ΑΥΤΑΠΑΤΗ...

Γεμίσαμε με υποκοριστικά  και αποσιωπητικά.

Θαυμάζουμε με πολλά θαυμαστικά....
Περιγράφουμε την τρυφερότητα και την ίδια στιγμή δεν είμαστε στάλα τρυφεροί ο ένας με τον άλλον.
Μας είναι δύσκολο. Μας φταίνε πάντα οι άλλοι , η Παναγιά, ο Βούδας, ο Χατζιαβάτης, εδώ πολλά αποσιωπητικά.
Ξεσκούφωτες τριγυρνούν παντού οι  καταλήξεις σε -ουλα και σε - ακι.
Επί σκοπού; άσκοπα; άραγε τι να ελαφρύνουν; Δεν γεμίζουν με καταλήξεις τα κενά.   
Κι όμως η ομορφιά των λέξεων είναι απλή. Λες μια παραφορτωμένη λέξη και φτηναίνει το στόμα σου.
Λες μια απλή λέξη και γεμίζει το στόμα σου.  Ένα μόνο ''όχι'' ή ένα μόνο ''ναι'' .
Ένα μεγάλο ΄΄ναι΄΄ και ένα μεγάλο ''όχι'', απ΄αυτά που λένε  οι ποιητές, απ΄αυτά που κρίνουν και αλλάζουν την ζωή μας. Απ' αυτά του απόλυτου μεγέθους , της ουσίας και του βάθους, που για να τα πεις δεσμεύεσαι.   
Ξεχάστηκα, εμείς ζούμε στον πλανήτη των μικρών ναι και όχι.
Εκεί που δεν τα εννοούμε. Στον πλανήτη  της απάτης, της αυταπάτης. Στα μου σου ξου σου μανταλάκια.

Ζούμε περιγραφικά. Περιγράφουμε το φθινόπωρο, το ηλιοβασίλεμα ακόμα και την μυρωδιά του αυγολέμονου.Όταν σφίγγουν τα δύσκολα, τι να σου κάνει η περιγραφή. Μπορείς ν΄ακουμπήσεις στον διπλανό σου όταν σφίγγουν τα δύσκολα ;
Αν δεν τον έχεις τιμήσει ποτέ με την προσοχή σου ;  Πάλι ξεχάστηκα . Τόσες φορές τον διπλανό καλύτερα έχουμε να τον εξαφανίσουμε  από το πεδίο, παρά  ν΄ ακουμπήσουμε πάνω του. Εμείς οι τιμητές της περιγραφής, του ορισμού της τρυφερότητας.
Πόσο ψηλά έχουμε τον θυμό μας. Χρήσιμος ο θυμός δεν λέω, αλλά εξαντλείται εύκολα.
Άλλα συναισθήματα είναι περισσότερο γόνιμα. Η λύπη, η αγωνία, η στεναχώρια.    
Με τόση μαγκιά και άνεση στην κοινωνικοπολιτική μας εκπροσώπιση μπλεχτήκανε τα συναισθήματα.

Αριστερά και δεξιά . Πολύ τσιγάρο και ιδέα και είμαστε ωραίοι τύποι .
Για το πως έγινε λαμπόγυαλο εδώ πέρα, τόσα χρόνια τσιμουδιά φυσικά.
Τι να σου κάνει και η λύπη , δεν βρήκε χώρο ν΄ανθίσει και γεροντομέστωσε.
Να εξετάσει ο καθένας τον εαυτό του βαθειά , να βρει τις ευθύνες του , που τέτοιο παράδειγμα.
Έτσι και αλλιώς , έτσι καθιερώθηκε . Να μην πληρώνουμε ισάξια το κόστος της ευθύνης που μας αναλογεί, σ΄αυτό το ρημαδότοπο.

Τέτοια τα παραδείγματα. Αλήθεια και η  κατάθλιψη ; άλλοθι και αυτό ;   
Σε πείσμα των καιρών , αγαπώ τους ανθρώπους που δεν φοβούνται να λυπηθούν.
Που μεγαλώνουν και ωριμάζουν για να χωρέσουν καλύτερα την θλίψη τους.
Υπάρχει άραγε καλύτερος τρόπος να τιμήσεις στην ζωή , αυτό που έφυγε και αυτό που έρχεται;
Που παραδέχονται πως δεν τα ξέρουν όλα και δεν παραχώνουν την άγνοια τους σε μια ολέθρια ''καλή διάθεση'' επι παντός.

Τους ανθρώπους που προτιμούν μια βαθειά ζωή ,από μια ανούσια και επιφανειακή.
Αυτούς που οραματίζονται πράγματα ακόμα και όταν δεν υπάρχουν στην καθημερινότητα τους.
Τους δημιουργικούς. Αυτούς που σε όλα αυτά που ζουν προσθέτουν και αυτά που μπορεί η έμπνευση να τους αποκαλύψει .

Γιατί η ζωή χωρίς φαντασία είναι στενή και δεν κυλάει.   .
Χθες άλλη μια βραδιά με φίλους κύλησε για να καταλήξει με ευκολία στη ματαιότητα των πραγμάτων.

Υπάρχουν άνθρωποι που μας χρειάζονται ακόμα....
Η δυνατότητα επινοείται , δεν δίνεται, ούτε μετριέται επί τις εκατό.
Δεν είναι ποσοστό. Ούτε εκπροσωπείται από φθαρμένους κωδικούς.
Γεννιέται μαζί με την ελπίδα, να γίνουμε εμείς πρώτα πρώτα, η αλλαγή που ονειρευόμαστε.
Μέχρι τότε ούτε -ουλα , ούτε -ακι.Σταμάτάω  ΕΔΩ.... Από σήμερα..λέξεις καθαρές , νέτες σκέτες.
Με στόχο.Και όταν θαυμάζουμε, ένα θαυμαστικό ή κανένα αρκεί,
όλα τ΄άλλα μου φαίνονται ύποπτα,ξένα και μάταια..χωρίς ουσία....

ΑΥΤΑΠΑΤΗ!

Μαρία Ιωσηφίδου

ΠΑΓΩΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ...

Δεν ξέρω πια που να κοιτάξω τους ανθρώπους. Μέχρι χθες ακόμα τους κοίταζα στα μάτια. Έψαχνα το βλέμμα και το ακολουθούσα προς τα μέσα. Το βλέμμα έσπασε σε πολλές πολλές  γυάλινες ψηφιδούλες . Πάνω τους διαθλάται η ψυχή και φεύγει δεξιά και αριστερά. Ελάχιστοι σε κοιτάζουν  ίσα στα μάτια.Αμήχανοι σαν να θέλουν να κρύψουν κάτι. Ίσως και να κρύβουν.   Άρχισα λοιπόν και εγώ να τους κοιτώ στα ρούχα. Ξεκινώ από κάτω , από τα παπούτσια, τις κάλτσες. Προχωρώ προς τα πάνω, το πουκάμισο, τη ζακετούλα... 

 

Βροχερός καιρός και ζέστη  ; Δεν κάνει κρύο...η ψύχρα είναι μέσα μας....  
Ένα άγνωστο  κουβαράκι που όλο τυλίγεται. Ο άστεγος που γίνεται ένα με την βροχή 'η τον ήλιο, στα πεζοδρόμια . Ο μετανάστης που λουφάζει σαν τρομαγμένο πουλί , στην στάση , όταν κάποιος κοιτώντας τον  αυστηρά , αρχίζει να παρλάρει. Συζητήσεις που αρχίζουν , που δεν τελειώνουν, δρόμοι που χάνονται πριν καν ανοίξουν. Σκέψεις που συναντιούνται.  Πολύωρες συναντήσεις σε πολύβουους τόπους και την ίδια στιγμή σε τόπους ησυχίας με έναστρους ουρανούς και απέραντες θάλασσες. Ένα κουβαράκι που τυλίγεται απ΄άκρη σ΄άκρη σ΄ όλη την πατρίδα. Γέφυρες.   

Άνθρωποι που πασχίζουν ν΄ αποφασίσουν με χίλιους τρόπους  να βγουν από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους  και να δώσουν μιαν απάντηση σ΄αυτό που μπροστά τους ορθώνεται ακόμα και με την μορφή μοίρας. Και για να βγεις από το σπίτι σου υπάρχουν τόσοι τρόποι, όσες και οι ανάσες σου. Μονάχοι χωρίς αρματωσιά..Είναι αυτό που γίνεται όταν ενώ όλα είναι εναντίον σου, εσύ μπαίνεις γυμνός στην παλαίστρα να παλέψεις. Με μοναδικό σου όπλο ,πως θέλεις πολύ να είσαι άνθρωπος και να έχεις όνειρα. Εσύ ο Δαβίδ παλεύεις με τον Γολιάθ . Με εξαιρετικά συμπαγή πυρήνα που δεν σπάει από δυστυχίες και λύπες . Ορμάς και νικάς. Αποφασίζεις να μην κρυφτείς πίσω από τα κλειστά σου πατζούρια όταν ακούς τα κλάμματα του δαρμένου πιτσιρικά . Βρίσκεις τρόπους να βοηθάς, όλους αυτούς που χρειάζονται. Έχει αυτή η ιστορία διακύμανση στην εξαθλίωση. Βρίσκεις τρόπο να επινοείς τρόπους και ευκαιρίες. Βρίσκεις τρόπους να δουλεύεις, να διοχετεύεις το μεράκι, την διάθεση , την όρεξη . Τρόπους να αντιστέκεσαι . Τρόπους να μην αρκείσαι. Να ορμάς με αντοχή και δύναμη , στη ζωή που παλεύει να κρατηθεί.  Όπως θα έπεφτες στα φουρτουνιασμένα κύματα όταν άκουγες κάποιον να σβήνει και να χάνεται καλώντας βοήθεια. Κατορθώματα ανθρώπων με μοναδικά όπλα την επιμονή και το τσαγανό. Άνθρωποι χωρίς μούσκουλα και γραμμώσεις που ξέρουν να γεμίζουν τα κενά  με γέλια και όνειρα . Που δεν μιλούν σαν τους ξερόλες , λαλίστατους προφεσόρες που σήμερα κοιτούν και περιγράφουν από πάνω  τα γεγονότα από την βόλεψη τους. Που κάθονται τις Κυριακές στο τραπέζι και πίνοντας φτηνό κρασί σε απλά ποτήρια, συζητούν χωρίς να κουνούν σημαίες. Σαν άνθρωποι που ήρθαν σ΄αυτό τον κόσμο όχι για να χειροκροτήσουν , ούτε για να εξυπηρετήσουν , αλλά για να φωτίσουν όμορφα τα σκοτάδια τους, με αγάπη, με έρωτα, με ποίηση, με μουσική. Άνθρωποι που ξέρουν ν΄ακούν την αλήθεια ακόμα και αν πρέπει ν' αναλάβουν κομμάτι της ευθύνης. Άνθρωποι με θάρρος, διάθεση και διαύγεια. Άνθρωποι αληθινοί , όχι ξεφτέρια.

Άνθρωποι που μιλούν χωρίς να διαφημίζουν.Ασίγαστες φωτιές. Άνθρωποι που θέλουν να δείξουν στα παιδιά τους το μεγαλείο της ζωής, την ομορφιά της , την αντίφαση της και δεν τα μεγαλώνουν σε ένα ωραιοποιημένο ροζ κουκούλι, που αφορά μονάχα αυτά και την ματαιοδοξία τους. Γιατί το πιτσιρίκι που φθάνει στο σχολειό αφάγωτο , είναι αδέρφι τους και πρέπει να το γνωρίζουν. Δεν κινδυνεύουν τα παιδιά από την αλήθεια, από την έλλειψη παραδείγματος κινδυνεύουν.  Άνθρωποι που τους έχεις δει να μεγαλώνουν μπροστά στα μάτια σου ,να γίνονται τεράστιοι , για να χωρέσουν μέσα τους την Άνοιξη, αψηφώντας τον χειμώνα. Ακριβώς όπως ένα κλαδάκι αμυγδαλιάς αψηφά το κρύο και ανθίζει.    Αυτοί  είναι οπαδοί της ζωής όχι του κέρδους ούτε  της ουτοπίας.  Και τα έργα τους είναι  οι εξεγέρσεις . Οι εξεγέρσεις της επανάστασης της αξιοπρέπειας. Της πιο δύσκολης απ΄όλες τις άλλες επαναστάσεις. Αυτή είναι η επανάσταση που διεκδικεί ν΄ αφήσει κληρονομιά στους νεότερους μια εικόνα με δυνατά  χρώματα. Την εικόνα εκείνη που θα τους κάνει να πιστέψουν πως κανένα δικαίωμα δεν μας παραχωρείται , αν δεν δείξουμε πως το απαιτούμε μέχρι το τέλος.     Η ψυχή βάζει το σώμα να ξεπερνά τον εαυτό του.

Και κάτω από την σάρκα των ανθρώπων, έχω δει να υπάρχουν κρατήρες. Και ξέρεις τι γίνεται...
ε;
Ένας ξεμυτίζει..δειλά -δειλά ,
ένας αρχίζει και τραβά άλλους εκατό.
Ένας αλλάζει και τραβά πολλούς.
Έτσι γίνεται η ανθρωποαλυσίδα.
Λες αυτό το κουβαράκι  να τυλίγεται τώρα;
Λες;

Μαρία Ιωσηφίδου

Vapshot, «Κεφάλι» στο λεπτό, με εισπνεόμενο αλκοόλ

Ένα νέο gadget που επιτρέπει στους χρήστες να μετατρέπουν το ποτό τους σε ατμό και να το καταναλώνουν εισπνέοντάς το έχει αναστατώσει τους ειδικούς στο εξωτερικό, οι οποίοι έσπευσαν να το καταδικάσουν καθώς μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε κατάχρηση.

Η νέα τεχνολογική ανακάλυψη λέγεται Vapshot, κοστίζει...
520 ευρώ και πρόκειται για ένα μηχανισμό ο οποίος συμπιέζει το υγρό μετατρέποντάς το σε αέριο.

Όπως δηλώνει περήφανα η εταιρία: «Με αυτόν τον τρόπο ο καταναλωτής μπορεί «να κάνει κεφάλι» στο λεπτό, ατμοποιώντας το ποτό του και καταναλώνοντας το αμέσως με ένα καλαμάκι.» Πως συμβαίνει αυτό; Ρίχνεις το ποτό που θέλεις να καταναλώσεις στο μηχάνημα Vapshot, το οποίο ατμοποιεί το υγρό και στη συνέχεια γεμίζεις ξανά το μπουκάλι με τον ατμό που δημιουργήθηκε. Το αλκοόλ που εισπνέεται διοχετεύεται πολύ άμεσα στο αίμα, μέσω των πνευμόνων και δημιουργεί άμεσες αντιδράσεις στον οργανισμό.
 
Οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι κάτι τέτοιο είναι πολύ επικίνδυνο καθώς οι επιπτώσεις του αλκοόλ που εισπνέεται είναι πολύ μεγαλύτερες από το αλκοόλ που πίνεται παραδοσιακά. Ο ανθρώπινος οργανισμός δεν έχει την δυνατότητα να επεξεργαστεί το αλκοόλ μέσω του πεπτικού συστήματος και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πολύ ακραία επίπεδα μέθης, ειδικά αν ο καταναλωτής πιεί-εισπνεύσει παραπάνω αλκοόλ από το κανονικό.

Η εταιρία από την άλλη εμφανίζεται καθησυχαστική: « Επειδή το Vapshot σερβίρεται σε καθορισμένη ποσότητα ανά άτομο είναι πολύ εύκολο να προσδιορίσεις την ποσότητα αλκοόλ που διοχετεύεται στον οργανισμό σου. Η ποσότητα αυτή είναι πολύ χαμηλότερη από αυτήν που δέχεται ο οργανισμός ενός ανθρώπου που καταναλώνει ένα ποτό ή ένα μείγμα διαφόρων αλκοολούχων ποτών.»

Εκπληκτικό animation μας δείχνει τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή

Θέλετε να μάθετε πώς ξεκίνησε ο κύκλος βίας;

Το εκπληκτικό animation της Nina Paley θα σας λύσει τις απορίες:

Διέλαθε...

Όλα-περίπου όλα στη ζωή-εξαρτώνται από κάτι μικρές αποχρώσεις ικανές ν αναδείξουν το βάθος και την ένταση των χρωμάτων, να ελευθερώσουν την αίσθηση και την ποιότητα των αρωμάτων, το εύρος και την ουσία των θαυμάτων..
Όλα κλείνονται μέσα σε μιαν απόχρωση, χάνονται μέσα σ αυτήν, κερδίζονται μέσα σ αυτήν.
Να εκτιμήσεις τη λεπτή απόχρωση της Στιγμής, που καταγράφηκε στον ορίζοντα.
Χωρίς αυτήν ο κόσμος κινείται ανάμεσα στο μαύρο και το λευκό της σκακιέρας.
Για μια τόση δα εκτίμηση.
Εκτίμηση μεγέθους ανεκτίμητου.

Μία μικρή ανεπαίσθητη απόχρωση, που χωρίς αυτήν τα χρώματα του πίνακα καλπάζουν πάνω από βαθιά χαράδρα, απ το μαύρο ως το λευκό.
Χάνονται εκεί μύριες αποχρώσεις ανάμεσα, όλες όσες κρύβονται σ ένα ηλιοβασίλεμα και ως την ανατολή.
Και όλα τούτα δεν κραυγάζουν, και δεν υψώνουν άριες στον ουρανό, μόνο ψιθυρίζουν το ίδιο ανεπαίσθητα και σαλεύουν με το νυχτερινό αεράκι..
Όποιος το ένοιωσε, το ένοιωσε.
Για τους άλλους διέλαθε της ακοής, διέφυγε της αφής, έτσι όπως θροΐζει το βελούδο χρυσίζοντας τις άκρες των δακτύλων, κι όποιος άγγιξε, άγγιξε.
Όλα μέσα στη Στιγμή που προϋποθέτει λίγο κόπο.

 Ο κόπος είναι λίγος αν η Αγάπη είναι Πολλή, κι ο κόπος είναι Πολύς αν η αγάπη είναι λίγη.. Κι όποιος εκτίμησε, εκτίμησε.
Οι λοιποί έχασαν την ανατολή και βούτηξαν πριν το ηλιοβασίλεμα, χάνοντας όλες τις Αποχρώσεις.
Όλα για μιαν Εκτίμηση.

Επιθυμία και ψυχανάλυση

Όλη μας η ζωή ακολουθεί την ίδια λογική: η φαντασιακή τάξη μάς δημιουργεί ψεύτικες εικόνες επιτυχίας, ευτυχίας, πληρότητας που μας επιτρέπουν εντούτοις να επιβιώνουμε την ανθρώπινη μοίρα των καθημερινών ματαιώσεων και αποτυχιών. Όπως η επιθυμία περνάει από την αναγνώριση, το ερώτημα «τι θέλει ο άλλος για να με αγαπήσει» μας βασανίζει.

Μια εγγλέζικη διαφήμιση για αυτοκίνητα δείχνει μια μικροαστική οικογένεια να θαυμάζει το νέο μοντέλο που μόλις απόκτησε, ενώ οι γείτονες κρυφοκοιτούν γεμάτοι ζήλια πίσω από τη μάντρα του κήπου. Η φωνή που συνοδεύει λέει «Μη μείνετε πίσω από τους Σμιθ» – Σμιθ είναι το πιο συνηθισμένο αγγλικό επίθετο, κάτι σαν Παπαδόπουλος. Το υποκείμενο είναι δημιούργημα της επιθυμίας του άλλου (του γείτονα) και η επιθυμία μεσολαβείται από το αντικείμενο (το αυτοκίνητο). Οπως υποστηρίξαμε στο προηγούμενο, η επιθυμία και ο αγώνας για αναγνώριση παίζουν κεντρικό ρόλο στη σύσταση της ταυτότητας. Η ψυχανάλυση προσθέτει ότι η επιθυμία του άλλου, του άλλου ανθρώπου ή του «μεγάλου Αλλου», της «συμβολικής τάξης» της γλώσσας, του νόμου και των κοινωνικών θεσμών, είναι λειψή, συχνά λαθεμένη, ενώ η αναγνώριση που μας δίνουν αποτελεί συνήθως παραγνώριση. Μια βαθιά δυσαρμονία χαρακτηρίζει το υποκείμενο και προσδιορίζει τις σχέσεις με τους άλλους.

Έλλειψη, εικόνες και λέξεις
Η ψυχαναλυτική θεωρία εξηγεί λεπτομερώς τη διαδικασία σύστασης του εαυτού. Σύμφωνα με τον Ζακ Λακάν, τον μαθητή του Φρόιντ, το βρέφος διαχωρίζεται από τη μητέρα όχι στη γέννα, αλλά όταν αρχίζει να μιλάει, μπαίνοντας έτσι στη συμβολική τάξη. Η απόκτηση της ομιλίας και οι κοινωνικές εντολές και απαγορεύσεις –που αντιπροσωπεύονται από τον πατέρα– λειτουργούν σαν ένας τρίτος πόλος που παρεμβαίνει και διασπά την αρχική δυάδα μητέρας και βρέφους. Ο διαχωρισμός εγγράφει την απώλεια, την απουσία και την έλλειψη στην καρδιά του νεογέννητου. Η έλλειψη αυτή καλύπτεται εν μέρει με την ταύτιση του βρέφους με σημαίνοντα, με εικόνες και λέξεις.

Πρώτα εικόνες. Στο περίφημο «στάδιο του καθρέφτη», το βρέφος ηλικίας από έξι έως δεκαοκτώ μηνών βιώνει μια αίσθηση αγαλλίασης όταν αναγνωρίζει για πρώτη φορά την εικόνα του στον καθρέφτη ή στο βλέμμα της μητέρας. Η αντανάκλαση στον καθρέφτη κάνει το βρέφος να ταυτιστεί με ένα πλήρες και ολοκληρωμένο σώμα και με την αίσθηση ότι αποτελεί μια ανεξάρτητη και ακέραιη μονάδα. Ομως, η εικόνα της ολότητας διαφέρει από την εμπειρία των αισθήσεων: τα μέλη του βρέφους είναι ανυπάκουα, το σώμα του κομματιασμένο, αφοδεύει και ουρεί χωρίς έλεγχο, πεινάει και πονάει χωρίς αιτία. Η βιολογική εξήγηση είναι ότι οι ικανότητες αντίληψης και όρασης αναπτύσσονται πολύ πριν από τις κινητικές λειτουργίες και τον σωματικό συντονισμό.

Η πρώτη αίσθηση ταυτότητας είναι λοιπόν έξω από το εγώ, μια εικόνα του εγώ που φανερώνεται στα μάτια. Το εγώ δεν προηγείται αλλά ακολουθεί αυτή την εικόνα, δημιουργείται κατ’ εικόνα της εικόνας. Η αίσθηση ενότητας και μοναδικότητας που έχουμε είναι φαντασιακή με δύο έννοιες. Αποτελεί ψευδαίσθηση, οπτικό φαινόμενο και φανταστικό ομοίωμα. Το ασυντόνιστο σώμα προβάλλεται σε μια αξιαγάπητη οπτική εικόνα, αποτέλεσμα μιας μελλοντικά προσδοκώμενης ολότητας, η οποία κατασκευάζεται στη φαντασία. Ολη μας η ζωή ακολουθεί την ίδια λογική: η φαντασιακή τάξη μάς δημιουργεί ψεύτικες εικόνες επιτυχίας, ευτυχίας, πληρότητας που μας επιτρέπουν εντούτοις να επιβιώνουμε την ανθρώπινη μοίρα των καθημερινών ματαιώσεων και αποτυχιών. Οπως η επιθυμία περνάει από την αναγνώριση, το ερώτημα «τι θέλει ο άλλος για να με αγαπήσει» μας βασανίζει ακατάπαυστα, αλλά δεν βρίσκει απάντηση μεγαλώνοντας την εναγώνια αναζήτηση. Οσο περισσότερο κάποιος εμφανίζεται ασφαλής, σίγουρος, γεμάτος αλαζονεία, τόσο περισσότερο καταδιώκεται υπόγεια από αμφιβολίες και Ερινύες και προσπαθεί απελπισμένα να τις αποκρύψει.

Η οπτική διαδικασία αποξένωσης και φαντασίωσης ολοκληρώνεται με την είσοδο στη γλώσσα. Η γλώσσα δημιουργεί αυθαίρετες συνδέσεις ανάμεσα στα σημαίνοντα (τη λέξη «τραπέζι») και τα σημαινόμενα (την έννοια του τραπεζιού) και ανάμεσα στις λέξεις και τα πράγματα (το τραπέζι πάνω στο οποίο γράφω αυτή τη στιγμή). Η δύναμη του σημαίνοντος είναι και πάλι δημιουργική. Η σωματική μας ενότητα και χρονική συνέχεια οργανώνεται γύρω από το όνομα που μας έχει δοθεί, Φαίδρα, Αλεξάνδρα ή Κώστας, ή το «εσύ» που η μητέρα απευθύνει στο βρέφος. Το όνομα «Κώστας» μου δίνει ταυτότητα και συνέχεια στον χρόνο και κάνει τους άλλους να με αναγνωρίζουν. Αλλά το σημαίνον αυτό, οι δύο ασήμαντες συλλαβές «Κω» – «στας» δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τη συνείδηση και αίσθηση εαυτού. Το υποκείμενο αποκτά την ύπαρξή του μέσω της γλώσσας, όταν αποξενώνεται δηλαδή για δεύτερη φορά από τη σωματική και αισθητηριακή εμπειρία, στον ψυχρό κόσμο των σημείων. Η ταυτότητα και η σωματική ολότητα κατασκευάζονται με την εσωτερίκευση εξωτερικών εικόνων και λέξεων και την επαναλαμβανόμενη αναγνώριση των σημείων του εαυτού από τον άλλο.

Ο νόμος του πατέρα
Η διαδικασία διαχωρισμού και διαφοροποίησης του εαυτού από τη μητέρα ολοκληρώνεται με τον νόμο του πατέρα. Η διπλή οιδιπόδεια απαγόρευση της αιμομιξίας και της πατροκτονίας εμποδίζει το βρέφος να επιστρέψει στην πρωταρχική ενότητα με το μητρικό σώμα και οδηγεί το παιδί στην ταύτιση με τον πατέρα, δηλαδή με την κανονική κοινωνική τάξη με τις διαφοροποιήσεις και ιεραρχίες της. Για την ψυχανάλυση, επομένως, η ανθρωπότητα συγκροτείται μέσω της διαίρεσης και του διαχωρισμού: διαίρεση από το μητρικό σώμα, μέσω του οιδιπόδειου νόμου του πατέρα, από το ίδιο το σώμα μας μέσω της ναρκισσιστικής ταύτισης με την εικόνα, από τον άλλο άνθρωπο μέσω της αντικατάστασής μας από σημεία. Πρέπει να αποδεχτώ ότι είμαι αυτό που δεν είμαι, να μεταφέρω τη ναρκισσιστική αγάπη σε αγάπη για τον άλλο, πρέπει να πω με τον Ρεμπό «Je est un autre». Το εγώ είναι από την αρχή άλλο. Γεννιέται από τη συνάντησή του με τον μεγάλο Αλλο, το γλωσσικό-νομικό σύμπαν που διαχωρίζει και διαφοροποιεί εντάσσοντάς μας στις περίπλοκες κοινωνικές κατηγοριοποιήσεις, αφεντικά και εργάτες, ιδιοκτήτες και νοικάρηδες, καθηγητές και φοιτητές.

Ωστόσο, ένα υπόλοιπο της αρχικής ενότητας με το μητρικό σώμα επιβιώνει στην είσοδο στη συμβολική τάξη. Αυτό το υπόλοιπο, που ο Λακάν το ονομάζει Πραγματικό, φαλλό ή «μικρό αντικείμενο α», συμβολίζει την ακεραιότητα που χάσαμε χωρίς ποτέ να έχουμε και διακαώς επιθυμούμε. Μια ολότητα που είναι ταυτόχρονα αδύνατη (αφού ο εαυτός δημιουργείται μόνο μετά τον διαχωρισμό και δεν έχει πρόσβαση στην αρχική προ-γλωσσική ενότητα) και απαγορευμένη (μέσω της λειτουργίας των οιδιπόδειων απαγορεύσεων). Αυτό το υπόλειμμα του Πραγματικού μετά την απαγόρευσή του από το συμβολικό, είναι το βαθύτερο μυστικό μας, ο «πυρήνας» του υποκείμενου. Δημιουργεί μια ασταμάτητη πίεση επιστροφής στην αρχική δυαδική ενότητα (την «ορμή του θανάτου»), η οποία γεννάει μια τρομακτική όσο και πανίσχυρη απόλαυση, την jouissance. Το αντικείμενο της επιθυμίας μας – η πλήρωση του κενού της ύπαρξης – διαρκώς αναβάλλεται. Αλλά η ορμή του θανάτου έλκεται ακατάπαυστα από την έλλειψη και επιστρέφει στον σκοτεινό αυτό τόπο συνεχώς. Περιστρεφόμαστε στο χείλος της αβύσσου της επιθυμίας, τριγυρίζουμε ασταμάτητα στις αποτυχίες και τα συμπτώματά μας, σε ένα μοιραίο γαϊτανάκι που ταυτόχρονα μας απωθεί και μας έλκει, μας τραυματίζει και μας χαρίζει ενέργεια και δημιουργικότητα.

Οι οιδιπόδειες απαγορεύσεις προσπαθούν να μας προστατεύσουν από αυτή την αβυσσαλέα επιθυμία. Είναι προτιμότερο να ταυτιστούμε συμβολικά με τον κοινωνικό άλλο, που εμποδίζει την απόλαυση, παρά να παραδοθούμε στην άβυσσο του Πραγματικού. Κατασκευάζουμε λοιπόν φανταστικά σενάρια που μετατοπίζουν τη ριζική επιθυμία προς κανονικά αντικείμενα και απολαύσεις. Προσκολλώμεθα σε φετίχ, όπως το αυτοκίνητο του γείτονα, μια καλύτερη δουλειά, περισσότερα χρήματα ή κοινωνική αναγνώριση. Όμως, η απόκτηση της φαντασίωσης δεν ικανοποιεί την επιθυμία. Αυτή αμέσως μετατοπίζεται και προσκολλάται σε νέο αντικείμενο, σε ένα πιο γρήγορο αυτοκίνητο ή μια ακόμα προαγωγή ή ένα πιο κατάλληλο σύντροφο, επ’ άπειρον. Ο στόχος της επιθυμίας πάντοτε αναβάλλεται, γιατί η επιστροφή στο Πραγματικό είναι αδύνατη και απαγορευμένη.

Να δίνεις ό,τι δεν έχεις
Εδώ ακουμπάμε τη βάση του κοινωνικού δεσμού. Όταν διατυπώνουμε ένα αίτημα δεν ζητάμε απλώς από τον άλλο να ικανοποιήσει μια ανάγκη, αλλά και να μας προσφέρει ανεπιφύλακτα την αγάπη του. Κάθε φορά που η ανάγκη για ένα αντικείμενο μπαίνει στη γλώσσα και απευθύνεται στον άλλο –δηλαδή κάθε φορά που μιλάμε– ζητάμε αναγνώριση από τον άλλο και τη συμβολική τάξη. Ενα βρέφος που ζητάει το στήθος χρειάζεται τροφή, αλλά απαιτεί ταυτόχρονα την προσοχή και την αγάπη της μητέρας. Η επιθυμία είναι πάντοτε επιθυμία για τον άλλο και δηλώνει ακριβώς το πλεόνασμα της ζήτησης επί της ανάγκης. Μια μετανάστρια που υποστηρίζει ότι η μη πρόσληψή της σε μια δουλειά αποτελεί φυλετική διάκριση, προβάλλει δύο σχετικά ανεξάρτητες αξιώσεις: αναφέρεται πρώτα στην ανάγκη της για εργασία. Αλλά, ταυτόχρονα, η άδικη άρνηση εργασίας αμαυρώνει την ευρύτερη ταυτότητά της, με το εγγενές φυλετικό της στοιχείο. Κάθε πολιτική αξίωση και δικαίωμα συνδέει λοιπόν ένα μέρος του σώματος ή της προσωπικότητας με κάτι που υπερβαίνει την ανάγκη: την επιθυμία εκείνου που αρθρώνει το αίτημα να αναγνωριστεί και να αγαπηθεί ως πλήρες και ακέραιο άτομο, κάτι που δεν υπάρχει και δεν μπορεί να αποκτηθεί.

Κι αυτό γιατί ούτε ο μεγάλος Άλλος της συμβολικής τάξης (γλώσσα, νόμος, κράτος) ούτε το άλλο πρόσωπο μπορούν να ανταποκριθούν στο αίτημα απροϋπόθετης αναγνώρισης. Ο μεγάλος Άλλος είναι η αιτία και το σύμβολο της έλλειψης και δεν αποτελεί μια ενοποιημένη, ακέραιη και διάφανη τάξη. Τίποτε δεν μπορεί να κάνει το δίκαιο για παράδειγμα εσωτερικά συνεπές, συνεκτικό και ολοκληρωμένο παρά τους ισχυρισμούς της νομικής ιδεολογίας. Εξίσου, το άλλο πρόσωπο, του οποίου την αγάπη λαχταράμε, υπόκειται στον ίδιο με μας διαχωρισμό και έλλειψη. Ο άλλος δεν μπορεί να προσφέρει αυτό που μου λείπει, γιατί λείπει και από εκείνον.

Έχουμε λοιπόν δύο είδη επιθυμίας. Πρώτα την επιθυμία του άλλου, που συνήθως αστοχεί μια και ο άλλος δεν μπορεί να μας δώσει αυτό που ούτε εμείς ούτε αυτός έχει. Αναγκάζεται λοιπόν η επιθυμία να φτιάχνει φαντασιακές κατασκευές και να μετατοπίζεται κάθε φορά που ματαιώνονται. Η δεύτερη ριζική επιθυμία είναι το πλεόνασμα της ζήτησης επί της ανάγκης, το κομμάτι κάθε αιτήματος που δεν μπορεί να αναχθεί σε ανάγκη. Επειδή δεν μπορούμε και δεν πρέπει να πλησιάσουμε το πραγματικό αντικείμενο του πόθου, το εκτοπίζουμε συνεχώς σε ανεπαρκή αντικατάστατα. Το αντικείμενο του πόθου πάντοτε αναβάλλεται γιατί αναφέρεται στην επιθυμία να γίνουμε ξανά ολόκληροι, να αγαπηθούμε πλήρως από τον άλλο. Αγάπη εδώ σημαίνει να δώσουμε στον άλλο αυτό που δεν έχουμε. Αυτή η δεύτερη επιθυμία βρίσκεται πίσω από κάθε μεγάλη ριζική αλλαγή και ενώνει εαυτό και συλλογικότητες.

Η ΣΕΛΗΝΗ στο Νερό

Όλα αυτά που βλέπουμε με τις αισθήσεις… Όλα αυτά που δείχνουμε με τα «ονόματα»… Όλα αυτά που διαχωρίζουμε μέσα στη σκέψη μας σαν ανεξάρτητες οντότητες… Όλα αυτά δεν είναι παρά αντιλήψεις, ή αντικείμενα αντιλήψεων, απλοί αντικατοπτρισμοί στην θάλασσα της ύπαρξης… Είναι λάθος να τα βλέπουμε όλα αυτά σαν πραγματικά.

Υπάρχει όμως μια Ορθή Όραση που τα Βλέπει Όλα Μέσα στην Ενότητα, χωρίς δική τους ανεξάρτητη ύπαρξη, πραγματικά μέσα στην «κενή» φύση τους, αλλά ανύπαρκτα σαν ανεξάρτητα φαινόμενα, μια Πραγματικότητα που δεν περιγράφεται με λέξεις και που λίγοι αναδύονται σε Αυτήν.

Αλλά η Ύστατη Πραγματικότητα είναι Ακόμα Πιο Πέρα από Αυτό… Είναι η Αρχική Άβυσσος στην Οποία Στηρίζονται Όλα, Αναδύονται Όλα, και Δύουν Όλα.

Δες την ΣΕΛΗΝΗ μέσα στο Νερό… Η ΣΕΛΗΝΗ είναι Ψηλά μα ταυτόχρονα καθρεφτίζεται μέσα στο Νερό… αλλά όσο κι αν προσπαθείς να την αγγίξεις μέσα στο Νερό, ταράζεις το Νερό και «χάνεται»…

Η ΣΕΛΗΝΗ είναι Ψηλά, μα είναι και μέσα στο Νερό… αυτό είναι απλά μια «Ένδειξη» για το τι υπάρχει πραγματικά, δεν είναι το πραγματικό… Αλλού πρέπει να Δεις, Άλλος είναι ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΣ ΣΕΛΗΝΗΣ…

Οι άνθρωποι δεν θέλουν να αγγίξουν τα Αληθινά Πράγματα… σαν τα παιδιά παίζουν με τους αντικατοπτρισμούς, θαμπώνονται από τα παιχνιδίσματα της αντίληψης, χαίρονται και κλαίνε με τις λάμψεις και τις σκιές… σαν τα παιδιά… τι κρίμα…

Η αγάπη πονάει

Ο έρωτας μας ανεβάζει στα ουράνια, ο χωρισμός όμως μας οδηγεί στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, προκαλώντας μας όχι μόνο συναισθηματικό πόνο, αλλά και αληθινές σωματικές ενοχλήσεις.

Ένας χωρισµός δεν είναι ποτέ ευχάριστος. Aκόµη και στην περίπτωση που η απόφαση για το τέλος µιας σχέσης έχει ληφθεί από κοινού, είναι αναπόφευκτο να βιώσουµε πένθος για ό,τι χάσαµε, ακόµη και αν αυτό για το οποίο πενθούµε δεν είναι παρά η φαντασίωση µιας καλής σχέσης.
Στην περίπτωση όµως που χωρίζουµε από έναν άνθρωπο µε τον οποίο εξακολουθούµε να είµαστε ερωτευµένοι ή τον αγαπάµε ακόµη, τότε η στενοχώρια, ο θυµός, η απογοήτευση και η απελπισία γίνονται οι νέοι συναισθηµατικοί µας σύντροφοι.
Η ψυχική κατάσταση που βιώνουµε δεν αφήνει αµέτοχο το σώµα µας. Γνωρίζουµε πλέον ότι το σώµα και η ψυχή είναι αλληλένδετα -το ένα επηρεάζει το άλλο- και ό,τι συµβαίνει στη σφαίρα των συναισθηµάτων έχει αντίκτυπο στο σώµα και τις λειτουργίες του.
Με άλλα λόγια, ο χωρισµός πονάει κυριολεκτικά και όχι µόνο µεταφορικά, κάτι που πλέον αποδεικνύεται και µε επιστηµονικές µελέτες.
Ας δούµε, λοιπόν, τι προκαλεί στο σώµα ο χωρισµός και γιατί µια καρδιά µπορεί πραγµατικά να ραγίσει.

O σύντροφος φεύγει, το στρες έρχεται…Τη στιγμή που πέφτουν οριστικά οι τίτλοι τέλους μιας σχέσης, ένα νέο έργο ξεκινά, με βασικό σκηνοθέτη τον εγκέφαλό μας και καστ το νευρικό μας σύστημα. Οι ορμόνες και οι νευροδιαβιβαστές του στρες, που εκλύονται από το αυτόνομο νευρικό σύστημα όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια απειλή, απελευθερώνονται με ταχείς ρυθμούς. Ο οργανισμός εκλαμβάνει τον χωρισμό ως απειλή με αποτέλεσμα να ενεργοποιείται ενστικτωδώς ο αρχέγονος μηχανισμός πάλης ή φυγής (ο μηχανισμός του στρες).
Επομένως, στη θέση των ορμονών και των νευροδιαβιβαστών της ευχαρίστησης (π.χ. ενδορφίνες, σεροτονίνη, ωκυτοκίνη), που μέχρι στιγμής κυριαρχούσαν στα νευρικά κυκλώματα του εγκεφάλου μας, έρχονται πλέον η κορτιζόλη και οι κατεχολαμίνες (ντοπαμίνη, επινεφρίνη κ.λπ.). Αυτή η αλλαγή ορμονικής φρουράς στον εγκέφαλο δεν επιδρά μόνο στις σκέψεις και τα συναισθήματά μας -προκαλώντας απελπισία, θυμό και λύπη-, αλλά και στις σωματικές μας λειτουργίες.

Οι µύες «τσιτώνουν» Η υπερέκκριση των ορμονών του στρες έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της κυκλοφορίας του αίματος προς το μυϊκό σύστημα, προετοιμάζοντάς το έτσι για δράση. Εξάλλου, οι έρευνες αποδεικνύουν ότι ο εγκέφαλός μας αντιλαμβάνεται τον χωρισμό σαν μια απειλή, απέναντι στην οποία ενεργοποιεί την ίδια σειρά ενστικτωδών αντιδράσεων που θα ενεργοποιούσε και σε περίπτωση π.χ. ενός τροχαίου ή μιας πτώσης. Ωστόσο, με δεδομένο ότι τελικά δεν επακολουθεί η σωματική δράση που θα εκτονώσει τους σφιγμένους μυς, εκείνοι παραμένουν σε υπερδιέγερση, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε μυϊκούς πόνους, πιάσιμο (π.χ. στον αυχένα), πονοκεφάλους, ακόμη και σε ένα αίσθημα βάρους στο στήθος.

Το στοµάχι αναστατώνεται Καθώς το νευρικό μας σύστημα είναι σε υπερδιέγερση, η κυκλοφορία του αίματος προς το πεπτικό σύστημα μειώνεται (επειδή το αίμα αποστέλλεται προς το μυϊκό σύστημα και την καρδιά), γεγονός που μπορεί να προκαλέσει πεπτικές ενοχλήσεις, καθώς και σφίξιμο στο στομάχι. Από την άλλη μεριά, όμως, το αίσθημα της απόρριψης οδηγεί τα κέντρα ανταμοιβής του εγκεφάλου στην αναζήτηση άλλων πηγών ικανοποίησης και αυτό σε πολλές περιπτώσεις εξηγεί γιατί πολλοί στρέφονται στα γλυκά για να παρηγορηθούν. Βέβαια, ο τρόπος που αντιδρά το στομάχι εξαρτάται και από τον βαθμό της ευαισθησίας του. Εάν λόγου χάρη το στρες συνήθως μας δένει το στομάχι κόμπο ή μας κόβει την όρεξη ή μας προκαλεί διάρροια, τότε δεν αποκλείεται αυτά τα συμπτώματα να ενταθούν και μετά από έναν χωρισμό.

Ο ύπνος χαλάει Το τέλος μιας σχέσης είναι πολύ πιθανό να αφήσει τα σημάδια του στον ύπνο μας και προκαλώντας συμπτώματα όπως δυσκολία να κοιμηθούμε, ανήσυχα ξυπνήματα στη μέση της νύχτας και πρωινές αφυπνίσεις. Επίσης, το παρατεταμένο στρες σταδιακά δυσκολεύει τη συγκέντρωση και την προσοχή και διαταράσσει τη μνήμη και την κρίση.

Πληγωμένη καρδιά
Το αίσθημα της απόρριψης που συνοδεύει τον χωρισμό επηρεάζει ακόμη και τη λειτουργία της καρδιάς. Πρόσφατα μάλιστα οι ερευνητές από τα ολλανδικά πανεπιστήμια του Άμστερνταμ και του Λέιντεν διεξήγαγαν ένα πείραμα που σκοπό είχε να μελετήσει την επίδραση της απόρριψης στους παλμούς της καρδιάς. Οι εθελοντές είχαν τοποθετημένα ηλεκτρόδια στο στήθος τους, μέσω των οποίων καταγράφονταν οι παλμοί τους. Οι ερευνητές τούς έδειχναν ένα πρόσωπο σε μια οθόνη και τους ζητούσαν να μαντέψουν αν το πρόσωπο αυτό (ο «κριτής») θα τους έβρισκε συμπαθητικούς ή όχι. Οι παλμοί τους μειώνονταν λίγο πριν ακούσουν τη γνώμη του «κριτή», ενώ σε περίπτωση που μάθαιναν ότι εκείνος δεν τους συμπάθησε οι παλμοί τους επιβραδύνονταν κι άλλο. Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα αποτελέσματα της έρευνάς τους υποδηλώνουν ότι το αυτόνομο νευρικό σύστημα, που ελέγχει επίσης λειτουργίες όπως η πέψη και η κυκλοφορία του αίματος, ενεργοποιείται και σε περιπτώσεις απόρριψης. «Η απόρριψη μπορεί κυριολεκτικά να “ραγίσει” την καρδιά, όπως αποκαλύπτει η παροδική επιβράδυνση των παλμών», γράφουν οι ερευνητές στην έρευνά τους, που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Psychological Science».

Πραγματικός πόνος
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν πραγματοποίησαν μαγνητικές τομογραφίες του εγκεφάλου σε συμμετέχοντες που είχαν χωρίσει πρόσφατα (μέσα στους προηγούμενους 6 μήνες) και διαπίστωσαν ότι τα ίδια κυκλώματα του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται όταν καιγόμαστε (π.χ. στο μάτι της κουζίνας), δραστηριοποιούνται και όταν σκεφτόμαστε το πρόσωπο που μας εγκατέλειψε. Επομένως, ο πόνος του χωρισμού δεν είναι μια λογοτεχνική μεταφορά, αλλά μια πραγματική σωματική αντίδραση.

Το αίσθημα της απόρριψης πυροδοτεί τη δραστηριότητα των ίδιων περιοχών του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται και μετά από ένα χτύπημα, σύμφωνα με τους ειδικούς. Μάλιστα, η ψυχολόγος Naomi Eisenberger από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας μελετά στο εργαστήριό της την επίδραση που έχουν οι σχέσεις στην ψυχική κατάσταση, αλλά και στη φυσιολογία του σώματος. Σύμφωνα με την έρευνά της, όταν αισθανόμαστε κοινωνικά αποκλεισμένοι, κάτι που συμβαίνει και στην περίπτωση του χωρισμού, ενεργοποιούνται οι ίδιες νευρικές οδοί του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται και όταν πονάμε.

Γι’ αυτό και ο χωρισμός είναι οδυνηρός. Θέλοντας να παρατηρήσει την επίπτωση της απόρριψης στη φυσιολογία του οργανισμού, η δρ. Eisenberger στις επόμενες έρευνές της έχει σκοπό να εξετάσει τους γενετικούς παράγοντες που καθορίζουν την ευαισθησία του καθενός στην απόρριψη.

Ευπαθείς στο κρυολόγηµα
Η συνεχής παρουσία των υψηλών επιπέδων της κορτιζόλης στο κυκλοφορικό σύστημα αποδυναμώνει πρόσκαιρα το ανοσοποιητικό σύστημα, μειώνει την ικανότητα του οργανισμού να καταπολεμά τους παθογόνους μικροοργανισμούς και μας καθιστά πιο ευπαθείς σε λοιμώξεις όπως τα κρυολογήματα, αλλά και στην έξαρση δερματικών προβλημάτων στα οποία υπάρχει ιστορικό ευπάθειας (π.χ. επιχείλιος έρπης, ακμή).

Η απόρριψη είναι σκληρή
«Αυτό που προκαλεί τις σωματικές αντιδράσεις δεν είναι ο χωρισμός αυτός καθαυτόν, αλλά το συναίσθημα της απόρριψης και της εγκατάλειψης που τον συνοδεύει – ή δεν τον συνοδεύει, μια και σε κάποιες περιπτώσεις ο χωρισμός μπορεί να βιωθεί ακόμη και με ευφορία, ως απελευθέρωση από μια άσχημη κατάσταση», εξηγεί η κλινική ψυχολόγος κ. Αγγελική Μενεδιάτου. Και συνεχίζει: «Αν διαβάσουμε προσεκτικά τις σχετικές μελέτες, θα παρατηρήσουμε ότι αυτό που μάλλον ενεργοποιεί όλους αυτούς τους νευροφυσιολογικούς μηχανισμούς είναι περισσότερο το αίσθημα της απόρριψης και της εγκατάλειψης παρά ο ίδιος ο χωρισμός ως γεγονός. Είναι, δηλαδή, οι σκέψεις και οι ερμηνείες που κάνουμε για τον χωρισμό αυτές που πυροδοτούν τόσο τα συναισθήματά μας όσο και τις σωματικές μας αντιδράσεις. Γι” αυτό εξάλλου δεν αντιμετωπίζουν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο χρόνο τον χωρισμό. Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα ότι παρόμοιες επιπτώσεις στο συναίσθημα και το σώμα μας έχει και μια σχέση σοβαρά δυσλειτουργική: και τότε τα επίπεδα στρες του οργανισμού μας είναι εξίσου υψηλά με όλες τις προαναφερόμενες συνέπειες».

Γιατί μένουμε σε μία νοσηρή σχέση;

Aρκεί μονάχα η αγάπη; Συχνά ακούμε ανθρώπους να λένε "Τον/την αγαπώ", ακόμη και αν αναγνωρίζουν και οι ίδιοι ότι η σχέση τους είναι επιβλαβής, καταχρηστική ή ανθυγιεινή. Μένουν σε αυτή τη σχέση για τους λάθος λόγους και μερικές φορές θεωρούν ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να την εγκαταλείψουν. Είναι πιο περίπλοκο, από ό,τι νομίζει κανείς επιφανειακά, να αφήσει μία άρρωστη σχέση, καθώς υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους άνδρες και γυναίκες μένουν σε αυτήν. Οι παρακάτω τομείς, επεξηγούν μερικούς από τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι αποφασίζουν να μείνουν σε μια σχέση που τους κάνει κακό.

Εξάρτηση ή συνεξάρτηση: Ένα από τα δύο μέρη της σχέσης μπορεί να εξαρτάται οικονομικά από τον σύντροφό του, πιστεύοντας ότι χωρίς χρήματα δεν θα έχει τον πλούσιο τρόπο ζωής που έχει ως τώρα ή απλά πιστεύει ότι δεν θα είναι σε θέση να σταθεί στα δικά του πόδια. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να μείνουν σε μια καταχρηστική ή νοσηρή σχέση, επειδή ο σύντροφός τους, τους παρέχει μία πλούσια και μεγαλοπρεπή ζωή, μέσα από αγορές λαμπερών, επώνυμων πραγμάτων, ταξίδια και επισκέψεις σε πανάκριβα μαγαζιά. Αλλά όταν αγαπάς αυτό περισσότερο από το σύντροφό σου, τότε κάτι ανθυγιεινό κρύβεται στη σχέση. Επίσης, κάποιος μπορεί να πιστεύει ότι αν εγκαταλείψει τη σχέση, δεν έχει πουθενά να πάει. Αποφασίζοντας να μείνει τελικά στη σχέση, αρχίζει και νιώθει ανημπόρος να αντιδράσει, ένα συναίσθημα που μετατρέπεται σε εγκλωβισμό όσο παραμένει σε αυτήν.

Πιστεύοντας ότι η κακοποίηση είναι φυσιολογική: Ίσως κάποιος μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου η κακοποίηση ήταν κοινή και δεν αναγνωρίζει ότι η σχέση του είναι κακοποιητική.

Χαμηλή αυτοεκτίμηση: Ένα άτομο με χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορεί να πιστεύει ότι η κακοποίηση είναι δικό του σφάλμα επειδή ο σύντροφός του τον κατηγορεί συνεχώς.

Εγκυμοσύνη ή γονεϊκή σχέση: Ένα άτομο μπορεί να νιώθει ότι πιέζεται να μείνει σε μια άρρωστη σχέση λόγω εγκυμοσύνης ή μπορεί να νιώθει ότι ζορίζεται να μεγαλώσει το παιδί και από τους δύο γονείς. Επίσης, ο κακοποιητικός σύντροφος μπορεί να απειλήσει ότι θα πάρει το παιδί, αν ο άλλος σύντροφος φύγει.

Αλλαγή: Ένα άτομο μπορεί να μείνει σε μια άρρωστη σχέση, επειδή ο σύντροφός του υπόσχεται ότι θα αλλάξει και ελπίζει ότι τελικά θα το κάνει (κάτι που σπανίως γίνεται).

Βόλεμα: Μερικοί άνθρωποι μπορούν να εγκατασταθούν σε μια νοσηρή σχέση επειδή δεν θέλουν να είναι συνέχεια μόνοι. Η σκέψη του να μείνει κανείς μόνος, μπορεί να είναι πολύ τρομακτική για κάποιους και έτσι να προτιμήσει να είναι με κάποιον. Ένας σύντροφος που φοβάται να είναι μόνος του, αρχίζει να φαντάζεται ότι το να βρίσκεται έστω και σε μια κακή σχέση, είναι το καλύτερο που μπορεί να έχει. Έτσι λοιπόν, διαστρεβλώνει την οπτική του, με το να σκέφτεται ότι η μοναχική ζωή θα είναι πολύ χειρότερη από ό,τι στην πραγματικότητα αποδεικνύεται ότι είναι.

Μία "ικανοποιητική" σχέση: Κάποιος μπορεί να πιστεύει ότι ο κακοποιητικός σύντροφος είναι "αρκετά καλός για μένα" και μπορεί να αισθάνεται ότι δεν αξίζει κάτι καλύτερο. Ή ο κακοποιητικός σύντροφος μπορεί να τον έχει ήδη πείσει ότι κανείς άλλος δεν θα τον αγαπήσει περισσότερο από ό, τι εκείνος και οι "αδυναμίες" του δεν θα είναι ανεκτές από κανέναν άλλον παρά μόνο από τον ίδιο που τις κατανοεί και τις δέχεται.

Γνωστική παραφωνία: Η γνωστική παραφωνία είναι ένας τρόπος για να δικαιολογήσουμε τις πράξεις μας, έτσι ώστε να μην νιώθουμε ποτέ ότι κάναμε κάτι λάθος. Η απόφαση για να χωρίσει κανείς είναι δύσκολη, διότι αυτό θα τον φέρει αντιμέτωπο με τις παρελθοντικές του αποφάσεις, ότι δηλαδή έμεινε για πολύ καιρό σε μία άσχημη σχέση, χάνοντας πολύτιμα χρόνια από τη ζωή του και να αναγνωρίσει το γεγονός ότι τελικά αυτή η σχέση ήταν λάθος. Εάν δεν μπορεί να δεχθεί και να συμβιβαστεί ότι αυτή η σχέση είναι ένα λάθος, θα εξακολουθήσει να εκλογικεύει την παρούσα δέσμευσή του σε αυτήν.

Είναι σημαντικό να μην θέσετε σε κίνδυνο την προσωπική σας αξία. Γνωρίστε ποιες είναι οι ανάγκες σας, πώς να τις επικοινωνήσετε και πώς να βρείτε μία σχέση στην οποία θα μπορείτε να είστε ευτυχής. Ζητήστε βοήθεια από έναν ψυχολόγο, αν πιστεύετε ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματά σας είναι μπλεγμένα. Μοιραστείτε τις ανάγκες σας, μετατρέψτε αυτές σταδιακά σε επιθυμίες και θα βρείτε την αυτοπεποίθηση να πάρετε τις αποφάσεις που θα σας ωφελήσουν μακροπρόθεσμα.

Καθ΄ εικόνα του Κυρίου;

 Οι λέξεις αποτελούν το κυριότερο μέσο ελέγχου. Η υποβολή είναι λέξεις. Η πειθώ είναι λέξεις. Η διαταγή είναι λέξεις. Δεν υπάρχει μηχανή ελέγχου που να μη λειτουργεί με λέξεις (…)

Ο λόγος πλέον είναι ιός. Ο λόγος μπορεί κάποτε να ήταν ένα υγιές νευρικό κύτταρο. Τώρα αποτελεί έναν παρασιτικό οργανισμό που εισβάλλει και προκαλεί βλάβη στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει απολέσει τη δυνατότητα επιλογής της σιωπής. Δοκιμάστε να σταματήσετε τον εσωτερικό σας μονόλογο: την εσωτερική, μη αρθρωμένη, αφωνική ομιλία. Προσπαθήστε να πετύχετε έστω και δέκα δευτερόλεπτα εσωτερικής σιωπής. Θα βρείτε μπροστά σας ένα οργανισμός που αντιστέκεται και που σας αναγκάζει να μιλήσετε. Ο οργανισμός αυτός είναι ο λόγος»

«Πιστεύω, με πολύ μεγάλη σιγουριά, πως όλα τα γεγονότα συμβαίνουν επειδή Κάποιος ή Κάτι το θέλει. Με άλλα λόγια, είσαι φτιαγμένος με τα ίδια πάνω-κάτω υλικά που είναι φτιαγμένο κι αυτό το τραπέζι, και όπως το τραπέζι δεν σηκώνεται να περπατήσει μόνο του, έτσι ούτε κι εσύ…»

«Οι άνθρωποι είναι ζωντανοί οργανισμοί υπό μορφή τεχνουργημάτων φτιαγμένων για έναν σκοπό, όχι προϊόν κάποιου κοσμικού ατυχήματος, αλλά τεχνουργήματα σχεδιασμένα για συγκεκριμένο λόγο…» William Augusten Burroughs

Τίνος ο λόγος έφτιαξε την ζωή γι αυτόν τον άνθρωπο; Αν είναι κάποιος Θεός, Κύριος (=αφέντης) … είναι για τα σκουπίδια.

Διασπά η παράλληλη δραστηριότητα

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούν οι περισσότεροι άνθρωποι να κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα.

Όταν βιάζεστε να φτάσετε στη δουλειά το πρωί ή να πάτε τα παιδιά σας στο σχολείο, μπορεί την ίδια στιγμή να οδηγείτε, να πίνετε τον καφέ σας και να κάνετε ερωτήσεις στο παιδί σας σχετικά με το τεστ Ιστορίας που πρόκειται να γράψει. Αυτά φαίνονται σαν ένας καταιγισμός από διάφορες δραστηριότητες που συμβαίνουν ταυτόχρονα και ίσως και να είστε σε θέση να τις φέρετε εις πέρας, όμως είναι γεγονός ότι δεν γίνονται όλα 100% και σίγουρα δεν γίνονται σωστά.

Δύο νευροεπιστήμονες από το Παρίσι, ο Etienne Koechlin και ο Sylvain Charron του γαλλικού Ινστιτούτου Βιοϊατρικής Έρευνας INSERM, ερεύνησαν τους εγκεφάλους ανθρώπων ενώ προσπαθούσαν να επιτελέσουν ταυτόχρονα πολλές εργασίες. Για την εξέταση χρησιμοποίησαν μαγνητική τομογραφία (MRI).

Στο πείραμα κλήθηκαν 16 γυναίκες και 16 άντρες να συμμετάσχουν σε ένα περίπλοκο παιχνίδι ταιριάσματος γραμμάτων. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, οι εθελοντές έπρεπε να υπολογίσουν αν 2 γράμματα εμφανίζονταν με την ίδια σειρά όπως εμφανίζονταν στη λέξη «tablet».
Το περίπλοκο ήταν ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσουν κεφαλαία και πεζά γράμματα και στη συνέχεια να τα ταιριάξουν σε όλες τις κεφαλαίες και πεζές λέξεις.

Τα αποτελέσματα ήταν συναρπαστικά: οι νευροεπιστήμονες ανακάλυψαν ότι όταν οι εθελοντές είχαν αναλάβει μόνο το παιχνίδι ταιριάσματος γραμμάτων υπήρχε δραστηριότητα και στα 2 τμήματα του εγκεφάλου τους. Μόλις τους ζητήθηκε να κάνουν παράλληλη επεξεργασία, οι εγκέφαλοί τους διαίρεσαν αμέσως τις δραστηριότητες – η αριστερή πλευρά (προμετωπιαίος φλοιός) ανέλαβε την πρώτη εργασία και η δεξιά πλευρά τη δεύτερη.

Εν κατακλείδι, οι Γάλλοι νευροεπιστήμονες μας διαβεβαιώνουν ότι όταν κάνουμε παράλληλη επεξεργασία, στην πραγματικότητα δεν διπλασιάζουμε την πνευματική μας δραστηριότητα, αλλά αντιθέτως τη διαιρούμε.

Το ηξερες αυτό;

* Στα χρόνια του Σέξπιρ, τα στρώματα των κρεβατιών κατασκευάζονταν από σχοινιά. Όταν τραβούσαν τα σχοινιά, έσφιγγε το στρώμα κι έκανε το κρεβάτι σταθερό, για ύπνο. Έτσι βγήκε η φράση «goodnight, sleep tight».
* Στη Βαβυλώνα, πριν από 4.000 χρόνια, συνηθιζόταν για τον μήνα μετά τον γάμο ο πατέρας της νύφης να προσφέρει στον γαμπρό ένα υδρόμελι για να πίνει. Το υδρόμελι ήταν μπύρα με μέλι κι επειδή το ημερολόγιο τότε βασιζόταν στη σελήνη (moon), ο μήνας αυτός ονομάστηκε honeymoon.
* Στην μεσαιωνική φεουδαρχική Αγγλία κανείς δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδί, εκτός κι αν είχε τη συγκατάθεση του Βασιλιά (εξαιρούνταν τα μέλη της βασιλικής οικογένειας). Όποιοι ήθελαν να αποκτήσουν παιδί, έπαιρναν τη συγκατάθεση του Βασιλιά κι έτσι τους δινόταν μια μεταλλική πλάκα που κρεμούσαν στην πόρτα τους όταν έκαναν σεξ. Η πλάκα έγραφε ότι διέπρατταν F.U.C.K., δηλαδή «Fornication Under Consent of the King» (συνουσία υπό την συγκατάθεση του Βασιλιά).
* Στη Σκοτία, ένα νέο παιχνίδι επινοήθηκε. Ο τίτλος του ήταν «Gentlemen Only, Ladies Forbidden», έτσι η λέξη GOLF εισήχθη στην αγγλική γλώσσα.
* Tο 1981…
α) O πρίγκιπας Κάρολος παντρεύτηκε.
β) H Liverpool έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης.
γ) O Πάπας απεβίωσε.
Το 2005…
α) O πρίγκιπας Κάρολος παντρεύτηκε.
β) H Liverpool έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης.
γ) O Πάπας απεβίωσε.
* Ο αρχαίος έλληνας φιλόσοφος Θεόφραστος έμεινε άγαμος, διότι πίστευε ότι ο γάμος αποβαίνει εμπόδιο στη σπουδή της φιλοσοφίας και διότι δεν είναι δυνατόν να υπηρετεί κανείς συγχρόνως και τη φιλοσοφία και τη σύζυγό του
* Το μέλι είναι το μόνο τρόφιμο που δεν χαλάει. Βρέθηκε μέλι στους τάφους των Αιγυπτίων Φαραώ, το οποίο δοκίμασαν οι αρχαιολόγοι και δήλωσαν ότι ήταν βρώσιμο.
* Ο παγκόσμιος πληθυσμός μπορεί να χωρέσει μέσα στα σύνορα του Τέξας.
* Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ δεν είχε ομφαλό, καθώς του αφαιρέθηκε κατά τη διάρκεια μίας επέμβασης.
* Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Καλιγούλας διόρισε το άλογό του Συγκλητικό.
* Ο αριθμός των εν ζωή ανθρώπων πάνω στη Γη σήμερα είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό όλων των νεκρών ανθρώπων στα χρονικά.
* Ο όρος Διαβήτης αποδίδεται στο Έλληνας γιατρό Αρεταίο τον Καππαδόκη, εξαιτίας του ότι το νερό που έπινε ο άρρωστος διάβαινε αναλλοίωτο στα ούρα. Ο Αρεταίος έζησε τον 2 αιώνα μ.κ.ε. και θεωρείται ο τρίτος σπουδαιότερος έλληνας γιατρός της αρχαιότητας, μετά τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό.
* Τα δακτυλικά αποτυπώματα των Κοάλα και των ανθρώπων είναι πανομοιότυπα.
* Πάνω από το 25% των πληκτρολογίων στα νοσοκομεία είναι φορείς σταφυλόκοκκου.
* Στην αρχαία Ελλάδα, τα παιδιά των πλουσίων οικογενειών βυθίζονταν σε ελαιόλαδο κατά τη γέννησή τους για να παραμείνουν καραφλά για όλη τους τη ζωή.
* Ο Γκάντι δεν επέτρεψε στη σύζυγό του να πάρει πενικιλίνη για να σώσει τη ζωή της από την πνευμονία, αλλά ο ίδιος πήρε κινίνη για να σωθεί από την ελονοσία.
* Οι πόρνες στη ρωμαϊκή εποχή χρέωναν την αντίστοιχη τιμή 8 ποτηριών κόκκινου κρασιού.
* Σε πάνω από το 90% των συντριβών αεροσκαφών υπάρχουν επιζώντες.
* Ο πίνακας της Μόνα Λίζα ήταν κρεμασμένος στην κρεβατοκάμαρα του Ναπολέοντα.
* Ένα πακέτο κράκερ την ημέρα αντιστοιχεί σε 5 λίτρα μαγειρικού λαδιού το χρόνο.
* Κάθε σταγόνα θαλασσινού νερού περιέχει περίπου 1 δισεκατομμύριο άτομα χρυσού.

Δεν χρησιμοποιούμε μόνο το 10% του εγκεφάλου

Επιστήμονες ανατρέπουν ότι χρησιμοποιούμε μόνο το 10% του εγκεφάλου.
Τι δείχνει έρευνα επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο του Cambridge.
Ο νέος ρόλος της Scarlett Johansson φέρνει στο προσκήνιο το ερώτημα σχετικά με το αν πράγματι χρησιμοποιούμε μόνο το 10% του εγκεφάλου μας.

Το ακούμε τόσο συχνά, που πλέον έχει γίνει πεποίθησή μας ότι πράγματι ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνο το 10% του εγκεφάλου του.

Επιστήμονες έρχονται τώρα να ανατρέψουν όσα πιστεύαμε, όπως είναι και το σωστό.
Χρησιμοποιούμε ολόκληρο τον εγκέφαλο μας, απλά γνωρίζουμε μόνο το 10% από αυτά που κάνει, το υπόλοιπο 90% είναι άγνωστο για τους ερευνητές επιστήμονες, μόνο οι μάντεις Τολτέκοι, αλλά και οι αναλόγου βεληνεκούς μάντεις γνωρίζουν και χρησιμοποιούν ολόκληρο τον εγκέφαλο τους.
Ο χαρακτήρας που υποδύεται η γνωστή ηθοποιός Scarlett Johansson στη νέα ταινία του Luc Besson με τίτλο «Lucy», ουσιαστικά «μαθαίνει» να χρησιμοποιεί το 100% του εγκεφάλου του.
Στην ταινία παίζει και ο ηθοποιός Morgan Freeman, υποδυόμενος έναν νευροεπιστήμονα, ο οποίος λέει: «Υπολογίζεται ότι οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν μόνο το 10% των ικανοτήτων του εγκεφάλου τους. Φανταστείτε να μπορούσαμε να είχαμε πρόσβαση στο 100%. Ενδιαφέροντα πράγματα θα μπορούσαν να συμβούν».

Ωστόσο, οι αληθινοί νευροεπιστήμονες δεν φαίνεται να ενθουσιάζονται. Η Barbara Sahakian, καθηγήτρια κλινικής νευροψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, δήλωσε ότι η αντίληψη πως χρησιμοποιούμε μόνο ένα μικρό ποσοστό του εγκεφάλου μας «δεν βγάζει νόημα». «Ολόκληρος ο εγκέφαλος είναι συνεχώς δραστήριος», υποστηρίζει και συμπληρώνει: «Οι νευρώνες, τα νευρικά κύτταρα που εμπλέκονται στη διαδικασία της σκέψης, κάνουν διαρκώς κάποια δουλειά». Διαφορετικά τμήματα του εγκεφάλου χρησιμοποιούνται για διαφορετικές λειτουργίες του σώματος, όπως η όραση, η ακοή, η ομιλία και ο έλεγχος των μυών.

Η καθηγήτρια Sahakian πιστεύει ότι η επικρατούσα αντίληψη περί χρήσης μόνο του 10% του εγκεφάλου μας είναι ουσιαστικά ένας μύθος, τον οποίο δημιούργησαν οι πρώτοι ψυχολόγοι και ο οποίος έγινε ευρέως γνωστός το 1936 μέσα από τον οδηγό αυτοβοήθειας του Dale Carnegie με τίτλο «How to Win Friends and Influence People».

Στην ίδια λογική κυμαίνεται και ο Sam Wang, νευροψυχολόγος από το Πανεπιστήμιο Princeton των ΗΠΑ, ο οποίος υποστηρίζει ότι ο μύθος διαιωνίζεται μέσω της βιομηχανίας αυτοβοήθειας (π.χ. βιβλία αυτοβοήθειας).

Οι επιστήμονες θεωρούν ότι ο άνθρωπος θέλει να πιστεύει τον μύθο αυτό, επειδή έτσι μπορεί να ελπίζει στην προσωπική πρόοδο. Άλλωστε, η λογική της σκληρής δουλειάς για την «επέκταση του μυαλού» είναι άκρως δελεαστική, συμπληρώνουν!

Μύθοι και αλήθειες για τον Μεσαίωνα

Ο Μεσαίωνας, ή αλλιώς οι Σκοτεινοί Χρόνοι, καλύπτει ένα μεγάλο χρονικό φάσμα της ιστορίας των ανθρώπων της γης, από την Αρχαιότητα έως την Αναγέννηση (476 μ.κ.ε.- 1492 μ.κ.ε.). Στα 1000 περίπου χρόνια Μεσαιωνικού σκοταδισμού, κύριο χαρακτηριστικό είναι η οπισθοδρόμιση, σε όλους τους τομείς και η ταυτόχρονη επιβολή της χριστιανικής δογματικής εκκλησίας.

Παρόλο λοιπόν που ο χριστιανισμός και η παπική εξουσία κυριαρχούσαν, μια νέα τάξη πραγμάτων δημιουργήθηκε. Καινούρια φύλα λαών εμφανίζονται για πρώτη φορά στον δυτικό κόσμο, όπως οι Ούννοι, οι Σάξονες και βέβαια οι Βίκινγκς. Νέες πρακτικές εφαρμόστηκαν στη γεωργία και η πολιτική σκηνή αναδιαρθρώθηκε. Ωστόσο, η κοινωνική και πνευματική ανάπτυξη που γνώρισε ο Ύστερος Μεσαίωνας, δεν στάθηκαν αρκετές για να αλλάξει την πεποίθηση των περισσότερων ότι οι άνθρωποι που ζούσαν τότε ήταν οπισθοδρομικοί, απολίτιστοι, θρησκόληπτοι και δογματικοί.

Μεσαίωνας ονομάζεται η χρονική περίοδος της Ευρωπαϊκής ιστορίας που διαδέχεται την περίοδο της Αρχαιότητας και τελειώνει με την περίοδο της Αναγέννησης. Διήρκεσε περίπου 1000 χρόνια, από την κατάλυση του Δυτικού Ρωμαϊκού κράτους (476 μ.κ.ε.) και το θάνατο του Ιουστινιανού Α’ (565 μ.κ.ε.), του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα που διαπνεόταν από το όραμα της αναβίωσης της παλαιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της παγκόσμιας κυριαρχίας της, ως και την εποχή της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους (1453 μ.κ.ε.) και την ανακάλυψη της Αμερικής (1492 μ.κ.ε.) από τον Κολόμβο.

Ο Μεσαίωνας έμεινε γνωστός ως η περίοδος των Σκοτεινών Αιώνων. Επηρεασμένοι από τη σύγκριση με την περίοδο της Αναγέννησης και της έντονης καλλιέργειας των ανθρωπιστικών επιστημών, οι ιστορικοί, κυρίως της εποχής του Διαφωτισμού, χαρακτήρισαν το Μεσαίωνα περίοδο θρησκευτικού φανατισμού και οπισθοδρόμησης, όμως η κατάλυση του Βυζαντίου από τους Τούρκους, επέτρεψε τη μετακίνηση των διανοούμενων της Κωνσταντινούπολης στις πόλεις της Ιταλίας με αποτέλεσμα την Ιταλική Αναγέννηση.

Κατά το Μεσαίωνα, οπωσδήποτε η επιρροή της εκκλησίας στην κοινωνική και προσωπική ζωή των ανθρώπων μεγιστοποιείται και στους θρησκευτικούς άρχοντες μένουν πάντοτε υποτελείς οι της κοσμικής εξουσίας. Στο ελληνόφωνο ανατολικό κομμάτι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο Αυτοκράτορας είναι και ο ηγέτης της θρησκείας, ενώ μετά το 800 μ.κ.ε. και ο Καρλομάγνος προσεταιρίστηκε αυτή την εξουσία, αναγνωρίζοντας όμως το πρωτείο του Πάπα με αντίτιμο την προσωνυμία του “Αυτοκράτορα των Ρωμαίων”. Την περίοδο του Μεσαίωνα, η Βυζαντινή παιδεία στηρίζεται κατά κόρον στα Αρχαιοελληνικά ιδεώδη, με σχολές όπως των Αθηνών (φιλοσοφία), Εφέσου (ιατρική) και φυσικά της Κωνσταντινουπόλεως.

Το Δυτικό κομμάτι της τεράστιας Αυτοκρατορίας, την περίοδο αυτή είχε σοβαρά προβλήματα επιβίωσης και δεν την απασχολούσε σοβαρά η μόρφωση των υπηκόων. Ο Μεσαίωνας είχε χαρακτήρα θεοκρατικό, αλλά ταυτόχρονα παρατηρούνται ζυμώσεις, που οδήγησαν στη δημιουργία των νεότερων εθνικών σχηματισμών και ιδεολογιών.

Τα γεγονότα που σημάδεψαν αυτήν την περίοδο ήταν η άνοδος της δύναμης της παπικής εκκλησίας στη δυτική Ευρώπη, η διατήρηση για περίπου 1000 χρόνια του ανατολικού μέρους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η δημιουργία, η άνοδος και η κυριαρχία του Ισλάμ στον χώρο της Μέσης Ανατολής, η δημιουργία των προγόνων των σημερινών κρατών, καθώς και οι Σταυροφορίες, που σηματοδότησαν σφοδρή πάλη μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Ο Μεσαίωνας χαρακτηρίζεται από ένα αποκεντρωμένο σύστημα διακυβέρνησης, τον φεουδαλισμό. Μια αλληλουχία υποτέλειας και υποχρεώσεων μεταξύ των ηγεμόνων και των χωροδεσποτών (φεουδάρχες), και αυτών με τους δουλοπάροικους τους ή τους εργάτες που καλλιεργούν τη γη του φέουδου. Κατά συνέπεια ήταν μια πυραμιδοειδής δομή, όπου ο ηγεμόνας είχε περιορισμένες δυνατότητες και βασιζόταν στην ανταπόκριση των φεουδαρχών στις υποχρεώσεις τους, για να συγκεντρώσει δυνάμεις για να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα και μετά αυτές οι δυνάμεις διαλύονταν για να επιστρέψουν στη διάθεση του τοπικού χωροδεσπότη – την καλλιέργεια της γης.

Οι χωροδεσπότες είχαν συγκεντρωμένα στα χέρια τους δικαιώματα για να επιβάλλουν φόρους και να δικάζουν τους υποτελείς τους. Ολόκληρη η κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα βρισκόταν περιορισμένη στο χώρο. Οι χωρικοί ήταν προσδεδεμένοι στο κτήμα του φεουδάρχη, χωρίς δυνατότητες αντίληψης των πραγμάτων πέρα από την καθημερινότητα του φέουδου και τις υποχρεώσεις του σε αυτό. Η ισχνή παραγωγή ανήκε κατά μεγάλο μέρος στο χωροδεσπότη και μόλις αρκούσε να θρέψει τον πληθυσμό.
Αυτοί είναι οι επικρατέστεροι μύθοι και αλήθειες για τους Σκοτεινούς Χρόνους:

Η Γη είναι επίπεδη. Ήδη από τον Γαλιλαίο είχε ξεκινήσει η αμφισβήτηση της πίστης ότι η Γη δεν είναι επίπεδη και γυρίζει γύρω από τον Ήλιο και τον άξονα της. Το ίδιο πίστευαν και οι άνθρωποι του Μεσαίωνα, ωστόσο αργότερα για να αποδείξουν πόσο οπισθοδρομική ήταν η περίοδος αυτή, επικράτησε η άποψη που κυκλοφορούσε τον 19ο αιώνα: ότι οι Μεσαιωνικοί άνθρωποι ήταν σίγουροι ότι η Γη είναι επίπεδη.

Το δικαίωμα της «Πρώτης Νύχτας» ήταν υπαρκτό. Η primae noctis ή αλλιώς παρθενοφθορία εμφανίστηκε αρχικά σαν νομικός όρος στο Βυζάντιο τον 12ο αιώνα και ήταν σχετικό με το δικαίωμα γάμου των γυναικών. Αργότερα, αναπτύχθηκε ο αστικός μύθος ότι κατά τον Μεσαίωνα οι τοπικοί άρχοντες είχαν το δικαίωμα της «πρώτης νύχτας», με τις παρθένες συζύγους ζευγαριών που μόλις είχαν παντρευτεί. Η πρακτική αυτή διαδόθηκε αρκετά στην Γαλλία του 19ου αιώνα, ωστόσο μετέπειτα ιστορικοί δηλώνουν σε αναφορές περί παρθενοφθορίας ότι πράγματι υπήρχαν.

Οι Βίκινγκς φορούσαν κράνη με κέρατα. Ο άγριος λαός από την Σκανδιναβία, με τους Ρούνους για γραφή και με πλούσια μυθολογία με θεούς όπως ο Όντιν, ο Λόκι και ο Θωρ, ποτέ δεν φόρεσαν κερασφόρα κράνη. Οι ικανότατοι πολεμιστές που πίστευαν στην αιώνια ζωή της Βαλχάλα πολεμούσαν με τσεκούρια, σφυριά κι άλλα λιγότερο εκλεπτυσμένα όπλα. Η ασπίδα ήταν απαραίτητη, όχι όμως και το κράνος, καθώς θα τους καθυστερούσε και θα τους περιόριζε την ορατότητά τους. Οι Βίκινγκς έχουν περάσει στην ιστορία σαν άγριος λαός με ανοιχτά χρώματα και χαρακτηριστικά κράνη με κέρατα στο κεφάλι, επειδή έτσι τους φαντάζονταν οι Σκανδιναβοί καλλιτέχνες του 19ου αιώνα.

Μηχανές βασανιστηρίων κατασκευάστηκαν τον Μεσαίωνα. Σαφώς και κατά τον Μεσαίωνα επινοήθηκαν νέα εργαλεία και τρόποι βασανισμού, ειδικά από τους χριστιανούς και την ιερά εξέταση, όμως όχι ότι όλες οι τρομαχτικές και απίστευτα σκληρές μηχανές βασανιστηρίων ανακαλύφθηκαν τότε. Κατασκευές που πρόσφεραν αργό και σαδιστικό θάνατο, όπως το «αχλάδι του πνιγμού» (chokepear/pearofanguish), ή «καμπίνα του θανάτου» (ironmaiden), εμφανίζονται αρκετά χρόνια μετά το 1492 μ.κ.ε. Η χειρότερη αλήθεια όμωςς είναι, ό,τι τα χειρότερα βασανιστήρια τα έκαναν ιερείς.

Προστριβές πάνω σε αδιάφορα και ηλίθια θέματα, όπως το πόσοι άγγελοι βρίσκονται πάνω από ένα φωτοστέφανο. Μετέπειτα διανοούμενοι, στην προσπάθεια τους να αποδείξουν πόσο ντροπιαστική ήταν η υπερβολική επιμονή των ανθρώπων του Μεσαίωνα στην θρησκεία, αναφέρουν ότι πολλές φορές διαφωνούσαν για τελείως ασήμαντα θέματα. Μία από τις διαφωνίες τους φαίνεται να ήταν στον ακριβή αριθμό των αγγέλων που βρίσκονται και χορεύουν πάνω από τα κεφάλια θεολογικών φιγούρων.

Ζώνες που εμποδίζουν τις γυναίκες από σεξουαλική συνεύρεση. Ο Μεσαίωνας καλύπτει και την περίοδο των Σταυροφοριών και άλλων μεγάλων, βέβαια, επιδρομών. Έτσι λοιπόν, ένας αστικός μύθος αναφέρει ότι οι άρχοντες, όταν έφευγαν από την πατρίδα τους για επιδρομές, ανάγκαζαν τις γυναίκες του φορούν μία μεταλλική ζώνη, με καρφάκια στην ευαίσθητη περιοχή τους, ώστε να μην μπορούν να ικανοποιηθούν σεξουαλικά, μέχρι την επιστροφή τους. Οι ζώνες αυτές υπήρχαν και πράγματι χρησιμοποιήθηκαν αλλά ακόμη περισσότερο τον 19ο αιώνα που η στροφή προς τα περίεργα σαδιστικά και μη αντικείμενα του Μεσαίωνα ήταν αρκετά έντονη.

Το νερό δεν ήταν πόσιμο κι έτσι στον Μεσαίωνα έπιναν κρασί και μπύρα.  Η αλήθεια είναι ότι το νερό ήταν μολυσμένο κι έτσι αρκετοί απέφευγαν να το πιουν. Αρκετές βέβαια ήταν και οι πηγές καθαρού νερού, αλλά μόνο οι προύχοντες είχαν πρόσβαση και ορισμένοι αγρότες στην εξοχή. Επίσης, πολλοί συνήθιζαν να αραιώνουν το κρασί με νερό.

Η προσωπική υγιεινή των ανθρώπων στο Μεσαίωνα ήταν άθλια και οι ίδιοι ήταν συνέχεια βρόμικοι. Προφανώς και κατά τον Μεσαίωνα οι άνθρωποι έκαναν μπάνιο και προσπαθούσαν να είναι καθαροί. Χτένες και άλλα είδη προσωπικής υγιεινής ήταν εξίσου γνωστά. Πάντως το σίγουρο είναι ότι δεν έμεναν άλουστοι για να διατηρήσουν την περίτεχνη κόμμωση τους, όπως αρκετές κυρίες συνήθιζαν τον 19ο αιώνα. Επίσης στην απλυσιά βοήθησε ο χριστιανισμός με τις δογματικές απαγορεύσεις.

Το κάστρο Νόισβανσταϊν χτίστηκε τον Μεσαίωνα. Την εποχή του Μεσαίωνα αναπτύχθηκε ιδιαίτερα η γοτθική τέχνη. Το κάστρο Νόισβονσταϊν, ενώ έχει μείνει στην ιστορία ως ένα από τα καλύτερα μεσαιωνικά κάστρα, στην πραγματικότητα ακολουθεί τα βασικά χαρακτηριστικά του ρομαντισμού και απέχει πολύ από την ιδέα ενός μεσαιωνικού κάστρου-φρουρίου. Επίσης, η κατασκευή του ξεκίνησε το 1865 από το Λουδοβίκο Β΄ της Βαυαρίας ως χώρος ανάπαυσης και φόρος τιμής στον Ριχάρδο Βάγκνερ.

Οι τομάτες ήταν δηλητηριώδεις. Το ζουμερό αυτό κόκκινο σποροφυτό, ιδιαίτερα γνωστό στους ιθαγενείς της Λατινικής Αμερικής, προέρχεται από το Περού και δεν ήταν ακόμη γνωστό στη Μεσαιωνική Ευρώπη. Μόλις τον 16ο αιώνα έγινε ευρέως γνωστό στο μεγαλύτερο τμήμα της Ευρώπης, όταν και έγινε η εισαγωγή του προϊόντος από την Νότια Αμερική.

Ο προσδόκιμο ζωής ήταν κάτω από 30 έτη. Είναι γνωστό ότι κατά τον Μεσαίωνα το προσδόκιμο ζωής ήταν τρεις δεκαετίες. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι μετά τα τριάντα οι άνθρωποι πέθαιναν ή ότι ήταν ήδη μεσήλικες. Πολλοί ξεπέρασαν τα 30 χρόνια και έζησαν έως τα 70. Επιπλέον, η τρίτη ηλικία θεωρούταν τα 50 έτη.

Στον Μεσαίωνα δεν χρησιμοποιούσαν μαχαιροπίρουνα. Συνήθως οι άνθρωποι στον Μεσαίωνα γευμάτισαν με τα χέρια. Βέβαια, δεν έτρωγαν πάντα και μόνο με τα χέρια. Ενίοτε χρησιμοποιούσαν μαχαίρια και κουτάλια, σκεύη αρκετά διαδεδομένα κατά τη μεσαιωνική περίοδο. Το πιρούνι, από την άλλη, ήταν ήδη γνωστό από το 6ο αιώνα στο Βυζάντιο, ενώ ο ιταλικός Μεσαίωνας το έμαθε τον 11ο αιώνα.

Στους Σκοτεινούς Χρόνους οι άνθρωποι ποτέ δεν ταξίδευαν. Αρκετές αναφορές αποδεικνύουν ότι οι άνθρωποι κατά τον Μεσαίωνα ταξίδευαν. Ήταν αρκετά συνηθισμένο να μετακινούνται στην ενδοχώρα, ακόμη κι έξω από τα σύνορα. Ακόμη, πολύ συχνά τοπικοί άρχοντες επισκέπτονταν εκκλησίες και μοναστήρια που βρίσκονταν σε άλλες επαρχίες. Έτσι λοιπόν, η ιδέα ότι ένας άνθρωπος του Μεσαίωνα γεννιόταν, μεγάλωνε και πέθαινε στο χωριό του είναι μια γενίκευση στα όρια του μύθου αν και πολλοί άνθρωποι ακόμη και σήμερα αυτό κάνουν.

Οι γυναίκες δεν είχαν δικαιώματα. Η άποψη ότι οι γυναίκες ήταν υποχείρια των αντρών τους και αντικείμενα διακοσμητικής θηλυκότητας δεν ισχύει, σίγουρα όχι καθολικά. Οι γυναίκες ήταν σε θέση να κληρονομήσουν, να αγοράσουν και να πουλήσουν μια ιδιοκτησία, καθώς επίσης είχαν το δικαίωμα να ανοίξουν μία δική τους επιχείρηση.

Όλοι οι άνθρωποι του Μεσαίωνα ήταν φοβισμένοι και υπερβολικά θρησκόληπτοι. Αυτός ο μύθος είναι αλήθεια και πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Όντως ισχύει ότι οι άνθρωποι ήταν παραπάνω του φυσιολογικού φοβισμένοι, θεοσεβούμενου και αφοσιωμένοι στην θρησκεία. Άλλωστε όλος ο Μεσαίωνας διακατέχεται από εκκλησιαστικές φοβίες, τρόμους, θεοκρατική επιβολή. Πάντα, όμως, υπάρχει η εξαίρεση στον κανόνα. Κληρικοί αναφέρουν ότι πολλοί άνθρωποι είχαν μια διαφορετική άποψη για τον καθολικισμό, αρκετοί δεν ήταν τόσο αφοσιωμένοι, ενώ και πολλοί άρχοντες είχαν διατηρήσει τις δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις. Άλλωστε, πριν από τον Χριστιανισμό, ο Παγανισμός καθώς κι άλλες ειδωλολατρικές θρησκείες είχαν θέσει πολύ βαθιά τα θεμέλιά τους.

Πάντα η αλήθεια και ο μύθος σε όλα τα πράγματα είναι κάπου στην μέση και σίγουρα ποτέ δεν είναι καθολικά.

O Ψυχαναγκασμός της Γυναικείας Ομορφιάς

Δε θυμάμαι πόσες φορές στάθηκα με δυσαρέσκεια στον καθρέφτη μονολογώντας «Έλα ρε γαμώτο» για ένα σπυράκι ή πόσες άλλες φορές με ρώτησαν «με πατάτες το σερβίρουμε;» και απαντούσα με κρυμμένη απογοήτευση «όχι, με χόρτα». «Η ομορφιά είναι μια υπόσχεση ευτυχίας» έγραφε ο Honoré de Balzac. Και προφανώς ήταν για τις ρομαντικές αφηγήσεις της γαλλικής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα. Για τις ζωντανές αφηγήσεις των γυναικών της σύγχρονης εποχής στο δυτικό κόσμο είναι μάλλον ένα ανομολόγητο και συχνά μη εντοπισμένο βασανιστήριο που διατρέχει τη συγκρότηση της καθημερινότητας τους, προσθέτοντας μηδενικά μετά την υποδιαστολή στη βιομηχανία της μόδας και της ομορφιάς.

Κάπως έτσι το αποτύπωσε και η Αυστραλιανή φωτογράφος Jessica Ledwich στο project “Monstrous Feminine” (Τερατώδη θηλυκά). Με καλλιτεχνική αφαίρεση έφτιαξε 12 εικόνες καθημερινών γυναικείων πράξεων που αναδεικνύουν το ψυχολογικό ίχνος του άγχους της ομορφιάς και του φόβου του γήρατος.

Αυτό που διαφεύγει ακόμα και από το ντιβάνι του ψυχαναλυτή μετά από άπειρες συνεδρίες, πολλά λεφτά και ασκήσεις μνήμης που καταλήγουν σε καβγά με τη μητέρα σου αλλά ποτέ στην ανάκληση εκείνης της παιδικής εμπειρίας, όπου «επέμβαση» σήμαινε «αρρώστια», ενώ τώρα σημαίνει «διόρθωση». Τότε που το μοναδικό ποδήλατο που ήξερες ήταν αυτό που έκανες βόλτες με τους φίλους σου το καλοκαίρι κι όχι αυτό που όσα χιλιόμετρα κι αν γράψει παραμένει ακίνητο στο μονότονο ντεκόρ ανδρών που σηκώνουν βάρη και γυναικών που κάνουν κοιλιακούς υπό την αυστηρή επίβλεψη ενός ύφους που προειδοποιεί ότι «έχεις ένα σετάκι ακόμη».

Είναι η τελετουργία της ύπαρξης μας, έτσι όπως αντανακλάται από το ανδρικό βλέμμα στον καθρέφτη και βγαίνει πάντα λίγο παραπάνω στη ζυγαριά. Τόσο βαθιά ριζωμένη που γίνεται αδιόρατη και αυτονόητη. Είναι αυτό το μπεζ στρώμα που καλύπτει πάντα την επιδερμίδα σου, το ψιλοτάκουνο παπούτσι που σε πιέζει και επιβραδύνει το βάδισμα, το τράβηγμα με το κερί στη γάμπα που πάντα πονάει, το πιστολάκι στο μαλλί κάθε πρωί που αυξάνει αφόρητα τις καλοκαιρινές θερμοκρασίες, το κόκκινο shellac που σ’ εμποδίζει να φας με την ησυχία σου τα νύχια σου, ένα budget για αντιρυτιδικές κρέμες που φτάνει το 1/10 του κατώτερου μισθού, οι τύψεις μετά το παγωτό σοκολάτα, η διαρκής υπόμνηση ότι «οι μπύρες κάνουν κοιλιά» κι ένα ψυγείο γεμάτο light προϊόντα.

Το πρότυπο της όμορφης, αψεγάδιαστης, λεπτής, σεξουαλικής γκόμενας που ξεπηδάει από το εξώφυλλο της Vogue που δεν είσαι και επικαθορίζει ένα ολόκληρο κομμάτι του χρόνου σου και της ενέργειας σου για να γίνεις. Το βίωμα χιλιάδων γυναικών που χρωματίζεται από το μορφωτικό επίπεδο, την επαγγελματική ιδιότητα, την οικονομική δυνατότητα αλλά είναι κοινό. Για τους άνδρες είναι OK η κοιλίτσα, αναμενόμενο το αραίωμα στο κεφάλι, ωριμότητα το γκριζάρισμα και σέξυ ο ιδρώτας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πελατεία στις επεμβάσεις αισθητικής είναι κατά 90% γένους θηλυκού.

«Ελεύθερη επιλογή» είναι η επωδός που αντηχεί στην άρθρωση ενός κριτικού λόγου για τους ρόλους των φύλων και τις αναπαράστασεις για τη «θηλυκότητα» και την «αρρενωπότητα». Πόσο «ελεύθερη» όμως είναι μια επιλογή που σε εγκαλεί σε όλη σου τη ζωή; Από τότε που πήρες πρώτη φορά τη Barbie στα χέρια σου και κατάλαβες ότι έτσι πρέπει να γίνεις όταν μεγαλώσεις και η μαμά σου έκοβε τα γλυκά όταν στρογγύλευε λίγο το πρόσωπο σου, μέχρι τις διαφημίσεις με τα αστραφτερά μοντέλα, τις φίλες σου παρατηρούν τις πρώτες ρυτίδες έκφρασης, τους γκόμενους που βαθμολογούν την κυταρρίτιδα στις παραλίες.

Το διατύπωσε στην σύγχρονη ριζοσπαστική ακαδημαϊκή σκέψη η Τζούντιθ Μπάτλερ στη θεωρία της για την επιτελεστικότητα υποστηρίζοντας ότι η έμφυλη ταυτότητα «επιτελείται και αναπαρίσταται μέσα από τη διαρκή δράση του ίδιου του υποκειμένου με την επανάληψη πολιτισμικών κανόνων». Μια αυστηρή νόρμα αισθητικής που λειτουργεί ως μετοχή στο χρηματιστήριο κοινωνικής αναγνωρισιμότητας και αποδοχής. Η αλήθεια είναι ότι όσες γυναίκες αποτυγχάνουν ή δε θέλουν να πατήσουν σ’ αυτές τις συντεταγμένες εισπράττουν αδιαφορία στην καλύτερη περίπτωση ή απόρριψη.
Είναι η σύγχρονη επιτομή του σεξισμού, όπου πλέον δεν εκδηλώνεται με τη μορφή της νομικής ανισότητας, όπως ήταν παλιά η απαγόρευσης της ψήφου για τις γυναίκες αλλά με την αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος. Το σώμα γίνεται πεδίο άσκησης σχέσεων εξουσίας όχι με μια εμφανή κατασταλτική διαδικασία αλλά παραγωγικά, παράγοντας λόγο και επιθυμίες. Έτσι ο ψυχαναγκασμός της ομορφιάς γίνεται εσωτερικευμένη καταπίεση, που ακυρώνει την προσωπική φαντασία και μεταφράζεται σε μια «αυθόρμητη» ανάγκη φροντίδας του εαυτού.

Τόσο «αυθόρμητη» όσο ορίζουν τα μεγάλα γραφεία μόδας και ομορφιάς της Νέα Υορκης. Ίσως ο πιο αυθεντικός «αυθορμητισμός» σ’ αυτή τη διαδικασία είναι οι στιγμές που την ακυρώνουμε, που μπουχτίζουμε σ’ αυτό το απέραντο ομοιόμορφο σύμπαν διεκδίκησης της τελειότητας και φοράμε τα σταράκια και το τζινάκι μας για να ισιώσουμε. Κι αυτή η φοβερή ατάκα του Σταμάτη Κραουνάκη: «Ούτε μια ρυτίδα δεν έκανες χρυσή μου τόσο καιρό που έχω να σε δω, σα να μη γέλασες μια μέρα».
Το πρόβλημα, βλέπεις, δεν είναι τόσο η υστερική έκφανση της κλωνοποίησης της Kate Moss που είχε πάρει μαζικά χαρακτηριστικά διατροφικών διαταραχών πριν μερικά χρόνια, ούτε το συνολικό ρεκτιφιέ στο τραπέζι του χασάπη κυρίως από γυναίκες ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων που οδήγησε σε μουμιοποίηση και την παράφραση της περιποίησης σε παραποίηση ή το φόρτωμα της πιστωτικής με όλα τα brands των οίκων του Μιλάνου – φέρετρο με το σήμα της Chanel στην εικονοποίηση της Ledwich.

Αυτά αφορούν σε ένα κάπως πιο περιορισμένο τμήμα του γυναίκειου πληθυσμού αλλά οι καθημερινές επαναλαμβανόμενες πρακτικές φτιαξίματος της εικόνας μας που προκύπτουν από ένα σχεδόν δομικό άγχος γοητείας και όχι από μια πρωτογενή διάθεση φροντίδας του σώματος και διαμόρφωσης ενός προσωπικού εκφραστικού στυλ.

Οι συνθήκες από το 1968, όταν οι Αμερικανίδες φεμινίστριες πετούσαν σε κάδους έξω από το Miss America αυτά που συμβολικά θεωρούσαν σύμβολα καταπιεστικών σεξιστικών μηχανισμών, όπως σουτιέν, καλσόν και καλλυντικά δεν έχουν μεταβληθεί ριζικά. Έχει μεταβληθεί η φυσιογνωμία όμως του φεμινιστικού κινήματος που μετεξελίχθηκε σε μεγάλο βαθμό σε ομάδα πίεσης για την κατοχύρωση θεσμικών μεταρρυθμίσεων ή σε προοδευτικό ρεύμα ακαδημαϊκής σκέψης, χάνοντας τη ριζοσπαστικοποίηση του ακτιβισμού και τη δυνατότητα διαμόρφωσης εναλλακτικών υποδειγμάτων και ταυτόχρονα έγινε πεδίο χλευασμού μέσα από την αναμόχλευση του στερεότυπου της «αξύριστης και αντιερωτικής γυναίκας με ταγάρι».

Σήμερα έχουμε femen αλλά δεν έχουμε φεμινισμό. Έχουμε όμως τα αποτυπώματα των γυναικών που επέλεξαν να ζήσουν κάπως διαφορετικά, να σπάσουν λίγο το καλούπι της κούκλας, να πειραματιστούν με τον εαυτό τους και να αποδείξουν ότι η γητεία δε μετριέται ούτε σε θερμίδες ούτε σε ρυτίδες. Και το δικό μας αντανακλαστικό που φωνάζει καμιά φορά: «Άσε με, βαριέμαι».

Η Φρίντα Κάλο το έλεγε (και το έκανε) πολύ ωραία: «Νόμιζα ότι ήμουν το πιο παράξενο άτομο στον κόσμο. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στη γη. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος σαν εμένα. Που να αισθάνεται περίεργος και ελαττωματικός όπως εγώ. Την έπλαθα με τη φαντασία μου αυτή τη γυναίκα και φανταζόμουν ότι θα πρέπει να είναι εκεί έξω και να σκέφτεται κι αυτή εμένα. Λοιπόν, εύχομαι ότι αν είσαι εκεί έξω και το διαβάζεις αυτό να ξέρεις ότι ναι, είναι αλήθεια. Είμαι εδώ και είμαι το ίδιο παράξενη όσο εσύ».

Οι τοξίνες των πλουσίων και των φτωχών

Eρευνα στις ΗΠΑ αποδεικνύει ότι και τα δηλητήρια που συσσωρεύουμε στο σώμα μας έχουν ταξική διάσταση, αφού άλλες χημικές ενώσεις εντοπίστηκαν στους εύπορους κι άλλες στους φτωχούς.
«Πες μου τι είδους τοξίνες έχεις στο σώμα σου και θα σου πω σε ποια κοινωνική τάξη ανήκεις», θα μπορούσε να είναι το νέο σλόγκαν των γιατρών ανά τον κόσμο. Σε ένα εύρημα που εξέπληξε ακόμα και τους ερευνητές, κατά τη διεξαγωγή μιας μελέτης, αποδείχθηκε ότι τόσο οι πλούσιοι όσο και οι φτωχοί Αμερικανοί συγκεντρώνουν στο σώμα τους πλήθος χημικών ουσιών, όπως υδράργυρο, αρσενικό, μόλυβδο, κάδμιο και δισφαινόλη Α, η οποία θα μπορούσε να αποτελεί μια αιτία της υπογονιμότητας. Και ενώ η συσσώρευση των περιβαλλοντικών τοξινών στο σώμα πλήττει εξίσου πλούσιους και φτωχούς, το είδος της τοξίνης διαφέρει ανάλογα με τον πλούτο, αφού η κλίμακα του εισοδήματος απλώς καθορίζει ποια είναι τα δηλητήρια που συσσωρεύονται στο σώμα τους.
Χρησιμοποιώντας στοιχεία από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων της αμερικανικής Εθνικής Υπηρεσίας Υγείας και Διατροφής, η Τζέσικα Τίρελ και οι συνεργάτες της από το Πανεπιστήμιο του Εξετερ μελέτησαν τους συσχετισμούς μεταξύ των εισοδημάτων των ενηλίκων στις ΗΠΑ και των επίπεδων 179 τοξινών.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι μεταξύ των 18 τοξινών που φαίνεται να σχετίζονται με το εισόδημα, οι μισές είχαν περισσότερες πιθανότητες να είναι παρούσες στους πλουσιότερους Αμερικανούς, σε σχέση με εκείνους που βρίσκονται στο κάτω μέρος του κοινωνικοοικονομικού φάσματος.

Με υδράργυρο οι πλούσιοι. Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι, σε σύγκριση με τα φτωχότερα άτομα, οι πλούσιοι είχαν υψηλότερα επίπεδα υδραργύρου, αρσενικού, καισίου και θαλλίου, τα οποία έχουν την τάση να συσσωρεύονται στα ψάρια και τα οστρακοειδή, αν και το σφράγισμα των δοντιών μπορεί επίσης να οδηγήσει σε υψηλότερα επίπεδα υδραργύρου. Οι Αμερικανοί που έχουν την οικονομική δυνατότητα να καταναλώνουν σούσι και άλλες πηγές υδάτινων άπαχων πρωτεϊνών φαίνεται να πληρώνουν το τίμημα με τη συσσώρευση βαρέων μετάλλων στο σώμα τους.

Οι πλούσιοι είχαν επίσης υψηλότερα επίπεδα βενζοφαινόνης-3, γνωστής και ως οξυμπενζόνης, ενός ενεργού συστατικού που βρίσκεται στα περισσότερα αντηλιακά, η οποία έχει βρεθεί στο στόχαστρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καθώς ορισμένοι εμπειρογνώμονες υποστηρίζουν ότι μπορεί να ενθαρρύνει τον κίνδυνο δημιουργίας καρκίνου του δέρματος. Επίσης, έχουν υψηλότερα επίπεδα υπερφθοριωμένων υδρογονανθράκων (PFCs), που ο ανθρώπινος οργανισμός λαμβάνει μέσω αδιάβροχων υφασμάτων, καθώς και του φρέσκου κρέατος, των ψαριών και φρέσκων λαχανικών.

Με μόλυβδο οι φτωχοί. Αντίθετα από τους πλούσιους, οι φτωχοί Αμερικανοί έτειναν να έχουν υψηλότερα επίπεδα μολύβδου στα οργανικά τους συστήματα, σε σχέση με τους πλούσιους, ο οποίος θα μπορούσε να προέρχεται από μια μεγάλη ποικιλία παραγόντων, συμπεριλαμβανομένων του αέρα και του νερού, καθώς και από τις χαμηλού εισοδήματος θέσεις εργασίας, οι οποίες είναι πιο πιθανό να σχετίζονται με τη βιομηχανία. Οι χαμηλού εισοδήματος Αμερικανοί ήταν επίσης πιθανότερο να έχουν υψηλότερα επίπεδα καδμίου, ενδεχομένως ως αποτέλεσμα των μεγαλύτερων ποσοστών καπνίσματος, της διατροφής τους ή της απασχόλησής τους σε κλάδους όπως οι κατασκευές και η μεταποίηση. Αλλες τοξίνες που ήταν πιο πιθανό να εμφανιστούν μεταξύ αυτού του πληθυσμού ήταν το αντιμόνιο, ένα μέταλλο που οι άνθρωποι μπορούν να λάβουν μέσω του καπνίσματος ή στην εργασία τους και, ακόμη, πολλές τοξίνες που βρίσκονται στα πλαστικά.

Οι φτωχοί άνθρωποι στην Αμερική είχαν επίσης υψηλότερα επίπεδα δισφαινόλης-A, μιας ουσίας που χρησιμοποιείται σε κονσέρβες και άλλα τρόφιμα, και η οποία έχει απαγορευτεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τη Μαλαισία, τη Νότια Αφρική, την Κίνα και στις ΗΠΑ στα μπιμπερό. «Περιμέναμε ότι οι χημικές ουσίες θα συνδέονται με την κοινωνικοοικονομική κατάσταση, αλλά αναμέναμε ότι η πλειονότητα των χημικών ουσιών θα είναι σε υψηλότερες συγκεντρώσεις στα φτωχότερα άτομα», λέει η Τίρελ. «Ωστόσο, φαίνεται ότι το να είναι κάποιος πλουσιότερος, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη λιγότερες τοξίνες, κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να επανεξετάσουμε κάποιες πεποιθήσεις μας».

Παρά τα αποτελέσματα αυτά, θα πρέπει ακόμη να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στις κοινότητες χαμηλού εισοδήματος, λένε οι επιστήμονες. «Τα προϊόντα καθημερινής χρήσης, όπως είναι τα τρόφιμα και τα καλλυντικά, είναι πιθανό να επηρεάσουν μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, αλλά οι υψηλότερου εισοδήματος άνθρωποι είναι γενικά λιγότερο πιθανό να εργαστούν ή να ζήσουν σε περιοχές όπου συγκεντρώνονται τοξίνες από βαριές βιομηχανίες. Αν και είναι δύσκολο κάποιος να αλλάξει το περιβάλλον του αποφεύγοντας τα τοξικά προϊόντα, είναι πιο εύκολο με λίγο περισσότερα χρήματα να αγοράσει τις πιο ακριβές εκδόσεις των προϊόντων, όπως τα αντηλιακά και τα καλλυντικά που περιέχουν λιγότερες τοξίνες».

Το πείραμα της διπλής σχισμής

Κβαντική φυσική: το πείραμα της διπλής σχισμής
Το πείραμα της διπλής σχισμής είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του τρόπου που είναι αλληλένδετα η συνειδητότητα και ο φυσικός υλικός μας κόσμος. Μια πιθανή αποκάλυψη αυτού του πειράματος είναι ότι «ο παρατηρητής δημιουργεί την πραγματικότητα». Σε μια εργασία που δημοσιεύτηκε κατόπιν ομότιμης αξιολόγησης στο περιοδικό «Physics Essays» εξηγείται ο τρόπος που αυτό το πείραμα χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές για τη διερεύνηση του ρόλου της συνειδητότητας στη διαμόρφωση της φυσικής πραγματικότητας.

Σε αυτό το πείραμα, χρησιμοποιήθηκε ένα οπτικό σύστημα διπλής σχισμής για να ελεγχθεί ο πιθανός ρόλος της συνειδητότητας στην κατάρρευση της κβαντικής κυματοσυνάρτησης. Στο πείραμα, τα σωματίδια αναγκάζονται να περάσουν μέσα από μια διάταξη με δύο λεπτές παράλληλες σχισμές που είναι πολύ κοντά η μία στην άλλη. Διαπιστώθηκε ότι όταν ο παρατηρητής προσπαθούσε να δει από ποιά σχισμή περνούσαν τα σωματίδια, η συμπεριφορά τους αλλοιωνόταν ενώ αυτό δεν συνέβαινε όταν δεν τα παρατηρούσε. Η έρευνα διαπίστωσε ότι οι παράγοντες που συνδέονται με τη συνειδητότητα σχετίζονται σε σημαντικό βαθμό με την αλλοίωση της συμπεριφοράς των σωματιδίων στη διπλή σχισμή.

Η παρατήρηση όχι μόνο διαταράσσει αυτό που πρόκειται να μετρηθεί, το προκαλεί κιόλας. Εμείς οι ίδιοι δηλαδή υποχρεώνουμε το ηλεκτρόνιο να πάρει μια συγκεκριμένη θέση. Συνεπώς εμείς οι ίδιοι παράγουμε τα αποτελέσματα της μέτρησης.

Το βασικό συμπέρασμα της νέας φυσικής αναγνωρίζει επίσης ότι ο παρατηρητής είναι εκείνος που δημιουργεί την πραγματικότητα. Ως παρατηρητές, όλοι μας έχουμε εμπλακεί προσωπικά στη δημιουργία της δικής μας πραγματικότητας. Οι φυσικοί αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι το σύμπαν είναι μια «ψυχική» κατασκευή. Ο πρωτοπόρος Βρετανός φυσικός Sir James Jeans έγραψε ότι το ποτάμι της γνώσης οδεύει προς μια μη μηχανική πραγματικότητα. Το σύμπαν αρχίζει να φαίνεται περισσότερο σαν μια τεράστια σκέψη παρά σαν μια τεράστια μηχανή.
Η σκέψη δεν φαίνεται πλέον ως μια τυχαία εισβολή στη σφαίρα της ύλης αλλά θα πρέπει μάλλον να την αναγνωρίσουμε ως δημιουργό και κυβερνήτη του βασιλείου της ύλης. Ας ξεχάσουμε λοιπόν παλαιότερες θεωρίες και ας αποδεχτούμε το αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα. Το σύμπαν είναι άυλο, ψυχικό και πνευματικό

R.C. Henry «Το ψυχικό σύμπαν»

Η Φωνή της Ανθρωπιάς

 
Είναι σπάνιο πράγμα το να έχει φωνή ο άνθρωπος, όχι την ομοφωνία της κοινωνικής μάζας αλλά τη μοναδικότητα της ανθρώπινης έκφρασης. Διότι πρέπει να έχει κάτι να πει, κάτι που να αντικαταστεί τη σιωπή του πόνου. Μέσω του θεάτρου, ο ηθοποιός έχει την ευκαιρία να εκφραστεί, μα σπάνια μπορεί πράγματι να πει κάτι το ουσιαστικό. Και σ’ αυτήν την περίπτωση η φωνή προέρχεται από το έργο του συγγραφέα και του σκηνοθέτη, από την ένωση των δύο δημιουργών.

Συνήθως τα άτομα θεωρούν ότι δεν υπάρχει φωνή και επομένως δεν ακούν.

Συνεπώς όπως δεν ακούν έχουν τελικά δίκιο.

Η φωνή της ανθρωπιάς λειτουργεί μέσω της σιωπής. Και είναι σπάνιοι οι άνθρωποι που μπορούν ν’ ακούσουν τη σιωπή. Με την καταπίεση του θορύβου έχουν ξεχάσει τον ήχο της σιωπής ακόμα και στη μουσική. Έτσι και πάλι, η όπερα ή το ορατόριο δεν αρκούν για να εκφράσουν τη φωνή της ανθρωπιάς. Διότι εκείνη τη στιγμή τα άτομα ακούν μόνο τη μουσική και όχι τη φωνή της ανθρωπιάς.
Το ίδιο ισχύει και για την ανθρώπινη φωνή διότι τις περισσότερες φορές δεν εκφράζει παρά το κοινωνικό πλαίσιο δίχως να εμπεριέχει ίχνος ανθρώπινου στοιχείου και ανθρωπιάς.

Η φωνή της ανθρωπιάς μπορεί να ακουστεί μόνο και μόνο εκτός κοινωνικού και συμβατικού πλαισίου αλλιώς το άτομο καταπατάει τα δικαιώματα του ανθρώπου. Όμως όταν ο άνθρωπος είναι αναγκαστικά ενσωματωμένος σε μια δομή που τον χρησιμοποιεί μόνο και μόνο ως υποδομή, είναι δύσκολο για να μην πούμε ανέφικτο να βρει ένα συνάνθρωπο. Άρα το πρώτο κοινό στοιχείο που έχουν είναι η μοναξιά.

Και η φωνή της ανθρωπιάς πρέπει να δώσει το νόημά της.
Η φωνή της ανθρωπιάς δεν είναι κραυγή ανεξάρτητα αν παρουσιάζεται με αυτόν τον τρόπο στην κοινωνία της ανωνυμίας. Ενοχλεί η ίδια η ύπαρξή της και όχι το μήνυμά της. Διότι κανείς δεν το ακούει. Έτσι η φωνή γίνεται κραυγή. Δεν είναι λοιπόν τυχαία η χριστιανική φράση που εξηγεί ότι αν σωπάσουν οι άνθρωποι θα βγάλουν κραυγή οι πέτρες. Όμως για τους ανθρώπους που ακούν την κραυγή της σιωπής, η φωνή της ανθρωπιάς έχει νόημα και δεν είναι μόνο η ηχώ της προσωπικής κραυγής.

Ως υπόβαθρο φωνητικό της ανθρωπότητας, η φωνή της ανθρωπιάς ξεσπά κάπου κάπου και παρουσιάζεται ως κίνηση της αντίστασης. Είναι η αντίσταση όλων αυτών των ανθρώπων που είναι μόνοι μέσα στο πλήθος των ατόμων. Αν και η ύπαρξή τους είναι ήδη μια πρώτη μορφή αντίστασης, η φωνή δίνει ένα νόημα στη ζωή τους αλλά και στη ζωή των άλλων.

Δίχως ελπίδα, οι μη απελπισμένοι συνεχίζουν τον αγώνα της ανθρωπιάς εναντίον του κοινωνικού συστήματος που θέλει να αφοπλίσει και ύστερα να αφανίσει κάθε ανθρώπινο επιχείρημα.
Ο αγώνας είναι άνισος εξ αρχής και αυτό του δίνει μεγαλύτερη σημασία.
Μπορεί μάλιστα να πούμε ότι η αξία των ανθρώπων προέρχεται από αυτήν την αρχή.

Συνεπώς δεν πρέπει μόνο να μιλούμε αλλά και να ακούμε.

Διότι κάθε άνθρωπος έχει μέσα του τη φωνή της ανθρωπιάς δίχως να ξέρει να τη χρησιμοποιεί.

Οδηγός της Βίβλου για βασανιστήρια.

Ο καλύτερος ίσως τρόπος για να καταδείξουμε σε έναν ανυποψίαστο πιστό χριστιανό, το κατωτάτης βαθμίδας ποιόν και χαρακτήρα του Γιαχβέ, είναι να προσπαθήσουμε να τον πείσουμε να διαβάσει την Βίβλο του, τον θεμέλιο λίθο της χριστιανικής διδασκαλίας και της πίστης του.

Αν τελικά τον πείσουμε και καταφέρει ο ίδιος να αφησει για λίγο τις φοβίες και τις προκαταλήψεις του, θα διαπιστώσει πως δεν πρόκειται για ένα θεό Παντελεήμονα και Πανάγαθο με τους ανθρώπους, αλλά για έναν τιμωρό, βασανιστή, σαδιστή που ζηλεύει, μισεί και τιμωρεί τους ανθρώπους, σαν ο χειρότερος παράφρονας δικτάτορας, σαν ένα κατώτερο ον – όπως θα μάς έλεγε κι ο Νίτσε. Ένας θεός χειρότερος κι από τον υποτιθέμενο κακό διάβολο.

Από τα χωρία που ακολουθούν, Ο Ένας, Ο Δημιουργός του Ουρανού και της Γης και του Παντός, ο τελικός δίκαιος κριτής του καλού και του κακού, έχει διαμορφώσει έναν «ηθικό» κώδικα που ο ίδιος τον καθόρισε, για λογαριασμό των παραξενιών του, μέσα από σε ενα κλίμα σχιζοφρενικου παραλογισμού, που ξεπερνάει κάθε όριο κοινής λογικής, δεοντολογίας και καταπατάει κάθε ίχνος ανθρώπινων δικαιωμάτων, που έχει νομοθετήσει η παγκόσμια πολιτισμένη κοινότητα.

Παρά ταύτα, Ο Κύριος Γιαχβέ – το χαβά του, δεν χαρίζει σε κανέναν κάστανα από τον άγονο/άνυδρο κήπο του στην Ψευτο/Εδέμ. Απαιτεί σώνει και καλά από τα δημιουργήματα του, την πλήρη υποταγή τους στις παράλογες εντολές/απαιτήσεις του. Όποιος παραβάτης δεν συμμορφώνεται θα σωφρονίζεται δια μέσω βασανισμού. Αυτή είναι η μέθοδος δικαίου που θέλει να εφαρμόζει ο «δίκαιος» θεός και να την αποδίδει στους ανθρώπους, με την τάχα ελεύθερη βούληση που ο ιδίως τους χάρισε.

Στη Παλαιά αλλά και στην Καινή διαθήκη – που είναι και τα θεόπνευστα βιβλία του χριστιανισμού – υπάρχουν κάποιες σχετικές αναφορές, που τείνουν να επικυρώσουν τη μισαλλοδοξία του Γιαχβέ που τρέφει για το ανθρώπινο είδος. Είναι φανερό πως εξ αρχής, άνοιξε προσωπικά με τους όλους ανθρώπους της γης. Τα δημιουργήματά του δηλαδή.

Ακολουθεί ένας μικρός κατάλογος βασανιστηρίων - ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗ – μην δοκιμάσετε να τα εφαρμόσετε.. διότι θα καταδικαστείτε από τον νόμους της πολιτείας- που εμπεριέχεται μέσα στην Αγία γραφή. Προτροπές βασανισμών σε απείθαρχους, άπιστους, ανόητους, παραβάτες και σε μικρά αθώα παιδιά. ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΟΝ!

1. Οι άνθρωποι πρέπει να τιμωρηθούν ανελέητα (πρόκειται για το τάχα καλό τους) Ο βασανισμός θα πρέπει να είναι η τιμωρία για τα ανομήματα τους.

Οι μελανιές των πληγών καθαρίζουν τον κακό, και τα χτυπήματα, τα ενδόμυχα της καρδιάς. (Παροιμίες 20:30)

Και αν ο ένοχος είναι άξιος μαστίγωσης, ο δικαστής θα προστάξει να τον ρίξουν κάτω, και σύμφωνα με το πταίσμα του να τον μαστιγώσουν μπροστά του μερικές φορές.
Μπορεί να τον μαστιγώσει 40 φορές, όχι όμως περισσότερο, μήπως, αν προσθέσει να τον μαστιγώσει πέρα απ” αυτές, με πολλές μαστιγώσεις, φανεί ο αδελφός σου βδελυκτός στα μάτια σου.. (Δευτερονόμιο 25:2-3)

2. Να και μια καλή ιδέα για να τιμωρηθούν αυτοί που λένε τα χείλη τους ανοησίες. Χτυπάτε τους όποτε μπορείτε όπου τους βρείτε. Να το βουλώσουν. Το ξύλο άλλωστε βγήκε από τον παράδεισο!

Τα χείλη τού ανόητου μπαίνουν σε φιλονικίες, και το στόμα του προσκαλεί [για] ραπίσματα. (Παροιμίες 18:06)

Κρίσεις ετοιμάζονται για τους χλευαστές, και ραβδισμοί για τη ράχη των ανόητων. (Παροιμίες 19:29)

Μάστιγα για το άλογο, και χαλινάρι για το γαϊδούρι, και ράβδος για τη ράχη των ανόητων. (Παροιμίες 26:3)

3. Και ο αφέντης πρέπει να τιμωρηθεί αν τυχόν σκοτώσει το δούλο του από τον πολύ ξυλοδαρμό. Αν όμως επιβιώσει ο δούλος μετά τον ξυλοδαρμό , ο αφέντης δεν θα τιμωρηθεί γι αυτό! Οι δούλοι δεν έχουν τα ιδια δικαιώματα όπως οι αφέντες τους. Πολύ «δημοκρατικός» και «δίκαιος» ο θεός του Μωυσή!!

ΚΑΙ αν κάποιος χτυπήσει τον δούλο του ή τη δούλη του με ράβδο , και πεθάνει κάτω από τα χέρια του, οπωσδήποτε θα τιμωρηθεί. Αν, όμως, ζήσει μία ημέρα ή δύο δεν θα τιμωρηθεί, επειδή, είναι δούλος του. . (Εξοδος 21:20-21 )

4. Ξυλοφορτώστε τα παιδιά σας, είναι ένα σίγουρο σημάδι της αγάπης σας γι αυτά. Κι εάν τυχόν είναι ανόητα μες στην καρδιά τους, με το ξύλο θα τα κάνετε λιγότερο ανόητα!! Κτυπάτε τα σκληρά και συχνά. Μην ανησυχείτε για τις πληγές τους. Δηλαδή: Μπορείτε αν θέλετε, να τους σπάσετε και μερικά οστά και να τους προκαλέσετε κάποια βλάβη στον εγκέφαλο, αλλά μην ανησυχείτε γι αυτό, δεν πρόκειται να πεθάνουν. Αν όμως πεθάνουν κανένα πρόβλημα, θα ελευθερώσετε την ψυχή του από την αιώνια κόλαση.

Αυτός που λυπάται τη ράβδο του, μισεί τον γιο του, αλλά αυτός που τον αγαπάει τον παιδεύει. (Παροιμίες 13:24)

Να διαπαιδαγωγείς τον γιο σου όσο υπάρχει ελπίδα, αλλά, μη διεγείρεις δια την ψυχή σου, ώστε να τον θανατώσεις. (Παροιμίες 19:18)

Η ανοησία είναι συνδεδεμένη με την καρδιά τού παιδιού, η ράβδος τής παιδείας θα την αποχωρίσει απ” αυτό. Παροιμίες 22:15

Η ράβδος και η επίπληξη δίνουν σοφία, αλλ” ένα εγκαταλειμμένο παιδί ντροπιάζει τη μητέρα του. (Παροιμίες 29:15)

Μη λυπάσαι να διαπαιδαγωγείς το παιδί, επειδή, [αν] το χτυπήσεις με τη ράβδο, δεν θα πεθάνει, εσύ, χτυπώντας το με τη ράβδο, θα ελευθερώσεις την ψυχή του από την κόλαση. Παροιμίες 23:13-14

5. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός χρησιμοποιεί την ράβδο για να νικήσει όσους παράκουγαν τις θεϊκές εντολές του.

Αν παραβούν τα διατάγματά μου, και δεν φυλάξουν τις εντολές μου, τότε, θα επανορθώσω τις παραβάσεις τους με ράβδο, και τις παρανομίες τους με πληγές. (Ψαλμός 89:31-2 )

6. Οι θανάσιμοι εχθροί του περιούσιου λαού Φιλισταίοι, μικροί και μεγάλοι , τιμωρήθηκαν με αιμορροΐδες, ο φιλεύσπλαχνος Γιαχβέ τους τιμωρεί με κτυπήματα κάτω από τη μέση. ( Αναφορές για τιμωρία τις αιμορροΐδες υπάρχουν και αλλού μέσα στη βίβλο. Φαίνεται πως οι γέροι παραμυθάδες αυτών των ανοησιών , υπόφεραν από αιμορροΐδες!)

Και βασάνισε το Φιλισταίους, δίνοντας τους «αιμορροΐδες σε απόκρυφα σημεία τους.» Και αφού τη μετακόμισαν (την κιβωτό) , το χέρι τού Κυρίου ήταν ενάντια στην πόλη με υπερβολικά μεγάλον όλεθρο, και χτύπησε τους άνδρες τής πόλης, από μικρόν μέχρι μεγάλον, και βγήκαν σ” αυτούς αιμορροϊδες. (Σαμουήλ Α” 5:09)

7. Και στην καινή διαθήκη κατά καιρούς, ο Ιησούς φάνηκε να εξετάζει ευνοϊκά τα βασανιστήρια. Στις παραβολές του για παράδειγμα, ο Ιησούς συχνά μιλούσε για βασανισμό στους εχθρούς του.

Και ο κύριός του οργίστηκε, και τον παρέδωσαν στους βασανιστές. (Ματθαίος 18:34)

Και του λέει: Φίλε, πώς μπήκες εδώ, μη έχοντας ένδυμα γάμου; Κι εκείνος αποστομώθηκε. Τότε, ο βασιλιάς είπε στους υπηρέτες: Αφού τον δέσετε χειροπόδαρα, σηκώστε τον, και ρίξτε τον στο εξώτερο σκοτάδι, εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών ( δηλ στην κόλαση). (Ματθαίος 22:12-13)

Θάρθει ο κύριος εκείνου τού δούλου σε μια ημέρα που δεν προσμένει, και σε ώρα που δεν ξέρει, και θα τον κομματιάσει, και θα βάλει τα μέρη του μαζί με τους υποκριτές, εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών ( δηλ στην κόλαση). (Ματθαίος 24:50-51)

Ο κύριος εκείνου τού δούλου θάρθει σε ημέρα που δεν προσμένει, και σε ώρα που δεν ξέρει, και θα τον κομματιάσει, και θα βάλει τα μέρη του μαζί με τους απίστους.Και εκείνος ο δούλος, που γνώρισε το θέλημα του κυρίου του, αλλά δεν ετοίμασε ούτε έκανε σύμφωνα με το θέλημά του, θα δαρθεί πολύ.
Αλλά, όποιος, ενώ δεν γνώρισε, [όμως] έπραξε άξια δαρμών, θα δαρθεί λίγο. Και σε όποιον δόθηκε πολύ, πολύ θα ζητηθεί απ” αυτόν, και σε όποιον είναι εμπιστευμένο πολύ, περισσότερο θα απαιτήσουν απ” αυτόν. (Λουκάς 12:46-48)

8. Οι διάβολοι διαμαρτύρονται στο Ιησού διότι θέλει να τους βασανίσει. (ενώ ο Ιησούς δεν αρνήθηκε ότι σχεδιάζει να το πράξει.)

Και ξάφνου, έκραξαν, λέγοντας: Τι έχουμε με εσένα, Ιησού, Υιέ τού Θεού; Ήρθες εδώ πριν από την ώρα για να μας βασανίσεις; (Ματθαίος 8:29)

και κράζοντας με δυνατή φωνή, είπε: Τι υπάρχει ανάμεσα σε σένα και σε μένα, Ιησού, Υιέ τού Ύψιστου Θεού; Σε ορκίζω στον Θεό, μη με βασανίσεις. (Μάρκος 5:07)

Και καθώς είδε τον Ιησού, φώναξε δυνατά και έπεσε μπροστά του, και, με δυνατή φωνή, είπε: Τι είναι ανάμεσα σε μένα και σε σένα, Ιησού, Υιέ τού Ύψιστου Θεού; Σε παρακαλώ, μη με βασανίσεις. (Λουκάς 8:28 )

9. Στο τέλος του κόσμου, ο πανάγαθος Θεός θα βασανίζει τους ανθρώπους μέχρι να του ζητούν να πεθάνουν για να απαλλαγούν από το βασανιστήριο. Αλλά εις μάτην. Δεν θα τους αφήσει να πεθάνουν, έτσι ώστε να συνεχίσουν να βασανίζονται. Πολύ κουβαρντάς θεός!!

Και δόθηκε σ” αυτές [η εντολή] να μη τους θανατώσουν, αλλά να βασανιστούν πέντε μήνες, και ο βασανισμός τους [ήταν] σαν τον βασανισμό τού σκορπιού, όταν χτυπήσει άνθρωπο. Και κατά τις ημέρες εκείνες οι άνθρωποι θα ζητήσουν τον θάνατο, και δεν θα τον βρουν, και θα επιθυμήσουν να πεθάνουν, και ο θάνατος θα φεύγει απ” αυτούς. (Αποκάλυψη 9:5-6 )
Αλλά η απόλυτη βασανιστήρια είναι κόλαση. Αν η κόλαση είναι δικαιολογημένη, οτιδήποτε είναι επιτρεπτή. Ο Υιός του ανθρώπου (=Ιησούς) θα στείλει τούς αγγέλους του, και θα μαζέψουν από τη βασιλεία του όλα τα σκάνδαλα, και εκείνους που πράττουν την ανομία,και θα τους ρίξουν στο καμίνι τής φωτιάς, εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών.
(Ματθαίος 13:41-42)

Και αν το χέρι σου ή το πόδι σου σε σκανδαλίζει, κόψ” τα, και πέταξέ τα από πάνω σου, είναι καλύτερο σε σένα να μπεις μέσα στη ζωή κουτσός ή κουλός, παρά έχοντας δύο χέρια ή δύο πόδια να ριχτείς στην αιώνια φωτιά. και αν το μάτι σου σε σκανδαλίζει, βγάλ” το, και πέταξέ το από πάνω σου, είναι καλύτερο σε σένα να μπεις μέσα στη ζωή μονόφθαλμος, παρά έχοντας δύο μάτια να ριχτείς στη γέεννα της φωτιάς. (Ματθαίος 18: 8-9)

Τότε, θα πει και σ” εκείνους που [θα είναι] από τα αριστερά: Πηγαίνετε από μένα, οι καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά, που είναι ετοιμασμένη για τον διάβολο και για τους αγγέλους του. (Ματθαίος 25:41)

...όπου «το σκουλήκι τους δεν πεθαίνει, και η φωτιά της κόλασης δεν θα σβήνει». (Μάρκος 9:43-48)

Πέθανε, όμως, ο φτωχός και φέρθηκε από τους αγγέλους στον κόλπο τού Αβραάμ. Πέθανε δε και ο πλούσιος και θάφτηκε.
Και μέσα στον άδη, καθώς ύψωσε τα μάτια του, ενώ βρισκόταν μέσα σε βάσανα, βλέπει από μακριά τον Αβραάμ, και τον Λάζαρο στην αγκαλιά του,
κι αυτός, αφού φώναξε, είπε: Πατέρα Αβραάμ, ελέησέ με, και στείλε τον Λάζαρο, για να βουτήξει την άκρη τού δαχτύλου του στο νερό, και να δροσίσει τη γλώσσα μου, επειδή, βασανίζομαι μέσα σε τούτη τη φλόγα. (Λουκάς 16:22-24)

θα πιει κι αυτός από το κρασί τού θυμού τού Θεού, που είναι κερασμένο ανόθευτο μέσα στο ποτήρι τής οργής του, και θα βασανιστεί με φωτιά και θειάφι μπροστά στους άγιους αγγέλους και μπροστά στο Αρνίο. Και ο καπνός τού βασανισμού τους ανεβαίνει σε αιώνες αιώνων, και δεν έχουν ανάπαυση ημέρα και νύχτα όσοι προσκυνούν το θηρίο και την εικόνα του, και όποιος παίρνει το χάραγμα του ονόματός του. (Αποκάλυψη 14:10-11)

Τέλος του οδηγού των βασανιστηρίων.

Σαν επίλογος:

Μήπως κάποιοι Ρωμιοί εκτός από Χριστιανοί πιστεύουν πως είναι και δημοκράτες; Α ναι, τότε πλανώνται πλάνην οικτρά. Μήπως νομίσατε ότι ο μοναχοφάγος, ζηλιάρης και ανθρωποτύραννος Γιαχωβάς, κήρυξε κάποια Δημοκρατία ή ευνομία σαν τους αρχαίους της κλασικής Ελλάδας; Οχι ρε Ρωμιόπουλα. Γελιέστε. Δημοκρατία και Γιαβισμός είναι δυο αντίθετοι πόλοι. Δεν συναντώνται πουθενά σε κανένα δόγμα σας ή θεωρία του τύπου «Ελληνοχριστιανισμος».

Πως θα διαπιστώσετε αυτή την πλάνη σας; Απλά τα πράγματα. Οι περισσότεροι από εσάς στη βιβλιοθήκη σας κάπου σε κάποιο ράφι έχετε σκονισμένη την άγια γραφή την οποία δεν την διαβάσατε πραγματικά ποτέ σας! Ανοίξτε τώρα και διαβάστε την. Διαβάστε την . Μια μόνο φορά είναι αρκετή για να την πετάξετε στον κάλαθο των αχρήστων της γνώσης.

Μετά συνειδητοποιήστε ότι στα χώματα που πατάτε κάτω από τα πόδια σας, δεν τα κατανικούσαν κάποτε γιδοβοσκοί /κατσαπλιάδες Ιουδαίοι, αλλά Έλληνες που θαυματούργησαν πολιτιστικά και έγραψαν τις περισσότερες σελίδες στη ιστορία των ανθρωπίνων πράξεων. Θα μου πείτε: Δεν μας τα έμαθαν σωστά/καλά στα σχολειά. Μας μάθαιναν τα κολλυβογράμματα του οπλοφορούντα συγγραφέα μοναχοφάγου Μακρυγιάννη. Ναι έτσι. Σας έμαθαν γλείφοντας να απο/ενοχοποιείτε τα αρνητικά συναισθήματα και τις κακές πράξεις σας, επάνω στα εικονίσματα (των ποταπών ή βαρβάρων αγιοποιημένων προσώπων που προσέφεραν τις υπηρεσίες του στο ξάπλωμα του χριστιανισμού). Σας έμαθαν έρποντας και γλείφοντας, πως να κάνετε κάθαρση (=συγχώρεση) στις συνειδητές ή μη αμαρτίες σας, το μεγάλο κόλπο της ΜΑΚΑΡΙΑΣ χριστιανικής (όμως ανήθικης) διδασκαλίας, για να είστε «παρά πόδα» για την επόμενη αμαρτία σας.

Αν δεν το καταλάβατε ..Σας έχουνε ευνουχίσει τον δείκτη της ατομική σας ευθύνης και ηθικής, δηλαδή την ίδια την συνείδηση σας , όσο δε για την ελεύθερη σας βούληση, αφήστε την, αυτή δεν είναι κατάδική σας, γιατί αυτή είναι: à la carte ..ΓΙΑΧBΕ!