ΡΗΤΟΡΙΚΗ: ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ - Περὶ τῆς εἰρήνης (5) (13-23)

[13] Ἓν μὲν οὖν ἔγωγε πρῶτον ὑπάρχειν φημὶ δεῖν, ὅπως, εἴτε συμμάχους εἴτε σύνταξιν εἴτ᾽ ἄλλο τι βούλεταί τις κατασκευάζειν τῇ πόλει, τὴν ὑπάρχουσαν εἰρήνην μὴ λύων τοῦτο ποιήσει, οὐχ ὡς θαυμαστὴν οὐδ᾽ ὡς ἀξίαν οὖσαν ὑμῶν· ἀλλ᾽ ὁποία τίς ποτ᾽ ἐστὶν αὕτη, μὴ γενέσθαι μᾶλλον εἶχε τοῖς πράγμασι καιρὸν ἢ γεγενημένη νῦν δι᾽ ἡμᾶς λυθῆναι· πολλὰ γὰρ προείμεθα, ὧν ὑπαρχόντων τότ᾽ ἂν ἢ νῦν ἀσφαλέστερος καὶ ῥᾴων ἦν ἡμῖν ὁ πόλεμος.

[14] δεύτερον δ᾽, ὁρᾶν ὅπως μὴ προαξόμεθ᾽, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τοὺς συνεληλυθότας τούτους καὶ φάσκοντας Ἀμφικτύονας νῦν εἶναι εἰς ἀνάγκην καὶ πρόφασιν κοινοῦ πολέμου πρὸς ἡμᾶς. ἐγὼ γάρ, εἰ γένοιθ᾽ ἡμῖν πρὸς Φίλιππον πάλιν πόλεμος δι᾽ Ἀμφίπολιν ἤ τι τοιοῦτον ἔγκλημ᾽ ἴδιον, οὗ μὴ μετέχουσι Θετταλοὶ μηδ᾽ Ἀργεῖοι μηδὲ Θηβαῖοι, οὐκ ἂν ἡμῖν οἴομαι τούτων οὐδένας πολεμῆσαι,

[15] καὶ πάντων ἥκιστα (καί μοι μὴ θορυβήσῃ μηδεὶς πρὶν ἀκοῦσαι) Θηβαίους, οὐχ ὡς ἡδέως ἔχουσιν ἡμῖν, οὐδ᾽ ὡς οὐκ ἂν χαρίζοιντο Φιλίππῳ, ἀλλ᾽ ἴσασιν ἀκριβῶς, εἰ καὶ πάνυ φησί τις αὐτοὺς ἀναισθήτους εἶναι, ὅτι, εἰ γενήσεται πόλεμος πρὸς ὑμᾶς αὐτοῖς, τὰ μὲν κακὰ πάνθ᾽ ἕξουσιν αὐτοί, τοῖς δ᾽ ἀγαθοῖς ἐφεδρεύων ἕτερος καθεδεῖται. οὔκουν προοῖντ᾽ ἂν αὑτοὺς εἰς τοῦτο, μὴ κοινῆς τῆς ἀρχῆς καὶ τῆς αἰτίας οὔσης τοῦ πολέμου.

[16] οὐδέ γ᾽ εἰ πάλιν πρὸς τοὺς Θηβαίους πολεμήσαιμεν δι᾽ Ὠρωπὸν ἤ τι τῶν ἰδίων, οὐδὲν ἂν ἡμᾶς παθεῖν ἡγοῦμαι· καὶ γὰρ ἡμῖν κἀκείνοις τοὺς βοηθοῦντας ἂν οἶμαι, εἰς τὴν οἰκείαν εἴ τις ἐμβάλοι, βοηθεῖν, οὐ συνεπιστρατεύσειν οὐδετέροις. καὶ γὰρ αἱ συμμαχίαι τοῦτον ἔχουσι τὸν τρόπον, ὧν καὶ φροντίσειεν ἄν τις, καὶ τὸ πρᾶγμα φύσει τοιοῦτόν ἐστιν·

[17] οὐκ ἄχρι τῆς ἴσης ἕκαστός ἐστιν εὔνους οὔθ᾽ ἡμῖν οὔτε Θηβαίοις, σῶς τ᾽ εἶναι καὶ κρατεῖν τῶν ἄλλων, ἀλλὰ σῶς μὲν εἶναι πάντες ἂν βούλοινθ᾽ ἕνεχ᾽ αὑτῶν, κρατήσαντας δὲ τοὺς ἑτέρους δεσπότας ὑπάρχειν αὑτῶν οὐδὲ εἷς. τί οὖν ἡγοῦμαι φοβερὸν καὶ τί φυλάξασθαι δεῖν ἡμᾶς; μὴ κοινὴν πρόφασιν καὶ κοινὸν ἔγκλημ᾽ ὁ μέλλων πόλεμος πρὸς ἅπαντας λάβῃ.

[18] εἰ γὰρ Ἀργεῖοι μὲν καὶ Μεσσήνιοι καὶ Μεγαλοπολῖται καί τινες τῶν λοιπῶν Πελοποννησίων, ὅσοι ταὐτὰ τούτοις φρονοῦσι, διὰ τὴν πρὸς Λακεδαιμονίους ἡμῖν ἐπικηρυκείαν ἐχθρῶς σχήσουσι καὶ τὸ δοκεῖν ἐκδέχεσθαί τι τῶν ἐκείνοις πεπραγμένων, Θηβαῖοι δ᾽ ἔχουσι μέν, ὡς λέγουσιν, ἀπεχθῶς, ἔτι δ᾽ ἐχθροτέρως σχήσουσιν, ὅτι τοὺς παρ᾽ ἐκείνων φεύγοντας σῴζομεν καὶ πάντα τρόπον τὴν δυσμένειαν ἐνδεικνύμεθ᾽ αὐτοῖς,

[19] Θετταλοὶ δ᾽, ὅτι τοὺς Φωκέων φυγάδας σῴζομεν, Φίλιππος δ᾽, ὅτι κωλύομεν αὐτὸν κοινωνεῖν τῆς ἀμφικτυονίας, φοβοῦμαι μὴ πάντες περὶ τῶν ἰδίων ἕκαστος ὀργιζόμενος κοινὸν ἐφ᾽ ἡμᾶς ἀγάγωσι τὸν πόλεμον, τὰ τῶν Ἀμφικτυόνων δόγματα προστησάμενοι, εἶτ᾽ ἐπισπασθῶσιν ἕκαστοι πέρα τοῦ συμφέροντος ἑαυτοῖς [ἡμῖν πολεμῆσαι], ὥσπερ καὶ περὶ Φωκέας.

[20] ἴστε γὰρ δήπου τοῦθ᾽ ὅτι νῦν Θηβαῖοι καὶ Φίλιππος καὶ Θετταλοί, οὐχὶ ταὔθ᾽ ἕκαστοι μάλιστ᾽ ἐσπουδακότες, ταὐτὰ πάντες ἔπραξαν· οἷον Θηβαῖοι τὸν μὲν Φίλιππον παρελθεῖν καὶ λαβεῖν τὰς παρόδους οὐκ ἐδύναντο κωλῦσαι, οὐδέ γε τῶν αὑτοῖς πεπονημένων ὕστατον ἐλθόντα τὴν δόξαν ἔχειν·

[21] νυνὶ γὰρ Θηβαίοις πρὸς μὲν τὸ τὴν χώραν κεκομίσθαι πέπρακταί τι, πρὸς δὲ τιμὴν καὶ δόξαν αἴσχιστα· εἰ γὰρ μὴ παρῆλθε Φίλιππος, οὐδὲν ἂν αὐτοῖς κέρδος εἶναι. ταῦτα δ᾽ οὐκ ἐβούλοντο, ἀλλὰ τῷ τὸν Ὀρχομενὸν καὶ τὴν Κορώνειαν λαβεῖν ἐπιθυμεῖν, μὴ δύνασθαι δέ, πάντα ταῦθ᾽ ὑπέμειναν.

[22] Φίλιππον τοίνυν τινὲς μὲν δήπου τολμῶσι λέγειν ὡς οὐδ᾽ ἐβούλετο Θηβαίοις Ὀρχομενὸν καὶ Κορώνειαν παραδοῦναι, ἀλλ᾽ ἠναγκάσθη· ἐγὼ δὲ τούτοις μὲν ἐρρῶσθαι λέγω, ἐκεῖνο δ᾽ οἶδ᾽, ὅτι οὐ μᾶλλόν γε ταῦτ᾽ ἔμελ᾽ αὐτῷ ἢ τὰς παρόδους λαβεῖν ἐβούλετο καὶ τὴν δόξαν τοῦ πολέμου τοῦ δοκεῖν δι᾽ αὑτὸν κρίσιν εἰληφέναι, καὶ τὰ Πύθια θεῖναι δι᾽ αὑτοῦ, καὶ ταῦτ᾽ ἦν ὧν μάλιστ᾽ ἐγλίχετο.

[23] Θετταλοὶ δέ γ᾽ οὐδέτερ᾽ ἐβούλοντο τούτων, οὔτε Θηβαίους οὔτε τὸν Φίλιππον μέγαν γίγνεσθαι (ταῦτα γὰρ πάντ᾽ ἐφ᾽ ἑαυτοὺς ἡγοῦντο), τῆς πυλαίας δ᾽ ἐπεθύμουν καὶ τῶν ἐν Δελφοῖς, πλεονεκτημάτων δυοῖν, κύριοι γενέσθαι· τῷ δὲ τούτων γλίχεσθαι τάδε συγκατέπραξαν. τῶν τοίνυν ἰδίων ἕνεχ᾽ εὑρήσεθ᾽ ἕκαστον πολλὰ προηγμένον ὧν οὐδὲν ἐβούλετο πρᾶξαι. τοῦτο μέντοι, τοῦτ᾽ ἔστιν φυλακτέον ἡμῖν.

***
ΠΡΟΤΑΣΗ [§§ 13-14]
[13] Αν λοιπόν θέλει κάποιος είτε να προσφέρει στην πόλη συμμαχία είτε να πετύχει εισφορά χρημάτων είτε κάτι άλλο, εγώ τουλάχιστον φρονώ ότι πρέπει πρώτα πρώτα να θέσει ως βασικό στοιχείο ένα πράγμα, τη δυνατότητα να το επιτύχει, χωρίς να λυθεί η υπάρχουσα ειρήνη· όχι γιατί είναι αξιοθαύμαστη ούτε και αντάξιά σας, αλλά όποια και αν είναι αυτή, θα εξυπηρετούσε περισσότερο την κατάσταση, αν δεν είχε γίνει, παρά αν λυθεί εξαιτίας μας τώρα που έχει γίνει. Γιατί πολλά έχουμε θυσιάσει εξαιτίας της, που αν τα είχαμε, θα ήταν ο πόλεμος για μας πιο ασφαλής και πιο εύκολος από ό,τι σήμερα.

[14] Δεύτερον, πρέπει να προσέξουμε, Αθηναίοι, να μην δώσουμε με κανέναν τρόπο δικαιολογία και αφορμή κοινού πολέμου εναντίον μας σ᾽ αυτούς που συγκεντρώθηκαν εδώ και ισχυρίζονται ότι είναι Αμφικτύονες. Γιατί, αν κάναμε ξανά πόλεμο με τον Φίλιππο για την Αμφίπολη ή για κάποια παρόμοια προσωπική μας διαφορά προς αυτόν, που δεν συμμερίζονται οι Θεσσαλοί ούτε οι Αργείοι ούτε οι Θηβαίοι, δεν πιστεύω ότι θα οδηγηθεί κανείς από αυτούς σε πόλεμο εναντίον μας,

ΠΙΣΤΕΙΣ [§§ 15-23]
[15] και λιγότερο απ᾽ όλους (και ας μη με αποδοκιμάσει κανείς, πριν με ακούσει) οι Θηβαίοι. Όχι βέβαια γιατί τρέφουν φιλικά αισθήματα προς εμάς ούτε και γιατί δεν θα έκαναν τα χατίρια του Φίλιππου, αλλά επειδή γνωρίζουν πολύ καλά, όσο και αν ισχυρίζεται κανείς ότι είναι αναίσθητοι, πως, αν εμπλακούν σε πόλεμο εναντίον σας, οι ίδιοι θα υποστούν όλα τα κακά, άλλος όμως θα κάθεται περιμένοντας τα κέρδη. Γι᾽ αυτό, δεν θα ριχτούν σ᾽ αυτήν την περιπέτεια, εκτός και αν η αρχή και η αιτία του πολέμου ήταν κοινή.

[16] Εξάλλου, αν πολεμούσαμε ξανά με τους Θηβαίους για τον Ωρωπό ή για κάποιο άλλο μέρος που ενδιαφέρει μόνο εμάς τους δυο, νομίζω ότι δεν θα παθαίναμε τίποτε. Γιατί πιστεύω ότι οι πιθανοί υποστηρικτές είτε ημών είτε εκείνων θα βοηθούσαν, μόνο αν κάποιος έκανε εισβολή στη χώρα μας ή στη δική τους, αλλά δεν θα έπαιρναν μέρος σε πόλεμο επιθετικό ούτε στο πλευρό του ενός ούτε στο πλευρό του άλλου. Πράγματι, αυτός είναι ο χαρακτήρας των συμμαχιών που θα άξιζε να υπολογίζει κανείς, και αυτή είναι η φυσική συνέπεια.

[17] Ο κάθε σύμμαχος δεν είναι τόσο ευνοϊκά διατεθειμένος ούτε προς εμάς ούτε προς τους Θηβαίους, ώστε να βλέπει με το ίδιο μάτι τη σωτηρία ή την επιβολή επί των άλλων· αλλά όλοι θα ήθελαν να ήμασταν σώοι μόνο για δικό τους όφελος· ούτε και ένας όμως δεν θα ήθελε να νικήσει η μια πλευρά και να επιβληθεί και στον ίδιο. Τι λοιπόν εγώ θεωρώ επικίνδυνο και από τι νομίζω ότι πρέπει να προφυλαχθούμε; Μήπως δηλαδή ο μελλοντικός πόλεμος παράσχει σε όλους κοινή δικαιολογία και κοινή αφορμή.

[18] Γιατί, αν οι Αργείοι, οι Μεσσήνιοι, οι Μεγαλοπολίτες και κάποιοι από τους υπόλοιπους Πελοποννησίους, όσοι σκέφτονται τα ίδια με αυτούς, θα έχουν εχθρικές διαθέσεις απέναντί μας εξαιτίας των μυστικών συνεννοήσεών μας με τους Λακεδαιμονίους και της εντύπωσής τους ότι εγκρίνουμε κάποιες ενέργειες εκείνων, αν οι Θηβαίοι, που ήδη, όπως λένε όλοι, μας μισούν, γίνουν ακόμη πιο εχθρικοί απέναντί μας, επειδή παρέχουμε άσυλο στους πολιτικούς εξόριστους εκείνων και δείχνουμε με κάθε τρόπο την έχθρα μας προς αυτούς,

[19] αν οι Θεσσαλοί μας εχθρεύονται, επειδή παρέχουμε άσυλο στους φυγάδες των Φωκέων, αν τέλος μας εχθρεύεται ο Φίλιππος, γιατί τον εμποδίζουμε να συμμετάσχει στην Αμφικτυονία, φοβούμαι μήπως όλοι, καθώς ο καθένας χωριστά θα είναι οργισμένος με μας για προσωπικούς λόγους, κηρύξουν εναντίον μας κοινό πόλεμο, προβάλλοντας ως δικαιολογία τις αποφάσεις των Αμφικτυόνων, και μήπως στη συνέχεια παρασυρθούν και προχωρήσουν και πέρα από τα συμφέροντά τους, όπως έγινε και με την περίπτωση των Φωκέων.

[20] Γνωρίζετε βέβαια πολύ καλά ότι οι Θηβαίοι, ο Φίλιππος και οι Θεσσαλοί, αν και δεν είχαν καθόλου τις ίδιες επιδιώξεις, ωστόσο οι ενέργειες όλων οδήγησαν στο ίδιο αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, οι Θηβαίοι δεν μπορούσαν να εμποδίσουν τον Φίλιππο να περάσει και να καταλάβει τα περάσματα, ούτε βέβαια και να τον εμποδίσουν να σφετεριστεί, αν και ήρθε τελευταίος, τη δόξα των όσων οι ίδιοι κατόρθωσαν με κόπους.

[21] Αυτήν τη στιγμή λοιπόν οι Θηβαίοι έχουν πετύχει κάτι σε ό,τι αφορά την ανάκτηση των εδαφών τους, αλλά σε ό,τι αφορά την τιμή και την υπόληψή τους έχουν αποτύχει οικτρότατα. Γιατί, αν ο Φίλιππος δεν περνούσε τις Θερμοπύλες, αυτοί δεν θα είχαν κερδίσει τίποτε. Δεν ήταν βέβαια αυτά που ήθελαν, αλλά ανέχθηκαν όλα αυτά, επειδή επιθυμούσαν να πάρουν τον Ορχομενό και την Κορώνεια, που μόνοι τους δεν μπορούσαν.

[22] Κάποιοι βέβαια τολμούν να υποστηρίζουν ότι ο Φίλιππος δεν είχε καμιά διάθεση να παραδώσει στους Θηβαίους τον Ορχομενό και την Κορώνεια, αλλά αναγκάσθηκε να το κάνει. Εγώ σ᾽ αυτούς λέω να χαίρονται την άποψή τους· για εκείνο όμως είμαι σίγουρος, ότι ο Φίλιππος δεν νοιαζόταν τόσο γι᾽ αυτά όσο ήθελε να καταλάβει τα περάσματα και να κερδίσει αυτός τη δόξα του πολέμου, να δοθεί δηλαδή η εντύπωση ότι ο πόλεμος κρίθηκε (: τελείωσε) με τη δική του παρέμβαση, και να προεδρεύσει στα Πύθια· αυτά ήταν που επιθυμούσε περισσότερο απ᾽ όλα.

[23] Οι Θεσσαλοί εξάλλου δεν ήθελαν κανένα από αυτά, ούτε δηλαδή οι Θηβαίοι ούτε ο Φίλιππος να ενισχύσουν τη δύναμή τους (γιατί νόμιζαν ότι όλα αυτά θα στρέφονταν εναντίον τους), αλλά επιθυμούσαν να ελέγχουν το συνέδριο της Πυλαίας (: Αμφικτυονίας) και το ιερό των Δελφών· αυτά τα δύο ήταν που ήθελαν να επιτύχουν. Και επειδή τα επιθυμούσαν διακαώς, γι᾽ αυτό συνέπραξαν σ᾽ αυτά που έγιναν. Θα διαπιστώσετε λοιπόν ότι ο καθένας τους για δικούς του λόγους οδηγήθηκε ώστε να πράξει πολλά από τα οποία τίποτε δεν επιθυμούσε. Από αυτό λοιπόν, από αυτό ακριβώς πρέπει εμείς να προφυλαχτούμε.

Η γέννηση της πολιτικής σκέψης

Η φιλοσοφία γεννιέται στην Ελλάδα, ταυτόχρονα και ομοούσια με το σαφές, δημοκρατικό πολιτικό κίνημα. Και τα δύο εμφανίζονται ως αμφισβητήσεις του καθιερωμένου κοινωνικού φανταστικού

 

         Ιδού το κεντρικό ζήτημα της υπόθεσης: δεν υπήρξε, ως τώρα, πραγματική πο­λιτική σκέψη. Υπήρξε, σε ορισμένες πε­ριόδους της Ιστορίας, μια πραγματική πολιτική δραστηριότητα - και η σκέψη που εξυπακούε­ται από αυτή τη δραστηριότητα. Η σαφής πολι­τική σκέψη ήταν μόνο πολιτική φιλοσοφία, δη­λαδή επαρχία της φιλοσοφίας, υποταγμένη σε αυτήν, σκλάβα της μεταφυσικής, δέσμια των μη συνειδητών προϋποθέσεων της φιλοσοφίας και βεβαρημένη με τις ασάφειες της.

 

        Η δήλωση αυτή μπορεί να φαίνεται παρά­δοξη. Θα φανεί λιγότερο ως τέτοια αν θυμη­θούμε ότι με τον όρο πολιτική εννοώ τη συνει­δητή δραστηριότητα η οποία στοχεύει στην κα­θιέρωση της κοινωνίας από την ίδια την κοινω­νία· ότι μια τέτοια δραστηριότητα δεν έχει έννοια ως συνειδητή δραστηριότητα παρά μόνο μέσα οτον ορίζοντα της ερώτησης: τι είναι η κοινω­νία; τι είναι η καθιέρωση της; σε τι προσβλέπει αυτή η καθιέρωση;

 

        Δάνειο από πι φιλοσοφία

 

        Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα ήταν πά­ντα σιωπηρά δανεισμένες από τη φιλοσοφία -η οποία, με τη σειρά της, δεν τις αντιμετώπισε ποτέ παρά μόνο παραβιάζοντας τον ιδιάζοντα ειδικό χαρακτήρα τους, με βάση κάτι άλλο: την υπόσταση της κοινωνίας και της Ιστορίας με βά­ση τη θεϊκή, φυσική ή ορθολογική υπόσταση, τη δημιουργική και καθιερωτική δραστηριότητα με βάση τη συμμόρφωση σε έναν κανόνα ο οποίος δίνεται από αλλού.

 

        Το παράδοξο όμως είναι πραγματικό. Η φι­λοσοφία γεννιέται στην Ελλάδα, ταυτόχρονα και ομοούσια με το σαφές, δημοκρατικό πολιτικό κίνημα. Και τα δύο εμφανίζονται ως αμφισβη­τήσεις του καθιερωμένου κοινωνικού φαντα­στικού. Εμφανίζονται ως ερωτήματα βαθιά συν­δεδεμένα ως προς το αντικείμενο τους: την κα­τεστημένη καθιέρωση του κόσμου και της κοι­νωνίας και τη σχετικοποίησή της μέσω της αναγνώριοης της δόξας και του νόμου - η οποία επι­φέρει αμέσως τη σχετικοποίησή αυτής της σχετικοποίησης, με άλλα λόγια την αναζήτηση ενός ορίου εσωτερικού σε μια κίνηση η οποία είναι, εκ φύσεως και εκ πεποιθήσεως, μη περάτη και μη προσδιορισμένη.

 

        Το ερώτημα «Γιατί η παράδοση μας είναι αλη­θινή και καλή; Γιατί η εξουσία του Μεγάλου Βα­σιλιά είναι ιερή;» όχι μόνο δεν προ­κύπτει σε μια αρχαϊκή ή παραδο­σιακή κοινωνία αλλά κυρίως δεν μπορεί να προκύψει, δεν έχει νόη­μα. Η Ελλάδα κάνει να υπάρξει, δημιουργεί, έκτου μηδενός, αυτό το ερώτημα. Η απεικόνιση, η κοινωνικά κατεστημένη εικόνα του κόσμου, δεν είναι ο κόσμος. Δεν είναι απλώς ότι αυτό που φαίνεται διαφέρει, κοινότοπα, αυτού που είναι· αυτό όλοι οι πρωτόγονοι το ξέρουν -όπως επίσης ξέρουν ότι οι γνώμες διαφέρουν από την αλήθεια. Είναι ότι από τη στιγμή που αναγνωρίζεται σε ένα νέο βάθος - από τη στιγ­μή που το νέο αυτό βάθος ανοίγεται, για πρώτη φορά - αυτή η απόσταση ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι, ανάμεσα στη γνώμη και την αλή­θεια, γίνεται ανυπέρβλητη, ξαναγεννιέται διαρ­κώς από τον εαυτό της.

 

        Είναι έτσι επειδή εμείς την κάνουμε να υπάρ­ξει, από την ίδια την ύπαρξη μας και μόνο. Δεν έχουμε πρόσβαση, εξ ορισμού, παρά μό­νο σε αυτό που φαίνεται· κάθε φαινόμενο όμως μας οφείλει κάτι. Το ίδιο — και κάθε οργάνωση των φαι­νομένων ή σημασία που τους αποδίδεται. «Αν τα άλογα εί­χαν θεούς θα ήταν αλογίσιοι» έλεγε ο Ξενοφάνης, δάσκαλος του Παρμενί­δη. Δεν χρειάζεται να είσαι Έλληνας για να καταλάβεις το νόημα: οι θεοί μας είναι «αν­θρώπινοι», ανθρωπόμορφοι, επειδή είμαστε άνθρωποι. Και αν αφαιρέσουμε από τους θε­ούς, τον Θεό ή ό,τι και αν είναι αυτό, τις σκυλίσιες, αλογίσιες, ανθρώπινες - περσικές, ελ­ληνικές, αιθιοπικές... - ιδιότητες του, τι απο­μένει; Απομένει κάτι; Δεν απομένει τίποτε, λέ­νε ο Γοργίας και ο Πρωταγόρας· απομένει το «καθ' εαυτόν και συμφώνως προς εαυτόν» λέει ο Πλάτων: αυτό που είναι, έτσι όπως εί­ναι, ξεχωριστά ή ανεξάρτητα από κάθε «εκτίμηση», από κάθε θεωρία. Και οι δύο απαντή­σεις είναι ισοδύναμες. Και οι δύο καταργούν τον λόγο - και την πολιτική κοινότητα.

 

        Το φαίνεσθαι και το είναι

 

        Όπως δείχνει η φράση του Ξενοφάνη η από­σταση ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι, ανάμεσα στη γνώμη και την αλήθεια, δεν έχει τις ρίζες της μόνο, και όχι τόσο, μέσα στην ατομική «υποκειμενικότητα» (η οποία αποτέ­λεσε τη σύγχρονη ερμηνεία της ως την εκ νέ­ου ανακάλυψη της εθνολογίας και του «πολι­τισμικού σχετικισμού»). Οι διαφορές ανάμε­σα στα φαινόμενα και τις γνώμες, ως υποκει­μενικές, μπορούσαν πάντα να λύνονται, στις αρχαϊκές και παραδοσιακές κοινωνίες, με την προσφυγή στη γνώμη της φυλής, της κοινότη­τας η οποία στηρίζεται στην παράδοση και ταυτίζεται, αυτομάτως, με την αλήθεια. Το ίδιον της Ελλάδας είναι η αναγνώριση ότι η γνώμη της φυλής αυτή καθαυτή δεν εγγυάται τίποτε: δεν είναι παρά ο «νόμος» της, ο τεθειμένος νόμος της, η «σύμβαση» της. «Σύμβα-ση» όχι με την έννοια του «συμβολαίου» - οι Έλληνες δεν σκέφτονται το κοινωνικό με αυ­τούς τους όρους ούτε μέσα σε αυτή την κατη­γορία - αλλά της θέσης, της εναρκτήριας από­φασης, της καθιέρωσης.

 

        Ας ανακεφαλαιώσουμε σε γενικές γραμμές την κίνηση. Επί αμέτρητες χιλιετίες οι ανθρώ­πινες κοινωνίες αυτοκαθιερώνονται - και αυτοκαθιερώνονται χωρίς να το ξέρουν. Τυραννισμένες από τη σκοτεινή και βουβή εμπειρία του Ερέβους καθιερώνονται όχι για να μπο­ρέσουν να ζήσουν αλλά για να συγκαλύψουν αυτό το Έρεβος, το «εξωτερικό» και «εσωτερικό» Έρεβος, στην κοινωνία. Το αναγνωρί­ζουν, σε έναν βαθμό, μόνο και μόνο για να το κρύψουν καλύτερα. Τοποθετούν στο κέντρο της καθιέρωσης τους ένα μάγμα φανταστικών κοινωνικών εννοιών οι οποίες «αναφέρουν» το έτσι-είναι του κόσμου και της κοινωνίας (στην πραγματικότητα όμως αποτελούν έτσι αυτό το έτσι-είναι), οι οποίες θέτουν και ορί­ζουν προσανατολισμούς και αξίες της ατομι­κής συλλογικής ζωής, οι οποίες είναι αδιά­σειστες και αδιαμφισβήτητες. Πράγματι, κά­θε συζήτηση, κάθε αμφισβήτηση της καθιέ­ρωσης της κοινωνίας και των εννοιών που είναι ομοούσιες της, θα άνοιγε ξανά, ορθάνοι­χτα, τα ερωτήματα για το Έρεβος. Έτσι ο χώρος των ερωτημάτων που ανοίγει με την εμφάνιση της κοινωνίας κλείνει αμέσως τη στιγ­μή κατά την οποία ανοίγει. Όχι ερωτήματα, εκτός των αντικειμενικών όχι ερωτήματα για το για­τί και το προς-τι της καθιέρωσης και της έν­νοιας. Αυτές εξαιρούνται της θέσης ερωτη­μάτων, της αμφισβήτησης του γεγονότος ότι παρουσιάζονται σαν να έχουν εξωκοινωνική πηγή. Το Έρεβος έχει μιλήσει, μας έχει μιλήσει - δεν είναι λοιπόν, δεν είναι πια Έρεβος (οι χριστιανοί έχουν μείνει εκεί). Και αυτό εξακολουθεί να ισχύει, είτε πρό­κειται για μια κοινωνία «αρχαϊκή», χω­ρίς «κοινωνική διαίρεση», μη συμμετρι­κή και ανταγωνιστική και χωρίς «κρά­τος», είτε για κοινωνίες «ιστορικές» («ανα­τολικός δεσποτισμός») έντονα διαιρεμέ­νες, περιέχουσες ένα «κράτος» και τελικά, λίγο ή πολύ, θεοκρατικές.

 

        Η αρχή της Ιστορίας

 

        Η τομή γίνεται στην Ελλάδα. Γιατί στην Ελλάδα; Δεν υπάρχει τίποτε το μοιραίο εδώ. Θα μπορούσε να μη γίνει ή να γί­νει αλλού. Έγινε άλλωστε, σε έναν βαθ­μό, και αλλού - στην Ινδία, στην Κί­να, περίπου την ίδια εποχή. Έμεινε όμως στα μισά του δρόμου. Δεν γνω­ρίζω τίποτε για τις «αιτίες» που έκα­ναν αυτή την τομή να υπάρξει σε αυ­τούς τους λαούς και όχι σε άλλους, εκείνη την εποχή και όχι άλλη. Ξέρω όμως γιατί μόνο στην Ελλάδα προ­χώρησε, σχεδόν, μέχρι τέλους· γιατί εκεί η Ιστορία τέθηκε σε κίνηση με διαφορετικό τρόπο· γιατί η Ιστορία «μας» αρχίζει εκεί και γιατί αρχίζει ως Ιστορία οικουμενική με την από­λυτη και πλήρη έννοια του όρου. Μό­νο στην Ελλάδα η εργασία αυτής της τομής συνδέθηκε άρρηκτα και αναλήφθηκε από ένα πολιτικό κίνημα, τα ερωτήματα δεν έμει­ναν απλά ερωτήματα αλλά έγιναν ερωτηματι­κή στάση, δηλαδή δραστηριότητα μεταβολής της καθιέρωσης, η οποία ταυτοχρόνως «προϋ­ποθέτει» και «συνεπάγεται» - άρα: ούτε προϋ­ποθέτει ούτε συνεπάγεται αλλά είναι ομοούσια με - την αναγνώριση της κοινωνικής προέλευ­σης της καθιέρωσης και της κοινωνίας ως μό­νιμης πηγής της καθιέρωσης της. Αυτή η πολιτική διάσταση ταυτοχρόνως συν­δέει και φέρνει στην πλέον έντονη ισχύ τους, στους κόλπους μιας ολότητας ταυτοχρόνως συ­νεκτικής και αντικρουόμενης, διχασμένης, αντινομικής, τα άλλα στοιχεία της φα­νταστικής δημιουργίας που συ­νιστούν οι Έλληνες και τα οποία τους συνιστούν ως Έλληνες. Πρόκειται για την «εμπειρία» τους, καλύτερα: για οντολογική-συναιοθηματική στάση- για τη στά­ση τους της οικουμενικότητας· για την απελευθέρωση τους από το «παρεκβατι­κό» ερώτημα, δηλαδή από το ότι αυτό το ερώτημα δεν αναγνωρίζει κανένα κλείσιμο και επίσης στρέφεται προς τον εαυτό του, αναρω­τιέται για τον εαυτό του. Η εμπειρία, ή οντολογική-συναισθηματική στά­ση των Ελλήνων, είναι η ανακάλυψη, η απο­κάλυψη, του Ερέβους· εδώ βρίσκεται μάλλον ο «πυρήνας» της τομής και χωρίς καμία αμφι­βολία η απόλυτη έννοια του, υπεριστορική, ο χαρακτήρας του ως πλέον απόλυτης αλήθειας. Εδώ η ανθρωπότητα ανεβαίνει στους ίδιους της τους ώμους για να κοιτάξει πέρα από τον εαυτό της και να κοιτάξει τον ίδιο τον εαυτό της, να διαπιστώσει την ανυ­παρξία της - και να αρχίσει να φτιά­χνει και να φτιάχνεται. Κοινοτοπία την οποία πρέπει οπωσδήποτε να επανα­λάβουμε επειδή διαρκώς λησμονάται και συγκαλύπτεται: η Ελλάδα είναι πρώ­τα και πριν από όλα ένας πολιτισμός τραγικός. Οι δυτικοί ποιμενικοί που αποδόθηκαν στην Ελλάδα τον 17ο και τον 18ο αιώνα αλλά και τα εις βάθος σχόλια του Χάιντεγκερ καταλήγουν στο ίδιο. Αυτό που κάνει την Ελλάδα δεν είναι το μέτρο και η αρμονία ούτε μια εμφάνιση της αλήθειας ως «απο­κάλυψης». Αυτό που κάνει την Ελλάδα είναι το θέμα της μη-έννοιας και του μη-είναι. Αυτό λέγεται ξεκάθαρα, από την αρχή - ακόμη και αν τα βουλωμέ­να αφτιά των σύγχρονων δεν μπορούν να το ακούσουν, ή το ακούν μόνο μέ­σα από τις ιουδαιοχριστανικές παρηγοριές τους ή τη φιλοσοφική τους στήλη με συμβου­λές για ζητήματα της καρδιάς.

 

        Ο ορισμός των Αθηναίων

 

        Η θεμελιώδης ελληνική εμπειρία είναι η αποκάλυψη όχι του είναι και της έννοιας αλλά της αμετάκλητης μη-έννοιας. Ο Αναξίμανδρος το λέει, και είναι μάταιο να σχολιάσουμε επιστημονικά τη φράση του για να συσκοτίσουμε το νόημα της: το να υπάρχεις και μόνο είναι αδι­κία, υπερβολή, βιαιότητα. Από το γεγονός και μόνο ότι υπάρχετε προσβάλλετε την τάξη του είναι - η οποία είναι άρα, επίσης, ουσιαστικά τάξη του μη-είναι. Μπροστά σε αυτό δεν υπάρχει κανένα δυνατό καταφύγιο, καμιά «παρηγοριά». Ο απρόσωπος τροχός της Δίκης συν­θλίβει, ακατάπαυστα, ό, τι φθάνει να είναι.

 

        Αυτός όμως ο πρώτος πυρήνας περιέχει ήδη και ένα άλλο αποφασιστικό στοιχείο αυτής της φανταστικής κατάσχεσης του κόσμου: την οικουμενικότητα. Το ξέρουμε, αλλά η Χάνα Αρέντ είχε δίκιο, και εδώ, που το υπενθύμισε: στην «Ιλιάδα» δεν υπάρχει κανένα προνόμιο των Ελλήνων σε σχέση με τους Τρώες και στην πραγματικότητα ο πιο ανθρώπινος, ο πιο συ­γκινητικός ήρωας είναι μάλλον ο Έκτορας πα­ρά ο Αχιλλέας. Ο Έκτορας ο οποίος υφίστα­ται ένα πεπρωμένο ριζικά άδικο και ξεγελιέ­ται από μια θεά (και όχι μια οποιαδήποτε, αλλά την Αθηνά) την ίδια τη στιγμή που πρόκειται να πεθάνει.

 

        Αιώνες αργότερα η στάση είναι η ίδια: στους «Πέρσες» (472 π.Χ.) δεν υπάρχει ούτε μια υποτιμητική λέξη για τον τρομερό εχθρό που θέλησε να εξαναγκάσει την Ελλάδα στη σκλαβιά. Πέρσες και Έλληνες τοποθετούνται αυστηρά στο ίδιο επίπεδο, το mo συγκινητικό και το αξιο­σέβαστο από τα κύρια πρόσωπα είναι η Άτοσσα, η μητέρα του Μεγάλου Βασιλέα, και εκεί­νο το οποίο αμφισβητείται και «τιμωρείται» εί­ναι η ύβρις του Ξέρξη ως ατόμου. Στους «Πέρσες» δεν νομίζω ότι έχουμε ως τώρα πα­ρατηρήσει την τεράστια σημασία, φιλοσοφική και πολιτική και ακόμη πιο πέρα, του ορισμού που δίνει ο ποιητής για τους Αθηναίους. Όταν η Άτοσσα ζητεί (ενώ ο πόλεμος δεν έχει ακό­μη τελειώσει) να της μιλήσουν για την Αθήνα και τον λαό της, η σύντομη απάντηση του χο­ρού κορυφώνεται με αυτόν τον στίχο: «Δεν εί­ναι σκλάβοι ούτε υπήκοοι κανενός ανθρώ­που» - ορισμός των Αθηναίων από έναν Αθη­ναίο στον οποίο μπορούμε να συμπυκνώσου­με, σήμερα ακόμη, και πάντα, ένα πολιτικό πρόγραμμα για όλη την ανθρωπότητα.

Αξίζεις το καλύτερο αρκεί να το πιστέψεις

Αν δεν πιστεύεις ότι σου αξίζει το καλύτερο, τότε δε θα αφήσεις ποτέ να συμβούν καλά και θετικά πράγματα στην ζωή σου.

Δεν θα συμβούν ποτέ είναι βέβαιο, αν πρώτα δεν ξεκινήσει η εσωτερική πεποίθηση της επιτυχίας.

Αυτή η αρνητική διάθεση και πεποίθηση, παρεμποδίζει συνεχώς την πρόοδο μας και την εξέλιξη μας προς το καλύτερο.

Τι νομίζεται ότι σας αξίζει.

Ποια είναι η οπτική γωνία που βλέπεται την ζωή.

Αξίζει να εκπληρώσετε να όνειρά σας αρκεί πρώτα να πιστέψετε εσείς οι ίδιοι σε αυτά.

Η ζωή διατίθεται να σας προσφέρει τα καλύτερα.

Πρώτα από όλα πρέπει να πιστέψετε όμως ότι αξίζετε τα καλύτερα.

Μόνο έτσι θα εισπράξετε θετική αύρα και ενέργεια.

Αλλά, αν σκέφτεσαι συνέχεια ότι δεν αξίζετε τίποτα, δεν θα προσπαθήσετε ποτέ και για τίποτα και θα προσελκύεται μόνιμα αρνητική ενέργεια, που θα πηγάζει από τις αρνητικές σκέψεις που κάνετε.

Σκεφτείτε σοβαρά όλα τα μηνύματα αξίας που κατά διαστήματα έχετε εξωτερικεύσει, τα έχετε θάψει και δεν τα αφήνεται ποτέ να βγουν στην επιφάνεια της ψυχής σας και του μυαλού σας.

Μην σταματάτε να προσπαθείτε ποτέ.

Πολλές φορές πρέπει εσωτερικά να επαναλαμβάνεται την φράση «μου αξίζουν τα καλύτερα».

Μόνο αν πιστεύεται πραγματικά θα αποκτήσετε με τον καιρό αυτό που θέλετε, σας αναλογεί και σας αξίζει.

Μόλις αποφασίσετε ότι πρέπει να επέλθουν οι απαραίτητες αλλαγές για την δική σας εξέλιξη ξεκινάει η διαδικασία της ενδοσκόπησης που κάποιες φορές είναι πολύ σκληρή και οδυνηρή.

Συχνά πρέπει να σκάψουμε βαθιά μέσα μας, για να αναγνωρίσουμε μοτίβα, συμπεριφορές και συνήθειες που οπωσδήποτε πρέπει να απαλλαγούμε από αυτές, γιατί πολλές από αυτές δεν λειτουργούσαν υπέρ μας.

Οι αλλαγές είναι απαραίτητες και συχνά εποικοδομητικές για να πάμε μπροστά.

Οι προσωπικές μας προκλήσεις είναι μια πρόκληση για εμάς τους ίδιους.

Μερικές φορές έχουμε την εσφαλμένη αίσθηση ότι μόνο εμείς παλεύουμε με την συναισθηματική ένταση των προβλημάτων μας.

Αλλά δεν είναι έτσι.

Είμαστε πολλοί σε αυτήν την μάχη.

Να μπορείς να μετράς

Να μπορείς να μετράς ανθρώπους γύρω σου που όταν γελάς, γελούν, δεν ανησυχούν.

Τις μικρές σου νίκες να φτάνεις να μοιράζεσαι με πολλούς τριγύρω και να γιορτάζεις μαζί τους. Γιατί μοιάζει εύκολο να λυπάσαι στα κακά.

Αναπάντεχο να ευχαριστιέσαι στην ευτυχία του άλλου.

Φτασμένος πια να ξεχωρίζεις το δρόμο που οδηγεί στην αλήθεια. Να διακρίνεις από πριν που συγκλίνει και να προχωράς προετοιμασμένος με γνώση.

Και ίσως να προφυλάσσεσαι πια μόνο δε φτάνει. Μα μένει να προφυλάγεις και τους άλλους από εσένα. Δε μπορούν να σταθούν όλοι δίπλα. Ώριμα, ήρεμα, γλυκά και έγκαιρα το έδαφος να προετοιμάζεις. Είναι άτιμο εις γνώση σου άδικα να παίζεις.

Να φτάνεις να μιλάς με λόγια περισσότερο ειλικρινά. Αλλά να διασφαλίσεις ότι το κοινό σου αντέχει να τα ακούσει. Γιατί με τις ηλικίες μαζί μεγαλώνει και ο εγωισμός. Υψώνονται ανόητα τείχη.

Να μπορείς πιο πολύ στον εαυτό σου να έχεις πίστη όταν για σένα όλοι αμφιβάλλουν. Με πιο πολύ πείσμα και πάντα με δίκαια μέσα να διεκδικείς εκείνο που ποθείς.

Να φτάνεις να ξεχνάς ποιος είσαι και τι έχεις κάνει. Και δίχως σταγόνα έπαρση να βγεις να αναζητήσεις καινούργιους φίλους. Να μπορείς αφού χάσεις τα πάντα να δημιουργήσεις πάλι τα πάντα. Και να επιδιώκεις να μην έχεις τίποτε γιατί αυτό είναι ελευθερία.

Και να σκεφτείς ειλικρινά: Τι πιο πολύτιμο έχω να χάσω; Θα είναι τα πράγματα ή οι άνθρωποι;
Και να ποντάρεις ξανά και ξανά στους ανθρώπους.

Από τις χίλιες πληγές ανοιχτές και επουλωμένες. Σκέψου ότι κάτι σου χάρισαν να θυμάσαι και είναι πάντα κάτι καλό. Να φτάνεις μοναχός να μένεις και να μη τρομάζεις. Λίγες απλές μονάχα σκέψεις και ψιθύρους με τη συνείδηση κατά καιρούς να ανταλλάσεις.

Να μπορείς να διακρίνεις που είναι το λάθος, που το σωστό, που είναι το νόημα και που πρέπει να δίνεις αξία. Για λίγο τα πράγματα ψηλά και έξω από το σάπιο σώμα, τη ψυχή να βγάζεις και να κοιτάζεις.

Να ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά και προσγειωμένος σε αυτά που μπορείς ο ίδιος να κάνεις. Εκτός από χάσιμο χρόνου, περιττή λύπη γεμίζουν τα άπιαστα όνειρα.
Και να κρίνεις τους ανθρώπους όντας άνθρωπος και εσύ.

ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

Ας σκεφτούμε μαζί σήμερα την Μυθολογία! Ας σκεφτούμε ποιος είναι ο πιο καλός τρόπος να νιώθουμε.

Η Πηνελόπη, η γυναίκα του Οδυσσέα, εκτός από το πένθος για τον χαμένο άντρα της, έμαθε πως οι μνηστήρες ετοιμάζονταν να στήσουν ενέδρα και να σκοτώσουν τον γιο της, τον Τηλέμαχο. Να πώς επηρέασε αυτό την καρδιά και το σώμα της:

"...και της λύθηκαν τα μέλη και η ψυχή της.
Για ώρα έμεινε άλαλη, της δάκρυσαν τα μάτια,
και πιάστηκε ολότελα η γάργαρη φωνή της.
Έζωσε εκείνην ο καημός που την ψυχή μαραίνει,
δεν κάθισε σ' ένα σκαμνί κι ας ήταν τόσα μέσα,
μα στο κατώφλι ακούμπησε της στέριας κάμαράς της
θρηνώντας πια σπαραχτικά. Σιγόκλαιγαν κι οι σκλάβες
όλες, νιες και γερόντισσες, που βρέθηκαν στο σπίτι."

Το κλάμα ή η οργή είναι το κύριο αρνητικό συναίσθημά σας; Συνήθως ένα από τα δυο, η θλίψη ή ο θυμός, είναι κυρίαρχο μέσα μας όταν υποφέρουμε. Οι άνθρωποι που νιώθουν θυμό μπορούν και διακρίνουν πού φταίνε οι άλλοι ή οι εξωτερικές συνθήκες, μα δυσκολεύονται να νιώσουν θλίψη οπότε είναι πιθανό να μην κοιτάνε προς τα μέσα τους για να βρίσκουν την άλλη άκρη του νήματος. Οι άνθρωποι στους οποίους κυριαρχεί η θλίψη, κοιτάνε μέσα τους μα φοβούνται να δούνε την ευθύνη των άλλων.

Το ιδανικό είναι η ισορροπημένη αντιμετώπιση των καταστάσεων, να κοιτάμε και προς τα μέσα και προς τα έξω. Στην επιφανειακή όμως κουλτούρα μας είτε δεν μας το μαθαίνουν είτε μας το μαθαίνουν με ελλειπή ή άρρωστο τρόπο, αφήνοντάς μας ακόμα πιο μπερδεμένους, βουλιαγμένους στην αβεβαιότητα και τη σύγχυση. Ο φαύλος κύκλος της άγνοιας του σωστού μας ταλαιπωρεί και μας φέρνει όλο και πιο κοντά σε λανθασμένο και καταστροφικό για εμάς προορισμό.

Μου αρέσει όμως που έχουν τόσο στενή επαφή με τα συναισθήματά τους οι ήρωες στην Οδύσσεια. Είναι άνθρωποι που «λυγίζουν», πονάνε, τρέμουν τα χέρια και τα γόνατά τους. Κλαίνε αβίαστα, ελεύθερα. Αν και κάποιοι από αυτούς είναι βασιλιάδες και τρανοί, σκληραγωγημένοι πολεμιστές, συγκινούνται και δακρύζουν σαν παιδιά.

Το να έχει μάθει κάποιος να ελέγχει και να συγκρατεί τα αρνητικά του συναισθήματα, τον κάνει ικανό να έχει συναισθηματική σταθερότητα και συνεπώς και πρακτική σταθερότητα – κάτι που χρειαζόμαστε πολύ για την επιβίωση. Από την άλλη ο άνθρωπος που μπορεί να ελευθερώνει υγιώς τα συναισθηματικά του σκαμπανεβάσματα έχει πιο καλή επαφή με την ψυχή του και με τον εαυτό του, αποκτώντας έτσι μεγαλύτερη συναίσθηση και συνειδητότητα.

Πώς θα μπορέσουμε άραγε να ελευθερώνουμε τις μεγάλες αυτές “αρνητικές” δυνάμεις από μέσα μας, και ταυτόχρονα να είμαστε σταθεροί και δυνατοί; Αυτή είναι η ερώτηση.

"...ράγισαν τότε τα βάθη της ψυχής μου.
Στην άμμο πάνω έμενα κι έκλαιγα.
Η ψυχή μου δεν ήθελε διόλου να ζει, το ηλιοφώς να βλέπει.
Να κλαίω κουράστηκα, στην άμμο να κυλιέμαι..."

(Μενέλαος, ο βασιλιάς και σύζυγος της Ωραίας Ελένης)

Γνώμες

Aν αυτός που είσαι δεν αρέσει σε κάποιον του οποίου η γνώμη είναι σημαντική για εσένα, πριν αλλάξεις εσύ, βεβαιώσου πως αυτός ο κάποιος έχει καλό γούστο.

Ο αγώνας που κάνεις για να γίνεις αυτό που θέλουν οι άλλοι να γίνεις, σου στερεί την ενέργεια που χρειάζεσαι για να γίνεις αυτό που στα Αλήθεια είσαι.

Με το να είσαι ο εαυτός σου είναι βέβαιο πως δεν θα αρέσεις σε όλους…
θα αρέσεις όμως σίγουρα σε εκείνους τους ανθρώπους που πρέπει.

Και πάνω απ’ όλα, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα αρέσεις στον Εαυτό σου…

Εάν σπαταλάς χρόνο να ασχολείσαι με αυτούς που ασχολούνται με εσένα, δεν θα έχεις χρόνο να ασχοληθείς εσύ ο ίδιος με τον εαυτό σου.

Το να διαφέρεις από τους πολλούς είναι από μόνο του αφορμή για φθονερά σχόλια από ανθρώπους που είναι όλοι ίδιοι.

Μην σε ενοχλεί η άσχημη γνώμη που μπορεί να έχουν κάποιοι για εσένα… οι άνθρωποι πάντα εκφέρουν γνώμες, ιδιαίτερα για αυτούς που θαυμάζουν ή φθονούν.

Να σε ενοχλεί αν αυτή τους η γνώμη είναι σωστή…

Αυτοί που μιλάνε σε εσένα σχολιάζοντας αρνητικά τους άλλους, είναι μαθηματικά βέβαιο πως μιλούν στους άλλους σχολιάζοντας αρνητικά εσένα.

Οι επιτυχημένοι άνθρωποι βελτιώνουν συνεχώς την Ζωή τους.

Οι αποτυχημένοι προσπαθούν να χαλάσουν τις ζωές των άλλων…

Ο σώφρων άνθρωπος παραδειγματίζεται από αυτόν που θαυμάζει.

Ο μικρόψυχος εγωιστής απλά τον αντιπαθεί.

Και οι δύο όμως παραμένουν βαθειά ερωτευμένοι με το πρόσωπο του θαυμασμού τους.

Ο σώφρων αγαπάει και τους δύο, ο μικρόψυχος μισεί και τους δύο.

Ο πρώτος είναι ευτυχισμένος γιατί εξελίσσεται.

Ο δεύτερος δυστυχεί γιατί μένει πίσω.

Οι Άριστοι σπάνια είναι αρεστοί, εκτός και αν οι Μέτριοι δεν τους αντιμετωπίσουν με Φθόνο, αλλά σαν Κίνητρα Διάκρισης.

Για τους Ποταπούς δεν τίθεται καν θέμα, οι παρωπίδες του Φανατισμού τους δεν τους επιτρέπουν καν να δουν πως υπάρχει και κάτι Άλλο, διαφορετικό από την εικόνα που ΝΟΜΙΖΟΥΝ πως δείχνει ο Καθρέφτης που αυτοί βλέπουν.

Εύθραυστες Ισορροπίες

Όπως παρατηρείται στην σύγχρονη εποχή μας και λόγω της πολυπλοκότητας των ρόλων που μας έχουν ανατεθεί από τις διάφορες κοινωνικές ομάδες που είμαστε ενταγμένοι, παρατηρείται το φαινόμενο της δύσκαμπτης προσαρμογής σε ότι έχει να κάνει με την διατήρηση της ισορροπίας στην ζωή μας εν γένει, τις περισσότερες φορές δείχνει εύθραυστη οριακά, αντιπαρέρχεται το εφικτό μέσω αντιφατικών κοινωνικών επιταγών ή και έντονων συναισθημάτων που βιώνουμε και που έρχονται σε πλήρη ρήξη με αυτό που πρεσβεύουμε ο καθένας μας.

Πολύ συχνά και προκειμένου να βρούμε τις ισορροπίες μας μέσω ρεαλιστικών προτύπων καταλήγουμε σε λανθάνουσες επιλογές οι οποίες τείνουν να είναι οδυνηρές, όταν δεν είμαστε σε θέση να επιλέξουμε ορθά αυτό που ταιριάζει στον καθένα μας, σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες και τον τρόπο ζωής μας. Απαραίτητη προϋπόθεση για να καθίσταται όποιο δυνατό αποτέλεσμα είναι η πλήρης εναρμόνιση στις κοινωνικές ομάδες που ανήκουμε με γνώμονα πάντοτε να συμβαδίζουμε στο σωστό δρόμο, τον δρόμο της επιλογής μας.

Τι είναι η ισορροπία;
Σε μια εποχή όπου οι περισσότεροι από εμάς έχουν να αντιμετωπίσουν προβλήματα που προκύπτουν μέσα από την οικογένεια, την εργασία, το σχολείο καθώς και σε άλλους χώρους, χωρίς να έχουν λάβει τα κατάλληλα εκείνα μέτρα μιας ισορροπημένης ζωής, θέτουν τον εαυτό τους, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια διαχείρισης του χρόνου τους και επομένως, οι στόχοι τους να θεωρούνται ανέφικτοι και μη υλοποιήσιμοι ακριβώς γιατί δεν σχεδιάστηκαν από την αρχή με σύνεση, σωστό προγραμματισμό και με την δέουσα προσοχή.

Στις περισσότερες περιπτώσεις όπου μπορεί να αισθάνεστε ικανοποιημένοι στο τέλος μιας ημέρας είναι όταν έχετε εκείνο το αίσθημα ότι προλάβατε εγκαίρως να διεκπεραιώσετε αυτά που έπρεπε σ’ αυτόν τον λίγο χρόνο που σας είχε ανατεθεί, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική εσωτερική σας ανάγκη για ισορροπία καθώς και με τους πραγματικούς σας στόχους, το γεγονός ότι αφιερώσατε περισσότερο χρόνο στην κάλυψη των αναγκών των άλλων και όχι της δικής σας ανάγκης αυτό μπορεί να δημιουργήσει έντονα συναισθήματα κατάθλιψης ή και αποτυχίας και να αισθανθείτε ότι οι κόποι σας δεν ανταμείφθηκαν όπως θα έπρεπε λόγω ανεπαρκούς αξιολόγησης από τους άλλους.

Σε κάποιες κατηγορίες ανθρώπων, παρατηρούμε ότι η αναδιοργάνωση νέων πιθανών στόχων ή η αναγέννηση εκ των έσω στον τρόπο σκέψης αποτελεί ενίοτε μείζον πρόβλημα, γιατί σε πολλές περιπτώσεις η διαχείριση του ελεύθερου χρόνου καθίσταται ως μια περίοδος στασιμότητας ή και απάθειας, κατά την οποία πολλοί άνθρωποι λόγω έντονου ψυχολογικού στρες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές προκλήσεις, ακόμη και αν αυτό έχει να κάνει και με δημιουργική απασχόληση.

Σε αυτή την βάση, είναι ουσιώδες, για τον καθένα από εμάς, να αντιμετωπίσει τον εαυτό του, με βαθιά αυτογνωσία γενναιότητα και ειλικρίνεια απέναντι στην αλήθεια. Την δική του αλήθεια .

Ως επί το πλείστον, η πλειονότητα των ανθρώπων διαχειρίζεται τον χρόνο της, κάτω από πιεστικούς ρυθμούς και αυτό συνεπάγεται αναντιστοιχία ανάμεσα στο μυαλό και στο σώμα, οι ισορροπίες κλονίζονται, τα θέλω και τα πρέπει έρχονται σε πλήρη αντιπαράθεση, αμβλύνοντας τις συγκρούσεις, ακριβώς γιατί δεν μας επιτρέπεται να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα κάτω από το πρίσμα μιας νέας ενδεχομένως οπτικής γωνίας που θα μας εξασφαλίσει απόλυτη εξισορρόπηση.

Η αληθινή ισορροπία έγκειται στο να είσαι σε αρμονία τόσο με την εξωτερική όσο και με την εσωτερική σου ανάγκη για να μπορέσεις να ανταποκριθείς κατάλληλα στις προκλήσεις της ζωής.

Είναι εξαιρετικής σημασίας, το γεγονός ότι, για να μπορέσουμε να αντισταθμίσουμε τα οφέλη που προκύπτουν σε κάθε δραστηριότητα που μας ανατίθεται, θα πρέπει να συνοδεύεται και από το αίσθημα της ικανοποίησης, προκειμένου να είναι εποικοδομητική, ελαχιστοποιώντας τον κίνδυνο της παθητικότητας που σε καμία περίπτωση δεν είναι δημιουργική, αντιθέτως προκαλεί το αίσθημα του χάους.

Βρείτε το δυνατό σας σημείο
Η ζωή μας είναι ένας διαρκής αγώνας συνεχομένων αλλαγών τις οποίες ο σύγχρονος άνθρωπος αδυνατεί να αφομοιώσει λόγω της πολυπλοκότητας των ρόλων που του έχουν ανατεθεί, για αυτόν ακριβώς τον λόγο, είναι ιδιαίτερα σημαντικό, να βρείτε το δικό σας δυνατό σημείο προκειμένου να μπορέσετε να επιβιώσετε και να συγχρονιστείτε ομαλά στις κοινωνικές προσταγές.

Η αίσθηση της ισορροπίας πολλές φορές λειτουργεί και σαν μια έκτη αίσθηση, δηλαδή δεν προέρχεται τόσο από εξωτερικούς παράγοντες, όσο από την ανάγκη της βαθιάς ενδοσκόπησης του εαυτού μας. Εάν λοιπόν τελείτε πραγματικά σε μια ουσιαστική σύζευξη, τότε θα είστε σε πλεονεκτική θέση γιατί το “γνώθι σ΄ αυτόν” όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, είναι και το ουσιώδες, για μια επιτυχημένη και αρμονική συμβίωση έχοντας αποκτήσει επιτυχώς την επιθυμητή ισορροπία.

Εξατομίκευση Αναγκών
Η αναζήτηση της αρμονικής ισορροπίας όσο δύσκολη και αν φαίνεται, έγκειται στο γεγονός ότι ο καθένας από εμάς, είναι διαφορετικός και οι ανάγκες του είναι μοναδικές και ξεχωριστές. Σε αυτό συνίσταται ότι οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την επίτευξη της, θεωρείται η ίδια η στάση ζωής μας που ποικίλλει ανάλογα με το πώς το κάθε άτομο αντιμετωπίζει τις καθημερινές προκλήσεις.

Δώστε τον κατάλληλο χρόνο στον εαυτό σας, για να πάρετε ότι πιο θετικό, κάνοντας συνειδητές προσπάθειες που θα ενισχύσουν τόσο τις προσωπικές σας σχέσεις όσο και την κοινωνική ζωή στο σύνολο της. Δημιουργήστε εκείνο το κατάλληλο περιβάλλον που θα έχει σταθερές θετικές επιδράσεις στο σπίτι, στην εργασία κ.α.

Παρά το γεγονός ότι η εξισορρόπηση του καθενός είναι διαφορετική γιατί είμαστε μεταξύ μας διαφορετικοί άνθρωποι, το ταξίδι της ανακάλυψης θα είναι το ίδιο. Οτιδήποτε χρειαστείτε κάντε το, για να μπορέσετε να αισθανθείτε επιτέλους ευτυχισμένοι.

Διατηρείστε τα κεκτημένα σας
Η ανάγκη της ισορροπίας εμφανίζεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας και σε όλα τα στάδια, επιτρέποντας μας κάθε φορά να καταλαμβάνουμε εκείνο τον χώρο και τον χρόνο που απαιτείται για να μπορέσουμε να εκπληρώσουμε αυτό που επιθυμούμε.

Για να μπορέσουμε να θεμελιώσουμε και να κατανοήσουμε εάν επετεύχθη τελικά ο στόχος μας, εάν κρίθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό τόσο στην προσωπική όσο και στην κοινωνική μας ζωή, θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας τα παρακάτω:

• Εντοπίστε ποια είναι η κύρια αιτία που προκαλεί την ανατροπή της ομαλής ισορροπίας μας. Ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο μπορεί να τεθούμε “εκτός λειτουργίας” είναι ο τρόπος σκέψης μας, σε συνάρτηση με τα συναισθήματα που μας προκαλεί μια ενδεχόμενη κατάσταση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε την δεδομένη στιγμή.

• Προσπαθήστε να έρθετε σε επαφή με τον εσωτερικό σας κόσμο ακούγοντας αυτά που έχει να σας πει ο εαυτός σας. Με το άκουσμα της διαίσθησής σας, μπορείτε πράγματι να ανακαλύψετε πώς μπορείτε να βελτιωθείτε κάνοντας βήματα μόνο μπροστά, πως; κάνοντας ασφαλώς τις σωστές επιλογές που ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεση σας.

• Να είστε έτοιμοι για όποια αλλαγή, όσο αντιστέκεστε τόσο δεν θα μπορέσετε να ανακτήσετε την ισορροπία σας. Η αλλαγή γίνεται πρωτίστως εκ των έσω, όσο δύσκολο και αν ακούγεται, θα είστε οι πρώτοι που θα έχετε ενταχθεί απέναντι σε παγιωμένες συμπεριφορές με την θετική σας και μόνο σκέψη.

Υπάρχουν βέβαια και οι απόψεις των παρακάτω που σχηματίζουν την εικόνα εκείνου του ανθρώπου που παλεύει χωρίς να μετριάζει την φλόγα του, δίνοντας κάθε φορά την αίσθηση ότι όλα τα πράγματα έρχονται όταν το θέλουμε πραγματικά στην ζωή μας.

• Ο Ralph Waldo Emerson, (1803–1882), αμερικανός δοκιμιογράφος, λέκτορας, και ποιητής) έλεγε ότι: “ Η μεγαλύτερη σου επιτυχία στη ζωή δεν βρίσκεται στο να μην πέσεις ποτέ, αλλά στο να μπορείς να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις..." ”

• Ο Frank Herbert (1920-1986), Αμερικανός συγγραφέας επιστ. φαντασίας) έλεγε ότι: “Δεν υπάρχει μυστικό για την ισορροπία. Απλά να αισθάνεσαι μέσα σου τα κύματα.”

• Ο Maxwell Maltz, (1899-1975), Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας) έλεγε ότι: “ο άνθρωπος διατηρεί την ισορροπία του, την αυτοκυριαρχία του και τη σιγουριά του, μόνο όσο κινείται προς τα εμπρός.”

• Ο Paul c. Jagot (1889 – 1962), Γάλλος συγγραφέας) έλεγε: “Πάρε πρωτοβουλία για ν' αναδιοργανώσεις τη ζωή σου σε όλα τα επίπεδα, παρόλη τη φανερή αποδιοργάνωση και όλα τα εμπόδια, αλλά θα μου πεις, μόνος ενάντια σε όλους και όλα; Ναι, κάνε κουράγιο! Μπορείς να νικήσεις!"

Ας μην ταλαιπωρούμε τον πολύτιμο εαυτό μας, ας τον αγαπήσουμε πραγματικά, γιατί μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα ριζικά εάν το θελήσουμε.

Η ζωή μας είναι ένας διαρκής αγώνας που επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε δυσάρεστες, αλλά το ταξίδι της είναι πάντα μαγικό και συναρπαστικό σε όσα εμπόδια βρεθούν στον δρόμο μας. Ας Προσπαθήσουμε, αξίζει τον κόπο.

Οι σκέψεις σε κάνουν να νιώθεις όπως νιώθεις, όχι τα γεγονότα

Όποτε κάνεις μια σκέψη και την πιστεύεις, νιώθεις τη συναισθηματική αντίδραση σ' αυτή τη σκέψη. Οι σκέψεις σου είναι αυτές που δημιουργούν τα συναισθήματά σου. Η κατανόηση της σπουδαιότητας αυτού του γεγονότος είναι το πρώτο βήμα για την απόδραση από τη δυστυχία και την κατάθλιψη.

Οι αρνητικές και απαισιόδοξες σκέψεις, άσχετα από το συγκεκριμένο περιεχόμενό τους, είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των αρνητικών συναισθημάτων και της ηττοπάθειάς σου. Στην πραγματικότητα είναι αδύνατον, από νευρολογική άποψη, να νιώσεις οτιδήποτε χωρίς προηγουμένως να έχεις κάνει κάποια σκέψη, χωρίς να έχεις κάποιο σημείο αναφοράς.

Προσπάθησε να νιώσεις ενοχές χωρίς πρώτα να έχεις κάνει κάποιες ένοχες σκέψεις. Προσπάθησε να νιώσεις θυμό χωρίς να σκεφτείς κάτι που σε θυμώνει - δεν μπορείς. Για να βιώσεις ένα γεγονός πρέπει να το επεξεργαστείς στο μυαλό σου και ταυτόχρονα να το ερμηνεύσεις δίνοντάς του σημασία και σπουδαιότητα. Η συνειδητοποίηση αυτή έχει τεράστιες επιπτώσεις. Δηλώνει ότι αν νιώθεις δυστυχισμένος, δεν είναι η ζωή σου ή οι περιστάσεις, τα γονίδιά σου ή η αληθινή σου φύση που δημιουργεί τη δυστυχία σου - το μόνο που φταίει είναι η σκέψη σου.

Η δυστυχία δεν υπάρχει και δεν θα μπορούσε να υπάρχει από μόνη της. Η δυστυχία είναι το συναίσθημα που συνοδεύει τον αρνητικό τρόπο σκέψης σου για τη ζωή σου. Όταν λείψει αυτός ο τρόπος σκέψης, η δυστυχία δεν μπορεί να υπάρξει.

Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν ποτέ βιολογικά αίτια που συνθέτουν μια δυστυχισμένη ή μια καταθλιπτική κατάσταση, ή που προδιαθέτουν κάποιον άνθρωπο για τη δυστυχία ή για την κατάθλιψη. Θεωρώ ότι χωρίς τη σκέψη δεν υπάρχουν καύσιμα για να τροφοδοτήσεις τη φωτιά, δεν υπάρχει τίποτα για να καλλιεργήσει την προδιάθεση ή τα βιολογικά αίτια, έτσι ώστε να προκληθεί μια άρρωστη ψυχική κατάσταση.

Εντυπωσιακό: Εταιρεία δημιουργεί βρώσιμα... αεροσκάφη για την αντιμετώπιση ανθρωπιστικών καταστροφών!

Βρώσιμα τηλεχειριζόμενα αεροσκάφη, γεμάτα με τρόφιμα, νερό και φάρμακα, μπορεί σύντομα να μετατραπούν στο νέο "υπερόπλο" για την αντιμετώπιση ανθρωπιστικών καταστροφών καθώς θα μεταφέρουν εφόδια σε απομακρυσμένες ή αποκλεισμένες περιοχές που έχουν πληγεί από φυσικές καταστροφές ή από συγκρούσεις.

Οι κατασκευαστές των "νόστιμων" μη επανδρωμένων αεροσκαφών υποστηρίζουν ότι το καθένα από αυτά θα στοιχίζει περίπου 150 στερλίνες (γύρω στα 180 ευρώ) και θα μπορεί να μεταφέρει τρόφιμα βάρους 50 κιλών, αρκετά δηλαδή για να τραφούν 50 άνθρωποι για μία ημέρα.

Ο σκελετός του πρωτότυπου τηλεχειριζόμενου, που αποκαλείται Pouncer, είναι φτιαγμένος από ξύλο αλλά οι σχεδιαστές του σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν βρώσιμα υλικά στα επόμενα που θα φτιάξουν.

"Τα τρόφιμα μπορούν να αποτελέσουν κατασκευαστικό υλικό" είπε στο Thomson Reuters Foundation ο Νάιτζελ Γκίφορντ, ένας πρώην αξιωματικός του στρατού, αρμόδιος για τον τομέα του επισιτισμού, ο οποίος σήμερα έχει ιδρύσει την εταιρεία Windhorse Aerospace. "Πρώτα πετάς το αεροπλανάκι και μετά το τρως", πρόσθεσε.

Το Pouncer θα έχει τη δυνατότητα να καλύπτει απόσταση περίπου 40 χιλιομέτρων. Θα εκτοξεύεται από άλλο αεροπλάνο ή και από το έδαφος και θα φτάνει στον στόχο του με ακρίβεια 7 μέτρων. "Στις εμπόλεμες ζώνες, όπως στο Χαλέπι ή τη Μοσούλη, τίποτα δεν θα κάνει τη δουλειά, παρά μόνο αυτό που έχουμε. Με τις ρίψεις (τροφίμων και φαρμάκων) από αέρος με αλεξίπτωτα είναι αδύνατον να εγγυηθείς το πού θα προσγειωθεί το φορτίο. Στο Χαλέπι θα μπορούσαμε να στείλουμε βοήθεια κατευθείαν σε κάποιους δρόμους και χωρίς να το αντιληφθεί το Ισλαμικό Κράτος", πρόσθεσε.

Ορισμένα τμήματα του μικρού αεροσκάφους, που σχεδιάζεται από την ίδια ομάδα που κατασκεύασε και το ηλιακό τηλεχειριζόμενο Aquila, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως καύσιμα ή να μετατραπούν σε αυτοσχέδιο καταφύγιο. Στην ομάδα της Windhorse μετέχουν επίσης ο Μπρους Ντίκινσον, ο επιχειρηματίας και τραγουδιστής του χέβι μέταλ συγκροτήματος Iron Maiden καθώς και ο Άντριου Μόργκαν, πρώην στέλεχος της Airbus.

Ο Γκίφορντ είπε ότι πολλές ανθρωπιστικές οργανώσεις, όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, η Oxfam και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχουν εκφράσει ενδιαφέρον για το Pouncer. Το αεροπλανάκι, που έχει μήκος 3 μέτρα και πλάτος 1,5, θα δοκιμαστεί τον Μάιο και θα είναι έτοιμο για την πρώτη του αποστολή μέχρι τα τέλη του έτους.

Οι γειτονικοί μας γαλαξίες M31 και M33 μπορεί να είχαν έρθει στο μακρινό παρελθόν σε στενή επαφή

Ο γαλαξίας της Ανδρομέδας, γνωστός και ως M31, και ο γαλαξίας Τριγώνου, ή M33, μπορεί να είχαν βρεθεί σε στενή επαφή πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, δείχνουν νέες παρατηρήσεις.

Καλλιτεχνική απεικόνιση της γέφυρας αερίου μεταξύ του M31, δεξιά, και του M33 αριστερά.

Οι παρατηρήσεις παρουσιάστηκαν στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας στην Αλάσκα, και επιβεβαιώνουν την ανακάλυψη που έγινε το 2004 για της ροής του αερίου υδρογόνου μεταξύ δύο γειτονικών μας γαλαξιών.

“Οι ιδιότητες αυτού του αερίου δείχνουν ότι οι δύο γαλαξίες μπορεί να είχαν πλησιάσει στο μακρινό παρελθόν”, είπε το μέλος της ομάδας Jay Lockman του Εθνικού Αστεροσκοπείου Ραδιοαστρονομίας. “Η μελέτη του τι μπορεί να σημαίνει αυτή η σύνδεση του αερίου μεταξύ των δύο γαλαξιών μπορεί να μας δώσει ένα νέο κλειδί για την κατανόηση της εξέλιξης των δύο γαλαξιών."

Οι δύο γαλαξίες, που είναι περίπου 2,6 και 3 εκατομμύρια έτη φωτός, είναι μέλη της τοπικής ομάδας των γαλαξιών που περιλαμβάνει τον δικό μας Γαλαξία και περίπου 30 άλλους.

Η "γέφυρα" του υδρογόνου μεταξύ των δύο γαλαξιών ανακαλύφθηκε το 2004 από τους αστρονόμους χρησιμοποιώντας ένα ραδιοτηλεσκόπιο στην Ολλανδία, αλλά άλλοι επιστήμονες αμφισβήτησαν την ανακάλυψη για τεχνικούς λόγους. Λεπτομερείς μελέτες με ένα εξαιρετικό ευαίσθητο ραδιοτηλεσκόπιο επιβεβαίωσαν την ύπαρξη της γέφυρας, και έδειξαν έξι πυκνές συστάδες του αερίου υδρογόνου στο ρεύμα αυτό.

Οι παρατηρήσεις σε αυτές τις συγκεντρώσεις έδειξαν ότι έχουν περίπου την ίδια σχετική ταχύτητα σε σχέση με τη Γη όπως και οι δύο γαλαξίες, ενισχύοντας έτσι το επιχείρημα ότι αποτελούν μέρος μιας γέφυρας μεταξύ των δύο.

Όταν οι γαλαξίες περνούν κοντά ο ένας από τον άλλο, έχουν ως αποτέλεσμα μια "παλιρροϊκή ουρά" ως μακριά ρεύματα από αέριο, που τραβήχτηκε στο διαγαλαξιακό χώρο από τους δύο γαλαξίες.

"Πιστεύουμε ότι είναι πολύ πιθανό ότι το αέριο υδρογόνο που βλέπουμε μεταξύ των M31 και M33 να είναι το κατάλοιπο μιας παλιρροϊκής ουράς που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια μιας στενής επαφής, κατά πάσα πιθανότητα πριν από δισεκατομμύρια χρόνια” είπε ο επικεφαλής της έρευνας Spencer Wolfe από το Πανεπιστήμιο της Δυτικής Βιρτζίνια. "Η συνάντηση θα έπρεπε να έγινε εδώ και πολύ καιρό, επειδή κανένας γαλαξίας δεν παρουσιάζει ενδείξεις διατάραξης σήμερα."

"Το αέριο που μελετήσαμε είναι πολύ αδύναμο ενώ οι ραδιοφωνικές εκπομπές του είναι εξαιρετικά εξασθενημένες – τόσο εξασθενημένες που είναι πέρα ​​από την εμβέλεια των περισσοτέρων ραδιοτηλεσκοπίων," αναφέρει ο Lockman. “Σχεδιάζουμε λοιπόν να χρησιμοποιήσουμε τις προηγμένες δυνατότητες του Green Bank Telescope (GBT) για να συνεχίσουμε το έργο και να μάθουμε περισσότερα και για το αέριο και, ελπίζουμε, τις δύο τροχιακές ιστορίες των δύο γαλαξιών."

Η Τέχνη της Ζωής: Ξυπνήστε στο Τώρα!

«Τοις εγρηγορόσιν ένα και κοινόν κόσμον είναι, των δε κοιμωμένων έκαστος εις ίδιον αποστρέφεσθαι» Ηράκλειτος

Απόδοση: Για τους ξύπνιους υπάρχει ένας και ο ίδιος κόσμος, ενώ οι κοιμισμένοι στρέφονται ο καθένας σε ένα δικό του, υποκειμενικό κόσμο.

«Η Συνείδηση δημιουργεί τον κόσμο αυτό και χάνεται στην δημιουργία της» Eckhart Tolle

Εμείς οι άνθρωποι φτιάξαμε έναν κόσμο με τον όποιον καταδικάσαμε τον εαυτό μας στην ουσιαστική μοναξιά και απομόνωση. Νομίζουμε ότι ακούμε, αλλά δεν ακούμε, νομίζουμε ότι βλέπουμε αλλά δεν βλέπουμε, νομίζουμε ότι αγαπάμε, αλλά δεν αγαπάμε, νομίζουμε ότι υπάρχουμε αλλά δεν υπάρχουμε. Δεν επικοινωνούμε πραγματικά με τους άλλους αλλά με τις ίδιες μας τις σκέψεις. Όταν συζητούμε συνήθως δεν ακούμε τους άλλους τι λένε αλλά σκεφτόμαστε τι θα πούμε εμείς, για να κερδίσουμε τον αγώνα του διαλόγου ή να κερδίσουμε το παιχνίδι που παίζει το Εγώ μας με το Εγώ του άλλου, του συνομιλητή. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αποτυχία μας και η κύρια αιτία της όλο και μεγαλύτερης απομόνωσης που υπάρχει στο σύγχρονο κόσμο μας.

Εμείς δημιουργούμε τον κόσμο μας την κάθε στιγμή που περνά με την παρουσία μας και μόνο. Για να το κατανοήσουμε αυτό πρέπει να είμαστε παρόντες, να είμαστε ένα με το πραγματικό μας εαυτό και όχι με το εικονικό «Εγώ» με το οποίο ταυτιζόμαστε. Την παρουσία μας μπορούμε να την αισθανθούμε μερικώς στην περιοχή του Hλιακού Συμπλέγματος (plexus solaris) και μερικώς εξωτερικά στο χώρο που βρισκόμαστε.

Η εμβέλεια της παρουσίας μας είναι περίπου ένα τετραγωνικό μέτρο, μέχρι εκεί που εκτείνεται και η αύρα μας. Εκτός της παρουσίας μας είμαστε συνειδητοί των πραγμάτων γύρω μας, της μουσικής που ακούμε, των λέξεών που εκστομίζει κάποιος δικός μας άνθρωπος, της κίνησης αυτοκινήτων και ανθρώπων, αν είμαστε στο δρόμο, των πουλιών κλπ. Όμως τις περισσότερες φορές δεν είμαστε συνειδητοί της ίδιας της παρουσίας μας, του ατόμου μας χωρίς το οποίο θα είμαστε μόρια και στοιχεία σκορπισμένα στο χώρο. Και αυτό συμβαίνει επειδή τις περισσότερες φορές είμαστε ταυτισμένοι με κάποιες σκέψεις που μας πολιορκούν και μας βασανίζουν γιατί νομίζουμε ότι αυτό που σκεφτόμαστε είμαστε εμείς, η ζωή μας. Δεν έχουμε καν τη δυνατότητα να δούμε από άλλη γωνία τα πράγματα.

Μόνο όταν είμαστε χαλαροί και ήρεμοι, όταν δεν μας απασχολεί τίποτα συγκεκριμένο και δεν είμαστε αιχμάλωτοι των συναισθημάτων μας, αλλά αφήνουμε τις περιπλανώμενες σκέψεις όπως έρχονται να φεύγουν, να περνάνε μπροστά από το παρατηρητικό μάτι της συνείδησής μας, χωρίς να προσκολλούμαστε σ’ αυτές, τότε μπορούμε να πούμε πως είμαστε παρόντες. Είμαστε λοιπόν εν δυνάμει συνειδητές προσωπικότητες που δημιουργούν και αλλάζουν αυτόν τον κόσμο καθημερινά, αλλά πολλές φορές χανόμαστε στη δημιουργία μας. Και όπως λέει ένας σύγχρονος δάσκαλος της Δύναμης του Τώρα (αυτός είναι και ο τίτλος και πολύ γνωστού βιβλίου του) ο Εκάρτ Τόλλε «Ο Θεός πρέπει να έχει χαθεί μέσα στην δημιουργία και μετά ξύπνησε και κοίταξε γύρω του με έκπληξη»

Όταν μιλάμε για ύπαρξη συνήθως μιλάμε για τη μορφή με την οποία ταυτίζεται. Η ύπαρξη έρχεται από το αόρατο και φανερώνεται, είναι το ηλιακό μας σύστημα, το σώμα μας, τα ζώα, τα δέντρα, τα λουλούδια… άρα η ύπαρξη είναι οτιδήποτε μπορούμε να καταλάβουμε με τις πέντε αισθήσεις μας. Εδώ θα έπρεπε, αν όχι να συμφωνήσουμε, τουλάχιστον να φανταστούμε πως υπάρχουν και υπάρξεις τις οποίες εμείς, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς, δεν μπορούμε να τις αντιληφθούμε με τις πέντε αισθήσεις μας, όχι τουλάχιστον στις συνηθισμένες συνθήκες που ζούμε.

Όμως το σύμπαν μας, η φύση μας είναι βαθιά ριζωμένη σε κάθε ον, σε κάθε ύπαρξη γύρω μας, και εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους και με άπειρες όψεις της –ορατές και αόρατες. Για την ολιστική εξέλιξη της ανθρωπότητας, των θνητών θεών εν δυνάμει και αυτό είμαστε εξαιτίας της μοναδικής ικανότητας να κατανοούμε και να δημιουργούμε τα πράγματα, είναι πάρα πολύ σημαντική η επαφή με το δικό μας αόρατο σώμα, αυτό που δεν εκδηλώνεται, που είναι μέσα και έξω, που είναι γύρω μας, που δεν ονομάζεται και δεν έχει μορφή.

Το σώμα μας αυτό είναι ενεργειακό και δεν πεθαίνει ποτέ, όπως καμία ενέργεια δεν πεθαίνει απλά μετατρέπεται, υποβαθμίζεται ή αναβαθμίζεται και εκδηλώνεται με μια άλλη μορφή. Όταν για κάποιο λόγο, είτε εσκεμμένα είτε αυθόρμητα ανοίγει ο νους μας –άρα γινόμαστε «open minded»!– ο εγκέφαλος αρχίζει και λειτουργεί με μεγαλύτερη αντιληπτικότητα, μπορεί και αντιλαμβάνεται την αστρική φύση του. Αλλά όταν «βγαίνουμε» από αυτή την βαθιά αντίληψη και αφηνόμαστε πάλι στις «γήινες» σκέψεις-πολιορκητές του τύπου: «Εγώ έχω … εκείνο δεν έχω, θέλω εκείνο το αυτοκίνητο, το θέλω, δεν έχω λεφτά, δεν με αγαπάει», αρχίζουμε πάλι και σκεφτόμαστε σαν σκεπτόμενες μηχανές πιστεύοντας ότι υπάρχουμε με αυτό τον υποκειμενικό τρόπο.

Δεν χρειαζόμαστε αυτόν τον αλλόκοτο ανταγωνισμό, γιατί όλοι είμαστε Ένα και κανείς δεν μπορεί μόνος του. Είμαστε ένα και με το πιο μακρινό άτομο του πλανήτη, πόσο μάλιστα με τους δικούς μας διπλανούς συνανθρώπους, γείτονες, συγγενείς και φίλους, αδέλφια και παιδιά.

Η Αίσθηση της Παρουσίας

Ας φανταστούμε ότι είμαστε σε μια άγνωστη πόλη και αναζητούμε κάποια οδό. Συναντάμε στο δρόμο έναν τυχαίο άνθρωπο, κάποιον που δεν έχουμε ξαναδεί και τον ρωτάμε αν ξέρει που είναι. Εκεί θα υπάρχει μια στιγμή της επικοινωνίας. Εκείνα τα τρία δευτερόλεπτα που περιμένουμε την απάντηση, εκεί υπάρχει μια σιωπή, αταραξία, ηρεμία, χωρίς την συνηθισμένη κρίση. Εκεί υπάρχει η αίσθηση της παρουσίας, εκεί καταλαβαίνουμε ότι έχουμε πραγματικά συναντήσει ένα άλλο ανθρώπινο ον, έγινε η επικοινωνία σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Και αυτό είναι μόνο δυνατόν αν δεν είμαστε αντιδραστικοί στη μορφή, αν δεν ασχολούμαστε με το πώς είναι αυτό το άτομο, μαύρο, λευκό, καλοντυμένο, κακοντυμένο κλπ.

Κανονικά θα έπρεπε να επικοινωνούμε κάνοντας ορθή χρήση του εγκεφάλου μας γιατί εκεί βρίσκεται το κέντρο των επικοινωνιακών διαύλων μας. Δυστυχώς οι περισσότεροι από μας τους ανθρώπους ακόμη επικοινωνούμε σε ένα άλλο επίπεδο, σε ένα επίπεδο των συναισθημάτων. Δεν καταφέρνουμε να δούμε συνήθως την αληθινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται το άλλο άτομο, επίσης δεν καταφέρνουμε να ακούσουμε το περιεχόμενο του εγκεφάλου του, τι είναι αυτό που έχει στο νου του, την ώρα που προσπαθεί να μας πει κάτι. Δεν ακούμε αυτό που θέλει να μας πει ο άνθρωπος, αλλά ακούμε εκείνο που έχουμε εμείς στο μυαλό μας, βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε.

Ο καθαρός νους, η καθαρή συνείδηση δεν επηρεάζεται από τα συναισθήματα και γι’ αυτό επικοινωνεί ήρεμα. Σ’ αυτή την επικοινωνία δεν υπάρχει πάθος γιατί δεν υπάρχει το Εγώ. Σε μία σωστή επικοινωνία αναζητείται μια αντικειμενική άποψη, και μπορούμε να την αποκτήσουμε μόνο αν ξεχάσουμε το Εγώ μας και τα «συμφέροντά» μας. Και να δώσουμε το κυρίαρχο λόγο στο νου αντί στα συναισθήματα που κυριαρχούνται από το πάθος και τον εγωκεντρισμό –χρειάζονται μόνο μερικά δευτερόλεπτα πριν την αντίδραση. Μόνο μερικά δευτερόλεπτα χρειάζεται ο νους για να αποτρέψει το κακό, την κακή και υποκειμενική αντίδραση που μπορεί να προκαλέσει ένας θολός και μπερδεμένος από τα συναισθήματα νους. Όταν εκείνα τα τρία δευτερόλεπτα επικοινωνούμε με τον άλλον, με τον ορθό και αληθινό τρόπο αισθανόμαστε ότι πραγματικά υπάρχουμε εδώ και τώρα και αυτό μας γεμίζει χαρά και υγεία.

Οι σκέψεις που μας πολιορκούν όλη την ώρα, εκτός που μας δημιουργούν άγχος, μας κλέβουν τις πραγματικές, ανεπανάληπτες στιγμές από τη ζωή μας.

Οι σκέψεις φόβου και άγχους είναι σαν φαντάσματα που μας στοιχειώνουν.

Η Σιωπηλή «Ζώνη» του Νου

Η φυσική κατάσταση του νου είναι χωρίς σκέψεις. Μερικοί την ονομάζουν «Ζώνη». Η ονομασία αυτή έρχεται από τους μεγάλους αθλητές που ξέρουν ότι όταν βρίσκονται στην κατάσταση χωρίς σκέψεις, στη «Ζώνη» δηλαδή, η ενέργεια ελεύθερα ρέει μέσα από αυτούς και τότε βρίσκονται στο αποκορύφωμα των δυνάμεών τους.

Αν θέλουμε να εξελιχθούμε ως ανθρώπινα όντα, για να μπορούμε να ακούσουμε τις πληροφορίες που μας προσφέρονται απλόχερα από το Σύμπαν, πρέπει να μάθουμε απλά να υπάρχουμε, να βιώνουμε τα πράγματα χωρίς σκέψεις. Αυτός είναι και ο βασικός σκοπός του κάθε διαλογισμού. Όχι ότι πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε, αυτό δεν είναι δυνατόν και να το θέλουμε, άλλωστε ο νους είναι σαν μια μαϊμού που πηδάει όλη την ώρα από ‘δω κι απ’ εκεί, αλλά μπορούμε να μάθουμε να ασκούμαστε και να χαλαρώνουμε ταυτόχρονα στην πιο φυσική και ορθή κατάσταση του νου: χωρίς σκέψεις. Μόνο σ’ αυτή την κατάσταση μπορούμε να δούμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Μόνο σ’ αυτή τη φυσική κατάσταση του νου μπορούμε να βρούμε τη σωστή λύση σε κάποιο πρόβλημα. Μόνο σε αυτή τη κατάσταση του νου μπορούμε να πάρουμε πληροφορίες από άλλα επίπεδα, από το «συλλογικό ασυνείδητο», όπως το ονομάζει ο C.G.Jung. Με τις σκέψεις επιχειρούμε και διευθύνουμε τα πράγματα και συνήθως τα κάνουμε θάλασσα

Εγώ, Ένας Άλλος

Όταν λοιπόν ταυτιζόμαστε με τις σκέψεις που είναι γεμάτες από «εγώ, εμένα, μου» κλπ, νομίζουμε ότι αυτές οι σκέψεις είμαστε εμείς. Έτσι, όταν επικοινωνούμε με κάποιον που δεν συμφωνεί με τις σκέψεις μας, εμείς αισθανόμαστε κάτι σαν προσωπική επίθεση! Κάποιος μπορεί να αμφισβητεί τη δική σας γνώμη (γιατί όχι;) για κάτι, και να πει ότι «το πράγμα δεν είναι ακριβώς έτσι» και εσείς ξαφνικά ακούτε τον εαυτό σας να απαντάει αγριεμένα: «Τι θες να πεις, ότι ΕΓΩ λέω ψέματα;»

Αυτός που μιλάει ταυτίζεται με μια νοητική του θέση, με μία άποψη, με μια σκέψη που μπορεί σε τελική να είναι εντελώς ασήμαντη. Όμως γι’ αυτή την άποψη είναι έτοιμος να χαλάσει τα πάντα, τη σχέση, το μέλλον, τα συμφέροντά του. Μπορεί να μαλώσετε με κάποιον, να τον προσβάλετε, να πείτε πράγματα για τα οποία θα μετανιώσετε αργότερα και μπορεί να είναι αργά, ειδικά αν και ο άλλος δεν καταλαβαίνει αυτό το παιχνίδι του Εγώ. Ο κάθε παίχτης είναι ολοκληρωτικά ταυτισμένος με την δική του εξήγηση («μετάφραση»).

Ο κάθε συμμετέχων αυτού του παιχνιδιού (δηλαδή της ζωής) νομίζει ότι αυτός κατέχει την απόλυτη αλήθεια. «Θέλεις να ακούσεις την αλήθεια;» Ρωτάει νομίζοντας ότι υπάρχει μόνο μια αλήθεια και φυσικά μόνον αυτός την ξέρει. Το παιχνίδι αυτό είναι φαινομενικό και είναι το πιο σημαντικό-ασήμαντο παιχνίδι που παίζουμε στη ζωή μας. Αν το γνωρίζουμε μπορούμε στην πραγματική πραγματικότητα να προστατέψουμε τα πραγματικά μας συμφέροντα. Είτε πρόκειται για το σύνολο είτε για το άτομο. Όταν υπάρχουμε ριζωμένοι στο παρόν, παρόντες στο Τώρα, η σκέψη χάνει την σοβαρότητά της και το τρομερό βάρος της. Οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να εκμεταλλεύονται τη δύναμη της σκέψης τους για να φουσκώνουν το «Εγώ» τους.

Ζούμε σε μια πολλαπλή ψευδαίσθηση γιατί αν το κάθε Εγώ θα μπορούσε να δημιουργεί αυτά που λέει και φαντάζεται, θα έμοιαζε αυτός ο κόσμος ολόκληρος και όχι μόνο κάποια μέρη του, με μια αληθινή κόλαση. Ευτυχώς που η πραγματική δημιουργία βρίσκεται πάντα εκτός του κάθε Εγώ κι έτσι, σύμφωνα με τη παλιά παροιμία «τα πολλά λόγια είναι φτώχια», τα λόγια δεν έχουν μεγάλη δύναμη γιατί και η σκέψη με το που χάνει τη σοβαρότητά της χάνει ταυτόχρονα και τη δυνατότητα να σας κάνει δυστυχισμένους.

Όταν πλέον δεν είστε εκεί μέσα, δεν ενδιαφέρεστε για το παιχνίδι του Εγώ, ξέρετε ότι δεν είναι σημαντικό το αποτέλεσμα. Ξέρετε ότι τα πραγματικά αποτελέσματα έρχονται από τις πραγματικές καταστάσεις. Και οι σκέψεις είναι ψευδαισθήσεις και μάλιστα οι σκέψεις που τις λέμε στους άλλους με τις οποίες οι άλλοι ενδεχομένως δεν συμφωνούνε και γίνονται οι αντίπαλοί μας και οι εχθροί μας.

Συχνά οι άνθρωποι ρωτάνε πράγματα όπως «υπάρχει μετενσάρκωση;» Η απάντηση είναι: ναι, καθημερινά! Κάθε φορά που ταυτίζεσαι με οποιαδήποτε μορφή, συμπεριλαμβανομένων των σκέψεων και των συναισθημάτων, έχεις ενσαρκωθεί σε μια καινούργια μορφή που γίνεται Εγώ, και μετά έρχεται η επόμενη ενσάρκωση με την οποία ταυτίζεσαι και γίνεσαι άλλο Εγώ, ενσαρκώνεσαι στα συναισθήματα που ανέρχονται, και όταν σε κυριαρχούνε εντελώς κάποιες σκέψεις έρχεται μια καινούργια ενσάρκωση.

Οπότε το ερώτημα είναι πόσες φορές καθημερινά ενσαρκωνόμαστε; Και το τέλος των ενσαρκώσεων μπορεί να συμβεί μόνο αυτή την ίδια στιγμή, τη στιγμή που δεν ταυτίζομαι με την μορφή, απλά αφήνω τα πράγματα να είναι όπως είναι χωρίς την ταύτιση μου χωρίς την παρέμβασή μου. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πως και πότε πέρασε η ζωή του τόσο γρήγορα, για τον απλό λόγο που ποτέ δεν ήταν παρόντες στη ζωή τους!

Οι Ασυνείδητοι Άνθρωποι

Όταν λέμε ασυνείδητοι άνθρωποι εννοούμε εκείνους που ταυτίζονται εντελώς με τις σκέψεις τους. Το αν είναι κάποιος ασυνείδητος ή όχι δεν έχει να κάνει κατά πόσο μορφωμένος είναι. Οι μορφωμένοι άνθρωποι συνήθως είναι και εκείνοι που θεωρούν τον εαυτό τους «ανώτερο», ταυτίζονται με τις σκέψεις τους και με το Εγώ τους. Ακόμη παραπάνω ταυτίζονται με τις γνώσεις τους, στις οποίες άλλωστε έχουν επενδύσει τόσο πολύ.

Αν γύρω σας έχετε μερικούς ανθρώπους που είναι ασυνείδητοι θα νιώσετε τότε το ενεργειακό πεδίο της ασυνειδητότητας. Θα νιώσετε ότι απειλήστε ανά πάσα στιγμή, θα πρέπει να απολογείστε για αυτά που πιστεύετε ή γι’ αυτά που λέτε, όσο και ασήμαντο να είναι αυτό. Οι ασυνείδητοι άνθρωποι δίνουν συνήθως μεγάλη σημασία στα λόγια τους, άσχετα που δεν τα τηρούν καμία φορά. Θα αρχίσουν να σας προκαλούν με τον τρόπο τους για να μπείτε και πάλι στο παιχνίδι της απολογίας, αναμετρήσεις, ανταγωνισμούς ή ό,τι άλλο φέρνει η προσκόλληση στο Εγώ τέλος πάντων. Εσείς ή θα ξεκινήσετε να υποκρίνεστε ή θα μείνετε παρόντες.

Η αλλαγή θα συμβεί μόνον όταν είστε παρόντες! Αν μείνετε συνειδητοί, δηλαδή παρόντες και μέσα στο σώμα σας, σε ένα περιβάλλον που δεν είναι παρόν, η αλλαγή θα έρθει αργά ή γρήγορα. Ή θα αλλάξει το ενεργειακό πεδίο και θα αλλάξει και η αλληλεπίδραση και οι άλλοι θα νιώσουν τη διαφορετική ενέργεια και θα κάνουν λίγο πίσω, θα σωπάσουν, θα σκεφτούν. Ή θα αλλάξει επειδή οι άνθρωποι αυτοί ή ο άνθρωπος αυτός θα νιώσει ενοχλημένος ενεργειακά και θα φύγει από ‘κει γιατί δεν του αρέσει να είναι παρόν στο παρόν, και προτιμάει να είναι ασυνείδητος. Αλλά κι εσείς μπορεί να βρεθείτε στην κίνηση της αποχώρησης και θα ακούσετε τον εαυτό σας που λέει «αντίο».

Ίσως έχετε νιώσει να είναι οι άλλοι στραμμένοι εναντίον σας γιατί δεν υποφέρετε από την «ασθένεια του στρες», όπως εκείνοι. Πρέπει να είμαστε παρόντες όταν βλέπουμε την τρέλα στη τηλεόραση και στις ειδήσεις. Αυτά που συμβαίνουν είναι φυσιολογικά γιατί η ίδια τρέλα συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια, μόνο που τώρα λόγω της τεχνολογίας όλοι μπορούμε να την παρακολουθούμε όπου και να συμβαίνει στον κόσμο, μέσα από την τηλεόρασή μας. Ο Πόλεμος του Βιετνάμ ήταν ο πρώτος πόλεμος που μπορούσαμε να «απολαύσουμε» άνετα ξαπλωμένοι στο καναπέ μας. Τότε για πρώτη φορά ο πόλεμος εισήλθε στο σαλόνι του καθενός. Αλλά τότε ήταν ταυτόχρονα και η περίοδος της πνευματικής αφύπνισης στην Αμερική και στην Ευρώπη.

Πολλές φορές δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την αυξανόμενη τρέλα από την αφύπνιση: έρχονται μαζί και είναι όλο και πιο πολύ ορατά και τα δύο. Η αφύπνιση στο ατομικό και συλλογικό επίπεδο ξεκινάει όταν αναγνωρίσουμε την τρέλα ως τρέλα. Βλέποντας γεγονότα γύρω μας στον κόσμο μας, πρέπει να τολμήσουμε, χωρίς να αμφισβητούμε τα λόγια μας, να πούμε πως «αυτό είναι τρέλα». Όταν συμμετέχουμε και εμείς σε μία συλλογική τρέλα όπως είναι ο πόλεμος, η αφύπνιση γίνεται αν παρατηρούμε ότι κι εμείς είμαστε τρελοί. Την αλήθεια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε χωρίς φόβο, όποια κι αν είναι αυτή, είτε μας συμφέρει είτε όχι. Και όταν πέφτουμε το βράδυ για ύπνο είναι πολύ σημαντικό να είμαστε μέσα στο σώμα μας, να χαλαρώνουμε και αφήνουμε τις σκέψεις όπως έρχονται να φεύγουν χωρίς καμία προσκόλληση.

Όσοι έχουν θεραπευτεί από κάποια ανίατη αρρώστια είναι εκείνοι που βρήκανε την γαλήνη τους. Η γαλήνη είναι ο θεραπευτής μας, γιατί ο ήρεμος νους θεραπεύει.

Το Φάντασμα του Στρες

Αν θέλουμε να ζούμε χωρίς το στρες πρέπει να μάθουμε να μην κολλάμε με την δική μας κατάσταση της ζωής. Αντί να σκεφτόμαστε τη ζωή μας, καλά θα είναι να τη ζούμε, να κάνουμε τα πράγματα που μας αρέσουν και μας κάνουν ευτυχισμένους, εμάς και τους άλλους γύρω μας. Τη ζωή μας όλοι την έχουμε από μια (δεν ξέρουμε όμως για πόσο). Είναι βλαβερή η αναβίωση με το μυαλό μας των στιγμών που συνήθως πέρασαν ή των υποτιθέμενων καταστάσεων που θα έρθουν και οι οποίες συνήθως μας προκαλούν ή το άγχος ή το φόβο.

Η ζωή μας, όπως τη σκεφτόμαστε, είναι οι μορφές των σκέψεων, ή το παρελθόν ή το μέλλον, ποτέ το παρόν. Είμαστε συνήθως χαμένοι στις ιστορίες διάφορων καταστάσεων που νομίζουμε ότι είναι η ζωή μας, ενώ η πραγματική ζωή συμβαίνει τώρα, αυτή τη στιγμή χωρίς εμάς να την παρατηρήσουμε. Οι καταστάσεις που τις σκεφτόμαστε και μας κλέβουν τις πραγματικές στιγμές πρέπει να τις δουλέψουμε όταν έρθει η ώρα τους.

Οι σκέψεις φόβου και άγχους είναι σαν φαντάσματα που μας στοιχειώνουν. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πως και πότε πέρασε η ζωή τους τόσο γρήγορα, αφού ποτέ δεν είναι καν παρόντες στη ζωή τους! Για να αποφύγουμε αυτά τα λάθη καλά είναι πάντα να ελέγχουμε και να αναρωτιόμαστε «ποια είναι η πραγματικότητα εδώ και τώρα;» και να ξεχωρίζουμε την πραγματικότητα από τις σκέψεις μας, γιατί οι σκέψεις μας είναι συνήθως υποκειμενικές και δεν είναι απαραίτητο να είναι και αληθινές.

Πρέπει να δούμε ποιο είναι το πρόβλημα εδώ και τώρα. Τι μπορώ να κάνω τώρα που θα με οδηγήσει στο καλύτερο αύριο. Για παράδειγμα κάποιος είναι άρρωστος. Ακόμη και η συμβατική ιατρική έχει παραδεχτεί ότι υπάρχουν περιπτώσεις της ίασης με «θαυματουργό τρόπο». Κανένας δεν έχει θεραπευτεί από καμία βαριά αρρώστια ενώ βίωνε έντονα το στρες. Όσοι έχουν θεραπευτεί είναι εκείνοι που βρήκανε την γαλήνη τους, γιατί μόνο ο ήρεμος νους θεραπεύει.

Η δυστυχία πάντα έρχεται από τις σκέψεις, η δυστυχία είναι δημιούργημα των σκέψεων. Υπάρχει και φυσικός πόνος φυσικά, όμως η δυστυχία μπορεί να τελειώσει πριν τελειώσει ο φυσικός πόνος. Η δυστυχία μπορεί να τελειώσει πριν έρθει ο θάνατος. Μπορεί να φτάσετε στο τέλος του πόνου και να νιώσετε την ολοκλήρωση και το σκοπό της ζωής σας να απλώνεται μπροστά σας. Η απελευθέρωση έχει γίνει όταν είστε εκτός της ταύτισης με τις σκέψεις σας, όταν βρίσκεστε ΕΔΩ και ΤΩΡΑ βαθιά μέσα στο είναι σας και είστε έτοιμοι να συνεχίσετε το ταξίδι σας, χωρίς φόβο, για να εξερευνήσετε το Σύμπαν.

Οι μαύρες τρύπες δεν αποτελούν «απόλυτες φυλακές»

Οι μαύρες τρύπες δεν αποτελούν «απόλυτες φυλακές», αφού είναι ανακτήσιμες τουλάχιστον οι πληροφορίες των σωμάτων και της ακτινοβολίας που καταλήγουν σε αυτές. Αυτό υποστηρίζει ο διάσημος Βρετανός φυσικός Στίβεν Χόκινγκ, ο οποίος μαζί με δύο ακόμη θεωρητικούς φυσικούς προτείνουν σε άρθρο τους στο περιοδικό Physical Review Letters έναν μηχανισμό διατήρησης των πληροφοριών, ο οποίος λειτουργεί τελικά ως «έξοδος διαφυγής» τους στο σύμπαν με τον «θάνατο» της μαύρης τρύπας.

Οι μαύρες τρύπες είναι τα «απομεινάρια» πολύ μεγάλων άστρων, τα οποία έχουν τόσο μεγάλη πυκνότητα που «καταπίνουν» οποιοδήποτε φωτόνιο ή σώμα βρεθεί στην εμβέλεια του πανίσχυρου βαρυτικού τους πεδίου, ή αλλιώς στον ορίζοντα γεγονότων, όπως ονομάζεται. Ωστόσο, το ερώτημα που απασχολεί τους επιστήμονες εδώ και 40 χρόνια είναι τι συμβαίνει με τις πληροφορίες που κωδικοποιούνται στην ακτινοβολία και τις μάζες.

Σύμφωνα με τη Γενική Σχετικότητα, οι περισσότερες από αυτές χάνονται διά παντός. Ο λόγος είναι πως «οι μαύρες τρύπες δεν έχουν μαλλιά», όπως είχε πει χαρακτηριστικά ο θεωρητικός φυσικός Τζον Άρτσιμπαλντ Γουίλερ στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, για να περιγράψει το γεγονός ότι οι μόνες πληροφορίες που μπορούν να γίνουν γνωστές είναι η μάζα, το φορτίο και στροφορμή μιας μαύρης τρύπας.

Αυτό σημαίνει πως δεν είναι ανακτήσιμες όλες οι υπόλοιπες των φωτονίων ή των σωμάτων που απορροφήθηκαν. Επομένως, ακόμη κι όταν μία μαύρη τρύπα εξατμισθεί, ένα φαινόμενο που και πάλι ανακάλυψε ο Χόκινγκ, με τον «θάνατό» του θα χαθούν μαζί του.

Κάτι τέτοιο όμως έρχεται σε αντίθεση με την κβαντική φυσική, η οποία υποστηρίζει πως διατηρούνται πάντοτε οι πληροφορίες. Έτσι, οι μαύρες τρύπες φέρνουν σε αντίθεση τις δύο βασικές θεωρίες της σύγχρονης φυσικής, οι οποίες θα μπορέσουν να «συμφιλιωθούν» μόνον αν βρεθεί πειστική λύση σε αυτό το πρόβλημα, το οποίο είναι γνωστό ως «παράδοξο της χαμένης πληροφορίας».

Μαζί με τους Μάλκομ Πέρι από το πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και Άντριου Στόμινγκερ από το Χάρβαρντ, ο Χόκινγκ περιγράφει στο άρθρο έναν μηχανισμό που «απαντά» στο παράδοξο, αφού δείχνει πώς ενδεχομένως αποθηκεύονται οι πληροφορίες και «επιζούν». Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με την εν λόγω θεωρία, οι μαύρες τρύπες δεν είναι… φαλακρές, αλλά έχουν «απαλά μαλλιά».

Με τον όρο αυτό, οι συγγραφείς του άρθρου περιγράφουν κβαντικά σωματίδια χωρίς μάζα, τα οποία περιβάλλουν τις μαύρες τρύπες, «κατοικώντας» στον ορίζοντα γεγονότων τους. Κατά συνέπεια, οι πληροφορίες της ύλης και του φωτός που απορροφώνται, αποθηκεύονται στον ορίζοντα γεγονότων από τα «απαλά μαλλιά».

Πιο συγκεκριμένα, όταν ένα φωτόνιο ή μία μάζα βρεθεί μέσα στον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας, διεγείρει τα «απαλά μαλλιά», διαταράσσοντας την κατάστασή τους με τέτοιο τρόπο ώστε οι πληροφορίες του να αποτυπωθούν σε αυτά.

Ακόμη όμως κι αν οι πληροφορίες αποθηκεύονται με αυτό τον τρόπο, πώς δεν εξαφανίζονται για πάντα με τον «θάνατο» της μαύρης τρύπας; Γι’ αυτό τον σκοπό, οι τρεις επιστήμονες επικαλούνται την ακτινοβολία Χόκινγκ, ένα φαινόμενο που προέβλεψε πρώτος ο Βρετανός, σύμφωνα με το οποίο οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν φωτόνια, λόγω της κβαντικής αβεβαιότητας.

Συνεπώς, αυτή η εκπεμπόμενη ακτινοβολία είναι το «όχημα» που μεταφέρει τις πληροφορίες πίσω στο σύμπαν, με συνέπεια να καταφέρνουν τελικά να «επιζήσουν».

Όπως αναφέρουν πάντως οι τρεις φυσικοί, με τον συγκεκριμένο μηχανισμό δεν ισχυρίζονται πως έφτασαν να λύσουν το «παράδοξο της χαμένης πληροφορίας», αφού η θεωρία τους χρειάζεται να διασαφηθεί περισσότερο σε ορισμένα σημεία της. Ωστόσο, όπως υποστηρίζουν, κατέδειξαν μία σημαντική παράμετρο (τα «απαλά μαλλιά») που μέχρι σήμερα έλειπε από τις περιγραφές των μελανών οπών.

Ενδείξεις ότι κάποτε ο πλανήτης Άρης είχε τα ίδια επίπεδα οξυγόνου με την Γη

Μια κατηγορία χημικών ουσιών, τα οξείδια του μαγγανίου, που ανιχνεύθηκαν σε υψηλά επίπεδα στα πετρώματα του πλανήτη Άρη από τα επιστημονικά όργανα του ρόβερ Curiosity της NASA, δείχνουν ότι κάποτε ο γειτονικός πλανήτης είχε περισσότερο οξυγόνο στην ατμόσφαιρά του από ότι σήμερα. Οι ερευνητές, με επικεφαλής την πλανητική επιστήμονα Νίνα Λάντσα του Εθνικού Εργαστηρίου Λος Άλαμος στο Νέο Μεξικό, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Geophysical Research Letters» της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης.

Το αυξημένο οξυγόνο στον πλανήτη Άρη συνδέεται μάλλον με την εποχή που ο πλανήτης είχε άφθονα νερά. Οι ενδείξεις για περισσότερο οξυγόνο, σε συνδυασμό με άλλα ευρήματα του ίδιου αμερικανικού ρομποτικού ρόβερ, όπως η ύπαρξη αρχαίων λιμνών, δείχνουν ότι ο «κόκκινος πλανήτης» έμοιαζε περισσότερο με τη Γη πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.

«Τώρα που ανακαλύψαμε αυτά τα οξείδια στον πλανήτη Άρη, αναρωτιόμαστε πώς στο καλό μπορεί να δημιουργήθηκαν. Οι μόνοι τρόποι στη Γη που γνωρίζουμε πώς μπορούν να παραχθούν αυτά τα οξείδια του μαγγανίου, είναι να εμπλέκεται είτε το ατμοσφαιρικό οξόνο, είτε τα μικρόβια», δήλωσε η Λάντσα.

Επειδή, προς το παρόν τουλάχιστον, η πιθανότητα ύπαρξης μικροβίων φαίνεται παρατραβηγμένη, οι επιστήμονες θεωρούν πιο πιθανό ότι η απάντηση βρίσκεται στην ύπαρξη πολύ περισσότερου οξυγόνου στην αρειανή ατμόσφαιρα. «Τα οξείδια του μαγγανίου δεν μπορούν να δημιουργηθούν χωρίς άφθονο νερό σε υγρή μορφή και χωρίς έντονα οξειδωτικές συνθήκες. Εδώ στη Γη είχαμε πολύ νερό και τα οξείδια του μαγγανίου δεν δημιουργήθηκαν παρά μόνο όταν τα επίπεδα οξυγόνου στη γήινη ατμόσφαιρα αυξήθηκαν», διευκρίνισε η Λάντσα.

Για τους γεωεπιστήμονες, η μελέτη των συγκεντρώσεων οξειδίων του μαγγανίου στα γεωλογικά στρώματα της Γης αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα για τη διαχρονική εξέλιξη της χημικής σύνθεσης της ατμόσφαιρας και τη σταδιακή αύξηση του οξυγόνου.

Αν αυτό όντως συνέβη και στον πλανήτη Άρη, το ερώτημα είναι πώς βρέθηκε τόσο οξυγόνο κάποτε στην αρειανή ατμόσφαιρα. Μια πιθανότητα, κατά τους ερευνητές, είναι ότι προήλθε από τη διάσπαση του επιφανειακού νερού του πλανήτη, όταν ο Άρης έχασε το προστατευτικό μαγνητικό πεδίο του, με συνέπεια η ιοντίζουσα ηλιακή ακτινοβολία να διασπά τα μόρια του νερού σε οξυγόνο και υδρογόνο.

Λόγω της σχετικά μικρής βαρύτητάς του, ο πλανήτης Άρης δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα πολύ ελαφριά άτομα του υδρογόνου, όμως τα βαρύτερα άτομα του οξυγόνου παρέμειναν. Στη συνέχεια, αντιδρώντας με τα πετρώματα, τα οξείδωσαν (οξείδια του σιδήρου, μαγγανίου κ.α.) και τους προσέδωσαν την εικόνα σκουριάς που καλύπτει σήμερα την επιφάνειά του.

Προς το παρόν, παραμένει αδύνατο να επιβεβαιωθεί το σενάριο ότι κάποτε ο Άρης είχε πολύ οξυγόνο στην ατμόσφαιρά του. Παρόλο που το οξυγόνο θεωρείται «υπογραφή» της ζωής, η όλη διαδικασία για τη δημιουργία του μπορεί να γίνει και με καθαρά γεωχημικό τρόπο, χωρίς να εμπλακούν μικροοργανισμοί.

Τα οξείδια του μαγγανίου ανακαλύφθηκαν από το ρόβερ Curiosity στην περιοχή Κίμπερλι του κρατήρα Γκέιλ, τον οποίο συνεχίζει να εξερευνά από το 2012. Το άλλο ρόβερ της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας, το Opportunity, που βρίσκεται στον Άρη από το 2004, είχε πρόσφατα ανακαλύψει επίσης οξείδια του μαγγανίου σε μια απόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων από το Curiosity. Αυτό ενισχύει την άποψη ότι οι οξειδωτικές συνθήκες που ευνόησαν τη δημιουργία αυτών των πετρωμάτων, ήσαν όχι τοπικά περιορισμένες, αλλά εξαπλωμένες σε όλο τον πλανήτη.