Η Ρώμη και ο κόσμος της, Στάση Κολοσσαίο

Χαιρέτα την τη Ρώμη που χάνεις

Φεύγει απ᾽ τη Ρώμη ο φίλος μου ο Ουμβρίκιος, κι έχω μεγάλη στενοχώρια·

στην πόλη τούτη μεγαλώσαμε μαζί, τώρα θα ζούμε χώρια.

Όλα τα υπάρχοντά του σε μιαν άμαξα· ο αμαξάς μπροστά, οι δυο μας πίσω,

στης πόλης φτάσαμε την έξοδο - πήγα ως εκεί να τον ξεπροβοδίσω.

«Το αποφάσισα» μου είπε «φίλε μου. Για μένα δεν υπάρχει τίποτε στη Ρώμη·

θ᾽ αράξω κάπου, πριν να γίνω χούφταλο κι όσο τα πόδια μου κρατούν ακόμη.

Δεν έχω τ᾽ απαιτούμενα στην πόλη αυτή, δεν έχω τις κατάλληλες συνήθειες·

εδώ είναι τόπος για επιτήδειους, για τα λαμόγια και για τις «προμήθειες».

Δεν κάνω για παρατρεχάμενος των ισχυρών, η γλώσσα μου δεν ξέρει κολακείες,

δεν έμαθα να κάνω τον χαφιέ, να κάνω ελιγμούς, να κρύβω ατιμίες.

Δεν έμαθα να συγχρωτίζομαι με πρόσωπα που έκαναν καριέρα στην απάτη

και τώρα που «τα πιάσανε χοντρά» το παίζουν κύριοι και ζούνε σε παλάτι.

Τους «δήθεν» δεν τους πάω γενικώς - κυρίως όσους έχουνε πρεμούρα

να δείξουν ότι είναι συγγραφείς κι ότι συμβάλλουν στη λεγόμενη κουλτούρα.

Μαζί τους ήμουν πάντοτε ωμός (και πάντοτε σοκάρονταν οι τύποι) -

«Χάλια το τελευταίο σου διήγημα· αντίτυπο και αφιέρωση να λείπει!»

 

Και να σου πω το άλλο μέγα πρόβλημα; Αισθάνομαι πως δεν μπορώ να μείνω

σε μία πόλη που αλώθηκε από την άτιμη τη ράτσα των Ελλήνων.

Η Ρώμη, φίλε μου, είναι ελληνική. Κατάλαβέ το, μας την έχουν πέσει·

κατάληψη και εισβολή κανονική - για μας εδώ δεν έχει πλέον θέση.

Σαμιώτες, Αθηναίοι, Μεγαρείς, Μικρασιάτες - άνοιξαν οι δρόμοι,

αδειάσαν την Ελλάδα οι Γραικοί και γέμισαν αντίστοιχα τη Ρώμη.

Πιάσαν τις πάνω και τις κάτω γειτονιές, απλώθηκαν σε κάθε συνοικία,

μπήκαν στα σπίτια μας, μας πήραν τις δουλειές, μας έκαναν δική τους αποικία.

Πρώτοι στην πάρλα, αετονύχηδες, δεν έχουν μπέσα, «είπα ξείπα»·

σε όλα μέσα, σε πουλάν και σ᾽ αγοράζουνε - και γενικά δεν έχουν τσίπα. Πολυτεχνίτες στο επάγγελμα - προφέσορες, γκουρού και αστρολόγοι,

κομπογιαννίτες και γιατροί, μέντιουμ, ακροβάτες, γυρολόγοι.

Όλα τα ξέρει, όλα τα μπορεί ο άφραγκος Γραικύλος που πεινάει·

πες του, αν μπορεί, να πάει στον ουρανό - σε βεβαιώ, στον ουρανό θα πάει. Ψευδολογούν ασύστολα, παρουσιάζουν όπως θέλουνε το θέμα·

εμείς, αντίθετα, δεν πείθουμε - μόνο σε στόμα ελληνικό το ψέμα είναι ψέμα. Παίζουνε θέατρο παντού· το θέατρο είναι, άλλωστε, εύρημα των Ελλήνων·

για μένα, φίλε, είναι προφανές: η Ελλάδα είναι χώρα θεατρίνων.

Δεν κάθομαι με τίποτε εδώ. Το πήρα απόφαση και δεν αλλάζω πλάνο·

μέσα σ᾽ αυτό το ελληναριό, εγώ ο Ουμβρίκιος στη Ρώμη τι να κάνω;

 

Εξάλλου εδώ δεν είναι μέρος για φτωχούς. Δίχως λεφτά δεν έχεις κύρος·

αν έχεις το εισόδημα, μετράς· σαφώς δεν είναι θέμα χαρακτήρος.

Νεόπλουτοι, πρώην μονομάχοι και πορνοβοσκοί, νυν γαλαντόμοι,

αυτοί είναι οι σταρ της εποχής, παντού αλλά κατεξοχήν εδώ, στη Ρώμη.

Εδώ οι πάντες ντύνονται ακριβά, όλοι το παίζουνε ωραίες και ωραίοι -

ας είμαι εγώ ντυμένος στα σινιέ και άσε να μαζεύονται τα χρέη.

Δανείζονται και σπαταλούν, και σπαταλούν για να τους σέβονται οι άλλοι·

το αντίδοτο στη φτώχεια είναι απλό - και ονομάζεται, απλούστατα, σπατάλη.

 

Κι ύστερα, ποια ποιότητα ζωής μπορεί να σου προσφέρει μία πόλη,

όπου τα σπίτια είναι άθλια και σαθρά, και ως εκ τούτου κινδυνεύουμε όλοι;

Και το χειρότερο απ᾽ όλα οι πυρκαγιές. Δρόμοι στενοί, κίνηση, παραζάλη,

και ιδού και η συνήθης πυρκαγιά, ιδού η μάστιγά μας η μεγάλη.

Χτυπάει δαιμονικά συναγερμός, βλέπεις ανθρώπους έντρομους, τρεχάτους,

αν μένουν στο ισόγειο, δηλαδή - γιατί οι άλλοι στα ψηλά, βοήθειά τους…

Είχα έναν γνωστό, φτωχό παιδί, κυριολεκτικά κοιμόταν στα σανίδια·

προχτές το σπίτι του άρπαξε φωτιά - στάχτη τα πάντα και αποκαΐδια.

Μα, θα μου πεις, η πυρκαγιά καίει και σπίτια πλούσια, μεγάλα·

α, ναι, αλλά με μια διαφορά: οι πλούσιοι μπορούν και χτίζουν άλλα.

Κι άντε, καλά, αν υποθέσουμε ότι το σπίτι όπου μένεις σου ανήκει·

αλλά, για πες μου σε παρακαλώ, τι γίνεται όταν πληρώνεις νοίκι;

Οι ιδιοκτήτες τρελαθήκανε, σε σφάζουν φανερά και με το νόμο -

αύξηση, λέει, πενήντα τα εκατό, κι άμα δε δώσεις σε πετάει στο δρόμο.

Εγώ, που λες, δεν πλήρωσα χρυσή τη γκαρσονιέρα αυτή στο Κολοσσαίο;

Σπίτι θ᾽ αγόραζα με τόσα χρήματα αλλού - άκου με που σου λέω.

Αφήνω δε που λόγω ηχορύπανσης κανείς εδώ δε βρίσκει ησυχία·

το έχω πει και θα το πω ξανά: κέντρο της Ρώμης ίσον αϋπνία.

Δρόμοι στενοί και πολυσύχναστοι από πεζούς και άμαξες γεμάτοι,

κίνηση πάνω κάτω και φωνές - αδύνατο να κλείσεις μάτι.

Και βέβαια, μονίμως μποτιλιάρισμα· και πώς ο δόλιος να κυκλοφορήσω

μέσα σε κοσμοθάλασσα που σπρώχνει από μπρος και από πίσω;

Εδώ για να κινείσαι άνετα πρέπει να είσαι ένα από τα τρία:

πολιτικός, επίσημος, λεφτάς - και σου ανοίγει δρόμο η συνοδεία.

Συνεδριάζει η Σύγκλητος, ο κύριος τάδε δεν μπορεί να περιμένει·

περνά ο κύριος συγκλητικός - κι εμείς οι άλλοι μποτιλιαρισμένοι.

Και επειδή στη Ρώμη αυξήθηκε υπέρμετρα το προλεταριάτο,

τα φορτηγά κι οι άμαξες φροντίζουν να μας παίρνουν από κάτω.

Έτσι περνούν οι μέρες μας εδώ, με κίνδυνο, με άγχος και φοβέρα·

και όσο για «ζωή νυχτερινή» - η νύχτα είναι χειρότερη απ᾽ τη μέρα.

Κυκλοφορείς νυχτιάτικα; Την έβαψες. Κάθε γωνιά και δέκα λωποδύτες,

κάθε σοκάκι και μεθύστακας, ανώμαλοι, κλεφτρόνια και αλήτες.

Από αστυνόμευση, σκατά. Αμπέλι ξέφραγο τα σπίτια μας τις νύχτες·

δεν ωφελούν αμπάρες και κλειδιά, είναι συνέχεια μέσα οι διαρρήχτες.

Ιδού, λοιπόν, τα χάλια μας, ιδού η δοξασμένη Ρώμη των Καισάρων·

δεν την αντέχω. Φίλε μου σε χαιρετώ, και φεύγω άρον άρον.»

 

Πόσο πάει μια γκαρσονιέρα στο κέντρο;

 

<Ο δρόμος αυτός είχε σίγουρα τη δική του ιστορία — ονομάζεται Via Biberatica, είναι στο κέντρο της ιστορικής Ρώμης και ίσως να τον είχε υπόψη του ο Ιουβενάλης όταν έγραφε: δρόμοι στενοί και πολυσύχναστοι από πεζούς και άμαξες γεμάτοι, κίνηση πάνω κάτω και φωνές — αδύνατο να κλείσεις μάτι.

 

Αυτά περίπου (και πολλά άλλα) είπε ο Ουμβρίκιος σε ένα από τα πιο διάσημα ποιήματα που έγραψε ο σατιρικός Ιουβενάλης γύρω στα 120 μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αδριανός. Γέννημα και θρέμμα της Ρώμης, ο Ουμβρίκιος παίρνει τον έναν δρόμο που οδηγούσε έξω από τη Ρώμη σε μια εποχή που, όπως έλεγε ο κόσμος, «όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στη Ρώμη». Τι τύπος είναι ο Ουμβρίκιος; Είναι δικαιολογημένα τα παράπονά του ή υπερβάλλει; Νιώθει πραγματικά ότι η Ρώμη είναι τόπος αβίωτος ή απλώς δεν έχει αρκετά χρήματα για το νοίκι της πανάκριβης γκαρσονιέρας στην περιοχή του Κολοσσαίου;

 

Την εποχή αυτή στη περιοχή της πρωτεύουσας έχουν συσσωρευτεί τουλάχιστον ενάμισι εκατομμύριο ανθρώπινες ψυχές. Η Ρώμη υπήρξε η μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη του αρχαίου κόσμου - και ταυτόχρονα η πιο προβληματική. Οι εύποροι έχτιζαν επαύλεις στις πλαγιές των εφτά λόφων της και απολάμβαναν ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα· οι άλλοι, που ήταν πολύ περισσότεροι, έμεναν σε λαϊκές, ασφυκτικά πυκνοκατοικημένες, συνοικίες, σε στενόχωρα διαμερίσματα διώροφων ή τριώροφων πολυκατοικιών. Το συνολικό μήκος των οδικών αρτηριών της πόλης ξεπερνούσε τα 100 χιλιόμετρα, αλλά με εξαίρεση δυο τρεις κεντρικές λεωφόρους οι περισσότεροι δρόμοι ήταν εξαιρετικά στενοί. Πόσοι κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο; Σχεδόν όσοι και σήμερα σε κάποια συνοικία της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης, μια και οι ρωμαϊκές οικογένειες, κυρίως οι πιο φτωχές, ήταν συνήθως πολύτεκνες.

 

Τη μέρα, οι στενοί αυτοί δρόμοι φιλοξενούσαν την κίνηση των πεζών, των αμαξών και των ζώων που χρησιμοποιούνταν για μεταφορές, τους διάφορους πλανόδιους πωλητές που έστηναν πάγκους και μαγαζάκια όπου υπήρχε κενός χώρος, τους αργόσχολους περιπατητές, τους ζητιάνους που έπιαναν τις γωνιές και τις στοές, τις συνοδείες των επισήμων που μεταφέρονταν σε φορεία πολυτελείας, στρατιωτικά αγήματα που μετακινούνταν προς διάφορες κατευθύνσεις, παιδιά που έπαιζαν και κηδείες που, όταν ο μακαρίτης τύχαινε να είναι «μέγας και τρανός», έκοβαν την κυκλοφορία για κάμποση ώρα, όση χρειάζονταν για να παρελάσουν οι συγγενείς και οι φίλοι με τα παράσημα και τα οικογενειακά λάβαρα. Αστυνομία, με τη σημερινή έννοια, δεν υπήρχε, ούτε και κώδικας οδικής συμπεριφοράς· η πυροσβεστική υπηρεσία δεν είχε εφευρεθεί ακόμη, οι πυρκαγιές, όμως, ήταν στην ημερήσια διάταξη· οι άμαξες που μετέφεραν υλικά, τρόφιμα και εμπορεύματα μέσα σε τέτοιες συνθήκες προκαλούσαν συχνά ατυχήματα, αλλά κανένας δεν αναλάμβανε επισήμως να αποφασίσει ποιος ήταν φταίχτης, και τα θύματα, που ήταν έτοιμα για όλα, το τελευταίο που μπορούσαν να περιμένουν ήταν η αποζημίωση. Τον φίλο μας τον Ουμβρίκιο τον ξενύχιασε μια μέρα η αρβύλα ενός βλοσυρού και βιαστικού στρατιώτη - αλλά, την εποχή αυτή, ούτε η απλή «συγνώμη» ήταν ιδιαίτερα εύχρηστη.

 

Και τη νύχτα; Τη μέρα κινδύνευες από το κυκλοφοριακό, τη νύχτα από την εγκληματικότητα. Χωρίς ηλεκτρικό, Δημόσια Επιχείρηση Φωτισμού και πανσέληνο, στις πόλεις του αρχαίου κόσμου η νύχτα ήταν περίπου τόσο μαύρη όσο και στα βουνά· αλλά τα βουνά ήταν ασφαλέστερα από τις πόλεις, όπου έστηναν πανηγύρι τα κακοποιά στοιχεία. Φυσικά, όσο μεγαλύτερη η πόλη, τόσο πιο σκούρα τα πράγματα - και πουθενά τόσο σκούρα όσο στη Ρώμη. Το σοβαρότερο πρόβλημα ήταν οι λωποδύτες: παραμόνευαν σε απόμακρες γωνιές, έκαναν έφοδο και ήταν τέλεια εκπαιδευμένοι στο να σου πάρουν σε χρόνο ρεκόρ ό,τι κουβαλούσες ή φορούσες. Εννοείται ότι συνέβαιναν και όλα τα χειρότερα του αστυνομικού δελτίου.

 

Μια λύση ήταν να αποφεύγεις να κυκλοφορείς κατά τις προχωρημένες ώρες· η άλλη ήταν να είσαι αρκετά ευκατάστατος ώστε να διαθέτεις δούλους που κρατούσαν πυρσούς για φωτισμό και «μπράβους», ει δυνατόν πολύ «φουσκωτούς», για την περίπτωση επίθεσης από τα παιδιά της νύχτας. Λίγοι Ρωμαίοι μπορούσαν να διαθέτουν άνδρες προσωπικής ασφάλειας· οι περισσότεροι προτιμούσαν να πηγαίνουν νωρίς για ύπνο.

 

Τι άλλο ήταν η Ρώμη; Ήταν η πιο ακριβή πρωτεύουσα της αρχαιότητας. Δεν ξέρουμε πόσο πήγαινε το νοίκι με θέα τον νεόκτιστο Παρθενώνα του Περικλή, και είναι περίπου βέβαιο ότι τα σπίτια δίπλα στον σπαρτιατικό Ευρώτα ήταν πάμφθηνα· αλλά είναι ακόμη πιο βέβαιο ότι, με τόσους ξένους και τόσο αυξημένη ζήτηση για στέγη, ακόμη και οι τρώγλες στις συνοικίες της Ρώμης είχαν γίνει φύκια που νοικιάζονταν για μεταξωτές κορδέλες. Φυσικά για γκαρσονιέρα με θέα το Κολοσσαίο, ούτε λόγος.

 

Έχουμε και λέμε: κυκλοφοριακό, ηχορύπανση, εγκληματικότητα, υψηλό κόστος ζωής. Αρκετοί και σοβαροί λόγοι για να αποχαιρετήσεις τη Ρώμη που σιχαίνεσαι, πλην ο Ουμβρίκιος έχει κι άλλα ζόρια που μπορεί να είναι και σοβαρότερα. Το ένα έχει να κάνει με αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «τα ήθη» της πρωτεύουσας: η Ρώμη δεν συγχωρεί όσους δεν έχουν χρήματα και όσους δεν είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για τα αποκτήσουν· η Ρώμη είναι εκτροφείο κοινωνικής υποκρισίας, νεοπλουτίστικης επίδειξης, ματαιοδοξίας και ψευδαίσθησης. Στη Ρώμη δεν φτάνει να είσαι κάτι, πρέπει και να φαίνεσαι ότι είσαι κάτι· και το χειρότερο, πρέπει να φαίνεσαι ότι είσαι κάτι κι ας μην είσαι τίποτε στην πραγματικότητα. Οικονομική ολιγαρχία, κυκλώματα εξουσίας και παρατρεχάμενοι, υψηλή ραπτική και «λάιφ στάιλ», προκλητική σπατάλη από έχοντες και μη έχοντες, «σαλονάτοι» ψευτοδιανοούμενοι και ψευτολογοτέχνες - όλα τα διαπλεκόμενα σινάφια της «υψηλής κοινωνίας» που δεν αντέχει πια ο Ουμβρίκιος. Και τι άλλο δεν αντέχει ο φίλος μας;

 

Εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αυτοί είναι Έλληνες!

Τους Έλληνες. Η Ρώμη, λέει, έχει καταληφθεί από τους Έλληνες, έγινε πόλη ελληνική. Αλήθεια, υπερβολή, κυριολεξία, μεταφορά, τρόπος του λέγειν; Σαν τις μεγάλες ευρωπαϊκές και αμερικανικές μητροπόλεις σήμερα, η Ρώμη διέθετε πλούσιο δειγματολόγιο από ράτσες και χρώματα - και μερικές από τις πιο οργανωμένες εβραϊκές συναγωγές. Γιατί ειδικά «οι Έλληνες»;

 

Ο Ουμβρίκιος ξέρει καλά τι είναι αυτό που μισεί. Οι Έλληνες δεν είναι απλώς μετανάστες που φυτοζωούν στο περιθώριο της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής ζωής της Ρώμης - είναι, αντίθετα, ζωντανή απόδειξη της υποταγής της Ρώμης στην ελληνική κουλτούρα και γι᾽ αυτό αντιπροσωπεύουν μια σοβαρή απειλή για τη ρωμαϊκή ταυτότητα. Ο Ουμβρίκιος δίνει φωνή και έκφραση σε ένα αίσθημα ανασφάλειας που μοιράζεται με πολλούς άλλους «αγνούς» και «γνήσιους» Ρωμαίους. Στο μυαλό του έχει τακτοποιημένα και κωδικοποιημένα όλα εκείνα τα «ωραία και καλά» πράγματα που συνθέτουν τη «Ρωμαιοσύνη»· πιστεύει ότι αυτή η «Ρωμαιοσύνη» είναι μια αναλλοίωτη, διαχρονική ιδιότητα που πρέπει να διατηρηθεί άσπιλη, αμόλυντη και καθαρή από προσμείξεις στους αιώνες των αιώνων. Είναι πολύ πιθανό ότι, μαζί με πολλούς άλλους συμπατριώτες του, έχει πεισθεί για τη φυσική ανωτερότητα της ρωμαϊκής φυλής και για την ηθική υπεροχή του ρωμαϊκού τρόπου ζωής. Προβάλλει, βέβαια, και οικονομικούς λόγους («οι Έλληνες μας παίρνουν τις δουλειές»), αλλά αυτό δεν αρκεί για να θεωρήσουμε την αντίδρασή του ορθολογική και στηριγμένη σε αντικειμενικά στοιχεία. Ο θυμός του Ουμβρίκιου δεν είναι αποτέλεσμα λογικής διεργασίας, αλλά φοβίας και ανασφάλειας, γι᾽ αυτό και η κρίση του είναι απόλυτη, σαρωτική και γενικευτική: όλοι οι Έλληνες είναι πάνω κάτω το ίδιο, και κάθε «γραικύλος» που έχει κάνει λημέρι του τη Ρώμη αποτελεί την ενσάρκωση της ελληνικής μάστιγας. Η Ρώμη του Ουμβρίκιου είναι διεφθαρμένη ακριβώς επειδή είναι «πόλη ελληνική» - τελεία και παύλα.

 

Κυκλοφοριακό, ηχορύπανση, εγκληματικότητα, διαφθορά, ανεργία, αλλοδαποί - «αιωνία πόλις», αλλά από την ανάποδη, όπως θα έλεγε και ο Ουμβρίκιος.

Περήφανος για το τρύπιο πανωφόρι του

Ο Σωκράτης και ο Αντισθένης, γύρω στο 400 π.Χ., στην Αθήνα...

Ελεύθερος, ήθελε καταρχήν και πάνω απ’ όλα να είναι ελεύθερος. Σαν τον αέρα, σαν το νερό. Ελεύθερος όπως η φύση, να υπακούει μόνο στις ανάγκες του σώματος, που στο κάτω κάτω ικανοποιούνται εύκολα. Λίγο ξερό άχυρο για να κοιμάται, ένα κομμάτι ψωμί, τρεις ελιές, για να χορταίνει την πείνα του.

Και ούτω καθεξής. Τίποτα δηλαδή. Καθετί περιττό και άχρηστο, θα το ξεφορτωνόταν, όπως βγάζει κανείς από πάνω του το παλιό δέρμα. Τους νόμους, τις κοινωνικές πιέσεις, ακόμα και τις πιο απλές συμβατικότητες, τις πιο «άκακες» φαινομενικά, όλα αυτά θα τα εγκατέλειπε, μια κι έξω. Ο Αντισθένης θα ζούσε σύμφωνα με τη φύση, όχι σύμφωνα με το νόμο. Ό,τι ανήκε στο χώρο του συμβατικού, θα το ξεφορτωνόταν. Εκεί βρισκόταν ο δρόμος της σοφίας, άρα, στα μάτια του, και ο δρόμος της ευτυχίας.

Δεν ήταν απλό, στην αρχή. Για να ξεκολλήσει από πάνω του συνήθειες του χθες, αλλοτινές κινήσεις και σκέψεις, παλιές προσδοκίες ή φόβους, ο Αντισθένης δυσκολεύτηκε. Φυσικά, το περίμενε. Αλλά οι δυσκολίες ξεπηδούσαν εκεί όπου δεν το είχε φανταστεί. Το ζήτημα του πανωφοριού, για παράδειγμα. Δεν είχε σκεφτεί ότι θα χρειαζόταν να το αντιμετωπίσει με αυτούς τους όρους.

Άλλοτε, στην παλιά του ζωή, προτού ασπαστεί τη φιλοσοφία και ζήσει σύμφωνα με τη φύση, είχε πανωφόρια. Πανωφόρια όλων των ειδών. Μάλλινα, λινά, από νήμα, μεταξωτά. Λευκά και σκουρόχρωμα, μονόχρωμα και άλλα με κεντητά σειρήτια, εκρού και χρωματιστά, ελαφρά για τις αρχές της άνοιξης ή για τα τέλη του καλοκαιριού, χοντρά από προβιά για την εποχή με τους κρύους ανέμους και τις μακριές νύχτες. Ο Αντισθένης δεν ήταν μόνο κομψός και πλούσιος αλλά και γόνος μιας μεγάλης οικογένειας καραβοκύρηδων. Νοιαζόταν, επίσης, για τις ανέσεις. Αυτό που του άρεσε περισσότερο σ’ ένα πανωφόρι, δεν ήταν η εμφάνισή του ή η τελειότητά του. Ασφαλώς, ήταν ευαίσθητος και σ’ αυτό, αλλά δεν ήταν το ουσιώδες. Το πιο σημαντικό ήταν η κομψότητα του ρούχου να ταιριάζει με τις καιρικές συνθήκες, η αντοχή του στη θερμοκρασία, στην υγρασία, στους ανέμους.

Από τη μία μέρα στην άλλη, είχε αποφασίσει να τα απομακρύνει όλα. Αυτός που ζει σύμφωνα μα τη φύση δεν χρειάζεται πανωφόρι. Τα ζώα έχουν πανωφόρια; Είναι αλήθεια πως έχουν γούνα, τρίχωμα, φτέρωμα. Ας είναι, θα κρατήσει ένα πανωφόρι. Αλλά ένα μόνο. Στοιχειώδες, ταπεινό, χωρίς φιοριτούρες. Ένα πανωφόρι χρήσιμο, γερό και πρακτικό. Ένα ρούχο φιλοσόφου, ο οποίος έπαψε να νοιάζεται για το φαίνεσθαι, καθώς και για τις αποχρώσεις των εποχών. Το πανωφόρι ενός σκληραγωγημένου σοφού, με πειθαρχημέ-νο σώμα που νοιάζεται μόνο για το ελάχιστο. Ο Αντισθένης είχε λοιπόν διαλέξει, από τα πολλά πανωφόρια της ασυλλόγιστης νιότης του, το μοναδικό κομμάτι που θα μπορούσε να καταστεί το ρούχο ενός σοφού για το χειμώνα.

Αυτό που δεν είχε προβλέψει, ήταν η φθορά. Είχε διαλέξει ένα χοντρό μάλλινο με πυκνή πλέξη, χνουδιασμένο πατά τόπους. Αλλά δεν είχε φανταστεί την επίδραση των ετών, τη διαδοχή των χειμώνων, τις νύχτες μέσα στις σιταποθήκες και τους στάβλους, τα ταξίδια με το πλοίο, με το κάρο, τα νύχια των σκύλων, τους λεκέδες από λίπος, τις πρόκες όπου γαντζώνεται το ρούχο, τις αγκίδες από τις σανίδες, τη σούπα που χύνει ένας αδέξιος, τη φωτιά όπου πλησιάζει κανείς υπερβολικά πολύ όταν έχει τα δάχτυλα ξυλιασμένα, τα παιχνίδια των μικρών γατιών, την πονηριά των ποντικιών, την αθωότητα των παιδιών, τα βάτα, το νερό στον πάτο κάθε βάρκας... Δεν είχε προβλέψει το πλήθος των ασήμαντων και αδιάκοπων ατυχημάτων, που θα μετέτρεπαν το πανωφόρι του, από χειμώνα σε χειμώνα, σε ένα τρύπιο κουρέλι, με απροσδιόριστα αν και ποικίλα χρώματα.

Το πρώτο σκίσιμο —ο Αντισθένης το θυμάται ακόμα, ήταν στον αριστερό αγκώνα — είχε δοκιμάσει να το επιδιορθώσει. Τους πρώτους λεκέδες, επίσης, είχε προσπαθήσει να τους εξαφανίσει. Και μετά, καθώς το πανωφόρι φθειρόταν ολοένα περισσότερο, τελικά παραιτήθηκε. Κάτι ακόμα περισσότερο: είχε φτάσει στο σημείο να πει στον εαυτό του ότι αυτό το κουρέλι ήταν το έμβλημά του, η σημαία του, το σήμα της σοφίας του και της περιφρόνησής του για τις συμβατικότητες. Οι άλλοι μπορούσαν όσο ήθελαν να καμαρώνουν μέσα στα πεντακάθαρα μάλλινα. Αυτός, ο Αντισθένης, φορούσε επιδεικτικά τους λεκέδες του.

Αυτό του έγινε τελικά συνήθεια. Εάν κάποιος πλούσιος, άνδρας ή γυναίκα, περνούσε από την αγορά, έβλεπε τον Αντισθένη, πάνω στο δρόμο του, να χαιρετά με το τρύπιο πανωφόρι του. Η κίνησή του ήταν πλατιά, ξεδίπλωνε το υπόλειμμα του αμφίβολου υφάσματος, επιδείκνυε το κενό αυτού του ενδύματος ωσάν σύμπλεγμα νησιών. Έμοιαζε να λέει: «Βλέπετε πόσο σοφός είμαι εγώ, και φτωχός, αδιαφορώ για τα χρυσά βραχιόλια σας, για τα ζεστά υφάσματά σας. Τα έχω εγκαταλείψει όλα και ζω καλύτερα δίχως αυτά. Καλύτερα από εσάς, εν πάση περιπτώσει!»

Στις αρχές κάποιου χειμώνα, έτυχε να συναντηθεί ο Αντισθένης με τον Σωκράτη. Ο γέρος δάσκαλος φορούσε για πρώτη φορά ένα καινούργιο πανωφόρι, που μόλις του είχε ράψει η Ξανθίππη, η γυναίκα του. Όσο φωνακλού και δύστροπη κι αν ήταν, αυτή η τρομερή σύζυγος δεν ήταν κακή ράφτρα. Το πανωφόρι του Σωκράτη ήταν απλό και λιτό, αλλά καλοραμμένο, με καλή εφαρμογή, και χωρίς τρύπες και λεκέδες. Βλέποντας έτσι τον Σωκράτη, ο Αντισθένης προσποιήθηκε ότι υποκλίνεται, επιδεικνύοντας ως συνήθως τις τρύπες του πανωφοριού του. Μόνο και μόνο για να υπενθυμίσει ποιος ήταν ο αληθινός φιλόσοφος, ο γνήσιος σοφός, αυτός που είχε το κουράγιο να εγκατελείψει την προσποίηση και να αγωνιστεί με πάθος γι’ αυτό.

Τότε ο Σωκράτης κοίταξε τον Αντισθένη, έπειτα το πανωφόρι, και ξανά τον Αντισθένη. Και, χωρίς να έχει ο άλλος το χρόνο ν’ απαντήσει, είπε στρίβοντας στη γωνία του δρόμου: «Μέσα από το πανωφόρι σου βλέπω τη ματαιοδοξία σου».

Η ΖΩΗ ΕΝΑ ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ ΣΚΟΙΝΙ

Σκεφτόμαστε ότι η ζωή μοιάζει πολύ με την ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί και ότι αρκεί ένα λάθος βήμα για να πέσουμε. Προσπαθούμε αδιάκοπα να προχωρήσουμε με βοηθό το σκοπό μας για να φτάσουμε στους στόχους μας, πασχίζοντας ταυτόχρονα να κρατάμε σε ισορροπία τα διάφορα στοιχεία της ζωής μας.

       

Όταν χάσουμε την ισορροπία
Πολλοί από μας χάνουμε την ισορροπία μας σε σχέση με τα χρήματα. Αν δεν έχουμε αρκετά, η ζωή μας γίνεται ένα αδιάκοπο κυνήγι χρημάτων. Αφιερώνουμε όλη μας την ενέργεια στην προσπάθεια να βελτιώσουμε τα οικονομικά μας. Σ’ αυτή μας την πορεία, αποστερούμε ενέργεια από την οικογένειά μας, το σύντροφό μας, τις πνευματικές και διανοητικές ανάγκες μας, ακόμη και από την υγεία μας. Επιπλέον, δεν κινούμαστε προς την κατεύθυνση των σκοπών της ζωής μας. Δεν προχωράμε καθόλου πάνω στο τεντωμένο σκοινί. Πιστεύουμε ότι μόνον αφού τακτοποιήσουμε πρώτα τα οικονομικά μας θα μπορέσουμε ν’ αφιερώσουμε την ενέργειά μας σε όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της ζωής μας και να κινηθούμε προς το σκοπό μας.

Και άλλοι τομείς της ζωής μπορεί να βρίσκονται σε δυσαρμονία. Μπορεί να είναι η σχέση ενός ζευγαριού. Μπορεί να είναι ένα πνευματικό κενό που μας κατατρώει. Μπορεί να είναι η έλλειψη κατάλληλου κοινωνικού περιβάλλοντος. Μπορεί να είναι μια αρρώστια. Αν κάποιος τομέας της ζωής μας απορροφά δυσανάλογο ποσοστό της ενέργειάς μας, παρουσιάζεται έλλειψη στους υπόλοιπους. Αυτό μας ανισορροπεί και είμαστε ανίκανοι να κάνουμε το επόμενο βήμα στο τεντωμένο σκοινί της ζωής, μέχρι ν’ αποκατασταθεί ξανά η ισορροπία μας.

    

Βρίσκουμε την ισορροπία
Η προτεραιότητα, επομένως, είναι να φέρουμε τη ζωή μας ξανά σε ισορροπία. Πρέπει ν’ ασχοληθούμε μ’ εκείνους τους τομείς που απορροφούν πάρα πολλή από την ενέργειά μας, να τους εξετάσουμε απ’ όλες τις πλευρές και να τους επαναφέρουμε στην ευθεία, ώστε να έχουμε ενέργεια διαθέσιμη και για άλλα πράγματα.

Είναι αναγκαίο να κρατάμε μια ισορροπία που τη συνθέτουν πολλές επιτυχημένες ταυτότητες, ως πατεράδες ή μανάδες, ως εραστές, ως σύζυγοι, ως γιοι ή κόρες, ως εργαζόμενοι, ως αφεντικά και πάει λέγοντας. Μόνο όταν η κάθε ταυτότητα είναι ολοκληρωμένη θα είναι λειτουργικός και ο αντίστοιχος τομέας της ζωής μας και δεν θα απορροφά δυσανάλογα πολλή από την ενέργειά μας.
Μόνο που αυτό δεν γίνεται από μόνο του. Η επίτευξη της ισορροπίας στη ζωή είναι μια επιλογή που την κάνει ο καθένας μας συνεχώς, λεπτό το λεπτό, σκέψη τη σκέψη, συναίσθημα το συναίσθημα. Από τη μια, μπορούμε απλώς να υπάρχουμε. Από την άλλη όμως, μπορούμε να επιλέξουμε να συγκεντρώσουμε τις στιγμές μας και να δημιουργήσουμε πολύτιμα λεπτά σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

Είναι σημαντικό να καταλάβετε εδώ ότι αυτό δεν μπορούν να το κάνουν οι άλλοι για μας. Μόνο εμείς μπορούμε να είμαστε εμείς, μόνο εσείς, εσείς. Κανένας δεν μπορεί να σκεφτεί, να αναπνεύσει, να αισθανθεί, να δει, να βιώσει, ν’ αγαπήσει ή να πεθάνει για κάποιον από μας. Μέσα μας, είμαστε αυτό που είμαστε. Ερχόμαστε στη ζωή χωρίς ένα χάρτη ή ένα φυλλάδιο οδηγιών ή έναν ορισμό του εαυτού μας, εκτός από το φύλο μας. Σ’ εμάς απομένει ν’ ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να γίνουμε. Είναι δικό μας ζήτημα το να ισορροπήσουμε όλες τις διαφορετικές όψεις της ζωής μας. Μπορούμε να το κάνουμε πατώντας το κουμπάκι «απόφαση» στον πίνακα της ζωής μας.

Πώς επηρεάζει την ψυχολογία μας η έλλειψη σεξ;

Η έλλειψη σεξ ή σεξουαλική αποχή δεν αποτελεί από μόνη της πρόβλημα. Πολλοί άνθρωποι έχουν καταφέρει να μετατρέψουν τον έρωτα που έχουν διάχυτο στο σώμα και την ψυχή τους σε διάφορες δραστηριότητες: Η πιο γνωστή και απλή μετατροπή είναι των ανθρώπων που ασχολούνται έντονα με τη γυμναστική. Η έντονη σωματική άσκηση κάποιες φορές εξαντλεί το ερωτικό ενδιαφέρον. Κάποιοι άλλοι άνθρωποι το μετατρέπουν σε ενδιαφέρον για το πνεύμα, για το "Θεό", για την επιστήμη και διαβάζουν, γίνονται μοναχοί, ερευνητές κ.α. (Χωρίς αυτό να σημαίνει και πάλι πως χάνεται τελείως η ερωτική διάθεση)

 

Η παρουσία σεξουαλικής δραστηριότητας προκαλεί πολύ ευεργετικά αποτελέσματα για τον ανθρώπινο οργανισμό ψυχικά και σωματικά. Η φυσική και ανεμπόδιστη ροή της σεξουαλικότητας μας βοηθά να εκφράσουμε με πράξη αυτό που βγαίνει από μέσα μας με σκοπό την εκτόνωση. Αυτά τα ευεργετικά αποτελέσματα όμως δεν μετατρέπονται στο αντίθετό τους αν κάποιος δεν κάνει σεξ. Σαν να λέμε "το μήλο είναι ωφέλιμη τροφή". Το να μην τρώει κανείς μήλα δεν σημαίνει ότι θα υποφέρει από την έλλειψή τους αφού μπορεί να βρει από άλλες τροφές τις ουσίες τους. Αυτή είναι η παρεξήγηση που προέκυψε από την ψυχαναγκαστική σεξουαλικότητα, δηλαδή την τάση να επαναλαμβάνει κάποιος τη σεξουαλική συμπεριφορά χωρίς να ξέρει αν βγαίνει από μέσα του ή αν το κάνει επειδή "είναι καλό". Πρόκειται για μια σεξουαλικότητα ξένη προς το ανθρώπινο σώμα. Πίσω από το "κάνει καλό" σ'αυτή την περίπτωση μάλλον κρύβεται ο φόβος για το "κακό" ή/και μια υπερδιέγερση που έχει άλλες αιτίες.

 

Το σεξ είναι πάντα μια ανάγκη που "δεν πειράζει" αν δεν ικανοποιηθεί άμεσα. Αν υπάρχει διάθεση για σεξ και αυτό δεν μπορεί να γίνει πράξη τότε τα σενάρια είναι:

α)δεν είναι κατάλληλη η στιγμή, οπότε κάνουμε υπομονή μέχρι να μας δωθεί η ευκαιρία,

β)δεν υπάρχει σύντροφος, το οποίο ενεργοποιεί τις δεξιότητες του κάθε ατόμου προκειμένου να βρει σύντροφο και

γ)οι σοβαρές αναστολές, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να γίνει μια θεραπευτική παρέμβαση η οποία να στοχεύει στον εντοπισμό του άγχους ή του φόβου που προκαλεί αυτές τις αναστολές.

 

Η μόνη περίπτωση κλινικά αναφερόμενη η οποία συναινεί στο ότι το να μην εκτονωθεί η σεξουαλικότητα είναι "κακό" είναι όταν δημιουργείται διέγερση, υποστηρίζεται ξεκάθαρα αλλά δεν ολοκληρώνεται. Αυτή είναι μια ματαιωτική συμπεριφορά που, δεδομένων των περιθωρίων απορρόφησης και ανοχής, αν διαιωνίζεται προκαλεί προβλήματα στον άνθρωπο που την υφίσταται.

Αναπνεω...

Και να που εφτασα σε μια ηλικια που τα πραγματα ολα μετρανε αλλιως. Εχουν αλλες διαστασεις, αλλα μεγεθη, αλλες ερμηνειες. Αυτα που χρωματιζουν πια τη ζωη δεν ειναι για μια ωρα αναγκης, δε χαιδευουν ψευτικα, δεν αγοραζονται, δεν πωλουνται. Και κυριως δεν δανειζονται. Μπορουν να χαριστουν ως πολυτιμα δωρα, γιατι ειναι οι στιγμες πλεον μετρησιμες. Και ως πανακριβα δωρα, με τα χρονια αποκτουν αλλη αξια, καμια φορα και αμυθητη...

Εφτασα πια σε μια ηλικια που οι σχεσεις εχουν βαθος μα δεν βαραινουν τη ψυχη. Αφησα προ πολλου πισω τη ρηχοτητα, την επιφανεια, το λουστρο και το φαινεσθαι. Ετσι κι αλλιως απορριπτεα, ποτέ δικα μου μα ωστοσο γνωριμα...

Ακομα και ο καφες δεν εχει την εννοια μιας ξεπετας, μια υποχρεωση κι εξω απο τη πορτα. Ειναι αναγκη. Ειναι θελω. Θελω να ακουμπησω λιγο τη ψυχη μου στο φλυτζανι. Θελω να στη δειξω και θελω να τη δεις. Θελω να ρουφηξω το τσιγαρο μου και να παρω και τη θλιψη σου αν μπορω. Το προβλημα σου. Τη στεναχωρια σου. Δεν ειναι πια «για πες, τι αλλα...». Δεν ειναι ο χρονος μου αυτος. Δεν ειμαι εγω. Δεν θα με βρεις ποτε ξανα εκει...

Εφτασα σε μια ηλικια που μπορω, επειδη αντεχω, να εκτιμησω και να απορριψω, χωρις να γδαρω πια τη ψυχη μου. Γιατι δε σηκωνει αλλες γρατζουνιες. Κι αν επετρεψα να αφησουν καποιοι τις νυχιες τους πανω της, δεν ηταν ελαφροτητα, ουτε αγνοια. Συνειδητη επιλογη υπηρξε επειδη δεν μπορεις να επιστρεψεις τη ψυχη σου αθικτη. Ατσαλακωτη. Αχρησιμοποιητη. Δεν γινεται. Μα δεν μπορεις να την ταλαιπωρεις και αιωνια...

Εφτασα σε μια ηλικια που αναπνεω. Το κερδισα το δικαιωμα. Επειδη εζησα χρονια χωρις ανασα. Μα τωρα μπορω και αναπνεω βαθια, χαλαρωτικα. Δεν μου ειναι πλεον δυσκολο στην εκπνοη να σε εκπνευσω σαν αχρηστο καπνο, τελειωμενο... Δεν μου ειναι δυσκολο τιποτα πια, μονο που μου τελειωσαν οι ευκαιριες κι αλλες δεν εχω να δωσω...

O ρόλος της δυαδικότητας στην κοσμική εξέλιξη

Λέγεται ότι η δυαδικότητα του ανθρώπου, αυτό που έχουμε μάθει να λέμε άνω και κάτω, πνεύμα και ύλη, κλπ, είναι ένα παιχνίδι του θείου για να επιταχύνει την εξέλιξη.

Μία τεχνητή διαίρεση που πολώνει την ύπαρξη ώστε να γίνει πιο γρήγορα συνειδητή.

Πώς γίνεται αυτό;

Δημιουργείται μία πόλωση σε κάποιο πεδίο, που λειτουργεί ως "κατώτερο" και "ανώτερο" και καλείται ο άνθρωπος να "επιλέξει" ανάμεσα στο ένα και το άλλο.

Αδιάφορο είναι για το Σύμπαν, ποιο από τα δύο θα επιλέξει κανείς.

Πιο σημαντικό είναι να επιλέξει.

Γιατί το Σύμπαν "σιχαίνεται" τους αναποφάσιστους.

Γιατί οι αναποφάσιστοι δεν κάνουν επιλογές, άρα δεν αναλαμβάνουν ευθύνη, άρα δεν είναι συνειδητοί.

Όλη η ιστορία λοιπόν της πνευματικής versus υλικής σύγκρουσης γίνεται για να "εξαναγκάσει" το Σύμπαν όλους εμάς να κάνουμε επιλογές.

Και ο "στίβος της μάχης" τοποθετείται κάθε φορά σε άλλο πεδίο.

Στην εποχή μας είναι στο πεδίο του νου (σκέφτομαι την πάρτη μου ή τους άλλους).

Παλιότερα ήταν στο πεδίο των συναισθημάτων και στο μέλλον ίσως είναι σε ανώτερα πεδία.

Για να ενισχύσει δε το Πνεύμα την Ένταση της Μάχης, στέλνει στον καθένα από μας έναν Φρουρό, που λειτουργεί ως πόλος έλξης προς τα πάνω στο εκάστοτε πεδίο επιλογής.

Ο Φρουρός αυτός, ο Αγγελιοφόρος του Πνεύματος, αυτός που έχει αναλάβει την αποστολή να "πολεμήσει" την ύλη, για να εξαναγκάσει σε συνειδητές επιλογές, δεν είναι τίποτα άλλο από την... Ψυχή μας...

ΣΕΞ, Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΣΟΥΜΕ τους ανθρώπους από τη δημιουργία του σύμπαντος, θα βλέπαμε ότι ολόκληρη η δημιουργία -τα αστέρια, το φεγγάρι, τα φυτά, τα ζώα, τα πάντα- είναι τέλεια ακριβώς όπως είναι. Η ζωή δεν χρειάζεται να δικαιολογηθεί ή να κριθεί` χωρίς εμάς, συνεχίζει όπως είναι. Αν προσθέσουμε τους ανθρώπους στο πλαίσιο της δημιουργίας, αλλά τους αφαιρέσουμε την ικανότητα να κρίνουν, θα ανακαλύψουμε ότι είμαστε ακριβώς όπως η υπόλοιπη φύση. Δεν είμαστε καλοί ή κακοί, δεν έχουμε δίκιο ή άδικο` είμαστε όπως είμαστε.

 Στο Όνειρο του Πλανήτη, έχουμε την ανάγκη να δικαιολογούμε τα πάντα — να τα κάνουμε καλά ή κακά, σωστά η λάθος, ενώ είναι απλώς όπως είναι, τελεία και παύλα. Συσσωρεύουμε πλήθος γνώσεων. Μαθαίνουμε όλες αυτές τις πεποιθήσεις, τα ήθη και τους κανόνες από την οικογένεια μας, την κοινωνία, τη θρησκεία. Και στηρίζουμε το μεγαλύτερο μέρος της συμπεριφοράς μας, των συναισθημάτων μας, σε αυτή τη γνώση. Δημιουργούμε αγγέλους και δαίμονες, και φυσικά το σεξ γίνεται ο μεγαλύτερος δαίμονας στην κόλαση. Το σεξ είναι η μεγαλύτερη αμαρτία των ανθρώπων, ενώ το ανθρώπινο σώμα είναι φτιαγμένο για σεξ.

 Είστε ένα βιολογικό, σεξουαλικό ον και αυτό είναι όλο. Το σώμα σας είναι σοφό.

 Όλη αυτή η ευφυΐα βρίσκεται στα γονίδια, στο DΝΑ. Το DΝΑ δεν χρειάζεται να κατανοήσει ή να δικαιολογήσει τα πάντα- απλώς γνωρίζει. Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στο σεξ. Το πρόβλημα βρίσκεται στον τρόπο που χειραγωγούμε τη γνώση και τις κρίσεις μας, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα να δικαιολογήσουμε. Ο νους δυσκολεύεται να παραδοθεί, να αποδεχτεί ότι είναι απλώς όπως είναι. Έχουμε ένα σύνολο πεποιθήσεων σχετικά με το πώς θα πρέπει να είναι το σεξ, πώς θα πρέπει να είναι οι σχέσεις, και οι πεποιθήσεις αυτές είναι εντελώς διαστρεβλωμένες.

 Στην κόλαση, πληρώνουμε υψηλό τίμημα για μια ερωτική συνεύρεση, αλλά το ένστικτο είναι τόσο ισχυρό που το κάνουμε ούτως ή άλλως.

Μετά, νιώθουμε όλη αυτή την ενοχή, όλη αυτή την ντροπή` ακούμε όλα αυτά τα κουτσομπολιά σχετικά με το σεξ. «Κοίτα τι κάνει αυτή η γυναίκα, ωωω...! Κοίταξε αυτό τον άνδρα». Έχουμε ολόκληρη σειρά ορισμών για το τι είναι μια γυναίκα, τι είναι ένας άνδρας, πώς θα πρέπει να συμπεριφέρεται η γυναίκα στο σεξ, πώς ο άνδρας.

Οι άνδρες είναι πάντα υπερβολικά επιθετικοί ή υπερβολικά άβουλοι ανάλογα με το ποιος τους κρίνει. Οι γυναίκες είναι πάντα υπερβολικά αδύνατες ή υπερβολικά παχιές. Έχουμε τόσες πεποιθήσεις για το πώς πρέπει να είναι μια γυναίκα για να θεωρείται όμορφη! Πρέπει να αγοράσετε τα κατάλληλα ρούχα, να δημιουργήσετε την κατάλληλη εικόνα, έτσι ώστε να είστε γοητευτική και να ταιριάζετε σε αυτή την εικόνα. Αν δεν ταιριάζετε σε αυτή την εικόνα ομορφιάς, μεγαλώνετε πιστεύοντας ότι δεν αξίζετε τίποτα, ότι δεν θα αρέσετε σε κανέναν.

 Πιστεύουμε τόσα πολλά ψέματα σχετικά με το σεξ με αποτέλεσμα να μην το απολαμβάνουμε. Το σεξ είναι για τα ζώα. Το σεξ είναι ανήθικο. Θα πρέπει να ντρεπόμαστε που έχουμε σεξουαλικές ορμές. Αυτοί οι κανόνες για το σεξ πηγαίνουν εντελώς ενάντια στη φύση και δεν πρόκειται παρά για ένα όνειρο, αλλά εμείς το πιστεύουμε. Η αληθινή μας φύση βγαίνει στην επιφάνεια και δεν συμβαδίζει με όλους αυτούς τους κανόνες. Είμαστε ένοχοι. Δεν είμαστε αυτό που θα έπρεπε.

Μας κρίνουν και καταλήγουμε να θυματοποιούμε τον εαυτό μας. Τον τιμωρούμε, και είναι άδικο. Αυτό δημιουργεί πληγές που μολύνονται με συναισθηματικό δηλητήριο.

Ο νους παίζει αυτό το παιχνίδι, αλλά το σώμα δεν ενδιαφέρεται για το τι πιστεύει ο νους` το σώμα απλώς αισθάνεται τη σεξουαλική ανάγκη.

Κάποια στιγμή στη ζωή μας δεν μπορούμε να αποφύγουμε το να νιώσουμε ερωτική έλξη. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό- δεν αποτελεί πρόβλημα. Το σώμα αισθάνεται ερωτικά όταν διεγείρεται, όταν το αγγίζουμε, όταν ερεθίζεται οπτικά, όταν διακρίνει την πιθανότητα ερωτικής πράξης. Το σώμα μπορεί να νιώσει ερωτικά και μερικά λεπτά αργότερα να πάψει να αισθάνεται έτσι. Αν, για κάποιο λόγο, ανασταλεί η διέγερση, το σώμα σταματά να νιώθει την ανάγκη για σεξ, αλλά ο νους είναι μια άλλη ιστορία.

 Ας πούμε ότι είστε μια παντρεμένη γυναίκα και έχετε ανατραφεί ως Καθολική. Έχετε συγκεκριμένες απόψεις για το πώς πρέπει να είναι το σεξ - τι είναι καλό ή κακό, σωστό ή λάθος, τι είναι αμαρτία και τι αποδεκτό.

Πρέπει να υπογράψετε ένα συμβόλαιο για να κάνετε το σεξ αποδεκτό` αλλιώς είναι αμαρτία. Έχετε δώσει το λόγο σας να είστε πιστή, αλλά μια μέρα περπατάτε στο δρόμο και ένας άνδρας σάς προσπερνάει. Αισθάνεστε μια ισχυρή έλξη` το σώμα νιώθει την έλξη. Δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν σημαίνει ότι θα αναλάβετε δράση, αλλά δεν μπορείτε να αποφύγετε το συναίσθημα, γιατί είναι απολύτως φυσιολογικό.

Όταν η διέγερση ανασταλεί, το σώμα το ξεχνά, αλλά ο νους πρέπει να δικαιολογήσει αυτό που αισθάνεται το σώμα.

 Ο νους γνωρίζει, και αυτό είναι το πρόβλημα. Ο νους σας γνωρίζει, εσείς γνωρίζετε, αλλά τι είναι αυτό που γνωρίζετε; Γνωρίζετε αυτό που πιστεύετε. Δεν έχει σημασία αν είναι καλό ή κακό, σωστό ή λάθος, ακριβές ή ανακριβές.

Έχετε ανατραφεί να πιστεύετε ότι είναι κακό και αμέσως καταλήγετε σε αυτή την κρίση. Τώρα, ξεκινούν το δράμα και η σύγκρουση.

 Αργότερα, σκέφτεστε εκείνον τον άνδρα και μόνο η σκέψη του κάνει τις ορμόνες σας να ανέβουν ξανά στα ύψη. Εξαιτίας της ισχυρής ανάμνησης που βρίσκεται στον νου, είναι σαν να τον ξαναβλέπει το σώμα σας. Το σώμα αντιδρά επειδή το σκέφτεται ο νους. Αν ο νους άφηνε το σώμα ήσυχο, η αντίδραση αυτή θα εξαφανιζόταν σαν να μην είχε συμβεί ποτέ. Αλλά ο νους το θυμάται και επειδή ξέρετε ότι δεν είναι σωστό, αρχίζετε να κρίνετε τον εαυτό σας. Ο νους λέει ότι δεν είναι σωστό και προσπαθεί να απωθήσει αυτό που αισθάνεται. Όταν προσπαθείτε να καταπιέσετε τον νου σας, μαντέψτε τι γίνεται. Το σκέφτεστε περισσότερο.

Έπειτα, βλέπετε εκείνον τον άνδρα και, ακόμα και αν η κατάσταση είναι διαφορετική, το σώμα σας αντιδρά ακόμα πιο έντονα.

 Αν την πρώτη φορά είχατε απλώς αγνοήσει την κρίση, ίσως να τον βλέπατε τη δεύτερη φορά και να μην είχατε καμιά αντίδραση. Τώρα τον βλέπετε, έχετε σεξουαλικές ορμές, κρίνετε αυτές τις ορμές και σκέφτεστε: «θεέ μου, δεν είναι σωστό. Είμαι μια απαίσια γυναίκα». Πρέπει να τιμωρηθείτε` είστε ένοχες` ακολουθείτε μια πτωτική πορεία για το τίποτα, γιατί όλα είναι στον νου σας. Ίσως αυτός ο άνδρας να μην έχει καν προσέξει ότι υπάρχετε. Αρχίζετε να φαντάζεστε το όλο πράγμα, κάνετε υποθέσεις και τον θέλετε περισσότερο. Τον συναντάτε τυχαία, αρχίζετε να του μιλάτε και αισθάνεστε όμορφα. Σας γίνεται εμμονή, είναι πολύ δελεαστικό, αλλά φοβάστε.

 Έπειτα κάνετε έρωτα μαζί του και είναι ταυτόχρονα το καλύτερο και το χειρότερο πράγμα που σας έχει συμβεί. Τώρα, αισθάνεστε πραγματικά την ανάγκη να τιμωρηθείτε. «Τι είδους γυναίκα θα επέτρεπε στην ερωτική της επιθυμία να υπερισχύσει των ηθικών της αρχών;» Ποιος ξέρει τι είδους παιχνίδια πρόκειται να παίξει ο νους! Πονάτε, αλλά προσπαθείτε να αρνηθείτε τα αισθήματά σας` προσπαθείτε να δικαιολογήσετε τις πράξεις σας για να αποφύγετε τον συναισθηματικό πόνο. «Και ο άνδρας μου μάλλον έτσι θα συμπεριφέρεται».

 Η έλξη γίνεται πιο ισχυρή` όχι εξαιτίας του σώματός σας, αλλά επειδή ο νους παίζει παιχνίδια. Ο φόβος γίνεται εμμονή και όλος αυτός ο φόβος που αισθάνεστε για την ερωτική έλξη συσσωρεύεται. Όταν κάνετε έρωτα με αυτόν τον άνδρα, βιώνετε μια υπέροχη εμπειρία- όχι, όμως, επειδή είναι αυτός υπέροχος, όχι επειδή το σεξ ήταν υπέροχο, αλλά επειδή έχετε πλέον απαλλαγεί από την ένταση και τον φόβο. Για να τα συσσωρεύσει ξανά, ο νους προσποιείται ότι αυτό συμβαίνει εξαιτίας του άνδρα, αλλά δεν είναι αλήθεια.

 Το δράμα μεγαλώνει και δεν είναι παρά ένα απλό νοητικό παιχνίδι. Δεν είναι καν αληθινό. Ούτε πρόκειται για αγάπη, γιατί αυτού του είδους η σχέση γίνεται ολέθρια. Είναι αυτοκαταστροφική γιατί πληγώνετε τον εαυτό σας και το σημείο που πονάει περισσότερο είναι αυτά που πιστεύετε. Δεν έχει σημασία αν οι πεποιθήσεις σας είναι σωστές ή λάθος, καλές ή κακές` σημασία έχει ότι τις παραβαίνετε, το οποίο είναι κάτι που θέλετε να κάνετε, αλλά με τον τρόπο του πνευματικού πολεμιστή και όχι του θύματος. Τώρα, θα χρησιμοποιήσετε αυτή την εμπειρία για να μπείτε βαθύτερα στην κόλαση και όχι για να βγείτε από αυτήν.

Ο νους και το σώμα σας έχουν εντελώς διαφορετικές ανάγκες, αλλά ο νους σας έχει τον έλεγχο του σώματος. Το σώμα σας έχει ανάγκες που δεν μπορείτε να αποφύγετε` πρέπει να καλύψετε την ανάγκη για τροφή, νερό, στέγη, ύπνο, σεξ. Όλες αυτές οι ανάγκες είναι απολύτως φυσιολογικές και είναι πολύ εύκολο να ικανοποιηθούν. Το πρόβλημα είναι ότι ο νους πιστεύει πως αυτές είναι δικές του ανάγκες.

 Στον νου μας, δημιουργούμε μια ολόκληρη εικόνα στο πλαίσιο αυτών των ψευδαισθήσεων και ο νους αναλαμβάνει την ευθύνη για τα πάντα. Νομίζει ότι έχει ανάγκη από τροφή, νερό, στέγη, ρουχισμό, σεξ. Αλλά ο νους δεν έχει καμιά ανάγκη, τουλάχιστον φυσική. Δεν χρειάζεται τροφή, οξυγόνο, νερό ή σεξ.

Πώς ξέρουμε ότι αυτό είναι αλήθεια; Όταν ο νους σας λέει: «Χρειάζομαι τροφή», τρώτε και το σώμα σας ικανοποιείται απόλυτα, αλλά ο νους σας εξακολουθεί να πιστεύει ότι χρειάζεται τροφή. Συνεχίζετε να τρώτε και αδυνατείτε να ικανοποιήσετε τον νου σας με την τροφή, γιατί αυτή η ανάγκη δεν είναι πραγματική.

 Η ανάγκη να καλύψετε το σώμα σας αποτελεί ακόμα ένα παράδειγμα. Ναι, το σώμα σας έχει ανάγκη να καλυφθεί γιατί ο αέρας είναι πολύ κρύος ή ο ήλιος καυτός, αλλά το σώμα σας είναι αυτό που έχει την ανάγκη και είναι πολύ εύκολο να την ικανοποιήσετε. Όταν η ανάγκη βρίσκεται στον νου, μπορεί να έχετε πληθώρα ρούχων και ο νους να εξακολουθεί να χρειάζεται και άλλα. Ανοίγετε την ντουλάπα και είναι γεμάτη, αλλά ο νους σας δεν έχει ικανοποιηθεί. Τι λέει; «Δεν έχω τίποτα να φορέσω».

 Ο νους χρειάζεται άλλο ένα αυτοκίνητο, περισσότερες διακοπές, έναν ξενώνα για τους φίλους σας — όλες αυτές οι ανάγκες που δεν μπορείτε ποτέ να τις ικανοποιήσετε πλήρως βρίσκονται στον νου. Το ίδιο συμβαίνει και με το σεξ. 'Όταν η ανάγκη βρίσκεται στον νου, δεν μπορείτε να την ικανοποιήσετε. 'Όταν η ανάγκη βρίσκεται εκεί, όλες οι κρίσεις, όλη η γνώση, βρίσκονται επίσης εκεί.

Αυτό είναι που κάνει το σεξ τόσο δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Ο νους δεν έχει ανάγκη από σεξ. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι αγάπη. Περισσότερο και από τον νου, η ψυχή σας είναι αυτή που χρειάζεται αγάπη, γιατί ο νους μπορεί να επιβιώσει και με τον φόβο. Ο φόβος είναι επίσης ενέργεια και αποτελεί τροφή για τον νου — όχι ακριβώς την τροφή που θα θέλατε, αλλά και αυτή επαρκεί.

Πρέπει να ελευθερώσουμε το σώμα από την τυραννία που ασκεί ο νους. Αν πάψουμε να έχουμε στον νου μας την ανάγκη για τροφή ή σεξ, όλα γίνονται πολύ εύκολα. Το πρώτο βήμα είναι να χωρίσουμε τις ανάγκες σε δύο κατηγορίες: στις ανάγκες του σώματος και στις ανάγκες του νου.

 Ο νους συγχέει τις ανάγκες του σώματος με τις δικές του γιατί πρέπει να ξέρει: Τι είμαι; Ζούμε σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων και δεν έχουμε ιδέα τι είμαστε. Ο νους δημιουργεί όλα αυτά τα ερωτήματα. Τι είμαι; Το ερώτημα αυτό μετατρέπεται στο μεγαλύτερο μυστήριο και κάθε απάντηση ικανοποιεί την ανάγκη να νιώθουμε ασφαλείς. Ο νους λέει: «Είμαι το σώμα. Είμαι ό,τι βλέπω, είμαι ό,τι σκέφτομαι, είμαι ό,τι αισθάνομαι. Πονάω. Αιμορραγώ».

 Η σχέση ανάμεσα στον νου και το σώμα είναι τόσο στενή που ο νους πιστεύει: «Είμαι το σώμα». Το σώμα έχει μια ανάγκη και ο νους λέει: «Έχω ανάγκη». Ο νους παίρνει όλα όσα αφορούν το σώμα προσωπικά γιατί προσπαθεί να καταλάβει: Τι είμαι; Έτσι, είναι απολύτως φυσιολογικό κάποια στιγμή να αρχίσει να αποκτά τον έλεγχο του σώματος. Και ζείτε τη ζωή σας μέχρι να συμβεί κάτι που θα σας κλονίσει και θα σας επιτρέψει να δείτε τι δεν είστε.

 Αρχίζετε να αποκτάτε επίγνωση όταν βλέπετε τι δεν είστε, όταν ο νους σας αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι δεν είναι το σώμα. Ο νους σας λέει: «Τότε, τι είμαι; Είμαι το χέρι; Αν κόψω το χέρι μου, εξακολουθώ να είμαι εγώ. Συνεπώς, δεν είμαι το χέρι». Αφαιρείτε αυτά που δεν είστε, μέχρι να μείνει στο τέλος αυτό που είστε πραγματικά. Η προσπάθεια του νου να βρει τη δική του ταυτότητα είναι μια μακρά διαδικασία. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, αφήνετε πίσω την προσωπική σας ιστορία, όλα όσα σας κάνουν να αισθάνεστε ασφαλείς, μέχρι τελικά να καταλάβετε τι πραγματικά είστε.

 Ανακαλύπτετε ότι δεν είστε αυτό που πιστεύατε, γιατί ποτέ δεν επιλέξατε τις πεποιθήσεις σας. Οι πεποιθήσεις αυτές ήταν ήδη εκεί όταν γεννηθήκατε. Ανακαλύπτετε, επίσης, ότι δεν είστε το σώμα, γιατί αρχίζετε να λειτουργείτε χωρίς αυτό. Αρχίζετε να παρατηρείτε ότι δεν είστε το όνειρο, ότι δεν είστε ο νους. Αν προχωρήσετε βαθύτερα, αρχίζετε να παρατηρείτε ότι δεν είστε ούτε η ψυχή σας. Τότε, αυτό που ανακαλύπτετε είναι απίστευτο. Ανακαλύπτετε ότι είστε μια δύναμη - μια δύναμη που κάνει το σώμα σας να ζει, τον νου σας να ονειρεύεται.

 Χωρίς εσάς, χωρίς αυτή τη δύναμη, το σώμα σας θα σωριαζόταν στο πάτωμα. Χωρίς εσάς, το όνειρο σας θα εξαφανιζόταν. Αυτό που είστε πραγματικά είναι αυτή η δύναμη που είναι η Ζωή. Αν κοιτάξετε στα μάτια κάποιον που βρίσκεται κοντά σας, θα δείτε την αυτοεπίγνωση, την εκδήλωση της Ζωής, να λάμπει στα μάτια του. Η Ζωή δεν είναι το σώμα` δεν είναι ο νους` δεν είναι η ψυχή. Είναι μια δύναμη. Μέσω αυτής της δύναμης, γίνεται το βρέφος παιδί, ο έφηβος, ενήλικος` αναπαράγεται και γερνάει. Όταν η Ζωή εγκαταλείπει το σώμα, αυτό αποσυντίθεται και μετατρέπεται σε σκόνη.

 Είστε η Ζωή που διαπερνά το σώμα, τον νου, την ψυχή σας.

Μόλις το ανακαλύψετε αυτό -όχι με τη λογική, ούτε με τη νόηση, αλλά επειδή μπορείτε να νιώσετε αυτή τη Ζωή- ανακαλύπτετε ότι είστε η δύναμη που κάνει τα λουλούδια να ανοίγουν και να κλείνουν, και τα πουλιά να πετούν από κλαδί σε κλαδί. Ανακαλύπτετε ότι βρίσκεστε μέσα σε κάθε δέντρο, κάθε ζώο, φυτό και βράχο. Είστε η δύναμη που κινεί τον άνεμο και εμφυσάται μέσα από το σώμα σας. Ολόκληρο το σύμπαν είναι ένα ζωντανό ον που κινείται από αυτή τη δύναμη, και αυτό είστε τελικά. Είστε η Ζωή.

Μπορείς να επιλέγεις την αγάπη αντί για το φόβο

Τι σημαίνει "να επιλέγεις την αγάπη"; Σημαίνει ότι αποφασίζεις πως η γαλήνη και η ευτυχία είναι σημαντικότερες για σένα από το να έχεις "δίκιο". Σημαίνει άμεση επίλυση παρά συνεχή αγώνα. Ευτυχία παρά απογοήτευση.

Η επιλογή του δρόμου της αγάπης σημαίνει ότι καταλαβαίνεις πως σου αρκεί το απλό, γαλήνιο αίσθημα της υγιούς λειτουργίας σου, ότι αυτό αντιπροσωπεύει ουσιαστικά ό,τι θέλεις από τη ζωή σου. Η ζωή δεν είναι τίποτα περισσότερο από την απλή εμπειρία της δικής σου ψυχικής υγείας.

Ο μόνος λόγος για να επιλέξεις έναν αρνητικό τρόπο σκέψης θα ήταν κάποια δική σου λανθασμένη προσδοκία ότι αυτό θα σου χάριζε κάποια ικανοποίηση. Ξέχνα το! Η ικανοποίηση που αναζητάς είναι στη διάθεσή σου μόνο όταν αποφασίζεις συνειδητά ότι εκείνη τη στιγμή προτιμάς την ψυχική σου ηρεμία από τις σκέψεις που σε απομακρύνουν από αυτήν. Το μόνο πράγμα που πρέπει να κάνεις για να ανακαλύψεις την υγιή λειτουργία σου είναι να παρατήσεις τη σκέψη που σου στέκεται εμπόδιο.

Η επιλογή της αγάπης δεν είναι άρνηση. Τι άλλο αρνείσαι εκτός από την πηγή του πόνου σου; Τίποτα. Αποφασίζεις συνειδητά να μην τροφοδοτείς τον πόνο σου με τη μοναδική καύσιμη ύλη του: την αρνητική σκέψη σου. Όταν το κάνεις, ο συναισθηματικός πόνος σου εξαφανίζεται και ένα καινούριο αίσθημα υγείας και αγάπης εμφανίζεται στο προσκήνιο. Όταν επιλέγεις την αγάπη αντί για το φόβο, σταματάς να πολεμάς την ίδια σου τη σκέψη και αρχίζεις να νιώθεις πάλι καλά. Μερικές φορές φαίνεται ευκολότερο να ακολουθείς τα κακά συναισθήματά σου παρά τα καλά. Μπορείς, παρ' όλα αυτά, να αναζητάς συνειδητά τα βαθύτερα και θετικότερα συναισθήματα που υπάρχουν μέσα σου και να είσαι σταθερός σ' αυτά.

Αυτή η συνειδητή επιλογή είναι πολύ σωστή, αλλά δεν είναι πάντα εύκολη. Δεν συμβαίνει μόνη της. Πρέπει εσύ να την κάνεις να λειτουργήσει. Πρέπει να επιθυμείς να λειτουργήσει περισσότερο από εκείνες τις δελεαστικές σκέψεις που σου είναι τόσο οικείες. Το θετικό είναι ότι αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να κάνεις! Από τη στιγμή που παίρνεις αυτή την απόφαση και της δίνεις προτεραιότητα στη ζωή σου, όλα τα υπόλοιπα τακτοποιούνται.

Κάθε φορά που έχεις την ευκαιρία να επιλέγεις την αγάπη αντί για το φόβο και το κάνεις, τροφοδοτείς ένα νέο είδος ενέργειας στη ζωή σου, γεμάτο θετικότητα και αγάπη. Αν ακολουθείς όλες τις αρνητικές σκέψεις που έρχονται στο μυαλό σου, δεν έχεις ξεφύγει ακόμη από την "παλιά" αρνητική ενέργεια που θέλεις να αντικαταστήσεις. Αυτή είναι υπεύθυνη για τη μακροχρόνια στασιμότητά σου.

Ανατροπή δεδομένων. Επεμβαίνοντας στον εγκέφαλο, αντέστρεψαν τις γλυκές γεύσεις σε πικρές.

Επιστήμονες στις ΗΠΑ κατάφεραν για πρώτη φορά να αντιστρέψουν τις γεύσεις των τροφών κατά βούληση, επεμβαίνοντας στον εγκέφαλο πειραματόζωων, έτσι ώστε αυτά να νιώθουν πικρή γεύση, όταν έτρωγαν κάτι γλυκό και το αντίστροφο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι οι βασικές γεύσεις (γλυκό, πικρό, ξινό, αλμυρό) γίνονται αρχικά αντιληπτές από τη γλώσσα, η οποία μετά στέλνει τα ανάλογα σήματα στον εγκέφαλο.
Όμως η νέα έρευνα ανατρέπει αυτή την πεποίθηση, καθώς δείχνει ότι είναι δυνατό να αλλάξει κανείς το είδος της γεύσης, αν «χειραγωγήσει» τα κατάλληλα εγκεφαλικά κύτταρα.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή βιοχημείας, βιοφυσικής και νευροεπιστήμης Τσαρλς Ζάκερ του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης, χρησιμοποίησαν την τεχνική της οπτογενετικής για να ενεργοποιήσουν ή να απενεργοποιήσουν συγκεκριμένους νευρώνες μέσω φωτός λέιζερ. Μπόρεσαν να μπλοκάρουν τελείως τη γεύση του γλυκού και να διατηρήσουν μόνο την αντίθετη γεύση του πικρού. Αντίστροφα, εμπόδισαν τα ζώα να νιώθουν το πικρό και ένιωθαν μόνο το γλυκό.

Ακόμη και όταν έπιναν απλώς νερό, οι επιστήμονες κατόρθωσαν εκείνη τη στιγμή να προκαλέσουν στα ποντίκια τη γεύση είτε του γλυκού, είτε του πικρού.

«Η γεύση βρίσκεται απολύτως στον εγκέφαλο. Στη γλώσσα υπάρχουν εξειδικευμένοι κυτταρικοί υποδοχείς, που ανιχνεύουν το γλυκό ή το πικρό, όμως είναι ο εγκέφαλος που δίνει νόημα σε αυτά τα χημικά. Τα πειράματά μας αποδεικνύουν ότι η αίσθηση της γεύσης είναι πλήρως ‘καλωδιωμένη' στον εγκέφαλο, ανεξάρτητα από την μάθηση ή την εμπειρία», δήλωσε ο Ζάκερ.

“Μη μου φωνάζεις εμένα!!!”….

“Μη μου φωνάζεις εμένα!!!”….λέει η μαμά στο παιδί κουνώντας επικριτικά το δάχτυλο και υψώνοντας ακόμα περισσότερο τον τόνο της φωνής της! Πόσο οικεία ακούγεται η παραπάνω φράση; Οι περισσότεροι από εμάς μπορούμε να ανακαλέσουμε μια τέτοια εικόνα από την μαμά ή τον μπαμπά μας, σε μια ύστατη προσπάθεια να αλλάξουν.

Ποιο είναι το μήνυμα που τελικά παίρνει το παιδί μας με αυτή τη συμπεριφορά μας; Αν αναλύσουμε λίγο την παραπάνω συμπεριφορά, θα δούμε ότι αποτελείται από ένα λεκτικό κομμάτι που “προτρέπει” το παιδί να μην φωνάζει και από ένα μη λεκτικό κομμάτι, όπου ένα ισχυρό γονεϊκό πρότυπο (η μαμά στην προκειμένη περίπτωση) φωνάζει ακόμα πιο δυνατά, κουνάει επικριτικά το δάχτυλο και το σώμα της είναι γερμένο προς το παιδί με μια διάθεση εξουσιαστική. Αυτά τα δύο μηνύματα είναι αντιφατικά και αντικρουόμενα και προκαλούν σύγχυση στην παιδική ψυχούλα.

Ποιο από τα 2 μηνύματα όμως είναι πιο ισχυρό; Σαφώς και το μη λεκτικό υπερισχύει και είναι αυτό που μεταφέρεται πιο έντονα. Ακριβώς όμως επειδή είναι αντίθετο με το λεκτικό, έχει ως αποτέλεσμα να μετατρέπεται σε διπλό μήνυμα μπερδεύοντας όλο και περισσότερο το παιδί και κάνοντας το να έρθει σε μια πολύ αμυντική ή/και επιθετική θέση φωνάζοντας και προκαλώντας ακόμα περισσότερο με τη συμπεριφορά του. Είναι ο τρόπος του να διαχειριστεί αυτή την συμπεριφορά ενός τόσο σημαντικού προσώπου αναφοράς, όπως είναι η μαμά, την οποία συμπεριφορά όμως δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει, καθώς δεν μπορεί να καταλάβει τι του ζητά να κάνει!

Τι θα μας βοηθούσε τέτοιες στιγμές; Να σταθούμε στο ύψος του παιδιού και να προσπαθήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τι θέλει να μας πει και ποια ανάγκη προσπαθεί να μας εκφράσει. Μόνο έτσι θα σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της βίας και των διπλών μηνυμάτων και θα μεγαλώσουμε παιδιά που σέβονται τον εαυτό τους και δεν φοβούνται να υποστηρίξουν τις απόψεις τους.

Ο τρόπος για να μη τα παρατάς!

Ο ιδανικότερος τρόπος να μη τα παρατάς, ίσως είναι ένας συνδυασμός, ενθουσιασμού με λίγο από εξωτερικό και εσωτερικό κίνητρο. Δοκίμασέ το!
Κάθε φορά που ξεκινούμε κάτι, ο ενθουσιασμός του νέου μας τροφοδοτεί. Η ενέργεια που μας δίνει η νέα ιδέα, το νέο περιβάλλον, οι αλλαγές στην καθημερινότητα, τα αποτελέσματα που θα έρθουν και το πώς θα νιώθουμε τότε, έρχεται και δίνει κίνηση στις πράξεις μας και στην διάθεσή μας.
Η ενέργεια αυτή, όπως κάθε είδους ενέργεια μας τροφοδοτεί ως ένα σημείο. Από κάποια στιγμή και έπειτα, αυτή σταματάει να υπάρχει και πρέπει να βρούμε τον τρόπο να συνεχίσουμε αντλώντας δύναμη από αλλού. Θα το έχεις δει σαν παράδειγμα και σε σένα σίγουρα. Η νέα εταιρεία που τελικά την κλείνουμε, η νέα ιδέα που σταματάμε λίγο πριν την υλοποίηση, το γυμναστήριο που παρατήσαμε στα μέσα της συνδρομής ή η δίαιτα που ξεκινήσαμε για 2 μέρες και τελικά μας νίκησε η μυρωδιά από τα ψητά της διπλανής οικίας.
Και ενώ έχεις μαζέψει τα κουράγια σου να ξεκινήσεις και να βάλεις σε μια σειρά την σκέψη σου και να πείσεις τον εαυτό σου να ξεκινήσει τη δύσκολη προσπάθεια, έρχεται μια μέρα που τα παρατάς και δεν ξέρεις καν το γιατί.

Γιατί τα παρατάμε:
Γιατί δεν βλέπουμε τα αποτελέσματα που θέλουμε.
Γιατί αντιμετωπίζουμε περισσότερα εμπόδια από όσα περιμένουμε
Γιατί έχουμε παρεμβολές που μας αποσπούν την προσοχή και την αυτοσυγκέντρωση
Γιατί αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με ελαφρότερη σοβαρότητα από όση απαιτούν
Γιατί δεν έχουμε γνώση να βελτιώσουμε ή να κάνουμε τα πράγματα ευκολότερα
Γιατί δεν έχουμε τους κατάλληλους ανθρώπους δίπλα μας.

Όταν ξεκινήσεις κάτι και η ενέργεια του ενθουσιασμού τελειώσει, τότε πρέπει να αναλάβει δράση το κίνητρο. Το κίνητρο που ενδεχομένως σε έβαλε σε διαδικασία να ξεκινήσεις εξ΄αρχής ή το κίνητρο που ήρθε στη πορεία. Αν ξεκίνησες μια επιχείρηση με στόχο να βγάλεις χρήματα, το αρχικό κίνητρό σου ήταν η οικονομική αποκατάσταση. Αργότερα μπορεί να είδες ότι αυτό που παρέχεις σαν επιχείρηση, βοηθά την κοινωνία να γίνει λίγο καλύτερη ή τους ανθρώπους να ζούνε πιο όμορφα, οπότε το κίνητρό σου μπορεί να άλλαξε και από την απλή απόλαυση της χρηματικής αποζημίωσης , να βελτιώθηκε – αναβαθμίστηκε ή άλλαξε σε κίνητρο του να προσφέρεις στη κοινωνία και τους γύρω σου κοκ. Το ζήτημα όμως είναι πως το κίνητρο χωρίζεται σε δύο μέρη. Εσωτερικό και εξωτερικό.
Το εσωτερικό κίνητρο προέρχεται από τις εσωτερικές αξίες του καθενός από εμάς, όπως η αίσθηση του σκοπού, του καθήκοντος, της αποστολής μας αλλά και παθών μας. Το εξωτερικό προέρχεται από την εξωτερική αναγνώριση, επιβεβαίωση, χρήματα και υλικές ανταμοιβές.
Μελέτες έχουν δείξει ότι οι περισσότεροι που υποκινούνται από εσωτερικά κίνητρα, τα παρατούν πολύ πιο δύσκολα από όσους τα κίνητρά τους έχουν εξωτερική προέλευση. Φυσικά, ένα κίνητρο μιας άμεσης υλικής ανταμοιβής, μπορεί να είναι εξαιρετικά πιο θελκτικό κάποιες φορές, οπότε γιατί να τα χωρίσουμε και να μη τα συνδυάσουμε ζητώντας από τους ανθρώπους που δουλεύουν για εμάς, αλλά και τον εαυτό μας που θέλει να πετύχει κάτι, να συνεχίσουν, όχι μόνο τροφοδοτούμενοι από την αρχική ενέργεια του ενθουσιασμού, αλλά και μέσω υποκίνησης ενός συνδυασμού του εσωτερικού με το εξωτερικό κίνητρο του καθενός από εμάς.

Ας πούμε ένα απλό παράδειγμα που μπορεί να αγγίξει πολλούς από εμάς.
Ξεκινάς την δίαιτά σου. Η αρχική σκέψη είναι να αδυνατίσεις για λόγους εμφάνισης και ο ενθουσιασμός προέρχεται από το αποτέλεσμα που ο αδύνατος εαυτός σου θα έχει. Το εξωτερικό κίνητρο θα ήταν να χάσεις τα κιλά ώστε να δεις τα ρούχα σου να σου κάνουν καλύτερα. Αυτό θα σε έκανε να νιώθεις όμορφα και θες να φτάσεις τον εαυτό σου εκεί ώστε να παρουσιάζεσαι ομορφότερος/η και να το βλέπει αυτό ο κόσμος, οι άνθρωποί σου και έτσι να γίνεσαι περισσότερο θελκτικός/η ή αποδεκτός/η. Όσο δουλεύεις με αυτό, μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου, πως όχι μόνο χάνεις κιλά για να γίνεις πιο όμορφος/η αλλά δουλεύεις και στο κομμάτι της υγείας σου. Και νιώθεις ήδη καλύτερα και πιο δυνατός /η. Και η υγεία σου γίνεται καλύτερη και δεν βήχεις ή δεν κουράζεσαι τόσο εύκολα και φυσικά απολαμβάνεις τα πράγματα της ζωής ακόμα πιο έντονα όπως μια αθλητική δραστηριότητα ή μια νύχτα πάθους με το έτερον ήμισυ ή μπορείς να κυνηγήσεις τις απολαύσεις της ζωής που πάντα ήθελες και δεν μπορούσες να έχεις λόγων των περιορισμών των κιλών σου. Αυτό είναι το εσωτερικό σου κίνητρο.
Το πρώτο εξωτερικό κίνητρο είναι αρκετά ικανό να σε κάνει μετά τον αρχικό ενθουσιασμό να συνεχίσεις ως ένα βαθμό, αλλά τρέφοντας το δεύτερο εσωτερικό κίνητρο θα καταφέρεις να νιώσεις την ενέργεια και την αποφασιστικότητα που θα σε κάνει να επιμείνεις στο στόχο σου, ο κόσμος να χαλάσει.

Χειραγώγηση και η τέχνη της απάτης: Πως μπορείς να ξεγελάσεις τα Starbucks με ένα τηλεφώνημα!

Όσοι αξιοποιούν την χειραγώγηση, ενεργοποιούν τους εγγενείς μηχανισμούς μας, που μας επιβάλλουν το να πάρουμε μια απόφαση για αλλαγή συμπεριφοράς.
Το 2012, εκπρόσωπος μιας ομάδας νεαρών στην Αμερική, ονόματι Phone Losers, κάνει μια εκπληκτική φάρσα σε μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές. Καλεί τα καταστήματα και βάζει τους υπαλλήλους της να κάνουν πράγματα για αυτόν, υποδυόμενος κάποιον από τα κεντρικά τους. Η εταιρεία που έπεσε θύμα αυτής της φάρσας ήταν ο κολοσσός Starbucks και αυτό συνεχίστηκε για πολλά τηλεφωνήματα, αρκετά να γεμίσουν ένα video στο youtube, διάρκειας περίπου μισής ώρας όπου οι άνθρωποι με τους οποίους συνομιλεί, οικειοθελώς του παρέχουν απλόχερα εμπιστευτικές πληροφορίες για τους ίδιους, για τα καταστήματα που δουλεύουν αλλά και για την ίδια την εταιρεία. Πληροφορίες που μόνοι οι υπάλληλοι μιας εταιρείας μπορούν αλλά και πρέπει να γνωρίζουν. Το πόσο εύκολα τους έπειθε, δεν το πίστευε ούτε ο ίδιος. Τα σχόλιά του κατά τη διάρκεια της φάρσας είναι χαρακτηριστικά.

Πληροφορίες και κοινωνική μηχανική.
Στο βιβλίο του η Τέχνη της Απάτης, ο μεγαλύτερος hacker όλων των εποχών, Kevin Mitnik καταγράφει μέσω παραδειγμάτων με ποιους τρόπους κατάφερε να εξαπατήσει εταιρείες κολοσσούς όπως η ΝΟΚΙΑ, η SUN, η NEC, η Motorola αλλά και το FBI. Για να πετύχει όσα πέτυχε εις βάρος αυτών των εταιρειών, αναφέρει, πως δεν τον εξυπηρέτησε τόσο η τεχνολογία που χρησιμοποιούσε, όσο οι πληροφορίες που αποσπούσε από τους ανθρώπους που ερχόταν σε επαφή. Οι πρακτικές αυτές, που έπειθαν τους ανθρώπους που συνομιλούσε να του δίνουν αλλά και να πράττουν ότι ο Mitnick ήθελε, ανήκουν στο σύνολο που ονομάζεται Κοινωνική Μηχανική (Social Engineering). Μέσω αυτής, ο συγγραφέας κατάφερε περισσότερα από όσα ο καλύτερος υπολογιστής που θα μπορούσε να έχει στα χέρια του.
Η κοινωνική μηχανική για τον Mitnick, του απέδωσε, εκτός από τον τίτλο του διασημότερου hacker όλων των εποχών αλλά και του νούμερο ένα καταζητούμενου για ηλεκτρονικά εγκλήματα του FBI, και μερικά χρόνια στη φυλακή. Αν και δεν ήταν εγκληματίας επικίνδυνος για τη σωματική ακεραιότητα συνανθρώπων του, οι κατήγοροί του τον θεωρούσαν αρκετά ικανό να διαπράξει νέα εγκλήματα, ώστε πρότειναν στον δικαστή να εκτελέσει την ποινή του υπό καθεστώς υψίστης ασφαλείας & πλήρους απομόνωσης. Μάλιστα, και αυτό είναι το ακριβές επιχείρημα που αξιοποίησαν στο δικαστήριο, πίστευαν, πως αν ο κατηγορούμενος είχε πρόσβαση σε τηλεφωνική γραμμή θα μπορούσε να εκτοξεύσει πυρηνικούς πυραύλους. Αν και εννοούσαν την χρήση τόνων μέσω της τηλεφωνικής σύνδεσης για την ενεργοποίηση κάποιων ηλεκτρονικών συστημάτων, είναι σχεδόν σίγουρο πως μέσω της χρήσης πρακτικών κοινωνικής μηχανικής, ο Mitnick θα μπορούσε να καλέσει στο τηλέφωνο όποιον έπρεπε για να το πετύχει ή να τον πείσει να το κάνει ο ίδιος για αυτόν.
Η χειραγώγηση που μπορούσε να επιτύχει μέσω απλά της τηλεφωνικής γραμμής θα ήταν ικανή να του προσφέρει απλόχερα ακόμα και τους κωδικούς εκτόξευσης των πυραύλων. Άλλωστε, κατά την απολογία του στο δικαστήριο, παραδέχθηκε πως είχε αποκτήσει κωδικούς πρόσβασης συστημάτων κατά τα άλλα πλήρως προστατευμένων, απλά ρωτώντας τους χρήστες τους «Ποιος είναι ο κωδικός σας;».

Χειραγώγηση και Εμπιστοσύνη
Αν και η χρήση της κοινωνική μηχανικής έχει κύρια εφαρμογή την απόσπαση πληροφοριών ώστε να είναι εφικτότερη η πρόσβαση σε ένα πληροφοριακό σύστημα, δεν έχει μεγάλη διαφορά από την απλή απάτη με χειραγώγηση ή γενικότερα στην απλή πειθώ. Γιατί κάποιοι είμαστε πιο δεκτικοί στις τεχνικές πειθούς που ένας ξένος μπορεί να χρησιμοποιήσει; Γιατί δηλαδή, κάποιος που δεν γνωρίζουμε, μπορεί να μας κάνει να τον εμπιστευθούμε και να του προσφέρουμε το σύνολο ή μέρος αυτών που μας ζητάει; Από την απλή πληροφόρηση και την πράξη ως και την πρόκληση συναισθημάτων, ο χειραγωγός κάτι βλέπει σε εμάς που μας κάνει υποψήφια θύματά του και αυτόν άξιο εμπιστοσύνης στα μάτια μας.
Όσοι αξιοποιούν την χειραγώγηση για τους σκοπούς τους, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ενεργοποιούν τους εγγενείς μηχανισμούς μας, που μας επιβάλλουν το να πάρουμε μια απόφαση για αλλαγή συμπεριφοράς. Στην έρευνά του για το τι προκαλεί τις αλλαγές συμπεριφοράς ο Christian Wheeler ανέφερε πως αποδεδειγμένα υπάρχουν τρόποι να αλλάξει κάποιος συμπεριφορά χωρίς να απαιτείται κόπος από τον χειραγωγό. Και αυτό γιατί κάποιες σταθερές μέσα μας, σε κάποιους πιο έντονες από άλλους, δημιουργούν κάποιες τρωτότητες που οι ψυχολογικοί χειραγωγοί, χρησιμοποιούν.

Μεταξύ αυτών των χαρακτηριστικών που μας κάνουν ευάλωτους στη χειραγώγηση αναγνωρίζονται τα εξής:
Η ανάγκη μας να ικανοποιούμε αλλά και να ευχαριστούμε τους άλλους.
Η ανάγκη μας να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι είναι καλοί και αθώοι
Ο φόβος μας για τα αρνητικά συναισθήματα.
Η ροπή μας στο να δικαιολογούμε τους άλλους και να καταλαβαίνουμε την θέση τους.
Χαμηλή αυτοεκτίμηση
Ανάγκη για δέσμευση και υποταγή.
Η άγνοια ή η μερική γνώση για το τι πραγματικά νιώθουμε λόγω έλλειψης συναισθηματικών ικανοτήτων.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά φυσικά δεν είναι στο σύνολό τους αρνητικά ή δεν σημαίνει ότι μας κάνουν αδύναμους. Κάθε άλλο, κάποια από αυτά θα μπορούσαμε εύκολα να τα χαρακτηρίσουμε βασικά για την συμπεριφορά κάποιου που διέπεται από τα πλαίσια του ανθρωπισμού. Παρόλα αυτά, η υπέρμετρη παρουσία τους ή η χωρίς λογική ή πονηρή αν επιτρέπεται ο αδόκιμος αυτός όρος, σκέψη, στα χέρια των ψυχολογικών χειραγωγών μας καθιστούν ευάλωτους.

Πέντε ψυχαναλυτικές απόψεις για τον άνθρωπο διαφορετικές από του Φρόιντ

Οι περισσότεροι επιστήμονες της συμπεριφοράς συμφωνούν στη διαπίστωση ότι οι εμπειρίες που ο καθένας και η καθεμιά μας αποκτάμε μέσα στις πρώτες δύο δεκαετίες της ζωής συμβάλλουν καθοριστικά στην παγίωση σταθερών τρόπων σκέψης, συναισθηματικών αντιδράσεων και συμπεριφοράς. Τα ώριμα άτομα, σε αντίθεση με τους εφήβους που βρίσκονται σε κατάσταση εξέλιξης – «στο γίγνεσθαι» – επιδείχνουν σημαντική σταθερότητα στον τρόπο, στο στυλ, ζωής και δράσης.

Ας δούμε πέντε ψυχαναλυτικές απόψεις για τον άνθρωπο κα την ανάπτυξη του παιδιού από τους: Alfred Adler, Karl Jung, Otto Rank, Karen Horney και Erich Fromm.

Alfred Adler
Ενώ στην ορθόδοξη ψυχαναλυτική θεωρία ο πυρήνας γύρω από τον οποίο σχηματίζεται η προσωπικότητα του κάθε ατόμου και αντίστοιχα και ο χαρακτήρας του είναι η τόσο πολυσυζητημένη πλέον σεξουαλικότητα, στη θεωρία του μαθητή του Freud, του Alfred Adler (του πρώτου αναθεωρητή του Φροϋδισμού) το επίκεντρο αποτελεί ένα πανανθρώπινο αίσθημα κατωτερότητας.
Ο Άντλερ υιοθέτησε την άποψη ότι οι βασικές δομές συμπεριφοράς, το στυλ ζωής του ατόμου διαμορφώνεται μέσα στα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής του και παγιώνεται γύρω στο τέλος της εφηβείας, αντίθετα με τον δάσκαλό του τον Φρόυδ ο οποίος πίστευε ότι η σεξουαλικότητα ήταν το κλειδί. Επιπρόσθετα ο Άντλερ υποβάθμισε τον καθοριστικό ρόλο της σεξουαλικότητας και έδωσε κεντρική σημασία στο ρόλο που διαδραματίζει η έμφυτη τάση του ατόμου για δημιουργία ενός συμπλέγματος κατωτερότητας.

Πώς γεννιέται αυτό το αίσθημα;
Το παιδί, το κάθε παιδί, μικρό και αδύναμο στην αντιπαράθεσή του με τους ενήλικους του περιβάλλοντός του, οικείους, συγγενείς, φίλους ή τρίτους, αισθάνεται σωματικά και μυικά αυτό που πραγματικά είναι – δηλαδή ασθενέστερο μικρότερο, υποδεέστερο. Οι γονείς του όπως οι γονείς του κάθε παιδιού που από αμάθεια ή αφέλεια ή για λόγους παιχνιδιού ειρωνεύονται συχνά το παιδί, του δείχνουν αδιαφορία ή το αντιμετωπίζουν με έλλειψη στοργής, τείνουν να ενισχύσουν τα συναισθήματα κατωτερότητας που αισθάνεται το παιδί.
Ο ρόλος της μητέρας είναι κεντρικός στη θεωρία του Άντλερ για δύο κυρίως λόγους -εάν η μητέρα είναι εξαιρετικά απαιτητική απέναντι στο παιδί ενισχύει υπέρμετρα τα υποκειμενικά του συναισθήματα κατωτερότητας. Εάν πάλι η μητέρα είναι υπερβολικά προστατευτική το εμποδίζει να κατανοήσει σωστά και να αξιολογήσει ορθά το περιβάλλον και τις απαιτήσεις της ζωής θεωρώντας τον εαυτό του επίκεντρο της προσοχής τρίτων και του δημιουργεί ψευδαισθήσεις παντοδυναμίας. Η σταθερή αναζήτηση δύναμης και εξουσίας -αντίδοτα για τα θεμελιακά συναισθήματα αδυναμίας και κατωτερότητας που διακατέχουν το παιδί- οδηγεί το άτομο στην ανεδαφική θεώρηση παντοδυναμίας του (σύμπλεγμα ανωτερότητας) ή το καθηλώνει στη φοβική θέση της αδυναμίας των παιδικών του χρόνων οπότε και εστιάζεται το σύμπλεγμα κατωτερότητας.

Karl Jung
Ένας άλλος συνεργάτης του Φρόυδ που επίσης αντιπαρατάχθηκε στις απόψεις του πατέρα της ψυχανάλυσης για το θεμελιακό και καθοριστικό ρόλο της σεξουαλικότητας ήταν ο Karl Jung. Στην προσπάθειά του να ισορροπήσει τις απαιτήσεις του περιβάλλοντος με το δυναμισμό των υποκειμενικών του αναγκών το άτομο, σύμφωνα με τον Γιουνγκ, υιοθετεί και με τη συμπεριφορά του προβάλλει στον έξω κόσμο, στους τρίτους, έναν από τους δύο πιθανούς τύπους χαρακτήρα και προσωπικότητας τον αποκαλούμενο εσωστρεφή ή τον αποκαλούμενο εσωστρεφή.
Διευθετώντας τις λειτουργίες σκέψης, αισθημάτων, συναισθημάτων και λογικής το άτομο προσανατολίζεται προς οντότητες αντικειμενικές (εξωστρέφεια) ή κλείνεται στον εαυτό του ασχολούμενο με οντότητες υποκειμενικές (εσωστρέφεια).
Αναλυτικότερα, ο εξωστρεφής χαρακτήρας ζει σύμφωνα με τις εξωγενείς πιέσεις. Το ενδιαφέρον και η προσοχή του στρέφονται στα δεδομένα του περιβάλλοντός του και η συμπεριφορά του είναι χαρακτηριστικά κονφορμιστική με τους γραπτούς και άγραφους κανόνες του κοινωνικού συστήματος.
Αντίθετα, ο εσωστρεφής χαρακτήρας αμυνόμενος στα πρόσωπα και τις συμβολικές απαιτήσεις του περιβάλλοντος εντείνει την υποκειμενικότητα της ύπαρξής του.

Otto Rank
Η ειδοποιός διαφορά στη θεωρία του Otto Rank είναι η έννοια της βούλησης – ή τηςανθρώπινης θέλησης – την οποία ο Ρανκ θεωρεί ως τη «θετική οργάνωση και ολοκλήρωση των υποκειμενικών αναγκών του ατόμου σε σχέση δημιουργικής εξισορρόπησής τους με τις απαιτήσεις του περιβάλλοντος».
Αντιπαρερχόμενος την κλασική φροϋδιακή έννοια της σεξουαλικότητας ο Ρανκ εισήγαγε μια νέα διάσταση στο σεξ και συγκεκριμένα, εφόσον το σεξ αποτελεί τη φυσκή μέθοδο μείωσης των συγκρούσεων που απειλούν τη βούληση, συχνά δρα αρνητικά καθώς απειλεί το άτομο καθιστώντας το υποχείριο ενός άλλου που του προσφέρει σεξουαλικές ικανοποιήσεις.
Στη θεωρία του Ρανκ η διαφοροποίηση ανδρών – γυναικών θεμελιώνεται στη σεξουαλική τους σχέση.
Οι άνδρες αδυνατούν να αποδεχθούν το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι «θνητό και εφήμερο ον» και το σεξουαλικό ένστικτο, υπενθυμίζοντας, την εφήμερη φύση της ζωής δημιουργεί στους άνδρες αίσθημα έντονου φόβου. Για το λόγο αυτό οι άνδρες – ικανοποιώντας υποκειμενικές ανάγκες του εγώ τους – πασχίζουν για εξουσία και δημιουργικότητα.
Οι γυναίκες, αντίθετα, αποδέχονται το σεξ ως έκφραση της διαιώνισής τους μέσα από την τεκνοποίηση αλλά ταυτόχρονα αντιδρούν με φόβο στη δυνατή ανδρική βούληση.
Εδώ ο «μέσος άνθρωπος» είναι το πρόσωπο που έχει παραδοθεί στην κοινωνική ομάδα απαρνούμενο την προσωπική του βούληση και αποδεχόμενο τη συλλογική βούληση της ομάδας.
Το νευρωτικό άτομο, αντίθετα με το φυσιολογικό άτομο αδυνατεί να αποδεχθεί τη συλλογική βούληση της κοινωνικής ομάδας ενώ ταυτόχρονα δεν κατορθώνει να επιβάλλει σε αυτήν την προσωπική του βούληση. Ο ιδεώδης άνθρωπος, το δημιουργικό άτομο επιτυχαίνει την αρμονική εξισορρόπηση των προσταγών του περιβάλλοντος με τις υποκειμενικές ανάγκες και ορμές, προβάλλοντας προς τα έξω την προσωπική του βούληση.

Karen Horney
Η Αμερικανίδα Karen Horney πίστευε ότι η δομή του χαρακτήρα αναπτύσσεται από το σύνολο των παιδικών εμπειριών του ατόμου και παγιώνεται για μερικούς στην κλασική ηλικία των πέντε ετών, για άλλους με το τέλος της εφηβείας, για κάποιους γύρω στα τριάντα και για ελάχιστους εξελίσσεται μέχρι και τα βάθη της τρίτης ηλικίας.
Στην εξελικτική του πορεία μέσα στον κόσμο των ωρίμων που το περιτριγυρίζουν το παιδί, σύμφωνα με τη θεωρητική τοποθέτηση της Χόρνεη, έχει τρεις πιθανές επιλογές και συγκεκριμένα: να προσεγγίσειτους ανθρώπους, να αντιπαραταχθεί με τους ανθρώπους ή να αποφύγει τους ανθρώπους.
Προσεγγίζοντας τους ανθρώπους το παιδί αποδέχεται την αδυναμία του και ανεξάρτητα από τους ενδόμυχους φόβους του, πασχίζει να κερδίσει τη στοργή και την αγάπη τους. Αντιπαρατασσόμενο το παιδί θεωρεί δεδομένη την εχθρότητα των συνανθρώπων του και αποφασίζει να τους πολεμήσει. Τελικά, αποφεύγοντας τους συνανθρώπους του το παιδί δεν επιθυμεί ούτε να εκλιπαρήσει τη στοργή τους ούτε να τους ανταγωνισθεί -αλλά απλούστατα να κρατηθεί μακριά τους. Η Χόρνεϊ δημιούργησε μια τρίπτυχη τυπολογία ανθρώπινων χαρακτήρων: τον συμβιβαστικό, τον επιθετικό και τον αποξενωμένο τύπο.
Ο συμβιβαστικός τύπος είναι το άτομο που δείχνει έντονα την ανάγκη του να κερδίσει τη στοργή και την εκτίμηση των συνανθρώπων του. Τα άτομα με χαρακτήρα συμβιβαστικού τύπου είναι πρόσωπα αδύναμα που εξαρτώνται άμεσα από άλλα πρόσωπα, αντλούν την αυτοπεποίθησή τους από τη στάση που οι τρίτοι κρατούν απέναντί τους και αδυνατώντας να διακινδυνεύσουν την απώλεια της στοργής που τόσο πολύ χρειάζονται, καταπιέζουν κάθε είδος επιθετικότητας προτιμώντας να επωμισθούν τις ευθύνες και τις ενοχές ακόμη και όταν σε μια συγκεκριμένη κατάσταση δεν είναι δικές τους!
O επιθετικός τύπος θεωρεί δεδομένη την εχθρότητα των τρίτων -ακόμη και όταν δεν υπάρχει- και υιοθετώντας τη θέση ότι η ζωή είναι μια ατέλειωτη πάλη για την επιβίωση πασχίζει για την απόκτηση δύναμης και εξουσίας. Στις διαπροσωπικές του σχέσεις το άτομο αυτό στοχεύει πάντοτε στην επικράτηση, στη μείωση του συνανθρώπου του, στη δική του τελική νίκη.
Το αποξενωμένο άτομο πασχίζει να διατηρήσει μια συναισθηματική απόσταση ασφαλείας από τους συνανθρώπους του καθώς το συναίσθημα οικειότητας του δημιουργεί άγχος. Για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του το άτομο προσπαθεί να γίνει συναισθηματικά αυτοδύναμο αποφεύγοντας τον ανταγωνισμό ή την αντιπαράθεση με τρίτους όσο και την οικειότητα και συναισθηματική εξάρτηση που μπορεί να απολήξουν σε ερωτικό «δεσμό».

Erich Fromm
Ο Εριχ Φρομμ όρισε τον χαρακτήρα ως «μία σταθερή δομή διοχέτευσης των ανθρώπινων ενεργειών στις διαδικασίες αφομοίωσης και κοινωνικοποίησης του ατόμου» και διαφοροποίησε πέντε τύπους χαρακτήρα παίρνοντας ως βάση τον προσανατολισμό του ατόμου για την ικανοποίηση των υποκειμενικών του αναγκών μέσα στα πλαίσια του δεδομένου περιβάλλοντος στο οποίο ζει και λειτουργεί. Έτσι έχουμε συγκεκριμένα:
Το άτομο με προσανατολισμό αποδοχής πιστεύει ότι όλες του οι ανάγκες και επιθυμίες μπορούν να ικανοποιηθούν από εξωγενείς πηγές. Στηρίζεται στην εξουσία για άντληση γνώσης και βοήθειας και τους ανθρώπους για τη γενικότερη στήριξη της ατομικής του υπαρξιακής οντότητας.
Ο προσανατολισμός εκμετάλλευσης ωθεί τα άτομα σε βίαιη απόκτηση αυτών που επιθυμεί με επιβολή τους στους άλλους. Στις ερωτικές του σχέσεις αισθάνεται γοητευμένος μόνο όταν «κλέβει» από κάποιον το ταίρι του, ενώ στον κόσμο των ιδεών οικειοποιείται τοέργο των άλλων παρουσιάζοντάς το ως δικό του έργο.
Το άτομο με έντονη αίσθηση φιλαργυρίας ή «τσιγγουνιάς αναλώνει τις δραστηριότητές του στη συλλογή και παθολογική φύλαξη των «αποκτημάτων» του -όχι μόνο των υλικών αγαθών και χρημάτων- αλλά και των σκέψεων, συναισθημάτων και άλλων συμβολικών αξιών και εννοιών.
Το άτομο με προσανατολισμό του «μάρκετινγκ» θεωρεί τις ικανότητές του ως «εμπόρευμα για πώληση ή αγορά» και ενώ διακατέχεται από ένα μόνιμο συναίσθημα ανασφάλειας και άγχους διαπραγματεύεται ασταμάτητα την αγοραπωλησία αναγκών, επιθυμιών ή μέσων ικανοποίησής τους.
Σε αντίθεση με τους προηγούμενους, μη παραγωγικούς τύπους χαρακτήρα, ο τύπος τουπαραγωγικού προσανατολισμού αναφέρεται στον άνθρωπο με την ικανότητα να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του παραγωγικά και δημιουργικά. Το άτομο που διαθέτει τέτοιον τύπο χαρακτήρα δεν είναι απαραίτητο να γίνει μεγάλος επιστήμονας ή καλλιτέχνης.
Ο Φρομ πίστευε ότι ο παραγωγικός χαρακτήρας δίνει στον άνθρωπο την ικανότητα να σκέφτεται ανεξάρτητα, να ικανοποιεί τις αισθήσεις του χωρίς άγχος, να χαίρεται τις ομορφιές της ζωής, τη φύση και τις τέχνες -με άλλα λόγια- να απολαμβάνει αυτήν την τόσο εφήμερη ζωή μας.

Έρωτες πτερόεντες

Όσα κι αν έχεις μάθει για τον έρωτα και πώς να αγαπάς, η σοφία σου μπορεί να καταφθάσει – όπως ο Μεσσίας του Κάφκα – μόνο μια μέρα μετά τον ερχομό του.

Όσο ζει, ο έρωτας ισορροπεί στο χείλος της ήττας. Όσο προχωρά, διαγράφει το παρελθόν του∙ δεν αφήνει πίσω του οχυρά χαρακώματα στα οποία θα μπορούσε να ανατρέξει ψάχνοντας για καταφύγιο σε δύσκολες στιγμές. Και ούτε ξέρει τι τον περιμένει και τι του επιφυλάσσει το μέλλον. Ποτέ δεν θα έχει αρκετή αυτοπεποίθηση για να διαλύσει τα σύννεφα και να υπερνικήσει το άγχος. Ο έρωτας είναι δάνειο που συνάπτεται με υποθήκη ένα αβέβαιο και ανεξιχνίαστο μέλλον.

Ο έρωτας μπορεί να είναι, και συχνά είναι όντως, τόσο τρομακτικός όσο και ο θάνατος∙ μόνο που αυτός, σε αντίθεση με το θάνατο, συγκαλύπτει τούτη την αλήθεια με τον τάραχο της επιθυμίας και της αναστάτωσης. Είναι εύλογο να σκεφτόμαστε τη διαφορά ανάμεσα στον έρωτα και το θάνατο ως διαφορά έλξης και άπωσης. Σε μια δεύτερη ματιά, ωστόσο, δεν μπορούμε να είμαστε και τόσο βέβαιοι. Οι υποσχέσεις του έρωτα είναι κατά κανόνα λιγότερο αμφίσημες από τα δώρα του. Ο πειρασμός επομένως να ερωτευθούμε είναι μεγάλος και ακατανίκητος, το ίδιο όμως και η παρόρμηση να δραπετεύσουμε. Και το δέλεαρ της αναζήτησης ενός ρόδου χωρίς αγκάθια ποτέ δεν απέχει πολύ και είναι πάντα δύσκολο να του αντισταθούμε.

Επιθυμία και έρωτας. Αδέλφια αμφιθαλή. Γεννιούνται κάποτε ως δίδυμα∙ ποτέ όμως ως δίδυμα ομοζυγωτικά.
Η επιθυμία είναι διάθεση να καταναλώσουμε: να απορροφήσουμε, να κατασπαράξουμε, να καταπιούμε και να χωνέψουμε – να εξολοθρεύσουμε. Η επιθυμία δεν έχει ανάγκη άλλης αφορμής πέραν της παρουσίας της ετερότητας. Η παρουσία αυτή είεναι πάντοτε, ήδη, μια προσβολή και μια ταπείνωση. Η επιθυμία είναι η παρόρμηση να πάρουμε εκδίκηση για την προσβολή και να απαλλαγούμε από την ταπείνωση. Είναι η ανάγκη να κλείσουμε το κενό προς την ετερότητα, καθώς εκείνη μας γνέφει και μας απωθεί, καθώς μας σαγηνεύει με την υπόσχεση του ανεξερεύνητου και μας ερεθίζει με την ασαφή, επίμονη αλλοτριότητά της. Η επιθυμία είναι μια παρόρμηση να απεκδύσουμε την ετερότητα από την αλλοτριότητά της – παρόρμηση, λοιπόν, να αποδυναμώσουμε. Μέσα από τη διαδικασία της δοκιμής, της διερεύνησης, της οικειοποίησης και του κατευνασμού, η ετερότητα εμφανίζεται με το κεντρί του πειρασμού της ξεριζωμένο και τσακισμένο. Αν δηλαδή επιζήσει της εγχείρησης. Το πιθανότερο είναι πάντως ότι στη διάρκεια της επέμβασής μας τα αναφομοίωτα υπολείμματά της θα έχουν εκπέσει από αναλώσιμα σε απορρίμματα.

Τα αναλώσιμα έλκουν, τα απορρίμματα απωθούν. Μετά την επιθυμία έρχεται η διάθεση των απορριμμάτων. Είναι, κατά τα φαινόμενα, τόσο η απομύζηση της αλλοτριότητας από την ετερότητα, όσο και η απέκκριση του εκκενωμένου καύκαλου, που χωνεύονται στη χαρά της ικανοποίησης, τη χαρά εκείνη που προορίζεται να εξαφανιστεί με το πέρας της διεργασίας. Κατά την ουσία της, η επιθυμία είναι ενόρμηση καταστροφής – και επίσης, μολονότι εμμέσως μόνο, η ενόρμηση της αυτοκαταστροφής: η επιθυμάι είναι μολυσμένη εκ γενετής από την ενόρμηση του θανάτου. Αυτό, ωστόσο, είναι το καλά φυλαγμένο μυστικό της, φυλαγμένο προπάντων από τον εαυτό της.

Ο έρωτας, από την άλλη, είναι η διάθεση να φροντίσουμε και να προστατεύσουμε το αντικείμενο της φροντίδας μας. Είναι κεντρόφυγη παρόρμηση, σε αντίθεση με την κεντρομόλο επιθυμία – μία διάθεση να επεκταθούμε, να πάμε παραπέρα, να φθάσουμε αυτό που βρίσκεται «εκεί έξω». Να βυθίσουμε, να απορροφήσουμε και να αφομοιώσουμε το υποκείμενο στο αντικείμενο, όχι αντιστρόφως, όπως στην περίπτωση της επιθυμίας. Έρωτας σημαίνει να προσθέτουμε τον κόσμο – όπου κάθε πρόσθεση είναι το ζωντανό ίχνος του ερώντος∙ στον έρωτα ο εαυτός μεταμφυτεύεται λίγο λίγο στον κόσμο. Ο ερών επεκτείνεται με το να παραδίνεται στο αγαπημένο αντικείμενο. Ο έρωτας αφορά την επιβίωση του εαυτού μέσω της ετερότητας του εαυτού – και έτσι, ο έρωτας σημαίνει μιαν ανάγκη να προστατεύσουμε, να θρέψουμε, να προφυλάξουμε∙ επίσης, να χαιδέψουμε, να κακομάθουμε και να κανακέψουμε ή να περιφρουρήσουμε ζηλόφθονα, να περιφράξουμε, να εγκλωβίσουμε. Έρωτας σημαίνει να είσαι στην υπηρεσία, να τελείως διαθέσιμος, να αναμένεις εντολές – μπορεί όμως να σημαίνει επίσης απαλλοτρίωση και υπέρβαση ευθύνης: κατίσχυση μέσω παράδοσης, θυσία που ανακλάται ως αύξηση. Ο έρωτας είναι σιαμαίο δίδυμο της δίψας για εξουσία: ούτε ο ένας ούτε η άλλη θα μπορούσαν να επιζήσουν του χωρισμού τους.

Αν η επιθυμία θέλει να καταναλώσει, ο έρωτας θέλει να κατέχει. Ενώ η εκπλήρωση της επιθυμίας συμπίπτει με την εξολόθρευση του αντικειμένου της, ο έρωτας μεγαλώνει με τα αποκτήματά του και εκπληρώνεται στη διάρκειά τους. Αν η επιθυμία είναι αυτοκαταστροφική, ο έρωτας είναι αυτοδιαιωνιζόμενος.

Όπως η επιθυμία, ο έρωτας συνιστά απειλή για το αντικείμενό του. Η επιθυμία καταστρέφει το αντικείμενό της, καταστρέφοντας τον εαυτό της στην πορεία. Το προστατευτικό δίχτυ που εξυφαίνει με στοργή ο έρωτας γύρω από το αγαπημένο αντικείμενο, το σκλαβώνει. Ο έρωτας πιάνει αιχμαλώτους και τους οδηγεί στη φυλακή∙ προβαίνει σε συλλήψεις, χάριν της προστασίας των συλληφθέντων.

Η επιθυμία και ο έρωτας δρουν αντίρροπα. Ο έρωτας είναι ένα δίχτυ που απλώνεται στην αιωνιότητα, η επιθυμία ένα στρατήγημα προς αποφυγή των αγγαρειών της ύφανσης. Όσο μένει πιστός στη φύση του, ο έρωτας αγωνίζεται να διαιωνίσει την επιθυμία. Η επιθυμία, από την άλλη, μπορεί μόνο να αποφεύγει τα δεσμά του έρωτα.

Zygmunt Bauman, Ρευστή Αγάπη

Είμαστε θλιβεροί και γινόμαστε καταθλιπτικοί

Έπαψε να μας ενδιαφέρει η ζωή και μας νοιάζει πλέον μόνο η επιβίωση!!

Μπερδέψαμε την αποδοχή μιας (δύσκολης) κατάστασης με την παραίτηση και την προσαρμογή μας σε κάτι (δύσκολο πάλι) νέο και πρωτόγνωρο με την απάθεια ή και την εμπάθεια για το διαφορετικό!!.

Και ευτυχώς που την ίδια ώρα που νιώθω ότι θα με καταπιεί και μένα αυτή η μαύρη τρύπα της αδιαφορίας, της κακίας και της εμπάθειας που χαρακτηρίζει την χώρα μας, την εποχή μας και όλους εμάς, διαβάζω σκέψεις και αναλύσεις φίλων και εξαίρετων ανθρώπων, συναντώ ανθρώπους που σε κάνουν να θέλεις να μείνεις ΟΡΘΙΟΣ και παρών σ’ αυτά που γράφει η ιστορία στις σελίδες της ζωής σου, κοιτάω τα πάντα με μια πιο ανάλαφρη ματιά διανθισμένη με χιούμορ και χωρίς πολλά πρίσματα, μιλάω με άλλους (κάποιους λίγους) που η παραίτηση ΔΕΝ είναι επιλογή και παίρνω θάρρος για να συνεχίσω!!

ΝΑ συνεχίσω να παλεύω για καλύτερα πράγματα!!

Να ψάχνω για συνοδοιπόρους, να μοιραστώ, να είμαι «μαζί» με άλλους που νοιάζομαι και αγαπώ!!!

Και ψάχνω κάποια φωτεινά σημάδια στον δύσκολο και κρύο χειμώνα που έρχεται ταχέως!!

Ευτυχώς… τίποτα δεν χάθηκε ακόμα!

Και αυτό είναι που - αν και με υγρά μάτια… με κάνει να χαμογελώ… ακόμα!!!

Γιατί ποτέ δεν είναι αρκετό να απλώνεις μέχρι εκεί που φτάνεις.

Αλλιώς τι τον θέλουμε και υπάρχει ο ουρανός που έλεγε και ο ποιητής!!!

Βρέθηκαν στην Πιερία απολιθωμένες γιγάντιες χελώνες ηλικίας 2,5 εκατομμυρίων ετών

Μια πολύ σημαντική ανακάλυψη ήρθε στο φως στην Πιερία, από ομάδα επιστημόνων του ΑΠΘ, που βρήκαν και ήδη μελετούν απολιθωμένες χελώνες 2,5 εκατομμυρίων ετών από την παραλία του Μακρύγιαλου.

Σύμφωνα με ιστοσελίδα που έφερε στην δημοσιότητα το σημαντικό αυτό γεγονός, η πρώτη ανακάλυψη έγινε από δεκαετίας από την ομάδα του Καθηγητή Γεωργίου Κουφού, του αν. καθηγητή Δ. Κωστόπουλου του ΑΠΘ και γάλλων παλαιοντολόγων. Πρόσφατα, έπειτα από πληροφορίες που έδωσε ο κ. Ιορδάνης Ποιμενίδης στην Τσουκαλά Ευαγγελία, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Τμήματος Γεωλογίας του ΑΠΘ, για την πιθανή ύπαρξη απολιθωμένης χελώνας στην παραλία του Μακρύγιαλου, συντονίστηκε αποστολή για την μετακίνησή της, λόγω του προχωρημένου βαθμού διάβρωσης και καταστροφής της.

 

Την Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015 ομάδα από το ΑΠΘ από τους: Μπαχαρίδη Νίκο, εξωτερικός επιστημονικός συνεργάτης, Βασιλειάδης Νίκος, μεταπτυχιακό φοιτητή και η Κυριακίδου Άννα, προπτυχιακή φοιτήτρια μετέβηκαν στο Μακρύγιαλο με σκοπό την επιβεβαίωση της ύπαρξης απολιθωμένης χελώνας και την μετακίνηση της από την παραλία. Πολύτιμη υπήρξε η βοήθεια των κ. Ιορδάνη Ποιμενίδη, της κ. Μαρίας Αβραμίδου, Προέδρου του Μακρυγιάλου και του κ. Κώστα Κουτούπα, Προέδρου Συλλόγου Μυδοκαλλιεργητών Μακρυγιάλου, καθώς οργάνωσαν την όλη αποστολή με εξαιρετική επιτυχία.

 

Μεγάλο τμήμα της χελώνας ήταν καλυμμένο από άμμο. Αφού πρώτα ξεθάφτηκε αυτό το τμήμα, η χελώνα δέθηκε με ιμάντες και ο Κώστας Κουτούπας παραχώρησε το καΐκι του για να την τραβήξει από την ακτή και να την μεταφέρει μέχρι το λιμάνι των Αλυκών.
Από τον Δήμο Κολινδρού κατέφτασαν ένα JCB κι ένα φορτηγό τα οποία την μετέφεραν στο Δημαρχείο του Μακρύγιαλου όπου και τοποθετήθηκε.

 

 

Σημασία του ευρήματος
Αναφέρουν οι επιστήμονες:
«Η παρουσία απολιθωμένων χελωνών στην ευρύτερη περιοχή του Θερμαϊκού κόλπου είναι γνωστή από τις απαρχές του προηγούμενου αιώνα. Πρόσφατα, νέα δείγματα από την Επανωμή, Νέα Μηχανιώνα και Νέα Καλλικράτεια οδήγησαν στην καλύτερη γνώση της μορφολογίας αυτών των εξαφανισμένων χελωνών: πρόκειται για χερσαίες ηπειρωτικές χελώνες, οι οποίες ξεπερνούσαν το 1 μέτρο σε μήκος, τα άκρα των οποίων ήταν καλυμμένα από οστεόδερμα για προστασία. Πιθανότατα τα ζώα αυτά έσκαβαν λαγούμια στο έδαφος όπως οι σημερινές γιγαντιαίες χελώνες της Β. και Κ. Αφρικής.
»Όλα τα διαθέσιμα στρωματογραφικά δεδομένα μας επιτρέπουν να προσδιορίσουμε τη γεωλογική ηλικία των δειγμάτων στα 2.5 – 5 εκατομμύρια χρόνια πριν, μια εποχή που οι γεωλόγοι ονομάζουν Πλειόκαινο.
Οι χελώνες αυτές ανήκουν στο είδος Titanochelon bacharidisi και είναι αντιπρόσωποι ενός κλάδου με μεγάλη εξάπλωση στην Ευρώπη τα τελευταία 20 εκατομμύρια χρόνια περίπου. Το υλικό της Ελλάδας είναι ανάμεσα στα καλύτερα διατηρημένα και πληρέστερα στην Ευρώπη.

 

Το νέο δείγμα
»Το νέο δείγμα προέρχεται από τον Μακρύγιαλο, στη δυτική πλευρά του σημερινού Θερμαϊκού κόλπου και μας δίνει νέα στοιχεία για τη γεωγραφική εξάπλωση των ζώων αυτών. Με τα μέχρι τώρα δεδομένα φαίνεται ότι οι χελώνες αυτές είχαν μεγάλη εξάπλωση στην περιοχή που σήμερα καλύπτεται από το Θερμαϊκό, από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την πεδίαδα της Κατερίνης.
Όπως φαίνεται στις φωτογραφίες, διακρίνεται καθαρά το περίγραμμα του χελωνίου και ορισμένα οστά. Πιθανότατα τα 2/3 του ζώου διατηρούνται μέσα στο ίζημα, κάνοντας το δείγμα αυτό ένα από τα πληρέστερα του ελληνικού χώρου.

 

Τα επόμενα βήματα
»Καθώς το δείγμα ήταν σε πολύχρονη επαφή με το νερό θα πρέπει να αφεθεί να στεγνώσει για το απαραίτητο διάστημα, πριν προχωρήσουμε στη συντήρησή του. Το δεύτερο βήμα αφορά την προετοιμασία για τη συντήρηση. Στο βήμα αυτό με 1-2 σύντομες επισκέψεις θα προστατέψουμε τα τμήματα που έχουν ήδη αποκαλυφθεί με ειδικό συντηρητικό, θα παρθούν δείγματα για ανάλυση, και θα εκτιμηθεί ο τρόπος και ο χρόνος καθαρισμού του δείγματος.
Με βάση τα αποτελέσματα του δεύτερου βήματος θα οργανωθεί ο καθαρισμός και η τελική συντήρηση του δείγματος, η οποία θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί το διάστημα Απρίλιος – Μάιος 2016.
Ανάλογα με την πληρότητα του δείγματος θα αποφασιστούν τα επόμενα βήματα ανάδειξης του, τα οποία κατά ελάχιστο θα περιλαμβάνουν τα εξής:
Τουριστική Ανάδειξη: Μπορούμε να βοηθήσουμε στην ανάδειξη του δείγματος για ένα συγκεκριμένο διάστημα στην περιοχή του Μακρύγιαλου, σε δημόσιο χώρο με φύλαξη. Μπορούμε να προσφέρουμε πληροφορίες που θα χρησιμοποιηθούν για προβολή σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.
Επιστημονική Ανάδειξη: Δεσμευόμαστε για την επιστημονική ανάδειξη του δείγματος μέσα από μια λεπτομερή μελέτη και δημοσίευση σε διεθνές επιστημονικό περιοδικό. Σημειώνουμε ότι το δείγμα θα αποκτήσει αριθμό αρχείου του Μουσείου Παλαιοντολογίας του Τμ. Γεωλογίας του ΑΠΘ, το οποίο θα θέσει υπό την αιγίδα του το συγκεκριμένο δείγμα».