ΑΙΣΩΠΟΣ - Μῦθοι (121.1-125.1)

121. ΚΗΠΩΡΟΣ [121.1] κηπωρῷ τις ἐπιστὰς ἀρδεύοντι τὰ λάχανα ἐπυνθάνετο αὐτοῦ τὴν αἰτίαν, δι᾽ ἣν τὰ μὲν ἄγρια τῶν λαχάνων εὐθαλῆ τέ ἐστι καὶ στερεά, τὰ δὲ ἥμερα λεπτὰ καὶ μεμαρασμένα. ὁ δὲ ἔφη· «ἡ γῆ τῶν μὲν μήτηρ, τῶν δὲ μητρυιά ἐστι».
οὕτω καὶ τῶν παίδων οὐχ ὁμοίως τρέφονται· οἱ ὑπὸ μητρυιᾶς τρεφόμενοι τοῖς μητέρας ἔχουσιν.

122. ΚΗΠΩΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΩΝ
[122.1] κηπωροῦ κύων εἰς φρέαρ ἔπεσεν. ὁ δὲ ἀνιμήσασθαι αὐτὸν βουλόμενος ἐκεῖ κατέβη. ὁ δὲ κύων ἀπορησάμενος ὡς προσῆλθεν αὐτῷ, οἰόμενος ὑπ᾽ αὐτοῦ βαπτίζεσθαι, ἔδακεν αὐτόν. καὶ ὃς κακῶς διατεθεὶς ἔφη· «ἀλλ᾽ ἔγωγε ἄξια πέπονθα. τί γὰρ σοῦ ἑαυτὸν κατακρημνίσαντος τοῦ κινδύνου σε ἀπαλλάξαι ἐπειρώμην;»
πρὸς ἄνδρα ἀχάριστον καὶ τοὺς εὐεργέτας ἀδικοῦντα.

123. ΚΙΘΑΡΩΙΔΟΣ
[123.1] κιθαρῳδὸς ἀφυὴς ἐν κεκονιαμένῳ οἴκῳ συνεχῶς ᾄδων ἀντηχούσης αὐτῷ τῆς φωνῆς ἐνόμισεν ἑαυτὸν εὔφωνον εἶναι σφόδρα. καὶ δὴ ἐπαρθεὶς ἐπὶ τούτῳ ἔγνω δεῖν θεάτρῳ ἑαυτὸν ἐπιδοῦναι. ἀφικόμενος δὲ πρὸς τὸ ἐπιδείξασθαι καὶ πάνυ κακῶς ᾄδων λίθοις αὐτὸν ἐξώσαντες ἀπήλασαν.
οὕτω καὶ τῶν ῥητόρων ἔνιοι ἐν σχολαῖς εἶναί τινες δοκοῦντες, ὅταν ἐπὶ τὰς πολιτείας ἀφίκωνται, οὐδενός εἰσιν ἄξιοι.

124. ΚΛΕΠΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΕΚΤΡΥΩΝ
[124.1] κλέπται εἴς τινα οἰκίαν εἰσελθόντες οὐδὲν ἄλλο εὗρον εἰ μὴ ἀλεκτρυόνα καὶ τοῦτον λαβόντες ἀπηλλάγησαν. ὁ δὲ μέλλων ὑπ᾽ αὐτῶν θύεσθαι ἐδέετο, ὅπως αὐτὸν ἀπολύσωσι λέγων χρήσιμον ἑαυτὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι νύκτωρ αὐτοὺς ἐπὶ τὰ ἔργα ἐγείροντα. οἱ δὲ ἔφασαν· «ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦτό σε μᾶλλον θύομεν· ἐκείνους γὰρ ἐγείρων ἡμᾶς οὐκ ἐᾷς κλέπτειν».
ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι μάλιστα τοῖς πονηροῖς ἠναντίωται, ἅτινα τῶν χρηστῶν ἐστιν εὐεργετήματα.

125. ΚΟΛΟΙΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΑΚΕΣ
[125.1] κολοιὸς τῷ μεγέθει τῶν ἄλλων διαφέρων ὑπερφρονήσας τοὺς ὁμοφύλους παρεγένετο πρὸς τοὺς κόρακας καὶ τούτοις ἠξίου συνδιαιτᾶσθαι. οἱ δὲ ἀμφιγνόντες αὐτοῦ τό τε εἶδος καὶ τὴν φωνὴν παίοντες αὐτὸν ἐξέβαλον. καὶ ὃς ἀπελαθεὶς ὑπ᾽ αὐτῶν ἧκε πάλιν εἰς τοὺς κολοιούς. οἱ δὲ ἀγανακτοῦντες ἐπὶ τῇ ὕβρει οὐ προσεδέξαντο αὐτόν. οὕτω τε συνέβη αὐτὸν τῆς ἐξ ἀμφοτέρων διαίτης στερηθῆναι.
οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων οἱ τὰς πατρίδας ἀπολιμπάνοντες καὶ τὰς ἀλλοδαπὰς προκρίνοντες οὔτε ἐν ἐκείναις εὐδοκιμοῦσι καὶ ὑπὸ τῶν ἰδίων ἀποστρέφονται.

***
121. Ο περιβολάρης.
[121.1] Ήταν ένας περιβολάρης που πότιζε τα κηπευτικά του. Πάνω στην ώρα, που λέτε, τον πλησίασε κάποιος και τον ρώτησε για ποιόν λόγο τα άγρια λαχανικά είναι πάντα ακμαία και γερά, ενώ τα καλλιεργημένα είναι μαραμένα και ισχνά. Ο κηπουρός αποκρίθηκε: «Βλέπεις, τα άγρια έχουν τη γη για μάνα, ενώ τα ήμερα την έχουν μητριά».
Έτσι συμβαίνει και με τα παιδιά: Δεν ανατρέφονται με τον ίδιο τρόπο όσοι μεγαλώνουν κάτω από μητριές και όσοι έχουν δικές τους μανάδες.

122. Ο περιβολάρης και το σκυλί.
[122.1] Ήταν ένας περιβολάρης που το σκυλί του έπεσε μέσα στο πηγάδι. Ο άνθρωπος, που λέτε, είχε σκοπό να το ανασύρει από εκεί μέσα, γι᾽ αυτό κατέβηκε ο ίδιος κάτω. Το σκυλί όμως δεν κατάλαβε, καθώς τον είδε να πλησιάζει. Νόμιζε αντίθετα πως ο αφέντης του είχε πρόθεση να το πνίξει, οπότε του τράβηξε μια γερή δαγκωματιά. Ο ανθρωπάκος ένιωσε αφόρητο πόνο και ανέκραξε: «Μωρέ καλά να πάθω, μου αξίζει. Τί μου ήρθε και γύρεψα να σε γλιτώσω από τον κίνδυνο, όταν εσύ το ίδιο πήγες και γκρεμίστηκες από μόνο σου;».
Ο μύθος ταιριάζει για άνθρωπο αχάριστο που κάνει κακό στους ευεργέτες του.

123. Ο τραγουδιστής με την κιθάρα.
[123.1] Ήταν κάποιος που έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε εντελώς φάλτσα. Ωστόσο, καθόταν και ξελαρυγγιαζόταν συνέχεια μέσα σε ένα κλειστό, σοβατισμένο δωμάτιο, και επειδή έκανε αντίλαλο εκεί μέσα η φωνή του, αυτός πίστευε πως ήταν καταπληκτικά μελωδική. Για αυτόν τον λόγο το πήρε πάνω του και αποφάσισε να πάει να εμφανιστεί σε ανοιχτό θέατρο, για να επιδειχθεί στο κοινό. Παρουσιάστηκε λοιπόν για να δώσει παράσταση· πλην όμως τραγουδούσε τόσο απαίσια, που οι ακροατές βάλθηκαν να του πετούν πέτρες, έως ότου τελικά τον έβγαλαν έξω και τον έδιωξαν.
Έτσι συμβαίνει και με μερικούς ρήτορες: Μέσα στη σχολή νομίζουν πως είναι σπουδαίοι, όταν όμως εμφανιστούν να μιλήσουν δημόσια στον πολιτικό βίο, αποδεικνύεται πως δεν αξίζουν πεντάρα.

124. Οι κλέφτες και ο πετεινός.
[124.1] Ήταν κάτι κλέφτες που έκαναν διάρρηξη σε κάποιο σπίτι. Δεν βρήκαν όμως τίποτε άλλο εκεί μέσα εκτός από έναν πετεινό, οπότε τον άρπαξαν και πήραν δρόμο. Καθώς ετοιμάζονταν να τον σφάξουν, ο κόκορας άρχισε να τους ικετεύει να τον αφήσουν ελεύθερο, επειδή, όπως έλεγε, είναι ωφέλιμος για τους ανθρώπους: τους ξυπνάει, βλέπετε, μέσα στη νύχτα για να πάνε στις δουλειές τους. Οι λωποδύτες, όμως, είχαν άλλη γνώμη: «Είσαι με τα καλά σου, ρε; Για αυτόν ακριβώς τον λόγο θα σε σφάξουμε και με το δίκιο μας. Άμα ξυπνάς τους ανθρώπους, πώς θα μπορέσουμε να κλέψουμε εμείς;».
Το δίδαγμα του μύθου: Όσα πράγματα είναι ευεργετικά για τους σωστούς ανθρώπους, αυτά είναι κατεξοχήν που καταπολεμούν τους κακούργους.

125. Η καλιακούδα και τα κοράκια.
[125.1] Ήταν μια καλιακούδα που ξεπερνούσε όλες τις άλλες σε μέγεθος· γι᾽ αυτό πήραν τα μυαλά της αέρα και σνόμπαρε το είδος της. Μια και δυο, που λέτε, σηκώθηκε και πήγε να βρει τα κοράκια, λογαριάζοντας πως ήταν άξια να κατοικήσει μαζί τους. Οι κόρακες, ωστόσο, είχαν αμφιβολίες για τη μορφή και τη φωνή αυτού του πλάσματος· με τα πολλά, λοιπόν, της έδωσαν ένα γερό ξύλο και την έδιωξαν. Έτσι, αποδιωγμένη από τα κοράκια, η καλιακούδα δεν μπορούσε παρά να γυρίσει πάλι στη δική της φυλή. Οι άλλες καλιακούδες, όμως, που είχαν γίνει πυρ και μανία με την εξωφρενική συμπεριφορά της, δεν την δέχονταν πια ανάμεσά τους. Το αποτέλεσμα το μαντεύετε: η καλιακούδα μας στερήθηκε τη δυνατότητα να ζήσει και με τους μεν και με τις δε.
Έτσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους: Όσοι εγκαταλείπουν την πατρίδα τους και προτιμούν ξένες χώρες, όχι μόνο δεν ευημερούν εκεί πέρα, αλλά αποξενώνονται κιόλας από τους δικούς τους.

Μην εγκαταλείπεις ποτέ: Οι μεγαλύτεροι εχθροί είναι κρυμμένοι μέσα σου

Υπάρχουν εκείνοι που μας ορίζουν τι να κάνουμε επειδή αυτή είναι η δουλειά τους. Πρέπει να παλέψουμε γι’ αυτό που πιστεύουμε, για αυτό που αισθανόμαστε. Σε αντίθετη περίπτωση θα διαλυθείς. Μια για πάντα.

Ο πιο εύκολος δρόμος είναι να παραιτηθείς από τα πάντα και να μην φτάσεις μέχρι το τέλος, επειδή το μονοπάτι είναι δύσβατο και δεν είμαστε μαθημένοι στις δυσκολίες. Θέλουμε τα πάντα να είναι εύκολα και να πραγματοποιούνται με την μία. Οι ευχές χωρίς πράξη εξαφανίζονται! Έτσι πεθαίνουν τα όνειρα μας και οι στόχοι μας χάνονται.

Σταδιακά, η ζωή μας γίνεται ρηχή χωρίς κανένα απολύτως νόημα. Κάποια μέρα, προσπαθούμε να ξεχάσουμε και να αρχίσουμε τα πάντα από την αρχή, περιμένουμε εκείνη την ημέρα που θα αλλάξει η ζωή μας. Αλλά πάλι συναντάμε νέα εμπόδια και απογοητευόμαστε. Έτσι καταλήγουμε στην απελπισία.

Πρέπει πάντα να θυμάσαι ένα πράγμα: ποτέ να μην παραιτείσαι από τον αγώνα, την μάχη. Δεν έχει σημασία αν έχεις χάσει μία ή δεκάδες μάχες. Η ζωή συνεχίζεται! Οι μεγαλύτεροι εχθροί είναι κρυμμένοι μέσα σου – τεμπελιά, φόβος, αμφιβολία, αναποφασιστικότητα. Να γίνει πολεμιστής για να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου, ιππότης για τους στόχους σου και στρατιώτης για τις επιθυμίες σου.

Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας και οι δυνάμεις που έχει ο καθένας μας μέσα του ανεξάντλητες. Ναι υπάρχουν στιγμές ψυχικής και σωματικής κούρασης και απογοήτευσης. Αλλά αυτές δεν πρέπει να είναι το τέρμα.

Καζαντζάκης: Χαρά σε όποιον ακούει την κραυγή της εποχής του

Τι θα πει να σωθεί; Να βρει μια νέα δικαιολογία ζωής, γιατί η παλιά ξεθύμανε και δεν μπορεί πια να βαστάξει το ανθρώπινο οικοδόμημα. Χαρά σε όποιον ακούει την Κραυγή της εποχής του, γιατί κάθε εποχή έχει και την δικιά της Κραυγή, και συνεργάζεται μαζί της, αυτός μονάχα σώζεται.

   

Ζούμε, κι επομένως δεν βλέπουμε, την εποχή μας, μα αν αλήθεια η καινούρια ιδέα, που σταυρώνεται σήμερα, θα πυρπολήσει και θα ανανεώσει τον κόσμο, μπήκαμε κιόλα στην πρώτη πύρινη ζώνη.

 

Μπορεί, ύστερα από αιώνες, η εποχή μας ετούτη να μην ονομαστεί αναγέννηση, παρά μεσαίωνας.

 

Μεσαίωνας, δηλαδή μεσοβασιλεία, ένας πολιτισμός εξαντλείται, χάνει την δημιουργική του δύναμη και καταρρέει, και μια νέα Πνοή, που την κουβαλάει μια καινούρια τάξη άνθρωποι, μάχεται με αγάπη, με σκληρότητα, με πίστη, να δημιουργήσει έναν καινούριο.

 

Η δημιουργία του καινούριου αυτού πολιτισμού δεν είναι σίγουρη-τίποτα δεν είναι από τα πριν σίγουρο σε κάθε δημιουργία, μπορεί το μελλούμενο να είναι ολοκληρωτικά καταστροφή, μπορεί και μικρόψυχος συμβιβασμός, μα και μπορεί η νέα δημιουργικά Πνοή να νικήσει- και τότε ζούμε στη μεταβατική εποχή μας ετούτη τις σπαραχτικές ωδίνες ενός πολιτισμού που γεννιέται.

 

Τίποτα δεν είναι βέβαιο και για αυτό κι η ευθύνη κάθε λαού και κάθε ατόμου στην άμορφη, αβέβαιη εποχή μας, είναι, πιο παρά ποτέ, μεγάλη. Γιατί σε τέτοιες αβέβαιες, γεμάτες πιθανότητες εποχές, η συνεισφορά του λαού και του ατόμου μπορεί να έχει ανυπολόγιστη αξία.

 

Ποιο είναι λοιπόν το χρέος μας;

Καλά να ξεχωρίσουμε την ιστορική στιγμή που ζούμε και να τοποθετήσουμε συνειδητά, σε ορισμένο στρατόπεδο, τη μικρή μας ενέργεια.

 

Όσο περισσότερο είσαι ρυθμισμένος με το ρέμα που πάει μπροστά, τόσο περισσότερο βοηθάς τη δύσκολη, όλο κίνδυνο και αβεβαιότητα ανάβαση και λύτρωση του ανθρώπου.

 

Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο

Κατανόηση, η αρετή της καρδιάς

«Την κατανόηση δεν μπορείς να την σπουδάσεις δεν μπορεί να στην διδάξει κανείς.
Χρειάζεται να γίνεις φως εσύ για τον εαυτό σου. Χρειάζεται να ψάξεις και να αναζητήσεις μέσα στην ύπαρξή σου, γιατί βρίσκεται ήδη εκεί στον ίδιο τον πυρήνα.
Αν βουτήξεις βαθιά, θα την βρεις. Θα χρειαστεί να μάθεις πώς να βουτάς μέσα στον εαυτό σου, όχι μέσα στις γραφές, αλλά μέσα στη δική σου ύπαρξη». -Οsho

Ο συναισθηματικά ώριμος άνθρωπος είναι γεμάτος κατανόηση και ξέρει ότι τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται. Γνωρίζει ότι πίσω από τις έντονες αντιδράσεις των άλλων ανθρώπων κρύβεται κάποια πληγή που δεν έχει επουλωθεί και κάποιος φόβος που δεν θέλουν αυτοί να φανερώσουν. Έχει πάψει να είναι εγωιστής και να σκέφτεται τον εαυτό του. Έχει σταματήσει να βάζει στους ανθρώπους γύρω του ταμπέλες και να τους τοποθετεί μέσα στο κουτί της ίδιας, επαναλαμβάνουσας και κυλιόμενης συμπεριφοράς.

Δεν παίρνει ποτέ την θέση του ισχυρού αλλά μπορεί να γίνει ένας πολύ καλός ακροατής- εμψυχωτής γιατί έχει βαθιά ενσυναίσθηση της συναισθηματικής κατάστασης του άλλου. Μπορεί να ¨νιώθει¨ τον πόνο του ενώ ταυτόχρονα να αντιλαμβάνεται και τις σκέψεις του. Σαν να είναι και οι δυο στο ίδιο έργο θεατές μόνο που την ταινία την βλέπει μόνο ο ένας. Έχει μάθει πια μέσα από τις εμπειρίες της ζωής του ότι η αληθινή κατανόηση έρχεται μόνο όταν συναντάς τον άλλον μέσα στη μοναδικότητα του και του δίνεις το χώρο και το χρόνο να εκφραστεί.

Όταν σε αυτή την συνάντηση δεν υπάρχουν δυο Εγώ, δυο μυαλά που ανταγωνίζονται για το ποιος θα κυριαρχήσει, για το ποιος έχει δίκιο, για το ποια αλήθεια είναι πιο «αληθινή», αλλά δυο καρδιές που συναντιόνται και αναγνωρίζουν η μια στην άλλη το μεγαλείο της τότε αυτοί οι δυο άνθρωποι έρχονται σε πραγματική επαφή και μπορούν να ακουστούν πίσω από τις λέξεις, να δουν πίσω από τις εικόνες, να επικοινωνήσουν στην σιωπή. Κι εκεί δεν υπάρχει διαχωρισμός αλλά γίνονται ένα. Δυο σώματα και μια καρδιά που κολυμπά στην βαθιά θάλασσα της κατανόησης.

Για να το καταφέρει όμως κάποιος αυτό πρέπει να ρίξει πολλές φορές μέσα στις συμπληγάδες της ταπεινότητας το Εγώ του. Να σταματήσει να μιλά και να αρχίσει να ακούει. Να σταματήσει το μυαλό του να είναι γεμάτο από τη δική του φωνή, το δικό του πρόβλημα, την δική του άποψη. Να σταματήσει να είναι ¨έξυπνος¨ και να αρχίσει να γίνεται ξύπνιος. Να βουτήξει πολλές φορές μέσα του για να δει και να αγαπήσει το σκιερό Εαυτό του. Να βουτήξει πολλές φορές μέσα του για να αναδυθεί στο τέλος ολόκληρος…

Ο άνθρωπος που δεν έχει κατανόηση για τον ίδιον, που δεν έχει προσεγγίσει τα λιγότερο θελκτικά κομμάτια του εαυτού του, που δεν τα έχει αγαπήσει, δεν μπορεί να έχει κατανόηση για κανέναν άνθρωπο δίπλα του. Πως μπορεί άλλωστε όταν ο άλλος του καθρεφτίζει αυτό που θεωρεί εκείνος αδυναμία ή ακόμα και «μίασμα».

Μόνο κάποιος που έχει ξεγυμνώσει, έχει αποδεχτεί και αγαπήσει τον εαυτό του μπορεί αυτός να αγαπήσει και να κατανοήσει πλήρως έναν άλλον άνθρωπο. Διαφορετικά πάντα θα υπάρχει μια εκκρεμότητα, μια προσδοκία, μια κρυμμένη μη αποδοχή. Κι όταν αφήσει κάποιος την καρδιά του να τον μετασχηματίσει τότε θα ανακαλύψει ότι και οι άλλοι άνθρωποι έχουν ένα κόσμο μέσα τους πολύ πιο πλούσιο και πολύ πιο όμορφο από ότι μπορούσε ποτέ να φανταστεί.

Η κατανόηση που θα μπορεί να προσφέρει στους ανθρώπους γύρω του θα είναι ένα πολύτιμο δώρο γι’ αυτούς αφού σταδιακά, θα μπορέσουν να δουν κι αυτοί μέσα από τον κατασκευασμένο εαυτό τους ποιοι είναι πραγματικά και θα αρχίσουν κι αυτοί με τη σειρά τους, να μοιράζουν ολόγυρα τους το δώρο της κατανόησης.

Αυτός είναι και ο τρόπος που ο ένας αλλάζει τους πολλούς, χωρίς προσπάθεια, χωρίς εγώ, μόνο με αγάπη…

Σου χρωστάς τις στιγμές σου

Όπως κάθεσαι αναπαυτικά, βρες το λεξικό της κοινής Ελληνικής. Κάπου εκεί παραδίπλα σου θα είναι. Το βρήκες; Ωραία. Τώρα πήγαινε στο «Υ» και βρες το λήμμα «υποχρέωση». Μη διαβάσεις τι σημαίνει, δε χρειάζεται. Σκίσε όλη τη σελίδα αργά – αργά, τσαλάκωσε την καλά – καλά και πέτα τη στο καλάθι των αχρήστων. Αυτό εκεί κάτω, δεξιά. Ωραία μέχρι εδώ; Ωραία…

Από ‘δω και στο εξής, αφού λείπει αυτή η σελίδα και μαζί της ο βραχνάς, που λέγεται υποχρέωση, ας μη σπαταλάμε τις δικές μας στιγμές. Να ζυγίσουμε αυτές τις στιγμές όπως τους πρέπει. Το βάρος τους είναι πολύ μεγαλύτερο από ό,τι νομίζουμε, άρα φαντάζεσαι και τι αντίβαρο τους αξίζει. Μόνο αν βάλουμε απέναντι τους το σωστό αντιζύγι θα μας δείξει η ζυγαριά… ισορροπία.

Απέφυγε τη μοναξιά. Μην είσαι μόνος σπαταλώντας τις στιγμές σου με πληθώρα ανθρώπων άνευ αντικρίσματος. Ο Καβάφης μας λέει να μην εκθέσουμε τη ζωή μας στων συναναστροφών την καθημερινή ανοησία, ώσπου να γίνει μια ξένη, φορτική. Εγώ λέω να γίνουμε αλλεργικοί σε ό,τι ξένο, φορτικό, τοξικό, αρνητικό και άδειο. Σαν αλλεργία, που την αποφεύγουμε με μέτρα δρακόντεια. Γίνε όμως κοινωνικός με τους λίγους, μ’ αυτούς που δεν κοιτάς το ρολόι μπας και πέρασε η ώρα. Μ’ αυτούς που σε γεμίζουν και σε κάνουν να θέλεις να φαρδύνεις λίγο τη διάρκεια της παρέας τους.

Κι αν αυτοί είναι απασχολημένοι, γίνε υπερκοινωνικός με τον εαυτό σου. Δε φαντάζεσαι τι συζητήσεις μπορείς να κάνεις με σένα. Υπό μία προϋπόθεση, να είσαι παρών στην κουβέντα.

Καλύτερο αντιισταμινικό για την αλλεργία είναι οι στιγμές, που δε θες να τελειώσουν. Στιγμές που γελάς χωρίς να βγάζεις σέλφι, που μιλάς αλλά όχι στο κινητό, που βλέπεις όσους αγαπάς μακριά από οθόνες μεγάλης ανάλυσης. Πριν γεράσεις, φρόντισε οι ρυτίδες σου να είναι αναμνήσεις δικών σου στιγμών. Να έχουν το δικό σου αποτύπωμα τα αυλάκια τους. Φρόντισε να θες να τις κοιτάς στον καθρέφτη. Αριβεντέρτσι.

Ο θησαυρός και ο φόβος

Σου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι πίσω από κάθε φόβο σου κρύβεται ένας θησαυρός; Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί φοβάσαι; Μήπως οι φόβοι σου έχουν κάτι να σου πουν; Μήπως κάθε φορά που φοβάσαι, χάνεις κάτι από τον εαυτό σου; Μήπως ο φόβος σε κάνει πιο μικρό; Τι είναι άραγε ο φόβος και ποιος είναι ο θησαυρός που έχει να μας δώσει;

Ο φόβος είναι οι οδύνες της γέννας. Είναι το τίμημα της δημιουργίας. Είναι το πέπλο της έμπνευσης. Μόνο μέσα από το φόβο γεννιέται το καινούριο. Κάθε φορά που θέλεις να ξεκινήσεις κάτι ,φοβάσαι το άγνωστο. Κάθε φορά που θέλεις να πετύχεις κάτι, φοβάσαι την αποτυχία. Κάθε φορά που επιθυμείς να εκπληρώσεις ένα όνειρο ,φοβάσαι ότι δε θα τα καταφέρεις. Και όταν έχεις μια ξεχωριστή ιδέα, φοβάσαι ότι θα σε πουν τρελό. Κι αν νιώσεις την ανάγκη να εκφράσεις τα συναισθήματα σου, φοβάσαι ότι θα σε παρεξηγήσουν. Φοβάσαι ακόμη και να χαρείς, να γελάσεις, μήπως και σου βγει σε κακό…

Και τελικά τι; Κάθε φορά που φοβάσαι, απομακρύνεσαι από όνειρα, από επιθυμίες , από χαρές, από την ίδια τη δημιουργική σου δύναμη, από την ίδια τη ζωή. Μένεις ακίνητος και μισός, στερημένος από όλα όσα θα ήθελες, ναπό όλα όσα θα μπορούσες να κάνεις. Ακρωτηριασμένος και δήθεν ανήμπορος. Έχοντας χάσει κομμάτια του εαυτού σου, όλο και πιο αποδυναμωμένος, όλο και πιο λίγος. Και τώρα; Τώρα έτσι μικρός που έγινες , μπορείς να φθονήσεις , να μισήσεις, να κατακρίνεις όσους τα κατάφεραν.. Δεν αντέχεις να βλέπεις ανθρώπους να προχωρούν, να βουτάνε στα σκοτάδια και να ανάβουν το φως. Να αγαπούν τον εαυτό τους, να χαίρονται, να δημιουργούν.

Δεν αντέχεις την παιδικότητα στα μάτια τους. Γιατί εσύ, κλεισμένος στο μικρόκοσμο σου, έχεις εγκαταλείψει όλα σου τα όνειρα και νομίζεις ότι ζεις. Μα όταν βλέπεις τη ζωή, την αληθινή ζωή στα μάτια των άλλων, τότε, ξεβολεύεσαι και δεν αντέχεις. Δεν αντέχεις την αλήθεια, γιατί σου αποκαλύπτει το ψέμα που ζεις. Και το ψέμα αυτό είναι οι φόβοι σου. Φόβοι μεγάλοι και μικροί για καταστάσεις που ίσως συμβούν, δεκάδες πιθανά σενάρια, κατασκευάσματα του μυαλού σου. Φοβάσαι. Φοβάσαι κάτι που δεν υπάρχει, κάτι που δε θα μάθεις ποτέ αν θα μπορούσε να υπάρξει.

Και ο μόνος τρόπος να το μάθεις είναι να βουτήξεις μέσα στο φόβο! Ναι, να τον ζήσεις σε όλη του την ένταση, σε κάθε κύτταρο του κορμιού σου. Σήκω όρθιος και στάσου μπροστά στο φόβο. Αγκάλιασε τον. Άφησε τον να σε κατακλύσει. Άφησε τον να σε ταρακουνήσει, να ξεριζώσει όλη τη σιγουριά , όλη την ασφάλεια που σε κρατά δεμένο, που δε σε αφήνει να ανεβείς στο επόμενο σκαλί. Μη μένεις μια ζωή στριμωγμένος στο μικρό σου σκαλάκι, αρνούμενος να δεις ότι έχει και πιο πάνω. Μην κοιτάς μόνο δήθεν περίλυπα τους από κάτω. Έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου.

Κάνε αυτό που φοβάσαι. Σκάψε βαθιά μέσα σου και βρες το χρυσάφι . Γιατί εκεί μέσα, κάτω από το φόβο σου ,υπάρχει χρυσάφι. Είναι πίσω από εκείνη τη φωνή που σου λέει όχι, εσύ δεν μπορείς ,εσύ δεν είσαι άξιος, ποιος νομίζεις ότι είσαι, μην τολμάς, σκέψου τι θα πουν οι άλλοι, κι αν αποτύχεις; Είναι πίσω από τη φωνή που σε γεμίζει απωθημένα και ενοχές. Πίσω από τη φωνή που σου στερεί τη δύναμη σου. Που σου παίρνει την εμπιστοσύνη, την αυτοπεποίθηση, τη χαρά της δημιουργίας. Που σου κρύβει το μεγαλείο της ψυχής σου. Μα ναι, μπορείς, αληθινά μπορείς!

Σώπασε αυτές τις φωνές που σου κόβουν τα φτερά. Αυτές οι φωνές κατασκευάζουν φόβους. Και ΔΕΣ ποιος είσαι, ποιος αληθινά είσαι. Πίστεψε ότι μπορείς, βάλε την ανασφάλεια στην άκρη και ύστερα αφέσου να δεις .Και δες ψάχνοντας μέσα σου. Θα βρεις ταλέντα και δημιουργικές ικανότητες. Θα τα βρεις πίσω από αυτά που φοβόσουν να κάνεις, θα τα βρεις σε όλα όσα σου γεμίζουν την ψυχή, σε όλα όσα σου δίνουν χαρά. Θα τα βρεις στη χαρά. Η χαρά σου δείχνει το δρόμο. Είναι το σημάδι που πρέπει να ακολουθήσεις. Πρώτα από όλα μη φοβάσαι ό, τι γεμίζει την ψυχή σου με γνήσια χαρά και παιδικό ενθουσιασμό.

Δες με άλλο μάτι το φόβο. Ο φόβος είναι δημιουργία! Είναι η πυξίδα που σου δείχνει πού να ψάξεις. Είναι το εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσεις, για να φτάσεις στην πηγή. Είναι το πέπλο που πρέπει να σηκώσεις, για να βρεις τον εαυτό σου. Μη φοβάσαι το φόβο. Ανοίξου σε αυτόν. Αγάπησέ τον. Άλλωστε «μέσα στην αγάπη διαλύονται όλα». Κι αν ο φόβος ακινητοποιεί, η αγάπη διαλύει!

Η πραγματική επανάσταση της εποχής μας είναι η επανάσταση της συνείδησης

Αν ρίξουμε μια ματιά στα γεγονότα που διαδραματίζονται στον κόσμο μας σήμερα, θα συνειδητοποιήσουμε εύκολα ότι ζούμε σε επαναστατικούς καιρούς. Η επανάσταση των ημερών μας όμως, είναι εντελώς διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η επανάσταση αυτή, δεν ξεκίνησε για να αναδιατάξει τις μορφές και τα σχήματα, ώστε να αντικατασταθούν τα παλιά και ξεπερασμένα με νέα, δυναμικά και πιο ζωηρά. Η επανάσταση αυτή, είναι σε θέση να οδηγήσει την ανθρωπότητα πέρα από τις μορφές και τα σχήματα. Η επανάσταση της εποχής μας είναι η επανάσταση της Συνείδησης.

Η Συνείδηση, η οποία κοιμάται αιώνες τώρα, κάτω από τα μάγια της ταύτισης με τις μορφές και τα σχήματα, ξυπνά στις μέρες μας. Υπάρχει μια ολοένα και πιο ισχυρή παρόρμηση και ο αριθμός των ατόμων που ευαισθητοποιούνται στο ξύπνημα γίνεται όλο και μεγαλύτερος.

Τα αποτελέσματα αυτής της παρόρμησης, ξυπνώντας από το όνειρο της ταύτισής με τις μορφές και τα σχήματα, γίνεται αισθητή από όλους, μερικές φορές ακόμη και αρκετές φορές την ημέρα. Αλλά πολλοί από εμάς αγνοούμε τι πραγματικά βιώνουμε. Όλοι αισθανόμαστε πώς οι επιτυχίες που μπορούν να επιτευχθούν στον κόσμο είναι όλο και λιγότερο ελκυστικές για μας. Αναγνωρίζουμε ότι πίσω από τις γήινες επιτυχίες και τις αποτυχίες πρέπει να υπάρχει κάτι βαθύτερο, κάτι πιο ουσιαστικό στην ζωή μας.

Το βλέπουμε μέρα με τη μέρα, ένας αυξανόμενος αριθμός νέων ανθρώπων, αμφισβητούν την καταλληλότητα των στόχων που προσφέρονται από την κοινωνική και θρησκευτική εκπαίδευση. Το σύστημα τους δείχνει τον ‘σωστό’ δρόμο και οι νέοι άνθρωποι εκτίθενται στην εμπειρία της κενότητας και της απελπισίας.

Η κοινωνία προσφέρει μια «λύση» για το πρόβλημα με τη μορφή των προϊόντων της ψυχαγωγίας και της φαρμακευτικής βιομηχανίας και παρόχων υπηρεσιών κατανάλωσης και αγαθών. Σήμερα, όλες αυτές οι βιομηχανίες ευημερούν και είναι εξαιρετικά προσοδοφόρες. Προσφέρουν «βοήθεια» στους νέους στην καταπολέμηση του φόβου και στην θεραπεία άλλων επιφανειακών συμπτωμάτων.

Υπάρχει μόνο μια πύλη που οδηγεί έξω από αυτή την κατάσταση: και αυτή είναι η παρούσα στιγμή.

Είμαστε σε θέση να μετατοπίσουμε το κέντρο βάρους της ζωής μας από τις περιφέρειες προς το κέντρο. Τι σημαίνει αυτό;

Η παρούσα κατάσταση της συνείδησης είναι αυτή στην οποία η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ζουν. Αυτή είναι η κατάσταση της ταύτισης με τον νου, της κοιμισμένης Συνείδησης που ονειρεύεται και αφηγείται την προσωπική μας ιστορία.

Αυτή είναι η κατάσταση της τέλειας ταύτισης με την σκέψη, τα συναισθήματα και τις επιθυμίες, όπου επιδιώκουμε τους στόχους της ζωής μας κοιτώντας μόνο στον κόσμο των μορφών και σχημάτων, είτε πρόκειται για μορφές ακατέργαστου υλικού (ο κόσμος που γνωρίζουμε με τα αισθητήρια όργανά μας) είτε για μορφές λεπτεπίλεπτου υλικού (σκέψεις, συναισθήματα). Η κινητήριος δύναμη της ύπαρξής μας σε αυτή την συνειδησιακή κατάσταση είναι η φιλοδοξία να γίνουμε κάτι ή κάποιοι και να έχουμε τον έλεγχο όλη την ώρα.

Η αφυπνισμένη συνείδηση και ο κόσμος της εσωτερικής σιωπής είναι πέρα από τον νου. Αυτη η η σιωπή, δεν έχει τίποτα να κάνει με την εσωτερική σιωπή που επιβάλεις στον εαυτό σου με διάφορες τεχνικές διαλογισμού ή συγκέντρωσης, αλλά είναι μια απερίγραπτα ζωντανή, εσωτερική κενότητα. Εκεί δεν υπάρχει καμία προσπάθεια, καμία επιθυμία και φιλοδοξία και παραδίνουμε το τελευταίο προπύργιο που θέλει να έχει τον έλεγχο. Αυτή είναι η κατάσταση της τέλειας παράδοσης και υποβολής, την υπβολή των εαυτών μας στην παρούσα στιγμή, στο τώρα.

Η επανάσταση της Συνείδησης, επομένως, πραγματοποιείται στο παρόν, στο τώρα, στην παρούσα στιγμή. Δεν υπάρχουν στρατηγικές, δεν υπάρχουν μεγάλοι ηγέτες, μόνο ήρωες οι οποίοι κατανοούν την εξελικτική πορεία της συνείδησης και επιτρέπουν στις διεργασίες του σύμπαντος να πραγματοποιηθούν μέσα τους.

Πώς τα μαγνητικά κύματα θερμαίνουν τον Ήλιο; Επιστήμονες λύνουν ένα μυστήριο 70 ετών

Ο Ήλιος είναι η πηγή ενέργειας που υποστηρίζει όλη της ζωής στη Γη, όμως πολλά παραμένουν άγνωστα σχετικά με αυτόν. Μολαταύτα, μια ομάδα στο Queen’s University του Belfast ξεκλείδωσε πρόσφατα ορισμένα μυστήρια και η μελέτη της δημοσιεύεται στο Nature Physics.

Το 1942, ο Σουηδός φυσικός και μηχανικός Hannes Alfvén προέβλεψε την ύπαρξη ενός νέου τύπου κύματος λόγω της δράσης του μαγνητισμού στο πλάσμα, γεγονός που τον οδήγησε στο βραβείο Nobel για τη φυσική το 1970. Τα κύματα Alfvén συνδέθηκαν με μια ποικιλία πηγών, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι πυρηνικοί αντιδραστήρες, το νέφος αερίου που περικλείει τους κομήτες, εργαστηριακά πειράματα, η ιατρική απεικόνιση MRI και η ατμόσφαιρα του πλησιέστερου σε μας άστρου – του Ήλιου. Οι επιστήμονες υποστήριζαν για πολλά χρόνια ότι τα κύματα αυτά μπορεί να παίζουν σημαντικό ρόλο στη διατήρηση των εξαιρετικά υψηλών θερμοκρασιών του Ήλιου, όμως μέχρι τώρα δεν μπορούσαν να το αποδείξουν.

Ο Dr David Jess, από τη Σχολή Μαθηματικών και Φυσικής του Queen’s University του Belfast εξηγεί: «Για μακρύ χρονικό διάστημα οι επιστήμονες σε όλο τον πλανήτη προέβλεπαν ότι τα κύματα Alfvén εκτοξεύονταν προς τα πάνω από την ηλιακή επιφάνεια για να διαλυθούν στα ψηλότερα στρώματα, απελευθερώνοντας τεράστια ποσά ενέργειας με μορφή θερμότητας. Κατά την τελευταία δεκαετία οι επιστήμονες μπόρεσαν να αποδείξουν ότι τα κύματα υπάρχουν, αλλά μέχρι τώρα δεν υπήρχαν άμεσες αποδείξεις ότι είχαν την δυνατότητα να μετατρέπουν την κίνησή τους σε θερμότητα.

Στο Πανεπιστήμιο, έχουμε ηγηθεί μιας ομάδας για να ερευνήσουμε και εντοπίσουμε τη θερμότητα που παράγεται από τα κύματα Alfvén σε μια ηλιακή κηλίδα. Η θεωρία αυτή είχε προβλεφθεί κάπου 75 χρόνια πριν, όμως τώρα έχουμε την απόδειξη για πρώτη φορά. Η έρευνά μας ανοίγει ένα νέο παράθυρο για την κατανόηση του πώς αυτό το φαινόμενο θα μπορούσε δυνητικά να λειτουργήσει σε άλλες περιοχές όπως ενεργειακοί οι αντιδραστήρες και οι ιατρικές συσκευές».

Η μελέτη χρησιμοποίησε εξελιγμένες υψηλής ανάλυσης παρατηρήσεις από το Ηλιακό Τηλεσκόπιο Dunn στο Νέο Μεξικό, στις ΗΠΑ, παράλληλα με συμπληρωματικές παρατηρήσεις από το Παρατηρητήριο Ηλιακής Δυναμικής της NASA, για να αναλυθούν τα ισχυρότερα μαγνητικά πεδία που εμφανίζονται στις ηλιακές κηλίδες. Οι ηλιακές αυτές κηλίδες έχουν έντονα πεδία παρόμοια με τις σύγχρονες συσκευές MRI στα νοσοκομεία και είναι πολύ μεγαλύτερες από ότι ο ίδιος μας ο πλανήτης.

Ο Dr Samuel Grant, από το ίδιο Πανεπιστήμιο, σχολιάζει: «Αναλύοντας το φως του Ήλιου στα συστατικά του χρώματα, η διεθνής ερευνητική ομάδα μας μπόρεσε να εξετάσει τη συμπεριφορά ορισμένων στοιχείων του περιοδικού πίνακα μέσα στην ατμόσφαιρα του Ήλιου, συμπεριλαμβανομένων του ασβεστίου και του σιδήρου. Μόλις τα στοιχεία αυτά αποσπάστηκαν, ανιχνεύθηκαν έντονες λάμψεις φωτός στις αλληλουχίες των εικόνων. Αυτές οι έντονες λάμψεις είχαν όλες τις σφραγίδες των κυμάτων Alfvén που μετατρέπουν την ενέργειά τους σε ωστικά κύματα, με τρόπο παρόμοιο που ένα υπερηχητικό αεροσκάφος δημιουργεί έκρηξη καθώς ξεπερνάει την ταχύτητα του ήχου. Μετά, τα ωστικά κύματα εξαπλώνονται στο περιβάλλον πλάσμα, παράγοντας έντονη θερμότητα. Χρησιμοποιώντας υπερυπολογιστές, μπορέσαμε να αναλύσουμε τα δεδομένα και να δείξουμε για πρώτη φορά στην ιστορία ότι τα κύματα Alfvén ήταν σε θέση να αυξήσουν βιαίως τις θερμοκρασίες του πλάσματος πάνω από το ήρεμο υπόβαθρό τους».

Χρειάζεται σήμερα να ανατρέχουμε στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία;

Στο τέλος αυτής της διαδρομής μέσα από τις αναπαραστάσεις του αθηναϊκού παραδείγματος κατά τη διάρκεια των αιώνων, ποια συμπεράσματα μπορεί να βγάλει ένας σημερινός ιστορικός γι’ αυτή την εμπειρία; Νομίζω ότι είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να εκτιμήσουμε το τι μας χωρίζει απ’ την Αθήνα: δεν είναι μόνο η δουλεία -αυτό εξυπακούεται- αλλά και η φύση της κοινωνίας, των συναλλαγών, ο ρόλος του πολέμου, της θρησκείας. Πρέπει να διαβάσουμε τους αρχαίους συγγραφείς επανατοποθετώντας τους στο δικό τους συγκείμενο, αποφεύγοντας όχι μόνο να θεωρούμε τον Θουκυδίδη σύγχρονό μας, αλλά και να προβάλλουμε στις συζητήσεις μας για τις πολιτικές διαμάχες στην Αθήνα τα δικά μας προβλήματα, είτε πρόκειται για «διεθνείς» σχέσεις είτε για ρήξεις μέσα στην κοινωνία. Είδαμε πώς μπορούμε, μέσα από τα ίδια κείμενα, να τονίζουμε τα αδικήματα του ιμπεριαλισμού ή να τον κάνουμε υπόβαθρο της ανάπτυξης του πολιτισμού. Μπορούμε να τονίζουμε τον αρνητικό ρόλο των δημαγωγών που κολάκευαν έναν «όχλο» άπληστο για τα υλικά οφέλη που του πρόσφεραν, σε αντίθεση με τις αρετές μιας ελίτ που σεβόταν τα συμφέροντα ενός δήμου στον οποίο στηριζόταν η ναυτική δύναμη της πόλης. Με βάση τα ίδια «γεγονότα», μπορούμε να διακρίνουμε έναν λαμπρό 5ο αιώνα από έναν ξεπεσμένο 4ο αιώνα ή, αντιστρόφως, τη «ριζοσπαστική» δημοκρατία του 5ου αιώνα από τη «νομιμόφρονα» δημοκρατία του 4ου – αντιφατικές εικόνες που επιτρέπουν να δικαιολογήσουμε την επιλογή ή την απόρριψη της λαϊκής ηγεμονίας.

 

Πρέπει λοιπόν να πάψουμε να ενδιαφερόμαστε για το πολιτικό σύστημα που επινόησαν οι Αθηναίοι; Δεν νομίζω. Αυτό το σύστημα επέτρεψε για δύο περίπου αιώνες να γεννηθεί το θέατρο, η ιστορία, η φιλοσοφία, χωρίς να αναφέρουμε μια τέχνη που προκαλεί ακόμα τον θαυμασμό. Και ίσως, ακόμα περισσότερο, γιατί αυτό το σύστημα που στηριζόταν στην ισότητα των μελών της κοινωνίας των πολιτών λειτούργησε χωρίς πραγματικές αβαρίες παρά τις κοινωνικές ανισότητες. Κατά τη γνώμη μου, το πιο συναρπαστικό μάθημα αυτής της αθηναϊκής εμπειρίας είναι, όπως το επιβεβαιώνουν οι νόμοι και τα ψηφίσματα που έφτασαν ως εμάς, ότι αν η πλειοψηφία έπαιρνε μια απόφαση, γινόταν αμέσως δεκτή σαν να απέρρεε από ομοφωνία της εκκλησίας του δήμου. Ένα μάθημα που θα έπρεπε ίσως να σκεφτούν οι σημερινοί πολιτικοί άνδρες ως προς τη δυνατότητα να βρούμε, βάσει του αθηναϊκού «μοντέλου», λύσεις για τις παρεκτροπές της σύγχρονης δημοκρατίας… Μπορούμε άραγε να φτάσουμε σ’ αυτό που είχε επιβληθεί στη μικρή πόλη της Αθήνας επί δύο αιώνες, να επιτρέπουμε, δηλαδή, σε όλους να εκφράζονται πάνω σε προβλήματα όλο και πιο περίπλοκα; Διάφορες λύσεις έχουν επινοηθεί, λιγότερο ή περισσότερο ουτοπικές, που δεν θα τις εκθέσουμε εδώ.

 

Ένα γεγονός που τις συνέπειές του έχουμε μόλις αρχίσει να εκτιμούμε απορρέει από τις προόδους της πληροφορικής. Προσφάτως διαπιστώσαμε τον ρόλο που έπαιξαν τα κινητά τηλέφωνα στο ξέσπασμα λαϊκών κινημάτων. Αλλά είναι ακόμα δύσκολο να υπολογίσουμε τον αντίκτυπο αυτής της επιταχυνόμενης διάδοσης της πληροφορίας στην αποτελεσματικότητα ή στους κινδύνους που παρουσιάζει η μορφή της ενεργούς συμμετοχής στη λειτουργία της πολιτικής ζωής. Είναι φανερό, είμαστε πολύ μακριά από το αθηναϊκό μας «μοντέλο». Κι όμως, μετά από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, εξακολουθεί να κάνει τους σημερινούς ανθρώπους να ονειρεύονται.

 

Θα δανειστώ το συμπέρασμά μου από τον Γερμανό ιστορικό Βίλφριντ Νίππελ: «Όσο η δημοκρατία και οι ανεπάρκειες της πρακτικής εφαρμογής της παραμένουν αντικείμενο συζήτησης σ’ ένα κράτος που δεν αποτελείται από θεούς (Ρουσσό), η Αθήνα πιθανότατα δεν θα εξαφανιστεί από τη σκέψη.