Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Τρόποι με τους οποίους Σαμποτάρουμε την Ευτυχία μας

Μήπως σαμποτάρετε την ευτυχία σας χωρίς να το καταλαβαίνετε;

1. Θεωρούμε ότι κάθε δυσκολία ή λάθος μας είναι ολική αποτυχία.
Ακόμα και οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι τον κόσμο κάνουν λάθη, αντιμετωπίζουν δυσκολίες και προκλήσεις. Πώς όμως καταφέρνουν να αισθάνονται ευτυχισμένοι παρόλα αυτά; Η απάντηση είναι απλή: αντιλαμβάνονται ότι δυσκολίες και λάθη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, οπότε βρίσκουν τρόπο να τα αντιμετωπίσουν. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι θεωρούν ότι οι δυσκολίες και τα λάθη είναι παροδικά, κάποια από αυτά μπορούν να τα ελέγξουν και όσα δεν περνούν από το χέρι τους τα αποδέχονται και δε σκάνε και πολύ για τα αρνητικά, επειδή έχουν τη ματιά τους προσηλωμένη στα θετικά.
Το πώς ερμηνεύουμε τα γεγονότα είναι πολύ σημαντικό, επειδή έτσι δημιουργούμε ένα θετικό ή αρνητικό πλαίσιο αναφοράς μέσα στο οποίο κινούμαστε και επιλέγουμε το πώς θα αντιδράσουμε. Γιατί, τελικά, η ευτυχία δεν είναι μια εξωτερική κατάσταση την οποία συναντούμε κάποια στιγμή, αλλά κάτι που βρίσκεται μέσα μας και το δημιουργούμε εμείς.

2. Θεωρούμε ότι πρέπει να έχουμε μπροστά μας εμπειρίες ή αντικείμενα χαράς και ευχαρίστησης.
Για πολλούς ανθρώπους η ευτυχία συνδέεται με εξωτερικά γεγονότα που φέρνουν ευχάριστα συναισθήματα, οπότε κυνηγάνε αυτά τα γεγονότα. Το πρόβλημα με αυτή την προσέγγιση είναι ότι όταν μας ‘τελειώσουν’ τα γεγονότα (πχ διακοπές) ή τα αντικείμενα (πχ, πηγαίνω για ψώνια για να βελτιώσω τη διάθεσή μου, έχω βάλει στο μάτι ένα νέο ζευγάρι παπούτσια, κλπ), τότε ‘τελειώνει’ και η ευτυχία και η διάθεση πέφτει στο προηγούμενο χαμηλό επίπεδο. Με αυτό τον τρόπο όμως ο άνθρωπος σκάβει τον ψυχολογικό λάκκο του, αφού το μόνο που καταφέρνει είναι να θέλει πάντα κάτι παραπάνω για να αισθάνεται καλά, αφού το προηγούμενο το είδε, το έζησε και στη συνέχεια χρειάζεται το παραπάνω για να φτάσει στο ίδιο επίπεδο ευχαρίστησης. Ένα άλλο συχνό λάθος που κάνουν πολλοί άνθρωποι είναι όταν συνδέουν την ευτυχία τους με έναν μελλοντικό στόχο τύπου «θα είμαι ευτυχισμένη όταν χάσω τα περιττά κιλά μου» και άλλα αντίστοιχα, κάτι που σημαίνει ότι το άτομο αυτό είναι δυστυχές στην πορεία..
Η ευτυχία όμως δε βρίσκεται σε μικρές, σύντομες ‘δόσεις’ εμπειριών και πραγμάτων, αλλά βρίσκεται στις εμπειρίες που νοηματοδοτούν τη ζωή σε βάθος χρόνου, όπως το να έχει κανείς γερές φιλίες, οικογένεια, χόμπι, ενδιαφέροντα, να μαθαίνει νέα πράγματα, να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.

3. Θεωρούμε ότι τα προβλήματά μας είναι τόσο σημαντικά, που δε μπορούμε να εκτιμήσουμε τους υπέροχους ανθρώπους γύρω μας.
Αυτό το λάθος στην αναζήτηση της ευτυχίας σχετίζεται λίγο με το παραπάνω: όταν κανείς επικεντρώνεται στα προβλήματα και τις δυσκολίες του και έχει μοναδικό κέντρο αναφοράς τον εαυτό του και τις ανάγκες του, αγνοεί τους άλλους γύρω του. Έτσι όμως η αναζήτηση της ευτυχίας καταντά μια εγωκεντρική, πεισματική και παιδιάστικη προσπάθεια τύπου «θέλω να είμαι ευτυχισμένος εδώ και τώρα, το απαιτώ!».
Για να βρει κανείς την ευτυχία καλό είναι να απομακρυνθεί κανείς από τις απόλυτα εγωκεντρικές ανάγκες του και να διευρύνει τους ορίζοντες του, καλλιεργώντας φιλίες, αναζητώντας εμπειρίες, προσφέροντας στους άλλους, και όχι μόνο ζητώντας και παίρνοντας ο ίδιος.

4. Θεωρούμε ότι αυτό που επιθυμούσαμε και τελικά αποκτήσαμε θα έπρεπε να είναι καλύτερο.
Πολλοί άνθρωποι περιμένουν με λαχτάρα κάτι, όπως ένα καινούργιο αντικείμενο, διακοπές, ένα γεύμα σε ακριβό εστιατόριο, αλλά όταν φτάνει η ώρα να αποκτήσουν ή να βιώσουν αυτό που ήθελαν, αντί να βυθιστούν στην ωραία εμπειρία βρίσκουν τα αρνητικά στοιχεία, τα μειονεκτήματα και, τελικά, θεωρούν ότι αυτό που ζουν δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που φανταζόταν. Αυτό συμβαίνει επειδή συχνά οι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι να αισθανθούν την ευτυχία με έναν προκαθορισμένο και πολύ συγκεκριμένο τρόπο, με αποτέλεσμα να απογοητεύονται αν τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς τα είχαν φανταστεί. Τώρα μάλιστα, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το πρόβλημα αυτό έχει πάρει μιαν άλλη διάσταση: πολλοί άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να ποστάρουν φωτογραφίες που δείχνουν πόσο καλά περνάνε και πόσο ευτυχισμένοι είναι, και αυτό τους είναι πιο σημαντικό από το να περνάνε πράγματι καλά.
Το κλειδί της ευτυχίας είναι να προσπαθεί κανείς να βρει τα θετικά σε κάθε εμπειρία, να απολαμβάνει το κάθε τι όμορφο χωρίς να συγκρίνει, χωρίς να θεωρεί ότι κάτι άλλο έπρεπε να είναι στη θέση του και χωρίς να έχει αβάσιμες προσδοκίες. Χρειάζεται να μπορεί κανείς να έχει την εμπειρία της ‘ροής’, σύμφωνα με τον Δρ. Csikszentmihalyi, ειδικό στην έννοια αυτή, που σημαίνει ότι κανείς πρέπει να ‘βυθίζεται’ αναπόσπαστα στην εμπειρία αυτού που κάνει, χωρίς να τον νοιάζουν άλλα πράγματα.

5. Θεωρούμε πως οτιδήποτε μας ζορίζει, μας απομακρύνει από την ευτυχία.
Έτσι όμως δεν εκμεταλλευόμαστε ευκαιρίες που ανοίγονται μπροστά μας, από φόβο ότι θα ζοριστούμε και δε θα είμαστε ευτυχισμένοι. Στη ζωή όμως υπάρχουν πολλές δύσκολες εμπειρίες και καταστάσεις που, όμως, στη συνέχεια οδηγούν σε κάτι καλό, φέρνοντας μαζί τους θετικά συναισθήματα και ευτυχία. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να ζοριστεί για να πάρει ένα πτυχίο, να μάθει μια νέα δεξιότητα, να αναλάβει ένα δύσκολο πρότζεκτ, να αλλάξει εργασία, να χωρίσει από μια μακροχρόνια σχέση ή γάμο, αλλά στο τέλος να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, να αισθάνεται ευτυχία και να νιώθει καλά με τον εαυτό του και τη ζωή που δημιούργησε.

6. Ψάχνουμε την ευτυχία υποθετικά, στα λάθος μέρη.
Το «Αν είχα αυτό, αν δεν είχα εκείνο, αν ήμουν έτσι, ή, αν ήμουν αλλιώς… θα ήμουν ευτυχισμένος» είναι τόσο συνηθισμένο λάθος, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται καν ότι το διαπράττουν. Όταν όμως η αναζήτηση της ευτυχίας γίνεται έμμονη ιδέα και το άτομο βάζει όρους, όρια, προϋποθέσεις και κανόνες, τότε η ευτυχία απομακρύνεται. Πολλές φορές οι άνθρωποι παρασέρνονται από τις διαφημίσεις, τις κοινωνικές απαιτήσεις ή τα πρότυπα που επικρατούν και κάνει λάθος στην κρίση του και πέφτει έξω σχετικά με το τι θα τους έκανε ευτυχισμένους. Έτσι, μπορεί κάποιος να αγοράσει μεγάλο σπίτι, ή να ανανεώσει την γκαρνταρόμπα του, ή να χάσει κιλά ή να κάνει ένα ωραίο ταξίδι, αλλά να εξακολουθεί να μην αισθάνεται ευτυχισμένος, και αυτό πιθανότατα συμβαίνει επειδή θεώρησε ότι κάνοντας κάτι από αυτά, που τα κάνουν και οι άλλοι, θα τον έκανε ευτυχισμένο, χωρίς όμως να δώσει προσοχή στις δικές του ανάγκες και βαθύτερες επιθυμίες. 

7. Ψάχνουμε την ευτυχία υποθετικά, στα λάθος πρόσωπα.
Για πολλούς ανθρώπους η ευτυχία είναι συνδεδεμένη με τις σχέσεις τους. Αυτό φυσικά από μόνο του δεν είναι κακό, το αντίθετο! Οι καλές σχέσεις, φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές, επαγγελματικές, προάγουν την ευτυχία και την ευεξία του ατόμου. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι όλες οι σχέσεις καλές, ούτε όλες οι σχέσεις έχουν όλες τις προϋποθέσεις να φέρουν την ευτυχία. Δυστυχώς, όμως, πολλοί δεν το καταλαβαίνουν αυτό στην ανάγκη τους να νιώσουν ευτυχισμένοι και έτσι τα δίνουν όλα στο λάθος πρόσωπο, επενδύουν στη λάθος σχέση και προσπαθούν κάθε φορά να δώσουν μια ευκαιρία, ενώ είναι φανερό (ή θα έπρεπε να έχει γίνει φανερό και ξεκάθαρο) ότι η σχέση δεν προχωράει ή το άλλο άτομο δεν είναι το κατάλληλο για αυτούς. Άλλοι πάλι υποθετικά λένε «αν είχα παντρευτεί..», «αν είχα καλούς γονείς..», «αν η κολλητή μου δεν με είχε προδώσει..» κλπ, κλπ, «τότε θα ήμουν ευτυχισμένος/η», κάνοντας λάθος, γιατί έτσι, με ευχολόγιο, δεν έρχεται η ευτυχία.
Η ευτυχία έρχεται με την καλλιέργεια σωστών σχέσεων, όπου υπάρχει καλή διάθεση και αμοιβαιότητα, ένα υγιές πάρε-δώσε ανάμεσα στα μέλη της σχέσης, που καλλιεργούν θετικά συναισθήματα ο ένας για τον άλλον και με τη συμπεριφορά τους δείχνουν πώς νιώθουν για τον άλλον.

Σχέση γονέων και παιδιών, ένας δεσμός διαρκούς αλληλεπίδρασης

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘA ΔΙΔΑΞΟΥΝ ΠΡΩΤΟΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ TH ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ME TO ΦΥΛΟ TOY, TH ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ME ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΟΥ

Η σχέση γονέων και παιδιών είναι ένας δεσμός διαρκούς αλληλεπίδρασης, που «επεμβαίνει» στον ψυχισμό του παιδιού και διαμορφώνει πρότυπα και συμπεριφορές. Μόνο που η «λεπτή γραμμή» ανάμεσα στη προσωπικότητα των γονιών και την αγάπη τους προς το παιδί, ποτέ της δεν υπήρξε διαχωριστική.

“Η μητέρα μου, μού επαναλάμβανε διαρκώς πως κανείς δεν θα με αγαπήσει όπως αυτή. Όταν μεγάλωσα, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα έλεγχο της ζωής μου και έκανα ό, τι θεωρούσα ότι θα άρεσε σε εκείνη».

«Ο πατέρας μου ήταν σαν να μην υπήρχε. Ενδιαφερόταν μόνο για τη δουλειά του Δημιούργησα οικογένεια, αλλά ακόμα κουβαλάω την πικρία -και κάτι σαν ενοχή-για την αδιαφορία του, μέσα μου».

Ενδεικτικά «αντίθετες» ιστορίες με κοινό παρονομαστή παιδικές μνήμες που ενοχλούν, θυμώνουν, πληγώνουν. Ενήλικες -«παιδιά», που, με κάθε είδους παραλλαγές συμπεριφοράς, μοιάζουν «στοιχειωμένοι» από τα λάθη των γονέων τους. Ένα γεγονός που δρα προειδοποιητικά για όσους μεγαλώνουν παιδιά και μπορούν ακόμα να αναθεωρήσουν…

Στερεότυπα και συμπεριφορές
Πολύ σημαντικό κεφάλαιο στην ανάπτυξη του παιδιού είναι αναμφισβήτητα η προβολή των προτύπων, αλλά και τα στερεότυπα κάθε οικογένειας σχετικά με τους ρόλους, τις σχέσεις και τις συμπεριφορές που υιοθετούμε, εξηγούν οι ψυχολόγοι. Οι γονείς – και ιδιαίτερα η μητέρα, αν είναι εκείνη που περνάει περισσότερο χρόνο με το παιδί – είναι αυτοί που θα διδάξουν πρώτοι στο παιδί τη συμπεριφορά σε σχέση με το φύλο του, τη θέση του σε μία ομάδα και στην οικογένεια, την επαφή με τους στόχους και τις επιθυμίες του.

Το ευτυχές είναι ότι κανείς πλέον δεν ενστερνίζεται την άποψη που κάποιοι υποστήριζαν παλιότερα, ότι οι γονείς δεν θα πρέπει να εκδηλώνουν την αγάπη τους έντονα ή να ανταποκρίνονται άμεσα στα καλέσματα και τις επιθυμίες των παιδιών τους για να μην τα κακομάθουν.

O ρόλος τους όμως, πρέπει να είναι υποστηρικτικός και όχι υπερπροστατευτικός. Το παιδί χρειάζεται την αγάπη τους για να νοιώθει ασφαλές και αποδεκτό. H υπερπροστασία δρα πιεστικά και καταπνίγει την αυτονομία και τη δημιουργική εξέλιξη του παιδιού, με συνεπακόλουθο την αντιδραστικότητα ή την πλήρη παθητικότητα του.

O ρόλος της μητέρας
H σχέση παιδιού και μητέρας είναι πρωταρχικής σημασίας, καθώς ξεκινά με βάση το βιολογικό «δέσιμο» που αναπτύσσεται μεταξύ τους κατά τη περίοδο της κύησης. «Η αλληλεπίδραση που υφίσταται ανάμεσα στο παιδί και τη μητέρα στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, επισφραγίζει το γεγονός ότι, η ψυχολογική σχέση τους ξεκινάει πολύ πιο πριν από κάθε άλλη σχέση που το παιδί θα αναπτύξει στο μέλλον», τονίζει η ειδικός. Επομένως η προσωπικότητα της μητέρας παίζει καθοριστικό ρόλο για τη μετέπειτα εξέλιξη του παιδιού. «Ιδιαίτερα σημαντική, είναι από πλευράς της μητέρας, η γνώση των δικών της ορίων, όσο αφορά στην επαφή της με το παιδί, καθώς και με τις υπόλοιπες σχέσεις της.

 Μέσα από την αντίληψη αυτή και το παιδί με τη σειρά του θα μπορέσει να αποκτήσει επίγνωση της δικής του θέσης στην οικογένεια και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον».

H σημασία του πατέρα
Σύμφωνα με τους ειδικούς ο ρόλος του πατέρα, αν και ξεκινάει λίγο αργότερα από αυτόν της μητέρας, είναι εξίσου καθοριστικός για το παιδί. «Είναι εκείνος που, μετά το πρώτο διάστημα της ζωής του παιδιού, θα προστατεύσει τα όρια της οικογένειας, διευκολύνοντας σταδιακά την ανεξαρτησία και τον αυτοπροσδιορισμό των δύο άλλων μελών (μητέρας και παιδιού), που το προηγούμενο διάστημα καταλύθηκε λόγω των αυξημένων βιολογικών και συναισθηματικών αναγκών, που καλείται να καλύψει η μητέρα». Av αυτό δεν γίνει έγκαιρα και ομαλά, τότε ο ρόλος της γυναίκας -και κατά συνέπεια η σχέση της με το παιδί- μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες για το ίδιο, αλλά και για ολόκληρο το σύστημα της οικογένειας.

Τα συνηθέστερα λάθη
Και της μητέρας, και του πατέρα, μπορεί να αφορούν είτε στον συναισθηματικό τους τόνο, είτε στον τρόπο με τον οποίο επιχειρεί ο καθένας τους να οριοθετήσει το παιδί.

Ο συναισθηματικός τόνος μπορεί να χαρακτηρίζεται από στοργή έως εχθρότητα. Από την άλλη, ο τρόπος οριοθέτησης του παιδιού, να διακυμαίνεται ανάμεσα στον έλεγχο και την πλήρη αυτονομία. Και οι δυο γονείς θα πρέπει να επιδιώκουν ένα πλαίσιο ασφάλειας για το παιδί. Με άλλα λόγια να οικοδομήσουν μια σχέση μαζί του, όπου η αποδοχή, η δημοκρατικότητα κι η συνεργασία θα αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά. Σε αυτό το πρότυπο σχέσης, ο έλεγχος καθίσταται αναγκαίος, μόνο στο βαθμό που διασφαλίζει τα όρια του ρόλου τού κάθε μέλους της οικογένειας.

Ποιος «ευθύνεται»;
Σχεδόν όλοι οι ειδικοί συμφωνούν πως, για τα προβλήματα που εμφανίζονται στο παιδί, δεν ευθύνεται η δυσλειτουργική σχέση μητέρας – παιδιού, ή πατέρα – παιδιού. Αίτιο αποτελεί, η συναλλαγή και η αλληλεπίδραση πατέρα-μητέρας, που ορίζουν την οικογενειακή ατμόσφαιρα και το αν αυτή θα είναι τελικά λειτουργική ή όχι. «Αν οι ενδοψυχικές σχέσεις των γονέων είναι ανώριμες και παθολογικές, το πιθανότερο είναι ότι θα δημιουργήσουν μία κακή οικογενειακή ατμόσφαιρα.

Αυτό μεταφράζεται σε συχνές συγκρούσεις, όπου τα παιδιά συνειδητά ή ασυνείδητα χρησιμοποιούνται ως όπλα εναντίον του συντρόφου, ή ως «αντικείμενα» για την ικανοποίηση ανεκπλήρωτων συναισθηματικών αναγκών».

Οι επιπτώσεις από αυτή την «πάλη» είναι σοβαρές και προκαλούν τραύματα στις ψυχές των παιδιών, που δύσκολα «αποχωρίζονται» και στην ενήλικη ζωή τους. Η ευθύνη απέναντι στον ψυχισμό των παιδιών προϋποθέτει σεβασμό στην αξιοπρέπεια τους και ουσιαστική επαφή με τα αισθήματα εντός μας. Αυτό δρα επιδιορθωτικά σε ενδεχόμενα λάθη και ισορροπεί τις σχέσεις μεταξύ των μελών μιας οικογένειας.

Σχεδίασε την ζωή σου!

«Αν αποτύχεις να σχεδιάσεις, σχεδιάζεις να αποτύχεις» - Βενιαμίν Φραγκλίνος

Η τύχη μπορεί να βοηθά τους τολμηρούς αλλά ο σχεδιασμός βοηθάει τους πάντες. Όταν ένα καράβι βγαίνει στα ανοικτά χωρίς να ξέρει που θέλει να πάει (προορισμός), πως θα φτάσει (σχέδιο πορείας) και πότε (ώρα άφιξης) γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι το όλο εγχείρημα είναι άνευ ουσίας, αποτελέσματος και με ελάχιστες προοπτικές για κάτι αξιόλογο.

Η κάθε μέρα της ζωής μας, η κάθε επιδίωξή μας γίνεται πιο χρήσιμη, αποτελεσματική αν υπάρχει ένα πλάνο.

 Χωρίς πλάνο βολοδέρνουμε χωρίς κατεύθυνση, χωρίς ξεκάθαρους ενδιάμεσους ή απώτερους στόχους και χωρίς στρατηγική.

Αναλώνουμε την ενέργειά μας σε οτιδήποτε προκύψει και σε ό,τιδήποτε τύχει να σκοντάψουμε με αποτέλεσμα στο τέλος της ημέρας να μην έχουμε παράγει αξιόλογο έργο. Αυτό μας αφήνει με μια αίσθηση αποτυχίας, εκνευρισμού και αδυναμίας. Πολύ σύντομα αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε για τα πάντα μιας και δεν έχουμε αίσθηση βελτίωσης και εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας.

Το σχέδιο σε κάθε εγχείρημα είναι από τα βασικότερα εργαλεία που εξασφαλίζουν μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας του. Σκεφτείτε να θέλετε να φτιάξετε ένα σπίτι και να μην υπάρχει ξεκάθαρο σχέδιο το τι θα τοποθετηθεί πρώτο και τι θα ακολουθήσει. Σκεφτείτε να θέλετε να οδηγήσετε μέχρι την Σουηδία και να μην ξέρετε από ποιο δρόμο θα πάτε και ποιες ενδιάμεσες χώρες θα περάσετε.

Ο σωστό σχεδιασμός μας σώζει από πολλά περιττά έξοδα, από χάσιμο χρόνου και από στεναχώριες. Αντί να μπαίνετε τυφλά σε περιπέτειες, μπείτε με σχέδιο, προετοιμασμένοι για διάφορα σενάρια, έχοντας τα κατάλληλα εφόδια να τα αντιμετωπίσετε, έχοντας εναλλακτικές. Για να μην τρέχετε άσκοπα, σχεδιάστε σκόπιμα.

Η ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΠΟΡΕΙΑ

Το μεγάλο θέμα της αποθεώσεως όλες οι θρησκείες και όλα τα φιλοσοφικά συστήματα το προσεγγίζουν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους π.χ. ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ, ως βιβλικές θρησκείες, δεν δέχονται την εξέλιξη, με όλα τα εξ αυτής συνεπαγόμενα, και θεωρούν ότι ο άνθρωπος πλάσθηκε απευθείας ως άνθρωπος (δηλαδή δεν προϋπήρξε π.χ. σε οργανισμούς ζώων) και εξελισσόμενος πνευματικά και ηθικά εξασφαλίζει μια θέση στον «παράδεισο», δηλαδή σε χώρο όπου θα παραμείνει αιωνίως και στον οποίο θα έχει όλες τις απολαύσεις που μπορεί να φανταστεί και τίποτε πέραν αυτού.

Οι Πυθαγόρειοι, οι οποίοι πιστεύουν στον νόμο της εξελίξεως, (νόμο που αποδεδειγμένα τον παραδέχεται και η σύγχρονη επιστήμη) έχουν μια πολύ διαφορετική άποψη και θεωρούν ότι η εξέλιξη του ανθρώπου (αλλά και όλων των οντοτήτων) είναι ατελεύτητη. Συγκεκριμένα θεωρούν ότι όλες οι οντότητες εξελίσσονται από τις πιο ατελείς σε τελειότερες μορφές, γίνονται άνθρωποι, γίνονται Θεοί, γίνονται υπέρτατοι θεοί και ακολουθούν μια ατελεύτητη εξελικτική πορεία. Συνεπώς υπάρχει άμεση σύνδεση του Νόμου της Μετενσαρκώσεως με τον Νόμο της εξελίξεως. Έτσι η ψυχική ατομικότητα από οργανισμούς ζώων αποκτά οργανισμό ανθρώπου, ως αποτέλεσμα της εξελίξεώς της. Ακολούθως εξελίσσεται στο ανθρώπινο επίπεδο μέχρις ότου φθάσει στο τέρμα της εξελίξεώς της σ’ αυτό το επίπεδο, όπου εκλείπει η αναγκαιότητα των περαιτέρω ενσαρκώσεων. Εδώ όμως γεννιέται το ερώτημα, τι γίνεται κατόπιν; Η εξελικτική πορεία σταματάει σ’ αυτό το επίπεδο; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Η εξελικτική πορεία είναι άπειρη, επομένως υπάρχουν επίπεδα εξέλιξης και πέραν του ανθρωπίνου.

Η αποθέωση είναι ο τελικός στόχος του εξελιγμένου ανθρωπίνου πνεύματος. Με την αποθέωσή του ο άνθρωπος γίνεται Θεός (με την έννοια που δίδουν οι Έλληνες και όχι οι οπαδοί των βιβλικών θρησκειών) και κατακτά την Τέλεια Αθανασία και την Αιώνια Ζωή.

Τέλεια Αθανασία αποκτά μια ψυχική ατομικότητα όταν δεν διέρχεται από την διαδικασία του θανάτου δηλαδή έχει ξεφύγει από τον κύκλο των μετενσαρκώσεων και να απομακρυνθεί από το έρεβος. Για να απομακρυνθούμε από το έρεβος πρέπει να πάψουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως υπάρξεις αιώνια σταθερές και απομονωμένες από τις άλλες υπάρξεις. Πρέπει να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως υπάρξεις άπειρης δύναμης που ατελεύτητα εξελίσσονται, που αγκαλιάζουν το Σύμπαν, που είναι ένα με το Σύμπαν, που είναι ένα Σύμπαν.

Αιώνια Ζωή είναι ζωή έχουσα αδιάκοπη ενέργεια, μη υποκείμενη στην διαδικασία του θανάτου και της εκ νέου γεννήσεως. Είναι ζωή αποτελούσα αιώνια σύζευξη της περιφέρειας της ψυχής με το κέντρο της. Αιώνια ζωή έχει εξασφαλίσει μια ψυχική ατομικότητα όταν δεν υπόκειται στις επιδράσεις της θεότητας που έχει ως εξωτερικό σύμβολο τον θάνατο. Αντίθετα ζωή χωρίς μέσο συνεχούς διανοήσεως είναι υποκείμενη στις επιδράσεις της θεότητας που έχει ως εξωτερικό σύμβολο τον θάνατο. Καμία ζωή, καμία ψυχική υπόσταση δεν μπορεί να αποφύγει τις επιδράσεις αυτής της θεότητας αν το μέσο διανοήσεως της δεν τύχει των επιδράσεων του Πνευματικού Ηλίου.
Για να ακολουθήσει την προς την αποθέωση πορεία ένας άνθρωπος πρέπει να διάγει μια απόλυτα φυσική ζωή.

ΦΥΣΙΚΗ ΖΩΗ είναι ζωή προσαρμοσμένη προς τις λειτουργίες των φυσικών νόμων και δεν καθίσταται το αίτιο της εκτροπής της ανθρώπινης διανοήσεως προς σχηματισμό συλλογισμών οι οποίοι εξωθούν τον άνθρωπο εκτός της πραγματικής ζωής και εμποδίζουν τις εκδηλώσεις των ψυχικών του δυνάμεων.

Η Φυσική Ζωή γίνεται το πραγματικό αίτιο, της εκδηλώσεως των ψυχικών δυνάμεων του ανθρώπου όπως και το αίτιο της ομαλής μεταξύ αυτών συνεργασίας, η οποία διευκολύνει την δυναμική αύξηση της διανοητικής και συναισθηματικής τους ενέργειας. Η φυσική ζωή δεν αφήνει την διανόηση του ανθρώπου να εκτρέπεται σε συλλογισμούς δια των οποίων δημιουργούνται όλες οι ανωμαλίες των ανθρωπίνων σχέσεων και οι παραλογισμοί και τα εξ αυτών ανθρώπινα πάθη τα οποία κατατυραννούν τις ανθρώπινες ψυχές, με συνέπεια να εμποδίζουν τη δυναμική τους ανέλιξη όπως κατευθύνονται προς πλήρωση του ανθρωπίνου σκοπού των.

Μη Φυσική Ζωή, έχουμε όταν η ζωή του ανθρώπου δεν είναι σύμφωνη με τους λειτουργούντες φυσικούς νόμους. Τότε όλες οι ενέργειες και της ψυχής του και της οργανικής του φύσεως τείνουν στην δημιουργία ανωμάλων λειτουργιών και αυτές είναι εκείνες οι οποίες συνταράσσουν τις αισθησιακές λειτουργίες και εκτρέπουν τα όργανα της διανοήσεως σε σχηματισμό ιδεών οι οποίες δεν εξυπηρετούν την φυσική της ανέλιξη διότι γίνονται ξένες προς τις πραγματικές αλήθειες της Φύσεως.

Η μη φυσική ζωή του ανθρώπου δεν είναι δυνατόν να έχει ως αποτέλεσμα διανόηση ικανή να ρυθμίζει τις ψυχικές εκδηλώσεις της βουλήσεως, της επιθυμίας, της θελήσεως και όλες εκείνες τις άλλες εκδηλώσεις οι οποίες εμφανίζουν την συνειδητή ύπαρξη του ανθρώπου, τις συνειδητές ενέργειές του και τις αρμονικές σχέσεις του μετά των άλλων συνανθρώπων του. Οι ψυχικές εκδηλώσεις οι οποίες δεν ρυθμίζονται υπό της διανοήσεως του ανθρώπου η οποία ενεργεί φυσιολογικώς, δεν λειτουργούν μόνον ατάκτως κατά την εκδήλωσή τους, αλλά καθίστανται και ασυνείδητοι και ως εκ τούτου τα αποτελέσματα των ενεργειών τους παρεμποδίζουν την ψυχική πρόοδο των ανθρώπων και εν συνεχεία κρατούν τη διανόησή τους στο σκότος.

Η μη φυσική ζωή του ανθρώπου είναι ζωή ανώμαλη, μη εξυπηρετών την διανοητική και συναισθηματική του πρόοδο και εξ αυτού μη εξυπηρετών και την ηθική του πρόοδο, με αποτέλεσμα την μη αύξηση των ψυχικών του δυναμικοτήτων. Μη αυξανομένων όμως των ψυχικών του δυναμικοτήτων δεν είναι δυνατόν να φθάνει τις βαθμίδες εκείνες της διανοήσεως οι οποίες επιτρέπουν στις ακτίνες της να έρχονται σε επαφή με τις ακτίνες ακτινοβολούσης διανοήσεως πνευματικών όντων ανωτέρων αυτού.

Η πορεία προς την αποθέωση διέρχεται από τρία διακεκριμένα στάδια:
Το πρώτο στάδιο αρχίζει από την στιγμή που θα γεννηθεί μέσα στην ψυχή του ανθρώπου η Γνωστική Νόηση η οποία του δίνει τον απαραίτητο ηρωισμό ώστε να δαμάσει τον εγωισμό του, να γνωρίσει ότι έχει πάθη, να τα καταπολεμήσει και να τα εξαλείψει. Η γνώση των παθών είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός στην εξελικτική πορεία της ψυχής του ανθρώπου διότι θα τον βοηθήσει να επιτύχει την οριστική εξάλειψη όλων των παθών του.

Το δεύτερο στάδιο αρχίζει στο άνθρωπο εκείνο που πέτυχε την οριστική εξάλειψη όλων των παθών (δηλαδή τον θάνατο όλων των παθών) και έτσι επιτυγχάνει την Πνευματική του Αναγέννηση. Με την επίτευξη της πνευματικής του αναγεννήσεως ο άνθρωπος αποκτά την σοφία εκείνη η οποία θα του επιτρέψει να εκδηλώσει μεγαλύτερη διεισδυτικότητα του πνεύματός του στις αλήθειες της Φύσεως και του πνεύματος που είναι απαραίτητη στη περαιτέρω πορεία του.

Το τρίτο στάδιο αρχίζει με την απόκτηση πνευματικού οργανισμού που είναι απαραίτητος για να οδεύσει προς θειότερους κόσμους και την οριστική του απομάκρυνση από τις προσκολλήσεις του στις ανθρώπινες αδυναμίες. Τότε επιτυγχάνει εσωτερική αρμονία ψυχής και οργανισμού, το πνεύμα του φωτίζεται από το Απολλώνιο φως και οδεύει πλέον προς θειότερους κόσμους.

Για να απομακρυνθούμε από το έρεβος πρέπει να πάψουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως υπάρξεις αιώνια σταθερές και απομονωμένες από τις άλλες υπάρξεις. Πρέπει να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως υπάρξεις άπειρης δύναμης που ατελεύτητα εξελίσσονται, που αγκαλιάζουν το Σύμπαν, που είναι ένα με το Σύμπαν, που είναι ένα Σύμπαν.

Τα «πεσκέσια», οι αλλαξοπατριαρχίες, οι όρκοι υποταγής στον Σουλτάνο, οι προδοσίες και οι...αργίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου

Οι αλλαξοπατριαρχίες υπήρξαν ένα φαινόμενο καθ’ όλη την διάρκεια της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το φαινόμενο αυτό κορυφώθηκε κατά την Τουρκοκρατία. Οι μνηστήρες των θρόνων των πατριαρχών συναγωνίζονταν μεταξύ τους με προσφορές χιλιάδων φλουριών προς τους Τούρκους διοικητές για το ποιος θα πατριαρχεύει. Οι αιώνες που θα ακολουθήσουν αποτελούν την πιο μαύρη εποχή των κληρικών και της Εκκλησίας, γι’ αυτό τον λόγο αποσιωπούνται από τα βιβλία την ιστορίας μας. Οι αγοροπωλησίες των αξιωμάτων των κληρικών, ταπεινωτικές δημοπρασίες για τους θρόνους, δωροδοκίες, συνομωσίες και ελεεινή εκμετάλλευση του υπόδουλου χριστιανικού ποιμνίου, αποτελούν μερικά από τα τραγελαφικά γεγονότα της εποχής. «Οι περί τον πατριάρχην αρχιερείς ουδέν άλλον εσυλλογίζοντο παρά το φατριάζειν περί το αλλαξοπατριαρχεύειν» γράφει ο Αθ. Κομνηνός Υψηλάντης στο έργο του («Τα μετά την άλωσιν», σελ. 85).

Μεταξύ 1623 και 1700 δηλαδή σε διάστημα 77 ετών έγιναν πενήντα αλλοξοπατριαρχίες! Ο Άγγλος περιηγητής Τζορτζ Γουέλερ στο έργο του («A journey into Greece», Λονδίνο 1862, σελ. 192) αναφέρει: «Ο ορθόδοξος κλήρος είναι τόσο φιλόδοξος που οι μητροπολίτες αγοράζουν τον πατριαρχικό θρόνο πίσω από τις πλάτες των ανταγωνιστών τους απ’ τον Μεγάλο Βεζύρη. Κι εκείνος χαίρεται να τους βλέπει να αλληλοσπαράσσονται για το ποιος θα του προσφέρει τα περισσότερα πεσκέσια. Για την εξαγορά του αξιώματος καταβάλλουν τεράστια ποσά. Και για να τα εισπράξουν καταπιέζουν και καταληστεύουν τους φτωχούς χριστιανούς». Οι αλληλοσυκοφαντίες των επίδοξων Πατριαρχών προς τους Τούρκους ήταν το κύριο όπλο για την ανάληψη του πατριαρχικού θρόνου.

Το 1700 το πεσκέσι για την εξαγορά του πατριαρχικού αξιώματος είχε φτάσει τα 60.000 τάληρα! Όπως γράφει ο περιηγητής Πιτόν Ντε Τορνεφόρτ, «Είναι θλιβερό, να βλέπει κανείς τον αρχηγό της Εκκλησίας να διορίζεται απ’ τον σουλτάνο ή απ’ τον Μεγάλο Βεζύρη, απ’ τους δυνάστες δηλαδή του λαού και της χριστιανοσύνης. Αλλά το πιο θλιβερό είναι ότι οι Ρωμιοί δημιούργησαν αυτήν την κατάσταση. Αρχικώς οι Τούρκοι είχαν αξιώσει ένα ποσό συμβολικό κατά την ανάρρηση του νέου πατριάρχη για την επικύρωση της εκλογής. Οι ορθόδοξοι ιεράρχες έκαναν το αξίωμα του πατριάρχη δημοπρασία και η τιμή του θρόνου έφθασε σήμερα τα 60.000 τάληρα. Ο ένας πατριάρχης εκδιώκει με την δωροδοκία τον άλλον».

Η αμάθεια και η αγραμματοσύνη των μοναχών της εποχής αυτής μάστιζε και τους πατριάρχες και αποτελούσε το κύριο στοιχείο του κλήρου σύμφωνα με τα όσα αναφέρουν αναλυτικά οι περιηγητές. Οι αλλαξοπατριαρχίες επί χρηματικής εξαγοράς γίνονταν και μέχρι την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης: «Η σύνοδος αγοράζει τον πατριαρχικόν θρόνον απ’ τον οθωμανικόν αντιβασιλέα δια μία μεγάλη ποσότητα χρημάτων, έπειτα τον πωλεί ούτινος της δώση περισσότερον κέρδος και τον αγοραστήν τον ονομάζει πατριάρχην. Αυτός λοιπόν δια να ξαναλάβη τα όσα εδανείσθη δια την αγοράν του θρόνου, πωλεί τας επαρχίας ήτοι αριεπισκοπάς, ούτινος δώση περισσοτέραν ποσότητα και ούτως σχηματίσει τους αρχιεπισκόπους» («Ελληνική Νομαρχία» σελ.128).

O όρκος υποταγής των πατριαρχών στο σουλτάνο
Ο Τούρκος κατακτητής, ως αναγνώριση της συμβολής στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης και των πολύτιμων υπηρεσιών που παρήχαν οι ρασοφόροι ((Όταν έγινε το οριστικό σχίσμα των δύο Εκκλησιών Νέας Ρώμης (Κωνσταντινούπολης) και Βατικανού, ο τότε επικεφαλής Πάπας της Ρώμης και του Βατικανού αναθεματίστηκε και αφορίσθηκε δημόσια απ’ τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, το δε ανάθεμα τοποθετήθηκε πάνω στην Αγία Τράπεζα του ναού της Αγίας Σοφίας. Το μίσος αυτό έστρεψε την πορεία των Σταυροφοριών εναντίον της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με αποτέλεσμα την πρώτη άλωση της Κων/πολης κατά την Δ΄ Σταυροφορία. Για άλλη μία φορά η Εκκλησία καθόριζε αρνητικά την μοίρα του Βυζαντίου. Μετά την ανακατάληψη της Κων/πόλεως απ’ τους Βυζαντινούς κάθε ενωτική προσπάθεια απ’ τους αυτοκράτορες Ανδρονίκου Γ΄, Ιωάννου του Κατακουζηνού, Μανουήλ Παλαιολόγου και Κωνσταντίνου Παλαιολόγου κατέρρευσαν μπροστά στις αντεθνικές και προδοτικές θέσεις των ιεραρχών.

Την εποχή εκείνη ένας άτακτος σχετικά στρατός εκείνος των Οθωμανών θα κινηθεί κατά της διαλυμένης απ’ το Πατριαρχείο και το Χριστιανισμό, Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο αρχηγός των Οθωμανών ο Μωάμεθ ο Β΄ γνωρίζοντας το έργο και την επιρροή των ρασοφόρων πάνω στον θρησκόληπτο και δεισιδαίμονα λαό, χρησιμοποίησε διαβρωτικά την δύναμή τους για την εκπόρθηση της Πόλης. Και φυσικά αυτό το πέτυχε με την πλήρη σύμπραξη του τότε Πατριάρχη Γεωργίου Κουρτέση ή Γεώργιου Σχολάριου Γεννάδιου και της ανθενωτικής του ομάδας.

Ο Σχολάριος, φανατικός υπερασπιστής της Ορθοδοξίας και ανυποχώρητος εχθρός της ένωσης των δύο Εκκλησιών, έφυγε οργισμένος απ’ την σύνοδο της Φερράρας όπου η Βυζαντινή αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Ιωάννη Παλαιολόγο παρακαλούσε τους Δυτικούς για την «ένωση» και το μέλλον της Κων/πολης. Ο Σχολάριος στα βήματα του σκοταδισμού και της προδοσίας που ακολούθησε αφόρισε δημόσια τον Πλήθωνα και έκαψε το «Περί Νόμων» σύγγραμμα του. Κατά την περίοδο της πολιορκίας οι ανθενωτικοί ιεράρχες του Πατριαρχείου τρομοκρατούσαν τον λαό και τους λίγους πολεμιστές με επαίσχυντες προφητείες ότι δήθεν ο θεός με την μορφή πυκνού νέφους ή μέσα απ’ τους καπνούς και την ομίχλη εγκατέλειπε την Πόλη, ή ανατίναζαν με εκρηκτικά ολόκληρες αποθήκες όπλων και τροφίμων, ή προέτρεπαν τον κόσμο να αυταμολήσει στους Οθωμανούς. Ο ίδιος ο Σχολάριος περιφερόταν αλλόφρων στους δρόμους της Κωνσταντινουπόλεως διαλαλώντας ότι «είναι πιότερο το τούρκικο σαρίκι απ’ την παπική τιάρα» και ότι «είναι θέλημα θεού η Πόλη να τουρκέψει». Τέλος, υπάρχει και η άποψη, ότι οι ανθενωτικοί ιεράρχες άνοιξαν την Κερκόπορτα για να εισέλθουν οι Τούρκοι μέσα. )) τους αντάμειψε με εξουσία και πλούτο πολύ μεγαλύτερης εκείνης την οποία κατείχαν επί χριστιανών βασιλέων. Τα λόγια του ίδιου του Μωάμεθ προς τον συνεργάτη του Γεννάδιο είναι χαρακτηριστικά: «Πατριάρχευε κρατώντας όλα τα προνόμια τα οποία εσύ θέλεις, όπως και οι πριν από εσένα πατριάρχες είχαν». Επίσης ο Βυζαντινός ιστορικός Φραντζής γράφει για το γεγονός: «Ο Μωάμεθ έδωσε προστάγματα έγγραφα στον πατριάρχη, με εξουσία βασιλική υπογεγραμμένη από τον ίδιο τον σουλτάνο, ποτέ και κανείς να μην ενοχλήση ή αντιταχθή αυτού και να είναι αυτός κυρίαρχος, και απόλυτος επί παντός εναντίου. Τέλος και από φόρους ελεύθερος να είναι και αυτός και οι πατριάρχες του αιωνίως, καθώς και οι υπόλοιποι που ανήκουν σ’ αυτόν αρχιερείς». (Κυριάκου Σιμόπουλου, «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα», σελ.168).

Ο Σχολάριος, ο υμνητής του Μωάμεθ και μέγας διώκτης της ενώσεως των Εκκλησιών, ήταν τόσο αντίθετος του Ελληνικού Πνεύματος και μισούσε με τέτοιο πάθος κάθε τι το ελληνικό, που αρνιόταν με κάθε τρόπο και αυτόν ακόμα τον τίτλο του Έλληνα πατριάρχη. Για τον Μωάμεθ το Πατριαρχείο και ο κλήρος θα γινόταν το αστυνομικό όργανο και μέσο για την ολοκληρωτική υποταγή των Ρωμιών.

Απότοκο των συμφωνιών, που ανάγονται στην περίοδο πριν την πτώση της Κωνσταντινούπολης, αποτελεί ο όρκος που έδιναν οι πατριάρχες, όταν ανελάμβαναν τα καθήκοντά τους. Για την ακρίβεια δεν πρόκειται για μια απλή ομολογία πίστης προς το σουλτάνο, αλλά για μια δήλωση υποταγής, όχι μόνον στον «κραταιόν αυτοκράτορα βασιλέα», αλλά και στη γυναίκα και στα παιδιά του («ου μόνον εις τον βασιλέα, αλλά και εις την βασίλισσαν και εις τα βασιλίδια»), ακόμα και στους γαμπρούς του.
To 1905 εκδόθηκαν από το Πατριαρχικό Τυπογραφείο υπό την επιστασία του αρχειοφύλακα του Πατριαρχείου Καλλίνικου Δελικανή τα σωζόμενα επίσημα εκκλησιαστικά έγγραφα από το 1564 έως το 1863, που αφορούσαν στις σχέσεις του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με διάφορες ορθόδοξες Εκκλησίες. Ο όρκος υποταγής στο σουλτάνο, που έδιναν οι πατριάρχες επί Τουρκοκρατίας είναι καταγεγραμμένος στον τρίτο τόμο. Δημοσιεύεται παρακάτω ένα απόσπασμα, ενδεικτικό της πατριαρχικής δουλοπρέπειας έναντι της οθωμανικής εξουσίας.

Στο τρίτομο έργο του αρχιμανδρίτη Καλλίνικου Δελικανή, αρχειοφύλακα του Οικουμενικού Θρόνου, περιέχεται η άγνωστη αλληλογραφία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με άλλα «αδελφά» πατριαρχεία (από το 1564 έως το 1863) με νουθεσίες, συστάσεις και οδηγίες για υποταγή στη σουλτανική εξουσία, εκφοβισμούς κι αφορισμούς.
«Ομολογώ δια της παρούσης μου εγγραφής ίνα φυλάττω προς σε τον κραταιόν αυτοκράτορα βασιλέα καθαράν πίστιν και εύνοιαν, καθά χρεωστώ τούτο από φυσικού και νομίμου χρέους, και ίνα υπάρχω εις τον ορισμόν και εις το θέλημα και εις το πρόσταγμα της βασιλείας σου, και κατά παντός ανθρώπου εναντιουμένου τω παρόντι όρκω· (...) ου μόνον εις τον βασιλέα, αλλά και εις την βασίλισσαν, και εις τα βασιλίδια αυτών τον όρκον απευθύνει λέγων· ει δε συμβή το κοινόν τινι αυτών αποδούναι χρέος, ίνα έχω απεντεύθεν χωρίς αμφιβολίας οιασδήτινος η χρείας ετέρου όρκου προς τον περιπόθητον υιόν της αγίας σου βασιλείας φυλάσσειν επ’ αυτόν την αυτήν καθαράν πίστιν και άδολον εύνοιαν.
(...) Σωζομένης δε της προς αυτόν πίστεως, και ευνοίας μου, και της τιμής της βασιλείας σου, ίνα υπάρχω εις τον ορισμόν και εις το θέλημα και πρόσταγμα της περιποθήτου αυγούστης της αγίας σου βασιλείας· (...) ίνα υπάρχω εις τον ορισμόν και εις το θέλημα και πρόσταγμα της βασιλείας σου και ποιήσω καθώς αν διορίσηται η βασιλεία σου εγγράφως τε και αγράφως, η περί της περιποθήτου σου θυγατρός της περιφανεστάτης ( . . . . ) και του μέλλοντος αυτή συζευχθήναι, η περί άλλης τινός οικονομίας ορισθησομένης παρά της βασιλείας σου.
Εάν δε γένηται οιοσδήτις δισταγμός, η αμφιβολία, απευθύνω εμαυτόν εις την περί τούτων ερμηνείαν, κατά τον ορισμόν της βασιλείας σου, και ως φυλάξω ταύτα δια της παρούσης μου εγγραφής σώα και απαράθραυστα, εκτός δόλου και πάσης παροικίας, η παρερμηνείας τινός· ούτως είη μοι και το θείον ίλεων.
(...) Φυλάσσειν προς μεν τον βασιλέα πίστιν ορθήν, προς δε τας εκκλησιαστικάς παραδόσεις και συνηθείας έχειν γνώμην αμετακίνητον, και μηδαμώς νεωτερίζειν εν ταύταις· άλλως δε ποιούντα ταύτα και απαυθαδιάζοντα η προς τον βασιλέα, η προς τας εκκλησιαστικάς διατυπώσεις εκπίπτειν της αξίας, ώστε ου μόνον αρχιερέα, αλλά ουδέ χριστιανόν λέγεσθαι· τούτο γαρ σημαίνει το από Χριστού μη κεκλήσθαι, ως τον χριστόν Κυρίου παρενοχλούντα».

Προδοσίες και αφορισμοί της Επανάστασης και των Ελλήνων
Το 1603 το Πατριαρχείο εγκαθίσταται στην περιοχή της Κων/πολης, που ονομαζόταν Φανάρι. Με την βοήθεια των Τούρκων η συνοικία άκμασε δημιουργώντας την πιστή σε αυτούς φαναριώτικη αριστοκρατία. Έκτοτε το Πατριαρχείο ονομάζεται και Φανάρι. Πριν και κατά την διάρκεια της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 το Πατριαρχείο ή Φανάρι έπαιξε ρόλο προδοτικό και αντεθνικό. Όπλα του οι αφορισμοί και οι προδοσίες στους Τούρκους.

Κατά το τέλος του ιη΄ αιώνα εμφανίστηκε στο προσκήνιο ένας Αρματολός εξ Ακαρνανίας, ο Χριστόδουλος Ξηρομερίτης. Σπουδαγμένος στην Γαλλία υπήρξε μέλος της Γαλλικής Επαναστάσεως όπου είχε διατελέσει και επαναστατικό έργο. Γύρισε στην πατρίδα του την Ακαρνανία με σκοπό να ξυπνήσει το γένος απ’ τον βαθύ χριστιανικό του ύπνο. Στα διασωθέντα γραπτά του ο αρματολός φιλόσοφος αναφέρει: «Αιτία της βαρβαρότητος και της δουλείας των είναι η λήθη των επιστημών και της φιλοσοφίας που αντικαταστάθηκαν από την αμάθεια των ακατάληπτων θεολόγων και καθηγητών. Για να βγη το ελεεινό γένος μας από το σκοτάδι πρέπει να πληροφορηθή για τους αρχαίους του σοφούς» («Περί φιλοσόφου Χριστοδούλου Ξηρομερίτη» σελ.4-5). Στο έργο του προέτρεπε τους χριστιανούς αναγνώστες προτού αποτινάξουν τον Τούρκικο ζυγό έπρεπε να απαλλαγούν πρωτίστως απ’ τον πολύ βαρύτερο τούτου, τον ζυγό του Φαναρίου. Το Φανάρι έσπευσε να κάψει δημόσια το έργο του και να εκδώσει Πατριαρχικό Αφορισμό. Το ίδιο έτος ο Ξηρομερίτης βρέθηκε δολοφονημένος στην Λειψία όπου είχε καταφύγει κυνηγημένος και προδομένος απ’ τους κληρικούς.

Τον χειμώνα του 1805 πάνω από δύο χιλιάδες Κλέφτες κι Αρματωλοί προδόθηκαν απ’ τους συγχωριανούς τους και δολοφονήθηκαν απ’ τους Τούρκους, όλοι θύματα του πατριαρχικού αφορισμού. Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης σώθηκε μαζί με πέντε έξι πρωτοπαλίκαρά του την ύστατη στιγμή, ενώ το ασκέρι του αριθμούσε περί τους πεντακόσιους πολεμιστές. Ο μικρός αδελφός του Γιάννης Κολοκοτρώνης μαζί με δέκα περίπου παλικάρια έπεσαν θύματα της προδοσίας των καλογήρων της μονής των Αιμυαλών, όπου είχαν πάει εκεί για να ξεφύγουν απ’ τους διώκτες τους. Οι καλόγεροι ειδοποίησαν τους Τούρκους και αυτοί τους σκότωσαν όλους.

Ο «Ανώνυμος» της Ελληνικής Νομαρχίας χαρακτηρίζει το Πατριαρχείο μιαρό και ανυπόφορο και κλέπτες του λαού τους πατριάρχες: «Ω συ μιαρά Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως εις τι ομοιάζεις… Αλλά εσύ είσαι γεμάτη από χρήματα που καθημερινώς κλέπτεις απ’ τους ταλαίπωρους χριστιανούς… Ω της δυστυχίας σας άνθρωποι βάρβαροι και μωροί! Συ είσαι μία μάνδρα λύκων όπου δεν υπακούεις τον ποιμένα σου και κατατρώγεις τα αθώα και πολλά ήμερα πρόβατα της Εκκλησίας... Και η αμάθεια των Ελλήνων και η απειρία αυτών εφύλαξεν μέχρι της σήμερον εις μακαριότητα το ανυπόφορον κράτος σου» (σελ. 114-117).

Με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης το ’21 το Πατριαρχείο στάθηκε πάλι προδοτικά έναντι των επαναστατών, υποστηρίζοντας την άρρηκτη συμμαχία του με τους Τούρκους. Ο Γρηγόριος ο Ε΄ επί της πρώτης πατριαρχίας του αφόρισε τον Ρήγα Φερραίο, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και τον Μιχαήλ Σούτσο, ενώ επί της τρίτης πατριαρχίας του εξέδωσε τις τρεις γνωστές πλέον αφοριστικές εγκυκλίους του εναντίον όλων των επαναστατών. Και επειδή «την προδοσία πολλοί ηγάπησαν, μα τον προδότη ουδείς» αρκετές φορές ακόμη και οι στενότεροι συνεργάτες του σουλτάνου όπως ο Γρηγόριος ο Ε΄ έχασαν το κεφάλι τους απ’ το τούρκικο γιαταγάνι όταν το απαιτούσε η εξυπηρέτηση των ευρύτερων τουρκικών συμφερόντων. Έτσι τον Απρίλιο του 1821 ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ απαγχονίσθηκε δημόσια στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου. Η περίπτωση της εκτελέσεώς του επ’ ουδενί δεν αποτελεί θύμα πατριωτισμού όπως σήμερα λέγεται, παρά θύμα αλλαξοπατριαρχίας απ’ τις διαβολές και τις κατηγορίες του άσπονδου εχθρού του Ευγένιου προς τον σουλτάνο.

Επίσης η εκτέλεση είχε να κάνει με αντίποινα για την σφαγή χιλιάδων αμάχων μουσουλμάνων κατά την διάρκεια της απελευθέρωσης της Τρίπολης, αλλά και για να τρομοκρατηθούν όλοι οι ραγιάδες επαναστάτες που ζήταγαν ελευθερία. Έτσι τα όσα η νεοελληνική παραϊστορία μας διδάσκει στα σχολεία για τον δήθεν εθνομάρτυρα και επαναστάτη Γρηγόριο τον Ε΄ αποτελούν τα γνωστά ελληνοχριστιανικά ψεύδη.

Όλοι οι σπουδαίοι άνδρες που πολέμησαν με τα διαφωτιστικά έργα τους για την δημιουργία της Νεώτερης Ελλάδας, ή για την πνευματική πρόοδο του τόπου αφορίσθηκαν απ’ το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας απ’ την αυτοκέφαλη Ελλαδική Εκκλησία η σκυτάλη των κατάρων και των αφορισμών πέρασε στα χέρια της.

Οι επίσημες αργίες του Πατριαρχείου - Το κερασάκι στην τούρτα
Το Πατριαρχείο, σύμφωνα με το ημερολόγιό του, αργεί «κατά τας εθνικάς εορτάς». Ως εθνικές γιορτές δεν εννοεί όμως, τις ελληνικές, αλλά τις τουρκικές.

Η επέτειος της «Νίκης του Αρχιστρατήγου» μάλιστα, που γιορτάζεται στις 30 Αυγούστου, αφορά στις αφαγές του Ελληνισμού κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή (Αύγουστος 1922) και στον «Αρχιστράτηγο» της γενοκτονίας μας, Κεμάλ Ατατούρκ.

Επίσημες αργίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου

Ξοδέψτε υπεύθυνα

Ξοδέψτε υπεύθυναΛέμε πως ο χρόνος είναι χρήμα.

Ο Θεόφραστος έχει πει πως ο χρόνος είναι το πιο πολύτιμο αγαθό που μπορεί να ξοδέψει ο άνθρωπος. Σωστές είναι αυτές οι σκέψεις και ωραία διατυπωμένες, όμως μας παρακινούν να αναλάβουμε δράση, να αδράξουμε τη μέρα, να εκμεταλλευτούμε πιεστικά τη στιγμή που περνάει.
Προσωπικά όμως δεν μπορώ να σκεφθώ μεγαλύτερη πολυτέλεια από τον ελεύθερο χρόνο. Δεν εννοώ τις δύο ώρες πριν από τον ύπνο ή το κενό ανάμεσα στη δουλειά και στο γυμναστήριο.

Ο χρόνος, για να είναι πραγματικά ελεύθερος, πρέπει να σου επιτρέπει να βαρεθείς και λίγο, να αισθανθείς σαν να κάνεις διακοπές, σαν να μην υπάρχει σχέδιο για το μετά. Ο ελεύθερος χρόνος μοιάζει σαν να διαστέλλεται εκείνη τη στιγμή, ενώ ο χρόνος που γεμίζει με χιλιάδες ασχολίες μοιάζει διεσταλμένος μόνο όταν γυρνάς και τον αναλογίζεσαι. Και οι δύο χρήσιμοι είναι, όμως ο χρόνος που είναι πραγματικά ελεύθερος είναι πιο ακριβός.

Γιατί μας αναγκάζει να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στα μάτια και να παραδεχθούμε με τι θα θέλαμε πραγματικά να τον γεμίσουμε. Όπως και στην εκφορά μιας πολύ κωμικής ή πολύ δραματικής ατάκας, έτσι και στη ζωή η σωστή παύση είναι που τα καθορίζει όλα.

Ξοδέψτε υπεύθυνα!

Πώς αναπτύσσονται τα όργανα του σώματος

Τα όργανά σας, όπως είναι φυσικό, αναπτύσσονται μαζί με το υπόλοιπο σώμα σας καθώς μεγαλώνετε.
 
Το ανθρώπινο σώμα περιέχει 11 οργανικά συστήματα που τροφοδοτούνται από περίπου 80 διαφορετικά όργανα. Ενώ κάθε όργανο έχει τον δικό του ρυθμό ανάπτυξης μέχρι να αναπτυχθεί πλήρως, το πώς αναπτύσσεται ποικίλλει από όργανο σε όργανο.
Μάλιστα υπάρχουν δύο όργανα που από την ημέρα που γεννιέται το άτομο, μέχρι και να πεθάνει, δεν σταματούν να μεγαλώνουν: τα αυτιά και η μύτη!

Ο εγκέφαλός μας κατά τη γέννησή μας είναι ήδη στο 25% του τελικού του μεγέθους. Και μέχρι την ηλικία των 2 ετών έχει φτάσει στο 80% του ενήλικου μεγέθους του.

Η καρδιά μας, από την άλλη πλευρά, είναι γενικά στο μέγεθος της γροθιάς μας σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο στη ζωή μας. Μόλις σταματάμε να αναπτυσσόμαστε, η καρδιά μας σταματά επίσης να αυξάνεται σε μέγεθος. Εκτός και αν έχουμε κάποια πάθηση που προκαλεί την καρδιά μας να συνεχίσει να αυξάνεται, όπως υψηλή αρτηριακή πίεση ή ασθένεια καρδιακής βαλβίδας.

Επίσης, οι πνεύμονές μας δεν έχουν αναπτυχθεί πλήρως προτού φτάσουμε στο τέλος της εφηβείας μας.

Το συκώτι μας φτάνει στο πλήρες μέγεθός του την ίδια περίπου στιγμή με τους πνεύμονες μας. Είναι επίσης σε θέση να αναπαράγει τον εαυτό του, κάτι που καθιστά δυνατή την μεταμόσχευση ήπατος χωρίς μεγάλα προβλήματα.

Τέλος τα μάτια μας μεγαλώνουν μετά τη γέννηση, αλλά η ανάπτυξή τους είναι ελάχιστη και σταματά γύρω στο 13ο έτος της ηλικίας μας.

Δείτε αυτά και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεί για το πώς αναπτύσσονται τα ανθρώπινα όργανα στο βίντεο που ακολουθεί