Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ, ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ - Ἱστορίαι 1, 20-22

Η ιστορική μέθοδος του Θουκυδίδη

Με εξαίρεση δύο εκτενείς παρεκβάσεις στο πρώτο βιβλίο, τη λεγόμενη αρχαιολογία (1, 2-20), όπου γίνεται λόγος για το απώτερο παρελθόν, και τη λεγόμενη πεντηκονταετία (1, 89-117), όπου ο ιστορικός πραγματεύεται γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος, η Ἱστορία του Θουκυδίδη είναι η ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου (431-404 π.Χ.), την οποία όμως δεν πρόφθασε να ολοκληρώσει -η εξιστόρηση διακόπτεται απότομα το έτος 411 π.Χ.

Στο παρακάτω απόσπασμα, το οποίο προτάσσεται της εξιστόρησης του Πελοποννησιακού πολέμου, ο ιστορικός, διαφοροποιούμενος και από τους πολλούς, που αβασάνιστα σχηματίζουν γνώμη για τα πράγματα, και από τους ποιητές και τους λογογράφους, που ενδιαφέρονται πιο πολύ να τέρψουν τους ακροατές παρά για την αλήθεια, εκθέτει τη μέθοδο που ακολούθησε ο ίδιος τόσο κατά την παρουσίαση των πολεμικών γεγονότων (τὰ ἔργα τῶν πραχθέντων ἐν τῷ πολέμῳ) όσο και σχετικά με το περιεχόμενο των λόγων που ενσωματώνει στο έργο του (ὅσα λόγῳ εἶπον ἕκαστοι).

Κύριο μέλημα του ιστορικού είναι η εξακρίβωση της αλήθειας, μια επιλογή που προϋποθέτει επίμονη και επίμοχθη αναζήτηση και του παρέχει το δικαίωμα να ισχυριστεί ότι το έργο του συνιστά κτῆμα ἐς αἰεὶ μᾶλλον ἢ ἀγώνισμα ἐς τὸ παραχρῆμα ἀκούειν.

Ἱστορίαι 1, 20-22

[1.20.1] τὰ μὲν οὖν παλαιὰ τοιαῦτα ηὗρον, χαλεπὰ ὄντα παντὶ ἑξῆς τεκμηρίῳ πιστεῦσαι. οἱ γὰρ ἄνθρωποι τὰς ἀκοὰς τῶν προγεγενημένων, καὶ ἢν ἐπιχώρια σφίσιν ᾖ, ὁμοίως ἀβασανίστως παρ᾽ ἀλλήλων δέχονται.

…

[1.20.3] οὕτως ἀταλαίπωρος τοῖς πολλοῖς ἡ ζήτησις τῆς ἀληθείας, καὶ ἐπὶ τὰ ἑτοῖμα μᾶλλον τρέπονται. [1.21.1] ἐκ δὲ τῶν εἰρημένων τεκμηρίων ὅμως τοιαῦτα ἄν τις νομίζων μάλιστα ἃ διῆλθον οὐχ ἁμαρτάνοι, καὶ οὔτε ὡς ποιηταὶ ὑμνήκασι περὶ αὐτῶν ἐπὶ τὸ μεῖζον κοσμοῦντες μᾶλλον πιστεύων, οὔτε ὡς λογογράφοι ξυνέθεσαν ἐπὶ τὸ προσαγωγότερον τῇ ἀκροάσει ἢ ἀληθέστερον, ὄντα ἀνεξέλεγκτα καὶ τὰ πολλὰ ὑπὸ χρόνου αὐτῶν ἀπίστως ἐπὶ τὸ μυθῶδες ἐκνενικηκότα, ηὑρῆσθαι δὲ ἡγησάμενος ἐκ τῶν ἐπιφανεστάτων σημείων ὡς παλαιὰ εἶναι ἀποχρώντως. [1.21.2] καὶ ὁ πόλεμος οὗτος, καίπερ τῶν ἀνθρώπων ἐν ᾧ μὲν ἂν πολεμῶσι τὸν παρόντα αἰεὶ μέγιστον κρινόντων, παυσαμένων δὲ τὰ ἀρχαῖα μᾶλλον θαυμαζόντων, ἀπ᾽ αὐτῶν τῶν ἔργων σκοποῦσι δηλώσει ὅμως μείζων γεγενημένος αὐτῶν. [1.22.1] καὶ ὅσα μὲν λόγῳ εἶπον ἕκαστοι ἢ μέλλοντες πολεμήσειν ἢ ἐν αὐτῷ ἤδη ὄντες, χαλεπὸν τὴν ἀκρίβειαν αὐτὴν τῶν λεχθέντων διαμνημονεῦσαι ἦν ἐμοί τε ὧν αὐτὸς ἤκουσα καὶ τοῖς ἄλλοθέν ποθεν ἐμοὶ ἀπαγγέλλουσιν· ὡς δ᾽ ἂν ἐδόκουν ἐμοὶ ἕκαστοι περὶ τῶν αἰεὶ παρόντων τὰ δέοντα μάλιστ᾽ εἰπεῖν, ἐχομένῳ ὅτι ἐγγύτατα τῆς ξυμπάσης γνώμης τῶν ἀληθῶς λεχθέντων, οὕτως εἴρηται. [1.22.2] τὰ δ᾽ ἔργα τῶν πραχθέντων ἐν τῷ πολέμῳ οὐκ ἐκ τοῦ παρατυχόντος πυνθανόμενος ἠξίωσα γράφειν, οὐδ᾽ ὡς ἐμοὶ ἐδόκει, ἀλλ᾽ οἷς τε αὐτὸς παρῆν καὶ παρὰ τῶν ἄλλων ὅσον δυνατὸν ἀκριβείᾳ περὶ ἑκάστου ἐπεξελθών. [1.22.3] ἐπιπόνως δὲ ηὑρίσκετο, διότι οἱ παρόντες τοῖς ἔργοις ἑκάστοις οὐ ταὐτὰ περὶ τῶν αὐτῶν ἔλεγον, ἀλλ᾽ ὡς ἑκατέρων τις εὐνοίας ἢ μνήμης ἔχοι. [1.22.4] καὶ ἐς μὲν ἀκρόασιν ἴσως τὸ μὴ μυθῶδες αὐτῶν ἀτερπέστερον φανεῖται· ὅσοι δὲ βουλήσονται τῶν τε γενομένων τὸ σαφὲς σκοπεῖν καὶ τῶν μελλόντων ποτὲ αὖθις κατὰ τὸ ἀνθρώπινον τοιούτων καὶ παραπλησίων ἔσεσθαι, ὠφέλιμα κρίνειν αὐτὰ ἀρκούντως ἕξει. κτῆμά τε ἐς αἰεὶ μᾶλλον ἢ ἀγώνισμα ἐς τὸ παραχρῆμα ἀκούειν ξύγκειται.

***
[20] Εις τοιαύτα λοιπόν κατέληξε συμπεράσματα η έρευνά μου περί των παλαιών, ως προς τα οποία δεν ημπορεί κανείς να δώση πίστιν εις όλας τας υπαρχούσας παραδόσεις. Διότι οι άνθρωποι αποδέχονται εξ ίσου αβασανίστως όσα εξ ακοής μανθάνουν περί των παρελθόντων πραγμάτων, και όταν ακόμη αναφέρωνται εις την ιδικήν των χώραν.

...

(3) Τόσον απρόθυμοι είναι οι περισσότεροι άνθρωποι να υποβάλλωνται εις κόπον προς αναζήτησιν της αληθείας και τρέπονται μάλλον προς ό,τι ευρίσκουν έτοιμον.
[21] Εν τούτοις, δεν θα επλανάτο κανείς, εάν επί τη βάσει των ανωτέρω τεκμηρίων έκρινεν ότι τα του παλαιού καιρού ήσαν κατά μεγάλην προσέγγισιν τοιαύτα, όπως τα εξέθεσα. Ούτε πρέπει να δώση μεγαλυτέραν πίστιν εις τας υπερβολάς της φαντασίας των ποιητών, ούτε εις τας διηγήσεις των χρονογράφων,¹ τας οποίας ούτοι εσύνθεσαν μάλλον διά να ευχαριστήσουν τους ακροατάς των παρά διά να είπουν την αλήθειαν. Αι διηγήσεις αυταί είναι ανεξέλεγκτοι και κατά το πλείστον περιήλθαν ένεκα της πολυκαιρίας εις την χώραν των μύθων, ώστε να καταστούν απίστευτοι. Προκειμένου εν τούτοις περί πραγμάτων τόσον παλαιών, πρέπει να θεωρήση κανείς ότι ταύτα εξηκριβώθησαν αποχρώντως, επί τη βάσει των πλέον αναμφισβητήτων τεκμηρίων. [2] Και μολονότι οι άνθρωποι, εφόσον μεν διεξάγουν ένα πόλεμον, τον θεωρούν ως τον μέγιστον, ενώ όταν τελειώση θαυμάζουν περισσότερον τους παλαιούς, ο Πελοποννησιακός πόλεμος, διά τον κρίνοντα επί τη βάσει αυτών των γεγονότων, θέλει αποδειχθή ότι υπήρξε μεγαλύτερος από όλους τους προηγουμένους.
[22] Και ως προς μεν τους λόγους, τους απαγγελθέντας από διαφόρους, είτε κατά τας παραμονάς του πολέμου, είτε κατά την διάρκειαν αυτού, η ακριβής απομνημόνευσις των λεχθέντων ήτο δύσκολος, ή μάλλον αδύνατος, και εις εμέ, δι᾽ όσους ο ίδιος ήκουσα, και εις τους άλλους, όσοι μου ανεκοίνωσαν αυτούς από τα διάφορα μέρη όπου τους ήκουσαν. Διά τούτο τους έγραψα όπως ενόμισα ότι έκαστος των ρητόρων ηδύνατο να ομιλήση προσφορώτερον προς την εκάστοτε περίστασιν, προσηλούμενος συγχρόνως όσον το δυνατόν περισσότερον εις την γενικήν έννοιαν των πραγματικώς λεχθέντων. [2] Τα γεγονότα, εξ άλλου, του πολέμου έκρινα καθήκον μου να γράψω, όχι λαμβάνων τας πληροφορίας μου από τον πρώτον τυχόντα, ούτε όπως τα εφανταζόμην, αλλ᾽ αφού υπέβαλα εις ακριβέστατον έλεγχον και εκείνα των οποίων υπήρξα αυτόπτης μάρτυς και όσα έμαθα από άλλους. [3] Αλλ᾽ η εξακρίβωσίς των ήτον έργον δύσκολον, διότι οι αυτόπται μάρτυρες των διαφόρων γεγονότων δεν εξέθεταν τα ίδια πράγματα κατά τον ίδιον τρόπον, αλλ᾽ έκαστος αναλόγως της μνήμης του ή της ευνοίας, την οποίαν είχε προς τον ένα ή τον άλλον αντίπαλον. [4] Ο αποκλεισμός του μυθώδους από την ιστορίαν μου ίσως την καταστήση ολιγώτερον τερπνήν ως ακρόαμα. Θα μου είναι όμως αρκετόν, εάν το έργον μου κρίνουν ωφέλιμον όσοι θελήσουν να έχουν ακριβή αντίληψιν των γεγονότων, όσα έχουν ήδη λάβει χώραν, και εκείνων τα οποία κατά την ανθρωπίνην φύσιν μέλλουν να συμβούν περίπου όμοια. Διότι την ιστορίαν μου έγραψα ως θησαυρόν παντοτεινόν και όχι ως έργον προωρισμένον να υποβληθή εις διαγωνισμόν και ν᾽ αναγνωσθή εις επήκοον των πολλών, διά να λησμονηθή μετ᾽ ολίγον
-------------

¹ Στο πρωτότυπο: λογογράφοι. Έτσι ονομάζονται οι πρώιμοι Ίωνες ιστοριογράφοι συμπεριλαμβανομένου και του Ηροδότου.

Η ψυχή των θηρίων

«Και τα θηρία πώς έχουν ζωή; Αν, όπως λέγεται, υπάρχουν εντός τους αμαρτωλές ανθρώπινες ψυχές, τότε το χωριστό τμήμα της ψυχής δεν ανήκει στα θηρία, αλλά παρευρίσκεται χωρίς να είναι παρόν σε αυτά. Η συναίσθησή τους έχει το είδωλο της ψυχής μετά του σώματος.[1]∙  και το σώμα είναι κάποια διαμορφωμένη ποιότητα του ειδώλου της ψυχής∙ αν, λοιπόν, δεν είναι μία ανθρώπινη ψυχή μέσα τους (στα θηρία), τότε είναι έλλαμψη από την καθολική (ψυχή) η ζωή που γίνεται σε αυτά.»

(Βλ., Πλωτίνος «Εννεάς Α’» 1.11.8 – 1.11.15)

 

Η απόδοση αυτή, από την τρίτη πρόταση και μετά είναι δική μου, προσπαθώντας να αποδώσω όσο το δυνατόν καλύτερα το κείμενο του Πλωτίνου.

 

Η απόδοση του εν λόγω χωρίου από τις εκδόσεις Κάκτος, είναι:

«Και τα θηρία πώς έχουν ζωή; Αν, όπως λέγεται, υπάρχουν εντός τους αμαρτωλές ανθρώπινες ψυχές, τότε το χωριστό τμήμα της ψυχής δεν ανήκει στα θηρία, αλλά παρευρίσκεται χωρίς να είναι παρόν σε αυτά. Η συνείδησή τους νιώθει μόνο την εικόνα της ψυχής μαζί με το σώμα, και το σώμα τους έχει τις ιδιότητες που αντανακλά η ψυχή. Αν λοιπόν δεν είναι μία ανθρώπινη ψυχή μέσα στα ζώα, τότε η ζωή τους είναι η ακτινοβολία του σώματος που έρχεται από τη ψυχή του σύμπαντος.»

 

Και εδώ το αρχαίο κείμενο:

«Τὰ δὲ θηρία πῶς τὸ ζῷον ἔχει; ῍Η εἰ μὲν ψυχαὶ εἶεν ἐν αὐτοῖς ἀνθρώπειοι, ὥσπερ λέγεται, ἁμαρτοῦσαι, οὐ τῶν θηρίων γίνεται τοῦτο, ὅσον χωριστόν, ἀλλὰ παρὸν οὐ πάρεστιν αὐτοῖς, ἀλλ᾽ ἡ συναίσθησις τὸ τῆς ψυχῆς εἴδωλον μετὰ τοῦ σώματος ἔχει· σῶμα δὴ τοιόνδε οἷον ποιωθὲν ψυχῆς εἰδώλῳ· εἰ δὲ μὴ ἀνθρώπου ψυχὴ εἰσέδυ, ἐλλάμψει ἀπὸ τῆς ὅλης τὸ τοιοῦτον ζῷον γενόμενόν ἐστιν.»

 

Το επίμαχο σημείο του αρχαίου κειμένου είναι το:

«ἀλλ᾽ ἡ συναίσθησις τὸ τῆς ψυχῆς εἴδωλον μετὰ τοῦ σώματος ἔχει· σῶμα δὴ τοιόνδε οἷον ποιωθὲν ψυχῆς εἰδώλῳ· εἰ δὲ μὴ ἀνθρώπου ψυχὴ εἰσέδυ, ἐλλάμψει ἀπὸ τῆς ὅλης τὸ τοιοῦτον ζῷον γενόμενόν ἐστιν.»

--------------------

[1] Το είδωλο της ψυχής είναι η λεγόμενη άλογη-θνητή ψυχή

Το συναίσθημα της αηδίας: Γιατί είναι πολύ χρήσιμο στο μεγάλωμα του παιδιού

Το ερευνητικό ενδιαφέρον των συναισθημάτων έχει έρθει στο προσκήνιο τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς αποτελεί πλέον παρελθόν η αντίληψη περί διχοτόμησης της ανθρώπινης ύπαρξης σε «πνεύμα» και «σώμα» και τα συναισθήματα έπαυσαν να θεωρούνται υποδεέστερης σημασίας για την κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι τα συναισθήματα μας παρακινούν να προβούμε σε συμπεριφορές που συμβάλλουν στην αύξηση των πιθανοτήτων μας για επιβίωση και αναπαραγωγή.

Τι γνωρίζουμε άραγε για το συναίσθημα της αηδίας; Έχει χαρακτηριστεί ως «το ξεχασμένο συναίσθημα της ψυχιατρικής» και οι πρώτες σχετικές έρευνες έλαβαν χώρα μόλις εκατό χρόνια πριν (ξεκινώντας με το Δαρβίνο), αλλά το θέμα μετά παραμερίστηκε από τους επιστήμονες για δεκαετίες. Η αηδία υπάρχει σχεδόν σε κάθε κατάλογο βασικών συναισθημάτων, τα οποία υπάρχουν σ’ όλους τους πολιτισμούς (φόβος, θυμός κτλ.) και ξεχωρίζει στο γεγονός ότι σχετίζεται ειδικά με ένα συγκεκριμένο σύστημα κινητοποίησης (πείνα) και με ένα συγκεκριμένο σημείο του σώματος (στόμα).

Αποτυπώνεται με μια χαρακτηριστική έκφραση στο πρόσωπο (ζάρωμα της μύτης και των χειλιών, κλείσιμο των ματιών), κατάλληλη στάση (απομάκρυνση του εαυτού από το αντικείμενο προσβολής) και μια ιδιαίτερη φυσιολογική εκδήλωση (ναυτία). Όταν νιώθουμε αηδία αυξάνεται η έκκριση σίελου και μειώνονται οι παλμοί και η θερμοκρασία του δέρματός μας.

Από μελέτες που έχουν διενεργηθεί σχετικά με τη νευροφυσιολογική βάση του εν λόγω συναισθήματος προκύπτει ότι σχετίζεται άμεσα με συγκεκριμένα εγκεφαλικά συστήματα (βασικά γάγγλια και η νήσος του Reil). Έχει βρεθεί επίσης ότι άτομα που πάσχουν από ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση (OCD) επηρεάζονται ευκολότερα και σε μεγαλύτερο βαθμό από τις αηδιαστικές αναπαραστάσεις.

Το συναίσθημα της αηδίας είναι χρήσιμο για την κοινωνική και αναπτυξιακή ψυχολογία, γιατί μαζί με το φόβο (σε πολλές καθημερινές καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε προκαλούνται ταυτόχρονα και τα δυο), αποτελεί πρωταρχικό μέσο κοινωνικοποίησης. Στους ανθρώπους η αηδία μπορεί να βιωθεί και για κοινωνικούς λόγους, για παράδειγμα για «κοινωνικά παράσιτα», όπως κακοποιούς παιδιών (διαπροσωπική και ηθική διάσταση).

Στο πλαίσιο της εξελικτικής προσέγγισης, η αηδία φαίνεται να σχετίζεται άμεσα και με την έννοια της υγιεινής, αποτελώντας το «έναυσμα» υιοθέτησης αντίστοιχης συμπεριφοράς. Αν το συναίσθημα της αηδίας εξελίχθηκε έτσι ώστε να μας προστατεύει από τα μικρόβια και τις μολύνσεις, τότε η υγιεινή αποτελεί την πρακτική προέκταση αυτής. Σύμφωνα με τη dr Val Curtis (London School of Hygiene) η ευαισθησία στην αηδία (disgust sensitivity) φαίνεται να εμφανίζεται σε υψηλότερα επίπεδα στο γυναικείο πληθυσμό, ως κατ’ εξοχήν φορέα της ανθρώπινης ζωής και κύριους φροντιστές των παιδιών και εμφανίζεται μείωση της ευαισθησίας αυτής, καθώς αυξάνεται το όριο ηλικίας, και συνεπώς η δυνατότητα αναπαραγωγής.

Ένα παιδί δε χρειάζεται να αναπτύξει έντονα το συναίσθημα της αηδίας εώς ότου φτάσει στην ηλικία που μειώνεται η στενή επιτήρηση των ανθρώπων που το φροντίζουν (κατά τους Rozin-Fallon πριν τα 5 έτη). Η ανατροφή διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στον καθορισμό του τι χαρακτηρίζεται αηδιαστικό και είναι εξαιρετικά ωφέλιμο οι γονείς να διατηρούν την έννοια της υγιεινής στις καθημερινές πρακτικές της οικογένειας και να απομακρύνουν τυχόν μολυσματικές ουσίες εκτός του οικιακού περιβάλλοντος των παιδιών.

Είναι σημαντικό λοιπόν για τους γονείς να μάθουν και να εκπαιδεύσουν τα παιδιά από μικρή ηλικία να φροντίζουν και να διατηρούν καθαρό τον προσωπικό τους χώρο (όπου περνούν πολλές ώρες) και να χρησιμοποιούν σαπούνι για την καθαριότητα των χεριών κάθε φορά μετά από επαφή με αντικείμενα του αποχωρητηρίου, υιοθετώντας διάφορες διευκολυντικές μεθόδους (π.χ. απαλές πετσέτες, εύοσμα σαπούνια ήπιας χρήσης).

Σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να αποθαρρύνονται τα παιδιά από το να «εξερευνήσουν τον κόσμο», με το φόβο να μην μολυνθούν, λερωθούν κτλ., καθώς η έννοια της υγιεινής αναφέρεται σε τρόπο – στάση ζωής και όχι σε περιορισμό της έμφυτης περιέργειας των παιδιών για δημιουργική ανακάλυψη του άγνωστου/καινούριου.

Ο Θησέας και οι Αμαζόνες

Πριν από αμέτρητες γενιές ανθρώπων, σε μία χώρα μακρινή, που την κατοικούσαν μόνον γυναίκες, ζούσε η μεγάλη και ισχυρή φυλή των Αμαζόνων. Η κοινωνία τους, βέβαια, επέτρεπε την επαφή με άνδρες, αλλά σε συγκεκριμένες εποχές τού έτους, ενώ καθ’ όλη την υπόλοιπη χρονιά, οι Αμαζόνες φρόντιζαν μόνες τους τα πάντα: καλλιεργούσαν την γη, έβοσκαν τα κοπάδια, ύφαιναν, τρυγούσαν, έπλεκαν, έπλαθαν πήλινα αγγεία, έχτιζαν ξύλινες και πέτρινες κατοικίες, κατεργάζονταν το μάρμαρο και το μέταλλο, κατασκεύαζαν πλοία, εξασκούνταν στα όπλα και στην ιππασία, αθλούνταν εντατικά, οργάνωναν αγώνες και, φυσικά, λάτρευαν τους ολύμπιους θεούς και τελούσαν ικετήριες και ευχαριστήριες θυσίες επάνω στους ιερούς βωμούς.

Μία από τις ενδοξότερες βασίλισσες των Αμαζόνων ήταν η θεϊκή Ιππολύτη. Στην ομορφιά δεν μπορούσε να την συναγωνιστεί καμμία γυναίκα, αλλά ήταν τόσο ικανή και στα όπλα, ώστε κανένας άνδρας δεν τολμούσε να μονομαχήσει μαζί της. Επάνω στα μακριά, καστανά μαλλιά της, που έδενε πότε-πότε ψηλά στο κεφάλι, φορούσε ένα ολόχρυσο στέμμα. Στους γεροδεμένους, μελαχρινούς ώμους της έριχνε πάντοτε έναν μακρύ μανδύα, τον οποίο στερέωνε με μία αδαμάντινη πόρπη επάνω από το αγαλματένιο στήθος της. Τα ενδύματά της ήταν κατασκευασμένα από δέρματα ζώων και τα έδενε γύρω από την δαχτυλιδένια μέση της με μία πολυτελή ζώνη, στολισμένη με κεντήματα που απεικόνιζαν σκηνές κυνηγιού. Αυτή η περίτεχνη ζώνη ήταν δώρο τής μαχητικής Αρτέμιδας προς την Ιππολύτη, επειδή η πανώρια βασίλισσα ήταν και πρωθιέρεια τής πανίσχυρης θεάς, την οποία κατ’ εξοχήν λάτρευαν και τιμούσαν οι Αμαζόνες ως προστάτιδα και ανώτατη ηγέτιδά τους.

Κάποτε, λοιπόν, ο θρυλικός ήρωας Θησέας, όντας ηγεμόνας των Αθηναίων, αποφάσισε να ταξιδέψει μέχρι την μυστηριώδη χώρα των Αμαζόνων, προκειμένου να γνωρίσει από κοντά εκείνη την θαυμαστή φυλή, γιά την οποία είχε ακούσει πολλές ενδιαφέρουσες και παράξενες διηγήσεις. Εξόπλισε κατάλληλα, τότε, ένα μεγάλο και γερό πλοίο, φόρτωσε τις αποθήκες του με κάθε είδους προμήθειες, επιβίβασε σ’ αυτό επιλεγμένους φίλους και συντρόφους του και ξεκίνησε γιά τα μακρινά μέρη των Αμαζόνων. Το ταξίδι του κύλισε ήρεμα και ατάραχα, γιατί ήταν καλοκαίρι και γιατί ο πολεμικός στόλος των Αθηναίων είχε καθαρίσει τα θαλάσσια περάσματα από την ενοχλητική και επικίνδυνη παρουσία ληστών και πειρατών. Έπειτα από πλεύση αρκετών ημερών, λοιπόν, ο Θησέας και η ομάδα του έφτασαν στο οχυρωμένο λιμάνι τής πρωτεύουσας των Αμαζόνων, πρόσδεσαν το πλοίο στους πασσάλους τής ακτής και αποβιβάστηκαν με τάξη.

Οι καλλίγραμες Αμαζόνες, που φρουρούσαν το λιμάνι, συγκεντρώθηκαν πάνοπλες τριγύρω τους, παρατηρώντας με περιέργεια τους νέους άνδρες και ρωτώντας τους γιά ποιόν λόγο έφτασαν μέχρι εκεί. Ο Θησέας και οι σύντροφοί του, κοιτάζοντας ολόγυρα με έκπληξη και θαυμασμό, απαντούσαν με ευγένεια και εξηγούσαν ότι ο σκοπός τού ταξιδιού τους ήταν ειρηνικός και ότι προσέρχονταν ως φίλοι, επιθυμώντας να γνωρίσουν από κοντά τις περίφημες Αμαζόνες. Οι γυναίκες, τότε, τους οδήγησαν στα μαρμάρινα ανάκτορα τής Ιππολύτης, τους έβαλαν να καθίσουν σε μία άνετη αίθουσα, που φωτιζόταν από τετράγωνα παράθυρα, τους προσέφεραν δροσερούς καρπούς και γλυκό κρασί, και τους ζήτησαν να περιμένουν εκεί την άφιξη τής Ιππολύτης. Στην ανατολική πλευρά τής αίθουσας ορθώνονταν τρεις μεγαλοπρεπείς βωμοί, αφιερωμένοι στις τρεις αειπάρθενες θεές τού Ολύμπου: την Αρτέμιδα, την Αθηνά και την Εστία. Στους τοίχους κρέμονταν τεράστιες, καλογυαλισμένες ασπίδες με αναπαραστάσεις μαχών και συμποσίων, καθώς και ανθεκτικά, δρύινα δόρατα με θανατηφόρες αιχμές. Οι ταξιδιώτες παρατηρούσαν προσεκτικά τον εντυπωσιακό διάκοσμο και σχολίαζαν χαμηλόφωνα όσα έβλεπαν.

Μέσα σε λίγη ώρα, λοιπόν, στην είσοδο τής αίθουσας εμφανίστηκε η αγέρωχη Ιππολύτη, μαζί με τέσσερις ακόμη Αμαζόνες – την Μελανίππη, την Θελξίππη, την Έρση και την Κρονία – αφήνοντας τους νεαρούς Αθηναίους άφωνους με το εξαίσιο παράστημα, το φωτεινό πρόσωπο, τα αστραφτερά μάτια και το υπερήφανο παρουσιαστικό της. Η βασίλισσα καλωσόρισε τους επισκέπτες της, κάθισε ανάμεσά τους, γύρω από το μαρμάρινο τραπέζι, και επί ώρες συζήτησε με τον Θησέα και τους συντρόφους του γιά χίλια-δυό θέματα. Οι τέσσερις συντρόφισσές της, γιά τις οποίες κανείς δεν θα μπορούσε να πει με βεβαιότητα ποιά ήταν η ομορφότερη ή η ελκυστικότερη, περιποιήθηκαν τους φιλοξενούμενους και αργότερα τους ξενάγησαν στην πόλη τους, στα ιερά, στην αγορά, στο στάδιο και στα εργαστήρια των τεχνιτριών. Λίγο πριν βραδιάσει, οι ταξιδιώτες αντάλλαξαν δώρα φιλοξενίας με τις Αμαζόνες, θυσίασαν στο ιερό τού ξένιου Δία και αποχώρησαν γιά να ξεκουραστούν.

Έτσι, λοιπόν, από εκείνη την ημέρα και έπειτα, ο καιρός περνούσε γρήγορα και ευχάριστα γιά τον Θησέα και τους συντρόφους του, που είχαν την σπάνια ευκαιρία να γνωρίσουν καλά τον λαό των Αμαζόνων, τις καθημερινές συνήθειες, τα ήθη, τα έθιμα, τις τελετουργίες, τις γιορτές και την νομοθεσία του. Πολλοί από τους συνταξιδιώτες τού Θησέα ερωτεύτηκαν αξιοζήλευτες Αμαζόνες και έσμιξαν ενθουσιασμένοι μαζί τους, αλλά κανένας γάμος δεν επισημοποιήθηκε, επειδή οι ατίθασες πολεμίστριες δεν επιθυμούσαν τέτοιου είδους δεσμεύσεις και προτιμούσαν να ζουν ελεύθερες από συζυγικές υποχρεώσεις. Ο ίδιος ο Θησέας γοητεύτηκε σφόδρα από την ακαταμάχητη Αντιόπη, μία λυγερόκορμη καλλονή με κατάμαυρες πλεξούδες, αξεπέραστη στον χειρισμό τού σπαθιού, άριστη τοξοβόλο, δεινή ιππεύτρια, καλογυμνασμένη και θαρραλέα. Η νέα γυναίκα, παιδική φίλη και έμπιστη ακόλουθος τής βασίλισσας Ιππολύτης, ανταποκρίθηκε στον έρωτα τού γεροδεμένου και γενναίου ηγέτη, αλλά δεν δεχόταν με τίποτε να τον παντρευτεί ούτε να τον ακολουθήσει στην Αθήνα. Ο ήρωας προσπάθησε πολλές φορές να την μεταπείσει, υποσχόμενος μεγάλες ανέσεις, ξεχωριστές τιμές, πλούσια αγαθά και απίστευτα μεγαλεία, αλλά η φιλελεύθερη Αντιόπη παρέμενε ανένδοτη.

Την παραμονή, λοιπόν, τής αναχώρησης των νέων από το βασίλειο των Αμαζόνων, ο Θησέας προσκάλεσε την Αντιόπη στο πλοίο του γιά να δειπνήσουν μαζί πριν αποχωρισθούν, και εκεί έθεσε σε εφαρμογή ένα πονηρό σχέδιο, το οποίο δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί αντάξιο ενός έντιμου ηγεμόνα, αλλά οπωσδήποτε φανέρωνε τον ακατανίκητο πόθο ενός ερωτευμένου νέου. Κατά την διάρκεια τού πολυτελούς δείπνου, ο Θησέας παρακινούσε συνεχώς σε οινοποσία την ανυποψίαστη Αντιόπη και, τελικά, μέσα στην σεληνόφωτη νύχτα, κατάφερε να την μεθύσει και να την αποκοιμίσει. Μετά, την απόθεσε με προσοχή στην κλίνη του, την κάλυψε με ένα απαλό υφαντό και την άφησε να κοιμάται ήσυχα επάνω στο πλοίο.

Η αναχώρηση έγινε πριν από το ξημέρωμα. Οι Αμαζόνες, με επικεφαλής την Ιππολύτη, αποχαιρέτησαν τον Θησέα και τους φίλους του με θερμές ευχές και χαρούμενα τραγούδια. Ενόσω, λοιπόν, στον ορίζοντα άρχιζαν να φαίνονται οι πρώτες ζωηρές ακτίνες τού ήλιου, το καλοτάξιδο πλοίο είχε ήδη ανοιχτεί στο γαλάζιο πέλαγος. Τότε, ελαφρά ζαλισμένη από την νυχτερινή κραιπάλη, η Αντιόπη άνοιξε τα μεγάλα, πράσινα μάτια της και ξαφνιασμένη προσπαθούσε να καταλάβει πού βρισκόταν. Όταν αντιλήφθηκε τι της είχε συμβεί, αρχικά θύμωσε πολύ με τον Θησέα, αλλά στην συνέχεια ηρέμησε και άκουσε με κατανόηση τις εξηγήσεις και τις υποσχέσεις του. Έτσι, μέσα σε λίγες ημέρες, το πλοίο προσέγγισε το λιμάνι τής Αθήνας και οι ταξιδιώτες ξανάσμιξαν, ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι, με τις οικογένειές τους. Ο Θησέας οδήγησε πανευτυχής την Αντιόπη στα λαμπρά ανάκτορά του και την εγκατέστησε στον μεγάλο βασιλικό κοιτώνα, παραχωρώντας της πέντε άξιες θεραπαινίδες – την Νιόβη, την Ροδάνθη, την Αυτολύκη, την Ερασμία και την Τιμόκλεια – γιά να την φροντίζουν και να την υπηρετούν καθημερινά.

Ο καιρός περνούσε, και η Αντιόπη, που δεν είχε απολύτως κανένα παράπονο από τον ευγενικό Θησέα και ζούσε πολύ ευτυχισμένη στην φιλόξενη Αθήνα, είχε αρχίσει να σκέφτεται θετικά το ενδεχόμενο να παντρευτεί τον γενναιόδωρο ήρωα, να εγκαταλείψει τον παραδοσιακό τρόπο ζωής των Αμαζόνων και να προσαρμοστεί πλήρως στα καθήκοντα και στις υποχρεώσεις μίας Αθηναίας βασίλισσας, συζύγου και μητέρας. Έτσι, ένα όμορφο, ανοιξιάτικο βράδυ, αμέσως μετά τον δείπνο, αποκάλυψε στον αγαπημένο της τις σκέψεις που την απασχολούσαν. Ο Θησέας, που δεν περίμενε ένα τέτοιο ανέλπιστο δώρο, την αγκάλιασε με στοργή, την φίλησε και την ευχαρίστησε με μεγάλη χαρά γιά την απόφασή της.

Οι γάμοι τους γιορτάστηκαν με κάθε μεγαλοπρέπεια και επισημότητα, ενώ ο λαός τής Αθήνας δεν έχασε καμμία ευκαιρία να εκφράσει την ευαρέσκεια και την αγαλλίασή του γιά το χαρμόσυνο γεγονός. Αργότερα, γεννήθηκε και ο γιός τού ζευγαριού, ένα υγιέστατο και πανέμορφο αγόρι που ονομάστηκε Ιππόλυτος, προς τιμήν τής αξιολάτρευτης βασίλισσας Ιππολύτης, στην χώρα τής οποίας γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν ο Θησέας και η Αντιόπη.

Και κύλισαν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια, και φτάσαμε στο σήμερα με υγεία και χαρά…

Σόλων, ο σοφός που πολέμησε την υπερβολή

Η αρπαγή της γης ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στην Αθήνα του έβδομου π.Χ. αιώνα. Στα δικαστήρια, κέρδιζε όποιος είχε χρήματα να δωροδοκήσει τους δικαστές. Η προμήθεια έδινε κι έπαιρνε κι είχε ημιεπίσημα οριστεί στο 10%. Γι’ αυτό και τους δικαστές που δε δέχονταν να δωροδοκηθούν, τους έλεγαν αδέκαστους: Χωρίς το ένα δέκατο, χωρίς το 10%. Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, οι ξεσηκωμοί των αδικημένων διαδέχονταν ο ένας τον άλλο και ουσιαστικά βασίλευε η αναρχία και τι δίκιο του πιο δυνατού.

Η αυστηρή νομοθεσία του Δράκοντα (621 π.Χ.) δεν καλυτέρευσε τα πράγματα, καθώς η αριστοκρατία την χρησιμοποίησε για το δικό της συμφέρον. Μια ακόμα εξέγερση (616 ή 612 π.Χ.) ενός Κύλωνα πνίγηκε στο αίμα. Οι οπαδοί του σφάχτηκαν, αν και είχαν καταφύγει ικέτες σε ναό. Ένας λοιμός, που έπεσε στην πόλη, ερμηνεύτηκε ως θεία δίκη για το «Κυλώνειον άγος», όπως ονομάστηκε.

Ο επώνυμος άρχοντας Μεγακλής, της οικογένειας των Αλκμεωνιδών, θεωρήθηκε υπεύθυνος της σφαγής κι εξορίστηκε με όλη την οικογένειά του, ενώ ο σοφός Επιμενίδης ο Κρης κλήθηκε να εξαγνίσει την πόλη. Ο Επιμενίδης έκανε τον καθαρμό αλλά και πρότεινε στους Αθηναίους να αναθέσουν στον φίλο του, σοφό έμπορο Σόλωνα, να φτιάξει νέους νόμους. Ήταν το 594 π.Χ.
 

Όταν ο Σόλων προτάθηκε να γίνει νομοθέτης με δικτατορικές εξουσίες, ανήκε ήδη στη γενιά των σαραντάρηδων που πολλά υπόσχονταν στον πολιτικό στίβο της εποχής. Γεννήθηκε το 639 π.Χ. από πατέρα κατευθείαν απόγονο του θρυλικού τελευταίου βασιλιά Κόδρου (και μακρινού απόγονου του θεού Ποσειδώνα). Γεννήθηκε αριστοκράτης, γλέντησε στα νιάτα του για τα καλά, έγραψε ποιήματα, που υμνούσαν τη φιλία, κι ένα εμβατήριο, που ξεσήκωσε τους Αθηναίους να πάρουν τη Σαλαμίνα.
 

Νωρίς, μπήκε δυναμικά στο εμπόριο και κατάφερε ν’ αποκτήσει τεράστια περιουσία, που του επέτρεπε να διαθέτει χρόνο για να φιλοσοφεί τη ματαιότητα της ζωής. Πριν να τον κατατάξουν στους Επτά Σοφούς της Αρχαιότητας, είχε κιόλας αναγνωριστεί, ως σοφός και μετρημένος άνθρωπος.
Έμβλημά του είχε το γνωμικό «μηδέν άγαν» (τίποτα υπερβολικό), που ο ίδιος πρωτοείπε και που τήρησε με ευλάβεια σε όλη του τη ζωή αλλά και στους νόμους του. Αυτή του, άλλωστε, η προσήλωση στη μετριοπάθεια αποτέλεσε και την κρυφή ελπίδα εκείνων που εισηγήθηκαν να του ανατεθούν οι τύχες της πόλης. Τους δικαίωσε πετυχαίνοντας το ακατόρθωτο: Να συμβιβάσει πλούσιους και φτωχούς για πρώτη και τελευταία φορά στην Παγκόσμια Ιστορία!

Όταν τον ερώτησαν, αν έχει τη γνώμη πως έδωσε στους Αθηναίους τους καλύτερους νόμους που μπορούσαν να θεσπιστούν, απάντησε θαρραλέα: «Όχι! Τους έδωσα, όμως, τους καλύτερους, που μπορούσαν να δεχτούν»!

Με τους νόμους του, ο Σόλων επέβαλε τη λαϊκή συμμετοχή, άφησε μεγάλες αρμοδιότητες στους αριστοκράτες αλλά πέρασε την ως τότε ανεξέλεγκτη δράση τους μέσα από τους μηχανισμούς της έγκρισης από την πλειοψηφία. Καθιέρωσε, δηλαδή, την ισορροπία του ελέγχου, κάνοντας πράξη την περί ευνομούμενης πολιτείας φιλοσοφία του. Όταν τον ερώτησαν πώς αντιλαμβάνεται μια τέτοια πολιτεία, απάντησε: «Είναι αυτή, της οποίας οι πολίτες υπακούουν στους κυβερνήτες τους και οι κυβερνήτες υπακούουν στους νόμους».

Του ζήτησαν να προχωρήσει στην ανακατανομή της γης, που οι αριστοκράτες είχαν ουσιαστικά αρπάξει. Αρνήθηκε τονίζοντας πως κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με αιτία εμφύλιου πολέμου. Θέσπισε, όμως, τη σεισάχθεια (την άρση βαρών, όπως θα τη λέγαμε σήμερα) και με μια μονοκονδυλιά έσβησε όλα τα χρέη, εκτός από τα εμπορικά, κι απαγόρευσε στο εξής, τον δανεισμό με ενέχυρο το σώμα του δανειζόμενου. Μια και κανένας δε χρωστούσε πια τίποτα σε κανέναν, όλοι όσοι είχαν γίνει δούλοι για χρέη ελευθερώθηκαν. Με χρήματα του κράτους ελευθερώθηκαν και όσοι είχαν πουληθεί έξω από την Αττική. Οι πλούσιοι τον κατηγόρησα ότι η νομοθεσία του ισοδυναμούσε με κατάσχεση αλλά δεν μπόρεσαν να τον διαβάλουν, επειδή γρήγορα γνωστοποιήθηκε ότι ο ίδιος ήταν μεγάλος πιστωτής και άρα μεγάλος χαμένος από τον ίδιο του τον νόμο. Δέκα χρόνια αργότερα, όλοι αναγνώριζαν ότι το μέτρο αυτό έσωσε την Αθήνα από την περιπέτεια μιας επανάστασης.

Η μεγάλη επιτυχία των νόμων του Σόλωνα εντοπίζεται στην επέκτασή τους σε πλούσιους και φτωχούς και στην καθιέρωση της συμμετοχής στα κοινά βάρη ανάλογα με τη δυνατότητα του καθένα. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε τη διαφθορά, δείχνει πως είχε μυαλό «περπατημένου» και οξυδερκούς ανθρώπου, ο οποίος κατανοεί ότι «το χρήμα δεν είναι το παν, πετυχαίνει όμως το παν». Με ένα πολυσυζητημένο νόμο, μείωσε το ύψος της προίκας, ώστε, στους γάμους, να πρυτανεύει η αγάπη και η θέληση για τη δημιουργία οικογένειας κι όχι το συμφέρον. Όταν, όμως, του ζήτησαν να νομοθετήσει εναντίον των αγάμων, αρνήθηκε:
«Μια γυναίκα είναι βαρύ φορτίο», είπε.

Το μεγάλο επίτευγμά του, πάντως, ονομάζεται Ηλιαία. Ήταν ένα δικαστήριο ενόρκων, το οποίο δίκαζε τα πάντα εκτός από τους φόνους και τις ιεροσυλίες, που παρέμειναν στη δικαιοδοσία του Αρείου Πάγου. Την αποτελούσαν 6.000 δικαστές, που κληρώνονταν μεταξύ όλων των ελεύθερων πολιτών. Σε κάθε δίκη, δίκαζαν πεντακόσιοι που ορίζονταν με κλήρο το πρωί κι ήταν υποχρεωμένοι να εκδώσουν απόφαση ως τη δύση του ηλίου. «Διότι», όπως γράφει σκωπτικά ο Διογένης ο Λαέρτιος, «ακόμα και για έναν Αθηναίο ήταν πολύ δύσκολο, σε μια μόνο μέρα, να δωροδοκήσει 500 δικαστές».

Κάποια άλλα από τα μέτρα που πήρε στον κοινωνικό τομέα, φανερώνουν σε ποιο σημείο κατάπτωσης είχε φτάσει η πόλη, που έμελλε, έναν αιώνα αργότερα, να σώσει την Ελλάδα από την περσική απειλή και να δημιουργήσει τον χρυσό αιώνα του πνεύματος και της τέχνης: Οι γυναίκες απαγορευόταν να έχουν πάνω από τρεις φορεσιές, οι πομπώδεις τελετές τιμωρούνταν με βαριά πρόστιμα, οι πολυδάπανες θυσίες καταργήθηκαν, ενώ έτρωγε βαρύ πρόστιμο, όποιος το παράκανε με τα μοιρολόγια στις κηδείες. Έτσι, η επίδειξη χτυπήθηκε καίρια κι οι Αθηναίοι, θέλοντας και μη, οδηγήθηκαν στη σοφία του γνωμικού «παν μέτρον άριστον» (όλα με μέτρο).
 

Στα 572 π.Χ. σε ηλικία 67 χρόνων ο Σόλων αποσύρθηκε. Του πρότειναν να γίνει ισόβιος δικτάτορας. Αρνήθηκε: «Η δικτατορία είναι ωραία τοποθεσία για να μένει κάποιος αλλά δεν προσφέρει τρόπο επιστροφής», είπε. Ζήτησε από τους Αθηναίους να του ορκιστούν ότι θα εφαρμόζουν τους νόμους για τα δέκα επόμενα χρόνια κι έφυγε να γνωρίσει τον κόσμο.

Πήγε στην Αίγυπτο, πέρασε από την Κύπρο, όπου τον παρακάλεσαν να τους φτιάξει νόμους, κι από εκεί πήγε στις Σάρδεις, στην αυλή του βασιλιά της Λυδίας Κροίσου, που θέλησε να του κάνει επίδειξη. Ο Λυδός τον περιέφερε στο παλάτι δείχνοντάς του τα συσσωρευμένα πλούτη κι έπειτα τον ρώτησε, ποιον θεωρούσε πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο. Ο σοφός του απαρίθμησε περιπτώσεις ανθρώπων, που όλοι τους ήταν πια νεκροί. Ο Κροίσος διαμαρτυρήθηκε κι ο Αθηναίος του είπε το περίφημο: «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε» (μην καλοτυχίζεις κανέναν, πριν να δεις πώς πέθανε).

Επέστρεψε στην πατρίδα του πολύ γέρος και πανέτοιμος να δεχτεί τον θάνατο. Πικράθηκε, όταν είδε τον μακρινό του ξάδερφο, Πεισίστρατο, να εξαπατά συμμάχους και αντιπάλους και να γίνεται τύραννος. Τότε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, έβγαλε έξω από την πόρτα τα όπλα του και την ασπίδα, σημάδι ότι εγκαταλείπει την πολιτική, κι αναστέναξε: «Κάθε Αθηναίος μόνος του έχει το βήμα της αλεπούς. Όλοι μαζί, όμως, περπατούν σα χήνες».

Πέθανε το 559 π.Χ. σε ηλικία 80 χρόνων.

Η ελευθερία σου βιάζει τη δική μου

Όσοι αγαπάτε γυναίκες, έχετε κόρες, ή απλά είστε γυναίκες το παρακάτω κείμενο σας αφορά και σας προειδοποιώ ότι θα σας εξαγριώσει.

Κάθε μέρα διαβάζουμε για μαζικούς βιασμούς και σεξουαλικές παρενοχλήσεις σε δημόσιους χώρους στην καρδιά της Ευρώπης, ακούμε για φόνους στην Ανατολή που αποκαλούνται περήφανα «εγκλήματα τιμής», όπου πατεράδες σκοτώνουν τις κόρες τους για λόγους ανύπαρκτους. Η εγκληματικότητα κατά των γυναικών είναι φαινόμενο που αφορά ένα συντριπτικό ποσοστό των εγκλημάτων, εκτός πολέμου. Όλα αυτά τα καθημερινά μας έχουν μιθριδατίσει σε μια νέα πραγματικότητα, ένα new normal. Είναι σαν το βασανιστήριο του βατράχου, που τον βάζεις σε κατσαρόλα με νερό και ανεβάζεις τη θερμοκρασία ένα - ένα βαθμό, για να φτάσει στον βρασμό χωρίς να το καταλάβει.

Σήμερα, όμως, έπεσε το μάτι σε ένα πρωτάκουστο νέο που μου προκάλεσε ταχυκαρδία.
Είναι λέει, στην Αγγλία ένας τύπος ονόματι Νταριούς Βαλιζαντέχ, ο οποίος διατηρεί μπλογκ και γράφει βιβλία για τις καλύτερες μεθόδους παραπλάνησης των θυμάτων, έτσι ώστε να παρασύρονται από δημόσιο σε ιδιωτικό χώρο, προς βιασμό. Γράφει βιβλία και τα πουλάει στο Amazon. Αν δεν με πιστεύετε, κάνετε το google. Να το ξαναπώ: Αυτός ο τύπος γράφει παροτρύνει επίδοξους βιαστές εμπλουτίζοντάς τους με δημιουργικές ιδέες για το πώς θα βιάσουν πιο εύκολα, και τα βιβλία αυτά τα πουλά στο κοινό το Amazon. Το άρρωστο προϊόν της σκέψης ενός κτήνους που έχει το θράσος να απαιτεί τη νομιμοποίηση του βιασμού σε ιδιωτικούς χώρους.

Και έτσι, μου προέκυψαν πολλά ερωτήματα μαζί με έναν απίστευτο θυμό που δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ. Κατ' αρχάς νόμιζα ότι σε ένα ευνομούμενο κράτος όπως η Αγγλία, που ακροβατεί στα όρια της αντιδημοκρατικής παρακολούθησης των πολιτών της με ηλεκτρονικά μέσα σε ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους, και ελαφρυντικό την πάταξη της τρομοκρατίας και την ασφάλεια της κοινωνίας, ένας άνθρωπος τόσο απροκάλυπτα παραβατικός θα έπρεπε ήδη να είναι πίσω από κάγκελα. Εδώ στο facebook λέει όντας μεθυσμένος κάποιος μια βλακεία και σε δύο λεπτά του χτυπά το ηλεκτρονικό έγκλημα την πόρτα. Είχα την εντύπωση ότι τόσο η ηθική αυτουργία, όσο και η ανοιχτή αποδοχή εγκληματικών ενεργειών και πάλι ενεργοποιούν τις νομικές διαδικασίες. Επίσης, πίστευα ότι η οικονομική εκμετάλλευση και προώθηση προϊόντων εγκλήματος είναι εξίσου παράνομη. Το μόνο που συμβαίνει ως αντίσταση στην πρωτόγνωρη κτηνωδία είναι οι γνωστές ακτιβιστικές πλατφόρμες που μαζεύουν υπογραφές για να σταματήσουν τη δραστηριότητά του. Πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο και να πωλείται και ως προϊόν;

Μάθετε λοιπόν ότι πέρα από τη γνωστή παράδοση της σωματικής κακοποίησης των γυναικών στην Ανατολή και σε ισλαμικές χώρες, υπάρχει μια καινούργια τάση στην «πολιτισμένη» μας Δύση που λέγεται rape culture, με αμέτρητα κρούσματα –τα περισσότερα δεν καταγράφονται– σε κολέγια της Αμερικής, της Αγγλίας και άλλες χώρες της Ευρώπης, που τώρα απέκτησε εμπνευστή και μέντορα, με μπλογκ και συγγραφικό έργο.

Μετά από αυτά τα ανατριχιαστικά, ξέρω ότι θέλεις να κλειδώσεις την κόρη σου μέσα και να μην την αφήσεις να ξαναβγεί από το σπίτι. Αλλά θα ήθελα να κάνεις κάτι καλύτερο και πιο εποικοδομητικό. Κάνε viral αυτήν τη φρίκη. Να τη μάθουν όλοι. Καλά είναι τα σκυλάκια και οι παροτρύνσεις για θετική σκέψη που αναρτάς στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά με το να μην κοιτάς το τέρας στα μάτια, το τέρας μαθαίνει να μη φοβάται τίποτα. Πες το να ανατριχιάσουν όλοι σου οι γνωστοί και να μαθαίνουν όλα τα αγόρια πόσο τους εκθέτουν όλα αυτά. Να ντραπούν για λογαριασμό των άλλων. Κάντο για να αντιδράσουν όλοι, με το δικό τους τρόπο. Και μετά σκέψου λίγο, αυτή η ελευθερία της έκφρασης που με τόσο πάθος υποστηρίζεις, για πότε μπορεί να γυρίσει και να απειλήσει τη δική σου ελευθερία της ύπαρξης.

Η ελευθερία της έκφρασης είναι θέμα που μας απασχόλησε και πολύ πρόσφατα με το έργο του Ξηρού στο Πειραματικό του Εθνικού.

Επίσης, θυμήσου κάτι που είπε ο Καντ: «Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα όρια της ελευθερίας των άλλων». Εκεί Που Αρχίζουν Να Θίγονται Τα όρια.

Αν ο Καντ έχει δίκιο, τότε ως κοινωνία έχουμε κάνει πλήρη καταπάτηση, τόσο που δεν κατανοούμε πλέον όρια. Και το χειρότερο είναι ότι την καταπάτηση αυτή τη δικαιολογούμε, ως απότοκο της υπεράσπισης μιας άλλης ελευθερίας. Σκέψου. Λίγο.

Κόψε τα σχοινιά

Τι πιο όμορφο από ένα ηλιόλουστο πρωινό, σε βοηθάει να ξεκινήσεις μια θετική μέρα όσα και αν είναι τα προβλήματα, όσες και αν είναι οι δυσκολίες. Σε ενθαρρύνει και σε εμψυχώνει πάντα, μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα.

Πόσοι είμαστε άραγε αυτοί που το καταλαβαίνουμε, πόσοι αυτοί που θέλουμε να είμαστε θετικοί ότι και αν έρχεται στην ζωή μας; Να μας φέρει τον αρνητισμό και να τον βάλει μια βαθιά ριζά μέσα μας; Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πράγματι άνθρωποι εκεί έξω, που πραγματικά αναρωτιέσαι ποιο είναι το πρόβλημα τους και είναι τόσο σκυθρωποί και τόσο αρνητικοί και με αρκετή δόση κακιάς. Πώς μπορούν και επιβιώνουν ή μάλλον πώς θα επιβιώσουμε εμείς οι λίγο πιο θετικοί, εμείς που δεν κρατάμε ένα μαχαίρι και περιμένουμε μια πλάτη να το καρφώσουμε, αλλά λέμε την φράση "καλή καρδιά" και πάμε παρακάτω όσο και αν έχουμε πληγωθεί ή προσβληθεί.

Οι μέρες που διανύουμε είναι μέρες κρίσης, πράγματι μιας κρίσης που δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και μια κρίση ανάμεσά μας. Πήραμε οι περισσότεροι μια έκφραση σοβαρή, την έκφραση του κριτή και αρχίζουμε να κρίνουμε τα πάντα γύρω μας και όταν σχεδόν τα πάντα γύρω μας καταρρέουν, οι πλειοψηφία κοιτάει να τα δώσει όλα μια κλωτσιά και να τα αποτελειώσει.

 Είναι πολλοί αυτοί που σκέφτονται πως όταν τα πάντα πάνε προς το χειρότερο, δεν υπάρχει ελπίδα. Ξεχνάν την καλοσύνη τους και φορτίζουν το μυαλό τους με αρνητισμό, δυσπιστία και όλα τα άσχημα συναισθήματα και κάνουν της ζωές αυτών που προσπαθούν λίγο, πιο δύσκολες. Προσπαθώντας να σε απογοητεύσουν να σε προσβάλουν να σε μειώσουν.

Ε!... Λοιπόν σε όλους αυτούς τους αρνητικούς εμείς οι λίγο παραπάνω θετικοί θα κρατάμε πάντα ένα μαχαίρι όχι για να τους καρφώσουμε πισώπλατα, άλλα να κόψουμε τα σχοινιά που μας κρατάν μαζί τους. Καλή καρδιά!

Ο μύθος της Πτερόεσσας Ψυχής και η διττότητα

Η ύλη χαρακτηρίζεται από τη διττότητα, ή μάλλον η διττότητα είναι χαρακτηριστικό της ύλης.
Σαν υλικά όντα που είμαστε εμείς οι άνθρωποι, ζούμε μέσα σ’ αυτή τη διττότητα: άσπρο – μαύρο, καλό – κακό, δίκαιο άδικο, ωραίο άσχημο, θετικό – αρνητικό κλπ.
Όλα τα αντίθετα όμως, είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος!!
Μέσα στο θετικό κομμάτι της διττότητας, μπορούμε να βρούμε «όμορφα» πράγματα, όπως:

«Ελπίδα«, δηλαδή την προσδοκία του επιθυμητού και όχι του σίγουρα εφικτού, ως εκ τούτου, ψευδαίσθηση!
«Καλοσύνη«, δηλαδή: «εγώ είμαι κάλος, ευγενικός, θαυμάστε με, ανταμείψτε με γι’ αυτό»! Με άλλα λόγια, μια τροφοδοσία του «εγώ» ώστε να είμαστε «υπερήφανοι» για τον εαυτό μας!
«Προσφορά»
«Δημιουργία» για χάρη μιας καλύτερης ζωής για μας και τα παιδιά μας (I, ME, MINE), που πάλι μας κάνει να νοιώθουμε συνεπείς, σωστοί με τα κοινωνικά πρότυπα ―αλλά όχι απαραίτητα με τον εαυτό μας― δηλαδή «δικαιωμένοι» στο «εγώ» μας!
Από την άλλη μεριά, στο αρνητικό κομμάτι της διτότητας έχουμε άσχημα πράγματα, όπως θυμό, ζήλια, επιθετικότητα εκδικητικότητα, μίσος που σίγουρα κρύβουν εγωισμό, όπως θλίψη, απογοήτευση που κρύβουν έλλειψη δικαίωσης, δηλαδή πάλι εγωισμό από την ανάποδη.
Όλα αυτά έχουν να κάνουν με τον υλικό εαυτό μας και την συναισθηματική και επιθυμητική ενέργεια που φυσικά είναι μορφή της ύλης, δηλαδή τα αλόγα που σέρνουν το αμαξίδιο της ψυχής στο μύθο του Σωκράτη για την Πτερόεσσα Ψυχή.
Όμως μέσα μας υπάρχει μια φωτεινή αδιαίρετη σπίθα που είναι κομμάτι της ψυχής και είναι ουσία κι όχι φθαρτή ύλη!!
Πόσο φυλακισμένο κρατάμε αυτό το φωτεινό κομμάτι του εαυτού μας, βιώνοντας καθημερινά όλα τα αντιφατικά συναισθήματα και τρέχοντας για τις υλικές μας ανάγκες!!!
Πόσο δύσκολο και πόσο πολλή συνεχή δουλειά και εγρήγορση χρειάζεται για να «δαμάσουμε» τ άλογά μας, να βρούμε δηλαδή την ισορροπία μας ανάμεσα στ’ αντιφατικά, ελέγχοντας συγχρόνως το «εγώ» και τις επιθυμίες του!!
Είμαστε ατελείς και καταναλώνουμε το «Είναι» μας για τις υλικές μας ανάγκες και τα όποια συναισθήματα.
Όσοι όμως θέλουν, μπορούν σταδιακά να μειώσουν την κατανάλωση σε αυτή τη κατεύθυνση και να τη μεταφέρουν στη κατεύθυνση της ισορροπίας και στην αναζήτηση της Αλήθειας που το νοήμον (Πνευματικό) κομμάτι της ψυχής μας βαθιά μέσα του γνωρίζει.
Κάποιοι «ψυχανεμίζονται» την αυταπάτη/πλάνη της ζωής αυτής και οδηγούνται στην αναζήτηση και στην αυτογνωσία. Κάποιοι άλλοι μένουν στο «ψυχανέμισμα», και κάποιοι ούτε καν «ψυχανεμίζονται».

Το Είδα

Σε είδα να κλαις, μεγάλε Προμηθέα. Σε είδα να πονάς, αρχέγονε. Σε είδα δεμένο, φιμωμένο, περιορισμένο, προδομένο, Μεγάλε των Ημερών.

Σε είδα όταν σε καταράστηκαν. Σε είδα όταν σε περιφρόνησαν. Σε είδα όταν με κάθε αθέμιτο μέσο σε κράτησαν μακρυά από την παράδοση και το Θρόνο σου. Σε είδα να παλεύεις με πελώρια κύματα εναντίων όλων. Σε είδα να κυριαρχείς, αλλά να μην μπορείς να γευτείς την κυριαρχία σου, γιατί τάχα στο όνομά σου γλεντούσαν οι μνηστήρες. Πόσο σε αγαπάνε οι Άνθρωποι. Πόσο ανάγκη σε έχουν, κι ας μην το γνωρίζουν.

Πόσο σε ζητούν. Πόσο μοχθούν για να ελευθερωθείς. Πόσο διψάνε για το Φως σου, αρχαίε των Ημερών. Πόσο φθόνο και τρόμο προκαλεί το όνομά σου.
Σε είδα να ελπίζεις. Σε είδα να αγαπάς. Σε είδα να τα χάνεις όλα, αλλά να συνεχίζεις να παλεύεις.

Σε είδα να φτάνεις στην πηγή, να νιώθεις ευτυχία, αλλά να μην προλαβαίνεις να πιείς το Ιερό νερό της ευδαιμονίας. Είδα το κοράκι να σου τρώει τα σωθικά. Είδα τα εκατοντάδες είδωλα που έφτιαξαν για σένα. Είδα τα ψεύδη που είπανε για σένα. Είδα τον δόλο τους, τάχα στο όνομα σου. Είδα τη λαχτάρα σου. Ένιωσα το μεγαλείο σου. Ταπεινώθηκες. Σε είδα. Γονάτισες. Σε είδα. Δεν έπαψες να πολεμάς. Σε είδα. Βιαζόσουν. Σε είδα. Σε μίσησες. Σε είδα. Σε σιχάθηκες. Σε είδα. Εσύ η Αιτία. Το είδα. Πόσο σε ατίμασαν. Το είδα. Ότι αγάπησες σε εξαπάτησε. Το είδα. Αχαριστία. Την είδα. Τον φόβο τους. Αυτόν κι αν τον είδα.

Τώρα ήρθε η εποχή να δούνε αυτοί. Να γευτούν αυτοί. Να λουστούν αυτοί. Τους Είδα.

Μη δώσεις τίποτα. Πάρε τα Πάντα. Το είδα.
Η οργή σου θα επικρατήσει. Το είδα.
Θα παρακαλάνε. Το είδα.
Την Κάθαρση. Την είδα.

Το έγκλημα. Το λάθος τους. Το είδα.
Τους εχθρούς του Ανθρώπου, με φως τους είδα.
Σε είδα. Μεγάλε των Ημερών.
Σε είδα. Βασιλέα των Βασιλέων.

Ήρθε η εποχή να Δεις εσύ.

Το είδα.
Ανάθεμα. Το είδα.

Εσύ είσαι ο Λόγος. Το είδα.
Εσύ είσαι ο Άνθρωπος. Το είδα.
Εσύ είσαι ο Οδυσσέας. Το είδα.
Εσύ Θηρίο. Εσύ Θεός. Το είδα.
Εσύ ο Κύριος των μεταμορφώσεων. Το είδα.
Εσύ ο θυσιαζόμενος. Εσύ ο Δικαστής.
Εσύ ο Θεός, εσύ κι ο Διάολος.
Είσαι ο Γιός του Ενός. Το Είδα.
Την Αιώνια Ευθύνη σου. Την είδα.

Εσύ Κρόνος, Εσύ Ζήνας, Εσύ Γιαχβέ, Εσύ Ρα, Εσύ ο Αχούρα Μάσδα και ο Αριμάν, Εσύ ο Κρίσνα, Εσύ κι ο Σίβα. Εσυ ο Τυφών.

Το Είδα.

Την εκπλήρωση των θελήσεων των Ανθρώπων είδα.

Κι όμως. Το είδα.

Μια κοσμική κορδέλα αερίου και σκόνης τυλίγει τον Γαλαξία μας

Μια διεθνής ομάδα αστρονόμων έχει παρατηρήσει μια πρωτοφανή εικόνα ενός δακτυλίου στο κέντρο του Γαλαξία μας με την βοήθεια του Διαστημικού Παρατηρητηρίου Herschel.

Η κοσμική κορδέλα από αέριο και σκόνη έχει μήκος πάνω από 600 έτη φωτός και φαίνεται να είναι συστρεμμένη για λόγους που δεν έχουν ακόμη εξηγηθεί. Η προέλευση του δακτυλίου θα μπορούσε να βοηθήσει ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα την ιστορία του Γαλαξία μας. Συγκεκριμένα, πρόκειται για ένα πυκνό νεφέλωμα παγωμένων αερίων και σκόνης σε σχήμα λωρίδας στο εσωτερικό του οποίου γίνεται παραγωγή νέων άστρων.

"Υπαινιγμοί αυτού του κοσμικού χαρακτηριστικού είχαν παρατηρηθεί σε προηγούμενες εικόνες του Γαλαξιακού Κέντρου, αλλά από γήινα τηλεσκόπια, αλλά κανείς δεν είχε καταλάβει τι ήταν. Επίσης, τα όργανα παρατήρησης είχαν καταφέρει τότε να εντοπίσουν μόνο μικρά και αποσπασμένα μεταξύ τους τμήματα", εξήγησε ο Δρ Mark Thompson του Πανεπιστημίου του Hertfordshire.

“Μετά όμως την εκτόξευση του Herschel, με τα υπέρυθρα μήκη κύματος που χρησιμοποιεί μπορέσαμε να μετρήσουμε τόσο τη θερμοκρασία των νεφών της σκόνης και του αερίου, όσο και να καθορίσουμε την πραγματική του φύση, όταν το Herschel κατάφερε να το καταγράψει ολόκληρο."

Ο λόγος για τη συστροφή του δακτυλίου είναι άγνωστος, αλλά προσομοιώσεις σε υπολογιστή δείχνουν ότι οι ράβδοι και οι δακτύλιοι, όπως αυτά που βλέπουμε στο κέντρο του Γαλαξία μας μπορεί να έχουν σχηματιστεί από τη βαρυτική αλληλεπίδραση. Είναι λοιπόν πιθανό ότι οι δομές αυτές στην καρδιά του Γαλαξία να προκλήθηκαν από τις αλληλεπιδράσεις με τον μεγαλύτερο γείτονά μας, το γαλαξία της Ανδρομέδας.

Παρατηρήσεις που έγιναν με επίγεια ραδιο-παρατηρητήρια προσδιόρισαν την ταχύτητα του πυκνότερου τμήματος του αερίου στο δαχτυλίδι. Τα αποτελέσματα λοιπόν δείχνουν ότι ο δακτύλιος κινείται μαζί ως μία μονάδα, με την ίδια ταχύτητα σε σχέση με τον υπόλοιπο γαλαξία.

Ο δακτύλιος βρίσκεται στο κέντρο της ράβδου του Γαλαξία μας – μια περιοχή σε σχήμα ράβδου από άστρα στο κέντρο από όπου ξεκινούν οι σπειροειδείς βραχίονες του. Αυτή η ράβδος είναι στην πραγματικότητα μέσα σε ένα ακόμη μεγαλύτερο δακτύλιο.

Κι άλλοι όμως γαλαξίες έχουν παρόμοιους ράβδους και δακτυλίους. Ένα κλασικό παράδειγμα ενός δακτυλίου μέσα σε μια ράβδο ανήκει στο γαλαξία NGC 1097. Ο δακτύλιος λάμπει έντονα στο κέντρο της μεγάλης ράβδου του γαλαξία.

Τα νέα αποτελέσματα δημοσιεύονται σε ένα πρόσφατο τεύχος του Astrophysical Journal Letters κι έχει εντυπωσιάσει την επιστημονική κοινότητα η οποία προσπαθεί τώρα να βρει απαντήσεις για τη σπάνια μορφή και άλλα περίεργα χαρακτηριστικά που έχει αυτό το νεφέλωμα όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι το κέντρο του δακτυλιδιού δεν συμπίπτει όπως θα έπρεπε κανονικά με το κέντρο του γαλαξία.

Μια κατακλυσμιαία σύγκρουση γέννησε τη Σελήνη αλλά κατέστρεψε τη Θεία, έναν άλλο πλανήτη

Η Γη δημιουργήθηκε από δύο πλανήτες λέει μια νέα έρευνα

Αναζητώντας τον τρόπο δημιουργίας της Σελήνης, αστρονόμοι βρήκαν ενδείξεις πως προήλθε από τη σύγκρουση ενός μικρού πλανήτη με τη Γη, πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η σύγκρουση ήταν τόσο βίαιη που αυτό το «πλανητικό έμβρυο», με όνομα «Θεία», κατέληξε να ενσωματωθεί στη Γη και το φεγγάρι.

Δεν είναι πρώτη φορά που επιστήμονες υποστηρίζουν πως η Σελήνη σχηματίσθηκε από μία σύγκρουση στο ηλιακό μας σύστημα. Μέχρι σήμερα, ωστόσο, οι θεωρίες που είχαν προταθεί πρότειναν ότι η Θεία απέσπασε ένα μικρό τμήμα της Γης, εκτινάσσοντάς το σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας, ενώ στη συνέχεια συνέχισε το «ταξίδι» της στο διάστημα.

Αντίθετα, η ομάδα από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια υποστηρίζει τώρα πως η Θεία συγχωνεύθηκε με τη Γη. Επομένως, η Σελήνη είναι ένα θραύσμα που αποτελείται από μάζες και των δύο ουράνιων σωμάτων.

Για τη μελέτη της, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Science, η ομάδα ανέλυσε πετά σεληνιακά που μετέφεραν στη Γη οι αποστολές Apollo, όπως επίσης και έξι δείγμα ηφαιστειακών πετρωμάτων από τον γήινο μανδύα.

Αυτό που μέτρησαν ήταν η αναλογία ισοτόπων οξυγόνου στους βράχους, μετρώντας τον αριθμό των ατόμων οξυγόνου που έχουν διαφορετικό πλήθος πρωτονίων και νετρονίων στον πυρήνα τους.

Η συγκεκριμένη αναλογία είναι σημαντική, επειδή αποτελεί ένα είδος «αποτυπώματος» για κάθε πέτρωμα και υποδεικνύει από πού προήλθε. Στη Γη για παράδειγμα, πάνω από το 99,9% του οξυγόνου είναι Ο-16, δηλαδή ένα ισότοπο με 8 πρωτόνια και 8 νετρόνια στον πυρήνα του.

Παράλληλα, όμως, στον πλανήτη μας υπάρχουν μικρές ποσότητες Ο-17 και Ο-18. Έτσι, με την αναλογία του Ο-16 και του Ο-17 σε ένα πέτρωμα, όπως και σε οποιοδήποτε άλλο υλικό, οι επιστήμονες μπορούν να μελετήσουν την προέλευσή του.

Αν η Θεία απλώς απέσπασε ένα τμήμα της Γης και στη συνέχεια συνέχισε το «ταξίδι» της, όπως υποστήριζαν οι έως σήμερα θεωρίες, τότε η Σελήνη θα έπρεπε να αποτελεί κυρίως από πετρώματα αυτού του πλανήτη.

Συνεπώς, τα γήινα και τα σεληνιακά πετρώματα θα έπρεπε να παρουσιάζουν διαφορετική αναλογία ισοτόπων οξυγόνου.

Ωστόσο, η έρευνα των επιστημόνων καταρρίπτει αυτή την υπόθεση.

«Δεν διαπιστώσαμε καμία διαφορά στις μετρήσεις των ισοτόπων. Ήταν πανομοιότυπες», αναφέρει στο σάιτ του πανεπιστημίου ο Έντουαρντ Γιανγκ, επικεφαλής της ομάδας.

Αντίθετα, τα αποτελέσματα ενισχύουν την υπόθεση μιας μετωπικής σύγκρουσης ανάμεσα στη Γη και τη Θεία, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη συγχώνευση των δύο σωμάτων.

Επομένως, η μάζα του πλανήτη αναμίχθηκε με αυτής της Γης, με συνέπεια και η Σελήνη να προκύψει από υλικά και των δύο σωμάτων.

Οι επιστήμονες δεν έχουν πολλά στοιχεία για τη Θεία – ο Γιανγκ και οι συνάδελφοί του πιστεύουν πως αυτό το «πλανητικό έμβρυο» είχε παρόμοιο μέγεθος με τη Γη, ενώ άλλοι αστρονόμοι θεωρούν πως ήταν παραπλήσιο με τον Άρη.

Παρ’ όλα αυτά, σύμφωνα με τον Γιανγκ, υπάρχουν ενδείξεις που φανερώνουν πως η μάζα αυτού του πλανήτη αυξανόταν. Κατά συνέπεια, αν είχε «επιβιώσει» από τη σύγκρουση, πιθανότατα θα είχε γίνει ένας ακόμη πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος.

Αν επιβεβαιωθεί από ανεξάρτητες μελέτες, η έρευνα των επιστημόνων θα αλλάξει την «επίσημη ιστορία» γέννησης και εξέλιξης του πλανήτη μας. Θα μπορούσε επίσης να αναθεωρήσει τον λόγο ύπαρξης νερού στη Γη.

Ο λόγος είναι πως μία τόσο σφοδρή σύγκρουση θα είχε εξαφανίσει οποιοδήποτε υγρό στοιχείο από τον πλανήτη μας. Επομένως, το νερό θα πρέπει να επανεμφανίσθηκε από κάποιον μετεωρίτη, ο οποίος μας «επισκέφθηκε» μερικές δεκάδες εκατομμύρια αργότερα.

 

«Διαβάζοντας τη σκέψη» με υπολογιστές: Αποκωδικοποίηση εγκεφαλικών σημάτων στην ταχύτητα της αντίληψης

Μέσω της χρήσης ηλεκτροδίων στους κροταφικούς λοβούς ασθενών οι οποίοι ήταν ξύπνιοι, επιστήμονες ήταν σε θέση να αποκωδικοποιούν εγκεφαλικά σήματα σχεδόν στην ταχύτητα της αντίληψης. Εν συνεχεία, ανάλυση των νευρικών αντιδράσεων των ασθενών σε δύο κατηγορίες οπτικών ερεθισμάτων (εικόνες προσώπων και σπιτιών) επέτρεψε στους ερευνητές να διαπιστώνουν ποιες εικόνες έβλεπαν οι ασθενείς και πότε με ακρίβεια άνω του 95%.

Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του EurekAlert, την έρευνα, η οποία δημοσιεύτηκε στο PLOS Computational Biology, πραγματοποίησαν ο Ρατζές Ράο, νευροεπιστήμονας του University of Washington, και ο νευροχειρουργός Τζεφ Ότζεμαν, του UW Medicine, μαζί με τον φοιτητή Κάι Μίλερ και συναδέλφους τους στη Νότια Καλιφόρνια και τη Νέα Υόρκη.



«Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε, πρώτον, πώς ο ανθρώπινος εγκέφαλος αντιλαμβάνεται αντικείμενα στον κροταφικό λοβό, και δεύτερον, πώς κάποιος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει υπολογιστή για να εξάγει και προβλέπει τι βλέπει κάποιος σε πραγματικό χρόνο» εξηγεί ο Ράο. Στην έρευνα συμμετείχαν επτά ασθενείς με επιληψία από το Harborview Medical Center στο Σιάτλ. Και οι επτά περνούσαν κρίσεις επιληψίας που δεν αντιμετωπίζονταν με φάρμακα, οπότε και είχαν υποστεί εγχείρηση στην οποία εμφυτεύτηκαν ηλεκτρόδια για να διαπιστωθούν οι «καταλύτες» που προκαλούσαν τις κρίσεις. Τα ηλεκτρόδια συνδέθηκαν με ισχυρό λογισμικό, που ερμήνευε κάποια σημαντικά χαρακτηριστικά του σήματος, με τελικό αποτέλεσμα την εξαγωγή πληροφοριών που μπορούσαν να επιτρέψουν να προβλεφθεί/ εκτιμηθεί το τι έβλεπε ο καθένας.

Η συγκεκριμένη τεχνική, υπογράμμισε ο Ράο, αποτελεί βήμα προς την κατεύθυνση της χαρτογράφησης του εγκεφάλου, από την άποψη ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να διαπιστώνεται σε πραγματικό χρόνο ποια σημεία του εγκεφάλου είναι ευαίσθητα σε ποια είδη πληροφοριών.

Σχολείο- δουλειά όχι πριν τις 10 π.μ. υποστηρίζουν επιστήμονες!

Κορυφαίοι επιστήμονες της Οξφόρδης υποστηρίζουν πως η εργασία και η εκπαίδευση θα πρέπει να ξεκινούν στις 10 και όχι 9-5 ή 8.30 αντίστιχα. Ο λόγος; Το σώμα και το μυαλό μας δεν συγχρονίζονται με τα ωράρια που επιτάσσει η κοινωνία, είτε αυτό είναι το σχολείο, είτε η δουλειά και για το λόγο αυτό τα δύο τελευταία θα έπρεπε να συγχρονιστούν με το βιολογικό μας ρολόι. Πιο αναλυτικά, οι επιστήμονες λένε ότι το να επιβάλεις στους ανθρώπους να ξεκινούν τη δουλειά πριν τις 10 π.μ. τους αρρωσταίνει, τους εξαντλεί και τους γεμίζει με άγχος, καθώς μέχρι την ηλικία των 55 ετών ο κιρκαδικός ρυθμός είναι τελείως ασύγχρονος με το σύστημα 9-5. Και αυτό βέβαια είναι απειλητικό τόσο για την απόδοση όσο και την διάθεση και την ψυχική υγεία του εργαζομένου. Ο δρ Paul Kelley τόνισε πως πρέπει να μετακινήσουμε τις ώρες δουλειάς και σχολείου για να βοηθήσουμε την καλή υγεία στον οργανισμό μας.

Τα πειράματα έχουν αποδείξει πως ο μέσος 10χρονος μαθητής δεν μπορεί να συγκεντρωθεί πριν τις 8.30 το πρωί. Ένας 16χρονος, για να έχει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα, πρέπει να ξεκινά τα μαθήματα στις 10 π.μ. ενώ ένας φοιτητής στις 11 π.μ. Έτσι οι βαθμοί θα ανέβουν, η γνώση θα αποκτιέται καλύτερα και οι εργαζόμενοι θα είναι πιο αποδοτικοί. “Έχουμε μια ολόκλητη κοινωνία που στερείται τον ύπνο. Αυτό επηρεάζει φυσικές και συναισθηματικές λειτουργίες. Η έλλειψη ύπνου επηρεάζει την απόδοση, την προσοχή, την μνήμη και ενθαρύνει την χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών. Οδηγεί επίσης στην εξάντληση, στο άγχος, στη σύγχηση, στο θυμό, στην παχυσαρκία, στην υψηλή πίεση, στο στρες, και σε πολλές άλλες ψυχικές παθήσεις”, λέει ο Kelley.
Μάλιστα, στην Αγγλία σε περίπου 100 σχολεία θα ξεκινήσει ένα πείραμα όπου οι μαθητές θα ξεκινούν το μάθημα στις 10 και τα αποτελέσματα θα δημοσιευτούν περίπου το 2018, οπότε και θα μάθουμε εάν όντως το ωράριο πρέπει να διευρυνθεί ή όχι…

Επιστήμονες ανακάλυψαν «Αόρατες οντότητες» που ζουν στην ατμόσφαιρα της Γης

Επιστήμονες που ψάχνουν για αποδείξεις για την ύπαρξη της αντι-ύλης ανακάλυψαν μια άγνωστη «αόρατη μορφή ζωής» εδώ στη Γη.
Η Thunder Energies Corporation, μια πυρηνική φυσική και ενεργειακή εταιρεία, υποστηρίζει ότι έχει εντοπίσει «αόρατες οντότητες» που ζουν στην ατμόσφαιρα της Γης.

Η εταιρεία διοικείται από τον αμφιλεγόμενο μορφωμένο στο Χάρβαρντ, Ιταλο-Αμερικανό πυρηνικό-φυσικό, τον Δρ. Ruggero Santilli.
Ο Δρ. Ruggero Santilli έχει απορριφθεί από πολλούς επιστήμονες και θεωρείται ένας «περιθωριακός επιστήμονας», αλλά με τη σειρά του ονομάζει τη συνωμοσία εναντίον του από την καθιερωμένη αντίληψη, όπως η θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν.
Ο πυρηνικός φυσικός λέει ότι η ανακάλυψη έγινε με τη χρήση του Santilli, τηλεσκόπιο που έχει αναπτυχθεί για να προσπαθήσει να απόδειξει τη θεωρία των γαλαξιών από αντι-ύλη, κοσμικές ακτίνες αντί-ύλης και τους αστεροειδείς από αντι-ύλη.
Η ερευνητική ομάδα φοβάται ότι μέχρι τώρα άγνωστες μικρο-μορφές ζωής μπορεί να διεξάγουν μια συγκεκαλυμμένη επιτήρηση της Γη.
«Εμείς οι άνθρωποι πάντα πιστεύαμε ότι είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τα πάντα με τα μάτια μας και άλλα οπτικά όργανα», δήλωσε ο φυσικός. «Αυτό πρόκειται να αλλάξει, επειδή βρήκαμε οργανισμούς στη γη που δεν μπορούμε να δούμε με γυμνό μάτι ή οπτικά όργανα, αλλά με νέα εργαλεία».
Ο Santilli ισχυρίζεται ότι ανίχνευσε «τουλάχιστον δύο διαφορετικούς τύπους αόρατων οντοτήτων». Ο ίδιος πρόσθεσε ότι τα αποτελέσματα του έχουν επιβεβαιωθεί από έναν αριθμό Αμερικανών αστρονόμων.