Ένα οικολογικό θρίλερ εκτυλίσσεται στα δάση της νότιας Ιαπωνίας: μια σφήκα μετατρέπει αράχνες σε ζόμπι και τις αναγκάζει να υφαίνουν ιστούς για τα νεογέννητα σφηκάκια της. Αφού ολοκληρώσει το έργο, η άτυχη νταντά θα γίνει τελικά βορά των παιδιών που ανέθρεψε.
Ο τρόμος ξεκινά όταν μια σφήκα του είδους... Reclinervellus nielseni τσιμπά μια αράχνη με το κεντρί της για να την αφήσει προσωρινά παράλυτη. Πριν προλάβει το θύμα να συνέλθει, το παράσιτο γεννά ένα αβγό πάνω στην αράχνη ή μέσα στην κοιλιά της.
Μερικές εβδομάδες αργότερα, το αβγό του κακού εκκολάπτεται και η προνύμφη αρχίζει να απομυζά αίμα από την καταδικασμένη τροφό. Όταν φτάσει στα τελικά στάδια της ανάπτυξης, η προνύμφη παρεμβαίνει με κάποιο τρόπο στο νευρικό σύστημα της αράχνης και την αναγκάζει να υφάνει έναν ειδικό ιστό, μέσα στον οποίο η προνύμφη θα φτιάξει το κουκούλι της και θα μεταμορφωθεί σε ενήλικη σφήκα.
Όταν η αράχνη ολοκληρώσει το έργο, η προνύμφη την αποτελειώνει ρουφώντας όλο το αίμα της.
Σε μια προσπάθεια να διαλευκάνουν το μυστήριο των αραχνών-ζόμπι, ιάπωνες ερευνητές συνέλεξαν 1.600 αράχνες του είδους Cyclosa argenteoalba στην κεντρική και νότια Ιαπωνία. Οι 23 από αυτές βρέθηκαν να μεταφέρουν αβγά της σφήκας.
Οι αράχνες Cyclosa argenteoalba μπορούν να υφαίνουν δύο είδη ιστού: έναν ακτινωτό, κυκλικό ιστό για τη σύλληψη εντόμων και μια απλούστερη, μη κολλώδη βερσιόν μέσα στην οποία η αράχνη αναπαύεται κάθε φορά που αλλάζει εξωσκελετό.
Η σύγκριση των μολυσμένων αραχνών με υγιείς συγγενείς τους αποκάλυψε ότι ο ιστός που υφαίνουν οι αράχνες-ζόμπι μοιάζει περισσότερο με αυτόν τον δεύτερο ιστό ανάπαυσης.
Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι ο ιστός των ζόμπι είναι πιο ανθεκτικός και από τα δύο είδη κανονικών ιστών -η προνύμφη της σφήκας θα περάσει δέκα ολόκληρες μέρες μέσα στο κουκούλι της, χρειάζεται επομένως πρόσθετη προστασία.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι το παράσιτο ελέγχει τη συμπεριφορά του ξενιστή του με ουσίες που επιδρούν απευθείας στο νευρικό σύστημα.
Ο μηχανισμός, όμως, παραμένει εντελώς άγνωστος.
Η μελέτη δημοσιεύεται στο Journal of Experimental Biology.
Αυτή η αράχνη είναι καταδικασμένη: στην πλάτη της μεταφέρει την κίτρινη προνύμφη της παρασιτικής σφήκας (Πηγή: Keizo Takasuka)
Κάποιοι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή σου αθόρυβα. Κάποιοι άνθρωποι εδραιώνουν την θέση τους χωρίς κόπο και χωρίς θόρυβο. Κάποιοι άνθρωποι ενισχύουν το φως σου και εσύ αργείς να το καταλάβεις.
Κάποιοι άνθρωποι της ζωής σου είναι εκεί πολύ καιρό και ενώ ξέρεις πως είναι σημαντικοί είναι ταυτόχρονα και τόσο δεδομένοι και επειδή δεν έδωσες μάχη για αυτούς, ίσως να μην αναγνωρίζεις και απολύτως την αξία τους.
Κάποιοι άνθρωποι είναι σαν το νερό για την ύπαρξη. Έχουν μεγάλη αξία χωρίς το αντίστοιχο αντίτιμο. Κάποιοι άνθρωποι έχουν τον ρόλο σηματοδότη στη ζωή σου. Είναι εκεί και δίνουν πράσινο σε κάθε σου όνειρο, κόκκινο σε κάθε σου λάθος και πορτοκαλί όποτε είσαι κουρασμένοι. Κάποιοι άνθρωποι απλά σε κατανοούν, δεν χρειάζεται να σε συγχωρούν, δεν εκφράζονται δίνοντας ¨ταμπελάκια¨ στις σχέσεις σας, δεν ανησυχείς ότι θα τους χάσεις.
Κάποιοι άνθρωποι ακόμη και όταν χαθούν από την ζωή σου, έχουν αφήσει τόσο καλό πίσω τους, που ακόμη και η απώλεια τους έχει γίνει εύκολη.
Κάποιοι άνθρωποι απλά σε γεμίζουν, όποτε οι μπαταρίες σου έχουν αδειάσει, με ένα βλέμμα ή με δυο καλές κουβέντες. Κάποιοι άνθρωποι απλά στηρίζουν τα όνειρα σου, ακούνε τα προβλήματα σου χωρίς να αγκομαχούν και χωρίς να βαριούνται. Κάποιοι άνθρωποι σε κάνουν να νοιώθεις περήφανος για τον εαυτό σου με ένα βλέμμα και ιδιαίτερα ξεχωριστό για αυτούς.
Κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται χρόνο για να καταλάβεις πως κάτω από την καλοπροαίρετη διάθεση τους , είχαν μια δύσκολη ζωή.
Κάποιοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να χαίρονται με την χαρά σου και να νοιώθουν τον πόνο σου. Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να σε βγάζουν από τον πανικό. Κάποιοι άνθρωποι σε χαλαρώνουν και σε κάνουν να γελάς αβίαστα και χωρίς λόγο. Κάποιοι άνθρωποι έρχονται για να σου δώσουν χωρίς να βάζουν στη ζυγαριά τι θα πάρουν.
Κάποιοι άνθρωποι ξέρουν να μην καταχρώνται τον χρόνο σου και να σου δίνουν χρόνο. Κάποιοι άνθρωποι χωρίς να κοπιάσουν σε πείθουν πως απλά θα είναι εκεί και το εννοούν. Κάποιοι άνθρωποι μερικές φορές σας νοιάζονται περισσότερο από ότι εσύ τον εαυτό σου. Κάποιοι άνθρωποι είναι δίπλα σου και σου λένε μπορείς.
Κάποιοι άνθρωποι σε μαλώνουν, γιατί απλά νοιάζονται και δεν αντέχουν να σε βλέπουν να χαραμίζεσαι. Κάποιοι άνθρωποι σε επαινούν με κάθε ευκαιρία και μάλιστα χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα. Κάποιοι άνθρωποι είναι απλά εκεί και ας μη φαίνονται.
Για αυτούς τους ανθρώπους , που έχουν τον ρόλο του νερού στη ζωή μας, του νερού που είναι η βάση των κύτταρων μας, του νερού που η αξία του είναι αδιαμφισβήτητη αλλά όχι διαφημιζόμενη, του νερού που είναι άχρωμο αλλά διαυγές, άγευστο αλλά νόστιμο, του νερού που σε καθρεφτίζει, του νερού που σε καθαρίζει, του νερού που σε εξαγνίζει, του νερού που σου δίνει οξυγόνο, του νερού που σε ξεδιψά , οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ που υπάρχουν στην ζωή μας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ αντίστοιχο της παρουσίας τους. Ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί είμαστε πολύ τυχεροί, όσοι έχουμε ανθρώπους με τις ιδιότητες του νερού στη ζωή μας.
Δεν ήμουν έτσι. Κάποτε το σπίτι μου ήταν συμμαζεμένο όποια ώρα και αν το επισκεπτόσουν. Τα ρούχα στη ντουλάπα μου ήταν ταξινομημένα ανάλογα με το χρώμα, το ύφασμα και την εποχή τους. Το αυτοκίνητό μου, ήταν πεντακάθαρο και περιποιημένο.
Δεν ήμουν έτσι. Ήμουν άνθρωπος της εντέλειας και έγινα άνθρωπος της ατέλειας.
«Δεν ήμουν έτσι», συνεχίζεις, και περιμένεις να σε καταλάβουν, να σε συμπονέσουν. Οι μισοί σε κοιτάζουν με απορία και οι υπόλοιποι γνέφουν καταφατικά, σαν να σε πιστεύουν, όμως το ξέρεις πως κατά βάθος το μόνο που κάνουν είναι να σε επικρίνουν. Κανέναν δε νοιάζει το πώς ήσουν, το ποιος ήσουν… Όλοι, μέχρι και εσύ, βλέπεις αυτό που έχεις γίνει – και δεν είσαι ευχαριστημένος με ό,τι αντικρίζεις, γι' αυτό και προσπαθείς να δικαιολογηθείς. Τι σε άλλαξε, τι συνέβη από τη μια στιγμή στην άλλη, τι φταίει, μόνο εσύ το γνωρίζεις. Συγκυρίες, ατυχίες, λάθος άνθρωποι, βιαστικές αποφάσεις, επιπόλαιες κινήσεις, ψυχοφθόρες καταστάσεις.
Άδικα υπολογίζεις στην κατανόηση των γύρω σου, δεν υπάρχει δικαιολογία για εκείνον που αντιλαμβάνεται πως έχει στρίψει το τιμόνι αντίθετα από εκεί που λαχταρά να φτάσει κι ωστόσο συνεχίζει στην ίδια πορεία.
Σταμάτα.
Κοίτα κατάματα την αλήθεια, το κάποτε έχει φύγει ανεπιστρεπτί, αποδέξου το. Πες, κάποτε ήμουν σχεδόν αυτός που ήθελα να είμαι και τώρα νιώθω περήφανος που τα είχα καταφέρει, αν και τότε – τι κρίμα – δεν το πίστευα. Σε μένα, δεν πίστευα.
Είναι φορές που χρειάζεται να φτάσουμε στον πάτο για να συνειδητοποιήσουμε εκ των υστέρων με πόση χάρη κολυμπούσαμε πρωτύτερα στον αφρό και πόσο καλοί καπετάνιοι υπήρξαμε σε εκείνες τις φουρτούνες.
Ας είναι. Ο πάτος, σε λίγο καιρό, θα είναι το παράσημό σου. Τότε που θα λες, κάποτε, ήμουν έτσι.
Είχα αφήσει τα όνειρά μου σε μιαν άκρη, τις σκέψεις μου ανάκατες σε ένα σωρό τσαλακωμένα ρούχα στη ντουλάπα, τις ελπίδες μου κάτω από τη σκόνη, τα θέλω μου τα κλείδωσα σε ένα σαράβαλο που έμοιαζε με αυτοκίνητο, το σπίτι μου, σπίτι δεν ήταν – κι εγώ, «δεν ήμουν έτσι».
Ώσπου κατάλαβα, πως ήμουν ακριβώς αυτό που προσπαθούσα πεισματικά να διαψεύσω. Ήξερα, πως ήμουν αυτό που επέτρεψα να γίνω και δεν έκανα τίποτα για να το αλλάξω. Ό,τι κι αν έφταιξε, όποιοι κι αν ήταν οι λόγοι, στη μνήμη μου παρέμεναν αιτίες, δεν έγιναν ποτέ αφορμή να επαναστατήσω, να βρω τον εαυτό μου. Βούλιαζα μέσα στην απογοήτευση, αντί να την αρπάξω από τα μαλλιά και να τη στείλω στο δρόμο που κατευθυνόμουν, τον αγύριστο.
Έπρεπε να πιάσω πάτο για να διαπιστώσω πως κάποτε και καλός καπετάνιος ήμουν και δεινός κολυμβητής και σπουδαίος δύτης τελικά που βρήκε το κουράγιο και πρόλαβε να αναδυθεί στην επιφάνεια πριν να τον καταπιεί το παρόν που δεν ζούσε.
Μόνο που, παραδέχομαι, ένα κουσούρι το κουβαλώ από τότε. Να μου συγχωρώ την ατέλεια. Δεν θα γίνω ξανά έτσι.
Γοητεύουν και προβληματίζουν τους αστρονόμους από τότε που ανακαλύφθηκαν πριν από 400 χρόνια, όμως οι επιστήμονες πρόσφατα φαίνεται πώς κατάφεραν να λύσουν το μυστήριο των δακτυλίων του Κρόνου.
Οι μαθηματικοί ανέλυσαν την κατανομή των σωματιδίων πάγου και βράχων σε όλα τα δαχτυλίδια και υποστηρίζουν ότι προέρχονται από καταστροφικές συγκρούσεις κατά την πάροδο του χρόνου.
Τα ευρήματά τους βοήθησαν να εξηγήσουν γιατί υπάρχει μια τέτοια αφθονία μικρών σωματιδίων στα δαχτυλίδια, ενώ αντικείμενα μεγαλύτερα των 10 μέτρων είναι εξαιρετικά σπάνια.
Οι πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι κάθε στρώμα δακτυλίων αποτελείται από ένα συγκεκριμένο μέγεθος σωματιδίων και σχηματίστηκε σχετικά πρόσφατα στην ιστορία του πλανήτη. Η έρευνα μπορεί επίσης να βοηθήσει τους επιστήμονες να προβλέψουν την δημιουργία δακτυλίων και γύρω από άλλους πλανήτες.
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι τα μεγάλα σωματίδια φαίνεται να συγκρούστηκαν με χαμηλές ταχύτητες, και με τη σειρά τους ώθησαν τα μικρότερα σωματίδια να συγκρούονται με υψηλότερες ταχύτητες.
Αυτό οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο συγκέντρωσης και κατακερματισμού σωματιδίων μέχρι να επιτευχθεί μία σταθερή κατάσταση.
Οι ερευνητές λένε ότι αυτό μπορεί επίσης να εξηγήσει το σχηματισμό δαχτυλιδιών γύρω από πλανήτες όπως ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας και ο Δίας, μαζί με μακρινούς αστεροειδείς όπως ο Χείρωνας και η Χαρικλώ. Θα μπορούσε επίσης να βοηθήσει τους επιστήμονες να προβλέψουν πως φαίνονται οι δακτύλιοι γύρω από τους πλανήτες έξω από το ηλιακό μας σύστημα.
Ο καθηγητής Νικολάι Μπριγιαντόβ, από το Πανεπιστήμιο του Λέστερ ο οποίος ηγήθηκε της μελέτης, δήλωσε: «τα δαχτυλίδια του Κρόνου αποτελούνται από σωματίδια πάγου που κυμαίνονται σε μέγεθος μερικά εκατοστά, μέχρι 10 μέτρα. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αυτά τα σωματίδια να είναι απομεινάρια κάποιου καταστροφικού γεγονότος στο μακρινό παρελθόν, και δεν είναι περίεργο ότι υπάρχουν συντρίμμια όλων των μεγεθών, που κυμαίνονται από πολύ μικρά έως πολύ μεγάλα. Έχουμε οριστική λύση στο αίνιγμα της κατανομής μεγέθους σωματιδίων. Ειδικότερα, η μελέτη μας δείχνει ότι η παρατηρούμενη κατανομή δεν είναι περίεργη για τα δαχτυλίδια του Κρόνου, αλλά έχει καθολικό χαρακτήρα. Με άλλα λόγια, είναι γενική για όλα τα πλανητικά δαχτυλίδια που έχουν την ίδια σωματιδιακή φύση.»
Ο καθηγητής Μπριγιαντόβ και οι συνεργάτες του, εξέτασαν την κατανομή μεγέθους υλικού πάγων και βράχων στα δαχτυλίδια του Κρόνου και ανέπτυξαν ένα μοντέλο που μπορεί να εξηγήσει το σχηματισμό τους.
Διαπίστωσαν ότι οι δακτύλιοι του Κρόνου έχουν φτάσει σε μια σταθερή κατάσταση ισορροπίας που παρουσιάζεται σε οποιοδήποτε πλανητικό δακτύλιο στο γαλαξία. Οι δακτύλιοι πιστεύεται ότι είναι θραύσματα από κομήτες, αστεροειδείς ή διαλυμένα φεγγάρια που διασπάστηκαν πριν καν φτάσουν τον πλανήτη.
«Αυτό που είναι εκπληκτικό είναι ότι η σχετική αφθονία μεγεθών των σωματιδίων ακολουθεί, με μεγάλη ακρίβεια, έναν όμορφο μαθηματικό νόμο, αυτόν του αντίστροφου κύβου. Δηλαδή, η αφθονία των σωματιδίων μεγέθους 2 μέτρων είναι 8 φορές μικρότερη από την αφθονία των σωματιδίων 1 μέτρου, η αφθονία των σωματιδίων μεγέθους 3 μέτρων είναι 27 φορές μικρότερη και ούτω καθεξής» εξηγεί ο Μπριγιαντόβ.
Αν και καθημερινά βλέπουμε πολλά πρωτότυπα αρχιτεκτονικά σχέδια και δημιουργίες εσωτερικών χώρων, η ταπεινή πόρτα παρέμενε στα κλασσικά πλαίσια...
Μέχρι που ήρθε ο Αυστριακός καλλιτέχνης Klemens Torggler με την αναδιπλούμενη «Evolution Door», η οποία ανοίγει και κλείνει με έναν απρόσμενα κομψό τρόπο, διπλώνοντας σαν κομμάτια από χαρτί.
Μηχανές και μηχανάκια έχουμε θαυμάσει πολλά και διάφορα, από φιλόδοξα concepts μέχρι και υπέροχες δημιουργίες που είδαν τελικά το φως της παραγωγής.
Εδώ όμως δεν θα μιλήσουμε πιθανότατα για τέτοια πράγματα, αν και το μαγνήτισμα στο μάτι είναι παρόλα αυτά εγγυημένο.
Κι αυτό γιατί θα δούμε μια σειρά από τα πλέον απροσδόκητα και παράξενα δίτροχα που πάτησαν ποτέ δρόμο, δημιουργίες που έβαλαν σκοπό να στείλουν την αεροδυναμική είτε σε πρωτόγνωρα ύψη είτε αντιθέτως σε τάρταρα απύθμενα!
Κολοσσιαίες σε διαστάσεις ή φαντασία, το μόνο που σου βγαίνει αβίαστα από το στόμα να σχολιάσεις είναι τι στο καλό σκέφτονταν οι δημιουργοί τους;
Κάποιοι σπάνε πλάκα λοιπόν με τις μηχανές τους και πολύ καλά κάνουν, κρατήστε τες απλώς εκτός δρόμων παιδιά…
Ξεκινάμε με μια δημιουργία που φέρνει στον νου τη θρυλική Road Dog, την πεντάμετρη μοτοσικλέτα που κατασκεύασε ο William «Wild Bill» Gelbke το 1965…
Και συνεχίζουμε με μια από τις μεγαλύτερες μοτοσικλέτες που είδαν ποτέ το φως της μέρας: την Detroit Diesel των 13 τόνων!
Το θεριό το ανήμερο: η Rapom V8 είναι ένα από τα δυνατά μηχανάκια του κόσμου και έχει τα περισσότερα από 1.000 άλογά του να το προσυπογράφουν! Ο θηριώδης V8 supercharged κινητήρας του των 8,2 λίτρων του δίνει την ιπποδύναμη της Bugatti Veyron, την ίδια στιγμή που ο κατασκευαστής του, Nick Argyle, φρόντισε να το κάνει νόμιμο για τον δρόμο…
Το εντελώς αρρενωπό concept της Daimler Chrysler κυκλοφόρησε το 2003 με όνομα «Dodge Tomahawk» για να σπείρει τρόμο στον ανταγωνισμό. Ο V10 κινητήρας του Viper που φόρεσε η μηχανή τής χάριζαν 500 άλογα, ώστε να δικαιώσει τους ισχυρισμούς της φίρμας ότι θα έπιανε τελικές ταχύτητες της τάξης των 656 χλμ/ώρα! Στα επίσημα δοκιμαστικά πάντως δεν πήγε ποτέ πάνω από 160 χλμ/ώρα…
Μηχανή που τροφοδοτείται από 24 αλυσοπρίονα της Dolmar; Ναι και πάλι ναι! Η γερμανική δημιουργία «The Dolmette» παραμένει μοναδική στην κατηγορία της (όποια κι αν είναι αυτή) και η νέα απόπειρα των δημιουργών, η «New Dolmette», αναμένεται να έχει ακόμα πιο ισχυρά και πολλά αλυσοπρίονα…
Η τσόπερ του Χάρου; Φυσικά! Η Grim Reaper's Custom Chopper είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομά της.
Και βέβαια έχουμε και αυτή την πλήρως λειτουργική ξύλινη μοτοσικλέτα…
Το Star Trike πήγε εκεί που κανένα μηχανάκι δεν είχε πάει ποτέ σε όρους φαντασίας. Το καμάρι της έκθεσης Comic Con του Σαν Ντιέγκο το σωτήριο έτος 1982.
Η ψηλότερη μηχανή του κόσμου (και με Ρεκόρ Γκίνες παρακαλώ) μετρά ύψος 5,10 μέτρων και είναι μια δημιουργία του ιταλού κατασκευαστή Fabio Reggiani από το 2012. Με μήκος 10,03 μέτρων, τροφοδοτείται από ένα V8 μοτέρ 5,7 λίτρων που αποδίδει 280 ίππους. Όσο για το βάρος της, μιλάμε για 5 τόνους…
Τι θα λέγατε για ένα 48βάλβιδο μηχάνημα που φαίνεται να δουλεύει; Η 4.200 κυβικών μηχανή με τις 48 βαλβίδες παραμένει από κάθε άποψη μοναδική, αν και στέλνει το βάρος στον έναν τόνο, κάτι που κάνει τη μοτοσικλέτα δυσκίνητη…
Ή για το γερμανικό Panzerbike, που ζυγίζει λίγο λιγότερο από 5 τόνους και έχει για μηχανή έναν κινητήρα που τροφοδοτούσε άλλοτε το ρώσικο άρμα μάχης T55;
Και για όσους δεν μπορούν να αποφασίσουν μεταξύ αυτοκινήτου και μοτοσικλέτας, γιατί πρέπει σε τελική να πάρεις θέση στο δίλημμα; Μπορείς να έχεις τα καλύτερα που σου δίνει το αμάξι και η μηχανή και μάλιστα σε πακέτο 2-σε-1! Η Laverda συνδύασε τα ασυνδύαστα και κατέληξε με κάτι τέτοιο…
Και βέβαια ποιος είπε ότι η λιμουζίνα αναφέρεται αποκλειστικά στην επικράτεια της αυτοκίνησης; Η «Anaconda» ήρθε να τα αλλάξει όλα!
Όσο για τη μοτοσικλέτα Jaguar, παραμένει όσο πιο κομψότατη παίρνει.
Η Magic Tricycle μπορεί να μοιάζει με παιδικό παιχνίδι, εδώ όμως μιλάμε για Transformers με σάρκα και οστά. Αν θες να οδηγείς αυτοκίνητο, το όχημα χρησιμοποιεί τους τρεις τροχούς του, και αν πάλι θες μηχανάκι, η μία ρόδα αποσύρεται από τον δρόμο για να γίνει το μαγικό…
Και μια σειρά από ανατρεπτικές μηχανές που αψηφούν κάθε απόπειρα λογικής εξήγησης!
Είναι γνωστός ο διχασμός που βιώνει ο άνθρωπος ανάμεσα στην ιδιωτική καθημερινότητά του και στον κοινωνικό και δημόσιο βίο του. Είναι εξαιρετικά παράδοξο το φαινόμενο αυτού του διχασμού και δεν θα μπορούσε να επιλυθεί, αν το άτομο δεν κατανοήσει τη δύναμη που έχει η καθημερινότητά του και τις δυνάμεις που την κυβερνούν. Απόλυτη γνώση δεν είναι δυνατόν να υπάρχει, αλλά ορισμένες αδρές γραμμές κατεύθυνσης ήδη είναι ορατές. Και φυσικά οι ατομικές διαφορές είναι αναρίθμητες και μη προσεγγίσιμες απόλυτα.
Ποια η αντίληψη του ανθρώπου για την κοινωνία
Ένα βασικό χαρακτηριστικό της αντίληψης που έχει ο άνθρωπος για την κοινωνία είναι ότι αυτή αποτελεί τον «άλλον», ο οποίος είναι εν δυνάμει εχθρός αλλά και μέτρο σύγκρισης και φορέας αποδοχής του ίδιου. Όλοι οι φόβοι του εστιάζονται στον κίνδυνο που απορρέει από την ύπαρξη του εχθρού, χωρίς λογικά να μπορεί κανείς να αρνηθεί την επικινδυνότητα αυτή και γι’ αυτό εξάλλου είναι τόσο καλά θεμελιωμένη αυτή η αντίληψη.
Ένα δεύτερο στοιχείο είναι ότι η κοινωνία γίνεται το χωνευτήρι της δικής του ατομικής ευθύνης λόγω του μεγέθους της, δηλαδή μέσα σε αυτήν οι δικές του ευθύνες για την κατάσταση τόσο της κοινωνίας όσο και τη δική του αναμειγνύονται με τις ευθύνες όλων των άλλων και χάνονται μέσα τους με αποτέλεσμα να αισθάνεται αποενοχοποίηση.
Ένα τρίτο στοιχείο είναι ότι η κοινωνία μπορεί ενίοτε να τον προστατεύει αλλά με ιδιαίτερη δύναμη τόσο απέναντι σε άλλες επικίνδυνες κοινωνικές δυνάμεις αλλά και απέναντι σε άλλους εξωτερικούς κινδύνους, δηλαδή αποτελεί ένα προστατευτικό κάλυμμα λόγω της πληθικής και οργανωμένης δυναμικής της.
Ένα τέταρτο στοιχείο είναι ότι οι διεργασίες ανάπτυξης και υπεροχής που διαδραματίζονται μέσα στους κοινωνικούς κύκλους, μικρούς ή μεγάλους, απορροφούν όλη την προσοχή του ανθρώπου (πέρα βέβαια από το άγχος της επιβίωσης) έτσι ώστε να τον προστατεύουν από την καταγραφή του ωμού φόβου του θανάτου που είναι το θεμέλιο της ζωής του.
Και το πέμπτο στοιχείο είναι ότι η διαπίστωση της εχθρικότητας της κοινωνίας αποτελεί όχι μόνον παράγοντα αποενοχοποίησης αλλά και δικαιολογίας για τις ατομικές επιλογές που έτσι ενισχύονται.
Έτσι ο άνθρωπος στρέφεται στην ιδιωτική του ζωή θεωρώντας ότι ο εχθρός βρίσκεται έξω από αυτόν τον μικρόκοσμο και ότι αυτός ο ιδιωτικός κόσμος του δικαιούται να είναι το μοναδικό επίκεντρο της προσοχής του.
Βέβαια δεν μπορούν να αποκλειστούν και άλλες οπτικές γωνίες.
Ορισμένα ερωτήματα
Το ζήτημα λοιπόν είναι να διευκρινιστεί αυτή η καθημερινότητα, δηλαδή ποια είναι η φύση της και αν είναι αυτή που επηρεάζεται κυρίαρχα από την κοινωνία ή το αντίστροφο.
Εδώ προκύπτουν ορισμένα αμείλικτα ερωτήματα: Το άτομο επιθυμεί κάτι αντίστροφο από αυτό που του «επιβάλλει» η κοινωνία ή μήπως όχι; Είναι δυνατόν η κοινωνία να είναι ολότελα διαφορετική από τα άτομα; Και αυτό που επιθυμεί το άτομο στηρίζεται στους κανόνες της καθαρής λογικής, οι οποίοι αναγνωρίζουν το ίδιο δικαίωμα στην επιθυμία για όλους ή μήπως μόνον για τον εαυτό του;
Συνήθως οι άνθρωποι στην καλύτερη περίπτωση δεν αποδέχονται τα αποτελέσματα των πράξεών τους αλλά αφήνουν ανέπαφα τα αίτιά τους και αυτοτυφλώνονται για να μη το βλέπουν. Η μη αποδοχή των αποτελεσμάτων εκλαμβάνεται τότε ψευδώς ως μη-ευθύνη γι’ αυτά. Αυτή η αυτοτύφλωση είναι η βάση της αποενοχοποίησης. Ο άνθρωπος δεν θέλει να διακρίνει την αναπόφευκτη διαδρομή από τις ατομικές πράξεις μέχρι τα κοινωνικά αποτελέσματά τους και επιχειρεί αυτή την απόκρυψη, επειδή αυτή η διαδρομή είναι μακρά και μπορεί να ισχυριστεί πως δεν την κατανοεί ή επειδή λόγω του μάκρους της τα αποτελέσματα αυτά δεν πρόκειται να τον αγγίξουν στη σύντομη ζωή του.
Μπορούμε επίσης να πούμε πως η αντίληψη ότι η κοινωνία ή το κράτος ή ο,τιδήποτε ευρύτερο μπορεί να είναι διαφορετικό από τα άτομα που το απαρτίζουν στηρίζεται στο ότι ο άνθρωπος τα αντιλαμβάνεται όλα, ακόμα και τον εαυτό του, μηχανιστικά και επομένως έξω από αυτόν. Αυτή η αντίληψη του κόσμου ως μηχανής είναι θεμελιώδες στοιχείο πλάνης και γεννάει πολλά προβλήματα.
Το Ρουσφέτι
Μία τέτοια πρόχειρη καθημερινή πράξη που συνδέεται με το κοινωνικό γίγνεσθαι είναι το ρουσφέτι. Και βέβαια, επειδή όλοι το επιδιώκουν για να επιλύσουν τα οικονομικά τους προβλήματα, το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται ένα τεράστιο δίκτυο λειτουργίας του ρουσφετιού το οποίο αναπόφευκτα (γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει αλλοιώς) στηρίζει ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, που αντί να είναι ουσιαστική διακυβέρνηση εκ μέρους του πολιτικού και ουσιαστική εκλογή εκ μέρους του πολίτη, είναι ένα εξωθεσμικό δούναι-λαβείν πέραν του νόμου και της ηθικής που καταλύει το δημοκρατικό πολίτευμα, την ισότητα και την ελευθερία.
Ο καθένας όμως ταυτόχρονα αισθάνεται πολύ μικρός και ασήμαντος για να παραδεχθεί ότι αυτή η μηδαμινή καθημερινή πράξη του έχει τέτοιες τεράστιες προεκτάσεις. Και αυτό γιατί δεν αποδέχεται ότι και ο άλλος έχει το «δικαίωμα» στην ίδια επιθυμία εξασφάλισης της ζωής του ή, ακόμη και αν το αποδεχθεί, αυτό ταυτόχρονα θα αποτελεί για τον ίδιο δικαιολογία για επιδίωξη του ανταγωνισμού. Κάποτε ο Θεμιστοκλής στην αρχαία Αθήνα είχε πει – παρά τις μεγάλες ικανότητές του – «Ποτέ είπε να μη καθήσω εις τούτον τον θρόνον, εις ον οι φίλοι μου δεν θα ωφελώνται παρ’ εμού περισσότερον των ξένων» (Βίοι Παράλληλοι Πλουτάρχου, Αριστείδης, σελ. 10, μετάφραση υπό Α.Ρ. Ραγκαβή, τόμος 4).
Αυτή η αυθόρμητη και κοινή τάση των ανθρώπων έχει βαθιές ρίζες και δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από την ύπαρξη κοινωνίας.
Αλλά πέραν από τις πράξεις που έχουν απευθείας κοινωνικό αντίκτυπο και είναι πολλές (το ρουσφέτι το αναφέραμε προχείρως), ας πάμε στις καθαρά ιδιωτικές πράξεις που δεν φαίνεται να έχουν επιρροή στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Μία από αυτές -που μάλιστα έχει εξαιρετικά μεγάλη σπουδαιότητα αν και δεν φαίνεται- είναι η χρήση του ελεύθερου χρόνου. Ο ελεύθερος χρόνος είναι σαν ένας σκουπιδοτενεκές όπου ο άνθρωπος μπορεί να παραπετάξει τη ζωή του ως άχρηστη.
Ενώ θα έπρεπε να είναι ένας χρόνος αφιερωμένος ελεύθερα στην γνώση του εαυτού και του κόσμου καθώς και σε μια δημιουργικότητα και σε μια απελευθέρωση από την φυλάκιση της ανάγκης που διέπει την καθημερινότητα (π.χ. το εργασιακό στρες), ωστόσο του γίνεται τέτοια χρήση ώστε και πάλι να δημιουργεί είτε ανάγκη για μεγαλύτερο εργασιακό στρες, μια και είναι ένας χρόνος για ανόητη κοινωνική επαφή και για προβολή κοινωνική, πράγματα που απαιτούν οικονομική επάρκεια, ή μια εκτονωτική αφασία, χωρίς νόημα ζωής, που αποξενώνει τον άνθρωπο από τον εαυτό του και την κοινωνία.
Να σημειώσουμε εδώ αυτό που είπε ο Πρόεδρος της Ουρουγουάης Μουχίκα, ότι είχαν παλέψει για να καθιερωθεί το 6ωρο στην εργασία, αλλά οι άνθρωποι και μετά από αυτό συνέχισαν να εργάζονται και πάλι 12ωρο καθημερινά, γιατί ήθελαν να κερδίζουν χρήματα για να μπορούν να αγοράζουν κινητά τηλέφωνα και άλλα καταναλωτικά προϊόντα.
Δεν μπορεί όμως τελικά να ισχυριστεί κανείς πως του επιβάλλεται η χρήση του ελεύθερου χρόνου του, αν και σίγουρα επηρεάζεται, αλλά μόνον επειδή ο ίδιος το επιτρέπει.
Επειδή ο άνθρωπος έχει αναπόφευκτα τάση για ανάπτυξη ή επέκταση, γι’ αυτόν τον λόγο, αν αυτή η ανάπτυξη δεν έχει δημιουργικό και συνειδησιακό χαρακτήρα, αναγκαστικά θα πάρει χαρακτήρα οργανωτικό και ειδωλικό. Το αποτέλεσμα στη σύγχρονη εποχή μας ήταν ο άκρατος καταναλωτισμός (τουλάχιστον στις οικονομικά ευημερούσες κοινωνίες που μπορούσαν να το κάνουν), η οικονομική ανάπτυξη με την επακόλουθη υλική άνεση και αποκτήματα που αποτελεί ένδειξη «ανάπτυξης», η κοινωνική υπεροχή και τελικά όπου είναι δυνατόν η εξουσιαστικότητα.
Τα άβια κεκτημένα αντικείμενα όπως τα υλικά πράγματα (χρήμα, πολυτέλειες) φαίνονται να έχουν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από τον άνθρωπο και μέσω αυτών ο άνθρωπος αισθάνεται ότι παίρνει τη δική τους αθανασία. Η κοινωνική υπεροχή και εξουσιαστικότητα προκαλώντας εκμηδένιση ή έστω μείωση των άλλων αντισταθμίζει μερικώς τη μειονεξία που προκαλεί το βέβαιο του θανάτου. Παντού παραμονεύει ο φόβος του θανάτου που βέβαια δεν αφορά μόνον τον θάνατο στο τέλος της ζωής, αλλά μπορεί να πάρει και διάφορες άλλες μορφές που σχετίζονται με τη μειονεξία ως εποικοδόμημα του θεμελιώδους αυτού φόβου. Και όπως λέει ο Γιάννης Ζήσης στο βιβλίο του Ειρήνη και Διανόηση
«Δυστυχώς ο νους ένα κίνητρο είχε στην ανάπτυξή του: τη μειονεξία στη φυσική επιβίωση, μειονεξία που έπρεπε να αντισταθμιστεί με επινόηση και συνειδητή πληροφορία».
Και η φήμη είναι υπό αυτή την έννοια «πράγμα» που μάλιστα αφήνει ένα τέτοιο αποτύπωμα στην κοινωνία το οποίο επίσης αντισταθμίζει αυτή τη θεμελιώδη μειονεξία. Οι μεγάλες θρησκείες προσπάθησαν να μειώσουν ή να εξαλείψουν αυτό τον φόβο, αλλά στην πορεία οι απαγορεύσεις καθώς και η απειλή της τιμωρίας (στον φαινόμενο ή στον αόρατο κόσμο) πήρε υπερβολικές διαστάσεις και έτσι αυτός ο φόβος έμεινε ακέραιος και μάλιστα κρυμμένος σήμερα και αγνώριστος πίσως από σύγχρονες μορφές ανεμελιάς.
Ένα άλλο παράδειγμα συναφές με τα παραπάνω είναι η χρήση του χρονικού διαστήματος της νεότητας που θεωρούνται τα πλέον πολύτιμα χρόνια από τον άνθρωπο – ενώ όλα τα χρόνια θα έπρεπε να θεωρούνται τέτοια. Άλλοτε αναλώνονται στη θεμελίωση μιας καριέρας πράγμα που σχετίζεται άμεσα με τα παραπάνω για καταναλωτισμό, υπεροχή και εξουσιαστικότητα, και άλλοτε για μια διασκόρπιση της ζωής στο τίποτε, όπου το τίποτε επιβεβαιώνει την ανυπαρξία περιορισμού και μοιάζει με το άβιο γιατί το άβιο λόγω της αβιότητάς του δεν βιώνει τον περιορισμό και έτσι αυτός είναι σαν να μην υπάρχει.
Εδώ φαίνεται καθαρά η αντίληψη της ελευθερίας ως ανευθυνότητας.
Και ορθά ο Γιάννης Ζήσης στο ανέκδοτο βιβλίο του η Ευθύνη της Θέλησης αναφέρει ότι «Είναι σαφές πως ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μπει σε έναν κύκλο εντατικοποίησης. Όμως ο κύκλος αυτός περιέχει και την εκτονωτική διασκέδαση, κυρίως ως Κοινωνία του Θεάματος. Η διασκέδαση αυτή είναι ενταγμένη σε μία περιβάλλουσα πραγματικότητα, η οποία δεν είναι καθόλου ικανοποιητική, ενώ παράλληλα είναι αρκετά εξαντλητική.
Αυτή η κατάσταση συνοδεύεται με μια αίσθηση απώλειας του επίκεντρου της ζωής. Η ζωή δεν βιώνεται στο κέντρο της. Η αίσθηση του Εαυτού μας είναι αρκετά ρηχή, ενώ πνίγεται σ’ ένα αίσθημα δυσαρέσκειας και ταυτόχρονα διασκεδαστικής λήθης. Οι αντιλήψεις για την ζωή και το νόημα είναι ελλειμματικές και κυριαρχούνται από τα καθημερινά είδωλα».
Αυτός είναι ο λόγος που μισείται το νόημα, γιατί το νόημα αποτελεί έναν περιορισμό, έναν οδοδείκτη για το τι πρέπει να πράξουμε και έτσι θεωρείται ευθύνη και βάρος. Άλλοτε πάλι επιλέγεται ένα νόημα γνωστό από το παρελθόν, ώστε ο άνθρωπος να νοιώθει ασφάλεια ότι τίποτε δεν θα αλλάξει στη ζωή του. Αλλά το νόημα χωρίς το μέλλον δεν είναι νόημα. Έτσι καταλήγει η καθημερινότητα του ανθρώπου να μην έχει κανένα νόημα και συνήθως το μόνο σοβαρό νόημα που έχει είναι η επιβίωση όταν αυτή είναι δύσκολη.
Και φυσικά το νόημα δεν μπορεί να είναι έξωθεν δοτό. Αλλά ο άνθρωπος δεν μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός ότι βιώνει έναν συνεχή ενδογενή διχασμό και ότι το νόημα δεν είναι κάτι έξω από αυτόν, αλλά απλώς η λανθάνουσα δυναμική του μέλλοντος μέσα του σε συσχετισμό με το παρόν, η οποία αποτελεί και αυτή μέρος του εαυτού του και πρέπει να εναρμονιστεί με το παρόν του. Γι’ αυτό χωρίς αυτογνωσία δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική διέξοδος.
Επειδή αυτή η κατάσταση είναι μαζική, δημιουργείται μία κοινωνική δυναμική τέτοια που οδηγεί σε συλλογικά και πολιτικά αδιέξοδα, μια και όλο το κοινωνικό οικοδόμημα έχει στηριχθεί στα αντίστοιχα ανόητα πρότυπα και φυσικά βάσει αυτών των προτύπων δεν μπορούν να διακριθούν ούτε εκείνοι που θα ήθελαν και θα μπορούσαν να βοηθήσουν στα κοινωνικά αδιέξοδα αληθινά. Το ότι η κοινωνία έχει μεγαλύτερη δύναμη από το άτομο δεν λέει τίποτα.
Η δύναμή της δεν είναι παρά η μεγέθυνση των ατομικών παρορμήσεων όλων των μελών της, μοιάζει δηλαδή με μεγεθυντικό φακό, αλλά από μόνη της δεν έχει ξεχωριστή δύναμη. Το ότι οι κοινωνίες και τα διάφορα συστήματα διακυβέρνησης φαίνονται να έχουν μια δική τους ισχύ είναι αληθινό μόνον επιφανειακά. Αυτή η αυταπάτη στηρίζεται στη δύναμη αδράνειας των ανθρώπων που όμως είναι επιλογή τους και σε τελευταία ανάλυση απλώς σημαίνει πως η λειτουργία του συστήματος έχει ηθελημένα αφεθεί στην αδράνεια όλων καθώς και στην εκμετάλλευση όσων θέλουν να το εκμεταλλευτούν προς όφελός τους. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κοινωνία μπορεί να μεγεθύνει σε αποτελεσματικότητα τόσο το κακό όσο και το καλό που είναι μέσα στον άνθρωπο.
Αυτό λοιπόν το αυτονόητο της καθημερινής ζωής είναι πλήρες αδιεξόδων και εμπεριέχει τα αίτια για ένα ζοφερό μέλλον.
Αυτός ο εσωτερικός διχασμός οδηγεί τον άνθρωπο να νομίζει πως δεν έχει καμία ευθύνη για το κοινωνικό γίγνεσθαι με τη δικαιολογία ότι γενικά και αόριστα επιθυμεί το καλό, αλλά η αλήθεια είναι ότι την ίδια στιγμή θέλει να κρατήσει τον ανταγωνισμό ως ακέραια τη δύναμη καταστροφής της κοινωνικής συνοχής και η επιθυμία του για το καλό (όποια μορφή ιδανικού κι αν έχει) στην πραγματικότητα είναι σαν ένα είδωλο δευτερεύουσας σημασίας και κατώτερο από τις ατομικές επιδιώξεις του, δηλαδή πρώτα ο ατομικός εαυτός και μετά τα ιδανικά.
Το οξύτερο λοιπόν πρόβλημα του ανθρώπου (και το βαθύτερο) είναι το πώς θα εναρμονίσει το μερικό με το ευρύτερο, και σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να παραμεριστεί το ένα ή το άλλο. Το ίδιο συμβαίνει και μέσα στον ίδιο άνθρωπο, όπου υπάρχουν πολλές διαφορετικές τάσεις αντιφατικές μεταξύ τους και το πρόβλημα είναι ποιο είναι το σημείο εναρμόνισής τους και ποιες πρέπει να υποχωρήσουν απέναντι σε υπέρτερες ή σημαντικότερες.
Ένα παράδειγμα αποτελεί η οικογένεια, όπου συγκρούονται οι τάσεις ανευθυνότητας και «ελευθερίας» με τις τάσεις φροντίδας και ανάληψης ευθύνης. Εδώ η εναρμόνιση βέβαια δεν μπορεί να σημαίνει λίγη φροντίδα και λίγη ανευθυνότητα, αλλά πρέπει να βρίσκεται ένα σημείο υπέρβασης στο οποίο η ευθύνη θα πρέπει να είναι έκφραση ελευθερίας και όχι υποταγής. Η ευθύνη αποτελεί το μέγιστο σημείο της ελευθερίας όταν είναι αυτοεγκαινιαζόμενη και ορθά κατευθυνόμενη.
Όμως όλα αυτά απαιτούν πολλή σκέψη και εργασία και δεν μπορεί παρά να είναι σταδιακά βελτιούμενα. Αν όμως δεν γίνει η αναγκαία προσπάθεια, τότε η αλλαγή δεν πρόκειται να έλθει και η επιθυμία γι’ αυτήν θα είναι φρούδα και όχι έντιμη.
“Μαζί του αυτός έφερε στους ανθρώπους, το σέβας και την απαίτηση για δικαιοσύνη”
Ο Πρωταγόρας είναι διάλογος του Πλάτωνα, που γράφτηκε στην πρώτη σωκρατική περίοδο της συγγραφικής του δραστηριότητας και αναφέρεται στους ηθικούς κινδύνους που ελοχεύουν για όσους νέους υποστούν την παιδαγωγική επίδραση των σοφιστών. Τόπος του διαλόγου είναι το σπίτι του πλουσίου Αθηναίου Καλλία, ο οποίος φιλοξενούσε τον σοφιστή και φιλόσοφο Πρωταγόρα.
“Κι αφού πια ο άνθρωπος πήρε και κάποιο θεϊκό μερίδιο -πρώτα πρώτα από αυτή τη συγγένεια που έχει με τον θεό- υπήρξε το μόνο πλάσμα που αναγνώρισε θεούς και πάντα νοιαζόταν να στήνει βωμούς και αγάλματα των θεών.
Παράλληλα κατάρτισε νωρίς γλώσσα και πλήθος λέξεις με την τεχνική του ικανότητα κι επινόησε οικοδομήματα και φορέματα και υποδήματα και κλινοσκεπάσματα και τους πόρους διατροφής του από προϊόντα της γης.
Οι άνθρωποι λοιπόν στην αρχή, εφοδιασμένοι με αυτά τα μέσα, ζούσαν διάσπαρτοι και πολιτείες δεν υπήρχαν. Έτσι αφανίζονταν από τα θηρία, γιατί, όπως ήταν παντού σκορπισμένοι, έμεναν παντού πιο αδύναμοι εμπρός σ’ αυτά. Η παραγωγική τους τεχνική εξάλλου τους ήταν βέβαια εξυπηρετική αρκετά για συντήρηση, αλλά δεν τους εξυπηρετούσε για τον πόλεμο με τα θηρία. Γιατί δεν είχαν ακόμα την πολιτική τέχνη, της οποίας μέρος αποτελεί η πολεμική τέχνη.
Επιδίωκαν λοιπόν να συγκεντρώνονται και να προστατεύονται μέσα σε πόλεις που έκτιζαν. Έτσι, σε όποια ευκαιρία συγκεντρώθηκαν, έκαναν αδικίες ο ένας στον άλλον, μια και δεν είχαν την τέχνη της πολιτικής οργάνωσης, με αποτέλεσμα πάλι να διασπώνται και να χάνονται.
Ο Δίας τότε ανησύχησε για το είδος μας μήπως και χαθεί ολόκληρο, και στέλνει τον Ερμή. Μαζί του αυτός έφερε στους ανθρώπους το σέβας και την απαίτηση για δικαιοσύνη, ώστε να αποτελέσουν δυνάμεις συγκρότησης των πολιτειών και συνεκτικούς δεσμούς ανθρώπινης φιλίας.
Τότε ο Ερμής ρωτάει τον Δία να του πει με τι τρόπο τέλος πάντων θα έδινε στους ανθρώπους τη δικαιοσύνη και το σέβας.
“Με ποιον από τους δύο τρόπους; Έτσι όπως είναι κατανεμημένες οι τέχνες, αυτό τον καταμερισμό να κάνω κι εδώ; Κι ο καταμερισμός είναι ο εξής: ένας έχει για ειδικότητα του την ιατρική και εξυπηρετεί πολλούς μη ειδικούς. Έτσι κάνουν και όσοι άλλοι προσφέρουν στο κοινό την εργασία τους. Ώστε και τη δικαιοσύνη και τον σεβασμό με τέτοιον τρόπο να θεσμοθετήσω ανάμεσα στους ανθρώπους ή να κάνω τη μοιρασιά σε όλους;” “Σε όλους”, είπε ο Δίας, “και όλοι να πάρουν μέρος.
Γιατί πολιτείες δε θα μπορούσαν να σχηματιστούν, αν στους θεσμούς αυτούς μετείχαν λίγοι, όπως γίνεται σε άλλες τέχνες. Και θέσπισέ τους ακόμα έναν νόμο από μένα: όποιος δεν είναι ικανός να συμμετέχει στην τήρηση του σεβασμού και της δικαιοσύνης, να θανατώνεται ως νοσηρό στοιχείο της πολιτείας”.
(Πλάτων, Πρωταγόρας, κεφ. 12,322 b-c)
Πόσους εαυτούς έχω και σε ποιους Χρόνους και Χώρους ζουν αυτοί οι άλλοι εαυτοί;
Είμαι ένα σύστημα εαυτών, που παρακολουθεί άλλα συστήματα εαυτών, που έχουν την τάση να ενοποιηθούν μέσα από το δικό μου σύστημα, αλλά ταυτόχρονα το δικό μου σύστημα θέλει να διαχωριστεί από τα υπόλοιπα. Με λίγα λόγια (και ίσως κάπως σκοτεινά), είμαι ο αυτόπτης μάρτυρας του εαυτού μου. Είμαι ο αυτόπτης μάρτυρας του Σύμπαντος.
Αυτό είναι ο συγγραφέας (και ταυτόχρονα η σιλουέτα που προσωποποιείται σ’ αυτόν, ο αιώνιος συγγραφέας). Ο αυτόπτης μάρτυρας του Σύμπαντος. Ο ανταποκριτής της μεγάλης ανθρώπινης τραγωδίας: της παρατήρησης ενός ατέρμονου και ακατάληπτου Σύμπαντος από ένα φευγαλέο μηδαμινό μυρμήγκι, που ο νους του είναι μια ατέρμονη βιβλιοθήκη. Ένα μυρμήγκι που θα χαθεί το επόμενο λεπτό και κανείς δε θα το θυμάται, μια βιβλιοθήκη που θα την πάρει ο άνεμος, όπως πήρε ο άνεμος τον καπνό από τη φωτιά στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.
Ταυτόχρονα όμως, ένα μυρμήγκι που έχει κάτι ανήκουστο στο Σύμπαν: την Ελπίδα. Κοίταξε μέσα σου, πίσω σου και γύρω σου και δες τους θαυμαστούς περίτεχνους κόσμους -χειροπιαστούς και φανταστικούς- που έχει φτιάξει η γενιά αυτού του μυρμηγκιού. Μόνο με την Ελπίδα. Γιατί τι είναι ένας αληθινός συγγραφέας, αν δεν είναι ο βάρδος της ανθρώπινης Ελπίδας; Αυτός που με τα μικρά διανοητικά έργα του κατασκευάζει ένα Ιδιωτικό Σύμπαν, που χαμογελά με νόημα απέναντι στο Σύμπαν που παρατηρεί ολόγυρά του.
Κάποτε ξεκίνησα με την ελπίδα να εξερευνήσω τον κόσμο, (ακούγεται τρελό, ε;). Σήμερα, βρίσκω τον εαυτό μου να εξερευνεί τους εξερευνητές που θέλησαν να εξερευνήσουν τον κόσμο. Τι θαυμαστή αυτοαναίρεση! Το ίδιο έκαναν κι αυτοί. Αυτοαναιρεθήκαμε μέσα από την εξερεύνηση της αυτοαναίρεσης των άλλων. Και γίναμε όλο το Σύμπαν, αυτό που πάντα ήμαστε. Κοιτάξαμε μέσα στον καθρέφτη του Σύμπαντος κι αντικρίσαμε τον εαυτό μας να αντικατοπτρίζει το Σύμπαν και το Σύμπαν να αντικατοπτρίζει τον εαυτό του, που αντικατοπτρίζεται μέσα στον εαυτό μας, που αντικατοπτρίζει το Σύμπαν.
Είμαστε κόσμοι μέσα σε κόσμους, που καθρεφτίζουμε ο ένας τον άλλον, κι όλοι μαζί είμαστε το καθρέφτισμα του Σύμπαντος, μαζί με όλα τα χορταράκια, την ποίηση, τα αραβουργήματα, τα έντομα, τα ηλιακά συστήματα, τις σελίδες των βιβλίων, τα απίθανα σχήματα των σύννεφων, το αρωματικό τσάι και τα φτερά των πεταλούδων. Εμείς. Εγώ. Ο Ταλιέσιν. Η αιώνια φωνή που διηγείται σαν μικρό παιδί τα πράγματα που είδε, τα πράγματα που σκέφτηκε, τα πράγματα που ένιωσε.
Η φωνή που δημιούργησε τους κόσμους, μέσα στους απέραντους κόσμους, στην
Μπορεί κανείς να δεχτεί να εγχειρήσει τα μάτια του, αλλά όχι να καλλιεργήσει και το βλέμμα του.
Η άγνοια έγινε οργή. Και η οργή οδηγεί πάντοτε στην απόλυτη τύφλωση τού βλέμματος.
Η έλλειψη επαρκών γνώσεων προκαλεί συνήθως, στον άνθρωπο που νιώθει αυτό το κενό, συναισθήματα άλλοτε πικρίας, άλλοτε λύπης και, στην καλύτερη περίπτωση, ταπεινότητας. Αυτό βέβαια προϋποθέτει μια στοιχειώδη ευφυΐα και έναν σεβασμό απέναντι στην ίδια τη γνώση σαν αξία. Η αυτονόητη συνέπεια είναι ο άνθρωπος αυτός να σέβεται εκείνον που διαθέτει την επάρκεια που ο ίδιος στερείται και, πάλι στην καλύτερη περίπτωση, να επιθυμεί διακαώς την κάλυψη των κενών τής γνώσης του.
Όλα αυτά είναι λογικά και δεδομένα μέχρις ότου προσεγγίσουμε τον τομέα τής τέχνης, οπόταν όλα τα παραπάνω ανατρέπονται. Εδώ ο στερημένος γνώσεων νιώθει πριν από όλα ότι η περιοχή τής τέχνης έχει εφευρεθεί (γύρευε από ποιους σκοτεινούς κύκλους) με στόχο να μειωθεί αυτός τόσο κοινωνικά όσο και πνευματικά. Έρχεται με άλλα λόγια η τέχνη να αντικαταστήσει στον τομέα των ανισοτήτων την αριστοκρατία ή, αργότερα, τα πλούτη, σαν μοχλός ταξικών διακρίσεων.
Για κάποιον που έκανε δρόμο πολύ και ανάλογη προσπάθεια όλο τον προπερασμένο αιώνα για να καταργήσει τις αριστοκρατικές προθέσεις των ονομάτων και άλλον τόσο δρόμο και αγώνες κατά τον περασμένο αιώνα για να αναδιανείμει τα πλούτη, δεν μπορεί να έρχεται η τέχνη σε τούτο τον αιώνα να τον υποβαθμίζει ξανά. Η στοιχειώδης πια ευφυΐα δεν είναι αρκετή για να τον προστατεύσει. Και η περίσσια ευφυΐα είναι γνωστόν ότι σπανίζει.
Η συνήθης, και όχι πλέον αυτονόητη, αντίδραση στην παραπάνω περίπτωση είναι εκείνος που στερείται τη γνώση να μην σέβεται εκείνον που την κατέχει, αλλά, υπογείως πάντοτε, να τον φθονεί και, φανερά συνήθως, να τον ανταγωνίζεται και να τον υπονομεύει. Όσο για την κάλυψη των κενών τής γνώσης του, ούτε λόγος, αφού αυτή η προσπάθεια προϋποθέτει αναγνώριση τής ανεπάρκειάς του.
Πέραν των άλλων ακόμα και ο αδαής είναι έτοιμος να ακολουθήσει μια συγκεκριμένη εκπαιδευτική πορεία, αρκεί αυτή να μοιάζει με τις διαδικασίες που ήδη γνωρίζει και να του εξασφαλίζει στο τέλος τη σωστή συνταγή και συνάμα την επίσημη βεβαίωση των γνώσεων. Επειδή, όμως, ακόμα και ο αδαής αντιλαμβάνεται ότι η καλλιτεχνική καλλιέργεια είναι διαρκής, ατέρμων, αβέβαιη και δεν αποδεικνύεται με πτυχία ούτε εξασφαλίζεται με συνταγές, προτιμά είτε να εκμεταλλευτεί αυτή την ιδιαιτερότητα προσποιούμενος ότι κατέχει την απαραίτητη γνώση, είτε να αμφισβητεί πλήρως την οποιαδήποτε ανάγκη μιας τέτοιας γνώσης.
Τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα όταν προσεγγίσουμε το πεδίο τής φωτογραφίας και τού κινηματογράφου. Έχει γίνει συνήθεια τις τέχνες αυτές να τις αποκαλούμε νεότερες, μολονότι στον χώρο τής τέχνης ο όρος αυτός δεν έχει σταθερή θέση γιατί το κυρίαρχο ρεύμα τείνει συνεχώς να ανακαλύπτει και νέες, δηλαδή ακόμα νεότερες τέχνες, που θα τις υποκαταστήσουν. Οι τέχνες όμως αυτές (σαν νέες ή νεότερες) δεν έχουν το προνόμιο τού σεβασμού που βγαίνει από τα βάθη των χρόνων.
Ενώ από την άλλη πλευρά παρέχουν την ψευδαίσθηση τής εξοικείωσης μέσα από την καθημερινή τους παρουσία σε όλους τους χώρους τής κοινωνίας, ιδιωτικούς και δημόσιους.
Αλλά πάνω από όλα στηρίζονται στην πιο αξιόπιστη αίσθησή μας, την όραση. Αν ο λαός σαν έσχατη έκφραση δυσπιστίας «δεν πιστεύει τα μάτια του», πώς είναι δυνατόν να περιμένει κανείς να παραδεχτεί κάτι τέτοιο ο θεατής μιας καλλιτεχνικής φωτογραφίας ή ταινίας, όταν αυτό θα σήμαινε εκτός των άλλων και παραδοχή άγνοιας;
Εκεί η λύπη δίνει τη θέση της στην οργή. Η ευφυΐα εξαφανίζεται και η επιθυμία για κάλυψη των κενών ούτε καν αντιμετωπίζεται. Μπορεί κανείς να δεχτεί να εγχειρήσει τα μάτια του, αλλά όχι να καλλιεργήσει και το βλέμμα του. Η άγνοια έγινε οργή. Και η οργή οδηγεί πάντοτε στην απόλυτη τύφλωση τού βλέμματος.
Η μόνη παρατήρηση που ίσως θα βοηθούσε εκείνον που έχει μπλεχτεί στον φαύλο κύκλο τής άγνοιας και τής οργής είναι ότι προϋπόθεση να βλέπει κανείς με διαύγεια είναι η ταπεινοφροσύνη και η τελευταία έρχεται με την όλο και βαθύτερη γνώση. Τότε ίσως μπορεί κανείς να κατακτήσει και την απόλαυση μια και η απόλυτη γνώση είναι έτσι κι αλλιώς ανέφικτη
Αν θέλεις πρόσθεσε κι εσύ αλλά μην αφαιρέσεις, εκτύπωσε την λίστα βάλε την κάπου που μπορείς να έχεις πρόσβασή εύκολη κι ανάτρεξε σε αυτήν για να πάρεις ΔΥΝΑΜΗ όταν οι καταστάσεις δυσκολεύουν ή να ευφρανθείς όταν η ευδαιμονία είναι στην σκηνή της ζωής σου.
1. Η ζωή δεν είναι δίκαιη, αλλά ακόμα κι’ έτσι μπορεί να είναι ωραία. 2. Όταν αμφιβάλλεις για κάτι, απλά κάνε το επόμενο μικρό βήμα.
3. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνεις χρόνο μισώντας τον οποιονδήποτε, (για να χάνεις χρόνο στον οποιοδήποτε)
4. Αν αρρωστήσεις, δεν θα σε κοιτάξει η δουλειά σου. Θα σε κοιτάξουν οι φίλοι και η οικογένεια σου. Μη τους χάσεις.
5. Πλήρωνε τις πιστωτικές σου κάθε μήνα. (Ακόμη καλύτερα μην έχεις καμία σχέση με καμία τράπεζα.)
6. Δεν χρειάζεται να υπερισχύεις σε κάθε διαφωνία. Συμφώνησε ότι διαφωνείς.
7. Κλάψε παρέα με κάποιον. Είναι πιο εύκολο να συνέλθεις απ’ ότι αν κλαις μόνος σου.
8. Δεν πειράζει να θυμώνεις. (Απλά να ξέρεις πως σπαταλάς δική σου, πολύτιμη ενέργεια που δύσκολα αναπληρώνεται)
9. Βάζε στην άκρη για τη σύνταξη σου, ξεκινώντας από τον πρώτο σου μισθό.
10. Απέναντι στη σοκολάτα-παγωτό, κάθε αντίσταση είναι μάταιη.
11. Συμφιλιώσου με το παρελθόν, για να μην σου καταστρέφει το παρόν.
12. Δεν πειράζει να σε δουν τα παιδιά σου να κλαις. 13. Μην συγκρίνεις τη ζωή σου με την ζωή των άλλων. Δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει το δικό τους το ταξίδι.
14. Αν μια σχέση πρέπει να διατηρείται μυστική, τότε δεν πρέπει να τη διατηρείς εσύ.
15. Τα πάντα μπορεί να αλλάξουν μ’ ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών. (και αλλάζουν)
16. Πάρε μια βαθιά ανάσα, ηρεμεί το μυαλό και την καρδιά.
17. Ξεφορτώσου ότι δεν είναι χρήσιμο, όμορφο ή ευχάριστο.
18. Ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει όντως πιο δυνατό (αλλά όχι απαραίτητα και πιο έξυπνο)
19. Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Απλώς τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα.
20. Όταν είναι να κυνηγήσεις αυτά που αγαπάς στη ζωή, μην πεις ποτέ όχι.
21. Άναψε τα κεριά, στρώσε τα καλά σεντόνια, φόρεσε τα ακριβά εσώρουχα. Μην τα φυλάς για ειδικές περιπτώσεις. Κάθε μέρα είναι ειδική περίπτωση.
22. Προετοιμάσου για όλα. (Και μετά ακολούθησε τα ακόμη και κόντρα στο ρεύμα)
23. Γίνε εκκεντρικός τώρα. Μην περιμένεις να πάρεις σύνταξη για να ντυθείς στα μοβ!
24. Το σημαντικότερο όργανο του σεξ είναι το μυαλό (και η καρδιά). 25. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία σου παρά μόνο εσύ.
26. Σε κάθε αποκαλούμενη “καταστροφή” σκέψου: “Σε 2 χρόνια, θα έχει καμία σημασία;”.
27. Να επιλέγεις πάντα τη ζωή.
28. Συγχώρησε σε όλους τα πάντα (και στον εαυτό σου)
29. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα δεν είναι δική σου δουλειά.
30. Ο χρόνος θεραπεύει σχεδόν τα πάντα. Δώσε χρόνο στο χρόνο.
31. Όσο καλή ή κακή κι αν είναι μια κατάσταση, πάντα αλλάζει. 32. Μην παίρνεις τόσο τον εαυτό σου στα σοβαρά. Κανείς άλλος δεν το κάνει.
33. Πίστευε στα θαύματα. (και δημιούργησε μόνος σου μερικά)
34. Όποιος σε αγαπάει είναι επειδή είσαι αυτός που είσαι, όχι για κάτι που έκανες ή δεν έκανες.
35. Μην παρακολουθείς τη ζωή. Βγες μπροστά και αξιοποίησε την κάθε στιγμή, την πλήρως και τώρα.
36. Το να γερνάς είναι καλύτερο από την εναλλακτική λύση: να πεθαίνεις ζωντανός και νέος.
37. Όλα τα παιδιά και τα δικά σου, θα ζήσουν μόνο μια φορά τα παιδικά τους χρόνια.
38. Το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι (αν, τι και πόσο αγάπησες.)
39. Βγες έξω κάθε μέρα. Η Ζωή παραμονεύει παντού, (να σε εκπλήξει και να παίξει μαζί σου.)
40. Αν βάζαμε τα προβλήματά μας δίπλα στων άλλων, θα τα παίρναμε αμέσως πίσω. 41. Η ζήλια είναι χάσιμο χρόνου. Έχεις ήδη όλα όσα χρειάζεσαι.
42. Τα καλύτερα (είναι ήδη εδώ μην τα ψάχνεις αλλού)
43. Ό,τι διάθεση και να έχεις, σήκω, ντύσου και πήγαινε εκεί που έχεις να πας.
44. Ενέδωσε (με πάθος, γέλιο και χαρά)
45. Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα και δεν είναι δώρο. (Είναι παιχνίδι που πρέπει να παίξεις)
46. Ζήσε με μόνιμη Ευγνωμοσύνη, ανεξάρτητα από τις εξωτερικές συνθήκες.
47. Πρόσφερε χωρίς να περιμένεις τίποτε σε ανταπόδοση και η ανταπόδοση πάντα είναι πέρα από κάθε φαντασία.
48. Το γέλιο είναι το πλασέμπο της υγείας και της καλής ζωής.
49. Οι σκέψεις σου σε ακολουθούν παντού ως σκεπτομορφές, διαμορφώνοντας την ζωή – πραγματικότητα που ζεις. 50. Κάνε φίλο, μέντορα και συμβουλάτορα αυτόν που δεν θα σε προδώσει ποτέ. Τον Θάνατο σου.
Για τους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι ένα συμβάν αλλά μια διαδικασία την οποία υφίστανται. Ακόμα κι εκείνα τα σπάνια όντα που βιώνουν μια απότομη, θεαματική και φαινομενικά μη αντιστρέψιμη αφύπνιση και πάλι θα περάσουν μέσα από μια διαδικασία κατά την οποία η νέα κατάσταση της συνειδητότητας ρέει σταδιακά μέσα σε ό,τι κάνουν και το μεταμορφώνει κι έτσι ενσωματώνεται στην ζωή τους.
Αντί να χάνεσαι μέσα στη σκέψη σου, όταν είσαι αφυπνισμένος αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ως την επίγνωση πίσω του. Η σκέψη παύει τότε να είναι μια ιδιοτελής αυτόνομη δραστηριότητα που σου κάνει κατοχή και διαφεντεύει την ζωή σου. Η επίγνωση παίρνει την θέση της σκέψης. Αντί να έχει τα ινία της ζωής σου, η σκέψη γίνεται ο υπηρέτης της επίγνωσης. Η επίγνωση είναι συνειδητή σύνδεση με την συμπαντική νοημοσύνη. Μια άλλη λέξη γι’ αυτήν είναι Παρουσία είναι η συνειδητότητα χωρίς σκέψη.
Το ξεκίνημα της διαδικασίας της αφύπνισης είναι μία πράξη μεγαλείου
Δεν μπορείς να την κάνεις να συμβεί ούτε μπορείς να προετοιμαστείς γι’ αυτήν ή να συγκεντρώσεις ‘πόντους’ προς την απόκτησή της. Δεν υπάρχει κάποια νοικοκυρεμένη αλληλουχία λογικών βημάτων που οδηγούν προς αυτήν, αν και ο νους θα λάτρευε κάτι τέτοιο. Δεν χρειάζεται να γίνεις πρώτα αντάξιός της. Μπορεί να έρθει στον αμαρτωλό πριν έρθει στον άγιο, αλλά όχι απαραίτητα. Γι’ αυτό η φιλοσοφία τη συνέδεε με όλων των ειδών τους ανθρώπους κι όχι μόνο με τους αξιοσέβαστους. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις για την αφύπνιση.
Ό,τι κάνεις θα είναι το Εγώ που προσπαθεί να προσθέσει αφύπνιση ή φώτιση στο εαυτό του, ως το πιο πολύτιμο απόκτημά του, και να κάνει έτσι τον εαυτό του πιο σημαντικό και πιο μεγάλο. Αντί για αφύπνιση προσθέτεις την έννοια της αφύπνισης στο νου σου ή τη νοητική εικόνα του πώς είναι ένα φωτισμένο άτομο, κι έπειτα προσπαθείς να φανείς αντάξιος αυτής της εικόνας. Το να φαίνεσαι αντάξιος μιας εικόνας που έχεις για τον εαυτό σου ή που έχουν οι άλλοι για σένα είναι μη αυθεντική ζωή- άλλος ένας ασυνείδητος ρόλος που παίζει το Εγώ.
Έτσι, αν δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις για την αφύπνιση, αν έχει ήδη συμβεί ή δεν έχει συμβεί ακόμα, πως μπορεί να είναι πρωταρχικός σκοπός της ζωής σου;
Ο σκοπός δεν συνεπάγεται ότι μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτόν;
Μόνο η πρώτη αφύπνιση, η πρώτη φευγαλέα ματιά στην Συνειδητότητα χωρίς Σκέψη, συμβαίνει μέσω της Θέλησης, χωρίς καμία δράση από τη μεριά σου. Αν βρίσκεις αυτό το βιβλίο ακατανόητο ή δίχως νόημα, δε σου έχει συμβεί ακόμα. Αν όμως κάτι μέσα σου ανταποκρίνεται σ’ αυτό, αν αναγνωρίζεις κάπως την αλήθεια που περιέχει, αυτό σημαίνει ότι η διαδικασία της αφύπνισης έχει αρχίσει Από τη στιγμή που θα έχει αρχίσει, δεν μπορεί ν’ αντιστραφεί, αν και μπορεί αν καθυστερήσει από το Εγώ.
Για κάποιος ανθρώπους η ανάγνωση αυτού του βιβλίου θα ξεκινήσει τη διαδικασία της αφύπνισης. Για άλλους, η αποστολή αυτού του βιβλίου είναι να τους βοηθήσει να αναγνωρίσουν ότι έχουν ήδη αρχίσει να αφυπνίζονται και να εντείνει και να επιταχύνει τη διαδικασία. Μια άλλη αποστολή αυτού του βιβλίου είναι να βοηθήσει τους ανθρώπους να αναγνωρίζουν μέσα τους το Εγώ όποτε προσπαθεί να ξαναπάρει τον έλεγχο και να συσκοτίσει την αναδυόμενη επίγνωση. Για μερικούς η αφύπνιση συμβαίνει καθώς αποκτούν ξαφνικά επίγνωση τους είδους των σκέψεων που κάνουν συνήθως, ιδιαίτερα των επίμονων αρνητικών σκέψεων με τις οποίες μπορεί να είναι ταυτισμένοι για όλη τους την ζωή. Ξαφνικά υπάρχει μια επίγνωση που έχει επίγνωση της σκέψης αλλά δεν είναι μέρος της.
Ποια είναι η σχέση μεταξύ επίγνωσης και σκέψης;
Επίγνωση είναι ο χώρος στον οποίο υπάρχουν οι σκέψεις όταν αυτός ο χώρος έχει αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του.
Από τη στιγμή που θα ρίξεις μια φευγαλέα ματιά στην επίγνωση ή Δύναμη, την γνωρίζεις από πρώτο χέρι. Δεν είναι πια απλώς μια έννοια στο νου σου. Μπορείς τότε να επιλέξεις συνειδητά να είσαι παρών αντί να ενδίδεις σε άχρηστες σκέψεις. Μπορείς να προσκαλέσεις την Δύναμη στην ζωή σου, δηλαδή να κάνεις χώρο. Μαζί με τη θεία χάρη της αφύπνισης έρχεται η ευθύνη. Μπορείς είτε να προσπαθήσεις να συνεχίσεις σαν να μη συνέβη τίποτα είτε να δεις τη σημασία της και να αναγνωρίσεις την ανάδυση της επίγνωσης ως το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να σου συμβεί. Το άνοιγμά σου στην αναδυόμενη συνειδητότητα και το να φέρεις το φως της σ’ αυτό τον κόσμο γίνεται τότε ο πρωταρχικός σκοπός της ζωής σου.
Τι είναι ο νους του Θεού; Συνειδητότητα (Κίνηση με Ταχύτητα).
Τι σημαίνει να γνωρίζεις το νου του Θεού; Να έχεις επίγνωση. Ποιες είναι οι λεπτομέρειες; Ο εξωτερικός σου σκοπός και οτιδήποτε συμβαίνει εξωτερικά. Έτσι, ενώ ίσως περιμένεις να συμβεί κάτι σημαντικό στην ζωή σου, μπορεί αν μην συνειδητοποιείς ότι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο έχει ήδη συμβεί μέσα σου: Η αρχή της διαδικασίας διαχωρισμού σκέψης και επίγνωσης.
Πολλοί άνθρωποι που περνάνε τα πρώτα στάδια της διαδικασίας της αφύπνισης δεν είναι πια βέβαιοι για το ποιος είναι ο εξωτερικός τους σκοπός. Ό,τι παρακινεί τον κόσμο δεν τους παρακινεί πια. Βλέποντας την παραφροσύνη του πολιτισμού μας τόσο καθαρά, μπορεί να αισθάνονται κάπως αποξενωμένοι από τον πολιτισμό γύρω τους. Μερικοί μπορεί να αισθάνονται ότι κατοικούν σε μια ουδέτερη ζώνη μεταξύ δύο κόσμων. Δεν κυβερνώνται πλέον από το Εγώ, αλλά η αναδυόμενη σηνειδητότητα δεν έχει ακόμα ενσωματωθεί πλήρως στη ζωή τους. Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός σκοπός δεν έχουν συγχωνευθεί.
Παρ’ όλο που τα σχολεία “ανταμείβουν” τις γλωσσικές και αναλυτικές δεξιότητες των μαθητών, τα ταλέντα και οι ικανότητες των ατόμων αναμφίβολα ποικίλουν. Η διαπίστωση αυτή οδήγησε τον Howard Gardner στη διατύπωση της Θεωρίας των Πολλαπλών Ευφυϊών. Με τη δημοσίευση του βιβλίου του Τα Πλαίσια του Νου (Frames of Mind) ο Gardnet(1983) παρουσίασε την Θεωρία των Πολλαπλών Ευφυϊών, θέτοντας έτσι υπό αμφισβήτηση την έννοια της νοημοσύνης, ως μιας σταθερής παραμέτρου που μπορεί να μετρηθεί με κάποιο τεστ.
Σε αντίθεση με τη θεωρία του Piaget, στην οποία όλες οι συμβολικές λειτουργίες (μαθηματικά, γλώσσα, εικονικές αναπαραστάσεις, χειρονομίες κτλ.) θεωρήθηκαν ότι προέρχονται από μια γενική “σημειωτική λειτουργία”, ο Gardner εντόπισε δεδομένα που έδειχναν ότι στις διάφορες συμβολικές λειτουργίες εμπλέκονταν διαφορετικές ψυχολογικές διαδικασίες. Μάλιστα, υπήρξαν δεδομένα που μαρτυρούσαν ότι σε άτομα που είχαν υποστεί κάποιο είδος εγκεφαλικής βλάβης, μερικές συμβολικές λειτουργίες εξακολουθούσαν να παραμένουν κανονικές. Αυτό οδήγησε στην υπόθεση ότι οι διάφορες συμβολικές λειτουργίες έχουν ως πηγή διαφορετικά κέντρα στον εγκέφαλο (Gardner,1989).
Αξίζει να αναφερθεί ότι σε μια μελέτη με είκοσι παιδιά της προσχολικής ηλικίας, τα δεκαπέντε έδειξαν μια ανάπτυξη τουλάχιστον σε μια νοημοσύνη, και δώδεκα παιδιά έδειξαν μια αδυναμία σε μια ή περισσότερες νοημοσύνες. Μόνον ένα παιδί βρέθηκε ότι δεν είχε ιδιαίτερες αδυναμίες ή ιδιαίτερα αναπτυγμένες τις διάφορες ευφυΐες. (Για την αξιολόγηση των ευφυϊών, τα παιδιά μετρήθηκαν σε διαφορετικές δραστηριότητες, όπως αφήγηση ιστορίας, σχέδιο, τραγούδι, μουσική ακρόαση, δημιουργική κίνηση, αριθμητική μέτρηση κ.λπ.
Για να θεωρηθεί ένα παιδί ότι έχει μια ευφυΐα έπρεπε το αποτέλεσμα του τεστ μιας συγκεκριμένης δραστηριότητας να βρίσκεται δύο τυπικές αποκλίσεις πάνω από τη μέση τιμή. Και για να θεωρηθεί ένα παιδί ότι έχει μια αδυναμία όσον αφορά μιαν ευφυΐα έπρεπε το αποτέλεσμα του τεστ μιας συγκεκριμένης δραστηριότητας να βρίσκεται δύο τυπικές αποκλίσεις κάτω της μέσης τιμής.) Η σύγκριση ανάμεσα στα αποτελέσματα αυτά και τα αποτελέσματα από το κλασικό τεστ νοημοσύνης Stanford-Binet έδειξε ότι υπάρχει συσχέτιση μόνο στην περίπτωση της δραστηριότητας με τους αριθμούς (Gardner, 1989).
Ο πλουραλισμός της ευφυΐας αναπόφευκτα οδηγεί στην αναθεώρηση, αφενός του λεγόμενου δείκτη νοημοσύνης (IQ), αφετέρου της ιδέας ότι η ευφυΐα αποτελεί απλά έκφανση ενός βιολογικού δυναμικού το οποίο υπάρχει μέσα στο κεφάλι του ατόμου. Δέκα χρόνια αργότερg.ο Gardner (1993) δημοσίευσε το βιβλίο Πολλαπλές Ευφυΐες: Η Θεωρία στην Πράξη (Multίple Intellίgences: The Theoτy ίn Practίce), δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους εκπαιδευτικούς να προσεγγίσουν το θέμα της διδασκαλίας και της μάθησης από μια διαφορετική σκοπιά, αλλά δίνοντας και περισσότερες δυνατότητες στους μαθητές για επιτυχία.
Ο Gardner θέτει ένα ερώτημα: Πώς θα έκρινε την ανθρώπινη ευφυΐα ένας Αρειανός που θα επισκέπτονταν τη Γη; Θα ζητούσε να μελετήσει τους δείκτες ευφυΐας των ατόμων ή θα ενδιαφερόταν να διαπιστώσει ποια άτομα έχουν κάνει σημαντικά επιτεύγματα στους διάφορους τομείς των ανθρώπινων δραστηριοτήτων;
Παρόλο που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς θα σκεφτόταν ο “υποθετικός Αρειανός” φίλος που ίσως να περιμένει ο Gardner, δύο πράγματα, είναι σίγουρα: Πρώτον, οι άνθρωποι οι οποίοι θεωρούνται επιτυχημένοι στους διάφορους τομείς δραστηριοτήτων είναι ευφυείς και δεύτερον, η ευφυΐα αυτή δεν έχει προσδιοριστεί ή μετρηθεί με τα κλασικά τεστ νοημοσύνης (π.χ., το γνωστό τεστ Stanford-Binet). Ένα σπουδαιότερο, ωστόσο, ερώτημα, από ηθική περισσότερο σκοπιά, είναι το γιατί, όπως λέει ο Gardner, άτομα με δείκτη νοημοσύνης μεγαλύτερο του 160 καταλήγουν να εργάζονται για άτομα με δείκτη 100;
Τα τεστ νοημοσύνης μπορούν να προβλέψουν αν και όχι πάντα με σιγουριά την επιτυχία ενός μαθητή στο σχολείο. Μάλιστα πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι τα τεστ νοημοσύνης δε μετρούν παρά την ικανότητα των ατόμων να ανταπεξέρχονται στα τεστ αυτά (Smith, 1998)! Αυτό είναι λογικό μια και αυτό που μετριέται στα τεστ νοημοσύνης είναι η ικανότητα του ατόμου να αντιμετωπίζει κυρίως διάφορα γλωσσικά και λογικο-μαθηματικά έργα. Η ευφυΐα όπως υποστηρίζει ο Gardner σε μια πρόσφατη συνέντευξή του (Checkley, 1997), αναφέρεται, όχι στο τι μετρούν τα διάφορα test ευφυΐας, αλλά στην ικανότητα να λύνει προβλήματα ή να κάνει κάτι το οποίο εκτιμάται μέσα σε-.μια ή περισσότερες κουλτούρες.
Φυσικά, δεν σημαίνει ότι οποιαδήποτε ικανότητα επίλυσης προβλημάτων η οποία εκτιμάται από μια κουλτούρα είναι οπωσδήποτε ευφυΐα. Ο Gardner, προκειμένου να διατυπώσει τη θεωρία του, χρησιμοποίησε ιδέες από τη νευροβιολογία, την ψυχολογία, την ανθρωπολογία, την ιστορία και τη φιλοσοφία. Επιπρόσθετα μελέτησε περιπτώσεις ατόμων με εκπληκτικά προσόντα, παιδιών-θαυμάτων, κανονικών παιδιών και ενηλίκων, και ασθενών με εγκεφαλική καταστροφή.
Με τον τρόπο αυτό, ο Gardner διαπίστωσε ότι πρέπει να ικανοποιούνται ορισ ένα κριτήρια για να μπορέσει να περάσει το τεστ της “υποψηφιότητας” μια ευφυία. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να ικανοποιούνται ορισμένα κριτήρια για να μπορέσει να θεωρηθεί μια κλίση ή μια ικανότητα ενός ατόμου ως ευφυΐα.
Τα κριτήρια αυτά είναι: Δυναμική απομόνωση λόγω εγκεφαλικής βλάβης
Διαπιστώθηκε ότι σε άτομα τα οποία υπέστησαν βλάβη του εγκεφάλου τους, ορισμένες περιοχές έμειναν ανεπηρέαστες. Έτσι, ενώ για παράδειγμα μερικά άτομα δεν μπορούσαν να διαβάσουν και να γράψουν, μπορούσαν παρόλα αυτά να επιλύουν μαθηματικά, προβλήματα, να συνεργαστούν με άλλα άτομα κ.λπ.
Η ύπαρξη ατόμων με εξαιρετικές ικανότητες
Ορισμένα άτομα μπορούν να έχουν μια ευφυΐα υπερβολικά ανεπτυγμένη, ενώ οι υπόλοιπες ευφυΐες να μην είναι καθόλου ανεπτυγμένες. Το αυτιστικό παιδί που μπορεί να κάνει πράξεις με αριθμούς σε ελάχιστο χρόνο, αλλά που δεν μπορεί να μιλήσει, να γράψει ή να συνεργαστεί με άλλα άτομα, ή ο λαμπρός αστροφυσικός που ενώ διατυπώνει θεωρίες για την εξέλιξη του αστρικού κόσμου, δεν τα πάει και τόσο καλά στη συνεργασία του με άλλα άτομα, αποτελούν παραδείγματα ατόμων με εξαιρετικές ικανότητες.
Ύπαρξη ξεχωριστής αναπτυξιακής ιστορίας και ένα σύνολο από χαρακτηριστικές δραστηριότητες προϊόντα
Κάθε είδος ευφυΐας αναπτύσσεται μέσα σε ένα ορισμένο πολιτισμικό πλαίσιο, και επομένως υπάρχει η “ξεχωριστή τροχιά” τους μέσα στη ζωή των ατόμων. Η γλωσσική ευφυΐα αναπτύσσεται πλήρως στα πρώτα χρόνια της ζωής του ανθρώπου, ενώ η λογικο-μαθηματική κατά τα πρώτα χρόνια της εφηβικής ηλικίας. Κάθε ευφυΐα χαρακτηρίζεται από ξεχωριστά “πολιτισμικά προϊόντα”. Η λογοτεχνία και οι μύθοι, για παράδειγμα είναι δείγματα της γλωσσικής ευφυΐας ενώ μια επιστημονική θεωρία ή ανακάλυψη αποτελούν προϊόντα της λογικομαθηματικής ευφυΐας.
Ύπαρξη εξελικτικής ιστορίας
Κάθε ευφυΐα έχει τη δική της εξέλιξη στο ανθρώπινο είδος αλλά και σε άλλα είδη. Μια ευφυΐα φαίνεται να είναι “πιο προφανής” αν μπορεί να διαπιστωθούν ικανότητες που σχετίζονται με αυτήν την ευφυΐα σε άλλα είδη.
Υποστήριξη από πειραματικά ψυχολογικά έργα
Μια ευφυΐα θα πρέπει να υποστηρίζεται από εμπειρικά δεδομένα τα οποία προέρχονται από διάφορα ψυχολογικά tests.
Υποστήριξη από ψυχομετρικά ευρήματα
‘Όταν υπάρχουν τέτοια ευρήματα αυξάνεται η “πιστευτότητα” μιας ευφυΐας.
Ύπαρξη συνόλου βασικών χαρακτηριστικών λειτουργιών
Κάθε ευφυΐα χαρακτηρίζεται από ένα σύνολο νοητικών λειτουργιών. Άλλες οι χαρακτηριστικές λειτουργίες της ευφυΐας που συνδέεται με την ικανότητα να χειρίζεται κάποιες λέξεις με οποιονδήποτε τρόπο και άλλες οι λειτουργίες που χαρακτηρίζουν την ευφυΐα που συνδέεται με την ικανότητα να προσανατολίζεται κάποιος στο χώρο ή να εκτελεί νοερούς μετασχηματισμούς.
Δυνατότητα αποκωδικοποίησης σε ένα συμβολικό σύστημα
Με δεδομένο ότι ο ανθρώπινος πολιτισμός στηρίζεται στη χρήση συμβόλων, κάθε ευφυΐα θα πρέπει να δίνει τη δυνατότητα της αποκωδικοποίησής της σε ένα σύστημα συμβόλων. Τέτοια σύμβολα μπορεί να είναι: Οι λέξεις, οι αριθμοί, οι γλώσσες προγραμματισμού ηλεκτρονικών υπολογιστών, τα ιδεογράμματα, οι μουσικές νότες, οι χειρονομίες και οι εκφράσεις προσώπου.
Με βάση τα παραπάνω κριτήρια δεν μπορούμε να ονομάσουμε “ευφυΐα” οποιαδήποτε κλίση ή ικανότητα. Το χιούμορ, για παράδειγμα, δεν μπορεί να θεωρηθεί “υποψήφια νοημοσύνη” επειδή δεν ικανοποιεί το κριτήριο περί “χαρακτηριστικού συνόλου λειτουργιών” και αυτό γιατί φαίνεται ότι κάθε ευφυΐα χαρακτηρίζεται από το δικό της τύπο χιούμορ (π.χ., μπορούμε να έχουμε “γλωσσικό” ή “κιναισθητικό” χιούμορ).
Σύμφωνα με τον Gardner (1983, 1993), οι άνθρωποι έχουν επτά ξεχωριστές ευφυΐες που μπορούν να καλλιεργηθούν μέσω των διαφόρων εμπειριών που θα αποκτήσουν. Οι μαθητές, όταν πραγματικά τους δοθεί η ευκαιρία μπορούν να καλλιεργήσουν τις διάφορες ευφυΐες Αυτό δεν συμβαίνει σ’ όλα τα άτομα στον ίδιο βαθμό. Βέβαια τα σχολεία, μέσα απ το αναλυτικό πρόγραμμα, βοηθούν την ανάπτυξη κυρίως της γλωσσικής και της λογικο-μαθηματικής ευφυΐας. Ωστόσο, ο Gardner διακρίνει επτά μορφές ευφυΐας, ενώ πρόσφατα αναγνώρισε και μια όγδοη (Cambell, Cambell & Dickinson, 1996• Checkley 1997).
Ο Gardner (1993) αναφέρει ότι ο αριθμός επτά, ή τώρα οκτώ, δεν είναι ένας αυθαίρετος αριθμός και πολύ πιθανόν να ανακαλυφθούν και άλλα είδη νοημοσύνης. Κάθε άτομο έχει ανεπτυγμένες φυσικά σε διαφορετικό βαθμό διάφορες ευφυΐες. Συνήθως οι ενήλικοι μπορεί να έχουν πολύ ανεπτυγμένες μια ή δύο ευφυΐες. Ωστόσο, μπορεί να μην έχουν ιδιαίτερα αναπτυγμένη καμία από αυτές. Κάθε παιδί ηλικίας τεσσάρων έως πέντε ετών έχει ορισμένες κλίσεις και θα μπορούσαν να αναπτυχθούν σε ευφυΐες. Ο Gardner κάνει μια κριτική της άποψης ότι έχουμε συνδέσει τη γλωσσική και μαθητική ικανότητα με την ευφυ’ία ενώ τη μουσική και τις άλλες τέχνες με το ταλέντο. Ή θα πρέπει να ονομάσουμε όλες τις ικανότητες ή δεξιότητες των ατόμων ευφυΐες ή όλες ταλέντα.
Πρέπει, βέβαια, να αναφερθεί ότι, πριν από τον Gardner, ο Guilford (1959,1967) είχε υποστηρίξει την ιδέα περί της πολλαπλότητας της ανθρώπινης νοημοσύνης. Ο Guilford, στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι η δημιουργική σκέψη δεν μπορεί να μετρηθεί μέσω των κλασικών τεστ νοημοσύνης, πρότεινε ένα μοντέλο, στο οποίο η νοημοσύνη χαρακτηρίζεται από από τρεις διαστάσεις: το περιεχόμενο, τις λειτουργίες και τα προϊόντα
Με δεδομένο ότι το περιεχόμενο μπορεί να είναι σχηματικό, συμβολικό, σημασιολογικό, και συμπεριφορικό, ότι οι λειτουργίες μπορεί να αναφέρονται στην αξιολόγηση, τη συκγλίνουσα σκέψη, την αποκλίνουσα σκέψη, τη μνήμη και τη γενική γνωστική λειτουργία, και ότι τα προϊόντα μπορεί να αναφέρονται σε μονάδες, σε κατηγορίες, σε σχέσεις, σε συστήματα, σε μετασχηματισμούς και σε επιπτώσεις, η νοημοσύνη, σύμφωνα με το μοντέλο του Guilford, πρέπει να περιλαμβάνει 4*5*6=120 διαφορετικές νοητικές ικανότητες.
Για παράδειγμα, όταν δοθούν σε ένα παιδί τα γράμματα α, τ, ρ, γ, δ, ε, ν, σ, υ, ι, και λ, και του ζητηθεί να σχηματίσει μια λέξη, τότε αναφερόμαστε σε μια νοητική ικανότητα, η οποία χαρακτηρίζεται από Μονάδες (όσον αφορά τα προϊόντα) από Γνωστική Λειτουργία (όσον αφορά τη λειτουργία) και από Σύμβολα (όσον αφορά το περιεχόμενο). Αν δοθεί στο παιδί ένα πρόβλημα κατά το οποίο πρέπει να εντοπίσει τη λέξη που δεν ανήκει σε μια ομάδα λέξεων, όπως δένδρο, άνθρωπος, σκύλος, γάτα, και πόρτα, τότε αναφερόμαστε σε μια νοητική ικανότητα που χαρακτηρίζεται από Κατηγορίες (προϊόν) Γνωστική Λειτουργία (λειτουργία) και Σημασία (περιεχόμενο).
Αν πάλι ζητηθεί από το παιδί να γράψει όσες πιο πολλές λέξεις μπορεί που αρχίζουν από κάποιο συγκεκριμένο γράμμα, τότε αναφερόμαστε σε νοητική ικανότητα που χαρακτηρίζεται από Μονάδες, Σύμβολα και Αποκλίνουσα Σκέψη. Και στην περίπτωση που ζητάμε από το παιδί να πει ποια φίλη του είναι υψηλότερη, η Μαρία ή η Καίτη, αν γνωρίζει ότι η Μαρία είναι υψηλότερη από τη Σοφία και η Καίτη κοντύτερη από τη Σοφία, αναφερόμαστε στο συνδυασμό Σχέσεις-Σύμβολα-Συγκλίνουσα Σκέψη.
Κλείνοντας τη συζήτηση γύρω από τις πολλαπλές ευφυΐες πρέπει να τονιστεί ότι δεν πρέπει να ταυτίζονται με τα μαθησιακά στιλ, τα οποία αποτελούν τρόπους με τους οποίους τα άτομα προσεγγίζουν τα πάντα. Έτσι, για παράδειγμα, αν ένα άτομο έχει αφηρημένο συνακολουθητικό στιλ τα πάντα θα τα προσεγγίζει με αυτό το στιλ (π.χ. διάβασμα, λύση προβλημάτων). Αντίθετα η θεωρία των πολλαπλών ευφυϊών στηρίζεται στην ιδέα ότι τα άτομα ανταποκρίνονται διαφορετικά στην ίδια δραστηριότητα (π.χ. διάβασμα, επίλυση προβλημάτων, ανθρώπους, μουσική).
Επιπρόσθετα η θεωρία των πολλαπλών ευφυϊών φαίνεται να οδηγεί σε μιαν επαναθεώρηση του όρου «μαθησιακό στιλ» μια και υπάρχουν ενδείξεις ότι ένα άτομο που έχει ένα συγκεκριμένο στιλ (π.χ. συνακολουθητικό) δεν προσεγγίζει τα πάντα με αυτό το στιλ (π.χ. τη μουσική, τις σχέσεις του με άλλα άτομα).
Τα Πρωτόκολλα της Νέας Τάξης Πραγμάτων
«Αλλά ο κόσμος σήμερα είναι πιο σύνθετος και προετοιμασμένος να δεχθεί μια παγκόσμια κυβέρνηση. Η υπερεθνική κυριαρχία μιας πνευματικής ελίτ και των παγκόσμιων τραπεζιτών είναι σίγουρα προτιμητέα σε σχέση με τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό που υφίστατο μέχρι τώρα». (David Rockefeller, πρόεδρος ιδρυτής της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και της Τριμερούς Επιτροπής, πρόεδρος του CFR, του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων. Εισήγηση που έκανε κατά τη συνάντηση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ στο Μπάντεν Μπάντεν το 1991).
«Θα έχουμε μια παγκόσμια κυβέρνηση, είτε σας αρέσει είτε όχι. Το μόνο ζήτημα θα είναι να ξέρουμε αν θα προκύψει απο κατάκτηση ή απο συγκατάθεση». (Paul Warburg, Χρηματιστής, μέλος του CFR, του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων). Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι πολύ πιθανόν ότι θα γράφει για την εποχή μας: «Στο ξεκίνημα του 21ου μ.κ.ε. αιώνα, ένα πανίσχυρο παγκόσμιο καθεστώς άρχισε να αιχμαλωτίζει με τα ορατά και αόρατα πλοκάμια του ολόκληρο τον πλανήτη. Η Γη μεταμορφώθηκε σταδιακά σε μία πλανητικών διαστάσεων αόρατη φυλακή με τις πιο εξελιγμένες και εκλεπτυσμένες μεθόδους καταστολής».
Πράγματι, η αλήθεια είναι ταυτόχρονα απλούστερη αλλά και πιο απίστευτη απ’ ό,τι μπορούμε να διανοηθούμε: Οι Επικυρίαρχοι μία απάνθρωπη υπερεθνική ελίτ, έχουν καταστήσει δέσμια την ανθρωπότητα και επιβάλλουν το σχέδιο της Νέας Τάξης μιλώντας για «ανοχή» «πολυπολιτισμικότητα» «ανθρώπινα δικαιώματα» και «παγκοσμιοποίηση».
Αυτά τα Παγκόσμια Αφεντικά προσπαθούν με δόλιες μεθοδεύσεις να ορίσουν ξανά την πραγματικότητα και να εξουσιάσουν τον πλανήτη. Κατέχοντας μία τεράστια μερίδα του παγκόσμιου πλούτου, διαφθείρουν σταδιακά και προετοιμάζουν τις ανύποπτες μάζες να δεχθούν το παγκόσμιο αστυνομικό κράτος (Novus Ordo)
Μας αποκοιμίζουν και μας αποσπούν την προσοχή ενώ αυτοί εξαλείφουν μία μία τις ελευθερίες μας και προετοιμάζονται για γενικευμένη καταστολή, χρησιμοποιώντας την «τρομοκρατία» ως ψευδές πρόσχημα. Διδάσκουν τις μάζες ότι ο θεός, η αλήθεια και η δικαιοσύνη είναι καθαρά υποκειμενικά θέματα, για να αποδείξουν άτι ο άνθρωπος είναι απλώς ένα ζώο προορισμένο να υποδουλωθεί ή να καταστραφεί. Ελέγχουν όλους τους μοχλούς εξουσίας: το πιστωτικό σύστημα, τα Μέσα Ενημέρωσης, την εκπαίδευση, τις κυβερνήσεις, τους πολιτικούς -νεοφιλελεύθερους, σοσιαλιστές, εκσυγχρονιστές, ροζ κομμουνιστές- ώστε να μπορούν εύκολα να μας εξαπατούν.
Μια φυλακή για το μυαλό (Matrix)
Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος αφήνει τη μήτρα της μητέρας του, κάθε προσπάθεια του είναι να δημιουργήσει, να διατηρήσει και να αποσυρθεί μέσα σε μία τεχνητή μήτρα, σε διάφορα είδη προστατευτικών «κουκουλιών» – υποκατάστατων. Αντικειμενικός σκοπός αυτής της τεχνητής «μήτρας» είναι να παρέχει ένα σταθερό περιβάλλον για κάθε δραστηριότητα, ασφάλεια για ελευθερία και αμυντική προστασία από την επιθετική δράση.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια η δημοκρατία, όπως εξελίσσεται, είναι πλέον μία ψευδαίσθηση που λειτουργεί εγκλωβιστικά καθώς οι πολίτες συνεχίζουν να ψηφίζουν, αλλά η ψήφος τους δεν έχει κανένα περιεχόμενο. Ψηφίζουν για εκπροσώπους που δεν έχουν πραγματική εξουσία. Κι αυτό, γιατί το μόνο που έχει μείνει είναι να αποφασίζουν για πολιτικά προγράμματα της «δεξιάς» και της «αριστεράς» που είναι πια ταυτόσημα σε όλες τις δυτικές χώρες. Οι πραγματικοί κυρίαρχοι του κόσμου δεν είναι πλέον οι εθνικές κυβερνήσεις, αλλά οι επικεφαλής των οικονομικών ή βιομηχανικών πολυεθνικών ομίλων και των αδιαφανών Διεθνών Ιδρυμάτων (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, G8, NATO κ.λπ.)
Οι υπεύθυνοι των Οργανισμών αυτών οι οποίοι ασκούν την πραγματική εξουσία δεν είναι εκλεγμένοι, αλλά εκλεκτοί της παγκόσμιας συνωμοτικής ελίτ, και το κοινό δεν ενημερώνεται καν για τις αποφάσεις τους. Σε διεθνές επίπεδο, οι Οργανισμοί αυτοί, που είναι πιο πλούσιοι από τα κράτη, αλλά και βασικοί χρηματοδότες πολιτικών κομμάτων όλου του φάσματος στις περισσότερες χώρες, είναι ουσιαστικά υπεράνω νόμων και πολιτικής εξουσίας, υπεράνω και της δημοκρατίας.
Το ότι οι ισχυροί της γης, εκπρόσωποι αυτών των Οργανισμών και Εταιρειών, αισθάνονται τους πολίτες ως εχθρό τους, φαίνεται από τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας που λαμβάνουν για την προστασία τους από αυτούς. Οργανώνουν εναντίον των πολιτών πολεμικά αντίμετρα, όπως έγινε και στη Σύνοδο της G8 στο Heiligendam της Γερμανίας. Εξάλλου, το περιθώριο δράσης των κρατών μειώνεται όλο και περισσότερο από τις διεθνείς οικονομικές συμφωνίες για τις οποίες κανένας δεν συμβουλεύθηκε ούτε πληροφόρησε τους πολίτες. Όλες οι διεθνείς συνθήκες που υπογράφηκαν τα τελευταία χρόνια (GATT, OMC, ΜΙΑ, ΝΤΜ, NAFTA) έχουν ένα μοναδικό σκοπό: τη μεταφορά της εξουσίας από τα κράτη προς τους μη εκλεγμένους οργανισμούς, μέσω της «παγκοσμιοποίησης».
Αν όμως οι πολίτες υποψιασθούν ότιδεν υπάρχει δημοκρατία, μπορεί να προκληθεί εξέγερση. Γι’ αυτό αποφασίστηκε να διατηρηθεί μία βιτρίνα δημοκρατίας και η πραγματική εξουσία να μετατοπισθεί προς νέα υπερεθνικά κέντρα. Στην πραγματικότητα, βιώνουμε μία «νέα σκλαβιά» με δεξιό ή αριστερό προσωπείο.
Σε μία διάλεξη το 1961, ο Άλντους Χάξλεϊ περιέγραψε το αστυνομικό κράτος του μέλλοντος ως την «τελική επανάσταση» μία «δικτατορία χωρίς δάκρυα» όπου οι άνθρωποι «αγαπούν την δουλεία τους». Ο στόχος, είχε πει, είναι να δημιουργηθεί «ένα είδος ανώδυνων στρατοπέδων συγκέντρωσης για ολόκληρες κοινωνίες έτσι ώστε να χάσουν ουσιαστικά οι άνθρωποι τις ελευθερίες τους αλλά, δεν θα σκέπτονται σε καμία περίπτωση να εξεγερθούν λόγω της προπαγάνδας ή της πλύσης εγκεφάλου, που θα ενισχύεται με φαρμακευτικές μεθόδους».
Ο «Αθόρυβος Πόλεμος» εναντίον της Ανθρωπότητας
Σήμερα έχει ξεκινήσει ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος. Πρόκειται για-έναν κοινωνικό και εσωτερικό πόλεμο, έναν πόλεμο εξόντωσης που διεξάγεται από τις υπερεθνικές ελίτ εναντίον όλων των εθνών. Αυτός ο πόλεμος που χαρακτηρίζεται από την παλινόρθωση μιας νέας δουλείας, ονομάζεται «νεοφιλελεύθερη,παγκοσμιοποίηση» και διεξάγεται με μία σειρά εξελιγμένων τεχνικών και τεχνολογιών υποταγής και παραπλάνησης του μέσου πολίτη ώστε τελικά αυτός να υποταχθεί. Σιωπηλά όπλα και ψυχοκυβερνητική διαχείριση του φόβου, τηλενάρκωση, mind control, μη φονικά όπλα, υποτάσσουν για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία το πνεύμα και το φαντασιακό ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Ένα ντοκουμέντο με τίτλο «Σιωπηλά Όπλα για Αθόρυβους Πολέμους» («Silent Weapons for Quiet Wars») επιβεβαιώνει ότι όλα αυτά είναι μέρος ενός προσχεδιασμένου πολέμου κατά της ανθρωπότητας. Μιλά για «Έλεγχο του κοινού, με το να το διατηρούν, διαλυμένο, αδαές, συγχυσμένο, αποδιοργανωμένο και διασπασμένο. Το κοινό δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτά τα όπλα και συνεπώς δεν μπορεί να πιστέψει ότι δέχεται επίθεση και χαλιναγωγείται από ένα όπλο. ‘Όταν το σιωπηλό όπλο εφαρμόζεται σταδιακά, το κοινό προσαρμόζεται»
Το ντοκουμέντο αυτό, που αποτυπώνει τις πρώτες φάσεις του Σχεδίου της Παγκόσμιας Χειραγώγησης, είναι το προϊόν μιας επιχείρησης με το όνομα «Operations Research» που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου για επίθεση κατά των εχθρικών πληθυσμών χρησιμοποιώντας εργαλεία κοινωνικής μηχανικής και ψυχολογικού πολέμου.
Το 1954, σύμφωνα με το ντοκουμέντο, η «υπερεθνική ελίτ» αποφάσισε να εξαπολύσει έναν «σιωπηλό πόλεμο» αρχικά κατά του αμερικανικού λαού και στη συνέχεια κατά ολόκληρης της ανθρωπότητας, με στόχο την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας οικονομίας. Το ντοκουμέντο μοιάζει με κωδικοποιημένο κείμενο που χρησιμοποιεί τεχνολογικούς και ηλεκτρονικούς όρους για να περιγράψει τον οικονομικο-πολιτικά έλεγχο της κοινωνίας από την υπερεθνική συνωμοτική ελίτ. Οι συντάκτες του το χαρακτηρίζουν ως ένα «εισαγωγικό εγχειρίδιο προγραμματισμού» που δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές για τον έλεγχο των μαζών, της πολιτικής και της οικονομίας.
Το εξαιρετικά ενδιαφέρον αυτό έγγραφο υποτίθεται ότι βρέθηκε τυχαία στις 7 Ιουλίου του 1986, μέσα σε ένα μεταχειρισμένο φωτοτυπικό μηχάνημα IBM που αγόρασε ένας υπάλληλος της αεροπορικής εταιρείας Boeing. Ως ημερομηνία σύνταξης του εμφανίζεται το έτος 1979. Φαίνεται σαν να περιγράφει μία στρατηγική που αποφασίστη κε το 1954 (έτος ίδρυσης της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ) κατά τη διάρκεια μιας μυστικής συνάντησης αυτού του είδους των ελιτίστι κων φόρουμ όπου παίρνονται οι αποφάσεις των δια-καπιταλιστικών στρατηγικών και του μακροπρόθεσμου κοινωνικού προγραμ ματισμού, σε διεθνές επίπεδο.
Απ’ ό,τι λέει το έγγραφο, αλλά και από την μοναδική ανάλυση γύρω από αυτό που υπάρ χει στο βιβλίο «Behold the Pale Horse» του William Cooper, που κυκλοφόρησε το 1991, φαίνεται ότι η στρατηγική των «Σιωπηλών Όπλων» συντονίστηκε προς όφελος των υπερεθνικών Παγκόσμιων Αφεντικών από το βρετανικό Ινστιτούτο, γνωστό ως «Chatham House» (Τσάταμ Χάουζ). Το όνομα Chatham House συχνά χρησιμοποιείται ως αναφορά στο Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων (Royal Institute of International Affairs – ΜΙΑ) που είναι το ανάλογο του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (Council on Foreign Relations – CFR) της Αμερικής.
To «Chatham House» οι υπερπόντιοι δορυφόροι του και οι συναντήσεις τους, όπως και της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, χαρακτηρίζονται από τη συνύπαρξη ενός κλειστού εσωτερικού κύκλου μυημένων οι οποίοι, μαζί με έναν εξωτερικό κύκλο συνεργατών, εργάζονται σταθερά με στόχο την άσκηση επιρροής σε σημαντικά κυβερνητικά στελέχη, γραφειοκράτες, διπλωμάτες και επιχειρηματίες. Το συγκεκριμένο έγγραφο υποτίθεται πως ήταν φωτοτυπημένο αντίγραφο που προοριζόταν για κάποιον αποδέκτη του κλειστού κύκλου, διότι είχε την ένδειξη:
«Έχετε επιλεγεί για το πρόγραμμα αυτό, λόγω της ικανότητας σας να εξετάζετε την ανθρώπινη κοινωνία με ψυχρή αντικειμενικότητα και να αναλύετε και να συζητάτε τις παρατηρήσεις και τα συμπεράσματα σας με άλλους ανάλογης πνευματικής ικανότητας» Αν δεν πιστέψουμε, όπως οφείλουμε άλλωστε, ότι το ντοκουμέντο εγκαταλείφθηκε τυχαία, τότε μπορεί να είναι δουλειά κάποιου «whistleblower», όπως έχει συμβεί και με άλλες αποκαλύψεις για συνωμοσίες τέτοιου είδους.
Δεν αποκλείεται επίσης να είναι άλλη μία «προβοκάτσια» του τύπου των γνωστών «Πρωτοκόλλων» κάποιοι που θέλουν, δηλαδή, να προειδοποιήσουν την ανθρωπότητα για τα μυστικά αυτά σχέδια χωρίς να στηρίζονται στην αυθεντικότητα των κειμένων τους. Άλλωστε η πραγματική «συνωμοσία» ποτέ δεν αποδεικνύεται. Τα πιο σημαντικά αποσπάσματα του απόρρητου αυτού εγγράφου, μαζί με τα δικά μας σχόλια, παραθέτουμε παρακάτω:
Top Secret: Σιωπηλά όπλα για Αθόρυβους Πολέμους
Η τεχνολογία των σιωπηλών όπλων εξελίχθηκε από την Operations Research (O.R.) μία απόρρητη στρατηγική και τακτική μεθοδολογία που αναπτύχθηκε την Μεγάλη Βρετανία κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Αρχικός σκοπός της Operations Research ήταν η μελέτη των στρατηγικών και τακτικών προβλημά των επίγειας και εναέριας άμυνας, με αντικειμενικό σκοπό την αποτελεσματική χρήση περιορισμένων στρατιωτικών πόρων κατά ξένων εχθρών (π.χ. επιμελητεία, διοικητική μέριμνα).
Σύντομα ωστόσο, αξιωματούχοι με θέσεις ισχύος κατάλαβαν ότι οι ίδιες μέθοδοι μπορεί να ήταν χρήσιμες για τον πλήρη έλεγχο μιας κοινωνίας, αλλά υπό την προϋπόθεση να αναπτυχθούν καλύτερα εργαλεία. Η κοινωνική μηχανική (η ανάλυση και ο αυτοματισμός μιας κοινωνίας) απαιτεί τη συσχέτιση μεγάλων ποσοτήτων σταθερά μεταβαλλόμενων οικονομικών πληροφοριών (δεδομένων), γι’ αυτό χρειάζεται ένα σύστημα υψηλής ταχύτητας ψηφιακής επεξεργασίας δεδομένων:
Ορόσημα: Οι παλαιοί υπολογιστές ήταν πολύ αργοί, αλλά ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, που επινοήθηκε το 1946 από τους J. Presper Eckert και John W. Mauchly, ικανοποιούσε τις προϋποθέσεις. Το επόμενο ορόσημο ήταν η ανάπτυξη του γραμμικού προγραμματισμού (μέθοδος Simplex) το 1947 από τον μαθηματικό George B. Dantzig. Τέλος, στις αρχές του 1948, το τρανζίστορ, που κατασκευάστηκε από τους J. Bardeen, W.H. Brattain και W. Shokley, έφερε μεγάλες ελπίδες για εξάπλωση του πεδίου των υπολογιστών μειώνοντας τον αναγκαίο χώρο και την απαιτούμενη ισχύ.
Με αυτές τις τρεις ανακαλύψεις στα χέρια τους, οι ισχυροί της Δύσης υπέθεσαν ότι ήταν δυνατόν να ελέγξουν ολόκληρο τον κόσμο με το πάτημα ενός κουμπιού. Αμέσως, η ναυαρχίδα της παγκοσμιοποίησης, το Ίδρυμα Ροκφέλλερ μπήκε στο παιγνίδι δίνοντας μία τετραετή επιχορήγηση στο Κολλέγιο Harvard, ιδρύοντας το Πρόγραμμα Οικονομικής Έρευνας Harvard (Harvard Economic Research Project) για τη μελέτη της δομής της αμερικανικής οικονομίας. Έναν χρόνο αργότερα, το 1949, συνέπραξε και η Αμερικανική Αεροπορία.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν τότε ο αδιαμφισβήτητος διάδοχος της Βρετανικής Αυτόκρατορίας, η οποία στις, αρχές του 20ού αιώνα ήλεγχε το 1/4 του πλανήτη. Οι ΗΠΑ κληρονόμησαν από τη θαλασσοκράτειρα Μεγάλη Βρετανία όλες σχεδόν τις σημαντικές γεωστρατηγικές περιοχές που ήλεγχε, αλλά δεν είχαν την απαιτούμενη αυτοκρατορική αντίληψη για να αναλάβουν τις αντίστοιχες υποχρεώσεις. Έτσι, ουσιαστικά οι ΗΠΑ έγιναν το έθνος-κράτος, πιλότος των Επικυρίαρχων για το μοντέλο της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας. Ο έλεγχος του πλανήτη προϋπόθετε τον έλεγχο της Αμερικής από τα μέσα.
Πολιτική Εισαγωγή
Το 1952 έληξε η περίοδος της επιχορήγησης και έγινε μια υψηλού επιπέδου συνάντηση της Ελίτ ώστε να καθοριστεί η επόμενη φάση της έρευνας σχετικά με τα σχέδια της κοινωνικής χειραγώγησης. Το πρόγραμμα Harvard υπήρξε πολύ καρποφόρο και αυτό επιβεβαιώθηκε από τη δημοσίευση ορισμένων εκ των αποτελεσμάτων του το 1953, τα οποία μιλούσαν για τη δυνατότητα εφαρμογής της οικονομικής (κοινωνικής) μηχανικής. Η νέα μηχανή Αθόρυβου Πολέμου που αναπτύχθηκε το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του ’40, ήταν το νέο απόκτημα που μπήκε σε εφαρμογή το 1954. Με τη δημιουργία του μέιζερ (διάταξη ενίσχυσης η παράγω γης μικροκυμάτων με εξαναγκασμένη εκπομπή ακτινοβολίας) το 1954, η υπόσχεση για «ξεκλείδωμα» απεριόριστων πηγών ατομικής ενέργειας σύντηξης, από το βαρύ υδρογόνο στο θαλασσινό νερό και η επακόλουθη διαθεσιμότητα απεριόριστης ηλιακής ενέργειας ήταν μία δυνατότητα που φαινόταν ότι θα επιτευχθεί μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Ο συνδυασμός ήταν ακαταμάχητος.
Ο Αθόρυβος Πόλεμος κηρύχθηκε σιωπηλάαπό τη Διεθνή Ελίτ σε μία συνδιάσκεψη που έγινε το 1954. Το σύστημα σιωπηλών όπλων ήταν έτοιμο σχεδόν 13 χρόνια μετά. Τα Παγκόσμια Αφεντικά είχαν καταλάβει ότι ήταν απλώς θέμα χρόνου, μερικές δεκαετίες μόνο, πριν οι αφυπνισμένες μάζες να είναι σε θέση να τους ανατρέψουν και να καταλάβουν την εξουσία, γιατί τα ίδια τα στοιχεία της τεχνολογίας σιωπηλών όπλων, που εξυπηρετούσαν τα σχέδια τους, θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν και για την ουτοπία των πολλών. Επομένως, για να αποκλεισθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο και να εξασφαλισθεί η κυριαρχία τους, δόθηκε προτεραιότητα στον τομέα των επιστημών ενέργειας.
Ο ρόλος της Ενέργειας Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ είναι το κλειδί για κάθε δραστηριότητα στον πλανήτη μας. Οι φυσικές επιστήμες ασχολούνται με τη μελέτη των πηγών και του ελέγχου της φυσικής ενέργειας, και οι οικονομικο-κοινωνικές επιστήμες ασχολούνται με τη μελέτη των πηγών και τον έλεγχο της κοινωνικής ενέργειας. Και οι δύο είναι κυρίως λογιστικά συστήματα, δηλ. μαθηματικά. Συνεπώς, τα μαθηματικά είναι η πρωταρχική επιστήμη ενέργειας. Και ο «λογιστής» κατέχει ηγεμονική θέση όταν το κοινό αγνοεί τη μεθοδολογία των «λογιστικών». Η επιστήμη γίνεται το μέσο για έναν στόχο.
Το μέσον είναι η γνώση και ο στόχος είναι ο έλεγχος.
Πέραν αυτών παραμένει ένα ζήτημα μόνο: «Ποιος επωφελείται» («Qui bonoi?») To 1954, αυτό ήταν το πρωταρχικό ζήτημα. Προς το συμφέρον της τάξης, της ασφάλειας και της ησυχίας του μελλοντικού κόσμου της υπερεθνικής ελίτ, αποφασίστηκε να ξεκινήσει παρασκηνιακά και χωρίς να το γνωρίζουν κατ’ ανάγκην οι εκλεγμένοι «αντιπρόσωποι» του λαού, ένας σιωπηλός πόλεμος κατά του αμερικανικού λαού με απώτατο στόχο τη μόνιμη μεταφορά της φυσικής και κοινωνικής ενέργειας (του πλούτου) των πολλών ανοργάνωτων και ανεύθυνων, στα χέρια των λίγων που «διαθέτουν αυτοπειθαρχία, αίσθημα ευθύνης και είναι άξιοι» δηλαδή των Ολιγαρχών
Προκειμένου να εκπληρωθεί ο σκοπός αυτός, ήταν απαραίτητο να δημιουργήσουν, να κατοχυρώσουν και να εφαρμόσουν νέα όπλα τα οποία, όπως αποδείχτηκε, ήταν μία κατηγορία όπλων τόσο έξυπνων και σοφιστικέ ως προς τα χαρακτηριστικά της λειτουργίας και της παρουσίας τους, που τα αποκάλεσαν «αθόρυβα όπλα».
Για να επιτευχθεί μία απολύτως προβλέψιμη οικονομία, τα μέλη των χαμηλότερων τάξεων της κοινωνίας πρέπει να μπουν υπό απόλυτο έλεγχο, δηλαδή να «εξημερωθούν», να εκπαιδευθούν και να δεσμευθούν με βάρη και μακροχρόνια κοινωνικά καθήκοντα από πολύ νεαρή ηλικία, πριν έχουν την ευκαιρία να αναρωτηθούν για την πραγματική φύση των υλικών αγαθών και να αμφισβητήσουν το σύστημα. Αρκετούς πονοκεφάλους είχαν προκαλέσει οι «γενιές της αμφισβήτησης»
Για να εξασφαλισθεί μία τέτοια υπακοή, έπρεπε να διαλυθούν οι παραδοσιακές οικογένειες των μέσων και κατώτερων τάξεων μέσα από την εντατικοποίηση της απασχόλησης και των δύο γονέων και την καθιέρωση κρατικών κέντρων ολοήμερης απασχόλησης και εκπαίδευσης (δηλαδή προσαρμογής) των παραμελημένων παιδιών τους. Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες τάξεις πρέπει να είναι η χειρότερη του είδους, έτσι ώστε το τείχος της άγνοιας που θα τη διαχωρίζει από την ελίτ, να είναι και να παραμένει αδιαπέραστο για τα παιδιά της.
Με μία τέτοια υστέρηση εξ αρχής, ακόμα και τα ευφυή άτομα της κατώτερης τάξης θα έχουν ελάχιστες δυνατότητες να ξεφύγουν από τον ρόλο που τους επιφυλάσσεται. Αυτή η μορφή υποδούλωσης είναι βασική για τη διατήρηση σε έναν ικανοποιητικό βαθμό της κοινωνικής ειρήνης που επιθυμούν οι νεόπλουτες ελίτ και που, εν τέλει, έχουν καταφέρει να έχουν σήμερα στη Δύση σε ασύγκριτο βαθμό σε σχέση με το παρελθόν, χάρη στην κατευθυνόμενη πρωτοφανή παθητικοποίηση και συντηρητικοποίηση της νεολαίας.
Περιγραφή του Σιωπηλού Όπλου
Οι δημιουργοί του σιωπηλού όπλου περιμένουν απ’ αυτό ό,τι θα περίμεναν κι από ένα συνηθισμένο όπλο, αλλά με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο λειτουργίας. Το όπλο αυτό πυροδοτεί καταστάσεις αντί για σφαίρες. Ως μέσο προώθησης χρησιμοποιεί την επεξεργασία δεδομένων, αντί τη χημική αντίδραση (έκρηξη). Η πυροδότηση του προέρχεται από πληροφορίες, αντί για κόκκους πυρίτιδας. Το χειρίζεται ένας προγραμματιστής υπολογιστών και όχι ένας σκοπευτής. Τίθεται υπό τις διαταγές ενός μεγαλοτραπεζίτη και όχι ενός στρατηγού. Δεν κάνει θόρυβο κατά την εκπυρσοκρότηση, δεν προκαλεί εμφανή σωματικά ή πνευματικά τραύματα και παρεμβαίνει καταφανώς στην καθημερινή κοινωνική ζωή. Αυτό το αντιλαμβάνεται μόνο ο εξασκημένος παρατηρητής που γνωρίζει τι να παρατηρήσει.
Το κοινό δεν μπορεί να αντιληφθεί πλήρως αυτό το όπλο και συνεπώς δεν μπορεί να πιστέψει ότι δέχεται επίθεση και υποτάσσεται από κάποιο όπλο. Το κοινό μπορεί να αισθάνεται ενστικτωδώς ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά αυτό οφείλεται στην τεχνική φύση του σιωπηλού όπλου. Δεν μπορούν, όμως, να εκφράσουν το αίσθημα τους με λογικό τρόπο ή να αντιμετωπίσουν εγκεφαλικά το πρόβλημα. Συνεπώς, δεν ξέρουν από πού να ζητήσουν βοήθεια και πώς να συντονισθούν με άλλους για να αμυνθούν από αυτό.
Όταν εφαρμόζεται σταδιακά ένα σιωπηλό όπλο, το κοινό προσαρμόζεται (συνηθίζει) στην παρουσία του και μαθαίνει να ανέχεται τη διείσδυση του στη ζωή του, μέχρις ότου η πίεση (ψυχολογική μέσω της οικονομικής) γίνει πολύ μεγάλη και καταρρεύσει. Άρα, το σιωπηλό όπλο είναι ένας τύπος βιολογικού πολέμου. Πλήττει τη ζωτικότητα, τις επιλογές και την κινητικότητα των ατόμων μιας κοινωνίας με τη γνώση, την κατανόηση, τη διαχείριση και την επίθεση στις πηγές φυσικής και κοινωνικής ενέργειας των πολιτών, καθώς επίσης και στις φυσικές, διανοητικές και συναισθηματικές δυνάμεις και αδυναμίες τους!
Θεωρητική Εισαγωγή
«Δώστε μου τον έλεγχο τον νομίσματος μιας χώρας και δεν με νοιάζει ποιος κάνει τους νόμους της» Mayer Amshell Rothschild
Η τεχνολογία των σημερινών σιωπηλών όπλων είναι παράγωγο μιας ιδέας που επινοήθηκε, εκφράσθηκε επιγραμματικά και εφαρμόσθηκε αποτελεσματικά από τον Μάγιερ Άμσελ Ρότσιλντ (Mayer Amshell Rothschild), ιδρυτή της παγκόσμιας δυναστείας των τραπεζιτών Ο Ρότσιλντ ανακάλυψε έναν βασικό κρίκο της οικονομικής θεωρίας που είναι η «επαγωγικότητα».
Δεν προέβλεψε βέβαια ο ίδιος ότι η ιδέα του, με όρους μαθηματικής ανάλυσης του 20ού αιώνα, θα έπρεπε να περιμένει τη Δεύτερη Βιομηχανική Επανάσταση, την εμφάνιση της θεωρίας της μηχανικής και της ηλεκτρονικής και τελικά, την επινόηση του ηλεκτρονικού υπολογιστή πριν μπορέσει να εφαρμοσθεί αποτελεσματικά για τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας. Οι οικονομικοί ορισμοί του κειμένου παραπέμπουν στο βιβλίο «Beyond the Pale Horse» Αυτό που είχε ανακαλύψει ο Ρότσιλντ ήταν η βασική αρχή της εξουσίας, της επιρροής και του ελέγχου επί των ανθρώπων, όπως αυτή εφαρμόζεται στην οικονομία.
Η αρχή αυτή είναι η εξής: «όταν παριστάνεις ότι κατέχεις την εξουσία, τότε οι άνθρωποι σου την παραχωρούν πραγματικά σε σύντομο διάστημα».
Ο Ρότσιλντ ανακάλυψε ότι το νόμισμα ή οι λογαριασμοί καταθέσεων και τα δάνεια είχαν την απαιτούμενη επίφαση εξουσίας που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να πείσει τους ανθρώπους (όπως η έλξη που ασκεί ένα μαγνητικό πεδίο) να παραδώσουν τον πραγματικό τους πλούτο, με αντάλλαγμα μία υπόσχεση για περισσότερο πλούτο (αντί για πραγματική αμοιβή). Να τοποθετήσουν ως υποθήκη ένα πραγματικό εχέγγυο με αντάλλαγμα τραπεζογραμμάτια.
Ο ευφυής Σιωνιστής Ρότσιλντ κατάλαβε ότι μπορούσε να εκδώσει περισσότερα χαρτονομίσματα από αυτά που είχε ως εγγύηση, στον βαθμό που είχε τα αποθέματα χρυσού κάποιου άλλου ανθρώπου ως όπλο για να τα επιδεικνύει στους πελάτες του. Ο Ρότσιλντ δάνειζε τα τραπεζογραμμάτια του σε άτομα και σε κυβερνήσεις. Έτσι δημιουργείτο υπερβολική εμπιστοσύνη. Μετά έκανε δυσεύρετα τα χρήματα, ασκούσε ασφυκτικότερο έλεγχο στο σύστημα και μάζευε τις υποθήκες βάσει των υποχρεώσεων των συμβάσεων. Ύστερα, ο κύκλος αυτός επαναλαμβανόταν.
Οι πιέσεις αυτές μπορούσαν, με τον κατάλληλο χειρισμό, να προκαλέσουν πόλεμο. Τότε έλεγχε τη διαθεσιμότητα του νομίσματος (χρήματος) για να καθορίσει ποιος θα κέρδιζε τον πόλεμο. Η κυβέρνηση που θα συμφωνούσε να του δώσει τον έλεγχο του οικονομικού της συστήματος είχε την υποστήριξη του. Η είσπραξη των χρεών ήταν εγγυημένη μέσω της οικονομικής βοήθειας προς τον εχθρό του οφειλέτη. Το κέρδος που προέκυπτε από αυτή την μέθοδο έδινε στον Ρότσιλντ τη δυνατότητα να αυξάνει όλο και περισσότερο τον πλούτο του.
Ο Ρότσιλντ ανακάλυψε ότι το χαρτονόμισμα του έδινε τη δύναμη να ανασκευάσει τη δομή της οικονομίας προς όφελος του, να αλλάξει την οικονομική επαγωγικότητα σε τέτοιες οικονομικές θέσεις που θα προκαλούσαν την μεγαλύτερη δυνατή οικονομικά αστάθεια και κλυδωνισμό. Για τον τελικό έλεγχο της οικονομίας έπρεπε να προηγηθεί η συλλογή αρκετών στοιχείων και η ανάπτυξη υπολογιστών υψηλής ταχύτητας που θα παρακολουθούσαν στενά τις οικονομικές διακυμάνσεις που δημιουργούνται από την πτώση των τιμών και το πληθωριστικό χρήμα.
Η εξαφάνιση της ενημέρωσης Πληροφορίες χωρίς πληροφόρηση
Η αρχή της νεοταξικής λογοκρισίας είναι να εξαφανίζει τις ουσιαστικές πληροφορίες μέσα σε έναν κυκεώνα ασήμαντων πληροφοριών που διαχέονται μέσα από ένα ευρύτατο δίκτυο Μέσων Ενημέρωσης με παρόμοιο περιεχόμενο. Αυτό επιτρέπει στη νέου τύπου λογοκρισία να εμφανίζεται πλουραλιστική και δημοκρατική. Αυτή η στρατηγική εφαρμόζεται κατ’ αρχάς στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, τη βασική πηγή ενημέρωσης του κοινού.
Όλοι οι ψυχολόγοι και οι ειδικοί της νευροεπιστήμης γνωρίζουν ότι η απομνημόνευση πληροφοριών από τον εγκέφαλο γίνεται καλύτερα όταν αυτές παρουσιάζονται με δομημένο και ιεραρχημένο τρόπο. Όμως, τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων κάνουν ακριβώς το αντίθετο, ανακατεύοντας άναρχα ετερόκλητα θέματα διαφορετικής σπουδαιότητας (διάφορα θέματα: λίγο πολιτική, αθλητικά, ένα κοινωνικό θέμα, κάτι διασκεδαστικό, μετά ξανά λίγο πολιτική κ.λπ.), επειδή επιδιώκουν τη λιγότερη δυνατή απομνημόνευση των πληροφοριών από το κοινό.
Έτσι, είναι πολύ εύκολο να χειραγωγήσεις έναν πληθυσμό. Όπως οι εκλογές, έτσι και οι τηλεοπτικές «εφημερίδες» συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά έχουν χάσει το περιεχόμενο τους. Ένα τηλεοπτικό δελτίο περιέχει το πολύ 2 με 3 λεπτά πραγματικής ενημέρωσης. Η υπόλοιπη αποτελείται από θέματα περιοδικών, ρεπορτάζ ανούσια, διάφορα περιστατικά, κουτσομπολιά και «ριάλιτι» γύρω από την καθημερινότητα. Οι αναλύσεις από εξειδικευμένους δημοσιογράφους, όπως και οι ενημερωτικές εκπομπές έχουν σχεδόν εξαφανιστεί ολοκληρωτικά.
Η ενημέρωση παρέχεται πλέον από τα περιθωριακά και ειδικά έντυπα [περίπου 2000 Έλληνες είναι οι αναγνώστες τους, με γενικά ενδιαφέροντα ειδικού τύπου] και τα φανζίν, τα οποία διαβάζονται από μία μειοψηφία πολιτών. Η εξαφάνιση της ενημέρωσης είναι το απτό σημάδι ότι η φύση του πολιτικού καθεστώτος που ζούμε έχει ήδη αλλάξει.
Το Οικονομικό Μοντέλο
Άμεσος στόχος του προγράμματος Harvard Economic Research Program που ξεκίνησε το 1948, ήταν ν’ ανακαλύψει τη δομή της οικονομίας, ποιες δυνάμεις αλλάζουν αυτή τη δομή, πώς η συμπεριφορά της δομής μπορεί να προβλεφθεί και πώς μπορεί να ελεγχθεί. Αυτό που χρειαζόταν ήταν μία καλά οργανωμένη γνώση των μαθηματικών δομών και των διασυνδέσεων της επένδυσης, της παραγωγής, της διανομής και της κατανάλωσης.
Εν συντομία, ανακαλύφθηκε ότι η οικονομία υπακούει στους ίδιους νόμους όπως ο ηλεκτρισμός και ότι όλη η μαθηματική θεωρία και πρακτική και η τεχνογνωσία των υπολογιστών που αναπτύχθηκαν για το ηλεκτρικό πεδίο μπορεί να εφαρμοσθεί άμεσα στη μελέτη της οικονομίας! Αυτή η ανακάλυψη δεν κοινοποιήθηκε και τα πιο περίπλοκα συμπεράσματα της παραμένουν απόρρητα. Για παράδειγμα, το ότι σε ένα οικονομικό μοντέλο, η ανθρώπινη ζωή μετριέται σε δολάρια και ότι ο ηλεκτρικός σπινθήρας που δημιουργείται όταν ανοίγεις έναν διακόπτη που συνδέεται με έναν αγωγό είναι το μαθηματικό ανάλογο της κήρυξης πολέμου.
Έλεγχος Οικονομικού Συγκλονισμού
Στη σύγχρονη εποχή, η εφαρμογή του Operations Research στη μελέτη της παγκόσμιας οικονομίας ήταν φανερή για οποιονδήποτε που κατανοεί τις αρχές της «δοκιμής του σοκ» Στη «δοκιμή σοκ» του σκελετού ενός αεροσκάφους, η δύναμη επαναφοράς ενός πυροβόλου όπλου πάνω σ’ αυτό το αεροπλάνο προκαλεί ωστικά κύματα στη δομή του τα οποία δείχνουν στους μηχανικούς αεροσκαφών τις συνθήκες υπό τις οποίες ορισμένα μέρη του αεροπλάνου ή ολόκληρο το σκάφος ή τα φτερά του θα αρχίσουν να ταλαντεύονται ή να ταράζονται σαν την χορδή μιας κιθάρας και θα αρχίσουν να αποσυνδέονται ή να αποκολλώνται κατά την διάρκεια της πτήσης.
Με την χρήση της μεθόδου ελέγχου του συγκλονισμού της ατράκτου ενός αεροπλάνου, οι οικονομικοί «μηχανικοί» πέτυχαν το ίδιο αποτέλεσμα, μελετώντας την συμπεριφορά της οικονομίας και του καταναλωτικού κοινού επιλέγοντας προσεκτικά ένα προϊόν-δείγμα όπως τον καφέ, την βενζίνη ή την ζάχαρη.
Προκαλώντας μια απότομη αλλαγή ή σοκ (συγκλονισμό) στην τιμή ή την επάρκεια του συγκεκριμένου προϊόντος, ανατρέπουν τον προϋπολογισμό και τις αγοραστικές συνήθειες των καταναλωτών. Στην συνέχεια παρατηρούν τα ωστικά κύματα που ακολουθούν, καταγράφοντας τις αλλαγές στην διαφήμιση, τις τιμές και τις πωλήσεις αυτού και των άλλων προϊόντων. Τα δεδομένα που προκύπτουν επεξεργάζονται από σούπερ-υπολογιστές και καταγράφεται έτσι η ψυχο-οικονομική δομή της οικονομίας.
Αντικειμενικός σκοπός των μελετών αυτών είναι η απόκτηση της τεχνογνωσίας για το πώς τίθεται η παγκόσμια οικονομία σε μια προβλέψιμη κατάσταση κίνησης ή αλλαγής, ακόμα και σε μια αυτοκαταστροφική τέτοια κατάσταση που θα πείσει το κοινό ότι κάποιοι «ειδικοί» χρειάζεται να αναλάβουν το νομισματικό σύστημα και να αποκαταστήσουν την ασφάλεια πάνω από την ελευθερία και την δικαιοσύνη, για όλους. Όταν οι πολίτες γίνουν ανίκανοι να ελέγξουν τις οικονομικές τους υποθέσεις, τότε υποδουλώνονται ολοκληρωτικά και γίνονται φθηνή εργατική δύναμη.
Για παράδειγμα, υπάρχει μια μετρήσιμη ποσοτική σχέση μεταξύ της τιμής της βενζίνης και την πιθανότητας ένα άτομο να πάθει πονοκέφαλο, να αισθανθεί την ανάγκη να παρακολουθήσει ένα φιλμ (πορνό ή βίαιο) ή να καπνίσει ένα τσιγάρο. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι παρατηρώντας και εκτιμώντας τα οικονομικά μοντέλα με τα οποία το κοινό προσπαθεί να ξεφύγει από τα προβλήματα του και από την πραγματικότητα και εφαρμόζοντας την μαθηματική θεωρία του Operations Research, είναι δυνατόν να προγραμματισθούν υπολογιστές για να προβλέπουν τον πιο πιθανό συνδυασμό δημιουργημένων γεγονότων (σοκ) που θα έχουν σαν αποτέλεσμα τον πλήρη έλεγχο και την υποδούλωση του κοινού.
Στρατηγικές για τον παγκόσμιο έλεγχο της κοινωνίας Παραπλάνηση, η βασική στρατηγική
Η εμπειρία έχει αποδείξει ότι η απλούστερη μέθοδος εξασφάλισης της λειτουργίας ενός σιωπηλού όπλου και απόκτησης ελέγχου του κοινού είναι να το διατηρούν ασυντόνιστο και με άγνοια για τις βασικές αρχές του συστήματος από την μια και συγχυσμένο, αποδιοργανωμένο, απογοητευμένο και διασπασμένο με πράγματα που δεν έχουν πραγματική σημασία, από την άλλη.
Αυτό επιτυγχάνεται ως εξής: Διαλύοντας το μυαλό τους, υπονομεύοντας την πνευματική δραστηριότητα τους, παρέχοντας μια χαμηλού επιπέδου δημόσια παιδεία (κρατώντας μόνο για την ελίτ την υψηλή γνώση) στα μαθηματικά, την λογική, τον σχεδιασμό συστημάτων και την οικονομία και αποθαρρύνοντας την τεχνική δημιουργία.
Κατευθύνοντας τα συναισθήματα τους, αυξάνοντας την μαλθακότητά τους (την νοητική και την φυσική) με: (α) συνεχή βομβαρδισμό (νοητικός και συναισθηματικός βιασμός) με σεξ, βία και τρομοκρατία στα Μέσα Ενημέρωσης -ειδικά την τηλεόραση και τις εφημερίδες. (β) το να τους δίνουν -σε υπερβολή «σκουπίδια για νοητική τροφή» στερώντας τους ταυτόχρονα αυτό που πραγματικά χρειάζονται.
Ξαναγράφοντας την Ιστορία και τους νόμους και υποβάλλοντας το κοινό σε αποκλίνουσα συμπεριφορά έτσι ώστε να μπορούν να μεταστρέψουν την σκέψη τους από τις πραγματικές τους ανάγκες σε πολυτελείς, μη απαραίτητες, προτεραιότητες.
Όλα αυτά αποτρέπουν τους πολίτες να ενδιαφερθούν και να ανακαλύψουν τα σιωπηλά όπλα της τεχνολογίας του κοινωνικού αυτοματισμού. Ο γενικός κανόνας είναι ότι υπάρχει κέρδος από την σύγχυση: όσο περισσότερη σύγχυση υπάρχει, τόσο μεγαλύτερο είναι το κέρδος. Άρα, η καλύτερη μέθοδος είναι να δημιουργούνται προβλήματα και μετά να προσφέρονται έτοιμες λύσεις γι’ αυτά. [ σ.σ. Η σύγχυση δεν είναι το Χάος]
Ανακεφαλαίωση Παραπλάνησης
• Μέσα Ενημέρωσης: Απομακρύνετε την προσοχή του ενήλικου κοινού από τα πραγματικά κοινωνικά ζητήματα και στρέψτε την σε ανούσια ριάλιτυ. • Σχολεία: Διατηρείστε ασχοιχείωτα τα νεαρά παιδιά σε τομείς όπως τα μαθηματικά, τα οικονομικά, το δίκαιο, την φιλοσοφία και την Ιστορία. • Διασκέδαση: Κρατείστε σε πολύ χαμηλό επίπεδο την διασκέδαση του κοινού. • Εργασία: Κρατείστε απασχολημένο συνεχώς το κοινό, χωρίς να του αφήνετε χρόνο να σκεφθεί. «Πίσω στην φάρμα με τα υπόλοιπα ζώα». Το ανθρώπινο σώμα
Για τους Επικυρίαρχους, το ανθρώπινο σώμα έχει πάψει να είναι ένα περιχαρακωμένο φυσικό κάστρο. Μέσα από τους ιδεολογικούς τους μηχανισμούς και με τον έλεγχο των δύο μεγάλων σύγχρονων βιομηχανιών, του θεάματος και της μόδας, έχουν αυξήσει την σύγχυση του κοινού πάνω στο τι διαχωρίζει τα έμβια όντα από τις μηχανές. Οι διαδεδομένες συζητήσεις για την αντιμετώπιση και την χρήση των εμβρύων, τον κλωνισμό, την ευθανασία, την γενετική μηχανική συμβάλλουν στην κατάρρευση των καθιερωμένων πιστεύω για το ανθρώπινο σώμα.
Τα σύγχρονα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προπαγανδίζουν μια κουλτούρα που λατρεύει το καλογυμνασμένο σώμα: αρσενικά και θηλυκά σούπερ μοντέλα πρέπει να γίνουν τα πρότυπά σας, μας λένε. Οι οθόνες του σινεμά μάς βομβαρδίζουν με μηχανοποιημένα τέρατα των οποίων τα μέλη αντικαθίστανται, όπως το Σάϊμποργκ (cyborg) Τ-800 που έπαιζε ο Σβαρτσενέγκερ στον Εξολοθρευτή 2 (Terminator 2).
Η ρητορεία των θεωρητικών της Τεχνιτής Νοημοσύνης, όπως ο Μάρβιν Μίνσκυ, συναγωνίζεται την κυβερνοκουλτούρα, που προπαγανδίζει θεραπευτικές τεχνικές οι οποίες αντιλαμβάνονται τον νου σαν ένα «βιουπολογιστη» ικανό να επαναπρογραμματιστεί με τις σωστές εντολές. Ορισμένα σχέδια και στόχοι των Επικυρίαρχων για τον έλεγχο των ανθρώπων και της κοινωνίας αποτελούν ήδη πραγματικότητα. Άλλα σχέδια αφορούν το άμεσο μέλλον μας.
Α. Η κουλτούρα του Μετανθρώπου
Η εποχή των Σάιμποργκ δεν είναι τόσο μακρινή, αν πιστέψουμε τους επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Πίζας που μετέχουν στο απόρρητο ευρωπαϊκό επιστημονικό πρόγραμμα «Παλόμα» (Περιστερά) αντικείμενο του οποίου είναι η κατασκευή ρομπότ τα οποία μιμούνται την ανθρώπινη συμπεριφορά. Η ιταλική επιστημονική ομάδα ανακοίνωσε ήδη ότι τελειοποιεί ένα ρομπότ-μωρό με την χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ιδιαίτερη σημασία αυτής της εξέλιξης έγκειται στην πιθανή επικείμενη δημιουργία από την τεχνολογία οντοτήτων με ευφυΐα μεγαλύτερη από την ανθρώπινη. Θεωρείται ότι υπάρχουν αρκετά μέσα με τα οποία η τεχνολογία μπορεί να επιτύχει αυτή την επαναστατική πρόοδο:
1. Πρόκειται να αναπτυχθούν υπολογιστές που «αντιλαμβάνονται» και θα είναι ευφυέστεροι από τον άνθρωπο. Σήμερα υπάρχει μεγάλη διαμάχη γι’ αυτό το ζήτημα.
2. Μεγάλα δίκτυα υπολογιστών και οι συνδεδεμένοι χρήστες τους, μπορεί να «αφυπνισθούν» ως μια ευφυής οντότητα ανώτερη του ανθρώπου.
3. Η αλληλεπίδραση ανθρώπου-υπολογιστή μπορεί να γίνει τόσο στενή, ώστε οι χρήστες να θεωρούνται υπεράνθρωπα ευφυείς.
4. Οι βιολογικές επιστήμες, βιοτεχνολογία, γενετική θεραπεία, βλαστική γονιδιακή θεραπεία, γενετική ιατρική κ.ά. ίσως προσφέρουν τα μέσα για την βελτίωση της φυσικής ευφυΐας.
Υπάρχουν λοιπόν οι προϋποθέσεις, ώστε μια μεγάλη ομάδα από την παγκόσμια ιντελιγκέντσια να πιστεύει ότι πραγματικά μια ημέρα θα μπορεί να γίνει παντοδύναμη. Τελευταίως, έχει ξεπεταχτεί στην Δύση ένα νέο ρεύμα που ονομάζεται μετανθρωπισμός και το οποίο πρεσβεύει ότι το ανθρώπινο είδος μπορεί και πρέπει να βελτιωθεί με κάθε δυνατό τρόπο μέσω της ελεύθερης ανάπτυξης και της χρήσης της τεχνολογίας.
Η καταστροφή της φύσης είναι σκόπιμη!
Η εξαφάνιση του φυσικού περιβάλλοντος είναι αναπόφευκτη, γιατί είναι επιβεβλημένη από τη νέα οικονομική εξουσία για τους εξής λόγους:
1. Η εξαφάνιση της φύσης και η αύξηση της μόλυνσης θα κάνουν τους ανθρώπους ακόμα πιο εξαρτημένους από το οικονομικό σύστημα για την επιβίωση τους και θα επιτρέψουν τη δημιουργία νέων κερδών, κυρίως στους τομείς των ιατρικών υπηρεσιών, κλιματιστικών μηχανημάτων, κλειστών εμπορικών κέντρων κ.λπ.
2. Η αστικοποίηση του περιβάλλοντος επιτρέπει την τοποθέτηση των πληθυσμών σε εντελώς ελεγχόμενο τεχνητό περιβάλλον, επιτηρούμενο, όπου το άτομο είναι πλήρως ενταγμένο στην προοπτική της Νέας Τάξης. Αύριο, πιθανόν οι πόλεις θα είναι μέσα σε κλειστούς θόλους, καλά προστατευμένες από το φαινόμενο του θερμοκηπίου και ως εκ τούτου καλά φρουρούμενες από παντού.
3. Η επαφή με τη φύση είναι επικίνδυνη διότι συνιστά αναφορά σε μία άλλη αρχή, συμπαντική. Ο θαυμασμός της αρμονίας, της ομορφιάς και της τελειότητας αυτής της αρχής είναι καταστρεπτικός για τους Επικυρίαρχους, οδηγεί τον άνθρωπο στο να απορρίψει την ασχήμια του περιβάλλοντος των σημερινών πόλεων και να αμφισβητήσει τη σημερινή κοινωνική τάξη που πρέπει να αποτελεί τη μόνη αναφορά του.
4. Ο θαυμασμός της φύσης κρατά ζωντανό το όνειρο και εντείνει την εσωτερική ζωή των ατόμων, αναπτύσσοντας την ευαισθησία τους και συνεπώς την αυτεξουσιότητά τους. Παύουν λοιπόν να συναρπάζονται από τα καταναλωτικά αγαθά, γυρίζουν την πλάτη στα τηλεοπτικά σκουπίδια που σκοπό έχουν να τους αποβλακώσουν και να ελέγξουν το πνεύμα τους. Απελευθερωμένοι από τις αλυσίδες τους, αρχίζουν να φαντάζονται μία άλλη εφικτή κοινωνία, που βασίζεται σε αξίες διαφορετικές από το κέρδος και το χρήμα.
Όλα αυτά που μπορούν να ωθήσουν τα άτομα να σκέπτονται και να ζουν αυτόνο μα είναι δυνάμει ανατρεπτικά. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη Νέα Τάξη είναι η πνευματικότητα γιατί αυτή οδηγεί το άτομο στην ανατροπή του συστήματος αξιών του και συνεπώς της συμπεριφοράς του, εις βάρος των αξιών και της συμπεριφοράς που του έχει επιβάλλει η κοινωνική εξάρτηση.
Λίγος χρόνος μας μένει να αντιδράσουμε, γιατί όλα τα απαραίτητα μέσα ελέγχου για μια μελλοντική δικτατορία είναι ήδη σε πλήρη λειτουργία. Η κουλτούρα αυτή αντανακλά ένα βαθύτερο σκεπτικό των Επικυρίαρχων, ότι για να επιζήσουν πρέπει να γίνουν δυνατότεροι από τα μέταλλα και τις μηχανές, ακριβώς όπως οι πρωτόγονοι έπρεπε να αποκτήσουν μεγαλύτερη δύναμη από τα άγρια θηρία.
Το εφιαλτικότερο σενάριο είναι η νέα κάστα των όποιων «υπεράνθρωπων», «η γκρίζα φυλή» να αποτελέσει την «φυσική» εξέλιξη -προς το χειρότερο, των σημερινών Επικυρίαρχων. Τη νέα ελίτ της αυριανής τεχνοφεουδαρχίας ή κυβερνοκρατίας, που θα εκμεταλλευθεί την δύναμη των νέων τεχνολογιών για να επιβληθεί στους αδύναμους «Λουδίτες», τους «μη προσαρμόσιμους» με έναν πρωτοφανή τεχνοφασισμό.
Στόχοι
• Έλεγχος του σώματος και του ψυχισμού από ηλεκτρονικά εμφυτεύματα και βιονικά προσθετικά μέλη.
• Δημιουργία ανθρώπων με τροποποιημένες λειτουργίες.
• Προετοιμασία του εδάφους ώστε το κοινό να δεχθεί τα μελλοντικά εμφυτεύματα εντοπισμού και αναγνώρισης ταυτότητας που θα έχουν τοποθετηθεί κάτω από το δέρμα.
• Γενίκευση της εφαρμογής των εμφυτευμάτων σε υπαλλήλους για αύξηση της επαγγελματικής τους απόδοσης (νευρωνικά εμφυτεύματα για βελτίωση της μνήμης και της ικανότητας υπολογισμών, βιονικά για αύξηση της μυϊκής δύναμης ή των φυσικών ικανοτήτων. Σύντομα, η καταφυγή σε «επαγγελματικά εμφυτεύματα» θα είναι αναπόφευκτη για να έχει κανείς πιθανότητες να βρει μια δουλειά.
Μέσα που θα χρησιμοποιηθούν
• Απλοποίηση και πολλαπλασιασμός των μηχανών που θα μιμούνται την εμφάνιση ή την συμπεριφορά των έμβιων όντων: ρομπότ-παιγνίδια, ταμαγκότσι / εικονικές πραγματικότητες, αβατάρ / εικονικοί τηλεοπτικοί παρουσιαστές (τύπου Μαξ Χέντρουμ) / στον κινηματογράφο: ήρωες ανδροειδή ή άνθρωποι με βιονικά εμφυτεύματα, δημιουργήματα μισά-μηχανές, μισά-άνθρωποι (cyborgs). Σταδιο υλοποίησης: προχωρημένο.
• Προβολή της μόδας του πήρσινγκ, τατουάζ, διάφορά τρυπήματα για σκουλαρίκια, για να συνηθίσει το κοινό στην εισαγωγή ξένων μεταλλικών σωμάτων στο σώμα του. Στάδιο υλοποίησης: τελικό.
• Να γίνουν υποχρεωτικά τα εμφυτεύματα για την αναγνώριση των κατοικίδιων ζώων. Στάδιο υλοποίησης: προχωρημένο.
• Ευρεία χρήση των εμφυτευμάτων για ιατρικούς λόγους, ώστε να ελαχιστοποιηθεί η ενστικτώδης δυσπιστία του κοινού ως προς την εισβολή μηχανών στο σώμα του. Στάδιο υλοποίησης: σχεδόν ολοκληρωμένο.
• Να οργανωθεί (ή ν’ αφήσουν να οργανωθεί) περιορισμένη πυρηνική επίθεση σε μια δυτική πόλη, πράγμα που θα κάνει υποχρεωτική την τοποθέτηση εμφυτευμάτων εντοπισμού και αναγνώρισης για κάθε άτομο, στο όνομα της «ασφάλειας» και του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Στάδιο υλοποίησης: προχωρημένο.
Β. Γενετικές παρεμβάσεις- Το τέλος της φυσικής ανθρώπινης αναπαραγωγής Στόχοι:
• Γενετική μετάλλαξη της «ανθρώπινης φύσης»
• Γενετικός περιορισμός της αυτεξουσιότητας, του αντικομφορμισμού, της φαντασίας.
• Περιορισμός της αίσθησης ευτυχίας, του αισθήματος της συναδέλφωσης με τους άλλους ή της ένωσης με την φύση.
• Δημιουργία ανθρώπων με «ελεγχόμενα» ψυχικά χαρίσματα.
• Δημιουργία μεταλλαγμένων ανθρώπων εξειδικευμένων, ανάλογα με το επάγγελμα και την κοινωνική τάξη για την οποία τους προορίζουν.
• Ανάπτυξη μιας νέας αγοράς: με παιδιά-προϊόντα, που θα πωλούνται κατά παραγγελίαν, με φυσικές και νοητικές ικανότητες ανάλογες με την τιμή πώλησης τους, τα όμορφα και έξυπνα παιδιά θα πωλούνται πολύ ακριβά στους πλούσιους, τα υπόλοιπα θα είναι πιο φθηνά, για τους φτωχούς.
Μέσα που θα χρησιμοποιηθούν
• Μαζική μόλυνση του περιβάλλοντος με φυτοφάρμακα, PCB (πολυχλωροδιφαινύλια) και άλλες ρυπογόνες ουσίες, γνωστές για τις επιπτώσεις τους στην αύξηση της ανδρικής στειρότητας. Αυτό γίνεται είτε με την τεχνολογική ρύπανση είτε με την οργανωμένη διασπορά chemtrails. Στον βαθμό που ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων θα αντιμετωπίσει προβλήματα στειρότητας, η επιλογή τους θα είναι η καταφυγή στην τεχνητή αναπαραγωγή. Στάδιο υλοποίησης: σχεδόν ολοκληρωμένο. Ήδη, στον ανεπτυγμένο κόσμο το ανδρικό σπέρμα έχει εξασθενήσει, σύμφωνα με επίσημες ιατρικές ανακοινώσεις.
Απώτατα μέσα
Χρήση γενετικά μεταλλαγμένων ιών για εισαγωγή γενετικά τροποποιημένων γονιδίων στο DNA των ανθρώπων, εν αγνοία τους και παρά την θέληση τους. Η γενετική μετάλλαξη θα εξαπλωθεί ακριβώς όπως μια επιδημία. Τα φαρμακευτικά εργαστήρια θα μπορούν επίσης να χρησιμοποιήσουν την μέθοδο αυτή για να δημιουργήσουν νέες ασθένειες για τις οποίες το φάρμακο (αντίδοτο) θα διαθέτουν μόνο αυτά). Στάδιο υλοποίησης: προκαταρκτική φάση.
Γ. Εξασθένιση της αυτόβουλης ενέργειας των ατόμων – Αποβλάκωση του πληθυσμού.
Η κατοχή μυστικής γνώσης ισοδυναμεί με περισσότερη εξουσία και το τελικό αποτέλεσμα είναι ο καλύτερος έλεγχος των μαζών. Κατ’ αναλογίαν, στον βαθμό που ό,τι σκεπτόμαστε βασίζεται σε ό,τι μαθαίνουμε, η χειραγώγηση ενός νου, ή ενός έθνους από νόες, μπορεί να επιτευχθεί μέσω του ελέγχου των πληροφοριών. Ο έλεγχος της σκέψης ως αποτέλεσμα του ελέγχου των πληροφοριών είναι ένα είδος «ήπιου mind control». Με λίγα λόγια, η κατευθυνόμενη «υπερ πληροφόρηση» στις Δυτικές κοινωνίες δεν είναι παρά ένα στοιχείο ελέγχου του νου. Αυτά που δεν ξέρουμε, όπως αποδεικνύεται, είναι πολύ πιο σημαντικά από τον όγκο των σκουπιδοπληροφοριών που μεταδίδονται.
Ο Big Brother Μίκυ Μάους και το Mind Control
Τα Παγκόσμια Αφεντικά έχουν βρει έναν ιδανικό τρόπο να ελέγχουν και να κατευθύνουν την κοινή γνώμη. Η παγκόσμια αγορά των Μέσων Ενημέρωσης ελέγχεται από επτά έως εννέα (όπως οι 7 αδελφές του πετρελαίου) πολυεθνικές επιχειρήσεις, τις: Ντίσνεϋ/ABC, AOL-Time Warner, Sony, Viacom/CBS, την News Corporation/Fox του Μέρντοχ, την General Electric/NBC, την Universal/Seagram, την Tele-Communications και AT&T, και τις Vivendi και Bertelsman.
Σε αυτές ανήκουν όλα τα μεγάλα αμερικανικά. Εβραϊκά κατα 96% όπως έχει αποδειχθεί απο έρευνες και κινηματογραφικά στούντιο, όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα, περισσότερο από το 80% της παγκόσμιας μουσικής αγοράς, οι μεγαλύτεροι δορυφόροι που εκπέμπουν διεθνώς, ένα μεγάλο μέρος της αγοράς των εκδόσεων βιβλίων και περιοδικών ποικίλης ύλης, η μεγάλη πλειοψηφία των εμπορικών καλωδιακών καναλιών στις ΗΠΑ και διεθνώς, η μερίδα του λέοντος της ευρωπαϊκής τηλεόρασης και ένας θεός ξέρει τι ακόμα.
Η CIA είχε διεισδύσει σε όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης με δεκάδες χιλιάδες δικούς της «stay behind» ανθρώπους από την δεκαετία του ’50, όταν ξεκίνησε ένα μυστικό σχέδιο με την ονομασία «Επιχείρηση Κοτσύφι» Operation Mockingbird – μίμος ο πολύγλωσσος, κοτσύφι της Αμερικής.
Ο παγκόσμιος έλεγχος της πληροφορίας από μια χούφτα μεγα-πολυεθνικών επιχειρήσεων κάνει ακόμα πιο εύκολο τον επηρεασμό, με το αμπαλλάρισμα και την παραμόρφωση της «πραγματικότητας», των καταναλωτών. Οι τελευταίοι, μέσα από το προγραμματισμένο τηλεοπτικό mind-control, γίνονται παθητικοί δέκτες μιας «πληροφοριο-διασκεδαστικής» [“info-tainment”] κουλτούρας μέσα στην οποία μπερδεύονται διασκέδαση και διαφήμιση, προπαγάνδα και ειδήσεις, αλήθεια και ψέματα!
Χρησιμοποιούνται εικόνες διαμορφωμένες έτσι ώστε να προξενούν ορισμένους συνειρμούς και συναισθηματικές αντιδράσεις, οι οποίες επηρεάζουν και αλλάζουν τις φυσικές διεργασίες και την συγκρότηση του εγκεφάλου. Αυτό συμβαίνει με την γρήγορη εναλλαγή εντυπωσιακών εικόνων, που κατακλύζουν το κέντρο του εγκεφάλου μας πριν εμείς μπορέσουμε να αναλύσουμε ή να επεξεργασθούμε το μήνυμα τους. Στην ουσία εισβάλλουν στα κεφάλια μας, αλλάζοντας μας, ακόμα και καταστέλλοντας τις αντιδράσεις μας και εξασθενίζοντας την ενέργεια μας.
Οι βιολόγοι έχουν αποδείξει ότι το στρες και το χαμηλό επίπεδο σωματικής και πνευματικής ενέργειας εμποδίζουν την δράση, βλέπε τις εργασίες του νευροβιολόγου Henri Laborit ή την ταινία του Αλαίν Ρενέ «Ο θείος μου από την Αμερική». Η εξασθένιση της ενέργειας των ατόμων ελαττώνει την δυνατότητα προβληματισμού και οργάνωσης του πληθυσμού και η παρεμπόδιση της δράσης εκμηδενίζει την δυνατότητα οργανωμένης αντίδρασης των πολιτών και κάνει την εξέγερση τους πολύ πιο δύσκολη.
Η απίστευτη καταλήστευση του πλούτου. Μερικοί αριθμοί για να προβληματιστείτε.
Σύμφωνα με ειδική αναφορά του Προγράμματος Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών:
• Οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο σήμερα κατέχουν τόσο πλούτο όσο και οι 48 φτωχότερες χώρες μαζί!
• Στις ΗΠΑ, οι 100 πιο σημαντικοί πρόεδροι πολυεθνικών εταιρειών κερδίζουν ο καθένας κατά μέσον όρο… 1.000 φορές περισσότερα απ’ ό,τι ένας «μέσος» υπάλληλος τους.
• Η προσωπική περιουσία του Μπιλ Γκαίητς (50 δισεκατομ. δολλάρια) είναι ίση με τη συνολική περιουσία των 106.000.000 ασθενέστερων οικονομικά Αμερικανών…
• Ο προϋπολογισμός μόνο των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων μόνο για το έτος 2004 ανήλθε στα 480 δισεκατομ. δολλάρια, που αντιπροσωπεύουν δαπάνη 27.342 δολαρίων την ώρα από το έτος γέννησης του Χριστού έως σήμερα… Φανταστείτε πόσα προβλήματα λύνονται με 27 χιλιάδες δολάρια την ώρα!
• 122 επιχειρήσεις αποτελούν την πηγή του 80% όλων των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.
• Για να κατασκευασθεί ένα γιοτ πολυτελείας απαιτούνται 200.000 ώρες εργασίας, δηλαδή 96 χρόνια εργασίας ενός ατόμου (8 ώρες την ημέρα, 5 ημέρες τη εβδομάδα). Έτσι, με αυτά που κερδίζει σε μερικές ημέρες, ένας δισεκατομμυριούχος μπορεί να καθορίσει τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου.
• Τα υπάρχοντα των 84 πλουσιότερων ατόμων στον κόσμο ξεπερνούν το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) της Κίνας με τα 1,2 δισεκατομ. πληθυσμό.
• Τα 225 πλουσιότερα άτομα στον κόσμο διαθέτουν περιουσία ισοδύναμη με το ετήσιο συνολικό εισόδημα του 47% των φτωχότερων ανθρώπων του πλανήτη, δηλαδή άνω των 3 δισεκατομ. ατόμων.
• Σύμφωνα με το ίδιο όργανο των Ηνωμένων Εθνών, θα έφθανε λιγότερο του 4% του συνολικού πλούτου αυτών των 225 μεγαλύτερων περιουσιών (που υπολογίζονται σε 1.000 δισεκατομ. δολάρια) για να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες σε σίτιση, ένδυση, εκπαίδευση και ιατρική περίθαλψη ολόκληρου του πληθυσμού του πλανήτη Γη. Αυτά τα στοιχεία είναι του ’98. Σήμερα είναι ακόμα μεγαλύτερες οι ανισότητες.
Στόχοι
* Ο ολοκληρωτικός έλεγχος των ανθρώπων.
* Να εμποδίζεται το κοινό να σκέπτεται και να θέτει ευφυή ερωτήματα για την κατά σταση του και τον τρόπο με τον οποίο είναι οργανωμένη και διευθύνεται η κοινωνία.
* Να γίνει πιο εύκολα χειραγωγήσιμο το κοινό αποδυναμώνοντας την αναλυτική και κριτική του ικανότητα.
* Ο ηλεκτρονικός έλεγχος της ψυχικής διάθεσης και της συμπεριφοράς του πληθυσμού.
* Δυνατότητα επηρεασμού ενός πλήθους, κάνοντας το παθητικό, ή αντιθέτως, βίαιο ξαφνικά. Τέτοια τεστ έχουν γίνει στην Ρουάντα, το Μπουρούντι και στην πρώην Γιουγκοσλαβία και μάλλον γίνονται τώρα και στο Ιράκ.
Πιλοτικό πρόγραμμα για κοινωνία δυτικού τύπου αποτελεί και η Ελλάδα, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες που συζητούνται σε εναλλακτικούς κύκλους, γιατί ο Έλληνας θεωρείτο, όταν μπήκαμε στην Ευρώπη, ιδιαιτέρως απείθαρχος και πολιτικοποιημένος. Η εντολή ήταν: αν καταφέρουμε αυτούς να τους κάνουμε φυτά, τότε τους έχουμε όλους στο χέρι. Γι’ αυτό έπεσαν πολλά δις σε ευρω-πακέτα και χτίστηκαν πολλές νεόπλουτες επαύλεις/πρότυπα για να γίνουν λιώμα τα μυαλά των Νεοελλήνων.
Μέσα που θα χρησιμοποιηθούν
* Αύξηση του στρες των ατόμων. Να γίνει η οικονομική τους επιβίωση όλο και πιο δύσκολη και επισφαλής, ένταση της «οικονομικής πίεσης»
* Μαζική διάδοση τηλεοπτικών σκουπιδιών και προώθηση αποβλακωτικών ψυχαγωγικών προγραμμάτων για την μάζα.
• Λογοκρισία μέσα από την υπερπληροφόρηση. Απόκρυψη των πληροφοριών και της σημαντικής ενημέρωσης μέσα σε έναν καταιγισμό ασήμαντων πληροφοριών.
• Μείωση του προϋπολογισμού για την δημόσια εκπαίδευση και ενθάρρυνση ανάπτυξης συνθηκών χάους και ανασφάλειας στα σχολεία, που θα κάνουν αδύνατη την ποιοτική διδασκαλία. (Στάδιο υλοποίησης: προχωρημένο).
• Περιορισμός της διάδοσης των φιλοσοφικών και επιστημονικών ιδεών ιδιαίτερα στους τομείς της κβαντικής φυσικής, της νευροβιολογίας και κυρίως της κυβερνητικής -της επιστήμης που ελέγχει τα έμβια ή μη έμβια συστήματα. Περιορισμός επίσης της διάδοσης επαναστατικών απόψεων και ιδεών σε σχέση με την οικονομία, την κοινωνιολογία ή την φιλοσοφία. Πρέπει να γίνεται κουβέντα στο κοινό περισσότερο για την τεχνολογία παρά για την επιστήμη. Στάδιο υλοποίησης: τελικό.
• Δημιουργία άσχημου και απάνθρωπου αστικού περιβάλλοντος όπου η φύση απουσιάζει παντελώς. Διατήρηση των εξοντωτικών, αγχωτικών, συνθηκών στις δημόσιες συγκοινωνίες και στο κυκλοφοριακό. Να επιτραπεί να αναπτυχθεί μόνιμη βία στις υποβαθμισμένες γειτονιές των πόλεων.
• Μη αποτροπή της αύξησης της ρύπανσης.
• Να γίνουν οι άνθρωποι μισο-άρρωστοι χάρη στην βιομηχανοποιημένη διατροφή. Μετά, να επιβαρυνθεί η κατάσταση τους λόγω των παρενεργειών των φαρμάκων που υποτίθεται ότι θα τους θεραπεύσουν. Η γεωργική βιομηχανία, η βιομηχανία τροφίμων και οι φαρμακοβιομηχανίες συγχωνεύονται κάτω από τα ίδια συμφέροντα, όλα αυτά θα χρηματοδοτηθούν από τους ίδιους τους πληθυσμούς μέσω των συστημάτων ασφάλισης και περίθαλψης.
• Ενθάρρυνση της κατανάλωσης υπνωτικών και ηρεμιστικών φαρμάκων.
• Να επιτρέπεται η κατανάλωση αλκοόλ χωρίς περιορισμούς και σε προσιτές τιμές. Η Ελλάδα πρωτοστατεί και σε αυτή την περίπτωση γιατί δεν υπάρχει κανένα όριο ηλικίας για την κατανάλωση οινοπνεύματος. Γι’ αυτό έχει αυξηθεί κατακόρυφα ο αλκοολισμός στην νεολαία.
• Κορεσμός της ατμόσφαιρας από ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες που βλάπτουν τις εγκεφαλικές λειτουργίες: κεραίες κινητής τηλεφωνίας, ραδιοκύματα, ηλεκτρικές γραμμές υψηλής τάσης. Στάδιο υλοποίησης: τελικό.
• Εκπομπή ψυχοτρονικών κυμάτων χαμηλής ή πολύ υψηλής συχνότητας, ικανών να επηρεάσουν την λειτουργία του εγκεφάλου παρεμβαίνοντας στα κύματα που χρησιμοποιούνται από τις εγκεφαλικές λειτουργίες. Σχετικά πειράματα: το πρόγραμμα HAARP, που αναπτύχθηκε από τον αμερικανικό στρατό στην Gakona της Αλάσκα και τα πειράματα που γίνονται στην αμερικανική βάση του Pine Gap στην Αυστραλία. Στάδιο υλοποίησης: προχωρημένο.
• Μόλυνση του νερού και των τροφών με ουσίες που επηρεάζουν την διάθεση και την συμπεριφορά του πληθυσμού. Στάδιο υλοποίησης: προχωρημένο.
• Διάχυση στο νερό ή τις τροφές μικρο-ρομπότ ή «νανομηχανές» αόρατες με γυμνό μάτι. Μόλις καταναλωθούν, εκατοντάδες μικρο-ρομπότ -φορείς ενός ηλεκτρονικού μικροτσίπ- θα μπορούν να εγκαθίστανται στους νευρώνες όπου θα αναλαμβάνουν τον έλεγχο. Αόρατα στο γυμνό μάτι νανο-ρομπότ έχουν ήδη κατασκευασθεί και η διεπαφή νευρώνα-μικροεπεξεργαστή έχει ήδη δοκιμασθεί στο εργαστήριο με επιτυχία. Η τεχνολογία των εξαιρετικά μικροσκοπικών μικροεπεξεργαστών υφίσταται εδώ και μερικά χρόνια. Στάδιο υλοποίησης: προκαταρκτικό.
Δ. Η Παγκόσμια Ηλεκτρονική Φυλακή
Όσο προχωράει η παγκόσμια χειραγώγηση, τόσο οι «χειραγωγοί» γνωρίζουν όλο και πιο λεπτομερώς τι κάνουμε, πώς σκεπτόμαστε, πώς κινούμαστε, τι τρώμε, αν εργαζόμαστε, αν ερωτευόμαστε. Η ελευθερία μας είναι σταθερά υπό υψηλή ηλεκτρονική επιτήρηση και η απανθρωποίηση γενικεύεται.
Οι δραστηριότητες μας, οι προτιμήσεις και τα ενδιαφέροντα μας αφήνουν ίχνη στα πολλαπλά συστήματα πληροφορικής που πολιορκούν την καθημερινή μας ζωή. Όλα τα δεδομένα συλλέγονται, επεξεργάζονται και αποθηκεύονται από δημόσιους ή ιδιωτικούς οργανισμούς που μπορούν να γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή το «προφίλ» κάθε ατόμου. Ηλεκτρονικοί φάκελοι, κινητά τηλέφωνα, Ίντερνετ, συνδυασμός πιστωτικής κάρτας και γραμμικού κώδικα (bar code), δίκτυο Echelon, αυτά είναι τα μέσα με τα οποία καταλύεται η ελευθερία μας.
Η παρακολούθηση με κάμερες: Στις περισσότερες πόλεις, πάντοτε υπό το πρόσχημα της ασφάλειας, οι κάμερες παρακολούθησης πολλαπλασιάζονται, εγκατεστημένες στους δρόμους, στους σταθμούς, στο μετρό, μπροστά από τα δημόσια κτίρια και τις υπηρεσίες. Στις κάμερες αυτές προστίθενται και οι αυτόματες φωτογραφικές μηχανές των ραντάρ που βρίσκονται σε διάφορες οδικές αρτηρίες. Τεχνικά, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για συστηματική αναγνώριση όλων των οχημάτων που περνούν από μπροστά τους. Μόνο στην Μεγάλη Βρετανία υπάρχουν αυτή την στιγμή πάνω από 4 εκατομ. κάμερες. Στο Λονδίνο, ένας πολίτης που κινείται στους δρόμους καταγράφεται 300 φορές κατά μέσον όρο καθημερινώς.
Η αναγνώριση συγκεκριμένων ατόμων μεταξύ ενός πλήθους είναι πλέον δυνατή εάν εφοδιασθούν οι κάμερες με λογισμικό βιομετρικής αναγνώρισης προσώπων. Αυτό το λογισμικό μπορεί να αναγνωρίζει ταυτόχρονα πολλά άτομα μεταξύ πλήθους άλλων, συγκρίνοντας τα με πρόσωπα αποθηκευμένα σε μια βάση δεδομένων. Έτσι, η υπόθεση της παρακολούθησης γίνεται αυτόματη, άρα και συστηματική.
Με την επιβολή των βιομετρικών διαβατηρίων και δελτίων ταυτότητας, το πρόσωπο κάθε ατόμου καταχωρείται ψηφιακά σε μια βάση δεδομένων. Στο άμεσο μέλλον, θα είναι δυνατόν να παρακολουθείται συνεχώς η μετακίνηση ενός συγκεκριμένου ατόμου μέσα σε μια πόλη ο κεντρικός υπολογιστής θα μεταπηδά αυτόματα από την μια κάμερα στην άλλη ώστε να «βλέπει» πάντα στην οθόνη του τον άτυχο πολίτη-στόχο.
Το δίκτυο Echelon: Το δίκτυο Echelon έχει τεθεί σε λειτουργία πάνω από 20 χρόνια και με μεγάλη μυστικότητα από 5 αγγλοσαξονικές χώρες: τις ΗΠΑ, την Μεγάλη Βρετανία, τον Καναδά, την Αυστραλία και την Νέα Ζηλανδία και διευθύνεται κυρίως από την περιβόητη NSA, την αμερικανική υπηρεσία ηλεκτρονικών πληροφοριών.
Η ιδιοφυής ιδέα πίσω από το Echelon είναι η χρήση της τεχνολογίας αναγνώρισης φωνής ώστε να εντοπίζονται αυτόματα λέξεις-κλειδιά στις παρακολουθούμενες συνομιλίες. Αυτές οι λέξεις-κλειδιά επιλέγονται από τα στελέχη του Echelon ανάλογα με την επικαιρότητα και τις περιστάσεις. Με την αυτοματοποίηση το Echelon παρεμβαίνει στις μισές από τις 10 δισεκατομ. επικοινωνίες που πραγματοποιούνται καθημερινώς στον πλανήτη. Έχει την δυνατότητα να αναλύσει 2 εκατομ. συνομιλίες το λεπτό.
Ηλεκτρονικοί φάκελοι: Οι φάκελοι των δημόσιων υπηρεσιών και των ιδιωτικών εταιρειών συγκεντρώνουν τεράστιο αριθμό προσωπικών δεδομένων για εκατομμύρια πολίτες ή καταναλωτές. Τα στοιχεία αυτά υποτίθεται ότι δεν είναι αξιοποιήσιμα στον βαθμό που είναι διασκορπισμένα σε πολυάριθμα ηλεκτρονικά συστήματα. Αλλά, οι «οργανισμοί’» που διαθέτουν τα μέσα μπορούν να διεισδύσουν στα συστήμα τα αυτά ή να αποκτήσουν πρόσβαση σε όλες αυτές τις πληροφορίες μέσα από πολλές ογκώδεις εθνικές τράπεζες δεδομένων.
Πολυάριθμες εταιρείες που ιδρύθηκαν τα τελευταία χρόνια έχουν εξειδικευθεί στην συγκέντρωση, προσωπικών δεδομένων, επισήμως για εμπορικούς σκοπούς. Αλλά οι προσωπικοί ηλεκτρονικοί φάκελοι έχουν αρχίσει να σχηματίζουν το ακριβές προφίλ εκατομμυρίων καταναλωτών, που ζουν στις δυτικές χώρες κυρίως. Οι πληροφορίες των φακέλων αυτών πωλούνται σε οποιονδήποτε επιθυμεί να τις αγοράσει.
Η πιστωτική κάρτα σε συνδυασμό με τον γραμμωτό κώδικα (bar code). Οι λογαριασμοί που πληρώνουμε με μια πιστωτική κάρτα επιτρέπουν την καταγραφή των κινήσεων μας, αλλά επίσης και να γνωρίζουν με μεγάλη ακρίβεια τα προϊόντα που αγοράζουμε. Αν, για παράδειγμα, το προϊόν είναι ένα βιβλίο, στην πιστωτική κάρτα «περνά» ο γραμμωτός κώδικας πάνω στο βιβλίο και αυτό τους επιτρέπει να ξέρουν ακριβώς ποιο βιβλίο αγοράσαμε, άρα να γνωρίζουν το μορφωτικό ή πολιτικό προφίλ του αγοραστή. Ο συνδυασμός του γραμμικού κώδικα και του αριθμού της πιστωτικής κάρτας σηματοδοτούν τον αυτόματο συσχετισμό του συγκεκριμένου προϊόντος με τον συγκεκριμένο αγοραστή.
Τα κινητά τηλέφωνα: Όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι με έναν δέκτη τύπου «σκάννερ» (του οποίου η χρήση είναι παράνομη αλλά η πώληση είναι ελεύθερη), είναι πολύ εύκολο για οποιονδήποτε να ακούσει τι λέμε όταν συνομιλούμε στο κινητό τηλέφωνο. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι το κινητό τηλέφωνο επιτρέπει τον γεωγραφικό εντοπισμό του κατόχου του ανά πάσα στιγμή, ακόμα κι όταν το τηλέφωνο είναι κλειστό. Το κινητό τηλέφωνο, συνεπώς, είναι μια πραγματική ηλεκτρονική συσκευή εντοπισμού μας, την οποία μάλιστα χρησιμοποιούμε οικειοθελώς και την πληρώνουμε κιόλας. Τα μικροτσίπ RFID, Τα εμφυτεύματα, τα μικροτσίπ «Digital Angel» και «Verichip»
Ίντερνετ: Δεν υπάρχει πιο διάτρητο μέσον από το Διαδίκτυο. Με το ανάλογο λογισμικό, ο οποιοσδήποτε μπορεί να συλλέξει εμπιστευτικά στοιχεία των χρηστών. Το λειτουργικό σύστημα, λ.χ. των Windows και το εργαλείο πλοήγησης Internet Explorer της Microsoft περιλαμβάνουν έναν αριθμό αναγνώρισης του χρήστη, το GUID (Globally Unique Identifier).
Τα Windows και ο Internet Explorer ενσωματώνουν και άλλες ειδικές εντολές που επιτρέπουν το «διάβασμα» του περιεχομένου του σκληρού δίσκου του χρήστη, εν αγνοία του, κατά την διάρκεια της σύνδεσης του στο Ίντερνετ. Η Microsoft έχει αναγνωρίσει την ύπαρξη αυτών των ειδικών εντολών και του GUID. Από την πλευρά της, η Intel έχει επίσης τοποθετήσει έναν αριθμό αναγνώρισης εξ αποστάσεως, στους επεξεργαστές Pentium III και Xeon. Μια παγκόσμια δικτατορία του μέλλοντος δεν θα χρειάζεται παρά να «αποκλείσει» ένα άτομο από τα ηλεκτρονικά συστήματα, οπότε αυτός δεν θα μπορεί να αγοράσει τίποτα για να τραφεί, ούτε να μετακινηθεί.
ΣΤ. Οργανωμένη Σχιζοφρένεια. Τα 6G της παγκοσμιοποίησης
Η αληθινή παγκοσμιοποίηση είναι τα 6G όπως τα έχουν κατηγοριοποιήσει οι επικριτές της: 1) Global warming (υπερθέρμανση του πλανήτη) 2) Global poverty (παγκόσμια φτώχεια) 3) Global corruption (παγκόσμια διαφθορά – μαφιοζοποίηση) 4) Global immigration (παγκόσμια προσφυγιά) 5) Global seduction (παγκόσμια παραπλάνηση) 6) Global terror (παγκόσμιος φόβος)
Την ώρα, όμως, που τα δημοκρατικά, οικονομικά, γεωπολιτικά και οικολογικά προβλήματα επιδεινώνονται επικίνδυνα, το χάσμα μεγαλώνει μεταξύ των πραγματικών προβλημάτων που βιώνουν οι πολίτες και των ψευδοπροβλημάτων που τους παρουσιάζουν τα Παγκόσμια Αφεντικά και τα ηλεκτρονικά (και έντυπα) Μέσα Ενημέρωσης που ελέγχουν. Σκοπός αυτής της οργανωμένης σχιζοφρένειας είναι να τους κάνουν να ξεχάσουν τα μειονεκτήματα της παγκοσμιοποίησης και των θιασωτών της, φορτώνοντας τα σε αποδιοπομπαίους τράγους και «τραβώντας την προσοχή στα δέντρα έτσι ώστε να χάνεται το δάσος».
Τα προβλήματα που μεγεθύνει περισσότερο το σύστημα των πολιτικών και των Μέσων Ενημέρωσης – η οδική ασφάλεια (θεωρείται συνήθως εθνική προτεραιότητα) – η τρομοκρατία (που είναι ένα φαινόμενο εν πολλοίς κατευθυνόμενο) – Επιδημίες όπως η γρίπη των πτηνών – οι σέκτες – ο αγώνας κατά των διακρίσεων όλοι πρέπει να είμαστε ίσοι στην υποδούλωση μας! – η προπαγάνδα της δήθεν ισότητας των δύο φύλων – η συζήτηση για τα ναρκωτικά, που συνήθως αφορά τους χρήστες και αφήνει στο απυρόβλητο τους μεγαλέμπορους – το ντόπινγκ των αθλητών – η διαμάχη για το δικαίωμα ή όχι της καύσης των νεκρών και του γάμου των ομοφυλοφίλων.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Οδεύοντας προς έναν τεχνολογικό μεσαίωνα «Κάτι άλλο πρέπει να αντικαταστήσει τις κυβερνήσεις και η ιδιωτική εξουσία μου φαίνεται ότι είναι η κατάλληλη οντότητα για να το κάνει». [David Rockfeller, Συνέντευξη στο περιοδικό Newsweek τον Φεβρουάριο του 1999].
Πριν από 7 χρόνια, τον Ιούνιο του 2000, μια ομάδα ερευνητών από όλο τον κόσμο που «αισθάνονταν ότι κάτι δεν πάει καλά» με την παγκοσμιοποίηση -και αφού είχαν ήδη προηγηθεί τα γεγονότα του Σηάτλ τον Δεκέμβριο του 1999, που ήταν η πρώτη αντίδραση- επικοινώνησαν μέσω του Ίντερνετ και συναίνεσαν στο να βρουν αυτό που ουσιαστικά διάβρωνε το πλανήτη μας. Άρχισαν να ανταλλάσσουν τις απόψεις τους και τις έρευνες τους προκειμένου να αποκτήσουν μια σφαιρική αντίληψη.
Η ομάδα αυτή ήταν εξ’ αρχής αντιιεραρχική και δημοκρατική, χαλαρά οργανωμένη και συντονισμένη, έτσι ώστε να μην μπορεί να χειραγωγηθεί ή να υπονομευθεί. Τα μέλη της, από όλο τον κόσμο, προήρχοντο από κάθε κοινωνικό τομέα και σε κανέναν τους δεν μπορούσε να μπει συγκεκριμένη πολιτική «ταμπέλλα».
Η ομάδα κατέληξε τελικά στο ότι τα παγκόσμια «αρπακτικά» και οι «βαμπίρ» υπερεθνικοί μηχανισμοί μάς πηγαίνουν «σηκωτούς» προς έναν τεχνολογικό Μεσαίωνα, όπως είχαν προβλέψει ορισμένοι φιλόσοφοι από την δεκαετία του ’60. Κοινοποίησαν τα συμπεράσματα τους σε επιλεγμένους ερευνητές και συγγραφείς διεθνώς με την προτροπή να χρησιμοποιήσουν το υλικό αυτό για να ενημερώσουν το ευρύ κοινό όπως αυτοί νομίζουν.
Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτά τα συμπεράσματα, ο πολιτισμός μας, αφού πέρασε από τέσσερις διαδοχικές εποχές που χάραξαν τέσσερις μορφές πολιτικής εξουσίας (η εποχή των φυλών / Η εποχή των αυτοκρατοριών και των βασιλείων / Η εποχή των εθνών-κρατών / Η εποχή του ύστερου καπιταλισμού), κατευθύνεται προς έναν τεχνολογικό Μεσαίωνα. Η εξουσία δεν είναι πλέον ούτε αντιπροσωπευτική ούτε αιρετή, και δεν είναι γεωγραφικά περιορισμένη (σε αντίθεση με τις φυλές, τα βασίλεια ή τα έθνη-κράτη). Είναι παγκόσμια, πλανητική. Δεν υπάρχει συνεπώς ούτε εναλλακτική ούτε διαφυγή. Συνιστά ένα νέο επίπεδο οργάνωσης του πολιτισμού, ένα είδος υπερ-οργανισμού.
Ασκείται απευθείας από εκείνους που ελέγχουν το οικονομικό σύστημα και την παράγωγη των αγαθών. Εργαλεία της εξουσίας αυτής είναι ο έλεγχος της τεχνολογίας, της ενέργειας, του χρήματος και της πληροφορίας. Όπως κάθε νέα εξουσία, εγκαθιδρύεται αντικαθιστώντας την παλαιότερη, που υποχρεωτικά εξαφανίζεται. Οι ιδιωτικοί πολυεθνικοί οργανισμοί αποκτούν προοδευτικά όλα τα χαρακτηριστικά της κρατικής εξουσίας: δίκτυα επικοινωνιών, δορυφόρους, υπηρεσίες πληροφοριών, φακέλωμα των πολιτών, δικαστικούς θεσμούς με βάση τις υπερεθνικές συμφωνίες, σύμφωνα με τις οποίες μια πολυεθνική μπορεί να σύρει ένα κράτος σε ειδικό διεθνές δικαστήριο.
Το επόμενο στάδιο -και το τελικό- για τους πολυεθνικούς αυτούς οργανισμούς θα είναι να αποκτήσουν την στρατιωτική και αστυνομική δύναμη που αντιστοιχεί στην νέα τους εξουσία, δημιουργώντας τις δικές τους ένοπλες δυνάμεις, γιατί ο εθνικός στρατός και η αστυνομία δεν εγγυώνται τα συμφέροντα τους παγκοσμίως. Θα ενισχυθεί η προπαγάνδα για μια υπερ-φιλελεύθερη οικονομία και η προβολή των ιδιωτικών στρατών ως τρόπου μείωσης των δαπανών διατήρησης εθνικού στρατού με ταυτόχρονη βελτίωση της αποτελεσματικότητας του. Στάδιο υλοποίησης: προχωρημένο.
Οι στρατοί καλούνται να γίνουν ιδιωτικές επιχειρήσεις, που θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα κράτη κατόπιν συμβολαίου, όπως και σε κάθε ιδιώτη που θα μπορεί να πληρώσει για τις υπηρεσίες τους. Αλλά στο τελικό στάδιο του σχεδίου, αυτοί οι ιδιωτικοί στρατοί θα υπηρετούν τα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών και θα επιτίθενται στα κράτη που δεν θα υποτάσσονται στους οικονομικούς κανόνες της Νέας Τάξης.
Οι ιδιωτικοί στρατοί υπάρχουν ήδη στις ΗΠΑ. Πρόκειται για τις εταιρείες DynCorp, CACI και MPRI, πρότυπα των μελλοντικών ιδιωτικών στρατών. Η DynCrop έχει παρέμβει σε πολλές περιοχές για λογαριασμό των ΗΠΑ (Νότιο Αμερική, Σουδάν, Κουβέιτ, Ινδονησία, Κοσσυφοπέδιο, Ιράκ κλπ). Στα τέλη του 2002, η DynCorp εξαγοράσθηκε από την Computer Sciences Corporation, μια από τις σημαντικότερες αμερικανικές εταιρείες πληροφορικής. Τον Μάϊο του 2004, οι DynCorp και MPRI ενεπλάκησαν στον βασα νισμό Ιρακινών κρατουμένων. Οι ιδιωτικοί στρατοί που αποκαλούνται «υπεργολάβοι» από το Πεντάγωνο, αντιπροσωπεύουν ήδη το 10% των ένστολων Αμερικανών που έχουν αποσταλεί στο Ιράκ.
Τα Παγκόσμια Αφεντικά προέρχονται όλοι σχεδόν από την ίδια μήτρα, το ίδιο κοινωνικό περιβάλλον, τις ίδιες Λέσχες. Γνωρίζονται μεταξύ τους, συναντιούνται μυστικά, μοιράζονται τις ίδιες απόψεις και τα ίδια συμφέροντα. Έχουν συνεπώς το ίδιο σχέδιο για το πώς πρέπει να είναι ο ιδανικός γι’ αυτούς κόσμος του μέλλοντος. Όπως είναι φυσικό, συμφωνούν σε μια στρατηγική και συντονίζουν συνωμοτικά την δράση τους, προωθώντας τις κατάλληλες οικονομικές καταστάσεις γι’ αυτούς. Ανακεφαλαιώνουμε:
* Αποδυνάμωση των κρατών και την πολιτικής δύναμης. Πολιτική απορρύθμιση. Ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών.
* Πλήρης αποδέσμευση της οικονομίας από τα κράτη, ακόμα και των τομέων της παιδείας, της έρευνας και αργότερα της αστυνομίας και του στρατού, που προορίζονται να γίνουν σώματα ελεγχόμενα από τις ιδιωτικές υπηρεσίες.
* Υπερχρέωση των κρατών λόγω μίζας και διαφθοράς, άχρηστων δημοσίων έργων, επιδοτήσεων σε ιδιωτικές επιχειρήσεις χωρίς αντισταθμιστικά οφέλη ή λόγω μεγάλων αμυντικών δαπανών. Μόλις συγκεντρωθεί ένα βουνό χρεών, οι κυβερνήσεις υποχρεώνονται σε ιδιωτικοποιήσεις και στο ξεχαρβάλωμα των δημόσιων υπηρεσιών με το παραμύθι του οικονομικού φιλελευθερισμού. Όσο περισσότερο μια κυβέρνηση βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Επικυρίαρχων, τόσο αυξάνεται το χρέος της χώρας της.
* Προσωρινή απασχόληση των εργαζομένων και διατήρηση υψηλού ποσοστού ανεργίας, που προκαλείται από τις μετεγκαταστάσεις των επιχειρήσεων και την παγκοσμιοποίηση της αγοράς εργασίας. Είναι τόση η οικονομική πίεση των μισθωτών, που είναι πλέον έτοιμοι να δεχθούν οποιονδήποτε μισθό ή οποιεσδήποτε συνθήκες εργασίας προκειμένου να δουλέψουν κάπου.
* Μείωση των παροχών κοινωνικής προνοίας, για να υποχρεωθεί ο άνεργος να δεχθεί οποιαδήποτε δουλειά με οποιουσδήποτε όρους. Οι υψηλές παροχές κοινωνικής προνοίας του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και ο δυνατός συνδικαλισμός δεν άφηναν την ανεργία να πιέζει την αγορά εργασίας.
* Αποτροπή διεκδικήσεων για άνοδο των μισθών στον Τρίτο Κόσμο, διατηρώντας έτσι τα εκεί ολοκληρωτικά και διεφθαρμένα καθεστώτα. Αν οι εργαζόμενοι του Τρίτου Κόσμου αμείβοντο καλύτερα, αυτό θα ανέτρεπε πάραυτα την αρχή των μετεγκαταστάσεων και της πίεσης που ασκείται στην αγορά εργασίας και την κοινωνία της Δύσης. Αυτή συνεπώς είναι η απαραίτητη στρατηγική της ασφαλιστικής δικλείδας που πρέπει να διατηρηθεί πάση θυσία από τους Επικυρίαρχους. Η περιβόητη «ασιατική κρίση» του 1998 προκλήθηκε ακριβώς για να διατηρήσει αυτή την ασφαλιστική δικλείδα.
* Το χρήμα είναι σήμερα ουσιαστικά εικονικό. Η πραγματικότητα του είναι ένας συνδυασμός των ψηφίων Ο και 1 μέσα στους υπολογιστές των Τραπεζών. Το μεγαλύτερο μέρος του παγκοσμίου εμπορίου πραγματοποιείται χωρίς χαρτονομίσματα και μόνο το 10% των καθημερινών οικονομικών συναλλαγών αντιστοιχούν σε οικονομικές δοσοληψίες στον «πραγματικό κόσμο».
* Οι ίδιες οι χρηματοπιστωτικές αγορές (κεφαλαιαγορές) συνιστούν ένα σύστημα δημιουργίας εικονικού χρήματος, με κέρδος που δεν βασίζεται στην δημιουργία πραγματικού πλούτου. Χάρη στο παιγνίδι των κεφαλαιαγορών (που επιτρέπουν την μετατροπή των διακυμάνσεων των χρηματιστηριακών αξιών σε κέρδη), οι «ενημερωμένοι» επενδυτές μπορούν να γίνουν πλουσιότεροι με μια απλή ανταλλαγή δεδομένων μέσα από τους υπολογιστές.
Αυτή η δημιουργία χρήματος χωρίς την ανάλογη δημιουργία πλούτου είναι ακριβώς ο ορισμός της τεχνητής δημιουργίας πλαστού χρήματος. Αυτό που ο νόμος απαγόρευε στους παραχαράκτες, και αυτό που η αστική οικονομία απαγόρευε στα κράτη, καθίσταται συνεπώς δυνατό και νόμιμο για τα αρπακτικά Παγκόσμια Αφεντικά, στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης χρηματιστηριακής κλεπτοκρατίας. Άρα πλαστικό χρήμα ισοδυναμεί με πλαστό χρήμα!
Τα κοινά σημεία μεταξύ του Μεσαίωνα και της σημερινής περιόδου:
– τρομακτικό άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και φτωχών – μια κοινωνία που διοικείται από μια ελίτ που κατάγεται από μια κληρονομική κάστα – η μικρή αξία της ανθρώπινης ζωής – η επιστροφή του νόμου του ισχυρότερου (winners και losers) – η επιστροφή των απολυταρχικών αυτοκρατοριών (ΗΠΑ και Κίνα) – η επιστροφή του φονταμενταλισμού (Άραβες ισλαμιστές και Αμερικανοί ευαγγελιστές) – η επιστροφή στους θρησκευτικούς πολέμους (ισλαμική σαρία και πόλεμοι του Μπους εμπνευσμένοι από τον «Θεό») – οπισθοδρόμηση της κλασσικής κουλτούρας και της μόρφωσης, πρόσβαση στην ανώτερη εκπαίδευση μόνο για τους πλουσίους – επιστροφή στην ανασφάλεια των μεταφορών. Επανεμφάνιση των «συμμοριών των εθνικών οδών» και των πειρατών στην θάλασσα! – επιστροφή των επιδημιών και των ασθενειών που είχαν εξαλειφθεί εδώ και έναν αιώνα. Ο τυφοειδής πυρετός, η φυματίωση, η διφθερίτιδα και η ψωρίαση έχουν κάνει την επανεμφάνιση τους στην Δύση λόγω της αύξησης της φτώχειας. Η πανούκλα και η χολέρα εμφανίζονται ξανά σε ορισμένες περιοχές του Τρίτου κόσμου. – η επιστροφή των πρακτικών των φυλών, πήρσινγκ, τατουάζ, οργάνωση των περιθωριακών σε φυλές – η μόδα του «γκόθικ» οι μόδες συχνά αποκαλύπτουν τις επερχόμενες κοινωνικές τάσεις. – επιστροφή της μαγείας, της αστρολογίας και των τελετών μαύρης μαγείας – ισχυρή επιρροή αποκρυφιστικών ταγμάτων και μυστικιστικών εταιρειών μεταξύ των κυρίαρχων ελίτ, Skull and Bones, Λέσχη των Bohemian – φτωχός και ακαλλιέργητος πληθυσμός του οποίου μόνη αποστολή είναι να τροφοδοτεί την ελίτ με σκλάβους φθηνή παιδική εργασία, σεξοτουρισμός, εμπόριο λευκής σαρκός, εμπόριο οργάνων κ.λπ.
Η εμπειρία του βατράχου και η «τελική λύση»
Ένας από τους στρατηγικούς στόχους των Επικυρίαρχων είναι να επιτύχουν τον πλήρη έλεγχο των φυσικών πόρων και της παραγωγής ενέργειας, αντικαθιστώντας προοδευτικά το σύνολο των εργαζομένων με μηχανές. Το ντοκουμέντο για τα «Σιωπηλά Όπλα» είναι σαφέστατο σ’ αυτό το θέμα:
«Αν η άνοδος των κατώτερων τάξεων μπορεί να συγκρατηθεί επί μακρόν, η ελίτ θα μπορέσει να κυριαρχήσει επί της ενέργειας, και ο λαός, με την συγκατάθεση του, δεν θα έχει καμμιά πρόσβαση στους απαραίτητους ενεργειακούς πόρους. Μέχρις ότου επικρατήσει απόλυτα ο έλεγχος αυτός, πρέπει να έχει εξασφαλισθεί η συγκατάθεση του κόσμου να δουλέψει, και να μην εμποδίσει του συνωμότες να πάρουν στα χέρια τους τις υποθέσεις του. Μια λάθος κίνηση, όμως, θα κάνει τους ανθρώπους να αντισταθούν κατά την τελική μετάβαση των ενεργειακών πηγών στον έλεγχο της ελίτ».
Τα τελευταία χρόνια όλα είναι έτοιμα για τον αυτοματισμό ολόκληρης της διαδικασίας παραγωγής. Για να προετοιμάσουν την αντικατάσταση του ανθρώπου από τον υπολογιστή και τις μηχανές, οι Επικυρίαρχοι αποφάσισαν να συγχωνεύσουν τον τρόπο εργασίας του ανθρώπου και των μηχανών. Για τον λόγο αυτόν οι επιχειρήσεις βοηθούνται από μια «μηχανοποίηση» των μεθόδων εργασίας, ακόμα και του τέταρτου τομέα. Οι εργαζόμενοι έχουν όλο και λιγότερα περιθώρια αποφάσεων. Η εργασία τους περιορίζεται στο να ακολουθούν αυστηρές και προκαθορισμένες διαδικασίες που προσεγγίζουν αυτές του υπολογιστή, έτσι ώστε στο μέλλον να διευκολυνθεί η αντικατάσταση τους από τις μηχανές.
Χάρη στην ρομποτοποίηση, την πληροφορική και την τεχνητή νοημοσύνη, η παραγωγή και η μεταφορά της ενέργειας και των προϊόντων θα μπορεί σύντομα να διεκπεραιώνεται σχεδόν αποκλειστικά από αυτόματα συστήματα. Ο αριθμός των ατόμων που θα είναι πραγματικά απαραίτητοι για την καλή λειτουργία του συστήματος παραγωγής θα είναι πολύ κατώτερος του αριθμού των σημερινών εργαζομένων. Κυρίως αν η παγκόσμια ζήτηση και κατανάλωση ενεργειακών πόρων μειωθεί από την εξόντωση του άχρηστου πληθυσμού.
Συνεπώς έχει ξεκινήσει ένας πόλεμος εξόντωσης του παγκόσμιου πληθυσμού. Αφού οι άνθρωποι έχουν γίνει άχρηστοι, δεν τους εξοντώνουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά μέσω του περιορισμού του ζωτικού τους χώρου, της τροφής, της υγείας, της εκπαίδευσης, των πληροφοριών και της ενέργειας.
Η τρομερή αύξηση κατά 40% των τιμών των τροφίμων, η συμπίεση ή η μείωση του ποσοστού ανεργίας με επιδοτούμενες προσλήψεις, οι χαμηλές συντάξεις, το ξεχαρβάλωμα του εκπαιδευτικού συστήματος και της δημόσιας υγείας και η ιδιωτικοποίηση της αγοράς του ηλεκτρικού είναι επίσης πρόσφατα μέτρα προς αυτή τη κατεύθυνση. Ο πλεονάζων πληθυσμός θα μπορεί ακόμα να εξοντωθεί από τις επιδημίες σκόπιμη διασπορά ιών στον αέρα, το νερό ή τις τροφές και από τους πολέμους κατά της τρομοκρατίας.
Σε όλες τις δυτικές χώρες, η «ασφάλεια» θα αποτελέσει σίγουρα πρόσχημα για την αύξηση της καταστολής και μιας πρωτοφανούς ύφεσης της δημοκρατίας. Το τέλος της δημοκρατίας, η ένταση της καταστολής και η εγκαθίδρυση ενός αστυνομικού κράτους θα είναι τα απαραίτητα «αξεσσουάρ» της νεοφιλελεύθερης οικονομίας, προκειμένου να προλάβουν ογκούμενες και βίαιες ή παράνομες αντιδράσεις της μάζας των εκμεταλλευόμενων, των φτωχών και των περιθωριοποιημένων, κλοπές, λεηλασίες, εξεγέρσεις και για να ενισχύσουν επίσης την υποταγή και την παραίτηση των πολιτών από τα δικαιώματα τους, έτσι ώστε να αποτρέψουν μια επανάσταση κατά της υπονόμευσης και της «κοινωνικής ισοπέδωσης» στην οποία έχουν αποδυθεί οι κυβερνήσεις και οι πολυεθνικές.
Η υποταγή στην οικονομία της Νέας Τάξης διευκολύνθηκε από την αποβλάκωση του κόσμου που προηγήθηκε χάρη στα Μέσα Ενημέρωσης, την εξασθένιση της κριτικής του ικανότητας χάρη στην προπαγάνδα και την χειραγώγηση, από έναν τρόπο ζωής που δεν αφήνει ούτε χρόνο ούτε ενέργεια για σκέψη, το στρες, την χημική και ηλεκτρομαγνητική μόλυνση, τα νοθευμένα τρόφιμα, τα υπνωτικά και ηρεμιστικά χάπια, τις παρενέργειες των φαρμάκων.
Φαντασθείτε ένα καζάνι γεμάτο κρύο νερό μέσα στο οποίο κολυμπά ανέμελα ένας βάτραχος. Ανάβει η φωτιά κάτω από το καζάνι. Σε λίγο το νερό γίνεται χλιαρό. Ο βάτραχος αισθάνεται ακόμα ευχάριστα και συνεχίζει να κολυμπά. Η θερμοκρασία αρχίζει να ανε βαίνει. Το νερό ζεσταίνεται. Ο βάτραχος αρχίζει να κουράζεται αλλά προς το παρόν δεν ανησυχεί. Σε λίγο το νερό ζεσταίνεται πραγματικά. Ο βάτραχος αισθάνεται πλέον δυσάρεστα, αλλά είναι και αποκαμωμένος, οπότε το ανέχεται και δεν κάνει τίποτα. Η θερμοκρασία του νερού συνεχίζει να ανεβαίνει μέχρι την στιγμή όπου ο βάτραχος βράζει και πεθαίνει, χωρίς να μπορέσει ποτέ να βγει από το καζάνι.
Η εμπειρία αυτή είναι πλούσια σε διδάγματα. Δείχνει ότι στον βαθμό που μια αρνητική αλλαγή επιβάλλεται με σταδιακό τρόπο, ο νους δεν την συνειδητοποιεί και δεν κινητοποιείται ο μηχανισμός της αντίδρασης, ούτε της εξέγερσης. Έτσι επιβάλλεται η παγκόσμια Νέα Τάξη, το πλανητικό οργουελλικό υπερκράτος και ο νέος ρατσισμός, ένας πρωτοφανής κοινωνικός ρατσισμός από τους Επικυρίαρχους, την υπερεθνική ελίτ, τους «διεθνείς υπαλλήλους» της, τα κατά τόπους φερέφωνα τους. Ένας «νέος βαρβαρισμός» ένας κόσμος πέραν του ανθρώπινου όπου οι «υπάνθρωποι» θα υπηρετούν τους «υπεράνθρωπους».
Ένα οικολογικό θρίλερ εκτυλίσσεται στα δάση της νότιας Ιαπωνίας: μια σφήκα μετατρέπει αράχνες σε ζόμπι και τις αναγκάζει να υφαίνουν ιστούς για τα νεογέννητα σφηκάκια της. Αφού ολοκληρώσει το έργο, η άτυχη νταντά θα γίνει τελικά βορά των παιδιών που ανέθρεψε.
