Ο Αριστοτέλης για αυτόν τον λόγο απεχθανόταν την δημοκρατία που κατά τον ίδιο σήμαινε οχλοκρατία [την αρνητική παραλλαγή της από τον ίδιο προτεινόμενης «Πολιτείας» (μείγμα ολιγαρχίας και δημοκρατίας)], διότι θεωρούσε ότι η μάζα των πολλών συνήθως είναι είτε αμόρφωτη είτε ανίκανη να γνωρίζει τα πολιτικά πράγματα και να παίρνει σωστές αποφάσεις και δίνει την εξουσία σε ανίκανους ή επικίνδυνους. Οπότε θεωρούσε ότι η δημοκρατία (οχλοκρατία) που άγεται και φέρεται από έναν όχλο ανώριμων πολιτικά ατόμων ήταν σύστημα που θέτει σε κίνδυνο την πολιτεία.
Ο πιο εύκολος τρόπος για να δημιουργήσει και να χειραγωγήσει κανείς τέτοια άτομα είναι η θρησκεία. Η θρησκεία απευθύνεται στο πιο ενδόμυχο και πιο πρωτόγονο συναίσθημα του ανθρώπου που έχει να κάνει με την ίδια του την ύπαρξη. Η θρησκεία απευθύνεται στους μεγαλύτερους φόβους του ανθρώπου και μπορεί να υπερφαλαγγίσει ακόμη και έναν ευφυή άνθρωπο, ενώ έναν λιγότερο ή καθόλου ευφυή τον καθιστά σε απόλυτο βαθμό πειθήνιο και τυφλό όργανο της εκάστοτε θρησκείας.
Από την άλλη, η ευφυία ή η ικανότητα μάθησης δεν είναι επίσης ικανές από μόνες να προστατέψουν έναν άνθρωπο από τα δίχτυα της πίστης που εφαρμόζει μια θρησκεία. Γιατί σε μια κοινωνία που οι άνθρωποι δέχονται την επιρροή της θρησκείας από την παιδική ηλικία, είτε με κατήχηση, είτε χωρίς ιδιαίτερη κατήχηση, υφίστανται μια νοητική διάβρωση. Άρα πρέπει να διαθέτει κανείς λογική ωριμότητα αλλά και ανεξάρτητη κριτική ικανότητα.
Όπου η θρησκεία και η πίστη σε κάποιον θεό παίζει σημαντικό ρόλο στην ζωή, όλοι υποβάλλονται κατά κανόνα ακούσια στο σύστημα που επικρατεί στην κοινωνία όπου ζουν. Άρα γίνονται αποδέκτες μιας πλύσης εγκεφάλου που είναι απόλυτη όταν την βιώνουν μέσα στην οικογένεια και στο περιβάλλον που ζουν και αναπτύσσονται. Δηλαδή η θρησκεία δεν είναι επιλογή, αλλά μια συμπεριφορά που επιβάλλεται.
Αυτό στα παλιότερα χρόνια ήταν μάλιστα αυτονόητο. Ειδικά μετά τον χριστιανισμό. Δεν μπορούσε κάποιος ούτε κατά διάνοια να αμφισβητήσει την χριστιανική πίστη της κοινωνίας όπου ζούσε. Χωρίς ατομικές ελευθερίες και χωρίς δημοκρατικές λειτουργίες, ο φασισμός της θρησκείας επιβάλλονταν ασυζητητί ως κάτι το φυσιολογικό!
Αυτό συνέβαινε σε όλες τις χριστιανικές χώρες μέχρι που άρχισε ο εκδημοκρατισμός των κοινωνιών στην Ευρώπη και ο άνθρωπος μπήκε ξανά στο επίκεντρο, με τον Διαφωτισμό, κάτι που είχε να συμβεί από τότε που καταλύθηκε ο αρχαίος ελληνικός κόσμος. Επίσης, η μεταρρύθμιση του Λούθηρου αναθεώρησε τον καθολικισμό της Ευρώπης και έτσι ο προτεσταντισμός οδήγησε πολλές ευρωπαϊκές χώρες σε έναν άλλου είδους «ευνουχισμένο» χριστιανισμό που δεν αποτελούσε πια ανάχωμα στην πρόοδο και την κοινωνική αλλαγή.
Σε αυτό οφείλουμε σήμερα τις ελευθερίες που απολαμβάνουμε. Πριν από αυτές τις αλλαγές οι χριστιανικές χώρες δεν διέφεραν στην θρησκευτική καταπίεση από κάποιες χώρες του Ισλάμ όπου εκεί είναι και σήμερα αδιανόητες οι κατακτήσεις που η Ευρώπη έχει ως δεδομένες. Δεν οφείλουμε λοιπόν στον χριστιανισμό αυτές τις ελευθερίες, αλλά στο ελληνικό πνεύμα που αναβίωσε στην Ευρώπη μετά την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό και παραμέρισε το εμπόδιο του χριστιανικού σκοταδισμού.
Η Ελλάδα που βρισκόταν υπό Οθωμανική κατοχή δεν βίωσε αυτόν τον Διαφωτισμό και έμεινε σε καθυστέρηση. Ακόμη και μετά την επανάσταση και την ανεξαρτησία οι ελάχιστοι Έλληνες διαφωτιστές πολεμήθηκαν από το χριστιανικό κατεστημένο και οι ιδέες τους δεν μπόρεσαν να περάσουν με ευρύτητα στον λαό που παρέμεινε στο έλεος του χριστιανορθόδοξου σκοταδισμού. Ακόμη και σήμερα, οι φανατικοί ανατολικοί χριστιανοί της Ελλάδας, στηλιτεύουν τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και τον αποκαλούν με μίσος «Διασκοτισμό», αφού θεωρούν ότι αυτοί είναι το μόνο αληθινό φως!
Ο χριστιανισμός είναι η απόλυτη διαστρέβλωση του φυσικού κόσμου μας και η τροχοπέδη της ανθρώπινης πνευματικότητας διότι η θρησκεία τους αυτή παραλύει και καθιστά τετραπληγικό κάθε υγιή νου.
Στην Ελλάδα μια σειρά από πράγματα έχουν καθυστερήσει επειδή ήταν αντίθετα με όσα γαλούχησε τον ελληνικό λαό η συμμορία των ρασοφόρων. Ο χριστιανομαθημένος αυτός λαός φέρει τα βαρίδια μιας μεσαιωνικής νοοτροπίας λόγω της χριστιανικής του αντι-παιδείας.
Μόλις τα τελευταία 50 χρόνια και κυρίως μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΕ άρχισε το κράτος και ο λαός να δέχεται πραγματικά τις επιρροές των Ευρωπαίων.
Η κακή νοοτροπία του νεοέλληνα ωστόσο παραμένει. Είναι από τους πιο διεφθαρμένους λαούς. Η ΕΕ έγινε μια πηγή χρήματος που κατασπαταλήθηκε. Η αξιοκρατία είναι ανέκδοτο. Το πελατειακό σύστημα και φυσικά ο κομματισμός είναι ο κανόνας.
Ο λαός που βιάστηκε από τον χριστιανισμό και έπειτα από τον οθωμανισμό χρειάζεται πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει για να αποτινάξει τα βάρβαρα ήθη. Τα βάρη που του φόρτωσαν οι πανούκλες του πνεύματος δεν έχουν φύγει από πάνω του. Όσο ο πρώτος και μεγάλος βιαστής της Ελλάδας, ο χριστιανισμός, έχει αυτήν την μεγάλη δύναμη και επιρροή, αυτός ο λαός είναι καταδικασμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου