Η Κοινωνία των Ανθρώπων κι οι κοινωνίες των ζώων
Κοινωνία είναι ένας (μεγάλος ή μικρός) αριθμός ανθρώπων που ζουν μαζί. Αν και ένας τέτοιος ορισμός μοιάζει αυτονόητος, προφανής, εντούτοις, στην πραγματικότητα, δεν μας λέει τίποτα, γιατί δεν αποσαφηνίζει δύο πολύ βασικές έννοιες: Τι είναι «άνθρωπος»; Τι σημαίνει να ζουν οι «άνθρωποι» «μαζί»;
Πως θα ορίσουμε λοιπόν τον «άνθρωπο»; Το προφανές είναι τελείως επιφανειακό, αμφισβητήσιμο, μη έγκυρο. «Άνθρωπος» δεν είναι απλά το «συνειδητό ον» (ή «ζώο»). Ακόμα κι ένας τέτοιος ορισμός εγείρει πολλά προβλήματα… Όλοι οι Μεγάλοι Στοχαστές κι όλοι σχεδόν οι Αρχαίοι Έλληνες Σοφοί ορίζουν τον άνθρωπο με βάση την Οντολογική (Μεταφυσική) Αρχή του… Η ΦΥΣΗ Είναι Ενιαία (στο Βάθος της) και Εμφανίζει πολλές «διαβαθμίσεις» (στην Επιφάνειά της). Ο «Άνθρωπος» λοιπόν ορίζεται σαν «Η ΦΥΣΗ (στο Βάθος της Ύπαρξής του) που εκδηλώνεται επιφανειακά σαν συνειδητό ον (Ανώτερη Φύση, Ψυχή) μέσα σε ένα υλικό σώμα». Το «Σύνολο των Συνειδητών Λειτουργιών» αποτελεί την (Μεταφυσική και Υπερβατική και Αιώνια) Ανώτερη Φύση. Ανάμεσα στην Ανώτερη (Αιώνια) Φύση και το κατώτερο υλικό σώμα «εγκαθιδρύεται» μία «σχέση», μία διαρκής «επικοινωνία» και «λειτουργία» που καθορίζεται από το «περιεχόμενό» της. Αυτή η «προκύπτουσα» σχέση, λειτουργία, υφίσταται όσο διαρκεί ο «σύνδεσμος» της Ανώτερης Φύσης με το υλικό σώμα. Αυτή είναι η «υλική ψυχή», που σαν απλή σχέση (του Ανώτερου με το κατώτερο) καταλύεται με το θάνατο. Το βιολογικό υλικό σώμα αποτελεί την κατώτερη φύση του ανθρώπου. (Αυτό τον Ορισμό του «Ανθρώπου» υποστηρίζει και αποδεικνύει με επιχειρήματα ο Πλάτωνας, σε όλο το Έργο του…)… Ένας τέτοιος ορισμός Εντάσσει αυτόματα τον άνθρωπο σε μία Οντολογική Κλίμακα, μία Κλίμακα από το Απόλυτο (Υπερβατικό) Ον ως το εξωτερικό βιολογικό ζώο. Αλλά το σημαντικότερο είναι άλλο. Ότι με αυτή την έννοια ο «Άνθρωπος» είναι «Εν Δυνάμει Ον», Εξελισσόμενο Ον και Αυτολοκληρούμενο Ον… Η Εξέλιξη του Όντος θεωρείται ως Αυτογνωσία, Αυτοσυνειδητοποίηση, κι Ολοκλήρωση της Γνώσης που το Οδηγεί από το σχετικό ως το Απόλυτο Ον. Ταυτόχρονα η Γνωσιολογική Ολοκλήρωσή του (στο μέτρο που επιτυγχάνεται) αντανακλάται στην Δραστηριότητά του (εσωτερική κι εξωτερική), Φωτίζει την Δραστηριότητά του, που εκφράζεται έτσι σαν Φωτισμένη Δράση, Αρετή, Λογικότητα, Ορθότητα, κλπ…
Ξαναγυρίζοντας τώρα στον ορισμό της «Κοινωνίας» κατανοούμε ότι μία «κοινωνία ανθρώπων» (όπως ορίσαμε τον άνθρωπο πιο πάνω) είναι μία ομάδα ανθρώπων που έχουν Οντολογική (Μεταφυσική και Υπερβατική) Βάση που Εξελίσσονται Γνωσιολογικά, κι η Δραστηριότητά τους Φωτίζεται από (την Γνωσιολογική Ολοκλήρωση και) την Αρετή, την Λογική, την Ορθή Συμπεριφορά… Πρόκειται δηλαδή για μία Δυναμική, Εξελισσόμενη «Οντότητα», κι όχι για μία αποκρυσταλλωμένη, απολιθωμένη, «οντότητα». Η «Κοινωνία» είναι ένας «ζωντανός οργανισμός»…
Άμεση συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι ότι η κοινή δράση των ανθρώπων αποβλέπει στην Ενότητα, στην Συνεννόηση, στην Εναρμόνιση των δράσεων και των σχέσεων, στην Ισότιμη συμμετοχή, στην Αλληλοβοήθεια, κλπ., κλπ…. Με άλλα λόγια από την κοινή δράση των ανθρώπων αναδύεται η «Κοινωνία» σαν Όλον, το «κοινό καλό», με την συνέργεια όλων… ενώ αντικοινωνικά άτομα, πειθαρχούνται με λογικό τρόπο, είτε αποβάλλονται χωρίς «βία», ενώ τυχόν «διαφορές» επιλύονται με βάση την «λογική»… Έτσι φωτίζεται η έννοια του να «ζουν οι άνθρωποι μαζί»…
Μία «τέτοια κοινωνία» που απαιτεί την Άμεση (Ισότιμη) Συμμετοχή Όλων, Αυτορυθμίζεται, Αυτοθεσμοθετείται, και Αυτοκυβερνάται, πάντα σε ισότιμη βάση. Όλοι μπορούν να Συμμετέχουν, οι Θεσμοί που καθιερώνονται αποβλέπουν στο καλό όλων, κι όλοι μπορούν αναδειχτούν σε «κυβερνήτες» ή «δικαστές»… Και για να προχωρήσει η «Κοινωνία» πρέπει πάντα να «προβάλλονται» οι «Άριστοι»… οι Άριστοι που αποδεικνύουν έμπρακτα ότι είναι Άριστοι, όχι «λόγω καταγωγής» ή οι «αυτοπροσδιοριζόμενοι» σαν άριστοι…
Πάνω σε αυτές τις Αρχές των «Αληθινών Ανθρώπων» (όπως ορίσαμε τον άνθρωπο πιο πάνω), της Ισότητας, της Άμεσης Συμμετοχής Όλων, των Αρίστων, κλπ. βασίστηκε η «Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία», που αποτελεί Πολιτικό Υπόδειγμα, Μοναδικό στην Ιστορία, που όμως δεν εφαρμόσθηκε σε μεγάλη κλίμακα, και ασφαλώς δεν εφαρμόζεται σήμερα… Οι σημερινές λεγόμενες «δημοκρατίες» (οι αστικές φιλελεύθερες αντιπροσωπευτικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες) είναι «νόθα» κι «άρρωστα» κατασκευάσματα που δεν έχουν καμία σχέση με Αληθινή Δημοκρατία (κι αυτό θα το αιτιολογήσουμε πιο κάτω)…
Αν εξαιρέσουμε την Αθηναϊκή Δημοκρατία, οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν οργανώθηκαν έτσι. Οι κοινωνίες βασίστηκαν κυρίως στο «δίκαιο του ισχυρού», σε συμφέροντα μειονοτικών ομάδων, στην βίαιη επιβολή, στην χειραγώγηση, στην βία και στον πόλεμο… για να «συγκροτηθούν» και να «επιβιώσουν» σαν ομάδες.
Εκεί που η Αληθινή Δημοκρατία θεωρεί τον «Άνθρωπο» στο Πραγματικό Οντολογικό Μέγεθός του σαν Ένα Εν Δυνάμει (Απόλυτο) Ον, σαν Εξελισσόμενο Ον, που με την Γνωσιολογική Ολοκλήρωσή του μπορεί να Φωτίζει την Δραστηριότητά του και να Θέτει και να Αναθεωρεί, Αρχές και Θεσμούς (από μηδενική βάση) για να τους βελτιώσει… οι μη δημοκρατικές κοινωνίες (οι ψευτοδημοκρατίες) θεωρούν τον άνθρωπο σαν αγελαίο ζώο, και την κοινωνία σαν ομάδα όπου επιβάλλονται οι πιο ισχυροί. Έτσι αυτοί που επέβαλαν θεσμούς (μέσα από αυτή την νοοτροπία) στην κοινωνία επέβαλαν θεσμούς όπως η «εξουσία», η «ιδιοκτησία», κλπ. προσαρμοσμένους στα «δικά» τους συμφέροντα, θεσμούς που λειτουργούν προς όφελος των λίγων ισχυρών (κι όσων «επηρεάζουν») κι όχι προς όφελος των πολλών…
Και για να εξηγούμαστε (και να μην παρεξηγούμαστε) το «πρόβλημα» δεν βρίσκεται στους θεσμούς αλλά στο τι «περιεχόμενο» έχουν και πως εφαρμόζονται… Στην Αληθινή Δημοκρατία υπάρχει Μέτρο κι όλα γίνονται με μέτρο, προς όφελος όλων. Η «εξουσία», για παράδειγμα είναι απλά αντιπροσώπευση της γενικής θέλησης που υπηρετεί το κοινό καλό… ενώ στις μη δημοκρατικές κοινωνίες (στις ψευτοδημοκρατίες) η «εξουσία» εξυπηρετεί συμφέροντα λίγων σε βάρος των πολλών… Η «ιδιοκτησία» επίσης (στην Αληθινή Δημοκρατία) λειτουργεί προς όφελος όλων κι όταν ξεπερνά το Μέτρο (υπερβολική συσσώρευση πλούτου, ανισότητα, μη δίκαιη συναλλαγή, κλπ.) γίνεται αναδιανομή του πλούτου… ενώ στις μη δημοκρατικές κοινωνίες (στις ψευτοδημοκρατίες) υπάρχει τεράστια συσσώρευση πλούτου από λίγους (έξω από το Μέτρο), εκμετάλλευση των πολλών, πλούτος από την μια κι εξαθλίωση από την άλλη, και γενικά αδικία… Γενικά οι μη δημοκρατικές κοινωνίες (οι ψευτοδημοκρατίες) δεν λειτουργούν σαν Υγιείς Ζωντανοί Οργανισμοί προς ευημερία και όφελος όλων αλλά σαν «απολιθωμένοι οργανισμοί» με απολιθωμένους θεσμούς που θεσπίσθηκαν από ισχυρές ομάδες και λειτουργούν προς όφελος των λίγων κι όχι των πολλών… ενώ η «οποιαδήποτε εξέλιξη», εναλλαγή ομάδων στην «εξουσία», «εκλογές», κλπ., δεν αγγίζουν ποτέ το «βαθύ κράτος» και είναι μόνο επιφανειακές ψευτοαλλαγές που γίνονται για να «αποσπάσουν» την «λαϊκή νομιμοποίηση»…
Μετά το τέλος του «αρχαίου κόσμου» που ξεκίνησε με την «Αλεξανδρινή κοσμοκρατορία» (στον «μεσογειακό κόσμο») η Αληθινή Δημοκρατία δεν εφαρμόστηκε ξανά… Βεβαίως (θεωρητικά) η Αληθινή Δημοκρατία είναι ένα Πολιτικό Μοντέλο που μπορεί να εφαρμοσθεί σε μικρές κοινωνίες (όπως γίνεται σήμερα σε κάποια «καντόνια» της Ελβετίας) και να λειτουργήσει. Είναι αδύνατο να εφαρμοσθεί (με τον αρχαίο τρόπο) στα πολυπληθή σημερινά έθνη, χωρίς κάποιες «προσαρμογές»… Εν τούτοις, με βάση τις Αρχές και την Εμπειρία της Πραγματικής Δημοκρατίας, θα μπορούσαν να υιοθετηθούν πάρα πολλοί θεσμοί στις σύγχρονες ψευτοδημοκρατίες, που θα μπορούσαν να εξισορροπήσουν κάπως την αυθαιρεσία, τον αυταρχισμό, την αδικία, και την βαρβαρότητα… Στην πραγματικότητα υπάρχουν τεράστια περιθώρια «εκδημοκρατισμού» ώστε οι σημερινές ψευτοδημοκρατίες να γίνουν πιο δημοκρατικές και πιο ανθρώπινες… Για παράδειγμα, λείπει τελείως η Αίσθηση του Μέτρου στο σημερινό Δίκαιο. Λείπουν «θεσμοί ελέγχου» της εξουσίας (και συχνά οι εξουσίες αυθαιρετούν, χειραγωγούν, κι εξαπατούν τα πλήθη). Δεν υπάρχουν «θεσμοί συμμετοχής» του λαού στην διακυβέρνηση (όπως δημοψηφίσματα, κλπ…). Και τέλος η εφαρμογή των όποιων νόμων δεν μπορεί να βοηθήσει στην ομαλή λειτουργία της κοινωνίας. Υπάρχει (σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα, κυβέρνηση, δημόσιο, κοινωνικές ομάδες, λαός…) δυσλειτουργία, αδικία, ανομία, κλπ… Όλα αυτά οφείλονται στο απλό γεγονός, ότι στις σύγχρονες πολιτικές θεωρίες ο Άνθρωπος (στο Πραγματικό Οντολογικό Μέγεθός του) δεν τοποθετείται στο κέντρο του πολιτικού συστήματος, ότι δεν υπάρχει Δημοκρατική Νοοτροπία (ούτε Δημοκρατική Νομιμοποίηση της Εξουσίας, «ψευτονομιμοποίηση» υπάρχει…), και το πολιτικό σύστημα λειτουργεί όχι με κοινωνικούς αλλά με οικονομικούς όρους (όπου οι άνθρωποι, γι' αυτούς που διαχειρίζονται την εξουσία, είναι αριθμοί, έσοδα, έξοδα…)…. Αυτή η «λογιστικοποίηση» της κοινωνικής οργάνωσης οδηγεί σε απανθρωπισμό της κοινωνίας, στην βαρβαρότητα, και στην εξαθλίωση…
Η Αληθινή Πολιτική των Αρχαίων Ελλήνων και η «ψευδοπολιτική»
Ολόκληρη η αρχαιότητα διαποτίζεται από την Ορφικής Προέλευσης αντίληψη ότι ο Άνθρωπος είναι Ταυτόσημος (στο Βάθος της Ύπαρξής του) με την Φύση (την Αιώνια Μυστική Φύση που Στηρίζει τα Πάντα)… Αυτή η Αντίληψη που ξεκίνησε με τους Προσωκρατικούς, πέρασε στον Πλάτωνα, και συνεχίστηκε και στους άλλους μεγάλους Έλληνες φιλοσόφους, και κατ’ επέκταση και στους άλλους απλούς Έλληνες. Ο Πλάτωνας, που είχε μυηθεί στα Μυστήρια της Φύσης (στα Ελευσίνια Μυστήρια) κι είχε εκλαϊκεύσει την Μυστική Γνώση μεταφέροντάς την με φιλοσοφικούς (και λογοτεχνικούς) όρους στην «διδασκαλία» του (κι εν μέρει και στα «κείμενά» του), αντιλαμβάνονταν τον άνθρωπο ακριβώς με αυτή την έννοια. Για τον Πλάτωνα ο Άνθρωπος όχι μόνο Ταυτίζεται Οντολογικά με την Αιώνια Φύση (στην Πραγματική Ουσία του), αλλά και Ολοκληρώνεται (Οντολογικά και) Γνωσιολογικά μέσω της Αυτογνωσίας (την Γνώση της Πραγματικής Φύσης μας), και Πραγματώνει (ακριβώς μέσω της Γνωσιολογικής Ολοκλήρωσης) το Αγαθόν, την Ηθική, την Αρετή, την Δικαιοσύνη, κι όλες τις Αρετές. Με αυτή την έννοια, πίστευε όχι μόνο στην Φυσική Εξέλιξη (κι Ολοκλήρωση) του Ανθρώπου (που είναι Εν Δυνάμει Ον, όπως θα αναλύσει αργότερα ο μαθητής του Αριστοτέλης…), αλλά και στο ότι η Αυτογνωσία Καλλιεργείται, και συνεπώς η Ηθική, η Αρετή, η Δικαιοσύνη (είναι Γνώση και) Διδάσκεται. Κι αυτόν ακριβώς τον σκοπό έχει η Αγωγή (η διδασκαλία των φιλοσόφων, αλλά και η δημόσια παιδεία κατ’ επέκταση)…
Θεωρώντας έτσι τον Άνθρωπο, ο Πλάτωνας, αλλά και οι άλλοι σοφοί, Σοφιστές και μετέπειτα φιλόσοφοι (και μαζί τους κι οι άλλοι Έλληνες, ο λαός), σαν τον ΦΥΣΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, το Εν Δυνάμει Ον, που Αναπτύσσεται κι Ολοκληρώνεται, αντιλαμβάνονταν την κοινωνία σαν φυσική ένωση ανθρώπων αυτού του είδους…
Μία τέτοια κοινωνία ανθρώπων, που αν δεν Βίωναν την Βαθύτερη (Αγνή) Φύση τους, τουλάχιστον Αντιλαμβάνονταν Διαισθητικά τον Ιερό Δεσμό τους με την Φύση, και Φρόντιζαν με την Αυτογνωσία να Διευκρινίσουν και να Διευρύνουν αυτό το Δεσμό, Πραγματοποιώντας έτσι το Αγαθόν, την Ηθική, την Αρετή… μπορεί να οργανωθεί… με βάση ακριβώς την Ηθική, την Αρετή, την Δικαιοσύνη… Έτσι η Δραστηριότητα μίας τέτοιας κοινωνίας και των ανθρώπων της, Πηγάζει, Στηρίζεται, και Τροφοδοτείται, συνεχώς από την Αρετή (την Δικαιοσύνη, κλπ.)… Η πολιτική οργάνωση και δράση αυτής της κοινωνίας ταυτίζεται με την Αρετή και την Δικαιοσύνη… Η Δικαιοσύνη Προϋποθέτει την Ισότιμη συμμετοχή όλων στην οργάνωση και στην λειτουργία της κοινότητας. Συνεπάγεται την Κοινή Ευθύνη και την Συνεργασία όλων για την ορθή λειτουργία της κοινότητας, και Αποβλέπει πάντα στο Κοινό Αγαθό. Με άλλα λόγια η Εξουσία κι η Ευθύνη ανήκει σε όλους… Μέσα σε αυτά τα Αξιακά Πλαίσια η κοινότητα (όλοι) με Οδηγό την Αρετή της Δικαιοσύνης και με Γνώμονα το «Μέτρο» θεσπίζει θεσμούς τους οποίους όμως χρησιμοποιεί πάντα προς όφελος όλων, διορθώνοντας όποιες παρεκτροπές εμφανίζονται έτσι ώστε να Αποκαθίσταται η Δικαιοσύνη πάντα…
Αυτή είναι η έννοια της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ όπως την αντιλαμβάνονταν οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι αλλά και οι υπόλοιποι Έλληνες, και προσπάθησαν να την πραγματοποιήσουν οι Αρχαίοι Αθηναίοι (όχι χωρίς λάθη και παρεκτροπές, αλλά παρ’ όλα αυτά με αρκετή συνέπεια, για την ταραγμένη εποχή τους). Απόδειξη ότι κατανοούσαν πλήρως τι είναι Δημοκρατία είναι ότι την «πραγματοποίησαν»…
Έτσι, για τους Αρχαίους Έλληνες Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΕΤΗ, (Ταυτίζεται με την Αρετή). Από εδώ προκύπτει και η κοινή αντίληψη των αρχαίων δημοκρατών ότι αυτός που ήθελε να ασχοληθεί ιδιαίτερα με την Πολιτική πρέπει να είναι Ολοκληρωμένος Άνθρωπος, κι αποδεδειγμένα Ενάρετος, Δίκαιος και Εργάτης (στην πράξη) του Κοινού Αγαθού. Τέτοιοι πολίτες θεωρούνται σαν Άριστοι μεταξύ των πολιτών και σε αυτούς μπορεί η κοινότητα να εμπιστευτεί το κοινωνικό έργο (αφού με το ήθος και την συμπεριφορά τους κατοχυρώνουν την Δικαιοσύνη και την Ισονομία, και δεν τα «υπονομεύουν»…). Όταν οι Αρχαίοι Έλληνες μιλούν για Άριστους και για «αριστοκρατία» εννοούν τους «έμπρακτα άριστους», όχι τους όποιους ηλίθιους κατάγονται από «κάποιους» (πλούσιες ή ισχυρές, οικογένειες, κλπ.)…
Αν και ο Πλάτωνας δεν μπόρεσε (όπως ομολογεί ο ίδιος στην «Έβδομη Επιστολή» του) να πραγματοποιήσει την Ιδανική Πολιτεία των Αρίστων (γιατί γύρω δεν υπήρχαν πολλοί ώριμοι άνθρωποι για να την πραγματοποιήσουν), όμως αυτός, καθώς κι οι άλλοι σοφοί (οι Σοφιστές κι οι μετέπειτα σοφοί) συνέβαλαν τα μέγιστα στο να αποσαφηνισθεί η πραγματική έννοια του Ενάρετου Βίου, της Δικαιοσύνης, της Αληθινής Πολιτικής, της Πραγματικής Δημοκρατίας, του Κοινού Αγαθού, κλπ… Κι αν με την κατάρρευση του αρχαίου κόσμου (που άρχισε με τις κατακτήσεις και την κοσμοκρατορία του Αλέξανδρου…) άλλαξαν τελείως οι συνθήκες αυτό δεν σημαίνει ότι οι Δημοκρατικές Αρχές και Αξίες, έπαψαν να υπάρχουν και να λειτουργούν μέσα στην σκέψη των ανθρώπων και μέσα στην ιστορία…
Βεβαίως, είναι ολοφάνερο, ότι η Κοσμοαντίληψη των Ελλήνων, η Θεώρηση του Ανθρώπου (όπως τον ορίσαμε πιο πάνω) και η Δημοκρατική Οργάνωση της κοινωνίας δεν ίσχυσαν παρά περιορισμένα, στην Αθήνα, στην Σπάρτη και σε κάποιες άλλες πόλεις. Στα περισσότερα μέρη όμως οι κοινωνίες οργανώθηκαν διαφορετικά… Όπως σε όλα τα αγελαία ζώα, επικράτησε ο νόμος του ισχυρότερου. Ισχυροί άνθρωποι και ομάδες οργάνωσαν την κοινωνία κατά τα συμφέροντά τους και καθιέρωσαν θεσμούς, εξουσία, ιδιοκτησία, δικαιοσύνη, ήθη, όχι σύμφωνα με την Αρετή και την Δικαιοσύνη, αλλά σύμφωνα με τα συμφέροντά τους (χρησιμοποίησαν ακόμα και την θρησκεία, και την φιλοσοφία…)… Στην πραγματικότητα οι θεσμοί είναι ουδέτεροι. Εξαρτάται που τους στηρίζει η κοινότητα, πως τους αντιλαμβάνεται, και πως τους θέτει σε εφαρμογή… Ασφαλώς όταν ο θεσμός της εξουσίας αρπάζεται από ομάδες ή συμφέροντα, δεν λειτουργεί προς το καλό όλων αλλά προς όφελος αυτών που διαχειρίζονται την εξουσία… Όταν η ιδιοκτησία δεν έχει Μέτρο κι όταν ο πλούτος δεν αναδιανέμεται προς όφελος όλων, εξυπηρετεί μόνο όσους κατέχουν σε βάρος των πολλών… Έτσι οι μη δημοκρατικές κοινωνίες που δεν εμπνέονται από το Αγαθόν, την Αρετή, την Δικαιοσύνη, αλλά από το «δίκαιο του ισχυρότερου» θεσπίζουν θεσμούς και μέτρα των ισχυρών και νόμους (που πηγάζουν από αυτό το «άνισο δίκαιο» και) που εξασφαλίζουν κι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών… Σε τέτοιες κοινωνίες η Πολιτική δεν είναι η Άσκηση του Αγαθού, της Αρετής, της Δικαιοσύνης, προς όφελος όλων… η Πολιτική είναι η «διαχείριση της εξουσίας»… Χιλιάδες χρόνια, μέχρι σήμερα, οι κοινωνίες κυβερνιούνται με αυτό τον τρόπο. Με τους πανάρχαιους θεσμούς (στα μέτρα των ισχυρών) να μην αλλάζουν η διαχείριση της εξουσίας πέρασε από ισχυρούς άνδρες (τυράννους) σε αυτόανακηρυσσόμενους βασιλιάδες, ολιγαρχικές ομάδες, μέχρι τα σημερινά κόμματα (που εκφράζουν ολιγαρχικά συμφέροντα ακόμα κι όταν μεταμφιέζονται σε λαϊκά κόμματα…)… Οι Βασικοί Θεσμοί (όπως έχουν διαμορφωθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια στα μέτρα των ισχυρών), το «βαθύ κράτος», μένει ανέπαφο και μόνο η διαχείριση της εξουσίας αλλάζει φαινομενικά. Οι λαοί εκβιάζονται, χειραγωγούνται, και περιπλανούνται (για να νομιμοποιήσουν και) να συμμετέχουν σε μία κοινωνία που λειτουργεί όχι προς όφελος όλων αλλά προς όφελος όσων κατέχουν πλούτο, όσων διαχειρίζονται εξουσία, και των κάθε είδους «υπηρετών» τους… Έτσι η Πολιτική σε όλες αυτές τις κοινωνίες, μέχρι τις σημερινές «ψευτοδημοκρατίες» δεν έχει καμία σχέση με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ των Αρχαίων Ελλήνων… Πολιτική είναι η αρπαγή και η διαχείριση της εξουσίας, όχι από Ηθικούς, όχι από Άριστους, αλλά από ανίδεους, ανάξιους, κακούς επαγγελματίες, που μπαίνουν στην πολιτική μόνο για τα δικά τους συμφέροντα και τα συμφέροντα των εκάστοτε αφεντικών τους (ότι κι αν ισχυρίζονται μπροστά στο «νοήμον κοινό»…)…
Μάθημα Δημοκρατίας
Όσοι φίλοι είχαν την υπομονή να φτάσουν (μέσα από το ξετύλιγμα της σκέψης μας) μέχρις εδώ, (στο κείμενο), ίσως νοιώσουν έκπληξη από την παρακάτω δήλωσή μας. Τους βεβαιώνουμε όμως ότι και επαρκή ιστορικά στοιχεία έχουμε και με λογικά επιχειρήματα μπορούμε να αποδείξουμε αυτά που λέμε: «Το θαύμα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας (που ξεκίνησε με τον Σόλωνα, αναπτύχθηκε με τον Κλεισθένη και τον (πολιτικό) Εφιάλτη, κι ολοκληρώθηκε με τον Περικλή…) ήταν αποτέλεσμα της Ορφικής Επιρροής στους ανθρώπους και στην ζωή, αποτέλεσμα της Κοσμοθεωρίας (του Ενιαίου Είναι) που υιοθέτησαν οι Έλληνες, είτε μέσω της θρησκευτικής αγωγής, είτε μέσω της διδασκαλίας των Ελλήνων Σοφών, είτε μέσω της δημόσιας παιδείας»… Κι αν η Αθηναϊκή Δημοκρατία αστόχησε, αστόχησε λόγω της μη πλήρους κατανόησης της Διδασκαλίας (της Φύσης), και στο μέτρο που δεν μπόρεσε να κάνει πράξη την Θεία Σοφία επαρκώς… Όπως κι αν έχει, αν οι Έλληνες (όχι μόνο οι Σοφοί που άνοιγαν μόνοι τους τον δρόμο ή αντλούσαν από την Σοφία των προγόνων τους… αλλά κι ο απλός λαός…) δεν ένοιωθαν (όπως δίδασκαν οι Ορφικοί) ότι η Φύση Είναι Ενιαία, ότι Προερχόμαστε από Μία Ουσία (το Αληθινό Είναι), ότι η Ίδια Ουσία (ό Ίδιος Θεός) Εκδηλώνεται μέσα σε όλους τους ανθρώπους (Οντολογικά, Γνωσιολογικά, Ηθικά) δεν θα μπορούσαν να ανυψωθούν ως την Αντίληψη της (Αληθινής) Δικαιοσύνης, της Ισότητας όλων, κλπ… Και μολονότι η Αθηναϊκή Κοινωνία (όπως όλες οι κοινωνίες) οργανώθηκε (από τα αρχαία χρόνια) με βάση τα συμφέροντα ισχυρών ομάδων, όσο «αφομοιώνονταν» η Αντίληψη του Ενιαίου Όντος (Είναι) και διαδίδονταν η διδασκαλία της κοινής προέλευσης και της κοινής ολοκλήρωσης των όντων μέσα στο Θεό (όπως δίδασκε ο Ορφέας, οι Ελευσίνιοι Μύστες, οι Φιλόσοφοι, ο Πλάτωνας κι οι άλλοι Έλληνες Σοφοί…) τόσο γίνονταν αναγκαία η «Εφαρμογή της Ισότητας μεταξύ των ανθρώπων»…
Έτσι, από την Ελληνική Κοσμοθεωρία, από την Γνώση (και την Επίγνωση της Αληθινής Φύσης μας, μέσω του «γνώθι σαυτόν») κι από την Ηθική Ολοκλήρωση (στο μέτρο του καθενός) επεκράτησε η αντίληψη της ισότητας και της ισότιμης συμμετοχής όλων στην κοινότητα. Η ισονομία, η ισηγορία, κλπ… είναι έννοιες που έγιναν πράξη στην Αθηναϊκή Δημοκρατία… Βέβαια, θα αντικρούσουν κάποιοι, στο σώμα των ενεργών πολιτών (που συμμετείχαν στην οργάνωση και στην λειτουργία της κοινότητας) των 40000-50000 χιλιάδων δεν συμμετείχαν γυναίκες, δούλοι, παιδιά… Στην πραγματικότητα, σε όλες τις εποχές, και σε όλες τις κοινωνίες, είναι λογικό (κατά τις «συνθήκες»… άλλοτε δικαιολογημένες, άλλοτε όχι…) να αποκλείονται κάποιες ομάδες. Δεν ήταν λογικό (κατ’ αυτούς) οι γυναίκες που λόγω των κοινωνικών ηθών περιορίζονταν στο σπίτι και στις ασχολίες του σπιτιού, ή τα μικρά παιδιά να συμμετέχουν στα κοινά. Ούτε ήταν δυνατόν οι χιλιάδες ξένοι που έρχονταν στην Αθήνα να έχουν «λόγο». Ούτε οι δούλοι (που πολλοί προέρχονταν από πολεμικές συγκρούσεις) μπορούσαν να συμμετέχουν… Κι αν η Αθηναϊκή Δημοκρατία δεν βρήκε τρόπο να «αφομοιώνει» τους ξένους… η αν δεν κατήργησε την «δουλεία» θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και τον πολιτιστικό περίγυρο μέσα στον οποίο λειτουργούσε η κοινότητα… Από την άλλη, ας σκεφθούμε μόνο ότι (ιστορικά αποδεδειγμένα) ο «αθηναίος δούλος» ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα από τον σημερινό «ελεύθερο» εργάτη των πολιτισμένων κοινωνιών της Ευρώπης…
Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν μία Αληθινή Δημοκρατία. ΑΜΕΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Όλοι νομοθετούσαν, όλοι εφάρμοζαν τους νόμους (είτε από διοικητικές θέσεις, είτε από την θέση του πολίτη), όλοι δίκαζαν… Όλοι ήταν υπεύθυνοι για όλους και για όλα (τα κοινά)… Η Αθηναϊκή Δημοκρατία κατηγορήθηκε από αυτούς είχαν συμφέρον, από αυτούς που πίστευαν ότι είχαν περισσότερα δικαιώματα από τους άλλους, ή από «σοφούς» που πίστευαν ότι ο «αμόρφωτος λαός» δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε αυτό το «έργο»… Κι όμως, αυτός ο «αμόρφωτος λαός, είχε έναν Ορφέα να τον «διδάξει», είχε «Μύστες» να τον καθοδηγήσουν στα Μυστήρια της Φύσης, είχε Σοφούς σαν τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη να τον διαφωτίσουν, παρακολουθούσε στο Αρχαίο Θέατρο έναν Αισχύλο, έναν Σοφοκλή, έναν Ευριπίδη, έναν Αριστοφάνη, κι έχτιζε μνημεία σαν τον Παρθενώνα… Οι σημερινοί μορφωμένοι πολίτες της Ευρώπης έχουν τέτοιο πολιτιστικό επίπεδο; Ποιος είναι ο πολιτισμός τους;… Ο Αθηναϊκός Λαός μπορούσε και με το παραπάνω να εφαρμόσει την Δημοκρατία.. Στην πραγματικότητα, όταν είσαι Άνθρωπος, Καθαρός, Δίκαιος, και θες να μοιράζεσαι εξίσου ευθύνες, αγαθά, ζωή, με τους συνανθρώπους σου γνωρίζεις πολύ καλά τι πρέπει να κάνεις για το κοινό καλό…
Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν Δημοκρατία των Αρίστων (όχι αυτών που είχαν κάποια καταγωγή ή είχαν πλούτο… γιατί όλα αυτά «ξέφτιζαν» καθώς ωρίμαζε η Αθηναϊκή Δημοκρατία… αλλά), των Αρίστων στη Ζωή… Κι αν συχνά «δημαγωγοί» προσπαθούσαν να βλάψουν την Δημοκρατία, η Κοινότητα, επειδή ακριβώς είχε στηριχτεί σε Στέρεες Βάσεις εξισορροπούσε ξανά…
Θα πρέπει πάντως να πούμε ότι υπήρξαν πολλές θετικές συγκυρίες που συνέβαλαν να δημιουργηθεί το Αθηναϊκό Πολιτειακό Σύστημα… Μετά την κατάρρευση του αρχαίου κόσμου χάθηκαν οι «προϋποθέσεις» για να ξαναδημιουργηθεί κάτι τέτοιο…
Αν όλα όσα λέμε είναι αληθινά και σωστά (μπορεί να ρωτήσει κάποιος) τότε γιατί ο Πλάτωνας που Οραματιζόταν μία Κοινωνία Σοφών, Ενάρετων, Δίκαιων, Ανθρώπων, δεν ήταν ικανοποιημένος από την Αθηναϊκή Δημοκρατία;… Στην πραγματικότητα ο Πλάτωνας (για όποιον «γνωρίζει» την σκέψη του, και γνωρίζει να «διαβάζει»…) είχε σαν Πρότυπο την Αθηναϊκή Δημοκρατία… η «αντίρρησή» του ήταν «αλλού». Ο Πλάτωνας επιθυμούσε μία Πολιτεία ακόμα πιο «τέλεια» και χωρίς αστοχίες. Επιζητούσε (σαν Φιλόσοφος) το Ιδανικό. Ζητούσε πολλά, πάρα πολλά, από τους συμπατριώτες του (παραβλέποντας ότι ήταν «άνθρωποι», κι αγνοώντας το πόσο «ψηλά» βρίσκονταν μέσα στην Ιστορία οι σύγχρονοί του, θρησκευτικά, ιδεολογικά, πολιτισμικά, πολιτικά, από όλες τις απόψεις)… Ασφαλώς; αν ο Πλάτωνας μπορούσε να γνωρίσει τις σύγχρονες πολιτισμένες δημοκρατίες, θα εκτιμούσε πολύ περισσότερο την Αθηναϊκή Δημοκρατία…)… Μολονότι η Αθηναϊκή Δημοκρατία δεν ήταν στο Ύψος της Ιδανικής Πολιτείας των Αρίστων που θα ήθελε ο Πλάτωνας (ή κάποιοι άλλοι Σοφοί), υπήρξε πάντως πολύ καλύτερη από οποιοδήποτε άλλο πολιτειακό σύστημα εμφανίστηκε μέσα στην Ιστορία, μέχρι σήμερα…
Οι σύγχρονες «ψευτοδημοκρατίες» δεν έχουν καμία σχέση (όπως γράψαμε και πιο πάνω) με την Αθηναϊκή Δημοκρατία. Ιστορικά, Πολιτειακά, δεν προέρχονται από αυτή, αλλά εκτός αυτού, έχουν τελείως διαφορετικό περιεχόμενο και προσανατολισμό. Είναι κατ’ επίφαση δημοκρατίες. Στην πραγματικότητα δεν είναι δημοκρατίες. Είναι ολιγαρχίες που μεταχειρίζονται τους λαούς, τους χειραγωγούν, τους εξαπατούν, και προπάντων δεν τους υπηρετούν. Τα σημερινά κόμματα σε ολόκληρο τον πλανήτη εκφράζουν τα συμφέροντα ισχυρών ομάδων κι όχι τμημάτων του λαού. Εκλογές, εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία, όλα είναι απάτη για πολλούς και διάφορους λόγους που μπορούμε να εξηγήσουμε.
1) Η «κυριότερη διαφορά» ανάμεσα στην Πραγματική Δημοκρατία και την σύγχρονη (αστική νεοφιλελεύθερη) ψευτοδημοκρατία είναι ότι στην Πραγματική Δημοκρατία την «εξουσία» την είχε ο λαός ο οποίος διόριζε (και έλεγχε) τους εκάστοτε πολιτικούς άρχοντες, ενώ στην σημερινή ψευτοδημοκρατία την «εξουσία» την «διαχειρίζονται» ολιγαρχικές ομάδες (κάποιων συμφερόντων) που ζητούν (χειραγωγούν, εκβιάζουν, κι αρπάζουν) την «νομιμοποίηση» από τον λαό μέσω των νοθευμένων (συνήθως, με το εκλογικό «σύστημα») εκλογών. Πρόκειται για τελείως διαφορετικό πράγμα.
Μετά, η Πραγματική Δημοκρατία είχε σαν Ιδεολογική Βάση μία Παγκόσμια Διαχρονική Ανθρωπιστική Κοσμοθεωρία (ότι η Φύση Είναι Ενιαία κι ότι όλα τα όντα, στο βάθος της ύπαρξής τους, ταυτίζονται με την Φύση), ενώ η σύγχρονη ψευτοδημοκρατία δεν έχει πραγματική ιδεολογική βάση. Η «παραφθαρμένη» χριστιανική κοσμοθεωρία, και οι διάφορες «πολιτικές» και «οικονομικές» θεωρίες, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν όσα εγκλήματα συμβαίνουν στον πλανήτη, από τους αποικιοκράτες, πλουτοκράτες, τραπεζίτες, και «άρπαγες» που χειραγωγούν, εκβιάζουν και καταδυναστεύουν λαούς…
Μετά, (σαν αποτέλεσμα όλων αυτών) δεν υπάρχει (Κοσμοθεωρητική) Ιδεολογική Κάλυψη της Έννοιας της Δικαιοσύνης. Κι η Δικαιοσύνη που διακηρύσσεται, σαν «αφηρημένη έννοια» (στα σύγχρονα συντάγματα και τους νόμους) είναι «ορφανή» μετέωρη, ξεκρέμαστη, και τελικά δεν εφαρμόζεται…
2) Τα ίδια τα «συντάγματα» (οι καταστατικοί χάρτες της πολιτείας) είναι φτιαγμένα με τέτοιο τρόπο που παρά την διακήρυξη ότι «η εξουσία ανήκει στον λαό» (και την οποία κάνουν για να «νομιμοποιηθούν») στην πραγματικότητα με τις «μεθοδεύσεις» η εξουσία αρπάζεται και αφαιρείται από τον λαό που δεν έχει κανένα έλεγχο στα πολιτειακά και πολιτικά δρώμενα.
3) Όχι μόνο τα συντάγματα αλλά και οι νόμοι και η λειτουργία της πολιτείας είναι βαθιά αντιδημοκρατικά.
4) Δεν εξασφαλίζεται, πάνω από όλα, το κοινό αγαθό, το καλό όλων.
5) Υπάρχει ανισότητα, ανισορροπία στην κοινωνία, εξόφθαλμη παραβίαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και μεγάλες αδικίες.
6) Τα κόμματα δεν εκπροσωπούν με την ιδεολογία τους τον λαό (ή τμήματα του λαού), αλλά εξυπηρετούν συμφέροντα λίγων. Η ένταξη στα κόμματα ή η προσκόλληση γίνεται μόνο για να επωφεληθούν οι συμμετέχοντες από την διαχείριση της εξουσίας.
7) Οι εκλογές γίνονται με βάση ψευδή στοιχεία, ψευδείς δηλώσεις και με πρόθεση μόνο την «αρπαγή της ψήφου».
8) Οι «εκπρόσωποι» της λαϊκής βούλησης είναι μέτριοι, ανίδεοι, συχνά ανίκανοι, και μερικές φορές «κοινοί εγκληματίες». Προωθούνται στην πολιτική μόνο για το δικό τους συμφέρον (και το συμφέρον των αφεντάδων τους) και (με κατοχυρωμένο από το σύνταγμα νόμο) δεν «ελέγχονται». Το μόνο προσόν τους είναι η «δήλωση πίστης» στα «αφεντικά» και η κομματική ταυτότητά τους.
9) Τα προβλήματα στον σύγχρονο κόσμο δεν επιλύονται από τους «πολιτικούς». Αντίθετα, «εξ’ αιτίας» τους μεγαλώνουν.
10) Αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί ο λαός συμμετέχει σε αυτό το «στημένο βρώμικο παιχνίδι»; Κάποιοι έχουν συμφέρον (γιατί θα βολευτούν από την «κατάσταση»), κάποιοι εξαπατώνται, κάποιοι ελπίζουν ότι «όλα τα γουρούνια δεν έχουν την ίδια μούρη»… Αλλά αυτό δεν μας απαλλάσσει από την ευθύνη… Αλήθεια, όταν ψηφίζεις ψεύτες κι ανίκανους για να σε κυβερνήσουν, γιατί παραπονιέσαι που σε κοροϊδεύουν και κυβερνούν άσχημα και σε οδηγούν στην καταστροφή;
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι η «σύγχρονη αστική φιλελεύθερη κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική δημοκρατία», είναι ως προς την ουσία της, την λειτουργία της, και τους στόχους της «ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ» που ευνοεί τους «κατέχοντες πλούτο» και τους «υπηρέτες» τους. Απλά, με την χειραγώγηση του πλήθους, την αρπαγή της ψήφου, ντύνεται τον μανδύα του δημοκρατικού καθεστώτος και «νομιμοποιεί» τον άδικο, αυταρχικό, αντικοινωνικό, χαρακτήρα της… Ο μύθος της «ελεύθερης κοινωνίας με ίσες ευκαιρίες για όλους» θα ήταν ένα κακόγουστο αστείο αν δεν ήταν μία φριχτή τραγωδία… Είσαι ελεύθερος να ζήσεις, αλλά μπορείς; Είσαι ελεύθερος να ταξιδέψεις, αλλά μπορείς; Είσαι ελεύθερος να πλουτίσεις, αλλά έχετε δει πολλούς φτωχούς να γίνονται βιομήχανοι, ή εφοπλιστές;… Επιτέλους, μπορούμε να δούμε λίγο γύρω μας, τι γίνεται;
Η «απάτη» των σύγχρονων αστικών φιλελεύθερων δημοκρατιών
Η Πραγματική Δημοκρατία (αν εννοούμε αυτό που λένε οι λέξεις… και δεν δίνουμε εμείς ό,τι νόημα θέλουμε, κατά το συμφέρον μας…) αποδίδει Αυτοδίκαια και Άμεσα την Εξουσία στον λαό, στην κοινότητα, στον «δήμο», σε ΟΛΟΥΣ… Πραγματική Δημοκρατία λοιπόν, είναι η Άμεση Συμμετοχική Δημοκρατία, στην Βάση του Δικαίου, της Ισονομίας, της Συλλογικής Ευθύνης, και Συνεχούς Παρέμβασης προς αποκατάσταση των «εκτροπών».
Η Άμεση Δημοκρατία Θεσμοθετεί, Ελέγχει, και Αναθεωρεί (εκ του «μηδενός» τα πάντα). Με Δικαιοσύνη, με Μέτρο, μπορεί να Αναθεωρήσει ακόμα και Βασικούς Θεσμούς (όταν κριθεί αναγκαίο) και δεν περιορίζεται στην «διαχείριση της εξουσίας».
Πραγματική Δημοκρατία δεν εφαρμόζεται σήμερα πουθενά (με εξαίρεση κάποια μέρη της Ελβετίας σε τοπικό επίπεδο…)
Η ψευτοδημοκρατία των σύγχρονων ευρωπαϊκών (και μη) κρατών δεν έχει καμία σχέση με την Αρχαία Ελληνική Δημοκρατία και δεν προέρχεται «ιστορικά» ή «ιδεολογικά» από αυτήν… Η αντιπροσωπευτική (κοινοβουλευτική) δημοκρατία είναι ένα «νόθο κατασκεύασμα» εξουσίας κάποιων ισχυρών ομάδων, που προήλθε από μη δημοκρατικούς πολιτειακούς οργανισμούς, και το οποίο με δικαιολογία την λαϊκή εξουσία άρπαξε την εξουσία από άλλους «φορείς εξουσίας» (βασιλιάδες, τυράννους, κλπ…)…
Στην πραγματικότητα οι βασικοί θεσμοί (το βαθύ κράτος) που ίσχυε στα μη δημοκρατικά καθεστώτα έμεινε ανέπαφο… την «εξουσία» πήραν ολιγαρχικές ομάδες (συμφερόντων), και οι δήθεν εκφραστές της λαϊκής εξουσίας «διαχειρίζονται» την εξουσία προς όφελος των συμφερόντων των ομάδων τους και όσων συμπορεύονται μαζί τους (μέσα από την κομματική οργάνωση, ή τον «επηρεασμό»…), κι όχι προς όφελος όλων… Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι σύγχρονοι φορείς εξουσίας (κόμματα, κινήματα, κλπ.) εκπροσωπούν ολιγαρχικές ομάδες κι όχι το λαό ή τμήματα του λαού… η «νομιμοποίηση» μέσω της «λαϊκής εντολής» των εκλογών, θα ήταν «παρωδία», αν δεν ήταν «τραγωδία»…
Τελικά, το μόνο που έγινε (ιστορικά, τους τελευταίους αιώνες) ήταν ότι οι «πλουτοκράτες» (πραγματικοί φορείς της «εξουσίας» και εντολείς των πολιτικών ανδρείκελων…) παραχώρησαν «φαινομενική εξουσία» στις «ομάδες πίεσης»… ενώ στην πραγματικότητα τους χρησιμοποιούν (όλες αυτές τις «πολιτικές μαριονέτες») και τους χειραγωγούν, να υπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα (της πλουτοκρατίας)… Η πολιτική τάξη (όλοι αυτοί που ασχολούνται με την «πολιτική» και σαν γυμνοσάλιαγκες αναρριχώνται στην «εξουσία) είναι μία τάξη αξιοθρήνητων ανθρώπων, που ενώ υπηρετούν (πιστά) τους αφεντάδες τους, παριστάνουν ότι «υπηρετούν το λαό. Διπρόσωποι, υποκριτές, ρουφιάνοι, μέτριοι άνθρωποι, αξιοθρήνητοι. Οι «δίκαιοι» και «τίμιοι» και «καθαροί» άνθρωποι, δεν εμπλέκονται στην «πολιτική», (κι αν «εμπλακούν» δεν μένουν…)… Οι μόνοι «εξαπατημένοι» είναι οι απλοί άνθρωποι του λαού… που «αυταπατώνται» (ή «πείθονται») ότι ζουν σε έννομο κράτος δικαίου, ότι υπάρχει αληθινή δημοκρατία, κι ότι πρέπει να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι που μας «κυβερνούν» τόσο «φωτισμένοι» και «καλοί» και «άξιοι» άνθρωποι σαν τους πολιτικούς (και σε αυτό τον «έρημο τόπο»… και παραπέρα…)…
Γιατί τα ισχυριζόμαστε όλα αυτά; Και πως τα δικαιολογούμε;… Κατ’ αρχήν η Αληθινή Δημοκρατία δίνει την Εξουσία Άμεσα κι Ολοκληρωτικά στο Λαό, Απαιτεί την Άμεση Συμμετοχή Όλων στην λειτουργία της κοινωνίας, κι Εργάζεται προς όφελος όλων (κι όχι συμφερόντων). Αυτό δεν συμβαίνει στις σύγχρονες ψευτοδημοκρατίες. Τα συντάγματα (όπου θεσπίστηκαν) είναι κατά βάση «βαθιά αντιδημοκρατικά κείμενα νόμων» που όχι μόνο παραβιάζουν Βασικές Αρχές της Δημοκρατίας, αλλά ακόμα και Βασικά Ανθρώπινα Δικαιώματα, άσχετα με το τι ισχυρίζονται οι «φωτισμένοι συνταγματολόγοι» που τα επεξεργάζονται, τα υιοθετούν, και τα υπερασπίζονται… Το γεγονός ότι «γράφουν κάτι» στο «σύνταγμα» και το ψηφίζουν μεταξύ τους (χωρίς τον «λαϊκό έλεγχο») δεν το καθιστά ιερό κι απαραβίαστο. Ούτε επειδή «λέει» κάτι το «σύνταγμα» σημαίνει ότι είναι «Δίκαιο» κι ότι δεν πρέπει να αλλάξει… Τα «συντάγματα» (που αποδεδειγμένα είναι «αντιδημοκρατικά» και «αντιλαϊκά») μπορούν και πρέπει να αλλάζουν. Το Απαιτεί η Δικαιοσύνη… Έτσι όπως είναι «φτιαγμένα» τα «συντάγματα» υπηρετούν τα συμφέροντα κάποιων λίγων κι όχι όλων… Οι ολιγαρχικές ομάδες που «διαχειρίζονται την εξουσία» ταυτίζουν (κακώς) το δικό τους συμφέρον με το «δημόσιο συμφέρον». Όταν αναφέρονται στο «δημόσιο συμφέρον» εννοούν πάντα το «δικό τους συμφέρον»… Ποιος κοροϊδεύει ποιόν; Όλοι από το ίδιο «χωριό» είμαστε…
Η χειραγώγηση, η εξαπάτηση, η μη τήρηση προγραμμάτων, κλπ., υφαρπάζει την λαϊκή εξουσία, αφού η εκλογή γίνεται με ψευδή δεδομένα, παραποιημένα στοιχεία. Η εκλογή των αντιπροσώπων δεν γίνεται με «απλή αναλογική» (για να «αποτυπωθεί» επακριβώς η λαϊκή βούληση), αλλά συχνά με νόθα συστήματα που αλλοιώνουν την αντιπροσώπευση, προς όφελος των κομμάτων εξουσίας… Εξ’ άλλου η «αντιπροσώπευση» (όπως εφαρμόζεται στις σύγχρονες ψευτοδημοκρατίες, μέσω των «εκλογών») στην πραγματικότητα νοθεύει την «λαϊκή εξουσία», αφού δεν υπάρχει δυνατότητα ανάκλησης όταν ο λαός έχει «εξαπατηθεί» (την λύση δεν την δίνουν τα «συντάγματα»… η λύση είναι να μην ξαναφήσει ο λαός τους «απατεώνες»… εν τω μεταξύ όμως οι «απατεώνες» «διαχειρίζονται την εξουσία»… πολύ δημοκρατικό!…)…
Τα σύγχρονα «συντάγματα» όχι μόνο υφαρπάζουν την λαϊκή εξουσία, αποκλείοντας τον λαό από την διακυβέρνηση, αλλά του αποκλείουν και την δυνατότητα παρέμβασης μέχρι τις επόμενες εκλογές. Δεν υπάρχουν καν δημοψηφίσματα. Δεν υπάρχει δυνατότητα συμμετοχής του λαού στην ψήφιση νόμων, δεν υπάρχει δυνατότητα (σε περίπτωση που ο λαός θεωρεί ένα νόμο άδικο) άρνησης τήρησης του νόμου (με την συγκέντρωση υπογραφών, την λαϊκή διαμαρτυρία, κλπ… ), αντίθετα υπάρχουν εξαναγκαστικοί μηχανισμοί και κατασταλτικές ομάδες, προκειμένου να εφαρμοσθούν ακόμα και «άδικοι» νόμοι… πολύ δημοκρατικό!...
Ακόμα οι υποστηρικτές τέτοιων «συνταγμάτων» έχουν «κατοχυρώσει συνταγματικά» την ατιμωρησία τους «ό,τι κι αν κάνουν»… πολύ δημοκρατικό!
Τελικά, τα σύγχρονα «συντάγματα» είναι αυταρχικά, φτιαγμένα στα μέτρα αυτών που κατέχουν τον πλούτο, και των υπηρετών τους (που «διαχειρίζονται» την εξουσία), και των συνοδοιπόρων τους, κι όχι για τον συμφέρον όλων.
Το χειρότερο από όλα δεν είναι η συνειδητή εξαπάτηση του λαού από τους επαγγελματίες πολιτικούς, είναι η ατιμωρησία… Η «Δικαιοσύνη» που θα έπρεπε να είναι Ανεξάρτητη Αρχή, παρακολουθεί απαθής την «εξουσία» να παραβιάζει ακόμα κι αυτό το «κακό σύνταγμα» και τους «νόμους» και δεν επεμβαίνει. Αντίθετα «απονέμει δικαιοσύνη» κατ’ εντολή της «εξουσίας»…
Έτσι, η «πολιτική» στις σύγχρονες ψευτοδημοκρατίες είναι ένα αισχρό παιχνίδι εξουσίας, «διαχείρισης» της εξουσίας, όχι με καθαρά και τίμια μέσα, αλλά συχνά με μυστικές συμφωνίες, εκβιασμούς, δωροδοκίες, αλλοιώσεις στοιχείων, προπαγάνδα, εξαπάτηση εαυτών και αλλήλων… Κι οι άνθρωποι που εμπλέκονται σε όλη αυτή την διαδικασία της πολιτικής διαχείρισης, είναι άνθρωποι χωρίς Ηθική και προσόντα (γιατί οι «τίτλοι πανεπιστημίων» μπορούν και να «αγορασθούν» στο διεφθαρμένο σύστημά τους… δεν λένε απολύτως τίποτα…). Θρασείς, Αυτιστικοί, και συχνά «κοινοί εγκληματίες»… Όλος ο πλανήτης βρίσκεται στην ίδια κατάσταση…
Και δεν μας ενδιαφέρει τι λένε οι πολιτικοί και οι υπερασπιστές τους, είτε από καθέδρας, είτε στους άμβωνες, είτε στα «μέσα μαζικής αποβλάκωσης»… Δεν υπάρχουν «Πολιτικοί Άνδρες», μόνο ανδρείκελα, ανθρωπάκια που φροντίζουν μόνο το συμφέρον της τάξης που υπηρετούν, υποκριτές, ψεύτες, και τελικά μισάνθρωποι, αφού επιμένουν να υπηρετούν «άλλα συμφέροντα», διαφορετικά από το συμφέρον όλων…
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι όλα αυτά τα «κουρελόχαρτα» που ονομάζουν «συντάγματα» είναι βαθιά αντιδημοκρατικά, αντιδραστικά, και προπάντων δεν εξασφαλίζουν «Δικαιοσύνη». Δεν έχει σημασία τι διακηρύσσουν στα λόγια… Σημασία έχει να εξασφαλίζουν την εφαρμογή όσων διακηρύσσουν (ισονομία, δικαιοσύνη, κλπ…) στην πράξη. Και δεν το κάνουν. Ούτε Δημοκρατία υπάρχει, ούτε Δικαιοσύνη, ούτε Ισότητα, ούτε Κοινωνία… Η ίδια η «κοινωνία» συγκρατείται τεχνητά σε σύνολο, ενώ στην πραγματικότητα είναι διασπασμένη σε χιλιάδες κομμάτια με διαφορετικά συμφέροντα, κι ας μην θέλουν να το «βλέπουν» οι κάθε είδους «βολεμένοι»… Υπάρχουν τεράστια περιθώρια «εκδημοκρατισμού», των συνταγμάτων, της νομοθεσίας, και της λειτουργίας της κοινωνίας… Το σίγουρο είναι ότι αυτό (τον εκδημοκρατισμό) δεν θα το κάνουν ούτε οι πλουτοκράτες, ούτε οι (εγκάθετοι εντολοδόχοι τους) τα ανδρείκελα οι πολιτικοί… Μόνο η λαϊκή επανάσταση μπορεί να φέρει «αλλαγή»… Αλλά τι είδους επανάσταση; Αυτό χρειάζεται πολλές επεξηγήσεις…
Ο σύγχρονος άνθρωπος μέσα στον σύγχρονο αυταρχισμό, και η «επανάσταση»
Υπάρχει Μία Αντικειμενική Φυσική Πραγματικότητα, Ανεξάρτητη από τις όποιες «αντιλήψεις» των ανθρώπων. Ονομάζουμε Αυτή την Πραγματική Φύση, Πραγματικότητα, Θεό, κλπ. Αυτή η Φύση Είναι η Βάση Όλων, Στηρίζει τα Πάντα, κι Ολοκληρώνει (μέσω της Αυτογνωσίας και της Συνειδητοποίησης) τα Πάντα…
Κάθε ον λοιπόν που έρχεται στην ύπαρξη «εντάσσεται» μέσα σε Αυτή την Φυσική Πραγματικότητα κι ανάλογα το πόσο έχει «συνείδηση» της Πραγματικής Φύσης του ή απορροφιέται στις επιφανειακές δραστηριότητες της ύπαρξης «τοποθετείται» στην Κλίμακα των Όντων… Τόσο απλό!... Αυτό το είχαν αντιληφθεί οι Αρχαίοι Έλληνες (ο Ορφέας, οι Μύστες, οι Φιλόσοφοι, οι απλοί Έλληνες) κι είχαν διαμορφώσει Μία Αντίληψη (Κοσμοθεωρία) που θεωρεί την Φύση (το Απόλυτο Είναι, τον Θεό, τον Δία…) σαν Βάση Όλων… και τον Άνθρωπο σαν Συμμέτοχο της Φύσης (στο βάθος της ύπαρξής του) σαν Εν Δυνάμει Απόλυτο Ον, που μπορούσε με την Αυτογνωσία να Ανυψωθεί Ως την Θεότητα… Έτσι, για τους Αρχαίους Έλληνες η Αντικειμενική Φυσική Πραγματικότητα και η Ζωή (η Κοσμοθεωρία τους, η Οργάνωση της ζωής, η καθημερινότητά τους) ταυτίζονταν… Κάθε Έλληνας λοιπόν που ερχόταν στην ύπαρξη (που γεννιόταν μέσα στην Κοινότητα των Ελλήνων) εντασσόταν μέσα σε Αυτή την Φυσική Πραγματικότητα και μπορούσε μέσω της Αυτογνωσίας (της Μύησης όπως δίδασκε ο Ορφέας κι οι Μύστες της Ελευσίνας, της Φιλοσοφίας όπως δίδασκε ο Πλάτωνας, οι Σοφιστές, ο Αντισθένης, ο Επίκουρος, κι αργότερα ο Πλωτίνος…) να Γνωρίσει την Αληθινή Φύση, τον Εαυτό και να Ανυψωθεί Ως τους Κόλπους της Θεότητας… Μέσα σε αυτό το Κοσμοθεωρητικό Πλαίσιο η Γνώση (η Γνώση της Φύσης, η Αυτογνωσία) μετατρεπόταν σε Αρετή, Δικαιοσύνη, Ανδρεία, Σωφροσύνη, Φρόνηση, με λίγα λόγια Ορθή Ζωή. Σε μία Τέτοια Κοινότητα λοιπόν η Αρετή ταυτιζόταν με την ζωή, με την πολιτική, και με την καθημερινή δράση των ανθρώπων…
Σήμερα όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ασφαλώς Υπάρχει Μία Φυσική Πραγματικότητα στην Οποία εντάσσονται και λειτουργούν τα όντα, αλλά οι αντιλήψεις των ανθρώπων και η ζωή τους είναι σε διάσταση με Αυτή την Πραγματικότητα. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται (τουλάχιστον στην «Δύση») στα πλαίσια της χριστιανικής κοσμοθεωρίας (όχι μέσω της πραγματικής διδασκαλίας του Ιησού και των μυστικών πατέρων αλλά μέσω μίας νόθου χριστιανικής κοσμοθεωρίας…) τον Θεό, όχι σαν την Φυσική Βάση (της Ύπαρξης και της ύπαρξής τους) αλλά σαν κάτι «έξω», «αντικειμενικό»… Δεν βρίσκουν τον Θεό Εντός (στο βάθος της ύπαρξής τους), αλλά Τον αναζητούν σαν αντικείμενο της σκέψης, έξω… Αυτός ο «Θεός» είναι ένα είδωλο, μία προβολή της σκέψης τους. Κι ένας τέτοιος «ψεύτικος θεός» δεν μπορεί να «εμπνεύσει» ούτε Αρετή, ούτε Δικαιοσύνη, ούτε τίποτα (παρ’ όλες τις διακηρύξεις των υπερασπιστών του «ψεύτικου θεού» που ποτέ δεν γίνονται πράξη)… Κάτι ανάλογο συμβαίνει στον ισλαμικό κόσμο, και στον υπόλοιπο πλανήτη… Από την άλλη μεριά η Κοινωνία έχει οργανωθεί όχι με βάση το Φυσικό Δίκαιο (αφού έχει απολεσθεί η Έννοια της Φύσης σαν Βάσης των Πάντων και ταυτόχρονα Πηγής Δικαιοσύνης, έχει απολεσθεί και η Δικαιοσύνη…) αλλά με βάση το «ΖΩΩΔΕΣ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΥ». Ό,τι συμβαίνει στην ζούγκλα, στις αγέλες των ζώων, συμβαίνει και στην ανθρώπινη κοινωνία. Οποιοσδήποτε άνθρωπος το γνωρίζει αυτό και μπορεί να το βεβαιώσει. Ισχυρές ομάδες, στην διάρκεια χιλιετηρίδων, έχουν διαμορφώσει τους θεσμούς στα μέτρα τους και σύμφωνα με το συμφέρον τους, κι ασκούν μία βίαιη, αυταρχική και κατά κανόνα άδικη εξουσία σε βάρος των πολλών (είτε αυτοί το κατανοούν, είτε όχι). Τα πολιτικά συστήματα των ανθρώπων δίνουν ελάχιστη σημασία στον άνθρωπο και πιο πολύ στην διαχείριση της εξουσίας (πάντα προς όφελος των λίγων) και στην οικονομία (όπως την αντιλαμβάνονται και την εφαρμόζουν οι πλουτοκράτες, οι πολιτικοί εντολοδόχοι τους και οι συνοδοιπόροι τους)…
Έτσι, ανάμεσα στην Αντικειμενική Φυσική Πραγματικότητα και στην Ζωή (δηλαδή την κοσμοθεωρία των ανθρώπων, την κοινωνική οργάνωση, το πολιτικό σύστημα, και την καθημερινή ζωή) υπάρχει πλήρης διάσταση…
Όταν λοιπόν ο σύγχρονος άνθρωπος έρχεται στην ύπαρξη, στον σημερινό κόσμο, ασφαλώς υφίσταται και λειτουργεί μέσα στην Αντικειμενική Φυσική Πραγματικότητα (κι έχει περισσότερη ή λιγότερη Αυτογνωσία, Γνώση της Αληθινής Φύσης του), αλλά ταυτόχρονα αυτή η Φυσική (Οντολογική, Γνωσιολογική, Ηθική) διάστασή του δεν αντιστοιχεί στις επικρατούσες αντιλήψεις που έχουν διαμορφώσει οι σύγχρονες κοινωνίες. Ο σύγχρονος άνθρωπος Είναι Φύση, Ανήκει στη Φύση, Ολοκληρώνεται στην Φύση, ταυτόχρονα εντάσσεται (κι υιοθετεί) σε ένα κοσμοθεωρητικό σύστημα τελείως λανθασμένο, καλείται να ζήσει σε ένα τεχνητό κοινωνικό-πολιτιστικό-πολιτικό-οικονομικό σύστημα (που εκφράζει μόνο τις αντιλήψεις και τα συμφέροντα των λίγων), και να ζήσει μία ζωή αποκλεισμένη από τις Ρίζες της Φύσης, τεχνητή κι αλλοπρόσαλλη…
Τι γίνεται λοιπόν; Όσοι άνθρωποι (είτε από «μεταφυσική καταγωγή», λόγω δηλαδή της συσσωρευμένης εμπειρίας από προηγούμενες ζωές, είτε από προσωπική κλίση, ενδιαφέρον, έρευνα, είτε από «τύχη»…) αναζητούν την Αλήθεια προσπαθούν να διορθώσουν αυτές τις στρεβλώσεις που αντιμετωπίζουν στην κοινωνία που έρχονται. Αναζητούν την «Αληθινή Θρησκεία», την Αληθινή Σοφία, την Αλήθεια… και τελικά καταλήγουν στο ότι «Όλα Είναι Ένα», κι ότι (κι αυτοί οι ίδιοι) είναι Αυτό το Ένα, και Βρίσκουν τον Θεό Εντός, μέσω του «γνώθι σαυτόν» (που αναφέρεται βέβαια στην Γνώση της Αληθινής Φύσης μας, κι όχι στην γνώση των επιφανειακών χαρακτηριστικών της ύπαρξης…)… Τέτοιοι άνθρωποι, που Βιώνουν την Πραγματικότητα, την Γνώση, την Αρετή, δεν μπορούν να «ενταχτούν» στην «σύγχρονη άδικη κοινωνία». Είτε θα αποσυρθούν, είτε θα ασκήσουν «κριτική πολιτισμού», είτε θα αναλάβουν «διαφωτιστικό έργο» για να μιλήσουν σε όσους ανθρώπους «ακούνε». Αλλά ποτέ δεν θα ανακατευτούν με την «διαχείριση της εξουσίας», γιατί δεν υπάρχει Ηθική στην εξουσία και στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων…
Από την άλλη μεριά, υπάρχουν άνθρωποι προσανατολισμένοι προς τον εξωτερικό κόσμο, διανοούμενοι και μη, που πιθανώς αντιλαμβάνονται τις αντιφάσεις της Πραγματικότητας με την Ζωή όπως έχει οργανωθεί σήμερα και κρατούν μία κριτική στάση προσπαθώντας να βελτιώσουν το «σύστημα», είτε μέσω του στοχασμού, είτε μέσω της κοινωνικής, ή και πολιτικής δράσης…
Υπάρχει επίσης ένα πλήθος ανθρώπων που επιθυμούν να ενταχθούν στο «σύστημα», στην διαχείριση της εξουσίας, στην κοινωνική ζωή, κλπ… κι αυτοί που είναι που στελεχώνουν τον πολιτικό κόσμο, τον οικονομικό χώρο, και την κοινωνία…
Κι υπάρχει κι ένα τεράστιο απαθές πλήθος που σύρεται κυριολεκτικά μέσα στο «σύστημα» και χρησιμοποιείται σαν πρώτη ύλη, σαν μάζα κατανάλωσης για την κοινωνική μηχανή…
Αυτή είναι η κατάσταση σε γενικές γραμμές…
Ειδικότερα για το Πολίτευμα και τους πολιτικούς… Καθώς η Αντικειμενική Φυσική Πραγματικότητα δεν σχετίζεται με την οργάνωση της ζωής, τις αντιλήψεις, την κοινωνική οργάνωση, τους θεσμούς, τη ζωή, είναι ολοφάνερο ότι στην κοινωνία, στην πολιτική ζωή και στην ζωή γενικότερα δεν υπάρχει καμία Φυσική Ηθική, αλλά επικρατεί (αποδεδειγμένα εκ των πραγμάτων) η ανηθικότητα…
Βεβαίως, όλος ο πλανήτης είναι θρησκευόμενος. Βεβαίως διακηρύσσουν μία χριστιανική (ή μία ισλαμική, ή άλλου είδους) ηθική αλλά που εφαρμόζονται αυτά; Μήπως ζούμε σε άλλο πλανήτη; Οι χριστιανοί ευρωπαίοι δεν έκαναν τις σταυροφορίες; Δεν είναι οι χριστιανοί αποικιοκράτες που εδώ και αιώνες σκλαβώνουν λαούς; Δεν είναι οι χριστιανοί Αμερικανοί που βομβαρδίζουν χώρες ή επιχειρούν μία ανήθικη κατοχή; (όχι ότι σε αυτές τις χώρες επικρατούσε δικαιοσύνη και τάξη… αλλά ποιος θεός έχρισε κάποιους προστάτες του πλανήτη; Και γιατί δεν αφήνουν τους λαούς να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματά τους; Προφανώς όλα αυτά εξυπηρετούν κάποια συμφέροντα…). Δεν είναι οι πολιτισμένοι χριστιανοί της δύσης που πρόσφατα βομβάρδισαν την Λιβύη κι έκαναν αλλαγή εξουσίας; Λες και θα αλλάξει τίποτα για τον δύσμοιρο λαό… πεισθήκαμε τώρα…
Επιτέλους! Η υποκρισία έχει και όρια. Και εμείς σε αυτόν τον πλανήτη ζούμε… και μάτια έχουμε να δούμε και αυτιά να ακούσουμε και νου να κρίνουμε. Οι πράξεις νομιμοποιούνται με την Ηθική και το αποτέλεσμα, κι όχι με τα ξύλινα λόγια των πολιτικών…
Το τελικό συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ότι όταν ο σύγχρονος άνθρωπος έρχεται στη ζωή έρχεται σε ένα σχιζοφρενικό κόσμο κι εντάσσεται σε ένα σύστημα που ούτε έχει σχέση με την Πραγματικότητα, ούτε μπορεί να τον οδηγήσει πουθενά…
Τι κάνει λοιπόν; Ή θα πρέπει (αν το θέλει και μπορεί…) να απαρνηθεί αυτό το σύστημα, την οργάνωσή του, τις αξίες του, την ζωή του, και να ακολουθήσει τον Δρόμο του, τον Δρόμο της Αλήθειας, της Αληθινής Ζωής, και να είναι Άνθρωπος… ή αλλιώς θα πρέπει να «ενταχθεί στην κοινωνία», να μπει στην κρεατομηχανή του συστήματος και να γίνει ένα «νούμερο»… Το θέμα είναι ότι καθένας έχει (σύμφωνα με το Φυσικό Νόμο) την Ευθύνη της Ύπαρξής του, κι αποφασίζει για την ζωή του. Άλλοι θεωρούν σαν μεγάλο μάθημα ζωής την Αλήθεια, την Βίωση της Αλήθειας, άλλοι νομίζουν ότι δικαιούνται και πρέπει να κατακτήσουν τον κόσμο, την εξουσία, την κοινωνία, τον πλούτο, την ζωή, έστω και χωρίς ηθική, έστω και χωρίς αξίες, έστω και χωρίς πραγματική ειρήνη μέσα τους, κι αληθινή ευτυχία στην καρδιά τους… Άλλοι πάλι είναι τόσο ανήμποροι που σύρονται στη ζωή…
Πρέπει λοιπόν καθένας να αναρωτηθεί για τον εαυτό του και πρέπει να διαλέξει ή τον Δρόμο της Γνώσης και της Αρετής, ή τον δρόμο της κακίας, της αποσύνθεσης, και του χάους… Καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει στην ζωή και κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει κανέναν για τις δικές του επιλογές… Η Αληθινή Επανάσταση είναι αυτό που πρέπει να κάνει ο καθένας μέσα του, για τον εαυτό του… Άλλη Επανάσταση δεν υπάρχει…
Η «Αληθινή Επανάσταση»
Οποιοσδήποτε άνθρωπος έρχεται σε τούτο τον κόσμο (έτσι όπως έχει οργανωθεί και λειτουργεί…) και διαθέτει «κοινή νοημοσύνη» αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος είναι,
χωρίς Αληθινές, Στέρεες, Κοσμοθεωρητικές Βάσεις,
χωρίς Αληθινή Γνώση και Ηθική,
χωρίς Δικαιοσύνη, τελείως παράλογος,
βίαιος, εχθρικό, και γεμάτος προβλήματα, κι αδιέξοδα.
Βεβαίως είναι πολλοί, που όλη αυτή η κατάσταση τους ευνοεί, ευνοεί την τάξη τους, την οικογένειά τους, τους ίδιους… Έτσι θα γίνουν υπερασπιστές αυτού του άδικου κόσμου (που εξασφαλίζει την δική τους ευημερία, κι ας καταστρέφει τεράστιους πληθυσμούς…)… Είναι κι άλλοι που λόγω οντολογικής εξέλιξης, γνωσιολογικής κατάστασης, και ηθικής στάσης, αντιλαμβάνονται και καταγγέλλουν τα γεγονότα και προσπαθούν να διαφωτίσουν τους ανθρώπους και να αλλάξουν όλη αυτή την αδικία, τον παραλογισμό, την φτώχια, την δυστυχία… Πάντως το μεγάλο πλήθος σύρεται, είτε αμέριμνο, είτε ανήσυχο, μέσα σε όλο αυτό το χάος (που κάποιοι ονομάζουν «πολιτισμένο κόσμο»…)…
Για όποιους όμως προβληματίζονται αληθινά για την Ύπαρξη, για την κατάσταση του κόσμου, για τα προβλήματα του απλού ανθρώπου… υπάρχει μόνο ένας δρόμος, ο Δρόμος της Επανάστασης, της Αληθινής Επανάστασης όμως, που μπορεί να φέρει «αλλαγή» στον κόσμο…
Ευτυχώς ή δυστυχώς ο Δρόμος της Αληθινής Επανάστασης Περνάει από Μέσα μας. Αν εμείς (οποιοσδήποτε εξεγείρεται ενάντια σε αυτή την «κατάσταση του κόσμου…) δεν στραφούμε Μέσα μας, να Γνωρίσουμε Αυτό που Είμαστε, κι αν με το Φως Αυτής της Γνώσης δεν Φωτίσουμε την Δράση μας με Ηθική, Αρετή, Δικαιοσύνη… τότε πως θα «αλλάξουμε» τον κόσμο;… Αν δεν το κάνουμε (σαν Πρώτη Κίνηση) αυτό, όντας ανώριμοι κι ανέτοιμοι, όσες εξωτερικές επαναστάσεις κι αν διοργανώσουμε ή πραγματοποιήσουμε θα οδηγήσουν στην ανακύκλωση του χάους, στα ίδια προβλήματα, στα ίδια αδιέξοδα… Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Πρέπει να ξεκινήσει από Μέσα μας (Μέσα στον καθένα μας…)… Όσες, κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές, επαναστάσεις κι αν κάνουμε, χωρίς πρώτα να έχουμε εμείς οι ίδιοι γίνει Αληθινοί Άνθρωποι, Ηθικοί, Δίκαιοι, όλες θα καταλήξουν στην ίδια κατάσταση που υπάρχει σήμερα…
Τι σημαίνει όμως να Επαναστατήσουμε Αληθινά, ξεκινώντας από εμάς τους ίδιους, Μέσα μας;
1) Κατ’ αρχήν πρέπει να ΑΠΟΧΤΗΣΟΥΜΕ (να ανακαλύψουμε, να δομήσουμε, να εφεύρουμε…) ΣΤΕΡΕΕΣ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ, που θα Θέτουν την Ενότητα του Όντος (στην Πραγματική Ουσία Του) σαν Αρχή, Πάνω στην Οποία μπορεί να δομηθεί εκ των υστέρων οποιαδήποτε κοσμοθεωρητική αντίληψη. Δεν λέμε ότι κάποιος πρέπει να ασπασθεί την (Ορφική) Αρχαία Ελληνική Αντίληψη του Ενιαίου της Φύσης (του Είναι), ή κάποια ανάλογη θεωρητική αντίληψη (όπως η Βεδαντική Αντίληψη, ή η Βουδιστική Κοσμοθεωρία, ή η Ταοϊστική κοσμοαντίληψη, η ο «χριστιανικός μυστικισμός» τύπου Έκκαρτ, ή ο «σουφισμός»…)… Κάλλιστα μπορεί κάποιος με δικές του έρευνες να «αντιληφθεί» την Πραγματικότητα (του Ενιαίου Όντος) και να «δομήσει» την προσωπική αντίληψή του… Το σημαντικό είναι ότι πρέπει οπωσδήποτε να Εναρμονιζόμαστε με την Αντικειμενική Φυσική Πραγματικότητα οποιαδήποτε αντίληψη κι αν έχουμε για την Ύπαρξη και τον κόσμο (και να μην «πιστεύουμε» για παράδειγμα ότι η γη είναι επίπεδη… ή ότι όλα είναι «χώμα»…)… Γιατί όλα αυτά που διδάσκονται στους σημερινούς ανθρώπους, της χριστιανικής δύσης, του ισλαμικού νότου, ή της ποικίλης ανατολής, δεν έχουν καμία αντιστοιχία με την Αντικειμενική Φυσική Πραγματικότητα…
2) Θα πρέπει να ΑΠΟΡΡΙΨΟΥΜΕ όλο την «αξιακή κλίμακα» του σάπιου συστήματος, αντιλήψεις, ήθη, τρόπους ζωής, και να βρούμε Μέσα μας (μέσα από την Οντολογική Ολοκλήρωση, την Γνώση, την Ηθική, την Λογική, και το Μέτρο) τις Δικές μας Αληθινές Αξίες στην Ζωή, και με αυτές να οργανώσουμε την ζωή μας…
3)Πρέπει να μάθουμε να ζούμε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, Φυσικοί, Καθαροί (Ηθικά), κι όχι σύμφωνα με τα «κοινωνικά πρότυπα» που εξαθλιώνουν τον «άνθρωπο»…
4) Αν χρειάζεται να είμαστε μέσα στον κόσμο (λόγω εξάρτησης, εργασίας, ασχολίας, κλπ…) θα πρέπει να είμαστε «μέσα στον κόσμο αλλά όχι εκ του κόσμου», πρέπει να είμαστε μέσα στον κόσμο με το ΔΙΚΟ ΜΑΣ «ΑΞΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ», και με την Συνειδητή, Ηθική, Δίκαια, Δράση μας, όχι μόνο να είμαστε «Φως στο κόσμο», αλλά και «παρηγοριά» στους παγιδευμένους…
5) Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε εδώ για να «συνειδητοποιηθούμε» σαν όντα, κι όχι για να «μείνουμε» για πάντα…
Αν πραγματικά θέλουμε να Αντιληφθούμε, να Βιώσουμε, Μέσα μας, την Ενότητα του Όντος (το Ενιαίο του Είναι, στο Βάθος της Ύπαρξης όλων των όντων…) και να διαπιστώσουμε μόνοι μας, προσωπικά, εμείς οι ίδιοι, ότι όντως, Αυτή Είναι η Ύστατη Πραγματικότητα… κι όχι να μένουμε σε θεωρίες, ή ονειροπολήσεις, έχουμε την δυνατότητα να το κάνουμε… αν το αποφασίσουμε, άμεσα, και πολύ απλά…
Αυτό που Αναζητούμε να Αντιληφθούμε (η Πραγματικότητα, μέσα από Εσωτερική Διερεύνηση και Συνειδητοποίηση) Είναι Αυτό που Υπάρχει κι όχι κάτι που θα κατασκευάσουμε εμείς με την «σκέψη» μας, ή θα αποκαλύψουμε με «προσπάθειες», ή πολύπλοκες «δράσεις»… Η Πραγματικότητα (που μπορεί να Αποκαλυφθεί Μέσα μας) Είναι Ήδη Εδώ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗ… απλά πρέπει να αδειάσουμε την Συνείδησή μας από όλη την κοινωνική, πολιτισμική, εξωτερική, σαβούρα που μας έχουν «φορτώσει»… Πρέπει να αδειάσουμε τον «Χώρο της Συνείδησης», να Κάνουμε «Χώρο» για να μπορεί να Εισέλθει η Αλήθεια… Δεν έρχεται η Αλήθεια στον «παραγεμισμένο νου», όπως δεν μπορείς να βάλεις φρέσκο καθαρό νερό σε ένα ποτήρι γεμάτο βούρκο… Πρέπει να σωπάσεις μέσα σου την εσωτερική φασαρία, να δώσεις προσοχή, να «τεντώσεις τ’ αυτιά σου», αν θέλεις ν’ ακούσεις τον «Ήχο της Σιωπής», τον «Ψίθυρο του Αιώνιου»…
Αυτό που λέμε δεν είναι δύσκολο. Ούτε προσόντα απαιτεί, ούτε προσπάθεια, ούτε κόπο… Μονάχα όσοι ικανοποιούνται ή βολεύονται με την «βρωμιά» του κόσμου το βρίσκουν δύσκολο… Την Αλήθεια (την Πραγματικότητα,) θα την Βρεις «Εκεί που δεν παρεμβαίνει ο άνθρωπος»… Είναι το ίδιο να «περπατάς» στην Εξοχή που δεν φτάνει να «μολύνει» ο άνθρωπος, να «βλέπεις» τα πράγματα γύρω σου, να «ακούς» τους ήχους της φύσης, να «αισθάνεσαι» με όλο σου το κορμί τον αέρα, τις μυρουδιές, να «νοιώθεις» ότι είσαι «ένα» με τον κόσμο γύρω σου… κι είναι το ίδιο να είσαι εγκλωβισμένος στον σύγχρονο τρόπο ζωής, με το πολιτικό χάος, την κοινωνική τρικυμία, την ανεξέλεγκτη τεχνολογία, τον ηλίθιο καταναλωτισμό και τις «κακές» συνήθειες;… Με τον ίδιο τρόπο, είναι το ίδιο να Στρέφεσαι Μέσα σου, σε Χώρους που δεν μπορεί να εισέλθει η ανθρώπινη σκέψη, ο ανθρώπινος εγωισμός κι ατομισμός, η ανθρώπινη ανοησία, η άδικη πράξη, στον ΙΕΡΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΑΝΕΓΚΙΧΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ… και το ίδιο να ζεις με ηλίθιες ανθρώπινες αντιλήψεις, που σου έχουν εμφυτέψει από τότε που ήσουνα μικρό παιδί, με ηλίθιες συνήθειες, σε ένα ηλίθιο τρόπο ζωής;…
Η Αυτογνωσία, μολονότι «διδάχτηκε» (λόγω πολιτισμικών συνθηκών) από Μεγάλους Διδασκάλους, και Μεγάλους Φιλοσόφους, σαν «εσωτερική Μετατόπιση της Συνειδητότητας από το «ανθρώπινο κατασκευασμένο» στο «ΑΧΑΝΕΣ ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΟ», σαν Μυστική Διεργασία, κι έλαβε τον μανδύα του Διαλογισμού, της Προσευχής, της Πνευματικής Άσκησης, κλπ., στην πραγματικότητα είναι μία Απλή Φυσική Λειτουργία της Συνειδητότητας. Τελείως απλή. Αρκεί να θέλεις να το κάνεις. Κι αυτό το είχαν «εξηγήσει» οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι στους μαθητές τους, κι ο Βούδας, κι ο Ορφέας, κι ο Λάο Τσε, υπάρχουν τα «λόγια» τους…
Κι όσοι «αναρωτιούνται» τι θα γίνει αν απαρνηθούν τον κόσμο, τον τρόπο ζωής τους, τις αντιλήψεις τους, την ίδια την «νοητική διαδικασία» με την οποία αντιλαμβάνονται ότι υπάρχουν κάπου μέσα στον κόσμο… αν θα βρεθούν στο «χάος στο «σκοτάδι»… τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει… Η Συνειδητότητα Είναι ο Χώρος της Ύπαρξής μας. Αν σταματήσουμε να «γεμίζουμε» με σκέψεις, αντιλήψεις, δράσεις, οτιδήποτε (αν όλα αυτά τα απορρίψουμε σαν άχρηστα), τότε στον «Άδειο Χώρο» θα Εισρεύσει «ΦΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟ». Θα Ξεδιπλωθεί η Φύση μας, το Αιώνιο θα Γεμίσει τον Χώρο της Συνείδησής μας. Με Αυτό το Φως θα «δούμε» αλλιώς. Με Αυτό το Φως (το Φως της Ενότητας των Πάντων) Αυθόρμητα είμαστε Γνώστες, Ενάρετοι, Δίκαιοι, Αγαθοί προς τους «άλλους», Στήριγμα και Παρηγοριά. Κι ό,τι θέλουμε σε Αυτή την Κατάσταση, θα μας «προστεθεί». Τόσο Απλά!...
Το τελικό συμπέρασμα, πέρα από οποιαδήποτε Μεταφυσική Θεώρηση, ή άποψη, είναι ότι αν πραγματικά έχουμε την Οντολογική Ωριμότητα, την Γνωσιολογική Επάρκεια, το Ηθικό Σθένος, α αντιμετωπίσουμε Υπεύθυνα τον «εαυτό» μας απέναντι στο χάος, στο χάος της κοινωνίας, στο χάος της πολιτικής, στο χάος της οικονομίας, στο χάος της καθημερινότητας, τότε ο μόνος δρόμος που έχουμε είναι ο Δρόμος της Αληθινής Επανάστασης (Μέσα μας) που θα μας «αλλάξει»… από εδώ ξεκινάει η «αλλαγή του κόσμου». Αν εμείς (ο καθένας μας) Ολοκληρωθεί σαν Άνθρωπος, τότε μόνο μπορούμε να επικοινωνήσουμε αληθινά με τους συνανθρώπους μας, που αντιλαμβάνονται το ίδιο με μας… και μόνο τότε, όταν κι άλλοι άνθρωποι διαφωτισθούν και γίνουν πολλοί μπορούν να «απαιτήσουν» να «αλλάξει» ο κόσμος, να «αλλάξουν» τον κόσμο…
Άλλος δρόμος (ευτυχώς ή δυστυχώς) δεν υπάρχει. Άνθρωποι που δεν έχουν εξελιχθεί πνευματικά, που δεν έχουν Γνώση, Ηθική, Αρετή, Δικαιοσύνη, πως θα φτιάξουν μία «σωστή» κοινωνία; Η ΕΥΘΥΝΗ (ευτυχώς ή δυστυχώς) είναι Ακέραια Δική μας (του καθενός). Κι αυτή η Ευθύνη δεν αφορά μόνο εμάς. Κάποιοι (όπως εμείς προσωπικά) βρίσκονται στην «δύση της ζωής» τους. Δεν έχουν ούτε να «κερδίσουν», ούτε να «χάσουν» από τον κόσμο. Αλλά υπάρχουν παιδιά που «έρχονται» σε αυτό τον κόσμο της αδικίας. Ποιο «κόσμο» θα τους κληροδοτήσουμε; Όλοι είμαστε Υπεύθυνοι…
Το Μέλλον του πλανήτη
Αλήθεια, τι μέλλον έχει αυτός ο πλανήτης; Κατ’ αρχήν είναι σημαντικό ένα τέτοιο ερώτημα; Η Άπειρη Ύπαρξη Απλώνεται σε Απεριόριστους Χώρους που δεν μπορεί να «συλλάβει» ο μικρός ανθρώπινος νους (ο εγκλωβισμένος μέσα στην υλική ύπαρξη). Υπάρχουν Ανώτεροι Κόσμοι (Ουσίας Καθαρότερης από την υλική ουσία των φαινομένων του κόσμου). Ακόμα, μέσα στο Υλικό Σύμπαν με τα εκατομμύρια γαλαξίες ασφαλώς υπάρχουν πλανήτες με ζώντα όντα, που έχουν διαφορετική ή παρόμοια εξέλιξη όπως της γης. Επομένως, πόσο σημαντικός είναι τούτος ο πλανήτης; Μέσα στον Χώρο της Ύπαρξης δεν έχει παρά «ελάχιστη» σημασία. Σημασία έχει μόνο για τα όντα της γης, για όλους εμάς που βρισκόμαστε τώρα εδώ, σε τούτη την ζωή. Για εμάς λοιπόν, τι μέλλον έχει τούτος ο πλανήτης;
Άραγε, η Εξέλιξη είναι μονάχα θέμα χρόνου; (και γίνεται μηχανικά;), κι άραγε, είναι βέβαιο ότι η Εξέλιξη κατευθύνεται προς κάποια ολοκλήρωση, έχει κάποιο στόχο;
Για την Ζωή, την Εξέλιξη, δεν έχει σημασία ο χρόνος (ούτε τα «ιστορικά» όντα). Και για εμάς δεν έχει σημασία τι θα γίνει σε 1000, 2000, ή 10000 χρόνια. Όλα αυτά για εμάς (αν «περιορίσουμε» την ύπαρξή μας σε αυτό που είμαστε τώρα εδώ) είναι έξω από τα όριά μας. Το μόνο που μπορεί να έχει σημασία είναι «εμείς», «τώρα», «εδώ», πως εντασσόμαστε στην Εξέλιξη, στην ζωή του ανθρώπου, στην κοινωνία… Όλα ξεκινούν από εμάς, γι’ αυτό κι οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν αυτό που έλεγε συχνά ο Πρωταγόρας, ότι «ο άνθρωπος είναι το μέτρο όλων». Αυτό, έχει όχι μόνο μεταφυσικό βάθος (αφού «προϋποθέτει» την έννοια του Αληθινού Ανθρώπου) αλλά και πραγματικό, ιστορικό, κοινωνικό πλάτος… Εμείς, (όλοι, ο καθένας) είμαστε η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να θέσουμε το ερώτημα: Τι κάνουμε; Που κατευθυνόμαστε; Κι εμείς οι ίδιοι πρέπει να δώσουμε την Απάντηση.
Όπως αναλύσαμε και πιο πάνω πρέπει να Αφυπνιστούμε, να Επαναστατήσουμε, να Αλλάξουμε τον κόσμο.
Ο Δρόμος μας αναγκαστικά περνάει μέσα από εμάς. Εμείς πρέπει Πρώτα να ΑΦΥΠΝΙΣΤΟΥΜΕ, να γίνουμε «καλύτεροι», ωριμότεροι, πιο ολοκληρωμένοι, για να μπορέσουμε στην συνέχεια να αλλάξουμε τον κόσμο. Όλα λοιπόν ξεκινούν από την Αυτογνωσία, όλων μας, του καθενός.
Το Δεύτερο που πρέπει να φροντίσουμε είναι τούτο: Όσοι έχουν Επαρκή Γνώση (όχι «γνώσεις»), Ηθικό Σθένος, και Ισχύ («λόγου» και «δράσης») να ΔΙΑΦΩΤΙΣΟΥΝ όσους περισσότερους ανθρώπους είναι δυνατόν. Αυτό μπορεί να γίνει ευκολότερα σήμερα, μέσα από το παγκόσμιο ηλεκτρονικό δίκτυο. Βεβαίως, το Δίκτυο ελέγχεται ως προς την «λειτουργία» του (κι ως ένα βαθμό ως προς το «περιεχόμενό» του) από τους «εχθρούς» του κόσμου, αλλά υπάρχουν τεράστια περιθώρια (επαναστατικής) «δράσης». Μέσα στο φαινομενικό χάος και την αναρχία του Δικτύου μπορούν να οργανωθούν «λειτουργίες» αντίστασης, «φάροι» ενημέρωσης, «βάσεις» πραγματικής γνώσης. Οι «στρατηγικές» τα «όπλα» και οι «δράσεις» είναι ουδέτερα. Σημασία έχει ποιος τα χρησιμοποιεί και για ποιο σκοπό…
Το Τρίτο που πρέπει να γίνει (κι αυτό θα το κάνουν σύντομα οι επερχόμενες γενιές…) είναι η «ΟΡΓΑΝΩΣΗ», με την έννοια της επικοινωνίας και της ανταλλαγής πληροφοριών. Η Πληροφορία συνιστά το «μέλλον» της ιστορίας… Άλλου είδους «οργάνωση» θα καταστρέψει την ίδια την Ουσία της Γνώσης, τον Διαφωτισμό και την Αυθόρμητη Ολοκληρωμένη Ατομική Δράση…
Το Τέταρτο που οφείλουν α κάνουν όσοι θα επωμιστούν το βάρος να αλλάξουν τον κόσμο, είναι να επεξεργαστούν ΔΡΑΣΕΙΣ και δραστηριότητες πίεσης προς το «σύστημα», για να επιφέρουν έμπρακτα, ιδεολογικές, κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές αλλαγές…
Ακόμα, πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι το «ζητούμενο» είναι ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, που να έχει Κοσμοθεωρητικές Βάσεις, και Ιδεολογική Νομιμοποίηση, που να είναι Ηθική, Δίκαιη, κι Ανθρώπινη… Αλίμονο αν εμπλακούμε στο «σύστημα» νομίζοντας ότι μπορούμε «μέσα από το σύστημα» να αλλάξουμε το «σύστημα», τον κόσμο. Όλοι αυτοί που το επιχείρησαν αποδείχτηκαν ανόητοι, αφελείς, δημαγωγοί χωρίς αποτέλεσμα… Πρέπει να «απαρνηθούμε» το «σύστημα», αλλά όχι τους ανθρώπους…
Τέλος, να σημειώσουμε ότι όσοι προβληματίζονται αληθινά, για την ύπαρξή τους, την κοινωνία, την κατάσταση, το μέλλον, γνωρίζουν ότι ο όποιος «αγώνας» γίνεται, γίνεται με στόχο την Αληθινή Αλλαγή του Ανθρώπου, της Ζωής, της Κοινωνίας… δεν γίνεται έτσι απλά για να «επαναστατήσουμε», να καταστρέψουμε, να δημιουργήσουμε χάος…
ΘΕΡΑΠΩΝ
