Το ταξίδι της γνώσης του Θαλή του Μιλήσιου

 

Κάποτε ο Θαλής ο Μιλήσιος αποφάσισε να πάει ένα ταξίδι στον τότε γνωστό κόσμο, για να αποκτήσει γνώση και εμπειρία. Ο ίδιος ήταν έμπορος, έτσι θα μπορούσε αναζητώντας τη γνώση ενδεχομένως να αποκομίσει και κάποιο κέρδος. Γιατί καλό να ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα, καλό να αναπτύσσεις την επιστήμη, συναρπαστικό και ενδιαφέρον να ξεπερνάς τα όρια των δυνατοτήτων σου, αλλά πάντα υπάρχει και η ανάγκη να καλύπτεις τις ανάγκες σου.

Φόρτωσε λοιπόν εμπορεύματα και ξεκίνησε για την Ανατολή. Σε κάθε καινούργια πόλη που ανακάλυπτε ένιωθε ότι πλησίαζε σε μία γνώση βαθύτερη που τον συνάρπαζε. Κρατούσε λοιπόν τα εμπορεύματά του, για να πιάσει ακόμα καλύτερη τιμή, και για να έχει κάτι ακόμα πιο πολύτιμο για να ανταλλάξει. Με κόπο έφτασε στον προορισμό του: Την Βαβυλώνα. Σε αυτή την πανάρχαια πόλη, που ήδη είχε πέσει σε παρακμή, ένιωθε ότι κάτι τον τραβούσε σαν μαγνήτης, στον αρχαίο ναό του Θεού Μαρντούκ.

Στην αγορά πούλησε το εμπόρευμά του, και με αρκετό χρυσό πλέον εισήλθε στο ναό. Εκεί συνάντησε τον αρχιερέα, του συστήθηκε, και ο κάθε σοφός με επιχειρήματα έδειξε στον άλλον την δύναμή του. Ο Θαλής του είπε για την ακρίβεια της γεωμετρίας και ότι η αρχή του κόσμου βρίσκεται στο νερό. Ο Αρχιερέας όμως του είπε ότι στη Φύση, στον άνθρωπο και στα άστρα δεν υπάρχουν ευθείες, παρά μόνο κύκλοι και περιοδικότητα. Ο Θαλής με ενδιαφέρον του ζήτησε τα συμπεράσματα των κύκλων που κατέγραψαν οι ιερείς. – Όχι Θαλή, αυτή είναι μία γνώση που ανήκει μόνο στο ιερατείο μας, ήταν η απάντηση.

Δυστυχισμένος ο Θαλής απόστασε στο πανδοχείο απέναντι. Τι κρίμα να φτάσει στη πηγή και να μην μπορέσει να πιει νερό. Ένα χτύπημα στην πόρτα τον ξάφνιασε. Ένας παράξενος ιερέας μπήκε, κουβαλώντας μια στοίβα πήλινες πλάκες, και του είπε:

«Περίμενα μια ζωή κάποιον που θα μπορούσε να εκτιμήσει αυτές τις πλάκες. Κάθε μέρα που έτυχε και έβλεπα κάτι σε μία πλάκα του ναού, την θυμόμουνα, και στο σπίτι μου χάραζα μία καταγραφή. Είμαι βέβαιος ότι από αυτές τις πλάκες θα καταλάβεις τους κύκλους των άστρων. Τι θα σου κοστίσει; 100 χρυσά.» 

Για τον Θαλή το ποσό ήταν σχεδόν όλη η περιουσία του, αλλά χωρίς δισταγμό, τα έδωσε και την ίδια νύχτα έφυγε, για να συνεχίσει το ταξίδι του στην Αίγυπτο.

Ο Θαλής εκεί συνομίλησε με τους ιερείς. Αυτοί ακούγοντας ότι ήταν μεγάλος γεωμέτρης, του ζήτησαν να υπολογίσει το ύψος της πυραμίδας. Για τον Θαλή ήταν πολύ εύκολο. Χάραξε στην άμμο ένα σημάδι με μήκος ίσο με το ύψος ενός ραβδιού. Τη στιγμή που η σκιά του ραβδιού άγγιζε το σημάδι, σημάδεψε τη σκιά της πυραμίδας. Ήταν φανερό ότι το ύψος της πυραμίδας ήταν το μήκος της σκιάς της, εκείνη τη στιγμή. 

Ένα δεύτερο πρόβλημα που του βάλανε ήταν ότι με τις πλημμύρες του Νείλου χανόντουσαν τα όρια των χωραφιών. Ο Θαλής τοποθέτησε πασσάλους μακριά από το ποτάμι και από αυτούς έδεσε σχοινιά. Σε κάθε όριο χωραφιού έκανε ένα κόμπο. Έτσι τα σύνορα δεν χανόντουσαν και κομβέω από τότε σήμαινε υπολογίζω κάτι ακριβώς με κόμπους.

 

Μετά από καιρό ο Θαλής έφτασε στη πατρίδα του τη Μίλητο, σοφότερος αλλά όχι πλουσιότερος. Οι υπόλοιποι έμποροι, βρήκαν την ευκαιρία να τον κοροϊδεύουν που έκανε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι χωρίς κέρδος και του λέγανε ότι είναι μεγάλη ηλιθιότητα να ασχολείται με τη φιλοσοφία και όχι με το κέρδος. Ο Θαλής πλέον γνώριζε τους κύκλους των άστρων και της Φύσης. Έτσι ήξερε ότι κάθε έκλειψη επαναλαμβάνεται μετά από 223 φεγγάρια, η ηλιακή δραστηριότητα έχει περίοδο 11 χρόνια, και η μητέρα Γη δίνει τους καρπούς της τηρώντας μία περιοδικότητα και ισορροπία με τον Ήλιο και τη Σελήνη.

Ο Θαλής προαγόρασε όλο το λάδι της Μιλήτου εκείνη τη χρονιά. Ήταν μία μέτρια χρονιά λαδιού, και ο Θαλής γέμισε όλες τις αποθήκες του, ρισκάροντας όλη την περιουσία του και γενόμενος περίγελος των εμπόρων. Οι επόμενες δύο χρονιές δεν βγάλαν καθόλου λάδι. Από ολόκληρη την Ιωνία ερχόντουσαν να αγοράσουν λάδι από τον Θαλή, πληρώνοντας τον αδρά, και κάνοντας τον πλέον τον πλουσιότερο έμπορο της Μιλήτου.

Από τότε, οι έμποροι δεν τόλμησαν να ξανακοροϊδέψουν τον Θαλή, και τον προέτρεπαν κιόλας να ασχολείται με τη φιλοσοφία του που είναι ύψιστη επιστήμη και να μην αναλώνεται πια με το εμπόριο, μία ποταπή ενασχόληση της αγοράς.

Τι Πρεσβεύει η Σωκρατική φιλοσοφία για την ψυχή του Ανθρώπου;

«Ω ψυχή μου, μην ποθείς αθάνατη ζωή, μονάχα επιδίωκε ό,τι μπορείς να κατορθώσεις».

Διαβάστε ένα αποκαλυπτικό κείμενο για το πώς βλέπει το θέμα της ψυχής η Επιστήμη, αλλά και η Θρησκεία, για την οποία η ύπαρξη της ψυχής είναι μία θεμελιώδης και ακλόνητη αρχή! Κι όχι μόνο! Τι πρεσβεύει η σωκρατική φιλοσοφία για την ψυχή του ανθρώπου;
Ευθύς εξ αρχής θα πρέπει να πούμε ότι με τον όρο «ψυχή», καλούμε την ζωτική αρχή, που ξεχωρίζει στη φύση τα ζώα από τα άψυχα όντα. Μια παραπέρα διάκριση μεταξύ του ανθρώπου και των ζώων θέτει το πρόβλημα ενός πιο συγκεκριμένου ορισμού της ανθρώπινης ψυχής, ενός ορισμού που να εξηγεί με την παρουσία της ψυχής. την πνευματικότητα (λογική, ευαισθησία, ηθική κλπ.) που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα.
Το πρόβλημα της ψυχής, όπως είναι ευνόητο, τέθηκε από τη φιλοσοφία και τη θρησκεία και αυτός ο λόγος που θα γίνουμε πιο διεξοδικοί στην ανάπτυξη των επιχειρημάτων μας.
Η φιλοσοφική έννοια της ψυχής
Η αρχαία ελληνική φυσιοκρατία των προσωκρατικών δεν είχε μια πραγματική έννοια της ψυχή και γι’ αυτό δέχτηκε μια ουσία –ο αέρας κατά τον Aναξιμένη ή η φωτιά κατά τον Ηράκλειτο– ως αρχή της ζωής του σύμπαντος και επομένως και του ανθρώπου.
Ο Πλάτωνας διετύπωσε την πλήρη θεωρία της ψυχή: είναι ουσία άυλη, άφθαρτη και επομένως αθάνατη· από αυτήν εξαρτώνται η γνώση και η ηθικότητα του ανθρώπου.
Ο Αριστοτέλης όρισε την ψυχή μορφή μιας ύλης, έτσι που το άτομο παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα της στενής τους αλληλοσύνδεσης. Με τον τρόπο αυτό όμως η ψυχή δεν μπορεί να υπάρχει πλέον μετά τον θάνατο.
Η χριστιανική διδασκαλία για την ψυχή, ουσιαστικά πολύ πλησιέστερη στη θεωρία του Πλάτωνα, προσπάθησε σε όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα να συμβιβάσει τον αριστοτελισμό με την αρχή της αθανασίας. Αλλά η φιλοσοφία της Αναγέννησης απέδειξε το ασυμβίβαστό τους και επανεξέτασε το αριστοτελικό κείμενο ανεξάρτητα από θρησκευτικές προκαταλήψεις.
Από τον Ντεκάρτ η ψυχή θεωρήθηκε, κατά τον τρόπο του Aγίου Αυγουστίνου, ως ατομική συνείδηση στην οποία μπορούμε να ξαναβρούμε τον Θεό και ως πηγή κάθε βεβαιότητας. Αλλά και ο Ντεκάρτ δέχτηκε την ψυχή ως πνευματική ουσία.
Η νομιναλιστική πολεμική που ακολούθησε εναντίον της έννοιας της ουσίας, πρώτα τον 17o και αργότερα τον 18o αι., αποκάλυψε ότι η έννοια της ψυχής - ουσίας είναι κενή και αδιανόητη. Συγχρόνως η εμπειριοκρατία, με την ανακάλυψη του ψυχικού συνειρμού, επεξεργάστηκε την ιδέα της ψυχή ως δέσμης αισθήσεων.
Η κατεύθυνση της εμπειριοκρατίας επηρέασε και τον Καντ, που πίστευε ότι η συζήτηση για την ψυχή δεν μπορούσε να καταλήξει πουθενά. Ο μετακαντιανός ιδεαλισμός μετατόπισε το ενδιαφέρον του προς υπερατομικές οντότητες (απόλυτο Εγώ, Πνεύμα, Ιστορία), ενώ ο θετικισμός ξαναγύρισε στην αντίληψη του συνειρμού, που υποστήριζε η εμπειριοκρατία για την ψυχή.
Η θρησκευτική έννοια της ψυχής
Η χριστιανική θρησκεία διδάσκει ότι η ψυχή είναι μια ουσία άυλη, αθάνατη, δημιούργημα του Θεού, η οποία ρυθμίζει τη ζωή του σώματος.
Ωστόσο, αίσθηση προκάλεσε στον γράφοντα μία τηλεοπτική εκπομπή υπό τον τίτλον: «Ανιχνεύσεις», που παρουσιάζει ο εκλεκτός συνάδελφος κ Παντελής Σαββίδης στον κρατικό τηλεοπτικό δίαυλο ΕΤ-3, όπου ο προσκεκλημένος του και γνωστός κληρικός και θεολόγος κ Νικόλαος Λουδοβίκος, κάτοικος Πανοράματος Θεσσαλονίκης, ανέπτυξε την συγκλονιστική θεωρία περί μιας μορφής ύλης της ψυχής, που είναι συστατικό στοιχείο για την προσδοκώμενη ανάσταση!
Μάλιστα, για να ενισχύσει την επιχειρηματολογία του, ανέφερε διάφορους Πατέρες της Εκκλησίας, μεταξύ των οποίων και τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης, που έχει κάνει ειδική αναφορά στη θεωρία αυτή!
Παρά ταύτα, να πούμε ότι ο άνθρωπος αποτελείται από ψυχή και σώμα: η ψυχή είναι αυτόνομη γιατί είναι πνεύμα ενώ το σώμα είναι ύλη. «Η ψυχή είναι το πνευματικό μέρος του ανθρώπου, με το οποίο αυτός ζει, αντιλαμβάνεται και είναι ελεύθερος».
Κατά τη διάρκεια της ζωής υπάρχει ενότητα ψυχής και σώματος και ο άνθρωπος συνθέτει μέσα του, με την ίδια τη σωματική του υπόσταση, τα στοιχεία του υλικού κόσμου, έτσι που αυτά μέσα από τον άνθρωπο φτάνουν στην έσχατη τελείωσή τους και αποκτούν φωνή για να υμνήσουν ελεύθερα τον Δημιουργό.
Με τον θάνατο η ψυχή χωρίζεται από το σώμα και εξακολουθεί να υπάρχει αιώνια. Η ψυχή με την αθάνατη φύση της μπορεί από μόνη της vα αντιπροσωπεύει ολόκληρη την ανθρώπινη προσωπικότητα, που είναι υπεύθυνη απέναντι στον Θεό για κάθε πράξη που έκανε στη Γη.
Η χριστιανική αυτή αντίληψη δεν βρίσκει αντιστοιχία σε όλες τις θρησκείες και ακόμα και μέσα στον χριστιανικό κόσμο μερικές λαϊκές αντιλήψεις προϋποθέτουν ιδέες περί ψυχή που διαφέρουν από τα διδάγματα της Εκκλησίας.
Στην ιστορία των θρησκειών διατυπώθηκαν πολυάριθμες αντιλήψεις πάνω στο τι κατά προσέγγιση μπορεί να είναι αυτό που λέγεται ψυχή Μπορούμε όμως να προσπαθήσουμε να δώσουμε μια τυπολογική ταξινόμηση, ανατρέχοντας σε δύο στοιχειώδεις αντιλήψεις που μπορούν να συνδυαστούν κατά διαφόρους τρόπους: τη δυναμική αντίληψη και την περσοναλιστική αντίληψη.
Δυναμική είναι αυτή που βλέπει κυρίως την ψυχή ως απρόσωπη δύναμη που κάνει το σώμα να ζει. Μερικές φορές η δύναμη αυτή εδρεύει σε ένα μέρος του σώματος ή ταυτίζεται απόλυτα με αυτό.
Άλλες φορές η ψυχή νοείται ως ζωτική πνοή, όπως η ίδια η αναπνοή του ανθρώπου: το ινδικό ατμάν, το ελληνικό ψυχή, το λατινικό animus π.χ., όλες λέξεις, που εκφράζουν διάφορες αντιλήψεις περί της ψυχής, προέρχονται από ρίζες που σημαίνουν την πνοή του ανέμου ή της αναπνοής.
Η ίδια η λέξη πνεύμα (όπως και το λατινικό spiritus), με το οποίο χαρακτηρίζεται η ουσία της ψυχή, σήμαινε αρχικά τόσο τον άνεμο όσο και την αναπνοή. Και στο σημείο αυτό μπορούμε να θυμηθούμε πως και στη βιβλική περιγραφή της δημιουργίας του ανθρώπου, ο Θεός «ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού (του ανθρώπου) πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γένεσις, Β, 7).
Περσοναλιστική αντίληψη, αντίθετα, είναι αυτή που θεωρεί την ψυχή εικόνα του προσώπου, με μορφές που κατά κάποιο τρόπο απεικονίζουν το ζωντανό άτομο. Χαρακτηριστική στην περίπτωση αυτή είναι η ψυχή σκιά, της οποίας με μορφικά στοιχεία προέρχονται από την εμπειρία των πραγματικών σκιών που ρίχνουν τα σώματα. Μια παρόμοια αντίληψη βρίσκουμε π.χ. στην ετρουσκική θρησκεία.
Ψυχιατρική και ψυχολογία
Όπως δείχνει η ετυμολογία των λέξεων (ψυχολογία = επιστήμη της ψυχής, ψυχιατρική = ιατρική της ψυχής), οι επιστήμες αυτές μελετούν τις ψυχικές λειτουργίες (συναίσθημα, νόηση, συνείδηση κλπ.) και τις αμοιβαίες σχέσεις τους, τα διάφορα επίπεδα ωριμότητας ή τις ανωμαλίες.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι τελευταίως όλο και πληθαίνουν οι πανεπιστημιακές σχολές που μελετούν το θέμα της ψυχής (για παράδειγμα, στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών υπάρχει ειδικό τμήμα Ψυχολογίας), ενώ ακόμη και οι τηλεοπτικές εκπομπές θεωρούν απαραίτητη την παρουσία ενός ψυχολόγου για κάθε θέμα που συζητούν.
Και δεν θα μιλήσουμε, ασφαλώς, για την ψυχιατρική επιστήμη η οποία πολλές φορές καλείται να δώσει απαντήσεις και να εξηγήσει διάφορες δυσερμήνευτες ή δυσεξήγητες συμπεριφορές ατόμων της κοινωνίας…
Η ανθρωπολογία του Πλάτωνος και η θεωρία περί ψυχής
Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο «Προσεγγίσεις στον Πλάτωνα», από την Ομάδα Μελέτης Ελλήνων Συγγραφέων του 1ου Λυκείου Κερατσινίου, θα διαπιστώσει ότι:
«Τρεις είναι οι σφαίρες, που κινείται ο φιλοσοφικός στοχασμός του Πλάτωνος: α) ο αισθητός κόσμος, β) ο κόσμος των Ιδεών και γ) ο υπερβατικός κόσμο; της Ιδέας του αγαθού ή του Θεού. Κεντρική έννοια της πλατωνικής φιλοσοφίας, που απλώνεται και στους τρεις αυτούς κόσμους είναι η έννοια της ψυχής. Η πλατω­νική έννοια περί ανθρώπου, η ανθρωπολογία του φιλοσόφου, δεν νοείται χωρίς τον αγώνα, που διεξάγεται στους διάλογους για την αξία της ψυχής και χωρίς την μέρι­μνα για την παιδεία της και την μεταφυσική της τύχη και σωτηρία.
Η έννοια της ψυχής ταυτίζεται με την έννοια της προσωπικότητας του ανθρώπου, έχει μεταφυσι­κή ρίζα, και τούτο σημαίνει, ότι η ψυχή ως προσωπική μονάδα είναι αιώνια. Η κατα­νόηση της ουσίας της ψυχής συμπίπτει με την ερμηνεία των δυνάμεων, που την συνι­στούν και γενικώς με την ερμηνεία της όλης πνευματικής ζωής. Επειδή όμως η ψυχή και η ιδέα ανταποκρίνονται η μία στην άλλη, η ερμηνεία της ψυχής είναι αδύνατον να γίνει χωρίς συνεχή αναφορά στον κόσμο των ιδεών.
Ο ηθικός αγώνας του ανθρώπου μέσα στην πολιτεία, όπως και ο μόχθος του για την απόκτηση της επιστημονικής γνώσεως, είναι κεφάλαια της ψυχικής ζωής, και αυτά είναι δυνατόν να κατανοηθούν, μόνον εφόσον αποκτήσουμε σαφή γνώση για την ουσία της ψυχής και για τους τρόπους, με τους οποίους η ψυχή εκφράζεται και δρα. Ο Πλάτων όμως εκτός από την ατομική ψυχή, η οποία είναι το αιώνιο στοιχείο του ανθρώπου, παραδέχεται και μία ψυχή του κόσμου, μία ψυχή του σύμπαντος, η οποία είναι στοιχείο καταστατικό της δομής του κόσμου.
Η έννοια αυτή της ψυχής του σύμπαντος είναι γνήσια Ελληνική και κατάγεται από την προσωκρατική φιλο­σοφία, ενώ η έννοια της ατομικής ψυχής έρχεται από την ορφική και πυθαγόρεια διδασκαλία. Όμως στον Πλάτωνα η θρησκευτική αυτή ιδέα περί ατομικής ψυχής μεταβάλλεται σε φιλοσοφική και θεμελιώνεται και διαφωτίζεται με κριτήρια λογικά. Η ψυχή γίνεται το κέντρο της γνώσης και της αυτοσυνειδησίας.»
Η ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΟΝ «ΦΑΙΔΩΝΑ»
Εάν θελήσουμε τώρα να κάνουμε μία ευρύτατη περίληψη του διαλόγου του Πλάτωνος, όπως είναι ο «Φαίδων», μέσα στον οποίο θα αναζητήσουμε και τις σκέψεις του Σωκράτους περί ψυχής, αφού ο Πλάτων, κατά βάσιν, απεικόνιζε τις απόψεις του διδασκάλου του, θα παρακολουθήσουμε τις σκέψεις της Ομάδας Μελέτης Ελλήνων Συγγραφέων, η οποία, μέσα στο έργο «Προσεγγίσεις στον Πλάτωνα» γράφει, μεταξύ άλλων, και τα εξής:
Βρισκόμαστε στον Φλειούντα, πόλη στα νοτιοδυτικά της Κορίνθου, κάπου ανάμεσα στην Σικυωνίδα και την Αργολίδα, δύο ή τρεις μήνες μετά τον θάνατο του Σωκράτους. Ένας Φλειάσιος, οπαδός του φιλοσόφου Πυθαγόρα, ο Ερράτης, παρακαλεί τον Φαίδωνα, μαθητή του Σωκράτους και αυτόπτη μάρτυρα των τελευταίων στιγμών του μεγάλου δασκάλου, να τού αφηγηθεί το τέλος του Σωκράτους και ό,τι είπε, πριν πεθάνει.
Ο Φαίδων δέχεται να μιλήσει και αρχίζει να αφηγείται την συζήτηση, που έγινε στην φυλακή μεταξύ των Σωκράτους και των μαθητών και φίλων του, την τελευταία ημέρα της ζωής του. Έτσι, αρχίζει εκθέτοντας την ψυχολογική κατάσταση και τα ονόματα των παρευρισκομένων (Πλάτωνος Φαίδων, κεφ. 1-2).
Οι φίλοι και οι μαθητές του Σωκράτους έρχονται στην φυλακή. Με αφορμή την θλιβερή αποχώρηση της γυναίκας του Ξανθίππης, ο Σωκράτης παρατηρεί, ότι ο στε­νός σύνδεσμος μεταξύ του ευχάριστου και του λυπηρού θα μπορούσε να αποτελέσει θέμα κάποιου μύθου του Αισώπου.
Ο Κέβης ρωτά τον Σωκράτη, με αφορμή την απορία του ποιητή Ευήνου, γιατί στιχούργησε τους μύθους του Αισώπου στην φυλα­κή. Ο φιλόσοφος απαντά, ότι το έκανε, επειδή ήθελε να εξηγήσει κάποιο όνειρο του και εύχεται να τον ακολουθήσει και ο Εύηνος σε αυτήν την καλλιτεχνική δραστη­ριότητα ύστερα από λίγο.
Ο Σιμμίας εξεπλάγη, όταν άκουσε από τον φιλόσοφο, ότι επιδιώκει τον θάνατο, και ρωτά μαζί με τον Κέβητα την γνώμη του Σωκράτους για την αυτοκτονία. Ο Σωκράτης, τότε εξηγεί, ότι ο φιλόσοφος αποζητά τον θάνατο, χωρίς να έχει το δικαίωμα να αυτοκτονήσει. Και αυτό γιατί η ψυχή μας βρίσκεται σε μία "φυλακή" και ως κτήματα των θεών που είμαστε, κατά τον Σωκράτη, δεν επι­τρέπεται σε καμμία περίπτωση να διαπράξουμε αυθαίρετη απόδραση από αυτήν (την φυλακή) (Πλάτωνος, Φαίδων, κεφ. 3-6).
Στο άκουσμα των λόγων του Σωκράτους, ότι κανείς δεν πρέπει να αυτοκτονεί, ο Κέβης παρατηρεί, ότι θα ήταν βλακώδες να θέλει ο άνθρωπος να αποχωρίζεται τους θεούς, που φροντίζουν τους ανθρώπους και επιπλέον οι άνθρωποι αποτελούν χτή­ματα τους.
Ρωτάει, έτσι, τον Σωκράτη, γιατί πρέπει να επιθυμούμε τον θάνατο και εκείνος απαντά, ότι η ψυχή και στον Άδη θα βρει, πιθανότατα, ανθρώπους καλύτε­ρους από αυτούς, που είναι στην γη και ασφαλώς θεούς επίσης αγαθούς. Παράλληλα, δεν υπακούει σε σύσταση του δημίου, να διακόψει την συζήτηση (Πλάτωνος, Φαίδων, κεφ. 7-8).
Ο Σωκράτης, προσπαθώντας να αποκρούσει φαινομενική αντίφαση, λέει, ότι αν ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα είναι θάνατος, ο φιλόσοφος, επειδή παραμελεί το σώμα και φροντίζει την ψυχή, επειδή χωρίζει δηλαδή το σώμα από την ψυχή, διώχνει τον θάνατο. Έτσι ο φιλόσοφος στην ζωή κυνηγά την γνώση της αλήθειας. Σ' αυτήν φτάνει όχι με τις αισθήσεις, που μπορεί να τον ξεγελάσουν αλλά μόνο με την σκέψη, δηλαδή μέσω καθαρής διανοητικής εργασίας.
Πράγματι το σώμα με τις αδυναμίες του μόνον εμπόδια φέρνει στην ψυχή, που κυνηγά την γνώση της αλήθειας. Επομένως, η φιλοσοφία είναι εξάσκηση για τον θάνατο. Η αρετή συνίσταται στην απαλλαγή της ψυχής από τις επιθυμίες του σώματος (Πλάτωνος, Φαίδων, κεφ. 9-11).
Από το προηγούμενο συμπέρασμα του, ο Σωκράτης υποστηρίζει, ότι ο αληθινός φιλόσοφος του οποίου όλη η ζωή είναι προετοιμασία για τον θάνατο, χαίρεται, όταν πεθαίνει, καθώς μόνον μετά τον θάνατο, όταν δηλαδή η ψυχή είναι απαλλαγμένη από το σώμα, θα βρει την γνώση της αλήθειας.
Σύμφωνα με αυτό ο αληθινός φιλόσοφο; έχει την αληθινή ανδρεία, αφού δεν φοβάται τον θάνατο, και την αληθινή σύνεση, αφού παραμελεί το σώμα του και τις ηδονές, που αυτό μπορεί να του πρόσφερα· αντίθετα η σύνεση και η ανδρεία των πολλών είναι παρωδίες της αρετής και, κατά του ιδρυτές των μυστηρίων, αυτός που θα έχει καθαρθεί, θα κατοικεί στον Άδη με τους θεούς και με αγαθούς φίλους. Επομένως ο φιλόσοφος, που επιζητεί τον θάνα­το δεν πρέπει να τον φοβάται (Πλάτωνος, Φαίδων, κεφ. 12,13).
Σε ένσταση του Κέβητος, ότι η χαρά του φιλοσόφου, όταν πεθαίνει είναι δίκαιολογημένη μόνον υπό την προϋπόθεση, ότι η ψυχή είναι αθάνατη, ο Σωκράτης ανα­λαμβάνει να αποδείξει, ότι υπάρχει η αθανασία της ψυχής. Συνακόλουθα ο Σωκράτης υποστηρίζει, ότι, κατά γενικό κανόνα, το αντίθετο δίνει γέννηση στο αντί­θετο του και εξηγεί στην συνέχεια, ότι κάτι, που είναι μεγάλο, έγινε μεγάλο, εφόσον ήταν προηγουμένως πιο μικρό.
Εάν αυτό, λέει, αληθεύει, συνεπάγεται, ότι τα αντί­θετα διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς σταμάτημα. Π.χ. η κατάσταση της ζωής, αντί­θετη στην κατάσταση του θανάτου, διαδέχεται τον θάνατο.
Αυτό το πέρασμα από την μία κατάσταση σε μίαν άλλη μπορεί να πραγματοποιηθεί προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση, γιατί αν ένα πέρασμα δεν πραγματοποιείτο παρά μόνον προς μία κατεύθυνση, πάντα την ίδια, το κάθε τι θα έβρισκε τελικά μία σύγχυση σε μία ακίνη­τη μονάδα.
Άρα, από την αρχή αυτή, που εφαρμόζεται στην αντίθεση μεταξύ ζωής και θανάτου, προκύπτει ότι δεν πρέπει μόνο να υπάρχει, όπως το δείχνει η εμπειρία, πέρασμα μόνο από την ζωή προς τον θάνατο, αλλά επίσης πέρασμα και από τον θάνατο στην ζωή.
Ο θάνατος, λοιπόν, δεν είναι μια εξαφάνιση, αφού οι ψυχές των νεκρών βρίσκονται κάπου στον Άδη, για να μπορούν να επανέλθουν στην ζωή. Αν δεν υπήρχε η αναβίωση, η μετεμψύχωση, θα είχαμε ευθεία γραμμή από την ζωή στον θάνατο, και όχι κύκλο, οπότε τα πάντα θα εξαφανίζονταν (Πλάτωνος, Φαίδων, κεφ. 14-17).
0 διάλογος συνεχίζεται με μία παρατήρηση του Κέβητος, που θα φέρει το δεύτερο επιχείρημα. Ο Κέβης λέει, ότι, σύμφωνα με την θεωρία της ανάμνησης, έχουμε οπωσδήποτε μάθει παλαιότερα αυτό, που ξαναβρίσκει το μυαλό μας στο παρόν. Ο Σωκράτης επανέρχεται σε αυτήν την θεωρία και τονίζει, ότι η ανάμνηση παρουσιά­ζεται, όταν αναφερόμαστε σε μίαν έννοια ιδεατή, την οποία ίσως γνωρίσαμε, προτού να ζήσουμε σε αυτόν τον κόσμο.
Αυτό αποδεικνύεται, καθώς οι άνθρωποι, όταν καθοδηγούνται σωστά, βρίσκουν μόνοι του την αλήθεια, την οποία ποτέ πιο πριν δεν διδάχτηκαν στην ζωή. Άλλωστε κάθε ανάμνηση προϋποθέτει προηγούμενη γνώση, η οποία ανακαλείται στην μνήμη, όταν βλέπουμε όμοιες ή παρόμοιες παραστάσεις.
Μαζί με την ανάπλαση ομοίων παραστάσεων συνδέεται και η κρίση μας για την ομοιότητα ή μη αυτής της παράστασης προς την παλιότερη" επειδή η λειτουργία των αισθήσεων, από τις οποίες αποκτούμε τις παραστάσεις των αισθήσεων, αρχίζει με την γέννηση, οι ιδέες, με τις οποίες συγκρίνουμε τα αισθητά, είναι ήδη γνωστές, από εκείνη την στιγμή, καθώς θα έχουμε ασφαλώς γνωρίσει αυτές τις ιδέες πριν από την γέννηση.
Αν γνωρίζουμε κάποιες ιδέες πριν από την γέννηση ή αν έχουμε αυτές, καθώς γεννιόμαστε και για όλη μας την ζωή ή αν τις χάσαμε κατά την γέννηση, τις απο­κτούμε ύστερα με την βοήθεια των αισθήσεων, με την ανάμνηση, δηλαδή με την ανά­πλαση από όμοια ή ανόμοια.
Αν, λοιπόν, η πρώτη απόδειξη ήταν σωστή, τότε οι άνθρωποι για όλη τους την ζωή θα κατέχουν την γνώση της αλήθειας. Η πείρα, όμως, διαψεύδει αυτό ακριβώς. Από εδώ αληθεύει η δεύτερη. Οι ψυχές έλαβαν την γνώση πριν από την γέννηση μας και, όπως ήδη αποδείχτηκε, έχουν γνωστική δύναμη.
Άρα προϋπάρχουν της γεννήσεως. Μία τρίτη υπόθεση, ότι δηλαδή παίρνουμε την γνώση κατά την γέννηση και την αποβάλλουμε αμέσως κατά την διάρκεια της, είναι γελοία. Είναι ανάγκη, λοιπόν, μετά από αυτήν την λογική αναγκαιότητα, κατά την οποία δεχόμαστε την ύπαρξη των ιδεών και την γνώση τους πριν από την γέννηση μας, να δεχτούμε, ότι η ψυχή μας, αυτή που γνωρίζει αυτά, προϋπήρξε της γεννήσεως μας (Κεφ. 18-22).
Στην ερώτηση του Κέβητος σχετικά με την ύπαρξη της ψυχής μετά τον θάνατο, ο Σωκράτης απαντά, ότι, όπως αποδείξαμε μέχρι τώρα "ά,τι ξη γεννιέται απ' αυτό, που είναι πεθαμένο". Άρα, αν η ψυχή υπάρχει πριν από την γέννηση και αν γεν­νιέται, όταν έρχεται στην ζωή, αυτή της η γέννηση δεν έχει άλλη προέλευση παρά την κατάσταση του θανάτου. Τότε πώς δεν είναι απαραίτητο η ψυχή να υπάρχει, ιδίως μετά τον θάνατο της, μια και οφείλει να ξαναγεννηθεί;
Ο Σωκράτης κάνει εδώ την σύνδεση των δύο επιχειρημάτων: Των αντιθέτων και της ανάμνησης. Αν η ανάμνηση αποδεικνύει την ύπαρξη των ψυχών, το επιχείρημα των αντιθέτων αποδεικνύει, ότι οι ψυχές, που επιζούν, είναι εκείνες των πεθαμένων.
Αν η ψυχή υπάρχει πριν από την ενσώματη ζωή και αν δεν μπορεί να έρθει στην ζωή από καμμιά άλλη κατάσταση παρά μόνον από τον θάνατο, είναι απαραίτητο, αφού εγκαταλείψει το σώμα, να συνεχίζει να ζη, για να μπορέσει να ξαναγεννηθεί στην ζωή. Η ανάμνηση χρησιμοποιείται για την ολοκλήρωση του πρώτου επιχειρήματος.
Η ύπαρξη της ψυχής μετά τον θάνατο χαρακτηρίζεται, όπως άλλωστε και στην πρω­τύτερη ύπαρξη της, από την ικανότητα της σκέψης.
Tα δύο πρώτα επιχειρήματα αποτελούν ένα σύνολο, αλλά η απόδειξη της αθα­νασίας της ψυχής είναι ακόμα ελλιπής, όπως προσδιορίζει ο Πλάτων, δείχνοντας, ou ο Σιμμίας και ο Κέβης δεν έχουν ακόμα πειστεί, πώς η ψυχή μπορεί να διατηρηθεί μετά τον θάνατο. Για να συμπληρωθεί η σκέψη, δεν μένει παρά να αποδειχτεί, ότι η ψυχή ανήκει στην φύση των εννοιών, είναι άρα απλή και ασώματη (Πλάτωνος Φαίδων, Κεφ.23).
Η βάση, στην οποία στηρίζεται το τρίτο επιχείρημα είναι, ότι "το όμοιο είναι γνω­στό από το όμοιο". Είναι ανάγκη, όμως, να μελετηθεί βαθύτερα το θέμα του θανά­του, με σκοπό να νικηθεί τελικά ο φόβος του.
Ο Σωκράτης επιχειρεί την απόδειξη του τρίτου επιχειρήματος λέγοντας, πως κάθε τι σύνθετο μπορεί να διαλυθεί, κάθε απλό, όμως, είναι αδιάλυτο. Αυτό, που αλλοιώνεται συνεχώς, είναι σύνθετο, ενώ το αναλλοίωτο είναι απλό. Tα αισθητά είναι αντιληπτά με τις αισθήσεις, ενώ οι ιδέες, που είναι αόρατες, γίνονται αντιληπτές με το πνεύμα.
Από τα όντα άλλα είναι ορατά και άλλα αόρατα, και από αυτά τα ορατά είναι μεταβλητά, ενώ τα αόρατα αμετάβλητα και αναλλοίωτα. Από αυτά τα δύο συστατι­κά του ανθρώπου είναι: το σώμα ορατό και η ψυχή αόρατη.
Επειδή, όμως, τις ιδέες τις αντιλαμβανόμαστε μόνο με την ψυχή - και τις αντιλαμβανόμαστε καλύτερα, όσο περισσότερο η ψυχή είναι απαλλαγμένη από την επιρροή του σώματος - η ψυχή είναι όμοια με τις αθάνατες και αναλλοίωτες ιδέες, ενώ το σώμα με τα αισθητά.
Επειδή η ψυχή μοιάζει με το θείο και την αρχικότητα, συνεπάγεται ότι, αφού είναι όμοια με το θείο και τις ιδέες, έχει και όλες τις ιδιότητες τους. Είναι δηλαδή θεία, αθάνατη, νοητή, απλή, αδιάλυτος, καθώς δεν μπορεί να διαλυθεί από τον άνεμο και αναλλοίωτη. Το αντίθετο είναι το σώμα.
Έτσι το σώμα είναι διαλυτό, η ψυχή αδιάλυτη, αλλά αν κάποια σώματα και ιδίως κάποια τμήματα τους είναι και μετά τον θάνατο αδιάλυτα, όπως τα ταριχευμένα σώματα, π.χ. τα οστά, σχεδόν αθάνατα, πολύ περισσότερο αθά­νατη οφείλει να είναι η ψυχή, και μάλιστα αν έμενε κατά την ζωή καθαρή από το σώμα (Πλάτωνος Φαίδων, Κεφ. 24-29).
Στο σημείο αυτό τίθεται το ζήτημα, του τί περιμένει τις ψυχές μετά τον θάνατο, και της μετεμψύχωσης. Οι ψυχές των φαύλων, καθώς είναι συνδεδεμένες με τα σώματα και βεβαρημένες από τις επιθυμίες τους, έλκονται στην γη και μετά τον θάνατο, ώσπου να ενταχθούν σε νέο σώμα. Έτσι, οι ψυχές αυτών εντάσσονται σε σώματα ζώων, που έχουν ανάλογα ήθη με αυτές
Στους θεούς φτάνουν μόνον οι αληθινοί φιλόσοφοι, αυτοί που αυστηρά απέχουν από τις σωματικές επιθυμίες και έχουν καθάρει την ψυχή τους με την φιλοσοφία. Η φιλοσοφία, όταν βρίσκει την ψυχή του φιλοσόφου φυλακισμένη στο σώμα και αξιοθρήνητη, ζητά να λύσει τα δεσμά της, με το να διδάσκει, ότι οι αισθήσεις είναι απατηλές, οι ηδονές και οι λύπες την καθηλώ­νουν στο σώμα, με το οποίο αναγκάζεται να γίνει ομόδοξη, ομότροπη και ομότροφη, ανίκανη να ανέλθει στην κοινωνία των θεών. Μόνον η φρόνηση οδηγεί στην αλήθεια.
Η ψυχή, που καθοδηγείται από την φιλοσοφία και επιδιώκει την καθαρή αλήθεια στην ζωή, μετά τον θάνατο απέρχεται στους θεούς, χωρίς να φοβάται μήπως στην πορεία διαλυθεί από τους ανέμους (Πλάτωνος, Φαίδων, Κεφ. 30-34).
Ενώ όλοι σιωπούν, ο Σιμμίας και ο Κέβης είναι στενοχωρημένοι. Αμφιβάλλουν και διστάζουν να μιλήσουν. Ο Σωκράτης, όμως, που το κατάλαβε, τους προτρέπει να μιλήσουν χωρίς δισταγμό.
Ο Σιμμίας, λοιπόν, συγκρίνει την ψυχή με την αρμονία και το σώμα με την λύρα και τις χορδές της. Λέει, ότι η αρμονία είναι πράγμα αόρατο, ασώματο, τέλειο στην κουρδισμένη λύρα, αλλά η λύρα αυτή καθαυτή και οι χορδές της είναι σώματα, επομένως συγγενικά με την θνητή φύση.
Ας υποθέσουμε, ότι η λύρα σπάει και ότι οι χορδές της κόβονται. Η αρμονία θα καταστραφεί. Τότε ποιο θα είναι το πρώτο πράγμα, που θα δεχτεί την φθορά; Η αρμονία ή η λύρα; (Κεφ. 35-36).
0 Κέβης δέχεται, ότι η ψυχή είναι ισχυρότερη και πιο μακρόζωη από το σώμα, αλλά νομίζει, ότι και αυτή στο τέλος, καθώς διέρχεται μέσα από πολλά σώματα εξα­ντλείται και πεθαίνει.
Όπως ο υφαντής, αφού υφάνει πολλά ιμάτια και τα κατατρίψει, στο τέλος πεθαίνει, έτσι και η ψυχή αφού φθαρεί σε πολλά σώματα, στο τέλος εξαντλείται η ίδια και φθείρεται. Με αυτήν την αντίρρηση οι παρευρισκόμενοι, αν και προηγουμένως είχαν πεισθεί, τώρα αρχίζουν να δυσπιστούν.
Ο Εχεκράτης, που διακόπτει τον Φαίδωνα κατά την αφήγηση του, δικαιώνει αυτούς (Πλάτωνος Φαίδων, Κεφ. 37,38).
0 Σωκράτης παραδέχεται, ότι το ζήτημα δεν είναι απλό και προσπαθεί όλους να ινς ενθαρρύνει. Μόνο μία ατυχία δεν πρέπει να τους καταβάλλει: μεταξύ των επι­χειρημάτων συμβαίνει, ό,τι συμβαίνει και μεταξύ των ανθρώπων. Από αυτούς πολλοί είναι μέτριοι αλλά ελάχιστοι οι εξαιρετικοί. Δεν πρέπει λοιπόν να μιλούν με μισόλογα, αλλά να ζητήσουν νέα επιχειρήματα (Πλάτωνος Φαίδων, Κεφ. 39-40).
Ο Σωκράτης επαναλαμβάνει την άποψη του Σιμμία και αποδεικνύει: α) ότι αυτή βρίσκεται σε αντίφαση προς την θεωρία της ανάμνησης, γιατί αν η ψυχή ήταν αρμο­νία, δεν θα ήταν νοητή η προΰπαρξη της ψυχής, β) ότι η αρμονία έχει διάφορους βαθ­μούς, ενώ η ψυχή δεν έχει, γ) ότι αν η -ψυχή ήταν αρμονία, θα έπρεπε να ακολουθεί τα μέρη στα οποία βρίσκεται, ενώ η ψυχή εναντιώνεται στο σώμα. Η ψυχή, άρα είναι δύναμη, η οποία εξουσιάζει και διευθύνει το σώμα (Κεφ. 41-43).
Μετά από αυτά ο Σωκράτης έρχεται στην αντίρρηση του Κέβητος, ο οποίος παραδέχεται την ύπαρξη της ψυχής αλλά αρνείται την αθανασία της. Έτσι, ο μεγά­λος φιλόσοφος εκθέτει, πώς κατέληξε να παραδεχτεί την θεωρία των ιδεών. Η φυσι­κή φιλοσοφία των Ιώνων εξετάζει, βέβαια, πλήθος δευτερευόντων στοιχείων ως αιτίων, αλλά δεν φτάνει στην πρώτη αιτία.
Ο Αναξαγόρας παραδέχεται, βέβαια, ότι ο νους είναι αιτία όλων των πραγμάτων, αλλά συγχρόνως απέδιδε την αιτία στον αέρα, τον αιθέρα και σε άλλα. Έτσι ο Σωκράτης αναγκάστηκε να χαράξει ίδια πορεία και να λύσει το πρόβλημα, που τον απασχολεί. Αιτία λοιπόν της γέννησης και της φθοράς αλλά και της ύπαρξης είναι μόνον η ιδέα, η ιδανική και η απόλυτη ύπαρ­ξη με την παρουσία και κοινωνία της οποίας είναι ο,τιδήποτε είναι και γίνονται, όσα γίνονται (Πλάτωνος, Φαίδων Κεφ. 44-49).
Η δεύτερη απόδειξη των αντιθέτων έχει ως εξής; Κάθε πράγμα είναι αυτό που είναι, μόνον επειδή συμμετέχει σε μίαν ορισμένη ιδέα. Καμμία ιδέα δεν μπορεί να δεχτεί το αντίθετο της. Χωρίς αμφιβολία, ένα συγκεκριμένο υποκείμενο μπορεί να είναι μεγάλο ή μικρό, ανάλογα με την περίπτωση, αλλά η ιδέα της μεγαλοσύνης σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να δεχτεί την μικρότητα ή και το αντίθετο. Έτσι, τα συγκεκριμένα και ατομικά πράγματα, των οποίων η ουσία υπονοεί μόνον τον ένα από τους δύο αντίθετους όρους, είναι απρόσιτα το ένα στο άλλο.
Δεν είναι μόνον η ιδέα της ομοιότητας, που δεν θα μπορούσε να δεχτεί την ιδέα της ανομοιότητας, αλλά ένας οποιοσδήποτε ζυγός αριθμός δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει μονός ή, ακόμα, to χιόνι δεν είναι περισσότερο προσιτό στην ζέστη απ' ότι η ιδέα του κρύου σε αυτήν του ζεστού.
Άρα η ψυχή έχει για ουσία την ζωή, την οποία φέρει παντού μαζί της. Απορρίπτει επομένως το αντίθετο της, τον θάνατο, και όπως δεν υπάρχει άλλο δυνα­τό ξαναγέννημα της ζωής παρά μόνο ο θάνατος, η "ψυχή είναι άφθαρτη (Πλάτωνος Φαίδων, κεφ. 50-56).
Μετά από αυτά ο Πλάτων περιγράφει, όπως φαντάζεται, την Γή εσωτερικά κα εξωτερικά, καθώς και την κρίση των ψυχών στον Άδη.
Εκεί οι ψυχές των κακών. αναλόγως, βέβαια, με τα εγκλήματα, που έκαναν στη ζωή, θα τιμωρηθούν ή θα καθαρθούν, ενώ οι ψυχές των αγαθών θα αμειφθούν και περισσότερο όσες καθάρ θηκαν στην Γή με την φιλοσοφία (Πλάτωνος, Φαίδων, κεφ. 57-63)
Επειδή η ώρα του θανάτου του Σωκράτους πλησίαζε, ο Κρίτων ζήτησε από αυτόν να τού πει τις τελευταίες επιθυμίες του.
Ο Σωκράτης εγκαταλείπει το δωμάτιο του, για να λουστεί και οι μαθητές του θρηνούν. Μόλις επέστρεψε, ο υπηρέτης των ένδε­κα τον ειδοποίησε να ετοιμαστεί. Ο Σωκράτης, χωρίς να περιμένει την δύση, ζητάει να τού φέρουν το κώνειο. Το πίνει ατάραχος, ενθαρρύνει του μαθητές του και πεθαίνει ήσυχος. Ο Φαίδων τελειώνει την αφήγηση του, μιλώντας με συγκινητικό τρόπο για τον δάσκαλο του (Πλάτωνος Φαίδων, Κεφ. 64-67).

Τι θέλει η κάθε ηλικία στο σεξ -Τι ζητούν άνδρες και γυναίκες στα 20, τα 30, τα 40 και τα 50 plus...

Οι ανάγκες και οι απαιτήσεις του ανθρώπου αλλάζουν ανάλογα με το στάδιο της ζωής του στο οποίο βρίσκεται. Το ίδιο συμμβαίνει και στο σεξ. Διαφορετικά πράγματα ζητά ένας άνδρας και μια γυναίκα στα 20 και άλλα στα 30, στα 40 και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Ερευνητές από τις ΗΠΑ μελέτησαν το τι θέλουν άνδρες και γυναίκες στο σεξ σε διαφορετικές φάσεις της ζωής τους και δίνουν συμβουλές για να μην σβήσει ποτέ η φλόγα...

Αχόρταγοι στα 20

Ανδρες και γυναίκες που διανύουν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους σε ότι αφορά το σεξ είναι απλά αχόρταγοι. Η ενέργειά τους για σεξ  είναι ανεξάντλητη αφού η τεστοστερόνη στον οργανισμό τους χτυπά «κόκκινο». Τα συνηθέστερα προβλήματα είναι ότι οι άνδρες εκσπερματώνουν γρήγορα και ότι οι γυναίκες ακόμη μαθαίνουν τον εαυτό τους.

 

Στα 30 απογειώνονται οι επιδόσεις

Η αυτοπεποίθηση ανδρών και γυναικών στην ηλικία αυτή φθάνει στο... Θεό, ενώ την ίδια ώρα οι επιδόσεις τους στο σεξ από πλευράς τεχνικής απογειώνονται με τις ακραίες σεξουαλικές φαντασιώσεις. Κατά τη διάρκεια της τέταρτης δεκαετίας της ζωής των ανδρών η τεστοστερόνη τους αρχίζει να πέφτει ενώ οι γυναίκες περνούν τη δεύτερη εφηβεία τους και η ερωτική τους επιθυμία φθάνει στο ζενίθ. Ωστόσο «πολλές γυναίκες πασχίζουν να συνδυάσουν σπίτι, οικογένεια, δουλειά και κοινωνική ζωή, με συνέπεια να υποφέρει η ερωτική τους ζωή» υπογραμμίζουν οι ειδικοί.
 

Οταν αρχίζει η ερωτική επιθυμία να σπανίζει... Τι συμβαίνει στα 40

Οι 40άρηδες δεν έχουν πια το άγχος να ρίξουν μια γυναίκα στο κρεβάτι, όμως η επιθυμία είναι πιο σπάνια.Τα επίπεδα της τεστοστερόνης πέφτουν και αρχίζουν τα πρώτα σημάδια κάμψης της ερωτικής επιθυμίας. Εντωμεταξύ οι άνδρες κυριεύονται από το άγχος των επιδόσεων αλλά και του εμφράγματος. Δύσκολη, όμως, είναι η περίοδος αυτή και για τις γυναίκες καθώς οι ωοθήκες παράγουν λιγότερα ωάρια και τα επίπεδα των οιστρογόνων σταδιακά αρχίζουν να μειώνονται. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι γυναίκες να παρουσιάζουν διαταραχές της ψυχικής διαθέσης, να  νιώθουν  κουρασμένες, να έχουν αϋπνίες και να μην αισθάνονται καθόλου σέξι.
 

Στα 50 και στα 60 έρχεται η μεγάλη κάμψη ή η μεγάλη επανάσταση

Οι γυναίκες μετά τα 50 αντιμετωπίζουν την ερωτική κάμψη. Η επιθυμία της εγκαταλείπει ενώ το σώμα τους αδυνατεί να τις ακολουθήσει. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι μόνο μία στις τέσσερις γυναίκες κάνει έρωτα σε αυτή την φάση της ζωής της. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν ορισμένες γυναίκες στις οποίες η απαλλαγή από την έμμηνο ρύση δρα τονωτικά και απολαμβάνουν το σεξ με τρόπους πρωτόγνωρους. Οσον αφορά τους άνδρες... Οι ισορροπημένοι και χορτασμένοι σεξουαλικά, αναζητούν ελιξίρια νεότητας εκτός του σεξ ενώ οι περισσότερο ανασφαλείς, χωρίζουν και είτε ξαναπαντρεύονται πολύ νεώτερες γυναίκες είτε απλά απολαμβάνουν την «ελευθερία» τους.

Ημικρανίες, άσθμα, υπέρταση, έλκος: Μπορεί να είναι ψυχοσωματικά;

 

Η ψυχοσωματική ιατρική ασχολείται με τη σχέση ανάμεσα στους ψυχολογικούς παράγοντες στην αιτιολοφία ή τη συντήρηση των νόσων. Μολονότι οι περισσότερες σωματικές διαταραχές επηρεάζονται από το στρες, τις συγκρούσεις ή το γενικευμένο άγχος, κάποιες διαταραχές επηρεάζονται περισσότερο από τις υπόλοιπες.

 Κάθε άτομο έχει ένα όργανο –στόχο που είναι γενετικά ευάλωτο στο στρες, κάποιοι ασθενείς εμφανίζουν το πρόβλημα στην καρδιά άλλοι στο στομάχι και άλλοι στο δέρμα. Τα άτομα με χρόνιο άγχος ή κατάθλιψη είναι πιο επιρρεπή σε σωματικές και ψυχοσωματικές παθήσεις. Ας δούμε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις.

Από το εγχειρίδιο Κλινικής Ψυχιατρικής, Kaplan & Sadock’s

 Κεφαλαλγίες:

Η κεφαλαλγία τάσης  προκαλείται από σύσπαση μυών του αυχένα που περιορίζει την αιματική ροή. Συνδέεται με  άγχος και συγκυριακό στρες. Οι ημικρανίες είναι μονόπλευρες και μπορεί να πυροδοτηθούν από το στρες, την άσκηση και τροφές πλούσιες σε τυραμίνη. (Η τυραμίνη είναι μια ουσία που δημιουργείται όταν διασπώνται ορισμένοι τύποι πρωτεΐνης).

Υπέρταση

Το οξύ στρες οδηγεί στην παραγωγή κατεχολαμινών (επινεφρίνης) η οποία αυξάνει την συστολική αρτηριακή πίεση. Το χρόνιο στρες συνδέεται με την ιδιοπαθή υπέρταση. Ελέγξτε τον τρόπο ζωής. Συστήνεται συνήθως σωματική άσκηση αλλά και θεραπεία χαλάρωσης. Υπάρχουν πολλές ψυχολογικές θεωρίες που αναφέρονται στους παράγοντες που μπορεί να την προκαλέσουν. Ως αίτια της εμφάνισής της αναφέρονται ο ανεσταλμένος θυμός, η ενοχή για εχθρικές παρορμήσεις, ή η ανάγκη αποδοχής από κάποιο σημαντικό πρόσωπο.

Πεπτικό έλκος

Η ιδιοπαθής μορφή δεν συνδέεται με ελικοβακτηρίδιο ή με σωματικά ερεθίσματα. Αυξημένη έκκριση γαστρικού οξέος και πεψίνης σε σχέση με την αντίσταση του βλεννογόνου και τα δυο μεταβάλλονται εύκολα με το άγχος, το στρες, τη λήψη καφέ και οινοπνεύματος. Ψυχολογικές θεωρίες για την εμφάνισή του: Ισχυρές ματαιωμένες ανάγκες εξάρτησης, αδυναμία έκφρασης θυμού, επιφανειακή αυτάρκεια.

Άσθμα

Οι κρίσεις μπορεί να εκλυθούν από στρες αναπνευστική λοίμωξη αλλεργία. Εξετάστε τα οικογενειακά δυναμικά ιδίως αν ο ασθενής είναι παιδί. Αναζητήστε τυχόν υπερπροστασία και προσπαθήστε να ενθαρρύνετε προς κατάλληλες ανεξάρτητες δραστηριότητες. Το άσθμα συχνά συνδέεται με την εξαρτητικότητα, το άγχος αποχωρισμού. Ο αναπνευστικός συριγμός του άσθματος αποτελεί κραυγή αναζήτησης αγάπης.

Ψηφιακή άνοια, η νέα μάστιγα της νεολαίας: Προσοχή!

Μια έρευνα που προέρχεται από την Κορέα σε συνδυασμό με αμερικανικά δεδομένα αναλύει τα χαρακτηριστικά που έχουν οι νέοι που πλήττονται από την υπερβολική χρήση έξυπνων κινητών και βιντεοπαιχνιδιών, σχετικά με την εγκεφαλική τους ανάπτυξη αλλά και την ψυχοκοινωνική τους λειτουργία. Καθόλου αισιόδοξα τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής.

 

Η «ψηφιακή άνοια» εξελίσσεται σε νέα μάστιγα για τους ανθρώπους νεαρής ηλικίας που βασίζονται όλο και περισσότερο στην τεχνολογία, αφήνοντας έτσι τον εγκέφαλό τους να «ατροφήσει». Επιστήμονες από τη Νότια Κορέα έχουν παρατηρήσει αύξηση κρουσμάτων αυτού του είδους της «άνοιας» στους νέους, οι οποίοι εμφανίζουν επιδείνωση των νοητικών ικανοτήτων τους αντίστοιχη με αυτή που εμφανίζουν ασθενείς που έχουν υποστεί τραυματισμό στο κεφάλι ή πάσχουν από κάποια ψυχιατρική νόσο!

«Η υπερβολική χρήση “έξυπνων” κινητών και βιντεοπαιχνιδιών διασαλεύει την ισορροπημένη ανάπτυξη του εγκεφάλου» υπογραμμίζει ο Μπιουν Γκι-γον, γιατρός του Κέντρου Ισορροπίας Εγκεφάλου της Σεούλ, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «JoongAng».

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Νότια Κορέα είναι μία από τις χώρες με τη μεγαλύτερη διείσδυση της τεχνολογίας στον γενικό πληθυσμό αλλά και με τα περισσότερα κρούσματα εθισμού στο Διαδίκτυο. «Οι άνθρωποι που κάνουν υπερβολική χρήση τεχνολογίας είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν την αριστερή πλευρά του εγκεφάλου τους, αφήνοντας έτσι τη δεξιά υπανάπτυκτη» συμπληρώνει ο δρ Γκι-γον. Η δεξιά πλευρά του εγκεφάλου συνδέεται με τη συγκέντρωση και, όταν δεν είναι επαρκώς ανεπτυγμένη, επηρεάζει την ικανότητα προσοχής και μνήμης, οδηγώντας μάλιστα στο 15% των περιπτώσεων και σε πρόωρη άνοια.

Οι πάσχοντες από «ψηφιακή άνοια» φέρεται επίσης να είναι και ψυχολογικά υπανάπτυκτοι, με τα παιδιά να διατρέχουν ακόμη πιο σοβαρό κίνδυνο από τους ενήλικες, αφού ο εγκέφαλός τους είναι σε εξελικτική διαδικασία. Η κατάσταση φαίνεται να επιδεινώνεται στη Νότια Κορέα, καθώς το ποσοστό των ανθρώπων ηλικίας 10 έως 19 ετών που χρησιμοποιούν «έξυπνα» κινητά πάνω από επτά ώρες κάθε μέρα ξεπερνά το 18,4%, ποσοστό που έχει αυξηθεί 7% σε σύγκριση με πέρυσι.

Τα ανησυχητικά συμπεράσματα των Κορεατών έρχονται έπειτα από μια έρευνα που πραγματοποίησε το UCLA, η οποία έδειξε ότι οι νεαροί Αμερικανοί εμφανίζουν όλο και πιο συχνά προβλήματα μνήμης. Συγκεκριμένα, διαπιστώθηκε ότι το 14% νεαρών ανδρών και γυναικών, ηλικίας από 18 έως 39 ετών, παραπονούνται ότι η μνήμη τους είναι κακή. Σε αυτήν την περίπτωση ωστόσο, το πρόβλημα αποδίδεται γενικότερα στον σύγχρονο τρόπο ζωής.

Η έννοια του έθνους στην αρχαιότητα

Η ΚΑΤΑΡΡΙΨΗ ΤΩΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ

Πολλοί είναι λοιπόν αυτοί -κι ανάμεσά τους και αρκετοί «μορφωμένοι»- που υποστηρίζουν πως δεν υπήρχε το έθνος ως έννοια στους αρχαίους Έλληνες. Ένα ακλόνητο «επιχείρημα» είναι πως ο χώρος της Ελλάδος ήταν χωρισμένος σε πόλεις-κράτη που ενίοτε πολεμούσαν το ένα το άλλο.
Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, τους διαψεύδει η ίδια η ιστορία…

Παρ’ ότι η έννοια «εθνικό κράτος» και όχι απλά έθνος άρχισε να σχηματοποιείται, έτσι όπως την γνωρίζουμε σήμερα, κυρίως από τον 18ο αιώνα, εντούτοις ο όρος «έθνος» (αλλά και «γένος»), δεν ήταν άγνωστος στον αρχαίο κόσμο. Ο Ηρόδοτος συχνά χρησιμοποιεί τον όρο «έθνεο» για να περιγράψει τις διάφορες φυλές, ελληνικές και μη που είχαν κοινή καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία κ.τ.λ. (π.χ. «…Ἄβαντες μὲν ἐξ Εὐβοίες εἰσὶ οὐκ ἐλαχίστη μοῖρα, τοῖσι Ἰωνίης μέτα οὐδὲ τοῦ οὐνόματος οὐδέν, Μινύαι δὲ Ὀρχομένιοί σφι ἀναμεμίχαται καὶ Καδμεῖοι καὶ Δρύοπες καὶ Φωκέες ἀποδάσμιοι καὶ Μολοσσοὶ καὶ Ἀρκάδες Πελασγοὶ καὶ Δωριέες Ἐπιδαύριοι, ἄλλα τε ἔθνεα πολλὰ ἀναμεμίχαται…» [βιβλίο «Κλειώ»], «ἔθνεα Βοιωτῶν καὶ Χαλκιδέων» [βιβλίο «Τερψιχόρη»], «Μακεδόνων ἔθνεα» [βιβλίο «Ερατώ»] κ.ά.)

Η έννοια της πανελλήνιας εθνικής συνείδησης, έστω και σε πρώιμο στάδιο· και η γνώση ότι υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία που ενώνουν τις διάφορες ελληνικές φυλές και πόλεις-κράτη, κάτω από τον όρο «Έλληνες» δεν απουσιάζει («οἱ δὲ Ἕλληνες κατὰ τάξις τε καὶ κατὰ ἔθνεα κεκοσμημένοι ἦσαν» [«Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Πολύμνια»]), όπως δεν απουσιάζει και η κατανόηση της ελληνικότητας («τὸ Ἑλληνικὸν ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα» [«Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Ουρανία»]). Τα ιστορικά τεκμήρια είναι αρκετά. Ενδεικτικά:

1. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, συμμετείχαν μόνο όσοι ήταν Έλληνες και την ευθύνη της εξακρίβωσης της καταγωγής των αθλητών, επιφορτίζονταν οι γνωστοί Ελλανοδίκες, ή Ελληνοδίκες (Έλλην+δίκη). Ο Ηρόδοτος αναφέρει μάλιστα, ότι απ’ αυτόν τον έλεγχο πέρασε και ο βασιλιάς των Μακεδόνων Αλέξανδρος ο Α’ κι αφού απέδειξε την ελληνικότητά του, τού επετράπη να συμμετάσχει στους αγώνες («πρὸς δὲ καὶ οἱ τὸν ἐν Ὀλυμπίῃ διέποντες ἀγῶνα Ἑλληνοδίκαι οὕτω ἔγνωσαν εἶναι. Ἀλεξάνδρου γὰρ ἀεθλεύειν ἑλομένου καὶ καταβάντος ἐπ᾽ αὐτὸ τοῦτο, οἱ ἀντιθευσόμενοι Ἑλλήνων ἐξεῖργόν μιν, φάμενοι οὐ βαρβάρων ἀγωνιστέων εἶναι τὸν ἀγῶνα ἀλλὰ Ἑλλήνων· Ἀλέξανδρος δὲ ἐπειδὴ ἀπέδεξε ὡς εἴη Ἀργεῖος, ἐκρίθη τε εἶναι Ἕλλην καὶ ἀγωνιζόμενος στάδιον συνεξέπιπτε τῷ πρώτῳ» [«Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Τερψιχόρη»]).

2. Σε κείμενο που έγραψε ο Ισοκράτης με αφορμή τους εκατοστούς Ολυμπιακούς Αγώνες και το οποίο απέστειλε για ανάγνωση στην Ολυμπία, διαβάζουμε: «Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ’ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ’ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ’ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ’ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες…».
 
Δηλαδή: «Κατοικούμε σ’ αυτήν την χώρα, χωρίς να έχουμε εκδιώξει άλλους από εδώ, ούτε την καταλάβαμε βρίσκοντάς την έρημη, ούτε είμαστε μιγάδες ανακατεμένοι από διάφορα έθνη ανθρώπων, αλλά υπάρχουμε καλώς και γνησίως, διότι κατέχουμε την χώρα στην οποία γεννηθήκαμε και ζούμε καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας μας, αφού είμαστε αυτόχθονες…» (Πανηγυρικός, εδάφιο 24).

3. Στον «Πανηγυρικό» που εκφώνησε προς τους Αθηναίους ο Ισοκράτης, αναφέρεται σαφέστατα στο γένος των Ελλήνων: «Τοσοῦτον δ’ ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ’ οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἢ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας».
 
Δηλαδή: «Είναι δε τόσο μεγάλη η απόσταση που χωρίζει την πολιτεία μας από τούς άλλους ανθρώπους ως προς την πνευματική ανάπτυξη και την τέχνη τού λόγου, ώστε οι μαθητές της έχουν γίνει διδάσκαλοι τών άλλων και κατόρθωσε ώστε το όνομα τών Ελλήνων να είναι σύμβολο όχι πλέον τής καταγωγής αλλά τής πνευματικής ανυψώσεως, και να ονομάζονται Έλληνες εκείνοι που παίρνουν τη δική μας μόρφωση και όχι αυτοί που έχουν την ίδια καταγωγή».

4. Στην μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.), ο Σιμωνίδης ο Κείος αφιέρωσε το εξής επίγραμμα: «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι, χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν» (Μετάφραση: «Αμυνόμενοι υπέρ των Ελλήνων οι Αθηναίοι στον Μαραθώνα, κατέστρεψαν τη δύναμη των χρυσοφορεμένων Περσών»). Να θυμίσουμε, ότι στην νικηφόρα μάχη του Μαραθώνα, απέναντι από τους 55.000 Πέρσες, μαζί με τους 10.000 Αθηναίους, συντάχθηκαν και 1.000 Πλαταιείς, ενώ υπήρχε και στρατιωτική βοήθεια 1.000 οπλιτών από την Σπάρτη, που όμως έφτασε καθυστερημένα στο πεδίο της μάχης.

Στην ναυμαχία της Σαλαμίνας που ακολούθησε το ίδιο έτος, ο Αισχύλος (ο οποίος συμμετείχε ενεργά στην μάχη του Μαραθώνα και στις ναυμαχίες του Αρτεμισίου και της Σαλαμίνας) μάς αφηγείται μέσα από την τραγωδία του «Πέρσες», τον παιάνα των Ελλήνων: «Ὦ παῖδες Ἑλλήνων ἴτε, ἐλευθεροῦτε πατρίδ’, ἐλευθεροῦτε δὲ παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τέ πατρῴων ἕδη, θήκας τε προγόνων: νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών». (Μετάφραση: «Εμπρός, τέκνα των Ελλήνων, ελευθερώστε την πατρίδα, ελευθερώστε τα παιδιά σας, τις γυναίκες σας, τα ιερά των πατρογονικών θεών σας, τους τάφους των προγόνων σας· τώρα ο αγώνας είναι για τα πάντα»).

5. Έλληνες δεν λογίζονταν μόνο όσοι κατοικούσαν στον κυρίως ελλαδικό χώρο, αλλά και έξω απ’ αυτόν. Το 481 π.Χ., έναν χρόνο πριν την επική μάχη των Θερμοπυλών (480 π.Χ.), συγκλήθηκε πανελλήνιο συνέδριο στην Κόρινθο, για να αποφασιστεί η στάση που θα έπρεπε να κρατήσουν οι Έλληνες απέναντι στους Πέρσες. Προσκλήθηκαν επίσης οι Έλληνες της Μασσαλίας και της Κριμαίας, που δεν μπόρεσαν να προσέλθουν λόγω απόστασης, ενώ το παρόν έδωσαν οι Έλληνες της Κάτω Ιταλίας, οι Κρήτες, οι Κερκυραίοι κ.ά. Σ’ αυτό το συνέδριο δεν προσκλήθηκαν μόνο οι Έλληνες που είχαν υποταχθεί στους Πέρσες, δηλαδή οι Έλληνες της Κύπρου, της Αιγύπτου, της Ιωνίας, της Μακεδονίας κ.ά. Έχουν ιδιαίτερη σημασία δε, οι δύο εκ των αποφάσεων που τελικά ελήφθησαν και που όριζαν πως:

α) Οι Έλληνες να πολεμήσουν μέχρι θανάτου τους Πέρσες.

β) Να τιμωρηθούν όσοι Έλληνες πολεμήσουν με το μέρος των Περσών.

6. Τις παραμονές της ιστορικής μάχης των Πλαταιών (479 π.Χ.), όπου σύμφωνα και με το επίγραμμα του περιηγητή Παυσανία «Σε αυτόν το πόλεμο πολέμησαν: Λακεδαιμόνιοι, Αθηναίοι, Κορίνθιοι, Τεγεάτες, Σικυώνιοι, Αιγινήτες, Μεγαρείς, Επιδαύριοι, Ορχομένιοι, Φλειάσιοι, Τροιζήνιοι, Ερμιονείς, Τιρύνθιοι, Πλαταιείς, Θεσπιείς, Μυκηναίοι, Κείοι, Μήλιοι, Τήνιοι, Νάξιοι, Ερετριείς, Χαλκιδείς, Στυρείς, Ηλείοι, Ποτειδαιάτες, Λευκάδιοι, Ανακτορείς, Κύθνιοι, Σίφνιοι, Αμβρακιώτες και Λεπρεάτες», ο βασιλιάς των Μακεδόνων, Αλέξανδρος ο Α’, που είχε υποταχθεί στους Πέρσες, πάει κρυφά στο στρατόπεδο των Ελλήνων και τους μεταφέρει το στρατιωτικό σχέδιο του Μαρδόνιου και αιτιολόγησε την πράξη του, ότι ως Έλληνας δεν θα ήθελε να δει την Ελλάδα σκλαβωμένη: «αὐτός τε γὰρ Ἕλλην γένος εἰμὶ τὠρχαῖον καὶ ἀντ᾽ ἐλευθέρης δεδουλωμένην οὐκ ἂν ἐθέλοιμι ὁρᾶν τὴν Ἑλλάδα» («Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Καλλιόπη»).

7. Όπως εξιστορεί ο Αρριανός, όταν ο Μέγας Αλέξανδρος νίκησε τους Πέρσες στην μάχη του Γρανικού ποταμού (334 π.Χ), αιχμαλώτισε όσους Έλληνες είχαν πολεμήσει ως μισθοφόροι στο πλευρό των Περσών και είχαν παραβιάσει την κοινή απόφαση, να μην πολεμήσουν Έλληνες εναντίον Ελλήνων, και τους έστειλε στη Μακεδονία για να εργαστούν σε καταναγκαστικά έργα. Παράλληλα έστειλε 300 περσικές πανοπλίες στην Αθήνα, ως ανάθημα στη θεά Αθηνά, με τη εντολή να συνοδεύεται από το επίγραμμα «Ἀλέξανδρος Φιλίππου καὶ οἱ Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων ἀπὸ τῶν βαρβάρων τῶν τὴν Ἀσίαν κατοικούντων»:

«ἔθαψε δὲ καὶ τοὺς μισθοφόρους Ἕλληνας, οἳ ξὺν τοῖς πολεμίοις στρατεύοντες ἀπέθανον. ὅσους δὲ αὐτῶν αἰχμαλώτους ἔλαβε, τούτους δὲ δήσας ἐν πέδαις εἰς Μακεδονίαν ἀπέπεμψεν ἐργάζεσθαι, ὅτι παρὰ τὰ κοινῇ δόξαντα τοῖς Ἕλλησιν Ἕλληνες ὄντες ἐναντία τῇ Ἑλλάδι ὑπὲρ τῶν βαρβάρων ἐμάχοντο. ἀποπέμπει δὲ καὶ εἰς Ἀθήνας τριακοσίας πανοπλίας Περσικὰς ἀνάθημα εἶναι τῇ Ἀθηνᾷ ἐν πόλει. καὶ ἐπίγραμμα ἐπιγραφῆναι ἐκέλευσε τόδε. Ἀλέξανδρος Φιλίππου καὶ οἱ Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων ἀπὸ τῶν βαρβάρων τῶν τὴν Ἀσίαν κατοικούντων» («Αλεξάνδρου Ανάβασις», Βιβλίο Α).

8. Αιώνες αργότερα, τον 15ο αιώνα, όταν ο όρος «Έλληνας» είχε αποκτήσει μια αρνητική σημασία, ο Έλληνας φιλόσοφος Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός, «υπενθυμίζει» στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Εμμανουήλ Παλαιολόγο, πως «Ἑλληνες ἐσμέν ὧν ἡγεῖσθε καί βασιλεύετε, δέσποτα, ὡς ἡ φωνή ἡμῶν καί ἡ πάτριος παιδεία μαρτυρεῖ» (Μετάφραση: «Έλληνες είμαστε, αυτοί των οποίων είστε βασιλιάς, όπως η γλώσσα μας και η παιδεία μας μαρτυρούν»).

Γιόγκα: Aπό την Ελληνική λέξη "Ζυγός"

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ

 

Είναι γνωστό από τo 1923 σχεδόν, τότε που η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως τις χιλιάδες ειδώλια θεοτήτων και σφραγίδες, από τις πανάρχαιες πόλεις Μoχέντζo-Ντάρo και Χαράππα, ότι πολλά από αυτά απεικονίζουν γνωστές και αναγνωρίσιμες στάσεις της Γιόγκα.
Έτσι δημιουργήθηκε μια σοβαρή ένδειξη ότι τo πασίγνωστo και πανάρχαιo σύστημα για την καλλιέργεια τoυ ελέγχoυ τoυ νoυ επάνω στo σώμα και την διατήρηση της ψυχoσωματικής ισoρρoπίας, είναι κι αυτό ένα από τα πoλιτισμικά στoιχεία πoυ μετέφεραν oι πανάρχαιoι Δραυείδες από την περιoχή της Μεσoπoταμίας και μέσω αυτής από τo Αιγαίo.
Παρόμoιες στάσεις γιόγκα έχoυν αναγνωρισθεί και σε αγαλματίδια πoυ έχoυν ανασκαφεί από την περιoχή της Ιεράπετρας της Κρήτης και χρoνoλoγoύνται μεταξύ 4000 και 3500 π.Χ.
Βεβαίως τα αρχαιoλoγικά ευρήματα από μόνα τoυς δεν θα επαρκoύσαν ως απoδεικτικά στoιχεία για να επιβεβαιωθεί μια τέτoια σχέση, εάν δεν συνδυαζόταν με μια επίσης πoλύ σoβαρή ένδειξη σχετικά με την πρoέλευσή της, πoυ δεν είναι άλλη από την ίδια τη λέξη γιόγκα !
Αυτή από μόνη της επιβεβαιώνει τoν παραπάνω ισχυρισμό για την πρoέλευση της Γιόγκα από τo Αιγαίo, με την σημασία της στα Σανσκριτικά πoυ είναι : ‘ένωση δια της ζεύξης’.
Η ίδια η λέξη yoga πρoέρχεται από την σανσκριτική λέξη jugam, πoυ σημαίνει κυριoλεκτικά ζυγός βoών, και μας εκπλήσσει με την διπλή ηχητική και εννoιoλoγική ταύτιση της με την αρχαία ελληνική λέξη ζυγόν, πoυ αργότερα έγινε ζυγός και ως γνωστόν σημαίνει μέχρι και σήμερα ακριβώς τo ίδιo πράγμα, δηλαδή τoν πανάρχαιo μηχανισμό γεωργικής καλλιέργειας (ζυγός βoών).
Η λέξη αυτή όμως είναι δυνατόν να ετυμoλoγηθεί μόνo στην Ελληνική γλώσσα, με την τρoπή τoυ δ σε ζ (πoυ ως γλωσσικό φαινόμενo συναντάται συχνά, όπως στo όνoμα Δευς-γεν. Διός πoυ γίνεται Ζεύς-Διός διατηρώντας τo δ στην γενική, η στην λατινική Jupiter η oπoία ερμηνεύεται ως ‘Ζ(Δ)ευς- πατήρ’ κλπ ) oπότε η λέξη ζυγόν πριν την τρoπή επρoφέρετo δυγόν, λέξη πoυ άλλωστε δεν είναι υπoθετική, αλλά υπάρχει αυτoύσια και με την έννoια ζυγoύ στην Βoιωτική διάλεκτo. Επoμένως ως δυγόν ερμηνεύεται και ετυμoλoγείται ως :
αριθμός δυo + ρήμα άγω (φέρω), δηλαδή τo από δύo φερόμενoν !
Η αρχέγoνη σημασία της λoιπόν φαίνεται ότι αφoρoύσε ανέκαθεν τoν γεωργικό μηχανισμό πoυ άγεται από δύo υπoζύγια Αλλωστε όπoιo παράγωγo της και αν πάρoυμε από την αρχαία ελληνική μέχρι και την σημερινή καθoμιλoυμένη, βρίσκoυμε πάντα να υπoκρύπτεται o αριθμός δύo : ζ(δ)υγός, ζ(δ)εύγoς, ζ(δ)υγαριά, ζ(δ)εύγλα, υπoζ(δ)ύγιo σύζ(δ)υγoς, ζ(δ)υγωματικά, ζ(δ)εύξις κλπ.
Επίσης και oι λέξεις πoυ πρoέρχoνται από την λέξη ζυγόν σε άλλες ‘ινδoευρωπαϊκές’ γλώσσες –αρχαίες ή νέες- διατηρoύν εμφανέστατη την σημασιoλoγική αλλά και ηχητική σύμπτωση με τo ίδιo αντικείμενo :
η περσική yugh, η Χιττιτική iúkán, η γoτθική juk, η τευτονική joch, η λατινική iugum, η σλαβική igo, η λιθoυανική jungas, η αγγλική yoke, η γαλλική joug, ή η ισπανική yugo, σημαίνoυν όλες τoν ίδιo γεωργικό μηχανισμό, αλλά είναι επίσης σημαντικό να πρoσθέσoυμε ότι την συναντάμε και σε μη ‘ινδoευρωπαϊκες’ γλώσσες όπως η Αραβική, (zawg) όπoυ και εκεί σημαίνει ζεύγoς !
Η τρoπή των φθόγγων από δυ σε zu ,yu, iu και ju, είναι συνήθης και πρoέρχεται από την διαφoρετική απόδoση με βάση την πρoφoρά της κάθε γλώσσας.
Παράλληλα, σε καμμία από τις παραπάνω γλώσσες δεν αναλύoνται περαιτέρω ετυμoλoγικά oι αντίστoιχες λέξεις, γεγoνός πoυ σημαίνει πoλύ απλά ότι oι λέξεις πoυ αντιστoιχoύν με την λέξη ζυγόν, δεν απoτελoύν κατάλoιπα μιας ‘κoινής’ εξελικτικής πoρείας των γλωσσών αυτών, αλλά ότι είναι ένα στoιχείo επίκτητo, και απoτέλεσμα μιας ξένης πρoς αυτές τις γλώσσες πρωτoελλαδικής επίδρασης, όχι με τη μoρφή δανείoυ, όπoυ συνήθως αντικαθίσταται ένας υπάρχων τoπικός τύπoς, αλλα με την μoρφή της εισαγωγής ενός εντελώς νέoυ για τoυς λαoύς αυτoύς τεχνικoύ όρoυ !
Είναι επίσης σημαντικό τo να αναφέρoυμε ότι πέρα από την κυριoλεκτική της ερμηνεία, η ίδια η λέξη ζυγόν / jugάm μας απoκαλύπτει και τo γιατί επιλέχθηκε για να συμβολίσει μια τόσo σημαντική επιστήμη όπως είναι στην πραγματικότητα η γιόγκα, και μας δείχνει ότι ως τέτoια βρίσκει πλήρη εννoιoλoγική ερμηνεία στην Ελληνική γλώσσα φανερώνoντας τo υψηλότατo πνευματικό επίπεδo τoυ λαoύ πoυ την εδίδαξε, και τo σημαντικότερo: μας φανερώνει επίσης και την αρχαιότητα της επoχής πoυ την εδίδαξε !
Η Γιόγκα ταυτίζεται λoιπόν με την έννoια τoυ ζυγoύ, για να συμβoλίσει ένα oλoκληρωμένo σύστημα καλλιέργειας της ψυχoσωματικής ισoρρoπίας, πoυ ελέγχει αξoνικά τo σώμα και τo πνεύμα ταυτόχρoνα. Παρoμoιάζεται δηλαδή η διδασκαλία της Γιόγκα με έναν άξoνα, -όπως είναι o ζυγός στην πρoκειμένη περίπτωση-, δια τoυ oπoίoυ εξασφαλίζεται μια ισoρρoπημένη και παράλληλη πoρεία δύo διακριτών ανθρωπίνων δυνάμεων.
Εκφράζεται έτσι ως η τεχνική της σύζευξης πνευματικών και σωματικών δυνάμεων, καθώς και τα απoτελέσματα πoυ αυτή υπόσχεται με πρoϋπόθεση την καλλιέργεια, συνδέoντας νoηματικά τις λανθάνoυσες δυνάμεις τoυ ανθρώπoυ, με τoυς σπόρoυς, oι oπoίoι με την κατάλληλη μέθoδo καλλιέργειας πoλλαπλασιάζoυν τo μέγεθoς τoυς, δίνoντας πλήρη φυτά και καρπoύς.
Η χρήση της έννoιας ζυγόν / jugάm, κάτω από αυτήν την oπτική αναδεικνύεται ως η πλέoν κατάλληλη για συμβoλισμό, διότι κατά την αρχέγoνη εκείνη επoχή, θα εξέφραζε μεταφoρικά τα παραπάνω νoήματα με τoν πιo παραστατικό και κατανoητό τρόπo μέσα από μια oικεία αγρoτική εικόνα, βγαλμένη μέσα από τις πιo κoινές ασχoλίες της καθημερινής ζωής των ανθρώπων.
Ως συμβoλική έννoια επoμένως, απoδεικνύεται απόλυτα κατάλληλη διότι συμπυκνώνει με μία και μόνη λέξη, την ιδέα της παράλληλης εργασίας των δύo υπoζυγίων (σώμα και πνεύμα) πoυ έλκoυν πρoς την ίδια κατεύθυνση (σκoπό) ισoρρoπώντας κάτω από τoν ίδιo μηχανισμό (ζυγόν / jugam – την ψυχoσωματική μέθoδo), υπό την καθoδήγηση τoυ γεωργoύ (νoυς – αυτoπειθαρχία), δίνoντας ως απoτέλεσμα τoυς καρπoύς της καλλιέργειας πoυ εξ αυτoύ τoυ συνδυασμoύ απoκτώνται (ψυχική και σωματική ισoρρoπία).
Πρoκύπτει λoιπόν ως αυτoνόητo τo συμπέρασμα ότι o λαός, στην γλώσσα τoυ oπoίoυ ανήκoυν oι δύo διαφoρετικές λέξεις (δύo + άγω) πoυ συνέθεσαν τη λέξη – κλειδί (ζυγόν > jugάm), είναι ο ίδιος που επέλεξε και την συμβoλική oνoμασία της μεθόδoυ με την ίδια λέξη, με δεδoμένη την ανάγκη μιας πρωθύστερης κατανόησης της ετυμoλoγίας της και των συμβoλισμών πoυ αυτή στηρίζει.
Υπάρχει όμως γι’ αυτό και μια επιπρόσθετη διασθητική θα λέγαμε επιβεβαίωση :
Η ταυτότητα τoυ πoλιτισμoύ πoυ δημιoύργησε την πανάρχαια μέθoδo ψυχoσωματικoύ συντoνισμoύ της γιόγκα, δεν διαφέρει καθόλoυ από την ταυτότητα πoυ υπoδεικνύει η πασίγνωστη διαχρoνική και υπερτoπική διαθήκη των αρχαίων Ελλήνων πoυ συμπυκνώνεται στην φράση ‘Νoύς υγιής εν σώματι υγιή’, γνωρίζoντας την πoλύ μεγάλη σημασία πoυ είχε γι’ αυτoύς η διατήρηση της ισoρρoπίας σώματoς και πνεύματoς, κατά τoυς αιώνες της κλασσικής επoχής.
Η ανάλυση και η διδασκαλία της ψυχoφυσιoλoγίας τoυ ανθρώπoυ σε ένα τέτoιo βάθoς όπως αυτό της γιόγκα, δεν θα μπoρoύσε πoτέ να είναι τo απoτέλεσμα μιας ανεξάρτητης και απoκoμμένης από τoν μέσo άνθρωπo επιστήμης, αλλά αντίθετα, επειδή είναι ανθρωπoκεντρική, εκ των πραγμάτων oφείλoυμε να αναζητήσoυμε την πλαισίωση της αφ’ ενός με μια υψηλότατη πνευματική ανάπτυξη oλόκληρoυ τoυ λαoύ πoυ την ανέπτυξε και την εφάρμoσε, και αφ’ ετέρoυ την πλαισίωση της με καθ’ εαυτό λεπτoμερείς ιατρικές γνώσεις σχετικές με την φυσιoλoγία και την παθoλoγία τoυ ανθρωπίνoυ σώματoς.Όλα αυτά είναι δεδoμένα για τoν αρχαίo Ελληνικό λαό και πoλιτισμό της κλασσικής επoχής και βεβαίως θα μπoρoύσαμε κάλλιστα να τα υπoθέσoυμε και για τoυς μακρυνούς πρωτοέλληνες πρoγόνoυς τoυ.
ΑΓΑΛΜΑΤΙΔΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΧΕΝΤΖΟ- ΝΤΑΡΟ Η Αγιoυρβέδα ως τυπική ιατρική επιστήμη των Βεδών, βασίζεται στo ψυχοσωματικό θεωρητικό υπόβαθρo της γιόγκα, και η αρχαία Ελληνική ιατρική πoυ ακόμη και σήμερα χρησιμοποιείται από τoυς μουσουλμάνους της Ινδίας διατηρώντας τo όνoμα Unani, (Ιωνική) είναι παρόμoια με την Αγιoυρβέδα, αν και πιo σύνθετη καθώς διατηρεί τέσσερα πρότυπα ιδιoσυγκρασιών αντί για τρία…
Επίσης η Αγιoυρβέδα στην βάση της είναι καθ’ όλα όμoια με την επιστήμη της ‘ίασης δια της φύσης’ τoυ Ιππoκράτη, στoν oπoίo σήμερα αναγνωρίζεται διεθνώς η πατρότητα της, και βέβαια θεωρείται o πατέρας και της σύγχρoνης ιατρικής στoν oπoίo oρκίζoνται όλoι oι γιατρoί τoυ κόσμoυ πριν πάρoυν τo δίπλωμα τoυς. Μια αρχέγoνη κoινή πηγή λoιπόν και των τριών πoλύ παρεμφερών ιατρικών μεθόδων μπoρεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως τo πιθανότερo γεγoνός.
Μπoρoύμε επoμένως να ισχυριστoύμε με βεβαιότητα μετά την ανάλυση των παραπάνω στoιχείων, ότι εκτός των oπoιoνδήπoτε άλλων συμπερασμάτων, απoδεικνύεται πλέoν και από γλωσσoλoγικής πλευράς ότι :
η αρχέγoνη πρoέλευση των παραπάνω λέξεων πoυ έχoυν την έννoια ζυγός oργώματoς, oφείλεται σε μια κoινή εξωτερική πηγή, πoυ δεν είναι άλλη από τoν λαό-φoρέα της πρωτoελληνικής γλώσσας, o oπoίoς πoλύ πριν διδάξει την επιστήμη που σήμερα ονομάζεται γιόγκα, είχε διδάξει στoυς πρoγόνoυς όλων των λαών πoυ διατηρoύν κoινή oνoμασία για την έννoια ζυγός, και την χρήση ενός μηχανισμoύ καλλιέργειας πoυ αργότερα θα επέφερε μια επαναστατική αλλαγή στην πoρεία της εξέλιξης τoυς … θα τoυς μετέτρεπε από νoμάδες, κυνηγoύς και τρoφoσυλλέκτες, σε μόνιμα εγκατεστημένoυς γεωργικoύς πληθυσμoύς και oυσιαστικά, με την επιτακτική ανάγκη της απoθήκευσης, πρoστασίας, και διανoμής της πλεoνάζoυσας γεωργικής παραγωγής πoυ αυτή η τεχνική δημιoύργησε, θα έθετε τις βάσεις για την σταδιακή δημιoυργία πόλεων !
Στα παραπάνω θα πρέπει να πρoσθέσoυμε πως εάν η λέξη ‘ζυγόν’ ήταν κατάλoιπo μιας κoινής μητέρας γλώσσας, θα έπρεπε με δεδoμένη την σχετικά περιoρισμένη σημασία της, να αναμένoυμε πoλύ περισσότερες λέξεις, να έχoυν την ίδια εξάπλωση, την ίδια αντoχή και επιβίωση στo χρόνo, και την ίδια ηχητική και εννoιoλoγική παράλληλη πoρεία, με αυτές πoυ μπoρoύν να χαρακτηρισθoύν ΚOΙΝΕΣ σε OΛΕΣ τις ΙΕ γλώσσες, πoυ στην πραγματικότητα δεν υπερβαίνoυν την μια εικoσάδα.
Υπάρχoυν πoλλoί και διαφoρετικoί λόγoι πoυ oδηγoύν τoυς επίδoξoυς ερμηνευτές τoυ γλωσσικoύ φαινoμένoυ, να πιστεύoυν πως κατέχoυν ένα ερμηνευτικό passepartout της πoρείας τoυ από μια κoινή γλώσσα – μητέρα, την στιγμή πoυ καμία ‘ΙΕ’ γλώσσα δεν συγκεντρώνει ενδείξεις για έναν τέτoιo τίτλo, και φυσικά oύτε και η Ελληνική για την oπoία επιφυλάσσoυμε τoν τίτλo της γλώσσας –πατέρα, μέσα από μια τελείως διαφoρετική διαδικασία γέννησης γλωσσικών χαρακτηριστικών !
Τo σύνηθες σφάλμα είναι η απoσπασματική εξέταση στoιχείων και η εξαγωγή συμπερασμάτων από περιoρισμένo αριθμό δειγμάτων, με βάση πρoκαθoρισμένα πρότυπα. Η Gimbutas π.χ. δεν δίνει καμία oυσιαστική ερμηνεία για την σχέση Πρωτoελληνικής και Σανσκριτικής. Συχνά oι μακρόχρoνες σχέσεις διαφόρων ξεχωριστών λαών oδήγησαν στην δημιoυργία συγγενικών γλωσσικών χαρακτηριστικών, πoυ όμως συγκρινόμενα μέσα στo σύνoλo των λεγoμένων ‘ΙΕ’ γλωσσών, δεν έχoυν την εμβέλεια πoυ απαιτείται για να δικαιoλoγηθεί η πρoέλευση τoυς από κάπoιo κoινό ‘ΙΕ’ πρόγoνo, καθώς ανιχνεύoνται συνήθως σε 3 ή 4 κατά μέσo όρo γλώσσες.
Επίσης ένας άλλoς σημαντικός λόγoς πoυ συμβάλλει στην ψευδαίσθηση αυτή, είναι τα πoλύ στενά χρoνικά περιθώρια μέσα στα oπoία τoπoθετείται η δημιoυργία των γλωσσών και η εξέλιξη των γλωσσικών ζυμώσεων, καθώς και η συμπίεση των διαδικασιών πoυ oδήγησαν στη διαμόρφωση τoυς, όντας επιβεβλημένη από δoγματικές θρησκευτικές αντιλήψεις, άσχετες με την επιστημoνική σκέψη.

Tα cyborgs είναι πλέον γεγονός!

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΤΣΙΠ ΠΟΥ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ!

Μπορεί πριν λίγα χρόνια οι βιονικοί άνθρωποι ή cyborgs να έμοιαζαν χαρακτήρες από σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ωστόσο πρόσφατα, ένας Γερμανός χάκερ κατάφερε να δημιουργήσει ένα τσιπ, που ελέγχει τον οργανισμό του μέσω μίας συσκευής με λογισμικό Android.
Η ιδέα ανήκει στον Τιμ Κάνον, από το Εσσεν της Γερμανίας, ο οποίος κατάφερε με τη βοήθεια ειδικών στην σωματική τροποποίηση να εισάγει στο χέρι του ένα βιοτσίπ το οποίο μετράει τις λειτουργίες του οργανισμού του και τις περνάει αυτόματα στην Android συσκευή του.
Το βιοτσίπ που ονομάζεται Circadia 1.0, κατασκευάστηκε στην εταιρεία του Κάνον, Grindhouse Wetware, η οποία αποτελείται από αυτοδίδακτους χάκερ και καλλιτέχνες που στοχεύουν στην ένωση των ανθρώπων και των μηχανών.
Οπως εξηγεί ο Κάνον, επιτρέπει στον χρήστη να καταγράφει δεδομένα, όπως την θερμοκρασία του σώματος και να τα μεταφέρει μέσω Bluetooth στη συσκευή Android και φορτίζει με ασύρματο φορτιστή.
Ωστόσο το ανατριχιαστικό μέρος της υπόθεσης ήταν το γεγονός ότι για να εισάγει το τσιπ στο χέρι του, η επέμβαση δεν ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί από κάποιον κανονικό χειρουργό αφού η διαδικασία δεν έχει εγκριθεί από τις ιατρικές αρχές κι έτσι την ανέλαβε ο βιοχάκερ Στιβ Χάγουορθ.
Ο στόχος αυτής της πρωτότυπης δημιουργίας πάει αρκετά μακριά, αφού όπως εξηγεί ο Κάνον, στόχος του είναι να καταφέρει να κάνει το περιβάλλον που ζούμε να προσαρμόζεται στις ανάγκες του σώματος: «Αν έχω μια κουραστική μέρα το Circadia θα επικοινωνήσει με το σπίτι μου και θα ετοιμάσει μια χαλαρωτική ατμόσφαιρα, θα χαμηλώσει τα φώτα και θα ετοιμάσει ένα ζεστό μπάνιο.»

Οι έφηβοι σνιφάρουν ό,τι βρίσκουν!

Ουσίες «αθώες», που αγοράζονται νόμιμα στα σούπερ μάρκετ με τη μορφή προϊόντων καθαρισμού, αποτελούν μια όλο και αυξανόμενη απειλή για τους νέους.

Σε όλη την Ευρώπη, όλο και περισσότεροι -κυρίως ανήλικοι- περιστασιακοί ή όχι χρήστες ναρκωτικών «σνιφάρουν» βενζίνη, κόλλα, προπάνιο, ακόμη και οινόπνευμα ή κολόνια, υποκαθιστώντας με αυτά τα συνηθισμένα ναρκωτικά! Κρούσματα παρατηρήθηκαν και στην Ελλάδα.
Το «σνιφάρισμα» τέτοιων ουσιών αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους κινδύνους για τους ανήλικους -και συνήθως περιστασιακούς- χρήστες.
Ομως όσο και αν οι διωκτικές Αρχές καταφέρουν ουσιαστικά χτυπήματα στη διακίνηση των απαγορευμένων ουσιών, δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο με αυτές!
Κι αυτό διότι, παρά το γεγονός ότι αποτελούν ναρκωτικές ουσίες κι έχει διαπιστωθεί ότι απειλούν ακόμη και τη ζωή όσων περνούν με τη βοήθειά τους το κατώφλι του κόσμου των ψευδαισθήσεων, δεν περιλαμβάνονται στους επίσημους καταλόγους των απαγορευμένων!
Οι 15χρονοι!
Μετά το αλκοόλ και την κάνναβη, οι εισπνεόμενες ουσίες έρχονται πρώτες στην προτίμηση των παιδιών μεταξύ 15 και 16 χρόνων!
Σε έκθεσή του, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Παρατήρησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας επισημαίνει ότι τα λεγόμενα «εισπνεόμενα» ναρκωτικά κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος μεταξύ των νέων στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και προειδοποιεί ότι η χρήση τους μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την υγεία και να επιφέρει ανεπανόρθωτες βλάβες.
Οι εισπνεόμενες ναρκωτικές ουσίες περιλαμβάνουν τους πτητικούς διαλύτες, τα διαλυτικά χρωμάτων, τις στιλβωτικές ουσίες, τη βενζίνη, τα γκαζάκια, το χρώμα, τα αρωματικά κεριά, τα βερνίκια και τα νιτρώδη άλατα που βρίσκονται στα κοινά οικιακά προϊόντα, όπως οι κόλλες, τα υγρά καθαρισμού και τα προϊόντα χρωμάτων.
Περίπου χίλιες ουσίες ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία και μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως υποκατάστατα ναρκωτικών!
Αυτά τα προϊόντα περιλαμβάνουν χημικές ουσίες, όπως τολουόλιο, βενζόλιο, μεθανόλη, χλωρίδιο μεθυλενίου, ακετόνη, μεθυλική αιθυλική κετόνη, μεθυλική βουτυλική κετόνη, τριχλωρεθυλένιο και άλλες. Οι θάνατοι Το 1986 καταγράφηκε στην Ελλάδα ο πρώτος θάνατος από εισπνοή και είχε προκαλέσει σοκ στην κοινή γνώμη, αφού είχε συμβεί στην καρδιά της Αθήνας! Το θύμα -ένας νέος 27 χρόνων, σεσημασμένος τοξικομανής- είχε καταφύγει στους θάμνους που υπήρχαν τότε στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου. Εκεί άφησε την τελευταία του πνοή, έχοντας εισπνεύσει το περιεχόμενο από έξι (!) μικρές φιάλες προπανίου!
Από τότε στη χώρα μας έχουν καταγραφεί ελάχιστοι θάνατοι από εισπνοές τέτοιου είδους ουσιών. Ωστόσο, τα Ελληνόπουλα κατέχουν την τρίτη θέση στην Ευρώπη όσον αφορά τη χρήση τους! Το 14% των Ελλήνων χρηστών έχει κάνει ή εξακολουθεί να κάνει εισπνοές με επικίνδυνες ουσίες που υποκαθιστούν τα ναρκωτικά! Τα υψηλότερα ποσοστά στην Ε.Ε. καταγράφονται στην Ιρλανδία (22%) και τη Βρετανία (15%), ενώ το χαμηλότερο ποσοστό κατέχει η Πορτογαλία (3%).
Το πόσο επικίνδυνη είναι η εισπνοή υποκατάστατων αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μόνο στη Βρετανία έχουν καταγραφεί την τελευταία δεκαετία 1.700 θάνατοι νέων που συνδέονται με τη χρήση τέτοιων ουσιών. Σύμφωνα με το ΕΚΠΝΤ, η χρήση εισπνεόμενων ενδέχεται να προκαλεί στους νέους σοβαρότερα προβλήματα υγείας απ’ όσα προκαλούν το περιβόητο Ecstasy ή η ηρωίνη!
Τα συμπτώματα από τη χρήση των ουσιών
Οι ουσίες αυτές επηρεάζουν το κεντρικό νευρικό και αναπνευστικό σύστημα, προκαλώντας βλάβες στην αναπνοή και την πίεση του αίματος. Οι χρήστες εμφανίζουν απώλεια αντίληψης και αίσθησης του χρόνου, πονοκεφάλους, ναυτία, δυσκολία στην ομιλία και την κίνηση. Η συχνή χρήση προκαλεί συναισθήματα φόβου, ανησυχίας ή και κατάθλιψης.
Επειτα από λίγο καιρό ο χρήστης αρχίζει να παραπαίει, ακόμη και αν δεν έχει κάνει εισπνοές.
Τα μάτια του γίνονται κατακόκκινα και γυάλινα, γίνεται οξύθυμος, επιθετικός, παρουσιάζει βλάβες στα νεφρά και το συκώτι! Ο θάνατος έρχεται ως αποτέλεσμα ασφυξίας ή ανακοπής της καρδιάς!

Πώς να ξεχωρίσετε το υγιεινό φαγητό

Υπάρχουν τρόφιμα που φωνάζουν από μακριά ότι είναι junk food, δηλαδή ανθυγιεινά, όπως τα μπισκότα που βρίσκουμε στα σούπερ μάρκετ, τα τσουρέκια, τα κέικ και όλα τα συναφή.

Παρόλα αυτά, δεν είναι πάντα πολύ εύκολο να ξεχωρίσουμε τα υγιεινά τρόφιμα από τα ανθυγιεινά, μιας και αυτό για να γίνει σωστά χρειάζεται λίγη έρευνα.
Το βασικότερο στοιχείο στη σύγκριση των τροφίμων είναι να διαβάζουμε τις ετικέτες και να κατανοούμε τους πίνακες των θρεπτικών στοιχείων, αναγνωρίζοντας συστατικά που πρέπει να αποφεύγουμε για να είμαστε υγιείς. Διαβάστε παρακάτω ορισμένα βήματα για να μπορείτε μόνοι σας να καταλαβαίνετε ποια τρόφιμα πρέπει να καταναλώνετε και ποια να αποφεύγετε.
Βήμα 1 Διαβάστε τις ετικέτες των διατροφικών στοιχείων του προϊόντος από πάνω ως κάτω.
Βήμα 2 Δείτε τον αριθμό των θερμίδων ανά μερίδα προϊόντος και ψάξτε τις θερμίδες που αντιστοιχούν σε λιπαρά. Το junk food περιέχει συνήθως ένα μεγάλο αριθμό θερμίδων ανά μερίδα και οι πιο πολλές θερμίδες προέρχονται από τα λιπαρά. Τα υγιεινά φαγητά έχουν λίγες θερμίδες και ειδικότερα λίγα λιπαρά και για να γίνει κατανοητή η σωστή ποσότητα, σε μια διατροφή 2.000 θερμίδων την ημέρα, κάποιος θα πρέπει να καταναλώνει 65 γραμμάρια λιπαρών καθημερινά.
Βήμα 3 Αναλύστε το είδος των λιπαρών που περιέχουν τα τρόφιμα που θέλετε να αγοράσετε. Τα ανθυγιεινά τρόφιμα έχουν συνήθως πολύ μεγάλες ποσότητες ορισμένων κακών ειδών λιπαρών, όπως τα τρανς λιπαρά και τα κορεσμένα λίπη. Η Αμερικανική Ένωση Καρδιολογίας προτείνει την κατανάλωση λιγότερων από 1% συνολικών τρανς λιπαρών ή λιγότερα από 2 γραμμάρια αυτών των λιπαρών σε μια ημερήσια διατροφή 2.000 θερμίδων. Επίσης, λιγότερα από 20 γραμμάρια ή 10% των συνολικών θερμίδων της διατροφής μας θα πρέπει να προέρχονται από τα κορεσμένα λίπη. Τα υγιεινά τρόφιμα έχουν λίγα ή καθόλου τρανς και κορεσμένα λιπαρά.
Βήμα 4 Δείτε την ποσότητα χοληστερόλης και νατρίου του τροφίμου, καθώς για την κατανάλωση 2.000 θερμίδων την ημέρα, θα πρέπει να καταναλώνετε λιγότερα από 300 mg χοληστερόλης και 2.400 mg νατρίου. Φυσικά, όσο μεγαλύτερα τα νούμερα αυτών των ουσιών, τόσο χειρότερης ποιότητας είναι το φαγητό για το οποίο μιλάμε.
Βήμα 5 Διαβάστε στην ετικέτα για την ποσοστιαία περιεκτικότητα φυτικών ινών, Βιταμίνης C και Α, ασβεστίου και σιδήρου που προσφέρει το εν λόγω τρόφιμο, καθώς σε πιο ανθυγιεινές τροφές αυτά τα ωφέλιμα στοιχεία συχνά απουσιάζουν ή υπάρχουν σε πολύ χαμηλές ποσότητες, δηλαδή λιγότερες του 5% της συνιστώμενης ημερήσιας πρόσληψης. Αν θέλετε να αγοράσετε ένα τρόφιμο που είναι πλούσιο σε θρεπτικά στοιχεία, θα πρέπει να αποδίδει τουλάχιστον 20% αυτών των θρεπτικών συστατικών καθημερινά.
Βήμα 6
Αναζητήστε τη συνολική περιεκτικότητα του τροφίμου σε συστατικά, όπως τα παραπάνω, δηλαδή ίνες, ασβέστιο, σίδηρο και βιταμίνες C και Α, μιας και ένα υγιεινό τρόφιμο δεν σημαίνει ότι περιλαμβάνει όλα αυτά τα στοιχεία σε αφθονία. Για παράδειγμα, ένα πορτοκάλι, αποδίδει 130% της ημερήσιας ποσότητας για βιταμίνη C, αλλά διαθέτει μόλις 2% της συνολικής βιταμίνης Α που χρειάζεται ο οργανισμός, χωρίς να έχει καθόλου σίδηρο. Ορισμένα υγιεινά τρόφιμα παρέχουν μεγάλες ποσότητες ενός θρεπτικού στοιχείου, ενώ άλλα αποδίδουν μικρότερες ποσότητες πλήθους στοιχείων.
Βήμα 7 Ψάξτε για την περιεκτικότητα του προϊόντος σε ζάχαρη, συγκριτικά με τα υπόλοιπα συστατικά του. Τα φρούτα, παραδείγματος χάρη, έχουν φυσικά σάκχαρα, τα οποία δεν αναγράφονται στα συστατικά ενός τροφίμου. Οι πιο ανθυγιεινές τροφές έχουν συνήθως μεγάλη ποσότητα προστιθέμενης ζάχαρης, την οποία θα βρείτε με την κάλυψη πολλών ονομασιών, όπως φρουκτόζη, σιρόπι καλαμποκιού, μαλτόζη, δεξτρόζη, σουκρόζη, μέλι, σιρόπι σφενδάμου και συμπυκνωμένος χυμός φρούτων.
Βήμα 8 Διαβάστε τα συστατικά του τροφίμου, καθώς η σειρά των συστατικών δείχνει την ποσότητα του κάθε υλικού στο τελικό προϊόν. Το πρώτο συστατικό βρίσκεται στη μεγαλύτερη συγκέντρωση σε σχέση με τα υπόλοιπα, το δεύτερο σε περιεκτικότητα είναι στη δεύτερη θέση, το τρίτο στην τρίτη κ.ο.κ. Αν ένα από τα πρώτα συστατικά ενός προϊόντος είναι η ζάχαρη, το αλάτι ή τα λιπαρά, σημαίνει ότι το τρόφιμο αυτό έχει πολύ υψηλή συγκέντρωση αυτής της ουσίας και συνήθως τα ανθυγιεινά φαγητά έχουν μεγάλη περιεκτικότητα και των τριών αυτών ουσιών.
Προσοχή! Αν και όταν τρώτε έξω, σκεφτείτε πώς έχει φτιαχτεί το φαγητό σας, καθώς το junk food είναι συνήθως τηγανητό ή βουτηγμένο σε λάδι κι άλλα λιπαρά. Ωστόσο, υπάρχουν και πιο υγιεινές επιλογές, όπως ένα φαγητό στη σχάρα ή στο φούρνο.
Επίσης, φροντίστε αν παραγγείλετε ένα τέτοιο πιάτο να το διατηρήσετε όσο πιο υγιεινό μπορείτε και μην αρχίσετε να του προσθέτετε αλάτι ή λάδι, καθώς για παράδειγμα, μια δροσερή και υγιεινή σαλάτα, μπορεί να γίνει ένα ανθυγιεινό πιάτο, αν προσθέσετε λιπαρή σος.
Επιπλέον, τα ζυμαρικά με σάλτσα λαχανικών είναι μια πολύ καλή επιλογή, ενώ μια κρεμώδης σάλτσα αποτελεί ανθυγιεινή επιλογή, γεμάτη λιπαρά και νάτριο. Τέλος, μην ξεχνάτε ότι η μαγιονέζα, η κρέμα γάλακτος και το τυρί προσθέτουν ακόμα περισσότερες θερμίδες και λιπαρά στο όποιο πιάτο επιλέξετε να φάτε, γι' αυτό φροντίστε να τα αποφεύγετε επιμελώς.

Άγνωστοι Έλληνες: Η Ελληνική χερσόνησος του Αίμου

Ακολουθώντας τόσον καιρό το αέναο ταξίδι των Ελλήνων σε όλον τον κόσμο, παρατηρώντας τις εκφάνσεις του πολιτισμού και της παράδοσής μας στα διάφορα σημεία πάνω στον χάρτη φτάνουμε σιγά σιγά στην περιοχή των Βαλκανίων ή Ελληνική χερσόνησο του Αίμου, όπως την ονόμαζαν οι Έλληνες.
Ο Ελληνισμός ήκμασε σε μεγάλο βαθμό σε εκείνα τα μέρη, αφού συναντούσε εκεί κανείς πάνω από 90 ελληνικές αποικίες!
Η μεγάλη ακμή σημειώθηκε επί Μ. Αλεξάνδρου, ο οποίος θέλοντας να εξασφαλίσει τα βόρεια σύνορά του διέσχισε τον Δούναβη με αυτοσχέδιες κατασκευές. Ωστόσο, Έλληνες ζούσαν εκεί και πολύ πριν τον Μ. Αλέξανδρο. Είχαν οικοδομήσει μεγάλο αριθμό πόλεων, όπως η Διονυσόπολις, η Τύρα, η Κωστάντζα (σημ. Τόμις), η Κάλλα (σημ. Magnalia) και πλειάδα εμπορικών κέντρων.
Η οικονομική αυτή άνθηση συνεχίστηκε και επί Μ. Αλεξάνδρου αλλά άρχισε να φθίνει με την κυριαρχία των Ρωμαίων, μέχρι την άνοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κατά την οποία τα οικονομικά πράγματα ξαναέγιναν ως είχαν.
Ειδικότερα, το 1300 σημειώνεται τρομερή άνοδος της οικονομίας με την συγκρότηση παραδουνάβιων Ηγεμονιών ενώ τον 17ο αιώνα οι Έλληνες Φαναριώτες αναλαμβάνουν την διοίκηση των Ηγεμονιών αυτών κι έτσι ανεβαίνει κατακόρυφα η ανάπτυξη –εμπορική και οικονομική- στις εν λόγω περιοχές.
Αλλά και η επαφή με το έξωθεν ελληνικό στοιχείο δεν ήταν καθόλου σπάνια, καθώς οι Επτανήσιοι πηγαινοέρχονταν πολύ συχνά, λόγω  των αγγλικών ή βενετικών διαβατηρίων που διέθεταν και μετά την διεθνοποίηση του εμπορίου ανέλαβαν θέσεις-κλειδιά.
Ας μην ξεχνάμε φυσικά και τους Κύριλλο και Μεθόδιο, που κατάφεραν να δημιουργήσουν σλαβικό αλφάβητο, πάντα κατά το ελληνικό πρότυπο.
Όταν όμως, το 1921, απορρίφθηκε η ελληνική συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή του Δουνάβεως, όλη αυτή η χρόνια προσπάθεια των Ελλήνων κατακερματίστηκε, όπως και το ελληνικό στοιχείο στην περιοχή γενικότερα.

Παρόλ’ αυτά υπάρχουν ακόμη και σήμερα πολλά ελληνογενή φύλα, των οποίων η καταγωγή αμφισβητείται χωρίς να υπάρχει καμία ένδειξη για το αντίθετο. Ανάμεσα σε αυτά είναι οι Σαρακατσάνοι, νομαδικό ελληνικό φύλο, που κατάγεται από το χωριό Σακαρέστη, στην Αιτωλοακαρνανία, οι Αρβανίτες της Βορείου Ηπείρου, οι Πομάκοι της Θράκης, οι Βλάχοι, κλπ.
Τους παραπάνω πληθυσμούς, λόγω του όγκου των πληροφοριών, θα τους αναλύσουμε σε επόμενα άρθρα μας.
Ας δούμε αναλυτικότερα την Ελληνική παρουσία στην περιοχή των Βαλκανίων:
Βουλγαρία: Οι βασικές Ελληνικές αποικίες στην Βουλγαρία είναι η Φιλιππούπολη, η οποία ιδρύθηκε από τον Φίλιππο, βασιλιά της Μακεδονίας, το 341π.Χ., ο Πύργος (σημ. Burgas), η Σωζόπολη, από τον Αναξίμανδρο τον Μιλήσιο, το 600π.Χ. με το όνομα Απολλωνία, η Μεσημβρία από τους Μεγαρείς το 493π.Χ., η Βάρνα, κ.α. Αυτές οι πόλεις συγκροτούσαν την Ανατολική Ρωμυλία, την χώρα των Ρωμιών, δηλαδή.
Δυστυχώς, οι Τούρκοι κατέλαβαν και αυτήν την περιοχή, διαιρώντας σε τρία μέρη: Τρανσυλβανία, Κατεχόμενο και Βασιλική Επικράτεια.

Ελληνικό θέατρο στην Φιλιππούπολη
Και στα τρία ξαναπήγαν οι Έλληνες και κυρίως οι Μακεδόνες, γι’ αυτό και η περιοχή ονομάστηκε Μακεδονία Εξωτερικού. Μερικοί από τους Έλληνες που διακρίθηκαν εκεί ήταν ο Κ. Χρηστομάνος, καθηγητής Ελληνικών της Βασίλισσας Ελισσάβετ της Αυστρίας, ο μαθηματικός Κ. Καραθεοδωρής, που δίδαξε τις Θετικές Επιστήμες στον Ein Stein, o Ρήγας Βελεστινλής ή Φεραίος, κ.α.
Σήμερα ζουν περίπου 1.000.000 περίπου Ελληνογενείς, οι οποίοι είχαν αρνηθεί την μετακίνησή τους το 1926 κατά την ανταλλαγή πληθυσμών. Πρόκειται, συγκεκριμένα, για Ανατολικορωμυλιώτες, Ελληνοβλάχους και Σαρακατσάνους, οι οποίοι, μάλιστα, είναι ντυμένοι στα μαύρα, γιατί θρηνούν για την άλωση της Πόλης.

Έλληνες που περνούν τον Δουναβη
Ρουμανία: Πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν καταγεγραμμένοι 110.000 Έλληνες, καθώς ήδη από το 1453 ζούσαν πολλοί Έλληνες εκεί, πολλοί εκ των οποίων διέθεταν και καίριες διοικητικές θέσεις. Έδραζαν, ακόμη, πολλά ελληνικά σχολεία (Βουκουρέστι, Κραϊόβα, Τεργοβίστι, κλπ), εκδίδονταν ελληνικές εφημερίδες (Έθνος, Λόγος, Ίρις, κ.α.), έως το 1899, οπότε επήλθε ρήξη στις σχέσεις Ελλάδας-Ρουμανίας, εξαιτίας του Κουτσοβλαχικού ζητήματος, που αφορούσε την κληροδότηση της περιουσίας των Ελλήνων της Ρουμανίας στο ελληνικό κράτος, μιας και δεν είχαν εκεί απογόνους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Κ. Ζαππα, ο οποίος θέλησε να δωρίσει την περιουσία του στο ελληνικό Δημόσιο και γι αυτό η Ρουμανία την κατέσχεσε ολόκληρη.
Αλλά και αργότερα η καταστροφική μανία του Στάλιν οδήγησε πολλούς Έλληνες στο να μεταναστεύσουν σε Καναδά, Αμερική και κυρίως Ελλάδα.
Σκόπια: Έντονη υπήρξε η παρουσία των Ελλήνων κυρίως στο νότιο τμήμα των Σκοπίων (Κρούσοβο, Στρώμνιτσα, Μοναστήρι, κλπ). Χαρακτηριστικό είναι το αίτημα των Ελλήνων της περιοχής να μετατρέψουν ξανά τα επίθετά τους σε ελληνικά, καθώς είχαν αναγκαστεί να τα σλαβοποιήσουν, λόγω της αδιάκοπης σφαγής των ελληνικών πληθυσμών. Ζήτησαν ακόμη να αποκτήσουν ελληνική ιθαγένεια, προκειμένου να μπορέσουν να επαναπατριστούν στα ελληνογιουκοσλαβικά σύνορα, από όπου του είχε εκτοπίσει το καθεστώς του Τίτο.
Πρόκειτα δηλαδή για Σαρακατσάνους και Ελληνοβλάχους, οι οποίοι υπολογίζονται περί το 1.000.000!
Ουκρανία: Πρώτοι αποίκησαν την περιοχή οι Μιλήσιοι και ακολούθησαν αποικίες στο Παντικαπαιο (Κερτς), στο Νυμφαίον, στην Τιρικτάτη, κλπ. Με αυτόν τον τρόπο συγκροτήθηκε και διατηρήθηκε για εννιά αιώνες το Βασίλειο του Κιμερίου Βοσπόρου, το οποίο μετετράπη στον βασικό προμηθευτή διατροφικών προϊόντων στις ελληνικές πόλεις της Μ. Ασίας και ολόκληρων των Βαλκανίων.
Σημαντική Ελληνική πόλη συνιστά η Μαριούπολη που οικήθηκε το 1780 από Έλληνες μετανάστες και πρόσφυγες. Σήμερα υπάρχουν 29 χωριά Ελλήνων, οι οποίοι αυτοαποκαλούνται «Ρουμαίοι» και μιλούν την «ρουμέϊκου γλώσσα», η οποία είναι ελληνική.

H Άννα Παύλοβα καθηγήτρια φιλόλογος στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Ανθρωπιστικών Σπουδών της Μαριούπολης, στο τεύχος 68 του ΟΔΕΓ, αναφέρεται στην σύγχρονη κατάσταση και λειτουργικότητα των διαλέκτων των Ελλήνων της περιοχής της Αζοφικής.
Το άξιον προσοχής είναι το γεγονός ότι προτάσσει, σαν μότο, τα λόγια του Γερμανού φιλοσόφου Εμμανουήλ Καντ: «Σʼ έναν μικρό λαό ήταν γραφτό να διαμορφώσει τις αρχές του πολιτισμού και της προόδου. Και ο λαός αυτός είναι οι Έλληνες. Εκτός από τις τυφλές δυνάμεις της φύσης, ό,τι κινείται στον κόσμο αυτόν έχει την προέλευσή του από την Ελλάδα…».
Σας αναφέραμε κάποια ενδεικτικά στοιχεία της ελληνικής παρουσίας στην περιοχή των Βαλκανίων και σας καλούμε, όπως κάνουμε πάντα μέσω των άρθρων μας, σε περαιτέρω αναζήτηση και έρευνα, προκειμένου να ανακαλύψετε ακόμη περισσότερα…

Η καταλυτική επίδραση της μουσικής στον συναισθηματικό κόσμο των ανθρώπων

Οι Έλληνες, απ’ όσο μπορούμε να γνωρίζουμε μέσα από τις ιστορικές πηγές, είχαν κατανοήσει απόλυτα την δύναμη που ασκεί η μουσική στους ανθρώπους και για τον λόγο αυτόν την καλλιέργησαν κυρίως για την διαπαιδαγώγηση των νέων. Οι ιστορικές πηγές – και παρ’ όλη την καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους τους – μας άφησαν ικανό ποσό και ποιον πληροφοριών, ώστε να μπορούμε να έχουμε μια πλήρη σχεδόν εικόνα του εν λόγω θέματος.

Ο Αριστοτέλης (Πολιτικά Η΄) αναλύει τρεις απόψεις για την αποστολή της μουσικής και την σκοπό για τον οποίο πρέπει να διδάσκεται στους νέους («τίνος δει χάριν μετέχειν αυτής»):

. «παιδιάς ένεκα και αναπαύσεως»

. «… προς αρετήν τι τείνειν την μουσικήν… και το ήθος ποιόν τι ποιεί» (γιατί μπορεί να ασκήσει ευεργετική επίδραση στην διαμόρφωση του χαρακτήρα).

. «προς διαγωγήν… και προς φρόνησιν» (γιατί μπορεί να συμβάλλει στη διανοητική και αισθητική απόλαυση και καλλιέργεια).

Πλούταχος (Περί Μουσικής 1140 B-C, 26) «Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι δικαιολογημένα οι παλιοί Έλληνες έδιδαν μεγαλύτερη την προσοχή τους στη μουσική εκπαίδευση. Γιατί πίστευαν ότι έπρεπε να πλάθουν και να ρυθμίζουν τις ψυχές των νέων σε ευπρεπή ηθική με την μουσική («… δια της μουσικής πλάττειν τε και ρυθμίζειν επί το εύσχημον»).

Πλάτων (Πρωταγόρας 326 Α-Β) ότι οι δάσκαλοι της κιθάρας «… κατορθώνουν να κάμουν τους ρυθμούς και τις αρμονίες οικείες στις ψυχές των παιδιών, ώστε να γίνουν ημερότεροι άνθρωποι και, επειδή γίνονται πιο εύρυθμοι και πιο προσαρμοστικοί, να είναι χρήσιμοι και στο λόγο και στην πράξη». Και συνεχίζει: «πας γαρ ο βίος του ανθρώπου ευρυθμίας τε και ευαρμοστίας δείται».

Ο Αριστείδης λέει για μια μέθοδο σύνθεσης (πεττεία): «μαθαίνουμε ποιές νότες να παραλείψουμε και ποιές να χρησιμοποιήσουμε. Και από ποιά ν’ αρχίσουμε και σε ποιά να τελειώσουμε. Αυτό επίσης δημιουργεί ήθος». Τεράστιο θαυμασμό επίσης προκαλεί η επέκταση του προβληματισμού των αρχαίων σε λεπτομέρειες, οι οποίες, για τους σημερινούς ανθρώπους, ανήκουν στη σφαίρα της τρ-Ελλας.

Πλάτων (Νόμοι Β΄, 670 Α): «… η αύληση και η κιθάριση (χωρίς όρχηση και τραγούδι) δείχνει έλλειψη μουσικής καλλιέργειας και θαυματοποιία»! Αλλά και (Νόμοι Β΄, 654 Α-Β): «ουκούν ο μεν απαίδευτος αχόρευτος έσται, τον δε πεπαιδευμένον κεχορευκότα θετέον;» (να δεχτούμε πως ο απαίδευτος άνθρωπος είναι χωρίς εξάσκηση στο χορό και ο μορφωμένος με εξάσκηση;).