Η απουσία του ανθρώπου από το σήμερα…

Η έννοια του μηδενός, το πρόβλημα του νιχιλισμού είναι κυρίαρχο μοτίβο μέσα στη καθημερινότητα της σύγχρονης εποχής και της φιλοσοφίας…

Ο νιχιλισμός σημαίνει ότι, ο κόσμος του πνεύματος έπαψε να είναι πηγή ζωής, γονιμοποιούσα δύναμη, έπαψε να μπορεί να βεβαιώνει τον άνθρωπο για την ουσία του, έπαψε να δίνει νόημα στην ανθρώπινη ύπαρξη, ο υπεραισθητός κόσμος μεταμορφώθηκε σ΄ ένα ανυπόστατο προϊόν του εμπειρικού κόσμου, ο άνθρωπος παραδόθηκε στη φθορά του Κενού, του Τυχαίου και του Παράλογου, στη βία των πιο σκοτεινών βιολογικών δυνάμεων που αποδέσμευσε η απουσία κάθε ανώτερης αξίας, ο ίδιος ο άνθρωπος έγινε για τον εαυτό του πρόβλημα... ο γεροντικός μαρασμός του σύγχρονου πολιτισμού...

Ο νιχιλισμός, «η ανατροπή όλων των αξιών», σημαίνει, «οι ανώτερες αξίες χάνουν κάθε αξία», τα φαινόμενα γίνονται η μόνη πραγματικότητα για τον άνθρωπο, ο άνθρωπος παύει να ζητάει μέσα στον εαυτό του, μες στη πνευματική του γονιμότητα, τη ρίζα και τη βεβαιότητα για την ουσία του. Τη βεβαιότητα αυτή τη ζητάει και πιστεύει ότι τη βρίσκει έξω από τον εαυτό του, στην αλλοτριωμένη από κάθε πνευματική παρουσία «αντικειμενική πραγματικότητα» μες στην οποία παρουσιάζεται σαν «πράγμα», σαν αντικείμενο συγκροτημένο και εξηγούμενο από τους «αντικειμενικούς νόμους», σα βιολογικό ον θεμελιωμένο πάνω στα ένστικτα, συγκροτημένο και εξηγούμενο από «ψυχοφυσικούς μηχανισμούς» και μες στη βεβαιότητα αυτή χάνει κάθε ουσια – στικότητα, μηδενίζεται...

Αυτή η ανατροπή των αξιών εκδηλώνεται σαν μια ανατροπή των κλασσικών ιδεών, όπως του Ηράκλειτου, του Σωκράτη, του Πλάτωνα κ.ά., των ιδεών δηλαδή ότι μέσα στην απρόσβλητη από το χρόνο και το ιστορικό γίγνεσθαι οντολογική τάξη, το πνεύμα είναι πάντοτε ανώτερο, ξεπερνάει εν δυνάμει και εν ενεργεία, μορφοποιεί, υποτάσσει και τελειοποιεί την ουσιαστικά κατώτερη εμπειρική ζωή του ανθρώπου...

Αξίζει, εδώ στο τέλος, να θυμηθούμε τη ρήση του Ηράκλειτου [με τον οποίο αρχίζει η Ιστορία] ότι ο Λόγος είναι «εαυτόν αύξων»...

Η Ζήλεια σαν Φόβος Απώλειας

Ο βαθμός σοβαρότητας που μπορεί να πάρει αυτή η ζήλια, εξαρτάται από το τι φοβάσαι να χάσεις. Συνήθως ο φόβος αυτός παίρνει τρεις μορφές:

     

Στην πρώτη ανησυχείς μήπως η συμπεριφορά του συντρόφου σου σε κάνει να χάσεις το «κύρος» και την «υπόληψή» σου στον κοινωνικό σου περίγυρο. Ιδιαίτερα μάλιστα, αν η συμπεριφορά του αυτή απευθύνεται σε κάποιο άτομο που δεν συμπαθείς και πολύ. Αν ένας τέτοιος φόβος εμφανίζεται σποραδικά, μπορεί να θεωρηθεί άνευ σημασίας. Αν όμως επαναλαμβάνεται συχνά, μπορεί ν’ αποτελεί ένδειξη κάποιας χρόνιας ανασφάλειας η οποία επηρεάζει την αυτοθεώρησή σου και την κοινωνική σου πρόσοψη και πιθανόν να έχει δυσάρεστες συνέπειες για τον εαυτό σου και τη σχέση σου.

Η δεύτερη μορφή που μπορεί να πάρει ο φόβος απώλειας έχει να κάνει με το θέμα του ελέγχου. Φοβάσαι δηλαδή μήπως χάσεις τον έλεγχο του συντρόφου ή της σχέσης σου. Αδυνατείς να προβλέψεις ποια θα είναι η συμπεριφορά του προς τον ανταγωνιστή σου και παράλληλα διστάζεις να εκφράσεις τα παράπονά σου, γιατί δεν ξέρεις πώς θα μπορούσε ν’ αντιδράσει. Στο σημείο αυτό είναι φυσικό να σου δημιουργείται άγχος. Μάλιστα, αν η αδυναμία να ελέγξεις τη συμπεριφορά του συντρόφου σου σε οδηγήσει στο να δημιουργήσεις την ψευδαίσθηση ότι αδυνατείς να ελέγξεις και τον εαυτό σου, τότε ενδέχεται να πανικοβληθείς και να ενεργήσεις με τρόπους ιδιαίτερα επιζήμιους για τη σχέση σας.

Η Τρίτη και σοβαρότερη μορφή που μπορεί να πάρει ο φόβος της απώλειας, είναι μήπως χάσεις τον σύντροφό σου. Ο φόβος αυτός μπορεί να πάρει μεγάλες διαστάσεις, ιδιαίτερα στην περίπτωση ενός μακροχρόνιου δεσμού, μιας συμβίωσης ή ενός γάμου. Στις περιπτώσεις αυτές, η διαγραφόμενη απώλεια του συντρόφου συνεπάγεται και την απώλεια πολλών άλλων πραγμάτων, όπως «την ιστορία σου, την ταυτότητά σου, τα μέσα υποστήριξής σου , το σπίτι σου, τα παιδιά σου και ίσως ακόμα και το σκοπό για τον οποίο ζεις». Όπως είναι λοιπόν φυσικό σε μια τέτοια περίπτωση, γίνεσαι ιδιαίτερα αγχώδης και καχύποπτος. Το κακό είναι ότι η συμπεριφορά σου μπορεί να φτάσει σε τόση «ασχήμια», που να επιφέρει αυτό ακριβώς που προσπαθείς ν’ αποτρέψεις.

Πόλεμος και ανακωχή

Σ’ αρέσει το μακρινό, το άπιαστο, το ιδεατό, το απλησίαστο. Έτσι τρέφονται οι ψευδαισθήσεις σου, απ’ ότι έχεις ονομάσει αληθινό και ψεύτικο.

Έχεις ιδέες, επιθυμίες, ουτοπικές εικόνες, που ζωντανεύουν μέσα σου, δίνοντάς σου κατεύθυνση. Μια κατεύθυνση που δεν γνωρίζεις πως είναι πλάνη.

Κανείς δεν θέλει να καταστρέψει. Όλοι θέλουν μόνο να χτίσουν, να διατηρήσουν, όλ’ αυτά που θεωρούν πολύτιμα, αναγκαία και αδύνατον να εξαφανιστούν.

Ο πόλεμος συνεχίζεται εσωτερικά, αδυσώπητος και συνεχόμενος. Δεν γίνεται αντιληπτός, όμως κάποιες φορές εκρήγνυται και προβάλλεται στη ζωή. Και πάλι όμως, δεν γίνεται η σύνδεση. Φαίνεται να είναι εξωτερικός, να αφορά άλλους, να παρασύρεται από γεγονότα.

Η ολοκληρωτική αλλαγή εστίασης της προσοχής είναι σχεδόν αδύνατη. Δεν την αντέχεις! Είναι τόσα πολλά τα μυστικά που δεν γίνεται να βγουν στην επιφάνεια. Δεν έχει τέτοια ικανότητα ο νους και το σώμα σου. Πρέπει να γίνει σταδιακά.

Συνεχίζει έτσι η ζωή και εσύ προσπαθείς να την ελέγξεις, να την κατευθύνεις, να γυρίσεις τους ανέμους προς τη δική σου πορεία. Όμως, το ίδιο κάνουν όλοι. Δεν το συνειδητοποιείς πραγματικά.

Ίδιοι κύκλοι που δεν συνδέονται με επίγνωση. Είναι άλλωστε τόσα πολλά! Και τα έχεις μάθει αλλιώς. Αντεστραμμένα είδωλα που φαίνονται ίσια και στέρεα.

Από παιδί κάνεις τα ίδια, χωρίς να το έχεις καταλάβει. Δεν σε ανάγκασε κανείς. Είναι το δικό σου σύστημα άμυνας, διατήρησης, επικράτησης του εαυτού σου σε αυτόν τον κόσμο. Τουβλάκι, τουβλάκι το στήνεις, όμως με σκέψη, προϋπάρχουσες πεποιθήσεις, κατακτημένες τάσεις, διαχρονικές τακτικές που δεν θυμάσαι. Ευτυχώς!

Η μνήμη είναι βάρος και δεν την αντέχουμε. Ό,τι μπορούμε αποβάλλουμε, αλλάζουμε, ξεχνάμε, παραμορφώνουμε… μια αέναη διαδικασία, κρυφή από τη συνείδηση.

Ή θα πονέσει το εγώ σου ή θα πονέσει η ζωή σου. Αυτή είναι η επιλογή. Και χρειάζεται να την κάνουμε συνειδητά.

Δεν υπάρχει ειρήνη, υπάρχει μόνο ανακωχή. Η ανακωχή προκαλεί ξανά τον πόλεμο. Μέχρι να τολμήσεις να τον διεξάγεις συνειδητά. Φοβάσαι ακόμα και τη σκέψη, τις λέξεις.

Δεν γίνεται να διαχωρίσεις το εξωτερικό με το εσωτερικό. Δεν υπάρχει κάπου να βρεις καταφύγιο. Δεν μπορείς να διαφυλάξεις ό,τι είναι ψεύτικο και πρέπει να γκρεμιστεί.

Όμως τα έχεις ονομάσει τα "ψεύτικα", σύμφωνα με τις κρυφές, υποσυνείδητες ανάγκες σου που βολικά δεν αναγνωρίζεις. Και έτσι όλα παραμένουν αντεστραμμένα. Δεν ξέρεις τι πρέπει να γκρεμίσεις και τι όχι. Χτυπάς όπου να' ναι, όπως κάνουν όλοι γύρω σου, ελπίζοντας πως έχεις διαλέξει το σωστό.

Και μετά, συνεχίζεις να φοβάσαι...
μέχρι να πεις "κουράστηκα πια να φοβάμαι...θέλω να ξέρω τι φοβάμαι". Μέχρι να αποκτήσεις αρκετό θάρρος, δύναμη να αντιμετωπίσεις τα θηρία, τους εφιάλτες, τους κρυμμένους εαυτούς σου που απειλούν την ίδια την ύπαρξή σου.

Μάνα, ξέρω ότι με αγαπάς. Σου αρέσω όμως;

ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ
δυσκολεύομαι να σου μιλήσω από τότε που μπήκες στην εφηβεία. Έχω μπερδευτεί τελείως. Σου λέω να φέρεσαι πιο ώριμα να είσαι πιο υπεύθυνος αλλά εσύ γίνεσαι έξαλλος. Από την άλλη όταν σε αντιμετωπίζω σαν παιδί πάλι έξαλλος γίνεσαι.

Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέπτεται τι καλά που ήταν όταν ήσουν μικρός αλλά αμέσως τη διώχνω αυτή τη σκέψη. Είναι όμως αλήθεια ότι δεν αναγνωρίζω εκείνο το λατρεμένο μου παιδάκι, παρά μόνο όταν κάποιες φορές έρχομαι και σε χαζεύω την ώρα που κοιμάσαι, όπως τότε. Η επικοινωνία μας οδηγεί πάντα σε σύγκρουση και εγώ πονάω κάθε φορά. Και όσο και αν οι αλλαγές στο κορμάκι σου έγιναν σταδιακά και δεν τις κατάλαβα, οι αλλαγές στη συμπεριφορά σου με αιφνιδίασαν και τώρα είμαι τελείως αμήχανη και μπερδεμένη. Και ενώ είχα ενημερωθεί, είχα διαβάσει, είχα συζητήσει για αυτό που θα συνέβαινε τώρα νιώθω ότι έχει φύγει η γη κάτω από τα πόδια μου.

Ξέρω ότι πρέπει να σταματήσω να καθαρίζω για σένα κάθε φορά που νιώθω ότι απειλείσαι ή ότι σε αδικούν. Σου υπόσχομαι να μην σε καταπιέζω όσον αφορά τα μαθήματα και την εκπαίδευσή σου αν και ξέρεις ότι δεν θα πάψε ποτέ να πιστεύω ότι είναι απαραίτητα. Ξέρω ότι πρέπει να είμαι δυνατή για να αντέξω την φυσιολογική εφηβική σου επιθετικότητα αλλά είναι άλλο πράγμα στη θεωρία και άλλο στη πράξη. Ξέρω πολύ καλά ότι έχεις δικά σου όνειρα και σχέδια και, αλήθεια σου λέω, θα προσπαθήσω αυτά να γίνουν και οι δικές μου προσδοκίες από σένα. Ξέρω ότι πρέπει να σταματήσω να φοβάμαι μην πάθεις κάποιο κακό, να τρέμω. Ξέρω ότι μόνο άμα σε αφήσω να κάνεις τα δικά σου λάθη θα μάθεις, ότι μόνο εάν ρισκάρεις θα ωριμάσεις αλλά δεν μου είναι εύκολο. Πρέπει επίσης να κόψω τη ακατανίκητη συνήθεια να θυμώνω με τα δικά σου λάθη.Nα μην είμαι τόσο πολύ από πάνω σου και να σου δώσω περισσότερο χώρο δικό σου. Εσύ πάντα μου τα έλεγες όλα. Τώρα δυσκολεύομαι να σε αφήσω να έχεις μυστικά από μένα και πράγματα αφανέρωτα. Τρέμω μην μπλέξεις, μην σε πληγώσουν, δεν θα το αντέξω αυτό.

Τώρα τελευταία νιώθω ότι σου είμαι αχρείαστη, ότι τα κάνω όλα λάθος. Βλέπω ότι και που σου κάνω όλα τα χατίρια δεν ωφελεί, δεν το εκτιμάς. Βλέπεις σου έχτιζα τη φωλίτσα σου όλα αυτά τα χρόνια με υπομονή και με λαχτάρα και τώρα μου λες ότι δεν σου αρέσει. Μου ζητάς να σε αφήσω ήσυχο, ότι δεν έχεις τίποτα αλλά εγώ νιώθω ότι φεύγεις μακριά μου. Εγώ είμαι η μαμά. Γιατί δεν με αγκαλιάζεις πια; Το ξέρω ότι το μωράκι έγινε αντράκι αλλά τουλάχιστον άσε με εμένα να σε αγκαλιάζω. Για λίγο. Σε αγαπώ πιο πολύ και από τη ζωή μου, το ξέρεις αυτό;

ΜΑΝΑ,
ξέρω ότι φέρομαι περίεργα τελευταία αλλά και εσύ δεν πας πίσω. Νιώθω όμως και περίεργα. Έχω νεύρα, ξέρεις τώρα εφηβεία ρε μάνα. Ξέρω ότι ξεσπάω συνέχεια απάνω σου χωρίς να μου φταις πάντα εσύ. Αλλά που θες ρε μάνα να ξεσπάσω; Δες με ρε μάνα, μεγαλώνω, και όσο και αν αυτό πάντα λαχταρούσα τώρα φοβάμαι. Όσο και αν με ενοχλείς πολλές φορές άλλο τόσο μου τη σπάει που σε έχω ακόμα ανάγκη μάνα. Αλλά όχι όπως παλιά, αλλιώτικα. Και θέλω από καιρό να σε ρωτήσω κάτι. Ξέρω ότι με αγαπάς αλλά πες μου, σου αρέσω ;Σου αρέσω ρε μάνα ; Γιατί για μένα αυτό έχει μεγάλη σημασία, μεγαλύτερη ίσως από και από την αγάπη σου. Στο λέω γιατί δεν φαίνεται να μου κάνεις και πολλά like τελευταία. Σαν να σε ενοχλούν όλα απάνω μου και θέλεις να τα αλλάξω. Και όσο σε βλέπω να αγωνιάς για την καλή μου εικόνα και την γνώμη του κόσμου ένα πράγμα περνάει επίμονα από το μυαλό μου: πως θα στο χαλάσω. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Θα σου πω μερικά πράγματα που θέλω να αλλάξεις: Δεν θέλω άλλα κηρύγματα, άλλα πρέπει και άλλα μη. Όχι άλλα γιατί έβηξες, ποιος σε πείραξε, αν μου αρέσει καμιά κοπέλα. Σταμάτα να χρησιμοποιείς πληθυντικό για πράγματα που αφορούν εμένα (χτες σε άκουσα να λες ότι πήγαμε καλά στα μαθήματα του τριμήνου).Φρικάρω όταν με φωνάζεις με υποκοριστικά: και καλά να είναι με κατάληξη -άκης αλλά με κατάληξη –ούλης ρε μάνα; Και προπαντός μην με ξαναγκαλιάσεις μπροστά σε φίλο μου. Ρε μάνα θες να με λένε βουτυρόπαιδο ή μαμάκια; Και μην κάνεις συνέχεια κριτική για πράγματα που μου αρέσουν. Δεν είμαι χαζός να πιστεύω ότι οι φίλοι στο facebook μπορούν να αντικαταστήσουν τους πραγματικούς φίλους αλλά έχει πλάκα και είναι μόδα. Σάμπως εσείς στην ηλικίας μας δεν είχατε τη disco; Τι κιτσιά αλήθεια Θεέ μου. Θα ήθελα να συζητάμε αλλά πειράζει να μην είναι πάντα για σοβαρά πράγματα;

Εγώ από τη μεριά μου σου υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να σταματήσω να βρίζω, ότι θα μαζεύω πιο συχνά το δωμάτιό μου, ότι θα τρώμε μαζί το μεσημέρι, ότι θα προσέχω τις παρέες μου και την υγεία μου. Τώρα θα σου φανεί λίγο περίεργο αυτό που θα σου πω: θέλω να μου το λες όταν κάνω λάθος αλλά βρες ένα τρόπο να το αντέχω και άσε να φαίνεται ότι είναι δική μου η τελική απόφαση. Να με ακούς και όχι μόνο να μου λες. Δεν σε θέλω ούτε υπερπροστατευτική αλλά ούτε και αδιάφορη. Σου βάζω δύσκολα ε μάνα ; Θέλω να είσαι εκεί αλλά άσε με να έρχομαι εγώ σε σένα όταν έχω ανάγκη τη βοήθειά σου. Θέλω να με ενθαρρύνεις ειδικά όταν μερικές φορές χάνω την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Με βοηθάει να σε βλέπω σίγουρη απέναντί μου και σταθερή. Νιώθω και εγώ σιγουριά έτσι και δεν φοβάμαι. Με τρελαίνει όμως ρε μάνα να σε βλέπω τόσο ανασφαλή.

Και αυτή σου η ανασφάλεια είναι που με πιέζει και που με κάνει να ξεσπάω απάνω σου. Και ρε μάνα έχεις κάνει καλή δουλειά όλα αυτά τα χρόνια οπότε έχε μου λίγη εμπιστοσύνη παραπάνω. Δεν θα σε απογοητεύσω. θα το δεις. Επίσης θέλω να φροντίζεις τον εαυτό σου, να είσαι χαρούμενη και να ψάξεις και άλλα πράγματα να κάνεις πέρα από το να φροντίζεις εμένα. Μη νομίζεις, όμως, ότι σου ζητάω να είμαστε παράλληλα σύμπαντα μέσα στο ίδιο σπίτι. Καιρός δεν είναι όμως να σταματήσεις να είσαι δικός μου δορυφόρος; Δεν θα ήτανε πιο καλά να γίνουμε τεμνόμενα σύμπαντα ;

Να ξέρεις ότι δεν μπορώ να στα λέω όλα όπως παλιά –τα πιο πολλά δεν θα τα καταλάβαινες, αλλά άμα βρεθώ σε αδιέξοδο ή σε κίνδυνο θα είσαι η πρώτη που θα το μάθεις. Αυτό στο υπόσχομαι. Αυτό με τις αγκαλιές που δεν σου κάνω πια και εμένα με παραξενεύει αλλά δεν μπορώ να το νικήσω, είναι κάτι πάνω από μένα. Σε παρακαλώ να μη σε στεναχωρεί, δεν το κάνω επίτηδες και μάλλον είναι γιατί μεγαλώνω. Επειδή, όμως δεν σε εμπιστεύομαι στο συγκεκριμένο φρόντισε να είναι σύντομες και χωρίς ξένους παρόντες. Επίσης αυτό το αστείο με τη φωλίτσα ρε μάνα να σταματήσει γιατί πλέον μου πέφτει και λίγο στενή. Μην φοβάσαι ότι θα με χάσεις αλλά τώρα που έμαθα να πετάω ίσως πηγαίνω και πιο μακρινές βόλτες. Πάντα όμως θα επιστρέφω, έστω και για λίγο. Ακόμα και όταν θα φτάσει η ώρα να κτίσω δικό μου σπιτικό δεν θα ξεχάσω ότι εδώ μεγάλωσα… μαζί σου. Και θα έρχομαι. Και… μαμά, άκου κάτι να χαρείς: θα σου φέρνω και άλλους μαζί μου.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ - Στο Βήμα της Αρετής

Οι Ανθρώπινες Κοινωνίες ήταν πάντα «άδικες»… όσο βαθιά κι αν πηγαίνουμε στην Ιστορία, χιλιάδες χρόνια… Και πάντα αυτές οι «κοινωνίες» ανέτρεφαν «άδικους» ανθρώπους… Ακόμα και σήμερα. Το βλέπουμε παντού. Όπου κι αν κοιτάξουμε, στους λαούς του πλανήτη και στις διαμάχες τους, στις τοπικές κοινωνίες, στις πόλεις, στα χωριά, στις οικογένειες… Παντού, το «άδικο» μάχεται με το «άδικο». Που να δώσεις Δίκαιο; Μπορεί το «άδικο» να δημιουργήσει Δίκαιο; Όχι!

Ποδοπατιέται το (δήθεν) «διεθνές δίκαιο», παραβιάζονται τα (κουρελόχαρτα) «συντάγματα», παραβιάζονται «νόμοι», ψηφίζονται «άδικοι νόμοι» και παράλληλα «νόμοι που αθωώνουν εγκλήματα»…

Σου φέρνει ίλιγγο αυτός ο «ξεπεσμός» του ανθρώπου, των κοινωνιών, των αξιών, της αρετής, της νομιμότητας. Κυβερνήσεις παρανομούν, δημόσιοι λειτουργοί παρανομούν… πολιτικά, οικονομικά, θρησκευτικά, εμπορικά, κατεστημένα, σε ένα ξέφρενο χορό παρανομίας…

Χορός Τραγωδίας; Μη βλασφημούμε! Η Τραγωδία δημιουργήθηκε σε μια κοινωνία που είχε αξίες (κι ας μην έλειπαν κι εκεί οι αστοχίες) και αναπαρίστανε ένα «κόσμο αξιών». Χορός Κωμωδίας; Μα και στην Κωμωδία υπάρχει «ηθική»… Παραφροσύνη, απανθρωπιά, παλιανθρωπιά… όλοι μαζί, σέρνουμε το χορό… πάνω από το χάος.

Για ποιο κόσμο μιλάμε; Ποιοι παράφρονες κινούν τα νήματα στο πλανήτη; Ποια άνομα συμφέροντα αιματοκυλούν λαούς, ή καταδικάζουν τεράστιους πληθυσμούς σε μαρασμό; Ο πόλεμος δεν γίνεται πιά με όπλα (αν και γίνεται και με αυτά, μερικές φορές) αλλά μέσω διακρατικών συμφωνιών, τραπεζικών συναλλαγών και «νομοσχεδίων εκτρωμάτων» που αντιστρέφουν κάθε έννοια δικαίου, κάνοντας το δίκαιο παράνομο και νομιμοποιώντας την παρανομία. Πόση αηδία για τις ανθρώπινες κοινωνίες να αντέξουμε πιά;

Κι η Ελλάδα! Η Ελλάδα! Η Ελλάδα της Δημοκρατίας!... «Αιδώς Αργείοι»!... Η Ελλάδα της Ανομίας. Υπάρχουν πολλοί που συντάσσονται με αυτή την κατάσταση. Έχουν συμφέροντα. Πολλοί που την εκθειάζουν ή την ανέχονται αυτή την κατάσταση. Όλοι έχουν συμφέροντα. Υπάρχουν κι άλλοι που απορούν, που εξεγείρονται, αλλά δεν είναι στην «εξουσία». Κι αν κάποτε πάρουν την εξουσία, θα κάνουν τα ίδια… 

Υπάρχει κι ένας ηλίθιος λαός που αιώνες σκλαβιάς (από τους Επίγονους του Αλέξανδρου, τους Ρωμαίους, τους Ανθέλληνες Βυζαντινούς, τους Οθωμανούς και το σύγχρονο Ευρωπαϊκό Σκυλολόι) τον έχουν αποβλακώσει. Παρακολουθεί άβουλα, σε κατάσταση αναισθησίας, το θέατρο με τις μαριονέτες στις «ειδήσεις» κι ενημερώνεται για την πολιτική επικαιρότητα. Κι όλα φαίνονται φυσιολογικά! Όλα φυσιολογικά!

Στην Αρχαία Ελλάδα, τότε που σε τούτη τη γη περπατούσαν αληθινοί άνθρωποι κι όχι ζόμπι, (άβουλα πλάσματα, καταβεβλημένα ψυχολογικά και σωματικά), ήταν αλλιώς τα πράγματα. Υπήρχαν Άνθρωποι Σοφοί. Κι υπήρχαν άνθρωποι που αναζητούσαν τη Σοφία…
Τι έλεγαν λοιπόν εκείνοι οι παλιοί άνθρωποι (με τους οποίους οι σύγχρονοι έλληνες μοιράζονται ελάχιστα έως τίποτα);

Η Αιώνια Φύση Είναι Αυτή που Γεννά τα Πάντα. Αποτελεί την Βάση της Ύπαρξης, την Ουσία κάθε ύπαρξης. Είναι Αυτό που τα Αγκαλιάζει όλα και τα Ενώνει στην Ουσία της. Μόνο εξωτερικά, στις δραστηριότητές τους διαφοροποιούνται τα όντα.

Προερχόμαστε όλοι από Αυτή τη Μια Κοινή Ουσία. Αυτή είναι η Ουσία μας, σε Αυτήν Βασιζόμαστε και σε Αυτήν Επιστρέφουμε…

Αυτή η Αιώνια Ουσία είναι ο Άνθρωπος, όποια μορφή κι αν πάρει εξωτερικά, όποια ζωή κι αν ζήσει. Η Αιώνια Φύση Υφίσταται Πάντα. Αργά ή γρήγορα Εκδηλώνεται, Κυριαρχεί. Το να Γνωρίζουμε την Αληθινή Αιώνια Φύση μας είναι Αληθινή Γνώση, Σοφία. Κι όποιος Γνωρίζει την Αιώνια Φύση του Συμπεριφέρεται Σύμφωνα με Αυτή την Αιώνια Φύση και Πραγματώνει την Αρετή…

Αλήθεια τι είναι Αρετή; Τι δίδασκαν εκείνα τα παλιά χρόνια οι Σοφοί στα ελληνόπουλα; Ότι η Αρετή δεν είναι μια «γενική έννοια». Έτσι την συλλαμβάνει ο επιπόλαιος νους των αμόρφωτων. Η Αρετή είναι η Δράση της Σοφίας. Άρα η Αρετή είναι όλες οι αρετές μαζί, η πεμπτουσία. Η Αρετή είναι μία, δεν έχει πληθυντικό. Από το Φως αυτής της Πηγαίας Αυθόρμητης Γνήσιας Αρετής Φωτίζονται και παίρνουν ουσία όλες οι άλλες Αρετές, το πλήθος των αρετών. Αυτή η έννοια της αρετής έχει πληθυντικό. Η Δικαιοσύνη, η Υπέρτατη Αρετή, η Ισότητα, η ισονομία, η ισοδικία, η ισοπολιτεία, η ίση συμμετοχή στα αγαθά, κλπ.

Προσέξτε!
Όλες οι Αρετές πηγάζουν από την βαθιά μεταφυσική έννοια της ισότητας όλων των πλασμάτων. Προερχόμαστε από Μια Ουσία, άρα είμαστε όλοι ίσοι. Σε αυτό τον απλό συλλογισμό στήριξαν οι Αρχαίοι Έλληνες την Θεωρία της Αρετής.

Ήδη, αγαπητοί φίλοι, φτάσαμε πολύ μακριά! Οι Έλληνες μιλούσαν για την Μια Αιώνια Φύση που Γεννά τα πάντα, από την Οποία Προερχόμαστε και με την Οποία, όλοι μας, μα όλοι μας, Μοιραζόμαστε την Ίδια Ουσία. Μιλούσαν για την Γνώση Αυτής της Αιώνιας Φύσης. Μιλούσαν για την Δράση που πηγάζει από αυτή την Γνώση, την Αληθινή Αρετή (που γεννά και ουσιώνει όλες τις Αρετές)… Δηλαδή, δηλαδή, δηλαδή…

Προσέξτε το αυτό. Η Ύπαρξη, η Γνώση, η Αρετή, δεν σχετίζονται απλά: Ταυτίζονται μεταξύ τους στην Βίωση, στην Εμπειρία της Ζωής. Η Ύπαρξη, η Γνώση, η Αρετή, είναι Τρεις «υπερνοητικές συλλήψεις» (κι όχι απλές νοητικές έννοιες) που σχετίζονται με το Βίωμα της Ύπαρξης με την Ζωή. Εκφράζουν την Ίδια την Ζωή, την Αληθινή Ζωή. Δεν είναι τρεις Ταυτόσημες έννοιες, αφού ασφαλώς διαφοροποιούνται στην λειτουργία τους, αλλά τρεις Ισοδύναμοι Όροι που Εκφράζουν τη Ζωή. Η Μια Επικαλείται τις άλλες Δύο έννοιες…

Έτσι οι προπάπποι των προπάππων των προπάππων… μας δεν ταύτιζαν απλά, αλλά Βίωναν την Βαθιά Μεταφυσική Ενότητα της Οντολογίας, της Γνωσιολογίας και της Ενάρετης Δράσης (της Αρετής, του Αγαθού). Είτε μιλούσες για την Αληθινή Ύπαρξη, είτε μιλούσες για την Αληθινή Γνώση, είτε μιλούσες για την Ζωντανή Αρετή (το Αγαθόν), μιλούσες για την Ίδια Πραγματικότητα…

Ωραία Εποχή! Τότε! Με όλους αυτούς τους Σοφούς, από τον Μύστη Ορφέα (ναι, ναι, αν δεν σας το είπαν στα χριστιανικά σχολεία, ήταν υπαρκτό πρόσωπο), τον Θείο Πυθαγόρα, τους Τρεις Μεγάλους Σοφούς, τον Παρμενίδη, τον Ηράκλειτο και τον Πλάτωνα, και τόσους άλλους που δεν αναφέρω όχι γιατί δεν ήταν το Ίδιο Μεγάλοι, αλλά κάτι θα έχετε ακούσει, κι ας τους έχουν αιώνες θαμμένους με την ψεύτικη γνώση τους, την ψεύτικη ιστορία τους, τα ψεύτικα λόγια τους… Τι να πεις για τους Σοφιστές, τους Κυνικούς, τους Στωικούς, τους Επικούρειους, τους Σκεπτικιστές, τους Νεοπλατωνικούς!…

Οι σύγχρονοι έλληνες (οι πιο πολλοί, μην είμαστε κι άδικοι) τους αγνοούν όλους αυτούς τος Σοφούς… Άλλωστε τι γνώριζαν όλοι αυτοί οι ηλίθιοι σοφοί; Ο σύγχρονος έλληνας κάθεται μπροστά στην τηλεόραση και τα μαθαίνει όλα! Του λένε την αλήθεια, η κυβέρνηση, οι δημόσιοι λειτουργοί, οι τραπεζίτες, οι επιχειρηματίες που κάνουν τις χοντρές δουλειές με το «κοινό» δημόσιο…

Κι αν δεν του την πουν αυτοί, γιατί υπάρχουν και κακοί δημοσιογράφοι (βεβαίως υπάρχουν και οι άλλοι οι σοβαροί υπερασπιστές της αλήθειας), μπορούν να την βρουν. Στο «ανεξάρτητο» διαδίκτυο ας πούμε. Εκεί η αλήθεια ρέει ελεύθερη. Προπάντων στις καταγγελτικές ιστοσελίδες…

Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι όλοι είναι στο μαύρο σκοτάδι! Ακόμα και οι «εχθροί» του συστήματος για το σύστημα δουλεύουν, είναι μέρος του συστήματος, σαν δικλείδα ασφαλείας (ας εκτονωθούν οι ηλίθιοι, το σύστημα κάνει τη δουλειά του).

Τελικά είμαστε όλοι συνένοχοι. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όλοι εμείς οι καλοί άνθρωποι φτιάξαμε αυτή την ωραία κοινωνία…

Κι εγώ ο ηλίθιος κάθομαι να γράψω, μεταξύ σοβαρού και αστείου, για την Αρετή! Λες κι ενδιαφέρεται κανένας!

Βέβαια, κοιτάξτε, αγαπητοί φίλοι, πόσο ευρηματικό είναι το ανθρώπινο μυαλό. Μπορώ να βρω χιλιάδες δικαιολογίες. Έχω ηθικό καθήκον, (μεγάλη βλακεία είπα). Υπηρετώ την αλήθεια, (ποια αλήθεια; υπάρχει αλήθεια στο χάος;). Για προσωπικούς λόγους, να το παίξω συγγραφέας, (λες και δεν φτάνουν εκατομμύρια βιβλία και λόγια, λόγια, λόγια, που δεν λένε τίποτα). Να μεταχειριστώ τις γνώσεις μου (ποιες γνώσεις;) για να αποκομίσω κάποιο όφελος…

Στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά… Τίποτα που να έχει σχέση με τον κόσμο, τος ανθρώπους, τη ζωή στη γη… Τελικά δεν έχει σημασία. Απλά Μιλάμε για την Αρετή. Δεν χρειάζεται να έχουμε λόγο να το κάνουμε. Η Ύπαρξη Απλά Υπάρχει! Η Ζωή Απλά Εκδηλώνεται! Εμείς Απλά Ζούμε! Απλά Κάνουμε Ό,τι Κάνουμε… Ευτυχώς που η Ελληνική παιδεία μας (μιλάω για μένα) μας έδωσε το προνόμιο να «είμαστε ηλίθιοι χωρίς τύψεις»…

Έχε την Αλήθεια οδηγό...

Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα αν έχεις την Αλήθεια οδηγό σου... Δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα αν υπερασπίζεσαι το Δίκαιο και έχεις φροντίσει να μην έχεις αδικήσει ποτέ πρώτος. Όσο κι αν σε διαστρεβλώσουν, το δίκαιο θα επικρατήσει στο τέλος. Ο κόσμος αυτός μπορεί να φαντάζει ένας βόθρος όπου το ψεύδος και το άδικο κυριαρχούν, μα είναι νόμος άγραφος, αιώνιος, πως το Δίκαιο επικρατεί στο τέλος. Πάντα στο τέλος.

Να θυμάσαι πως ακόμα κι αν σε σκοτώσουν, εσύ θα Αναστηθείς και τότε ουαί και αλίμονό τους. Ουαί και Αλίμονό τους.

Μην αναζητάς κατανόηση από σκυλιά. Ξέρουν να είναι πιστά μόνο στον αφέντη τους. Μην προσπαθήσεις ποτέ τα σκυλιά να τα μεταμορφώσεις σε ελεύθερους. Δεν γνωρίζουν τι εστί ελευθερία. Γνωρίζουν τι εστί Πίστη και Αγάπη. Ελευθερία όμως, όχι.

Νιώθουν λίγα όσοι δεν έχουν Οράματα και Ιδανικά. Νιώθουν λίγα όσοι δεν έχουν Θέληση ατόφια. Νιώθουν λίγα όσοι δεν δίνουν. Νιώθουν λίγα όσοι δεν μετανοούν. Νιώθουν λίγα όσοι βολεύονται. Νιώθουν λίγα όσοι σε σταυρώνουν, ενώ τους έδωσες καρδιά. Νιώθουν λίγα όσοι δεν πίστεψαν σε σένα, ενώ πίστεψες σε αυτούς. Νιώθουν λίγα όσοι σε κρίνουν, εκεί που υπερασπίστηκες. Νιώθουν λίγα...Δεν νιώθουν καθόλου.

Ούτε οργή δεν είναι ικανοί να νιώσουν που να τους κάψει τα σωθικά. Πίσω από τα φαινόμενα. Κρυπτόμενοι και μοχθηροί. Ποτέ στο Φως με την Αλήθεια οδηγό.

Την Αλήθεια που θα τα κάψει όλα. Γιατι πρώτη απ' όλους κάηκε Αυτή.

Για όλους έρχεται η στιγμή που θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον μεγαλύτερο εχθρό τους. Τον Εαυτό.

Για όλους έρχεται η στιγμή της Κρίσεως.

Για όλους, είτε "Θεούς" είτε "Θνητούς", έρχεται η μέρα της Οργής.

Και τότε θα θρηνούν. Γιατί ο Θρήνος είναι γιός της Οργής.

Μακάριοι όσοι έχασαν τα πάντα.

Μακάριοι οι αδύναμοι που δίχως σκοπό θυσίασαν τα πάντα.

Μακάριοι οι Ελεύθεροι γιατί αυτοί γεύτηκαν την Αλήθεια της ζωής.

Δεν έχεις να φοβάσαι μήτε τα τσακάλια και τις ύαινες, μήτε τα λυσσασμένα σκυλιά. Ο κομπασμός τους είναι εξωφρενικά αστείος.

Πάψε να ακούς και να τους δίνεις βήμα στην Καρδιά. Καρδιά δεν έχουν.

Δεσμά που δεν λύνονται, κόβονται.

Όλοι τον εγωισμό ποθούν να θρέψουν. Την ασημαντότητά τους να καλοπιάσουν. Ζητάνε και απαιτούν για όσα ποτέ δεν έδωσαν ψυχή. Δώσε ψυχή. Κι ας την κατασπαράξουν. Δώσε ψυχή. Κι ας χαθεί. Ο Ζεύς θα ενώσει τα κομμάτια που οι Τιτάνες κατασπάραξαν. Ο Ζεύς θα σμιλέψει την Οργή.

Σε έναν κόσμο αποτυχίας, μιζέριας και αθλιότητας, μην περιμένεις τίποτα. Είναι όλα ηδη Νεκρά και τα πρόσωπά τους ήδη λιωμένα στο θειάφι. Φθονούν, μα θα λάβουν τα δώρα τους... Όλα στην ώρα τους. Όλα στην Ώρα τους....

Μίσος; Όχι δα. Λύπηση. Αρκεί.
Δόξασε τον Θάνατο.
Κι άσε τον Διάολο να κάνει την δουλειά του...
Αγάπη είναι ο Νόμος.
Αγάπη Υπό την Θέληση.
Κάνε το Θέλημά Σου.

To αιώνιο Τώρα

Έχουμε ακούσει τόσα και τόσα να λέγονται και να γράφονται για το χρόνο που λέγεται Τώρα. Όμως τι σημαίνει έρχομαι στο Τώρα; Πως είναι όταν είμαι στο Τώρα; Πως κατορθώνω να φτάσω; Τι γίνεται με το Νου; Τι γίνεται με το συναίσθημα;

Μετρώντας τις στιγμές τις ζωής μου κατανοώ ότι ήταν πολύ λίγες οι στιγμές που πραγματικά ήμουν στο Τώρα. Η πιο συνηθισμένη κατάσταση της ύπαρξης μου ήταν να τρέχω από το παρελθόν στο μέλλον και από το μέλλον στο παρελθόν. Να προσπαθώ να αναπολώ όμορφες στιγμές από το παρελθόν ή να προβάλλω όμορφες στιγμές στο μέλλον. Και άντε το παρελθόν ήταν κάτι που έχει συμβεί και οι όμορφες στιγμές ζεσταίναν για λίγο την καρδιά μου. Όμως οι όμορφες στιγμές στο μέλλον με οδηγούσαν στο να προσπαθώ σκληρά να δημιουργήσω αυτό που σκεφτόμουν και το αποτέλεσμα ήταν η ματαιότητα.

Ο φόβος
Πάντα προσπαθούσα να φύγω από το Τώρα. Και αναρωτιέμαι γιατί με φόβιζε τόσο η παρούσα στιγμή. Γιατί πάντα ο νους ήθελε κάτι να κάνει και κάτι να ελπίζει; Αλήθεια τι συμβαίνει στο Τώρα; Αν σταματήσω όλες τις διαδικασίες τι συμβαίνει στο Τώρα μου; Τι παρατηρώ;
Φόβος είναι αυτό; Φόβος του ποιός είμαι; Τι είμαι; Τι είμαι αν δεν κάνω τίποτα, αν δεν σκέφτομαι τίποτα, αν δεν δημιουργώ κάτι, αν δεν μοχθώ για κάτι; Τότε ποιός είμαι; Γιατί όταν όλα τα κουστούμια που συνηθίζω να φοράω στην καθημερινότητα μου είναι άχρηστα πια, και ποια είμαι χωρίς κουστούμι; Τα κουστούμια μου –οι ρόλοι που έχω- μου δίνουν μια αίσθηση του εαυτού. Στο Τώρα δεν υπάρχει καμιά αίσθηση.

Το εγώ πλήττεται, το εγώ απειλείται. Το εγώ πεθαίνει. Γιατί στο Τώρα δεν υπάρχει εγώ, στο Τώρα δεν υπάρχει αίσθηση ποιος είμαι, δεν υπάρχει η αίσθηση του εαυτού, αλλά η αίσθηση του μη εαυτού. Γι’ αυτό φοβάμαι, γιατί δεν ξέρω ποιός είμαι. Χωρίς το εγώ δεν ξερώ ποιός είμαι. Και εκεί κρύβεται ένας τεράστιος φόβος.

Πως το προσεγγίζω
Το Τώρα έρχεται όταν δεν υπάρχει τίποτα που θέλω να αναζητήσω, η παρούσα στιγμή με παρασύρει όταν δεν υπάρχει κάτι που να θέλω να κάνω, όταν δεν υπάρχει τίποτα που να απασχολεί το μυαλό μου. Μπαίνω στη στιγμή σημαίνει είμαι συνδεδεμένος με το πώς αισθάνομαι και ανάλογα μπαίνω σε δράση. Κάτι που έκανα εχθές και με έφερε στο Τώρα, σήμερα δεν μπορεί να αποδώσει. Γιατί το να έρθεις στο Τώρα δεν έχει κανόνες, δεν μπορεί να μπει σε καλούπια. Αν είσαι ανοικτός, αν είσαι δεκτικός, αν είσαι σε επαφή με τον εαυτό σου απλά συμβαίνει. Και όταν συμβεί, συμβαίνει και η έκσταση, συμβαίνει και η αγάπη, συμβαίνει και η έλλειψη ορίων, συμβαίνει και η αποδοχή, συμβαίνει και η συνάντηση με το θεό, συμβαίνει και η έλλειψη φόβου.
Το να έρθω στο Τώρα σημαίνει απλά αφήνομαι να παρασυρθώ στην στιγμή, να χαθώ σε ότι συμβαίνει, να μην είμαι. Σημαίνει ότι δεν έχω προσδοκίες, δεν έχω επιθυμίες, δεν έχω σκέψεις. Όλα είναι καλά και ευλογημένα και όλα συμβαίνουν όπως χρειάζεται να συμβούν. Δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζεται αλλαγή, δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζεται διόρθωση. Εγώ παίζω με όλα αυτά που συμβαίνουν χωρίς ρόλους, χωρίς ταυτίσεις, χωρίς προσδοκίες. Όλα συμβαίνουν, όλα ρέεουν.

Το χάνω και το βρίσκω
Και όταν το χάνω, τι γίνεται όταν το χάνω; Τότε βιώνω ένα κενό, ένα χάσμα, μια έλλειψη. Ο πιο γρήγορος τρόπος για να ξαναέρθω στο Τώρα είναι απλά να συνεχίσω να αποδέχομαι ότι και αυτό είναι εντάξει. Ότι δεν είμαι στο Τώρα, αλλά είναι εντάξει. Όλα είναι εντάξει, όλα συμβαίνουν καλώς. Εδώ έρχεται ο νους και μου το υπενθυμίζει. Αποδοχή! Αποδοχή! Αποδοχή!
Αποδοχή για ότι συμβαίνει, αποδοχή για το πώς συμβαίνει. Αποδοχή για το γιατί συμβαίνει! Βαθιά και ολοκληρωτική αποδοχή.
Επίσης άλλο ένα τέχνασμα που βοηθάει να έρθεις στο Τώρα είναι να αφεθείς στο άγνωστο. Κάνε κάτι πέρα από τα συνηθισμένα, κάτι από αυτά που δεν συνηθίζεις να κάνεις. Δέξου την πρόκληση του καινούργιου.
Κάνε κάτι που σου αρέσει πολύ. Κάνε κάτι που θέλεις. Εκείνη τη στιγμή που το σκέφτεσαι. Έτσι δεν αφήνεις περιθώρια στο νου να σκεφτεί και να κάνει υποδείξεις και όσο δεν του αφήνεις περιθώρια να μιλάει είναι πιθανόν να προσεγγίσεις την παρούσα στιγμή. Είναι η ευκαιρία να παραμερίσεις για λίγο τον νου, να τον ξεκουράσεις και να ξεκουραστείς.
Και στο Τώρα αναζωογονούμαι. Και στο Τώρα αυξάνω την ενέργεια μου. Γιατί το Τώρα είναι πηγή φόρτισης και σύνδεσης με όλα όσα υπάρχουν.

Πάντα υπάρχει ελπίδα όταν δεν χάνουμε τον εαυτό μας!

"Αν κοιτάξεις τι έχεις στη ζωή, θα έχεις πάντοτε περισσότερα. Αν επικεντρώνεσαι στο τι ΔΕΝ έχεις, ποτέ δεν θα έχεις αρκετά.''

Δύσκολες στιγμές για να πιστεύουμε σε λόγια που ακούγονται από άτομα που βρίσκονται πολύ μακριά από την δική μας πραγματικότητα. Παρόλα αυτά, η έμπνευση, το φωτεινό παράδειγμα και η εσωτερική δύναμη είναι περισσότερες χρήσιμες όταν η ζωή σε γονατίζει. Τότε είναι που πρέπει να βρεις τα ψυχικά αποθέματα και τη δύναμη να ξανασηκωθείς στα πόδια σου. Να δεις την ελπίδα μέσα στη ζοφερή κατάσταση και στα "αδιέξοδα" που δυστυχώς περιήλθαμε.

Πάντα υπάρχει ελπίδα όταν δεν χάνουμε τον εαυτό μας και όταν χρησιμοποιούμε και παλεύουμε έστω και με τα ολίγα που διαθέτουμε. Το να παγώσουμε και να μείνουμε παράλυτοι δεν θα μας ωφελήσει. Πρέπει να προσαρμοστούμε, να ανασυνταχτούμε και να βρούμε τρόπους να ξαναμπούμε σε θετική τροχιά. Το πως μπορεί να είναι διαφορετικό για τον καθένα μας. Και σίγουρα το περιβάλλον επηρεάζει τα πάντα. Όμως και ο πολεμιστής έχει δύναμη και πρέπει να την δείξει στα δύσκολα. Αποδεικνύεται ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο και ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Η ζωή είναι γεμάτη αναποδιές. Το θέμα είναι εμείς πως τις αντιμετωπίζουμε και τι κάνουμε όταν ορθώνονται μπροστά μας. Μπορεί να νοιώθουμε αδύναμοι αρκετές φορές από τα γεγονότα που μας ξεπερνούν. Παρόλα αυτά εμείς θα πρέπει να αναλαμβάνουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αντιστοιχεί και να κάνουμε το δικό μας κουμάντο. Μην παραχωρούμε τη δύναμή μας ασυλόγιστα. Και ας μην περιμένουμε πολλά από τους άλλους τους μεν και τους δε.

Θα αλλάξουμε;

Είμαι... και τα σκοτεινά μου κομμάτια

Κομμάτια κρυμμένα, κομμάτια θαμμένα, βλέπουν το φως.
Είμαι εγώ και αυτά; σκέφτομαι με φρίκη. Μα πως είναι δυνατόν;
Βλέπω κομμάτια της σκιάς μου και ταράζομαι, ταράζομαι πολύ.
Και όμως είναι ίσως η πρώτη φορά που επέτρεψα στον εαυτό μου να τα δει.
Μέχρι πρότινος ήταν εκεί αλλά αρνούμουν την παρουσία τους.
Και όμως τώρα τόλμησα, τόλμησα και τα είδα, τόλμησα και τα παραδέχτηκα.
Όχι, όχι δεν τα έχω αποδεχτεί ακόμα, όχι δεν τα έχω αγκαλιάσει.
Αν με ρωτήσεις θα σου πω ότι εργάζομαι μαζί τους για να τα διώξω μακριά, γιατί με κάνουν να ντρέπομαι, γιατί μου χαλάνε την «εικόνα» μου.

Ποια εικόνα;
Του «Εγώ» φυσικά, αυτού του φτιαχτού κατασκευάσματος που θέλω να δείχνω προς τα έξω, αυτού του φτιαχτού κατασκευάσματος που συντηρώ τόσα χρόνια από φόβο.
Ποιο φόβο;

Να παραδεχτώ ποιός είμαι, πόσο αδύναμη είμαι, ποιες ανάγκες έχω, ποιες πληγές έχω. Από φόβο να δείξω την φτώχεια μου, κατασκεύασα το «Εγώ» μου, ένα Εγώ για να με βοηθήσει να επιβιώσω.
Πως όμως να επιβιώσω;

Με δανεικά, ξύλινα πόδια, γιατί δεν εμπιστευόμουν τα δικά μου. Ναι ήταν χρήσιμο για να κοιμίζω τους φόβους μου, για να με βοηθάει στα δύσκολα και σε εκείνες τις καταστάσεις που δεν άντεχα να αντιμετωπίσω.

Όμως τώρα σιγά σιγά κρυφοκοιτάζω πίσω την κουρτίνα. Εκείνη την κουρτίνα που διαχωρίζει το Εγώ από τον Εαυτό. Ευτυχώς έχω καταφέρει να μετατρέψω σε κουρτίνα τον τσιμεντένιο τοίχο που διαχώριζε το ένα από το άλλο παλιότερα. Ευτυχώς έχει μετατραπεί σε κουρτίνα, και αυτό με κάνει να αισθάνομαι περήφανη, με κάνει να αισθάνομαι σπουδαία. Ναι και Είμαι. Γιατί θέλει πολύ εργασία και δύναμη ψυχής να μετατρέψεις σε κουρτίνα το σκληρό από μπετόν τοίχο που διαχωρίζει το ψεύτικο εαυτό (Εγώ) από τον αληθινό.

Καθώς ρίχνω κλεφτές ματιές πίσω από την κουρτίνα, καταλαβαίνω ακόμα μια φορά, πόσο αδύναμη είμαι, πόσο ευάλωτη είμαι, πόσο συνεχίζω να καταφεύγω σε τεχνάσματα πολύ λεπτοφυή για να καλύψω τις βαθύτερες ανάγκες μου.
Και αναρωτιέμαι αν θα έχει ποτέ τελειωμό όλο αυτό.

Και όσο συνειδητοποιώ κομμάτια μου, περνάει όλη η ζωή μου μπροστά από τα μάτια μου και παρατηρώ πόσο αυτές οι πτυχές μου, είχαν επηρεάσει τις επιλογές μου, πόσο είχαν διαμορφώσει την ζωή μου.

Τελικά αναρωτιέμαι κατά πόσο ελεύθερη βούληση έχουμε;
Κατά πόσο τελικά εμείς κάνουμε τις επιλογές μας;
Και όταν λέω εμείς, ποιοι είμαστε εμείς;

Είμαστε εκείνα τα κομμάτια που κρύβουμε ασυνείδητα και μας κατευθύνουν στον να κάνουμε την μια ή την άλλη επιλογή, είμαστε εκείνο το όν που έχει ενθυμηθεί το παιχνίδι επί γης και κάνει την επιλογή βάση του ανώτερου καλού;
Αναρωτιέμαι πόσο σύνθετο και πολύπλοκο είναι αυτό το θέμα, το θέμα της επιλογής και της ελεύθερης βούλησης.
Ανυψώνοντας λίγο την οπτική μου όμως, παρατηρώ ότι κάθε φορά κάνω μια επιλογή, ανεξαρτήτως από ποια ασυνείδητα κομμάτια μου κατευθύνεται είναι η επιλογή που χρειάζεται να κάνω για να βιώσω ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Είναι η επιλογή που χρειάζεται να κάνω για να έχω μια εμπειρία.
Και κάθε εμπειρία που αποκτάω ανυψώνει την συνειδητότητά μου.
Τελικά όλα είναι μια διαρκής ανακάλυψη και δημιουργία του ποιός Είμαι.
Και όλα είναι μια διαδικασία αφύπνισης που οδηγεί στην συνειδητή δημιουργία και την συνειδητή ύπαρξη.
Άρα όλα είναι καλά, άρα όλα τα κομμάτια αυτά που δεν μου αρέσουν ή που έχω αρχίσει να κρυφοκοιτάζω, δεν είναι τίποτα άλλο από κομμάτια που απλά μπορώ να δω αυτή τη στιγμή γιατί η συνείδηση μου διευρύνθηκε.
Και αυτά τα κομμάτια απλά είναι η αιτία των επιλογών μου με αποτέλεσμα την εμπειρία και την ανύψωση της συνείδησης σε ένα άλλο επίπεδο.
Και νομίζω πως έτσι συνεχίζεται η αλυσίδα.

Και αντί να πονάω, αντί να ντρέπομαι, αντί να κρίνω τον εαυτό μου για τα σκοτεινά κομμάτια που κάθε φορά ανακαλύπτω (ή αλλιώς μου αποκαλύπτονται), μπορώ να επιλέξω να αποστασιοποιηθώ από όλα αυτά, να αναγνωρίσω στον εαυτό μου, την ανθρώπινη μου φύση και να θυμηθώ ότι απλά δεν είμαι αυτός.

Είμαι ο Εαυτός που η ανθρώπινη φύση με βοηθάει να ανακαλύψω.
Και κάτω από αυτή την οπτική μπορώ να αισθανθώ ευγνωμοσύνη, εμπιστοσύνη και γαληνεύω.
Και όλα στο κόσμο μου είναι καλά.
Και όλα είναι όπως χρειάζεται να είναι.

Πως να αγαπήσω τον εαυτό μου πρακτικά;

Χρειάζομαι πρακτική αγάπη για τον εαυτό μου. Αυτό μου λείπει, αλλά το πρόβλημα είναι ότι βλέπω τον εαυτό μου να κάνει βήματα και μετά να τα παίρνει πίσω, νιώθω ότι πάω μπρος πίσω ή γυρίζω γύρω από τον εαυτό μου γιατί δεν ξέρω τι να κάνω. Αλήθεια, πώς θα ξέρω πότε αγαπώ τον εαυτό μου και πότε όχι; Όλη μου η ζωή γυρίζει γύρω απ’ αυτό το θέμα.

Τα ερωτήματα που θέτεις έχουν ήδη απαντηθεί από τους δασκάλους και οδηγούς σου. Το θέμα είναι να λάβεις συνείδηση ότι έχουν ήδη απαντηθεί και ότι ο δρόμος για αγάπη του εαυτού κοντεύει να ολοκληρωθεί και να φτάσεις στο προορισμό σου. Κανείς δεν μπορεί να κάνει αυτές τις ερωτήσεις και δεν μπορεί να έχει αυτές τις συνειδητοποιήσεις αν δεν είναι στο δρόμο. Είσαι στο δρόμο αυτό και τον βαδίζεις πολύ όμορφα. Δεν κάνεις πισωγυρίσματα αλλά μερικές φορές ξεχνάς ότι εσύ ο ίδιος έχεις προχωρήσει πιο μπροστά και έτσι επιστρέφεις σε μια προηγούμενη στροφή για να βεβαιωθείς ότι έχεις περάσει από εκεί.

Όλη αυτή η αναζήτηση που κάνεις είναι μέσα στο δρόμο του “αγαπάω τον εαυτό μου“. Όμως αυτός ο δρόμος είναι μακρύς γιατί μέσα σε αυτό το δρόμο θα βρεις και άλλους συνοδοιπόρους και χρειάζεται να τους πάρεις από το χέρι και να βαδίσετε μαζί, βοηθώντας ο ένας τον άλλον!

Μην σε νοιάζει πότε θα φτάσεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου ολοκληρωτικά. Όταν συμβεί αυτό δεν θα ρωτάς, αλλά και τώρα που πιστεύεις ότι δεν τον αγαπάς, παρατήρησε το και αποδέξου το και αυτό. Τι να αποδεχτείς; Ότι αισθάνεσαι ότι δεν σου είναι εύκολο να αγαπάς τον εαυτό σου κατά διαστήματα, αλλά είναι απλά και αυτό μια φάση.

Τρόποι για να αγαπήσεις τον εαυτό σου πρακτικά έ;
Αποδέξου τον σε ότι θέλει να κάνει. Κάνε πράγματα που απολαμβάνεις. Αν κάτι αισθάνεσαι ότι σε τραβάει να το κάνεις, κάνε το, μην το σκέφτεσαι παραπάνω και μην το κρίνεις.

Μην σε κρίνεις. Πιάσε τις σκέψεις κριτικής στο εαυτό σου και αντέδρασε σε αυτές, πες μου αρέσω και έτσι, χλεύασε την κριτική που κάνεις στον εαυτό σου!

Εκθέσου. Πες αυτό που αισθάνεσαι αυτό που φοβάσαι, αυτό που σκέφτεσαι αυθόρμητα. Λέξεις που δεν είπες, συναισθήματα που δεν έκφρασες, γίνονται αντικείμενο κριτικής από το νου σου.

Κόψε τη φόρα του εσωτερικού κριτή σου. Χρειάζεται να βρείτε το τρόπο να συνομιλήσετε. Κάντε μια κουβεντούλα. Την επόμενη φορά που θα σου κάνει κριτική για κάτι, τοποθέτησε τον σε μια καρέκλα κάτσε απέναντι και άρχισε τον στις ερωτήσεις. “Πιστεύεις αλήθεια ότι ισχύει αυτό;” “Γιατί είσαι τόσο σκληρός μαζί μου;” “Σε τι με εκπαιδεύεις στην παρούσα κατάσταση;” “Δεν μπορούμε να συμμαχήσουμε αντί να με πληγώνεις έτσι;” Πρότεινε του συμμαχία.

Πήγαινε κόντρα στο φόβο σου. Την ώρα που κάτι σε σταματάει, προχώρα και κάνε αυτό που φοβάσαι. Έτσι διαλύεις τους φόβους σου. Τους ζεις, τους βιώνεις και εξαφανίζονται από μόνοι τους. Γιατί μόλις ο νους πάρει την πληροφορία που χρειάζεται θα πάψει να φοβάται.

Μην κουκουλώνεις αυτό που νιώθεις κάνοντας πράγματα για να διώξεις αισθήματα που σε ενοχλούν. Μείνε μαζί τους και δες τι σου λένε και βίωσε τα και νιώσε τα και απόλαυσε τα! Ναι πάρε το μήνυμα που έχουν για εσένα και μην τα αμελείς. Συνήθως αυτό που κάνουν οι άνθρωποι είναι να θάβουν συναισθήματα που τους πονάνε και να κάνουν οτιδήποτε για να τα αποφύγουν. Όμως ότι και να κάνεις αυτά είναι εκεί και σε περιμένουν. Και μπορεί μια, δυο να ξεχαστείς με κάτι άλλο, την τρίτη θα εκδηλωθούν και πάλι. Η φυγή από τα συναισθήματα σου, δεν είναι λύση.

Όταν αισθάνεσαι κάπως. Πες στον εαυτό σου, “τι έχεις τώρα μικρή μου; ” και δώσε λίγο στοργή και δες νιώσε αυτό που αισθάνεσαι εκείνη τη στιγμή και σε ενοχλεί. Αν το μικρό παιδί το πονάει κάτι δεν σκύβουμε πάνω του να δούμε τι έχει; Έτσι και εσύ. Όταν αισθάνεσαι ένα κενό μέσα σου, κάτι συμβαίνει. Δες τι συμβαίνει; Σου λείπει κάτι; Τι είναι αυτό που σου λείπει; Μήπως είναι ένας φόβος και βγαίνει με έλλειψη; Ποιος φόβος; Αγκάλιασε τον εαυτό σου και υποσχέσου του ότι εσύ θα τον φροντίσεις. Γίνετε δυο εκείνη την στιγμή και αρχίστε την παρέα και την συνομιλία. Αλλά ουσιαστικά να είσαι διατεθειμένη να σε νιώσεις. Να σε αισθανθείς απόλυτα. Και θα βρεις και άλλους τρόπους να το κάνεις αυτό.

Εκπληκτικό βίντεο που μας επιτρέπει να περιηγηθούμε στον γαλαξία μας

Ο Καναδός Ντέιβ Τσακ χρησιμοποίησε χιλιάδες φωτογραφίες από το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer της NASA, για να δημιουργήσει αυτό το εκπληκτικό βίντεο που μας επιτρέπει να περιηγηθούμε στον γαλαξία μας.

Έπειτα από έναν αιώνα στο σκοτάδι ο Πλούτωνας αποκαλύπτεται

Το Νew Horizons μετέδωσε την καλύτερη μέχρι σήμερα εικόνα του Πλούτωνα που ελήφθη από απόσταση 8 εκ. χλμ.

Ο αμερικανός αστρονόμος Κλάιντ Τόμπω θα είχε ενθουσιαστεί αν έβλεπε τα πρώτα καθαρά πορτρέτα του αντικειμένου που είχε ανακαλύψει ο ίδιος το 1930. Σχεδόν έναν αιώνα μετά, το New Horizons της NASA πλησιάζει στο ιστορικό ραντεβού με τον πλανήτη-νάνο Πλούτωνα την επόμενη Τρίτη.

Η καλύτερη μέχρι σήμερα εικόνα του Πλούτωνα
Έπειτα από ένα παροδικό πρόβλημα που ανάγκασε το σκάφος να σταματήσει τη συλλογή δεδομένων για μερικές ημέρες, το New Horizons μετέδωσε την καλύτερη μέχρι σήμερα εικόνα του Πλούτωνα, την οποία έλαβε από απόσταση 8 εκατομμυρίων χιλιομέτρων.

Η εικόνα σχεδόν φυσικού χρώματος αναδεικνύει το καφεκόκκινο χρώμα του πλανήτη-νάνου όπως θα φαινόταν στο ανθρώπινο μάτι.
Σε αντίθεση με το κοκκινωπό χρώμα του Άρη, το οποίο οφείλεται σε σωματίδια σκουριάς, η απόχρωση του Πλούτωνα οφείλεται πιθανότατα σε «θολίνες», περίπλοκες χημικές ενώσεις που σχηματίζονται από την επίδραση της υπεριώδους ηλιακής ακτινοβολίας στο μεθάνιο της αραιής ατμόσφαιρας.

Η καρδιά και η φάλαινα
Η παγωμένη επιφάνεια σημαδεύεται από μια φωτεινή περιοχή σε σχήμα καρδιάς, με πλάτος 2.000 χιλιομέτρων, η οποία καλύπτεται πιθανώς από φρέσκο «χιόνι» παγωμένου μεθανίου, αζώτου, ίσως και μονοξειδίου του άνθρακα.
Λίγο πιο αριστερά, στη ζώνη του ισημερινού, διακρίνεται μια σκούρα κηλίδα που βαφτίστηκε «φάλαινα» λόγω του σχήματός της, ενώ η περιοχή του βόρειου πόλου έχει ενδιάμεση φωτεινότητα και δεν αποκλείεται να καλύπτεται από πάχνη παγωμένου αζώτου.
Αυτή είναι η πλευρά του πλανήτη που θα μπορέσει να μελετήσει από κοντά το New Horizons κατά το σύντομο πέρασμά του από τον Πλούτωνα στις 14 Ιουλίου.
«Την επόμενη φορά που θα δούμε αυτήν την πλευρά του Πλούτωνα, ένα τμήμα της θα απεικονιστεί με περίπου 500 φορές υψηλότερη ανάλυση από ό,τι βλέπουμε σήμερα» λέει ο Τζεφ Μουρ του Ερευνητικού Κέντρου Ames της NASA, μέλος της αποστολής.

Μελέτη σε λιγότερες από 24 ώρες και από απόσταση 12.000 χλμ.
Το New Horizons θα έχει λιγότερες από 24 ώρες για να μελετήσει τον πλανήτη-νάνο από απόσταση 12.000 χιλιομέτρων. Δεν έχει τρόπο να σταματήσει, και θα προσπεράσει τον Πλούτωνα με ταχύτητα 50.000 χιλιομέτρων την ώρα.
Θα προλάβει όμως να μελετήσει και τον Χάροντα, το μεγαλύτερο από τα πέντε φεγγάρια του Πλούτωνα μαζί με τη Νύχτα, τον Κέρβερο, τη Στύγα και την Ύδρα.
Καθώς απομακρύνεται από το σύστημα, θα περάσει για λίγο μέσα από τη σκιά του Πλούτωνα, οπότε θα μπορέσει να αναλύσει την ατμόσφαιρά του καταγράφοντας το ηλιακό φως που περνά από μέσα της πριν φτάσει στην κάμερα του σκάφους. Η ίδια τεχνική αναμένεται να δείξει αν και ο Χάροντας διαθέτει αραιή ατμόσφαιρα.

Το ταχύτερο σκάφος που έχει εκτοξευθεί στο Διάστημα
Το New Horizons, το ταχύτερο σκάφος που έχει εκτοξευτεί μέχρι σήμερα στο Διάστημα, χρειάστηκε εννέα χρόνια για να φτάσει στο σώμα που είχε ανακαλύψει το 1930 ο Κλάιντ Τόμπω, νομίζοντας ότι επρόκειτο για τον περίφημο «Πλανήτη Χ».
Ο Πλούτωνας αποδείχθηκε τελικά πως δεν ήταν αυτό το αμφιλεγόμενο σώμα, για αρκετές δεκαετίες όμως θεωρούνταν ο ένατος πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος.
Αυτό άλλαξε μετά την ανακάλυψη κι άλλων παρόμοιων σωμάτων στη γειτονιά του Πλούτωνα, τη λεγόμενη Ζώνη του Κάιπερ, η οποία εκτείνεται πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα και φιλοξενεί πολυάριθμα σώματα από πάγο.
Το 2005, μάλιστα, οι αστρονόμοι ανακάλυψαν ένα μακρινό σώμα πιο μεγάλο από τον Πλούτωνα, το οποίο βάφτισαν Έριδα.

Ο «έκπτωτος»
To 2006, ο Πλούτωνας εξέπεσε από την κατηγορία των πλανητών και πέρασε μαζί με την Έριδα στη νέα κατηγορία των πλανητών νάνων, στην οποία έχουν ενταχθεί έκτοτε ακόμα τρία σώματα: η Δήμητρα που βρίσκεται στη Ζώνη των Αστεροειδών, ανάμεσα στις τροχιές του Άρη και του Δία, καθώς και ο Μακεμάκε και η Χαουμέα, που κινούνται πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα.
Όμως, παρά τις συναρπαστικές ανακαλύψεις νέων κόσμων στο εξώτερο Ηλιακό Σύστημα, το πραγματικό πρόσωπο του Πλούτωνα παρέμενε άγνωστο, δυσδιάκριτο ακόμα και για το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble.
Η NASA περιμένει τώρα με αγωνία τις εικόνες από το κοντινό πέρασμα, και έχει κάθε λόγο να ανησυχεί: το σκάφος θα διακόψει τις επικοινωνίες με τη Γη σχεδόν ολόκληρη την κρίσιμη μέρα της 14ης Ιουλίου, και θα αρχίσει να μεταδίδει δεδομένα την επομένη -εφόσον βέβαια δεν έχει καταστραφεί στο μεταξύ από προσκρούσεις σωματιδίων που ενδέχεται να περιβάλλουν τον Πλούτωνα.
Ακόμα και τότε, όμως, η επιχείρηση δεν θα έχει τελειώσει: για τη μετάδοση των πλούσιων δεδομένων που θα συλλεχθούν κατά το πέρασμα από τον Πλούτωνα και τον Χάροντα απαιτούνται ούτε λίγο ούτε πολύ 16 μήνες.

Τι θα έκανε ο Σωκράτης με την Ελλάδα;

Παρακολουθώ το ελληνικό δράμα με ένα μείγμα σύγχυσης, ανησυχίας και συμπάθειας.

 

Είχα πιστέψει αφελώς ότι η αδυναμία μου να καταλάβω τι συμβαίνει οφείλεται στο ότι δεν είμαι οικονομολόγος, όμως τώρα συνειδητοποιώ ότι ούτε οι οικονομολόγοι καταλαβαίνουν!

Ωστόσο, άρχισα να αναρωτιέμαι τι θα έλεγε για όλα αυτά ο σπουδαιότερος αρχαίος Έλληνας, ο Σωκράτης.

Μια σύντομη εισαγωγή: Ο Σωκράτης (γεννήθηκε περίπου το 470 π.Χ., πέθανε το 399 π.Χ.), ήταν Αθηναίος πολίτης και θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές της Δυτικής φιλοσοφίας. Αν και κανένα γραπτό του δε σώζεται, γνωρίζουμε πολλά για αυτόν από τα ευνοϊκές περιγραφές των μαθητών του, όπως του Πλάτωνα.

Ο Σωκράτης εκτιμάται ιδιαίτερα χάρη στον τρόπο με τον οποίο, αντί να διαλογίζεται πάνω σε ένα ερώτημα, ρωτούσε τον εαυτό του και άλλους προκλητικές ερωτήσεις με σκοπό να ανακαλύψει την αλήθεια.

Κατάφερε εν τέλει να θυμώσει τους Αθηναίους ηγέτες αρκετά ώστε να τον αναγκάσουν να αυτοκτονήσει πίνοντας κώνειο. Το κουράγιο του και η αφοσίωσή του στην αλήθεια τον έκανε έκτοτε πολύ αγαπητό σε όλον τον κόσμο.

Οπότε τι θα έκανε ο Σωκράτης; Επιτρέψτε μου να προτείνω πέντε πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι θα αναζητούσε την αλήθεια του πράγματος. Μου φαίνεται ότι μας προσφέρουν δύο ξεχωριστές και αταίριαστες αφηγήσεις.

Από τη μία έχουμε την εικόνα ευγενών Ελλήνων, που καθοδηγούνται σήμερα από νεαρούς ηγέτες οι οποίοι δε φαίνεται να φοράνε γραβάτες και που υψώνουν το ανάστημά τους εκ μέρους ενός φτωχού λαού απέναντι σε μια συμμαχία ανδρών και γυναικών με κουστούμια που εκπροσωπούν τους πλούσιους βορειοευρωπαίους και τις άπληστες τράπεζες.

Με την πλευρά των Αθηναίων συντάσσεται η όλο και πιο εμφανής δυσπραγία των φτωχών και το ηρωικό βάρος της ελληνικής ιστορίας (χρειάζεται να θυμίσω ότι για χιλιετίες η λέξη Έλληνας έχει συνδεθεί με τη λέξη «ήρωας»;).

Στην άλλη πλευρά έχουμε υπεύθυνες και κορυφαίες προσωπικότητες από οικονομίες που σε γενικές γραμμές λειτουργούν σωστά και μας υπενθυμίζουν ότι τεράστια ποσά έχουν δοθεί και έχουν χαθεί, σε σημείο που οι Έλληνες δεν μπορούν πια να πληρώσουν ούτε τους τόκους των τόκων που χρωστάνε.

Και με την πλευρά των βορειοευρωπαίων και του κατεστημένου βρίσκεται και το επιχείρημα που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η συγχώρεση των κακοπληρωτών θα προσέβαλλε όσες χώρες έχουν εφαρμόσει οδυνηρές μεταρρυθμίσεις και θα ενθάρρυνε τις προβληματικές οικονομίες να εγκαταλείψουν κάθε σκέψη οικονομικής υπευθυνότητας.

Δεύτερον θα εγκαλούσε τη νοοτροπία μας. Ένα από τα προβλήματα των δημοκρατιών (χρειάζεται να αναφέρω ότι κι αυτές είναι άλλη μια ελληνική ιδέα;) είναι ότι πριν κάνουν οτιδήποτε οι ηγέτες τους πρέπει πρώτα να αναλογιστούν το λαό. Με κάθε ενέργειά τους έρχεται η ερώτηση: «τι εντύπωση θα κάνει αυτό στους δικούς μας; Θα μου κοστίσει ψήφους;» Και δε χωρεί αμφιβολία ότι αυτό συμβαίνει κατά κόρον και στις δύο πλευρές. Ο κίνδυνος με αυτή τη στάση είναι ότι βλάπτει και την αλληλεγγύη και την κοινή λογική. Δεν μπορώ να φανταστώ το Σωκράτη να το καταπίνει αυτό.

Τρίτον, νομίζω ότι θα αμφισβητούσε τα οράματα. Και οι δύο πλευρές έχουν ένα ρομαντικό όραμα. Από τη μία υπάρχει το μεταπολεμικό όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης, ενός συνεχούς, ειρηνικού υπερκράτους που θα εκτείνεται από τη Βαλτική ως τη Μεσόγειο.

Ρομαντικές ιδέες όμως υπάρχουν και στην άλλη πλευρά και κανείς δεν το κάνει καλύτερα αυτό από τους Έλληνες: ας σκεφτούμε τον πατριωτισμό, τον εθνικισμό, τη δόξα που ήταν η Ελλάδα. Νομίζω ότι ο Σωκράτης δε θα έδειχνε επιείκεια για την αφέλεια κανενός εκ των δύο οραμάτων.

Τέταρτον, νομίζω ότι θα επέρριπτε ευθύνες. Υπάρχουν λωποδύτες παντού απ” ό,τι φαίνεται. Φαίνεται να υπάρχει μία ελίτ Ελλήνων που περιχαρείς φοροδιέφευγαν και εξαφάνισαν δισεκατομμύρια ευρώ. Ανώνυμοι τραπεζίτες δάνεισαν με περισσό κυνισμό χρήματα σε ανθρώπους που ήξεραν ότι δεν μπορούσαν να ξεπληρώσουν.

Άντρες και γυναίκες δημιούργησαν το όχημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς να σκεφτούν να το εφοδιάσουν με ζώνες ασφαλείας ή φρένα. Οι πλούσιοι λαοί της βόρειας Ευρώπης που ζουν άνετα και δε θέλουν τίποτα άλλο από το να γίνουν πιο πλούσιοι και να ζουν πιο άνετα. Ο Σωκράτης δεν ήταν άνθρωπος που θα υπάκουε σιωπηλά στους κανόνες· μάλλον για αυτό τον θεώρησαν τόσο ανυπόφορο και τον ξεφορτώθηκαν οι σύγχρονοί του.

Τέλος, πιστεύω ότι ο Σωκράτης θα έκανε ερωτήσεις που θα μας ανάγκαζαν να σκεφτούμε τη συνολική εικόνα. Δε θα έπρεπε αυτό το ατυχές γεγονός να μας οδηγήσει στο να ξανασκεφτούμε το όλο ευρωπαϊκό οικοδόμημα; Ενωμένη άμυνα, σίγουρα – ήταν ποτέ πριν πιο αναγκαία από τώρα; Μία ένωση αξιών, ίσως.

Αλλά μια ενοποιημένη οικονομία για όλα τα μέτρα; Ένα ενοποιημένο νομικό πλαίσιο για τόσες διαφορετικές κουλτούρες; Και σε τι θα μας ωφελήσει εάν η Ελλάδα τιμωρηθεί βάναυσα για τις οικονομικές της αστοχίες; Νομίζω ότι ακούω το Σωκράτη να μας καλεί να τα ξανασκεφτούμε όλα από την αρχή.

Μπορώ λοιπόν εύκολα να φανταστώ το Σωκράτη να ρωτά ερωτήσεις χωρίς οίκτο και να κάνει πολύ κόσμο να νιώθει άβολα. Όλα καλά αλλά το πρόβλημα είναι ότι ο Σωκράτης έζησε στην άλλη πλευρά του Χριστιανισμού. Και αυτό που βρίσκω ότι έλειπε από τις βιαστικές και αδίστακτες ανακρίσεις του ήταν η συμπόνια.

Ζούμε ένα χάος αλλά όχι απλά ένα αφηρημένο, φιλοσοφικού χαρακτήρα, ή απλά οικονομικό χάος· είναι ένα ανθρώπινο χάος μέσα στο οποίο χάνονται ελπίδες και ζωές.

Τιτάν: Το πρώτο σκάφος κατασκευής Ελληνικού Ναυστάθμου

Στις 9 Φεβρουαρίου του 1937, εξεδόθη εκ του Ναυστάθμου Σαλαμίνας, μια λυτή ανακοίνωση η οποία όμως σηματοδοτούσε ένα ιστορικό γεγονός. Ήταν η καθέλκυση του πρώτου σκάφους, κατασκευασμένου εξ ολοκλήρου από τις υπηρεσίες του Ναυστάθμου! Ένα κατεξοχήν Ελληνικό πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού, το οποίο έφερε το όνομα «ΤΙΤΑΝ»!

Στη τελετή καθέλκυσης του Ρυμουλκού ο τότε Υφυπουργός Ναυτικών Παπαβασιλείου,τόνιζε ότι οι υπηρεσίες του ναυστάθμου αν και είχαν προσανατολισμό προς την διόρθωση και επισκευή των πλοίων του Πολεμικού Ναυτικού, ωστόσο κατόρθωσαν με αποκλειστικά δικά τους μέσα, να κατασκευάσουν εξ ολοκλήρου ένα σκάφος.
Το ρυμουλκό Τιτάν, κατασκευάσθηκε όταν Γενικός Διευθυντής του Ναυστάθμου ήταν ο Πλοίαρχος Π. Ιωαννίδης, Διευθυντής Τεχνικών Υπηρεσιών ο Πλοίαρχος (και ναυπηγός)Κοκκόλης και Υποπλοίαρχος (επίσης ναυπηγός) Φραγκούλης.
Αν και επρόκειτο περί βοηθητικού πλοίου του στόλου, οφείλουμε να αναφέρουμε πως τα σχέδια του επίσης εκπονήθηκαν από τις υπηρεσίες του ναυστάθμου.
Ο Τιτάν, είχε εκτόπισμα 220 τόννων, διέθετε μηχανή τριπλής εκτονώσεως δυνάμεως 400 ίππων κατασκευασμένη όπως και οι λέβητες και τα υπόλοιπα εξαρτήματα από το Ναύσταθμο. Οι διαστάσεις του ήταν 24 Χ 6,2 Χ 3,5 μέτρα και η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1940. Έφερε το διακριτικό 88 (Ρ/Κ Τιτάν).
Τον Απρίλιο του 1941 με την Γερμανική εισβολή βυθίστηκε αλλά οι Γερμανοί το ανέλκυσαν το χρησιμοποίησαν οι ίδιοι και κατά την αποχώρησή τους από την Ελλάδα το κατέστρεψαν ολοσχερώς!

Ένας ουρανός με πέντε ήλιους

Βρετανοί αστρονόμοι ανακάλυψαν ένα «εξωτικό» σύστημα που περιλαμβάνει πέντε άστρα-ήλιους.

Περίπου το ένα τρίτο των αστρικών συστημάτων που έχουν ανακαλυφθεί, διαθέτουν πάνω από ένα άστρο, όμως η ανακάλυψη ενός πενταπλού αστρικού συστήματος συνιστά κάτι πολύ σπάνιο.

Μάλιστα, πρόκειται για το πρώτο σύστημα που βρέθηκε να περιέχει δύο διπλά άστρα, δηλαδή δύο ζεύγη στα οποία το ένα άστρο περιοδικά επισκιάζει το άλλο (έκλειψη μεταξύ άστρων).
Η ανακάλυψη, που παρουσιάσθηκε στο περιοδικό «Astronomy and Astrophysics» (Αστρονομία και Αστροφυσική), έγινε από ομάδα αστρονόμων με επικεφαλής τον Μάρκους Λορ του Ανοικτού Πανεπιστημίου της Βρετανίας και ανακοινώθηκε σε συνέδριο της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας στην Ουαλία.
Τα δύο άστρα του ενός ζεύγους κινούνται σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους, ενώ τα δύο άστρα του άλλου ζευγαριού απέχουν πολύ περισσότερο (περίπου 3 εκατ. χλμ).
Τα δύο ζευγάρια απέχουν μεταξύ τους γύρω στα 21 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα. Ένα πέμπτο άστρο εντοπίσθηκε σε απόσταση 2 δισεκατομμυρίων χλιομέτρων από το δεύτερο ζεύγος.
Οι παρατηρήσεις δείχνουν ότι τα πέντε άστρα είναι βαρυτικά «μπλεγμένα», έτσι ώστε να απαρτίζουν ένα ενιαίο αστρικό σύστημα, σε απόσταση περίπου 250 ετών φωτός από τη Γη, στην κατεύθυνση του αστερισμού της Μεγάλης Αρκτου.
Όλα τα άστρα είναι μικρότερα και πιο κρύα από τον Ήλιο μας. Παραμένει άγνωστο, προς το παρόν, αν υπάρχουν πλανήτες σε αυτό το ασυνήθιστο αστρικό σύστημα, κάτι που δεν αποκλείεται. Οι τυχόν κάτοικοι σε αυτούς τους πλανήτες κατά καιρούς θα βλέπουν πέντε ήλιους στον ουρανό τους!