Τηλεσκόπια πριν τριάντα χιλιάδες χρόνια

Το τηλεσκόπιο ήταν γνωστό από τούς αρχαιοτάτους χρόνους . Περιγράφτηκε, το δέκατο τρίτο αιώνα από τον Ρότζερ Μπαίηκον και από τον Γερμανό Ίησουιτη Αθανάσιο Κίρτσερ γύρω στο 1650.
Το Βρετανικό Μουσείο έχει φακό ηλικίας τεσσάρων χιλιάδων χρόνων, που βρέθηκε στα ερείπια της Νινευί. Μία γιγαντιαία πλάκα ανακαλύφτηκε στην Παλαιστίνη και κοίλοι καθρέπτες, που πρέπει να ήταν τμήματα οπτικών οργάνων, έχουν βρεθεί στη Νότιο Αμερική, Βόρειο Αφρική και Ιράκ.
Ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι οι αρχαίοι παρατηρούσαν τα ουράνια σώματα μέσα απο
επιμηκείς σωλήνες. Ο Ευκλείδης (τρίτος αιώνας π.χ) διατύπωσε κανόνες για την κατασκευή ματογυάλων και ο Στράβωνας, στις αρχές της Χριστιανικής εποχής, γνώριζε το τηλεσκόπιο.
Σύμφωνα με τον Ζάν ντε Κερντελάντ (τέλε 7 Ζούρ, Νο 750) όταν ο Καίσαρας σχεδίαζε να εισβάλει στην Βρετανία, παρατήρησε τις ακτές από την Γαλλία
Υπάρχει μια αναφορά για το τηλεσκόπιο στο Σού -Τσίγκ, στο γνωστότερο αρχαίο κινέζικο έργο » Ό διάδοχος του Αυτοκράτορα Γίαο (πέθανε το 2258) πήγε στην Αίθουσα των Προγόνων, οπού είναι απεικονισμένα τα ουράνια σώματα και εκεί είδε το σωλήνα που μ΄ αυτόν τα παρατηρούσαν.
Ο καθηγητής Μιχανόβσκυ, αστρονόμος αναφέρει κατηγορηματικά, ότι οι πρόγονοι των Ινγκάς είχαν τα ίδια αστεροσκοπεία και τηλεσκόπια που έχουμε εμείς σήμερα. Οι αστρονόμοι της ΝΑΣΑ πιστεύουν ότι οι άνθρωποι στα αρχαία χρόνια, πριν από τριάντα περίπου χιλιάδες χρόνια, παρατήρησαν εκρήξεις νόβα, αόρατες με γυμνό μάτι.

Το 1956 ο καθηγητής Μιχανόβσκυ, ανακάλυψε στη Βολιβία ένα λίθο καλυμμένο με αστρονομικά σχέδια. Όταν μελέτησε τις χαράξεις, είδε κατάπληκτος, οτί αντιπροσώπευαν ένα τμήμα του ουρανού,οπού ένας σούπερ νόβα είχε εκραγεί τριάντα χιλιάδες χρόνια πρίν, και είχε σαν αποτέλεσμα τη γέννηση του νεφελοειδούς Γκάμ.

Η έκρηξη του σούπερνόβα Grab

Σε καταφανή συσχέτηση μ αυτήν την ανακάλυψη, έμαθε ότι κάθε έτος, στην ακριβή τοποθεσία οπού είχε βρει το λίθο, οι ινδιάνοι πραγματοποιούσαν μια τελετουργική συνάθροιση, για να γιορτάσουν ένα συμβάν που κανένας τους δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Επίσης ένας μύθος ανάφερε ότι ένα τμήμα του ουρανού που καταλαμβάνονταν από τα νεφελοειδή ονομαζόταν » η περιοχή του ουράνιου κυνηγιού της στρουθοκάμηλου».
«Πριν από πολύ καιρό» έλεγαν οι ινδιάνοι » η ουράνια στρουθοκάμηλος κυνηγήθηκε στον ουρανό από δυο σκύλους. Την έπιασαν και την έφαγαν». Αυτή η ιστορία αναφέρεται καθαρά στην αρχαία εποχή που στην διάρκεια της ένας μεγάλος κοσμικός κατακλυσμός τρομοκράτησε τους λαούς των Άνδεων.
Ο Μιχανόβσκυ ανακάλυψε ότι ήταν αδύνατο να δει το νεφελοειδές Γκάμ με γυμνό μάτι από την τοποθεσία του λίθου της ιεροτελεστίας. Αυτό τον οδήγησε να συμπεράνει, ότι η έκρηξη του νεφελοειδούς μπορούσε να παρατηρηθεί, με τη χρήση ενός τηλεσκόπιου.
Η θεωρία του υποστηρίζεται από απεικονίσεις σε λίθους που ανακαλύφτηκαν στην Καλιφόρνια, οπού φαίνεται η έκρηξη του σούπερ νόβα, απ όπου προέκυψε ο νεφελοειδής του Γκάμ. Ανακαλύφτηκαν το 1964 από την Μύριελ Κέννεντυ και πιστοποιήθηκαν, σαν αστρονομικές αναπαραστάσεις, από τον Στέφεν Μαράν του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Γκόνταρντ.
Ο Ρόμπερτ Χάρρινγκτον, αστρονόμος του Ναυτικού Αστεροσκοπείου της Πολιτείας Ουάσιγκτων, υπολόγισε με ακρίβεια μιας μοίρας τη θέση της Σελήνης, που απεικονίζεται στα σχέδια σε σχέση με το νεφελοειδή Grab και προσδιόρισε την ημερομηνία παρατήρησης, στις 5 /07/1054.
Έτσι, οι πρόγονοι – που στην ύπαρξη τους αρνιέται η συνωμοσία- ανάπτυξαν προηγμένους επιστημονικά πολιτισμούς, όχι μόνο στην αρχαία αυτοκρατορία των Ίνκα, αλλά και στη Βόρεια Αμερική και, αναμφίβολα, σε άλλα μέρη της Γης.
Οι προ -Ίνκα Αμερικάνοι Ινδιάνοι του καθηγητή Μιχανόβσκυ φαίνεται να πιστοποιούν την αυθεντικότητα των χαραγμένων λίθων του Δρ Καμπρέρα

ΓΕΛΑΝ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ

Νιώθω την ανάγκη πρώτα να καταθέσω τη μεγάλη μου εκτίμηση και τον επίσης μεγάλο θαυμασμό μου στον ξεχωριστό αυτό άνθρωπο και φιλόσοφο' που στο πέρασμά του από αυτόν εδώ τον κόσμο κατάφερε να αφήσει τόσο βαθιά τ' αχνάρια του, ώστε μετά από τόσους αιώνες να μένουν ανεξίτηλα' και θα παραμένουν όπως φαίνεται ες αεί.
Κι' αυτό γιατί, σε κάθε εποχή, και από όσους είχαν και θα έχουν την τύχη να τον συναντήσουν στο δρόμο τους, φιλοξενείται και λατρεύεται ως θεός αθάνατος κατά τη δική του ρήση, για να παραδοθεί επίσης αθάνατος στην επόμενη.
Μόνο σε εποχές σκοτεινές όπως αυτή του Μεσαίωνα μάλλον σε όλες τις εποχές, γιατί δεν έλειψαν ποτέ οι σκοταδιστές, πολλοί θεώρησαν ή σκοπίμως παρουσίασαν τον Επίκουρο ως ένα ακόλαστο και χυδαίο ηδονιστή.
Παράλληλα όμως ο Επίκουρος, σε όλες τις εποχές, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, έχει αποσπάσει δηλώσεις και εκδηλώσεις σεβασμού και θαυμασμού τόσες πολλές και τέτοιου είδους, που παρόμοιες δεν έχουν παραδοθεί για άλλους φιλοσόφους.
Αξίζει να ακούσουμε, για τους νέους φίλους μας περισσότερο, ένα απόσπασμα από το εγκώμιο που πλέκει γι' αυτόν ο Ρωμαίος ποιητής Λουκρήτιος Κάρος, του 1ου πριν από τη χριστιανική χρονολόγηση αιώνα, στο εμπνευσμένο από τον Επίκουρο ποίημά του De rerum natura που μέσω αυτού κυρίως αλλά και του Κικέρωνα ,γνώρισε η δυτική διανόηση τον Έλληνα φιλόσοφο:
"Εσένα, στολίδι του γένους των Ελλήνων, που πρώτος ύψωσες φως λαμπερό μες στα φριχτά σκοτάδια κι έδειξες τα αληθινά αγαθά της ζωής, Εσένα ακολουθώ' όχι για να σε παραβγώ, αλλά από αγάπη θέλω να σε μιμηθώ. Τι να σου κάνει ένα χελιδόνι μπροστά στους κύκνους;" Και παρακάτω:
"Ήταν θεός! Ναι ήταν Θεός εκείνος, που πρώτος βρήκε το νόημα της ζωής, ό,τι σήμερα ονομάζουμε Σοφία' εκείνος, που με την επιστημοσύνη του, άρπαξε τη ζωή μέσα από τα βαθιά σκοτάδια και την απίθωσε σε τέτοιο γαλήνιο λιμάνι και σε τόσο καθάριο φως..."
Εκτός όμως από το Λουκρήτιο έχουμε πλειάδα διανοουμένων και φωτεινών ιστορικών προσωπικοτήτων όλων των εποχών που είτε ύμνησαν και επαίνεσαν το δάσκαλο αυτό της Σοφίας και της τέχνης του ΕΥ ΖΗΝ, είτε τον υπερασπίστηκαν με θέρμη, απαντώντας στις ύβρεις και τις συκοφαντίες που οι ιδεολογικοί του αντίπαλοι εκτόξευαν εναντίον του.
Ακούμε τον Τόμας Τζέφερσον, τον τρίτο πρόεδρο των ηνωμένων πολιτειών 9και κύριο συντάκτη της διακήρυξης της ανεξαρτησίας τους να ομολογεί απερίφραστα:
"Είμαι κι εγώ επικούρειος και θεωρώ ότι οι γνήσιες θέσεις του Επίκουρου κι' όχι αυτές που του καταλογίστηκαν, περιέχουν ό,τι πιο ορθολογικό μας έχουν κληροδοτήσει η Ελλάδα και η Ρώμη στο χώρο της ηθικής φιλοσοφίας". Και είχε τη φαεινή ιδέα να συμπεριλάβει στη διακήρυξη και το δικαίωμα της Ευτυχίας, υπέρτατο δικαίωμα του ανθρώπου κατά τον Επίκουρο.
Ακούμε το Νίτσε το μεγάλο αυτό στοχαστή να λέει ότι "η Σοφία δεν προχώρησε ούτε ένα βήμα μετά τον Επίκουρο και πολλές φορές βρίσκεται χιλιάδες βήματα πίσω του". Και σκεφτόμαστε πόσο είχε δίκιο ο Νίτσε, όταν σήμερα ακούμε ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε πολλά σχολεία, απαγορεύεται η διδασκαλία της Δαρβινικής εξελικτικής θεωρίας και αντί αυτής διδάσκεται ο ευφυής σχεδιασμός και η παντοδυναμία ενός Δημιουργού που είπε και εγένοντο όλα εκ του μηδενός, παρά το γεγονός ότι ο επικούρειος πρόεδρος είχε θεσπίσει από το 1800 και νόμο περί της ανεξιθρησκείας, για να προστατεύσει τον άνθρωπο από τα δεινά της μισαλλοδοξίας. Όπως επίσης και σήμερα βλέπουμε ονομαστούς στον κλάδο τους χημικούς, βιολόγους, φυσικούς, αστρονόμους να έχουν πρωτόγονες ιδέες για την προέλευση του κόσμου και τη σημασία της ζωής...
Ακούμε φωνές όλων των εποχών όπως όπως αυτή του Λουκιανού, ενός άλλου φωτεινού πνεύματος του 2ου μετά τη χριστ. χρονολόγηση αιώνα, που αγανακτισμένος για την πράξη ενός μάντη της εποχής του, του ψευδομάντη Αλέξανδρου, να κάψει δημοσίως το βιβλίο του Επίκουρου "Κύριαι Δόξαι" γράφει στον επικούρειο φίλο του Κέλσο συγγραφέα του έργου "Αληθής λόγος":
"Καίει ο καταραμένος το καλύτερο βιβλίο του Επίκουρου, χωρίς να ξέρει πόσα καλά προσφέρει το βιβλίο αυτό σε όσους το διαβάζουν, πόση γαλήνη, αταραξία και ελευθερία γεννά μέσα τους, γλυτώνοντας τους από τους φόβους, τα φαντάσματα και τα τέρατα και από μάταιες ελπίδες και περιττές επιθυμίες, αφού ενσταλάζει φρόνηση και αλήθεια και εξαγνίζει πραγματικά τη σκέψη τους κι' όχι με δάδες και κρεμμύδια κι' άλλα τέτοια (εννοεί τα σύνεργα του ψευδομάντη) αλλά με ορθό λόγο και αλήθεια και παρρησία.."
Μια τέλεια ανάλυση της επικούρειας φιλοσοφίας σκεφτόμαστε.. Και προσθέτει ο Λουκιανός ότι οι Πλατωνικοί και οι Στωικοί και οι Πυθαγόρειοι ήταν φίλοι του, εννοεί ομοϊδεάτες του, ενώ ο "άτεγκτος" Επίκουρος όπως τον έλεγε ο ψευδομάντης Αλέξανδρος ήταν άσπονδος εχθρός του.
Ακούμε το Ρωμαίο συγγραφέα και στωικό φιλόσοφο Σενέκα να λέει ότι πράγματα που είπε ο Επίκουρος είναι θησαυροί που ανήκουν σε όλη την ανθρωπότητα.
Ακούμε το Διογένη το Λαέρτιο που αφιερώνει στον Επίκουρο ολόκληρο το 10ο βιβλίο του έργου του "βίοι φιλοσόφων" να υπερασπίζεται με θέρμη τον δάσκαλο έναντι των εχθρών του και να γράφει ότι όποιος γνώριζε τον Επίκουρο από κοντά, γοητευόταν από τις σειρήνες της διδασκαλίας του.
Ο σύγχρονός μας επίσης Ίρβιν Γιάλομ συγγραφέας διάσημος από τα έργα του "ο κήπος του Επίκουρου" και "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" θα πει το γνωστό: όσο γνωρίζω περισσότερο τον Έλληνα φιλόσοφο Επίκουρο, τόσο πιστεύω ότι υπήρξε ο πρώτος υπαρξιακός ψυχοθεραπευτής.
Αυτές και τόσες άλλες δηλώσεις σεβασμού και θαυμασμού στο μεγάλο δάσκαλο, επικυρώνουν την αξία του και ενισχύουν τη δική μας εκτίμηση. Γι' αυτό νομίζω ότι το σχόλιο που κάναμε μετά το 1ο πανελλήνιο συμπόσιο Επικούρειας φιλοσοφίας, πάνω στο αν ήταν σωστή ή όχι η αναφορά στους τίτλους σπουδών των ομιλητών, και η εκτίμηση έκλινε περισσότερο στο ότι δεν ήταν σωστή, εκ των υστέρων, τώρα που έχω γνωρίσει το βίο και την πολιτεία του σοφού αυτού ανθρώπου απαντώ ότι όχι μόνο ήταν σωστή αλλά ήταν και απαραίτητη.
Συμφωνώ ότι επιβάλλεται μια σεμνότητα σ' αυτά τα θέματα, αποφεύγοντας την προβολή και ακολουθώντας άλλωστε τη σχετική διδαχή του Επίκουρου, του να ζούμε δηλαδή απαρατήρητοι' όμως για το συγκεκριμένο φιλόσοφο που ξέρουμε πόσο βάναυσα έχει η μνήμη του κακοποιηθεί και η φιλοσοφία του κατασυκοφαντηθεί, εμένα τουλάχιστον μου κάνει πολύ καλό να ακούω ότι μίλησαν γι' αυτόν με αυτό τον τρόπο ο Τζέφερσον ή ο Νίτσε ή ο Βολταίρος και τόσοι άλλοι' και ότι τελικά και οι ομιλητές του συμποσίου δεν ήταν τυχαίοι.
Πρέπει να πω ότι πάντα ένιωθα επικούρειος παρ' ότι δεν ήξερα πολλά πράγματα πάνω σ' αυτή τη φιλοσοφία Γιατί τα διαβάσματά μου στρέφονταν κυρίως γύρω από τον Πλάτωνα και τους άλλους ιδεαλιστές φιλοσόφους, ορμώμενη όχι από ιδεολογική συγγένεια αλλά από περιέργεια και φιλομάθεια περισσότερο προσπαθούσα να τους κατανοήσω μελετώντας την πορεία της σκέψης τους, πάνω στην οποία βασίστηκε η δυτική κουλτούρα και διανόηση. Βασάνιζα το μυαλό μου να μπω στη διαδικασία της διαλεκτικής για να φτάσω με τούς λογικούς ακροβατισμούς του Πλάτωνα στην Ιδέα του Αγαθού ή στο ακίνητο κινούν του Αριστοτέλη, σε διανοητικά σχήματα δηλαδή που τώρα τα βλέπω ως στερούμενα μεγάλης σημασίας.
Πάντα στεκόμουν με σκεπτικισμό και κριτική διάθεση απέναντι σε έννοιες και θεωρίες μεταφυσικές, όπως θεία πρόνοια, ζωή και τιμωρία μετά θάνατο, μετενσάρκωση, ειμαρμένη, μαντείες και θαύματα, θεόπνευστες αλήθειες ή θείες αποκαλύψεις. Ενδόμυχα ένιωθα ότι συμφωνούσα εν πολλοίς με τους Σοφιστές που απέρριπταν πολλά απ' αυτά και ύψωναν τη φωνή της λογικής' όμως έπρεπε να διδάσκω ότι αυτοί ήταν οι αίτιοι της παρακμής του αρχαίου ελληνικού μεγαλείου, γιατί υπέσκαψαν τα θεμέλια του ελληνικού πνευματικού οικοδομήματος, καταρρίπτοντας τη μια μετά την άλλη τις αξίες και τους θεσμούς που το συγκροτούσαν, αφού με τη ρητορική τους δεινότητα παρουσίαζαν το άσπρο ως μαύρο και το δίκαιο ως άδικο. Ήταν ακριβώς η άποψη του Πλάτωνα, όπως φαίνεται στους διαλόγους του, και ιδιαίτερα στον ομώνυμο διάλογο "Σοφιστής" ή περί του "μη όντος".
Όμως παρόλο που είχα ξεχωρίσει τον Επίκουρο πολύ νωρίς και είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια την "Αντιγνώση" της Λιλής Ζωγράφου και τον Επίκουρο του Χαράλαμπου Θεοδωρίδη, τον άφησα στην άκρη μεταθέτοντας στο χρόνο τη βαθύτερη μελέτη του, προσμένοντας ίσως την κατάλληλη στιγμή, ή μπορεί να πίστευα ενδόμυχα ότι το γαλήνιο λιμάνι πού υποπτευόμουν ότι θα μου πρόσφερε, θα ήταν πιο απολαυστικό με την επιστροφή από ένα μεγάλο ταξίδι με περισσότερες γνώσεις αλλά και πολλές απογοητεύσεις. Τώρα κακίζω τον εαυτό μου που δεν ξεκίνησα πιο νωρίς.. Όμως, όπως μας λέει ο ίδιος στην προς Μενοικέα επιστολή του ,ποτέ δεν είναι αργά:
"ΜΗΤΕ ΝΕΟΣ ΤΙΣ ΩΝ ΜΕΛΕΤΩ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ ΜΗΤΕ ΓΕΡΩΝ ΥΠΑΡΧΩΝ ΚΟΠΙΑΤΩ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ' ΟΥΤΕ ΓΑΡ ΑΩΡΟΣ ΟΥΔΕΙΣ ΕΣΤΙΝ, ΟΥΤΕ ΠΑΡΩΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΨΥΧΗΝ ΥΓΙΑΙΝΟΝ"
Η ενασχόλησή μου αυτό τον καιρό με την επικούρεια Φιλοσοφία, μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω τον Άνθρωπο Επίκουρο, το φιλόσοφο και δάσκαλο, τον επιστήμονα,το διαφωτιστή και ανθρωπιστή Επίκουρο. Με γοήτευσε κυριολεκτικά ο άνθρωπος Επίκουρος' μια εξαιρετικά λεπτή και ευαίσθητη ,όπως μας λέει ο Χαρ. Θεοδωρίδης φύση, την οποία χαιρόμαστε διαβάζοντας τις προσωπικές του επιστολές, ή τη διαθήκη του ή μαθαίνοντας για τη συμπεριφορά του προς όλους, συγγενείς και φίλους, δούλους, γυναίκες, παιδιά. Μια ήπια και ήρεμη φωνή, πατρική όπως μας λέει ο Λουκρήτιος, έτοιμη να διδάξει να νουθετήσει να παρηγορήσει. Γενικότεροι η έγνοια του να βλέπει γύρω του ανθρώπους ευτυχισμένους σε μια εποχή από τις πιο δύσκολες της ιστορίας για την Αθήνα, με τη μακεδονική φρουρά στον Πειραιά και τη δικτατορία του Δημήτριου Φαληρέα και αμέσως μετά του Δημήτριου Πολιορκητή.
Η λεπτή όμως και ευαίσθητη φύση του συνυπήρχε, μας λέει και πάλι ο Θεοδωρίδης, και με μια στιβαρή αυτοπεποίθηση, ψυχική δύναμη και οξεία αντίληψη. Με μια ευρύτατη γνώση που απέκτησε παρακολουθώντας και μελετώντας τις επιστημονικές και φιλοσοφικές θεωρίες όλων των προγενεστέρων αλλά και των συγχρόνων του, κατάφερε ,προσθέτοντας και τη δική του σοφή σκέψη και οπτική να συνθέσει μια μεγαλειώδη, πρωτοποριακή και συγχρόνως σωτήρια για το συνάνθρωπό του κοσμοθεωρία και βιοθεωρία απορρίπτοντας ό,τι σαθρό και "αφυσιολόγητον". Μια φιλοσοφία που η χρεία της έγινε αισθητή όχι μόνο από ανθρώπους της εποχής του και της χώρας του, αλλά από ανθρώπους όλων των εποχών και σε μια πολύ μεγάλη γεωγραφική έκταση. Τέτοια διαχρονικότητα και οικουμενικότητα διαθέτει, επειδή πρωτίστως διαθέτει ανθρωπισμό.
Με αριστοτεχνικό και στέρεο τρόπο δομημένη η φιλοσοφία αυτή είναι, όσο γοητευτική και ενδιαφέρουσα και ουσιαστική, άλλο τόσο πρακτική, απλή και σαφής: Στόχος του ανθρώπου η αταραξία-ευδαιμονία, δηλαδή γαλήνη ψυχής που απορρέει από την απουσία σωματικού και ψυχικού πόνου. Πώς αποκτάται ο στόχος αυτός; Η απάντηση έρχεται με την τετραφάρμακο:
ΑΦΟΒΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΥΠΟΠΤΟΝ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ. ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΝ ΑΓΑΘΟΝ ΕΥΚΤΗΤΟΝ ΤΟ ΔΕ ΔΕΙΝΟΝ ΕΥΕΚΚΑΡΤΕΡΗΤΟΝ.
Η κατανόηση και η εφαρμογή της φαρμακευτικής αυτής αγωγής επιτυγχάνεται με την απαλοιφή της άγνοιας και την απόκτηση γνώσης που αφορά στη φυσιολογία του περιβάλλοντος κόσμου, του ορατού και όσο είναι δυνατόν του αοράτου (κατ' αναλογία με τον αισθητό) κόσμου και στη φυσιολογία της ανθρώπινης φύσης.
Για την απόκτηση στέρεων και πραγματικών γνώσεων υπάρχει ο κανόνας ή τετρακριτήριο ένα τέλειο εργαλείο, γι' αυτό το σκοπό, που αποτελεί και το λογικό μέρος της Επικούρειας φιλοσοφίας ,στην ουσία μια γνωσιοθεωρία που όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει στο παραμικρό αυτήν του Πλάτωνα ή του Αριστοτέλη αλλά υπερτερεί αυτών λόγω του αυστηρού ορθολογισμού της.
Βάση για όλες τις γνώσεις μας είναι οι αισθήσεις μας που δέχονται ερεθίσματα μέσα σε ένα αισθητό πραγματικό και όχι υποκειμενικό κόσμο. Αν οι αισθήσεις μας, ως Λυδία λίθος, δεν επιμαρτυρήσουν για τη γνησιότητα των γνώσεών μας, τότε αυτές παραμένουν "υπολήψεις" απλά γνώμες. Με τη βοήθεια του κανόνα διασώζεται η αντικειμενικότητα του αισθητού κόσμου και η αξιοπιστία των αισθήσεων, πράγματα που είχαν αμφισβητηθεί όχι μόνο από ιδεαλιστές φιλοσόφους αλλά και από τους ατομικούς Δημόκριτο και Λεύκιππο των οποίων τη θεωρία ακολουθεί ως ένα μέρος ο Επίκουρος.
Επίσης, με τη βοήθεια του κανόνα και της φυσιολογίας του ο Επίκουρος κατάφερε να δώσει μία σφαιρική και πολυδιάστατη ερμηνεία της γενέσεως και λειτουργίας του κόσμου, συνδέοντας τη συμπεριφορά του ατόμου στη φυσική με εκείνη της ανθρώπινης ατομικότητας μέσα στην κοινωνία ,εξυψώνοντας έτσι και καταξιώνοντας την ουσία του ανθρώπου με το να του αναγνωρίσει το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης που τονίζει και προβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια έναντι μιας απόλυτης νομοτέλειας και αιτιοκρατίας.
Σ' αυτή την ενδιαφέρουσα θεωρία τον οδήγησε αφενός ο ανθρωπισμός του και αφετέρου το επιστημονικό του κριτήριο καθόσον η σύγχρονη επιστήμη τον έχει δικαιώσει με την αρχή του τυχαίου και της απροσδιοριστίας του Χάιζεμπεργκ, προϋπόθεση τόσο σημαντική για την ίδια την ύπαρξη τη δική μας και του κόσμου μας. Ο Επίκουρος ήταν αυτός που με την "παρέκκλισή" του έθεσε τη θεωρητική βάση για το επιστημονικό επίτευγμα.
Μέσα στον κήπο, μια φιλοσοφική σχολή στην αρχή, και κατόπιν ένα είδος κοινότητας, σε ένα κλίμα φιλίας, στην οποία φιλία δίδεται ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις άλλες αρετές, θεωρώντας την αγαθό δηλαδή απόκτημα πολύτιμο της ανθρώπινης ψυχής, ισάξιο σχεδόν με την ευδαιμονία, οι τρόφιμοι της σχολής αλλά και όσοι ήταν εραστές αυτής της φιλοσοφίας, μαθαίνουν, καλλιεργούν και ασκούνται και στους τρεις κλάδους της, δηλαδή στον κανόνα στη φυσιολογία και στην ηθική. Η τελευταία αφορά στην πρακτική εφαρμογή προς επίτευξη της ευδαιμονίας, γι' αυτό και είναι πιο σημαντική. Για την άσκησή της χρειάζεται να επιστρατευθούν οι τέσσερις πατροπαράδοτες αρετές: Η φρόνηση, η εγκράτεια, η ανδρεία και η δικαιοσύνη.
Είναι απορίας άξιον, που μερικοί αδαείς όλων των εποχών, νομίζουν ότι ο Επίκουρος καταργεί τις ελληνικές παραδοσιακές αξίες και αρετές και γενικά ότι αποκλίνει από τον ελληνικό τρόπο ζωής και φιλοσοφίας .Αντίθετα, είναι αυτός που τις ακολούθησε πιστά και πρόσθεσε κι άλλες όπως τη φιλαλληλία και την αλληλεγγύη, την ολιγάρκεια και αυτάρκεια, την παρρησία. Και ακόμα, τις τοποθέτησε στη σωστή τους θέση και λειτουργία με το να τις θεωρήσει ως μέσα και τρόπους για να φθάσει κανείς στην ευδαιμονία, ως "ευδαιμονίης ποιητικές" όπως γράφει ο Διογένης στην επιγραφή του στα Οινόανδα και είναι "ευήθεια" προσθέτει, δηλαδή βλακεία να ξεχωρίζεις την Αρετή από τον άνθρωπο, θεωρώντας την ως αυτοσκοπό. Γράφει ο Χαράλαμπος Θεοδωρίδης σε άρθρο του το έτος 1941:
"Ο επικουρισμός γεννήθηκε από την εξέγερση του γνησιότερου συστατικού της ουσίας του Ελληνισμού,της αυθεντικής και νηφάλιας ορθολογικής σκέψης και ορμής, σε μια στιγμή που η ίδια η υπόσταση της Ελλάδας κινδύνευε".
Επανερχόμαστε στις Αρετές. Εκείνη που κατευθύνει κατά τον Επίκουρο τις άλλες για την επίτευξη του στόχου, είναι η φρόνηση. Γιατί αν ο άνθρωπος δεν είναι σώφρων, δεν είναι ούτε εγκρατής ούτε δίκαιος ούτε ανδρείος με την ξεχωριστή σημασία που δίνει στην ανδρεία δηλαδή εκείνη του ψυχικού σθένους απέναντι στις ατυχίες της ζωής.
Η φρόνηση λοιπόν, ως συνισταμένη των υπόλοιπων αρετών, οπλισμένη με τη γνώση και με ένα αλγόριθμο των αναγκών-επιθυμιών του ανθρώπου, επιμελημένο από το δάσκαλο με σοφία και αυστηρό ορθολογισμό, θα οδηγήσει τον άνθρωπο στις σωστές επιλογές κι' αυτές με τη σειρά τους στην υπέρτατη Ηδονή, την καταστηματική ηδονή, μια κατάσταση ευδαιμονίας-αταραξίας μια απόλυτη ψυχική γαλήνη. Γι' αυτή τη γαλήνη της ψυχής, υπέρτατο αγαθό, ένα κτήμα-απόκτημα του ανθρώπου μίλησε ο ίδιος ο Επίκουρος στην επιστολή του προς τον Ηρόδοτο: "Εγώ αφού αφιέρωσα τη συνεχή ενεργητικότητά μου στη μελέτη της φυσιολογίας, απολαμβάνοντας μια τέτοια γαλήνη ζωής, έκανα για σένα μια επιτομή και στοιχειώδη περιγραφή όλων των απόψεων. Και η επιστολή τελειώνει λέγοντας ότι και αυτοί που δεν είναι γνώστες και μελετητές διαβάζοντας την επιτομή , θα επιτύχουν το γαληνισμό της ψυχής.
Με αυτό τον τρόπο ο Επίκουρος ως διαφωτιστής, προσπάθησε να φωτίσει, όπως μας είπε ο Λουκρήτιος, τα σκοτάδια τα πνευματικά στα οποία είτε φύσει και αναγκαία είτε θέσει με τη φροντίδα πάντα κάποιων επιτήδειων, βρισκόταν ο άνθρωπος της εποχής του και βρέθηκαν λίγο πολύ οι άνθρωποι όλων των εποχών.
Γράφει η μεγάλη ελληνική εγκυκλοπαίδεια κάτι σχετικό: "Εις την φυσιολογίαν ,δηλαδή την περί της φύσεως καθόλου θεωρίαν, επειράτο ο Επίκουρος να απαλλάξει τους ανθρώπους από την τελεολογικήν και θεολογικήν αντίληψιν της φύσεως, η οποία παρά τω λαώ κρατούσα, μεγάλως είχε ενισχυθεί δια της φιλοσοφικής διδασκαλίας του Πλάτωνος και Αριστοτέλους". ..Και, κληροδοτήθηκε δυστυχώς και στη δική μας εποχή , μέσω της επικρατούσης θρησκείας που είναι και κρατική στη χώρα μας, την πατρίδα της δημοκρατίας, της ελευθερίας και του Επίκουρου ,σε αντίθεση με όλα τα κράτη της Δύσεως.
Ως δάσκαλος και φιλόσοφος υπηρετώντας ενσυνείδητα περισσότερο την ηθική φιλοσοφία από αγάπη για τον άνθρωπο, προσπαθεί όχι μόνο να διδάξει και να νουθετήσει τον άνθρωπο αλλά και να τον οπλίσει με αισιοδοξία και διάθεση να χαρεί στο συμπόσιο, όπως λέει, που του προσφέρει η ζωή. "ΓΕΛΑΝ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ". Είναι συγκινητική η μεγάλη του φιλανθρωπία και η προσπάθειά του να λυτρώσει τον άνθρωπο από τους αδικαιολόγητους φόβους που κάποιοι τους ενισχύουν, έχοντας ως σκοπό την εύκολη χειραγώγησή του.
"Και τους θεούς να τους παριστάνουμε γελαστούς κι όχι τρομερούς. "Οι θεοί, μια προέκταση των ευσεβών πόθων των ανθρώπων, είναι μακάριοι άφθαρτοι, ευδαίμονες: αυτό δηλαδή που θα ήθελαν οι ίδιοι οι άνθρωποι για τον εαυτό τους. Μια τέτοια άποψη μεταλλάσσει τους θεούς σε πρότυπα προς παραδειγματισμό. Οι επικούρειοι αμιλλώνται, ως προς την ευδαιμονία τους θεούς.. Και μόνο ως σύμβολα, οι θεοί είναι απαραίτητοι..
Ως ανθρωπιστής επίσης μεγάλος ο Επίκουρος, απέδωσε απεριόριστο σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια με την ανάληψη της ευθύνης των πράξεών του, ακολουθώντας την ελεύθερη βούλησή του' κι όχι μεταθέτοντας την ευθύνη σε δυνάμεις μεταφυσικές και δεχόμενος στην πορεία να εξευτελίζεται, παρακαλώντας γονατιστός για τη συγχώρηση των αμαρτιών του, εντελώς παράλογα ,γιατί στην ουσία δεν ευθύνεται γι' αυτές εφόσον πιστεύει στην Ειμαρμένη και το προκαθορισμένο.
Τελικά, στη φιλοσοφία του Επίκουρου και όχι στον Πλάτωνα και στην κατά τα άλλα ανθρωπιστική φιλοσοφία, συναντούμε τα κηρύγματα περί ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ελευθερίας, ευτυχίας, δημοκρατίας.
Και τώρα, που έχουν περάσει τόσες γενεές ανθρώπων μετά τον Επίκουρο και μετράς εκ του αποτελέσματος, σκέφτεσαι ότι ,αν ο Ιδεαλισμός του Πλάτωνα δεν είχε περάσει μέσω του χριστιανισμού σ' όλο το δυτικό κόσμο και εν πολλοίς και στον ανατολικό με τις ιεραποστολές και τα πατριαρχεία ,αλλά αντί αυτού είχαν επικρατήσει οι ιδέες του Επίκουρου, πόσο πιο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας σήμερα..
Η μικρή σχετικά επαφή μου με την επικούρεια φιλοσοφία με έχει επηρεάσει αρκετά. Ο,τι καλό συναντώ, είναι επικούρειο. Έχει γίνει σημείο αναφοράς για μένα και μέτρο εκτίμησης συμπεριφορών και καταστάσεων. Για παράδειγμα, παρακολουθώντας προ καιρού, τηλεοπτικά, το Στέφανο Ροζάνη καθηγητή Φιλοσοφίας, αναγνώρισα στο λόγο του αρκετά στοιχεία ως επικούρειος:
«Ο κόσμος μας έλεγε δεν είναι ούτε μεταφυσικός, ούτε μια χυδαία υλιστικότητα. Είναι οι ίδιες οι επιθυμίες μας. Εμείς έχουμε αποδυθεί τον εαυτό μας και έχουμε καταντήσει προσομοιώσεις των μοντέλων που μας προβάλλονται και μας επιβάλλονται από τα Μ.Μ.Ε.( Να σημειώσω εδώ ότι και τη λέξη προσομοίωση τη συνάντησα πρόσφατα, διαβάζοντας επικούρεια φιλοσοφία που έχει να κάνει με τη νοητική εικόνα που είναι προσομοίωση της παράστασης που έγινε αντιληπτή με τα αισθητήρια όργανα. Το ίδιο δηλαδή με το "απείκασμα" του Πλάτωνα μόνο που αυτός το τοποθετούσε στον αισθητό κόσμο κι' όχι στο νοητό). Ελπίδα να ξεφύγουμε απ' αυτό συνέχισε ο Ροζάνης, είναι να προσδιορίσουμε ξανά και να ιεραρχήσουμε τις ανάγκες-επιθυμίες μας και να μάθουμε ξανά να ερωτευόμαστε... Και προ πάντων τη ζωή να ερωτευόμαστε. Γιατί ο ερωτευμένος άνθρωπος είναι ο πλήρης άνθρωπος, είναι ο άνθρωπος στην πλήρη έξαρση της ατομικότητάς του. Και θα αλλάξουμε τον κόσμο αν το θελήσουμε αρχίζοντας από τον εαυτό μας. Ως αρετές και αξίες ανέφερε πρώτα την αγάπη για τη ζωή, μετά την απόδοση και αξίωση της δικαιοσύνης κι όχι την ίδια τη δικαιοσύνη. Γιατί αυτή είναι μία μεταβλητή που αλλάζει από εποχή σε εποχή και από χώρα σε χώρα. Την ίδια περίπου αντιπαραβολή έκανε για τις έννοιες ηθική-ηθικότητα και κοινωνία-κοινότητα. Μίλησε για ολιγάρκεια και αυτάρκεια ,για ελευθερία ατομική για τον "εξεγερμένο" άνθρωπο του Αλμπέρ Καμύ και το αυτόνομο άτομο του Κορνήλιου Καστοριάδη».
Ηταν σαν να άκουγα ένα επικούρειο. Και σίγουρα η έμπνευση ήταν επικούρεια αφού ο Επίκουρος ήταν αυτός που με παρρησία μίλησε πρώτος για όλα αυτά. Επικούρεια επίσης έμπνευση αναγνώρισα διαβάζοντας για ένα Γάλλο φιλόσοφο του 17ου αιώνα τον Πιέρ Μπαιλ. Γράφει γι' αυτόν ο Χαράλαμπος Θεοδωρίδης στο έργο του "Εισαγωγή στη Φιλοσοφία" Χτύπησε κάθε υπερφυσικό και θαυμαστό και πήρε για ύποπτο κάθε τι που δεν μπορεί να επαληθευτεί πειραματικά. Καταφέρεται εναντίον της έννοιας της πρόνοιας και της δημιουργίας,δείχνοντας πως είναι ασυμβίβαστα με τη λογική. Αντιθέτει επίμονα την πίστη στο λογικό και τη θρησκεία στην επιστήμη. Οι θρησκευτικοί διωγμοί τον ανάγκασαν να φύγει από τη Γαλλία και να εγκατασταθεί στο Ρόττερνταμ της Ολλανδίας. Όχι θα τον άφηναν να αισχρολογεί...
Στην καθημερινότητά μου χαίρομαι όταν διαπιστώνω ότι λειτουργώ ως επικούρειος και λυπάμαι για το αντίθετο. Νιώθω κι εγώ γοητευμένος από τις σειρήνες της διδασκαλίας του Επίκουρου κι ακόμα νιώθω ότι εμείς, οι σύγχρονοι επικούρειοι ,έχουμε χρέος,ως ελάχιστο φόρο τιμής στο μεγάλο μας δάσκαλο αλλά και εμπνεόμενοι από τη δική του φιλανθρωπία να φροντίσουμε κι' εμείς με τη σειρά μας και με τον τρόπο μας να μεταλαμπαδεύσουμε το πνεύμα της επικούρειας φιλοσοφίας. Όσες φορές το επιχείρησα σε γνωστούς και φίλους ,είδα ότι γίνεται με ενθουσιασμό αποδεκτό.
Ο ίδιος ο Επίκουρος νοιαζόταν για την ψυχική υγεία και γαλήνη όλων των ανθρώπων κι όχι μόνο των μαθητών του .Το είδαμε στην επιστολή στον Ηρόδοτο' το βλέπουμε και στην 29η προσφώνηση:
"ΠΑΡΡΗΣΙΑ ΓΑΡ ΕΓΩΓΕ ΧΡΩΜΕΝΟς ΦΥΣΙΟΛΟΓΩΝ, ΧΡΗΣΜΩΔΕΙΝ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΠΑΣΙΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΜΑΛΛΟΝ ΑΝ ΒΟΥΛΟΙΜΗΝ, ΚΑΝ ΜΗΔΕΙΣ ΜΕΛΛΕΙ ΣΥΝΗΣΕΙΝ,Ή ΣΥΓΚΑΤΑΤΙΘΈΜΕΝΟΣ ΤΑΙΣ ΔΟΞΑΙΣ, ΚΑΡΠΟΥΣΘΑΙ ΤΟΝ ΠΥΚΝΟΝ ΠΑΡΑΠΙΠΤΟΝΤΑ ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΕΠΑΙΝΟΝ."
"Θα προτιμούσα λέει κατά την έρευνα της φύσεως να διατυπώνω αυτά που συμφέρουν όλους τους ανθρώπους, έστω κι αν δεν επρόκειτο κανείς να συμφωνήσει (ή να με καταλάβει), παρά να συμφωνώ με τις λαϊκές δοξασίες και να καρπούμαι τους επαίνους που απλόχερα προσφέρουν οι πολλοί".
Η αγωνία του εξάλλου για τη διάσωση της φιλοσοφίας του και οι παραγγελιές που αφήνει στους μαθητές του για τη διαφύλαξη των δογμάτων τους, όπως λέει, (δηλαδή των νενομισμένων, αυτών που είχαν θεωρήσει ότι είναι σωστά κι όχι με τη σημασία που έχει σήμερα το δόγμα ως μια θεόσταλτη αλήθεια. (Ρήμα δοκώ = νομίζω, απρόσωπο ρήμα δοκει = φαίνεται καλό.. πρβλ. ΕΔΟΞΕ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΤΩ ΔΗΜΩ)
Η έγνοια του επίσης για το μέλλον του κήπου, για τη συνέχιση και διάδοση των σωτήριων διδαχών του, η αποστολή επιστολών με φιλοσοφικό περιεχόμενο σε φίλους και σημαίνοντα πρόσωπα που είχαν ενστερνιστεί τη φιλοσοφία του σ' όλες τις χώρες του γνωστού τότε κόσμου, όλα αυτά δείχνουν ότι ο Επίκουρος οραματιζόταν ένα κόσμο καλύτερο, με ανθρώπους ελεύθερους αξιοπρεπείς και ευτυχισμένους κι' όχι υποτελείς σε αφέντες και φοβισμένους.
Δίνει το παράδειγμα στον κήπο: η κοινότητα ευημερεί όταν οι άνθρωποι που την αποτελούν νιώθουν άτομα ελεύθερα που λειτουργούν αυτόβουλα και συναποφασίζουν για τα κοινά με ίσους όρους,χωρίς επιδιώξεις για εξουσίες και αξιώματα και χαίρονται τη ζωή γιατί δεν τους φαίνεται λίγο, αυτό που είναι αρκετό. Άνθρωποι δηλαδή δίκαιοι, ολιγαρκείς, σεμνοί ή απλά σώφρονες.
Το συμπέρασμα λοιπόν που βγαίνει είναι ότι πρέπει να περάσουμε όλοι από τα θρανία της μάθησης πρώτα, για να μπορέσουμε να φτιάξουμε κοινωνίες ευτυχισμένων ανθρώπων. Γι' αυτό ο Επίκουρος, εμόχθησε τόσο πολύ καταναλώνοντας όπως μας λέει όλη την ενεργητικότητά του για να προσφέρει στους άλλους αυτό που είχε κατακτήσει για τον εαυτό του. Καμία ιδιοτέλεια μόνο προσφορά. Παράδειγμα επίσης επικούρειας προσφοράς αποτελεί ο Διογένης ο Οινοανδέας. Θερμός οπαδός της επικούρειας φιλοσοφίας καταγράφει σε δημόσιο και περίβλεπτο χώρο τις σωτήριες διδαχές του δασκάλου.
"Και σ' αυτούς που ζουν τώρα και σ' εκείνους που θα έρθουν αργότερα χωρίς διάκριση και στους ξένους που επισκέπτονται την πόλη."
Ο Λουκρήτιος, ακόμη πιο θερμός οπαδός σκέφτεται ότι ειναι πιο ελκυστικός ο ποιητικός λόγος. Γράφει στο Γάίο Μέμμιο, Ρωμαίο πολιτικό και ποιητή ,στον οποίο και αφιερώνει το ποίημά του "de rerum natura":
"Θέλησα να σου παρουσιάσω τη θεωρία μας με τους αρμονικούς στίχους των Πιερίδων, να την καλύψω με το γλυκό μέλι των Μουσών, μήπως και μπορέσω έτσι να κρατήσω την προσοχή σου σ' αυτούς τους στίχους, ώσπου να ξεδιαλύνεις τη φύση των πραγμάτων".
Ίσως να ήταν ιδέα του Φιλόδημου υποθέτει ο Χαράλαμπος Θεοδωρίδης να χρησιμοποιηθεί η ποίηση ως μέσο έκφρασης φιλοσοφικών ιδεών. Και ο Λουκρήτιος αποδείχθηκε ο πιο χαρισματικός μαθητής του. Το μεγαλειώδες ποίημά του είναι μία μεγάλη προσφορά στον ανθρώπινο πολιτισμό και σε μας ξεχωριστά τούς Έλληνες με την ευρύτερη διάδοση του φιλοσοφικού έργου του Επίκουρου.
Διαβάζοντας το έργο αυτών των ανθρώπων δηλαδή του Επίκουρου και των δύο θερμών οπαδών του Λουκρήτιου και Διογένη, διακρίνεις ότι είναι διαποτισμένο με μια απέραντη αγάπη για τον άνθρωπο. Τελικά όποιος αγαπά τον άνθρωπο ,τον κάθε άνθρωπο χωρίς διάκριση όπως μας είπε ο Οινοανδέας, και αγωνίζεται να του δώσει τα εφόδια για να γίνει ευτυχισμένος,είναι επικούρειος.
Και μου έρχεται στο νου συνειρμικά, μια φράση του Δημήτρη Λιαντίνη,ως υποθήκη στους ζωντανούς, φεύγοντας ο ίδιος: Και να αγαπάτε τον άνθρωπο, γιατί είναι το πιο δυστυχισμένο πλάσμα πάνω στη Γη. Ο Επίκουρος όμως αγαπά τον άνθρωπο αλλά δεν είναι απαισιόδοξος όπως ο Λιαντίνης. Αντίθετα, γι' αυτόν η ζωή στη γη είναι το μονάκριβο και πολύτιμο που έχουμε, σωστό συμπόσιο, στολισμένο με λουλούδια και τραγούδια και μας καλεί να τη χαρούμε με τους φίλους και ομοϊδεάτες μας, γιατί:
"Η ΦΙΛΙΑ ΠΕΡΙΧΟΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΚΗΡΥΤΤΟΥΣΑ ΠΑΣΙΝ ΗΜΙΝ ΕΓΕΙΡΕΣΘΑΙ ΕΠΙ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΝ".
...Και ο Επικούρειος, φεύγει χορτάτος από το μεγάλο Συμπόσιο που είναι η Ζωή...

Βρέθηκε η «υπογραφή» ενός γαλαξία με σκοτεινή ύλη;

Τα πρώτα παρατηρησιακά δεδομένα που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη ενός γαλαξία, ο οποίος αποτελείται σε μεγάλο ποσοστό από σκοτεινή ύλη, υποστηρίζουν πως εντόπισαν Άγγλοι επιστήμονες από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Ρότσεστερ. Με επικεφαλής τη Σικανία Τσακραμπάρτι, αναπληρώτρια καθηγήτρια αστρονομίας στο Ινστιτούτο, οι ερευνητές βρήκαν ένα σμήνος νεαρών αστέρων που, σύμφωνα με τους ίδιους, υποδηλώνει τη θέση του συγκεκριμένου γαλαξία.

 

Όπως αναφέρει η ομάδα σε άρθρο της στο περιοδικό Astrophysical Journal Letters, η ανακάλυψη προήλθε από την ανάλυση υπέρυθρων μετρήσεων από το τηλεσκόπιο VISTA, το οποίο ανήκει στο Ευρωπαϊκό Νότιο Αστεροσκοπείο (ESO). Μέσω της ανάλυσης, βρέθηκαν σε απόσταση περίπου 300.000 ετών φωτός τέσσερις νεαρούς αστέρες, οι οποίοι ονομάζονται Κηφείδες – άστρα με περιοδικά μεταβαλλόμενη φωτεινότητα, που συχνά μπορούν να αξιοποιηθούν για τη μέτρηση αποστάσεων στο σύμπαν.

 

Σύμφωνα με την Τσακραμπάρτι, πρόκειται για τους πιο απομακρυσμένους Κηφείδες που έχουν εντοπισθεί κοντά στο επίπεδο του Γαλαξία μας και σχετίζονται με τον γαλαξία νάνο που κατακλύζεται από σκοτεινή ύλη και ο οποίος δεν έχει παρατηρηθεί μέχρι σήμερα επειδή είναι «κρυμμένος» πίσω από νέφη σκόνης. Η ύπαρξη του εν λόγω γαλαξία είχε προβλεφθεί από την Τσακραμπάρτι ήδη από το 2009, με βάση την ανάλυση των ιδιοτήτων του εξωτερικού δίσκου του Γαλαξία μας.

 

Τώρα, η ακτινοβολία που εκπέμπουν οι Κηφείδες επέτρεψαν στην αστρονόμο και την ομάδα της να μετρήσει με ακρίβεια τις αποστάσεις τους, που προσδιορίστηκαν στα 300.000 έτη φωτός, και να ελέγξει την πρόβλεψή της. «Οι νεαροί αστέρες είναι πιθανότατα η “υπογραφή” του γαλαξία», αναφέρει χαρακτηριστικά η ίδια στο σάιτ του Ινστιτούτου Τεχνολογίας του Ρότσεστερ. «Αποκλείεται να ανήκουν στον Γαλαξία μας, τα άκρα του οποίου βρίσκονται σε απόσταση 48.000 ετών φωτός».

 

Η σκοτεινή ύλη εκτιμάται πως αντιστοιχεί στο 23% της μάζας του γαλαξία και θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα «μυστήρια» της αστρονομίας, αφού ακόμη και σήμερα δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη για τη φύση της. «Η ανακάλυψη των Κηφείδων αποδεικνύει πως ισχύει η μέθοδός μας για τον εντοπισμό γαλαξιών νάνων που κατακλύζονται από σκοτεινή ύλη», λέει η Τσακραμπάρτι. «Έτσι, αφήνει υποσχέσεις ότι ίσως καταφέρουμε να ανακαλύψουμε τη δομή της. Επίσης, δείχνει πως η θεωρία της παγκόσμιας έλξης του Νεύτωνα μπορεί να εφαρμοσθεί ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα σημεία του γαλαξία, χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε κάποια προσαρμογή της», συμπληρώνει.

Εκπαιδεύστε τον Εγκέφαλό σας Ώστε Να Απαλλαχθείτε από Συνήθειες

10 Μέθοδοι για Να Δημιουργήσετε Νέες Νευρικές Οδούς

Όταν κατανοήσουμε πώς δημιουργούνται οι νευρικές οδοί στον εγκέφαλο, μπορούμε να πάρουμε το “μπροστινό κάθισμα” για να κατανοήσουμε πραγματικά πως να απαλλαχθούμε από ανεπιθύμητες συνήθειες. Οι νευρικές οδοί είναι σαν λεωφόροι των νευρικών κυττάρων που μεταδίδουν μηνύματα. Ταξιδεύουμε μέσω της λεωφόρου πολλές φορές, και το μονοπάτι γίνεται ολοένα και πιο γνώριμο και σταθερό. Μπορείτε να πάτε σε ένα συγκεκριμένο τρόφιμο ή μάρκα τσιγάρων για την άνεσή σας ξανά και ξανά, και αυτό σχηματίζει ένα μονοπάτι στον εγκέφαλο. Το ελπιδοφόρο γεγονός, πάντως, είναι ότι ο εγκέφαλος αλλάζει συνεχώς και μπορείτε να σφυρηλατήσετε νέες οδούς, οπότε να δημιουργήσετε νέες συνήθειες. Αυτό είναι που ονομάζεται νευροπλαστικότητα του εγκεφάλου.

 Συνήθιζα να οδηγώ με το ένα πόδι στο φρένο και το άλλο στο γκάζι, και να εκπαιδεύσω τον εαυτό ώστε να οδηγώ μόνο με το ένα πόδι. Χρειάστηκε κάποιος χρόνος, καθώς είχα ένα ισχυρό νευρικό μονοπάτι για οδήγηση με δύο πόδια. Αλλά επειδή είχα τη θέληση να το κάνω, έφτιαξα ένα νέο μονοπάτι, και επανακαλωδίωσα ή επαναπρογραμμάτισα το μυαλό μου. Μπορείτε να αφαιρέσετε μία συμπεριφορά ή σκέψη ή εξαρτήσεις απευθείας από τον εγκέφαλο.

 Εξαιτίας της νευροπλαστικότητας, τις συνεχώς μεταβαλλόμενες δυνατότητες του εγκεφάλου, όλα είναι δυνατά. Οι άνθρωποι που είχανε εγκεφαλικά επεισόδια μπορούν να επανεκπαιδεύσουν τους εγκεφάλους τους ώστε να λειτουργούν και πάλι μέσω της κατασκευής νέων νευρικών οδών. Οι καπνιστές, οι λαίμαργοι και πολλοί άλλοι μπορούν να μάθουν νέες συμπεριφορές και στάσεις και να αλλάξουν τη ζωή τους.

Είτε εργάζεστε με άλλους και τις συνήθειές τους είτε εργάζεστε με τις δικές σας (ή και τα δύο), μπορείτε να εφαρμόσετε αυτές τις αντιλήψεις για την ενίσχυση της επιτυχία σας.

Μερικοί Αποτελεσματικοί Τρόποι για να Επανεκπαιδεύσετε τον Εγκέφαλό σας

1. Αναγνωρίστε τη συνήθεια που θέλετε να αλλάξετε και θέστε την πρόθεση
Μπορείτε να θυμηθείτε την ατάκα “Πρέπει να αλλάξει η λάμπα“. Θα πρέπει να έχετε μία ισχυρή πρόθεση για να αλλάξετε παρομοίως. Εάν υπάρχει αυτή η ισχυρή πρόθεση, τότε η δημιουργία νέων οδών στον εγκέφαλό σας είναι βέβαιο ότι θα συμβεί.

 2. Παρατηρήστε τι κάνει στη ζωή σας η παλιά συνήθεια – νευρική οδός
 Κοιτάξτε τα συναισθήματα, τις σκέψεις, και πώς το σώμα σας ανταποκρίνεται σε αυτή τη συνήθεια, και δείτε τι αποτελέσματα δημιουργείτε στη ζωή σας. Γίνετε ο μάρτυρας, και να έχετε επίγνωση.

3. Μετατοπίστε την προσοχή σας
Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Για να δημιουργήσετε μια νέα νευρική δίοδος, παίρνετε την εστίαση από την παλιά συνήθεια, και στη συνέχεια, αυτή η παλιά συνήθεια φεύγει τελικά μακριά. Για παράδειγμα, μη δίνετε σημασία στα ντόνατς και στα γλυκίσματα· Πάρτε την προσοχή σας από αυτά και εστιάστε την σε θρεπτικά, υγιεινά, νόστιμα φαγητά.

 4. Χρησιμοποιείστε τη φαντασία σας
Μπορείτε να δημιουργήσετε νέες νευρικές οδούς, όχι μόνο με νέες συμπεριφορές, αλλά και μέσα από τη φαντασία. Απλά φανταστείτε τις νέες συμπεριφορές ξανά, και ξανά, και ξανά. Επαναλάβετέ το συχνά στο μυαλό σας, έτσι ώστε να οικοδομήσετε νέους δρόμους. Στρέψτε το μυαλό σας και επανεκπαιδεύστε το.

 5. Διακόψτε τις σκέψεις και τα πρότυπα σκέψεων όταν προκύπτουν
Πείτε “όχι” ή “άκυρο”, όταν μία παλιά σκέψη ή παρόρμηση έρχεται, και πείτε, “δεν χρειάζεται να το κάνω αυτό πια.” Στη συνέχεια, στρίψτε προς τη νέο νευρική οδό που χτίζετε και συνεχίστε να προχωράτε προς τη σωστή κατεύθυνση.

 6. Χρησιμοποιείστε την τακτική της αποστροφής
 Αυτό δεν είναι για τον καθένα. Είναι μια προαιρετική επιλογή. Μου αρέσει να την αποκαλώ “η τεχνική με τα σκουλήκια του κέικ σοκολάτας”. Συνήθιζα να λατρεύω τις καραμέλες και τα γλυκά, και όταν σταμάτησα να τα τρώω, έπρεπε ακόμα να τα βλέπω όταν περνούσα από το ψιλικατζίδικο της πόλης. Χρησιμοποίησα την αποστροφή για να εκπαιδεύσω τον εγκέφαλό μου να πάει από τον εξής δρόμο: “Αυτά είναι σκουπίδια“, έλεγα στον εαυτό μου. “Είναι κατασκευασμένα σε εργοστάσια, αηδιαστικά γλυκά, με κάνουν να νιώθω άσχημα”. Η εταιρεία αυτή τα κάνει τόσο γλυκό μόνο για να κάνει τους αγοραστές να είναι εξαρτημένοι. Δεν τα θέλω καθόλου“.Έχω χρησιμοποιήσει αυτή τη θεραπεία με πολλούς πελάτες (μόνο εκείνους που λένε ότι θέλουν) σχετικά με το κάπνισμα, το πρόχειρο φαγητό, την κοκαΐνη και πολλές άλλες εξαρτήσεις και συμπεριφορές.

 7. Δημιουργήστε ένα συγκεκριμένο πλάνο και επιλέξτε τι να κάνετε μ’ αυτό
Όταν γίνεστε συγκεκριμένοι, είναι πιο εύκολο να κατασκευάσετε νέες νευρικές οδούς. Το “επισημοποιείτε”. Αποφασίστε αν θέλετε να ασκηθείτε αντί να υπερκαταναλώσετε τροφές ή αν θέλετε να φάτε φρούτα αντί για γλυκά. Απλά επικεντρωθείτε στη νέα σας επιλογή. Μπορεί να θέλετε να δημιουργήσετε βεβαιώσεις ώστε να ενισχύσετε τις επιλογές σας. Αυτό μπορεί να είναι “Είμαι ελεύθερος(η)”, ή “Είμαι σε έλεγχο”. Ενισχύστε το αυτό με ενεργειακές θεραπείες όπως Τεχνικές Απελευθέρωσης Συναισθημάτων (EFT) ή άλλες τεχνικές.

 8. Μεταμορφώστε τα εμπόδια
Κοιτάξτε τι είναι στο δρόμο. Κοιτάξτε τι έχετε κερδίσει από τις παλιές συνήθειες (ή εγκεφαλικά μονοπάτια). Κοιτάξτε το στρες στη ζωή σας και πώς μπορείτε να το χειριστείτε διαφορετικά. Μεταφέρετε το μυαλό σας στον τόπο της δυνατότητας. Χειριστείτε τα συναισθήματα και τις σκέψεις και επιλέξτε μία νέα λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας στο μυαλό σας.

 9. Συνδεθείτε με την Ύψιστη Πηγή σας για έμπνευση και υποστήριξη
Ακούστε στην εσωτερική σας καθοδήγηση. Ξέρετε ότι έχετε την δύναμη μέσα σας, και ως εκ τούτου έχετε μεγάλη δύναμη. Ο διαλογισμός δημιουργεί νέους τρόπους και αλλαγές στον εγκέφαλο. Οι πραγματικές μελέτες έχουν γίνει στους εγκεφάλους των μοναχών για να δείξουν την επίδραση του διαλογισμού σε νευρωνικά κυκλώματα του εγκεφάλου.

 10. Μεταμορφωθείτε και κάντε τη μετατόπιση – αλλαγή
Γνωρίστε ότι η μεταμόρφωση είναι πάντα δυνατή και ότι μπορείτε να δημιουργήσετε νέα μονοπάτια στον εγκέφαλό σας κάθε φορά που είστε έτοιμοι να κάνετε τη μετατόπιση. Όταν κρατάτε το μυαλό σας στον “Μπορώ να το κάνω!” χώρο, παίρνετε μία σαφή αίσθηση πως έχετε τελειώσει με την παλιά λεωφόρο και βρίσκεστε σε μία νέα τώρα.

 Μερικοί άνθρωποι αισθάνονται ότι είμαστε “επανακαλωδιωμένοι” πνευματικά για μία νέα εποχή και αντίληψη. Υπάρχει μεγάλη αναστάτωση τώρα στον κόσμο μας. Και υπάρχει μία διαδικασία μεταμόρφωσης που συμβαίνει επάνω στη Γη, στην οποία τεράστιες αλλαγές συντελούνται για όλη την ανθρωπότητα. Θα πρέπει να είστε παρόντες στη στιγμή, να ξεπεράσετε τους φόβους σας και να γνωρίσετε την Άπειρη Πηγή, έτσι ώστε να μπορείτε να αποτελέσετε όχημα για το φως που θα κυριαρχήσει επάνω στη Γη.

Η τέχνη της μη εμπλοκής

Ως γνωστόν στον κόσμο της επιστήμης, και ειδικά στη Φυσική, τα πειράματα δεν δύναται να είναι 100% ακριβή ούτε απολύτως αντικειμενικά. Το πρόσωπο που τα διεξάγει, το οποίο είναι επίσης και ο παρατηρητής, αποτελεί μέρος του πειράματος και συνεπώς επηρεάζει το αποτέλεσμα.

Η ίδια αναλογία εμφανίζεται στη σχέση μας με τη ζωή μας καθώς και με την ικανότητά μας για βαθύτερη κατανόηση του σύμπαντος. Επιδιώκουμε να συλλάβουμε το νόημα της ζωής και να ξετυλίξουμε τα μυστήρια του σύμπαντος, ενώ ταυτόχρονα είμαστε μέρος του. Αποτελούμε τμήμα του πειράματος που προσπαθούμε να επιλύσουμε.

Αν η ζωή μας είναι μια ταινία, τότε δεν είμαστε μόνο ο ηθοποιός αλλά ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης. Το βιολογικό σώμα μας υπενθυμίζει μόνο το ρόλο του ηθοποιού. Είμαστε πραγματικά ταυτισμένοι με αυτό το ρόλο, θεωρώντας ότι αυτή είναι η αληθινή φύση της ύπαρξής μας.
Μόνο μέσα από την πράξη της μη εμπλοκής είναι δυνατή η αποταύτισή μας από το ρόλο του ηθοποιού, έτσι ώστε να αρχίσει η κατανόηση των ρόλων του συγγραφέως και του σκηνοθέτη. Μέσω της αποστασιοποίησης από τον ηθοποιό συνειδητοποιούμε ότι συγγράφουμε και κατευθύνουμε το θεατρικό έργο μας.

Όταν αποχωρήσαμε από το Θεϊκό Κέντρο για να ενσαρκωθούμε, αναθέσαμε στον εαυτό μας μια αποστολή (συγγραφέας). Στο οριζόντιο επίπεδο (τηςενσάρκωσης) δεν έχουμε την ελευθερία να αποφασίσουμε εάν θα εκπληρώσουμε την αποστολή μας, αλλά έχουμε την ελευθερία να αποφασίσουμε πώς θα τη φέρουμε εις πέρας (σκηνοθέτης).

Είμαστε υπεύθυνοι για όλα τα γεγονότα του έργου της ζωής μας, καθώς όλα εκπορεύονται από εμάς. Όταν αποταυτιστούμε από τις πεποιθήσεις για την ύπαρξή μας, απαλλασσόμαστε από τη θυματοποίηση του εαυτού και ενδυναμωνόμαστε. Γινόμαστε δημιουργοί. Όταν πραγματικά συνδεόμαστε με τον θεϊκό Εαυτό, τα υψηλότερα επίπεδα της ύπαρξής μας, συνειδητοποιούμε ότι έχουμε την επιλογή να γράψουμε ένα διαφορετικό έργο για τη ζωή μας και να αναθέσουμε ένα διαφορετικό μη-ρόλο στον εαυτό μας: αυτόν της ελευθερίας.

Η διέξοδος για να εκδηλωθεί η ελευθερία σε αυτό το επίπεδο είναι μέσω της έλευσης από ανώτερα επίπεδα. Ένα ισχυρό εργαλείο που μπορεί να αποδειχθεί και εμπόδιο της ελευθερίας μας είναι το εγώ. Το εγώ μας έχει ανάγκη συνεχούς προσοχής, φροντίδας και αποδοχής από τους άλλους καθώς τρέφεται από το περιβάλλον. Η αληθινή ελευθερία εμφανίζεται όταν μηδενίζονται οι προσδοκίες και μεγιστοποιείται η αυτάρκεια και η αυτονομία. Η αληθινή ευτυχία είναι αδύνατη όσο υπάρχει εξάρτηση από άλλους ανθρώπους.

Η πηγή της αληθινής ευτυχίας είναι η εσωτερική ευδαιμονία, και εμείς είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για τη δημιουργία της. Είναι ουτοπικό να εναποθέτουμε την πηγή της ευτυχίας μας στο εξωτερικό του συστήματός μας. Οι άλλοι βρίσκονται κοντά μας για να μοιραστούν τη δική τους ευτυχία μαζί μας. Όταν είμαστε ολόκληροι, πλήρεις και ευτυχείς με τον εαυτό μας τότε μπορούμε να συνάψουμε μια αληθινή σχέση με τους ανθρώπους του στενού μας κύκλου. Οι επιλεγμένοι σύντροφοί μας είναι οι συνοδοιπόροι μας στη ζωή και όχι η πηγή της ευτυχίας μας.

Μια άλλη πτυχή της ελευθερίας σχετίζεται με την ικανότητά μας να διαχειριζόμαστε οποιοδήποτε συμβάν στη ζωή μας. Η διαχείριση της ενέργειας–και ο τρόπος που εκδηλώνεται– αποτελεί το πιο σημαντικό μάθημα της ενσάρκωσής μας. Η έλλειψη ενός ισχυρού εσωτερικού άξονα οδηγεί στην απώλεια του κέντρου μας με αποτέλεσμα να παρασυρόμαστε από τις περιστάσεις που διαμορφώνονται γύρω μας. Η εξάρτηση της εσωτερικής μας κατάστασης από τις εξωτερικές συνθήκες αποτελεί μια άλλη μορφή ανελευθερίας.

Η απάντηση βέβαια δεν βρίσκεται στην αδιαφορία. Η λύση βρίσκεται στη μη εμπλοκή, καθώς μόνο τότε είναι δυνατή η πραγματική επίλυση μιας κατάστασης ή η παροχή ουσιαστικής βοήθειας σε έναν συνάνθρωπό μας.

Τέλος, είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε πως η συμπεριφορά του καθενός αφορά μόνο τον ίδιο. Η τέχνη της μη εμπλοκής μας εκπαιδεύει να μην λαμβάνουμε προσωπικά τις οποιεσδήποτε καταστάσεις. Ο σκοπός είναι να οδηγηθούμε στη συνολική αποδοχή της πραγματικής φύσης των συνανθρώπων μας.

Μέσα από αυτή τη διαδρομή μπορούμε να αναγνωρίσουμε την αγάπη για τον εαυτό μας και για τους άλλους.

Η ελευθερία είναι δυνατόν να βιωθεί πραγματικά μόνο σε ένα περιβάλλον αγάπης.

Βγες έξω...

Σε περίμενα… πολλά χρόνια σε περίμενα
κρυβόσουν βαθιά μέσα μου και καρτερούσες
να σου δώσω ανάσα και αποδοχή.

Κι εγώ σε έθρεφα…
όχι με πολλή αγάπη μα ούτε και με μίσος.

Όχι και με τόσο πείσμα ούτε με επιμονή.

Καρτερικά μόνο σε άφηνα να στέκεσαι
στο πιο σκοτεινό σημείο της ψυχής μου
και με υπομονή να περιμένεις
ένα νεύμα για τη διαδοχή.

Δεν σε έντυσα με ιδιαίτερα ή φανταχτερά στολίδια
μα μήτε και τα κουρέλια σου ταίριαζαν πολύ.

Μόνο το πέπλο της σιωπής με προσοχή στο διάλεξα
κι έγινε εκείνο σώμα μου και νους μου και ψυχή.

Μα πέρασε πολύς καιρός το πέπλο δεν σε βαστάει
μεγάλωσες και αντρειώθηκες και ψάχνεις τη στιγμή,
που άλλη φορεσιά θα επιλέξεις
και θα βγεις επιτέλους από τη φυλακή.

Κοντοζυγώνει μου φαίνεται η ώρα, που
θα κάνεις μια έξοδο εντυπωσιακή.

Βγες έξω!!!

ΚΑΠΠΑΔΟΚΕΣ, ΑΡΜΕΝΙΟΙ και ΕΛΛΗΝΕΣ στην ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ''ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ'' ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ

ΜΙΑ ΕΘΝΟΓΛΩΣΣΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Κατά τον 4ο αι. π.Χ., πριν τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Μικρά Ασία ήταν μία πολυφυλετική περιοχή κατοικούμενη από αρκετούς λαούς με διαφορετική καταγωγή. Οι Λυδοί, Κάρες, Λύκιοι και οι αυτόχθονες της Παμφυλίας και της Κιλικίας είχαν λουβική καταγωγή.

Οι Λυκάονες, οι Πισίδες και οι Φρύγες ανήκαν στη φρυγική ομάδα λαών. Η Ιωνία, η Αιολίδα, η Δωρίδα, η Τρωάδα και οι ακτές της Παμφυλίας και της Κιλικίας είχαν ελληνικό πληθυσμό (προερχόμενο τόσο από τον μυκηναϊκό και τον Αρχαϊκό ελληνικό αποικισμό όσο και από εξελληνισμό των γηγενών).

Οι Μυσοί και οι Δολίονες συνιστούσαν πρωτοθρακικούς πληθυσμούς, ενώ οι γειτονικοί τους Βιθυνοί ήταν καθαυτό Θράκες.

Οι Καππαδόκες της καθαυτό Καππαδοκίας και του δυτικού Πόντου μιλούσαν διάφορες «υβριδικές» φρυγικές, ιρανικές και χουρριτικές-ουραρτικές διαλέκτους, όπως και οι γειτονικοί τους Αρμένιοι, αλλά ο μικτός ιρανοφρυγικός χαρακτήρας με ένα προβάδισμα του φρυγικού στοιχείου, έτεινε να επικρατήσει και στους δύο αναφερόμενους λαούς. Στον ανατολικό Πόντο επικρατούσαν οι καρθβελικοί πληθυσμοί (Παλαιοκαυκάσιοι).

Στην Παφλαγονία, η τοπική παλαϊκή γλώσσα (της χιτττιτικής Πά(φ)λα) είχε υποχωρήσει έναντι της φρυγικής. Πρέπει να γίνει η εξής διευκρίνιση σχετικά με τους όρους «Καππαδοκία» και «Πόντος»: αρχικά οι δύο περιοχές αποτελούσαν γεωγραφική ενότητα, την Καππαδοκία η οποία εκτεινόταν έως τη νότια ακτή του Ευξείνου Πόντου, όμως από την εποχή της συγκρότησης και ανάπτυξης του ελληνιστικού βασιλείου των Μιθριδατιδών στην παράκτια Καππαδοκία (3ος-2ος αι. π.Χ) τη γνωστή ως «Καππαδοκία προς Πόντω», ενδεχομένως και νωρίτερα, η συγκεκριμένη περιοχή διαχωρίσθηκε γεωγραφικά από την ενδοχώρα και τελικά αποκλήθηκε απλά «Πόντος». Εξάλλου υπήρχε ήδη γεωφυσικός διαχωρισμός της περιοχής από την υπόλοιπη Καππαδοκία, λόγω των υψηλών ορέων που εκτείνονται ανάμεσα τους. Τέλος, και η βόρεια μικρασιατική ακτή ήταν διάσπαρτη με ελληνικές πόλεις-αποικίες.

Όλες οι μικρασιατικές ακτές (δυτικές, βόρειες και νότιες) είχαν αποικισθεί σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό από Έλληνες σε διάφορες περιόδους, εκτός από λίγες εξαιρέσεις με σημαντικότερη τη Λυκία.

Η πυκνοκατοικημένη χερσόνησος της Λυκίας δεν είχε αρκετό ζωτικό χώρο για αποίκους: δέχθηκε λίγες ελληνικές αποικίες (Φάσηλις, Ροδιάπολις, Γάγαι κ.ά.) ή ελληνικούς εποικισμούς (Ξάνθος, Πάταρα, Καρύδαλα κ.ά.) ωστόσο οι Έλληνες δεν ήταν πολλοί στην περιοχή έως τους ελληνιστικούς χρόνους. Κατά την Ελληνιστική Περίοδο, ένας μαζικός ελληνικός αποικισμός κατέκλυσε τη Μικρά Ασία. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εγκαταστάθηκαν στη μεγάλη χερσόνησο ως πολίτες ή στρατιώτες, εξελληνίζοντας εθνογλωσσικά έως την αρχή της Υστερορωμαϊκής Περιόδου τη δυτική ενδοχώρα της και μερικές περιοχές της ανατολικής.

Οι ιθαγενείς κάτοικοι αυτών των περιοχών απέκτησαν ελληνική συνείδηση ειδικά επειδή εξελληνίσθηκαν κατά την Ελληνιστική και την Πρώιμη Ρωμαϊκή Περίοδο, δηλαδή όταν ο ελληνισμός διατηρούσε ακόμη την πολιτική και πολιτισμική δυναμική του μετά την πορεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου – μία δυναμική ανεξάρτητη από την ιδιότητα του κατοίκου και έπειτα πολίτη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Γι’αυτό τον λόγο οι συγκεκριμένοι λαοί θεωρούσαν εαυτούς «Ελληνες» και όχι γενικά «Ρωμαίους»: ο ‘εθνικός’ προσδιορισμός «Ρωμαίοι/Ρωμιοί» προέρχεται ουσιαστικά από την ιδιότητα του κατοίκου της αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκής και έπειτα Βυζαντινής) και από το 212 μΧ από την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη επειδή τότε η ρωμαϊκή πολιτεία προσφέρθηκε σε όλους τους ελευθερους κατοίκους της αυτοκρατορίας [1].

Ο εξελληνισμός των προαναφερόμενων λαών υποβοηθήθηκε από την ευρεία ανάμειξη τους με τους Έλληνες αποίκους. Οι γλώσσες τους εξαφανίσθηκαν έως τον 7ο-8ο αι. μ.Χ. υπέρ της ελληνικής, ενώ το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα επικράτησε συντριπτικά ανάμεσα τους. Εως τον 11ο αι. όταν οι Σελτζούκοι Τούρκοι έφθασαν στη Μικρά Ασία, η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της μιλούσε την ελληνική γλώσσα ενώ οι περισσότεροι ακολουθούσαν το ορθόδοξο δόγμα και θεωρούσαν εαυτούς Ελληνες.

Ωστόσο η ανατολική μικρασιατική ενδοχώρα, κυρίως η καθαυτό Καππαδοκία, η Ισαυρία και η εσωτερική Τραχεία Κιλικία, εξελληνίσθηκαν μόνο μερικώς κατά την Υστερορωμαϊκή και την Πρωτοβυζαντινή περίοδο. Κατά τη Μεσοβυζαντινή περίοδο, σε αυτή την περιοχή η ελληνική γλώσσα ήταν πιθανώς η πιο διαδεδομένη, αλλά συνυπήρχε με άλλες. Το σημαντικότερο στοιχείο είναι πως μόνο ένα μέρος του πληθυσμού της είχε ελληνική συνείδηση και ακολουθούσε την ορθόδοξη πίστη.

Οι υπόλοιποι κάτοικοι της, παρότι διέθεταν παλαιότερα μια ρωμαϊκή αυτοκρατορική συνείδηση, δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους Έλληνες και πολλοί ακολουθούσαν αιρετικά δόγματα βασιζόμενα στον Μοντανισμό, στον Μανιχαϊσμό, στον Μεσσαλιανισμό, στον Καθαριανισμό και αργότερα στον Παυλικιανισμό και άλλες παρεμφερείς διδασκαλίες. Επιπρόσθετα, οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες των 8ου-11ου μΧ εγκατέστησαν στην ίδια περιοχή πολυάριθμους αρμενικούς πληθυσμούς, καθώς και συριακούς (αραμαϊκούς), κοπτικούς (Αιγυπτίους χριστιανούς), κουρδικούς, αραβικούς κ.ά., οι οποίοι δεν ήταν ορθόδοξοι και ελληνόφωνοι.

Στην ανατολική Ρωμαϊκή και έπειτα στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, η ελληνική γλώσσα και συνείδηση και η ορθόδοξη πίστη συνήθως χαρακτήριζαν τους πιστούς στην αυτοκρατορική εξουσία πολίτες, ενώ η χρήση των ιθαγενών γλωσσών, η απόρριψη της ελληνικότητας και τα μονοθελητικά-μονοφυσιτικά δόγματα συνήθως συνυπήρχαν στους πληθυσμούς που την αμφισβητούσαν, χωρίς φυσικά αυτές οι ταυτοποιήσεις να έχουν απόλυτο ή έστω γενικό χαρακτήρα.

Παρά τη συντριπτική βυζαντινή στρατιωτική υπερίσχυση επί των Παυλικιανών οι οποίοι είχαν συνταράξει με τη δράση τους την ανατολική Μικρά Ασία, φαίνεται πως μεγάλα τμήματα της Καππαδοκίας, Λυκαονίας, Ισαυρίας και Κιλικίας συνέχισαν να κατοικούνται από αιρετικούς ή κρυπτοαιρετικούς πληθυσμούς έως την τουρκική εισβολή του 11ου αι. Τον 11ο αι., οι Βυζαντινοί προσπάθησαν να επιβάλουν σε αυτούς το ορθόδοξο δόγμα της συνόδου της Χαλκηδόνος, προκαλώντας τη μήνη τους και ωθώντας τους στη συνεργασία με τους Σελτζούκους.

Η γλωσσολογία μας παρέχει σημαντικά στοιχεία σχετικά με την πυκνότητα των αναφερόμενων μη-ελληνικών (και κυρίως μη-ορθοδόξων) πληθυσμών στην ανατολική μικρασιατική ενδοχώρα. Η αρμενική γλώσσα ομιλείτο ευρέως στην περιοχή, παράλληλα με την επικρατούσα ελληνική.

Στα βυζαντινά εδάφη ανατολικά του ποταμού Ευφράτη (τα οποία δεν ανήκουν γεωγραφικά στη Μικρά Ασία), επικρατούσε η αρμενική, η κουρδική και η λαζική γλώσσα, των οποίων οι φορείς ήταν γηγενείς. Εντούτοις, οι μελετητές αποδίδουν συχνά τη χρήση της αρμενικής γλώσσας στην Καππαδοκία και σε άλλες περιοχές δυτικά του Ευφράτη, στις προαναφερόμενες μετεγκαταστάσεις Αρμενίων των 8ου-11ου αι.

Παρότι οι εν λόγω εγκαταστάσεις ήταν πράγματι πυκνές και ενίσχυσαν σημαντικά την αρμενική παρουσία στην ανατολική μικρασιατική ενδοχώρα, θεωρούμε ότι η «αρμενική» γλώσσα η οποία ομιλείτο εκεί, είχε ως φορείς τους γηγενείς Καππαδόκες (αντίθετα, οι αρμενόφωνοι της Κιλικίας και του Πόντου ήταν επήλυδες από την Αρμενία). Το σκεπτικό και μερικά επιχειρήματα υπέρ αυτής της άποψης μας, ακολουθεί ευθύς αμέσως.

Στις αρχές της πρώτης χιλιετίας, η Καππαδοκία δέχθηκε την εισβολή των Φρυγών, προερχομένων από την κεντρική Χερσόνησο του Αίμου. Ο συγκεκριμένος λαός είχε ήδη εγκατασταθεί στη Μεγάλη Φρυγία ή απλά Φρυγία, στην οποία έδωσε την ονομασία του.

Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη περιοχή διατήρησε μόνιμα αυτή την ονομασία (έως την έλευση των Τούρκων) σημαίνει ότι επρόκειτο για την κύρια περιοχή συγκέντρωσης και εξόρμησης των φρυγικών φυλών προς τις άλλες περιοχές της μικρασιατικής ενδοχώρας τις οποίες τελικά αποίκισαν.

Η Μικρά ή Ελλησποντιακή Φρυγία ήταν η πρώτη περιοχή στην οποία οι Φρύγες στάθμευσαν ερχόμενοι από τη Θράκη, αλλά ήδη πριν την Ελληνιστική περιοχή είχε εκκενωθεί από αυτούς και εποικιστεί από πρωτοθρακικές φυλές οι οποίες τους ακολουθούσαν κατά πόδας.

Μερικές φρυγικές φυλές, χρησιμοποιώντας τη Φρυγία σαν ορμητήριο, κατέκτησαν το μεγαλύτερο μέρος της Καππαδοκίας εμφυτεύοντας σε αυτήν τη φρυγική γλώσσα τους. Ανάμεσα τους βρίσκονταν και οι Μούσκοι (Mushki) των Ασσυριακών πηγών. Οι Αρμένιοι (Αρμίνα) ήταν άλλος φρυγικός κλάδος ο οποίος εγκαταστάθηκε πέρα από την Καππαδοκία, στα ανατολικά του Ευφράτη, και αποτέλεσε τη βάση του σύγχρονου αρμενικού έθνους. Ωστόσο οι σύγχρονοι Αρμένιοι χρησιμοποιούν το εθνωνύμιο «Χαγέρ» (Hayer) του προαρμενικού πληθυσμού, δηλαδή των Ουραρτιων και Χουρριτών κατοίκων της χώρας Άζζι-Χαγιάσα (Azzi-Hayassa) των χιττιτικών αρχείων.

Το σύγχρονο εθνωνύμιο τους υποδεικνύει ότι ο προφρυγικός πληθυσμός διατήρησε σημαντικό ρόλο στο νέο έθνος που δημιουργήθηκε και δεν υποτάχθηκε στους νεοφερμένους Φρύγες αλλά πιθανώς ενώθηκε μαζί τους μετά από συμβιβασμό. Πρέπει να σημειωθεί επίσης, ότι οι Φρύγες είχαν ενισχυθεί αριθμητικά σε όλη την πορεία τους στη Μικρά Ασία και έπειτα στα ανατολικά του Ευφράτη, από πρωτοθρακικές και άλλες φυλές της Χερσονήσου του Αίμου.

Παρότι οι παλαϊκές, χιττιτικές, ουραρτικές και χουρριτικές διάλεκτοι των προ-φρυγικών γηγενών της Καππαδοκίας και της Αρμενίας επιβίωσαν για αρκετούς αιώνες, η νεοφερμένη φρυγική επικράτησε στις δύο χώρες – δείγμα της ζωτικότητας των μάλλον ολιγάριθμων Φρυγών. Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης ήταν η στενή συγγένεια των γλωσσών των καθαυτό Φρυγών (της Μεγάλης Φρυγίας), των Καππαδόκων και των Αρμενίων της Ρωμαϊκής Περιόδου. Ωστόσο, στις χώρες των δύο τελευταίων ένα ισχυρό ιρανικό στοιχείο είχε παρεισφρύσει λίγο μετά τους Φρύγες και κατά τη διάρκεια της αχαιμενιδικής κυριαρχίας, λόγω της εγκατάστασης πολλών Σκυθών, Σακών, Περσών, Μήδων, Ματιηνών, Σαγαρτίων και άλλων Ιρανών.

Το ιρανικό στοιχείο αναμείχθηκε με το φρυγικό, με αποτέλεσμα οι ιστορικοί Καππαδόκες και Αρμένιοι να αποκτήσουν έναν μικτό ιρανοφρυγικό χαρακτήρα στη γλώσσα και τον πολιτισμό. Είναι χαρακτηριστικό πως λόγω της έντονης αρχαίας ιρανικής παρουσίας στην Αρμενία, οι παλαιότεροι εθνολόγοι των 19ου-20ου αιώνων είχαν θεωρήσει τους αρχαίους Αρμενίους ως Ιρανούς, πριν εξακριβωθεί τελικά ότι επρόκειτο για φρυγικό λαό ο οποίος δέχθηκε ισχυρή ιρανική επίδραση. Ομοίως οι Καππαδόκες έχουν θεωρηθεί Ιρανοί από μερικούς μελετητές, ενώ και το τοπωνύμιο «Καππαδοκία» θεωρείται ιρανικό.

Λόγω της ιρανικής επίδρασης, η καππαδοκική και η αρμενική γλώσσα διαχωρίσθηκαν σε σημαντικό βαθμό από τη «γνήσια» φρυγική της Φρυγίας, Πισιδίας και Λυκαονίας. Εντούτοις διατήρησαν τη στενή σχέση μεταξύ τους αποτελώντας ενδεχομένως απλές διαλέκτους μιας κοινής καππαδοκικής-αρμενικής γλώσσας. Η βάση της τελευταίας ήταν η αρχαία φρυγική αλλά τα ιρανικά στοιχεία ήταν πολλά, κυρίως στο λεξιλόγιο.

Η ελληνική γλωσσική και πολιτισμική επιρροή έφθασε στην Καππαδοκία και την Αρμενία κυρίως με τον εκχριστιανισμό των λαών τους (πρώτοι μεταχριστιανικοί αιώνες). Η Καππαδοκία είχε δεχθεί έντονη ελληνική επίδραση νωρίτερα, κατά την Ελληνιστική Περίοδο, αλλά ο εξελληνισμός της υπήρξε επιφανειακός και αφορούσε κυρίως ένα μέρος της αριστοκρατίας της. Ωστόσο, είχε προετοιμασθεί το πρόσφορο έδαφος για τον εξελληνισμό πολλών Καππαδόκων κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους και κατά τη Βυζαντινή Περίοδο. Από την άλλη πλευρά, πολλοί Καππαδόκες διατήρησαν τη μητρική τους γλώσσα παρότι εκχριστιανίσθηκαν, πιθανώς επηρεαζόμενοι από τους Αρμένιους συγγενείς τους.

Οι Αρμένιοι εκχριστιανίσθηκαν χωρίς να εξελληνισθούν ποτέ. Μάλιστα η απόρριψη της συνόδου του 453 μΧ από την αρμενική εκκλησία, μπορεί να θεωρηθεί κάλλιστα ως εθνική εκδήλωση της αρμενικής εθνικής ταυτότητας έναντι της Ελληνικής Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης.

Επίσης η αίρεση του Παυλικιανισμού στηρίχθηκε κυρίως σε Αρμένιους, Καππαδόκες και Αραμαίους (Σύριους) πιστούς. Με την πάροδο των αιώνων, το εθνωνύμιο «Καππαδόκης» κατέληξε να σημαίνει κυρίως τον ελληνόφωνο ορθόδοξο χριστιανό της Καππαδοκίας και όχι τον κάτοικο της χώρας που μιλούσε την ιθαγενή γλώσσα, δείγμα ότι οι περισσότεροι Καππαδόκες είχαν εξελληνισθεί και ακολουθούσαν το ορθόδοξο δόγμα.

Αυτό συνέβη όχι τόσο με τη δημογραφική αύξηση των τελευταίων, αλλά λόγω της μείωσης του άλλου εθνικού στοιχείου της Καππαδοκίας το οποίο υπέστη μεγάλες απώλειες από τους γνωστούς εκτοπισμούς και εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Βυζαντινού Στρατού σε βάρος διαφόρων αιρετικών, κυρίως των Παυλικιανών. Η παρουσία τους στην Καππαδοκία συνιστούσε απειλή για την αυτοκρατορία επειδή δεν δίσταζαν να έλθουν σε συνεννόηση με τους μουσουλμάνους της άλλης πλευράς των συνόρων.

Ωστόσο, οι μη-ελληνόφωνοι Καππαδόκες παρέμεναν σημαντικό τμήμα του πληθυσμού της περιοχής και έπρεπε να επιλέξουν νέα εθνική ταυτότητα, αφού όπως είδαμε η καππαδοκική ταυτότητα δεν υπήρχε πλέον με την αρχαία της έννοια. Έτσι, άρχισαν να ταυτίζονται με τους Αρμένιους με τους οποίους όπως είδαμε μιλούσαν μια συγγενική γλώσσα. Αυτή η ταύτιση επιτάθηκε με την εγκατάσταση κατά τη Βυζαντινή περίοδο πολυάριθμων Αρμένιων στη χώρα τους.

Με αυτόν τον τρόπο, έως τη Μεσοβυζαντινή Περίοδο ο αρχαίος καππαδοκικός πληθυσμός διαχωρίσθηκε σε «Έλληνες» οι οποίοι ακολουθούσαν κυρίως το ορθόδοξο δόγμα της Κωνσταντινούπολης, και σε «Αρμένιους» οι οποίοι είχαν τάσεις θρησκευτικής, πολιτισμικής και πολιτικής ανεξαρτησίας από την Κωνσταντινούπολη.

Μπορεί να εκτιμηθεί ότι οι πρώτοι πλειοψηφούσαν σχεδόν σε όλα τα αστικά κέντρα (Καισάρεια, Σεβάστεια, Ευχαϊτα, Αμάσεια, Κολωνεία, Ναζιανζος, Νυσσα, Σεβαστόπολις κ.ά.) ενώ οι δεύτεροι πλειοψηφούσαν στην ανατολική καππαδοκική ενδοχώρα, από τα συγκεκριμένα κέντρα έως τον Ευφρατη. Αυτός ο διαχωρισμός των πληθυσμών της περιοχής συνεχίσθηκε και κατά την Τουρκοκρατία.

Παρότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού εξισλαμίσθηκε, η ελληνική ορθόδοξη κοινότητα της Καππαδοκίας παρέμεινε σημαντική αριθμητικά και συμπαγής έως τις αρχές του 20ου αι., παρότι πολλά μέλη της μιλούσαν πλέον την τουρκική γλώσσα. Παράλληλα η Καππαδοκία διατηρούσε έως την ίδια εποχή σημαντική αρμενική κοινότητα, η οποία ενισχυόταν με αφίξεις από τη μητροπολιτική Αρμενία, και είναι ελκυστικό να υποθέσουμε ότι αρκετοί από τους «Αρμένιους» της κατάγονταν από όσους αρχαίους Καππαδόκες δεν υιοθέτησαν την ελληνική γλώσσα.

Ομοίως, αρκετοί από τους Κούρδους της σύγχρονης Καππαδοκίας (Καραμάν) και του Κουρδιστάν, δεν κατάγονται από τον αρχαίο κουρδικό πυρήνα (τους Γκούτι-Κού(ρ)τι των ασσυροβαβυλωνιακών πηγών και τους Καρδούχους της «Καθόδου των Μυρίων» του Ξενοφώντα), αλλά από τους Σκύθες, Μήδους, Σαγαρτίους και άλλους Ιρανούς που είχαν εγκατασταθεί στην περιοχή από την Αρχαιότητα και οι οποίοι μιλούσαν διαλέκτους παρόμοιες με την ιρανική κουρδική. Αυτοί οι ιρανικοί πληθυσμοί, συχνά απειλούμενοι από εισβολείς, επέλεξαν να συσπειρωθούν εθνικά γύρω από τους ολιγάριθμους Καρδούχους σχηματίζοντας έτσι το σύγχρονο πολυπληθές κουρδικό έθνος των 30.000.000-40.000.000.

Οι Έλληνες και οι Αρμένιοι της Καππαδοκίας διατήρησαν με πείσμα την εθνική ταυτότητα τους και τη χριστιανική θρησκεία τους, παρότι η χώρα υπήρξε η πρώτη μικρασιατική περιοχή που βρέθηκε υπό τουρκική κυριαρχία. Σε αυτό το επίτευγμα βοηθήθηκαν από τα ακόλουθα πλεονεκτήματα. Πρώτον, η ταχεία τουρκική κατάκτηση της Καππαδοκίας εξασφάλισε τη σχετική ηρεμία της.

Δεύτερον, οι Σελτζούκοι και οι Καραμάνιοι σουλτάνοι ήταν γενικά ανεκτικοί με τους τοπικούς χριστιανούς.

Τρίτον, οι άγριες τουρκομανικές φυλές χρησιμοποιούσαν την περιοχή συνήθως μόνο για τη διάβαση τους προς τη δυτική Μικρά Ασία, η οποία ήταν πλουσιότερη από την ανατολική και υπέφερε περισσότερο από τις επιδρομές τους οι οποίες απέβλεπαν στην αρπαγή αγαθών και ανθρώπων.

Ωστόσο, οι Καππαδόκες χριστιανοί έγιναν στόχος διωγμών του ύστερου σουλτανικού καθεστώτος και των Νεοτούρκων, υφιστάμενοι σφαγές, εξοντωτικούς εκτοπισμούς και άλλες αγριότητες. Το 1923, οι επιζώντες Έλληνες της Καππαδοκίας κατέφυγαν στο Ελληνικό Κράτος κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών με την Τουρκία, ενώ λίγοι από τους Αρμενίους της Καππαδοκίας είχαν προλάβει να διασωθούν στη ρωσική επικράτεια, κυρίως στην Αρμενία του Καυκάσου (σύγχρονη Αρμενία).

Τέλος, όσον αφορά τους μη-ελληνικούς και μη-αρμενικούς πληθυσμούς της ανατολικής Μικράς Ασίας, θα επισημάνουμε την επιβίωση έως τη Μεσοβυζαντινή περίοδο λουβιόφωνων στην Ισαυρία και την ορεινή Κιλικία (οι οποίοι τελικά εξελληνίσθηκαν) και την επιβίωση έως σήμερα καρθβελικών/παλαιοκαυκάσιων (κυρίως Λαζών) στον ανατολικό Πόντο [2].

Είδαμε ότι αρκετοί από τους κατοίκους της ανατολικής μικρασιατικής ενδοχώρας είχαν τάσεις ανεξάρτητης πορείας από το Βυζάντιο, οφειλόμενες στις εθνολογικές και θρησκευτικές καταβολές τους. Όταν η Αυτοκρατορία παρήκμασε και τους υπέβαλε σε υπέρμετρη φορολόγηση προκειμένου να καλύψει τις πιεστικές ανάγκες της, θεώρησαν πως δεν υπήρχε τίποτα που να τους κρατάει συνδεδεμένους με αυτήν. Είναι γνωστό ότι τον 11ο αιώνα πολλοί είδαν τους Σελτζούκους ως ελευθερωτές.

Ο προσεταιρισμός των αναφερόμενων πληθυσμών και η κατάληψη των ανατολικών μικρασιατικών υψιπέδων αποτέλεσε το αποφασιστικό έρεισμα των Τούρκων για τη σταδιακή κατάκτηση ολης της Μικράς Ασίας. Με την κατάκτηση της ορεινής, απρόσιτης και γεωφυσικά προστατευμένης ανατολικής μικρασιατικής ενδοχώρας, οι Τούρκοι απέκτησαν ένα φυσικό οχυρό και ορμητήριο από το οποίο μπορούσαν να σαρώνουν με επιδρομές τη δυτική και τη βόρεια Μικρά Ασία και την πεδινή Κιλικία, να ερημώνουν αυτές τις περιοχές και να τις εποικίζουν βαθμιαία με Τουρκομάνους.

Αντίθετα, οι Βυζαντινοί δεν μπορούσαν να προσβάλουν σοβαρά το τουρκικό ορμητήριο της ορεινής ανατολικής χώρας. Η αναφερόμενη περιοχή αποτελούσε ανέκαθεν την ανατολική «πύλη» της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Επί αιώνες οι Αραβες προσπαθούσαν να την καταλάβουν με στρατιωτική υπερπροσπάθεια, χωρίς αποτέλεσμα. Η κατάκτηση της το 1071 μ.Χ. από τους Σελτζούκους, μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ, σε συνδυασμό με τους πολλούς εσωτερικούς παράγοντες παρακμής της Αυτοκρατορίας, οδήγησε στη σταδιακή απώλεια της Μικράς Ασίας και εντέλει όλων των βυζαντινών εδαφών.
 -----------------
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Θεωρώ ότι οι αναγνώστες γνωρίζουν ότι οι Βυζαντινοί δεν αποκαλούσαν εαυτούς με αυτή την ονομασία, αλλά ως «Ρωμαίους». Οι όροι «Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Βυζάντιο, Βυζαντινοί» εμφανίσθηκαν στη Δυτική ιστοριογραφία μόλις κατά τους 17ο-18ο αιώνες, προκειμένου να προσδιορίζεται με ακρίβεια η νέα μεσαιωνική χριστιανική αυτοκρατορία στην οποία μετεξελίχθηκε το ανατολικό τμήμα της παλαιάς Ρωμαϊκής, και έκτοτε επικράτησαν. Προέρχεται δε από το Βυζάντιο, την αρχαία μεγαρική πόλη η οποία βρισκόταν στη θέση της Κωνσταντινούπολης. Εως το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1453, αυτή ήταν η «Ρωμαίων Βασιλεια» και οι πολίτες της ήταν οι «Ρωμαίοι».
[2] Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας στη δεκαετία του 1990, Μεσούτ Γιλμάζ, ανήκε σε αυτόν τον πληθυσμό. Ο Γιλμάζ έμαθε την τουρκική γλώσσα στο σχολείο.

Το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο της καρδιάς μας

Το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο της καρδιάς μας επηρεάζει όλες τις ενέργειες που παράγονται στο σώμα μας και όταν αυτό είναι αρμονικό, πράγμα που επιτυγχάνεται όταν νιώθουμε θετικά συναισθήματα, τότε όλες οι ενέργειες που παράγονται στο σώμα ομαλοποιούνται και συγχρονίζονται καθιστώντας μας ένα «λέιζερ»

Είμαστε κόμβοι ενέργειας μέσα σε ένα ενεργειακό σύμπαν. Η φυσική το έχει πλέον αποδείξει αυτό, το έχει εξηγήσει πολύ καλά και σε βίντεό του ο Έλληνας αστροφυσικός Μάνος Δανέζης.
Η ύλη από την οποία αποτελούμαστε δεν είναι παρά συμπυκνωμένη ενέργεια. Ο όρος «εν-έργεια» δείχνει πως αυτή είναι μία κατάσταση κατά την οποία μπορεί να παραχθεί έργο. Και, όπως η καινούργια φυσική (η κβαντική) έχει αποδείξει, για να παραχθεί αυτή η ύλη, πρέπει να υπάρχει κάποιος παρατηρητής (πείραμα διπλής σχισμής).

Ως συμπυκνωμένα σημεία ενέργειας λοιπόν μέσα στο σύμπαν, εμείς οι άνθρωποι παράγουμε κάποιο έργο, όπως κάθε τι υλικό γύρω μας. Η διαφορά μας από τα άψυχα υλικά είναι πως εμείς μπορούμε να επηρεάσουμε το έργο που παράγουμε, με αυτό που λέμε ψυχή, Εαυτό, ή όπως αλλιώς θέλει να το ονομάσει κάποιος, το μέρος αυτό της ύπαρξής μας που μας διαφοροποιεί από την άψυχη ύλη.

Εκείνη, η άψυχη, παράγει, κατά την άποψή μου, το έργο με το οποίο την έχει επιφορτίσει ο παρατηρητής που την έχει υλοποιήσει, έστω και αν αυτό είναι αδύνατον να γίνει κατανοητό με το τόσο μικρό εύρος της ανθρώπινής μας συνείδησης.

Εμείς όμως, τα έμψυχα όντα, μπορούμε και επηρεάζουμε το έργο που παράγουμε. Πώς ;

Μα, επηρεάζοντας τη συχνότητα της ενέργειας που μας αποτελεί και που εκπέμπεται από εμάς. Γιατί η ενέργεια δεν είναι κάτι στατικό, μεταδίδεται κατά κύματα τριγύρω και συχνότητα είναι, χονδρικά, ο αριθμός των κυμάτων που εκπέμπεται κάθε δευτερόλεπτο. Είναι δε γνωστό πως οι πολύ υψηλές συχνότητες συνοδεύονται από μεγάλα ποσά ενέργειας.

Από τις ιατρικές έρευνες τώρα, είναι γνωστό από τα πειράματα του Heart Math Institute πως το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο της καρδιάς μας επηρεάζει όλες τις ενέργειες που παράγονται στο σώμα μας, γιατί είναι το πιο δυνατό ηλεκτρομαγνητικό πεδίο του σώματος. Και όταν αυτό είναι αρμονικό (coherent), πράγμα που επιτυγχάνεται όταν νιώθουμε θετικά συναισθήματα, τότε όλες οι ενέργειες που παράγονται στο σώμα ομαλοποιούνται και συγχρονίζονται καθιστώντας μας ένα «λέιζερ», κατά κάποιο τρόπο.
  
Αν υποθέσουμε πως σε αυτή την ιδανική κατάσταση εκπέμπουμε την πιο ψηλή ενεργειακή συχνότητα με την μεγαλύτερη ενέργεια, θεωρώ πως εμείς οι άνθρωποι, χάρη στην συνείδησή μας (επεξεργασία σκέψεων και συνειρμών), έχουμε, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ζώα, την ικανότητα να ελέγχουμε το έργο που παράγουμε στη γη, επηρεάζοντας, με τα συναισθήματα που αυτή η συνείδηση δημιουργεί, την ενέργεια που διαθέτουμε. Όταν, δηλαδή, ζούμε με την καρδιά γεμάτη θετικά συναισθήματα, διαθέτοντας και εκπέμποντας το μεγαλύτερο ποσό ενέργειας γύρω μας, προφανώς βρισκόμαστε στον δρόμο του έργου για το οποίο υλοποιηθήκαμε και μπορούμε να το διεκπεραιώσουμε ικανοποιητικά.

Το θέμα είναι όμως, όχι μόνον η δυσκολία να νιώθει κάποιος διαρκώς θετικά συναισθήματα επάνω στη γη, αλλά και το κατά πόσο απολαμβάνει αυτόν τον δρόμο και το έργο που του έχει ανατεθεί, αν η υλοποίησή του εξαρτάται από κάποιον άλλον παρατηρητή (Θεός ;).

Αν πάλι για την υλοποίησή του είναι ο ίδιος υπεύθυνος, όπως πιστεύεται από άλλους και είναι ο ίδιος τόσο παρατηρητής όσο και υλοποιημένος εαυτός, και το έργο που καλείται να επιτελέσει είναι δική του απόφαση, το ερώτημα γίνεται ακόμη πιο δύσκολο ως προς το εάν του αρέσει και απολαμβάνει το έργο που έχει αποφασίσει να επιτελέσει επάνω στη γη, γιατί μπορεί η επιλογή να μην είναι θέμα δικής του ευχαρίστησης αλλά κάποιας άλλης διαφορετικής ανάγκης δικής του ή γενικότερης, που δεν μπορεί ο εγκέφαλός μας με τις πεπερασμένες του ικανότητες να αντιληφθεί.

Γι αυτό νομίζω, η αίσθηση που θα αφήνει η πραγματοποίηση ενός έργου σύμφωνου με τον σκοπό υλοποίησης του κάθε ανθρώπου, (όποιος και αν ορίζει αυτόν τον σκοπό), δεν θα πρέπει να περιμένει κανείς να είναι ευτυχία και χαρά, αλλά βαθιά ικανοποίηση πως επιτεύχθηκε ένας στόχος.

Η απαλλαγή από αρνητικά συναισθήματα και η ήρεμη ικανοποίηση, είναι επομένως ότι πρέπει να επιδιώκει κανείς στην επίγεια ζωή του και όχι τις μεγάλες εξάρσεις χαράς και ευτυχίας που πολλοί ανάμεσά μας αναζητούν με κάθε τρόπο, πράγμα που τους δημιουργεί, στη συνέχεια, διάφορα προβλήματα. Αυτό πιθανόν να είναι και το νόημα της Βουδιστικής «νιρβάνα».
Συμφωνείτε ;

Τι φοβούνται τα παιδιά;

Κάθε άνθρωπος έχει βιώσει το συναίσθημα του φόβου και αναμφίβολα, είναι μια δυσάρεστη εμπειρία. Ωστόσο, αν το σκεφτούμε πιο ψύχραιμα, θα διαπιστώσουμε ότι ο φόβος είναι ένα αρκετά χρήσιμο συναίσθημα. Είναι ίσως ο σημαντικότερος μηχανισμός διατήρηση στη ζωή, μιας και μας προφυλάσσει από τους κινδύνους.

 Πολλές φορές, οι γονείς ανησυχούν υπερβολικά όταν τα παιδιά τους εκδηλώσουν ξαφνικά φόβο για κάποιο ερέθισμα. Μελέτες έχουν δείξει ότι, κάποιοι φόβοι είναι τόσο συχνοί, ώστε είναι «φυσιολογικό» ή ακόμα κι αναμενόμενο για τα παιδιά, στα διάφορα στάδια της ανάπτυξής τους, να νιώθουν φόβο προς κάποια ερεθίσματα. Ανάλογα με το στάδιο ανάπτυξης του παιδιού, τα φοβικά ερεθίσματα αλλάζουν.

Κατά τη βρεφική ηλικία, το φοβικό συναίσθημα μπορεί να προκληθεί από κάποιον οξύ κρότο ή αν το βρέφος αισθανθεί ότι θα το αφήσουμε να πέσει. Επίσης δεν πρέπει να παραξενευτούμε εάν το μωράκι μας αρχίσει να δυσανασχετεί με τα ξένα πρόσωπα. Μέχρι τον 6ο -7ο μήνα ένα βρέφος δέχεται εύκολα τα ξένα πρόσωπα και δείχνει να διασκεδάζει σε όποια αγκαλιά κι αν βρίσκεται. Ωστόσο, μετά τον 7ο μήνα, ένα βρέφος αρχίζει να προσκολλάται στο μητρικό πρόσωπο και αντιδρά αν βρεθεί με ξένους. Αυτό το «άγχος αποχωρισμού» από τη μητέρα και η εκδήλωση φόβου προς τα ξένα πρόσωπα, είναι απόλυτα αναμενόμενο και μέρος της φυσιολογικής του ανάπτυξης.

 Στα παιδιά προσχολικής ηλικίας, οι καταστάσεις που προκαλούν φόβο είναι κυρίως οι καταστάσεις εκείνες που συνδέονται με το άγνωστο και το αναπάντεχο ή καταστάσεις που προκαλούν ανασφάλεια. Σε μικρότερες ηλικίες, οι φόβοι είναι πιο απτοί και συγκεκριμένοι πχ ο γιατρός, τα σκυλιά, τα ύψη, οι ισχυροί θόρυβοι, οι καταιγίδες κι οι αστραπές, η γελοιοποίηση κι η αποτυχία, ενώ όσο το παιδί μεγαλώνει, αυξάνονται οι φόβοι που σχετίζονται με το μυστηριώδες πχ το σκοτάδι, τις σκιές, τα φαντάσματα και τις μάγισσες κ.α. η εκδήλωση τέτοιων φόβων, συνήθως ταλαιπωρούν τους γονείς, μιας και το παιδί δε θα θέλει να κοιμηθεί μόνο του ή να παίξει μόνο του σε ένα δωμάτιο.

 Μετά την ηλικία των επτά ετών, οι φόβοι αυτοί μειώνονται αισθητά και στο δέκατο έτος σχεδόν εξαφανίζονται. Μετά το δέκατο έτος, οι φόβοι πια γίνονται πιο ρεαλιστικοί και συνδέονται με θέματα που αφορούν στην κοινωνική ζωή, όπως οι σχέσεις με τους συνομηλίκους και η σχολική επιτυχία.

 Όλα τα παραπάνω λοιπόν δεν πρέπει να μας ανησυχούν. Όπως προείπαμε, οι φόβοι δεν είναι μόνο προστατευτικοί, αλλά πολλές φορές αποτελούν δείκτη της ομαλής ανάπτυξης του παιδιού όπως πχ όταν μετά το 1ο έτος ο φόβος για τα ξένα πρόσωπα αρχίζει να υποχωρεί, καταλαβαίνουμε ότι το βρέφος προχωρά σε ένα ανώτερο επίπεδο γνωστικής ανάπτυξης. Μπορεί οι διάφοροι φόβοι να μας ταράζουν και να μας αναστατώνουν, αλλά είναι αναπόφευκτα μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξης του ανθρώπου. Τις περισσότερες φορές είναι παροδικοί, ενώ συνήθως δεν εμποδίζουν την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού.

Τα μυστικά του λυχναριού

Όλοι μας γνωρίζουμε την ιστορία του Αλαντίν και του μαγικού λυχναριού. Είτε ως παιδιά που περιμέναμε την μαμά να μας βάλει να κοιμηθούμε, είτε ως γονείς που νανουρίσαμε τα παιδιά μας με αυτό το παραμύθι, το γνωρίσαμε και έγινε κομμάτι και των δικών μας αναμνήσεων. Δεν είναι όμως όλα τα λυχνάρια ίδια από τόπο σε τόπο, ούτε και στο πέρασμα του χρόνου παραμένουν ίδια. Υπάρχει όμως κάτι ακόμα σε αυτά τα καθημερινής χρήσεως αντικείμενα, που τα κάνει μαγικά. Τζίνι και δαίμονες φυλακισμένοι σε λυχνάρια που είναι κρυμμένα στα βάθη της γης, περιμένουν αυτόν που θα τους ελευθερώσει…

Η ιστορία των λύχνων

Ας ξεκινήσουμε μια περιεκτική και σύντομη αναδρομή στην ιστορία των λύχνων, για να κατανοήσουμε καλύτερα την χρήση τους σε καθημερινές δραστηριότητες, αλλά και θρησκευτικές. Στην αρχαιότητα τα λυχνάρια κατασκευάζονταν από πηλό, μόλυβδο, σίδηρο, χαλκό, ακόμη και από
μάρμαρο ή πέτρα και το φως που εξέπεμπαν είχε την δύναμη ενός κεριού. Αποτελούνταν από δύο τμήματα, το σώμα (που γέμιζε με λάδι) και τον μυκτήρα όπου τοποθετούνταν το φιτίλι. Στην χώρα μας ήταν γνωστά τα πήλινα λυχνάρια από τους νεολιθικούς χρόνους, τα οποία σχεδόν αντικαταστάθηκαν από τα λίθινα κατά τους μυκηναϊκούς χρόνους. Στον Όμηρο διαπιστώνουμε πως στους γεωμετρικούς χρόνους ήταν σχεδόν άγνωστα, και η επανεμφάνισή τους γίνεται στα τέλη του 7ου π.Χ αιώνα. Τα ελληνικά, τα ρωμαϊκά, αλλά και όλα τα διαφορετικής προέλευσης λυχνάρια είχαν τα δικά τους χαρακτηριστικά που τα έκαναν εύκολα αναγνωρίσιμα. Καθώς τα χρόνια περνούσαν οι λύχνοι άλλαζαν μορφή και συχνά δημιουργούνταν περίτεχνα λυχνάρια που κοσμούσαν το εσωτερικό ναών, ή πολυτελών κατοικιών, όπως για παράδειγμα, το λυχνάρι της Αρτέμιδος.

Οι λατρευτικοί λύχνοι

Συνήθως οι λύχνοι που χρησιμοποιούνταν για λατρευτικούς σκοπούς ήταν μεγαλύτεροι από τους κοινούς, και με περισσότερους από έναν μυκτήρες. Αυτά τα πολυτελή λυχνάρια έκαιγαν μπροστά από τα αγάλματα των θεών από την μια άκρη ως την άλλη του τότε γνωστού κόσμου, ακόμη και πέρα από αυτήν. Η πιο σπουδαία γιορτή που περιελάμβανε την χρήση λύχνων ήταν η λυχνοκαΐα ή λυχναψία. Οι ρίζες αυτής της γιορτής βρίσκονται στην αρχαία Αίγυπτο αλλά σύντομα βρέθηκε και στις γειτονικές χώρες. Κατά την παράδοση αυτή οι κάτοικοι άναβαν λύχνους κοντά στα σπίτια τους κατά την διάρκεια της νύχτας προς τιμήν της θεάς Νηίθ, που ταυτίζεται με την Αθηνά. Λυχνοκαΐα γινόταν επίσης για χάρη των νεκρών και ήταν πολύ διαδεδομένη. Στηριζόταν στην ιδέα ότι οι νεκροί χρειάζονταν το φως του λύχνου για να επιστρέψουν από τον σκοτεινό Άδη. Αργότερα βέβαια, η λατρευτική αυτή συνήθεια αποδεσμεύτηκε από την λαϊκή αυτή δοξασία και υιοθετήθηκε και από την Ρωμαιοκαθολική, αλλά και από την Ορθόδοξη εκκλησία (το σημερινό καντήλι). Οι λατρευτικές χρήσεις των λυχναριών βέβαια δεν ήταν μόνο αυτές, αλλά μια ακόμη που αξίζει να αναφερθεί ήταν η λυχνομαντεία. Η μαντική τέχνη με την βοήθεια ενός λύχνου ήταν και αυτή πολύ διαδεδομένη. Ο λυχνομάντης φορούσε ένα ειδικό ένδυμα και παρακαλούσε τον Θεό να μπει στην φλόγα του λύχνου.

Προσηλωμένος στην φλόγα ερχόταν σε μια υπνωτική έκσταση και εκεί συναντούσε τον ίδιο τον Θεό μέσα στην φως του λυχναριού και έπαιρνε τους χρησμούς. Συμπληρωματικά εδώ αναφέρω ότι ο λαός έβγαζε διάφορα συμπεράσματα για το μέλλον, αλλά πιο συχνά για τον καιρό, από τον τρόπο που έκαιγε το λυχνάρι.

Προέλευση του μύθου του λυχναριού

Ο μύθος του Αλαντίν βρίσκεται στο «Βιβλίο των χιλίων και μιας νυχτών» ("The Book of One Thousand and One Nights"). Το πρώτο χειρόγραφο δεν βρέθηκε ποτέ, και το παλαιότερο αντίγραφο που ανακαλύφθηκε ποτέ ήταν το 1948 από την Nabia Abbott, το οποίο χρονολογείται γύρω στο 800 μ.Χ.

Θεωρείται πως οι ιστορίες που συγκαταλέγονται σε αυτό το έργο είναι αραβο-ιρανικής προέλευσης, αλλά πολλοί μελετητές πιστεύουν πως πολλές από τις ιστορίες αυτές έρχονται από πολύ πιο μακριά. Συγκεκριμένα για τον μύθο του μαγικού λυχναριού, μέχρι σήμερα δεν έχει ανακαλυφθεί κάτι που θα φανερώνει την προέλευσή της, ή τον πρώτο αφηγητή της ιστορίας αυτής. Μεταφράσθηκε και τυπώθηκε σε αρκετές γλώσσες και στις μέρες μας είναι παγκοσμίως γνωστό. Η φιλμογραφία και η βιβλιογραφία που βασίζεται στο γνωστό παραμύθι είναι πολύ μεγάλες, και θα γέμιζαν πολλές γραμμές απλά και μόνο αν αραδιάζαμε τους τίτλους τους.

Στα ενδότερα του μύθου

Εντάξει, όλοι θα έχετε αρχίσει να σκέφτεστε τι το περίεργο μπορεί να κρύβει αυτό το παραμύθι. Το καλό με τα παραμύθια, είναι ότι δεν κρύβουν τίποτα! Αντιθέτως, μας τα αποκαλύπτουν όλα, όσο παράξενα και ασυνήθιστα κι αν είναι, γιατί δεν θα βρεθεί κανείς να πει ότι λένε τρέλες, επειδή πάντα λαμβάνουμε υπόψη μας ότι πρόκειται για μια μη αληθινή ιστορία, μια ιστορία που ξεπετάχτηκε από το μυαλό ενός ανθρώπου. Προσωπικά θεωρώ πως ακόμη και στην πιο τρελή ιστορία υπάρχουν κάποια σημεία που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Όταν ο Ερρίκος σλήμαν ξεκίνησε να ψάχνει την Τροία, ολόκληρη η επιστημονική κοινότητα της εποχής του, πίστευε ότι θα ήταν πιο εύκολο να ψάξει να βρει ζωντανούς δεινοσαύρους, παρά αυτή την «μυθική» πόλη, ζωντανεμένη από ένα παραμύθι του Ομήρου.

Υπάρχουν μερικά σημεία στον μύθο του μαγικού λυχναριού, που αξίζει να συζητηθούν. Υπάρχουν διαφωνίες σχετικά με την γεωγραφική θέση τις χώρας του Αλαντίν, η οποία τοποθετείται στο πιο μακρινό ανατολικό σημείο της γης. Το προβληματικό σημείο εδώ, είναι πως όλοι οι χαρακτήρες τις ιστορίας έχουν αραβικά ονόματα, και πολλές από τις πρώτες εικονογραφήσεις καθώς και πολλές μελέτες που έχουν γίνει πάνω στον μύθο αυτό, παρουσιάζουν τα γεγονότα να λαμβάνουν χώρα σε περιοχές κοντά στην Κίνα.

Τελικά που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα; Αν κάποιος έψαχνε σήμερα το μαγικό λυχνάρι
που θα έπρεπε να πάει;

Αν η χώρα του Αλαντίν βρισκόταν απομακρυσμένη βαθιά μέσα στην ασιατική ήπειρο,
τότε το λυχνάρι αυτό θα έπρεπε να ήταν εξαιρετικής σημασίας, ώστε να ξεκινήσει ένας
μάγος από την δυτική πλευρά του κόσμου και να διανύσει όλη αυτή την απόσταση χωρίς
ιδιαίτερο μεταφορικό μέσο, με αρκετές φυσικές δυσκολίες κατά την διάρκεια του ταξιδιού του.
Και όντως ήταν εξαιρετικής σημασίας, θα έλεγε κανείς, αφού υπήρχαν μερικά ακόμη εμπόδια
ανάμεσα στον επίδοξο κάτοχό του και στο ίδιο. Φτάνοντας στον προορισμό του ο μάγος, προσέλαβε τον Αλαντίν, λέγοντας ψέματα πως ήταν αδερφός του πατέρα του ο οποίος είχε πεθάνει (δεν θα μπορούσε να διαπιστώσει αν ο μάγος έλεγε την αλήθεια), ώστε ο νεαρός να υπερνικήσει τα εμπόδια και να του φέρει το μαγικό λυχνάρι. Υπήρχε και ένας σημαντικότερος ακόμη λόγος για τον οποίο προσέγγισε τον Αλαντίν, και αυτός ήταν, πως μόνο με την παρουσία αυτού του συγκεκριμένου νεαρού θα άνοιγε η πόρτα για την είσοδο στα ενδότερα της γης, όπου κρυβόταν όλος ο μαγεμένος θησαυρός, μαζί με το λυχνάρι. Ο μύθος έλεγε πως όποιος ήταν ο κάτοχος του λυχναριού, θα ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος και κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να του κάνει κακό, γιατί το λυχνάρι διέθετε τα μαγικά μέσα ώστε να βοηθήσει τον κάτοχό του.

Έτσι και έγινε, με την παρουσία του μικρού Αλαντίν η γη άνοιξε και δέχτηκε μέσα της το μικρό
παιδί, που πήρε στα χέρια του τον θησαυρό των θησαυρών. Σε αυτό το σημείο, είναι δικαιολογημένη η απορία γιατί πρέπει πάντα όλοι οι μεγάλοι θησαυροί, και τα μεγάλα μυστικά να βρίσκονται στα
σπλάχνα της γης. Γιατί στα παραμύθια η γη να μην είναι μόνο χώμα και πέτρες, και άντʼ αυτού, να είναι ζωντανή, γεμάτη θησαυρούς και μυστικά? Ένα μικρό παιδί ήταν το κλειδί για το ξεκλείδωμα του μυστικού, και αυτό μας δείχνει την ισχυρή πεποίθηση των λαών που διέδιδαν τον μύθο, σε αυτό
το μισητό «για τον σύγχρονο κόσμο» πεπρωμένο. Σήμερα ο άνθρωπος δεν θέλει να αισθάνεται
δέσμιος του πεπρωμένου του, αλλά κάθε φορά που κάτι συμβαίνει το οποίο δεν μπορούμε να
αλλάξουμε, λέμε στον εαυτό μας: «Ήταν γραφτό να γίνει» ...

Η δύναμη του λυχναριού

Το λυχνάρι ήταν μαγικό και έδινε στον κάτοχό του πλούτη και δύναμη. Με ποιόν τρόπο όμως? Μέσα στο λυχνάρι βρισκόταν φυλακισμένες περισσότερες από μια οντότητες που ονομάζονται Τζίνι (Genie στα αγγλικά ή όπως είναι η αραβική λέξη, jinni). Στην αραβική μυθολογία, τα τζίνι ήταν μέρος του
συνόλου των Τζιν, μιας φυλής υπερφυσικών όντων. Οι Άραβες πίστευαν ότι τα τζίνι είναι πνεύματα
της φωτιάς, αν και δεν ήταν λίγες οι φορές που συνδέονταν ή και ταυτίζονταν ακόμη, με τις succubi,
που ήταν δαιμονικές υπάρξεις με την μορφή πολύ όμορφων γυναικών. Θα έλεγε κανείς ότι η λέξη "Genie" είναι η αγγλική έκφραση της λέξης "jinni", αλλά όπως υποστηρίζεται από πολλούς μελετητές,

προέρχεται από την λατινική "Genius", η οποία χρησιμοποιείται για το πνεύμα-φύλακα που
ανατίθεται σε κάθε παιδί όταν γεννιέται. Μεταξύ των αρχαιολόγων που ασχολούνται με τους
πολιτισμούς της ανατολής, πολλά μυθικά πνεύματα μικρότερα από θεούς, πολλές φορές
αναφέρονται ως τζίνι. Ο αραβικός λαός πιστεύει ότι οι τζιν ζουν κανονικά όπως οι άνθρωποι
και πεθαίνουν κανονικά, αλλά με πολύ μεγαλύτερη διάρκεια ζωής, και χαρακτηρίζονται από πολλές υπερφυσικές ιδιότητες. Για το Ισλάμ, δεν θα ήταν αποδεκτό να λατρευτούν οι τζιν ως θεότητες, γιατί βασική αρχή είναι η λατρεία του Αλλάχ ως ενός μοναδικού Θεού. Οι άγγελοι δημιουργήθηκαν από φως, ο άνθρωπος από πηλό, και οι τζιν από φωτιά. Πλάστηκαν από φωτιά που δεν βγάζει καπνό,
και αυτά όλα αναφέρονται στο Κοράνι, καθώς και το ότι είναι όντα με ελεύθερη βούληση, όπως
ο άνθρωπος. Στο Κοράνι επίσης αναφέρεται πως ο Μωάμεθ στάλθηκε στην γη ως προφήτης
του Αλλάχ και για τους δύο, και τους τζιν, και τους ανθρώπους. Ανάμεσά τους υπάρχουν καλοί
και κακοί (αν μπορούμε φυσικά να κάνουμε αυτό τον διαχωρισμό), δίκαιοι και άδικοι. Έχουν σέκτες με διαφορετικούς κανόνες και δίκαιο η κάθε μια, και για αυτό τον λόγο δεν μπορούμε να πούμε ότι όλοι οι τζιν είναι δαίμονες, ή αγαθές υπάρξεις. Φυσικά, ένα κακό τζίνι, εύκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί δαίμονας, καθώς και οι τζιν έχουν την ικανότητα να εξουσιάζουν προσωρινά την σκέψη του ανθρώπου (Δαιμονοκαταληψία).

Υπάρχει μια υπόνοια από τους μελετητές των αρχαίων και ιερών κειμένων, ότι ίσως και ο Ιμπλίς
("Shaytan",Ο Διάβολος), είναι ένα τζίνι. Στο κοράνι αναφέρεται πως αυτός (ο Shaytan), μαζί με
τον στρατό του από τζιν ή την φυλή του, μπορούν να σε δουν, ενώ εσύ δεν δύνασαι να τους
αντικρίσεις. Αυτή ακριβώς είναι και η σημασία της λέξης "jinn", γιατί σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «κρυμμένος από το βλέμμα». Αρκετοί αρχαίοι λαοί πίστευαν ότι οι τζιν ήταν τα πνεύματα αρχαίων ανθρώπων που χάθηκαν, και προστατευμένα από το σκοτάδι δρουν την νύχτα και εξαφανίζονται με το πρώτο φως της ημέρας.

Στο κοράνι αναφέρεται επίσης πως ο Σολομών (Βασιλιάς Σολομώντας στην βίβλο), που η
αραβική έκφραση του ονόματός του είναι Σουλεϊμάν, είχε άριστες σχέσεις και επικοινωνούσε με
όλα τα ζώα, καθώς και με τους τζιν. Όταν είχε έρθει η ώρα του Σουλεϊμάν να πεθάνει, στάθηκε
κρατώντας το ραβδί του και προσευχήθηκε, και εκεί πέθανε. Το σώμα του με την θέληση του
Θεού στάθηκε άκαμπτο και όλοι, ακόμα και οι τζιν ξεγελάστηκαν, νομίζοντας ότι ήταν ακόμη ζωντανός.

Ποιος φυλάκισε το τζίνι

Ο Ασμεντάι ("Ashmedai") ήταν ο βασιλιάς των δαιμόνων, και είχε αιχμαλωτισθεί από τον Σουλεϊμάν.
Αυτός ο δαίμονας βοηθούσε τον βασιλιά να εξημερώνει και να αιχμαλωτίζει όποια δαιμονική
ύπαρξη ήθελε. Υπάρχει μια φυσική τάση στους τζιν να τρυπώνουν μέσα σε μπουκάλια, γυάλες,
λυχνάρια και όλα αυτά τα μικρά δοχεία, αλλά υπάρχει ένας μύθος που λέει πως, όταν ένα
αιχμαλωτισμένο τζίνι αρνήθηκε πεισματικά να δεχθεί τον Θεό και να πιστέψει σε αυτόν, τότε ο βασιλιάς το έσπρωξε μέσα σε ένα βάζο, το σφράγισε με το δαχτυλίδι του, που είχε πάνω του χαραγμένο το όνομα του Θεού, και το πέταξε στον ωκεανό. Λέγεται, πως μόνο όταν ο Ασμεντάι δανείστηκε με κόλπο το δαχτυλίδι του βασιλιά, μπόρεσε να ελευθερωθεί και ο ίδιος από τα δεσμά του που ήταν μια πολύ λεπτή αλυσίδα στον λαιμό του, και αυτή είχε επίσης εγχάρακτο, το όνομα του Θεού. Και στην ιστορία του Αλαντίν, γίνεται πάλι λόγος για ένα μαγικό δαχτυλίδι το οποίο δίνει ο Μαροκινός μάγος στον νεαρό Αλαντίν για να τον προστατεύει στην κάθοδό του στην κοίλη γη ψάχνοντας το λυχνάρι. Και είναι το δαχτυλίδι αυτό που τον σώνει από τον θάνατο του, όταν μέσα στην θλίψη του κατά την Τρίτη ημέρα παραμονής του στα σκοτάδια και στην πείνα, άθελα του τρίβει το δαχτυλίδι και μια "μορφή" εμφανίζεται και ανοίγει την έξοδο προς την επιφάνεια της γης.

ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ ΤΩΝ ΝΤΡΟΠΑΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Κοκκινίζετε με το παραμικρό; Θέλετε να ανοίξει η γη να σας καταπιεί σε στιγμές αμηχανίας;
Πολύ ωραία!

Οι άνθρωποι που νιώθουν εύκολα κοινωνική αμηχανία είναι -και φαίνονται- πιο έμπιστοι και πιο γενναιόδωροι, υποδεικνύει μελέτη κοινωνικών ψυχολόγων.

«Τα μέτρια επίπεδα συστολής είναι ένδειξη αρετής» σχολίασε ο Μάθιου Φάινμπεργκ, μέλος της ερευνητικής ομάδας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ.

«Η αμηχανία είναι η συναισθηματική υπογραφή των ανθρώπων στους οποίους μπορούμε να εμπιστευόμαστε πολύτιμους πόρους. Αποτελεί μέρος της κοινωνικής κόλλας που ενθαρρύνει την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία στην καθημερινή ζωή» πρόσθεσε ο συνεργάτης του Ρομπ Ουίλερ.

Διευκρίνισε πάντως ότι η μελέτη αφορά τα λογικά επίπεδα κοινωνικής αμηχανίας και όχι τη διαταραχή της κοινωνικής φοβίας ή την ντροπή που προκαλεί η παραβίαση κοινωνικών κανόνων.

Η μελέτη, που δημοσιεύεται στο Journal of Personality and Social Psychology, βασίστηκε σε βιντεοσκοπημένες συνεντεύξεις, ερευνητικά «παιχνίδια» κοινωνικής εμπιστοσύνης και τηλεφωνικές συνεντεύξεις.

Στο πρώτο πείραμα, 60 φοιτητές κολεγίου κλήθηκαν να θυμηθούν και να αφηγηθούν μπροστά στην κάμερα περιστατικά που τους είχαν κάνει να ντραπούν –ορισμένοι αναφέρθηκαν στο πέρδεσθε σε δημόσιους χώρους, άλλοι θυμήθηκαν εκείνη τη φορά που νόμιζαν ότι μια παχουλή γυναίκα ήταν έγκυος.

Στην τυπική ένδειξη αμηχανίας, έδειξαν τα βίντεο, οι άνθρωποι στρέφουν το βλέμμα προς τα κάτω και πλάγια, καλύπτουν ένα μέρος του προσώπου με το χέρι και χαμογελούν ή κάνουν γκριμάτσες.

Οι ίδιοι εθελοντές κλήθηκαν στη συνέχεια να παίξουν το «Παιχνίδι του Δικτάτορα», το οποίο χρησιμοποιείται από οικονομολόγους για τη μέτρηση του αλτρουισμού. Για παράδειγμα, οι ερευνητές μπορεί να δώσουν στους παίκτες από δέκα λαχνούς λοταρίας και να τους ζητήσουν να κρατήσουν ένα μέρος για τον εαυτό τους και να δώσουν τα υπόλοιπα σε έναν συμπαίκτη τους.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι άνθρωποι που ένιωθαν πιο εύκολα αμηχανία ήταν και πιο γενναιόδωροι, αφού μοίραζαν περισσότερους λαχνούς.

Σε ένα άλλο πείραμα, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να αξιολογήσουν έναν επαγγελματία ηθοποιό τον οποίο ενημέρωναν εκείνη τη στιγμή οι ερευνητές ότι είχε φέρει την τέλεια βαθμολογία σε κάποιο τεστ. Ο ηθοποιός αντιδρούσε τότε είτε με αμηχανία είτε με υπερηφάνεια.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι εθελοντές θεωρούσαν περισσότερο έμπιστο και συμπαθή τον ηθοποιό όταν είχε αντιδράσει με αμηχανία.

«Νιώθει κανείς πιο άνετα όταν εμπιστεύεται ντροπαλούς ανθρώπους. Θέλει να συσχετιστεί μαζί τους» ανέφερε ο Δρ Φάινμπεργκ.

Διευκρίνισε πάντως ότι η έρευνα δεν εξέτασε το κατά πόσο οι άνθρωποι με υπερβολική αυτοπεποίθηση φαίνονται ανάξιοι εμπιστοσύνης.

ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ ΕΙΣΕΠΡΑΤΤΑΝ ΦΟΡΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΡΟΤΕΣ

Χρυσόβουλλο. Τι είναι αυτό; Ένα κωλόχαρτο είναι. Ένα έγγραφο με τη χρυσή βούλα του αυτοκράτορα είναι. Φοβερά πράγματα.

Φοβερές φάτσες ο Εφραίμ και ο Αρσένιος. Σκέτος καθρέπτης της εξουσίας που αποπνέει το πρόσωπό τους. Κληρονομικοί ιδιοκτήτες και διαχειριστές ατελείωτης γης, εδώ στην Ελλάδα και εκτός. Ακίνητα, χωράφια, βουνά, λίμνες, εκτάσεις απέραντες. Ό,τι σου λέω. Και δεν μιλάμε για παραμύθια. Μιλάμε για χρυσόβουλλα.

Ο αυτοκράτωρ του Βυζαντίου (Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία!) παραχωρούσε ένα δάσος, ένα ποτάμι, μία παραλία στη Μονή Βατοπεδίου. Με το κωλόχαρτο. Με το χρυσόβουλλο, την περγαμηνή όπου όλα ήταν γραμμένα μέσα. Δηλαδή; Ότι αυτό είναι δικό σου, άγιε ηγούμενε, για τόσα χρόνια. Και άρα ο ηγούμενος με την εξουσιοδότησή του π.χ. Ιωάννου Τσιμισκή, και για λογαριασμό της αυτοκρατορίας, εισέπραττε τους φόρους από τον λαό. Όπως τα λέω. Θες και συνέχεια; Θα την έχεις.

Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΗΜΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΜΕΤΑ ΤΟ 1821
 Και λέμε ότι αυτή η ιστορία της εκκλησιαστικής, της μοναστηριακής περιουσίας, ξεκίνησε από τότε που οργανώθηκε το μαγαζί του χριστιανισμού. Ό,τι σου λέω.

Δικiά μου είναι η λίμνη Βιστωνίδας, σου λέει ο Εφραίμ. Και εκείνος ο λόφος και εκείνος ο βάλτος. Από πού και ως πού; Έχω χρυσόβουλλο, σου λέει ο ηγούμενος. Επίσημο παραχωρητήριο γης. Κανονικό τίτλο ιδιοκτησίας. Μιλάμε για αυτοκρατορικό χρυσόβουλλο.

Και τώρα, σου ζητάω να κάτσεις καλά. Στηρίξου από κάπου, μην είσαι όρθιος. Μη μου πάθεις κάτι όταν διαβάσεις το αμέσως παρακάτω. Λοιπόν.

Φοβερά πράγματα. Γίνεται η επανάσταση του 1821, διώχνεται ο Τούρκος, ιδρύεται το κράτος του μπουρδέλου και, αν είναι δυνατόν. Η ΠΡΩΤΗ επίσημη κρατική δουλειά που έκανε η Ελλάδα ήταν να αναγνωρίσει τα χρυσόβουλλα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Θα συνεχίσω. Δεν θα σ’αφήσω σε ησυχία. Γιατί οφείλω να σου εξηγήσω γιατί δεν φταίει ούτε ο αυτοκράτορας που με χρυσόβουλλα μοίραζε γη στο παπαδαριό, ούτε και οι ρασοφόροι εκμεταλλευτές του κοσμάκη, από τον οποίον έπαιρναν τους φόρους για πάρτη της βυζαντινής αυτοκρατορίας.

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ

 Ψοφάει ο άλλος και πριν πάει στον Παράδεισο γράφει το κτήμα του, το σπίτι του, τους όποιους παράδες έχει στην άκρη στην εκκλησία. Τι να κάνει ο δεσπότης Ο αθεόφοβος ο χριστιανός τον βάζει σε πειρασμό τον παπά. Έτσι είναι.

Φόρεσε το ράσο ο άλλος και από διάκο η εκκλησία, λες και είναι αστυνομία, στρατός, άρχισε να του δίνει βαθμούς και αξιώματα, μέχρι που τον κάνει μητροπολίτη. Τοπάρχη σε μία περιοχή, δηλαδή. Με λεφτά και περιουσία.

Η δουλειά του παπά είναι καθαρά πνευματική. Η επαφή με τη θρησκεία. Όχι υλιστική. Όχι γήινη. Να, όμως, που πιστοί βάζουν στο παιχνίδι της διαφθοράς τους φουκαράδες τους ιερείς, αρχιερείς.

Και σιγά-σιγά, με τα χρόνια, με τους αιώνες, ακόμα και την περίοδο της τουρκοκρατίας, η Εκκλησία έγινε θηρίο σε κινητή και ακίνητη περιουσία.

Εδώ έγινε στρατιωτικό πραξικόπημα, το κίνημα στο Γουδή και οι καραβανάδες φώναξαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο για να καθαρίσει τη μπουγάδα. Δηλαδή; Να πάρει το κράτος την εκκλησιαστική περιουσία. Είπες τίποτα; Γιατί δεν λες.

Θα σου πω εγώ στη συνέχεια.

ΨΑΛΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ Σ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

 Η πιο μεγάλη ζημιά του ελληνισμού είναι η Μικρασιατική Καταστροφή. Αυτό που έγινε το 1922 ακόμα το πληρώνει το έθνος. Άστο αυτό, είναι μία χοντρή ιστορία. Λοιπόν.

Έρχονται οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και το κράτος παρακαλάει, όπως στο λέω, τα μοναστήρια του Αγίου Όρους να παραχωρήσουν, όχι να χαρίσουν, γεωργικές εκτάσεις στους κατετρεγμένους Έλληνες. Πώς θα ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι; Κάτι να καλλιεργήσουν, να έχουν να φάνε.

Εκτάσεις μοναστηριακές, εκκλησιαστικές. Πού την βρήκε την ακίνητη περιουσία το παπαδαριό; Από τις κληρονομιές των πιστών αλλά, κυρίως, και από τις παραχωρήσεις του αυτοκράτορα του Βυζαντίου (της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας). Με χρυσόβουλλα, είπαμε.

Και σε ρωτάω. Κουβέντα κάνουμε. Γιατί ο αυτοκράτωρ έδινε το δικαίωμα είσπραξης φόρων σεκαλογέρους και παπάδες; Δεν ξέρω τι λες εσύ, τι λέει το μυαλό σου, ξέρω τι λέει το δικό μου. Για να αποφύγει να πληρώνει εφοριακούς και εισπράκτορες. Άσε ότι θα τον έκλεβαν.

Ύστερα ο κόσμος, ο γνωστός μαλάκας της αιωνιότητας, πιο εύκολα έδινε τους φόρους στον παπά, τον άνθρωπο του Θεού, παρά στον κρατικό υπάλληλο.

Είναι και το άλλο. Πολυχρονεμένος ο αυτοκράτωρ, ψαλμένο το όνομά του σ’όλες τις εκκλησίες. Το καταλαβαίνεις. Για τον μαλάκα, ένας είναι ο μαλάκας, μετράει περισσότερο να λένε καλά λόγια για τον άρχοντα τα λαμόγια της χριστιανοσύνης, παρά κάποια άλλα λαμόγια της πιάτσας. Να πούμε κι άλλα; Τα’χω πει ρε!.