O Σχηματισμός των λέξεων στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα

3. Τα χρονικά επίθετα σε -ινός

§ 318. Πρόκειται για επιθετικοποιήσεις επιρρηματικών τύπων σε i: ἐαρινός (Όμ. με μετρική έκταση εἰαρινός) 'ανοιξιάτικος' από το ἔαρι 'την άνοιξη' (αττ. ἦρι - ἠρινός), περυσινός (κλασ.) από το πέρυσι 'τον περασμένο χρόνο, "μακριά"'. 

Η κλασική εποχή μεταφέρει ευχαρίστως το -ινός σε άλλες απολήξεις: το ἑσπερινός 'απογευματινός' (Ξεν.) από τα ἕσπερος ἑσπέρα είναι μετασχηματισμός του ἑσπέριος (Όμ.), παρομοίως το χειμερινός 'χειμωνιάτικος' (κλασ.) αντικαθιστά το ομηρικό χειμέριος· και το νυκτερινός (από τον Πλάτωνα και εξής) αντικαθιστά μάλλον το νύκτερος (τραγικοί· νυκτερίς 'νυχτερίδα' ήδη στον Όμηρο). 

Η αναλογία πιάνει κάθε είδους χρονικούς προσδιορισμούς: μεσημβρινός 'μεσημεριανός' (κλασ.) από το μεσημβρία, χθεσινός (ελληνιστ.) από το χθές, σημερινός (παρασελίδια σχόλια) από το σήμερον, ταχινός 'προσεχής' (ελληνιστ.) από το τάχα 'σύντομα'. Πρβ. λατ. v ē rnus 'ανοιξιάτικος' από το v ē r, nocturnus όπως το νύκτωρ 'βραδιάτικα'.

Το αόρατο μονοπάτι προς το άφατο

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου οι σκέψεις μπλέκονται με την πραγματικότητα, υπάρχει ένα αίνιγμα: το Θείο. Μια οντότητα τόσο αχανής και βαθιά, που ο ανθρώπινος νους, δεσμευμένος από τις πεπερασμένες δυνατότητές του, δεν μπορεί να κατανοήσει πλήρως. Σε αυτόν τον παράδοξο χορό της γνώσης και της μη γνώσης ξεκινά το ταξίδι της φώτισης.

Ο Θεός, η Υπέρτατη Πραγματικότητα, υπάρχει στη σιωπή πέρα ​​από την περιγραφή, στο κενό πέρα ​​από την κατανόηση. Κάποιοι λένε ότι υπάρχει, άλλοι αμφισβητούν, αλλά η αλήθεια παραμένει ότι υπερβαίνει τη δυαδικότητα ύπαρξης και ανυπαρξίας. Το σοφό ταξίδι πέρα ​​από τη σκέψη, πέρα ​​από τα όρια των περιορισμών του νου, για να αγγίξει το στρίφωμα του Αιώνιου. Οι αδαείς, όμως, παραμένουν τυλιγμένοι στην αυταπάτη, με το μυαλό τους παγιδευμένο από το εφήμερο.

Το μονοπάτι προς τη φώτιση είναι αχαρτογράφητο, ένα μονοπάτι που χάραξε ο κάθε αναζητητής σύμφωνα με τη μοναδική του κατανόηση και τις εμπειρίες του. Ωστόσο, η ανοησία του ανθρώπου τον οδηγεί συχνά να βαδίσει στο καλοπερπατημένο μονοπάτι, έναν ατελείωτο βρόχο συμβατικής σοφίας που δεν αποφέρει πραγματική πρόοδο, όσες ζωές κι αν το διασχίσει.

Αναδυόμενοι από το σπήλαιο της άγνοιας, οι σκιές της σχετικής ύπαρξης, ένα βήμα στο εκθαμβωτικό φως της αιωνιότητας. Είναι εδώ, σε αυτήν την κατάσταση φωτισμένης αφύπνισης, που κατανοεί κανείς πραγματικά τη φύση της ύπαρξης. Ο κόσμος των σκέψεων, που κάποτε θεωρούνταν το ζενίθ της διανόησης, αποκαλύπτεται ως μια ψευδαίσθηση, ένας αντικατοπτρισμός στην έρημο της πραγματικότητας.

Ο φωτισμένος είναι ένα παράδοξο, υπάρχει παντού και πουθενά, έχοντας διανύσει μονοπάτια αλλά δεν έχει φτάσει σε κανέναν προορισμό. Είναι άμορφος, πέρα ​​από τους περιορισμούς των χαρακτηριστικών ή των περιγραφών. Ωστόσο, η ουσία του, οι διδασκαλίες του, παραμένουν φάρος για όλους τους αληθινούς αναζητητές, οδηγώντας τους προς τον άπιαστο προορισμό του Πουθενά.

Αυτή η μοναδική πραγματικότητα υπάρχει πέρα ​​από όλες τις εξαρτημένες καταστάσεις ύπαρξης, πέρα ​​από το βασίλειο της σκέψης, μακριά από τον απτό κόσμο των αισθήσεων. Εδώ, στη Χώρα της Αιώνιας Ειρήνης, ο ποταμός της ύπαρξης κυλά σε ήρεμη αρμονία, ανάμεσα σε αδιάκοπη δραστηριότητα και διαρκή ακινησία. Αυτή είναι η Αληθινή μας Κατοικία, το πραγματικό μας Σπίτι, ένα βασίλειο πέρα​​από τα πέπλα της ψευδαίσθησης, όπου η ψυχή βρίσκει την απόλυτη ανάπαυσή της.

Τελικά, η φώτιση δεν είναι προορισμός αλλά ταξίδι, μια διαδικασία συνεχούς αφύπνισης. Είναι η κατανόηση του εαυτού και του σύμπαντος, η συνειδητοποίηση της διασύνδεσης όλων των πραγμάτων. Είναι η αποδοχή της παράδοξης φύσης του Θείου, η ενσάρκωση της σοφίας ότι υπάρχει ακριβώς επειδή δεν μπορεί να κατανοηθεί πλήρως. Αυτή είναι η απόλυτη αλήθεια, η απόλυτη φώτιση, το κλειδί για να ξεκλειδώσετε την πόρτα στο Αόρατο Μονοπάτι προς το Άφατο.

Οι υποσχέσεις κι οι προσδοκίες είναι το προσάναμμα που θα σε κάψει

Οι πληγές που σήμερα ματώνουν, αύριο θα είναι σημάδια ξεχασμένα από το χρόνο.

Μόνο τα σημάδια δεν φεύγουν ποτέ.
Κι αν ο χρόνος μπορεί να τα σβήνει, η μνήμη δεν τα διαγράφει.
Η μνήμη φροντίζει στις πιο ευάλωτες στιγμές, να σβήνει το χέρι που άνοιξε την πληγή...
Σου θυμίζει μόνο τη γλύκα του μαχαιριού και σε αφήνει να ξεχνάς τον πόνο.
Τον πόνο από κάθε στιγμή αμφιβολίας. Τον πόνο από κάθε στιγμή που δεν ήξερες σε ποια πλευρά της αγάπης στέκεσαι.
Τον πόνο από όλες εκείνες τις στιγμές που χρειάστηκε να συγχωρήσεις, να κάνεις τα στραβά μάτια, να αφήσεις να περάσει η μπόρα.
Τον πόνο που λέγεται απογοήτευση.. κι η απογοήτευση γεννιέται από τις προσδοκίες.
Τις προσδοκίες ενός έρωτα που ήρθε άλλη μια φορά για να σου θυμίσει.. πως οι υποσχέσεις κι οι προσδοκίες είναι το προσάναμμα που θα σε κάψει.
Άλλη μια φορά...

Η μοίρα του αληθινού έρωτα, είναι το αμοιβαίο

Ένα “χαίρω πολύ”, ένα βλέμμα, και πήρε φωτιά η ζωή μας. Μια αγκαλιά σου, η ζωή μου όλη. Ένα χαμόγελό σου, χίλιες λέξεις κι άλλες χίλιες σιωπές.

Όσα δεν μπορούσαμε να πούμε, το είπαν τα μάτια μας. Όσα δεν τολμήσαμε να μαρτυρήσουμε, τα επιβεβαίωσε το άγγιγμά μας.

Μια αγάπη από το πουθενά. Ένας έρωτας που δεν τον είχα ανάγκη. Δεν τον χρειαζόμουνα στη ζωή μου.

Και το χαμόγελό σου εκεί, επίμονο να μου θυμίζει πως η ζωή, μπορεί να γίνει πολύ ωραία. Πως τα δύσκολα, μοιράζονται όταν το θέλουν κι οι δυο. Όταν το μπορούν κι οι δυο.

Τα στραβά, ισιώνουν, όταν τα μοιραστείς με τον άνθρωπό σου. Κι οι χαρές;

Οι χαρές μάτια μου, γίνονται ευτυχία. Όχι σκόρπιες στιγμές περίπου ευτυχίας. Κανονική ευτυχία. Ατόφια και ολόκληρη.

Πόσο απλή γίνεται η εξίσωση της αγάπης, όταν την μοιράζονται δυο, που το θέλησαν πολύ. Δυο που συναντήθηκαν, και σταμάτησε η γη για μια στιγμή να γυρίζει. Δυο, που ευθυγράμμισαν θέλω, πρέπει, μπορώ, παρελθόν και παρόν, και τα έκαναν όλα απλά.

Είχες ξεσυνηθίσει στην αγάπη που μοιράζεται. Είχες ξεσυνηθίσει στην αγάπη που εκφράζεται. Είχες ξεσυνηθίσει στην αγάπη που δεν σε ξεπουλά. Για χρόνια, ήταν πιο εύκολο να μετράς προδοσίες, ήταν πιο εύκολο να σπαταλιέσαι σε έρωτες περαστικούς και να σκορπίζεσαι στον άνεμο. Ήταν πιο εύκολο να μην αφήνεσαι.

Πόναγε το να αφήνεσαι. Πλήγωνε η πτώση.

Και τώρα; Τώρα τα παιχνίδια επιβολής, τα παιχνίδια εγωισμού, τα παιχνίδια στρατηγικής και επικράτησης, γίνονται μακρινή ανάμνηση.

Ξαφνικά ο χρόνος μετρά διαφορετικά. Το “μαζί”, είναι σαν από πάντα. Δεν θυμάσαι πόσοι μήνες, δεν θυμάσαι πόσες μέρες. Δεν μετράς. Δεν αναλώνεσαι. Δεν υποψιάζεσαι, δεν αμφιβάλεις, δεν αμφισβητείς.

Ίσως γιατί πρώτη φορά, εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου. Εμπιστεύεσαι αυτά που νιώθεις. Εμπιστεύεσαι τα μάτια που κοιτάς στον καθρέφτη. Τα δικά σου.

Εμπιστεύεσαι το δρόμο που χαράσσεται μπροστά. Δρόμος κοινός. Ζωή κοινή. Καθημερινότητα που την ζεις στο “εδώ και στο τώρα”. Όχι στο “όταν θα..” και “όποτε..”

Είστε δυο, που δεν γεννηθήκατε για να είστε μαζί, αλλά φτιαχτήκατε μέσα από την ζωή σας για να ζήσετε μαζί. Φτιαχτήκατε από λάθη, φτιαχτήκατε από πάθη, φτιαχτήκατε από επιλογές. Και φτάσατε στο σήμερα.

Στο σήμερα που σε μια ματιά, τα έχετε πει όλα. Στο σήμερα που το ζείτε. Κι ας μην είναι εύκολο. Κι ας έχει εμπόδια. Κι ας έχει δυσκολίες. Κι ας έχει επιλογές που πονάνε.

Η μοίρα του αληθινού έρωτα, είναι να τον ζήσεις. Να μην γίνει ποτέ απωθημένο. Να μην γίνει ποτέ ξενέρωμα. Η μοίρα του αληθινού έρωτα, είναι το αμοιβαίο. Είναι να μην σπαταληθεί σε δικαιολογίες για κακό timing.

Τον αληθινό έρωτα, τον ζεις! Τον ζεις μέχρι το τελευταίο κύτταρό σου. Τον αφήνεις να σε παρασύρει, να σε κάψει, και στο τέλος να σε λυτρώσει, όταν γίνει αγάπη.

Ο αληθινός έρωτας, αντέχει σε κάθε καιρό. Αντέχει κάτω από κάθε συγκυρία. Αντέχει τριγμούς, αντέχει καταιγίδες. Μην τον φοβάσαι. Μην τον μετράς. Μην τον βάζεις σε συγκρίσεις και ζυγαριές.

Πώς να χειριζόμαστε τα παιδιά μας στην εφηβεία τους - την πιο δύσκολη φάση της ζωής τους

Το να μεγαλώνει ένας έφηβος δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο… και για τον γονιό και για το ίδιο το παιδί. Και μπορεί κάθε περίπτωση να είναι ξεχωριστή σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες, αλλά πάντα υπάρχουν μερικοί βασικοί κανόνες που κάνουν τα πράγματα πιο εύκολα και πιο αποτελεσματικά. Οι πιο κάτω «παροτρύνσεις», πιστεύουμε, είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για όσους γονείς ζουν τώρα στην εμπειρία να μεγαλώνουν το παιδί τους στην εφηβεία.

■ Να του δείχνουμε σεβασμό: Και όταν λέμε σεβασμό εννοούμε πολύπλευρο σεβασμό. Σεβασμό στη γνώμη του, στα συναισθήματά του και στην προσωπικότητά του. Είναι θεμιτό να θέλουμε να γνωρίζουμε τι κάνει το παιδί μας, αλλά το να ψάχνουμε, για παράδειγμα, τα πράγματά του ή τις τσέπες του είναι κάτι που δεν διορθώνει τίποτα. Οφείλουμε να ακούμε τις απόψεις του και να τις συζητάμε μαζί του. Να είμαστε θετικοί στις προσεγγίσεις και όχι απειλητικοί απέναντι του επισείοντας συνεχώς τιμωρίες κ.λπ. Όταν το παιδί νιώσει πως του δείχνουμε σεβασμό, να είμαστε σίγουροι πως θα μας ανταποδώσει τον ίδιο, αν όχι μεγαλύτερο.

■ Να το ακούμε: Πόσες φορές έχουμε ακούσει εφήβους να λένε τη φράση: «Δεν με καταλαβαίνουν…». Βέβαια, ίσως αυτή ακριβώς τη φράση να την έχουμε πει και εμείς για τους δικούς μας γονείς. Γνωρίζουμε λοιπόν από πρώτο χέρι τι σημαίνει να μη μας ακούνε. Άρα γιατί να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη; Και το να ακούει κάποιος έχει κανόνες. Άλλο είναι να ακούμε πραγματικά, και άλλο να διακόπτουμε ή να προετοιμάζουμε τι απάντηση θα δώσουμε την ώρα που το παιδί μας μιλάει. Και σε τελική ανάλυση, πώς θα μάθουμε τι το απασχολεί αν δεν μάθουμε να το ακούμε πραγματικά;

■ Να το κάνουμε να καταλάβει πως θα είμαστε πάντα δίπλα του: Εμείς το ξέρουμε…. τα παιδιά μας όμως; Τους έχουμε δημιουργήσει εκείνο το ασφαλές συναίσθημα ότι, μολονότι ξέρουμε πως δεν μπορούμε να επηρεάσουμε σε απόλυτο βαθμό τη ζωή τους, ό,τι κι αν τους συμβεί, ωστόσο, εμείς θα είμαστε δίπλα τους για να τα ακούσουμε και να τα βοηθήσουμε;

■ Να μην προσπαθούμε να τους αλλάξουμε: Οι έφηβοι από τη φύση τους περνούν μια φάση έντονων αναπτυξιακών μεταβολών. Σε αυτή την περίοδο ανακαλύπτουν
τον εαυτό τους. Η προσπάθεια που κάνουν είναι μεγάλη. Το μόνο που δεν θέλουν είναι γονείς που προσπαθούν να τους ωθούν σε κατευθύνσεις που οι ίδιοι δεν επιθυμούν. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δεχτούμε τα παιδιά μας όπως είναι και να είμαστε περήφανοι για αυτά, έστω κι αν διαφωνούμε με κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς τους.

■ Να είμαστε ήρεμοι και συνεπεί5: Η συμπεριφορά ενός έφηβου συχνά μπορεί να είναι απρόβλεπτη και εκρηκτική. Η ένταση πολλές φορές μοιάζει αναπόφευκτη. θα παρασυρθούμε ρίχνοντας λάδι στη φωτιά ή θα παραμείνουμε ήρεμοι; Αν παραμείνουμε ήρεμοι, βοηθάμε και το παιδί μας να αντιμετωπίσει τα πράγματα με ηρεμία, παροτρύνοντάς το να δουλέψει το μυαλό του αντί το πάθος του. Κι αν κάποια στιγμή παρασυρθούμε και ρίξουμε και εμείς λάδι στη φωτιά, να μη διστάσουμε αμέσως, μόλις συνειδητοποιήσουμε το λάθος μας, να ζητήσουμε συγγνώμη για τη συμπεριφορά μας.

Επίσης…

■ Να μην γκρινιάζουμε συνεχώς: Να αποφεύγουμε να εστιάζουμε την προσοχή

μας στα αρνητικά και να αρχίσουμε να έχουμε μια πιο θετική στάση απέναντι σε κάθε πρόβλημα που μπορεί να έχουν. Σε μια συζήτηση να μην αρχίζουμε με τα αρνητικά, αλλά με τα θετικά κάθε κατάστασης,

■ Να διασκεδάζουμε μαζί του: Έστω κι αν ο χρόνος που περνάμε μαζί τους είναι περιορισμένος. Μισή ώρα της ημέρας ας είναι γεμάτη γέλιο και αστεία! Το να γελάμε μαζί με τα παιδιά μας είναι μεγάλη υπόθεση και με σημαντικές επιδράσεις στον τρόπο που μας βλέπουν και τα βλέπουμε.

■ Να μην παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά: Οι έφηβοι «βράζουν» μέσα τους. Εύκολα μια απλή συζήτηση μπορεί να οδηγηθεί σε εκρηκτικές καταστάσεις. Εκεί εμείς πρέπει να σταθούμε ήρεμοι, να μην ακολουθήσουμε, να μην ανταποδώσουμε τη «μια λέξη παραπάνω» που θα ακούσουμε.

■ Να μη φωνάζουμε: Απλά δεν βοηθάει σε τίποτα και κανέναν. Τόσο απλά.

■ Να μην κάνουμε κήρυγμα: Εμείς οι μεγάλοι ξέρουμε περισσότερα. Ας βρούμε, λοιπόν, πιο επικοινωνιακούς τρόπους να τα μεταδώσουμε στα παιδιά μας από το να κάνουμε κήρυγμα σε παθητικούς ακροατές.

Εν κατακλείδι… ΣΕΒΑΣΜΟΣ στους εφήβους. Τον ίδιο που δείχνουμε σε ενήλικες που εκτιμούμε και αγαπάμε… και ίσως περισσότερο γιατί αυτοί οι έφηβοι τυχαίνει να είναι παιδιά μας, ίσως στην κρισιμότερη από πλευράς ανάπτυξης φάση της ζωής τους.

Ζωή θα πει, τα αλλάζω όλα μέχρι να τα κάνω όπως θέλω

Πόσα βιβλία διαβάζουμε, πόσα άρθρα, πόσες φιλοσοφίες ενστερνιζόμαστε κατά καιρούς, πόσους μέντορες αναζητούμε. Κι όλα αυτά με θέμα τη ζωή.

Ζωή. Μια λέξη με χίλιες σημασίες. Κι αν σε ρωτήσω τι σημαίνει ζωή, τι θα μου πεις; Μπορείς να απαντήσεις; Είναι άραγε η διαδικασία ωρίμανσης του σώματος; Είναι μήπως αυτός ο χρόνος μεταξύ της γέννησης και του θανάτου; Είναι μια μόνο στιγμή; Είναι ο αριθμός των χτύπων της καρδιάς σου;

Όσο κι αν έχω ψάξει για τη σημασία αυτής της λέξης, καμία ερμηνεία δε με ικανοποιεί. Ούτε κι εσένα. Κι αν δεν το έχεις κάνει μέχρι τώρα, σε προκαλώ να το κάνεις. Ψάξε σε βιβλία, σε σελίδες, σε άρθρα, σε λόγια σοφών. Ποτέ δε θα βρεις κάτι συγκεκριμένο, μια ιδανική περιγραφή γι’ αυτή την τόσο μικρή λέξη, με τα τρία γράμματα, που τόσα άλλα γράμματα κρύβει μέσα της.

Ψάχνοντας για τη σημασία της λέξης «ζωή», καταλήγω ξανά και ξανά στην αναζήτηση για την έννοια της ζωής, τη σημασία της ζωής. Αυτής εδώ, αυτού του κόσμου, του τώρα, σε αυτό το σύμπαν και αυτή τη διάσταση, με αυτό την φύση. Κι αυτή η σημασία της ζωής που αιώνες τώρα οι άνθρωποι αναζητούν, το περιζήτητο νόημα της ζωής, θα μείνει ανεξήγητο. Στο λέω αλλά νομίζω πως το ξέρεις ήδη. Κανείς δε θα μπορέσει να βγει να πει στον κόσμο μια τυχαία μέρα του χρόνου, ποιο είναι αυτό το περιβόητο νόημα της ζωής. Κανείς. Ούτε επιστήμονας, ούτε φιλόσοφος, ούτε εσύ, ούτε κι εγώ.

Και ξέρεις γιατί; Γιατί το νόημα της ζωής δεν είναι καθολικό, δεν αποτελεί μια κοινή μέθοδο που πρέπει να ακολουθηθεί, δεν είναι μια συνταγή πολλαπλώς ειπωμένη κατά τη διάρκεια των αιώνων. Το νόημα της ζωής και συνεπώς η σημασία της, είναι κάτι μοναδικό για τον καθένα… Γι’ αυτό και δε θα υπάρξει ποτέ ένας καθολικός ορισμός. Γιατί είσαι εσύ με τη ζωή σου, είμαι κι εγώ με τη δική μου. Μοναδικές κι ανεπανάληπτες ζωές, δώρο από το Θεό και τη φύση, πολυτιμότερο πετράδι από όλα τα πιο φανταχτερά όλου του κόσμου.

Μέσα σε αυτή την κοινωνία που επιβιώνεις, ξέχασες ότι κρατάς στα χέρια σου το πιο ακριβό κόσμημα, το πιο πολύτιμο αγαθό. Ξέχασες ότι κρατάς μια ζωή στην αγκαλιά σου, ότι την κουβαλάς στους ώμους σου, ότι είναι τυλιγμένη στο λαιμό σου. Την έχεις τόσο δεδομένη που δεν τη βλέπεις καν. Ξεχνάς τα όνειρα, ξεχνάς να αναπνέεις. Κάθε μέρα η ίδια διαδρομή, κάθε μέρα οι ίδιοι άνθρωποι, κάθε μέρα η ίδια θλίψη, κάθε μέρα τα ίδια, κάθε μέρα. Μα ξεχνάς πως το σήμερα δε θα ξανάρθει, γίνεται χθες, κι έρχεται το αύριο και γίνεται κι αυτό σήμερα και θα περάσει κι αυτό στη θέση του χθες, αυτού του χθες που δε σε νοιάζει, που αποτελεί τον κάδο απορριμμάτων σου. Κι αυτό γιατί πάλι το σήμερα το ξέχασες, το άφησες στην άκρη, το πήρες δεδομένο και δεν το βλέπεις πια.

Μα αν κάτσεις κι αναλογιστείς πόσα σήμερα πέρασαν και δε σε άγγιξαν, δεν έμαθες κάτι καινούριο, σήμερα δε γέλασες, δεν έκανες κάτι να σε ευχαριστεί πραγματικά, δεν ονειρεύτηκες… Ίσως λίγο να τρομάξεις. Και σκέψου τώρα πως ο χρόνος που πέρασε, δε σου χαρίστηκε και γι’ αυτό δε γυρνάει πίσω.

Αντί να σηκωθείς από τη ρουτίνα σου και να ρίξεις μια γροθιά στο μαχαίρι χωρίς να φοβάσαι τον πόνο, με σύμμαχο την ελπίδα και τη βεβαιότητα της επούλωσης, κάθεσαι στον καναπέ σου και απολαμβάνεις μια «σιγουριά». Για ποια σιγουριά μου μιλάς; Όλα εικονικά είναι. Ποτέ και πουθενά δεν υπάρχει αληθινή σιγουριά.

Κάθεσαι στη λιμνούλα σου και ρεμβάζεις, νομίζοντας πως τίποτα δε θα την ταράξει, κανένα κύμα και κανένας καρχαρίας. Μα δεν υπολογίζεις πως σιγά σιγά η ακίνητη λίμνη σου, αρχίζει να βαλτώνει. Στον πάτο της γεννιέται ο βάλτος, ένας κρυφός, θλιβερός βάλτος. Στην επιφάνεια αργεί να φτάσει, για να τον δεις, μα ακόμα κι έτσι εσύ ξέρεις. Ξέρεις πως κάτι δεν είναι όπως πριν, κάτι σκοτεινιάζει τα νερά της λίμνης σου. Και αντί να κάνεις κάτι γι’ αυτό, στέκεσαι απλός παρατηρητής της αλλοίωσής της.

Αφού δεν είσαι ικανοποιημένος με τη ζωή που ζεις, γιατί δεν την αλλάζεις; Ξέρω πόσο φοβάσαι αλλά θα φοβηθείς ακόμα πιο πολύ όταν πια θα έχεις γεράσει και θα κοιτάζεις τα περασμένα χρόνια. Εκείνα τα χρόνια που θα μπορούσες να αγαπήσεις τη λίμνη σου και αντ’ αυτού την άφησες να γίνει βάλτος. Μην αφήσεις το χρόνο κι άλλο να περάσει. Ψάξε και βρες τρόπους να αλλάξεις οτιδήποτε δε σ’ αρέσει. Κι αν αποτύχεις, σήκω ξανά και προσπάθησε. Άλλαξε τα όλα μέχρι να σου αρέσουν! Μη φοβάσαι τίποτα! Μη φοβάσαι να ζήσεις! Πως δέχεσαι να φτάσεις στο θάνατο χωρίς να έχεις πραγματοποιήσει τις επιθυμίες σου, χωρίς να έχεις ζήσει μια ζωή ονειρεμένη. Για σένα ονειρεμένη! Όπως εσύ την ονειρευόσουν από μικρό παιδί.

Μη σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι, μη φοβάσαι να εκθέσεις τον εαυτό σου στον κόσμο και να διεκδικήσεις τα όνειρά σου, τις αγάπες σου. Μην αφήσεις να τελειώσει η ζωή σου χωρίς να έχεις βρει το δικό σου νόημα.

Εγώ έχω ένα όνειρο. Όταν έρθει η ώρα που ο θάνατος θα χτυπήσει την πόρτα μου κι θα παίρνω τις τελευταίες μου ανάσες, να μπορέσω να πω ότι ΕΖΗΣΑ.

Όποιος, δεν αγαπά την μοναξιά δεν αγαπά και την ελευθερία

Το ν’ αρκείται κανείς στον εαυτό του, το να είναι γι’ αυτόν τα πάντα σ’ όλες τις περιστάσεις και να μπορεί να λέγει omnia mea mecum porto [όλα τα δικά μου τα έχω επάνω μου] είναι αναμφίβολα η ιδιότητα που προάγει την ευτυχία μας περισσότερο από κάθε τι άλλο. Για τον λόγο αυτό, η ρήση του Αριστοτέλη η ευδαιμονία των αυτάρκων εστί [η ευτυχία ανήκει στους αυτάρκεις] (Ηθ. Ευδ. Ζ’ 2) δεν μπορεί να τύχει ποτέ υπερβολικής επαναλήψεως· και τούτο, αφενός, διότι μόνο στον εαυτό του μπορεί να βασίζεται κανείς με αρκετή βεβαιότητα και, αφετέρου, διότι τα δεινά που συνδέονται με την κοινωνικότητα, οι κόποι και οι ζημίες, οι κίνδυνοι και οι θλίψεις – όλα τούτα είναι αναρίθμητα και αναπόφευκτα.

Κατ’ αρχάς, κάθε κοινωνική διασύνδεση απαιτεί κατ’ ανάγκη μία αμοιβαία προσαρμογή κι έναν συγκερασμό. Για τον λόγο αυτό, όσο περισσότερα άτομα συμμετέχουν σ’ αυτήν τόσο πιο άνοστη γίνεται. Να είναι κανείς απόλυτα ο εαυτός του δεν μπορεί παρά μόνον όσο είναι μόνος- όποιος, λοιπόν, δεν αγαπά την μοναξιά δεν αγαπά και την ελευθερία, καθώς μόνον όταν είναι κανείς μόνος είναι και ελεύθερος – ο καταναγκασμός είναι ο αχώριστος σύντροφος κάθε κοινωνίας. Κατά συνέπεια, το πόσο ο κάθε άνθρωπος αποφεύγει, αντέχει ή αγαπά την μοναξιά του αντιστοιχεί ακριβώς στην αξία του ίδιου του εαυτού του, καθώς στην μοναξιά του νιώθει ο μεν ενδεής τω πνεύματι την πνευματική του ένδεια, ο δε μεγαλοφυής τη μεγαλοφυΐα του – κοντολογής, ο καθένας το πώς όντως είναι. Περαιτέρω, όσο υψηλότερα βρίσκεται κανείς στη Ιεραρχική κλίμακα της φύσης τόσο πιο μοναχικός είναι, και μάλιστα κατ’ ουσίαν και κατ’ ανάγκη. Τότε, όμως, συνιστά γι’ αυτόν ευεργεσία ν’ αντιστοιχεί στην πνευματική μοναξιά – ειδάλλως, η συχνή παρουσία πλασμάτων ετερογενών εισβάλλει οχληρά μέσα του, μάλιστα εχθρικά, και του στερεί τον εαυτό του χωρίς να έχει τίποτε να του προσφέρει ως αποζημίωση.

Κατόπιν, ενώ η φύση έχει εισαγάγει ανάμεσα στους ανθρώπους, τόσο σε ηθικό όσο και σε διανοητικό επίπεδο, την μέγιστη δυνατή διαφορετικότητα, η κοινωνία, θεωρώντας αυτή τη διαφορετικότητα ως ένα τίποτε, καθιστά όλους ίσους, ή, μάλλον, υποκαθιστά τις φυσικές με τις τεχνητές διαφορές και τις ιεραρχίες των τάξεων και των βαθμών, οι οποίες πολύ συχνά, είναι αντιδιαμετρικά αντίθετες από την φυσική ιεραρχία. Χάρη σε αυτή τη διάταξη εκείνοι που η φύση είχε τοποθετήσει χαμηλά έχουν καλή θέση, ενώ εκείνοι, αντίθετα, για τους οποίους προέβλεψε υψηλή θέση αδικούνται – για αυτό τον λόγο, τούτοι οι τελευταίοι προσπαθούν να αποσπαστούν από κάθε συνάθροιση, αφού σε κάθε τέτοια κυριαρχεί, όσο περισσότεροι μετέχοντες, το κοινό κι ευτελές.

Η καλούμενη “καλή κοινωνία” αναγνωρίζει κάθε λογής προτερήματα πλην των πνευματικών- τούτα, μάλιστα, τα θεωρεί λαθραίο εμπόρευμα μας εξαναγκάζει, λοιπόν, να αποδεικνύουμε άπειρη μακροθυμία με κάθε ανοησία, μούρλα, διαστροφή, ηλιθιότητα- τα προσωπικά προτερήματα, αντίθετα, πρέπει να εκλιπαρούν τη συγγνώμη της ή να κρύβονται. Κατά συνέπεια, η κοινωνία που καλείται “καλή κοινωνία” δεν έχει μόνο το μειονέκτημα ότι μας παρουσιάζει ανθρώπους που δε μπορούμε ούτε να επαινέσουμε ούτε να αγαπήσουμε ακόμα αλλά και δε μας επιτρέπει να είμαστε ο εαυτός μας όπως αρμόζει στη φύση μας- απεναντίας, μας εξαναγκάζει, χάριν του αρμονικού συγκερασμού μας με τους άλλους, να συρρικνωθούμε, ή μάλιστα και να παραμορφώσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας.

Είμαστε ακόμη παιδιά, αλλά έχουμε χάσει την ελευθερία μας

Ο αληθινός εαυτός σας εξακολουθεί να είναι ένα μικρό παιδί που ποτέ δεν μεγάλωσε. Μερικές φορές το μικρό αυτό παιδί αναδύεται, όταν εσείς διασκεδάζετε ή παίζετε, όταν είστε χαρούμενοι, όταν ζωγραφίζετε ή γράφετε ποιήματα ή παίζετε πιάνο – όταν βρίσκετε κάποιο τρόπο δημιουργικής έκφρασης. Να ποιες είναι οι πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής σας: τότε που βγαίνει στην επιφάνεια ο αληθινός σας εαυτός, τότε που δεν νοιάζεστε για το παρελθόν και δεν ανησυχείτε για το μέλλον. Τότε που νιώθετε σαν μικρό παιδί.

Υπάρχει, όμως, κάτι που διακόπτει αυτή την ευτυχία – το λέμε ευθύνες. Ο Κριτής υπενθυμίζει αυστηρά: «Για μισό λεπτό, είσαι υπεύθυνος άνθρωπος, έχεις καθήκοντα να διεκπεραιώσεις, πρέπει να πας στο σχολείο, πρέπει να πας στη δουλειά». Ξαφνικά, θυμόμαστε τις τόσες ευθύνες μας και το χαμόγελο σβήνει από το πρόσωπό μας. Αν παρακολουθήσετε παιδιά που παριστάνουν τους μεγάλους, βλέπετε τα προσωπάκια τους να σοβαρεύουν. «Εγώ θα κάνω το δικηγόρο», λέει ένας μικρός και η έκφρασή του αμέσως αλλάζει – παίρνει την αγέλαστη έκφραση του ενηλίκου. Πράγματι, αυτή την όψη περιφέρουμε στην καθημερινή μας ζωή. Είμαστε ακόμη παιδιά, αλλά έχουμε χάσει την ελευθερία μας.

Η ελευθερία που αναζητάμε είναι η ελευθερία να είμαστε ο εαυτός μας, να εκφράζουμε αυτά που νιώθουμε. Αν, όμως, ρίξουμε μια ματιά στη ζωή μας, θα διαπιστώσουμε ότι τον περισσότερο καιρό κάνουμε πράγματα για να ικανοποιήσουμε τους άλλους και για να γίνουμε αποδεκτοί από αυτούς, παρά για να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας. Ορίστε τι απέγινε η ελευθερία μας. Αν πάρουμε χίλιους ανθρώπους από οποιαδήποτε κοινότητα του κόσμου, θα ανακαλύψουμε ότι οι εννιακόσιοι ενενήντα εννιά είναι απολύτως εξημερωμένοι.

Δυστυχώς, οι πιο πολλοί από μας αγνοούμε το γεγονός ότι δεν είμαστε ελεύθεροι. Κάτι μέσα μας μας το ψιθυρίζει, αλλά δεν καταλαβαίνουμε από πού προέρχεται αυτή η εσωτερική φωνή και γιατί δεν είμαστε ελεύθεροι.

Το πρόβλημα με τους περισσότερους ανθρώπους είναι ότι ζουν όλη τη ζωή τους χωρίς ποτέ να ανακαλύψουν ότι ο Κριτής και το Θύμα καταδυναστεύουν το νου τους, πνίγοντας την ελευθερία του. Το πρώτο βήμα προς την προσωπική ελευθερία είναι η επίγνωση. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι είμαστε ανελεύθεροι για να γίνουμε ελεύθεροι. Πρέπει να γνωρίζουμε ποιο είναι το πρόβλημα πριν επιχειρήσουμε να το λύσουμε.

Η επίγνωση είναι πάντοτε το πρώτο βήμα, γιατί όταν έχει κανείς άγνοια δεν μπορεί να επιφέρει καμιά αλλαγή στο περιβάλλον του. Αν δεν συνειδητοποιήσετε ότι ο νους σας είναι γεμάτος τραύματα και συναισθηματικό δηλητήριο, δεν μπορείτε να αρχίσετε το καθάρισμα και τη θεραπεία των πληγών και συνεχίζετε να υποφέρετε.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποφέρετε. Με την επίγνωση, μπορείτε να επαναστατήσετε και να πείτε, «Ως εδώ ήταν!». Μπορείτε να αναζητήσετε τρόπους με τους οποίους να βελτιώσετε ή και να μεταμορφώσετε το προσωπικό σας όνειρο. Το όνειρο του πλανήτη είναι απλώς ένα όνειρο – δεν είναι πραγματικότητα. Αν μπείτε μέσα σε αυτό το όνειρο κι αρχίσετε να αμφισβητείτε τα πιστεύω σας, θα ανακαλύψετε ότι τα περισσότερα από τα πιστεύω εκείνα που τραυμάτισαν το νου σας δεν είναι καν αληθινά. Θα διαπιστώσετε ότι όλα αυτά τα χρόνια υποφέρατε τελείως άδικα. Γιατί; Επειδή οι πεποιθήσεις που εμφυτεύτηκαν στο μυαλό σας βασίζονται σε ψέματα.

Παραδέξου ότι αυτή τη στιγμή χρειάζεσαι παρηγοριά

Όταν αισθάνεσαι πως χάνεις τον έλεγχο και φοβάσαι πως οι αλλαγές στη ζωή σου είναι συνεχείς, όταν έρχονται ενώ δεν τις περιμένεις και δεν τις θέλεις, διανύεις περίοδο κρίσης. Ίσως η δουλειά σου, ή κάποια σημαντική σχέση που θεωρούσες σταθερή, αποδείχτηκε ότι δεν ήταν όπως την περίμενες. Όχι απλώς αντιμετωπίζεις μια κατάσταση που δεν επέλεξες και που δεν ήθελες, αλλά πρέπει να ξεχάσεις και κάτι που ήθελες και που αγαπούσες. Όλα αυτά σε κλονίζουν και σε επηρεάζουν με διάφορους τρόπους. Οι περίοδοι κρίσης δεν είναι τίποτα το ασυνήθιστο σήμερα. Είναι μια εμπειρία που πολλοί την περνούν ή την έχουν περάσει. Τονίζω το την περνούν. Μπορεί να νιώθεις ότι δε θα τα καταφέρεις, αλλά τελικά θα την ξεπεράσεις.

Γι’ αυτό το λόγο είναι σημαντικό να αναγνωρίζεις ότι έχεις αυτά τα αισθήματα. Εξασφάλισε κάποιες δικές σου στιγμές που θα μπορείς να νιώθεις ελεύθερα το θυμό και τη θλίψη σου. Μπορείς επίσης να ασκείσαι σε μια φυσική δραστηριότητα, όπως ένα γρήγορο περπάτημα, λίγη κολύμβηση ή ένα παιχνίδι τένις. Αυτή η εκτόνωση της μπλοκαρισμένης σωματικής ενέργειας θα βοηθάει και τα συναισθήματά σου να ηρεμούν. Θα χρειαστεί επίσης να ξεπερνάς οτιδήποτε σου προκαλεί πόνο, όπως και την κατάκριση εναντίον άλλων. Η αντιμετώπιση των συναισθημάτων σου σε καθημερινή βάση θα σε βοηθάει να τα ολοκληρώνεις.

Όταν περνάς κάποια κρίση, να φροντίζεις τον εαυτό σου. Από σωματική άποψη μπορεί να νιώθεις απαίσια – άρρωστος, σε υπερένταση, ανίκανος να κοιμηθείς και να χαλαρώσεις. Επειδή έχεις κλονιστεί συναισθηματικά, το μυαλό σου μπορεί να είναι σκορπισμένο και να προσπαθεί να ανακαλύψει τι φταίει, τι πήγε στραβά. Μπορεί τα αισθήματά σου να έχουν πληγωθεί και να μην υπάρχει εμφανής τρόπος να τα επαναφέρεις ή να αποδεχτείς την κατάσταση. Παραδέξου ότι αυτή τη στιγμή χρειάζεσαι παρηγοριά και άφησε τους φίλους και την οικογένειά σου να σου συμπαρασταθούν. Το θάρρος που χρειάζεσαι βρίσκεται μέσα σου. Άφησέ το να έρθει στην επιφάνεια και να σε βοηθήσει.

Κανένας δεν έχει αλλάξει κανέναν ενάντια στη θέλησή του

Ο Χαλίλ Γκιμπράν έχει γράψει μια μικρή ιστορία:

Υπήρχε ένα σκυλί, ένας μεγάλος επαναστάτης θα μπορούσε να πει κανείς, ο οποίος πάντα δίδασκε στα άλλα σκυλιά της πόλης ότι «Εξαιτίας του ανόητου γαβγίσματος σας δεν εξελισσόμαστε. Σπαταλάτε την ενέργειά σας γαβγίζοντας χωρίς λόγο». Περνάει ένας ταχυδρόμος, και ξαφνικά… περνάει ένας αστυνομικός, περνάει ένας σανιάσιν. Τα σκυλιά είναι εναντίον των στολών, κάθε είδους στολής, και είναι επαναστάτες – αρχίζουν αμέσως να γαβγίζουν.

Ο ηγέτης τούς έλεγε «Σταματήστε το! Μην σπαταλάτε την ενέργειά σας, επειδή αυτή η ενέργεια μπορεί να εφαρμοστεί σε κάτι χρήσιμο, δημιουργικό. Τα σκυλιά μπορούν να κυβερνήσουν όλον τον κόσμο, αλλά εσείς σπαταλάτε την ενέργειά σας χωρίς κανέναν σκοπό. Πρέπει να κόψετε αυτή τη συνήθεια. Αυτή είναι η μοναδική αμαρτία, η αυθεντική αμαρτία».

Τα σκυλιά ένιωθαν πάντα ότι είχε απόλυτο δίκιο. Λογικά, είχε δίκιο: γιατί συνεχίζεις να γαβγίζεις; Σπαταλάς πολλή ενέργεια· νιώθεις κουρασμένος. Και πάλι το επόμενο πρωί ένα σκυλί αρχίζει να γαβγίζει, και πάλι ως το βράδυ έχει κουραστεί. Ποιο είναι το νόημα όλων αυτών; Μπορούσαν να δουν το νόημα του αρχηγού, αλλά επίσης ήξεραν ότι ήταν απλά σκυλιά, φτωχά σκυλιά. Το ιδανικό ήταν σπουδαίο και ο ηγέτης ήταν γνήσιος – επειδή όλα όσα δίδασκε τα έκανε. Δεν γάβγιζε ποτέ. Μπορούσες να δεις τον χαρακτήρα του, ότι εφάρμοζε όλα όσα κήρυττε.

Όμως σιγά σιγά βαρέθηκαν τα συνεχή κηρύγματά του. Κάποια μέρα αποφάσισαν -ήταν τα γενέθλια του ηγέτη- και αποφάσισαν, ως δώρο, ότι τουλάχιστον για εκείνο το βράδυ θα αντιστέκονταν στον πειρασμό να γαβγίσουν. Τουλάχιστον για ένα βράδυ θα σέβονταν τον ηγέτη και θα του έκαναν ένα δώρο. Τίποτε δεν θα μπορούσε να τον κάνει πιο ευτυχισμένο από αυτό.

Όλα τα σκυλιά σταμάτησαν εκείνη τη νύχτα. Ήταν πολύ δύσκολο, κουραστικό. Είναι όπως όταν διαλογίζεσαι, και είναι δύσκολο να σταματήσεις να σκέφτεσαι – ήταν το ίδιο πρόβλημα. Σταμάτησαν να γαβγίζουν – πάντοτε γάβγιζαν, και δεν ήταν σπουδαίοι άγιοι, μονάχα συνηθισμένα σκυλιά. Όμως προσπάθησαν πολύ. Ήταν πολύ, πολύ κουραστικό. Κρύβονταν στις θέσεις τους με σφιγμένα δόντια, με κλειστά μάτια για να μην μπορούν να βλέπουν τίποτε. Προσπαθούσαν να μην ακούνε τίποτε. Χρειαζόταν μεγάλη πειθαρχία. Ο ηγέτης περπατούσε στην πόλη. Ήταν πολύ προβληματισμένος: σε ποιόν να κάνει κήρυγμα; Ποιόν να διδάξει τώρα; Τι έχει συμβεί; Υπήρχε απόλυτη σιωπή. Μετά ξαφνικά, όταν πέρασαν τα μεσάνυχτα άρχισε να ενοχλείται πολύ…. επειδή δεν είχε σκεφτεί ποτέ πραγματικά ότι τα σκυλιά θα τον άκουγαν. Ήξερε καλά ότι δεν θα άκουγαν ποτέ, ότι ήταν φυσικό για τα σκυλιά να γαβγίζουν. Η απαίτησή του ήταν αφύσικη, όμως τα σκυλιά είχαν σταματήσει. Ολόκληρη η ηγεσία του βρισκόταν σε κίνδυνο. Τι θα έκανε από αύριο; Επειδή το μόνο που ήξερε ήταν να διδάσκει. Ολόκληρη η διδασκαλία του βρισκόταν σε κίνδυνο. Και τότε, για πρώτη φορά, συνειδητοποίησε ότι επειδή συνεχώς δίδασκε από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν είχε νιώσει ποτέ την ανάγκη να γαβγίσει. Είχε στρέψει όλη του την ενέργεια στη διδασκαλία του, και αυτό ήταν ένα είδος γαβγίσματος.

Όμως εκείνη τη νύχτα, δεν μπορούσε να βρει κανέναν ένοχο. Και ο σκύλος-κήρυκας άρχισε να νιώθει μια τεράστια παρόρμηση να γαβγίσει. Άλλωστε, ένα σκυλί είναι ένα σκυλί. Μπήκε σε ένα σκοτεινό σοκάκι και άρχισε να γαβγίζει. Όταν τα άλλα σκυλιά άκουσαν ότι κάποιος είχε παραβιάσει τη συμφωνία, είπαν όλα τους, «Γιατί να υποφέρουμε;» Ολόκληρη η πόλη άρχισε να γαβγίζει. Ο ηγέτης επέστρεψε και είπε, «Ανόητοι! Πότε θα σταματήσετε να γαβγίζετε; Εξαιτίας του γαβγίσματος σας έχουμε παραμείνει απλώς σκυλιά. Διαφορετικά, θα είχαμε κυριαρχήσει σε όλο τον κόσμο».

Να θυμάστε ότι ένας επαναστάτης ζητάει το αδύνατο -όμως αυτό τον κρατάει απασχολημένο. Και όταν είστε απασχολημένοι με τα προβλήματα των άλλων, τείνετε να ξεχνάτε τα δικά σας προβλήματα. Πρώτα τακτοποιήστε αυτά τα προβλήματα – επειδή αυτή είναι η πρώτη σας, βασική ευθύνη.

Να θυμάστε, αυτή είναι απλή ψυχολογία: να μην χώνετε τη μύτη σας στις υποθέσεις των άλλων. Αν κάνουν κάτι λάθος, τότε πρέπει να το συνειδητοποιήσουν οι ίδιοι. Κανείς άλλος δεν μπορεί να τους κάνει να το συνειδητοποιήσουν. Μέχρι να αποφασίσουν να το συνειδητοποιήσουν δεν υπάρχει τρόπος, και θα χάσετε τον πολύτιμο χρόνο σας και την ενέργειά σας. Η πρώτη σας ευθύνη είναι να μεταμορφώσετε το είναι σας. Και όταν το είναι σας έχει μεταμορφωθεί, τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται μόνα τους. Γίνεστε ένα φως και οι άνθρωποι αρχίζουν να βρίσκουν τα μονοπάτια τους μέσα από το φως σας. Δεν πηγαίνετε εσείς, δεν τους αναγκάζετε να δουν. Το φως σας, που καίει δυνατά, είναι αρκετή πρόσκληση- οι άνθρωποι αρχίζουν να έρχονται. Όποιος έχει ανάγκη από φως θα έρθει σε εσάς.

Ο ΠΕΡΣΕΑΣ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΖΕΙ ΤΗ ΜΕΔΟΥΣΑ

Ο Ακρίσιος, βασιλιάς στο Άργος, από το γάμο του με την Ευρυδίκη, είχε αποκτήσει μια πεντάμορφη κόρη τη Δανάη, δεν είχε κάνει όμως αρσενικά παιδιά. Σαν ρώτησε το μαντείο πώς μπορούσε να αποκτήσει και γιο, πήρε χρησμό που έλεγε ότι ο ίδιος δεν θα κάνει γιο, θα κάνει όμως η κόρη του, και ότι ο γιος της κόρης του έμελλε να τον σκοτώσει. Φοβισμένος ο Ακρίσιος μήπως αληθέψει ο χρησμός, έκλεισε τη Δανάη σ’ ένα υπόγειο και πήρε όλες τις προφυλάξεις να μην την πλησιάσει κανένας άντρας. Όμως ο Δίας επόθησε τη σπάνια ομορφιά της κόρης και, για να μπορέσει να τη χαρεί, μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή, χύθηκε μέσα στο υπόγειο και έφτασε στην αγκαλιά της. Έτσι η Δανάη γέννησε τον Περσέα. Όταν ο Ακρίσιος κατάλαβε, από τα κλάματα του μωρού, τι είχε γίνει, ζήτησε να μάθει την αλήθεια, δεν πίστευε όμως ότι ο Δίας ήταν ο πατέρας του παιδιού. Ύστερα από αυτά ο Ακρίσιος έκλεισε μάνα και παιδί μέσα σε μια κιβωτό και την έριξε στο πέλαγος. Τα κύματα έφεραν την κιβωτό στις Κυκλάδες, στη Σέριφο, και στο ακρογιάλι της τη βρήκε στα δίχτυα του ο Δίκτυς, φτωχός σερφιώτης ψαράς.

Ο Περσέας μεγάλωσε στη Σέριφο, κοντά στη μητέρα του, στο σπίτι του προστάτη τους, του Δίκτυ. Ο Πολυδέκτης όμως, ο βασιλιάς, ήθελε τη Δανάη δική του γυναίκα, κι εκείνη πάλι όλο αρνιόταν. Είχε γίνει πια παλικαράκι ο Περσέας, όταν μια μέρα ο Πολυδέκτης έκανε συμπόσιο στο παλάτι του, κάλεσε τους φίλους του, κάλεσε και τον Περσέα. Ο Περσέας πήγε και, σαν ρώτησε το βασιλιά για ποιο σκοπό γινόταν το συμπόσιο, πήρε την απάντηση: Για άλογα! Αυτό ήθελε να πει ότι οι καλεσμένοι έπρεπε να προσφέρουν στο βασιλιά τους άλογα, όπως ήταν συνήθεια εκείνα τα χρόνια. Τότε ο Περσέας αποκρίθηκε στο βασιλιά ότι δεν θα είχε άλλη γνώμη, ακόμα κι αν ήταν για το κεφάλι της Γοργόνας! Σαν τέλειωσε το συμπόσιο όμορφα και καλά, την άλλη μέρα όλοι οι φίλοι του βασιλιά πήγαν στο παλάτι το δώρο τους, από ένα άλογο ο καθένας. Ο βασιλιάς δέχτηκε με ευχαρίστηση το δώρο του καθενός, του Περσέα όμως αρνήθηκε να το δεχτεί και τον πρόσταξε να πάει να φέρει το κεφάλι της Γοργόνας, όπως είχε καυχηθεί αλλιώς, αν δεν τα καταφέρει τον φοβέρισε, αυτός θα του πάρει τη μάνα του και με το ζόρι θα την κάνει γυναίκα δική του.

Απαρηγόρητος ο Περσέας, που έτσι στα καλά καθούμενα βρέθηκε σε τόσο δύσκολη θέση, πήγε και κάθισε σ’ένα βράχο, στο τελευταίο ακρωτήρι του νησιού, και έκλαιγε τη μοίρα του για το κακό που τον βρήκε. Εκεί του παρουσιάστηκε ο Ερμής και του έδωσε θάρρος λέγοντας πως μαζί με την Αθηνά μπορούσαν να τον βοηθήσουν να πάρει το κεφάλι της Γοργόνας. Η Γοργόνα δεν ήταν μια αλλά τρεις αδερφάδες, όπως και οι Γραίες. Τις Γοργόνες τις έλεγαν Σθεννώ, Ευρυάλη και Μέδουσα. Από τις τρεις μόνο η Μέδουσα ήταν θνητή, αλλά και αυτή κανείς δεν μπορούσε να την πλησιάσει αν δεν είχε τα κατάλληλα σύνεργα: τη σκούφια που θα τον έκανε αόρατο (την κυνήν), τα φτερωτά πέδιλα, για να μην πατάει στη γη, και το μαγικό σακί (την κίβισιν), για να κρύψει μέσα το κεφάλι της Μέδουσας όταν θα της το ‘παίρνε· και πάλι έπρεπε να ‘ναι τυχερός να την πετύχει στον ύπνο και να τα καταφέρει να την χτυπήσει χωρίς να την κοιτάξει, αλλιώς, αν την έβλεπε στο πρόσωπο κινδύνευε κι ο ίδιος να μαρμαρώσει. Τα απίστευτα σύνεργα για ένα τόσο παράτολμο έργο υπήρχαν βέβαια, αλλά τα είχαν στην κατοχή τους οι Νύμφες. και μόνο οι Γραίες ήξεραν το δρόμο που φέρνει σ’ αυτές.

Ο Περσέας με τον Ερμή και την Αθηνά συντρόφους και οδηγούς, πήγαν και βρήκαν τις Γραίες. Οι Γραίες ήταν γριές από γεννησιμιού τους και είχαν και οι τρεις μαζί ένα μάτι κι ένα δόντι, που τα χρησιμοποιούσαν πότε η μια και πότε η άλλη. Ο Περσέας, με τη συμβουλή της Αθηνάς, άρπαξε από τις Γραίες το μάτι και το δόντι τους και δεν τους τα ξανάδωσε, παρά μόνο αφού βεβαιώθηκε ότι θα του δείξουν το δρόμο για τις Νύμφες. Έτσι και έγινε. Πήγαν και βρήκαν τις Νύμφες και ο Περσέας τις παρακάλεσε να του δώσουν τη σκούφια, τα πέδιλα και το σακί. Οι Νύμφες δέχτηκαν την παράκληση και τα έδωσαν. Τότε πια ο Περσέας, ο Ερμής και η Αθηνά τράβηξαν κατά τον Ωκεανό, να φτάσουν στην άκρη του κόσμου, όπου έμεναν οι τρεις Γοργόνες. Πλησίασαν στο λημέρι τους και τις βρήκαν ευτυχώς κοιμισμένες. Οι τρίχες της κεφαλής τους ήταν φίδια, τα δόντια τους ήταν σαν του αγριογούρουνου, και είχαν χάλκινα χέρια και χρυσές φτερούγες. Η Αθηνά έδειξε στον Περσέα τη Μέδουσα, τη μόνη θνητή Γοργόνα. Τότε ο Περσέας φόρεσε τη σκούφια κι έγινε αόρατος, φόρεσε τα πέδιλα και πετούσε στον αιθέρα, πήρε στον ώμο και το μαγικό σακί. Ο Ερμής τού έβαλε στο χέρι για όπλο δρεπάνι διαμαντένιο (την άρπην). Έτσι ο Περσέας, πανέτοιμος, όρμησε κατά τη Μέδουσα και, κάνοντας όπως του είχε δείξει η Αθηνά, για να δει τη Γοργόνα, χωρίς να μαρμαρώσει, κοίταξε το πρόσωπό της μέσα στη γυαλιστερή ασπίδα του, σαν σε καθρέφτη, και με το δρεπάνι τής έκοψε το λαιμό, της πήρε το κεφάλι και το έκρυψε αμέσως μέσα στο μαγικό σακί. Από τον κομμένο λαιμό της Μέδουσας ξεπήδησαν ο Πήγασος, το φτερωτό άλογο, και ο Χρυσάωρ, ο πατέρας του τρικέφαλου Γηρυόνη. Οι άλλες δυο Γοργόνες ξεσηκώθηκαν, έψαχναν αναστατωμένες παντού, μα πουθενά δεν είδαν τίποτα ο Περσέας, με την κεφαλή της αδελφής τους στο μαγικό σακί, ήταν άφαντος. Στη φυγή του Περσέα μερικές σταγόνες αίμα από το κεφάλι της Μέδουσας έπεσαν στην Αφρική, και ολόκληρη η ήπειρος γέμισε άγρια θηρία.

Φεύγοντας ο Περσέας με το κεφάλι της Μέδουσας στο σακί, έφτασε στην Αιθιοπία. Εκεί, σε μια ακρογιαλιά, βρέθηκε μπροστά σ’ ένα απροσδόκητο θέαμα. Σ’ ένα βράχο είχαν δέσει μια όμορφη κοπέλα. Ο Περσέας ρώτησε κι έμαθε ότι την είχαν βάλει εκεί για να βγει από τη θάλασσα ένα μεγάλο κήτος και να τη φάει. Η κοπέλα ήταν κόρη του βασιλιά της χώρας, του Κηφέα, και την έλεγαν Ανδρομέδα. Η μάνα της, η Κασσιόπη είχε καυχηθεί πως η ίδια ή η κόρη της ήταν πιο όμορφη και από τις Νηρηίδες. Οι Νηρηίδες οργίστηκαν, το είπαν στον Ποσειδώνα, και του ζήτησαν να τιμωρήσει αυτή την αλαζονεία. Γι’ αυτό ο θεός έστειλε στη χώρα μια καταστρεπτική πλημμύρα κι ένα φοβερό κήτος που καταβρόχθιζε τα πάντα. Φοβισμένοι οι κάτοικοι ρώτησαν το μαντείο και πήραν χρησμό ότι το κακό θα σταματήσει, μόνο αν βάλουν για τροφή στο θεριό την κόρη του βασιλιά τους, την όμορφη Ανδρομέδα. Ο βασιλιάς, μη μπορώντας ν’ αντισταθεί στην απαίτηση του κατατρομαγμένου λαού του, αναγκάστηκε να αποφασίσει τη θυσία της κόρης του για να σωθεί η χώρα από τη συμφορά. Έτσι πήραν την Ανδρομέδα, την έδεσαν πάνω στο βράχο και περίμεναν να βγει το κήτος να την καταβροχθίσει. Τότε ο Περσέας μπήκε στη μέση και τους είπε ότι αυτός μπορεί να σκοτώσει το θεριό και να σώσει την Ανδρομέδα, αρκεί να του υποσχεθούν ότι θα γίνει γυναίκα του. Ο βασιλιάς συμφώνησε με τον όρο του Περσέα και έδωσε το λόγο του. Και ο Περσέας, φορώντας τα φτερωτά πέδιλα, μόλις βγήκε το θεριό από το βυθό, όρμησε από ψηλά καταπάνω του και το ξέκανε. Μερικοί είπαν πως το κήτος κατάπιε μεμιάς τον Περσέα αλλά εκείνος κατάφερε με το σπαθί του να του σκίσει την κοιλιά και να βγει. Έτσι σώθηκε η Ανδρομέδα και όλοι γύρισαν στο παλάτι χαρούμενοι να κάνουν το γάμο.

Έλεγαν ακόμα ότι από το γάμο του Περσέα και της Ανδρομέδας γεννήθηκε ο Πέρσης, που τον άφησαν στον παππού του φεύγοντας για το Άργος, και ότι ο Κηφέας πεθαίνοντας τον άφησε διάδοχό του. Από αυτόν τον Πέρση, όπως πίστευαν, κρατούσαν οι Πέρσες.

Fr. Nietzsche: Ο υπεράνθρωπος και ο άνθρωπος

Fr. Nietzsche: 1844-1900

Ο Πρόλογος του Ζαρατούστρα

Παρακάτω αναλύεται η παράγραφος 1 του Προλόγου, με την οποία αρχίζει ο Ζαρατούστρα του Νίτσε. Σε τούτη την παράγραφο, σ’ αυτό δηλ. το πρώτο τμήμα, συνοψίζονται πολλές από τις βασικές εικόνες του εν λόγω βιβλίου, οι οποίες δείχνουν να παρουσιάζονται ως ζεύγη εννοιών: ήλιος και γη, επιφάνεια και βάθος, φως και σκοτάδι, αετός και φίδι, κοιλάδες και βουνά.

Ποιο είναι το πρώτο στοιχείο που μαθαίνουμε για τον Ζαρατούστρα; Πως σε ηλικία τριάντα χρόνων εγκαταλείπει τον τόπο του, την πατρίδα του και ανεβαίνει ψηλά στα βουνά:

«Όταν ο Ζαρατούστρα έγινε τριάντα χρόνων, εγκατέλειψε την πατρίδα του και τη λίμνη της πατρίδας του και πήγε στο βουνό».

Εκεί διάγει μια ζωή σε απόλυτη μοναξιά και απομόνωση. Την οντολογική του συνθήκη, στο παρόν σημείο, τη χαρακτηρίζει η απόσταση, η αποκοπή, αφενός από τη μάζα των κοινών θνητών και αφετέρου από τον ρεαλιστικά υπαρκτό κόσμο:

«Εδώ απόλαυσε το πνεύμα του και τη μοναξιά του για δέκα ολόκληρα χρόνια, χωρίς την παραμικρή κούραση”.

Ο Ζαρατούστρα δεν υποφέρει από τη μοναξιά του, αλλά απεναντίας την απολαμβάνει. Χαίρεται την πνευματική αυτάρκεια και ανεξαρτησία του εαυτού του, ζώντας μέσα στη σπηλιά του για δέκα ολόκληρα χρόνια χωρίς να έχει κουραστεί από οτιδήποτε ή οποιονδήποτε.

Εξακολουθεί να παραμένει εκεί ψηλά στο βουνό, έως ότου κάποια στιγμή διακόπτει αυτό τον ρυθμό και ετοιμάζεται να προχωρήσει πέρα από την ως τώρα ζωή του στο βουνό και στο σπήλαιο, καθώς βιώνει σύγκορμος έναν μετασχηματισμό. Στην ενδοσυνάφεια τούτη αισθάνεται άρρηκτα συνδεδεμένος με τον ήλιο, ίδιος και όμοιος με αυτόν, γι’ αυτό και ένα πρωί προσέρχεται ενώπιόν του και απευθύνεται προς αυτόν ως ακολούθως:

«Στο τέλος όμως άλλαξε η καρδιά του – κι ένα πρωί σηκώθηκε με τη ροδαυγή προσήλθε μπρος στον ήλιο και του μίλησε ως εξής:

“Εσύ μεγάλο άστρο! Ποια θα ήταν η ευτυχία σου, αν δεν είχες αυτούς που φωτίζεις;

Δέκα ολόκληρα χρόνια ερχόσουν εδώ πάνω στη σπηλιά μου: θα είχες βαρεθεί το φως σου και αυτόν τον δρόμο, εάν δεν ήμουν εγώ, ο αετός μου και το φίδι μου.

Αλλά εμείς σε προσμέναμε κάθε πρωί, σε ξαλαφρώναμε απ’ το περίσσευμά σου και σε ευλογούσαμε γι’ αυτό”».

Έχει κοντά του μόνο δυο ζώα, το φίδι και τον αετό. Όπως θα δειχθεί στην πορεία της ιστορίας του Ζαρατούστρα, αυτά είναι οι σύμβουλοί του και οι βοηθοί του. Πώς θα μπορούσε να μη συμβαίνει τούτο, όταν αυτά τα δυο ζώα λογίζονται, στο συμβολικό τους ρόλο, ως μοναδικοί αξιόπιστοι φίλοι του; Τι συμβολίζουν; Σε [και για] μια ζωή που είναι προσδεμένη στη γη συμβολίζουν ό,τι το ύψιστο και το πιο βαθύ χαρακτηρίζει τούτη τη ζωή: ο αετός είναι το ζώο που ανεβαίνει στα ύψη και είναι πολύ κοντά στον ήλιο· αντιπροσωπεύει έτσι το πνευματικό φως, τον άνθρωπο που κινείται σε πνευματικούς κόσμους. Το φίδι, απεναντίας, είναι το ζώο, που έρπει στη γη με το σώμα του και χάνεται στις σχισμές και τις ρωγμές της: αντιπροσωπεύει την ενδημία του ανθρώπου στα απειράριθμα διαμερίσματα του εμπειρικού κόσμου. Όπως ο ήλιος, αυτό το μεγάλο άστρο που εκπέμπει τις φωτεινές του ακτίνες, θα ήταν ενδεής, πάμφτωχος, χωρίς εκείνους που φωτίζει, έτσι και ο Ζαρατούστρα χρειάζεται εκείνους, στους οποίους μπορεί να απευθυνθεί και να χαρίσει, να «μοιράσει» τη σοφία του:

«“Κοίτα! Είμαι μπουχτισμένος από τη σοφία μου, μοιάζω με τη μέλισσα που έχει μαζέψει πάρα πολύ μέλι· έχω ανάγκη τα χέρια που απλώνονται ως εδώ.

Μετά χαράς θα ήθελα να χαρίζω και να μοιράζω, μέχρις ότου οι σοφοί, ανάμεσα στους ανθρώπους, γίνουν ξανά και πάλι χαρούμενοι μέσα στην τρέλα τους και οι φτωχοί μέσα στον πλούτο τους”».

Θα ήθελε διακαώς να μεταδώσει απλόχερα τον πλούτο της σοφίας, που ο ίδιος πιστεύει πως έχει αποκτήσει υπό το φως της ανυψωμένης πάνω από τους ανθρώπους ύπαρξής του. Ωστόσο δεν έχει ανάγκη τους άλλους, τους ανθρώπους, για λόγους κάποιας έλλειψης και αναπλήρωσής της, αλλά για λόγους πλησμονής και αφθονίας. Τότε είναι που αποφασίζει, σαν τον ήλιο που δύει, να κατέβει στους ανθρώπους:

«Όπως εσύ, πρέπει κι εγώ να δύσω, καταπώς λένε οι άνθρωποι, στους οποίους θέλω να κατεβώ».

Έτσι αρχίζει η πρώτη δύση του.

Χαρακτηριστική είναι εδώ η μεταφορά του ήλιου σε αντίθεση με το σκοτάδι του εδώ κάτω κόσμου, που χρειάζεται και περιμένει φωτισμό. Ο ήλιος είναι υπερφορτωμένος με φως· παρόμοια υπερφορτωμένος με σοφία αισθάνεται να είναι και ο Ζαρατούστρα. Και επειδή η σοφία σχετίζεται με τους ανθρώπους και τον υπεράνθρωπο ως τον τύπο του κραταιού ανθρώπου, που στέκεται πάνω από τον τελευταίο άνθρωπο, η ευτυχία του Ζαρατούστρα τώρα έγκειται στο να χορηγεί αυτή τη σοφία στον άνθρωπο, σαν τον ήλιο που η ευτυχία του έγκειται στο να δίνει το φως του. Εδώ το δίνει στον Ζαρατούστρα και στα ζώα του, τον αετό και το φίδι.

Οι Αποκρυφιστικές Αλληγορίες του Πινόκιο

“Επιβεβαιώθηκε από τους προχριστιανικούς Γνωστικούς ότι η λύτρωση της ανθρωπότητας ήταν εξασφαλισμένη μέσω της καθόδου του Νου (Universal Mind), ο οποίος ήταν μια μεγάλη πνευματική οντότητα ανώτερη του Δημιουργού και ο οποίος, συνάπτοντας επαφή με την σύσταση του ανθρώπου, ανατίθενται η συνειδητή αθανασία μετά τις κατασκευές ενός Δημιουργού. ” -Manly P. Hall, Secret Teachings of All Ages.

“Ο Πινόκιο είναι μία μεταφυσική μεταφορά για την διαπαιδαγώγηση των ανηλίκων Αμερικάνων στα μέσα του αιώνα.” -Νίκολας Σάμμοντ.

Είπε επίσης ότι είναι τελικά «μία αφομοίωση του μύθου». Ο ίδιος υποστήριξε πως “η ταινία της Disney έχει ως επίκεντρο την μεσαία τάξη και προορίζεται ώστε να αναμεταδώσει το μήνυμα ότι οι ευχαριστήσεις της μεσαίας τάξης, οδηγούν σε υποζύγιο». Για τον Σάμμοντ, ο σκοπός της ταινίας είναι να βοηθήσει ώστε να εγκλιματιστούν τα παιδιά της μεσαίας τάξης, της αναβληθείσας ικανοποίησης, της αυταπάρνησης και της λιτότητας και ότι αυτά είναι οι εμπειρίες του μέσου Αμερικανού.

“Υπάρχουν δύο τρόποι για να διαβάσεις το έργο «Οι περιπέτειες του Πινόκιο». Ο πρώτος είναι αυτός που θα ονόμαζα “βλάσφημος”, όπου ο αναγνώστης, πιθανότατα ένα παιδί, μαθαίνει για τις ατυχίες της ξύλινης μαριονέτας. Η δεύτερη είναι μια ανάγνωση από μια μασονική προσέγγιση (που μόνον εάν γνωρίζεις την Ελληνική γραμματεία και την Ελληνική γλώσσα θ’ αντιληφθείς), όπου ο βαρύς συμβολισμός το ολοκληρώνει, χωρίς να αντικαθιστά, την απλή και γραμμική αφήγηση των γεγονότων “. -Giovanni Malevolti, «Pinocchio, mio Fratello»

Αλληγορία είναι οτιδήποτε στον προφορικό ή γραπτό λόγο που εμπεριέχει υπαινιγμό και γενικά κρύβει νοήματα διαφορετικά από εκείνα που φαίνεται ότι δηλώνει. Συναντάται σε ευρεία χρήση στους αρχαίους λαούς, καθώς και στην χριστιανική Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Στην αρχαία Ελλάδα χρησιμοποιούνταν για παιδαγωγικούς κυρίως σκοπούς, στην Ακαδημία του Πλάτωνα. Ακόμη, στην λαϊκή παράδοση, στην ζωγραφική και στην λογοτεχνία κατά τον Μεσαίωνα και στους μετέπειτα χρόνους υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα αλληγορικών εκφάνσεων.

Η αλληγορία έχει σκοπό να δώσει μια επεξηγηματική εικόνα σε μια έννοια ή ιδέα, η οποία έτσι μπορεί να γίνει κατανοητή από το ευρύ κοινό. Ο δημιουργός της αλληγορίας προσπαθεί να κάνει ορατή την αφηρημένη έννοια, αποβλέποντας πάντα σε ένα διδακτικό αποτέλεσμα. Έτσι, για παράδειγμα, η γυναίκα Γιουστίτια που είναι τυφλή και κρατά ζυγαριά και ξίφος συμβολίζει την δικαιοσύνη, και ένας σκελετός με δρεπάνι συμβολίζει τον Θάνατο. Σύμφωνα με τον Ηρακλείδη τον Ποντικό, πολυγραφότατο συγγραφέα του 4ου π.κ.ε αιώνα, η αλληγορία είναι: «ὁ γὰρ ἄλλα μὲν ἀγορεύων τρόπος, ἕτερα δὲ ὧν λέγει σημαίνων, ἐπωνύμως ἀλληγορία καλεῖται». Έτσι, με αυτόν τον ορισμό οι μύθοι του Αισώπου αποτελούν εύστοχο παράδειγμα αλληγορικής διήγησης. Στο έργο του Πλάτωνα “Πολιτεία”, στο βιβλίο 7 αναφέρεται η «Αλληγορία του Σπηλαίου».

Μερικά ενδεικτικά παραμύθια με αλληγορική σημασία, με διαφορετική πάντα ερμηνεία σε κάθε μυθολογία είναι: Η Κοκκινοσκουφίτσα, όπου η νεαρή είναι η Βασίλισσα του Μάη και το σκουφάκι της είναι το κόκκινο φως της αυγής. Ο κακός Λύκος συμβολίζει τον ήλιο που καταπίνει την αυγή σύμφωνα με ρωμαϊκούς μύθους. Κατά την Σκανδιναβική μυθολογία, ο κακός λύκος συμβολίζει την νύχτα και το σκοτάδι του χειμώνα. Η Σταχτοπούτα, όπου κυριαρχεί ο συμβολισμός της στάχτης. Μοναξιά, ταπείνωση και δυστυχία συντροφεύουν την εφήμερη ζωή του ανθρώπου, σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχει το φως της εξευγενισμένης πνευματικής του φύσης.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα σύγχρονης αλληγορίας και μία από τις κλασικές ταινίες της βιομηχανίας κινουμένων σχεδίων της Disney που προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1940 κι από τότε χαίρει εκτίμησης μεταξύ των παιδιών, αλλά και των ενηλίκων σ’ όλον τον κόσμο είναι το παραμύθι για τον Πινόκιο. Το παραμύθι της ξύλινης μαριονέτας όμως, κρύβει πάμπολλες αποκρυφιστικές αλληγορίες που βασίζονται σε διδασκαλίες μυστικιστικών ταγμάτων εσωτερισμού, Μυστικών Εταιριών, Στοών και Λαγουμιών. Φυσικά αυτή η παράμετρος σπάνια γίνεται αντικείμενο συζήτησης. Ποια να είναι άραγε η ιστορία της συγκεκριμένης ταινίας καθώς και κάποιες από τις όχι και τόσο αθώες ή παιδικές πτυχές της;

Αν παρακολουθήσετε με την Δεύτερη Προσοχή την ταινία (Αυξημένη Αντίληψη) θα δείτε ότι πρόκειται για μία από τις κατεξοχήν προγραμματιστικές που υπάρχουν, μαζί με τον Μάγο του Οζ, Η μύηση του Μπίμπο, η Metropolis κ.ά. (αναζήτησε τα αντίστοιχα άρθρα στο terrapapers) Πρόκειται για μία τεράστια αλληγορική ιστορία σχετικά με το τι είναι η πνευματικότητα στην σύγχρονη κοινωνία. Υπάρχουν στοιχεία που παραπέμπουν σε αναφορές τελετών μυήσεων αποκρυφιστικών μυστηρίων και λατρειών. Αν κάποιος ψάξει από που κρατάει η σκούφια του Πινόκιο πριν από την μεταφορά του στον κινηματογράφο θα επιβεβαιωθεί για τα παραπάνω.

Δεν χρειάζεται φυσικά να αναφέρω ότι τόσο η ταινία όσο και η ίδια η ιστορία του Πινόκιο είναι μία κλασική αναφορά στις μνήμες όλων των παιδιών. Μάλιστα είναι από τα πιο διαβασμένα βιβλία παγκόσμια, πολύ περισσότερο από την Βίβλο και τα υπόλοιπα θρησκευτικά, ή μη, βιβλία. Αλλά φυσικά, δεν θα το ακούσεις πουθενά αυτό. Πίσω από την ιστορία της μαριονέτας που προσπαθεί να γίνει ένα καλό αγόρι βρίσκεται μία βαθιά ιστορία πνευματικής αναζήτησης που έχει τις ρίζες της στις μυστηριακές, αποκρυφιστικές, εσωτερικές σχολές. Μέσα από το μάτια ενός μυημένου, το παιδικό παραμύθι “του να γίνεις καλός” και να “μην λες ψέμματα” γίνεται η αναζήτηση ενός ανθρώπου για σοφία και πνευματικό διαφωτισμό (Πεφωτισμένος/Illouminati). Αν κάποιος λάβει υπόψη του τόσο το περιβάλλον του συγγραφέα του Πινόκιο όσο και τις λογοτεχνικές αναφορές που γίνονται στο βιβλίο τότε μπορεί να καταλάβει το απόκρυφο και ακραία προγραμματιστικό νόημά του, όπως και την “τελετουργία σε κοινή θέα” που συντελείται.

Το Πινόκιο απέσπασε θετικές κριτικές όταν δημοσιεύτηκε, αφού όλα τα ΜΜΕ είναι πλήρως ελεγχόμενα, από την Ελίτ. Ο Φρανκ Σ. Νάγκεντ της εφημερίδας New York Times, έδωσε στην ταινία πέντε αστέρια λέγοντας ότι «Ο Πινόκιο είναι επιτέλους εδώ και είναι τόσο καλό όσο είχαμε ευχηθεί ότι θα είναι -ίσως και καλύτερο- και είναι μία τόσο ευχάριστη, έξυπνη και υπέροχη φανταστική ιστορία όσο το κάθε παιδί αλλά και μεγάλος ήλπιζε να δει».

Το περιοδικό Time έδωσε, επίσης, θετική κριτική λέγοντας ότι «Η ταινία ξεπερνά την Χιονάτη και τους επτά νάνους, στην δεξιοτεχνία και την λεπτομέρεια των σχεδίων, στον χρωματισμό, στην διάρθρωση τόσων χαρακτήρων αλλά και στην μεγαλύτερη ποικιλία των φωτογραφικών εφέ. Επίσης, η γοητεία, η αγάπη και το χιούμορ με το οποίο παρουσιάστηκαν οι χαρακτήρες, την κατατάσσει σε μία κατηγορία που δεν υπάρχει άλλη ταινία». Η ταινία κέρδισε Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού αλλά και Καλύτερης μουσικής, τα οποία ήταν και τα πρώτα που έλαβε ταινία της Disney.

Από την άλλη, αρχικά, η ταινία δεν σημείωσε εμπορική επιτυχία, με τις αρχικές αποδόσεις της ταινίας να είναι κάτω από ότι ανάμεναν οι άνθρωποι της εταιρείας, αλλά και πολύ πιο κάτω από αυτές που είχε σημειώσει η προηγούμενη ταινία. Με το αρχικό κόστος της ταινίας να είναι $2.289.247 (διπλάσιο της Χιονάτης) η εταιρεία είχε καταφέρει να αποσβέσει μόλις το ένα έως και τα τέλη της δεκαετίας του 1940, με τις αναφορές από την εταιρεία να λένε ότι είχε λάβει μεταξύ 1,4 και 1,9 εκατομμύρια δολάρια.

Ο ιστορικός του animation Μάικλ Μπάριερ, σημειώνει ότι το Πινόκιο ανάγκασε την εταιρεία να επιστρέψει περίπου 1 εκατομμύριο μισθοδοσία και ότι στην πρώτη ετήσια δήλωσή της αναφέρει ότι είχε βγει 1 εκατομμύριο εκτός προϋπολογισμού από αυτή την ταινία. Η συνολική αποτυχία της ταινίας (και όχι μόνο αυτής) οφείλεται στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος παρεμπόδισε την εξαγωγή της ταινίας στην ευρωπαϊκή και ασιατική αγορά. Ο Τζόε Γκραντ θυμάται πόσο θλιμμένος ήταν ο Ουώλτ Ντίσνεϋ για την αρχική απόδοση της ταινίας στο box-office. Επίσης, ο διανομέας της ταινίας RKO Pictures, σημείωσε απώλειες περί τα 94.000 δολάρια.

Carlo Collodi, ο Συγγραφέας του Πινόκιο.

Carlo Lorenzini γνωστός σαν Carlo Collodi: Ο Πινόκιο γράφτηκε από τον Carlo Lorenzini (γνωστός συγγραφικά με το ψευδώνυμο Carlo Collodi) μεταξύ του 1881 και 1883 στην Ιταλία. Ο Lorenzini ξεκίνησε την συγγραφική του καριέρα αρθρογραφώντας στις εφημερίδες (Il Lampione and Il Fanfulla) όπου συχνά χρησιμοποιούσε την σάτιρα για να εκφράσει τις πολιτικές τους απόψεις. Το 1875 έκανε την είσοδό του στον κόσμο της παιδικής λογοτεχνίας και χρησιμοποίησε αυτόν τον δρόμο για να μεταδώσει τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Η σειρά ιστοριών με τίτλο Giannettino, για παράδειγμα αναφέρεται στην ενοποίηση της Ιταλίας.

“Ο Lorenzini είχε εμμονή με την ιδέα να χρησιμοποιήσει έναν φιλικό και παράλληλα αναξιόπιστο χαρακτήρα σαν ένα μέσο για εκφράσει τις δικές του ιδέες μέσα από μία αλληγορία. Το 1880 ξεκίνησε την συγγραφή της ‘Ιστορίας μίας Μαριονέτας’ (Storia di un burattino) που είναι επίσης γνωστό σαν “Οι περιπέτειες του Πινόκιο” όπου κομμάτια της δημοσιεύονταν στην πρώτη Ιταλική εβδομαδιαία εφημερίδα για παιδιά.” Giornale dei Bambini.

“Οι περιπέτειες του Πινόκιο” είναι ένα παραμύθι που περιγράφει τις ιστορίες μία πεισματάρας μαριονέτας στην αναζήτησή της με σκοπό να γίνει ένα αληθινό αγόρι και που δημοσιεύτηκε το 1883. Το έργο όμως του Lorenzini δεν ήταν μόνο πολιτικό. Τα γραφόμενά του και ιδιαίτερα αυτό που αφορά τον Πινόκιο περιέχουν μία μεγάλη λίστα μεταφυσικών στοιχείων που συχνά προσπερνώνται από τους άνοους αναγνώστες. Ένα γεγονός που πρέπει να κατανοήσουμε πλήρως είναι ότι ο ίδιος ο συγγραφέας ήταν ένας ενεργός Ελευθεροτέκτονας.

Σε ένα δοκίμιο με τίτλο “Πινόκιο, ο αδελφός μου” (Pinocchio, mio Fratello) ένας άλλος Ιταλός Ελευθεροτέκτονας, ο Giovanni Malevolti περιγράφει το Μασονικό παρελθόν του Lorenzini:

“Η μύηση του Carlo Collodi στον Ελευθεροτεκτονισμό, ακόμα και αν δεν μπορεί να πιστοποιηθεί μέσα από επίσημα χαρτιά, είναι παγκόσμια αναγνωρισμένη και αναφέρεται συχνά. Ο Aldo Mola, ένας μη-Μασόνος που συχνά χαρακτηρίζεται σαν ο επίσημος ιστορικός του Ελευθεροτεκτονισμού έχει εκφραστεί με μεγάλη σιγουριά για την μύηση του συγγραφέα στην Μασονική οικογένεια. Συγκεκριμένα γεγονότα από την ζωή του in Collodi φαίνεται ότι επιβεβαιώνουν αυτό το γεγονός: η ίδρυση μίας εφημερίδας το 1848 με τίτλο “Ο φάρος” (Il Lampione) που όπως είπε ο Lorenzini ‘φώτισε όλους εκείνους που έτρεμαν στο σκοτάδι.’ Επιπλέον ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του ‘έναν πιστό μαθητή του Mazzini, ενός πολλά υποσχόμενου Ιταλού Ελευθεροτέκτονα και επαναστάτη.”

Το όνομα του Collodi μπορεί να βρει κανείς δημοσιευμένο στην Μεγάλη Στοά όλης της Αγγλίας όπου υπάρχουν διάσημοι Ελευθεροτέκτονες. Το κείμενο του Malevolti συνεχίζει:

“Υπάρχουν δύο τρόποι να διαβάσει κάποιος τις Περιπέτειες του Πινόκιο. Ο πρώτος τρόπος είναι ο προφανής, όπου ο αναγνώστης, πιθανότατα ένα παιδί μαθαίνει για τα παραστρατήματα μίας ξύλινης μαριονέτας. Ο δεύτερος τρόπος είναι η ανάγνωση από μία Μασονική οπτική γωνία όπου ο έντονος συμβολισμός συμπληρώνει χωρίς να αντικαθιστά την απλή και γραμμική αφήγηση των γεγονότων.” Απόσπασμα από το έργο του Giovanni Malevolti, Pinocchio, mio Fratello.

O Lorenzini έγραψε τον Πινόκιο ακολουθώντας μία μεγάλη παράδοση στην οποία βασίζονται τα αποκρυφιστικά κι εσωτερικά κείμενα, μία απλή αφηγηματική ιστορία όπου όλοι μπορούν να την απολαύσουν, αλλά με κρυφά μηνύματα που στόχο έχουν εκείνους “που γνωρίζουν” και τους “μυημένους”…τρομάρα τους.

Υπάρχουν πολλές διαφορές ανάμεσα στο βιβλίο του Collodi και της ταινίας του Disney. Το σενάριο έχει απλοποιηθεί και ο Πινόκιο γίνεται ένας αθώος, χαρούμενος χαρακτήρας, παρά ο πεισματάρης, ο αχάριστος και ο απροσάρμοστος ήρωας του βιβλίου. Όλα τα βασικά στοιχεία υπάρχουν, φυσικά προσαρμοσμένα για τις ανάγκες τις ταινίας, αλλά τα βασικά μηνύματα προβάλλονται όπως είναι και στο βιβλίο.

Η ταινία ξεκινάει με έναν Ιταλό μαραγκό, τον Τζεπέττο που φτιάχνει μία μαριονέτα από ένα κομμάτι ξύλο. Ο ίδιος δίνει στην μαριονέτα του ανθρώπινα χαρακτηριστικά, αλλά παρόλο αυτά δεν έχει ζωή. Με έναν τρόπο, ο Τζεπέττο παρουσιάζεται σαν τον Δημιουργό των προχριστιανικών Γνωστικών αλλά και των χριστιανών, σαν τον Μέγα Αρχιτέκτονα των Τεκτόνων. Η λέξη “Δημιουργός” εμπεριέχει επίσης την έννοια του καλλιτέχνη ή αυτού που φτιάχνει κάτι μέσα από την τέχνη.

Σύμφωνα με τους προχριστιανικούς Γνωστικούς όρους ο Δημιουργός είναι ένας “κατώτερος Θεός” του φυσικού κόσμους, μία οντότητα που δημιουργεί ατελή όντα τα οποία είναι καταδικασμένα να αντιμετωπίζουν τις ατυχίες της υλικής ζωής. Το σπίτι του Τζεπέττο είναι γεμάτο από ρολόγια που φτιάχνει ο ίδιος και τα οποία χρησιμοποιούνται για να μετρούν τον χρόνο, που δεν είναι τίποτα άλλο από ένας μεγάλος περιορισμός.όρια σε αυτό το φυσικό πεδίο της ύπαρξης.

Ο Δημιουργός Τζεπέτο έχει δημιουργήσει μία τέλεια μαριονέτα που μοιάζει με άνθρωπο, αλλά αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται την βοήθεια του “Ανώτερου Θεού” για να δώσει στον Πινόκιο τον θείο σπινθήρα, (πνεύμα) ώστε να μεταμορφωθεί σε ένα “πραγματικό αγόρι” ή με όρους αποκρυφισμού έναν πεφωτισμένο άνθρωπο. Τι κάνει λοιπόν; Κάνει μία ευχή σε ένα αστέρι. Ρωτάει τον “Ανώτερο Θεό” (τον Μέγα Αρχιτέκτονα για τους Τέκτονες, χριστιανούς κ.λ.π.) να εμφυσήσει στον Πινόκιο λίγη από την θεϊκή του ουσία. Ξεκάθαρη αναφορά στον Ελευθεροτεκτονισμό.

Η “Μπλε Νεράιδα” είναι η αντιπρόσωπος του “Ανώτερου Θεού” και κατεβαίνει στην Γη για να δώσει στον Πινόκιο έναν σπινθήρα από το Θεϊκό Νου, ή απλά τον “Νου” για τους προχριστιανικούς Γνωστικούς.

Η Νεράιδα μεταδίδει στον Πινόκιο το δώρο της ζωής και της ελεύθερης βούλησης. Αν και ζωντανεύει, η μαριονέτα δεν είναι ακόμα ένα “αληθινό αγόρι”. Οι μυστικιστικές σχολές διδάσκουν ότι η αληθινή ζωή ξεκινά μετά την μύηση. Οτιδήποτε πριν από αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία αργή παρακμή. Όταν ο Πινόκιο ρωτάει “Είμαι ένα αληθινό αγόρι;” η Νεράιδα απαντά “Όχι, Πινόκιο. Για να κάνω την επιθυμία του Τζεπέττο αληθινή είναι αποκλειστικά δική σου ευθύνη. Απόδειξε στον εαυτό σου ότι είσαι γενναίος, αληθινός και ανιδιοτελής και κάποια μέρα θα γίνεις ένα αληθινό αγόρι.”

Αυτό το θέμα της αυτοδυναμίας και της αυτο-βελτίωσης είναι έντονα εμπνευσμένο από την Θεοσοφική Εταιρία/Στοά, συγκρητισμό, στοές και λαγούμια: η πνευματική σωτηρία είναι κάτι που πετυχαίνεται μέσω της πειθαρχίας, της αυτογνωσίας και της δύναμης της θέλησης. Οι Τέκτονες συμβολίζουν αυτή την αλληγορία με την εικόνα του «Σκληρού και Τέλειου Μασόνου.» Στον Τεκτονισμό αυτή η αλληγορία αναφέρεται στους αμύητους λίγο πριν τον διαφωτισμό.

Με τον ίδιο τρόπο οι Μασόνοι αναπαριστάνουν την διαδικασία της διαφώτισης σαν μία μεταμόρφωση μία σκληρής πέτρας σε λεία πέτρα, έτσι και ο Πινόκιο ξεκινάει το ταξίδι του σαν ένα σκληρό και άκαμπτο κομμάτι ξύλου που αναζητά να «λειάνει» τις γωνίες του και να γίνει ένα “αληθινό αγόρι”.

Ωστόσο, τίποτα δεν του δίνεται χωρίς να προσπαθήσει εξαντλητικά ο ίδιος. Μία εσωτερική αλχημική διαδικασία πρέπει να πραγματοποιηθεί έτσι ώστε ο ίδιος να γίνει άξιος αυτής της “διαφώτισης”. Πρέπει να περάσει μέσα από τις δυσκολίες της ζωής, να πολεμήσει τους πειρασμούς να χρησιμοποιήσει την συνείδησή του (που μέσα στην ταινία παρουσιάζεται σαν τον Τζίνιμι, τον Γρύλλο) και πρέπει να βρει το σωστό μονοπάτι. Το πρώτο βήμα είναι να πάει στο σχολείο, γεγονός που αντιπροσωπεύει την εκπαίδευση/υποταγή στο σύστημα. Μετά από αυτό οι πειρασμοί της ζωής εμφανίζονται στο μονοπάτι του Πινόκιο.

Στον δρόμο για το σχολείο ο Πινόκιο συναντά την Αλεπού (Foulfellow, στα αγγλικά) και τον Γιδδεών την Γάτα που τον αποπλανούν τον “εύκολο δρόμο για την επιτυχία”, ο δρόμος της βιομηχανίας του θεάματος. Παρ όλες τις προειδοποιήσεις της συνείδησής του, η μαριονέτα του Πινόκιο ακολουθεί αυτούς τους επικίνδυνους χαρακτήρες και μεταπωλείται στον Στρομπόλι έναν ένθερμο υποστηρικτή της βιομηχανίας του κουκλοθέατρου. Στην διάρκεια της παράστασής του ο Πινόκιο γνωρίζει από κοντά όλες τις πτυχές του “εύκολου δρόμου”, δόξα, χρήματα και σεξ, με καυτές γυναικείες μαριονέτες. Το ελευθέριο σεξ πάντοτε είναι η κατάλληλη μέθοδος προγραμματισμού των ανθρωπόζωων.

Ο Πινόκιο ωστόσο μαθαίνει γρήγορα το κόστος αυτής της ψευδούς αποτυχίας, δεν μπορεί να πάει πίσω να δει τον πατέρα του (τον Δημιουργό), τα χρήματα που κερδίζει πηγαίνουν στα χέρια του Στρόμπολι, του διαχειριστή του και βλέπει ποια θα είναι η τύχη του όταν μεγαλώσει. Δεν είναι ουσιαστικά τίποτα περισσότερο από μια μαριονέτα… μετά βλέπουμε την αληθινή φύση του “εύκολου δρόμου”, όπου ο Πινόκιο καταλαβαίνει την θλιβερή κατάσταση που είναι να ζεις μέσα σε κλουβί.

Αυτός είναι πλέον σαν ζώο και βρίσκεται στο έλεος ενός «σκληρού εργοδότη» που τον εξαπάτησε για να πουλήσει την ψυχή του. Είναι ο δούλος, ο υπάλληλος που τρέχει αλλοπαρμένος κι αλαλάζοντας σαν χάμστερ στο κλουβί του, μηχανιστικά κι επαναλαμβανόμενα. Αυτός που τα χρήματά του που βγάζει δουλεύοντας σκληρά, του τα παίρνει το κράτος και δεν του φτάνουν ποτέ, για να ζήσει αξιοπρεπώς, αυτός που γνωρίζει μόνο το ελευθέριο σεξ κι αγνοεί την αγάπη και την συντροφικότητα. Είναι ο Σίσυφος και η αέναη τιμωρία του από τους Θεούς/Δημιουργούς, γιατί τόλμησε να μην τους υπακούσει.

Ο Πινόκιο τότε ανακτά την συνείδησή του -τον γνωστό Γρύλο- και περιμένει να αποδράσει. Παρά την ευσυνειδησία στον κόσμο δεν μπορεί να τον σώσει ο γρύλος, δεν μπορεί να ανοίξει την κλειδαριά. Είναι τελικά απαραίτητο τίποτα λιγότερο από μια θεϊκή παρέμβαση για να τον σώσει, αλλά όχι πριν προλάβει να είναι ειλικρινής με την νεράιδα (την θεϊκή αγγελιοφόρο) και, κυρίως με τον εαυτό του.

Πίσω στον σωστό δρόμο, ο Πινόκιο συναντά και πάλι την Αλεπού που τον παρασύρει στο “Νησί των Απολαύσεων” ένα μέρος που δεν υπάρχει σχολείο (γνώση) και νόμοι (ηθική). Τα παιδιά μπορούν να τρώνε, να πίνουν, να καπνίζουν και να κάνουν ό,τι θέλουν… όλα κάτω από το βλέμμα του Επόπτη.

Το “Νησί των Απολαύσεων” είναι μία αλληγορία για τον “έκλυτο βίο” από άγνοια και την συνεχή στιγμιαία απόλαυση και άμεση ικανοποίηση όλων των πιο χαμηλών ενστίκτων. Ο Επόπτης ενθαρρύνει αυτή την συμπεριφορά γνωρίζοντας ότι είναι μία τέλεια μέθοδος για να δημιουργήσει δούλους. Τα αγόρια που επιδίδονται υπερβολικά σε αυτόν τον τρόπο ζωής μεταμορφώνονται σε γαϊδούρια τα οποία εκμεταλλεύεται ο Επόπτης για να δουλεύουν σε ένα ορυχείο. Πρόκειται λοιπόν για άλλη μία αλληγορία αυτή την φορά που αφορά τις άβουλες μάζες.

Ο Πινόκιο αρχίζει να μεταμορφώνεται σε γάιδαρο. Αν δούμε υπό το πρίσμα του εσωτερισμού τότε είναι που βρίσκεται πιο κοντά στην υλική πλευρά της υπόστασής του, μία προσωποποίηση αυτού του επίμονου ζώου, παρά μία προσωποποίηση του πνευματικού του εαυτού. Αυτό το τμήμα της ιστορίας είναι μια λογοτεχνική αναφορά στο έργο του Απουλίου «Μεταμορφώσεις ή Χρυσός Όνος» ένα κλασικό έργο που μελετάται από πολλές μυστηριακές σχολές, καθώς και από τον Ελευθεροτεκτονισμό.

Στις Μεταμορφώσεις περιγράφονται οι περιπέτειες του Λούκιου ο οποίος από πειρασμός αποφασίζει να γνωρίσει τα θαύματα τις μαγείας και καταφέρνει να μεταμορφωθεί από την ανοησία του σε γάιδαρο. Αυτό τον οδηγεί σε μια μακρά και επίπονη διαδρομή, όπου τελικά σώθηκε από την Ίσιδα αφού έχει συμμετοχή στην λατρεία και τα μυστήριά της και ενώνει λατρεία και μυστήριο. Η ιστορία των Μεταμορφώσεων φέρει πολλές ομοιότητες με την αντίστοιχη του Πινόκιο σε ό,τι αφορά το σενάριο, την πνευματική του αλληγορία και το θέμα της μυήσεως στον αποκρυφισμό.

Ο Πινόκιο, μόλις ανακτά την συνείδησή του, δραπετεύει από την φυλακή και τον έκλυτο βίο του «Νησιού των Απολαύσεων.»

Ο Πινόκιο επιστρέφει στο σπίτι για να ενωθεί και πάλι με τον Πατέρα/Δημιουργό του, αλλά το σπίτι είναι άδειο. Μαθαίνει ότι τον Τζεπέτο τον έχει καταπιεί μία τεράστια φάλαινα. Ο Πινόκιο τότε, με σκοπό να βρει το Δημιουργό του πηδάει μέσα στο νερό όπου τον καταπίνει κι αυτόν η φάλαινα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την τελική μύηση όπου πρέπει να ξεφύγει από το σκοτάδι μίας ζωής μέσα στην άγνοια -την οποία συμβολίζει το στομάχι του κήτους- και να οδηγηθεί στην πνευματική φώτιση.

Για άλλη μία φορά ο Carlo Collodi εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από την γνωστή πνευματική μύηση που την συναντάμε στην ιστορία του Ιωνά και του Κήτους δημοφιλή στις Αβρααμικές μυθοπλασίες, στον χριστιανισμό, στον ισλαμισμό και στον ιουδαϊσμό, αλλά και στις Μυστικές Εταιρίες/Στοές και λαγούμια.

Ο Ιωνάς είναι επίσης και ο κεντρικός χαρακτήρας του “Βιβλίου του Ιωνά” τον οποίο διατάζει ο Θεός του, να πάει στην Νινευί και να δώσει μία ψεύτικη προφητεία. Ο Ιωνάς θέλοντας να ξεφύγει από αυτό φεύγει και επιβιβάζεται σε ένα πλοίο. Αφού ξεσπάει μία μεγάλη καταιγίδα το πλήρωμα του πλοίου αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά και μαθαίνουν το παράπτωμα του Ιωνά. Ο ίδιος το παραδέχεται και δέχεται να πέσει στην θάλασσα για να σταματήσει η θαλασσοταραχή. Μετά από θαύμα ο Ιωνάς σώζεται αφού τον καταπίνει ένα τεράστιο κήτος στην κοιλιά του οποίου περνάει τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Μετά από αυτό ο Ιωνάς υπόσχεται στο Θεό του, ότι θα κάνει αυτό που του είχε πει αρχικά και το κήτος τον ξερνάει στην ξηρά.

Όταν χρησιμοποιείται σαν συμβολισμός του κακού το ψάρι αντιπροσωπεύει την γη (την κατώτατη φύση του ανθρώπου) και την ταφή. Έτσι και ο Ιωνάς, περνώντας τρεις μέρες στην κοιλιά του κήτους, ανασταίνεται. Πολλοί χριστιανοί θεωρούν ότι το κήτος που κατάπιε τον Ιωνά είναι το σύμβολο του “Πατέρα Θεού” που όταν ο προφήτης του πετιέται στην θάλασσα, δέχθηκε τον Ιωνά μέσα στην δική του φύση μέχρι να είναι εκείνος ασφαλής. Η ιστορία του Ιωνά αποτελεί μία περιγραφή μύησης στα Μυστήρια και το μεγάλο κήτος συμβολίζει το σκοτάδι της άγνοιας που περιβάλλει τον άνθρωπο όταν αυτός ρίχνεται έξω από το πλοίο -γέννηση- μέσα στην θάλασσα -την ζωή και πρέπει να είναι υπάκουος, ταπεινός και πρόβατο στον Θεό/Δημιουργό του για να μην χαθεί από το κήτος.

Ο Πινόκιο με τον ίδιο τρόπο πέρασε μέσα από τις δυσκολίες μίας μυήσεως και βγήκε έξω στο ‘φως’ περνώντας μέσα από το ‘σκότος’ της άγνοιας. Βγαίνει έξω από τον τάφο, όπως και ο Ιουδαίος Γιαχβέ-Ιησούς. Είναι τώρα ένα “αληθινό αγόρι” ένας πεφωτισμένος άνδρας που έσπασε τις αλυσίδες της υλικής ζωής και αγκαλιάζει τον πραγματικό ανώτερο εαυτό του. Ο Γρύλος λαμβάνει μία χρυσή καρφίτσα από την Νεράιδα πράγμα που αντιπροσωπεύει την αλχημική διαδικασία της μεταμόρφωσης της συνείδησης του Πινόκιο από ένα ακατέργαστο μέταλλο, σε χρυσό. Επιτέλους, η μαριονέτα μπήκε στις τάξεις των Πεφωτισμένων.

Η “Μεγάλη Δουλειά” η Μύηση έχει πραγματοποιηθεί. Τι μένει λοιπόν να γίνει;

Ένα τρελό πάρτι με την συνοδεία ακορντεόν, φυσικά!

Αν δεις το παραμύθι αυτό χρησιμοποιώντας την Παρατήρηση του Ολοφάνερου (αλλά διαθέτεις και τις απαραίτητες γνώσεις), η ιστορία του Πινόκιο είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα παραμύθι. Οι λεπτομέρειες στην ταινία μπορεί να φαίνονται ασήμαντες, αλλά ξαφνικά δείχνουν έναν ολοφάνερο συμβολισμό και μία αλήθεια. Εμπνευσμένη από άλλα κλασικά μεταφυσικά έργα όπως “Οι Μεταμορφώσεις” και η ιστορία του Ιωνά, ο Carlo Collodi (Μασόνος και ο ίδιος) έγραψε μία σύγχρονη ιστορία μύησης για τον προγραμματισμό του νου των παιδιών, που είναι μία από τις σημαντικότερες πτυχές της Μασονικής ζωής.

Ο Κολόντι, ο οποίος πέθανε το 1890, ήταν αναγνωρισμένος, κατά την διάρκεια της ζωής του, ως ταλαντούχος συγγραφέας και κοινωνικός σχολιαστής, αλλά η φήμη του άρχισε να μεγαλώνει μετά την μετάφραση του Πινόκιο στα αγγλικά, για πρώτη φορά το 1892, και συγκεκριμένα με την ευρέως αναγνωσμένη έκδοση Everyman’s Library το 1911. Η δημοτικότητα της ιστορίας ενισχύθηκε από τον ισχυρό φιλόσοφο-κριτικό Μπενεντέτο Κρότσε (ιταλικά: Benedetto Croce), ο οποίος θαύμασε πολύ την ιστορία επιμένοντας: «πρέπει να το διαβάσει όποιος θέλει να θεωρεί τον εαυτό του καλλιεργημένο άνθρωπο.»

Η σχέση του Disney με τον Ελευθεροτεκτονισμό, είναι αδιαμφισβήτητη και η επιλογή αυτής της ιστορίας για να γίνει ταινία είναι ενδεικτική. Πολλές συμβολικές λεπτομέρειες προστέθηκαν ώστε να γίνουν περισσότερο προφανείς οι αποκρυφιστικές λεπτομέρειες της αρχικής ιστορίας. Αν κάποιος σκεφτεί το πόσες φορές έχει παρουσιαστεί η ιστορία του Πινόκιο και η επιτυχία της ανά τον κόσμο μπορεί να αντιληφθεί ότι αυτό που έχει παρακολουθήσει δεν είναι τίποτα άλλο από μία πορεία προς τους Πεφωτισμένους (Illuminati) που πολλοί λίγοι το αντιλαμβάνονται, γιατί πολλοί λίγοι αντιλαμβάνονται έτσι κι αλλιώς. Λογικό κι αναμενόμενο, όταν κάποιος είναι κλεισμένος σε ένα κλουβί και δουλεύει μηχανιστικά όλη μέρα για τον αφέντη του (κρατισμός/ελίτ) δεν έχει χρόνο να πλουτίσει τις γνώσεις του και να ακονίσει την αντίληψή του.

O Πινόκιο είναι Ολοφάνερα, μία έντεχνα κατασκευασμένη αποκρυφιστική ιστορία κι αποκαλύπτει το υπόβαθρο εκείνων που κατέχουν κι ελέγχουν την δύναμη των μέσων μαζικής ενημέρωσης/αποβλάκωσης και της βιομηχανίας του θεάματος για τον προγραμματισμό/έλεγχο των ανθρώπινων ζώων. Το παραμύθι του Πινόκιο είναι άλλη μια MK-ULTRA τελετουργία σε κοινή θέα.

Η αναθεωρητική αλληγορία και το μυστικιστικό υπόβαθρο του “Pinocchio Guillermo del Toro”

Το “Πινόκιο του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο” είναι μια πλήρης αναδιήγηση του πρωτότυπου παραμυθιού του Πινόκιο, αλλά με ένα υποκείμενο μήνυμα που είναι εντελώς διαφορετικό. Ας ρίξουμε μια ματιά στους συμβολισμούς αυτής της ανατριχιαστικής ταινίας και στο σκοτεινό αποκρυφιστικό νόημα που κρύβεται πίσω από αυτήν, με σκοπό, όπως πάντα, τον προγραμματισμό των ανθρωπόζωων.

Ο Guillermo del Toro είναι ένας σκηνοθέτης ταινιών γνωστός για το συνδυασμό παραμυθιών με στοιχεία τρόμου, με ένα ιδιαίτερο οπτικό στυλ που τείνει προς το γκροτέσκο. Είναι επίσης γνωστός για την δημιουργία ιστοριών που διαδραματίζονται σε καταπιεστικά πλαίσια, όπου ο φασισμός, η πατρότητα και ο χριστιανισμός είναι επαναλαμβανόμενα θέματα. Η ταινία του -ο Πινόκιο του Guillermo del Toro- συμπυκνώνει τέλεια όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Στην πραγματικότητα, η ταινία είναι τόσο χαρακτηριστική για τον Guillermo del Toro που το όνομά του είναι ενσωματωμένο ακριβώς στον τίτλο της ταινίας.

Η εκδοχή του Πινόκιο από τον Guillermo del Toro είναι σκοτεινή, ανατριχιαστική και απωθητική. Ενώ όσοι γνωρίζουν το στυλ του σκηνοθέτη το περίμεναν, αρκετοί γονείς πίστευαν ότι πρόκειται για μια παιδική ταινία. Θέλω να πω, μπορεί κανείς εύκολα να την βρει στο τμήμα “kids” του Netflix.

Ενώ τα πάντα σε αυτή την ταινία -από το αρχικό υλικό μέχρι το οπτικό στυλ stop motion – φωνάζουν “παιδική ταινία”, ο ίδιος ο del Torro δήλωσε ότι δεν έγινε για παιδιά. “Δεν είναι απαραίτητα φτιαγμένο για παιδιά, αλλά τα παιδιά μπορούν να το παρακολουθήσουν”… για να πάψουν να είναι παιδιά!!!

Σίγουρα, τα παιδιά μπορούν να την δουν, αλλά μην περιμένετε να δουν τον χαριτωμένο, στρογγυλεμένο Πινόκιο της κλασικής ταινίας της Disney. Όχι, η εκδοχή του Πινόκιο από τον del Torro είναι ένας απωθητικός, νευρικός και ασταθής σωρός από κλαδιά, του οποίου τα άκρα λυγίζουν συνεχώς με κάθε είδους αφύσικο τρόπο. Επίσης, πεθαίνει αρκετές φορές κατά την διάρκεια της ταινίας. Επιπλέον, η ιστορία ξοδεύει πολύ χρόνο για να ασχοληθεί με σκοτεινές έννοιες όπως ο πόλεμος και η θνητότητα, ενώ λαμβάνει χώρα σε ένα σύμπαν που κατοικείται από πολλά ανατριχιαστικά πλάσματα. Εν ολίγοις, αυτή η ταινία μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε εφιάλτη για τα παιδιά.

Πέρα όμως από την γενική ανατριχιαστικότητα αυτής της ταινίας, ο Πινόκιο του Guillermo del Toro επικοινωνεί ένα βαθύτατο απόκρυφο μήνυμα. Και αυτό ήταν αναμενόμενο. Ο Λαβύρινθος του Πάνα μοιράζεται αρκετές ομοιότητες με τον Πινόκιο του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο: διαδραματίζεται σε ένα φασιστικό καθεστώς (Ισπανία του Φράνκο), ο πρωταγωνιστής είναι ένα παιδί και υπάρχει ένα κερασφόρο τέρας που λειτουργεί ως οδηγός σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Το πιο σημαντικό είναι ότι οι ταινίες μοιράζονται ένα παρόμοιο “ηθικό δίδαγμα της ιστορίας”.

Ένας πολύ διαφορετικός Πινόκιο: Ο Κάρλο και ο πατέρας του περνούν πολύ χρόνο στην τοπική τους εκκλησία, όπου ο Τζεπέτο ανέλαβε να κατασκευάσει έναν μεγάλο σταυρό. Και, ναι, αυτός ο ιερέας έχει ανατριχιαστικά χαρακτηριστικά – αυτό είναι μέρος της αφήγησης του del Toro. Τότε, η τραγωδία χτυπάει.

Πράγματι, ο πρωταγωνιστής ανεβαίνει σε μια μορφή θεότητας μέσω της αυτοβελτίωσης, σε μια αφήγηση που συνάδει με την γνωστική φιλοσοφία του τεκτονισμού. Στην πραγματικότητα, το όνομα Πινόκιο πιστεύεται ότι κατασκευάστηκε από τις λέξεις pino (πεύκο) και occhio (μάτι) – μια αναφορά στην επίφυση (που περιέχει την λέξη πεύκο). Στις αποκρυφιστικές διδασκαλίες, ο πνευματικός φωτισμός λέγεται ότι επιτυγχάνεται μέσω της ενεργοποίησης της επίφυσης.

Παρά κάποιες διαφορές, η κινηματογραφική μεταφορά της ιστορίας αυτής από την Disney το 1940 διατήρησε όλα τα εσωτεριστικά στοιχεία ανέπαφα. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο Walt Disney ήταν μασόνος, υποστηρίζεται ότι αντιλαμβανόταν απόλυτα το αποκρυφιστικό νόημα της ιστορίας και, για το λόγο αυτό, επέλεξε σκόπιμα αυτό το παραμύθι για το δεύτερο animation της Disney.

Με όλα αυτά να λέγονται, ο Πινόκιο του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο δεν ακολουθεί καθόλου την αφήγηση του Κολόντι. Δεν πρόκειται πια για την βελτίωση των ελαττωμάτων κάποιου, αλλά για την αποδοχή του από τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι, αν ο Πινόκιο του Collodi μπορεί να χαρακτηριστεί “γνωστικός”, η εκδοχή του del Toro μπορεί να χαρακτηριστεί “κρυπτοσατανική”.

Ο Πινόκιο του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο διαδραματίζεται στην Ιταλία του Μουσολίνι πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά το δυσοίωνο αυτό πλαίσιο, ο γερο-Τζεπέτο ζει την καλύτερη ζωή του με τον γιο του Κάρλο.

Το χωριό βομβαρδίζεται από αεροπλάνα μιας ανώνυμης χώρας και η εκκλησία καίγεται… με τον Carlo ακόμα μέσα. Η ταινία καθιστά σαφές ότι το τελευταίο πράγμα που είδε ο Carlo ήταν ο σταυρός. Το μήνυμα: Ο Ιησούς δεν τον έσωσε. Υπάρχουν αρθρώσεις στους ώμους του Ιησού – όχι σαν μαριονέτα. Ο Πινόκιο θα παρομοιαστεί με τον Ιησού σε πολλές περιπτώσεις κατά την διάρκεια της ταινίας. Ο θάνατος του Κάρλο οδηγεί τον Τζεπέτο σε πλήρη απόγνωση. Μέχρι που δημιουργεί έναν αντικαταστάτη. Έναν ανίερο αντικαταστάτη.

Ο Τζεπέτο περνάει χρόνια κλαίγοντας και πίνοντας δίπλα στην ταφόπλακα του γιου του. Είναι σαφές ότι η χριστιανική του πίστη δεν τον βοήθησε να περάσει αυτή την δοκιμασία. Αλλά μια μέρα, ο Τζεπέτο θυμώνει και κόβει το πεύκο που μεγάλωσε από ένα κουκουνάρι που φύτεψε όταν πέθανε ο Κάρλο. Ο Τζεπέτο κόβει και χτυπάει πυρετωδώς κομμάτια ξύλου προκειμένου να αναδημιουργήσει τον Κάρλο … μέχρι που λιποθυμάει μεθυσμένος.

Στην συνέχεια, υπερφυσικά όντα εμπλέκονται στην δημιουργία του Πινόκιο. Ο Σεμπάστιαν Τζ: “Στις πολλές αναρωτήσεις μου σε αυτή τη Γη, έμαθα ότι υπάρχουν παλιά πνεύματα που ζουν στα βουνά, στα δάση, τα οποία σπάνια εμπλέκονται στον κόσμο των ανθρώπων. Αλλά μερικές φορές το κάνουν”.

Τα πνεύματα απεικονίζονται ως μάτια που πετούν γύρω από την Γη (Βολαδόρες, Σκιές, Εγρηγορότα). Αυτή η αναφορά στο αγαπημένο σύμβολο της αποκρυφιστικής ελίτ (το παντοδύναμο μάτι) είναι μια υπόδειξη που λέει ότι αυτό το παραμύθι ταιριάζει στην τρέχουσα ατζέντα τους.

Στην συνέχεια, το Ξύλινο Σπρίτσιο υλοποιείται για να δώσει ζωή στον Πινόκιο. Αυτή δεν είναι η Γαλάζια Νεράιδα από τον Πινόκιο της Disney. Πρώτον, φοράει μια μάσκα, γεγονός που μας κάνει να αναρωτηθούμε: Τι κρύβεται πίσω από αυτήν; Δεύτερον, δεν έχει μάτια – μόνο φως που εκπέμπεται από τις κόγχες των ματιών. Ωστόσο, υπάρχουν μάτια σε όλα τα φτερά του πνεύματος. Εν ολίγοις, αυτό το πράγμα είναι ανατριχιαστικό. Με αυτά τα δεδομένα, οι δημιουργοί της ταινίας επέλεξαν την τέλεια ηθοποιό για να εκφράσει το Ξύλινο Σπρίτσιο. Μπορείτε να μαντέψετε ποια; Την ανατριχιαστική Tilda Swinson.

Όταν ο Τζεπέτο ξυπνάει, κάνει την πρώτη επαφή με τον Πινόκιο. Και δεν είναι υγιεινή. Ο Πινόκιο ξεπροβάλλει από το πουθενά, εντελώς ασταθής, με τα άκρα του να λυγίζουν με ανατρεπτικούς, Μη Ευκλείδειους, τρόπους. Επίσης, υπάρχει μια τρύπα στην θέση που θα έπρεπε να είναι η καρδιά. Εν ολίγοις, μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την διαδικασία δημιουργίας του Πινόκιο ως “ανίερη”. Και οι εκκλησιαζόμενοι κάτοικοι του χωριού το κατάλαβαν αμέσως.

Όταν ο Τζεπέτο φέρνει τον Πινόκιο στην εκκλησία, οι άνθρωποι τον αποκαλούν την μαριονέτα “έργο του διαβόλου”. Οι άνθρωποι της εκκλησίας αποκαλούν επίσης τον Πινόκιο “δαίμονα”, “μαγεία” και “mallochio” (κακό μάτι). Στην συνέχεια, ο ιερέας βρίζει τον Τζεπέτο.

“Αυτός είναι ο οίκος του Θεού! Μεθυσμένε ανόητε! Το σκαλίζεις αυτό το πράγμα ενώ ο ευλογημένος Χριστός μας κρέμεται ημιτελής όλα αυτά τα χρόνια; Πάρε αυτό το ανίερο πράγμα μακριά. Πάρτε το τώρα!” Όταν κατανοεί κανείς το αποκρυφιστικό υποκείμενο της ταινίας, όσοι αποκαλούν τον Πινόκιο “έργο του διαβόλου” έχουν λίγο-πολύ δίκιο, έστω κι από την εκφυλισμένη (από την θρησκεία) οπτική. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο Πινόκιο και ο Τζεπέτο είναι οι πρωταγωνιστές της ταινίας, οι άνθρωποι της εκκλησίας παρουσιάζονται ως αδαείς και στενόμυαλοι βλάκες που πολύ βολικά, σύμφωνα με τον Τζεπέτο, “δεν καταλαβαίνουν αυτό που δεν ξέρουν”.

Ο ιερέας, ο Podesta (αξιωματικός του καθεστώτος του Μουσολίνι) και ο γιος του χαιρετούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Το μήνυμα: Ο πατέρας μου, ο πατέρας μου, ο πατέρας μου, ο πατέρας μου, ο πατέρας μου, ο πατέρας μου, ο πατέρας μου… Είναι μέρος του ίδιου συστήματος και είναι οι πραγματικές μαριονέτες. Στο κοινωνικό πλαίσιο της ταινίας, όπου η Καθολική Εκκλησία και το καθεστώς του Μουσολίνι αποτελούν μια καταπιεστική οντότητα, ο Πινόκιο γίνεται ένας επαναστάτης που αμφισβητεί και δεν υπακούει στο κυρίαρχο δόγμα.

Ενώ ο Πινόκιο αμφισβητεί και τον ίδιο τον Ιησού, η ταινία κάνει αρκετούς παραλληλισμούς μεταξύ των δύο. Σε αυτή την σκηνή, ο Πινόκιο συγκρίνει τον εαυτό του με τον Ιησού παρατηρώντας ότι “κι αυτός είναι φτιαγμένος από ξύλο” (όντας ξυλουργός). Επιπλέον, η σκηνή προβάλλει σκόπιμα τα καρφιά στην πλάτη του Πινόκιο… όχι σε αντίθεση με τα καρφιά στον Ιησού. Καθώς η ταινία εξελίσσεται, βλέπουμε όλο και πιο ανεπαίσθητους αλλά και προφανείς δεσμούς μεταξύ του Πινόκιο και του Ιησού.

Σε ένα σημείο, ο Πινόκιο “σταυρώνεται” από τον κόμη Βόλπε. Και, όπως και ο Ιησούς, ο Πινόκιο ανασταίνεται. Αρκετές φορές. Και σίγουρα δεν είναι ο Θεός που ανασταίνει.

Καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας, διάφορες δυνάμεις προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα μοναδικά χαρακτηριστικά του Πινόκιο προς όφελός τους. Όπως και στην αρχική ιστορία, ο Κόμης Βόλπε στρατολογεί τον Πινόκιο για να ενταχθεί στο τσίρκο. Ενώ, στην αρχή, ο Βόλπε κακομαθαίνει τον Πινόκιο, γρήγορα γίνεται καταχρηστικός. Επίσης, τον χρησιμοποιεί για προπαγάνδα υπέρ του Μουσολίνι. Στην συνέχεια, ο Ποντέστα, ο οποίος συνειδητοποιεί ότι ο Πινόκιο δεν μπορεί να πεθάνει, τον στρατολογεί για να γίνει στρατιώτης.

Και στις δύο περιπτώσεις (και σε άλλες), ο Πινόκιο δεν υπακούει στις διαταγές και καταλήγει νεκρός. Στην συνέχεια, περνάει από μια παράξενη διαδικασία που τον επαναφέρει στην ζωή. Κάθε φορά που ο Πινόκιο πεθαίνει, μεταφέρεται από ανατριχιαστικά, μισοσκελετωμένα κουνέλια που τραγουδούν ένα δυσοίωνο τραγούδι για τον θάνατο. Στην συνέχεια, ο Πινόκιο περνάει μέσα από μια πόρτα που συμβολικά απεικονίζει τον άπειρο κύκλο μεταξύ ζωής και θανάτου. Μέσα, ο Πινόκιο συναντά τον Θάνατο -την αδελφή του Ξύλινου Ξωτικού.

Ο Θάνατος φοράει μια μάσκα παρόμοια με αυτή του Ξύλινου Σπρίττου (τι κρύβεται πίσω από αυτήν;). Έχει επίσης γιγαντιαία κέρατα μέσα στα οποία βρίσκονται πολυάριθμοι βολβοί ματιών. Σίγουρα υπάρχει μια ατμόσφαιρα Baphomet/Satan/Nyarlathotep πολύ Ολοφάνερη. Μαντέψτε ποιος δίνει την φωνή στον Θάνατο; Η Τίλντα Σουίντον. Μπρρρ… ανατριχιαστικό…

Ο Θάνατος εξηγεί στον Πινόκιο ότι δεν έπρεπε να είναι ζωντανός και, αφού δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει πραγματικά, δεν θα γίνει ποτέ “πραγματικό αγόρι”. Ωστόσο, προκειμένου να σώσει τον πατέρα του, ο Πινόκιο δέχεται να γίνει θνητός. Στην συνέχεια, πνίγεται. Ενώ ο Πινόκιο υποτίθεται ότι είχε πεθάνει οριστικά, το Πνεύμα του Δάσους τον ανασταίνει ξανά. Τους αρέσει πολύ αυτό το ανίερο δημιούργημα.

Η ταινία τελειώνει με τον ίδιο τρόπο που ξεκίνησε: Με μια ζοφερή εστίαση στο θάνατο και τις ταφόπλακες. Ο Πινόκιο ζει περισσότερο από τον πατέρα του και τον γρύλο. Στην συνέχεια, τα παιδιά που είδαν αυτή την ταινία πέφτουν για ύπνο με αυτές τις κατάμαυρες και προπαγανδιστικά γκροτέσκες εικόνες στο μυαλό τους.

Το ανατριχιαστικά διεστραμμένο δίδαγμα του παραμυθιού από την ματιά του del Toro.

Σε αντίθεση με την πρωτότυπη ιστορία, και την ταινία της Disney, ο Πινόκιο δεν γίνεται ποτέ “αληθινό αγόρι”. Δεν μαθαίνει ποτέ από τα λάθη του και δεν βελτιώνεται ποτέ. Για την ακρίβεια, αγκαλιάζει όλα τα ελαττώματά του για να ξεφύγει από δύσκολες καταστάσεις. Στην πρωτότυπη ιστορία, ο Πινόκιο παγιδεύεται μέσα σε μια φάλαινα για να βγει τελικά μεταμορφωμένος. Αυτό το κομμάτι παραπέμπει στην βιβλική ιστορία του Ιωνά και της φάλαινας, η οποία συμβολικά αντιπροσωπεύει την πνευματική αναγέννηση.

Στην εκδοχή του ντελ Τόρο, ο Πινόκιο δραπετεύει από την φάλαινα λέγοντας σκόπιμα ψέματα, με αποτέλεσμα η μύτη του να μεγαλώσει και να γίνει ένας γιγάντιος στύλος. Αυτή η διαφορά από την αρχική ιστορία είναι άκρως αλληγορική. Αντί να αναδυθεί πνευματικά μεταμορφωμένος, ο Πινόκιο ουσιαστικά αμαρτάνει για να ξεφύγει από το θαλάσσιο τέρας.

Στο τέλος, ο Πινόκιο δεν αλλάζει, αλλά οι γύρω του. Σε μια τελευταία επιφοίτηση, ο Τζεπέτο λέει στον Πινόκιο: “Προσπαθούσα να σε κάνω κάποιον που δεν ήσουν. Γι’ αυτό μην είσαι ο Κάρλο ή οποιοσδήποτε άλλος. Να είσαι ακριβώς αυτός που είσαι. Σε αγαπώ ακριβώς όπως είσαι”. Αυτή είναι μια συγκινητική στιγμή… (που ταιριάζει με την πολιτική ορθότητα της Woke χαβούζας) μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Τζεπέτο μιλάει στην πραγματικότητα σε ένα ανίερο, διαβολικό, τεχνητό δημιούργημα με μια τρύπα αντί για καρδιά.

Σ’ ένα κόσμο αφθονίας πληροφορίας αλλά και έλλειψης γνώσης, σ’ ένα κόσμο μη ισορροπημένο, έχει επικρατήσει ο αποπροσανατολισμός. Τι να την κάνεις την ελευθερία όταν δεν ξέρεις πού πηγαίνεις, ούτε από πού έρχεσαι; Έχει χαθεί εκείνος ο σκοπός που μπορεί να δώσει ένα αληθινό και βαθύ νόημα στην ζωή, που χρειάζονται οι άνθρωποι, είτε ζουν στην γυάλα του δυτικού κόσμου, είτε στις χώρες στις οποίες ακόμη και οι βασικές πρώτες ανάγκες είναι ανύπαρκτες.

Και στους «δυο κόσμους», υπάρχει έλλειμμα ελευθερίας. Είτε ζουν με ένα τρόπο, σύμφωνα με τον οποίο όσο περισσότερα έχουν, τόσο περισσότερα χρειάζονται, είτε ζουν δουλεύοντας σαν σκλάβοι/δούλοι, η ελευθερία τους είναι ελλειμματική. Και μιλάμε για ελευθερία, γιατί στην φύση υπάρχουν νόμοι που διέπουν την ζωή μας, γι’ αυτό το σκοπό. Για να μπορούμε να κατακτήσουμε μια αληθινή εσωτερική ελευθερία, θεμελιωμένη σε μια ανώτερη ηθική/Λογική! (Ο Λόγος, κατά τον Ηράκλειτο)

Έτσι, όπως στην αρχαία Ρώμη υπήρχαν αυτοί που προτιμούσαν να ζήσουν σαν σκλάβοι, απ’ το να θέσουν σε κίνδυνο την ζωή τους, στις τάξεις μιας λεγεώνας, για τα ιδανικά της Ρώμης , έτσι και σήμερα υπάρχουν εκείνοι που προτιμούν την «ησυχία» τους, απ’ το αναλάβουν την ευθύνη της διαμόρφωσης ελεύθερων πεποιθήσεων κι αξιών! Και σήμερα οι άνθρωποι προτιμούν να μην σκέπτονται. Οι ιδέες, εμπεριέχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα και είναι πιο εύκολο οι άλλοι… να σκέπτονται γι’ αυτούς.

Σήμερα οι άνθρωποι δεν θέλουν να κουραστούν, να πονέσουν, να προβληματιστούν, να αλλάξουν. Επιδιώκουν μια ζωή χωρίς ανησυχίες, που είναι σαν να επιθυμεί κανείς ένα ποτάμι χωρίς ρεύματα ή μια βουνοκορφή χωρίς ανέμους, ή μια θάλασσα χωρίς κύματα. Οι άνθρωποι καταλήγουν μ’ αυτό τον τρόπο να κατευθύνονται χειραγωγούμενοι από την πίστη, τις γνώμες, τις συνήθειες των Ιερατείων της Ελίτ, την επιθυμία της άνεσης, της βολής, του εύκολου.

Έχεις αναρωτηθεί πόσοι σκλάβοι υπάρχουν σήμερα;

Από πολλές απόψεις, η εξιστόρηση του παραμυθιού του Πινόκιο από τον ντελ Τόρο είναι σύμφωνη με την τρέχουσα αφήγηση στην αποκρυφιστική κουλτούρα. Αντί να εκτιμάμε την αυτοβελτίωση (είτε αυτή είναι ψυχική, είτε σωματική ), μας λένε να αγκαλιάσουμε τις ατέλειες και την παρέκκλιση, την διαστροφή και το παρά φύση, την διαφορετικότητα και το αλλόκοτο. Αντί να ωθούμε προς το καλό και το φυσικό, μας λένε να αποδεχτούμε το λάθος και το αφύσικο. Και, μερικές φορές, το απόλυτο κακό.

Στην ταινία του del Toro, ο Πινόκιο αντιπροσωπεύει μια τεχνητά κατασκευασμένη ανίερη δύναμη που υπάρχει στην ανθρώπινη κοινωνία. (Αναζήτησε το άρθρο: Yaldabaoth The Big Boss) Και όσοι την απορρίπτουν είναι οι κακοί -μέχρι να αλλάξουν. Αλλά όχι, ο Πινόκιο δεν αλλάζει. Και, όταν πεθαίνει, ένα κερασφόρο πλάσμα, που μοιάζει με τον αγαπημένο τους Baphometh τον φέρνει πίσω. Γιατί να προσπαθείς για την τελειότητα με προσπάθεια, πειθαρχία και θυσίες, όταν μπορείς απλά να κυλιέσαι στην γενική βρωμιά και δυσωδία; Έχεις κανένα γουρούνι να μένει μακρυά από την λάσπη ή μύγα μακρυά από τα κόπρανα;

Εν ολίγοις, ενώ ο πρωτότυπος Πινόκιο αφορούσε την υπέρβαση των παγίδων της φυλακής του υλικού κόσμου, η εκδοχή του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο αφορά το αγκάλιασμα και την αποδοχή τους… που τυχαίνει να είναι η βάση του μαγικοσεξουαλικού αποκρυφισμού της πολιτικής ορθότητας και του New Age.

Ο δρόμος ως πεπρωμένο, έξω από τα σκοτάδια της σπηλιάς, στο Φως, υπάρχει, αλλά τον βαδίζουμε και εμείς κάθε στιγμή, σύμφωνα με την δική μας ελευθερία δράσης κι απόφασης. Κάθε στιγμή καλούμαστε να επιλέξουμε. Είμαστε αναγκασμένοι να δράσουμε, διαφορετικά μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας, είτε να πέφτουμε στην ρουτίνα μια ανιαρής πραγματικότητας, (Σίσυφος) είτε να σταματάμε μπροστά σε ένα αδιέξοδο. Όπως επίσης είμαστε αναγκασμένοι να αναλάβουμε την ευθύνη των δικών μας επιλογών, με απώτερο σκοπό, να είμαστε χρήσιμοι, χωρίς να μας δεσμεύουν οι δράσεις μας.

Ένα πράγμα είναι να μας ανταμείψει η ζωή για τις καλές δράσεις μας και άλλη στάση πολύ διαφορετική να είμαστε εξαρτημένοι και δέσμιοι, αυτών που μας αντιστοιχούν, περιμένοντας ανταμοιβή για τα καλά που κάναμε. Και η τελευταία στάση είναι ένα χαρακτηριστικό του ελεύθερου ανθρώπου. «Να ξεχωρίζουμε ως καλά και κακά, μόνο όσα εξαρτώνται από την δική μας βούληση», έλεγαν οι Στωικοί φιλόσοφοι. Τότε δεν έχουμε κανένα λόγο να ρίξουμε το φταίξιμο στην μοίρα ή να κρατήσουμε εχθρική στάση απέναντι σε άνθρωπο! Είναι δική μας επιλογή και δική μας βούληση.

Τα μαθηματικά αντικείμενα είναι αφηρημένες αριστοτελικές μορφές

Το περιεχόμενο του άρθρου σχετίζεται με τη φιλοσοφική διαπραγμάτευση για την ύπαρξητων μαθηματικών αντικειμένων. Ποια είναι η σχέση των μαθηματικών με την πραγματικότητα; Που υπάρχουν τα μαθηματικά αντικείμενα;

Στους Έλληνες έχουμε τις δύο αιώνιες αντιπαλότητες: τις Πλατωνικές και τις Αριστοτελικές μορφές.

Ο Πλάτωνας υποστήριζε ότι αντικείμενο των μαθηματικών είναι το αιώνιο και αμετάβλητο βασίλειο των ιδεών, άρα δεν ψάχνουμε καμιά σχέση με την πραγματικότητα που γνωρίζουμε. Τα μαθηματικά αντικείμενα , όπως οι αριθμοί και τα γεωμετρικά αντικείμενα, δεν δημιουργούνται, δεν καταστρέφονται και δεν μπορούν να μεταβληθούν.

Πρόκειται για τη γνώση του αιωνίου όντος και όχι αυτού που πότε χάνεται και πότε γεννιέται (Πολιτεία) αν και μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ο αιώνιος κόσμος του Πλάτωνα είναι η φαντασία μας, αφού μόνον εκεί δεν κυλάει ο χρόνος και σταματούν οι μεταβολές, πράγμα που τον εξαιρεί από τις φυσικές έννοιες, αφού δεν ορίζεται εκτελεστικά.

Τα μαθηματικά αντικείμενα στον Αριστοτέλη έχουν να κάνουν την έννοια της Αριστοτελικής μορφής, που είναι άλλο πράγμα.

Τι είναι η μορφή;

Η μορφή είναι τα πράγματα που γίνονται στην ύλη το τι εστί….Φυσικά 190 α 20

Η μορφή και το πρότυπο, δηλαδή ο οριστικός λόγος που λέει το τι ήν είναι, και τα ανώτερα γένη στα οποία ο λόγος αυτός μπορεί να αναχθεί π.χ μορφή του διαπασών είναι η σχέση του δύο προς ένα και γενικότερα ο αριθμός. Φυσικά 194 β.

Η μορφή είναι το σύνολο κάποιων ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του σώματος που το καθορίζουν, και του δίνουν αναγνωρισιμότητα, καθορίζοντας τη λειτουργία του μέσα στον κόσμο. Είναι κρίσιμο να εννοήσουμε την έννοια της μορφής.

Όταν ένας εξωγήινος παρατηρήσει μια καρέκλα, δεν την κατανοεί πλήρως ποτέ, γιατί θα του διαφεύγει η μορφή, αυτό που δίνει αναγνωρισιμότητα στα πράγματα. Έτσι είμαστε και εμείς μπροστά στα φυσικά δημιουργήματα. Αν δεν συλλάβουμε τη μορφή , δηλαδή τη λειτουργία που δίνει νόημα στον ιδιαίτερο τρόπο συμπεριφοράς μέσα στην ολότητα, δεν κατανοούμε την πραγματικότητα, η γνώση μας είναι ελλιπής. Η γνώση της μορφής είναι το σπουδαιότερο και δυσκολότερο επίτευγμα. Με τη μορφή κατανοούμε τον κόσμο, με την ύλη τον γνωρίζουμε.

Η ύλη είναι το νερό της θάλασσας και η μορφή τα κύματα της θάλασσας.

Η μορφή δεν είναι το σχήμα της καρέκλας, αλλά το νόημα της καρέκλας, αυτό που κάνει όλες τις καρέκλες να είναι το ίδιο πράγμα (το πρότυπο), κι ας έχουν διαφορετικά σχήματα, κι αυτό το νόημα έχει σχέση με το σκοπό που εξυπηρετείται.[1]

η μορφή συλλαμβάνεται με το νου όχι με τις αισθήσεις. Η καρέκλα αναγνωρίζεται από τη λειτουργία της στο να καθόμαστε.

Η μορφή κουβαλάει όλο το Αριστοτελικό νόημα των σωμάτων.

Όμως τα χαρακτηριστικά αυτά της μορφής, όπως το βάρος στην πέτρα ή το μήκος κύματος στο κύμα, έχουν την ύπαρξή τους μέσα στο σώμα και δεν υπάρχουν αυτόνομα και καθ’ εαυτά, όπως υπάρχει η πέτρα ή το νερό. Δεν μπορούμε να πάρουμε το βάρος απ’ την πέτρα αλλά ολόκληρη την πέτρα. O κόσμος δεν είναι η πέτρα, ούτε το βάρος αλλά η πέτρα και το βάρος, ο κόσμος είναι πράγμα και νόημα (δεν εξετάζουμε τώρα το νόημα το οποίο είναι η σκοπιμότητα στη φύση και η ολιστική της θεώρηση, η καρδιά της Αριστοτελικής θεωρίας), γιατί αλλιώς θα ήταν ένα αυθαίρετο δημιούργημα του πνεύματος μας. Αυτό αποφεύγεται με τη διπλή έννοια της ύλης και της μορφής, που αποτελούν την ουσία. Προσοχή Οι μορφές του Αριστοτέλη είναι διαφορετικές απ’ τις Μορφές του Πλάτωνα. Για τον Πλάτωνα η Μορφή είναι πρωταρχική, τα υλικά σώματα είναι δευτερεύοντα, μια «αμυδρή αναπαράσταση» των Μορφών. H ύψιστη πραγματικότητα βρίσκεται σ’ αυτό που σκεφτόμαστε λογικά. Για τον Αριστοτέλη αντίστροφα, είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις.. Αν δεν υπάρχουν τα στοιχειώδη σωματίδια δεν θα υπήρχε η μορφή που ονομάζεται στοιχειώδες σωματίδιο. Τίποτα δεν υπάρχει μέσα στη συνείδηση αν προηγουμένως δεν έχει περάσει απ’ τις αισθήσεις. Tα πράγματα στον εξωτερικό κόσμο έχουν μορφές αλλά δε υπάρχει ξεχωριστός κόσμος που φιλοξενεί αυτές τις μορφές όπως στο Πλάτωνα, οι μορφές ενυπάρχουν στα μεμονωμένα αντικείμενα και συμβάλουν αποφασιστικά στην κατανόηση του κόσμου.

Μορφές και νους

Η μορφή δεν μπορεί να χωριστεί απ’ τα πράγματα, εκτός με νοητική ενέργεια… Φυσικά 193 β 5,

Η φύση, διδάσκει ο Αριστοτέλης, είναι συγχρόνως διπρόσωπη και μια φυσική θεωρία πρέπει να μελετάει και τις δύο όψεις της, αυτό είναι το κεντρικό δόγμα της Αριστοτελικής φυσικής διδασκαλίας: Η φυσική έρευνα αποσκοπεί να φωτίσει την ουσία αυτού του δυϊσμού.

Επειδή η φύση παρουσιάζεται με δύο απόψεις και ως μορφή και ως ύλη πρέπει να την εξετάσουμε σαν να αναζητούσαμε την ουσία αυτού του δυϊσμού, αφού τα όντα δεν υπάρχουν ούτε χωρίς ύλη, ούτε ο υπαρκτός τους τρόπος είναι σαν της ύλης … Φυσικά 194 α 15

Η φύση είναι διττή , ύλη απ’ τη μια πλευρά και μορφή από την άλλη …φυσικά 199α 33…εφ’ όσον η φύση είναι διττή , με ποια ασχολείται ο φυσικός; Ή μήπως με το σύνθετο των δύο; Αλλά αν ασχολείται με το σύνθετο, ασχολείται και με την κάθε μία. Ανήκει λοιπόν σε μία και την ίδια επιστήμη να γνωρίσει και τη μία και την άλλη (ύλη και μορφή). Φυσικά 194 α 15

Πώς όμως συμβαίνει η κατανόηση αυτού του δυισμού, ο οποίος υπάρχει στη φύση; Ποια είναι η ουσία της αναζήτησης;

Συμβαίνει με την εμπλοκή του άϋλου νου στην ερμηνεία του υλικού κόσμου, δια μέσου της μορφής. Η μορφή είναι άϋλη, δεν είναι ύλη είναι λειτουργία, έχει για κατοικία της το νου του ανθρώπου, τον άυλο νου, που όντας άυλος εισάγει ένα στοιχείο αϋλότητας στον κόσμο που κατά τα άλλα είναι υλικός.

Σε τι ακριβώς αντιστοιχεί η μορφή στη σημερινή θεώρηση;

Η μορφή είναι αυτό που στη φυσική ονομάζουμε έννοια.

Και η προτροπή του Αριστοτέλη για την ουσία του δυισμού στο προηγούμενο απόσπασμα, εκφράζει τη σημασία που έχει για την ερμηνεία της φύσης η σωστή αντιστοίχηση των εννοιών στα πράγματα, που σήμερα έγινε αντικείμενο έρευνας από κορυφαίους θεωρητικούς φυσικούς.

Έναν τρόπο αντιστοίχησης, τον εκτελεστικό τρόπο ορισμού των εννοιών στη φυσική, εισάγει ο Bridgman 2300 χρόνια αργότερα αναγνωρίζοντας τη σημασία του δυισμού αυτού. Η αποτυχία της κλασσικής φυσικής για το Bridgman προέκυψε από το λανθασμένο τρόπο ορισμού των εννοιών, δηλαδή για τον Αριστοτέλη η λανθασμένη αντιστοίχηση της ύλης σε μορφή.

Το άϋλο του νου και το υλικό του εγκεφάλου είναι η αιτία που συλλαμβάνουμε τη διττή όψη της φύσης. Ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος όπως η φύση, έχει το λογισμικό να κατανοήσει τη διπλή πραγματικότητα. Αν ο νους ήταν υλικός φαίνεται ότι δεν θα χρειαζόμασταν τις μορφές, ούτε τις έννοιες, η νοημοσύνη μας θα ήταν όπως του υπολογιστή, θα γνωρίζαμε αλλά δεν θα κατανοούσαμε. Η υλική εικόνα των αισθήσεων παράγεται απ’ τον εγκέφαλο και η άυλη των μορφών παράγεται από το νου. Η διπλή αυτή κατασκευή του ανθρώπου βρίσκεται σε αρμονία με τη διττή υπόσταση της φύσης.

Άλλο νους, άλλο εγκέφαλος λοιπόν για τον Αριστοτέλη. Όπως και άλλο ύλη, άλλο μορφή. Το σημαντικό εδώ είναι ότι η σύγχρονη φυσιολογία φαίνεται να το επιβεβαιώνει.

«Η άποψη ότι όλα τα νοητικά φαινόμενα μπορούν να αναχθούν σε μια επιχείρηση «αυτόματου τηλεφωνικού κέντρου»μέσα στον εγκέφαλο έχει αντιστραφεί. Οι άνδρες που αφιέρωσαν τη ζωή τους στη φυσιολογία και στη χειρουργική του εγκεφάλου, στρέφονται όλο και πιο πολύ προς την αντίθετη άποψη που θα μπορούσε να συνοψιστεί ο εγκέφαλος είναι εγκέφαλος, ο νους είναι νους , και δεν ξέρουμε πως γίνεται το δίδυμο». (Α Καίσλερ)

Τα μαθηματικά

Έτσι η επιστήμη τελικά είναι η κατανόηση των εμπειριών. Τι σημαίνει εδώ η λέξη κατανόηση; Σημαίνει τη διαδικασία εκείνη που κάνει τις εμπειρίες αναγνωρίσιμες και ίσως τελικά προβλέψιμες. Αυτό γίνεται με τα νοητά που συμπληρώνουν τις εμπειρίες, αυτά κατασκευάζονται από το νου και είναι οι «μορφές» των όντων. Όμως τη μορφή συμπληρώνει το πρότυπο, τα ανώτερα γένη η μορφή και το πρότυπο, δηλαδή ο οριστικός λόγος που λέει το τι ήν είναι, και τα ανώτερα γένη στα οποία ο λόγος αυτός μπορεί να αναχθεί π.χ μορφή του διαπασών είναι η σχέση του δύο προς ένα και γενικότερα ο αριθμός. Φυσικά 194 β.

Αυτό το πρότυπο της μορφής είναι τα μαθηματικά. Στα μαθηματικά μεταβαίνουμε με την «έννοια του αφαιρείν». Είναι συχνή η αναφορά που κάνει ο Αριστοτέλης στα μαθηματικά αντικείμενα αντιμετωπίζοντάς τα ως αφαιρέσεις (εξ’ αφαιρέσεως, εν αφαιρέσει, δι’ αφαιρέσεως) την οποία μέσα στα κείμενά του την εξηγεί πολλαπλώς. Στα “μετά τα Φυσικά Ζ11“ μιλάει για την αφαίρεση του υλικού στοιχείου ενός αντικειμένου στη σκέψη π.χ του χαλκού από τον χάλκινο κύκλο, αλλού μιλάει για την αφαίρεση των κατά συμβεβηκώς ιδιοτήτων. Έτσι νοητικά μπορεί κανείς να διαχωρίσει επιφάνειες, γραμμές και σημεία από τα φυσικά αντικείμενα που τα περιέχουν, και οι φυσικές έννοιες να μετατραπούν σε μαθηματικές έννοιες.

Ο μαθηματικός εξετάζει τα αντικείμενα που προέρχονται από αφαίρεση , διότι τα μελετά αφού πρώτα αφαιρέσει κάθε αισθητή ιδιότητα,… και αφήνει μόνο το ποσό και το συνεχές …και τα παθήματα αυτών ενόσω είναι ποσά και συνεχή. ”μετά τα Φυσικά 1061α, 29″

Ο Αριστοτέλης έθεσε ως αίτημα κάποια νοητική ικανότητα αφαίρεσης με την οποία τα (μαθηματικά) αντικείμενα δημιουργούνται, ή αλλιώς παράγονται ή συλλαμβάνονται, με τη θεώρηση των φυσικών αντικειμένων. Κατά μία έννοια είναι οι μορφές των φυσικών αντικειμένων…τα μαθηματικά αντικείμενα που παράγονται μέσω αφαίρεσης δεν υπάρχουν πριν από-ή ανεξάρτητα από τα φυσικά αντικείμενα από τα οποία έχουν αφαρεθεί,,..σημειώστε ότι η αριθμητική και η γεωμετρία επαληθεύονται κυριολεκτικά από μια τέτοια ερμηνεία, στην οποία η μόνη εκκρεμότητα είναι μια εξήγηση της αφαίρεσης.

Τελικά οι μαθηματικές έννοιες μιλούν για τη μορφή των όντων και οι φυσικές έννοιες για την ύλη τους.

Παράδειγμα .

Ένα ακίνητο σκοινί (θα το θεωρήσουμε ύλη) μπορεί να πάρει τη μορφή του κύματος (μορφή), αν ταλαντώσουμε το ένα άκρο του. Η μορφή του κύματος αποτυπώνεται στην εξίσωση (ανώτερα γένη)

με

Τ η τάση του σκοινιού, και ρ=m/L (μάζα ανά μονάδα μήκους)

Η εξίσωση (1) δεν δίνει απλώς το σχήμα του κύματος, αλλά έναν ειδικό τρόπο αλληλεπίδρασης του σκοινιού με το περιβάλλον, σαφώς διαφορετικό απ’ αυτόν που θα είχε το ακίνητο σκοινί, αλλά κι αν κινούνταν με διαφορετικό τρόπο. Η παράμετρος t που υπάρχει σ’ αυτήν εκφράζει το ‘ενεργεία’.

Εδώ υπάρχει το κύμα (μορφή) που είναι μια ‘διαταραχή που κινείται δια μέσου του ‘μέσου ‘, και το ίδιο το μέσο (για τη Φυσική είναι η ύλη).Το μέσο μπορεί να είναι το νερό ο αέρας το σκοινί και χαρακτηρίζεται απ’ τις φυσικές του ιδιότητες, πυκνότητα, θερμοκρασία, ελαστικότητα…αυτές οι ιδιότητες δεν χαρακτηρίζουν το κύμα (μορφή). Αυτά (τα κύματα) ξεχωρίζουν απ’ τις δικές τους ιδιότητες, πλάτος, μήκος κύματος, συχνότητα κλπ. Βλέπουμε ότι τα μαθηματικά του κύματος είναι οι ιδιότητες του κύματος, αφού έχουν αφαιρεθεί όλες οι ιδιότητες του μέσου.

Έργο των μαθηματικών είναι να μελετά τα παραπάνω θεωρώντας τα όχι ως ιδιότητες τω φυσικών αντικειμένων…μπορεί ο μαθηματικός να μελετά τις εν λόγω ιδιότητες σε απομόνωση από τη φυσική τους ύπαρξη, γιατί μπορεί η σκέψη να κάνει το διαχωρισμό…συνέπεια αυτού του διαχωρισμού στη σκέψη είναι αυτές οι ιδιότητες να πάψουν να υφίστανται τις αλλαγές που υφίστανται τα φυσικά αντικείμενα.” Φυσικά 193 β33”

Ας προεκτείνουμε αυτή την ερμηνεία των Αριστοτελικών μορφών

Τι θα πει μήκος κύματος χωρίς κύμα; Θα πει καθαρή μορφή, δηλαδή μαθηματική περιγραφή, το ένα άκρο για τον Αριστοτέλη, το άλλο άκρο είδαμε, η καθαρή ύλη. Δηλαδή τα όρια της κατανόησης του κόσμου είναι ο κόσμος των δυνατοτήτων της καθαρής ύλης και ο κόσμος των μαθηματικών (καθαρή μορφή).

Η φανερή σήμερα τάση των μαθηματικών για γενίκευση που συντελείται με συνεχή αφαίρεση (μια τάση που επιβεβαιώνει σήμερα τις απόψεις του Αριστοτέλη), είναι η τάση να προσεγγίσουμε το όριο της κατανόησής μας. Αντίστοιχα η πορεία της φυσικής με τη μελέτη του «πολύ μικρού», είναι η τάση μας να περιγράψουμε το άλλο όριο, αφού εκεί μας οδηγούν οι έρευνες.

Αν θεωρήσουμε (μέχρι νεωτέρας) τη θεωρία των συνόλων ως μια «θεωρία των πάντων» στα μαθηματικά, και την ενέργεια ως την πρώτη ύλη, τότε αυτά είναι τα όρια της κατανόησης του κόσμου μας σήμερα. Πράγματι η ολιστική θεώρηση της φύσης που παράγουν οι μορφές, φαίνεται στην αποτύπωσή τους στα μαθηματικά: στα μαθηματικά όλα είναι ένα: τα σύνολα.
-----------------------
[1] αυτή (η μορφή) θα είναι η τελική αιτία…Φυσικά199 α 33