Εισαγωγή (Οι Βασικές Θρησκευτικές Αντιλήψεις)
Η Πρώτη Αντίληψη που απέκτησε, για τον άνθρωπο, ουσιαστική θρησκευτική σημασία και βαθύ ανθρωπολογικό συμβολισμό είναι ο Χώρος, Αυτό που τα Περικλείνει όλα. Και μετά ο Τόπος που αποκτά Ιερό ή ανίερο χαρακτήρα. Κι η Ύπαρξη, η Παρουσία. Όλα αυτά απέκτησαν θρησκευτική αξία εδώ και πολλές χιλιετηρίδες, ήδη εδώ και 30.000 χρόνια. Ο Χώρος σαν κάτι Ζωντανό αλλά κι αφηρημένο έχει κάτι το Άπιαστο, το Άγνωστο, το Μυστηριώδες. Όμως είναι Αυτό που Μέσα του υπάρχουν όλα. Ο Τόπος, ο Ουρανός, η Φυσική Δύναμη, το Φυσικό Περιβάλλον , εκφράζουν το Χώρο πιο συγκεκριμένα κι έτσι αποκτούν μια πιο ανθρώπινη σημασία. Ο Ουρανός Ψηλά, Η Δύναμη, ο Φιλόξενος Τόπος, η Μάνα Τροφοδότρα Γη γίνονται οι Βασικές θρησκευτικές αντιλήψεις που εκφράζουν την θεότητα, τον χώρο ύπαρξης, την Κατοικία του ανθρώπου, σε διάφορα Κοσμικά Επίπεδα. Ο άνθρωπος εδώ και πολλές χιλιετηρίδες προσπάθησε όλα αυτά να τα αποτυπώσει στον συγκεκριμένο καθημερινό χώρο. Από εδώ πηγάζει η καθιέρωση του Ιερού Χώρου, του Τεμένους, του Ναού. Ο Ναός δεν είναι παρά η αποτύπωση του Χώρου μέσα σε μια Ιερή Κατασκευή. Ο Ναός δεν είναι απλά ένα κτίσμα. Ο Χώρος του Ναού είναι σε Πλήρη Αντιστοιχία με το Όλο. Αποτυπώνει όχι μόνο τον Χώρο αλλά και τις Τοπικές Ιδιαιτερότητες, τον Ουρανό, το Κοσμικό Περιβάλλον, την Γη, τον ανίερο χώρο (έξω από τον Ναό). Από εδώ πηγάζει η Μυστική Αρχιτεκτονική του Ναού, η καθιέρωση του κυρίως Ναού, του Αδύτου, κλπ. Σε Πλήρη αντιστοιχία με τον Χώρο, τον Ιερό Τόπο (τον Ναό) είναι κι ο άνθρωπος Είναι η Ύπαρξη, η Ζωή, η Παρουσία που Κατοικεί στο Άδυτο του εγκεφάλου, χρησιμοποιεί τις φυσικές δυνάμεις κι εκδηλώνεται με εξωτερικές δραστηριότητες. Ότι Υπάρχει στον Χώρο, υπάρχει στον Ιερό Τόπο και ταυτόχρονα στον Άνθρωπο, στην ανθρώπινη ύπαρξη, στο ανθρώπινο σώμα.
Η Ορφική Αναθεώρηση της Διονυσιακής Λατρείας
Η Λατρεία της Θεότητας με την Μορφή της Ουράνιας Φυσικής Δύναμης, σε αφηρημένη μορφή ή σε μια πιο συγκεκριμένη μορφή ταυτισμένη με τον Ήλιο, τη Φωτεινή Ενέργεια που τροφοδοτεί τα πάντα, ανιχνεύεται εδώ και πολλές χιλιετηρίδες. Η Διονυσιακή Λατρεία, η Λατρεία της Φυσικής Δύναμης ήταν διαδεδομένη στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Όταν ο Ορφέας, τον 8ο αιώνα π.Χ. Μυήθηκε στην Θεία Σοφία η Θρησκεία υπήρχε ήδη. Ο Ορφέας ταύτισε τον Διόνυσο με τον Κρητιγενή Ζαγρέα και διευκρίνησε ότι ο Γιός του Θεού είναι αυτός ο ίδιος ο Απόλλωνας, το Ουράνιο Φως. Ο Ζαγρέας των Μυστηρίων , ο Έρως-Φάνης των Ιερών ύμνων, Ο Διόνυσος της Φύσης, ο Απόλλωνας της Επικράτειας, ο Βάκχος της Μυσταγωγίας, είναι ο ένας Θεός, Εικόνα του Αγνώστου. Είναι η Ψυχή που Πληρώνει τον Χώρο, Κατοικεί στα Ιερά Επίπεδα του Κόσμου, στον Ιερό Ναό, στον Άνθρωπο, στο ανθρώπινο σώμα. Η Ορφική Αντίληψη-Διδασκαλία διαδόθηκε με τους Ορφικούς Θιάσους, από την Θράκη, που εκτεινόταν από τον Θεσσαλικό Όλυμπο μέχρι τον Ελλήσποντο, σε όλη την Ελλάδα. Ο Πυθαγόρας, ο Παρμενίδης, ο Πλάτωνας κι όλοι οι άλλοι Μεγάλοι Σοφοί ανήκουν στην Ορφική Παράδοση. Ο Ορφισμός αναμόρφωσε πλήρως την Ηλιακή Δελφική Λατρεία του Φωτός αποκαθιστώντας την Δελφική Θεολογία στον Ευρύτερο Θεολογικό Χώρο της. Επίσης στην Ελευσίνα τα Μυστήρια που κατά την επικρατέστερη Παράδοση είχε ιδρύσει ο Θράκας Εύμολπος (που σχετιζόταν με τον Ορφέα), τον 7ο αιώνα π.χ. και είχαν σαν αντικείμενο την Ψυχή στους κατώτερους κόσμους, εμπλουτίσθηκαν με το Θεολογικό Βάθος της Ουράνιας Θείας Προέλευσης της Ψυχής και αποκαλύφθηκαν οι Ανώτερες Μυήσεις.
Αθήνα, 6ος αιώνας π.Χ. Τα Ελευσίνια Μυστήρια στους ιστορικούς χρόνους
Ο 6ος αιώνας π.Χ. υπήρξε ο σημαντικότερος αιώνας της Αρχαίας Ιστορίας που προετοίμασε τον Χρυσό Αιώνα που ακολούθησε. Ο Πεισίστρατος καθιέρωσε την Ορφική Λατρεία σαν επίσημη θρησκεία της Αθήνας, καθιέρωσε Ιερές Γιορτές που σχετίζονταν με την Διονυσιακή Λατρεία και προέβαλλε ιδιαίτερα τα Αναμορφωμένα Ελευσίνια Μυστήρια. Ξαναέκτισε το Ιερό Τελεστήριο στην Ελευσίνα και με το όλο πολιτιστικό έργο του προετοίμασε την Εποχή της Δημοκρατίας. Κάθε Φθινόπωρο, στην Φθινοπωρινή Ισημερία τελούνταν η πιο λαμπρή γιορτή της Αρχαιότητας, στην οποία συμμετείχαν πολλές χιλιάδες άνθρωποι και Τελούνταν τα Πιο Ιερά Μυστήρια στην Ιστορία. Αλλά τελικά, τι είναι τα Ελευσίνια Μυστήρια;
Ψάχνοντας για πληροφορίες σχετικά με τα Μυστήρια, σε βιβλία, μελέτες, ή στο δίκτυο, θα βρείτε γενικόλογες πληροφορίες, αοριστολογίες, ανακρίβειες, ανόητους ισχυρισμούς. Γιατί; Επειδή οι Πραγματικοί Μύστες, οι πραγματικά Μυημένοι, δεμένοι με όρκο, μετέδιδαν το Ιερό Βίωμα προσωπικά και δεν αποκάλυπταν ποτέ το Ιερό Μυστικό. Όσοι μιλούσαν για τα Μυστήρια δεν ήταν πραγματικά μυημένοι. Παράδειγμα ο Αλκιβιάδης. Πήγε στην Ελευσίνα, μυήθηκε στα Μυστήρια, αλλά δεν Βίωσε τίποτα βαθύτερο. Κράτησε το εξωτερικό κέλυφος της τελετουργίας κι έχρισε τον εαυτό του Μυσταγωγό όχι σε αληθινά μυστήρια αλλά σε θεατρικές παραστάσεις των Μυστηρίων. Το ίδιο κάνουν και πολλοί σύγχρονοι μύστες στους Τεκτονικούς και άλλους κύκλους. Τότε, τι γνωρίζουμε; Πως μπορούμε να γνωρίσουμε; Στην πραγματικότητα υπάρχει μια αδιάσπαστη εσωτερική παράδοση που διατήρησε ζωντανή την Φλόγα του Βιώματος μέχρι σήμερα. Πάντα υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που γνώριζαν περισσότερα από όσα διέρεαν στον εξωτερικό κόσμο.
Στο κάτωθι παράρτημα γίνεται μια Μυθολογική, Θεολογική και Λειτουργική προσέγγιση των Μυστηρίων, αλλά στην πραγματικότητα λέγονται ελάχιστα πράγματα για την Ουσία των Μυστηρίων, για το τι είναι η Ελευσίνια Μύηση και για το τι γινόταν πραγματικά στο Ιερό Τελεστήριο της Ελευσίνας (στον χώρο που λεηλατήθηκε, καταστράφηκε και παραδόθηκε στις βιομηχανίες τσιμέντου για να υψώσουν υψικάμενους εκεί που οι Έλληνες Υψώνονταν στο Θείο). Αν και είμαστε συνεχιστές της αδιάσπαστης Εσωτερικής Παράδοσης των Μυστηρίων, δεσμευόμαστε να μην αποκαλύψουμε το πραγματικό Μυστικό της Μύησης. Μπορούμε όμως να πούμε κάποια πράγματα σχετικά με την Ελευσίνια Μύηση. Αυτοί που γνωρίζουν να διαβάζουν θα κατανοήσουν τα υπονοούμενα. Εξάλλου θέλουμε να αποφύγουμε να πέσει η Γνώση στα χέρια ανθρώπων σαν τον Αλκιβιάδη και τους σύγχρονους κακούς μιμητές του. Τα Μυστήρια (όπως τα περιγράψαμε στο πιο πάνω άρθρο), τα Μικρά και Μεγάλα Μυστήρια, τα Εποπτικά Μυστήρια (των «τιτάνων»), τα Μυστήρια του Διονύσου, τα Μυστήρια του Διός, σχετίζονται αλλά δεν αντιστοιχούν ακριβώς στις Βαθμίδες Μύησης όπως δίνονταν στο Ιερό Τελεστήριο. Οι Μυήσεις είναι Πρακτικές Βιωματικές Δράσεις που περιγράφονται με τεχνικούς όρους. Δεν είναι Θεολογία ή Τελετουργία. Είναι Καθαρή Πρακτική (Δράση)
Τα Μεγάλα Μυστήρια στην Φθινοπωρινή Ισημερία
Οι Μυήσεις στο Ιερό Τελεστήριο είναι (ξεκινώντας από κάτω προς τα πάνω) οι εξής:
ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ – ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΜΥΗΣΕΙΣ
I. (Έκσταση στο Θείο Χάος)
II. Αποθέωση στο Αρχικό Ον (Ένωση με τον Θεό, Ενθρόνιση)
Ιερή Ένωση της Δυάδας (Βίωση της Ενότητας του Όντος, Αναγέννηση)
Εποπτεία του παντός (Θεοπτία, Όραση του Ήλιου του Μεσονυκτίου)
III. Τα Μεγάλα Μυστήρια (Αυτοψία ή Βίωση της Μη-Δυαδικότητας, Όραση του Φωτός)
IV. Τα Μικρά Μυστήρια (της υλικής ψυχής)
V. «Κάθαρσις»
Δεν έχει τόση σημασία πως θα κατατάξουμε τις διάφορες βαθμίδες. Μπορούμε να διαβάσουμε την σειρά κι αλλιώς, Μικρά Μυστήρια, Μεγάλα Μυστήρια, Εποπτεία (ή Θεοπτία), Ιερή Ένωση, Ενθρόνιση. Στην πραγματικότητα όλα αυτά δείχνουν κι υπονοούν τι πρέπει να βιώσουμε, τίποτα περισσότερο. Αυτό που έχει αξία είναι ακριβώς τι βιώνουμε.
Η Αληθινή Μύηση σαν Εσωτερική Διαδικασία
Τι συνέβαινε λοιπόν όταν έμπαινε κάποιος στο Ιερό Τελεστήριο για να Μυηθεί στα Μεγάλα Μυστήρια, μετά την σχετική προετοιμασία στα Μικρά Μυστήρια της Άνοιξης; Η «Είσοδος» γινόταν με την Αποκάλυψη του Μυστικού των Αντιστοιχιών ανάμεσα στον Χώρο, τον Ναό και τον Μυούμενο. Μονάχα όταν Κατανοούσε κάποιος την Αλήθεια κι αναλάμβανε την Ευθύνη της Ύπαρξής του μπορούσε να προχωρήσει προς την Ελευθερία. Τότε του Αποκαλυπτόταν το Μυστικό της Λύσις της Ψυχής σύμφωνα με την Ορφική Παράδοση (τον παλιό ορφικό λόγο στον οποίο αναφέρεται ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα), με την Περισυλλογή της Ψυχής (των Ψυχικών Δυνάμεων) και την Στροφή Έσω, στον Εαυτό της, όπου είναι δυνατή η απελευθέρωση κι η Βίωση της Εσωτερικής Φύσης. Η περιπλάνηση στον Σκοτεινό Χώρο του Πλουτώνιου σήμαινε την Μυητική Διαδικασία που βίωνε προσωπικά ο μύστης. Το Πέρασμα από τα Τέσσερα Στοιχεία, της Γης, του Νερού, του Αέρινου Πνεύματος και της Πύρινης Καταχνιάς στην πραγματικότητα είναι η Άνοδος στα Κοσμικά Πεδία μέσα από την Ανύψωση της Ψυχής (της Ψυχικής Ενέργειας) από το Σώμα στην Αιθερική Ψυχή, στην Αστρική Ψυχή στον Νου μέχρι τον Ελευθερωμένο Νου.
Η Απελευθέρωση κι η Όραση του Εσωτερικού Φωτός
Η Είσοδος στον Ολόλαμπρο Ναό σηματοδοτεί το Πέρασμα στην Ελευθερία, στην Μη Δυαδική Συνείδηση, που έχοντας ξεπεράσει την χωριστικότητα του νου βιώνει την Ενότητα του Όντος. Η Επίγνωση χωρίς εγώ αγκαλιάζει τα πάντα χωρίς να υπάρχει απόσταση με τίποτα. Είναι όλα εδώ μέσα στην Ενότητα. Η απόσυρση από τον εξωτερικό κόσμο των αισθήσεων οδηγεί στον Εσωτερικό Χώρο όπου Ανατέλλει το Εσωτερικό Φως του Εαυτού. Για αυτό αυτή η Κατάσταση ονομάζεται Αυτοψία ή Όραση του Εσωτερικού Φωτός.
Οι Ανώτερες Βαθμίδες της Μύησης κι ο Ηλιακός Λόγος
Η Παραμονή στο Ναό του Φωτός ή στον Εσωτερικό Χώρο του Ανθρώπου σημαίνει την Ολοκλήρωση (σαν Διαδικασία) και την Προετοιμασία για την Είσοδο στο Άδυτο. Όταν η Ψυχή Αποσύρεται από τον εξωτερικό χώρο των αντικειμένων βιώνει την Εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου. Εδώ Αποκαλύπτεται στον μύστη το Μυστικό της Αντικειμενικότητας της Βαθύτερης Φύσης μας. Η Ελεύθερη Ψυχή δεν έχει τίποτα το προσωπικό. Είναι Αντικειμενική και Κοινή για όλους. Είναι η Εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου της Ψυχής, ή η Βίωση της Ψυχής σαν Αντικειμενικού Χώρου.
Η Συνείδηση Απλώνεται Ανεμπόδιστη σε Όλο τον Χώρο. Είναι η Εμπειρία της Παγκόσμιας Συνείδησης που Βιώνεται σαν Φως Παντού. Είναι η Όραση του Ήλιου του Μεσονυκτίου. Είναι η Κατάσταση της Αληθινής Θεοπτίας. Συμβολικά αυτή η Κατάσταση Εκπροσωπείται από τον Διόνυσο με την Μυστηριακή Μορφή του Ίακχου.
Η Βίωση του Παγκόσμιου Φωτός οδηγεί σιγά στην Βαθιά Κατανόηση ότι υπάρχει μόνο Συνείδηση, Αντίληψη του Φωτός. Η Ίδια η Συνείδηση είναι ο Χώρος της Εμπειρίας. Κι αυτό αποκαλύπτει την Ενότητα του Όντος, πέρα από Υποκείμενο Αντικείμενο. Συμβολικά είναι η Κατάσταση του Διονύσου Βάκχου που Αποκαλύπτεται στην Ενότητά του.
Πλησιάζοντας το Άδυτο της Ύπαρξης, του Ναού της Ανθρώπινης Υπόστασης Συνειδητοποιούμε ότι το Φως δεν έχει Ιδιότητες κι ότι η Ομοιομορφία είναι η Βάση κάθε περαιτέρω Διαφοροποίησης. Υπάρχει μόνο Φως. Είναι ο Μυστηριώδης Θεός Ζαγρέας, ο Αρχαίος Φάνης, ο Έρωτας της Δημιουργίας. Κι είναι ακόμα ο Απόλλωνας, ο Ηλιακός Λόγος στην Πλήρη Δόξα του.
Η Υπέρτατη Κατάσταση
Το Φως Χωρίς Ιδιότητες είναι Παρόμοιο με το Σκότος, την Ουσία της Νύχτας. Η Υπέρτατη Αποκάλυψη αφορά την Ουσία του Φωτός που ενοποιεί μέσα της τα αντίθετα, το Φως με το Σκότος της Νύχτας ή Μαύρο Φως. Η Υπέρτατη Κατάσταση που βιώνει ο μύστης πριν μπει στο Άδυτο είναι η Ανάπαυση στους Κόλπους της Νύχτας. Είναι η Εμπειρία του Μαύρου Φωτός, η Προκοσμική Νύχτα σαν Εμπειρία της Ύπαρξης.
Στο Χάος της Ύπαρξης
Όταν φτάσει κάποιος στην Υπέρτατη Κατάσταση τότε μονάχα γίνεται άξιος να Μπει στο Άδυτο και τότε του Αποκαλύπτεται το Μυστικό της Ουσιαστικής Πραγματικής κι Άχρονης Ταύτισής μας με το Αληθινό Ον. Η Είσοδος στο Θείο Άδυτο, στο Άδυτο του Ναού, στο Βαθύτερο Στρώμα της Ανθρώπινης Ύπαρξης σημαίνει ταυτόχρονα την Έξοδο από την Δημιουργία, από το Αυγό του Κόσμου. Ελάχιστοι άνθρωποι φτάνουν εδώ, οι Μεγάλοι Μύστες. Τι ακριβώς Βιώνει κάποιος (που δεν είναι κάποιο ον με την συνηθισμένη έννοια, κάποιος, αφού μιλάμε για Καταστάσεις Συνείδησης Παγκόσμιες κι Αντικειμενικές); Χάος, Νύχτα, Έρεβος. Είναι Τρεις Συμβολικές Εκφράσεις της Απόλυτης Ουσίας, της Απόλυτης Συνείδησης, της Απόλυτης Ζωής, πέρα από τον Κοσμικό Τάρταρο.
Η Βαθύτερη Έννοια της Μύησης
Η Λύσις της Ψυχής από τα δεσμά του σώματος και του εξωτερικού κόσμου είναι Πραγματική Δράση και Βίωση Καταστάσεων πέρα από την εξωστρεφή νόηση, τις αισθήσεις και το σώμα και την εμπειρία του εξωτερικού κόσμου. Είναι Είσοδος, εν ζωή, στα Μεταθανάτια Ουράνια Ηλύσια Πεδία. Είναι η Εμπειρία της Ελευθερίας της Ψυχής μέσα στην Αληθινή Άυλη Φύση της. Στα Μυστήρια Αποκαλυπτόταν η Πρακτική Δράση μέσα από την οποία μπορούσε ο Μύστης να Βιώσει τις Ανώτερες Καταστάσεις. Η Περισυλλογή της Ψυχής είναι Δράση αλλά όχι δραστηριότητα. Δεν μιλάμε για διοχέτευση της ψυχικής ενέργειας στην σκέψη ή στην αίσθηση ή σε κάποια εξωτερική δραστηριότητα κι εμπειρία. Αντίθετα η Περισυλλογή είναι σταμάτημα της ψυχικής ροής προς τα έξω κι Ανάδυση της Εσωτερικής Αντίληψης, Άνοιγμα του Εσωτερικού Οφθαλμού κι Ανατολή του Εσωτερικού Φωτός (Εμπειρία του Φωτός Μέσα μας, καθώς «βλέπουμε» την Αληθινή Ουσία της Ψυχής που είναι Φως).
Η Περισυλλογή υπονοεί την Ακινησία του Σώματος την Απάθεια των Αισθήσεων, την Σιωπή του Νου, Ανάπαυση στην Ησυχία της Ύπαρξης, Ανάδυση στην Αληθινή Ουσία, την Άχρονη Φωτεινή Ουσία.
Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι η Μύηση δεν είναι κάτι που μας μεταδίδει κάποιος Μυσταγωγός, ούτε κάτι που συμβαίνει απλά (μια τελετουργία). Είναι προπάντων κάτι που βιώνει ο μυούμενος. Στην Αληθινή Μύηση συμβαίνουν ταυτόχρονα και τα Τρία. Αλλιώς η Μύηση δεν είναι έγκυρη. Μιλάμε λοιπόν, με σοβαρό τρόπο, για πολύ σοβαρά πράγματα, μιλάμε για Αληθινή Μετάδοση της Ζωής κι Αληθινό Βίωμα της Πραγματικότητας. Στα Ελευσίνια Μυστήρια πολλοί ήταν οι ραβδοφόροι αλλά ελάχιστοι οι αληθινοί βάκχοι, (Πλάτωνας, «ναρθηκοφόροι μεν πολλοί, βάκχοι δε τε παύροι», που σημαίνει, «πολλοί είναι αυτοί που κρατούν τους νάρθηκες (ράβδους), ολίγοι όμως αυτοί που πραγματικά εμπνέονται από τον Βάκχο»).
Στην πραγματικότητα η Αληθινή Μύηση είναι κάτι πολύ ιερό κι απαιτεί απόλυτη προσοχή σε αυτό που συμβαίνει και τεράστια ψυχική δράση για να ελεγχθεί η ψυχική ροή και να βιώσουμε την Λύσιν της Ψυχής. Συμβολικά το Ταξίδι μέσα από το Πλουτώνιο που συμβολίζει την γήινη ζωή προς τον Ναό του Φωτός είναι το Ταξίδι της αιχμάλωτης στον Πλούτωνα, στον Άδη, Περσεφόνης, προς τα Ηλύσια Πεδία της Δήμητρας, της Άνω Γης, της Αληθινής Κατοικίας της Ψυχής, όπου η Περσεφόνη Ψυχή φθάνει σαν Κόρη Ελεύθερη Ψυχή.
Το Μυητικό Ταξίδι που έκανε ο μυούμενος στα Μυστήρια, η Άνοδος της Ψυχής από τα κατώτερα επίπεδα προς την Ελευθερία είναι μια βιωματική εμπειρία αξέχαστη που προκαλεί ιερό δέος. Αυτό που νοιώθει η Ψυχή όταν σβήνουν τα δεσμά του σώματος, η άπλωσι, η απεραντοσύνη και το ανεξάντλητο βάθος της Ύπαρξης είναι κάτι που φέρνει ίλλιγο καθώς ανατρέπει κάθε εμπειρία ζωής μέσα σε μια Άχρονη Απεραντοσύνη. Η Περισυλλογή γίνεται έτσι τρόπος ζωής και σιγά σιγά ο μύστης εγκαθίσταται μόνιμα στην κατάσταση της Ελευθερίας, στην Ανώτερη Ουράνια Αίσθηση της Ελεύθερης Ψυχής. Η Περισυλλογή που στην αρχή απαιτεί ψυχική ένταση, στάση κι ακινησία του σώματος κι ελαχιστοποίηση της ψυχικής δράσης γίνεται με τον καιρό ανεμπόδιστη δράση, έξω από το σώμα και μέσα στο σώμα και τον εξωτερικό κόσμο. Η Περισυλλογή καθίσταται διαρκής, μόνιμη.
Ζωή και θάνατος
Αυτός που Μυείται στα Μυστήρια κι εν ζωή βιώνει τις Ανώτερες Καταστάσεις της Ψυχής, όταν αποδεσμεύεται από το σώμα, γνωρίζει ήδη την μεταθανάτια πορεία της Ψυχής. Γνωρίζει από Που έρχεται και Που πηγαίνει. Η αντίληψη για την ζωή που σχηματίζει αυτός που μυήθηκε στα Μυστήρια είναι τελείως διαφορετική από αυτό που θεωρούν οι αμαθείς άνθρωποι ζωή. Ο Άνθρωπος (Ψυχή) έχει Ουράνια Προέλευση, Πηγάζει από το Άχρονο έχει Κατοικία το Ουράνιο Φως και κατέρχεται στη γη (στον υλικό φορέα, στο σώμα) προσωρινά, ξανά και ξανά, μέχρι να συνειδητοποιήσει την βαθύτερη αλήθεια της Άχρονης Ύπαρξής του.
Στην Αρχαία Αθήνα, του 6ου και 5ου αιώνα π.Χ. οι άνθρωποι στους κόλπους της Ορφικής Αντίληψης της Ζωής γνώριζαν ότι ο πραγματικός σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι να προετοιμαστεί ο άνθρωπος για τα Ουράνια Βασίλεια, για τα Ηλύσια Πεδία και τις Ανώτερες Πεδιάδες του Φωτός μέχρι τα Όρια της Νύχτας. Κι όποιος είναι άξιος να φθάσει να Ομοιωθεί με τον Θεό, έξω από την Δημιουργία. Για αυτό ήταν τόσο σημαντική γιορτή η Γιορτή των Ελευσινίων Μυστηρίων. Από τις χιλιάδες ανθρώπους που συμμετείχαν κάποιοι μυούνταν στα Μυστήρια κι η ζωή τους άλλαζε εντελώς. Αλλά όλοι συμμετείχαν σε κάτι ιερό, ακόμα κι αν δεν μπορούσαν να ανέλθουν τον Εσωτερικό Όλυμπο μέχρι την Κατοικία των Θεών και του Πατέρα.
Σήμερα, 2500 χρόνια μετά τι κάνουν οι άνθρωποι; Τι είναι ο πολιτισμός τους, τι είναι η ζωή τους; Αμαθείς, παραπλανημένοι, με την πεποίθηση του ζώου, χάνονται στα μονοπάτια του εγωισμού, της διαμάχης και της βίας. Δεν γνωρίζουν καν ότι κατοικούν στο Βασίλειο του Πλούτωνα, στον Άδη, στον χειρότερο από τους κόσμους της Δημιουργίας. Ζουν εδώ όχι Ζωντανά Όντα αλλά Σκιές Όντων, Σκιές του Άδη, ζωντανοί νεκροί, που μέσα στην τυφλότητά τους νομίζουν ότι είναι Ζωντανοί. Χωρίς Ψυχή (ή με Ψυχή σε λήθαργο) δεν είσαι Ζωντανός, είσαι κάτι άλλο, κάτι θλιβερό κι αξιολύπητο. Να γιατί γεννιούνται οι Σοφοί στον Άδη, όχι γιατί εδώ είναι ο Τόπος τους, αλλά για να βοηθήσουν αυτούς που δεν γνωρίζουν την κατάστασή τους και δεν γνωρίζουν μέσα στο Σκοτάδι που βαδίζουν.
Μακάρι καθένας, που θέλει να σηκώσει την ευθύνη της ύπαρξής του να βρει την Αρχαία Ιερά Οδό και να την βαδίσει μέχρι το Ιερό Τελεστήριο που ποτέ δεν γκρεμίστηκε και Υπάρχει Πάντα στην Πνευματική Ελευσίνα.
Ο μήνας της Φθινοπωρινής Ισημερίας είναι η σημαντικότερη χρονική περίοδος (αν και όχι η πιο Ιερή) του θρησκευτικού έτους που βασίζεται στα φυσικά γεγονότα. Είναι η Περίοδος της Ιερής Σιγής. Περισυλλογή αδελφοί! Περισυλλογή!
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Ελευσίνια Μυστήρια... όλη η αλήθεια γιά τα Μυστήρια
(ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ)
(Η «Ανασύνθεση των Μυστηρίων» βασίζεται στην Ορφική Θεολογία, στις πληροφορίες που έχουμε γιά τα Μυστήρια, καθώς και στις μαρτυρίες του Πλάτωνα και των άλλων μεγάλων φιλοσόφων της αρχαιότητας).
Εισαγωγή
Τα Ελληνικά Μυστήρια (τα Ελευσίνια Μυστήρια) έχουν σαν Θεωρητική Βάση την Ορφική Θεολογία που ενέπνευσε ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο... κι είχαν σαν σκοπό να οδηγήσουν τον μύστη ως την Αυτοψία του Αληθινού Όντος, της Θεότητας. Υπήρχαν Τέσσερις (Φανερές) Βαθμίδες Μύησης (και μία Πέμπτη Βαθμίδα, γιά την οποία δεν αναφέρονται πολλά)... αλλά οι περισσότεροι δεν έφταναν καν στην δεύτερη Βαθμίδα... Έτσι, αυτοί που θα μπορούσαν να μιλήσουν πραγματικά γιά τα Μυστήρια ήταν οι «Πραγματικοί Μύστες», σαν τον Πλάτωνα, κι όχι όσοι είχαν μία επιφανειακή, εξωτερική σχέση με τα Μυστήρια... Πολύ περισσότερο δεν θα μπορούσαν να είναι σε θέση να μιλήσουν οι μετέπειτα χριστιανοί πατέρες, όχι μόνο γιατί απέχουν χρονολογικά κάποιους αιώνες από την ακμή του ελληνικού πολιτισμού, αλλά προπάντων γιατί η έλλειψη πληροφοριών κι η αμαθής εμπάθεια οδηγούσε (ακόμα και φωτισμένα μυαλά) σε μία διαστρεβλωμένη εικόνα των Μυστηρίων, που είναι ανάξια αναφοράς και από φιλοσοφική, και από ιστορική, άποψη... Οι αμαθείς χριστιανοί θεωρούσαν όλους τους Έλληνες ανόητους και παρίσταναν τα Μυστήρια κάτι σαν θεατρική παράσταση... Όμως το να μιλάνε γιά κάτι που δεν γνώριζαν και μάλιστα να εκφέρουν γνώμη, εμπνεόμενοι μόνο από μίσος, δεν δείχνει μόνο έλλειψη λογικής αλλά και βαθιά ανοησία και μικροπρέπεια...
Οι Πέντε Μυητικές Βαθμίδες των Μυστηρίων είναι:
Α) Τα Μικρά Μυστήρια της Περσεφόνης: Ψυχοσωματική Κάθαρση (καθαρμοί που συμπεριλαμβάνουν όχι μόνο σωματικούς καθαρμούς, αποχή από ορισμένες τροφές, πράξεις, αλλά και απόρριψη επιθυμιών και ορέξεων, αλλά και υλικές σκέψεις προσανατολισμένες προς τον υλικό κόσμο).
Β) Τα Μεγάλα Μυστήρια της Κόρης: Ψυχοδυναμική Μύηση, Απελευθέρωση από τις ορμές της ψυχής, απάθεια, απελευθέρωση από τον κύκλο της μετενσωμάτωσης.
Γ) Τα Μεγάλα Εποπτικά Μυστήρια των τιτάνων: Υπέρβαση των νοητικών διαδικασιών και της πολλαπλότητας.
Δ) Τα Μεγάλα Μυστήρια του Ζαγρέα: Έκσταση, Αυτοψία, Ένωση με την Θεότητα – Είναι, (Απορρόφηση στην Ενότητα του Είναι)
Ε) Τα Άρρητα Μυστήρια του Διός: η Πέμπτη Μυητική Βαθμίδα που Οδηγεί Ως την Απορρόφηση στην Θεότητα (που αναφέρεται ενδεικτικά μόνο από τον Πλάτωνα...)
Ολόκληρη η Ελληνική φιλοσοφία (που ήταν όχι μόνο μία θεωρητική αντίληψη της Πραγματικότητας αλλά και μία βιοθεωρία, μία πρακτική ζωής) δεν είναι παρά «σχόλια» της Μυστηριακής Πρακτικής και Ζωής...
Ο Πλάτωνας υπήρξε ο μεγαλύτερος ίσως μύστης στην αρχαιότητα. Αναφέρθηκε με σεβασμό στα Μυστήρια, κι είπε «όσα» του επιτρεπόταν να «πει», με καλυμμένο τρόπο. Στον «Φαίδωνα» ταυτίζει απόλυτα τον μυητικό σκοπό των Μυστηρίων με το έργο της «αληθινής φιλοσοφίας», που είναι η απελευθέρωση (λύσις) της ψυχής από το σώμα...
Στην πραγματικότητα τα Μυστήρια, όπως διαμορφώθηκαν από την Ορφική Θεολογία, κι όπως τα γνώρισε ο Πλάτωνας, υπήρξαν η Ανεξάντλητη Δεξαμενή όλης της ελληνικής φιλοσοφίας και σκέψης. Ο Πλάτωνας και οι άλλοι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι, μόλις που ψέλλισαν κάτι από το «Ιερό Μυστικό». Ο Πλάτωνας δεν έκανε τίποτα άλλο από το να μεταφέρει και να εκλαϊκεύσει σε φιλοσοφικό και ψυχολογικό και ανθρωπολογικό επίπεδο, την «Μυστική Θεωρία και Πρακτική»... Σύμφωνα με την Ορφική Θεολογία Ταύτιζε το Άπειρο Θείο με το Αγαθόν, και τον Κοσμικό Θείο Λόγο που Διαπερνά τα πάντα (τον Διόνυσο Ζαγρέα) με το «Είναι». Από το Σώμα του Λόγου που «κομματιάζεται» (στην γλώσσα του μύθου), «πολλαπλασιάζεται», προκύπτουν οι κόσμοι, ο νοητικός κόσμος, ο κόσμος της κατώτερης ψυχής, κι εμψυχώνεται ο κόσμος της ύλης... Η Πλατωνική Θεωρία του Όντος έχει καθαρά «Ορφική καταγωγή»... Το Ον Ορίζεται (από τον Πλάτωνα) στις Πέντε Εκδηλώσεις Του:
Δίας - Αγαθόν
Ζαγρέας (Λόγος) – Είναι
Νους
Ψυχή
Ύλη – Σώμα.
Επίσης ο Πλάτωνας καθόριζε την Απελευθέρωση του Όντος από το σώμα και τον κόσμο και την «ανάβασή» του ως την Θεότητα (Αγαθόν) σε τέσσερις βαθμίδες:
Απελευθέρωση από την κατώτερη υλική ψυχή (επιθυμητικό – ψυχοσωματικές λειτουργίες), απάρνηση του κόσμου.
Απελευθέρωση από την αστρική ψυχή (θυμικό – ψυχοδυναμικές ροπές), απάθεια.
Απελευθέρωση από την νοητική ψυχή ή νου (λόγος – νοητικές διαδικασίες), περισυλλογή από την πολλαπλότητα κι ανύψωση ως την Ενότητα.
Θεωρία του Είναι, απορρόφηση στην Ενότητα του Είναι, ομοίωση με το θεό.
Αντιστοιχεί μάλιστα στις Τέσσερις Βαθμίδες της Οντολογικής Ανάβασης τις Τέσσερις Μεγάλες Αρετές: Φρόνηση, Σωφροσύνη, Ανδρεία, Δικαιοσύνη.
Μία Πέμπτη Βαθμίδα της Οντολογικής Ανάβασης, Απορρόφηση στο Αγαθόν, μόλις που αναφέρεται από τον Πλάτωνα, στα Κείμενά του, στην Έβδομη Επιστολή του, με επιφύλαξη...
Στα βήματα του Πλάτωνα πάτησαν όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι της αρχαιότητας, κι οι Στωϊκοί, κι ο Επίκουρος, κι ο Πλωτίνος... Ακόμα ο Πλάτωνας, μέσω των χριστιανών πατέρων «πέρασε» ολόκληρος στην χριστιανική θεολογία... Άλλωστε ο Ιησούς δεν δίδασκε κάτι διαφορετικό από τον Ορφέα (τον «θεολόγο, κατά τον Πλάτωνα), και τον Πλάτωνα...
Η Ορφική Θεολογία
Η Ορφική Θεολογία, αφομοιώνει όλη την ελληνική (Ησιόδεια) θεογονία, αναλύοντας και αποσαφηνίζοντας δυσνόητους μεταφυσικούς όρους, όπως το Χάος, ο Φάνης (Έρως), και τις διαλεκτικές σχέσεις πνευματικού, «υλικού» στοιχείου... Εντούτοις από τον 7ο π.Χ. αιώνα (και αποδεδειγμένα από τον 6ο π.Χ. αιώνα) και μετά, έχει εγκαθιδρυθεί η Αντίληψη Μίας και Μόνης Πνευματικής Αρχής που εκπροσωπείται από τον Δία... Ο Ζευς Είναι η Αρχή που Διαχέεται Παντού, σε όλο το Βάθος και όλο το Πλάτος της Ύπαρξης... Ο Ζευς Αποτελεί την αρχή, το μέσον και το τέλος των πάντων, του όντος, του ανθρώπου. Ο ίδιος ο Πλάτωνας αναφέρεται (στους «Νόμους» κι αλλού) στον «παλαιό λόγο» κατά τον οποίο «ο μεν δη Θεός αρχήν και τελευτήν και μέσα των όντων απάντων έχει»... Και στο «αποδιδόμενο» στον Αριστοτέλη σύγγραμμα «Περί κόσμου» αναφέρεται: «Ζευς πρώτος εγένετο, Ζευς ύστατος αρχικέραυνος. Ζευς κεφαλή, Ζευς μέσα. Διός δ’ εκ πάντα τελείται. Ζευς πυθμήν γαίης τε και ουρανού αστερόεντος...»... Η Ορφική Θεολογία διαποτίζει το ελληνικό πνεύμα γιά, τουλάχιστον, 12 αιώνες (μέχρι την πολιτική επικράτηση του εξωτερικού εκκλησιαστικού χριστιανισμού)... και «διασώζεται» μέσα στην παγκόσμια φιλοσοφική σκέψη...
Από τον Δία, την Άρρητη κι Άγνωστη Αρχή, τον Υπέρτατο όλων Θεό, Γεννιέται στους Κόλπους της Απόκρυφης Φύσης (της Δημιουργίας κι Εξέλιξης), που Εκφράζεται από την Προκοσμική Δήμητρα (Δηώ), ή Κόρη, ο Ζαγρέας, που Είναι η Κοσμική Ουσία στην Απόλυτη Ενότητά της (Είναι), κι από την Οποία θα προέλθουν όλα μέσα στην δημιουργία. Ο Ζαγρέας Είναι το «Είναι» των φιλοσόφων (Πλάτωνας), ο Λόγος των Στωικών, που Βρίσκεται στην Βάση των πάντων... Αλλά μέσα στην Ουσία του Όντος (Είναι) Εκδηλώνονται ήδη διασπαστικές τάσεις που θα «οδηγήσουν» στην πολλαπλότητα, σε Θεικό Επίπεδο στην αρχή, και μετά στους κατώτερους κόσμους. Σύμφωνα με τον «μύθο» (δηλαδή τον «αλληγορικό λόγο», στο νοηματικό υπόστρωμα του οποίου υποδηλώνεται ένα διαφορετικό νόημα από τα λεγόμενα, που μόνο οι μύστες μπορούν να αποκωδικοποιήσουν, αφού χρειάζεται ειδική ανάγνωση «κάτω από τις λέξεις», γιά την κατανόηση του πραγματικού νοήματος, ένα «κλειδί» αποκωδικοποίησης...), όταν ο Ζαγρέας παίζει με τα «παιχνίδια» που του έφεραν οι Τιτάνες, κι αντικρύζει το «είδωλό» του στον «καθρέφτη» ξεκινά η πρώτη διάσπαση. Σε ένα τελετουργικό «κατασπαραγμό» οι Τιτάνες θα κοματιάσουν το Σώμα του Θεού και αφού το «βράσουν» τελετουργικά, θα το καταπιούν, αφομοιώνοντας το «Θείο Στοιχείο» μέσα σε ξεχωριστές οντότητες... Αλλά η Διάσπαση του Θείου Όντος, τουλάχιστον σε Θεϊκό Επίπεδο, δεν είναι δυνατή και τελειωτική. Η Καρδιά του Όντος Μένει Ζωντανή και το Ον Αναγεννάται στην Πλήρη Ενότητά Του. Ο Ζαγρέας θα Ξαναγεννηθεί σαν Διόνυσος, Γιός του Δία, (από την Σεμέλη, ένα άλλο όνομα της «γης»). Αυτό σημαίνει ότι το Είναι Παραμένει Είναι, ακόμα κι όταν Διασπάται. Διατηρεί την Ενότητά Του σαν Πραγματική Ουσία ακόμα κι όταν Διαχωρίζεται. Η Διάσπαση δεν μπορεί ποτέ να είναι απόλυτα πραγματική. Εξ’ άλλου, επειδή ακριβώς η Διάσπαση του Όντος δεν είναι δυνατή στην Ουσία Του, γι’ αυτό και οι Τιτάνες δεν μπορούν να «επιβιώσουν», τουλάχιστον στο Θεϊκό Επίπεδο, και «κατακεραυνώνονται» και γίνονται στάχτες... Στην πραγματικότητα η Διάσπαση του Όντος, ο «κατασπαραγμός» του Θεού, δεν είναι παρά η Φυσική Εξέλιξη, κι οι Τιτάνες δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προωθούν την Εξέλιξη της Δημιουργίας. Η Τελετουργική Πράξη τους δεν είναι κακή και αμαρτωλή παρά μόνο από την άποψη της Κατάβασης του Όντος από την Ενότητα στην πολλαπλότητα, της Κατάβασης σε κατώτερα οντολογικά πεδία, κόσμους... Από τις στάχτες των «κατακεραυνωμένων» Τιτάνων θα γεννηθούν όλα τα όντα και οι άνθρωποι. Τα όντα που θα γεννηθούν έτσι έχουν μέσα τους τον Θεό, τον Ενοποιό Λόγο (των φιλοσόφων), την Πραγματική Θεϊκή Ουσία του Όντος, την Ενότητα του Είναι, (το Διονυσιακό Στοιχείο), και την «τιτανική φύση», (την ορμή προς την πολλαπλότητα και την ατομικοποίηση, την ατομικότητα)... Αυτά τα όντα θα γεννηθούν σε διάφορες βαθμίδες στον ουράνιο νοητικό τόπο, σαν νοητικές ψυχές (νόες, σύμφωνα με τους φιλοσόφους) αλλά λόγω της «τιτανικής φύσης» τους, δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν εκεί και θα ξεπέσουν στον κόσμο της Φύσης που «εκπροσωπείται» από την Δήμητρα. Η Δήμητρα (Δη-μήτηρ, γη-μητέρα) είναι η Υπερφύση, η Παγκόσμια Ψυχή, είναι η Αληθινή Γη όπου κατοικούν τα όντα σαν ψυχές (αστρικές ψυχές). Κι είναι η Δήμητρα (με τις ψυχές) που θα «εμψυχώσει» τον «κάτω κόσμο» της ύλης. Ο κόσμος της ύλης, είναι ο Κόσμος του Πλούτωνα, του Άδη, ο κόσμος των «νεκρών»... Ο Κόσμος του Πλούτωνα είναι ο «κάτω κόσμος» γιά όσους βρίσκονται στην Αληθινή Γη της Δήμητρας (Ψυχή), σε «σπήλαια» και κοιλότητες της Αληθινής Γης, στον κόσμο των «νεκρών»... Βλέπουμε εδώ ότι υπάρχει μία πλήρης ανατροπή της εικόνας της ζωής που είχε ο απλός άνθρωπος. Ο Κόσμος των ψυχών όπου κατοικούν αυτοί που δεν έχουν γεννηθεί ή έχουν πεθάνει, είναι ο Αληθινός Κόσμος, και τούτος εδώ ο κόσμος της ύλης είναι πραγματικά ο «κόσμος των νεκρών»...
Η Ψυχή (στον Τόπο της Δήμητρας, της Παγκόσμιας Ψυχής, της Αληθινής Γης) που «εκπροσωπείται» στον «μύθο» (στον «αλληγορικό λόγο») από την Κόρη (όχι την Προκοσμική Κόρη, την Μητέρα του Ζαγρέα, αλλά την Κόρη της Ελευσίνιας Μυθολογίας που διασώζεται στον Όμηρο, στον ύμνο του γιά την Δήμητρα) λόγω της τιτανικής φύσης της «αρπάζεται» κυριολεκτικά από τον Πλούτωνα της ύλης, και κατοικεί στον κόσμο των «νεκρών» μέσα σε ένα «σώμα» («σώμα είναι το σήμα της ψυχής»). Εξ’ αιτίας της σύνδεσης της Ψυχής με το σώμα γεννιούνται οι ψυχοσωματικές λειτουργίες (η Περσεφόνη, η υλοψυχή, η υλική ψυχή των φιλοσόφων). Αυτές οι ψυχοσωματικές λειτουργίες είναι τα δεσμά της Ψυχής, που την δένουν στο σώμα, το οποίο θεωρείται σαν τάφος της Ψυχής... Αλλά η Ψυχή δεν μπορεί να μείνει γιά πάντα στον Κόσμο του Πλούτωνα... Όταν έρχεται ο χρόνος η Περσεφόνη εγκαταλείπει τον σκοτεινό κόσμο γιά να αναδυθεί σαν Κόρη στον Αληθινό Κόσμο, στην Αληθινή Γη της Δήμητρας, στον Φωτεινό Κόσμο, ενώ οι δεσμοί με το σώμα (η υλική ψυχή) καταστρέφεται... (όλοι οι νεκροί οναμάζονται «Δημήτρειοι»)…
Αλλά εφ’ όσον δεν είχε φροντίσει η Ψυχή όσο ήταν στο Βασίλειο του Πλούτωνα να μυηθεί στα Μυστήρια (ή να ασκήσει την «αληθινή φιλοσοφία» κατά τον Πλάτωνα), να κατανοήσει την πραγματική οντότητά της και να απελευθερωθεί από τα δεσμά του σώματος, μετά από εύλογο χρόνο θα «ξανα-αρπαχθεί» από την κόσμο της ύλης και θα μετενσωματωθεί σε κάποιο άλλο σώμα (μετενσωμάτωση, μετεμψύχωση)... Ο Πλάτωνας γράφει στον «Φαίδωνα» ότι οι ζωντανοί προέρχονται από τους νεκρούς κι οι νεκροί από τους ζωντανούς...
Έτσι ο «μύθος» της Κόρης-Περσεφόνης (Ψυχής και υλοψυχής, αντίστοιχα) ερμηνεύεται σαν ο κύκλος της Ζωής και του θανάτου (στον Αληθινό Κόσμο, και στον κόσμο της ύλης, αντίστοιχα), ο κύκλος της μετεμψύχωσης, που ακολουθεί κάθε Ψυχή. Η Αθάνατη Κόρη της Δήμητρας γίνεται θνητή σύζυγος του Πλούτωνα, η Περσεφόνη, και «ξανανεβαίνει» στον Αληθινό Κόσμο σαν Κόρη... κι έτσι συνέχεια...
Η συσχέτιση του «μύθου» με τον κύκλο της ζωής στην γη (βλάστηση, στάρι, κλπ) αν και δεν είναι άστοχος, εντούτοις αποτελεί μία πολύ επιφανειακή εξήγηση των Μυστηρίων... Απλά οι Ελευσίνιοι Μύστες γιά να μιλήσουν γιά την Αληθινή Ζωή και τον Κύκλο της Ζωής χρησιμοποίησαν την παραβολή της βλάστησης, κι ιδιαίτερα του σταριού... κάτι που έκανε και ο Ιησούς όταν μιλούσε με παραβολές... Αλλά ο «μύθος» λέει πολύ περισσότερα, τουλάχιστον γιά όσους γνωρίζουν την αλληγορική γλώσσα των μύθων...
Είναι ολοφάνερο ότι η Ορφική Θεολογία όπως διαμορφώθηκε τον 7ο και 6ο π.Χ. και διδάσκονταν στα Ελευσίνια Μυστήρια αποτελεί «σύνθεση διαφορετικών παραδόσεων» (της Λατρείας του Ζαγρέα-Διονύσου, που αποτελεί μετεξέλιξη της εκστατικής Διονυσιακής Λατρείας, και που προήλθε από την Ορφική Μεταρύθμιση, και της Ελευσίνιας Μυθολογίας...), σε ένα αρκετά συγκροτημένο σύνολο και μία «Ενιαία Θεώρηση της Πραγματικότητας»...
Ο Σκοπός των Μυστηρίων
Ο πραγματικός σκοπός των Μυστηρίων ήταν όχι μόνο να μυήσει τον άνθρωπο στην γνώση του πραγματικού όντος, στο αληθινό νόημα της μετα-υλικής ζωής και του «θανάτου μέσα στην ύλη», αλλά προπάντων να τον απελευθερώσει από τα δεσμά του σώματος, από τον κύκλο των μετενσωματώσεων, ώστε να ανέλθει πάλι στους «ουράνιους» κόσμους από τους οποίους «έπεσε»...
Τα Μυστήρια τελούνταν δύο φορές τον χρόνο, στην εαρινή (τα Μικρά Μυστήρια) και στην φθινοπωρινή (τα Μεγάλα Μυστήρια) ισημερία, που συμβόλιζαν την «κατάβαση της Ψυχής στον κόσμο της ύλης» στο Βασίλειο του Πλούτωνα, και την «ανάβαση της Ψυχής στον Κόσμο της Υπερφύσης» της Αληθινής Γης (στο Βασίλειο της Δήμητρας, της Παγκόσμιας Ψυχής), αντίστοιχα...
Τα Μικρά Μυστήρια (της Περσεφόνης), εν Άγραις – Κάθαρση και Αναγέννηση
Τα Μικρά Μυστήρια (της Περσεφόνης) στην Άγρα, γίνονταν τον μήνα Ανθεστηριώνα (Φεβρουάριος-Μάρτιος), όταν πλησίαζε η εαρινή ισημερία. Η περιοχή της Άγρας εκτείνονταν από το Α΄ Νεκροταφείο μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο, περιλάμβανε τον Λόφο της Άγρας κι όλη την περιοχή πάνω από τον Ιλισσό, μέχρι τον Λόφο Αρδηττό. Εκεί, σε μία κατάφυτη περιοχή κι όχι μακριά από την πηγή της Καλιρρόης, υπήρχε ο Ναός της Δήμητρας και Της Περσεφόνης, όπου τελούνταν τα Μικρά Μυστήρια («τα Εν Άγραις»). Ο Ναός αυτός (και τα Μυστήρια) σχετίζονταν με τον εξωτερικό γήινο κόσμο ενώ ο Ναός στην Ελευσίνα σχετίζονταν με την Εσωτερική Ζωή της Ψυχής και τα μεταθανάτια μυστήρια.
Τους υποψήφιους μύστες δίδασκε ο Ιεροφάντης, ο Αρχιερέας της Ελευσίνας, κι οι μυσταγωγοί. Σε αυτή την Μύηση ήταν δεκτοί όλοι, κάθε άνθρωπος, (με προϋπόθεση ότι ήταν καθαρός άνθρωπος και δεν είχε διαπράξει φόνο ή κάποιο άλλο μεγάλο κακό)... Τελούνταν καθαρτήριες τελετές που περιλάμβαναν και ένα τελετουργικό λουτρό στον Ιλισσό που κυλούσε εκεί κοντά...
Στην πραγματικότητα όμως, πέρα από την Διδασκαλία κι όσα τελούνταν εξωτερικά τα Πραγματικά Μυστήρια Βιώνονταν μέσα στην Ψυχή του καθενός που δέχονταν την Μύηση.
Τα Μυστήρια είχαν σαν αντικείμενο την Απελευθέρωση της Ψυχής από τις ψυχοσωματικές λειτουργίες που την έδεναν με το σώμα. Ο μύστης έπρεπε να αποκτήσει Φρόνηση και να διευθετήσει τις ψυχοσωματικές λειτουργίες. Η καθαρή σωματική ζωή, η αποχή από βρώμικες τροφές, αλλά κι οι τελετουργικοί καθαρμοί, δεν ήταν παρά ένα εξωτερικό στάδιο στην εξέλιξη. Ο μύστης έπρεπε ακόμα να καθαρθεί από ορέξεις, επιθυμίες, πάθη, που τον έδεναν με τα υλικά πράγματα. Σε ένα ακόμα πιό υψηλό επίπεδο έπρεπε να αποβάλλει όλες τις σκέψεις που στρέφονταν προς τον υλικό κόσμο, και να ανυψώσουν το νου τους στην Αληθινή Ζωή, που είναι πέρα από τον υλικό κόσμο...
Αυτή η ψυχοσωματική κάθαρση ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση γιά να περάσει κάποιος από την εξωτερική ζωή στην γη στην εσωτερική ζωή της Ψυχής. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της «Αναγέννησης». Αν κι όσοι μυούνταν στα Μικρά Μυστήρια έφερναν τον τίτλο του «μύστη», στην πραγματικότητα μόνο όσοι ολοκλήρωναν την ψυχοσωματική κάθαρση, όσοι «Αναγεννήθηκαν» πραγματικά, ήταν σε θέση να γίνουν αληθινοί μύστες στα Μεγάλα Μυστήρια που γίνονταν στην φθινοπωρινή ισημερία, στην Ελευσίνα...
Τα Μεγάλα Μυστήρια στην Ελευσίνα, γενικά
Τα Μεγάλα Μυστήρια στην Ελευσίνα γίνονταν στο Ναό της Δήμητρας στην Ελευσίνα, το μήνα Βοηδρομιώνα (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος), όταν πλησίαζε η φθινοπωρινή ισημερία και διαρκούσαν εννέα ημέρες.
Υπήρχαν Τέσσερις Βαθμίδες Μύησης. Από Αυτές τις Τέσσερις Βαθμίδες, οι Δύο Βαθμίδες, η Μύηση και η Εποπτεία ήταν ευρέως γνωστές σε ένα ικανό αριθμό μυστών, ενώ οι Τελευταίες Βαθμίδες, η Αυτοψία και η Έκσταση ήταν ελάχιστα γνωστές κι είχαν μυηθεί σε αυτές ελάχιστοι άνθρωποι (μεταξύ αυτών και ο Πλάτωνας). Το γεγονός ότι υπήρχαν αυτές οι Βαθμίδες Μύησης αποδεικνύεται από τις μαρτυρίες του Πλάτωνα (στα κείμενά του) και άλλων φιλοσόφων, από τα λεγόμενά τους και τις αναφορές τους σε αυτά.
Οι Πέντε Βαθμίδες Μύησης (μαζί με την πρώτη βαθμίδα μύησης των Μικρών Μυστηρίων που έχει προηγηθεί) ήταν:
α) Τα Μικρά Μυστήρια (της Περσεφόνης) – Κάθαρση και Αναγέννηση.
β) Τα Μεγάλα Μυστήρια (της Κόρης) – Μύηση και Λύσις ή Απελευθέρωση από τον «κύκλο της μετενσωμάτωσης».
γ) Τα Μεγάλα Εποπτικά Μυστήρια (των «τιτάνων») – Εποπτεία και Ενοποίηση του όντος.
δ) Τα Μεγάλα Μυστήρια της Ιερής Μετάληψης (του Ζαγρέα) – Αυτοψία και Ένωση με το θεό.
ε) Τα Άρρητα Μυστήρια (του Διός) – Έκσταση και Απορρόφηση στο Θεό.
Στα Μεγάλα Μυστήρια εκτός από την Μύηση που ήταν Μυστική (κι «άρρητη» στις Υψηλές Βαθμίδες), γίνονταν και δημόσιες γιορτές και τελετουργίες στις οποίες συμμετείχε όλος ο λαός. Οι δημόσιες εκδηλώσεις είναι γνωστές και δεν παρουσιάζουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το Πραγματικό Περιεχόμενο των Μυστηρίων όμως είναι η Μύηση στα Μυστήρια της Ψυχής...
Οι Δημόσιες Εκδηλώσεις (στην Κλασσική Περίοδο) ήταν:
1) Ιερή Πομπή ιερέων της Ελευσίνας με τα «ιερά αντικείμενα», ξεκινούσε από την Ελευσίνα (μέσω της Ιεράς Οδού), και έφτανε ως το εν άστει Ελευσίνιο, στην Αθήνα, στους πρόποδες της Ακρόπολης.
2) Αγυρμός και πρόρρηση στην Ποικίλη Στοά της Αθηναϊκής Αγοράς. (Συγκέντρωση των υποψήφιων μυστών και ανακοίνωση της έναρξης των Μυστηρίων και των προϋποθέσεων συμμετοχής στα Μυστήρια).
3) Η Τελετή «Άλαδε μύσται» (οι «μύστες στην θάλασσα»). Ιερή πομπή ως την θάλασσα του Φαλήρου, τελετουργικό λουτρό στη θάλασσα και θυσία μικρού χοίρου...
4) Μεγάλη Θυσία προς τιμήν της Άχθειας (Λυπημένης) Δήμητρας, στο εν άστει Ελευσίνιο.
5) Τα «Επιδαύρεια», Μεγάλη Θυσία προς τιμήν του Ασκληπιού (δεύτερη θυσία ανάλογη με εκείνη της προηγούμενης μέρας).
6) Ιερή Πομπή του Ίακχου (αγάλματος της θεότητας πάνω σε άρμα), και των «ιερών αντικειμένων», από το εν άστει Ελευσίνιο ως το Ιερό Τελεστήριο της Θεάς στην Ελευσίνα (μέσω της Ιεράς Οδού), στην οποία συμμετείχαν ιερείς, μύστες και πλήθος κόσμου.
7) Θυσίες προς τιμήν της Θεάς...
Πριν εισέλθουν στο Τελεστήριο οι μύστες μεταλάμβαναν τον «Κυκεώνα» (παχύρρευστο ποτό από νερό, αλεύρι, και μυρωδικά) και «ιερά γλυκίσματα» από στάρι και κριθάρι... Μετά από αυτή την τελετή ακολουθούσε (αργά τη νύχτα) η Μύηση (Μύηση Δεύτερου Βαθμού) στο Τελεστήριο, των υποψήφιων μυστών.
8) Την νύχτα της 21ης Βοηδρομιώνος γίνονταν η Εποπτεία (Μύηση Τρίτου Βαθμού), σε όσους είχαν λάβει τις προηγούμενες μυήσεις κι είχαν προετοιμαστεί τουλάχιστον γιά ένα χρόνο...
9) Την τελευταία ημέρα γίνονταν η τελετή των πλημμοχόων, σπονδές προς τους νεκρούς. Κατά την τελετή ανύψωναν δύο πήλινα δοχεία (πλημμοχόες), με κάποιο «αγνωστο» υγρό, ένα προς την ανατολή, ένα προς την δύση, κι έχυναν το περιεχόμενό τους στη γη, προφέροντας μυστικές φράσεις... Ακολουθούσαν εορταστικές εκδηλώσεις... Τελος, η Ιερή Πομπή με τον Ίακχο επέστρεφε στην Αθήνα...
Οι Ανώτερες Μυήσεις «δίνονταν» έξω από την επίσημη εορταστική περίοδο, και με μυστικό τρόπο, σε ελάχιστους ανθρώπους... Το γεγονός ότι δίνονταν αυτές οι Ανώτερες Μυήσεις καθώς και το «περιεχόμενό» τους μαρτυρείται τόσο από το θεολογικό υπόστρωμα των Μυστηρίων, όπου κυριαρχούσε η μορφή του Βάκχου, πάρεδρου της Δήμητρας στην Ελευσίνα, όσο και από μαρτυρίες του Πλάτωνα, καθώς και άλλων φιλοσόφων...
Οι Κατώτερες Μυήσεις που σχετίζονταν με την Περσεφόνη και την Κόρη (και την Δήμητρα), ήταν λίγο πολύ, εξωτερικές μυήσεις που είχαν σκοπό την απελευθέρωση των ανθρώπων από τα κατώτερα βασίλεια... Η Μέση Μύηση, η Εποπτεία, είχε σκοπό την «ενοποίηση του νου», του «οντολογικού πυρήνα» του ανθρώπου... Οι Ανώτερες Μυήσεις όμως που σχετίζονταν με τον Ζαγρέα-Διόνυσο, (τον Βάκχο, τον Ίακχο...) και τον Δία, ήταν εσωτερικές μυήσεις που είχαν σκοπό την Ένωση με τον θεό Ζαγρέα, την Απορρόφηση στην Αρχή των Πάντων (τον Θεό Δία)...
Το γεγονός ότι υπάρχει ιερή σιγή γιά τις Ανώτερες Μυήσεις και «σχεδόν» παντελής έλλειψη πληροφοριών, δείχνει απλά ότι επρόκειτο γιά ένα Ιερό Μυστικό που μεταδίδονταν σε ελάχιστους, όχι ότι δεν υπήρχαν Ανώτερες Μυήσεις και δεν συνέβαιναν αυτά που περιγράφουμε...
Άλλωστε, αν δεν υπήρχε, ο Ορφέας (ο «θεολόγος» κατά τον Πλάτωνα), η Ορφική Θεολογία (στην οποία αναφέρεται ο Πλάτωνας και μεταφέρει στα κείμενά του), τα Ελευσίνια Μυστήρια με τις Πέντε Βαθμίδες Μύησης, ο Πλάτωνας δεν θα μπορούσε να μιλήσει γιά το Είναι (που «σχετίζει» με τον Ζαγρέα, το Ον), ούτε γιά το «τελείως είναι», το Αγαθόν (που «σχετίζει» με τον Θεό Δία)... Ούτε θα μπορούσαν οι Στωικοί να μιλούν γιά τον Παγκόσμιο Λόγο που βρίσκεται στην Βάση των Πάντων... Όλες αυτές οι «αντιλήψεις» έχουν αφετηρία, τα Μυστήρια, την Ορφική Θεολογία, τον Ορφέα (που ήταν πραγματικό πρόσωπο, κι όχι μυθικός ήρωας του πολιτισμού...)...
Τα Μεγάλα Μυστήρια (της Κόρης) – Μύηση και Λύσις, Απελευθέρωση από τον «κύκλο των μετενσωματώσεων»
Διδασκαλία...
Η Μύηση είχε σαν σκοπό την αποκάλυψη της αληθινής φύσης της Ψυχής που ο Πραγματικός Τόπος της είναι η Υπερφύση (η Αθάνατη Κόρη – Ψυχή)... σε αντιδιαστολή με τα Μικρά Μυστήρια που είχαν σαν σκοπό την διευθέτηση των ψυχοσωματικών λειτουργιών (η Θνητή Περσεφόνη – υλοψυχή)…
Ο μύστης (ο άνθρωπος, ή Ψυχή) έπρεπε πέρα από την εξωτερική ζωή να βιώσει την αληθινή εσωτερική φύση του και μέσα από τον ψυχοδυναμικό διασκορπισμό σε ορμές και επιθυμίες που προσανατολίζουν προς τον εξωτερικό υλικό κόσμο να αναδυθεί στην ήρεμη, γαλήνια και απαθή αληθινή ζωή της Ψυχής...
Μέσα στην Ίδια την Ψυχή (στην Αθάνατη Κόρη – Ψυχή) ανοίγονται δύο δρόμοι: Ο Δρόμος προς τα Άνω, προς το Βασίλειο της Ψυχής (το Βασίλειο της Δήμητρας, της Υπερφύσης), κι ο Δρόμος προς τα κάτω, προς την ενσωμάτωση (στο Βασίλειο του Πλούτωνα)... Μόνο όταν η Ψυχή Καθαρθεί από κάθε εσωτερική ορμή κι επιθυμία προς τον εξωτερικό υλικό κόσμο, ασκώντας την Αρετή της Σωφροσύνης, κάνοντας την «σωστή» επιλογή, με εσωτερική ψυχική μεταμόρφωση, κι όχι με μαγικό τρόπο, ή μέσω κάποιας τελετουργίας, μπορεί να γλιτώσει από τον «κύκλο της μετενσωμάτωσης»... Τότε μόνο, όταν η Ψυχή φτάσει στην γαλήνια απάθεια «λύεται» πραγματικά από τα δεσμά του σώματος και του κόσμου και μπορεί να ακολουθήσει μία πορεία, στα Ηλύσια Πεδία και σε ακόμη Υψηλότερους Ουράνιους Κόσμους... Αυτή ήταν η «Λύσις» (από το σώμα), αλλά δεν ήταν το τελικό στάδιο στην Εξέλιξη της Ψυχής... Αυτή ήταν η Πραγματική Μεγάλη Ψυχική Αναγέννηση...
...και Τελετουργίες
Όλα αυτά που διδάσκονταν ο μύστης στο μεταξύ διάστημα από τα Μικρά Μυστήρια (της Περσεφόνης) μέχρι τα Μεγάλα Μυστήρια (της Κόρης), «συμβολίζονταν» στο Ναό της Δήμητρας, την νύχτα της Μύησης... Ο μύστης καθοδηγούνταν σε δύο κλίμακες, μία καθοδική που οδηγούσε (ίσως στο Πλουτώνιο και στην «σπηλιά» που περιλάμβανε) στην αναπαράσταση του υλικού κόσμου (του Πλούτωνα)... και μετά σε μία ανοδική κλίμακα (μέσα στο Τελεστήριο) που οδηγούσε στην Ολόφωτη Αίθουσα της Θεάς, στην αναπαράσταση της Αληθινής Γης και της Αληθινής Ζωής (στα Ηλύσια Πεδία)... Έτσι, σαν την Κόρη – Περσεφόνη, ο μύστης (η Ψυχή) αναδυόνταν από τον κόσμο του Πλούτωνα στο Βασίλειο της Δήμητρας... Σύμφωνα με μερικούς μελετητές η μετάβαση από το σκότος του κόσμου στο Φως της Ζωής γίνονταν μέσα στο Τελεστήριο (αλλά αυτό έχει λίγη σημασία αφού ο συμβολισμός της τελετουργίας είναι ολοφάνερος...)
Η «Λύσις» της Ψυχής από τα δεσμά του σώματος και του κόσμου ήταν καθαρά εσωτερική, ψυχολογική, κι αυτή η «ψυχική μεταμόρφωση» αναπαριστάνονταν και την Νύχτα της Μύησης... Αυτή η «Λύσις» ήταν προετοιμασία γιά την «αντικειμενική» μετάβαση στους μεταθανάτιους κόσμους... Η Τελετουργία δεν ήταν απλά μία «θεατρική αναπαράσταση» των δύο κόσμων... Η Τελετουργία συμβόλιζε και την «Προσωπική Εσωτερική Λύσιν» του μύστη και την αντικειμενική μετάβασή του στον μεταθανάτιο κόσμο... Εξ’ άλλου οι μεταθανάτιοι κόσμοι ήταν εσωτερικοί, μη-υλικοί κόσμοι... κι όχι τόποι μέσα στον ίδιο κοσμικό χώρο...
Τα Μεγάλα Εποπτικά Μυστήρια (των «τιτάνων») – Εποπτεία και Ενοποίηση του όντος.
Διδασκαλία...
Ένα χρόνο μετά την Μύηση στα Μυστήρια της Ψυχής, την νύχτα της 21ης Βοηδρομιώνος, την προτελευταία ημέρα των εορταστικών εκδηλώσεων στην Ελευσίνα, μπορούσαν όσοι μύστες ήταν έτοιμοι (είχαν δηλαδή αποδεδειγμένα πραγματοποιήσει την «Λύσιν» της Ψυχής από τα δεσμά του σώματος και του κόσμου... κι αυτό «φαίνονταν» όχι μόνο από την προσωπική ψυχολογική μεταμόρφωση του μύστη, αλλά και από τον «έλεγχο» του μύστη από τους Μυσταγωγούς), να λάβουν την Τρίτη Μύηση, την Εποπτεία... Με άλλα λόγια, γιά να λάβει κάποιος την Εποπτεία έπρεπε να πληροί πραγματικούς όρους κι όχι απλά τυπικές προϋποθέσεις... Η συμμετοχή στην Εποπτεία απαιτούσε οντολογική μεταμόρφωση του μύστη κι όχι μία απλή συμμετοχή στην Τελετουργία...
Στην Εποπτεία δίνονταν σαφείς οδηγίες γιά το πως θα βιώσει ο μύστης την Ενότητα του Όντος, πέρα από την πολλαπλότητα του νου (πέρα από τις διασπαστικές νοητικές λειτουργίες που οδηγούν στην «ατομικότητα», στην πολλαπλότητα). Ο νους είναι που εκδηλώνει κατ’ εξοχήν την τιτανική φύση του όντος κι είναι ακριβώς το ξεπέρασμα αυτής της φύσης που μπορεί να αποκαλύψει την «θεία φύση μέσα στο ον» («Διονυσιακή φύση», το θεϊκό στοιχείο, το Αληθινό Είναι,)... Η «ανάβαση» από την κεντρόφυγο δραστηριότητα της αντίληψης στην ανακυκλούμενη διαδικασία της διανόησης κι από κει στην κεντρομόλο επίγνωση της ατομικότητας, του εγώ, οδηγεί τελικά στην συνειδητοποίηση της βαθύτερης αληθινής οντότητας, που Προέρχεται, Βασίζεται, κι Ολοκληρώνεται στο Ον (Είναι)… Το ξεπέρασμα της νοητικής ατομικότητας που μας κρατά στο κόσμο της πολλαπλότητας, η «εγκατάλειψη του εγώ», ο νοητικός θάνατος είναι απόδειξη της Αληθινής Ανδρείας, της Τρίτης Μεγάλης Αρετής... Μόνο όταν αναπτύξουμε στο έπακρο την Αρετή της Ανδρείας και «πεθάνουμε» νοητικά μορούμε να αναγεννηθούμε σαν θεός, να εκδηλώσουμε δηλαδή το θεϊκό Διονυσιακό στοιχείο που αποτελεί την αληθινή οντότητά μας... Αυτή η Δεύτερη Μεγάλη Νοητική Αναγέννηση ανυψώνει την οντότητα (την Ψυχή) από το Βασίλειο της Δήμητρας, τα Ηλύσια Πεδία, στον Επουράνιο Τόπο από όπου «κατέβηκαν» οι νοητικές ψυχές...
Επαρκή στοιχεία γιά την Εποπτεία (την Τρίτη Βαθμίδα Μύησης) δεν υπάρχουν. Μόνο έμμεσα, μέσα από την Ορφική Διδασκαλία, και τον Πλάτωνα (που είχε αποδεδειγμένα μυηθεί) μπορούμε να ανασυνθέσουμε και να διευκρινήσουμε το πραγματικό περιεχόμενό της... Μιλώντας ο Πλάτωνας (στον «Φαίδωνα») γιά την αθανασία της Ψυχής αναφέρεται σε δύο επιχειρήματα (απλές ενδείξεις), το επιχείρημα των εναντίων και το επιχείρημα της ανάμνησης... που αναφέρονται στις Δύο Πρώτες Βαθμίδες Μύησης στα Ελευσίνια Μυστήρια, την Μύηση και την Εποπτεία... και «σχετίζονται» με τους δύο ουράνιους τόπους, τα Ηλύσια Πεδία (τον Τόπο της Δήμητρας) και τον επουράνιο τόπο των νοητικών ψυχών, τον επουράνιο τόπο των ιδεών... Εκεί όμως που ο Πλάτωνας μιλά ξεκάθαρα γιά τους ουράνιους τόπους διαμονής, ανάλογα με την Εξέλιξη της Ψυχής, είναι στον μύθο γιά την «τύχη των ψυχών»...
...και Τελετουργίες
Και την Νύχτα της Εποπτείας γίνονταν κάποιες Τελετουργίες που «σχετίζονταν» με τον κοσμογονικό, οντολογικό και ψυχολογικό μύθο της Διάσπασης του Όντος από τις τιτανικές δυνάμεις που οδηγούσε στην «ατομικότητα» και την πολλαπλότητα... Τι ακριβώς λέγονταν και πως «αναπαρίσταναν» τον «διασπαραγμό» δεν είναι επακριβώς γνωστό... Η Τελετουργία αυτή προέρχονταν από την μεταρύθμιση της «διονυσιακής ωμοφαγίας» (δηλαδή την πραγματική τελετουργική αναπαράσταση του κατασπαραγμού του Ζαγρέα, με την μορφή του ταύρου, από τους τιτάνες...)... Γίνονταν χρήση κάποιων τελετουργικών αντικειμένων (τα «παιχνίδια» με τα οποία ξεγέλασαν οι τιτάνες τον Ζαγρέα)... Είναι επίσης βέβαιο ότι γίνονταν κάποιο είδος «ιερής μετάληψης» και «κοινωνίας με τον θεό», (της οποίας αγνοούμε το «υλικό») που είχε αντικαταστήσει την «διονυσιακή ωμοφαγία»...
Τα Μεγάλα Μυστήρια της Ιερής Μετάληψης (του Ζαγρέα) – Αυτοψία και Ένωση με το θεό.
Διδασκαλία...
Στην Τέταρτη Βαθμίδα Μύησης (τα Μυστήρια του Ζαγρέα, του Θείου Όντος) οδηγούνταν, έξω από τον εορταστικό κύκλο των Ελευσινίων Μυστηρίων, όσοι μύστες ήταν σε θέση να κατανοήσουν την Ενότητα του Όντος και να βιώσουν προσωπικά το Μυστήριο του Αναγεννώμενου Θεού, που μολονότι Διασπάται σε πολλαπλότητα, Αναγεννάται Πάλι, Αναστένεται ξανά στην Ενότητά Του. Ο Ζαγρέας της Ορφικής Θεολογίας Είναι το Ον που Βρίσκεται μέσα σε όλα, Διαχέεται μέσα σε όλα και Συνέχει τα πάντα. Είναι το «Είναι» του Πλάτωνα και των φιλοσόφων, είναι ο Κοσμικός Λόγος των Στωικών...
Η Ανύψωση Ως την Ενότητα του Όντος είναι δυνατή όταν υπερβαίνονται οι διασπαστικές διαδικασίες του νου... Σε αυτή την Κατάσταση Ενότητας το υποκειμενικό διαχέεται στο Υπερβατικό Αντικειμενικό, στην Κοσμική Πραγματικότητα του θεού. Σε αυτή την Κατάσταση που ξεκινά σαν Επίγνωση της Ενότητας της Οντότητας ξεπερνιέται κάθε αντίληψη διαχωρισμού και κάθε ορμή ατομικοποιήσεως. Το Ον Αποκαθίσταται στην Αρχική Ενότητά Του... Αυτός που φτάνει (ο μύστης) σε αυτό το Μυστικό Βάθος Ύπαρξης, Αναγεννάται στην Ενότητα, όπως ο θεός (Ζαγρέας), γίνεται ο Δευτερογεννημένος, Ταυτίζεται με τον θεό...
Η Αληθινή Οντότητα γιά κάθε ον είναι ο Ζωντανός Θεός (ο Διόνυσος, το Διονυσιακό Στοιχείο), που Αναγεννάται Διαρκώς μέσα στην Ενότητά Του, πέρα από την επιφανειακή ατομικότητα και την απατηλή πολλαπλότητα. Ο Δευτερογεννημένος Ζαγρέας, ο θεός που Αναγεννάται Διαρκώς, ο Γιός του Δία (Διόνυσος) είναι Εικόνα του Αόρατου κι Άρρητου Δία, που Αποτελεί την Αρχή του Παντός...
Η Ανύψωση Ως την Ενότητα του Όντος, η Ταύτιση με το θεό, η Ένωση με το Αρχικό Ον, είναι η πραγματική θεία μετάληψη, το μυστήριο της θείας κοινωνίας με τον Ζαγρέα, που αποτελεί μεταρύθμιση της εκστατικής ένωσης με το θεό Διόνυσο. Με την μεταρύθμιση του Ορφέα οι μύστες κοινωνούν εσωτερικά με τον θεό κι όχι με εξωτερικές ιερουργίες και τελετουργίες. Το μυστήριο εδώ είναι πλήρως εσωτερικευμένο, ενώ στην παλιά Διονυσιακή Λατρεία ήταν εξωτερικό και τελετουργικό...
Η Μύηση της Τέταρτης Βαθμίδας των Μυστηρίων του Όντος, επειδή αναφερόταν στην Εσωτερική Ζωή του όντος κι αποτελούσε προσωπική πραγματοποίηση του κάθε μύστη χωρίς να μπορεί να «ανιχνευτεί» αντικειμενικά, παρά μόνο από το επίπεδο γνώσης του μύστη, τον βαθμό κατανόησής του, το επίπεδο βίωσης της Τέταρτης Μεγάλης Αρετής, της Δικαιοσύνης, και την μεταστοιχείωση των μυστικών βιωμάτων του σε ορθό λόγο, δίνονταν σε ελάχιστους ανθρώπους και δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία και σαφείς πληροφορίες... Το γεγονός είναι ότι από την «θεμελιακή αντίληψη» της Ορφικής Θεολογίας περί Ενότητας του Όντος και την μυητική διδασκαλία των Ελευσινίων Μυστηρίων, επηρεάστηκε όλη η μετέπειτα ελληνική φιλοσοφία. Πάντως τις πιό λεπτομερείς και πιό επαρκείς έρευνες γιά την «Ενότητα του Είναι» έκανε ο Πλάτωνας, ενώ οι Στωικοί αντλούν την βασική αντίληψη περί «Ενότητας του Είναι» από τους «θεολόγους» και τον Ηράκλειτο, δομώντας ένα από τα πιό σημαντικά θεωρητικά συστήματα της αρχαιότητας
...και Τελετουργίες
Πέρα όμως από την θεωρητική διδασκαλία γιά την Ενότητα του Όντος πρέπει να γίνονταν και κάποια τελετουργία. Αυτό προκύπτει από κάποιες σκόρπιες μαρτυρίες. Στην διάρκεια αυτής της τελετουργίας στην οποία έφταναν βέβαια ελάχιστοι άνθρωποι ο μύστης «ταυτιζόταν» με το θεό κι ανακηρυσσόταν Διόνυσος, Αναγεννημένος θεός... Η «ανακοίνωση» του ιερέα: «Ιερόν έτεκε πότνια κούρον, Βριμώ, Βριμόν» (Η Δέσποινα γέννησε Ιερόν Κούρον, η Ισχυρή τον Ισχυρό) δεν αναφέρεται στον θεό Διόνυσο αλλά στον αναγεννημένο μύστη. (Η τελετή κι η «ανακοίνωση» γινόταν στην Τέταρτη Βαθμίδα Μύησης, στα Μυστήρια του Ζαγρέα. Εσφαλμένα κάποιοι μελετητές τα τοποθετούν στην Δεύτερη Βαθμίδα Μύησης, στα Μυστήρια της Κόρης...)... Αυτή είναι η Τελική Θεϊκή Αναγέννηση.
Τα Άρρητα Μυστήρια (του Διός) – Έκσταση και Απορρόφηση στο Θεό
Διδασκαλία... χωρίς τελετουργίες
Ο Ζευς, ήδη από τον 8ο π.Χ. αιώνα θεωρείται Υπέρτατος Θεός, άρχοντας και δημιουργός του κόσμου. Είναι ο Θεός των Ουρανών, ο Εξουσιαστής του «Ουράνιου Πυρός». Είναι ο «πατήρ θεών τε και ανθρώπων». Σαν Ουράνιος Βασιλεύς Είναι κι Εκπρόσωπος της «Θείας Πρόνοιας», της προνοούσης σκέψης. Η Εξουσία Του περιορίζεται μόνο από τους Απαρασάλευτους Νόμους της Μοίρας, τους οποίους όμως από μία άποψη «αποκαλύπτει» κι «επιβάλλει» στο σύμπαν, είναι δηλαδή ο Εκφραστής τους.
Κυρίως όμως μετά τον Ορφέα, την Ορφική Θεολογία και τους θεολόγους, (που τοποθετούνται ιστορικά ανάμεσα στους Επικούς Ποιητές του 8ου π.Χ αιώνα και τους φιλοσόφους του 6ου π.Χ. αιώνα...) ο Ζευς θεωρείται σαν ο Μοναδικός Θεός... Γιά τους Στωικούς τους επόμενους αιώνες ο Ζευς Είναι ο Κατ’ εξοχήν Θεός, Ταυτόσημος με την «Ψυχή του Παντός»...
Ο Ζευς σαν Υπέρτατος Θεός Είναι Υπερκόσμιος, «επέκεινα της ουσίας», Είναι το «τελείως είναι» του Πλάτωνα και των φιλοσόφων... Ακατάληπτος, Ακατανόητος, Χωρίς Ιδιότητες, δεν μπορεί να «περιγραφεί» παρά μόνο έμμεσα. Είναι ο «Άρρητος Θεός»... Είναι φανερό λοιπόν ότι η Προσέγγιση Ενός Τέτοιου Θεού γίνεται από τους λάτρες Του μέσα στην «Ιερή Σιγή»...
Από τα πιό πάνω γίνεται φανερό ότι η «Υπέρτατη Διδασκαλία γιά τον Άρρητο Θεό», που έχει την καταγωγή της στον Ορφέα και τους θεολόγους του 7ου π.Χ. αιώνα δίνονταν από τους Μυσταγωγούς της Ελευσίνας σε ελάχιστους ανθρώπους. Ο «τρόπος» που «μιλά» ο Πλάτωνας γιά το Αγαθόν στην Έβδομη Επιστολή του δείχνει ολαφάνερα την Ορφική καταγωγή των αντιλήψεών του κι αποδεικνύει ότι μυήθηκε σε όλες τις Βαθμίδες των Ελευσινίων Μυστηρίων...
Καθώς η Οντότητα, στο τελικό στάδιο της εξέλιξής της, «Χάνεται» στην Άπειρη Θεότητα, στον «Άρρητο Θεό», η Μύηση αυτή της Πέμπτης Βαθμίδας δίνονταν με μεγάλο σεβασμό και προσοχή και χωρίς τελετουργικές πράξεις που δεν είχαν πιά κανένα νόημα σε αυτό το πεδίο εξέλιξης... γι’ αυτό και δεν υπάρχει καμία πληροφορία γιά ιερουργίες και τελετουργίες στα Μυστήρια της Πέμπτης Βαθμίδας... Υπήρχε μόνο η προφορική μετάδοση της Υπέρτατης Αλήθειας από τους Μυσταγωγούς στον μύστη... Αυτός ο τρόπος διδασκαλίας των πιό Ιερών Μυστικών υιοθετήθηκε από τους μύστες σε όλες τις θρησκείες. Κι ο Πλάτωνας στην Ακαδημία του δίδασκε κυρίως προφορικά (τουλάχιστον τις υπέρτατες αλήθειες)... τα κείμενά του δεν περιέχουν όλη την διδασκαλία του...
Γιά Γίνει Κατανοητός ο Θεός (στο μέτρο που είναι δυνατό) θα πρέπει να ξεπερασθεί ακόμα και η «αντίληψη προσωπικής ύπαρξης» (που Εκπροσωπείται από τον Διόνυσο, το Γιό του Θεού), και το ον θα πρέπει να «εξέλθει» από τον εαυτό του και να εισέλθει στην «Αχανή Θεότητα». Αυτή η Κατάσταση είναι η Υπέρτατη Έκσταση, η Καρδιά των Άρρητων Μυστηρίων του Διός, κι η Ολοκλήρωση της Εξέλιξης του Όντος. Ο Πλάτωνας περιγράφει αυτή την Κατάσταση στην Έβδομη Επιστολή του ονομάζοντας την Υπέρτατη Πραγματικότητα (του Θεού) Αγαθόν: « Περί αυτών των πραγμάτων εγώ δεν έχω γράψει κανένα σύγγραμμά και δεν θα γράψω ποτέ στο μέλλον, διότι δεν είναι δυνατόν να ανακοινωθεί με λεκτική έκφραση, όπως συμβαίνει σχετικά με τα άλλα μαθήματα, αλλά μετά από μακροχρόνια ενασχόληση που αναφέρεται στην ουσία αυτού του πράγματος και μετά από μακροχρόνια με αυτό συμβίωση, αιφνίδια, σαν από φωτιά, η οποία ξεπετιέται, ανάβει φως και παρουσιάζεται στην ψυχή και μέσα σε αυτήν αυξάνεται συντηρούμενο από τον εαυτό του»...
Η αντίληψη αυτή του Πλάτωνα γιά την Προσέγγιση της Απόλυτης Θεότητας μέσα στην Εκστατική Σιγή υιοθετήθηκε κι από άλλους φιλοσόφους που είτε εμπνέονταν από την Ορφική Θεολογία, είτε είχαν μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια, επαναλήφθηκε από τον Πλωτίνο και κηρύχθηκε από τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη και άλλους χριστιανούς φιλοσόφους...
Επίλογος
Ο Ορφισμός σαν θρησκευτικό κίνημα επηρέασε ολόκληρη την αρχαιότητα: την Θρησκεία, την Διονυσιακή Λατρεία, τα Μυστήρια, την Φιλοσοφία, την πολιτική ζωή...
Αντιλήψεις όπως ότι, «Υπάρχει Ένας και Μοναδικός Θεός», ότι ο «Γιός του Θεού» (Διόνυσος) Είναι η «Κοσμική Ουσία του Παντός», «διά του Οποίου γίνονται όλα», αντιλήψεις περί ψυχής, μετενσωμάτωσης, κλπ., αλλά και θρησκευτικές πρακτικές που έχουν σκοπό την «λύσιν» της ψυχής από τα δεσμά του σώματος και του κόσμου, και την «ανάβασή» της Ως την Θεότητα (ομοίωση με τον Θεό), διαποτίζουν όλη την αρχαία σκέψη... και επηρέασαν ακόμα και τον Χριστιανισμό...
Ακόμα και σε θρησκευτικό τελετουργικό επίπεδο πολλές «ιερές συνήθειες» των αρχαίων Ελλήνων, όπως η «Ιερή Μετάληψη» (μεταρύθμιση της αρχαίας «Διονυσιακής Ωμοφαγίας»), τελετουργίες, καθαρμοί, κι άλλες συνήθειες της λαϊκής θρησκευτικότητας πέρασαν είτε αυτούσιες, είτε «μεταρυθμισμένες», στον Χριστιανισμό...
Αυτοί που «αποκρύπτουν» (μέχρι σήμερα) τα πραγματικά στοιχεία γιά την «Αρχαία Θρησκευτικότητα» και την «σχέση» της με τον Χριστιανισμό, θέλοντας να παρουσιάσουν τον Χριστιανισμό σαν την μοναδική, θεϊκής προέλευσης, θρησκεία, δεν προσφέρουν καμία υπηρεσία στην Αλήθεια και στην ανθρωπότητα...
Αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή ο Ορφέας προηγήθηκε του Ιησού, κι είπε «κάποια πράγματα» γιά την «Θεία Πραγματικότητα», ότι ο Ιησούς δεν είναι θεϊκό πρόσωπο ή ότι δεν είπε την Αλήθεια...
Το μόνο λογικό συμπέρασμα στο οποίο μπορούμε να καταλήξουμε είναι ότι όλοι οι Μεγάλοι Μύστες λένε τα ίδια πράγματα γιά την Πραγματικότητα (το Θεό). Οι Σοφοί των Ουπανισάδ, ο Βούδας, ο Λαό Τσε, ο Ορφέας, ο Ιησούς, οι Μυστικοί της Καμπάλα, κι οι Σούφι Μυστικοί, δεν περιγράφουν παρά αυτό που Βιώνουν από την Υπερβατική Πραγματικότητα. Όμως οι «οπαδοί» τους που δεν «κατανοούν» και δεν «βιώνουν» την «Ζωντανή Θεία Πραγματικότητα», κι έχουν άλλα (διανοητικά και υλικά) συμφέροντα, μένουν στις «περιγραφές» και φιλονικούν γιά τα «λόγια»... Όμως «η Πραγματικότητα Είναι Ζωντανή», τα λόγια είναι «νεκρά», φλούδες ξερές του Βιώματος. Τι αξία έχουν; Καμία!
ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ
