Φ.Νιτσε: Μαθήματα για την Παιδεία

Κύριοι, Όσοι  από εσάς με ακούτε μόλις αυτή τη στιγμή για πρώτη φορά- και δεν έτυχε ίσως στο μεταξύ να πάρει το αυτί σας πάρα πολλά για την προηγούμενη διάλεξή μου πριν από τρεις βδομάδες- πρέπει να έχετε την καλοσύνη να μεταφερθείτε χωρίς  άλλη προετοιμασία στο κλίμα μιας σοβαρής συζήτησης που είχα αρχίσει να τη διηγούμαι την τελευταία φορά και που σήμερα θα σας θυμίσω τα τελευταία σημεία της

 

Ο συνοδός του φιλοσόφου  είχε μόλις εξηγήσει με ειλικρίνεια κι εμπιστοσύνη στον σπουδαίο δάσκαλό του γιατί αναγκάστηκε, βαρύθυμα, να αφήσει τη θέση του στην εκπαίδευση. Κι έλεγε ακόμη ότι περνούσε τώρα τον καιρό του απαρηγόρητος σε μια μοναξιά που την είχε διαλέξει μόνος του και ότι αυτή η απόφασή του κάθε άλλο παρά σε οίηση οφειλόταν.

 

«Έχω ακούσει», έλεγε ο έντιμος μαθητής , «πάρα πολλά από σας, δάσκαλέ μου, έχω μείνει πολύ καιρό κοντά σας, ώστε δεν μπορώ να έχω πια εμπιστοσύνη στην παιδεία και στην εκπαίδευσή μας, έτσι όπως είναι τώρα.  Βλέπω ολοκάθαρα τα τεράστια λάθη και τις αδυναμίες που εσείς συνηθίζατε να τα δείχνετε με το δάχτυλο.

 

Άλλα αισθάνομαι ότι δεν έχω μέσα μου αρκετή δύναμη να παλέψω γενναία και να συντρίψω τους προμαχώνες αυτής της δήθεν παιδείας. Μια αποθάρρυνση ολοκληρωτική με κυρίεψε: η καταφυγή στην μοναξιά δεν ήταν αλαζονεία, δεν ήταν έπαρση». Κι ύστερα για να δικαιολογήσει τη στάση του, σκιαγράφησε με τέτοιον τρόπο το γενικό γνώρισμα αυτής της εκπαίδευσης αυτής της εκπαίδευσης, ώστε ο φιλόσοφος άρχισε να του μιλάει με συγκινημένη φωνή  και να τον καθησυχάζει κάπως έτσι» Ησύχασε, φτωχέ μου φίλε», του είπε, « σε καταλαβαίνω τώρα καλύτερα, δεν έπρεπε να σου μιλήσω τόσο σκληρά. Έχεις σε όλα δίκιο, εκτός από την αποθάρρυνση. Θα σου πω αμέσως κάτι που θα σε παρηγορήσει. Μη φανταστείς ότι αυτή η ψεύτικη παιδεία, που τόσο σε βαραίνει, θα εξακολουθήσει να υπάρχει για πολύ ακόμα.

Δεν θέλω να σου κρατήσω κρυφό τι πιστεύω πια γι’ αυτήν: Ο καιρός της έχει περάσει, οι μέρες  της είναι πια μετρημένες. Ο πρώτος που θα τολμήσει να φανεί απόλυτα έντιμος στον χώρο αυτό θα «ακούσει» τον απόηχο της τιμιότητάς του να αντηχεί μέσα σε θαρραλέες ψυχές. Γιατί ουσιαστικά οι πιο ευγενικά προικισμένοι και οι πιο ευαίσθητοι έχουν κάνει μια σιωπηροί συμφωνία: Ο καθένας τους ξέρει τι υπέφερε εξαιτίας των συνθηκών που επικρατούν  στα σχολεία, ο καθένας τους θα ήθελε να λυτρωθούν οι επόμενες γενιές από αυτό το βάρος, έστω κι αν χρειαζόταν να θυσιαστεί ο ίδιος.

Αιτία όμως που αυτή η απόλυτη εντιμότητα δεν εκδηλώνεται πουθενά, είναι η πνευματική φτώχεια της παιδαγωγικής σκέψης της εποχής μας. Λείπουν ακριβώς τα ταλέντα με τη γνήσια ευρηματικότητα, λείπουν οι αληθινά πρακτικοί άνθρωποι, οι άνθρωποι με τις ωραίες νέες ιδέες που ξέρουν ότι η σωστή μεγαλοφυία και η σωστή πράξη πρέπει κατ ανάγκη να συναντηθούν στο ίδιο άτομο, ενώ σήμερα λείπει από τους νηφάλιους ανθρώπους της πράξης η έμπνευση- και γι’ αυτό δεν υπάρχει σωστή πράξη.

 

Αρκεί να κοιτάξει κανείς τα παιδαγωγικά βιβλία του καιρού μας. Θα διαπιστώσει πως ο μόνος που δεν θα πάθει ζημιά από τη μελέτη τους είναι εκείνος που δεν αισθάνεται φρίκη για την έσχατη πνευματική γύμνια και τις αδέξιες επαναλήψεις των ίδιων πραγμάτων. Κατ ανάγκη λοιπόν αφετηρία της φιλοσοφίας μας δεν είναι πια ο θαυμασμός αλλά η φρίκη. Όποιος δεν μπορεί να την αισθάνεται παρακαλείται να μην απλώνει τα χέρια του στην εκπαίδευση.

 

Φυσικά ως τώρα το αντίθετο ήταν ο κανόνας. Όσοι αισθάνονταν φρίκη, όπως εσύ φτωχέ μου φίλε, έσπευδαν να φύγουν, ενώ εκείνοι οι νηφάλιοι κι απτόητοι άπλωναν τα αδέξια χέρια τους φαρδιά πλατιά στην πιο λεπτή τεχνική που μπορεί να υπάρξει: στην τεχνική της παιδείας. Αυτό όμως δεν μπορεί να εξακολουθήσει για πολύ καιρό ακόμα. Αρκεί να φανεί έστω μια φορά ο έντιμος άνθρωπος με τις καλές και νέες ιδέες, ο οποιος προκειμένου να τις πραγματοποιήσει, θα τολμήσει να διακόψει κάθε σχέση  με την παρούσα κατάσταση. Αρκεί μόνο μια φορά να δείξει ο έντιμος άνθρωπος με το παράδειγμά του τι δεν μπορούν να κάνουν τα δραστήρια αδέξια χέρια.Τότε τουλάχιστον θα έχει πια κανείς τη δυνατότητα να διακρίνει τα πράγματα, να αισθάνεται τη διαφορά και να κάνει σκέψεις για τα αίτια αυτής της αντίθεσης, ενώ τώρα τόσοι και τόσοι πιστεύουν εντελώς καλόπιστα ότι τα αδέξια χέρια ανήκουν στο παιδαγωγικό έργο».

Το παιδί μου δεν με σέβεται» τι μπορείτε να κάνετε προκειμένου να αλλάξει αυτό!

 Είναι άσχημο να νιώθετε ότι το παιδί σας δεν σας σέβεται. Νιώθετε στεναχωρημένοι ή απόγνωση όταν τις μισές φορές σας αγνοεί και τις άλλες σας κοροϊδεύει;
Αυτή δεν είναι σε καμία περίπτωση η σωστή σχέση γονιού και παιδιού, αλλά τι μπορείτε να κάνετε προκειμένου να αλλάξει αυτό;

Ήρθε η ώρα για δυο μεγάλες αλλαγές.

Σεβαστείτε τον εαυτό σας.
Σκεφτείτε καλά τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεστε τον εαυτό σας. Τον σέβεστε; Νιώθετε ευχαριστημένοι; Είστε ευτυχισμένοι;
Ακόμη πρέπει να σκεφτείτε και πώς σας συμπεριφέρονται οι άλλοι και να επιλέξετε τι θα δεχτείτε και τι θα απορρίψετε. Αν δεν εκτιμάτε τον εαυτό σας μην περιμένετε να σας σεβαστούν και οι συνάνθρωποι σας. Για αυτό λοιπόν ξεκινήστε πρώτα με εσάς.

Σεβαστείτε το παιδί σας.
Δεν είναι τόσο εύκολο να του δείξετε σεβασμό από την στιγμή που σας φέρεται άδικα. Για να μάθουν τα παιδιά να δίνουν πρέπει πρώτα να πάρουν κάτι από εσάς. Τα παιδιά πρέπει να νιώθουν καλά με τους εαυτούς τους και αν μειωθεί η αυτοεκτίμηση τους δεν συμπεριφέρονται σε κανέναν με σεβασμό.
Συνήθως οι γονείς που απαιτούν σεβασμό παίρνουν λάθος αποφάσεις και τιμωρούν τα παιδιά τους και ταυτόχρονα δεν τα σέβονται οι ίδιοι. Πρέπει να συμπεριφέρονται στα παιδιά τους με τον τρόπο που τους αξίζει.
Μην περιμένετε να αλλάξουν τα πράγματα σε μια νύχτα. Θα περάσει αρκετό χρονικό διάστημα για να αλλάξετε τις συνήθειές σας και πρέπει να χειρίζεστε τις καταστάσεις με ψυχραιμία. Μην διστάσετε να απολογηθείτε και να ξαναρχίσετε από την αρχή, όσες φορές κι αν χρειαστεί αρκεί να το πετύχετε.

Ότι σπείρεις, θα θερίσεις!

«Ο πιο εκπληκτικός νόμος…, βρίσκεται εκεί που κανείς δεν τον αναζητά, εκεί που οι φιλόσοφοι, οι θεολόγοι και οι ηθικολόγοι δεν ξέρουν πια να κοιτάζουν: μέσα στη φύση, και ιδιαίτερα στη γεωργία…
Όλοι οι γεωργοί ξέρουν ότι αν φυτέψουν μια συκιά, δε θα μαζέψουν σταφύλια αλλά σύκα, και ότι από μια μηλιά δε θα μαζέψουν αχλάδια.

Να ο μεγαλύτερος ηθικός νόμος: θερίζει κανείς, ότι έχει σπείρει!
Αν μελετήσετε με λεπτομέρειες αυτόν το θεμελιώδη νόμο, αν διευρύνετε τη σημασία του, γίνεται ένα πλούσιο και βαθύ σύστημα, γιατί κάθε ουσιώδης αλήθεια έχει εφαρμογή σ’ όλους τους τομείς…

Μπορεί κανείς να μην πιστεύει στο Θεό, δεν μπορεί όμως να μην πιστεύει ότι κάθε σπόρος αναπαράγεται ακριβώς, είτε δια μέσου ενός φυτού, ενός δέντρου, ενός εντόμου, ενός ζώου ή ενός ανθρώπου…

Μέσα σε κάθε σκέψη, συναίσθημα, πράξη, βάζετε ένα σπόρο που αρχίζει ήδη να φυτρώνει…
Εμπρός λοιπόν, δοκιμάστε ν’ αρνηθείτε ότι θερίζει κανείς αυτό που έσπειρε!
Όλοι βέβαια είναι σίγουροι για την αλήθεια αυτού του νόμου, αλλά μόνο στο φυσικό επίπεδο. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Αν πάνε πιο μακριά, πιο ψηλά, θα ξαναβρούνε αυτόν τον νόμο, γιατί ο κόσμος είναι μια ενότητα.

Όταν ένας κηπουρός δε βλέπει να φυτρώνει αυτό που δε φύτεψε, είναι δίκαιος, τίμιος, δεν επαναστατεί, δε βάζει τις φωνές, αλλά λέει απλώς: «Τι τα θέλεις φίλε μου, αφού δεν είχες τον καιρό να σπείρεις καρότα, δεν θα έχεις καρότα. Θα έχεις όμως σαλάτες, μαϊντανό και κρεμμύδια αφού τα έσπειρες». Φαινομενικά οι άνθρωποι είναι πολύ μορφωμένοι στον τομέα της γεωργίας. Ναι, όταν πρόκειται για φρούτα και λαχανικά, αυτά τα ξέρουν, αλλά όταν πρόκειται για τη ψυχή, για τη σκέψη, δεν ξέρουν πια τίποτε και πιστεύουν ότι θα θερίσουν την ευτυχία, τη χαρά, την ειρήνη, σπέρνοντας τη βία, τη σκληρότητα, την κακία. Ε όχι, θα θερίσουν επίσης τη βία, τη σκληρότητα, την κακία. Κι αν τότε νευριάσουν, θυμώσουν ή επαναστατήσουν, αυτό αποδεικνύει ότι δεν είναι καλοί γεωργοί!» O. M. Aivanhov

Ας είμαστε εκλεκτικοί στους Σπόρους της Καρδιάς που θα φυτέψουμε!

Ο Carl Sagan γράφει για τον Stephen Hawking

 O πρόλογος του Carl Sagan στην πρώτη έκδοση του βιβλίου του Stephen Hawking «Tο χρονικό του Χρόνου»:
«Περνάμε την καθημερινή μας ζωή χωρίς να καταλαβαίνουμε σχεδόν τίποτε για τον κόσμο. Ελάχιστα προβληματιζόμαστε για την κοσμική μηχανή που παράγει φως και κάνει δυνατή την ύπαρξη ζωής• για την βαρύτητα που μας κρατάει πάνω σε έναν περιστρεφόμενο πλανήτη, έναν πλανήτη που αν δεν υπήρχε η βαρύτητα θα μας εκσφενδόνιζε στο Διάστημα• για τα άτομα που μας αποτελούν και από την σταθερότητά τους εξαρτιόμαστε.

Εκτός από τα παιδιά (όσα δεν έχουν μάθει ακόμη να μην κάνουν έξυπνες ερωτήσεις), πολύ λίγοι από εμάς διαθέτουν κάποιο χρόνο απορώντας γιατί η Φύση είναι έτσι που είναι• αν δημιουργήθηκε ο Κόσμος ή αν υπήρχε από πάντα• αν ο χρόνος κάποια μέρα θα αρχίσει να ρέει αντίθετα και τα αποτελέσματα θα προηγούνται από τις αιτίες• αν υπάρχουν όρια στη δυνατότητα να γνωρίσουμε τον Κόσμο.

Υπάρχουν παιδιά, και έχω γνωρίσει αρκετά από αυτά, που θέλουν να μάθουν πως μοιάζει μια μαύρη τρύπα• ποια είναι τα μικρότερα κομμάτια της ύλης• γιατί θυμόμαστε το παρελθόν, αλλά όχι το μέλλον. Πως από το χάος που υπήρχε, δημιουργήθηκε η τάξη που βλέπουμε σήμερα• και γιατί τελικά υπάρχει το Σύμπαν.

Στην κοινωνία μας είναι ακόμη συνηθισμένο φαινόμενο σε τέτοια ερωτήματα οι γονείς και οι δάσκαλοι να σηκώνουν τους ώμους ή να επικαλούνται κάποια μισοξεχασμένα θρησκευτικά διδάγματα. Πολλοί δεν αισθάνονται άνετα με αυτά τα θέματα, γιατί αγγίζουν τα όρια της ανθρώπινης γνώσης. Αλλά ένα μεγάλο μέρος από την φιλοσοφία και την επιστήμη οδηγήθηκε από την έρευνα αυτών των θεμάτων. Ένας συνεχώς μεγαλύτερος αριθμός ενηλίκων θέλουν να υποβάλλουν ανάλογα ερωτήματα, και κάποτε μένουν έκπληκτοι από τις απαντήσεις. Απέχοντας το ίδιο από τα άτομα και τα άστρα, διευρύνουμε τους ορίζοντες των απαντήσεων για να περιλάβουν και το πολύ μικρό και το πολύ μεγάλο.

Την άνοιξη του 1974, περίπου δύο χρόνια πριν από την προσεδάφιση του διαστημοπλοίου “Viking” στον Άρη, συμμετείχα σε ένα συνέδριο στην Αγγλία• γινόταν με την ευθύνη της Βασιλικής Εταιρίας του Λονδίνου, και είχε θέμα του την έρευνα για εξωγήινη ζωή. Σε κάποιο διάλειμμα διαπίστωσα ότι σε μια γειτονική αίθουσα γινόταν μια πολύ μεγαλύτερη συγκέντρωση. Μπήκα γεμάτος περιέργεια. και τότε έγινα μάρτυρας μιας αρχαίας τελετουργίας, της ανακήρυξης νέων μελών της Βασιλικής Εταιρίας (ενός από τα παλαιότερα ακαδημαϊκά ιδρύματα του πλανήτη).

Στην πρώτη σειρά ένας νεαρός κύριος, καθισμένος σε μια αναπηρική πολυθρόνα, υπέγραφε πολύ αργά σε ένα βιβλίο• σε προηγούμενες σελίδες του ίδιου βιβλίου υπήρχε η υπογραφή του Ισαάκ Νεύτωνα. Όταν τελείωσε, στην αίθουσα έγινε πανδαιμόνιο.

Ο Stephen Hawking ήταν από τότε ένας μύθος.
Σήμερα ο Hawking κατέχει την έδρα των μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, την ίδια έδρα που κατείχε πρώτα ο Νεύτων και αργότερα ο P. A. M. Dirac – δυο λαμπροί εξερευνητές του πολύ μεγάλου και του πολύ μικρού. O Hawking είναι ο άξιος διάδοχός τους. Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο για τους μη ειδικούς, ένα από τα πλουσιότερα εκλαϊκευμένα βιβλία. Παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον και γιατί περιέχει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων αλλά και γιατί αποκαλύπτει τον τρόπο σκέψης του συγγραφέα του. Μας αποκαλύπτει με σαφήνεια τα σύνορα της φυσικής, της αστρονομίας, της κοσμολογίας και του θάρρους.

Ακόμη είναι ένα βιβλίο για το Θεό … ή ίσως για την απουσία του Θεού. Η λέξη «Θεός» γεμίζει τις σελίδες του. Ο Hawking αναζητά την απάντηση στην περίφημη ερώτηση του Αϊνστάιν, αν ο Θεός είχε κάποια ελευθερία επιλογής στη δημιουργία του Σύμπαντος. ¨όπως ο ίδιος δηλώνει, προσπαθεί να καταλάβει τη σκέψη του Θεού. Και τα συμπεράσματα της προσπάθειάς του είναι όλο και πιο αναπάντεχα: ένα Σύμπαν χωρίς όρια στο χώρο, χωρίς αρχή ή τέλος στο χρόνο• ένα Σύμπαν που δεν χρειάζεται ένα Δημιουργό.»

Carl Sagan, Πανεπιστήμιο Cornell, Νέα Υόρκη,
Πρόλογος στην πρώτη έκδοση του βιβλίου του Stephen Hawking «το χρονικό του Χρόνου» εκδόσεις κάτοπτρο, 1988, μετάφραση Κωνσταντίνος Χάρακας.

...Απόηχοι του χθες

Τα τείχη που ορθώνει μεγαλόπρεπα ο χρόνος, έχουνε ρωγμές από τις οποίες συχνά δραπετεύει το χθες…

…Το αντίο ήτανε ηλιόλουστο μα η θύμηση του βροχερή, με το σκοτάδι να αγκαλιάζει τον ουρανό σαν τον απόηχο μιας μακρινής παλίρροιας που σαν θύμηση βαραίνει την ψυχή όταν η συνάντηση με το παρελθόν είναι αναπόφευκτη. Δεν ήταν τα υγρά μάτια που θάμπωναν τις εικόνες, μα η ελπίδα πως όλα αυτά τα βίωνε κάποιος άλλος και εσύ απλώς παρακολουθούσες μέσα από ένα πυκνό πέπλο ομίχλης τον εφιάλτη του. Μα η ελπίδα κρύβει πάντα μέσα της το ύστατο και την ομίχλη την ξεθώριασαν τα δάκρυα. Ψηλά στον ουρανό, ανήσυχοι γλάροι προμηνούσαν την καταιγίδα...

“Echoes”
Άγνωστοι βαδίζουν καθημερινά στον δρόμο και μόνο από τύχη συναντιούνται τα βλέμματα τους. Είμαι εσύ και ότι αντικρίζω είναι εγώ. Μπορώ να σε πάρω από το χέρι και να σε καθοδηγήσω. Βοήθησε με να καταλάβω. Κανένας δεν μας καλεί να συνεχίσουμε και κανένας δεν μας αναγκάζει να χαμηλώσουμε τα μάτια. Κανείς δεν μιλάει και κανείς δεν προσπαθεί. Και κανένας δεν πετά γύρω από τον ήλιο…

Γαλήνια εμφανίζεσαι καθημερινά στο ξύπνημα μου, προσκαλώντας και παρακινώντας με να σηκωθώ, και από το παράθυρο στον τοίχο έρχονται κυματίζοντας με τα φτερά του ήλιου, ένα εκατομμύριο λαμπεροί πρεσβευτές του πρωινού.

Και κανένας δεν μου τραγουδά νανουρίσματα και κανένας δεν μου κλείνει τα μάτια. Έτσι, άνοιξα διάπλατα τα παραθυλόφυλλα και σε επισκέφθηκα πέρα από τον ουρανό…

Κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει τον τρόμο κατάματα, μα πως θα καταλάβει; Πως θα πάρει λίγο από το φορτίο σου για να σε ξαλαφρώσει μήπως ήσυχα κοιμηθείς; Επάνω στην σκηνή δεν βρίσκεται τίποτα μα το κοινό κοιτά με αγωνία τις κουρτίνες, τρέμοντας και συνάμα προσμένοντας ότι εμφανιστεί μόλις σηκωθεί η αυλαία. Ένα σκοτεινό παραπέτασμα απομονώνει τον θεατή από την αδικία, τον πόνο, την απώλεια. Και η αυλαία σηκώνεται για να αποκαλύψει θεόρατα πέτρινα τείχη. Το θλιβερό εμπόδιο που έστησε ο χρόνος. Θεόρατα τείχη, μα ανάμεσα στις πέτρες υπάρχουν ρωγμές. Ρωγμές από τις οποίες συχνά κάτι δραπετεύει.

Απόηχοι του χθες…

Το Ήξερα Εγώ!

Στην εφημερίδα, το ωροσκόπιό σας σάς προειδοποιεί (μαζί με άλλα τριακόσια εκατομμύρια πρόσωπα που γεννήθηκαν κάτω από τον ίδιο αστερισμό), για την πιθανότητα ενός ατυχήματος. Και πράγματι, γλιστράτε και χτυπάτε. Ήταν να το περιμένετε! Σε τελευταία ανάλυση, η αστρολογία δεν λέει μπούρδες…
Αλλά είναι όντως έτσι; Παίρνετε όρκο ότι θα πέφτατε ακόμα κι αν δεν είχατε διαβάσει αυτή την πρόβλεψη; Ή αν δεν πιστεύατε καθόλου στην αστρολογία; Δυστυχώς, δεν είναι δυνατόν να απαντήσουμε σ’ αυτή την ερώτηση εκ των υστέρων.

Ο φιλόσοφος Καρλ Πόππερ έχει αναπτύξει την ενδιαφέρουσα ιδέα ότι – για να απλοποιήσουμε λιγάκι- οι ενέργειες του Οιδίποδα για να αποφύγει την πραγματοποίηση της φρικτής προφητείας, είναι αυτές ακριβώς που οδήγησαν στην μοιραία επιβεβαίωση του χρησμού. Βλέπουμε εδώ μια άλλη δυνατή εφαρμογή της συμπεριφοράς αποφυγής: κάτω από κάποιες συνθήκες, μπορεί να οδηγήσει εκεί ακριβώς απ’ όπου είχε σκοπό να ξεφύγει. Ποιες είναι αυτές οι συνθήκες;

Πρώτον, χρειάζεται μία πρόβλεψη, με την πλατειά έννοια του όρου, δηλαδή: αναμονή, ανησυχία και πίστη ή έστω υποψία ότι τα γεγονότα θα ακολουθήσουν μία συγκεκριμένη ροή. Δεν έχει καμία σημασία αν αυτή η προσμονή θα δημιουργηθεί μέσα μας από πεποιθήσεις που μας μεταδόθηκαν από άλλους, ή εάν θα είναι προϊόν αυθυποβολής.

Δεύτερον, η προσμονή αυτή δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν μία απλή πιθανότητα, αλλά σαν μία έγκυρη αναγγελία ενός σίγουρου γεγονότος που απαιτεί μια άμεση συμπεριφορά αποφυγής.

Τρίτον, αυτή η τελευταία υπόθεση θα είναι τόσο πιο προφανής όσο θα την συμμερίζεται ο πολύς κόσμος και θα είναι τόσο πιο πιστευτή όσο περισσότερο θα είναι σε αρμονία με την κοινή λογική, τους κοινωνικούς κανόνες και τις εμπειρίες του παρελθόντος. Π.χ., αρκεί να εδραιώσουμε μέσα μας την πεποίθηση – άσχετα αν είναι δικαιολογημένη ή παράλογη – ότι οι άνθρωποι γύρω μας κουτσομπολεύουν και μας κοροϊδεύουν πίσω απ’ την πλάτη μας.

Με βάση αυτά τα…”γεγονότα” η κοινή λογική θα μας επιβάλλει να δυσπιστούμε πλέον με τους ανθρώπους. Και, εφ’ όσον καμουφλάρουν τις ενέργειές τους κάτω από ένα λεπτό πέπλο, θα λάβουμε τα μέτρα μας και θα τους παρατηρούμε προσεκτικά, δίνοντας “σημασία στη λεπτομέρεια”.
Με τέτοιες αφετηρίες, είναι μόνο ζήτημα χρόνου να τους τσακώσουμε μια μέρα να ψιθυρίζουν, να πνίγουν μικρά γελάκια, να κλείνουν το μάτι ο ένας στον άλλο και να κουνούν συνωμοτικά τα κεφάλια τους. Η προφητεία θα έχει πραγματοποιηθεί και θα μπορούμε να φωνάζουμε θριαμβευτικά όσο και πικρά: “Το ήξερα εγώ”! Η επιτυχία είναι εγγυημένη, στο βαθμό που καταφέρνουμε να αγνοούμε τελείως τη δικιά μας συμβολή στην εξέλιξη της κατάστασης αυτής.[..] Όταν αυτό το παιχνίδι των διαπροσωπικών σχέσεων συνεχιστεί για αρκετό καιρό θα είναι πια αδύνατο (κι άλλωστε χωρίς σημασία), να εντοπίσουμε ποιος το ξεκίνησε: ήταν άραγε η καχύποπτη συμπεριφορά μας, (που έφτανε στα όρια της γελοιότητας), που “τσίγκλισε” τους γύρω μας, ή μήπως ήταν η συμπεριφορά τους που ξύπνησε τις υποψίες μας;

Αυτές οι προβλέψεις που πραγματοποιούνται, διαθέτουν μια αληθινά μαγική δύναμη για να δημιουργούν μια “πραγματικότητα” και, γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικές για τον σκοπό μας. Έχουν επίλεκτη θέση στο οπλοστάσιο όλων αυτών που κυνηγούν τη δυστυχία, είτε σε καθαρά ατομικό επίπεδο, είτε σε κοινωνικό – συνολικό. Η ιστορία δείχνει, για παράδειγμα, πως όταν οι εθνικές ή κοινωνικές μειοψηφίες δεν μπορούν, στα πλαίσια μίας απαγορευτικής κοινωνίας, να ασχοληθούν με “νόμιμες” δραστηριότητες (γεωργία, βιοτεχνία, κλπ) επειδή η πλειοψηφία τους θεωρεί πολίτες β’ κατηγορίας, τεμπέληδες, πλεονέκτες, και, προ πάντων, “διαφορετικούς”, θα προσαρμοστούν και θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους δουλεύοντας σαν ρακοσυλλέκτες, τοκογλύφοι, λαθρέμποροι, κλπ. Μ’ αυτές τις δραστηριότητες, γίνονται τα αποβράσματα της “καλής κοινωνίας”, που φυσικά, έχει όλα τα δίκαια όταν τους κρατάει στο περιθώριο!

Όσο περισσότερα απαγορευτικά σήματα βάλει στους δρόμους η τροχαία, τόσες παραβάσεις θα γίνουν κι αυτό θα δικαιολογήσει τη λήψη περισσότερων ακόμα απαγορευτικών μέτρων, αφού οι οδηγοί είναι τόσο κακοί. [...]

Όσο θα αυξάνουν οι φόροι για να καλύψουν την φοροδιαφυγή (είτε αυτή είναι αληθινή είτε φανταστική), τόσοι περισσότεροι τίμιοι πολίτες θα γίνονται φοροφυγάδες. Κάθε πρόβλεψη για μελλοντική έλλειψη (σωστή ή όχι) ενός καταναλωτικού αγαθού, παρασύρει τις νοικοκυρές να αγοράσουν τόσα αποθέματα, ώστε στο τέλος να δημιουργηθεί όντως η έλλειψη που είχε προαναγγελθεί. Η πρόβλεψη κάθε γεγονότος έχει ένα τελικό αποτέλεσμα: αυτό ακριβώς που είχε προβλεφθεί.

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι, όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα, να πεισθούμε ή ν’ αφήσουμε να μας πείσουν για ένα αναπόφευκτο μελλοντικό γεγονός και να θεωρήσουμε ότι η πραγματοποίησή του είναι ανεξάρτητη από τη θέλησή μας. (Γι’ αυτό, ίσως, οι πνευματιστικές συγκεντρώσεις με μέντιουμ αποτυγχάνουν όταν παρευρίσκεται ένας άπιστος.)

Σαν νέοι Οιδίποδες, μπορούμε να πετύχουμε με σιγουριά το αποτέλεσμα που θέλαμε να αποφύγουμε.

ΑΥΤΟ-ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΦΟΒΟΣ

Όταν η Αυτοαμφισβήτηση και ο Φόβος γίνονται Εμπόδιο στην Προσωπική Εξέλιξη και Ευτυχία


 Αυτό το καλοκαίρι πάρτε την προσωπική σας ανάπτυξη στα χέρια σας!

Η αυτό-αμφισβήτηση και ο φόβος αποτελούν ψυχολογικές μάστιγες της εποχής μας. Τα δυο αυτά συναισθήματα παρεμβαίνουν στη διαδικασία του να επιλέξουμε ή να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας. Η αυτό-αμφισβήτηση και ο φόβος εκδηλώνονται με τις μικρές εσωτερικές εκείνες φωνούλες που μας λένε «δεν θα πετύχεις ποτέ, οπότε γιατί να προσπαθήσεις;» ή «ποιος νομίζεις ότι είσαι; Θα αποτύχεις!». Η αυτό-αμφισβήτηση και ο φόβος είναι τα συναισθήματα που μας κάνουν να ακούμε τι λένε και -ακόμα χειρότερα- να πιστεύουμε αυτές τις φωνές, με αποτέλεσμα να τα παρατάμε πριν καν ξεκινήσουμε.

Η μπλοκαριστική δύναμη της αρνητικής σκέψης
Πολλοί άνθρωποι αισθάνονται αυτό-αμφισβήτηση και φόβο κάποια στιγμή στη ζωή τους και κάνουν κάτι γι’ αυτό. Άλλοι πάλι, τελματώνουν ή αισθάνονται σίγουροι για τον εαυτό τους σε έναν τομέα, όπως πχ τον επαγγελματικό. Αυτοί οι άνθρωποι φοβούνται να δοκιμάσουν νέα πράγματα, όπως το να γνωρίσουν νέους φίλους ή σύντροφο, να κάνουν ένα μεταπτυχιακό ή να μάθουν νέες στρατηγικές διαχείρισης της ζωής τους. Αισθάνονται ‘κολλημένοι’ και καταδικασμένοι.
Όταν όμως κανείς αισθάνεται αυτό-αμφισβήτηση και φόβο, χάνει τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται: προβλέπει ότι τίποτα καλό δεν πρόκειται να του συμβεί, οπότε δε δοκιμάζει τίποτα καινούργιο και αρνείται να πάρει το παραμικρό ρίσκο. Έτσι όμως υποτιμά καταστάσεις και ανθρώπους που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν να πραγματοποιήσει τους στόχους του. Η αυτό-αμφισβήτηση και ο φόβος παίρνουν διαφορετικές μορφές και προέρχονται από ποικίλες πηγές, οπότε προέχει να μάθει κανείς να τις αντιμετωπίζει.

Πώς δημιουργείται η αυτό-αμφισβήτηση και ο φόβος
Ήδη από πολύ μικρή ηλικία ο άνθρωπος παίρνει μηνύματα για τον εαυτό του και τις ικανότητές του από την οικογένεια και στη συνέχεια από το σχολείο. Μία κατηγορία είναι οι υπερπροστατευτικοί γονείς που δεν επιτρέπουν στο παιδί να ρισκάρει και να ανοίξει τα φτερά του: στέλνουν το μήνυμα ‘πρόσεχε, θα πέσεις και θα αποτύχεις’, το οποίο κάτω από την επιφάνεια κρύβει το μήνυμα ‘δεν έχεις αρκετές δυνάμεις’. Άλλη κατηγορία είναι οι γονείς που πιστεύουν ότι το παιδί τους δεν είναι αρκετά έξυπνο, γρήγορο, ταλαντούχο ή ικανό και το τονίζουν αυτό με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία, είτε κάνοντας συγκρίσεις είτε προσγειώνοντας το παιδί. Σε άλλες περιπτώσεις, και πάλι άθελά τους, οι γονείς περνάνε στα παιδιά το μήνυμα ότι ‘ως οικογένεια δεν έχουμε αρκετά χρήματα, ωραίο σπίτι, αυτοκίνητο και ρούχα… άρα είμαστε κατώτεροι από τους άλλους’ κάτι το οποίο το παιδί εσωτερικεύει και προχωρά βάσει αυτού.
Άλλοτε πάλι οι γονείς ή το σχολείο έχουν περιορισμένες βλέψεις για την επαγγελματική αποκατάσταση του παιδιού και το στρέφουν σε ‘σίγουρες’ επιλογές: να ακολουθήσει για το καλό του το επάγγελμα του πατέρα ή να μπει στο δημόσιο, ματαιώνοντας τα όνειρά του για άλλη καριέρα. Καθώς το παιδί ενστερνίζεται αυτά τα μηνύματα, ‘μαθαίνει’ κάτι για τον εαυτό του: ότι, σύμφωνα με τη γνώμη και εκτίμηση των άλλων, δεν θα τα καταφέρει.
Κάτω από τέτοιες συνθήκες ο άνθρωπος μαθαίνει να επικεντρώνεται κάθε φορά στο αρνητικό. Όποτε του παρουσιάζεται μια ευκαιρία σκέφτεται τι μπορεί να πάει στραβά, φοβάται ότι δεν του αξίζει και κάνει σενάρια προσπαθώντας να δει από πού θα του έρθει η αποτυχία ή η καταστροφή. Για να αντισταθμίσει τους φόβους του, συχνά ο άνθρωπος παίρνει μια αμυντική στάση και παριστάνει ότι δεν τον ενδιαφέρει η παρούσα κατάσταση, με το σκεπτικό «δεν είμαι τόσο καλός όσο οι άλλοι. Αν προσπαθήσω και δεν τα καταφέρω θα γελοιοποιηθώ, αλλά αν δεν προσπαθήσω, τουλάχιστον δε θα γελοιοποιηθώ’. Η λογική αυτή του παραλόγου οδηγεί σε αυτοσαμποτάρισμα και τελμάτωση.

Αυτό-αμφισβήτηση και φόβος στις σχέσεις
Οι σχέσεις είναι ένας σημαντικός τομέας που επηρεάζεται από την αυτό-αμφισβήτηση και το φόβο. Ο άνθρωπος αυτός, όταν του συμβεί κάτι όμορφο, όπως μια νέα σχέση, αντί να επικεντρωθεί στο θετικό αρχίζει και αμφισβητεί το αν του αξίζει αυτή η σχέση και το αν μπορεί να την κρατήσει. Έτσι, μπαίνει σε έναν κυκεώνα αρνητικών σκέψεων του στυλ «ο/η σύντροφός μου θα πρέπει να είχε προηγούμενους συντρόφους ωραιότερους/εξυπνότερους/καλύτερους κοκ από εμένα, οπότε θα με παρατήσει» ή «ποτέ δε συμβαίνουν καλά πράγματα σε μένα» ή «εγώ αποκλείεται να κρατήσω κάτι τόσο όμορφο», ενώ θα ήταν πολύ πιο ρεαλιστικό να σκεφτεί «μου αρέσει πολύ αυτή η σχέση και θέλω να βάλω τα δυνατά μου να την κάνω να πετύχει και να διαρκέσει». Αλλά για να το πει κανείς αυτό μέσα του, πρέπει να έχει μια θετική εσωτερική φωνή και πίστη στον εαυτό του και τις δυνάμεις του.

Θετικές Αλλαγές
Για να αλλάξει κανείς θα πρέπει να ξεκινήσει από τη στάση που έχει απέναντι στον εαυτό του ώστε να αποκτήσει αυτοέλεγχο και αυτοπεποίθηση. Αλλάζοντας την αρνητική σκέψη και καλλιεργώντας την ικανότητα να βλέπει και την άλλη όψη του νομίσματος είναι ένα σημαντικό βήμα.

Δέκα Τεχνικές Αλλαγής
Κάντε μια λίστα με τους φόβους σας. Μόνο αν παραδεχτείτε ότι υπάρχουν θα βρείτε λύση στα προβλήματά σας.
Σημειώστε με ποιο τρόποι οι φόβοι σας επηρεάζουν τη ζωή σας
Σημειώστε τα αρνητικά μηνύματα που σας λέει η εσωτερική σας φωνή
Αντικαταστήστε το κάθε αρνητικό μήνυμα με ένα θετικό
Δημιουργήστε ένα υποστηρικτικό δίκτυο φίλων και οικογένειας και ξεκόψτε από τα άτομα που σας δημιουργούν προβλήματα ή φέρνουν αρνητισμό στη ζωή σας
Διαβάστε βιβλία που θα βοηθήσουν την εξέλιξή σας
Δεχτείτε το παρελθόν σας και ταξινομήστε το στο χρονοντούλαπο της ιστορίας
Κάντε μια λίστα με τους στόχους σας και τα βήματα που πρέπει να κάνετε για να τους πετύχετε
Κάντε ένα βήμα κάθε μέρα. Κάθε φορά που κάνετε κάτι που σας φέρνει πιο κοντά στην πραγμάτωση των στόχων σας θα νιώθετε καλύτερα για τον εαυτό σας.
Όταν οι φόβοι και η αυτό-αμφισβήτηση επιστρέφουν μην τρομάξετε: χρησιμοποιήστε τις ικανότητες που έχετε μάθει και έχετε πίστη στον εαυτό σας ότι θα τους ξεπεράσετε.

Η ιστορία των κοκτέιλ

Τα κοκτέιλ υπήρχαν πολύ πριν ανοίξει το πρώτο «American Bar» στο Manhattan: είναι γνωστό ότι ακόμα και αρχαίοι πολιτισμοί αναμείγνυαν αλκοολούχα ποτά. Η κουλτούρα του κοκτέιλ ωστόσο αναπτύχθηκε πράγματι στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, όταν άρχισαν να συρρέουν οι μετανάστες στη Βόρεια Αμερική.

Το συνονθύλευμα των μεταναστών συνέβαλε στην ευημερία της χώρας και ενίσχυσε τη διαθεσιμότητα προϊόντων από όλο τον κόσμο. Μέχρι το 1920 τα κοκτέιλ μπαρ είχαν ήδη γίνει αμερικανικός θεσμός, τον οποίο σύντομα θα μιμούνταν η Ευρώπη και ο υπόλοιπος κόσμος.
«Ήπια ένα κοκτέιλ εξαιρετικό για το κεφάλι», δήλωνε ένας συγγραφέας που έγραφε για τη «Farmer’s Cabinet» στις 25 Απριλίου 1803! Κι αυτή θεωρείται η πρώτη γραπτή αναφορά στον όρο «κοκτέιλ».
Μόλις 3 χρόνια αργότερα, η «Τhe Balance and Columbian Repository» της Νέας Υόρκης υποστήριζε ότι το κοκτέιλ ταίριαζε επίσης σημαντικά στις προεκλογικές εκστρατείες: «όποιος μπορεί να καταπιεί ένα ποτήρι κοκτέιλ, μπορεί να καταπιεί τα πάντα»!

Η προέλευση της λέξης «κοκτέιλ» ωστόσο χάνεται στα βάθη του χρόνου. Μια θεωρία λέει ότι χρησιμοποιούνταν φτερά από ουρά πετεινού (cock-tail) ως εργαλείο ανακατέματος ή ως προειδοποίηση ότι το ποτήρι περιέχει αλκοόλ, αν και μάλλον πρόκειται για απίθανο σενάριο.
Οι γλωσσολόγοι θεωρούν τη λέξη «cocktail» σολοικισμό (συντακτικό λάθος δηλαδή) της λατινικής «decoctus», που σημαίνει «νερουλός». Μια άλλη εκδοχή υποστηρίζει ότι στη Νέα Ορλεάνη -η οποία ήταν γαλλική-, όπου τα κοκτέιλ ήταν γνωστά από νωρίς και ενδεχομένως σερβίρονταν σε πολύ μικρά ποτήρια, δέσποζε η λέξη «coquetier», που στα γαλλικά σημαίνει «αβγοθήκη» και αποτελεί τη ρίζα της λέξης «cocktail»…

Μια γλωσσολογικά ευλογοφανής εξήγηση είναι η ιστορία των αποίκων ιδιοκτητών μπαρ, που συνήθιζαν να συνδυάζουν τα σώσματα από τα βαρέλια μπράντι και ρούμι. Τα μείγματα αυτά ήταν φθηνότερα, αφού υπήρχε μείωση τόσο στην περιεκτικότητα του αλκοόλ όσο και στη γεύση. Οι τακτικοί λοιπόν πελάτες ζητούσαν ειδικά τα σώσματα αυτά (tailings) από τη στρόφιγγα (stopcock).
Από κει κι έπειτα, τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Ο καθηγητής Jerry Thomas εξέδωσε το πρώτο βιβλίο αφιερωμένο στα κοκτέιλ το 1862, το θρυλικό «Bartender’s Guide or How to Mix Drinks».

Η μετέπειτα Ποτοαπαγόρευση στις ΗΠΑ (1920-1933) ώθησε τους ιδιοκτήτες των παράνομων μπαρ να δημιουργήσουν μείξεις ώστε να μεταμφιέσουν το αλκοόλ, αλλά και να μπορούν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τα δυσεύρετα οινοπνευματώδη. Και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όλα τα μπαρ των μεγάλων ξενοδοχείων σερβίρουν πλέον τα δικά τους κοκτέιλ.
Και κάπως έτσι τα «ανακατέματα» μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας. Και ευτυχώς!

H ιστορία των πιο διάσημων κοκτέιλς. Ας σκαλίσουμε λίγο την ιστορία των πιο γνωστών κοκτέιλς, γιατί αφού πίνουμε να ξέρουμε τουλάχιστον ποιος ή τι φταίει που δημιουργήθηκαν.

Margarita. Αυτό το κοκτέιλ δημιουργήθηκε στο Μεξικό το 1930, το αγάπησαν πολύ γρήγορα οι ντόπιοι και το κατανάλωναν κάτω από τον καυτό ήλιο. Το όνομά του παρέπεμπε στις κοπέλες των μπάρμαν.

Screwdriver. Ένα… κατασαβίδι που σου ανεβάζει τη διάθεση! Λέγεται πως τη δεκαετία του 1950 οι εργάτες στη Μέση Ανατολή χρησιμοποιούσαν κατσαβίδια για να σπάνε τον πάγο που χρησιμοποιούσαν για τα ποτά τους κι έτσι προέκυψε αυτό το όνομα.

Daiquiri. Για όλα φταίει η Κούβα, αφού το συγκεκριμένο κοκτέιλ που το συναντάμε σε πολλές γευστικές εκδοχές, πήρε το όνομά του από το Daiquiri, το ομώνυμο μέρος, 14 χιλιόμετρα από το Σαντιάγο.

Manhattan. Ακούγοντάς το είναι σχεδόν αναμενόμενο ότι οφείλει το όνομά του στην πόλη Μανχάταν. Ειδικότερα, όμως, οφείλει την ύπαρξη και το όνομά του στο Manhattan Club, εκεί όπου δημιουργήθηκε προς τιμήν του κυβερνήτη Γουίλιαμ Τίλντεν, του ανθρώπου που άλλαξε το Μανχάταν το 1874.

El Presidente. Με όνομα βαρύ σας πρόεδρος κράτους, αυτό το κοκτέιλ δημιουργήθηκε στην Αβάνα προς τιμήν του Κουβανού Προέδρου Χεράρδο Ματσάδο και έμελλε να γίνει το σήμα κατατεθέν της αριστοκρατίας.

Bloody Mary. Δύο είναι οι επικρατέστεροι θρύλοι για το διάσημο ποτό των Φερνάντ Πετιό και Τζορτζ Τζέσελ: ο πρώτος θέλει το όνομα να έχει δοθεί προς τιμήν της σταρ Μέρι Πίκφορντ, η οποία σε μια από τις ταινίες της έπινε ένα κόκκινο ποτό με γρεναδίνη και μαρασκίνο και ο άλλος υποστηρίζει ότι το ποτό ονομάστηκε έτσι προς τιμήν μιας σερβιτόρας που λεγότανε Μέρι και δούλευε σε ένα μπαρ του Σικάγο με το όνομα Bucket of Blood.

Piña Colada. Piña στα ισπανικά σημαίνει «ανανάς». Η πρώτη εμφάνιση της Piña Colada έγινε το 1800, όταν ο πειρατής Ρομπέρτο Κοφρέζι, για να τονώσει το ηθικό των αντρών του, τους έδινε ένα παρασκεύασμα από ανανά, καρύδα και λευκό ρούμι. Τη συνέχεια την ξέρετε… Πιες μερικά ποτήρια και ζήσε περιπέτειες σαν πειρατής!

Β-52. Επειδή ακριβώς το ποτό είναι… μπόμπα, οι κάτοικοι της Αλμπέρτα στο Καλγκάρι το ονόμασαν έτσι προς τιμήν του βομβαρδιστικού Β-52 Stratofortress, που τσάκιζε τα πάντα στον Πόλεμο του Βιετνάμ.

Mojito. Mojado σημαίνει «βρεγμένο», και το mojito είναι υποκοριστικό του mojado – σημαίνει, δηλαδή, «λίγο βρεγμένο». Αυτή την ονομασία έδωσαν στο ποτό που δημιουργήθηκε προς τιμήν του σερ Φράνσις Ντρέικ, το οποίο έγινε διάσημο στους Βρετανούς τον 16ο αιώνα.

Mai Tai. Mai Tai στη γλώσσα της Ταϊτής σημαίνει «πολύ καλό». Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που είπε ο δημιουργός του, Τρέιντερ Βικ, όταν το δοκίμασε το 1944 στο πολυνησιακό εστιατόριό του στην Οκλαχόμα!

Tequila Sunrise. Αν παρατηρήσει κανείς το ποτό αυτό, θυμίζει σίγουρα την ανατολή. Ακριβώς αυτό είδαν και οι οι άγνωστοι από πλευράς ονομάτων δημιουργοί του στην Αριζόνα και ιδού το αποτέλεσμα.

Cuba Libre. Το όνομά του σημαίνει «Ελεύθερη Κούβα». Αυτό το κοκτέιλ έκανε την εμφάνισή του το 1900 στον ισπανοαμερικανικό πόλεμο. Τόσο επαναστατικό που σε ζαλίζει!

Αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι τα «θέλω» μας

Δημιουργούμε παρέες για να βρίσκουμε τον εαυτό μας, άρα βρίσκουμε τα ίδια άτομα που μας μοιάζουν, που χαμογελάνε με τα ίδια αστεία, που έχουν τα ίδια ανέκδοτα, που πίνουν τις ίδιες μπύρες, που κοιτάζουν το ίδιο ποδόσφαιρο, που πάνω κάτω έχουν μεγάλη συμβατότητα. Όταν δημιουργούμε μια ομάδα κοιτάμε μόνο τη συμπληρωματικότητα και κοιτάζουμε τους ανθρώπους που κάνουν πράγματα που εμείς δεν κάνουμε.

Αυτό είναι πολύ αστείο, όταν σε μία ομάδα προσπαθούν όλοι να κάνουν ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι. Λάθος. Στην πραγματικότητα σε μία ομάδα προσπαθείς να βάλεις όλους τους άλλους σε ένα πλαίσιο που μπορούν να κάνουν, αυτό που κάνουν κι εσύ τους βοηθάς. Αν το κάνουν όλοι αυτοί είναι πολύ πιο δυνατοί από απλώς ένα σύνολο ανθρώπων.
Άρα όταν ξαφνικά εμφανίζεται η έννοια του έργου, τότε η συλλογικότητα αποκτά μια θέληση με την έννοια ότι θέλει να παράγει έργο.

Γιατί όπως λέει ο Schopenhauer: “Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, αλλά δεν μπορούμε να θέλουμε ό,τι θέλουμε”. Άρα το θέμα είναι τα «θέλω» μας. Αυτό που μας χαρακτηρίζει δεν είναι οι δυνατότητές μας, αλλά τα «θέλω» μας.

Είναι πολύ καλό για ένα άτομο, να μην περάσει από την ατομικότητα και να γίνει γρήγορα άνθρωπος. Για να γίνει γρήγορα άνθρωπος, συμφέρει να καταλάβει ότι υπάρχουν συνάνθρωποι και όχι μόνο άνθρωποι. Όταν το καταλαβαίνει αυτό μπαίνει πιο γρήγορα στην έννοια της ομάδας, στην έννοια της ομαδικότητας, στην έννοια της συλλογικότητας και αυτό γίνεται μέσω της μνήμης. Μία μονάδα ακόμα και να είναι έξυπνη, άμα δεν έχει τη συλλογική μνήμη, θα παραμείνει έξυπνη χωρίς να έχει ανάδραση.

Οι μεγαλύτεροι χαμένοι θησαυροί του κόσμου

Μυθικοί θησαυροί αμύθητης αξίας, που στο πέρασμα των αιώνων έγιναν το ιερό δισκοπότηρο για εκατοντάδες αναζητητές και χρυσοθήρες, χωρίς τελικά να μπορέσει κάποιος να τους ανακαλύψει. Δείτε παρακάτω 6 από αυτούς τους θησαυρούς και την ιστορία που τους συνοδεύει.

Η κιβωτός της Διαθήκης. Για τους Ισραηλίτες, η κιβωτός της Διαθήκης ήταν το πιο ιερό αντικείμενο πάνω στη γη. Το σύμβολο αυτό του εβραϊκού έθνους, αυτή η περίκομψη κιβωτός, σύμφωνα με τη Βίβλο, σχεδιάστηκε από τον ίδιο τον Θεό.
Με διαστάσεις, 44 ίντσες μήκος, 26 ίντσες πλάτος, και 26 ίντσες ύψος, η κιβωτός ήταν κατασκευασμένη από ξύλο ακακίας και καλυμμένη μέσα-έξω με καθαρό χρυσό και περιβάλλονταν από σκαλιστά καλλιτεχνήματα όλα από χρυσό επίσης. Στο επάνω μέρος, τοποθετήθηκαν δύο χρυσά χερουβείμ, το ένα απέναντι από το άλλο με τα κεφάλια σκυμμένα και τα φτερά να εκτείνονται προς τα πάνω.
Η κιβωτός χρησιμοποιήθηκε για να φυλάξει ιερά λείψανα, αλλά και τις δύο πέτρινες πλάκες των 10 εντολών. Σαν ιστορικός και θρησκευτικός θησαυρός, η κιβωτός και το περιεχόμενο της είναι ανεκτίμητης αξίας.
Το 607 π.κ.ε. η κιβωτός βρίσκονταν στον ναό του Σολομώντα, στην Ιερουσαλήμ, η οποία και καταλήφθηκε από τους Βαβυλώνιους σε μια φοβερή μάχη όπου σκοτώθηκαν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Εβδομήντα χρόνια αργότερα, όταν επέστρεψαν οι Ισραηλίτες για να ξανακτίσουν την πόλη η κιβωτός της Διαθήκης είχε χαθεί.
Ευρέως, θεωρείται ότι η κιβωτός κρύφτηκε από τους Εβραίους για να μην πέσει στα χέρια των Βαβυλώνιων. Οι πιθανές τοποθεσίες που μπορεί να βρίσκεται κυμαίνονται από το βουνό Nebo στην Αίγυπτο ως την Αιθιοπία και ως μια σπηλιά στην καρδιά του Ισραήλ. Άλλοι θεωρούν ότι η κιβωτός καταστράφηκε από τους Βαβυλώνιους. Άλλη εξήγηση που δίνεται, είναι ότι ο θεός αφαίρεσε ως εκ θαύματος την κιβωτό για τη προστατεύσει.

Το κεχριμπαρένιο δωμάτιο. Περιγράφεται σαν το όγδοο θαύμα του κόσμου από όσους το είδαν και αποτελεί τον πιο ιδιαίτερο χαμένο θησαυρό στην ιστορία. Ήταν μια αίθουσα με διάσταση 11 τετραγωνικών ποδιών που ήταν επενδυμένη με μεγάλα πάνελ φτιαγμένα από τόνους κεχριμπάρι σκαλισμένο περίτεχνα, τεράστιους τετράγωνους καθρέφτες και τέσσερα υπέροχα μωσαϊκά από την Φλωρεντία. Οι κεχριμπαρένιοι τοίχοι ήταν στολισμένοι με πολύτιμους λίθους και διακοσμημένοι με τις πολυτιμότερες συλλογές από Πρωσικά και Ρωσικά έργα τέχνης.
Δημιουργήθηκε για το βασιλιά της Πρωσίας Friedrich I και δόθηκε στον Μέγα Πέτρο της Ρωσίας το 1716 και βρίσκονταν στο Catherine Palace, κοντά στη Αγία Πετρούπολη. Σήμερα, το κεχριμπαρένιο δωμάτιο θα εκτιμούνταν περισσότερο από 142 εκατομμύρια δολάρια.
Όταν ο Adolf Hitler έβαλε στο στόχαστρο του την Ρωσία, οι φύλακες του κεχριμπαρένιου δωματίου αποφάσισαν να το “ξηλώσουν” για να το μετακινήσουν. Στην προσπάθεια τους όμως αυτή, το κεχριμπάρι άρχισε να θρυμματίζεται. Έτσι προσπάθησαν να το καλύψουν με ταπετσαρία, χωρίς επιτυχία όμως. Έτσι, όταν οι Γερμανοί μπήκαν στο Λένινγκραντ (Αγία Πετρούπολη) τον Οκτώβριο του 1941, μετακίνησαν και έστησαν ξανά το δωμάτιο στο Königsberg Castle.
Εντούτοις, όταν τον Απρίλιο του 1945 το Königsberg παραδόθηκε και ο πόλεμος είχε λήξει, ο μυθικός θησαυρός δεν βρισκόταν πουθενά. Το κεχριμπαρένιο δωμάτιο δεν το είδε ποτέ ξανά κανένας.
Οι θεωρίες πολλές.
* Βρίσκεται κρυμμένο σε ένα υπόγειο κάπου στην πόλη.
*Καταστράφηκε από τις Ρώσικες βόμβες.
*Καταστράφηκε στην φωτιά που ξέσπασε στο κάστρο αμέσως μετά την παράδοση της πόλης.
Πιθανώς δεν θα μάθουμε ποτέ. Αλλά ευτυχώς, για τους εραστές της χλιδής, το κεχριμπαρένιο δωμάτιο έχει αναδημιουργηθεί προσεκτικά με βάση το πρωτότυπο και εκτίθεται στο Catherine Palace.

Ο θησαυρός του Μαυρογένη. Ο διάσημος πειρατής Μαυρογένης πέρασε μόνο μόνο 2 χρόνια από την ζωή του (1716-1718) λεηλατώντας τις θάλασσες. Εντούτοις, κατάφερε να μαζέψει ένα μεγάλο θησαυρό. Ενώ οι Ισπανοί ήταν απασχολημένοι με το να συγκεντρώνουν το χρυσό και το ασήμι που μάζευαν από το Μεξικό και τη Νότια Αμερική, ο Μαυρογένης και οι σύντροφοι του, περίμεναν υπομονετικά τα ισπανικά πλοία, που φορτωμένα με το χρυσό και το ασήμι έπαιρναν το δρόμο για την Ισπανία.
Ο Μαυρογένης, δημιούργησε την φήμη του σκληρού και ανήθικου καιροσκόπου. Η περιοχή δράσης του ήταν γύρω από τις Δυτικές Ινδίες μέχρι τις ακτές της Βόρειας Αμερικής, με έδρα του τις Μπαχάμες και την βόρεια Καρολίνα. Το τέλος του ήρθε τον Νοέμβριο του 1718, όταν τον αποκεφάλισε ο Βρετανός υπολοχαγός Robert Maynard.
Αλλά τι συνέβη στον απέραντο θησαυρό που ο Μαυρογένης είχε μαζέψει; Η θέση που ήταν κρυμμένος δεν έγινε ποτέ γνωστή. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τους αμέτρητους κυνηγούς θησαυρών να τον αναζητήσουν μανιωδώς.
Το βυθισμένο σκάφος του Μαυρογένη, το Queen Anne’s Revenge πιστεύεται ότι βρέθηκε κοντά στο Beaufort στην βόρεια Καρολίνα το 1996, αλλά δεν υπήρχε ίχνος από τον θησαυρό. Οι πιθανές θέσεις που μπορεί να βρίσκεται, περιλαμβάνουν τα νησιά της Καραϊβικής, τον κόλπο Chesapeake στην Βιρτζίνια και τις σπηλιές των νησιών Cayman.

Ο θησαυρός της Λίμας. Το 1820, η Λίμα στο Περού, ήταν στα πρόθυρα επανάστασης. Σαν προληπτικό μέτρο, ο αντιβασιλέας της Λίμας, αποφάσισε να μεταφέρει το μυθικό πλούτο της πόλης, στο Μεξικό για να τον διαφυλάξει. Ο θησαυρός περιλάμβανε εκτός των άλλων και πολύτιμες πέτρες καθώς και δύο life-size χρυσά αγάλματα της Μαρίας να κρατάει τον Ιησού. Ο θησαυρός γέμισε 11 πλοία και εκτιμήθηκε περίπου στα 60 εκατομμύρια δολάρια.
Ο καπετάνιος William Thompson, διοικητής του πλοίου Mary Dear, τέθηκε υπεύθυνος για τη μεταφορά του θησαυρού στο Μεξικό. Αλλά ο αντιβασιλέας, όφειλε να είχε κάνει κάποια έρευνα, σχετικά με τον άνθρωπο στνο οποίο έδωσε τέτοιο μυθικό πλούτο να μεταφέρει, επειδή ο Thompson ήταν πειρατής. Μόλις τα σκάφη βρήκαν στην ανοιχτή θάλασσα, σκότωσε τους περουβιανούς φρουρούς και τους πέταξε στην θάλασσα.
Ο Thompson έλεγχε τα Νησιά Cocos, στον Ινδικό Ωκεανό, όπου αυτός και οι σύντροφοι του έθαψαν, τον θησαυρό. Αποφάσισαν έπειτα να χωρίσουν και να “εξαφανιστούν” για λίγο, έως ότου ηρεμήσει το όλο συμβάν.
Αλλά το πλοίο Mary Dear εντοπίστηκε από τα Ισπανικά πλοία και το πλήρωμα δικάστηκε για την πειρατεία. Όλοι κρεμάστηκαν, εκτός από τον Thompson και το πρωτοπαλίκαρο του, που για να σώσουν τις ζωές τους, συμφώνησαν να οδηγήσουν τους Ισπανούς στον κλεμμένο θησαυρό. Τους πήγαν μέχρι τα νησιά Cocos, αλλά κατόρθωσαν να δραπετεύσουν στη ζούγκλα. Τον Thompson, το πρωτοπαλίκαρο του, αλλά και τον θησαυρό, δεν τα ξαναείδε ποτέ κανείς.
Περισσότερες από 300 αποστολές έχουν προσπαθήσει – ανεπιτυχώς – να εντοπίσουν τους θησαυρούς της Λίμα. Η πιο πρόσφατη θεωρία είναι ότι ο θησαυρός δεν θάφτηκε στα νησιά Cocos, αλλά σε ένα άγνωστο νησί κοντά στις ακτές της Κεντρικής Αμερικής.

Ο θησαυρός του Tutankhamen. Όταν ο Howard Carter βρήκε τον τάφο του Τουταγχαμών στην Αίγυπτο, στην κοιλάδα των βασιλέων το 1922, γοητεύτηκε από τη λαμπρότητα των χειροποίητων αντικειμένων που ο νεαρός βασιλιάς είχε πάρει μαζί του για την μετά θάνατον ζωή. Υπήρχαν τόσα πολλά κοσμήματα και άλλα χειροποίητα αντικείμενα που ο Carter χρειάστηκε δέκα χρόνια για να τα καταχωρήσει πλήρως. Εντούτοις, όταν ξεθάφτηκαν οι αίθουσες ενταφιασμών των πιο σημαντικών Φαραώ, στις αρχές του 19ου αιώνα, οι αίθουσες θησαυρών τους, ήταν ουσιαστικά άδειες.
Οι ληστές που σύλησαν τους τάφους κατά τη διάρκεια των αιώνων, αφαίρεσαν από τους περισσότερους από αυτούς, ότι πολύτιμο υπήρχε αφήνοντας μόνο πέτρες. Αλλά που βρίσκεται όλος αυτός ο θησαυρός που εκλάπη από τους τάφους των Φαραώ; Μερικοί μελετητές πιστεύουν ότι οι θησαυροί ιδιοποιήθηκαν από τους ιερείς που διεύθυναν την κοιλάδα των βασιλιάδων κατά τη διάρκεια της περιόδου 425-343 π.κ.ε. Ένα ιδιαίτερο πρόσωπο, ο κυβερνήτης Herihor, ίσως να είναι το κλειδί. Ο Herihor ήταν υψηλός δικαστικός υπάλληλος κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ραμσή ΧΙ.
Μετά τον θάνατο του Ραμσή, ο Herihor σφετερίστηκε το θρόνο, μοιράζοντας το βασίλειο μαζί με τον γαμπρό του, Piankh. Ο Herihor Έγινε υπεύθυνος στην κοιλάδα των βασιλιάδων και έτσι είχε την ευκαιρία να αρπάξει τους θησαυρούς από τους τάφους των Φαραώ. Ο τάφος του δεν έχει βρεθεί ποτέ και πολλοί μελετητές θεωρούν ότι οι κλεμμένοι θησαυροί από πολλούς Φαραώ, είναι κρυμμένοι εκεί.

Ο θησαυρός του Αυτοκράτορα Montezuma. Ο αποδεκατισμός των Ισπανών από τους Αζτέκους στο Μεξικό έγινε στις 1 Ιουλίου του 1520, όταν ο Hernando Cortés και οι άντρες του εγκλωβίστηκαν στην πρωτεύουσα Tenochtitlán από τους εξοργισμένους Αζτέκους πολεμιστές .
Μετά από ημέρες άγριας μάχης, ο Cortés διέταξε τους άντρες του να συσκευάσουν τους θησαυρούς του Montezuma για να προσπαθήσουν να το σκάσουν την νύχτα. Δεν κατάφεραν όμως να φύγουν, αφού οι Αζτέκοι πρόλαβαν και τους επιτέθηκαν. Η σφαγή που ακολούθησε γέμισε τη λίμνη Tezcuco με τα νεκρά σώματα των Ισπανών και τους αμύθητους θησαυρούς του Montezuma.
Οι τρομαγμένοι στρατιώτες, πετούσαν τα κιβώτια με τον θησαυρό, που τον αποτελούσαν αμέτρητα χρυσά και ασημένια κομψοτεχνήματα καθώς και τεράστιες ποσότητες με πολύτιμους λίθους και κοσμήματα, στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από τους Αζτέκους .
Ο Cortés και μια χούφτα ανδρών του, κατάφεραν να γλυτώσουν, για να επιστρέψουν ένα χρόνο μετά και να πάρουν εκδίκηση. Όταν οι κάτοικοι του Tenochtitlán εντόπισαν τους εισβολείς, έθαψαν τον θησαυρό της πόλης γύρω από τη λίμνη Tezcuco.
Σήμερα, παρόλο που ήταν πολλοί αυτοί που τον έψαξαν, ένας αμύθητος θησαυρός παραμένει κρυμμένος για σχεδόν πέντε αιώνες κάτω από τις λάσπες στα περίχωρα της πόλης του Μεξικού.

Καλά είναι όλα αυτά αλλά ο μεγαλύτερος θησαυρός βρίσκεται … μέσα μας!

Το ανθρώπινο σώμα στο διάστημα

Τι παθαίνει το ανθρώπινο σώμα στο διάστημα;

Κατά καιρούς έχουμε δει πολλές ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπου αστροναύτες βρίσκουν τραγικό θάνατο γιατί κατά λάθος σκίστηκε η στολή τους στο ανοιχτό διάστημα. Πόσο αληθοφανείς είναι όμως αυτές οι σκηνές και τι πραγματικά συμβαίνει στο σώμα, αν βρεθεί στο διάστημα χωρίς στολή;

Στη Γη, η ζωή μας είναι ζεστή και άνετη χάρη στην προστατευτική ατμόσφαιρα μας, η οποία μας προφυλάσσει από τη βλαβερή υπεριώδη (UV) ακτινοβολία του ήλιου, ρυθμίζει τη θερμοκρασία και διατηρεί μια βιώσιμη ατμοσφαιρική πίεση. Το διάστημα όμως, είναι πολύ πιο εχθρικό, αφού χωρίς αυτή την υπέροχη ατμόσφαιρα, το σώμα είναι εκτεθειμένο σε αμέτρητους κινδύνους.
Αρχικά στο διάστημα η θερμοκρασία είναι εξαιρετικά χαμηλή, ωστόσο το σώμα δεν παγώνει, αφού λόγω του κενού, η εξαγωγή θερμότητας από το σώμα γίνεται με πολύ πιο αργούς ρυθμούς απ’ ότι στη Γη.

Στην πραγματικότητα, οι πιο σοβαροί κίνδυνοι από την έκθεση του σώματος στο διάστημα είναι η έλλειψη οξυγόνου και η φυσαλίδωση, δηλαδή ο σχηματισμός φυσαλίδων στα υγρά του σώματος που οφείλεται στη μείωση της πίεσης του περιβάλλοντος.

Ουσιαστικά, η πίεση στο κενό του διαστήματος είναι τόσο χαμηλή ώστε το σημείο βρασμού των υγρών στο σώμα, μειώνεται κάτω από την κανονική θερμοκρασία του σώματος (37 C), γεγονός που οδηγεί στο σχηματισμό φυσαλίδων αερίου στα υγρά του σώματος καθώς βράζουν.
Το αποτέλεσμα θα είναι το σώμα να πρηστεί πολύ, έως και στο διπλάσιο μέγεθός του, αλλά δεν θα εκραγεί όπως στις ταινίες, αφού στην πραγματικότητα το δέρμα έχει τεράστια ελαστικότητα.

Όσο για την έλλειψη οξυγόνου, μετά από περίπου 15 δευτερόλεπτα, το σώμα σας θα χάσει όλο του το οξυγόνο και θα χάσετε τις αισθήσεις σας. Κάποιοι μπορεί να σκεφτούν να κρατήσουν την αναπνοή τους για λίγα λεπτά, ωστόσο η κατάσταση στο διάστημα είναι λίγο διαφορετική από ότι εδώ στη Γη λόγω της έλλειψης εξωτερικών πιέσεων και αν κρατήσετε την αναπνοή σας στο διάστημα χωρίς στολή, τα εναπομείναντα αέρα θα επεκταθούν με ταχείς ρυθμούς, ανατινάζοντας τα πνευμόνια.

Μόλις το σώμα χάσει τις αισθήσεις θα χρειαστεί πιθανώς μερικά λεπτά πριν πεθάνει. Ωστόσο, υπάρχει ένας ακόμα δυσάρεστος παράγοντας στο διάστημα: η ηλιακή ακτινοβολία που ξεπερνάει οτιδήποτε έχουμε δει ποτέ στη Γη. Ετσι η υπεριώδης ακτινοβολία μπορεί να προκαλέσει στο σώμα, τρομακτικά ηλιακά εγκαύματα αλλά και μεταλλάξεις στο DNA.

Απλά και μόνο Γυναίκες

Σε ένα κόσμο όπου τη γυναίκα τη βλέπουν παραδοσιακά σαν τη γυναίκα κάποιου,

σα μητέρα, κόρη ή αδερφή, δύσκολα θα τη αποδέχονται με διαφοροποιημένους ρόλους και με ηγετικές ικανότητες...

Οι γυναίκες όμως... μπορούν  να τα καταφέρουν ..και έχουν ηγετικές ικανότητες,
όταν αναγνωρίζουν πως διαθέτουν την ικανότητα, τις απαραίτητες ιδιότητες,  και όταν βλέπουν τη σπουδαιότητα που βρίσκεται μέσα στον εαυτότους...

Οι γυναικείες ποιότητες όπως της αγάπης, της υπομονής, της συμπόνιας, της κατανόησης και της ταπεινότητας, είναι ηγετικές ποιότητες. Είναι επίσης απαραίτητες για πνευματική πρόοδο, λόγω του ότι χωρίς αυτές θα ήταν αδύνατο να πετύχουμε κοντινότητα με το Θεό και αυτογνωσία. Κάθε ανθρώπινο ον κατέχει αυτές τις ιδιότητες, αλλά για τις γυναίκες είναι πιο εύκολο να τις αντλήσουν με ένα φυσικό τρόπο, σε συνδυασμό με μία προφανή αίσθηση πειθαρχίας και τάξης. Ένας αληθινός ηγέτης διευθύνει με το παράδειγμά του.

Οι γυναίκες γνωρίζουν πώς να υπηρετούν και πώς να δίνουν. Συχνά η έννοια της υπηρεσίας ή του να βάζω τους άλλους μπροστά θεωρείται σημάδι αδυναμίας ή έλλειψη σθένους. Στην πραγματικότητα είναι το εντελώς αντίθετο. Η ικανότητα να υποκλίνομαι στους άλλους με αληθινή ταπεινότητα είναι το σημάδι της γενναιότητας μιας ψυχής που έχει κατακτήσει τον εγωισμό. Παρόλα αυτά, αυτή η ποιότητα του να δίνω στους άλλους πρέπει να είναι ισορροπημένη με άλλες ποιότητες, όπως το κουράγιο, η αποφασιστικότητα, η καθαρή σκέψη και ο αυτοσεβασμός. Πολύ συχνά, οι γυναίκες έχουν την τάση να δίνουν στους άλλους και να παραμελούν τις δικές τους πνευματικές ανάγκες.

Αυτός είναι ένας από τους κυριότερους λόγους που οι γυναίκες εξαντλούνται και έχουν έλλειψη πνευματικής δύναμης. Το θεμέλιο για την αξίωση πνευματικής ηγεσίας, είναι μία αλλαγή στη συνειδητότητα. Η υπερνίκηση των τεράστιων σωματικών, θρησκευτικών και κοινωνικών εμποδίων που είχαν αποτρέψει τις γυναίκες από την πνευματική ηγεσία, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την ανάπτυξη του αυτοσεβασμού. Η ποιότητα του αυτοσεβασμού έρχεται από τη γνώση και την εμπειρία του αιώνιου εαυτού που είναι πέρα από κοινωνική, πολιτιστική ή σωματική ταυτότητα.  Ο αιώνιος εαυτός ή ψυχή είναι αγνός, γαλήνιος και πλήρης με θεϊκές και πνευματικές ποιότητες. Όταν οι γυναίκες αγγίζουν αυτόν τον εσωτερικό, αιώνιο πυρήνα, γεμίζουν κουράγιο να παίξουν το ρόλο για τον οποίο είναι ικανές να παίξουν.Η δύναμη τους είναι μία έκφραση των έμφυτων ποιοτήτων του πνεύματος, που δεν έχουν να κάνουν με το φύλο ή τους σωματικούς περιορισμούς. Αισθήματα εξουσίας ή καταπίεσης εμφανίζονται όταν υπάρχουν αισθήματα ανωτερότητας ή κατωτερότητας.

Αισθήματα ισότητας εκδηλώνονται όταν υπάρχει η συνειδητότητα του πνεύματος ή της ψυχής. Αυτά τα αισθήματα και οι διαθέσεις εκφράζονται στις πράξεις  με θετικά αποτελέσματα. Οι γυναίκες απέχουν πολύ ακόμα από το να απολαμβάνουν θέσεις πνευματικής ηγεσίας και η κοινωνία ακόμη δε συμφωνεί πλήρως με την ιδέα ότι οι γυναίκες είναι καλοί  ηγέτες. αν και τις έχουν χρησιμοποιήσει κατά καιρούς!

 Αναγνώριζεται, ότι οι γυναίκες έχουν την ηρεμία και της πραότητα να καταλάβουν και να αποδεχθούν ικανές,
να έχουν ιδέες χωρίς το εμπόδιο της αλαζονείας,
το οποίο συχνά παρουσιάζεται στους άνδρες.
Έτσι, με το να τις βάλει "μπροστά",
επιζητείται να δημιουργήθει ένα κλίμα ισότητας,
αμοιβαίου σεβασμού και αναγνώρισης μεταξύ των ανδρών και των γυναικών
μέσα σε όλες τις σχέσεις ανεξάρτητα από το φύλο.

 Μαρία Ιωσφίδου

«Ο ποταμός των κρυστάλλων» Το πολύχρωμο ποτάμι της Κολομβίας

Κάθε χρόνο χιλιάδες τουρίστες επισκέπτονται την περιοχή Μάτα για να δουν από κοντά το υπέροχο και θρυλικό «ποταμό των κρυστάλλων» το Caño Cristales.
Το συγκεκριμένο ποτάμι της Κολομβίας είναι αρκετά ασυνήθιστο, αφού από το Σεπτέμβριο μέχρι το Νοέμβριο, μετατρέπεται σε ένα πολύχρωμο ρέμα στα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Δεδομένου ότι κατοικείται από ενδημικά φύκια, το ποτάμι καλύπτεται με διαφορετικές αποχρώσεις κίτρινου, μπλε και κόκκινου, που μαζί δημιουργούν ένα σουρεαλιστικό θέαμα.

Πρόπολη: Μια «θαυματουργή» ουσία!

Η πρόπολη, ένα από τα σημαντικά προϊόντα της μέλισσας, είναι μία ρητινώδης, κολλητική ουσία που μπορεί να θωρακίσει την υγεία μας.

Η πρόπολη περιέχει περίπου 55% ρητίνες, 30% κερί, 10% αιθέρια έλαια και 5% γύρη, ένζυμα, οργανικά οξέα, πρωτεΐνες, αμινοξέα, μέταλλα και περισσότερα από 30 βιοφλαβονοειδή. Όλα αυτά συνθέτουν ένα μείγμα, διαλυτό στο αλκοόλ και όχι στο νερό, με έντονο άρωμα -όσο πιο έντονο τόσο αποτελεσματικότερο- και σκούρο χρώμα. Η καθαρότητα και η ποιότητά της εξαρτάται τόσο από τη φυτική της προέλευση όσο και από την επεξεργασία.

Από την αρχαιότητα, πολλοί λαοί, από τη μία ως την άλλη άκρη της γης, χρησιμοποιούσαν την πρόπολη ως ένα από τα πιο αποτελεσματικά φάρμακα. Ήταν γνωστή και ως «μαύρο κερί». Οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Αιγύπτιοι και οι Άραβες τη χρησιμοποιούσαν για τις θεραπευτικές της ιδιότητες. Ο Ιπποκράτης συνιστούσε την επάλειψη με πρόπολη για την επούλωση των πληγών.
Πολλές μελέτες σε όλο τον κόσμο καθιστούν την πρόπολη ως ένα απαραίτητο «φάρμακο», ικανό να «μπλοκάρει» μία ίωση, ενισχύοντας το ανοσοποιητικό σύστημα. Η πρόπολη δρα προληπτικά στην ηπατίτιδα Β' και στον έρπητα ζωστήρα, ενώ μπορεί να αναστείλει τη μικροβιακή ανάπτυξη και να εξολοθρεύσει μύκητες και βακτήρια.

Παράλληλα, μπορεί να επουλώσει ένα τραύμα ή ένα κάψιμο, να ανακουφίσει από μία φλεγμονή στο στόμα ή τον λαιμό και να βοηθήσει στη θεραπεία κρυολογημάτων, πονόλαιμων, χρόνιων φαρυγγίτιδων, γαστρεντερίτιδας και κολίτιδας.

Επίσης, η αντιοξειδωτική δράση της πρόπολης έχει μεγάλη επίδραση στην αναγέννηση κατεστραμμένων κυττάρων. Κι όλα αυτά, χωρίς να είναι χημικό φάρμακο.

Η πρόπολη έχει ποικίλες μορφές. Αν εξαιρεθούν τα προϊόντα ομορφιάς και περιποίησης σώματος, μέσω των οποίων είναι πιο γνωστή στην Ελλάδα, η πιο κοινή μορφή της είναι το διάλυμα σε αλκοόλ, το βάμμα, το οποίο διατίθεται πλέον σε όλα σχεδόν τα φαρμακεία και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για εσωτερική και εξωτερική χρήση. Αλοιφές, σπρέι, κάψουλες, καραμέλες για τον λαιμό προσφέρουν πολυμορφία χρήσεων για την αντιμετώπιση πολλών προβλημάτων.

Για πόσο θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε στους υπόλοιπους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος;

Σενάρια ταινιών επιστημονικής φαντασίας αλλά και τεράστια επιστημονικά στοιχήματα που ίσως κληθούν να πάρουν οι επιστήμονες του μέλλοντος.

Η ανθρωπότητα πάντα είχε όνειρο να «σπάσει» τα σύνορα του πλανήτη Γη και να ταξιδέψει έξω από αυτόν. Πόσο όμως θα αντέχαμε να ζήσουμε σε άλλους πλανήτες;

Ο γνωστός αστροφυσικός, με το εξαιρετικό χιούμορ και τις γλαφυρές περιγραφές, Neil deGrasse Tyson μας εξηγεί πόσο θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε στους υπόλοιπους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος.
Ερμής: Μόνον όσο μπορούμε να κρατήσουμε την αναπνοή μας

Αφροδίτη: Θα μπορούσαμε να περπατήσουμε κανονικά στην επιφάνεια της λόγω της βαρύτητας αλλά θα... εξαερωνόμασταν λόγω της ζέστης

Άρης: Κάτι λιγότερο από 2 λεπτά, καθώς η ατμόσφαιρά του είναι πάρα πολύ λεπτή για να μας εξασφαλίσει αέρα

Δίας: Θα μας στροβίλιζαν οι πανίσχυροι άνεμοι του μέχρις ότου διαλυόμασταν από την τεράστια πίεση της ατμόσφαιρας του. Επιβίωση: λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο!

Κρόνος: Λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο. Και πάλι θα μας έλιωνε η τεράστια πίεση στην ατμόσφαιρά του πλανήτη.

Ουρανός και Ποσειδώνας: Ούτε δευτερόλεπτο δεν θα επιβιώναμε στους δυο αέριους γίγαντες του ηλιακού μας συστήματος.

Συμβουλή; Καλύτερα να μείνουμε στον πλανήτη μας. Και αφού είναι τόσο καλός μαζί μας, μήπως κι εμείς θα έπρεπε να τον προσέχουμε λίγο περισσότερο;

«Αναπόφευκτη» η ζωή στο Σύμπαν

Η ύπαρξη ζωής σε άλλα σημεία του Σύμπαντος είναι αναπόφευκτη σύμφωνα με τη Δρα Σάρα Ζίγκερ, καθηγήτρια πλανητολογίας στο πανεπιστήμιο ΜΙΤ των ΗΠΑ.
Σε μία δημοσίευση στο επιστημονικό περιοδικό Proceedings of the National Academy of Sciences, η Δρ. Σάρα Ζίγκερ, περιγράφει πως κατά τη γνώμη της η ύπαρξη ζωής σε άλλα σημεία του Σύμπαντος είναι αναπόφευκτη και πως η εξερεύνηση του διαστήματος βρίσκεται ίσως στο πιο ενδιαφέρον μεταίχμιο της ιστορίας της.

Με την ανάπτυξη ολοένα και ισχυρότερων τηλεσκοπίων, οι αστρονόμοι έχουν καταφέρει να εντοπίσουν πλέον χιλιάδες πλανήτες εκτός του Ηλιακού μας Συστήματος και σήμερα γνωρίζουν πως τα περισσότερα άστρα φιλοξενούν τουλάχιστον ένα πλανήτη, ενώ οι μικροί βραχώδεις πλανήτες όπως η Γη δεν είναι ιδιαίτερα σπάνιοι.

Εντός των επόμενων 20 ετών μάλιστα, οι πιο αισιόδοξοι από τους ερευνητές πιστεύουν πως θα υπάρχει η τεχνολογική δυνατότητα να παρατηρηθεί η χημική σύσταση των εξωπλανητών, επιτρέποντάς τους να ανιχνεύσουν συγκεκριμένες υπογραφές από αέρια που σχετίζονται με την ύπαρξη ζωής, όπως το μεθάνιο ή το οξυγόνο.

«Μπορούμε πλέον να πούμε με σιγουριά πως για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, είμαστε στο σημείο να ψάξουμε με αξιώσεις για σημάδια ζωής σε μερικές εκατοντάδες από τα κοντινότερα σε μας άστρα» η Ζίγκερ.

«Ο Γαλαξίας μας έχει 100 δισεκατομμύρια άστρα και το Σύμπαν έχει περισσότερους από 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες, οπότε βασιζόμενοι σε απλές πιθανότητες το ενδεχόμενο να υπάρχει ζωή εκεί έξω φαίνεται αναπόφευκτο», πρόσθεσε.

Στις ερχόμενες δεκαετίες, στο οπλοστάσιο των αστρονόμων θα προστεθούν ορισμένα πολύ ισχυρά εργαλεία, όπως το τηλεσκόπιο Τζέιμς Γουέμπ, το οποίο θα εκτοξευθεί το 2018 και θα έχει τη δυνατότητα ανάλυσης της ατμόσφαιρας εξωπλανητών, μερικοί από τους οποίους μάλιστα συγκεντρώνουν βάσιμες πιθανότητες για την ανάπτυξη ζωής.

Παράλληλα με τα νέα τηλεσκόπια, αναπτύσσονται και τεχνικές παρατήρησης οι οποίες μπορούν να χρησιμεύσουν για την απευθείας παρατήρηση των πλανητών εκτός Ηλιακού Συστήματος. Η μία από αυτές εστιάζει σε μία νέα γενιά οπτικών που φιλτράρουν το φως από τα μητρικά άστρα και αφήνουν να περάσει μόνο το φως που έχει ανακλαστεί από τον πλανήτη, ενώ η άλλη περιλαμβάνει τη δημιουργία σκιάστρων στα διαστημικά τηλεσκόπια, τα οποία τοποθετούνται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το φακό των τηλεσκοπίων, προστατεύοντας με τη σκιά τους το παρατηρούμενο στόχο από το φως των διπλανών άστρων.

«Για να έχουμε την κατάλληλη αυτοπεποίθηση πως η έρευνά μας θα αποδώσει καρπούς, θα πρέπει να έχουμε τη δυνατότητα απευθείας παρατήρησης τουλάχιστον 1.000 εξωπλανητών στα πιο κοντινά αστρικά συστήματα που μοιάζουν με το δικό μας», υποστήριξε η Ζίγκερ. «Στεκόμαστε σε ένα κατώφλι της ανθρώπινης ιστορίας καθώς σύντομα πρόκειται να μάθουμε εάν υπάρχει οποιουδήποτε είδος ζωής πέρα από τη Γη», κατέληξε.