Όλοι είμαστε ΕΝΑ

Οι σοφοί της αρχαιότητας μελετούσαν τη φύση για να τους δείξει πώς να ζουν ευτυχισμένοι. Δίδασκαν ότι η ενότητα με τη φύση και η αρμονική και σύμφωνη με τους νόμους της φύσης ζωή είναι τα κλειδιά για την εσωτερική γαλήνη. Η γνώση της φύσης και των νόμων του σύμπαντος μας βοηθούν να κατανοήσουμε τη δική μας ουσιαστική φύση και να φτάσουμε στην ευτυχία.

Οι σοφοί της Ανατολής που αναζητούσαν τρόπους για να ζουν αρμονικά με το σύμπαν συνειδητοποίησαν ότι είμαστε εξίσου φυσικό και αναπόσπαστο κομμάτι του σύμπαντος όπως και τα αστέρια, τα βουνά, οι ωκεανοί, οι αχανείς γαλαξίες που περιστρέφονται στο διάστημα, και ό,τι άλλο υπάρχει. Όπως τα χέρια είναι τμήμα του σώματός μας, έτσι κι εμείς είμαστε κομμάτι του σύμπαντος – και όπως έχουμε επίγνωση για κάθε τι που ακουμπά τα χέρια μας, έτσι και το σύμπαν έχει επίγνωση όλων των πραγμάτων που βιώνουμε, ακριβώς επειδή είμαστε κομμάτι του..

Τα πάντα απορρέουν από την ίδια ενεργειακή πηγή, και εκτός από τις διαφορές στη μορφή, όλα είναι ένα και το αυτό. Θα μπορούσαμε να τα συγκρίνουμε με το νερό που όταν παγώνει παίρνει αναρίθμητα σχήματα: ενώ τα σχήματα διαφέρουν μεταξύ τους, όλα είναι φτιαγμένα από νερό. Ο Ινδός πνευματικός δάσκαλος Swami Vivwkananda που έζησε το δέκατο ένατο αιώνα, στο βιβλίο του Jnana Yoga λέει τα εξής:

 «Υπάρχει μόνο μια ζωή, ένας Κόσμος, μια Ύπαρξη. Τα πάντα είναι Ένα… Υπάρχει κανείς που μπορεί να διαχωρίσει το κύμα από τη θάλασσα;»

Παρόλο που «όλο το σύμπαν είναι η μια αυτή Ύπαρξη» συνεχίζει, «οι διαφορές οφείλονται στις ονομασίες και στις μορφές».

Αλλά και το Βουδιστικό κείμενο Μπάρντο Τόντολ (περισσότερο γνωστό ως η Θιβετιανή Βίβλος των Νεκρών) μας διδάσκει ότι ο νους είναι αυτός που δημιουργεί την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, αλλά ταυτόχρονα έχει τη δύναμη να μας απελευθερώσει από αυτήν:
.
«Διαχωρισμός δεν υφίσταται… Η κατάσταση εκείνη του νου που υπερβαίνει κάθε μορφή διαχωρισμού οδηγεί στην απελευθέρωση. Μη σταματάς λοιπόν να παρατηρείς το νου σου».

Ο Κινέζος φιλόσοφος Λάο Τσε, που έζησε πριν 2.500 χρόνια, επίσης μίλησε για την αλήθεια αυτή στο κλασικό έργο του, Ταο Τε Τσιγκ:

«Η δύναμη των λέξεων δεν αρκεί για να καθορίσει την έννοια της ύπαρξης… Είτε ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται αντικειμενικά τον πυρήνα της ζωής ή αυτό που βλέπει είναι μονάχα η επιφάνεια, πυρήνας και επιφάνεια είναι το ίδιο και το αυτό. Αυτό που τα κάνει να ξεχωρίζουν είναι οι λέξεις που μονάχα περιγράφουν τα φαινόμενα. Αν όντως χρειάζεται κάποια ονομασία, η λέξη θαυμασμός προσδιορίζει και τα δύο: η ύπαρξη εκτυλίσσεται από το ένα θαύμα στο άλλο».

Εξάλλου, η κβαντική φυσική πλέον μας έχει αποκαλύψει: Η φύση δεν μας έφτιαξε μόνους. Δεν μας έκανε ξεχωριστούς από τα άλλα φυσικά γεγονότα, από τους άλλους ανθρώπους. Η φύση έφτιαξε όλο το σύμπαν ενιαία. Ότι κάνουμε εμείς έχει επίδραση σε κάθε τι που υπάρχει μέσα στο σύμπαν. Δεν μας έφτιαξε η φύση μόνους. Γίναμε μόνοι γιατί εμείς το επιλέξαμε. Όλοι είμαστε υπόγεια συνδεδεμένοι. Όλοι είμαστε ΕΝΑ ! Αυτή την ενότητα κι όχι τη μοναξιά καλείται η ανθρωπότητα να ξαναανακαλύψει σήμερα για να επιβιώσει.

Όταν λέμε όλοι είμαστε ΕΝΑ νοείται σε ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ (Πνεύμα ή Κόσμος) και όχι σε Υλικό (ανθρώπινο-ψυχικό) εκεί υπάρχουν τεράστιες και μεγάλες διαφορές και κανένας δεν είναι ίδιος ουτε όμοιος με κανέναν άλλον.

Πώς γίνεται η μεταμόσχευση μιας καρδιάς

Παρακολουθήστε στο βίντεο που ακολουθεί την εντυπωσιακή διαδικασία μεταμόσχευσης καρδιάς σε έναν ασθενή, στην Πανεπιστημιακή κλινική της Γκρενόμπλ, από δότη που έπεσε θύμα τροχαίου ατυχήματος.

 

Σύμφωνα με τους χειρουργούς, η διαδικασία της μεταμόσχευσης θα πρέπει να ολοκληρωθεί αυστηρά έως και 300 λεπτά μετά την αφαίρεσή της από το σώμα του δότη, γι αυτό και απαιτείται συντονισμός δευτερολέπτου.

 

Από τις προετοιμασίες τόσο στο νοσοκομείο όπου βρίσκεται το σώμα του δότη, τη μεταφορά του μοσχεύματος, αλλά και το νοσοκομείο όπου βρίσκεται ο λήπτης που θα δεχτεί τη νέα του καρδιά, μέχρι τη στιγμή που οι γιατροί τη θέτουν σε λειτουργία με απινιδωτή στο νέο πλέον σώμα, δείτε στο βίντεο ολόκληρη τη διαδικασία.

 

Η Θεωρία Παιγνίων και η σύνδεση δύο άσχετων εννοιών, μαθηματικών και πολιτικής

Θα μπορούσαν με κάποιο τα μαθηματικά να επηρεάσουν τις κοινωνικές επιστήμες και να αποκτήσουν πολιτική χροιά; Μέχρι να δημιουργηθεί η Θεωρία Παιγνίων, μαθηματικά και πολιτική ήταν δύο ξεχωριστά αντικείμενα. Αυτός ο σχετικά νέος κλάδος όμως φαίνεται να είναι ο συνδετικός κρίκος που τα ενώνει.
Ο τομέας των μαθηματικών που λύνει... μη μαθηματικά προβλήματα – Τι είναι η Θεωρία Παιγνίων

Πρόκειται για ένα από τα νεότερα μέλη στην... τεράστια μαθηματική οικογένεια. Το πρώτο σύγγραμα που αφορούσε την Θεωρία Παιγνίων εκδόθηκε μόλις πριν από 60 χρόνια. Από τότε μέχρι και σήμερα όμως ο συγκεκριμένος κλάδος έχει κάνει άλματα προόδου, με σπουδαίους μαθηματικούς και οικονομολόγους, όπως ο Τζον Νας και ο Τόμας Σέλινγκ να τον μεταμορφώνουν σε ένα σπουδαίο ακαδημαϊκό αντικείμενο.

Θέλοντας να εξηγήσουμε τι πραγματεύεται η Θεωρία Παιγνίων, θα λέγαμε πως έχει στόχο να αναλύσει τις αποφάσεις σε καταστάσεις στρατηγικής αλληλεξάρτησης και να προσεγγίσει την βέλτιστη δυνατή λύση. Αυτός ο «βαρύς» ορισμός μπορεί να μην είναι απόλυτα κατανοητός, αλλά μας προϊδεάζει πως η θεωρία αυτή δεν έχει αυστηρά μαθηματική ταυτότητα. Είναι ουσιαστικά μια προσπάθεια να ενοποιηθούν τα μαθηματικά, η οικονομία και οι κοινωνικές επιστήμες.
Σε ένα «παίγνιο» συμμετέχουν δύο ή και περισσότεροι «παίχτες» που παίρνουν αποφάσεις, οι οποίες οδηγούν σε ορισμένα αποτελέσματα. Κάθε παίχτης έχει στόχο μέσα από τις κινήσεις του να επωφεληθεί όσο περισσότερο μπορεί, γνωρίζοντας όμως πως οι ενέργειες του επηρεάζουν και τους υπόλοιπους δρώντες. Οι μελέτες αυτής της θεωρίας, αποτελούν στην ουσία την προσομοίωση μιας κατάστασης απλού ανταγωνισμού ή και σύγκρουσης.

Ενα επιτραπέζιο παιχνίδι στρατηγικής σαν το Risk, θα μπορούσε να περιλήψει κάποια από τα βασικά γνωρίσματα ενός προβλήματος που εντάσσεται στον συγκεκριμένο κλάδο. Η διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους Ευρωπαϊκούς της εταίρους, θα μπορούσε επίσης να αποτελέσει ένα, αρκετά πιο δύσκολο, πρόβλημα για όσους ασχολούνται με την Θεωρία Παιγνίων.

Η σημαντική έννοια του ορθολογισμού – Το βασικότερο κριτήριο των «παικτών» για την λήψη αποφάσεων
Σε αυτόν τον περίεργο κλάδο των μαθηματικών, η έννοια του «ορθολογισμού» έχει τεράστια σημασία. Η «επιτυχία» του κάθε παίχτη επηρεάζεται από τρεις βασικούς παράγοντες, την ικανότητα, την τύχη και την στρατηγική. Οι δύο πρώτοι είναι εντελώς απρόβλεπτοι, όμως ο τρίτος επηρεάζεται σημαντικά από την ικανότητα ορθολογικής κρίσης. Σε ένα κλίμα ανταγωνισμού, ορθολογική κρίση σημαίνει πως ανάλογα με την περίσταση, οι «παίχτες» θα πρέπει να προσαρμόζουν και τις κινήσεις τους.

Μια «εγωιστική» ενέργεια που γίνεται με στόχο το προσωπικό όφελος, δεν σημαίνει πως τελικά θα οδηγήσει σε καλά αποτελέσματα. Αντιθέτως, μια κίνηση «συμμαχίας» με στόχο το κοινό καλό, που ίσως μειώσει το προσωπικό κέρδος, μπορεί να επηρεάσει θετικά και κάθε παίχτη μεμονωμένα.
Στα πλαίσια της Θεωρίας Παιγνίων και όχι μόνο, ορθολογισμός είναι η ικανότητα επιλογής της λύσεως με την μέγιστη δυνατή απόδοση, τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα.
Αυτό επιτυγχάνεται μέσω των μαθηματικών, αν ληφθούν υπ΄ όψιν όλοι οι παράγοντες που επηρεάζουν την... επιτυχία. Φυσικά όσο οι παράγοντες αυξάνονται, τόσο και τα προβλήματα περιπλέκονται, κάνοντας την επιλογή της λύσης μια πραγματικά δύσκολη διαδικασία.

Ενας επιστημονικός κλάδος με πολιτική χροιά – Το παράδειγμα του Βαρουφάκη, τα πλεονεκτήματα και τα επικίνδυνα σημεία
Είναι ευκρινές πως η Θεωρία Παιγνίων είναι ένας κλάδος που δεν έχει δημιουργηθεί για να εξελίξει  την μαθηματική επιστήμη. Στόχος της θεωρίας, είναι να χρησιμοποιήσει τα μαθηματικά, αλλά και την ρασιοναλιστική τους λογική, ως μέσο επίλυσης... μη μαθηματικών προβλημάτων.
Μετά την τεράστια πρόοδο των τελευταίων δεκαετιών, πλέον η Θεωρία Παιγνίων μπορεί να χρησιμοποιείται για να δώσει λύσεις σε κοινωνικά ζητήματα αλλά και σε μεγάλα φιλοσοφικά αινίγματα. Πρόκειται μάλλον για τον πρώτο επιστημονικό κλάδο με άμεση πολιτική χροιά.
Φυσικά, η πολιτική είναι ένας όρος πολύ πιο «ευέλικτος» από τα αυστηρά μαθηματικά θεωρήματα. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να ληφθούν πολιτικές αποφάσεις με χρήση μιας... τετράγωνης λογικής. Για αυτόν τον λόγο, στα συγγράμματα της Θεωρίας Παιγνίων διασαφηνίζονται από νωρίς κάποια βασικά χαρακτηριστικά του ορθολογισμού.

Βασικότερο όλων είναι πως ο ορθολογισμός δεν είναι κάτι το κοινό για όλους τους «παίχτες». Ο καθένας έχει το δικό του σύστημα αξιών, πάνω και στο οποίο προσαρμόζει την «λογική» του.
Η Θεωρία Παιγνίων αποτελεί πλέον έναν πολύ εξελιγμένο μαθηματικό προσομοιωτή δύσκολων κοινωνικών και πολιτικών καταστάσεων. Η χρησιμότητα της στον χώρο της πολιτικής είναι πλέον δεδομένη. Αλλωστε έχουμε πολύ κοντινά μας παραδείγματα που το αποδεικνύουν.
Ο Υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, έχει μελετήσει εκτενώς την Θεωρία Παιγνίων αποκτώντας τεράστια εμπειρία πάνω στον συγκεκριμένο τομέα. Γεγονός που του δίνει μια... έμμεση εμπειρία σε θέματα πολιτικών διαπραγματεύσεων και αντιπαραθέσεων.

Ενα πολύ χρήσιμο εργαλείο στα χέρια μαθηματικών, οικονομολόγων αλλά και κοινωνιολόγων, που χρησιμοποιείται κυρίως για να προβλεφθούν μελλοντικές καταστάσεις. Ωστόσο θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη, αλλά και επικίνδυνη, μια άμεση εφαρμογή της θεωρίας σε πολιτικά ζητήματα. Παρ' όλα αυτά, αν ο κλάδος συνεχίσει στους αλματώδεις ρυθμούς ανάπτυξης, ίσως σε κάποια χρόνια κάθε πολιτική κίνηση και κάθε απόφαση που επηρεάζει την κοινωνία, να είναι υπολογίσιμη και ακριβής.

Πρέπει πρώτα να πεθάνουν μέσα σου όλες οι εμπειρίες σου…

Παρόλο που ο νους ίσως να θέλει να έχει μόνιμη ησυχία, μό­νιμη γαλήνη, μόνιμη μακαριότητα ή ό,τι άλλο σας αρέσει, υπάρχει μια τέτοια μόνιμη κατάσταση; Αν υπάρχει, τότε θα πρέπει να υπάρχει κι ένα μονοπάτι προς αυτήν, οπότε κά­ποιες πρακτικές, κάποια «πειθαρχία», μια μέθοδος διαλογι­σμού είναι πράγματα απαραίτητα για να πετύχουμε αυτή την κατάσταση. Αν, όμως, το κοιτάξουμε αυτό λίγο πιο προ­σεκτικά και βαθιά, θα ανακαλύψουμε ότι δεν υπάρχει τίπο­τα μόνιμο. Ο νους, όμως, απορρίπτει αυτό που είναι γεγο­νός, επειδή αναζητά κάποια μορφή ψυχολογικής ασφάλειας και μέσα από την ίδια του την επιθυμία προβάλλει την ιδέα της Αλήθειας σαν να είναι κάτι μόνιμο, απόλυτο, κι έπειτα προχωράει κι εφευρίσκει μονοπάτια για να τον οδηγήσουν εκεί. Αυτή η σκόπιμη επινόηση έχει πολύ μικρή σημασία για τον άνθρωπο που θέλει πραγματικά ν’ ανακαλύψει τι είναι αληθινό και τι όχι.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, μονοπάτι προς την Αλήθεια, γιατί η Αλήθεια πρέπει να ανακαλύπτεται κάθε λεπτό. Δεν είναι το τελικό αποτέλεσμα συσσωρευμένων εμπειριών. Αντίθε­τα, πρέπει πρώτα να πεθάνουν μέσα σου όλες οι εμπειρίες σου, γιατί εκείνο που τις συσσωρεύει, που τις αποθηκεύει, είναι ο εαυτός, το «εγώ»·

το «εγώ» που ακατάπαυστα ανα­ζητά τη δική του ασφάλεια, τη δική του μονιμότητα και α­τέλειωτη συνέχιση. Οποιοσδήποτε νους που η σκέψη του πηγάζει απ’ αυτή την επιθυμία της αυτοδιαιώνισης, από την επιθυμία να αποκτήσει κάτι, να πετυχει κάτι, είτε σ’ αυτό τον κόσμο είτε στον άλλο, είναι καταδικασμένος να εγκλω­βιστεί σε ψευδαισθήσεις κι επομένως θα υποφέρει. Ενώ αν ο νους αρχίσει να κατανοεί τον εαυτό του, έχοντας επίγνω­ση της δικής του δραστηριότητας, παρατηρώντας τις δικές του κινήσεις, τις δίκες του αντιδράσεις, αν είναι ικανός να αφήσει να πεθάνει μέσα του η επιθυμία να είναι ψυχολογι­κά ασφαλής, κι έτσι να είναι ελεύθερος από το παρελθόν, α­πό το παρελθόν που είναι η συσσώρευση των δικών του επι­θυμιών και εμπειριών, από το παρελθόν που είναι η διαιώ­νιση του «εγώ», του εαυτού, του «είμαι», τότε βλέπεις ότι δεν υπάρχουν καθόλου μονοπάτια για την Αλήθεια, αλλά μόνο αδιάκοπη ανακάλυψη κάθε λεπτό.

Σε τελευταία ανάλυση εκείνο που συσσωρεύει, εκείνο που αποθησαυρίζει, που έχει συνέχεια, είναι το «εγώ», ο εαυτός, που είναι το αποτέλεσμα του χρόνου. Είναι αυτή η εγωκε­ντρική μνήμη του «εγώ» και του «δικού μου» -η περιουσία μου, η αρετή μου, τα προσόντα μου, τα πιστεύω μου- που α­ναζητάει ψυχολογική ασφάλεια και επιθυμεί να έχει συνέ­χεια. Ενας τέτοιος νους επινοεί ολα εκείνα τα μονοπάτια που δεν έχουν κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα. Δυστυχώς, άνθρωποι που έχουν δύναμη, εξουσία, σε αυτοεπονομαζόμενες φιλοσοφικές ή πνευματικές οργανώσεις εκμεταλλεύονται άλλους ανθρώπους λέγοντας ότι υπάρχουν διαφορετικά μονοπάτια, τα απόκρυφα, τα μυστικιστικά και ούτω καθεξής. Από τη στιγμή που κάποιος τα καταλάβει όλα αυτά ανακαλύπτει από μόνος του ότι δεν υπάρχουν μονοπάτια για την Αλήθεια. Μόνο όταν ο νους μπορέσει να αφήσει να πεθάνουν ψυχολογικά γι’ αυτόν όλα όσα έχει συσσωρεύσει για τη δική του ασφάλεια, μόνο τότε αρχίζει να υπάρχει γι ‘ αυτόν η Πραγματικότητα.

Η ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

Η ανασκοπηση, συμφωνα με τη διδασκαλια του δον Χουαν, ηταν μια τεχνικη που ανακαλυψαν οι σαμανοι του αρχαιου Μεξικου και χρησιμοποιουσε καθε σαμανος που εζησε απο τοτε,για να εξετασει και να ξαναζησει ολες τις εμπειριες της ζωης του σκοπευοντας δυο υπερβατικους στοχους: ο πρωτος, αφηρημενος στοχος, ηταν να εκπληρωθει ενας παγκοσμιος κωδικας που απαιτει την εγκαταλειψη της επιγνωσης τη στιγμη του θανατου, και ο δευτερος, απολυτα πραγματιστικος, ηταν να επιτευχθει η ρευστοτητα της αντιληψης.

Ο δον Χουαν ελεγε οτι η εδραιωση του πρωτου στοχου απερρεε απο τις παρατηρησεις που ειχαν κανει χαρη στην ικανοτητα τους να βλεπουν αμεσα την ενεργεια που ρεει στο συμπαν.Ειχαν δει πως υπαρχει μια γιγαντια δυναμη στο συμπαν,ενα τεραστιο συμφυρμα ενεργειακων πεδιων, το οποιο ονομασαν Αετο η σκοτεινη θαλασσα της αντιληψης( η επιγνωσης).

Παρατηρησαν οτι ο Αετος ειναι η δυναμη που προσδιδει επιγνωση σε ολα τα εμβια οντα, απο τους μικροοργανισμους ως τον ανθρωπο. Και πιστευαν οτι δανειζει συναισθηση σε καθε νεογεννητο πλασμα, το οποιο την εμπλουτιζει μεσω των εμπειριων της ζωης του, ως τη στιγμη που η δυναμη απαιτει την επιστροφη της.

Συμφωνα με τις πεποιθησεις εκεινων των μαγων, ολα τα εμβια οντα πεθαινουν επειδη καλουνται να επιστρεψουν την επιγνωση που τους δανειστηκε. Με το περασμα των αιωνων, οι μαγοι συνειδητοποιησαν οτι αυτο το φαινομενο δεν μπορει να εξηγηθει με τη γραμμικη σκεψη του συγχρονου ανθρωπου, αφου δεν επιδεχεται τον συσχετισμο αιτιας και αποτελεσματος στο γιατι και το πως προσφερεται και ανακταται η επιγνωση. Οι μαγοι του αρχαιου Μεξικου το θεωρουσαν ενα ενεργειακο γεγονος του συμπαντος, ενα γεγονος που ξεφευγει απο τα πλαισια αιτιου και αιτιατου η μιας προθεσης που μπορει να καθοριστει εκ των προτερων.

Οι μαγοι πιστευαν οτι η ανασκοπηση ηταν ο τροπος να δωσουν στον Αετο αυτο που θελει: τις εμπειριες της ζωης τους.Κι ακομη, οτι μεσω της ανασκοπησης μπορουσαν να αποκτησουν καποιον ελεγχο, στο βαθμο που θα τους επετρεπε να διαχωρισουν τις εμπειριες της ζωης τους απο τη ζωτικη τους δυναμη. Για εκεινους αυτα τα δυο δεν ειναι αρρηκτα συνυφασμενα,συνδεονται περιστασιακα μονο. Εκεινοι οι μαγοι βεβαιωναν οτι ο Αετος δε θελει να παρει τη ζωη απο τα ανθρωπινα πλασματα, θελει μονο τις εμπειριες της ζωης τους.

Η ελλειψη πειθαρχιας των ανθρωπων τους εμποδιζει να διαχωρισουν τις δυο δυναμεις και, στο τελος, χανουν τη ζωη τους, οταν το μονο που καλουνται να στερηθουν ειναι η δυναμη των εμπειριων τους. Εκεινοι οι μαγοι θεωρουσαν την ανασκοπηση διαδικασια μεσω της οποιας μπορουσαν να δωσουν στον Αετο ενα υποκαταστατο για τη ζωη τους. Παραιτουνται απο τις εμπειριες τους εξιστορωντας τες, αλλα διατηρουσαν τη ζωτικη τους δυναμη...

Συμφωνα με τον δον Χουαν ο ανθρωπος χανει παντα απο αμελεια. Σε οτι αφορα στις ανακαλυψεις των αρχαιων σαμανων, ελεγε οτι ο δυτικος ανθρωπος χανει μια πολυτιμη ευκαιρια να αυξησει την επιγνωση του, αφου ο τροπος με τον οποιο συνδεεται με το συμπαν, με τη ζωη και την επιγνωση δεν ειναι παρα μια απο τις αμετρητες επιλογες

Το να ανασκοπουν σημαινει για του σαμανους να προσφερουν σε μια ασυλληπτη δυναμη- τη σκοτεινη θαλασσα της αντιληψης- αυτο ακριβως που αποζητα- τις εμπειριες της ζωης τους, δηλαδη την αρχικη τους επιγνωση που εμπλουτιστηκε μεσα απο αυτες τις εμπειριες. Αφου ο δον Χουαν δεν μπορουσε να μου το αναλυσει στα πλαισια της κοινης λογικης, ελεγε οτι το μονο που επιδιωκαν οι μαγοι ηταν να καταφερουν να διατηρησουν τη ζωτικη τους δυναμη, χωρις να προβληματιζονται για το πως γινοταν..

Οι μαγοι που το πετυχαν αυτο δεν πεθαναν με τη συνηθισμενη εννοια του ορου, αλλα υπερεβησαν το θανατο διατηρωντας τη ζωτικη τους δυναμη και χαθηκαν απο προσωπου γης ξεκινωντας για ενα οριστικο ταξιδι αντιληψης.

Η πεποιθηση των σαμανων ηταν πως, οταν ο θανατος επερχεται με αυτο τον τροπο, ολοκληρο το ειναι μας μετατρεπεται σε ενεργεια - σε ενα πολυ ξεχωριστο ειδος ενεργειας, που διατηρει τη σφραγιδα της ατομικοτητας μας

Ο δον Χουαν περιεγραφε το δευτερο, πρακτικο στοχο της ανασκοπησης σαν την επιτευξη της ρευστοτητας.

Η συλλογιστικη των μαγων σε οτι αφορα αυτο το στοχο σχετιζοταν με ενα απο τα πιο αοριστα θεματα της μαγειας : το σημειο συναρμογης ( η εστιακο σημειο αντιληψης), ενα σημειο εντονης φωτεινοτητας στο μεγεθος μπαλας του τενις, το οποιο διακρινεται οταν οι μαγοι βλεπουν τους ανθρωπους ως συμφυρμα ενεργειακων πεδιων.Οι μαγοι βλεπουν τρισεκατομμυρια ενεργειακων πεδιων με τη μορφη φωτεινων νηματων απο το συμπαν να συγκλινουν στο σημειο συναρμογης και να το διαπερνουν. Αυτη η συρροη νηματων του προσδιδει τη λαμπροτητα του.

Το σημειο συναρμογης επιτρεπει σε καθε ανθρωπο να αντιλαμβανεται αυτα τα τρισεκατομμυρια ενεργειακα νηματα μετατρεποντας τα σε αισθητηριακα δεδομενα. Το σημειο συναρμογης τα ερνηνευει κατοπιν στον κοσμο της καθημερινης μας ζωης- με αλλα λογια, τα εντασσει στο πλαισιο της ανθρωπινης κοινωνικοποιησης και του ανθρωπινου δυναμικου.

Το να ανασκοπουμε ειναι να ξαναζουμε σχεδον καθε εμπειρια που βιωσαμε ποτε κι ετσι να μετατοπιζουμε το σημειο συναρμογης, εστω και λιγο, ωθωντας το με τη δυναμη της μνημης στη θεση που ειχε οταν συντελουνταν το συμβαν που ανασκοπουμε. Αυτη η μετατοπηση του σημειου συναρμογης απο καποια παλια του θεση στην παροντικη δινει στους σαμανους την απαραιτητη ρευστοτητα για να αντεξουν απιστευτες παραδοξοτητες στα ταξιδια τους στο απειρο............

ΚΑΡΛΟΣ ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ

Δεν μπορειτε να ειστε ζωντανος, γιατι ειστε η ιδια η ζωη

 Αναμεσα στην αναμνηση και στο τωρινο υπαρχει μια βασικη διαφορα, η οποια μπορει να παρατηρηθει καθε στιγμη. Σε κανενα σημειο του χρονου δεν ταυτιζεται το τωρινο με την αναμνηση.

Αναμεσα σε αυτα τα δυο υπαρχει μια διαφορα ως προς το ειδος και οχι μονο ως προς την ενταση. Το τωρινο ειναι αναμφισβητητα τετοιο. Με καμια προσπαθεια θελησης η φαντασιας δεν μπορειτε να εναλλαξετε αυτα τα δυο. Τωρα, τι ειναι εκεινο που δινει αυτη τη μοναδικη ιδιοτητα στο τωρινο;. Το τωρινο ειναι πραγματικο, ενω υπαρχει μια αβεβαιοτητα γυρω απο την αναμνηση. Και αυτο γιατι, μια στιγμη πριν, η αναμνηση ηταν τωρινη, μια στιγμη μετα και το τωρινο θα αποτελει αναμνηση. Τι ειναι αυτο που καθιστα το τωρινο μοναδικο;

Προφανως, ειναι η αισθηση οτι ειστε παρων. Στην μνημη και στην προσδοκια υπαρχει ενα ξεκαθαρο αισθημα, οτι προκειται για μια νοητικη κατασταση που παρατηρειται, ενω στο τωρινο το αισθημα ειναι κυριως οτι ειστε παρων και σε επιγνωση.

Οπου κι αν πατε, την αισθηση του εδω και τωρα την κουβαλατε μαζι σας διαρκως. Αυτο σημαινει οτι ειστε ανεξαρτητος απο χωρο και χρονο, οτι ο χωρος και ο χρονος ειναι μεσα σε εσας, κι οχι εσεις μεσα σε αυτα. Η ταυτιση του εαυτου σας με το σωμα, που ειναι φυσικα περιορισμενο σε χωρο και χρονο, ειναι αυτη που σας δινει το αισθημα του πεπερασμενου. Στην πραγματικοτητα ειστε απειρος και αχρονος.

Δεν υπαρχει συνθεση πολλων εαυτων , μονο ενας Εαυτος υπαρχει και ειστε εσεις εκεινος ο Εαυτος. Ο εαυτος που ειστε, ειναι ο μονος Εαυτος που υπαρχει. Αποδιωξτε κι εγκαταλειψτε τις λανθασμενες σας ιδεες γυρω απο τον εαυτο σας και νατος, σε ολη του τη μεγαλοπρεπεια. Ο νους σας μονο ειναι εκεινος που εμποδιζει την αυτογνωσια.

Δεν υπαρχει αυτο το πραγμα που αποκαλειται νους. Υπαρχουν ιδεες και καποιες απο αυτες ειναι λανθασμενες. Εγκαταλειψτε τις λανθασμενες ιδεες, γιατι ειναι ψευτικες και παρεμποδιζουν την θεωρηση του εαυτου σας.

Οι βεβαιωσεις ειναι συνηθως λανθασμενες και οι αρνησεις σωστες.

Μονο με την αρνηση μπορει κανεις να ζησει. Η βεβαιωση ειναι σκλαβια. Το να αμφισβητειτε και να αρνειστε ειναι αναγκαιο. Ειναι η ουσια της εξεγερσης και χωρις εξεγερση δεν μπορει να υπαρξει καμια ελευθερια.

Δεν υπαρχει κανενας αλλος, δευτερος, η ανωτερος Εαυτος για να τον αναζητησετε. Εσεις ειστε ο υψιστος Εαυτος, μονο που πρεπει να εγκαταλειψετε τις ψευτικες ιδεες που εχετε για τον εαυτο σας. Και η πιστη και η λογικη σας λενε οτι δε ειστε ουτε το σωμα, ουτε οι επιθυμιες και οι φοβοι του, ουτε ειστε ο νους με τις φανταχτερες ιδεες του, ουτε ο ρολος που η κοινωνια σας εξαναγκαζει να παιξετε, το προσωπο που υποτιθεται οτι ειστε. Παραιτηθειτε απο το ψευτικο και το αληθινο θα αναδυθει απο μονο του.

Λετε οτι θελετε να γνωρισετε τον εαυτο σας. Ειστε ο εαυτος σας- δεν μπορειτε να ειστε τιποτε αλλο παρα αυτο που ειστε. Αραγε η γνωση ειναι χωριστη απο την υπαρξη; Οτιδηποτε μπορειτε να γνωρισετε με το νου σας, ειναι του νου σας, δεν ειστε εσεις, για τον εαυτο σας μπορειτε μονο να πειτε: Εγω ειμαι, εχω επιγνωση, μου αρεσει αυτο:..

Δεν μπορειτε να ειστε ζωντανος, γιατι ειστε η ιδια η ζωη. Αυτο που υποφερει ειναι το προσωπο που φανταζεστε οτι ειστε, οχι εσεις. Διαλυστε το μεσα στην επιγνωση. Προκειται για ενα σκετο σωρο αναμνησεων και συνηθειων. Απο την επιγνωση του απατηλου ως την επιγνωση της πραγματικης σας φυσης υπαρχει ενα χασμα, που ευκολα θα το διασχισετε, απο τη στιγμη που θα κατεχετε πληρως την τεχνη της καθαρης επιγνωσης.....

ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΤΕ ΤΙ ΕΙΣΤΕ ΑΝΑΚΑΛΥΨΤΕ ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ

 Το μονο που ξερω ειναι πως οτι εξαρταται δεν ειναι πραγματικο. Το πραγματικο ειναι αληθινα ανεξαρτητο. Αφου η υπαρξη του προσωπου εξαρταται απο την υπαρξη του κοσμου,κι επισης περικλειεται και καθοριζεται απο τον κοσμο,τοτε το προσωπο δεν μπορει να ειναι πραγματικο.

Ακομη και το ονειρο εχει υπαρξη, οταν το αναγνωριζουμε, το απολαμβανουμε και το υφισταμεθα.

Οτιδηποτε σκεπτεστε και αισθανεστε, εχει υπαρξη. Ομως μπορει να μην ειναι αυτο που εσεις νομιζετε πως ειναι. Αυτο που νομιζετε πως ειναι το προσωπο, μπορει να ειναι κατι τελειως διαφορετικο..

Δεν εχετε τη δυνατοτητα να πειτε πως ειστε αυτο που νομιζετε οτι ειναι ο εαυτος σας.Οι ιδεες σας για τον εαυτο σας αλλαζουν απο μερα σε μερα και απο στιγμη σε στιγμη. Η εικονα για τον εαυτο σας ειναι το πιο ευμεταβολο πραγμα που διαθετετε. Ειναι εξαιρετικα ευπροσβλητο, κυριολεκτικα στο ελεος των περαστικων. Μια απωλεια αγαπημενου προσωπου, το χασιμο μιας δουλειας, μια προσβολη, και η εικονα που εχετε για τον εαυτο σας, που εσεις τον αποκαλειτε << προσωπο σας>> αλλαζει βαθεια.

Για να γνωρισετε τι ειστε, πρεπει πρωτα να ερευνησετε και να ανακαλυψετε τι δεν ειστε. Και για να μαθετε τι δεν ειστε, πρεπει να παρατηρειτε τον εαυτο σας προσεκτικα, απορριπτοντας ολα οσα δεν συμφωνουν αναγκαστικα με το βασικο γεγονος του <<Εγω Ειμαι>>

Οι ιδεες : γεννηθηκα σε ενα δεδομενο μερος, σε δεδομενο χρονο, απο τους γονεις μου και τωρα ειμαι ετσι και ετσι, ζωντας καπου, παντρεμενος, πατερας, δουλευοντας καπου, και τα λοιπα, δεν ειναι συμφυεις με την αισθηση του <<Εγω Ειμαι>>

Η συνηθης σταση μας ειναι: << ειμαι αυτο>>. Ξεχωριστε σταθερα και επιμελως το << Εγω Ειμαι>> απο το <<αυτο>> η << εκεινο>>, και προσπαθηστε να νιωσετε τι σημαινει το να ειστε, απλως να ειστε, χωρις να ειστε << το ταδε>> η <<το δεινα>>.

Ολες οι συνηθειες μας πανε αντιθετα σε αυτο και το καθηκον της καταπολεμησης τους ειναι μακροχρονιο και δυσκολο μερικες φορες, αλλα η καθαρη κατανοηση βοηθα παρα πολυ.

Οσο πιο καθαρα κατανοησετε πως στο επιπεδο του νου μπορειτε να προσδιορισθειτε μονο με αρνητικους ορους, τοσο πιο συντομα θα φθασετε στο τελος της ερευνας σας και στην πραγματωση της απεριοριστης υπαρξης σας!

Πράγματα που όλες οι Γυναίκες θέλουν από τον Σύντροφό τους

Ξέρετε ποια είναι τα 7 σημαντικότερα πράγματα που ζητούν οι γυναίκες σε μία σχέση;

Ένα από τα πιο συχνά παράπονα των γυναικών είναι ότι η σχέση τους έχει τελματώσει (το ίδιο παράπονο ακούω και από τους άνδρες, αλλά γι’ αυτό θα γράψω την επόμενη φορά). Αυτή την αίσθηση ότι η σχέση δεν είναι ικανοποιητική, ότι δεν πάει πουθενά, ότι κάτι λείπει την έχουν γυναίκες νεότερες σε ηλικία, που δεν έχουν παντρευτεί ακόμα, γυναίκες που είναι παντρεμένες και έχουν παιδιά, αλλά και γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας. Δεν πρόκειται λοιπόν για ένα απλό παράπονο, ούτε για το ότι η γυναίκα έχει βαρεθεί τη σχέση της: πρόκειται για μια έλλειψη. Οι περισσότερες γυναίκες σε μία σχέση παραπονιούνται ότι δεν καλύπτονται οι βασικές συναισθηματικές τους ανάγκες μέσα στη σχέση τους.

Οι γυναίκες, παρόλο που από τη φύση τους είναι πιο επικοινωνιακές και τείνουν να συζητάνε τα προβλήματά τους, στο συγκεκριμένο θέμα, το τι δεν πάει καλά στη σχέση τους και για ποιο λόγο έχει τελματώσει, δεν ανοίγονται και δεν το συζητάνε με τον σύντροφό τους. Ο σύζυγος ή ο σύντροφος δεν έχει τρόπο να ξεκινήσει την κουβέντα και συνήθως δεν καταλαβαίνει τι δεν πάει καλά στη σχέση, αφού μέσα του νιώθει αγάπη για τη γυναίκα του. Το αποτέλεσμα; Γυναίκες και άντρες που έχουν τελματώσει σε μια σχέση –ερωτική ή συζυγική- δε ξέρουν πώς να βγουν από το αδιέξοδό τους.

Τι θέλουν οι γυναίκες μέσα σε μία σχέση;

1. Επιθυμούν να αισθάνονται ότι ο άντρας τους τις αγαπάει
Θα μου πείτε, «αυτό το ξέρουμε!». Ναι, αλλά ξέρετε τι ακριβώς σημαίνει και πώς εφαρμόζεται; Γιατί καλή η θεωρία, αλλά η πράξη μετράει! Το βασικότερο που επιθυμούν οι γυναίκες από τον σύντροφό τους είναι να της αγαπάει. Αυτός είναι ο πρωταρχικός και βασικός κανόνας για να ανοιχτεί η γυναίκα στον άντρα της, να χαλαρώσει και να προσφέρει στη σχέση με κάθε τρόπο. Όταν η γυναίκα αισθάνεται ότι ο άντρας της την αγαπάει μειώνονται οι καυγάδες, αυξάνεται η ποσότητα και η ποιότητα της σεξουαλικής ζωής και, γενικότερα, όλα πάνε καλά. Όταν όμως η γυναίκα αισθάνεται ότι ο άντρας της δεν την αγαπάει, τότε αυτή είναι η συνταγή για την καταστροφή…. Όταν η γυναίκα δε νιώθει ότι παίρνει αγάπη, τότε αρχίζουν οι προστριβές και οι συγκρούσεις, η αποξένωση, η κακή διάθεση, η αδιαφορία. Πώς δείχνει ένας άντρας την αγάπη του; Καταρχήν, λέγοντάς το και δηλώνοντας το! Η δικαιολογία «μα αυτό εννοείται!» δε στέκει! Ο άντρας χρειάζεται να δείξει με λόγια, με πράξεις και με τη διάθεσή του ότι αγαπάει τη γυναίκα του. Σε αγαπώ αλλά σου φωνάζω επειδή δεν είναι καλοσιδερωμένο το πουκάμισο ή δε μου άρεσε το φαγητό, σε αγαπώ αλλά έχω νεύρα και τα ξεσπάω επάνω σου επειδή είχα μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, σε αγαπώ αλλά παράτα με ήσυχο επειδή παίζει η ομάδα μου ΔΕΝ είναι ενδείξεις αγάπης, ακόμα και αν μέσα σας νιώθετε αγάπη! Πρέπει να τη δείχνετε και εξωτερικά, προς τη γυναίκα σας!

2. Επιθυμούν να αισθάνονται ασφάλεια μέσα στη σχέση
Δεν εννοώ αποκλειστικά το κλισέ να νιώθει ασφάλεια ότι ο σύντροφός της δεν θα την εγκαταλείψει. Αυτό είναι μόνο ένα κομμάτι του τι σημαίνει ‘συναισθηματική ασφάλεια’. Η γυναίκα θέλει να μπορείς να πιστεύεις στη δύναμή σου, να αισθάνεται ότι μπορεί να βασιστεί επάνω σου και ότι μπορείς να είσαι ‘εκεί’ συναισθηματικά για να την υποστηρίξεις στα δύσκολα. Ασφάλεια μέσα στη σχέση σημαίνει ότι η σύντροφός σου επιθυμεί να μπορεί να εκφράσει την άποψή της χωρίς να τη διακόψεις, να την κοροϊδέψεις, να τη μειώσεις ή να την επικρίνεις. Ασφάλεια μέσα στη σχέση είναι όταν η σύντροφός σου μπορεί να σου πει «αυτό πρέπει να το κάνεις έτσι» ή «αυτό πρέπει να γίνει με αυτό τον τρόπο» και εσύ να το δεχτείς. Η συναισθηματική ασφάλεια μέσα στη σχέση βελτιώνει τον ψυχικό σύνδεσμο του ζευγαριού αλλά και τη σεξουαλική του ζωή.

3. Επιθυμούν έναν άντρα που προσπαθεί
Πολλοί άντρες νομίζουν λανθασμένα ότι μία γυναίκα επιθυμεί τον τέλειο άντρα, όπως στις ταινίες. Αυτός ο τέλειος άντρας συνήθως υπάρχει βέβαια μόνο στις ταινίες! Οι γυναίκες θέλουν ο σύντροφός τους να κάνει την καλύτερη δυνατή προσπάθεια, να βγάζει προς τα έξω τον καλό του εαυτό, και ας μην είναι τέλειος.

4. Επιθυμούν να αισθάνονται ορατές και ότι μετράνε.
Και μη μου πείτε «μα που ζούμε, στον Μεσαίωνα;». Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα πολλές γυναίκες αισθάνονται ότι είναι αόρατες και ότι δε μετράνε στη σχέση ή το γάμο τους. Τι σημαίνει να νιώθουν ότι είναι ορατές και ότι μετράνε; Σημαίνει ότι αισθάνονται ότι ο σύντροφός τους τις ακούει πραγματικά, ότι νοιάζεται για το πώς νιώθουν και τι αντιμετωπίζουν και ότι τις καταλαβαίνει (ακόμα και αν δε συμφωνεί μαζί τους). Μπορεί η σύντροφός σας να είναι στεναχωρημένη για κάτι και εσείς θεωρείτε ότι υπερβάλλει και δε χρειάζεται να νιώθει τόσο έντονα. Δε μπορούμε όμως να επιβάλουμε στον άλλον πώς να νιώθει! Έτσι, μπορείτε να της πείτε και να της δείξετε ότι καταλαβαίνετε τα συναισθήματά της, χωρίς να την κρίνετε και χωρίς να χαλαστείτε εσείς ο ίδιος. Αν πάλι δεν μπορείτε να αντιληφθείτε ότι στεναχωριέται ή ζορίζετε, τότε την βάζετε στη θέση να σκεφτεί «μα τι πρέπει να μου συμβεί για να καταλάβει ο σύντροφός μου ότι έχω πρόβλημα; Σε τι σημείο πρέπει να φτάσω για να με στηρίξει;

5. Επιθυμούν να αισθάνονται σεξουαλικά επιθυμητές
Ακόμα και αν έχουν περάσει πολλά χρόνια γάμου, ακόμα και αν η σεξουαλική σας ζωή είναι ικανοποιητική, η σύντροφός σας χρειάζεται να ακούσει ένα κομπλιμάν από εσάς για το πρόσωπο, το σώμα της, το στυλ της… Χρειάζεται να νιώθει ότι την επιθυμείτε και ότι την βλέπετε επίσης σαν μία θηλυκή, σεξουαλική ύπαρξη, ένα άτομο που είναι σημαντικό για εσάς από πολλές απόψεις και σίγουρα σεξουαλικά.

6. Επιθυμούν να αισθάνονται ότι τις εκτιμάτε
Μήπως θεωρείτε τη σύντροφό σας δεδομένη; Μήπως έχετε μια καλή σχέση αλλά απλώς δε τυχαίνει να της το πείτε με λόγια; Μήπως θεωρείτε ότι η στάση σας τα λέει όλα, άρα δε χρειάζεται να πείτε κάτι άλλο; Αν απαντήσατε ναι στα παραπάνω, ξανασκεφτείτε το! Η σύντροφός σας έχει ανάγκη να ακούσει το ‘σε αγαπώ’, να της πείτε ‘ευχαριστώ’, να της πείτε ‘μπράβο’ και να την επαινέσετε. Όλοι οι άνθρωποι φυσικά έχουν την ίδια ανάγκη, να αισθανθούν ότι οι σημαντικοί άλλοι τους εκτιμούν και τους αναγνωρίζουν-πόσο μάλλον ο δικός σας άνθρωπος!

7. Επιθυμούν καλή επικοινωνία
Πόσες φορές σας έχει πει η σύντροφός σας ότι θέλει να μιλήσετε και εσείς έχετε μουγκανίσει «μμμ» αντί για απάντηση; Πόσες φορές όταν συζητάτε είστε on-line, διαβάζετε κάτι στο facebook ή σερφάρετε στο διαδίκτυο; Πόσες φορές έχετε την ρωτήσει «τι;» ή έχετε απαντήσει μηχανικά επειδή δεν ακούσατε λέξη; Στις γυναίκες αρέσει η συζήτηση και η επικοινωνία, κάτι που περιλαμβάνει δύο άτομα: εσάς και εκείνη! Μάθετε να την ακούτε με προσοχή, χωρίς να κάνετε κάτι άλλο ταυτόχρονα. Δώστε μια απάντηση που δείχνει ότι κατανοείτε το πώς αισθάνεται ή που δείχνει καλή θέληση στο να τη βοηθήσετε σε αυτό που την απασχολεί. Βελτιώστε την επικοινωνία σας και θα βελτιώσετε τη σχέση σας! Αφιερωμένο στην επιτυχία σας!

Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί

Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί γεννήθηκε μια νύχτα με βροχή. Είχε μεγάλα μάτια, διάφανα, και μακριά μαλλιά. Ο γιατρός είπε στη λεχώνα ότι είχε γεννήσει ένα ξωτικό. Εκείνη το “ξερε.
Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί κοιμόταν μ” ανοιχτά μάτια τη μέρα και ξυπνούσε τα βράδια, για να κλάψει. Ο γάτος της οικογένειας, ένας αργόσχολος σιαμέζος, καθόταν στο προσκεφάλι του, για να διώχνει τ” άσχημα όνειρα και τ” ανόσια πνεύματα.

 Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί άργησε να μιλήσει και δυσκολεύτηκε να μάθει να περπατά. Προτιμούσε να κοιμάται, αγκαλιά με τον γάτο. Κι όταν ξυπνούσε περνούσε ώρες πολλές κοιτώντας τις σκιές στο ταβάνι ή έφτιαχνε αλλόκοτα πλάσματα από πλαστελίνη. Τους έδινε κι ονόματα, λέξεις μπερδεμένες που ακούγονταν σαν Κουένυα και Σίνταριν και Φαλάνια και Σύρινθαλ.
Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί πήγε σχολείο, αλλά έγραφε τα γράμματα ανάποδα. Την ώρα του μαθήματος ζωγράφιζε αγγέλους στο τετράδιο του και στο διάλειμμα έμενε να παρατηρεί πώς οι σφήκες έτρωγαν τ” αχλάδια που πέφταν απ” το δέντρο. Οι δάσκαλοι δεν τον μάλωναν, γιατί ήταν ήσυχος κι είχε μεγάλα μάτια. Τ” άλλα παιδιά τον άφηναν στην ησυχία του, γιατί καταλάβαιναν ότι δεν είναι εκεί.

 Ένα βράδυ οι γονείς του τον έχασαν. Τον έψαξαν, ξεσήκωσαν τη γειτονιά, φώναξαν την αστυνομία. Τελικά τον βρήκαν στο πανηγύρι, δίπλα στον πάγκο ενός πλανόδιου καλλιτέχνη.
Ο πλανόδιος έφτιαχνε λέξεις από σύρμα, ονόματα ανθρώπων και ζώων και ονείρων. Δεν χρησιμοποιούσε εργαλεία. Έπιανε το σύρμα και το “στριβε, το γυρνούσε, το ίσιωνε, το στίλβωνε, μέχρι που κρατούσε το όνομα κάποιου ή -μερικές φορές- έναν στίχο.
Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί είχε ξεχαστεί να κοιτάει τα επιδέξια χέρια του καλλιτέχνη, όλη νύχτα.
Οι γονείς του τον μάλωσαν, αλλά εκείνος δεν ήταν εκεί. Μόλις έφτασαν σπίτι ξεκίνησε να φτιάχνει τις δικές του λέξεις από σύρμα.

Τα χρόνια κυλούσαν κι ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί περνούσε όλο και περισσότερο καιρό με τα μικρά του καλλιτεχνήματα. Όσοι τον συναντούσαν νόμιζαν ότι ήταν εκεί. Έτσι φαινόταν. Και συχνά ήταν. Όμως όσοι τον γνώριζαν καλύτερα ήξεραν ότι δεν ήταν εκεί.

Όταν μεγάλωσε ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί γνώρισε ένα κορίτσι που του έμοιαζε. Είχε μεγάλα διάφανα μάτια και μακριά μαλλιά. Ζωγράφιζε θλιμμένα πρόσωπα και περπατούσε σαν γάτα. Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί γοητεύτηκε απ” το κορίτσι.
Μια θερινή νύχτα, σ” ένα παγκάκι πάνω απ” το Αιγαίο, τη ρώτησε αν θα τον παντρευόταν κάποτε. Εκείνη δέχτηκε. Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί της φόρεσε στο δάχτυλο ένα κρίκο από αναψυκτικό.
Έκαναν ένα παιδί με μεγάλα διάφανα μάτια.

Τα χρόνια συνέχισαν να περνάνε, έτσι όπως συνηθίζουν να κάνουν απ” την αρχή του κόσμου.
Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί είχε στήσει έναν πάγκο με τις λέξεις του, πλανόδιος κι εκείνος όπως ο δάσκαλος του. Σπάνια όμως πουλούσε κάποια λέξη από σύρμα. Τις περισσότερες τις χάριζε και χαιρόταν όταν έβλεπε τους ανθρώπους να τις φοράνε στο στήθος, πάνω στην καρδιά.
Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί αγαπούσε τις νύχτες και τις βροχές. Αγαπούσε το γέλιο των παιδιών και τα μπαλόνια με ήλιο που το “σκαγαν και “φτάναν ως τον ήλιο.
Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί είχε και κάποιους φίλους, ελάχιστους, μετρημένους στα δάκτυλα του χεριού ενός πάντα. Όταν βρισκόταν με τους φίλους του κανείς δεν ήταν εκεί. Κι ένιωθαν ωραία να μην είναι εκεί παρέα.

Κάποιες μέρες ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί ζήλευε τους ανθρώπους που μπορούσαν να είναι εκεί, τους ανθρώπους που τα κατάφερναν τόσο καλά εκεί.
Κάποιες νύχτες ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί ευχόταν να ήταν κι αυτός εκεί, κι ας μην είχε φτιάξει ούτε μια λέξη από σύρμα.
Δεν το είχε επιλέξει να μην είναι εκεί. Είχε συμβεί, έτσι όπως γεννήθηκε με μεγάλα διάφανα μάτια, ίσως επειδή κι η μητέρα του δεν ήταν εκεί.

Το κορίτσι με το δακτυλίδι από κρίκο αναψυκτικού προσπάθησε να τον βοηθήσει, να είναι εκεί. Κι εκείνος το ήθελε, όταν όμως βρισκόταν εκεί ξεθώριαζε, γινόταν διάφανος, τόσο που μπορούσες να δεις από μέσα του.
Και κάθε μέρα που περνούσε εκεί, ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί ένιωθε να χάνει ένα ακόμα κομμάτι του.
Μόνο οι λέξεις από σύρμα τον βοηθούσαν να ενώνει τα κομμάτια του.

Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί κάποτε κατάλαβε ότι υπήρχαν πολλοί ακόμα άνθρωποι που δεν ήταν εκεί. Κι αν κάτι έφταιγε γι” αυτό δεν ήταν οι άνθρωποι, ήταν το εκεί.
Οι άνθρωποι που δεν ήταν εκεί δεν ήταν ηλίθιοι, δεν ήταν δειλοί, δεν ήταν ανίκανοι. Είχαν γεννηθεί με κάποια αποστροφή για το εκεί ή μπορεί να ήταν μόνο αλλεργία, αλλεργία σε όλα όσα τους δίνονταν έτοιμα, σε όλα όσα δεν ήταν δικά τους.
Οι άνθρωποι που δεν ήταν εκεί ήθελαν να δημιουργούν το εκεί τους.

Έφτιαχναν λέξεις, μουσικές, χορούς, πίνακες, σπίτια, φαγητά, ιδέες, εφευρέσεις, εξισώσεις, φάρμακα, σχολεία, επιστήμες.
Οι άνθρωποι που δεν ήταν εκεί έφτιαχναν τον κόσμο απ” την αρχή, έτσι όπως θα ήθελαν να είναι.

Δεν γνωρίζω πώς τελειώνει αυτή η ιστορία. Μου τη διηγήθηκε ένας καλλιτέχνης του δρόμου με μεγάλα μάτια. Είχε ινδιάνικο αίμα και τ” όνομα του ήταν Πλανόδιο Βουνό.
Κάποια στιγμή χαμογέλασε και σταμάτησε να είναι εκεί. Το χαμόγελο του άργησε να σβήσει, σαν να ήταν ο γάτος του Τσέσαϊρ.
Μου άφησε μόνο αυτές τις λέξεις, καμωμένες από σύρμα.
Έτσι δεν γνωρίζω πώς τελειώνει αυτή η ιστορία.
Ίσως και να μην τελειώνει.

ΠΕΡΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΘΝΗΤΟ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ

ΠΕΡΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Μια από τις λίγες πληροφορίες που έχουμε για την δημιουργία, αφού όλες οι θρησκείες αντέγραψαν τα πάντα από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, θα σταθούμε σε αυτά που έγραψε, και θα σας αφηγηθώ όλη την ιστορία που μας περιγράφει περιληπτικά, και ο καθένας από όλους εμάς ας την κρατήσει στην άκρη του μυαλού του ως ένα παραμύθι αχαλίνωτης πραγματικότητας;..ποιος ξέρει;

ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ
Ερμής ο Τρισμέγιστος

Κάποτε, πριν δημιουργηθεί ακόμη το σύμπαν όπου ζούμε σήμερα, και πριν ακόμη γεννηθούν οι άνθρωποι, ο Πατέρας Νους Θεός, που αποτελείται από φως και ζωή, και δημιουργεί συνεχώς την ζωή, και από ζωή και φως πληρούνται τα πάντα όπου δημιουργεί, αφού φως είναι ο Νους, και ζωή είναι το φως, όπου ο νους είναι ο νοητός κόσμος, και ζωή όπου το αντικείμενο το αιθερικό πεδίο, και όχι το υλικό αντικείμενο που ζούμε εμείς τώρα, όπου όλα τα όντα ζουν μέσα στο άυλο και μη υλικό περιβάλλον, όπου τα πάντα είναι νοητά μεν όπως εδώ που ζούμε εμείς, αλλά αιθερικά και όχι υλικά.

Ένας κόσμος νοητός που πληρείται από φως, και φως είναι ο κόσμος, ένας αιθερικός κόσμος.

Ενώ εδώ στην υλική δημιουργία τον αισθανόμαστε ως υλικό αφού αποτελείται από τα βαρύτερα στοιχεία του δοχείου της γένεσης του κόσμου που ζούμε, τα βαρύτερα στοιχεία που δεν έχουν τον Λόγο του Πατέρα Νου Θεού, διότι τα στοιχεία του κόσμου αυτού δεν προέρχονται από τον ίδιο, αλλά από το αντίθετο του, ..το σκότος!..το σκοτεινό πεδίο που απορροφά το φως, το αντίθετο του φωτός!

Έτσι λοιπόν, ξαφνικά, διότι αυτό που είναι το αντίθετο, η ανυπαρξία, αυτό που δεν υπάρχει, ο ΜΗ ΟΝ, το αντίθετο του Θεού Πατέρα, (ο ΟΝ και ο ΜΗ ΟΝ), εμφανίστηκαν κάπου μακριά από τα φωτεινά πεδία του Πατέρα Νου Θεού, τα στοιχεία του δοχείου της γένεσης της δημιουργίας που ζούμε σήμερα, δηλαδή άρχισε να γεννιέται μια ασχημάτιστη σκοτεινή και υγρή φύση, φοβερή και στυγνή, πολύ ταραχώδη που έβγαζε ανεκλάλητους σπαραχτικούς ήχους, και ενώ γεννιόταν ακόμη μιας που βρισκόταν στην μέση της γέννησης της η σκοτεινή δημιουργία, από τα φωτεινά πεδία ξεπετάχτηκε Αγιος Λόγος, και ενώθηκε με τα σκοτεινά στοιχεία της φύσης τα αέρινα και τα Αγιοποίησε.

"Από τα φωτεινά πεδία ξεχύθηκε στην σκοτεινή φύση Λόγος Άγιος, και τότε άρχισε να ξεπηδά από την σκοτεινή φύση, με όλες τις δυνάμεις της και τα στοιχεία προς τα ύψη, αποτελούμενες από την υγρή φύση , το άκρατο πυρ τον αέρα, και το πνεύμα, και αφήνοντας μόνα τους την γη και τα νερά."

Δηλαδή:
Ο Πατέρας Νους Θεός απορρόφησε με τον Άγιο Λόγο, τα σκοτεινά στοιχεία, και αγιοποιήθηκαν και έγιναν καθαρά πλέον, αλλά όχι φωτεινά, αφού δεν προέρχονται από το φως.

Το φως η ζωή, είναι καθαρά αιθερικά - φωτεινά πεδία.

Αμέσως ο Πατέρας Νους Θεός αφού είναι ζωή και φως, γέννησε άλλον Νου Δημιουργό, Ομοούσιο, από φως και ζωή, και αυτός περικάλυψε την σκοτεινή δημιουργία με τον Λόγο του, ώστε να μην μπορέσει ποτέ να "μολύνει" τον χώρο, διότι το ανύπαρκτο απορροφά οτιδήποτε υπαρκτό. Οτιδήποτε υπάρχει έχει χώρο, υπόσταση, ενώ οτιδήποτε δεν υπάρχει απορροφά αυτό που υπάρχει, και γι'αυτό γέννησε ο Πατέρας Νους Θεός τον Δεύτερο Νου Δημιουργό ώστε να επιτηρεί το σκότος.

Και επειδή και ο Δημιουργός Νους, είναι ομοούσιος με τον Πατέρα Νου Θεό, άρα ζωή και φως, και πάντα δημιουργεί και δεν καταστρέφει, έδωσε κίνηση στην σκοτεινή δημιουργία, και δημιούργησε επτά σφαίρες η μία μέσα στην άλλη.
".Αφού αγιοποίησε ο Πατέρας Νους Θεός, τα τέσσερα σκοτεινά στοιχεία, που πήγαν να αντιμετωπίσουν τον Άγιο Λόγο, στην συνέχεια ενώθηκε με τον Δεύτερο Νου, και όρμησαν στην καθαρή πλέον από τα σκοτεινά στοιχεία φύση, του νέου σκοτεινού αλλά Αγιοποιημένου δημιουργήματος, και από τα βαριά στοιχεία δημιουργήθηκε η ύλη και τα νερά."


Δημιούργησε τους επτά Διοικητές, όσες και οι σφαίρες της δημιουργίας, που περικλείουν την κάθε σφαίρα, και όπου υπάρχουν πύλες που ενώνουν τις σφαίρες μεταξύ τους, κι έτσι μένει απομονωμένη κάθε σφαίρα, και προστατευόμενη από τους Διοικητές, από τον Λόγο του Δημιουργού Νου, και του Πατέρα Νου Θεού.

Και αμέσως μετά δημιούργησε την ζωή μέσα στην όλη δημιουργία, με όντα δίχως φωτεινό νου, τα ζώα τα πτηνά, τα αμφίβια, κτλ.

"Ο δε δεύτερος δημιουργός Νους ο περικλείων τους επτά κύκλους και τις δίνες των ριζών τους,(πύλες), μαζί με το λόγο έστρεψε τα δημιουργήματα του, κι άρχισαν να περιστρέφονται από μία αόριστη αρχή προς ένα απέραντο τέλος, η δε περιφορά καθώς το θέλησε ο Νους δημιούργησε από τα κατωφερή στοιχεία ζώα άλογα χωρίς λόγο, (χωρίς τον Λόγο χωρίς τον φωτεινό Νου),
ο αέρας δημιούργησε πετεινά και τα νερά υδρόβια πλάσματα.
Κι όταν χώρισε η γη από τα νερά της δημιουργήθηκαν όπως το θέλησε ο Νους ζώα τετράποδα, ερπετά και άγρια και ήμερα ζώα."

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ..

Αμέσως αφού τελείωσε η δημιουργία, ο πατέρας όλων ο Νους, ζωή και φως υπάρχων, γέννησε άνθρωπο όμοιο μ' αυτόν.
Περικαλλής δε καθώς ήταν, επειδή είχε τη δική του μορφή, τον αγάπησε σαν παιδί του και του έδωσε την εξουσία όλων των δημιουργημάτων του.

Ο Άνθρωπος γεννήθηκε έξω από την Δημιουργία, της σκοτεινής ύλης, όμοιος με τον Δεύτερο Νου, και ως Ομοούσιος με τον Πατέρα Νου Θεό, αφού προέρχονται από την ίδια ουσία.

Και αφού ο Άνθρωπος έμαθε τα πάντα για τα φωτεινά πεδία,
θέλησε κι αυτός να δημιουργήσει...

Και αφού έμαθε την ουσία της (σκοτεινής) δημιουργίας, θέλησε να διανοίξει την περιφέρεια των κύκλων, για να κατανοήσει το κράτος που κάθονταν επάνω στο πυρ.

Θέλησε ο Άνθρωπος να ζήσει μέσα στην πρώην σκοτεινή δημιουργία, για να την κατανοήσει.

Αμέσως η σκέψη του κι επιθυμία του πραγματοποιήθηκε, αφού με μια του σκέψη δημιουργεί τα πάντα, και βρέθηκε μέσα στην "σκοτεινή" δημιουργία, και ξαφνικά, εκεί που εξουσίαζε τα πάντα, εκεί που ήταν φως, έγινε πνεύμα, εκεί που ήταν ζωή έγινε ψυχή μέσα σε υλικό σώμα, και πλέον έχασε όλες του τις δυνάμεις, αφού το υλικό σώμα τον παγίδευσε, και από φως, έγινε φωτεινός αλλά και σκοτεινός νους, (δεξιό και αριστερό ημισφαίριο), αφού πλέον θα ζούσε σε έναν κόσμο όπου μεν αγιοποιήθηκε από τον Λόγο, αλλά παραμένει σκοτεινός, από τα βαριά στοιχεία, την γη και το νερό,

Και από ζωή έγινε ψυχή μέσα σε υλικό σώμα, όπου η ψυχή κινεί μεν το υλικό σώμα,και το συγκροτεί, αλλά μέσα σε υλικό κόσμο, σκοτεινό από τα βαριά στοιχεία, και όχι αιθερικό από άπλετο φως.

Και πλέον από φως και ζωή έγινε ο άνθρωπος νους
φωτεινός- πνεύμα, αλλά και σκοτεινός, μέσα σε σκοτεινό υλικό σώμα,
και από έναν κόσμο από ζωή και φως που ήταν, πλέον ζει σε έναν κόσμο σκοτεινό, από το καλό - κακό, από τα δύο αντίθετα που συγκρούονται συνεχώς, και το ένα θέλει να νικήσει το άλλο,
και έτσι παραμένει ο κόσμος θνητός, αφού ότι πεθαίνει ξαναγεννιέται, σε μια αέναη μάχη σε έναν κόσμο θνητό και σκοτεινό μεταξύ του Ον και του Μη Ον, αφού μπήκε μέσα στην σκοτεινή δημιουργία το φως, δηλαδή ο Άνθρωπος!

Αμέσως μετά την είσοδο του Ανθρώπου στην σκοτεινή φύση της δημιουργίας, άρχισαν όλες οι αλλαγές, ώστε να υποδεχτεί τον φωτεινό άνθρωπο η δημιουργία.
Και από αρσενικοθήλυκος που ήταν χωρίστηκε σε άντρα και γυναίκα, και όλα τα ζώα και τα δημιουργήματα χωρίστηκαν και αυτά σε αρσενικά και θηλυκά.

" Όταν εφτασε το πληρωμα της περιοδου,ο συνδεσμος ολων αυτων διαλυθηκε με τη βουληση του Θεου, διοτι όλα τα ζωα που ηταν αρσενικοθυληκα διασπαστηκαν μαζι με τον ανθρωπο και στο ένα μερος τους μετατραπηκαν σε αρσενικα και θηλυκα.

Ο δε Θεος αμεσως ειπε με λογο αγιο: Όλα τα κτισματα και τα δημιουργηματα ν’αυξανεστε σε μεγεθος και να πληθυνεστε κι ο λογικος ανθρωπος ν’αναγνωρισει τον εαυτο του σαν αθανατο και τον ερωτα σαν υπευθυνο για το θανατο και όλα τα οντα.

Όταν το ειπε αυτό, η Προνοια με την Ειμαρμενη και την Αρμονια πραγματοποιησαν τις προσμιξεις κι αρχισαν τις γεννησεις. Πληθυνθηκαν, λοιπον, τα παντα ως προς το γενος τους κι αυτος, που αναγνωρισε τον εαυτο του, εφτασε στο ξεχωριστο αγαθο, ενώ εκεινος, που αγαπησε το σωμα του προερχομενο απ’την πλανη του ερωτα, αυτος μενει πλανωμενος στο σκοταδι κι υποφερει με τις αισθησεις του τα παθη του «θανατου».

· Γιατι πεφτουν τοσο εξω, ειπα εγω, οσοι αγνοουν, ώστε να στερηθουν την αθανασια;

· Μοιαζεις φιλε μου, σαν να μην εδωσες βαση σε οσα ακουσες. Δεν σου ειπα να συλλογιζεσαι με τον νου;

· Συλλογιζομαι και θυμαμαι και συγχρονως σ’ευχαριστω.

· Εάν τα σκεφτηκες, πες μου, γιατι αξιζουν το θανατο οσοι βρισκονται μεσα στο θανατο;

· Διοτι το στυγνο σκοταδι αποτελει την αρχη του δικου τους σωματος, απ’οπου προερχεται κι η υγρη φυση, υλικο του σωματος στον αισθητο κοσμο, απ’τον οποιο ποτιζεται ο θανατος.

· Σωστα τα’αντιληφθηκες, φιλε μου. Και γιατι αυτος που κατανοησε τον εαυτο του προσχωρει σ’Αυτόν,πραγμα που περιεχεται στο Λογο του Θεου;

Εγω τοτε λεω: «Διοτι από φως και ζωη εχει συσταθει ο Πατερας των Παντων, απ’τον οποιο γεννηθηκε κι ο ανθρωπος».

· Σωστα τα λες, φως και ζωη είναι ο Θεος κι ο Πατερας, απ’τον οποιο γεννηθηκε ο ανθρωπος. Εάν, λοιπον, μαθεις πως αυτος αποτελειται από ζωη και φως και πως απ’τα ιδια συστατικα τυχαινει ν’αποτελεισαι κι εσυ, τοτε θα προσχωρησεις παλι στη ζωη.

Πες μου, όμως, ακομα, Νου μου, πως εγω θα προσχωρησω στη ζωη, ειπα. Διοτι ο Θεος λεει «ο λογικος ας αναγνωρισει τον εαυτο του»
(Σημ. Η φραση είναι καταπληκτικη. « Αν αναγνωρισει τον εαυτο του».Το γνωθι σ’αυτόν, η γνωσεσθε την αληθεια και η αληθεια θα σας ελευθερωσει."

Δεν διαθετουν, λοιπον, ολοι οι ανθρωποι νοηση;-Προσεξε αυτά που λες φιλε μου. Εγω ο ιδιος ο Νους βρισκομαι κοντα στους όσιους και στους αγαθους και στους καθαρους και στους ελεημονες και στους ευσεβεις κι η παρουσια μου γινεται βοηθεια κι αμεσως τα παντα αναγνωριζουν κι εξευμενιζουν τον Πατερα με αγαπη και τον ευχαριστουν με αγαπη ευλογωντας τον και υμνωντας τον, όπως του αρμοζει.

Και πριν την παραδοση του σωματος στον ιδιο του το θανατο σιχαινονται τις αισθησεις, αφου γνωριζουν τις επιδρασεις τους. Εγω όμως ο ιδιος περισσοτερο, ο Νους, δεν θα επιτρεψω να παρουσιαστουν οι επιδρασεις του σωματος, που επιτιθενται.
Σαν φρουρος θ’αποκλεισω τις εισοδους των κακων και πονηρων επιδρασεων, αποκοπτωντας την αναμνηση τους.

Βρισκομαι μακρυα ομως απ τους ανοητους και τους κακους και τους πονηρους και τους φθονερους και τους πλεονεκτες και τους φονιαδες και τους ασεβεις.

Τους εχω παραχωρησει στον τιμωρο δαιμονα, (στον σκοτεινό εαυτό τους, αφού στην αρχαιοελληνική γλώσσα, δαίμονας είναι ο καλός και ο κακός εαυτός του ανθρώπου), ο οποιος ριχνοντας λαδι στη φωτια τους πληγωνει στις αισθησεις και τους εξοπλιζει ακομα περισσοτερο για τις ανομιες, ωστε η τιμωρια τους να ειναι ακομη πιο μεγαλη. Και δεν σταματουν να εχουν επιθυμιες για ακορεστες ορεξεις πολεμωντας ακορεστα μεσα στο σκοταδι και τους βασανιζει δυναμωνοντας συνεχως την εναντιον τους φωτια.

Ελέγξτε τον θυμό σας γιατί εντός δύο ωρών η εξέλιξη της υγείας σας θα είναι σοβαρή...

Νέα αυστραλιανή επιστημονική έρευνα με επικεφαλής τον δρα Τόμας Μπάκλεϊ του Πανεπιστημίου και του Βασιλικού Νοσοκομείου του Σίδνεϊ, μελέτησαν -με τη βοήθεια στεφανιαίας αγγειογραφίας- 687 ασθενείς που είχαν εισαχθεί σε νοσοκομείο λόγω πιθανού εμφράγματος.

Η μελέτη έδειξε ότι ένα επεισόδιο συνηθισμένου θυμού δεν αυξάνει τον κίνδυνο εμφράγματος. Όταν ο θυμός όμως είναι ασυνήθιστα έντονος, τότε ο καρδιαγγειακός κίνδυνος τουλάχιστον οκταπλασιάζεται. Οι ερευνητές διαπίστωσαν με την αγγειογραφία το οξύ ″μπλοκάρισμα″ των στεφανιαίων αρτηριών που μπορεί να συμβεί μετά από περιστατικά πολύ έντονου θυμού.

Η μελέτη επιβεβαιώνει αυτό που έχουν δείξει άλλες έρευνες, αλλά και η κοινή εμπειρία, ότι ο έντονος θυμός μπορεί να «πυροδοτήσει» έμφραγμα του μυοκαρδίου. Εκτός από τον θυμό, και το έντονο άγχος μπορεί να δράσει ανάλογα. Η μελέτη δείχνει ότι αυξάνεται έως 9,5 φορές ο κίνδυνος εμφράγματος δύο ώρες μετά από ένα οξύ επεισόδιο έντονου άγχους.

Οι ερευνητές ανέφεραν μια ποικιλία παραγόντων που ευθύνονται για τον έντονο θυμό, κυρίως οι διαπληκτισμοί με άλλα μέλη της οικογένειας, με φίλους, με συναδέλφους στη δουλειά ή κατά την ώρα της οδήγησης. Τα ξεσπάσματα θυμού στην οικογένεια και στη δουλειά φαίνεται να είναι τα πιο επικίνδυνα για την πρόκληση εμφράγματος.

Όπως είπε ο Τόμας Μπάκλεϊ, ο κίνδυνος αυξάνει επειδή λόγω του έντονου θυμού επιταχύνεται η λειτουργία της καρδιάς και αυξάνεται η πίεση του αίματος, πράγμα επιβαρυντικό ιδίως αν υπάρχει ήδη στένωση αρτηρίας και τάση για θρόμβωση σε έναν άνθρωπο.

Όσοι θυμώνουν εύκολα, σύμφωνα με τους ερευνητές, πρέπει να ελέγχουν συχνά την πίεσή τους.

Τα στάδια του έρωτα

Τα πέντε στάδια του έρωτα
Οι επιστήμονες «ξεκλειδώνουν» τις φάσεις μιας σχέσης και αποκαλύπτουν πώς η καθεμιά από αυτές επηρεάζει την υγεία μας.
Ο κεραυνός της έλξης πέφτει, το βλέμμα μιλάει από μόνο του. Οι πεταλούδες αρχίζουν τον ξέφρενο χορό τους στο στομάχι προσπαθώντας να σκαρφαλώσουν στα χείλη και να εκφράσουν έναν καταρράκτη συναισθημάτων.
Η όρεξη κόβεται και οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας σβήνει ρίχνοντας τον προβολέα αποκλειστικά και μόνο στο αντικείμενο του πόθου μας που έχει ήδη κυριεύσει την κάθε μας σκέψη. Κάπως έτσι ο έρωτας μας χτυπάει την πόρτα.
Τις περισσότερες φορές όμως όλος αυτός ο εσωτερικός «πόλεμος» συναισθημάτων και… ορμονών συνοδεύεται από συμπτώματα που θα μπορούσαν να σηματοδοτήσουν το στάδιο της σχέσης στην οποία βρισκόμαστε.
Νέα μελέτη της ιστοσελίδας σχέσεων eHarmony ανέλυσε την καθημερινότητα ατόμων που δήλωναν ερωτευμένα ξεκλειδώνοντας τα πέντε βασικά στάδια μιας σχέσης: εκείνο του πεταλουδίσματος, της δόμησης της σχέσης, της αφομοίωσης όλου αυτού που συμβαίνει, της ειλικρίνειας και της σταθερότητας.
Στο πλαίσιο της μελέτης, στην οποία συμμετείχε και η κυπριακής καταγωγής ψυχολόγος δρ Λίντα Παπαδόπουλος – που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο – από τους 1.393 εθελοντές της μελέτης ζητήθηκε να συμπληρώσουν ένα ερωτηματολόγιο γύρω από τη συμπεριφορά και την καθημερινότητά τους.
Στόχος των ειδικών ήταν να δουν κατά πόσον υπάρχουν πραγματικά διαφορετικά στάδια στον έρωτα, πώς νιώθουν οι ερωτευμένοι σε καθένα από αυτά, αλλά και πώς θα μπορούσαν να τα εξωτερικεύσουν από πλευράς φυσιολογίας.
«Είναι πραγματικά εντυπωσιακό, αν αναλογιστούμε ότι ένα τόσο δυνατό συναίσθημα μπορεί να σπάσει σε διαφορετικά επίπεδα» λέει η δρ Παπαδόπουλος. «Αυτό όμως που θεωρώ ότι είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι ένα ζευγάρι μπορεί να αναβιώσει συγκεκριμένα στάδια του έρωτά του στην πορεία της σχέσης του και ανάλογα με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει κάθε φορά».

Μια ωραία πεταλούδα
Από τα στοιχεία της μελέτης και με βάση τη μέθοδο της επαγωγής φάνηκε ότι από τα 33 εκατ. των Βρετανών που βρίσκονται σε σχέση περίπου το 2% – που μεταφράζεται σε 588.000 άτομα – απολαμβάνει το «μαγικό» πρώτο στάδιο του έρωτα.
Πέρα από τα έντονα συναισθήματα και την ακατανίκητη σεξουαλική έλξη, το 30% αυτών δήλωσε ότι βασικό «σύμπτωμα» του συγκεκριμένου σταδίου είναι η απώλεια σωματικού βάρους. Το 39% πάλι ανέφερε έλλειψη παραγωγικότητας και αδυναμία συγκέντρωσης.
Όπως εξηγούν οι επιστήμονες, από βιολογικής απόψεως, κατά τα πρώτα ραντεβού τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες τα επίπεδα των ορμονών του φύλου (τεστοστερόνη, οιστρογόνα) αυξάνονται. Αυτό, σύμφωνα με το 56% των εθελοντών, κάνει τη λίμπιντο να ανεβαίνει στα ύψη.
«Οι πεταλούδες αποτελούν έναν πολύ καλό τρόπο να περιγράψει κάποιος ότι δεν μπορεί να σταματήσει να κάνει σεξ» λέει γελώντας η δρ Παπαδόπουλος. «Από τη μελέτη φάνηκε ότι πολλοί από τους συμμετέχοντες απλά ξεχνούσαν να φάνε. Η παραγωγικότητα φάνηκε να πέφτει σημαντικά καθώς οι ερωτευμένοι τείνουν να ονειροπολούν διαρκώς.
Επίσης, το συγκεκριμένο στάδιο του έρωτα φάνηκε να συνοδεύεται συχνά-πυκνά από… σπυράκια. Αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει εξαιτίας των ορμονικών διαταραχών που παρατηρούνται τότε».

Λιθαράκι, λιθαράκι…
Μόλις υποχωρήσει ο «πυρετός» του έρωτα το ζευγάρι αρχίζει να ανακαλύπτει ο ένας τον άλλον και να χτίζει τη σχέση του. Ο οργανισμός τότε απελευθερώνει μονοαμίνες, νευροδιαβιβαστές οι οποίοι μεταξύ άλλων επιταχύνουν τους καρδιακούς παλμούς, πυροδοτούν την αίσθηση της έντονης ικανοποίησης και μιμούνται την επίδραση των ναρκωτικών ουσιών.
Το συναίσθημα που χαρακτηρίζει το στάδιο αυτό είναι μια «χαρούμενη ανησυχία», με επίκεντρο πάντα το έτερον ήμισυ. Το 44% των εθελοντών ανέφερε έλλειψη ύπνου, ενώ το 29% δήλωσε προβλήματα συγκέντρωσης.
«Με την πάροδο του χρόνου περνάμε στο στάδιο κατά το οποίο ερχόμαστε πιο κοντά με τον σύντροφό μας και τον γνωρίζουμε καλύτερα» λέει η δρ Παπαδόπουλος. «Σε αυτό το στάδιο παρατηρούνται προβλήματα προσοχής και συγκέντρωσης, ενώ υπάρχει το αίσθημα μιας διαρκούς ερωτικής “μέθης”».

Όταν το «ροζ» συννεφάκι διαλύεται
Στο τρίτο στάδιο, κατά τους ειδικούς, το ροζ συννεφάκι του έρωτα ξεθολώνει ελαφρώς επιτρέποντας στους δύο συντρόφους να αναρωτηθούν αν αυτός που έχουν απέναντί τους είναι ο «σωστός».
Εδώ τίθενται και τα ερωτήματα γύρω από το ποιο θα μπορούσε να είναι το μέλλον μιας σχέσης, γεγονός που κατά το 27% των ερωτηθέντων μπορεί να αυξήσει τα επίπεδα του στρες.
«Πρόκειται για το στάδιο όπου πολλές φορές καταλήγουμε λέγοντας “αυτό τελικά είναι σοβαρότερο από ό,τι πίστευα” ή αναρωτιόμαστε “άραγε θέλουμε το ίδιο πράγμα;”.
Πρόκειται για τη φάση όπου αρχίζουμε να ενσωματώνουμε τον νέο μας σύντροφο στη ζωή μας» εξηγεί η ψυχολόγος.

Ειλικρίνεια πάνω από όλα
Όταν οι μάσκες πέφτουν και αποκαλύπτονται οι πραγματικοί εαυτοί των δύο συντρόφων, τότε είναι που τα νεύρα και η υπομονή τεστάρονται πραγματικά. «Το τέταρτο στάδιο αφορά την ειλικρίνεια.
Ως τώρα όλα ήταν τέλεια και τα συναισθήματα που βίωναν οι δύο ερωτευμένοι βασίζονταν κυρίως στη χαρά και στον ενθουσιασμό. Τώρα όμως ανοίγουν τα χαρτιά τους, γίνονται ευάλωτοι και πολλές φορές φτάνουν ακόμα και σε σημείο αμφισβήτησης» τονίζει η δρ Παπαδόπουλος.

Πιο κοντά από κάθε άλλη φορά
Όσοι από τους ερωτευμένους περάσουν από τα τέσσερα στάδια «αλώβητοι» φτάνουν στο πέμπτο σκαλοπάτι της σταθερότητας. Αυτό ανοίγει την πόρτα στην εμπιστοσύνη και στην οικειότητα δημιουργώντας το λεγόμενο «δέσιμο» στο ζευγάρι.
Από τη μελέτη φάνηκε ότι το 50% των ερωτηθέντων βρισκόταν στο στάδιο αυτό, με το 23% μάλιστα να δηλώνει πιο ευτυχισμένο από ποτέ. Από βιολογικής απόψεως, οι ειδικοί αναφέρουν ότι κατά τη συγκεκριμένη περίοδο τα επίπεδα της ορμόνης βασοπρεσίνης αυξάνονται, γεγονός που ενισχύει το συναίσθημα της εγγύτητας και του δεσίματος μεταξύ των συντρόφων. Η ωκυτοκίνη πάλι έρχεται να εμβαθύνει τα συναισθήματα αυτά.
«Το πέμπτο στάδιο του έρωτα συνοδεύεται από συναισθήματα πραγματικής ευτυχίας. Ο οργανισμός τότε απελευθερώνει ορμόνες οι οποίες βοηθούν το ζευγάρι να δεθεί ακόμη περισσότερο» καταλήγει η δρ Παπαδόπουλος.

Ο χάρτης της ανθρώπινης βλακείας

Ποια είναι η παράλογη συμπεριφορά; Ποια η λογική; Τι ορίζεται ως λογικό, τι ως παράλογο; Και οτιδήποτε παράλογο πρέπει κατ’ ανάγκη να είναι βλακώδες;
Αναγκαστικά, η λογική της καθημερινής συμπεριφοράς δεν μπορεί παρά να ακολουθεί τους νόμους της πεπατημένης, τους νόμους δηλαδή της συμπεριφοράς της πλειοψηφίας.

Αν θέλεις να θεωρείσαι λογικός, ακολούθα αυτά που κάνουν οι περισσότεροι.
Βρισκόμαστε αναγκαστικά μπροστά στον κοινωνικό μηχανισμό της μίμησης, που οριοθετεί την ευπρεπή συμπεριφορά, τη συμπεριφορά που δε θέλει να προκαλέσει και που φυσικά ορίζεται ως λογική, γιατί αλλιώς δε θα επικρατούσε, αφού δεν θα ήταν δυνατό να υιοθετηθεί το παράλογο ως κανόνας συμπεριφοράς.

Γιατί το παράλογο πάει με το χάος, ενώ η τάξη με τη λογική.
Υπό αυτούς τους όρους, γίνεται αντιληπτό ότι είναι η ίδια η κοινή γνώμη που ορίζει τι είναι λογικό και τι παράλογο, άρα, κατ’ επέκταση, και τι είναι βλακώδες.
Η βλακεία μπορεί να οριστεί μόνο μέσα στο περιβάλλον που ανήκει η κάθε πράξη. Ως εκ τούτου, μπορεί να ανακατευτεί με πολλές άλλες έννοιες κάνοντας τα ίχνη της ακόμη πιο δυσδιάκριτα.
Για παράδειγμα, μέσα σ’ ένα περιβάλλον κλεφτών που ελέγχουν όλους τους μηχανισμούς και ξέρουν καλά ότι ποτέ δε θα λογοδοτήσουν, ο τίμιος φαίνεται ανόητος. Είναι ο αγαθιάρης, αυτός που δεν του κόβει, που δεν καταλαβαίνει πώς κινούνται τα νήματα, ο αγαθάγγελος, ο ρομαντικός, ο Δον Κιχώτης, δηλαδή ο απροσάρμοστος.
Συνήθως είναι και αυτός που την πληρώνει, αποδεικνύοντας εμπράκτως τη βλακεία του.

Μέσα στον κόσμο της διαφθοράς η τιμιότητα μετατρέπεται σε βλακεία.
Ομοίως, σ’ έναν κόσμο κυνικό, ο συναισθηματισμός εκλαμβάνεται ως βλακεία, σ’ ένα περιβάλλον τεμπελιάς αυτός που δουλεύει είναι το κορόιδο και πάει λέγοντας.
Η έννοια της βλακείας – όπως άλλωστε κι όλες οι έννοιες – λειτουργεί καθαρά συγκριτικά, δηλαδή καθορίζεται από τα κοινωνικά πρότυπα που επικρατούν. Αν τα κοινωνικά πρότυπα είναι στρεβλά, τότε οι έννοιες αναποδογυρίζουν.
Υπό αυτό τον όρο η βλακεία καθίσταται έννοια απολύτως μεταβλητή. Θα λέγαμε, σε μια εξωφρενική υποθετική αντιστροφή, ότι σ’ έναν κόσμο ολοκληρωτικής ηλιθιότητας, βλακεία θα μπορούσε να θεωρηθεί η ίδια η ευφυΐα.
(Είναι βέβαιο ότι όποιος προσπαθήσει να πείσει αποβλακωμένους τηλεθεατές ότι τα σήριαλ που βλέπουν είναι βλακείες, θα φάει τα μούτρα του).
Τελικώς, στην πράξη, δηλαδή στην καθημερινή – τρέχουσα έννοιά της, βλακεία ορίζεται οτιδήποτε παράταιρο, οτιδήποτε αποκλίνον από τα στερεότυπα, που προβάλλονται όχι ως λογική, αλλά ως φυσιολογική συμπεριφορά.
Αν υπολογίσουμε όλους αυτούς τους μηχανισμούς που αποδεδειγμένα κατευθύνουν την ανθρώπινη συμπεριφορά – ΜΜΕ, διαφήμιση, μόδα κτλ – βρισκόμαστε μπροστά σε μια πραγματικότητα εξ’ ολοκλήρου αντιφατική, όπου όλοι αναγνωρίζουν το επίπλαστο της κοινώς αποδεκτής ανθρώπινης δράσης και ταυτόχρονα θεωρούν παράλογο οτιδήποτε στρέφεται ενάντια σ’ αυτό.
Κι εδώ ακριβώς η έννοια της βλακείας κατοχυρώνει το επίπλαστο ηθικό περιτύλιγμα που τη συνοδεύει και που την καθιστά ακόμα πιο ρευστή κι ευπροσάρμοστη, έτσι που ο καθένας μπορεί να προσφωνήσει τον καθένα βλάκα.
Ακόμη και η επιλογή καφενείου μπορεί να φέρει χαρακτηρισμό: «Εκεί μαζεύονται όλοι οι βλάκες».
Με δεδομένο ότι η βλακεία είναι αδύνατο να αποδειχθεί πειραματικά κι ότι το βλακόμετρο δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί, τα πράγματα κινούνται αναγκαστικά μέσα σε άκρατη υποκειμενικότητα. (Βέβαια έχει ανακαλυφθεί το εξυπνόμετρο – τεστ I.Q – αλλά κι αυτό δε νομίζω ότι μπορούμε να το εκλάβουμε σοβαρά).
Οποιαδήποτε επιλογή μπορεί να δικαιολογηθεί, όσο ηλίθια κι αν είναι, με την επίκληση του προσωπικού γούστου, που μοιραία ξεχειλώνει στο περιβόητο «περί ορέξεως…».
Η τετριμμένη συζήτηση για το αν ο βλάκας γεννιέται ή γίνεται, τις περισσότερες φορές μετατρέπεται σε δίλημμα, ανάλογο με εκείνο του αυγού και της κότας.
Ασφαλώς τα κοινωνικά – εκπαιδευτικά ερεθίσματα, που πρέπει να ξεκινούν από τη βρεφική ηλικία, μπορούν να οξύνουν την ευφυΐα.
Ταυτόχρονα όμως, το μορφωτικό επίπεδο με την έννοια της τρέχουσας εκπαιδευτικής πραγματικότητας, δεν αποτελεί πιστοποίηση ευφυΐας.

Πτυχιούχοι βλάκες ουκ ολίγοι: «Δεν είναι σπάνιο το ενσταντανέ του μπούλη να ποζάρει με την τήβεννο του Χάρβαρντ και το πτυχίο ρολό στα χέρια του, να μην ξέρει πού να το βάλει».
Φταίει η εκπαίδευση, θα πουν πολλοί. Φταίει ο τεχνοκρατικός της χαρακτήρας. Η στείρα αποστήθιση. Η έλλειψη κριτικής σκέψης.
Σαφώς. Αν όμως δεχτούμε ότι η παπαγαλία και η αδυναμία κριτικής στάσης υιοθετείται ως καθεστώς και στα πανεπιστήμια κι ότι μοιράζονται πτυχία μ’ αυτούς τους όρους, τότε πρέπει να ομολογήσουμε ότι, ως κοινωνία, αποτελούμε εκκολαπτήριο ηλιθίων.

Υπάρχει βέβαια και η νομική εκδοχή του βλάκα.
Κατά το Αστικό Δίκαιο (όπως αναπτύσσεται από τους Demolomble και Παπαρρηγόπουλο) «βλακεία είναι, κατά το μάλλον ή ήττον, η εντελής ατονία των πνευματικών δυνάμεων, εξ ης ουδεμίαν δύναται να συλλάβει έννοιαν ο πάσχων», ενώ κατά το Ποινικό Δίκαιο (Ηλιόπουλος) «η βλακεία είναι αποτέλεσμα εμποδίσεως πνευματικής αναπτύξεως, με αιτίαν την εκ γενετής ή εξ επελθούσης βλάβης ενυπάρχουσαν έλλειψιν εις την διάπλασην του εγκεφάλου. Εκδηλούται δε, με την ανικανότητα προς κάθε διανοητικήν λειτουργίαν, ήτοι σύλληψιν ιδεών και μόρφωσιν εννοιών και κρίσεων».
Όμως, αν η έννοια του βλάκα αποδοθεί αποκλειστικά ως αδυναμία κατασκευής ή και παρακολούθησης αφηρημένων εννοιών και λογικών συλλογισμών, δηλαδή ως αδυναμία αντίληψης, τότε πώς θα μπορούσε να είναι βλάκας ένας μαθηματικός –για παράδειγμα– που από θέση επαγγελματικής αρχής μπορεί να παράγει και να κατανοήσει αυστηρούς συλλογισμούς για προβλήματα γεωμετρίας;
Ή μήπως πρέπει να εξαιρέσουμε τους μαθηματικούς απ’ τη βλακεία;

Η θεωρία της επιλεκτικής βλακείας, ότι δηλαδή κάποιος είναι έξυπνος στα μαθηματικά, αλλά σκράπας στη φιλοσοφία, προφανώς δεν πείθει και προφανώς εξηγείται από το ζήτημα της γενικότερης καλλιέργειας, αφού μπορεί ο εν λόγω μαθηματικός να μην ασχολήθηκε ποτέ με τίποτε άλλο πέραν της επιστήμης του.
Όμως εδώ δεν μιλάμε γι’ αυτό. Εδώ μιλάμε για τον επιστήμονα που διαχειρίζεται κι εφαρμόζει επαρκώς θεωρίες κι αφηρημένες έννοιες και ταυτόχρονα γίνεται ρεζίλι από καταφανή ψέματα που μπορεί να ξεστομίσει για ασήμαντα στιγμιαία οφέλη.
Η βλακεία δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο ως νοητική ανεπάρκεια.

Η βλακεία έχει ξεκάθαρες ψυχολογικές προεκτάσεις: «Και ο ψυχισμός παίζει παιχνίδια. Εννοείται πως τον άνθρωπο δεν κατευθύνουν μόνο τα ένστικτα, το μυαλό και οι επιθυμίες, αλλά και τα συναισθήματα, επίσης δαιδαλώδη και δυσεξήγητα, παρά τις ψυχαναλυτικές ευκολίες. Μια συναισθηματική κατρακύλα, ένα ύπουλο βραχυκύκλωμα του ψυχισμού (πάθος, πόθος, εγωισμός, οργή, αποστροφή, ενοχή), τα φρένα σπάνε και ο κατήφορος είναι μπροστά».
Υπό αυτή την έννοια δεν μπορούμε να εκλάβουμε τη βλακεία μόνο ως νοητική αδυναμία.
Στερημένα παιδικά χρόνια ή απωθημένα από το παρελθόν, μπορούν εύκολα να οδηγήσουν σε ηλίθιες – ανταγωνιστικές – εγωιστικές συμπεριφορές. Κι αλίμονο αν τέτοιος άνθρωπος πιάσει ξαφνικά λεφτά. Ο νεοπλουτισμός θα τον αποτελειώσει.
Η ψυχική ισορροπία, η αυτογνωσία, η εύρεση και η αποδοχή του εαυτού, είναι ο πιο ασφαλής δρόμος για την καταπολέμηση της βλακείας.
Τελικώς, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ερευνήσουμε τα προφανή χαρακτηριστικά του βλάκα.

Ο βλάκας είναι πραγματικός δεξιοτέχνης στη μίμηση. Επειδή ακριβώς δεν ξέρει πώς να φερθεί, δεν έχει τη σπιρτάδα της αυθόρμητης συμπεριφοράς.
Επειδή δεν μπορεί να φιλτράρει τα όρια του επιτρεπτού, παίζει μόνο εκ του ασφαλούς. Ως εκ τούτου, είναι πολύ σοβαρός. Λέει πάντα αυτά που πρέπει. Δεν εκτίθεται. Φοράει τα ρούχα που πρέπει, συχνάζει στα μέρη που πρέπει, πίνει τον καφέ του όπως πρέπει.
Ακριβώς γι’ αυτό και τα αστεία του είναι μετρημένα. Δεν πρέπει να ξεπεραστούν τα όρια.

Είναι ηθικολόγος. Ο βλάκας είναι αδύνατο να αστειευτεί αυτοσαρκαζόμενος. Είναι αυστηρός. Συνήθως δυσφορεί με τις επιπολαιότητες ή την αμάθεια των νέων. Ο βλάκας πρωτίστως φτιάχνει το βάθρο του. Η άκαμπτη ηθική και η σοβαροφάνεια παίρνουν μορφή τελετουργικού. Ταυτόχρονα μπορεί όλοι να γνωρίζουν ότι η ηθική του δεν είναι και τόσο άμεμπτη, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το βάθρο. «Ο πιο πονηρός βλάκας είναι ο σοβαρός. Το υστερικά τυπικό και ολιγόλογο ανθρωπάκι που οχυρώνεται καχύποπτο προς όλους πίσω από ένα προσωπείο σοβαρότητας και σπουδαιότητας. Αυτή η μάρκα των πονηρών βουλώνει τρύπες.
Πάντα κάπου θα διοριστούν πρόεδροι, διοικητές, βιτρίνα για να κάνουν από πίσω τα τσακάλια τη δουλειά τους. Ένας τέτοιος έφτασε να γίνει πρωθυπουργός».
Ο βλάκας, πριν από οτιδήποτε άλλο, είναι υποκριτής.

Κι εδώ πρέπει να γίνει μια διευκρίνιση. Δεν πρέπει να συγχέουμε τη βλακεία με τη συντήρηση. Ο βλάκας δεν είναι ούτε προοδευτικός, ούτε συντηρητικός. Ο βλάκας είναι βλάκας και κινείται με κριτήριο τη βλακεία. Ο συντηρητισμός είναι ασφαλής δρόμος για το βλάκα. Αν όμως νιώσει ότι ο προοδευτισμός θα τον κάνει να φαίνεται καλύτερος, είναι πρόθυμος να ενδώσει σε οποιαδήποτε ηλιθιότητα που μπορεί να πλασαριστεί ως καινοτόμος.

Ο βλάκας δεν ανέχεται να του πατάν τον κάλο. Αλίμονο σ’ αυτόν που θα ξεσκεπάσει το βλάκα. Είναι εκδικητικός. Κινείται μουλωχτά. Είναι πρόθυμος να ραδιουργήσει. Είναι καχύποπτος. Νομίζει ότι όλα τον αφορούν. Ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να τον προσβάλλουν. Δε σηκώνει πολλά αστειάκια. Ως εκ τούτου είναι κομπλεξικός.

Η επιτυχία των άλλων τον αρρωσταίνει. Όσο πιο κοντινός είναι ο επιτυχών, τόσο πιο ζηλόφθων γίνεται ο βλάκας. Αν μπορεί να μειώσει την επιτυχία του άλλου, θα το κάνει αμέσως.
Είναι αφόρητα ανταγωνιστικός, γιατί πρέπει να κρύψει την ανεπάρκειά του. Του είναι αδύνατο να ξεστομίσει έναν καλό λόγο.
Κι αν, στην έσχατη περίπτωση αναγκαστεί, το κάνει αμήχανα, με χείλη σφιγμένα, κοιτώντας το πάτωμα:

«Είναι γνωστό ότι τη φήμη και την επιτυχία ακολουθεί η συκοφαντία…Για το φθονερό ζωντόβολο η συκοφαντία είναι ακατανίκητη έξη. Προσφέρει μια αυταπάτη μεγάλης ανακούφισης, καθώς του δίνει την ψευδαίσθηση ότι έτσι εξισώνεται μ’ αυτόν που βρίζει…Κατά κανόνα οι βλάκες και οι ελλειμματικοί λυσσάνε και βγάζουν αφρούς, ιδίως γι’ αυτό που τραβάνε προσωπικό ζόρι, που τρώει τα δικά τους σωθικά: ο πολιτικός θάβει τον πολιτικό, ο συγγραφέας τον συγγραφέα, ο πρώην εραστής τον νυν…Πίσω από κάθε δηλητηριώδη επίθεση και αισχρό υπονοούμενο κραυγάζει το πληγωμένο εγώ του ανεπαρκούς ηλίθιου».

Ο βλάκας είναι πονηρός. Ο βλάκας μπορεί να σκαρφιστεί τα πιο υποχθόνια σχέδια προκειμένου να ξεγελάσει. Ο βλάκας μπορεί να γίνει πιο επικίνδυνος κι από την ατομική βόμβα.

Ο ευφυής αδυνατεί να μπει στην ψυχολογία του βλάκα. Ο ευφυής δεν μπορεί να είναι τόσο καχύποπτος. Ο ευφυής δεν λαμβάνει ποτέ σοβαρά τα (συνήθως) παιδαριώδη τεχνάσματα του βλάκα. Ο ευφυής σχεδόν πάντα την πατάει από το βλάκα.
Όταν ένα παιδάκι πει προφανή ψέματα για να του πάρουν παγωτό, ο βλάκας θα τα ανακαλύψει αμέσως. Ο ευφυής πρώτα θα ξεγελαστεί και μετά θα βάλει μυαλό.

Ο βλάκας θέλει πάνω απ’ όλα να φαίνεται πετυχημένος. Να κατορθώσει όλα τα στερεότυπα. Γι’ αυτό επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις. Πρωτίστως μεριμνά να μην πιαστεί κορόιδο:
«Κανείς δεν είναι πιο πονηρός από το βλάκα. Ο πονηρός περνιέται για έξυπνος, αλλά δεν είναι. Το αντίθετο μάλιστα, η πονηριά είναι ένδειξη περιορισμένης ευφυΐας. Απλώς, το διαρκές μέλημα του πονηρού είναι πώς να εξαπατήσει ή να μην εξαπατηθεί. Και καθώς κατατρύχεται από τη δυστυχία του ψεύτη που δεν μπορεί να πιστέψει κανέναν, υποπτεύεται τους πάντες, εθίζεται στις πίσω σκέψεις, τους ελιγμούς, τις φιδιές και την παρασπονδία. Άλλο έξυπνος κι εφευρετικός (Οδυσσέας) κι άλλο ύπουλος, καχύποπτος, ραδιούργος, ψεύτης, κατεργάρης, διπρόσωπος και υποκριτής μικρόμυαλος που παρακολουθεί διαρκώς τους γύρω του περιμένοντας τη στιγμή της αδυναμίας ή του κενού για να επωφεληθεί».
Κι εδώ οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν λειτουργούν αντιστρόφως.
Ενώ, δηλαδή, σκιαγραφούν – σχεδόν σε απόλυτο βαθμό – το πορτρέτο του βλάκα, δεν συνεπάγεται ότι κάθε βλάκας θα έχει κατ’ ανάγκη αυτά τα χαρακτηριστικά.

Υπάρχουν πολλές ποικιλίες βλακείας. Υπάρχει, για παράδειγμα, ο τίμιος βλάκας, ο αφελής, το εύκολο θύμα: «…είναι πρώτος πελάτης για κάθε είδους τσαρλατάνους και απατεώνες που ρίχνουν τα χαρτιά, βλέπουν το φλιτζάνι, διαβάζουν τα άστρα, κάνουν μαγιολίκια, λένε τη μοίρα (μέλλον), ρυθμίζουν το φενγκ σούι, δίνουν θετική ενέργεια, διαβάζουν ευχές και μυστικά βιβλία, αλλά στην πραγματικότητα διαβάζουν τη φάτσα του ηλίθιου που έχουν απέναντί τους για να γραδάρουν τη βλακεία που κουβαλάει και να του κόψουν το ανάλογο κοστούμι».

Υπάρχει επίσης και ο καλόκαρδος αφελής, που είναι έξω καρδιά και που πέφτει από γκάφα σε γκάφα. Είναι ο τύπος που μπορεί να προκαλέσει γέλιο και μπορεί να γελάσει ακόμη κι ο ίδιος μ’ αυτά που κάνει.
Αυτή η τελευταία περίπτωση είναι και η πιο συμπαθής. Γιατί δε συνοδεύεται από τη συναισθηματική τσιγκουνιά του παραδοσιακού – αρπακτικού βλάκα. Είναι η κινηματογραφική φιγούρα της γκροτέσκας φαρσοκωμωδίας.
Όμως αυτή η κατηγορία, αν και απολύτως αναγνωρίσιμη, είναι μάλλον η σπανιότερη.

Η ζωή είναι ωραία

Γιατί η ζωή είναι ωραία; Πρώτα από όλα γιατί είναι δραματική. Πόσο ωραίο μπορεί να είναι κάτι που από την στιγμή σε δημιουργεί, θέλει να σε αφανίσει; Να σε πεθάνει;
Όλοι μας από την πρώτη μας ανάσα, είμαστε προορισμένοι στον θάνατο! Στη σήψη. Στον ολοκληρωτικό αφανισμό! Δεν θα μπορούσατε να φανταστείτε χειρότερη αρχή ως επιχείρημα για την εδραίωση του δόγματος ότι η ζωή είναι ωραία έτσι; ΧΑΧΑΧΑΧΑ κι όμως αυταπατάσθε! Αυτό είναι το ισχυρότερο και ειλικρινέστερο επιχείρημα!
Αν δεν δώσουμε η ίδιοι την πιο δυναμική γροθιά στο φόβο μας πως θα τον ρίξουμε κάτω; Αν δεν ομολογήσουμε την τραγικότητα της ύπαρξης μας πως θα μετουσιώσουμε την τραγωδία σε ευτυχία; Με τι τρόπο θα ζήσουμε; Ναι είμαστε προορισμένοι να πεθάνουμε αυτή είναι η μόνη κάθετη αλήθεια. Γι αυτό ως τότε ας ζήσουμε!Ας χορτάσουμε ζωή! Ας αγαπήσουμε.
Γιατί δίνοντας ενέργεια, φωτογενή, ειλικρινή, καθαρή, ανθρώπινη ενέργεια, την εισπράττουμε πίσω διπλή και την επιστρέφουμε και πάλι για να μας δοθεί ξανά και ξανά. Αυτός είναι ο υπέροχος φωτογενής επαναληπτικός κύκλος της ευτυχίας.

Αν προσέξεις γύρω σου προσεκτικά,
μπορεί κάθε μέρα να βλέπεις την ευτυχία.
Να σκοντάφτεις πάνω της και να μην το καταλαβαίνεις.

Η ευτυχία είναι μια δυνατότητα. Είναι ένα παιχνίδι. Μια επιλογή και τίποτε άλλο. Στην πραγματικότητα η ευτυχία δεν είναι τίποτε άλλο από την ειρήνη μέσα μας. Πρέπει το ένα στοιχείο της προσωπικότητας μας να μην μαλώνει με το άλλο. Πρέπει να έχουμε το θάρρος να ανακαλύπτουμε τα κόμπλεξ μας. Να δουλεύουμε με τις αδυναμίες μας. Να εξελίσσουμε τον εαυτό μας. Να γνωρίζουμε τον εαυτό μας κάθε μέρα. Δεν γίνεται να ζούμε μέσα στην ψευδαίσθηση ότι είμαστε τέλειοι. Ότι είμαστε σπουδαίοι. Αδικημένα όντα μέσα στην κοινωνία που δεν τα ανακάλυψε κανείς!
Πρέπει να συμβιβαστούμε ότι η αξία μας είναι ίση με εκείνη του απέναντι. Ακόμη και αν ο απέναντι είναι ο βλάκας που μισούμε. Πρέπει να θυμόμαστε πάντα την θέση μας στο σύμπαν. Και να έχουμε πάντα επίγνωση ότι και να εξαφανιστούμε από το χάρτη, δεν θα αλλάξει τίποτε στον χάρτη. Η γη συνεχίζει να κινείται και χωρίς εμάς. Η καθαρή επίγνωση αυτού του πράγματος, μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους.
Ο εγωισμός μας, είναι καθαρά μια τρύπα που μας χώνει με ο κεφάλι μέσα σε μια δίνη. Είναι μια αυτοκαταστροφική αγχόνη. Ο ίδιος μας ο εαυτός, μας προσφέρει ασφυξία αν τον παραπάρουμε στα σοβαρά. Πρέπει να καταλάβουμε ότι κατ ουσίαν, είμαστε αστείοι. Φαιδροί. Όχι και τόσο σημαντικοί. Και όταν το ανακαλύψουμε αυτό, ω του θαύματος, ανυψωνόμαστε πρώτα στα δικά μας τα μάτια ….αρχίζουμε να σκεφτόμαστε με το μυαλό μας. Και το μυαλό μας, θα μας βλέπει πάντα ως κάτι σημαντικότερο από έναν σίγουρο αναβάτη αν είμαστε αρσενικά και αν είμαστε θηλυκά, κάτι περισσότερο από ένα σέξι καταναλωτικό μοντέλο στην κοινωνία. Και αν η κοινωνία είναι καθρέφτης μας, καιρός να αλλάξουμε καθρέφτη. Γι αυτό ας αρχίσουμε από το είδωλο. Δηλαδή εμάς..

Η ευτυχία δεν είναι ένας σταθμός στον οποίο φτάνεις,
αλλά ένας τρόπος να ταξιδεύεις.

Στην διατροφή ισχύει το 90/10

Διατροφή αποτοξίνωσης και όχι τοξίνωσης: Εδώ και χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι ανακάλυψαν ότι τα φαγητά, που έχουν τοξίνες και στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι πολύ νόστιμα, πειράζουν τον ανθρώπινο οργανισμό. Γι αυτό προχώρησαν στην καθιέρωση χρονικών διαστημάτων όπου δεν έτρωγαν τροφές, που με τον ένα ή άλλο τρόπο συσσώρευαν τοξίνες στον οργανισμό.

Αυτά τα διαστήματα τα ονομάζουν αφελώς, νηστεία. Η νηστεία βασίζεται στην αποχή από τρόφιμα ζωικής προέλευσης (κρέας, ψάρι, αυγά, γαλακτοκομικά) και στην κατανάλωση φυτικών τροφίμων (φρούτα, λαχανικά, όσπρια, ξηρούς καρπούς, δημητριακά, ρύζι, πατάτες, μακαρόνια) ωμών είτε μαγειρεμένων σε χαμηλές θερμοκρασίες (χωρίς τσιγάρισμα, τηγάνισμα κ.λ.π.), για λόγους θρησκευτικούς συνήθως αλλά στην πραγματικότητα για να υπάρξει ένα μικρό σταμάτημα από την αιματοφαγία.

Η Αποτοξίνωση από την άλλη, είναι μία φυσιολογική διαδικασία αποβολής από τον οργανισμό των άχρηστων ουσιών, που είτε παίρνουμε από το περιβάλλον είτε δημιουργούνται από την λειτουργία του ίδιου του οργανισμού (αναπνοή, διάσπαση των τροφών, λειτουργία κυττάρου κ.λ.π.) και κακώς γίνεται μια στο τόσο κατά διαστήματα και όχι συνεχώς.

Για το σκοπό αυτό το ανθρώπινο σώμα, διαθέτει κατάλληλους μηχανισμούς αποβολής των τοξινών μέσω της ούρησης, των κοπράνων, του ιδρώτα και του εντέρου. Όταν οι άχρηστες αυτές ουσίες αυτές γίνουν πολλές και συσσωρευτούν δεν μπορούν να αποβληθούν εύκολα, δημιουργώντας  βλάβες στο σώμα στην σκέψη στην διάθεση. Με την διατροφική αποτοξίνωση δίνουμε μια ευκαιρία στον οργανισμό,  να αποβάλλει τις ήδη συσσωρευμένες τοξίνες μέσα από το μεγαλύτερο αγωγό αποβολής που είναι το έντερο. Ταυτόχρονα μειώνουμε την είσοδο τοξινών σε αυτόν και φροντίζουμε να έχουμε δυνατό κι ανεβασμένο ανοσοποιητικό.

Οι τοξίνες συνήθως μπαίνουν στον οργανισμό μέσω των χημικών στις τροφές, των δηλητηρίων που βάζουν μέσα στα τσιγάρα, του μολυσμένου αέρα, των φαρμάκων, των απορρυπαντικών, των οικιακών σκευών… Επίσης σήμερα όλη η τροφική αλυσίδα του ανθρώπου είναι μολυσμένη με παραπροϊόντα της βιομηχανικής δραστηριότητας όπως βαρέα μέταλλα, υδράργυρο, μόλυβδο, διοξίνες κ.α.

Η θάλασσα έχει διάφορους μηχανισμούς αποβολής της ρύπανσης. Ένας από αυτούς είναι τα μαλάκια, που ταυτόχρονα αποτελούν λαχταριστούς μεζέδες. Μερικοί πιστεύουν ότι επειδή δεν έχουν αίμα είναι κατάλληλα για την περίοδο της νηστείας ! Όμως στην πραγματικότητα είναι η εποχή των μαλακίων λόγω του κύκλου της ζωής τους (εποχή που ξεκινάει η αναπαραγωγή τους και η εποχή με την μεγαλύτερη άμπωτη, άρα ό,τι μας βολεύει κάνουμε).

Στα μαλάκια περιλαμβάνονται διάφορα είδη, τα σαλιγκάρια, οι αχιβάδες, τα καλαμάρια, τα χταπόδια. Ζουν κατά πλειονότητα στο νερό, συνήθως στη θάλασσα, τους ωκεανούς αλλά και σε γλυκό νερό. Τα οστρακοειδή είναι δίθυρα μαλάκια όπως τα μύδια, τα στρείδια, τα χτένια, τα κυδώνια κ.ά. Τα δίθυρα μαλάκια διηθούν το νερό με τα βράγχια, κατακρατώντας την τροφή τους που αποτελείται κυρίως από φυτοπλαγκτόν, βακτήρια, σωματίδια, οργανικές ουσίες και υλικά αποδόμησης. Αποτελούν στην ουσία ένα είδος φίλτρου, μια και κατακρατούν τα στοιχεία, που περιέχονται στο νερό.

Στις σημερινές λοιπόν θάλασσες, όλα τα μαλάκια περιέχουν, πολλαπλά την ρύπανσή της, που είναι εξαιρετικά μεγάλη. Είναι ένας σημαντικός κρίκος της τροφικής αλυσίδας και  η αλόγιστη ρύπανση που έχει κάνει ο άνθρωπος στα νερά και κατ’ επέκταση στα νερά της θάλασσας, με την κατανάλωση  τους επιστρέφει σε αυτόν! Τρώτε αυτά τα νόστιμα “φίλτρα της θάλασσας” και επιτρέπετε να μπαίνουν στον οργανισμό σας όλα τα χημικά και τα βαρέα μέταλλα των μολυσμένων θαλασσών; ΧΜ !

Στην διατροφή μας ισχύει το 90/10 δηλ. 90% μία διατροφή άριστη και απολύτως βιολογική-καθαρή στην καθημερινότητα μας και ένα 10% μπορεί να περιλαμβάνει «αμαρτωλές» για την υγεία μας  απολαύσεις, φροντίζοντας ταυτόχρονα να διατηρούμε ανεβασμένο ανοσοποιητικό Επίσης ισχύει το ίδιο 90/10 και σε χρόνο και σε ποιότητητα, δεν υπάρχει λόγος στερήσεων και δογματισμών.

Θαμμένα μυστικά του Βατερλώ ψάχνουν οι αρχαιολόγοι

Διακόσια χρόνια μετά τη μάχη του Βατερλώ, ιστορικοί, αρχαιολόγοι με ειδίκευση σε πεδία μαχών αλλά και βετεράνοι πολέμου επιστρέφουν εκεί που όλα ξεκίνησαν, στο Ουγκομόν. Στόχος τους είναι να ρίξουν φως σε αναπάντητα ερωτήματα για τα γεγονότα που έβαλαν τέλος στην κυριαρχία του Ναπολέοντα και οδήγησαν στη δημιουργία της σύγχρονης Ευρώπης.

Η μάχη του Βατερλώ έχει απασχολήσει γενεές ιστορικών, αλλά λίγα στοιχεία είναι γνωστά για το τι κρύβεται θαμμένο στο πεδίο της μάχης, με τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Εκτιμάται, μάλιστα, ότι στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν ομαδικοί τάφοι 20.000 στρατιωτών.

Οι έρευνες, στο πλαίσιο του προγράμματος Waterloo Uncovered, αναμένεται να ξεκινήσουν τον Απρίλιο και στην ομάδα των επιστημόνων που θα μεταβούν στο Ουγκομόν είναι και άνθρωποι που επέστρεψαν από πεδία μαχών.

Το όλο εγχείρημα, άλλωστε, βασίζεται στην ιδέα δύο ανδρών της βρετανικής Φρουράς Coldstream: του ταγματάρχη Τσαρλς Φουανέτ και του βετεράνου Μαρκ Έβανς που πολέμησε στο Αφγανιστάν και επέστρεψε το 2010 με μετατραυματική διαταραχή (PTSD).

«Στο πεδίο της μάχης του Βατερλώ έχουν διεξαχθεί ελάχιστες έρευνες, γεγονός αξιοσημείωτο, δεδομένης της ιστορικής σημασίας των γεγονότων, αλλά και των ιστορικών αναλύσεων. Ως εκ τούτου, υπάρχουν σημαντικά κενά ως προς το τι συνέβη τη 18η Ιουνίου 1815.

Για τους αρχαιολόγους που ερευνούν πεδία μαχών αυτή η περιοχή παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον, ανάλογο με το ενδιαφέρουν που έχει η Πομπηία για την κλασική αρχαιολογία» υποστηρίζουν τα μέλη της επιστημονικής ομάδας και τονίζουν:
«Η αρχαιολογία μπορεί να αλλάξει πλήρως τα όσα θεωρούσαμε δεδομένα για τη μάχη και τις εμπειρίες των ανθρώπων που πολέμησαν και έχασαν τη ζωή τους εκεί. Εάν, 200 χρόνια μετά, καταφέρουμε να βρούμε τι κρύβεται θαμμένο, τότε αυτά τα στοιχεία, σε συνδυασμό με όσα ήδη γνωρίζουμε, θα μας προσφέρουν μία νέα άποψη για την ιστορία του Βατερλώ αλλά και τη δυνατότητα να κατανοήσουμε πώς ήταν να βρίσκεσαι στο πεδίο της μάχης».

Σύμφωνα με τους ανθρώπους του προγράμματος Waterloo Uncovered, με την πάροδο των ετών τα στοιχεία χάνονται, ιδίως σε αγροτικές περιοχές, όπως αυτή όπου θα διεξαχθούν οι ανασκαφές. Όσο πιο γρήγορα προχωρήσει η έρευνα, σημειώνουν, τόσο πιο εύκολα θα οριοθετηθούν σημεία στα οποία οι επισκέπτες θα μπορούν να αποτίσουν φόρο τιμής στα θύματα της μάχης.

Επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας έχει τεθεί ο καθηγητής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης Δρ. Τόνι Πόλαρντ.
«Ελπίζουμε μέσω της αρχαιολογίας να βρούμε τις απαντήσεις για ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα αναφορικά με το Βατερλώ. Ως αρχαιολόγος θεωρώ πως είναι η μοναδική ευκαιρία του να εξερευνήσεις ένα τέτοιο γεγονός, πόσο μάλλον όταν το πεδίο της μάχης παραμένει αδιατάρακτο 200 χρόνια μετά» δηλώνει.

Ο Στίβεν Χόκινγκ: Αποκάλυψε το μεγαλύτερο μειονέκτημα της ανθρωπότητας

Τη δική του θεώρηση σχετικά με το μέλλον της ανθρωπότητας, αλλά και τη μεγαλύτερη αποτυχία της στην ιστορία της, έδωσε σε ομιλία του στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, ο διάσημος Βρετανός καθηγητής Στίβεν Χόκινγκ, του οποίου η ζωή έγινε πρόσφατα ταινία.

«Εάν μπορούσα να διορθώσω ένα μειονέκτημα της ανθρωπότητας, αυτό θα ήταν η επιθετικότητα, η οποία μπορεί να θεωρείτο πλεονέκτημα για τους ανθρώπους των σπηλαίων, όσον αφορά στην εξεύρεση τροφής, την εξασφάλιση στέγης και ζευγαρώματος για τη διαιώνιση του είδους. Σήμερα, ωστόσο, απειλεί τους πάντες με εξαφάνιση», υποστήριξε ο καθηγητής Χόκινγκ.

Όπως σημείωσε, η επιθετικότητα θα πρέπει να αντικατασταθεί με την συμπόνια, σε διαφορετική περίπτωση θα αποτελέσει κίνδυνο εξαφάνισης του ανθρώπινου πολιτισμού, από έναν ενδεχόμενο πυρηνικό όλεθρο.

Μάλιστα, ως μοναδικά αντίδοτα, πρότεινε την ευγένεια, την καλοσύνη και την ενσυναίσθηση, που μπορούν να φέρουν αγάπη και συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων.

Τέλος, ο 73χρονος Βρετανός αστροφυσικός τόνισε τα οφέλη της κατάκτησης του διαστήματος από τους ανθρώπους, η οποία αποτελεί μια μορφή «ασφάλειας ζωής» για το μέλλον της ανθρωπότητας.
«Η αποστολή ανθρώπων στο φεγγάρι άλλαξε το μέλλον της ανθρώπινης φυλής με τρόπους που δεν έχουν γίνει ακόμη αντιληπτοί», είπε.

«Μπορεί να μην έλυσε κανένα από τα άμεσα προβλήματά μας στον πλανήτη Γη, αλλά μας έδωσε νέες προοπτικές για την επίλυσή τους και μας έκανε να κοιτάξουμε τόσο προς τα έξω, όσο και προς τα μέσα».

Τι πιστεύουν οι επιστήμονες για τους εξωγήινους

Το θέμα της ύπαρξης ή όχι εξωγήινης ζωής είναι ένα από τα παλαιότερα ερωτήματα που απασχολούν την Ανθρωπότητα.

 

Ιστορίες για εξωγήινους, UFO, αρχαίους αστροναύτες, εισβολές από (ή σε) άλλους πλανήτες και άλλα παρεμφερή είναι εξαιρετικά δημοφιλή από την αρχή της επιστημονικής φαντασίας και της σύγχρονης επιστήμης.

Η εξίσωση του Ντρέικ, η οποία «υπολογίζει» τον αριθμό των πολιτισμών που θα έπρεπε να υπάρχουν στον γαλαξία μας, αποτελεί ένα από τα πλέον γνωστά «επιχειρήματα» υπέρ της ύπαρξής της εξωγήινης ζωής.

Ωστόσο, θεωρείται από πολλούς αμφιλεγόμενη (αν και ο χαρακτήρας της ήταν κυρίως αυτός του καταλύτη για γόνιμο επιστημονικό διάλογο πάνω στο ζήτημα με αφορμή το πρόγραμμα SETI, παρά ως «επιστημονικό δεδομένο») καθώς, παρά το ότι προβλέπει…υπερπληθυσμό, μέχρι τώρα (από όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, τουλάχιστον) είμαστε…μόνοι.

Με το θέμα ασχολείται, με πολύ απλούς όρους, το βίντεο του Space Time με τίτλο «Irrational to Believe in Aliens?».