Ενσυναίσθηση...

 Στα Ελληνικά η λέξη ενσυναίσθηση δεν χρησιμοποιείται συχνά....
Δεν την ξέρουμε, δεν μας είναι οικεία....
Δεν έχουμε μάθει να τη χρηιμοποιούμε.....
Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να «νοιώσουμε συμπάθεια»
για τους διπλανούς μας, φίλους, συγγενείς, έρωτες, παιδιά, γονείς, γειτόνους ή περαστικές απ’ τη ζωή μας γνωριμίες
και στην δύναμη της ενσυναίσθησης??
Στα Ελληνικά η λέξη «συν-αισθάνομαι» μας οδηγεί πιο γρήγορα στην ουσία της ενσυναίσθησης.
Το λέει μόνη της:...... Αισθάνομαι μαζί σου......
Αισθάνομαι αυτό που αισθάνεσαι,
αφήνω την στεναχώρια σου ή το πρόβλημα ή τη χαρά σου να μπει μέσα στον εγκέφαλό μου,
να γίνει κομμάτι μου, μοιράζομαι δηλαδή αυτό που μου λες και το νοιώθω κι’ εγώ μαζί σου.
Πολύτιμό πράγμα.... Το να δείξω συμπάθεια είναι άλλο πράγμα –πιο απόμακρο.....
Ίσως να φοβίζει λίγο η λέξη.
Ακούγεται περίπλοκη ως έννοια, μπορεί και λίγο να μας μπερδεύει.
Ενδέχεται η εφαρμογή της στην καθημερινότητά μας να απαιτεί θεαματική υπέρβαση των παραμέτρων
που συγκροτούν την ύπαρξή μας; Μας προτρέπει να γίνουμε εξαιρετικά καλοί, άψογοι, άσπιλοι;
Τίποτα από όλα αυτά.
Η ενσυναίσθηση μας καλεί σε μια μικρή προσπάθεια,
ώστε να μπορέσουμε να μπούμε στη θέση του άλλου χωρίς να χάσουμε την ακεραιότητα της δικής μας ύπαρξης.
Η ενσυναίσθηση μας παρακινεί να κάνουμε ένα μικρό βήμα, με τεράστια όμως επίδραση στις διαπροσωπικές επαφές μας.
Πολλές φορές..οι λέξεις δεν εισχωρούν μέσα μας....ούτε βγαίνουν από μέσα μας....
Ενώ μια απλή κίνηση του κεφαλιού και μια κίνηση, κάτι σαν χάδι, ένα άγγιγμα,
ακόμα και με την απόλυτη σιωπή μπορεί να γίνει ενσυναίσθηση,
να νοιώσεις αυτό που νοιώθει ο άλλος, να μπεις στη θέση του.
Δεν είναι εύκολο πάντως να εξηγηθεί με λόγια αυτή η μεγάλη διαφορά του «συναισθάνομαι»
ακόμα και αν δεν λέω τίποτα, της ενσυναίσθησης δηλαδή –
από την «συμπάθεια» που όσο ειλικρινής και αν είναι, κρατάει τις πόρτες μισόκλειστες.
Ίσως, για να το πούμε στα Ελληνικά πιο άμεσα,
για να «συναισθανθείς» πρέπει να μπορείς να αγαπήσεις τον άλλον.
Που δεν είναι καθόλου το ίδιο με την αίσθηση του «τον συμπαθώ»…
Ενσυναίσθηση είναι η συναισθηματική ταύτιση με ένα άλλο άτομο.
Η αναγνώριση και η κατανόηση της θέσης, του συναισθήματος,
των σκέψεων ή της κατάστασης κάποιου άλλου.
Ένα άτομο που χρησιμοποιεί την ενσυναίσθηση μπορεί να αναγνωρίσει,
να αντιληφθεί και να αισθανθεί αυτό που αισθάνεται ένα άλλο άτομο
Με αυτό τον τρόπο μπορεί να βάλει τον εαυτό του στη θέση του άλλου,
να κατανοήσει τη συμπεριφορά του και να αναγνωρίσει τα κίνητρά της.
Να δει δηλαδή τον κόσμο μέσα από τα μάτια του.
Πρόκειται, εν ολίγοις, για ένα εξαιρετικά ισχυρό εργαλείο επικοινωνίας.
Για μια ικανότητα που, αν και όλοι διαθέτουμε, την αγνοούμε.
Γι’ αυτό και παραμένει αναξιοποίητη......
Συν -αισθάνομαι......
Η ενσυναίσθηση φέρνει τους ανθρώπους κοντά,
τους βοηθά να καταλάβουν ο ένας τον άλλον.
Με αυτό τον τρόπο αναπτύσσεται αμοιβαίος σεβασμός....
Η ενσυναίσθηση δεν είναι έκφραση καλοσύνης.
Μπορεί κάποιος να δείχνει γενικά καλοσύνη προς τους άλλους,
χωρίς όμως να κάνει την προσπάθεια να καταλάβει τα συναισθήματά τους.
Η ενσυναίσθηση μπορεί να μας βοηθήσει να αιτιολογήσουμε όχι όμως και να δικαιολογήσουμε τις πράξεις των άλλων...
Συμπερασματικά η ενσυναίσθηση συνιστά μια πολυσύνθετη διαδικασία.
Αφορά την προσπάθεια ενός ατόμου να κατανοήσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό την εμπειρία κάποιου άλλου
είτε πρόκειται για συμπεριφορά είτε για συναίσθημα είτε για διανοητική κατάσταση είτε για πλαίσιο αναφοράς.
Η ενσυναίσθηση αποτελεί ίσως τον πιο καθοριστικό παράγοντα για μια επιτυχή έκβαση, στο πλαίσιο κάθε ανθρώπινης επαφής.

Μαρία Ιωσηφίδου

Αρμονία και Κάδμος: Ο πρώτος γάμος θνητών που παρευρέθησαν οι Ολύμπιοι θεοί

Στην ελληνική μυθολογία η Αρμονία ήταν κόρη δύο θεών, κατά τη Θεογονίατου Ησιόδου,του Άρεως και της Αφροδίτης και αδελφή του Φόβου και του Δείμου. Παντρεύτηκε τον βασιλιά των Θηβών Κάδμο .
Οι περισσότερες από τις θηβαϊκές γενεαλογίες σχετίζονται με αυτό το βασιλικό ζεύγος, και όλες οι μεγάλες οικογένειες των Θηβών ισχυρίζονταν ότι κατάγονταν από αυτούς.

Ακόμα και οι Αμαζόνες σύμφωνα με μία παράδοση ήταν κόρες της Αρμονίας. Ωστόσο, κατά μία άλλη εκδοχή, η Αρμονία ήταν κόρη του Δίακαι της Ηλέκτρας, και καταγόταν από τη Σαμοθράκη, από όπου είχε απαχθεί από τον Κάδμο. Αυτή την εκδοχή ασπάζεται ο Ευριπίδης στην τραγωδία του Φοίνισσαι και ο Απολλώνιος ο Ρόδιος (Α 916)...
Είναι κατά συνέπεια αδελφή του Δαρδάνου και του Ιασίονα. Ο Κάδμος, λένε, τη συνάντησε στο νησί, τότε που πέρασε από εκεί αναζητώντας την αδελφή του Ευρώπη, που την είχε απαγάγει ο Δίας.
Αφού ο Κάδμος υπηρέτησε οκτώ χρόνια δούλος τουΆρη για να εξιλεωθεί για το σκοτωμό του φιδιού της Κασταλίας, η Αθηνά του εξασφάλισε τη χώρα της Βοιωτίας. Με τη βοήθεια των Σπαρτών του ο Κάδμος έχτισε τη θηβαϊκή Ακρόπολη, πού προς τιμή του ονομάστηκε Καδμεία,και αφού μυήθηκε στα μυστήρια πού ο Ζευς είχε διδάξει στον Ιασίονα,παντρεύτηκε την Αρμονία, κόρη της Αφροδίτης και του Άρη ή μερικοί λένε ότι η Αθηνά του είχε δώσει την Αρμο­νία όταν ο Κάδμος επισκέφτηκε τη Σαμοθράκη.

Οι γάμοι της Αρμονίας και του Κάδμου έγιναν στη Σαμοθράκη με τις ίδιες συνθήκες με τις οποίες έγιναν και στη θηβαϊκή παράδοση. Διηγούνταν ακόμα πως ο Κάδμος είχε κλέψει την Αρμονία με τη βοήθεια της Αθηνάς.
Στους γάμους της Αρμονίας ήταν παρόντες όλοι οι θεοί και οι θεές, που κατέβηκαν από την κορυφή του Ολύμπου, με πλούσια και θαυμαστά δώρα, ενώ οι Μούσες τραγούδησαν τον ύμνο του Υμεναίου. Έφεραν δώρα, από τα οποία τα πιο φημισμένα ήταν ένας πέπλος και ένα περιδέραιο.
Ο πέπλος ήταν δώρο της Αθηνάς (ή της Αφροδίτης) —το είχαν υφάνει οι Χάριτες— και το περιδέραιο του Ήφαιστου.
Έλεγαν επίσης πως αυτό το περιδέραιο και αυτός ο πέπλος είχαν δοθεί στην Αρμονία από τον ίδιο τον Κάδμο, ο οποίος το είχε στην κυριότητά του έμμεσα από την Ευρώπη, στην οποία τα είχε χαρίσει άλλοτε ο Δίας, την εποχή των ερώτων τους. Μια άλλη τέλος παράδοση βεβαίωνε πως αυτός ο πέπλος ήταν έργο της Αθηνάς και τουΉφαιστου και πως οι δύο θεότητες τον είχαν εμποτίσει με ένα φίλτρο, που δηλητηρίασε τους απογόνους της Αρμονίας.
Ο λόγος αυτής της πράξης ήταν το μίσος που είχαν ο Ήφαιστος και η Αθηνά εναντίον τηςΑρμονίας, γιατί είχε γεννηθεί από τους έρωτες του Άρη και της Αφροδίτης. Αργότερα τα πρόσφεραν ως αφιέρωμα στους Δελφούς και τα έκλεψαν την εποχή του Φιλίππου της Μακεδονίας.

Αυτός ήταν ο πρώτος γάμος θνητού όπου παρακάθισαν οι Ολύμπιοι.

Δώδεκα χρυσοί θρόνοι στήθηκαν για αυτούς στο σπίτι του Κάδμου, πού βρισκόταν εκεί όπου είναι η σημερινή αγορά της Θήβας , οι θεοί έφεραν όλοι δώρα .
Η Αφροδίτη χάρισε στην Αρμονία το περίφημο χρυσό περιδέραιο πού είχε φτιάξει ο Ήφαιστος – αρχικά ήταν το ερωτικό Δώρο του Δία στην αδελφή του Κάδμου Ευρώπη­ – και πού προσπόριζε σ’ αυτήν πού το φορούσε κάλλος ακατανίκητο.

Η Αθηνά της χάρισε χρυσό φόρεμα πού κι αυτό εξασφάλιζε σε όποια το φορούσε θεϊκό μεγαλείο, και της χάρισε επίσης μια σειρά αυλούς και ο Ερμής μια λύρα,Το Δώρο του ίδιου του Κάδμου στην Αρμονία ήταν άλλο ένα φόρεμα και η Ηλέκτρα, η μητέρα του Ιασίονα, της δίδαξε τις τελετές της Μεγάλης Θεάς, ενώ η Δήμητρα της εξασφάλισε πλούσια συγκομιδή σε κριθάρι πλαγιάζοντας κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών με τον Ιασίονα σε χωράφι οργωμένο τρεις φορές

.Οι Θηβαίοι δείχνουν ακόμη το σημείο όπου οι Μούσες έπαιζαν αυλό και τραγουδούσαν στο γάμο και όπου ο Απόλλων έπαιζε λύρα Μεγάλη για μας σημασία τους Έλληνες έχει ο Γάμος της Αρμονίας και του Κάδμου, ως Γεγονός και ως Συμβολισμός.
Είναι ο Ελληνικός Γάμος που ως Πρότυπον ακολουθούμε ασυνείδητα αιώνες επί αιώνων εμείς οι απόγονοι, το Γένος των Ελλήνων.
Είναι εκπληκτική η ταύτισις με την σημερινήψυχοπνευματική και τελετουργική διάσταση που αποδίδουμε στον Γάμο, θεωρώντας τον μέγα Μυστήριο, αρχήν της Οικογενείας και αφετηρία της πλέον δημιουργικής περιόδου της ζωής μας.
Ο Κάδμος λοιπόν, μυείται στα της Πνευματικής Ζωής στα αρχαιότεραΕλληνικά Μυστήρια. Μυημένος πλέον νυμφεύεται την Αρμονία, που και μόνον το Όνομά της σημαίνει Νού, Ψυχή και Σώμα σε τέλειο ανθρώπινο συγκερασμό.«Τον δε γάμον τούτον πρώτον δαίσαι θεούς», για πρώτη φορά δηλαδή στον ευλογημένο αυτόν Γάμο παρευρέθησαν όλοι οι θεοί.
Δείπνησαν, παρετέθη γαμήλιο τραπέζι, και μάλιστα προσέφεραν στην Νύφη δώρα.«…Δωρήσασθαι, Ερμήν δε λύραν, Αθηνάν δε τον διαβεβοημένον όρμον και πέπλον και αυλούς … ».

Ο Πέπλος της Νύφης και το Περιδέραιο, μας παραπέμπουν στον τρόπο που ντύνεται η σημερινή νύφη.
Εδωρήθησαν Λύρα και Αυλοί (και κύμβαλα και τύμπανα από την Ηλέκτρα, μαζί με την γνώση των Μυστηρίων της Μεγάλης Μητρός), ώστε καταφαίνεται πόσο μεγάλη σημασία αποδίδεται στην Μουσική, και στην επίγνωση των τελετών των Μυστηρίων. «…Και Απόλλωνα μεν κιθαρίσαι, τας δε Μούσας αυλίσαι, τους δε άλλους θεούς ευφημούντας συναυξήσαι τον γάμον» (Διόδωρος Σικελιώτης Ε΄.49). Όλοι οι θεοί ευλόγησαν και λάμπρυναν τούτον τον Γάμο.

Έδωσαν ευχές, να ζήσει το ζεύγος, να ευτυχίσει (ευφημούντας), να αυξηθεί με καλούς απογόνους (συναυξήσαι), όπως και σήμερα συμβαίνει σε μας τους απογόνους.Ακολούθως το ζεύγος «κατά τον παραδεδομένον χρησμόν» φεύγει και ιδρύει τας Θήβας της Βοιωτίας. Θέεβαι είναι αι Θήβαι (το μακρόν -ε συμβολίστηκε αργότερα με ήτα), εκ του Θεός και βαίνω. Είναι δηλαδή η πόλις όπου μπαίνει, εισέρχεται το Θείον.
Τούτο καθίσταται φανερό και από τας Θήβας της Αιγύπτου, των οποίων το αρχικό όνομα είναιΔιόσπολις (Διός-Θεού πόλις).

Παιδιά του Κάδμου και της Αρμονίας ήταν η Σεμέλη (μητέρα του θεού Διονύσου), η Ινώ (μητέρα του Μελικέρτη), η Αυτονόη (μητέρα του Ακταίωνα), η Αγαύη ,μητέρα του Πενθέα και ο Πολύδωρος, πατέρας τουΛαβδάκου, που έγινε πρόγονος του Οιδίποδα Η Εκ Θεού (Ζηνός) η Σεμέλησυλλαμβάνει τέκνο, τον Διόνυσο (και μυστικόν Ίακχο).
Συνεχίζει την παράδοση του πρώτου Διονύσου, που διαμέλισαν οι Τιτάνες, πριν από τον Μεγάλο Κατακλυσμό του Δευκαλίωνος.

Στα γεράματα του, για να εξευμενίσει τον Άρη, ο οποίος δεν τον είχε συγχωρήσει εντελώς πού σκότωσε το φίδι ο Κάδμος παραιτήθηκε από το θρόνο της Θήβας υπέρ του εγγονού του Πάνθεα, γιου της κόρης του Αυαύης από τον ‘Εχίονα τον Σπαρτό, και έζησε ήσυχα στην πόλη.
Αλλά όταν ο Πενθεύς θανατώθηκε από τη μητέρα του, ο Διόνυσος προφήτεψε ότι ο Κάδμος και Αρμονία , σε αμάξι απάνω πού θα το έσερναν μοσχάρια, θα βασίλευαν σε βαρβαρικές ορδές , οι ίδιοι αυτοί βάρβαροι , είπε ο Διόνυσος, θα κατέστρεφαν πολλές ελληνικές πόλεις, ώσπου τελικά θα λεηλατούσαν ναό τουΑπόλλωνα, και απάνω εκεί θα γνώριζαν δίκαιη τιμω­ρία άλλα ο Άρης θα έσωζε , τον Κάδμο και την Αρμονία, αφού τους μεταμόρφωνε σε φίδια, και οι δυο τους θα ζούσαν ευτυχισμένοι αιώνια στα Νησιά των Μακάρων .

Στα γεράματα τους, όταν η προφητεία είχε πλήρως επαληθευτεί, ο Κάδμος και η Αρμονία έγιναν πράγματι φίδια, μαύρα με γαλάζιες βούλες, και ο Ζευς τούς έστειλε στα Νησιά των Μακάρων. Μερικοί όμως λένε ότι ο Άρης τους μετέβαλε σε λιοντάρια. Όταν πέθαναν, ενταφιάσθηκαν στην Ιλλυρία, όπου ο Kάδμος είχε χτίσει την πόλη Βουθόη.

Η κρυμμένη ιστορία του ευρωπαϊκού κανιβαλισμού

«Ίσως το πιο μεγάλο ταμπού της ανθρωπότητας», έχουν πει εγκληματολόγοι

Το 2001 ένας μοναχικός τεχνικός υπολογιστών στην εξοχή της Βόρειας Γερμανίας ανέβασε στο διαδίκτυο μια αγγελία, ζητώντας έναν καλοσχηματισμένο άντρα για ερωτικές περιπτύξεις.

Η αγγελία του Άρμιν Μάιβες θα ήταν παρόμοια με αμέτρητες άλλες στο ίντερνετ, αν δεν είχε μια αρκετά σημαντική διαφορά: Ο άντρας που ζητούσε θα έπρεπε να προθυμοποιηθεί να σκοτωθεί και να φαγωθεί.

Ο Μάιβες δε χρειάστηκε να ψάξει και πολύ. Σε απόσταση 370 χιλιομέτρων, στο Βερολίνο, ζούσε ο μηχανικός Μπράντες, ο οποίος και δέχθηκε να πάει στο εξοχικό σπίτι του Μάιβες. Λίγο καιρό αργότερα, η αστυνομία ανακάλυπτε ένα αιματοβαμμένο βίντεο που κατέγραφε την εθελοντική συμμετοχή του Μπράντες στο θανάσιμο δείπνο. Αυτό το περιστατικό κανιβαλισμού αποτέλεσε μεγάλο σοκ για τη γερμανική κοινή γνώμη και σπαζοκεφαλιά για τους Γερμανούς δικαστές που ήθελαν να προσάψουν κατηγορίες στον Μάιβες.

«Ο κανιβαλισμός είναι ίσως το πιο μεγάλο ταμπού της ανθρωπότητας. Όταν όμως το θύμα συναινεί, δε θεωρείται τυπικά έγκλημα» εξηγεί η Emilia Musumeci, εγκληματολόγος στο Πανεπιστήμιο της Κατάνια στην Ιταλία, η οποία μελετά τον κανιβαλισμό και τους κατά συρροή δολοφόνους. Ο κανιβαλισμός δεν θεωρείται παράνομος σύμφωνα με τον εκτεταμένο ποινικό κώδικα της Γερμανίας. Αν ο Μπράντες συναίνεσε στην ίδια του τη δολοφονία, πώς μπορεί να κατηγορηθεί ο Μάιβες για φόνο; Αυτό το ερώτημα βασάνισε τις διωκτικές Αρχές.

Ο Μάιβες βρέθηκε αρχικά ένοχος για «συνδρομή σε αυτοκτονία» και καταδικάστηκε σε 8 χρόνια φυλάκισης. Ωστόσο, αν δεν ακολουθούσε κατακραυγή, η δίκη δεν θα επαναλαμβανόταν και ο Μάιβες δεν θα καταδικαζόταν σε ισόβια κάθειρξη. Θα ήταν ελεύθερος σήμερα. Η υπόθεσή του, μαζί με άλλες παρόμοιες, συζητήθηκε σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο Μάντσεστερ της Βρετανίας τον περασμένο μήνα.

Η Ευρώπη διαθέτει τις αρχαιότερες ενδείξεις κανιβαλισμού. Το 1999, ορισμένοι παλαιοντολόγοι ανακάλυψαν στην περιοχή Moula-Guercy της Γαλλίας οστά ανθρώπων Νεάντερνταλ, των οποίων το μεδούλι είχε φαγωθεί από άλλους ανθρώπους Νεάντερνταλ 100.000 χρόνια πριν! Επιπλέον, σημάδια από εργαλεία έδειξαν πως τα κρανία είχαν ανοιχτεί για να φαγωθεί ο εγκέφαλος και κομμάτια από τη γλώσσα και τους γλουτούς είχαν κοπεί προς κατανάλωση.

Ο κανιβαλισμός αυτός δεν ήταν ένα μεμονωμένο προϊστορικό γεγονός. Οι ερευνητές ανακάλυψαν κι άλλα στοιχεία που δείχνουν ότι οι Νεάντερνταλ έτρωγαν ο ένας τον άλλον προτού αφανιστούν. Στη σπηλιά El Sidrón της Ισπανίας ανακαλύφθηκαν τα οστά μιας 12μελούς οικογένειας, η οποία είχε ακρωτηριαστεί, γδαρθεί και φαγωθεί από άλλους Νεάντερνταλ περίπου 50.000 χρόνια πριν.

Δεν είναι ξεκάθαρο αν ο Homo Sapiens (που διαδέχθηκε τον άνθρωπο του Νεάντερνταλ) είχε κανιβαλικές τάσεις. Πάντως, αν οι Homo Sapiens δεν αλληλοφαγώνονταν στην προϊστορία, σίγουρα το έκαναν... στην ιστορία.

Καταγραφές κανιβαλισμού υπάρχουν διάσπαρτες σε πολλά θρησκευτικά και ιστορικά έγγραφα, όπως για παράδειγμα οι αναφορές για εμπόριο μαγειρεμένου ανθρώπινου κρέατος κατά το λιμό του 11ου αιώνα στην Αγγλία. Ωστόσο, το πρώτο περιστατικό κανιβαλισμού που περιγράφεται από μια πλειάδα πηγών, συνέβη κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών. Οι πηγές συμφωνούν ότι το 1098, μετά από την πολιορκία και την κατάληψη της Συριακής πόλης Μαάρρα, οι Δυτικοί στρατιώτες έφαγαν τη σάρκα των ντόπιων μουσουλμάνων. Κάποιοι έγραψαν πως ο κανιβαλισμός έγινε κρυφά, από φτωχούς στρατιώτες, χωρίς την έγκριση της στρατιωτικής ηγεσίας. Κάποιοι άλλοι ισχυρίστηκαν πως υπήρξε σχετική διαταγή από την ηγεσία, που αποσκοπούσε σε εκφοβισμό των αντιπάλων. Το γεγονός αυτό στιγμάτισε ανεπανόρθωτα την Α’ Σταυροφορία.

Αν νομίζετε πως η Ευρώπη του 16ου αιώνα εγκατέλειψε την άρρωστη κανιβαλική συνήθεια, κάνετε μεγάλο λάθος! Όταν η «φαρμακευτική» δράση της σκόνης από ... τριμμένες αιγυπτιακές μούμιες δεν επαρκούσε, σειρά έπαιρναν η σάρκα, το δέρμα, τα οστά, το αίμα, το λίπος και τα ούρα από εκτελεσμένους εγκληματίες και πτώματα που είχαν ξεθαφτεί παράνομα από το τοπικό νεκροταφείο. «Ο ιατρικός κανιβαλισμός βρισκόταν στο απόγειό του στα 1680» μας λέει ο Richard Sugg από το Πανεπιστήμιο του Ντέρχαμ στην Αγγλία.

Ωστόσο, η πρακτική αυτή εντοπίζεται και το 2ο αιώνα μ.Χ., όταν ο Έλληνας γιατρός Γαληνός συνιστούσε το ανθρώπινο αίμα σαν μέρος θεραπείας, μια σύσταση που κράτησε μέχρι τον 20ο αιώνα. Ακόμα και το 1910 ένας γερμανικός φαρμακευτικός κατάλογος πουλούσε τριμμένη μούμια! «Είναι παράδοξο» λέει η Louise Noble, συγγραφέας του βιβλίου Φαρμακευτικός κανιβαλισμός στην πρώιμη αγγλική λογοτεχνία και κουλτούρα.

«Οι Ευρωπαίοι αποκαλούσαν τους λαούς της Νότιας Αμερικής βαρβάρους και κανίβαλους για να δικαιολογήσουν την κατάκτησή τους – ενώ οι ίδιοι πιθανόν να κατανάλωναν περισσότερη ανθρώπινη σάρκα».

Η προέλευση της λέξης κανίβαλος είναι γνωστή: οι Ισπανοί εξερευνητές των μέσων του 16ου αιώνα χρησιμοποιούσαν τη λέξη αυτή για να περιγράψουν τους ιθαγενείς της Καραϊβικής – φήμες τους ήθελαν να τρώνε ανθρώπους (φήμες που ο ίδιος ο Χριστόφορος Κολόμβος ουδέποτε πίστεψε). Όμως, η λέξη εν τέλει πήρε τη σημερινή της σημασία και διαδόθηκε ανάμεσα στους Ευρωπαίους, αντικαθιστώντας τη λιγότερο ...εύγλωττη ελληνική λέξη ανθρωποφάγοι (anthropophagi).

Το συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο Μάντσεστερ εξέτασε και περιπτώσεις όπου ο κανιβαλισμός δεν είναι ( ολότελα ) αποτρόπαιος· ένα παράδειγμα είναι τα 16 άτομα που επέζησαν της πτώσης αεροπλάνου στην οροσειρά των Άνδεων το 1972, τα οποία κατέφυγαν στην κατανάλωση των νεκρών συνεπιβατών τους για να επιβιώσουν.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο τελετουργικός κανιβαλισμός που εφαρμόζουν διάφορες φυλές της Νέας Γουινέας και του Αμαζονίου, ο οποίος για τις φυλές αυτές «δεν είναι μακάβριος και αποκρουστικός, όπως φανταζόμαστε· είναι μια πράξη σεβασμού προς το νεκρό» λέει η Sarah-Louise Flowers του συνεδρίου του Μάντσεστερ.

Τέλος, στο συνέδριο συγκρίθηκαν περιπτώσεις «αποδεκτού» κανιβαλισμού με διαβόητους κατά συρροή δολοφόνους. Επίσης, συζητήθηκε η επιρροή του κανιβαλισμού στην ποπ κουλτούρα, δηλαδή σε ταινίες, βιβλία και παιχνίδια. Με τίτλους τοποθετήσεων όπως «Σαρκοφάγοι στο Λονδίνο – Κοσμοπολίτες Κανίβαλοι στη λογοτεχνία και τον τύπο των τελών του 19ου αιώνα», «Μάντεψε ποιον σου φέρνω για βραδινό – Στο μυαλό του κανίβαλου δολοφόνου κατά συρροή» και «Καλή όρεξη! Μια συνοπτική υπεράσπιση του κανιβαλισμού», ας ελπίσουμε πως τα εδέσματα που σερβιρίστηκαν κατά τη διάρκεια του συνεδρίου ήταν αποκλειστικά καναπεδάκια για χορτοφάγους!

«Δισδιάστατη γεννήτρια» θα μετέτρεπε τα ρούχα σε φορτιστές

Τα παντελόνια του μέλλοντος δεν αποκλείεται να ενσωματώνουν θύρα για τη φόρτιση του κινητού.

Ερευνητές στις ΗΠΑ παρουσίασαν τη λεπτότερη γεννήτρια του κόσμου, αποτελούμενη από φύλλα ενός εξωτικού υλικού με πάχος ενός μόλις ατόμου, η οποία παράγει ρεύμα όταν λυγίζει ή τεντώνεται.

Η μικροσκοπική γεννήτρια αποτελείται από την ουσία δισουλφίδιο του μολυβδαίνιου (MoS2), όχι όμως στη συνηθισμένη της μορφή, αλλά στη μορφή υπέρλεπτων φύλλων στα οποία όλα τα άτομα διατάσσονται στο ίδιο επίπεδο.

Οι ερευνητές αποκαλούν αυτά τα φύλλα δισδιάστατα, δεδομένου ότι έχουν μόνο μήκος και πλάτος, ενώ το πάχος τους είναι αμελητέο. Το MoS2 γίνεται τώρα το τελευταίο υλικό που αξιοποιείται υπό τη μορφή μονοατομικών στρωμάτων, έπειτα από την ανακάλυψη του θαυματουργού γραφένιου, μιας δισδιάστατης μορφής του άνθρακα.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου Κολούμπια και του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Τζόρτζια διαπίστωσαν ότι, σε αντίθεση με το δισουλφίδιο του μολυβδενίου στην κανονική του μορφή, τα μονοατομικά φύλλα MoS2 παρουσιάζουν το λεγόμενο πιεζοηλεκτρικό φαινόμενο: παράγουν ηλεκτρική τάση όταν λυγίσουν ή τεντωθούν.

«Το υλικό αυτό, ένα μεμονωμένο στρώμα ατόμων, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε φορετές συσκευές, ενσωματωμένο ίσως στα ρούχα, προκειμένου να μετατρέπει τις κινήσεις του σώματος σε ηλεκτρική ενέργεια. Θα μπορούσε να τροφοδοτεί ιατρικούς αισθητήρες ή ακόμα και να φορτίζει το κινητό μέσα στην τσέπη σας» εκτιμά ο Τζέιμς Χόουν του Κολούμπια, μέλος της ομάδας που παρουσιάζει τη μελέτη στην επιθεώρηση «Nature».

Η μελέτη είναι η πρώτη που εξετάζει τις πιεζοηλεκτρικές ιδιότητες ενός δισδιάστατου υλικού, επισημαίνει η ερευνητική ομάδα. «Προσθέτει ακόμα ένα μέλος στην οικογένεια των πιεζοηλεκτρικών υλικών για χρήση σε συσκευές» λέει ο Γουενζούο Γου του Κολούμπια, πρώτος συγγραφέας της δημοσίευσης.

Αποκαλύφθηκαν τα μυστηριώδη γλυπτά-κεφάλια στο Νησί του Πάσχα: Έχουν και σώμα μέσα στη γη!

Η  ανακάλυψη της Νήσου του Πάσχα έγινε το 1722 από τον Ολλανδό θαλασσοπόρο Γιάκομπ Ρόγκεβεν.Ήταν το πλησιέστερο κατοικημένο νησί μετά από ένα ταξίδι περίπου δύο χιλιάδων μιλίων μέσα στον ωκεανό και το πλοίο του αγκυροβόλησε για να αναπληρώσει τα αποθέματά του.

 

Η προσοχή του πλοιάρχου έπεσε στα μεγάλα ανθρώπινα κεφάλια που ήταν σκαλισμένα από πέτρα και ήταν τοποθετημένα στα υψώματα του νησιού. Έτσι ανακαλύφθηκε το Νησί του Πάσχα και έλαβε την ονομασία αυτή γιατί όταν η ολλανδική ομάδα έφθασε στο νησί, στην Ευρώπη γιορτάζανε το Πάσχα. Οι ντόπιοι αποκαλούν το νησί «Ράπα Νούι».

 

Η ύπαρξη αυτών των αγαλμάτων σε ένα μικρό απομονωμένο νησί στη μέση του ωκεανού προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί μεγάλη έκπληξη. Συνολικά έχουν βρεθεί 887 μοάι στο νησί Οι αποκαλούμενες «κεφαλές της Νήσου Πάσχα», στην πραγματικότητα έχουν και πλήρη κορμό. Το πρώτο άγαλμα αποκαλύφθηκε το 2012.

 

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του νησιού είναι τα τεράστια ανθρωπόμορφα γλυπτά από πέτρα που οι Ράπα Νούι τα αποκαλούν Μοάι- πέτρινα αγάλματα, τα οποία είναι σκαλισμένα από ηφαιστειακά πετρώματα.

 

Το ύψος τους είναι από 3 έως 5 μέτρα. Υπάρχουν αγάλματα τα οποία είναι 10-12 μέτρων με πλάτος 1,6 μέτρα. Έχουν καταγραφεί 887 γλυπτά τα οποία κατασκευάστηκαν μεταξύ του 1250 και του 1500. Στα γλυπτά υπάρχουν επιγραφές στη γραφή και γλώσσα Ραπανούισκομ- rapanuyskom-, η οποία δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί.

 

Η αρχαιολογική ομάδα με επικεφαλής την Αμερικανίδα αρχαιολόγο, Jo Anne Van Tilburg, μετά από ανασκαφές 12 ετών, διαπίστωσε ότι τα αγάλματα της Νήσου του Πάσχα δεν είναι μόνο τα τεράστια κεφάλια, αλλά υπάρχει και το σώμα τους μέσα στη γη. Το σώμα τους έχει αρμονικό μέγεθος με το αυτό του κεφαλιού, περίπου 7 μέτρα. Οι αρχαιολόγοι βρήκαν και τα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για τη μεταφορά των Μοάι, καθώς και ανθρώπινους τάφους της εποχής.

 

Διαπιστώθηκε ακόμη ότι τα Μοάι δεν κοιτούν προς τη θάλασσα, όπως πιστεύεται, αλλά προς την ενδοχώρα. Μερικά από τα Μοάι είναι πράγματι τεράστια αφού το μήκος τους είναι μεγαλύτερο από 20 μέτρα. Και αυτό αποτελεί ένα εντυπωσιακό στοιχείο της κατασκευής και της μετακίνησής τους από τους ντόπιους.

 

Αναπνοή από τη μύτη ή το στόμα; Ποιο είναι το σωστό...

Όλοι γνωρίζουν ότι η αναπνοή είναι μία απολύτως απαραίτητη λειτουργία του οργανισμού μας. Ωστόσο, αυτό που ίσως δεν είναι γνωστό, είναι ότι υπάρχει σωστός και λανθασμένος τρόπος αναπνοής.
Ορισμένοι, για παράδειγμα, αναπνέουν μόνιμα ή παροδικά από το στόμα και όχι από τη μύτη, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται η ποιότητα του αέρα που φτάνει τελικά στους πνεύμονές μας.
Γιατί είναι σωστό να αναπνέουμε από τη μύτη και όχι από το στόμα

Η φυσιολογική δίοδος του αέρα προς το κατώτερο αναπνευστικό, ξεκινάει από τη μύτη και συνεχίζει μέσω της τραχείας για να καταλήξει στους πνεύμονες.
H φύση έχει «προγραμματίσει» έτσι τον ανθρώπινο οργανισμό, ώστε, καθώς εισπνέουμε τον αέρα από τη μύτη μας, ο αέρας αυτός να:
- Προσαρμόζεται, μέσω του βλεννογόνου της μύτης, σε μία θερμοκρασία ανάλογη με αυτήν που έχει το σώμα μας και είναι περίπου οι 37 βαθμοί Kελσίου.
- Φιλτράρεται, μέσω του επιθηλίου της μύτης, από τα ξένα σωματίδια που τυχόν συμπαρασύρονται μαζί με τον αέρα στη διαδικασία της αναπνοής.
- Αποστειρώνεται, μέσω κάποιων ενζύμων που υπάρχουν φυσιολογικά στο βλεννογόνο της μύτης, ώστε να προχωρήσει «καθαρός» ο αέρας προς το κατώτερο αναπνευστικό.

Γιατί δεν πρέπει να αναπνέουμε από το στόμα
Όταν η αναπνοή πραγματοποιείται από στόματος, είναι εύλογο πως είμαστε αναγκασμένοι να το κρατάμε ανοιχτό ώστε να μπαίνει από αυτό ο αέρας που χρειαζόμαστε.
Ωστόσο, καθώς ο βλεννογόνος της στοματικής κοιλότητας δεν είναι φτιαγμένος για να δέχεται τόσον αέρα, το στόμα ξεραίνεται, με αποτέλεσμα αυτή η αίσθηση της ξηρότητας να μας ενοχλεί.
Παράλληλα, όπως είναι ευνόητο, ο αέρας δεν φιλτράρεται, με αποτέλεσμα πολλά σωματίδια να καταλήγουν στο κατώτερο αναπνευστικό σύστημα.

Δες, Πως πρέπει να αναπνέω όταν γυμνάζομαι;

Τι ήταν εκείνο που δεν γνώριζε αλλά ήταν σιγουρος πως συμβαίνει συνέχεια

Ήταν κάποτε ένας ιδιότροπος γέρος που ζούσε σε μια σπηλιά, όπου είχε καταφύγει για να σωθεί από το θόρυβο των χωριών. Ο κόσμος έλεγε πως είναι μάγος και γι’ αυτό ο γέρος είχε μαθητές που έλπιζαν να μάθουν απο αυτόν την τέχνη της μαγείας. Ο ίδιος όμως δεν ενδιαφερόταν καθόλου γι αυτό.

Το μόνο που ήθελε ήταν να μάθει τι ήταν αυτό που δε γνώριζε, αλλά που ήταν σίγουρος πως συμβαίνει συνέχεια....

Αφού διαλογίστηκε για πάρα πολύ καιρό πάνω σε εκείνο που βρίσκεται πέρα απο το διαλογισμό, δεν έβλεπε καμία άλλη διέξοδο απο το να πάρει ένα κομμάτι κόκκινη κιμωλία και να αρχίσει να σχεδιάζει κάθε είδους διαγράμματα πάνω στους τοίχους της σπηλιάς, για να βρει τι μορφή μπορεί να έχει αυτό που δεν ήξερε. Μετά από πολλές προσπάθειες ανακάλυψε τυχαία τον κύκλο.

‘’Αυτό το σχήμα είναι σωστό’’, είπε. ‘’ Και τώρα να κάνουμε ένα τετράπλευρο μέσα του!’’ Το σχεδίασε και αισθάνθηκε πως το διάγραμμα ήταν ακόμα καλύτερο.

Οι μαθητές του ήταν περίεργοι, αλλά το μόνο που καταλάβαιναν ήταν πως ο γέρος κάτι σκάρωνε και θα έδιναν τα πάντα για να μάθουν τι ήταν αυτό.

Όταν όμως τον ρωτούσαν: ‘’Τι κάνεις εκεί ; ‘’ αυτός δεν τους απαντούσε. Μετά ανακάλυψαν τα διαγράμματα στον τοίχο και είπαν: ‘’Αυτό είναι !’’- και άρχισαν όλοι να αντιγράφουν και να μιμούνται τα διαγράμματα.

Αλλά με αυτό τον τρόπο αντέστρεψαν όλη τη διαδικασία χωρίς να το καταλάβουν έφτιαξαν πρώτα το αποτέλεσμα ελπίζοντας πως έτσι θα επαναλαμβανόταν από μόνη της η διαδικασία που είχε οδηγήσει σε αυτό το αποτέλεσμα.

Πως να βρεις το σημείο της δύναμής σου

Μην επιδιώκεις την ασφάλεια. Είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο.

Χίου Γουάλπολ

 

Όταν ο δημοφιλής τραγουδιστής Μπόμπι Μακ Φέριν βαρέθηκε να δίνει παραστάσεις, βρέθηκε μπροστά σ' ένα σταυροδρόμι στην καριέρα του. Μετά την τεράστια επιτυχία του το 1988 με το τραγούδι “Don?t worry, be happy ” ξεκίνησε μια μεγάλη και εξαντλητική περιοδεία, αλλά μετά από λίγο έπαψε πια να νιώθει χαρά. “Δεν ήταν δίκαιο ούτε για το κοινό μου ούτε για μένα”, εξομολογήθηκε ο Μακ Φέριν. “Δεν ήμουν παρών. Δεν ένιωθα πια αγωνία”.

Ο Μακ Φέριν εγκατέλειψε τη δουλειά του για δύο χρόνια, πέρασε κάποιον ποιοτικό χρόνο με την οικογένεια του και διερεύνησε καινούριες μουσικές φόρμες. Επέστρεψε ανανεωμένος και γεμάτος φαντασία, ίδρυσε την πρωτοποριακή ορχήστρα Σινκέστρα, εκτέλεσε ντουέτο με το διάσημο τσελίστα Γιο Γιο Μα και έγινε μαέστρος κλασικής μουσικής.

Παρακολούθησα το πιο πρωτοποριακό κοντσέρτο του Μπόμπι Μακ Φέριν, κατά τη διάρκεια του οποίου τόσο εγώ όσο και το υπόλοιπο ακροατήριο περιμέναμε όλο το βράδυ να μας τραγουδήσει το ?"Don?t worry, be happy". Δεν το τραγούδησε.

 

Έχω μια συνταγή που σου επιτρέπει να ξέρεις αν το επόμενο βήμα είναι το σωστό για σένα: αν νιώθεις ταυτόχρονα έξαψη και ανησυχία, τότε είναι. Αν νιώθεις απλά έξαψη, τότε δεν υπάρχει πρόκληση, προσπάθεια και μυσταγωγία. Βρίσκεσαι ακόμα στην “περιοχή ασφάλειας” και δεν υπάρχει δυνατότητα ανάπτυξης. Αν νιώθεις μόνον αγωνία, δεν υπάρχει θετικό κίνητρο. Γιατί να διασχίσεις μια περιοχή αγωνίας αν δεν υπάρχει κάτι στο οποίο θέλεις να φτάσεις; Αν όμως νιώθεις ταυτόχρονα διέγερση και αγωνία, τότε κάν? το και δες με τι ιλιγγιώδη ταχύτητα θα αναπτυχθείς. Το χρωστάς στον εαυτό σου, στους αγαπημένους σου και στους πελάτες σου να μένεις στην κόψη του ξυραφιού. Αν η καριέρα ή η σχέση σου είναι ανιαρή, τότε στάσου μια στιγμή και ρώτησε τον εαυτό σου τι θα χρειαζόταν για να γίνει συναρπαστική. Ύστερα ξαναρώτησε τον εαυτό σου τι θα χρειαζόταν για να σου προκαλεί αγωνία.

 

Το σημείο τομής των δύο απαντήσεων είναι το σημείο της δύναμης σου.

Παρελθόν- Παρόν- Μέλλον

"Η ικανότητα να βρίσκεσαι στο παρόν,
είναι θεμελιώδης παράμετρος
για τη διανοητική ισορροπία." (Abrahan Maslow)

Παρατηρώ ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μένει κολλημένο στο παρελθόν. Είτε αυτό αφορά μια σχέση, είτε μια καλύτερη ποιότητα ζωής, μία καλύτερη επαγγελματική σταδιοδρομία, οτιδήποτε. Κι αυτή η εμμονή δεν σου δίνει την δυνατότητα να προχωρήσεις. Το παρελθόν είναι ένα μεγάλο σχολείο, στο οποίο διδαχτήκαμε πολλά. Κάποια από αυτά μας ήταν χρήσιμα και ορισμένες εμπειρίες ήταν αρνητικές. Αν τις κουβαλάς σε όλη σου την ζωή δεν θα μπορείς να είσαι ανοικτός σε νέα πράγματα, να εξελιχθείς ισορροπημένα και να χαρείς τις στιγμές που ζεις.

Αν δεχτείς το παρελθόν σου, μιας και είναι κάτι που δεν αλλάζει και σκεφτείς πως έχεις την ικανότητα να αλλάξεις το παρόν και συνεπώς το μέλλον, ήδη έχεις κάνει ένα μεγάλο βήμα..

Μην ξεχνάς πως: " Η κατάθλιψη είναι η ανικανότητα σύλληψης κάποιου μέλλοντος" ( Rollo May)

Στην περίπτωση που έχεις δεχτεί το παρελθόν και προχώρησες ανοίγοντας νέα σελίδα στην ζωή σου αλλά το παρόν εξακολουθεί να σε φέρνει αντιμέτωπο με ένα σωρό δοκιμασίες.. μη το βάζεις κάτω. Πάρε βαθειά ανάσα και ασχολήσου με ένα πρόβλημα τη φορά. Γιατί όταν συμβαίνουν παράλληλα πολλά και προσπαθείς να βγάλεις άκρη.. είναι σαν να βρίσκεσαι σε ένα λαβύρινθο. Θα χάσεις πολύτιμη ενέργεια αν δεν ασχοληθείς με όσα έχουν προτεραιότητα.

Ακόμα και οι χειρότερες καταστάσεις, έχουν κάτι να μας δείξουν, κάπου να μας οδηγήσουν και εξαρτάται από εμάς πως θα τις διαχειριστούμε!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το ενδιαφέρον σας!

 Κι επειδή μου είπατε να μη ξεχνάω να χαμογελάω η παρακάτω εικόνα έρχεται να συμπληρώσει αυτό που θα έλεγα ούτως ή άλλως..!

 Ποτέ δε ξεχνάω να χαμογελάω!
Το να χαμογελάς όταν όλα πηγαίνουν καλά
είναι το πιο εύκολο. Το να χαμογελάς και
να παλεύεις μέσα στα ζόρια είναι το ζητούμενο!
Και δεν είναι υποκρισία, ούτε άμυνα.

Είναι στάση ζωής!

Η δύναμη της επιμονής

Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που να μπορεί να αντικαταστήσει την επιμονή. Ούτε το ταλέντο, δεν υπάρχει τίποτα πιο συνηθισμένο από ταλαντούχους ανθρώπους που απέτυχαν. Ούτε η ιδιοφυΐα, χωρίς αναγνώριση είναι σχεδόν σαν παροιμία. Ούτε η παιδεία ο κόσμος είναι γεμάτος από αποτυχημένους σπουδαγμένους.

Η επιμονή και η αποφασιστικότητα είναι από μόνες τους παντοδύναμες.

Είναι σημαντικό λοιπόν να πιστέψουμε στους στόχους και τα όνειρά μας και να επιμείνουμε σ΄αυτά. Μπορεί να αποτύχουμε αρκετές φορές, αλλά «Κάθε αποτυχία είναι κι ένα σκαλί λιγότερο για την κορυφή της επιτυχίας».

Μην τα παρατάτε λοιπόν!

Γιατί οι μάγισσες καβαλάνε σκούπες;

Η πιο γνωστή εικόνα μιας μάγισσας είναι μιας γυναίκας με γαμψή μύτη, που φοράει ένα μυτερό καπέλο, βρίσκεται πάνω από ένα καζάνι ή καβαλάει μια σκούπα. Πώς όμως προέκυψε αυτή η περίεργη εικόνα για τις μάγισσες;
Μια εξήγηση έχει τις ρίζες της σε μια παγανιστική τελετή, όπου οι άνθρωποι χόρευαν καβαλώντας σωλήνες, δίκρανα και σκούπες στα χωράφια τους, οι οποίοι πηδούσαν ψηλά προκαλώντας τις καλλιέργειές τους να μεγαλώσουν σε αυτό το ύψος.
Μια άλλη εξήγηση είναι ότι τα σκουπόξυλα και τα φίλτρα που φτιάχνουν οι μάγισσες στα καζάνια τους συνδέονται και το ένα έφερε το άλλο.
Κατά τη διάρκεια του πανικού μες τις μάγισσες του Μεσαίωνα, οι αρχές κατάσχεσαν διάφορα αφεψήματα, αλοιφές και βάλσαμα από άτομα που κατηγορούνταν για μαγεία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1500, ο γιατρός Andres Laguna περιέγραψε μία τέτοια ουσία που κατασχέθηκε στο σπίτι μιας μάγισσας ως “ένα δοχείο γεμάτο με μια πράσινη αλοιφή, αποτελούμενη από υπνωτικά βότανα όπως κώνειο, [...], υοσκύαμος και μανδραγόρα”.
Ο τοπικό αστυνόμος ήταν φίλος του Laguna, οπότε ο γιατρός μπόρεσε να πάρει λίγη από την αλοιφή για να πειραματιστεί. Δοκίμασε πρώτα την αλοιφή στη γυναίκα του εκτελεστή, την οποία άλειψε από το κεφάλι μέχρι τα πόδια με το πράσινο παρασκεύασμα.
“Μόλις την άλειψα άνοιξε τα μάτια της όπως ένα κουνέλι, και σύντομα [...] έπεσε σε τόσο βαθύ ύπνο που νόμιζα ότι δε θα ξυπνούσε ποτέ”, έγραψε ο Laguna. “Ωστόσο,  όταν πέρασαν 36 ώρες, την επανέφερα στις αισθήσεις και τα λογικά της”.
Όταν η γυναίκα είχε και πάλι τη συνείδησή της, ρώτησε τον Laguna, “Γιατί με ξύπνησες σε μια τόσο δυσοίωνη στιγμή; Γιατί με περιέβαλλαν όλες οι απολαύσεις του κόσμου”. Έπειτα, στράφηκε προς τον άντρα της και του είπε ότι τον είχε απατήσει.
Ένας άλλος γιατρός του 16ου αιώνα, ο Giovanni Della Porta, περιέγραψε μια παρόμοια περίπτωση, όπου έγινε μάρτυρας μιας ύποπτης μάγισσας. Και αυτήν έπεσε σε έναν “υγιή και βαρύ ύπνο” και όταν ξύπνησε “άρχισε να λέει διάφορα, επιβεβαιώνοντας ότι είχε περάσει πάνω από θάλασσες και βουνά”.
Έφτασε σε ένα παρόμοιο συμπέρασμα με τον Laguna. Αυτά τα φίλτρα ήταν η πηγή των παράξενων πραγμάτων που οι μάγισσες ισχυρίζονταν ότι βίωναν. Όταν αλείφονταν τα παράξενα παρασκευάσματα, ο Della Porta έγραψε, ότι “αυτές οι γυναίκες φαίνεται να μεταφέρονται στον αέρα, να γλεντάνε, να τραγουδούν, να χορεύουν, να φιλούν, να σφάζουν και άλλες πράξεις λαγνείας, με νέους που αγαπούν και επιθυμούν περισσότερα…”
Στους επόμενους αιώνες, οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν τις υποψίες των δύο γιατρών. Δεν υπήρχε μαύρη μαγεία στα παρασκευάσματα των μαγισσών, απλά χημεία, και “τα γεγονότα του Sabbat … ήταν μια ευφάνταστη μυθοπλασία που επιδεινώθηκε από τον υποσιτισμό και από τη χρήση παραισθησιογόνων σκευασμάτων”.
Πολλά από τα συστατικά που είχαν τα φίλτρα των μαγισσών, όπως ο υοσκύαμος, ο μανδραγόρα και το αγκαθόμηλο, περιέχουν παραισθησιογόνες χημικές ουσίες. Αυτές οι χημικές ουσίες μπορούν να προκαλέσουν έντονα όνειρα και την αίσθηση της αιώρησης.
Αυτές οι χημικές ουσίες είναι ισχυρές, αλλά και επικίνδυνες. Η κατανάλωση τους μπορούσε να οδηγήσει σε παρενέργειες που κυμαίνονται από απλή εντερική δυσφορία μέχρι θάνατο. Η δηλητηρίαση με αγκαθόμηλο, για παράδειγμα, μερικές φορές αφήνει τα θύματα “ζεστά σαν λαγό, τυφλά σαν νυχτερίδα, ξηρά σαν κόκαλο, κόκκινα σαν τεύτλα και τρελά σαν νερόκοτα”.
Για να αποφεύγουν τους κινδύνους από τη λήψη των φίλτρων από το στόμα, κάποιες μάγισσες βρήκαν έναν εναλλακτικό τρόπο για να βάζουν στο σώμα τους: ένα προσωπικό, ραβδί ή εργαλείο που ήδη είχαν το σπίτι. Τη σκούπα.
Τα παραισθησιογόνα μπορούν να απορροφηθούν από το δέρμα χωρίς οποιαδήποτε από τις δυσάρεστες παρενέργειες. Μερικά από τα καλύτερα μέρη για απορρόφηση είναι οι αδένες στις μασχάλες και οι μεμβράνες γύρω από τον πρωκτό και τα θηλυκά γεννητικά όργανα. Έτσι οι μάγισσες καβαλούσαν τις σκούπες τους και έφερναν βόλτες στις συναθροίσεις τους.
Η Antoine Rose, που κατηγορήθηκε για μαγεία στη Γαλλία, ομολόγησε στις αρχές. Ισχυρίστηκε ότι ο Διάβολος της είχε δώσει ένα ραβδί και ένα δοχείο με αλοιφή, και ότι για να την εφαρμόσει, έπρεπε να απλώσει την αλοιφή στο ραβδί και το έβαλε ανάμεσα στα πόδια της.
Άλλες ομολογίες και έρευνες έφεραν στο φως την ίδια τεχνική. Στα 1300, οι αρχές ψάχνοντας το σπίτι της ύποπτης μάγισσας Alice Kyteler “βρήκαν ένα σωλήνα αλοιφής με την λίπαινε ένα μπαστούνι το οποίο καβαλούσε και κάλπαζε”. Έναν αιώνα αργότερα, ο θεολόγος Jordanes de Bergamo σημείωσε ότι “οι μάγισσες ομολογούν ότι ορισμένες ημέρες ή νύχτες αλείφουν έναν μπαστούνι και το καβαλούν για να πάνε στα μέρη που έχουν ραντεβού ή τρίβονται κάτω από τα χέρια και σε άλλα τριχωτά μέρη”.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, η κατηγορούμενη ανέφερε συγκεκριμένα το σκουπόξυλο ως εργαλείο. Το 1453, η Guillaume Edelin, που κατηγορήθηκε για μαγεία στη Γαλλία, παραδέχθηκε ότι καβαλούσε ένα σκουπόξυλο, και αργότερα ένας άνδρας ομολόγησε ότι είδε “την ηλικιωμένη μητέρα να καβαλάει ένα σκουπόξυλο και να φεύγει από την καμινάδα και έξω από το σπίτι”.
Έτσι χρησιμοποιούσαν σκούπες αλειμμένες με παραισθησιογόνα σκευάσματα για να έχουν ζωντανά όνειρα στα οποία ταξίδευαν στον αέρα και συμμετείχαν σε όργια και άλλες τελετές.

Εντοιχισμένες πόλεις!

Αυτόματες καγκελόπορτες, κωδικοί εισόδου, κάγκελα παντού… Αυτή την εικόνα της Μασσαλίας δίνουν δημοσιεύματα του γαλλικού τύπου (Monde, Nouvel Observateur) στη συνέχεια μιας μελέτης, όπου διαπιστώθηκε ότι 1550 κατοικίες στη Μασσαλία, είναι νοικοκυριά περιφρουρημένα – στον 9ο διαμέρισμα το ποσοστό αυτό εκτινάσσεται στο 80%!
«Πρόκειται για μια μαζική τάση που αγγίζει κάθε είδους κατοικία (καινούργια ή παλιά, μονοκατοικία ή πολυκατοικία) και που απαντά σε ένα αίσθημα ανασφάλειας, πραγματικής ή υποθετικής, διαμορφώνοντας μια σχετική ψυχολογία» σημειώνεται.
Στα δημοσιεύματα επισημαίνεται ότι: πρώτον, την τάση αυτή τροφοδότησε η έλλειψη χώρων στάθμευσης και άρα, η ανάγκη περιφρούρησης των ιδιωτικών χώρων στάθμευσης, ακόμη και των ποδηλάτων. Και δεύτερον, ότι η «νέα μόδα» εκδηλώθηκε το 2000 -το 75% των περίφρακτων κατοικιών κατασκευάστηκαν αυτή τη 15ετία- όταν ανέλαβε δήμαρχος ο (δεξιός) Ζαν-Κλοντ Γκοντέν, επί της θητείας του οποίου «περιορίστηκε σταδιακά το πεδίο παρέμβασης του δήμου στους δημόσιους χώρους».
Σήμερα μεγάλες περιοχές κατοικιών είναι περιφρουρημένες, με πύλες και ιδιωτικούς δρόμους -200 χλμ δρόμων είναι «ιδιωτικοί»- και όπως επισημαίνεται «ο δήμος δείχνει απροθυμία στη μετατροπή των ιδιωτικών δρόμων σε δημόσιους, καθώς θα πρέπει να αναλάβει και το κόστος συντήρησης/διαφύλαξής τους».
Τα σύμβολα της «ασφάλειας» (οι αυτόματοι συναγερμοί, οι τοίχοι και οι φράκτες) αποτελούν στις μέρες μας «συστατικό στοιχείο» της αστικής όψης της πόλης, ενώ οι κατασκευαστές προκαταλαμβάνουν τις απαιτήσεις της πελατείας δημιουργώντας κατοικίες-φρούρια. Κι επειδή το ίδιο κάνουν κι οι ανταγωνιστές τους, τελικά όσοι θέλουν να αγοράσουν σπίτι δεν έχουν επιλογή, πρέπει να κατευθυνθούν σε ένα περίφρακτο οίκημα.
------------------------
Υ.Γ. Τα δημοσιεύματα επισημαίνουν ότι αυτή η γενικευμένη τάση, δείχνει πως όλες αυτές οι κατοικίες ασφαλείας δεν αποτελούν ένα «γκέτο πλουσίων», αλλά απλώνονται εξίσου στα εργατικά, μεσαία και υψηλά εισοδήματα – σε όσους μπορούν να αγοράσουν ακίνητο δηλαδή. Πάντως το να ζεις σ’ ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, από το οποίο φεύγεις εσύ το πρωί για να πας στη δουλειά σου, τα παιδιά σου για να πάνε στο σχολειό τους, που δεν σε κρατά ούτε στην αναψυχή σου -αφού είναι αμειγώς χώρος κατοικίας- και που δεν ξέρεις αν είσαι συ φυλακισμένος ή προφυλάσσεσαι απ’ τους κλέφτες, τι να σας πω, ελκυστικό δεν θα το ‘λεγα.

Η ΙΔΙΟΦΥΙΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ(ΚΕΦ.1)

Η ΙΔΙΟΦΥΙΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ(ΚΕΦ.1)

 

Η ΙΔΙΟΦΥΙΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ (ΚΕΦ.2)

Η ΙΔΙΟΦΥΙΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ (ΚΕΦ.2)

Η ΙΔΙΟΦΥΙΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ (ΚΕΦ.3)