Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ, ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ - Ἱστορίαι 1, 70

Σύγκριση Αθηναίων και Σπαρτιατών

Λίγο πριν από την έκρηξη του Πελοποννησιακού πολέμου (431-404 π.Χ.), πιθανώς το θέρος του 432 π.Χ., οι Σπαρτιάτες, έπειτα από σύντονες ενέργειες των Κορινθίων, κάλεσαν στη Σπάρτη τους συμμάχους και ζήτησαν από τον καθένα να καταθέσει δημόσια όσα καταμαρτυρούσε στους Αθηναίους. Οι Κορίνθιοι, από το λόγο των οποίων προέρχεται το απόσπασμα, αφού άφησαν πρώτα τους άλλους να οξύνουν το κλίμα, ανέβηκαν τελευταίοι στο βήμα. Στο παρατιθέμενο απόσπασμα καταλογίζουν στους Σπαρτιάτες ότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ποιοι είναι οι Αθηναίοι ούτε πόσο ριζικά διαφέρουν στα πάντα από τους ίδιους και δίνουν -εν μέρει σε σύγκριση με τους Σπαρτιάτες- ένα εντυπωσιακό χαρακτηρισμό των Αθηναίων.

Ἱστορίαι 1, 70

[1.70.1] «καὶ ἅμα, εἴπερ τινὲς καὶ ἄλλοι, ἄξιοι νομίζομεν εἶναι τοῖς πέλας ψόγον ἐπενεγκεῖν, ἄλλως τε καὶ μεγάλων τῶν διαφερόντων καθεστώτων, περὶ ὧν οὐκ αἰσθάνεσθαι ἡμῖν γε δοκεῖτε, οὐδ᾽ ἐκλογίσασθαι πώποτε πρὸς οἵους ὑμῖν Ἀθηναίους ὄντας καὶ ὅσον ὑμῶν καὶ ὡς πᾶν διαφέροντας ὁ ἀγὼν ἔσται. [1.70.2] οἱ μέν γε νεωτεροποιοὶ καὶ ἐπινοῆσαι ὀξεῖς καὶ ἐπιτελέσαι ἔργῳ ἃ ἂν γνῶσιν· ὑμεῖς δὲ τὰ ὑπάρχοντά τε σῴζειν καὶ ἐπιγνῶναι μηδὲν καὶ ἔργῳ οὐδὲ τἀναγκαῖα ἐξικέσθαι. [1.70.3] αὖθις δὲ οἱ μὲν καὶ παρὰ δύναμιν τολμηταὶ καὶ παρὰ γνώμην κινδυνευταὶ καὶ ἐν τοῖς δεινοῖς εὐέλπιδες· τὸ δὲ ὑμέτερον τῆς τε δυνάμεως ἐνδεᾶ πρᾶξαι τῆς τε γνώμης μηδὲ τοῖς βεβαίοις πιστεῦσαι τῶν τε δεινῶν μηδέποτε οἴεσθαι ἀπολυθήσεσθαι. [1.70.4] καὶ μὴν καὶ ἄοκνοι πρὸς ὑμᾶς μελλητὰς καὶ ἀποδημηταὶ πρὸς ἐνδημοτάτους· οἴονται γὰρ οἱ μὲν τῇ ἀπουσίᾳ ἄν τι κτᾶσθαι, ὑμεῖς δὲ τῷ ἐπελθεῖν καὶ τὰ ἑτοῖμα ἂν βλάψαι. [1.70.5] κρατοῦντές τε τῶν ἐχθρῶν ἐπὶ πλεῖστον ἐξέρχονται καὶ νικώμενοι ἐπ᾽ ἐλάχιστον ἀναπίπτουσιν. [1.70.6] ἔτι δὲ τοῖς μὲν σώμασιν ἀλλοτριωτάτοις ὑπὲρ τῆς πόλεως χρῶνται, τῇ δὲ γνώμῃ οἰκειοτάτῃ ἐς τὸ πράσσειν τι ὑπὲρ αὐτῆς. [1.70.7] καὶ ἃ μὲν ἂν ἐπινοήσαντες μὴ ἐπεξέλθωσιν, οἰκείων στέρεσθαι ἡγοῦνται, ἃ δ᾽ ἂν ἐπελθόντες κτήσωνται, ὀλίγα πρὸς τὰ μέλλοντα τυχεῖν πράξαντες. ἢν δ᾽ ἄρα του καὶ πείρᾳ σφαλῶσιν, ἀντελπίσαντες ἄλλα ἐπλήρωσαν τὴν χρείαν· μόνοι γὰρ ἔχουσί τε ὁμοίως καὶ ἐλπίζουσιν ἃ ἂν ἐπινοήσωσι διὰ τὸ ταχεῖαν τὴν ἐπιχείρησιν ποιεῖσθαι ὧν ἂν γνῶσιν. [1.70.8] καὶ ταῦτα μετὰ πόνων πάντα καὶ κινδύνων δι᾽ ὅλου τοῦ αἰῶνος μοχθοῦσι, καὶ ἀπολαύουσιν ἐλάχιστα τῶν ὑπαρχόντων διὰ τὸ αἰεὶ κτᾶσθαι καὶ μήτε ἑορτὴν ἄλλο τι ἡγεῖσθαι ἢ τὸ τὰ δέοντα πρᾶξαι ξυμφοράν τε οὐχ ἧσσον ἡσυχίαν ἀπράγμονα ἢ ἀσχολίαν ἐπίπονον· [1.70.9] ὥστε εἴ τις αὐτοὺς ξυνελὼν φαίη πεφυκέναι ἐπὶ τῷ μήτε αὐτοὺς ἔχειν ἡσυχίαν μήτε τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ἐᾶν, ὀρθῶς ἂν εἴποι.»

***
[70] «Αλλ᾽ άλλωστε και ανεξαρτήτως τούτου νομίζομεν ότι έχομεν περισσότερον από κάθε άλλον το δικαίωμα να ψέξωμεν τους φίλους μας, τόσον μάλλον καθόσον πρόκειται περί ζωτικών μας συμφερόντων. Την σπουδαιότητα των συμφερόντων αυτών νομίζομεν ότι δεν αντιλαμβάνεσθε. Ούτε εσκέφθητε ποτέ ποίου είδους άνθρωποι είναι οι Αθηναίοι, προς τους οποίους θ᾽ αναγκασθήτε να πολεμήσετε, και πόσον πολύ, ή μάλλον πόσον εντελώς διαφορετικοί είναι από σας. [2] Εκείνοι τωόντι είναι νεωτερισταί, ικανοί και εις ταχείαν σύλληψιν νέων σχεδίων και εις ταχείαν εκτέλεσιν των άπαξ αποφασισθέντων. Ενώ η ιδική σας ικανότης περιορίζεται εις την διατήρησιν των κεκτημένων, χωρίς τίποτε νέον να επινοήτε και χωρίς καν να φέρετε εις πέρας το απολύτως αναγκαίον. [3] Επί πλέον, εκείνοι μεν και τολμούν υπέρ την δύναμίν των, και διακινδυνεύουν παρά τας υπαγορεύσεις της φρονήσεως, και διατηρούν την αισιοδοξίαν των εν μέσω των κινδύνων. Η ιδική σας αντιθέτως συνήθεια είναι να επιχειρήτε κατώτερα της δυνάμεώς σας, και να δυσπιστήτε και προς εκείνα ακόμη, τα οποία η σκέψις παρουσιάζει ως βέβαια, και όταν περιπέσετε εις κινδύνους, να νομίζετε ότι ουδέποτε θ᾽ απαλλαγήτε απ᾽ αυτούς. [4] Αλλά και περαιτέρω, εκείνοι είναι ακαταπονήτως δραστήριοι, σεις είσθε αναβλητικοί, εκείνοι φίλοι των ταξειδίων, σεις αποστρέφεσθε τας αποδημίας. Διότι εκείνοι μεν θεωρούν τα ταξείδια ως μέσον αυξήσεως του πλούτου των, ενώ σεις φοβείσθε ότι διά νέων επιχειρήσεων ημπορείτε να διακινδυνεύσετε και τα ήδη υπάρχοντα. [5] Οσάκις νικήσουν τους εχθρούς των, ωθούν την εκμετάλλευσιν μέχρι του ακροτάτου δυνατού σημείου, και οσάκις νικηθούν, υποχωρούν όσον το δυνατόν ολιγώτερον. [6]Μεταχειρίζονται τα σώματά των εις την υπηρεσίαν της πατρίδος, ως να ήσαν εντελώς ξένα και όχι ιδικά των, το πνεύμα των όμως θεωρούν ως το ασφαλέστερον εις την διάθεσίν των όργανον, όπως κατορθώσουν να επιτύχουν κάτι τι άξιον λόγου υπέρ αυτής. [7] Και αν μεν δεν επιτύχουν όσα εσχεδίασαν, θεωρούν ότι έχασαν κάτι τι, το οποίον είχαν ήδη. Εάν όμως η επιχείρησίς των στεφθή υπό επιτυχίας, θεωρούν το επιτευχθὲν μικρόν, εν συγκρίσει προς ό,τι υπολείπεται ακόμη να πραχθή. Αλλ᾽ εάν τυχόν αποτύχη καμία των επιχείρησις, αναπληρώνουν το έλλειμμα διὰ της συλλήψεως νέων αμέσως ελπίδων. Διότι εις μόνους αυτούς συμβαίνει ώστε πραγματοποίησις καί επιθυμία, οσάκις συλλαμβάνουν εν σχέδιον, να συμπίπτουν εις εν και το αυτό, ως εκ της ταχύτητος, με την οποίαν επιχειρούν τ᾽ αποφασισθέντα. [8] Αυτός είναι ο πλήρης μόχθων και κινδύνων σκοπός, υπέρ του οποίου αγωνίζονται καθ᾽ όλην των την ζωήν. Και απολαμβάνουν ελάχιστα τα υπάρχοντα, διότι διαρκώς επιζητούν ν᾽ αποκτήσουν περισσότερα. Η εκτέλεσις του καθήκοντος αποτελεί δι᾽ αυτούς την μόνην εορτήν, και θεωρούν την ησυχίαν της απραξίας ως μεγαλυτέραν συμφοράν παρά την επίπονον δράσιν. [9] Ώστε την αλήθειαν θα έλεγε κανείς, εάν συγκεφαλαιώνων ήθελεν είπει περί αυτών ότι εγεννήθησαν, όπως ούτε οι ίδιοι μένουν ήσυχοι, ούτε τους άλλους αφήνουν ησύχους».

Μην θάβετε οι ίδιοι τον εαυτό σας σε ένα τέλμα αυτο-λύπησης!

Μην αφήνετε ένα αρνητικό συμβάν να σας τυφλώσει με προσωρινή αμνησία για όλες τις ευλογίες στη ζωή σας.

Μερικές φορές ένα κακό πράγμα που μας συμβαίνει μπορεί να μοιάζει τόσο αφόρητο ώστε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η ζωή μας είναι χάλια, έτσι απλά.

Νιώθουμε σαν τους πιο άτυχους ανθρώπους στον κόσμο και αρχίζουμε να νοιώθουμε θύματα.

Αυτή είναι η χειρότερη νοοτροπία που μπορούμε να έχουμε.

Όταν επιλέγουμε να αυτό-προσδιοριζόμαστε ως θύματα παρά νικητές που έχουμε ακόμα ένα εμπόδιο να περάσουμε, θάβουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας σε ένα τέλμα αυτό-λύπησης.

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ θα προτιμούσα να κινηθώ προς τη νίκη σε μια μάχη παρά να πνιγώ στην στεναχώρια για τον εαυτό μου.

Είναι σημαντικό να γράφουμε τις καλοτυχίες μας, έτσι ώστε αν κάτι κακό συμβεί, θα μας θυμίσουν έμπρακτα όλα τα καλά στη ζωή μας.

ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ, ΑΠΛΑ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ… ΕΝΑ ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Η καλά-διαχειρισμένη αποτυχία είναι μία από τις αγαπημένες μεταμφιέσεις της ευκαιρίας, που περιμένει για ένα νέο ξεκίνημα.

Ένα από τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα αυτής της έννοιας συνέβη πριν έναν αιώνα.

Ο George Washington Carver, είπε: «99% των αποτυχιών προέρχονται από ανθρώπους που έχουν την συνήθεια να δικαιολογούνται».

Το 1915, οι κάτοικοι του Coffee County, μιας κωμόπολης της Αλαμπάμα, είχαν κάθε λόγω να προβάλουν δικαιολογίες – σχεδόν λιμοκτονούσαν εξ αιτίας της καταστροφής των καλλιεργειών βαμβακιού από κάποιο είδος σκαθαριών.

Αλλά αντί να αρχίσουν τις δικαιολογίες για την κατάσταση αυτή, ο Carver πρότεινε να καλλιεργήσουν φιστίκια αντί για βαμβάκι.

Ο Carver είχε αφιερώσει χρόνια ερευνώντας εναλλακτικές καλλιέργειες και είχε αναπτύξει καινοτόμες χρήσεις για τα φιστίκια, όπως την παρασκευή σαπουνιών, πλαστικών, μελάνι, χημικών, και καλλυντικών από συστατικά προερχόμενα από φιστίκια.

Το Coffee County ευημέρησε από αυτήν την χωρίς ανοησίες, χωρίς δικαιολογίες διαχείριση της καταστροφής του βαμβακιού.

Υπάρχει ένα μυστικό που εσείς και εγώ πρέπει να πιστέψουμε αν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας… η κάθε μέρα φέρνει ένα νέο ξεκίνημα!!
Lewis Timberlake

«Η αποτυχία είναι απλά η ευκαιρία να αρχίσουμε ξανά, αυτή την φορά πιο έξυπνα» - Henry Ford

«Δεν είμαστε ζώα. Δεν είμαστε προϊόν του τι μας συνέβη στο παρελθόν μας. Έχουμε την δύναμη της επιλογής» - Stephen Covey

Η βαλίτσα

Κάθισα και το σκέφτηκα πάρα πολύ. Αυτό που μπορεί να αλλάξει τη ζωή μου, είναι ένα ταξίδι. Βγάζω λοιπόν τη βαλίτσα μου και αρχίζω να τη φορτώνω.
Ρίχνω μέσα της τα ‘δεν πρέπει’, τα ΄δεν κάνει’, και ότι ‘δεν γίνεται’ βρίσκω. Βάζω ακόμα τα ‘δεν μπορώ’, τα ‘θέλω’ των άλλων που είχα σκορπίσει παντού στο σπίτι και τα ‘πρέπει’ που είχα κρεμάσει στους τοίχους.
Βγάζω από μέσα μου όλα τα ‘είσαι λίγος’, ‘είσαι ανίκανος’, και ‘είσαι ανεπαρκής’ που φύλαγα από παιδί. Παίρνω κάτω από το κρεβάτι τα ‘φοβήσου’, τα ‘ντροπή σου’, και τα ‘με φτύνω’ που κράταγα για τον ύπνο.
Μαζεύω από γύρω, το άγχος, το θυμό, την ανασφάλεια, την έλλειψη στόχων, την αναβλητικότητα, τον πανικό, και την ανικανότητα και τα τοποθετώ μέσα.
Κλείνω ευχαριστημένος τη βαλίτσα μου και την πετάω έξω από το σπίτι. Κάθομαι στον καναπέ μου.
Το ταξίδι μου, έχει μόλις αρχίσει.

Μην έρθεις

Μην έρθεις αν δεν είσαι σίγουρος ότι θέλεις να έρθεις.
Αν η αμφιβολία σου είναι ισχυρότερη από τη θέληση. Αν τα πόδια σου δεν σε τραβάνε να βάλεις τα παπούτσια.
Μην έρθεις αν δεν έχεις μάθει πρώτα να κουβαλάς το βάρος της ζωής σου.

Αν δεν είσαι ικανός να ζητήσεις βοήθεια όχι για να το πετάξεις από σένα αλλά για να μοιραστείς λίγο απ το δικό σου και να πάρεις λίγο απ το δικό μου.
Αν δεν το έχεις αποδεχτεί και δεν είσαι περήφανος που το απέκτησες.
Μην έρθεις αν δεν βλέπεις τη ζωή μπροστά σου χωρίς να ξεχνάς τη ζωή που υπήρξε πίσω σου.
Αν η ανάγκη σου για το παρόν και το μέλλον δεν είναι μεγαλύτερη από το κόλλημά σου για το παρελθόν.

 Μην έρθεις χωρίς να φέρεις μαζί σου αυτά που έμαθες, αυτά που σε μάθανε, αυτά που έπαθες, αυτά που έκανες.
Μην έρθεις αν οι εμπειρίες σου – και δεν με νοιάζει ποιες ήταν – δεν σ έκαναν να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Αν δεν σε πόνεσαν, αν δεν σε βελτίωσαν στο τέλος τους.
Μην έρθεις αν αυτό που σε νοιάζει είναι μόνο να πάρεις χωρίς να δώσεις τίποτα. Αν η ανάγκη σου έχει διακριτά όρια , μαύρες γραμμές, συγκεκριμένο τέλος.
Αν τα κομμάτια σου είναι ήδη μοιρασμένα και δεν έχεις να παραθέσεις τίποτα ολόκληρο.

Μην έρθεις αν το βιβλίο σου έχει κλείσει και προσπαθείς απλώς να γράψεις έναν επίλογο της προκοπής. Αν έχεις ήδη επιλέξει τον τίτλο και τις εικόνες. Αν έχεις βρει τον εκδότη και τα σημεία πώλησης. Αν έχεις ήδη διαπραγματευτεί το ποσοστό που θα λάβεις πουλώντας το.
Μην έρθεις αν η ανάγκη σου δεν είναι μεγαλύτερη απ όλα αυτά που σε κρατάνε πίσω στον εαυτό σου. Αν δεν υπάρχω στο κεφάλι σου μέσα στην καθημερινότητά σου και όχι τις στιγμές που δεν έχεις με τι να ασχοληθείς.

 Μην έρθεις αν δεν είσαι ικανός να αλλάξεις τις προτεραιότητες σου χωρίς να αισθανθείς ότι είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις. Αν οι αλλαγές δεν σε τρομάζουν. Αν δεν μπορείς χωρίς δεύτερη σκέψη να κάνεις χώρο στα συρτάρια της ντουλάπας σου.
Μην έρθεις αν το πρωί δεν απλώνεις το χέρι να με βρεις. Αν το νερό που πλένομαι δεν γίνει καθημερινός σου ήχος, αν το φιλί της καλημέρας δεν σου θυμίζει φρεσκάδα οδοντόκρεμας, αν ο καφές σου δεν δέχεται τη γουλιά που θα του κλέψω.

 Μην έρθεις αν οι νύχτες σου δεν δίνουν χώρο στις δικές μου. Αν δεν θέλεις το μαξιλάρι σου να έχει τη μυρωδιά μου. Αν δεν σ ενοχλεί που το πατζούρι στο δωμάτιο θα είναι πάντα ανοιχτό. Αν η καλημέρα δεν δίνεται με άγγιγμα πριν ειπωθεί με το στόμα.
Μην έρθεις αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τον πόθο απ τον έρωτα. Αν το κορμί σου δεν πονάει από τη θέληση και την επιθυμία. Αν η σκέψη σου δεν προηγείται της πράξης και αν η πράξη δεν προκαλεί την σκέψη. Αν δεν δώσεις τον εαυτό σου ως δώρο και όχι για να πάρεις αντάλλαγμα.
Μην έρθεις με κλειστά μάτια, καρδιά και αυτιά που κωφεύουν.
Μην έρθεις αν δεν έχεις σκοπό να δώσεις ονόματα σε δρόμους, αν βαριέσαι να περπατήσεις και να ανέβεις σε βουνό, αν δεν έχεις σκοπό να κολυμπήσεις στη θάλασσα.

 Μην έρθεις αν δεν σ αρέσει η άμμος στα πόδια σου και τα φύλλα από τα δέντρα στα μαλλιά σου.
Αν σκοπεύεις να μην αρρωστήσεις, να μην νευριάσεις, να μη γκρινιάξεις, να μη γελάσεις μέχρι δακρύων, να μην ευτυχήσεις μέχρι δυστυχίας.
Μην έρθεις αν δεν σκοπεύεις να νιώσεις.
Απλά. Μην έρθεις.

Πως να αναγνωρίσετε τις τρείς διαφορετικές πτυχές της προσωπικότητά σας

Γνωρίζετε ότι έχουμε τρεις διαφορετικούς τρόπους να συμπεριφερόμαστε, να σκεφτόμαστε και να εκδηλώνουμε τα συναισθήματα μας;

Σύμφωνα με μια από τις θεωρίες της προσωπικότητας, τη λεγόμενη συναλλακτική ανάλυση, υπάρχουν τρεις διαφορετικοί τρόποι να εκδηλώνουμε την προσωπικότητά μας, γνωστό ως μοντέλο της κατάστασης του εγώ , είναι η κατάσταση του γονέα, του ενήλικα και του παιδιού!

Η κατάσταση του γονέα είναι όταν κάποιος συμπεριφέρεται ως γονέας απέναντι στον άλλον, σύμφωνα με τα δικά του γονεϊκά πρότυπα που είχε ως παιδί. Για παράδειγμα η κατάσταση του γονέα θα μπορούσε να είναι όταν απευθυνόμαστε σε κάποιον και του λέμε «φόρεσε το παλτό σου γιατί θα κρυώσεις! Εκεί ενεργοποιείται η κατάσταση του παιδιού του άλλου ατόμου στο οποίο απευθύνεται και απαντάει ως παιδί “ΟΧΙ δεν το θέλω, Δε με νοιάζει εάν κρυώσω! “

Η στάση ενός ενήλικα με βάση το παραπάνω παράδειγμα θα ήταν : “Επειδή ο καιρός φαίνεται να χαλάει, ίσως θα ήταν καλύτερα να ντυθείς πιο ζεστά” και η απάντηση που πιθανότατα να παίρναμε με την φωνή ενός ενήλικα θα ηταν : “ΝΑΙ ίσως έχεις δίκιο ή νομίζω ότι είμαι εντάξει με αυτά που φοράω”. Ο ενήλικας είναι αυτός που αντιμετωπίζει την πραγματικότητα με ένα ορθολογιστικό τρόπο.

Με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε κάποιον, ενεργοποιούμε αντίστοιχα μια από τις τρεις καταστάσεις του άλλου. Ο ιδανικός τρόπος επικοινωνίας μεταξύ δύο ενηλίκων είναι να μιλάει ο ένας απέναντι στον άλλον ως ενήλικας, εκεί είναι συνήθως που υπάρχει και η Ισοτιμία μιας σχέσης.

Όμως γιατί δεν συμπεριφερόμαστε σε μόνιμη βάση ως ενήλικες? Είναι οι καταγραφές αυτές που μένουν κρυμμένες στον Ψυχισμό του ατόμου και ενεργοποιούνται σύμφωνα με τις συνθήκες που τις ευνοούν και εκεί έχουμε είτε τη συμπεριφορά του γονέα είτε του παιδιού.

Πόσο λειτουργικός μπορεί να είναι ο τρόπος που εσείς συμπεριφέρεστε στις διάφορες περιστάσεις της ζωής σας; Ποιά θα μπορούσε να ήταν η στάση των 2 άλλων πτυχών της προσωπικότητά σας και ποιά τα οφέλη της καθεμιάς από αυτές; Ανακαλύψτε ποιός είναι ο τρόπος που σας ταιριάζει περισσότερο σε μια δεδομένη στιγμή και ποιός θα ήταν αυτός που σας βοηθούσε να έχετε μια καλύτερη Επικοινωνία με τους άλλους!!!

Και θα καταλάβεις τι σημαίνει να είσαι αυτό που ήδη είσαι…!

Ο πόνος που μπορείς να αντέξεις στην ζωή σου, δείχνει το πόσο πολύ ήδη αγαπάς τον εαυτό σου και μέσα από αυτόν και τους άλλους ανθρώπους. Εσύ όμως τώρα πρέπει… έχεις ανάγκη και καλείσαι να εστιαστείς στο πρώτο. Στην αγάπη που μπορείς εσύ να δείξεις στον ίδιο σου τον εαυτό… σε σένα τον ίδιο ή την ίδια.

Αυτό μπορεί να ακούγεται μόνο φιλοσοφικό όμως δεν είναι. Μπορεί να σου ακούγεται φιλοσοφικό αν τώρα περνάς καλά. Για σένα όμως που οι καταστάσεις σε έχουν οδηγήσει να περνάς δύσκολα, αυτό που διάβασες παραπάνω είναι μια αλήθεια που πρέπει να την βρεις μέσα σου.

Αν αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι έστω και λίγα ψήγματα αλήθειας, τότε ακολούθα τα. Συνέχισε να ανταπεξέρχεσαι έστω και συμβατικά στην καθημερινότητά σου, αλλά αφιέρωσε στον εαυτό σου όλο τον χρόνο που μπορείς για να τον κάνεις να αισθανθεί καλά. Αυτό το «καλά», μην το ψάξεις εκεί έξω. Ψάξε το εκεί… μέσα σε σένα.

Για να το συνειδητοποιήσεις αυτό, κάτσε για λίγο μπροστά σε ένα καθρέφτη. Κοίτα εσένα… Κοίτα εκείνο το μικρό παιδί, που τότε εκεί… στερήθηκε αυτό που τώρα σου ζητάει. Αποδέξου αυτό που βλέπεις και νοιώσε πως είναι να το παίρνει… Νοιώσε πως είναι να το δίνεις… και όταν συνδεθείς με αυτό, πάρε αυτήν αίσθηση μαζί σου και κάνε το αυτό για όσες ημέρες μπορείς να θυμάσαι να το κάνεις… μέχρι να σταματήσεις να έχεις την ανάγκη να το κάνεις.

Τότε θα δεις εσένα διαφορετικό ή διαφορετική…
 …και θα καταλάβεις τι σημαίνει να είσαι αυτό που ήδη είσαι…!

Η ανηθικότητα της ουδετερότητας

Η ηθική δεν είναι ένα κουστούμι που το φοράς όποτε θέλεις να κάνεις φιγούρα. Είναι ένα ρούχο που φοράς καθημερινά και σε χαρακτηρίζει.
Έχω πετύχει πολλές φορές ανθρώπους οι οποίοι κουνώντας επιδεικτικά το δάχτυλο, φουσκώνουν το ηθικό «Εγώ» τους πλέκοντας οι ίδιοι το εγκώμιο της ακεραιότητας του χαρακτήρας τους, ενώ οι πράξεις τους φωνάζουν από χιλιόμετρα πόσο υποκριτές είναι.

Εκείνοι που κατ’ εξοχήν ηθικολογούν, είναι οι πιο ανήθικοι.
Έχω επίσης γνωρίσει εκείνους τους ανθρώπους που στην προσπάθεια τους να περνούν όσο το δυνατόν απαρατήρητοι, υιοθετούν τη συμπεριφορά της γάτας.

Τρίβονται δηλαδή στα πόδια οποιουδήποτε βρεθεί στο δρόμο τους, χαριεντίζονται και συμφωνούν σε ό,τι λέει ή κάνει, ενώ μόλις γυρίσουν την πλάτη τους, θάβουν ασύστολα και χωρίς ίχνος ντροπής.
Όμως, εκείνοι που ακατάπαυστα δικαιολογούν, είναι οι πιο άδικοι.

Το θάρρος της γνώμης έχει από καιρό πάει περίπατο.

Το λεγόμενο «χάιδεμα» των αυτιών είναι συνήθης πρακτική και μάλιστα συχνά με τα επιθυμητά αποτελέσματα, δηλαδή να κρατάμε εαυτόν μακριά από διαμάχες που μπορεί να μας κοστίσουν σε προσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο.

Πολλοί άνθρωποι δικαιολογούν αυτή την πολιτική, διότι ας μη γελιόμαστε περί πολιτικής πρόκειται, με διάφορα επιχειρήματα, μερικά από τα οποία μπορεί να έχουν κάποια βάση διότι σε γλιτώνουν από έχθρες και μαλώματα.

Εντάξει λοιπόν.
Αν ο άλλος επιμένει πως ο γάιδαρος πετάει, δεν είναι ανάγκη να μπεις στην διαδικασία να αποδείξεις κι εσύ πως δεν είσαι ελέφαντας. Άσε τον τρελό στην τρέλα του, που λέει και το γνωστό λαϊκό άσμα.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που μπαίνει στη μέση η ηθική;

Είναι σαφέστατα δύσκολο να προσδιορίσεις ποιες ανθρώπινες πράξεις είναι ορθές και αποδεκτές και ποιες είναι λανθασμένες και ανάρμοστες.

Σπάνια υπάρχει συμφωνία ως προς τις παραμέτρους που προσδιορίζουν το ηθικό και το ανήθικο.
Όμως, σε θέματα συνειδήσεως δεν έχει θέση ο νόμος της πλειοψηφίας.

Συχνά επηρεαζόμαστε από το πώς αντιμετωπίζουν οι γύρω μας ένα θέμα και προσπαθούμε να πάμε με το ρεύμα.

Οι πραγματικές αρχές παρόλα αυτά, θα έπρεπε να είναι αμετακίνητες σαν βράχος, να τις υπερασπιζόμαστε με όποιο κόστος. Μπορούμε να ακολουθούμε το ρεύμα στον τρόπο που τοποθετούμαστε ή χειριζόμαστε μια κατάσταση, αλλά να μην κάνουμε εκπτώσεις σε αυτά που πιστεύουμε, ακόμη κι όταν δεν έχουμε να κερδίσουμε ή να χάσουμε κάτι.

Είναι θέμα αρχής.
Αληθινός δείκτης πολιτισμού δεν είναι το επίπεδο του πλούτου ή της μόρφωσης, ούτε οι προσωπικές απολαβές.

Είναι το προσωπικό ήθος.
Δεν κάνω λόγο ούτε για την κοινωνική, ούτε τη σεξουαλική, ούτε τη χριστιανική ηθική.
Μιλάω για την αρχή όλων των ηθικών παραμέτρων, που δεν είναι άλλη από την προσωπική αντίληψη και ατομική στάση, απέναντι στο καλό και το κακό.

Η ουσιαστική, λοιπόν, ηθική, είναι η επαφή με την ίδια τη φωνή της συνείδησής μας.
Κάθε άνθρωπος βλέπει τον κόσμο με τα δικά του μάτια, τον αξιολογεί δηλαδή όπως αυτός είναι συνηθισμένος, μ’ ένα δικό του τρόπο, ξεκινώντας από μερικές γενικές κατευθύνσεις.

Ο Κομφούκιος είπε πως η απόλυτη αρετή συνίσταται από την ικανότητα να τηρείς οπουδήποτε πέντε κανόνες: σοβαρότητα, γενναιοδωρία, ειλικρίνεια, συνέπεια, καλοσύνη.

Απόλυτα ενάρετος δεν είναι κανένας μας. Όλοι έχουμε καλές και κακές πτυχές.
Ο τρόπος που φερόμαστε στους άλλους, οι πράξεις μας ή ακόμη και η απουσία πράξης, καθορίζουν το ήθος μας.

Δεν πρέπει να αντιδρούμε μόνο σε ό,τι μας πληγεί σε προσωπικό επίπεδο.
Πρέπει να έχουμε το σθένος να υποστηρίζουμε τις αρχές μας οποτεδήποτε χρειαστεί.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματά το βόλεμα της αυτοδικαιολογίας και ο καθένας να υπερασπίζεται την ηθική του, αν έχει, και να κάνει αυτό που πρέπει, όταν πρέπει.

Ο Δάντης έγραψε ότι οι πιο καυτές θέσεις στην κόλαση είναι κρατημένες γι΄ αυτούς που, σε καιρούς μεγάλης ηθικής κρίσης, διατηρούν ουδέτερη στάση.
Κάτι θα ήξερε παραπάνω.

Όταν η προσοχή ταυτίζεται με τις σκέψεις ονειρευόμαστε ξύπνιοι

Όσοι υποφέρουν από άγχος, φοβίες, κρίσεις πανικού ή κατάθλιψη, ας αναλογιστούν το εξής: ενώ οι αισθήσεις που αναγνωρίζουμε ως "το σώμα μου" βρίσκονται πάντα στο παρόν, κάτι άλλο που ονομάζουμε "ο εαυτός μου" (ή "εγώ") περιφέρεται μέσα στα φανταστικά σενάρια του νου.

Αυτό που περιφέρεται αδέσποτα μέσα στις σκέψεις και που υποτίθεται ότι του συμβαίνουν διάφορα άσχημα πράγματα, είναι ένα είδωλο που προσποιείται ότι είναι "ο εαυτός μας". Δεν είναι όμως. Είναι απλώς ένα είδωλο που αποτελείται από την εικόνα του σώματός μας, έτσι όπως αυτή έχει καταγραφεί στη μνήμη.

Έτσι δημιουργείται ο παραλογισμός, που ενώ το σώμα μας είναι ασφαλές στο παρόν, αντιδράει σαν να αντιμετωπίζει τις καταστάσεις που δημιουργεί η φαντασία με τις σκέψεις εναντίον του ειδώλου.
Αυτή την κατάσταση την έχουν ονομάσει πολλοί σοφοί "ονειρική", γιατί είναι σαν να ονειρεύεται η επίγνωση. Όταν η προσοχή μας είναι απορροφημένη από τη δραστηριότητα του νου και είναι ταυτισμένη μαζί της, χάνεται η ιδιότητα της συνειδητής παρατήρησης και η δραστηριότητα του νου γίνεται αντιληπτή ως πραγματικότητα, όπως ακριβώς συμβαίνει και στα όνειρα.

Κάτι που αποδεικνύει κιόλας, ότι το "κέντρο ελέγχου" στον οργανισμό μας δεν είναι οι σκέψεις, όπως ισχυρίζονται πολλοί, αλλά η προσοχή μας. Όπου βρίσκεται η προσοχή μας, αυτό βιώνουμε ως πραγματικότητα. Με ό,τι ταυτίζεται η προσοχή, αυτό αντιλαμβανόμαστε ως αλήθεια.

Το να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τις αισθήσεις του σώματος από τις σκέψεις, είναι μία από τις πιο απλές και αυτοθεραπευτικές ικανότητες που μπορούμε να αναπτύξουμε. Οι αισθήσεις είναι πάντα πιο κοντά στην πραγματικότητα που βιώνει το σώμα μας, παρά οι σκέψεις.

Τόσο όμως οι αισθήσεις, όσο και οι σκέψεις, μπορούν να αναγνωριστούν από την επίγνωση στο παρόν ως παροδικές εμπειρίες. Γι' αυτό η ύψιστη μορφή ύπαρξης είναι η αυτογνωσία, δηλαδή το να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στη θέση της επίγνωσης και όχι στις παρατηρούμενες, αυτόματες και παροδικές εμπειρίες του σώματος και του νου.

Tα "όχι" και τα "πρέπει" της μαμάς: Τι την εμποδίζει να θέσει όρια στα παιδιά της;

Όλοι υπήρξαμε μωρά και όλοι γεννιόμαστε με την ίδια ψευδαίσθηση. Ότι είμαστε παντοδύναμοι. Πιστεύουμε ότι όλο το σύμπαν γυρνάει γύρω από τον χαριτωμένο εαυτό μας.

 

Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να εκφράσουμε πως νιώθουμε. Πώς το καταφέρουμε αυτό; Πολύ απλά!

 

Εκφράζουμε δυσαρέσκεια, πόνο, πείνα κλπ. Και αμέσως μαγικά, έρχεται το μπιμπερό, η πάνα αλλάζει, η αγκαλιά έρχεται ζεστή να μας νανουρίσει και γενικότερα όλο το σύμπαν μας ανήκει.

 

Νομίζουμε ότι είμαστε μικροί θεοί και ελέγχουμε όλο τον κόσμο. Μέχρι να μεγαλώσουμε λίγο γιατί τότε έρχεται ο πρώτος «κεραυνός». Το «ΟΧΙ» της μαμάς.

 

Και η ψευδαίσθηση διαλύεται και αυτή η απώλεια είναι επίπονη για όλους. Και για τους γονείς και φυσικά και για τα παιδιά. Για όλη μας την ζωή, διατηρούμε μέσα μας την νοσταλγία αυτής της ψευδαίσθησης παντοδυναμίας και όλοι ψάχνουμε να ξαναβρούμε αυτό το συναίσθημα του πανίσχυρου ανθρώπου, που λέει «Θέλω» και το σύμπαν απαντάει «Your wish is my command».

 

Και φτάνουμε στην όχι και τόσο συμπαθητική και αρεστή λέξη «ΟΡΙΑ» που όλοι οι γονείς προσπαθούν να αποφύγουν, να μεταθέσουν, να αναβάλλουν, για να είναι πάντα αρεστοί και να διατηρούν το «τέλειο» κλίμα ευτυχίας μέσα στο σπίτι.

 

Όσο όμως προσπαθούμε να διατηρούμε το «τέλειο» κλίμα ευτυχίας, τόσο το παιδί γίνεται πιο αυταρχικό, πιο ξεδιάντροπο, πιο ιδιότροπο. Τι συμβαίνει; Τι κάνουμε λάθος; Τι είναι τα «Όρια»;

 

Πως μπορεί κανείς να μάθει να διαχειρίζεται τα όρια;

 

Είναι γνωστό ότι τα περισσότερα παιδιά σήμερα δεν γνωρίζουν τι σημαίνει η λέξη «ΟΡΙΑ», ή αλλιώς «ΟΧΙ» ή «ΟΧΙ ΤΩΡΑ». Τι πρέπει να κάνουμε ως γονείς για να καθορίσουμε τα όρια;

 

Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της δουλειάς είναι να καθορίσουμε μέσα μας τι είναι αποδεκτό και τι είναι απαράδεκτο. Να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι η συμπεριφορά που θα δεχτούμε από τα παιδιά μας. Εάν εμείς δεν ξέρουμε τα όρια μας, τα παιδιά θα ψάξουν να τα βρουν.

Ένα άλλο σημαντικό μέρος αυτής της δουλειάς είναι η ξεκάθαρη διατύπωση των ορίων μας.

Μην θεωρούμε δεδομένο ότι τα μικρά μας αγγελούδια καταλαβαίνουν πάντα τι λέμε και εννοούμε.

Μην αφήσετε να συσσωρευτούν οι καθημερινές παραβιάσεις, παρεξηγήσεις και πειράματα συμπεριφοράς. Και φυσικά η συχνή επιβεβαίωση από μέρους σας ότι το όριο ισχύει πάντα, όχι ανάλογα με τις περιστάσεις.

Μην θεωρείται τον εαυτό σας αποτυχημένο γονιό εάν το παιδί σας τσεκάρει αραιά και που, γιατί αυτό κάνουν τα παιδιά. Τσεκάρουν εάν τα όρια ισχύουν ακόμη, και αυτό είναι καλό, γιατί αργότερα στην ενήλική τους ζωή, θα μάθουν να ζητάνε και να μην τα παρατάνε εύκολα.

 

Πόσο δύσκολο είναι να θέτουμε όρια;

 

Η απάντηση είναι απλή και άμεση, «ΠΟΛΥ». Είναι πολύ δύσκολο να θέτουμε όρια, λόγω αυτών των ενοχλητικών φωνών μέσα στο κεφάλι μας και στην καρδιά μας. Ενοχές, δικαιολογίες, δισταγμοί, μας εμποδίζουν από το να πάρουμε την απόφαση ότι τα παιδιά μας πρέπει να αυτονομηθούν.

Συνήθως οι μηχανισμοί που μας εμποδίζουν να θέτουμε όρια είναι:

 

1. Η λάθος εντύπωση του τι είναι αγάπη και τι ντάντεμα. Το ντάντεμα είναι η πρώτη έκφραση αγάπης που δεχτήκαμε και το θυμόμαστε με νοσταλγία. Να θυμάστε όμως πως μετά την ηλικία των οχτώ μετατρέπεται σε άγκυρα που κρατάει το παιδί για πάντα στην παιδικότητά του και όχι στην αυτονομία. Μάθετε να λέτε: Σε αγαπώ όμως βάλε μόνος σου νερό...

2. Η ανάμνηση των δικών σας βασάνων. Όταν ήσασταν μικροί, μισούσατε το σπανάκι και τα ρούχα που άρεσαν μόνο στην θεία Λουκία. Γιαυτό αφήνετε το παιδί σας να συμπεριφέρεται σαν αυταρχικός τύραννος, όσον αφορά το φαγητό και το ντύσιμο. Σταματήστε την διαπραγμάτευση τώρα και ξαναβρείτε την αντικειμενικότητα του ενηλίκου.

3. Η γνώμη των άλλων. Εάν είστε από τους γονείς που αλλάζουν συμπεριφορά όταν βρίσκεστε μπροστά σε άλλους, ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΩΡΑ!! Αυτοί που δεν σας καταλαβαίνουν, είναι αυτοί που δεν έχουν ακόμη παιδιά, ή ξέχασαν πως είναι να έχουν. Τα μικρά το ξέρουν αυτό και πάντα βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους παρουσία τρίτων.

4. Ο καλός γονιός. Η ανάγκη μας να είμαστε η καλή μαμά είναι πιο μεγάλη από το να είμαστε η σωστή μαμά. Μόλις ο πατέρας μαλώσει το βλαστάρι μας, μπαίνουμε στον ρόλο της καλής μαμάς και λέμε... «άφησέ το επιτέλους, είναι μικρό...». Τι αποκομίζει από αυτό το παιδί; Μια αναμφισβήτητη ατιμωρησία.

5. Δεν θέλουμε και εμείς να θέσουμε στον εαυτό μας νέα όρια. Μας ευχαριστεί να βλέπουμε το αγαπημένο μας σήριαλ, παρά να βάλουμε τον μικρό για ύπνο στην ώρα του. Μας αρέσει να μιλάμε στο τηλέφωνο με την φίλη μας για ώρες παρά να ασχοληθούμε με το παιδί, γιατί αυτό μας ξεκουράζει, και όταν το μικρό μας αγνοεί και κάνει τα δικά του, θυμώνουμε.

 

Από εμάς αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Εμείς δίνουμε την δύναμη της καθοδήγησης της οικογενειακής ζωής στα παιδιά, και αυτό τους δίνει την ψευδαίσθηση του ικανού και του δυνατού.

Καθορίστε τα όρια σας, και θα καθορίσετε και την σωστή πορεία και εξέλιξη της οικογένειας.

Πόσο διαρκεί το πάθος σε μια σχέση - Οι επιστήμονες δίνουν την απάντηση

Παρατηρείς ότι το πάθος στη σχέση σας έχει μειωθεί; Όπως υποστηρίζουν Γερμανοί ερευνητές, υπάρχει ένα χρονικό σημείο της κορύφωσης του πάθους στα ζευγάρια από την έναρξη της σχέσης και αυτό κάποια στιγμή αρχίζει να φθίνει…

 

Οι ερευνητές πραγματοποίησαν την έρευνά τους σε σχεδόν 3.000 άνδρες και γυναίκες, ηλικίας 25 έως 41 ετών, οι οποίοι συμπλήρωσαν μία σειρά από ερωτηματολόγια που αξιολογούσαν την ικανοποίηση από την ερωτική τους ζωή.

 

Άλλοι από τους εθελοντές μόλις είχαν αρχίσει μία νέα σχέση και άλλοι βρίσκονταν σε σχέση για χρονικά διαστήματα που έφταναν τα 24 χρόνια.

Οι απαντήσεις τους έδειξαν ότι η σεξουαλική ικανοποίηση εμφανίζεται πολύ νωρίς στη σχέση και κορυφώνεται στους 12 μήνες.

 

Μία δεκαπενταετία αργότερα, όμως, είναι μειωμένη κατά 27% και αυτό δεν σχετίζεται με το αν και πόσα παιδιά απέκτησε στο μεσοδιάστημα το ζευγάρι. Αντιθέτως, οι καυγάδες και οι αραιές ερωτικές επαφές έπαιζαν τον καθοριστικό ρόλο στην ικανοποίηση αυτή.

 

Οι ερευνητές εκτιμούν ότι το πάθος κορυφώνεται στη διάρκεια του πρώτου έτους σχέσης, διότι οι νέοι εραστές αφιερώνουν χρόνο για να μάθουν ο ένας τις ερωτικές προτιμήσεις και επιθυμίες του άλλου.

 

Αργότερα, όμως, μπορεί να μειώνεται εξαιτίας αναντιστοιχίας στην ερωτική επιθυμία, η οποία συνήθως παραμένει σταθερή στους άντρες αλλά ελαττώνεται με το πέρασμα του χρόνου στις γυναίκες

Το πιο γρήγορο «φλας» στον κόσμο από Έλληνα ερευνητή

Ένας Έλληνας της διασποράς, ο φυσικός, δρ Ελευθέριος Γουλιελμάκης, ερευνητής στο γερμανικό Ινστιτούτο Κβαντικής Οπτικής Μαξ Πλανκ, πέτυχε μια διπλή πρωτιά σε παγκόσμιο επίπεδο: δημιούργησε τους πιο βραχείς παλμούς φωτός («φλας») και με αυτούς μέτρησε σε πόσο χρόνο αντιδρούν στο φως τα ηλεκτρόνια που βρίσκονται μέσα στα άτομα της ύλης.

 

Το «φλας» του Έλληνα ερευνητή – οι πιο βραχείς, δηλαδή οι πιο γρήγοροι, παλμοί ορατού φωτός που έχουν ποτέ δημιουργηθεί στο εργαστήριο- «αναβοσβήνει» κάθε 380 αττοδευτερόλεπτα, δηλαδή 380 δισεκατομμυριοστά του δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου. Ο χρόνος αντίδρασης των ηλεκτρονίων στο φως υπολογίσθηκε σε περίπου 100 αττοδευτερόλεπτα (δισεκατομμυριοστά του δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου).

 

Οι ερευνητές από τη Γερμανία, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, με επικεφαλής τον Γουλιελμάκη, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature». Το επίτευγμά τους μπορεί να επιταχύνει την ανάπτυξη μιας νέας γενιάς ηλεκτρονικών κυκλωμάτων και υπολογιστών που θα βασίζονται στο φως και όχι στον ηλεκτρισμό για την επεξεργασία των δεδομένων.

 

Είχε προηγηθεί άλλη μια σημαντική πρωτιά το 2008, όταν η ερευνητική ομάδα του Γουλιελμάκη είχε δημιουργήσει υπερβολικά βραχείς παλμούς υπεριώδους φωτός της τάξης των 80 αττοδευτερολέπτων. Όμως το ότι κάτι ανάλογο -που ήταν σαφώς πιο δύσκολο- επιτεύχθηκε πλέον και με το ορατό φως, είναι πιο σημαντικό και χρήσιμο.

Το βασικό όργανο του έλληνα ερευνητή είναι ένα «συνθεσάιζερ πεδίου φωτός», που αναπτύσσει ο ίδιος. Οι επιστήμονες έστρεψαν τους ασύλληπτα γρήγορους παλμούς φωτός σε άτομα του αερίου κρυπτόν σε συνθήκες κενού και μέτρησαν ότι τα ηλεκτρόνια του κρυπτόν αντιδρούν στην ηλεκτρομαγνητική δύναμη του φωτός σε περίπου 100 δισεκατομμυριοστά του δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου.

Η ομάδα του Γουλιελμάκη θα συνεχίσει τις έρευνές της στον τρόπο που τα ηλεκτρόνια αντιδρούν στο φως και σε άλλα υλικά, ιδίως σε στερεά. Αν αυτό καταστεί εφικτό, τότε θα έχει γίνει ένα σημαντικό βήμα για τον έλεγχο των ηλεκτρονίων σε υλικά που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν από τη βιομηχανία ηλεκτρονικών στο μέλλον.

Πολλοί προβλέπουν ότι είναι θέμα χρόνου τα κυκλώματα των υπολογιστών να χρησιμοποιούν φωτόνια. Κατανοώντας πόσο γρήγορα οι ημιαγωγοί και τα άλλα στερεά υλικά αντιδρούν στο φως, θα δείξει πόσο γρήγορα μπορεί να λειτουργήσει η νέα γενιά των ηλεκτρονικών που θα βασίζονται στο φως. «Υπάρχει μια γέγυρα ανάμεσα στη φωτονική και στην ηλεκτρονική και πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι την κατανοούμε», δήλωσε ο Γουλιελμάκης.