Γιατί οι άνδρες δεν καταλαβαίνουν τις γυναίκες…

 

Γυναίκες, προσοχή: την επόμενη φορά που θα θελήσετε να παραπονεθείτε στον σύντροφό σας ότι δεν σας καταλαβαίνει πάρτε μια βαθιά ανάσα και σκεφτείτε το ξανά: ίσως του ζητάτε κάτι παραπάνω από τις δυνάμεις του. Αυτό υποστηρίζει μια νέα μελέτη η οποία διαπίστωσε ότι οι άνδρες δεν είναι «προγραμματισμένοι» ώστε να «διαβάζουν» τα συναισθήματα των γυναικών – τουλάχιστον στα μάτια τους.

Αντιθέτως ο εγκέφαλός τους φαίνεται να είναι δικτυωμένος με τρόπο ώστε να αποκρυπτογραφούν ευκολότερα τα συναισθήματα των άλλων ανδρών. Αν και δεν ξέρουμε ακόμη αν δικαιώνει το άλλο παράπονο-κλισέ περί της «αλληλοσυνεννόησης των κολλητών», το χαρακτηριστικό αυτό θεωρείται ότι είχε σημαντική εξελικτική χρησιμότητα αφού θα πρέπει να αποτελούσε «κλειδί» για την επιβίωση στους άγριους καιρούς της επικράτησης του ισχυρότερου αρσενικού.
Παρά το γεγονός ότι ανατομικά δεν παρουσιάζουν κάποια εμφανή διαφορά, αρκετές μελέτες έχουν εντοπίσει τα τελευταία χρόνια διαφοροποιήσεις στη μορφολογία και στη λειτουργία των εγκεφάλων των ανδρών σε σχέση με των γυναικών. Πρόσφατα μάλιστα ειδικοί του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου είχαν δει σε πειράματα ότι οι άνδρες δεν είναι σε θέση να εεμηνεύσουν τα συναισθήματα των άλλων από την έκφραση του προσώπου τους.
Στη νέα μελέτη ερευνητές από πανεπιστήμια της Γερμανίας συγκεκριμενοποιούν περισσότερο αυτή την «ανικανότητα» εξετάζοντάς περαιτέρω μια τάση που έχει αναφανεί σε άλλες έρευνες – το ότι οι άνδρες δυσκολεύονται περισσότερο να κατανοήσουν την έκφραση των γυναικών από ό,τι των εκπροσώπων του φύλου τους.
Προκειμένου να διαπιστώσουν κατά πόσον οι άνδρες είαι ικανοί να αποκρυπτογραφήσουν τα συναισθήματα των δυο φύλων από ένα κατ’ εξοχήν εκφραστικό «μέσο», τα μάτια τους, ο Μπόρις Σίφερ, ψυχίατρος του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου LWL στο Μπόχουμ της Γερμανίας, και οι συνεργάτες του έβαλαν στον λειτουργικό μαγνητικό τομογράφο 22 άνδρες ηλικίας 21 ως 52 ετών (η μέση ηλικία των εθελοντών ήταν τα 36 έτη).
Οι ειδικοί έδειξαν στους εθελοντές εικόνες που απεικόνιζαν 36 ζευγάρια μάτια και τους ζήτησαν να περιγράψουν τα συναισθήματα των «κατόχων» τους. Στις μισές φωτογραφίες απεικονίζονταν μάτια γυναικών και στις άλλες μισές μάτια ανδρών, με θετικά, αρνητικά και ουδέτερα συναισθήματα και οι συμμετέχοντες στο πείραμα έπρεπε να αξιολογήσουν το κάθε βλέμμα περιγράφοντάς το ως «δύσπιστο» ή «τρομοκρατημένο».
Οι εθελοντές χρειάστηκαν πιο πολλή ώρα και δυσκολεύτηκαν περισσότερο να ερμηνεύσουν τα συναισθήματα των ματιών που ανήκαν σε γυναίκες – συγκεκριμένα οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ο βαθμός δυσκολίας στο «διάβασμα» των γυναικείων ματιών ήταν διπλάσιος σε σχέση με των ανδρικών ματιών. Επί πλέον η εγκεφαλική δραστηριότητα που απεικονίστηκε στις εγκεφαλικές τομογραφίες ήταν διαφορετική στις δυο περιπτώσεις.
Οταν έπρεπε να αποκρυπτογραφήσουν την έκφραση ματιών που ανήκαν σε άνδρες η δραστηριότητα ήταν πιο έντονη στην αμυγδαλή (περιοχή που συνδέεται με τα συναισθήματα, την ενσυναίσθηση και τον φόβο) καθώς και σε σημεία του εγκεφάλου που σχετίζονται με παλαιότερες εμπειρίες και συναισθήματα. Τα μοτίβα της δραστηριότητας φάνηκαν να υποδηλώνουν ότι όταν έπρεπε να αξιολογήσουν τα «ανδρικά» συναισθήματα οι εθελοντές ανέτρεχαν σε δικές τους παρόμοιες εμπειρίες και στα συναισθήματα που τους είχαν προξενήσει ενώ όταν η αξιολόγηση αφορούσε γυναίκες προσπαθούσαν να θυμηθούν πότε είχαν ξαναδεί παρόμοιες γυναικείες εκφράσεις και τι σήμαιναν αυτές.
Αυτή η λιγότερο προσωπική προσέγγιση των γυναικείων εκφράσεων σημαίνει, σύμφωνα με τους επιστήμονες, όχι μόνο ότι οι άνδρες δυσκολεύονται περισσότερο να τις ερμηνεύσουν αλλά και ότι η ενσυναίσθηση των ανδρών είναι μικρότερη απέναντι στις γυναίκες από ό,τι απέναντι σε εκπροσώπους του φύλου τους.
Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι ο συγκεκριμένος «προγραμματισμός» του εγκεφάλου έχει μια καθ’ όλα λογική ερμηνεία, αφού θα πρέπει να υπήρξε πολύ χρήσιμος στο παρελθόν, όταν η γρήγορη αξιολόγηση των αντιπάλων αποτελούσε σημαντικό «όπλο» για την επικράτηση – αν όχι και για την επιβίωση – των αρσενικών.
«Καθώς οι άνδρες ασχολούνταν περισσότερο με το κυνήγι και εμπλέκονταν σε καβγάδες για την εδαφική επικράτηση θα πρέπει να ήταν σημαντικό για αυτούς να μπορούν να διαβλέπουν και να προβλέπουν τις προθέσεις και τις ενέργειες των αρσενικών ανταγωνιστών τους» τονίζεται στη σχετική μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «PLoS One».

"Η Μεγάλη Έκρηξη δεν χρειαζόταν τον Θεό"

Συνεχίζει τον κύκλο διαλέξεων που δίνει στις ΗΠΑ ο διάσημος αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ προκαλώντας, όπως κάθε φορά, πολλές συζητήσεις με τα λεγόμενά του. Η τελευταία του διάλεξη έγινε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας (Caltech) και είχε θέμα με τίτλο «Η καταγωγή του Σύμπαντος». Αναπτύσσοντας τις θεωρίες του για το πώς γεννήθηκε το Σύμπαν ο κορυφαίος επιστήμονας επανέλαβε την άποψη του ότι δεν υπήρξε καμία θεϊκή παρέμβαση. «Η Μεγάλη Εκρηξη δεν χρειαζόταν τον Θεό» ανέφερε χαρακτηριστικά ο Χόκινγκ.
Ενα και «αυτοφυές»
Ο Στίβεν Χόκινγκ ξεκίνησε την ομιλία του αναφερόμενος σε μυθολογικές και θεολογικές προσεγγίσεις σχετικά με την ύπαρξη του Κόσμου καθώς και σε υπαρξιακά ερωτήματα όπως: «Γιατί βρισκόμαστε εδώ;», «Τι έκανε ο Θεός πριν τη γέννηση του Σύμπαντος; Μήπως προετοίμαζε την κόλαση για όσους κάνουν τέτοιες ερωτήσεις;».
Στη συνέχεια ο διάσημος αστροφυσικός έκανε αναφορά σε διάφορες κοσμολογικές θεωρίες και εστίασε σε εκείνη που έχουν αναπτύξει οι Φρεντ Χόιλ και Τόμας Γκολντ. Αυτή κάνει λόγο για ένα αιώνιο Σύμπαν που υπήρχε ανέκαθεν και δεν έχει τέλος μέσα στο οποίο γεννιούνται συνεχώς γαλαξίες από ύλη που σχηματίζεται «αυθόρμητα».
Αναφέρθηκε επίσης στις θεωρίες που κάνουν λόγο για μια διαδικασία κατά την οποία μια Μεγάλη Εκρηξη δημιουργεί ένα Σύμπαν και όταν αυτό πεθαίνει εκδηλώνεται εκ νέου μια Μεγάλη Εκρηξη που γεννά ένα καινούργιο. Ο Χόκινγκ παρέθεσε μια σειρά από επιστημονικά δεδομένα τα οποία, όπως υποστήριξε, αποδομούν όλες αυτές τις θεωρίες. «Ο χρόνος ξεκίνησε τη στιγμή της ιδιομορφίας και αυτό πιθανότατα έχει συμβεί μόλις μια φορά» είπε.
Η Ιερά Εξέταση
Ο Χόκινγκ θυμήθηκε μάλιστα ότι στη δεκαετία του 1980 δημοσίευσε ένα άρθρο για τη στιγμή της γέννησης του Σύμπαντος. Την ίδια περίοδο ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ είχε αποκηρύξει τις επιστημονικές προσπάθειες που μελετούσαν τη στιγμή που γεννήθηκε το Σύμπαν, τη στιγμή της Δημιουργίας, αναφέροντας ότι πρόκειται για ένα ιερό θέμα που δεν πρέπει να αγγίζεται. «Ενιωσα ανακούφιση που δεν με οδήγησαν στην Ιερά Εξέταση» είπε ο Χόκινγκ που ολοκλήρωσε τη διάλεξη αναφερόμενος στη λεγόμενη θεωρία-Μ της οποίας είναι θιασώτης. Η συγκεκριμένη θεωρία προσπαθεί να ενοποιήσει την κλασική και την κβαντική φυσική, να γίνει δηλαδή η λεγόμενη «θεωρία των πάντων».

Η απομυθοποίηση των θρησκειών: Ισλαμισμός

Ο Ισμαήλ είναι ο γιος του Αβραάμ που απέκτησε με την Άγαρ και γι αυτό, ο τελευταίος, θεωρείται γενάρχης των Αράβων (Βλέπε Γεν. 16). Ο Ισμαήλ έφυγε στην έρημο Φαράν που έζησε νομαδική ζωή. Παντρεύτηκε μια Αιγύπτια και έκανε 12 παιδιά από τα οποία προήλθε το μεγάλο έθνος των Αράβων (Βλέπε σχετικά Γεν. 17.20).

Η γέννηση του Μωάμεθ ήταν καθορισμένη απ’ το θεό γιατί, απ’ τον 6ο μήνα ακόμα της εγκυμοσύνης της Ανιμέ, της μητέρας του, ο αρχάγγελος Γαβριήλ της ανήγγειλε το χαρμόσυνο γεγονός, λέγοντάς της ότι το παιδί που θα φέρει στον κόσμο θα ονομαστεί Μωάμεθ (ένδοξος), αλλά για την ώρα πρέπει αυτό να κρατηθεί μυστικό. Τρεις μήνες μετά, η Ανιμέ με θαυματουργικό τρόπο και άμωμα, γέννησε τον Μωάμεθ περιτμημένο! Ο ουρανός φωτίστηκε και η γη σείστηκε. Τα άστα υποκλίθηκαν μπροστά του και όλα τα είδωλα στον κόσμο γκρεμίστηκαν. Ένας άγγελος του άνοιξε το στήθος, πλένοντας την καρδιά του νεογέννητου από τα μαύρα στίγματα του προπατορικού αμαρτήματος. Μετά τη γέμισε με ουράνια σοφία και την επανατοποθέτησε στη θέση της! Από κείνη τη στιγμή ο Προφήτης έλαμπε από Φως!

Στην παιδική του ηλικία τα ζώα που συναντούσε τον προσκυνούσαν και κάποια από αυτά μιλούσαν με ανθρώπινη φωνή.

Όταν πια έγινε άνδρας, τον επισκέφτηκε ο αρχάγγελος Γαβριήλ και του είπε να διαβάσει ένα μήνυμα του θεού. Αυτός του είπε πως δεν ξέρει γράμματα και τρεις φορές επανειλημμένα τον πρόσταξε να διαβάσει. Όταν κατάλαβε ότι μπορεί να διαβάσει ο θεός του έστελνε όλο και περισσότερα μηνύματα που τον κατεύθυναν σ’ ολόκληρη τη ζωή του. Κατάφερε να ειρηνεύσει τις φυλετικές διαφορές των αράβων και σαν ηγέτης εδραίωσε την μεγάλη ισλαμική αυτοκρατορία για να υπερασπιστεί το θεό από τους εχθρούς του. Ο Μωάμεθ ήταν ένας μεγάλος προφήτης, όπως ήταν ο Μωυσής και ο Χριστός. Αυτούς όμως οι άνθρωποι τους παρανόησαν και γι’ αυτό ο θεός (Αλλάχ) έστειλε τον τελευταίο του προφήτη, για να αποκαταστήσει την αρχική καθαρότητα της πίστης στο μοναδικό θεό που όχι μόνο ξεχάστηκε αλλά και διαστρεβλώθηκε απ’ τους Ιουδαίους και χριστιανούς. Αυτός ήταν ο εκλεκτός του θεού που ήρθε να συμπληρώσει ό,τι οι προηγούμενοι προφήτες (Μωυσής και Ιησούς) άφησαν κενό, συμπληρώνοντας την αποκάλυψη.

Ο Μωάμεθ θεράπευσε πολλούς ανθρώπους και γι αυτό οι «βιογράφοι» του αναφέρουν μύρια θαυμαστά πράγματα που συνέπαιρναν τα μυαλά των πιστών. Για παράδειγμα, ο Μωάμεθ έκανε τη σελήνη να μπει στο δεξί του μανίκι και να βγει απ’ το αριστερό ή να γυροφέρνει πάνω απ’ το ναό Καάμπα της Μέκκα! Όπως και στην περίπτωση του Μωυσή και των 10 εντολών που πήρε απ’ το θεό, έτσι και εδώ, ένας άγγελος έδωσε στο Μωάμεθ ένα μεταξωτό ρολό. Σ’ αυτό ήταν γραμμένος ο λόγος του θεού (Καλάμ Αλλάχ) που αργότερα αποτέλεσε τον ιερό λόγο του Κορανίου. Στο ιερό αυτό κείμενο, τα πάντα είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο και αποτελούν το Α και το Ω της αστικής και ποινικής τους νομοθεσίας.

Την τελευταία νύχτα της ζωής του στη γη εμφανίστηκε μπροστά του ένα άσπρο ιπτάμενο άλογο πάνω στο οποίο ο Μωάμεθ αναλήφθηκε στους ουρανούς. Μια στάση μόνο έκανε στην Ιερουσαλήμ, όπου και σήμερα ακόμα φαίνονται οι οπλές του αλόγου και το αποτύπωμα του χεριού του στον ιερό Θόλο του Βράχου! Εκεί συναντήθηκε με τον Μωυσή και τον Ιησού που του αναγνώρισαν τον ρόλο του Μεγαλύτερου εκ των Προφητών και ιδρυτή της καλύτερης θρησκείας. Μετά αναλήφθηκε στους ουρανούς και έκτοτε βρίσκεται δεξιά του θεού για να κρίνει τους νεκρούς!

Η απομυθοποίηση

Δεν χωρά καμιά αμφιβολία ότι όλα αυτά ήταν παρμένα απ’ την Ιουδαϊκή και Χριστιανική παράδοση την οποία την έζησαν για χρόνια. Οι Άραβες είχαν στενούς θρησκευτικούς δεσμούς και με τους Ιουδαίους και με τους χριστιανούς. Οι Ισλαμιστές θεωρούν την Παλαιά και Καινή Διαθήκη ιερά βιβλία. Θεωρώντας ότι στα εδάφια Δευτ. 18.15 και Κατά Ιωάννη 14.16 ο αναφερόμενος προφήτης ήταν ο Μωάμεθ. Ας σημειώσουμε ακόμα ότι ο βασιλιάς Dhu Nuwas (Δαμιανός) του αραβικού βασιλείου των Ομηριτών (λέγονταν και Μακρίβιοι) υιοθέτησε τον Ιουδαϊσμό σαν επίσημη θρησκεία στο νότιο εκείνο κρατίδιο της Αραβίας, απ’ όπου εξαπέλυσε μάλιστα και επίθεση ενάντια σε χριστιανούς Άραβες, τους Νεγράνους.

Ο Ιουδαϊσμός είχε πάντα φυλετικό χαρακτήρα που κάτω απ’ την απειλή γειτονικών λαών πήρε έντονα εθνικιστικό χαρακτήρα.
Ο εθνοχριστιανισμός, σαν εξέλιξη του Ιουδαιοχριστιανισμού, κάτω απ’ την επιρροή μιας πολυφυλετικής αυτοκρατορίας πήρε κοσμικό χαρακτήρα, επιδιώκοντας, μέσω του συγκρητισμού, να εξελιχθεί σε παγκόσμια θρησκεία. Η μελέτη των αρχαίων δοξασιών μας πλούτισε με συγκρητικό υλικό αποδεικνύοντας πανηγυρικά την ομοιότητα των μύθων, των δοξασιών, των λατρειών και των θρησκευτικών συνηθειών ακόμα και μεταξύ πολύ διαφορετικών λαών. Όμοια και ο Ισλαμισμός, η νέα θρησκεία των Αράβων, διαμορφώθηκε κάτω απ’ την ανάγκη που επέβαλλε η ένωση των Αραβικών φυλών. Η συνειδητοποίηση της κοινής τους καταγωγής επέβαλλε την φυλετική ένωση, κάτω από μια κοινή ιδέα, προκειμένου να αντιμετωπίσει, όπως και στους Ιουδαίους, την απειλή των γειτονικών λαών, που έθιγαν τα συμφέροντά τους.

Ο εμπορικός δρόμος που συνέδεε τη Μέκκα με τη Συρία εκτός των άλλων ήταν και ένας πνευματικός δρόμος που συνέδεε τις τρεις εξ’ αποκαλύψεως θρησκείες. Η έντονη Ιουδαϊκή παρουσία άλλωστε στην περιοχή της Αιθρίβου και ο αξιόλογος αραβικός πληθυσμός της Συρίας και Περσίας, καταλυτικά επέδρασαν επάνω τους αφομοιώνοντας τον Ιουδαϊσμό και το Ζωροαστρισμό. Οι ρίζες του Ισλαμισμού άλλωστε βρίσκονται στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Αβραάμ (Ibrahim στα αραβικά) είναι ο πρώτος άνθρωπος που άκουσε και υποτάχτηκε στο θεό. Islam σημαίνει υποταγή και αυτοί που υποτάσσονται στο θεό λέγονται Muslims (Μουσουλμάνοι). Γι’ αυτό ο προφήτης Μωάμεθ σφράγισε το λόγο του θεού και ονομάστηκε «Σφραγίδα των Προφητών». Οι Εβραϊκές και Χριστιανικές ιστορίες που άκουγε στον εμπορικό δρόμο Μέκκας - Συρίας τον έκαναν να ευαισθητοποιηθεί στις κοινωνικές αδικίες των ανειρήνευτων αραβικών πατριών. Σαν προνοητικός, μελλοντικός ηγέτης, αναζητώντας τρόπο να τους ενώσει, τάχθηκε με τους φτωχούς, τους δούλους, τις χήρες και με κάθε καταπιεσμένο, μιμούμενος την πολιτική του «Ιησού».

Μεταναστεύοντας στη νέα Πόλη, η πράξη είχε και συμβολικό χαρακτήρα, γιατί εγκατέλειπε τον πλούτο των εμπόρων της Μέκκας, υποστηρίζοντας τους αδύνατους και καταφρονεμένους αγρότες της Αιθρίβου. Η Αίθριβος ονομάστηκε Medinat um nabi (Πόλη του Προφήτη). Οι Άραβες, μιμούμενοι αργότερα την συνήθεια των Βυζαντινών για την πρωτεύουσά τους, την ονόμασαν κι’ αυτοί απλά Medinat (Μεδίνα) δηλαδή Πόλη! Οι παραδοσιακές αραβικές επιδρομές υιοθετήθηκαν και από το στρατό του Μωάμεθ. Λαφυραγωγούσε τα εμπορικά καραβάνια των μη Μουσουλμάνων με την αιτιολογία ότι πολεμά τους ειδωλολάτρες της Μέκκας, μοιράζοντας τα λάφυρα στους φτωχούς, σαν ένας «Ρομπέν των Ερήμων»!

Ο ιερός πόλεμος ονομάστηκε jihad και εκτός απ’ τον πλούτο της λαφυραγωγίας έφερνε καινούριους προσήλυτους. Στην Αίθριβο, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στράφηκε στον προσηλυτισμό των Ιουδαίων. Έχοντας μέρα ανάπαυσης οι χριστιανοί την Κυριακή και οι Ιουδαίοι το Σάββατο, ο Μωάμεθ επέλεξε την «Παρασκευή» μέρα λατρείας για τους Μουσουλμάνους. Αρχικά θεώρησε τα Ιεροσόλυμα, άγια πόλη για τον προσανατολισμό των προσκυνητών, υιοθέτησε την Ιουδαϊκή νηστεία απέχοντας με βδελυγμία το χοιρινό κρέας και διατήρησε την περιτομή και για τους Μουσουλμάνους. Το μιμούμενο αυτό ιουδαϊκό πρότυπο θεωρήθηκε απ’ τους Εβραίους παρωδία και προσβολή της θρησκείας τους. Έτσι ήρθαν σε ρήξη και διώχτηκαν απ’ την Μεδίνα, αντικαθιστώντας αργότερα την ιερή πόλη των Ιεροσολύμων με τη Μέκκα.

Η πίστη στη μοναδικότητα του Αλλάχ κάνει το μονοθεϊσμό των Ισλαμιστών αυστηρότερο και απ’ τον Γιαχβισμό των Ιουδαίων και από τον τριαδικό θεό των χριστιανών. Μόνο η αυστηρή υποταγή του Μουσουλμάνου στο αυστηρό μονοθεϊστικό σχήμα του Ισλάμ μπορούσε να συνενώσει τόσο ανόμοιους πολιτισμούς. Φυλές της πόλης και νομαδικές φυλές της ερήμου δεν ήταν εύκολη υπόθεση να υποταχθούν σ’ ένα ενιαίο πολιτιστικό σύνολο και κοινό κώδικα συμπεριφοράς. Μόνο ένα ιδιαίτερα αυστηρό θεοκρατικό πολιτικό σύστημα μπορούσε να επιβάλλει οργάνωση και πειθαρχία, ασκώντας νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, σ’ ένα ιδιόρρυθμο νομαδικό λαό. Μέσα σε οκτώ χρόνια ο Μωάμεθ επιβλήθηκε σ’ ολόκληρο τον αραβικό κόσμο και σ’ ένα αιώνα το Ισλάμ άπλωσε την αυτοκρατορία του από τις Ινδίες μέχρι την Ισπανία. Το Ισλάμ έγινε κυρίαρχο, υποτάσσοντας χριστιανούς και Ιουδαίους επιβάλλοντάς τους να πληρώνουν φόρο υποταγής. Οι μουσουλμάνοι δέχτηκαν τέσσερα βασικά αντικείμενα πίστης α) Τη μοναδικότητα του θεού, β) τους απεσταλμένους του Νώε, Αβραάμ, Μωυσή, Ιησού και το Μωάμεθ σαν επισφράγιση των προφητών γ) τους αγγέλους (Γαβριήλ, Μιχαήλ, Αζραήλ, Ισραφήλ) και άλλους μικρούς και δ) στη μετά θάνατο Ανάσταση και τη Μέρα της Κρίσης.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι στους αγγέλους υπήρχε κάποτε και ο Αζαζίλ ή Λούσιφερ, ο πιο ένδοξος όλων, όμως επαναστάτησε ενάντια στο θεό και όπως στους Ιουδαίους και χριστιανούς έτσι κι εδώ έγινε Σατανάς δηλαδή Ιμπλίς ή Αντούβ Αλλάχ (εχθρός του θεού). Η πράξη υποταγής στους Μουσουλμάνους, επίσης, εκτιμάται περισσότερο απ’ την απλή πίστη των Ιουδαίων και χριστιανών. Οι «πέντε κολώνες του Ισλάμ» μπορεί να είναι απλές υποχρεώσεις, όμως απαιτούν αυστηρή εφαρμογή απ’ τους πιστούς Μουσουλμάνους, γιατί μέσα απ’ αυτές εκφράζεται το «σύμβολο υποταγής. Όπως κάθε θρησκεία, έτσι και στον Ισλαμισμό, τα δόγματά του δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά ούτε ασπάστηκαν συνολικά χωρίς διαφωνία. Κάθε νοητικό δημιούργημα προϋποθέτει και την άρνηση, τη διαφωνία που εμφανίζεται στους κόλπους της θρησκείας σαν έριδα και αίρεση.

Μετά τη μάχη στη Σίφινα, το 657, ανάμεσα στο γαμπρό και ξάδερφο του Μωάμεθ Αλή (γιο του Αμπού Ταλέμ) που παντρεύτηκε την Φατιμέ και το Μωαβία, το Ισλάμ διαιρέθηκε σε τρεις ομάδες. Οι περισσότεροι είναι οι Σουνίτες που δέχονται σαν νόμιμους διαδόχους τους τρεις πρώτους χαλίφηδες (Αβουβεκίρ, Ομάρ και Οθμάν). Αυτούς οι Σιΐτες τους θεωρούν σφετεριστές και δέχονται ότι το χαλιφάτο αρχίζει με τον Αλή, το γιο του Αμπού Ταλέμ. Ανάμεσα στους Σουνίτες και Σιΐτες υπάρχει τέτοια έχθρα και μίσος που συχνά τους έφερε σε αιματηρές συγκρούσεις.

Αδιαφορώντας στη μελέτη αυτή για τις αιρετικές και διασπαστικές ισλαμικές τάσεις, κάνοντας αναφορά στους «ανθρώπους της παράδοσης» (αχλ ασσούνα) τους σουννίτες, σιγά-σιγά πλάι στον ιστορικό Μωάμεθ εμφανίστηκε και ο θρύλος, που με τις γνωστές θρησκευτικές υπερβολές του, πλούτισε το Ισλάμ με τα στοιχεία που έκαναν τη νέα θρησκεία ανταγωνιστική με τις άλλες δύο «εξ’ αποκαλύψεως» θρησκείες, τον Ιουδαϊσμό και το Χριστιανισμό.

Οι σημαντικότερες πηγές της ζωής του Μωάμεθ (γέννηση, ζωή και θάνατος) βρίσκονται στα έργα του Ίμπν Ισάκ (704-767). Η βιογραφία του Μωάμεθ γραμμένη πάνω από εκατό χρόνια μετά το θάνατό του, θεωρείται επισφαλής, στην οποία προστέθηκε κάθε θρύλος που τον καιρό εκείνο κυκλοφορούσε ανάμεσα στους πιστούς του Ισλάμ. Οι πληροφορίες που καταγράφουν τη ζωή του προφήτη, ο Ιμπν Ισάκ συνέλεξε απ’ τον πατέρα του και δυο θείους του, καθώς και από πληροφοριοδότες που συναντούσε στα ταξίδια που έκανε ανάμεσα στη Βαγδάτη και την Αίγυπτο, όπου σπούδασε. Η έκδοση αυτή, μισό αιώνα αργότερα, αναθεωρήθηκε απ’ τον Ίμπν Χισχάμ που πέθανε το 827 και φυσικά διαστρεβλώθηκε ακόμα πιο πολύ.
Η γέννηση της δογματικής αλήθειας σαν κόρη οφθαλμού θα διαφυλαχτεί και θα βιωθεί απ’ τους μελλοντικούς πιστούς κόντρα σε κάθε διαφορετική γνώμη και αιρετικό λόγο. Ίσως ο πρώτος αιρετικός λόγος ήταν αυτός των Μουταζιλιτών που απέδιδαν την ιερότητα του Κορανίου όχι στο γράμμα αλλά στο πνεύμα, θεωρώντας όχι μόνο δυνατή αλλά και απαραίτητη την αλληγορική ερμηνεία του Κορανίου. Οι ιδέες τους αφομοιώθηκαν καλύτερα όταν γνώρισαν την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, που την μετέδωσαν από τα δυτικά (Ισπανία) ασκώντας σημαντική επίδραση και στην ευρωπαϊκή σχολαστική φιλοσοφία.

Επίλογος

Τα λόγια του Προφήτη, ότι η μέρα της κρίσης δεν θα έρθει μέχρι να αφανιστεί και ο τελευταίος Εβραίος, κάνουν τους Μουσουλμάνους να τους συμπεριφέρονται με ιδιαίτερη έχθρα, κάνοντας την ειρήνη στην περιοχή όνειρο θερινής νυχτός και την τιμή του πετρελαίου να ανεβοκατεβαίνει αναστατώνοντας όλο τον κόσμο! Ο φτωχός φονταμενταλιστής πιστός αυτό δεν θα το συνειδητοποιήσει ποτέ, γιατί η πίστη του αλλού αποσκοπεί: στην μετά το θάνατο ημέρα! Έτσι νομίζει!

Η Ισλαμική εσχατολογία, ουσιαστικά, δεν έχει μεγάλες διαφορές απ’ την εσχατολογία των άλλων δυο θρησκειών. Όπως και οι άλλοι, έτσι και οι Μουσουλμάνοι, πιστεύουν στη μέλλουσα κρίση, ίσως όχι με τόση ζοφερότητα όσο οι χριστιανοί περιγράφουν την κόλασή τους. Όμως με πολύ μεγαλύτερη λαμπρότητα περιγράφουν τον παράδεισό τους οι Ισλαμιστές, κάνοντας τους Μουσουλμάνους να πιστεύουν ότι αφού θα αποκτήσουν ξανά το σώμα που είχαν, θα ζήσουν πλουσιοπάροχα στους κήπους του με φαγητά που δεν γεύτηκαν ποτέ και γυναίκες παρθένες (!) πίνοντας χωρίς να μεθούν και απολαμβάνοντας μια ζωή ανεμελιάς χωρίς άγχος και ατέρμονο τέλος.
Αυτές οι δοξασίες φυσικά δεν εμφανίστηκαν απ’ την μια μέρα στην άλλη. Είναι η συνισταμένη των δοξασιών που υπήρχαν και αυτών που με το χρόνο προστέθηκαν αργότερα.

Η απομυθοποίηση των θρησκειών: Χριστιανισμός

Ο αρχάγγελος Γαβριήλ σταλμένος από το θεό παρουσιάζεται στην παρθένα Μαρία, μια αγνή εβραιοπούλα, που έκτοτε θεωρείται η πιο ευλογημένη γυναίκα του κόσμου. Της δίνει να μυρίσει έναν κρίνο και της αναγγέλλει ότι θα μείνει έγκυος, χωρίς την παρέμβαση άνδρα και άμωμα θα γεννήσει το γιο του θεού!

Η παρθένος Μαρία προερχόταν από τη βασιλική οικογένεια του Δαβίδ. Ο πατέρας της καταγόταν από την Ναζαρέτ και η μητέρα της από την Βηθλεέμ, εκεί που εννέα μήνες μετά, γέννησε άμωμα το γιο του θεού, σε ένα σπήλαιο με θαυματουργό τρόπο. Άγγελοι υμνούσαν στον ουρανό κι ένα φωτεινό αστέρι φώτισε τη φάτνη μέσα στην οποία ο Ιησούς σαν σωτήρας της ανθρωπότητας ζεσταινόταν από τα ζώα που φιλοξενούσε. Την όγδοη μέρα, σαν εβραίος, περιτομήθηκε και την τεσσαρακοστή, σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο, τον αφιέρωσαν στο Ναό.

Ο βασιλιάς Ηρώδης θορυβήθηκε από τη γέννηση αυτή και φοβισμένος πως θα χάσει το θρόνο, στην προσπάθειά του να τον σκοτώσει, σκότωσε 2000 παιδιά. Ο Ιησούς δραπέτευσε στην Αίγυπτο. Όταν όμως ήρθε ήταν πάνσοφος και μεγάλος θεραπευτής.

Αφού βρήκε 12 μαθητές, όσες και οι φυλές του Ισραήλ, άρχισε να διδάσκει στα πλήθη που τον ακολουθούσαν θεραπεύοντας τους πάσχοντες με θαυματουργό τρόπο. Ο λαός τον αγαπούσε, όμως η ηγεσία τον φθόνησε πολύ. Μετά από προδοσία ενός εκ των μαθητών του, συνελήφθη και με συνοπτικές διαδικασίες τον εκτέλεσαν με σταύρωση!

Κατά την στιγμή του θανάτου του ο ήλιος χάθηκε σ’ ολόκληρο τον κόσμο για τρεις ολόκληρες ώρες, ο ναός σχίστηκε στα δύο, η γη σείστηκε με δύναμη και θόρυβο μεγάλο και οι τάφοι άνοιξαν. Πολλοί δε αναστήθηκαν τότε και μπήκαν στην πόλη και από την αναστάτωση αυτή φόβος πλημμύρισε σε όλους κάνοντάς τους να πιστέψουν ότι αυτός που πέθανε ήταν πράγματι ο γιος του θεού!
Μετά τρεις ημέρες όμως αναστήθηκε και παρουσιάστηκε στους μαθητές του, δίνοντάς τους τις τελευταίες οδηγίες. Έπειτα αναλήφθηκε στους ουρανούς και κάθισε δεξιά του πατέρα του. Οι μαθητές του διέδωσαν την διδασκαλία του και έξω από το Ισραήλ, στα πέρατα του κόσμου! Η έλευση του Υιού του θεού είχε σκοπό να λυτρώσει τον άνθρωπο από το προπατορικό αμάρτημα. Αυτό, σύμφωνα με την Παλιά Διαθήκη, είναι ένα θανάσιμο αμάρτημα που κουβαλά κάθε άνθρωπος από τη στιγμή που θα έρθει στον κόσμο μέχρι να πεθάνει. Ο Ιησούς δίδαξε πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο άνθρωπος στην επίγεια ζωή προκειμένου να βιώσει, μετά θάνατον και την επουράνια κοντά στο θεό.

Η απομυθοποίηση

Όλα δείχνουν ότι πρόκειται για έναν ακόμα εβραϊκό μύθο που, επινοήθηκε μετά την καθιέρωση του Βιβλικού Κανόνα. Το ιερατείο, φυσικά ήταν αντίθετο στις απόψεις τους και γι’ αυτό τους έθεσε εκτός, σαν αιρετικούς. Διωγμένοι από το σώμα της Ορθόδοξης εβραϊκής θρησκείας περιπλανώμενοι σε χώρες έντονης ελληνιστικής επιρροής ήταν φυσικό να μπολιαστεί ο αρχικός μύθος με τις πέριξ του Ισραήλ θρησκείες. Το αποτέλεσμα αυτής της κίνησης ονομάστηκε γνωστικισμός. Πιθανότατα οι Γνωστικοί αυτοί να ήταν οι διωγμένοι Εσσαίοι που οι χριστιανοί αργότερα θα αποσιωπήσουν χαρακτηριστικά και με επιμέλεια! Οι ρίζες τους φαίνονται να βρίσκονται στο Ισραήλ, όπως και σε μια κοινότητα στην Αλεξάνδρεια, όμως οι παγανιστικές επιρροές μεταστρέφουν τον μύθο και τη φιλοσοφία του.
Στην κορυφή των δοξασιών εκείνης της περιόδου βρίσκονται οι μυστηριακές θρησκείες του Διονύσου στη Ελλάδα, του Όσιρη και της Ίσιδος στην Αίγυπτο, του Άδωνη στην Συρία, του Μίθρα στην Περσία. Επίσης, σχετικά νέες θρησκείες, του Ορφέα στην Ελλάδα και του Σέραπη στην Αίγυπτο, όλες περιστρέφονται γύρω από τον θεάνθρωπο που γεννιέται, πεθαίνει και ανασταίνεται για να δώσει ζωή και ελπίδα στους ανθρώπους. Η αλληγορία προσφέρεται κατά κόρον στη φιλοσοφική θεώρηση του μύθου. Σοφοί και διδάσκαλοι γράφουν συνεχώς κείμενα μέσα από τα οποία κωδικοποιούν βαθιές πνευματικές αλήθειες, συσσωρευμένες από το χρόνο και την εμπειρία που σήμερα η θρησκειολογία μας φέρνει στο φως σαν συγκριτικά στοιχεία, κάνοντας ορατή την εποχή εκείνη της ενοθείας στην οποία όλες οι θρησκείες συγκλίνουν. Η παγκοσμιοποίηση είναι μία τάση που τείνει να ενώσει την διαφορετικότητα σε ένα πράγμα, να το κάνει κοινό για όλους. Η ενοθεία έχει ακριβώς αυτήν την ροπή, ενοποιώντας διαφορετικές θρησκευτικές δοξασίες. Εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι η τάση αυτή είναι ο προάγγελος του μονοθεϊσμού, όπως τον ξέρουμε σήμερα. Βέβαια ο μονοθεϊσμός δεν είναι καινούρια ιδέα αλλά αντίληψη που δοκιμάστηκε στην Ελλάδα, την Περσία και την Αίγυπτο, όμως εγκαταλείφθηκε. Ανάμεσα σε τόσες απόψεις και τάσεις που δημιουργούν οι φιλοσοφικές κινήσεις κάποιες φαίνεται πραγματικά να επηρεάζουν κάποτε πολλούς δημιουργώντας αυτό που λέμε ρεύμα.
Ο χριστιανικός γνωστικισμός ήταν αυτός που φάνηκε να κερδίζει τη μάχη, στον οποίο, κάτω από το όνομα Χριστός (καθόλου εβραϊκός όρος και κυρίως ιδιότητα και όχι όνομα) κατόρθωσε να ενοποιήσει όλες αυτές τις δοξασίες. Οι διωγμένοι από το ιερατείο, Εσσαίοι, φαίνεται να βρίσκουν κατεύθυνση προς τον γνωστικισμό. Αναφερόμαστε στα τέλη του 1ου αιώνα και της αρχής του 2ου στον οποίο αρχίζει η εξάπλωση των συμπιληματικών γνωστικών «ιερών κειμένων». Σοφοί και διδάσκαλοι αναζητούν νέα κατεύθυνση, προσπαθώντας μέσα από την πληθώρα των αμφίβολων συγγραμμάτων που κυκλοφορούν, την ένωση ή την απόρριψη των κειμένων αυτών, προκειμένου να δικαιολογήσουν την πίστη τους σε κάτι ανώτερο των απαρχαιωμένων θρησκειών. Οι παλιές θρησκείες, χαρακτηρισμένες σαν ειδωλολατρικές, πολεμούνται ανηλεώς προκειμένου σαν νικητές να δοξάσουν τη νέα θρησκεία στην οποία ο θεός αποκαλύπτεται κάνοντας λυτρωτικό κάλεσμα. Μετά την εδραίωση των ρωμαϊκών κατακτήσεων, είναι γνωστό ότι τα ήθη παρήκμασαν και οι αντιθέσεις μεγάλωσαν, ωθώντας τους νέους ηθικολόγους να αναζητήσουν λύσεις στη φιλοσοφία και την ουτοπία. Η ελπίδα για τη σωτηρία της ψυχής ήταν η ευκολότερη λύση, που άφηνε ανέγγιχτα τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Η ζωή δεν έχει καμιά αξία πια. Ήταν πρόσκαιρη και κυρίως μεταβατική. Ο νεοπλατωνισμός έδινε ώθηση, όμως παρέμενε ακόμα μυστηριακός και αρχέγονος, ενώ ο γνωστικισμός, με τις αλληγορίες, ζωντάνευε τους μύθους των παγανιστών. Φαινόταν πιο αληθινός και άμεσος για το λαό.

Κάποιοι χριστιανοί γνωστικοί προσπάθησαν να δώσουν μεγαλύτερη αληθοφάνεια στους μύθους τους. Πίστεψαν πως όσα αναφέρονται σαν αλληγορία δεν είναι μύθοι, αλλά αλήθειες, κάνοντάς τους να ξεχωρίζουν από τους πρώτους γνωστικούς. Αυτοί με «ψέματα» θα πείσουν τους αφελείς ότι όλα αυτά είναι αληθινά. Βάζω εισαγωγικά στη λέξη «ψέματα» γιατί οι επίδοξοι εκσκαφείς των γνωστικών κειμένων πείστηκαν και ίδιοι από τις αλληγορίες, εκλαμβάνοντάς τες σαν αληθινή εκδοχή! Βρισκόμαστε ήδη στα μισά του 2ου αιώνα. Ο Ιουστίνος ο Μάρτυς διασώζει εκείνη την εποχή. Οι γνωστικοί θα αγωνιστούν, όμως νικητές θα αναδειχτούν οι δογματικοί χριστιανοί που θα ξεχωρίσουν πλήρως από τους αδερφούς τους, αν και δεν θα μοιάζουν ακόμα σε τίποτα με τους χριστιανούς όπως τους ξέρουμε σήμερα.

Τα συμπιληματικά κείμενα θα αρχίσουν να δένουν το ένα με το άλλο, όμως οι αντιφάσεις θα χάσκουν μέχρι να δοθούν απαντήσεις ώστε να αποτελέσουν τον Κανόνα. Όχι πως μετά θα εξαφανιστούν. Απλά μετά η πίστη θα θολώσει τη λογική, έτσι ώστε να μη φαίνονται στον πιστό. Οι διωγμοί στα τέλη του 3ου αιώνα θα δέσουν τους δογματικούς χριστιανούς αναστατώνοντας ακόμα πιο πολύ την χέρσα αυτοκρατορία των Ρωμαίων. Οι «αιρετικοί» γίνονται η πέτρα του σκανδάλου ανάμεσα στις κοινότητες των χριστιανών που συχνά φτάνουν σε μάχες μεταξύ τους, λύνοντας τις διαφορές με τα χέρια. Εχθροί μπάζουν από παντού, τα σύνορα παραμένουν αφύλακτα και οι επιδρομές και τα πλιάτσικα αυξάνουν. Η αυτοκρατορία κλονίζεται και οι χριστιανοί αρνούνται να υποστηρίξουν τα εγκόσμια αφεντικά. Στις αρχές του επόμενου αιώνα, κάποιος φιλόδοξος αυτοκράτορας θα εκμεταλλευτεί το επαναστατικό πνεύμα των χριστιανών κάνοντάς τους συμμάχους ενάντια στους προσωπικούς του εχθρούς.
Ο επίδοξος Κωνσταντίνος, λάτρης ακόμα του Ήλιου, θα καταφέρει να ιδρύσει την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με κέντρο την Κωνσταντινούπολη. Τον χριστιανισμό θα αναγνωρίσει σαν κρατική θρησκεία. Ήταν το αντάλλαγμα, αλλά και ο τρόπος που θα συντηρούσε έκτοτε το θρόνο του. Επαναπαυμένοι και οι χριστιανοί που βρήκαν κρατική υποστήριξη αν και συχνά εναντιώνονται και στον ίδιο τον αυτοκράτορα κι ας τον θεωρούν αντιπρόσωπο του θεού στη γη! Οι διαμάχες ανάμεσα στον Κωνσταντίνο και τον Αθανάσιο είναι χαρακτηριστικές. Ο ένας είχε συμφέρον από τον άλλον! Το τερπνόν μετά του ωφελίμου! Ένας κόλακας φίλος του Κωνσταντίνου, ο Ευσέβιος της Καισαρείας, κατάφερε μεταξύ άλλων με ψέματα να γράψει την πρώτη Εκκλησιαστική Ιστορία, καθιερώνοντας και τον πρώτο Κανόνα των χριστιανών. Αν και αιρετικός ο Καισάρειας, οι δογματικοί μέχρι και σήμερα τον τιμούν για το έργο του. Τα μαγειρέματα από κει και πέρα θα είναι ευκολότερα. Πλαστογραφήσεις και χαλκεύματα θα λαμπρύνουν τη νέα θρησκεία, ενώ οι γνωστικοί και οι αρχαίες θρησκείες, που αποτελούσαν την μητρική τους γνώση, θα υποστούν ανηλεή διωγμό από τους απολογητές και τους αιρεσιάρχες! Η Ελλάδα καταντά επαρχία της Αγίας Πόλης και ο αρχαίος της θησαυρός καταληστεύεται. Η ανθρωπότητα είχε αλλάξει σελίδα. Είχε αρχίσει ήδη ο Μεσαίωνας να αγκαλιάζει κάθε εκδήλωση της ζωής.

Επίλογος

Η λάμψη του αρχαίου κόσμου σβήνει. Συγγράμματα καίγονται, μνημεία καταστρέφονται, φιλοσοφικές σχολές κλείνουν και οι λάτρεις των αρχαίων θρησκειών βρίσκονται υπό συνεχή διωγμό. Εξορίες, δημεύσεις περιουσιών, βασανιστήρια και εκτελέσεις. Σε λίγους αιώνες όλα θα έχουν αλλάξει και μία νέα αποκαλυπτική θρησκεία θα κάνει την εμφάνιση της: ο Ισλαμισμός.
Ο Μεσαίωνας είχε μπει για τα καλά και το σκοτάδι απλώθηκε παντού!

Η απομυθοποίηση των θρησκειών: Ιουδαϊσμός

Πριν από 6000 χρόνια δεν υπήρχε τίποτα, παρά ένας θεός μόνο, που αποφάσισε να δημιουργήσει το Σύμπαν και… τον Άνθρωπο. Το σύμπαν το έφτιαξε σε πέντε μέρες και τον άνθρωπο (ένα ζευγάρι) σε μία. Την έβδομη μέρα ξεκουράστηκε! Από τους απογόνους των δύο αυτών ανθρώπων γεννήθηκε ένας λαός με τον οποίο ο θεός σύναψε ειδικές σχέσεις. Ήταν ο εκλεκτός λαός που έκτοτε θα ορίζει σαν παιδί του και θα τον προστατεύει από τους άλλους λαούς που στην διάρκεια του χρόνου θα δημιουργηθούν από τους γεννήτορες Πατέρες. Γεννήτορες όλων είναι οι γνωστοί βιβλικοί Πατέρες ή Πατριάρχες.

Αυτές οι δύο επεμβάσεις του θεού (του σύμπαντος και του λαού του Ισραήλ) περιγράφονται στην Ιερή Βίβλο (Μεγάλο Βιβλίο) των Ιουδαίων και για τους τελευταίους αποτελούν, έτσι λένε, την ιστορία τους που με δυο λόγια έχει κάπως έτσι:
Πολλά πράγματα πήγαιναν στραβά στην αρχή. Από τον Αδάμ και την Εύα μέχρι τα παιδιά τους, τον Άβελ και τον Κάιν, ή και μέχρι τον Νώε, που ο θεός αποφάσισε να τους πνίξει όλους με έναν κατακλυσμό, σώζοντας μόνον την οικογένειά του μαζί με ένα ζευγάρι από κάθε ζώο του πλανήτη! Αλλά κι αργότερα δεν πήγαιναν καλύτερα τα πράγματα (Σόδομα και Γόμορρα) και πολλές αιχμαλωσίες υπέστησαν σαν λαός από τότε που ο Αβραάμ κατέβηκε από την Ουρ των Χαλδαίων (Μεσοποταμία) και κατοίκησε στη χώρα της Χαναάν (Παλαιστίνη).
Στην αρχή μια πώληση του Ιωσήφ, από τα αδέρφια του, ήταν αρκετή ώστε ο εκλεκτός λαός του θεού να βρεθεί σκλαβωμένος στην Αίγυπτο, μέχρι να βρεθεί ο Μωυσής με τον οποίο θα επιχειρήσουν την Έξοδο και με τον Ιησού του Ναυή κατακτήσουν την Χαναάν για δεύτερη φορά!

Με την άνοδο των Ασσυρίων, πολύ αργότερα, οι Ισραηλίτες του Βόρειου Βασίλειου οδηγούνται στην εξορία, όπως ακριβώς κατακτήθηκαν και οι Ιουδαίοι του Νότιου Βασιλείου από τους Βαβυλώνιους, εξορισμένοι κι αυτοί στην Βαβυλώνα!
Από την Βαβυλώνα επιστρέφουν μετά την απελευθέρωση του Κύρου, βασιλιά των Μήδων και των Περσών που επιβλήθηκαν των Βαβυλωνίων.
Όπως πριν απ αυτήν την εξορία, με τον Δαβίδ και τον Σολομώντα, έτσι και τώρα μετά την απελευθέρωση από τη Βαβυλώνα, με την πνευματική καθοδήγηση του Έσδρα και του Νεεμία, οικοδομούν το ναό του Σολομώντα, σύμβολο του Ιουδαϊσμού, δυναμώνοντας τους δεσμούς τους με τον μοναδικό θεό.

Η επόμενη αιχμαλωσία ήταν Ελληνική. Κάτω από την ηγεσία των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου άλλοι εξελληνίζονται και άλλοι παραμένουν πιστοί στις μονοθεϊστικές τους παραδόσεις. Οι τελευταίοι όμως θίγονται από τις καινοτομίες των Ελλήνων που κυριαρχούν σε βάρος της ιερής τους παράδοσης. Οι προκλήσεις του Αντίοχου ήταν το ποτήρι που ξεχείλισε το μίσος, ωθώντας τους εθνικιστές Ιουδαίους με την αυστηρή καθοδήγηση των Ασμοναίων να αντιδράσουν με βία (Μακκαβαίοι)!
Δεν θα κυριαρχήσουν όμως για πολύ, γιατί γρήγορα θα βρεθούν κάτω από την κυριαρχία των Ρωμαίων.

Σε ολόκληρη αυτήν την βασανιστική πορεία, ο λαός του Ισραήλ σαν εκλεκτός λαός του θεού θα βρίσκεται υπό την καθοδήγηση και την αποκαλυπτική παρουσία του θεού. Ο Νόμος του θα γίνει Νόμος για τους ίδιους και όπως ευελπιστούν και οι ίδιοι, η εμφάνιση του Μεσσία, σαν απεσταλμένο του θεού, θα εδραιώσει τον Ισραήλ σε ηγετική εξουσία του πλανήτη και η Βασιλεία του θεού θα απλωθεί σε όλο τον κόσμο δοξάζοντας το όνομά του στους αιώνες των αιώνων, Αμήν!

Η απομυθοποίηση

Ωραία ιστορία για να πείσεις ένα αγράμματο λαό ότι είναι ο περιούσιος λαός του θεού, σε μία εποχή που ούτε βιβλία υπάρχουν ούτε η παραμικρή πληροφόρηση και κυρίως ούτε η κριτική σκέψη για πνευματική επεξεργασία των μυθευμάτων. Πριν δύο χιλιάδες χρόνια, ίσως να έπειθαν κάποιους απομονωμένους σε ερημικές τοποθεσίες, όπως εκείνες της Μέσης Ανατολής. Σ

ήμερα όμως όλα αυτά χρειάζονται αποδείξεις για να τεκμηριωθούν. Η ιστορία δεν γράφεται με μύθους, ούτε με κηρύγματα που γίνονται με την συναισθηματική φόρτιση της θρησκευτικής πίστης που δεν επιδέχεται αντίρρηση. Ακόμα και οι έρευνες που έγιναν για να τεκμηριωθεί κάτι από όσα κηρύττει αυτό το «ιερό βιβλίο» δεν απέδωσαν καρπούς. Όλα είναι μύθοι και ψέματα που επινοήθηκαν από το εβραϊκό ιερατείο. Η ιστορία, μόνον από την ελληνιστική εποχή και δώθε μπορεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξη αυτού του ταλαίπωρου λαού που στην κυριολεξία ξύπνησε και ορισμένους που αποφάσισαν να εξελληνιστούν προκειμένου να μορφωθούν. Οι υπόλοιποι προσπάθησαν από την εποχή των Μακκαβαίων (164) να επινοήσουν μύθους και θρύλους που να μοιάζουν με τους μύθους των γειτονικών λαών. Το πέρασμα τότε από τη μια θρησκεία στην άλλη γίνεται πιο ανώδυνα. Η συγκρητική θρησκειολογία απέδειξε ότι ολόκληρη η Παλιά Διαθήκη, όπως ονομάστηκε αργότερα, είναι επινοημένη από τους λαούς της Μεσοποταμίας και των πέριξ κατοικημένων χωρών της Παλαιστίνης.

Ιστορικά είναι επιβεβαιωμένο ότι δεν ισχύει τίποτα. Ούτε ο κόσμος δημιουργήθηκε πριν 6000 χρόνια, ούτε Χαλδαίοι υπήρχαν το 2100 που υποτίθεται κατέβηκε από την Ουρ ο Αβραάμ, ούτε σκλαβωμένους Εβραίους είχε ποτέ η Αίγυπτος. Επίσης, την εποχή που υποτίθεται ο Ιησούς του Ναυή κατακτά την Χαναάν η Παλαιστίνη βρίσκεται υπό την κατοχή των Αιγυπτίων! Τι έξοδο επιχείρησαν και πώς μπορεί κανείς να πιστέψει ότι ένας λαός ήταν χαμένος σαράντα χρόνια στην έρημο;
Ούτε μια επιγραφή δεν βρέθηκε να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του ισχυρού κράτους του Δαβίδ, ούτε ένα σκεύος δεν ανασκάφτηκε προκειμένου να επιβεβαιωθεί ο αμύθητος θησαυρός του Σολομώντα! Το μόνο που μπορούμε να δεχθούμε είναι ο λαός αυτός να ξεπρόβαλε από τις αυτόχθονες φυλές της περιοχής και κάποιοι επιτήδειοι (ιερατείο) τους έπεισαν ότι αποτελούν τον περιούσιο λαό του θεού, για να αντέξουν την δουλοκτητική μεταχείριση εκείνων που κάθε τόσο τους κυρίευαν!
Ούτε ένας δεν έβαλε το μυαλό του να σκεφτεί, πώς είναι δυνατόν ένας λαός καθοδηγημένος από τον ίδιο το θεό να γίνεται μπαλάκι του πίνγκ πόνγκ ανάμεσα στους ισχυρούς της περιοχής.

Ακόμα και σήμερα, κανένας δεν απορεί, που σε τόσα αρχαία ελληνικά συγγράμματα, κανένα δεν αναφέρει την ύπαρξη αυτού του περιούσιου λαού!

Πολλές φορές είτε από λάθος είτε εσκεμμένα έρχονται στο φως της δημοσιότητας «ανακαλύψεις» πως τάχα το ένα ή το άλλο επιβεβαιώνει τις γραφές και τότε η είδηση παίρνει την τιμητική της στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων. Όταν όμως αργότερα διαψευστεί είναι τόσο ανούσια η είδηση που γράφεται με μικρά γράμματα στις εσωτερικές σελίδες.
Έτσι το ψέμα επιβιώνει και η αλήθεια θάβεται!

Η ύπαρξή τους έγινε γνωστή όταν σήκωσαν κεφάλι μετά τις ελληνικές κατακτήσεις. Έπρεπε, εκεί να πάει κανείς για να τους γνωρίσει, αφού τίποτα δεν έβγαινε από τα πενιχρά όρια της ύπαρξής τους! Μόνο με τον εξελληνισμό ξύπνησαν κάποιοι και οι υπόλοιποι αντέδρασαν προκειμένου να αντισταθούν στις ελληνικές καινοτομίες. Πιστοί στην οπισθοδρόμηση επινόησαν τη Βίβλο. Ποτέ ιερό, θρησκευτικό βιβλίο δεν γράφτηκε με τόσο ηθικά ρυπαρό τρόπο ώστε οι σελίδες του, αντί να στάζουν αγάπη, στάζουν μίσος και έχθρα για όλους τους λαούς της γης! Όποιος δεν ήταν περιτμημένος Ιουδαίος ήταν εχθρός, όχι μόνο του Ισραήλ αλλά και του θεού! Ήταν ένας «Εθνικός» που τον περίμενε η ρομφαία του θεού. Στο όνομα των εθνικών κυρίως ενσάρκωναν το μίσος για τους Έλληνες αρχικά και των Ρωμαίων αργότερα! Όταν αναφέρονταν στην ειδωλολατρία κατά νου είχαν αυτούς, όπως ακριβώς ένας σφαγέας σκέφτεται το γουρούνι που θα σφάξει! Απολίτιστοι νομάδες της ερήμου αποπειράθηκαν να διδάξουν τους Έλληνες για ηθική, για θεό και για νόμους! Άξεστοι και απολίτιστοι, αφομοιώνοντας την ελληνική γνώση επιδόθηκαν σε μία λυσσώδη πνευματική κλοπή αντιστρέφοντας κατάφορα την αλήθεια. Χωρίς οι ίδιοι να αποκτήσουν γλώσσα (μέχρι τότε μιλούσαν αραμαϊκά) χωρίς να γνωρίζουν γραφή στη διάρκεια της ολιγόχρονης ιστορίας τους, ξαφνικά τον 2ο και 1ο αιώνα φιλοδόξησαν να φωτίσουν την ανθρωπότητα! Το ελληνικό αλφάβητο, διακήρυτταν, οι Έλληνες από τον Μωυσή το διδάχτηκαν (Ευπόλεμος) και ο Ορφέας, ο ιδρυτής της ελληνικής θρησκείας, τον Μωυσή είχε δάσκαλο και όχι τον Μουσσαίο! Πυθαγόρας, Πλάτων και άλλοι αντέγραψαν τη Βίβλο, δίδαξαν αστρολογία στους Αιγυπτίους και φώτισαν τον κόσμο με τη σοφία τους!

Ο Επίλογος

Παράξενο πράγμα αυτοί οι Εβραίοι! Στην μυθολογία τα πάνε πολύ καλά στην ιστορία χάλια!
Το 68 μετά τη νέα χρονολόγηση οι Ρωμαίοι έδιωξαν τους Ιουδαίους από την Ιερουσαλήμ καταστρέφοντας την πόλη.
Το 132 όμως οι εξεγερμένοι Ιουδαίοι αναγνωρίζουν στον αρχηγό τους Μπαρ Κεχομπά την έλευση του Μεσσία. Τον θεωρούν, σύμφωνα με την υπόδειξη του μεγάλου Ραβίνου τους, Ακίμπα, σαν τον «Υιό του Αστέρος». Όπως ο Ιούδας από τα Γάμαλα παλαιότερα έτσι και αυτός ανακηρύσσεται ηγεμόνας του Ισραήλ, κόβοντας μάλιστα και νομίσματα με την επιγραφή «Για τη λευτεριά της Ιερουσαλήμ».

Τρεισήμισι χρόνια ταλαιπωρούσαν τους Ρωμαίους, που με δυο λεγεώνες στρατό πολεμούσαν το Μπαρ Κεχομπά και τους ηρωικούς οπαδούς του. Οι Ρωμαίοι τελικά νίκησαν, μόνο αφού έφτασε από τη Μεγάλη Βρετανία ο Ιούλιος Σεβήρος. Ο Μπαρ Κεχομπά σκοτώθηκε και ο θεοσέβαστος Ακίμπα γδάρθηκε ζωντανός. Όσοι επέζησαν πουλήθηκαν σαν σκλάβοι και στους υπόλοιπους υπαγορεύθηκε να μην ξαναβάλουν το πόδι τους στην Ιουδαία. Ακόμα και το όνομά της άλλαξε. Τώρα λεγόταν Συρία Παλαιστίνη και η Ιερουσαλήμ Αίλια Καπιτωλίνα, ενώ μπροστά στο ναό τους ορθώνεται το μεγαλοπρεπές άγαλμα του μεγάλου Έλληνα θεού Δία και ο έφιππος ανδριάντας του Αδριανού!

Οι Εβραίοι διώχθηκαν ξανά από την Παλαιστίνη και διασκορπίστηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μετά από 1800 χρόνια, με τις παρεμβάσεις των θανάσιμων εχθρών τους, των εθνικών, θα αποκτήσουν ξανά πατρίδα! Ήταν το 1947.

Η συνέχεια του περιούσιου λαού τώρα είναι γνωστή στον καθένα μας!
Εν μέρει αυτός ο ατίθασος λαός κατάφερε να ελέγξει τον κόσμο συνειδησιακά, επινοώντας ακόμα δυο θρησκείες. Τον χριστιανισμό για τους Δυτικούς και τον Ισλαμισμό για τους Ανατολίτες!

Η Ελληνική Ανθρωποπλασία

 

Η ανθρωπογονία της βιβλικής εκδοχής, έφτασε να μονοπωλεί την ιδέα των πρωτόπλαστων. Παρ’ όλα αυτά, μπορούμε ν’ αντιληφθούμε ότι τα “ανθρωπογονικά έπη”, δεν μπορεί παρά να είναι καρποί μόνο αστικού πολιτισμού, κάτι που οι βιβλικοί συγγραφείς απέκτησαν με εξαιρετική καθυστέρηση! Αν όμως τα ανθρωπογονικά στοιχεία της Γένεσις, παρουσιάζουν επίσης εκτεταμένες ομοιότητες με τους αντίστοιχους βασικούς μεσογειακούς και μη μύθους, τότε δεν θα ήταν νομίζω άδικο αν σκεφτούμε, ότι και η “ιστορία” των πρωτοπλάστων, Αδάμ[1] και Εύας,[2] αποτελούσε ένα ακόμα διαδεδομένο μυθοπλαστικό εύρημα της εποχής, απ’ το οποίο λιγοστά στοιχεία περιέσωσε ενσωματώνοντάς το στον πρόλογό της η Μωυσιακή πεντάτευχος.

Ο Μωυσής λοιπόν, ο αδιαμφισβήτητος (κατά τους θεολόγους) συγγραφέας της Γένεσις, που κατά την βιβλική ομολογία: «έλαβε πάσαν την σοφία των Αιγυπτίων» (Πράξεις αποστόλων 7,22) φαίνεται πως θυμόταν αρκετά ξεκάθαρα την ανθρωπο-­θεογονία του (Αιγύπτιου) Τρισμέγιστου Ερμή, και αυτή μπορεί να είναι μια πολύ καλή απάντηση, στο γιατί η Μωυσιακή αφήγηση, νοη­μα­τικά κινείται στον ίδιο ακριβώς αφηγηματικό άξονα, περιλαμβάνοντας συχνά, ακόμα και κατά λέξη, όλα εκείνα τα νοήματα του Ερμή, που στο σύνολό τους συνθέτουν το «θεογονικό» και «ανθρωπογονικό» κείμενο της βιβλικής Γένεσις!

Ποιές είναι όμως οι βασικές ιδέες της βιβλικής ανθρωπογονίας; Περιέχει πράγματι η βιβλική ανθρωποπλασία κάτι το πρωτότυπο, κάτι το διαφορετικό απ’ τις διάσημες αφηγήσεις της εποχής εκείνης;
«Και έπλασε Κύριος τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας (ρώθωνες) αυτού πνοήν ζωής και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν». Γέν.2.7.
Περιέχει πράγματι κάτι το πρωτότυπο η παραπάνω βιβλική ανθρωποπλασία, από το τεράστιο σύνολο αρχαίων αφηγήσεων, που με λεπτομέρειες εκφράζουν την ίδια ακριβώς ιδέα;
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι βρισκόμαστε στην εποχή της πηλοπλασίας και του κεραμικού τροχού. Τα πήλινα αγαλματίδια που κοσμούν ήδη τις λατρευτικές γωνίες των πρώτων αστικών πολιτισμών, δίνουν την βασική ιδέα της συγκεκριμένης ανθρωποπλασίας, από ανώτερη δύναμη.

Ο Έλληνας είναι από αμνημονεύτων χρόνων ήδη πεπεισμένος για τους «γηγενείς»[3] προγόνους του. Εκτός απ’ την έννοια του αυτόχθονα, παντού ήταν διάχυτη η ιδέα, πως «η Παμμήτειρα Γη» είναι αυτή που γέννησε τους προγόνους του: «Ω Φύση παμμήτειρα θεά, πολυμήχανη μητέρα, περίπλοκη, μέγιστη, φιλική, πάντροφη… Πάντων μεν συ και πατήρ και μήτηρ…» Ορφευς προς Μουσαιον 10.
Έτσι στην Αττική, ο Ερεχθέας γεννήθηκε απ’ την τροφοδότρα γη. Στην Αρκαδία: «Η μαύρη γη έδωσε ζωή στον Πελασγό, πάνω στα ψηλά βουνά τα στεφανωμένα με δάση». Παυσανίου Περιήγησις. 8.1.4.9
Στη Βοιωτία ο Αλαλκομενέας είναι το πρώτο ανθρώπινο πλάσμα: «που το κεφάλι του ορθώθηκε πάνω απ’ το έλος που σχηματίστηκε απ’ τον Κηφισό». Λυρικά αδέσποτα PMG 67a.
Ο Ησίοδος λέει πως: «εποίησεν ο Ζευς», το τρίτο γένος των ανθρώπων. Σχόλια στον Ησίοδο 142ter. 1
Ο Ξενοφάνης, χωρίς σίγουρα να έχει διαβάσει την Ιουδαϊκή Βίβλο επιμένει εντελώς πεπεισμένος, πως από γη και χώμα έπλασαν οι θεοί των άνθρωπο![4]
Γη-χώμα-πέτρα-πηλός, εκεί γύρω περιστρέφεται μια ατέλειωτη σειρά από γνωστές ή άγνωστες ανθρωπογονίες στην μυθολογικά ελληνοκρατούμενη Μεσόγειο.
Στην Αίγυπτο για παράδειγμα, η θεότητα «Χνούμ ο Κύριος των γενέσεων» έπλασε τους ανθρώπους από πηλό, πάνω στον κεραμικό τροχό του. Οι Βαβυλώνιοι που είναι στο εμπορικό σταυροδρόμι Δύσης και Ανατολής, είχαν παρόμοιους πηλοπλάστες θεούς, Μαρδούκ και Εά, που ανακατεύοντας θεϊκό αίμα και χώμα, έπλασαν το υλικό για τον πρώτο άνθρωπο.

Αλλά και η εκπληκτική λεπτομέρεια της πρώτης θεϊκής ανάσας απ’ τον ζωοδότη βιβλικό θεό, δεν είναι παρά μια κοινότατη επανάληψη των ελλη­νο­με­σο­γειακών μύθων: «γενομένου δε του κατακλυσμού επί Δευκαλίωνος, πάντες (οι άνθρωποι) διευθάρισαν, καθώς δε αποξηράνθη η γη, διέταξε ο Ζευς τον Προμηθέα και την Αθηνά, ομοιώματα (ανθρώπων) να πλάσουν εκ του πηλού και προσκαλέσας τους ανέμους, σ’ όλους να εμφυσήσουν (την ζωή) διέταξε και ζώντας (ανθρώπους) να δημιουργήσουν» Herodianus et Pseudo-Herodi 3,1.363.27 3.
Σχεδόν πάντοτε λοιπόν, οι ανθρωποπλάστες θεοί φυσούν «την πνοή της ζωής» στους ρώθωνες των πρωτο­πλά­στων, όπως άλλωστε επί λέξη είδαμε να αναφέρει και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος.

Σε σαρκοφάγο του museo Capitolivo εικονίζεται η Θεά Αθηνά με τον Προμηθέα, να δημιουργεί τον πρώτο άνθρωπο δίνοντάς του πνοή φυσώντας στο στόμα του! Ελληνική μυθολογία 2ος τόμος (εκδοτική Αθηνών), σελ. 59
Ενδιαφέρον έχει εδώ να αναφέρω την άποψη μιας αξιαγάπητης υπεραιωνόβιας μαμής απ’ την Κρήτη, που με τις 190 και πλέον γέννες στις οποίες πρόσφερε την βοήθεια της (!) ήταν η πλέον αρμόδια να μου εξηγήσει ότι: «πανάρχαια είναι η συνήθεια, η κάθε Μαμή να φυσά την πρώτη αυτή ανάσα στα νεογέννητα εκείνα μωρά, που καθυστερούν να ανα­λά­βουν την πρώτη τους ανάσα».

Φαίνεται λοιπόν πως η αναφορά στην πρώτη αυτή ανθρώπινη ανάσα, δεν είναι αναγκαστικά θεϊκής προέλευσης, αλλά μακρόχρονης ανθρώπινης συνήθειας, που αποσκοπούσε να σώσει τα νεογέννητα απ’ τις συνέπειες μιας ταλαιπωρημένης και δύσκολης γέννας. Έτσι η εικόνα αυτής της τρυφερής και σωτήριας μαμής, που σώζει το νεογέννητο φυσώντας στα ρουθούνια του την πρώτη ανάσα, ενέπνευσε στους ανθρωπογονικούς μύθους, την πρώτη αυτή αναγκαία πνοή της ζωής, από τα χείλη των δημιουργών θεών. Έτσι, έχουμε την θεά Αθηνά να φυσά την πνοή της ζωής στους πρωτόπλαστους από το χέρι του Προμηθέα, όπως μπορεί κανείς να το δει σε ανάγλυφη παράσταση. Ούτε λοιπόν «η πνοή της ζωής», δεν αποτελεί οπωσδήποτε βιβλική αποκλειστική πρωτοτυπία.
Και η ιδέα της διαφορετικής μεταχείρισης ανδρός και γυναικός από τον πηλοπλάστη θεό, ήταν επίσης ευρύτατα διαδεδομένη.

Η ελληνική εκδοχή, όπως προαναφέραμε, θέλει τον άνδρα πλασμένο κατ’ ευθείαν απ’ το χέρι του φιλάνθρωπου Προμηθέα. Ενώ για τη γυναίκα την «Πανδώρα», ο μύθος λέει ότι πλάστηκε από τα χέρια του χθόνιου θεού Ήφαιστου, όχι για καλό, αλλά για να παγιδέψει τον άνδρα με τα θέλγητρά της! Και ενώ δημιουργείται απ’ τα επιδέξια χέρια του Ήφαιστου και στολίζεται απ’ την θεά της ομορφιάς Αφροδίτη και την θεά της σοφίας Αθηνά, φαίνεται να είναι ένα πλάσμα με ασύλληπτη μεν ομορφιά, επικίνδυνη δε πανουργία και άκρατη περιέργεια, που γίνεται αφορμή να ελευθερωθούν αμέτρητα δεινά πάνω στους ανθρώπους, όταν η ίδια μόνη της, άνοιξε το πιθάρι μεσ’ το οποίο ήταν όλα καλά κλεισμένα: «Έτσι μίλησε γελώντας ο πατέρας των θεών και τον Ήφαιστο προστάζει τον ξακουστό χώμα με νερό να σμίξει να του βάλει και λαλιά, αντοχή να ’χει και όψη σα θεά αθάνατη αξιαγάπητης παρ­θένας ομορφιά… και ονόμασε ο κήρυκας των θεών τη γυναίκα αυτή Πανδώρα, γιατί όσοι έχουν στον Όλυμπο δώματα, δώρο της έδωσαν κακό για τους ψωμοφάγους ανθρώπους».[5]
«Έτσι για τους θνητούς άνδρες, κακό τις γυναίκες όρισε ο Δίας ο ψηλο­βρόντης, συντρόφους των έργων των πικρών».[6]
Για τον Αδάμ: «Γνωρίζουμε, πραγματικά (γράφει ο Descharme στην παγκόσμια μυθολογία του, έργο βραβευμένο απ’ την Γαλλική ακαδημία) πως ένα απ’ τα πρόσωπα των μυστηρίων της Σαμοθράκης με το όνομα Αδάμας, παρουσιαζόταν εκεί σαν ο άνθρωπος-αρχέτυπο σαν ο πρώτος αρσενικός».[7]
Αυτοί που διατήρησαν το μύθο του Αδάμα είναι οι θεϊκοί Κάβειροι, τους οποίους ο ίδιος ο μύθος συχνά τοποθετεί προ του θεού Διός, ως θεϊκούς σιδεράδες και κατασκευαστές της άρπας του Κρόνου.

Πόσοι γνωρίζουν επίσης ότι ακόμα και στις πιο παράξενες λεπτο­μέρειές του, το βιβλικό κείμενο είναι απόλυτα ένας αντικατοπτρισμός των μεσο­γειακών ανθρωπο­γο­νικών θρύλων; Για την ονοματοδοσία των ζώων απ’ τους πρώτους ανθρώπους, λέει η Βίβλος: «έπλασε δε Κύριος ο θεός εκ της γης πάντα τα ζώα του αγρού και πάντα τα πετεινά του ουρανού και έφερεν αυτά προς τον ΄Αδάμ δια να ίδη πως να ονομάσει αυτά και ότι όνομα ήθελε δώσει εις παν έμψυχον, τούτον να είναι το όνομα αυτού. Και έδωκεν ο Αδάμ ονόματα εις πάντα τα κτήνη και εις τα ζώα του αγρού». Γέν.2.19-20
Να πως διέσωσε τον αντίστοιχο μύθο[8] ο Πλάτωνας δια στόματος Σωκράτους: «πιο ευχάριστο λοιπόν μου φαίνεται, να σας διηγηθώ μύθον είπε (ο Σωκράτης). Ήταν κάποτε εποχή, οπότε υπήρχαν θεοί αλλά δεν υπήρχαν θνητά γένη. Όταν έφτασε και για τούτα ο πεπρωμένος χρόνος της δημιουργίας, τα σχηματίζουν (τα γένη) οι θεοί… και πρόσταξαν τον Προμηθέα και τον Επιμηθέα να τα κοσμήσουν και να κατανείμουν τις δυνάμεις όπως αρμόζει στο καθένα. Ο Επιμηθέας τότε, παρακαλεί τον Προμηθέα να κάνει ο ίδιος τη μοιρασιά. Μόλις τα μοιράσω είπε, να τα εξετάσεις. Έτσι λοιπόν τον έπεισε και μοίρασε δυνάμεις. Κατά δε την διανομή σε άλλα προσέδιδε δύναμη χωρίς ταχύτητα, ενώ τα πιο αδύναμα εφοδίαζε με ταχύτητα. Σε άλλα έδινε όπλα, ενώ σε άλλα πρόσφερε φύση άοπλη και σχεδίαζε γι’ αυτά άλλη δύναμη για την σωτηρία τους..».[9]

Ακολουθούν πολλές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες διαχωρισμού των έμβιων όντων, ανάλογα με τις ιδιαίτερές τους ιδιότητες (που παραπέμπουν από τότε στη φυσιογνωσία του Έλληνα). Ο αδελφός λοιπόν του Προμηθέα, ο Επιμηθέας, με υπομονή μελετώντας συμπληρώνει με διάφορα χαρίσματα και βοηθά έτσι τη δύναμη της επιβίωσής τους, και παρατηρώντας τα χαρίζει στο καθ’ ένα όχι απλά ένα όνομα, όπως ο “συνάδελφός” του Αδάμ στο βιβλικό μύθο, αλλά, τις ίδιες εκείνες τις ιδιότητες, απ’ τις οποίες συχνά παίρνει νόημα το όνομά τους.
Η χαριτωμένη αυτή εξιστόρηση, αποκαλείται από τον αφηγητή της Σω­κράτη “μύθος”,[10] που σημαίνει ότι επί των ημερών του η άποψη αυτή, ήταν τόσο παλιά, ώστε αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι των πα­νάρ­χαιων ελληνικών θρύλων (μύθων) και αναφορών.

Οι ομοιότητες των δύο αυτών εξιστορήσεων, είναι παραπάνω από φανερές και βέβαια δεν μπορούν να θεωρηθούν τυχαίες. Έτσι παρα­μένει προκλητικά ανοιχτό το αρχικό μας ερώτημα. Ποιος τελικά αντιγράφει ποιόν;
Βλέπουμε λοιπόν, ότι ολάκερη η Μεσόγειος, και όλος ο επη­ρε­ασμέ­νος απ’ αυτήν κόσμος, αντηχεί τις ελληνικές επικές ανθρωπογονικές αντιλήψεις περί γη-γενών ηρώων, που πλάθονται με γη και ύδωρ και με φύσημα παίρνουν την πνοή της ζωής, μαζί με το σύνολο των λεπτο­με­ρειών που μας συνήθισε η εβραιοβιβλική αντίστοιχη Γένεσις.
Τι λοιπόν το επαναστατικά ιδιαίτερο είχε να προσθέσει η θεωρούμενη ως θεϊκότερη όλων εβραϊκή εκδοχή των πρωτοπλάστων, που δεν ήταν ήδη ευρύ­τατα γνωστό με άπειρες μάλιστα παραλλαγές στον ελληνοθρεμμένο κόσμο της εποχής εκείνης; Το μόνο που με μια ματιά διαπιστώνουμε είναι ότι: Ενώ την εβραιοβιβλική ανθρωπογονική εκδοχή τη γνωρίζουν ακόμα και τα μωρά, τις άκρως ενδιαφέρουσες παραλλαγές της πανάρχαιας Ελληνομεσογειακής ανθρωπογονίας, όχι μόνο δεν τις γνωρίζουμε, αλλά τις θεωρούμε περιθωριακές γνώσεις για “παράξενους”. Γιατί άραγε η βιβλική αφήγηση, για αιώνες τώρα, απολαμβάνει τιμές περί­βλεπτης αλήθειας, ενώ οι αντίστοιχες μεσογειακές, αρχαιότερες, αυθε­ντι­κό­τε­ρες, πανομοιότυπες και συχνά πληρέστερες αφηγήσεις, θεωρούνται γνώσεις δεύτερης ποιότητας και ανάξιες για εκτε­ταμένη λαϊκή ή και σχολική προβολή;
Αναλογιστήκατε ποτέ, γιατί η βιβλική ανθρωπογονική προσφορά, των λιγοστών (35 μόλις), εδαφίων, έφτασε, ατόφια έως τις ημέρες μας, ενώ ολόκληρα ελ­λη­νικά επικά συγγράμματα, πολλών χιλιάδων υπέροχων στίχων, με το ίδιο ακριβώς θέμα “ΧΑΘΗΚΑΝ” στην πορεία του χρόνου;

Ας αφήσουμε όμως τις καυτές ερωτήσεις, ν’ απαντηθούν αβίαστα με την πρόοδο αυτής της εργασίας κι ας επιστρέψουμε στις ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες εκείνες, που αποδεικνύουν ότι ο πληθωρικός Έλληνας, με τις παγκοσμίως σήμερα ανεγνωρισμένες γιγάντιες πνευματικές του επιδόσεις, δεν μπορεί ποτέ να ένοιωσε την ανάγκη να αντιγράψει τις “δεκαπέντε” αράδες της εβραιοβιβλικής ανθρωπογονίας, διότι εκεί που το βιβλικό κείμενο αναφέρει επιγραμματικά δυο λέξεις, ή θολά υπαι­νίσ­σεται μια ιδέα, ο λαλίστατος μεσογειακός απόηχος, είχε ατέλειωτα τραγούδια, θρύλους και ραψωδίες, των οποίων η λεπτή χάρη και η ατέλειωτη ροή χαριτωμένων εικόνων, παραμένει η καλύτερη απόδειξη αυθε­ντικότητας.
Αυτή ακριβώς η σύγκριση, είναι που θα έπρεπε να κάνει κάποιον να ντρέπεται στην ιδέα και μόνο, ότι η τεράστια φιλολογική λίμνη των μεσογειακών ανθρώπων, γέμισε, μεταγγίζοντας με το φειδωλό εβραιο-μυθολογικό σταγονόμετρο, τις βιβλικές τους εικόνες.

Ας συνεχίσουμε όμως τη συλλογή παραλλήλων στοιχείων, μια και σημειώστε, δεν υπάρχει η παραμικρή βιβλική αναφορά που να μην έχει πλή­θος ολόκληρο αντιστοιχιών στον ελληνικό μύθο, ή ακόμα καλύ­τερα, να μη βρίσκει σ’ αυτόν την φυσική της προέκταση και ερμηνεία.
Παράδειγμα για καλύτερη κατανόηση αποτελεί το εδάφ. Γέν.1.26, όπου η βιβλική θεότητα μιλώντας στον πληθυντικό λέγει: «Ας κά­μω­μεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών». Γιατί άραγε η δημιουργός θεότης χρησιμοποιεί εδώ πληθυντικό;
Χρειάστηκαν πάρα πολλοί αιώνες να περάσουν, για να ανακαλύψει μια απάντηση ο Ιωάννης, ο Μαθητής του υιού αυτής της θεότητας και να πει: «Εν αρχή, ητο ο Λόγος και ο Λόγος ητο παρά τω θεω και θεός ητο ο Λόγος. Ούτος ητο εν αρχή παρά τω θεω. Πάντα δι’ αυτου έγειναν και χωρίς αυτού δεν έγεινεν ουδέ εν, το οποίον έγεινεν» Ευαγγ. Ιωάνν.1.1. Έτσι εξηγεί ο Ιωάννης, ότι ο πληθυντικός που χρησιμοποιείται στην Παλαιά Διαθήκη, έχει αποδέκτη το «Λόγο», ή τον γιο του βιβλικού θεού, Ιησού.
Μόνο που ο βιβλικός αυτός Προμηθέας, ο «Λόγος» ή Χριστός, έρχεται με καθυ­στέ­ρηση πολλών αιώνων, για να φωτίσει ένα σκηνικό, όπου πολλοί θεοί -άρα πληθυντικός- ασχολούνται με την πλάση του πρώτου άνδρα και της πρώτης γυναίκας.
Όμως, πολύ πριν ερμηνευθεί ο πληθυντικός της Βίβλου, είδαμε ότι, η πολυπρόσωπη ελλη­νι­κή ανθρωπογονία, έχει δείξει πως όχι ένας, αλλά πολλοί θεοί ασχο­λή­θηκαν με τους πρωτόπλαστους. Δηλαδή, εντολή έδωσε ο Δίας, ο Προμηθέας και η Αθηνά έπλασαν τον άνδρα, ενώ ο Ήφαιστος τη γυναίκα.

Όσον αφορά δε, την ομοιομορφία θεών και ανθρώπων (ανθρω­πο­μορφισμό θεών), δηλα­δή το «κατ’ εικόνα ημών και ομοίωσιν» Γέν.1.26, δεν πιστεύω να υπάρχει κανένα ίχνος διαφωνίας, μια και οι Έλλη­νες έπ’ αυτού πραγματικά κυριολεκτούσαν. Οι πανέμορφοι ανθρω­πόμορφοι θεοί των Ελλήνων, έναντι των υπόλοιπων τερατό­μορ­φων θεών, έδιναν ανέκαθεν “ουσία” στην παρα­πάνω δήλωση. Απ’ την άλλη μεριά πάλι, πολλοί αρέσκονται να κατηγορούν τον ελληνικό ανθρω­πομορφισμό, σαν ένα απόλυτα μεμπτό και “ανώριμο” θρη­σκευτικό στοιχείο. Αναρωτιέμαι όμως, όταν ο γιος της παλαιοδιαθηκικής θεό­τητας, ο Λόγος ή Χριστός, ενανθρωπίστηκε, δεν ήταν ένας απόλυτα ανθρω­­πόμορ­φος θεός; Πού είναι λοιπόν η οποιαδήποτε έπ’ αυτού διαφορά;
Μήπως όμως, για να συνεχίσουμε τις επισημάνσεις παράλληλων θέσεων, στα εναπομείναντα ελληνικά συγγράμματα, δεν μπο­ρεί να βρεθεί τίποτε σχετικό με τις διάσημες λεπτομέρειες της περιβόητης πτώ­σης στην αμαρτία, εξαιτίας της βρώσεως του απαγορευμένου “καρπού”; Κάθε άλλο. Να τι λέει ο Ησίοδος στο Έργα και Ημέρες:
«Πριν (οι άνθρωποι) ζούσαν… ολότελα χωρίς τον βαρύ μόχθο και τις μαρτυρικές αρρώστιες, που έδωσαν τις φρο­ντί­δες στους ανθρώπους…
Σαν θεοί ζούσαν έχοντας ανέγνοιαστη ψυχή, ολότελα χωρίς κόπους και πόνο, κι ούτε τα φοβερά γερά­ματα ήταν πάνω τους και πάντα οι ίδιοι στα πόδια και στα χέρια χαίρονταν… και καρπόν έφερνε η ζωοδότρα γη μόνη της πολύν και άφθονον.
Αλλά η γυναίκα, (η Πανδώρα) με τα χέρια της, το μεγάλο κούπωμα του πιθαριού βγάζοντας, τα (δεινά) σκόρ­πισε κι έφερε στους ανθρώπους πικρά βάσανα. Μόνο ή ελπίδα στον άσπαστο οίκο της έμεινε… (έτσι) αμέτρητα πια βάσανα ανάμεσα στους ανθρώπους πλα­νώνται και είναι η γη και η θάλασσα κακά γεμάτη, και στους ανθρώπους οι αρρώστιες, άλλες την ημέρα κι άλλες τη νύχτα, μόνες τους έρχονται, φέρνοντας κακά στους θνητούς σιωπηλές.»! Hesiodus Epic.«Opera et dies» 90.

Ή μήπως διαφέρει νοηματικά η παραπάνω περιγραφή απ’ το πνεύμα της βιβλικής θεϊκής κατάρας; «Κατηραμένη να είναι η γη εξ αιτίας σου, με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής… και εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποία ελήφθης»! Γέν.3.17-19.

Ίσως όμως απ’ τα ελληνικά αρχεία, να λείπουν άλλες διάσημες βιβλικές λεπτομέρειες, που μυθολογώντας προσπάθησαν να συγκρατήσουν τις ανθρώπινες περιπέτειες, γιατί μόνο στους βιβλικούς συγγραφείς εκμυστη­ρεύτηκαν τα όσα συνέβησαν οι “αυτόπτες” μάρτυρες του πειρασμού, κάτω απ’ το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, με τον όφη τον καταραμένο να παίζει τον προδοτικό του ρόλο; Όχι, κάθε άλλο. Μια ολόκληρη σειρά απαγορευμένων “καρπών” έχει να επιδείξει η ελληνική μυθολογία, που η παραβίαση και η βρώση τους έφερνε τιμωρία ή θάνατο. Ήταν δε τόση η διάδοση των ιδιό­μορ­φων αυτών θεϊκών απαγορεύσεων, που και ο μεγάλος Όμηρος συμπε­ριέλαβε στην Οδύσσεια, μια παρόμοια όμορφη ιστορία με τις αγε­λά­δες του Ήλιου. Πανάρχαια προομηρική προφανώς ιστορία, την οποία ο έξοχος Όμηρος συνταίριαξε στο υπέροχο έπος της Οδύσ­σειας.


Παραπομπές

[1] Το Μέγα Ετυμολογικό (Etymologicum Magnum) 220.37, λέει: «Γάμος: δάμος και γάμος, (εκ του) δαμώ, δαμάζω. Και τις παρθένες αδάμαστες ονομάζουν» Εξ’ ου και ο παρθένος α-δάμας. Μια ενδιαφέρουσα λοιπόν άκρως ελληνική ερμηνεία του ονόματος Αδάμ, είναι ά-δαμος ή ά-γαμος! Ενδιαφέρον έπ’ αυτού έχει ότι ο Αδάμ από τον Εβραίο ιστορικό, Flavius Josephus ονομάζεται «Άδαμος». Antiq. Jud.1.34.4.
[2] Η ελληνική ερμηνεία του ονόματος «Εύα», είναι ευκολότερη, προερχόμενη προφανώς απ’ την λέξη «Ήβα» ή «Ήβη», δηλαδή την νεότητα.
[3] Γη-γενής, εκ του γη+γενώ- Ο εκ της γης γεννηθείς. Κατά τον Αισχύλο, ο άνθρωπος: «του πηλοπλάστου (θεού) ήταν σπέρμα». Αισχύλος Απόσπ. 369.
[4] Απόσπ. 29 D.K. Βλ. επίσης: «Έτσι δε και ο Ξενοφάνης έλεγε, Όλοι δε από γης και ύδατος εγενήθημεν» Eustathius Philol. ΕΙΣ ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ - ΕΚ ΤΗΣ ΗΤΑ ΡΑΨΩΔΙΑΣ 2, 416, 10. O Apollodorus Muth. (1.45.2) γράφει σχετικά: «Προμηθέας δε εξ ύδατος και γης ανθρώπους έπλασε». Αλλά και: «Γαία πάντων γενέτειρα» Euripides Trag. Fragm.182a.1.
[5] Hesiodus Epic Opera et dies 60-70.
[6] Hesiodus Theog. 600.
[7] Paul Descharm “Εγκυκλοπαίδεια της Ελληνικής Μυθολογίας” τομ. 2 σελ. 230.
[8]«Μύθος=λόγος» Apollonius Sopf.114,3. Στην αρχαιότητα λοιπόν, “Μύθος” εσήμαινε τρόπος παρουσίασης ενός θέματος.
[9] Plato Phil. Protagoras 320c.
[10] Μύθος λοιπόν= θρύλος-παράδοση, αναφορά.

ΑΔΩΝΙΑ - Θάνατος και Ανάσταση της Φύσης και του Ανθρώπου

John William Waterhouse: The Awakening of Adonis - 1900

Ο Άδωνις είναι ένας ηλιακός ήρωας που λατρεύτηκε σαν θεός στη αρχαία Ιωνία, στη Φοινίκη, στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Κάθε χρόνο πέθαινε και την άνοιξη ανασταινόταν, μαζί με τη φύση που την ίδια εποχή αναγεννιόταν.

Αλλά απ' ότι φαίνεται δεν ήταν ο μοναδικός. Την ίδια τύχη είχαν οι Ινδοί θεοί Κρίσνα και Βούδας Σακία, οι εσταυρωμένοι: Ιησούς ο Ναζωραίος, Ταμμούζ της Συρίας, Βιτόμπα του Τελιγκονέζε, Ιάω του Νεπάλ, Χεσούς των Κελτών Δρυιδών, Κετσακοάλτ του Μεξικό, Κουιρίνους της Ρώμης, ο Θούλις της Αιγύπτου, ο Ίντρα του Θιβέτ, ο Άττις της Φρυγίας, ο Κρίτε της Χαλδαίας, ο Μπάλι της ασιατικής Ορίσσα, ο Μίθρα της Περσίας, ο Έλληνας εσταυρωμένος Προμηθέας και ας μην ξεχνάμε τον Ιδαίο Δία της Κρήτης που κάθε χρόνο γιορταζόταν ο θάνατος και η ανάστασή του στα Κρητικά μυστήρια και τέλος τον Διόνυσο που πεθαίνει σαν Διόνυσος Ζαγρέας για να αναστηθεί σαν Διόνυσος Ελευθερέας, σωτήρας και ελευθερωτής των ώριμων ψυχών.

Πρόκειται λοιπόν για τον ίδιο μύθο που διατρέχει την παγκόσμια ιστορία καλυμμένος με διαφορετικά ονόματα.

Σε ότι αφορά τον Άδωνι ο μύθος μας παραδίδει τα εξής:

Ο Κινύρας βασιλιάς της Κύπρου, όταν κάποτε η κόρη του έφτασε σε ηλικία γάμου την ρώτησε ποιόν άντρα επιθυμεί να νυμφευθεί. Όμως η Μύρρα, «τιμωρημένη» απ' τη θεά Αφροδίτη για κάποιο ατόπημά της, είχε ήδη νιώσει στην καρδιά της άνομο έρωτα για τον ίδιο της τον πατέρα. Με τη βοήθεια της παραμάνας της μέθυσε τον Κινύρα και τον παρέσυρε στην ερωτική της κλίνη για δώδεκα ολόκληρες μέρες και νύχτες. Όταν ο Κινύρας συνήλθε από τη μέθη και συνειδητοποίησε την ανίερη ένωση με την ίδια του την κόρη, κυνήγησε τη Μύρρα για να τη σκοτώσει. Η Μύρρα έτρεξε μακριά για να γλυτώσει απ' το σπαθί του πατέρα της και κατέφυγε στα όρη. Εκεί η Αφροδίτη της δίνει τη λύτρωση μεταμορφώνοντάς τη στο φυτό σμύρνα. Όμως μέσα στα σπλάχνα της σάλευε ο καρπός της άνομης ένωσης με τον πατέρα της. Όταν το σπαθί την άγγιξε, ο κορμός του δέντρου άνοιξε στα δυο και ξεπετάχτηκε από μέσα ο Άδωνις, ενώ τα δάκρυα της Μύρρας μεταμορφώθηκαν σε μύρο ευωδιαστό.

Η Αφροδίτη έσπευσε να σώσει το μωρό και το παρέδωσε στις Νύμφες για να το αναθρέψουν. Στη συνέχεια το παρέδωσε μέσα σε Λάρνακα (εξ ου το όνομα της πόλης Λάρνακα της Κύπρου) στη Θεά Περσεφόνη για να ολοκληρώσει την ανατροφή του, με τη συμφωνία να της το παραδώσει όταν θα γινόταν δεκαοχτώ χρονών. Όταν η Περσεφόνη άνοιξε τη Λάρνακα θαμπώθηκε απ' το κάλλος και τη λάμψη του βρέφους και μυστικά αποφάσισε πως δεν θα τηρήσει τη συμφωνία.

Ο Άδωνις καθώς μεγάλωνε γινόταν όλο και πιο φωτεινός και πανέμορφος. Η Αφροδίτη ερωτεύτηκε το κάλλος του και ο λαμπερός Άδωνις λάτρεψε παράφορα την όμορφη θεά. Αλλά η Περσεφόνη αρνήθηκε να της τον δώσει πίσω και οι δύο θεές κατέληξαν στον πατέρα Δία για να λύσει τη διαφορά τους. Εκείνος έδωσε εντολή να μένει τέσσερις μήνες το χρόνο ο Άδωνις κοντά στην Περσεφόνη, τέσσερις μήνες κοντά στην Αφροδίτη και τους υπόλοιπους τέσσερις να διαθέτει το χρόνο του όπως επιθυμεί. Ο Άδωνις επέλεξε τους τέσσερις αυτούς μήνες να τους διαθέσει στην Αφροδίτη και στο θεϊκό ερωτά τους.

Οι δυο θεϊκοί εραστές ζούσαν τον περίλαμπρο έρωτά τους μέσα στα δάση μέχρι την αποφράδα εκείνη μέρα που ο αβροκόμης Άδωνις έπεσε νεκρός στη διάρκεια ενός κυνηγιού από το δάγκωμα κάποιου κάπρου. Από το αίμα που κύλησε απ' την πληγή του φύτρωσαν στη Μάνα Γη κόκκινα ρόδα και παπαρούνες.

Η Αφροδίτη έκλαψε και θρήνησε πικρά το νεαρό εραστή της. Απ' τα δάκρυά της ξεπήδησαν οι ανεμώνες. Με άφατο πόνο παρακάλεσε την Περσεφόνη να επιτρέψει στον Άδωνι να ανεβαίνει έξι μήνες στη γη. Η Περσεφόνη συμφώνησε κι από τότε ο Άδωνις έξι μήνες το χρόνο βρίσκεται στον Άδη και έξι μήνες κοντά στην αγαπημένη του, λυτρωμένος απ' το φάσμα του θανάτου.

Σε ανάμνηση του θανάτου και της ανάστασης του Άδωνι τελούνταν ετήσιες εορτές καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Οι γιορτές αυτές ήταν αλλού διήμερες, αλλού τριήμερες και σε κάποιες πόλεις εφταήμερες.

Οι πρώτες μέρες της γιορτής ήταν ημέρες πένθους και είχαν το όνομα «Αφανισμός». Λυσίκομες και γυμνόποδες γυναίκες περιέφεραν ομοίωμα του θεού, τελούσαν νεκρική τελετή και προσέφεραν στον αγαπημένο νεκρό, γλυκά από μέλι και λάδι, έρωτες και αγγεία όπου μερικές μέρες πριν είχαν σπείρει φακή, σιτάρι, κριθάρι, κεχρί και μαρούλια, τους επονομαζόμενους «Κήπους Αδώνιδος». Οι «κήποι» μετά το πέρας των δρώμενων τοποθετούνταν στις στέγες των σπιτιών, όπου αναπτύσσονταν γοργά με τη βοήθεια του ηλιακού φωτός. Καθ' όλη τη διάρκεια της πομπής έψαλλαν πένθιμους ύμνους τα λεγόμενα «αδωνίδια» με συνοδεία γίγγρας (είδος αυλού). Σπουδαίο δείγμα του τρόπου που θρηνούνταν ο Άδωνις, είναι ο «Επιτάφιος Αδώνιδος» του Βίωνος του Σμυρναίου, ένας θρήνος ηλικίας εικοσιενός αιώνων.

Στη συνέχεια οι γυναίκες πετούσαν το ομοίωμα του θεού σε λίμνες, πηγές ή ποτάμια. Μετά το πέρας των ημερών του θρήνου, γιόρταζαν την ανάσταση του θεού με ευωχία και οινοποσία, μέσα σε γενικό κλίμα χαράς. Οι αναστάσιμες ημέρες είχαν το όνομα «Εύρεσις».

Τα Αδώνια επιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας στο θρήνο της Μ. Παρασκευής, στην Αναστάσιμη ακολουθία και σε όλα τα έθιμα που ο χριστιανισμός θέλησε να μας πείσει πως είναι δικά του: αναστάσιμα κεριά, κόκκινα αβγά (ορφικό σύμβολο), κουλούρια, σμύρνα που οι μάγοι πρόσφεραν στον Ιησού κλπ.

Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στην Ορφική παράδοση και τον αποσυμβολισμό που επιχειρείται μέσα απ' αυτή στα μυστήρια του Αδώνιδος, στα μυστήρια του θανάτου και της Ανάστασης.

Σύμφωνα με την Ορφική θεολογία, η περίοδος του χειμερινού ηλιοστασίου είναι η εποχή της γέννησης του Διονύσου Ζαγρέως, του ελευθερωτή των ανθρωπίνων ψυχών από τον Άδη. Μετά την χειμερινή τροπή ετελείτο η δεύτερη μύηση των Ορφικών (η πρώτη μύηση όπου αποκαλύπτονταν στον μυούμενο τα μυστικά της μάνας Γης, ετελείτο μετά την Φθινοπωρινή Ισημερία).

Ο χρόνος από τη δεύτερη μύηση μέχρι την Εαρινή ισημερία ήταν, κατά τους Ορφικούς, η περίοδος που έπρεπε ο μυούμενος να εκδηλώσει το σπόρο της Ορφικής ιδεολογίας, που είχε ριφθεί στην διάνοιά του.

Η Εαρινή ισημερία του ήλιου, κατά την οποία κυρίως ετελούντο και τα Αδώνια, συμβολίζει το θάνατο των παθών της τιτανικής φύσης της ανθρώπινης ψυχής και την πνευματική της αναγέννηση. Τότε ετελείτο η Τρίτη μύηση στα ορφικά μυστήρια. Οι Ορφικοί συμβόλιζαν την εαρινή ισημερία με το θάνατο (μεταμόρφωση) του Διόνυσου Ζαγρέως και την εκ νέου γέννησή του απ' τη φύση του Διός, ως Διονύσου του Άνθιου. Αυτός στην πορεία μεταμορφώνεται στο Διόνυσο τον Ελευθερέα, το σωτήρα και ελευθερωτή των ανθρώπινων ψυχών από τον Άδη της υλικής τους φύσης.

Είναι αυτή η θαυμάσια θέαση του κόσμου απ' την ορφική θεολογία, η γεμάτη ελπίδα και προσδοκία για πνευματική αναγέννηση των ανθρωπίνων ψυχών που τρέφονται στα ιερά νάματα της ελληνικής μυστηριακής παράδοσης, που μας δονεί στα κατάβαθα του είναι, καθώς καλά γνωρίζουμε πως υπάρχει δρόμος σωτηρίας. Ο δρόμος της επιστροφής στον μυστηριακό ορίζοντα που κατείχαμε και απωλέσαμε μαζί με την αλήθεια.

Βιβλιογραφία

Βίωνος: Επιτάφιος Αδώνιδος
Πλούταρχου: Βίοι Παράλληλοι, Νικίας
Στυλιανού Τάκα: Πυθαγόρειος Εσωτερισμός
Γ. Γρηγορομιχελάκη: Δεκαπέντε Εσταυρωμένοι και Αναστημένοι Σωτήρες
Γ. Σιέττου: Αδώνια Μυστήρια