτώσουν αυτόν οι άλλοι -διαλέγει να ζήσει ο ίδιος. Τότε λοιπόν πρόσθεσε την ακόλουθη ερώτηση: «Αφού με αναγκάζεις να σκοτώσω τον αφέντη μου, κι ας μην το θέλω, πες μου να ακούσω με ποιο τρόπο θα του επιτεθούμε». [5] Και εκείνη πήρε το λόγο και είπε: «Από το ίδιο μέρος θά ᾽ρθει το χτύπημα, από όπου και κείνος με έδειξε γυμνή· πάνω στον ύπνο θα τον βρει».
[12] Όταν κατέστρωσαν το σχέδιο, και είχε για καλά νυχτώσει (γιατί δεν είχε τρόπο πια ο Γύγης να ξεφύγει ούτε και υπήρχε λύση να απαλλαγεί, αλλά έπρεπε ή τον εαυτό του να αφανίσει ή τον Κανδαύλη), ακολουθούσε στον κοιτώνα τη γυναίκα που του έδωσε ένα μαχαίρι και τον έκρυψε πίσω από το ίδιο εκείνο θυρόφυλλο. [2] Μετά, την ώρα που ο Κανδαύλης κοιμόταν, πετάχτηκε πίσω από την πόρτα και τον σκότωσε -έτσι πήρε και τη γυναίκα του και τη βασιλεία του ο Γύγης. Τον θυμήθηκε τον Γύγη και ο Αρχίλοχος ο Πάριος, που έζησε στα ίδια χρόνια, σε ένα του στίχο.
[13] Κέρδισε έτσι ο Γύγης τη βασιλεία και έγινε κρατερός με δελφικό χρησμό. Γιατί καθώς οι Λυδοί πήραν βαριά το πάθος του Κανδαύλη και σήκωσαν τα όπλα, ήρθαν τελικά σε συμβιβασμό οι στασιαστές του Γύγη και οι υπόλοιποι Λυδοί με τον όρο, αν το μαντείο δεχτεί να γίνει αυτός βασιλιάς των Λυδών, τότε να βασιλεύσει, αλλιώτικα να δώσει πίσω στους Ηρακλείδες την αρχή. [2] Το μαντείο δέχτηκε κι έτσι βασίλευσε ο Γύγης. Τόσο μονάχα πρόσθεσε η Πυθία· ότι θα πέσει η εκδίκηση των Ηρακλειδών στον πέμπτο απόγονο του Γύγη. Όμως στο λόγο αυτόν ούτε οι Λυδοί ούτε οι βασιλιάδες τους δεν έδωσαν σημασία, παρά μόνον όταν εκπληρώθηκε.
----------------

¹ Oι βασιλείς της δυναστείας αυτής ανήγαν την καταγωγή τους στον ηλιακό θεό, τον οποίο οι "Λυδοί" αποκαλούσαν Σάνδωνα, οι Ασσύριοι Βήλο ενώ οι Έλληνες τον ταύτιζαν με τον Ηρακλή.

² Των Λυδών.

³ Εθεωρείτο ιδρυτής του Ασσυριακού βασιλείου.

⁴ Εννοεί την Ομφιάλη, η οποία, σύμφωνα με άλλες πηγές, ήταν κόρη του Ιαρδάνου, που το όνομά του είναι ίσως σημιτικό. Κατά την επικρατέστερη παράδοση, ο Ηρακλής, όταν σκότωσε τον Ίφιτο πουλήθηκε στην Ομφιάλη ως δούλος από τον Ερμή.

Η έννοια της Ισχύος στην αρχαία ελληνική σκέψη

Στη συγκυρία εκείνη της ιστορίας των ιδεών, μέσα στην οποία το πρόβλημα της ισχύος τέθηκε για πρώτη φορά μ’ όλη του τη φιλοσοφική ένταση, διαγράφηκαν κιόλας ξεκάθαρα τόσο οι δυνατές βασικές τοποθετήσεις όσο και η θεμελιώδης δομή των αντίστοιχων επιχειρημάτων. Γι’ αυτό και η αντιπαράθεση ανάμεσα στη σοφιστική και στον Πλάτωνα κατέχει πρωτεύουσα θέση μέσα στη φιλοσοφική ιστορία του προβλήματος της ισχύος και μέσα στην ιστορία της φιλοσοφίας εν γένει. Οι σοφιστές, αυτοί οι philosophes maudits της αρχαιότητας, ανακάλυψαν τον παράγοντα της ισχύος και ανέπτυξαν τη θεωρία τους για την αντίθεση μεταξύ Φύσεως (ή ισχύος) και Νόμου (ή ηθικής) μέσα στο ευρύ πλαίσιο μιας αντιμεταφυσικής και σχετικιστικής τοποθέτησης, η οποία έδωσε το αρνητικό έναυσμα για την αντίστροφη πλατωνική σύνδεση του πρωτείου της ηθικής με μιαν ορισμένη μεταφυσική. Όχι ο Σωκράτης, όπως διατείνεται ο θρύλος πού διαμορφώθηκε το αργότερο από την εποχή του Κικέρωνα, παρά η σοφιστική κατέβασε για πρώτη φορά τη φιλοσοφία από τα ουράνια ύψη της προσωκρατικής θεωρίας στα χαμηλώματα της γης, κάνοντας κύριο μέλημα της σκέψης τον άνθρωπο στην πολιτισμική και πολιτική του δραστηριότητα. Η πρωτοκαθεδρία της ανθρωπολογικής προβληματικής οδηγούσε όμως αναπόδραστα στην ανθρωπολογική πρωτοκαθεδρία της βούλησης για ισχύ. Γιατί ο άνθρωπος πού αφέθηκε στις δικές του τις δυνάμεις, ο άνθρωπος πού παύει ν’ ακούει τη φωνή των θεών καθώς διαπιστώνει ότι οι θεοί είναι δικά του δημιουργήματα, ο άνθρωπος ως δημιουργός νόμων πού δεν είναι δυνατόν να βγαίνουν άμεσα από τους κόλπους της Φύσης ήδη επειδή παραλλάζουν ατέλειωτα από τόπο σε τόπο κι από εποχή σε εποχή — ο άνθρωπος αυτός μονάχα από τη βούληση για ισχύ μπορεί να αντλεί τη ζωτική του ενεργεία, τους κοινωνικούς και τους ηθικούς του σκοπούς. Τέτοιες αντιλήψεις ήταν φυσικό να αναφαίνονται στην Ελλάδα του 5ου αιώνα π.Χ. Η ισχύς γίνεται θεωρητικό πρόβλημα όταν το ζήτημα της πολιτικής ισχύος είναι ανοιχτό, όταν η ισχύς και η εξουσία παύουν να είναι αυτονόητες και γίνονται λεία, την οποία καθένας μπορεί να θηρεύσει. Ο κοινωνικός ξεπεσμός της παλαιάς αριστοκρατίας και η παράλληλη άνοδος των homines novi — αρχικά ως τυράννων ή ως εμπίστων των τυράννων και κατόπιν, ήτοι μετά την επικράτηση του δήμου, ως δημαγωγών- γέννησαν μια τέτοια κατάσταση. Οι σοφιστές δεν πουλούσαν απλώς μια τεχνική της ισχύος σε όσους συγχρόνους τους διψούσαν για ισχύ, αλλά και πρόσφεραν μια νέα και ρηξικέλευθη θεώρηση των ανθρωπίνων πραγμάτων· συνέλαβαν νοητικά κατά τον τρόπο τους την ουσία της εποχής τους και από τη σύλληψη του επίκαιρου πέρασαν στη σύλληψη του ανθρώπου.

 

Το βάθος και η γονιμότητα αυτής της σύλληψης μαρτυρούνται από το έργο του Θουκυδίδη, του ιδιοφυέστερου μαθητή της σοφιστικής και του μεγαλύτερου ίσως ιστορικού πού έζησε ποτέ. Τούτος ο σύγχρονος των διασημότερων σοφιστών, του ώριμου Σωκράτη και του νεαρού Πλάτωνα, είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει τη συζήτηση πάνω στο πρόβλημα της ισχύος σε μιαν εποχή όπου η επιδίωξη της ισχύος έφτασε η ίδια στον παροξυσμό της ανελέητης βίας. Ακόμα γλαφυρότερα απ’ ό, τι ο πολιτικός αγώνας κάτω από την πραγματική ή ονομαστική κυριαρχία του δήμου, απεκάλυπτε τώρα ο πόλεμος τί κινεί τους ανθρώπους και την ιστορία. Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε το έργο της ζωής του στην περιγραφή τούτων των κινητήριων δυνάμεων παίρνοντας ως παράδειγμα ένα μεγάλο και πολυστρώματο συμβάν. Η ανθρώπινη φύση, την οποία ωθεί η φιλαρχία και η πλεονεξία, παραμένει. στα μάτια του σταθερό μέγεθος, και γι’ αυτό η ειρήνη δεν μπορεί παρά να είναι σχετική, όπως κι ο πόλεμος δεν αποτελεί έκπληξη· όμως μονάχα μέσα στην αναταραχή του πολέμου γίνεται, πρόδηλο σε πόσο εύθραυστα θεμέλια στηρίζεται η ειρήνη. Όταν καθιερωμένοι θεσμοί και παμπάλαια έθιμα παραμερίζονται, στο άψε-σβήσε, όταν τα ιερά δεσμά της θρησκείας και της ηθικής καταρρακώνονται αιφνίδια, όταν ακόμα και οι λέξεις αλλάζουν τη σημασία τους — τότε γίνεται ηλίου φαεινότερον ότι όλα αυτά είναι τεχνητές κατασκευές και θεσμίσεις, όχι γεννήματα της Φύσης. Πίσω από το σκισμένο προσωπείο των θεσμίσεων προβάλλει τώρα το αληθινό πρόσωπο της Φύσης: είναι το πρόσωπο των Αθηναίων όταν ζητούν από τους Μηλίους να υποταγούν. Δεν το ζητούν με τη συνείδηση τους βεβαρυμένη, δεν πιστεύουν ότι έτσι παραβιάζουν τη θεία τάξη, γιατί η θεία ή φυσική τάξη, ο εσώτερος νόμος του Όντος είναι ακριβώς ο νόμος του ισχυρότερου. Μόνον οι αδύνατοι αντλούν από τη θεία ή φυσική τάξη μιαν ηθική — όμως η ηθική, ως επιχείρημα και ως όπλο, δεν μπορεί να είναι ισχυρότερη από όσους υποχρεώνονται να καταφύγουν σ’ αυτήν. Η πίστη στην υπερίσχυση των ηθικών κανόνων γεννά απλώς φρούδες ελπίδες, ωθεί σε απελπισμένες και αυτοκαταστροφικές ενέργειες. Η πράξη θα όφειλε να προσανατολίζεται στους κανόνες της φρόνησης, οι οποίοι πάλι πρέπει να υπηρετούν τη φυσική επιταγή της αυτοσυντήρησης. Βεβαίως, η αυτοσυντήρηση έχει διαφορετικό νόημα για τον ισχυρό, ο οποίος μπορεί να διατηρήσει την ισχύ του μοναχά διευρύνοντάς την συνεχώς, και για τον αδύνατο, ο οποίος σώζεται ανταποκρινόμενος στις επιθυμίες του ισχυρότερου

Όλα τα ζευγάρια μαλώνουν. Τα ευτυχισμένα ζευγάρια όμως, μαλώνουν διαφορετικά

Δεν υπάρχει ζευγάρι που να μη τσακώνεται, είναι όμως ο τρόπος που μαλώνεις με τον σύντροφό σου που καθορίζει αν η σχέση σας θα κρατήσει.

«Αντί να επιτίθενται στον χαρακτήρα του άλλου, τα ευτυχισμένα ζευγάρια δεν ξεπερνούν τα όρια και εκφράζουν τα δικά τους συναισθήματα» λέει η ψυχοθεραπεύτρια Vikki Stark, διευθύντρια του Sedona Counseling Center του Μοντρεάλ στη Huffington Post. «Δεν πειράζει να πεις “Είμαι έξαλλος μαζί σου αυτή τη στιγμή!”, αλλά πειράζει αν πεις “Είσαι απαίσιος, θα έπρεπε να ντρέπεσαι που λέγεσαι άνθρωπος”».

Τι άλλο κάνει τους τσακωμούς των ευτυχισμένων ζευγαριών να ξεχωρίζουν; Παρακάτω η Stark μαζί με άλλους ειδικούς στον τομέα των σχέσεων μοιράζονται μαζί μας οχτώ τρόπους που χρησιμοποιούν τα ευτυχισμένα ζευγάρια όταν τσακώνονται -και δεν χρησιμοποιούν οι υπόλοιποι.

1. Δεν αποφεύγουν τους τσακωμούς

Τα ζευγάρια που συνήθως μένουν για πάντα (ή έστω για πολλά χρόνια) μαζί, δεν φοβούνται να κάνουν «δύσκολες» συζητήσεις με τους συντρόφους τους. Κάνουν τις μεγάλες, τρομακτικές ερωτήσεις το συντομότερο δυνατό («Θα κάνουμε ποτέ παιδιά και αν ναι, πότε πιστεύεις πως θα το κάνουμε;», «Τι θα κάνουμε αν σε πάρουν σε εκείνη τη δουλειά στην άλλη πόλη; Δεν θέλω να μετακομίσω εκεί»), ώστε να μη δημιουργηθούν σημαντικότερα προβλήματα στο μέλλον, λέει η Diane Sawaya Cloutier, ειδική στον τομέα των σχέσεων και συγγραφέας σχετικών βιβλίων.

«Όταν τα θέματα-ταμπού ή τα άβολα θέματα δεν τίθενται υπό συζήτηση, μπορούν να μετατρέψουν ένα ανούσιο ζήτημα σε δράμα επικών διαστάσεων, κάτι που δεν θα είχε συμβεί αν είχαν ξεκαθαριστεί από την αρχή», λέει. «Τα ζευγάρια που συζητούν τα πάντα μπορούν να χειριστούν τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν στο μέλλον».

2. Ξεκινούν σιγά-σιγά και παίρνουν με σειρά το λόγο στη κουβέντα

Οι τσακωμοί συνήθως τελειώνουν με τον ίδιο τρόπο που ξεκινούν, λέει η Bonnie Ray Kennan, ειδική θεραπεύτρια σε θέματα γάμου και οικογένειας από τη Νότια Καλιφόρνια. Τα ζευγάρια που έχουν τελειοποιήσει την τέχνη του δίκαιου τσακωμού ξεκινούν σιγά-σιγά, αναφέρονται στα δύσκολα κομμάτια της κουβέντας με λεπτούς, ήπιους χειρισμούς και φροντίζουν να ηρεμούν το κλίμα όταν η κατάσταση φορτίζεται συναισθηματικά.

«Αν χειρίζεσαι μια δύσκολη συζήτηση με τρυφερότητα και σεβασμό, οι πιθανότητες να έχει αίσιο τέλος αυξάνονται δραματικά», λέει η Kennan. «Αντίθετα, αν ξεκινήσεις με σκληρό τρόπο δύσκολα θα καλυτερεύσεις την κατάσταση -ειδικά αν είσαι άντρας».

Τα ζευγάρια που τσακώνονται με ήπιο τρόπο αναγνωρίζουν επίσης και την αξία του δούναι και λαβείν. «Όταν ο ένας μιλάει, ο άλλος ακούει πραγματικά», λέει η Kennan.

3. Δεν καταφεύγουν σε βρισιές

Τα ευτυχισμένα ζευγάρια που βρίσκονται σε μακροχρόνιες σχέσεις σπάνια εμπλέκονται σε άγριους καυγάδες με βρισιές, σαρκασμούς και ειρωνείες, γιατί ξέρουν πως δεν αξίζει να ρίξουν το επίπεδο της κουβέντας -και το δικό τους- όσο κι αν σκουρύνουν τα πράγματα.

«Και οι δύο σύντροφοι γνωρίζουν πως δύσκολα μπορείς να πάρεις πίσω μια περιφρονητική ατάκα ή συμπεριφορά και πως κάτι τέτοιο μπορεί να έχει ολέθρια αποτελέσματα στη σχέση», λέει η Ray Kennan. «Με την πάροδο του χρόνου έχουν αποκτήσει επίγνωση των επιπτώσεων ενός “βρώμικου” καυγά, για αυτό και τον αποφεύγουν».

4. Ξέρουν πώς να ηρεμούν

Όταν η κατάσταση ξεφεύγει, αυτοί που ξέρουν πώς να τσακώνονται ξέρουν και πώς να βάζουν σε τάξη τα συναισθήματά τους. Ξέρουν πόση αξία έχει ένα διάλειμμα, είτε αυτό σημαίνει να μετρήσουν μέχρι το 10, είτε να πάρουν βαθιές ανάσες, είτε να πουν στο σύντροφό τους «Μπορούμε να το ξαναπιάσουμε το πρωί;».

«Αυτά τα ζευγάρια ξέρουν πώς να αναγνωρίζουν και να τιμούν τα συναισθήματά τους χωρίς να τα “καίνε”» λέει η Amy Kipp, ψυχολόγος με ειδίκευση σε ζευγάρια και οικογένειες από το San Antonio. «Όταν και οι δύο σύντροφοι μπορούν να ηρεμούν τους εαυτούς τους και να κάνουν διαλείμματα όταν χρειάζεται, είναι συνήθως πιο εύκολο να βρουν τη λύση στο πρόβλημά τους».

5. Ορίζουν κανόνες για τους καυγάδες τους

Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως τα ζευγάρια που βρίσκονται σε μακροχρόνιες δεν είχαν ποτέ τα ξεσπάσματά τους ή δεν είχαν κάνει το λάθος να πουν «βαριές κουβέντες» που μετά μετάνιωσαν. Απλά στην πορεία έμαθαν από τα λάθη τους. Μετά το τέλος ενός συναισθηματικά φορτισμένου καυγά, τα έξυπνα ζευγάρια φροντίζουν να βάζουν κανόνες ώστε την επόμενη φορά που θα τσακωθούν να μην χάσουν τον έλεγχο της κατάστασης.

Οι κανόνες αυτοί μπορεί να είναι συγκεκριμένοι («Δε θα διακόπτουμε τον άλλο όταν προσπαθεί να εκφράσει τη δική του οπτική γωνία») ή πιο γενικοί: για παράδειγμα «Δεν έχει σημασία ποιος θα βγει από πάνω, σημασία έχει να βρούμε μια λύση που θα ικανοποιεί και τους δύο».

6. Αναγνωρίζουν τα συναισθήματα και την οπτική του άλλου

Μπορεί να έχουν αντίθετες απόψεις, τα ζευγάρια όμως που βρίσκονται σε ευτυχισμένες, μακροχρόνιες σχέσεις προσπαθούν όσο μπορούν να καταλάβουν και την άλλη πλευρά σε μια διαφωνία.

«Μπορεί να πουν “Ξέρω πως δεν έχεις την ίδια άποψη με μένα, εκτιμώ όμως ότι ακούς και τη δική μου πλευρά”» λέει η Kipp. «Αυτή η θετική στάση ρίχνει την άμυνα του άλλου και επιτρέπει να αναπτυχθεί μια πιο παραγωγική συζήτηση».

7. Δίνουν στον άλλο το πλεονέκτημα της αμφιβολίας

Οι σύντροφοι που μπορούν να αναπτύσσουν υγιείς και παραγωγικές συζητήσεις κατά τη διάρκεια ενός τσακωμού, δεν σπεύδουν να βγάλουν συμπεράσματα στη μέση του καυγά. Δεν βιάζονται να υποθέσουν πως το ταίρι τους θέλει να χωρίσουν επειδή, απλά, εκφράζει μια ανησυχία του. Εφησυχάζουν τις ανασφάλειές τους, ακούν προσεκτικά και προσπαθούν να δώσουν στον σύντροφό τους το πλεονέκτημα της αμφιβολίας, λέει η Kipp.

«Το να έχεις μια υγιή σχέση, σημαίνει πως υποθέτεις ότι ο σύντροφός σου κάνει το καλύτερο που μπορεί τη δεδομένη στιγμή», εξηγεί. «Σε έναν τσακωμό, αυτό σημαίνει πως και οι δύο σύντροφοι έχουν τον ίδιο στόχο: μια αμοιβαία, ευεργετική λύση. Έτσι οι καυγάδες γίνονται μια ομαδική προσπάθεια για την επίτευξη αυτού του στόχου και όχι μια “μάχη” για τον νικητή».

8. Δεν ξεχνούν ποτέ πως ό,τι και να γίνει, είναι μια ομάδα

Ακόμα και εν μέσω των πιο σκληρών και έντονων τσακωμών τους, τα υγιή ζευγάρια δεν ξεχνούν ποτέ πως είναι μια ομάδα. Θα το παλέψουν μαζί και θα μείνουν ο ένας δίπλα στον άλλο, μέχρι ο καυγάς να τους εξαντλήσει και να συμφωνήσουν πως χρειάζονται ένα διάλειμμα και κάτι να φάνε.

«Τα ζευγάρια που βρίσκονται σε μακροχρόνιες, ευτυχισμένες σχέσεις, θυμούνται πάντα πως, όσο θυμωμένοι κι αν είναι, η ζωή θα συνεχιστεί την επόμενη ημέρα» λέει η Stark. «Και για αυτό δεν θέλουν να προκαλέσουν κάποια μόνιμη ζημιά. Ακόμα και αν είναι φορτισμένοι συναισθηματικά, είναι ικανοί να θυμούνται την αξία της μακροχρόνιας σχέσης τους. Είναι μια ομάδα και μαζί προστατεύουν το μέλλον τους».

Πώς θα μάθεις το παιδί να παίρνει σωστές αποφάσεις

Στην εφηβεία η λήψη αποφάσεων, ανεξάρτητα από το πόσο σημαντική είναι, είναι μία δεξιότητα που οι έφηβοι χρειάζεται να καλλιεργήσουν. Ο λόγος είναι επειδή οι αποφάσεις καθορίζουν πρώτα ποιοι είμαστε:

• Αποφασιστικοί δίνοντας άμεση λύση στα προβλήματα που μας ανησυχούν
• Αναβλητικοί, μεταθέτουν την απόφαση για το μέλλον
• Εξαρτητικοί, οι οποίοι δεν μπορούν να πάρουν μία απόφαση μόνοι τους. Επηρεάζονται από τρίτους

Οι γονείς ενθαρρύνοντας το παιδί τους, που διανύει την εφηβεία, να πάρει αποφάσεις το βοηθούν, να συμμετέχει πιο ενεργά στην ζωή του, να γίνει υπεύθυνο, να κάνει επιλογές και να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεων του. Πολλοί έφηβοι, τη διαδικασία της λήψης απόφασης, την αποφεύγουν ή τη μεταθέτουν στους γονείς καθώς τους δημιουργεί άγχος. Επιπλέον δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη και στρέφουν το βάρος στους γονείς τους. Πως με 3 βήματα θα βοηθήσουν το παιδί τους να παίρνει αποφάσεις.

 

Ενθαρρύνετε το παιδί σας να είναι προσεκτικό
Κερδίστε την εμπιστοσύνη του παιδιού σας, στηρίξτε το και φροντίστε να είστε πάντα δίπλα του και να το ακούτε. Αυτό που έχετε να κάνετε, κάθε φορά που σας περιγράφει μία κατάσταση, είναι να το βοηθήσετε να τη δει συνολικά, εξετάζοντας τις πιθανές συνέπειες (είτε αρνητικές είτε θετικές). Ενισχύστε το να είναι προσεκτικό, χωρίς όμως να το φοβίσετε.

 

Μη δίνετε οδηγίες για το τι πρέπει να κάνει
Συχνά οι γονείς παρασύρονται από την ανάγκη να προστατεύσουν το παιδί τους και αποφασίζουν οι ίδιοι, αντί για εκείνο. Προσπαθούν να επιβάλλουν την γνώμη τους χωρίς πρώτα να ακούσουν τη δική του. Ενθαρρύνετε τον έφηβο να παίρνει μόνος του τις αποφάσεις ζητώντας του να γίνει υπεύθυνος. Αντιμετωπίστε το παιδί σας σαν ενήλικα και μη του λέτε τι πρέπει να κάνει.

 

Αξιολογήστε τις αποφάσεις μαζί
Συζητήστε μαζί με το παιδί για ποιο λόγο θέλησε να πάρει μία συγκεκριμένη απόφαση. Εξέτασε όλα τα πιθανά ενδεχόμενα προτού καταλήξει εκεί; Είναι κάτι που θα τον κάνει να νιώσει καλύτερα; Με απλά ερωτήματα μπορείτε να καταλάβετε τον λόγο που οδηγήθηκε σε αυτή την επιλογή, χωρίς όμως να την επικρίνετε.

 

-Μάθετε στο παιδί σας να παρακολουθεί μια κατάσταση πριν πάρει την απόφαση να μιλήσει ή να δράσει. Το να παρατηρεί την κατάσταση, του επιτρέπει να δει ποιος είναι εκεί και τι συμβαίνει προκειμένου να διατυπώσει μια κατάλληλη απάντηση.

-Διδάξτε στο παιδί σας τα τρία στάδια «στοπ- σκέψη -δράση». Τα παιδιά συχνά «πηδάνε» σε κοινωνικές καταστάσεις, χωρίς πολλή σκέψη. Αυτό μπορεί να προκαλέσει τους άλλους να απαντήσουν με θυμό και εκνευρισμό. Τα παιδιά που αναπτύσσουν έλεγχο στην παρόρμησή τους είναι πιο αποτελεσματικά στις κοινωνικές καταστάσεις.

-Μάθετε στα παιδιά σας ότι οι επιλογές οδηγούν στη δράση. Δείξτε τους την αρχή, μέση και τέλος των ενεργειών, περιγράφοντας την καθημερινότητα, έτσι όπως κάνετε εσείς π.χ: «Θα γευματίσουμε τώρα Γιώργο, πες μου τι πρέπει να κάνουμε για να ετοιμάσουμε το γεύμα μας.»

-Διδάξτε στο παιδί σας να λύνει κοινωνικά προβλήματα, μιλώντας του μέσα από κοινωνικές καταστάσεις. Αρχίστε με την παρατήρηση δράσεων στον κόσμο και βοηθήστε το να εκφραστεί, όπως, «Ποιο είναι το σωστό πράγμα που πρέπει να κάνουμε» σε διαφορετικές καταστάσεις.

-Μάθετε του ότι τα λάθη είναι ευκαιρίες για να μάθουν απ’ αυτά. Προσπαθήστε να αποφύγετε τον εκνευρισμό σας άμα χύσει τον χυμό του στον καναπέ, ξεχάσει τη ζακέτα του στο σπίτι ή αφήσει την σχολική του μελέτη στο γραφείο του. Απλά ρωτήστε το τι θα μπορούσε να κάνει την επόμενη φορά για να έχει μια πιο επιτυχημένη εμπειρία ζωής. 

 

Συμβουλή Ειδικού:
Οι έφηβοι δεν έχουν την εμπειρία να κρίνουν ένα γενικότερο πλαίσιο ώστε να έχουν τη συνολική εικόνα να πάρουν μία απόφαση. Οι γονείς πρέπει να είναι δίπλα τους, να τους ακούν, χωρίς να τους υποτιμούν. Σε κάποιες περιπτώσεις, αν δεν είναι πολύ σοβαρή μία απόφαση μπορεί να τους αφήσουν να πάρουν τη λάθος απόφαση, μόνο και μόνο για να τους βοηθήσουν να μάθουν. Σε κάποιες περιπτώσεις που υπάρχει έντονη συμπεριφορά και αντιπαλότητα, δύσκολα οι έφηβοι ακούν τους γονείς τους. Συνήθως τους απορρίπτουν. Σε αυτή την περίπτωση είναι προτιμότερο να γίνει συμβουλευτική στους γονείς, από Ειδικό, ώστε να επανακτήσουν την ισορροπία στη σχέση τους.

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ

Το κήρυγμα της αγάπης στην Αρχαία Ελλάδα.
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το θρησκευτικό μήνυμα της αγάπης γεννήθηκε με το χριστιανισμό.

Το κήρυγμα της αγάπης, ωστόσο, παρατηρείται σε πολλές θρησκείες και σε πολλές λογοτεχνίες, μια πρακτική που συνδέεται με όλους τους αρχαίους πολιτισμούς, ακόμα και σε εκείνους που δεν είχαν ακόμη καταγεγραμμένη λογοτεχνία αλλά μόνο προφορική παράδοση. Στην αρχαία Ελλάδα, το κήρυγμα της Αγάπης ήταν κάτι εξαιρετικά διαδεδομένο και υπάρχει σε διάφορες μορφές...Στις ομιλίες των φιλοσόφων, στα Δελφικά Παραγγέλματα, στους πολλούς θεούς που προστατεύουν την αγάπη (ο Ζευς "Φίλιος", που σημαίνει "ο Δίας της Αγάπης", ο Έρωτας, η Αφροδίτη, ο Οίστρος, ο Αντέρως, ο Ίμερος, οι Ερωτιδείς, ο Πόθος, η Ερατώ, ο Υμέναιος, κλπ), στις θρησκευτικές προσευχές, και στα επίθετα των θεών (είναι ενδεικτικό ότι ο Δίας έχει 15 επίθετα που εκφράζουν την αγάπη).

Παραθέτουμε Aρχαία Eλληνικά κείμενα για την αγάπη:

1) «Αγάπησις απόδεξις παντελής.» — Πλάτων (Ορισμοί) «Η Αγάπη είναι η παντελής αποδοχή.»

2) «Όλους αγάπα.» — Φωκυλίδης

3) «Ο ανώτερος άνθρωπος, περισσότερο από κάθε τι, αφιερώνεται στη Σοφία και την Αγάπη. Το πρώτο είναι θνητό αγαθό ενώ το δεύτερο είναι αθάνατο.» — Επίκουρος (Επίκουρου Προσφώνηση. 78)

4) «Φιλοφρόνει πάσιν.» (φιλοφρονώ = φρονώ φίλα = σκέφτομαι με Αγάπη για κάποιον/κάτι) - (Δελφικό Παράγγελμα) (Τα δελφικά παραγγέλματα ήταν 147 αποφθέγματα που ήταν χαραγμένα στο ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, κυρίως στον πρόναο). Τα παραγγέλματα λέγεται ότι δόθηκαν από το θεό Απόλλωνα. Μερικά από αυτά αποδίδονται στους επτά σοφούς της Ελλάδας.

5) «Αφετηρία των αρετών είναι η ευσέβεια, και κορυφαίο όριό τους η Αγάπη.» — Πυθαγόρας ο Σάμιος

6) «Η Αγάπη προς τους ανθρώπους είναι καθήκον, αφού είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου θεού.» — Επίκτητος

7) «Φιλία Αγάπα.» (Να αγαπάς). - (Δελφικό Παράγγελμα)

8) «Εχούσης γάρ τι της ψυχής αγαπητικόν εν εαυτή, και πεφυκυίας, ώσπερ αισθάνεσθαι και διανοείσθαι και μνημονεύειν, ούτω και φιλείν.» - Πλούταρχος (Σόλων,7,3,1-4). «Η ψυχή κλείνει μέσα της δύναμη Αγάπης καθώς επλάστηκε για να αισθάνεται, να σκέπτεται και να θυμάται, έτσι επλάστηκε και για ν’αγαπά».

9) «Φιλοφρονήσασθαι αλλήλους.» — Πλάτων (Νόμοι 738 D). «Να αγαπάτε αλλήλους.»

10) «Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν.» — Σοφοκλής (Αντιγόνη). «Γεννήθηκα για ν’ αγαπώ, όχι για να μισώ.»

11) «Αγάπα τον πλησίον μικρά ελαττούμενος.» — Θαλής ο Μιλήσιος. «Να αγαπάς τον πλησίον σου λίγο περισσότερο από ότι αγαπάς τον εαυτό σου.»

12) «Αγάπης δε ουδέν μείζον ούτε ίσον εστί.» — Μένανδρος. «Τίποτε δεν είναι σπουδαιότερο ούτε ίσο με την Αγάπη.»

13) «Ως καλώς έχον εστί πασάν τε γην πατρίδα νομίζειν και πάντας ανθρώπους αδελφούς και φίλους, ως αν γένος μεν όντας θεού.» — Απολλώνιος Τυανεύς (Φιλόστρατου, Απολλ. Τυαν. Επιστ, νζ). «Είναι καλό να θεωρούμε όλη τη γη πατρίδα μας και όλους τους ανθρώπους αδερφούς μας και φίλους μας, γιατί είναι όλοι παιδιά του θεού.»

14) «Καταφέρετε να βλέπετε τον χειρότερο εχθρό σας σαν αγαπητό φίλο σας, με την ίδια λαχτάρα.» — Σωκράτης

15) «Τον εχθρόν φίλον ποιείν και ευεργετείν.» — Κλεόβουλος ο Λίνδιος (Διογ. Λαέρτ. Βίοι Φιλ. Α,91). «Τον εχθρό να τον κάνεις φίλο και να τον ευεργετείς.»

16) «Ούτε γαρ ανταδικείν δει ούτε κακώς ποιείν ουδένα ανθρώπων ουδ’ αν οτιούν πάσχη υπ’ αυτών.» — Πλάτων (Κριτ. 10,49 Γ). «Ούτε λοιπόν να εκδικείται κανείς πρέπει ούτε να κακοποιεί κανένα από τους ανθρώπους οτιδήποτε κι αν παθαίνει από αυτούς.»

17) «..της φιλίας …μεγίστης ούσης αρετής και ταις άλλαις ως τελειότητος επιφαινομένης. Πέρας μεν γαρ των αρετών η φιλία…η δε της φιλίας έξις ο τελειότατος των αρετών καρπός.» — Ιεροκλής (In Au. Ca. 7,9,3 κ. εξ.). «..της Αγάπης…η οποία είναι μέγιστη αρετή και σε σχέση με τις άλλες αρετές φαίνεται ως η τελειοποίησή τους. Η αγάπη είναι το τέλος των αρετών…και η συνήθεια της αγάπης είναι ο τελειότατος καρπός των αρετών.»

18) “Η γάρ φιλία προς τη μιά των πάντων εστίν αρχή, ει δε γε εκεί ένωσις πανταχού και ουδαμού διάκρισις” — Ολυμπιόδωρος (Σχόλια στον Γοργία. Του Πλάτωνα)

19) «Της δ αυ περί τους θεούς ευσεβείας το μεν εστι θεοφιλότης, το δε φιλοθεότης. Θεοφιλότης μεν το υπό των θεών φιλείσθαι και παρά των θεών πολλών τυγχάνειν, Φιλοθεότης δε το φιλείν τους θεούς και φιλίαν έχειν περί αυτούς» .. Θεοφιλότης είναι το να σε αγαπούν οι Θεοί. — Μένανδρος (Διαίρεσις των επιδεικτικών 361,21)

20) «Τεκόντι δε αρετήν αληθή και θρεψαμένω υπάρχει θεοφιλή γενέσθαι, και είπερ τω άλλω ανθρώπων αθανάτω και εκείνω.» Όποιος γεννήσει και αναθρέψει αληθινή αρετή, αυτός έχει τη δυνατότητα να γίνει αγαπημένος στους θεούς και να γίνει αθάνατος περεισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο. — Διοτίμα η Μαντινεία

21) «(Ο Δίας)..Φίλιος δε και Εταιρείος (ονομάζεται) ότι πάντας ανθρώπους συνάγει και βούλεται φίλους είναι αλλήλοις.» Ο Δίας Φίλιος και Εταιρείος ονομάζεται γιατί όλους τους ανθρώπους ενώνει και επιθυμεί να είναι αγαπημένοι μεταξύ τους. — Δίων Χρυσόστομος (Or.12)

22) «Οι θεοί αγαπούν τους δίκαιους.» - Σοφοκλής

23) «(η φιλανθρωπία εστί)..ηδίστη και καλλίστη και προσφιλεστάτη θεοίς τε και ανθρώποις.” — Ξενοφών (Οικονομικός,15.4)

24) «Η φιλανθρωπία είναι συνήθεια των ευγενέστερων και καλύτερων ανθρώπων.» — Πλάτων

25) «έτι δε και τούτων επέκεινα των ενώσεων η θεία φιλία και η του αγαθού χορηγία συνέχει τον όλον κόσμον.» — Πρόκλος (Σχόλια στον Τιμ. Του Πλ. 2,112,3-4)

26) “..Ζευ…συ και τα περισσά επίστασαι άρτια θείναι και κοσμείν τα άκοσμα, και ου φίλα σοι φίλα εστιν…» Δία…εσύ γνωρίζεις πώς να ανάγεις στο μέτρο κάθε υπερβολή, να επιβάλλεις τάξη σε κάθε τι το άτακτο, και να εγκαθιδρύεις την Αγάπη ανάμεσα σε όσα δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους” — Κλεάνθης (Ύμνος εις Δία)

27) «Τον κόσμο και τα όντα έπλασε ο Θεός, ο οποίος είναι αγαθώτατος, φιλανθρωπότατος και τελειότατος καθόσον ο ίδιος κατεσκευάσθη από τελειοτάτην ύλην» — Χρύσιππος

28) «Έστι δ η μεν προς γονείς φιλία τέκνοις και ανθρώποις προς θεούς, ως προς αγαθόν και υπερέχον. Ευ γαρ πεποιήκασι τα μέγιστα. Του γαρ είναι και τραφήναι αίτιοι, και γενομένοις του παιδευθήναι.» Η σχέση της Αγάπης των τέκνων στους γονείς είναι όπως ακριβώς των ανθρώπων στους θεούς. Αγάπη δηλαδή που απευθύνεται στο αγαθό και το υπέροχο, γιατί οι γονείς δίνουν στα τέκνα τους τα μεγαλύτερα ευεργετήματα. Γιατί αυτοί τους έδωσαν την ύπαρξη, την διατροφή τους κι όταν μεγαλώσουν την εκπαίδευσή τους. — Αριστοτέλης (Ηθ. Νικ. Η. 1162α)

29) «Ούτω και έθνει κοινή και πόλεσι ταις προεστώσαις και καθ εαυτήν εκάστη πόλει μεγάλων αγαθών η προς αλλήλους φιλία και ομόνοια.» …μεγάλα αγαθά είναι η Αγάπη μεταξύ των ανθρώπων και η ομόνοια. — Αριστείδης (Περι ομονοίας ταις πόλεσιν,531,1-3)

30) «εκεί δε η φιλία και η ένωσις και η ενοποιός των όλων θεός.» — Πρόκλος (Στον Παρ. του Πλ. 849,14-15)

31) «Μάλλον βασιλικωτέρα φιλανθρωπία του λοιπού χορού των αρετών» Η Αγάπη προς τον συνάνθρωπο είναι κατά πολύ η σημαντικότερη από όλες τις αρετές (η προεξάρχουσα όλων των αρετών). — Θεμίστιος (Ομ.1,11.26-27 Schenkl)

32) «Η αληθινή φιλία και των θεών εστίν αυτών και των κρειτόνων ημών γενών, ήκει δε και εις ψυχάς τας αγαθάς.» Η αληθινή Αγάπη/φιλία είναι χαρακτηριστικό των ίδιων των θεών και των καλύτερων από τα ανθρώπινα γένη, ταιριάζει δε και στις αγαθές ψυχές. — Πρόκλος (Στ. Αλ. Του Πλ. 113,13-15)

Οι θεοί της αγάπης αρχαίας ελληνικής θρησκεία ήταν οι εξής:

- "Φίλιος" Δίας (που σημαίνει «ο Δίας της Αγάπης», ο οποίος προστατεύει την αγάπη)

- Αφροδίτη (θεά του έρωτα)

- Φιλότης (όνομα θεάς, που σημαίνει αγάπη)

- Έρως (θεός του έρωτα και της ισχυρής αγάπης για κάτι. Στην κοσμογονία του Ορφέα και του Ησιόδου ο θεός Έρωτας υπήρχε από την αρχή, με τα πρώτα στοιχεία του σύμπαντος. Έρωτας σημαίνει επίσης ισχυρή ελκτική ισχύ, και στην κοσμογονία είναι η δύναμη που συγκρατεί την ύλη, τους πλανήτες, κλπ. - ο νόμος της παγκόσμιας έλξης)

- Αντέρως (θεός της αμοιβαίας αγάπης)

- Ερωτιδείς (μικροί Έρωτες με φτερά και τόξα)

- Πόθος (θεός της σεξουαλικής επιθυμίας, ή της μεγάλης αγάπης για κάτι)

- Οίστρος (θεός παρόμοιος με τον Πόθο)

- Ίμερος (θεός παρόμοιος με τον Πόθο και τον Οίστρο)

- Εύκλεια (θεά για την αγάπη για ένα πρόσωπο που κάνει θετικές πράξεις)

- Διόσκουροι: Κάστωρ και Πολυδεύκης (είναι προσωποποίηση της αδελφικής Αγάπης, της «φιλαδελφίας»).

- Ήρα, Ερατώ, Υμέναιος (είναι προστάτες της συζυγικής Αγάπης.)

- Μητέρα των Θεών, η Ρέα, η Λητώ, και η Ειλείθυια (προστάτισσες της μητρικής Αγάπης).

- Η Εστία προστατεύει την Αγάπη ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας.

Πολλοί θεοί έχουν το επίθετο "Φίλιος" ή "Φιλία" ( = αγάπη), "Φίλιος" Δίας "Φίλιος" Ερμής "Φιλία" Νυξ, «Φιλία» Φύσις, "Φίλιος" Έρως ", Φίλιος" Απόλλων, κ.λπ. Όλοι οι θεοί αποκαλούνται "Φίλος" ή "Φιλη" ( = αγαπητός / ή): Φίλιος Ήφαιστος, Φίλη Αθηνά, κ.λπ. Ο Δίας έχει πολλά επίθετα που σημαίνουν αγάπη: "Φίλιος", "Φίλος", "Εταιρείος", "Οικείος", "Πρευμενής", "Ομονώος", "Ομολώιος", "Πίστιος", "Φράτριος", "Θεόταιρος", "Φιλότεκνος", "Ξένιος", "Εύξεινος", κ.λπ.

Υπάρχουν πολλές αρχαίες ελληνικές λέξεις που εκφράζουν την "αγάπη για τον άνθρωπο":

"φιλία", "αγάπησις", "αμφαγάπησις", "φιλότης", "φιλείν", "στοργή", "φιλανθρωπία", "συμπόνοια", "φιλαλληλία", "αγαπησμός", "οικείωσις", "φιλοσυμπάθεια", "φιλόδημος", "φιλευσπλαχνία", "φιλίωσις", "φιλεταιρεία", "φιλόγονος", "φιλάνωρ", "φιλογυνία", "φιλόστοργος", "φιλιωτικός", "φιλοτήσιος", "φιλιακός", "φιλιαστής", "υπεραγαπώ", "αγαπητέος", "φολοφροσύνη", "φιλόκοινος", "φιλόλαος", "φιλόμβροτος", "φιλοποίησις", "φιλογνωμία", κ.λπ.

Επίσης πολλά αρχαία ελληνικά κύρια ονόματα φέρουν την έννοια της αγάπης και προέρχονται από τα ρήματα: αγαπώ, φιλώ (= αγαπώ) και τα ονόματα: Έρως, Ίμερος, Πόθος, όπως:

Αγαπήνωρ, Αγαπαίος, Δημόφιλος, Δίφιλος, Ερασίνος, Ερασινίδης, Ερασίκλεια, Ερατοκλείδης, Έρατος, Ερατοσθένης, Ερασίξενος, Ερατώ, Θεοφιλίς, Ιμεραίος, Ιμέριος, Πάμφιλος, Ποθεινή, Φιλώτας, Φίλα, Φιλαινίς, Φιλαίος, Φιλάων, Φιλέας, Φιλήμων, Φιλήσιος, Φιλήτας, Φιλητάς, Φιλιάδης, Φιλίνος, Φιλίσκος, Φίλιστος, Φιλίστα, Φιλοίτιος, Φιλώνδας, Φιλωνίδης, Φιλοστόργιος, Φιλουμενός, Φίλων, Φιλώ, Φιλωνίς, Φιλωτέρα, Φιλωτερίς, Φιλέταιρος, Φιλόξενος, Φιλοξένη, Φιλόλαος, Φιλόδημος, Φιλάμενος, Φιλασίας, Φιλοίτας, Φιλώνα, κλπ.

Σημείωση: Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι σε καμία άλλη γλώσσα δεν υπάρχουν τόσα κύρια ονόματα που να φέρουν μέσα τους την έννοια της Αγάπης όσο στην αρχαία ελληνική.

Ο Πνευματικός οδηγός

Ο Πνευματικός οδηγός, κανονικά είναι διάφανος και αμερόληπτος από κάθε τι.

Πνευματικός οδηγός δε σημαίνει, ότι όταν θα αναλάβεις κάποιον για να τον «βοηθήσεις», να τον οδηγήσεις να αποφεύγει το περιβάλλον του ή κάποιους από τους ανθρώπους του ως τοξικούς ή αρνητικούς. Να γεμίσει παραπάνω φόβους και ανασφάλειες, ψυχαναγκασμούς και νευρώσεις. Από το να αρχίσει να νιώθει ότι το περιβάλλον του είναι τοξικό και εχθρικό και να μην ξέρει τι να κάνει. Και φυσικά ούτε να δέχεσαι, ως Πνευματικός, μόνο αυτούς που είναι καλά ή «θετικοί». Γιατί η Πνευματική διαδρομή, μας δείχνει την αμεροληψία και φυσικά μας διδάσκει ότι θα έρθουν για Πνευματική υποστήριξη οι νοσούντες. Αυτοί δηλαδή που είναι «άρρωστοι» και έχουν συναισθηματικές μεταπτώσεις.

Όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και με έναν γιατρό, τον οποίο δεν θα τον επισκεφθεί αυτός που είναι καλά, αλλά ούτε ο γιατρός θα κάνει επιλογή να δεχτεί τον βαριά ασθενή ή όχι.

Τι θα τους κάνουμε δηλαδή τους ασθενείς θα τους «πετάξουμε»;
Έτσι λοιπόν το να αναλάβουμε εμείς οι Πνευματικοί οδηγοί ανθρώπους και να τους οδηγούμε να «φοβούνται» τη σκιά τους, δηλαδή τους ανθρώπους τους και το περιβάλλον τους, θα πει ότι μας λείπει η βασική και ουσιαστική γνώση της αυτογνωσίας. Μας λείπει δηλαδή το καθρέφτισμα. Και έτσι με το να βάζουμε τους «ασθενείς» μας στον δρόμο του αποφεύγω, δεν τους διδάσκουμε, δεν τους βοηθάμε, αλλά τους οδηγούμε να βουλιάζουν όλο και περισσότερο μέσα στο εγώ τους. Δεν τους διδάσκουμε τον καθρέφτη και πώς το περιβάλλον μας καθρεφτίζεται από τις συμπεριφορές μας. Αλλά τους οδηγούμε να κοιτάζουν καχύποπτα όλους τους γύρω τους και να ψάχνουν ποιος ή τι τους κάνει περισσότερο κακό. Πόσο και ποιος είναι τοξικός και αρνητικός.

Δεν κάνει λοιπόν ο Πνευματικός face control. Κι αν κάνει, ας αναζητήσει ποια κατάρτιση του λείπει.
Να θυμάται ο Πνευματικός ότι ο άρρωστος θα πάει στον γιατρό, και αυτός που δεν γνωρίζει θα αναζητήσει δάσκαλο. Και όχι οι υγιείς και αυτοί που έχουν τη γνώση.

Πνευματικός θα πει ξέρω και έχω γνωρίσει την αγάπη ως ενέργεια και τίποτε δεν με ορίζει, ούτε με καθορίζει. Και φυσικά δεν κρίνω, αξιολογώ και κατατάσσω. Αλλά αντίθετα αναγνωρίζω, αγκαλιάζω, αποδέχομαι, φωτίζω και φωτίζομαι.

ΠΟΛΤΕΡΓΚΑΙΣΤ: Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΥ

Ένα παράδειγμα της Ιστορικής διάρκειας του Επιστημονικού ενδιαφέροντος σε ανορθόδοξα ερωτήματα είναι το ζήτημα των φαινομένων Πολτεργκαιστ, η επιτομή των «όντων που σκουντουφλούν μέσα στην νύχτα».

Η λέξη Poltergeist που πιθανόν επινοήθηκε από τον Martin Luther (Ένα δηλωμένο θύμα Πολτεργκαιστ) στην Γερμανία του 16ου Αιώνα σημαίνει «Βροντερό Πνεύμα». Υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός από ιστορικές καταγραφές δραματικών Πολτεργκαιστ που ξεσπούν επηρεάζοντας ανθρώπους σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Ανάμεσα στις παράξενες αλλά ισχυρές ιδιότητες των φαινομένων Πολτεργκαιστ που έχουν καταγραφεί είναι οι παρακάτω:
Το επίκεντρο των γεγονότων που εκδηλώνονται από τα Πολτεργκαιστ είναι συνήθως ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, σε αρκετές περιπτώσεις έφηβο. Υπάρχουν ακροάσεις ανεξήγητων επαναλαμβανόμενων ήχων που ποικίλουν από χτύπους που προέρχονται μέσα από τοίχους ή έπιπλα, σε εκκωφαντικά σφυρίγματα. Οι ήχοι αυτοί είναι σε αρκετές περιπτώσεις ανταποδοτικοί Αντικείμενα του σπιτιού κινούνται ανεξήγητα, μερικές φορές με αργό ρυθμό και φαίνεται σαν κάποιος να τα κουβαλά. Τα αντικείμενα αυτά σε ορισμένες περιπτώσεις φαίνεται πως διαπερνούν κλειστά παράθυρα και τοίχους χωρίς να προκαλούν ζημιά και ανεβάζουν θερμοκρασία και πολλά ακόμη παράδοξα φαινόμενα που δεν μπορούν να εξηγηθούν με την κοινή λογική.

Παραδοσιακά τα Πολτεργκαιστ θεωρούνταν ως Δαίμονες, Στοιχεία ή πνεύματα Σκοτεινών ανθρώπων που έχουν αποβιώσει και οι δραστηριότητές τους έχουν συσχετιστεί με την Μαγεία. Τέτοιου είδους περιπτώσεις ερευνήθηκαν από την Επιστημονική Επανάσταση χωρίς να καταδικάζονται ως δεισιδαιμονίες από ανθρώπους όπως ο Francis Bacon και αργότερα ο Robert Boyle. Ο Boyle χρηματοδότησε την Αγγλική εκδογή για το “The Devil of Mascon”, Μία κλασική Γαλλική υπόθεση Πολτεργκαιστ για την οποία έγραψε τον πρόλογο. Ο Boyle ( Που ερευνούσε περιπτώσεις θαυματουργών ιάσεων, Οιωνών και άλλων υποτιθέμενων υπερφυσικών υποθέσεων) υποστήριζε συνάδελφους στην Βασιλική κοινήτητα όπως τους Joseph Glanvill και Henry More που συνέταξαν φυσικές περιπτώσεις Πολτεργκαιστ και μαγείας. Οι Ιστορικοί της Επιστήμης έχουν υποστηρίξει πως αυτές οι έρευνες εμπνεύστηκαν από βαθιές ανησυχίες θρησκευτικής απόκλισης (όπως ο δημοφιλής Αθεϊσμός, ο Ανιμισμός και ο Πανθεϊσμός) που υπέσκαπταν τις ηθικές λειτουργίες της Χριστιανικής πίστης με αντάλλαγμα την τιμωρία της ψυχής στην Μετά θάνατον ζωή.

Κατά την διάρκεια του Διαφωτισμού υποβαθμίστηκε δραματικά η αξιοπιστία του «Υπερφυσικού» από θρησκευτικά υποκινούμενα πολιτικά συμφέροντα, την διάβρωση του Κλήρου και τον τρόμο που σκορπούσε η υπόθεση των Μαγισσών. Παρ’όλα αυτά αντί να είναι οι Φιλόσοφοι που θα πράξουν κάτι ανάλογο, ήταν οι Θρησκειολόγοι και οι Συγγραφείς του Πολιτικού Κόσμου όπως ο Joseph Addison που ξεκίνησαν να αντιμετωπίζουν στα κείμενά τους το Απόκρυφο ως αντικείμενο χλευασμού, παραλογισμού και οπισθοδρομικότητας. Για παράδειγμα το έργο του Addison “The Drummer” ήταν μία καρικατούρα του “The Drummer of Tedworth”, μίας υπόθεσης Πολτεργκαιστ που ερευνήθηκε από τον Joseph Glanville, και χλεύαζε τις πεποιθήσεις περί ύπαρξης των φαντασμάτων καθώς και την Αθεική ελεύθερη σκέψη. Όμως δεν συμφωνούσαν όλοι οι Σοφοί του Διαφωτισμού πως οι καταγραφές Πολτεργκαιστ θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση.
Ο G.E.Lessing στην Γερμανία για παράδειγμα εξέφρασε ανοικτά τις αντιρρήσεις τους για την απόρριψη των αναφορών θέασης πνευμάτων και φαινομένων Πολτεργκαιστ. (Σύμφωνα με τον Γερμανό Ιστορικό Carl Kiesewetter αυτό συνέβη αφού ο Lessing ενεπλάκη σε ένα περιστατικό στο Ντίσελτορφ, στο οπόιο τα μέλη μίας οικογένειας της Εργαζόμενης τάξης που είχαν ταλαιπωρηθεί από το ξέσπασμα ενός Πολτεργκαιστ φυλακίστηκαν για διατάραξη κοινής ησυχίας).

Στα μέσα του 19ου Αιώνα το ζήτημα των Πολτεργκαιστ ξεκίνησε να εξοικειώνει τον κόσμο του Hydesville των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν ο σύγρονος πνευματισμός εξαπλώθηκε ως ένα σημαντικό παγκόσμιο κίνημα από μία περίπτωση που περιείχε ένα Πολτεργκαιστ που αλληλοεπιδρούσε και υποστηριζε πως είναι κάποιος νεκρός έμπορος. Διαπρεπείς άνδρες της Επιστήμης όπως ο Alfred Russel Wallace, ο William Crookes, o J.J.Thomson και ο Alexandr Butlerov ερεύνησαν μαζί τα Πνευματικά Διάμεσα της εποχής και πείσθηκαν γιά την πραγματική φύση των φαινομένων αυτών.

Όταν ο Αστροφυσικός Johann F. Zöllner δοκίμασε την θεωρία του για μία τέταρτη διάσταση του Διαστήματος βάζοντας ένα μέντιουμ να αναπαράγει πειραματικά φαινόμενα που ομοίαζαν με αυτά των Πολτεργκαιστ προκάλεσε με την πράξη του αυτή ένα μεγάλο πολιτικό ζήτημα κατά την διάρκεια της έναρξης της σύγχρονης επαγγελματικής Ψυχολογίας στην Γερμανία. Ο Zöllner που είχε την υποστήριξη των Φυσικών όμως o Gustav Theodor Fechner δέχθηκε δημόσια επίθεση από τον Wilhelm Wundt, πουήταν μαθητής του Fechner και ιδρυτής του Γερμανικού Εργαστηρίου Πειραματικής Ψυχολογίας. Ο κύριος προβληματισμός του Wundt ήταν πως το επιστημονικό ενδιαφέρον για τα φαινόμενα του Πνευματισμού απειλούσαν τις Κοινωνικές και Θρησκευτικές δομές του Πολιτισμού.

Σε αντίθεση με τον Wundt, ο Αμερικάνος ομόλογός του William James υποστήριξε το Επιστημονικό ενδιαφέρον για τον Πνευματισμό και ενεργοποιήθηκε με ζήλο στην έρευνα της έκστασης των Διάμεσων και των παραισθητικών εμφανίσεων ( Εμφανίσεις ζωντανών και Νεκρών που μετέφεραν πληροφορίες άγνωστες στους συμμετέχοντες). Η εν λόγω έρευνά του αλλά και η αναζήτηση του περι υπνωτισμού δημιούργησε σημαντικές έννοιες του Υποσυνείδητου. Δύο μεγάλοι Θεωρητικοί της υποσυνείδητης γνώσης ήταν οι Carl du Prel στην Γερμανία και Frederic W.H. Myers στην Αγγλία. Αντιπαραθέτοντας την συμβατική υπνοβασία με τις εμφανίσεις των ζωντανών συμπέραναν πως και τα δύο προκλήθηκαν από στημένες ιδέες και συνέστησαν μία ασυνήθιστη ψυχολογική εξήγηση για τις εμφανίσεις των Νεκρών: O Myers υποστήριξε πως «η συμπεριφορά των φαντασμάτων υποδεικνύει και αντικατοπτρίζει τα όνειρα που είχαν οι εμπλεκόμενοι στο συμβάν εμφάνισης ενός Πολτεργκαιστ». Παρομοίως ο du Prel υποστήριξε πως «αν οι υπερ-αισθητήριες δυνατότητες είναι πιθανές χωρίς την χρήση του Σώματος, τότε δεν θα υπήρχε η ανάγκη για την χρησιμοποίησή του εξ’αρχής».

Στον 20ο Αιώνα οι Oliver Lodge, Charles Richet, Cesare Lombroso, Filippo Bottazzi, Camille Flammarion, Henri Bergson, Marie & Pierre Curie αλλά και αρκετοί λιγότερο γνωστοί επιστήμονες, γιατροί και Φιλόσοφοι προσπάθησαν να αναπαράγουν ελεγχόμενα φαινόμενα που μοιάζουν με μία εμφάνιση Πολτεργκαιστ.Μετά την πάροδο της εποχής αυτής και με την έναρξη της εποχής της Ψυχοανάλυσης, πήραν τα ηνία οι Επαγγελματίες της Ψυχικής υγείας όπως οι Carl Gustav Jung, Eugen Bleuler, Enrico Morselli και ο Σεξολόγος Albert von Schrenck-Notzing που συνέχισαν να ερευνούν τα φαινόμενα Πολτεργκαιστ επιτόπεια αλλά και στα εργαστήρια. Όμως απέρριπταν κατηγορηματικά θεωρίες που περιέχουν πνεύματα και υποστήριξαν μία αυστηρή ψυχοδυναμική προσέγγιση. Όπως ανέφερε ο Schrenck-Notzing: « Σε μερικές περιπτώσεις σύνδρομα συναισθηματικά φορτισμένα που έιναι αυτόνομα εκτονώνονται μέσω των φαινομένων στοιχειώματος από φαντάσματα. Για αυτό, το Στοίχειωμα εμφανίζεται ως σημείο νεύρωσης.» Έτσι υποστήριξαν πως τα φαινόμενα Πολτεργκαιστ μπορούσαν να εξηγηθούν με όρους συναισθηματικών συγκρούσεων που εκτονώνονται υποσυνείδητα με μία τηλεκινητική εμφάνιση.

Το επιστημονικό ενδιαφέρον για τα φαινόμενα Πολτεργκαιστ εμφανιζόταν στα πιο απίθανα μέρη. Μέλη του Vienna Circle of Positivism όπως ο Rudolf Carnap και ο Hans Hahn ακολούθησαν τις πειραματικές και επιτόπιες έρευνες του Schrenck-Notzing. Ο φανατικός μαθητής του Hahn, Kurt Gödel έπαιρνε μέρος σε πειραματικές σεάνς. Ο Θεωρητικός Φυσικός Wolfgang Pauli πίστευε πως η εσωτερική συνδεσιμότητα υπάρχει μεταξύ Νου και ύλης ακόμη και σε μακροσκοπικό επίπεδο και «εξορίστηκε» από το Εργαστήριο του Αμβούργου. O Ψυχολόγος Hans Bender συνέχισε την Ψυχοδυναμική – Συγχρονιστική προσέγγιση για τα «παραφυσικά» φαινόμενα και ερεύνησε την «Υπόθεση Rosenheim» , ένα βίαιο ξέσπασμα Poltergeist σε μία Δικηγορική εταιρεία της Βαυβαρίας, μία υπόθεση που οι Ερευνητές της Παραψυχολογίας θεωρούν ως την λεπτομερέστερα καταγεγραμμένη υπόθεση Πολτεργκαιστ.

Η ιστορική ανάλυση του φαινομένου Πολτεργκαιστ αποκρύπτει τον ισχυρό πλουραλισμό των θεωρήσεων για το φαινόμενο και επιχειρεί να ρίξει φως σε ερωτήσεις που αφορούν τον Ανθρώπινο νου, την φύση του, αλλά και την δύναμη της πίστης ή την έλλειψή της..

Η Έκφραση των Συναισθημάτων Σχετίζεται Σταθερά με την Ψυχική Υγεία

Μια μελέτη εγκεφαλικής απεικόνισης στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, αποκαλύπτει πως η φωνή που δίνουμε στα συναισθήματά μας απαλύνει τη λύπη, τον πόνο, το θυμό μας, ενώ μια άλλη έρευνα του Πανεπιστημίου με τους ίδιους συμμετέχοντες συνδυάζει τις νευροεπιστήμες με αρχαίες ανατολικές διδαχές για να μας αποδείξει γιατί η ενσυνειδητότητα, η κατάσταση δηλαδή, του να βιώνουμε όσο πιο συνειδητά μπορούμε το παρόν, έχει πολλά οφέλη για την υγεία μας.

Όταν οι άνθρωποι βλέπουν μια φωτογραφία ενός φοβισμένου ή θυμωμένου προσώπου ακόμη και για λίγα δευτερόλεπτα, αυξάνεται η δραστηριότητα σε μια περιοχή του εγκεφάλου που λέγεται αμυγδαλή η οποία θέτει σε συναγερμό μια σειρά από βιολογικές λειτουργίες προστατευτικού χαρακτήρα για τον οργανισμό μας. «Ονομάζοντας το συναίσθημα που βλέπουμε ζωγραφισμένο στο ανθρώπινο πρόσωπο, για παράδειγμα ‘θυμό’, αλλάζει την αντίδραση του εγκεφάλου μας, αφού μειώνει τη δραστηριότητα στην αμυγδαλή», εξηγεί ο Dr. Lieberman, Αναπληρωτής Καθηγητής Ψυχολογίας. Από την άλλη, αυξάνεται η δραστηριότητα σε μια άλλη περιοχή ανάμεσα στο μέτωπο και τα μάτια που συνδέεται με την λεκτική έκφραση των συναισθημάτων μας. Η περιοχή αυτή βρίσκεται στο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου αν και η γλωσσική επεξεργασία όπως γνωρίζουμε, εδράζεται στο αριστερό.

Σε μια άλλη έρευνα που διεξήχθη υπό την καθοδήγηση του ίδιου καθηγητή, συμμετείχαν 18 άντρες και 12 γυναίκες ηλικίας 18-36 ετών, οι οποίοι παρατήρησαν φωτογραφίες ανθρώπων που απεικόνιζαν διαφορετικές εκφράσεις προσώπου και ταίριαξαν το αντίστοιχο συναίσθημα - θυμός ή φόβος για παράδειγμα - με αυτό που απεικονιζόταν ή το αντίστοιχο όνομα - αντρικό ή γυναικείο - σύμφωνα με το αν αυτή η έκφραση προσώπου ανήκε στο αντρικό ή γυναικείο φύλο. Όταν μελετήθηκε με μαγνητική απεικόνιση η λειτουργία του εγκεφάλου, διαπίστωσαν πως όταν συνέδεαν την λέξη «θυμωμένος» με την αντίστοιχη έκφραση προσώπου, η δραστηριότητα στην αμυγδαλή μειωνόταν ενώ όταν αντιστοίχιζαν ένα αντρικό όνομα στην έκφραση αυτή, η μείωση αυτή δεν ήταν ορατή.

Αυτό το εξήγησε ο Dr. Lieberman λέγοντας πως όταν λεκτικοποιούμε συναισθήματα, ενεργοποιούμε την προμετωπιαία περιοχή του εγκεφάλου ενώ παρατηρούμε μια μειωμένη δραστηριότητα στην αμυγδαλή σαν να βάζουμε φρένο στην συναισθηματική μας ανταπόκριση. Ως αποτέλεσμα νιώθουμε λιγότερο το αίσθημα του θυμού ή της λύπης. Συνεπώς, η ονομασία του αρνητικού συναισθήματος μειώνει την δραστηριότητα στην περιοχή του εγκεφάλου που πυροδοτεί τα αρνητικά συναισθήματα.

Συνδυάζοντας ανατολικές τεχνικές με τις μοντέρνες νευροεπιστήμες
Είκοσι εφτά εκ των συμμετεχόντων συμπλήρωσαν ένα ερωτηματολόγιο σχετικά με την ενσυνειδητότητα, μια ιδιαίτερα δημοφιλή τεχνική στην Νοτιοανατολική Ασία, η οποία προέρχεται από παλιές ανατολικές τεχνικές που ανάγονται 2.500 χρόνια πριν. Στην τεχνική αυτή, η οποία σε προηγούμενες έρευνες έχει θεωρηθεί σημαντικός παράγοντας σε χρόνιες ασθένειες, δερματοπάθειες ή καταστάσεις σωματικές που σχετίζονται με το άγχος, δίνεις σημασία στα αισθήματα τις σκέψεις και τις αισθήσεις του σώματός σου χωρίς όμως να τις κρίνεις ή να αντιδράς σε αυτές. Ένας τρόπος για να το κάνεις λέει ο Creswell, συγγραφέας της έρευνας, είναι να λεκτικοποιείς το συναίσθημά σου και να λες για παράδειγμα «νιώθω πολύ άγχος αυτή τη στιγμή», ή «αυτό που νιώθω είναι χαρά».

Το να σκεφτόμαστε «αυτό είναι θυμός», είναι αυτό που έκαναν οι συμμετέχοντες στην έρευνα όταν παρατήρησαν ένα θυμωμένο πρόσωπο και είπαν «αυτό είναι θυμός», ενώ συμπλήρωσε τα αποτελέσματα του Liebermann που αναλύσαμε παραπάνω. Μετά συνέκρινε τις απαντήσεις των ερωτηθέντων στο ερωτηματολόγιο ενσυνειδητότητας με τα αποτελέσματα της πρώτης έρευνας που αφορούσε την ονομασία συναισθημάτων και βρήκε ότι σε υψηλότερα επίπεδα ενσυνειδητότητας, φαίνεται ότι ενεργοποιούνται όλα τα αποθέματα του προμετωπιαίου φλοιού του εγκεφάλου για να σφραγίσουν την δραστηριότητα της αμυγδαλής.

Για πρώτη φορά λοιπόν συνειδητοποιούμε τα οφέλη της ενσυνειδητότητας με επιστημονικά κριτήρια και μπορούμε να καταλάβουμε γιατί προγράμματα αυτής βελτιώνουν την συμπεριφορά και την υγεία. «Αποδεικνύεται μια έξοχη έρευνα αφού ενώνει τις ανατολικές διδαχές με τις νευροεπιστήμες», λέει ο Creswell. «Έτσι, για πρώτη φορά αποδείξαμε ότι υπάρχει νευροβιολογικός συσχετισμός για την ενσυνειδητότητα με αποτελέσματα συμβατά με αυτά που δίδασκαν 2.500 χρόνια πριν».

Όσο αποδεχόμαστε την προσωπική μας φύση, τόσο αποδεχόμαστε τον εαυτό μας στην ολότητά του

Νιώθουμε έτοιμοι για τα όνειρά μας, μόνο όταν εμείς επιτρέπουμε στον εαυτό μας την υπέρβαση εκείνη, που μας χαρίζει την ελευθερία να ηγηθούμε των ονείρων μας και να μην είμαστε απλοί ουραγοί τους. Νιώθουμε έτοιμοι, κάθε φορά που δεν τα αφήνουμε να μας παρασέρνουν σε δρόμους που άλλοι περπάτησαν πειθήνια ή άναρχα και άφησαν ίχνη στα οποία αν θα πατήσουμε, θα πρέπει με προκρούστειο τρόπο να περιορίσουμε τη δύναμή μας.

Νιώθουμε έτοιμοι, όταν διαφοροποιούμαστε από οτιδήποτε δεν εκφράζει τη δική μας αλήθεια και, ανάλαφροι από βάρη άλλων, τολμάμε να δεσμευτούμε με την αξία μας.

Δεν είναι πάντα εύκολο να διαφοροποιηθούμε από οτιδήποτε γαλουχηθήκαμε και αποτελεί ψυχικό μας δέρμα. Μόνο, όμως εάν προσπαθήσουμε να αναλάβουμε τις επιθυμίες μας, αποδεχόμενοι την ψυχική αναστάτωση που θα επιφέρει η αποδοχή τους, θα μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε αυτό που υπάρχει μέσα μας και διψά να φανερωθεί.

Εκείνο που θα μπορούσε να μας βοηθήσει είναι να δώσουμε αξία σε καθετί που έχουμε βιώσει, ό,τι αντίκτυπο κι αν είχε στα συναισθήματά μας: Σε καθετί που αποτέλεσε έναν ηλιοφώτιστο ουρανό, ο οποίος μας χάρισε όμορφες εικόνες, που χάρη στο φως του κοιτάμε μέσα μας και επιβεβαιώνουμε την αξία μας.

Σε καθετί που η συμπόρευση μας με αυτό μας βοήθησε να έρθουμε σε επαφή με το σκοτάδι μέσα μας, μ’ εκείνη την πλευρά μας που, από φόβο, παρέμενε αθέατη από μας, ενώ η αποδοχή της μας βοηθά να έρθουμε σε επαφή με την πραγματικότητά μας: Η ζωή είναι απαλή αλλά και σκληρή συνάμα.

Όσο αποδεχόμαστε την προσωπική μας φύση, η οποία είναι και εκείνη απαλή αλλά και γοητευτικά σκληρή για να μας προστατεύει, τόσο αποδεχόμαστε τον εαυτό μας στην ολότητά του και δεσμευόμαστε με τη ζωή αγαπώντας την για αυτό που είναι στην αλήθεια της.

Γιατί;

Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί φορές είμαστε τόσο τυφλοί να δούμε τι πραγματικά αξίζει και τι όχι; Γιατί νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο του σύμπαντος, το οποίο εκτός από την αλαζονική ατομικότητά μας δεν κρύβει καμία άλλη μαγεία; 

Δε μας φτάνουν τα χέρια μας, τα πόδια μας, τα μάτια μας χάρη στα οποία βλέπουμε ολόκληρο το θαύμα της ζωής. Δε μας φτάνουν δυο άνθρωποι, δεν μας φτάνουν ένα φιλί και μια αγκαλιά.
Μακάρι να ξέραμε τι αθλιότητα και τι πόνος υπάρχει σε τούτο τον κόσμο. Μακάρι να γνωρίζαμε την πραγματική θλίψη, την πραγματική αγωνία που πηγάζει από το πανανθρώπινο ένστικτο για ανάσα και υγεία. Μακάρι να γνωρίζαμε ότι δεν θα πνιγούμε σε μια κουταλιά νερό την στιγμή που η θάλασσα είναι τόσο απειλητική και τόσο κοντά μας έτοιμη να μας κατασπαράξει. Και μακάρι να τα γνωρίζαμε όλα αυτά χωρίς να χρειαζόταν να τα περάσουμε, ούτε εμείς ούτε οι συνάνθρωποί μας.

Τα βάζουμε με θεούς, τα βάζουμε με την εξουσία, κατηγορούμε εμάς τους ίδιους για το ότι δεν είμαστε ευχαριστημένοι με την ζωή μας, αλλά γνωρίζουμε πραγματικά τι είναι ζωή;
Είναι ένα όμορφο πρωινό κάτω από τον ήλιο,
ένα ζεστό κομμάτι ψωμί, είναι ένα γλυκό χαμόγελο ενός αγνώστου, ένας όμορφος και ήρεμος ύπνος με ένα βιβλίο αγκαλιά.

Γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα;

Βλασφημούμε επειδή δεν έχουμε λεφτά να αγοράσουμε ένα πιο ακριβό κινητό ενώ άνθρωποι χάνουν μέσα από τα χέρια τους ολόκληρες περιουσίες. Παραπονούμαστε γιατί δεν μας έφτασαν οι οικονομίες μας για να αγοράσουμε τα ρούχα που βγήκαν στην μόδα ενώ άνθρωποι ανταλλάζουν μια κούπα νερό για ένα βιβλίο.

Έχουμε πράγματα που δεν αξίζει να τα έχουμε τη στιγμή που το χέρι μας που τα χρησιμοποιεί μπορεί να σώσει τη ζωή ενός ανθρώπου. Κι άλλα πράγματα που αξίζουν, τα περιφρονούμε ψάχνοντας αδηφάγα για νέα με σκοπό να ικανοποιήσουμε την απληστία μας.

Ζούμε τις μέρες μας σαν να είμαστε ''αιώνιοι'', δίχως να γνωρίζουμε ότι αφήνοντάς τες άδειες και κενές παρασύρουμε και κάποιους που μέσα από τις σκιές του κόσμου μας έχουνε ανάγκη.

Τι περιμένουμε για να σηκωθούμε από τον λήθαργο αυτό; Ένα γέλιο, μια λέξη, δυο μάτια; Γιατί περιμένουμε το θάνατο για να αρχίσουμε να ζούμε;

Οι άνθρωποι δεν απεχθάνονται την αλλαγή, αλλά τον πόνο (κόπο) που μεσολαβεί από τον Στόχο έως το Αποτέλεσμα!

Υπάρχουν κάποια πράγματα που μας καθορίζουν.

Θες μια συμπεριφορά; Θες μια πεποίθηση; Θες μια Θεωρία; Θες Μια θρησκεία; Θες μια αντίληψη; Θες ένας τρόπος ζωής; Θες μια ιδέα;

Όλα έχουν διαμορφώσει μερικώς ή ολικώς την προσωπικότήτά μας και έχουν καθορίσει τον εσωτερικό μας κόσμο (πνευματικό, νοητικό, συναισθηματικό) αυτό το "μας είχε καθορίσει" αλλάζει... Με κόπο μεν αλλά αλλάζει...

αλλά είναι αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι άνθρωποι... το ότι αλλάζει!

Αυτό που έχω ανακαλύψει είναι ότι οι άνθρωποι δεν απεχθάνονται την αλλαγή, αλλά τον πόνο (κόπο) που μεσολαβεί από τον Στόχο έως το Αποτέλεσμα. Αυτό το ενδιάμεσο διάστημα της προσπάθειας απεχθάνονται και γι' αυτό η ανθρωπότητα καθορίζεται από την φυγοπονία της.

Αυτό το "Αρχή-Μέση-Τέλος", απαραίτητο σε όλη την διαδικασία της Υλοποίησης έχει γίνει "Αρχή και Τέλος"... και η Μέση αφήνεται στους "ειδικούς" και εκεί ακριβώς αλωνίζουν αυτοί... Και όταν αλλοιώνεται το Αποτέλεσμα και δεν συμφωνεί με τον Στόχο, τότε οι άνθρωποι απογοητεύονται, τάχα ότι δεν υπάρχει αλλαγή...

Το έχω ακούσει συχνά αυτό το "όλοι ίδιοι είναι"... Κανείς δεν κοιτάει πόσο ίδιος είναι ο ίδιος, ενώ θέλει αλλαγή.

Και εδώ είναι το κρίμα... όχι στο τι κάνουν οι άλλοι για να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά στο τι αποφεύγω να κάνω εγώ ο ίδιος.

Ας είναι... Εμείς το Όραμά μας ε;

Οι 10 Διαστάσεις - Ας Τις Φανταστούμε

Το σύμπαν είναι αποδεδειγμένα 4ων διαστάσεων και καθετί σε αυτό είναι επισης 4ων διαστάσεων ενώ η 5η διάσταση προτείνεται ως λύση σε πολλές περιπτώσεις μαθηματικών αδιεξόδων που δε γίνεται να ξεπεραστούν σε χαμηλότερο επίπεδο! Τέλος για τη θεωρία των κβάντα και για κάποιες παραλλαγές στη θεωρία των χορδών οι διαστάσεις είναι από 10 έως και 24!!!

Ο αρχικός δημιουργός του βίντεο προσπαθεί να διαγραμματοποιήσει τις διαστάσεις με βάση τη γραμμική λογική του καρτεσιανού συστήματος συντεταγμένων (x,y,z) από το σημείο μηδενικών διαστάσεων μέχρι και τη 10η διάσταση, "τραβώντας" διαστατικές γραμμές για κάθε επόμενη διάσταση.

Προσωπικά με ενδιαφέρει η 4η διάσταση, που είναι επιβεβαιωμένη μαθηματικά και, αν και ακατάληπτη για την ανθρώπινη λογική, μπορεί να περιγραφεί απόλυτα με τη χρήση των μαθηματικών. Η 3η διάσταση στην πραγματικότητα αποτελείται από ¨σκιές και προβολές 4διάστατων όντων και αντικειμένων που εμφανίζονται στο 3σδιάστατο επίπεδο".

Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τις 3 του διαστάσεις (ύψος, πλάτος, μήκος) και έχει μια "γραμμική" αίσθηση του χρόνου του, που ξεκινάει με τη γέννηση και ολοκληρώνεται με την αποχώρησή του από το αντιληπτό σύμπαν. Ο άνθρωπος όμως στην πραγματικότητα "γεμίζει" και χρονικά έναν χώρο/περιοχή/διάστημα 4ων διαστάσεων, Τελικά η 4η του διάσταση σύμφωνα με το βίντεο, περιέχει όχι μόνο το φυσικό του σώμα αλλά και τις πράξεις του (είμαστε ό,τι κάνουμε).

 

Πειράματα εμφανίζουν τη βαρύτητα να μην είναι ένα αναδυόμενο φαινόμενο

Μια από τις πιο συναρπαστικές ιδέες στη σύγχρονη φυσική είναι ότι η βαρύτητα δεν είναι μια παραδοσιακή δύναμη, όπως η ηλεκτρομαγνητική ή οι δύο πυρηνικές δυνάμεις. Σε αντίθεση με την παραδοσιακή άποψη ορισμένοι πιστεύουν πως είναι ένα αναδυόμενο φαινόμενο που απλά μοιάζει με μια παραδοσιακή δύναμη.

Ο τρόπος που η βαρύτητα επιδρά στα κβαντικά σωματίδια αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να είναι ένα αναδυόμενο φαινόμενο, λέει ο φυσικός Archil Kobakhidze ή διαφορετικά η βαρύτητα δεν είναι μια εντροπική δύναμη

Αυτή η προσέγγιση υπερασπίζεται από τον Erik Verlinde στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ, ο οποίος προώθησε αυτή την ιδέα το 2010. Υπέδειξε τότε ότι η βαρύτητα είναι απλώς μια εκδήλωση της εντροπίας στο σύμπαν, η οποία ως γνωστόν πάντα αυξάνεται όπως μας λέει ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής. Αυτό αναγκάζει την ύλη να κατανέμεται με τρόπο που να μεγιστοποιεί την εντροπία. Και το αποτέλεσμα αυτής της ανακατανομής μοιάζει με μια δύναμη που ονομάζουμε βαρύτητα.

Ο περισσότερος ενθουσιασμός πάνω στην ιδέα του Erik Verlinde είναι ότι παρέχει έναν τρόπο ώστε να συμβιβάσει τις αντιθέσεις μεταξύ της βαρύτητας, η οποία λειτουργεί σε μεγάλη κλίμακα, και της κβαντομηχανικής, η οποία δουλεύει σε μικροσκοπική κλίμακα.

Η βασική ιδέα είναι ότι η βαρύτητα είναι ουσιαστικά ένα στατιστικό φαινόμενο. Εφ ‘όσον κάθε σωματίδιο επηρεάζεται από ένα στατιστικά μεγάλο αριθμό άλλων σωματιδίων, η βαρύτητα αναδύεται. Γι ‘αυτό είναι ένα μεγάλης κλίμακας φαινόμενο.

Όμως σήμερα, ο Archil Kobakhidze από το Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης δείχνει ένα σοβαρό πρόβλημα που έχει αυτή η προσέγγιση. Αυτός με φυσικό τρόπο ρωτά πώς η βαρύτητα μπορεί να επηρεάσει τα κβαντικά σωματίδια.

Ο Kobakhidze λοιπόν υποστηρίζει ότι δεδομένου ότι κάθε κβαντικό σωματίδιο θα πρέπει να περιγράφεται από ένα μεγάλο αριθμό άλλων σωματιδίων, αυτό οδηγεί σε μια συγκεκριμένη εξίσωση που περιγράφει την επίδραση της βαρύτητας.

Όμως, υποστηρίζει πως η συμβατική άποψη της βαρύτητας οδηγεί σε μια διαφορετική εξίσωση.

Με άλλα λόγια, οι αναδυόμενες και παραδοσιακές απόψεις της βαρύτητας κάνουν διαφορετικές προβλέψεις σχετικά με την βαρυτική δύναμη που ένα κβαντικό σωματίδιο πρέπει να δέχεται. Και αυτό ανοίγει το δρόμο για ένα πειραματικό έλεγχο.

Έτσι, για παράδειγμα οι φυσικοί μετρούσαν τη δύναμη της βαρύτητας πάνω σε νετρόνια για δέκα χρόνια τώρα. Και περιμένουν τα αποτελέσματα να ταιριάζουν ακριβώς με τις προβλέψεις της παραδοσιακής θεωρίας της βαρύτητας, λέει ο Kobakhidze.

"Πειράματα σε βαρυτικά δεσμευμένες καταστάσεις των νετρονίων διαψεύδουν απερίφραστα την εντροπική προέλευση της βαρύτητας”, υποστηρίζει.

Αυτή η άποψη είναι εντυπωσιακή και θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς ο Erik Verlinde και οι υποστηρικτές του θα απαντήσουν.

Ξαναβλέποντας τη σχετικότητα: μήπως δεν ισχύει σε κοσμικές κλίμακες;

Από τότε που ο Arthur Eddington ταξίδεψε το 1919 στο νησί Príncipe έξω από την Αφρική, για τη μέτρηση της κάμψης μιας ακτίνας μακρινού αστρικού φωτός γύρω από τον ήλιο κατά τη διάρκεια μιας έκλειψης, οι αποδείξεις για την ισχύ της θεωρίας της Γενικής Σχετικότητας γίνονται ολοένα και πιο ισχυρές. Θα μπορούσε όμως τώρα το φως από μακρινούς γαλαξίες να “φωτίσει” κάποιες ρωγμές στα θεμέλια της θεωρίας;

Το φως των άστρων συμπεριφέρεται παράξενα

Πάρα πολλά στον κόσμο μας, από την ιδέα της μαύρης τρύπας έως τον συγχρονισμό με GPS οφείλουν ένα χρέος προς τη θεωρία της Γενικής Σχετικότητας, η οποία περιγράφει πώς η βαρύτητα προκύπτει από τη γεωμετρία του χώρου και του χρόνου. Το βαρυτικό πεδίο του ήλιου, για παράδειγμα, κάμπτει τις ακτίνες φωτός άλλων άστρων καθώς περνούν κοντά του, γιατί η μάζα του στρεβλώνει τον περιβάλλοντα χωρόχρονο. Αυτή η θεωρία έχει αντέξει σε δοκιμές ακριβείας στο ηλιακό μας σύστημα και ακόμα πιο πέρα, ενώ εξήγησε τα πάντα, από την περίεργη τροχιά του Ερμή έως τον τρόπο που ζεύγη άστρων νετρονίων εκτελούν την μεταξύ τους χορευτική φιγούρα.

Ωστόσο, δεν είναι ακόμη σαφές το πόσο καλά τα πάει η γενική σχετικότητα σε κοσμικές κλίμακες, σε αποστάσεις πολύ μεγαλύτερες από το διάστημα ανάμεσα σε γαλαξίες. Τώρα τελευταία βρέθηκε η πρώτη, ένα δειλό ίχνος, απόκλιση από τη γενική σχετικότητα. Αν και τα επιβεβαιωτικά στοιχεία μιας τέτοιας απόκλισης είναι πολύ μακριά ακόμα, εάν αυτό επιβεβαιωθεί από μεγαλύτερες μελέτες, τότε μπορεί να σημαίνει είτε ότι η θεωρία του Αϊνστάιν είναι ελλιπής, ή αλλιώς ότι η σκοτεινή ενέργεια, που θεωρούμε ότι προκαλεί την επιτάχυνση της διαστολής του σύμπαντος, είναι πολύ πιο παράξενη από ό,τι νομίζαμε. (Διαβάστε παρακάτω και το “Όχι σκοτεινή Ενέργεια, σκοτεινό υγρό”)

Η ανάλυση των δεδομένων της αστρικής ακτινοβολίας από την κοσμολόγο Rachel Bean του Πανεπιστημίου Cornell στην Ιθάκη της Νέας Υόρκης, έχει δημιουργήσει μεγάλη αναταραχή. Λίγο μετά αφότου δημοσιεύτηκε η εργασία της, ο εξέχον φυσικός Σον Κάρολ του Τεχνολογκού Ινστιτούτου της Καλιφόρνιας επαίνεσε την έρευνα του Bean. «Είναι σοβαρό έργο από μία σεβαστή κοσμολόγο,» έγραψε στο blog του Cosmic Variance. "Είτε το αποτέλεσμα είναι λάθος, και θα πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για να μάθουμε γιατί, είτε αυτό είναι σωστό, και είμαστε στα πρόθυρα μιας επανάστασης."

"Έχει προκαλέσει αρκετή αναταραχή στους κύκλους της αστρονομίας," λέει ο Richard Massey του Βασιλικού Αστεροσκοπείου του Εδιμβούργου. "Η εργασία της Rachel Bean προκάλεσε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον."

Η Bean βρήκε τα αποδεικτικά στοιχεία της στα υπάρχοντα δεδομένα που συλλέχθηκαν από το Cosmic Evolution Survey, ένα πρότζεκτ με τη συνεργασία πολλών τηλεσκοπίων και που περιλαμβάνει μια πολύ μεγάλη έρευνα, μεγαλύτερη ακόμη από την έρευνα του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble. Στην έρευνα COSMOS, στην οποία εντοπίστηκαν πάνω από 2 εκατομμύρια γαλαξίες σε ένα μικρό κομμάτι του ουρανού, αξιοποιεί την ικανότητα της βαρύτητας να κάμπτει το φως. Πολύ μεγάλα αντικείμενα, όπως τα σμήνη γαλαξιών κάμπτουν το φως από τα πιο μακρινά αντικείμενα, έτσι ώστε το φως να κατευθύνεται προς ή μακριά από τη Γη. Το αποτέλεσμα αυτό, που ονομάζεται βαρυτικός εστιασμός, είναι πιο δραματικό όταν δημιουργεί καλειδοσκοπικά φωτεινά εφέ, όπως δαχτυλίδια ή την εμφάνιση πολλαπλών αντιγράφων ενός και μόνου γαλαξία.

Ο ουρανός, επίσης, κυριαρχείται από τις στρεβλωτικές επιπτώσεις του «ασθενούς βαρυτικού εστιασμού", στο οποίο ένα ενδιάμεσο μεγάλο σώμα κάμπτει ελαφρά το φως για να αλλάξει με λεπτό τρόπο τα σχήματα και τους προσανατολισμούς των πιο μακρινών γαλαξιών, δημιουργώντας έτσι ένα αποτέλεσμα παρόμοιο με αυτό που βλέπουμε μέσα από παλιούς υαλοπίνακες. Δεδομένου ότι οι γαλαξίες συναντώνται σε όλα τα σχήματα και μεγέθη, είναι δύσκολο να γνωρίζει κανείς αν το φως από ένα μεμονωμένο γαλαξία έχει διαστρεβλωθεί, γιατί δεν υπάρχει τίποτα για να το συγκρίνουμε. Αλλά από την αναζήτηση κοινών στοιχείων στην στρέβλωση πολλών γαλαξιών, είναι δυνατόν να δημιουργηθεί ένας χάρτης και της ορατής και της αόρατης ύλης που κάμπτουν το φως τους.

Η τεχνική του ασθενούς βαρυτικού εστιασμού μπορεί, επίσης, να χρησιμοποιηθεί για τη μέτρηση δύο διαφορετικών φαινομένων της βαρύτητας. Η Γενική σχετικότητα λέει πως η βαρυτική καμπυλότητα του χώρου ισοδυναμεί με την κύρτωση του χρόνου. Το φως θα πρέπει λοιπόν να επηρεάζεται κατά ίσες ποσότητες και από τα δύο.

Όταν τα στοιχεία της έρευνας COSMOS κυκλοφόρησαν το 2007, η ομάδα – με επικεφαλής τον Massey – υπέθεσε ότι αυτοί οι δύο παράγοντες ήταν ισοδύναμοι. Η ανάλυσή τους αποκάλυψε ότι η βαρύτητα έλκει το φως ισχυρότερα από το αναμενόμενο, όμως αυτοί το θεώρησαν ότι οφείλεται σε μια ελαφρώς υψηλότερη συγκέντρωση της κοινής και της σκοτεινής ύλης στο τμήμα του ουρανού που ερευνούσαν, από ό,τι πρόβλεπαν.

Για να αναζητήσουν πιθανές αποκλίσεις από τη γενική σχετικότητα, η Rachel Bean ανάλυσε ξανά τα δεδομένα και άφησε κατά μέρος την απαίτηση που υπήρχε ότι αυτές οι δύο συνιστώσες της βαρύτητας έπρεπε να είναι ίσες. Αντίθετα, η αναλογία των δύο έπρεπε να αλλάξει. Έχει διαπιστωθεί ότι μεταξύ 8 και 11 δισεκατομμύρια χρόνια πριν η στρέβλωση του χρόνου λόγω της βαρύτητας φαίνεται να είναι τριπλάσια με την κύρτωση του χώρου. Ένας παρατηρητής εκείνη την εποχή δεν θα είχε παρατηρήσει αυτή την επίδραση, διότι εφαρμόζεται μόνο σε μεγάλες αποστάσεις. Ωστόσο, «υπάρχει μια προτίμηση για μια σημαντική απόκλιση από τη γενική σχετικότητα», λέει η Bean.

Σε αυτό το στάδιο, είναι δύσκολο να πούμε τι θα συνέβαινε αν επιβεβαιωνόταν η απόκλιση από τη γενική σχετικότητα. Οι κοσμολόγοι έχουν ήδη εξετάσει κάποιες τροποποιήσεις για την γενική σχετικότητα που θα μπορούσαν να εξηγήσουν την επιτάχυνση του σύμπαντος.

Ωστόσο, η εξεύρεση της απόκλισης, όταν το σύμπαν ήταν μικρότερο από το ήμισυ της τρέχουσας ηλικίας του είναι παράξενο – αν η γενική σχετικότητα είχε “σπάσει” σε κάποιο επίπεδο, τότε οι ενδείξεις πρέπει να είναι πιο δραματικές πιο πρόσφατα, πολύ μετά αφότου το απωστικό αποτέλεσμα της σκοτεινής ενέργειας κυριεύσει την ελκτική βαρύτητα, περίπου, 6 δισεκατομμύρια χρόνια πριν.

Οι περισσότεροι αστρονόμοι, συμπεριλαμβανομένης και της Bean, είναι επιφυλακτικοί όσον αφορά τα αποτελέσματα. "Κανείς δεν λέει ότι το αποτέλεσμα είναι πραγματικό”, λέει ο κοσμολόγος Dragan Huterer του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν. Διάφορες άλλες εξηγήσεις, όπως μια στατιστική απόκλιση στην τεχνική που χρησιμοποιήθηκε για τον υπολογισμό των αποστάσεων σε γαλαξίες, θα πρέπει τώρα να αποκλειστούν.

Παρόλο που η έρευνα COSMOS φωτογράφησε ένα βαθύ “μπάλωμα” του ουρανού, ήταν αρκετά πιο μικρό από τα στάνταρτ άλλων σύγχρονων ερευνών. Το γεγονός αυτό ανοίγει το ενδεχόμενο ότι αυτή η περιοχή μπορεί να είναι ανώμαλη, σημειώνει ο Asantha Cooray, ένας αστροφυσικός στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. «Θα μπορούσε να υπάρχει εκεί ένα τεράστιο σμήνος γαλαξιών που θα μπορούσε να ενισχύσει τον ασθενή βαρυτικό εστιασμό. Είτε τυχαία θα μπορούσε να έχει περισσότερη σκοτεινή ύλη," λέει ο Cooray, μέλος μιας ομάδας που ανέλυσε άλλα στοιχεία ερευνών, τα οποία λήφθηκαν στη Χαβάη, και δεν βρήκε κανένα ίχνος για απομάκρυνση από τη γενική σχετικότητα. «Ο μόνος τρόπος για να το λάβουμε υπόψη μας είναι να δούμε τα δεδομένα σε ένα μεγαλύτερο πεδίο."

Τα μελλοντικά σχέδια λένε ότι θα σαρώσουν τον ουρανό σε πολύ ευρύτερες περιοχές του και θα γίνει συλλογή εικόνων πολλοί περισσότερων γαλαξιών με βαρυτικό εστιασμό. Για παράδειγμα, η Dark Energy Survey είναι έτοιμη να ξεκινήσει την τοπογραφία του ουρανού και έτσι θα δημιουργήσουν μια ακόμα πιο ακριβή εικόνα για το πώς το φως κάμπτεται κατά τη διάρκεια της ιστορίας του σύμπαντος.

Άσχετα αν αυτές οι μελλοντικές έρευνες εξηγήσουν το φαινόμενο ή όχι, η Bean ελπίζει ότι η δημοσίευση της, θα δημιουργήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την ιδέα της χρησιμοποίησης του ασθενούς βαρυτικού εστιασμού για να ελέγξουμε τη γενική σχετικότητα. "Δεν είμαι θέση να πω τι γίνεται εκεί έξω," λέει η Bean. «Πρέπει να εξετάσουμε ένα μεγαλύτερο σύνολα δεδομένων. Αυτό είναι στην πραγματικότητα μόνο το πρώτο στάδιο για την προσπάθεια που κάνουμε να εξετάσουμε την βαρύτητα με αυτόν τον τρόπο."
Όχι σκοτεινή ενέργεια, σκοτεινό υγρό

Η σκοτεινή ενέργεια θα μπορούσε να είναι πιο παράξενη από ό,τι νομίζαμε. Στοιχεία που αποδεικνύουν ότι σε μεγάλες αποστάσεις η βαρύτητα ασκεί μεγαλύτερη έλξη στον χρόνο από ό,τι για το χώρο, δεν είναι απαραίτητο να δείχνουν ότι η θεωρία της γενικής σχετικότητας είναι λάθος. Θα μπορούσε, αντίθετα να είναι ένα σημάδι ότι η επιτάχυνση του σύμπαντος μπορεί να απαιτεί ακόμα μια πιο εξωτική εξήγηση.

Ο απλούστερος τρόπος για να εξηγήσει κανείς την επιτάχυνση του σύμπαντος είναι να επικαλεστεί μια κοσμολογική σταθερά, η οποία προτάθηκε αρχικά από τον Αϊνστάιν για να κάνει στατικό και αναλλοίωτο το σύμπαν, στο ίδιο μέγεθος δηλαδή, με την παρουσία της ύλης. Η κοσμολογική σταθερά περιγράφει ένα σύμπαν γεμάτο με μια ενέργεια απωστική. Αλλά υπάρχουν και άλλες πιθανές εξηγήσεις για αυτή την επιτάχυνση.

Μια ιδέα είναι ότι ολόκληρο το σύμπαν υπάρχει πάνω σε μια βράνη, που πλέει μέσα σε μια επιπλέον διάσταση. Αν και ή ύλη θα πρέπει να περιορίζεται σε τρεις διαστάσεις, η βαρύτητα θα μπορούσε να διαρρέει σε αυτή την επιπλέον διάσταση. Όταν το σύμπαν γίνεται αρκετά μεγάλο, αυτή η βαρύτητα θα μπορούσε να αλληλεπιδράσει με την ύλη στην βράνη, για να παράγει έτσι την επιτάχυνση στις μεγάλες κλίμακες.

Η απόκλιση – που περιγράφηκε πιο πάνω – θα μπορούσε επίσης να είναι ένα σημάδι ότι η σκοτεινή ενέργεια είναι ένα πιο σύνθετο "ρευστό" που ασκεί ποικίλες πιέσεις σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Το πρόβλημα είναι ότι λέγοντας για την διαφορά μεταξύ μιας πιο εξωτικής μορφής της σκοτεινής ενέργειας και μιας τροποποίησης στην κατανόηση της βαρύτητας, θα μπορούσε να γίνει πολύ δυσνόητο.

Όπως λέει και η κοσμολόγος Alessandra Silvestri του MIT, ίσως να μην είναι σε θέση να πει κάποιος εάν υπάρχει ένα ψεγάδι στην γενική σχετικότητα ή απλώς μια απόδειξη ότι η σκοτεινή ενέργεια είναι "κάποιο φανταχτερό υγρό" .

Οι υπερυπολογιστές «όπλο» για την εξιχνίαση της σκοτεινής ενέργειας στο σύμπαν

Εκτός από τις κορυφές απόμερων βουνών, και τα τηλεσκόπια που βρίσκονται εγκατεστημένα σε αυτές, ολοένα περισσότερο τα τελευταία χρόνια το «κυνήγι» της σκοτεινής ενέργειας «περνά» και από ψυχρές αίθουσες όπου φιλοξενούνται μερικοί από τους πλέον σύγχρονους υπερυπολογιστές.

Τέτοια πανίσχυρα μηχανήματα δίνουν τη δυνατότητα στους επιστήμονες να ελέγξουν τις θεωρίες τους σχετικά με τη φύση της σκοτεινής ενέργειας.

Ο λόγος είναι πως σε τέτοια πανίσχυρα μηχανήματα δίνουν τη δυνατότητα στους επιστήμονες να ελέγξουν τις θεωρίες τους σχετικά με τη φύση της σκοτεινής ενέργειας, «τρέχοντας» μαθηματικά μοντέλα που προσομοιώνουν την εξέλιξη του σύμπαντος αν ίσχυαν αυτές τις θεωρίες. Έτσι, συγκρίνοντας το αποτέλεσμα αυτών των εικονικών πειραμάτων με την πραγματική εικόνα του «κόσμου», μπορούν να διαπιστώσουν κατά πόσο έχουν βάση οι υποθέσεις τους.

«Καθώς είναι άγνωστη η φύση της σκοτεινής ενέργειας, όταν αναλύουμε παρατηρησιακά δεδομένα για το σύμπαν, δεν ξέρουμε ποιο είναι το μοντέλο ερμηνείας τους», αναφέρει στην ηλεκτρονική έκδοση του αμερικανικού περιοδικού Cosmos η Katrin Heitmann, φυσικός από το Εθνικό Εργαστήριο Argonne στις ΗΠΑ.

«Σε μια προσομοίωση όμως σε υπερυπολογιστή, ξέρουμε σε ποιο μοντέλο έχει αυτή βασισθεί, με συνέπεια να μπορούμε να το συσχετίσουμε με τις πραγματικές μετρήσεις», συμπληρώνει.


Μια προσομοίωση δείχνει πως η ύλη κατανεμήθηκε στο σύμπαν με τον χρόνο

Οι κοσμολόγοι γνωρίζουν με βεβαιότητα ότι η γέννηση του Σύμπαντος τοποθετείται πριν από 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια, από έναν «κοσμικό σπόρο» τεράστιας πυκνότητας που άρχισε να διαστέλλεται. Αστρονομικές παρατηρήσεις έχουν επίσης δείξει πως, περίπου 9 δισεκατομμύρια έτη αργότερα, η διαστολή άρχισε να αυξάνεται με επιταχυνόμενο ρυθμό.

Η επιτάχυνση αποδίδεται από τους επιστήμονες στη σκοτεινή ενέργεια, η οποία δρα αντίθετα από τη βαρύτητα. Ωστόσο, παραμένει ακόμη μυστήριο το κατά πόσο πίσω από αυτό τον όρο κρύβεται μία σταθερή πυκνότητα ενέργειας που κατακλύζει ομογενώς τον χώρο, όπως είχε προτείνει ο Αϊνστάιν πριν από 100 χρόνια, ή κάποιο άλλο φυσικό φαινόμενο.

Μαζί με συναδέλφους της, η Χάιτμαν έχει δημιουργήσει ένα κοσμολογικό υπολογιστικό μοντέλο για τη δομή και την εξέλιξη του σύμπαντος. Το μοντέλο αυτό μπορεί να «τρέξει» σε μηχανήματα με εκατοντάδες χιλιάδες επεξεργαστές, ώστε να πραγματοποιούν τρισεκατομμύρια υπολογισμούς κάθε δευτερόλεπτο.

Η ομάδα του εργαστηρίου ολοκλήρωσε πρόσφατα μία προσομοίωση των πρώτων 13 δισεκατομμυρίων ετών της «ιστορίας» του σύμπαντος. Τα αποτελέσματα της προσομοίωσης θα διατεθούν σε όλους τους κοσμολόγους που δεν έχουν πρόσβαση σε κάποιον υπερυπολογιστή.

Επίσης, θα χρησιμοποιηθούν για να δημιουργηθούν εργαλεία ανάλυσης των δεδομένων που θα προκύψουν από το τηλεσκόπιο LSST (Large Synoptic Survey Telescope), το οποίο θα ξεκινήσει να λειτουργεί στη Χιλή από το 2022. Για 10 χρόνια, το LSST θα χαρτογραφήσει δισεκατομμύρια αστέρες και γαλαξίες, εξασφαλίζοντας έτσι στους επιστήμονες στοιχεία για τη λειτουργία της σκοτεινής ενέργειας.

Οι υπερυπολογιστές είναι εξαιρετικά πολύτιμοι για τη μελέτη της σκοτεινής ενέργειας, επειδή αυτή η «εξωτική» μορφή ενέργειας δρα σε γαλαξιακές κλίμακες. Αντίθετα η σκοτεινή ύλη, που επίσης είναι άγνωστη, θα μπορούσε ενδεχομένως να δημιουργηθεί και σε επιταχυντές σωματιδίων.

Γιατί οι αδελφότητες των αμερικανικών πανεπιστημίων έχουν Ελληνικά γράμματα

Σίγουρα θα έχετε δει, ειδικά σε ταινίες, ότι οι σύλλογοι φοιτητών, οι επονομαζόμενες αδελφότητες στην Αμερική έχουν ονόματα με ελληνικούς χαρακτήρες.

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί συμβαίνει αυτό; Πως προέκυψε αυτή η παράδοση; Συμβολίζει κάτι; Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά…

Τι είναι οι αδελφότητες;
Οι αδελφότητες έχουν μακρά ιστορία στα αμερικανικά κολέγια και πανεπιστήμια. Στην ουσία είναι κοινωνικές οργανώσεις κυρίως για προπτυχιακούς φοιτητές. Αντίστοιχες οργανώσεις υπάρχουν σε όλο τον κόσμο, ωστόσο έχουν διαφορετική δομή από χώρα σε χώρα.
Οι αδελφότητες χωρίζονται ανάλογα με το φύλο των μελών τους σε αδελφότητες αγοριών και κοριτσιών. Οι αγγλικοί όροι είναι fraterinty και sorority, από τις λατινικές λέξης frater και soror που σημαίνουν αδελφός και αδελφή αντίστοιχα.
Υπάρχουν διάφοροι τύποι αδελφοτήτων με πιο γνωστές τις ακαδημαϊκές, τις κοινωνικές, τις πολιτικές, τις θρησκευτικές και τις καλλιτεχνικές αδελφότητες.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι πρώτες αδελφότητες εμφανίστηκαν στα κολέγια γύρω στα 1770, αλλά δεν είχαν πάρει τη μορφή που έχουν σήμερα μέχρι το 1820. Οι πρώτες αυτές οργανώσεις ήταν έντονα επηρεασμένες από τα πρότυπα της μασονίας.
Η παλαιότερη αμερικανική αδελφότητα είναι η ΧΦ που ιδρύθηκε το 1824 στο Princeton College. Ακολούθησε η ΚΑ που ιδρύθηκε το 1825, η ΣΦ το 1827 και η ΔΦ την ίδια χρονιά, όλες στο Union College.
Η κυριότερη διαφορά μεταξύ των ευρωπαϊκών και των αμερικανικών οργανώσεων είναι ότι οι αμερικανικές κοινωνίες φοιτητών σχεδόν πάντα περιλαμβάνουν μύηση των μελών, χρήση συμβόλων, οργανωτική δομή ή ακόμη και κτιριακές εγκαταστάσεις για τη σίτιση και τη στέγαση των μελών τους.

Γιατί οι αδελφότητες έχουν ελληνικά γράμματα στο όνομα τους;

Στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα ονόματα των αδελφοτήτων αποτελούνται από δύο ή τρία ελληνικά γράμματα. Για το λόγο αυτό λέγονται και Greek letter organizations.
Η πρώτη αδελφότητα με ελληνικά γράμματα στο όνομα της ήταν η ΦΒΚ, που ιδρύθηκε το 1776 στο Πανεπιστήμιο Willliam and Mary.

Πως προέκυψαν όμως τα Ελληνικά γράμματα;
Στην ουσία είναι ένα είδος μυστικού κώδικα. Για την ακρίβεια πρόκειται για τα αρχικά μιας ελληνικής φράσης που χρησιμοποιείται ως σύνθημα της κάθε αδελφότητας.
Τις περισσότερες φορές η φράση αυτή είναι μυστική και τη γνωρίζουν μόνο τα μυημένα μέλη της αδελφότητας.

Για παράδειγμα το όνομα της αδελφότητας ΦΒΚ προέρχεται από τη φράση «Φιλοσοφία Βίου Κυβερνήτης», δηλαδή η φιλοσοφία είναι ο οδηγός της ζωής.

Άλλες φορές πάλι, τα γράμματα δεν είναι κατ’ ανάγκη τα αρχικά μιας φράσης. Για παράδειγμα στην αδελφότητα ΑΩΧ τα δύο πρώτα γράμματα υποδεικνύουν ότι είναι η αρχή και το τέλος ενώ το Χ χρησιμοποιείται ως το συνδετικό «και» καθώς μοιάζει με το σύμβολο + πλαγιαστό.
Σε κάθε περίπτωση οι αδελφότητες είναι έντονα επηρεασμένες από την αρχαιοελληνική κουλτούρα και παιδεία.
Αυτό φαίνεται όχι μόνο από τα Ελληνικά γράμματα στα ονόματα τους, αλλά και από την συχνή χρήση της λέξης greek (Greek community, Greek system κλπ), ενώ πολλές φορές τα μέλη των αδελφοτήτων ονομάζονται και Greeks.