ΑΙΣΩΠΟΣ - Μῦθοι (303.1-307.1)

303. ΓΕΩΡΓΟΣ ΚΑΙ ΟΝΑΡΙΑ [303.1] γεωργός τις γηράσας ἐπ᾽ ἀγρῷ καὶ μηδέποτε εἰς πόλιν εἰσελθὼν παρεκάλει τοὺς ἰδίους θεάσασθαι τὴν πόλιν. οἱ δὲ οἰκεῖοι αὐτοῦ ἔζευξαν ἅμαξαν καὶ ὀνάρια εἰπόντες· «ἔλαυνε μόνον καὶ αὐτά σε ἐνελθόντα καταστήσουσιν εἰς τὴν πόλιν». χειμῶνος δὲ γενομένου σκοτοειδοῦς κατὰ τὴν ὁδὸν τὰ ὀνάρια πλανηθέντα εἰσῆλθον εἴς τινα τόπον ἀπόκρημνον. ὁ δὲ τὸν ἴδιον θεασάμενος κίνδυνον ἔφη· «ὦ Ζεῦ, τί σε ἠδίκησα, ὅτι οὕτως ἀπόλλυμαι καὶ ταῦτα οὐχ ὑπὸ ἵππων ἐντίμων οὐδὲ ὑπὸ ἡμιόνων γενναίων ἀλλ᾽ ὑπὸ ὀναρίων ἐλαχίστων;»
[ὅτι κρεῖττον ἀποθανεῖν εὐχρήστως ἢ ζῆν ἀτίμως.]

304. ΠΑΤΗΡ ΚΑΙ ΘΥΓΑΤΗΡ
[304.1] ἀνήρ τις ἐρασθεὶς τῆς ἰδίας θυγατρὸς καὶ εἰς ἔρωτα τρωθεὶς ἀπέστειλεν εἰς ἀγρὸν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, τὴν δὲ θυγατέρα κρατηθεὶς ἐβιάσατο· ἡ δὲ ἔλεγε· «πάτερ, ἀνόσια πράττεις. ἤθελον μᾶλλον ἑκατὸν ἀνδράσι με παρασχεῖν ἢ σοί».
[ὅτι κρεῖττον συγκοινωνεῖν θηρίοις, εἰ ἦν δυνατόν, ἢ γονεῦσι τοῖς θέλουσι ἀποκτεῖναι.]

305. ΘΥΓΑΤΗΡ ΜΩΡΑ ΚΑΙ ΜΗΤΗΡ
[305.1] γυνή τις εἶχε θυγατέρα παρθένον μωράν· πάντοτε οὖν ηὔχετο τῇ θεᾷ νοῦν αὐτῇ χαρίσασθαι. εὐχομένης δὲ αὐτῆς παρρησίᾳ ἡ παρθένος ἤκουσε καὶ τὸν λόγον κατεῖχε. μεθ᾽ ἡμέρας δέ τινας σὺν τῇ μητρὶ εἰς ἀγρὸν ἐξελθοῦσα καὶ τῆς προαυλίου προκύψασα θύρας εἶδεν ὄνον θήλειαν ὑπ᾽ ἀνθρώπου βιαζομένην καὶ προσελθοῦσα τῷ ἀνθρώπῳ εἶπε· «τί ποιεῖς, ἄνθρωπε;» ὁ δέ φησι· «νοῦν αὐτῇ ἐντίθημι». ἀναμνησθεῖσα δὲ ἡ μωρά, ὅτι καθ᾽ ἑκάστην ἡ μήτηρ νοῦν αὐτῇ ηὔχετο, παρεκάλει αὐτὸν λέγουσα· «ἔνθες, ἄνθρωπε, κἀμοὶ νοῦν. καὶ γὰρ ἡ μήτηρ μου πρὸς τοῦτο πολλά σοι εὐχαριστήσει». ὁ δὲ ὑπακούσας κατέλιπεν τὴν ὄνον καὶ διεπαρθένευσε τὴν κόρην φθείρας αὐτήν. ἡ δὲ διεφθαρμένη μετὰ περιχαρείας ἔρχεται πρὸς τὴν μητέρα αὐτῆς λέγουσα· «ἰδού, μῆτερ, κατὰ τὴν εὐχήν σου νοῦν ἔλαβον». ἡ δὲ μήτηρ αὐτῆς φησιν· «εἰσήκουσάν μοι οἱ θεοὶ τῆς εὐχῆς». ἡ δὲ μωρὰ ἔφη· «ναί, μῆτερ». ἡ δέ φησιν· «καὶ ποίῳ τρόπῳ τοῦτο ἔγνως;» ἡ δὲ μωρὰ ἔφη· «ἄνθρωπός τις μακρὸν ποῖρον καὶ δύο στρογγύλα νευρώδη ἔθηκεν ἐν τῇ κοιλίᾳ μου ἔσω βαλὼν καὶ ἔξω ἐντρέχων [ἐνέβαλέ μοι] κἀγὼ ἡδέως εἶχον». ἡ δὲ μήτηρ ἀκούσασα καὶ ἰδοῦσα ἔφη· «ὦ τέκνον, ἀπώλεσας καὶ ὃν πρῶτον εἶχες νοῦν».

306. ΝΑΥΤΗΣ ΚΑΙ ΥΙΟΣ
[306.1] λέγεται γὰρ ὡς ναύτης τις εἶχεν υἱόν, ἠβουλήθη δὲ τὴν γραμματικὴν αὐτῷ ἐκπαιδεῦσαι· ὅθεν καὶ ἐν διδασκαλίῳ τοῦτον βαλὼν καὶ χρόνον ἱκανὸν ποιήσας ἐκεῖ τὴν γραμματικὴν εἰς ἄκρον διῆλθεν· εἶτα λέγει τῷ πατρὶ αὐτοῦ ὁ νέος· «πάτερ, ἰδοὺ τὴν γραμματικὴν πᾶσαν ἐν ἀκριβείᾳ διῆλθον· ἀλλ᾽ οὖν ἐθέλω καὶ τὴν ῥητορικὴν διελθεῖν». ἤρεσεν οὖν τῷ πατρὶ καὶ ἐν διδασκαλίῳ πάλιν βαλὼν αὐτὸν ῥήτωρ τέλειος ἐγένετο· παριουσῶν δὲ τῶν ἡμερῶν ἐν τῇ οἰκίᾳ μετὰ τῆς μητρὸς αὐτοῦ καὶ τοῦ πατρὸς συνήσθιον ἀλλήλοις καὶ διηγεῖται ὁ νέος τῷ πατρὶ καὶ τῇ μητρί, ὡς τῆς γραμματικῆς καὶ τῆς ῥητορικῆς ἐστιν ἔμπειρος· ὁ δὲ πατὴρ λέγει πρὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ· «περὶ τῆς ῥητορικῆς ἀκήκοα, ὅτι κειμήλιόν ἐστι πασῶν τῶν τεχνῶν καθάπερ καὶ ὁ μακάριος †ἀπτῄστος γράφει· δὸς οὖν καὶ σὺ πεῖράν τινα τῆς τέχνης». ἀποκριθεὶς δὲ ὁ νέος ἔφη· «ταύτην διανέμων τὴν ὄρνιν καθ᾽ ἃ ἡ γραμματικὴ κελεύει, δείξω ὑμῖν, ὅτι ὄντως ἡ γραμματικὴ κρείττων ἐστὶ τῶν ἄλλων τεχνῶν». τέμνων δὲ τὴν ὄρνιν ἔφη· «σοί, πάτερ, τὴν κεφαλὴν δώσω, ὅτι κεφαλὴ εἶ τοῦ οἴκου καὶ πᾶσιν ἡμῖν ἐπιτάττεις. σοὶ δέ, μῆτερ, τοὺς πόδας τούτους προσνέμω, διότι πᾶσαν τὴν ἡμέραν διατρέχουσα διὰ τοῦ οἴκου πράγματα πολλὰ ἔχεις· ἄνευ δὲ τῶν ποδῶν περιγενέσθαι τούτου οὐ δύνασαι. τοῦτο δὲ τὸ σῶμα νεκρὸν ἐμοὶ λείπεται, ᾧ οὐδὲν εὔκολόν ἐστιν ἐν τῷ βίῳ, ἵνα καὶ ἀπολαύω τι τῆς πολλῆς διδαχῆς». καὶ τοῦτο εἰπὼν καταφαγεῖν ἤρξατο τὴν ὄρνιν. ὁ δὲ πατὴρ ὀργισθεὶς ἀφήρπασε τὴν ὄρνιν καὶ ἔφη δύο μέρη ποιήσας· «τὸ μὲν πρῶτον αὐτὸς διανεῖμαι τὴν ὄρνιν ταύτην οὐκ ἤθελον· ἀλλ᾽ οὖν θέλω, ἵνα φάγω τὸ ἓν ἐγώ, τὸ δὲ ἕτερον ἡ σὴ μήτηρ. σὺ δὲ φάγε, ὅπερ πεποίηκας μετὰ τῆς ῥητορικῆς σου».
οὕτω πανθάνουσιν οἱ μετὰ πανουργίας καὶ δολοπλόκων λόγων ἐν τῷ βίῳ πορευόμενοι.

307. ΣΚΥΛΑΞ ΚΑΙ ΒΑΤΡΑΧΟΙ
[307.1] σκύλαξ ὁδοιπόρου τινὸς ἀκολουθίας ἐκ τοῦ διηνεκῶς ὁδεῦσαι καὶ θερικοῦ καύματος ἀπαυδήσας δειελινὸς παρά τινι λίμνῃ ἐν τῇ δροσερᾷ βοτάνῃ κοιμησόμενος ἀνεκλίνθη. καὶ δὴ καὶ ὑπνώσαντος αὐτοῦ οἱ ἔγγιστα βάτραχοι κατ᾽ αὐτῶν εἰωθὸς ὁμοῦ πάντες ἐκόαξαν. ὁ δὲ διυπνισθεὶς δεινὸν μὲν τοῦτο ἐποίει, οἰόμενος δὲ ὡς, εἰ τῷ πελάγει ἔναγχος προσελθὼν τοῖς βατράχοις ἐφυλακτήσειε, τούτους τε ἀποπαύσει τῆς κραυγῆς καὶ τοὐντεῦθεν ἀνετῶς κοιμήσεσθαι δυνηθείη, ὡς πολλάκις τοῦτο ποιήσας ὠφελήθη μηδέν, μετ᾽ ὀργῆς εἰπὼν ἀνεχώρησε· «ἀλλ᾽ ἔγωγε μωρότερος ἂν ὑμῶν εἴην, εἰ λάλους οὕτω καὶ ἀηδεῖς ὄντας τὴν φύσιν αὐτὸς εἰς τὸ ἀστικὸν καὶ φιλάνθρωπον διορθοῦν ἐπιχειροίην».
ἐπιμύθιον. ὁ μῦθος ὅτι καὶ οὕτως οἱ ὑβριστικοὶ τῶν ἀνθρώπων, κἂν μυριάκις ἐπιθυμηθῶσιν, οὐ μέντοι τῶν πέλας λόγον ποιοῦνται.

***
303. Ο ξωμάχος και τα γαϊδούρια.
[303.1] Ήταν μια φορά ένας γέρος ξωμάχος που είχε περάσει όλη του τη ζωή στα χωράφια, δίχως να έχει επισκεφθεί ποτέ του την πόλη. Συχνά-πυκνά, λοιπόν, παρακαλούσε τους δικούς του να τον πάνε να δει και αυτός την πολιτεία. Στο τέλος, με τα πολλά, οι υπόλοιποι της οικογένειας ζέψανε κάτι γαϊδουράκια σε μιαν άμαξα και του έδωσαν οδηγίες: «Βλέπεις, παππουλάκο; Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κρατάς τα γκέμια, και αυτά εδώ τα ζωντανά θα ακολουθήσουνε τη διαδρομή τους και θα σε βγάλουν κατευθείαν στην πόλη». Έλα όμως που καθώς προχωρούσαν στον δρόμο ξέσπασε ξαφνικά καταιγίδα και σκοτείνιασε ο ουρανός. Αποτέλεσμα: τα γαϊδουράκια ξεστράτισαν και περιφέρονταν σε ένα μέρος γεμάτο απότομους γκρεμούς. Τότε αντιλήφθηκε και ο γερο-χωρικός τί κίνδυνο διέτρεχε και βλαστήμησε: «Θεέ μου, τί κακό έκανα και πάω χαμένος έτσι τζάμπα και βερεσέ; Και να πω ότι την έπαθα από περήφανα άλογα ή έστω από τα μουλάρια μου τα γερά; Πού τέτοια τύχη. Από τιποτένια βρομογαϊδούρια με βρήκε το κακό, που να πάρει!».
[Δίδαγμα: Κάλλιο να πεθάνεις όμορφα και καλά παρά να ζεις μέσα στην ατιμία.]

304. Ο πατέρας και η θυγατέρα του.
[304.1] Μια φορά ένας άντρας άρχισε να καλοβλέπει ερωτικά την ίδια του την κόρη, και λίγο-λίγο ο πόθος τον χτύπησε κατακέφαλα. Βρήκε λοιπόν μια πρόφαση και ξαπέστειλε τη σύζυγό του για θελήματα στα χωράφια. Ύστερα έβαλε κάτω τη θυγατέρα του και την βίαζε. Εκείνη η καημένη, βέβαια, ξεφώνιζε: «Αμάν, μπαμπά, τί παλιανθρωπιά πας να μου κάνεις! Κάλλιο να έδινα το κορμί μου σε εκατό άντρες μαζί, παρά σε σένα».
[Δίδαγμα: Αν είναι να σε σκοτώσουν οι ίδιοι οι γονείς σου, πιο καλά να πας να ζήσεις με τα άγρια θηρία — μακάρι να το μπορούσες, δηλαδή.]

305. Η βλαμμένη και η μάνα της.
[305.1] Ήταν κάποτε μια γυναίκα που είχε μια κόρη ανύπαντρη, καθυστερημένη πνευματικά. Καημό το είχε αυτό η μάνα, βέβαια, και κάθε μέρα προσευχόταν στον θεό να χαρίσει στη θυγατέρα της λιγουλάκι μυαλό. Μάλιστα έλεγε τις προσευχές της δυνατά, έτσι που η κοπέλα την άκουσε κάποια φορά και της έμεινε η φράση. Λοιπόν, που λέτε, ύστερα από μερικές μέρες μάνα και κόρη είχαν πάει μαζί εκδρομή στην εξοχή. Κάπου εκεί στο αγρόκτημα η κοπελιά έχωσε το κεφάλι της μέσα από τη θύρα του στάβλου και τί νομίζετε πως είδε; Έναν άνθρωπο να απαυτώνει μια γελάδα. Τον πλησίασε η ανήξερη και τον ρώτησε: «Καλέ κύριε, τί κάνεις αυτού;». Ο κτηνοβάτης βρήκε απάντηση: «Τί, εγώ; Νά, της βάζω λίγο μυαλό». Τότε η βλαμμένη θυμήθηκε στο λεπτό τί προσευχές έκανε καθημερινά για αυτήν η μάνα της: λίγο μυαλό δεν ζητούσε και εκείνη; Μια και δυο, λοιπόν, βάλθηκε η χαζή να παρακαλάει τον σταβλίτη: «Αχ, καλέ κύριε, βάλε και σε μένα μυαλό, να χαρείς. Έλα, έλα. Να δεις, η μάνα μου χίλιες χάρες θα σου χρωστάει γι᾽ αυτό». Άλλο που δεν ήθελε ο λεγάμενος: μεμιάς παράτησε τη γελάδα και έπιασε να ξεπαρθενέψει την κοπελιά, ώσπου τη χάλασε για τα καλά. Τρελή από χαρά η ξεπατωμένη έτρεξε μετά κατευθείαν στη μάνα της, φωνάζοντας: «Μαμά, μαμά, αλήθεψαν οι προσευχές σου. Έβαλα μυαλό, έβαλα μυαλό!». Η μάνα της όντως αναθάρρησε για μια στιγμή: «Λες να εισάκουσε ο θεός τις προσευχές μου;». «Μα σίγουρα βρε μαμά, τί σου λέω», τσίριζε η κόρη. Ύστερα όμως η μάνα ξαναρώτησε: «Καλά, εσύ πώς το κατάλαβες ότι έγινε αυτό;». Αποκρίθηκε λοιπόν η χαζή: «Να σου πω. Ένας άντρας μου έχωσε ένα μακρινάρι μέσα στην τρύπα της κοιλιάς μου, μαζί με δυο σαρκώδη μπαλάκια. Μέσα-έξω, μέσα-έξω μου το έχωνε και το ξανάβγαζε. Και ξέρεις κάτι; Μου άρεσε, καλέ!». Μόλις το άκουσε τούτο η μάνα, έκανε αμέσως αυτοψία και αναστέναξε: «Αχ, κορίτσι μου, εσύ έχασες και το λίγο μυαλό που είχες!».

306. Ο ναυτικός και ο γιος του.
[306.1] Ήταν μια φορά κάποιος ναυτικός που είχε έναν γιο και ήθελε να τον μάθει γράμματα. Γι᾽ αυτό τον έβαλε στο σχολείο και τον άφησε να εκπαιδευτεί εκεί για αρκετό διάστημα, μέχρι που ξεσκόλισε στα γράμματα και έγινε ξεφτέρι. Τότε το αγόρι παρακάλεσε τον πατέρα του: «Μπαμπά, τα γράμματα τα σπούδασα όλα, με το νι και με το σίγμα. Τώρα έχω όρεξη να μελετήσω και τη ρητορική». «Με την ευχή μου», είπε ο άνθρωπος, και τον έστειλε πάλι στο σχολείο, μέχρι που ο μικρός έγινε άφταστος ρήτορας. Ύστερα από λίγο καιρό, που λέτε, ο νεαρός έτρωγε μια μέρα στο σπίτι μαζί με τον πατέρα και τη μάνα του. Και βέβαια τους περηφανευόταν πόσο καλά σπουδαγμένος είναι στα γράμματα και στη ρητορική. Πάνω εκεί βρήκε ευκαιρία ο πατέρας και τον ρώτησε: «Ξέρεις, έχω ακούσει για τη ρητορική πως είναι, λέει, το τιμαλφές όλων των επιστημών — έτσι την αποκαλεί κάπου, μου φαίνεται, και η ευλογημένη η Γραφή. Λοιπόν, τί λες; Δεν μας κάνεις και εσύ μια επίδειξη της κατάρτισής σου;». Ο νεαρός δέχτηκε και άρχισε το λέγειν: «Πρόσεξε: τούτην εδώ την κότα που τρώμε θα μας τη μοιράσω σύμφωνα με τα διδάγματα της εγκύκλιας παιδείας. Τοιουτοτρόπως θα σας αποδείξω ότι η παιδεία αυτή είναι ανώτερη από οποιοδήποτε άλλο επιτήδευμα». Βάλθηκε λοιπόν να τεμαχίζει την κότα, και συγχρόνως δασκάλευε: «Εσένα, πατέρα, σου δίνω το κεφάλι, διότι και εσύ είσαι η κεφαλή του σπιτιού και έχεις το πρόσταγμα πάνω σε όλους μας. Εσένα τώρα, μαμά, σου αφιερώνω δικαιωματικά αυτά εδώ τα ποδαράκια. Βλέπεις, εσύ είσαι που τρέχεις πάνω-κάτω στο σπίτι όλη μέρα για να προφτάσεις όλες τις δουλειές σου. Πώς θα το κατάφερνες αυτό δίχως πόδια; Δεν γίνεται. Τί απομένει ύστερα από όλα αυτά; Νά, τούτο εδώ το ψόφιο κορμί — σε αυτό θα περιοριστώ εγώ, είμαι άλλωστε συνηθισμένος να μη μου έρχεται τίποτε εύκολα στη ζωή μου. Ε, τί να γίνει, κάποιο κέρδος θα πρέπει να βγάλω και εγώ από τις μακροχρόνιες σπουδές μου». Και μόλις ολοκλήρωσε το λογύδριό του, ευθύς ρίχτηκε στο φαΐ ξεκοκαλίζοντας την κότα. Φυσικά, του πατέρα τού ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Άρπαξε αμέσως την κότα από μπροστά από τον γιο του, την έκοψε στα δύο και δήλωσε: «Κοίτα να δεις, στην αρχή δεν ήθελα να μοιράσω την κότα από μόνος μου. Τώρα όμως άλλαξα γνώμη και ορίζω ως εξής: το ένα από αυτά τα δύο κομμάτια θα το φάω εγώ και το άλλο η μάνα σου. Όσο για σένα, τράβα να χορτάσεις με τις αερολογίες που φτιάχνει η ρητορική σου!».
Έτσι παθαίνουν όσοι θέλουν να ανοίξουν δρόμο στη ζωή τους με πονηριές και κάλπικους λόγους.

307. Το κουτάβι και τα βατράχια.
[307.1] Μια φορά ένα κουτάβι είχε πάρει από πίσω κάποιον διαβάτη. Καθώς όμως έκανε πολύ δρόμο μονοκοπανιά μέσα στην καλοκαιριάτικη ζέστη, απόκαμε. Το σούρουπο, λοιπόν, πήγε και πλάγιασε στην όχθη μιας λίμνης, μέσα στα δροσερά χορτάρια, για να το ρίξει στον ύπνο. Είχε μάλιστα αποκοιμηθεί κιόλας, όταν ξαφνικά κάτι βατράχια από εκεί τριγύρω βάλθηκαν να κοάζουν όλα μαζί, καθώς είναι το συνήθειό τους. Πετάχτηκε τότε από τον ύπνο του το κουτάβι, έξω φρενών για την ενόχληση. Του ήρθε ωστόσο μια ιδέα: αν πλησίαζε κοντά στα νερά και έβγαζε μερικά άγρια γαβγίσματα ενάντια στα βατράχια, το δίχως άλλο αυτά θα σταματούσαν τη φασαρία και θα μπορούσε κατόπιν να χορτάσει και ο ίδιος τον ύπνο με την άνεσή του. Έτσι και έκανε, που λέτε, και μάλιστα επανειλημμένα. Έλα όμως που δεν έφερνε το παραμικρό αποτέλεσμα. Στο τέλος πια το κουτάβι, βράζοντας από θυμό, σηκώθηκε να φύγει, λέγοντας: «Μωρέ τί βλάκας που είμαι, χειρότερος και από εσάς! Τέτοιους φωνακλάδες, σιχαμένους από φυσικού τους, τί μου ήρθε και βάλθηκα να τους δασκαλέψω; Τάχα μπορούσα να τους μεταμορφώσω σε ευγενικούς και πολιτισμένους;».
Το δίδαγμα του μύθου: Έτσι είναι ο ξεδιάντροπος άνθρωπος. Χιλιάδες φορές να τον παρακαλέσεις, δεν πρόκειται να δώσει πεντάρα για τους γύρω του.

«Χρυσή βροχή»: Το φετίχ που καταργεί την ομπρέλα!

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η ουρολαγνεία απαντάται κυρίως μεταξύ των μεθόδων και πρακτικών που εφαρμόζονται στο σαδομαζοχιστικό σεξ. Κι αυτό, γιατί πρόκειται για μια πράξη κατά την οποία εκείνος ή εκείνη που ουρεί έχει τον κυρίαρχο ρόλο, επιβάλλοντας την θέλησή του στον δέκτη της πράξης.

Όπως τονίζουν, ο δεχόμενος /η δεχόμενη τα ούρα ζητάει να υποταχθεί και να γίνει, ουσιαστικά, «σκεύος ηδονής» για τον «κυρίαρχο» σύντροφό του.

Παράλληλα, σεξολόγοι που έχουν ασχοληθεί επισταμένως με το θέμα δεν διστάζουν να τονίσουν ότι ο λόγος για τον οποίο αυτό μπορεί να συμβαίνει και μεταξύ ζευγαριών, που κατά τα άλλα έχουν μια απολύτως φυσιολογική σχέση, συναισθηματικά και σεξουαλικά, είναι οι επιταγές της κοινωνίας, που θεωρεί ότι η ούρηση δεν μπορεί να γίνεται δημοσίως και ειδικά από έναν άνθρωπο επάνω σε έναν άλλο.

Μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι, άνδρες και γυναίκες, που ερεθίζονται ιδιαιτέρως στην θέα του αντίθετου φύλου να κάνει την ανάγκη του, επιδιώκοντας σε πολλές περιπτώσεις να πραγματώσουν τον σκοπό αυτό, χωρίς να υπολογίζουν τις κοινωνικές συνέπειες που μπορεί να έχει, εφόσον γίνουν αντιληπτοί/αντιληπτές.

Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι, σύμφωνα με τον θυμόσοφο λαό μας, ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται…

Καλή διασκέδαση

Η αγάπη, δεν χρειάστηκε ποτέ συστάσεις

Η αγάπη δεν μπορεί να προσδιοριστεί με λόγια, παρά μόνο να καθοριστεί με πράξεις και να υμνηθεί με στίχους από τραγούδια που γράφτηκαν με το μελάνι της καρδιάς. Αν έχεις ποτέ αγαπήσει, με εκείνη την αγάπη που κάνει το σκοτάδι να μοιάζει φως και τον χειμώνα καλοκαίρι, τότε θα αρνηθείς να μου ετυμολογήσεις την αγάπη αν σου το ζητήσω.

Πολύ καλά θα κάνεις.

Στη θέση σου, κι εγώ την ίδια άρνηση θα έδινα, μαζί όμως με μια θέληση, συγκεκριμένα να ορίσω την αγάπη όπως η καρδιά μου την ζει και την ερμηνεύει. Πως; Δεν θα μιλούσα, απλά θα έδειχνα. Θα αγκάλιαζα την σύντροφο της ζωής μου μέχρι που η αγκαλιά να μιλήσει από μόνη της, να δείξει τον παραλήπτη της και να πει “για δες – αυτό είναι αγάπη”. Δεν υπάρχει στόμα στον κόσμο που να μπορεί να βγάλει φωνή πιο βροντερή από αυτήν που βγάζει η αγκαλιά για την αγάπη.

Θα εξηγούσα όλα τα “αγάπη είναι…” μου με φιλιά. Ένα φιλί, δοσμένο ειλικρινά, δυο ζευγάρια χείλη που έχουν διεισδύσει το ένα μέσα στο άλλο, έχουν δράση ακυρωτική. Ακυρώνουν σκέψεις, έγνοιες, προβλήματα. Την ώρα εκείνη του φιλιού, υπάρχει μόνο ένα είδος ενέργειας, ψυχικής και εγκεφαλικής δράσης – η αγάπη. Όσο κρατάει το φιλί τόσο ανεβαίνουν τα ντεσιμπέλ του συναισθήματος. Το κρεσέντο έρχεται λίγο πριν την σαρκική αποκόλληση, ένα κλικ πριν τα στόματα ξαναποκτήσουν τη μιλιά τους και ακολουθήσουν το βουβό ‘σ’ αγαπώ’ με λεκτικό, στη λίμπο-στιγμή μεταξύ παθιασμένης αποσύνδεσης και επανασύνδεσης.

Κάτι παράδοξο συμβαίνει όταν αγαπάς με όλη τη δύναμη της καρδιάς σου – όσο κι αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις τα συναισθήματα σου, αδυνατείς να το πετύχεις. Δεν βρίσκεις λόγια τα οποία να μπορούν να κουβαλήσουν ψυχικό φορτίο ισόποσο με εκείνο των συναισθημάτων που επιχειρούν να περιγράψουν. Οι λέξεις αποτυγχάνουν, όχι όμως και οι πράξεις. Αγαπάς πραγματικά όταν αδυνατείς να εκφράσεις το σχετικό συναίσθημα με λόγια. Αγάπη, λοιπόν, είναι να φιλάς, να αγκαλιάζεις, να κοιτάς κατάματα, και να καλωσορίζεις τον ηλεκτρισμό της στιγμής στην καρδιά σου. Πινέζες και βελόνες παρά ρήματα κι επίθετα. Ξέρεις τι εννοώ.

Οι παλμοί μιας καρδιάς που δέχεται αγάπη είναι αυξημένοι κι έντονοι. Αν ψηλαφίσεις μια τέτοια καρδιά θα το διαπιστώσεις, θα πάρεις τους χτύπους της στα χέρια σου σαν μικρές εκδηλώσεις μιας μεγάλης αγάπης. Αν κι η δίκη σου καρδιά ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, τότε στάσου κι άκου την! Νιώσε την! Αφουγκράσου την! Καταλαβαίνεις τώρα τι είναι αυτό που το λένε αγάπη; Κάτι τόσο άυλο κι αέρινο όσο ένα καρδιοχτύπι, μα συνάμα, σαν κι αυτό, εξίσου ζωοδόχο κι απαραίτητο. Είναι αυτοί οι παλμοί που μιλάνε καλύτερα από τα λόγια, κάποτε πιο αποτελεσματικά κι από τις πράξεις. Όταν τους νιώθεις, τότε ξέρεις πως η καρδιά σου δουλεύει σωστά και γι’ αυτόν που πρέπει.

Είναι όταν αραιώνουν κι εξασθενούν που πρέπει να ανησυχείς, όταν βάζεις το χέρι στον θώρακα και νιώθεις ένα κούφιο κι άηχο εσωτερικό. Δεν μπορείς να ζήσεις με καρδιοχτύπια ασθενικά, μοναχά να επιβιώσεις, και επιβίωση ίσον χλιαρή ζωή, μα η ζωή δεν σου χαρίστηκε για να την ζεις στο μέσο κρύου και ζεστού, έτσι όταν πάει να σωπάσει η καρδιά δως’ της αγάπη απ’ την αρχή, να παν' οι χτύποι της πίσω στο διαπασών. Εκεί τους θέλεις, μόνιμα και συνεχώς, να χαλάνε κόσμο με τον ρυθμό τους. Κι όταν είναι έτσι, αυτό που το λένε αγάπη δεν θα χρειάζεται συστάσεις, πολύ απλά επειδή θα αυτοσυστήνεται για λογαριασμό της καρδιάς σου.

Χτίζοντας την αυτο-αντίληψη του παιδιού μέσα από τη μητρική συνομιλία

Πώς ο πολιτισμός επηρεάζει το είδος της μητρικής αλληλεπίδρασης του διαμοιρασμού της μνήμης, η οποία, με τη σειρά της, επηρεάζει τα παιδιά στην ανάπτυξη της κατανόησης του εαυτού και την αυτοβιογραφική μνήμη (Wang 2001; Wang 2006; Wang et al., 2000). Οι αναμνήσεις έχουν μια προσωπική ερμηνεία για τον εαυτό μας καθώς τα γεγονότα του παρελθόντος έχουν εκ νέου ερμηνευθεί και αξιολογηθεί. Αυτή η διαδικασία οδηγεί σε μια κατανόηση του εαυτού σε σχέση με το φυσικό και κοινωνικό κόσμο (Fivush, 2007). Από μια κοινωνικο-πολιτιστική σκοπιά, εντοπίστηκαν πολιτιστικές διαφορές στον τρόπο που οι μητέρες αφηγούνται και συζητούν τα γεγονότα του παρελθόντος με τα παιδιά τους. Οι διαφορές αυτές έχουν συνδεθεί με πολιτιστικές διαφορές στην αυτο-αντίληψη των παιδιών και την αυτοβιογραφική τους μνήμη. Συγκεκριμένα, οι Ευρωπαΐες μητέρες έχουν βρεθεί να χρησιμοποιούν μια πιο σύνθετη, περίπλοκη παιδοκεντρική προσέγγιση που οδηγεί σε πιο λεπτομερείς αυτοβιογραφικές αφηγήσεις και μια πιο ανεξάρτητη έννοια του εαυτού, ενώ οι Κινέζες μητέρες τείνουν να χρησιμοποιούν μια πιο διδακτική, ή μητρο-κεντρική προσέγγιση, εστιάζοντας στις κατάλληλες συμπεριφορές, τους κανόνες και τις κοινωνικές υποχρεώσεις.

Η κοινωνικο-πολιτιστική σκοπιά

Ο Vygotsky (1978), ένας από τους πιο εξέχοντες ψυχολόγους του αιώνα μας, υποστήριξε ότι η ανάπτυξη των παιδιών είναι ενσωματωμένη στην καθημερινή αλληλεπίδραση μεταξύ γονέα και παιδιού. Η κοινωνική αλληλεπίδραση, και ιδιαίτερα η γλώσσα, είναι ένας σημαντικός μηχανισμός με τον οποίο τα παιδιά μαθαίνουν να κατανοούν τον εαυτό τους. Επιπλέον, η κοινωνικο-πολιτισμική προσέγγιση δίνει έμφαση στην ιδέα ότι αυτές οι αλληλεπιδράσεις επηρεάζονται από τον πολιτισμό, ο οποίος παρέχει ουσιαστικά στα άτομα ορισμένα πλαίσια που επηρεάζουν το πώς το άτομο υπάρχει σε σχέση με τους άλλους. Με βάση αυτή την προοπτική, στις συζητήσεις του παρελθόντος με τα παιδιά, οι μητέρες από διαφορετικές κουλτούρες μπορεί να έχουν διαφορετικούς στόχους σχετικά με το σκοπό που έχει το να θυμόμαστε, κι αυτοί οι στόχοι να επηρεάσουν περισσότερο τον τρόπο με τον οποίο μιλούν στα παιδιά τους. Για παράδειγμα, η χρήση ενός πολύ πιο περίπλοκου ύφους στη συνομιλία, στις Ευρωπαίες και Αμερικανίδες μητέρες, έχει αποδειχθεί ότι συνδέεται με τις αξίες τους σχετικά με μια πιο αυτόνομη, ατομική ταυτότητα (Wang, 2007).

Ανάπτυξη της ικανότητας των παιδιών να συμμετέχουν σε αναπολήσεις

Η διαδικασία της ανταλλαγής αναμνήσεων ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί αρχίζει νωρίς στη φάση της ανάπτυξης. Μόλις τα παιδιά γίνονται ικανά να χρησιμοποιούν τη γλώσσα για να εκφραστούν, αρχίζουν να συμμετέχουν στη συζήτηση για γεγονότα του παρελθόντος με τους κηδεμόνες τους. Περίπου στους 18-20 μήνες και μετά, τα παιδιά μπορούν να παραπέμπουν στο άμεσο τους παρελθόν, αλλά σ’ αυτό το στάδιο εκφράζουν πραγματικά πολύ λίγες αυθόρμητες και εις βάθος αναφορές σε γεγονότα του παρελθόντος. Στους 20-36 μήνες περίπου, τα παιδιά μπορεί να προσφέρουν απλές απαντήσεις στις ερωτήσεις των γονέων για το παρελθόν. Μόνο όταν φτάσουν περίπου τα 3-5 χρόνια είναι τα παιδιά σε θέση να συμμετάσχουν σε πιο λεπτομερείς συζητήσεις για το παρελθόν. Ωστόσο, ακόμη και σ’ αυτήν την ηλικία βασίζονται στους ενήλικες για να τις δομήσουν, ή να να τους παρέχουν το μεγαλύτερο μέρος της δομής και του περιεχομένου. Μέχρι τη στιγμή που τα παιδιά είναι περίπου 5-6 ετών, τότε είναι σε θέση να παρέχουν, ανεξάρτητα πια, ολοένα και πιο πλούσιες αφηγήσεις για το παρελθόν τους.

Επιδράσεις του είδους της μητρική αναπόλησης στην αυτοβιογραφική μνήμη

Οι υφολογικές διαφορές και οι διαφορές περιεχομένου στην ανταλλαγή μνήμης ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί μπορεί να έχουν άμεσες συνέπειες για τις αυτοβιογραφικές λειτουργίες της μνήμης των παιδιών. Οι κοινές συζητήσεις του παρελθόντος βοηθούν τα παιδιά να κατανοήσουν τους κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους αφήγησης και την αξιολόγηση των προηγούμενων εμπειριών του ατόμου, καθώς και το πώς μπορεί να ενσωματώσει κάποιος τις εμπειρίες του παρελθόντος στην προσωπική ιστορία του (Nelson & Fivush, 2004).

Οι μητέρες που είναι πολύ πιο λεπτομερείς στην ουσία δομούν τις αφηγηματικές ικανότητες των παιδιών τους μέσα από το είδος των ερωτήσεων που κάνουν και τις πληροφορίες που παρέχουν.

Επιπλέον, μέσω των αξιολογήσεων και της ανατροφοδότησης, οι μητέρες που είναι πολύ πιο λεπτομερείς, δείχνουν την εκτίμησή τους στη συμμετοχή των παιδιών τους. Τέλος, μια παιδοκεντρική προσέγγιση τονίζει τη σημασία της ατομικής εμπειρίας, πιο συγκεκριμένα, η λειτουργία της αναπόλησης συμπλέκεται με αυτήν του εαυτού (Wang, 2006; Wang, 2008). Συλλογικά, τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν ότι οι διαπολιτισμικές διαφορές στην αυτοβιογραφική μνήμη είναι εμφανείς από νωρίς και διαρκούν σε όλη μας τη ζωή.

Προσωπική ανάπτυξη

Εκτός από την αυτοβιογραφική μνήμη, οι μητέρες που χρησιμοποιούν ένα πιο λεπτομερές είδος ομιλίας μπορούν να επηρεάσουν την αυτοεικόνα του παιδιού. Η αυτοβιογραφική μνήμη έχει αναφερθεί ως η «επέκταση του εαυτού» ή η «ανάμνηση του εαυτού» και πιστεύεται ότι είναι στενά συνυφασμένη με την αυτο-αντίληψη (Conway & Pleydell-Pearce, 2000). Αν και η αυτο-αντίληψη μας, διαμορφώνει το πώς θυμόμαστε την εμπειρία μας, τις αναμνήσεις μας, αυτές με τη σειρά τους βοηθούν στο να καθορίσουν το ποιοι είμαστε. Είναι σημαντικό να ξέρουμε πως ο τρόπος που ένα άτομο φτάνει να κατανοήσει τον εαυτό του/της είναι βαθιά ριζωμένος στις πολιτιστικά επικρατούσες απόψεις της ατομικότητας. Η προώθηση της ατομικότητας, της αυτο-έκφρασης και η προσωπική υπηρεσία που είναι περιζήτητα στο δυτικό πολιτισμό, συχνά διευκολύνουν την ανάπτυξη ενός ανεξάρτητα προσανατολισμένου εαυτού που είναι καλά οριοθετημένος, ξεχωριστός και διαφορετικός από τους άλλους ανθρώπους. Σε αντίθεση με αυτό, η προώθηση της αίσθησης κοινότητας, η διαπροσωπική αρμονία και η προσωπική ταπεινότητα που εκτιμώνται περισσότερο στην ασιατική κουλτούρα της Ανατολής, ενθαρρύνουν συχνά την ανάπτυξη ενός εαυτού με περισσότερη ανεξαρτησία, ο οποίος συγχωνεύεται μέσα σε ένα σύνθετο πλέγμα σχέσεων και κοινωνικών δικτύων (Markus & Kitayama, 1991).

Οι πολιτιστικές διαφορές στις αντιλήψεις του εαυτού έχουν από καιρό τεκμηριωθεί ότι επηρεάζουν ένα ευρύ φάσμα ψυχολογικών διεργασιών (Markus & Kitayama, 1991). Σχετικά με την τρέχουσα ανάλυση, οι διαφορές στις πολιτιστικές αντιλήψεις του εαυτού έχουν σημαντικές συνέπειες για τη μνήμη. Μια ανεξάρτητη αυτο-ερμηνεία, πώς εκπροσωπείται ο εαυτός, επικεντρώνεται στον εαυτό ως μια μοναδική οντότητα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ιδιότητες που θα διευκολύνουν την προσοχή και την κωδικοποίηση των σχετικών πληροφοριών που είναι ειδικά για τον εαυτό. Από την άλλη πλευρά, μια αλληλεξαρτώμενη αυτό-ερμηνεία που αποτελείται κυρίως από κοινωνικούς ρόλους και υποχρεώσεις, μπορεί να δώσει προτεραιότητα στη διατήρηση πληροφοριών που είναι σημαντικές για τη διατήρηση της κοινωνικής αρμονίας και κατανόησης των σχέσεων του ατόμου με τους άλλους (Mullen, 1994; Wang, 2001; Wang, 2004).

Οι μητέρες, σε συνομιλία με τα παιδιά, δίνουν έμφαση σε διαφορετικές συνιστώσες του παρελθόντος. Στην κοινωνικοποίηση μιας ανεξάρτητης αυτο-ερμηνείας, η Δυτική μητέρα είναι πιο πιθανό να επικεντρωθεί σε πιο εσωτερικές καταστάσεις του παιδιού. Συγκεκριμένα, το παιδί ενθαρρύνεται να μιλήσει και να προβληματιστεί σχετικά με το πώς αισθάνθηκε για ένα γεγονός του παρελθόντος. Οι μητέρες ρωτούν σχετικά και ενθαρρύνουν τα παιδιά να εκφράσουν τις απόψεις και τις ανησυχίες τους. Αργότερα, όταν τα παιδιά είναι σε θέση να μιλήσουν για τις δικές τους αναμνήσεις, έχουν κι αυτά μια αυτο-εστίαση, συζητώντας τις δικές τους εσωτερικές καταστάσεις, τις προτιμήσεις και τα συναισθήματά τους. Οι Κινέζες μητέρες, από την άλλη, είναι πιο πιθανό να επικεντρωθούν στις συμπεριφορές των παιδιών, συχνά συζητούν για το πώς οι ενέργειές τους μπορεί να επηρεάσουν άλλους ανθρώπους και αναφέρουν κοινωνικές εκδηλώσεις και όχι κάποια προσωπικά γεγονότα του παιδιού τους.

Συμβουλές για γονείς και εκπαιδευτές παιδιών

• Εξετάστε τους στόχους σας πριν ξεκινήσετε μια συζήτηση με το παιδί σας. Ποιες πτυχές του γεγονότος νομίζετε ότι είναι σημαντικές για το παιδί σας να θυμάται; Σε ποιο βαθμό νομίζετε ότι θα πρέπει να επικεντρωθείτε στις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις επιθυμίες του παιδιού ή πώς έχει η συμπεριφορά επίδραση στους άλλους;

• Ορίστε μια ώρα ηρεμίας για να συζητήσετε γεγονότα του παρελθόντος με το παιδί σας. Για τα μικρότερα παιδιά, γεγονότα όπου τόσο οι γονείς όσο και το παιδί ήταν παρόντες θα επιτρέπουν στους γονείς να δημιουργήσουν μια δομή και να διαρθρώσουν σωστά τη συζήτηση.

• Εξετάστε το είδος των γεγονότων που θέλετε να συζητήσετε με το παιδί σας και τις επιπτώσεις τους. Η επιλογή κοινωνικών γεγονότων θα σας επιτρέψει να προβληματιστείτε σχετικά με το παιδί σας σε σχέση με τους άλλους, τις κοινωνικές νόρμες και τις προσδοκίες συμπεριφοράς. Επιλέγοντας ένα πιο προσωπικό γεγονός θα σας επιτρέψει να επικεντρωθείτε στις εμπειρίες του παιδιού σας, στις σκέψεις και τα συναισθήματα που σχετίζονται με το γεγονός, και πώς το γεγονός αυτό μπορεί να επηρεάσει την αντίληψη του παιδιού για τον εαυτό του.

• Συζητήστε μοναδικά, σχετικά πρόσφατα γεγονότα, παρά τις καθημερινές, επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες. Τα παιδιά έχουν μερικές φορές δυσκολία να ξεχωρίζουν γεγονότα που συμβαίνουν σε καθημερινή βάση.

• Ρωτήστε πολλές ερωτήσεις «προσανατολισμού» (π.χ., ποιος, τι, πού, πότε, γιατί). Δώστε απαντήσεις, όταν το παιδί δεν θυμάται. Αποφύγετε την επανάληψη των ερωτήσεων, ή το να «ψάξετε» για τη σωστή απάντηση. Προσπαθήστε να μην δημιουργήσετε την αίσθηση ενός διαγωνίσματος.

• Μπορείτε να επιλέξετε να επικεντρωθείτε στις σκέψεις και τα συναισθήματα του παιδιού, ροτόντας τι ήταν αυτό που τους άρεσε ιδιαίτερα, πώς αισθάνθηκαν και βοηθώντας τα να εξωτερικεύσουν τις σκέψεις τους. Αυτό το είδος της συνομιλίας ενσταλάζει στα παιδιά μια πιο αυτόνομη, ανεξάρτητη αίσθηση του εαυτού τους και μια πιο λεπτομερή, αυτοβιογραφική μνήμη. Εναλλακτικά, αν σας απασχολεί ότι το παιδί σας πρέπει να καταλάβει τους κανόνες συμπεριφοράς και τους κοινωνικούς κανόνες, να επικεντρωθεί σε συγκεκριμένες συμπεριφορές, ή πως οι συμπεριφορές του μπορεί να έχουν επηρεάσει άλλους και τι να κάνουν με διαφορετικό ή με παρόμοιο τρόπο. Αυτό το είδος της συνομιλίας βοηθά τα παιδιά να επικεντρώνονται στον εαυτό τους σε σχέση με τους άλλους και να ενθαρρύνουν μια πιο αλληλεξαρτώμενη αυτο-αντίληψη.

• Δώστε θετική απάντηση, όταν το παιδί σας συμμετέχει και να ανταποκρίνεστε στη συμβολή τους στη συζήτηση.

Το πιο σημαντικό, διασκεδάστε και κάντε πιο ελκυστικές τις συνομιλίες σας. Δείξτε στο παιδί σας ότι ενδιαφέρεστε πραγματικά για τη ζωή τους!

Μετά το σκοτάδι φως

Στο ομηρικό λεξικό η λέξη δαίμων, συμβολίζει τη σφοδρότητα του οξυμένου πνεύματος, του ακονισμένου μυαλού. Δεν παραπέμπει σε σκοτεινές δυνάμεις όπως κακώς αλλοιώθηκε η ερμηνεία του συν τω χρόνω.

   

Το ίδιον του δαιμόνιου ανθρώπου είναι η αξιοσύνη και η ικανότητα. Είναι ο στόχος να πιάσει υψηλότερα επίπεδα ολοκλήρωσης πέραν των προφανών. Κακά τα ψέμματα, οι δαιμόνιες ψυχές, αυτές που κάτι τους καίει τα σπλάχνα, δεν αρκούνται σε βασικές ακολουθίες ζωής. 

 

Έχει πολυφορεθεί η φράση "οι εαυτού δαίμονες" η οποία υποβάλλει μια αποδοχή και δείχνει να εφάπτεται τέλεια με τα ανθρώπινα πάθη καθότι αποτελεί ένα παρήγορο άλλοθι για την κατασίγαση μιας ενοχικής συνείδησης. Όταν αποδέχεσαι τον δαίμονα σου, μοιραία θα του ανοίξεις το σπίτι σου, θα τον βάλεις να κοιμάται δίπλα σου. Θα του επιτρέψεις. Καταλήγεις να τον αγαπάς, να τον αντιλαμβάνεσαι ως τμήμα του εαυτού σου, το alter ego σου, τον συγχωρείς που σου ροκανίζει τη ψυχή.

 

Η σχέση του θύματος με το θύτη του. Είναι μια νοσηρή σχέση εξάρτησης, όπου λίγο λίγο κατατρώει απο τη σάρκα σου. Το απόγειο αυτής της μαζοχιστικής συμπεριφοράς συνίσταται στο ότι παρότι νοσείς, συνεχίζεις να διατίθεσαι με αποτέλεσμα αυτό να γίνεται πιο αδηφάγο και εσυ πιο μικρός. Μέχρις ότου σε καταπιεί. 

 

Οι εξαρτήσεις και τα πάθη είναι ένα κεφάλαιο που οι περισσότεροι φοβούνται να το δούνε κατά πρόσωπο μιας και υπάρχει η συγκάληψη. Είναι υπόθεση ιδιωτική, μια κατάσταση που συνήθως δεν εκτίθεται δημοσία θέα, άρα μια πραγματικότητα που λαμβάνει χώρα στο σκοτάδι. Και στο σκοτάδι όλα είναι πιο στρογγυλά, πιο ήσυχα. Το σκοτάδι δεν κρύβει καμία αιχμηρότητα, αντιθέτως ξέρει να αγκαλιάζει την ασχήμια, να μην την κάνει ορατή τουλάχιστον. Κρυψώνες, να μη πάρει πρέφα κανείς το κουσούρι. Ζείτε και παθαίνετε μαζί, στο περιθώριο. Μια αυτοκαταδίωξη, ενας κατατρεγμός. Αγκαλιά με τον οξαποδώ, να στροβιλίζεστε μαζί σε έναν αέναο φαύλο κύκλο. Τον χρειάζεσαι παρότι τον δέρνεις με πείσμα, με χέρια άτσαλα και νευρικά προσπαθείς να θάψεις το τέρας. Μη το δεί κανένας. Και ας το ξέρουν όλοι. 

 

Και ξέρεις γιατί το ξέρουν ανθρωπάκο; Γιατί ασυνείδητα γίνεται προέκτασή σου. Γιατί ο δαίμων πάντα θα στέκει πάνω στα αφτιά σου καθισμένος και θα σε νουθετεί. Θα φαίνονται οι τοξικές δαχτυλιές του πάνω στα μούτρα σου όσο και να πλυθείς. Γιατί όσο θα τον έχεις αγκαζέ θα είναι ορατός τοίς πάσι. Γιατί ο δαίμονάς σου είσαι εσύ. 

 

Είναι ξεκάθαρα ένα παιχνίδι μυαλού το οποίο διαχωρίζει το μαχητή από τον γιωτά. Η φύση των πολεμιστών δομήθηκε από αίμα και φωτιά, και ω...! Απλά το υπενθυμίζω, σε έναν κόσμο που θεριεύει το βόλεμα, η ευκολία, οι πρόσκαιρες ηδονές, δύσκολα συναντάς πολεμιστές που καταβροχθίζουν ό,τι τους σκοτώνει.

 

Οι εξαρτήσεις αποτελούν τη σταύρωση του αδιάβλητου μυαλού, τη δέσμευση στην καθαρότητα της ψυχής, την καθήλωση της σκέψης και την υποταγή στην αδυναμία. Μια ιδεοληψία που βρήκε εδάφη πρόσφορα να αναπτυχθεί, να γεννήσει μια δεύτερη ψυχή μέσα στη δική σου και να σε καθυποτάξει στις φρενήρεις σφίξεις της. Πρόκειται για μια αμετάκλητη διχοτόμηση εαυτού και μια υπαρξιακή τραμπάλα δίχως έλεος.  

 

Μοιραία, αυτό που μένει είναι μια αβάσταχτη αυτομομφή, απόρριψη. Ένα στοίχημα που χάθηκε και μια βαριά ήττα που καθρεφτίζει την ανημπόρια τ´ ανθρώπου να γίνει ο κυρίαρχος της ζωής του απέναντι σε τάσεις και φυσικές ροπές στην κατρακύλα.  

 

Γιατί άραγε οι άμυνες καταρρέουν; Οι πολεμικές ιαχές γιατί δεν ηχούνε; Προς τι τόση παθητικότητα; Το μυαλό διαθέτει μια θαυματουργή δυνατότητα αυτοθεραπείας αλλά και το αντίστροφο. Πολύ φοβάμαι πως οι περισσότεροι ακροβατούν πάνω στο φαινόμενο placebo και αυτό, δίχως άλλο, αποτελεί το λίκνο της πλάνης. 

 

Θα ήταν παράλειψη να μη σταθώ στα 3 στάδια του Ντάντε μιας και η αυτοεκπλήρωση είναι υπόθεση ισχύος. Ανθρώπινης ισχύος. Κόλαση - Καθαρτήριο - Παράδεισος. Τρείς πανίσχυροι σταθμοί προς την εξιλέωση, την λύτρωση. Μια πορεία ανάβασης φτιαγμένη για σκληρούς λύτες. Αλλά δικαιωμένους. 

Πίσω από κάθε μας φόβο υπάρχει ένας άνθρωπος

«Φοβάμαι να αφήσω την καρδιά μου ελεύθερη για να μην πληγωθώ»
«Φοβάμαι να πω αυτό που νιώθω για να μην τον/την νευριάσω»
«Φοβάμαι να κάνω αυτό που θέλω για να μην με πουν εγωιστή ή εγωίστρια»
Και η λίστα συνεχίζεται…

Ένας συναισθηματικός κόσμος παγιδευμένος στα δίχτυα ενός φόβου. Και όμως ο φόβος είναι ένα κομμάτι όλων μας, το οποίο υπάρχει και μας εξουσιάζει απλά και μόνο επειδή δεν το έχουμε γνωρίσει καλά. Ο φόβος δεν είναι ο εχθρός μας, δεν είναι ένα άγριο θηρίο το οποίο μπορεί να μας κατασπαράξει. Χρειάζεται απλά να τον γνωρίσουμε καλά και μόλις τον γνωρίσουμε τότε θα σταματήσουμε να φοβόμαστε. Μόλις μάθουμε να επικοινωνούμε με το φόβο σε υγιές επίπεδο, τότε αυτός μπορεί να γίνει ο δάσκαλός μας, ίσως και ο φίλος μας.

Θα μας δείξει ποιες είναι οι πληγές μας, ποια είναι τα όριά μας, ποιο κομμάτι μας χρειάζεται να θεραπεύσουμε. Θα μας δείξει τις περιοριστικές μας πεποιθήσεις που μας κρατούν παγιδευμένους στο ίδιο σημείο, που μας κάνουν αναβλητικούς. Θα μας δείξει όλα εκείνα τα σημεία που περιορίζουν την νοητική, πνευματική και συναισθηματική μας εξέλιξη.

Σε όποια μορφή κι αν έρθει, απομυζεί και ρουφάει όλη μας την ενέργεια. Για αυτόν τον λόγο χρειάζεται να τον αντικρίσουμε κατάματα και να τον «θεραπεύσουμε».

Και πώς θα γίνει αυτό ίσως να αναρωτιέστε; Με έναν άλλον άνθρωπο. Μαζί. Επειδή χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον.

Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να ανθίσουμε μόνοι μας. Είναι δύσκολο να «θεραπευτούμε» μόνοι μας. Δεν έχουμε φτιαχτεί για να είμαστε ερημίτες. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον επειδή μέσα από την σχέση μας με τους άλλους μαθαίνουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Μαθαίνουμε να είμαστε αυθεντικοί, μαθαίνουμε να είμαστε πλήρεις και να ενδυναμώνουμε επειδή βλέπουμε ότι μπορούμε να είμαστε ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή κάποιου συνανθρώπου μας.

Χρειαζόμαστε ακόμη και τους «εχθρούς» μας για να μας δείξουν πού μας κυβερνά ο φόβος, πού δεν βάλαμε όρια, πού αφεθήκαμε και δεν παλέψαμε για τα δικά μας ιδανικά, τα δικά μας όνειρά και τις δικές μας επιθυμίες. Χρειαζόμαστε όλους τους ανθρώπους τόσο με εκείνους που μας προκάλεσαν τους φόβους μας όσο και εκείνους που έγιναν το μέσον για να τους ξεπεράσουμε.

Μέσα από το «μαζί» θα είμαστε σε θέση να «θεραπεύσουμε» εκείνα που μας εγκλωβίζουν συναισθηματικά. Θα δούμε πως όλοι οι άνθρωποι είναι αυτό που είμαστε κι εμείς: τρωτοί, ευαίσθητοι, θνητοί, αξιαγάπητοι με τις ατέλειές τους, με τα καλά τους και με τα όχι τόσο καλά τους χαρακτηριστικά. Θα δούμε όλες εκείνες τις σελίδες της προσωπικής μας ιστορίας που έγραψαν άνθρωποι που μαζί μας περπάτησαν, αφήνοντας πίσω όλες εκείνες που δεν είναι χρήσιμες και κρατώντας εκείνες που μας βοήθησαν να εξελιχθούμε, να ανθίσουμε.

Κάθε μας φόβος, κάθε μας πόνος έχει να κάνει με τους άλλους. Σε καθημερινό επίπεδο μας φοβίζουν λιγότερο οι φυσικές καταστροφές, ο θάνατος, αν θα μας κατασπαράξουν τα άγρια θηρία, ή αν θα μας πέσει η σκεπή στο κεφάλι την ώρα που κοιμόμαστε. Αυτό που μας φοβίζει είναι οι άλλοι. Για όποιον λόγο υπήρξαν ή υπάρχουν στη ζωή μας, καλό είναι να γνωρίζουμε πως η παρουσία τους μας δείχνει τελικά δύο δρόμους: Εκείνον από τον οποίο πρέπει να βγούμε γιατί είναι γεμάτος από τους φόβους που μας περάσανε και εκείνον που είναι πιο χρήσιμος να ακολουθήσουμε για την εξέλιξη και την ευημερία μας. Οπότε τι έχουμε να φοβηθούμε; Μήπως τελικά κάθε φόβος μπορεί να είναι μια ευλογία και ένα μέσο για να αλλάξουμε πορεία;

Κινήσου μέσα στο πλήθος, αλλά να μην είσαι ποτέ μέρος του

Αν η ζωή σου εξαρτάται από την έγκριση των άλλων, τότε ζεις μια ζωή που δεν είναι αυθεντική. Ποτέ δεν ζεις τη δική σου ζωή. Ζεις απλώς μια ζωή την οποία εγκρίνουν οι άλλοι. Τότε η ζωή γίνεται ψεύτικη, κάλπικη κι εσύ γίνεσαι δυστυχισμένος, μίζερος, ψεύτικος.

Νιώθεις απογοήτευση, ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα.

Η ζωή μπορεί να έχει νόημα μόνο όταν είναι πραγματική. Και πραγματική ζωή σημαίνει ότι δεν σκοτίζεσαι για το τι λένε οι άλλοι.

Εσύ απλώς ασχολείσαι με αυτό που μπορείς να είσαι, όχι με αυτό που προσδοκούν η εγκρίνουν οι άλλοι.

Απλώς ξέχνα τους άλλους, σαν να είσαι μόνος σου.

Κινήσου μέσα στο πλήθος, αλλά να μην είσαι ποτέ μέρος του.

Γιατί οι άλλοι θα έπρεπε να ασχολούνται μαζί σου; Εκείνοι είναι νευρωτικοί και το να ασχολείσαι μαζί τους είναι και πάλι μια νεύρωση, μια καθρεφτισμένη νεύρωση.

Ο άνθρωπος που είναι υγιής δεν σκοτίζεται για τους άλλους, δεν έχει καμία κρίση για τους άλλους. Αν θέλουν να είναι δημιουργικοί, ωραία. Αν θέλουν να είναι τρελοί, πάλι ωραία. Είναι η δική τους ζωή και τελικά εκείνοι είναι υπεύθυνοι γι’ αυτήν. Έτσι, ο άνθρωπος που είναι υγιής δεν κρίνει ποτέ κανέναν και ποτέ δεν ζητάει τη γνώμη κανενός.

Το ίδιο το γεγονός ότι ζητάς τη γνώμη τους, δείχνει ότι μέσα σου ταλαντεύεσαι, ότι δεν στηρίζεσαι στον εαυτό σου και χρειάζεσαι στήριγμα από τους άλλους.

Μόλις σήμερα διάβασα ένα ανέκδοτο:
Ένας άντρας μπαίνει σε ένα τρένο που έγραφε ότι πηγαίνει στο Λονδίνο, ρωτάει όμως έναν άνθρωπο που καθόταν μέσα στο βαγόνι:
“Αυτό το τρένο πηγαίνει στο Λονδίνο;” Ο άνθρωπος λέει “ναι”, αλλά επειδή διαβάζει την εφημερίδα του, η απάντησή του ακούστηκε κάπως αβέβαιη, οπότε ο άντρας δεν πείθεται. Ξαναρωτάει τον ίδιο άνθρωπο: “Κύριε, όντως πηγαίνει στο Λονδίνο;” Ο άλλος απαντάει: “Ναι, όντως πηγαίνει στο Λονδίνο” Τώρα όμως είναι θυμωμένος, επειδή έχει διακόψει το διάβασμα της εφημερίδας.
Ένας άλλος επιβάτης ρωτάει τον αβέβαιο άντρα: “Δεν ξέρεις να διαβάζεις; Παντού γράφει ότι το τρένο πηγαίνει στο Λονδίνο!” Τελικά ο άντρας πείθεται κι ετοιμάζεται να καθίσει, ενώ το τρένο είναι έτοιμο να φύγει. Εκείνη τη στιγμή, ένας αργοπορημένος επιβάτης μπαίνει τρέχοντας στο βαγόνι, χωρίς να διαβάσει που πηγαίνει και ρωτάει τον άντρα της ιστορίας: “Αυτό το τρένο πηγαίνει στο Λονδίνο;” Κι ο άντρας απαντάει: “Ωχ, με κάνατε πάλι να μην είμαι σίγουρος!”

Αυτό κάνεις κι εσύ με τον εαυτό σου. Χμ; Οποιοσδήποτε μπορεί να σε κάνει να μην είσαι σίγουρος για το αν είσαι καλός ή για το αν είσαι όμορφος. Αυτό δεν είναι αληθινό είναι, είναι ψεύτικο. Είναι αυτό που έχεις μαζέψει από τις γνώμες των άλλων.

Εκπληκτικό: Διαμάντια περιείχε μετεωρίτης που έπεσε στη Γη

Τα διαμαντάκια που βρέθηκαν μέσα σε ένα μετεωρίτη που είχε πέσει στη Γη, προέρχονται από ένα χαμένο πια πλανήτη του πρώιμου ηλιακού συστήματός μας. Αυτό είναι το συμπέρασμα των επιστημόνων που μελέτησαν τον μετεωρίτη Αλμαχάτα Σίτα, ο οποίος είχε πέσει στην έρημο Νουβία του Σουδάν το 2008.

Οι ερευνητές από τη Γαλλία, Γερμανία και Ελβετία, με επικεφαλής τον Φαρχάνγκ Ναμπιέι του Εργαστηρίου Επιστήμης της Γης και των Πλανητών του Ινστιτούτου Φυσικής της Ελβετικής Ομοσπονδιακής Πολυτεχνικής Σχολής της Λωζάννης (EPFL), που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature Communications", χρησιμοποίησαν σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους και ηλεκτρονικά μικροσκόπια για να αναλύσουν σε βάθος τον μετεωρίτη.

Μελετώντας τους κρυστάλλους των μικροσκοπικών διαμαντιών που υπήρχαν μέσα στο μετεωρίτη, συμπέραναν ότι πρέπει να σχηματίσθηκαν σε συνθήκες τεραστίων πιέσεων άνω των 20 γιγαπασκάλ.

Αυτές οι πολύ υψηλές πιέσεις δείχνουν ότι τα διαμάντια αρχικά δημιουργήθηκαν μέσα σε ένα πρωτοπλανήτη μεγέθους μεταξύ Ερμή και 'Αρη, ο οποίος υπήρχε κατά τα πρώτα δέκα εκατομμύρια χρόνια του ηλιακού μας συστήματος. Ο μετεωρίτης του Σουδάν εκτιμάται ότι αποτελεί ένα από τα τελευταία απομεινάρια εκείνου του αρχέγονου προπλάσματος πλανήτη, που πια δεν υπάρχει.

Η ανακάλυψη αποτελεί άλλη μια ένδειξη ότι κατά την αρχική φάση του ηλιακού μας συστήματος υπήρχαν μεγάλοι πρωτοπλανήτες, που μέσα από γιγάντιες συγκρούσεις τύπου «μπιλιάρδου» αποτέλεσαν θεμέλιους λίθους για τη δημιουργία των σημερινών πλανητών. Οι επιστήμονες υποθέτουν ότι κάποτε το ηλιακό μας σύστημα διέθετε δεκάδες τέτοια σώματα με μέγεθος μεγαλύτερο της Σελήνης και μικρότερο του 'Αρη.

Ταξίδι μέσα στους τρομερούς τυφώνες του Δία

Ένα εκπληκτικό βίντεο 3D εικόνων από τους τρομερούς τυφώνες που μαίνονται στον Βόρειο Πόλο του Δία έδωσε στην δημοσιότητα η NASA. Το βίντεο δημιουργήθηκε από υπέρυθρες εικόνες που κατέγραψε το σκάφος Juno το οποίο εξερευνά τον γίγαντα αερίων του ηλιακού μας συστήματος. Σε αυτό ο θεατής «βουτάει» κυριολεκτικά μέσα σε εννέα τυφώνες οι οποίοι μοιάζουν περισσότερο με κρατήρες ενεργού ηφαιστείου γεμάτοι λάβα παρά με ατμοσφαιρικό φαινόμενο.

Κάθε τυφώνας έχει έκταση 4,3 χιλιάδων χλμ κατά μέσο όρο ενώ οι άνεμοι σε αυτούς κινούνται με ταχύτητες 350 χλμ/ώρα. Τα ερυθρής απόχρωσης νέφη των κυκλώνων είναι εξαιρετικά ψυχρά αφού οι θερμοκρασίες που έχουν είναι πέριξ των -188 βαθμών Κελσίου ενώ τα κίτρινης απόχρωσης νέφη είναι λιγότερο ψυχρά με την θερμοκρασία τους να κινείται πέριξ των -12 βαθμών Κελσίου.

Το σκάφος Juno (Ήρα) της NASA έφερε στο φως νέα πράγματα άγνωστα, έως τώρα για τον Δία, σχετικά με το βαρυτικό πεδίο του, την χαοτική ατμόσφαιρά του, τη σύνθεση του εσωτερικού του και τους πολικούς κυκλώνες του. Οι νέες αποκαλύψεις επιτρέπουν στους επιστήμονες να διαμορφώσουν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τον μεγαλύτερο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος.

Έως σήμερα, οι αστρονόμοι δεν ήξεραν και πολλά πράγματα για το τι συμβαίνει κάτω από την εντυπωσιακή επιφάνεια του πλανήτη, παρά έκαναν κυρίως εικασίες. Όπως προκύπτει από τα νέα στοιχεία, το εσωτερικό του Δία είναι εξίσου εντυπωσιακό αλλά και ταραχώδες με το εξωτερικό του, καθώς διαθέτει μια περιστρεφόμενη «καρδιά» ρευστού υδρογόνου και ηλίου, τεράστιους αεροχείμαρρους που φθάνουν σε βάθος 3.000 χιλιομέτρων και εξωτικές ασυμμετρικές βαρυτικές ιδιότητες.

Νέα τεχνική ανάλυσης βελτιώνει την έρευνα για να ακούσουμε πιο σύντομα το κοσμικό μουρμουρητό των μελανών οπών

Η πρόσφατη ανίχνευση βαρυτικών κυμάτων από το απώτερο διάστημα έχει οδηγήσει σε μια νέα εποχή της αστρονομίας. Μέχρι τώρα, ο ομάδες που βρίσκονται πίσω από αυτές τις ανιχνεύσεις – οι συνεργασίες του LIGO (Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory) και του Virgo – παρατήρησαν κύματα από μερικές συγχωνεύσεις μελανών οπών και τη συγχώνευση ενός διπλού άστρου νετρονίων. Όμως αυτά τα γεγονότα που ανιχνεύθηκαν είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Εκτιμήσεις υπολογίζουν ότι κάθε λίγα λεπτά, κάπου στο σύμπαν, συγχωνεύεται ένα ζευγάρι μελανών οπών αστρικής μάζας, όπως αυτά που παρατηρήθηκαν από τα LIGO και Virgo. Για τα διπλά άστρα νετρονίων, συγχωνεύσεις συμβαίνουν κάθε 15 δευτερόλεπτα ή τόσο. Ακόμη, μόνο λίγες από αυτές τις συγχωνεύσεις είναι επαρκώς κοντά για να αποδώσουν σίγουρες ανιχνεύσεις. Μια νέα εργασία εξηγεί πώς να συνδυάζονται καλύτερα τα σήματα από την πληθώρα των λιγότερο εμφανών γεγονότων συγχώνευσης για να αποκαλύπτονται πληροφορίες σχετικές με ολόκληρο τον πληθυσμό διπλών μελανών οπών του σύμπαντος. Η προτεινόμενη τεχνική, από τους Rory Smith και Eric Thrane του Πανεπιστημίου Monash στην Αυστραλία, θα μας επιτρέψει να ανιχνεύσουμε το υπόβαθρο «μουρμουρητό» των απόμακρων συγχωνεύσεων πολύ συντομότερα από ότι θα το κάναμε χρησιμοποιώντας παραδοσιακές μεθόδους.

Τα LIGO και Virgo ανιχνεύουν βαρυτικά κύματα αναζητώντας πολύ μικρές αλλαγές στην απόσταση μεταξύ καθρεφτών στην κάθε άκρη των κλίμακας χιλιομέτρων συμβολομέτρων λέιζερ. Ένα διερχόμενο βαρυτικό κύμα κουνάει αποτελεσματικά τους καθρέφτες μπρος πίσω, παράγοντας ένα ταλαντούμενο σήμα που διαρκεί ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για τις συγχωνεύσεις μελανών οπών και πάνω από λίγα λεπτά για συγχωνεύσεις άστρων νετρονίων. Το LIGO στις ΗΠΑ αποτελείται από δυο τέτοια συμβολόμετρα που απέχουν 3000 km, ενώ το Virgo έχει ένα συμβολόμετρο στην Ιταλία.

Οι ομάδες LIGO και Virgo θεωρούν ένα σήμα «σημαντικό» εάν, μετά από ανάλυση, έχει μια μεγαλύτερη από 99,99% πιθανότητα να είναι αστροφυσικής προέλευσης. Οι πέντε συγχωνεύσεις μελανών οπών και η συγχώνευση του (διπλού) άστρου νετρονίων που αναφέρθηκαν μέχρι σήμερα όλα εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία. Συγκρίνοντας τα σήματα των βαρυτικών κυμάτων από αυτά τα γεγονότα για προβλέψεις με βάση τη θεωρία βαρύτητας του Einstein, οι ερευνητές συμπεραίνουν τις μάζες, τα σπιν και τη θέση στον ουρανό των πηγών τους. Οι ανιχνεύσεις έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί για να συμπεράνουν το ρυθμό συγχώνευσης των μελανών οπών και των άστρων νετρονίων σε όλο το σύμπαν.

Στις τρέχουσες ευαισθησίες τους, οι ανιχνευτές LIGO και Virgo μπορούν να ανιχνεύσουν μόνο ένα μικρό κλάσμα των συγχωνεύσεων στο σύμπαν με υψηλή σημαντικότητα. Οι υπόλοιπες από τις συγχωνεύσεις δίνουν ένα μεγάλο αριθμό γεγονότων κάτω από το κατώφλι – ορισμένες ελάχιστα διακρίσιμες στους ανιχνευτές από το θόρυβο, άλλες περίπου στο επίπεδο ενός πραγματικού γεγονότος. Γα παράδειγμα, οι ανιχνευτές LIGO εντόπισαν ένα υποσχόμενο γεγονός (LVT151012) τον Οκτώβριο του 2015. Όμως η ανάλυση που επακολούθησε προσδιόρισε ότι υπήρχε μόνο 87% πιθανότητα το γεγονός αυτό να είναι από συγχώνευση μελανών οπών – τιμή πολύ χαμηλή για να υποστηριχθεί ανίχνευση.

Για την πλήρη κατανόηση των συγχωνεύσεων μελανών οπών, πρέπει να παρατηρηθούν πολλές, έτσι είναι κρίμα να απορρίπτεται οι εν δυνάμει αξιόλογες πληροφορίες από το LVT151012 και άλλα χαμηλής σημαντικότητας γεγονότα. Ευτυχώς, είναι δυνατό να μάθουμε κάτι από το πλήθος των αδύναμων σημάτων που συλλογικά διαμορφώνουν ένα αξεδιάλυτο υπόβαθρο (εικόνα). Θεωρείστε το άκουσμα των βατράχων να κροάζουν σε ένα έλος: Μπορούμε να εντοπίσουμε καθαρά τους ήχους από τα πιο κοντινά βατράχια, αλλά μπορούμε επίσης να ακούμε ένα ασαφές μουρμουρητό από τις χιλιάδες των βατράχων που βρίσκονται πιο μακριά. Η ένταση αυτού του υπόβαθρου μουρμουρητού παρέχει ένα μέτρο του πληθυσμού των βατράχων. Όμοια, το εύρος του ασαφούς υποβάθρου στους ανιχνευτές των LIGO και Virgo μπορεί να μας πει σχετικά με τις απόμακρες συγχωνεύσεις μελανών οπών που συνέβησαν όταν το σύμπαν ήταν πολύ νεότερο.

Η πλειονότητα των συγχωνεύσεων μελανών οπών συνέβη πολύ μακριά για να δημιουργήσει ένα σημαντικό σήμα στους ανιχνευτές βαρυτικών κυμάτων. Το υπόβαθρο από τα αδύναμα σήματα, ωστόσο, παρέχουν πληροφορίες σχετικά με το όλο πλήθος των μελανών οπών. Οι Smith και Thrane έχουν προτείνει μια νέα τεχνική ανάλυσης που θα επιτρέπει στους ερευνητές να αξιολογήσουν το βαρυτικοκυματικό υπόβαθρο πολύ πιο γρήγορα.

Ο παραδοσιακός τρόπος να διακρίνουμε αυτό το σήμα του υποβάθρου βαρυτικών κυμάτων (βαρυτικοκυματικού υποβάθρου) από το θόρυβο είναι να συγκρίνουμε τα αποτελέσματα δυο ή περισσότερων ανιχνευτών με την αποκαλούμενη δια-συσχετιστική ανάλυση. Ο θόρυβος είναι ασυσχέτιστος μεταξύ των ανιχνευτών, έτσι η συνεισφορά του θα είναι κατά μέσο όρο μηδέν σε μια δια-συσχέτιση, ενώ κάθε σήμα βαρυτικού κύματος (βαρυτικοκυματικό σήμα) θα επιβίωνε. Προβλέψεις υποστηρίζουν ότι, χρησιμοποιώντας δια-συσχετική τεχνική, οι ανιχνευτές LIGO και Virgo θα ήταν αρκετά ευαίσθητοι για να ανιχνεύσουν το βαρυτικοκυματικό υπόβαθρο μέσα σε μερικά χρόνια.

Όμως όπως επισημαίνουν οι Smith και Thrane στη μελέτη τους, η δια-συσχέτιση είναι βέλτιστη για τυχαία κατανομή, και δυνητικά επικαλυπτόμενα, σήματα που παράγουν ένα σχετικά σταθερό υπόβαθρο. Αντιθέτως, τα σήματα από τις συγχωνεύσεις μελανών οπών τείνουν να είναι μη-επικαλυπτόμενα στους ανιχνευτές και η κατανομή τους (ή το χρονικό τους προφίλ) έχει μια ιδιαίτερη μορφή που υπαγορεύεται από τις ιδιότητες των μελανών οπών. Οι ερευνητές επομένως υποστηρίζουν μια εναλλακτική προσέγγιση που θα είναι χιλιάδες φορές πιο ευαίσθητη από ότι η παραδοσιακή. Η πρότασή τους απαιτεί πρώτα τον κατακερματισμό των ανεπεξέργαστων δεδομένων από κάθε ένα από τα τρία συμβολόμετρα των LIGO και Virgo, σε μικρά τμήματα των λίγων δευτερολέπτων. Το επόμενο βήμα είναι να αναλυθούν μαζί το κάθε χρονικό τμήμα από όλα τα συμβολόμετρα για να προσδιοριστεί η πιθανότητα ότι μια συγχώνευση μελανών οπών (σε αντίθεση με τον απλό θόρυβο) συνέβη. Σε μεγάλο βαθμό, η εξαγόμενη πιθανότητα θα βασίζεται στις αποκαλούμενες Μπεϊσιανές πιθανότητες ότι ένα σήμα είναι παρόν στα δεδομένα, πράγμα που απαιτεί την υπολογιστικά δαπανηρή εκτίμηση των υψηλών διαστάσεων ολοκληρωμάτων. Συνδυάζοντας έναν επαρκώς μεγάλο αριθμό μετρήσεων αυτής της πιθανότητας, κάποιος μπορεί να προσδιορίσει το ρυθμό των συγχωνεύσεων μελανών οπών – μια πληροφορία που δεν μπορεί να ανακτηθεί από τη συμβατική δια-συσχετιστική προσέγγιση. Η μέθοδός τους μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για να παραγάγει περισσότερο λεπτομερείς πληροφορίες όπως ο ρυθμός των συγχωνεύσεων μελανών οπών ως συνάρτηση της μάζας.

Οι Smith και Thrane εκτιμούν ότι η βελτιωμένη έρευνα θα έδινε μια αξιόπιστη μέτρηση του υποβάθρου των διπλών μελανών οπών με μόλις μιας ημέρας δεδομένα, ενώ μια δια-συσχετιστική έρευνα θα έπαιρνε περίπου τέσσερα χρόνια. Όμως η τεράστια αυτή βελτίωση στην ευαισθησία καταλήγει σε μια πελώρια αύξηση στον υπολογιστικό χρόνο επειδή οι κοινές Μπεϊσιανές αναλύσεις είναι πολύ εντατικές. Ωστόσο, οι ερευνητές υπολόγισαν το υπολογιστικό κόστος και προσδιόρισαν ότι είναι μέσα στο εύρος των υπολογιστικών πόρων των LIGO και Virgo. (Η εφαρμογή αυτής της νέας μεθόδου είναι υπό εξέταση από τις επιστημονικές συνεργασίες των LIGO και Virgo). Μπορεί επίσης να είναι δυνατό να γενικευτεί η νέα προσέγγιση για να καλύψει σήματα που επικαλύπτονται στον ανιχνευτή, όπως οι πολύ μεγαλύτερης διάρκειας συγχωνεύσεις άστρων νετρονίων.

Οι πολύτιμες ανιχνεύσεις όπως η πρώτη του LIGO που καταγράφηκε το 2015 είναι αυτές που τις καλύπτουν πρωτοσέλιδα και κερδίζουν βραβεία Nobel. Όμως οι Smith και Thrane έχουν δείξει ότι έξυπνες τεχνικές εξαγωγής δεδομένων μπορούν να αποδώσουν εκμεταλλεύσιμα στοιχεία από πολύ πιο «μέτρια» σήματα.

Εικόνες από το πρώτο αστρικό κατάλοιπο πέρα από τον Γαλαξία

Αστρονόμοι έχουν δημοσιεύσει φωτογραφίες από πολύχρωμες δέσμες αερίων και σκόνης που άφησε πίσω του μια σουπερνόβα μέσα στον αστερισμό Tucana, που βρίσκεται 200.000 έτη φωτός από τη Γη. Ο αστερισμός αυτός ανιχνεύτηκε για πρώτη φορά το 1603 και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Το όνομα Tucana είναι ένα πουλί στην Νότια Αμερική.

 

Υπολείμματα του υπερκαινοφανούς 1Ε 0102.2-7219 και η γύρω περιοχή του. Μέσα του κρύβεται ένα απομονωμένο αστέρι νετρονίων με ένα ασθενές μαγνητικό πεδίο, το πρώτο τέτοιο αστέρι νετρονίων που εντοπίστηκε έξω από το Γαλαξία μας.

Όταν οι αστρονόμοι εξέτασαν τον αστερισμό Tucana βρήκαν ένα μικρό αλλά ισχυρό κατάλοιπο μιας αστρικής έκρηξης, κρυμμένης ανάμεσα στα πολύχρωμα νέφη ενός κοντινού νάνου γαλαξία, του  Μικρού Μαγγελανικού Νέφους. Το αστρικό αυτό κατάλοιπο είναι το πρώτο του είδους που βρίσκεται έξω από το Γαλαξία μας.

 

Οι δέσμες αερίων και σκόνης που παραμένουν πίσω από μια σουπερνόβα ηλικίας 2.000 ετών λάμπουν σε ζωντανά χρώματα, στις νέες εικόνες που δημιουργήθηκαν τόσο από διαστημικά τηλεσκόπια όσο και χερσαία, συμπεριλαμβανομένου του Πολύ Μεγάλου Τηλεσκοπίου του Ευρωπαϊκού Νότου Παρατηρητηρίου (ESO) στη Χιλή. Οι αστρονόμοι ψάχνοντας αυτά τα νέφη, που βρέθηκαν στο γειτονικό νάνο γαλαξία, το Μικρό Μαγγελανικό Νέφος, κάπου 200.000 έτη φωτός μακριά, όπου βρήκαν ένα καλά κρυμμένο αστέρι νετρονίων που είχαν υποψιαστεί ότι ήταν μέσα.

Το όνομα του Μικρού Μαγγελανικού Νέφους προέρχεται από τη σκούρα εμφάνισή του στους νότιους ουρανούς. Ωστόσο, δεν είναι νέφος αλλά είναι στην πραγματικότητα μια συλλογή από εκατομμύρια αστέρια.

 

Το ESO, το οποίο εκμεταλλεύεται το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο, κυκλοφόρησε εκθαμβωτικές εικόνες από αυτή την περιοχή πριν λίγες ημέρες. Οι αστρονόμοι γνώριζαν ότι εκεί μέσα έπρεπε να κρύβεται ένα αστρικό πτώμα που μπορεί να εξηγήσει μια πηγή ακτίνων Χ, αλλά δεν είχαν ακόμη εντοπίσει την τοποθεσία του.  

 

Ένας αργά αναπτυσσόμενος δακτύλιος αερίου μέσα στα νέφη αυτού του συστήματος ήταν μια πρώτη ένδειξη για το σημείο όπου θα μπορούσε να βρίσκεται το αστέρι νετρονίων, ανέφεραν οι ερευνητές στην περιγραφή της εικόνας. 

 

Τα ζωντανά άστρα όπως ξέρουμε δημιουργούν με τη σύντηξη των ελαφρών στοιχείων ενέργεια, ενώ μερικά αστέρια είναι μεγαλύτερα από κάποια άλλα. Αλλά όταν πλησιάζει ο θάνατος τους, τα αστέρια με μάζα μεγαλύτερη από 1,4 φορές τη μάζα του ήλιου εκρήγνυνται (αφήνοντας πίσω τους σχηματισμούς σαν φωτεινούς δακτυλίους αερίων) και μπορούν, επίσης, να καταρρεύσουν και να αφήσουν πίσω τους ένα πολύ πυκνό πυρήνα γνωστό ως αστέρι νετρονίων. Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα πρωτόνια και τα ηλεκτρόνια κάτω από την τεράστια βαρυτική πίεση σχηματίζουν ένα αστρικό πυρήνα γεμάτα νετρόνια, εξ ου και το όνομα τους.

 

Ακριβώς όπως και τα ζωντανά αστέρια, τα νεκρά παγωμένα αστέρια νετρονίων μπορούν να ποικίλουν σε ισχύ. Αυτό που δυσκόλεψε  την ανακάλυψη του σε αυτά τα νέφη ήταν ότι είχε χαμηλή ισχύ το μαγνητικό του πεδίο. Αυτό σημαίνει ότι το αστέρι νετρονίων ακτινοβολεί μόνο σε μήκη κύματος ακτίνων Χ και όχι σε άλλα ανιχνεύσιμα μήκη κύματος κατά μήκος του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος. Και ενώ αυτή η πηγή αρχικά φαινόταν να προέρχεται από τη μέση του αέριου δακτυλίου που μελετούσε η ομάδα, ήταν αρχικά ασαφές αν αυτό το υποψήφιο άστρο νετρονίων ήταν στο κέντρο του δακτυλίου ή ήταν πολύ μακρύτερα πίσω του. Ένα όργανο που ονομάζεται MUSE (Multi Unit Spectroscopic Explorer) στο Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο βοήθησε την ομάδα να επιβεβαιώσει ότι αυτό ήταν μέσα στο δακτύλιο του αερίου.

Βρέθηκε νέος Γαλαξίας που βρίσκεται 359 εκατ. έτη φωτός απόσταση

«Το διαφορετικό χρώμα ανάμεσα στους δύο δακτυλίους μας δείχνει ότι διαμορφώθηκε σε δύο διαφορετικές φάσεις, γεγονός που το συναντάμε για πρώτη φορά», πρόσθεσε ο εκπρόσωπος της επιστημονικής ομάδας. Ένα ακόμη σημαντικό βήμα για τη χαρτογράφηση του Σύμπαντος που μας περιβάλλει, πραγματοποίησε η επιστημονική κοινότητα. Όπως ανακοινώθηκε, βρέθηκε νέος Γαλαξίας τύπου «δαχτυλίδι», σε απόσταση 359 εκατ. έτη φωτός.

Η μεγάλη ανακάλυψη ανοίγει νέους ορίζοντες στην εξερεύνηση και γνώση του διαστήματος, καθώς τα στοιχεία που έχουν διακρίνει οι επιστήμονες από την ανάλυση των εικόνων, κρίνονται άκρως σημαντικά και αξιοσημείωτα. Το όνομα που δόθηκε στον νέο Γαλαξία είναι PGC 1000714. Ο Γαλαξίας ακολουθεί ελλειπτική τροχιά ανάμεσα σε δύο «δαχτυλίδια», όπως ονομάζεται το φαινόμενο λόγω του σχήματός του, το ένα εκ των οποίων είναι μικρότερο και ακολουθεί την πορεία των αστρικών συστημάτων που περιβάλλονται.

Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι η ανακάλυψη του συγκεκριμένου Γαλαξία θα βοηθήσει τα μέγιστα στην κατανόηση της δημιουργίας και σύστασης των Γαλαξιών στο Σύμπαν. Οι επιστήμονες διέκριναν έναν νεώτερο μπλε δακτύλιο ηλικίας 0,13 δισ. ετών και έναν κόκκινο ηλικίας 5,5 δισ. ετών, γεγονός που προκάλεσε μεγάλη έκπληξη.

«Ερευνούμε Γαλαξίες με εξωτερικό και εσωτερικό Γαλαξία. Είναι σπάνιοι, αλλά υπάρχουν. Η μεγάλη διαφορά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι ο ένας δακτύλιος είναι διαφορετικής ηλικίας από τον άλλον». «Το διαφορετικό χρώμα ανάμεσα στους δύο δακτυλίους μας δείχνει ότι διαμορφώθηκε σε δύο διαφορετικές φάσεις, γεγονός που το συναντάμε για πρώτη φορά», πρόσθεσε ο εκπρόσωπος της επιστημονικής ομάδας.

M. Foucault: το συμβάν της εξουσίας

Μισέλ Φουκώ: 1926–1984

Εξ-ουσία: γενεαλογικές σχέσεις μικρο-εξουσιών

§1. Σε ένα κείμενό του από τα Dits et écrits γράφει σχετικά ο Φουκώ:

«Ο ναζισμός δεν εφευρέθηκε από τους μεγάλους τρελούς του ερωτισμού του 20ου αιώνα, αλλά από τους πλέον απεχθείς, ανιαρούς, απωθητικούς μικροαστούς που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Ο Himmler (Χίμλερ) ήταν γενικώς ένας αγρονόμος, που είχε παντρευτεί μια νοσοκόμα. Πρέπει να καταλάβουμε πως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης γεννήθηκαν μέσα από τη συζυγική φαντασία μιας αδελφής νοσοκόμας και ενός μελετητή κοτετσιών. Νοσοκομείο συν ορνιθώνας: ιδού η φαντασίωση που υπάρχει πίσω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης».

Εάν επιχειρήσει να αποκρυπτογραφήσει κανείς το ως άνω κείμενο, θα διακρίνει βασικά γνωρίσματα της ισχύουσας ‒στις εποχές μας: νεωτερικές-μετανεωτερικές‒ θεωρίας και πράξης της εξ-ουσίας. Πρωτίστως, ο ναζισμός δεν αποτελεί απλώς ένα συγκυριακό κακό, κατά την ιστορική ανάπτυξη του Πολιτικού με τις γνωστές ως τώρα μορφές εξουσίας: Δημοκρατία, Σοσιαλισμός, Κομμουνισμός, παρά το αποκορύφωμα της ιστορικής έκρηξης της εξουσίας ως τέτοιας. Της εξουσίας, με άλλα λόγια, ως απ-Ουσίας της ανθρώπινης Ουσίας και ως παρ-Ουσίας μιας απόλυτης, ολοκληρωτικής κυριαρχίας της νεωτερικής υποκειμενικότητας, η οποία με την αντίστοιχη οικοδόμηση των εξουσιαστικών της μηχανισμών ντύνει τον εαυτό της με μια αντικειμενικότητα αδιαμφισβήτητη γι’ αυτή την την εξουσιαστική υποκειμενικότητα. Όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει αυτή την απατηλή αντικειμενικότητα, γίνεται τρόφιμος σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή σε παρόμοιους χώρους ψυχιατρικής υφής· δηλαδή εξαφανίζεται ως ανθρώπινη ατομικότητα, προσωπικότητα. Ποιος απεργάζεται τέτοιες και άλλες μορφές εξαφάνισης μη συμβιβασμένων με το κακό ανθρώπινων υπάρξεων; Οι προαναφερθέντες εξουσιαστικοί μηχανισμοί, δηλαδή «ο δεσποτισμός των ολίγων» με τις φαντασιώσεις του.

§2. Αυτοί οι μηχανισμοί απαρτίζονται από τους λιγοστούς έμπιστους και εν πολλοίς ανώνυμους, που κάποια στιγμή γίνονται κι επώνυμοι, όπως οι εν Ελλάδι κλεφτοκοτάδες. Πρόκειται για τους κάθε είδους ορνιθοτρόφους, τσαγκάρηδες, αφισοκολλητές, μαουνιέρηδες κ.λπ., που όλοι τους εκβάλλουν στην ίδια μανιακή όχθη της εξουσίας: είτε λέγονται Himmler με τις νοσοκόμες είτε πολιτικοί απατεώνες του Ελλαδιστάν με τις συμβίες τους, οι οποίες ελέω εξουσίας ανταλλάσσουν το ταγάρι με την ακαδημαϊκή τήβεννο,. Πώς λοιπόν αποτιμάται πιο ειδικά η αντίληψη του Φουκώ για την εξ-ουσία και η συμβολή του στην ανά-λυση των πολυδαίδαλων δομών της; Με δεδομένο ότι ο ίδιος διήλθε μέσα από τις μεγάλες λεωφόρους του «Δομισμού» και του «μετα-Δομισμού», ξέρει να αναγιγνώσκει την Ουσία της εξ-Ουσίας όχι με τον μονοσήμαντο παραδοσιακό τρόπο: μια χούφτα εξουσιαστές από τη μια πλευρά και τα πληβειακά στρώματα και σώματα των εξουσιαζομένων από την άλλη, αλλά μέσα από την αναλυτική προσέγγιση της εξουσίας ως της Λερναίας Ύδρας με τα πολλά κεφάλια και τα άπειρα ψεύδη, στο οποία συχνά-πυκνά αντιστοιχεί όχι μόνο η δεδομένη χούφτα, αλλά και βλέψεις πολλών πληβείων. Εξάλλου, η καθημερινή πρακτική διδάσκει πως οι πιο σκληροί και επικίνδυνοι εκπρόσωποι της εξ-ουσίας προέρχονται από πρώην «πεινασμένους» και «εξαθλιωμένους», που εισέρχονται στον πολιτικό στίβο με τα λεγόμενα «προοδευτικά»-«δημοκρατικά», «σοσαλδημοκρατικά», «σοσιαλριζοσπαστικά», «σοσιαλιστικά» ή «κομμουνιστικά» ιδεοληπτικά προσωπεία. Η μορφή του υποκειμένου, που κρύπτεται πίσω από τέτοιου είδους προσωπεία, αφορά το ναρκισσιστικό υποκείμενοˑ εκείνο δηλαδή που προτάσσει την πρωτοκαθεδρία –γνωσιακή, συνειδησιακή, πρακτικιστική κ.λπ.– της δικής του υποκειμενικότητας και επιδιώκει, μέσω της εξουσίας, την απεριόριστη απόλαυση αυτής της πρωτοκαθεδρίας. Ο Φουκώ αναζητεί όχι μόνο τους συνειδητούς, αλλά κυρίως τους μη-συνειδητούς, τους ασυνείδητους παράγοντες επικαθορισμού αυτής της υποκειμενικότητας.

§3. Έτσι εκκινεί από τη γνώση ως εξουσία για να προχωρήσει μέσα στο λαβύρινθο των μικρο-εξουσιών και ευρύτερα των πειθαρχικών μηχανισμών και τεχνικών. Όταν λοιπόν συγκεντρώνει το ενδιαφέρον του σε μια πολιτική ανάγνωση της κοινωνίας, αναγνωρίζει ρητά την ανάγκη ουσιαστικής πολιτικοποίησης της γνώσης. Πώς κατανοεί αυτή την ανάγνωση και αυτή την πολιτικοποίηση; Προφανώς όχι υπό τη μορφή μυωπικών αντιπαραθέσεων, παραδοσιακής υφής, ανάμεσα σε «συντηρητισμό» και «προοδευτισμό», ή ασφυκτικού εναγκαλισμού της θεωρίας από έναν ακίνδυνο πρακτικισμό και ακτιβισμό, αλλά υπό την προοπτική της προβολής μιας σκέψης, που τελεί πάντοτε σε κίνηση, δηλαδή αναπροσανατολίζεται μέσα σε ένα περιβάλλον διαρκώς μεταβαλλόμενων καταστάσεων και επιζητεί να εισχωρεί στο πεδίο κατανόησης αυτών των καταστάσεων και γενικότερα της κάθε ύποπτης ή ανύποπτης συγκυρίας. Αυτός ο τρόπος σκέψης του επιτρέπει να μην αναλώνεται σε υιοθετήσεις αφηρημένων προτύπων ζωής και να μην αναλαμβάνει να ομιλεί ως εκπρόσωπος λογής-λογής ομαδοποιημένων συμφερόντων. Κατ’ αυτό το πνεύμα χωρεί πέρα από την καθεστηκυία πρακτική της εκπροσώπησης ή αντιπροσώπευσης και προσηλώνει το στοχαστικό του βλέμμα στην ενικότητα του παρόντος, στη μοναδικότητά του. Έτσι ξαναδιαβάζει το καθολικό, π.χ. την κοινωνία, την πολιτική κ.λπ. όχι ως ένα αφηρημένο όλο, αλλά ως εκείνο που μέσα του περιέχει το ενικό· ως την κοινωνία, ας πούμε, που περιέχει συγκεκριμένους χώρους εγκλεισμού, καθορισμένες δομές πειθαρχίας κ.α.

§4. Δυνάμει αυτής της γραμμής σκέψης απομυθοποιεί τον ρόλο των διανοουμένων και τον ρόλο της θεωρίας σε σχέση με την ανάγκη διαφώτισης και δράσης των μαζών. Γνώση, αλήθεια και λόγος αποτελούν μορφές εξουσίας, στις οποίες θα χρειαζόταν να αντιστέκεται ο διανοούμενος. Η ως τώρα καθιερωμένη θεωρητική πρακτική του τελευταίου δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια δυστυχισμένη πρακτική, κατά το πρότυπο της δυστυχισμένης συνείδησης στον Χέγκελ. Τούτο σημαίνει, πέραν των άλλων, ότι η σκέψη του Φουκώ δεν φυλακίζεται στην παραγωγή ολοποιητικών μορφωμάτων γνώσης, ενταγμένων στην εξελικτική εκδίπλωση μιας καθολικής ιστορίας, μονοσήμαντα προσανατολισμένης, αλλά διανοίγεται στην ανάδειξη του συμβάντος, φιλοσοφεί επ’ αυτού: εκτυλίσσεται ως σκέψη του ενικού· του ενικού που απηχεί μια καθορισμένη εκάστοτε κατάσταση, π.χ. την κατάσταση στις επιχειρήσεις, στο σχολείο, στην εκπαίδευση, στη φυλακή κ.α., και το οποίο δεν ανάγεται σε κάποια διαμεσολάβηση. Κατ’ αυτό τον τρόπο αναδεικνύει τον ενδεχόμενο, τον δυνάμενο να ισχύει, χαρακτήρα των συστημάτων γνώσης και εξουσίας και κινείται στα όρια των δομήσεων και αποδομήσεών τους. Η κίνηση τούτη της σκέψης (του) μεταμορφώνεται έτσι σε κίνηση απελευθέρωσης, σε πράξη ελευθερίας, γιατί επιχειρεί να καταδείξει χώρους ελευθερίας ανάμεσα σ’ αυτά τα συστήματα, ανάμεσα στα διάκενά τους, στις συνάφειές τους, στις δομήσεις και αποδομήσεις τους.

§5. Οι εν λόγω χώροι ελευθερίας καθιδρύουν μια άλλη λογική θεώρησης εκ μέρους του ανθρώπινου υποκειμένου, αλλά και άλλη λογική θεώρησης των δομών και σχέσεων εξουσίας. Ως προς το πρώτο ζητούμενο, καθιδρύουν μια πρακτική του υποκειμένου ως Εαυτού. Πώς συμβαίνει αυτό; Ό,τι απηχεί τη λογική του συστήματος παραπέμπει σε ένα συμβάν, που θέτει σε κίνηση τη γνώση και τη δράση του Εαυτού. Εάν, για παράδειγμα, το σύστημα εξουσίας αποτελεί μια ολότητα και σχετίζεται με ιεραρχικές ολοποιήσεις, η λογική του εκφράζεται στο ένα ή άλλο σημείο ή πεδίο αυτής της εξουσίας, ας πούμε στο πεδίο της εκπαίδευσης, του εργοστασίου κ.λπ. Η δράση, ήτοι η αντί-δραση του Εαυτού απέναντι σε ένα τέτοιο πεδίο ανάγει το ερέθισμά της στο γεγονός ότι το συγκεκριμένο πεδίο στην εκάστοτε λειτουργία ή εφαρμογή του λαμβάνει χώρα για το υποκείμενο ως συμβάν που προκαλεί την ενεργοποίηση, την κινητοποίηση του Εαυτού ως διαμαρτυρία, ως απεργία κ.λπ. Αυτή η ενεργοποίηση και κινητοποίηση αποτελεί μια έκρηξη των ίδιων των εμπλεκομένων και όχι κάποιων άλλων. Γενικότερα, σε επίπεδο μαζών, αυτή η θεώρηση του Γάλλου στοχαστή εγγράφει στη δράση τους το συμβάν ως πρακτική ελευθερίας, με το νόημα ότι ενεργοποιούνται αγωνιστικά ενάντια σε αυτό που τις βρίσκει, που τις συντυχαίνει και τις αλλάζει. Κάθε στάση βέβαια σε σχέση με το συμβάν της εξουσίας, για παράδειγμα, δεν είναι ή δεν γίνεται αυτόματα αγωνιστική, αλλά αρχίζει να στέκεται αγωνιστικά, όταν ο Εαυτός –το άτομο, η μάζα κ.λπ.– επιλέγει τις κατάλληλες μορφές αγώνα κάθε φορά. Πώς μπορεί να επιλέγει τις κατάλληλες μορφές; Όταν γνωρίζει τι σημαίνει εξουσία; Έτσι ερχόμαστε στο δεύτερο ζητούμενο: στην άλλη λογική θεώρησης των δομών και σχέσεων εξουσίας.

§6. Πώς προσπαθεί να σκεφτεί την εξουσία ο Φουκώ; Χωρίς να παραγνωρίζει την παραδοσιακή θεωρία και πρακτική του κράτους, διαπιστώνει ότι το πεδίο άσκησης και λειτουργίας της εξουσίας είναι πολύ ευρύτερο από τις ως τώρα σχετικές εννοήσεις και κατανοήσεις. Η εξουσία με τις δομές, τους μηχανισμούς της, τις διευθυντικές ή πειθαρχικές και καταπιεστικές της δομές και όλες τις παρόμοιες πτυχές δεν στοιχειοθετεί απλώς μια κατάσταση συντήρησης, με την κυριολεκτική και μεταφορική σημασία, αλλά και μια διαρκώς μετασχηματιζόμενη κατάσταση. Επομένως, κάθε αντίσταση ξεκινά από το δικό της πεδίο δράσης για να ενσωματωθεί σε ευρύτερες στρατηγικές. Όπως τονίζει ο φιλόσοφος, «κάθε αγώνας ξεδιπλώνεται γύρω από μια ιδιαίτερη εστία εξουσίας». Γι’ αυτό τον λόγο πρέπει να καταγγέλλονται αυτές οι εστίες, να καταδεικνύονται, να εντοπίζονται. Σε κάθε περίπτωση, η προβληματική γύρω από την ουσία της εξουσίας σχετίζεται με την εν τη πράξει κατανόηση πολυσύνθετων στρατηγικών καταστάσεων σε μια δεδομένη κοινωνία και όχι μόνο με μια γενική κατονομασία ενός θεσμού ως εξουσίας. Απ’ αυτή την άποψη, η εξουσία δεν έρχεται μόνο από τα πάνω, αλλά και από τα κάτω. Παντού παρατηρούμε «πολλαπλές σχέσεις δύναμης που διαμορφώνονται και λειτουργούν στους μηχανισμούς της παραγωγής, στις οικογένειες, τις περιορισμένες ομάδες, στους θεσμούς». Στη συνάφεια τούτη, η σύλληψη της εξουσίας που προτείνει ο Φουκώ δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στις μικρο-εξουσίες που μας περικυκλώνουν και μας καθορίζουν καθημερινά: μικρο-εξουσίες πάνω στα σώματά μας, για να καθίστανται πιο παραγωγικά, πειθαρχημένα, εργασιομανή κ.λπ., και κατ’ επέκταση πάνω σε ολόκληρο το κοινωνικό σώμα.