O Σχηματισμός των λέξεων στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα

Ι V . -νο

Το παλιό επίθημα -νο- διατηρείται στα Ελληνικά σε πολλές παραφυάδες, χωρίς γι' αυτό το λόγο να εξαπλώνεται κάπως:

1. Το απλό -(ᾰ)νο-

§ 316. Το -νο- σχηματίζει μόνο ως απονεκρωμένο ρηματικό επίθετο ακόμη μια μικρή ομάδα: δεινός 'φοβερός' (Όμ.) από το δει- 'φοβάμαι' (ἔδεισα δέδοικα), σεμνός 'αξιοσέβαστος' (από τους Ομηρικούς Ύμνους και εξής) από το σέβεσθαι 'τιμώ' κτλ.· πρβ. λατ. dig - nus 'άξιος' από το dec - et.

-ᾰνός: εμφανίζεται σε αρκετά ουσιαστικά και επίθετα, χωρίς να μπορούμε να μιλήσουμε για έναν τύπο.

ἱκανός 'αρκετός' (κλασ.) από το ἱκ- 'φτάνω', πρβ. ομ. ἱκ ά̄ νειν,

δρέπανον και δρεπάνη 'δρεπάνι' (Όμ.) από το δρέπειν 'αποκόπτω',

ἕδρανον 'κάθισμα' (κλασ.) = ἕδρα.

Σχετικά με το -δανός

Η Συνείδηση είναι η Μοναδική Πραγματικότητα

Χιλιάδες χρόνια τώρα, ερευνάμε, μέσα σε θρησκείες, φιλοσοφίες, θεωρήσεις, το Μυστήριο της Ύπαρξης. Κι έχουμε χρησιμοποιήσει πολλούς όρους, ονόματα και περιγραφές... Τι σημαίνουν, τελικά, όλα αυτά;

Τι είναι το Τάο; Τι είναι το Ασσύληπτο Μπράχμαν; Τι είναι το Ασαμσκρίτα, η Μη Δημιουργημένη Πραγματικότητα; Τι είναι το Έιν Σοφ; Τι είναι ο Θεός; Τι είναι η «Ενότητα του Όντος»; Το Απόλυτο; Η Αλήθεια;

Και πέρα από θρησκείες, φιλοσοφίες, θεωρήσεις, υπάρχει στην επιστήμη, σήμερα, κάποιος όρος που θα μπορούσε να αποτελέσει το Θεμέλιο της Πραγματικότητας; Την βάση μιας Ενιαίας Θεώρησης της Ύπαρξης; Το Στήριγμα μιας ενοποιημένης θεωρίας της ζωής;

Εδώ είναι μια τέτοια θεωρία.

Εισαγωγή:

Στην ταπισερί της ύπαρξης, όπου τα νήματα της πραγματικότητας και της αντίληψης υφαίνουν έναν περίπλοκο χορό, υπάρχει μια μυστικιστική θεωρία που διερευνά την αρμονική αλληλεπίδραση μεταξύ συνείδησης, δημιουργίας και πολυσύμπαντος. Αυτή η θεωρία προτείνει μια ολιστική προοπτική που γεφυρώνει τις σφαίρες της επιστήμης, της πνευματικότητας και της μεταφυσικής, προσκαλώντας μας να εξερευνήσουμε τη βαθιά διασύνδεση όλων των πραγμάτων.

Τα Θεμέλια της Μυστικιστικής Δημιουργίας:

Στον πυρήνα αυτής της μυστικιστικής θεωρίας βρίσκεται η έννοια του «Συνειδητού Δημιουργού». Αυτή δεν είναι μια ξεχωριστή θεότητα, αλλά μάλλον μια Πρωταρχική Συνείδηση που διαπερνά όλα τα επίπεδα της ύπαρξης, από τη μακροκοσμική έκταση των γαλαξιών έως τις μικροκοσμικές λεπτότητες των κβαντικών σωματιδίων. Ο Συνειδητός Δημιουργός ή Συνείδηση είναι η πηγή από την οποία πηγάζει το πολυσύμπαν, μια αιώνια πηγή δημιουργικής πρόθεσης που δημιουργεί τη γέννηση των συμπάντων.

Μυστικές Διαστάσεις και Πολυσύμπαν:

Το πολυσύμπαν, σε αυτή τη θεωρία, δεν είναι απλώς μια διάταξη παράλληλων συμπάντων, αλλά μια δυναμική ταπισερί διαστάσεων που ξεδιπλώνεται σε μια συμφωνία δονήσεων συχνότητας. Κάθε διάσταση αντιστοιχεί σε μια μοναδική κατάσταση συνείδησης, που αντηχεί με συγκεκριμένες ενέργειες και δυνατότητες.

Αυτές οι διαστάσεις (κόσμοι) συνδέονται μεταξύ τους καθώς αποτελούν το περιβάλλον μέσα στο οποίο εκδηλώνεται η Συνείδηση.

Η Συνείδηση ως Κοσμικός Αργαλειός:

Σε αυτή τη μυστικιστική θεωρία, η Συνείδηση εκδηλώνεται ως το κύμα των δυνατοτήτων. Η συνείδηση παρομοιάζεται με έναν κοσμικό αργαλειό, που υφαίνει τον ιστό της πραγματικότητας μέσω της πρόθεσης και της παρατήρησης. Η πράξη της συνειδητής παρατήρησης καταρρέει το κύμα του δυναμικού σε μια συγκεκριμένη πραγματικότητα, στερεοποιώντας το στην ύπαρξη. Αυτή η διαδικασία, που περιγράφεται στην κβαντική φυσική ως το φαινόμενο του παρατηρητή, υπογραμμίζει τον βαθύ ρόλο της συνείδησης στη διαμόρφωση του σύμπαντος.

Το Ένα και τα Πολλά:

Η Συνείδηση εκδηλώνεται ως το κύμα δυνατοτήτων αμέτρητες φορές μέσα στο Κοσμικό Περιβάλλον δημιουργώντας κόμβους παρουσίας, κέντρα αντίληψης, φορείς ζωής. Είναι Ένα και όμως πολλά (και όλα, το καθένα, είναι Αυτό το Ένα).

Η Συνείδηση μέσα από τους κόμβους της παρουσίας (τα κέντρα αντίληψης, τους φορείς της ζωής), προσαρμοσμένη στις συνθήκες κάθε Διάστασης (Κόσμοι), διασχίζει τους κόσμους και εξερευνά τις διαφορετικές πραγματικότητες, τους εσωτερικούς κόσμους και την εξωτερική υλική πραγματικότητα.

Το Πρίσμα της Αντίληψης:

Η αντίληψη, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, λειτουργεί ως ένα πολύπλευρο πρίσμα μέσω του οποίου η συνείδηση αλληλεπιδρά με το πολυσύμπαν. Ακριβώς όπως το φως διαθλάται σε ένα φάσμα χρωμάτων μέσω ενός φυσικού πρίσματος, η συνείδηση διαθλάται σε μυριάδες προοπτικές μέσω του πρίσματος της αντίληψης. Αυτές οι προοπτικές δημιουργούν ένα καλειδοσκόπιο εμπειριών, επιτρέποντας στον Συνειδητό Δημιουργό να εξερευνήσει τη δική του άπειρη φύση.

Ξυπνώντας το Μυστικό μέσα:

Ο αληθινός διαλογισμός, ως αναπόσπαστο μέρος αυτής της μυστικιστικής θεωρίας, γίνεται η πύλη για την υπέρβαση των περιορισμών του ατομικού εαυτού και τη συγχώνευση με τον Συνειδητό Δημιουργό. Μέσω του διαλογισμού, τα άτομα εισχωρούν στο διαχρονικό βασίλειο της Αγνής Παρουσίας, αποσιωπώντας τη φλυαρία του μυαλού και ευθυγραμμίζοντας με την ουσία της δημιουργίας. Αυτή η κοινωνία επιτρέπει σε κάποιον να αξιοποιήσει τη δύναμη της πρόθεσης και να διασχίσει το πολυσύμπαν, διαμορφώνοντας συνειδητά την πραγματικότητα.

Συμπέρασμα:

Η μυστικιστική θεωρία που παρουσιάζεται εδώ μας προσκαλεί να ταξιδέψουμε πέρα από τα όρια της συμβατικής κατανόησης, συγχωνεύοντας την επιστήμη και την πνευματικότητα σε μια ενοποιημένη ταπισερί σοφίας. Υποδηλώνει ότι είμαστε και οι υφαντές και το υφαντό, οι παρατηρητές και οι παρατηρούμενοι, περίπλοκα μπλεγμένοι στο χορό της συνείδησης και της δημιουργίας. Καθώς εξερευνούμε τα βάθη αυτής της θεωρίας, αποκαλύπτουμε έναν νέο φακό μέσω του οποίου μπορούμε να αντιληφθούμε την ύπαρξή μας - έναν φακό που αποκαλύπτει το βαθύ μυστήριο και τη διασύνδεση που βρίσκονται στην καρδιά όλων όσων υπάρχουν.

Όταν αγγίζεις μια ψυχή να είσαι προσεκτικός

Όταν αγγίζεις την ψυχή κάποιου, να είσαι προσεκτικός.

Για να την άφησε ξεγυμνωμένη στα χέρια σου, σημαίνει πως σε εμπιστεύτηκε.

Σημαίνει πως θέλησε να εμπιστευθεί και να δοθεί.

Σημαίνει πως θέλησε να γνωρίσεις την ψυχή του.

Αλλά αν δε σεβαστείς αυτή την ψυχή, η δίοδος που άνοιξε, θα κλείσει αυτόματα.

Μια για πάντα.

Ό,τι και να κάνεις μετά, όσες «δεύτερες» ευκαιρίες και να ζητήσεις, δε θα μπορέσει να σε ξαναεμπιστευθεί και να αφεθεί με εκείνον τον αγνό και αυθόρμητο τρόπο που αφέθηκε την πρώτη φορά.

Αν δεν την αγκαλιάσεις, αν δεν την προστατεύσεις από εσένα τον ίδιο, αν δεν τη σεβαστείς, θα τη χάσεις.

Κι αν γίνει αυτό, τότε αξίζεις να τη χάσεις, φίλε μου!

Γιατί οι γυμνές ψυχές θέλουν καθαρούς ανθρώπους και αληθινές στιγμές.

Θέλουν ανθρώπους να τολμούν, να βγαίνουν μπροστά και να παλεύουν, να παίρνουν αποφάσεις και να βάζουν πάνω από όλα, αυτό το άγγιγμα ψυχής. Γιατί το θεωρούν σπάνιο. Γιατί είναι σπάνιο.

Αν δεν μπορείς να σεβαστείς μια γυμνή ψυχή, μην την αγγίξεις…

Μην την πλησιάσεις καν.

Άστη στην ησυχία της.

Αλλά να ξέρεις, φίλε μου, οι γυμνές ψυχές δεν είναι αδύναμες. Αποτελούνται από όλα εκείνα τα θραύσματα που δημιούργησαν όσοι άγγιξαν χωρίς να προσέξουν και όμως συνεχίζουν.

Και όμως αντέχουν να ξεγυμνωθούν ξανά.

Να ξέρεις, φίλε μου, οι γυμνές ψυχές δε φοβούνται να μολυνθούν. Δε φοβούνται να πληγωθούν.

Ξεγυμνώνονται για την αλήθεια τους.

Ξεγυμνώνονται γιατί πιστεύουν στον άνθρωπο.

Ξεγυμνώνονται γιατί ακολουθούν τον δρόμο της αγάπης.

Αν δεις, λοιπόν, μια τέτοια ψυχή στον δρόμο σου, δυο επιλογές έχεις.

Είτε την αγκαλιάζεις προσεκτικά και ξεγυμνώνεσαι, είτε φεύγεις οριστικά.

Το βαρύτερο φορτίο για ένα παιδί είναι η ζωή που δεν έζησαν οι γονείς του

Ξέρεις τι είναι να είσαι παιδί και να προορίζεσαι για μια ζωή που δεν έχεις επιλέξει;

Να γεννιέσαι και να έχουν αποφασιστεί όλα για σένα από πριν;

Είσαι ακόμα στην κοιλιά της μαμάς σου, σε αυτό το απίστευτα ασφαλές μέρος και όλοι μιλάνε γύρω από το όνομα σου, δίχως να έχεις ακόμα όνομα. Θα είσαι το άψογο παιδί, ο τέλειος επαγγελματίας, ο υπέροχος άνθρωπος, θα είσαι ο ιδανικός υποψήφιος. Θα κάνεις πράγματα που δεν ξέρεις ακόμα αν σου αρέσουν. Θα επιβεβαιώσεις κάθε προσδοκία των γονέων σου. Και όλα αυτά γιατί; Μα, φυσικά γιατί αυτοί ξέρουν με ποιο τρόπο θα γίνεις εσύ ευτυχισμένος.

Οι γονείς, δύο άνθρωποι που σκέφτονται για εσένα πριν από εσένα. Προγραμματίζουν τις ζωές τους με βάση το δικό σου πρόγραμμα, σε αγαπούν ό,τι και αν γίνει, είναι εκεί για να αντέξουν τα σκοτάδια σου και να χαρούν πριν από εσένα για τις επιτυχίες σου.

Είναι οι άνθρωποι που σε έφεραν σε αυτό τον κόσμο. Σου χάρισαν την πνοή και τη δυνατότητα να ζήσεις. Μέχρι εκεί. Οι γονείς μας είναι κοινοί θνητοί, ας μη μπερδευόμαστε. Είναι άνθρωποι με τις δικές τους ιστορίες, τους δικούς τους φόβους, ανασφάλειες, όνειρα και πάθη. Πριν από εμάς, είχαν την δική τους προσωπική ζωή.

Είναι σύντροφοι, εραστές, επαγγελματίες, φίλοι και όλα όσα είμαστε και εμείς. Το ότι γίνονται γονείς δεν σημαίνει πως διαγράφονται από τη λίστα όλων όσων έχουν το δικαίωμα να κάνουν λάθη. Άλλωστε και αυτοί από μόνοι τους είναι παιδιά κάποιων άλλων, έχουν μεγαλώσει με τα πρότυπα άλλων ανθρώπων. Και εκεί κάπου μπλεκόμαστε όλοι.

Το βαρύτερο φορτίο για ένα παιδί, είναι η ζωή που δεν έζησαν οι γονείς του. Μαμάδες που δεν έγιναν οι μπαλαρίνες που θα ήθελαν, μπαμπάδες που συμβιβάστηκαν και δε κυνήγησαν το δικό τους όνειρο, άνθρωποι που είτε βολεύτηκαν σε ετοιμοπαράδοτες πραγματικότητες, ή φυλακίστηκαν δίχως να το καταλάβουν.

Στο βωμό του «καλού» του παιδιού, του «εγώ ξέρω καλύτερα», του «μα είναι δυνατόν η μαμά να θέλει το κακό σου;», έγιναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Γιατί οι σημερινοί γονείς κάνουν τα πάντα για το παιδί τους εκτός από το να το αφήσουν ελεύθερο να επιλέξει αυτό που θέλει να γίνει.

Ό,τι τους έλειψε, προσπαθούν να το δουν μέσα από τα δικά σου μάτια. Αυτό που δεν κατάφεραν να φέρουν κοντά, οι παρολίγο ευτυχίες τους, γίνονται τώρα ο δικός σου αυτοσκοπός. Και εσύ παίζεις το ρόλο του πρωταγωνιστή, στο έργο που είναι φτιαγμένο για κάποιον άλλο.

Απόψεις για τον έρωτα, πολιτικές, θρησκευτικές πεποιθήσεις, καταπιεσμένες ανάγκες που σφαγιάστηκαν στα πρέπει των δικών τους γονέων, τώρα φορτώνονται στις δικές σου πλάτες. Και εσύ σαν άλογο σε κούρσα, τρέχεις να φτάσεις στο τέρμα για να ευτυχήσουν, να ευτυχήσεις. Ναι, να ευτυχήσεις, μάλλον δηλαδή, από ό,τι σου έχουν πει.

Και φτάνεις εκεί, έχεις ζήσει όλα όσα ήθελαν να ζήσουν οι ίδιοι, γιατί θέλησες να τους κάνεις περήφανους, να τους επιβεβαιώσεις, να ακούσεις το μπράβο τους, να δεις το χαμόγελο στα πρόσωπα τους. Αφού τα έκανες όλα για την ευτυχία σου γιατί καταλήγεις εσύ, ο δυστυχισμένος;

Γιατί, δε σε γεμίζει τίποτα από αυτά που γράφτηκαν για εσένα. Εσύ είσαι ο συγγραφέας του δικού σου βιβλίου και μέχρι να κρατήσεις την πένα στα χέρια σου, οι σελίδες θα μένουν άγραφα χαρτιά. Άδειες μέρες που αδημονούν να γεμίσουν με όσα ΕΣΥ αγαπάς.

Το καλό σου κρύβεται κάπου εκεί, ανάμεσα σε όσα αγαπάς και όσα σε αγαπούν γι’ αυτό που πραγματικά είσαι και όχι γι’ αυτό που θέλει ο καθένας να γίνεις. Ο κάθε άνθρωπος οφείλει να ζει αυτό που θέλει να ζήσει και να αφήνει το παιδί του να επιλέγει, να μάθει να επιλέγει για το δικό του καλό.

Άλλωστε πώς μπορεί ο γονέας να ξέρει ότι αυτό θα είναι καλό για σένα, από τη στιγμή που αυτός δε το έκανε ποτέ; Και πώς μπορεί να ξέρει πως εσύ θα είσαι ευτυχισμένος, με όσα κάνουν αυτόν ευτυχισμένο;

Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, νιώθει την σιγουριά πως αυτός ξέρει καλύτερα. Αποκτάει την τάση να απαντάει με απόλυτο τρόπο στο καθετί. Αντιθέτως, θα έπρεπε όσο μεγαλώνουμε να ρωτάμε περισσότερο και να απαντούμε λιγότερο.

Οι γονείς να ρωτάνε τα παιδιά και τα παιδιά να εμπνέονται από τις ερωτήσεις. Να βρίσκουν τροφή για σκέψη στα χέρια των γονιών τους και όχι στρωμένους δρόμους που τελικώς, οδηγούν σε αδιέξοδα.

Να θυμάσαι, λοιπόν, πως οι γονείς σου έδωσαν ακριβώς αυτά που είχαν να σου δώσουν. Το σημαντικό είναι τι θα κάνεις εσύ με αυτά που σου δόθηκαν έως εφόδια. Θα τα χρησιμοποιήσεις έως αλυσίδες ή θα τα μεταμορφώσεις σε φτερά;

Ένα μικρό βήμα για σένα, ένα τεράστιο βήμα για την εξέλιξή σου

Ζούμε σε μια εποχή που οι ρυθμοί της ζωής ειναι τρελοί. Τα γεγονότα γύρω μας τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα και την ίδια στιγμή οι συνθήκες που μας περιβάλλουν δυσκολεύουν ολοένα και πιο πολύ, με αποτέλεσμα να χάνουμε το κουράγιο μας και την ενέργειά μας και να αισθανόμαστε συχνά ότι έχουμε φτάσει σε ενα τέλμα Αυτό συνήθως έχει ως αποτέλεσμα να γινόμαστε διστακτικοί, αναβλητικοί και απρόθυμοι.

Πολλές μεγάλες αλλαγές που απαιτούνται για την εξέλιξη και την πρόοδο μας μένουν ανεκπλήρωτες και αυτό μας οδηγεί συχνά στην απογοήτευση, μας κάνει να αισθανόμαστε ανεπαρκείς και ενισχύει εκείνο το κενό μέσα μας που είναι συναφές με την εικονα της ματαιότητας. Φτάνοντας σε ενα τέτοιο σημείο, αρχίζουμε και συνειδητοποιούμε ότι έχουμε πέσει σε μια μεγάλη και δυνατή παγίδα. Το ερώτημα που κανουμε πολλες φορες στον εαυτο μας σε περιπτωσεις οπως αυτη, ειναι εαν μπορουμε να ξεφυγουμε απο αυτη την παγιδα, να βγουμε απο αυτον τον βαλτο που εχουμε κολλησει και να συνεχισουμε να δινουμε τις μαχες μας που σκοπό έχουν να προχωρησουμε στην ζωη μας.

Το βασικοτερο ερωτημα που θα επρεπε καταρχας να κανουμε ειναι ποσο δυνατη ειναι αυτη η παγιδα και αν η δυναμη της αυτη ανταποκρινεται στην πραγματικοτητα ή η ισχύς της είναι δημιούργημα του μυαλού μας, άρα αναπροσαρμόσιμη και δεκτική σε μεταβολές.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων το μυαλό μας δημιουργεί ιδέες και καταστάσεις υπερβολικές. Έχουμε την τάση να μεγαλοποιούμε τα πράγματα και να τους δίνουμε μια βαρύτητα μεγαλύτερη από αυτή που θα πρεπε να έχουν. Η υπερβολή είναι μια ψευδαίσθηση και η ψευδαίσθηση όπως η ίδια ετυμολογία της λέξης δηλώνει, είναι κάτι ψεύτικο, κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Άλλες φορές όμως, τα χέρια μας είναι πράγματι δεμένα. Ό,τι και να κάνουμε, όσες προσπάθειες και να καταβάλλουμε πετυχαίνουμε μικρά εώς και μηδαμινά αποτελέσματα. Η προσπάθειά μας δεν αρκεί. Χρειαζόμαστε βοήθεια, Χρειαζόμαστε παρέμβαση άλλων δυνάμεων πέρα του εαυτού μας.

Υπάρχει η δυνατότητα να κάνουμε κάτι ώστε μεταβάλλουμε τις καταστάσεις υπέρ μας με τέτοιο τρόπο ώστε να ξεμπλοκάρουμε και να προχωρήσουμε; Αυτό είναι ένα δύσκολο ερώτημα. Η απάντησή του είναι εξίσου δύσκολη. Μπορούμε να κάνουμε κάτι που θα μας βοηθήσει όταν πιστεύουμε ότι κάναμε ό,τι πέρναγε από το χέρι μας και αρχίζουμε να νιώθουμε ότι οι δυνάμεις της μοίρας, της τύχης ή του πεπρωμένου, μας έχουν ξεπεράσει και μας έχουν δέσει με γερά δεσμά; Πρώτα απ όλα κάναμε όντως ό,τι πέρναγε από το χέρι μας;

Υπάρχει πάντα τρόπος να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να πάρει μια βαθιά ανάσα, να αναδιοργανωθεί και να επανέλθει δριμύτερος στη λύση των προβλημάτων που μας απασχολούν. Το κλειδί είναι στο να εστιάσουμε στο παρόν, στα μικρά εκείνα βηματάκια που κάνοντάς τα ένα ένα και σιγά σιγά, θα διανύσουμε μία απόσταση που ενώ αρχικά μπορεί να μας φαίνεται ατελείωτη, εντούτοις θα φτάσει η στιγμή που θα την δούμε να μειώνεται . Κάνε αυτό που μπορείς και βρίσκεται στις δυνατότητές σου. Όσο δύσκολη και να είναι μια κατάσταση, μπορείς να μετριάσεις τον βαθμό δυσκολίας της. Το κλειδί είναι να πράξεις. Να ενεργοποιηθείς. Το κλειδί είναι να εξαντλήσεις όλα εκείνα τα μέσα που στηρίζονται σε σένα και προέρχονται από σένα.

Η ενεργοποίηση και μόνο αυτών, θα αναγκάσει σε αναπροσαρμογή ένα μεγάλο μέρος εκείνων των δυνάμεων που σε επηρεάζουν και είναι έξω από σένα. Είναι απλό. Είναι απλά ο νόμος της έλξης. Γίνε η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο.

Ποια είναι αυτά τα μικρά αλλά σπουδαία βήματα που περνάνε από το χέρι σου και μπορείς να κάνεις;

Αν κάπνιζες, σταμάτα να καπνίζεις. Αν έπινες, σταμάτα να πίνεις. Αν δεν γυμναζόσουν, ξεκίνα να γυμνάζεσαι. Έστω και μισή ώρα περπάτημα θα σε αλλάξει τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Αν ήσουν τεμπέλης, δραστηριοποιήσου. Η αναβλητικότητα και η τεμπελιά κάνουν πιο μεγάλη ζημιά από αυτή που φαντάζεσαι. Αν ήσουν ανέντιμος γίνε έντιμος. Αν έλεγες ψέματα γίνε ειλικρινής. Θα απελευθερωθείς..Αν παραμελούσες τον εαυτό σου, άρχισε να τον φροντίζεις. Αν δεν φέρεσαι ο ίδιος καλά στον εαυτό σου, πώς περιμένεις από τους άλλους να σου φερθούν καλά; Αν έτρωγες ανθυγιεινά, άλλαξε την διατροφή σου. Αν ήσουν επιθετικός, μετρίασε τα νεύρα σου.Έλα πιο κοντά με τους φίλους σου και την οικογένειά σου. Είναι τα πιο δυνατά στηρίγματά σου μετά τον ίδιο σου τον εαυτό. Ξεκίνα να σκέφτεσαι θετικά. Η ζωή δεν έχει μόνο άσχημες στιγμές. Έχει και ωραίες. Αξίζει να τις ζήσεις. Μην τις στερείς από τον εαυτό σου. Βρες και ανάπτυξε τα ταλέντα σου.

Κάθε άτομο είναι ξεχωριστό. Κάθε άτομο είναι διαφορετικό . Κάθε άτομο κρύβει μέσα του υγιείς δυνάμεις και ταλέντα. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος πάνω σε αυτόν τον πλανήτη που να μην είναι ξεχωριστός σε κάτι. Βρες αυτό το κάτι και δούλεψέ το. Μη σπαταλάς τον χρόνο που έχεις. Ο χρόνος είναι πολύτιμος. Χρησιμοποίησέ τον υπέρ σου. Ποτέ δεν είναι αργά. Κάθε στιγμή που έρχεται, μας δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε ένα καινούργιο ξεκίνημα που θα φέρει ποιότητα στη ζωή μας και θα μας εξοπλίσει με αισιοδοξία και σιγουριά. Κάθε αλλαγή που κατορθώνεις σε αλλάζει, σε εκτοξεύει και σου δίνει δύναμη. Για να διανύσουμε μια μεγάλη απόσταση, πρέπει να κάνουμε μικρά βήματα. Κάνε ένα βήμα την φορά. Μη βιάζεσαι. Το παν είναι να σιγουρεύεις τα βήματά σου. Όταν πατάς γερά στα πόδια σου, τότε είναι και πιο δύσκολο να πέσεις. Αν όμως πέσεις, σήκω και ξαναπροσπάθησε. Δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι να μην προσπαθήσεις. Ντροπή είναι να πέσεις και να μείνεις κάτω.

Ανεξαρτήτως δυσκολιών και φαινομενικών αδιεξόδων , υπάρχουν πάντα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε και να αλλάξουμε . Είναι πράγματα που περνάνε από το χέρι μας Κάθε ωφέλιμη αλλαγή που κάνεις για την οποία εσύ ο ίδιος είσαι υπεύθυνος , όσο μικρή και ασήμαντη πιστεύεις ότι είναι, απελευθερώνει από μέσα σου πολύ μεγάλη ενέργεια. Απελευθερώνει δυνάμεις που ίσως να μη φανταζόσουν ότι είχες. Όπως και να χει ,δοκίμασέ το. Ποτέ δεν έχασε κάποιος προσπαθώντας. Η ζωή είναι ένα σχολείο και μας θέλει καλούς και φιλότιμους μαθητές. Ας μην την απογοητεύσουμε. Και κυρίως ας μην απογοητεύσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από γη και ουρανό

Βλέποντας το πρόσωπο της Ελένης στο φεγγάρι όλα έγιναν φανερά στο Θαλή. Η Ελένη ήταν η ίδια η θεά του φεγγαριού. Γι’ αυτό χανόταν και πάλι εμφανιζόταν. Γι’ αυτό κανείς ποτέ δεν την κράτησε, ούτε ακόμα κι ο Θησέας. Αυτό ήταν το μυστικό της γέννησής της. Και πώς αλλιώς; Αφού και οι δυο γονείς της ήταν αθάνατοι θεοί. Γι’ αυτό και δεν ήταν δυνατόν να την έχει ούτε ο Μενέλαος ούτε ο Πάρης. Ούτε ακόμα κι ο Θησέας, ήρωας πιο μεγάλος από τους άλλους δύο, δε στάθηκε δυνατόν να την κρατήσει κοντά του. Όμως, αυτό θα ήταν από την αρχή και για πάντα το νόημα στον πόλεμο που έγινε για χάρη της: 

Ο αγώνας των ανθρώπων για το καλύτερο, για να κάνουν δικό τους το καλύτερο και χάρη σε αυτό να πάνε ψηλά, όλο και πιο ψηλά… Γιατί οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από γη και ουρανό και μέσα τους αυτά τα δύο στοιχεία συνυπάρχουν, πότε πολεμώντας το ένα το άλλο και πότε συμφιλιωμένα σε γόνιμη αρμονία. Η γη τους καλεί να ζήσουν τη ζωή τους εδώ κάτω, να αδράξουν την κάθε τους ημέρα σαν να είναι η πρώτη τους και συνάμα η τελευταία τους. Ο ουρανός που έχουν μέσα τους τούς καλεί να παλέψουν για να κρατήσουν στο δικό τους κόσμο την αθάνατη ομορφιά, που μόνο στους θεούς ανήκει.

Ο Θαλής τώρα, που είχε πια αποκρυπτογραφήσει το μυστικό του τρίποδα, έβλεπε με κάπως διαφορετικό τρόπο το μεγάλο κίνδυνο που απειλούσε τη Μίλητο, αλλά και την Ελλάδα ολόκληρη. Εξακολουθούσε, βέβαια, να ανησυχεί για την ανεξέλεγκτη επέκταση του κράτους των Περσών, όμως ήξερε πια, χάρη σε εκείνο το μήνυμα από το παρελθόν, πως οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από γη και ουρανό. Και δεν υπάρχει τίποτα, απολύτως που να μπορεί να σκλαβώσει τη γη, τον ουρανό.

Το μυαλό μας έχει την τάση να εντοπίζει ό,τι μπορεί να αποτελεί απειλή, ενώ δύσκολα συλλαμβάνει πως όλα πάνε καλά

Το μυαλό μας είναι ένα μηχάνημα που κατασκευάστηκε, δοκιμάστηκε και (κυρίως) ολοκληρώθηκε εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πριν, σε ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον, με πολύ διαφορετικές απαιτήσεις. Στοιχεία που κάποτε ήταν ωφέλιμα τώρα μας εμποδίζουν να είμαστε ευτυχισμένοι. Λόγω των απαρχών του, ο κόσμος τον οποίο αντιμετωπίζει το μυαλό σας είναι αρχαίος, θολός και τρομακτικός. Το ίδιο και οι στρατηγικές του. Αν θέλουμε να χρησιμοποιούμε σωστά αυτό το μηχάνημα, πρέπει να προσαρμόσουμε το πρόγραμμά του στο νέο του περιβάλλον. Πρώτα, όμως, ας δούμε πώς ξεκίνησαν όλα.

Στις απαρχές των τυφλών σημείων

Ένα κλαδί ίου θάμνου λίγο πιο πέρα από τον πρωτόγονο κυνηγό κουνιέται ελαφρά. Ο ήχος τραβάει την προσοχή του επιδέξιου κυνηγού. Κουνάει το χέρι στην ομάδα του, τους δείχνει ότι πρέπει να σκύψουν και να μη μιλάνε μέχρι να ερευνήσει την πηγή του θορύβου. Μισοκλείνει τα μάτια, οξύνει την ακοή του και αγνοεί οτιδήποτε άλλο εντοπίζουν οι αισθήσεις του. Αυτός ο θάμνος έχει την αμέριστη προσοχή του. Όλα τα υπόλοιπα χάνονται στο φόντο.

Ο άνεμος φυσάει από πίσω του με κατεύθυνση τον θάμνο. Συνειδητοποιεί ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορεί να μυρίσει το θηρίο που φοβάται. Αυτό το σχέδιο ακολουθούν τα θηρία όταν επιτίθενται. Προφανώς είναι ένας έξυπνος θηρευτής, μια τίγρη ίσως, και από το ύψος του κλαδιού που κουνήθηκε συμπεραίνει πως πρέπει να είναι μεγάλη.

Μέσα στη σιωπή, οι κυνηγοί κρατούν την ανάσα τους. 0 θάμνος σταματάει να κουνιέται, ένδειξη πως το θηρίο ξέρει ότι το αντιλήφθηκαν. Στο μυαλό του, ο κυνηγός της Εποχής του Λίθου προβλέπει μια επικείμενη μάχη. Φαντάζεται με ακρίβεια τη γωνία και την ταχύτητα της επίθεσης. Η επίθεση απέχει μόλις μερικά δευτερόλεπτα, είναι σίγουρος, έτσι κάνει νόημα στους φίλους του να κάνουν μερικά βήματα πίσω.

Η επιφυλακτικότητά του βασίζεται σε προηγούμενες επώδυνες εμπειρίες. Από την πρώτη φορά που βγήκε στη ζούγκλα να κυνηγήσει μαζί με τον πατέρα του, πολλοί καλοί κυνηγοί έπεσαν θύματα κάποιου άγριου θηρίου σε στιγμές που δεν πρόσεχαν ιδιαίτερα. Αν και έχουν περάσει πολλά φεγγάρια από τότε, θυμάται πώς επιτέθηκε το θηρίο, πώς έριξε τα θύματά του στο έδαφος και ξέσκισε τους μυς από τα κόκαλά τους. Ζει την ανάμνηση σαν να συμβαίνει μπροστά στα μάτια του και η καρδιά του αρχίζει να χτυπάει δυνατά.

Δεν υπάρχει λεπτό για χάσιμο. Η επεξεργασία της παραμικρής λεπτομέρειας για να αναλύσει περαιτέρω την κατάσταση θα του στερήσει την ευκαιρία να το σκάσει. Ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος. Πρέπει να πάρει μια απόφαση γρήγορα, έτσι ορίζει την κατάσταση ως ξεκάθαρο και άμεσο κίνδυνο. Όταν εξαρτάται η ζωή του από κάτι τέτοιο, η ταχύτητα έχει μεγαλύτερη σημασία κι από την πιο ενδελεχή έρευνα.

Νιώθει ένα αίσθημα πανικού να τον πνίγει. Το μυαλό του επιβάλλει αυτή την κατάσταση πλημμυρίζοντας το σώμα του με αδρεναλίνη που θα τον προετοιμάσει να αντιδράσει.

Καθώς τον κυριεύει ο πανικός, το μυαλό του υπερβάλλει, βλέποντας κάθε πιθανό σενάριο ως πιο επικίνδυνο απ’ ό,τι πραγματικά είναι. Μπορεί να είναι ολόκληρη αγέλη, σκέφτεται. Μπορεί να είμαστε περικυκλωμένοι. Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσουμε να το σκάσουμε. Θα πεθάνουμε όλοι. Περισσότερα κλαδιά κινούνται βίαια. Μέσα σε μια στιγμή, στρέφει ενστικτωδώς την πλάτη στον θάμνο και ετοιμάζεται να τρέξει – ήταν απλώς δυο πουλιά που πέταξαν μακριά. Ο κυνηγός κοιτάζει με αφέλεια τον ουρανό και συνειδητοποιεί ότι η τίγρη δεν είναι παρά ένα σμήνος πουλιών. Ποιος νοιάζεται αν τα προηγούμενα λεπτά ήταν γεμάτα αγωνία, σκέφτεται το μυαλό του. Τουλάχιστον είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Για χιλιετίες, οι εγκέφαλοί μας εξοπλίστηκαν με τα επτά απίστευτα στοιχεία που μόλις σας επισήμανα: φίλτρα, εικασίες, προβλέψεις, αναμνήσεις, ταμπέλες, συναισθήματα και υπερβολές. Ναι, αυτές οι τάσεις έχουν εξασφαλίσει την επιβίωση του είδους μας εδώ και χρόνια. Και οι πρόγονοί μας δεν γκρίνιαζαν για τα δυσάρεστα αυτά στοιχεία, γιατί ζούσαν σε ένα πολύ εχθρικό περιβάλλον. Γι’ αυτούς, είχε νόημα να φαντάζονται το χειρότερο, γιατί το χειρότερο συνέβαινε πολύ συχνά.

Καθώς αναπτύχθηκε ο πολιτισμός μας και διώξαμε τις τίγρεις από τις πόλεις μας, ανταλλάξαμε τη ζούγκλα με τον εργασιακό μας χώρο, με κλαμπ και εμπορικά κέντρα, συνεχίσαμε να βασιζόμαστε – τη επτά χαρακτηριστικά. Κι όμως, σπάνια σταματάμε για να αναρωτηθούμε πόσο αποτελεσματικά είναι σε αυτό το “ξένο” περιβάλλον. Ακριβώς όπως ένα κατσαβίδι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να σφίξει μια βίδα αλλά και για να μας βγάλει το μάτι, αυτά τα στοιχεία που μας βοηθούν να επιβιώνουμε μπορούν να μετατραπούν σε τυφλά σημεία που λειτουργούν εις βάρος μας και μας κάνουν δυστυχισμένους, ειδικά όταν συνδυάζονται με κάποια άλλη αρχαία τάση που είναι το βασικό χαρακτηριστικό του εγκεφάλου μας.

Ας κάνουμε ένα τεστ στο μυαλό σας, λοιπόν.

Δείτε την παρακάτω εικόνα και σημειώστε τι βλέπετε με μια ματιά. Προσέξατε το αρκουδάκι στο χέρι του μικρού κοριτσιού, το βιβλίο που πέφτει από την τσάντα της ή το άδειο παρκόμετρο; Τι παρατηρήσατε; Το κόκκινο φανάρι, το αγόρι που τρέχει, το αυτοκίνητο ή το κορίτσι που κινδυνεύει; Παρατηρήσατε το επικείμενο ατύχημα; Οι περισσότεροι από μας, ναι.

Και τώρα, απομακρυνθείτε λίγο και δείτε τη μεγαλύτερη εικόνα. Θα προσέξετε πως τίποτα δεν πηγαίνει στραβά. Το αυτοκίνητο είναι παρκαρισμένο, υπάρχει ένας αστυνομικός που ελέγχει την κίνηση και όλοι είναι ασφαλείς. Γιατί δεν είναι αυτό το σενάριο που περιμένατε;

Προσπαθήστε να παίζετε αυτό το παιχνίδι στην καθημερινότητά σας. Σε κάθε περίπτωση, θα παρατηρήσετε ότι το μυαλό σας έχει την τάση να εντοπίζει ό,τι πηγαίνει στραβά και ό,τι μπορεί να αποτελεί απειλή. Πολύ πιο σπάνια θα συλλάβει το μυαλό σας ότι όλα πάνε καλά ή ότι όλα είναι φυσιολογικά. Μοιάζει λίγο με τον κυνηγό φίλο μας που μετέφραζε την κίνηση ενός κλαδιού στον θάμνο ως τίγρη αντί για πουλιά.

Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να επιβεβαιώσετε ότι θέλετε κάτι καλύτερο από ό,τι έχετε αυτή τη στιγμή

Συχνά ακούμε ότι διαθέτουμε τη «δυνατότητα επιλογής», όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Είναι παραπλανητικό να λέμε ότι κάποιος επιλέγει να έχει μια δυσλειτουργική σχέση, οικονομικά προβλήματα ή οποιαδήποτε άλλη αρνητική κατάσταση στη ζωή του. Τις περισσότερες φορές ο τρόπος που λειτουργούμε βασίζεται στον προγραμματισμό του παρελθόντος.

Η έννοια της επιλογής υπονοεί ότι δρούμε σε συνειδητό επίπεδο. Ωστόσο, όταν ενεργείτε μη συνειδητά, είναι αδύνατον να κάνετε συνειδητές επιλογές. Λειτουργείτε στον «αυτόματο πιλότο» ἡ σύμφωνα με τον εδραιωμένο τρόπο συμπεριφοράς σας.

Ο εδραιωμένος τρόπος συμπεριφοράς σας αποτελεί μηχανισμό επιβίωσης. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το μυαλό μας παίρνει τον έλεγχο χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει.

Η επιλογή ξεκινάει από τη στιγμή που σταματάτε να ταυτίζεστε με τα εξαρτημένα πρότυπα συμπεριφοράς του παρελθόντος. Μέχρι να φτάσετε σε αυτό το σημείο, λειτουργείτε σε μη συνειδητό επίπεδο. Αυτό σημαίνει ότι ωθείστε να σκέφτεστε, να αισθάνεστε και να ενεργείτε με συγκεκριμένους τρόπους σύμφωνα με το πώς έχει προγραμματιστεί το μυαλό σας. Όταν είμαστε σε θέση να επιλέξουμε, δεν είμαστε πλέον θύματα των μη συνειδητών αντιδράσεών μας.

Αν ο μη συνειδητός, αρνητικός τρόπος σκέψης μας δεν στηρίζει τις επιθυμίες μας, θα πρέπει, αντί να τον εξαλείψουμε, να τον κάνουμε απλώς να εστιάσει στην «ορθή σκέψη». Η «ορθή σκέψη» είναι ένα πρότυπο σκέψης που βασίζεται στην αλήθεια. Η αλήθεια από τη φύση της είναι πάντοτε «ορθή».

Χωρίς δυσαρέσκεια δεν υπάρχει εξέλιξη

Ο Ανώτερος Εαυτός σας γνωρίζει τι είναι καλύτερο για εσάς. Έτσι, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να επιβεβαιώσετε ότι θέλετε κάτι καλύτερο από ό,τι έχετε αυτή τη στιγμή. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι χωρίς δυσαρέσκεια δεν υπάρχει εξέλιξη. Μολονότι είναι σημαντικό να ζείτε στο παρόν και να αποδέχεστε τα πράγματα «ως έχουν», είναι εξίσου σημαντικό να εξελίσσεστε.

Εξετάστε τη δυσαρέσκειά σας πολύ προσεκτικά και θα σας αποκαλύψει κάτι για τον εαυτό σας. Η ζωή σας είναι ένας καμβάς που αλλάζει συνεχώς. Τι θα επιλέξετε να ζωγραφίσετε πάνω του; Μήπως στερήσεις και περιορισμούς; Γιατί τότε αυτό θα αποπνέει ο καμβάς σας,

Μήπως σας κρατούν δέσμιους οι περιορισμοί σας;

Αν έχετε πάει ποτέ στο τσίρκο, ίσως έχετε παρατηρήσει ότι τους μεγάλους ελέφαντες τους δένουν σε ξύλινους πασσάλους με λεπτά σκοινιά, ενώ οι μικροί έχουν μια τεράστια αλυ σίδα γύρω από τα πόδια τους που καταλήγει σε έναν σιδερένιο πάσσαλο μπηγμένο βαθιά στο έδαφος. Αυτό συμβαίνει γιατί όταν οι ελέφαντες είναι μικροί προσπαθούν συνεχώς να ξεφύγουν.

Αν ο πάσσαλος είναι βαλμένος αρκετά βαθιά και η αλυσίδα γερή, ο μικρός ελέφαντας δεν θα μπορεί να κουνηθεί. Τελικά, έρχεται μια μέρα που ο μικρός ελέφαντας σταματάει να τραβάει την αλυσίδα. Τότε, κάποιος αντικαθιστά τον μεταλλικό πάσσαλο με έναν ξύλινο, γιατί ξέρει ότι ο ελέφαντας έμαθε να πιστεύει πως δεν μπορεί να ξεφύγει. Οι άνθρωποι κάνουμε ακριβώς το ίδιο, δημιουργώντας μόνοι μας τους περιορισμούς μας μέσα από τις πεποιθήσεις μας. Μας περιορίζει όχι η ίδια η πραγματικότητα, αλλά το πώς την αντιλαμβανόμαστε.

Κάποτε ένασ γάτος που δεν πίστευε ότι μπορούσε να πηδήξει σε ψηλά μέρη και έτσι δεν προσπαθούσε ποτέ. Όταν γέρασε, ξέχασε ότι δεν ήξερε να πηδάει. Έτσι, μια μέρα βρέθηκε καθισμένος στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης, έχοντας ρίξει κάτω όλα τα βιβλία και τα διακοσμητικά. Βλέπετε, από τα γηρατειά ξέχασε ότι δεν μπορούσε να πηδήξει! Τι θα συνέβαινε αν αναπτύσσαμε και εμείς αυτό το είδος θετικής άνοιας; Το πιθανότερο είναι ότι θα ξεχνούσαμε όσα πιστεύουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε και απλώς θα τα κάναμε.

Γιατί ο βραδύποδας είναι τόσο αργός;

Τα έξι είδη βραδύποδα, σε Βραζιλία και Παναμά, κινούνται χωρίς καμία βιασύνη, έχοντας προσαρμοστεί σε μια ζωή την οποία ζουν σε αργή κίνηση. Αλλά γιατί είναι τόσο αργοκίνητοι και ποιο είναι το τίμημα για να παραμείνουν έτσι;

Οι περιορισμένες κινήσεις τους είναι απόρροια της δίαιτας τους κατά κύριο λόγο. Κατοικώντας κυρίως στα δάση της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, τρέφονται με φύλλα και φρούτα. Χωρίς ουσιαστικά να προσλαμβάνουν λίπος ή ιδιαίτερη πρωτεΐνη, οι βραδύποδες προσπαθούν να εξοικονομούν ενέργεια υιοθετώντας μια πιο χαλαρή προσέγγιση ως προς τον βίο τους.

Κατά μέσο όρο, ένας βραδύποδας σκαρφαλώνει η περπατάει περίπου 38 μέτρα την ημέρα. Για να μετακινηθούν 30 εκατοστά, χρειάζονται περίπου ένα λεπτό. Και το πεπτικό τους σύστημα μοιάζει με το κινητικό τους. Αφού μασούν τα φύλλα χρησιμοποιώντας τα χείλη τους, μπορεί να χρειαστεί κι ένας μήνας για να χωνέψουν εντελώς. Ο μεταβολισμός τους είναι 40% με 45% πιο αργός από τα περισσότερα θηλαστικά, ώστε να αντισταθμιστεί η χαμηλή πρόσληψη θερμίδων.

Ωστόσο η αργή αυτή κίνηση δεν πρέπει να περνιέται για αδυναμία. Οι βραδύποδες μπορούν να κρέμονται από κλαδιά για ώρες, επιδεικνύοντας εντυπωσιακή αντοχή. Και επειδή περνούν τον περισσότερο χρόνο τους ψηλά σε δέντρα, δεν χρειάζονται γρήγορη κίνηση για να αποφύγουν τα αρπακτικά.

Όμως υπάρχει κι ένα κακό στην αναπαυτική ζωή τους. Λόγω της πενιχρής διατροφής τους, συνήθως πρέπει να κάνουν την ανάγκη τους μόνο μία φορά την εβδομάδα. Αυτό μπορεί να είναι ένα αγχωτικό γεγονός γι’ αυτούς, καθώς σημαίνει ότι θα βρεθούν στο έδαφος και θα διακινδυνεύσουν να εντοπιστούν από τα αρπακτικά, κάτι που βάζει τη ζωή τους σε κίνδυνο. Ακόμη χειρότερα, αυτή η αργή κινητικότητα του εντέρου σημαίνει ότι προσπαθούν να απωθήσουν σχεδόν το ένα τρίτο του σωματικού τους βάρους σε κόπρανα κάθε φορά.

Φεμινισμός: Η Καταστροφή της Γυναικείας Δύναμης

Η ετεροφυλοφιλία βασίζεται σε μια ανταλλαγή γυναικείας δύναμης με την ανδρική δύναμη που εκφράζεται ως αγάπη. Οι δυτικές γυναίκες έχουν εξαπατηθεί να επιδιώκουν την εξουσία αντί για την αγάπη. Ως αποτέλεσμα, δεν έχουν τίποτα άλλο να προσφέρουν στους άντρες παρά μόνο σεξ. Αναρωτιόμαστε αν οι γυναίκες είναι ικανές να αγαπήσουν τους άνδρες.

“Κάθε κορίτσι που μεγαλώνει ως γυναίκα, χωρίς να γνωρίζει ότι η αγάπη είναι η υπέρτατη αξία της, έχει βιαστεί πνευματικά. Η θηλυκή πνευματικότητα εκφράζει μια στάση πνευματικής αναμονής, φροντίδας, και ετοιμότητας για την συνάντηση με το αντίθετό της, η οποία αποτελεί προϋπόθεση για την εσωτερική ολότητα. Χωρίς αυτό, γίνεται έρμαιο του αρσενικού μέσα της, ενός οργισμένου πνεύματος διανοητικής ή σωματικής δραστηριότητας με το οποίο κανένας άνδρας δεν μπορεί να σχετιστεί και με το οποίο ούτε η ίδια δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση να σχετιστεί. Είναι μια γυναίκα δαιμονισμένη”. -Irene Claremont de Castillejo, “Γνωρίζοντας την γυναίκα: μια θηλυκή ψυχολογία”.

Ο φεμινισμός είναι μια συλλογή κοινωνικών θεωριών, πολιτικών κινήσεων και ηθικολογίας, σε σχέση με την κοινωνική, πολιτική και οικονομική κατάσταση των γυναικών. Ως κοινωνικό κίνημα, ο φεμινισμός έχει αφετηρία τον περιορισμό ή την εξάλειψη της έμφυλης ανισότητας και την προώθηση των δικαιωμάτων, των συμφερόντων και των ζητημάτων των γυναικών στην κοινωνία. Σήμερα, εντός ακαδημαϊκών χώρων, φεμινίστριες εστιάζονται στην τεκμηρίωση της ανισότητας φύλου και των αλλαγών στην κοινωνική θέση και εκπροσώπηση των γυναικών. Άλλοι ισχυρίζονται πως το κοινωνικό φύλο και το βιολογικό φύλο (gender & sex) είναι κοινωνικές κατασκευές, ερευνούν την κατασκευή του φύλου και της σεξουαλικότητας, και αναπτύσσουν εναλλακτικά μοντέλα μελέτης των κοινωνικών σχέσεων.

Ο φεμινισμός ισχυρίζεται πως υπάρχει μια “καταπιεστική πατριαρχία”, που είναι η ριζική αιτία των κοινωνικών προβλημάτων. Η βία εναντίον των γυναικών και η καταπίεσή τους, επειδή είναι γυναίκες, είναι πιο θεμελιώδης από τις καταπιέσεις που σχετίζονται με την τάξη, την εθνικότητα, την θρησκεία, κλπ. Μερικοί θεωρούν πως η προτεραιότητα στην καταπίεση και η διεθνοποίηση της ιδέας “Γυναίκα”, που ήταν μέρος της παραδοσιακής φεμινιστικής σκέψης, είναι πολύ γενική, και πως οι γυναίκες σε άλλες χώρες δεν θα βιώσουν ποτέ την ίδια εμπειρία του να είσαι “γυναίκα” όπως οι γυναίκες στις Δυτικές χώρες.

Μερικές φεμινίστριες συνηγορούν για τον διαχωρισμό – ένας ολοκληρωτικός διαχωρισμός του αρσενικού και του θηλυκού στην κοινωνία και τον πολιτισμό – ενώ άλλες αμφισβητούν όχι μόνο τη σχέση μεταξύ ανδρών και γυναικών, αλλά το ίδιο το νόημα του “άνδρα” και της γυναίκας. Μερικοί ισχυρίζονται πως οι ρόλοι των φύλων, η ταυτότητα φύλου, και η σεξουαλικότητα είναι από μόνες τους κοινωνικές κατασκευές (LOL). Γι’ αυτές τις φεμινίστριες, ο φεμινισμός είναι ένα βασικό μέσο για την ανθρώπινη απελευθέρωση (δηλαδή, η απελευθέρωση των ανδρών καθώς και των γυναικών, από άλλα κοινωνικά προβλήματα).

Άλλες φεμινίστριες πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρχουν κοινωνικά προβλήματα ξεχωριστά ή που προηγούνται της πατριαρχίας (π.χ. ρατσισμός ή ταξικοί διαχωρισμοί). Βλέπουν τον φεμινισμό ως ένα απελευθερωτικό κίνημα μεταξύ πολλών, που το καθένα επηρεάζει το άλλο. Η ανωμαλία στο έπακρο δηλαδή.

Η ταινία “Παιχνίδια πολέμου” (1983) απεικονίζει το πως υπονομεύτηκαν οι ετεροφυλόφιλοι μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, μόλις 40 χρόνων. Στην ταινία, ο Μάθιου Μπρόντερικ είναι ένας ιδιοφυής έφηβος χάκερ, που ξεκινάει κατά λάθος μια πυρηνική αντίστροφη μέτρηση και κατόπιν τρέχει να αποτρέψει την καταστροφή. Η φίλη του, την οποία υποδύεται η Ally Sheedy, εμφανίζεται σε συμπληρωματικό ρόλο, ουσιαστικά βοηθώντας, ενθαρρύνοντας και θαυμάζοντάς τον. Αυτός είναι ο ηγέτης. Η παρουσία της ενημερώνει, επικυρώνει κι αναβαθμίζει ό,τι αυτός κάνει. Είναι σαν οι ενέργειές του να είναι αφιερωμένες σε εκείνη.

Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η ετεροφυλοφιλία. Μια γυναίκα ενδυναμώνει τον άντρα της εμπιστευόμενη την δύναμή της σ’ αυτόν. Με αυτόν τον τρόπο αγαπάει, δηλαδή “εμπιστευόμενη”, κατατασσόμενη ως πρώτος σύντροφος στον καπετάνιο της. Αν αυτή η ταινία ξαναγυριζόταν σήμερα, εκείνη θα ήταν καπετάνισσα, εκείνος θα ήταν ευνουχισμένος και θα χώριζαν.

Από τον Τσώσερ μέχρι τον Φρόιντ, οι άνδρες αναρωτιούνται: “Τι θέλουν οι γυναίκες;”. Είναι πραγματικά πολύ απλό. Θέλουν να τις αγαπούν. Συγκεκριμένα, θέλουν την παθιασμένη δια βίου αγάπη ενός συζύγου. Αλλά τι κάνει έναν άνδρα να αγαπάει μια γυναίκα με αυτόν τον τρόπο; Η θυσία της. Ρίχνοντας την παρτίδα της μαζί με την δική του, την εντάσσει στον κύκλο του προσωπικού του συμφέροντος. Με αυτόν τον τρόπο δύο άνθρωποι γίνονται ένα.

Το αποκλειστικό σεξ είναι ένα σύμβολο αυτού του δεσμού. Το σεξ είναι μια πράξη ανδρικής κατοχής. Η συνουσία δημιουργεί έναν δεσμό σαν βέλκρο, ο οποίος καταστρέφεται από την ασυδοσία. Οι γυναίκες θέλουν να κατέχονται από τους συζύγους τους. Κατά την σεξουαλική πράξη, ο άνδρας “κάνει έρωτα” στην γυναίκα του, δηλαδή της προσφέρει ηδονή για να δείξει πόσο εκτιμά την θυσία της.

Οι γυναίκες χρειάζονται το σεξ όσο και οι άνδρες, αν όχι περισσότερο. Ο γάμος είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για την ικανοποίηση των σεξουαλικών αναγκών τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών. Διδάσκοντας τις γυναίκες να είναι εγωκεντρικές αντί να θυσιάζονται, ο φεμινισμός τις έχει στερήσει από την φύση τους, την αγάπη. Το μόνο που τους έχει απομείνει να δώσουν είναι το σεξ. Επειδή δεν παραδίδονται σε έναν σύζυγο που τις αγαπάει, περιορίζονται στο να δίνουν τον εαυτό τους σε αγνώστους.

Η Ανατροπή.

Αν θες να αρρωστήσεις ένα δέντρο, στοχεύεις τα ριζά του. Αν θες να γκρεμίσεις ένα οικοδόμημα, στοχεύεις τα θεμέλια. Κι αν θες να διαλύσεις την κοινωνία, στοχεύεις την γυναίκα. Και αυτό έπραξαν…

Ο μύθος της ηθικής σουφραζέτας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ωραιοποίηση της ιστορίας από τις φεμινίστριες. Οι σουφραζέτες του προηγούμενου αιώνα έβλεπαν τους εαυτούς τους ως πηγές φωτός που έλαμπαν μέσα στις οικογένειες, Η ωραιοποίηση της σουφραζέτας στην σημερινή ιστορία παραβλέπει τις ρατσιστικές και εθνικιστικές ρίζες του φεμινισμού. Την πολιτικοποίηση της μητρότητας και την αναγνώριση του ρόλου της γυναίκας ως φροντιστή. Τα ‘ίσα δικαιώματα’ δεν εξασφάλισαν στις γυναίκες τον παράδεισο που τους υπόσχονταν οι σουφραζέτες οι μαχητικές φεμινίστριες του περασμένου αιώνα. Μάλλον το αντίθετο συνέβη!

Οι πραγματικοί υπεύθυνοι πίσω από όλο αυτό το κίνημα είχαν ένα σκοπό. Να ελέγχουν υποβαθμίζοντας και διαφθείροντας. Όπως οι τερμίτες, τρώνε τις κολώνες στήριξης της κοινωνίας. Η οικογένεια είναι το ερυθρό αιμοσφαίριο μιας υγιούς κοινωνίας. Μας παρέχει τους ρόλους και την ταυτότητά μας, καθώς και την απαραίτητη συναισθηματική και υλική υποστήριξη. Εξασφαλίζει ότι οι νέοι γεννιούνται, αγαπιούνται και μεγαλώνουν σωστά και ότι οι ηλικιωμένοι φροντίζονται. Η οικογένειά μας είναι ο κρίκος μας στην αλυσίδα της αιωνιότητας. Γι’ αυτό και πάντα ήθελαν να την καταστρέψουν.

Κυνήγησαν τις γυναίκες, τις οποίες θεωρούσαν άστατες, ματαιόδοξες και αδύναμες.

“Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να επηρεάσει κανείς τους άνδρες τόσο ισχυρά όσο μέσω των γυναικών. Αυτές θα πρέπει, λοιπόν, να είναι η κύρια μελέτη μας- θα πρέπει να εισχωρήσουμε στην καλή τους γνώμη, να τους δώσουμε υποδείξεις χειραφέτησης από την τυραννία της κοινής γνώμης και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους- θα είναι τεράστια ανακούφιση για το σκλαβωμένο μυαλό τους να απελευθερωθεί από οποιονδήποτε δεσμό περιορισμού, και θα τους φουντώσει περισσότερο και θα τους κάνει να εργαστούν για μας με ζήλο, χωρίς να γνωρίζουν ότι το κάνουν- γιατί θα ικανοποιούν μόνο την επιθυμία τους για προσωπικό θαυμασμό”. Έγραψε ο Άνταμ Βάισαουπτ.

Ακόμη και ο Ρόκφελερ σε συνέντευξή του δήλωσε απλά και ξάστερα τους λόγους που τα ιδρύματα του στήριξαν την ισότητα των δυο φύλων.

“Το κάναμε για δυο λόγους. Ο ένας γιατί ο μισός πληθυσμός που δεν δούλευε (οι γυναίκες) δεν φορολογούντο, κι ο άλλος, γιατί όταν η γυναίκα δουλεύει, τα παιδιά πηγαίνουν από νωρίς στα σχολεία και τους σταθμούς, κι έτσι, μακριά από την μάνα, μπορούμε να ελέγχουμε καλύτερα το μεγάλωμα τους μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος που είναι διαμορφωμένο όπως θέλουμε εμείς. Το όλο σκεπτικό, θυμίζει απόσπασμα από “Τα πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών” των οποίων η γνησιότητα αμφισβητείται από πολλούς, το αποτέλεσμα τους όμως δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν.”

Έπεισαν τις γυναίκες ότι ο γάμος και η οικογένεια ήταν “καταπιεστικές”. Οι άνδρες μοχθούσαν στα εργοστάσια και πέθαιναν στον πόλεμο για να παρέχουν και να προστατεύουν, αλλά κατά κάποιο τρόπο οι γυναίκες ήταν αυτές που καταπιέζονταν. Έπρεπε να παρέμβουν στην φυσική στοργή και έλξη που έχουν οι άνδρες και οι γυναίκες ο ένας για τον άλλον και για τους απογόνους τους. Ο σκοπός τους ήταν να εξορίσουν την αγάπη.

Η ουσία της γυναίκας είναι η αγάπη, η δύναμη να παράγει αγάπη, αγαπώντας και λαμβάνοντας αγάπη σε αντάλλαγμα. Αυτή είναι η πηγή της δύναμής της. Η αγάπη μιας γυναίκας για τον σύζυγο και τα παιδιά της είναι το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο. Για έναν άνδρα, αυτή η αγάπη είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός του. Επιτρέποντας στον εαυτό της να την κοροϊδέψουν, επιδιώκοντας την υλική αντί της πνευματικής δύναμης, έχει ουσιαστικά χάσει την δύναμη να αγαπάει. Μπορεί να έχει δύναμη ή να αγαπάει. Δεν μπορεί να έχει και τα δύο.

Η Σταλινοποίηση της Αγάπης.

Κανείς δεν έχει πρόβλημα με την ισότιμη μεταχείριση των γυναικών με τους άνδρες. Όμως ο φεμινισμός αντιμετωπίζει τις γυναίκες σαν να ήταν άνδρες. Παρουσιάζει την ετεροφυλοφιλία ως παθολογία και κάνει διακρίσεις εις βάρος των ανδρών. Οι γυναίκες ευνοούνται για τις δουλειές ώστε να κάνουν καριέρα αντί για παιδιά και οι άνδρες να μην μπορούν να συντηρήσουν τις οικογένειές τους. Η κοινωνία σαμποτάρεται.

Όπως αποκάλυψε η Μπέλα Ντοντ, πρώην ηγέτιδα του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος: “Η αστική οικογένεια ως κοινωνική μονάδα επρόκειτο να καταστεί παρωχημένη”. Ο στόχος ήταν να “δημιουργηθεί ένας νέος τύπος ανθρώπου που θα συμμορφωνόταν με τον κόσμο που με αυτοπεποίθηση περίμεναν να ελέγξουν”.

“Πρώτα παίρνετε τις γυναίκες, μετά έχετε τα παιδιά, οπότε ακολουθούν οι άνδρες” -Αντόλφ Χίτλερ.

Οι Φεμινίστριες έχουν Λεηλατηθεί Πνευματικά.

Οι γυναίκες χρειάζονται την αγάπη ενός άνδρα όπως ένα λουλούδι χρειάζεται τον ήλιο και το νερό. Οι άντρες θρέφουν τις γυναίκες και οι γυναίκες ενδυναμώνουν τους άντρες με το να συναινούν στις λογικές απαιτήσεις τους. Αυτή είναι η ετεροφυλοφιλική δυναμική.

Η Sheila Jeffreys, 68 ετών, είναι περισσότερο γνωστή ως λεσβία φεμινίστρια ακαδημαϊκός και πολιτική ακτιβίστρια. Αυτό που η Sheila Jeffreys αποκαλεί “ερωτικοποίηση της αδυναμίας” είναι η ετεροφυλοφιλία. Αλλά είναι μια λεσβία που προφανώς δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο έρωτας των γυναικών είναι η δύναμή τους. Θέλει να μετατρέψει όλες τις γυναίκες σε λεσβίες που όπως και εκείνη δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το στυλ, η ομορφιά και η γοητεία της γυναίκας (η θηλυκότητά της) εξαρτώνται από την αποφυγή της υλικής εξουσίας.

Μια γυναίκα που δίνει τον εαυτό της στον σύζυγό της χαίρεται και αγαπιέται από εκείνον και τα παιδιά τους. Μια γυναίκα που επιδιώκει την εξουσία με ανδρικούς όρους είναι καταδικασμένη σε μια ζωή απομόνωσης και πικρίας.

Οι δυτικές φεμινίστριες έχασαν το πιο πολύτιμο δώρο τους για το τίποτα. Έγιναν χυδαίες και πραγματικά απωθητικές. Τους λείπει η προσωπικότητα, η γοητεία, το στυλ και η ουσία. Δεν μπορούν να αγαπήσουν. Δεν μπορούν να έχουν τίποτα άλλο παρά την δουλειά τους, τα κατοικίδια τους και την παρέα των ομοίων τους.

Η κοινωνία, οι δάσκαλοι και οι πολιτικοί και πολιτιστικοί ηγέτες έχουν κλέψει και έχουν προδώσει τις Δυτικές φεμινίστριες και κατά συνέπεια αυτές έχουν ενταχθεί στις προδοτικές τους τάξεις. Πρόδωσαν τα αγέννητα παιδιά τους, τον πολιτισμό τους, την οικογένειά τους και την υπόσχεση του μέλλοντος. Αλλά το χειρότερο απ’ όλα, έχουν προδώσει τον εαυτό τους.

Αλλά, αν αυτό τους παρηγορεί: Εξαπατήθηκαν από τους καλύτερους.

Η “αγάπη” είναι μια αφηρημένη έννοια, ειδικά όταν πρόκειται για άντρες. Τους αρέσει το εμπόριο, αλλά μόλις μπει στο τσουβάλι (συνήθως μέσω του γάμου) αρχίζουν και πάλι να φέρονται σαν τα παιδιά που εξακολουθούν να είναι -οι περισσότεροι από αυτούς τουλάχιστον.

Τουλάχιστον εδώ στον δυτικό κόσμο, οι άνδρες δεν έχουν ξεφύγει από την παιδική ηλικία, εξακολουθούν να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται σαν θυμωμένα αγοράκια των οποίων οι ανάγκες δεν ικανοποιήθηκαν. Ορισμένοι φιλόσοφοι-ψυχολόγοι το αποδίδουν αυτό στο γεγονός ότι οι γυναίκες απλώς είναι, αλλά οι άνδρες πρέπει να γίνουν (μέσω τελετών μετάβασης με τους μεγαλύτερους ώριμους άνδρες σε κάθε συγκεκριμένη κοινότητα).

Μια γεροντοκόρη, τουλάχιστον στην προφεμινιστική εποχή, θα μπορούσε να είναι απόλυτα ικανοποιημένη με την σταδιοδρομία της βοηθώντας τους άλλους (δασκάλες, βιβλιοθηκονόμοι, νοσηλεύτριες κ.λπ.), αλλά οι άνδρες χωρίς γυναίκες, απλά τρελαίνονται.

Οι λευκοί άνδρες σε προηγούμενες εποχές περνούσαν από σκόπιμες και αναγκαίες τελετές μετάβασης, όπως γινόταν και σε άλλους πολιτισμούς. Αμέτρητοι άντρες συμπεριφέρονται άσχημα γενικά με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, και απέναντι στις γυναίκες ειδικότερα, επειδή ασυνείδητα προσπαθούν να μεγαλώσουν, να γίνουν πραγματικοί άντρες. Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι δουλειά της γυναίκας να “κάνει άντρα” τον άντρα της, αλλά είναι μια δουλειά για την οποία οι περισσότερες γυναίκες δεν είναι φτιαγμένες. Οι ώριμοι άνδρες πρέπει να πάρουν αυτό το αγόρι και να το μετατρέψουν σε άνδρα.

Αν ο φεμινισμός έχει τέτοια λυσσαλέα επιτυχία στις λευκές κοινωνίες, τα παραπάνω μπορεί να είναι μια εξήγηση ούτως ή άλλως. Οι άνδρες παραπαίουν τρελά και κατηγορούν τον φεμινισμό. Ο φεμινισμός, όμως, μπορεί να είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία.

Η Marie N. Robinson MD, ψυχίατρος με σπουδές στο Cornell, αφιέρωσε το ιατρείο της στην Νέα Υόρκη στη θεραπεία της ψυχρότητας. Το βιβλίο της, The Power of Sexual Surrender (1958), είναι μια αποκαλυπτική μελέτη του γυναικείου ψυχισμού. Έχει εξαντληθεί. Γιατί; Είναι πολιτικά μη ορθό.

Η Δρ Ρόμπινσον λέει ότι εκατομμύρια Αμερικανίδες υποφέρουν από ψυχρότητα. Ενώ διερευνά πολλές διαφορετικές αιτίες, σημειώνει ότι οι ΄ψυχρές΄ γυναίκες υιοθετούν καθολικά την φεμινιστική άποψη. Αυτή η άποψη, ότι η καριέρα ως σύζυγος και μητέρα είναι υποτιμητική και ότι οι άνδρες εκμεταλλεύονται τη γυναίκα, δημιουργεί ένα “συναισθηματικό αδιέξοδο” που εμποδίζει τη σεξουαλική ανταπόκριση και την ψυχολογική ανάπτυξη.

Η Δρ Robinson γράφει ότι η ταυτότητα της γυναίκας έγκειται σε έναν “ουσιαστικό γυναικείο αλτρουισμό”. Η αυτοέκφρασή της και η δύναμή της βασίζονται στο να κάνει τον σύζυγο και τα παιδιά της την πρώτη της προτεραιότητα. Παρομοίως, η σεξουαλική της ικανοποίηση και η πνευματική της γονιμότητα εξαρτώνται από την αυτοπαράδοσή της.

Η Θήλυκη Υπότιμηση και το Μίσος.

Η Robinson γράφει ότι:

“Σε εκατομμύρια γυναίκες, η εχθρότητα προς το αντίθετο φύλο μοιάζει σχεδόν φυσικός νόμος. Παρόλο που η σύγχρονη γυναίκα μπορεί να αποδίδει τα εύσημα στο ιδανικό ενός παθιασμένου και παραγωγικού γάμου με έναν άνδρα, στο βάθος δυσανασχετεί βαθιά με το ρόλο της, αντιλαμβάνεται τον άνδρα ως θεμελιωδώς εχθρικό απέναντί της, ως εκμεταλλευτή της. Επιθυμεί κατά βάθος, και συχνά χωρίς την παραμικρή επίγνωση του γεγονότος, να τον αντικαταστήσει, να ανταλλάξει ρόλους μαζί του”.

Η Robinson λέει ότι αν ο φεμινισμός έφερνε στις γυναίκες την ευτυχία, το παιχνίδι ίσως να άξιζε τον κόπο. Αλλά τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Το παιχνίδι αυτό έφερε την ψυχρότητα, την ανησυχία και την εκτίναξη του ποσοστού των διαζυγίων, την νεύρωση, την ομοφυλοφιλία, την νεανική παραβατικότητα, όλα όσα προκύπτουν όταν μια γυναίκα σε οποιαδήποτε κοινωνία εγκαταλείπει την πραγματική της λειτουργία. Η Δρ Ρόμπινσον γράφει ότι μόλις απομακρυνθεί το συναισθηματικό “μπλοκάρισμα”, τα φυσικά ένστικτα της γυναίκας θα ξεκινήσουν ξανά να ρέουν και η υγεία θα αποκατασταθεί. Ουσιαστικά αυτό περιλαμβάνει:

“Να επιτρέψει στον εαυτό της να εμπιστευτεί τον σύζυγό της με μια πολύ βαθιά έννοια. Σημαίνει ότι επιτέλους συνειδητοποιεί ότι δεν χρειάζεται πλέον να φοβάται ή να αντιτίθεται στη δύναμή του, αλλά ότι μπορεί να βασίζεται σε αυτήν για να την προστατεύσει, να της δώσει το ασφαλές κλίμα που είναι απαραίτητο για την πλήρη άνθιση της θηλυκότητάς της”.

Για έναν βαθύ κολπικό οργασμό, γράφει η Robinson, “Η διέγερση προέρχεται από την πράξη της παράδοσης. Υπάρχει μια τεράστια αναβράζουσα σωματική έκσταση στην ίδια την παραχώρηση, στην αίσθηση ότι είσαι το παθητικό όργανο ενός άλλου ατόμου”.

Από την άλλη πλευρά, η γυναίκα που δεν εμπιστεύεται την αγάπη του συζύγου της και, κατά συνέπεια, τη δική της θηλυκότητα έχει μια “δύσκολη, επώδυνη, φρενήρη” προσέγγιση στη ζωή. Βρίσκεται σε πόλεμο με τον εαυτό της. Στο κρεβάτι, πρέπει να αισθάνεται “ότι έχει τον έλεγχο όλη την ώρα”.

Η Δρ Ρόμπινσον λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό στη ζωή από την αγάπη. Πιστεύει ότι ο γάμος είναι το κλειδί για την ανθρώπινη ανάπτυξη. Η δύναμη της αγάπης γίνεται αισθητή στον κόσμο μέσω αυτής της σχέσης.

“Αγάπη σημαίνει, με την πιο βαθιά της έννοια, ένωση. Την ένωση μεταξύ ατόμων… Είναι η πιο βασική και βαθιά παρόρμηση που έχουμε και η δύναμή της για το καλό είναι απεριόριστη… ο ερωτευμένος σύντροφος γίνεται εξίσου σημαντικός με τον εαυτό του… Αυτό το γεγονός είναι ο λόγος που η πραγματική αγάπη δεν οδηγεί ποτέ σε κυριαρχία ή σε αγώνα για εξουσία…”.

Διαφορές μεταξύ των δύο Φύλων.

Η Robinson λέει ότι οι άνδρες και οι γυναίκες είναι διαφορετικοί από την φύση τους. Οι άνδρες είναι σχεδιασμένοι για την κυριαρχία του εξωτερικού (φυσικού) κόσμου και οι γυναίκες για την κυριαρχία του εσωτερικού (πνευματικού) κόσμου και του σπιτιού. Αυτά δεν είναι κοινωνικά στερεότυπα, όπως λανθασμένα υποστηρίζουν οι φεμινίστριες.

“Οι γυναίκες είναι σχεδιασμένες για καθήκοντα διαφορετικά από εκείνα της αγοράς, ένα εξ ολοκλήρου διαφορετικό είδος άγχους”, γράφει η Robinson. “Έχουν την τάση να χάνουν την ουσιαστική γυναικεία τους υπόσταση, αν παραμείνουν στην αγορά, από επιλογή”.

Σύμφωνα με τη Robinson, το φεμινιστικό δόγμα απαξίωσε πλήρως τις γυναικείες ανάγκες και χαρακτηριστικά και αντικατέστησε τους γυναικείους στόχους με τους ανδρικούς.

“Η απαξίωση των στόχων της θηλυκότητας, βιολογικών και ψυχολογικών, έγινε αναπόσπαστο μέρος της εκπαίδευσης εκατομμυρίων κοριτσιών. Η νοικοκυροσύνη, η ανατροφή και το μεγάλωμα των παιδιών, το μαγείρεμα, οι αρετές της υπομονής, της αγάπης, της δοτικότητας στο γάμο, απαξιώθηκαν συστηματικά. Η ζωή των ανδρικών επιτευγμάτων έχει αντικατασταθεί από την ζωή των γυναικείων επιτευγμάτων”.

Συμπέρασμα

Με τον εξαναγκασμό των γυναικών να εγκαταλείψουν την θηλυκότητά τους και να σφετεριστούν τον ανδρικό ρόλο, ο φεμινισμός ρίχνει μια μαχαιριά στον φυσικό ετεροφυλόφιλο μηχανισμό της ανθρωπότητας. Οι γυναίκες έχουν στερηθεί τον φυσικό βιολογικό και κοινωνικό τους ρόλο και έχουν καταδικαστεί στην μοναξιά και την απογοήτευση. Ομοίως, οι άνδρες στερούνται το ρόλο του προστάτη και του τροφοδότη που είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη και την ολοκλήρωσή τους. Ο θρίαμβος μιας τέτοιας λανθασμένης ιδεολογίας και η αποσιώπηση της αλήθειας σημαίνει ότι ο έλεγχος στον κόσμο έχει περάσει σε μια σκιώδη, κακοήθη δύναμη.

Η Robinson επιβεβαιώνει την άποψή ότι η ετεροφυλοφιλική ένωση βασίζεται στην ανταλλαγή της γυναικείας δύναμης με την ανδρική δύναμη που εκφράζεται ως αγάπη. Μια γυναίκα που επιδιώκει την εξουσία ευνουχίζει τον εαυτό της και τον σύζυγό της. Δεν θα λάβει αγάπη από έναν άνδρα του οποίου η ταυτότητα βασίζεται στην εξουσία. Δεν μπορεί να αγαπήσει κάποιον με τον οποίο ανταγωνίζεται. Αλλά και αυτός με την σειρά του δεν μπορεί να την αγαπήσει. Αυτό είναι το δίλημμα των φεμινιστριών σήμερα.

Όπως επιβεβαιώνει η Marie N. Robinson, η γυναίκα αγαπά εμπιστευόμενη την δύναμή της στον κατάλληλο άνδρα, τον σύζυγό της. Εκείνος την χρησιμοποιεί για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της. Έτσι και τον ενδυναμώνει και διοχετεύει την ανδρική δύναμη προς μια κοινωνικά εποικοδομητική κατεύθυνση. Η πραγματική δύναμη της γυναίκας είναι η αγάπη, η δύναμη της αυτοπαράδοσης.

Η θεραπεύτρια Kim Anami γράφει:

“Ο παράγοντας που αλλάζει το παιχνίδι και διαχωρίζει τα κορίτσια από τις γυναίκες (ή την κλειτορίδα από τον κόλπο) είναι η ικανότητα να ανοιχτείς, να ρίξεις την άμυνά σου και να παραδοθείς. Αν δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό, δεν θα φτάσετε εκεί. Αυτοί οι βαθύτεροι, εσωτερικοί οργασμοί καλούν τα βαθύτερα, εσωτερικά μέρη του εαυτού σας. Η ευαλωτότητά σας, ο αυθεντικός σας εαυτός – πρέπει να είναι παρόντα. Δεν μπορείτε να κρυφτείτε πίσω από έναν τοίχο, γι’ αυτό και αυτοί οι οργασμοί είναι λιγότερο πιθανό να εμφανιστούν σε περιστασιακές σεξουαλικές καταστάσεις. Ή, αν έχετε άλυτα ζητήματα στο χώρο μεταξύ εσάς και του συντρόφου σας. Αν κάτι σας κρατάει πίσω, δεν θα φτάσετε εκεί.”

Όσο οι κοινωνίες αργούν να ωριμάσουν και να διεκδικήσουν την πραγματική ισότητα που είναι στην πνευματικότητα, όπου ο καθένας θα ξέρει τι και πως πρέπει να κάνει ανεξάρτητα με το φύλο, οι παλιές καλές αξίες δείχνουν πιο αποτελεσματικές και πιο δοκιμασμένες. Κράτησαν τα σπίτια ορθά και τα δέντρα ανθισμένα για πολλές χιλιάδες χρόνια.

Μέχρι να ‘ρθει κάποια αλλαγή, η παράδοση είναι οι ρίζες και τα θεμέλια της ζωής μας. Κρατηθείτε όσο μπορείτε από αυτήν. Είναι ο μόνος τρόπος να νικηθεί η παγκοσμιοποίηση και το κλαμπ των πεφωτισμένων (τρομάρα τους) με τα διεστραμμένα τους, παραφύση σχέδιά τους.

Η εμπορευματοποίηση του χρήματος και ο Αριστοτέλης

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το χρήμα είναι η κινητήριος δύναμη όλων των συνδιαλλαγών. Λειτουργεί όχι μόνο ως διαμεσολαβητικός κρίκος ανταλλαγής προϊόντων αλλά και ως κριτήριο της αξίας κάθε προϊόντος, αφού η τελική του τιμή δεν είναι μόνο η έκφραση μιας εμπορικής επικοινωνίας ανάμεσα στον παραγωγό ή τον έμπορο και τον καταναλωτή, αλλά και το εμπορικό ανάστημα του ίδιου του προϊόντος μέσα στις αγορές. Κι εδώ βέβαια δεν μιλάμε για το μέγεθος της χρηστικής αξίας, γιατί άλλο η χρηστική αξία κι άλλο η εμπορική αξία. Εδώ μιλάμε για τη συνολική δαπάνη της εργασιακής δύναμης που απαιτείται για την παραγωγή ή τη μεταφορά των προϊόντων, δηλαδή για την ποσότητα των εργατοωρών και των πρώτων υλών που δαπανώνται. Νομοτελειακά το χρήμα είναι ο εκφραστής της αξίας, ο μετατροπέας της διαμορφωμένης παραγωγικής διαδικασίας σε χειροπιαστή, μετρήσιμη κι ως εκ τούτου ανταλλάξιμη ύλη. Φυσικά, δεν είναι ο δημιουργός της αξίας, είναι η μονάδα μέτρησής της αξίας, κι ως μονάδα μέτρησης, είναι προφανές ότι από μόνο του δεν έχει καμία αξία. Πράγματι, αν το χρήμα χάσει την ανταλλακτική του χρήση, χάσει δηλαδή την ανταπόκρισή του στα προϊόντα, δεν είναι παρά ένα κομμάτι χαρτί, γιατί η δύναμη του χρήματος δεν κρύβεται στην δική του αυτοτελή αξία, αλλά στο εύρος της πρόσβασης που εξασφαλίζει στα προϊόντα. Έτσι, δεν είναι παρά ο διευκολυντής της ανταλλαξιμότητας, η επινοημένη παρέμβαση εξυπηρέτησης των συναλλαγών, με δυο λόγια το όργανο της άμεσης μετατροπής των προϊόντων σε άλλα προϊόντα. Θα λέγαμε ότι είναι το λάδι που κινεί την εμπορευματική μηχανή. Το κάθε προϊόν, ως φορέας συσσωρευμένης αξίας, με την πώλησή του μετατρέπεται σε χρήμα, το οποίο επαναμετατρέπεται σε προϊόν με την επόμενη αγορά. Έτσι, ο καθένας εμφανίζεται διαρκώς στο αγοραστικό στερέωμα άλλοτε ως πουλητής κι άλλοτε ως αγοραστής προϊόντων και η όλη διαδικασία δεν είναι παρά η τελική ανταλλαγή προϊόντων που διασφαλίζουν την κοινωνική αυτάρκεια. Βρισκόμαστε δηλαδή μπροστά στην εξίσωση Ε – Χ – Ε (εμπόρευμα – χρήμα – εμπόρευμα) που καθορίζει όλες τις συναλλαγές: «Σύμφωνα με το υλικό της περιεχόμενο η κίνηση καταλήγει σε Ε – Ε, σε ανταλλαγή εμπορεύματος με εμπόρευμα, σε ανταλλαγή της ύλης της κοινωνικής εργασίας».

Η εμπορευματοποίηση αφορά τα προϊόντα που ανταλλάσσονται κι όχι το ίδιο το χρήμα που δεν λειτουργεί ως προϊόν αλλά ως διαμεσολαβητής προϊόντων. Με την εξέλιξη του κεφαλαιοκρατικού συστήματος όμως, είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι το ίδιο το χρήμα άρχισε να αποτελεί εμπόρευμα. Η ίδια η λειτουργία των τραπεζών, που δανείζουν χρήμα απαιτώντας περισσότερο χρήμα, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Το θέμα των τραπεζών είναι τόσο ξεκάθαρο που Μαρξ ούτε που το αναφέρει. Ο Μαρξ προχωρά στην ίδια την κεφαλαιοκρατική παραγωγή που στηρίζεται αποκλειστικά στην ποσότητα του συσσωρευμένου χρήματος, που μετατρέπει δηλαδή το χρήμα από ανταλλακτικό μέσο σε εργαλείο παραγωγής. Το χρήμα, μετατρεπόμενο άμεσα σε οτιδήποτε, ρίχνεται στην παραγωγή ως κτιριακή υποδομή, μηχανήματα, εργατική δύναμη κτλ, και παράγει προϊόντα μαζικά, δημιουργώντας νέες αξίες, δημιουργώντας δηλαδή νέες μεγαλύτερες χρηματικές ποσότητες. Το χρήμα γεννά χρήμα και στην ουσία το ίδιο το προϊόν περνά σε δεύτερη μοίρα, αφού η παραγωγή του μετατρέπεται σε διαμεσολαβητικός κρίκος για την αναπαραγωγή του χρήματος. Ο κεφαλαιοκράτης αδιαφορεί παντελώς τόσο για την ουσία, όσο και για τη φύση ή τη χρηστική αξία του προϊόντος. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η γρήγορη πώλησή του, δηλαδή η αμεσότητα της επαναμετατροπής του σε χρήμα. Μοιραία η εξίσωση Ε – Χ – Ε μετατρέπεται σε Χ – Ε – Χ: «Ο κύκλος Ε – Χ – Ε ξεκινάει από το εμπόρευμα και κλείνει μ’ ένα άλλο εμπόρευμα που βγαίνει από την κυκλοφορία και περιέρχεται στην κατανάλωση. Ο τελικός σκοπός είναι λοιπόν η κατανάλωση, η ικανοποίηση αναγκών, με δυο λόγια η αξία χρήσης. Αντίθετα, ο κύκλος Χ – Ε – Χ ξεκινάει από το χρήμα και ξαναγυρνάει τελικά στο ίδιο το χρήμα. Γι’ αυτό, το κίνητρό του και ο καθοριστικός σκοπός του είναι η ίδια η ανταλλακτική αξία».

Ο Μαρξ προκειμένου να τεκμηριώσει την αλλοτρίωση του ανθρώπου από τη μετατροπή του χρήματος σε αυτοσκοπό καταφεύγει στον Αριστοτέλη και συγκεκριμένα σ’ ένα χωρίο του από τα «Πολιτικά»

Η μετατροπή του χρήματος από διαμεσολαβητής εμπορευμάτων σε εργαλείο παραγωγής, δηλαδή σε κεφάλαιο, είναι η ολοκληρωτική εμπορευματοποίησή του, αφού κάθε εργαλείο είναι εμπορευματικό προϊόν, και η μετατροπή της εξίσωσης Ε –Χ –Ε σε Χ – Ε – Χ είναι η μετατροπή του χρήματος σε αυτοσκοπό με δυο λόγια η οριστική θεοποίηση του χρήματος. Κι αυτή ακριβώς είναι η βαθύτερη ουσία του καπιταλισμού και η μέγιστη αλλοτρίωση του σύγχρονου καπιταλιστικού ανθρώπου, η θεοποίηση του χρήματος, που αναπαράγεται και γιγαντώνεται μόνο με την ωφέλιμη χρήση άλλου χρήματος. Όταν όμως εμπορευματοποιείται το χρήμα, όταν δηλαδή γίνεται μέσο και στόχος παραγωγής τότε εμπορευματοποιούνται τα πάντα, με την προϋπόθεση ότι μπορούν να γεννήσουν χρήμα, και αυτού του είδους η εμπορευματική νοοτροπία σηματοδοτεί την οριστική ισοπέδωση κάθε αξίας. Η φύση, η εκπαίδευση, η υγεία, η πολιτική και τελικά ο ίδιος ο άνθρωπος μετατρέπονται σε αντικείμενα συναλλαγής, δηλαδή σε είδη εμπορίου. Ο άνθρωπος – καταναλωτής είναι ο διεκπεραιωτής της όλης διαδικασίας κι αυτό είναι η μέγιστη αποξένωση. Υπό αυτούς τους όρους η απληστία μετατρέπεται σε επιχειρηματικό προσόν, αφού ο αμοραλισμός είναι η βασικότερη προϋπόθεση της ανεξέλεγκτης κερδοφορίας κι ο σύγχρονος αδυσώπητος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός είναι η ιδεολογική του υπόσταση. Κάπως έτσι όλα οφείλουν να προσαρμοστούν στα κεφαλαιοκρατικά καλούπια και κάπως έτσι εξαθλιώνονται οι λαοί, αφανίζεται η φύση και πάει λέγοντας. Και φυσικά, όλοι οφείλουν να μετατραπούν σε υπάλληλοι των πολυεθνικών, δηλαδή να εξαρτώνται απόλυτα από αυτές. Κάθε αυτόνομος παραγωγός αξίας που βιοπορίζεται από την ατομική – οικογενειακή του επιχείρηση αποτελεί παραφωνία του κεφαλαίου και αργά ή γρήγορα οφείλει να εξαφανιστεί. Ο ιδιώτης γιατρός που μετατρέπεται σε υπάλληλος πολυεθνικής που επενδύει σε πολυιατρεία είναι ίσως το κλασικότερο παράδειγμα και η ταυτόχρονη δραματική υποβάθμιση των δημόσιων νοσοκομείων δεν είναι συμπτωματική. Είναι η άλωση των πάντων από το κεφάλαιο.

Ο Μαρξ προκειμένου να τεκμηριώσει την αλλοτρίωση του ανθρώπου από τη μετατροπή του χρήματος σε αυτοσκοπό καταφεύγει στον Αριστοτέλη και συγκεκριμένα σ’ ένα χωρίο του από τα «Πολιτικά». «Ο Αριστοτέλης αντιπαρατάσσει τη χρηματιστική στην οικονομική. Ξεκινάει από την οικονομική. Εφόσον πρόκειται για τέχνη προς πορισμόν περιορίζεται στην προμήθεια των αγαθών που είναι απαραίτητα για τη ζωή και ωφέλιμα για το σπίτι ή το κράτος. Υπάρχει όμως ένα δεύτερο είδος πορισμού, που κατά προτίμηση και δικαιολογημένα ονομάζεται χρηματιστική, για την οποία φαίνεται να μην υπάρχει κανένα όριο για τον πλούτο και την απόκτηση. Το εμπόριο (εννοεί λιανικό εμπόριο) από τη φύση του δεν ανήκει στη χρηματιστική, γιατί εδώ η ανταλλαγή περιορίζεται μόνο σ’ αυτό που είναι απαραίτητο γι’ αυτούς (τον αγοραστή και τον πουλητή). Γι’ αυτό – εξηγεί παραπέρα ο Αριστοτέλης – η αρχική μορφή του εμπορίου ήταν το ανταλλακτικό εμπόριο, με την επέκτασή του όμως γεννήθηκε με αναγκαιότητα το χρήμα. Με την εφεύρεση του χρήματος το ανταλλακτικό εμπόριο εξελίχθηκε με αναγκαιότητα σε καπηλική, στο εμπόριο των εμπορευμάτων και το εμπόριο αυτό, αντιφάσκοντας στην αρχική του τάση, εξελίχθηκε στη χρηματιστική, στην τέχνη να δημιουργεί χρήμα. Και φαίνεται σαν να περιστρέφεται γύρω από το χρήμα, γιατί το χρήμα είναι η αρχή και το τέλος αυτού του τρόπου ανταλλαγής. Επομένως είναι απεριόριστος ο πλούτος, που επιδιώκει η χρηματιστική. Όριο έχει η οικονομική κι όχι η χρηματιστική η πρώτη επιδιώκει κάτι διαφορετικό από το ίδιο το χρήμα, η δεύτερη την αύξηση του χρήματος. Η σύγχυση των δύο μορφών που η μια περνάει στην άλλη κάνει μερικούς να θεωρούν σαν τελικό σκοπό της οικονομικής τη διατήρηση και τον πολλαπλασιασμό του χρήματος στο άπειρο».

Ανθολόγιο Αττικής Πεζογραφίας

ΠΛΑΤΩΝ, ΓΟΡΓΙΑΣ

ΠΛ Γοργ 471d–472d

Ο Σωκράτης επικρίνει τη μέθοδο του Πώλου και του ζητά να χρησιμοποιήσουν τη διαλεκτική

Τη θέση του Γοργία στη διερεύνηση της φύσεως της ρητορικής (βλ. σχετικά ΠΛ Γοργ 456a–457c) πήρε ο μαθητής του Πώλος, ο οποίος επέμεινε ότι η ρητορική είναι σπουδαία και χρήσιμη τέχνη. Ο Σωκράτης αντέτεινε ότι αποτελεί απλώς μια πρακτική δεξιότητα, που εμπνέεται από ταπεινά ελατήρια και επιδιώκει να διεγείρει τα ταπεινά ένστικτα του όχλου. Όταν ο Πώλος υποστήριξε ότι η ρητορική μπορεί να κατορθώσει ό,τι θέλει, ο Σωκράτης δήλωσε ότι ο ρήτορας–πολιτικός έχει συμφέρον να θέλει και να επιδιώκει το δίκαιο και το αγαθό, διότι αλλιώς θα είναι δυστυχής. Τότε ο Πώλος επικαλέστηκε το παράδειγμα του βασιλιά της Μακεδονίας, του Αρχέλαου, ο οποίος, όντας βασιλιάς, δεν θα μπορούσε παρά να είναι ευτυχής, μολονότι κατέκτησε τον θρόνο με παράνομο τρόπο.

ΣΩ. Καὶ κατ’ ἀρχὰς τῶν λόγων, ὦ Πῶλε, ἔγωγέ σε
ἐπῄνεσα ὅτι μοι δοκεῖς εὖ πρὸς τὴν ῥητορικὴν πεπαιδεῦσθαι,
τοῦ δὲ διαλέγεσθαι ἠμεληκέναι· καὶ νῦν ἄλλο τι οὗτός ἐστιν
ὁ λόγος, ᾧ με καὶ ἂν παῖς ἐξελέγξειε, καὶ ἐγὼ ὑπὸ σοῦ νῦν,
ὡς σὺ οἴει, ἐξελήλεγμαι τούτῳ τῷ λόγῳ, φάσκων τὸν ἀδι-
κοῦντα οὐκ εὐδαίμονα εἶναι; πόθεν, ὠγαθέ; καὶ μὴν οὐδέν γέ
σοι τούτων ὁμολογῶ ὧν σὺ φῄς.

[471e] ΠΩΛ. Οὐ γὰρ ἐθέλεις, ἐπεὶ δοκεῖ γέ σοι ὡς ἐγὼ λέγω.

ΣΩ. Ὦ μακάριε, ῥητορικῶς γάρ με ἐπιχειρεῖς ἐλέγχειν,
ὥσπερ οἱ ἐν τοῖς δικαστηρίοις ἡγούμενοι ἐλέγχειν. καὶ γὰρ
ἐκεῖ οἱ ἕτεροι τοὺς ἑτέρους δοκοῦσιν ἐλέγχειν, ἐπειδὰν τῶν
λόγων ὧν ἂν λέγωσι μάρτυρας πολλοὺς παρέχωνται καὶ
εὐδοκίμους, ὁ δὲ τἀναντία λέγων ἕνα τινὰ παρέχηται ἢ
μηδένα. οὗτος δὲ ὁ ἔλεγχος οὐδενὸς ἄξιός ἐστιν πρὸς τὴν
[472a] ἀλήθειαν· ἐνίοτε γὰρ ἂν καὶ καταψευδομαρτυρηθείη τις ὑπὸ
πολλῶν καὶ δοκούντων εἶναί τι. καὶ νῦν περὶ ὧν σὺ λέγεις
ὀλίγου σοι πάντες συμφήσουσιν ταὐτὰ Ἀθηναῖοι καὶ οἱ ξένοι,
ἐὰν βούλῃ κατ’ ἐμοῦ μάρτυρας παρασχέσθαι ὡς οὐκ ἀληθῆ
λέγω· μαρτυρήσουσί σοι, ἐὰν μὲν βούλῃ, Νικίας ὁ Νικη-
ράτου καὶ οἱ ἀδελφοὶ μετ’ αὐτοῦ, ὧν οἱ τρίποδες οἱ ἐφεξῆς
ἑστῶτές εἰσιν ἐν τῷ Διονυσίῳ, ἐὰν δὲ βούλῃ, Ἀριστοκράτης
[472b] ὁ Σκελλίου, οὗ αὖ ἐστιν ἐν Πυθίου τοῦτο τὸ καλὸν ἀνάθημα,
ἐὰν δὲ βούλῃ, ἡ Περικλέους ὅλη οἰκία ἢ ἄλλη συγγένεια
ἥντινα ἂν βούλῃ τῶν ἐνθάδε ἐκλέξασθαι. ἀλλ’ ἐγώ σοι εἷς
ὢν οὐχ ὁμολογῶ· οὐ γάρ με σὺ ἀναγκάζεις, ἀλλὰ ψευδο-
μάρτυρας πολλοὺς κατ’ ἐμοῦ παρασχόμενος ἐπιχειρεῖς ἐκβάλ-
λειν με ἐκ τῆς οὐσίας καὶ τοῦ ἀληθοῦς. ἐγὼ δὲ ἂν μὴ σὲ
αὐτὸν ἕνα ὄντα μάρτυρα παράσχωμαι ὁμολογοῦντα περὶ ὧν
λέγω, οὐδὲν οἶμαι ἄξιον λόγου μοι πεπεράνθαι περὶ ὧν ἂν
[472c] ἡμῖν ὁ λόγος ᾖ· οἶμαι δὲ οὐδὲ σοί, ἐὰν μὴ ἐγώ σοι μαρτυρῶ εἷς
ὢν μόνος, τοὺς δ’ ἄλλους πάντας τούτους χαίρειν ἐᾷς. ἔστιν
μὲν οὖν οὗτός τις τρόπος ἐλέγχου, ὡς σύ τε οἴει καὶ ἄλλοι
πολλοί· ἔστιν δὲ καὶ ἄλλος, ὃν ἐγὼ αὖ οἶμαι. παραβα-
λόντες οὖν παρ’ ἀλλήλους σκεψώμεθα εἴ τι διοίσουσιν ἀλλή-
λων. καὶ γὰρ καὶ τυγχάνει περὶ ὧν ἀμφισβητοῦμεν οὐ πάνυ
σμικρὰ ὄντα, ἀλλὰ σχεδόν τι ταῦτα περὶ ὧν εἰδέναι τε
κάλλιστον μὴ εἰδέναι τε αἴσχιστον· τὸ γὰρ κεφάλαιον αὐτῶν
ἐστιν ἢ γιγνώσκειν ἢ ἀγνοεῖν ὅστις τε εὐδαίμων ἐστὶν καὶ
[472d] ὅστις μή. αὐτίκα πρῶτον, περὶ οὗ νῦν ὁ λόγος ἐστίν, σὺ
ἡγῇ οἷόν τε εἶναι μακάριον ἄνδρα ἀδικοῦντά τε καὶ ἄδικον
ὄντα, εἴπερ Ἀρχέλαον ἄδικον μὲν ἡγῇ εἶναι, εὐδαίμονα δέ.
ἄλλο τι ὡς οὕτω σου νομίζοντος διανοώμεθα;

ΠΩΛ. Πάνυ γε.

***
ΣΩ. Και εν αρχή της συζητήσεως εγώ σε επήνεσα, Πώλε, διότι μου φαίνεσαι ότι είσαι αξιόλογα συγκεκροτημένος ως προς την ρητορικήν, έχεις παραμελήσει όμως την διαλεκτικήν. Και τώρα αυτός είναι ο λόγος, διά του οποίου και εν παιδίον θα ημπορούσε να με ανασκευάση και εγώ ήδη, καθώς νομίζεις, έχω ανασκευασθή από σε διά ταύτης της αποδείξεως, ισχυριζόμενος ότι ο άδικος δεν είναι ευτυχής; Και πώς ανεσκευάσθην, φίλε μου; Παρ' όλα αυτά εγώ δεν συμφωνώ μαζί σου εις όσα λέγεις.

ΠΩΛ. Δεν συμφωνείς διότι δεν θέλεις, διότι κατά βάσιν σκέπτεσαι τα ίδια, όπως εγώ.

ΣΩ. Ευλογημένε μου, επιχειρείς να με ανασκευάζης ρητορικώς, όπως οι δικηγόροι, οι οποίοι νομίζουν ότι ανασκευάζουν εις τα δικαστήρια. Διότι εκεί πράγματι οι ρήτορες νομίζουν ότι αντικρούουν τα επιχειρήματα του αντιπάλου, όταν παρουσιάζουν πολλούς και πολιτικώς επιφανείς μάρτυρας της υποθέσεως, την οποίαν υποστηρίζουν, ενώ ο αντίδικος δεν παρουσιάζει ή ένα μόνον, ή κανένα. Αλλ' είναι φανερόν ότι ο τρόπος ούτος της ανασκευής ουδεμίαν έχει αξίαν ως προς εύρεσιν της αληθείας, διότι ενίοτε είναι δυνατόν να καταδικασθή και ένας αθώος επι ψευδομαρτυρία πολλών, οι οποίοι θεωρούνται αξιόπιστοι. Και τώρα επί της θέσεως, την οποίαν συ υποστηρίζεις, σχεδόν πάντες οι Αθηναίοι και οι ξένοι θα συμφωνήσουν μαζί σου, αν θέλης να τους παρουσιάσης μάρτυρας εναντίον μου, ότι δεν λέγω την αλήθειαν· θα μαρτυρήσουν υπέρ σου, αν το θέλησης, ο Νικίας, ο υιός τουΝικηράτου, και μαζί με αυτόν οι αδελφοί του (ο αριστοκρατικοί), εις ους ανήκουν οι τρίποδες, οι οποίοι έχουν στηθή κατά σειράν εν τω ιερώ του Διονύσου. Επίσης θα μαρτυρήση, αν θέλης, ο Αριστοκράτης, ο υιός του Σκελλίου (ολιγαρχικός), εις τον οποίον πάλιν ανήκει το ωραίον εκείνο αφιέρωμα εν τω ιερώ του Πυθίου Απόλλωνος, ολόκληρος ακόμη, αν θέλης, η οικογένεια του Περικλέους, ή οιαδήποτε άλλη εν Αθήναις οικογένεια, την οποίαν τυχόν θα ήθελες να εκλέξης. Αλλ' εγώ, αν και μόνος, δεν συμφωνώ μαζί σου, διότι συ δεν με αναγκάζεις να συμφωνήσω δι' ορθολογιστικών επιχειρημάτων. Απεναντίας συ παρουσιάζεις σωρείαν ψευδομαρτύρων εναντίον μου και επιζητείς να μου στερήσης το αγαθόν μου, την αλήθειαν. Εγώ όμως, αν και μόνος, αν δεν γίνης μάρτυς των λόγων μου και δεν συμφωνήσης προς όσα εγώ λέγω, νομίζω ότι ουδέν αξιόλογον συνεισέφερα διά την επίλυσιν του προβλήματος, το οποίον μας απασχολεί. Αλλ' ουχ ήττον και συ, νομίζω, εάν εγώ, αν και μόνος, δεν μαρτυρώ υπέρ σου, τους δε άλλους τούτους πάντας αφήσης κατά μέρος. Ιδού λοιπόν τρόπος αποδείξεως, τον οποίον και συ παραδέχεσαι και μαζί σου και άλλοι πολλοί· υπάρχει δε και άλλος, τον οποίον εγώ πάλιν παραδέχομαι (ο διά του ορθολογισμού). Αφού λοιπόν συγκρίνωμεν τούτους μεταξύ των, ας εξετάσωμεν κατά τί διαφέρουν μεταξύ των διότι το αντικείμενον της συζητήσεώς μας δεν είναι πράγμα τι ασήμαντον, αλλ' ίσως τοιούτον, περί του οποίου να γνωρίζη τις είναι ωφελιμώτατον και ν' αγνοή βλαβερώτατον: διότι το ουσιώδες αυτού είναι ή να γνωρίζωμεν ή ν' αγνοώμεν τις είναι ευτυχής ή δυστυχής. Και διά να επανέλθωμεν εις το ακριβές σημείον του θέματος, συ φρονείς ότι είναι δυνατόν να είναι τις πανευδαίμων, ενώ διαπράττει αδικίας και ζη εν αδικία, αν πράγματι συ αναγνωρίζης από μιας πλευράς ότι ο Αρχέλαος είναι άδικος και εν τούτοις τον θεωρής ευτυχή. Αυτό είναι το νόημά σου, ή όχι;

ΠΩΛ. Βεβαίως.