Ποιό το Ησιόδειο Χάος και ποιό το Ορφικό Χάος

Το Ησιόδειο Χάος δεν ταυτίζεται με το Ορφικό Χάος. Το Ησιόδειο Χάος είναι ο Πλατωνικός Αιών, ενώ το Ορφικό Χάος είναι η μια από τις δύο υπερούσιες Αρχές, η άλλη είναι ο Ορφικός Αιθέρας, που δημιουργήθηκαν από το Παρμενίδειο Ένα ή Πλατωνικό Αγαθό.

Εξηγούμε …..

Ο Πρόκλος, στο «Εις τον Τίμαιο Πλάτωνος Β’ [συνέχεια], 427.5 – 428.21», λέγει πως «ο Πλωτίνος αντιλαμβάνεται το καθαυτό ζωντανό ΟΝ [=αὐτοζῷον ] με δυο τρόπους, άλλοτε ως ανώτερο του Νου όπως στην «Εξέταση διαφόρων θεμάτων», και άλλοτε υποδεέστερο, όπως στο «Περί αριθμών» έργο του, όταν λέει ότι πρώτο είναι το ΟΝ, έπειτα ο Νους και έπειτα το καθαυτό ζωντανό ΟΝ [=αὐτοζῷον]. Ο δε Θεόδωρος, λέγοντας ότι καθένας από τους δημιουργούς έχει τριπλή ύπαρξη, αξιώνει να λέμε να ονομάζουμε το τρίτο σε καθέναν καθαυτό ζωντανό ΟΝ [αὐτοζῷον]. Πρέπει, λοιπόν, να πάρουμε και από τους δύο την αλήθεια, από τον θαυμαστό Θεόδωρο το ότι αυτό έχει την Τρίτη θέση μέσα στα νοητά, και από τον θειότατο Πλωτίνο ότι είναι υποδεέστερο από κάποιον νου και υπεράνω κάποιου άλλου, και πρέπει να πούμε ότι, αφού φανερώθηκε στο πέρας των νοητών από τη νοητή ζωή γεννά ολόκληρο τον αριθμό των νοητικών, των υπερκόσμιων και των εγκόσμιων ζωντανών όντων [=ζῴων] από ψηλά μέχρι τα τελευταία, και συμπεριλαμβάνει τα πάντα, παραμένοντας υπερβατικό πάνω από αυτά και έχοντας συμπεριλάβει εκ των προτέρων ενιαία τις αιτίες τους. Γιατί παρόμοια υποδεικνύει για αυτό και ο Ορφέας [απ. Νο.79 ή 63] μιλώντας θεολογικά για τον Φάνη. Για παράδειγμα, κατά τον Ορφέα, πρώτος ο θεός αυτός φέρει πολλά κεφάλια ζώων, «βγάζοντας μουγκρητά ταυρίσια και αστραφτοβλέμματου λέοντα», και προέρχεται εκ του «πρωτογενοῦς ὠοῦ», μέσα στο οποίο βρίσκεται σπερματικά το ζωντανό ον [=ζῷόν], πράγμα που γνωρίζει και ο Πλάτωνας και αποκάλεσε τούτον τον μέγιστο θεό καθαυτό ζωντανό ΟΝ [=αὐτοζῷον]. Γιατί σε τι διαφέρει το να αποκαλούμε την απόκρυφη αιτία «Ωό» και αυτό που φανερώθηκε από εκείνη «ζωντανό Όν» [= ζῷόν] ;; Γιατί τι από όλα θα μπορούσε να γεννηθεί από ένα ωό αν όχι ζωντανό Όν [=ζῷόν] ;; Ήταν, μάλιστα, εκείνο το Ωό γέννημα του Αιθέρα και του Χάους, εκ των οποίων ο ένας είναι εδραιωμένος στο πέρα των νοητών και το άλλο στο άπειρο. Γιατί ο ένας είναι ρίζωμα των πάντων, ενώ στο άλλο «δεν υπάρχει κανένα πέρας» [=οὐδὲν πεῖραρ ὑπῆν].[1] Αν, λοιπόν, αυτό που προέρχεται πρώτο από το πέρας και το άπειρο είναι το πρώτο Ον [= τὸ πρώτως ἐστὶν ὄν], τότε θα είναι ίδιο το ΟΝ του Πλάτωνα και το ορφικό ωό! Και, αν από αυτό προέρχεται ο Φάνης, ο οποίος αντιστοιχεί στο καθαυτό ζωντανό Ον [=αὐτοζῷον], πρέπει να ψάξουμε τι ορφικό αντιστοιχεί στον Αιώνα, που κατά τον Πλάτωνα είναι ενδιάμεσος στο καθαυτό ζωντανό Ον [=αὐτοζῷον] και στο Όν. Προς το παρόν πρέπει να κάνουμε σαφέστερο το ζήτημα σχετικά με τον Φάνη, αν αυτός είναι το καθαυτό ζωντανό Ον [=αὐτοζῷον], και να πούμε ότι το καθαυτό ζωντανό Όν [=αὐτοζῷον] δεν είναι άλλο από τον Φάνη του θεολόγου. Γιατί, αν ο Φάνης προέρχεται πρώτος και μόνος από το ωό, που στον Ορφέα δηλώνει τον «πρώτιστο νοητό νου», και αν αυτό που προέρχεται πρώτο και μόνο από το ωό, δεν είναι αναγκαστικά κανένα άλλο παρά το ζωντανό Όν [= ζῷον] και, όπως έλεγε ο Πλάτωνας, το καθαυτό ζωντανό Ον [=αὐτοζῷον]. »

Ο Πρόκλος λοιπόν επισημαίνει ότι «ταὐτὸν τό τε Πλάτωνος ὂν καὶ τὸὈρφικὸν ὠόν» που στον Ορφέα δηλώνει τον «πρώτιστο νοητό νου», ο οποίο και το οποίο προέκυψε από την ένωση των 2 υπερούσιων αρχών που παρήγαγε το Ένα/Αγαθό: του Ορφικού Χάους και του Ορφικού Αιθέρα!

Τουτέστιν : το Πλατωνικό «Ένα ή Αγαθό» (=η ενάδα των ενάδων = πρώτος Θεός) ή Ορφικός «Χρόνος» παράγει την δυάδα Αρχών:

Ορφικός Αιθέρας ή Πλατωνικό αυτοπέρας.

Ορφικό Χάος ή Πλατωνικό αυτοάπειρο.

Έπειτα τις/τα έμειξε και δημιούργησε το «πρώτο Ορφικό Ωο» ή τον πρώτο ορφικό νοητό νου ή το πρώτο Πλατωνικό ΟΝ. Αυτήν είναι η 1η νοητή τριάδα:

«Ορφικός Αιθέρας» – «Ορφικός Χάος» – «πρώτο Ορφικό Ωο».

ή

Πλατωνικό αυτοπέρας – Πλατωνικό αυτοάπειρο – Πλατωνικό(ς) πρώτο(ς) νοητό(ς) ΟΝ/Νους.

Αυτή η 1η τριάδα, εκ των 3-ων νοητών τριάδων των νοητών θεών, αντιστοιχεί στο «ΕΝ-ΟΝ» των υποθέσεων του Πλατωνικού διαλόγου «Παρμενίδης». Το δε πρώτο μέλος της αυτής τριάδας Πέρας – Άπειρο – Νοητό ΟΝ αντιστοιχεί τόσο στην τριάδα Πατέρας-Δύναμη-Νους όσο και στην τριάδα Ενάδα/Θεός-Δύναμη-Νους, τουτέστιν :

Ορφικός Αιθήρ = ο πρώτος νοητός Πατήρ ή αλλιώς η πρώτη νοητή μεθεκτή, υπερούσια και αυτοτελείς Ενάδα/Θεός,

Ορφικό Χάος = η δύναμη του πρώτου νοητού Θεού

Το πρώτο Ορφικό Ωό = το πρώτο νοητό ΟΝ ή νοητός νους του αυτού Θεού.

Ο Πρόκλος, στο «Σχόλια στον Κρατύλο, 115.10», έχει επισημαίνει ότι ό Ορφέας έχει εκμεταλλευτεί στο έπακρον την αυθεντία των μύθων, και πάντα τα προ του Ουρανού μέχρι της πρώτιστης αιτίας τα δήλωσε με ονόματα, «καὶ αὐτὸ τὸ ἄρρητον καὶ τῶν νοητῶν ἑνάδων ἐκβεβηκὸς Χρόνον προσείρηκεν», είτε επειδή προϋπάρχει ως αίτιο κάθε γένεσης είτε επειδή «τὰ ὄντως ὄντα γινόμενα» παραδίδει, για να καταδείξει τη βαθμίδα τους και την υπεροχή των καθολικότερων σε σχέση με τα επιμέρους. Με τον τρόπο αυτό το «κατά χρόνο» ταυτίζεται με το «κατά αιτία» όπως η γένεση με την συντεταγμένη πρόοδο. Ο Ησίοδος πάντως δείχνει μεγάλο σεβασμό με τη σιωπή του και αποφεύγει εντελώς να ονομάσει το πρώτο. Ωστόσο το ότι το επόμενο του προήλθε από κάτι άλλο το δηλώνει με τον στοίχο της «Θεογονίας, 116» : «ἧ τοι μὲν πρώτιστα Χάος γένετο ». Δεν είπε όμως ποιος έδωσε υπόσταση στο Χάος, «ἀμφοτέρους δὲ τοὺς πατέρας τῶν νοητῶν, τόν τε ἐξῃρημένον καὶ τὸν συντεταγμένον, σεσιώπηκεν· ἄρρητοι γάρ εἰσιν παντελῶς ». Αλλά και όσο αφορά τα συνεχόμενα των δυο κατηγοριών. Τα συγγενικά με το Ένα τα παραδίδει στην σιωπή, ενώ μόνο τα της αόριστης δυάδας φανερώνει μέσω της γενεαλογίας τους. Και για αυτά έκρινε, στον «Κρατύλο, 396.c», ο Πλάτων άξιο μνημόνευσης τον Ησίοδο, που προσπέρασε τα πριν από τον Ουρανό ως άρρητα. Υπέδειξε πράγματι τους χρησμούς σχετικά με εκείνα, ως θεωρούμενα άφθεγκτα, και πρόσθεσε το «σῖγ᾽ἔχε, μύστα». Ο ίδιος άλλωστε στον «Φαίδρο, 250.c» «τὴν νόησιν ἐκείνων μύησιν προσηγόρευσε καὶἐποπτείαν». Σε τούτα, μέγα μέρος του έργου, σχεδόν στο σύνολο, «ἄρρητον καὶ ἄγνωστόν ἐστιν».

Έχοντας όμως κατά νου ότι αφενός οι δύο πατέρες των νοητών είναι ο Αιθέρας και ο Φάνης, άλλωστε συμφώνως με τον Πρόκλο, στο «Εις τον Τίμαιο Πλάτωνος, 3.208.30 – 3.209.14», Πατήρ είναι ο Αιθέρας, ο μεν πρώτος από του Ενός προελθών· Πατήρ-Ποιητής είναι ο κατά υπόδειγμα Θεός, τον οποίο πρωτόγονον (=πρωτογέννητο) Φάνη αποκαλούν οι μακάριοι Θεοί» [βλ. Ορφ. Απ. Νο.85], Ποιητής & Πατήρ είναι ο Ζευς, ο οποίος αποκαλεί τώρα τον εαυτό του «ποιητή και πατέρα των έργων», όπως θα έλεγαν οι Ορφικοί· Ποιητής μόνο είναι ο αίτιος της μεριστής δημιουργίας, όπως θα έλεγαν οι ίδιοι, δηλ. ο Διόνυσος, και αφετέρου ότι συμφώνως με τον Πρόκλο, στο το «Εις τας Πολιτείας Πλάτωνος υπόμνημα, βιβλίο Β’ (συνέχεια, 2.96-184), 136.19 – 144.13», το ορφικό Χάος ταυτίζεται με την Πυθαγόρεια νοητή και αόριστη δυάδα, κατανοούμε ότι η γενεαλογία του Ησιόδου αρχίζει μετά την 1η νοητή τριάδα.

Άρα το Ησιόδειο Χάος αντιστοιχεί το δίχως άλλο σε κάτι μετά την 1η τριάδα των νοητών.

Όπως δε μας αναφέρει ο Δαμάσκιος, στο «Περί Αρχών, 124», «ο Ησίοδος ιστορώντας ότι πρώτο γεννήθηκε το Χάος, έχει ονομάσει Χάος την ακατάληπτη και εντελώς ενιαία φύση του νοητού και από εκεί παράγει τη Γαία σαν κάποια αρχή της όλης γενιάς των θεών. Και αν δεν αναφέρει το Χάος ως τη δεύτερη από τις αρχές, αναφέρει τη Γαία και τον Τάρταρο και τον Έρωτα ως τα τρία νοητά, με τον Έρωτα ως τρίτο, σαν να έχουμε αντίστροφή της πορείας[2] (αυτό ονομάζει έτσι και ο Ορφέας στις ραψωδίες του),…..στις θεωρούμενες ορφικές ραψωδίες, η θεολογική άποψη για το νοητό είναι παρόμοια με αυτή που εξηγούν οι φιλόσοφοι βάζοντας στη θέση της μιας αρχής των όλων τον “Χρόνο”, στη θέση των δύο τον “Αιθέρα” και το “Χάος” και θεωρώντας ότι στη θέση του Όντος είναι γενικά το ”Ωό”, κάνοντας αυτή πρώτη τριάδα. Στη δεύτερη ότι φέρνει το ”Ωό”, που κυοφορεί και κυοφορείται τον θεό ή τον “λαμπρό χιτώνα” ή την “Νεφέλη”, γιατί από αυτά ξεπηδά ο Φάνης – διότι θεωρούν ως μεσαίο πότε το ένα και πότε το άλλο…… στην τρίτη ανήκει ο “Μήτις” ως Νους, ο “Ηρικεπαίος” ως δύναμη και ο ίδιος ο Φάνης ως πατέρας…… Κάπως έτσι είναι η γνωστή Ορφική θεολογία. Την δε τάξη, που έχουμε δώσει στο σφαίρομα, είναι, όπως λένε οι Ορφικοί, παραπλήσια με εκείνη του Ωού. Όποια σχέση έχει το κέλυφος με το Ωό την ίδια έχει ο ουρανός με το σύμπαν, και όπως εξηρτάται κυκλοτερώς του ουρανού ο αιθέρας, έτσι η μεμβράνη από το κέλυφος.».

Με άλλα λόγια οι Ορφικοί ονόμαζαν την άρρητο Αρχή και Χρόνο, τις δύο επόμενες Αρχές Αιθέρα και Χάος, ενώ για το ΌΝ έδωσαν το όνομα Ωό. Στην 2η θέση έβαζαν το κυοφορούμενο και κύον Ωό τον θεό ή τον λαμπρό χιτώνα ή την νεφέλη, εκ τούτων ξεπηδά ο Φάνης.

Εν ολίγοις : το Ησιόδειο Χάος είναι η 2η Νοητή τριάδα. Δηλαδή το Ησιόδειο Χάος είναι ο Πλατωνικός Αιώνας!

Άλλωστε η τριαδική δομή πέρας/ύπαρξη – άπειρο/δύναμη – μικτό/νους υπάρχει τόσο οριζόντια όσο και κάθετα. Τουτέστιν οριζόντια έχουμε τριαδικά τα εξής :

Πέρας – άπειρο – Νοητό Ον, Πέρας – άπειρο – Νοητή ζωή, Πέρας – άπειρο – Νοητός Νους.

Οριζόντια την κάθε τριάδα την χαρακτηρίζει το τρίτο μέλος, έτσι την 1η τριάδα, οριζόντια, την χαρακτηρίζει το ΟΝ, την 2η νοητή ζωή και την 3η ο νους. Η πρώτη, οριζόντια, καλείτε ΕΝ ΟΝ, η δεύτερη Όλον και η 3η Παν ή παντελές πλήθος- εξ ου και ο Φάνης (Βλ. υποθέσεις του Παρμενίδη). Στην πρώτη βαθμίδα τοποθετείται το ΟΝ, στην δεύτερη βαθμίδα των νοητών θεών τοποθετείται ο Αιών(ας), που είναι η νοητή ζωή. Στην τρίτη βαθμίδα των νοητών θεών τοποθετείται το “αὐτοζῷον”, ήτοι το καθ’ αυτό ζωντανό όν ή παντελές ζώο ήτοι τέλειο ζωντανό ΟΝ, που οι ορφικοί ονόμαζαν Φάνη και ο οποίος εμπεριέχει τα 4 νοητά είδη των 4ων στοιχείων ήτοι πυρ, αήρ, ύδωρ και γη.

Επίσης τριαδικά και κάθετα έχουμε τα εξής :

Πέρας (=1η τριάδα, ήτοι ορφικός Αιθήρ (πέρας/ ύπαρξη) – ορφικό Χάος (άπειρο/ δύναμη) – ορφικό Ωό (μικτό/νους) με το τελευταίο να είναι το ΟΝ του Πλάτωνα ή ο πρώτος νοητός νους).

Άπειρο ( = η 2η τριάδα ή ο Πλατωνικός Αιώνας, ήτοι κατά τους ορφικούς «τὸ κυούμενον καὶ τὸ κύον <ὠιὸν> τὸν θεὸν ἢ τὸν <ἀργῆτα χιτῶνα> ἢ τὴν <νεφέλην>».

Νους (=3η ορφική τριάδα, Φάνης (πέρας/ Είναι) – Ηρικεπαίος (άπειρο/ δύναμη) – Μήτις (νους/ μικτό))

Κάθετα την κάθε τριάδα την χαρακτηρίζει το πρώτο μέλος, έτσι την 1η τριάδα, κάθετα, την χαρακτηρίζει ο Αιθέρας (Πατέρας ή Πέρας/ Είναι), την 2η «τὸ κυούμενον καὶ τὸ κύον <ὠιὸν> τὸν θεὸν ἢ τὸν <ἀργῆτα χιτῶνα> ἢ τὴν <νεφέλην>» (Άπειρο/ δύναμη) και την 3η ο Φάνης (Νους/ Μικτό).

Άλλωστε ο Δαμάσκιος, στο «Απορίες και λύσεις περί των πρώτων αρχών, 1.316.18 – 1.317.14»., λέγει πως :

       De principiis 1.316.18 ` to De principiis 1.317.14 Ἐν μὲν τοίνυν ταῖς φερομέναις ταύταις ῥαψῳδίαις <ὀρφικαῖς> ἡ θεολογία δή τίς ἐστιν ἡ περὶ τὸν νοητόν, ἣν καὶ οἱ <φιλόσοφοι> διερμνεύουσιν ἀντὶ μὲν τῆς μιᾶς τῶν ὅλων ἀρχῆς τὸν <Χρόνον> τιθέντες, ἀντὶ δὲ τοῖν δυεῖν <Αἰθέρα> καὶ <Χάος>, ἀντὶ δὲ τοῦ ὄντος ἁπλῶς τὸ ὠὸν ἀπολογιζόμενοι, καὶ τριάδα ταύτην πρώτην ποιοῦντες· εἰς δὲ τὴν δευτέραν τελεῖν ἤτοι τὸ κυούμενον καὶ τὸ κύον ὠὸν τὸν θεόν, ἢ τὸν ἀργῆτα χιτῶνα, ἢ τὴν νεφέλην, ὅτι ἐκ τούτων ἐκθρώσκει ὁ Φάνης· ἄλλοτε γὰρ ἄλλα περὶ τοῦ μέσου φιλοσοφοῦσιν. Τοῦτο μὲν οὖν ὁποῖον ἂν ᾖ, ὡς τὸν νοῦν, ὡς δὲ πατέρα καὶ δύναμιν, ἄλλα τινὰ προσεπινοοῦντες οὐδὲν τῷ <Ὀρφεῖ> προσήκοντα, τὴν δὲ τρίτην τὸν <Μῆτιν> <ὡς νοῦν>, τὸν <Ἠρικεπαῖον> ὡς δύναμιν, τὸν <Φάνητα> αὐτὸν ὡς πατέρα. Μήποτε δὲ καὶ τὴν μέσην τριάδα θετέον κατὰ τὸν τρίμορφον θεὸν ἔτι κυόμενον ἐν τῷ ὠῷ· καὶ γὰρ καὶ τὸ μέσον ἀεὶ φαντάζει συναμφότερον τῶν ἄκρων, ὥσπερ καὶ τοῦτο ἅμα καὶ ὠὸν καὶ τρίμορφος ὁ θεός. Καὶ ὁρᾷς ὅτι τὸ μὲν ὠόν ἐστιν τὸ ἡνωμένον, ὁ δὲ τρίμορφος καὶ πολύμορφος τῷ ὄντι θεὸς τὸ διακεκριμένον τοῦ νοητοῦ, τὸ δὲ μέσον κατὰ μὲν τὸ ὠὸν ἔτι ἡνωμένον, κατὰ δὲ τὸν θεὸν ἤδη διακεκριμένον, τὸ δὲ ὅλον εἰπεῖν, διακρινόμενον. Τοιαύτη μὲν ἡ συνήθης <ὀρφικὴ θεολογία>.

Εξ ου και ο Πρόκλο, στο «Εις τον Τίμαιον Πλάτωνος, 3.208.30 – 3.209.14», λέγει πως «Πατήρ είναι ο Αιθέρας, ο μεν πρώτος από του Ενός προελθών· Πατήρ-Ποιητής είναι ο κατά υπόδειγμα Θεός, τον οποίο πρωτόγονον (=πρωτογέννητο) Φάνη αποκαλούν οι μακάριοι Θεοί» [βλ. Ορφ. Απ. Νο.85]». !!

Και εξ ου και στο Ορφικό απ. Νο.55 διαβάζουμε ότι «Και ο Ορφέας παρομοιάζει το Χάος με το Ωό, στο οποίο υπήρχε η έλλειψη διαχωρισμού των πρώτων στοιχείων. Ο Ησίοδος θεωρεί Χάος αυτό ακριβώς που ο Ορφέας λέει γεννημένο Ωό».

Και λέει ξεκάθαρα ότι στο Ορφικό Ωο που αντιστοιχεί το Ησιόδειο Χάος υπάρχει έλλειψη διαχωρισμού των πρώτων στοιχείο, τουτέστι το Χάος του Ησιόδου είναι ΟΛΟΤΗΤΑ – Όλον!! Όμως αυτό μας παραπέμπει το δίχως άλλο στην 2 νοητή τριάδα Πέρας – άπειρο – Νοητή ζωή που λέγεται Αιώνας.
-------------------
[1] Ο Πρόκλος, στο «Εις τον Πλάτωνος Παρμενίδη, βιβλίο ς’, 1116.20 – 1124.36», μιλώντας περί της πρώτης νοητής τριάδας που δημιουργήθηκε από το Ένα ή Αγαθό αναφέρει εκτός των άλλων (1120.25): Αν ανατρέξεις στην ίδια την πρωταρχική αρχή του απείρου γεννώντας την απόκρυφη αιτία όσων είναι καθ’ οιονδήποτε τρόπο άπειρα, και αφού ανατρέξεις, θα δεις ότι όλα είναι άπειρα ως προς την δύναμη από εκεί. Γιατί τέτοιο είναι το αυτοάπειρο. Τέτοιο είναι στον Ορφέα (απ. Νο.66) το Χάος, για το οποίο έχει πει εκείνος «δεν υπάρχει κανένα πέρας – οὐδὲν πεῖραρ ὑπῆν». Γιατί ο Αιώνας, «εἰ καὶ διὰ τὸἀεὶἄπειρος» (μολονότι είναι άπειρος δια της άπειρης “υπάρξεως” του), όμως ως μέτρο των αιωνίων είναι ασφαλώς και πέρας. Το χάος, όμως, είναι πρωταρχικά άπειρο και μόνο άπειρο και πηγή πάσης απειρίας, νοητής, νοητικής, ψυχικής, σωματικής και υλικής. Και πιο κάτω [βλ. 1121.29] λέγει ότι πρέπει να εξετάσουμε από ψηλά τη σειρά του πέρατος η οποία προοδεύει μαζί με την σειρά του απείρου. Γιατί ο θεός παρήγαγε αυτές τις δυο αιτίες μαζί, το πέρας και το άπειρο, ή αν θέλεις να μιλήσουμε ορφικώς, τον αιθέρα και το χάος. Γιατί το άπειρο είναι χάος, επειδή χωρά κάθε δύναμη και κάθε άπειρο, και περιλαμβάνει τα υπόλοιπα, και είναι κάτι σαν το πιο άπειρο μέσα στα άπειρα. Το πέρας είναι ο αιθέρας, επειδή και τούτος ο ορατός αιθέρας περατώνει και μετρά τα πάντα. Πρώτα, λοιπόν, πέρας είναι το «αὐτόπερας», το οποίο αποτελεί την πηγή και βάση όλων των περάτων, νοητών, νοητικών, υπερκόσμιων και εγκόσμιων, και υπάρχει πριν από τα πάντα ως μέτρο και όριό τους.

Επίσης ο Πρόκλος, στο «Εις Τίμαιο Πλάτωνος, βιβλίο Β [συνέχεια], 384.22+» αναφερόμενος περί της ύλης και πόθεν δημιουργείται λέγει εκτός των άλλων ότι : ο Πλάτων δίνει υπόσταση στην ύλη από μια άλλη βαθμίδα που είναι τοποθετημένη πριν τον δημιουργό του Πλατωνικού «Τίμαιου» (αυτός είναι ο Ζήνας – Δίας. Γράφει, για παράδειγμα, ρητά στον «Φίλιβο, 23.c»: «Λέγαμε ότι ό θεός έδειξε το πέρας και το άπειρο των όντων», από τα οποία προέρχονται η σύσταση τόσο των σωμάτων όσο και όλων των πραγμάτων. Αν, λοιπόν, και τα σώματα αποτελούνται από πέρας και απειρία, ποιο είναι το πέρας σε αυτά και ποια η απειρία ;; Είναι φανερό ότι θα πούμε την ύλη απειρία και το είδος πέρας. Αν λοιπόν όπως είπαμε ο θεός δίνει υπόσταση σε κάθε απειρία, τότε δίνει υπόσταση και στην ύλη, η οποία είναι η έσχατη απειρία. Και αυτή είναι η πρώτιστη και άρρητη αιτία της ύλης. Και επειδή ο Πλάτωνας παντού δίνει στις ιδιότητες των αισθητών υπόσταση από τις νοητές αιτίες, με τις οποίες είναι αντίστοιχες αυτές, όπως για παράδειγμα στο εδώ ίσο από το «αὐτόϊσον», και παρομοίως σε όλα τα εδώ ζώα και φυτά, κατά τον ίδιο τρόπο είναι φανερό ότι παράγει και την εδώ απειρία από την πρώτη απειρία, όπως και το εδώ πέρας από το πέρας που βρίσκεται εκεί. Έχει μάλιστα, αποδειχτεί στην «Στοιχείωση θεολογική, 89 – 93» ότι την πρώτη απειρία, που υπάρχει πριν από τα μικτά, την τοποθέτησε στην κορυφή των νοητών και από εκεί απλώνει τη λάμψη της μέχρι τα τελευταία, ώστε κατά τον Πλάτωνα η ύλη προέρχεται από το Ένα και από την απειρία που βρίσκεται πριν το Ένα ΟΝ, ή, και από το Ένα ΟΝ, στον βαθμό που η ύλη είναι εν δυνάμει Ον. Για αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο αγαθή και άπειρη, έστω και αν αμυδρότερη, επειδή και το Ένα και η απειρία υπάρχουν πριν από τα είδη και την εμφάνισή τους. Αυτά ακριβώς διδάσκει και ο Ορφέας στο απ. Νο.66. Γιατί όπως ακριβώς ο Πλάτωνας παρήγαγε δυο αιτίες από το Ένα, το πέρας και το άπειρο, έτσι και ο Ορφέας έδωσε υπόσταση στον Αιθέρα και στο Χάος από τον Χρόνο, με τον Αιθέρα να είναι παντού αίτιο του πέρατος και το Χάος της απειρίας. Και από αυτές τις δύο αρχές τους θείους γεννά διάκοσμους και τους εμφανείς, από την ανώτερη αρχή καθετί που είναι μόνιμο και παρέχει την ταυτότητα, το μέτρο και τη συνοχή, και από την άλλη αρχή κινητική, εταιροποιό και ανεξάλειπτη (ανέκλειπτη) πρόοδο, επίσης τη φύση που ορίζεται από άλλα και συνέχεται από άλλα, και τελευταία την κατώτατη απειρία, από την οποία περιέχεται και η ύλη.

Επίσης ο Πρόκλος, στο το «Εις τας Πολιτείας Πλάτωνος υπόμνημα, βιβλίο Β’ (συνέχεια, 2.96-184), 136.19 – 144.13», κάνοντας λόγο περί των εν ουρανώ 2*2 χασμάτων καθόδου και ανόδου των ψυχών, αναφέρει εκτός των άλλων πως : ο θεολόγος Ορφέας με το όνομα Χάσμα χαρακτήριζε την πρωταρχική δημιουργική μεταξύ των νοητών αιτία όλων των κινήσεων και των προόδων, την οποία οι Πυθαγόρειοι αποκαλούσαν δυάδα νοητή και αόριστη : «ο Χρόνος ο αγέραστος, με τον νου τον άφθαρτο, γέννηση τον Αιθέρα, κι ένα μεγάλο χάσμα, πελώριο, από τις δύο μεριές – Αἰθέρα μὲν Χρόνος οὗτος ἀγήραος, ἀφθιτόμητις γείνατο καὶ μέγα χάσμα πελώριον ἔνθα καὶἔνθα». Και λίγο πιο κάτω : «Κάτω από το σκοτεινό χάσμα ράγισε ο νήνεμος αιθέρας όταν ξεπηδούσε ο Φάνης – χάσμα δ᾽ὑπ᾽ἠέριον καὶ νήνεμος ἐρράγη αἰθὴρ ὀρνυμένοιο Φάνητος». Λέγει δε πως πράγματι το πρωταρχικό και νοητό χάσμα έχει αυτή την δύναμη, να κινεί τα πάντα και να διεγείρει σε προόδους και κάθε λογής διαχωρισμούς.

Ο δε Συμπλίκιος, στο «Υπόμνημα στο Α’ της Φυσικής Ακρόασης του Αριστοτέλη, 9.528. 13 – 26», σχολιάζοντας το Ησιόδειο «ἤτοι μὲν πρώτιστα χάος γένετο» αντικρούει τα όσα λέγει ο Αριστοτέλης και εξηγεί πως : «δηλοῖ δὲ οὐ χώραν ἀλλὰ τὴν ἀπειροειδῆ καὶ πεπληθυσμένην τῶν θεῶν αἰτίαν, ἣν Ὀρφεὺς “χάσμα πελώριον” ἐκάλεσε. μετὰ γὰρ τὴν μίαν τῶν πάντων ἀρχήν, ἣν Ὀρφεὺς χρόνον ἀνυμνεῖὡς μέτρον οὖσαν τῆς μυθικῆς τῶν θεῶν γενέσεως, αἰθέρα καὶ τὸ “πελώριον χάσμα” προελθεῖν φησι, τὸν μὲν τῆς περατοειδοῦς προόδου τῶν θεῶν αἴτιον, τὸ δὲ τῆς ἀπειροειδοῦς. καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ οὐδέ τι πεῖραρ ὑπῆν, οὐ πυθμήν, οὐδέ τις ἕδρα· καίτοι πῶς ἄν τις περὶ τόπου ταῦτα λέγοι τοῦ καὶ τἄλλα περαίνοντος καὶἑδράζοντος; ὁ μέντοι Ἡσίοδος τὴν πρώτην τῶν πάντων αἰτίαν σιγῇ τιμῶν ᾐνίξατο μόνον αὐτὴν διὰ τοῦ εἰπεῖν γενέσθαι τὸ χάος (παντὶ γὰρ γενομένῳὑπ᾽ αἰτίου τινὸς ἀνάγκη τὴν γένεσιν σχεῖν, ὡς ὁ Πλάτων φησί), τὴν δὲ πληθοειδῆ πρόοδον τῶν θεῶν ἐκφῆναι βουλόμενος διὰ τῆς ἀπειροειδοῦς συστοιχίας προήγαγε τὴν θεογονίαν τὸ χάος πρῶτον εἰπὼν καὶ μετ᾽ αὐτὸ γῆν».

[2]Από τα Αισθητά δηλ. προς τα Νοητά.

Ενάρετη συμπεριφορά και ηθικός κώδικας

Όλοι χρησιμοποιούν τους χαρακτηρισμούς ενάρετο και ηθικό, συχνά χωρίς λόγο και για να δώσουν απλά έμφαση στα λεγόμενά τους (π.χ., «Αυτός συμπεριφέρθηκε και ηθικά και ενάρετα»). Εάν ρωτήσετε τους ανθρώπους, οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα. Απλά επαναλαμβάνουν το ίδιο πράγμα επειδή ακούγεται καλά. Μα μπορούμε να κάνουμε μια διάκριση μεταξύ των δύο, η οποία νομίζω μπορεί να φανεί χρήσιμη.

 

Η ηθική αναφέρεται σε μια θεωρία ή σύστημα που περιγράφει τι είναι καλό και τι, κατ’ επέκταση, είναι κακό. Η μυθολογία και η θεολογία είναι οι παλαιότερες πηγές των ηθικών κωδίκων, αν και τα φιλοσοφικά συστήματα συζητιούνται περισσότερο σήμερα. Η ενάρετη συμπεριφορά αναφέρεται στους κανόνες που μας λένε τι είναι σωστό να κάνουμε και τι όχι. Αυτή χωρίζει τις πράξεις σε σωστές και λάθος.

 

Η ενάρετη συμπεριφορά έχει να κάνει με την προσωπική σας ζωή. Ποια είναι η κατάλληλη συμπεριφορά στο πρώτο ραντεβού; Το να πάρεις ένα πακέτο χαρτί από την εταιρεία στο σπίτι για τα παιδιά σου είναι έγκλημα; Η ηθική επικεντρώνεται σε πιο θεωρητικά θέματα. Πώς κρίνουμε ένα οικονομικό έγκλημα σε σχέση με ένα βίαιο έγκλημα; Πώς κατανέμουμε τη μεταμόσχευση οργάνων, αφού απαιτούμε μεγαλύτερο απόθεμα από αυτά; Η ενάρετη συμπεριφορά αφορά κανόνες με τους οποίους ζει κανείς, ενώ η ηθική είναι το σύστημα που δημιουργεί αυτούς τους κανόνες.

 

Η ηθική αναφέρεται στη θεωρία ενώ η ενάρετη συμπεριφορά στην εφαρμογή. Η προσωπική σας φιλοσοφική στάση θα είναι ισχυρότερη όταν τις συνδέσετε και τις δύο με επιτυχία. Εάν γνωρίζετε τι είναι καλό και τι κακό, θα μπορείτε να καταλάβετε τι είναι σωστό ή λάθος. Πρέπει να γνωρίζετε τις επιλογές σας, να ζυγίζετε τα υπέρ και τα κατά και να βρείτε έναν τρόπο να σκέφτεστε ηθικά για ό,τι αντιμετωπίζετε, έτσι ώστε να νιώθετε δικαιολογημένα σωστοί για την αντίδρασή σας. Εάν δεν νιώθετε σωστοί, ίσως δεν θα έπρεπε να προχωρήσετε σε οτιδήποτε συλλογίζεστε να κάνετε. Εάν είναι το σωστό, θα υπάρχει πάντα τρόπος να το δικαιολογήσετε. Σημειώστε ότι η εκλογίκευση είναι κάτι το τελείως διαφορετικό. Μπορείτε να εκλογικεύσετε οτιδήποτε, διαμορφώνοντας και παραφράζοντας οποιαδήποτε άποψη, έτσι ώστε να ταιριάζει στα σχέδιά σας (δεν θα το καταλάβει κανείς, κανείς δεν είναι τέλειος, ο διάβολος με έβαλε να το κάνω, ο Θεός θα με συγχωρέσει, είμαι ο πρόεδρος). Η δικαίωση, παρ’ όλα αυτά, μοιράζεται την ίδια ρίζα με τις λέξεις δικαιοσύνη και δίκαιος. Απαιτεί βαθύτερη σκέψη και σε αντάλλαγμα παρέχει μεγαλύτερη σιγουριά.

Η πρόκληση είναι το να έχει κανείς ένα προσωπικό ηθικό σύστημα σε λειτουργία έτσι ώστε να μπορεί να βασιστεί σε αυτό για ηθικές κατευθύνσεις. Πρέπει να ξεκινήσει κανείς συλλογιζόμενος τι είναι καλό και τι κακό. Το πρόβλημα αυτό έχει καταβάλει φιλόσοφους κατά το πέρασμα των αιώνων, οπότε μην περιμένετε να έχετε μία πλήρη και αλάνθαστη απάντηση στο τέλος του κεφαλαίου. Στην Πολιτεία, ο Πλάτωνας παραθέτει ένα διάλογο στον οποίο ζητείται από τον Σωκράτη να ορίσει το καλό. Είναι η γνώση, η ηδονή ή κάτι άλλο; Είχε ήδη καθορίσει αρκετές αρετές, όπως η εγκράτεια και η δικαιοσύνη, μα αντιμετωπίζοντας αυτή την πρόκληση, ο Σωκράτης απαντά: «Φοβούμαι μήπως αυτό υπερβαίνει τας δυνάμεις μου...». Αιώνες αργότερα, η άποψη δεν είχε ξεκαθαρίσει και πολύ. «Το καλό, λοιπόν,... δεν είναι δυνατό να καθοριστεί, τουλάχιστον με το σημαντικότερο νόημα της λέξης», έγραψε ο Τζ. Ε. Μουρ. Ο Νίτσε παραπονιόταν για «την αρχαία ψευδαίσθηση που λεγόταν καλό και κακό». Όπως άλλοι που είχαν δοκιμάσει πριν από εσάς, μπορεί να μην μπορέσετε να δώσετε ακριβή απάντηση στο γρίφο. Ανεξάρτητα από αυτό, είναι κρίσιμο να «βρέξετε τα πόδια σας» προσπαθώντας. Είναι ο μόνος τρόπος να δημιουργήσετε ένα γερό θεμέλιο.

 

Ο Πλάτωνας πίστευε ότι οι άνθρωποι έχουν μία αυθεντική αντίληψη του καλού, αν και έχουμε μόνο κακά αντίγραφα του ιδεώδους στον πραγματικό μας κόσμο.

«Εις τον κόσμον της νοήσεως την τελευταίαν και ανώτατην θέσιν κατέχει η ιδέα του αγαθού, η οποία ένεκα τούτου μετά δυσκολίας καθοράται· όταν όμως την ίδη κανείς, δεν ημπορεί να μη συμπεράνει ότι αυτή είναι η αιτία παντός εν γένει εν τω σύμπαντι καλού και ωραίου. ΠΛΑΤΩΝΑΣ

 

Όπως είδαμε, παρ’ όλα αυτά, ο Πλάτωνας ποτέ δεν έφτασε τον υψηλότερο στόχο του και ποτέ δεν κατάφερε να καταλήξει σε έναν ορισμό.

 

Ο Χομπς είχε διαφορετική άποψη: «Οτιδήποτε είναι το αντικείμενο της όρεξης ή της επιθυμίας του ανθρώπου, αυτό είναι κατά την άποψή του το καλό. Και το αντικείμενο του μίσους και της απέχθειας είναι το κακό». Με άλλα λόγια, ο Χομπς αντιτίθεται στον Πλάτωνα και λέει πως δεν υπάρχει γενική ουσία του καλού. Το καλό και το κακό είναι μόνο ταμπέλες που χρησιμοποιούμε για να περιγράφουμε ό,τι μας αρέσει ή δεν μας αρέσει.

 

Το Τάο διδάσκει ότι μπορούμε να αναγνωρίσουμε το καλό σε σύγκριση με το κακό, μα δεν παρέχει κανένα λειτουργικό προσδιορισμό.

«... αυτές οι λέξεις, του καλού και του κακού... χρησιμοποιούνται πάντα σε σχέση με το άτομο που τις χρησιμοποιεί. Δεν υπάρχει τίποτα έτσι απλά και απόλυτα». - ΤΟΜΑΣ ΧΟΜΠΣ

 

Γιατί να είναι κάποιος καλός, ηθικός και να ακολουθεί τη δεοντολογία του; Γιατί να απασχολείται με το καλό και το κακό; Τι κερδίζει από αυτό; Όλα αυτά είναι ευκολότερα εάν ακολουθεί μια θρησκεία που καθορίζει το καλό και το κακό, στο όνομα της αυθεντίας του Θεού. Οι μεγάλες θρησκείες δίνουν ηθική καθοδήγηση που προέρχεται από μια θεία δύναμη. Με το να αποδίδουμε τους νόμους στο Θεό, πετυχαίνουμε μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Έχουμε και πολύ συγκεκριμένες ηθικές αξίες να οδηγούν τις πράξεις μας και ένα απόλυτο σύστημα ηθικής για να τις καθορίσει. Το να είναι κάποιος καλός σημαίνει να υπακούει στις εντολές του Θεού. Οι κανόνες προέρχονται από το Θεό και ο Θεός είναι καλός.

 

Εάν αυτό λειτουργεί για εσάς, τότε είστε μπροστά στο παιχνίδι. Ακόμη και αν δεν πιστεύετε σε μία θρησκεία, μπορείτε και πάλι να χρησιμοποιήσετε τη σοφία που παρουσίασαν οι αρχαίοι θεολόγοι, χωρίς να οφείλετε υποταγή σε καμία θεότητα. Οι γραφές όλων των μεγάλων θρησκειών περιέχουν καταφανέστατες σκέψεις για την ηθικότητα από τις οποίες μπορεί να ωφεληθεί ο οποιοσδήποτε. Μα για να αποκτήσετε φιλοσοφικές αναλύσεις πάνω στα θέματα της ζωής, με ή χωρίς πίστη, πρέπει να αναζητήσετε και να κατανοήσετε τις σημαντικές αντιλήψεις και να τις εφαρμόσετε στην προσωπική σας κοσμοθεωρία. Έχετε σίγουρα ακούσει από πριν ότι πρέπει να κάνετε το «σωστό», όπως επίσης και να λέτε το «σωστό». Ενώ αυτό είναι καλή συμβουλή, εγώ είμαι υπερασπιστής τού να λέτε το σωστό όπως επίσης και να κάνετε το σωστό. Η σκέψη και η εκλογίκευση πίσω από τις πράξεις σας είναι το κλειδί για να αντιμετωπίσετε και να επιλύσετε οτιδήποτε βρίσκεται στο δρόμο σας.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΣ & ΑΓΝΩΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΒΙΣΑΛΤΙΑΣ

"Καλά θα κάνετε να μην τους πείτε ότι, μερικές φορές, διαφορετικές πόλεις διαδέχονται η μια την άλλη στον ίδιο χώρο και με το ίδιο όνομα, ότι γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να γνωρίσει η μια την άλλη, χωρίς να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. 

Μερικές μάλιστα φορές, ακόμα και τα ονόματα των κατοίκων παραμένουν ίδια, ακόμα και η προφορά των λέξεων, ακόμα και οι γραμμές των προσώπων τους· αλλά οι θεοί που κατοικούν πίσω από τα ονόματα και πάνω από τους τόπους έφυγαν χωρίς να πουν τίποτα, και στη θέση τους κούρνιασαν νέοι θεοί..." 

 Ι.Καλβίνο"Οι αόρατες πόλεις"

Απολείπειν η φαντασία...

Ζούμε σε ένα καθεστώς απόλυτης αυτοματοποίσησης.

Κάθε έτος σηματοδοτεί μια καινοτομία και μια καινοτομία.. την τεχνολογικη ευδαιμονία.
Η ευδαιμονία όμως αυτή, ταυτίστηκε τόσο πολυ με την απροκάλυπτη λογικοκρατία της συχρονης εποχής, ώστε απεμπολεί την ίδια την σημασία της.

Το μόνο σίγουρο; Μια ζωή σαν και αυτή σήμερα δεν μπορεί να λέγεται ζωή

Τα γιγάντια βήματα της τεχνολογίας και της επιστήμης έχουν εμπεδώσει ως καταστάσεις περίπου αναπόφευκτες, την στασιμότητα της δημιουργικής σκέψης και της φαντασίας, για να μην αναφερθω στην ηθική διαβρώση και την αδικία. Τα τελευταία επαινόντας μια αυθονία που αναβλύζει μέσα από κάθε κοινωνική πτυχή, επενδύονται υπό τον μανδύα της επιτειδευμένης τεχνολογικής προόδου. Αλλά ακόμα, αλλωτριώνοντας το κοινωνικό μοντέλο και πλήττοντας το ηθικό οπλοστάσιο του ανθρώπου, προκαλούν ανεπανορθωτα ρήγματα στους αξιακούς και συνειδησιακούς κανόνες.

Ποιος αναζητά λοιπόν την φαντασία μετά απο αυτά; Υπάρχουν εξάλλου σημαντικότερα πράγματα προς επιλυση...

Ένα καθημερινό παραδειγμα: Είμαστε όλοι τυπολάτρες και φορμαλιστές από την στιγμή που αποδεχόμαστε την άνεση των tablets ως αυτονόητη. Και είμαστε ακόμα πιο αφελείς που εξαγοράζουμε την παιδική διαύγεια και διανοητικότητα με μια οθόνη. Πόσες φορές ,λόγου χαριν, έχω αναρωτηθεί τι είδους γονείς στερούν απο το παιδί τους την χαρα του παιχνιδιου και της συντροφιας αντικαθιστώντας τα με την ρηξηκελευθη ομορφιά εικονιδίων προορισμένων να τυποποιουν την φαντασία και να εθίζουν την νεα ακόμα γενιά στην ανερχόμενη τεχνολογία.

Η φαντασία λοιπόν που εκλείπει από τον σύχρονο κόσμο πρέπει να αρχίσει να προβληματίζει. Και ακόμα περισσότερο πρέπει να προβληματίσει η αιτία της παραπανω αποστροφής που βρίσκεται στην ίδια την τεχνολογικη αυγή.

Ώντας όλοι γρανάζια αυτής μηχανιστικής κοινωνίας, καλώ όλους να σκεφτούν, πόσα πραγματα κάνουν τα οποια είναι δική τους πρωτοβουλία και επινόηση. Η δουλειά και οι ασχολείες σας δηλαδή, σας ολοκληρώνουν όπως θα έπρεπε; Καλώ όλους να καταγραψουν καθε φαντασια που γεννιεται κατα την διαρκεια της μέρας. Αλλα προσέξτε.. Η φαντασία αυτή θα σκοπεύει στην πραγματικότητα.

Θα ανταποκρίνεται σε κάτι που έχει προοπτικές να πραγματοποιηθεί όπως για παραδειγμα η δημιουργία ενός πίνακα ζωγραφικής, η κατασκευή ενός αντικειμένου. Πόσοι επομένως νομίζεται ότι είστε άνθρωποι εκτός των τειχών και των προσκευασμένων ; Πόσοι αποστρέφεστε την έτοιμη γνώση και σπεύδετε στο χώρο της φαντασίας σας; Ή ποιο απλά.. Πόσοι θυμάστε να ζέιτε σε αυτή την ζούγκλα της επίπλαστης τεχνολογικής ευημερίας που απειλεί της δημιουργία σας;

Ερωτική ζήλεια: Έίναι ένδειξη αγάπης ή όχι;

Eίναι η ζήλια ένδειξη αγάπης;

Μελετώντας κανείς τις επιστημονικές απόψεις μπορεί κανείς να βρει επιχειρήματα και για τις δύο θέσεις ότι είναι ή μπορεί και να μην είναι.

 

 Ωστόσο, φαίνεται ότι θρησκευτικές αυθεντίες (και αυτοί που επηρεάζονται από τη θρησκεία) είναι πιο πιθανό να βλέπουν τη ζήλια ως ένδειξη αγάπης.

 

Για παράδειγμα, ο Άγιος Αυγουστίνος υποστηρίζει ότι «αυτός που δεν ζηλεύει δεν αγαπά». Οι κοσμικοί (μη θρησκευόμενοι) διανοητές φαίνονται πιο πρόθυμοι να δεχθούν την αντίθετη άποψη. Για παράδειγμα, ο La Rochfoucaud γράφει: «η ζήλια αναφύεται περισσότερο από την αγάπη του εαυτού παρά από την αγάπη προς τον άλλο». Μια επιπλέον πόλωση αυτού του ερωτήματος μπορεί να είναι η εντύπωση ότι η ζήλια αποτελεί ένδειξη αγάπης (και ως εκ τούτου αρετή).

 

Η άποψη ότι η ζήλια αποτελεί έκφραση εγωισμού (και ως εκ τούτου ελάττωμα) υποστηρίζεται από αρκετούς «ειδικούς» ψυχολόγους, κοινωνιολόγους και φιλοσόφους.

 

Έχει ήδη αναφερθεί ότι η λέξη ζήλια σημαίνει διάφορα πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους. Αυτό είναι σίγουρα αληθινό και για τη λέξη αγάπη. Ίσως η συζήτηση της σχέσης μεταξύ ζήλιας και αγάπης να οξυνθεί εάν χρησιμοποιήσουμε τη διάκριση του Abraham Maslow μεταξύ της αγάπης που αναζητά το καλύτερο ενδιαφέρον στον άλλο (Being love, B-love) και της αγάπης η οποία είναι έκφραση της εξάρτησης από τον άλλο (Deficiency love, D-love).

 

Στην κοινή της χρήση, η λέξη αγάπη συνήθως σημαίνει και τα δύο: «είμαι ικανός να αγαπώ» και «είμαι πεινασμένος για αγάπη». 'Οταν λέμε «αυτή τον αγαπά», μπορεί να σημαίνει «αυτή τον φροντίζει και ενδιαφέρεται για την ευτυχία του» ή μπορεί να σημαίνει «αυτή είναι πολύ εξαρτημένη από αυτόν και δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένη χωρίς αυτόν».

 

Τυπικά, εννοούμε κάτι και από τα δύο, καθώς η αγάπη είναι μια ανάμιξη πρόσδεσης και φροντίδας.

Από την άλλη μεριά, αν εκτιμήσουμε σωστά αυτή τη διάκριση, θα δούμε επίσης ότι και οι δύο θέσεις της παλιάς διαμάχης για τη ζήλια είναι σωστές. Η ζήλια αποτελεί ένδειξη του ενός είδους της αγάπης, της D-αγάπης του Maslow, όπου η αγάπη έχει ρίζες στην εξάρτηση από το σύντροφο. Η σχέση μεταξύ ζήλιας και Β- αγάπης είναι λιγότερο εμφανής.

 

Δεν θα θέλαμε να αντιστρέφουμε την εξίσωση και /α συμπεράνουμε λαθεμένα ότι η ζήλια είναι ασύμβατη με την αγάπη που αποζητά την ευτυχία του συντρόφου. Εφόσον τα δύο είδη της αγάπης είναι σχεδόν πάντα ταυτόχρονα παρόντα, τέτοιο συμπέρασμα θα ήταν περιορισμένης χρησιμότητας.

Προς το παρόν, λοιπόν, ας αρκεστούμε να σημειώσουμε ότι η αγάπη που εμπεριέχει εξάρτηση από το σύντροφο ενισχύει τη ζήλια και ότι η αγάπη που αποζητά το καλό του συντρόφου μειώνει τη ζήλια. Ίσως τελικά να ισχύει ότι το πιο ζηλιάρικο άτομο δεν είναι αναγκαστικά αυτό που είναι και πιο ικανό να αγαπήσει αλλά εκείνο που ζητάει να αγαπηθεί.

Η Πηνελόπη στον θρόνο της (Γλυπτική)

Έργο του Αμερικανού γλύπτη Franklin Simmons

 

«Ναι, εκείνη με πιστή καρδιά στ’ αρχοντικό σου μένει κι οι νύχτες της περνούν πικρές κι οι μέρες της θλιμμένες»
Οδύσσεια ραψωδία λ, στίχοι 184-185

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

«Κανείς κυρά, σ’ όλη τη γη δε θα σου βρει ψεγάδι. Αλήθεια, φτάνει η δόξα σου ως τα πλατιά τα ουράνια».
τα λόγια του Οδυσσέα
Οδύσσεια ραψωδία τ, στίχος 106

Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΝΩΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ

Το εγώ δεν μπορεί να περικλείει το "εμείς",
το εμείς όμως μπορεί να περικλείει το "εγώ"!
Έτσι όταν θέλουμε να κάνουμε μια σχέση αληθινής ένωσης
πρέπει να διαλέγουμε πάντα το "εμείς" πάνω από το "εγώ" !

Και το παράδοξο είναι ότι μόλις το "εμείς" εδραιώνεται
δίνει χώρο στην ατομικότητα του καθένα να μπορεί να υπάρχει μέσα του,
αλλά κάτω από το μέτρο που θα υποστηρίζει την ένωση !

Όσο μεγαλώνει η ένωση του "εμείς" τόσο δημιουργείται ένα μεγαλύτερο πεδίο
που μέσα του μπορούν να χωράνε πιο ολικές ατομικότητες του καθενός στη σχέση !
Δηλαδή τόσο πιο πολύ ελευθερώνεται ο καθένας να βγάλει τον αληθινό εαυτό του(εγώ)
μέσα στη σχέση αποδοχής(εμείς) !

Έτσι αντί για μια πίεση της ατομικοτητας με συνέπεια το χωρισμό (μόνος) ,
δημιουργείται μια ατομική Ελευθερία μέσα σε μία αληθινή ενωτική σχέση(μαζί) !

Οι δυνατοί μπορεί να λυγίζουν, αλλά δε σπάνε ποτέ…

Οι αδύναμοι δεν κλαίνε.

Είναι φυγόπονοι. Κρύβονται πίσω από ένα παγερό προσωπείο, κράμα από γύψο και πέτρα, καμουφλαρισμένοι με περισσή αυτοπεποίθηση και μοιάζουν ατσαλάκωτοι.

Οι αδύναμοι, είναι οι πιο τσαλακωμένοι.

Φευγατίζουν τις μαύρες σκέψεις όπως-όπως, αρνούνται να έρθουν αντιμέτωποι με τις γυμνές αλήθειες κι έτσι, στο μετωπό τους στέκει πάντα αυλακωμένη μια ρυτίδα.

Αυτή που τους υπενθυμίζει ξανά και ξανά πως στάθηκαν δειλοί, γι’ αυτό και δεν κοιτάζονται στον καθρέφτη, παρά μόνο για να σιάξουν το κατά τα άλλα αψεγάδιαστο είδωλό τους.

Δεν τραγουδούν, δεν δίνουν αγκαλιές, ούτε και καταδέχονται να μπουν μέσα σε αυτές.
Κατηγορούν σαχλό και ανόητο ό,τι αγγίζει, εμπαίζουν κάθε ίχνος τρυφερότητας και το χαμόγελό τους, δεν είναι παρά μια σφιγμένη γραμμή, που φανερώνει μια τέλεια οδοντοστοιχία, τίποτε άλλο.

Κανένα συναίσθημα, ίχνος ζεστασιάς, παγερές προσδοκίες μόνο και ψυχρή λογική.

Γρανάζια που δουλεύουν ασταμάτητα πάνω σε μια καλοκουρδισμένη μηχανή που παράγει μονάχα έργο -ποτέ ουσία, γρασαρισμένα με την κοινή γνώμη που τους θέλει πάντοτε νικητές, ποτέ ηττημένους.

Τα ρίσκα που παίρνουν είναι πάντοτε ασφαλή -πως αλλιώς, αφού δεν βάζουν την ψυχή τους σε ό,τι κάνουν.

Δεν δένονται, δεν λύνονται, είναι άκαμπτοι. Γι’ αυτό και όταν σπάνε, θρυμματίζονται.
Οι αδύναμοι…δεν συναναστρέφονται τους δυνατούς.

Ο τρόπος με τον οποίο οι δυνατοί βιώνουν τη λύπη, τη χαρά, κάνει την ατμόσφαιρα γύρω αποπνικτική για τους αδύναμους, δεν έχουν παράθυρα να ανοίξουν στη ζωή, γι’ αυτό τους αποφεύγουν.

Ο ήχος που βγαίνει από το γέλιο των δυνατών διαπερνά τα τύμπανά τους, κι οι αδύναμοι που έχουν μάθει να κλείνουν τα αυτιά, δεν αντέχουν ξαφνικά την τόση φασαρία.

Το χειρότερo για τους αδύναμους, είναι όταν βλέπουν τους δυνατούς να κλαίνε.

Τότε που η ψυχή τους γίνεται ύλη που στάζει σε δάκρυα, για να αποφορτιστεί και να συνεχίσει ξανά τον αγώνα της.

Οι αδύναμοι όταν βλέπουν τους δυνατούς να δακρύζουν, τους μισούν.

Γιατί σε αυτούς δεν έμεινε ψυχή να κλάψουν.

Τους δυνατούς θα τους βρεις σε αγκαλιές, σε γέλια ζωηρά και σε πόνο βαθύ.
Να εκτίθενται, να βρίζουν, να ομολογούν, να ξεσπούν. Να παίρνουν ρίσκα, να κάνουν λάθη. Να γράφουν, να σβήνουν και πάλι απ’ την αρχή.

Στον καημό τραγουδούν, στη χαρά αναστενάζουν και στη ζωή έχουν πάντα τα χέρια ανοιχτά κι ας ματώνουν. Δίνουν, χωρίς απαίτηση να πάρουν. Αγωνίζονται, χωρίς να περιμένουν να παλέψεις γι’ αυτούς. Κι όταν συναντιούνται, πιάνονται όλοι μαζί απ’ το χέρι και γίνονται μια φλογισμένη γροθιά, με στόχο κάθε τι που παγώνει το όνειρο και εγκλωβίζει την ελπίδα.

Οι δυνατοί πέφτουν, σηκώνονται, και μετρούν πληγές.

Λυγίζουν.

Γι’ αυτό και δεν σπάνε ποτέ…

Το πάθος είναι πιο σπουδαίο απ’το θαύμα.

Οι ώρες, οι ελάχιστες, που πίστευα πως σε είχα δικιά μου, που ήσουνα όπως σε ήθελα, άνοιγαν τη βασιλεία του ουρανού που με δεχότανε.

Το κρεβάτι μας άπλωνε και γινόταν το πανάκριβο «τώρα» που επιτέλους ακινητούσε τις ροές του άγχους μου και με μεταμόρφωνε σε μακαριότητα.

Όμως μαζί σου κρατούσε ελάχιστα. Αμέσως μόλις χωρίζαμε το εφιαλτικό παιχνίδι, με τους δείχτες του ρολογιού μ’ έριχνε σε ασθματικά κυνηγητά. Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδα κυλιόμενη κορδέλα. Να σε προλάβει, να σε συλλάβει, να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί σου εκείνο το θαυμαστό «τώρα» του έρωτα. Εκείνο το εξαίσιο «τώρα» του έρωτα, το τόσο ανεκτίμητο κι ακριβοπληρωμένο μπορεί και να μη συμβαίνει μονάχα μαζί σου.

Ελπίζω…

Αυτή η ελπίδα με σώζει απ’ την καταδίκη της άγριας εξάρτησης από σένα. Μπορεί και να σουν η πρόγευση άλλων ηδονών που από άλλους δρόμους βρίσκονται ασφαλέστερα και διαρκέστερα. Δείγμα παραδείσου μέσα στην κόλαση μου άφησες. Η πρόγευση σου μου άναψε φωτιές.
Κι όχι μόνο στο κορμί μα και στην ψυχή κι αυτό είναι το δυσκολότερο.

Νιώθω ρακένδυτος οδοιπόρος που βγήκα για να ξαναβρώ εκείνο που αστραπιαία μου αποκάλυψε η σχισμή των δικών σου φιλιών. Δεν έχω πια άλλο σκοπό στη ζωή μου παρά να ξαναζήσω εκείνο το αόριστο κάτι τα θελκτικό και παντοδύναμο που ζάλισε τη ζωή μου και δεν μ’ αφήνει να συμβιβαστώ με τίποτα. Τι να σου λέω αγάπη μου και τι να σου εξηγήσω τώρα.

Τουλάχιστον μέσα απ’ τα πάθη μου κερδίζω τη σοφία του πως ελάχιστα ξέρω. Πως τίποτα δεν ξέρω. Φαίνεται πως ο πόνος είναι η μοναδική πύλη που μας περνά σ’ αυτή την απελπισμένη και μαζί ελπιδοφόρα γνώση που μας ταπεινώνει, που μας γαληνεύει, που χύνει λαδάκι στις πληγές μας.
«Το πάθος είναι πια σπουδαίο απ’ το θαύμα», σου διάβαζα από ένα παλιό βιβλίο κάποτε την ώρα που εσύ έβγαζες τα φρύδια σου μπροστά σ’ ένα μεγεθυντικό καθρεφτάκι.

Δεν είναι εκμηδένιση η ταπείνωση. Η εκμηδένιση σε κατεβάζει στο τίποτα ενώ η ταπείνωση σ’ ανεβάζει στα παν. Πώς να την καταφέρουμε όμως εμείς που από έπαρση είμαστε χτισμένοι. Πώς να την πετύχουμε, πες μου.

Δεν πετυχαίνεται εύκολα γι’ αυτό υποφέρουμε κι απ’ τον πολύ τον πόνο κι απ’ την πολλή την τυραννία αρχίζουμε, για την αυτοσυντήρηση μας, να υποψιαζόμαστε με την υποψία της καρδιάς κι αρχίζει λίγο-λίγο να φέγγει.

Έχω αντέξει πολλά, δε με ξέρεις καλά, κανείς δε με ξέρει.

Είναι στιγμές, και είναι πολλές αυτές οι στιγμές, που αισθάνομαι τόσο μόνος, μέσα στον κόσμο, μέσα στο πλήθος.

Μόνος, κατάμονος, βαθιά, ατέρμονα μόνος, ακόμα και όταν είμαι με ανθρώπους δικούς μου, με τους πιο αγαπημένους μου.

Η μοναξιά του ανθρώπου… που αισθάνεται ότι κατά βάθος μόνοι μας τα περνάμε όλα, ότι διαγράφουμε μια μοναχική πορεία στο χρόνο, μια μάταιη μοναχική πορεία στο χρόνο… αφού ό,τι κι αν κάνουμε έχει μια αναθεματισμένη, αναπόφευκτη ημερομηνία λήξης… και, ποιος είναι που αληθινά νοιάζεται για τις πιο ενδόμυχες ανάγκες μας, εκτός από εμάς τους ίδιους, που προσπαθούμε μάταια πολλές φορές να τις καλύψουμε…

Το παρελθόν… ο ανείπωτος, βουβός πόνος… που γίνεται λυγμός, ξεθυμαίνει σιγά σιγά και επανέρχεται που και που με τη μορφή ανάμνησης, … ένα τσίμπημα στο στήθος; Ή όλα καταδικασμένα στη λήθη; Στον ανελέητο χρόνο που τα σαρώνει όλα; Τις στιγμές ευτυχίας και εκείνες που μας αφήνουν τις πιο βαθιές ρυτίδες μας;

Μήπως το μάταιο που αναζητώ είναι… να μ’αγαπάνε;

Μυστήριες Δολοφονίες των Καθαρών

Θυμάστε την δολοφονία 12 εκατομμυρίων Καθαρών;

Ετοιμαστείτε για την δολοφονία 200 εκατομμύρια Αμερικανών! και πολλών ακόμη εκατομμυρίων στον πλανήτη.
Διάλεξη της Raelyan Allan το 1993
Οι πιο πολλοί από σας θα ρωτάτε ποιοι ήταν οι Καθαροί και ταυτόχρονα θα σκέπτεστε τι με νοιάζει εμένα να ξέρω, «Υπερηφάνεια Άγνοιας» την στιγμή που με αφήνουν άφραγκο, χωρίς σύνταξη και χωρίς παρόν ή μέλλον. Ακριβώς για αυτό, όποιος λαός είναι Ανιστόρητος και Πιθηκίζει, είτε με τα ανατολίτικα τσιφτετέλια, είτε με τις ξανθιές Μπάρμπι, είτε με το ποδόσφαιρο, τις θρησκείες και σε όλα όσα σκέφτεται με –ισμούς, κι έχει υπογεννητικότητα με μαθηματική ακρίβεια πεθαίνει! Η Ελλάδα, όπως και όλη η Ευρώπη, χωρίς να χρειασθεί πόλεμο σε Είκοσι χρόνια θα είναι νεκρή σαν έθνος. Αυτό είναι το πολύ απλό σχέδιο των Ερπετοειδών Επικυρίαρχων και του Κύριου Αρχοντα.
Έχουν τα περισσότερα ανθρώπινα ζώα αφεθεί στην «Υπερηφάνεια Άγνοιας» και στον νόμο της «Ήσσονος Προσπάθειας» όντας εγκαταλελειμμένοι μέσα στην προβατοποίηση τους.
Κάποιοι προφήτες το είπαν “Εσείς θά πάτε να κατοικήσετε αλλού καί άλλοι θάρθουν νά κατοικήσουν σέ σάς” Μιλάμε για την λαθρομετανάστευση. Τώρα είναι η ώρα, που πολλοί Έλληνες ψάχνουν τρόπο να εγκαταλείψουν τη χώρα, ενώ ταυτόχρονα εκατομμύρια λαθρομεταναστών την κατακλύζουν και λιάζονται στην Ομόνοια. Αυτά τα ανεγκέφαλα ανθρώπινα ζώα που χοροπηδούσαν στο Σύνταγμα προχθές μετά το «Δημοψήφισμα της Οχλαγωγίας» σκέφτομαι πόσο μοιάζουν με μαϊμούδες που τους πετάνε μπανάνες … και εξανίσταμαι. Σήμερα 2 ημέρες μετά το περήφανο ΟΧΙ και το προδοτικό Ναι, και τούμπαλιν αναλόγως σε ποιο ζώο απευθύνεστε, είναι στα τέσσερα στις Βρυξέλες και παρακαλάνε για δανεικά κατά προτίμηση κι αγύριστα.
Το χαντζάρι του χασάπη γλύφει τον λαιμό τους και οι μαϊμούδες χοροπηδάνε μιμιδίζοντας. Μάλιστα έχουν τόση «Υπερηφάνεια Άγνοιας» που τολμάνε να συγκρίνουν τον ασήμαντο εγώ τους, με τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα και τους πολεμιστές του ή με τον Καραϊσκάκη και όλους τους μεγάλους ανθρώπους που πολέμησαν για να έχει το νεοελληνικό μαϊμουδάκι την πιστωτική του, τις ρακέτες του, την Πάολα, το iphone και τον εσπρέσο του. Όταν πριν το 2005 έγραφα ΚΑΛΟΦΑΓΩΤΟΙ με λοιδωρούσατε, τωρα ήρθε η ώρα να πληρωσετε την ηλίθιοτητα και την μαϊμουδιά σας … κι εσείς χοροπηδάτε !!!!

Ποιοί ήταν οι Καθαροί που εμφανίστηκαν γιατί τους δολοφόνησαν;
Γιατί η ιστορία τους επαναλαμβάνεται;
Καθαροί ήταν το όνομα που δόθηκε σε μια θρησκευτική ομάδα με χριστιανικές ρίζες, η οποία βασιζόταν σε στοιχεία που προέρχονταν από τον Γνωστικισμό. Εμφανίστηκαν αρχικά σε μία περιοχή της νοτιοανατολικής Γαλλίας κοντά στην Τουλούζ και εικάζεται ότι ήταν φυσική συνέχεια των Παυλικιανών της Αρμενίας και των Βογόμιλων της Βουλγαρίας, [1] όπως επίσης φαίνεται ότι επηρεάστηκαν και από τον Μανιχαϊσμό.
Στα μέσα του ΙΒ’ αι. η εμφάνιση των Καθαρών σηματοδοτεί την σύζευξη των πολλών δυαρχικών σεκτών και την ενσωμάτωσή τους στον ίδιο θρησκευτικό –φιλοσοφικό οργανισμό, ο οποίος διαθέτει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά που αργότερα μιμήθηκε η εκκλησία, εμφανίζεται ως το αντίπαλο δέος του παπισμού στην Δύση. Το όνομα «Καθαροί» εμφανίζεται σε γραπτό κείμενο για πρώτη φορά σε έργο του αδελφού της φίλης της Hildegard, Elizabeth του Schönau, επίσης οραματίστριας και αγίας για τους παπικούς.
Ο Eckbert, Βενεδικτίνος μοναχός στο αβαείο του Schönau, έγραψε δεκατέσσερις ομιλίες εναντίον τους στα μέσα του ίδιου αιώνα, τις Sermones contra Kataros. Η γερμανική απόδοση του ονόματος Ketzer έφθασε με τον καιρό να σημαίνει τον αιρετικό, γενικά. Οι ίδιοι οι Καθαροί αυτοπροσδιορίζονταν ως «bons homes» καλοί άνθρωποι. Άλλα ονόματα που τους δόθηκαν ήταν:
– Παταρηνοί (Patarenes), από το κίνημα που έδρασε τον ΙΑ’ αι. στο Μιλάνο. Δεν είναι γνωστή η σχέση ή ο συνειρμός που οδήγησε στην απόδοση αυτού του ονόματος, όπως δεν είναι γνωστή η ετυμολογία της λέξης.
– Poplicani, Publicani, Populiacani, πρόκειται για εκλατινισμό του «Παυλικιανοί». Χρησιμοποιήθηκε περισσότερο στην Βόρεια Φραγκία.
Οι Παυλικιανοί αντέταξαν πεισματώδη αντίσταση στα προελαύνοντα βυζαντινά στρατεύματα. Χρειάσθηκαν πέντε ολόκληρα χρόνια έπειτα από τον θάνατο του Χρυσόχειρα προκειμένου να πέσει η Τεφρική. Έτσι, το 878 καταλύθηκε οριστικά το κράτος των Παυλικιανών. Τότε, ένα πλήθος από αυτούς εντάχθηκε στον βυζαντινό στρατό και αφομοιώθηκε. Μία άλλη μεγάλη μερίδα Παυλικιανών επέλεξε τον εξισλαμισμό. Τέλος, ελάχιστα φρούρια των Παυλικιανών επιβίωσαν στη βόρεια Συρία. Αναφέρεται ότι ο Βοϊμόνδος Α’ της Αντιόχειας, ένας από τους ηγέτες της Α’ Σταυροφορίας (1096-1099), πολιόρκησε ένα τέτοιο φρούριο στην κοιλάδα της Αντιοχείας. Οι Παυλικιανοί είχαν συνταχθεί με τους Τούρκους και τους Άραβες εναντίον των Σταυροφόρων. Οι τελευταίες εστίες των αιρετικών στην Ασία εξαφανίστηκαν σταδιακά.

Απέμενε η ευρωπαϊκή κοινότητα των Παυλικιανών, η οποία είχε ενισχυθεί μετά από νέες μετοικήσεις ομόθρησκών τους. Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Τσιμισκής (969-976) μετέφερε Παυλικιανούς από τη Μικρά Ασία στην περιοχή της Φιλιππούπολης. Την ίδια εποχή εμφανίσθηκε στη Βουλγαρία η θρησκεία του Βογομιλισμού. Ο Βογομιλισμός παρουσίαζε πολλές ομοιότητες με τον Παυλικιανισμό. Είναι προφανές ότι οι Βογόμιλοι προήλθαν από τους Παυλικιανούς της Θράκης.

Η νέα αίρεση επεκτάθηκε και σε άλλες περιοχές της Βαλκανικής, κυρίως στη Βοσνία, και επιβίωσε μέχρι την οθωμανική κατάκτηση. Μάλιστα, σύμφωνα με μία θεωρία, η θρησκεία των Καθαρών στη νότια Γαλλία διαμορφώθηκε από Βογόμιλους απεσταλμένους. Τέλος, αναφορές στον Παυλικιανισμό ανιχνεύονται στο έπος του Διγενή Ακρίτα. Συγκεκριμένα, ο ήρωας φέρεται να είναι εγγονός του Χρυσόχειρα από την πλευρά του πατέρα του. Σύμφωνα με τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό, ο Βασίλειος Διγενής Ακρίτας ήταν Παυλικιανός.
– Burges, δηλ. Βούλγαροι, προφανώς από την σχέση των Καθαρών με τους Βογομίλους. Οι Βογόμιλοι ήταν μια δυιστική, αντιφεουδαρχική χριστιανική κοινότητα στο βαλκανικό και μικρασιατικό χώρο και πήρε το όνομά της από κάποιον Βούλγαρο Bogomil (=Θεόφιλος). Φαίνεται ότι ο Βογομιλισμός ήταν απόγονος του Παυλικανισμού και ο ίδιος υπήρξε πρόδρομος αρκετών άλλων χριστιανικών «αιρέσεων» στα Βαλκάνια και τη Δυτική Ευρώπη, όπως της Πατάρια στην Ιταλία, των Καθαρών, των Αδαμιτών, των Βαλδένσιων κ.ά.
Οι Βογόμιλοι διδάσκανε, μεταξύ άλλων, ότι αυτοί ήτανε οι αληθινοί μαθητές του Χριστού, ενώ οι υπόλοιποι χριστιανοί ήτανε μαθητές του Σατανιήλ, που είχανε για κέντρο τους την Αγιά Σοφιά της Κων/πολης. Και μου φαίνεται ότι σ’ αυτό δεν είχαν πολύ άδικο! Προφανώς οι ορθόδοξοι που βρίσκονταν (πάντα) στην πλευρά της εξουσίας θεωρούσαν τους Βογόμιλους αιρετικούς και, εννοείται, οι Βογόμιλοι θεωρούσαν όλους τους άλλους αιρετικούς. Ο αυτοκράτορας (1081-1118) Αλέξιος Α’ Κομνηνός ξεκίνησε διωγμό κατά των Βογομίλων, θεωρώντας ότι αποτελούν απειλή για την Αυτοκρατορία.
Ο Πατριάρχης Νικόλαος Γ΄ καταδίκασε ως αιρεσιάρχη τον αρχηγό τους, Βασίλειο τον Ιατρό, ο οποίος, μαζί με μαθητές του, βασανίστηκε και τελικά κάηκε δημοσίως στην πυρά στο Ιπποδρόμιο της Κων/πολης από τα χέρια του Αυτοκράτορα Αλεξίου το 1118. Άλλη μια έκφραση της συναλληλίας κράτους και εκκλησίας: οι κρατιστές παπάδες αφόριζαν και ο στρατός έκανε τη βρωμοδουλειά των δολοφονιών.
Στην Κων/πολη εκδηλώθηκε τότε κύμα συλλήψεων εναντίων των Βογομίλων. Όσοι αποκήρυσσαν την πίστη τους (υπέγραφαν δήλωση μετανοίας, θα λέγαμε σήμερα) απελευθερώνονταν ενώ οι υπόλοιποι καταδικάζονταν σε ισόβια φυλάκιση. Υποψιάζομαι ότι «αποκήρυσσαν» αυτοί που δεν είχαν σχέση με τους Βογόμιλους και, απλά, είχαν συκοφαντηθεί από γείτονες και επαγγελματικούς αντιπάλους. Οι πραγματικοί, πιστοί Βογόμιλοι ήταν φανατικοί και προτιμούσαν να πεθάνουν, όπως έκαναν επί Ρωμαίων οι πρώτοι χριστιανοί. Τίποτα καινούργιο λοιπόν!
Ο Αλέξιος διόρισε κήρυκες για να εκφωνήσουν ομιλίες στον ναό της Αγία Σοφίας και να προειδοποιήσουν το λαό για τους κινδύνους που προέρχονταν από τους Βογόμιλους και για τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαν να εντοπίζουν τους αιρετικούς. Δεν ξέρω αν έχουν διασωθεί αυτοί οι λόγοι, θα μαθαίναμε το φιλάνθρωπο πνεύμα, με το οποίο μιλούσαν στους ναούς οι παπάδες εκείνης της εποχής. Πάντως, από τις οδηγίες που έδιναν για εντοπισμό «αιρετικών», μπορώ να φανταστώ τί συκοφαντίες και αλληλοκαρφώματα θα προέκυψαν, για να εισπράξει ο αλητόβιος όχλος την αμοιβή.
Δεν αμφιβάλλω ότι ήταν σαλταρισμένοι όπως είναι και οι σημερινοί του ΟΟΔΕ, αλλά δεν ήταν άτοπο να πληροφορηθούμε πώς προσπαθούν οι σύγχρονοι υπηρέτες της αγάπης να παρακάμψουν το γεγονός της καθαρής δολοφονίας κάποιου ηγέτη για τη θρησκευτική του πίστη, ακριβώς ό,τι έκαναν παλαιότερα οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες και αργότερα οι καθολικοί με τη βοήθεια της «Ιεράς εξέτασης». Μάλλον από τους ορθοδόξους θα πήραν τη συνταγή!
Το αποκορύφωμα της αθλιότητας του απολογητή έρχεται αμέσως μετά. Γράφει ο θρησκόληπτος υπηρεσίας του ΟΟΔΕ: «Ύστερα κάψανε και τους “δώδεκα μαθητές” του Βασίλειου καθώς κι’ όλους τους κορυφαίους Βογόμιλους». Παρεμπιπτόντως έκαψαν λοιπόν οι ορθόδοξοι κρατικοδίαιτοι δήμιοι και μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες ακόμα και ούτε που ντρέπονται να το αναφέρουν! Όπως δεν ντρέπονταν οι μαυροντυμένοι στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως της Μακρονήσου και της Γυάρου. Το ίδιο έργο επιτελούσαν! Κατά τα άλλα έχουν γεμίσει τη σελίδα με πληροφορίες του τύπου: «Οι Βογόμιλοι λέγανε εφτά φορές την ημέρα το “Πάτερ ημών”» Φοβερή πληροφορία κι αυτή.
– Αλβιγήνοι (Albigenses), είναι τοπικός όρος και αναφέρεται στους Καθαρούς της Alba. Ως όρος χρησιμοποιήθηκε πρώτα στην Προβηγκία στο τέλος του ΙΒ’ αι. Κατά την διάρκεια της Αλβιγηνικής εκστρατείας χαρακτήριζε όλους τους αιρετικούς που αντιμετωπίστηκαν από τα παπικά στρατεύματα. Αργότερα η σημασία του ονόματος περιορίστηκε πάλι και μόνο στους Καθαρούς.
– Άλλα δύο ονόματα με τοπικό χαρακτήρα και προέλευση είναι τα Τουλουζάνοι (Toulousain) και Προβηγκάλιοι (Provençal).
– Υφαντές (Textores) το όνομα εμφανίζεται στον Eckbert του Schönau. Φανερώνει την ανατολική προέλευση του καθαρισμού. Έμποροι από την Κωνσταντινούπολη έφεραν στην Δύση την δυαρχία μαζί με τα μεταξωτά υφαντά. Την διδασκαλία μαζί με το εμπόρευμα παρέδωσαν οι αντίστοιχοι δυτικοί έμποροι και την μετέδωσαν στους εγχώριους παραγωγούς. Θεωρείται ότι χρησιμοποιείται για πρώτη φορά στην επιστολή του Γοδεφρείδου της Ωξέρ προς τον Βερνάρδο του Κλαιρβώ, αλλά το συναντήσαμε ήδη στο Chronicon S. Andreae Casti-Cameracesii III.3 (κεφ. 6.2.11), κείμενο που προηγείται κάποια χρόνια και αναφέρεται σε ομάδα, η οποία δεν εκλαμβάνεται από τους ιστορικούς ως σέκτα Καθαρών.
– Runcarii, Runkeler, επίσης τοπικό όνομα, το οποίο συναντάται στην Γερμανία. Ο Φρειδερίκος Β’ τους αποκαλεί Roncarol.
– Garatenses, αναφέρεται στην Βίβλο των δύο Αρχών (βλ. κεφ. 6.2.17). Πρόκειται για τους οπαδούς της μετριοπαθούς δυαρχίας, μέσα στους κόλπους των Καθαρών. Ίσως να ετυμολογείται από τον Garatus, Καθαρό επίσκοπο της Εκκλησίας του Concorezo το 1200 μ.κ.ε. Ισχυρίζονταν ότι είχε παραλάβει την διδασκαλία του απευθείας από τους Σλάβους και τους Βουλγάρους και ήταν Μοναρχιανός.
Άλλα ονόματα, όπως Sperionistae, Albanenses, Bagnolenses κλπ. πιστεύεται ότι εκπροσωπούν διάφορες φραξίες εντός των Καθαρών.
Εκτιμώντας τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τα διάφορα ονόματα, γίνεται κατανοητό ότι αυτά μπορούν να χωριστούν σε τρείς κατηγορίες στα ονόματα με καθαρά τοπικό χαρακτήρα, στα ονόματα που φανερώνουν την προέλευση των Καθαρών και μόνο ένα από αυτά, το «Καθαροί» προκύπτει από κάποια θεωρητική αρχή των πεποιθήσεών τους, καθώς «Καθαρούς» καλούσαν αρχικά μόνο τους εκλεκτούς. Ως “Καθαροί” αυτοαποκαλούνταν οι Νοβατιανοί και με το όνομα αυτό καταδικάστηκαν από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο. Ο όρος δηλ. ήταν γνωστός από παλαιά στην Δύση, οπότε από μόνος του είναι μεν ενδεικτικός ανατολικής προέλευσης, όχι όμως αποδεικτικός. Το πρόβλημα τη προέλευσης των Καθαρών του Μεσαίωνα δεν μπορεί να λυθεί μόνο από την χρήση των ονομάτων. Πρέπει να ερευνηθεί μέσα από την εξέταση της εξέλιξης της δυαρχίας στην Δύση, σε θεωρητικό και ιστορικό επίπεδο.
Λέει λοιπόν η Raelyan Allan, όσοι διάβαζαν τα άρθρα της miastala.com και είναι αναγνώστς του terrapapers.com την γνωρίζουν.
{Ενώ έψαχνα για ένα άρθρο που είχα γράψει για τους κλώνους, βρήκα ένα βίντεο στο Youtube με μια διάλεξη που είχα δώσει στο Global Sciences το 1993. Η διάλεξη αφορά την ιστορία του γάμου μου με τον Gunther Russbacher και τα δεινά που υπεστήκαμε στα χέρια της κυβερνήσεως. Στο τέλος της διαλέξεως, πριν δέκα χρόνια, θύμισα στους ανθρώπους την Albiginsian Σταυροφορία η τελευταία και η οποία έγινε εντός της Ευρώπης στην Γαλλία, όπου ο βασιλιάς της Γαλλίας κήρυξε τον πόλεμο στους Καθαρούς επειδή ήθελε την Γη τους.

Υπάρχουν άνθρωποι σήμερα στον κόσμο που θέλουν την χώρα που αποκαλούμε ΗΠΑ. Δεν θέλουν να την αγοράσουν, θέλουν να την πάρουν από τους νεκρούς ιδιοκτήτες της. Πρόβλεψα ότι 200 εκατομμύρια Αμερικανοί θα πεθάνουν, αν δεν ξυπνήσουμε και να κάνουμε κάτι. Η διάλεξη έγινε πριν 10 χρόνια. Με τον τυφώνα Sandy, νομίζω ότι οι άνθρωποι θα αρχίσουν να βλέπουν ότι η κυβέρνηση μας δεν ενδιαφέρεται για τον κόσμο. Αυτό που συνέβη στους ανθρώπους της Νέας Υερσέης, στο Staten Island και στην Νέα Υόρκη NYC θα συμβεί σε κάθε μεγάλη πόλη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θυμηθείτε τα εκατοντάδες εκατομμύρια πλαστικά φέρετρα που έχει παραγγείλει και παραλάβει η FEMA!
Οι μεγάλες πόλεις δεν μπορούν να αποκατασταθούν. Η υποδομή είναι τόσο μεγάλο το κόστος για να αντικατασταθεί που οι δυνάμεις αυτές προτιμούν να καταστρέψουν την πόλη με έναν σεισμό, έναν τυφώνα, ένα τσουνάμι η μια τρομοκρατική επίθεση από το να διαθέσουν χρήματα σε μια καθολική αντικατάσταση της υποδομής. Μόνον τέρατα θα συμπεριφερόντουσαν έτσι σε ανθρώπους. (ή αλλιώς Οργανικές Πύλες) Τέρατα ήταν αυτά που κρατούσαν τον Gunther στην φυλακή, και του συμπεριφερόντουσαν χειρότερα από τρομοκράτη, δολοφόνο η παιδεραστή.
Το 1989, η εκδότρια του Rumor Mill News, Raeyan Allan παντρεύτηκε τον –πλοίαρχο τότε και αργότερα ναύαρχο – Gunther K. Russbacher, αξιωματικό της Υπηρεσίας Πληροφοριών του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού, αποσπασμένου στη CIA. Ο Gunther K. Russbacher είναι ο πρώτος που παρουσίασε το θέμα των «Φατριών» στον κόσμο. Το Rumor Mill News είναι ο πρώτος ιντερνετικός ιστότοπος μη πολιτικώς ορθών ειδήσεων, που έγραψε γι’ αυτόν το «Μυστικό Πόλεμο Μεταξύ των Φατριών» που διεξάγεται σιωπηλά, στα παρασκήνια. Οι Φατρίες υπάρχουν σε όλες τις χώρες του πλανήτη. Υπάρχουν σε κάθε πολιτικό κόμμα, σε κάθε Μη Κυβερνητική Οργάνωση (NGOs), σε κάθε κράτος, χώρα και συμβούλιο.}

Σε ένα σημείο μιλάω για τα νύχια του Gunther, τα οποία επανειλημμένα του τα έβγαλαν ενώ ήταν αιχμάλωτος πολέμου στο Λάος. Στην φωτογραφία βλέπετε τα χέρια του με βγαλμένα νύχια ενώ δούλευε στην κουζίνα για πάνω από ένα μήνα. Διατάχθηκε να καθαρίζει την κουζίνα με καυτό νερό και αλισίβα. Εφόσον δεν είχε νύχια φυσικά μολύνθηκαν. Πιστεύω ότι αυτές είναι οι μόνες πληροφορίες στο ιντερνέτ. Ποτέ δεν έχω γράψει αυτήν την ιστορία εδώ στο Rumor Mill News. Όταν ξεκίνησα το RMN στο web, το έκανα για να ξεχάσω την προσωπική μου πονεμένη ιστορία και να μιλάω μόνον για τις ελευθερίες που όλοι μας πρόκειται να χάσουμε.
Δείτε το video και θα κάνετε μια βόλτα στην σκοτεινή αλέα του τι σημαίνει να είσαι πολιτικός κρατούμενος στην Αμερική.
Στην Αμερική το πιο … ελεύθερο κράτος στον κόσμο !!!
Ούτε σαν ανέκδοτο πλέον δεν μας κάνει να μειδιούμε !

Γι' αυτό η ελληνική γλώσσα είναι μοναδική- Δείτε κάτι που δεν ξέρατε για τη γλώσσα μας!

Η ελληνική γλώσσα δεν είναι τυχαία...
Χτίστηκε πάνω στα μαθηματικά, και αυτό που ελάχιστοι ακόμα ξέρουν είναι ότι κάθε λέξη στην ελληνική έχει μαθηματικό υπόβαθρο.

Τα γράμματα στην Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα σύμβολα. Όρθια, ανάποδα με ειδικό τονισμό, αποτελούσαν το σύνολο των 1620 συμβόλων που χρησιμοποιούνταν στην Αρμονία (Μουσική στα νεοΕλληνικά). Η πιο σημαντική τους ιδιότητα είναι ότι το κάθε γράμμα έχει μια αριθμητική τιμή/αξία, κάθε γράμμα είναι ένας αριθμός, οπότε κατ επέκταση και κάθε λέξη είναι ένας αριθμός.
Μια τεράστια γνώση κλειδωμένη-κωδικοποιημένη μέσα λέξεις λόγω της μαθηματικών τιμών που έχουν. Ένας από τους Πρωτοπόρους επί του θέματος ήταν ο μέγιστος Πυθαγόρας. Οι αριθμοί, τα σχήματα, η αρμονία και τα άστρα έχουν κάτι κοινό, έτσι αντίστοιχα τα μαθηματικά (αριθμοί) η γεωμετρία (σχήματα) η αρμονία(μουσική) και η αστρο-νομία (αστήρ=α-χωρίς- στήριγμα + φυσικοί νόμοιπου τα διέπουν) ήταν αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα, που με την συγκεκριμένη σειρά που αναφέραμε ήταν η σκάλα για την εξέλιξη (=εκ -του- έλικος, DNA) του νου-ψυχής προς τον Δημιουργό. Έναν Δημιουργό που δημιούργησε βάσει αυτών των τεσσάρων επιστημών. 27 σύμβολα-αριθμοί με αριθμητική αξία συνθέτουν το Ελληνικό Αλφάβητο, 3 ομάδες από 9 σύμβολα-αριθμούς η κάθε ομάδα, με άθροισμα κάθε ομάδας 45, 450, 4.500.
ΑΛΦΑ = 1+30+500+1= 532 =>5+3+2= 10 => 1+0= 1
ΕΝ = 5+50 = 55 => 5+5 = 10 => 1+0= 1
ΟΜΙΚΡΟΝ = 70+40+10+20+100+70+50= 360, όσες και οι μοίρες του κύκλου

Για να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τα νοήματα των εννοιών των λέξεων της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης πρέπει πρωτίστως να γνωρίζουμε κάποια πράγματα για την ίδια την Ελληνική γλώσσα.

Η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία δεν είναι βασισμένη στο ότι κάποιοι απλά καθίσαν και συμφώνησαν να ονομάζουν ένα αντικείμενο «χ» ή «ψ» όπως όλες οι υπόλοιπες στείρες γλώσσες του κόσμου. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα μαθηματικό αριστούργημα το οποίο θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε.

Η αρχή των πάντων είναι το ίδιο το Ελληνικό Αλφάβητο (το οποίο φυσικά δεν το πήραμε από κάποιον άλλον όπως θα δούμε παρακάτω διότι εκ των πραγμάτων δεν γίνεται). Τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου στο σύνολο τους ήταν 33 όσοι και οι σπόνδυλοι, οι 5 τελευταίοι σπόνδυλοι (που παίζουν τον ρόλο της κεραίας) έχουν άμεση σχέση με τον εγκέφαλο και αντιστοιχούν στα 5 τελευταία άρρητα γράμματα τα οποία γνώριζαν μόνο οι ιερείς* ένα από αυτά ήταν η Σώστικα (ή Γαμμάδιον) η οποία στα λατινικά έγινε swstika και οι Ναζί το έκλεψαν και την ονομάσανε Σβάστικα. Το σύμβολο αυτό είναι του ζωογόνου Ηλίου (Απόλλωνα), οι Ναζί το αντέστρεψαν για να συμβολίσουν το αντίθετο του ζωογόνου Ήλιου, δηλαδή του σκοτεινού θανάτου.

Υπήρχαν ακόμα κάποια γράμματα τα οποία στην πάροδο του χρόνου καταργήθηκαν όπως το Δίγαμμα (F), Κόππα (Q), Στίγμα (S'), Σαμπί (ϡ)

Ο Πυθαγόρας μας ενημερώνει για τα 3 επίπεδα της Ελληνικής γλώσσας τα οποία είναι τα εξής:
1. ομιλών
2. Σημαίνον (α. σήμα, β. σημαινόμενο)
3. Κρύπτον (α. διαστήματα β. κραδασμός γ. λεξάριθμος δ. τονάριθμος)
-Το πρώτο είναι η ομιλία
-Το δεύτερο είναι η σχέση του σήματος με το σημαινόμενο που θα αναλύσουμε παρακάτω
-Το τρίτο είναι το διάστημα (απόσταση & χρόνος), ο κραδασμός (που αφυπνίζει τον εγκέφαλο μέσω ιδιοσυχνοτήτων από τους δημιουργηθέντες παλμούς - Παλλάδα Αθηνά) ο λεξάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με αριθμούς) και ο τονάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με μουσικούς τόνους)

Το κάθε γράμμα αντιστοιχούσε σε έναν αριθμό, αλλά και σε έναν μουσικό τόνο άρα γράμμα=αριθμός=τόνος (μουσικός), πράγμα που φανερώνει ότι στη γλώσσα μας πίσω από τα γράμματα-λέξεις υπάρχουν αριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι).
Οι 4 αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα ήταν:
1. Αριθμοί (μαθηματικά)
2. Σχήματα (Γεωμετρία)
3. Μουσική (Αρμονία)
4. Αστρονομία
Οι επιστήμες αυτές είναι αλληλένδετες και βρίσκονται η μια μέσα στην άλλην όπως οι Ρωσικές μπαμπούσκες. Συνδυάστε τώρα το αλφάβητο που εσωκλείει αριθμούς και μουσικούς τόνους με τις 4 αυτές επιστήμες.

1.Αστρονομία= αστηρ + νόμος, α-στηρ = αυτό που δεν στηρίζεται, άρα αστρονομία= οι συμπαντικοί νόμοι που διέπουν αυτό που δεν στηρίζεται κάπου, οι οποίοι έχουν να κάνουν με την μουσική (αρμονία), σχήματα (γεωμετρία) αριθμούς (μαθηματικά) και όλα αυτά με τον Αιθέρα ο οποίος περιβάλει τις ουράνιες σφαίρες.

2.Ο Πυθαγόρας άκουγε την αρμονία (μουσική) των ουρανίων Σφαιρών άρα μιλάμε μια γλώσσα η οποία έχει να κάνει με την ροή του σύμπαντος.

Η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για Η/Υ λόγω της μαθηματικότητας και μουσικότητας όχι μόνο του Αλφαβήτου-λέξεων, αλλά και των μαθηματικών εννοιών που γεννώνται π.χ. η λέξη ΘΕΣΙΣ γίνεται: συνΘεσις, επίΘεσις, κατάΘεσις, υπόΘεσις, εκΘεσις, πρόσΘεσις, πρόΘεσις, ανάΘεσις, διάΘεσις, αντίΘεσις κτλ κτλ αν τώρα αυτές τις λέξεις τις μεταφράσουμε στα Αγγλικά είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους.

Το ότι δεν γίνεται το Αλφάβητο να είναι αντιγραμμένο από κάπου αλλού φαίνεται από το ότι εν έτη 2300 π.Χ. (με μελέτες της Τζιροπούλου και άλλων και όχι το 800 π.Χ.) ο Όμηρος ήδη έχει στην διάθεση του 6.500.000 πρωτογενής λέξεις (πρώτο πρόσωπο ενεστώτα & ενικού αριθμού) τις οποίες αν τις πολλαπλασιάσουμε Χ72 που είναι οι κλήσεις, θα βγάλουμε ένα τεράστιο αριθμό ο οποίος δεν είναι ο τελικός, διότι μην ξεχνάμε ότι η Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα, ΓΕΝΝΑ!

ΑΝ συγκρίνουμε τώρα π.χ. την Αγγλική γλώσσα που έχει 80.000 λέξεις εκ των οποίων το 80% είναι Ελληνικές όπως μας ενημερώνει το Πανεπιστήμιο της Ουαλίας, και μετρήσουμε ότι αυτή η στείρα γλώσσα εξελίσσεται 1000 χρόνια, μπορούμε αβίαστα να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο Όμηρος παραλαμβάνει μια γλώσσα η οποία έχει βάθος στον χρόνο 100.000 π.Χ? 500.000 π.Χ.? ποιος ξέρει...
Όμως η απόλυτη απόδειξη είναι η ίδια η μαθηματικότητα της, η οποία δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα του πλανήτη. Μην ξεχνάμε ακόμα το ότι ο Δημιουργός χρησιμοποιεί μαθηματικά για την δημιουργία, άρα η γλώσσα μας έχει αναγκαστικά σχέση με την πηγή (root-0/1).

Πριν όμως από το «Κρύπτον» υπάρχει το «Σημαίνον», δηλαδή η σύνδεση των λέξεων με τις έννοιες αυτών. Είπανε νωρίτερα ότι οι ξένες διάλεκτοι ορίστηκαν κατόπιν συμφωνίας, δηλαδή κάποιοι συμφώνησαν ότι το τάδε αντικείμενο θα το ονομάσουν «Χ», κάτι που κάνει τις γλώσσες στείρες, άρα δεν μπορούν να γεννήσουν νέες λέξεις, άρα δεν υπάρχει μαθηματικότητα, άρα δεν δύναται να περιγράψουν νέες έννοιες που υπάρχουν στην φύση, με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος εφόσον δεν μπορεί να περιγράψει μέσω των νέων λέξεων καινούριες έννοιες μένει στο σκοτάδι, έτσι οι νευρώνες του εγκεφάλου δεν γεννούν νέους εν αντιθέσει με όσους χρησιμοποιούν την Ελληνική. Πως θα μπορούσε π.χ. ο Άγγλος ή ο Γάλλος ή ο Χ, Υ με μια λέξη που έχει 10 έννοιες να περιγράψει με ακρίβεια άρα και σαφήνεια μια βαθύτερη έννοια; πόσο μάλλον τις πολλαπλές πλευρές αυτής; δεν μπορεί, να λοιπόν το γιατί όλα ξεκίνησαν εδώ. Το Σημαίνον λοιπόν είναι η σύνδεση του σήματος με το σημαινόμενο, δηλαδή η ίδια η λέξη είναι δημιουργημένη με τέτοιο τρόπο που περιγράφει την έννοια που εσωκλείνει μέσα της.

Παράδειγμα: Η ονοματοδοσία της λέξης ΚΑΡΥΟΝ (Καρύδι) προέρχεται από μια παρατήρηση της φύσης (όπως όλες οι λέξεις), δηλαδή όταν δυο κερασφόρα ζώα (Κριοί, τράγοι κτλ) τρα.κάρ.ουν με τα κέρ.ατα τους ακούγεται το «κρακ» ή «καρ», ο ήχος αυτός έδωσε το όνομα «κέρας» (κέρατο) το κέρας έδωσε το όνομα κράτα ή κάρα (κεφάλι) και το υποκοριστικό αυτού το Κάρυον (μικρό κεφάλι). το Κάρυον (καρύδι) μοιάζει καταπληκτικά με το ανθρώπινο κεφάλι και το εσωτερικό του με εγκέφαλο.

Το Υ είναι η ρίζα του ρήματος ΥΩ (βρέχω) όπου υπάρχει το Υ υπάρχει κοιλότητα (ή κυρτότητα) δηλαδή θηλυκώνει κάτι, η βροχή (υγρό στοιχείο) μπαίνει (θηλυκώνεται) μέσα στην γη.
Το μουσικό - αριθμητικό αλφάβητο δημιουργεί μουσικο - μαθηματικές λέξεις οι οποίες περιγράφουν αντίστοιχες έννοιες, οι οποίες προέρχονται από την παρατήρηση της φύσεως δηλαδή της Δημιουργίας άρα κατ επέκταση του ίδιου του Δημιουργού, αλλά η ερώτηση είναι πόσες χιλιετίες μπορεί να χρειάστηκαν για να δημιουργηθεί αυτό το τέλειο μαθηματικό σύμπλεγμα που τα γράμματα είναι αριθμοί και συνάμα μουσικοί τόνοι και οι λέξεις δηλαδή το σύνολο των αριθμών και των μουσικών τόνων κρύβουν μέσα τους εκτός από σύνθετες μουσικές αρμονίες, έννοιες οι οποίες δεν είναι καθόλου τυχαίες αλλά κατόπιν εκτενέστατης παρατηρήσεως της φύσης;
Ευλόγως λοιπόν ο Αντισθένης μας υπενθυμίζει «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις».

Συνδέεται το χασμουρητό με την (ελαφριά) ψυχοπάθεια;

Η μειωμένη ανταπόκριση στο μεταδοτικό χασμουρητό μπορεί να συνδέεται με μια κατηγορία ελαφριών ψυχικών παθήσεων, έγραψαν στο ιατρικό περιοδικό «Προσωπικότητα και ατομικές διαφορές» ερευνητές του πανεπιστημίου «Μπέιλορ» του Τέξας.

Λεπτομερέστερα, αφού μελέτησαν συστηματικά 135 φοιτητές, οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι άτομα που χαρακτηρίζονταν από ναρκισισμό, αναλγησία, έλλειψη συμπόνοιας κλπ  παρουσίαζαν μειωμένη ανταπόκριση στο αυτόματο, αντανακλαστικό χασμουρητό βλέποντας άλλους να χασμουριούνται σε σύγκριση με άτομα που δεν είχαν τέτοια χαρακτηριστικά.

Είναι γνωστό ότι πολλοί άνθρωποι χασμουριούνται ακόμα και στην απλή σκέψη του χασμουρητού ή αν δουν φιλμ ή εικόνες χασμώμενων ατόμων (μάλιστα η παραπάνω πανεπιστημιακή έρευνα έγινε κυρίως με φωτογραφίες).

Οι επιστήμονες υποθέτουν ότι το αντανακλαστικό του μεταδοτικού χασμουρητού δημιουργήθηκε δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν- και ήταν σήμα για να κοιμηθούν ταυτόχρονα οι πρόγονοι του ανθρώπου. Μπορεί μάλιστα να είναι ακόμα παλιότερο, γιατί παρατηρείται και σε πολλά άλλα θηλαστικά.  

Αυτός θα είναι ο πρώτος 3D εκτυπωμένος εργασιακός χώρος στον κόσμο

Στο ταχέως αναπτυσσόμενο Ντουμπάι, κάθε τόσο προβάλλει κάποιο καινούριο, εντυπωσιακό αρχιτεκτονικό οικοδόμημα και απ’ ό,τι φαίνεται το εμιράτο έχει βρει έναν ακόμη τρόπο για να κάνει τις κατασκευές ακόμη πιο φθηνές και ακόμη πιο γρήγορες.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Daily Mail, το Ντουμπάι ανακοίνωσε και προχωράει τα σχέδιά του για τη δημιουργία του πρώτου τρισδιάστατου εργασιακού χώρου στον κόσμο με τη χρήση της τεχνολογίας τρισδιάστατης εκτύπωσης!
Το πρωτότυπο κτίριο ενός ορόφου του Ντουμπάι, με επιφάνεια 185 τετραγωνικών μέτρων θα εκτυπωθεί με τη βοήθεια ενός εκτυπωτή ύψους 6 μέτρων, όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Mohamed Al Gergawi. Τα κομμάτια θα συναρμολογηθούν επιτόπου στο σημείο μέσα σε λίγες εβδομάδες.
Τα έπιπλα και άλλα κατασκευαστικά στοιχεία στο εσωτερικό του κτιρίου θα κατασκευαστούν επίσης με τη βοήθεια εκτυπώσεων τριών διαστάσεων, ενώ θα χρησιμοποιηθεί οπλισμένο σκυρόδεμα καθώς και ενισχυμένος γύψος με ίνες γυαλιού και πλαστικού.
Το εγχείρημα αποτελεί μια συνεργασία του Ντουμπάι με την κινεζική εταιρεία Winsun, η οποία είναι πρωτοπόρος στη χρήση 3D εκτυπωτών για την κατασκευή σπιτιών.
Όπως σημειώνει το ίδιο δημοσίευμα, ο Gergawi επικαλέστηκε έρευνες σύμφωνα με τις οποίες η τεχνική αυτή εκτιμάται ότι μειώνει το χρόνο κατασκευής κατά 50-70% και το εργασιακό κόστος κατά 50-80%.
Τα γραφεία αυτά πρόκειται να χρησιμοποιηθούν ως προσωρινή έδρα για το 136 εκατ. δολαρίων Μουσείο του Μέλλοντος, το οποίο ανακοινώθηκε νωρίτερα φέτος και αναμένεται να ανοίξει τις πύλες του στο κοινό το 2017.
 

Δείτε το νευρικό σύστημα να «φωτίζει»

Κάθε δευτερόλεπτο, ο εγκέφαλος και το σώμα στέλνουν εκατομμύρια σήματα διά μέσου του νευρικού συστήματος ώστε να μπορεί να επιτελεστεί οποιαδήποτε λειτουργία και δραστηριότητα.

Τώρα, για πρώτη φορά καταγράφηκε με οπτικά μέσα αυτή η διαδικασία σε έναν πρότυπο οργανισμό.
Στο βίντεο που ακολουθεί, θα δείτε πώς ενεργοποιούνται οι νευρώνες του νευρικού συστήματος μιας προνύμφης καθώς κινείται.

Σχετική μελέτη των ερευνητών του Ιατρικού Ινστιτούτου Howard Hughes δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Nature Communications.

Οι ερευνητές εκτιμούν ότι τέτοιου είδους έρευνες μπορούν να συμβάλουν στη βαθύτερη κατανόηση της λειτουργίας του εγκεφάλου. Το επόμενο βήμα θα είναι να γίνει αντίστοιχη απεικόνιση σε πιο πολύπλοκους οργανισμούς, όπως τα έμβρυα ποντικιών.

Τα 10 πιο εντυπωσιακά σκηνικά ταινιών που κατασκευάστηκαν ποτέ για ταινίες

Λίγους μήνες πριν, το κανάλι CineFix του YouTube, ένα κανάλι που διαχειρίζεται από μια ομάδα σκηνοθετών, σεναριογράφων και animators που αγαπά το σινεμά, αποφάσισε να φτιάξει ένα βίντεο με τα πιο εντυπωσιακά σκηνικά που κατασκευάστηκαν ποτέ για ταινίες.

Γιατί τα σκηνικά; Όπως λένε και οι ίδιοι, ένα καλοφτιαγμένο σκηνικό δημιουργεί τον κόσμο που η υπόλοιπη ταινία φέρνει στη ζωή. Μερικές επιλογές σίγουρα τις περιμέναμε, άλλες μας εξέπληξαν, όμως όλα τα σκηνικά σίγουρα προκάλεσαν τον απέραντο θαυμασμό μας για τους δημιουργούς και τη φαντασία, τη δουλειά και το χρόνο που διέθεσαν.