Ο χαρακτήρας των Ελλήνων σύμφωνα με την Encyclopedia Britannica.

Π​​ριν από μερικές ημέρες, ένας φίλος από τα πολύ παλιά, ο Σ. Σ. μου έδωσε ένα κείμενο στα αγγλικά και ελληνικά, από την Encyclopedia Britannica, το οποίο περιγράφει τον χαρακτήρα των Ελλήνων. Το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον και επίκαιρο (λόγω των αποτελεσμάτων των εκλογών), το οποίο θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Μια παράκληση μόνο. Εστω και αν σας φαίνονται κοινοτοπίες, διαβάστε μέχρι το τέλος γιατί εκεί σας περιμένει μια έκπληξη.

 «Παρά τη σύνθετη προέλευσή τους, την ευρεία γεωγραφική εξάπλωσή τους και τα κοσμοπολίτικα ένστικτά τους, οι σύγχρονοι Ελληνες είναι ένας αξιοσημείωτα ομοιογενής λαός, αισθητά διαφορετικός κατά τον χαρακτήρα από τους γειτονικούς λαούς, ενωμένος από τον κοινό ενθουσιασμό για τους εθνικούς στόχους και βαθύτατα πεπεισμένος για την ανωτερότητά του έναντι των άλλων εθνών. Ο ξεχωριστός χαρακτήρας τους, σε συνδυασμό με την παραδοσιακή τάση τους να αντιμετωπίζουν τους μη ελληνικούς πληθυσμούς ως βαρβάρους, αντισταθμίζει, στην πραγματικότητα, τη μεγάλη ενέργεια και τον ζήλο τους στην αφομοίωση άλλων φυλών. Η προνομιακή θέση την οποία απέκτησαν …οφειλόμενη στον ανώτερο πολιτισμό τους, την ευελιξία τους, τον πλούτο τους και το μονοπώλιο της εκκλησιαστικής εξουσίας, θα τους επέτρεπαν πιθανώς να εξελληνίσουν μονίμως το μεγαλύτερο μέρος της Βαλκανικής, αν έδειχναν περισσότερη συμπάθεια προς τις άλλες χριστιανικές φυλές. Πάντα ως η πιο πολιτισμένη φυλή στην Ανατολή επηρέασαν τον ένα μετά τον άλλο τους… κατακτητές τους και τα εντυπωσιακά πνευματικά τους χαρίσματα δικαίως τους εξασφάλισαν μια λαμπρή θέση στο μέλλον. Ο έντονος πατριωτικός ζήλος των Ελλήνων είναι συγκρίσιμος με εκείνον των Ούγγρων. Δύναται να εκφυλισθεί σε αλαζονεία και δυσανεξία. Ενίοτε τυφλώνει την κρίση τους και τους εμπλέκει σε απερίσκεπτα εγχειρήματα, αλλά παρ’ όλα αυτά περιέχει την καλύτερη εγγύηση για την τελική επίτευξη των εθνικών στόχων τους… Το πατριωτικό τους αίσθημα, δυστυχώς, υπόκειται στην εκμετάλλευση ιδιοτελών δημαγωγών και δημοσιογράφων, που ανταγωνίζονται στην υπερβολή των εθνικών αξιώσεων και στην κολακεία της εθνικής ματαιοδοξίας. Σε καμία άλλη χώρα το πάθος της πολιτικής δεν είναι τόσο έντονο. Παθιασμένες πολιτικές συζητήσεις δίνουν και παίρνουν στα καφενεία. Οι εφημερίδες, που είναι εξαιρετικά πολυάριθμες και γενικώς μικρής αξίας, καταβροχθίζονται και κάθε κυβερνητικό μέτρο επικρίνεται και αποδίδεται σε ιδιοτελή συμφέροντα. Η επίδραση του Τύπου είναι τεράστια, ακόμη και τα γκαρσόνια στα καφενεία και οι υπηρεσίες στα σπίτια έχουν τη δική τους εφημερίδα και συζητούν με άνεση τα πολιτικά προβλήματα της ημέρας. Μεγάλο μέρος της ενέργειας του έθνους ξοδεύεται σε αυτό τον διαρκή πολιτικό πυρετό, εκτρέπεται από πρακτικούς στόχους και, ούτως ειπείν, εξαερώνεται με τα λόγια. Η ανεξαρτησία της γνώμης και η κριτική τείνουν προς την απειθαρχία του δημοσίου τομέα και έχει παρατηρηθεί ότι κάθε Ελληνας στρατιώτης είναι ένας στρατηγός και κάθε ναύτης ναύαρχος…. Μικρή είναι και η πειθαρχία στις τάξεις των πολιτικών κομμάτων, τα οποία δεν διατηρούν τη συνοχή τους χάρη σε κάποια ξεκάθαρη αρχή, αλλά χάρη στην προσωπική επιρροή των ηγεσιών τους. Αποστασίες είναι συχνές και κατά κανόνα κάθε βουλευτής στο κοινοβούλιο διαπραγματεύεται τους όρους με τον αρχηγό του. Εξάλλου ο ανεξάρτητος χαρακτήρας των Ελλήνων, εύκολα αποδεικνύεται από το γεγονός, ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στη Βαλκανική χερσόνησο όπου μια κυβέρνηση δεν μπορεί να υπολογίσει ότι μπορεί να εξασφαλίσει την απαιτούμενη πλειοψηφία με επιβολή πειθαρχίας σε ψηφοφορίες. Στις πολιτικές διαμάχες, ελάχιστοι είναι οι ενδοιασμοί, αλλά επιθέσεις που αφορούν την ιδιωτική ζωή είναι σπάνιες. Η αγάπη για τον ελεύθερο διάλογο είναι σύμφυτη με το βαθιά ριζωμένο δημοκρατικό ένστικτο των Ελλήνων. Είναι στο φρόνημα ο πιο δημοκρατικός ευρωπαϊκός λαός, ούτε ίχνος λατινικού φεουδαλισμού επιζεί και αριστοκρατικές αξιώσεις γελοιοποιούνται… Οι Ελληνες επιδεικνύουν μεγάλη πνευματική ζωντάνια. Είναι έξυπνοι, ερευνητικοί, πνευματώδεις και επινοητικοί, αλλά αβαθείς. Η παρατεταμένη πνευματική προσπάθεια και η ακρίβεια δεν τους αρέσουν, η δε αποστροφή τους στη χειρωνακτική εργασία είναι περισσότερο εμφανής. Ακόμη και οι αγρότες είναι μετρίως εργατικοί. Αφθονες ευκαιρίες ξεκούρασης προσφέρουν οι εκκλησιαστικές εορτές. Η επιθυμία για εκπαίδευση είναι έντονη ακόμη και στα χαμηλότερα στρώματα. Τα ρητορικά και λογοτεχνικά επιτεύγματα ασκούν μεγάλη έλξη στην πλειονότητα από τα επιτεύγματα στα πεδία της σύγχρονης επιστήμης. Ο αριθμός των προσώπων που επιδιώκουν τη σταδιοδρομία στα επαγγέλματα του πνεύματος είναι υπερβολικός. Σχηματίζουν ένα τμήμα της κοινωνίας που περισσεύει, ένα μορφωμένο προλεταριάτο, που προσκολλάται σε διάφορα κόμματα με την ελπίδα της κρατικής απασχόλησης και ξοδεύει την ύπαρξή του ασκόπως, περιφερόμενο στα καφενεία και στους δρόμους όταν το κόμμα τους είναι εκτός εξουσίας. Από χαρακτήρα οι Ελληνες έχουν ζωντάνια, είναι εύχαρεις, εύλογοι, προσεκτικοί, συμπαθητικοί, πρόσχαροι με τους ξένους, φιλόξενοι, προσηνείς με τους υπηρέτες ή τους οικείους τους, ιδιαίτερα απλοί και λιτοί στη συμπεριφορά τους, φιλικοί και ενωμένοι στην οικογενειακή τους ζωή… Τα ελαττώματα των Ελλήνων, σε μεγάλο βαθμό, πρέπει να αποδοθούν στη μακροχρόνια υποταγή τους σε ξένες φυλές. Η εξυπνάδα τους συχνά εκφυλίζεται σε πονηριά, η ευρηματικότητά τους σε ανειλικρίνεια, η λιτότητά τους σε απληστία και η επινοητικότητά τους σε απάτη. Η ανεντιμότητα δεν είναι εθνικό ελάττωμα, αλλά πολλοί που δεν θα καταδέχονταν να κλέψουν δεν θα διστάσουν να καρπωθούν παράνομα κέρδη μέσω δολιότητας και παραπλάνησης. Πράγματι, η εξαπάτηση συχνά ασκείται ανώφελα για την απλή πνευματική ικανοποίηση που παρέχει. Στην οξύνοια των οικονομικών τους δοσοληψιών, οι Ελληνες παροιμιωδώς υπερτερούν των Εβραίων, αλλά υπολείπονται των Αρμενίων. Η αξιοσημείωτη ικανότητά τους στις επιχειρήσεις ορισμένες φορές βλάπτεται από την κοντόφθαλμη προσέγγισή τους, που τους κάνει να επιδιώκουν το άμεσο κέρδος εις βάρος του μακροπρόθεσμου. Η ματαιοδοξία και ο εγωισμός τους, που σημειώνεται, ακόμα και από τους πιο ευνοϊκά διακείμενους παρατηρητές, τους κάνει ζηλόφθονους, απαιτητικούς και ευάλωτους στην κολακεία. Από κοινού με άλλους νοτίους ευρωπαϊκούς λαούς, οι Ελληνες είναι ιδιαίτερα ευέξαπτοι, ο εμπαθής χαρακτήρας τους εύκολα προσβάλλεται από μικρές προκλήσεις και ασήμαντες λογομαχίες συχνά καταλήγουν σε ανθρωποκτονίες. Είναι θρήσκοι, αλλά καθόλου φανατικοί, εκτός σε περιπτώσεις πολιτικό-θρησκευτικών θεμάτων, που θίγουν τις εθνικές τους επιδιώξεις. Γενικώς, οι Ελληνες μπορεί να περιγραφούν ως ένας έξυπνος, φιλόδοξος και ευρηματικός λαός, ικανός για μεγάλες προσπάθειες και θυσίες, αλλά ελλιπής σε ορισμένα πιο στερεά χαρακτηριστικά που οδηγούν στην εθνική μεγαλοσύνη».

Είμαι βέβαιος ότι και εσείς θα συμφωνήσετε με τα περισσότερα σημεία της παραπάνω περιγραφής του χαρακτήρα των Ελλήνων. Ξέρετε όμως ποιο είναι το τραγικό στην ιστορία αυτή; Το παραπάνω λήμμα προέρχεται από την έκδοση της Encyclopedia Britannica του έτους 1910 -1911, δηλαδή πριν από περισσότερα από 100 χρόνια! Οταν διάβασα το σημείωμα νόμιζα ότι ήταν παραποιημένο και σαν άπιστος Θωμάς, μπήκα στο site της Britannica (ιδού, τι μας προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία) και πιστοποίησα ότι ήταν όντως αυτούσια μετάφραση από τις σελίδες 430 – 431, του 12ου τόμου. Πέρασαν 100 χρόνια και παρά το ευρωπαϊκό λουστράρισμα που αποκτήσαμε, στην ουσία έχουμε παραμείνει οι ίδιοι. Ειδικά η επισήμανση για «ένα μορφωμένο προλεταριάτο, που προσκολλάται σε διάφορα κόμματα με την ελπίδα της κρατικής απασχόλησης» περιγράφει απόλυτα το πελατειακό κράτος. Ακόμα, η αναφορά σε «ιδιοτελείς δημαγωγούς και δημοσιογράφους, που ανταγωνίζονται στην υπερβολή των εθνικών αξιώσεων και στην κολακεία της εθνικής ματαιοδοξίας» νομίζει κανείς ότι φωτογραφίζει συγκεκριμένα σημερινά κόμματα και πρόσωπα. Τέλος, η περιγραφή των κομμάτων, των βουλευτών που εκβιάζουν, τον Τύπο (που σήμερα περιλαμβάνει όλα τα ΜΜΕ) λες και αναφέρεται στη σημερινή κατάσταση. Ισως έτσι να εξηγείται η παντελής άρνησή μας σε κάθε είδους αλλαγή ή μεταρρύθμιση που είναι απαραίτητη να γίνει, διότι ενώ ουσιαστικά «ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί» (όπως λέει και ένα παλιό τραγούδι), εμείς επιμένουμε να παραμένουμε στα ίδια και τα ίδια. Και στασιμότητα σε ένα κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται ισοδυναμεί με οπισθοδρόμηση και περιθωριοποίηση.

ΝΕΡΩΝ: Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΜΙΑΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗΣ ΜΟΡΦΗΣ

Το αυτοκρατορικό άστυ της Ρώμης
-
Ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ Νέρων είναι μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες ρωμαϊκές προσωπικότητες και ο βίος του είναι γνωστός. Για αυτό, εδώ θα ασχοληθώ μόνο με μερικούς γνωστούς «μύθους» γύρω από τη ζωή του, και θα επιχειρήσω πολύ συνοπτικά να παραθέσω μια πιο αντικειμενική εικόνα για το ποιος ήταν πραγματικά ο παρεξηγημένος Νέρων.
Ο Νέρων έχει κατηγορηθεί για πάμπολλα εγκλήματα και εξαιρετικά βάναυσες ενέργειες. Υπήρξε πράγματι εγκληματικός, αλλά όχι στον βαθμό που του αποδίδεται και κυρίως όχι περισσότερο από άλλους Ρωμαίους αυτοκράτορες στους οποίους έχει αποδοθεί μία θετική ιστορική εικόνα. Το σημαντικότερο είναι ότι ο Νέρων μεγάλωσε μέσα στην εγκληματικότητα λόγω της αδίστακτης μητέρας του, Αγριππίνας. Αυτή ευθυνόταν και για τις πολλές δολοφονίες που διέπραξε ο Νέρων ακόμη και μετά τον θάνατο της, προκειμένου να σταθεροποιήσει την εξουσία του, επειδή από εκείνη διδάχτηκε αυτό το μάθημα κατ’ επανάληψη σε όλη τη ζωή της. Η Αγριππίνα έβλεπε τον γιο της μόνο σαν όργανο προκειμένου να ασκεί την πλήρη εξουσία στην αυτοκρατορία. Για αυτό ο Νέρων τελικά την σκότωσε, μην έχοντας άλλη επιλογή. Θεωρείται πολύ πιθανό ότι η Αγριππίνα η οποία είχε αποπλανήσει πολλούς άνδρες για να πετύχει την άνοδο της στην απόλυτη εξουσία, αποπλάνησε και τον ίδιο της τον γιο.

Οι περισσότεροι μελετητές θεωρούν πλέον σχεδόν βέβαιο ότι ο Νέρων δεν έβαλε φωτιά στη Ρώμη. Αυτή την αβάσιμη φήμη την έγραψε ο ιστορικός Κάσσιος Δίων ο οποίος έζησε έναν αιώνα μετά τον Νέρωνα και αναπαρήγε τα «κουτσομπολιά» της εποχής του τελευταίου. Μάλιστα ο Κάσσιος Δίων τοποθετεί το Νέρωνα στον Παλατίνο λόφο, να βλέπει την Ρώμη που καιγόταν και να παίζει εμπνευσμένος την λύρα του. Αυτό φυσικά δεν ισχύει επειδή ο Νέρων δεν μπορούσε ούτε καν να πλησιάσει τον Παλατίνο, λόγω του ότι η φωτιά είχε κλείσει τον δρόμο. Όταν ξέσπασε η φωτιά, ο Νέρων βρισκόταν στην πατρίδα του Άντιο, στα νότια της Ρώμης. Επέστρεψε εσπευσμένα και έκανε ότι μπορούσε για να σώσει όσους περισσότερους πολίτες γινόταν, και να ανακουφίσει τους πληγέντες από τη φωτιά. Σε όλη του την ζωή μάλλον τον χαρακτήριζε η τάση να κάνει καλό στους ανθρώπους, ενώ δολοφονούσε όσους τον απειλούσαν πραγματικά, μεταξύ των οποίων και τη μητέρα του. Απεχθανόταν τη βία παρότι ήταν αναγκασμένος να την χρησιμοποιεί για να επιβιώνει. Το αρνητικό κλίμα όμως το οποίο είχε δημιουργηθεί εναντίον του στη Ρώμη, λόγω αυτής της εξαρχής φιλάνθρωπης στάσης του έναντι των λαϊκών στρωμάτων, και λόγω της αντιπαράθεσης του με τους αριστοκράτες, έστρεψε από τότε τις υποψίες για τον εμπρησμό της πόλης σε εκείνον. Αυτό συνέβη όχι επειδή η κατηγορία σε βάρος του είχε κάποια λογική, αλλά σαν πρόσχημα προκειμένου να δυσφημιστεί. Και οι υποψίες αυτές εντάθηκαν όταν ο Νέρων, εκμεταλλευόμενος τον δημόσιο χώρο που καθαρίστηκε από την φωτιά έκτισε εκεί ένα λαμπρό παλάτι, ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Φαίνεται όμως πως ο Νέρων απλά εκμεταλλεύθηκε την καταστροφή που έφερε η πυρκαγιά, για να κτίσει εκεί το παλάτι που σχεδίαζε να κτίσει στα περίχωρα της Ρώμης.

Από την άλλη πλευρά, ο Νέρων δεν ήταν φιλικός με τις λαϊκές τάξεις της Ρώμης τόσο από φιλανθρωπία, όσο από την ανάγκη να τις προσεταιρισθεί προκειμένου να έχει την υποστήριξη τους κατά τη διαρκή αντιπαράθεση του με τους αριστοκράτες συγκλητικούς και με όσους αμφισβητούσαν την εξουσία του, λόγω των αδίστακτων πράξεων της μητέρας του.
Ποιος όμως ευθυνόταν για τον εμπρησμό της Ρώμης; Κυρίως οι Πραιτωριανοί και οι Χριστιανοί έχουν κατηγορηθεί για αυτόν, επειδή συνολικά αντιπαθούσαν το Νέρωνα. Για τους Πραιτωριανούς αυτό δεν φαίνεται να ισχύει επειδή είχαν και πυροσβεστικά καθήκοντα. Ομοίως δεν φαίνεται να έβαλαν τη φωτιά οι χριστιανοί. Οι τελευταίοι θεωρήθηκαν ως οι εμπρηστές της Ρώμης από μερικούς σύγχρονους ιστορικούς, μεταξύ των οποίων και ο Adolphe Lods, κυρίως λόγω του θρησκευτικού φανατισμού τους. Μάλιστα ο Λοντς παραθέτει μια μαρτυρία της εποχής για μια απειλή των χριστιανών σε ένα αξιωματούχο του Νέρωνα (μάλλον στον Τυγγελίνο) ως αντίποινα για τις διώξεις σε βάρος τους. Του είπαν δήθεν: «Μια νύχτα, μερικοί από εμας, με λίγους πυρσούς…». Ωστόσο άποψη μου είναι ότι πρόκειται για μία «κατασκευασμένη» μαρτυρία προκειμένου να στηριχθεί το κατηγορητήριο εναντίον τους (αρχαίο ή/και σύγχρονο).
Όποιος και αν ευθυνόταν, έπρεπε να αποδοθεί η ευθύνη επίσημα σε κάποιους προκειμένου να σταματήσουν και οι ψίθυροι που έλεγαν ότι ο αυτοκράτωρ ευθυνόταν για τον εμπρησμό. Και ο αποδιοπομπαίος τράγος βρέθηκε εύκολα στο πρόσωπο των χριστιανών, της νέας θρησκευτικής ομάδας που ήταν αντιπαθής σε όλη τη Ρώμη και έτσι κανείς δεν θα είχε αντιρρήσεις για την καταδίκη τους. Άλλωστε μερικοί χριστιανοί χάρηκαν φανερά για τον εμπρησμό της Ρώμης, λόγω του ότι υπέφεραν από τους διωγμούς των Ρωμαίων και διακήρυσσαν δημόσια ότι να αλλάξουν τελείως τον κόσμο. Η φωτιά είναι το καλύτερο «εξαγνιστικό» για αυτήν την αλλαγή, αλλά δυστυχώς για τους χριστιανούς, και η προφανέστερη αφορμή για να τους αποδοθεί ο εμπρησμός. Ο Νέρων που τους απεχθανόταν λόγω της πλήρους αντίθεσης τους στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, τους κατηγόρησε άδικα για τον εμπρησμό και τους επιφύλαξε μία τρομερή τιμωρία: τους έδεσε ψηλά σε στύλους στη Ρώμη και τους έκαψε ζωντανούς προκειμένου να χρησιμεύσουν σαν πυρσοί για τον φωτισμό της πόλης. Υπολογίζεται ότι από τους περίπου 3.000 χριστιανούς που είχε τότε η Ρώμη, εκτελέσθηκαν οι 300.
Το πιθανότερο είναι ότι η πυρκαγιά ήταν ένα τυχαίο γεγονός όπως πιστεύουν οι περισσότεροι ερευνητές. Οι πυρκαγιές στη Ρώμη δεν ήταν καθόλου σπάνιο φαινόμενο και η αφόρητη ζέστη των ημερών ευνοούσε την εμφάνιση τους. Κατά πάσα πιθανότητα, η φωτιά ξεκίνησε από τους εμπόρους τροφίμων της κεντρικής αγοράς οι οποίοι ερχόμενοι από μακρινές περιοχές και μην έχοντας κατάλυμα, διανυκτέρευαν στον χώρο της αγοράς όπου άναβαν φωτιές και έπιναν οινοπνευματώδη όλη τη νύχτα. Συνήθως μεθούσαν και λόγω αυτού, σε συνδυασμό με τη ζέστη και την υγρασία εκείνων των ημερών, ήταν πολύ εύκολο να χάσουν τον έλεγχο της φωτιάς που άναβαν για μαγείρεμα ή φωτισμό, ή να τους πέσει κάποιο λυχνάρι στη σκηνή τους ή να τους πέσει κάποιο δυνατό αλκοολούχο ποτό στη φωτιά. Από τέτοιες απροσεξίες μπορούσε να ξεκινήσει μια φοβερή πυρκαγιά, όπως εκείνη που έκαψε τότε τη Ρώμη.
Ο Νέρων έλαβε μέρος σε μουσικούς αγώνες στην Ελλάδα, αλλά η γελοία εικόνα της συμμετοχής του που μας παρέχουν οι προκατειλημμένες εναντίον του πηγές, δεν είναι πραγματική. Οι Έλληνες πράγματι χάρισαν τη νίκη στον Νέρωνα για να μην στεναχωρήσουν αυτόν τον φανατικό φιλλέληνα αυτοκράτορα – πραγματικό λάτρη του ελληνικού πολιτισμού -, αλλά όχι με τόσο οφθαλμοφανή και γλοιώδη τρόπο όσο περιγράφεται από τους αρχαίους συγγραφείς (ειδικά οι Λατίνοι συγγραφείς και γενικά οι Ρωμαίοι είχαν δυσαρεστηθεί από τη σταθερή εύνοια του Νέρωνα στην Ελλάδα και στους Ελληνες). Προφανώς ο ίδιος ο Νέρων δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο και θα προσβαλλόταν. Απλά τοποθέτησαν σαν αντιπάλους του κάποιους Έλληνες μουσικούς που ήταν κατώτεροι του προκειμένου να εξασφαλίσουν έτσι τη νίκη του, αλλά σε αγώνα με ίσους όρους. Οι καλύτεροι Έλληνες μουσικοί δεν αγωνίσθηκαν από σεβασμό και εκτίμηση για τον φιλέλληνα αυτοκράτορα. Ο Νέρων φυσικά δεν ήταν ούτε τρελός, ούτε ηλίθιος. Και τα μουσικά του έργα δεν ήταν κακής ποιότητας, όπως έχει γραφτεί. Ένας σύγχρονος του χρονικογράφος και μάλιστα εχθρικά διακείμενος σε εκείνος, έγραψε ότι ο Νέρων ήταν μεν παράφωνος αλλά τα έργα του δεν ήταν άσχημα.
-
Ο Νέρων χάρισε την ελευθερία στη νότια Ελλάδα (ρωμαϊκή επαρχία της Αχαϊας), κάτι το οποίο ενόχλησε πολύ τους συγκλητικούς επειδή στο εξής δεν θα εισέπρατταν κανένα φόρο από τους Ελλαδίτες, καθώς η επαρχία τους ανήκε σε εκείνες των οποίων τους φόρους λάμβανε η Σύγκλητος. Η «ελευθερία της Ελλάδας» όμως αφορούσε μόνο τη φορολογική της ατέλεια, επειδή οι Έλληνες δεν μπορούσαν να έχουν δική τους εξωτερική πολιτική. Εξάλλου σε κάθε περίπτωση δεν μπορούσαν να έχουν εξωτερική πολιτική επειδή όλος ο Μεσογειακός κόσμος ανήκε στους Ρωμαίους. Μόνο με τους Γερμανούς και Σαρμάτες βαρβάρους του Βορρά ή με τους Πάρθους θα μπορούσαν να έχουν διαπολιτειακές επαφές, πράγμα αδύνατον βέβαια επειδή αυτό θα ήταν επικίνδυνο για τους Ρωμαίους. Εξάλλου ούτε αυτό ήταν εφικτό, επειδή η νότια Ελλάδα («Αχαϊα») περιβαλλόταν από παντού από εκτεταμένα ρωμαϊκά εδάφη. Επίσης η Ελλάδα δεν είχε δικές της στρατιωτικές δυνάμεις, αφού οι Ελλαδίτες ήταν πια απόλεμοι, για αυτό χρειαζονταν τον ρωμαϊκό στρατό για την άμυνα τους. Το πιθανότερο είναι ότι η ίδια η Ελλάδα μάλλον δεν ήθελε να αποσπασθεί από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Το καθεστώς που της παραχώρησε ο Νέρων ήταν το καλύτερο δυνατό για τους Ελλαδίτες: αφορολόγητοι και προστατευμένοι με τη ρωμαϊκή ασπίδα. Για αυτό οι Έλληνες είχαν πάντα καλές αναμνήσεις από το Νέρωνα. Η πρώτη ενέργεια του διάδοχου του ήταν να ανακαλέσει την ελευθερία των Ελλήνων.
Ο Νέρων μπορούσε να καταπνίξει εύκολα την επανάσταση που ξέσπασε εναντίον του στις επαρχίες και η οποία τελικά του κόστισε τη ζωή (αυτοκτόνησε εξαιτίας της). Αλλά το λάθος του ήταν ότι έδινε πάντα μεγαλύτερη σημασία στο τι του έλεγαν οι άλλοι, παρά στην ανάγκη να ερευνήσει ο ίδιος τα πράγματα. Έτσι ένας έμπιστος του αυλικός ο οποίος στην πραγματικότητα τον υπέθαλπτε, του είπε ότι επαναστάτησαν εναντίον του όχι μόνο οι δύο στρατιωτικοί διοικητές που πράγματι είχαν ξεσηκωθεί, αλλά σχεδόν όλοι οι διοικητές της αυτοκρατορίας, κάτι που δεν συνέβαινε. Αντίθετα αυτοί του έμειναν πιστοί. Ο Νέρων πίστεψε ότι έμεινε χωρίς υποστηρικτές αλλά αντί να το επιβεβαιώσει, πίστεψε τον αυλικό του και αρχικά θέλησε να παραιτηθεί από τον θρόνο και να βρει την ηρεμία του ιδιωτεύοντας και ασχολούμενος με την αγάπη του: τη μουσική και τον ελληνικό πολιτισμό. Όμως η αμείλικτη Ρώμη δεν γνώριζε πρώην αυτοκράτορες, παρά μόνο νεκρούς αυτοκράτορες. Για αυτό ο Νέρων αυτοκτόνησε μόνος του για να αποφύγει έναν ατιμωτικό θάνατο από τον σφετεριστή διάδοχο του Γάλβα.
-
Ο Νέρων σίγουρα δεν ήταν ο παρανοϊκός ή ανίκανος αυτοκράτορας που ως τέτοιος έμεινε γνωστός στην Ιστορία. Ίσως για αυτή την στρεβλωμένη εικόνα του έφταιξε σε μεγάλο βαθμό η απόδοση της ευθύνης από τον Νέρωνα στους χριστιανούς για τον εμπρησμό της Ρώμης, αλλά και η σταθερή αντιπαράθεση του με την Σύγκλητο και γενικά με την άρχουσα τάξη της Ρώμης. Επίσης η στρέβλωση της εικόνας του οφείλεται και στην απέχθεια του για τους χριστιανούς. Είναι χαρακτηριστικό πως όσοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες αντιτάχθηκαν περισσότερο στην εξάπλωση του χριστιανισμού, χαρακτηρίσθηκαν «παρανοϊκοί, ψυχοπαθείς, ανίκανοι» κτλ, όπως ο Νέρων, ο Ηλιογάβαλος, ο Ιουλιανός ο «Παραβάτης», ο Θεοδόσιος ο «Μικρός». Μάλιστα οι «ιστορικοί χαρακτηρισμοί» τους (Παραβάτης, Μικρός) είναι χαρακτηριστικοί της εμπάθειας των μεταγενέστερων χριστιανών χρονικογράφων για εκείνους.
Τέλος, ο Νέρων πιθανότατα κατέχει και μία σχετικά άγνωστη «πρωτιά»: φαίνεται πως ήταν ο πρώτος αυτοκράτωρ της Ρώμης ο οποίος δεν είχε ρωμαϊκή καταγωγή. Ειναι πολύ πιθανό ότι ήταν Ουόλσκος (όπως και ο πατέρας του, Γναίος Δομίτιος Αηνόβαρβος). Οι Ουόλσκοι οι οποίοι κατοικούσαν στα νότια του Λατίου, είχαν εκλατινισθεί όταν γεννήθηκε ο Νέρων, όμως επρόκειτο για έναν νότιο ουμβρικό λαό (συγγενή των μητροπολιτικών Ουμβρων της Ουμβρίας) που δεν είχε σχέση με τους Ρωμαίους. Μετά τον Νέρωνα, οι συντριπτικά περισσότεροι αυτοκράτορες της Ρώμης δεν είχαν πλέον ρωμαϊκή καταγωγή.
----------
ΠΗΓΕΣ
Τάκιτος ΙΣΤΟΡΙΑ
Τάκιτος ΧΡΟΝΙΚΑ
Κάσσιος Δίων ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Πλούταρχος ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ
Σουητώνιος ΟΙ ΒΙΟΙ ΤΩΝ ΚΑΙΣΑΡΩΝ
Φλάβιος Ιώσηπος ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ
Φιλόστρατος ΒΙΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΤΥΑΝΕΩΣ
Warmington, B. Η.: Nero: Reality and Legend. London, 1969.
Holland, R.: Nero: The Man Behind the Myth, London 2000.
Champlin, Edward: Nero, Harvard University Press 2005

ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΕΡΩΤΑ

Γιατί διαρκώς ακούμε για ανθρώπους οι οποίοι θέλουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους να κάνουν σχέση και ωστόσο δεν τα καταφέρνουν; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρει κανείς σήμερα ένα άτομο με το οποίο να ταιριάζει τόσο ώστε να νιώθει ότι μπορεί να περάσει μαζί του όμορφα ένα μεγάλο μέρος της ζωής του ή και όλη του τη ζωή; Σήμερα έχει δημιουργηθεί μια νέα κατηγορία κοινωνικο-συναισθηματικού προβλήματος την οποία αντιπροσωπεύουν οι άνθρωποι που δηλώνουν ή είναι ‘απελπισμένοι για έρωτα’, τον οποίο και δε βρίσκουν.

Τα χαρακτηριστικά των απελπισμένων για έρωτα

 Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολο για κάποιον, ο οποίος διακαώς επιθυμεί να κάνει μια σχέση, να δημιουργήσει μια ερωτική συντροφική σχέση; Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί και διάφοροι, αξίζει όμως να σταθούμε στα ψυχολογικά χαρακτηριστικά των απελπισμένων για έρωτα.
Ένα προφανές στοιχείο των απελπισμένων για έρωτα είναι το ότι χαρακτηρίζονται από μεγάλο βαθμό εγωισμού και ναρκισσισμού: θέλουν αυτό που θέλουν, χωρίς να νοιάζονται για τις επιθυμίες του άλλου –και αυτό περιλαμβάνει από τα πιο απλά ως τα πιο σύνθετα. Έτσι, για παράδειγμα, ο απελπισμένος για έρωτα που διακατέχεται από υπέρμετρο εγωισμό θα επιλέξει το είδος της διασκέδασης που ο ίδιος επιθυμεί και δε θα ρωτήσει τον/τη σύντροφό του τι τον/την ευχαριστεί. Ο απελπισμένος για έρωτα ακολουθεί το δικό του πρόγραμμα: θα βγει για διασκέδαση ή θα μιλήσει στο τηλέφωνο όταν το επιθυμεί ο ίδιος και όχι όταν του ζητηθεί από τον/τη σύντροφό του.
Ο εγωκεντρισμός και η εγωπάθεια είναι άλλα συστατικά της ψυχολογικής δομής των απελπισμένων για έρωτα. Συνήθως το άτομο αυτό θεωρεί ότι είναι το επίκεντρο του σύμπαντος και ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω του. Με μια τέτοια θεώρηση υπάρχει λίγος χώρος για να συνυπάρξει και κάποιο άλλο άτομο. Το άτομο αυτό περιαυτολογεί διαρκώς, με αποτέλεσμα να μην αφιερώνει χρόνο να ρωτήσει βασικές πληροφορίες τον/τη σύντροφό του. Στον μονόλογό του και την προσπάθεια εντυπωσιασμού ξεχνάει ότι έχει απέναντί του έναν άνθρωπο με σάρκα και οστά και αντίστοιχες ανάγκες επικοινωνίας.
Ο εγωκεντρισμός και η εγωπάθεια συνδυάζονται με την αδιαφορία για τον άλλον: βγαίνοντας έξω, είτε για την πρώτη γνωριμία είτε μέσα στη σχέση, δεν ρωτάνε τίποτα προσωπικό τον άλλον, ενώ αν ο άλλος πει κάτι προσωπικό αδράτουν την ευκαιρία για να επαναφέρουν τη συζήτηση στον εαυτό τους.
Η τσιγγουνιά ψυχής είναι ένα άλλο στοιχείο της ψυχολογικής τους οντότητας: αυτοί οι άνθρωποι σπάνια έχουν έναν καλό λόγο, ένα χάδι ή συντροφικότητα που μπορούν να δώσουν στον/τη σύντροφό τους. Όταν δώσουν κάτι τέτοιο, συνήθως περιμένουν αντάλλαγμα ή θεωρούν ότι είναι μέρος μιας στρατηγικής για να πετύχουν το στόχο τους, αδιαφορώντας για τον άλλον.
Το στοιχείο της υπερβολής είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό τους γνώρισμα: ζωγραφίζουν τα προτερήματά τους με τα πιο έντονα χρώματα, υπερβάλλουν για το κάθε τι σχετικά με τον εαυτό τους, ενώ ταυτόχρονα μειώνουν τους άλλους (γιατί μέσα από αυτή την αντίθεση σκιαγραφούνται εντονότερα τα δικά τους χαρακτηριστικά).
Τέλος, οι απελπισμένοι για έρωτα βιάζονται να φτάσουν στο σκοπό τους, είτε αυτό είναι η σεξουαλική πράξη είτε ο γάμος, αδιαφορώντας για το αν ο άλλος είναι έτοιμος.

Τα λάθη των απελπισμένων για έρωτα
Τα άτομα που είναι απελπισμένα για έρωτα αλλά δε μπορούν να βρουν σύντροφο για μια σταθερή σχέση, συνήθως κάνουν και λάθη στρατηγικής, τα οποία απορρέουν από το ψυχολογικό τους προφίλ.
Το νούμερο ένα πρόβλημα είναι ότι κάνουν παρορμητικές επιλογές, χωρίς να ελέγξουν από την αρχή το αν το άτομο που έχουν απέναντι τους πράγματι πληροί τις βασικές προϋποθέσεις που οι ίδιοι θέτουν. Έτσι, παρασυρμένοι όχι τόσο από ενθουσιασμό, όσο από την επιθυμία να κάνουν σχέση, υποκύπτουν στον πρώτο τυχόντα.
Μπαίνοντας στη σχέση δεν οριοθετούν και δεν ξεκαθαρίζουν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον εαυτό τους και τον άλλον. Το αποτέλεσμα είναι ότι κάνουν όλα τα χατίρια του άλλου, ενώ δεν το επιθυμούν και τους έρχεται βαρύ ή δύσκολο, παραμερίζουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους και βάζουν τον άλλο σε υψηλότερη θέση από τον εαυτό τους.
Ακόμα, οι απελπισμένοι για έρωτα δηλώνουν απερίφραστα αυτό που θέλουν, δηλαδή τη μόνιμη σχέση ή το γάμο, πριν δώσουν ένα περιθώρια να γνωριστούν με το άλλο άτομο και να δουν αν πράγματι ταιριάζουν. Το αποτέλεσμα είναι ότι το άλλο άτομο τρομάζει, ασφυκτιά και φεύγει από τη σχέση πριν αυτή καλά-καλά ξεκινήσει.
Ένα άλλο λάθος των ατόμων που είναι απελπισμένοι για έρωτα είναι το ότι διεκδικούν με αρνητικό τρόπο: με τη γκρίνια, το παράπονο και κάνοντας την προσωπική τους μιζέρια παντιέρα, προσπαθούν να ασκήσουν ψυχολογική βία στον άλλον ή να του εκμαιεύσουν μια υπόσχεση που να καλύπτει την ανάγκη τους για μια σταθερή ερωτική σχέση. Το πρόβλημα είναι ότι η τακτική αυτή προδίδει στο άλλο άτομο τις αδυναμίες τους και ο άλλος συνήθως επιλέγει να μη μείνει σε ένα τέτοιο σκηνικό.
Ακόμα, οι απελπισμένοι για έρωτα συχνά επιδεικνύουν είτε μια ακραία αδύναμη ή ακραία δυναμική στάση, κάτι το οποίο και στη μία και στην άλλη περίπτωση φοβίζει τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Έτσι, το άτομο που προσκολλάται στο σύντροφό του δίνει την αίσθηση ότι δεν έχει εαυτό και κρεμιέται από τον άλλον, ενώ το άτομο που δε δείχνει κανέναν σημάδι υγιούς δεσίματος προκαλεί στο σύντροφό του την αίσθηση ότι δεν είναι σημαντικός.

Μπορεί να βρεθεί ο έρωτας;
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις κοινός παρονομαστής είναι τα ψυχολογικά στοιχεία αλλά και οι λανθασμένες τακτικές που χρησιμοποιούν οι απελπισμένοι για έρωτα. Ο έρωτας μπορεί να βρεθεί, αλλά το ερώτημα είναι: μπορεί το απελπισμένο για έρωτα άτομο να κρατήσει μια σωστή σχέση; Για να πετύχει κανείς κάτι τέτοιο, χρειάζεται να κάνει δουλειά με τον εαυτό του και να ξεφύγει από τις κατηγορίες εναντίον του υπόλοιπου κόσμου και των δυσκολιών ανεύρεσης σχέσης.

Μόνο όταν κανείς αντικρίσει καταπρόσωπο τις δυσκολίες του και αποφασίσει να τις αντιμετωπίσει δυναμικά, χωρίς φόβο, ενώ παράλληλα μαθαίνει κατάλληλες στρατηγικές στον τομέα των σχέσεων, μπορεί να βρει την αγάπη και τον έρωτα που επιθυμεί.

Το δικαιώμα του θρησκόληπτου στην αγένεια

Μουσουλμάνος ζήτησε από οδηγό ταξί να κλείσει την μουσική – Διαβάστε πώς αντέδρασε ο ταξιτζής….

Ένας αφοσιωμένος Μουσουλμάνος Άραβας μπήκε σε ένα ταξί κάπου στην Αθήνα. Ζήτησε κοφτά από την ταξιτζή να απενεργοποιήσει το ραδιόφωνο, επειδή, όπως συνάγεται από τη θρησκευτική διδασκαλία του, δεν πρέπει να ακούει μουσική, επειδή την εποχή του προφήτη δεν υπήρχε μουσική και κυρίως Δυτική μουσική που είναι η μουσική των άπιστων.
Ο ταξιτζής σβήνει το ραδιόφωνο, σταματάει το ταξί και ανοίγει την πόρτα.
Οπότε ο Μουσουλμάνος Άραβας τον ρώτησε, «Γιατί σταμάτησες, τι κάνεις;»
Και ο οδηγός του απαντάει ευγενικά,
«Αγαπητέ μου φίλε στην εποχή του προφήτη όπως γνωρίζεις δεν υπήρχαν ταξί, γι’αυτό κατέβα και περίμενε για καμήλα!»

Πίστη εναντίον Λογικής. Sam Harris

Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του «έχω σοβαρούς λόγους
για να πιστεύω κάτι» και του απλά «θέλω να πιστεύω κάτι».
Ο Σαμ Χάρις δίνει μια διάλεξη σχετικά: α) με τους κινδύνους της ανάμειξης φιλοσοφίας της εποχής του σιδήρου, με τη σύγχρονη τεχνολογία, β) συνήθεις παρανοήσεις που έχουν οι θεϊστές για τους άθεους και γ) γιατί πρέπει να οικοδομήσουμε ένα σύστημα ηθικής, χωριστό από την πίστη. (ASPEN IDEAS FESTIVAL, 2007)

Δεν υπάρχουν εκατοντάδες επιχειρήματα προς υπεράσπιση του Θεού. Υπάρχουν, μάλλον, μόνο τρία:
1. Είτε, κάποιος θα υποστηρίξει ότι η δική του θρησκεία είναι η μόνη αληθινή,
2. Είτε, ότι η θρησκεία είναι χρήσιμη (τόσο χρήσιμη, μάλιστα, που καθίσταται απαραίτητη)
3. Είτε, ότι η αθεΐα είναι ουσιαστικά ακόμα μία θρησκεία: Δογματική, μισαλλόδοξη ή κάπως αλλιώς κατακριτέα»…

Περιγραφή του κάτεργου Ιουδαιοχριστιανισμός

Με την ονομασία κάτεργο χαρακτηρίζονταν κυρίως παροπλισμένο πλοίο, λόγω παλαιότητας, που χρησιμοποιούνταν ως πλωτή φυλακή. Η ιστορία των πλοίων αυτών ανάγεται στην βυζαντινή εποχή. Το κάτεργο ιουδαιοχριστιανισμός κινείται με καύσιμο το οποίο εξάγεται από την έρημο του Σινά και φέρει την ονομασία: ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ ΦΟΒΟΣ ΚΥΡΙΟΥ.

Προορισμός του κάτεργου, ο επίγειος λιμένας, στον προβλήτα του οποίου γράφει με χρυσά γράμματα: ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΠΤΩΧΟΙ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ
ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΤΟ ΚΑΤΕΡΓΟ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ
Διότι είναι κατασκευασμένο από υλικά και της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Και τα δυο βιβλία (ΒΙΒΛΟΣ) είναι ιερά για τους χριστιανούς. Επομένως το σωστό όνομα, κατά χρονολογική τάξη, είναι το Ιουδαιοχριστιανισμός.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΑΤΕΡΓΟΥ
Η ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟΣ ΣΗΜΑΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΚΑΤΑΡΤΙ  ΑΝΑΓΡΑΦΕΙ:
«Ο Θεός αγάπη εστί και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ».  (Α΄ Ιωάν. 4, 16)
ΟΜΩΣ ΣΤΟ ΕΡΜΑ ΤΟΥ ΚΑΤΕΡΓΟΥ, ΤΟ ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΝ,  ΓΡΑΦΕΙ ΤΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ:
«Αν δεν υπακούσεις, ο Κύριος θα σε κτυπήσει με πυρετό, ρίγος, ερεθισμό, μαρασμό, φλόγωση και ώχρα (κιτρινάδι;) με πληγή στις έδρες, με αιμορροΐδες (!) και με άγρια ψώρα και ξυσμό, με αρρώστιες αγιάτρευτες, …Θα σε χτυπήσει (ο Κύριος) με τρέλα, με τύφλωση …με σύγχυση μυαλού, να ψηλαφείς σαν τον τυφλό στο καταμεσήμερο
Ο Κύριος θα σε χτυπήσει στα γόνατα και στα σκέλη και από τις πατούσες έως την κορυφή σου με κακή πληγή, ώστε να μην μπορείς να γιατρευτείς …Αν δεν υπακούσεις, ο Κύριος θα κάνει τις πληγές σου …πληγές μεγάλες και αθεράπευτες και ασθένειες κακές, βαριές και αθεράπευτες.
Και θα φέρει πάνω σας όλες τις οδυνηρές πληγές, απ’ τις οποίες κατατρομάξατε και θα τις κολλήσει σε σας. Αλλά ακόμα και κάθε ασθένεια και κάθε πληγή που δεν είναι γραμμένη στο βιβλίο αυτό, θα φέρει ο Κύριος επάνω σας, εάν δεν υπακούσετε… »
«…Εάν δεν υπακούσης εις την φωνήν Κυρίου του Θεού σου, διά να προσέχης να εκτελής πάσας τας εντολάς αυτού και τα διατάγματα αυτού, τα οποία εγώ προστάζω εις σε σήμερον, πάσαι αι κατάραι αύται θέλουσιν ελθεί επί σε και θέλουσι σε ευρεί.
Κατηραμένος θέλεις είσθαι εν τη πόλει, και κατηραμένος θέλεις είσθαι εν τω αγρώ.
Κατηραμένον το καλάθιόν σου και η σκάφη σου.
Κατηραμένος ο καρπός της κοιλίας σου και τα γεννήματα της γης σου, αι αγέλαι των βοών σου και τα ποίμνια των προβάτων σου.
Κατηραμένος θέλεις είσθαι όταν εισέρχησαι, και κατηραμένος θέλεις είσθαι όταν εξέρχησαι.
Ο Κύριος θέλει εξαποστείλει επί σε την κατάραν, την θλίψιν και την φθοράν, εις πάντα όσα επιβάλης την χείρα σου διά να πράξης, εωσού εξολοθρευθής και εωσού αφανισθής ταχέως, διά την πονηρίαν των έργων σου, διότι εγκατέλειπες εμέ.
Ο Κύριος θέλει προσκολλήσει εις σε το θανατικόν, εωσού σε εξολοθρεύση από της γης, όπου υπάγεις να κληρονομήσης αυτήν.
Ο Κύριος θέλει σε πατάξει με μαρασμόν και με πυρετόν και με ρίγος και με φλόγωσιν και με μάχαιραν και με ανεμοφθορίαν και με ερυσίβην και θέλουσι σε καταδιώκει εωσού αφανισθής. Και ο ουρανός σου ο υπεράνω της κεφαλής σου θέλει είσθαι χαλκός, και η γη η υποκάτω σου σίδηρος.
Ο Κύριος θέλει δώσει την βροχήν της γης σου κονιορτόν και χώμα, εκ του ουρανού θέλει καταβαίνει επί σε, εωσού εξολοθρευθής.
Ο Κύριος θέλει σε κάμει να συντριφθής έμπροσθεν των εχθρών σου, από μιας οδού θέλεις εξέλθει επ’ αυτούς, και από επτά οδών θέλεις φύγει από προσώπου αυτών και θέλεις διασκορπισθή εις πάντα τα βασίλεια της γης. Και το πτώμα σου θέλει είσθαι τροφή εις πάντα τα όρνεα του ουρανού και εις τα θηρία της γης, και δεν θέλει είσθαι ο αποδιώκων.
Ο Κύριος θέλει σε πατάξει με την αιγυπτιακήν πληγήν και με αιμορροΐδας και με ψώραν και με ξυσμόν, ώστε να μη δύνασαι να ιατρευθής.
Ο Κύριος θέλει σε πατάξει με αφροσύνην και με τύφλωσιν και με έκστασιν καρδίας, και θέλεις
ψηλαφά εν τω μέσω της ημέρας, ως ο τυφλός ψηλαφά εν τω σκότει, και δεν θέλεις ευοδούσθαι εις τας οδούς σου και θέλεις είσθαι μόνον καταδυναστευόμενος και διαρπαζόμενος πάσας τας ημέρας, και δεν θέλει είσθαι ο σώζων.
Θέλεις αρραβωνισθή γυναίκα, και άλλος ανήρ θέλει κοιμηθή μετ’ αυτής, οικίαν θέλεις οικοδομήσει, και δεν θέλεις κατοικήσει εν αυτή, αμπελώνα θέλεις φυτεύσει, και δεν θέλεις τρυγήσει αυτόν.
Ο βους σου θέλει είσθαι εσφαγμένος ενώπιόν σου, και δεν θέλεις φάγει εξ αυτού, ο όνος σου θέλει αρπαχθή απ’ έμπροσθέν σου και δεν θέλει αποδοθή εις σέ, τα πρόβατά σου θέλουσι παραδοθή εις τους εχθρούς σου, και δεν θέλει είσθαι εις σε ο σώζων.
Οι υιοί σου και αι θυγατέρες σου θέλουσι παραδοθή εις άλλον λαόν, και οι οφθαλμοί σου θέλουσι βλέπει και μαραίνεσθαι δι’ αυτούς όλην την ημέραν και δεν θέλει είσθαι δύναμις εν τη χειρί σου.
Τον καρπόν της γης σου και πάντας τους κόπους σου θέλει φάγει έθνος το οποίον δεν γνωρίζεις, και θέλεις είσθαι μόνον καταδυναστευόμενος και καταπατούμενος πάσας τας ημέρας. Και θέλεις γείνει παράφρων διά τα θεάματα των οφθαλμών σου, τα οποία θέλεις ιδεί.
Ο Κύριος θέλει σε πατάξει εις τα γόνατα και εις τα σκέλη με πληγήν κακήν, ώστε να μη δύνασαι να ιατρευθής από του ίχνους των ποδών σου έως της κορυφής σου…».
Παλαιά Διαθήκη (Δευτερονόμιο 28:15-63).
ΠΡΟΣΟΧΗ, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΟΝΟ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ
Ο ΝΕΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΜΕ ΠΑΛΙΑ ΡΟΤΑ
Κατά Λουκάν (19.27) «πλήν τους εχθρούς μου εκείνους τους μη θελήσαντές με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου». Τα λόγια αυτά βγαίνουν από το στόμα του θεού της αγάπης παρακαλώ, του Χριστού. Αυτό το ίδιο στόμα που έλεγε να αγαπάμε του εχθρούς μας!
Το πορτρέτο του Καπετάνιου

Ο  ίδιος καπετάνιος φιλολογικώς πώς:
11-Και μέσα σε όποια πόλη ή κωμόπολη μπείτε, εξετάστε ποιος είναι άξιος μέσα σ’ αυτή, και εκεί να μείνετε μέχρις ότου φύγετε.
12-Και μπαίνοντας μέσα στο σπίτι, χαιρετήστε το.
13-Και αν μεν το σπίτι είναι άξιο, η ειρήνη σας ας έρθει επάνω του. Αλλά, αν δεν είναι άξιο, η ειρήνη σας ας επιστρέψει σε σας.
14-Και όποιος δεν σας δεχθεί ούτε ακούσει τα λόγια σας, βγαίνοντας έξω από το σπίτι ή από την πόλη εκείνη, ξετινάξτε τη σκόνη από τα πόδια σας.
15-Σας διαβεβαιώνω: Ελαφρότερη θα είναι η τιμωρία κατά την ημέρα της κρίσης στη γη των Σοδόμων και των Γομόρρων.
ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10 ΣΤΙΧΟΙ 11-15
Όπως αντιλαμβάνεται ο καθείς πρόκειται για το γνησιότερο  θεϊκό αγαπητικό δείγμα παγκοσμίως.
Ο ΒΡΩΜΟΣΤΟΜΟΣ ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΖΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ:
«Λόγος κατά Ιουδαίων» τόμος 34 σελ. 107 «… πράγμα που έπαθαν και οι Ιουδαίοι, οι οποίοι, αφού κατέστησαν τους εαυτούς τους άχρηστους για εργασία έγιναν κατάλληλοι για σφαγή» (οι Ιουδαίοι ουδέποτε δέχτηκαν τον Χριστό ως Μεσσία). Και συνεχίζει ο άγιος «Γι’ αυτό και ο Χριστός έλεγε: τους εχθρούς μου που δεν θέλησαν να βασιλεύσω σ’ αυτούς οδηγήστε τους εδώ και κατασφάξετέ τους».
Ο άγιος λοιπόν πατέρας αυτός μας επιβεβαιώνει κατηγορηματικώς ότι ο Χριστός  εννοούσε τοις μετρητοίς το «κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου».
«ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Ιωάννη Χρυσόστομου των εκδ. «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» 1980.

Η παλάμη της χειρός του Βρωμόστομου, που οδηγούσε και συνεχίζει να οδηγεί το ιουδαιοχριστιανικό κάτεργο, και η οποία συλλέγει πολλές οκάδες χρυσού, κάθε φορά που εκτίθεται προς προσκύνηση.
Ο ΒΡΩΜΟΣΤΟΜΟΣ ΓΕΜΙΖΕΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΚΑΝΟΝΙ ΜΕ ΠΑΛΑΙΟΔΙΑΘΗΚΙΚΗ ΜΠΑΡΟΥΤΙ:
«Κι αν ακόμη φονεύσει κάποιος κατά το θέλημα του θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε φιλανθρωπία καλύτερος, ενώ αν κάποιος από λύπη δείξη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, παρά το θέλημα του θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποβή πιο μιαρή από οποιοδήποτε φόνο»!!!
Η θεωρία όμως θέλει και το παράδειγμά της: «Λόγος κατά Ιουδαίων Δ΄» σελ. 199, «Ο Φινεές λοιπόν, που διέπραξε σε μια στιγμή δύο φόνους, φονεύοντας έναν άνδρα και μια γυναίκα, τιμήθηκε με το αξίωμα της ιεροσύνης, ενώ  αυτός όχι μόνον δεν μόλυνε με το αίμα τα χέρια του αλλά καθαρώτερα τα έκαμε».
«ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Ιωάννη Χρυσόστομου των εκδ. «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» 1980.
ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΚΑΤΕΡΓΟΥ
Σε τέλεια περιγραφή του Αρχικελευστή Σαούλ-Παύλου, απευθυνομένου στο ίδιο το πλήρωμα του πλοίου:
«Παρατηρήσατε αδελφοί, ποιοι είσθε σεις που ο θεός κάλεσε. Δεν υπάρχουν μεταξύ σας πολλοί σοφοί κατ’ άνθρωπο, ούτε πολλοί δυνατοί, ούτε πολλοί ευγενείς την καταγωγήν, αλλά εκείνους που ο κόσμος θεωρεί μωρούς εδιάλεξε ο θεός δια να καταισχύνη τους σοφούς, και τους αδύνατους κατά κόσμον εδιάλεξε ο θεός, δια να καταισχύνη του δυνατούς, και ανθρώπους που έχουν ταπεινή καταγωγή κατά κόσμον και τους περιφρονημένους εδιάλεξε ο θεός, ακόμη και πράγματα που δεν υπάρχουν δια να καταργήσει εκείνα που υπάρχουν». Προς Κορινθίους 1.26. Απόστολος Παύλος.
Ο ΒΡΩΜΟΣΤΟΜΟΣ ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΕΞΗΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΚΑΤΕΡΓΑΡΕΟΥΣ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΕΞΟΠΛΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΚΑΤΕΡΓΟ
«…δια να καταισχύνωμεν και τους Έλληνας. Διότι τώρα, αν και θέλω να απευθύνομαι προς αυτούς, ενώ τους νικώμεν εις τους λόγους και εις την αλήθεια των δογμάτων, επισύρωμεν εις βάρος μας τον χλευασμόν από την σύγκρισιν του βίου, αφού εκείνοι μεν, αν και ευρίσκονται εις την πλάνην και δεν πιστεύουν εις τίποτε ισάξιον με την ιδικήν μας πίστιν, όμως ζουν βίον φιλοσοφίας, ενώ εμείς κάμνομεν το εντελώς αντίθετον».
«αλλ’ εγώ τώρα θρηνώ, όταν Έλληνες είναι φιλοσοφώτεροι από εμάς που έχομεν εντολή να μιμούμεθα αγγέλους».
«Ας μιμηθώμεν τουλάχιστον τους βαρβάρους εμείς οι πολίται των ουρανών». (Α΄ Κορινθίους, Ομιλία Ζ΄ τόμος 18 σελ. 197»
Στη συνέχεια περιγράφει τους βαρβάρους Έλληνες, αυτούς τους «άθλιους και ταλαίπωρους, παράνομους, ασεβείς, ευρισκομένους στο σκοτάδι, συγγενείς των σκύλων, ελεεινότερους πάντων, μέθυσους, πόρνους, χειρότερους των χοίρων και των τράγων, βέβηλους μιαρούς, δαιμονιζόμενους, απάνθρωπους, άρπαγες, συγκοιμωμένους μετά μητέρων και αδελφών…».
ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΚΗΣ ΚΑΤΑΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ
. Παπαδαριό (Πατριάρχες, Επίσκοποι-Μητροπολιτάδες, Αρχιμανδρίτες, Παπάδες, Διάκονοι)
. Μοναχοί (Ηγούμενοι, Καλόγεροι, Καλογριές, Δόκιμοι. Ψαλτάδες (τραγουδιστές που δεν ξέρουν τι σημαίνουν τα λόγια των τραγουδιών τους)
. Παράσιτοι Μητροπόλεων και ενοριών (Εκκλησιαστικοί Επίτροποι, Συγγενείς ιερωμένων, Εργολάβοι ανακαινίσεων Μοναστηριών και εκκλησιών, Διευθυντές εκκλησιαστικών οργανώσεων και οργανισμών.
. Χριστεπώνυμο πλήρωμα, το οποίο ταΐζει όλες τις παραπάνω τάξεις των κηφηναριών.
ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΕΡΓΟΥ:
Εκκλησίες, Μοναστήρια, Εκκλησάκια,
Συντήρηση της αγραμματοσύνης,
Κλέψιμο, Απάτες,
Σκοταδισμός,
Απέχθεια προς την ελληνική παιδεία,
Καλλιέργεια του ιστορικού ψεύδους,
Απαίτηση ζητιανιάς (Κύριε ελέησον),
Κατοχή γης εις βάρος της αγροτικής τάξης,
Εκμετάλλευση καθυστερημένων ανθρώπων και φοβισμένων γερόντων και αρπαγή των περιουσιών τους,
Ιερές παιδεραστίες,
Αρσενοκοιτίες ιερωμένων και μοναχών
Καταληστεύσεις παγκαριών,
Επιδόσεις στην φοροδιαφυγή,
Συκοφαντισμός,
Υποκρισίες,
Ανθελληνισμός,
Μετατροπές λιμνών σε οικόπεδα, άνευ κατασκευής αποξηραντικών έργων (Βατοπέδι),
Απορροφήσεις κρατικών κονδυλίων υπέρ της καλοπέρασης και μακροημέρευσης άγαμων και ανώμαλων κηφήνων,
Χρηματοδοτήσεις του τουρκόφρονου πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης,
Διδασκαλία της υψίστης των αρετών «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι»,
Τάισμα, εδώ κι εκεί, τεμπέληδων ανθρώπων, προς διευκόλυνση της αναλγησίας της πολιτείας απέναντι στις υποχρεώσεις της, ...

To Καλαμπόκι Δεν Υπήρξε Ποτέ

Χαμένος Παράδεισος. Εάν γινόταν κάποιο θαύμα και η Ανθρωπότητα άλλαζε τελείως την διατροφή της σε μια νύχτα – Η ίδια ερώτηση παραμένει – Έχουμε αλλάξει τόσο το περιβάλλον μας πέρα από το σημείο της ΜΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ;
Αντίθετα με το λαϊκό πιστεύω που έχει καλλιεργηθεί από τους ανθρωπολόγους ότι η Γεωργία είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ανθρώπου, υπάρχουν όλο και πιο πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι η ανθρωπότητα μπήκε στον δρόμο της καταστροφής όταν αγκάλιασε τις Αγροτικές Κοινωνίες.

Θεά Δήμητρα η Μέλαινα Δήμητρα: Η εικόνα που τώρα παρουσιάζεται είναι ότι η μεταστροφή από το κυνήγι και την συλλογή καρπών ΣΥΝΕΒΗΚΕ ΑΠΟΤΟΜΑ και ακολουθήθηκε από μια δραματική πτώση στο προσδόκιμο της Ανθρώπινης Ζωής. Προϊστορικά κόκκαλα που βρέθηκαν σε αρχαιολογικά στρώματα της Γής μετά την αποδοχή της Γεωργίας δείχνουν αυξημένα ποσοστά αρρώστιας και μικρότερους αριθμούς γερασμένων ανθρώπων.
Για αιώνες μετά την αποδοχή της Γεωργίας τα κόκκαλα μαρτυρούν μεγάλους αριθμούς βίαιων θανάτων σε σύγκριση ανθρώπινα κόκκαλα από κοινωνίες κυνηγών – συλλεκτών καρπών ! Επίσης τα δόντια και τα κόκκαλα τους δείχνουν πιο φτωχή διατροφή. Εδώ έχουμε μια ηχώ από τον Κήπο της Εδέμ. Και παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της προϊστορίας. Γιατί η γεωργία προχώρησε τόσο γρήγορα;
Φαίνεται ότι η Γεωργία ξαφνικά και γρήγορα υιοθετήθηκε σε ορισμένα μέρη της Γής. Περιλαμβάνεται η Μέση Ανατολή, η Υπο Σαχάρια Αφρική, η Κίνα και το Μεξικό. Από αυτά τα μέρη απλώθηκε με εξαιρετική ταχύτητα στον υπόλοιπο κόσμο. Σήμερα επιβιώνουν ασήμαντοι πληθυσμοί στο Νότιο Ημισφαίριο.
Οι κυνηγοί – συλλέκτες καρπών είχαν λεπτομερέστερη γνώση του περιβάλλοντος τους – μια γνώση που σήμερα είναι χαμένη στους μοντέρνους ανθρώπους.

Το Σπυρί Σιταριού του Αδάμ: Σύμφωνα με ένα παλιό θρύλο των Σούφι, η Εύα στην πραγματικότητα προσέφερε στον Αδάμ ένα σπυρί σιτάρι αντί για μήλο. Αυτό πλέον αρχίζει να έχει έννοια, εάν καταλάβουμε την επίδραση στις αλλαγές που επέφερε η καλλιέργεια του σιταριού στις ανθρώπινες κοινωνίες. Οι άνθρωποι το συνέλεγαν στην άγρια κατάσταση του, αλλά με την Γεωργία άρχισαν να το πειράζουν.
Τροποποιήθηκε και η παραγωγή του αυξήθηκε και «ταξίδεψε» Βορειοδυτικά από την αρχική του κοιτίδα. Την περίφημη Εύφορο Ημισέληνο (η πατρίδα πολλών δεινών και ειδικά για τους Έλληνες) της Μέσης Ανατολής. Είναι πλέον γεγονός ότι το σημερινό σιτάρι είναι ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ . Μπορεί να σε σκοτώσει πολύ γρήγορα αν είσαι ευαίσθητος στην ΓΛΟΥΤΕΝΗ η πολύ αργά εάν δεν είσαι.

Καλαμπόκι, Ένα φυτό που δεν Υπήρξε ΠΟΤΕ: Οι περισσότεροι ανθρωπολόγοι συμφωνούν ότι το καλαμπόκι είναι υπεύθυνο για την μεταστροφή των Ιθαγενών Φυλών της Αμερικής σε Γεωργικές Κοινωνίες. Το ενδιαφέρον είναι ότι το καλαμπόκι είναι μια ανθρώπινη εφεύρεση. Δεν υπάρχει άγριο στην φύση και είναι ο μόνος σπόρος που δεν αυτό προωθείται.
Το καλαμπόκι πρέπει να φυτευτεί από τον άνθρωπο και αν αφηνόταν μόνο του θα έπαυε να υπάρχει. Από μεταφυσική άποψη το καλαμπόκι αντιπροσωπεύει την ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΤΡΟΠΙΑ, δηλαδή τον θάνατο. Και όμως αυτό το φυτό που «δεν υπάρχει» κατάφερε να κατακτήσει σιωπηλά ολόκληρο τον πλανήτη σαν παράσιτο.

Υπέρ της σαρίας οι μουσουλμάνοι;

Υπέρ της σαρίας τάσσονται οι περισσότεροι μουσουλμάνοι. Η πλειονότητα των μουσουλμάνων σε όλον τον κόσμο βλέπει θετικά το ενδεχόμενο να καταστεί ο ισλαμικός νόμος (σαρία) ο θεμελιώδης νόμος στη χώρα τους, αναδεικνύοντας όμως παράλληλα τις διαφορές στις επιμέρους απόψεις για το περιεχόμενό του, όπως προκύπτει από έκθεση που έδωσε σήμερα στην δημοσιότητα το ίδρυμα Pew.
Η έκθεση προέκυψε από έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το 2008 έως το 2012 σε δείγμα 38.000 ανθρώπων σε 39 χώρες, για το θέμα «Θρησκεία, Πολιτική και Κοινωνία» στην μουσουλμανική κοινότητα, που αριθμεί 1,6 δισεκ. πιστούς στον κόσμο, και αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη μονοθεϊστική θρησκεία.
Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων, ιδίως στην Ασία, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή, επιθυμεί την εγκαθίδρυση της σαρίας, αλλά με μεγάλη ποσοστιαία διαφορά ανάλογα με τη γεωγραφική περιοχή —φερ’ ειπείν μόλις το 8% τάσσεται υπέρ στο Αζερμπαϊτζάν, αλλά στο Αφγανιστάν το επιθυμεί το 99%— εξήγησε το Pew, που αποδίδει τη διαφορά αυτή στην ιστορία της κάθε χώρας, αλλά και στο βαθμό που έχει υπάρξει διάκριση μεταξύ κοσμικής και θρησκευτικής εξουσίας.
Η μελέτη αποδεικνύει πως η ισχύς της σαρίας είναι επιθυμητή κυρίως στην ιδιωτική σφαίρα του βίου, προκειμένου να διευθετηθούν οι οικογενειακές, ή κτηματικές διαφορές, και από τους μουσουλμάνους που κατοικούν σε χώρες όπου ήδη λειτουργούν τέτοιου είδους θρησκευτικά δικαστήρια.
Μικρότερη αποδοχή συναντούν οι πτυχές της σαρίας που αφορούν τις εκτελέσεις μουσουλμάνων που έχουν ασπασθεί άλλη θρησκεία, η τιμωρία με μαστίγωμα, ή με ακρωτηριασμό μελών για τους κλέφτες, εξόν από τη συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμάνων στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν και σε ποσοστό έναν προς δύο στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική.
Πλειονότητα αποτελούν επίσης όσοι επιθυμούν να δοθεί περισσότερη ελευθερία σε άλλες θρησκείες. Έτσι, στο Πακιστάν το 84% θέλει μεν να εγκαθιδρυθεί ο ιερός νόμος στη χώρα, αλλά το 96% πιστεύει επίσης πως η ανεξιθρησκία είναι «καλό πράγμα».
Οι μισοί από τους μουσουλμάνους εμφανίζονται να ανησυχούν από τον θρησκευτικό εξτρεμισμό στη χώρα τους, στην πλειονότητά τους εκείνοι που κατοικούν στην Αίγυπτο, την Τυνησία και το Ιράκ.
Στις περισσότερες χώρες, η πλειονότητα των γυναικών, όπως και των ανδρών, εκτιμά πως η γυναίκα οφείλει να υπακούει τον άνδρα, με συντριπτικά ποσοστά της γνώμης αυτής να καταγράφονται στο Ιράκ, το Μαρόκο, την Τυνησία, την Ινδονησία, το Αφγανιστάν και την Μαλαισία. Ωστόσο, πλειοψηφούσα είναι επίσης η γνώμη πως εναπόκειται στη βούληση της ίδιας της γυναίκας η απόφαση να φορά, ή όχι, το παραδοσιακό κάλυμμα του κεφαλιού, σε κάθε εκδοχή του, που μπορεί να είναι από νικάμπ (κεφαλομάντηλο) ως και χιτζάμπ (ένα ένδυμα που καλύπτει όλο το γυναικείο σώμα).
Οι περισσότεροι μουσουλμάνοι δεν βρίσκουν ότι υπάρχει κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα στο πνεύμα της θρησκείας και τον σύγχρονο τρόπο ζωής, προτιμούν μία δημοκρατική διακυβέρνηση, αγαπούν τη μουσική και τις δυτικές κινηματογραφικές ταινίες, ακόμη κι εάν είναι της γνώμης πως αυτή η κουλτούρα υπονομεύει την ηθική τους.
Η συντριπτική πλειονότητα θεωρεί ανήθικη την πορνεία, την ομοφυλοφιλία, την αυτοκτονία, ή τα οινοπνευματώδη ποτά, όμως οι απόψεις για την πολυγαμία διαφέρουν (μόλις το 4% τη θεωρεί ηθικώς αποδεκτή στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, έναντι ενός 87% στον Νίγηρα).
Μόνον στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ θεωρούνται δικαιολογημένα από την πλειονότητα των ερωτηθέντων τα «εγκλήματα τιμής».
Απορριπτέα είναι επίσης και η βία στο όνομα του Ισλάμ, όμως δεν συμφωνούν με αυτή την άποψη οι μειοψηφίες κυρίως στο Μπανγκλαντές, στην Αίγυπτο, στο Αφγανιστάν και στα Παλαιστινιακά Εδάφη. Το 81% των Αμερικανών μουσουλμάνων εκτιμά πως αυτή «ουδέποτε» είναι δικαιολογημένων, έναντι ενός ποσοστού 72% κατά μέσον όρο σε όλον τον κόσμο, επισημαίνεται στην έρευνα του Pew.

Η σαρία είναι ο άγραφος ισλαμικός νόμος και εφαρμόζεται στους μουσουλμάνους από τον μουφτή της περιοχής. Εάν προσεγγίσουμε ψυχρά το φαινόμενο της σαρίας, θα διαπιστώσουμε υπαρκτά προβλήματα τα οποία πολύ σύντομα θα δοκιμάσουν τις αντοχές των δυτικών κοινωνιών και ιδιαίτερα του θεσμού της Δικαιοσύνης, ο οποίος θα βρεθεί στο δίλημμα επιλεκτικής υποκατάστασής του ή κατάργησής του από την σαρία, η οποία θα απαιτήσει να έχει τον πρώτο λόγο στους μουσουλμάνους πολίτες!
Μα, έτσι, στην ουσία το χτύπημα το δέχεται το πολίτευμα της χώρας (ή των χωρών) στις οποίες η σαρία θα απαιτήσει την εφαρμογή της μέσω των μουσουλμάνων κατοίκων των δυτικών χωρών που θα βρεθούν να έχουν έναν σημαντικό αριθμό μουσουλμάνων πολιτών (αδιάφορο εάν αυτοί θα είναι γηγενείς ή “εισερχόμενοι”).
Και στην ερώτηση γιατί θα κινδυνεύσουν πολιτεύματα, η απάντηση είναι απλή: σε κανένα μουσουλμανικό κράτος δεν αναπτύχθηκε η δημοκρατία, αφού το ισλάμ δεν την αποδέχεται και εφαρμόζει τις δικές του κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και εν γένει διοικητικές νόρμες. Ακόμη και όταν γίνονται εκλογές σε κάποιο μουσουλμανικό κράτος, όλοι γνωρίζουν από πριν το νικητή.
Ακόμη και σε κράτη όπως η Τουρκία και παρά την απόπειρα εξωτερίκευσης μίας προσπάθειας απεμπλοκής από την σαρία), ο θρησκευτικός νόμος και ο φονταμενταλισμός που εμπεριέχεται σε αυτόν, έχουν δημιουργήσει μία κοινωνία η οποία στο μεγάλο μέρος της είναι αποκλεισμένη είτε από το δικαίωμα στις πολιτικές αποφάσεις, είτε από το δικαίωμα της αύξησης του πλούτου, οι αγάδες ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν στην γείτονα χώρα, αν και σήμερα εμφανίζονται ως πετυχημένοι επιχειρηματίες σε διάφορους οικονομικούς κλάδους.

Όλως παραδόξως, κι ενώ το ισλάμ θεωρείται θρησκεία, ταυτόχρονα τα βασικά στελέχη του, μουλάδες, πολιτικοί αρχηγοί, φύλαρχοι ή “στρατιώτες του Αλάχ”, συνασπίζονται πάρα πολύ εύκολα στο στρατιωτικό σκέλος και σε μία επίθεση προς την “κακή Δύση”, η οποία φέρεται να ευθύνεται για όλα τα δεινά των μουσουλμάνων.
Κανείς, όμως, δεν διαννοήθηκε ποτέ να ρωτήσει αυτούς τους παθιασμένους “υπηρέτες του Αλάχ”, πως γίνεται οι ίδιοι να απολαμβάνουν ζωή βασιλιάδων και την ίδια στιγμή οι απλοί μουσουλμάνοι να λιμοκτονούν ή να δολοφονούνται σε μικρές ή μεγάλες μάχες που αναπτύσσουν διάφορες ισλαμικές φατρίες.
Κανείς δεν τόλμησε -γιατί άραγε;- να ρωτήσει τους καλούς μουσουλμάνους ηγέτες, γιατί η ζωή ενός μουσουλμάνου δεν έχει καμία αξία, όταν οι ίδιοι “χαράσσουν σχέδια” επίθεσης κατά των απίστων.
Τέλος, έχουν αναλογισθεί οι ανθρωπιστές των δυτικών κοινωνιών, πως είναι δυνατόν να εφαρμόζεται ο νόμος, αναλόγως των θρησκευτικών προσωπικών του πεποιθήσεων που θα επικαλείται ο κάθε πολίτης; Δηλαδή, θα έχουμε δύο συστήματα τα οποία θα λειτουργούν ταυτόχρονα, αλλά -και αυτό είναι απολύτως βέβαιο- όχι και ισόνομα απέναντι στους πολίτες, τους οποίους θα διαχωρίζει με ξεκάθαρη ρατσιστική τοποθέτηση ο ίδιος ο νόμος;

Η σαρία αποτελεί έναν άγραφο νόμο, που εφαρμόζεται αναλόγως των γνώσεων, των προσωπικών απόψεων και πεποιθήσεων ή και των πιέσεων που δέχεται ο “κριτής” μουφτής. Είναι η αποκορύφωση της ιδιοτέλειας (ή υποτέλειας) και του ρατσισμού. Και η δύση πολύ σύντομα θα πρέπει να αποφασίσει όχι μόνο για το δικαστικό της σύστημα, αλλά και για την πολιτική της ταυτότητα και την κοινωνική της δομή.
Αυτός είναι ο νέος δυστοπικός κόσμος που ετοιμάζουν. Δεν θα βρωμίσω τον Ερεβοκτόνο με τις αληθινές εικόνες της σαρία, μια αναζήτηση στον γούγλη θα σας δείξει το πρόσωπο της που δεν μοιάζει καθόλου – μα καθόλου- με το όμορφο πρόσωπο της φωτογραφίας.

Ιντερνέτ: Η ενοποίησή με την πραγματικότητα

H ενοποίηση κυβερνοχώρου και πραγματικότητας σηματοδοτεί το «τέλος» του Ίντερνετ ή το τέλος της «πραγματικότητας;» Το «τέλος» του Ίντερνετ όπως το γνωρίζουμε κι όπως προκύπτει στην έκθεση SXSW 2011 στο Τέξας, έρχεται μέσω της «ενοποίησής» του με την πραγματικότητα.
Σε μία εποχή όπου το Ίντερνετ έχει εξελιχθεί σε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, είναι πολλοί αυτοί οι οποίοι αναρωτιούνται για το ποιο θα είναι το «επόμενο βήμα» ποια θα είναι η μορφή της αλληλεπίδρασης της επόμενης γενιάς με την τεχνολογία, καθώς και τα μέσα με τα οποία αυτή θα συμβαίνει.Όπως φαίνεται στην έκθεση SXSW 2011 (South by Southwest- για τεχνολογία, ταινίες και μουσική), στο Όστιν του Τέξας, η απάντηση είναι πως μάλλον βρισκόμαστε στο «τέλος» του Ιντερνέτ, όχι επειδή ο σύγχρονος άνθρωπος θα το εγκαταλείψει.
Aλλά επειδή θα πάψουν να υφίστανται «όρια» μεταξύ αυτού και της πραγματικότητας, καθώς αυτά τα δύο «διαφορετικά τινά» δεν θα διαχωρίζονται πλέον, μια και η υψηλή τεχνολογία και οι εφαρμογές της βρίσκονται παντού στην καθημερινή ζωή.
Η τεχνολογία έχει να κάνει με τα πάντα, στόχος πλέον δεν είναι οι βελτιώσεις στο χρονικό διάστημα που περνά κάποιος μπροστά στον υπολογιστή του, αλλά στη συνολική εμπειρία ζωής, της οποίας τα τεχνολογικά μέσα αποτελούν οργανικά στοιχεία.

«Οι μεγάλες ιδέες είναι σαν ατμομηχανές» είπε σχετικά ο Τιμ ο’Ράιλι, εκδότης βιβλίων για υπολογιστές, ο οποίος κάνει λόγο για «Web 3.0» τη «συλλογική νοημοσύνη που κινείται μέσω αισθητήρων». Η νέα αυτή εποχή παίρνει τη «σκυτάλη» από το Web 2.0, τη φάση κατά την οποία οι απλοί χρήστες του Ίντερνετ άρχισαν να ασχολούνται περισσότερο με αυτά που μπορούσαν να δημιουργήσουν παρά με αυτά που μπορούσαν να καταναλώσουν (χαρακτηριστικά παραδείγματα οι περιπτώσεις Facebook, Flickr κ.ο.κ), και πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα: στο Web 3.0, οι χρήστες δεν συνειδητοποιούν καν ότι το κάνουν, καθώς η δραστηριότητα αυτή αποτελεί ένα φυσιολογικό τμήμα της καθημερινής ζωής.
Όταν το GPS στο smartphone ή το tablet computer μπορεί να μεταδώσει την θέση κάποιου σε ιστοσελίδες ή συσκευές, όταν το Facebook χρησιμοποιεί τεχνολογία αναγνώρισης προσώπου κ.ο.κ, ο χρήστης «δημιουργεί» τα δεδομένα του web, αλλά χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη πρόθεση για αυτό.

«Τα τηλέφωνα και οι φωτογραφικές μηχανές μας γίνονται αυτιά και μάτια για εφαρμογές… αισθητήρες και ανιχνευτές θέσης μας λένε πού είμαστε, τι κοιτάμε, πόσο γρήγορα κινούμαστε όλο και περισσότερο, το web γίνεται ο πραγματικός κόσμος. Οι πάντες και τα πάντα αφήνουν μία «σκιά δεδομένων».

Ενδιαφέρουσα είναι επίσης και η περίπτωση της «παιχνιδοποίησης» (gamification): οι σχεδιαστές παιχνιδιών έχουν εξελιχθεί στους πλέον «ειδικούς» στο πώς να «αιχμαλωτίζεται» το ενδιαφέρον του χρήστη, κάτι το οποίο αποδεικνύεται από την επιτυχία της gaming σκηνής. Οπότε, αυτές οι «αρχές» οι οποίες υφίστανται στον εν λόγω χώρο μπορούν να αξιοποιηθούν και αλλού, στην εκπαίδευση, στην καθημερινή ζωή και στα νοσοκομεία για παράδειγμα.
Ένας από τους υπερμάχους αυτής της αντίληψης είναι ο 22χρονος Σεθ Πράιμπατς, ο οποίος στοχεύει στη δημιουργία ενός «στρώματος παιχνιδιού πάνω στον πραγματικό κόσμο» σε πρώτο επίπεδο, μέσω της gaming εφαρμογής του, SCVNGR, που βάζει τους παίκτες/ χρήστες να ολοκληρώνουν «αποστολές» στον πραγματικό κόσμο και να ανταμείβονται για αυτό (μέσω προσφορών, εκπτώσεων κλπ σε εστιατόρια, μπαρ, σινεμά και άλλα).
Κατά τον Πράιμπατς, η εκπαίδευση, π.χ. είναι ένα κακά σχεδιασμένο παιχνίδι, οι μαθητές ανταγωνίζονται για καλούς βαθμούς, αλλά αποθαρρύνονται όταν αποτυγχάνουν. Ένα καλό παιχνίδι, από την άλλη, ποτέ δεν σε αφήνει να νιώσεις ότι έχασες, σε κάνει να προχωράς πιο αργά, πιο προσεκτικά, και με μεγαλύτερο πείσμα.

Το «δίλημμα του δικτάτορα». Ο Κλέι Σίρκι, ένας από τους «γκουρού» των new media, μιλά για το «δίλημμα του δικτάτορα». Η συλλογιστική του ξεκινά με το παράδειγμα της κυβέρνησης του Σουδάν, που δημιούργησε ένα λογαριασμό στο Facebook, όπου καλούσε σε αντικυβερνητική διαδήλωση …και μετά απλά συνέλαβε όσους εμφανίστηκαν. Κατά τον Σίρκι, αυτό αποδεικνύει πως τα social media δεν είναι και δεν θα μπορούσαν να είναι, «επαναστατικά» από μόνα τους. Ο λόγος που πέτυχε κάτι τέτοιο είναι το ότι κανείς δεν ήξερε κάποιον άλλον, απλά θεώρησαν το Facebook αξιόπιστο. Αν είναι δυνατόν !
Κατά τον Σίρκι, τόσο τα ολοκληρωτικά καθεστώτα όσο και οι πολέμιοί τους μπορούν να μεταχειριστούν το Ίντερνετ, ενώ «προφανή» μέτρα από κυβερνήσεις, όπως η διακοπή των υπηρεσιών Ίντερνετ, μπορεί να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιθυμητό, εξοργίζοντας ακόμη περισσότερους πολίτες, καθώς και τη διεθνή κοινή γνώμη.
Κατά τον Τόνι Σβαρτς, ειδικό επιχειρήσεων, ο βασικός κίνδυνος μεταξύ της σύγκλισης μεταξύ της πραγματικής και της online ζωής, είναι το ότι αρχίζουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας σαν υπολογιστές, πιέζουμε τους εαυτούς μας για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της δουλειάς, απαξιώνοντας την ξεκούραση και δουλεύοντας περισσότερες ώρες. «Αλλά υποτίθεται πως είμαστε άνθρωποι και δεν πρέπει να λειτουργούμε σαν υπολογιστές».
«Αλλά υποτίθεται πως είμαστε άνθρωποι και δεν πρέπει να λειτουργούμε σαν υπολογιστές».
Υποτίθεται … αλλά είναι σίγουρο πως είμαστε όλοι άνθρωποι;

Τι χάνεται μαζί με τη γραφή;

To Ίντερνετ και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές έχουν μπει έντονα στην καθημερινότητά μας τα τελευταία 20 χρόνια και σήμερα για πολλούς φαντάζει δύσκολο να σκεφτούν τη ζωής τους χωρίς αυτά. Δεδομένου ότι γινόμαστε όλο και πιο εξαρτημένοι από τις νέες τεχνολογίες, δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται πως αυτές “μας κάνουν περισσότερο χαζους”.
Από τη μια, το Ίντερνετ, τα smartphones και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές έχουν κάνει τη ζωή μας αρκετά πιο εύκολη, προσφέροντάς μας μεταξύ άλλων πρόσβαση σε τεράστιες ποσότητες πληροφοριών. Από την άλλη, πολλοί ανησυχούν ότι οι υπολογιστές αποθαρρύνουν την κατάρτιση, ενθαρρύνοντας την αναζήτηση απαντήσεων και μειώνοντας την τέχνη της ευρετικής επίλυσης προβλημάτων.
Τέτοιου είδους φόβοι για τις επιδράσεις των ηλεκτρονικών μέσω στην ανθρώπινη συμπεριφορά και σκέψη επεκτείνονται σε θέματα που αφορούν τις νέες γενιές και τις μαθησιακές δυνατότητες των νεαρών παιδιών, τα οποία είναι κάτι παραπάνω από εξοικειωμένα με τα τεχνολογικά μέσα.
Μάλιστα, πολλά κράτη έχουν υιοθετήσει πρότυπα διδασκαλίας που προωθούν τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών, ήδη από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Ακολουθώντας το αμερικανικό πρότυπο, πολλά σχολεία σε όλο τον κόσμο μαθαίνουν γραφή στα παιδιά στο νηπιαγωγείο και στην πρώτη τάξη, δίνοντας από πολύ νωρίς την έμφαση στο πληκτρολόγιο.
Είναι, λοιπόν, αναπόφευκτο να αναρωτηθεί κανείς σε ποιο βαθμό αυτή η μετατόπιση από το χειρόγραφο στο πληκτρολόγιο και την οθόνη, επηρεάζει το τρόπο που λειτουργούμε, μαθαίνουμε και σκεφτόμαστε.

Από τη γραφή στο πληκτρολόγιο. Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, οι δεσμοί μεταξύ χειρογράφου και της ευρύτερης εκπαιδευτικής ανάπτυξης είναι βαθιές. Όπως επισημαίνεται σε άρθρο των New York Times, τα παιδιά που μαθαίνουν πρώτα να γράφουν, μαθαίνουν πιο γρήγορα να διαβάζουν και είναι καλύτερα στο να παράγουν ιδέες και να διατηρούν πληροφορίες.
Σύμφωνα με έκθεση του Collège de France στο Παρίσι, όταν γράφουμε, ένα μοναδικό νευρωνικό κύκλωμα ενεργοποιείται αυτόματα, ενώ υπάρχει μια βασική λειτουργία του εγκεφάλου που αναγνωρίζει τη χειρονομία της γραφής και ενεργοποιεί εγκεφαλικές και ψυχικές διεργασίες, οι οποίες βοηθούν το άτομο στο να μαθαίνει πιο εύκολα.

Το πείραμα. Μια μελέτη του 2012 στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα, ενισχύει τις παραπάνω απόψεις. Ερευνητές πραγματοποίησαν ένα πείραμα με παιδιά που δε γνώριζαν γραφή και ανάγνωση. Κατά τη διάρκεια του πειράματος, έδειχναν στα παιδιά ένα γράμμα ή ένα σχήμα σε μια κάρτα και τους ζήτησαν να το αναπαράγουν με τρεις τρόπους: να εντοπίσουν το σχήμα σε μια εικόνα με διάφορα άλλα, να το γράψουν σε ένα κενό λευκό φύλλο , ή να πληκτρολογήσουν σε έναν υπολογιστή. Στη συνέχεια τοποθετήθηκαν σε ένα σαρωτή εγκεφάλου και τους έδειξαν ξανά την εικόνα.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όταν τα παιδιά έγραφαν το γράμμα με το χέρι, παρουσίαζαν αυξημένη δραστηριότητα σε τρεις περιοχές του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται στους ενήλικες όταν διαβάζουν και γράφουν: η αριστερή ατρακτοειδής έλικα, η κάτω μετωπιαία έλικα και το οπίσθιος βρεγματικός φλοιός. Αντίθετα, όταν απλά δακτυλογραφούσαν ή εντόπιζαν την εικόνα δεν έδειξαν καμία τέτοια επίδραση. Η ενεργοποίηση ήταν σημαντικά ασθενέστερη.
Στη συνέχεια, ζητήθηκε από παιδιά που γνώριζαν γραφή να γράψουν κάτι και σε άλλα απλά να τα παρακολουθούν. Μέσω αυτής της διαδικασίας οι επιστήμονες κατέγραψαν την έντονη εγκεφαλική δραστηριότητα στα παιδιά που άρχισαν να γράφουν, επισημαίνοντας τα οφέλη της μάθησης της γραφής.
Μια ακόμα μελέτη στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον, έδειξε πως τα παιδιά που έγραψαν ένα κείμενο στο χέρι, αφομοίωσαν πιο γρήγορα και μεγαλύτερο αριθμό πληροφοριών.. Επίσης σε αυτά καταγράφηκε μεγαλύτερη νευρική δραστηριότητα σε τομείς που σχετίζονται με τη μνήμη εργασίας.

Τα οφέλη της γραφής με το χέρι. Συμπερασματικά, η διαδικασία της γραφής, όχι μόνο στα σχολικά προγράμματα και για τους μαθητές αλλά και για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως, είναι ιδιαίτερα σημαντική, ενώ μερικοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι μπορεί ακόμη και να συμβάλλει στην θεραπεία της δυσλεξίας και κινητικών δυσκολιών.
Έτσι, τα οφέλη της γραφής με το χέρι εκτείνονται και πέρα ​​από την παιδική ηλικία. Για τους ενήλικες, το πληκτρολόγιο μπορεί να προσφέρει μια γρήγορη και αποτελεσματική εναλλακτική λύση, αλλά μπορεί και να μειώσει την ικανότητά μάθησης και επεξεργασίας νέων πληροφοριών.
Επιπλέον, σύμφωνα με το άρθρο των New York Times, η γραφή ενισχύει διαδικασίες προβληματισμού και μπορεί να οδηγήσει στην καλύτερη κατανόηση και την κωδικοποίηση της μνήμης. Με το χειρόγραφο η ίδια η πράξη της γραφής μας αναγκάζει να επικεντρωθούμε σε ό,τι είναι σημαντικό και να το κάνουμε ευκολότερα κτήμα μας.

Η άλλη πλευρά του νομίσματος. Παρόλα αυτά είναι πολλοί εκείνοι που δε θεωρούν τα οφέλη της γραφής με το χέρι τόσο σημαντικά και επικεντρώνονται στα θετικά στοιχεία της χρήσης ηλεκτρονικών υπολογιστών και νέων τεχνολογιών. Σε αντίθεση με όσους κατακρίνουν το Ίντερνετ και τα νέα μέσα και πιστεύουν ότι με τους συνεχείς περισπασμούς και τις διάσπαρτες πληροφορίες μας μετατρέπουν σε επιφανειακούς στοχαστές και μειώνουν την αντιληπτική μας ικανότητα, υπάρχουν και κάποιοι που υποστηρίζουν ότι μπορούν να ενισχύσουν τις πνευματικές ικανότητες μας. Μια έρευνα του University College του Λονδίνου έδειξε ότι η τεχνολογία βοηθά τους ανθρώπους να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους στα μαθηματικά, τις επιστήμες και τις γλώσσες.
Εντούτοις, δε μπορούμε να αγνοήσουμε την εικόνα που προκύπτει από τις έρευνες, οι οποίες συνδέουν, με αρνητική σχέση, την παραγωγικότητα και τη δημιουργικότητα με τη χρήση πληκτρολογίου. Επίσης έρευνες συνδέουν και την πολύωρη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών και άλλων συσκευών με σταδιακή απώλεια μέρους της αντιληπτικής ικανότητας, της συγκέντρωσης και της μνήμης.

Το εγωιστικό meme

Τα meme (αντιγραφισμός ή μιμισμός) είναι η τυφλή πίστη, επειδή το να σκέφτεσαι είναι κοπιαστικό.

Άνθρωπε, αναγκασμένος να ζεις, μέσα σε αυτόν τον κόσμο,
πρέπει να είσαι σαν μια σταγόνα λάδι, που επιπλέει στο νερό,
χωρίς να αναμιγνύεται μαζί του.
Πυθαγόρης.

Το meme (μιμίδιο-αντιγραφέας) ορίζεται ως «μονάδα πολιτισμικής μεταβίβασης ή ως μονάδα μίμησης» με την ευρύτερη του όρου έννοια. Περιλαμβάνει τις ελάχιστες μονάδες πληροφοριών που εδράζονται στο ανθρώπινο μυαλό και μπορούν να μεταβιβασθούν ως εννοιολογικά ή συμπεριφορικά αντίγραφα μέσα από περισσότερο ή λιγότερο συνειδητές πρακτικές μίμησης τόσο από την πλευρά του μιμούμενου όσο και από εκείνη του μιμητή.

Ως μιμίδια λοιπόν ταξινομούνται αντιλήψεις, πρακτικές αλλά και πάσης φύσεως υλικές κατασκευές που τις αντανακλούν ή/και τις εξυπηρετούν: « Παραδείγματα meme (μιμιδίων) αποτελούν οι μελωδίες, οι ιδέες, τα σλόγκαν, ενδυματολογικοί συρμοί, τεχνοτροπίες κεραμικής ή κατασκευής αρχιτεκτονικής.

Η μεταβίβαση των meme (μιμιδίων) μπορεί να πραγματοποιείται είτε ως ασυνείδητη ή συνειδητή αντιγραφή αντιλήψεων, συμπεριφορών και τεχνουργημάτων εκ μέρους του μιμητή, είτε ως διδασκαλία, έκθεση ή άλλη μορφή διάχυσής τους εκ μέρους του μιμούμενου. Στην τελευταία αυτή περίπτωση τα meme (μιμίδια) χαρακτηρίζονται «ενεργά».

Όπως ακριβώς και στην θεωρία περί εγωϊστικών γονιδίων, που γίνονται αντιληπτά ως βιολογικές οντότητες των οποίων η τάση διευρυμένης αναπαραγωγής υπαγορεύει πρωτίστως εγωϊστικές και δευτερευόντως αλτρουϊστικά εγωιστικές συμπεριφορές, έτσι και τα meme κατανοούνται ως ελάχιστες πολιτισμικές οντότητες που τείνουν να αναπαραχθούν και να διαχυθούν.

Η ικανότητά τους να το επιτύχουν εξαρτάται από τρία ποιοτικά χαρακτηριστικά: την πιστότητα, ήτοι την ικανότητά τους να παράγουν ή να επιβάλουν την ακριβή αναπαραγωγή των διακριτικών τους γνωρισμάτων, την γονιμότητα, ήτοι την δυνατότητά τους να μεγιστοποιούν των αριθμό των αντιγράφων τους σε δεδομένο χρόνο και την μακροζωία, ήτοι την διάρκεια διατήρησης της κλωνοποιητικής ισχύος δεδομένου meme.

Είναι ενδιαφέρον να τα δούμε αναλυτικά και μην ξεχνάς ούτε στιγμή πως το καλύτερο αντίδοτο των meme είναι η ΔΙΑΚΡΙΣΗ και μόνον. Αποκτώντας ΔΙΑΚΡΙΣΗ μπορείς να αντιληφθείς πως μέσω των meme’s ο κόσμος αυτός ανήκει στις Οργανικές Πύλες η αλλιώς Επιτυχημένους Ψυχοπαθείς.

Το 1976 κυκλοφόρησε το «Το Εγωιστικό Γονίδιο» το διάσημο πια μπεστ σέλερ του Βρετανού εξελικτιστή βιολόγου Richard Dawkins. Σε αυτό εκφράζεται η άποψη ότι η βιολογική εξέλιξη εξαρτάται ουσιαστικά από τα γονίδια και ότι η φυσική επιλογή γίνεται στο δικό τους βασικά επίπεδο και για το δικό τους συμφέρον. Τα γονίδια ονομάζονται εδώ «εγωιστικά», όχι διότι διαθέτουν κάποια ιδιαίτερη θέληση ή προσωπικό κίνητρο, αλλά διότι μπορούν να περιγραφούν καλύτερα σα να διαθέτουν!

Μεταβιβάζονται έτσι ώστε να εξυπηρετούν πάντα το δικό τους «ατομικό συμφέρον» της επιβίωσης και αντιγραφής, ανεξάρτητα από το συμφέρον του ίδιου του οργανισμού. Η ανθρώπινη συμπεριφορά προσαρμόζεται στη στρατηγική της γονιδιακής αναπαραγωγής και η εξέλιξη των εμβίων όντων μπορεί να θεωρηθεί έτσι σαν η επιβίωση και ο πολλαπλασιασμός των γονιδίων τους. Ο Dawkins περιέγραψε τη Δαρβινική εξέλιξη με βάση τρεις γενικές διαδικασίες: της αντιγραφής, της μετάλλαξης (όταν οι πληροφορίες αντιγράφονται μερικές φορές με μικρές παραλλαγές) και της επιλογής μερικών ιδιαίτερων παραλλαγών που αποδεικνύονται εξελικτικά ικανότερες από άλλες.

Τα meme (μιμίδια) αποτελούν θεμελιώδεις μονάδες-φορείς πολιτισμικής κληρονομιάς (τραγούδια, τρόποι συμπεριφοράς, μόδα, επιστημονικές ιδέες, θρησκευτικές πεποιθήσεις δοξασίες, -σμοί κλπ), οι οποίες μεταδίδονται από τον ένα εγκέφαλο στο άλλο. Με ταυτόν τον τρόπο, μετά από πολλές επαναλήψεις του ίδιου αυτού εξελικτικού κύκλου, οι επιζόντες απόγονοι αποκτούν βαθμιαία νέες ιδιότητες που τους βοηθούν να προσαρμοστούν καλύτερα στο περιβάλλον τους. Αν και αυτός ο κύκλος είναι εντελώς τυχαίος, δημιουργεί εντούτοις τάξη και σχέδιο μέσα στο χάος!

Ο Dawkins ονόμασε τα αναπαραγόμενα γονίδια meme (αντιγραφείς), αλλά επεσήμανε ότι η εξέλιξη μπορεί να βασιστεί σε οποιοδήποτε αντιγραφέα ακολουθεί τις τρεις αυτές βασικές εξελικτικές αρχές. Προς το τέλος του βιβλίου του υπέβαλε το ερώτημα εάν υπάρχουν και άλλοι αντιγραφείς στη φύση που να εκπληρώνουν τα βασικά αυτά χαρακτηριστικά. Η απάντησή του ήταν θετική και εισήγαγε έτσι για πρώτη φορά την έννοια του μιμιδίου (meme) σα μια μονάδα πολιτιστικής μετάδοσης και αντιγραφής ή απλά σα μια μονάδα μίμησης:

«Όπως ακριβώς τα γονίδια διαδίδονται στη δεξαμενή των γονιδίων, μεταπηδώντας από σώμα σε σώμα μέσω του σπέρματος ή των ωαρίων, έτσι και τα μιμίδια διαδίδονται στην δεξαμενή των μιμιδίων μεταπηδώντας από εγκέφαλο σε εγκέφαλο»

Βασικά είχε στο μυαλό την ελληνική λέξη μίμηση και ξεκινώντας από μια αγγλοποιημένη απόδοσή της που του ταίριαζε καλύτερα, το mimeme, θέλησε να την κάνει να ακούγεται σαν το gene = γονίδιο και την συνέπτυξε έτσι σε meme, την οποία εμείς μεταφράζουμε πάλι στα ελληνικά σα μιμίδιο.

Όπως τα γονίδια, η βασική μονάδα αντιγραφής των γενετικών πληροφοριών, αντιγράφονται από τους γονείς στους απογόνους, έτσι και τα μιμίδια, η βασική μονάδα των πολιτιστικών πληροφοριών, αντιγράφονται από άτομο σε άτομο, ή καλύτερα από εγκέφαλο σε εγκέφαλο, αναπαραγόμενα με τη μίμηση. Και σε αυτά συμβαίνουν μεταλλάξεις – ευκολότερα μάλιστα από τα γονίδια – όπως π.χ. όταν ξεχνάμε τη στροφή ενός τραγουδιού ή όταν εξωραϊζουμε, για λόγους εντυπωσιασμού, μια αντιγραφόμενη πληροφορία ή ιστορίας.

Ανάλογα, συμβαίνει μια «φυσική επιλογή» των εξελικτικά ικανότερων από αυτές τις μεταλλάξεις, με σκοπό τη διαιώνιση των αντιγραφόμενων πληροφοριών ή «ιδεών». Όπως η βιολογική εξέλιξη κατανοείται καλύτερα από την άποψη του ανταγωνισμού των εγωιστικών γονιδίων (και όχι των ειδών), έτσι και η πολιτιστική εξέλιξη της ανθρωπότητας κατανοείται καλύτερα από την άποψη του ανταγωνισμού των, επίσης εγωιστικών, μιμιδίων.

Το λεξικό της Οξφόρδης ορίζει το μιμίδιο σαν «ένα αυτο-αντιγραφόμενο πολιτιστικό στοιχείο που διαβιβάζεται με μη γενετικό τρόπο, και βασικά με τη μίμιση». Το 1981 οι συγγραφείς C. G. Lumsden και Ε. Ο. Wilson πρότειναν στο βιβλίο τους «Γονίδια, Νους και Πολιτισμός» σα μια ισοδύναμη λέξη, τη λέξη culturgen, από τη σύνθεση των αγγλικών λέξεων culture = πολιτισμός και gene = γονίδιο – με άλλα λόγια ένα πολιτιστικό γονίδιο, μια μονάδα πολιτιστικής πληροφορίας που διαδίδεται από νου σε νου και αναπαράγεται μέσω της (ασυνείδητης κατά το πλείστον) μίμησης.

Ένας άλλος παρεμφερής ορισμός που έχει δοθεί για το μιμίδιο είναι «μια πληροφοριακή δομή που συγκρατείται στη μνήμη ενός ατόμου και μπορεί να αντιγραφεί στη μνήμη ενός άλλου ατόμου».

Ο Dawkins όρισε επίσης τα εξής τρία βασικά χαρακτηριστικά ενός επιτυχούς αντιγραφέα:
* Την πιστότητα αντιγραφής (με σποραδικά εντούτοις λάθη ή μεταλλάξεις που βοηθούν στην εξέλιξη και επιλογή),
*Τη γονιμότητα (όσο ταχύτερη είναι η αντιγραφή, τόσο περισσότερο θα εξαπλωθεί το μιμίδιο)
*Τη μακροβιότητα (όσο περισσότερο ζει το αντιγραφόμενο «σχέδιο», τόσο περισσότερα αντίγραφα θα μπορούν να παραχθούν απ’ αυτό).

Αν και αργότερα εξομολογήθηκε ότι εισήγαγε την έννοια του μιμιδίου με βασικό σκοπό να αποτρέψει τους αναγνώστες του από το να θεωρήσουν ότι τα γονίδια αποτελούν τα πάντα για την εξέλιξη, η μεγάλη σύγχρονη μιμιδίστρια επιστήμονας Susan Blackmore πιστεύει ότι η ιδέα του αυτή υπήρξε ένας πραγματικός δυναμίτης. Πράγματι, προκάλεσε τη γένεση μιας νέας θεωρητικής κι εμπειρικής επιστήμης, της Μιμιδικής (Memetics), που μελετά την αναπαραγωγή, εξάπλωση και εξέλιξη των μιμιδίων και φιλοδοξεί να εξηγήσει καλύτερα από όλες τις υπάρχουσες μέχρι τώρα θεωρίες την ιστορία της πολιτιστικής μας εξέλιξης.

Τη δεκαετία του 1980 τη σκυτάλη εξέλιξης αυτής της νέας επιστήμης της Μιμιδικής πήραν πολλοί άλλοι επιστήμονες, μεταξύ των οποίων ο γνωστός Αμερικανός φιλόσοφος της τεχνητής νοημοσύνης και γνωστικός επιστήμονας Daniel Denett, ο οποίος την προώθησε στο διάσημο βιβλίο του για τη φιλοσοφία του Νου «Η Εξήγηση της Συνείδησης» (1991) και αργότερα στην «Επικίνδυνη Ιδέα του Δαρβίνου» (1995). Ονομαστή υπήρξε και η συμβολή της Βρετανίδας εξελικτίστριας ψυχολόγου Susan Blackmore, γνωστής ιδιαίτερα για το βιβλίο της Η Μιμιδιομηχανή (The Meme Machine, 1999).

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΜΙΜΙΔΙΩΝ : Γενικά μιμίδιο είναι οτιδήποτε μπορεί να μεταβιβάσει ο άνθρωπος μέσω της μίμησης, του γραπτού και προφορικού λόγου και των σύγχρονων μέσων επικοινωνίας. Τυπικά παραδείγματα μιμιδίων είναι η γλώσσα, τα διαφημιστικά σλόγκαν, τα συνθήματα, τα κλισέ, η μόδα, η μουσική, ο χορός, τα αστεία, τα ανέκδοτα, οι παροιμίες, οι μύθοι, οι παραδόσεις, οι ιστορίες, οι παροιμίες, οι αφορισμοί, τα παιδικά ποιηματάκια, στιχάκια, παιχνίδια και δραστηριότητες, τα επικά ποιήματα, τα βιβλία, οι ταινίες, τα βίντεο, τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα, η επιστήμη, οι εφευρέσεις, τα πολιτικά και θρησκευτικά δόγματα, οι ιδεολογίες, οι προσευχές, οι λαϊκές δεισιδαιμονίες, προλήψεις και προκαταλήψεις, όσο και οι ιδέες περί «Δικαιοσύνης», «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», «Ιδιοκτησίας», «Εθνικής Συνείδησης» και «Ανεξαρτησίας».

Είναι δηλαδή όλες αυτές οι πληροφορίες που αντιγράφονται με επιτυχία από άτομο σε άτομο και χωρίς τις οποίες, όπως σημειώνει η Susan Blackmore, δεν θα είμασταν πλήρως ανθρώπινοι. Ο πολιτισμός μας έχει σχεδιαστεί από τον ανταγωνισμό των μιμιδίων, όπως ακριβώς ο βιολογικός κόσμος έχει σχεδιαστεί από τον ανταγωνισμό των γονιδίων.

Κάθε σκέψη, φιλοσοφική ή θρησκευτική, ενδιαφέρεται για τη διαιώνισή της.
Βίκτωρ Ουγκώ

Κάθε Πίστη είναι Μολυσματική.
Bernard Russell

Μια ιδέα είναι κάτι που έχεις.
Μια ιδεολογία είναι κάτι που σε κατέχει.
Morris Berman

ΜΙΜΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΟΛΥΝΣΗ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ: Είδαμε πως το μιμίδιο είναι μια μονάδα πληροφορίας που διαδίδεται από το ένα άτομο στο άλλο μέσω της μίμησης. Η «αντιγραφή» του πληροφοριακού αυτού μιμιδίου στη μνήμη του νέου ατόμου καθιστά, με βιολογικούς όρους, αυτό το άτομο έναν ξενιστή (φορέα) αυτού το μιμιδίου. Τις περισσότερες μάλιστα φορές μπορούμε να πούμε ότι ο νους αυτού του ανθρώπους έχει «μολυνθεί» από το συγκεκριμένο μιμίδιο, κατ’ αντιστοιχία με τη μόλυνση που προκαλούν οι βιολογικοί ιοί ή οι ιοί των υπολογιστών.

Το μιμίδιο δηλαδή μπορεί να θεωρηθεί σαν ένας πληροφοριακός ιός που εγκαθίσταται στο μυαλό των ανθρώπων, μολύνοντάς το, ζώντας παρασιτικά εκεί, αντιγραφόμενο από εγκέφαλο σε εγκέφαλο μέσω της μίμησης, και επηρεάζοντας και τροποποιώντας τη συμπεριφορά τους.

Τα μιμίδια μπορούν να θεωρηθούν ακόμα σαν οι δομικοί λίθοι του μυαλού μας και του πολιτισμού μας, σε αναλογία, πάλι με τα γονίδια, που αποτελούν τους δομικούς λίθους της βιολογικής μας ζωής. Φτάνουν μάλιστα μέχρι το σημείο να συνιστούν κατά ένα μεγάλο μέρος τον περίφημο «εαυτό» μας, τον οποίο η Susan Blackmore θεωρεί σα ένα σύμπλοκο μιμίδιο ή ομάδα μιμιδίων ή απλά σα μια συλλογή «μιμιδιακών ιστοριών», τις οποίες ονομάζει selfplex.

Παρότι πάντως τα μιμίδια θεωρούνται σα διακριτές μονάδες, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κβαντισμένα, ότι δηλαδή υπάρχουν ιδέες, σε πληροφοριακό επίπεδο, που δεν μπορούν να αναχθούν σε άλλες απλούστερες. Η θεωρία των μιμιδίων απλά μας βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα ορισμένα πράγματα χρησιμοποιώντας αυτές τις «μονάδες» σαν «κομμάτια σκέψης» που αντιγράφονται από άτομο σε άτομο, ανεξάρτητα από το εάν μια τέτοια σκέψη περιέχει άλλες μέσα της, ή αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου μιμιδίου. Από την άλλη μεριά, η ίδια η ιδέα των μιμιδίων έχει εξελιχθεί σε ένα επιτυχές μιμίδιο ή μεταμιμίδιο, με μια πρωτοφανή για μια επιστημονική θεωρία διείσδυση στις λαϊκές μάζες.

Θρησκευόμενα και αντιθρησκευόμενα άτομα, δογματιστές και αντιδογματιστές, ρατσιστές και αντιρατσιστές,  «φιλελεύθεροι» και «κομμουνιστές», «συντηρητικοί» και «προοδευτικοί», «νομοταγείς» και «παράνομοι», «κλέφτες» και «αστυνόμοι» όλοι παράγουν μιμίδια. Όλη η πολιτιστική γνώση και μάθηση, η λογική και η ανθρώπινη συμπεριφορά αποτελούν σύνθετα ή πολλαπλά μιμίδια,συγκροτήματα μιμιδίων ή συμμιμίδια (memeplexes), όπως επιστημονικά ονομάζονται, που διαδίδονται σαν συνεργατικές, συμβιωτικές ομάδες. Ακόμα και «προσωπικές» εμπειρίες και συμπεριφορές μας που μπορεί να φανούν «υπεράνω» μιμιδίων, μπορεί να έχουν υποσυνείδητες ρίζες σε διάφορα μιμίδια που απορροφήθηκαν στη διάρκεια της ζωής μας.

Και αυτό ισχύει κατά την άποψή μας όχι μόνον στον άνθρωπο, όπως υποστηρίζουν πολλοί αξιόλογοι μιμιδιστές επιστήμονες, αλλά σε όλα τα ζώα, η «παράδοση» των οποίων αναπαράγει με τη μίμηση διάφορα μπηχεβιοριστικά πρότυπα και χαρακτηριστικά του είδους τους, κρατώντας όλα τα ατομικά μέλη πολιτιστικά εγκλωβισμένα και φυλακισμένα στην ιδιαίτερα παράδοση του είδους τους! Αυτό είναι το πολιτιστικό μάτριξ μέσα στο οποίο ζει το κάθε είδος και το οποίο διαιωνίζεται συνεχώς μέσω της μίμησης.

Όσο και να ακούγεται παράξενο ή απίθανο, ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι ένα είδος φυλακής γύρω μας, από την οποία φαίνεται τρομακτικά δύσκολο να ξεφύγουμε (η περίφημη «Απελευθέρωση»…) όσο διαθέτουμε ένα μιμητικό εγκέφαλο που δε σταματά σχεδόν ποτέ να σκέπτεται και να μιμείται και να δηλητηριάζεται από χιλιάδες ιούς γύρω του, όντας τελείως απροστάτευτος, χωρίς κανένα «τείχος προστασίας» ή firewall για να αποτρέψει τις μυριάδες αυτές μολύνσεις που καθορίζουν ως επί το πλείστον την πολιτιστική του συμπεριφορά, τα πρέπει και τα οφείλω του, τις αρέσκειες και απαρέσκειές του, τις έλξεις και απωθήσεις του ή τις ιδεολογίες και τα πιστεύω του

… και που όλα μαζί τον ωθούν σε δράση, δίνοντας «νόημα» στην καθημερινή του ζωή και δικαιολογώντας τους καταστροφικούς πολέμους που εξαπολύει πολλές φορές εναντίον άλλων μιμιδίων, πολεμώντας δήθεν για τις αξίες του και τον «πολιτισμό» ή ενάντια στη «χυδαιότητα», «απιστία», αλλά εξυπηρετώντας στην «βαρβαρότητα» και πραγματικότητα πάντοτε το συμφέρον αυτών των ίδιων ιογόνων μιμιδίων από τα οποία έχει ο ίδιος ασυνείδητα, άκριτα και ανοχύρωτα μολυνθεί!

Αυτή είναι η «Μιμιδιομηχανή» της Susan Blackmore, ο «άνθρωπος μίμηση» ή «άνθρωπος μηχανή», χωρίς καμιά ουσιαστική «ταυτότητα» ή εσωτερικό «εαυτό» ή «ψυχή» μέσα του: συγκροτήματα απλώς μιμιδίων, μιμιδιακές ιστορίες, ιδέες και ιδεολογίες που εξυπηρετούν, καλύπτουν και δικαιολογούν άλλα μιμίδια…. Μιμίδια πίσω από μιμίδια, πίσω από άλλα μιμίδια, σε μια ατέρμονη ακολουθία, σαν τους φλοιούς του κρεμμυδιού, χωρίς κανένα ίχνος ουσίας ή «πυρήνα» στο κέντρο τους. Απλά όλοι αυτοί οι μιμιδιοφλοιοί δημιουργούν την παραίσθηση του «εαυτού», της «ψυχής» ή του «ανεξάρτητου» και ως ένα σημείο δυνητικά «αθάνατου», αν ενστερνιστεί κάποιος τις διδασκαλίες της τοπικής θρησκείας του, δήθεν «ατομικού» όντος!

Καταλαβαίνω την πιθανή αντίδρασή σας …Αλλά γίνετε πιο στοχαστικοί για να καταλάβετε… Δεν είμαστε αυτό που υποτίθεται ότι είμαστε και τόσο πολύ σεβόμαστε και αγαπάμε! Είμαστε ένα τίποτα, ένα παιχνίδι στα χέρια των πολιτιστικών μας μιμιδίων, μια μιμιδιομηχανή, ή όπως χιουμοριστικά έχει ειπωθεί από τους εξελικτιστές βιολόγους μια κότα, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά το μέσον για να γεννήσει ένα αυγό ένα άλλο αυγό ή για να φτιάξουν ένα ή περισσότερα μιμίδια, άλλα μιμίδια, ή, όπως επίσης το έθεσε ο Daniel Denett  “λόγιοι που χρησιμοποιούν οι βιβλιοθήκες για να δημιουργήσουν άλλες βιβλιοθήκες!».

Ο ίδιος θεωρεί τα μιμίδια σαν ένα διαπιστωμένο πια γεγονός και τον άνθρωπο σαν «ένα ζώο μολυσμένο από μιμίδια»!

Ναι, είμαστε απλά παιχνιδάκια στα χέρια των πολιτισμικών μας γονιδίων που προσπαθούν συνεχώς να καταλάβουν τον εγκέφαλό μας και τη μνήμη μας και ας φανταζόμαστε τον εαυτό μας σαν «αετοί», «άνθρωποι» ή ακόμα «μάγοι» και «υπεράνθρωποι». Δεν έχουμε καμιά «οντότητα» ή «ουσιαστικότητα», αλλά αυτό δε σημαίνει και ότι δεν μπορούμε να αποκτήσουμε!

Η «ψυχή», ο «εαυτός», η «ταυτότητα» δεν υπάρχουν, αλλά θα μπορούσαν ίσως να υπάρξουν μετά από πολύ κόπο και τριβή. Προς το παρόν η «φύση» και ο «Θεός» τα αντιμάχονται … δεν τα χρειάζονται, μπορούν να κάνουν και χωρίς αυτά. Η ουσιαστική και συνειδητή εξέλιξη που λαθεμένα νομίζει ότι κατέχει ο μηχανικός άνθρωπος είναι «ενάντια» στη φύση, ενάντια στο «θεό»!

Στη Μιμιδική οι ιδέες θεωρούνται σαν ανεξάρτητες σχεδόν οντότητες, σε μια συμβιωτική σχέση με τους ανθρώπινους εγκεφάλους και τους πολιτισμούς. Τα μιμίδια τώρα που παράγουν με τον ανταγωνισμό τους τον ανθρώπινο πολιτισμό, μερικές φορές ανταγωνίζονται και με τα ίδια τα γονίδια, όπως π.χ. με την πολιτιστικά επιβαλλόμενη αγαμία σε ορισμένες τάξεις ιερέων και ασκητών. Εδώ ο φυσικός και σαρκικός έρωτας «εξευγενίζεται» και μετασχηματίζεται στον «θείο» έρωτα», εισβάλλοντας μεταμφιεσμένος στα μυστικιστικά οργασμικά οράματα των «αγίων» (Βλέπε Αγία Τερέζα της Αβίλης), αν δε βρει άλλες παραφυσικές διεξόδους.

Όπως σημειώνει η Blackmore, «κάθε μιμίδιο που μπορεί να αντιγραφεί, θα αντιγραφεί. Ο κόσμος είναι έτσι γεμάτος από επιτυχή μιμίδια. Τα υπόλοιπα έχουν απλώς εκλείψει. Τα μιμίδια μπορούν να εμφανιστούν με άπειρους τρόπους. Κάθε φορά που λέμε κάτι, αυτό είναι ένα πιθανόν μιμίδιο που μπορεί να αντιγραφεί από κάποιον ή όχι. Ο εγκέφαλός μας συνδέει συνεχώς παλαιά μιμίδια σε καινούργιους συνδυασμούς δημιουργώντας νέα μιμίδια. Υπάρχει συνεχώς μια «δημιουργική» εξελικτική διαδικασία μέσα στο κεφάλι μας και με τους ανθρώπους που επικοινωνούμε. Δεν υπάρχει συνεπώς μόνον ο βιολογικός αντιγραφέας, αλλά και ο πολιτιστικός, και από την αλληλεπίδρασή τους έχουμε, τελικά, σύμφωνα με την Blackmore, τη συνεξέλιξη μιμιδίων-γονιδίων:

Υπάρχουν φαινόμενα που δεν μπορούν να εξηγηθούν μόνον από το γενετικό κίνητρο (όπως π.χ. η γλώσσα, η οποία δε φαίνεται να προσφέρει κανένα γενετικό πλεονέκτημα), αλλά εξηγούνται εύκολα με το μιμιδιακό κίνητρο. Οι άνθρωποι εξελίχθηκαν κατά μήκος δύο και όχι ενός αξόνων: του γενετικού και του μιμιδιακού. Η γλώσσα διαδίδει μιμίδια. Επομένως η γλώσσα εξελίχθηκε για να διαδώσει καλύτερα τα μιμίδια. Η γλώσσα δεν αντιπροσωπεύει ένα εξελικτικό πλεονέκτημα για τα γονίδια, αλλά για τα μιμίδια. Αμφότερα γονίδια και μιμίδια είναι αντιγραφείς με ισοδύναμο στάτους. Η εξέλιξη της ανθρώπινης φυλής καθοδηγείται από τη συνεξέλιξη των δυο αυτών αντιγραφέων.

Μια βασική διαφορά των δυο αυτών παράλληλων εξελίξεων, της βιολογικής και της πολιτιστικής, είναι ότι η μιμιδιακή εξέλιξη είναι Λαμαρκιανή (τα επίκτητα χαρακτηριστικά στην πραγματικότητα μπορούν να διαβιβαστούν στους απογόνους), ενώ η γενετική όχι. Ο ίδιος ο συνειδητός εαυτός μας θεωρείται επίσης ένα σύνθετο μιμίδιο, ένα συμμιμίδιο, μια ιστορία φτιαγμένη από τα μιμίδια. Από αυτή την άποψη, δεν έχει κανένα νόημα να μιλάμε για ελεύθερη βούληση. Η ελεύθερη βούληση είναι το επακόλουθο της ιστορίας (μιας πολύ σύνθετης ιστορίας, λόγω τόσο πολλών αλληλεπιδρόντων μιμιδίων) που παίζεται μέσα στο κεφάλι μας. Το “σχέδιο του σώματος” επιτυγχάνεται μέσω του ανταγωνισμού των γονιδίων, δηλ. τα γονίδια ανταγωνίζονται για να μεταβιβαστούν σε ένα άλλο σώμα και στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας σχηματίζεται το σώμα.

Το “σχέδιο του μυαλού” από την άλλη μεριά επιτυγχάνεται με τον ανταγωνισμό των μιμιδίων: τα μιμίδια ανταγωνίζονται να περάσουν σε ένα άλλο μυαλό και στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας δημιουργείται το μυαλό. Χρειάζονται και οι δυο παράγοντες: ο γενετικός και ο μιμιδιακός, για να εξηγήσουμε τι είμαστε. Τα γονίδια μας δίνουν γενικά μερικές ικανότητες ή δεξιοτεχνίες και μετά τα μιμίδια καθορίζουν πώς θα τις χρησιμοποιήσουμε. Μπορεί π.χ. κάποιος να είναι γενετικά προικισμένος σα συγγραφέας, αλλά τα μιμίδια είναι αυτά που θα καθορίσουν τι ακριβώς αυτός θα γράψει.

Κάποιες ιδέες θα μεταδοθούν με λιγότερη επιτυχία από άλλες. Οι δεύτερες τελικά θα εκλείψουν, ενώ οι πρώτες θα επιβιώσουν, θα εξαπλωθούν και τελικά, κατά το μάλλον ή ήττον θα μεταλλαχτούν, συνεχίζοντας την εξέλιξή τους. Στη  διαδικασία αυτή της εξέλιξης και μετάλλαξης θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα μιμίδια που αναπαράγονται πιο αποτελεσματικά κι εξαπλώνονται έτσι καλύτερα, μπορεί να αποδειχτούν μερικές φορές πολύ επιβλαβή για τους ξενιστές τους, όπως π.χ. το αυτοτοξικό μιμίδιο της αυτοκτονίας των καμικάζι πολεμιστών, του χαρακίρι των ταπεινωμένων σαμουράι ή της ομαδικής αυτοκτονίας των μελών διαφόρων θρησκευτικών αιρέσεων.

Μια άλλη βασική διαφορά μεταξύ γονιδίων και μιμιδίων είναι ότι στα γονίδια η αντιγραφή ή γενετική μεταφορά γίνεται πάντα «κάθετα» (από το γονέα στο παιδί) και σε περιορισμένο μόνον αριθμό απογόνων. Αντίθετα, στην πολιτιστική μεταφορά τα μιμίδια μπορούν να διαβιβαστούν με οποιοδήποτε τρόπο μεταξύ δυο οποιωνδήποτε ατόμων («οριζόντια» μετάδοση) και σε μεγάλη έτσι ποσότητα αντιγράφων, κάνοντάς τα έτσι να μοιάζουν περισσότερο με τις μολύνσεις ή τα παράσιτα.

Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που για τη μελέτη της διάδοσης των ιδεών έχουν χρησιμοποιηθεί μοντέλα από την γενετική των πληθυσμών και της επιδημιολογίας! Μια ακόμα «παρασιτική» ιδιότητα των μιμιδίων είναι ότι μπορούν να παραμείνουν αδρανή για μεγάλες χρονικές περιόδους, μέχρι να ενεργοποιηθούν τελικά από κάποια ειδική συνθήκη ή μηχανισμό, κατ’ ανάλογο τρόπο με τους βιολογικούς ιούς ή τους ιούς των υπολογιστών.

Ένα πολιτιστικό γνώρισμα μπορεί να έχει εξελιχθεί με τον τρόπο που έχει εξελιχθεί
απλά επειδή είναι πλεονεκτικό προς τον εαυτό του
Richard Dawkins

Αντιγραφόμενα από εγκέφαλο σε εγκέφαλο τα μιμίδια πολλαπλασιάζονται μέσω της κοινωνίας,
εξελισσόμενα τυφλά, καθώς προχωρούν διαμορφώνοντας τον πολιτισμό μας.
Susan Blckmore

ΚΥΚΛΟΣ ΖΩΗΣ, ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΜΙΜΙΔΙΩΝ: Σύμφωνα με τον Dawkins, τρία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά ενός αποτελεσματικού αντιγραφέα: Η πιστότητα της αντιγραφής (όσο πιο πιστό είναι το αντίγραφο, τόσο περισσότερο μέρος του αρχικού μοντέλου θα παραμένει μετά από πολλούς κύκλους αντιγραφής), η γονιμότητα (όσο ταχύτερη είναι η αντιγραφή, τόσο περισσότερο θα εξαπλωθεί το μιμίδιο και η μακροβιότητα (όσο περισσότερο ζει το αντιγραφόμενο «σχέδιο», τόσο περισσότερα αντίγραφα θα μπορούν να παραχθούν απ’ αυτό).

Πολλά ισχυρά πολιτιστικά μιμίδια διαθέτουν και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά., όπως π.χ. τα θρησκευτικά δόγματα, τα οποία έχουν ειδικούς μάλιστα αυστηρούς κανόνες εναντίον μιας λαθεμένης αντιγραφής (π.χ. «ιερά κείμενα» και κανόνες εναντίον των «αιρέσεων») Υπάρχουν όμως και ορισμένες εξελικτικές τάσεις που βοηθούν λιγότερο ή περισσότερο στην αντιγραφή ενός μιμιδίου. Αυτές περιλαμβάνουν:

* Την Εμπειρία: Εάν ένα μιμίδιο δε συσχετίζεται με την εμπειρία ενός ατόμου, τότε η πιθανότητα της ενθύμησής του είναι μικρή.

* Την Ευχαρίστηση ή τον Πόνο: Εάν ένα μιμίδιο καταλήγει σε μεγαλύτερη ευχαρίστηση ή λιγότερο πόνο για τον ξενιστή του, τότε υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα αυτός να το θυμηθεί.

* Το Φόβο ή τη Δωροδοκία: Εάν ένα μιμίδιο περιλαμβάνει μια απειλή για τον άνθρωπο, τότε αυτός μπορεί να φοβηθεί και να το πιστέψει. Παρόμοια, εάν ένα μιμίδιο υπόσχεται κάποια μελλοντική ανταμοιβή, τότε οι άνθρωποι έχουν την τάση να το πιστέψουν. Κλασσικό παράδειγμα είναι η απειλή της αιώνιας τιμωρίας των θρησκευτικών δογμάτων, εάν κάποιος παρατυπήσει στις προτροπές τους, ή, όπως τα ίδια λένε, να «αμαρτήσει»…

* Τη Λογοκρισία: Εάν ένας οργανισμός καταστρέφει όλα τα συστήματα ενθύμησης ενός ιδιαίτερου μιμιδίου ή ελέγχει τη χρήση του, τότε το μιμίδιο αυτό έχει ένα επιλεκτικό μειονέκτημα.

* Την Οικονομική Επιφάνεια: Εάν άνθρωποι ή οργανώσεις με οικονομική επιφάνεια (“rich and famous”…) και επιρροή εκθέτουν ένα ιδιαίτερο μιμίδιο, τότε το μιμίδιο αυτό έχει μια μεγαλύτερη πιθανότητα να αντιγραφεί σε ένα μεγαλύτερο ακροατήριο. Εάν επίσης ένα μιμίδιο υποτίθεται ότι βοηθάει ένα άτομο να αποκτήσει περισσότερα χρήματα, τότε αυτό διαδίδεται ευκολότερα μέσω της μίνησης (π..χ. «Ο χρόνος είναι χρήμα»… «Με τη σκληρή δουλειά μπορείς να επιτύχεις τα πάντα!» κ.λ.π.).

* Τη Διάκριση: Εάν ένα μιμίδιο επιτρέπει στους ακροατές του να αναγνωρίζουν και να σέβονται αυτούς που το εκφράζουν, τότε το μιμίδιο αυτό έχει επιλεκτικά μια μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Οι ακροατές θα θελήσουν να γίνουν και οι ίδιοι εκφραστές του ή τουλάχιστον μιας άλλης εξελιγμένης ή αλλοιωμένης απόδοσής του.

Σύμφωνα με τη Μιμιδιτική, τα meme αναπτύσσονται μέσω φυσικής επιλογής, ανάλογα με τη Δαρβινική θεωρία της βιολογικής εξέλιξης, παραλλαγής, μετάλλαξης, μέσω των διαδικασιών της ανταγωνισμού και κληρονομικότητας, επηρεάζοντας την αναπαραγωγική αποτελεσματικότητα ενός οργανισμού.

Έτσι μερικά μιμίδια ή ιδέες θα μεταδοθούν αναποτελεσματικότερα από άλλα και θα εκλείψουν, ενώ άλλα θα επιβιώσουν, θα εξαπλωθούν και θα μεταλλαχθούν προς κάτι καλύτερο ή χειρότερο. Τα πιο πετυχημένα πάντως μιμίδια στους ξενιστές τους δε είναι πάντα αυτά που, όπως υποτίθεται, τον ωφελούν, αλλά εκείνα που αναπαράγονται πιο αποτελεσματικά. Με αυτή την έννοια μερικά από αυτά τα «αποτελεσματικά» μιμίδια μπορεί να είναι –και είναι- λίαν επιβλαβή για τους ξενιστές τους.

Τα μιμίδια δεν αντιγράφονται πάντα τέλεια και μπορούν να παραποιηθούν εντελώς μετά από αρκετές αντιγραφές, μοιάζοντας τότε ελάχιστα με το πρωτότυπο. Πολλά μη ελεγχόμενα πολιτιστικά μιμίδια αναπαράγονται με αυτό τον τρόπο, κατά αναλογία με το παιχνίδι του «χαλασμένου τηλεφώνου». Η «φυσική» πάντως επιλογή ευνοεί τα μιμίδια που μπορούν να κατανοηθούν ευκολότερα, να ενθυμηθούν και να μεταδοθούν στους άλλους. Δυσνόητες αποδόσεις ενός χρήσιμου μιμιδίου είναι επιλεκτικά αναποτελεσματικές και σύντομα εκλείπουν.

Το μιμίδια επίσης δεν μεταλλάσσονται με έναν παθητικό πάντα τρόπο. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος όπου εδρεύουν μπορεί να τα τροποποιήσει ενεργητικά, κάτι αντίστοιχο με τους κυτταρικούς μηχανισμούς διόρθωσης των γενετικών λαθών. Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δημιουργούν και τροποποιούν μιμίδια συνεχώς, ακόμα και μέσω του εσωτερικού τους διαλόγου.

Σχετικά με τον Κύκλο Ζωής τώρα ενός μιμιδίου οι επιστήμονες δέχονται ότι αποτελείται από τέσσερα βασικά στάδια που προσδιορίζουν συγχρόνως και την αποτελεσματικότητά του:

1.Την Αφομοίωση του μιμιδίου από ένα όν, το οποίο με αυτόν τον τρόπο γίνεται ξενιστής αυτού του μιμιδίου.

2. Τη Διατήρηση του μιμιδίου στη μνήμη αυτού του όντος.

3. Την Έκφραση ή εκτέλεση αυτού του μιμιδίου από το συγκεκριμένο όν με τη γλώσσα, τη συμπεριφορά ή οποιαδήποτε άλλη μορφή επικοινωνίας που μπορεί να γίνει αντιληπτή από τους άλλους.

4. Τη Μετάδοση του δημιουργημένου με αυτόν τον τρόπο μηνύματος σε ένα ή περισσότερα άλλα όντα.

Αυτό το τελευταίο στάδιο ακολουθείται στη συνέχεια πάλι από το πρώτο, ολοκληρώνοντας έτσι τον κύκλο της αντιγραφής. Σε καθένα από τα τέσσερα αυτά στάδια δρουν οι δυνάμεις της «φυσικής επιλογής, με αποτέλεσμα μερικά μιμίδια να  προτιμούνται και άλλα να εξαλείφονται. Ως προς την επιλεκτικότητα τώρα και αποτελεσματικότητα των διαφόρων μιμιδίων μπορούμε να παρατηρήσουμε τα εξής. Για να είναι επιτυχές ένα μιμίδιο και να συνεχίσει να υπάρχει, πρέπει να ικανοποιεί τρεις βασικούς όρους:

1. Να βρει έναν τουλάχιστον ξενιστή να το αποθηκεύσει στη μνήμη του.

2. Η “εκτέλεσή” του να μην θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του ξενιστή, τουλάχιστον μέχρι αυτό να αναπαραχθεί.

3. Να μπορεί το μιμίδιο αυτό να αντισταθεί στην επίθεση άλλων αντιτιθέμενων μιμιδίων. (πόλεμος πατήρ πάντων)

Εάν πάντως ένα μιμίδιο είναι ιδιαίτερα μολυσματικό (αυτοτοξικό), μπορεί να διαδοθεί και ας μην ικανοποιεί τα τρία παραπάνω κριτήρια. Τα παρασιτικά μιμίδια εξαρτώνται για τη διάδοσή τους μόνον από την εσωτερική τους δομή και αποσκοπούν στη μόλυνση ενός μέγιστου αριθμό φορέων, αδιαφορώντας τελείως για την ευημερία τους.

Αυτή ακριβώς η μολυσματικότητα ή επιδημικότητα διαφοροποιεί σημαντικά τη μιμιδιακή από τη γονιδιακή επιλογή. Τα γονίδια δεν είναι μολυσματικά. Το ζήτημα αυτής της μολυσματικότητας των μιμιδίων γίνεται μάλιστα σημαντικότερο όσο καλύτερα είναι τα διαθέσιμα μέσα επικοινωνίας. Είναι εντυπωσιακό άλλωστε το πόσο γρήγορα εξαπλώνονται σήμερα οι μόδες και οι χοροί σε ολόκληρο τον κόσμο. (αεί γίγνεσθαι και μεταβάλλεσθαι και μη ουδέποτε το αυτό μένειν)

Συνήθως, σα μια προτροπή προς την αντιγραφή του, το μιμίδιο συμπεριλαμβάνει διάφορα ελκυστικά χαρακτηριστικά για να πείσει τον ξενιστή του να μολυνθεί από αυτό – όπως π.χ. «ελευθερία», «τάξη», «ασφάλεια», «οικονομικά οφέλη» κ.α. – ή καταφεύγει ακόμα και στην κινδυνολογία και απειλή (χαρακτηριστικό γνώρισμα των πολιτικών και θρησκευτικών δογμάτων) για να πείσει τους αναποφάσιστους. Γενικότερα ένα σύνθετο μιμίδιο ή συμμιμίδιο, για να μπορεί να διαδοθεί ευκολότερα, πρέπει να περιλαμβάνει τέσσερα βασικά μέρη: το δόλωμα, το αγκίστρι, την απειλή και το εμβόλιο.

* Το Δόλωμα είναι το μέρος του μιμιδίου που υπόσχεται ότι θα ωφελήσει τον ξενιστή του. Αυτό συνήθως δικαιολογεί, αλλά δεν παροτρύνει ρητά την αντιγραφή του μιμιδίου. Ονομάζεται επίσης συμμιμίδιο ανταμοιβής. Στις περισσότερες θρησκείες είναι η «Σωτηρία», ο Παράδεισος», η «Απελευθέρωση» ή η «Αιώνια Ευδαιμονία». Άλλα συνηθισμένα συμμιμίδια δολώματα είναι η «Ασφάλεια», η «Ευημερία» και η «Ελευθερία».

Πόσοι και πόσοι φτωχοί Άραβες αγωνιστές στη Μέση Ανατολή δε ζώστηκαν με βόμβες και αυτοθυσιάστηκαν για το καλό του λαού τους και για να πάνε οι ίδιοι στον «Παράδεισο», όπως τους έταξαν οι καθοδηγητές τους, και για να ζήσουν και οι υπόλοιποι κοντινοί συγγενείς τους πιο ανθρώπινα από την υλική αποζημίωση προς την οικογένεια του θυσιασθέντος «μάρτυρα»! Πόσα και πόσα μέλη επίσης μιας θρησκευτικής σέκτας δεν αυτοκτόνησαν ομαδικά, παρασυρόμενα από τους ηγέτες τους, για να πάνε και αυτοί μια ώρα αρχύτερα στον «Παράδεισο»…

Μερικά πάντως δολώματα είναι αρκετά πιο απλά, όπως π.χ. στην αφήγηση ενός αστείου ή ανέκδοτου που ακούσαμε. Το επαναλαμβάνουμε συνήθως στους άλλους, για να τους κάνουμε να γελάσουν και να αποδειχθούμε έτσι έμμεσα πνευματώδεις και δημοφιλείς προς αυτούς.

* Το Αγκίστρι ή Γάντζος είναι το τμήμα του μιμιδίου που παροτρύνει την αντιγραφή του. Το αγκίστρι είναι συνήθως πιο αποτελεσματικό όταν δεν εκφράζεται ρητά, αλλά αποτελεί μια λογική συνέπεια του περιεχομένου του μιμιδίου.

* Η Απειλή είναι το μέρος του συμμιμιδίου που ενθαρρύνει την προσκόλληση και αποθαρρύνει την ελαττωματική αντιγραφή. Στα περισσότερα θρησκευτικά μιμίδια είναι η «Καταδίκη στην Κόλαση” ή η «Αιώνια Τιμωρία».

* Το Εμβόλιο είναι το μέρος του σύνθετου μιμιδίου που το προστατεύει από τα ανταγωνιστικά του μιμίδια.

1. Το εμβόλιο του Συντηρητισμού είναι το εξής: Αντισταθείτε αυτόματα σε όλα τα νέα μιμίδια!.

2. Το εμβόλιο της Ορθοδοξίας είναι το εξής: Απορρίψτε αυτόματα όλα τα νέα μιμίδια!

3. Το εμβόλιο της Επιστήμης είναι το εξής: Ελέγξτε τα νέα μιμίδια ως προς τη θεωρητική τους συνέπεια και, όπου είναι δυνατόν, για την εμπειρική επαναληψιμότητά τους. Να γίνεται συνεχής επανεκτίμηση των παλιών μιμιδίων. Να αποδέχεστε τα σύνθετα μιμίδια μόνον υπό όρους, εν αναμονή της μελλοντικής τους επαναξιολόγησης.

4. Το εμβόλιο του Ριζοσπαστισμού είναι το εξής: Αποδεχθείτε ένα νέο σύνθετο μιμίδιο, απορρίψτε όλα τα άλλα!

5. Το εμβόλιο του «Μηδενισμού» είναι το εξής:: Απορρίψτε όλα τα σύνθετα μιμίδια, νέα και παλιά!

6. Το εμβόλιο της «Νέας Εποχής» είναι το εξής: Δεχτείτε όλα τα ελκυστικά μιμίδια, παλιά και νέα, ανεξάρτητα από την εμπειρική (ή ακόμα την εσωτερική) τους συνέπεια. Απορρίψτε όλα τα άλλα!

Γενικότερα τα μιμίδια προσπαθούν να συσχετίζονται με την εμπειρία του ατόμου στο οποίο απευθύνονται, να του προκαλούν «ευχαρίστηση», να του τάζουν διάφορα πράγματα – συνήθως φύκια για μεταξωτές κορδέλες ή οικονομικές, σεξουαλικές και «πνευματικές» απολαβές – ή να του προκαλούν φόβο και τρόμο, αν παρακούσει κάποια βασική εντολή τους.

Προσπαθούν επίσης να επηρεάσουν ιδιαίτερα τα άτομα (ή να δείξουν έστω ότι τα έχουν επηρεάσει) που σέβεται και θαυμάζει για διάφορους (αδαείς και ανόητους συνήθως) λόγους ο περισσότερος κόσμος (τραγουδιστές, ηθοποιούς, πολιτικούς, πρόσωπα της επικαιρότητας ή οικονομικά επιφανή και καταξιωμένα κοινωνικά άτομα), έτσι ώστε να μπορούν τα μιμίδια, μέσω της ομαδικής μίμησης των «σπουδαίων» αυτών προσώπων, να διαδοθούν γρηγορότερα, σε όσο το δυνατόν περισσότερους ξενιστές.

Όσον αφορά τώρα το θάνατο ενός μιμιδίου, αν και αυτό μπορεί να θεωρηθεί γενικά αθάνατο, υπάρχουν τέσσερες τουλάχιστον αιτίες που μπορούν να προκαλέσουν την εξάλειψή του: ο θάνατος του ξενιστή, οι αλλαγές στο περιβάλλον, η εγγενής αδυναμία του ίδιου του μιμιδίου ή η αποβολή του από άλλα μιμίδια.

ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΜΙΜΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΓΟΝΙΔΙΩΝ: Παρόλο που και η γονιδιακή και η πολιτιστική εξέλιξη υφίστανται τις τυφλές διαδικασίες της φυσικής επιλογής, η μιμιδιακή είναι αρκετά πιο ευλύγιστη από τη βιολογική. Τα γονίδια μεταβιβάζονται αρκετά βραδύτερα από τα μιμίδια και αντιγράφονται σε ένα μικρό πάντα αριθμό απογόνων, ενώ τα μιμίδια μπορούν να αντιγραφούν σε ένα απεριόριστο αριθμό ατόμων.

Σύμφωνα με τον ιδρυτή της κοινωνιοβιολογίας Ε. Ο. Wilson, «τα γονίδια κρατούν τον πολιτισμό δεμένο με ένα λουρί». Με άλλα λόγια, αν και μερικές φορές μπορεί ο πολιτισμός να αναπτυχθεί προς μια κατεύθυνση που είναι αντιπαραγωγική για τη διάδοση των γονιδίων, αυτός θα επανέλθει μακροπρόθεσμα στην καθοριζόμενη από τα γονίδια φυσική επιλογή, όπως ένα απομακρυσμένο σκυλί που συγκρατείται με ένα λουρί από τον ιδιοκτήτη του. Υπό αυτή την έννοια τα μιμίδια είναι σκλάβοι των γονιδίων και μπορούν να ευημερούν μόνον μέσω αυτών..

Δε φαίνεται όμως αυτό να ισχύει. Η μιμιδιακή εξέλιξη είναι πολλές τάξεις μεγέθους γρηγορότερη και αποτελεσματικότερη από τη γενετική εξέλιξη. Τα τελευταία δέκα χιλιάδες χρόνια, παρόλο που η βιολογική μας δομή έχει παραμείνει ουσιαστικά σταθερή, ο πολιτισμός μας έχει αλλάξει δραματικά. Η μεγαλύτερη εξελιξιμότητα των μιμιδίων τα φέρνει πολλές φορές σε ανταγωνισμό με τα γονίδια, και παρά την άποψη του Wilson και άλλων πολλών εξελικτιστών επιστημόνων που τα αμελούν ανάγοντας τα πάντα στη βιολογική εξέλιξη, οι μιμιδιστές υποστηρίζουν ότι την τελική μάχη θα την κερδίσουν μακροπρόθεσμα τα πολιτισμικά μας μιμίδια, λόγω ακριβώς των πολύ ισχυρότερων χαρακτηριστικών τους.

Το γεγονός ότι τα πολιτιστικά μας μιμίδια φαίνονται να είναι εξελικτικά πιο προικισμένα από τα βιολογικά μας γονίδια έχει οδηγήσει μερικούς να ορίσουν τον άνθρωπο σαν ένα πολιτιστικό και όχι σαν ένα βιολογικό ζώο.

ΜΙΜΗΣΗ ΚΑΙ ΜΙΔΙΟΜΗΧΑΝΕΣ: Τα μιμίδια έχουν σαν ένα σημαντικό χαρακτηριστικό τους τη διάδοσή τους μέσω της μίμησης. Γενικά θεωρείται ότι η μίμηση αναπτύχθηκε αρχικά στους μακρινούς προγόνους μας μέσα από τις διαδικασίες της φυσικής επιλογής, επειδή αποδείχθηκε μια πολύτιμη ικανότητα για τη μάθηση, η οποία αύξανε την αναπαραγωγικότητα ενός όντος ή επειδή η σεξουαλική επιλογή των καλύτερων μιμητών οδήγησε σε μια περαιτέρω γενετική ενίσχυση της ικανότητας των εγκεφάλων να μιμούνται καλά. Σύμφωνα με την Susan Blackmore, εμείς οι άνθρωποι, αντίθετα από οποιαδήποτε άλλα ζώα, μιμούμαστε εύκολα και σχεδόν τα πάντα.

Εάν δεχθούμε ότι τα μιμίδια μεταβιβάζονται με τη μίμηση, τότε πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι μόνο οι άνθρωποι είναι ικανοί για μια εκτενή μιμητική μετάδοση. Είναι η μίμηση που μας καθιστά διαφορετικούς από άλλα ζώα, γι’ αυτό μόνον εμείς έχουμε τόσο μεγάλους εγκεφάλους, γλώσσα και σύνθετο πολιτισμό.

Η άποψή της είναι ότι μόλις οι πρόγονοί μας άρχισαν να βγάζουν διάφορους ήχους, μερικοί από αυτούς αντιγράφηκαν από άλλους. Τα επιτυχή αυτά μιμίδια επηρέασαν μετά την επιλεκτικότητα των γονιδίων, αναγκάζοντάς τα να κατασκευάσουν εγκεφάλους που να μπορούν να αντιγράψουν τα επιτυχή αυτά μιμίδια.

Προτείνω ότι με αυτήν την διαδικασία οι επιτυχείς ήχοι – οι βάσεις της προφορικής γλώσσας – οδήγησαν βαθμιαία τα γονίδια στη δημιουργία ενός εγκεφάλου που ήταν όχι μόνο μεγάλος, αλλά ιδιαίτερα έμπειρος στην αντιγραφή αυτών των ιδιαίτερων εκφράσεων. Το αποτέλεσμα ήταν η σημαντική ανθρώπινη γλωσσική ικανότητα. Αυτή σχεδιάστηκε από τον μιμιδιακό ανταγωνισμό και τη συνεξέλιξη μιμιδίων και γονιδίων.

Τι είναι αυτό που μας καθιστά ανθρώπους; Στην αρχή ήταν η μίμηση και η εμφάνιση των μιμιδίων Τώρα είναι ο τρόπος που εργαζόμαστε σα μιμιδιομηχανές, ζώντας στον πολιτισμό που τα μιμίδια μας έχουν κάνει να δημιουργήσουμε.

Γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε να σκεπτόμαστε; Η εκπληκτική απάντηση της Μιμιδιακής είναι επειδή τα μιμίδια μας αναγκάζουν να συνεχίσουμε να σκεπτόμαστε και να μιλάμε για να διαδώσουμε περισσότερα μιμίδια!

Το βασικό θέμα του βιβλίου « Η Μιμιδιομηχανή» είναι ότι όλοι μας είμαστε μηχανές μιμιδίων που εξελίχθηκαν σαν διαδότες ιδεών. Δεν έχουμε καμιά εγγενή αξία, είμαστε μόνο τόσο καλοί όσο και οι ιδέες που διαδίδουμε. Εφευρεθήκαμε για να βοηθήσουμε το ταξίδι των ιδεών, όπως ακριβώς οι μηχανές φαξ, τα βιβλία και το Διαδίκτυο. Είμαστε ανθρώπινα τηλέφωνα, γεννημένα για να αναπαράγουν σκέψεις! Όπως επισημαίνει:

Δεν είμαστε ούτε σκλάβοι των γονιδίων μας, ούτε λογικοί αυτεξούσιοι πολίτες που δημιουργούμε την τέχνη, τον πολιτισμό, την επιστήμη και την τεχνολογία για την ευτυχία μας. Αντίθετα, είμαστε ένα τμήμα μιας απέραντης εξελικτικής διαδικασίας στην οποία τα μιμίδια είναι οι εξελισσόμενοι αντιγραφείς κι εμείς οι Μηχανές των μιμιδίων. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε μιμιδιομηχανές. Το ίδιο είναι οι εκτυπωτές, τα τηλέφωνα, οι υπολογιστές και οι σέρβερς του διαδικτύου.

Σύμφωνα με τη θεωρία της Μιμιδικής, όλες αυτές οι μηχανές σχεδιάστηκαν από την μιμιδιακή εξέλιξη. Τα μιμίδια είναι συνήθειες, δεξιότητες, ιδέες, τεχνολογίες και ιστορίες, που αντιγράφονται από άτομο σε άτομο ή από ένα άτομο σε τεχνολογικά αντικείμενα. Με άλλα λόγια, όλος ο πολιτισμός μας είναι μιμίδια. Όπως τα γονίδια, τα μιμίδια είναι εγωιστικοί αντιγραφείς. Είναι πληροφορίες που αντιγράφονται μέσω της μετάλλαξης και της επιλογής. Αυτό σημαίνει ότι εξελίσσονται προς όφελός τους, ανεξάρτητα από την επίδρασή τους στους ανθρώπους που τα αντιγράφουν, τα είδη ή τον πλανήτη.

Σήμερα η σύγχρονη τεχνολογία πληροφοριών σχεδιάζεται από την μιμιδιακή εξέλιξη. Το Διαδίκτυο και ο Παγκόσμιος Ιστοχώρος είναι οι αναπόφευκτες συνέπειες της συνεξέλιξης μεταξύ των αντιγραφέων και του μηχανισμού αντιγραφής τους. Τι θα συμβεί τώρα;

Η διαδικασία δεν είναι υπό τον έλεγχό μας και δεν μπορούμε να κάνουμε ακριβείς προβλέψεις. Ίσως όμως μπορούμε με την κατανόηση των εμπλεκόμενων διαδικασιών να αντιμετωπίσουμε καλύτερα το γεγονός ότι είμαστε μηχανές αντιγραφής σε ένα ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο. Την άποψη της Susan Blackmore για την αποκλειστικότητα της μίμησης μόνον στους ανθρώπους, μέσω του αυστηρά τιθέμενου από αυτήν ορισμού της μίμησης, δεν τη συμμερίζονται όλοι οι ερευνητές.

Αρκετοί από αυτούς θεωρούν ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στα ζώα, τα οποία επίσης μιμούνται και μαθαίνουν από τους γονείς τους τα βασικά στοιχεία για τη επιβίωσή τους. Μπορεί τα πολιτιστικά τους μιμίδια να διαφέρουν από αυτά των ανθρώπων, όμως και αυτά μιμούνται και ανταλλάσσουν μεταξύ τους μιμίδια κραυγών και συμπεριφοράς. Κατά την άποψή τους λοιπόν η Μιμιδική θα πρέπει να επεκτείνει την ανάλυσή της και στο ζωικό βασίλειο και όχι μόνον στους ανθρώπους.

Μιμιδική Μηχανική: Κατά αναλογία τώρα με τη γενετική μηχανική, υπάρχει και η μιμιδική μηχανική (Memetics) ή μιμιδιομηχανική, που ασχολείται με τη συνθετική ανάπτυξη μιμιδίων με σκοπό την αλλαγή της συμπεριφοράς των άλλων ανθρώπων. Αυτή χρησιμοποιεί συνήθως διάφορες κοινωνιολογικές και ψυχολογικές μελέτες για την αναάπτυξη των κοινωνιών, των τρόπων σκέψης των ανθρώπων, την εξέλιξη και υποβλητικότητα του μυαλού τους και άλλα πολλά.

Τη μιμιδική αυτή μηχανική χρησιμοποιεί σ’ ένα μεγάλο μέρος το σύστημα για να υποδουλώνει και ελέγχει τις μεγάλες μάζες. Τις ίδιες ιδέες της μιμιδικής μηχανικής (και της προπαγάνδας)χρησιμοποιεί συνειδητά και η εμπορική διαφήμιση για να διεισδύσει επίσης στις μεγάλες μάζες.

Από την άλλη μεριά, μόλις ανοίξει κάποιος το στόμα του και πει κάτι ή κάνει κάτι που δεν έχει ακόμα αντιγραφεί από κάποιον άλλον, αλλά που μπορεί να αντιγραφεί από άλλους, τότε αυτός έχει απελευθερώσει ένα νέο μιμίδιο! Με αυτή την έννοια θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλοι μας τελικά είμαστε σε έναν ορισμένο βαθμό (άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο, ασυνείδητα) μιμιδιομηχανικοί….

ΜΙΜΙΔΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Το Διαδίκτυο είναι το καλύτερο σύγχρονο μέσον για τη γρήγορη, αποτελεσματική και πιστή διάδοση των μιμιδίων, «ο παράδεισος των μιμιδίων», όπως έχει περιγραφεί, ή ακόμα «ο έσχατος ξενιστής μιμιδίων». Μπορεί να μεταβιβάσει οποιοδήποτε είδος πληροφοριών, σε οποιοδήποτε σχεδόν μέρος του κόσμου, σε αμελητέο χρόνο.

Όπως επισημαίνει η Blackmore: Το Διαδίκτυο είναι ένας αληθινός παράδεισος για τα μιμίδια. Οι υπολογιστές αποθηκεύουν τις πληροφορίες ακριβέστερα από τους ανθρώπινους εγκεφάλους και μπορούν να αντιγράψουν αυτές τις πληροφορίες γρήγορα σε ένα απέραντο πλήθος άλλων υπολογιστών.

Αυτό σημαίνει ότι συμβαίνει μια νέα διαδικασία μιμιδιακής παρόρμησης στην οποία η αύξηση των διαθέσιμων μιμιδίων προκαλεί αύξηση στις μηχανές αντιγραφής τους κ.ο.κ.. Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνον το Διαδίκτυο, αλλά και τα κινητά τηλέφωνα, τα CD players, MP3 playerς, DVDs, τηλεοπτικά τηλέφωνα και πολλά άλλα.

Είναι η εποχή μας, η εποχή των βιολογικών μιμιδιομηχανών. Ελάχιστοι άνθρωποι (αλλά ευτυχώς όχι όλοι ) σήμερα στις αναπτυγμένες κοινωνίες μπορούν να αντισταθούν στην επιθυμία ενός κινητού τηλφώνου. Σύντομα θα αισθανθούν την ανάγκη να πάρουν τον πιο πρόσφατο δέκτη, ενισχυτή σκέψης και όλα τα είδη ενισχύσεων που θα μετατρέψουν τους βιολογικούς τους εγκεφάλους σε υπερυπολογιστές. Θα μπορούν τότε να αποθηκεύσουν και να διαβιβάσουν ακόμη περισσότερα μιμίδια και τα μιμίδια θα συνεχίσουν την επέκταση αυτής της ικανότητας. Ήδη οι άνθρωποι είμαστε  παραφορτωμένοι…

Το Διαδίκτυο είναι επίσης ο παράδεισος των ψηφιακών ιών και των κατασκοπευτικών προγραμμάτων (spyware). Σήμερα δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις σε αυτό χωρίς ένα τείχος προστασίας (firewall) και ένα καλό αντικατασκοπευτικό πρόγραμμα. Αυτά όμως δεν εμποδίζουν τους εκατομμύρια διανοητικούς ιούς του Διαδικτύου να μολύνουν το μυαλό μας. Ο εγκέφαλός μας, όπως ήδη τονίσαμε, δε διαθέτει κανένα τείχος προστασίας και είναι ιδιαίτερα δεκτικός και παθητικός στις μιμιδιακές αυτές μολύνσεις και υποβολές. Μπορείς εύκολα και ΔΩΡΕΑΝ να προστατεύσεις τον υπολογιστή σου από ιούς και κακόβουλα λογισμικά, με τους ιούς του νου σου όμως χρειάζεται να κάνεις πολύ πολύ περισσότερα.

ΟΙ ΙΟΙ ΤΟΥ ΝΟΥ: “Το κεφάλαιο είναι νεκρή εργασία Ζει απομυζώντας σαν βρικόλακας τη ζωντανή εργασία και ζει τόσο περισσότερο όσο περισσότερη εργασία αυτό απορροφά”. Ο Μάρξ για το Κεφάλαιο – μια ρήση που ταιριάζει πολύ στην περιγραφή των ιών. Όλοι γενικά οι άνθρωποι προσπαθούν να μολύνουν τους άλλους με τα μιμίδια που βρίσκουν πιο ελκυστικά, ανεξάρτητα από τη αντικειμενική αξία τους ή από το αν μερικά από αυτά μπορεί να αποδειχτούν επιβλαβή για τους ξενιστές τους.

Όλες οι διάφορες ιδέες και ιδεολογίες μολύνουν όπως ένας ιός ή ένα βακτηρίδιο παρασιτικά το μυαλό μας, μεταβάλλοντας τη συμπεριφορά μας, κάνοντάς μας να θέλουμε να μιλήσουμε γι’ αυτές στους φίλους μας, εκθέτοντας έτσι και αυτούς στη μόλυνσή τους.

Πράγματι, ορισμένες ομάδες μιμιδίων μπορούν να ενεργήσουν σα “μιμιδιακοί ιοί”. Δρουν σαν ανεξάρτητες οντότητες που συνεχίζουν να μεταβιβάζονται ακόμη και σε βάρος των ξενιστών τους. Οι Σούφι έχουν μια αντίστοιχη διδασκαλία για τα Muwakkals, ατομικά όντα ή στοιχειακά που αποτελούν την ανθρώπινη σκέψη! Ανεξάρτητα από το αν αυτό συμβαίνει ή όχι πραγματικά, είναι γεγονός ότι τα μιμίδια συμπεριφέρονται ανάλογα με τους ζωντανούς οργανισμούς, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στους επιστήμονες να χρησιμοποιήσουν τις τεχνικές της επιδημιολογίας, της θεωρίας της εξέλιξης, της ανοσολογίας, της γλωσσολογίας και της σημειωτικής, για να μελετήσουν τον τρόπο αναπαραγωγής και εξάπλωσής τους.

Ο Μαρξ ονόμασε τη θρησκεία «όπιο του λαού», αλλά ο δεδηλωμένος αθεϊστής Dawkins προχώρησε ακόμα περισσότερο και την ονόμασε στο βιβλίο του «Η Αυταπάτη της Θρησκείας ( The God Delusion, 2006), μαζί με όλα τα θρησκευτικά μιμίδια, μολυσματικούς «Ιούς του Νου».

Διάβασε οι Φονικοί Μονοθεισμοί και Γιατί δεν είμαι χριστιανός και από ξεκίνησε το κακό των μονοθεϊστικών θρησκειών ΑκενΑΤ-ΩΝ ο Αιρετικός Φαραώ;

Το μιμίδι είναι ένα ιδιαίτερο μερμήγκι που αναρριχάται με κόπο σε κάποιο μίσχο χλόης, όχι για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ή όφελος, αλλά για να το φάει ένα ενδεχόμενο περαστικό πρόβατο, στο στομάχι του οποίου θα μπορέσει να αναπαραχθεί ο τρηματώδης σκώληκας (ταινία) που έχει μολύνει παρασιτικά τον εγκέφαλο αυτού του μερμηγκιού προτρέποντάς το προς τη συγκεκριμένη δράση!

Μιλάμε για τον πυρήνα των κυττάρων, τον «παράδεισο» αυτόν του «νόμιμου» και του παρασιτικού DNA. Το τελευταίο μπορεί να ενωθεί αδιάρρηκτα με το πρώτο, ακόμα και μέσα στα χρωμοσώματα, χωρίς να μπορεί να διακριθεί από αυτό. Προχωράει μετά στους υπολογιστές και στο κατάλληλο περιβάλλον που και αυτοί προσφέρουν για την αντιγραφή «νόμιμων» προγραμμάτων και παρασιτικών ψηφιακών ιών που μπολιάζονται πάνω τους επιζητώντας μέσω αυτών την αντιγραφή τους.

Όλη αυτή η παρασιτική δράση, εξηγεί, μπορεί και συμβαίνει διότι απλούστατα ο πυρήνας των κυττάρων και οι υπολογιστές παρέχουν ένα ιδανικό περιβάλλον για την ανάπτυξη αυτών των ιών, με ένα καλά εδραιωμένο μηχανισμό για την αντιγραφή και διάδοσή τους .

Μετά από το κύτταρο και τους υπολογιστές προχωρά στον ανθρώπινο εγκέφαλο, που και αυτός προσφέρει ένα θαυμάσιο περιβάλλον για την ανάπτυξη ανάλογων παρασίτων ή εγκεφαλικών ιών – «ιών του νου», όπως τους ονομάζει – ιδιαίτερα τοξικών ιδεών και μιμιδίων, στις οποίες κατατάσσει προεξεχόντως τις θρησκείες, θεωρώντας τες γενικά σαν ένα επιδημικό φαινόμενο.

Οι πιο ευφυείς ιοί δεν είναι αυτοί που προκαλούν μια γρήγορη τοπική καταστροφή και μπορούν στη συνέχεια να αντιμετωπιστούν, αλλά αυτοί που λανθάνουν της προσοχής και εργάζονται σιωπηλά στο παρασκήνιο, μέχρι να αποκτήσουν επιδημικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Σκέψου το βράσιμο του βάτραχου. Λίγο λίγο, σιγά σιγά και αόρατα για το απαίδευτο μάτι.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ιούς του νου. Μπορεί να είμαστε θύμα ενός τέτοιου ιού και να μην το ξέρουμε, και μάλιστα να το αρνηθούμε σθεναρά. Και όμως ένας τέτοιος ιός μπορεί να μας παρακινεί να πιστεύουμε σε κάτι «αληθινό», «σωστό» ή «ενάρετο», χωρίς καμιά αξιόπιστη μαρτυρία ή λογική και συνεπαρμένοι μάλιστα από την «πίστη» μας να του προσδίδουμε μεγαλύτερη αξία, όσο λιγότερα στοιχεία γι’ αυτό διαθέτουμε!

Συνήθως, παράλληλα με αυτή την πίστη μας, «τρέχει» και το μιμίδιο του «Μυστηρίου» αυτού που πιστεύουμε. Η βασική εδώ ιδέα είναι ότι το «μυστήριο» αποτελεί μια αρετή από μόνο του και δεν πρέπει επομένως να ξεδιαλυθεί ποτέ, για να συνεχίσει να μας προκαλεί δέος και να διατηρεί ακλόνητη την πίστη μας στα διάφορα αυθαίρετα δόγματα και ανοησίες που πιστεύουμε. Το αποκορύφωμα μιας τέτοιας ακραίας μόλυνσης είναι ο Τερτυλλιανού «Certum est quia παρανοϊκός αφορισμός του impossibile est”

– Είναι σίγουρο επειδή είναι αδύνατον!

Και δεν είναι μόνον αυτό. Η μόλυνση της «πίστης» μας δε σταματάει εδώ, σ’ εμάς τους ίδιους, στις ψευδαισθήσεις μας και στις αυταπάτες μας, αλλά προχωρά πολλές φορές σε μια εξωτερική δράση εναντίον άλλων, αντιπάλων μιμιδίων ή πίστεων άλλων ανθρώπων, σκοτώνοντάς τους ή υποστηρίζοντας έστω το θάνατό τους. Σε πιο ήπιες περιπτώσεις, κυριαρχεί απλά ένα αίσθημα «κακίας» και αντίδρασης προς τους «αλλόπιστους», «αποστάτες» ή «αιρετικούς». Από την άλλη μεριά, μερικές φορές το ίδιο το μιμίδιο της πίστης μας είναι αυτοτοξικό, επιζητώντας τη δική μας καταστροφή για διάφορους «ενάρετους» λόγους ή λόγους «σωτηρίας» μας κι «απελευθέρωσής» μας.

Μολυσμένοι από το συμμιμίδιο της πίστης και της θρησκείας ουδέποτε καθόμαστε να σκεφτούμε και να αναρωτηθούμε γιατί και με ποια στοιχεία υποστηρίζουμε έτσι άκριτα και τυφλά αυτό το σύνολο πεποιθήσεων από κάποιο άλλο. Νομίζουμε συνήθως ότι επιλέξαμε ελεύθερα ή ότι η θρησκεία μας είναι η καλύτερη, διότι είναι «η μόνη αληθινή». Αρνούμαστε να διακρίνουμε το απλούστατο γεγονός ότι η επιλογή μας αυτή δεν είναι προϊόν μιας σοβαρής διερεύνησης και εξέτασης πολλών άλλων συστημάτων, αλλά εντελώς τυφλή και τυχαία, επηρεαζόμενη άμεσα από τους τοπικούς παράγοντες της γέννησής μας.

Η «πίστη» μας είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία η πίστη συνήθως των γονέων μας και των παππούδων μας! Μολυνθήκαμε απλώς από μικροί, από το οικογενειακό και πολιτιστικό περιβάλλον μας, όταν δε διαθέταμε κανένα μέσον άμυνας για να αντιπαρατάξουμε εναντίον αυτών των τοξικών μιμιδίων.

Μέσα από τις χιλιάδες μικρές αιρέσεις χαρισματικών ηγετών που εμφανίστηκαν στη διάρκεια της ιστορίας, μερικές αποδείχθηκαν ιδιαίτερα αποτελεσματικές, διότι περελάμβαναν απλά την εντολή της αντιγραφής του με αντίστοιχες απειλές και υποσχέσεις για τους παραβάτες και τους πιστούς. Απειλές θανάτου ή αιώνιας τιμωρίας για τους ανυπάκουους και υποσχέσεις σωτηρίας και μακαριότητας για τους υπάκουους πιστούς.

Μέσα από τους ίδιους εξελικτικούς αλγόριθμους διαιωνίστηκε και η Χριστιανική Βίβλος, το κατεξοχήν αυτό «Εγωιστικό Βιβλίο» με τις χιλιάδες μεταφράσεις. Το μεγάλο τέχνασμα ή δόλωμα για την επιτυχή της διάδοση ήταν η συνταύτιση της επιβίωσής της με την επιβίωση των πιστών της ή των αντιγραφέων της! Ο ιός απέβαλε το παρασιτικό του ένδυμα και συνεξελίχθηκε μετεμφιεσμένος σε μια συμβιωτική σχέση αμοιβαίας «ωφέλειας» με τον ξενιστή του!

Εκτός από αυτό όμως το σοβαρό εξελικτικό πλεονέκτημα της Βίβλου έναντι άλλων βιβλίων που έχουν με τα χρόνια εξαφανιστεί ή παραμένουν σε ελάχιστα μόνον αντίγραφα, ένα άλλο σοβαρό επίσης πλεονέκτημά της είναι η εσωτερική της δομή. Ανάμεσα στις πολυπληθείς αντιφατικές ιστορίες της μπορούν να δικαιολογηθούν οι πιο ακραίες και αντιμαχόμενες απόψεις. Όπως παρατηρεί σε μια κριτική του ο γνωστός αστρονόμος Carl Sagan στο βιβλίο του «Ο Στοιχειωμένος από Δαίμονες Κόσμος»

“Η Βίβλος είναι γεμάτη από τόσες πολλές ιστορίες αντιφατικής ηθικής, που κάθε γενεά μπορεί να βρει τη βιβλική δικαιολόγηση για οποιαδήποτε σχεδόν δράση της: από την αιμομιξία, τη δολοφονία τη δουλεία και το μαζικό έγκλημα μέχρι την πιο εκλεπτυσμένη μορφή αγάπης, θάρρους και αυτοθυσίας” Αυτό ακριβώς συνέβαλε επίσης στην επιβίωσή της… Όλες οι πράξεις δικαιολογούνται σε αυτήν!

Ο Dawkins είναι οξυδερκής αλλά και αμείλικτος στην ανάλυσή του για το μιμίδιο της θρησκείας ή τον «Ιό του Θεού». Όπως επισημαίνει, η εμφάνιση μπορεί να κρύψει μια αλήθεια, που είναι αρκετά διαφορετική από αυτό που τελικά αποκαλύπτεται, επειδή το ανθρώπινο μυαλό “ένα προϊόν της φυσικής επιλογής” και περιορίζεται έτσι από την εξελικτική ιστορία του. Οι αισθήσεις μας δεν εξελίχθηκαν για να μας δώσουν μια αληθινή εικόνα του κόσμου, αλλά μόνον μια χρήσιμη εικόνα του.

Δημιουργούν απλά μια εικονική πραγματικότητα με την οποία αλληλεπιδρούμε. Κι επειδή ακριβώς η πραγματικότητα που παράγουν είναι εικονική, το ανθρώπινο μυαλό είναι επιρρεπές στην παραίσθηση και στο να επιβάλλει διάφορα πρότυπα και δομές εκεί που δεν υπάρχουν. Ένα παράδειγμα μιας τέτοιας παραίσθησης είναι η υποτιθέμενη ύπαρξη ενός «σχεδίου» στη φύση, ενός σχεδίου που αποδεικνύει την ύπαρξη ενός «Δημιουργού»…. Τασσόμενη στο ίδιο πλευρό η Susan Blackmore επισημαίνει:

Οι θρησκείες φτιάχνουν θεωρίες για τον κόσμο και μετά τις εμποδίζουν να ελεγχθούν. Παρέχουν συμπαθητικές, ελκυστικές και ανακουφιστικές ιδέες και τις επενδύουν με μια μάσκα “αλήθειας, ομορφιάς, καλοσύνης”. Θεωρίες μπορούν μετά να αναπτυχτούν, παρά την αναλήθειά τους, την ασχήμια τους ή τη σκληρότητά τους… Υπερασπίζω την ιδέα ότι η επιστήμη είναι κατά το πλείστον πιο ειλικρινής από τη θρησκεία, όσο δεν ξεπέφτει στο επίπεδο του –ισμού (επιστημονισμού)

Η επιστημονική λογική είναι κατά τον Dawkins ένα από τα καλύτερα αντιβιοτικά που διαθέτουμε για την αντιμετώπιση των παθολογικών και ιογόνων μιμιδίων – θρησκευτικών, ιδεολογικών ή άλλου είδους.

ΟΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΙ ΙΟΙ: Δυστυχώς οι διαφημιστικές εταιρίες και εταιρίες marketing χρησιμοποιούν όλη τη γνώση της Μιμιδικής επιστήμης για να προωθήσουν τα προϊόντα τους, για να μολύνουν με άλλα λόγια τον αδαή και ανοχύρωτο νου μας με την επιθυμία της αγοράς! Όπως έχει επισημανθεί, «όποτε χρειάζεται ένα μήνυμα με ελάχιστα έξοδα και τη μέγιστη δυνατή επίδραση, τίποτα δε συναγωνίζεται έναν ιό». Μπορεί προσωπικά να φοβόμαστε και να μισούμε τους ιούς, αλλά η μελέτη τους και η εφαρμογή τους προσφέρει σημαντικά ωφελήματα και πλεονεκτήματα στο μάρκετινγκ, το οποίο κατασκευάζει συνειδητά ιούς για να μολύνουν τους εγκεφάλους μας και να ελαφρύνουν τις τσέπες μας…

Δυστυχώς δε διαθέτουμε χώρο για την περαιτέρω ανάλυση αυτού του θέματος, βάλε το μυαλό σου να δουλέψει όταν βλέπεις προϊόντα διαφημίσεων. Σκέψου τα εξής απλά. Το χρειάζομαι αυτό που πάω να πληρώσω; Μου είναι απαραίτητο;Γιατί αυτό που είδα στην τηλεόραση και όχι κάποιο άλλο ανώνυμο; Κοίτα χαμηλά στα ράφια των σουπερ μάρκετ και όχι εκεί που πέφτει το μάτι σου. Ψώνιζε από μικρά μαγαζιά και όχι από τα  σουπερ-κάτι. Γίνε ΑΙΤΙΑ στην ΖΩΗ σου και όχι ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

Οσάκις βρεθείς με το μέρος της πλειοψηφίας,
είναι καιρός να σταματήσεις και να κάτσεις να στοχαστείς..
Mark Twain

Ποτέ μην ξεχνάς πως μόνον τα νεκρά ψάρια κολυμπούν μαζί με το ρεύμα…
Malcolm Muggeridge

ΑΝΤΙΒΙΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΕΙΧΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ: Οι περισσότεροι άνθρωποι, η τρομακτικά μεγάλη πλειοψηφία, είναι σκλάβοι των μιμιδίων και η «Απελευθέρωση» μπορεί να οριστεί ως ένα σημείο σαν η απελευθέρωση από αυτή την αυτόματη μιμητική και ελκτική υποδούλωσή, στα πολιτιστικά μιμίδια. Ο νους του ανθρώπου επιζητά απεγνωσμένα τη μιμιδιοτροφή, ένα ψυχολογικό δεκανίκι που να «ερμηνεύει» τον κόσμο των άγνωστων και άναρχων ενεργειών γύρω του και να τον μεταπλάθει σε έναν κατανοητό κόσμο ψευδούς «τάξης» και «ασφάλειας».

Όπως είδαμε, ο Dwakins προτείνει σαν αντιβιοτικό, εναντίον της ιοβόλας δράσης των τοξικών μιμιδίων, την επιστημονική λογική. Από τη μεριά της η Susan Blackmore κάνει επί δυο δεκαετίες διαλογιστική Ζεν, αν και ισχυρίζεται ότι δεν είναι Βουδίστρια ή οπαδός καμιάς ιδιαίτερης θρησκείας ή ομάδας:

• Δεν είμαι Βουδίστρια, δεν έχω υπογράψει καμία άποψη, δεν έχω ενωθεί με καμιά ομάδα ούτε έχω πάρει κανένα τυπικό όρκο. Δεν είμαι Βουδίστρια διότι φοβούμαι ότι τα μιμίδια του Βουδισμού μπορούν να είναι το ίδιο κακοήθη με αυτά οποιασδήποτε άλλης θρησκείας και επειδή απεχθάνομαι τα δόγματα. Το αναφέρω αυτό διότι τίποτα από όσα έχω γράψει δεν θα πρέπει να ληφθεί ότι φέρει την επικύρωση του Βουδισμού. Εκτιμώ πάντως πραγματικά τη Βουδιστική ενόραση, τις διδασκαλίες που έχει αυτός μεταδώσει και τις πρακτικές στις οποίες έχω ασκηθεί. Ο Δογματισμός είναι το αντίθετο προς την Ελευθερία

Μέσα από την διαλογιστική πάντως εμπειρία της δηλώνει ότι η διαλογιστική (και όχι ο διαλογ-ισμός) αποτελεί κατά έναν παράξενο τρόπο μια διαδικασία περικοπής των μιμιδίων, απομάκρυνσης των εμπειρικών κλισέ που υποβαθμίζουν την αξία της ζωής.Είναι το σταμάτημα των σκέψεων και το άδειασμα του νου, το πρώτο βήμα που πετυχαίνει να κόβει την φόρα στα μιμίδια όπως και την τροφή στους Βολαδόρες. Ακολουθεί το σταμάτημα του κόσμου και οι μη πράξεις, επίσης το να αντιληφθείς πως η δημιουργία είναι οι σκέψεις σου και η συμφωνία σου.

Οι Σκέψεις Είναι Δημιουργία  Κάποια στιγμή όμως ανακαλύψαμε πως τα πράγματα δεν λειτουργούν με αυτό τον τρόπο. Ανακαλύψαμε πως κάποιοι άλλοι άνθρωποι, δεν βασανίζονται και απολαμβάνουν την ζωή, και μια ζωή αφθονίας, ευημερίας και ευτυχίας. Τι διαφορετικό κάνουν από εμάς; Τι έχουν; Τίποτε. Απλώς αποφάσισαν κάποια στιγμή να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Βλέπεις με τον Εγκέφαλο  Οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται και επικοινωνούν με έννοιες και όρους που έχουν αποδειχθεί ψευδείς, από την εποχή της ύπαρξης τους, όποια κι αν είναι αυτή.

Οι άνθρωποι σκέφτονται και θεωρούν το χρόνο και το χώρο σαν κάτι ξεχωριστό και ανεξάρτητο. Πιστεύουν πως ζούμε σε τρεις διαστάσεις, παρ όλο που η επιστήμη έχει αποδείξει πως ο χρόνος είναι η τέταρτη διάσταση. Εξακολουθούν να πιστεύουν πως η ύλη είναι κάτι το διαρκές, όταν οι επιστήμονες γνωρίζουν πως η ύλη δεν είναι παρά μία άλλη εκδήλωση ενέργειας, και όχι μόνο οι επιστήμονες αλλά και οι φιλόσοφοι όλων των εποχών αυτό λένε. Η ύλη είναι ΕΝΕΡΓΕΙΑ.)

Ο Dennet από τη μεριά του προτείνει την κατασκευή ενός μιμιδιο-ανοσολογικού συστήματος, τη δημιουργία δηλαδή νέων μιμιδίων ή αντιγόνων για την καταπολέμηση των τοξικών μιμιδίων. Το πρόβλημα είναι ότι η κατασκευή αυτών των μιμιδιακών αντισωμάτων χρονοβόρα και πρέπει να προσαρμόζεται και να είναι επαναλαμβάνεται, ανάλογα με τις μεταλλάξεις των ιογενών αυτών μιμιδίων.

Τα οφέλη της διαλογιστικής της Blackmore μας επαναφέρουν το θέμα της υπέρβασης του εγώ ή της επαφής μας με αυτό που ήμασταν πριν το μυαλό μας αποικιστεί με μιμίδια, αντικαθιστώντας την αίσθηση της ατομικής ταυτότητας και διάκρισης με το αίσθημα της «ενότητας» με ολόκληρο τον κόσμο γύρω μας. Δεκάδες άρθρα εδώ στο www.terrapapers.com μπορούν να σε κατευθύνουν, αναζήτησε τα.

Εγώ ή Gestalt  [9] Το “εγώ” είναι ο άνθρωπος, ο παγωμένος, παγιωμένος. Σκέψου το νερό, κινείται παντού, μπαίνει παντού, είναι ρευστό, πολύ όμορφα και φυσικά υπακούει στον συμπαντικό κανόνα “τα πάντα ρει”. Μέχρι που αποκτά ‘εγώ-μιμίδια’. Τότε παύει να είναι ρευστό και γίνεται πάγος. Παύει να είναι μέρος, του, σε συνεχή ροή σύμπαντος, και γίνεται πέτρα παγωμένη. Καμία ροή. Ακίνητο μέχρι να λιώσει – πεθάνει

Ένα άλλο ισχυρό πάντως όπλο που διαθέτουμε, το ισχυρότερο ίσως όλων, είναι η όσο το δυνατόν διαρκής εγρήγορση και παρουσία μας στον κόσμο γύρω μας. Η «γυμνή» και απροϊδέαστη αυτή εγρήγορση αναγνωρίζει και αποκαλύπτει τα πράγματα όπως είναι, απέχοντας από κάθε προσκόλληση ή ταύτισή μας με αυτά. Η λογική τώρα, παρόλο που είναι επίσης ένα μιμίδιο, είναι ένα χρήσιμο μιμίδιο, αν είναι γνωστό το πεδίο δράσης της και οι περιορισμοί της και δεν την θεωρήσουμε σαν την ύστατη ή την μόνη πραγματικότητα.

Η λογική είναι το Πέπλο της Ίσιδας! Σκεπάζει, καλύπτει και αποκρύβει την πραγματικότητα, υποδυόμενη συνήθως το ρόλο της. Αρκεί να κινούμαστε στο πεδίο της λογικής και όχι στα περίχωρα της, όπως κάνει ή ανθρωπότητα σήμερα.

Η βασική όμως χρήση της λογικής αποτελεί ένα ισχυρότατο και οξύτατο όπλο για την αντιμετώπιση εκατομμυρίων άλλων, αχρήστων και ανόητων μιμιδίων, πολύ υποδεέστερων αυτής. Είναι ένα συνειδητό «δόγμα» που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε εναντίον των άλλων δογμάτων… Η ίδια δεν αποδεικνύει για τους ευφυείς στην πραγματικότητα τίποτα και είναι εντελώς ελλιπής και ανυπόληπτη! Οι μη ευφυείς είναι όμως λάτρες της και μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε αυτό για να κτυπήσουμε και κατακεραυνώσουμε τα ανόητα μιμίδια που τους στοιχειώνουν και οι οποίοι δρώντες μέσω αυτών και κάτω από την επίδρασή τους κάνουν και τη δική μας ζωή δυσκολότερη…

Σε σχέση τώρα με τους «εγκεφαλικούς ιούς» του Διαδικτύου ας επισημάνουμε συνοπτικά ότι όποιο μήνυμα μας προτρέπει να το στείλουμε σε άλλους, χρησιμοποιεί έναν επιτακτικό τρόπο, προσπαθεί να μας εκφοβίσει, μας προσφέρει δωρεάν σεξ, χρήματα ή καλοτυχία ή επικαλείται τα αισθήματα οίκτου και γενναιοδωρίας μας, είναι λίαν επίφοβο να μην είναι αυτό που ισχυρίζεται, αλλά ένας διανοητικός ιός που επιζητεί να μας μολύνει.

Τελειώνοντας επισημαίνουμε ότι αν δε θέλετε να αντιμετωπίσετε με επίγνωση το μιμιδιακό φαινόμενο, αλλά απλά θρησκεύεστε και θέλετε να προφυλαχθείτε μόνον από τα αντίπαλα ή εχθρικά μιμίδια προς την πίστη σας, σας προτρέπουμε να διαβάσετε πολύ ιστορία για να αντλήσετε απ’ αυτήν μερικά περίτρανα παραδείγματα εκατοντάδων αποτρόπαιων, χυδαίων και σαδιστικών τρόπων «θρησκευτικής» εξόντωσης των αντιπάλων ξενιστών, μαζί με τα μιμίδιά τους! Ακόμα και να κάνετε λάθος τότε και να εξοντώσετε αθώους μαζί με τους «ένοχους», δεν υπάρχει πρόβλημα! Όπως έχει ειπωθεί ιστορικά: «Ο θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς του!!!».

Πιο ήπια μέτρα θα ήταν βέβαια να βάλετε τους μολυσμένους ξενιστές σε μια καραντίνα, απαγορεύοντάς τους την είσοδο στη χώρα σας ή στην ιδιαίτερη μονολιθική κοινωνία σας ή κοινότητά σας, διατηρώντας έτσι αμόλυντη την «ιερή» σας παράδοση. Από την άλλη μεριά, καλή είναι και η λογοκρισία, ο αφορισμός και το κάψιμο των αντιπάλων βιβλίων και τόσες πολλές άλλες καλές και όμορφες, όπως και «ενάρετες» τεχνικές μιμιδιακής κάθαρσης που έχει επινοήσει ανά τους αιώνες το μολυσμένο, «μιμιδιασμένο», ιοβόλο θρησκευτικό μυαλό!

Αν έχετε την ελάχιστη επίγνωση και διαύγεια νου ώστε να αρχίστε να μελετάτε τον ίδιο τον εαυτό σας, τότε θα καταλάβετε ότι το τοξικότερο μιμίδιο το μεταφέρετε εσείς οι ίδιοι πάνω σας και είναι το μιμίδιο της θρησκείας σας ή της ιδεολογίας σας, το δόγμα σας ή ακόμα το αντιδόγμα σας του θε-ισμού ή του άθεου!

Είναι γεγονός ότι όλο το παραπάνω κείμενο για τους ιούς του νου, αποτελεί επίσης έναν ιό του νου, ο οποίος, αν και εμφορείται από καθαρά απελευθερωτικές προθέσεις και διαθέσεις, προσπαθεί εντούτοις να καταλάβει μια θέση στο μυαλό σας και να σας επιβληθεί… Από σας εξαρτάται να αποφασίσετε αν θα του το επιτρέψετε ή αν θα συνεχίσετε να παραμένετε, για λόγους «αρχής», μηχανικότητας, έξης ή πείσματος, διαρκώς μολυσμένοι με τα γνώριμα «δικά σας» μιμίδια και τη «δική σας» χρόνια νόσο

Όλοι οι εγκέφαλοι φέρουν ιούς του νου.
Η αξία κάθε εγκεφάλου εξαρτάται μόνον από την ποιότητα των ιών που αυτός φέρει.
Ζηλεύω όμως τον εγκέφαλο που δεν φέρει ιούς!

Η ανθρώπινη γλώσσα, σαν ένα μιμητικά εξελιγμένο, ως επί το πλείστον ανθρώπινο, εργαλείο χρησιμεύει όχι μόνο για να μεταδίδει διάφορες έννοιες μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και για να μετατρέπει διάφορες, απλά διατυπωμένες αφηρημένες ιδέες, σε άλλες ιδέες υψηλότερης αφαίρεσης. Μετά τη μόλυνσή μας με το μιμίδιο της γλώσσας, συνήθως στη διάρκεια της βρεφικής μας ηλικίας, μολυνόμαστε από μια ομάδα αφηρημένων μιμιδίων και ιδιαίτερα από μιμίδια αξιών.

Ανάλογα τώρα με την εκπαίδευσή μας, την εμπειρία μας και το πολιτιστικό περιβάλλον μας (ιστορίες, μύθοι, τραγούδια, βιβλία κ.λπ.) δομούμε ένα ιστορικό μόλυνσης και αλληλεπίδρασης αυτών των μιμιδίων μέσα στο μυαλό μας. Τα μιμίδια αυτά μας προκαλούν αντίστοιχες συμπεριφορές, προφορικές ή πρακτικές. Επειδή όμως ο καθένας μας έχει τη δική του προσωπική ιστορία μιμιδιακής μόλυνσης και αλληλεπίδρασης, δημιουργούνται μοναδικά πρότυπα συμπεριφοράς, που αποτελούν ακριβώς την προσωπικότητά μας..

Ο πολεμιστής τα εξαφανίζει -ως ένα βαθμό- με την τέχνη του, αν καταφέρει να τα εξαφανίσει εντελώς, ελευθερώνεται από την φυλακή της δημιουργίας.

ΜΙΜΙΔΙΑΚΟΙ ΝΕΟΛΟΓΙΣΜΟΙ

Αυτο-τοξικό: Επικίνδυνο για τον εαυτό του. Τα πολύ αυτο-τοξικά μιμίδια συνήθως αυτο-περιορίζονται, διότι προπαγανδίζουν την καταστροφή του ξενιστή τους. Για παράδειγμα οποιαδήποτε στρατιωτικό δόγμα και οποιοδήποτε μιμίδιο προσωπικής θυσίας για να γίνεις «μάρτυρας», «ήρωας» ή διάφορα άλλα κουραφέξαλα.

Δόλωμα: Το μέρος ενός σύνθετου μιμιδίου που υπόσχεται ότι θα ωφελήσει τον ξενιστή του. Το δόλωμα συνήθως δικαιολογείται, αλλά δεν παροτρύνει ρητά, την αντιγραφή του μιμιδίου. Ονομάζεται επίσης συμμιμίδιο ανταμοιβής (στις περισσότερες θρησκείες είναι η λεγόμενη «Σωτηρία”. Το αγκίστρι σε αυτή την περίπτωση είναι η προτροπή για τη διάδοση του μηνύματος. Άλλα συνηθισμένα συμμιμίδια δολώματα είναι η «Αιώνια Ευδαιμονία», η «Ασφάλεια» η «Ευημερία», η «Ελευθερία» κ.λ.π.

Ο «Χώρος Πίστης» Εφόσον κάθε μολυσμένο άτομο μπορεί να μεταβιβάσει ένα πεπερασμένο μόνον αριθμό μιμιδίων, υπάρχει ένα όριο στο «χώρο πίστης». Τα μιμίδια εξελίσσονται ανταγωνιζόμενα για μια θέση σε αυτόν το «χώρο πίστης» των ατόμων και των κοινωνιών.

Λογοκρισία: Οποιαδήποτε προσπάθεια να εμποδιστεί η διάδοση ενός μιμιδίου με την εξάλειψη των φορέων του. Η λογοκρισία δεν μπορεί ποτέ να σκοτώσει πλήρως ένα δυσάρεστο μιμίδιο και στην πραγματικότητα μπορεί να προωθήσει το πιο ιογόνο μέρος του, σκοτώνοντας μόνον τις ηπιότερες μορφές του.

Συμμιμίδιο: Ένα μιμίδιο που έχει εξελιχθεί συμβιωτικά μαζί με άλλα μιμίδια για να σχηματίσουν μαζί ένα αμοιβαία επωφελές σύνθετο μιμίδιο

Δόγμα (cult)  Ένας κοινωνιό-τυπος (δες παρακάτω) ενός αυτο-τοξικού σύνθετου μιμιδίου, που αποτελείται από membots (δες παρακάτω) και memeoids (δες παρακάτω). Τα χαρακτηριστικά των cults περιλαμβάνουν την αυτο-απομόνωση της μολυσμένης ομάδας ή τουλάχιστον των νέων μελών, την πλύση εγκεφάλου μέσω επανειλημμένης έκθεσης, την αποθάρρυνση των γενετικών λειτουργιών (αγαμία, στείρωση ή απαξίωση της οικογένειας – όλα αυτά για χάρη της αντιγραφής ή προσηλυτισμού) και τη λατρεία του αρχηγού (“personality cult”).

Αδρανές: Ένα κοιμισμένο ή αδρανές τώρα μιμίδιο για τους ανθρώπους. Για παράδειγμα τα Γνωστικά Ευαγγέλια ή κάποια αρχαία λατρεία, γνώση και τα ανάλογα. Τα μιμίδια αυτά μπορούν να παραμείνουν αδρανή για χιλιετηρίδες σε διάφορα κρυμμένα ή αμετάφραστα κείμενα, αναμένοντας την επανεργοποίησή τους, συνήθως με τη μόλυνση ενός αρχαιολόγου.

Εarworm (Ωτοσκώληξ) Μια μελωδία που μολύνει γρήγορα έναν πληθυσμό, μια τραγουδιστική επιτυχία (“Don’t Worry, Be Happy” κ.λ.π..).

Εξω-τοξικό: Ένα μιμίδιο που είναι τοξικό στους άλλους. Τα πολύ εξω-τοξικά μιμίδια προτρέπουν τους ξενιστές τους να εξολοθρεύσουν άλλα άτομα, ιδιαίτερα εκείνα που είναι φορείς αντίπαλων μιμιδίων (Ναζισμός, Ιερά Εξέταση κ.λ.π.).

Αγκίστρι (Hook) Το μέρος του μιμιδίου που παροτρύνει την αντιγραφή του. Το αγκίστρι είναι συνήθως πιο αποτελεσματικό όταν δεν εκφράζεται ρητά, αλλά αποτελεί μια λογική ακολουθία του περιεχομένου του μιμιδίου.

Ξενιστής (Ηost) Ένα άτομο που έχει μολυνθεί από ένα μιμίδιο.

Ιδεόσφαιρα: Το βασίλειο της μιμιδιακής εξέλιξης, όπως η βιόσφαιρα είναι το βασίλειο της βιολογικής εξέλιξης. Η υγεία μιας ιδεόσφαιρας μπορεί να μετρηθεί με τη μιμιδιακή της διασπορά.

Ανοσο-Κατευναστικό (Immuno-Depressant) Οτιδήποτε τείνει να μειώσει τη μιμιδιακή ανοσία ενός ατόμου. Συνήθη ανοσο-κατευναστικά είναι το ταξίδι, ο αποπροσανατολισμός, η φυσική και συναισθηματική εξάντληση, η αβεβαιότητα και ανασφάλεια, το συναισθηματικό σοκ, η απώλεια του σπιτιού ή αγαπημένων προσώπων, ένα αναμενόμενο μελλοντικό σοκ, το πολιτιστικό σοκ, το στρες λόγω απομόνωση, διάφορες άγνωστες κοινωνικές καταστάσεις, ορισμένα ναρκωτικά, η μοναξιά, η αλλοτρίωση, η παράνοια, η επανειλημμένη έκθεση, ο σεβασμός των αρχών, η τάση φυγής από την πραγματικότητα και η ύπνωση.

Οπαδοί διαφόρων δογμάτων προσπαθούν πολλές φορές να στρατολογήσουν νέα μέλη σε αερολιμένες και σε τερματικά λεωφορείων, όπου οι ταξιδιώτες είναι πιθανό να βρίσκονται υπό την επήρεια τέτοιων ανοσο-κατευναστικών, αυτό το κάνουν κατά κόρον οι Σαιεντολόγοι, οι Ιεχωβάδες, και διάφοροι τέτοιοι.

Μόλυνση: Επιτυχής κωδικοποίηση ενός μιμιδίου στη μνήμη ενός ανθρώπου.

*Μια μιμιδιακή μόλυνση μπορεί να είναι είτε ενεργή είτε ανενεργή. Είναι ανενεργή, εάν ο ξενιστής δεν αισθάνεται την τάση να μεταβιβάσει το μιμίδιο σε άλλους ανθρώπους. Αντίθετα η ενεργή τώρα μόλυνση αναγκάζει τον ξενιστή να θέλει να μολύνει και άλλους. Φανατικά ενεργοί ξενιστές είναι συχνά οι membots και memeoids (δες παρακάτω). Ένα άτομο που εκτίθεται σε ένα μιμίδιο, αλλά που δεν το θυμάται (συνειδητά ή αλλιώς) δε θεωρείται μολυσμένο. Ένας ξενιστής πάντως μπορεί να μολυνθεί ασυνείδητα και να μεταβιβάσει επίσης ασυνείδητα ένα μιμίδιο. Πολλοί κοινωνικοί κανόνες μεταβιβάζονται με αυτόν τον τρόπο.)

*Μερικοί μιμετιστές έχουν χρησιμοποιήσει τη μόλυνση σα συνώνυμο της πίστης, δηλ. ότι μόνον οι οπαδοί είναι μολυσμένοι, ενώ οι μη-οπαδοί δεν είναι. Η άποψη αυτή όμως αγνοεί το γεγονός ότι οι άνθρωποι μεταβιβάζουν συχνά μιμίδια που “δεν πιστεύουν.” Τα τραγούδια, τα αστεία, και οι φαντασίες είναι μιμίδια που δεν στηρίζονται “στην πίστη” σα μια στρατηγική της μόλυνσης.

Η Στρατηγική της Μόλυνσης: Οποιαδήποτε μιμιδιακή στρατηγική που ενθαρρύνει τη μόλυνση ενός ξενιστή. Τα αστεία ενθαρρύνουν τη μόλυνση με το να είναι χιουμοριστικά, οι μελωδίες με το να προκαλούν διάφορες συγκινήσεις και τα σλόγκαν και τα συνθήματα με το να είναι λακωνικά και συνεχώς επαναλαμβανόμενα. Συνήθεις στρατηγικές μόλυνσης είναι “Ο Κακοποιός Εναντίον του Θύματος”, “Ο Φόβος του Θανάτου”, και “Η Αίσθηση της Κοινότητας”. Σε ένα σύνθετο μιμίδιο, το δόλωμα του συμμιμιδίου αποτελεί ένα κεντρικό στοιχείο στη στρατηγική της μόλυνσης.

Membot: Μέμποτ είναι ένα άτομο του οποίου ολόκληρη ζωή είναι υποταγμένη στη διάδοση ενός μιμιδίου. Το άτομο αυτό ενεργεί ρομποτικά και σε οποιαδήποτε παρουσιαζόμενη ευκαιρία. (Μάρτυρες, του Ιεχωβά, Οπαδοί του Κρίσνα, Σαϊνεντολόγοι κ.λ.π..) Λόγω του εσωτερικού ανταγωνισμού, οι πιο ακραίοι membots μεταλλάσσονται σε memeoid όταν έρχονται κυρίως στην κορυφή της ιεραρχίας του δογματισμού τους. Ένα αυτό-καταστροφικό membot είναι ένα memeoid.

Μιμιδιακή Αλλεργία: Μια μορφή αδιαλλαξίας που αναγκάζει ένα άτομο να αντιδράσει με έναν ασυνήθιστα ακραίο τρόπο όταν εκτίθεται σε έναν συγκεκριμένο μιμιδιο-ερέθισμα ή «μιμιδιο-αλλεργιογόνο». Τα εξω-τοξικά σύνθετα μιμίδια προκαλούν συνήθως επικίνδυνες μιμιδιο-αλλεργίες στους ξενιστές τους, χωρίς να είναι ανάγκη η παρουσία των πραγματικών μιμιδιο-αλλεργιογόνων. Συνήθεις μιμιδιο-αλλεργίες είναι η υστερική αντι-ομοφυλοφιλία, ο παρανοϊκός αντι-κομμουνισμός, η αντί-πορνοφοβία γενικότερα όλα τα έντονα αντί-κάτι. Συνήθεις μορφές μιμιδιο-αλλεργικής αντίδρασης είναι η λογοκρισία, ο βανδαλισμός, η κατάχρηση φιλοπολεμικών εκφράσεων και η σωματική ή λεκτική βία.

Σύνθετο Μιμίδιο (Meme-Complex) Ένα σύνολο αμοιβαία βοηθούμενων μιμιδίων που έχουν αναπτύξει μαζί μια συμβιωτική σχέση. Για παράδειγμα, οι θρησκείες και τα πολιτικά δόγματα, οι τεχνοτροπίες, οι παραδόσεις και τα έθιμα, οι γλώσσες κ.λ.π., τα chain letters (που παροτρύνουν κάποιον να στείλει σε κάποιους μηνύματα, για να μπει και αυτός στη σειρά των ονομάτων και να έχει αργότερα κάποιο όφελος…) είναι σύνθετα μιμίδια. Ονομάζονται επίσης M-plex,. Τύποι μιμιδίων που βρίσκονται συνήθως σε ένα σύνθετο μιμίδιο είναι το δόλωμα, το αγκίστρι, η απειλή και το εμβόλιο.

Το μιμίδι πως ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση προκύπτει από πολλές κοσμοθεωρίες, συχνά φαινομενικά αντίθετες ή άσχετες μεταξύ τους. Στον πολιτ-ισμό ο άνθρωπος πάντα τίθεται ενώπιον κανόνων τους οποίους δεν μπορεί να ακολουθήσει, στον βωμό μία “απόλυτης λύσης”. Ως εκ τούτου βρίσκεται συνέχεια ένοχος, σε θέση απολογίας. Για να εξιλεωθεί πρέπει να παραδώσει την λογική του, να σταθεί προσοχή μπροστά στην απόλυτη αλήθεια, της πολιτικής, την κοινωνίας, της θρησκείας και να απολέσει το δικαίωμά του να ορίζει το σώμα του, να αφήσει άλλους να αποφασίσουν για το τι θα σκεφτεί, τι θα πει, τι θα φάει, εν ζωή ή μετά απ αυτήν !

Ένα πολιτιστικό γνώρισμα μπορεί να έχει εξελιχθεί με τον τρόπο που έχει εξελιχθεί
απλά επειδή είναι πλεονεκτικό προς τον εαυτό του
Richard Dawkins

Αντιγραφόμενα από εγκέφαλο σε εγκέφαλο τα μιμίδια πολλαπλασιάζονται μέσω της κοινωνίας,
εξελισσόμενα τυφλά, καθώς προχωρούν διαμορφώνοντας τον πολιτισμό μας.
Susan Blckmore