ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ....ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ....

Ποιος είπε ότι είναι αργά για να αρχίζουμε.... από την αρχή?
 

 Κάθε μέρα είναι μια νέα αρχή… Απλά παίρνουμε  βαθιές  ανάσες και ξεκινάμε πάλι … Ποτέ δεν είναι αργά να πούμε... έκανα λάθος και πρέπει να το διορθώσω… Αν θέλουμε  πραγματικά, θα μας δοθεί η ευκαιρία να διορθώσουμε τη ζωή μας....και να κάνουμε την καινούρια  αρχή μας… Αρκεί να έχουμε το θάρρος να τη διεκδικήσουμε…το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι....δεν το ξέρω....όμως θα χρειαστεί..απλά αποφασιστικότητα ...και τόλμη..αποδεχόμενοι τον εαυτό μος και ,μόνο με  ωριμότητα ...θα μπορέσουμε να πάμε ...παρακάτω....Η ουσία είναι να μην αφήσουμε τη ζωή να περάσει αδιάφορα μέσα από τα χέρια μας.

Γιατί όπως και να χει, αν όχι όλες, τότε τις περισσότερες φορές, εμείς είμαστε εκείνοι  που την ορίζουμε. Ίσως όλα αυτά να ακούγονται σε κάποιους σαν χιλιοειπωμένες σαχλαμάρες  που δύσκολα εφαρμόζονται στην πράξη, αλλά όσοι πραγματικά προσπάθησαν, βγήκαν κερδισμένοι. Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν φιλοσοφήσει τη ζωή τους και ξέρουν να τη ζήσουν στο έπακρο, που χαίρονται με την ψυχή τους τις απλές, καθημερινές, όμορφες στιγμές.

 Από μια τυχαία συνάντηση με έναν παλιό φίλο, μέχρι ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα .Που δεν πελαγώνουν στην πρώτη δυσκολία, αλλά αντιθέτως, την αντιμετωπίζουν με δύναμη και αισιοδοξία γιατί γνωρίζουν πως και η χαρά και ο πόνος έχουν εξίσου θέση στη ζωή, ανθρώπους που προσπαθούν στον παραλογισμό που βλέπουν γύρω τους να αντιτάξουν τη λογική και στην απελπισία  αναζητούν την ελπίδα, ανθρώπους που δεν αφήνουν καμία μέρα να πάει χαμένη και που κάθε πρωί ξυπνάνε με έναν σκοπό.

Και όταν η νύχτα πέσει  και τα φώτα σβήσουν, κάνουν το δικό τους ημερήσιο απολογισμό. Ανθρώπους που δε διστάζουν να πάρουν τα ρίσκα τους και να αψηφήσουν κάθε κίνδυνο προκειμένου να υλοποιήσουν  τα όνειρα  τους. Και όταν πια τα κατακτήσουν, δεν επαναπαύονται, αλλά θέτουν κι άλλους, πιο υψηλούς στόχους. Ανθρώπους που βοηθούν άλλους συνανθρώπους τους χωρίς να περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα και κυρίως, χωρίς να διατυμπανίζουν την προσφορά τους.

Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκω.
Το μόνο σίγουρο όμως, είναι ότι προσπαθώ όσο μπορώ να ζω την κάθε μέρα ξεχωριστά...
και να τη γεμίσω με ΣΥΝΑΙΣΘΉΜΑΤΑ...
και δραστηριότητες που πραγματικά με ευχαριστούν...
και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω…
και να ξαναρχίσω απο τη αρχή....

....Μαρία Ιωσηφίδου

Ο νευρωτικός νους

Ένα μικρό παιδί ήθελε να παίξει στην παραλία με την άμμο. Η μητέρα του, είπε “Όχι! Η άμμος είναι υγρή και θα λερώσεις τα ρούχα σου!”

Ύστερα το παιδί,ήθελε να πάει κοντά στη θάλασσα.

 

Η μητέρα είπε “Όχι,αποκλείεται! Γλιστράει και μπορεί να πέσεις!”

Έπειτα,το παιδί ήθελε να τρέξει στο δρόμο και η μητέρα του είπε “Όχι! Μπορεί να χαθείς στον κόσμο!”

 

Κατόπιν το παιδί ζήτησε παγωτό,γιατί κάποιος πουλούσε εκεί κοντά.

Η μητέρα είπε “Όχι! Γιατί πάντα δημιουργεί προβλήματα στο λαιμό και είναι κακό για την υγεία!”

 

Κι ύστερα είπε η μητέρα σε κάποιον που στεκόταν εκεί κοντά “Έχεις ξαναδεί πιο νευρωτικό παιδί;!”

 

Όταν ένα μικρό παιδί γεννιέται,είναι σχεδόν αδύνατον να σκεφτεί κανείς ότι θα μπορέσει να μείνει υγιές, επειδή όλοι γύρω του είναι τρελοί και θα το αναγκάσουν να γίνει όπως αυτοί.

 

Θα σκοτώσουν την ελευθερία του και θα του δημιουργήσουν το αίσθημα ότι κάνει πάντα λάθος.Αναγκάζεται σιγά σιγά να αισθάνεται ότι έχει άδικο. Αυτό δημιουργεί στο παιδί μια καταδίκη, μια αυτοκαταδίκη.

 

Ό,τι και να προτείνει. Ό,τι και να κάνει,του λένε “Όχι!”.

Ο νευρωτικός νους δεν μπορεί να πει “ναι” γιατί ο νευρωτικός νους δεν δίνει ελευθερία στον ίδιο του τον εαυτό.

Osho

Το διαδίκτυο είναι το «ναρκωτικό» της εποχής - Εθισμένη με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η νεολαία

«Οι γονείς μου δε με καταλαβαίνουν». Η φράση αυτή είναι ίσως η πιο κοινή από αυτές που χρησιμοποιούν οι έφηβοι όλων των εποχών.

Κάθε γενιά προσπαθεί να ξεχωρίσει με το δικό της τρόπο, με τους εφήβους να προσπαθούν συνήθως να επαναστατήσουν απέναντι στο «status quo» των γονιών τους.

Τη δεκαετία του 1970 το ρόλο αυτό έπαιξαν οι χίπις. Πώς εκφράζουν όμως την επανάστασή τους οι νέοι της παρούσας γενιάς;

Οι έφηβοι στις μέρες μας δεν «απαντούν» στρεφόμενοι στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, αλλά έχουν βρει μια διαφορετική διέξοδο.

Τουλάχιστον τα νούμερα της τελευταίας δεκαετίας δείχνουν μια πτώση σε ό,τι έχει να κάνει με την πρόσβαση σε παράνομες ουσίες (αλκοόλ και ναρκωτικά) στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, γράφει η Olivia Goldhill στη βρετανική εφημερίδα The Telegraph.

Η χρήση του διαδικτύου και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν μειώσει τη «δημοτικότητα» των ναρκωτικών ουσιών, σε τέτοιο βαθμό που πλέον γίνεται λόγος για «εθισμένους στο διαδίκτυο νέους», προσθέτει η αρθρογράφος.

«Κάθε γενιά θέλει να αφήσει το δικό της στίγμα και να ξεχωρίσει από την προηγούμενη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι προηγούμενες γενιές χαρακτηρίζονταν από υπερβολική κατανάλωση ουσιών. Επομένως, φαίνεται λογικό η επόμενη γενιά να θέλει να ξεχωρίσει και ένα από τα στοιχεία-κλειδιά για να το πετύχει αυτό είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης» σχολίασε η καθηγήτρια εγκληματολογίας στο πανεπιστήμιο του Ντάρχαμ, Fiona Measham.

Σύμφωνα με την ίδια, μετά από συζητήσεις με νέους ανθρώπους, «υπάρχει μια γενικευμένη αίσθηση υπευθυνότητας γύρω από την οικονομία, τον πλανήτη, το περιβάλλον και τις τοπικές κοινότητες».

«Πρέπει να παραμείνουμε “καθαροί” προκειμένου να διορθώσουμε ό,τι έχουν κάνει οι προηγούμενες γενιές» είπε χαρακτηριστικά μια 17χρονη.

Nomophobia: Η φοβία της στέρησης… smartphone

Μήπως όταν απομακρύνεστε από το smartphone σας νιώθετε ένα αίσθημα πανικού να σας κατακλύζει; Μήπως δεν μπορείτε να συγκεντρωθείτε στη δουλειά ή σε ό,τι άλλο κάνετε, όταν έχετε ξεχάσει το κινητό στο σπίτι; Μήπως ανήκετε σε όσους κάθε τόσο ελέγχουν τα κινητά τους για κλήσεις, μηνύματα ή άλλες ενημερώσεις; Αν η απάντηση είναι θετική, τα νέα είναι δυσάρεστα: ο εθισμός στα κινητά τύπου smartphones, σύμφωνα με πρόσφατες επιστημονικές έρευνες ανήκει στις παθήσεις των εποχών κι έχει πλέον και επισήμως το δικό του όνομα: nomophobia.

 

Ο όρος nomophobia, είναι η συρρίκνωση των λέξεων no mobile phone phobia (φοβία της έλλειψης κινητού) και αντιστοιχεί σε μια φοβία που πλήττει περισσότερο τις νεότερες ηλικίες. Σύμφωνα με τον δρα. Ντέιβιντ Γκρίνφιλντ, καθηγητή ψυχιατρικής σε Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ, ο εθισμός με το smartphone είναι αντίστοιχος με άλλους γνωστούς και αναγνωρισμένους εθισμούς, καθώς αφορά την απορρύθμιση της ντοπαμίνης (ουσίας που κινητοποιεί τον εγκέφαλο να κάνει πράγματα).

 

Ο δρ. Γκρίνφιλντ είναι ο ιδρυτής Κέντρου για εθισμούς στο Ίντερνετ και στην εξελιγμένη τεχνολογία, στόχος του οποίους είναι να βοηθήσει εξαρτημένους, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρίσκονται μονίμως on line, να βρουν νέες ισορροπίες στις ζωές τους.

 

Σε δηλώσεις του στο Business Insider, ο δρ. Γκρίνφιλντ περιγράφει αναλυτικά το πώς σε ορισμένες περιπτώσεις η τεχνολογία των smartphones λειτουργεί απέναντι στον εγκέφαλο σαν ένας «κουλοχέρης», που δεν σταματά ποτέ να δουλεύει, χωρίς κάθε φορά να γνωρίζεις από πριν αν και τι θα κερδίσεις! «Κάθε φορά που μας έρχεται μια ειδοποίηση στο κινητό, αυξάνεται ελαφρά η ντοπαμίνη στον εγκέφαλο, στην προοπτική να είναι κάτι ευχάριστο ή και συναρπαστικό. Το θέμα είναι ότι δεν ξέρεις πότε θα έρθει αυτό, οπότε ο εγκέφαλος μπαίνει στη διαδικασία συνεχώς να τσεκάρει, σαν να έχει μαζί του τον μικρότερο «κουλοχέρη» του κόσμου».

 

Εννοείται ότι όσοι πάσχουν από την αποκαλούμενη «nomophobia», δεν γνωρίζουν ούτε και παραδέχονται ότι έχουν το οποιοδήποτε πρόβλημα. «Όπως γίνεται σε κάθε εθισμό, η άρνηση είναι το πρώτο και κλασικό σύμπτωμα» δηλώνει στο Business Insider ο ψυχίατρος Ντέιλ Αρτσερ.

 

Πολλοί ψυχολόγοι έχουν προτείνει ο όρος να μπει πια και στα Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο πνευματικών διαταραχών. Ανάμεσά τους και οι Νικόλα Λουίτσι Μπραγκάτζι και Τζιοβάνι Ντελ Πουέντε, οι οποίοι επιχειρηματολογούν υπέρ της σχετικής πρότασης: «Η τεχνολογία, τα social media και τα κινητά μας βοηθούν πια να κάνουμε τη δουλειά μας ευκολότερα. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Από την άλλη πλευρά όμως μπορεί να έχουν επικίνδυνη επίδραση στην υγεία μας. Χρειάζεται περαιτέρω έρευνα και μελέτη, ώστε να ερευνήσουμε και να ορίσουμε τη nomophobia».

 

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η νέα φοβία δεν είναι παρά ένα μικρό μέρος ενός συνολικού μεγαλύτερου προβλήματος που αφορά τον εθισμό στον αχανή, δημιουργικό, συναρπαστικό αλλά και επικίνδυνο κόσμο του Ίντερνετ.

 

Στην Αμερική, ήδη λειτουργούν κέντρα αποτοξίνωσης από ηλεκτρονικές συσκευές, ενώ στην Κίνα, νέοι εθισμένοι στο Ίντερνετ στέλνονται να ακολουθήσουν στρατιωτική εκπαίδευση ειδικά σχεδιασμένη για να καταπολεμήσει τον εθισμό τους.

 

Οι επιστήμονες, πάντως, λένε ότι δεν χρειάζονται τόσο ακραία μέτρα, απλώς να μπει ένα μέτρο στον τρόπο με τον οποίο στηριζόμαστε έως εξαρτιόμαστε από τα «έξυπνα» κινητά μας. Ο δρ. Ντέιλ Αρτσερ συμβουλεύει: «Μη γράφετε στο κινητό όταν οδηγείτε, μην το παίρνετε μαζί σας στο μπάνιο, μην το χρησιμοποιείτε όταν είστε μαζί με φίλους, βάλτε κανόνες στους εαυτούς σας, π.χ. όταν είστε σε ραντεβού, να μην το ελέγχετε πάνω από 5 λεπτά κάθε μιάμιση ώρα. Απλοί κανόνες, που θα κάνουν τις ζωές μας καλύτερες...».

Τα αρνητικά συναισθήματα είναι το ίδιο πολύτιμα με τα θετικά!

 Συναισθήματα θετικά και αρνητικά...

 

 Στην Δυτικοευρωπαική κουλτούρα μας έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε με τρόπους που δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Το αποτέλεσμα είναι να παίρνουμε λάθος αποφάσεις και δρόμο στην ζωή. Ένα μεγάλο γνωστικό λάθος που κάνουμε και πάρα πολύ συνηθισμένο είναι ότι διαχωρίζουμε στην ζωή μας τα πράγματα και τις καταστάσεις σε δυο διαστάσεις, τα καλά και τα κακά, ως έννοιες σε ένα συνεχές ή σαν δυο διαφορετικές έννοιες και μάλιστα αντίθετες. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα συναισθήματα. Θεωρούμε το να αισθανόμαστε χαρά ως κάτι καλό, ενώ το να αισθανόμαστε λύπη ως κάτι κακό. Στην ζωή όμως αν επιχειρήσουμε να στοχεύσουμε στο να αισθανόμαστε μόνο θετικά συναισθήματα, τότε θα αποτύχουμε παταγωδώς… Τα περισσότερα επιτεύγματα στην ζωή ενός ανθρώπου επιτυγχάνονται με πολλούς κόπους και σωρεία αρνητικών συναισθημάτων. Αν ο στόχος μας είναι να νιώσουμε καλά τότε ουσιαστικά δεν θα επιτύχουμε τίποτα.

 

Τα αρνητικά συναισθήματα είναι το ίδιο πολύτιμα με τα θετικά. Κάθε αρνητικό συναίσθημα είναι ένας φάρος…είναι δηλαδή ένα σημάδι για το προς τα που δεν πρέπει να πλεύσουμε, ή αλλιώς ένα κίνητρο για να φύγουμε από το σημείο στο οποίο είμαστε.  Τα αρνητικά συναισθήματα λειτουργούν όπως και ο σωματικός πόνος, του οποίου η λειτουργικότητα είναι η επιβίωσή μας. Όταν νοιώθουμε πόνο είναι μια προειδοποίηση ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, κάποια δράση πρέπει να πάρουμε αλλιώς τα χειρότερα θα ακολουθήσουν. Ο ψυχικός πόνος είναι λοιπόν, κι αυτός ένα σημάδι το ότι για ότι πρέπει να ακολουθήσει κάποια αλλαγή για να γίνουν τα πράγματα στην ζωή μας καλύτερα. Το συναίσθημα της θλίψης μας καθοδηγεί στο να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας, ξεκινώντας από αλλαγές στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Υπό αυτήν την έννοια τα αρνητικά συναισθήματα είναι πολύτιμα. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν τα αγνοήσουμε για να μην δημιουργήσουμε αλλαγές στις οποίες θα χρειαστεί ακολούθως να προσαρμοστούμε και επειδή α αλλαγή σημαίνει άγνωστο και το άγνωστο φέρνει φόβο ή μας ξεβολεύει ενδίδουμε στον πόνο. Ένα καλό παράδειγμα είναι η αναποφασιστικότητά μας να χωρίσουμε από μια κακής ποιότητας σχέση, όπου οι προσδοκούμενες αλλαγές δεν έχουν επιτευχθεί παρά τις προσπάθειές μας. Φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι, άρα μένουμε δυσαρεστημένοι ή και δυστυχισμένοι. Ουσιαστικά και στις δυο περιπτώσεις τα συναισθήματα μας είναι αρνητικά. Στην περίπτωση όμως που χωρίσουμε το συναίσθημα της απώλειας μας δίνει την ευκαιρία να νιώσουμε καλύτερα στο μέλλον. Αντίθετα, αν μείνουμε, το συναίσθημα της.

 

Εδώ λοιπόν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το γεγονός ότι κάποια αρνητικά συναισθήματα τα ακολουθούμε και κάποια όχι.. Ποια από αυτά ακολουθούμε? Είναι απλό, ενδίδουμε σε αρνητικά συναισθήματα που έχουν κάποια επενδυτική αξία, αυτά δηλαδή που θα μας δώσουν την ευκαιρία στο μέλλον να ακολουθήσουν θετικά συναισθήματα. Συνεπώς τα συναισθήματα δεν είναι σωστό να χωρίζονται σε θετικά και αρνητικά, αλλά σε συναισθήματα στείρα και σε συναισθήματα γόνιμα.

 

Για να το αποδείξουμε περεταίρω αυτό, ας δούμε το εξής παράδειγμα σχετικά με την «θετικότητα» των ευχάριστων συναισθημάτων. Ας υποθέσουμε ότι γνωρίζουμε κάποιον/α στην ζωή μας που μας κάνει πολύ εντύπωση και στην συνέχεια τον ερωτευόμαστε. Το άτομο όπως είναι φυσικό βιώνει πολλά κατακλυσμιαία «θετικά» συναισθήματα τα οποία τον καθιστούν φυσικά αισιόδοξο και βάσει αυτού παίρνει αποφάσεις. Η συνεχής σκέψη μας για τον καινούριο μας σύντροφο μας διασπάει την προσοχή, μας μειώνει την μνήμη, μας ταλαιπωρεί με ψυχαναγκαστικές και επαναλαμβανόμενες σκέψεις που καταντούν πιεστικές και κουραστικές. Επίσης, το άτομο, μπορεί μεταξύ άλλων να πάρει βιαστικές αποφάσεις, βασισμένες στην αισιοδοξία του που αργότερα θα μετανιώσει…βρίσκεται εν ολίγοις σε κίνδυνο.

 

Συμπερασματικά, καταλήγουμε ότι όταν βιώνουμε έντονα συναισθήματα, ανεξάρτητα του πρόσημου τους, καλό θα είναι να μην παίρνουμε αποφάσεις και να προσπαθούμε να εκτιθέμεθα σε εναλλασσόμενα συναισθηματικά τοπία και όχι σε στείρα σταθερά και μόνιμα συναισθήματα.

Η καθημερινότητα των Ελλήνων φανερώνει χαρακτηριστικά της παιδείας τους

Η συμπεριφορά του καθενός «προδίδει» την παιδεία που έχει αποκτήσει ως μέλος μέσα από τη συμμετοχή και δραστηριοποίησή του στην οικογενειακή, σχολική και κοινωνική ζωή.

Η συλλογιστική προσέγγισης του θέματος βασίζεται στην παραδοχή ότι η διαμόρφωση της κοινωνικής συμπεριφοράς κάθε ατόμου συνιστά δημιούργημα της επιρροής, κυρίως, του περιβαλλοντικού παράγοντα.

Με άλλα λόγια, στην κοινωνική συμπεριφορά συμπυκνώνονται οι εμπειρίες, τα βιώματα, οι στάσεις, οι αντιλήψεις, οι νοοτροπίες, οι πληροφορίες και, γενικά, οι ιδιαιτερότητες που βιώνει κάθε άτομο μέσα από τη συναναστροφή και την αλληλεπίδρασή του με πρόσωπα, θεσμούς, περιστάσεις και, συνολικά, με τη λειτουργία του κοινωνικού συστήματος.

Αυτό σημαίνει, τελικά, ότι η κάθε οικογένεια, το κάθε σχολείο και, γενικά, η κάθε κοινωνία, στο πέρασμα του χρόνου έχουν διαμορφώσει τη δική τους κουλτούρα, μέσα από την αλληλεπίδραση που συντελείται ανάμεσά τους, η οποία αποτυπώνεται στη συμπεριφορά των μελών τους.

Διατυπώνοντας διαφορετικά την άποψη αυτή, υποστηρίζουμε ότι η συμπεριφορά του μέλους της ελληνικής κοινωνίας, όπως αυτή εκδηλώνεται στην καθημερινότητά του και σε όλους τους τομείς, «προδίδει» την παιδεία που έχει αποκτήσει το μέλος μέσα από τη συμμετοχή και δραστηριοποίησή του στην οικογενειακή, σχολική και κοινωνική ζωή.

Αυτό, λοιπόν, το είδος παιδείας επιδιώκουμε να αναδείξουμε μέσα από χαρακτηριστικά παραδείγματα της συμπεριφοράς του παιδιού, του νέου και, γενικά, του Ελληνα πολίτη. Ιδού, λοιπόν, ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα, τα οποία δεν χρειάζεται να καταβάλει κανείς μεγάλη προσπάθεια για να τα παρατηρήσει και να τα αντιληφθεί στην καθημερινότητα των Ελλήνων, λόγω του ότι εμφανίζονται με υψηλή συχνότητα:

• Ενας ανησυχητικός αριθμός μαθητών όλων των βαθμίδων, μετά τη χρήση του περιεχομένου, πετά τη συσκευασία ή ακόμη και το περιεχόμενο των αναλώσιμων προϊόντων (γαριδάκια, μπισκότα, τσίχλα…) στους κοινόχρηστους χώρους του σχολείου ή σε όποιον άλλο εξωσχολικό κοινόχρηστο χώρο βρεθεί (πεζοδρόμιο, δρόμο…).

• Ενας μειοψηφικός, αλλά σταθερός, αριθμός φοιτητών, επανειλημμένα και συστηματικά, γράφει συνθήματα, κατά κανόνα, ακραία, χυδαία και κυρίως πολιτικού περιεχομένου, όχι σε πανό αλλά στους τοίχους των πανεπιστημιακών κτιρίων, παραβιάζοντας κάθε κριτήριο αισθητικής και, προφανώς, καταστρατηγώντας τη δημόσια και ιδιωτική ιδιοκτησία.

• Οι επιφάνειες μνημείων, ανδριάντων και αγαλμάτων επικαλύπτονται και βεβηλώνονται, συχνά και απροκάλυπτα, με τουλάχιστον αντιαισθητικά συνθήματα και γκράφιτι, προσβάλλοντας τη μνήμη σημαντικών προσωπικοτήτων της ιστορίας, του πολιτισμού και γενικά της κοινωνίας.

• Η ποιότητα του πολιτικού λόγου και της συμπεριφοράς αρκετών πολιτικών προσώπων, όχι μόνο στις προεκλογικές τους διαδικασίες αλλά και μέσα στην ίδια τη Βουλή, είναι από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα «κουλτούρας» συμπεριφοράς.

• Η χρήση χυδαίων και προσβλητικών εκφράσεων ή του φασκελώματος παρατηρείται καθημερινά σε μεγάλη συχνότητα, ακόμη και για επουσιώδη ζητήματα και συμβάντα.

• Ενας απροσδιόριστος αριθμός οδηγών σταθμεύει το αυτοκίνητό του κατά τέτοιον ατομικιστικό τρόπο, ώστε να στερεί τουλάχιστον μία θέση στάθμευσης σε οδηγούς που αναζητούν να σταθμεύσουν τα αυτοκίνητά τους.

• Οι άκρες των μικρών και μεγάλων δρόμων και οι παραλίες, σχεδόν πανελλαδικά, «στενάζουν» από σκουπίδια, κυρίως άδεια πλαστικά μπουκάλια νερού, κύπελλα καφέ, αποτσίγαρα, αποφάγια κ.ο.κ.

• Το πέταγμα του αποτσίγαρου ή ακόμη και του άδειου πακέτου από το παράθυρο του αυτοκινήτου και το άδειασμα του σταχτοδοχείου του αυτοκινήτου στους φωτεινούς σηματοδότες αποτελούν συνηθισμένη καθημερινή ενέργεια.

Επίσης, συνηθισμένο φαινόμενο αποτελούν:
• Η μεγάλη συχνότητα σε βανδαλισμούς και καταστροφές των στεγάστρων των αστικών και υπεραστικών συγκοινωνιακών φορέων και των τηλεφωνικών θαλάμων.

• Τα αναρίθμητα συνθήματα στους τοίχους των κατοικιών και οι δολιοφθορές σε σταθμευμένα αυτοκίνητα.

• Η παραβίαση του κόκκινου σηματοδότη, του μονόδρομου, καθώς και η αφαίρεση της προτεραιότητας από αρκετούς οδηγούς θεωρείται όχι μόνο φυσιολογική αλλά και «μάγκικη» κοινωνική στάση κ.λπ.

Αυτές και πολλές άλλες περιπτώσεις συμπεριφοράς οδηγούν στη διαπίστωση ότι ένας ερευνητικά απροσδιόριστος και, ασφαλώς, ανησυχητικός, αριθμός Ελλήνων πολιτών, σχεδόν όλων των ηλικιών, δίνει καθημερινά και συχνά δείγματα έλλειψης παιδείας, η οποία αποτυπώνεται στη συμπεριφορά τους με χαρακτηριστικά γνωρίσματα την αγένεια, την έλλειψη σεβασμού και αισθητικής, την ασυνέπεια, την ανευθυνότητα κ.ο.κ.

Αυτά τα δείγματα συμπεριφοράς, που, ενδεχομένως, από ορισμένους να εκλαμβάνονται ως «μικρής» πολιτισμικής και κοινωνικής εμβέλειας και σημασίας, φανερώνουν παγιωμένες αντιλήψεις, νοοτροπίες και πρακτικές, οι οποίες, όμως, αφενός δύσκολα ανατρέπονται γιατί ενισχύονται από τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, με γνωρίσματα, π.χ., την ανοχή και την ατιμωρησία, και αφετέρου απηχούν στην πράξη τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του στη διαχείριση των προσωπικών και κοινωνικών ζητημάτων.

Ολα αυτά, πέραν των γνωρισμάτων της επικρατούσας κουλτούρας, οδηγούν σε μια απαισιόδοξη διαπίστωση ότι η λειτουργία και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, σε ζητήματα παιδείας και κοινωνικής συμπεριφοράς, δεν διαγράφεται ιδιαίτερα ευοίωνο.

Η διαπίστωση αυτή έχει τη σημασία της, δεδομένου ότι η λειτουργία των θεσμών και συνολικά του κοινωνικού συστήματος εξαρτάται από τις αξίες, τους κανόνες και τις πρακτικές που χρησιμοποιούν οι πολίτες μιας κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής επικοινωνίας και δραστηριοποίησής τους.

Γιατί αγαπάμε και γιατί απατάμε;

Ποια είναι η εξέλιξη της αγάπης, οι βιοχημικές της βάσεις και η κοινωνική της σημασία;

Μια ανθρωπολόγος εξηγεί το περίπλοκο θέμα της αγάπης σε μια ενδιαφέρουσα ομιλία στα TED. Με ελλ. υπότιτλους.

Γιατί αγαπάμε; Και γιατί απατάμε; Κατά την ανθρωπολόγο Helen Fisher, η αγάπη δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα: στην πραγματικότητα είναι μια βιολογική ορμή, που προέρχεται από την κινητήρια δύναμη του νου και συγκεκριμένα του τμήματος του μυαλού μας που θέλει και λαχταρά. Μια ενδιαφέρουσα ομιλία επιχειρεί να λύσει τα μυστήρια του πιο περίπλοκου συναισθήματος.

 

 

Προσδοκίες και αναστεναγμοί

Γίνεται να σου λείπει κάτι που δεν είχες ποτέ;

Πόση επιθυμία μπορεί να γεννά η προσδοκία;
Πόση απόσταση υπάρχει από το «έχω φανταστεί» στο «έχω νιώσει»;
Ποιο είναι τελικά ποιο δυνατό;
Μη βιαστείς να απαντήσεις, το δεύτερο. Η επιθυμία όπως ίσως γνωρίζεις, είναι συναίσθημα.
Θέλεις κάτι και ή το έχεις ή όχι. Είτε μπορείς να το αποκτήσεις, είτε όχι.
Η προσδοκία αντίθετα, είναι σκέψη.
Ένα σύνολο από φανταστικά σενάρια που πλάθει το μυαλό και συνήθως απέχουν κατά πολύ από την πραγματικότητα.

Η επιθυμία και η προσδοκία είναι αλληλένδετες, δεν υπάρχει η μία χωρίς την άλλη.
Και οι δύο μαζί προσπαθούν να ελέγξουν τη ζωή σου.
Η διαφορά τους έγκειται στο πώς αναπτύσσεις την πρόθεση σου.
Και εξηγώ.
Οι περισσότεροι άνθρωποι επιθυμούν, για παράδειγμα, ένα δυνατό έρωτα στη ζωή τους.
Δεν είναι αυτοσκοπός, δεν είναι μονόδρομος, είναι μια επιθυμία της καρδιάς, μια ανάγκη για συναίσθημα στη ζωή τους.

Για πάρα πολλούς όμως -γυναίκες ως επί το πλείστον- δυστυχώς ο έρωτας αποτελεί αναγκαιότηταγια να αποκτήσει νόημα η ζωή τους.
Όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα.
Είναι η νευρωτική εκείνη προσδοκία, να σε συνεπάρει η ένταση της επαφής.
Μοιάζει πολύ ελκυστική η αίσθηση της έξαψης που ονειρεύονται, τη στιγμή που ο τυφώνας έρωτας θα τους παρασύρει σε άγνωστα συναισθηματικά μονοπάτια.
Πλάθουν σενάρια στο μυαλό τους για το πώς θα έπρεπε να είναι ένα δυνατός έρωτας, πώς θα έπρεπε να φέρεται, να μιλά, να κινείται, να διεκδικεί και αρχίζουν να έχουν απαιτήσεις και προσδοκίες, που καμία σχέση δεν μπορούν να έχουν με την πραγματικότητα.
Γιατί άλλο η ζωή στα βιβλία και τις ταινίες κι άλλο στην πραγματικότητα.

Προσδοκούν πολλοί, λοιπόν, την επαφή άνευ ορίων, συναισθηματικών ή σαρκικών.
Όταν όμως έρθει η στιγμή, αυτοί οι ίδιοι συνήθως δεν είναι έτοιμοι για μια αυθεντική συνάντηση χωρίς αυταπάτες και προσδοκίες. Θέλουν τη σιγουριά αυτού που έχουν πλάσει στο μυαλό τους, γιατί διαισθάνονται ότι διαφορετικά ρισκάρουν να πονέσουν Αποτέλεσμα; Τρομάζουν και υπαναχωρούν.

Το να παραδοθείς ολοκληρωτικά και να ενωθείς με τον άλλο, προκαλεί τόσο φόβο, ώστε τελικά προτιμούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους από την οδυνηρή περίπτωση να πληγωθούν και αποφασίζουν να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά τους με κλισέ εκφράσεις όπως «Δεν ήταν αυτό που περίμενα» ή «Δεν ήταν αντάξιο των προσδοκιών μου».

Όμως, οι μεγάλες προσδοκίες είναι καταδικασμένες να μην εκπληρωθούν, ακριβώς επειδή είναι μεγάλες.
Στο βάρος της σκέψης ότι η προσδοκία είναι πέρα από κάθε φαντασία, άρα θα παραμείνει απραγματοποίητη, πολλοί είναι αυτοί που απογοητεύονται οικτρά και υπάρχουν κι αυτοί που καταρρέουν ψυχολογικά.
Δεν συνειδητοποιούν ότι κάτι θα γίνει ή δεν θα γίνει, όταν έρθει η στιγμή.

Η προσμονή της στιγμής όμως, δεν πρέπει να συγχέεται με την προσδοκία του τρόπου που θα εξελιχθεί η στιγμή.
Οι προσδοκίες είναι μέρος της ταυτότητας μας, της προσωπικότητας μας.
Δεν είναι εύκολο να απαγκιστρωθείς, να αποχωριστείς αυτό το κομμάτι σου και να παρασυρθείς χωρίς φρένο.
Έχεις συνηθίσει τόσο σε αυτά που πλάθει το μυαλό σου, στις επιθυμίες και τα θέλω που γεννά και αρνείσαι να τα εγκαταλείψεις.
Έτσι καταλήγεις αιχμάλωτος του Εγώ σου.

Μήπως, όμως, είναι καιρός να συνειδητοποιήσεις πως χρειάζεται καμιά φορά ή και πολλές φορές, να ριχτείς στην εμπειρία χωρίς να περιορίζεσαι από τις εξαρτήσεις σου και τις προσδοκίες σου;
Σε αυτό το σημείο θα καταρρίψω κι έναν ακόμη μύθο σου.
Αυτόν του έρωτα και της πεποίθησης ότι είναι καθαρό ένστικτο.
Είναι αλήθεια;
Γιατί νομίζω πως κανείς δεν αγαπά χωρίς λογική.
Τη λογική πως κάποιος καλύπτει κάποιες ανάγκες μας, εκπληρώνει κάποιες προσδοκίες μας.
Πόσο υποκριτικό είναι από μέρους σου αυτό το «άνευ όρων» όταν εσύ ο ίδιος βάζεις, ασυναίσθητα ή όχι, τους δικούς σου όρους μέσα από τις προσδοκίες σου σε κάθε συνάντηση με τον έρωτα;

Σκέψου το λιγάκι, ξύπνα, χαλάρωσε κι απόλαυσε τα πράγματα όπως έρχονται.
Γιατί: «Τι θα απομείνει από τόσες προσδοκίες, τόσους αναστεναγμούς; Ένα όνομα και δυο χρονολογίες χαραγμένες στην πέτρα, που ο καιρός θα τις σβήσει σιγά-σιγά».
(Τ. Λειβαδίτης).

Και όταν θες να ζήσεις, αγάπα το είναι σου, δεν έχει άλλο δρόμο

Και όταν θες να κλάψεις, κλάψε, θα καθαρίσουν τα μάτια σου και η καρδιά σου.
Και όταν θες να ουρλιάξεις, ούρλιαξε, θα αναπνεύσεις καλύτερα μετά.
Και όταν θες να τα αφήσεις όλα, άστα, και πήγαινε μια βόλτα, στην επιστροφή θα σου φανούν καλύτερα.

Και όταν θες να πεις σε κάποιον κάτι, πες το σήμερα, αύριο μπορεί εσύ να μην μπορείς και αυτός να μην ακούει.
Και όταν θες να κάνεις κάτι, κάντο τώρα, το αύριο είναι πολύ μακρινό και ίσως έχει άλλα σχέδια για σένα.
Και όταν θες να ζήσεις, αγάπα το είναι σου, δεν έχει άλλο δρόμο.

Τα αφήνεις όλα την τελευταία στιγμή;

Πόσες φορές έχουμε μεταθέσει τις προγραμματισμένες μας ασχολίες για αύριο… για μεθαύριο ... και, τελικά, για ποτέ; Τελικά πείθουμε τους εαυτούς μας ότι είναι σωστή ενέργεια, προφασιζόμενοι ότι έχουμε κάτι σημαντικότερο να κάνουμε ή είμαστε κουρασμένοι. Ουσιαστικά τις αναβάλλουμε γιατί βαριόμαστε!

Γιατί όμως βαριόμαστε; Τι φταίει;

Σύμφωνα με τους νόμους της Φυσικής, όλα τα σώματα αντιστέκονται στην μεταβολή της κινητικής τους κατάστασης. Οπότε την αναβλητικότητα θα την περιγράφαμε σαν μία τάση που υπάρχει στην ύλη, στα σώματά μας, που τα εμποδίζει να κινηθούν. Άρα, όταν αναβάλλουμε, αντιστέκεται το σώμα μας, γιατί “βολεύεται στην ακινησία”, γινόμαστε αδρανείς και ακίνητοι. Και ό, τι μένει ακίνητο, μένει στάσιμο..!

Μπορούμε να μετατρέψουμε την αναβλητικότητα σε υπευθυνότητα;

Βήμα 1ο
Προγραμμάτισε τις δραστηριότητές σου: Φρόντισε το πρόγραμμα να μην είναι πολύ γεμάτο, αλλά να είναι πρακτικό και εφαρμόσιμο, ώστε να μην είσαι ασυνεπής.

Βήμα 2ο
Βάλε τις αγαπημένες σου δραστηριότητες στην αρχή του προγράμματός σου, …ώστε να αρχίζεις τις ασχολίες σου με ευχαρίστηση και χαρά.

Βήμα 3ο
Υιοθέτησε “καλές” συνήθειες και “απέβαλλε” σταδιακά τις “κακές”, …ώστε να εκδηλώνεται η συνέπεια και η αποτελεσματικότητά σου αβίαστα.

Το σημαντικότερο όλων είναι, τα παραπάνω βήματα, να γίνουν με αγάπη για τον εαυτό μας. Να είναι συνειδητή επιλογή και όχι ψυχαναγκαστική. Γιατί η υπευθυνότητα είναι πράξη αγάπης!
Εσύ, τα αφήνεις όλα τελευταία στιγμή;

Η εικονική πραγματικότητα και η «νέα ομιλία» που πλέον έχει καθιερωθεί , έχουν ένα και μόνο σκοπό τον απόλυτο έλεγχο της σκέψης μας

Το 96% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει ως κύρια γλώσσα μία εκ του 4% του συνόλου των υπαρχόντων γλωσσών, ενώ το 25% των γλωσσών απειλείται άμεσα αφού ομιλείται από λιγότερους από 1.000 ανθρώπους.

Το πρόβλημα μάλιστα φαίνεται πως επιτείνεται εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης και της βελτίωσης της επικοινωνίας μεταξύ των πληθυσμών, κάτι που μπορεί να οδηγήσει στην εξάλειψη ή το δραστικό περιορισμό της χρήσης του 90% από τις 6.000 ομιλούσες γλώσσες, μέχρι το τέλος του αιώνα που διανύουμε.

Αυτά είναι τα στοιχεία που δίνει η έρευνα των πανεπιστημίων του Κέμπριτζ και του Κάρντιφ, βέβαια οι έρευνες και τα στοιχεία που δίνονται καλό είναι να μας προβληματίζουν και να τα επεξεργαζόμαστε για να εξάγουμε τα δικά μας συμπεράσματα.

Η μητρική γλώσσα είναι η ανάπτυξη της ικανότητας επικοινωνίας με τα άλλα μέλη της ομάδας που αποκτά ο άνθρωπος στα πρώτα 5 χρόνια της ζωής του. Αυτή καθορίζει τη φυσική του εξέλιξη αφού είναι το απαραίτητο μέσο να επικοινωνεί και να γνωρίζει το περιβάλλον του. Οι πρώτες και τελικά ή πιο απαραίτητες γνώσεις για τη ζωή του, ακόμη και οι κανόνες για τη διαχείριση των βασικών του ενστίκτων, μιλούν με τη μητρική του γλώσσα και είναι η μόνη γλώσσα που αντιλαμβάνεται απόλυτα η σκέψη του καθώς επίσης ένα δυνατό μέσο για να σχηματοποιεί τα συναισθήματα του

Η μητρική γλώσσα κάθε λαού είναι ένας κώδικας που καταγράφει όλα τα βιώματα , τις αξίες , τη φιλοσοφία ζωής, τις αντιλήψεις, την πολιτική και πολιτισμική του ιστορία. Είναι κάτι σαν το DNA του αφού μιλάμε, όπως είμαστε και είμαστε, όπως μιλάμε.

Η κατάργηση της πολυμορφίας στην επικοινωνία και η θέσπιση μιας παγκόσμιας γλώσσας και μάλιστα μια γλώσσας καθαρά φωτογραφικής, όπου οι λέξεις δεν έχουν ρίζες, αλλά είναι απλά σύμβολα, εμπεριέχει πρόθεση χειραγώγησης και μάλιστα όσο πιο πολύ απλουστεύεται η γλώσσα και σπάνε οι έννοιες, τόσο πιο εύκολη γίνεται η χειραγώγηση της σκέψης .

Γράφει ο Τζορτζ Όργουελ στο «1984» σχετικά με τον έλεγχο της σκέψης, καθώς το «σύστημα» αποσκοπεί στη μη σκέψη μέσω της καταστροφής των λέξεων και την καθιέρωση της Νέας Ομιλίας:
«Δίνουμε στη γλώσσα την τελική της μορφή, τη μορφή που θα έχει όταν κανείς δε θα μιλάει άλλη γλώσσα. Όταν τελειώσουμε, οι άνθρωποι σαν εσένα θα πρέπει να τη μάθουν απ’ αρχής. Πιστεύεις, φαντάζομαι, ότι η κύρια δουλειά μας είναι να εφεύρουμε νέες λέξεις. Αλλά δε συμβαίνει καθόλου κάτι τέτοιο! Καταστρέφουμε λέξεις – εικοσάδες, εκατοντάδες κάθε μέρα. Πετσοκόβουμε τη γλώσσα ως το κόκαλο». Και σε κάποιο άλλο σημείο: «Δε βλέπεις ότι ο σκοπός της Νέας Ομιλίας είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης; Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δε θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς. Κάθε γενική έννοια που μπορεί ποτέ να εκφραστεί θα καλύπτεται με μια μόνο λέξη, που το νόημά της θα είναι αυστηρά καθορισμένο και όλες οι παραπλήσιες έννοιές της θα έχουν εκλείψει και ξεχαστεί. Η Παλαιά Ομιλία θα εκτοπιστεί μια για πάντα και θα έσπαζε και ο τελευταίος κρίκος με το παρελθόν».

Η προώθηση μια παγκόσμιας γλώσσας, χωρίς παρελθόν, δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας είναι μια μεθόδευση που έχει ξεκινήσει αρκετές δεκαετίες πριν και εντάσσεται στη γενική προπαγάνδα της χειραγώγησης των μαζών, είναι η λεγόμενη «νέα τάξη πραγμάτων» που τελικά όμως δεν είναι και τόσο νέα, είναι η παλιά τάξη της εξουσίας που άλλαξε πρόσωπο και αντί να κρατάει στο χέρι της μαστίγιο για να υποτάξει προς όφελος της τους λαούς κρατάει την «Προπαγάνδα» του Edward Bernays και φυσικά όλα τα όπλα που επιδρούν κατευθείαν στην συνείδηση και διαμορφώνουν την αντίληψη της πραγματικότητας. Η υποσυνείδητη χειραγώγηση της συνείδησης που μετατρέπει τις ομάδες σε διαχειρίσιμες μάζες είναι επιστήμη και αντικατέστησε επάξια το μαστίγιο αφού πετυχαίνει με «δημοκρατικό» τρόπο να στερεί την ικανότητα της αντίδρασης.

Κλείνοντας τις σκέψεις μου, που δεν είναι ανάλυση, αλλά στοιχεία προβληματισμού και συζήτησης, θα χρησιμοποιήσω τρεις ελληνικότατες λέξεις για να αποδώσω με μια δόση χιουμορ τον πιο διαδομένο τρόπο χειραγώγησης, μέσω της γλώσσας, που είναι τα δελτία ειδήσεων

Κατανάλωση: ουσιαστικό, γένους θηλυκού. Περιφέρουμε το θέμα με δημοκρατικές διαδικασίες, συζητήσεις επί συζητήσεων, συμφωνίες ,διαφωνίες, εκνευρισμός….κατευνασμός, ικανοποίηση της επαναστατικότητας μας, εκτόνωση.

Ανάλωση: ουσιαστικό, γένους θηλυκού. Περίεργη εσωτερική διαδικασία αποσυμπίεσης, ακολουθεί την κατανάλωση, νεκρώνει αντιστάσεις. Χαμένος χρόνος .. χαμένος κόπος, αυτές οι σκέψεις ξεπηδούν αβίαστα. Ο νους μας έχει ήδη καεί

Ουσία: ουσιαστικόν, γένους θηλυκότατου. Μας διαφεύγει … η σύλληψη, η κύηση και ο τοκετός είναι διεργασίες, η γέννηση πραγματικότητα…

Οι δύο πρώτες κυρίες, πόρνες του πολιτισμού μας, η τρίτη παραμένει ασύλληπτη

Ιερό Θηλυκό-Ιερό Αρσενικό (Divine Feminine-Divine Masculine)

Όλη η ζωή έχει δημιουργηθεί από την ένωση δύο βασικών αρχών. Της αρσενικής και της θηλυκής. Της συνειδητότητας και της ενέργειας. Αυτές οι δύο αρχές συνυπάρχουν μέσα στο ευρύτερο πεδίο της Θεϊκής Αγάπης, η οποία είναι η δομή ολόκληρου του σύμπαντος.

Όταν χρησιμοποιούμε τους όρους αρσενική και θηλυκή αρχή δεν αναφερόμαστε στους άντρες και τις γυναίκες αλλά στις διαφορετικές ποιότητες.
Αυτές οι δύο ποιότητες χρειάζεται να βρίσκονται σε ισορροπία μέσα στον καθένα από εμάς αν θέλουμε να φτάσουμε στην ύψιστη προοπτική ατομικά και συλλογικά, για την εξέλιξη όλης της ανθρωπότητας.

Ενα παράδειγμα της εκδήλωσης στο φυσικό επίπεδο της αρσενικής και θηλυκής ενέργειας ,είναι η τρέχουσα περιβαλλοντική κρίση όπου είναι το αποτέλεσμα μιας βαθιάς ανισορροπίας των δύο αυτών αρχών. Μιας ριζικής καταπίεσης της θηλυκής ενέργειας και μιας κυρίαρχης έκφρασης της αρσενικής συνειδητότητας.

Έχουμε αποσυνδεθεί από την θηλυκή αρχή (άντρες και γυναίκες εξίσου). Τώρα καλούμαστε να επανασυνδεθούμε, να εξισορροπήσουμε και να εναρμονίσουμε αυτές τις δύο αρχές μέσα μας και κατ’ επέκταση γύρω μας.

Τιμώντας το Θεϊκό Θηλυκό και το Θεϊκό Αρσενικό μέσα μας θέτουμε τη βάση για εξισορρόπηση. Το να δημιουργήσουμε ένα κόσμο βασισμένο στην αρμονία, την ισότητα και την αναγνώριση των δώρων του Θηλυκού και του Αρσενικού είναι ένα σημαντικό βήμα στο να δημιουργήσουμε ειρήνη.
Καθώς τιμούμε και αναγνωρίζουμε το αρσενικό και το θηλυκό, δημιουργούμε χώρο για ενότητα και αρμονία στον εσωτερικό και εξωτερικό μας κόσμο. Και οι δύο ενέργειες είναι ουσιώδεις και έχουν ισότιμο ρόλο στη δημιουργία του Ενός, της πληρότητας στη ζωή και το θεϊκό. Ο πλήρης εναγκαλισμός των δώρων και των δύο ενεργειών και το να τους επιτρέψουμε να ενωθούν εντός μας και εκτός μας συντελούν σε ένα κόσμο ειρήνης, ωριμότητας και εξέλιξης.

Κάθε γυναίκα είναι μία μοναδική έκφραση του θεϊκού-ιερού Θηλυκού.
Για να υπάρξει ισορροπία χρειάζεται να έρθουμε σε επαφή με όλες τις ποιότητες που αντιστοιχούν στην θηλυκή πλευρά μέσα μας. Με κάποιες μπορεί ήδη να έχουμε ισορροπημένη και υγιής σχέση, με κάποιες άλλες όχι.

Δεν είναι απαραίτητο να συμμορφωνόμαστε σε κάποιο από τα αρχέτυπα που αποτελούν το θεϊκό θηλυκό, χρειάζεται μόνο να έρθουμε σε επαφή, να αγκαλιάσουμε και να επιτρέψουμε σε όλες τις θηλυκές μας ποιότητες να εκφραστούν μέσα από εμάς, με τον δικό μας προσωπικό και μοναδικό τρόπο.
Αφού το έχουμε κάνει αυτό ως γυναίκες, μπορούμε αντίστοιχα να συνδεθούμε και με τις αρσενικές μας ποιότητες και να τις εναρμονίσουμε με τις θηλυκές, έτσι ώστε η φροντίδα, η αγάπη και η συμπόνια (κ.λ.π.) να είναι ίσες με την δύναμη και την δράση (κ.λ.π.)

Αντίστοιχα, κάθε άντρας είναι μια μοναδική έκφραση του Θεϊκού Αρσενικού. Λόγω της ανισορροπίας που υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια, η αρσενική ενέργεια έχει παρερμηνευτεί και καταχραστεί.
Το Θεϊκό Αρσενικό λοιπόν χρειάζεται να επαναπροσδιορίσει τις αρσενικές ποιότητες, να αποκτήσει μια υγιής και ισορροπημένη σχέση με αυτές και κατόπιν να έρθει σε επαφή με τις θηλυκές ποιότητες μέσα του, επιτρέποντας στα συναισθήματα, στην αγάπη, στην συμπόνια να υπάρχει και να εκφράζεται ισότιμα με το θάρρος και την δύναμη και να συνδυάσει για παράδειγμα την δράση με την συμπόνια ώστε να παράγει εποικοδομητική δράση.

Ερχόμενοι αρχικά σε επαφή με την κυρίαρχη φύση μας –Οι γυναίκες με τις θηλυκές ποιότητες και οι άντρες με τις αρσενικές- το επόμενο βήμα είναι η εναρμόνιση και η εξισορρόπηση και των δύο μέσα μας.
Έτσι ενσαρκώνουμε το ενδυναμωμένο θεϊκό θηλυκό και το θεϊκό αρσενικό αντίστοιχα.

Οι κυρίαρχοι φόβοι που εμποδίζουν την γυναίκα να αγκαλιάσει τις θηλυκές αρχές, είναι ο φόβος της καταπίεσης, της κυριαρχίας, ο φόβος του να μην ακούγεται και να μην εκτιμάται.
Ο κυρίαρχος φόβος του αρσενικού, ώστε να αγκαλιάσει τις θηλυκές αρχές, είναι ο φόβος του να χάσει την κυριαρχία του.
Η αναγνώριση, η αποδοχή, η αγάπη, ο σεβασμός και η εκτίμηση αρσενικού και θηλυκού και η συνειδητή δράση είναι η βάση για αρμονία, πληρότητα και ενότητα. Οι δύο αυτές αρχές δεν είναι αντίθετες, είναι συμπληρωματικές και αλληλένδετες.

Οι ποιότητες που αντιπροσωπεύουν την θηλυκή αρχή είναι :
αποκατάσταση, ζωή, ανανέωση, δημιουργία, γέννηση, θεραπεία, δεκτικότητα, ειλικρίνεια, μητρότητα, ανατροφή, αγάπη, κατανόηση, συμπόνια, διορατικότητα, φροντίδα, διαίσθηση, σοφία, συγχώρεση, σύνδεση, αρμονία, αισθησιασμός, το φεγγάρι.

Οι ποιότητες που αντιπροσωπεύουν την αρσενική αρχή είναι :
δράση, κατεύθυνση, κίνηση, υπευθυνότητα, εστίαση, πατρότητα, γενναιοδωρία, ενθάρρυνση, διαύγεια, υλική αφθονία, μετασχηματισμός, διάνοια, ανάπτυξη, ο ήλιος.

 Ιερό, Θεϊκό Θηλυκό-Αρχέτυπα
Η Θεά- Η Βασίλισσα- Η Ιέρεια- Η Πολεμίστρια- Η Ερωμένη- Η Σοφή Γυναίκα

Η Θεά (Θεότητα) :
Η Θεά είναι το αρχέτυπο που παρέχει υπερβατική εμπειρία, επανασύνδεση με την πηγή και την φροντίδα της θεϊκής ουσίας. Είναι ένα μυστήριο, μια βαθιά εξερεύνηση, του Κενού, μέσα από το οποίο όλα προέρχονται, μια βαθιά εξερεύνηση στην άγνωστη άβυσσο που είναι η Αγάπη.
Η Θεά είναι η σπίθα της ζωής, η δυναμική, εμπνευστική, ρευστή ενέργεια της δημιουργίας και της εξέλιξης. Είναι η αρχέγονη, πρωταρχική, προγονική δημιουργός αιτία. Η σοφία της είναι ανεξιχνίαστη και συνεχώς εξελισσόμενη. Αντιπροσωπεύοντας συνεχώς το μυστήριο του αγνώστου και αμάθητου, πυροδοτεί τον Έρωτα, την επιθυμία και τη ζωτική δύναμη αναζητώντας νέες εμπειρίες, νέους συνδέσμους, νέες πιθανότητες μέσα από τελματωμένες παλαιές τεχνολογίες και διαδικασίες.
Η Θεά μας συνδέει σε μια συνεχή, αυξανόμενη ροή πιθανοτήτων και νεοτερισμών.
Μας εμπνέει σε επίπεδο ψυχής να εξελιχθούμε σε νέα υφή έκφρασης και σύνδεσης με τη ζωή σε όλο της το εύρος και την πληρότητα. Η Θεά εκπέμπει διαπροσωπική, αρμονική αγάπη για όλους και όλα τα όντα.
Το αρχέτυπο της Θεάς είναι το πεδίο της πνευματικότητας, του μυστικισμού, της εμπειρίας και της διαίσθησης.
Μια γυναίκα πλήρως ενωμένη με το αρχέτυπο της Θεάς εκπέμπει δυναμική ενέργεια, ροή, με συνεχώς εξελισσόμενη απεριόριστη διαίσθηση, σοφία και δημιουργικότητα.
Η παρουσία της εμπνέει και προκαλεί σε κάποιον την αίσθηση της ανανέωσης, παρακινεί και αναζωογονεί. Είναι πνευματικά ισορροπημένη και εκπέμπει αγάπη σε όλη την ζωή γύρω της, χωρίς προκαταλήψεις και διαχωρισμό. Ενώ είναι η πηγή των ιδεών και των λύσεων αναζητά την συνεργασία και την ομοφωνία σε όλες τις εκδηλώσεις και εκφράσεις.
Η Βασίλισσα (Μητέρα) :
Ίσως το δυνατότερο αρχέτυπο και συγχρόνως το πιο καταπιεσμένο με προσδοκίες και καθήκοντα, είναι αυτό της Βασίλισσας (Μητέρας).
Είναι αυτή που είναι η αυθεντία και η τροφοδότης της ζωής και η πρωταρχική τροφός των τέκνων. Να γεννάς είναι το πιο εμβριθές επίτευγμα που μπορεί κάποιος να βιώσει. Η ζωή να δίνει ζωή! Να φροντίζει και να οδηγεί αυτή τη ζωή σε αυτό-συντήρηση και πληρότητα είναι ο ανιδιοτελής σκοπός της μητέρας.
Η πιο σπουδαία σχέση που κάποιος μπορεί να έχει είναι με τη μητέρα που τον γέννησε. Κανένας άλλος δεσμός δε διαθέτει την εμπειρία τέτοιας σύνδεσης, αφοσίωσης και συμπλέγματος.
Είναι η Βασίλισσα που φέρνει τάξη και ευλογία, καλοσύνη, γονιμότητα, ισορροπία, συμπόνια, δικαιοσύνη και ανιδιοτελή αγάπη.
Ενώ το αρχέτυπο της Θεάς είναι η Δημιουργός, εμπνέοντας το όραμα και τη φαντασία, η Βασίλισσα φέρνει σε δημιουργία, σε ύπαρξη. Γεννά ζωή και φροντίζει ενεργά για την ανάπτυξη και την ευημερία αυτής.
Το πεδίο ορισμού του αρχέτυπου της Βασίλισσας (Μητέρας) είναι η υλική εκδήλωση, η οικογένεια, το ‘’βασίλειο’’ (η σφαίρα επιρροής της ζωής), ο υλικός πλούτος και η αφθονία.
Μια γυναίκα που εκφράζει πλήρως το αρχέτυπο της Βασίλισσας ((Μητέρας) ενδιαφέρεται για την ευεξία, την ευημερία και την ευτυχία της οικίας της και όλων όσων είναι υπό την κυριαρχία της με καλοκάγαθη αγάπη και φροντίδα.

Η Ιέρεια :
Το αρχέτυπο της Ιέρειας είναι πιθανότατα το λιγότερο γνωστό και κατανοητό, ειδικά στη σημερινή πατριαρχική μας κουλτούρα όπου κυριαρχεί και καθυποτάσσει την γυναικεία πνευματικότητα.
Το πεδίο ορισμού του αρχέτυπου της Ιέρειας είναι η διαισθητική επίγνωση και διορατικότητα της μυστικής και απόκρυφης γνώσης του αγνώστου, στην σφαίρα του πνεύματος.
Η Ιέρεια έχει μία μαγική σύνδεση με το Μεγάλο Μυστήριο, το Δημιουργικό κενό, την Μητέρα όλης της Δημιουργίας, την ενέργεια της Πηγής. Είναι ο σύνδεσμος και η συντονίστρια ανάμεσα στο υλικό και το πνευματικό. Είναι ένα διάμεσο ισχυρών πνευματικών, ψυχολογικών και συναισθηματικών ενεργειών που αποτελούν αυτό που είμαστε.
Η Ιέρεια επικαλείται και κατευθύνει ενέργειες ανάμεσα στην συνειδητή και υποσυνείδητη επίγνωση επηρεάζοντας την υλική και πνευματική αίσθηση της ευεξίας και της ευημερίας.
Μία γυναίκα σε πλήρη σύνδεση με το αρχέτυπο της Ιέρειας είναι μάστερ της υλικής και της πνευματικής της πραγματικότητας με εμπιστοσύνη στην γνώση του πώς να επικαλείται από τις πνευματικές αποθήκες ό,τι χρειάζεται για να μετασχηματίσει και να μεταμορφώσει όποιες ενέργειες θα μπορούσαν να κλονίσουν και να ανατρέψουν άλλες γυναίκες που δε βρίσκονται σε πληρότητα με το αρχέτυπο της Ιέρειας.
Είναι προσεκτική και στοχαστική και έχει βάθος στην παρουσία της και την διάνοιά της. Ξέρει πώς να αποκολλάται από εσωτερικές και εξωτερικές καταιγίδες και πώς να συνδέει βαθιές εσωτερικές αλήθειες με τη γήινη εμπειρία της ζωής. Βλέπει μία ανώτερη προοπτική και συντονίζεται με αυτή την αντήχηση. Δεν επηρεάζεται εύκολα από φθίνουσες παρορμήσεις και φέρνει δύναμη και αυτοπεποίθηση σε δύσκολες καταστάσεις που απαιτούν αλλαγή και μετάλλαξη, με χάρη και διορατικότητα

Η Πολεμίστρια :
Το αρχέτυπο της Πολεμίστριας είναι το λιγότερο αντιπροσωπευτικό και κατανοητό αρχέτυπο για τις γυναίκες. Διαστρεβλωμένο και παρεξηγημένο από την κυρίαρχη πατριαρχική κουλτούρα. Κάθε έκφραση της πολεμίστριας αντιμετωπίζεται με κατάκριση και επίκριση.
Οι ποιότητες της πολεμίστριας είναι η αποφασιστικότητα και η διαύγεια της σκέψης, η ανιδιοτελής υπηρεσία, η αυθεντική ταπεινότητα, η δύναμη και η εμπειρική γνώση, το κουράγιο να κάνει αυτό που είναι ‘’σωστό’’ ακόμα κι όταν αυτό είναι μια προσωπική πρόκληση, διατηρώντας και υποστηρίζοντας καθιερωμένα συστήματα και άκαμπτες φόρμες, πίστη στο ανώτερο καλό πέρα από το προσωπικό όφελος.
Είναι ανιδιοτελής και διατηρεί μια ζεστή, συμπονετική, επαινετική και γενναιόδωρη σύνδεση σε όποιον υπηρετεί. Πολεμά τον ‘’καλό αγώνα’’ προς όφελος του μεγαλύτερου καλού, κάνοντας την ζωή πιο πλήρη για όλους.
Η γειωμένη αυτοπεποίθηση, η ήρεμη συμπεριφορά, η δύναμη του αναστήματος της γυναίκας που ενσαρκώνει πλήρως το αρχέτυπο της πολεμίστριας είναι προφανής και αδιαμφισβήτητη.
Συμβάλλει χωρίς χειρισμούς και υπερβολές και χωρίς να απαιτεί την προσοχή. Ανταποκρίνεται πρόθυμα σε παρακλήσεις προς υπηρεσία, δείχνοντας σεβασμό προς όλους, ειδικά στους γηραιότερους, όπως και σε όλους τους άντρες, τις γυναίκες, τα παιδιά, τα ζώα και την γη.
Γνωρίζει τον εαυτό της και βρίσκει τη θέση της στις ομάδες, παίρνοντας ικανοποίηση μέσω της συμμετοχής χωρίς φιλοδοξία και ανταγωνισμό.
Η γυναίκα σε πλήρη σύνδεση με το αρχέτυπο της πολεμίστριας σε κάνει να νιώθεις ασφαλής, χωρίς να νιώθεις καταπίεση από την υποστήριξή της. Είναι αποφασιστική, εύκολα αποκρινόμενη από την καρδιά χωρίς το Εγώ της προσωπικότητας.

Η Ερωμένη :
Το αρχέτυπο της ερωμένης είναι ίσως το περισσότερο δυαδικό και διαστρεβλωμένο αρχέτυπο της μοντέρνας κοινωνίας. Υπάρχει η αντιπαράθεση του δυαδικού προτύπου της Παναγίας/Πόρνης που συσχετίζεται με την θηλυκή έκφραση του Έρωτα. Είναι είτε εξιδανικευμένη και πέρα από το εφικτό για τους άντρες προς λατρευτική άγνοια είτε υποτιμημένη και εκμεταλλευόμενη προς αχαλίνωτη λαγνεία. Και όμως, η πληρότητα του αρχέτυπου της Θεϊκής Ερωμένης μπορεί να περικλείει και να υπερνικά και τις δύο αυτές ανώριμες διακρίσεις.
Το αρχέτυπο της Ερωμένης έχει διαστρεβλωθεί σε μια εγωιστική και βαριά έκφραση με έλλειψη εύρους και πνεύματος. Ωστόσο η ερωμένη είναι η συνάντηση και ο συνδυασμός του σεξ και του πνεύματος, του έρωτα, της συμπαντικής ορμής για δέσιμο και ένωση.
Το αρχέτυπο της Ερωμένης σε πλήρη έκφραση είναι η αρχέγονη ενέργεια του πάθους, της σύμπλεξης με τη ζωή και της εκστατικής ύπαρξης, μία ζωντανή και ζωηρή άποψη του κόσμου.
Το πεδίο ορισμού του αρχέτυπου της Ερωμένης είναι οι πρωταρχικές ορμές της ύπαρξης : σεξ, φαί, ευημερία, παραγωγή και εκδηλώνεται με δημιουργική προσαρμογή και μυητική εμπειρία.
Η Θεϊκή Ερωμένη είναι η επιτομή του αισθησιασμού. Διαχέει αισθησιασμό στην διάθεση της, στην εμφάνιση της, στο περπάτημα της, στο παράστημα της. Ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για όλες τις μορφές αισθησιακής επαφής, βιώνοντας τον κόσμο σε όλο του το μεγαλείο. Είναι το αρχέτυπο του υγειές ερωτικού παιχνιδιού χωρίς ντροπή.
Μία γυναίκα σε πλήρη σύνδεση με το αρχέτυπο της Ερωμένης είναι αισθησιακή, είναι ανοικτή και σε προσκαλεί να αγγίξεις το μυαλό, το σώμα και την ψυχή της. Απολαμβάνει την σύνδεση με τους άλλους, ειδικά με το σημείο αυτό που είναι πέρα από την ικανοποίηση των αναγκών του Εγώ. Εκτιμά την ομορφιά σε όλες τις μορφές, βλέποντας και νιώθοντας την ομορφιά μέσα της, αναγνωρίζοντας ότι κατέχει αυτή την ομορφιά και ότι είναι συνδεδεμένη με αυτήν.
Είναι στο σώμα της, ζωογονώντας το με ζωτική ενέργεια μέσω του χορού, της γιόγκα ή της κίνησης φέρνει έρωτα, αισθησιασμό και την χαρά της ζωής σε οποιαδήποτε εκδήλωση ή συζήτηση.

Η Σοφή Γυναίκα :
Η Σοφή Γυναίκα φέρει Σαμανικά Οράματα. Δεν έχει απλώς πρόσβαση στον πνευματικό κόσμο, αλλά φέρνει με πρακτικούς τρόπους την πνευματική ‘’τεχνολογία’’ στην οικία της και στον περίγυρό της. Διεισδύει στην απέραντη διαισθητική σοφία της και θαυματουργά παράγει λύσεις και εφαρμογές που προωθούν την πρόοδο και την επίλυση των αντιπαραθέσεων, των προκλήσεων και των ανόμοιων καταστάσεων.
Η Σοφή Γυναίκα έχει υπάρξει ένα ουσιώδες αρχέτυπο για την επιβίωση της κοινότητας, της οικογένειας και του ανθρώπινου είδους. Η Σοφή Γυναίκα φέρνει μια υποστηρικτική όψη ‘’σωστής δράσης’’ του ντάρμα.
Είναι η έκφραση του Εγώ σε υπηρεσία και σε σωστή συνεργασία με την δύναμη του Ανώτερου Εαυτού.
Η Σοφή Γυναίκα παρατηρεί, ανιχνεύει, καταγράφει πληροφορίες από όλες τις πηγές (εσωτερικές και εξωτερικές) και μεταφέρει σοφία που οδηγεί σε ‘’σωστή δράση’’.
Η γυναίκα που βρίσκεται σε πλήρη σύνδεση με την αρχέτυπη έκφραση της Σοφής Γυναίκας, αθόρυβα και επιδέξια ενορχηστρώνει και μεταδίδει σοφές συμβουλές και διαισθητική κατεύθυνση που μετασχηματίζει τον δέκτη προς νέες πιθανότητες και μονοπάτια που αντανακλούν ‘’σωστή δράση’’ για το μονοπάτι της ζωής τους. Διακριτικά υποστηρίζει την σοφία των άλλων μη ψάχνοντας επευφημίες ή προσοχή για την προσφορά της. Είναι στοχαστική και ξεκουράζεται στη σύνδεση της με το πνεύμα και στη γειωμένη σύνδεσή της με τη γη, με το πνεύμα της Γης, τη πηγή της διαίσθησης και της σοφίας της.
Η σπουδαιότητα της συμβολής της Σοφής Γυναίκας έρχεται στο προσκήνιο σε περίοδο κρίσεων και έντονης ανάγκης, δια μέσω του μοναδικά διαμορφωμένου αγωγού μέσω του οποίου η Σοφή Γυναίκα ενσαρκώνει την σοφία και την ‘’σωστή δράση’’. Με την συμβολή της Σοφής Γυναίκας νιώθουμε αυτοπεποίθηση και σιγουριά ότι το μονοπάτι μας είναι το ‘’σωστό’’ για εμάς και αντιδρούμε στη ζωή με μία ηρεμία που μεταμορφώνει τις κρίσεις και τις αλλαγές, με σοφία και χάρη.

Ιερό – Θεϊκό Αρσενικό/Αρχέτυπα
Ο Θεός – Ο Βασιλιάς- Ο Ιερέας- Ο Πολεμιστής- Ο Εραστής- Ο Σοφός Άντρας

Ο Θεός(Θεότητα):
Το αρχέτυπο του Θεού είναι η υπερβατική – ενωμένη με όλα όσα υπάρχουν- όψη του εαυτού. Είναι το κομμάτι μας που συνηχεί με την διαπροσωπική, αρμονική αγάπη για όλους και όλα τα όντα. Το αρχέτυπο του Θεού είναι ο ορισμός της πνευματικότητας, της μυστικιστικής εμπειρίας και της διαίσθησης.
Ο άντρας που εκφράζει το αρχέτυπο του Θεού σε πληρότητα, είναι ενωμένος με όλα όσα είναι και έχει την αυτοπεποίθηση του ‘’γνωρίζω’’ που απορρέει από αυτή τη σύνδεση. Έχει πνευματική ισορροπία και προσανατολισμό και εκπέμπει άνευ όρων αγάπη προς όλους με την παρουσία του.
Η δύναμη του βρίσκεται στην παρουσία του. Η πνευματική κεντραρισμένη επίγνωσή του, εστιάζει ολοκληρωτικά στην παρούσα στιγμή. Ενσωματώνει την αγάπη η οποία εκφράζεται με συμπόνια σε όποιον βρίσκεται στην σφαίρα επιρροής του.
Όταν βρίσκεται κανείς υπό την παρουσία του, έχει εμπνευσμένες ιδέες και συνδέσεις που δημιουργούν νέες εμπειρίες. Υποστηρίζει, συμβάλλει και προάγει το θεϊκό δικαίωμα της ευτυχίας, ισότιμα, για όλες τις φυλές, τα φύλα και τις σεξουαλικές εκφράσεις. Καθοδηγεί εμπνέοντας δημιουργικότητα, ομορφιά και αναζήτηση της Αλήθειας, εκπληρώνοντας τα ανώτερα ιδανικά και αρχές μέσα από το παράδειγμά του και όχι μόνο την έμπνευση.
Έχει πνευματική καθοδήγηση, υποστηρίζοντας και προωθώντας την δημιουργία, την υπεροχή και την επίλυση σε όλες τις μορφές. Σπέρνει σκεπτομορφές και ιδέες, χωρίς την αίσθηση ιδιοκτησίας, για το ανώτερο καλό. Ο άντρας που ‘’στέκεται’’ πλήρως στο αρχέτυπο του Θεού, αγαπά με ανιδιοτέλεια, είναι περιεκτικός ανοιχτός, κεντραρισμένος στην καρδιά, φιλόξενος, εστιασμένος στο πνεύμα, υποστηρικτικός και προσφέρει έμπνευση.

Ο Βασιλιάς (Πατέρας):
Το αρχέτυπο του Βασιλιά (Πατέρα), ενεργά παίζει τον κεντρικό ρόλο της τάξης και της ευλογίας, της καλοσύνης και της ευφορίας, της δύναμης και της ισορροπίας. Ενώ το αρχέτυπο του Θεού σπέρνει δια μέσω της σκέψης και των ιδεών, ο βασιλιάς τις γεννά και ενεργά φροντίζει για την ωρίμανση και την περαιτέρω εκδήλωση τους σε ύπαρξη, εποπτεύοντας.
Το αρχέτυπο του Βασιλιά κυβερνά τον τομέα της υλικής εκδήλωσης, της οικογένειας, του ‘’βασιλείου’’, την σφαίρα επιρροής μας, συμπεριλαμβανομένων των σχέσεων μας με άτομα και φυσικές τοποθεσίες όπως π.χ. το σπίτι, την γειτονιά, την κοινότητα κ.λπ. καθώς και τον υλικό πλούτο και την αφθονία.
Το αρχέτυπο του Βασιλιά διαθέτει την έξοχη, αγνή ποιότητα της ‘’ανυποχώρητης δύναμης του χαρακτήρα’’ και όλοι βασίζονται σε αυτόν ότι δεν υποχωρεί σε μη ευγενή, ιδιοτελή συμφέροντα και εξαναγκασμούς.
Έτσι ο βασιλιάς εμπνέει και ενώνει το βασίλειο, να ακολουθεί την ηγεσία του. Συνδυάζει αυτή τη δύναμη με νοημοσύνη, ‘’σωστή δράση’’ και σοφία.
To να είσαι με έναν άντρα που βρίσκεται σε πλήρη σύνδεση και επαφή με το αρχέτυπο του Βασιλιά (Πατέρα ) σε κάνει να νοιώθεις ότι είναι υποστηρικτικός και ότι φροντίζει την ευημερία και την ειρηνική συμμετοχή και την ευτυχία όλων όσων εμπλέκονται μαζί του. Είναι μια σταθεροποιητική και καθησυχαστική επιρροή σε όλες τις καταστάσεις. Από την ισορροπία του και την δραστικότητα του (δύναμη- αποτελεσματικότητα) οι άλλοι ενθαρρύνονται και επηρεάζονται ώστε να μιμηθούν το παράδειγμά του. Η συμπεριφορά του είναι ώριμη και ακολουθείτε από σοφία και όχι εφηβικές παρορμήσεις.
Το αρχέτυπο του Βασιλιά είναι πολύπλοκο με πολλαπλές πτυχές που περιλαμβάνουν αυτή τη μοναδική έκφραση του Θεϊκού. Η σοφία του, φέρει μια διαπροσωπική ανιδιοτέλεια, όπως ένας ευγενικός πατέρας. Είναι ένας αντιπρόσωπος του Θεϊκού με ευλάβεια για όλη την ζωή. Είναι φιλάνθρωπος, δίκαιος, ήρεμος, νοιάζεται, είναι παρών – και συγχρόνως παθιασμένος-, σε πληρότητα και εγκάρδια υποστηρικτικός. Είναι καθησυχαστικός στην βεβαιότητα ότι όλα είναι όπως ακριβώς έπρεπε να είναι, όλα αλλάζουν και δεν υπάρχει έλλειψη ή τίποτα που να φοβάται.

Ο Ιερέας:
Το αρχέτυπο του Ιερέα είναι πιθανότατα το λιγότερο γνωστό και κατανοητό και το λιγότερο υποστηριγμένο στην κουλτούρα μας.
Το πεδίο ορισμού του Ιερέα είναι αυτό της πνευματικής επίγνωσης και διορατικότητας, συνδέοντας και αποκαλύπτοντας την υπερφυσική (απόκρυφη) γνώση του αγνώστου, με την φώτιση του Εαυτού και της ανιδιοτέλειας για τους πολλούς. Ο Ιερέας είναι ο αισθητήρας, ο σύνδεσμος και ο διευκολύνων ανάμεσα στον υλικό και πνευματικό κόσμο, τη συνειδητή προσωπικότητα και το Θεϊκό πεδίο του Πνεύματος.
Είναι το διάμεσο ισχυρών ενεργειών που συντελούν την εσωτερική συνάθροιση των αρχέτυπων και των στοιχείων της προσωπικότητας, εργαζόμενα στενά με τααρχέτυπα του Βασιλιά και του Σοφού, δημιουργώντας και εκδηλώνοντας το πνεύμα σε μορφή.
Ο Ιερέας επικαλείται και κατευθύνει ενέργειες ανάμεσα στην συνειδητή και υποσυνείδητη επίγνωση, επηρεάζοντας την αίσθηση της ευημερίας και της επάρκειας στην ζωή μας. Ο Ιερέας φροντίζει την πνευματική σχέση ανάμεσα στην εγωική προσωπικότητα και το πνεύμα.
Βρισκόμενοι στην παρουσία ενός άντρα σε πλήρη σύνδεση με το αρχέτυπο του Ιερέα, νιώθουμε ότι είναι ένας άντρας που είναι κύριος της πνευματικής και της υλικής του πραγματικότητας και γνωρίζει πώς να φέρει από τις πνευματικές αποθήκες ότι χρειάζεται ώστε να μετασχηματίσει όποιες ενέργειες θα μπορούσαν να κλονίσουν και να ανατρέψουν άλλους άντρες που δεν βρίσκονται σε πληρότητα.
Είναι προσεκτικός και στοχαστικός και η παρουσία του έχει βάθος και διάνοια. Γνωρίζει πώς να διατηρεί ανώτερη προοπτική και μη προσκόλληση (ή να μένει ουδέτερος) σε εσωτερικές και εξωτερικές καταιγίδες και πώς να συνδέει βαθιές εσωτερικές αλήθειες και πηγές με την εμπειρία της ζωής. Δεν επηρεάζεται εύκολα από απατηλές επιρροές αλλά με χάρη και διορατικότητα φέρνει δύναμη και αυτοπεποίθηση στις δύσκολες καταστάσεις που απαιτούν επίλυση ή αλλαγή.

Ο Πολεμιστής:
Το αρχέτυπο του Πολεμιστή είναι αυτό που εκπροσωπείται περισσότερο από όλα τα άλλα στην κουλτούρα μας. Όντας εξυψωμένο και σεβαστό από την πατριαρχική κοινωνία σαν τον πειθαρχημένο ηγέτη και προστάτη. Ενώ αυτές είναι δύο από τις ποιότητες του πολεμιστή, είναι όλα αυτά που συντελούν στην ολότητά του που δομούν αυτό το αρχέτυπο στην πλήρη θεϊκή του έκφραση.
Οι ποιότητες του Πολεμιστή περιλαμβάνουν : αποφασιστικότητα και διαύγεια σκέψης, ανιδιοτελή υπηρεσία, γνήσια ταπεινότητα, δύναμη εμπειρικής γνώσης, κουράγιο να πράττει ότι υπηρετεί το ανώτερο καλό ακόμα κι όταν αυτό αποτελεί προσωπική πρόκληση. Υπηρετεί την διατήρηση και υποστηρίζει δομημένα συστήματα και φόρμες συνειδητά χωρίς τυφλή ακαμψία, με υποδειγματική αφοσίωση στο κοινό καλό πέρα από το προσωπικό όφελος. Δεν έχει προσκόλληση (ή είναι ουδέτερος ως προς το αποτέλεσμα) κατά τη διάρκεια μιας πρόκλησης και παρ’όλα αυτά συνδεδεμένος με τα αισθήματά του. Είναι ζεστός και συμπονετικός, εκτιμά και είναι γενναιόδωρος σε κάθε ευκαιρία. Πολεμά τον ‘’καλό πόλεμο’’ προς όφελος του κοινού καλού και κάνει την ζωή πιο πλήρης για όλους.
Υπό την παρουσία του Πολεμιστή, η δύναμη του χαρακτήρα του είναι προφανής και αδιαμφισβήτητη. Συμβάλλει χωρίς υπερβολές και χειρισμούς ή απαίτηση για προσοχή. Ανταποκρίνεται πρόθυμα σε παρακλήσεις υπηρεσίας, δείχνοντας σεβασμό προς όλους, ειδικά στους γηραιότερους, όπως και σε όλους τους άντρες, τις γυναίκες, τα παιδιά, τα ζώα και την γη.
Γνωρίζει τον εαυτό του και βρίσκει την θέση του στις ομάδες, βρίσκοντας ικανοποίηση μέσω της συμμετοχής, χωρίς φιλοδοξία και ανταγωνισμό.
Ο άντρας σε πλήρη σύνδεση με το αρχέτυπο του πολεμιστή σε κάνει να νοιώθεις ασφαλής, χωρίς να νοιώθεις καταπίεση από το ανάστημά του ή την προστασία του.

Ο Εραστής:
Το αρχέτυπο του Εραστή είναι ίσως η πιο παρεξηγημένη και παρ’όλα αυτά οικεία αρχέγονη ενέργεια. Το αρχέτυπο του Εραστή έχει διαστρεβλωθεί σε μια εγωιστική και βαριά έκφραση με έλλειψη εύρους και πνεύματος. Εν τούτοις ο Εραστής είναι η συνάντηση και ο συνδυασμός του σεξ και του πνεύματος, του έρωτα, της συμπαντικής ορμής για σύνδεση και ένωση. Περιλαμβάνει την αλχημεία που εμποτίζει το πνεύμα στην σαρκική επιθυμία, προτρέποντας σε δέσμευση και ερωτική έκφραση. Παρ’όλο που συνήθως εκφράζεται μέσω της ρομαντικής αγάπης και της σεξουαλικής φόρμας, το αρχέτυπο του Εραστή συμπεριλαμβάνει μια πολύ περισσότερο ευρεία έκφραση του Θείου.
Το αρχέτυπο του Εραστή στη πλήρη έκφρασή του είναι η αρχέγονη ενέργεια του πάθους, η εξεζητημένη δέσμευση με την ζωή και την εκστατική ύπαρξη. Μια ζωντανή και ζωηρή άποψη του κόσμου.
Το πεδίο ορισμού του Θεϊκού Εραστή είναι οι αρχέγονες ορμές της ύπαρξης: το σεξ, το φαί, η ευεξία, η προδημιουργία και εκδηλώνεται με δημιουργική προσαρμογή και μυητική εμπειρία.
Ο Εραστής είναι η επιτομή του αισθησιασμού. Ενδιαφέρεται στενά για όλες τις μορφές αισθησιασμού, βλέποντας τον κόσμο σε όλο του το μεγαλείο. Είναι το αρχέτυπο του παιχνιδιού και η υγιής ενσάρκωση χωρίς ντροπή. Το αρχέτυπο του Εραστή έχει μια μυστικιστική ποιότητα που αναζητά να βιώσει την ομορφιά και την ενότητα στην καθημερινή ζωή.
O άντρας που βιώνει πλήρως το αρχέτυπο του εραστή είναι αισθησιακός, είναι ανοιχτός και σε προσκαλεί να αγγίξεις το μυαλό, το σώμα και την ψυχή του. Είναι συνδεδεμένος και απολαμβάνει φυσική, ψυχολογική και πνευματική σύνδεση με τους άλλους και αντανακλά διευρυμένη αντίληψη και εμπειρία. Βυθίζεται στην εμπειρία, βιώνει την παρούσα στιγμή, εστιασμένος στην ποιότητα της σύνδεσης και της δέσμευσης. Εκτιμά την αισθησιακή εμπειρία της ζωής και συνηχεί βαθιά με πολλά επίπεδα της ύπαρξης. Είναι ευαίσθητος στις ανάγκες και στις διαθέσεις των άλλων και ανταποκρίνεται διαισθητικά. Είναι παρών στο σώμα του, εκπέμποντας ζωτική ενέργεια είτε μέσω του χορού, της γιόγκα, είτε μέσω της κίνησης. Φέρνει την χαρά της ζωής σε κάθε συνάθροιση, σε κάθε συζήτηση. Έχει σταματήσει την ‘’επίδειξη’’ και έχει χαλαρώσει στην αίσθηση του ‘’Είναι’’ χωρίς πίεση να καταφέρει ή να κερδίσει.

Ο Σοφός (Sage) :
Το αρχέτυπο του Σοφού είναι μια σημαντική άποψη της έκφρασης του Ιερού Αρσενικού. Το αρχέτυπο του Σοφού είναι στενά συνδεδεμένο με το αρχέτυπο του Ιερέα, παρ’όλα αυτά ο Σοφός εκφέρει μια επιπλέον όψη της ‘’σωστής δράσης’’, του ντάρμα.
Ο Σοφός είναι το Εγώ προς υπηρεσία και σε σωστή σχέση με την δύναμη του Ανώτερου Εαυτού. Ο Σοφός παρατηρεί, εντοπίζει, ανιχνεύει πληροφορίες από όλες τις πηγές (εσωτερικές και εξωτερικές) και φέρνει σοφία που οδηγεί σε ‘’σωστή δράση’’. Ο Σοφός είναι μη προσκολλημένος στην ροή της καθημερινής ζωής, παρακολουθώντας και χρησιμοποιώντας τις ενέργειες με σοφία και σωστή δράση, όπως χρειάζεται για την συγχρονιστική αρμονία της ζωής.
Ο άντρας που βρίσκεται σε πλήρη σύνδεση και εκφράζει το αρχέτυπο του Σοφού αθόρυβα και επιδέξια ενορχηστρώνει και μεταδίδει σοφές συμβουλές και διαισθητική κατεύθυνση που μετασχηματίζει τον δέκτη προς νέες πιθανότητες και μονοπάτια που αντανακλούν ‘’σωστή δράση’’ για το μονοπάτι της ζωής τους. Διακριτικά υποστηρίζει τη σοφία των άλλων μη ψάχνοντας επευφημίες ή προσοχή για τη προσφορά του. Είναι στοχαστικός και ξεκουράζεται στην σύνδεση του με την γη, το πνεύμα της Γης, την πηγή της διαίσθησης και της σοφίας του.
Η σπουδαιότητα της συμβολής του Σοφού άντρα έρχεται στο προσκήνιο σε περίοδο κρίσεων και έντονης ανάγκης, διαμέσων του μοναδικά διαμορφωμένου αγωγού μέσω του οποίου ο Σοφός άντρας ενσαρκώνει την σοφία και την ‘’σωστή’’ δράση. Με την συμβολή του Σοφού άντρα νιώθουμε αυτοπεποίθηση και σιγουριά ότι το μονοπάτι μας είναι το ‘’σωστό’’ για εμάς και αντιδρούμε στη ζωή, με μια ηρεμία που μεταμορφώνει τις κρίσεις και τις αλλαγές με σοφία και χάρη.
Ενώ το αρχέτυπο του Ιερέα προσανατολίζεται προς τα εσωτερικά πεδία, το αρχέτυπο του Σοφού προσανατολίζεται προς τα έξω, εστιάζοντας στην υπηρεσία και στην διοχέτευση σοφίας στην ύπαρξη.
---------------------------------
Ο όρος αρχέτυπο αναφέρεται σε :
1) Μία δήλωση, ένα μοτίβο συμπεριφοράς, ένα πρωτότυπο που λειτουργεί ως παράδειγμα προς μίμηση.
2) Η πλατωνική φιλοσοφική ιδέα, που αναφέρεται σε αγνές φόρμες που ενσωματώνουν τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά κάποιου πράγματος.
3) Σύμφωνα με την ψυχολογία του Γιούνγκ, τα αρχέτυπα αναφέρονται σε μια συλλογική ασυνείδητη ιδέα, μοτίβο σκέψης, εικόνα κ.λπ. παγκοσμίως παρούσα στις ατομικές ψυχές. (κ.α.)

Η εφεύρεση της μοναξιάς

Το κοινωνικό αυτό ον που ονομάζεται άνθρωπος ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ να πάσχει από μοναξιά. Ποια είναι η σχέση μεταξύ των Social Networks και της μοναξιάς που έχουμε εφεύρει και φορέσει σαν δεύτερο δέρμα; Πίσω από τις οθόνες μας, συλλέγουμε φίλους σαν γραμματόσημα, ποσότητα αντί για ποιότητα, likes με το κιλό. Μιλάμε με μηνύματα αντί να συζητάμε πρόσωπο με πρόσωπο και έτσι παρουσιάζουμε τον εαυτό μας όπως θέλουμε. Τελικά πού σταματά η αυτοπροβολή και πού αρχίζει η ουσιαστική επικοινωνία;

Oι έρευνες λένε ότι η μοναξιά είναι από μία από τις πιο γρήγορα αναπτυσσόμενες ασθένειες του σύγχρονου κόσμου, σκοτώνοντας περισσότερους ανθρώπους από τον καρκίνο και την καρδιά, σύμφωνα με έρευνες. Από ιατρική σκοπιά, το αίσθημα της μοναξιάς μπορεί να καταστρέψει τις χημικές και ηλεκτρικές αντιδράσεις του ανοσοποιητικού συστήματος, αφήνοντας το εκτεθειμένο σε αρρώστιες και ιώσεις. Αν και προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω πως η μοναξιά μπορεί να σκοτώσει, σίγουρα μπορώ ν’ αντιληφθώ ότι στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσει κανείς μόνος του. Και το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι η μοναξιά και η παραδοχή της είναι από τα τελευταία υπαρκτά ταμπού.

Και λέω το τελευταίο γιατί ένα από τα «καλά» της κρίσης είναι ότι μας έχει απαλλάξει από πολλά περιττά ταμπού και ενοχές. Ενοχή και ταμπού νούμερο ένα: Τα χρήματα. Ποιος θα τολμούσε άραγε στην Χρυσή εποχή του euro και των Ολυμπιακών Αγώνων να παραδεχτεί ότι δεν του περισσεύουν για να βγει έξω το Σαββατόβραδο; Ακόμα και ψυχαναγκαστικά έπρεπε να βγει, να αφήσει ένα γενναίο φιλοδώρημα στον μετρ, και ν’ ανοίξει δυο τρία μπουκάλια κι ας μην τα πιει. Αντιθέτως σήμερα που η μόδα λέει «λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν», θα βροντοφωνάξει σχεδόν ότι δεν του περισσεύουν για να βγει συμβιβασμένος πλήρως με το ρεύμα της εποχής του. Στο ίδιο πάντα μοτίβο, μια γυναίκα δε θα μοστράρει με περηφάνια την καινούργια φούστα που αγόρασε χωρίς να προσθέσει ότι την πήρε στις εκπτώσεις, με παζαρέματα, ή έστω από αλυσίδα καταστημάτων με φτηνά ρούχα.
Η απενεχοποίηση της παραδοχής της έλλειψης χρημάτων η οποία συνοδεύει δίχως άλλο και την αντίστοιχη της ανεργίας στην οποία οι νέοι και οι γυναίκες αυτής της χώρας κρατούν την πρωτιά στην Ευρώπη. Ετσι, ένας εικοσιοχτάχρονος άνεργος είναι μάλλον κάτι συνηθισμένο παρά ταμπού.

Η μοναξιά και η παραδοχή της όμως παραμένουν ακόμα ταμπού. Ένα ταμπού που δεν περιλαμβάνει μόνο τις ελεύθερες γυναίκες άνω των 35 που κινδυνεύουν να «μείνουν στο ράφι», να καλογερέψουν, να στερηθούν την οικογένεια. Μας περιλαμβάνει όλους. Η ελληνική κοινωνία έχει γαλουχήσει τα παιδιά της με την ιδέα ότι ανεξάρτητα από τα προβλήματα που κουβαλάει, είναι ον κατεξοχήν κοινωνικό από αρχαιοτάτων χρόνων, και έτσι θα παραμείνει καταναγκαστικά. Οπότε η μοναξιά είναι συνώνυμη ίσως με χαρακτηριστικό των «ξενέρωτων» των βορειοευρωπαίων και η παραδοχή του ενεργοποιεί τα πιο γρήγορα αντανακλαστικά ώστε να ξεφύγουμε από αυτό το τόσο ανιαρό θέμα. Επιπλέον σε μία εποχή που μας τροφοδοτεί καθημερινά με γενναίες δόσεις μαυρίλας και μιζέριας το τελευταίο πράγμα που θέλουμε είναι περισσότερη γκρίνια. Οπότε στο άκουσμα της Ιωάννας που χώρισε από μια μακροχρόνια σχέση, μας πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι γιατί ανά πάσα στιγμή θα βρεθούμε στη θέση της και γιατί αρκετά προβλήματα ήδη έχουμε.

Στην αντίπερα όχθη της εξ ατυχήματος μοναχικής Ιωάννας, βρίσκεται η Κατερίνα η οποία δε θα παραπονεθεί ποτέ για τη μοναξιά της όχι γιατί δεν υπάρχει αλλά γιατί έχει στήσει ένα ολόκληρο κτίσμα υποχρεώσεων, και φιλοδοξιών γύρω της που αποτρέπουν το συναίσθημα της μοναξιάς a priori.

Ίσως τη δεκαετία του 90, η ιδέα της ανεξάρτητης αμαζόνας που θερίζει στον πάλαι ποτέ ανδροκρατούμενο εργασιακό χώρο, φορώντας τα Μανόλο Μπλάνικ της Κάρυ Μπράντσω να ήταν επαναστατικό. Η αλήθεια είναι όμως ότι ακόμα κι αυτή άνετα θα παραδώσει τα όπλα ψυχή τε και σώματι όταν γνωρίσει τον δικό της πρίγκιπα.

Περισσότερο όμως μουδιαστική είναι η περίπτωση της μοναξιάς, παρουσία κόσμου που μάλιστα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις επίσημες ψυχολογικές διαταραχές. Σε αυτή την περίπτωση η μοναξιά βιώνεται ως μια σειρά από επιφανειακές ή επαγγελματικές σχέσεις που αφήνουν τον ασθενή χωρίς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο με το οποίο να νιώθει οικειότητα, να εμπιστεύεται ή να έχει κοινά ενδιαφέροντα. Με την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει άνθρωπος άξιος εκεί έξω να γεμίσει τα κενά του, ο «μοναχικός» κλείνεται ακόμα περισσότερο στο καβούκι του, υπομένοντας το μαρτύριο του μ’ ένα υποκριτικό χαμόγελο.

Κι εδώ έρχονται να τον σώσουν όλα τα social media και να τον φέρουν κοντά με ανθρώπους που δεν θα γνώριζε υπό άλλες περιστάσεις. Θετικό μεν αρνητικό όταν τον καλύπτει η επιβεβαίωση των 600 φίλων στο facebook, των 200 ρητουήτ στο Twitter και των 30 likes στο Instagram των καπκέηκς που φωτογράφισε, για να νιώσει κομμάτι ενός κοινωνικού συνόλου. Εξάλλου, αυτή ακριβώς τη μορφή αντικοινωνικής κοινωνικότητας που μας εμφύσησε ο Ζουκεργμπεργκ έχει κάνει cool να επισυνάπτουμε σχέσεις με άβαταρ, που αυτόματα απαιτεί να περνάμε πολλές ώρες μόνοι μας με τον υπολογιστή.

Οπότε η μοναξιά είναι ταμπού σήμερα γιατί είναι παράλληλα και προαπαιτούμενο για να επιτύχει το εικονικό μοντέλο ζωής στο οποίο έχουμε μάθει να λειτουργούμε τα τελευταία χρόνια. Και εάν παραδεχόμασταν εντελώς «άπληστα» ότι αυτό δεν μας καλύπτει αλλά αντίθετα επιτείνει το συναίσθημα της μοναξιάς, οι Ζουκερμπεργκ, Ντόρσεϋ και Σάιστορμ αυτού του κόσμου μάλλον θα είχαν μείνει χωρίς δουλειά…

Διακοπές και ψυχολογία

Ζούμε σε μια χώρα που οι διακοπές παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην ζωή μας καθώς είμαστε σε μια χώρα με αμέτρητα νησιά και σας λαός είμαστε της καλοπέρασης ας μην κρυβόμαστε! Είτε καταφέρουμε να πάμε κάπου διακοπές είτε μείνουμε εδώ, μπορούμε να περάσουμε εξίσου καλά αρκεί να έχουμε την σωστή ψυχολογία.

Προσωπικά είμαι της άποψης πως αν έχεις τέτοιο τρόπο ζωής που η καθημερινότητά σου να είναι ευχάριστη και να έχεις δυνατότητα ταξιδιών ανά πάσα στιγμή, δεν χρειάζεται να περιμένεις πως και πως το καλοκαίρι για να ξεφύγεις.

Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να αντικαταστήσουμε κάθε αρνητική σκέψη και φοβία με θετική στάση απέναντι σε όλα. Να είστε πιο καλοί με τον εαυτό σας, να τον “κακομαθαίνετε” μερικές φορές δεν είναι κακό. Επιπλέον, βοηθούν πολύ οι νέες γνωριμίες! Ναι λίγοι και καλοί θα είναι πάντα οι στενοί μας φίλοι αλλά πως ξέρεις ότι η επόμενή σου γνωριμία δεν θα σου βγει σε καλό;

Κατά την διάρκεια των διακοπών, που ο ελεύθερος χρόνος είναι περισσότερος είναι μία κατάλληλη ευκαιρία για να ξεκινήσετε ηδυπάρεργο (χόμπυ), να ανακαλύψετε κρυμμένα ταλέντα, δεξιότητες και χαρίσματα που δεν ξέρατε! Κάτι πολύ βασικό που συνιστάται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας και όχι μόνο το καλοκαίρι είναι να ξαναγίνουμε παιδιά.. Ας μην σκεφτόμαστε πάντα σοβαρά, τι θα πουν οι άλλοι και ας αφήσουμε τον εαυτό μας πιο ελεύθερο να νιώσει τις χαρές της ζωής!

Ο θάνατος του εγώ

Ακόμα κι όταν ο άνθρωπος μιλάει για τον θάνατό του, το κάνει σαν να μιλάει για κάτι πολύ μακρινό που μπορεί να μην αφορά τον ίδιο αλλά κάποιον άλλο. Η αίσθηση μιας μονιμότητας του *Είναι (εγώ) του είναι ασύμβατη με την ιδέα της παύσης αυτού του *Είναι, (εγώ) έστω κι αν αυτή η παύση αποτελεί απαράβατο φυσικό νόμο.

Αυτός θα μπορούσε να αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα, γιατί είναι το μοναδικό νοήμον ον που έχει τις ικανότητες να εξουσιάζει, να μεταχειρίζεται, να διαχειρίζεται, να χρησιμοποιεί, να παρεμβαίνει, να τροποποιεί, να ανακαλύπτει, να συνθέτει, να αναλύει, να διαλύει, να ανασυνθέτει και γενικά να δημιουργεί έναν καινούργιο δικό του κόσμο. Όταν λοιπόν αυτό το μοναδικό και ικανότατο ον, που δρα ως γεννημένος ελεύθερος δημιουργός, μπορεί να χρησιμοποιεί, να παραβλέπει ή και να τροποποιεί φυσικούς νόμους και κανόνες, δημιουργώντας δικούς του κώδικες αξιών, δεν μπορεί να αποδεχθεί τον ερχομό του τέλους αυτής της πορείας ή ότι αυτό το τέλος μπορεί να έρχεται ερήμην του, δηλ. όπως σε όλα τα άλλα όντα του πλανήτη.

Η αδυναμία αντιμετώπισης του θανάτου ως ένα ελεγχόμενο φυσικό φαινόμενο, που να μπορεί με κάποιον τρόπο να αποφευχθεί ή και να τροποποιηθεί, πέρα από την αγωνία για τη σημασία του καθαυτού γεγονότος, δημιουργεί στον άνθρωπο και το αίσθημα της αδικίας κι ενός μάταιου κι ανεκπλήρωτου αγώνα ζωής. Όταν αυτός, που βιώνει τη καθημερινότητά του στα «φυσικά» πλαίσια του οικονομοτεχνικού συστήματος του κόσμου του, κατορθώσει στη διάρκεια του βίου του ν’ αποκτήσει πράγματα αξίας και να πετύχει ατομικούς στόχους που τον «ανεβάζουν» κοινωνικά, αντί να έχει τον χρόνο για να χαρεί και να απολαύσει τα επιτεύγματά του, έρχεται ο θάνατος και τον τελειώνει ολοκληρωτικά.

Αυτός θα μπορούσε ν’ αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα, και να μην υπάγεται στη χρονικότητα της βιωματικής ολοκλήρωσης ενός οποιουδήποτε άλλου όντος. Γιατί αυτός δεν μπορεί να έχει παρόμοια βιολογική σταδιακή πορεία ανάπτυξης μ’ ένα φρούτο, για παράδειγμα. Γιατί το φρούτο, όπως και κάθε άλλο ον, έχει ως μοναδικό σκοπό εύρεσης στον κόσμο τη πορεία προς την ολοκλήρωσή του, δηλ. την ωριμότητα για την αναπαραγωγή και τον θάνατο.

Ενώ αυτός διαβιώνει σ’ έναν δικό του κόσμο, τον οποίο έχει δομήσει έτσι ώστε ποτέ να μην είναι ορατό το τέλος της πορείας, μια και ποτέ δεν σταματάνε οι προκλήσεις και οι επιθυμίες για καινούργιες αποκτήσεις και κατακτήσεις. Γιατί η δική του ωρίμανση και ολοκλήρωση δεν έχει να κάνει τόσο με την αναπαραγωγή του, αλλά με την ύπαρξή του ως ένα μοναδικό νοήμον ον, στο οποίο η διαδικασία γήρανσης του σώματος και των αισθήσεων, αν δεν σταματούσε, έπρεπε τουλάχιστον ν’ ακολουθεί τη γήρανση απ’ τον χορτασμό του πνεύματος.

Γιατί το Είναι του, ως δομημένο πάνω στις μοναδικές δυνατότητες του γνωρίζειν και κατανοείν, δεν μπορεί να έχει για κύριο σκοπό ύπαρξης άλλον πέρα από μια συνεχή ανάπτυξη και εξέλιξη αυτών των δυνατοτήτων, στα πλαίσια ανάπτυξης και εξέλιξης του κόσμου που έχει ο ίδιος δημιουργήσει. Γιατί αν ο θάνατος σημαίνει την ολοκλήρωση του σκοπού και της εξέλιξης του όλου βιωματικού κύκλου των άλλων όντων, γι’ αυτόν δεν σημαίνει καμία τέτοια ολοκλήρωση παρά μόνο το ακατανόητο και βίαιο σταμάτημα μιας διαρκούσας εξέλιξης.

Αυτές οι αιτιάσεις του ανθρώπου απέναντι στο βασικότερο φαινόμενο λειτουργίας της φύσης και της ζωής, δηλ. τον θάνατο, έχουν να κάνουν με την οντολογική ιδιομορφία της σύστασης του Είναι του, κι όχι με την βιολογικό-οντική του παρουσία μεταξύ των έμβιων όντων του πλανήτη. Το Είναι ως συνείδηση είναι αυτό που, πέρα από οποιαδήποτε διαπιστωτική λειτουργική διαδικασία, δίνει τη δυνατότητα της ανάδυσης λογικών αιτιάσεων για την «ισοπεδωτική» συμπεριφορά της φύσης απέναντι στον μοναδικό παρατηρητή και δαμαστή της, τον άνθρωπο.

Όμως αυτή η συμπεριφορά δεν είναι μόνο ισοπεδωτική αλλά κι ακατανόητη. Γιατί απ’ τη μια δίνει σ’ αυτόν και μόνον την ύπαρξη στη ζωή ως συνείδηση, με τις δυνατότητες δημιουργικής δράσης, κι απ’ την άλλη έρχεται και σταματάει με καταλυτικό τρόπο αυτή την ύπαρξη χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η οποιαδήποτε πορεία ανάπτυξης της συνειδητότητας.

Το ατομοκεντρικό στοιχείο των παραπάνω καταγγελιών του ανθρώπου για τον θάνατο δεν εδράζεται μόνο στη συνειδητή ερμήνευση του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, αλλά και σε μια πραγματική αντίληψη ανωτερότητας του «Εγώ» ενός εξαιρετικά μοναδικού όντος, το οποίο μπορεί να αποφασίζει όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τον κόσμο που το περιβάλλει. Όμως πέρα και πάνω απ’ αυτό, παραμένει η διαπίστωση του ασύμβατου μεταξύ του φαινομένου της συνείδησης και του διαφαινόμενου οριστικού τέλους της, όπως αυτό προσδιορίζεται από το φαινόμενο του θανάτου.

Ενώ ο θάνατος, για τα έμβια όντα της χλωρίδας και της πανίδας του πλανήτη, σημαίνει την ολοκλήρωση του σκοπού εύρεσης στον κόσμο και την ανανέωση της ζωής, δεν μπορεί να σημαίνει το ίδιο και για τη συνείδηση. Γιατί η συνείδηση του κάθε ανθρώπου είναι ένα απόλυτα ξεχωριστό, αυτούσιο και τελείως μοναδικό φαινόμενο ύπαρξης, το οποίο δεν μεταφέρεται και δεν μεταβιβάζεται με την αναπαραγωγή. Γιατί, το φαινόμενο «συνείδηση» δεν αναφέρεται στη λογική του όλου συστήματος λειτουργίας της φύσης για την επίτευξη του ανώτερου φυσικού σκοπού, αλλά αφορά την υπέρβαση αυτής της λειτουργίας, χωρίς εξ’ αρχής να γίνεται φανερός ο σκοπός αυτής της υπέρβασης.

Εδώ τώρα βρισκόμαστε στη βάση της προβληματικής για τη σημασία του θανάτου ως το καταλυτικό τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης.

Το ασύμβατο και το απόλυτα αντιφατικό γεγονός μιας πλήρους κατάλυσης της ανθρώπινης συνείδησης με τον θάνατο, βρίσκει δυο διαφορετικές ερμηνείες.

Απ’ τη μια λοιπόν υπάρχει η θεώρηση του εμπειρισμού – μονισμού, που καταλήγει στο ότι το ασύμβατο και αντιφατικό στην όλη υπόθεση είναι το φαινόμενο της ανθρώπινης συνείδησης, το οποίο αποτελεί την τυχαία και λανθασμένη εξαίρεση, που εμφανίστηκε στη διάρκεια της όλης εξελικτικής πορείας της έμβιας ύλης,  κι όχι ο θάνατος που είναι ο απαραίτητος κι απαράβατος κανόνας στην όλη διαδικασία ανανέωσης και διατήρησης του φαινομένου της ζωής.

Αυτή η απόφανση έρχεται σαν συνέπεια μιας γενικότερης αντίληψης για την υλική προέλευση και υφή της οποιασδήποτε νοητικής και συνειδησιακής έκφανσης, αλλά και της μοναδικότητας του ανθρώπινου όντος, ως της μόνης γνωστής νοητικής – λογικής οντότητας σ’ ένα α-νόητο κι αδιάφορο Σύμπαν. Αλλά, αυτή ακριβώς η ανεξαίρετη φυσική αδιαφορία απέναντι στο φαινόμενο «άνθρωπος», δείχνει και την έλλειψη της οποιασδήποτε νόησης και λογικής στη φύση, στο Σύμπαν και πολύ περισσότερο δείχνει την απουσία του Υπέρτατου

Όντος. Ο άνθρωπος είναι απόλυτα και τελεσίδικα δέσμιος της προδιαγεγραμμένης βιολογικό – οντικής του πορείας προς το οριστικό και ολοκληρωτικό τέλος του, πράγμα που επισημαίνει την αξία και τη μοναδικότητα του μεταξύ γέννησης και θανάτου χρονικού διαστήματος. Αυτό το χρονικό διάστημα της ζωής αποτελεί και τον μοναδικό τρόπο ύπαρξης του Είναι ως άνθρωπος, κι ως εκ τούτου, τη μοναδική ευκαιρία της όποιας «δραστηριοποίησης» αυτής της ύπαρξης. Το ζήτημα της ηθικής συνείδησης ή του ανώτερου εαυτού δεν μπορεί να είναι κάτι ξέχωρο από τη καθημερινότητα του ανθρώπου, γιατί μέσα στη γεγονότητα της καθημερινότητας παρουσιάζεται ότι καλό ή κακό διαθέτει ο άνθρωπος.

Ο χαρακτηρισμός του ανώτερου και ηθικού έχει να κάνει με γραπτούς και άγραφους κώδικες που υπαγορεύονται από τη νόηση και τη λογική,  με σκοπό την όποια απαραίτητη ή πρόσθετη ωφέλεια μπορεί να έχει αυτό στη σύντομη ζωή του ανθρώπου ως άτομο ή στις σχέσεις συναλληλίας και στην οργάνωση των δομών της κοινωνίας του. Το καθαυτό γεγονός του θανάτου είναι ανύπαρκτο για τον άνθρωπο, γιατί, όπως λέει ο Επίκουρος, όταν αυτό το γεγονός προκύψει ο άνθρωπος απουσιάζει.

Απ’ την άλλη βρίσκεται η θεώρηση του ιδεαλισμού – δυισμού, που λέει ότι η μοναδικότητα του ανθρώπινου όντος δεν έχει να κάνει τόσο με τις αυξημένες αποδόσεις των λειτουργικών διαδικασιών του εγκεφάλου, αλλά περισσότερο αναφέρεται στο απόλυτα ξέχωρο φαινόμενο της συνειδητότητας, στη βάση της οποίας βρίσκονται τα ηθικά στοιχεία και οι δυνατότητες ανάπτυξης των στοιχείων αυτών στον μέγιστο βαθμό.

Αυτή η ιδιάζουσα νοητική και ψυχική κατάσταση του ανθρώπου οφείλεται στη Θεϊκή παρέμβαση, η οποία δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα αντίληψης και κατανόησης τόσο κάποιων αρχών και κανόνων αρμονίας και ισορροπίας από τη μεγάλη δημιουργία του Σύμπαντος, όσο και των πνευματικών τελειοτήτων ενός Κόσμου που βρίσκεται πέραν του υλικού. Ο άνθρωπος ως ένα μοναδικό ον, το οποίο διαθέτει αυτές τις ξεχωριστές ψυχο-πνευματικές δημιουργικές ικανότητες, αποτελεί ένα μικρογραφικό αντίγραφο του δημιουργού, κι έχει τις δυνατότητες ανάπτυξης των τελειοτήτων της ανώτερης συνείδησης για τη προσέγγιση του Υπέρτατου Όντος.

Ο θάνατος δεν αποτελεί το οριστικό τέλος της συνείδησης του ανθρώπου, αλλά είναι το πέρασμα της ψυχο-πνευματικής του οντότητας στον «άλλο κόσμο», δηλ. στον κόσμο που βρίσκεται πέραν της ύλης. Η θεώρηση για τη δυνατότητα μιας συνέχειας του πυρήνα του ανθρώπινου Είναι πέραν του θανάτου, αποτελεί τη βάση για την όποια αντίληψη θρησκειοποίησης του τρόπου και της μεθόδου προετοιμασίας για την ώρα του άλματος στο Επέκεινα και τη συνέχιση της «άλλης ζωής».

Παρ’ όλο που οι δυο αντίθετες θεωρίες καταλήγουν, όπως είναι φυσικό, σε διαφορετικά συμπεράσματα για τη σημασία του θανάτου ως προς τη μετέπειτα κατάσταση της οντότητας «άνθρωπος», έχουν ένα κοινό σημείο που εντοπίζεται στην αντιμετώπιση του φόβου του θανάτου. Δηλαδή το φαινόμενο του θανάτου, είτε σημαίνει την απουσία του ανθρώπου ως συνείδηση είτε σημαίνει τη παρουσία της συνείδησης πέραν του φαινομένου αυτού, δεν πρέπει να προκαλεί τον φόβο που δημιουργείται μπροστά στο άγνωστο, γιατί η λογική και των δυο διαφορετικών συμπερασμάτων δίνει διέξοδο σ’ αυτό το άγνωστο.

Όμως, αυτή η λογική διέξοδος και στη μια και στην άλλη περίπτωση δεν λειτουργεί παρά σαν μια βασική διευκόλυνση φυγής του ανθρώπου μπροστά στο επικείμενο καταλυτικό γεγονός του δικού του θανάτου. Η διαφορετική κατάληξη των δυο αντίθετων θεωρήσεων γίνεται αποδεκτή από την «κοινή γνώμη» με τον γνωστό αμφισήμαντο τρόπο ερμήνευσης των πραγμάτων, που λειτουργεί εφησυχαστικά για τον μέσο άνθρωπο.

Απ’ τη μια λοιπόν υπάρχει η «επίσημη» αποδοχή μιας θεσμοθέτησης της θρησκειοποίησης καθορισμένων προτύπων «τελετουργικής – ηθικής» διαβίωσης, για την προετοιμασία και την εξασφάλιση του «ενδεδειγμένου περάσματος της ψυχής στον άλλο κόσμο», κι απ’ την άλλη, «ανεπίσημα» και στη βάση του «έτσι κι αλλιώς μια και μοναδική είναι αυτή η ζωή που ζούμε», αφήνει τον άνθρωπο να είναι ριγμένος στη βίωση της καθημερινότητας, για την ικανοποίηση όλο και μεγαλύτερων απαιτήσεων και την απόκτηση όλο και περισσότερων πραγμάτων.

***
*Αυτό που πεθαίνει είναι αυτό που ζει, δηλ. το ΕΓΩ κι όχι το ΕΙΝΑΙ.

Μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος 500 χρόνια;

Ονειρεύεστε να ζήσετε ως τα 500 ή, έστω, ως τα 400;
Ίσως αυτό να είναι κάποτε δυνατό σύμφωνα με τα τελευταία ευρήματα της επιστήμης. Αμερικανοί ερευνητές πέτυχαν να πενταπλασιάσουν τον χρόνο ζωής σκουληκιών με μια συνδυαστική γενετική παρέμβαση.

Η ανακάλυψη απέχει βεβαίως πολύ από την εφαρμογή της σε ανθρώπους όμως η ελπίδα, όπως τονίζουν οι επιστήμονες, είναι πλέον ορατή – τουλάχιστον σε πρώτη φάση για την ανάπτυξη αντιγηραντικών θεραπειών.

Πενταπλάσια ζωή
Οι ερευνητές με επικεφαλής τον δρα Πενκάζ Καπάχι του Ινστιτούτου Ερευνών για τη Γήρανση Buck στην Καλιφόρνια, επέλεξαν για τη γενετική παρέμβασή τους τούς σκώληκες Caenorhabditis elegans – οργανισμός ο οποίος αποτελεί βασικό μοντέλο για τους επιστήμονες οι οποίοι τον μελετούν ενδελεχώς.
Προκαλώντας σε C. elegans στο εργαστήριο συνδυαστικά μεταλλάξεις σε δυο γενετικά μονοπάτια τα οποία σχετίζονται με τη γήρανση, είδαν ότι τα σκουλήκια έζησαν πολύ παραπάνω από το αναμενόμενο, συγκεκριμένα τέσσερις ως πέντε φορές περισσότερο κατά μέσο όρο.
«Παρατηρήσαμε μια συνεργική πενταπλάσια αύξηση του προσδόκιμου ζωής – οι δυο μεταλλάξεις πυροδότησαν έναν θετικό κύκλο ανάδρασης σε συγκεκριμένους ιστούς, ο οποίος παρέτεινε τον χρόνο ζωής» τόνισε ο δρ Καπάχι. «Βασικά αυτά τα σκουλήκια έζησαν για διάστημα αντίστοιχο με 400 ως 500 χρόνια στους ανθρώπους».

Ο συνδυασμός της αντιγήρανσης
Όπως περιγράφουν στη μελέτη τους που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Cell Reports», οι επιστήμονες μπλόκαραν στους C. elegans βασικά μόρια που σχετίζονται με τη σήμανση της ινσουλίνης (IIS) και το μονοπάτι σήμανσης που αφορά τη ραπαμυκίνη (Target of Rapamycin – TOR).
Ως τώρα ήταν γνωστό ότι μεμονωμένες μεταλλάξεις στο μονοπάτι TOR μπορούσαν να αυξήσουν τον χρόνο ζωής των C. elegans κατά 30% ενώ μεταλλάξεις στη σήμανση της ινσουλίνης διπλασίαζαν τον χρόνο ζωής τους.
Η νέα μελέτη έδειξε ότι η συνδυαστική παρέμβαση μπορεί να δώσει και συνδυαστικά αποτελέσματα. Επίσης ίσως εξηγεί γιατί ως τώρα έχει αποδειχθεί τόσο δύσκολος ο εντοπισμός γονιδίων που σχετίζονται με τη μακροβιότητα στους ανθρώπους.
Οι επιστήμονες πάντως τονίζουν ότι θα απαιτηθούν χρόνια ερευνών ώσπου να δούμε κάτι τέτοιο να εφαρμόζεται στον άνθρωπο – στο επόμενο στάδιο σκοπεύουν να προχωρήσουν τις μελέτες τους σε ποντίκια ενώ ευελπιστούν ότι σύντομα η ανακάλυψή τους ίσως οδηγήσει σε νέες αντιγηραντικές θεραπείες.

Πόσο χρειάστηκαν οι δεινόσαυροι να γίνουν πτηνά;

Τα πτηνά σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία κατάγονται από τους δεινοσαύρους.
Η θεωρία αυτή (που ενισχύεται συνεχώς από καινούργια ευρήματα) αναφέρει ότι για να καταφέρουν να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον που μεταβαλλόταν εναντίον τους οι δεινόσαυροι άρχισαν να μικραίνουν σε μέγεθος, να βγάζουν φτερά και να μαθαίνουν να πετούν.

Μια νέα μελέτη αναφέρει ότι αυτή η… μεταμόρφωση δεν έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη αλλά ήταν μια μακρά εξελικτική διεργασία. Σύμφωνα με τους ερευνητές χρειάστηκαν περίπου 50 εκ. έτη για να μετατραπούν οι δεινόσαυροι σε πτηνά.

Η χρονολόγηση
Διεθνής ομάδα ερευνητών μελέτησε 1.500 ανατομικά χαρακτηριστικά από 120 δεινοσαύρους διαφόρων ειδών της οικογένειας των θηροπόδων. Οι ερευνητές μελέτησαν τα μεγαλύτερα είδη της οικογένειας (Τυραννόσαυρους και Γιγαντόσαυρους) και διάφορα είδη που οι επιστήμονες πιστεύουν ότι είναι ανάμεσα σε εκείνα που εξελίχτηκαν σε πτηνά.

Χρησιμοποίησαν διάφορες μεθόδους και τεχνικές ανάμεσα στις οποίες και ορισμένες που χρησιμοποιούν μοριακοί βιολόγοι για να ανασυνθέσουν την εξέλιξη ενός ιού.
«Μελετήσαμε το επίπεδο της εξέλιξης των θηροπόδων. Διαπιστώσαμε ότι εκείνοι που εξελίσσονταν ταχύτερα ήταν οι δεινόσαυροι που όλα τα υπάρχοντα στοιχεία δείχνουν ότι είναι οι πρόγονοι των πτηνών.

Η εικόνα που αποκομίζουμε από τη μελέτη μας είναι ότι υπήρξε μια αργή, σταδιακή εξελικτική διεργασία μετατροπής των δεινοσαύρων σε πτηνά κατά την οποία κάθε καινούργιο είδος που έκανε την εμφάνιση του ήταν ελαφρώς μικρότερο από το προηγούμενο.

Για να φτάσουμε από τους μεγάλους δεινοσαύρους στα πρώτα μικρά πτηνά χρειάστηκαν περισσότερα από 50 εκ. έτη» αναφέρει ο Μάικλ Λι, παλαιοντολόγος του Πανεπιστημίου της Αδελαΐδας και του Νότιου Μουσείου της Αυστραλίας που ήταν επικεφαλής της μελέτης η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science».

Θόριο: το μυστικό του θεού των κεραυνών

Μικρό βιογραφικό για το στοιχείο θόριο.
Βίος και πολιτεία
Ένα τόσο δα κομματάκι θόριο μπορεί να παρέχει ενέργεια σ’ έναν άνθρωπο για όλη του τη ζωή. Αυτό είναι το σύνθημα των υποστηρικτών της λύσης «θόριο» για την ενέργεια

Είναι ένα από τα στοιχεία για τα οποία λίγα πράγματα ακούς αν δεν κινείσαι στον κύκλο των... δικών του ανθρώπων. Και τέτοιοι άνθρωποι είναι όσοι ασχολούνται με την πυρηνική τεχνολογία και τους αντιδραστήρες παραγωγής ωφέλιμης ηλεκτρικής ενέργειας. Γι' αυτούς θα λέγαμε ότι το θόριο, έχοντας φθάσει πλέον στον Δεκέμβριο του 2013, είναι το στοιχείο της χρονιάς.

Στο Halden, μια μικρή πόλη νότια, στα σύνορα σχεδόν της Νορβηγίας με τη Σουηδία, με περίπου 30.000 κατοίκους, έχει ξεκινήσει από τον Απρίλιο, πολλά μέτρα κάτω από τη γη, ένα πείραμα που έχει κινήσει το ενδιαφέρον σε παγκόσμια κλίμακα.

Τον Οκτώβριο μάλιστα αυτής της χρονιάς η νέα κυβέρνηση της Νορβηγίας αποφάσισε να δώσει χρήματα για την υποστήριξη της έρευνας της σχετικής με την πυρηνική ενέργεια, πράγμα μάλλον περίεργο για μια χώρα που τόσο πολύ ενδιαφέρεται για το περιβάλλον.

Η εταιρεία Thor όμως προτείνει κάτι που ενδιαφέρει χώρες πολύ δυνατές οικονομικά και τεχνολογικά, όπως είναι η Μεγάλη Βρετανία, η Ινδία, η Βραζιλία, ακόμη και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ένας πυρηνικός πειραματικός αντιδραστήρας έχει συναρμολογηθεί στα έγκατα της γης, αλλά ο κύκλος παραγωγής ενέργειας βασίζεται στο θόριο και όχι στο ουράνιο.
Το θόριο που μπορούμε να αντλήσουμε από το γήινο έδαφος δεν είναι έτοιμο να δώσει ενέργεια αν βομβαρδιστεί με νετρόνια. Από τη δεκαετία του '50 όμως ήταν γνωστό πως αν βοηθηθεί με την παρουσία ενός πιο «εύκολου» ή πιο «γόνιμου», όπως λέγεται στην πυρηνική τεχνολογία, στοιχείου τότε μπορεί να είναι ένα πολύ χρήσιμο υλικό.
Σήμερα λοιπόν δοκιμάζεται μια μέθοδος όπου έχουν τοποθετηθεί σε ειδικά διαμορφωμένους δίσκους θόριο και πλουτώνιο, σε αναλογία 9 προς 1. Βομβαρδίζονται με νετρόνια και προκύπτει ουράνιο-233, που είναι το καθαυτό καύσιμο και μπορεί να συντηρήσει με τη σχάση του την παραγωγή ενέργειας στον αντιδραστήρα. Ταυτόχρονα καταναλώνεται πλουτώνιο και τα πυρηνικά απόβλητα είναι πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμα.

Γιατί το είπαν έτσι
Το 1815 ο σουηδός χημικός Berzelius εξέτασε ένα δείγμα από ορυκτό που του είχε στείλει ένας νορβηγός κληρικός και ερασιτέχνης μεταλλειολόγος. Το ορυκτό ήταν ο σημερινός θορίτης, δηλαδή πυριτικό θόριο. Από εκεί θερμαίνοντας φθοριούχο θόριο με κάλιο πήρε καθαρό θόριο και του έδωσε το όνομα του θεού της γερμανικής μυθολογίας Θορ. Μόλις όμως το 1898 ο Schmidt και η Curie διαπίστωσαν, ανεξάρτητα ο ένας από την άλλη, ότι το θόριο είναι ραδιενεργό.

Αριθμοί κυκλοφορίας
Ατομικός αριθμός: 90
Ατομικό βάρος: 232,0381
Σημείο τήξης: 1.750oC
Σημείο ζέσης: 4.788oC
Αριθμός ισοτόπων: 30

Στην καθαρή μορφή του πρόκειται για μέταλλο στιλπνό, ασημόχρωμο, και ως ορυκτό είναι τρεις φορές πιο άφθονο από το ουράνιο, πέντε φορές πιο άφθονο από τον κασσίτερο και 200 φορές πιο άφθονο από το ασήμι.

Τι θέλει από τη ζωή μας;
Ραδιενεργός οδοντόπαστα με θόριο! Κάποτε ήταν κι αυτή της μόδας...

Αν και ήξεραν από το 1898 ότι ήταν ραδιενεργό, στην εποχή των ακτίνων Χ, λίγο μετά το 1920, έδιναν σε αυτούς που ήταν να κάνουν εξέταση ένα κολλοειδές διάλυμα διοξειδίου του θορίου, για να φαίνονται καλύτερα, όπως έλεγαν, διάφορα όργανα του σώματος και η κυκλοφορία του αίματος.
Μόλις το 1954 διακόπηκε η χορήγηση σκευασμάτων με θόριο, όταν πια οι στατιστικές είχαν δείξει ότι πολλοί από ένα δείγμα 10.000 ατόμων παρουσίασαν λευχαιμία, καρκίνο των οστών και αλλοιωμένα χρωμοσώματα. Μόνο που τα συμπτώματα έκαναν κάπου 30 χρόνια να φανούν. Ακόμη πιο ανατριχιαστικό φαίνεται σήμερα το ότι πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε και οδοντόπαστα με θόριο.

Περίπου 3 εκατομμυριοστά του γραμμαρίου παίρνουμε ως οργανισμοί την ημέρα, κυρίως από το έδαφος όπου είναι άφθονο, αλλά, ευτυχώς, δεν το κάνουμε κάτι και το 99,98% αποβάλλεται από τον οργανισμό μας. Το μικρό εκείνο 0,02% συσσωρεύεται στα οστά.

Πόλεμος και ειρήνη
Κάθε χρόνο παράγονται 5.000 τόνοι θορίου, ενώ τα αποθέματα συνολικά σε όλη τη Γη υπολογίζονται σε 3 εκατομμύρια τόνους. Οι χώρες με τις περισσότερες ποσότητες στο υπέδαφός τους είναι σήμερα η Βραζιλία, η Ινδία, η Νορβηγία, η Τουρκία και οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η Νορβηγία και η Ινδία ενδιαφέρονται τόσο πολύ για τους αντιδραστήρες με θόριο. Η Ινδία έχει καταρτίσει μακρόπνοο πρόγραμμα σε τρία στάδια και τώρα βρίσκεται στο τελικό, όπου σχεδιάζει έναν αντιδραστήρα με θόριο, ενώ οι πρώτες δοκιμές υπολογίζεται ότι θα γίνουν, έπειτα από δεκαετίες προσπαθειών, σε περίπου δύο χρόνια.

Απορίες λογικές και μη

Τι ήταν αυτός ο Θορ;
Στη μυθολογία των βορειοευρωπαϊκών λαών κατοικούσε στον ουρανό, ήταν ο θεός της βροντής και του κεραυνού, των ανέμων και του καιρού. Κάτι σαν τον δικό μας Δία. Από τα αρχαία νορβηγικά - Ντορ - ως τα σαξονικά - Τούναρ - αναγνωρίζουμε τελικά το όνομά του και στις λέξεις που έχουν δοθεί για την ημέρα Πέμπτη. Στα γερμανικά Donnerstag και στα αγγλικά Thursday, δηλαδή «Ημέρα του Θορ».

Ποιο είναι αυτό το «μυστικό» του Θορ;
Στη δεκαετία του '50 έγιναν συσκέψεις στα στρατιωτικά επιτελεία των Ηνωμένων Πολιτειών για τα νέα όπλα. Ο τότε επικεφαλής του Ναυτικού απαίτησε τη ναυπήγηση πυρηνικών υποβρυχίων. Και οι αντίστοιχοι επιτελείς του στρατού ξηράς μιλούσαν για ατομικά όπλα.
Εκείνη την εποχή υπήρχαν αρκετά προχωρημένες έρευνες σχετικά με τους πυρηνικούς αντιδραστήρες και το θόριο στα αμερικανικά εργαστήρια είχε δείξει τα προσόντα του σε σχέση με το ουράνιο.

Διότι σε γενικές γραμμές το θόριο δίνει κατάλοιπα που έχουν πολύ μικρότερο χρόνο ημιζωής από το ουράνιο και είναι πολύ πιο εύκολο να σταματήσεις έναν αντιδραστήρα που λειτουργεί με βάση το θόριο, διότι δεν μπορεί να φθάσει σε μη ελεγχόμενη αλυσιδωτή αντίδραση.
Από τη μία κατέληξαν ότι δεν θα μπορούσαν να δημιουργήσουν αντιδραστήρα για τα ατομικά υποβρύχια με τη χρήση τηγμένου άλατος νατρίου, διότι όταν αυτό έρχεται σε επαφή με το θαλασσινό νερό προκαλείται βίαια έκρηξη.

Από την άλλη οι αντιδραστήρες που χρησιμοποιούσαν μόνον ουράνιο έδιναν στο τέλος ανάμεσα στα άλλα κατάλοιπα και πλουτώνιο. Ένα υλικό που από νωρίς είχαν διαπιστώσει ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο για τα νέα πυρηνικά όπλα.

Γι' αυτό το «μυστικό» του Θορ δεν είναι άλλο από τη διαπίστωση πως τα σχέδια, που ήταν αρκετά προχωρημένα, για τη χρήση του θορίου μπήκαν στον πάγο και οι επιστήμονες που τα εκπονούσαν και τα υποστήριζαν οδηγήθηκαν στην παραίτηση για το χατίρι των «γερακιών».
Και σήμερα προσπαθούν ξανά να επαναφέρουν το θόριο, παρουσιάζοντάς το σχεδόν σαν κάτι «πράσινο» σε σχέση με το ουράνιο. Πρόσφατα μάλιστα το συνέστησε και ο σουηδός πρώην υπουργός και άλλοτε πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας Hans Blix. Μόνο που έχουμε μείνει αρκετά πίσω και χρειάζεται πολλή δουλειά για παγκόσμια συναίνεση στη χρήση τέτοιων αντιδραστήρων.