«Καμιά έκφραση ή συμπεριφορά που είναι ταξική, ρατσιστική, ομοφοβική, τρανσφοβική, πορνοφοβική, ισλαμοφοβική, αναπηροφοβική, ψυχασθενοφοβική, παχυσαρκοφοβική, διάκρισης των ειδών, ηλικιακής διάκρισης, δεν θα γίνεται ανεκτή. Δεν υπάρχει σεξισμός κατά των αντρών, ούτε ρατσισμός κατά των λευκών». (Γαλλική φεμινιστική οργάνωση, «Meute de Chiennes» – «Αγέλη από Σκύλες»).
Το 2016, το ισπανικό αριστερό κόμμα Podemos υπέβαλε αίτημα στην κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι, προτείνοντας να ζητήσει η Ισπανία συγνώμη από τους αραβικούς λαούς για την εκδίωξη των κατακτητών προγόνων τους από τη χώρα, το 1432! Το 2017 στις ΗΠΑ, ένα ζευγάρι Λευκών Αμερικανών που διατηρούσε μια καντίνα η οποία σέρβιρε μπουρίτος και κάποιες άλλες μεξικανικές σπεσιαλιτέ, δέχτηκε απειλές από την μεξικανική κοινότητα της περιοχής και αναγκάστηκε να αλλάξει το μενού!
Το 2018, στην παράσταση της «Κάρμεν» του Μπιζέ στην Όπερα της Φλωρεντίας, ο σκηνοθέτης Λεό Μουσκάτο, προκειμένου να μην πεθάνει η γυναίκα και τσιγγάνα ηρωίδα, όπως αναφέρει το λιμπρέτο, αποφάσισε να αλλάξει την ιστορία και να σκοτώσει εκείνη τον δον Χοσέ, τον άντρα που την πολιορκούσε! «Στην εποχή μας, που μαστίζεται από τη βία κατά των γυναικών, είναι απαράδεκτο να χειροκροτούμε στην Όπερα τη δολοφονία μιας τσιγγάνας», δήλωσε στα ΜΜΕ!
Τον Νοέμβριο του 2019, το γαλλικό κανάλι France Culture μετέδωσε ένα ντοκυμαντέρ για την αρχαία Ελλάδα, που υλοποιήθηκε υπό την επιμέλεια του Βρετανού ιστορικού Φίλιπ Τζόκεϋ. Σε κάποιο σημείο ακούγεται η εξωφρενική και ατεκμηρίωτη θέση ότι, για μεγάλο διάστημα, οι ιστορικοί της Δύσης απέκρυπταν το γεγονός ότι τα ελληνικά αγάλματα ήταν αρχικά χρωματισμένα, για να υποδείξουν έτσι, εμμέσως πλην σαφώς, την ανωτερότητα του λευκού χρώματος, και κατ’ επέκταση των Λευκών κληρονόμων του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού!
Το 2020, στις ΗΠΑ, τέσσερις φοιτήτριες και αθλήτριες μήνυσαν την «Ένωση Σχολείων του Κονέκτικατ» και το «Διασχολικό Αθλητικό Συνέδριο του Κονέκτικατ», με στόχο να ανατρέψουν μια πολιτική που επιτρέπει στους τρανσέξουαλ αθλητές να αγωνίζονται σύμφωνα με την ταυτότητα φύλου τους και όχι με το βιολογικό τους φύλο. Μία από αυτές, η Τσέλσι Μίτσελ, δήλωσε: «Δύο μόνο τρανς αθλήτριες κέρδιζαν όλους τους αγώνες. Παρ’ όλο που ήταν μόνο δύο, πήραν συνολικά 15 πολιτειακά πρωταθλήματα από άλλα κορίτσια – και υπήρχαν 85 κορίτσια που επηρεάστηκαν άμεσα από την παρουσία τους στους αγώνες». Η ίδια έχασε δύο βραβεία, τέσσερα πολιτειακά πρωταθλήματα κοριτσιών, και την υποτροφία που δίνεται λόγω αθλητικών επιδόσεων.
Το 2021, σε μια αντιρατσιστική διαδήλωση που έγινε στο Παρίσι, ένας μαύρος αστυνομικός αποδοκιμάστηκε έντονα από το πλήθος ως «πουλημένος». «Δεν ντρέπεσαι να είσαι με το μέρος τους, προδότη της φυλής σου», του φώναζαν! Ποιος φανταζόταν ότι, εβδομήντα πέντε χρόνια μετά από την κατάρρευση του ρατσιστικού ναζισμού στην Ευρώπη, θα ακουγόταν αυτή η φράση, και μάλιστα εν μέσω μιας αντιρατσιστικής διαδήλωσης!
Αυτά τα έξι απίστευτα περιστατικά είναι μόνο ένα μικρό δείγμα από την αφάνταστα μεγάλη έκταση και ένταση που έχει πάρει το φαινόμενο της πολιτικής ορθότητας στη Δύση, καθώς και οι πρακτικές Ιεράς Εξέτασης που τη συνοδεύουν.
Λίγη προϊστορία: ο πολιτισμικός μαρξισμός.
Περί τα μέσα του 20υ αιώνα, όταν η κατά Μαρξ επαναστατική τάξη του προλεταριάτου μειώθηκε αριθμητικά (λόγω της τεχνολογικής ανάπτυξης), αναβαθμίστηκε οικονομικά (λόγω της οικονομικής ανάπτυξης και του συνδικαλισμού), και δεν έδειχνε πλέον ιδιαίτερο επαναστατικό ζήλο, η Αριστερά άρχισε να αναζητά νέες σημαίες αγώνων και μοχλούς πίεσης στο εσωτερικό του αντίπαλου καπιταλιστικού συστήματος. Υπό τα διδάγματα της αναθεωρητικής μαρξιστικής Σχολής της Φρανκφούρτης (Χορκχάιμερ, Αντόρνο, Μαρκούζε, κ.ά.) δόθηκε έμφαση στις διάφορες καταπιεσμένες μειονότητες (γυναίκες, εθνοτικές ομάδες, ομοφυλόφιλοι, μετανάστες, κλπ.).
O Χέρμπερτ Μαρκούζε, ο οποίος στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τη δεκαετία του 1970, αποτελούσε έναν από τους σημαντικότερους θεωρητικούς και έγινε γνωστός ως «ο πατέρας της Νέας Αριστεράς», καθώς και των φοιτητικών κινημάτων στη Γερμανία, στη Γαλλία και στις ΗΠΑ, υποστήριζε «μια συμμαχία μαύρων φοιτητών, φεμινιστριών γυναικών και ομοφυλόφιλων» ως αιχμή του δόρατος μιας πολιτιστικής επανάστασης και ανατροπής. Εκείνη η προσαρμοσμένη στις νέες συνθήκες ανάγνωση του Μαρξ ονομάστηκε «πολιτισμικός μαρξισμός» και σε αυτόν ανάγονται οι ρίζες του κινήματος της πολιτικής ορθότητας.
Αρχικά ο όρος «πολιτισμικός μαρξισμός» είχε μικρή ακαδημαϊκή χρήση, εντός του πεδίου των «πολιτισμικών σπουδών» όπου αναφερόταν στην κριτική που ασκούσε η Σχολή της Φρανκφούρτης στη βιομηχανία πολιτισμού της δυτικής κοινωνίας, η οποία ήταν ικανή να αντικειμενοποιήσει (μαρξιστικός όρος, σύμφωνα με τον οποίο τα αντικείμενα λαμβάνουν υποκειμενική διάσταση και το αντίστροφο) τις ανθρώπινες ανάγκες, εμποδίζοντας τα άτομα να αναπτύξουν ανθρώπινες αξίες.
Ο Βρετανός θεωρητικός Ρίτσαρντ Χόγκαρτ ανέπτυξε την θεωρία του «Βρετανικού Πολιτισμικού Μαρξισμού», προτείνοντας αντίσταση στην μαζικοποίηση και έμφαση στις τοπικές κουλτούρες και απορρίπτοντας την τάση εμπορευματοποίησης, η οποία εκφραζόταν από τον χαμηλής ποιότητας Τύπο, τη διαφήμιση, και τις κινηματογραφικές ταινίες της βιομηχανίας του Χόλυγουντ. Ο όρος παρέμεινε σε περιορισμένη ακαδημαϊκή χρήση μέχρι τα τέλη του 1990, όταν κάποιοι θεωρητικοί τον επανέφεραν για να περιγράψουν εκείνο που έβλεπαν ως «πολιτισμική μάχη», δηλαδή οι ίδιοι θεωρητικοί που ανέλυαν και έκαναν κριτική στην «μαζικοποίηση» και στον μαζικό έλεγχο μέσω της εμπορευματοποίησης και των ΜΜΕ, στην πραγματικότητα ενορχήστρωναν την δική τους επίθεση στη δυτική κοινωνία, χρησιμοποιώντας την «αντικουλτούρα» (χαμηλής ποιότητας στρατευμένα πολιτιστικά προϊόντα), την «πολυπολιτισμικότητα» (κοινωνίες-χωνευτήρια), τις «προοδευτικές πολιτικές» και την «πολιτική ορθότητα» (υπεράσπιση των διαφόρων μειονοτήτων) ως μέσα τους.
Συγκεκριμένα, ο σκοπός της δημιουργίας αυτής της πολιτικής φιλοσοφίας είναι η καταστροφή των πυλώνων της δυτικής κοινωνίας, της φυλής, της εθνικότητας, της χριστιανικής θρησκείας, του ευρωπαϊκού πολιτισμού και της παραδοσιακής οικογένειας, ώστε να μπορέσουν να επιβάλουν μια σύγχρονη και εξελιγμένη μορφή δικτατορίας του προλεταριάτου.
Πολυπολιτισμός, η Νέα Ουτοπία.
Η πολύ δημοφιλής Νέα Ουτοπία, μετά από εκείνη της Κομμουνιστικής Κοινωνίας (η οποία θάφτηκε στα ερείπια των μαρξιστικών πειραμάτων, που έφτασαν μόνο μέχρι τον προβληματικό σοσιαλισμό), την οποία εκτός από τους αριστερούς υποστηρίζουν και οι νεοφιλελεύθεροι, είναι η Πολυπολιτισμική Κοινωνία. Κι ενώ η Ιστορία και η καθημερινή εμπειρία αποδεικνύουν ότι ο δήθεν-sapiens είναι ένα είδος ελάχιστα ανεκτικό στις όποιες διαφορετικότητες, κάποιοι αφελείς πιστεύουν ότι βάζοντας μαζί ανθρώπους από διαφορετικές φυλές, θρησκείες, και πολιτισμούς, αυτοί θα μάθουν να συμβιώνουν αρμονικά! Δηλαδή, ενώ η Ιστορία και η εμπειρία δείχνουν ότι βασικός παράγοντας της κοινωνικής ειρήνης είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ομοιογένεια μιας κοινωνίας (φυλετική, θρησκευτική, πολιτισμική), κάποιοι ισχυρίζονται το εντελώς αντίθετο!
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενδοφυλετικής βίας είναι η περίπτωση της Λιβερίας. Όταν πρώην Αμερικανοί σκλάβοι άρχισαν να επιστρέφουν στην Αφρική, το 1822, για να ιδρύσουν τελικά το 1847 τη Λιβερία, την πρώτη ανεξάρτητη δημοκρατία της Μαύρης Ηπείρου, φέρονταν στους αυτόχθονες σαν ανελέητοι αφέντες, καθώς ήθελαν να τους επιβάλλουν τις ίδιες συνθήκες καταναγκαστικής εργασίας από τις οποίες είχαν κατορθώσει να ξεφύγουν οι ίδιοι. Ο αιματηρός εμφύλιος που ξέσπασε το 1970 είχε τις ρίζες του σε εκείνη την περίοδο. Γενικά, στην Αφρική οι Αφροαμερικανοί αντιμετωπίζονται όπως οι Λευκοί, επειδή είναι πιο πλούσιοι και αλαζόνες.
Στην πολυπολιτισμική Σουηδία, εκτός από τα γενικότερα προβλήματα συνύπαρξης Σουηδών και μεταναστών, στο ιδιαίτερα πολυεθνικό Μάλμε πολλές εθνότητες είναι στα πρόθυρα πολέμου μεταξύ τους, γεγονός που οδήγησε τον πρέσβη της Γαλλίας, Πιερ Μπρονσάρ, να αναρωτηθεί:
«Άραγε, είναι λογικό να θεωρούμε ότι Σκανδιναβοί λογιστές και μαχητές Παστούν, Βρετανοί εργάτες και Σομαλοί αγρότες μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά και να ενθαρρυνθούν οι μεταξύ τους γάμοι; Εγώ απαντώ “όχι”, αλλά τα ισχύοντα δόγματα δεν παύουν να ψιθυρίζουν, όπως ο υποβολέας στο θέατρο, ότι πρέπει να απαντήσουμε “ναι”».
Επίσης, λόγω του γεγονότος ότι η μεγαλύτερη ομάδα των μεταναστών είναι Άραβες μουσουλμάνοι και άκρως εχθρικοί προς τους Εβραίους, η πολύ παλιά εβραϊκή κοινότητα της πόλης φθίνει συνέχεια. Πολλά εβραιόπουλα δεν μπορούν να πηγαίνουν σε σχολεία με μουσουλμανική πλειοψηφία, επειδή γίνονται αντικείμενο μπούλινγκ, και σε κάποια από αυτά τα σχολεία δεν διδάσκεται το Ολοκαύτωμα!
Και φυσικά, αν υπάρχουν προβλήματα στην ήδη διαφαινόμενη αποτυχία του πολυπολιτισμικού πειράματος, γι’ αυτό φταίει ο βασικός ένοχος, σύμφωνα με την ορθοπολιτική παράνοια, ο Λευκός άνδρας. Οι ορθοπολιτικοί ισχυρίζονται ότι ο Λευκός δεν μπορεί να κατανοήσει τον Άλλον, αλλά εδώ τίθεται και το αντίστροφο και γενικό ερώτημα, αν ο Άλλος κατανοεί τον Λευκό ή τους υπόλοιπους διαφορετικούς του: ο Αφρικανός τους Ινδιάνους της Αμερικής, ο Ινδός τους Παπούα της Νέας Γουϊνέας, ο Κινέζος τους Πολυνήσιους Μαορί, κ.ο.κ. Εξ άλλου, αυτή η δυσκολία κατανόησης υπάρχει και μεταξύ των Λευκών Ευρωπαίων: πόσο κατανοούν οι Ρομά της Κεντρικής Ευρώπης τους Ισλανδούς, οι Φινλανδοί τους Μαλτέζους, οι Βάσκοι τους Σαάμι του σκανδιναβικού Βορρά, κ.ο.κ;
Επίσης, πολύ συχνά προσπάθειες που γίνονται για την επίτευξη της πολυπολιτισμικής συνύπαρξης μετατρέπονται σε μπούμερανγκ. Το 2011 βγήκε στους κινηματογράφους η γαλλική ταινία «Άθικτοι» η οποία γνώρισε τεράστια επιτυχία. Ένας πλούσιος τετραπληγικός Γάλλος προσλαμβάνει ως φροντιστή έναν νεαρό Σενεγαλέζο που μόλις αποφυλακίστηκε, ύστερα από μια ένοπλη ληστεία για την οποία είχε καταδικαστεί. Ανάμεσα στους δύο άντρες γεννιέται μια συγκινητική φιλία. Παρά το γεγονός ότι η ταινία είναι ένα εγκώμιο στην ανοχή και στο χιούμορ ενάντια στις προκαταλήψεις, ωστόσο πολλοί κατηγόρησαν τους δημιουργούς της ότι «φλερτάρουν με έναν ρατσισμό αντάξιο του μπαρμπα-Θωμά» και χαρακτήρισαν τον μαύρο ηθοποιό «κατοικίδιο πίθηκο που μαθαίνει στον μαγκωμένο Λευκό πώς να διασκεδάζει»!
Από τη δικτατορία της πλειοψηφίας στη δικτατορία των μειονοτήτων.
Αποτέλεσμα αυτής της παρανοϊκής ιδεολογικής αντίληψης ήταν να περάσουμε σταδιακά από την αποδεκτή δημοκρατική δικτατορία της πλειοψηφίας, στη δικτατορία των διαφόρων μειοψηφιών. Οι πάσης φύσεως μειονότητες (από τα ΑΜΕΑ, μέχρι τους ισλαμοφασίστες) ανακηρύχθηκαν σε πρωταρχικής σημασίας κοινωνικές ομάδες και ιερές αγελάδες, που πρέπει να βρίσκονται, τόσο στις προτεραιότητες της Πολιτείας, όσο και στο απυρόβλητο κάθε κριτικής.
Αποτέλεσμα ήταν, από τη μια οι μειονότητες να απαιτούν και να κερδίζουν οποιαδήποτε τρέλα τους περνάει από το μυαλό (π.χ. γάμος ομοφυλόφιλων και υιοθέτηση παιδιών), και από την άλλη να προκύψουν ένα σωρό δυσφημιστικοί νεολογισμοί για όσους διαφωνούν με αυτή τη νέα κοινωνική νοσηρή πραγματικότητα: ομοφοβικός, τρανσφοβικός, ισλαμοφοβικός,, κλπ. – με τον περιεκτικό κι ευρέως χρησιμοποιούμενο από τους ορθοπολιτικούς γενικό όρο «ρατσιστής» να τους περιλαμβάνει όλους. Το επόμενο στάδιο ήταν εκείνο της «κουλτούρας της ακύρωσης» (cancel culture): οτιδήποτε δεν αρέσει στην ορθοπολιτική Ιερά Εξέταση χαρακτηρίζεται με τους ανωτέρω όρους και γίνεται αντικείμενο επίθεσης, φίμωσης, δικαστικής δίωξης, «διόρθωσης».
Από τις φεμινίστριες στο MeToo.
Η πρώτη και πιο ενεργή ομάδα που προέκυψε, από τη χρονική περίοδο των διεκδικήσεων της δεκαετίας του ’60, ήταν το φεμινιστικό κίνημα. Σε μια πρώτη φάση τα γυναικεία αιτήματα ήταν μέσα στα λογικά πλαίσια της ισότητας και της ισονομίας των δύο φύλων. Γρήγορα κάποιες από αυτές προχώρησαν στη φάση του Ριζοσπαστικού Φεμινισμού, ο οποίος πιστεύει ότι το κίνημα πρέπει να συγκροτείται αυτόνομα και μόνο από γυναίκες. Οι οπαδοί αυτής της σχολής βάλλουν κατά της πατριαρχίας και των ανδροκεντρικών και ανδροκρατούμενων θεσμών και επικρίνουν τους άνδρες, επειδή όλοι τους επωφελούνται, λίγο-πολύ, από την καταπίεση των γυναικών. Έτσι, όλες συμφωνούν ότι είναι αναγκαίος ένας κάποιος διαχωρισμός, μια χωριστική συγκρότηση. Μερικές το βλέπουν ως ένα προσωρινό στάδιο, άλλες ως το πρώτο βήμα προς μία κοινωνία γυναικών.
Οι Ριζοσπάστριες Φεμινίστριες δημιουργούν φεμινιστικές εναλλακτικές δραστηριότητες: από χωριστές κοινότητες γυναικών και επιχειρήσεις –όπως καφενεία, βιβλιοπωλεία και δισκογραφικές εταιρείες– μέχρι νέα θρησκευτικά σχήματα και υπηρεσίες υγείας, με στόχο την ανάδειξη ενός γυναικείου πολιτισμού. Ακολουθεί ο Λεσβιακός Φεμινισμός, που εμφανίζεται στα τέλη της δεκαετίας του ’70, αρχές της δεκαετίας του ’80, και ο οποίος υποστηρίζει ότι καμία γυναίκα που έχει οποιαδήποτε συναισθηματική ή ερωτική σχέση με άνδρες δεν μπορεί να είναι αληθινή φεμινίστρια.
Άλλες δεν στρέφονται απλά ενάντια στον θεσμό της ετεροφυλοφιλίας, αλλά θεωρούν ότι η σεξουαλική σχέση ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα είναι εκ των πραγμάτων καταναγκαστική και οδηγεί στην καταπίεση των γυναικών. Κάποιες άλλες πιστεύουν ότι όλες οι γυναίκες είναι ομοφυλόφιλες, αλλά εμποδίζονται εξ αιτίας του εξαναγκαστικού ετεροφυλοφιλικού προσανατολισμού που επιβάλλει η πατριαρχική κοινωνία.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να αναπτυχθεί, σε ένα υπολογίσιμο ποσοστό του γυναικείου πληθυσμού, μια μίσανδρη τάση που στόχο έχει τον λευκό άνδρα, το επονομαζόμενο «τοξικό αρσενικό», ο οποίος είναι ο τέλειος ένοχος: εκπρόσωπος του δυτικού καπιταλισμού, της αποικιοκρατίας και της πατριαρχίας, εμμονικός με το σεξ και δυνητικός βιαστής. Ο λευκός άντρας είναι συνεχώς στο στόχαστρο των φεμινιστριών με οποιαδήποτε κατηγορία μπορεί να φανταστεί κανείς – ακόμη και η μπίρα που ήπιε μονορούφι ο πρόεδρος Μακρόν, όταν επισκέφτηκε μια ομάδα ράγκμπυ στα αποδυτήρια, θεωρήθηκε δείγμα «τοξικής αρρενωπότητας»!
Οι συνέπειες είναι ένας ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός γυναικών να θυμάται και να καταγγέλλει από σεξουαλικές παρενοχλήσεις μέχρι βιασμούς, που (υποτίθεται ότι) έλαβαν χώρα συχνά δεκαετίες πριν, να προσφεύγει στα δικαστήρια και να δικαιώνεται. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι η τελευταία φάση αυτής της τάσης του μίσανδρου ριζοσπαστικού φεμινισμού είναι το κίνημα MeToo. Φυσικά, η πολύ μεγαλύτερη καταπίεση που ασκούν στις γυναίκες οι άνδρες άλλων χωρών και πολιτισμών (Άραβες, μουσουλμάνοι) φαίνεται να είναι εντελώς ανύπαρκτη γι’ αυτές τις μαινόμενες αμαζόνες, κι αυτό εξ αιτίας της αριστερής προέλευσης που έχει η ιδεολογία τους.
Φύλα: από τη βιολογική διακριτότητα στην κοινωνική ρευστότητα.
Η πρώτη φάση, στο θέμα του μέχρι πρόσφατα μοναδικού «τρίτου φύλου» από όσους ανήκαν σε αυτό, ήταν ο αγώνας για την αποδοχή τους από την κοινωνία, που μέχρι τότε τους απέρριπτε και τους είχε περιθωριοποιήσει (παλιότερα και ποινικοποιήσει). Στη συνέχεια επήλθε (όπως δυστυχώς γίνεται πάντα) επέκταση του πεδίου της πάλης, και τα επί πλέον φύλα έγιναν… 72 (μέχρι νεωτέρας)!
Το φύλο δεν θεωρείται πλέον ως μια δυαδική έννοια σύμφωνα με την οποία μπορεί κανείς να είναι αρσενικό ή θηλυκό, αλλά έχει μετατραπεί σε ένα ευρύ φάσμα δυνατοτήτων μέσα από το οποίο μπορεί κάποιος να αυτοπροσδιοριστεί κατ’ επιλογή. Ο όρος «ταυτότητα φύλου» σημαίνει τον τρόπο με τον οποίο ένα άτομο αυτοπροσδιορίζεται σχετικά με το φύλο του, το οποίο μπορεί να είναι ανεξάρτητο από την βιολογία και την ανατομία του. Έτσι, μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ως αρσενικό, θηλυκό, κανένα, και τα δύο ή ως κάποια άλλη από τις 72+ κατηγορίες!
Μια άλλη εξωφρενική απαίτηση ήταν, τη στιγμή που όλα αυτά τα φύλα είναι περήφανα για τη διαφορετικότητά τους και αρχικά απέρριπταν τις αστικές αξίες και τον γάμο (λόγω αριστερής ιδεολογίας), όταν ξαφνικά άρχισαν να αποζητούν την «κανονικοποίηση» τους και να απαιτούν όχι μόνο να παντρεύονται (το «σύμφωνο συμβίωσης» δεν ήταν αρκετό) αλλά να υιοθετούν (ή να αποκτούν με τεχνητούς τρόπους) παιδιά!
Και φυσικά σε πολλές χώρες (ξεκινώντας από τις πιο «προοδευτικές») τα αιτήματα αυτά άρχισαν να ικανοποιούνται! Η όλη κατάσταση έχει διάφορα κωμικοτραγικά παρατράγουδα στην καθημερινή ζωή, όπως είναι η ετήσια πορνοκίτς παρέλαση ονόματι «Gay Pride Parade», η αντικατάσταση, στα διάφορα σχετικά με τα παιδιά έγγραφα, των όρων «πατέρας», «μητέρα» με τα «γονέας 1», «γονέας 2», η εμφάνιση και τρίτης κατηγορίας κοινόχρηστης τουαλέτας («διαφυλικής») εκτός από τις γνωστές «ανδρών», γυναικών», η εξοικείωση παιδιών του Νηπιαγωγείου και του Δημοτικού με drag queens, κλπ!
Παραδόξως, είναι εντελώς ανύπαρκτη η επιθυμία διερεύνησης, από κυβερνήσεις και αρμόδιους φορείς, αυτού του φαινομένου που παρουσιάστηκε στις δυτικές κοινωνίες. Πώς εξηγείται αυτός ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων που πάσχουν από «δυσφορία/διαταραχή φύλου» και δηλώνουν ότι ανήκουν σε κάποιο από τα 72 φύλα που οι ίδιοι επινόησαν; Είναι λόγω κάποιας (ακόμη ανεξήγητης) εσωτερικής διεργασίας ή από απλό μιμητισμό (ως γνωστόν ο άνθρωπος είναι ένα άκρως μιμητικό ον); Υπήρχαν από πάντα αλλά κρύβονταν, λόγω του φόβου της κοινωνικής κατακραυγής; Γιατί εκτός Δύσης (Αφρική, Ασία) αυτό το φαινόμενο είναι ανύπαρκτο ή περιορισμένο; Αλλά φυσικά ποιος έχασε τη λογική, για να τη βρει ο δήθεν-sapiens και να διερευνήσει το κεντρικό ερώτημα αυτού του τόσο σημαντικού θέματος;! Όχι στον φασισμό, ναι στον ισλαμοφασισμό.
Ένα άλλο αντιφατικό και παράδοξο φαινόμενο είναι η αποδοχή του ισλαμοφασισμού από τους ορθοπολιτικούς. Εδώ, μάλιστα, υπάρχει μια ευρύτερη αντίφαση: ενώ οι ίδιοι είναι οπαδοί του ερυθρού φασισμού (αριστερή δικτατορία), πνέουν τα μένεα κατά του φαιού φασισμού, και παράλληλα (κι ενώ είναι κατά των θρησκειών) υπερασπίζονται τον ισλαμοφασισμό!
Για τον μεν δικό τους φασισμό πιστεύουν ότι είναι για το καλό της κοινωνίας (σε αντίθεση με τον φαιό), για τον δε ισλαμοφασισμό, που απορρίπτει όλα όσα υπερασπίζονται (ισότητα ανδρών-γυναικών, αναγνώριση και προστασία των ΛΟΑΤΚΙ, κλπ.), για την τεράστια καταπίεση των μουσουλμάνων γυναικών (μπούρκα, κλειτοριδεκτομή, εξαναγκαστικοί γάμοι ανήλικων κοριτσιών, άνιση μεταχείριση από τον νόμο, κλπ.) και για την έλλειψη ανεκτικότητας προς τις άλλες θρησκείες και τις όποιες διαφορετικότητες, έχουν αόριστα και γελοία επιχειρήματα του τύπου, «είναι η θρησκεία τους», «είναι η κουλτούρα τους», κλπ!
Η εναντίωσή τους στην περίφημη «ρητορική του μίσους» σταματάει στην πόρτα του Ισλάμ, με αποτέλεσμα να είναι ανύπαρκτοι γι’ αυτούς οι ουκ ολίγοι μουλάδες και μουσουλμάνοι «διανοούμενοι» που ζουν στη Δύση κι επιδίδονται σε μια ρητορική του μίσους κατά του δυτικού πολιτισμού! Το αποτέλεσμα είναι να λειτουργούν ως Πέμπτη Φάλαγγα για τη Δύση, υπερασπιζόμενοι τόσο την ισλαμοφασιστική εισβολή, όσο και τη διάβρωση του δυτικού τρόπου ζωής από τους μουσουλμάνους, κι ενθαρρύνοντας τις συνεχείς κι ενοχλητικές διεκδικήσεις τους.
Ένα κλασικό παράδειγμα είναι αυτό που συμβαίνει συστηματικά με την εστίαση στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και στα Πανεπιστήμια, μόλις ο αριθμός τους αρχίζει να γίνεται αισθητός. Στην αρχή, μέσα στα πλαίσια της ισότητας και της ισονομίας, απαιτούν να προστεθούν και τα φαγητά χαλάλ που προβλέπονται από τη θρησκεία τους. Μόλις το πετύχουν αυτό, αρχίζουν να διαμαρτύρονται επειδή υπάρχουν πράγματα που απαγορεύει η θρησκεία τους (χοιρινό, αλκοόλ, κλπ.) και πετυχαίνουν την απόσυρσή τους!
Με τον ίδιο εκβιαστικό τρόπο διώχνουν κατοίκους από περιοχές, που αρχίζουν να τις καταλαμβάνουν σταδιακά, και να τις μετατρέπουν στο τέλος σε μουσουλμανικά γκέτο! Επίσης, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πλέον τζαμιά σε ολόκληρη τη Δύση, πολύ συχνά κλείνουν προκλητικά κεντρικούς δρόμους στις πόλεις ή χρησιμοποιούν πολυσύχναστες πλατείες για να προσευχηθούν ομαδικά! Σε κάποιες χώρες, παρά το γεγονός ότι απαγορεύεται η επίδειξη θρησκευτικών συμβόλων (νικάμπ, μπούρκα), παραβαίνουν προκλητικά τον νόμο, βασιζόμενοι στον μεγάλο αριθμό τους και στην επιείκεια των δικαστών – επειδή φοβούνται μήπως χαρακτηριστούν ρατσιστές! Σε πολλές μουσουλμανικές κοινότητες εφαρμόζεται παράνομα ο νόμος της σαρία!
Δυστυχώς, αυτός ο απαράδεκτος ισλαμικός εκφασισμός της ζωής στη Δύση όχι μόνο δεν ενοχλεί στο ελάχιστο τους ορθοπολιτικούς, αλλά τον υπερασπίζονται μάλιστα με ζήλο! Η ορθοπολιτική επιρροή στη λειτουργία της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης. Στη Γαλλία η Αστυνομία, μέχρι το 1980, εφάρμοζε τη βίαιη καταστολή, ακόμη και με αληθινά πυρά. Στα βίαια γεγονότα του Μάη του ’68 που κράτησαν εβδομάδες, μόνο χάρη στις ικανότητες του τότε διευθυντή της Αστυνομίας Μωρίς Γκριμώ, αποφεύχθηκε το μακελειό, και ο μοναδικός νεκρός ήταν ένα φοιτητής που πήδηξε στον Σηκουάνα για να ξεφύγει από τους αστυνομικούς.
Ύστερα από τη νίκη των σοσιαλιστών, το 1981, και την προεδρία του Μιτεράν, η πολιτική άλλαξε, η Αστυνομία σταδιακά μαλάκωσε, με αποτέλεσμα οι παραβάτες να γίνονται ολοένα και πιο βίαιοι, μη διστάζοντας να πετροβολήσουν, να σκοτώσουν ή να λυντσάρουν εργαζόμενους, οδηγούς λεωφορείων, πυροσβέστες, δημάρχους ή και απλούς πολίτες. Οργισμένοι νέοι, παρακινούμενοι από το μίσος τους για τους ένστολους, έχουν πλέον αποθρασυνθεί, δέρνουν κα κακοποιούν με κάθε ευκαιρία, σίγουροι πως οι δικαστές, φοβούμενοι μήπως κατηγορηθούν για ρατσισμό, θα τους αθωώσουν ή θα τους επιβάλλον ελαφρές ποινές (και εξ αιτίας του φόβου προσωπικών αντιποίνων ή μαζικών αντιδράσεων κι επεισοδίων). Υπάρχουν στη χώρα δεκάδες οργανώσεις αντι- κάτι που λειτουργούν ως αδυσώπητοι Ιεροεξεταστές της πολιτικής ορθότητας: MRAP, LICRA, Ligue des Droits de l’Homme, SOS Racisme, CRAN, CCIF, Brigade Anti-negrophobie, Tribu Ka, κλπ.
Φυσικά, η κατάσταση είναι παρόμοια στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Στην Αγγλία, μεταξύ 1997 και 2013, μια συμμορία Πακιστανών απήγαγε, νάρκωσε και κακοποίησε σεξουαλικά συνολικά 1.000 λευκές κυρίως ανήλικες. Ένα από τα μεγαλύτερα δίκτυα παιδεραστίας που αποκαλύφθηκαν ποτέ στη χώρα κατάφερνε να επιβιώνει, εξ αιτίας της ολιγωρίας των κοινωνικών υπηρεσιών και της Αστυνομίας, που φοβούνταν μήπως κατηγορηθούν για ρατσισμό. Χρειάστηκε να περάσουν δέκα χρόνια, να δολοφονηθούν δύο παιδιά και η μητέρα τους για να ξεκινήσει η διερεύνηση της υπόθεσης!
Ένα άλλο θέμα που έχει σχέση με τη Δικαιοσύνη, είναι οι καταγγελίες και οι μηνύσεις που κάνουν διάφορες, επώνυμες κι ανώνυμες γυναίκες κατά επώνυμων αντρών για σεξουαλική παρενόχληση και βιασμό, με καθυστέρηση συχνά δεκαετιών, και σε πολλές περιπτώσεις κερδίζουν τη δίκη.
Τα εύλογα ερωτήματα που τίθενται εδώ είναι: 1) γιατί η καταγγελία γίνεται με τόσο μεγάλη χρονική καθυστέρηση (η δικαιολογία ότι οι παθούσες ντρέπονταν να το καταγγείλουν όλα αυτά τα χρόνια και ξαφνικά μια μέρα σταμάτησαν να ντρέπονται είναι για γέλια). 2) Πώς μπορεί να αποδειχτεί η κατηγορία; Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχουν μάρτυρες, και ειδικότερα στην περίπτωση του βιασμού πρέπει να υπάρχει κάποια ιατρική γνωμάτευση που να το αποδεικνύει. 3) Ο βιασμός είναι βαρύ παράπτωμα και υποθέτω ότι δεν υπάρχει χρονικό όριο παραγραφής, αλλά στην περίπτωση της απλής σεξουαλικής παρενόχλησης πώς είναι δυνατόν να γίνονται δεκτές προσφυγές μετά από την παρέλευση πολλών ετών; Φυσικά αυτή η πρακτική, λόγω της ευνοϊκής μεταχείρισης των καταγγελλουσών από τη Δικαιοσύνη, συχνά χρησιμοποιείται για τη δυσφήμιση κάποιων αντρών λόγω προσωπικών διαφορών.
Η ορθοπολιτική αναθεώρηση της Ιστορίας και του Πολιτισμού.
Μια άλλη αγαπημένα ενασχόληση των ορθοπολιτικών είναι η αναθεώρηση, η «διόρθωση», ακόμη και η ακύρωση ιστορικών γεγονότων και έργων της πολιτισμικής παραγωγής. Κι ενώ το δουλεμπόριο των Λευκών βρίσκεται συνεχώς και αναδρομικά στο στόχαστρο των ορθοπολιτικών, παράλληλα αποσιωπάται πλήρως το αραβικό δουλεμπόριο, που διήρκεσε για πολύ μεγαλύτερο διάστημα (7 ος -20 ος αιώνας) και είχε έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων.
Πολύ συχνά η τζιχάντ ήταν ένα απλό πρόσχημα για τη δημιουργία και την εκμετάλλευση σκλάβων. Ολόκληροι πολιτισμοί ρημάχτηκαν και αυτοκρατορίες καταστράφηκαν (όπως εκείνη της Γκάνας, τον 11 ο αιώνα). Οι «κυνηγοί», συχνά με τη συνεργασία Ευρωπαίων τυχοδιωκτών, οργάνωναν εξορμήσεις στην καρδιά της Μαύρης Ηπείρου. Τα χωριά περικυκλώνονταν, η γύρω σαβάνα πυρπολείτο, για να μην μπορούν να ξεφύγουν οι κάτοικοι, οι ηλικιωμένοι και οι άρρωστοι εξοντώνονταν. Τα νεαρά αγόρια ευνουχίζονταν από Κόπτες μοναχούς, επειδή η μουσουλμανική θρησκεία απαγορεύει αυτή την πρακτική. Δεδομένων των συνθηκών μέσα στις οποίες γίνονταν οι επεμβάσεις, και τις μολύνσεις που ακολουθούσαν, το 80% των ευνουχισμένων πέθαινε μέσα στις επόμενες μέρες.
Το 2008 εκδόθηκε στη Γαλλία ένα βιβλίο του ιστορικού Συλβαίν Γκούγκενχαϊμ, με τίτλο «Ο Αριστοτέλης στο Όρος Σαιν-Μισέλ». Ο συγγραφέας αποδείκνυε, φυσικά με στοιχεία, πως η εκδοχή που είχε επικρατήσει μέχρι τότε, ότι δηλαδή η διάδοση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού στην Ευρώπη οφειλόταν κυρίως στους Άραβες, δεν ισχύει, διότι το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων μελετητών γι’ αυτόν, ακόμη και μετά από την κατάρρευση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δεν σταμάτησε ποτέ. Αμέσως, σύσσωμη η αριστερή διανόηση της χώρας ξεσηκώθηκε και χαρακτήρισε το βιβλίο «ρατσιστικό» και τον Γκούγκενχαϊμ «ρατσιστή»!
Στις ΗΠΑ βανδαλίζονται ή ανατρέπονται αγάλματα των θεμελιωτών της ανεξαρτησίας και της Δημοκρατίας της χώρας, επειδή ήταν ιδιοκτήτες σκλάβων! Πριν από μερικά χρόνια λογοκρίθηκε αναδρομικά ο Μαρκ Τουέην επειδή, στα δύο κλασικά έργα εφηβικής λογοτεχνίας που έγραψε («Τομ Σώγιερ» και «Χακ Φιν»), χρησιμοποιεί τη λέξη «νέγρος» και αυτή αντικαταστάθηκε από τη λέξη «έγχρωμος»! «Στο “Μόμπυ Ντικ” δεν υπάρχει ούτε μια γυναίκα, η πλοκή αγγίζει την εχθρότητα προς τα ζώα, και οι περισσότεροι μαύροι έχουν πνιγεί, πριν καν φτάσουμε στο κεφάλαιο 28», (αναφέρει άρθρο της New York Times)!
Σε κινηματογραφικές παραγωγές μυθολογικού και ιστορικού περιεχομένου, για τον ρόλο διάσημων Ελλήνων (Αχιλλέας, Κλεοπάτρα, κ.ά.) αρχίζουν να επιλέγονται μαύροι ηθοποιοί! Ολοένα και περισσότεροι (κλασικοί πλέον) ζωγράφοι μπαίνουν αναδρομικά στο στόχαστρο της ορθοπολιτικής Ιεράς Εξέτασης για σεξισμό, μισογυνισμό, παιδοφιλία, προτροπή στη βία, ρατσισμό, αποικιοκρατικό πνεύμα: Φραγκονάρ, Ρενουάρ, Γκωγκέν, Ντεγκά, Πικάσο, Σίλε, Μπαλτούς, κ.ά.
Ο Γάλλος ιστορικός Τέχνης, Ρεζίς Μισέλ, καταγγέλλει ότι, «σεξουαλική εμμονή της δυτικής Τέχνης είναι ο βιασμός»! Όλα αυτά θυμίζουν πλέον τη σταλινική περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης, όταν ο στενός συνεργάτης του Στάλιν, Ζντάνοφ, προωθούσε τον «σοσιαλιστικό ρεαλισμό» στην Τέχνη, ο οποίος αποσκοπούσε στη διαπαιδαγώγηση του προλεταριάτου και πολλοί καλλιτέχνες κατηγορήθηκαν για «στείρο φορμαλισμό» (Σοστακόβιτς, Προκόφιεφ, κ.ά.).
Το μεγαλείο, η ομορφιά, ενός έργου δεν έγκειται πλέον στην εφευρετικότητα, στην αισθητική πρωτοτυπία, αλλά στη συμμόρφωσή του με το κυρίαρχο ορθοπολιτικό δόγμα της εποχής. Δεν υπάρχουν πια αριστουργήματα, υπάρχουν μόνο έργα των ευνοούμενων της Δύσης, απαίσιων αποικιοκρατών, ρατσιστών, και φαλλοκρατών. Τα σπουδαία κείμενα μέσω των οποίων σφυρηλατήθηκαν η κριτική σκέψη και η χειραφέτηση του σύγχρονου ανθρώπου, ακόμη και ο αναστοχασμός του δυτικού πολιτισμού απορρίπτονται ή «διορθώνονται».
Εύλογα αναρωτιέται η Γαλλίδα συγγραφέας Μαζαρίν Πενζό:
«Και τι θα απογίνει η Τέχνη, μέσα σε όλα αυτά; Θεατρικά έργα όπου θα γίνεται κατήχηση με αναφορές στην πάλη του Καλού με το Κακό. Πίνακες που θα σέβονται την ισότητα με άντρες γυναίκες, μαύρους, λευκούς, γέρους, νέους, ανάπηρους, μέσα σε βιολογικούς σιτοβολώνες και αειφόρες καλλιέργειες ντομάτας;»!
Κλείνοντας, να πούμε συνοπτικά ότι η παρούσα πολλαπλή κρίση και παρακμή του δυτικού πολιτισμού (κοινωνική, πολιτισμική), που συντελείται υπό την (κατ)αιγίδα της μαρξιστικής ορθοπολιτικής παράνοιας, είναι μια από τις σοβαρότερες στην ιστορία του, και δυστυχώς δεν φαίνεται κανένα φως στον ορίζοντα!
