«Οι άνθρωποι δε στερούνται δυνάμεως, αλλά θελήσεως»...

Έχει τελικά δίκαιο ο Coelho;
«Αν θελήσεις κάτι όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το αποκτήσεις» μια φράση που ζητήθηκε πολύ και αποτέλεσε μότο ζωής για πολλούς ανθρώπους. Η αλήθεια είναι πως για τη δύναμη της θέλησης έχουν ειπωθεί πολλά, ο Βίκτορ Ουγκό γράφει στην πρώτη σελίδα του βιβλίου του «Οι Άθλιοι»: «Οι άνθρωποι δε στερούνται δυνάμεως, αλλά θελήσεως». Η αγγλική λαϊκή μούσα έχει μια παροιμία που λέει «Όπου υπάρχει ένα θέλω υπάρχει και ένας δρόμος». Λίγο πολύ όλοι έχουμε πει τη φράση «Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω». Τελικά, όλα αυτά για την δύναμη της θέλησης ισχύουν; ή μήπως όχι;
Σκεφτείτε λίγο το εξής, ποια άτομα θαυμάζετε; Ποιους φίλους επιλέγετε; Ποια άτομα ερωτεύεστε; Επιλέγετε άτομα που παραπονιούνται για την ζωή τους; Αποφεύγουν να κάνουν όνειρα για τα θεωρούν χάσιμο χρόνου; ή Μήπως επιλέγετε άτομα που όταν θελήσουν κάτι κάνουν τα πάντα για να το καταφέρουν;
 Ποια είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στο «νικητή» και στον «ηττημένο» ; Μήπως η βασική διαφορά είναι η δύναμη της θέλησης; Θυμάστε πως νιώσατε τελευταία φορά που επιθυμούσατε κάτι πάρα πολύ; Η θέληση παράγει μια δύναμη που είναι ικανή από μόνη της να σε εντάξει στην ομάδα των «νικητών».
Ωστόσο, γιατί η δύναμη αυτή είναι πολλές φορές υποτονική; Είναι γεγονός, πως οι περισσότεροι άνθρωποι όχι μόνο δεν βοηθήθηκαν όταν ήταν παιδιά να γίνουν δυνατοί και αναπτύξουν την θέληση τους αντιθέτως εκπαιδεύτηκαν για το ακριβώς αντίθετο. Σας ακούγεται περίεργο ή υπερβολικό;
Σκεφτείτε ακόμα, πόσες φορές έχετε αφήσει εξωτερικούς παράγοντες να επηρεάσουν αυτό που θέλετε;
Η βροχή, μια γνώμη, κάτι που σας εμπόδισε από το να πραγματοποιήσετε το στόχο σας.

Η δύναμη της θέλησης έχει ένα ακόμα ύπουλο εχθρό που τη σαμποτάρει. Την αναβλητικότητα. Πόσες φορές έχετε πει, «άσε καλέ που να τρέχω τώρα» ,«αστό αύριο» ή «πρέπει να κάνω τόσα πράγματα» και τελικά δεν γίνονται ποτέ διότι παίρνουν συνεχώς παράταση μέχρι που ξεχνιούνται ή αντικαθίστανται από καινούρια θέλω.

Πώς όμως μπορεί κανείς να σταματήσει όλα αυτά που εμποδίζουν τη θέληση;
Πρώτα από όλα πρέπει να κατανοήσουμε ....
πώς στην πραγματικότητα δεν είναι η λογική αυτή που ελέγχει τις πράξεις μας.
Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως η λογική είναι η δύναμή τους.
Αφήνουμε στο περιθώριο τα συναισθήματά μας  και υποτιμούμε το υποσυνείδητό μας...
Η λογική όμως πάντα φωνάζει «Κάνε, πράξε, ενέργησε» εμείς τελικά γιατί δεν το κάνουμε;
Μήπως, ακούς καλύτερα το «βαριέμαι» που φωνάζει από το υποσυνείδητο;

Και έτσι, αρχίζουμε να νιώθουμε ..
φόβο, άγχος και καθετί που οδηγεί τελικά στην αναβολή.

Ο στόχος δεν είναι μια εύκολη διαδικασία.
Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να βρούμε  μέσα μας ποιες είναι οι πεποιθήσεις,
τα πιστεύω εκείνα που έχουν διαμορφώσει τα πρέπει στη ζωή μας.
Πόσα άκαμπτα είναι; Τα πρέπει αυτά είναι που μας εμποδίζουν.
Αν βρείτε τη δύναμη να αλλάξετε, να αναθεωρήσετε και να δείτε τι θέλετε να κρατήσετε και τι όχι,
τότε θα έχετε καταφέρει να βρείτε τη θέληση μέσα σας.
Ακόμα, χρειάζεται και επιβάλλεται να βάζουμε μικρούς καθημερινούς στόχους.
Δεν χρειάζεται να θέτουμε τον πήχη πολύ ψηλά.
Η προσπάθεια είναι  να τηρούμε  τους στόχους αυτούς κάθε μέρα.
Με τον τρόπο αυτό θα ενισχύουμε την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμησή μας

Είναι στο χέρι του κάθε ανθρώπου να επιλέξει τον τρόπο που θα ζει.
Βρίσκοντας τη δύναμη μέσα μας βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά....
Η αλλαγή όσο δύσκολη και αν είναι αξίζει το κόπο.

Μην ξεχνάτε πως στη ζωή υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων.
Στην πρώτη ανήκουν αυτοί που γράφουν την ιστορία.
Στην δεύτερη ανήκουν εκείνοι που ακολουθούν και παρακολουθούν εκείνους
που γράφουν την ιστορία και στην τρίτη ανήκουν εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν τίποτε.
Αυτοί που δε θέλουν να μάθουν,
εγκλωβίζονται στις πεποιθήσεις και τους ρόλους τους δημιουργώντας ένα άκαμπτο χαρακτήρα.
Εσείς έχετε το δικαίωμα να επιλέξετε σε ποια κατηγορία θα ανήκετε.

Μαρία Ιωσηφίδου

Αχαριστία... το μεγαλύτερο Αμάρτημα

Ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα τωνανθρώπων είναι και αυτό της αχαριστίας.

Της αγνωμοσύνης προς όλους εκείνους που με τον  τρόπο τους ή τις ενέργειές τους,
έχουν βοηθήσει,  στο να ξεπεράσουμε κάποιες δυσκολίες, κάποιους κινδύνους...

Η αχαριστία δεν είναι μια αρρώστια όπως η γρίπη που θεραπεύεται γρήγορα χωρίς να αφήσει πίσω της σημάδια.
Είναι μια ψυχική νόσος ..και φανερώνει αρρωστημένο ψυχικό κόσμο....
Είναι αχαριστία όταν την ευημερία μας, την πρόοδό μας, την αποδίδουμε  μόνο στις ικανότητές μας, στα τυπικά μας προσόντα, στη διπλωματία μας κι όχι στα ταλέντα που μας έδωσε ο Θεός, στους γονείς που φρόντισαν να μας μορφώσουν, στην κοινωνία που μας έδωσε τα εφόδια, στους φίλους και συνεργάτες που μας βοήθησαν ποικιλοτρόπως.
Είναι αγνωμοσύνη να διαγράφουμε όλα όσα οι άλλοι έκαναν για μας - πολλές φορές μάλιστα με μεγάλο κόστος - και να στρεφόμαστε εναντίον τους όταν γίνεται κάποιο σφάλμα.
Είναι απάνθρωπο να θεωρούμε πως όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να μας υπηρετούν, να μας υπακούουν και συγχρόνως να δέχονται αδιαμαρτύρητα την κακή συμπεριφορά μας. Είναι όλα αυτά ένδειξη υπερεγωισμού, ναρκισσισμού, φαυλότητας.  Η αχαριστία φανερώνει αρρωστημένο ψυχικό κόσμο.
Όλες οι ευαισθησίες, τα καλά συναισθήματα, όλα εκείνα που κάνουν τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από  τα ζώα και να πλησιάζει στο «κατ' εικόνα και ομοίωση» έχουν νεκρωθεί, έχουν θαφτεί κάτω από τον όγκο της φιλαυτίας, της μικρότητας, την κενοδοξίας, της φιλοδοξίας.
Κι ενώ τα ζώα δείχνουν πάντοτε την ευγνωμοσύνη τους σ' αυτούς που τα φροντίζουν, τα ευεργετούν, οι άνθρωποι πολλές φορές φέρονται με αγνωμοσύνη.
Αρκετοί άνθρωποι, βάζοντας υψηλούς στόχους ή επιθυμώντας να αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα υλικά αγαθά, πέφτουν στο αμάρτημα της αχαριστίας.
Εύκολα διακρίνει κανείς τον  αχάριστο. Δεν έχει φίλους, οι συνεργάτες του δεν είναι ευτυχισμένοι, η συμπεριφορά του στους γύρω του είναι περιφρονητική.
Γιατί ποιος θα παραμείνει δίπλα σ' έναν αχάριστο που μόνο σκοπό έχει να παίρνει ό,τι του δίνουν οι άλλοι, χωρίς ποτέ κι αυτός να προσφέρει κάτι,  έστω κι έναν γλυκό λόγο; Ποιος συνεργάτης νιώθει ευτυχισμένος  έχοντας δίπλα του έναν άνθρωπο που στόχο έχει να εκμεταλλεύεται τα προσόντα των άλλων και να προβάλλει σαν δικό του έργο όλα όσα εκείνοι κάνουν;
Πόσο θ' αντέξει κάποιος την περιφρονητική συμπεριφορά, ακόμα και αγαπημένου προσώπου όταν ποτέ δεν νιώθει ζεστασιά, θαλπωρή, αγάπη; Μεγάλη η αρρώστια της αχαριστίας.  Γιατί δεν πληγώνει μονάχα όλους όσους έρχονται σ' επαφή με εκείνον που νοσεί. Βασανίζει αβάστακτα και τον ίδιο τον ασθενή που σε κάθε του βήμα βλέπει γύρω του ευτυχισμένους ανθρώπους, παρέες που γελούν και διασκεδάζουν, αντρόγυνα που κρατά ο  ένας τρυφερά το χέρι του άλλου, φίλους να εμπιστεύονται τα προβλήματά τους, να συζητούν σαν αδέλφια. Και αναρωτιέται γιατί τον αποφεύγουν, γιατί νιώθει άβολα μαζί τους, γιατί δεν του σφίγγουν με θέρμη το χέρι.

Κι ο εγωισμός του, τον εμποδίζει να δει την αλήθεια.
Διακρίνει  γύρω του μόνο εχθρούς, ανθρώπους που δεν μπορούν να εκτιμήσουν τα μεγάλα προσόντα του, άτομα που τον ζηλεύουν επειδή έχει πετύχει στη ζωή του. Μ' αυτές τις σκέψεις, μ' αυτά τα κριτήρια αντιμετωπίζει ο αχάριστος τα άτομα γύρω του. Δεν κάνει ποτέ  αυτοκριτική αλλά ψάχνει στους άλλους να βρει λάθη κι ελαττώματα. Και μόλις γίνει κάποιο σφάλμα, κάποια παράλειψη, γίνεται άδικος, προσβλητικός, χωρίς ποτέ να σκεφθεί σε ποιον αποδίδει κατηγορίες, ύβρεις, απρεπείς χαρακτηρισμούς. Και μέσα από αυτή  την επίθεση που κάνει,  αισθάνεται την  δικαίωση του ισχυρού, του δυνατού, του μεγάλου, αλλά μόνο για λίγες στιγμές.  Τόσες, όσες αρκούν για να ξανανιώσει μόνος, παράταιρος, άδειος.

Είναι αλήθεια να λυπάται κανείς τέτοιους ανθρώπους.
 Γιατί η αχαριστία δεν είναι μια αρρώστια όπως η γρίπη που θεραπεύεται γρήγορα χωρίς να αφήσει πίσω της σημάδια. Είναι μια ψυχική νόσος που συνεχώς μεγαλώνει, κυριεύει τον άνθρωπο και του καταστρέφει  την ύπαρξη. Είναι χειρότερη και από την αρρώστια του καρκίνου, μιας και αυτός καταστρέφει μόνο την σάρκα, το σώμα, αφήνοντας αλώβητη την ψυχή, ενώ η αχαριστία φωλιάζει μέσα της και την νεκρώνει αφήνοντας το σώμα υγιές.
«Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;». (Κατά Μάρκον κεφ. η 36).
(Διότι τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, αν κερδίσει όλο τον κόσμο και στο τέλος χάσει την  ψυχή του;).
Τα φθαρτά, τα πρόσκαιρα αγαθά, ποτέ δεν μπορούν να αντισταθμίσουν την αξία της ψυχής η οποία είναι πνευματική και αιώνια. Γι' αυτό, και πρέπει να  αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε την ψυχή μας καθαρή, χωρίς να την μολύνουμε με το μικρόβιο  της αχαριστίας. Κι όσοι μολύνθηκαν απ' αυτό ας φροντίσουν να καθαριστούν γρήγορα.Ο Μεγάλος Γιατρός, ο Πατέρας όλων,  είναι πάντα δίπλα μας προκειμένου να δεχθεί την συγγνώμη μας και να συγχωρήσει τα σφάλματά μας.
Ας πολεμήσουμε τον εγωισμό μας, την κενοδοξία μας, την φιλαυτία μας και ας γεμίσουμε την καρδιά μας με αγάπη. Με την μεγάλη αυτή ασπίδα και όπλο της Χριστιανοσύνης που ανοίγει τους δρόμους για τον μεγάλο προορισμό μας.Η αχαριστία είναι αρρώστια που εμείς θελήσαμε να μολύνει την ψυχή μας και μόνο εμείς μπορούμε μετανοώντας να την θεραπεύσουμε. Αν δεν προσπαθήσουμε, θα παραμείνουμε αχάριστοι όχι μόνο στους συνανθρώπους μας αλλά και προς τον δημιουργό μας, που τόσο μας έχει ευεργετήσει.
Αυτόν, που γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να δούμε μέσα μας τα λάθη και τις αδυναμίες μας,
όρθωσε εμπρός μας λαμπρό και πεντακάθαρο καθρέφτη τη ζωή, τα έργα και τα λόγια Του.
Καθρεφτιζόμενοι σ' αυτόν μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι.....
Αρκεί να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε..την πραγματικότητα...

Μαρία Ιωσηφίδου

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Μέσα από την εμπειρία της ζωής, η Εσωτερική Εξέλιξη, ποτέ δεν αποτελούσε μία απλή, ή εύκολη υπόθεση. Η πολυπλοκότητα και η δυσκολία όμως, δεν έχει να κάνει πράγματι με αντικειμενική πολυπλοκότητα και δυσκολία, αλλά εξαιτίας όλων των αντιστάσεων (που έχουμε «λειτουργήσει» στο σκηνικό της ζωής μας, έχουμε αναπτύξει και μάθει), από τότε που γεννηθήκαμε, μέχρι την συνειδητοποίηση - απόφαση μας να εξελιχθούμε.

Αυτές οι αντιστάσεις, υφίστανται, εξαιτίας της γαλούχησης και εκπαίδευσης μας από το περιβάλλον το οποίο βρήκαμε ερχόμενοι εδώ, στο γήινο κόσμο του πλανήτη μας. Γαλούχηση από τους γονείς, την ευρύτερη οικογένεια και το σύστημα πεποιθήσεων της, από τα πρέπει του κοινωνικού περίγυρου του οποίου γνωρίσαμε, (γειτονιά, εκπαιδευτικό σύστημα, συγγενείς, φίλοι), και κατόπιν μεγαλώνοντας, του ευρύτερου περιβάλλοντος της κοινωνίας. (Μέσω της Ηθικής, της Πολιτικής, της Θρησκεία, του Κρατικού μηχανισμού κλπ)

Δημιουργείται λοιπόν από αυτή τη γαλούχηση, ένα σύστημα Αξιών μέσα μας περί σωστού και λάθους, το οποίο μας κάνει να δημιουργούμε, (χωρίς αυτό να το συνειδητοποιούμε), την λεγόμενη προσωπικότητα μας. Τον εαυτό που χτίσαμε σε ατομικό επίπεδο ως αναγνωρισμένο «εγώ».

Με τα χρόνια όμως, βλέπουμε, πως παρόλη την παιδεία και ανατροφή μας, (φερόμενοι ανάλογα), ούτε καλά καταφέραμε να αισθανόμαστε στη ζωή μας, ούτε και ο κόσμος γενικότερα, έχει κι αυτός καταφέρει, να βρίσκεται στην κατάσταση τουλάχιστον μιας υποτυπώδης αρμονίας. «Αισθανόμαστε» λοιπόν εντός μας, (και πλανάται παντού γύρω μας), πως κάτι δεν πάει καλά…

Ξεπερνώντας την λαθεμένη εντύπωση πως οι ίδιοι κάτι δεν κάνουμε σωστά, (μια και ότι κι αν κάναμε στη ζωή μας μέχρι αυτή τη στιγμή, είναι με βάση «το πρέπει» που μας μάθανε, που όμως δεν κατάφερε όπως είπαμε μια τέτοιου είδους ζωή, να «γεμίσει» την καρδιά μας), είναι και ο κύριος λόγος της απαρχής μιας αναζήτησης… Που ως κύρια ρίζα της, εντοπίζεται εντός μας με την ύπαρξη μιας «τάσης» προς την κατεύθυνση αυτής της αναζήτησης. (Που εδώ που τα λέμε για κάποιους από μας αυτή η τάση, υπήρχε τελικά, από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, όμως ήταν πιο αμυδρά εντοπίσημη από τώρα), και μας ωθεί να διερωτόμαστε, «τι» ακριβώς είναι αυτό που φταίει...

Προχωρώντας, με γνώμονα την ανακάλυψη (από εμάς τους ίδιους) λοιπόν του τι πραγματικά συμβαίνει, μπαίνουμε (με την πάροδο του χρόνου), σε μία παράλληλη (με τους υπόλοιπους ανθρώπους με τους οποίους ζούμε μαζί), πραγματικότητα, η οποία μας αποδεικνύει, πως τελικά μας απομακρύνει από αυτούς τελικά εξωτερικά... (Τουλάχιστον με τον τρόπο που γνωρίζαμε). Με μια ιδεολογία και «αίσθηση» για όλη μας τη ζωή, που μεταμορφώνει, όλο του εσωτερικό μέρος της ύπαρξης μας.

Πιο απλά: «Ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα, τον κόσμο, (και τον εαυτό μας), αρχίζει να μην έχει καμία απολύτως σχέση με τον τρόπο που τα βλέπει το σύνολο των ανθρώπων, και γενικότερα η κοινωνία όπως την γνωρίσαμε».

Αυτή είναι η Εξέλιξη. Στις Τάξεις της οποίας, βρίσκεται η ανθρωπότητα σε νηπιακά στάδια. Δικαιοσύνη; Ισότητα; Αγάπη; Τι συζητάμε; Στο σύνολο των κοινωνιών σήμερα, το πρόσωπο της ανθρωπότητας όσων αφορά την εξέλιξη, είναι σχεδόν, ανύπαρκτο… Φυσικά και εξωτερικά ζούμε «πολιτισμένα», αλλά όπως ακριβώς ειπώθηκε: Μόνο εξωτερικά. Στο φαίνεσται. Στη βιτρίνα.

Στην ουσία όμως, εξακολουθεί να είναι κύριο μέλημα στον πλανήτη η Δύναμη, η Εξουσία, το Χρήμα, η Υποκρισία, το Ψέμα, μια κατακρεουργημένη Ηθική (χωρίς Αλήθεια και πραγματική Βάση), ο Διαχωρισμός (σε έθνη, θρησκείες, ομάδες, κοινωνίες, χρώμα δέρματος, μορφωτικά επίπεδα, ιδεολογίες), η Θανάτωση αθώων πλασμάτων, (για διασκέδαση, τροφή, πειράματα, εξαιτίας αδιαφορίας, ή, «δικαιολογημένων» επιχειρημάτων που τα θέτει ως εμπόδιο στους χώρους που κατοικούν και αποφασίζεται «η πολιτισμένη» πάλι κοινωνία του σήμερα να χρησιμοποιήσει πχ για κτίση), όπως, και ο ανεξέλεγκτος βιασμός της φύσης, ώστε ο «πολιτισμός», η «επιστήμη», ο «εκσυγχρονισμός» και η αντίληψη των ανθρώπων, να καταχωρεί στη συνείδηση της, πως ο κόσμος προχωρά... Προχωρά, (με αυτά τα δεδομένα), που;

Εκτός όλων των παραπάνω, εξακολουθεί η Ανειλικρίνεια, η χαμηλή Αυτοεκτίμηση, ο φόβος της Αποτυχίας, της Αλλαγής, της Κριτικής, του Θανάτου, η Προσκόλληση, (σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που ο Νους έχει κολλήσει σε αυτά, χωρίς να έχουν πραγματική υπόσταση), ο Εγωισμός, (αυτός ο εγωισμός…) κλπ. Και όλα αυτά, σε ατομικό (κυρίως) επίπεδο, μέσα σε όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, όπως φυσικά, καί σε συλλογικό επίπεδο. (Με εξαίρεση, κάποιες εστίες Φωτός που αγωνίζονται για την ανατροπή, και το ξύπνημα από το συλλογικό εφιάλτη, στον οποίο όλος ο πλανήτης βρίσκεται σήμερα. Μια και ενώ πάντα λίγοι αποφάσιζαν για τις τύχες του συνόλου, «το σύνολο», ο όχλος, εύκολα παρασύρεται και «ξεγελιέται» με ψέματα, όταν, δεν γνωρίζει την Πραγματικότητα, που ηθελημένα κρατιέται στους Αιώνες μυστική…)

Όμως, σε Ατομικό μόνο επίπεδο η Εξέλιξη γίνεται γνωστή και Πραγματοποιήσιμη. Και φυσικά παίρνει χρόνο. (Ανάλογο των αντιστάσεων μας, όπως ειπώθηκε). Κι αυτό, γιατί ουσιαστικά όλος ο προγραμματισμός που έχουμε υποστεί, είναι απαραίτητο, κομμάτι – κομμάτι να εξεταστεί, και μελετηθεί από εμάς, για να μπορέσουμε κάποια στιγμή, εδώ, εν ζωή, και μέσα στον κόσμο, (που εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί που ήμασταν εμείς παλαιότερα), στην άγνοια, να φέρουμε εις πέρας, την Πραγματική Αποστολή μας σαν άνθρωποι. (Και όχι τους στόχους που θεωρούνται ως στόχοι από τους πολλούς, και έχουν να κάνουν με αύξηση εισοδημάτων και κεκτημένων, εξουσία, μόρφωση ως δείκτη Αξίας, απογόνους, χτίσιμο ονόματος και επιτευγμάτων κλπ).

Γιατί η Αποστολή μας, με ότι κι αν καταπιανόμαστε στη ζωή, (Ψυχολογικά, Ηθικά, ότι αφορά Αξίες, Ιδεολογίες, Συναισθηματική Νοημοσύνη, Πράξη κλπ), έχει να κάνει, μόνο με την πραγμάτωση της Υπανθρώπινης Φύσης μας. Την Αισθαντική Βίωση της Ένωσης, (Αισθαντική, Βιωματική Συναίσθηση), όλων των πλασμάτων που υπάρχουν στον κόσμο μας, και όλων των ανθρώπων (ανακάλυψη αυτής της Ένωσης, και ανάπτυξη της σε καθημερινή βάση), όπως, και την Άμεση Επαφή με τη Μία Πραγματικότητα. (Πέραν των πάντων, που τα πάντα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά αναγνωρίσιμα από εμάς «φαινόμενα» μόνο). Πραγματικότητας, που αποτελεί την Εμπειρία του Θεού μέσα σε μας. Μια και η «εμφάνιση» του Θεού στη Γη και στην ύλη, πραγματοποιείται μέσα από όλη τη Φύση, μα κυρίως, (και εδώ γίνεται και αντιληπτικό – αισθαντικό επίτευγμα, που έχει να κάνει με τη διαφορά μας από όλα τα υπόλοιπα ζώντα πλάσματα), από τον κάθε άνθρωπο. Εμείς, όλοι μας είμαστε ο Θεός, και τα πάντα γύρω μας, εκφράσεις, (ή αλλιώς όπως ειπώθηκε, εμφανίσεις) Του.

Η πορεία για όλη την παραπάνω πραγματοποίηση από εμάς, έχει συγκεκριμένα, απαραίτητα στάδια (σκαλοπάτια), με τον χρόνο του κάθε σταδίου σχετικό. Μα παρόλη τη σχετικότητα του χρόνου, τα «στάδια» παραμένουν ίδια, μια και η «διαδρομή» που πρέπει να διανυθεί είναι συγκεκριμένη, με τα ίδια «τοπία», (διασχίζοντας την), ίδια, για όλους μας.

Αν για κάποιον λόγο, «κολλήσουμε», ή αρνούμαστε να «ξεπεράσουμε», (αντιμετωπίσουμε, κατανοήσουμε) ένα στάδιο, αυτό μας στερεί την εμπειρία του επόμενου σταδίου, οπότε, παραμένουμε σε αυτό, μη μπορώντας να προχωρήσουμε πιο πέρα…

Ένα είναι απαραίτητο να θυμόμαστε: Ότι κάθε χθες είναι μία συνειδησιακή θέση την οποία έχουμε κατακτήσει, κάθε τώρα, είναι η θέση που τιθέμεθα να αναγνωρίσουμε και να κατανοήσουμε αυτή ακριβώς τη στιγμή, ώστε να έχουμε το «δυναμικό», στο κάθε αύριο, να δούμε τη συνέχεια που μας περιμένει, ως νέα εντελώς κατάσταση την οποία και πρέπει να διεκπεραιώσουμε, («πατώντας» επάνω της), για να πραγματοποιηθεί η υπέρβαση της. Και πάει λέγοντας...

Όλο αυτό, άσχετα από το εξωτερικό σκηνικό της ζωής μας, (που πολλές φορές, ή, για τους περισσότερους ανθρώπους), είναι μία επαναλαμβανόμενη ρουτίνα. Ρουτίνα, στην οποία δεν συμβαίνει ποτέ κάτι διαφορετικό εσωτερικά. (Ή και να συμβαίνει, πραγματοποιείται τόσο αργά, που είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει αντιληπτό). Κατά αυτόν τον τρόπο λοιπόν, μέσω μιας πορείας επαναλαμβανόμενων, προβλέψιμων και περιορισμένων λειτουργιών, (χωρίς τίποτα να προχωρά τη συνείδηση), εξακολουθεί ο κόσμος να λειτουργεί σε καθημερινή βάση.

Όσα δε μάθαμε είναι όσα δε μπορούσαμε να αντέξουμε

Τι απέγιναν τα μηνύματα που δεν στάλθηκαν ποτέ;

Ένας παραλήπτης που δεν έμαθε ποτέ τίποτα και ένας παρά λίγο αποστολέας να μην θέλει να μοιραστεί όσα έγραψε.

Σκέψεις που δεν άντεξαν να γίνουν λόγια, λέξεις που αποθηκεύτηκαν στα «πρόχειρα», πρόχειρα που θάφτηκαν στον κάδο ανακύκλωσης ή μουτζουρώθηκαν σε σημείο που σκίσανε το χαρτί.

Απόψε τριγυρνάω στη πόλη και ψάχνω πνιγμένες λέξεις και τις βλέπω παντού γύρω μου.

Τις βλέπω γραμμένες στο τοίχο ανώνυμες, να αναζητούν απεγνωσμένα διέξοδο. Να αναζητούν κοινό.

Τις ακούω σε στίχους από τραγούδια, ακόμα και στην ίδια τη μουσική.

Τις βλέπω σε μισοτελειωμένες κούπες καφέ και αποτσίγαρα που σβήστηκαν άτσαλα και βιαστικά.

Σε μια σακούλα γεμάτη άδεια μπουκάλια από μπύρες πεταμένη δίπλα στο κάδο.

Σε ανθρώπους που δεν μιλάνε και μέσα τους μουρμουράνε όσα δεν στέλνουν.

Προβάρουν τη φανταστική τους συζήτηση.

Είναι στο φανάρι, σε αφηρημένα πρόσωπα που περιμένουν να τους κορνάρεις για να επιστρέψουν στη πραγματικότητα.

Είναι σε μάτια που κοιτάνε έξω από το παράθυρο στο λεωφορείο και ξεχνάνε να κατέβουν στη στάση τους.

Είναι σε χείλη που αραδιάζουν όλα τα ασήμαντα, μέχρι να δουν εκείνη τη φυσιογνωμία που μπροστά της σιωπούν.

Αφού είναι εξιδανικευμένη η σιωπή. Της έχουν δώσει υπόσταση και σημασία.

Είναι μία πειραματική αδιαφορία, ένα δόλωμα ενδιαφέροντος. Στην ουσία δεν είναι τίποτα παραπάνω από λόγια που δεν ειπώθηκαν ακόμα και αν τριγυρνούν στο δωμάτιο του μυαλού.

Κουτουλάνε από άκρη σε άκρη στους τοίχους και πεισματικά δεν βγαίνουν. Τους αρέσει η κρούση, η αναβολή και η ματαιότητα.

Τα λόγια αυτά σφηνώνουν στον αυχένα όπως λέει και ο Θανάσης ή ξορκίζονται από τα ακροδάχτυλα του χεριού για να μην στολίσουν ποτέ τα ενδιαφερόμενα μάτια και αυτιά.

Όσα δεν μπορούν να συμβούν και να διαρρεύσουν καταδικάζονται σε άγνοια. Άγνοια αμοιβαία που αφορά παραλήπτη και αποστολέα.

Μηνύματα που γράφτηκαν εξ αρχής για να μην τα διαβάσει κανείς. Μόνο ο δημιουργός που ίσως μέσα από αυτά να κάνει την αυτοκριτική του. Μηνύματα που ξεγυμνώνουν αλήθειες που κρύφτηκαν σε αμήχανα χαμόγελα, κρύφτηκαν στη πόλη, κρύφτηκαν μέσα σου.

Μα όσα δεν στάλθηκαν, καλύπτουν την αμφιβολία, την ανασφάλεια και το φόβο της πραγματικότητας. Προστατεύουν από τη χειρότερη έκβαση μιας κατάστασης και ίσως στερούν την καλύτερη.

Είναι μια προσωπική απόφαση και υπόσχεση να μην ρισκάρεις.

Είτε αποθηκευμένα, είτε όχι είναι όσα έχεις μάθει νεράκι έτσι και αλλιώς και καλείσαι απροειδοποίητα να τα αντιμετωπίσεις μόνος σου.

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο ουσιαστικό και αληθινό αυτή τη στιγμή, από την αδυναμία μου να αδιαφορήσω για σένα, αλλά άμα χρειαστεί θα αγνοήσω όλα όσα θα ήθελα να μάθεις.», μου είχε πει μια ψυχή.

Ό,τι πιο όμορφο και άσχημο θέλει να φωνάξει ο άνθρωπος, το τρώει ο εγωισμός του.

Τολμάει στα αναίμακτα που του προσφέρουν την ψευδαίσθηση αδρεναλίνης και θάβει τα «θέλω» του, απολαμβάνοντας μια μίζερη ασφάλεια.

Ενώ περπατάω στους δρόμους, αρχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς και τρυπώνω σε μία στοά.

Γυρίζω να στύψω τη ζακέτα μου και βλέπω γραμμένο με μαύρο σπρέυ πάνω στα στόρια ενός μαγαζιού αυτό που έψαχνα όλο το βράδυ.

«Είχα υποσχεθεί όταν νιώσω να μην στο πω. Για αυτό θα στο γράψω εδώ.»

Επέστρεψα σπίτι μούσκεμα και σίγουρος πλέον πως όσα δε μάθαμε είναι όσα δεν μπορούσαμε να αντέξουμε.

Γιατί διαλέγουμε λάθος σχέσεις;

Υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων που, σε κάποια φάση της ζωής τους, έχουν αναρωτηθεί, γιατί συνεχίζουν να... μένουν σε μια σχέση που φαινομενικά αφήνει ακάλυπτες τις ανάγκες τους.
Σαν να πρόκειται για μια εκτός ελέγχου δύναμη που τους αναγκάζει να μένουν εκεί. Άλλοι την βαφτίζουν ανασφάλεια, άλλοι συνήθεια και άλλοι εξάρτηση, ενώ υπάρχουν χιλιάδες ακόμα ονόματα που μπορούμε να της δώσουμε και τα οποία περιγράφουν με σαφήνεια μερικές από τις μεγαλύτερες αλήθειες πάνω στις οποίες έχει χτιστεί μια τέτοια σχέση.

Η πιο πλούσια πηγή για την ανεύρεση απαντήσεων σχετικά με το "γιατί" φτιάχνουμε τέτοιες σχέσεις και το "πώς" μπορούμε να τις αλλάξουμε, βρίσκεται στην μελέτη των προσωπικών μύθων που ο καθένας μας κουβαλά από την στιγμή που γεννιέται και μεγαλώνει στο μοναδικό οικογενειακό του περιβάλλον. Εκεί θα μάθει να αλληλεπιδρά, θα παρακολουθήσει την καθημερινή ιστορία αγάπης των γονιών του -άσχημη ή όμορφη- θα του ανατεθούν ρόλοι και θα κατασκευάσει την δική του ιστορία, το δικό του "σενάριο ζωής".
Τόσο ο ρόλος που θα αναλάβει όσο και ο ρόλος των ανθρώπων με τους οποίους θα επιλέξει να σχετιστεί, υπαγορεύεται από τις απαιτήσεις αυτού του σεναρίου.
Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος που έχει τον ρόλο του "σωτήρα" στη ζωή, με έναν σχεδόν μαγικό τρόπο, επιλέγει να περιβάλλεται από αδύναμους και με ανάγκη για προστασία ανθρώπους.
Από την άλλη, η "αδυναμία" είναι το σενάριο ζωής εκείνων που χρειάζονται αντίστοιχα έναν "σωτήρα" για να υπάρχουν.
Κάποια απ' αυτά τα σενάρια δεν είναι ιδιαίτερα καλογραμμένα, με αποτέλεσμα να μας ταλαιπωρούν. Φανταστείτε, για παράδειγμα, την εκμετάλλευση που θα υποστεί κάποιος, αν σύμφωνα με το σενάριο ζωής του, έχει αναλάβει τον ρόλο του "θύματος"... Ευτυχώς, όμως, που όλα σχεδόν τα σενάρια μπορούν να ξαναγραφτούν.

Οι σχέσεις θα πρέπει να βασίζονται στην αγάπη, την τρυφερότητα και κυρίως το σεβασμό. Όπως επίσης, θα πρέπει να αισθάνεσαι πρώτα εσύ καλά με τον εαυτό σου και μετά όλοι οι υπόλοιποι. Αν αυτό δε συμβαίνει, τότε ίσως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Κατ’ αρχήν γιατί τα δώσατε όλα; Αν κάποιος σας ζητήσει οικονομική βοήθεια εσείς θα του δώσετε ότι έχετε και δεν έχετε; Την περιουσία σας, τα σπίτια σας, το πορτοφόλι σας και μετά θα διαμαρτύρεστε γιατί μείνατε στον δρόμο;

 Το ίδιο ισχύει και στις σχέσεις των ανθρώπων. Γιατί άραγε δίνουμε τα πάντα σε μια σχέση; Το κάνουμε από "αγάπη" ή γιατί θέλουμε κάτι να "αγοράσουμε"; Αν δίνουμε χωρίς να ζητάμε κάτι, τότε αν δεν πάρουμε τίποτα μάλλον δεν θα ενοχληθούμε ιδιαίτερα. Δίνουμε γιατί το θέλουμε. Όταν όμως ενοχληθούμε από την απουσία της ανταπόκρισης που επιθυμούμε, τότε έχουμε δώσει για να αγοράσουμε. Και μάλιστα επιχειρήσαμε να αγοράσουμε κάτι που ο άλλος δεν θέλει να πουλήσει, τουλάχιστον σε μας. Διαφορετικά, προς τι η ενόχληση;

 Αναρωτιόμαστε όμως το εξής: Μια σχέση δεν πρέπει να είναι ισότιμη; Να υπάρχει αμοιβαιότητα; Να δίνει ο ένας στον άλλον; Μια μονομερής προσφορά δεν είναι σχέση, είναι μάλλον εκμετάλλευση. Αυτό μας ενοχλεί. Όμως γιατί παραμένουμε σε μια νεκρή σχέση όπου "δίνουμε" μόνο εμείς;

Ενδόμυχα γνωρίζουμε ότι δίνουμε χωρίς να παίρνουμε, γνωρίζουμε ότι η προσφορά μας είναι στην ουσία μια "προκαταβολή" ελπίδας. Πληρώνουμε τον άλλον για κάτι που δεν θέλει να μας δώσει, ελπίζοντας ότι κάποτε αυτή η εκποίηση του εαυτού μας θα τον συγκινήσει, ή θα τον εκβιάσει συναισθηματικά και θα αρχίσει να συμμετέχει και ο ίδιος ενεργά στην σχέση. Και όλα αυτά γίνονται με την θέλησή μας... Αυτό μας στερεί το δικαίωμα της απόδοσης ευθυνών σε άλλους. Αν όμως ενεργούμε παρά την θέλησή μας, πριν κατηγορήσουμε τους πάντες και τα πάντα ότι μας εξαπάτησαν, ας αναρωτηθούμε γιατί εξαπατηθήκαμε εμείς. Γιατί είμαστε επιρρεπείς στην εξαπάτηση και που "κοιμόταν" η θέλησή μας όταν οι άλλοι μας εκμεταλλεύονταν;

Η άποψη ότι δεν πρέπει να τα δίνουμε όλα ακούγεται εγωιστική. Όμως μια σχέση απαιτεί την συμμετοχή δύο ανθρώπων υπαρκτών σαν προσωπικότητες, όχι ενός εκμεταλλευτή και ενός φαντάσματος που δεν διαθέτει "εαυτό" γιατί τον έχει "δώσει"... Αν ο άλλος δεν θέλει να "πουλήσει" εσείς γιατί συνεχίζετε να τον "πληρώνετε";

Ας αναλογιστούμε τις προηγούμενες σχέσεις μας και ας δούμε τις ομοιότητές τους...

Μήπως καταλήγουμε πάντα με έναν ακατάλληλο σύντροφο, αλλά απόλυτα συμπληρωματικό με τις ανάγκες που υπαγορεύει το σενάριο ζωής μας;

Ας πειραματιστούμε με νέες και διαφορετικές πλοκές.
Μόλις τροποποιήσουμε τις δικές μας δυσλειτουργικές ιστορίες θα αναζητήσουμε ανθρώπους συμπληρωματικούς στις νέες μας ανάγκες...
Και ίσως τότε το σενάριο της ζωής μας να μας οδηγήσει τελικά σ’ ένα ευτυχισμένο τέλος!

Το Ευχάριστο και το Δυσάρεστο στη Ζωή του Ανθρώπου

"... Γιατί δεν έχουμε ανάγκη να φαινόμαστε υγιείς, αλλά να είμαστε πράγματι υγιείς." ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ


Πολλοί άνθρωποι όταν ακούν ή αναφέρονται στη λέξη "υγεία" εννοούν κατα κύριο λόγο το να είναι σε καλή λειτουργική κατάσταση το σώμα τους, ενώ με την έννοια της "ψυχικής υγείας ή ισορροπίας" αναφέρονται σε πράγματα και καταστάσεις που τους ευχαριστούν και "ικανοποιούν τη ψυχή τους", με αμφίβολη όμως "θρεπτική αξία" και ουσιαστική συνεισφορά στη βελτίωσή τους.

'Ετσι, το ευχάριστο στον άνθρωπο είναι πάντοτε προτιμότερο, γιατί του επιβεβαιώνει ψευδαισθητικά την υγιή του κατάσταση, ενώ το δυσάρεστο είναι μονίμως απευκταίο διότι του θυμίζει ακριβώς το έλλειμμα της πραγματικής του υγείας.

Ο σύγχρονος άνθρωπος επιδιώκει απλώς να φαίνεται υγιής, χωρίς πράγματι να είναι και η υγεία του σταθμίζεται ανάλογα με το πόσα ευχάριστα πράγματα του συμβαίνουν στη ζωή του: Πόσες ευχάριστες-ηδονικές στιγμές βιώνει, με πόσες ευχάριστες δραστηριότητες ασχολείται, πόσες ευχάριστες επιθυμίες έχει για ακόμα περισσότερα ευχάριστα πράγματα. Κι όμως, ένα κρίκος αν σπάσει ή λείψει από αυτή την αλυσίδα των ευχάριστων, ο άνθρωπος αρχίζει και νοσεί. Αρχίζει τότε άραγε να νοσεί ή μήπως νοσούσε κι από πρίν όταν βίωνε μια ψευδεπίγραφη ευχαρίστηση η οποία απλώς του κάλυπτε τα προβλήματα (τα σκουπίδια κάτω από το χαλί ) και ο άνθρωπος βρισκόταν σε μια κατάσταση "ασυμπτωματικής διαταραχής", δηλαδή χωρίς να εμφανίζει τα εμφανή συπτώματα μιας κλασικής ψυχικής διαταραχής, η οποία ωστόσο υπέβοσκε και "δούλευε" υπογείως εις βάρος του ανθρώπου;
Το δυσάρεστο επιφέρει πάντα την ταραχή και τον τρόμο στον ανθρώπο, δίνοντας του την αίσθηση ότι η υγεία του απειλείται, η ύπαρξη του και η ισορροπία του κλονίζονται. Κι όμως, πόσες φόρες πίσω από αυτό που φαίνεται δυσάρεστο δεν κρύβεται όφελος; Πόσες φορές το δυσάρεστο δεν έρχεται στη ζωή μας ως λύτρωση να μας αφυπνίσει και να μας ταρακουνήσει, και ως σημάδι προς αποκατάσταση της αληθινής μας υγείας; Και αντίθετα, πόσες φορές το ευχάριστο, το τόσο ηδονιστικό και μεθυστικό, δε λειτουργεί ως ναρκωτικό και μας αποκοιμίζει και μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα κρατήσει μια ζωή και ότι όλα πάνε καλά στη ζωή μας, ενώ τα λάθη και οι συνέπειες τους περιμένουν με την πρώτη ευκαιρία να εκδηλωθούν;
Το δυσάρεστο δεν μπορεί να είναι έξω από τη σφαίρα επιρροής της φυσικής νομοτέλειας της αρμονίας και της εξέλιξης. Ακόμα κι εκεί που πονάμε,εκεί που βιώνουμε μια επώδυνη, τραυματική εμπειρία, εκεί που ενοχλούμαστε και ταρασσόμαστε, ακόμα κι εκεί υπάρχει η γιατρειά και η δύναμη που θα μας πάει ένα βήμα παραπέρα, για να ωριμάσουμε, να δυναμώσουμε και να εξελιχθούμε. "Η μεγαλύτερη γιατρειά έρχεται κατευθείαν μέσα από την πληγή" έλεγε ο Νίτσε ενώ ο Λόρδος Μπάυρον είχε πεί ότι "ο πόνος είναι ο καλύτερος δάσκαλος, μέσα από ένα δάκρυ μπορεί να δεί κανείς πολύ μακριά απ'ότι μέσα από ένα τηλεσκόπιο".
Δε θα είχε λόγο ύπαρξης το δυσάρεστο, αν το όφελος βρισκόταν αποκλειστικά στην ευχαρίστηση μιας πρόσκαιρης ηδονής. Δε θα εξυπηρετούσε την αρμονία του σύμπαντος και τη δική μας προσωπική εξέλιξη, οπότε γιατί να συμβαίνει; Κι όμως, υπάρχει και συμβαίνει γι'αυτόν ακριβώς το λόγο..
Επομένως, το δυσάρεστο δεν χρειάζεται να μας τρομάζει και ούτε να κρίνεται επιπόλαια ως ¨δυσάρεστο", όταν μπορεί να κρύβει όφελος και δημιουργική εξέλιξη. Αρκεί εμείς να αντιληφθούμε τον πραγματικό λόγο της εμφάνισής του. Και θα είμαστε σε θέση να τον αντιληφθούμε όταν είμαστε σε θέση να διακρίνουμε ανάμεσα στο όφελος και το ευχάριστο: ότι με ευχαριστεί δεν είναι σίγουρο ότι θα με ωφελήσει (επιθυμητό είναι πάντα "το τερπνόν μετά του ωφελίμου" αλλά εξαιρετικά σπάνιο) και από την άλλη ότι με δυσαρεστεί δεν είναι σίγουρο ότι θα με βλάψει, αντίθετα μπορεί να με ωφελήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό μάλιστα.. Ακόμα και οι τραγωδίες, οι προσωπικές του καθενός που τον έχουν σημαδέψει, μπορεί να αποτελέσουν το έναυσμα για τις μεγαλύτερες αλλαγές στη ζωή του.
Κατά συνέπεια, δεν έχουμε ανάγκη από μια φαινομενική υγεία και από μία εύθραυστη ψυχική ισορροπία, που βασίζονται μόνο στη βίωση ευχάριστων στιγμών και στη "νάρκωση" κάθε τι δυσάρεστου, αλλά από μία πραγματική υγεία που περιλαμβάνει την επιλογή του ευχάριστου που φέρνει μαζί και όφελος και την αντοχή στο δυσάρεστο, που φέρνει μαζί του μια άλλου είδους γνώση και εμπειρία.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη (σύμφωνα και με τους κλασικούς Υπαρξιακούς ψυχολόγους και ειδικά τονΑbraham Maslow) από την εκτίμηση της υγείας μας, της ευημερίας μας, της ίδια μας της ζωής, με γνωμονα και βάση μέτρησης μόνο το ευχάριστο και τον ψυχαναγκαστικό αποκλεισμό κάθε δυσάρεστου, ως επιζήμιου και απειλητικού για την ύπαρξη μας. Συχνά μια τέτοια πλάνη έχει αποδειχθεί η πιο τραγική ψευδαίσθηση..

Πράγματα Που Πρέπει Να Σταματήσεις Να Κάνεις Στον Εαυτό Σου

Οπως είπε η Μαρία Ρόμπινσον κάποτε:
«κανείς δεν μπορεί να γυρίσει πίσω τη ζωή και να κάνει μια νέα αρχή, αλλά μπορεί σήμερα να κάνει ενα νέο τέλος»
Τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να είναι πλησιέστερα στην αλήθεια. Αλλα πριν να ξεκινήσεις αυτή τη διαδικασία της αλλαγής πρέπει να σταματήσεις να κάνεις τα πράγματα που σε πηγαίνουν πίσω

Μερικές ιδέες για να ξεκινήσεις:

1.) Σταμάτα να ξοδευεις χρόνο με λάθος ανθρώπους – Η ζωή είναι πολύ μικρή για να περνάς χρόνο με ανθρώπους που απομυζούν ευτυχία απο εσένα.

Εαν κάποιοι σε θέλουν στη ζωή τους θα δημιουργήσουν χώρο για σένα.

Δεν πρέπει να μάχεσαι για προβολή και αναγνώριση. Ποτέ μα ποτέ να μην επιμένεις να επιβάλλεις τον εαυτό σου σε κάποιον που συνεχώς παραβλέπει την αξία σου. Θυμήσου οτι οι αληθινοί φίλοι δεν είναι αυτοί που στέκονται στο πλευρό σου οταν είσαι στα καλύτερά σου, αλλά εκείνοι που βρίσκονται δίπλα σου οταν είσαι στα χειρότερά σου

2.) Σταμάτα να τρέχεις μακριά από τα προβλήματά σου – Αντιμετώπισέ τα κατάματα. Οχι δεν θα ειναι εύκολο. Δεν υπάρχει άτομο στον κόσμο τόσο ικανό ώστε να χειρίζεται άψογα κάθε αναποδιά που του προκύπτει. Δεν είμαστε υποχρωμένοι να λύνουμε αμέσως τα προβλήματά μας.

Δεν είμαστε πλασμένοι γι’ αυτό. Στην πραγματικότητα, είμαστε πλασμένοι για να αναστατωνόμαστε, να θλιβόμαστε, να σκοντάφτουμε και να πέφτουμε. Επειδή αυτός είναι ο σκοπός της ζωής – να αντιμετωπίζουμε προβλήματα, να μαθαίνουμε, να προσαρμοζόμαστε και να τα λύνουμε στην πορεία του χρόνου. Αυτά είναι που μας διαπλάθουν και φτιάχνουν μέσα μας τον άνθρωπο εκείνο που τελικά γινόμαστε

3.) Σταμάτα να λές ψέματα προς τον εαυτό σου – Μπορεις να λες ψέμματα σε οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο, αλλά όχι στον εαυτό σου. Οι ζωές μας βελτιώνονται μόνο οταν παίρνουμε ρίσκα και το πρώτο και το πιό δύσκολο ρισκο που πρέπει να πάρουμε είναι το να γίνουμε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Διαβάστε το «Οι Δρόμοι που ταξιδεύτηκαν λιγότερο»

4.) Σταμάτα να βάζεις τις δικές σου ανάγκες σε δεύτερη μοίρα – Το πιό επώδυνο πράγμα είναι να χάσεις τον εαυτό σου αγαπώντας και ξεχωρίζοντας κάποιον άλλον παρα πολύ και ξεχνώντας οτι είσαι και εσύ ξεχωριστός. Ναι, βοήθησε τους άλλους, αλλά βοήθησε και το εαυτό σου επίσης.

5.) Σταμάτα να φοβάσαι να κάνεις λάθη – Κάνοντας κάτι και κάνοντας το έστω και λάθος είναι τουλάχιστον δέκα φορές πιό παραγωγικο απο το να μην κάνεις τιποτα. Κάθε επιτυχία εχει μια σειρά απο αποτυχίες πίσω της και κάθε αποτυχία οδηγεί προς την επιτυχία. Καταλήγεις να μετανοιώνεις για τα πράγματα που ΔΕΝ έκανες εως τωρα, παρά για τα πραγματα που έκανες.

Εαν υπάρξει κάποτε μια στιγμή για να ακολουθήσεις ότι σου αρέσει και να κάνεις κάτι που εχει νόημα για σένα, αυτή η στιγμη είναι ΤΩΡΑ..

6.) Σταμάτα να προσπαθείς να γίνεις κάποιος που δεν είσαι – Μια απο τις μεγαλύτερες προκλήσεις στη ζωή είναι το να εισαι ο εαυτός σου σε ενα κόσμο που προσπαθεί να σε κάνει σαν όλους τους άλλους.

Κάποιος άλλος πάντοτε θα είναι ωραιότερος, κάποιος άλλος πάντοτε θα είναι εξυπνότερος, κάποιος άλλος πάντοτε θα είναι νεότερος αλλα ολοι αυτοί δεν θα είναι ποτέ εσύ. Μην αλλάζεις για να αρέσεις στους άλλους. Να είσαι ο εαυτός σου και οι σωστοί άνθρωποι θα αγαπήσουν αυτό που πραγματικά είσαι. Μόνο έτσι αξίζει η αγάπη..

7.) Σταμάτα να προσπαθείς να κρατηθείς από το παρελθόν – Σταμάτα επιτέλους να κρατιέσαι από το παρελθόν, σταμάτα να ασχολείσαι με αυτούς που σε πλήγωσαν. Δεν μπορείς να αρχίσεις να διαβάζεις το επόμενο κεφάλαιο της ζωής σου εαν εξακολουθείς να ξανα-διαβάζεις το προηγούμενο..

8.) Σταμάτα να επιπλήττεις τον εαυτό σου για παλιά λάθη – Ισως να αγαπάμε το λάθος άτομο και να κλαίμε για τα λαθος πράγματα, αλλά ανεξάρτητα από το εαν τα πράγματα πάνε λαθος ενα είναι σίγουρο: τα λάθη μας βοηθούν να βρούμε τον άνθρωπο και τα πράγματα που είναι σωστά για εμάς.

Ολοι μας κάνουμε λάθη, δίνουμε αγώνες και μετανοιώνουμε για πράγματα απο το παρελθόν μας. Αλλα εσύ δεν είσαι τα λαθη σου, δεν είσαι οι αγώνες σου και είσαι εδώ ΤΩΡΑ με τη δύναμη να διαμορφωσεις την ημέρα σου και το μέλλον σου. Κάθε τι ξεχωριστό που εχει συμβεί στη ζωή σου σε προετοιμάζει για μια στιγμή που πρόκειται να έρθει.

9.) Σταμάτα να προσπαθείς να αγοράσεις την ευτυχία – Πολλά απο τα πράγματα που επιθυμούμε είναι ακριβά. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτά που πραγματικά μας ικανοποιούν είναι εντελώς ελευθερα και δεν κοστίζουν, όπως η Αγάπη, το γέλιο και το να προσπαθούμε να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας.

10.) Σταμάτα να ψάχνεις την ευτυχία αποκλειστικά στους άλλους – Εαν δεν είσαι ευτυχισμένος με αυτό που είσαι εσωτερικά δεν θα είσαι ευτυχισμένος σε μια μακροχρόνια σχέση με τον οποιονδήποτε άλλο. Πρέπει να δημιουργήσεις σταθερότητα στη δική σου ζωή πρίν να μπορέσεις να την μοιραστείς με κάποιον άλλο. Διάβασε το «Σκοντάφτοντας πάνω στην Ευτυχία»

11.) Σταμάτα να μένεις άπρακτος - Μην σκέφτεσαι παρα πολύ, γιατί αλλιώς θα δημιουργησεις προβλήματα που δεν υπήρχαν στην αρχή. Αξιολόγησε τις καταστάσεις και ανάλαβε αποφασιστική δράση. Δεν μπορείς να αλλάξεις αυτό που αρνείσαι να αντιμετωπίσεις. Το να κάνεις προόδους περιέχει κινδύνους. Τελεία και παύλα. Δεν μπορείς να φθάσεις στο δεύτερο όροφο αν τα πόδια σου είναι ακόμα στον πρώτο.

12.) Σταμάτα να σκέφτεσαι οτι δεν είσαι έτοιμος - Κανένας δεν αισθάνεται ποτέ 100% έτοιμος οταν παρουσιάζεται μια ευκαιρία. Γιατί οι πιο μεγάλες ευκαιρίες στην ζωή, μάς ωθούν να αναπτυχθούμε πέρα απο τις ανέσεις μας, που σημαίνει οτι δεν θα αισθανθούμε τελείως άνετα στην αρχή.

13.) Σταμάτα να εμπλέκεσαι σε σχέσεις για λάθος λόγους - Οι σχεσεις πρέπει να επιλέγονται με σοφία. Είναι καλύτερα να είσαι μόνος απο το να είσαι με μια κακή παρέα. Δεν υπάρχει ανάγκη να βιαστείς. Εαν κάτι είναι γραφτό να συμβεί θα συμβεί τη σωστή στιγμή, με το σωστό άτομο και για τον καλύτερο λογο. Ερωτεύσου οταν είσαι έτοιμος, όχι οταν είσαι μόνος

14.) Σταμάτα να απορρίπτεις νέες σχέσεις επειδή οι παλιές δεν πέτυχαν - Στη ζωή θα αντιληφθείς οτι υπάρχει κάποιος λόγος για τον καθένα που συναντάς. Κάποιοι θα σε δοκιμάσουν, κάποιοι άλλοι θα σε χρησιμοποιήσουν και μερικοί θα σε διδάξουν. Αλλά το πιό σημαντικό, κάποιοι θα σου βγάλουν το καλύτερο εαυτό σου.

15.) Σταμάτα να ανταγωνίζεσαι τους άλλους - Μην στεναχωριέσαι που άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα απο εσένα. Συγκεντρωσου στο να καταρρίψεις τα δικά σου ρεκορ κάθε ημέρα. Η Επιτυχία είναι μια μάχη ανάμεσα σε ΕΣΕΝΑ και στον ΕΑΥΤΟ σου μόνο

16.) Σταμάτα να ζηλευεις άλλους - Η ζήλεια είναι η τέχνη του να μετράς τις ευλογίες και τα χαρίσματα των άλλων αντί για τα δικά σου. Ρώτησε τον εαυτό σου το εξής : Υπάρχει κάτι που έχω και το οποίο ο καθένας θα ήθελε να το έχει?

17.) Σταμάτα να παραπονιέσαι και να λυπάσαι για τον εαυτό σου - Τις ζωής οι «ζαριές» ρίχνονται για κάποιο λόγο – για να στρέψουν την πορεία σου σε μια κατεύθυνση που σου ταιριάζει. Μπορεί να μη τα δείς ή να τα καταλάβεις όλα τη στιγμή που γίνονται και μπορεί αυτό να είναι δύσκολο για σένα.

Αλλά θυμήσου όλες εκείνες τις άτυχες «ζαριές» που έτυχαν στο παρελθόν. Συχνά θα δείς οτι σε οδήγησαν σε ενα καλύτερο μέρος, σε έκαναν καλύτερο άνθρωπο, με μεγαλύτερη γνώση. Γι αυτό χαμογέλα! Κάνε τους άλλους να καταλάβουν οτι σήμερα είσαι πολύ δυνατότερος απο οτι χθές και θα συνεχίσεις να είσαι.

18.) Σταμάτα να κρατάς κακίες - Μη ζείς τη ζωή σου με το μίσος στην καρδιά σου. Γιατί ετσι θα καταλήξεις να πληγώνεις τον εαυτό σου περισσότερο απο τους ανθρωπους που μισείς. Συγχώρεση δεν είναι να πείς: “ εντάξει, ότι μου έκανες είναι ΟΚ».

Αλλά το να πείς «Δεν πρόκειται ποτέ να αφήσω αυτό που μου έκανες να χαλάσει την ευτυχία μου». Συγχώρεση είναι η απάντηση ....αφησέ το να φύγει, βρες την γαλήνη, απελευθέρωσε τον εαυτό σου!. Και θυμήσου η συγχώρεση δεν είναι μονο για τους άλλους ανθρώπους, είναι και για σένα. Εαν χρειαστεί, συγχωρεσε το εαυτό σου, πήγαινε παρακάτω και προσπάθησε να τα καταφέρεις καλύτερα την επόμενη φορά.

19.) Σταμάτα να επιτρεπεις στους άλλους να σε κατεβάζουν στο δικό τους επίπεδο - Αρνήσου να χαμηλώσεις το δικό σου επίπεδο για να διευκολύνεις αυτούς που αρνούνται να ανεβάσουν τα δικό τους.

20.) Σταμάτα να σπαταλάς χρόνο εξηγώντας στους άλλους ότι κάνεις - Οι φίλοι σου δεν το χρειάζονται και οι εχθροί σου δε θα σε πιστέψουν ετσι και αλλιώς. Απλά κάνε οτι γνωρίζεις πως είναι σωστό με την καρδιά σου

21.) Σταμάτα να κάνεις τα ιδια πράγματα ξανά και ξανά χωρίς να κάνεις ενα διάλειμμα - Ο κατάλληλος χρόνος για να πάρεις μια βαθειά ανάσα είναι ακριβώς όταν δεν εχεις χρόνο για αυτό. Εαν εξακολουθείς να κάνεις αυτά τα ίδια που κάνεις, θα λαμβάνεις και τα ιδια αποτελέσματα. Μερικές φορές χρειάζεται να να δείς τα πράγματα από απόσταση, για να τα δεις πιο καθαρά

22.) Σταμάτα να παραβλέπεις την ομορφιά των μικρών πραγμάτων - Απολαυσε τις μικρές χαρές γιατί μια μέρα ισως κοιτάξεις πίσω και ανακαλύψεις οτι ήταν τελικά μεγάλες χαρές. Το καλύτερο κομμάτι της ζωής σου θα είναι οι μικρές, ανώνυμες στιγμές που πέρασες χαμογελώντας με κάποιον που είναι σημαντικός για σένα

23.) Σταμάτα να προσπαθεις να κάνεις τα πράγματα τέλεια - Ο πραγματικός κοσμος δεν αμοιβει τους τελειομανείς, αμοίβει ανθρώπους που ολοκληρώνουν τα πράγματα.

24.) Σταμάτα να ακολουθείς το μονοπάτι με την λιγότερη αντίσταση (δηλ τον εύκολο δρόμο) - Η ζωή δεν είναι εύκολη, ειδικά αν σχεδιάζεις κάτι που αξίζει . Μη παίρνεις τον εύκολο δρόμο. Κάνε κάτι εξαιρετικό

25.) Σταμάτα να συμπεριφέρεσαι σα να είναι ολα εντάξει εαν δεν είναι - Εΐναι φυσικό κάποιες φορές να νιώθεις ότι διαλύεσαι και ότι «πέφτεις». Δεν χρειάζεται πάντα να προσποιείσαι οτι είσαι δυνατός και δεν υπάρχει ανάγκη να αποδεικνύεις διαρκώς οτι ολα πάνε καλά. Ούτε πρέπει να σε απασχολεί τι σκέφτονται οι άλλοι άνθρωποι – κλάψε αν το εχεις ανάγκη – ειναι υγιές να αφήνεις τα δάκρυά σου να τρέξουν. Οσο συντομότερα το κάνεις, τόσο συντομότερα θα μπορέσεις να χαμογελάσεις και πάλι.

26.) Σταμάτα να κατηγορείς τους άλλους για τα προβλήματά σου - Ο βαθμός που μπορεις να πετύχεις τα όνειρά σου, είναι ο βαθμός που μπορέις να αναλάβεις την ευθύνη για τη ζωή σου. Οταν κατηγορείς άλλους για αυτά που περνάς, αρνιέσαι την ευθύνη – και δίνεις στους άλλους δύναμη πάνω στη δική σου ζωή..

27.) Σταμάτα να προσπαθείς να είσαι τα πάντα για όλους - Είναι αδύνατο να το κάνεις αυτό και οταν το προσπαθείς θα σε εξαντλήσει. Αλλα το να κάνεις ενα άτομο να χαμογελάσει ΜΠΟΡΕΙ να αλλάξει τον κόσμο. Ισως οχι ολο τον κόσμο, αλλά τον δικό του κόσμο. Γι αυτό περιόρισε την προσοχή σου. Μην κοιτάς παντού..

28.) Σταμάτα να ανησυχείς τοσο πολύ - Η στεναχώρια δεν θα αφαιρέσει τα βάρη απο το αύριο. Ενας τρόπος για να ελέγχξεις εαν κάτι αξίζει να παιδεύεσαι είναι να κάνεις στον εαυτό σου την εξής ερώτηση « Θα εχει σημασία αυτό σε ενα χρόνο ; σε 3 χρόνια ; σε 5 χρόνια ; Εαν όχι, τότε δεν αξίζει να ανησυχείς για αυτό

29.) Σταμάτα να εστιάζεις σε οτι δεν θελεις να συμβεί - Εστίασε σε ότι θέλεις να συμβεί. Η θετική σκέψη βρίσκεται στην απαρχή κάθε μεγάλης επιτυχημένης ιστορίας. Εαν ξυπνάς κάθε πρωί με την σκέψη οτι κάτι υπέροχο θα συμβεί στη ζωή σου σήμερα, και δώσεις πολύ προσοχή, συχνά θα δείς οτι επιβεβαιώθηκες.

30.) Σταμάτα να είσαι αγνώμων - Ανεξάρτητα του πόσο καλά ή κακά σου πάνε τα πράγματα, ξύπνα κάθε πρωί ευχαριστημένος για τη ζωή σου. Κάποιοι, κάπου αλλού, παλεύουν απεγνωσμένα για ότι είναι δικό τους. Αντί να σκέφτεσαι λοιπόν για αυτά που δεν εχεις, προσπάθησε να σκεφτείς για αυτά που έχεις και που κάποιοι άλλοι στερούνται.

Ανάμεσα στην εξουσία και στο σεξ

Ανάμεσα στην εξουσία και στο σεξ δεν καθιερώνεται ποτέ σχέση, παρά μονάχα με τρόπο αρνητικό: απόρριψη, αποκλεισμός, άρνηση, φραγμός ή ακόμα απόκρυψη ή προσωπείο. Η εξουσία δεν έχει τη “δύναμη” να κάνει τίποτε στο σεξ και στις ηδονές, εκτός από το να του λέει όχι. Αν φτιάχνει κάτι, είναι απουσίες και κενά. Εξαφανίζει στοιχεία, εισάγει ασυνέχειες, χωρίζει ότι είναι ενωμένο, χαράζει σύνορα. Οι ενέργειες της παίρνουν τη γενική μορφή του ορίου και της έλλειψης.

Η εξουσία είναι, βασικά, εκείνο που υπαγορεύει στο σεξ τον νόμο του. Πράγμα που σημαίνει πρώτα-πρώτα ότι το σεξ βρίσκεται τοποθετημένο απ’ αυτήν κάτω από ένα καθεστώς δυαδικό: θεμιτό και αθέμιτο, επιτρεπόμενο και απαγορευμένο. Πράγμα που σημαίνει, παραπέρα, ότι η εξουσία ορίζει στο σεξ μια “τάξη” που λειτουργεί ταυτόχρονα σαν μορφή νοητότητας: το σεξ αποκρυπτογραφείται με βάση τη σχέση του προς το νόμο.
Πράγμα που σημαίνει, τέλος, ότι η εξουσία δρα ορίζοντας τον κανόνα: η ενέργεια της εξουσίας πάνω στο σεξ γίνεται με τη γλώσσα ή μάλλον με μια πράξη Λόγου που, απ’ αυτό το ίδιο το γεγονός ότι εκφέρεται, δημιουργεί μια κατάσταση δικαίου. Μιλάει και είναι ο κανόνας.
Την καθαρή μορφή εξουσίας τη βρίσκει κανείς στο λειτούργημα του νομοθέτη. Και ο τρόπος ενέργειάς της αναφορικά προς το σεξ είναι νομικο-διασκεπτικού τύπου.
Δεν θα πλησιάσεις, δεν θ’ αγγίξεις, δεν θα αναλώσεις, δεν θα δοκιμάσεις ηδονή, δεν θα μιλήσεις, δεν θα φανείς. Σε τελευταία ανάλυση, δεν θα υπάρχεις παρά μόνο στη σκιά και στη μυστικότητα. Πάνω στο σεξ, η εξουσία εφαρμόζει μόνο ένα νόμο απαγορευτικό. Σκοπός της: ν’ απαρνηθεί το σεξ τον εαυτό του.

Μέσα της: η απειλή της τιμωρίας που δεν είναι άλλη από την εξάλειψή του. Απαρνήσου τον εαυτό σου, αλλιώς βγαίνεις από τη μέση. Μην εμφανίζεσαι, αν δεν θες να εξαφανιστείς. Η ύπαρξη σου δεν θα διατηρηθεί παρά μόνο με το τίμημα της εκμηδένισης της. Η εξουσία δεν περιορίζει το σεξ, παρά με μια απαγόρευση που παίζει με την εναλλαγή ανάμεσα σε δυό ανυπαρξίες.
Αυτή η απαγόρευση υποτίθεται ότι παίρνει τρεις μορφές: να βεβαιώνει πως αυτό δεν επιτρέπεται, να εμποδίζει αυτό να ειπωθεί, να αρνιέται ότι αυτό υπάρχει.

Μισέλ Πωλ Φουκώ

Ποιο είναι το μεγαλύτερο καλό;

Ποιο είναι το μεγαλύτερο καλό για τον άνθρωπο Όμηρε;

Λένε πως κάποτε έγινε ένας αγώνας ανάμεσα στον Όμηρο και στον Ησίοδο για το πρωτείο. Να κριθεί, τέλος πάντων, στους έλληνες, ποιος από τους δύο μεγαλύτερους είναι ο πιο μεγάλος. Η επιτροπή κρίσης, εκεί κάπου στην Αυλίδα ή στις Θήβες, κάθισε με σεβασμό τους δύο σοφούς στο θρονί τους, και άρχισε να τους ερωτά. Ήθελαν να μετρήσουν, ποιος θα δώσει τις πιο φρόνιμες αποκρίσεις στα ζητήματα.
Ρωτήσανε τον Ησίοδο, και αποκρίθηκε ζυγιασμένα. Οι θέσεις που έλαβε, φανέρωναν τον άνθρωπο με την πλούσια πείρα που έζησε στον κόσμο ζωντανός. Που έκαμε, και έπαθε, και έμαθε.

Ρωτήσανε και τον Όμηρο. Ο γλυκός αοιδός με τη λευκή κεφαλή και τα άδεια μάτια, που κάποια ερμηνεία θέλει να επιμένει πως έχασε το φως του γιατί δεν άντεξε το πολύ κακό που αντίκρυσε στον κόσμο, τους άκουσε μειλίχια.
Πες μας, λοιπόν, αστέρι στις θάλασσες και ήλιε στα βουνά, του είπανε. Πες μας, ποιο είναι το μεγαλύτερο στον άνθρωπο καλό.
«Άριστο σε όλους και σε όλες», αποκρίθηκε ο Όμηρος, «είναι ο άνθρωπος ποτέ να μη γεννιέται!».
Η επιτροπή έμεινε καγκελόξυλο. Ένας πονηρός όμως ανάμεσα στους κριτές, ένας ελληνικά πονηρός, ένας μικρός Οδυσσέας, σκόρπισε την ταραχή που γέννησε η σπαθιά του Ομήρου με μια δεύτερη ερώτηση.
Κανένας, του λέει, δεν μας ζήτησε γνώμη, αν θέλουμε να μας γεννήσει ή όχι. Να μας ειπείς, λοιπόν, ποιο είναι το δεύτερο στον άνθρωπο καλό, που να το κρατά και στο χέρι. Το πάντων αιρετώτατον.

Εκείνο που να μπορούμε δηλαδή να το διαλέγουμε κιόλας.
«Το δεύτερο στον άνθρωπο καλό», είπε ο Όμηρος, «είναι όταν γεννηθεί ο άνθρωπος, αμέσως να πεθαίνει».
Αυτή η απόκριση κρύβει τη βία της ανάγκης και την αλυπησιά του χάρου. Και κάνει τον Όμηρο να γίνεται ο πρώτος τιμητής του θεού, όπως ο Κάιν είναι ο πρώτος φονιάς του ανθρώπου. Όσο και να εξερευνά κανείς στη χώρα του θρήνου, δεν θα βρει πικρότερη θέση. Όπως δεν πρόκειται να βρει γυναίκα πιο ωραία από την ωραία Ελένη, που και κείνη την έπλασε ο Όμηρος. Ωστόσο εμείς μπορούμε να γνωρίζουμε πως πίσω από τον Όμηρο δεν μιλάει ο Όμηρος, αλλά το συλλογικό πνεύμα της Ελλάδας.

Τα λόγια του είναι η δημοτική απήχηση του πνεύματος ενός λαού απάνου σ’ ένα ερώτημα που αγωνίζεται να κλείσει όλα του ανθρώπου τα υπάρχοντα. Είναι μία απόκριση ίδια με τη λύση που προσπαθεί να δώσει σήμερα η θεωρία του ενιαίου πεδίου, όπου μέσα σ’ ένα τύπο οι φυσικοί αγωνίζουνται να κλείσουν όλους τους νόμους της φύσης.
Άλλωστε το ξέρουμε, διακόσιους χρόνους τώρα κοντά, πως ο Όμηρος δεν υπήρξε.
Το αθάνατο όνομά του είναι το δημοτικό τραγούδι των παλαιών ελλήνων.

Δημήτρης Λιαντίνης “Τα Ελληνικά”.

Η Απόλυτη Θεραπεία

Ζητήθηκε από έναν στοχαστή της Ιατρικής ποιά είναι η πιο σοβαρή ασθένεια του αιώνα. Οι παρόντες περίμεναν να απαντούσε ο καρκίνος και το έμφραγμα.
Με μεγάλη τους έκπληξη ο επιστήμονας απάντησε:
“Η αδιαφορία”.
Όλοι τότε κοιτάχτηκαν στα μάτια και ο καθένας τους αντιλήφτηκε ότι ήταν σοβαρά άρρωστοι.
Στο τέλος του ζητήθηκε ποιά είναι η θεραπεία πως ο άνθρωπος θα πάψει να αδιαφορεί και ο επιστήμονας απάντησε:
“Να το αντιληφθείτε”.
Αν ψάχνεις πολύπλοκες κι ακατανόητες έννοιες για να αντιληφθείς την ασθένεια ή την υγεία, τότε ασθενείς βαθιά κι αθεράπευτα.
Η Αδιαφορία σου σε Αρρωσταίνει και η Ελλειψη Αντίληψης σε Σκοτώνει

Φωτιά στα κόκκινα

Το φλογερό χρώμα ενισχύει το σεξαπίλ των γυναικών και τις κάνει να δείχνουν πιο γοητευτικές και πιο ανοιχτές απέναντι στο αντίθετο φύλο.
Ακαταμάχητες στα μάτια των ανδρών φαίνονται οι γυναίκες που φοράνε κόκκινα ρούχα, υποστηρίζει νέα κινεζική μελέτη. Σύμφωνα με τα ευρήματα των ερευνητών από το Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Γουχάν, οι γυναίκες με τα κόκκινα διαθέτουν αυξημένο σεξαπίλ, ενώ παράλληλα μοιάζουν πιο «προσβάσιμες» στο αντίθετο φύλο.
Στη μελέτη έλαβαν μέρος 280 ετεροφυλόφιλοι φοιτητές (άνδρες και γυναίκες). Στο πλαίσιο των πειραμάτων τους οι ερευνητές έδειξαν στους εθελοντές 32 φωτογραφίες ατόμων του αντίθετου φύλου και τους ζήτησαν να τα αξιολογήσουν βάσει της γοητείας τους. Τα εικονιζόμενα άτομα φορούσαν ρούχα μπλε, λευκού και κόκκινου χρώματος.

Το κόκκινο της επιβολής και της θηλυκότητας. Βάσει των απαντήσεων των συμμετεχόντων φάνηκε ότι οι άνδρες έτειναν να αξιολογούν ως πιο «θηλυκές» και γοητευτικές τις γυναίκες που φορούσαν κόκκινα ρούχα. Οι ίδιες γυναίκες συγκέντρωναν το υψηλότερο σκορ «θερμής» εμφάνισης η οποία απέπνεε, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, αέρα αυτοπεποίθησης.
«Το κόκκινο χρώμα φάνηκε να τονώνει την εικόνα και το σεξαπίλ των γυναικών ενισχύοντας τα θηλυκά χαρακτηριστικά του προσώπου τους» εξηγεί ο κύριος συγγραφέας της μελέτης δρ Φάνγκφανγκ Γουέν. «Επιπλέον οι άνδρες εθελοντές έτειναν να βαθμολογούν τις γυναίκες που ήταν ντυμένες στα κόκκινα ως πιο θερμές και ικανές».
Με δημοσίευσή τους στο επιστημονικό έντυπο «Evolutionary Psychology» οι ερευνητές αναφέρουν ότι το κόκκινο χρώμα για τους άνδρες συμμετέχοντες φάνηκε να αντανακλά τις σεξουαλικές προθέσεις των γυναικών «από την αρχή».
Το κόκκινο χρώμα με μέτρο φάνηκε να ενισχύει – όχι βέβαια στο ίδιο επίπεδο με τις γυναίκες – και το σεξαπίλ των ανδρών. Οι ερευνητές θεωρούν ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί τα κόκκινα ρούχα υποδεικνύουν υψηλό κοινωνικό status, γεγονός που μπορεί να αποτελεί «μαγνήτη» για τις γυναίκες, οι οποίες εξελικτικά αναζητούν ένα ισχυρό αρσενικό για να γίνει ο πατέρας των παιδιών τους.
Παρ’ όλα αυτά, οι άνδρες που το παράκαναν ως προς τα κόκκινα ρούχα φάνηκε να βγάζουν μια βίαιη και επιθετική εικόνα στο αντίθετο φύλο.
Πριν από περίπου έναν χρόνο μελέτη ερευνητών από το Πανεπιστήμιο British Columbia, στον Καναδά, είχε δείξει ότι οι γυναίκες τείνουν να επιλέγουν ρούχα ροζ ή κόκκινου χρώματος όταν βρίσκονται σε περίοδο ωορρηξίας – όταν διανύουν, δηλαδή, τις πιο γόνιμες ημέρες του μήνα και έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα σύλληψης.
Στη μελέτη είχαν συμμετάσχει 124 γυναίκες, από τις οποίες οι επιστήμονες ζήτησαν να δηλώσουν το χρώμα των ρούχων που φορούσαν και πόσες ημέρες είχαν περάσει από την τελευταία τους περίοδο.
Διαπίστωσαν λοιπόν ότι οι γυναίκες που είχαν τη μεγαλύτερη πιθανότητα εγκυμοσύνης έτειναν να επιλέγουν ρούχα ροζ ή κόκκινου χρώματος συγκριτικά με τις γυναίκες που δεν βρίσκονταν σε γόνιμες ημέρες.
Πρόσφατη δημοσκόπηση της ιστοσελίδας γνωριμιών OKCupid πάλι είχε δείξει ότι οι γυναίκες που στη φωτογραφία προφίλ τους φοράνε κόκκινα ρούχα τείνουν να λαμβάνουν περισσότερα μηνύματα θαυμαστών και να βγαίνουν περισσότερα ραντεβού σε σχέση με τις υπόλοιπες γυναίκες που χρησιμοποιούν την εν λόγω υπηρεσία.

Η ιστορία της τρέλας

«Όλοι οι άνθρωποι είναι τόσο αναπόφευκτα τρελοί που, όποιος δεν είναι τρελός, είναι διπλά τρελός» Πασκάλ

Κι ακόμη ένα κείμενο του Ντοστογιέφσκι από το «Ημερολόγιο του Συγγραφέα»: «Ο καλύτερος τρόπος για να σιγουρευτείς ότι εσύ είσαι ο γνωστικός, δεν είναι το να κλείσεις μέσα το γείτονά σου»

Πρέπει να γραφτεί η ιστορία αυτής της «διπλής τρέλας». Πρέπει να προσπαθήσουμε, ψάχνοντας μέσα στην ιστορία, να συναντήσουμε το βαθμό μηδέν της ιστορίας της τρέλας, τη στιγμή που είναι ακόμη εμπειρία αδιαφοροποίητη.

Πατάμε σίγουρα σε άβολη περιοχή. Για να τη διασχίσουμε θα χρειαστεί να αρνηθούμε το βόλεμα που προσφέρουν οι καθιερωμένες αλήθειες, κι ούτε στιγμή να μην αφεθούμε να μας καθοδηγήσουν οι επιστημονικές γνώσεις μας για την τρέλα. Το καθοριστικό είναι η χειρονομία που διαχώρισε την τρέλα, κι όχι η επιστήμη που καθιερώθηκε, όταν πια είχε συντελεστεί ο διαχωρισμός.

Τότε, και τότε μοναχά, θα μπορέσει να φανεί η περιοχή εκείνη όπου ο τρελός κι ο γνωστικός, οι δυο χωρισμένοι τώρα πια άνθρωποι, είναι ακόμη αδιαχώριστοι και, σε μια γλώσσα πολύ πιο πηγαία, αδρή και πολύ πιο φρέσκια από τη γλώσσα της επιστήμης, λένε τα λόγια της ρήξης τους, λόγια που με τρόπο φευγαλέο μαρτυρούν ότι ακόμη μιλιούνται. Σ’ αυτόν τον διάλογο τρέλα και μη-τρέλα, λογική και μη-λογική αντιφάσκουνε συγκεχυμένα: πριν γεννηθούν, είναι αχώριστες. Κι όταν χωρίζονται, υπάρχουν η μία μόνο για την άλλη, η μία μόνο ως προς την άλλη.

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν επικοινωνεί πια με τον τρελό: από τη μια στέκεται ο λογικός άνθρωπος, που για τα ζητήματα της τρέλας καθιστά υπεύθυνο το γιατρό κι έτσι αποκλείει κάθε άλλο δρόμο επαφής με την τρέλα, αφήνοντας ανοικτό μονάχα εκείνον που περνά μέσα από τον αφηρημένο χαρακτήρα της αρρώστιας.

Από την άλλη πλευρά, στέκεται ο άνθρωπος της τρέλας. Αυτός δεν επικοινωνεί με τους άλλους παρά μονάχα μέσα από μια λογική, που αποτελεί επιταγή, καταναγκασμό σωματικό και ηθικό, ανώνυμη πίεση της ομάδας, απαίτηση για συμμόρφωση. Όσο για γλώσσα κοινή, δεν υπάρχει ή καλύτερα, δεν υπάρχει πια.

Ο άνθρωπος της τρέλας φοβίζει. Αλλά φοβίζει με έναν τρόπο ιδιαίτερο. Βλέποντάς τον, ασυνείδητα κλονίζεται μέσα μας η αίσθηση της λογικής. Μια αίσθηση που κατά καιρούς πλήττεται από διάφορες καταστάσεις που μας κάνουν να νοιώθουμε ότι ακροβατούμε. Με αρκετά νευρωτικά στοιχεία οι περισσότεροι από εμάς και σε μια κοινωνία, η δόμηση της οποίας μας ωθεί σε όλο και πιο έντονες νευρωτικές τάσεις και συμπεριφορές, κάπου νοιώθουμε ότι το παιχνίδι της λογικής, παίζεται, όχι τόσο μέσα μας πια, αλλά στο πεδίο της κοινωνίας.

Μεγαλύτερη σημασία έχει αποκτήσει η απόδειξη προς τους άλλους για το πόσο λογικοί είμαστε, παρά η διατήρηση της ισορροπίας μέσα μας. Και εκείνη τη στιγμή που αμφιβάλλουμε για την ισορροπία μας αυτή, και που το κύριο μέλημά μας είναι να αποκρύπτουμε τα νευρωτικά μας στοιχεία από τον περίγυρο, εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο τρελός, ως από μηχανής θεός να μας καθησυχάσει. Η απόδειξη ότι είμαστε καλά, βρίσκεται πια μπροστά μας με σάρκα και οστά. Και η ανάγκη μας να αποστασιοποιηθούμε από αυτόν είναι μια ανάγκη που πηγάζει από τους δικούς μας φόβους. «Μα καλά» θα πει εδώ ο αντίλογος, «εγώ ούτε φωνές ακούω, ούτε παράλογες σκέψεις κάνω, ούτε επικίνδυνος είμαι για το σύνολο». Δε θα διαφωνήσω, αλλά θα θέσω μερικά ερωτήματα.

Ο τρελός αντιμετωπίζει άγνωστους κινδύνους. Φωνές, ιδέες παράλογες τον αποδιοργανώνουν σε μεγάλο βαθμό. Μα και οι νευρώσεις που μας διακατέχουν, άγνωστη αιτιολογία δεν έχουν; Οι εσωτερικές συγκρούσεις που οδηγούν σε κρίσεις πανικού, σε φοβίες ή σε κάποιο άλλο νευρωτικό σύμπτωμα, δεν έχουν σαν κύριο πρόβλημα τον άγνωστο παράγοντα; Το άγνωστο φοβίζει λοιπόν τόσο τον τρελό, όσο και εμάς τους υπόλοιπους που ανήκουμε μόνο στο νευρωτικό πεδίο. Να λοιπόν μια κοινή συνιστώσα. Ήδη ίσως το άγχος να αυξάνεται στον γράφων και στον αναγνώστη, από μια έστω μικρή υποψία ταύτισης της λογικής με την τρέλα. Ο τρελός όμως δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο το άγνωστο. Έχει άλλα εξίσου ίσως σημαντικά προβλήματα, όσο ακραίο κι αν αυτό ακούγεται.

Η απόρριψη και η περιθωριοποίηση που βιώνει καθημερινά, είναι κάτι εξίσου άσχημο με τις ψευδαισθήσεις του. Τα λογικά του κομμάτια, όλο και συρρικνώνονται κάτω από την πίεση της λογικής κοινωνίας. Η μόνη ουσιαστική υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, είναι να αυτοαποκλειστεί από αυτό. Και η αίσθηση πως τίποτε καλό δεν υπάρχει μέσα του-μιας και αυτό το μήνυμα παίρνει από τους «λογικούς ανθρώπους» τον κάνει να αισθάνεται όλο και λιγότερο άνθρωπος. Και να θέσω ένα τελευταίο ερώτημα γι αυτό το δεύτερο κείμενο σχετικά με το στίγμα. Ποιος θα μπορούσε να αντέξει την απομόνωση από τους υπόλοιπους ανθρώπους και να παραμείνει άνθρωπος;

Κι έπειτα, η θαλασσοπορία, αφήνει τον άνθρωπο έρμαιο στην αβέβαιη τύχη του. Είναι η ώρα που ο καθένας παραδίνεται στα δικά του πεπρωμένα, κάθε επιβίωση είναι δυνάμει η τελευταία. Ο τρελός, που φεύγει πάνω στο τρελό καράβι του, κινάει για τον άλλο κόσμο. Κι όταν ξεμπαρκάρει, πάλι είναι σα να ’ρχεται από τον άλλο κόσμο. Επειδή δε μπορεί και δεν πρέπει να ’χει άλλη φυλακή από το ίδιο το κατώφλι, τον κρατούν στο χώρο του περάσματος. Τον τοποθετούν στο εσωτερικό του εξωτερικού και αντίστροφα.

Θέση εξαιρετικά συμβολική, που σίγουρα θα μείνει δική του μέχρι και τις μέρες μας, αν βέβαια συγκατανεύσουμε στο ότι εκείνο που άλλοτε στάθηκε το ορατό φρούριο που οχυρώνονταν η τάξη των πραγμάτων, τώρα έγινε ο αόρατος πύργος όπου κλειδώνεται η συνείδησή μας.

Όμως ο «τρελός» που ελέγχει την «τρέλα του» … είναι αυτός που τον τρέμουν Ημίθεοι και Θεοί.

Νερό, Μάθε τι πίνεις

Το νερό αποτελεί, ίσως, το πολυτιμότερο αγαθό για τον άνθρωπο και για τους ζωντανούς οργανισμούς. Για να χαρακτηριστεί ως πόσιμο, το νερό απαιτείται να καλύπτει ορισμένες προδιαγραφές με βάση τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά. Θα δώσουμε έμφαση στις ουσίες που περιέχονται στο νερό και στα όρια συγκεντρώσεων που πρέπει να τηρούνται ώστε το νερό να μπορεί να καταναλωθεί με ασφάλεια.

Ο πρώτος κανονισμός σχετικά με την κατανάλωση νερού, προς αποφυγή μολυσματικών ασθενειών, εκδόθηκε το έτος 1912. Ο κανόνας απαγόρευε τη διάθεση ποτηριών κοινής χρήσης σε επιβάτες αμαξοστοιχιών, οι οποίες εκτελούσαν διαπολιτειακά δρομολόγια στις Η.Π.Α. Αργότερα, οι νομοθέτες αντιλήφθηκαν ότι η παραπάνω οδηγία είναι ελλειπής, αφού μικρόβια – βακτήρια μεταφέρει και το νερό, όχι μόνο ο άνθρωπος και το σκεύος το οποίο χρησιμοποιεί.

Τα πρώτα λοιπόν κριτήρια καταλληλότητας πόσιμου νερού – λαμβάνοντας υπόψην την υγιεινή του ανθρώπου, του νερού και την καθαριότητα του σκεύους – νομοθετήθηκαν το έτος 1914 και αφορούσαν το συνολικό αριθμό βακτηρίων, ο οποίος δεν έπρεπε να υπερβεί τις δύο αποικίες βακτηρίων ανά 100 ml νερού. Τα πρώτα κριτήρια είχαν χαρακτήρα κυρίως πρόληψης της μετάδοσης ασθενειών από τις μετακινήσεις του πληθυσμού μέσω πλοίων και τρένων.

Ποιοτικά χαρακτηριστικά του πόσιμου νερού

Νάτριο (Na+) Το νάτριο είναι ένα στοιχείο απαραίτητο για τον ανθρώπινο οργανισμό. Στους υγιείς ενήλικες, η περίσσεια νατρίου αποβάλλεται αυτόματα από το σώμα. Στα ευαίσθητα όμως άτομα, όπως αυτά που υποφέρουν από υπέρταση, τα βρέφη και οι ηλικιωμένοι, τα υψηλά επίπεδα νατρίου προκαλούν πρόβλημα και συνίσταται διατροφή φτωχή σε νάτριο. Για καθημερινή κατανάλωση, συνιστώνται εμφιαλωμένα νερά με μικρότερα ποσοστά νατρίου από 150 mg/L και ιδανικά μικρότερα και από 50 mg/L, ενώ το εμφιαλωμένο νερό που χρησιμοποιείται για την παρασκευή τροφής για βρέφη πρέπει να περιέχει όσο το δυνατό λιγότερο νάτριο.

Κάλιο (Κ+) Αν και είναι ένα απαραίτητο στοιχείο για τον οργανισμό, το ανθρώπινο σώμα δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα υψηλά επίπεδα καλίου, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται προβλήματα στα νεφρά, ακόμα και νεφρική ανεπάρκεια. Αν και δεν θεωρείται τοξικό, η μακροχρόνια έκθεση σε υψηλές συγκεντρώσεις καλίου θα πρέπει να αποφεύγεται και για καθημερινή κατανάλωση προτείνονται εμφιαλωμένα νερά με συγκέντρωση μικρότερη από 12 mg/L.

Μαγνήσιο (Mg2+) Το μαγνήσιο αποτελεί μία κύρια διαιτητική απαίτηση του ανθρώπινου σώματος, αλλά και ένα κύριο παράγοντα, μαζί με το ασβέστιο, για τη διαμόρφωση της ολικής σκληρότητας του νερού, η οποία μειώνει τον κίνδυνο καρδιοαγγειακών παθήσεων. Για παιδιά ηλικίας έως 7 ετών, προτείνεται η κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού με χαμηλά επίπεδα μαγνησίου, ενώ παράλληλα πρέπει να σημειωθεί ότι τα νερά που περιέχουν μαγνήσιο σε μορφή θειικού μαγνησίου μπορούν να λειτουργήσουν ως ισχυρά καθαρτικά για το ανθρώπινο σώμα.

Ασβέστιο (Ca2+) Υπάρχει σε όλα τα φυσικά νερά και προέρχεται από τα πετρώματα (ασβεστόλιθος, δολομίτης, γύψος) δια μέσου των οποίων διέρχεται το νερό. Η συγκέντρωση ασβεστίου κυμαίνεται από μηδέν μέχρι μερικές εκατοντάδες mg/l ανάλογα με την προέλευση του νερού και συμβάλλει στην ολική σκληρότητά του. Δεν έχει αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία.

Χλώριο (Cl-) Το ανώτατο όριο για το χλώριο είναι 200 mg/L. Επίσης, αν το εμφιαλωμένο νερό προορίζεται για την παρασκευή ποτών, όπως για παράδειγμα το τσάι και ο καφές, επιθυμητή θα ήταν η επιλογή εμφιαλωμένου νερού με τη μικρότερη δυνατή συγκέντρωση χλωριούχων.

Θειικά (SO42-) Το θειικό μαγνήσιο και το θειικό νάτριο είναι και τα δύο ισχυρά καθαρκτικά, έτσι μια ξαφνική αύξηση των επιπέδων τους μπορεί να επισύρει ισχυρές επιπλοκές στο συγκεκριμένο τομέα. Αυτό μπορεί να είναι ιδιαίτερα σοβαρό για τα μικρά παιδιά και τους ευαίσθητους ενήλικες, για το λόγο αυτό για καθημερινή χρήση προτείνονται εμφιαλωμένα νερά με συγκεντρώσεις θειικών μικρότερες από 30 mg/L.

Όξινα ανθρακικά (HCO3-) Τα όξινα ανθρακικά συμβάλλουν στη διατήρηση της οξύτητας του πεπτικού συστήματος και διευκολύνουν την πέψη.

Νιτρώδη (NO2-) – Nιτρικά (NO3-) Αποτελούν τμήμα του κύκλου του αζώτου στη φύση, επομένως υπάρχουν στα φυσικά νερά, αλλά η συγκέντρωση νιτρικών είναι συνήθως χαμηλή. Υψηλές συγκεντρώσεις οφείλονται σε λιπάσματα, απορρίμματα και ζωικά ή ανθρώπινα απόβλητα. Υπάρχουν ακόμη και στον αέρα, λόγω της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, με αποτέλεσμα να παρασύρονται από τη βροχή ή να αποτίθενται στο έδαφος. Σε αερόβιες συνθήκες, τα νιτρικά διεισδύουν στον υδροφόρο ορίζοντα. Τα πόσιμα νερά που περιέχουν μεγάλες ποσότητες νιτρικών υπάρχει κίνδυνος να προκαλέσουν στα παιδιά την ασθένεια μεθαιμογλοβιναιμία, λόγω της αναγωγής τους σε νιτρώδη.Τα νιτρώδη και νιτρικά, στο περιβάλλον του στομάχου, σχηματίζουν Ν – νιτροζοενώσεις, που είναι καρκινογόνες.

Οξύτητα (pH) To pH, εκφράζει τη συγκέντρωση ιόντων υδρογόνου (Η+) που περιέχει ένα υδατικό διάλυμα και ορίζεται ως η αρνητική λογαριθμική συγκέντρωση ιόντων υδρογόνου. Η τιμή του pH στο νερό: (α) ρυθμίζει τους μηχανισμούς των αντιδράσεων που ελέγχουν την ποιότητα του νερού, (β) σε συνάρτηση με το δυναμικό οξειδοαναγωγής (Eh) καθορίζει τη χημική μορφή με την οποία ένα στοιχείο εμφανίζεται στο νερό και (γ) παρεμποδίζει ή επιταχύνει τις βιοχημικές διεργασίες, π.χ. τα κύτταρα ζώντων οργανισμών επιβιώνουν σε τιμές pH οι οποίες κυμαίνονται μεταξύ 5 και 9.

Θερμοκρασία (Temperature) Η θερμοκρασία του νερού επηρεάζει τη γεύση του. Όσο αυξάνεται η θερμοκρασία, το νερό είναι λιγότερο εύγευστο γιατί εκδιώκονται τα διαλυμένα σ’ αυτό αέρια. Η πλέον ευχάριστη γεύση είναι μεταξύ 5 – 15 0C ( κυρίως 9 – 100C). Όταν η θερμοκρασία του νερού υπερβαίνει τους 150C, πολλαπλασιάζονται τα τυχόν υπάρχοντα σε αυτό μικρόβια. Επίσης, ελαττώνεται η ικανότητα του να διαλύει αέρια, ενώ αυξάνει η διαλυτότητα σε στερεά, ή και επιταχύνονται οι βιολογικές δράσεις. Επίσης, αυξάνει το ποσό του απαιτούμενου χλωρίου και ευνοεί την ανάπτυξη των αλγών με συνέπεια την εμφάνιση δυσάρεστων οσμών και γεύσεων.

Σκληρότητα: Η σκληρότητα εκφράζει το σύνολο των διαλυμένων αλάτων ασβεστίου και μαγνησίου και εξαρτάται από τα πετρώματα που έχει περάσει το νερό. Διακρίνεται σε ανθρακική ( ή παροδική) σκληρότητα που οφείλεται στα όξινα ανθρακικά (διττανθρακικά) άλατα και στην μη ανθρακική (μόνιμη) σκληρότητα που οφείλεται στα υπόλοιπα άλατα (χλωριούχα, θειικά, νιτρικά, ανθρακικά). Μεγάλες τιμές σκληρότητας δεν αποτελούν κίνδυνο για την υγεία, αντιθέτως έχει βρεθεί σημαντική συσχέτιση μεταξύ αυξημένης σκληρότητας και μείωσης των καρδιαγγειακών παθήσεων. Επίσης, η σκληρότητα είναι επιθυμητή στην ζυθοποιία και αρτοποιία γιατί βοηθάει την ενζυματική δράση.

Το σκληρό νερό δεν έχει καλή γεύση, εμποδίζει το καλό βράσιμο των τροφίμων, δεν κάνει αφρό με το σαπούνι και δημιουργεί επικαθήματα στις σωληνώσεις και στις οικιακές συσκευές. Επίσης, σε ορισμένες βιομηχανίες (βυρσοδεψεία, βαφεία, χημικών και φαρμακευτικών προϊόντων) το σκληρό νερό είναι επιζήμιο στην κατεργασία και στο τελικό προϊόν. Νερό με σκληρότητα μέχρι και 500 mg/l CaCO3 μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πόσιμο, αλλά οι πιο καλές τιμές είναι μεταξύ 80 και 150.

Τοξικές ουσίες στο νερό

Αρσενικό (As) Τα περισσότερα φυσικά νερά περιέχουν αρσενικό σε συγκεντρώσεις πάνω από 5 μg/l. Φθάνει στους αποδέκτες από τα μεταλλεία, αφού υπάρχει σχεδόν σε όλα τα θειούχα ορυκτά, από τα εντομοκτόνα και την καύση ορυκτών καυσίμων. Οι φυσικές πηγές αρσενικού στο περιβάλλον είναι οι ηφαιστειογενείς δράσεις και η αποσύνθεση της φυτικής οργανικής ύλης. Είναι τοξικό και πιθανόν καρκινογόνο. Η τοξικότητα του αρσενικού εξαρτάται από τη χημική και φυσική του μορφή, τη δόση, το χρόνο έκθεσης και τον τρόπο που εισάγεται στον ανθρώπινο οργανισμό. Προκαλεί βλάβες στο γαστρικό, νευρικό και αναπνευστικό σύστημα και διάφορες αλλοιώσεις στο δέρμα. Δόσεις μεταξύ 70 και 180 mg As είναι θανατηφόρες.

Κάδμιο (Cd) Είναι ένα από τα τοξικότερα μέταλλα. Συναντάται στη φύση σε θειούχα ορυκτά με το μόλυβδο και τον ψευδάργυρο. Στα φυσικά νερά βρίσκεται κυρίως στα ιζήματα των βυθών και σε αιωρούμενα σωματίδια. Σε μη ρυπασμένα νερά, η συγκέντρωση του καδμίου είναι κάτω από 1 μg/l. Πηγές του καδμίου στο νερό είναι τα βιομηχανικά απόβλητα και η διάβρωση των γαλβανισμένων σωλήνων. Σε συστήματα ύδρευσης, που τροφοδοτούνται με νερό μαλακό χαμηλού pH, μπορεί να βρεθούν υψηλές συγκεντρώσεις καδμίου, επειδή αυτά τα νερά είναι πιο διαβρωτικά και η διαλυτότητά του καδμίου στο νερό εξαρτάται από το pH και τη σκληρότητα. Το κάδμιο προσβάλλει το συκώτι, τα νεφρά, το σπλήνα και το θυρεοειδή αδένα, εναποτίθεται στα οστά, όπου αντικαθιστά το ασβέστιο, προκαλώντας τη νόσο ITAI-ITAI. Έχει βρεθεί ότι προκαλεί καρκίνο σε πειραματόζωα και ορισμένες επιδημιολογικές μελέτες το συνδέουν με καρκίνο στον άνθρωπο.

Χρώμιο (Cr) Στα φυσικά νερά, απαντάται συνήθως με τη μορφή εξασθενούς χρωμίου (Cr6+) και η παρουσία του συνδέεται κυρίως με ανθρωπογενείς δραστηριότητες. Το τρισθενές χρώμιο (Cr3+) είναι απαραίτητο στοιχείο για το μεταβολισμό των λιπιδίων και των σακχάρων και συντελεί στην πρόληψη της αρτηριοσκλήρυνσης και του σακχαρώδους διαβήτη, το εξασθενές χρώμιο όμως είναι ιδιαίτερα τοξικό και προκαλεί νεφρική ανεπάρκεια και ερεθισμό του εντερικού και γαστρικού βλεννογόνου.

Μόλυβδος (Pb) Είναι πολύ τοξικό μέταλλο. Τα φυσικά νερά συνήθως περιέχουν μέχρι 5 μg/l μόλυβδο. Μεγαλύτερες συγκεντρώσεις οφείλονται σε απόβλητα ορυχείων, βιομηχανιών, στη διάβρωση μολύβδινων υδραυλικών εγκαταστάσεων. Μεγάλες ποσότητες μολύβδου υπάρχουν στην ατμόσφαιρα από τον τετρααιθυλιούχο μόλυβδο που προστίθεται στη βενζίνη σαν αντικροτικό. Στις περισσότερες χώρες, έχει εγκαταλειφθεί και χρησιμοποιείται αμόλυβδη βενζίνη. Επίσης χρησιμοποιείται για την παραγωγή μπαταριών, κραμάτων, χρωστικών, αντισκωριακών.

Οι επιπτώσεις του μολύβδου στην υγεία μελετήθηκαν πριν πολλά χρόνια, γιατί υπήρξαν δηλητηριάσεις από μόλυβδο στο πόσιμο νερό, που προήλθε από διάβρωση των μολύβδινων υδραυλικών εγκαταστάσεων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εγκαταλειφθούν οι μολύβδινοι σωλήνες για το νερό και να απαγορευθεί η χρήση χρωμάτων με βάση το μόλυβδο για εσωτερική διακόσμηση. Είναι δηλητήριο με συσσωρευτική δράση. Προκαλεί βλάβες στο συκώτι, τον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα.

Έχετε αϋπνίες;

Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζουν προβλήματα στον ύπνο και ειδικά προβλήματα αϋπνίας.

 Οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής και η διαρκής επαφή με τις φωτεινές οθόνες (ηλεκτρονικοί υπολογιστές, τηλεοράσεις, tablet, κινητά τηλέφωνα) περιορίζουν την ικανότητα του οργανισμού μας να παράγει μελατονίνη και άρα να αποκοιμηθεί ευκολότερα, ειδικά κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Προτού όμως κλείσετε ένα ραντεβού με τον γιατρό σας για τα προβλήματα αϋπνίας που τυχόν αντιμετωπίζετε, δείτε μερικές αιτίες που μπορεί να σας προκαλούν αϋπνία και δεν τους γνωρίζατε μέχρι τώρα.

Έχετε προδιάθεση

Εκείνοι που δυσκολεύονται να αποκοιμηθούν με φυσικό τρόπο ίσως αντιμετωπίζουν κάποιο βιολογικό πρόβλημα ως προς το γιατί τους συμβαίνει αυτό. Οι λόγοι ίσως έχουν να κάνουν με κάποιο μοναδικό συνδυασμό χημικών ουσιών στον εγκέφαλο. Είναι επίσης πιθανό να έχουν μεγαλώσει με κακές συνήθειες ύπνου. Αυτό σημαίνει ότι δεν τηρούν ένα κανονικό πρόγραμμα στον ύπνο τους.

Σας συμβαίνει ξαφνικά και μετά το σκέφτεστε διαρκώς

Είναι ένα κλασικό παράδειγμα που συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους. Μπορεί για διάφορους λόγους να αντιμετωπίσετε δυσκολία στον ύπνο για μερικές μέρες και στη συνέχεια, ακριβώς επειδή ανησυχείτε έντονα ότι μπορεί να υποφέρετε από αϋπνία, αυξάνετε άθελά σας το στρες στον οργανισμό σας και έτσι μια παροδική περίοδος αϋπνίας, γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη.

Συνδέεται με την κατάθλιψη

Η κατάθλιψη μπορεί να προκαλέσει υπνικές διαταραχές και αντίστροφα. Είναι συχνά δύσκολο να πει κανείς τι συμβαίνει πρώτο από τα δύο. Μια πρόσφατη αυστραλιανή έρευνα έδειξε ότι η αϋπνία συνδέεται με την κατάθλιψη, το αυξημένο άγχος και τις κρίσεις πανικού στους εφήβους, ενώ μια καναδική έρευνα του 2013 διαπίστωσε ότι η ταυτόχρονη θεραπεία των δύο παθήσεων (αϋπνία και κατάθλιψη) μπορεί εξίσου ταυτόχρονα να βελτιώσει τα συμπτώματα και των δύο.

Αγχώνεστε πολύ;

Δραματικές είναι οι επιπτώσεις του άγχους στη υγεία.

Μάλιστα νεότερες έρευνες συνδέουν το άγχος της μέσης ηλικίας με την εμφάνιση της άνοιας.

Τα αποτελέσματα της έρευνας συγκεντρώνουν εξαιρετικό ενδιαφέρον καθώς λίγο έως πολύ η πάθηση πλήττει τους περισσότερους.

Διαβάστε στο επιστημονικό άρθρο ποιους κρυφούς κινδύνους εγκυμονεί στην υγεία!

Ερευνητικό ενδιαφέρον έχει προκαλέσει κατά διαστήματα η επίδραση των ψυχολογικών παραγόντων στην εμφάνιση της άνοιας. Όπως στις περισσότερες παθήσεις έτσι και στην άνοια υπάρχει έντονη η απορία γιατί πλήττει κάποιους ανθρώπους ενώ κάποιους άλλους όχι.

Και σ’αυτήν την περιπτωση πάθησης κάνουμε λόγο για ένα συνοθύλευμα αιτιολογικών παραγόντων που συνοψίζονται σε γενετικούς, κληρονομικούς, περιβαλλοντικούς και ψυχολογικούς.

Κατάθλιψη και άνοια

Στο ψυχολογικό τομέα έχει απασχολήσει κατά καιρούς την επιστημονική κοινότητα κατά πόσο η κατάθλιψη αποτελεί προάγγελο ή έναν από τους παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση της άνοιας. Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει λοιπόν πως οι άνθρωποι που παρουσιάζουν κατάθλιψη στη μέση ηλικία είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν άνοια αργότερα.

Επίσης το Alzheimer και η αγγειακή άνοια πιο συγκεκριμένα μπορούν να εμφανιστούν συχνότερα σε άτομα πάσχοντα από κατάθλιψη στη μέση ηλικία.

Μια ενδιαφέρουσα έρευνα πραγματοποιήθηκε στην Ν.Υόρκη (1996) σε 1070 άτομα 60 ετών και άνω με follow-up που διήρκησε από 1-5 χρόνια (ετήσια ιατρική και νευροψυχολογική αξιολόγηση) για να ελεγχθούν τα επίπεδα γνωστικής έκπτωσης και να διαγνωσθεί όπου υπήρχε άνοια.

Τα άτομα που ήδη είχαν άνοια αφαιρέθηκαν από την έρευνα. Στους υπόλοιπους παρατηρήθηκε κατάθλιψη σ’αυτούς με την μεγαλύτερη γνωστική έκπτωση.
Ετσι λοιπόν η εμφάνιση της κατάθλιψης σε μεγάλη ηλικία (γήρας) συνδέθηκε με αρχική εκδήλωση της άνοιας (ως σύμπτωμα).

Άγχος και άνοια

Ο ρόλος του άγχους στην εμφάνιση της άνοιας συγκεντρώνει εξαιρετικό ενδιαφέρον καθώς λίγο έως πολύ πλήττει τους περισσότερους.

Αξίζει λοιπόν να αναφερθούμε σε μια έρευνα που διεξάχθηκε στην Σουηδία και διήρκησε 38 χρόνια έχοντας ως δείγμα 800 γυναίκες με πολλά follow-up θέλησε να δει τη συσχέτιση μεταξύ υψηλά αγχογόνων καταστάσεων (διαζύγιο, χηρεία, ασθένεια, εργασιακά προβλήματα) και της εμφάνισης της άνοιας καταλήγοντας στο ότι το άγχος που προκαλείται από δυσάρεστα γεγονότα (π.χ. πένθος,διαζύγιο) στη μέση ηλικία ενισχύει τον κίνδυνο εμφάνισης άνοιας.

Σε παρόμοια συμπεράσματα κατέληξαν επιστήμονες από την Αργεντινή και τα ανακοίνωσαν στο παγκόσμιο συνέδριο της «Ευρωπαικής Νευρολογικής Εταιρείας» (Πράγα). Το ενδιαφέρον έγκειται στο γεγονός ότι στην παρούσα έρευνα που συμμετείχαν 107 ασθενείς ιδίου φύλου και μόρφωσης με ήπια συμπτώματα της άνοιας ρωτήθηκαν τόσο οι ίδιοι όσο και οι συγγενείς του αν συνέβη κάτι αξιομνημόνευτο 3 χρόνια ΠΡΙΝ την διάγνωση.

Το 73% των ασθενών με άνοια βρισκόταν κάτω από έντονο ψυχολογικό στρες (συγκεκριμένα αναφέρθηκε θάνατος συντρόφου ή παιδιού, περιστατικό βίας και τροχαίο) 3 χρόνια πριν την διάγνωση της άνοιας.

Οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι οι βλαβερές μεταβολές που γίνονται στον εγκέφαλο λόγω των ορμονών από το άγχος μπορεί να παραμείνουν στα ίδια υψηλά επίπεδα για χρόνια, γι' αυτό και οι συνέπειες του άγχους στην υγεία συχνά εμφανίζονται μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα.

Πρόληψη

Οι ειδικοί συνιστούν προκειμένου να μειωθούν οι παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση της άνοιας:
Aποφυγή του καπνίσματος
Υιοθέτηση υγιεινής διατροφής
Άσκηση
Διατήρηση της ψυχικής υγείας (αποφυγή άγχους κτλ).

Ιχνη εξωγήινης τεκτονικής δραστηριότητας

Η Ευρώπη, ο δορυφόρος του Δία, είναι το πρώτο σώμα εκτός Γης που ανιχνεύονται τέτοιες γεωλογικές διεργασίες
Η Ευρώπη, ένα μεγάλο φεγγάρι του Δία που κρύβει έναν βαθύ ωκεανό κάτω από ένα κάλυμμα πάγου, είναι το πρώτο σώμα εκτός της Γης στο οποίο ανιχνεύονται ενδείξεις τεκτονικής δραστηριότητας -ενδείξεις που αναπτερώνουν τις ελπίδες για ανακάλυψη μικροβιακής ζωής, και ίσως επιταχύνουν τις προσπάθειες της NASA για την εξερεύνηση αυτού του αινιγματικού κόσμου.

Οι πλάκες
Οι τεκτονικές πλάκες της Γης είναι γιγάντιες φέτες στερεού φλοιού που επιπλέουν στο υποκείμενο, ημίρρευστο στρώμα του μανδύα. Το ίδιο φαινόμενο δείχνει να διαμορφώνει και την επιφάνεια της Ευρώπης, μόνο που σε αυτή την περίπτωση πρόκειται για γιγάντιες πλάκες πάγου που επιπλέουν είτε σε έναν υπόγειο ωκεανό είτε σε ένα στρώμα θερμότερου, πιο εύπλαστου πάγου.
Προηγούμενες μελέτες είχαν δείξει ότι η επιφάνεια της Ευρώπης είναι σχετικά νέα και ότι οι τεράστιες ρωγμές που διατρέχουν την επιφάνεια του φεγγαριού επιτρέπουν στο υπόγειο νερό να ανέβει στην επιφάνεια και να μετατραπεί σε φρέσκο πάγο. Μέχρι σήμερα, όμως, παρέμενε ασαφές πώς ο πάγος ανακυκλώνεται και ανανεώνει το κάλυμμα πάγου.

Η ανακάλυψη
Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Άινταχο και του Πανεπιστημίου «Τζονς Χόπκινς» αναφέρουν ότι βρήκαν την απάντηση σε εικόνες της αποστολής Galileo, η οποία μελέτησε το σύστημα του Δία από το 1995 έως το 2003. Εξετάζοντας το παγκόσμιο παζλ που σχηματίζουν οι πλάκες πάγου στην επιφάνεια, η ερευνητική ομάδα εντόπισε ένα κομμάτι πάγου, περίπου στο μέγεθος του Ισραήλ, το οποίο είχε με κάποιο τρόπο εξαφανιστεί.
Σύμφωνα με το τεκτονικό μοντέλο που προτείνουν οι ερευνητές με δημοσίευσή τους στην επιθεώρηση «Nature Geoscience», μεγάλες πλάκες πάγου στην Ευρώπη χάνονται γλιστρώντας κάτω από γειτονικές πλάκες -ένα φαινόμενο ανάλογο με την υποβύθιση των τεκτονικών πλακών στη Γη κατά μήκος μεγάλων ρηγμάτων.
Η ανακάλυψη ενισχύει τώρα τις υποψίες για την ύπαρξη μικροβιακής ζωής στο παγωμένο φεγγάρι, καθώς η τεκτονική δραστηριότητα συνδέει τον υπόγειο ωκεανό με το υπερκείμενο στρώμα πάγου και επιτρέπει σε θρεπτικά συστατικά, ίσως και σε μικρόβια, να ανεβαίνουν από τα βάθη στην επιφάνεια και το αντίστροφο.

Η άκρως σημαντική Ευρώπη
Είναι η δεύτερη σημαντική ανακάλυψη στην Ευρώπη σε διάστημα λίγων μηνών, έπειτα από τον εντοπισμό γιγάντιων πιδάκων νερού στο νότιο πόλο του δορυφόρου. Οι ανακαλύψεις ίσως επιταχύνουν τώρα τα σχέδια εξερεύνησης της Ευρώπης. Η NASA εξετάζει εδώ και χρόνια το ενδεχόμενο μιας αποστολής στο μυστηριώδες φεγγάρι, θέτοντας όμως το μάλλον χαμηλό όριο του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων για το κόστος της αποστολής.
Το αμερικανικό Κογκρέσο έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για τη μελέτη της Ευρώπης, και μέχρι τις 17 Οκτωβρίου η NASA δέχεται ιδέες για τα επιστημονικά όργανα που θα μπορούσε να περιλαμβάνει η φιλόδοξη αποστολή. Θα περάσουν πάντως χρόνια μέχρι να οριστικοποιηθεί ο σχεδιασμός του εγχειρήματος και να μάθουμε περισσότερα για αυτόν τον παγωμένο αλλά πιθανώς φιλόξενο κόσμο.

Ο δάσκαλος Αριστοτέλης

Πώς ο δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι στην πραγματικότητα, ακόμη και σήμερα, ο μεγάλος δάσκαλος της Ευρώπης

Το 1980 κυκλοφόρησε στην Ιταλία ένα μυθιστόρημα που θα γινόταν μέσα σε λίγα χρόνια μία από τις μεγαλύτερες εκδοτικές επιτυχίες. Μία τριετία αργότερα εκδόθηκε και στις ΗΠΑ, όπου επέτυχε το σχεδόν αδιανόητο για βιβλίο ξένου συγγραφέα: επί 150 και πλέον εβδομάδες παρέμεινε στον κατάλογο ευπώλητων των «New York Times». Τίτλος του, «Το όνομα του ρόδου» και συγγραφέας του ο Ουμπέρτο Εκο.
Ήταν ένα μυθιστόρημα ασυνήθιστο και η επιτυχία του, λένε, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη σοφή αστυνομική πλοκή του, στο ότι οι χαρακτήρες του είναι τόσο φανταστικά όσο και πραγματικά πρόσωπα, δίνοντάς μας μια εντυπωσιακή εικόνα της μεσαιωνικής Ευρώπης μέσω της μυθοπλασίας.
Πέραν όμως αυτών, με το βιβλίο του ο ευφυέστατος Ιταλός είχε την ευκαιρία, διεισδύοντας στη μεσαιωνική σκέψη, να μας παρουσιάσει τη μέθοδο των σχολαστικών: του Φραγκίσκου της Ασίζης, του Θωμά Ακινάτη και άλλων, δηλαδή εκείνων που μελέτησαν και ερμήνευσαν το έργο του Αριστοτέλη. Άλλωστε, η υπόθεση του μυθιστορήματος εκτυλίσσεται στις αρχές του 14ου αιώνα σε ένα μοναστήρι Βενεδικτίνων, στο οποίο βρισκόταν το χαμένο χειρόγραφο του δεύτερου μέρους της «Ποιητικής» του Αριστοτέλη - ενώ το διασωζόμενο πρώτο αναφέρεται στην τραγωδία, το δεύτερο αφορά την κωμωδία.
Το εύρημα του Εκο έχει λογική βάση. Στο διασωζόμενο χειρόγραφο περιέχεται η νύξη ότι υπάρχει και μια δεύτερη μελέτη, για την κωμωδία. Και αυτό είχε προκαλέσει πλήθος από εικασίες μέσα στους αιώνες.
Πέρα από αυτά τα συναρπαστικά, προκύπτει και ένα άλλο συμπέρασμα: ότι η Ευρώπη καθ' όλη τη διάρκεια του ύστερου Μεσαίωνα υπήρξε αριστοτελική. Αλλά σε μεγάλο βαθμό και αργότερα, ως τα τέλη του 16ου αιώνα, όπως μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας αν ανατρέξει στις σχετικές μελέτες.

Ιησουίτες και Αριστοτέλης
Ο Αριστοτέλης έγινε γνωστός στην Ευρώπη τον 12ο αιώνα από τον Αβερρόη (1126-1198), ο οποίος γεννήθηκε στην Κόρδοβα της Ανδαλουσίας και πέθανε στο Μαρακές. Υπήρξε ο πρώτος συστηματικός σχολιαστής του και πατέρας του σχολαστικισμού.
Εκτοτε η σκέψη του μεγάλου Σταγιρίτη διαποτίζει είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο τις πολιτικοοικονομικές θεωρίες, την κοινωνιολογία, τη μεταφυσική, την αισθητική, την ηθική και κάθε τομέα του επιστητού, όπως αναλύθηκαν και ερμηνεύθηκαν στη Δύση. Και επιπλέον, το εκπαιδευτικό σύστημα. Πολλά από τα σημαντικότερα πανεπιστήμια, και κατ' εξοχήν αυτά που φέρουν το όνομα του ιδρυτή του Τάγματος των Ιησουιτών Ιγνάτιου Λογιόλα, είναι αριστοτελικά.
(Ενα είδος πανεπιστημίου, άλλωστε, ήταν και η Περιπατητική Σχολή του Αριστοτέλη, το Λύκειον, ένα από τα τρία αρχαιότερα γυμνάσια της πόλης, μαζί με αυτό της Ακαδημίας του Πλάτωνα και του Κυνοσάργους. Το Λύκειον βρισκόταν στην περιοχή μεταξύ του Σαρόγλειου Μεγάρου και του Ωδείου Αθηνών. Από τον περασμένο Ιούνιο, μάλιστα, ο αρχαιολογικός χώρος είναι επισκέψιμος και λειτουργεί καθημερινά, 8 π.μ.-8 μ.μ., με είσοδο είτε από την οδό Ρηγίλλης είτε από το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.)
Οι Ιησουίτες προχώρησαν ένα βήμα πιο μπροστά από τον Αβερρόη και προσπάθησαν να συνδυάσουν την αριστοτελική φιλοσοφία με το χριστιανικό δόγμα. Τα αποτελέσματα υπήρξαν εντυπωσιακά, επειδή οι Ιησουίτες δεν στόχευαν μόνο στο να εξηγήσουν τον Αριστοτέλη, αλλά και στο να ερμηνεύσουν μέσω του έργου του το χριστιανικό δόγμα με ορθολογικό τρόπο.
Επόμενο ήταν να μην περιορίζονται σε όσα είπε πράγματι ο φιλόσοφος, αλλά και στο τι θα μπορούσε να είχε πει - και έτσι εξηγείται εν πολλοίς το ενδιαφέρον τέσσερις αιώνες αργότερα των στρουκτουραλιστών (που τόσο θόρυβο έκαναν στην εποχή τους) για την ιησουίτικη παράδοση. Πέραν όμως αυτού, οι αναφορές των Ιησουιτών βασίζονταν πάντοτε στην αριστοτελική μεθοδολογία. Τέτοιος υπήρξε λίγο-πολύ ο πυρήνας της διδασκαλίας τους, γι' αυτό και το Ιησουίτικο Πανεπιστήμιο δεν ήταν παρά ένας συνδυασμός του καθολικού μοναστηριού και του Αριστοτελικού Λυκείου.

Το σώμα, η ψυχή και ο νους
Ο Αριστοτέλης ήταν ο ιδεώδης φιλόσοφος για τις θεολογικές μελέτες των Ιησουιτών, όπως και των Δομινικανών που προηγήθηκαν. Και η λέξη «θεολογία», άλλωστε, είναι αριστοτελική, όπως προκύπτει από το έργο του «Μετά τα φυσικά», όπου τη συναντούμε, και καθώς παρατηρεί ο Μπέρτραντ Ράσελ, «είναι ένα από τα ονόματα που χρησιμοποιεί για ό,τι εμείς ονομάζουμε μεταφυσική». Από τον Αριστοτέλη αντλούνται και τα επιχειρήματα ή αποδείξεις περί ύπαρξης του Θεού, τον οποίο θεωρεί ως βασική αρχή της ζωής, άποψη απολύτως συμβατή με το χριστιανικό δόγμα (υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι ένας χριστιανός θεολόγος θα αλλάξει αυτό που πρέπει να αλλάξει).
Η ενότητα ύλης και πνεύματος, σώματος και ψυχής, είναι αριστοτελική και δεν έχει αντικατασταθεί σήμερα με κάποια καλύτερη ή τουλάχιστον πειστικότερη. Απορρίπτοντας το δόγμα περί μετεμψύχωσης των Πυθαγορείων, ο Αριστοτέλης προχώρησε και σε μια άλλη σημαντική διάκριση: αυτήν ανάμεσα στον νου και την ψυχή. Και η πολύ κατοπινή μεταφορά (που βολεύει τους αγνωστικιστές) ότι το Σύμπαν είναι ένα είδος κοσμικού νου ενδεχομένως δεν θα είχε διατυπωθεί αν δεν είχε υπάρξει ο Αριστοτέλης.
Κατά συνέπεια, δεν είναι συμπτωματικό που ιησουίτες ιεραπόστολοι επιχείρησαν να διαδώσουν τη διδασκαλία του Αριστοτέλη ακόμη και στη μακρινή Κίνα, όπου καθαυτό το έργο του Σταγιρίτη δεν προκάλεσε το ενδιαφέρον που περίμεναν όταν άρχισε να μεταφράζεται στα κινεζικά τον 17ο αιώνα. Δεν συνέβη εν τούτοις το ίδιο με το έργο του Ευκλείδη, το οποίο έγινε δεκτό με ενθουσιασμό.
Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για τους λόγους που το αριστοτελικό έργο άφησε σχεδόν αδιάφορους τους Κινέζους. Ενδεχομένως επειδή διέθεταν τον δικό τους δάσκαλο της αρετής, τον Κομφούκιο. Ομως υπάρχει πιο αριστοτελικό έργο στα Μαθηματικά από την ευκλείδεια γεωμετρία; Και είναι τυχαίο που στα αγγλόφωνα λύκεια μέχρι πριν από τρεις δεκαετίες οι μαθητές αποκαλούσαν το μάθημα της Γεωμετρίας «Euclid»;

Ερμήνευσε τα πάντα
Αν ισχύει εκείνο που πίστευαν οι Αλεξανδρινοί, ότι ο Αριστοτέλης έγραψε περίπου 400 έργα, ο καθένας μπορεί να σκεφτεί το μέγεθος και το εύρος των ενδιαφερόντων του. Αλλά και τα 47 που διασώθηκαν είναι αρκετά προκειμένου να συμπεράνουμε πόσο ο Αριστοτέλης αναζήτησε και διατύπωσε απαντήσεις για τα πάντα. Όσο για το γεγονός ότι κάποια δεν είναι απολύτως γνήσια, ότι δηλαδή είτε τα έγραψαν εν μέρει μαθητές ή οπαδοί του είτε πρόσθεσαν παραγράφους, δεν αναιρεί την αξία τους, αρκεί μόνο να λάβουμε υπ' όψιν ότι τα «Ανάλεκτα» του Κομφούκιου γράφτηκαν από μαθητές του. Και στις δύο περιπτώσεις, κυριαρχεί το πνεύμα του δασκάλου.
Τα κείμενα του Αριστοτέλη συνοψίζουν το περιεχόμενο της διδασκαλίας του και μπορεί κάποιος να φανταστεί το επίπεδο αυτής της διδασκαλίας, όπου ένας και μόνον άνθρωπος είχε την ικανότητα να μιλήσει, να αναλύσει και να συστηματοποιήσει το νόημα και το περιεχόμενο του κόσμου τόσο στο σύνολό του όσο και στα επί μέρους.
Το σημαντικότερο, ωστόσο, δεν είναι πόσες και ποιες από τις θεωρίες του επαληθεύτηκαν, όπως και η αξία του Νεύτωνα δεν μειώνεται επειδή η θεωρία του περί βαρύτητας αντικαταστάθηκε από τη Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Το σημαντικότερο είναι ότι σε αυτόν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε, η διατύπωση της φύσης και του χαρακτήρα του συλλογισμού (όπως παρουσιάζεται στο επί αιώνες αναντικατάστατο έργο του για την τυπική λογική), η ανάπτυξη της σκέψης, η οποία μας καθιστά ικανούς να αποκτήσουμε ολοκληρωμένη εικόνα του κόσμου που μας περιβάλλει, του ποιοι είμαστε, τι μπορούμε να γίνουμε, τι να πετύχουμε και γιατί υπάρχουμε σε τούτο τον κόσμο. Και ακόμη, πώς συνδέεται το αισθητό με το υπεραισθητό, ποιες φυσικές δυνάμεις κινούν τα ακίνητα, τι υπάρχει πέρα από εμάς.

Πρόδρομος της «θεωρίας»
Κάποιοι έχουν υποστηρίξει πως ο Αριστοτέλης ήταν ο μεγαλύτερος ταξινόμος που εμφανίστηκε ποτέ και με αυτό εννοούν στην ουσία ότι δεν ήταν «πραγματικός» φιλόσοφος - σε αντίθεση με τον Πλάτωνα, του οποίου υπήρξε μαθητής. Οι Δομινικανοί, όμως, που επεξεργάστηκαν τις θεωρίες των νεοπλατωνιστών και του ερμητισμού, επηρεάστηκαν στον ίδιο βαθμό και από το έργο του Αριστοτέλη.
Το ότι ο Πλάτωνας υποκατέστησε τον Αριστοτέλη στην Αναγέννηση ισχύει μόνον εν μέρει. Και αν σήμερα κάποιοι νεότεροι σχετικιστές, αποδομιστές ή γενικώς μεταμοντέρνοι απορρίπτουν τον Αριστοτέλη, αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτε.
Ο σχετικιστής δεν μπορεί να δεχθεί ότι υπήρξε άνθρωπος που κατάφερε να συσχετίσει τα πάντα, να δημιουργήσει ένα σύστημα ενότητας και να διατυπώσει την αρχή της μέσα σε μία παράγραφο, όπως είναι, αν τον μεταφέρει κανείς και σε άλλα πεδία, ο ορισμός του για την τραγωδία: «Εστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω, χωρίς εκάστω των ειδών εν τοις μορίοις, δρώντων και ου δι' απαγγελίας, δι' ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
(Σε ελεύθερη απόδοση: «Η τραγωδία είναι λοιπόν η μίμηση μιας πράξης σπουδαίας και ολοκληρωμένης - η οποία διαθέτει κάποια διάρκεια - με λόγο ποιητικό· τα μέρη της διαφέρουν στη φόρμα τους, αναπαριστάται και δεν απαγγέλλεται, ενώ, προκαλώντας τη συμπόνια και τον φόβο του θεατή, επιτυγχάνει τη λύτρωσή του από παρόμοια ψυχικά συναισθήματα».)
Η αριστοτελική άποψη της ενότητας, καθώς προκύπτει από τον παραπάνω ανυπέρβλητο ορισμό, δεν έχει ξεπεραστεί. Δεν μπορεί να γραφτεί κείμενο που να στοχεύει στη διάρκεια χωρίς να ανταποκρίνεται στις τρεις προϋποθέσεις της ενότητας: ενότητα του μύθου (ή αλλιώς της υπόθεσης), ενότητα χώρου και ενότητα χρόνου. Και όλα τα κείμενα που γράφτηκαν στον 20ό αιώνα κατά παράβαση του παραπάνω ορισμού αυτού θα έμεναν σε πειραματικό επίπεδο και δεν θα άντεχαν στον χρόνο.
Ο ορισμός, όπως και το σύνολο της «Ποιητικής», δεν αφορά μόνο την τραγωδία. Οπως είναι γενικά παραδεκτό, πρόκειται για το πρώτο κείμενο θεωρίας της λογοτεχνίας που μαζί με το μεταγενέστερο «Περί ύψους» του Λογγίνου συνιστούν τα θεμέλιά της.

Το σημαντικότερο έργο του Εριχ Αουερμπαχ «Μίμησις» έχει τις ρίζες του στον Αριστοτέλη.
Οι νεότεροι θεωρητικοί που χρησιμοποιούν κατά κόρον τον όρο «ποιητική» (λ.χ. ο Τοντορόφ έχει γράψει ολόκληρο βιβλίο με τίτλο «Η ποιητική της πρόζας») στον Αριστοτέλη παραπέμπουν, ακόμη και εκείνοι που τον απορρίπτουν. Και είναι εντυπωσιακό ότι ενώ οι τελευταίοι θεωρούν σημαντικότερο τον Πλάτωνα, χρησιμοποιούν αριστοτελικούς όρους.
Αλλά το πού συγκλίνουν και πού αποκλίνουν οι θεωρίες των δύο μεγαλύτερων φιλοσόφων της αρχαιότητας είναι ένα τεράστιο ζήτημα. Ποιες, για παράδειγμα, είναι οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές ανάμεσα στις υποστασιοποιημένες «ιδέες» του Πλάτωνα και τις «μορφές» του Αριστοτέλη; Ας σημειώσουμε εδώ ότι ο μαθητής (ο Αριστοτέλης) ξεκινά από τον δάσκαλό του (τον Πλάτωνα) για να κινηθεί στο πεδίο που έχει ο ίδιος δημιουργήσει. Και τούτο, μολονότι αυτονόητο, έχει μεγαλύτερη σημασία από τη μια φορά κι έναν καιρό διάσημη θεωρία περί «δια-φωράς» του Ντεριντά.

Η παραγωγική σκέψη
Τα διασημότερα έργα του Αριστοτέλη, μαζί με την «Ποιητική», είναι τα «Πολιτικά», τα «Ηθικά Νικομάχεια», τα «Φυσικά» (μαζί με το «Περί ουρανού») και βεβαίως η «Λογική», βασικό μάθημα επί αιώνες στα λύκεια της Δύσης (και στη χώρα μας).
Η επίδρασή του στον Καντ και στον Χέγκελ είναι εμφανέστατη. Δεδομένου ότι ο Μαρξ μετέφερε στο πεδίο του ιστορικού υλισμού τη χεγκελιανή διαλεκτική, θα λέγαμε ότι και ο ιδρυτής του διαλεκτικού υλισμού ήταν κατά μία έννοια αριστοτελικός, αν μάλιστα λάβουμε υπ' όψιν την παρατήρηση του Μπέρτραντ Ράσελ ότι ο Μαρξ υπήρξε ο τελευταίος οικοδόμος ενός μεγάλου συστήματος στη φιλοσοφία.
Ο Αριστοτέλης επιχείρησε το επίσης αδιανόητο για έναν φιλόσοφο: να συνδυάσει τη φιλοσοφία με την επιχειρηματολογία του κοινού νου - και αυτό αποτελεί γνώρισμα μόνο των μεγάλων δασκάλων. Η ουσία και το παράδειγμα της διδασκαλίας δεν διατυπώθηκαν από κανέναν άλλον ως σήμερα με την ελλειπτικότητα και την ακρίβεια που διακρίνουμε στο αριστοτελικό έργο.
Η φιλοσοφία και η σκέψη του Αριστοτέλη είναι κατά κύριο λόγο παραγωγική (από το γενικό στο μερικό). Το αντίθετό της, η επαγωγική σκέψη, αναπτύχθηκε αργότερα στην Αλεξάνδρεια. Στις μέρες μας είναι και οι δύο απαραίτητες, ανάλογα με το αντικείμενο και τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσει ο καθένας τα επιχειρήματά του. Η διαφορά τού τότε με το τώρα είναι ωστόσο τεράστια. Η παιδεία για τον Αριστοτέλη ήταν μέσον ατομικής ολοκλήρωσης, σαν να λέμε αυτοσκοπός, και όχι μέσον επαγγελματικής ή κοινωνικής ανάδειξης όπως σήμερα.

Αριστοτέλης και Μέγας Αλέξανδρος
Στην «Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας» ο Μπέρτραντ Ράσελ θεωρεί «μηδαμινή» την επίδραση του Αριστοτέλη στον διασημότερο μαθητή του: τον Μ. Αλέξανδρο, για τον οποίο μάλιστα γράφει, παραθέτοντας τον Α. Γ. Μπεν, πως ήταν «υπερφίαλος, μέθυσος, σκληρός, εκδικητικός και άξεστα δεισιδαίμων» και πως συνδύαζε «τα ελαττώματα ενός ορεσίβιου σκωτσέζου οπλαρχηγού με την εξαλλοσύνη ενός ανατολίτη δεσπότη».
Εντάξει, οι πρωθύστεροι ψόγοι δεν είναι κάτι σπάνιο στην παγκόσμια σκέψη, ιδίως αν πρόκειται για την περιοχή των ιδεών. Ο Χέγκελ, όμως, κρίνοντας από τη σταδιοδρομία του Αλεξάνδρου, αποφαίνεται πως αποδεικνύει την πρακτική χρησιμότητα της φιλοσοφίας, θυμίζοντας έτσι και το πρακτικό (διδακτικό) περιεχόμενό της που αποτελούσε ακράδαντη πεποίθηση του Αριστοτέλη.
Πρωθύστερο είναι και το επιχείρημα ότι ενώ ο φιλόσοφος έλεγε πως ιδεώδης πολιτεία είναι εκείνη που δεν υπερβαίνει τους 100.000 κατοίκους, ο μαθητής του δημιούργησε την πρώτη τεράστια αυτοκρατορία στον κόσμο. Απόδειξη ότι πολλούς αιώνες αργότερα η ιδέα της πόλης-κράτους, έστω και υπό διαφορετικές συνθήκες, αποκτά νέα μορφή με τις πόλεις της ιταλικής Αναγέννησης. (Άλλωστε, αναγέννηση σημαίνει και αναγέννηση της ιδέας της πόλης.)
Αλλά γιατί η ιδέα της ενότητας του κόσμου, έστω και μέσω των πολεμικών επιχειρήσεων, δεν είναι μεταφορικά, ας πούμε, της κοσμοαντίληψης ότι εφόσον υπάρχει ενότητα σε όλα τα αισθητά και τα υπεραισθητά (που προκύπτει ευθέως από την αριστοτελική διδασκαλία) να μη δημιουργηθεί και ένα ενιαίο πολυεθνικό κράτος; Αν δεν συνέβαινε αυτό, το πολιτιστικό έργο του Αλεξάνδρου δεν θα μπορούσε να αιτιολογηθεί. Γιατί η πράξη, όταν έχει τέτοιους στόχους, προκύπτει πάντοτε από τη διδασκαλία.

Ολοκληρωμένη εκπαίδευση
Οι μεταμοντερνιστές ή, τέλος πάντων, εκείνοι τους οποίους χαρακτηρίζουμε έτσι, δηλαδή μια γενιά σχετικιστών η οποία αναδύθηκε εξαιτίας της πνευματικής κόπωσης που χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό σήμερα την κουλτούρα και κατ' εξοχήν την ακαδημαϊκή εκπαίδευση στη Δύση, απορρίπτουν τον Αριστοτέλη. Είναι λίγο-πολύ αναπόφευκτο ένας σχετικιστής να θεωρεί τον συστηματικό ως αντίπαλό του.
Η εξειδίκευση σήμερα έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό που το αριστοτελικό παράδειγμα, αυτό της ολοκληρωμένης εκπαίδευσης, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα. Πριν από κάμποσα χρόνια ο Ρόμπερτ Γκρέιβς έγραφε πως «το να ξέρει κανείς μόνον ένα πράγμα σημαίνει πως διαθέτει το μυαλό ενός βαρβάρου». Θα μπορούσε να το έχει πει - άλλωστε το είπε με διαφορετικά λόγια εδώ κι εκεί - ο μεγάλος Σταγιρίτης.
Η μόρφωση και η καλλιέργεια τον καιρό του Αριστοτέλη ήταν έννοιες ταυτόσημες - όχι πλέον σήμερα, και τούτο συνιστά ένα από τα σοβαρά προβλήματα του σύγχρονου κόσμου. Μπορεί κάποιος να γνωρίζει ένα γνωστικό αντικείμενο σε πλάτος και σε βάθος, αλλά να μην είναι μορφωμένος άνθρωπος, δηλαδή ολοκληρωμένη προσωπικότητα.
Οι κοινωνίες των ημερών μας περισσότερο από το να παρέχουν τη γνώση ενδιαφέρονται να τη διαχειριστούν. Αυτό έχει τεράστιες συνέπειες στο πεδίο της εξουσίας, δηλαδή της πολιτικής όπου μοιάζει να έχει χαθεί η αριστοτελική αρχή της αρετής, με άλλα λόγια η σχέση της ηθικής με την πολιτική.
Η ολοκληρωμένη εκπαίδευση είναι αίτημα που χρονολογείται ήδη από τη δεκαετία του 1950. Τη σημασία και την κρισιμότητά της τόνισε ο Αλντους Χάξλεϋ σε ένα από τα μαθήματά του με τίτλο «The Integrated Education» (Η ολοκληρωμένη εκπαίδευση) στο Πανεπιστήμιο της Σάντα Μπάρμπαρα στην Καλιφόρνια το 1959.
Τα κείμενα αυτών των μαθημάτων συγκεντρώθηκαν σε έναν τόμο που εκδόθηκε με τίτλο «The Human Situation» (Η ανθρώπινη κατάσταση). Το βιβλίο δυστυχώς δεν έχει εκδοθεί στα ελληνικά. Τον πολυμαθή εκείνον συγγραφέα, ο οποίος στο μυθοπλαστικό και δοκιμιακό του έργο καλύπτει ένα τεράστιο πεδίο του επιστητού, γι' αυτό και χαρακτηρίστηκε αναγεννησιακός, θα μπορούσαμε κατά τη γνώμη μου πολύ ευκολότερα να τον ονομάσουμε αριστοτελικό.
Η Ευρώπη εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να είναι και σήμερα αριστοτελική. Η ιδέα περί «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», λ.χ., για όσους τουλάχιστον δεν περιορίζονται στο να την αντιμετωπίζουν ως απλή διαδικασία τεχνικής φύσεως, είναι στον πυρήνα της αριστοτελική. Και ας την απειλούν τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια.
Δεν υπάρχει όραμα ενότητας που να μην προϋποθέτει τον Αριστοτέλη. Εκπαίδευση και αρετή - αυτό είναι το παράδειγμα του Σταγιρίτη, πέραν του φιλοσοφικού του έργου. Στην εκπαίδευση, άλλωστε, έλεγε πρόσφατα σχετικά ο πρώην πρόεδρος της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας, Αλαν Γκρίνσπαν, πρέπει να βασίσουν το μέλλον τους οι σημερινές κοινωνίες. Με μια διαφορά εν τούτοις. Ο Αριστοτέλης έβλεπε την εκπαίδευση απολύτως συνυφασμένη με την αρετή - και όχι με την κουλτούρα του χρήματος. Και η αρετή έχει δύο μορφές: είναι και πρακτική και θεωρητική. Μόνον η δεύτερη, όμως, οδηγεί στην ευδαιμονία.