Αρχές Σύνταξης της Αρχαιοελληνικής Γλώσσας: 12. ΑΝΑΦΟΡΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

ΟΝΟΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

§12.31. Οι εξαρτημένες αναφορικές προτάσεις της ΑΕ χωρίζονται συνήθως σε δύο κατηγορίες: Τις "ονοματικές" αφενός, οι οποίες αποκαλούνται και "προσδιοριστικές", "διασαφητικές" ή "επιθετικές", και τις "επιρρηματικές" αφετέρου. Η διάκριση αυτή δεν στηρίζεται σε "εξωτερικά", τυπολογικά κριτήρια, π.χ. διαφορετική έγκλιση στη μια και την άλλη περίπτωση, αλλά σε "εσωτερικά", δηλαδή σε κριτήρια που έχουν σχέση με το περιεχόμενο και το νόημα των εν λόγω προτάσεων.

• Έτσι "ονοματικές" ή "προσδιοριστικές" θεωρούνται οι εξαρτημένες αναφορικές προτάσεις που συμπληρώνουν την κύρια πρόταση από την οποίαν εξαρτώνται προσδιορίζοντας και εξειδικεύοντας τον όρο αυτής της πρότασης, στον οποίον αναφέρονται, με την δήλωση ενός επιπλέον χαρακτηριστικού που προσιδιάζει στον προσδιοριζόμενο όρο∙ οι εν λόγω αναφορικές προτάσεις θεωρείται, επίσης, ότι είναι απόλυτα αναγκαίες για τον προσδιορισμό του όρου ή της έννοιας που αναφέρονται, και με την αναγκαιότητά τους αυτή συνδέεται και η ονομασία τους (αναφορικές "προσδιοριστικές"):

ΜΕΝ Μον 225 ἔστιν δίκης ὀφθαλμός, ὃς τὰ πάνθ' ὁρᾷ || υπάρχει το μάτι της δικαιοσύνης που βλέπει τα πάντα.

• Ως "επιρρηματικές" χαρακτηρίζονται, αντίθετα, οι εξαρτημένες αναφορικές προτάσεις, οι οποίες, παράλληλα με την αναφορά, διευρύνουν την κύρια πρόταση ή έναν όρο της εμπλουτίζοντας το περιεχόμενό τους με νέα "επιρρηματικά" στοιχεία (χρονικότητα, αιτιότητα, σκοπιμότητα, υποθετικότητα), τα οποία ωστόσο δεν θεωρούνται αναγκαία για τον προσδιορισμό της έννοιας στην οποία αναφέρονται, αφού η εν λόγω έννοια μπορεί να δηλωθεί και χωρίς αυτά:

ΣΤΟΒ 4.52.53 νέος γ' ἀπόλλυθ', ὅντιν' ἂν φιλῇ ὁ θεός || χάνεται νέος αν [ή: όταν] κάποιον τον αγαπάει ο θεός.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο απόλυτος χαρακτήρας της προηγούμενης διάκρισης, ωστόσο, αμφισβητείται, καθώς η επιρρηματική αναφορική πρόταση του δεύτερου παραδείγματος δεν φαίνεται να είναι λιγότερο αναγκαία για την έννοια που αναφέρεται από όσο η προσδιοριστική αναφορική του πρώτου παραδείγματος σε σχέση με τη δική της έννοια αναφοράς. Για τον λόγο αυτόν οι αναφορικές προσδιοριστικές προτάσεις μπορούν κατά την άποψη ορισμένων θεωρητικών να χαρακτηριστούν μόνο "αρνητικά", ως οι προτάσεις εκείνες δηλαδή, οι οποίες δεν ισοδυναμούν με κανένα από τα είδη των επιρρηματικών αναφορικών προτάσεων. Η πολλαπλότητα της ορολογίας και των ορισμών είναι ενδείξεις των δυσχερειών και των προβλημάτων που παρουσιάζει η πραγμάτευση των υπό συζήτηση προτάσεων. Οι παραδοσιακοί θεωρητικοί της σύνταξης χρησιμοποιούν κατά την παρουσίαση, ανάλυση και ειδολογική ταξινόμηση των εξαρτημένων αναφορικών προτάσεων και την αναλογία αναφορικών προτάσεων και επιθέτων.

Ονοματικές ή προσδιοριστικές αναφορικές προτάσεις

§12.32. "Ονοματικές" ή "προσδιοριστικές" (ή "διασαφητικές" ή "επιθετικές") θεωρούνται εκείνες οι εξαρτημένες αναφορικές προτάσεις, οι οποίες ισοδυναμούν με ένα επίθετο ή μια μετοχή και προσδιορίζουν ή διασαφηνίζουν ένα ουσιαστικό ή έναν άλλον όρο της κύριας, συνήθως, πρότασης. Ο προσδιορισμός και η διασάφηση αυτή συντελείται, όπως προαναφέρθηκε, ως συμπλήρωση και εξειδίκευση του όρου, στον οποίον αναφέρεται, η αναφορική πρόταση και το περιεχόμενό της.

§12.33. Οι εξαρτημένες αναφορικές προτάσεις συντάσσονται όπως οι κύριες προτάσεις, καθώς κατά την εκφορά τους χρησιμοποιούνται κατά βάση οι ίδιες εγκλίσεις, συμπεριλαμβανομένης και της προστακτικής, όπως και τα αντίστοιχα τροπικά μόρια και οι αρνήσεις, π.χ.:

ΣΟΦ Ηλ 1285-1287 προυφάνης δὲ φιλτάταν ἔχων πρόσοψιν, ἇς ἐγὼ οὐδ' ἂν ἐν κακοῖς λαθοίμαν || πρόβαλες με την πολυαγαπημένη σου όψη που εγώ ούτε και στις συμφορές δεν θα μπορούσα να ξεχάσω.

ΕΥΡ Εκ 225 οἶσθ' οὖν ὃ δράσον; || ξέρεις λοιπόν αυτό που πρέπει να κάνεις;

ΕΥΡ Μηδ 800-802 ἡμάρτανον τόθ'ἡνίκ' ἐξελίμπανον δόμους πατρῴους , ἀνδρὸς Ἕλληνος λόγοις πεισθεῖσ', ὃς ἡμῖν σὺν θεῷ τείσει δίκην || έσφαλα τότε που άφησα το πατρικό σπίτι εμπιστευόμενη τα λόγια ενός Έλληνα που, αν το θέλει ο θεός, θα μου το πληρώσει.

ΘΟΥΚ 3.81.3 οἱ δὲ πολλοὶ τῶν ἱκετῶν, ὅσοι οὐκ ἐπείσθησαν, ὡς ἑώρων τὰ γιγνόμενα, διέφθειρον αὐτοῦ ἐν τῷ ἱερῷ ἀλλήλους || οι περισσότεροι όμως από τους ικέτες, όσοι δεν πείστηκαν δηλαδή [και παρέμειναν στο ιερό], μόλις είδαν τι γινότανε, σκότωσαν οι ίδιοι μέσα στο ιερό ο ένας τον άλλον.

ΞΕΝ ΚΑναβ 3.2.3 οἶμαι γὰρ ἂν ἡμᾶς τοιαῦτα παθεῖν οἷα τοὺς ἐχθροὺς οἱ θεοὶ ποιήσειαν || γιατί νομίζω ότι θα παθαίναμε τέτοια κακά σαν αυτά που μακάρι οι θεοί να τα δώσουν στους αντιπάλους μας.

ΞΕΝ ΚΑναβ 5.6.9 τρίτον δὲ [ἥξετε ἐπὶ τὸν ποταμὸν] Ἅλυν, οὐ μεῖον δυοῖν σταδίοιν, ὃν οὐκ ἂν δύναισθε ἄνευ πλοίων διαβῆναι || τρίτο θα φτάσετε στον ποταμό Άλυ, όχι λιγότερο πλατύ από δύο στάδια, τον οποίον δεν θα μπορέσετε να τον διαβείτε χωρίς πλοία.

ΠΛ Μεν 89e καὶ δὴ καὶ νῦν, ὦ Μένων, εἰς καλὸν ἡμῖν Ἄνυτος ὅδε παρεκαθέζετο, ᾧ μεταδῶμεν τῆς συζητήσεως || και έτσι, Μένωνα, ο Άνυτος μας ήρθε τώρα και κάθισε εδώ δίπλα μας ακριβώς πάνω στη ώρα, τον οποίον ας αφήσουμε να πάρει μέρος στη συζήτηση.

ΛΥΣ 19.61 οὔκουν ἄξιον τοῖς τῶν κατηγόρων λόγοις πιστεῦσαι μᾶλλον ἢ τοῖς ἔργοις, ἃ ἐπράχθη ἐν ἅπαντι τῷ βίῳ, καὶ τῷ χρόνῳ, ὃν ὑμεῖς σαφέστατον ἔλεγχον τοῦ ἀληθοῦς νομίσατε || δεν πρέπει, επομένως, να πιστέψτε περισσότερο τα λόγια των κατηγόρων από τα έργα που επιτελέστηκαν από τον πατέρα μου σε όλη του τη ζωή και τον χρόνο, τον οποίον εσείς να θεωρήσετε προφανέστατη απόδειξη της αλήθειας.

ΑΝΤΙΦ 5.15 εὖ γὰρ ᾔδεις ὅτι οὐδεὶς ἂν ἦν σοι ὃς ἐκεῖνον τὸν ὅρκον διομοσάμενος ἐμοῦ κατεμαρτύρησεν || γιατί ήξερες καλά πως δεν θα μπορούσες να βρεις κανέναν που να δεχτεί να δώσει εκείνον τον όρκο καταθέτοντας εναντίον μου.

ΔΗΜ 15.21 ἔπειτα καὶ δίκαιον, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, δημοκρατουμένους αὐτοὺς τοιαῦτα φρονοῦντας φαίνεσθαι περὶ τῶν ἀτυχούντων δήμων, οἷάπερ ἂν τοὺς ἄλλους ἀξιώσαιτε φρονεῖν περὶ ὑμῶν, εἴ ποθ', ὃ μὴ γένοιτο, τοιοῦτό τι συμβαίη || έπειτα είναι δίκαιο, Αθηναίοι, εσείς που ζείτε σε δημοκρατικό καθεστώς να φαίνεστε ότι απέναντι στις δημοκρατίες που ατύχησαν έχετε τέτοια αισθήματα, όπως αυτά που θα αξιώνατε να έχουν οι άλλοι για σας, αν ποτέ ―που να μη γινόταν― σας συνέβαινε κάτι παρόμοιο.

§12.34. "Ονοματικές" είναι και εκείνες οι αναφορικές προτάσεις που ισοδυναμούν με ένα επίθετο (ή μια μετοχή), το οποίο έχει αναπτυχθεί σε μιαν εξαρτημένη αναφορική πρόταση και έχει τη σημασία ενός ουσιαστικού. Οι αναφορικές αυτές προτάσεις ισοδυναμούν, με άλλα λόγια, με ένα ουσιαστικοποιημένο επίθετο ή μετοχή και αποκαλούνται "ουσιαστικοειδείς" αναφορικές προτάσεις (όπως τα επίθετα ή οι μετοχές που χρησιμοποιούνται ως ουσιαστικά αποκαλούνται "ουσιαστικοειδή" ή "ουσιαστικοποιημένα" επίθετα και μετοχές). Αντίστοιχα και η αντωνυμία που εισάγει τέτοιες αναφορικές προτάσεις χαρακτηρίζεται ως "ουσιαστικοειδής", και όχι ως "επιθετική". Στην περίπτωση των υπό συζήτηση προτάσεων ενδέχεται να μην υπάρχει ένα ουσιαστικό, στο οποίο να αναφέρονται και να το προσδιορίζουν, αφού αυτές οι ίδιες είναι ισοδύναμες με ένα τέτοιο όνομα. Εξαιτίας της ισοδυναμίας τους αυτής με ένα όνομα οι εν λόγω προτάσεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως "ονοματικές" αναφορικές προτάσεις με τη στενότερη έννοια:

ΟΜ Ιλ 2.194 ἐν βουλῇ δ' οὐ πάντες ἀκούσαμε οἷον ἔειπε; || δεν ακούσαμε όλοι στο συμβούλιο τι είπε [= "τα λόγια του"];

ΟΜ Ιλ 7.50 αὐτὸς δὲ προκάλεσσαι Ἀχαιῶν ὅς τις ἄριστος [= Ἀχαιῶν τὸν ἄριστον] || και συ να προκαλέσεις από τους Αχαιούς όποιον είναι ο πιο γενναίος ["τον πιο γενναίο από τους Αχαιούς"].

ΟΜ Οδ 13.214 [Ζεὺς] ἀνθρώπους ἐφορᾷ καὶ τίνυται, ὅς τις ἁμάρτῃ || [ο Δίας] βλέπει τους ανθρώπους και τιμωρεί όποιον παραστρατεί.

ΣΟΦ ΟΚ 1411-1412 ὁ νῦν ἔπαινος, ὃν κομίζετον τοῦδ' ἀνδρὸς οἷς πονεῖτον [= τοῖς ὑμετέροις πόνοις] || ο έπαινος που αποκομίζετε τώρα για τις φροντίδες που προσφέρατε σε τούτον εδώ τον άνθρωπο.

ΘΟΥΚ 5.87.1 εἰ μὲν τοίνυν ὑπονοίας τῶν μελλόντων λογιούμενοι ἢ ἄλλο τι ξυνήκετε ἢ ἐκ τῶν παρόντων καὶ ὧν ὁρᾶτε περὶ σωτηρίας βουλεύσοντες τῇ πόλει, παυοίμεθ' ἄν || αν όμως ήρθατε σε αυτή τη συνάντηση για να κάνετε εικασίες για την έκβασή της ή για κάτι άλλο από το να συσκεφτούμε για τη σωτηρία της πόλης σας με αφετηρία την παρούσα κατάσταση και την πραγματικότητα που βλέπετε, καλύτερα να σταματήσουμε.

ΞΕΝ ΚΠαιδ 3.1.34 ἐγὼ δε σοι ὑπισχνούμαι […] ἀνθ' ὧν ἂν ἐμοὶ δανείσῃς […] ἄλλα πλείονος ἄξια εὐεργετήσειν || και εγώ σου υπόσχομαι να σου χαρίσω γι' αυτά που θα μου δανείσεις άλλα πράγματα πολύ μεγαλύτερης αξίας.

ΔΗΜ 18.18 οἷς εὐτυχήκεσαν ἐν Λεύκτροις [= τοῖς εὐτυχήμασιν] οὐ μετρίως ἐκέχρηντο || γιατί δεν εκμεταλλεύτηκαν σωστά την επιτυχία τους στα Λεύκτρα.

§12.35. Ουσιαστικοειδής, και επομένως ονοματική αναφορική πρόταση θεωρείται και εκείνη που δεν αναφέρεται σε ένα επί μέρους ουσιαστικό αλλά σε μιαν ολόκληρη πρόταση, η οποία κατόπιν εκλαμβάνεται επίσης ως μία ουσιαστικοειδής έννοια. Μερικές φορές οι προτάσεις αυτές εισάγονται, κυρίως στον Πλάτωνα, με το τοῦτο ὃ:

ΠΛ Συμπ 193b φίλοι γὰρ γενόμενοι καὶ διαλλαγέντες τῷ θεῷ ἐξευρήσομέν τε καὶ ἐντευξόμεθα τοῖς παιδικοῖς τοῖς ἡμετέροις αὐτῶν, ὃ τῶν νῦν ὀλίγοι ποιοῦσι || αν όμως συμφιλιωθούμε και συνεννοηθούμε με τον θεό θα ανακαλύψουμε και θα επικοινωνήσουμε με τους ερωμένους που ανήκουν πραγματικά σε μας, πράγμα το οποίο σήμερα λίγοι το κατορθώνουν.

ΠΛ Γοργ 461c ἐκ ταύτης ἴσως τῆς ὁμολογίας ἐναντίον τι συνέβη τοῖς λόγοις, τοῦτο ὃ δὴ ἀγαπᾷς, αὐτὸς ἀγαγὼν ἐπὶ τοιαῦτα ἐρωτήματα || ίσως από αυτή την παραδοχή δημιουργήθηκε κάποια αντίφαση στα λόγια του - αυτό που αρέσει σε σένα, μια και εσύ ο ίδιος οδηγείς τη συζήτηση σε τέτοια ερωτήματα.

ΠΛ Θεαιτ 172d ᾖ τοῖς μὲν τοῦτο ὃ σὺ εἶπες ἀεὶ πάρεστι, σχολή || επειδή αυτοί διαθέτουν πάντοτε αυτό που εσύ ανέφερες: ελεύθερο χρόνο.

Επιρρηματικές αναφορικές προτάσεις

§12.36. Σύμφωνα με την αναλογία των εξαρτημένων αναφορικών προτάσεων προς τα επίθετα μπορεί να πει κανείς τα εξής:

• Ένα επίθετο δεν χρησιμοποιείται στην ΑΕ μόνο για να προσδιορίσει και να εξειδικεύσει ένα πράγμα που αντιπροσωπεύεται από το υποκείμενο ή το αντικείμενο της πρότασης, αλλά συνδέεται συχνά και με μιαν ενέργεια ή δραστηριότητα, με το ρήμα δηλαδή της πρότασης, δηλώνοντας "επιρρηματικές" σχέσεις, όπως χρόνο, τόπο, τρόπο κ.λπ. (π.χ. ΘΟΥΚ 1.61.5 κατ' ὀλίγον δὲ προϊόντες τριταῖοι ἀφίκοντο ἐς Γίγωνον καὶ ἐστρατοπεδεύσαντο || προχωρώντας αργά έφτασαν την τρίτη ημέρα στο Γίγωνο και στρατοπεύδευσαν εκεί).

• Κατά τον ίδιο τρόπο οι εξαρτημένες αναφορικές προτάσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν είτε μόνο για τον προσδιορισμό και την διασάφηση ενός πράγματος, του υποκειμένου ή του αντικειμένου της κύριας πρότασης, είτε όμως για να δηλώσουν, σε συνάρτηση με τη ρηματική ενέργεια της κύριας πρότασης, και επιρρηματικές σχέσεις, και ειδικότερα αιτία, σκοπό, συμπέρασμα ή (προ)υπόθεση.

• Πιο συγκεκριμένα, μια αναφορική επιρρηματική πρόταση:

(α) είτε λειτουργεί απλώς όπως ένα τοπικό επίρρημα. Στην περίπτωση αυτή εισάγεται με ένα αναφορικό επίρρημα (ὅθεν, ὁπόθεν, ἔνθεν, οἷ, οὗ κλπ.) και προσδιορίζει ένα ρήμα ή ονοματικό ρηματικό τύπο, δηλώνοντας τόπο.

ΘΟΥΚ 7.27.2 οἱ δ' Ἀθηναῖοι, ὡς ὕστεροι ἧκον, διενοοῦντο αὐτοὺς πάλιν ὅθεν ἦλθον ἐς Θρᾴκην ἀποπέμπειν || oι Αθηναίοι, όμως, επειδή (οι Θράκες) έφτασαν καθυστερημένα, σκέφτονταν να τους στείλουν ξανά εκεί από όπου ήρθαν στη Θράκη.

ΠΛ Πολ 616b ἀναστάντας ἐντεῦθεν δεῖν τῇ ὀγδόῃ πορεύεσθαι, καὶ ἀφικνεῖσθαι τεταρταίους ὅθεν καθορᾶν ἄνωθεν διὰ παντὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ γῆς τεταμένον φῶς εὐθύ, οἷον κίονα || την όγδοη ημέρα έπρεπε, αφού σηκωθούν από εκεί, να προχωρήσουν και μετά από τέσσερις ημέρες να φτάσουν εκεί από όπου έβλεπαν ένα φως να εκτείνεται από ψηλά σε όλο τον ουρανό και τη γη, ίσιο σαν κολόνα.

ΣΟΦ Αντ 228 τάλας, τί χωρεῖς οἷ μολὼν δώσεις δίκην; || δόλιε, γιατί πηγαίνεις εκεί όπου, άμα φτάσεις, θα τιμωρηθείς;

ΞΕΝ Ελλ 2.3.55 ὑμεῖς δὲ λαβόντες καὶ ἀπαγαγόντες οἱ ἕνδεκα οὗ δεῖ τὰ ἐκ τούτων πράττετε || εσείς, οι Ένδεκα, αφού τον πιάσετε και τον οδηγήσετε εκεί που πρέπει, κάνετε τα υπόλοιπα.

(β) είτε προσδιορίζει κάποιον όρο μιας άλλης πρότασης (επομένως, εισάγεται, όπως και οι αναφορικές ονοματικές, με αναφορική αντωνυμία), ταυτόχρονα όμως εκφράζει και κάποια επιρρηματική σχέση, όπως αιτία, σκοπό, συμπέρασμα ή (προ)υπόθεση. Στην τελευταία περίπτωση (τη β) χρησιμοποιείται για τις επιρρηματικές προτάσεις και ο όρος μεικτές, καθώς οι προτάσεις αυτές εισάγονται ως αναφορικές ονοματικές αλλά λειτουργούν ως ονοματικές. Οι αναφορικές επιρρηματικές (μεικτές) προτάσεις διακρίνονται σε: αναφορικές-αιτιολογικές, αναφορικές-τελικές, αναφορικές-συμπερασματικές και αναφορικές-υποθετικές.

§12.37. Αιτιολογικές αναφορικές προτάσεις. Εκφέρονται κατά κανόνα με οριστική και η άρνηση είναι οὔ, εφόσον πρόκειται για εξαρτημένες αποφαντικές προτάσεις που διατυπώνουν μιαν απόφανση (κρίση) ή έναν ισχυρισμό για κάτι πραγματικό:

ΣΟΦ Φιλ 250 πῶς γὰρ κάτοιδ' ὅν γ' εἶδον οὐδεπώποτε; || πώς να γνωρίζω αυτόν που δεν [= πώς να τον γνωρίζω αφού δεν] τον έχω ιδεί ποτέ μέχρι τώρα;

ΗΡΟΔ 1.71 ἐγὼ μέν νυν θεοῖσι ἔχω χάριν, οἳ οὐκ ἐπὶ νόον ποιέουσι Πέρσῃσι στρατεύεσθαι ἐπὶ Λυδούς || εγώ πάντως ευχαριστώ τους θεούς που [= επειδή] δεν έβαλαν στον νου των Περσών να εκστρατεύσουν εναντίον των Λυδών.

ΘΟΥΚ 4.26.4 ἀθυμίαν τε πλείστην ὁ χρόνος παρεῖχε παρὰ λόγον ἐπιγιγνόμενος, οὓς ᾤοντο ἡμερῶν ὀλίγων ἐκπολιορκήσειν ἐν νήσῳ τε ἐρήμῃ καὶ ὕδατι ἁλμυρῷ χρωμένους || τη μεγαλύτερη δυσαρέσκεια όμως τους την προξενούσε ο χρόνος που διαρκούσε απροσδόκητα πολύ, εκεί που [= επειδή] πίστευαν ότι θα τους αναγκάσουν να παραδοθούν μέσα σε λίγες μέρες καθώς ήταν αποκλεισμένοι σε έρημο νησί και έπιναν γλυφό νερό.

ΘΟΥΚ 8.76.6 οὐδὲν ἀπολωλεκέναι, οἵ γε μήτε ἀργύριον εἶχον ἔτι πέμπειν, ἀλλ' αὐτοὶ ἐπορίζοντο οἱ στρατιῶται, μήτε βούλευμα χρηστόν || δεν είχαν να χάσουν τίποτα, αφού αυτοί ούτε χρήματα είχαν πια να τους στείλουν ―γι' αυτά φρόντιζαν οι ίδιοι οι στρατιώτες― ούτε καμιά χρήσιμη συμβουλή.

ΞΕΝ Απομν 2.1.30 καὶ ἡ Ἀρετὴ εἶπεν∙ ὦ τλῆμον, τί δε σὺ ἀγαθὸν ἔχεις; ἢ τί ἡδὺ οἶσθα μηδὲν τούτων ἕνεκα πράττειν ἐθέλουσα; ἥτις οὐδὲ τὴν τῶν ἡδέων ἐπιθυμίαν ἀναμένεις, ἀλλὰ πρὶν ἐπιθυμῆσαι πάντων ἐμπίμπλασαι || και η Αρετή είπε: Τί αγαθό έχεις εσύ, δύστυχη; Ή ποια ευχαρίστηση γνωρίζεις εσύ που δεν θέλεις να κάνεις τίποτα για τις ηδονές; Εσύ που [= αφού] δεν περιμένεις ούτε καν την επιθυμία για τις ηδονές, αλλά πριν ακόμη να αισθανθείς την επιθυμία χορταίνεις από τα πάντα.

ΞΕΝ ΚΠαιδ 7.3.14 ὁ μὲν δὴ [Κῦρος] ταῦτ' εἰπὼν ἀπῄει, κατοικτίρων τήν τε γυναῖκα οἵου ἀνδρὸς στέροιτο καὶ τὸν ἄνδρα οἵαν γυναῖκα καταλιπὼν οὐκέτ' ὄψοιτο || ο Κύρος λοιπόν αφού είπε αυτά αναχώρησε, λυπούμενος και τη γυναίκα που [= επειδή] έχασε τέτοιον άντρα, και τον άντρα της που [= επειδή] άφησε τέτοια γυναίκα και δεν ήταν πια δυνατόν να την ιδεί.

ΠΛ ΙππΜ 288d ὡς ἀπαίδευτός τις ὃς οὕτω φαῦλα ὀνόματα ὀνομάζειν τολμᾷ ἐν σεμνῷ πράγματι || τι ακαλλιέργητο άτομο αυτός που [= αφού] έχει το θράσος να αναφέρει τέτοια ευτελή πράγματα σε μια σοβαρή συζήτηση.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στο ακόλουθο χωρίο από τον Πλάτωνα:

ΠΛ Ευθυδ 302b-c ταλαίπωρος ἄρα τις σύ γε ἄνθρωπος εἶ καὶ οὐδὲ Ἀθηναῖος, ᾧ μήτε θεοὶ πατρῷοί εἰσιν μήτε ἱερὰ μήτε ἄλλο μηδὲν καλὸν καὶ ἀγαθόν || είσαι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος και όχι Αθηναίος, αφού δεν έχεις ούτε πατροπαράδοτους θεούς ούτε ιερά ούτε κάτι άλλο ωραίο και καλό.

η άρνηση μή(τε) υποδηλώνει, παράλληλα με την αιτία, και μιαν υποθετική απόχρωση (πρώτο είδος): "αν [πραγματικά] δεν έχεις θεούς κ.λπ.".

§12.38. Τελικές αναφορικές προτάσεις. Εκφέρονται συνήθως με οριστική μέλλοντα και η άρνηση είναι μη:

ΣΟΦ Αι 658-659 κρύψω τόδ' ἔγχος τοὐμόν, ἔχθιστον βελῶν, γαίας ὀρύξας ἔνθα μή τις ὄψεται || θα κρύψω εκεί το σπαθί μου, το απεχθέστερο των όπλων, για [ή: ώστε] να μην το δει κανείς ["τελικο-συμπερασματική" αναφορική πρόταση].

ΘΟΥΚ 3.16.3 ὕστερον δὲ ναυτικὸν παρασκεύαζον ὅ τι πέμψουσιν ἐς τὴν Λέσβον || αργότερα άρχιζαν να ετοιμάζουν ναυτικό που σκόπευαν [ή: για] να το στείλουνε στη Λέσβο.

ΛΥΣ 16.16 ψηφισαμένων τῶν ἀρχόντων ἀποχωρίσαι τάξεις αἵτινες βοηθήσουσι || αφού οι άρχοντες αποφάσισαν να αναχωρήσουν μερικοί σχηματισμοί οπλιτών για να βοηθήσουν.

ΞΕΝ ΚΑναβ 1.3.14 ἡγεμόνα αἰτεῖν Κῦρον ὅστις διὰ φιλίας τῆς χώρας ἀπάξει || να ζητήσουν από τον Κύρο οδηγό ο οποίος [= για να] να τους οδηγήσει μέσα από φιλική χώρα.

ΔΗΜ 1.2 [ἔστι τὰ ἐμοὶ δοκοῦντα] πρεσβείαν πέμπειν, ἥτις ταῦτ' ἐρεῖ καὶ παρέσται τοῖς πράγμασιν || η γνώμη μου είναι να στείλουμε μια αντιπροσωπία για να ενημερώσει για τούτες τις αποφάσεις και να παρευρίσκεται στις εξελίξεις.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η εξαρτημένη αναφορική πρόταση ενδέχεται σε σπάνιες περιπτώσεις να εκφέρεται με υποτακτική και, μετά από ιστορικό χρόνο, με ευκτική:

ΟΜ Οδ 2.212-213 ἀλλ' ἄγε μοι δότε νῆα θοὴν καὶ εἴκοσ' ἑταίρους, οἵ κέ μοι ἔνθα καὶ ἔνθα διαπρήσσωσι κέλευθον || δώστε μου γρήγορο καράβι και είκοσι συντρόφους που να με πάνε και να με φέρουν.

ΟΜ Οδ 15.458 καὶ τότ' ἄρ' ἄγγελον ἦκαν, ὃς ἀγγείλειε γυναικί || και τότε έστειλαν έναν αγγελιοφόρο [για] να φέρει το μήνυμα στη γυναίκα.

§12.39. Συμπερασματικές αναφορικές προτάσεις. Ακολουθούν συχνά μετά τα δεικτικά οὕτως, τοιοῦτος, τοσοῦτος, τηλικοῦτος και συνάγουν από έναν ποιοτικό προσδιορισμό ένα συμπέρασμα. Εκφέρονται κατά κανόνα με οριστική, σπανιότερα με ευκτική και το ἂν ή με οριστική ενός ιστορικού χρόνου και το ἄν. Η άρνηση είναι οὐ:

ΣΟΦ Αντ 220 οὐκ ἔστιν οὕτω μῶρος ὃς θανεῖν ἐρᾷ || κανένας δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να θέλει να πεθάνει.

ΗΡΟΔ 1.87 οὐδεὶς γὰρ οὕτω ἀνόητός ἐστι ὅστις πόλεμον πρὸ εἰρήνης αἱρέεται || γιατί βέβαια κανένας δεν είναι έτσι άμυαλος που [= ώστε] να προτιμά πόλεμο αντί για ειρήνη.

ΞΕΝ ΚΑναβ 2.5.12 τίς οὕτω μαίνεται ὅστις οὐ βούλεται σοὶ φίλος εἶναι; || ποιος είναι τόσο τρελός που [= ώστε] να μη θέλει να είναι φίλος σου;

ΙΣΟΚΡ 15.56 τοῦ κατηγόρου διαβάλλοντος, ὅτι τοιούτους γράφω λόγους, οἳ καὶ τὴν πόλιν βλάπτουσι καὶ τοὺς νεωτέρους διαφθείρουσι καθώς ο ενάγων με κατηγορεί ότι συντάσσω τέτοιου είδους λόγους που και την πολιτεία ζημιώνουν και τους νέους αποπλανούν.

Πολύ συχνή είναι η εκφορά με οριστική μέλλοντα που σημαίνει το δυνατό:

ΞΕΝ ΚΠαιδ 3.3.50 οὐδεμία γάρ ἐστιν οὕτω καλὴ παραίνεσις ἥτις τοὺς μὴ ὄντας ἀγαθοὺς αὐθημερὸν ἀκούσαντας ἀγαθοὺς ποιήσει || γιατί καμιά παραίνεση δεν είναι τόσο αποτελεσματική που [= ώστε] να μπορεί να κάνει γενναίους εκείνους που δεν είναι [γενναίοι] την ημέρα ακριβώς που θα την ακούσουν.

ΠΛ Φαιδ 88d πάνυ δέομαι πάλιν, ὥσπερ ἐξ ἀρχῆς, ἄλλου τινὸς λόγου ὅς με πείσει || πάλι αισθάνομαι μεγάλη ανάγκη, όπως στην αρχή, να ακούσω κάποιο άλλο επιχείρημα που θα μπορέσει να με πείσει.

ΔΗΜ 24.17 θαυμάζω γὰρ ἔγωγε, εἴ τίς ἐστιν πρόφασις παρ' ὑμῖν ἢ σκῆψις ηὑρημένη δι' ἥν, ἂν ὑβρίζων τις ἐξελέγχηται καὶ τύπτων, δίκην οὐ δώσει || εγώ τουλάχιστον απορώ αν έχει βρεθεί κάποια πρόφαση ή δικαιολογία ώστε, αν κάποιος έχει αποδειχτεί ότι προσβάλλει και βιαιοπραγεί, να μπορεί να μη λογοδοτεί στο δικαστήριο.

Η δυνητική ευκτική χρησιμοποιείται, όπως και και στις κύριες προτάσεις, όταν το συμπέρασμα που δηλώνει η εξαρτημένη αναφορική πρόταση παρουσιάζεται ως κάτι που μπορεί να συμβεί:

ΞΕΝ ΚΠαιδ 6.1.15 τίς οὕτως ἀγαθὸς ἢ τίς οὕτως ἰσχυρὸς ὃς λιμῷ καὶ ῥίγει δύναιτ' ἂν μαχόμενος στρατεύεσθαι; || ποιος λοιπόν είναι τόσο γενναίος ή τόσο δυνατός που [= ώστε] να μπορέσει να εκστρατεύσει για να πολεμήσει μέσα στην πείνα και το κρύο;

ΠΛ Πολ 360b οὐδεὶς ἂν γένοιτο, ὡς δόξειεν, οὕτως ἀδαμάντινος, ὃς ἂν μείνειεν ἐν τῇ δικαιοσύνῃ καὶ τολμήσειεν ἀπέχεσθαι τῶν ἀλλοτρίων καὶ μὴ ἅπτεσθαι || κανένας, όπως φαίνεται, δεν θα αποδεικνυόταν τόσο αδαμάντινος χαρακτήρας ώστε να μπορέσει να επιμείνει στη δικαιοσύνη και να έχει το θάρρος να κρατιέται μακριά από ό,τι ανήκει στους άλλους και να μην το πειράζει.

ΙΣΟΚΡ 9.35 οὐδεὶς γάρ ἐστιν οὕτω ῥᾴθυμος, ὅστις ἂν δέξαιτο παρὰ τῶν προγόνων τὴν ἀρχὴν ταύτην παραλαβεῖν μᾶλλον ἢ κτησάμενος ὥσπερ ἐκεῖνος τοῖς παισὶ τοῖς αὑτοῦ καταλιπεῖν || κανένας βέβαια δεν είναι τόσο νωθρός, ώστε να προτιμούσε να δεχτεί από τους προγόνους του την εξουσία αντί να την αποκτήσει ο ίδιος και να την κληροδοτήσει στα παιδιά του, όπως εκείνος [ο Ευαγόρας].

Η οριστική ιστορικού χρόνου με το ἂν χρησιμοποιείται, επίσης όπως και στις κύριες προτάσεις, όταν η εξαρτημένη αναφορική πρόταση δηλώνει ένα συμπέρασμα ή ένα επακόλουθο, το οποίο θα μπορούσε υπό ορισμένους όρους να πραγματοποιηθεί, αλλά δεν πραγματοποιήθηκε επειδή οι όροι αυτοί δεν εκπληρώθηκαν (πρόκειται δηλαδή για κάτι "μη πραγματικό"):

ΛΥΚΟΥΡΓ Λεωκ 39 τίς δ' ἦν οὕτως ἢ μισόδημος τότε ἢ μισαθήναιος, ὅστις ἐδυνήθη ἂν ἄτακτον αὑτὸν ὑπομεῖναι ἰδεῖν, ἡνίκα ἡ ἧττα καὶ τὸ γεγονὸς πάθος προσηγγέλετο ποιος ήταν δυνατόν να μισούσε τότε τόσο πολύ τον λαό ή την Αθήνα, ώστε να μπορούσε να αντέξει να δει τον εαυτό του έξω από τις τάξεις του στρατού, την ώρα που έφτανε το μήνυμα της ήττας και της συμφοράς που είχε συντελεστεί.

§12.40. Υποθετικές αναφορικές προτάσεις. Ισοδυναμούν με μιαν εισαγόμενη με το εἰ (ἐάν) υποθετική επιρρηματική πρόταση, και ειδικότερα με την "υπόθεση" ή την "πρόταση" ενός υποθετικού λόγου, ενώ η κύρια πρόταση από την οποίαν εξαρτάται η δευτερεύουσα "υποθετικο-αναφορική" λειτουργεί ως "απόδοση".

Οι υποθετικο-αναφορικές επιρρηματικές προτάσεις ακολουθούν τις εξαρτημένες υποθετικές προτάσεις και ως προς την διαφοροποίηση στα είδη των υποθετικών λόγων, την εκφορά και την άρνηση (βλ. τις υποθετικές προτάσεις).

Η αναφορική αντωνυμία, με την οποίαν εισάγονται οι υποθετικο-αναφορικές προτάσεις δεν δηλώνει ένα ορισμένο αντικείμενο, αλλά έχει έναν καθολικό ή γενικό και αόριστο χαρακτήρα. Το ὃς (ὅστις) ισοδυναμεί εδώ δηλαδή με το εἴ τις, το ὃς ἂν (ὅστις ἂν) με το ἐάν τις. Στο αοριστολογικό χαρακτήρα των εν λόγω αντωνυμιών στις υποθετικο-αναφορικές προτάσεις οφείλεται και το γεγονός ότι συχνά απουσιάζει από την κύρια πρόταση κάποια λέξη, με την οποία θα μπορούσαν να συσχετιστούν. Τούτο συμβαίνει προπαντός στην περίπτωση γενικής ισχύος εκφράσεων ή αποφθεγμάτων.

• Το πραγματικό (η εξαρτημένη υποθετικο-αναφορική πρόταση, δηλαδή η υπόθεση εκφέρεται με εἰ και οριστική οποιουδήποτε χρόνου, η κύρια πρόταση ως απόδοση συνήθως με οριστική, αλλά και με άλλες εγκλίσεις. Η άρνηση είναι μή):

ΘΟΥΚ 2.90.5 ἄνδρας τε τῶν Ἀθηναίων ἀπέκτειναν ὅσοι μὴ ἐξένευσαν αὐτῶν || σκότωσαν τους Αθηναίους όσοι [= εφόσον, αν] δεν τους ξέφυγαν κολυμπώντας.

ΞΕΝ Ελλ 6.1.5 παρ' ἐμοὶ δὲ οὐδεὶς μισθοφορεῖ, ὅστις μὴ ἱκανός ἐστιν [= εἴ τις μὴ ἱκανός ἔστιν] ἐμοὶ ἴσα πονεῖν || εγώ δεν έχω κανέναν μισθοφόρο που να μην [= παρά μόνο αν] έχει την ίδια αντοχή με μένα.

ΞΕΝ ΚΑναβ 3.2.9 καὶ ὅτῳ δοκεῖ ταῦτ', ἔφη, ἀνατεινάτω τὴν χεῖρα || και όποιος [= αν κάποιος] συμφωνεί με αυτά, είπε, ας σηκώσει το χέρι.

ΠΛ Απολ 21d ἃ μὴ οἶδα [= εἴ τι(να) μὴ οἶδα] οὐδὲ οἴομαι εἰδέναι || όσα δεν γνωρίζω [= αν δεν γνωρίζω κάτι ή κάποια πράγματα], δεν νομίζω ότι τα [το] γνωρίζω.

ΠΛ Γοργ 522e αὐτὸ μὲν γὰρ τὸ ἀποθνῄσκειν οὐδεὶς φοβεῖται, ὅστις μὴ παντάπασιν ἀλόγιστός τε καὶ ἄνανδρός ἐστιν, τὸ δὲ ἀδικεῖν φοβεῖται || αυτό καθαυτό το να πεθάνει δεν το φοβάται κανένας, παρά μόνο αν δεν έχει καθόλου λογισμό και ανδρεία, το να αδικεί όμως το φοβάται.

ΠΛ Φαιδ 65a καὶ δοκεῖ γέ που, ὦ Σιμμία, τοῖς πολλοῖς τῶν ἀνθρώπων, ᾧ μηδὲν ἡδὺ τῶν τοιούτων μηδὲ μετέχει αὐτῶν, οὐκ ἄξιον εἶναι ζῆν || και είναι αλήθεια, Σιμμία, ότι η πλειονότητα των ανθρώπων νομίζει πως εκείνος που [= αν κάποιος] δεν βρίσκει ευχαρίστηση σε τέτοια πράγματα και ούτε συμμετέχει σε αυτά, δεν αξίζει να ζει.

• Το μη πραγματικό (η υποθετικο-αναφορική πρόταση εκφέρεται με οριστική ιστορικού χρόνου, η απόδοση στην κύρια πρόταση με δυνητική οριστική. Η άρνηση είναι μή):

ΠΛ Χαρμ 171e οὔτε γὰρ ἂν αὐτοὶ ἐπεχειροῦμεν πράττειν ἃ [= εἴ τινα] μὴ ἠπιστάμεθα || ούτε εμείς θα επιχειρούσαμε να κάνουμε αυτά που δεν θα καταλαβαίναμε [= να κάνουμε κάποια πράγματα αν δεν τα καταλαβαίναμε].

ΛΥΣ 12.98 οἱ δὲ παῖδες ὑμῶν, ὅσοι [= εἴ τινες] ἐνθάδε ἦσαν, ὑπὸ τούτων ἂν ὑβρίζοντο || και τα παιδιά σας, όσα [= αν] θα βρίσκονταν εδώ, θα ατιμάζονταν από αυτούς.

• Το πιθανό ("απλή σκέψη του λέγοντος"). Η υποθετικο-αναφορική πρόταση εκφέρεται με ευκτική, η απόδοση συνήθως με δυνητική ευκτική, σπανιότερα με οριστική αρχικού χρόνου, προστακτική ή ισοδύναμο ρηματικό τύπο. Η άρνηση είναι μή):

ΣΟΦ Αντ 666 ἀλλ' ὃν πόλις στήσειε[= εἴ τινα πόλις στήσειε], τοῦδε χρὴ κλύειν || όποιον όμως επιλέξει [= αν όμως ενδεχομένως επιλέξει κάποιον] η πόλη πρέπει να τον υπακούει κανείς.

ΞΕΝ ΚΑναβ 1.3.17 ἐγὼ γὰρ ὀκνοίην μὲν ἂν εἰς τὰ πλοῖα ἐμβαίνειν ἃ ἡμῖν [Κῦρος] δοίη [= εἴ τινα ἡμῖν δοίη] || εγώ τουλάχιστον θα δίσταζα να μπω στα πλοία που [= αν] ενδεχομένως θα μας τα έδινε ο Κύρος.

ΞΕΝ ΚΠαιδ 2.4.10 οὓς [= εἴ τινας] δὲ δὴ τῶν εἰς τὸν πόλεμον ἔργων ποιήσασθαί τις βούλοιτο συνεργοὺς προθύμους, τούτους παντάπασιν ἔμοιγε δοκεῖ ἀγαθοῖς θηρατέον εἶναι καὶ λόγοις καὶ ἔργοις || όσους πάλι θέλει κάποιος να τους κάνει [= αν πάλι θα ήθελε κάποιος να κάνει ορισμένους] ικανούς συνεργάτες στις πολεμικές επιχειρήσεις, αυτούς νομίζω πρέπει να τους προσελκύει προπαντός με καλά λόγια και έργα.

• Το προσδοκώμενο (η υποθετικο-αναφορική πρόταση εκφέρεται με υποτακτική και το ἄν, η απόδοση με οριστική μέλλοντα ή άλλη έγκλιση με σημασία μέλλοντα. Η άρνηση είναι μή):

ΟΜ Οδ 1.351-352 τὴν γὰρ ἀοιδὴν μᾶλλον ἐπικλείουσ' ἄνθρωποι, ἥ τις [= ἐάν] ἀϊόντεσσι νεωτάτη ἀμφιπέληται || οι άνθρωποι προτιμούν πάντα εκείνο το τραγούδι που τους φαίνεται, ακούγοντάς το, το πιο καινούριο [όχι ένα ορισμένο, αλλά γενικά κάθε τραγούδι, εάν και εφόσον τους φανεί πως έχει την ιδιότητα του "νέου"].

ΘΟΥΚ 2.62.4 αὔχημα μὲν γὰρ καὶ ἀπὸ ἀμαθίας εὐτυχοῦς καὶ δειλῷ τινὶ ἐγγίγνεται, καταφρόνησις δὲ ὃς ἂν [= ἐάν τις] καὶ γνώμῃ πιστεύῃ τῶν ἐναντίων προύχειν || γιατί οίηση μπορεί να αισθανθεί και ένας δειλός από ανοησία που στάθηκε τυχερή, καταφρόνηση όμως αισθάνεται όποιος [= εάν κανείς] έχει την πεποίθηση ότι υπερτερεί και στη σύνεση των αντιπάλων του.

ΞΕΝ ΚΑναβ 1.3.15 τῷ ἀνδρὶ ὃν ἂν [= ἐάν τινα] ἕλησθε πείσομαι ᾗ δυνατὸν μάλιστα || σε εκείνον που θα εκλέξετε [= αν εκλέξετε κάποιον] στρατηγό θα υπακούσω απόλυτα.

ΠΛ Πολ 402d ὅτου ἂν συμπίπτῃἔν τε τῇ ψυχῇ καλὰ ἤθη ἐνόντα καὶ ἐν τῷ εἴδει ὁμολογοῦντα ἐκείνοις καὶ συμφωνοῦντα, τοῦ αὐτοῦ μετέχοντα τύπου, τοῦτ' ἂν εἴη κάλλιστον θέαμα τῷ δυναμένῳ θεᾶσθαι || εάν σε κάποιον συμβαίνει και στην ψυχή του να ενυπάρχουν καλές διαθέσεις και η όψη του να συμφωνεί και να εναρμονίζεται με εκείνες, επειδή συμμετέχει στο ίδιο πρότυπο, τούτο θα ήταν το πιο ωραίο θέαμα για όποιον μπορεί να βλέπει.

ΠΛ Συμπ 196e πᾶς γοῦν ποιητὴς γίγνεται, κἂν ἄμουσος ᾖ τὸ πρίν, οὗ ἂν Ἔρως ἅψηται ο καθένας μεταβάλλεται σε ποιητή, έστω κι αν του ήταν ξένη πριν η Μούσα, εάν τον αγγίξει ο Έρωτας.

• Οι υποθετικο-αναφορικές επιρρηματικές προτάσεις ενδέχεται τέλος να δηλώνουν αφενός:

αόριστη επανάληψη (η υποθετικο-αναφορική πρόταση εκφέρεται με υποτακτική και το ἄν, η απόδοση με οριστική ενεστώτα ή ισοδύναμο ρηματικό τύπο):

ΞΕΝ ΚΠαιδ 1.2.7 [οἱ Πέρσαι] οὓς δ' ἂν[= ἐάν τινας] γνῶσι τούτων τι ἀδικοῦντας, τιμωροῦνται. κολάζουσι δὲ καὶ ὃν ἂν [= ἐάν τινα] ἀδίκως ἐγκαλοῦντα εὑρίσκωσι […] καὶ ὃν ἂν γνῶσι δυνάμενον μὲν χάριν ἀποδιδόναι, μὴ ἀποδιδόντα δέ, κολάζουσι καὶ τοῦτον ἰσχυρῶς || οι Πέρσες εκείνους που ανακαλύψουν [= εάν ανακαλύψουν κάποιους] πως διέπραξαν κάποιο από αυτά τα αδικήματα, τους τιμωρούν. Τιμωρούν όμως και εκείνον που θα ανακαλύψουν [= αν ανακαλύψουν κάποιον] πως άδικα κατηγορεί άλλον. […] Και εκείνον που καταλάβουν πως [= και αν καταλάβουν πως κάποιος] μπορεί να ανταποδώσει την ευεργεσία που δέχτηκε, αλλά δεν την ανταποδίδει, τον τιμωρούν και αυτόν αυστηρά.

αφετέρου:

επανάληψη στο παρελθόν (ηυποθετικο-αναφορική πρόταση εκφέρεται με ευκτική, η απόδοση με παρατατικό οριστικής ή ισοδύναμο ρηματικό τύπο):

ΘΟΥΚ 2.67.4 πάντας γὰρ δὴ κατ' ἀρχὰς τοῦ πολέμου Λακεδαιμόνιοι ὅσους [= εἴ τινας] λάβοιεν ἐν τῇ θαλάσσῃ ὡς πολέμιους διέφθειρον || γιατί στην αρχή του πολέμου οι Λακεδαιμόνιοι σκότωναν ως εχθρούς όλους όσους έπιαναν στη θάλασσα [= αν έπιαναν κάποιους τους σκότωναν στη θάλασσα].

ΘΟΥΚ 8.66.1 ἐβούλευον δὲ οὐδὲν ὅτι [= εἴ τι] μὴ τοῖς ξυνεστῶσι δοκοίη || δεν συζητούσαν τίποτα που να μην [= αν δεν] το έχουν εγκρίνει οι συνωμότες.

ΞΕΝ ΚΑναβ 2.6.13 οἵτινες [= εἴ τινες] δὲ ἢ ὑπὸ πόλεως τεταγμένοι ἢ ὑπὸ τοῦ δεῖσθαι ἢ ἄλλῃ τινὶ ἀνάγκῃ κατεχόμενοι παρείησαν αὐτῷ, [Κλέαρχος] σφόδρα πειθομένοις ἐχρῆτο || όποιοι [= αν κάποιοι] πάλι είτε κατά διαταγή της πολιτείας τους είτε από ένδεια είτε πιεσμένοι από κάποιαν άλλη ανάγκη βρίσκονταν υπό την εξουσία του, αυτούς [ο Κλέαρχος] τους είχε υπό αυστηρή πειθαρχία.

ΠΛ Απολ 21a ἴστε δὴ οἷος ἦν Χαιρεφῶν, ὡς σφοδρὸς [ἦν] ἐφ' ὅτι ὁρμήσειεν || ξέρετε βέβαια τι χαρακτήρας ήταν ο Χαιρεφώντας, πόσο ανυπόμονος ήταν σε ό,τι ξεκινούσε [= εάν (ή, χρονικο-υποθετικά: όταν) ξεκινούσε κάτι].

§12.41. Αναφορικές παραβολικές (ή συγκριτικές ή ομοιωματικές ή παρομοιαστικές) ονομάζονται οι προτάσεις που εκφράζουν παρομοίωση ή σύγκριση. Πιο συγκεκριμένα, το περιεχόμενο μιας αναφορικής παραβολικής πρότασης συγκρίνεται ή παρομοιάζεται με το περιεχόμενο μιας άλλης, της προσδιοριζόμενης. Μέσω αυτής της σύγκρισης διαπιστώνεται ομοιότητα (ή διαφορά) ανάμεσά τους ως προς το ποσό, το ποιόν (δηλ. κάποια ιδιότητα) ή τον τρόπο.

ΑΝΔΟΚ 1.140-150 ὃς πρῶτον μὲν ἐκ πολλοῦ πλούτου, ὅσον ὑμεῖς ἴστε, οὐ δι' ἐμαυτὸν ἀλλὰ διὰ τὰς τῆς πόλεως συμφορὰς εἰς πενίαν πολλὴν καὶ ἀπορίαν κατέστην εγώ που αρχικά διέθετα (τόσο) μεγάλη περιουσία, όση εσείς γνωρίζετε, βρέθηκα σε μεγάλη φτώχεια και έλλειψη των αναγκαίων, όχι από δική μου ευθύνη, αλλά εξαιτίας των συμφορών που βρήκαν την πόλη.

ΞΕΝ Απομν 4.8.11 ἐμοὶ μὲν δή, τοιοῦτος ὢν οἷον ἐγὼ διήγημαι, […] ἐδόκει τοιοῦτος εἶναι οἷος ἂν εἴη ἄριστός τε ἀνὴρ καὶ εὐδαιμονέστατος σε εμένα, λοιπόν, επειδή ήταν τέτοιος που εγώ έχω διηγηθεί, […] φαινόταν ότι διέθετε το ποιόν ενός ανθρώπου και άριστου και πάρα πολύ ευτυχισμένου. (Στο χωρίο που παραλείπεται, παρατίθενται οι ηθικές αρετές του Σωκράτη).

ΞΕΝ ΚΑναβ 2.6.12 ὥστε διέκειντο πρὸς αὐτὸν οἱ στρατιῶται ὥσπερ παῖδες πρὸς διδάσκαλον [ενν. διάκεινται] || κι έτσι, οι στρατιώτες ένιωθαν γι' αυτόν, όπως ακριβώς τα παιδιά απέναντι στον δάσκαλο.

Σημείωση: Όπως φάνηκε από τo τελευταίο παράδειγμα, είναι πολύ πιθανό να εννοείται το ρήμα της αναφορικής παραβολικής πρότασης, ιδίως όταν είναι το ίδιο με το ρήμα της προσδιοριζόμενης πρότασης.

§12.42. Οι αναφορικές παραβολικές προτάσεις εισάγονται με αναφορικές αντωνυμίες ή αναφορικά επιρρήματα. Ενώ οι υπόλοιπες αναφορικές προτάσεις αναφέρονται και προσδιορίζουν οποιονδήποτε όρο κάποιας άλλης πρότασης, οι αναφορικές παραβολικές αναφέρονται οπωσδήποτε σε μια συσχετική δεικτική αντωνυμία ή επίρρημα (που υπάρχει ή εννοείται ― πρβ. το πρώτο και το τρίτο από τα παραπάνω παραδείγματα, όπου θα μπορούσαν να εννοηθούν τα τόσου/τόσον, οὕτω(ς), αντίστοιχα) της προσδιοριζόμενης πρότασης και συγκρίνονται μ' αυτήν/ό. Οι δεικτικές αυτές αντωνυμίες ή επιρρήματα σχηματίζουν με τις εισαγωγικές λέξεις των αναφορικών παραβολικών προτάσεων τα λεγόμενα παραβολικά ζεύγη (γεγονός που βοηθά τόσο στον εντοπισμό μιας αναφορικής παραβολικής πρότασης όσο και στη διαπίστωση της σχέσεως που εκφράζεται μέσω αυτής.).

Τα πιο εύχρηστα παραβολικά ζεύγη είναι:

• για την έννοια της ποιότητας:

τοιοῦτος - οἷος / ὁποῖος

τοιόσδε - οἷος

• για την έννοια της ποσότητας:

τοσοῦτος - ὅσος/ὁπόσος (και τα αντίστοιχα τοσοῦτον - ὅσον / ὅσῳ, τοσοῦτῳ - ὅσῳ)

τόσος / τοσόσδε - ὅσος (και τα αντίστοιχα τόσον - ὅσον / ὅσῳ, τόσῳ - ὅσῳ)

τηλικοῦτος - ἡλίκος / ὅσος

• για την έννοια του τρόπου:

οὕτω - ὡς / ὥσπερ / οἷον/οἷα

ὧδε - ὡς

ταύτῃ - ᾗ / ᾗπερ

(α) ΔΗΜ 18.10 εἰμὲν ἴστε με τοιοῦτον οἷον οὗτος ᾐτιᾶτο […], μηδὲ φωνὴν ἀνάσχησθε || εάν γνωρίζετε ότι είμαι άνθρωπος τέτοιος, όπως με παρουσίασε αυτός με τις κατηγορίες του, […] μην ανεχθήτε ούτε έναν φθόγγο να προφέρω.

(β) ΛΥΣ 31.12 ὅστις οὖν ὅσον δυνατὸς ἦν ὠφελεῖν, τοσοῦτον κακὸς ἦν, πῶς οὐκ ἂν εἰκότως ὑπὸ πάντων ὑμῶν μισοῖτο; || πώς, λοιπόν, δεν θα μισούνταν δικαιολογημένα από όλους σας αυτός που, όση δυνατότητα διέθετε να ωφελεί, τόσο άθλιος ήταν.

(γ) ΞΕΝ ΚΠαιδ 3.1.19 σὲ δὲοἶδεν, ἃ μὲν ἐβουλήθης ἐξαπατῆσαι αὐτόν, οὕτως ἐξαπατήσαντα ὥσπερ ἄν τις τυφλοὺς καὶκωφοὺς καὶ μηδ' ὁτιοῦν φρονοῦντας ἐξαπατήσειεν || ξέρει, ωστόσο, πως σε όσα εσύ θέλησες να τον εξαπατήσεις, τον εξαπάτησες έτσι όπως θα μπορούσε κάποιος να εξαπατήσει τυφλούς ή κουφούς ή τελείως ανόητους.

§12.43. Οι αναφορικές παραβολικές προτάσεις εκφέρονται: α). (συνήθως) με οριστική, όταν το περιεχόμενο τους είναι (ή θεωρείται) πραγματικό. β) με τις δυνητικές εγκλίσεις, την υποτακτική + ἄν και την ευκτική, όταν το περιεχόμενό τους είναι υποτιθέμενο ή δυνατό.

Πιο συγκεκριμένα, εκφέρονται:

(α) μεοριστική, όταν το περιεχόμενο τους είναι (ή θεωρείται) πραγματικό.

ΑΡΙΣΤ ΗΝικ 1104b13 διὸ δεῖἦχθαί πως εὐθὺς ἐκ νέων, ὡς ὁΠλάτων φησίν, ὥστε χαίρειν τε καὶ λυπεῖσθαι οἷς δεῖ· γι' αυτό πρέπει να έχουμε πάρει, όπως λέει ο Πλάτωνας, από τη νεαρή ηλικία την αγωγή που θα μας κάνει να ευχαριστιόμαστε και να λυπούμαστε με αυτά που πρέπει.

(β) με δυνητική οριστική, όταν δηλώνουν ότι κάτι ήταν δυνατό ή πιθανό στο παρελθόν υπό κάποιες προϋποθέσεις, επομένως όταν δηλώνουν το μη πραγματικό.

ΙΣΟΚΡ 10.49 οἱ δὲ βάρβαροι τοσοῦτον ἐφρόνησαν, ὅσον περ ἂν [ενν. ἐφρόνουν] εἰ πάντων ἡμῶν ἐκράτησαν || και το φρόνημα των βαρβάρων ανυψώθηκε τόσο όσο (θα ανυψωνόταν) αν μας είχαν νικήσει όλους.

(γ) με δυνητική ευκτική, όταν δηλώνουν ότι κάτι είναι δυνατό ή πιθανό στο παρόν ή στο μέλλον κάτω από κάποιες προϋποθέσεις.

ΠΛ Πρωτ 344c-d ὥσπερ οὖν οὐ τὸν κείμενόν τις ἂν καταβάλοι, ἀλλὰ τὸν μὲν ἑστῶτά ποτε καταβάλοι ἄν τις ὥστε κείμενον ποιῆσαι, τὸν δὲ κείμενον οὔ, οὕτω καὶ τὸν εὐμήχανον ὄντα ποτὲ ἀμήχανος ἂν συμφορὰ καθέλοι, τὸν δὲ ἀεὶ ἀμήχανον ὄντα οὔ || όπως, λοιπόν, δεν μπορεί κάποιος να ρίξει κάτω έναν ξαπλωμένο, αλλά αυτόν που στέκεται όρθιος μπορεί κανείς κάποτε να τον σπρώξει και να τον ξαπλώσει κάτω, τον ξαπλωμένο όμως όχι, έτσι και αυτόν που βρίσκει λύσεις μπορεί κάποια φορά μια αξεπέραστη συμφορά να τον καταβάλει, όχι όμως κι αυτόν που δεν είναι εφευρετικός.

(δ) με υποτακτική + ἄν, όταν δηλώνουν κάτι υποτιθέμενο.

ΔΗΜ 27.1-3 ποιήσομαι δ' ὡς ἂν δύνωμαι διὰ βραχυτάτων τοὺς λόγους || θα μιλήσω όσο μπορώ πιο σύντομα.

(ε) με ευκτική, όταν δηλώνουν κάτι υποτιθέμενο (ή απροσδιόριστο) ή από εξάρτηση από ιστορικό χρόνο (ή έλξη από άλλη ευκτική).

ΠΛ Πολ 360b εἰοὖν δύο τοιούτω δακτυλίω γενοίσθην, καὶ τὸν μὲν ὁ δίκαιος περιθεῖτο, τὸν δὲ ὁἄδικος, οὐδεὶς ἂν γένοιτο, ὡς δόξειεν, οὕτως ἀδαμάντινος, ὃς ἂν μείνειεν ἐν τῇ δικαιοσύνῃ || αν, λοιπόν, υπήρχαν δύο τέτοια δαχτυλίδια και φορούσε το ένα ο δίκαιος και το άλλο ο άδικος, κανείς δεν θα αποδεικνυόταν, όπως φαίνεται, με τόσο ατσαλένιο χαρακτήρα, ώστε να παραμείνει δίκαιος.

§12.44. Όπως προαναφέρθηκε, συχνά παραλείπεται το ρήμα της αναφορικής παραβολικής πρότασης. Μετά την παράλειψη ρημάτων που δηλώνουν συνήθεια ή επανάληψη (συμβαίνει, γίγνεται, ἐποίησαν, ποιεῖ τις κ.τ.ο.), προέκυψαν και κάποιες στερεότυπες βραχυλογικές εκφράσεις, όπως οι παρακάτω:

ὥσπερ τις καὶ ἄλλος / ὥς τις καὶ ἄλλος (= όσο κανένας άλλος)

ὡς ἕκαστος / ἑκάτεροι (=ο καθένας/ο καθένας από τους δυο)

ὡς τὸ πολὺ / ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ / ὡς πάνυ (=ως επί το πλείστον)

ΞΕΝ ΚΑναβ 2.6.8 ἱκανὸς μὲν γὰρ ὥς τις καὶ ἄλλος φροντίζειν ἦν ὅπως ἔχοι ἡ στρατιὰ αὐτῷτὰ ἐπιτήδεια || ήταν ικανός δηλαδή, περισσότερο από κάθε άλλον, να μεριμνά πώς θα εφοδιαστεί ο στρατός του.

ΘΟΥΚ 1.67.4 καὶ ἄλλοι τε παριόντες ἐγκλήματα ἐποιοῦντο ὡς ἕκαστοι || και πολλοί άλλοι ανέβηκαν στο βήμα και έκανε ο καθένας τα παράπονά του.

ΠΛ Πολιτ 294e ἀλλὰπαχύτερον οἴονται δεῖν ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ καὶ ἐπὶπολλοὺς τὴν τοῦ λυσιτελοῦντος τοῖς σώμασι ποιεῖσθαι τάξιν || αλλά πιστεύουν ότι, ως επί το πλείστον, πρέπει να ορίζουν σε αδρές γραμμές και σε σχέση με τους πολλούς εκείνο που είναι ωφέλιμο για τα σώματα.

§12.45. Από σύμπτυξη των υποθετικών και των αναφορικών παραβολικών προήλθαν στερεότυπες βραχυλογικές εκφράσεις που λειτουργούν επιρρηματικά εκφράζοντας παρομοίωση: Πρόκειται για τα ὥσπερ εἰ, ὥσπερ ἄν εἰ, ὥσπερ ἄν, ὡς εἰ, ὡς ἄν εἰ, ὡς ἄν , που συχνά γράφονται και ως μία λέξη, και συχνά συνοδεύουν μετοχή ή όνομα

ΔΗΜ 54. 20 καὶ κραυγὴ καὶ βοὴ τῶν γυναικῶν τοσαύτη παρ' ἡμῖν ἦν ὡσπερανεὶ τεθνεῶτός τινος, ὥστε τῶν γειτόνων τινὰς πέμψαι πρὸς ἡμᾶς ἐρησομένους || και οι γυναίκες στο σπίτι φώναζαν και κραύγαζαν τόσο, σαν να είχε πεθάνει κάποιος, με αποτέλεσμα μερικοί γείτονες να στείλουν να μας ρωτήσουν.

ΔΗΜ 23.65 τὸ ἐν Ἀρείῳ πάγῳ δικαστήριον, ὑπὲρ οὗ τοσαῦτ' ἔστιν εἰπεῖν καλὰ παραδεδομένα […] ὅσα περὶ οὐδενὸς ἄλλου δικαστηρίου· ὧν ὡσπερεὶ δείγματος εἵνεκ' ἄξιόν ἐστιν ἓν ἢ δύ' ἀκοῦσαι το δικαστήριο του Αρείου Πάγου, για το οποίο είναι δυνατό να απαριθμήσει κανείς τόσες ωραίες παραδόσεις […] όσες για κανένα άλλο δικαστήριο. Από αυτές, ως παράδειγμα, αξίζει να ακούσετε μία ή δύο.

Η αγχοφοβική προσωπικότητα

Άγχος, φοβίες, πανικός, έμμονες σκέψεις, συνιστούν συμπτώματα που μας καταπιέζουν, μας πνίγουν και μας περιορίζουν σε σημαντικό βαθμό.

Το άγχος θεωρείται μη φυσιολογικό όταν παρεμποδίζει την ομαλή λειτουργικότητά μας στις καθημερινές δραστηριότητες, όταν αρχίζουμε να υιοθετούμε συμπεριφορές αποφυγής/ασφαλείας προκειμένου να αγχωθούμε λιγότερο και να μην έρθουμε σε επαφή με αυτό που μας προκαλεί φόβο.

Νιώθουμε ότι έχουμε χάσει την ελευθερία μας και ότι για καθημερινές αποφάσεις, για το αν θα πάμε κάπου, πως θα μιλήσουμε σε κάποιον, πως θα ανταπεξέλθουμε στη δουλειά, πόσο ικανοί είμαστε, παίρνει τη σκυτάλη το άγχος.

Τα είδη του άγχους

Το Γενικευμένο Άγχος

Μια βασική κατηγορία άγχους είναι το Γενικευμένο άγχος. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ από μέσα σας, ''Γιατί αγχώνομαι συνέχεια; Μήπως ανησυχώ υπερβολικά για τα πάντα;''.

Πίσω από το άγχος αυτό κυριαρχεί μια έντονη ανασφάλεια και αίσθηση αστάθειας, καθώς αυτό που αδυνατεί το άτομο να διαχεριστεί είναι η ανοχή στην αβεβαιότητα, το άγνωστο. Η υπερβολική ανησυχία (φοβισμένη προσδοκία), εμφανίζεται σε μια σειρά γεγονότων ή δραστηριοτήτων, όπως η εργασία, η επίδοση στη δουλειά, οι πολλαπλές ευθύνες τις οποίες παλεύει να φέρει εις πέρας το άτομο.

Είναι έντονη η αίσθηση ότι είναι δύσκολο να ελέγξει την ανησυχία. Το άτομο ασχολείται διαρκώς με καταστάσεις που δύνανται να συμβούν στο μέλλον, έχει την τάση να προβλέπει το μέλλον με έναν αρνητικό ή καταστροφικό αποτέλεσμα, και για αυτό βρίσκεται σε μια συνεχή επαγρύπνιση για πιθανές απειλές, προκειμένου να προλάβει το χειρότερο. Έτσι, αισθάνεται τη σιγουριά. Με την ανησυχία πιστεύει ότι θα έχει τον έλεγχο έναντι της αβεβαιότητας.

Αυτός ο πεσιμιστικός τρόπος σκέψης, ο αυτόματος προσανατολισμός στα αρνητικά ερεθίσματα, καθώς και η ματαίωση, η απογοήτευση και ο θυμός φέρνουν και σημαντικές σωματικές ενοχλήσεις. Το άτομο παραπονιέται για ημικρανίες/πονοκεφάλους, ευερεθιστότητα, κούραση, μυική τάση, δυσκολία στον ύπνο, στομαχικά ή γαστρεντερικά προβλήματα.

 
Το άγχος του πανικού

Ο φόβος του φόβου μας. Το άγχος πανικού εκδηλώνεται με τις λεγόμενες 'κρίσεις πανικού'.

Ο πανικός έρχεται σαν μια ξαφνική, απροσδότηση εξέγερση μέσα μας, ένα ψυχοσωματικό ξέσπασμα με έντονο φόβο που κορυφώνεται μέσα σε λίγα λεπτά, κατά τη διάρεκια του οποίου το άτομο αισθάνεται τουλάχιστον 4 (ή και παραπάνω), από τα ακόλουθα συμπτώματα:

• ταχυκαρδία,
• εφίδρωση,
• τρέμουλο ή έντονος τρόμος,
• αίσθημα λαχανιάσματος ή ασφυξίας,
• αίσθημα πνιγμού,
• πλάκωμα στο στήθος,
• ναυτία,
• ζάλη,
• ρίγη ή αίσθημα ζέστης,
• παραισθησίες (μούδιασμα ή μυρμηγιάσματα),
• φόβος θανάτου,
• φόβος επερχόμενης τρέλας,
• αποπραγματοποίηση (αίσθημα μη πραγματικού) ή αποπροσωποποίηση (αίσθημα απόσπασης από τον εαυτό).

Αυτό που βασανίζει εδώ το άτομο είναι η ανησυχία ότι θα υπάρξουν και άλλες προσβολές πανικού, και ότι αυτές οι προσβολές θα έχουν αρνητική επίπτωση στην υγεία (καρδιακή προσβολή, έμφραγμα).

Τέλος, εδώ το άτομο ξεκινάει να αποφεύγει δραστηριότητες όπως η σωματική άσκηση, η σεξουαλική επαφή, που προκαλούν ίδια σωματικά συμπτώματα με τον πανικό, και πολύ συχνά ο πανικός συνοδεύεται από αγοραφοβία, το φόβο εγκλωβισμού σε κλειστούς χώρους και όχι μόνο, και σε μέρη όπου η διαφυγή θα είναι δύσκολη.

 
Το Φοβικό Άγχος

Η διαφορά του φοβικού άγχους με τα παραπάνω είναι ότι οι φοβίες, είναι πιο συγκεκριμένες και περιστασιακές. Εμφανίζεται μόνο όταν έρθουμε σε επαφή με το ερέθισμα που μας προκαλεί φόβο, και όταν απομακρυνόμαστε από αυτό, το άγχος εξαφανίζεται.

Με άλλα λόγια, οι ειδικές φοβίες αφορούν ένα φοβικό ερέθισμα που συμβαίνει στο εδώ και τώρα και όχι κάτι που αφορά το μέλλον, πχ η υψοφοβία, κλειστοφοβία.

 
H προσωπικότητα πίσω από το δυσλειτουργικό άγχος

Έπειτα από μια σύντομη ανασκόπηση στα είδη του άγχους, είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε πότε και γιατί εμφανίστηκε το άγχος τη ζωή μας:

• Τι σημαίνει για εμάς να αγχωνόμαστε;
• Tι σημαίνει για εμάς η αποφυγή;
• Ποιες ανασφάλειες εξυπηρετεί το άγχος;

Σε πολλούς ανθρώπους το άγχος είναι ένα βίωμα που το θυμούνται από πάντα να τους συμβαίνει ''δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που υπήρξα χαλαρός, χωρίς ανησυχίες'', ''πάντα είχα φόβο μέσα μου'', ''από πάντα λειτουργούσα έτσι, ακόμη και στο σχολείο''.

 
Πως ήμουν σαν παιδί;

Η αλήθεια είναι ότι το άγχος και οι φόβοι μας ξεμυτίζουν στην παιδική ηλικία....

Κάθε άγχος είναι όμως και διαφορετικό. Το νευρωτικό άγχος, που υποστηρίζεται από την νευρωτική ανατομία της προσωπικότητας, κάνει την εμφάνισή του γύρω στα 4 έτη. Το άγχος αναδεικνύεται με σωματικά συμπτώματα (αίσθημα ασφυξίας, πεπτικοί σπασμοί, εμετοί, τρέμουλο), είτε με φοβίες (π.χ. το σκοτάδι).

Ο ανήσυχος ύπνος και οι εφιάλτες είναι ακόμη ένα σημάδι για ένα αγχωμένο παιδί. Αυτό που παρατηρείται εύκολα είναι μια νευρικότητα, μια έλλειψη συγκέντρωσης του παιδιού να ανταπεξέλθει στις δραστηριότητές του, κλάματα, αδιαθεσία, καθώς μπορεί να βιώνει και ένα έκδηλο άγχος αποχωρισμού από το γονέα.

Ως προς τον χαρακτήρα, φαίνεται ότι από την παιδική έως την ενήλικη πορεία του ατόμου διακρίνεται ένα διάχυτο και διαρκές πρότυπο εσωτερικής εμπειρίας του άγχους, το οποίο είναι δυσπροσαρμοστικό, δύσκαμπτο, και εκδηλώμενο μέσα από τον τρόπο σκέψης και αντίληψης του εαυτού του, των άλλων και των γεγονότων, της συναισθηματικότητάς του (την ένταση, την έκταση του άγχους και του φόβου), τη διαπροσωπική λειτουργικότητα, και τον έλεγχο των παρορμήσεων.

Συνήθως, ένας άνθρωπος με αγχοφοβικά χαρακτηριστικά, τείνει στη ζωή του, όπως και ως παιδί, να είναι ντροπαλός, συνεσταλμένος, ή φοβισμένος και ανήσυχος, μπορεί να απομακρύνεται και να αποφεύγει τους άλλους. Αυτοπεριορίζεται, με την ανασφάλεια ότι κάτι δε θα πάει καλά, δεν θα είναι ικανός να ανταπεξέλθει, δυσκολεύεται να πάρει πρωτοβουλίες και αποφάσεις, νιώθει σαν να είναι η ζωή άδικη και ότι πρέπει να δεχτεί και να ικανοποιηθεί με αυτά που του προσφέρει η ζωή.

Στον τρόπο σκέψης το άτομο μπορεί να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως λιγότερο σημαντικό από τους άλλους, έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, σκέφτεται ότι δεν είναι αρκετα καλό, ικανό, φοβάται την κριτική των άλλων, τι θα πουν για εκείνον, πως θα τον σχολιάσουν, αποφεύγοντας καταστάσεις στις οποίες πιστεύει ότι θα εκτεθεί. Αναστέλλει τις επιθυμίες του, τα συναισθήματά του, έχει χαμηλές προσδοκίες, έχει την τάση να αδρανεί ιδιαίτερα όταν βλέπει τα δύσκολα, προκειμένου να αποφύγει την ταλαιπωρία και την πιθανή ματαίωση.

 
Η εξέλιξη του άγχους στην κατάθλιψη

Η αγχώδης τάση είναι επίμονη στο χρόνο και σταθερή. Με το άγχος και το φόβο το άτομο προσπαθεί να θέσει μέσα του όρια, ασφάλεια, σταθερότητα, κάτι που στερήθηκε ως παιδί.

Σε αντίθεση με άλλους αγχώδεις τύπους οι οποίοι εμφανίζονται πιο κοινωνικοί, πιο εξωστρεφείς, εδώ οι συναισθηματικές, διαπροσωπικές αναστολές είναι αυτές που πρωτοστατούν, λόγω προσωπικής ανεπάρκειας.

Το αίσθημα μοναξιάς, η σκληρή υποτίμηση (δεν με θέλουν, είμαι ανεπιθύμητος, μη ελκυστικός, κατώτερος, ανάξιος) και η διαρκής αποφευκτική τάση από τους άλλους, επιβαρύνει το φόβο και το άγχος τα οποία μπορεί να οδηγήσουν σε καταθλιπτικές φάσεις.

Η κατάθλιψη επισκέπτεται το άτομο όταν πια νιώθει εγκλωβισμένο στην ματαιότητα, το ανικανοποίητο της ζωής, την ανημπόρια και τη χαμένη ελπίδα.

 
Υπάρχει τρόπος να μην αγχώνομαι;

Ανεξαρτήτως της προσωπικότητας ενός ατόμου, γνωρίζετε αλήθεια κάποιον άνθρωπο που να μην αγχώνεται; Καθόλου;

Υπάρχει κάποιος τρόπος να προβλέψουμε το μέλλον;

Αν κάνατε μια λίστα, ποια θα ήταν τα πράγματα που πραγματικά είναι στο χέρι σας και ποιά αυτά που δεν μπορείτε να ελέγξετε ή να αλλάξετε στη ζωή και στους άλλους;

Στη θεραπεία, πολλές φορές συνειδητοποιούμε ότι τελικά αγχωνόμαστε για πράγματα και ιδέες μη ρεαλιστικές, απλώς το άγχος ήταν αυτό που μας μιλούσε πίσω από τις ανησυχίες, τις ανασφάλειες και τις πεποιθήσεις μας. Γιατί το υπερβολικό άγχος κάνει παρερμηνείες, δημιουργεί ψευδαισθήσεις, διογκώνει και καταστροφολογεί τα πράγματα, αρνητικοποιεί ότι κινείται στη σκέψη μας και τη συμπεριφορά μας.

Σκεφτείτε, αλήθεια, με ποιες αποδείξεις προβλέπετε την αντίδραση κα την συμπεριφορά των άλλων; Πόσο ρεαλιστικά κρίνατε παρελθοντικές καταστάσεις που νιώσατε απόρριψη ή γελοιοποίηση όταν ρίχνατε τη αποκλειστική ευθύνη πάνω σας; Πόσο τελικά μας ωφελει η υπερανάλυση να πετύχουμε τους στόχους μας, να εστιάσουμε στο εδώ και τώρα; Άλλωστε μόνο το παρόν γνωρίζουμε, και μόνο στο παρόν μπορούμε να παρέμβουμε, ούτε στο παρελθόν ούτε στο μέλλον.

Δεν υπάρχει τρόπος ούτε μαγικό ραβδί να διώξει κανείς το άγχος και να μην αγχώνεται. Κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο. Και το μυαλό, αυτή τη δουλειά είναι πλασμένο να κάνει, να παράγει σκέψεις, ακόμη και δυσάρεστες, αγχωτικές, εμμονικές. Όταν είμαστε υπό το άγχος ή την κατάθλιψη, το μυαλό δε μας τα λέει καλά, στρογγυλοποιεί λίγο τα πράγματα, και είμαστε επιρρεπείς στο να δίνουμε λανθασμένες ερμηνείες.

Πάντα το κλειδί είναι η διαχείριση του άγχους ακόμη και στις πιο φοβικές και απαιτητικές καταστάσεις. Ακόμη και αν ως χαρακτήρες είμαστε περισσότερο ευαίσθητοι, αγχώδεις, απαιδιόδοξοι, δεν χρειάζεται να βάζουμε ταμπέλες στον εαυτό μας, γιατί δεν είμαστε το άγχος μας, είμαστε πολλά διαφορετικά πράγματα μαζί.

 
Η σημασία της θεραπείας

Η παρέμβαση στον τρόπο αντίληψης του εαυτού και η διαχείριση των αρνητικών σκέψεων και της αβεβαιότητας είναι περιοχές που μπορούν να βελτιωθούν σημαντικά.

Δεν θέλουμε να αλλάξουμε το ποιοί είμαστε, αλλά να επαναπροσδιορίσουμε και να ζούμε μια λειτουργική ζωή, με ευχάριστα συναισθήματα, ελευθερία, και ικανότητα να είμαστε ανθεκτικοί και να διαχειριζόμαστε αυτά που έρχονται.

Με μια δομημένη θεραπεία, προσανατολισμένη στο άγχος και τις φοβικές καταστάσεις, το άτομο εκπαιδεύεται κατα κάποιο τρόπο να ερμηνεύει εναλλακτικά τις εμπειρίες του, να αναθεωρήσει κομμάτια της αυτοεκτίμησής του, να εκτεθεί σε πραγματικές αγχογόνες και φοβικές καταστάσεις, να εξοικειωθεί με αυτές, ώστε να μπορεί να εμπλέκεται πια σε αυτά που απέφευγε στο παρελθόν.

Να ανεξαρτητοποιηθεί, να βελτιώσει τις δεξιότητές του, πχ τη διεκδικητικότητα, την επικοινωνία με τους άλλους.

Ελευθερία είναι, λοιπόν, να κατευθύνεις εσύ τη σκέψη σου, και όχι η σκέψη εσένα, και ποτέ δεν είναι αργά να μάθεις τον τρόπο να το κάνεις.

Nα μην σταματήσεις ποτέ να προσπαθείς

Ό,τι και να συμβαίνει στη ζωή σου, όμορφο, άσχημο, σωστό, λάθος, ηθικό, ανήθικο, να μην σταματήσεις ποτέ να προσπαθείς.

Να κάνεις πάντα ό,τι καλύτερο μπορείς, για κάποιους μπορεί να είναι πολύ, για άλλους λίγο, όμως εσύ να γίνεσαι καλύτερος από χθες, να μην ξεχνάς ποτέ από πού ξεκίνησες και τι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα!

Κανείς δεν ξέρει το φορτίο που κουβαλάς μέσα σου, τι έχεις βιώσει, πόσα βράδια ξενύχτησες, πόσες φορές αδικήθηκες, πόσες φορές και πόσο βαθιά πικράθηκες. Αν έχεις δουλέψει για όλα αυτά, να είσαι περήφανος για σένα! Αν δεν έχεις χάσει την πίστη σου, αν εξακολουθείς να ελπίζεις, να αγαπάς, να βλέπεις τα καλά και τα όμορφα στους άλλους, αν έχεις καλές προθέσεις, αν μπορείς να παίρνεις και να δίνεις, σου αξίζουν πολλά.

Να πιστεύεις στον εαυτό σου και στην αξία σου, μπορείς να προχωρήσεις προς την κατεύθυνση που επιθυμείς. Η αυθεντικότητα και η ανοιχτή καρδιά θα είναι οδηγοί σε αυτόν τον ταξιδιωτικό δρόμο. Μην ξεχνάς να φροντίζεις για τον εαυτό σου, να επιδιώκεις και να επιλέγεις ανθρώπους που αντανακλούν τις αξίες και τις ανάγκες σου.

Να μην είσαι πολύ αυστηρός με κανέναν, όλοι δίνουν την μάχη τους καθημερινά για κάτι που εσύ δεν γνωρίζεις .

Να είσαι γενναιόδωρος και να μην σταματήσεις ποτέ να προσπαθείς, εκεί βρίσκεται η βαθιά προσωπική δύναμη. Να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς για να αισθάνεσαι καλά, ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει και μπορεί να δει στον άλλον. Λίγοι άνθρωποι θα σε δουν ως ολότητα και ακόμη πιο λίγοι θα καταλάβουν τι είσαι πραγματικά.

Υπάρχει πάντα πολύς δρόμος, υπάρχει πάντα κι άλλο, υπάρχει πάντα κάτι που ούτε καν το έχεις φανταστεί, την τελειότητα κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να την αγγίξει, δεν είσαι τέλειος, είσαι όμως εσύ και αξίζεις να σε αγαπούν για τα μικρά και τα μεγάλα σου επιτεύγματα, για την καρδιά σου, γι αυτό το μοναδικό μείγμα της ψυχής σου, που όμοιο σαν τον δικό σου δεν υπάρχει πουθενά.

ΝΙΚΟΛΟ ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ: Πόσο δυνατή μπορεί να είναι η τύχη στις πράξεις και με ποιον τρόπο μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε

Δεν αγνοώ ότι πολλοί ήταν και είναι της άποψης πως τα πράγματα του κόσμου κυβερνώνται από την τύχη ή από την μοίρα με τέτοιον τρόπο, ώστε οι άνθρωποι με τη σωφροσύνη τους δεν μπορούν να τ’ αλλάξουν, και μάλιστα ότι δεν υπάρχει καμία διέξοδος. Κι έτσι, μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν πρέπει κανείς να ασχολείται εις βάθος με την πραγματικότητα, αλλά ότι πρέπει να αφήνεται να κυβερνάται από την τύχη. Αυτή η άποψη επικρατεί περισσότερο στην εποχή μας, εξαιτίας των μεγάλων αλλαγών της πολιτικής κατάστασης που είδαμε και βλέπουμε κάθε μέρα, πέρα από κάθε ανθρώπινη δυνατότητα για πρόβλεψη. Όταν τα σκέφτομαι, κι εγώ μερικές φορές τείνω προς αυτή την άποψη.

Πάντως, προκειμένου να μην ακυρώσουμε την ελεύθερη βούλησή μας, θεωρώ ότι μπορεί να είναι αλήθεια η τύχη να κυβερνά κατά το ήμισυ τις πράξεις μας και να αφήνει να κυβερνάμε το άλλο ήμισυ ή περίπου. Και την παρομοιάζω μ’ ένα από κείνα τα ορμητικά ποτάμια που όταν φουσκώνουν, κατακλύζουν πεδιάδες, ξεριζώνουν δέντρα και γκρεμίζουν κτίρια, σηκώνουν χώματα από τη μια μεριά και τα ρίχνουν στην άλλη. Όλοι τρέχουν να ξεφύγουν, όλοι υποχωρούν μπροστά στην ορμή τους, χωρίς να μπορούν με κανέναν τρόπο να αντισταθούν. Και μολονότι είναι έτσι από τη φύση τους, όταν οι καιροί είναι ήρεμοι, τίποτα δεν εμποδίζει τους ανθρώπους να παίρνουν τα μέτρα τους με αναχώματα και φράγματα, έτσι ώστε, όταν φουσκώσουν πάλι, να διοχετεύσουν τη μανία των νερών τους σε ένα κανάλι ή να μην είναι η ορμή τους τόσο ανεξέλεγκτη και τόσο καταστροφική.

Με αντίστοιχο τρόπο συμπεριφέρεται και η τύχη, η οποία αποδεικνύει την ισχύ της εκεί όπου δεν υπάρχει καμία δύναμη οργανωμένη κατάλληλα για να της αντισταθεί: στρέφει την ορμή της ακριβώς εκεί όπου ξέρει πως δεν έχουν κατασκευαστεί φράγματα και αναχώματα για να τη συγκρατήσουν.

ΝΙΚΟΛΟ ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ, Ο Ηγεμόνας

Μπορούμε να φέρουμε την ευτυχία και τη χαρά ξανά στη σχέση μας;

Όλη η ευτυχία και η χαρά έχουν εξαφανιστεί από τη σχέση μου, παρ’ όλο που νιώθω ότι ο έρωτας είναι ακόμη εκεί, και δεν θέλω να χωρίσω. Πώς μπορούμε να φέρουμε την ευτυχία και τη χαρά ξανά στη σχέση μας;

Υπάρχει κάποια παρανόηση στο μυαλό σας. Η ευτυχία δεν έχει φύγει, η ευτυχία δεν ήταν ποτέ εκεί – ήταν κάτι άλλο. Είναι ο ενθουσιασμός που έχει φύγει, αλλά νομίζατε ότι αυτός ο ενθουσιασμός ήταν ευτυχία. Η ευτυχία θα έρθει τώρα· όταν ο ενθουσιασμός υποχωρήσει, μόνο τότε έρχεται η ευτυχία. Η ευτυχία είναι ένα πολύ σιωπηλό φαινόμενο· δεν είναι καθόλου ενθουσιασμός, δεν είναι καθόλου πυρετώδης. Είναι ήρεμη, χαλαρή και ψύχραιμη.

Αλλά αυτή η παρανόηση δεν είναι μόνο δική σας· έχει γίνει ένα πολύ κοινό φαινόμενο. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι ο ενθουσιασμός είναι ευτυχία. Είναι ένα είδος μέθης· το άτομο νιώθει απασχολημένο, τρομερά απασχολημένο. Κατά τη διάρκεια αυτής της απασχόλησης ξεχνά τις έγνοιες του, τα προβλήματά του, τα άγχη του. Είναι σαν να πίνεις αλκοόλ: ξεχνάς τα προβλήματά σου, ξεχνάς τον εαυτό σου, και τουλάχιστον για λίγο είσαι μακριά, μακριά από τον εαυτό σου. Αυτό είναι το νόημα του ενθουσιασμού: δεν είστε πια μέσα στον εαυτό σας, είστε έξω· έχετε δραπετεύσει από τον εαυτό σας. Αλλά επειδή είστε έξω από τον εαυτό σας, αργά ή γρήγορα κουράζεστε. Σας λείπει η θρέψη που σας παρέχει ο πιο μύχιος πυρήνας σας όταν είστε κοντά του.

Έτσι κανένας ενθουσιασμός δεν μπορεί να είναι μόνιμος· μπορεί να είναι μόνο ένα στιγμιαίο φαινόμενο, κάτι προσωρινό. Όλοι οι μήνες του μέλιτος τελειώνουν πρέπει να τελειώσουν, διαφορετικά θα σκοτωθείτε! Αν παραμείνετε ενθουσιασμένοι, θα τρελαθείτε. Πρέπει να υποχωρήσει, πρέπει να τραφείτε πάλι από τον εαυτό σας. Δεν μπορεί να μείνει κανείς ξύπνιος για πολλά βράδια στη σειρά. Για ένα βράδυ, δύο βράδια, τρία βράδια είναι εντάξει, αλλά αν παραμείνετε ξύπνιος για πολλά βράδια, θα αρχίσετε να νιώθετε κουρασμένος, απολύτως κουρασμένος και εξουθενωμένος. Και θα αρχίσετε να νιώθετε αδύναμος και νεκρός· θα χρειάζεστε ξεκούραση. Μετά από κάθε ενθουσιασμό υπάρχει ανάγκη για ξεκούραση. Στην ξεκούραση ανακεφαλαιώνετε, αναρρώνετε· μετά μπορείτε να εισέλθετε ξανά στον ενθουσιασμό.

Αλλά ο ενθουσιασμός δεν είναι ευτυχία, είναι απλά ένας τρόπος για να δραπετεύσετε από τη δυστυχία.

Προσπαθήστε να το καταλάβετε ξεκάθαρα: ο ενθουσιασμός είναι απλά ένας τρόπος για να δραπετεύσετε από τη δυστυχία. Δίνει μόνο μια ψεύτικη και επιφανειακή εμπειρία ευτυχίας. Επειδή δεν είστε πια δυστυχισμένος νομίζετε ότι είστε ευτυχισμένος· το να μην είστε δυστυχισμένος ισούται με το να είστε ευτυχισμένος. Η αληθινή ευτυχία είναι ένα θετικό φαινόμενο. Η ανυπαρξία της δυστυχίας είναι ένα είδος λησμονιάς. Η δυστυχία σάς περιμένει στο σπίτι, και όποτε γυρίσετε θα είναι εκεί.

Όταν ο ενθουσιασμός εξαφανίζεται, αρχίζει να σκέφτεται κανείς, «Ποιο είναι το νόημα αυτού του έρωτα;» Αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν «έρωτα» πεθαίνει με τον ενθουσιασμό, και αυτό είναι συμφορά. Στην πραγματικότητα, ο έρωτας δεν γεννήθηκε ποτέ. Ήταν απλά ένας έρωτας ενθουσιασμού· δεν ήταν πραγματικός έρωτας. Ήταν απλά μια προσπάθεια να απομακρυνθείτε από τον εαυτό σας. Θέλατε απλά να αισθανθείτε.

Πολύ σωστά χρησιμοποιήσατε τη λέξη «χαρά» στην ερώτησή σας· ήταν χαρά, αλλά δεν ήταν οικειότητα. Όταν ο ενθουσιασμός εξαφανίζεται και μόλις τώρα αρχίζετε να νιώθετε αγάπη, η αγάπη μπορεί να αναπτυχθεί· τώρα οι πυρετώδεις ημέρες έχουν τελειώσει. Αυτό είναι το πραγματικό ξεκίνημα της αγάπης.

Για μένα, η αληθινή αγάπη ξεκινά όταν τελειώνει ο μήνας του μέλιτος. Αλλά τότε το μυαλό σας νομίζει ότι έχουν τελειώσει όλα.

Αν συνεχίσετε να αγαπάτε τώρα, η αγάπη θα αποκτήσει ένα βάθος, θα γίνει οικειότητα. Θα αποκτήσει μια χάρη. Θα έχει μια διακριτικότητα τώρα, δεν θα είναι επιφανειακή. Δεν θα είναι χαρά, θα είναι διαλογισμός, θα είναι προσευχή. Θα σας βοηθήσει να γνωρίσετε τον εαυτό σας. Η σύντροφός σας θα γίνει καθρέφτης, και μέσα από εκείνην θα μπορέσετε να γνωρίσετε τον εαυτό σας. Τώρα είναι η ώρα, η σωστή ώρα να αναπτυχθεί η αγάπη, επειδή όλη η ενέργεια που έχει διοχετευτεί στον ενθουσιασμό δεν θα πάει χαμένη, θα πέσει στις ρίζες της αγάπης, και το δένδρο θα μπορέσει να βγάλει πολύ όμορφο φύλλωμα.

Αν μπορέσετε να ωριμάσετε με αυτήν την οικειότητα, που δεν είναι πια ενθουσιασμός, τότε θα δημιουργηθεί η ευτυχία: πρώτα ενθουσιασμός, μετά αγάπη, μετά ευτυχία. Η ευτυχία είναι το ύστατο προϊόν, η εκπλήρωση. Ο ενθουσιασμός είναι απλά μια αρχή, ένα έναυσμα· δεν είναι το τέλος. Και εκείνοι που τελειώνουν τα πράγματα στον ενθουσιασμό δεν θα μάθουν ποτέ τι είναι η αγάπη, δεν θα μάθουν ποτέ το μυστήριο της αγάπης, δεν θα μάθουν ποτέ τη χαρά της αγάπης. Θα μάθουν τις αισθήσεις, τον ενθουσιασμό, τον παθιασμένο πυρετό, αλλά δεν θα μάθουν ποτέ τη χάρη που είναι η αγάπη. Δεν θα μάθουν ποτέ πόσο όμορφο είναι να ζουν με έναν άνθρωπο χωρίς ενθουσιασμό αλλά με σιωπή, χωρίς λέξεις, χωρίς προσπάθεια να κάνουν τίποτε. Απλά να είναι μαζί, να μοιράζονται έναν χώρο, μια ύπαρξη, να μοιράζονται ο ένας τον άλλο, να μη σκέπτονται τι να πουν και τι να κάνουν, πού να πάνε και πώς να χαρούν· όλα αυτά τα πράγματα έχουν εξαφανισθεί. Η καταιγίδα έχει τελειώσει και υπάρχει σιωπή.

Και δεν είναι ότι δεν θα κάνετε έρωτα, αλλά στην πραγματικότητα δεν θα είναι μια «ενέργεια»· θα είναι ερωτική πράξη. Θα γίνει από χάρη, από σιωπή, από ρυθμό· θα αναδυθεί από τα βάθη σας, δεν θα είναι από το σώμα. Υπάρχει μια ερωτική συνεύρεση που είναι πνευματική, που δεν έχει καμία σχέση με το σώμα. Παρ’ όλο που το σώμα λαμβάνει μέρος σ’ αυτό, συμμετέχει σ’ αυτό, δεν είναι η πηγή του. Τότε το σεξ παίρνει της έκστασης – και μόνο τότε.

Γι’ αυτό η πρότασή μου είναι: Προσέξτε. Τώρα που πλησιάζετε στο ναό, μην δραπετεύσετε. Μπείτε μέσα. Ξεχάστε τον ενθουσιασμό, είναι παιδιάστικος. Και κάτι όμορφο βρίσκεται μπροστά σας. Αν μπορείτε να το περιμένετε, αν έχετε υπομονή και εμπιστοσύνη σ αυτό, θα έρθει.

Είμαστε ικανοί για καθαρή ευτυχία, αλλά δεν ξέρουμε πώς να την διαχειριστούμε.

Ακόμη κι ένας άνδρας σαν τον Ζαν-Πολ Σαρτρ, ένας άνθρωπος μεγάλης ευφυΐας, έχει να πει ότι ο άλλος είναι κόλαση, ότι είναι καλύτερα να είσαι μόνος, ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις μαζί με τον άλλο. Έγινε τόσο πεσιμιστής ώστε είπε ότι είναι αδύνατον να τα καταφέρεις μαζί με τον άλλο, ότι ο άλλος είναι η κόλασή σου. Κανονικά, έχει δίκιο.

Με την έκσταση ο άλλος γίνεται ο παράδεισός σας. Αλλά ο Ζαν-Πολ Σαρτρ δεν είχε ιδέα από έκσταση.

Αυτή είναι η δυστυχία του Δυτικού ανθρώπου. Ο Δυτικός άνθρωπος χάνει την άνθιση της ζωής επειδή δεν ξέρει τίποτε από έκσταση, και ο Ανατολικός άνθρωπος χάνει επειδή δεν ξέρει τίποτε από αγάπη. Και για μένα, όπως ακριβώς ο άνδρας και η γυναίκα είναι τα δύο μισά ενός ολόκληρου, το ίδιο είναι η αγάπη. Και σ αυτή τη συνάντηση, δημιουργούμε το υπερβατικό ανθρώπινο ον, που δεν είναι ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Και αν δεν δημιουργήσουμε τον υπερβατικό άνθρωπο στη γη, δεν υπάρχει ελπίδα.

Εάν θέλουμε να διδάξουμε την ειρήνη στον κόσμο, πρέπει να ξεκινήσουμε από τα παιδιά

Καθημερινά γινόμαστε θεατές σκηνών βίας και τρομοκρατίας. Συχνά πληροφορούμαστε πως νέοι πόλεμοι ξεκινούν και άλλοι συνεχίζονται σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της γης. Και ξαφνικά στις οθόνες μας ξεπροβάλλουν βομβαρδισμένα τοπία, κατεστραμμένες πόλεις, ισοπεδωμένες γειτονιές, άψυχα σώματα και τραυματίες στη μέση του δρόμου, ηχούν σειρήνες και κραυγές απελπισίας. Είναι η κτηνωδία του πολέμου που μας κάνει να αναρωτηθούμε πόσο αδίστακτη και άτεγκτη είναι κάποιες φορές η φύση του ανθρώπου. Άραγε ο πόλεμος είναι προϊόν της ανθρώπινης φύσης ή αποτελεί μια κοινωνική νόσο που πυροδοτείται από αρρωστημένα μυαλά;

Μάλλον, ισχύει το δεύτερο. Η βία, η τρομοκρατία, ο πόλεμος και κάθε είδος επιθετικής συμπεριφοράς, σχετίζεται με την παιδεία των ανθρώπων και των κοινωνιών. Τις περισσότερες φορές, οι τρομοκρατικές ενέργειες και οι φιλοπόλεμες συμπεριφορές υποκινούνται από «δυνατούς» και παρανοϊκούς ηγέτες και υποστηρίζονται από λαούς απαίδευτους και επομένως εύκολα χειραγωγήσιμους.

Ο πόλεμος, όμως, καταδυναστεύει τα πάντα, προκαλεί ολέθριες καταστροφές στον άνθρωπο, στη φύση και στον πολιτισμό. Σε καιρό πολέμου οι πάντες αποθηριώνονται και δεν διστάζουν να εξοντώσουν με κάθε τρόπο τον αντίπαλο, να σκοτώσουν άμαχο πληθυσμό, μικρά ανυπεράσπιστα παιδιά αφαιρώντας τους αιφνίδια το απαράγραπτο δικαίωμα της ζωής και της παιδικότητάς τους. Παιδικές, ανυποψίαστες ψυχές που δεν πρόλαβαν να ζήσουν τους κόβουν απότομα το «νήμα» της ζωής. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο απεχθές από το να παρακολουθούμε τη ζωή να λιγοστεύει γιατί όπως είχε πει και ένας ξένος ποιητής τα νεκρά παιδιά δεν μεγαλώνουν.

Μοναδική διέξοδος σε αυτή την παράνοια είναι ένας κοινός πανανθρώπινος αγώνας. Ένας οικουμενικός «πόλεμος» για τη διεκδίκηση της παγκόσμιας ειρήνης. Και επειδή οι πόλεμοι γεννιούνται στο μυαλό των ανθρώπων θα πρέπει να αποδομήσουμε τις πηγές του. Να ενισχύσουμε την κοινωνική φιλότητα και την αλληλεγγύη, συνδιαμορφώνοντας μια κουλτούρα ειρήνης. Μόνο μέσω αυτής της οδού θα αντισταθούμε σε κάθε πολεμοκάπηλο, ψυχρό εκτελεστή, υψώνοντας φωνή διαμαρτυρίας σε στρατικοποιήσεις και υπερεξοπλισμούς. Για να αποτρέψουμε τις φρικαλεότητες και τα δεινά του πολέμου είναι αναγκαίο να ενωθούμε για ένα κάλεσμα ειρηνικής συμβίωσης με οικουμενική διάσταση μέσα από κοινές πολιτιστικές δραστηριότητες και με σύμμαχο τις δύο «παγκόσμιες γλώσσες» την τέχνη και τον αθλητισμό.

Και τέλος το πιο σημαντικό από όλα είναι να διδάξουμε στα παιδιά μας να υποστηρίζουν τον αδύναμο, τον ευαίσθητο, αυτόν που αχνοφαίνεται στο παρασκήνιο της ζωής, τον πράο, τον αθώο και όχι τον ισχυρό ή τον πρωτεργάτη της αδικίας και του δικαίου της πυγμής. Να τα κάνουμε να δεχτούν πως υπάρχουν πολλές αλήθειες και πολυμορφία στη ζωή, εξασφαλίζοντας έτσι την ισορροπία στις σχέσεις τους και την ειρήνη στον κόσμο. Να τα βοηθήσουμε να αντιληφθούν τη συνθετότητα του κόσμου, ώστε να καταρρίψουν τα τείχη του μίσους, ανακαλύπτοντας ομοιότητες και εστιάζοντας σε αυτά που μας ενώνουν. 

Χρειάζεται να κατανοήσουν πως ο πόλεμος είναι η τραγική μοίρα των λαών, δείγμα απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής και καταδεικνύει το έλλειμμα συλλογικής ευθύνης. Να τα κάνουμε να αναστοχαστούν τις αιτίες που γέννησαν το μίσος και την εχθρότητα, τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία και κάθε είδους διακρίσεις. Να πείσουμε τα παιδιά πως ο πόλεμος, αντιμάχεται τις αξίες, τα ιδανικά και τα όνειρά τους ενώ η ειρήνη είναι δικαίωμα και τρόπος να ζουν. Είναι ανάγκη να υιοθετήσουν τις αξίες του ανθρωπισμού και της ανεκτικότητας και να επιδεικνύουν σεβασμό στις ιδιαιτερότητες των ανθρώπων και των λαών. Οφείλουμε να επενδύσουμε σε όλα παιδιά της γης και τα καθοδηγήσουμε να μάθουν να χρησιμοποιούν τα «όπλα» της ειρήνης.

Γιατί όπως έλεγε και ο Γκάντι «Εάν θέλουμε να διδάξουμε την πραγματική ειρήνη στον κόσμο, τότε πρέπει να ξεκινήσουμε από τα παιδιά», γιατί μόνο τότε θα ανακόψουμε τη λαίλαπα του πολέμου και θα νικήσουμε τον φόβο του θανάτου και κάθε μορφή βαναυσότητας και απανθρωπιάς.

Η Αποδόμηση του Woke

Αποδόμηση.

Γίνε ρινόκερος, γιατί όλοι γίνονται ρινόκεροι.

Οι ρίζες του μαρξιστικού κινήματος Woke δεν είναι αρκετά δύσκολο να αναζητηθούν, όχι μόνο χρονολογικά αλλά και διανοητικά. Άλλωστε είναι η αγαπημένη πρακτική των Επικυρίαρχων οι τελετουργίες σε κοινή θέα, ώστε να δείχνουν Ολοφάνερα αυτό που επιθυμούν για τις μαϊμούδες της ουτοπίας και που σκοπεύουν να επιβάλουν στο προσεχές μέλλον. Τίποτε κρυφό. Σαφώς και η (βδελυρή και πανούργα) μαρξιστική Σχολή της Φρανκφούρτης και ο Μεταμοντερνισμός* αποτελούν τράπεζες ιδεών του μαρξιστικού Woke κινήματος, ωστόσο φαίνεται πως αυτού του τύπου η εκδικητική του ρητορική, μπορεί να αναζητηθεί μέσα σε άλλα κινήματα τα οποία εμφανίστηκαν μετά τον Β’ Π.Π. στην Ευρώπη κυρίως κι επεκτάθηκαν στις ΗΠΑ, μετά την εγκαθίδρυση του μπολσεβικισμού στην Ρωσία.

Woke είναι νεολογισμός, ένα αγγλικό επίθετο που σημαίνει «επαγρύπνηση εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων». Πλέον, ο όρος φέρεται να έχει αρνητική χροιά στον δυτικό κόσμο, ενώ η κουλτούρα που προωθείται γύρω από την συγκεκριμένη πολιτική, κατηγορείται ως υπερβολική και πολλές φορές παραβιαστική ως προς την ελευθερία του λόγου. Επίσης, η woke κουλτούρα κατηγορείται ότι έχει χρησιμοποιηθεί από το σύστημα, με σκοπό να προωθήσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές, καμουφλαρισμένες με πολιτικές δικαιωματισμών και προώθησης διάφορων κοινωνικών ομάδων (όπως ΛΟΑΤΚΙ+, φεμινίστριες, ακτιβιστές του BLM, vegan, κ.α.)

Ο φεμινισμός, η σεξουαλική επανάσταση, οι Beatles, η ελευθεριότητα, τα ναρκωτικά και «τα παιδιά των λουλουδιών», η μόδα του veganism, του ΛΟΑΤ+, ακτιβιστές, άκριτη ζωοφιλία, πολιτική ορθότητα, οι ΜΚΟ, παγκοσμιοποιητές… με δύο λόγια η καθολική αποδόμηση του Δυτικού πολιτισμού αποτελούν την πηγή τους. Η διάσταση αφορά τα κύρια πολιτικά χαρακτηριστικά του μαρξιστικού Woke κινήματος, τα οποία παρουσιάζουν μια μετακίνηση του, υποτίθεται, φιλειρηνικού κινήματος από κοινωνικό, σε πολιτικό με βασικά δογματικά/θρησκευτικά/βίαια/πολεμικά χαρακτηριστικά.

Η λέξη “Από-δόμηση” επινοήθηκε από τον Gerard Granel (1930 – 2000) Γάλλο φιλόσοφο και μεταφραστή, που μετέφρασε πολλά φιλοσοφικά κείμενα στα γαλλικά, μεταξύ των οποίων έργα των Μάρτιν Χάιντεγκερ, Έντμουντ Χούσερλ, Ντέιβιντ Χιουμ, Τζιαμπατίστα Βίκο και Λούντβιχ Βιτγκενστάιν. Ο Γκρανέλ άσκησε σημαντική επιρροή σε πολλούς Γάλλους φιλοσόφους, συμπεριλαμβανομένων των Ζακ Ντεριντά, Ζαν-Λικ Νανσί και Μπερνάρ Στίγκλερ.

Ο Granel προκειμένου να αποδώσει τον πολύσημο όρο που χρησιμοποιεί ο Χάιντεγκερ (Abbau: Αποσύνθεση, Αποσυναρμολόγηση) στο δοκίμιο του “Συμβολή στο ζήτημα του Είναι” (Zur Seinsfrage, 1956), κείμενο που γράφτηκε το 1955 προς τιμή του Έρνστ Γιούνγκερ. Η λέξη “Abbau” είχε ήδη χρησιμοποιηθεί από τον Χάιντεγκερ, στις παραδόσεις του μαθήματος “Τα θεμελιώδη μαθήματα της Φαινομενολογίας” το 1927, με σκοπό να περιγράψει την “κριτική Αποδόμηση των παραδεδομένων εννοιών και οι οποίες χρησιμοποιούνται αναγκαστικά, με σκοπό να αναχθούμε στις πηγές από τις οποίες αντλήθηκαν”

Αυτή η κατευθυντήρια ιδέα υπήρχε ήδη από τον Έντμουντ Χούσερλ (1859 – 1938) Γερμανό φιλόσοφο που εγκαθίδρυσε την σχολή της Φαινομενολογίας. Αντιτάχθηκε στον θετικιστικό προσανατολισμό της επιστήμης και της φιλοσοφίας της εποχής του. Εκπόνησε κριτικές στις επιδράσεις του ιστορικισμού και του ψυχολογισμού στην λογική. Χωρίς να περιορίζεται στον εμπειρισμό, αλλά θεωρώντας ότι η εμπειρία είναι η πηγή όλης της γνώσης, επεξεργάστηκε μια μέθοδο φαινομενολογικής αναγωγής, μέσω της οποίας το υποκείμενο είναι δυνατόν να αποκτήσει έμμεση γνώση της ουσίας.

Ο Χούσερλ στην παράγραφο 60 των “Καρτεσιανών Στοχασμών” (1929) άσκησε κριτική στην “μεταφυσική που έχει αλλοιωθεί στο διάβα της ιστορίας” και πρότεινε να ξαναανακαλυφθεί και να αποκατασταθεί, μέσω της Φαινομενολογίας: “Η έννοια αυτού που ΄χει θεμελιωθεί καταγωγικά ως μια πρώτη φιλοσοφία”, όπως το θυμίζει κι ο Ντεριντά στο έργο του “Η φωνή και το φαινόμενο” (1967).

Όπως εξηγεί ο Γκρανέλ, πρότεινε την λέξη “Από-δόμηση”, μετά από την συνάντησή του με τον Χάιντεγκερ για τα μεταφραστικά ζητήματα, των κειμένων του, προκειμένου: “να αποφύγει την λέξη ‘καταστροφή’ η οποία· ακόμα και χρησιμοποιώντας το ενωτικό σημείο, θα παρέπεμπε περισσότερο στο Zerstörung παρά στο Abbau”.

Πριν καν κυκλοφορήσει η μετάφραση του κειμένου του Χάιντεγκερ από τον Γκρανέλ, είχε κυκλοφορήσει στους χαιντεγκεριανούς κύκλους και η απόδοση του “Abbau” με την λέξη “Αποδόμηση” είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον Υιοθετήθηκε αναφανδόν από τον Ζακ Ντεριντά που στην συνέχεια την έκανε σημαία του. Ο Ντεριντά (Jacques Derrida, 11930 – 2004) ήταν Γάλλος φιλόσοφος γεννημένος στην Αλγερία, γνωστός και ως θεμελιωτής της “Αποδόμησης”.

Το ευρύ και λεπτομερές έργο του είχε βαθιά επίδραση στο πεδίο της λογοτεχνικής θεωρίας και στην φιλοσοφία (καθώς αυτό το έργο στάθηκε κρίσιμο για τον διαχωρισμό ανάμεσα σε ηπειρωτική (continental philosophy) και αγγλοσαξονική (anglosaxon philosophy) φιλοσοφία. Το έργο του επηρέασε πολλά επιστημονικά πεδία που δεν σχετίζονταν ευθέως με την φιλοσοφία όπως το πεδίο των επιστημών του δικαίου και της αρχιτεκτονικής. Ανάμεσα στα πιο γνωστά του έργα συγκαταλέγονται το “Περί Γραμματολογίας”, “Τα φαντάσματα του Μαρξ”, “Η φωνή και το φαινόμενο”.

Ο Ντεριντά έχει δώσει έναν ορισμό στην “Αποδόμηση” αφού δεν ήταν δική του η έννοια, αλλά και γιατί η Αποδόμηση ήταν μια στρατηγική κι όχι μια μέθοδος. Ως προς αυτή του την επίμονη στάση εξηγεί τον δικό του τρόπο να σκέπτεται την Αποδόμηση στην πολύ γνωστή επιστολή του προς τον Ιάπωνα μεταφραστή που προσπαθεί να βρει μια αντίστοιχη λέξη στην Ιαπωνική γλώσσα κατά την μετάφραση του έργου του Ντεριντά. (Επιστολή προς Ιάπωνα φίλο).

Η Αποδόμηση χαρακτηριζόταν από μια δυναμική ανατροπής ηγεμονικών κατασκευών του λόγου. Αλλά ως τέτοια στρατηγική δεν μπορούσε ποτέ να καθορίζεται με ορισμό. Στην επιστολή προς Ιάπωνα φίλο ο Ντεριντά γράφει ότι η Αποδόμηση είναι μια λέξη που θα έπρεπε τελικά να εξαφανιστεί. Μια δυναμική του λόγου καθιστά κάθε διατύπωση έρμαιο της δικής της Αποδόμησης. Αλλά είναι η ευθύνη κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου να επιλέξει και να οργανώσει την δολιοφθορά απέναντι σε εκείνο το πεδίο της ηγεμονίας που αξίζει να χτυπηθεί στην εκάστοτε συνθήκη.

Η Αποδόμηση δεν είναι απλή ορθολογική κριτική των ηγεμονικών σχημάτων του λόγου. Περιλαμβάνει στον τρόπο που οργανώνεται την απόφαση για δράση μέσα σε ένα πλαίσιο που αποφασίζεται μέσα στην εκάστοτε χρήση της. Η στρατηγική της Αποδόμησης σχετίζεται δηλαδή με μια τέχνη που βασίζεται στην ίδια την αδυναμία του λόγου να παράγει ακριβή σχήματα: χρησιμοποιεί αυτή την συστηματική ανακρίβεια του λόγου για δράσεις δολιοφθοράς που στοχεύουν ενάντια σε ηγεμονικές απειλητικές κατασκευές.

«Η λέξη Αποδόμηση, προέρχεται από μιαν έκφραση του Χάιντεγκερ (destruktion), που πρέπει να γίνεται αντιληπτή ως “Αποδόμηση” και όχι ως “καταστροφή”. Εγώ την χρησιμοποιώ με την έννοια μιας ανάλυσης των διάφορων επιπέδων στα οποία διαστρωματώνεται η κουλτούρα. Θα προτιμούσα να μιλήσω για επιβεβαίωση αυτού που απωθήθηκε παρά για αναδόμηση. Για να υπογραμμίσω ότι η Αποδόμηση είναι κάτι το θετικό και όχι το αρνητικό (…) Όταν ένας φιλόσοφος θεμελιώνει ένα σύστημα, υπάρχει πάντοτε κάτι που παραμένει ανακόλουθο και που καταλήγει να αποδομεί αυτόματα αυτό το σύστημα. Δεν πρόκειται μόνο για το απροσδόκητο. Η Αποδόμηση είναι το να συμβαίνει το αδύνατο ή αυτό που φαινόταν αδύνατο. Χρειάζεται να προσέξουμε για να μην το παρερμηνεύσουμε εννοώντας ως “κείμενο” ένα βιβλίο. Το να λέγαμε “δεν υπάρχει τίποτα έξω από το βιβλίο” θα ήταν ανόητο. Το κείμενο πρέπει να γίνει αντιληπτό με μια γενικευμένη έννοια, που φτάνει ως το να συμπεριλαμβάνει ολόκληρο τον κόσμο ως ένα σύνολο από ίχνη. Με αυτήν την έννοια δεν υπάρχει τίποτε άλλο». –Ζακ Ντεριντά, σε συνέντευξη στον Ιταλό μαθηματικό Πιερτζόρτζιο Οντιφρέντι και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «La Repubblica» στις 3-7-2002.

Στην αρχή του έργου του “Περί γραμματολογίας” (7967) κι όπου επιδίδεται στην αποδόμηση της “μεταφυσικής οντο-θεολογίας” θεωρουμένης ως κύριο χαρακτηριστικό της Δύσης, ο Ντεριντά ορίζει την θέση/πράξη του ως “την καταστροφή, όχι την κατεδάφιση, αλλά την αποστρωμάτωση, την Αποδόμηση όλων των σημασιών που πηγή τους είναι η πηγή του Λόγου. Ιδιαίτερα την σημασία της Αλήθειας”.

Στοχεύει ακριβώς αυτό που αποκαλεί “λογοκεντρισμό” αυτήν “την μεταφυσική της φωνητικής γραφής” κι ακόμη βαθύτερα “την οντολογία που, στην βαθύτερη διαδρομή της καθόρισε την έννοια του Είναι ως παρουσία και την την έννοια της ομιλίας ως την πλήρη πλήρη συνέχεια του λόγου”.

Υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση σχετικά με την “Αποδόμηση”, (όπως και με κάθε τι σημαντικό σχετικά με την ελευθερία του ανθρώπου από την φυλακή του Αφέντη), λόγω της συστατικής αμφισημίας του το εγχείρημα του Ντεριντά, μισό-φιλοσοφικό, μισό-φιλολογικό, τοποθετημένο κάπου ανάμεσα στην Χαιντεγκεριανή φιλοσοφία και τον μαρξιστικό/αβαγκαρντιανισμό παραλογισμό των ΗΠΑ, μπορεί να ταιριάξει σε όλα τα γούστα και να εκφυλιστεί κατά βούληση.

Με αποτέλεσμα όλοι όσοι εμπνέονται από αυτό, να πιστεύουν (όχι δεν γνωρίζουν, δεν έχουν την απαιτούμενη διανοητική ικανότητα για να γνωρίζουν) ότι ανυψώνονται στις απάτητες κορυφές της διανοητικής επινοητικότητας και ιδιαίτερα οι πανεπιστημιακοί και οι φιλολογικοί να πιστεύουν οι ανόητοι ότι έχουν μετατραπεί σε φιλοσόφους πρώτης γραμμής και οι πιο δογματικοί χαιντεγκεριανοί ότι “χορεύουν με την γλώσσα”, όλοι τους όμως είναι οπαδοί του Ντεριντά στον βαθμό που ισχύουν οι ισχυρισμοί του Ντεριντά στο να παίζει κανείς (απόλυτα ηλίθιος) με τον Νίτσε ενάντια στον Χάιντεγκερ… κι αυτό ακριβώς γίνεται, αυτό ακριβώς ζούμε σήμερα.

“Τι είναι η Αποδόμηση; Μα τα πάντα. Τι είναι η Αποδόμηση; Μα, τίποτα. Ας πούμε απλά πως είναι αδύνατον να οριστεί” Γράφει ο Ντεριντά το 1985, σε μια Επιστολή σε ένα φίλο Ιάπωνα.

Όλες αυτές οι αναρωτήσεις, οι επιφυλάξεις, οι αμφισημίες, οι προεκτάσεις, οι ακαθόριστες αυτοδιορθώσεις και οι σχετικές ταχυδακτυλουργίες δεν εμπόδισαν τους ηλίθιους να συνθηματοποιήσουν και συστηματοποιήσουν αυτήν την λέξη και να την μετατρέψουν σε meme καθολικής χρήσης με δογματικό και θέσφατο νόημα για να εξυπηρετήσουν τους μιαρούς σκοπούς τους. Ένα προνομιακό προπαγανδιστικό εργαλείο ενός νέου σχολαστικισμού εύπεπτης κατανάλωσης.

Έτσι η Αποδόμηση μετατράπηκε σε μια σύγχρονη Ιερά Εξέταση όπου μπροστά της εμφανίζονται, βασανίζονται κι εκτελούνται όλοι οι Μεγάλοι Στοχαστές της ανθρωπότητας, αυτοί που έβγαλαν τον άνθρωπο από τα σκοτάδια του μεσαίωνα και της θρησκευτικής πανούκλας, και για να αποδομηθούν όλες οι συνιστώσες του μεγαλειώδους Δυτικού πολιτισμού, αυτού που έβγαλε τον άνθρωπο από την κατάσταση του Βουντού.

Το αποδομητικό μιμίδι, έχει σαν αποτέλεσμα να καταστήσει στείρα την φιλοσοφική σκέψη στην Δύση, ειδικά στην Γαλλία, έτσι όπως την ανήγαγε σε δογματική μίμηση των γραπτών του Ζακ Ντεριντά και των μαθητών του. Αυτή η μόδα του μιμιδιού “Αποδόμηση”, παρουσιάζει τέσσερα χαρακτηριστικά, την διάρκεια στον χρόνο, λόγω της στοχευμένης προπαγάνδας, την δύναμη του εκφοβισμού, όπως η Ιερά Εξέταση, την ταχύτατη παγκόσμια εξάπλωση όπως κάθε ιός/meme, και την μετατροπή της σε δόγμα/ιερά βίβλος. Όλες τις παραλλαγές της τις συναντάμε σε εντελώς διαφορετικά πεδία του πολιτισμού μας, από την σύγχρονη τέχνη, έως την παιδαγωγική, από τον αντιρατσισμό και τον νεοφεμινισμό έως την διαφημιστική και πολιτική/θρησκευτική προπαγάνδα.

Τον Ιανουάριο του 2022, η Τζ Κ. Ρόουλινγκ, δημιουργός του Χάρυ Πότερ, αποκλείστηκε από την προβολή ταινίας για το έργο της από την εταιρία Worner, επειδή οι δηλώσεις της για την ύπαρξη γυναικείου φύλου θεωρήθηκαν ομοφοβικές και τρανσφοβικές!! Στα πανεπιστήμια της Δύσης απαιτούν με βίαιη και δογματική μανία, την κατάργηση διδασκαλίας της Ελληνικής φιλοσοφίας (ειδικά τους Πλάτωνα, Σωκράτη κι Αριστοτέλη) καθώς δήθεν “προωθούν τον ρατσισμό, την λευκή ανωτερότητα και υπεροχή και την πατριαρχία, αλλά και τα δύο φύλα”.

Η “cansel culture” του μαρξιστικού Woke κινήματος διεκδικεί, προβάλλει, επιτάσσει και δογματικά επιβάλλει την Αποδόμηση κι ακύρωση ολόκληρου του αρχαίου, ένδοξου, ιστορικού παρελθόντος τους Δυτικού πολιτισμού. Μόνο του Δυτικού πολιτισμού, ώστε να απομείνει μόνο το Βουντού, γιατί μόνο αυτό μπορούν, γονιδιακά και διανοητικά ν’ αντιληφθούν. Ο Μέγιστος Ηράκλειτος, ο Παρμενίδης, ο Δημόκριτος, ο Αναξαγόρας… τους πέφτουν δυσνόητοι και σκοτεινοί.

Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης το BBC και φυσικά το NETFLIX, το Χόλιγουντ και όλες οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης προπαγανδίζουν, στηλιτεύουν και προβάλλουν συστηματικά και προπαγανδιστικά τον “συστημικό ρατσισμό” από την κλασσική αρχαιότητα έως σήμερα. Αποδομούν κάθε τι που μας έβγαλε από τον βούρκο του Μεσαίωνα με την χριστιανική πανούκλα, την Ιερά Εξέταση και τον Διαφωτισμό.

Ζούμε ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών (άλλωστε οι μιαρές σπορές των Αβυσσαίων γνωρίζουν πως να το κάνουν) που στοχοποιεί, ρατσιστικά, μόνο την λευκή φυλή στην Δύση, την φυσιολογική δυαδικότητα των φύλων, ενώ προωθείται με βία και μίσος η επιβολή η καθιέρωση ελευθεριότητας, και οι κοινωνικές διακρίσεις εις βάρος της λογικής και της πλειοψηφίας.

Πρακτικά το μαρξιστικό Woke κίνημα δεν κάνει τίποτε πρωτότυπο, (αφού είναι ανίκανοι για λογική διανοητική διεργασία), απλά αποδομεί, κι επανεισάγει αντεστραμμένη την ιδέα του ρατσισμού, πλέον τα πάντα πρέπει να ερμηνεύονται υπό το πρίσμα της σύγκρουσης λευκών και μαύρων (αποκλείονται οι υπόλοιπες φυλές) άνδρες και γυναίκες, ετερόφυλοι κι ομοφυλόφιλοι… συνεπώς όλοι οι λευκοί άντρες/εργάτες εκχωρούνται συλλήβδην στον Τραμπ, στην Μέλονι και στην Λεπέν…

Το μαρξιστικό woke κίνημα στην Δύση στοχεύει στην μειονοτικοποίηση των Ευρωπαϊκής καταγωγής πληθυσμών και ταυτόχρονα στην εξαφάνιση των φύλων μέσα από την παιδιάστικη άρνηση της βιολογικής σεξουαλικής ταυτότητας, ανοίγοντας τον δρόμο προς τον μετάνθρωπο, τον ρομποτοποιημένο, άνοο, άβουλο μετάνθρωπο.

Στην Ελλάδα όπου “ανήκομεν εις την Δύσην” στους μαρξιστικούς woke κύκλους η λογική αναφορά σε φοιτητές και φοιτήτριες έχει αντικατασταθεί στο ουδέτερο “τα φοιτητά”!! Το βασικό προπαγανδιστικό τέχνασμα μέσω του οποίου προωθείται η αποδόμηση και η βίαιη φίμωση κάθε ορθολογικής φωνής, είναι η “ακροδεξιοποίηση” της διαφωνίας, με όρους όπως τραμπιστής, ψεκασμένος, αντιεμβολιαστής, αρνητής, φασίστας, ναζιστής, πατριώτης, εθνίκι, κ.ά. που υπάρχουν στην φαρέτρα των μαρξιστών αποδομητών.

Όποιος αμφισβητεί την πολιτική ορθότητα “νομιμοποιεί τον ακροδεξιό λόγο” και καταδικάζεται σε εξοστρακισμό και μερικά κλωστομπουνίδια. Άλλωστε στον πυρήνα στο woke μαρξιστικού κινήματος, παγκοσμίως, βρίσκονται οι “αντίφα”, που έγιναν ευρέως γνωστοί κατά την διάρκεια των καταστροφών για τον Τζώρτζ Φλόυντ το καλοκαίρι του 2020, ενώ, στην Ελλάδα είναι γνωστοί για το κατάπτυστο σύνθημα/μιμίδι τους “Να καταστραφεί η Ελλάδα, να ζήσουμε εμείς”.

Το σύνθημα/μιμίδι των μαρξιστικών παγκοσμιοποιητών είναι απλό και καταστροφικό όπως ο ιός της πανούκλας.

Τα πάντα μπορούν και πρέπει να Αποδομηθούν.

Αυτό όμως είναι ψευδές και καθαρά προπαγανδιστικό, γιατί μόνο η Δυτική κουλτούρα και το μεγαλείο της Ελληνικής Φιλοσοφίας και πολιτισμού υπόκεινται σε καθολική και συστηματική Αποδόμηση. Δεν τίθεται καν θέμα να αποδομηθεί η κατάσταση αυτοθυματοποίησης των Ανατολικών λαών π.χ οι κάστες των Ινδών, των Κινέζων κ.ά. Θυματοποιημένος, δαιμονοποιημένος και εγκληματικός είναι ο Δυτικός, λευκός και ειδικά ο Αρχαίος Ελληνικός και κατά προέκταση ο Δυτικός πολιτισμός, σε όλες τις συνιστώσες του, που πρέπει να κατεδαφιστεί, να κομματιστεί, να αποδομηθεί, ώστε να αντικατασταθεί από την σαπίλα που βασιλεύει στο άδειο κεφάλι τους.

Αυτός ο Woke εκφοβισμός δεν έχει άλλο αποτέλεσμα παρά την επιβολή μιας νεολογικής ορολογίας και μιας προπαγανδιστικής ρητορικής η οποία αποκλείοντας κάθε ελεύθερη σκέψη κάθε δημιουργικό στοχασμό, προφέρει τους δογματικούς κανόνες της ένταξης σε μια διεθνή σέκτα και τους δείκτες αναγνώρισης των μελών αυτής της σέκτας (όπως κάνουν οι Ελευθεροτέκτονες και κάθε σέκτα/Στοά που σέβεται τον εαυτό της) αναμεταξύ τους, οι οποίοι τοποθετούνται στον ακραίο κομμουνισμό είτε είναι αριστεροί, είτε όχι.

Η απομυθοποιητική σκέψη που έχει τις ρίζες της στην θανατηφόρο ασθένεια του Διαφωτισμού (αναζήτησε το σχετικό άρθρο) μετατράπηκε σε σχολαστική αποδομητική πρακτική, πρώτη πράξη της οποίας είναι να επιτεθεί στην Λογική και στον λογοκεντρισμό και στον “φαλλολογικό-κεντρισμό” με μια έκφραση θέλησης κυριαρχίας η οποία ανάγεται με την σειρά της στο “αποτρόπαιο πατριαρχικό σύστημα” (μόνο των λευκών) του οποίου τις δήθεν καταστροφικές συνέπειες βιώνουμε καθημερινά, σύμφωνα με το αφήγημά τους.

Ένα κίνημα, όπως μας διδάσκει η Πολιτική Επιστήμη, η Κοινωνιολογία, η Πολιτική Κοινωνιολογία κτλ. έχει έναν στόχο, έναν αγώνα να δώσει και ένα πρόβλημα να λύσει. Με άλλα λόγια, στόχος ενός κινήματος είναι «κάτι νέο να φέρει» στην κοινωνία το οποίο «όφειλε» να υπήρχε και πριν.

Η διαμαρτυρία και ο καθορισμός ενός εχθρού μπορούν να συνυπάρχουν με τις προτάσεις του κινήματος. Χωρίς εχθρό δεν υφίσταται διαμαρτυρία. Το μαρξιστικό κίνημα Woke έχει ορίσει ως εχθρικό οτιδήποτε σχετίζεται με τους αιώνες στους οποίους ο δυτικός κόσμος υποτίθεται, κατά τα διαταραγμένα μυαλά τους, ότι απέκτησε προβάδισμα έναντι άλλων πολιτισμών.

Το μαρξιστικό κίνημα Woke οφείλει την διαφημισμένη “επιτυχία” του στο ότι ορίζει τον εχθρό όπως θα οριζόταν από έναν στρατηγό στο πεδίο της μάχης. Οι οδηγίες μάχης είναι απλές ώστε στην μάχη να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα σαφήνειας. Ο άνδρας/γυναίκα που είναι λευκοί, κι όλος ο πολιτισμός που κληρονόμησαν και κληροδότησαν, με την υπεροχή του μυαλού τους, όλη η φιλοσοφία και οι τέχνες που έβγαλαν τον άνθρωπο από την ζωώδη κατάσταση και τον ανέβασαν στο επίπεδο των Θεών, των ανώτερων πνευματικά πλασμάτων, πρέπει να ξεριζωθεί κατά τους παρανοϊκούς Wokesters και να επιστρέψει η ανθρωπότητα στο επίπεδο του Βουντού.

Ο ριζοσπαστισμός του σε συνδυασμό με τον ρεβανσισμό τον οποίο εκφράζουν οι θιασώτες του κινήματος των κοιμισμένων «αφυπνισμένων», συνιστούν απειλή για την κοινωνική συνοχή σε αρκετές χώρες, γιατί πλέον έχει προ πολλού ξεπεραστεί από τους κοιμισμένους «αφυπνισμένους» το στάδιο της έστω και προσχηματικής δικαιωματικής κάλυψης.

Πλέον αρκετοί Wokesters, ανοικτά υποστηρίζουν το λεγόμενο «βία στην βία». Η αιτία ύπαρξης του μαρξιστικού κινήματος Woke είναι η κατάρρευση και καταστροφή μιας ιδέας/ιστορίας λογικής και με απτά αποτελέσματα, όχι ο διάλογος ή η συνύπαρξη με κάποια άλλη ιδέα ή κίνημα. Η συζήτηση ανάμεσα σε θεϊστές και άθεους, είναι ένα παράδειγμα συνύπαρξης δύο διαφορετικών κοσμοθεωριών, δύο διαφορετικών πίστεων/θέσεων.

Αντίθετα, το βδελυρό, μαρξιστικό κίνημα Woke δεν περιφρονεί μόνο την θρησκεία, αλλά και την επιστήμη, αν αυτή συγκρούεται με τις δικές του αρχές της τουρλού-τουρλού. Το Woke κίνημα απαιτεί με άλλα λόγια τον επαναπροσδιορισμό της Ιστορίας και όλων όσων έλαβαν χώρα στην Δύση, μέχρι την στιγμή της «αφύπνισης» των μαϊμούδων της ουτοπίας, μέχρι την στιγμή δηλαδή που κάποιες υποτίθεται “φωτισμένες προσωπικότητες”, μιμιδίζοντας, αντιλήφθηκαν τον τρόπο με τον οποίον θα απελευθερωθεί ο άνθρωπος. Από τι και από ποιόν θα απελευθερωθεί; Από τον λευκό άντρα; Παράνοια, ίδια με την παράνοια της χριστιανικής πανούκλας όταν έσκασε μύτη στην κοινωνική ζωή και μας κατσικώθηκε σαν μολυσματική αρρώστια, μέχρι σήμερα.

Η στιγμή της «αφύπνισης» είναι, λένε οι διαταραγμένοι wokesters και η αρχή της πραγματικής Ιστορίας, εκείνης δηλαδή που απλώς δεν πρέπει να γραφτεί από τους «υπόλογους» λευκούς άνδρες. Ήδη αρκετοί μελετητές, θεωρούν ότι το Woke κίνημα αποκτά όλο και ταχύτερα, χαρακτηριστικά θρησκείας/δόγματος. Και όχι μόνο αυτά. Το μαρξιστικό Woke κίνημα έχει αρχίσει να δημιουργεί «νέο Οικογενειακό Δίκαιο», νέο «Αστικό Κώδικα», νέα εκπαιδευτική πολιτική και βέβαια, νέες σχέσεις κράτους-πολίτη, οικογένειας-σχολείου κτλ. αλλά και 50 φεύγα φύλα.

“Apparition of Face and Fruit Dish on a Beach” (1938). Πίνακας του Ισπανού σουρεαλιστή Σαλβαδόρ Νταλί. Αυτό το έργο ανήκει σε μια ομάδα έργων ζωγραφικής του Νταλί που υποδηλώνουν μια οπτική ψευδαίσθηση που ονομάζεται διπλή, πολλαπλή ή διφορούμενη εικόνα.

Η πολιτική ορθότητα ως όπλο του μαρξιστικού Woke κινήματος.

Εκτός από την επιθετικότητα και την «ιερή αποστολή» του να γραφτεί η Ιστορία και το μέλλον από όλους όσους ήταν υποτίθεται θύματα, (μη λευκοί άνδρες δηλαδή, κάτι που συνιστά μια άκρως ρατσιστική θέση), όλα τα πνευματικά επιτεύγματα, καθίστανται ένοχα και υπαίτια για την όποια δυστυχία των θυμάτων και επομένως, δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα σε διαχωρισμό άξιων επιτευγμάτων και οπισθοδρομικών. Από αυτό καθίσταται προφανές ότι το μαρξιστικό Woke κίνημα δεν είναι εναντίον μόνο των Μαθηματικών για παράδειγμα, αλλά και της ίδιας της Μητέρας της Επιστήμης, της ίδιας της Λογικής. Η πολιτική ορθότητα δεν ταυτίζεται με το μαρξιστικό Woke.

Είναι ένα εργαλείο για το Woke κίνημα το οποίο στοχεύει στην φίμωση/εξαφάνιση/ αποδόμηση των αντιπάλων του ενώ παράλληλα, επιβάλλει την πολιτική ατζέντα και ταυτόχρονα, την θεματολογία της. Oι Wokesters ή όσοι ηγούνται αυτών, στοχεύουν στον έλεγχο της γλώσσας και των νοημάτων αυτής, στην αντικατάσταση της λογικής με την παραφύση παράνοια. Εκτός από την «Νέα Ιστορία», μέσω της Γλώσσας, διαμορφώνεται μια νέα ηθική, ένας νέος κώδικας αξιών ο οποίος απευθύνεται όχι στην αξία των ανθρώπων, αλλά στην ανταμοιβή όσων υπέφεραν από οτιδήποτε εκείνοι θεωρούν ως «καταπίεση» και στην «τιμωρία» όσων υποτίθεται ότι υπήρξαν «θύτες».

Η επιβολή της πολιτικής ορθότητας, στοχεύει στον γλωσσικό (πνευματικό) αφοπλισμό όσων αντιδρούν ή ασκούν κριτική, με βάση την ΛΟΓΙΚΗ… Βαθύτερος στόχος, είναι η ποινικοποίηση (έχει ήδη γίνει σε μεγάλο βαθμό) της φυσιολογικής και συνταγματικά κατοχυρωμένης ελευθερίας έκφρασης. Είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ συκοφαντίας και ελεύθερης έκφρασης με βάση την παρανοϊκή πολιτική ορθότητα. Αυτό σημαίνει ότι ένας άνθρωπος, αποθαρρύνεται να κρίνει κάτι που δεν είναι πολιτικά ορθό σύμφωνα με τους μαρξιστές και άρα, αποδέχεται με αλαλία όλα αυτά τα παρανοϊκά που συμβαίνουν.

Το τέλος είναι τραγικό κι ολέθριο.

Η κατάρρευση της δημοκρατίας, της λογικής και ο περιορισμός της ευρηματικότητας, της δημιουργικότητας καθώς το «ναρκοπέδιο» που έχουν στήσει πάνω στην γλώσσα οι βδελυροί μαρξιστές Wokesters έχει σημαντικότατες κοινωνιογλωσσικές συνέπειες που μοιάζουν με αντικίνητρα στην ελεύθερη έρευνα που υπήρξε πάντα η ατμομηχανή της προόδου.

Το μαρξιστικό Woke κίνημα έχει τις ίδιες ομοιότητες με πλείστα επικίνδυνα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα που έλαβαν τόπο στον πλανήτη μας. Η ραγδαία εξάπλωση του μιαρού Woke κινήματος, έχει καταστήσει «παλαιά» κάθε προσχηματική εκστρατεία «ισότητας». Εδώ και λίγα χρόνια, μιλά με όρους βίαιης επικράτησης μην αφήνοντας παράθυρο για διάλογο, κριτική, συζήτηση, επιστημονικά επιχειρήματα κτλ. Δηλαδή εξοστρακίζουν την ΛΟΓΙΚΗ, όπως ακριβώς κάνουν και οι δογματικές θρησκείες.

Οι κοινωνίες στην Δύση, αντιμετωπίζουν ήδη μεγάλα προβλήματα από τις ανεξέλεγκτες διαστάσεις που έχει πάρει η μολυσματική «αφύπνιση», που θέλει βίαια να επιβάλλει 60+ φύλα, τους ολόξανθους Έλληνες Κλεοπάτρα και Αχιλλέα μαύρους με διογκωμένα χαρακτηριστικά και την εκτρωματική συλλογιστική που λέει ότι “κάθε αλλαγή στην ιστορία που μπορεί να φανταστεί κάποιος είναι μια ακόμη οπτική κι άρα καλοδεχούμενη” (LOL). Άρα μπορούμε να πούμε ότι και ο Χίτλερ με τους Ναζί του ήταν μαύροι. Ο Στάλιν, ο Λεοπόλδος του Βελγίου και ο Μάο της Κίνας… ότι κάνεις κέφι μπορείς να πεις και είναι αποδεκτό.

Ο λευκός δυτικός άντρας είναι ο εχθρός για το μαρξιστικό woke κίνημα. Το νέο μαρξιστικό woke πρότυπο είναι ο “νέος άνθρωπος” (έκφραση που απαντάται στον Απόστολο Παύλο) … άφυλος, αυξημένος με φάρμακα, χορτοφάγος, να συγκατοικεί με ζώα, άθρησκος, εγκρατής και, κυρίως, ακέφαλος. Ο Αυγουστίνος είναι την κατάρρευση και το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την ανάδυση της χριστιανικής πανούκλας. Σήμερα παρατηρώντας την Ολοφάνερη κατάρρευση και το τέλος του χριστιανισμού στην Δύση και την ανάδυση αυτού του μαρξιστικού παραληρήματος, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά Οργουελικής δυστοπίας και μοιάζει με τον βιαίως επελαύνοντα μελλοντικό πλανητικό πολιτισμό της ανθρωπότητας, αν του επιτραπεί να συνεχίσει την ολέθρια καταστροφική του πορεία. Έχουμε χρόνιο μπροστά μας για να τον ανατρέψουμε.

Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την ευγενή κι έντιμη πάλη ενάντια στις ηλιθιότητες που απειλούν κάποια μέρα (αν τους το επιτρέψουμε) να γίνουν νόμος!

Αφού οι μαρξιστές αποδομούν τον πολιτισμό μας μπορούμε κι εμείς να τους αποδομήσουμε.

Σε όλη αυτήν την παράνοια των Οργανικών Πυλών/Wokesters μαρξιστικών μπορούμε να αντιπαραβάλλουμε μόνο την σκληρή Λογική και να ενημερώσουμε τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας και τα παιδιά μας, για τις ολέθριες συνέπειες της σποράς των Αβυσσαίων. Έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στους Μέγιστους Ηράκλειτο, Αναξαγόρα, Δημόκριτο… και στο Βουντού… ε, κοντά στον νου κι η Γνώση… για όποιον διαθέτει Νου. Όλοι οι υπόλοιποι στην χαβούζα των υβριδίων/μαρξιστικών Woke.
------------------------
* Ο μεταμοντερνισμός είναι το πολιτισμικό και πνευματικό φαινόμενο, το οποίο χρονολογείται κυρίως από τα νέα κινήματα στην τέχνη της δεκαετίας του 1920, ενώ η μετανεωτερικότητα επικεντρώνεται στα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα του δυτικού κόσμου, καθώς και τις “καινοτομίες” σε διεθνές επίπεδο από το 1960 και μετά.

Ο όρος «μεταμοντέρνος» ορίζεται από το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Γ. Μπαμπινιώτη) ως «αυτός που σχετίζεται με το σύγχρονο ρεύμα της τέχνης (αρχικώς της αρχιτεκτονικής) που αντιδρά στις φόρμες του μοντερνισμού και χρησιμοποιεί ποικιλία παραδοσιακών στοιχείων σε πρωτότυπες συνθέσεις», καθώς επίσης αυτός που «ακολουθεί αδιάκοπα τις εκάστοτε τάσεις χωρίς αρχές και σταθερά σημεία αναφοράς» και επίσης «κατ’ επέκταση στις κοινωνικές επιστήμες, ο ακραίος σχετικισμός στις αξίες και στην επιστημονική μέθοδο και η απόρριψη της αντικειμενικότητας».

Υποκειμενισμός και απόρριψη της πραγματικότητας ή «δεν υπάρχει μία αλήθεια, αλλά πολλές αφηγήσεις» κοντολογίς το Woke μαρξιστικό αφήγημα.

ΜΜΕ: Το φερέφωνο του φαντάσματος του κομουνισμού

Τα ΜΜΕ – Το φερέφωνο του φαντάσματος του κομουνισμού.

Το φάντασμα του κομμουνισμού* δεν εξαφανίστηκε με την αποσύνθεση του Κομμουνιστικού Κόμματος στην Ανατολική Ευρώπη, κάθε άλλο.

Η επιρροή των μέσων ενημέρωσης στην σύγχρονη κοινωνία είναι τεράστια και συνεχίζει να αυξάνεται. Εμποτίζει κοινότητες όλων των μεγεθών, από το τοπικό στο παγκόσμιο. Με την άνοδο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της δημιουργίας προσωπικού περιεχομένου, το διαδίκτυο έχει μεγεθύνει σε μεγάλο βαθμό την ταχύτητα και εμβέλεια της επικοινωνίας εικόνας και ήχου.

Οι άνθρωποι στηρίζονται στα μέσα ενημέρωσης για τα τελευταία νέα και αναλύσεις. Σε έναν ωκεανό πληροφοριών, τα μέσα ενημέρωσης – από εφημερίδες και περιοδικά, έως το ραδιόφωνο, κινηματογράφο, και τηλεόραση και ιστοσελίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης -επηρεάζουν ποιες πληροφορίες βλέπει ο κόσμος και πως τις ερμηνεύει. Τα μέσα ενημέρωσης είναι σε θέση να επηρεάζουν τις πρώτες εντυπώσεις του κόσμου σε ένα συγκεκριμένο θέμα και έτσι φέρουν σημαντικές δυνάμεις ψυχολογικής προπαρασκευής για την αποδοχή ενός θέματος.

Για τις κοινωνικές ελίτ, ειδικά για πολιτικούς, τα μέσα ενημέρωσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ορίσουν το που θα εστιαστεί η κοινή γνώμη και μπορούν να λειτουργούν ως οντότητες που επηρεάζουν τι θα υποστηρίξει ο κόσμος. Τα θέματα που τα μέσα ενημέρωσης αναφέρουν γίνονται θέματα μεγάλου κοινωνικού ενδιαφέροντος. Θέματα που δεν λαμβάνουν μεγάλη κάλυψη αγνοούνται και χάνονται από την μνήμη.

Στην Δύση, τα μέσα ενημέρωσης παραδοσιακά θεωρούνται ως φύλακες της αλήθειας και των βασικών αξιών της κοινωνίας. Οι δημοσιογράφοι είναι αποδέκτες σεβασμού λόγω των ειδικών τους γνώσεων και των θυσιών τους. Το καθήκον τους είναι να αναφέρουν την αλήθεια των μεγάλων γεγονότων του κόσμου με δίκαιο, ακριβή, και άμεσο τρόπο.

Θα πρέπει να υποστηρίζουν την δικαιοσύνη και να καταδικάζουν το κακό, ενώ προωθούν καλοσύνη. Η αποστολή τους εκτείνεται πέρα από τα συμφέροντα οποιουδήποτε ατόμου, εταιρείας, ή πολιτικού κόμματος. Ο Τόμας Τζέφερσον, πατέρας της Διακήρυξης Ανεξαρτησίας και τρίτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, είπε κάποτε:

«Αν αφηνόταν σε εμένα να αποφασίσω αν θα έπρεπε να έχουμε μια κυβέρνηση χωρίς εφημερίδες ή εφημερίδες χωρίς κυβέρνηση, δεν θα δίσταζα ούτε στιγμή να προτιμήσω το τελευταίο.»

Ως φωνή μιας κοινωνίας, τα μέσα ενημέρωσης μπορούν να δράσουν για την προάσπιση της ηθικής ή να γίνουν όργανα κακού. Εν μέσω της ηθικής διαφθοράς της ανθρωπότητας, είναι δύσκολο για τα μέσα να προστατεύσουν την αρετή τους και να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους υπό την πίεση της δύναμης και το δέλεαρ των χρημάτων.

Ο εκδότης εφημερίδας Τζόσεφ Πούλιτζερ, από τον οποίον ονομάστηκε το Βραβείο Πούλιτζερ, είπε:

«Η Δημοκρατία μας και ο δημοσιογραφικός τύπος της θα ακμάσουν ή θα παρακμάσουν μαζί. Ένας ικανός, ανεξάρτητος, με πνεύμα υπηρεσίας προς το κοινό τύπος, με εκπαιδευμένη νοημοσύνη ώστε να γνωρίζει το σωστό και με θάρρος να το πράττει, μπορεί να διατηρήσει αυτήν την δημόσια αρετή χωρίς την οποία η λαϊκή κυβέρνηση είναι μια ντροπή και μια κοροϊδία. Ένας κυνικός, μισθοφορικός, δημαγωγικός τύπος θα παραγάγει συν τω χρόνω έναν λαό τόσο ποταπό όσο και ο εαυτός του. Η δύναμη να πλαστεί το μέλλον της Δημοκρατίας θα είναι στα χέρια των δημοσιογράφων των μελλοντικών γενεών.»

Σε κομμουνιστικές χώρες, τα μέσα ενημέρωσης ελέγχονται από το κράτος. Αυτά τα φερέφωνα του καθεστώτος κάνουν πλύση εγκεφάλου στις μάζες και δρουν ως συνεργοί στις κομμουνιστικές στρατηγικές τρόμου και δολοφονίας. Στις δυτικές κοινωνίες, τα μέσα ενημέρωσης έχουν υποστεί σε μεγάλη έκταση παρείσφρηση από κομμουνιστική σκέψη, γινόμενα οι βασικοί πράκτορες του κομμουνισμού για αντιπαραδοσιακές, αντιηθικές, και δαιμονικές τάσεις. Προωθούν ψέματα και μίσος, ρίχνοντας λάδι στην φωτιά του ηθικού εκφυλισμού. Πολλές δημοσιογραφικές οντότητες έχουν παρατήσει τα καθήκοντά τους για παρουσίαση της αλήθειας και προάσπιση της ηθικής συνείδησης της κοινωνίας. Είναι επιτακτικό για εμάς να αντιληφθούμε την κατάσταση των μέσων ενημέρωσης σήμερα και να φέρουμε και πάλι υπευθυνότητα σε αυτό το πεδίο.

1. Μαζική κατήχηση σε κομμουνιστικές χώρες.

Από την αρχή, οι κομμουνιστές θεωρούσαν τα μέσα ενημέρωσης ως εργαλεία για πλύση εγκεφάλου. Το κείμενο του 1847 «Κανόνες για τον κομμουνιστικό συνασπισμό», για την συγγραφή του οποίου βοήθησαν οι Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς, ζήτησε από τα μέλη να έχουν «επαναστατική ενέργεια και ζήλο για προπαγάνδα». Οι Μαρξ και Ένγκελς συχνά χρησιμοποίησαν όρους όπως «κομματικό πεδίο μάχης», «κομματικό φερέφωνο», «πολιτικό κέντρο», ή «εργαλείο για την κοινή γνώμη» στα άρθρα τους για να εκφράσουν τον χαρακτήρα και λειτουργία που επιθυμούσαν για τα μέσα ενημέρωσης.

Ο Βλαντιμίρ Λένιν χρησιμοποίησε τα μέσα ενημέρωσης ως εργαλεία για να προωθήσει, να υποκινήσει, και να οργανώσει την Ρωσική “Επανάσταση”. Βοήθησε στην λειτουργία των επίσημων κομμουνιστικών εφημερίδων Ίσκρα και Πράβντα για να προωθούν επαναστατική προπαγάνδα και ακτιβισμό. Λίγο μετά την υφαρπαγή εξουσίας από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης, το κόμμα αυτό χρησιμοποίησε τα μέσα ενημέρωσης για εγχώρια πολιτική κατήχηση και για διάδοση προπαγάνδας στο εξωτερικό ώστε να βελτιώσει την εικόνα του και να εξαγάγει επανάσταση.

Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) επίσης θεωρεί τα μέσα ενημέρωσης ως εργαλεία για έλεγχο της κοινής γνώμης και ως φερέφωνο του Κόμματος. Το ΚΚΚ αντιλαμβάνεται καθαρά το γεγονός πως «τα όπλα και οι πένες είναι αυτό στο οποίο στηρίζεται για να αρπάξει και να παγιώσει εξουσία.» Από την αρχική περίοδο της Γιαν’αν (1935-1947), ο γραμματέας του Μάο Τσεντόνγκ Χου Τσιαομού διατύπωσε την αρχή «η φύση του Κόμματος πρώτη», λέγοντας ότι η κομματική εφημερίδα «πρέπει να φέρει την άποψη και κατανόηση του Κόμματος σε όλα τα άρθρα, σε κάθε κείμενο, σε κάθε δημοσιογραφικό άρθρο, και σε κάθε εφημερίδα.»

Με την καθιέρωση της δικτατορίας του, το ΚΚΚ επέβαλε αυστηρό έλεγχο στα μέσα ενημέρωσης και αργότερα στο διαδίκτυο. Τα χρησιμοποιεί ως εργαλεία για να κατηχήσει τους Κινέζους με κομμουνιστική ιδεολογία, να καταστείλει αντιφρονούντες, να εκφοβίσει το κοινό, και να αποκρύψει ή να στρεβλώσει την αλήθεια. Οι εργαζόμενοι των μέσων είναι ειδικοί στην αυτολογοκρισία, συνεχώς σκεπτόμενοι ότι ένα και μόνο λάθος μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα μια πολύ κακή κατάληξη. Η λογοκρισία δεν εμποτίζει μόνο τα επίσημα κανάλια ειδήσεων, αλλά επίσης τα προσωπικά ιστολόγια και τις διαδικτυακές κοινότητες, τα οποία παρακολουθούνται και ελέγχονται από ένα αχανές δίκτυο διαδικτυακής αστυνομίας.

Υπάρχει μια σύγχρονη κοινωνική φράση που περιγράφει ζωντανά τον ρόλο των μέσων ενημέρωσης υπό την εξουσία του ΚΚΚ: «Είμαι ο σκύλος του Κόμματος, που κάθεται δίπλα στην πόρτα του Κόμματος. Θα δαγκώσω οποιονδήποτε μου πει το Κόμμα και όσες φορές μου πει.» Αυτό δεν είναι υπερβολή. Κάθε κομμουνιστικό πολιτικό κίνημα αρχίζει με τον χειρισμό της κοινής γνώμης: Τα μέσα διαδίδουν ψέματα για υποκίνηση μίσους, που κορυφώνεται σε βία και δολοφονίες. Τα μέσα παίζουν έναν κρίσιμο ρόλο σε αυτόν τον θανατηφόρο μηχανισμό.

Κατά την σφαγή στην Πλατεία Τιενανμέν το 1989, το ΚΚΚ ισχυρίστηκε πως οι φοιτητές ήταν βίαιοι αλήτες και έτσι χρησιμοποίησε τον στρατό για να καταστείλει την υποτιθέμενη «εξέγερση». Μετά την σφαγή, ισχυρίστηκε ότι ο στρατός δεν πυροβόλησε κανέναν και ότι δεν υπήρξαν τραυματίες στην πλατεία. Το 2001, στην αρχή της δίωξης κατά του Φάλουν Γκονγκ, το καθεστώς σκηνοθέτησε μια απάτη αυτοπυρπόλησης στην Πλατεία Τιενανμέν για να συκοφαντήσει την πνευματική άσκηση και να ανάψει μίσος κατά των ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ ανά την Κίνα κι ανά τον κόσμο.

Ηγετικά στελέχη σε επιτροπές σε όλα τα επίπεδα του ΚΚΚ έδωσαν μεγάλη σημασία στην δουλειά προπαγάνδας και έβαλαν σημαντικό αριθμό προσωπικού σε αυτόν τον ρόλο. Έως το τέλος του 2010, η Κίνα είχε περισσότερα από 1,3 εκατομμύρια άτομα προσωπικού που δούλευαν στον μηχανισμό εθνικής προπαγάνδας, περιλαμβανομένων περίπου 56.000 σε τμήματα προπαγάνδας στα επαρχιακά και κομητειακά επίπεδα, 1,2 εκατομμύρια σε τμήματα τοπικής προπαγάνδας, και 52.000 άτομα στα κεντρικά τμήματα προπαγάνδας.

Αυτός ο αριθμός δεν περιλαμβάνει έναν μεγάλο αριθμό προσωπικού που είναι υπεύθυνο για την παρακολούθηση και χειρισμό της διαδικτυακής γνώμης, όπως την διαδικτυακή αστυνομία, διαχειριστές, κομματικά ελεγχόμενους σχολιαστές, και άλλους που έχουν τοποθετηθεί σε διάφορες μορφές δημοσίων σχέσεων.

Οι χώρες που εξουσιάζονται από κομμουνιστικά κόμματα, χωρίς εξαίρεση, χρησιμοποιούν μεγάλα ποσά πόρων για να χειριστούν τα μέσα ενημέρωσης. Χρόνια λειτουργίας έχουν διαμορφώσει τα κομμουνιστικά κρατικά μέσα ενημέρωσης σε αποδοτικά φερέφωνα για τους απολυταρχικούς αφέντες τους. Χρησιμοποιούν οποιοδήποτε και κάθε μέσο για να εξαπατήσουν και να δηλητηριάσουν το μυαλό των ανθρώπων.

2. Κομμουνιστική παρείσφρηση στα δυτικά μέσα ενημέρωσης και στο Χόλιγουντ.

Ο προηγούμενος αιώνας ήταν μάρτυρας μεγάλων διαμαχών μεταξύ του ελεύθερου κόσμου και του κομμουνιστικού στρατοπέδου. Σ’ όλο αυτό το διάστημα, ο κομμουνισμός έχει επιτυχώς παρεισφρήσει και υπονομεύσει τα μέσα ενημέρωσης στις δυτικές χώρες. Αυτό το κεφάλαιο εστιάζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, λόγω της μεγαλύτερης επιρροής των αμερικανικών μέσων σε όλον τον κόσμο.

Αφότου το σοβιετικό καθεστώς υφάρπαξε την εξουσία στην Ρωσία, καθιέρωσε έλεγχο επί της δημόσιας συζήτησης στην Δύση, αποστέλλοντας τους πράκτορές του για να παρεισφρήσουν σε δυτικά μέσα και να δελεάσουν τοπικούς φίλα προς τον κομμουνισμό προσκείμενους. Χρησιμοποίησε αυτούς τους ανθρώπους σε μεγάλη έκταση για να λένε καλά λόγια για την Σοβιετική Ένωση και να αποκρύπτουν την βαρβαρότητα της κομμουνιστικής εξουσίας. Οι προσπάθειες σοβιετικής προπαγάνδας επηρέασαν μεγάλους αριθμούς Δυτικών και ακόμα επηρέασαν κυβερνητική πολιτική προς όφελος της Σοβιετικής Ένωσης.

Η σοβιετική KGB χρησιμοποίησε τους πράκτορές της στις Ηνωμένες Πολιτείες έχοντάς τους να δουλεύουν άμεσα με αμερικανικούς οργανισμούς κύρους. Μεταξύ αυτών των πρακτόρων ήταν οι Τζον Σκοτ, Ρίτσαρντ Λάουτερμπαχ και Στήβεν Λαιρντ του περιοδικού Time, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τις θέσεις τους για να κάνουν επαφές με πολιτικούς, διασημότητες, και κεφαλές κρατών. Πέραν του ότι συγκέντρωναν μεγάλα ποσά πληροφοριών, επηρέασαν επίσης αποφάσεις υψηλού επιπέδου σχετικά με θέματα πολιτικής, οικονομίας, διπλωματίας, πολέμου, και άλλα. Ένας άλλος συντάκτης του Time και σοβιετικός κατάσκοπος, ο Γουίτακερ Τσάμπερς, αργότερα αυτομόλησε και έγραψε το βιβλίο «Μάρτυρας» [Witness] στο οποίο περιγράφει την κομμουνιστική υπονόμευση στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Γουόλτερ Ντουράντυ, ανταποκριτής στην Μόσχα για την New York Times, κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 1932 για μια σειρά άρθρων για την Σοβιετική Ένωση. Ο πρώην Αμερικανός κομμουνιστής Τζέυ Λόβστοουν και ο γνωστός δημοσιογράφος Τζόσεφ Άλσοπ πίστευαν αμφότεροι ότι ο Ντουράντυ δρούσε ως Σοβιετικός πράκτορας. Κατά τον λιμό του 1932-1933 που ρήμαξε την Ουκρανία και άλλες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης, ο Ντουράντυ αρνήθηκε ακόμα και ότι ο λιμός υπήρξε, πόσο μάλλον το ότι εκατομμύρια άνθρωποι λιμοκτονούσαν. Ισχυρίστηκε ότι «κάθε αναφορά για λιμό στην Ρωσία είναι σήμερα μια υπερβολή ή κακοήθης προπαγάνδα.»

Περιγράφοντας τις συνέπειες των λανθασμένων άρθρων του Ντουράντυ, ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ, ένας διάσημος Βρετανός ιστορικός και ειδικός ολκής στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης, έγραψε στο βιβλίο του «Εσοδεία Λύπης: Η σοβιετική κολεκτιβοποίηση και ο λιμός-τρόμος»:

«Ως ένας από τους γνωστότερους ανταποκριτές στον κόσμο για μια από τις πιο γνωστές εφημερίδες του κόσμου, η άρνηση του κ. Ντουράντυ ότι υπήρχε λιμός έγινε αποδεκτή ως ευαγγέλιο. Συνεπώς ο κ. Ντουράντυ εξαπάτησε όχι μόνο τους αναγνώστες της New York Times αλλά λόγω του κύρους της εφημερίδας, επηρέασε την σκέψη αναρίθμητων χιλιάδων άλλων αναγνωστών σχετικά με τον χαρακτήρα του Τζόσεφ Στάλιν και του σοβιετικού καθεστώτος. Και σίγουρα επηρέασε τον πρόσφατα εκλεγμένο πρόεδρο [Φράνκλιν Ντ.] Ρούσβελτ ώστε να αναγνωρίσει την Σοβιετική Ένωση.»

Την ίδια στιγμή, το Χόλιγουντ δέχτηκε παρείσφρηση από κομμουνιστικές και αριστερές ιδέες. Ο Γουίλι Μίντσενμπεργκ, ένας Γερμανός κομμουνιστής και μέλος της Τρίτης Διεθνούς, ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες και αναγνώρισε ότι η αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ένα εργαλείο για προπαγάνδα, εφαρμόζοντας τις έννοιες του Λένιν για ανάπτυξη και παραγωγή ταινιών. Έστειλε τον έμπιστο βοηθό του Όττο Κατς και τον συνεργάτη του Λουί Γκιμπαρτί να παρεισφρήσουν στην βιομηχανία. Ο Κατς ήταν πολύ επιτυχής στην παρείσφρηση στους κοινωνικούς κύκλους της ελίτ του Χόλιγουντ και σύντομα ίδρυσε έναν οργανισμό παράρτημα του Κομμουνιστικού Κόμματος, την «Αντιναζιστική ένωση Χόλιγουντ».

Βήμα το βήμα, η επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης άρχισε να παγιώνεται. Πολλοί παραγωγοί ταινιών της εποχής ειδωλοποίησαν τους Σοβιετικούς κι αυτά τα αισθήματα γίνονταν μόνο μεγαλύτερα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση συμμάχησαν για μικρό διάστημα κατά της ναζιστικής Γερμανίας. Ένας διάσημος θεατρικός συγγραφέας ισχυρίστηκε ότι η γερμανική εισβολή στην Σοβιετική Ένωση ήταν «μια επίθεση στην πατρίδα μας.» Ένας στίχος από το «Αποστολή στην Μόσχα», μια ταινία του 1943 με πρόθεση να αυξήσει την υποστήριξη προς την Σοβιετική-Αμερικανική συμμαχία, απεικονίζει την Σοβιετική Ένωση ως μια χώρα που ιδρύθηκε στις ίδιες θεμελιώδεις αρχές με αυτές των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς έχει επίσης ωφεληθεί σε μεγάλο βαθμό από αριστερά μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφους στον ελεύθερο κόσμο. Γνωστότεροι μεταξύ τους ήταν οι αριστερίζοντες Αμερικανοί δημοσιογράφοι Έντγκαρ Σνόου, Άγκνες Σμέντλυ, και Άννα Λουίζ Στρονγκ. Το βιβλίο του Σνόοου «Κόκκινο άστρο πάνω από την Κίνα» κατασκεύασε μια φωτεινή εικόνα του Μάο και άλλων ανώτερων επικεφαλής του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος ενώ έκρυβε τα εγκλήματά τους και την κακή φύση του κομμουνισμού από τους Δυτικούς αναγνώστες. Ο Μάο είπε: «Ο Σνόου είναι ο πρώτος που καθάρισε τον δρόμο για τις φιλικές σχέσεις που χρειάζονταν για την καθιέρωση ενός ενιαίου μετώπου.»

Η Σμέντλυ έγραψε πολλά άρθρα και βιβλία που κολάκευαν το ΚΚΚ και τους επικεφαλής του. Υπάρχουν ισχυρά στοιχεία από αρχεία της Σοβιετικής Ένωσης που δείχνουν ότι ήταν πράκτορας της Κομιντέρν που δούλεψε για να καλλιεργήσει ένοπλη επανάσταση στην Ινδία και συνέλεγε πληροφορίες για τους Σοβιετικούς. Η Στρονγκ ήταν επίσης θαυμάστρια του κινεζικού κομμουνιστικού κινήματος. Το ΚΚΚ αναγνώρισε αυτούς τους τρεις Αμερικανούς εκδίδοντας γραμματόσημα προς τιμήν της «αξιέπαινης υπηρεσίας» τους.

3. Αριστερή μεροληψία στους επαγγελματίες των μέσων ενημέρωσης.

Η πλειοψηφία των Αμερικανών λέει πως τα μέσα έχουν κομματική μεροληψία. Μια δημοσκόπηση του Gallup του 2017 έδειξε ότι 64% των ανθρώπων ήξεραν ότι τα μέσα μεροληπτούν υπέρ των Δημοκρατικών. Σε αντίθεση, 22% πιστεύει ότι τα μέσα μεροληπτούν υπέρ των Ρεπουμπλικανών. Μια ερώτηση τότε ανακύπτει: Με την βιομηχανία των ειδήσεων να είναι τόσο ανταγωνιστική, πως μπορεί να υπάρχει μια τόσο ακραία μεροληψία;

Αν και ρεπόρτερ και αρθρογράφοι έχουν τις δικές τους πολιτικές και κοινωνικές απόψεις, τα άρθρα τους δεν θα πρέπει να χρωματίζονται από προσωπική άποψη -η αντικειμενικότητα και ουδετερότητα είναι βασικές αρχές της δημοσιογραφικής ηθικής. Βάσει κανονικών αρχών της αγοράς, η όποια μεροληψία υπάρχει θα έπρεπε να εξισορροπείται από την εμφάνιση νέων, περισσότερο ουδέτερων ανταγωνιστών.

Η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη. Ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Τιμ Γκρόουσκλοουζ, στο βιβλίο του 2011 «Αριστερή στροφή: Πως η μεροληψία των αριστερών μέσων στρεβλώνει το αμερικανικό μυαλό», χρησιμοποίησε αυστηρές επιστημονικές μεθόδους για να αναλύσει τις πολιτικές προτιμήσεις των μεγάλων αμερικανικών μέσων ενημέρωσης. Τα ευρήματά του αποκάλυψαν ότι οι πολιτικές προτιμήσεις των αμερικανικών μέσων κατά μέσο όρο κλίνουν δραματικά προς τον αριστερισμό και “προοδευτισμό” -πολύ αριστερότερα από τον μέσο ψηφοφόρο.

Τα «καθιερωμένα» μέσα ενημέρωσης βρίσκονται ακόμα πιο αριστερά αυτού του μέσου όρου. Το βιβλίο εξηγεί ότι η πλειοψηφία των επαγγελματιών των μέσων ενημέρωσης, είτε είναι ιδιοκτήτες αυτών των οργανισμών ή οι ρεπόρτερ και σχολιαστές, είναι αριστερίζοντες, που, αντικειμενικά μιλώντας, θέτει πίεση στους υποστηρικτές της παράδοσης στο πεδίο. Ο μικρός αριθμός συντηρητικών που εργάζονται σε αριστερίζουσες δημοσιογραφικές εταιρείες μπορεί να φαίνεται στα μάτια κάποιων ως «ήπια κακός ή υπάνθρωπος», σύμφωνα με τον Γκρόουσκλοουζ.

Ακόμα και αν αυτοί οι δημοσιογράφοι δεν πιέζονται για να αφήσουν τις θέσεις τους, δεν τολμούν να διατυπώσουν τις πολιτικές τους απόψεις δημοσίως, και πολύ λιγότερο να προωθήσουν συντηρητικές απόψεις στον τύπο ή στην τηλεόραση. Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση του 2013 των ABC News/Washington Post, περίπου 28% των δημοσιογράφων στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτοχαρακτηρίζονται Δημοκρατικοί ενώ μόνο 7,1% αυτοχαρακτηρίζονται Ρεπουμπλικανοί.

Η κοινότητα των επαγγελματιών δημοσιογραφίας αποκλείει απόψεις που δεν συμμορφώνονται με την αριστερίζουσα μεροληψία της και έτσι διαμορφώνει αίθουσες πολιτικής ηχούς. Άτομα σε αυτήν την κοινότητα θεωρούν τον εαυτό τους ως την καλοσυνάτη και ευφυή ελίτ στο μέτωπο της κοινωνικής ανάπτυξης, ενώ κοιτούν μειωτικά τους συνηθισμένους πολίτες ως πεισματάρηδες λαϊκούς. Η αριστερή μεροληψία αποθαρρύνει τους μαθητές με συντηρητικές απόψεις να επιλέξουν την δημοσιογραφία ως βασικό τους πτυχίο ή να αναζητήσουν εργασία στα μέσα ενημέρωσης μετά την αποφοίτηση.

Κατά τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ του 2016, πενήντα επτά των εκατό μεγαλύτερων εφημερίδων της χώρας –με μια συνδυασμένη κυκλοφορία των δεκατριών εκατομμυρίων– υποστήριξαν την Δημοκρατική υποψήφια. Αλλά τα καθιερωμένα μέσα δεν αντιπροσωπεύουν απαραιτήτως την γνώμη της καθιερωμένης κοινωνικής τάσης. Μια δημοσκόπηση του 2016 που διεξήχθη από το Gallup βρήκε ότι 36% των Αμερικανών πολιτών αυτοχαρακτηρίζονταν ως συντηρητικοί, ενώ αριστερίζοντες ήταν το 25%. Αυτό σημαίνει ότι, αν τα μέσα αντανακλούσαν με ακρίβεια τις απόψεις της πλειοψηφίας των πολιτών, τότε τα μέσα ενημέρωσης ως όλον δεν θα έκλιναν αριστερά.

Η αριστερή μεροληψία των μέσων ενημέρωσης όπως φαίνεται δεν είναι αποτέλεσμα της λαϊκής θέλησης. Αντ΄ αυτού, έρχεται από την παρασκηνιακή προώθηση μιας πολιτικής ατζέντας με σκοπό την μετατόπιση ολόκληρης της χώρας προς την πολιτική αριστερά. Το χάσμα μεταξύ συντηρητικών και αριστερίζοντων το 1996 ήταν 22%. Το 2014, ήταν 14% και το 2016, ήταν 11%. Οι αριθμοί των συντηρητικών παρέμειναν σταθεροί, αλλά πολλοί στο ενδιάμεσο πήγαν στην αριστερά. Τα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης χωρίς αμφιβολία παίζουν έναν ρόλο σε αυτήν την δημαγωγική μεταμόρφωση, η οποία, με την σειρά της, διατηρεί την ιδεολογική μεροληψία των μέσων.

Γιατί τα μέσα ενημέρωσης κλίνουν τόσο πολύ προς την αριστερά; Την δεκαετία του 1960, η χώρα είχε υποστεί πολύ μεγάλης έκτασης παρείσφρηση από κομμουνιστική ιδεολογία, με ακραία αριστερά κοινωνικά κινήματα να καταλαμβάνουν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ακραίοι φοιτητές αυτής της περιόδου αργότερα εισήλθαν στα μέσα ενημέρωσης, την ακαδημαϊκή κοινότητα, κυβερνητικές υπηρεσίες, και τον κόσμο της τέχνης, όπου παγίωσαν έλεγχο επί του δημοσίου διαλόγου.

Σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία πανεπιστημιακών καθηγητών είναι αριστερή (προσκυνούν την Σχολή της Φραγκφούρτης) και τμήματα δημοσιογραφίας και φιλολογίας έχουν φέρει γενιές αποφοίτων υπό αριστερή επιρροή. Εργαζόμενοι των μέσων ενημέρωσης δεν πληρώνονται υψηλούς μισθούς, και αντ΄ αυτού στηρίζονται στην ιδεαλιστική αίσθηση σκοπού για να επιμείνουν στην εργασία τους στο πεδίο. Αυτός ο ιδεαλισμός έχει γίνει εργαλείο για μεταμόρφωση των μέσων ενημέρωσης σε μια αριστερή βάση επιχειρήσεων.

Μαζί με τα δημοσιογραφικά μέσα, η βιομηχανία κινηματογράφου βρίσκεται επίσης υπό πολιορκία. Το Χόλιγουντ έχει γίνει προμαχώνας αριστερής προπαγάνδας. Χρησιμοποιώντας εξεζητημένες τεχνικές παραγωγής και αφήγησης, αριστερίζοντες παραγωγοί προωθούν αριστερές ιδεολογίες που έχουν φτάσει σε ολόκληρο τον κόσμο. Το κύριο θέμα των ταινιών του Χόλιγουντ συνήθως δυσφημεί τον καπιταλισμό και να δίνει έμφαση σε ταξική διαμάχη, πολιτική ορθότητα, ενώ εξυμνεί την ανήθικη συμπεριφορά ή το αντι-αμερικανικό αίσθημα.

Ο συγγραφέας Μπεν Σαπίρο πήρε συνέντευξη από πρωταγωνιστές ταινιών και παραγωγούς στο Χόλιγουντ για το βιβλίο του «Βραδινή προπαγάνδα: Η αληθινή ιστορία του Χόλιγουντ του πως η αριστερά κατέλαβε την τηλεόρασή σας». Σύμφωνα με τον Σαπίρο, ένας διάσημος παραγωγός είπε ότι στο επάγγελμά του, ο αριστερισμός είναι «100% κυρίαρχος» και ότι «οποιοσδήποτε τον αρνείται αστειεύεται ή δεν λέει την αλήθεια.» Όταν ρωτήθηκε για το αν μια διαφορετική πολιτική άποψη θα μπορούσε να εμποδίσει την ικανότητα κάποιου να εξασφαλίσει μια δουλειά στην βιομηχανία κινηματογράφου, ο παραγωγός απάντησε: «Απολύτως».

Ένας άλλος διάσημος παραγωγός είπε ανοιχτά ότι το Χόλιγουντ πουλάει αριστερές πολιτικές απόψεις μέσω των έργων του [Χόλιγουντ]: «Τώρα, υπάρχει μόνο μία οπτική. Και είναι μια πολύ κομουνιστική οπτική.» Ο παραγωγός μιας τηλεοπτικής αστυνομικής σειράς είπε ότι παρουσιάζει εσκεμμένα περισσότερους λευκούς ως εγκληματίες επειδή δεν «θέλει να συνεισφέρει σε αρνητικά στερεότυπα.»

Ο Σαπίρο θεωρεί πως ο νεποτισμός στο Χόλιγουντ είναι ιδεολογικός κι όχι οικογενειακός: Φίλοι προσλαμβάνουν φίλους με τις ίδιες ιδεολογικές απόψεις. Η άνεση με την οποία το πλήθος του Χόλιγουντ παραδέχεται την αντι-συντηρητική μεροληψία του εντός της βιομηχανίας είναι σοκαριστική. Αυτοί που μιλούν για ανοχή και διαφορετικότητα δεν έχουν καμία ανοχή σε θέματα σεβασμού της διαφορετικότητας στην ιδεολογία. (αναζήτησε τα άρθρα: ‘Top Gun: Maverick’ Μια Στρατιωτική Προπαγάνδα” και “Χόλιγουντ: Κολοσσιαίος Πλασιέ Πολέμου”)

4. Η κατάληψη των μέσων ενημέρωσης από αριστερισμό και προοδευτισμό.

Ο Γουότερ Γουίλιαμς, ιδρυτής της δημοσιογραφικής εκπαίδευσης και της πρώτης σχολής δημοσιογραφίας στο πανεπιστήμιο του Μισούρι, δημιούργησε τον «Κώδικα του δημοσιογράφου» το 1914. Όρισε την δημοσιογραφία ως ανεξάρτητο επάγγελμα που σέβεται τον Θεό και τιμά την ανθρωπότητα. Οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να «μένουν ακλόνητοι από τιμή της γνώμης ή απληστία για δύναμη.» Θα πρέπει να ασκούν αυτοέλεγχο, υπομονή, θάρρος και συνεχή σεβασμό για τους αναγνώστες τους. Μετά την δεκαετία του 1960, ωστόσο, καθώς ο “προοδευτισμός” επικράτησε, ο ακτιβισμός αντικατέστησε την αντικειμενικότητα, και ο κομουνισμός και η δημοκρατία αντικατέστησαν την αμεροληψία.

Στο βιβλίο του 1968 «Η δημοσιογραφική ελίτ», ο συγγραφέας Ρόμπερτ Λίχτερ έγραψε ότι οι δημοσιογράφοι τείνουν να προσθέτουν τις δικές τους γνώμες και εκπαιδευτικό υπόβαθρο στα άρθρα τους για αμφιλεγόμενα θέματα. Επειδή η πλειοψηφία των ανθρώπων σε αίθουσες τύπου είναι αριστερίζοντες, η αναφορά ειδήσεων έχει μετατοπιστεί προς όφελος της αριστερής πολιτικής. Ο Τζιμ Α. Κύπερς, στην έρευνά του για την εξέλιξη της αμερικανικής δημοσιογραφίας τα τελευταία διακόσια χρόνια, κατέληξε στο ότι τα σημερινά καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης είναι αριστερίζοντα τόσο στο προσωπικό τους όσο και στην αρθρογραφία τους.

Ανέφερε έναν φιλοαριστερό αρθρογράφο μιας μεγάλης εφημερίδας που είπε: «Πολύ συχνά, έχουμε τον αριστερισμό σε ετοιμότητα και δεν έχουμε ανοχή για άλλους τρόπους ζωής και απόψεις… Δεν είμαστε πολύ ανεπαίσθητοι για αυτό ως εφημερίδα: Αν θέλετε να εργαστείτε εδώ, θα πρέπει να είστε ένας από εμάς. Θα πρέπει να είστε αριστερός, προοδευτικός, ένας Δημοκρατικός.»

Σε ένα άρθρο σχολιασμού που εκδόθηκε από την Wall Street Journal το 2001, ο πρώην ρεπόρτερ του CBS Μπέρναρντ Γκόλντμπεργκ έγραψε ότι οι παρουσιαστές ειδήσεων των καθιερωμένων μέσων είναι τόσο μεροληπτικοί που «δεν ξέρουν καν τι θα πει αριστερή μεροληψία.»

Παρά τις δημοσκοπήσεις που λένε πως οι Αμερικανοί αντιλαμβάνονται την ύπαρξη κομματικότητας στα μέσα, πολλοί ακόμα θεωρούν δεδομένο ότι τα άρθρα γράφονται αντικειμενικά και πλήρως κι ότι αυτό που αναφέρεται είναι “σοβαρή ανάλυση ειδικών βάσει πληροφοριών από έγκυρες πηγές”. Τα αριστερά μέσα χρησιμοποιούν την εμπιστοσύνη των καταναλωτών τους για να τους ενσταλάξουν την ιδεολογική τους κοσμοθεώρηση. Επειδή οι ελεύθερες κοινωνίες της Δύσης έχουν παραδοσιακά δώσει έμφαση στην ανάγκη για φιλαλήθη, αντικειμενικά, και δίκαια μέσα ενημέρωσης, τα αριστερά μέσα δεν διαδίδουν πάντα χαλκευμένες ειδήσεις για να εξαπατήσουν το κοινό άμεσα. Οι μέθοδοί τους είναι πιο ήπιες και εξεζητημένες, όπως περιγράφονται παρακάτω.

Επιλεκτική κάλυψη.

Κάθε μέρα, χιλιάδες αξιοσημείωτα γεγονότα συμβαίνουν ανά τον κόσμο. Αλλά το ποια γεγονότα θα λάβουν προσοχή ή θα σβήσουν σιωπηλά, σχεδόν ολοκληρωτικά αποφασίζεται από τι επιλέγουν να αναφέρουν τα αριστερίζοντα μέσα ενημέρωσης.

Η επιλεκτική κάλυψη μπορεί να διαχωριστεί σε τρεις κατηγορίες. Πρώτον, γεγονότα επιλέγονται μόνο ή κυρίως για την χρησιμότητά τους στο να διευκολύνουν για τους αναγνώστες να δεχθούν την ιδεολογική στάση της αριστεράς. Δεύτερον, αντί για μια πλήρη αναφορά του πλαισίου ενός γεγονότος, τα μέσα αναφέρουν μόνο τις πτυχές που υποστηρίζουν την αριστερή θέση. Τελευταίο, τα μέσα τείνουν να δίνουν μεγαλύτερη φωνή σε αυτούς που κλίνουν προς τα αριστερά ή οι δηλώσεις των οποίων συμφωνούν με την αριστερά, ενώ άλλοι οργανισμοί και άτομα παίρνουν λιγότερη κάλυψη.

Οι Γκρόουσκλόουζ και Τζέφρυ Μίλυο έγραψαν στην έρευνά τους του 2005 «Ένα μέτρο δημοσιογραφικής μεροληψίας» ότι «για κάθε αμαρτία κάλυψης… πιστεύουμε πως υπάρχουν εκατοντάδες και ίσως χιλιάδες, αμαρτίες παράλειψης -περιπτώσεις όπου ένας δημοσιογράφος επιλέγει γεγονότα ή ιστορίες που μόνο μία πλευρά του πολιτικού φάσματος είναι πιθανόν να αναφέρει.»

Ίσως ένα από τα πιο εκπληκτικά παραδείγματα επιλεκτικής κάλυψης είναι η έλλειψη αναφορών για την μεγαλύτερη δίωξη πίστης στην σύγχρονη ιστορία. Στην Κίνα από το 1999, το ΚΚΚ έχει διώξει άτομα που κάνουν την πνευματική άσκηση “Φάλουν Γκονγκ”, η οποία μιλάει για τις οικουμενικές αρχές της αλήθειας, καλοσύνης, και ανεκτικότητας. Αυτή η δίωξη έχει άμεσα επηρεάσει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων στην πιο πολυπληθή χώρα του κόσμου για περισσότερο από δύο δεκαετίες, και διαπράττεται σε έναν βαθμό βαρβαρότητας που είναι δύσκολο να γίνει πιστευτός.

Ωστόσο, η κάλυψή της από τα δυτικά μέσα είναι δυσανάλογα μικρή όταν συγκρίνεται με το μέγεθος και δριμύτητα των πραγματικών γεγονότων που λαμβάνουν χώρα. Τα περισσότερα καθιερωμένα μέσα, επηρεασμένα από την πολιτική δύναμη του ΚΚΚ, έχουν ασκήσει αυτολογοκρισία ή έχουν παραμείνει σιωπηλά κατά την διάρκεια της τερατώδους επίθεσης του ΚΚΚ στην ελευθερία της πίστης και στις θεμελιώδεις αξίες του ανθρώπινου πολιτισμού. Κάποιοι είναι ακόμη και συνένοχοι καθώς βοήθησαν το ΚΚΚ να διαδώσει την εξαπάτησή του.

Την ίδια στιγμή, μια τάση έχει εμφανιστεί που αντιτίθεται στον κομμουνισμό και προωθεί μια επιστροφή στην παράδοση. Έως τον Μάιο 2020, περισσότεροι από 350 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν αποχωρήσει από το ΚΚΚ και τις συγγενικές του οργανώσεις μέσα από το κίνημα Τούιντανγκ («Αποχώρηση από το κόμμα»). Και όμως ένα τόσο μαζικό φαινόμενο, που έχει μεγάλη σημασία για το μέλλον της Κίνας και του κόσμου, σπάνια ή καθόλου δεν αναφέρεται στα δυτικά μέσα.

Δημιουργία ατζέντας

Την δεκαετία του 1960, δημοσιογραφικοί ερευνητές μίλησαν για την θεωρία σημαντικής επιρροής ότι τα μέσα ενημέρωσης προσδιορίζουν ποια θέματα ο κόσμος θεωρεί κατάλληλα για συζήτηση. Ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Μπέρναρντ Κόεν το διατύπωσε αυτό καλά όταν είπε ότι ο τύπος «μπορεί να μην έχει επιτυχία συνήθως όταν λέει στους ανθρώπους τι να σκεφτούν, αλλά είναι εκπληκτικά επιτυχής στο να λέει στους αναγνώστες του τι να βάλουν στο μυαλό τους.»

Δηλαδή, ο τύπος μπορεί να προσδιορίσει την σημασία γεγονότων δια μέσου του αριθμού άρθρων και δεύτερων αναφορών που λαμβάνει ένα γεγονός, ενώ ισάξια ή πιο σημαντικά θέματα μπορεί να αντιμετωπιστούν πιο περιληπτικά ή καθόλου. Για παράδειγμα, αν και το θέμα των δικαιωμάτων τρανστζέντερ αφορά μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού, έχει γίνει σημείο εστίασης συζητήσεων και ένα παράδειγμα που τα μέσα έχουν θέσει επιτυχώς μια ατζέντα. Επιπλέον, ένα αφήγημα για την παγκόσμια άνοδο θερμοκρασίας έγινε το κυρίαρχο στην δημόσια συζήτηση ως αποτέλεσμα της μακράς διαρκείας συνωμοσίας μεταξύ μέσων και άλλων πολιτικών δυνάμεων.

Πολλές προοδευτικές ιδέες -όπως η αποκαλούμενη ως δήθεν κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα και φεμινισμός- έχουν γίνει καθιερωμένες, ενώ τα εγκλήματα του κομμουνισμού έχουν αφεθεί. Ο πρώην πρόεδρος της Αμερικανικής Βουλής Νιουτ Γκίνγκριτς είχε γράψει το 2018: «Η ακαδημαϊκή αριστερά και τα μέσα ενημέρωσής της και πιστοί του Χόλιγουντ αρνούνται να αντιμετωπίσουν την τρομακτική ιστορία της ατελείωτης απανθρωπιάς του μαρξισμού.»

Στρέβλωση

Πολλά θέματα είναι πολύ μεγάλα για να αγνοηθούν και σε αυτές τις περιπτώσεις, τα μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούν την μέθοδο της στρέβλωσης για να επηρεάσουν το ενημερωτικό περιβάλλον. Το κίνημα σεξουαλικής απελευθέρωσης και τα μέτρα κρατικών επιδομάτων της δεκαετίας του 1960 είχαν αποτέλεσμα την αποσύνθεση της οικογένειας, επιδείνωσαν την φτώχεια, και αύξησαν την εγκληματικότητα. Ωστόσο, αριστεριστές χρησιμοποιούν τα μέσα ενημέρωσης και το Χόλιγουντ για να παρουσιάζουν μια εικόνα μιας δυνατής και ανεξάρτητης ανύπαντρης μητέρας, κρύβοντας τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα πίσω από το φαινόμενο.

Βάζουν ειδικούς να κατηγορούν την συστημική διάκριση για την χαμηλή οικονομική και κοινωνική κατάσταση των ομάδων μειονοτήτων, συνεπώς αποκρύπτουν τους πραγματικούς λόγους – πολλοί εκ των οποίων έχουν τις ρίζες τους στον κομμουνισμό. Η συχνότητα τέτοιων αφηγημάτων είναι κυρίως αποτέλεσμα συνεργίας μεταξύ των μέσων ενημέρωσης και πολιτικών δυνάμεων.

Η μέθοδος της στρέβλωσης φαίνεται κυρίως στο φαινόμενο των αφηγημάτων που προηγούνται των γεγονότων. Στην αντικειμενική δημοσιογραφία, ο δημοσιογράφος δίνει μια περίληψη των γεγονότων για να διαμορφώσει ένα αφήγημα. Αλλά ρεπόρτερ και αρθρογράφοι που έχουν προκατειλημμένες απόψεις για ένα θέμα διαμορφώνουν τα γεγονότα ώστε να ταιριάξουν στο αφήγημα που δίνει δύναμη στις μεροληψίες τους.

Χρήση πολιτικής ορθότητας για επιβολή αυτολογοκρισίας.

Η πολιτική ορθότητα, ένα ισχυρό κομμουνιστικό Woke εργαλείο, εμποτίζει τα μέσα ενημέρωσης. Είτε υπάρχουν γραμμένοι στον οδηγό ύφους, είτε αφημένοι ως υπονοούμενοι, πολλές δημοσιογραφικές εταιρείες έχουν κανονισμούς πολιτικής ορθότητας που επηρεάζουν τι μπορεί ή δεν μπορεί να αναφερθεί και πως πρέπει να παρουσιαστεί. Λόγω της νομοθεσίας των «εγκλημάτων μίσους» σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, πολλά τοπικά μέσα δεν τολμούν να αναφέρουν εγκλήματα που διεπράχθησαν από μετανάστες, παρά το ότι αυτά τα εγκλήματα έχουν γίνει σοβαρότατα κοινωνικά θέματα και απειλούν την εγχώρια ασφάλεια σε αυτές τις χώρες. Αμερικανικοί δημοσιογραφικοί οργανισμοί επίσης αυτολογοκρίνονται σχετικά με την αναφορά εγκλημάτων, συχνά παραλείποντας να αναφέρουν το ότι ο δράστης ήταν μετανάστης.

Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, μαζί με αριστερές/κομουνιστικές πολιτικές ομάδες και την ακαδημαϊκή κοινότητα, έχουν δημιουργήσει ένα λεξικό πολιτικά ορθής Woke γλώσσας. Έχει εφαρμοστεί τόσο συχνά από τα μέσα ενημέρωσης, που η γλώσσα έχει ριζώσει βαθιά στην δημόσια συνείδηση, επηρεάζοντας το κοινό σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο.

Χαρακτηρισμός των συντηρητικών πηγών για εξουδετέρωση της επιρροής τους.

Για να δημιουργήσουν την εντύπωση της ισορροπημένης δημοσιογραφίας, τα αριστερά μέσα ενημέρωσης δεν έχουν επιλογή από το να αναφέρουν και τις γνώμες των συντηρητικών ή συντηρητικών think tanks. Αλλά τα μέσα ενημέρωσης συνήθως χρησιμοποιούν «ταμπέλες» όπως «πολύ δεξιός», «δεξιός», ή «θρησκευτικός δεξιός» όταν αναφέρουν αυτές τις πηγές, υπονοώντας ότι οι γνώμες τους είναι προκατειλημμένες ή μη αξιόπιστες. Σε αντίθεση, όταν αναφέρουν δηλώσεις αριστερών ή αριστερών think tanks, τα μέσα συνήθως χρησιμοποιούν ουδέτερους τίτλους όπως «ακαδημαϊκός» ή «ειδικός», υπονοώντας ότι αυτές οι απόψεις είναι αμερόληπτες, αντικειμενικές, λογικές, και αξιόπιστες.

Από την στιγμή που τα μέσα υποστηρίζουν μια άποψη της αριστεράς, αυτό θα εκδηλωθεί σε κάθε πτυχή της κοινωνίας. Ένα άρθρο του Οκτωβρίου 2008 από την New York Times με τίτλο «Αριστερές απόψεις κυριαρχούν στο προσκήνιο» δήλωσε: «Κατά την διάρκεια αυτής της εκλογικής περιόδου οι θεατρόφιλοι στην Νέα Υόρκη μπορούν να δουν περίπου δέκα πολιτικά έργα, για το Ιράκ, την διαφθορά στην Ουάσινγκτον, τον φεμινισμό, ή την μετανάστευση. Αυτό που δεν θα δουν είναι έργα με μια συντηρητική οπτική».

Τα πολιτικά χρώματα των μέσων ενημέρωσης αντανακλώνται επίσης στην κάλυψή τους στις δημοκρατικές διαδικασίες. Αριστερίζοντες υποψήφιοι παίρνουν θετικές δημοσιογραφικές αναφορές, ενώ υποψήφιοι που ασπάζονται παραδοσιακές απόψεις λαμβάνουν περισσότερη επίκριση. Τέτοια άρθρα και αναλύσεις «ειδικών» έχουν πολύ μεγάλη επιρροή στον πληθυσμό των ψηφοφόρων.

Ο Γκρόουσκλοουζ ανακάλυψε ότι πάνω από 90% των δημοσιογράφων στην Ουάσινγκτον ψήφισαν τους Δημοκρατικούς/Κομουνιστές. Σύμφωνα με τον υπολογισμό του Γκρόουσκλοουζ, σε τυπικές εκλογές, η μεροληψία των μέσων ενημέρωσης βοηθά τους Δημοκρατικούς υποψηφίους περί το 8 – 10% σε ψήφους. Για παράδειγμα, αν δεν υπήρχε δημοσιογραφική μεροληψία, ο Τζον ΜακΚέιν θα είχε νικήσει τον Μπαράκ Ομπάμα με 56% έναντι 42%, αντί να χάσει με 46% έναντι 53%.

5. Η βιομηχανία θεάματος: Μια εμπροσθοφυλακή κατά της παράδοσης.

Το Χόλιγουντ, ως διεθνές σύμβολο αμερικανικού πολιτισμού, έχει λειτουργήσει ως αναμεταδότης και ενισχυτής των αμερικανικών αξιών παγκοσμίως. Αλλά έχει επίσης γίνει ένα όργανο για παρουσίαση σε όλη την ανθρωπότητα στρεβλωμένων, αντιπαραδοσιακών, αντιεπιβιωτικών αξιών.

Σήμερα είναι δύσκολο για τους περισσότερους Αμερικανούς να φανταστούν ότι οικογένειες τις δεκαετίες 1930 και ’40 δεν χρειαζόταν να ανησυχούν για την αρνητική επιρροή των ταινιών στα παιδιά, καθώς η βιομηχανία θεάματος τότε ακολουθούσε αυστηρούς ηθικούς κανονισμούς. Το 1930, με δυνατή στήριξη από εκκλησίες, η βιομηχανία θεάματος εισήγαγε τον Κώδικα Παραγωγής Κινούμενων Εικόνων (Ταινιών) γνωστό ως Κώδικα Χέυς.

Η πρώτη αρχή του ήταν ότι δεν πρέπει να παραχθεί ταινία που να μειώνει τα ηθικά πρότυπα των θεατών της. Το κοινό δεν θα πρέπει ποτέ να παρακινηθεί να συμπαθήσει το έγκλημα, το κακό, ή την αμαρτία. Η αρχή του Κώδικα Χέυς για το σεξ ήταν να διατηρεί την ιερότητα του γάμου. Οι ταινίες δεν ήταν για να μεταδίδουν το μήνυμα ότι χαμηλές μορφές σεξουαλικών σχέσεων ήταν αποδεκτοί τρόποι. Η μοιχεία, αν και μερικές φορές απαραίτητη ως υλικό πλοκής, δεν θα έπρεπε να δικαιολογείται, ούτε να παρουσιάζεται ελκυστικά ή με έναν εμφανή τρόπο.

Μετά την δεκαετία του 1950, ωστόσο, η σεξουαλική/ελευθεριότητα ως “απελευθέρωση” προκάλεσε πολιτισμικά και ηθικά κύματα σοκ. Η άνοδος της τηλεόρασης στο αμερικανικό νοικοκυριό καλλιέργησε τεράστια πίεση στην αγορά και ανταγωνισμό μεταξύ παραγωγών ταινιών. Το Χόλιγουντ όλο και περισσότερο αγνοούσε τον Κώδικα Χέυς.

Για παράδειγμα, η υποψήφια για Όσκαρ ταινία του 1962 “Λολίτα”, που βασίστηκε στο βιβλίο με το ίδιο όνομα, παρουσίασε μια σχέση μοιχείας και παιδεραστίας μεταξύ ενός άντρα και της ανήλικης θετής κόρης του. Αν και η ταινία έλαβε τόσο αρνητικές όσο και θετικές κριτικές μετά την δημοσίευσή της, σήμερα έχει μια βαθμολογία κοινού 91% στο Rotten Tomatoes, μια ιστοσελίδα συγκέντρωσης αξιολογήσεων για ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Αυτό αντανακλά την τεράστια αλλαγή στην κοινωνική ηθική που έχει συμβεί τις πρόσφατες δεκαετίες.

Τα κινήματα αντιπαράδοσης στο τέλος της δεκαετίας 1960 σήμαναν την κατάρρευση της παραδοσιακής ηθικής και τάξης στις παραγωγές του Χόλιγουντ. Πολλές γνωστές ταινίες που παρουσίαζαν θέματα επανάστασης αντανακλούν την διαφθορά που μεγάλωνε στην αμερικανική βιομηχανία θεάματος. Όπως συζητήθηκε σε προηγούμενα κεφάλαια, μια βασική τακτική του κομμουνισμού είναι να παρουσιάσει την εγκληματική συμπεριφορά υπό ένα ευγενές ή καλό φως.

Η «Μπόνι και Κλάιντ» είναι μια ταινία με παράνομους του 1967 βασισμένη στην πραγματική ιστορία των ληστών της περιόδου Μεγάλης Ύφεσης. Κατά την Μεγάλη Ύφεση, πολλές οικογένειες έχασαν το σπίτι τους αφότου οι τράπεζες κατάσχεσαν τα σπίτια τους. Οι πρωταγωνιστές της ταινίας παρουσιάζονται ως άτομα που εκφράζουν δίκαιο θυμό για αυτό το φαινόμενο και ως πολέμιοι της αδικίας όταν διαπράττουν ληστεία σε τράπεζα και φόνο. Η ταινία, που παρουσιάζει κάποιες από τις πρώτες αναπαραστάσεις σκληρής βίας του Χόλιγουντ, έχει μια αφήγηση σε ύφος Ρομπέν των Δασών.

Το εγκληματικό ζευγάρι, που υποδύονται δύο όμορφοι ηθοποιοί, παρουσιάζεται ως έχον μια εγγενή αίσθηση και κατανόηση περί δικαιοσύνης. Η αστυνομία, εν τω μεταξύ, παρουσιάζεται ως αποτελούμενη από ανόητα ανδρείκελα αντί για υπερασπιστές του νόμου και τάξης. Οι θάνατοι των Μπόνι και Κλάιντ όταν πιάστηκαν σε μια παγίδα της αστυνομίας στο φινάλε της ταινίας είχαν μια βαθιά επιρροή στα νεαρά μέλη του κοινού. Οι δύο χαρακτήρες έφτασαν να θεωρούνται μάρτυρες, σαν να είχαν θυσιάσει τον εαυτό τους σε έναν ευγενή αγώνα.

Οι σκηνές εγκληματικότητας και βίας στην ταινία σόκαραν τον κύριο κορμό της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά βρήκαν πολύ καλή αποδοχή από επαναστατικούς φοιτητές. Οι νέοι άρχισαν να αντιγράφουν τον λόγο των πρωταγωνιστών, τον τρόπο ντυσίματος, και την απέχθεια για την παράδοση και τα έθιμα. Κάποιοι προσπάθησαν ακόμα και να μιμηθούν τον τρόπο καταστροφής του ζευγαριού.

Αν και μια αρχική κριτική της ταινίας στο Time την έκρινε ως άσεμνη και γεμάτη κενά πλοκής, οι δύο πρωταγωνιστές εμφανίστηκαν στο εξώφυλλο του περιοδικού λίγους μήνες μετά, με το κεντρικό άρθρο να αναφέρει: «Η ‘Μπόνι και Κλάιντ’ δεν είναι απλώς η απρόσμενη επιτυχία της δεκαετίας αλλά επίσης, με μια αυξανόμενη συμφωνία κοινού και κριτικών, η καλύτερη ταινία του έτους».

Ένας κριτικός ταινιών για μια αριστερίζουσα έκδοση έγραψε ένα άρθρο που σύγκρινε τους Μπόνι και Κλάιντ με τον Κουβανό επικεφαλής αντάρτη Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα και τον τρομοκράτη Βιετ Κονγκ Νγκγιεν Βαν Τρόι. Μια ακραία ομάδα νέων ισχυρίστηκε: «Δεν είμαστε εν δυνάμει Μπόνι και Κλάιντ, είμαστε Μπόνι και Κλάιντ». Μαζί με την εξύμνηση του εγκλήματος, η Μπόνι και Κλάιντ παρουσίασε ένα άνευ προηγουμένου επίπεδο σεξουαλικότητας. Ωστόσο, η ταινία έλαβε κριτική αναγνώριση, λαμβάνοντας δέκα υποψηφιότητες για Όσκαρ και κερδίζοντας δύο. Το Χόλιγουντ είχε παρεκκλίνει από τις παραδοσιακές αρχές του.

Ο «Απόφοιτος», ταινία του τέλους του 1967, ανακλούσε την εσωτερική αγωνία και προβλήματα των φοιτητών εκείνη την περίοδο. Αναπαριστά έναν νέο απόφοιτο σε μια διασταύρωση στην ζωή του, και οι παραδοσιακές αξίες της γενιάς του πατέρα του παρουσιάζονται ως βαρετές και υποκριτικές. Αντί να εισέλθει στην καθιερωμένη αμερικανική κοινωνία, ο απόφοιτος δέχεται τις προτροπές μιας μεγαλύτερης παντρεμένης γυναίκας, αλλά στο τέλος ερωτεύεται την κόρη της, που ανακαλύπτει την σχέση. Στο τέλος της ταινίας, ο πρωταγωνιστής ορμά στην εκκλησία όπου η κόρη επρόκειτο να παντρευτεί κάποιον άλλον, και αυτός και η νεαρή γυναίκα φεύγουν τρέχοντας μαζί.

Ο «Απόφοιτος» παρουσιάζει έναν κυκεώνα νεανικής επαναστατικότητας, μη ελεγχόμενης λίμπιντο, και άλλων θεμάτων που αντανακλούν το μπερδεμένο, αντιπαραδοσιακό περιβάλλον των επαναστατικών νέων. Η ταινία ήταν εξαιρετικά επιτυχής, δημιουργώντας μεγάλες πωλήσεις, καθώς και επτά υποψηφιότητες Όσκαρ και μία νίκη.

Ταινίες όπως η «Μπόνι και Κλάιντ» και ο «Απόφοιτος» εκκίνησαν την εποχή του Νέου Χόλιγουντ. Στο τέλος του 1968, ο Κώδικας Χέυς αντικαταστάθηκε με το σύγχρονο σύστημα αξιολόγησης ταινιών. Αυτό σημαίνει ότι ταινίες με κάθε είδους περιεχόμενο μπορούν να προβληθούν και απλώς θα χαρακτηρίζονται με μια αξιολόγηση. Αυτό χαλάρωσε την ηθική αυτοπειθαρχία της βιομηχανίας θεάματος σημαντικά και θόλωσε τα πρότυπα σωστού και λάθους.

Με τον τρόπο αυτόν, οι άνθρωποι του θεάματος και το προσωπικό των μέσων ενημέρωσης διαχώρισαν την ηθική από τις παραγωγές τους, δίνοντας το ελεύθερο στην παρουσίαση ανήθικου και κακού περιεχομένου. Η διεφθαρμένη διασκέδαση δημιούργησε εθισμό στο κοινό με φθηνό υλικό που προκαλεί έξαψη και έντονο συναίσθημα. Εν τω μεταξύ, οι παραγωγοί ενέδωσαν στην απληστία καθώς συσσώρευαν τεράστια εμπορικά κέρδη.

Οι ταινίες είναι ένα ειδικό μέσο με την δύναμη να απεικονίζουν συναρπαστικές ατμόσφαιρες και ρεαλιστικές προσωπικότητες. Η ικανότητα στην σκηνοθεσία μπορεί να αλλάξει τις απόψεις του κοινού, ειδικά των νέων και ευκολόπιστων, σε πολλά επίπεδα, διαμορφώνοντας τα συναισθήματά τους και τις κοσμοθεωρίες τους. Ένας γνωστός κινηματογραφικός παραγωγός είπε κάποτε: «Τα ντοκιμαντέρ μεταστρέφουν τον ήδη μετεστραμμένο. Οι φανταστικές ταινίες μεταστρέφουν τον μη μετεστραμμένο.»

Με άλλα λόγια, τα ντοκιμαντέρ ενδυναμώνουν τις αξίες που οι θεατές ήδη έχουν, ενώ οι ταινίες που έχουν φανταστική, μη αληθινή, πλοκή χρησιμοποιούν εντυπωσιακές ιστορίες για να δώσουν στο ανυποψίαστο κοινό τους ένα νέο σύνολο αξιών.

Ο παραγωγός και πρωταγωνιστής της «Μπόνι και Κλάιντ» είναι υποστηρικτής του σοσιαλισμού. Το ιστορικό δράμα του «Κόκκινοι» του 1981 κέρδισε βραβεία Όσκαρ και Χρυσής Σφαίρας. Στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, η ταινία άλλαξε το στερεότυπο ενός ακραίου κομμουνιστή σε αυτό ενός ήρεμου και πονόψυχου ιδεαλιστή. Σε μια άλλη από τις ταινίες του με υποψηφιότητα Όσκαρ, την «Μπούλγουορθ», υποδύθηκε έναν αριστερίζοντα υποψήφιο γερουσιαστή που παίρνει ναρκωτικά, γράφει ραπ για την κρατικοποιημένη υγειονομική περίθαλψη και για ταξικές ανισότητες, θυμώνει έντονα κατά των μεγάλων επιχειρήσεων της Αμερικής, και προσλαμβάνει έναν δολοφόνο για να τον σκοτώσει ώστε η κόρη του να μπορέσει να πάρει χρήματα από την ασφάλιση ζωής του. Η ταινία είχε τέτοια επιτυχία που κάποιοι τον προέτρεψαν να βάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μετά την εμφάνιση του νέου συστήματος αξιολόγησης ταινιών, το Χόλιγουντ άρχισε να παράγει μαζικά ταινίες που ρίχνουν ένα θετικό φως σε διεφθαρμένες συμπεριφορές όπως σεξουαλική ανηθικότητα, βία, ναρκωτικά, και οργανωμένο έγκλημα. Μια έρευνα βρήκε ότι έως και 58% των ταινιών του Χόλιγουντ που παρήχθησαν μεταξύ 1968 και 2005 ήταν χαρακτηρισμένες R. Μία από τις πρώτες ταινίες με αξιολόγηση R, η «Easy Rider», έγινε αμέσως επιτυχία και συνέβαλε στην δημοτικότητα της χρήσης ναρκωτικών.

Η ταινία δείχνει τις περιπέτειες δύο χίπι εμπόρων κοκαΐνης μοτοσυκλετιστών καθώς ασκούν «ελεύθερο έρωτα» σε μια κομμούνα, επισκέπτονται πορνείο, και αφήνονται σε ναρκωτικά που προκαλούν παραισθήσεις στον δρόμο τους για το Μάρντι Γκρας. Αληθινά ναρκωτικά χρησιμοποιήθηκαν για την παραγωγή της ταινίας. Ο τρόπος ζωής των χαρακτήρων αυτός της αντικοινωνικής άφεσης σε επιθυμίες χωρίς συμβατικές αρχές, έγινε το όνειρο πολλών νέων. Ο σκηνοθέτης είχε πει:

«Το πρόβλημα κοκαΐνης στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι πραγματικά από εμένα. Δεν υπήρχε κοκαΐνη πριν την Easy Rider στους δρόμους. Μετά την Easy Rider ήταν παντού.»

Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός Βίκτορ Μπ. Κλάιν έκανε μια ανάλυση την δεκαετία του 1970 σε τριάντα επτά ταινίες που προβλήθηκαν στην περιοχή Σολτ Λέικ Σίτι. Βρήκε ότι 57% των ταινιών παρουσίαζαν την ανειλικρίνεια ως ηρωική ή δικαιολογημένη από τις περιστάσεις και ότι 38% παρουσίαζαν το έγκλημα ως κάτι που αποδίδει ή ως μια διασκεδαστική δραστηριότητα ελεύθερου χρόνου χωρίς αρνητικές επιπτώσεις.

Στο 59% των ταινιών, οι ήρωες σκότωσαν τουλάχιστον ένα άτομο. Βρήκε επίσης ότι 72% των ηρωίδων παρουσιάζονταν ως ανήθικες σε κάποιον βαθμό και ότι μόνο μία ταινία υπονοούσε στην πλοκή της φυσιολογικές σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ παντρεμένου ζευγαριού. Μόνο 22% των ταινιών παρουσίαζαν κάποιον βασικό χαρακτήρα να έχει υγιή και ικανοποιητικό γάμο.

Ένα σύνηθες επιχείρημα κατά της επίκρισης της βίας και σεξουαλικότητας στις ταινίες είναι ότι τέτοια πράγματα υπάρχουν στην πραγματική ζωή και ότι οι ταινίες απλώς αντανακλούν την φύση της πραγματικότητας, αντί να λέγεται ότι προκαλούν αρνητικές επιπτώσεις. Αλλά από τους παραπάνω αριθμούς και μόνο, αυτό φαίνεται ότι είναι λάθος. Επιπλέον, πολλές ταινίες που παράγουν αριστερίζοντες του Χόλιγουντ αντανακλούν φυσικά τις αξίες τους, και, με την σειρά τους, έχουν αλλάξει τις αξίες της κοινωνίας.

Σύμφωνα με τον κριτικό ταινιών και πρώην δημιουργού ταινιών του Χόλιγουντ Μάικλ Μέντβεντ, οι αριστερίζοντες κοινωνικοί επαναστάτες στο Χόλιγουντ επιτίθενται στις αξίες της κοινωνίας μέσω χτυπημάτων στην αξία της οικογένειας, προώθησης σεξουαλικής διαστροφής, και εξύμνησης του άσχημου. (αναζήτησε το άρθρο: Η Αποδόμηση του Θανατηφόρου Woke)

Άλλοι λένε πως η πλημμυρίδα του ηθικά διεφθαρμένου περιεχομένου στην βιομηχανία του κινηματογράφου είναι απλώς αποτέλεσμα των δυνάμεων της αγοράς. Αλλά ανεξαρτήτως μέσων, διαβολικοί στόχοι επιτυγχάνονται με τρομακτικές επιπτώσεις. Η ταχύτητα και δύναμη με την οποία η βιομηχανία ταινιών έχει χρησιμοποιηθεί για να χαλάσει την δημόσια ηθική είναι συγκλονιστική. Κάποιες ταινίες δοξάζουν κτήνη ή τέρατα. Αυτές που παρουσιάζουν έναν άνθρωπο να μεταμορφώνεται σε τέρας ή ακόμα και να διαπράττει κτηνοβασία γίνονται αποδεκτές και δέχονται επαίνους στην καθιερωμένη τάση του Χόλιγουντ.

Από μια πνευματική άποψη, αυτό μπορεί να κατανοηθεί ως μια εκδήλωση του ελέγχου του φαντάσματος στον κόσμο μας, καθώς η ανθρωπότητα έχει φτάσει να επιθυμεί με άρρωστο τρόπο το δαιμονικό και το τερατώδες.

Αν και αυτές οι αντιπαραδοσιακές ταινίες μιλάνε για κοινωνικά θέματα με έναν εξεζητημένο αέρα, οι επικρίσεις τους για την κοινωνία είναι επιφανειακές στην καλύτερη περίπτωση. Άσχημες πράξεις που η συμβατική κοινωνία δεν αποδέχεται παρουσιάζονται ως κάπως λογικές, τους δίνεται μεταχείριση συμπάθειας, ή ακόμα και τις κάνουν να φαίνονται θετικές.

Το κοινό που εμβυθίζεται σε τέτοιες ταινίες οδηγείται στο να θεωρεί τα ηθικά πρότυπα ως δυνατόν να μεταβάλλονται σε κάποιες περιστάσεις. Το ύστατο μήνυμα, που εμφυτεύεται στο μυαλό του κοινού, είναι ότι δεν υπάρχει καθαρός διαχωρισμός μεταξύ σωστού και λάθους ή καλού και κακού, ότι οι παραδόσεις είναι βαρετές και καταπιεστικές, και ότι η ηθική είναι σχετική.

6. Τηλεόραση: Διαφθορά σε κάθε σπίτι

Η τηλεόραση έχει γίνει ένα μέρος της καθημερινής ζωής με παρουσία παντού, και η συχνή παρακολούθηση μπορεί να αλλάξει την κοσμοθεωρία των ανθρώπων χωρίς να το αντιληφθούν. Έρευνα που διεξήχθη από το Media Research Center έχει βρει πως όσο περισσότερο ο κόσμος βλέπει τηλεόραση, τόσο λιγότερο αφοσιωμένος είναι στις παραδοσιακές αξίες της ειλικρίνειας, υπευθυνότητας, και δικαιοσύνης, και τόσο πιο πιθανό είναι να γίνονται χαλαρές οι συμπεριφορές τους σε θέματα σχετικά με σεξουαλική ηθική, όπως σεξ εκτός γάμου, έκτρωση κι ομοφυλοφιλία.

Η έρευνα σύγκρινε δύο ομάδες ανθρώπων: αυτούς με λίγες ώρες τηλεθέασης που είπαν ότι πίστευαν στον Θεό, και άλλους με πολλές ώρες τηλεθέασης που είπαν ότι πίστευαν στον Θεό. Αν και τα ποσοστά των δύο ομάδων που πίστευαν στον Θεό ήταν σχεδόν τα ίδια (85% και 88%, αντίστοιχα), η έρευνα βρήκε ότι όσο περισσότερο κάποιος παρακολουθούσε τηλεόραση, τόσο λιγότερο πιθανό ήταν για αυτόν να δίνει αξία σε θρησκευτικές αρχές.

Για παράδειγμα, όταν ρωτήθηκαν σε ερωτηματολόγιο να διαλέξουν αν οι άνθρωποι θα πρέπει πάντα να ζουν σύμφωνα με τις διδασκαλίες και αρχές του Θεού ή θα πρέπει να συνδυάζουν το προσωπικό σύνολο ηθών και αξιών τους με τις διδασκαλίες του Θεού, αυτοί που παρακολουθούσαν περισσότερο τηλεόραση έτειναν να διαλέγουν το τελευταίο. Από παρόμοια παραδείγματα, μπορούμε γενικά να καταλήξουμε στο ότι η τηλεόραση δημιουργεί στους ανθρώπους προδιάθεση προς ηθικό σχετικισμό.

Η τηλεόραση υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής από την δεκαετία του 1950. Όχι μόνο οι τηλεοπτικές σειρές και οι ταινίες επιτυγχάνουν ένα παρόμοιο αποτέλεσμα στην διαμόρφωση των αξιών του κόσμου, αλλά οι εκπομπές συζητήσεων, οι σειρές κωμωδίας (sitcoms), και τα ντοκιμαντέρ επίσης ενσταλάζουν ήσυχα στο κοινό τους όλων των ειδών στρεβλές ιδέες.

Ας πάρουμε τις εκπομπές συζητήσεων για παράδειγμα. Τα τηλεοπτικά στούντιο είναι ιδιαιτέρως πρόθυμα να προσκαλούν άτομα με γνώμες ή αξίες που αντιτίθενται στις παραδοσιακές αξίες ή οι ζωές των οποίων είναι γεμάτες διαμάχες, ή να προσκαλούν «ειδικούς» για να συζητούν κάποια αμφιλεγόμενα θέματα ηθικής. Οι προσκεκλημένοι ενθαρρύνονται να αποκαλύπτουν τα «βαθιά» ή «περίπλοκα» προβλήματα στην προσωπική τους ζωή. Ο παρουσιαστής, οι ειδικοί, ή ακόμα και μέλη του κοινού προτείνουν μετά λύσεις στα προβλήματα.

Για την διασφάλιση της δημοτικότητας τέτοιων προγραμμάτων, συνήθως δεν γίνονται ηθικές κρίσεις για τις επιλογές των προσκεκλημένων. Με τον τρόπο αυτό, πολλά προγράμματα γίνονται χώροι παρουσίασης διεφθαρμένων και στρεβλωμένων συμπεριφορών και οπτικών. Ο κόσμος έχει σταδιακά πιστέψει ότι οι αξίες που είχαν παλιότερα δεν θα πρέπει να εφαρμόζονται υπό κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες. Αυτή η οπτική αρνείται την ύπαρξη οικουμενικών αξιών.

Πολλά τηλεοπτικά προγράμματα είναι γεμάτα με άσχημο και αντιαισθητικό περιεχόμενο που δύσκολα βλέπεται. Κάποιοι παρουσιαστές προγραμμάτων χαίρονται να βρίζουν πολύ. Μεγάλος αριθμός προγραμμάτων κατηχούν τους ανθρώπους με αντιαισθητικά πρότυπα και αντιπολιτισμικό ή αντιπαραδοσιακό περιεχόμενο μέσω διασκέδασης -ενώ το κοινό είναι σε μια κατάσταση χαλάρωσης και έτσι πιο ευάλωτο σε αποδοχή απόψεων. Καθώς ο καιρός περνά, ο κόσμος δεν νιώθει καθόλου ότι κάτι πηγαίνει στραβά και ακόμα φτάνει να αποδεχτεί και να εκτιμάει αυτό το υλικό, διαβρώνοντας έτσι την ηθική σκέψη του.

Οι σειρές κωμωδίας, ιδιαίτερα, λειτουργούν για να κανονικοποιούν παρεκκλίνουσες αξίες και συμπεριφορές που σπάνια υπάρχουν στις καθημερινές ζωές του κόσμου, μέσω παρουσίασης τέτοιου περιεχομένου επαναλαμβανόμενα και μέσω ενθάρρυνσης του κοινού να νιώθει διασκέδαση από αυτό. Ο Σαπίρο έδωσε το παράδειγμα μιας σκηνής από το επεισόδιο «Η μία με την γέννηση» από την δημοφιλή αμερικανική κωμική σειρά τύπου sitcom, με όνομα «Τα φιλαράκια».

Η λεσβία πρώην γυναίκα του Ρος, Κάρολ, κυοφορεί ένα μωρό. Ο Ρος νιώθει άσχημα ότι η λεσβία ερωμένη της Κάρολ θα παίξει έναν μεγαλύτερο ρόλο στην ζωή του παιδιού του από ό,τι αυτός. Η Φοίβη τού λέει: «Όταν μεγάλωνα, ξέρεις, ο μπαμπάς μου έφυγε, και η μητέρα μου πέθανε, και ο πατριός μου μπήκε φυλακή, έτσι μετά βίας είχα μερικά κομμάτια γονιών για να φτιάξω έναν ολόκληρο. Και να ένα μικρό μωρό που έχει τρεις ολόκληρους γονείς που νοιάζονται τόσο πολύ για αυτό που μαλώνουν για το ποιος θα το αγαπήσει περισσότερο. Και ούτε έχει γεννηθεί ακόμα. Είναι, είναι απλώς το πιο τυχερό μωρό σε όλο τον κόσμο.» Όπως γράφει ο Σαπίρο, το επεισόδιο παρουσιάζει «έγκυες λεσβίες και οικογένειες τριών γονέων όχι απλώς ως φυσιολογικά, αλλά ως αξιαγάπητα.» (sic)

Η σύγχρονη ιατρική έχει ανακαλύψει ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος βιώνει πέντε διαφορετικούς τύπους ηλεκτρικών «δομών», δηλαδή εγκεφαλικών κυμάτων. Οι δύο συχνότεροι, όταν κάποιος βρίσκεται σε κατάσταση εγρήγορσης και συνειδητότητας, είναι τα κύματα άλφα και βήτα. Όταν οι άνθρωποι είναι απασχολημένοι στην εργασία, τα κυρίαρχα εγκεφαλικά τους κύματα είναι κύματα βήτα. Παρουσιάζουν μια ενισχυμένη ικανότητα ανάλυσης και τείνουν να χρησιμοποιούν λογική σκέψη. Ένας άνθρωπος που έχει μια συζήτηση θα εμφανίσει κυρίως εγκεφαλικά κύματα βήτα. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι σε κατάσταση κυριαρχίας των βήτα κυμάτων είναι πιο συνειδητοί και λιγότερο εύπιστοι.

Όταν κάποιος χαλαρώνει και τα κύματα άλφα κυριαρχούν -όπως γίνεται όταν κάποιος παρακολουθεί τηλεόραση- τα συναισθήματα παίρνουν τον κύριο ρόλο και η ικανότητα ανάλυσής του αποδυναμώνεται. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι άνθρωποι τείνουν να πείθονται υποσυνείδητα από τις απόψεις και εικόνες που παρουσιάζονται στο τηλεοπτικό πρόγραμμα.

Τα τηλεοπτικά προγράμματα αρχίζουν να μολύνουν κόσμο από πολύ μικρές ηλικίες. Έρευνα δείχνει ότι σχεδόν δύο τρίτα των τηλεοπτικών προγραμμάτων, περιλαμβανομένων των παιδικών προγραμμάτων, περιέχουν σκηνές βίας. Περαιτέρω έρευνα δείχνει ότι η θέαση τέτοιου περιεχομένου αναισθητοποιεί τους νέους και αυξάνει τις πιθανότητες διάπραξης βίαιων πράξεων αργότερα στην ζωή τους. Κάποια παιδικά προγράμματα είναι γεμάτα με κρυμμένες θέματα “προοδευτισμού” και αριστερισμού, όπως την διδασκαλία ομοφυλοφιλίας υπό το όνομα της «πολιτισμικής ποικιλότητας». Χρησιμοποιούν ρητά όπως «υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος σε όλον αυτόν τον κόσμο όπως εσύ» για να καλλιεργήσουν μη κερδισμένη αυτοπεποίθηση και την έννοια της αποδοχής όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως των ανήθικων συμπεριφορών τους.

Η τηλεόραση και οι ταινίες είχαν μια πολύ αρνητική επίδραση στους νέους, αυξάνοντας την τάση για βία, για ανήλικη σεξουαλική δραστηριότητα, και εφηβική εγκυμοσύνη. Οι νέοι ονομάζουν τα μέσα ενημέρωσης ως την δεύτερη σημαντικότερη πηγή για εκμάθηση για σεξουαλική δραστηριότητα, μετά τα μαθήματα σεξουαλικής εκπαίδευσης. Δύο έρευνες βρήκαν ότι έφηβες που παρακολουθούσαν συχνά προγράμματα που περιείχαν απεικονίσεις σεξουαλικής δραστηριότητας ήταν δύο φορές πιθανότερο να έχουν εγκυμοσύνη εντός τριών χρόνων σε σύγκριση με κορίτσια που έβλεπαν πιο σπάνια τέτοια προγράμματα.

Τέτοια προγράμματα των μέσων ενημέρωσης επίσης αύξησαν τον κίνδυνο σεξουαλικής επίθεσης και εμπλοκής σε επικίνδυνη συμπεριφορά. Όπως ένας ακαδημαϊκός σημείωσε:

«Τα μέσα ενημέρωσης είναι τόσο πειστικά και τόσο γεμάτα σεξ, που είναι δύσκολο για το οποιοδήποτε παιδί, ακόμα και για έναν επικριτή, να αντισταθεί. Θεωρώ τα μέσα ενημέρωσης ως τους πραγματικούς δασκάλους μας στην σεξουαλικότητα.»

Λόγω της επιρροής των μέσων, το σεξ εκτός γάμου, η μοιχεία, και άλλες συμπεριφορές θεωρούνται ως φυσιολογικές επιλογές τρόπου ζωής. Αν αμφότερα τα μέρη το επιθυμούν, ο κόσμος πιστεύει πως τέτοιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές.

Στο βιβλίο «Βραδινή προπαγάνδα», ο Σαπίρο εξέτασε σχεδόν εκατό αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές με επιρροή. Βρήκε ότι συν τω χρόνω, αυτά τα προγράμματα προωθούσαν όλο και περισσότερο αριστερισμό και αριστερές απόψεις, όπως αθεϊσμό, απέχθεια για την πίστη, απόρριψη της ηθικής, θαυμασμό για την ανηθικότητα, βία, φεμινισμό, ομοφυλοφιλία, και αλλαγή φύλου, και την απόρριψη των παραδοσιακών σχέσεων μεταξύ άντρα και γυναίκας, και γονέα και παιδιού.

Τέτοια προγράμματα επίσης καθιέρωσαν ανηλεείς αντιήρωες, κενούς από συμπάθεια, ως πρωταγωνιστές. Η εξέλιξη αυτού του είδους προγραμμάτων ήταν μια διαδικασία συνεχούς ηθικής διαφθοράς. Η προώθηση αυτών των αντιπαραδοσιακών τρόπων ζωής είχε μια μεγάλη επιρροή στον τρόπο σκέψης του γενικού κοινού, και ειδικά των νέων ανθρώπων. Μια εκπομπή που προβαλλόταν πέντε νύχτες ανά εβδομάδα στο κανάλι ΜΤV στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 2000, για παράδειγμα, προωθούσε ανοιχτά ανώμαλη σεξουαλική συμπεριφορά και περιεχόμενο παρόμοιο με ήπια πορνογραφία σε νεαρό κοινό.

Μετά την εφαρμογή του συστήματος αξιολόγησης ταινιών, πολλές πορνογραφικές ταινίες μπορούσαν να πωλούνται εφόσον ήταν χαρακτηρισμένες με ένα Χ ή με το NC-17. Καθώς η τεχνολογία αναπτυσσόταν, αυτά τα άσεμνα προγράμματα πήγαν από τον υπόκοσμο στην γενική κατανάλωση και μπορούσαν εύκολα να αποκτηθούν σε καταστήματα ενοικίασης ταινιών, μέσω τηλεοπτικών καναλιών επί πληρωμή, και σε ξενοδοχεία. Σίγουρα, λίγοι παραγωγοί του Χόλιγουντ είχαν μια επίσημη ατζέντα να ενσταλάξουν στο κοινό τους διεφθαρμένες ιδεολογίες. Αλλά όταν οι παραγωγοί οι ίδιοι συμφωνούν με τις ιδέες του προοδευτισμού και του αριστερισμού, τότε αυτές οι διεφθαρμένες ιδεολογίες αναπόφευκτα καταλήγουν στην οθόνη. Το πραγματικό σχέδιο είναι ηθική υπονόμευση, και οι παραγωγοί που παρεκκλίνουν πάρα πολύ από το λογικό γίνονται πιόνια του κακού.

7. Τα μέσα ενημέρωσης: Ένα κρίσιμο πεδίο μάχης σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο

Η κομμουνιστική φιλοσοφία πάλης δεν αφήνει κανένα μέσο αχρησιμοποίητο και δεν κανένα ηθικό κάτω όριο στην προσπάθεια επιτυχίας των πολιτικών της στόχων. Στην προεδρική προεκλογική εκστρατεία των ΗΠΑ του 2016, ο υποψήφιος Ντόναλντ Τραμπ αντιτάχθηκε στην «πολιτική ορθότητα» και υποστήριξε μέτρα για την απομάκρυνση της Αμερικής από την άκρα αριστερά ώστε να επιστρέψει σε παραδοσιακές αξίες και στο κράτος δικαίου, να ανανεωθεί η πνευματική πίστη του έθνους, να μειώσει φόρους για την αναζωογόνηση της οικονομίας, να ασφαλίσει τα σύνορα, και να διορθώσει την στρεβλωμένη εμπορική σχέση με την κομμουνιστική Κίνα. Η ευθύτητα λόγου του Τραμπ έριξε τους αριστερίζοντες σε συνεχή παροξυσμό. Οπλισμένοι με τα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης, εξαπέλυσαν μια πλήρους κλίμακας επίθεση εναντίον του, αγνοώντας σχεδόν κάθε πρόσχημα ισορροπημένης δημοσιογραφίας. (Μέχρι κόμικ έφτιαξαν για να τον δολοφονούν ως προσωπικότητα)

Κατά την διάρκεια της εκστρατείας, αριστερά μέσα ενημέρωσης χρησιμοποίησαν διάφορες μεθόδους για να δαιμονοποιήσουν εσκεμμένα και να μειώσουν τον Τραμπ ενώ εξοστράκιζαν τους υποστηρικτές του, που τους περιέγραφαν ως ρατσιστές, σεξιστές, ξενοφοβικούς πολέμιους της μετανάστευσης, και αμόρφωτους λευκούς. Δηλαδή, τα μέσα ενημέρωσης προσπάθησαν να επηρεάσουν τα αποτελέσματα των εκλογών μέσω χειρισμού της κοινής γνώμης. Σχεδόν 95% των μέσων ενημέρωσης επαναλαμβανόμενα προέβλεψαν ότι ο Τραμπ θα έχανε τις εκλογές με τεράστια διαφορά. Ενάντια σε όλες τις προβλέψεις, ο Τραμπ εκλέχθηκε.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ασχέτως του πόσο άγρια μπορεί να είναι η ρητορεία σε μια περίοδο προεκλογικής εκστρατείας, τα διάφορα κόμματα και οι υποστηρικτές τους θα πρέπει να επανέρχονται σε φυσιολογικές λειτουργίες μετά το πέρας των εκλογών. Πιο σημαντικά, τα μέσα ενημέρωσης θα πρέπει να προασπίζονται την αρχή της δικαιοσύνης, να βάζουν τα εθνικά συμφέροντα πρώτα, και να διατηρούν ουδετερότητα.

Ωστόσο, μετά τις προεδρικές εκλογές του 2016 στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα μέσα ενημέρωσης συνέχισαν τον τρελό ρυθμό της προεκλογικής περιόδου, ακόμα και διακινδυνεύοντας την δημόσια εικόνα τους. Οι περισσότερες δημοσιογραφικές εταιρείες έχουν από τότε αγνοήσει εσκεμμένα τα επιτεύγματα της διοίκησης Τραμπ, όπως τα πρωτοφανώς χαμηλά επίπεδα ανεργίας, την εκτόξευση του χρηματιστηρίου σε πρωτοφανή ύψη, τις αμερικανικές διπλωματικές επιτυχίες, και την σχεδόν ολοκληρωτική εξάλειψη της τρομοκρατικής ομάδας ISIS.

Το 2017, 90% της κάλυψης για τον Τραμπ ήταν αρνητική, σύμφωνα με έρευνα του Newsbusters, τον κλάδο ανάλυσης του Media Research Center. Στις αρχές του 2018, η αρνητική κάλυψη έφτασε το 91%. Ο Ριτς Νόυς, ανώτερος αρθρογράφος στο Newsbusters, κατέληξε: «Χωρίς αμφιβολία, κανένας Πρόεδρος δεν έλαβε ποτέ τέτοια εχθρική κάλυψη, για μια τέτοια συνεχόμενη χρονική περίοδο, όσο ο Τραμπ.»

Επίσης, τα μέσα ενημέρωσης κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να υπονομεύσουν την διοίκηση Τραμπ μέσω της αναφοράς αβάσιμων κατηγοριών. Για παράδειγμα, τα μέσα ανέφεραν μια θεωρία συνεργίας μεταξύ Τραμπ και Ρωσίας, με δύο μεγάλες εφημερίδες ακόμα και να κερδίζουν το βραβείο Πούλιτζερ για αυτήν την κάλυψη. Σύμφωνα με την έρευνα, η διερεύνηση συνεργίας με την Ρωσία ήταν η εστίαση των απογευματινών δελτίων ειδήσεων που μιλούσαν για τον Τραμπ στα τρία μεγάλα αμερικανικά δίκτυα ειδήσεων τους προηγούμενους δύο μήνες, καταλαμβάνοντας σχεδόν το ένα τέταρτο του σχετικού με τον Τραμπ χρόνου αυτών των δικτύων. Ωστόσο, μια διετής ειδική διερεύνηση δεν βρήκε το οποιοδήποτε στοιχείο προς υποστήριξη των ισχυρισμών.

Τα μέσα ενημέρωσης έγινε γνωστό ότι κατασκεύασαν κάποιες ιστορίες ειδήσεων. Το 2017, ένας γίγαντας τηλεοπτικών ειδήσεων έθεσε σε αναστολή έναν παλιό δημοσιογράφο για τέσσερις εβδομάδες χωρίς αμοιβή και εξέδωσε μια διόρθωση για το άρθρο του επειδή είχε δημιουργήσει ένα ψεύτικο άρθρο ότι ο Τραμπ είχε διατάξει τον Ταξίαρχο Μάικλ Φλυν να έρθει σε επαφή με την Ρωσία όταν ο Τραμπ ήταν προεδρικός υποψήφιος. Ο ρεπόρτερ και ο παραγωγός που είχαν συνεργαστεί με τον δημοσιογράφο κατέληξαν να φύγουν από τον τηλεοπτικό σταθμό. Αυτή η συγκεκριμένη ομάδα είχε παλιότερα επιτύχει εξαιρετικά αποτελέσματα, κερδίζοντας τέσσερα βραβεία Peabody και δεκαεπτά βραβεία Emmy.

Όταν ο Τραμπ καταδίκασε την βίαιη συμμορία MS-13, ειδικά τα μέλη που είχαν διαπράξει βάρβαρους φόνους αφότου εισήλθαν στις Ηνωμένες Πολιτείες παράνομα, είπε: «Δεν είναι άνθρωποι. Είναι ζώα, και θα πρέπει να είμαστε πολύ, πολύ σκληροί.» Ωστόσο, δημοσιογραφικές εταιρείες αμέσως πήραν την δήλωση εκτός συμφραζομένων, ισχυριζόμενες ότι ο Τραμπ είπε ότι οι παράνομοι μετανάστες ήταν ζώα.

Τον Ιούνιο του 2018, μια φωτογραφία ενός κοριτσιού από την Ονδούρα που έκλαιγε κυκλοφόρησε πολύ στα μέσα και στο διαδίκτυο. Αυτό το μικρό κορίτσι και η μητέρα της είχαν σταματηθεί από την Συνοριοφυλακή ενώ προσπαθούσαν να εισέλθουν στα κρυφά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα μέσα ενημέρωσης ισχυρίστηκαν ότι το κορίτσι χωρίστηκε δια της βίας από την μητέρα του και χρησιμοποίησαν αυτήν την ευκαιρία για να επικρίνουν τα συνοριακά μέτρα του Τραμπ και την στάση μηδενικής ανοχής προς την παράνομη μετανάστευση.

Αργότερα, το Time συνδύασε την φωτογραφία του μικρού κοριτσιού με μια φωτογραφία του Τραμπ στο εξώφυλλο του περιοδικού, προσθέτοντας τον υπότιτλο «Καλωσήλθατε στην Αμερική» για να γελοιοποιήσει τον Τραμπ. Ωστόσο, ο πατέρας του κοριτσιού είπε αργότερα στα μέσα ότι οι αστυνομικοί των συνόρων δεν είχαν χωρίσει το κορίτσι από την μητέρα του και ότι η μητέρα είχε πάρει την κόρη του ενάντια στην θέλησή του.

Ευτυχώς, το αμερικανικό κοινό αρχίζει να συνειδητοποιεί καλύτερα τα χαλκευμένα νέα. Από μια δημοσκόπηση που έγινε από το πανεπιστήμιο Μόνμαουθ τον Μάρτιο του 2018, το ποσοστό των Αμερικανών που πίστευαν πως τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης ανέφεραν χαλκευμένες ειδήσεις τουλάχιστον περιστασιακά είχε αυξηθεί από 63% το προηγούμενο έτος σε 77%. Το 2016, μια δημοσκόπηση της Gallup βρήκε ότι η εμπιστοσύνη των Αμερικανών στα μέσα ενημέρωσης είχε βυθιστεί σε νέο κατώτατο, με μόνο 32% των ανθρώπων να έχουν ένα «μεγάλο ποσό» ή «ένα επαρκές ποσό» εμπιστοσύνης στα μέσα ενημέρωσης, κάτω κατά 8 ποσοστιαίες μονάδες από το προηγούμενο έτος. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης δημοσιογραφικής εταιρείας θρήνησε επειδή οι «χαλκευμένες ειδήσεις είναι ο καρκίνος των καιρών μας.»

Κρίνοντας από τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών, οι μισοί Αμερικανοί υποστηρίζουν τον Τραμπ, αλλά η συμπεριφορά που υιοθετήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης είναι μονόπλευρη. Υπό αυτές τις ανώμαλες συνθήκες, ο Τραμπ δέχεται επιθέσεις και δαιμονοποίηση επειδή τηρεί μια συντηρητική πολιτική στάση και υποστηρίζει τις παραδοσιακές αμερικανικές αξίες, ιδανικά που δεν μπορούν να συνυπάρχουν με την αντιπαραδοσιακή ιδεολογία της αριστεράς. Αν οι επιθέσεις των μέσων ενημέρωσης στον Τραμπ είναι ικανές να προκαλέσουν στο κοινό να χάσει την εμπιστοσύνη του σε αυτόν, οι επιθέσεις θα επιτύχουν τον στόχο τους: να αποτρέψουν την επιστροφή της κοινωνίας στην παράδοση.

Πιο ανησυχητικό, ωστόσο, είναι ότι πολλές δημοσιογραφικές εταιρείες έχουν γίνει καταλύτες για την μεγέθυνση ακραίας ρητορικής, προκαλώντας διχόνοια και μίσος, και πολώνοντας τον πληθυσμό, συνεπώς ανοίγοντας περαιτέρω τις ρωγμές στην κοινωνία. Βασικά ήθη έχουν απορριφθεί, και οι συνέπειες αγνοούνται στο σημείο που η καταστροφή του εαυτού ώστε να επέλθει η καταστροφή ενός αντιπάλου έχει γίνει αποδεκτή. Η χώρα έχει ωθηθεί σε μια κατάσταση εξαιρετικά μεγάλου χάους και κινδύνου.

8. Ανάκτηση της ακεραιότητας του «Τετάρτου Κλάδου»

Λόγω του ρόλου που έχουν στην διαμόρφωση και καθοδήγηση της κοινής γνώμης, τα μέσα ενημέρωσης συχνά αναφέρονται ως ο «τέταρτος κλάδος» μαζί με τον εκτελεστικό, νομοθετικό, και δικαστικό κλάδο κυβέρνησης. Υπό την επιρροή του κομμουνιστικού φαντάσματος, τα μέσα ενημέρωσης έχουν χρησιμοποιηθείσα αποτελεσματικά για να πιέσουν και να εξαπατήσουν δισεκατομμύρια ανθρώπους, διαφθείροντας παραδόσεις και ηθική.

Σε δυτικές χώρες, πολλοί αριστερίζοντες οργανισμοί μέσων ενημέρωσης έχουν γίνει εργαλεία για απόκρυψη της αλήθειας και εξαπάτηση του κόσμου. Πολλοί έχουν αφήσει τα βασικά επαγγελματικά ήθη και τώρα εμπλέκονται σε κάθε είδους ανήθικων επιθέσεων, κατάχρησης, και συκοφαντίας, ασχέτως της επίδρασης στην φήμη τους ή στην κοινωνία.

Ο κομμουνισμός υπήρξε επιτυχής επειδή έχει εκμεταλλευτεί τις ανθρώπινες αδυναμίες: αναζήτηση φήμης και κέρδους, άγνοια, οκνηρία, εγωισμό, λανθασμένη συμπάθεια, ανταγωνιστικότητα, και παρόμοια.

Κάποιοι δημοσιογράφοι επαναστατούν κατά των παραδοσιακών αξιών υπό ένα προσωπείο γνώσης της αλήθειας. Κάποιοι συμμορφώνονται στην ήδη ηθικά διεφθαρμένη «ζήτηση του κοινού» ώστε να έχουν θεατές. Κάποιοι συμμορφώνονται με τα χαμηλωμένα πρότυπα για όφελος της καριέρας τους. Κάποιοι κατασκευάζουν χαλκευμένες ειδήσεις λόγω φθόνου και εχθρικότητας. Κάποιοι πιστεύουν τις χαλκευμένες ειδήσεις λόγω της άγνοιάς τους και της συμπάθειας σε άλλους κατά την προώθηση κοινωνικής δικαιοσύνης και έτσι μετατοπίζουν ολόκληρη την κοινωνία προς την αριστερά, χρησιμοποιώντας ανήθικες τακτικές για να επιτύχουν τους πολιτικούς και οικονομικούς στόχους τους.

Η αποστολή των μέσων ενημέρωσης υπήρξε ευγενής. Δημιουργήθηκαν για να είναι η γραμμή ζωής μέσω της οποίας ο πολίτης αποκτά πληροφορίες για δημόσια γεγονότα, και είναι επίσης μια σημαντική δύναμη στην διατήρηση της υγιούς ανάπτυξης της κοινωνίας. Η αντικειμενικότητα και αμεροληψία είναι βασικές ηθικές προϋποθέσεις των μέσων ενημέρωσης και είναι κρίσιμες για την εμπιστοσύνη που ο κόσμος τους δίνει. Αλλά στα μέσα ενημέρωσης σήμερα, κυριαρχεί το χάος, επηρεάζοντας βαριά την εμπιστοσύνη που οι άνθρωποι έχουν σε αυτά. Η ανάκτηση της αποστολής των μέσων και η εκ νέου καθιέρωση της αίγλης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος είναι η ευγενής ευθύνη των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτό το πεδίο.

Η ανάκτηση της αποστολής των μέσων ενημέρωσης σημαίνει ότι τα μέσα πρέπει να αναζητούν την αλήθεια. Η αναφορά της αλήθειας από τα μέσα πρέπει να είναι ολοκληρωμένη και να προέρχεται από ειλικρίνεια. Όταν γίνεται αναφορά σε κοινωνικά φαινόμενα, πολλές δημοσιογραφικές εταιρείες παρουσιάζουν μόνο μέρος της πραγματικότητας με τρόπους που συχνά είναι παραπλανητικοί και μπορούν να κάνουν περισσότερη ζημία από τα ωμά ψέματα.

Τα μέσα ενημέρωσης θα γίνουν ωφέλιμα αν μπορούν να βοηθούν την κοινωνία να εκτιμά και να διατηρεί την ηθική, καθώς καλό και κακό είναι αμφότερα παρόντα στην ανθρώπινη κοινωνία. Είναι ευθύνη των μέσων ενημέρωσης να διαδίδουν την αλήθεια, να εξυμνούν την ηθική, και να εκθέτουν και να περιορίζουν το κακό.

Στην επιστροφή σε αυτήν την αποστολή, τα μέσα ενημέρωσης πρέπει να δώσουν περισσότερη προσοχή στα μεγάλα γεγονότα που επηρεάζουν το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο τελευταίος αιώνας υπήρξε μάρτυρας πολλών μαχών μεταξύ του ελεύθερου κόσμου και του κομμουνισμού. Ενώ φαίνεται να είναι μια ιδεολογική σύγκρουση, είναι, στην πραγματικότητα, ένας αγώνας ζωής ή θανάτου μεταξύ ορθότητας και κακού, καθώς ο κομμουνισμός καταστρέφει τα ήθη που συντηρούν τον πολιτισμό. Ακόμα και μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, το φάντασμα του κομμουνισμού εμμένει. (αναζήτησε το άρθρο: Η Μάχη για το Μυαλό μας).


Καθώς ο κόσμος υπόκειται σε μεγάλες αλλαγές, η αλήθεια και οι παραδοσιακές αξίες είναι πιο σημαντικές από ποτέ. Ο κόσμος χρειάζεται μέσα ενημέρωσης που μπορούν να διακρίνουν μεταξύ σωστού και λάθους, να κάνουν καλές πράξεις, και να προβάλλουν/διατηρούν την δημόσια ηθική. Η υπέρβαση των ενδιαφερόντων ατόμων, επιχειρήσεων, και πολιτικών κομμάτων για την παρουσίαση του πραγματικού κόσμου στους ανθρώπους είναι το καθήκον κάθε επαγγελματία των μέσων ενημέρωσης.

Σήμερα, όταν αντιμετωπίζουμε την ηθική παρακμή στο δημοσιογραφικό επάγγελμα, είναι πολύ σημαντικό αναγνώστες και κοινό να κάνουν συνειδητή διάκριση μεταξύ σωστού και λάθους, και να εξετάζουν προσεκτικά την λογική των πληροφοριών που παράγονται από τα μέσα ενημέρωσης. Οι άνθρωποι πρέπει να κρίνουν τα ζητήματα σύμφωνα με την ηθική παράδοση, να αντιλαμβάνονται τα κοινωνικά φαινόμενα μέσω των οικουμενικών αξιών, και, πράττοντας έτσι, να πιέσουν τα μέσα ενημέρωσης να εκπληρώσουν την ιστορική αποστολή τους. Αυτό είναι επίσης κρίσιμο για την ανθρωπότητα ώστε να απομακρύνει την επιρροή του κομμουνιστικού φαντάσματος και να βρει το μονοπάτι για ένα καλύτερο μέλλον.

Χουνγκ Γιου Τσεν, «Ασκούμενη του Ντάφα, που υφίσταται εξαναγκαστική αφαίρεση οργάνων». Ο πίνακας απεικονίζει μια ασκούμενη του Φάλουν Ντάφα, η οποία έχει φυλακιστεί για την πίστη της, την ώρα που την παίρνουν οι γιατροί δια της βίας για να αφαιρέσουν τα ζωτικά της όργανα, ενώ αυτή είναι ακόμα εν ζωή και υγιής. Έπαινος στον Διεθνή Διαγωνισμό Προσωπογραφίας του NTD το 2019. (NTD International Figure Painting Competition / NIFPC)

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά του βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα». Η εφημερίδα, που εδρεύει στην πόλη της Νέας Υόρκης, είναι μέρος του Epoch Media Group, που λειτουργεί επίσης την τηλεόραση της Νέας Δυναστείας Τανγκ (NTD). Οι Epoch Times έχουν ιστότοπους σε 35 χώρες, αλλά είναι αποκλεισμένοι στην ηπειρωτική Κίνα. Η διεθνής πολύγλωσση εφημερίδα και μέσων ενημέρωσης είναι φίλα προσκείμενη, αλλά δεν συνδέεται με το θρησκευτικό κίνημα του Φάλουν Γκονγκ, που είναι αντίθετο στο μαρξιστικό Woke κίνημα κι άρα εξοβελιστέο.

Οι Epoch Times αντιτίθενται στο Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, προωθούν ρεπουμπλικάνους/δεξιούς πολιτικούς στην Ευρώπη, και έχουν υποστηρίξει τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ.

Η εξάσκηση του Φάλουν Γκονγκ αποτελείται από δύο χαρακτηριστικά: την εκτέλεση των ασκήσεων και την βελτίωση του σίνσινγκ (ηθικός χαρακτήρας, ιδιοσυγκρασία). Στο κεντρικό κείμενο του Φάλουν Γκονγκ, ο Λι δηλώνει ότι:

«Το σίνσινγκ περιλαμβάνει την αρετή (η οποία είναι ένα είδος ύλης), περιλαμβάνει την ανεκτικότητα, περιλαμβάνει την αφύπνιση για τα πράγματα, περιλαμβάνει την εγκατάλειψη πραγμάτων – την εγκατάλειψη όλων των επιθυμιών και όλων των προσκολλήσεων που βρίσκονται σε έναν συνηθισμένο άνθρωπο και πρέπει επίσης να υπομείνεις κακουχίες, για να αναφέρω μόνο μερικά πράγματα».

Η εξύψωση του ηθικού χαρακτήρα κάποιου επιτυγχάνεται, αφενός, ευθυγραμμίζοντας την ζωή του με την αλήθεια, την συμπόνια και την ανεκτικότητα κι από την άλλη, εγκαταλείποντας τις επιθυμίες και τις αρνητικές σκέψεις και συμπεριφορές, όπως η απληστία, το κέρδος, η λαγνεία, η επιθυμία, ο φόνος, η μάχη, η κλοπή, η ληστεία, η εξαπάτηση, η ζήλια κ.λπ..

Ο Λι Χονγκτζί δίδαξε ότι η ομοφυλοφιλία κάνει κάποιον «ανάξιο να είναι άνθρωπος», δημιουργεί κακό κάρμα και είναι συγκρίσιμη με το οργανωμένο έγκλημα. Δίδαξε επίσης ότι «η αποκρουστική ομοφυλοφιλία δείχνει την βρώμικη ανώμαλη ψυχολογία του γκέι που έχει χάσει την ικανότητα του συλλογισμού». Ο Λι δήλωσε επιπλέον σε μια ομιλία του 1998 στην Ελβετία ότι «ο πρώτος στόχος εξόντωσης των θεών θα ήταν οι ομοφυλόφιλοι». Παρόλο που οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες και οι αμφιφυλόφιλοι μπορεί να εξασκούν το Φάλουν Γκονγκ, ο ιδρυτής Λι δήλωσε ότι «πρέπει να παραιτηθούν από την κακή συμπεριφορά κάθε σεξουαλικής δραστηριότητας του ίδιου φύλου».

Η κοσμολογία του Φάλουν Γκονγκ περιλαμβάνει την θέση ότι οι διαφορετικές εθνότητες έχουν η καθεμία μια αντιστοιχία με τους δικούς της ουρανούς και ότι τα άτομα μεικτής φυλής χάνουν κάποια πτυχή αυτής της σύνδεσης.

Το δόγμα του Φάλουν Γκονγκ συμβουλεύει κατά της συμμετοχής σε πολιτικά ή κοινωνικά ζητήματα. Το υπερβολικό ενδιαφέρον για την πολιτική θεωρείται ως προσκόλληση στην κοσμική δύναμη και επιρροή και το Φάλουν Γκονγκ στοχεύει στην υπέρβαση τέτοιων επιδιώξεων. Σύμφωνα με τον Χου Πινγκ, «Το Φάλουν Γκονγκ ασχολείται μόνο με την κάθαρση του ατόμου μέσω της άσκησης και δεν αγγίζει κοινωνικές ή εθνικές ανησυχίες. Δεν έχει προτείνει ούτε καν υποδείξει ένα μοντέλο κοινωνικής αλλαγής. Πολλές θρησκείες επιδιώκουν κοινωνική μεταρρύθμιση σε κάποιο βαθμό αλλά δεν υπάρχει τέτοια τάση εμφανής στο Φάλουν Γκονγκ».
-------------------------
*Η «πολιτική ορθότητα» είναι δημιούργημα των μπολσεβίκων της “Σχολής της Φραγκφούρτης” και που τους περισσότερους τους δολοφόνησε ο Στάλιν, τελετουργικά. Δεν υπάρχει Πανεπιστήμιο ειδικά στην Δύση που να μην λιβανίζει υποτελικά και δουλικά την μιαρή “Σχολή της Φρανκφούρτης”. Το νέο φρούτο αυτής της πολιτικής/μαρξιστικής σέχτας είναι το Woke κίνημα και η Μεγάλη Επανεκκίνηση.