Η θεραπεία είναι δρόμος...

Βρέθηκα σε ένα δρόμο, άγνωστο για εμένα.. Βρέθηκα σε ένα δρόμο, χωρίς υπαρκτούς Κύκλωπες, μα με Κύκλωπες που το μυαλό μου δημιούργησαν..

Βρέθηκα σε ένα δρόμο αρκετά μακρύ και δυσπρόσιτο. Σε ένα δρόμο που είχε πολλά μικρά ανοίγματα, πολλές μικρές επιλογές, θα τις έλεγα..

Δεν ήξερα πού οδηγεί τούτος ο δρόμος.. ήξερα όμως ότι δεν τον ακολούθησα τυχαία..

Ήταν ένας δρόμος τόσο περίεργα μοναδικός, ένας δρόμος που έπαιζε με το χρόνο.. Μια μου 'δειχνε εμένα παιδί, ετών 5-6, 10.. Μια πάλι εμένα έφηβος, 16-17... Μία μωρό και μία γέρος, πεθαμένος στο κρεβάτι..

Ένας δρόμος άνευ όρων, χρόνων, φόβων, ένας δρόμος παράλληλων πραγματικοτήτων..

Μου δειξε τα όνειρα που κάνω στον ύπνο μου, και στον ξύπνιο μου, τα όνειρα που οι άλλοι τόσο επικροτούν, μα παράλληλα και τα όνειρα εκείνα, εκ των οποίων ούτε τα μισά δεν ανήκουν στο είναι μου..

Ένας δρόμος που μου πρόβαλε τους ανθρώπους που πέρασαν, που περνούν και που θα περάσουν από τη ζωή μου.. Τους ανθρώπους που με αγάπησαν και αγάπησα, τους ανθρώπους που με πλήγωσαν, με πρόδωσαν, που πλήγωσα, που πρόδωσα.. Τους ανθρώπους που με εγκατέλειψαν και εγκατέλειψα..

Δρόμος με επιλογές.. «Αν πας από δω», μου έλεγαν, «θα γίνει αυτό. Αλλά αν πάς από την άλλη, θα γίνει το άλλο».. Δική μου η ευθύνη δική μου κι η επιλογή..

Δρόμος με σκέψεις απωθημένες, με φόβους, με επιθυμίες ξεχασμένες.. Με κλάμματα που έπνιξα.. Με γέλια που ντράπηκα να εκφράσω.. Με σ’αγαπώ που δεν τόλμησα να πω, με σ’αγαπώ που είπα δίχως να τα εννοώ.. Με λόγια που δεν είπα και μετάνιωσα και τα κανα θυμό.. Με λόγια που είπα που μετάνιωσα και τα κανα θλίψη.. Με μάτια που με κοίταξαν, μα των οποίων το κοίταγμα δε θέλησα να πάρω κείνη τη στιγμή..και άλλα που δε με κοίταξαν, μα που τόσο πόθησα το κοίταγμά τους.

Δρόμος με χαρές τόσες πολλές, που δε δέχτηκα να δω, κρυμμένος στη μιζέρια μου, ζητώντας εμμονικά, σχεδόν θανατικά το κάτι καλύτερο και καλύτερο.. δίχως να δω πως το καλύτερο ήταν μπροστά μου, μέσα μου, παντού..

Δρόμος με τους γονείς μου οδηγούς, με μια μάνα κι ένα πατέρα που μπορεί να με αγάπησαν, μπορεί και όχι, μα που εγώ το μετέφραζα όπως ήθελα.. Λανθασμένες κωδικοποιήσεις, αλυσίδες μικρών γεγονότων που δε χωρά ο νους ως αληθινά.. Που στα μάτια τα ενήλικα μοιάζουν με το τίποτα.. μα σε εκείνα τα παιδικά είναι τα πάντα..

Δρόμος με ξεσπάσματα θυμού σε άλλους αντί γι’αυτούς που πρέπει, άρα δρόμος μεταθέσεων, δρόμος με γράψιμο και διάβασμα πολύ, άρα δρόμος και μετουσιώσεων.. Δρόμος που τα μυστικά του δεν ήθελα να δω, άρα και δρόμος άρνησης, της ζωής, της πραγματικότητας, του εαυτού..

Δρόμος, που δεν ήθελα να τον περπατήσω, άρα δρόμος αντιστάσεων, άρνησης της αλλαγής που θα μου προσφέρει.. Δρόμος με τόσα συναισθήματα που η ευθύνη τους με πνίγει..

Δρόμος επίπονος, δρόμος βαρύς.. που σε κάθε του γωνιά όμως κρύβει φως.. Δρόμος που προσφέρει λύσεις εναλλακτικές, που χαμένος μέσα στο χάος μου δεν μπορώ και δε θέλω να δω και να βρω..  Δρόμος που με βγάζει από τον εγκλωβισμό της ψυχής μου, δρόμος με μένα για μένα.. Δρόμος που οδηγεί ένα μέρος της ενέργειας του εαυτού μου να γυρίζει πίσω κι ένα μέρος να επιμένει και να πετιέται προς τα μπρος..

Δρόμος που με βγάζει στο ταξίδι.. δρόμος που με μαθαίνει, μέχρι τη στιγμή εκείνη την τελική.. Δρόμος που δε μου δείχνει προορισμό, μα μόνο διαδρομή.. Δρόμος με κραυγές αρχαϊκές, με φόβους ανεκπλήρωτους, με ενοχές πολλές, που βγαίνουν ως σύμπτωμα.. Δρόμος με μουσικές της ψυχής και τραγούδια του μυαλού δυνατά..

Δρόμος αναλυτικός μα και χαώδης, σαν χάρτης του ωκεανού για τους ταξιδιώτες.. Δρόμος ζωής, χρόνων που πέρασαν και χρόνων που θα έρθουν.. Συνειδητοποιήσεων και προσπάθειας.. Δρόμος που φέρνει τέλος στη συνεχή θυματοποίηση.. γι’αυτό και προκαλεί φόβο.. Δρόμος α-λήθειας, δε σ’αφήνει να κάνεις το λάθος να ξεχάσεις..

Δρόμος που σε κάνει να διαλέξεις ανάμεσα στη ζωντανή ζωή σου ή στο ζωντανό σου θάνατο.. Δρόμος που ζητά πάθος, υπομονή, επιμονή και μεράκι για να τον διασχίσεις..

Δρόμος θεραπείας μου παν λέγεται, ταξίδι στα άδυτα του ασυνείδητου, ταξίδι στην παιδική μου την ψυχή που φοβάμαι να αγγίξω.. Ταξίδι που θα χει και φουρτούνες για να με προκαλέσει να αντιδράσω, να ξεπεράσω, να με δω, να με μάθω, να με αλλάξω, μα και με θάλασσες γαλήνιες για να μπορέσω να απολαύσω, να ξεκουραστώ, να πιω τη ζωή..

Δρόμος για να αγκαλιάσω τα κομμάτια μου τα πονεμένα και για να δείξω στα κομμάτια μου εκείνα τα χαρούμενα το πώς προς τα έξω θα βγουν για να με πλημμυρίσουν..

Δρόμος με λογική, άρα δρόμος με χώρο, χώρο πολύ και χώρο διορθωτικό..γι’αυτά που πέρασαν, γι’αυτά που θα με βρουν, γι’αυτά που θα έλξω, γι’αυτά που θα δημιουργήσω..

Δρόμος με σιωπηλές παραδοχές, δρόμος σύγκρουσης εαυτού με εαυτόν, ώσπου αυτοί οι δύο να γίνουν ένα και να σμίξουν τελικά σε ένα μεγάλο Αντάμωμα...

Ελεύθερη σχέση: Πόσο ανεξάρτητοι πρέπει να είμαστε;

Αντίστιξη στις σχέσεις: Μια προϋπόθεση για να λειτουργήσουν αρμονικά οι πολυποίκιλες ανθρώπινες φωνές και απόψεις είναι η αντίστιξη. Ο όρος προέρχεται από την πολυφωνική μουσική, εκεί που άντρες και γυναίκες τραγουδούν, αλλά ο καθένας απορεί να ακολουθεί τον δικό του ρυθμό, να λέει τα δικά του διαφορετικά λόγια, αλλά ταυτόχρονα να μην παράγεται χάος, αλλά μια όμορφη αρμονία.

Η αντίστιξη είναι απαιτητική διεργασία που απαιτεί την προσωπική καλλιέργεια και ευθύνη του κάθε τραγουδιστή. Προσφέρει όμως την ισότιμη παρουσία του διαφορετικού, της αντρικής και της γυναικείας φωνής, που συμπλέουν στο αρμονικό ταξίδι, δίχως να υπερισχύει η μια της άλλης, δίχως να πρέπει να συγχρονιστούν κάπου στη μέση, αλλά η αρμονία να αποτελεί το εξαγόμενο της συνύπαρξής τους.

Αντίστιξη στην κοινωνία, ώστε να υπάρχει σεβασμός στη διαφορετικότητα, αλλά όχι διχασμός. Αντίστιξη για την υπεράσπιση των προσωπικών αξιών και απόψεων στις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά χε αντίστοιχο σεβασμό και των απόψεων των άλλου, αφού η συνύπαρξη είναι αφορμή για εμπλουτι-τμό και για την ανάπτυξη απαιτητικών δημιουργιών που δεν μπορούν να αναπτυχθούν από τη μια μόνο φωνή.

Αντίστιξη στις οικογένειες ώστε να μην υποτιμηθούν οι αξιαγάπητες παιδικές φωνές, αλλά να μη χαθεί ο σεβασμός στις απόψεις των γονιών. Αντίστιξη στα ζευγάρια ώστε η διαφορετικότητα να είναι το πολύτιμο έδαφος της σχέσης τους.

Αντίστιξη, η απαιτητική αρμονία των διαφορετικών που δεν ισοπεδώνονται, αλλά η συνύπαρξή τους αναδεικνύει την ομορφιά της ετερότητας.

Οι δυσκολίες που αναπτύσσονται από τις απαιτήσεις της καθημερινής συνύπαρξης δύο ανθρώπων αε διαφορετικές συνήθειες, αποτελούν ένα απαιτητικό κεφάλαιο στη συντροφική ζωή, που πολλές φορές οδηγεί στην δημιουργία έντονων τριβών. Στην προσπάθεια αποφυγής των εντάσεων από τα θέματα της καθημερινότητας, έχει διατυπωθεί η πρόταση ενός μοντέλου χαλαρής συνύπαρξης με ξεχωριστή διαβίωση.

Ο καθένας έχει τον δικό του χώρο, την δική του καθημερινότητα και απολαμβάνει την ανεξαρτησία του. Επιλέγει τον χρόνο και τον τόπο της επικοινωνίας με τον άλλο, όταν συμβαίνει να έχει την διάθεση. Δεν υπάρχει υποχρέωση συνάντησης και επικοινωνίας με τους συγγενείς και με τους φίλους του άλλου.

Η χαλαρή συνύπαρξη εξασφαλίζει την δυνατότητα να υπάρχει ένας συνοδός, όταν το απαιτούν οι κοινωνικές συνθήκες, προσφέρει παρέα στα weekends και στις διακοπές και, ενίοτε, ένα διαθέσιμο ερωτικό σύντροφο.

Οι προσφορές αυτές επιπλέον δεν εγκαθιστούν δικαίωμα για σεξουαλική αποκλειστικότητα, ούτε για καθημερινή υποχρεωτική συνύπαρξη. Επομένως αποφεύγονται οι καθημερινές προστριβές, οι εξηγήσεις για τις επιμέρους επιλογές, οι εξουθενωτικές διαπραγματεύσεις για τις λεπτομέρειες. Όλα μοιάζουν ιδανικά. (Και είναι ιδανικά για τις πολυεθνικές εταιρίες, οι οποίες τέτοιους υπαλλήλους επιζητούν. Δίχως οικογενειακές υποχρεώσεις, ώστε να είναι διαθέσιμοι για την παραγωγικότητα.) Όμως όλα αυτά είναι ασκήσεις επί χάρτου, που δεν συνάδουν με την πραγματικότητα της ανθρώπινης προσωπικότητας .

Η πρόταση για ξεχωριστή συνύπαρξη αποτελεί σχέδιο υπεκφυγής καλοπροαίρετων ανθρώπων, καταπιεσμένων στο παρελθόν τους, που αποφάσισαν να επαναστατήσουν για να ξεφύγουν από την καθυπόταξή τους, αλλά που στερούνται της δυνατότητας του ουσιαστικού σχετίζεσθαι.

Δύο άνθρωποι που δυσκολεύονται στις διαπραγματεύσεις και γι’ αυτό περιορίζουν το κοινό τους πεδίο, δεν σημαίνει ότι θα αποφύγουν κάθε διαπραγμάτευση. Αν δεν βρουν τρόπους να επικοινωνούν ουσιαστικά και να διαφωνούν εποικοδομητικά με αμοιβαίο όφελος, τότε γιατί δεν θα συγκρουστούν και στα ελάχιστα κοινά;

Αποφεύγονται οι διενέξεις, αλλά καταργείται και ο εμπλουτισμός από τη διαφορετικότητα. Αποφεύγεται ο αρνητικός σχολιασμός για κάποιες καθημερινές συνήθειες, που για σένα είναι σημαντικές, αλλά ο εαυτός μένει ακατέργαστος. 'Εχεις την ελευθερία σου, αλλά είσαι φυλακισμένος στην ατομικότητά σου.

Χάνεις την αίσθηση του χρόνου που κυλά, καθώς τρέχεις διαρκώς να προλάβεις τις προθεσμίες, τις ευκαιρίες, τις διασυνδέσεις. Και ο χρόνος περνά αμείλικτος, δίχως εσένα. Έχεις χτίσει εντυπωσιακά οικοδομήματα που όμως τελικά δεν σου ανήκουν.

Και κάποια στιγμή ξυπνάς και αναρωτιέσαι ποιος είσαι; Τι έχεις; Με ποιον είσαι; Κοιτάζεις δίπλα σου, αλλά αυτοί που θα ήθελες να έχεις, έχουν φύγει και τώρα είναι αδιαπραγμάτευτα αλλού. Και η μοναξιά τότε γίνεται εκκωφαντική και σε υποχρεώνει να κάνεις εκπτώσεις, για κάποια, οποίαδήποτε σχέση που θα μπορούσε να σου προσφέρει την κοντινότητα της καθημερινότητας, με την απαιτητική διαφορετικότητα, που τόσο σού έχει λείψει.

Γιατί το "ήπαρ" το λέμε "συκώτι";

 Το "ήπαρ" ή "συκώτι", είναι ένα ζωτικό όργανο, το οποίο παίζει βασικό ρόλο στο μεταβολισμό και επιτελεί πολλές λειτουργίες του οργανισμού.

Γιατί όμως το "ήπαρ" έγινε "συκώτι";

Στην Αρχαία Ελλάδα, συνήθιζαν να πολτοποιούν το ήπαρ των ζώων και με την προσθήκη σύκων έφτιαχναν πάρα πολλά γεύματα.

Ο συνδυασμός αυτός ονομαζόταν "συκωτόν ήπαρ".

Όπως έχουμε δει και σε άλλες περιπτώσεις, συχνά στην ελληνική γλώσσα, το επίθετο παίρνει τη θέση του ουσιαστικού.

Έτσι και εδώ, με το πέρασμα των χρόνω, το ήπαρ έγινε σκέτο"συκωτόν" για να φτάσει στις ημέρες μας ως "συκώτι".

Φυσικά η λέξη "'ηπαρ" έχει παραμείνει ως ιατρική ορολογία ενώ το συκώτι χρησιμοποιείται κυρίως στη γαστρονομία ή ως λαϊκή έκφραση, όπως π.χ. "μου έπρηξες το συκώτι" λόγω της διόγκωσης που παθαίνει το όργανο αυτό σε περιπτώσεις άγχους και στενοχώριας.

Τα παιδιά και η επίδραση της οθόνης

Τάμπλετ και λάπτοπ, κινητά και τηλεοράσεις υπάρχουν μέσα στην καθημερινή μας ζωή και καταλαμβάνουν ένα μέρος της καθημερινότητάς μας. Χρήσιμα τεχνολογικά μέσα, τα οποία όμως, έχουν και αρνητικές επιδράσεις.

Εστιάζοντας όμως στα παιδιά, που έχουν έναν εγκέφαλο που βρίσκεται υπό ανάπτυξη, θα πρέπει να αναρωτηθούμε αλλά και να προβληματιστούμε σχετικά με το ποιες είναι οι επιδράσεις που έχει η οθόνη. Πόσο καλό κάνει στα παιδιά να βρίσκονται μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή ή τάμπλετ, πόσο ωφέλιμη είναι μια δραστηριότητα σε τέτοιου είδους μέσα;

Τα παιδιά γοητεύονται από την εικόνα και συχνά κάθονται αρκετά ήσυχα όταν βρίσκονται μπροστά σε μια οθόνη, είτε για να παρακολουθήσουν κάτι είτε για να παίξουν παιχνίδια. Επίσης, τα παιδιά από μόνα τους δεν έχουν το μέτρο και την αίσθηση του ορίου. Όσες ώρες κι αν αφήσουμε ένα παιδί στον υπολογιστή θα ζητάει ακόμη περισσότερο. Αυτό δεν ισχύει για παιδιά που δεν τ’ αρέσει ιδιαίτερα ο υπολογιστής και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Όμως, είναι ελάχιστα αυτά τα παιδιά, καθώς τα περισσότερα παιδιά προσελκύονται από την μαγεία της εικόνας.

Τα παιδιά, λοιπόν, που απαιτούν από τους γονείς τους και κερδίζουν όλο και περισσότερο χρόνο καθημερινά μπροστά σε μια οθόνη χάνουν το αίσθημα του κορεσμού και νιώθουν την ανάγκη για όλο και περισσότερο χρόνο, με αποτέλεσμα να περνούν όλο τον ελεύθερο χρόνο τους μπροστά σε μια οθόνη, χωρίς καμία εμπλοκή, χωρίς καμία αλληλεπίδραση, χωρίς κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον. Η οθόνη σου δίνει την εντύπωση της επαφής, της επικοινωνίας, της αλληλεπίδρασης και της ανταλλαγής, όμως, στην πραγματικότητα το παιδί απλά βρίσκεται μπροστά σε μια οθόνη που οι εικόνες αλλάζουν διαρκώς και με τόσο γρήγορο ρυθμό, που ένας μη ολοκληρωμένος και ώριμος εγκέφαλος δυσκολεύεται να παρακολουθήσει.

Τα μικρά παιδιά που περνούν χρόνο μπροστά στον υπολογιστή έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν ζάλη, ανησυχία, έντονη κούραση, ασυνάρτητη ομιλία και μειωμένο λεξιλόγιο, αδυναμία συγκέντρωσης σε δραστηριότητες και συναισθηματικά ξεσπάσματα. Πρόκειται για συμπεριφορές που μοιάζουν με στοιχεία εξάρτησης σε μεγαλύτερες ηλικίες. Θα πρέπει όμως να σκεφτούμε τη σημαντική αρνητική επίδραση που έχουν οι έντονες εικόνες για μεγάλο χρονικό διάστημα στον ελλιπώς διαμορφωμένο και ανώριμο εγκέφαλο των μικρών παιδιών. Το βασικό χαρακτηριστικό της οθόνης είναι ότι η γρήγορη εναλλαγή εικόνων οδηγεί σε μη συνειδητοποίηση του χρόνου που περνά το παιδί μπροστά στην οθόνη, με αποτέλεσμα να καλλιεργούνται στοιχεία εξάρτησης. Τα παιδιά χωρίς να το συνειδητοποιούμε περνούν αρκετό χρόνο μπροστά σε μια οθόνη: υπολογιστές, οθόνες κινητών τηλεφώνων, τηλεοράσεις, τάμπλετ, ηλεκτρονικά παιχνίδια… Η λύση δεν είναι να εξαφανίσουμε κάθε μέσο νέας τεχνολογίας από το σπίτι, απλά να βάλουμε όρια, που θα προσφέρουν στο παιδί μια καλύτερη ανάπτυξη, απελευθερώνοντάς το από το πλαίσιο της οθόνης.

10 καταστροφικά λάθη στον τρόπο σκέψης μας

Το ανθρώπινο μυαλό είναι υπέροχο και ισχυρό, αλλά απέχει πολύ από το τέλειο. Υπάρχουν πολλά κοινά λάθη στην λήψη αποφάσεων και όλοι είμαστε επιρρεπείς στο να τα κάνουμε. Στον τομέα της ψυχολογίας αυτά είναι γνωστά ως γνωστικές προκαταλήψεις ή λογικά σφάλματα. Συμβαίνουν σε όλους ανεξάρτητα από την ηλικία, το φύλο, την εκπαίδευση ή τη νοημοσύνη.
Κατά τους τελευταίους μήνες έχω γοητευτεί από αυτές τις προκαταλήψεις, έτσι έχω διαβάσει αρκετά βιβλία για αυτό. Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας 10 καταστροφικά λάθη στον τρόπο σκέψης μας. Είναι αυτά που παρατηρώ συχνότερα σε εμένα και τα κοντινά μου πρόσωπα. Ελπίζω να χρησιμοποιήσετε αυτές τις πληροφορίες του άρθρου και να εντοπίσετε αυτές τις καταστροφικές συνήθειες στο δικό σας τρόπο σκέψης και να απαλλαγείτε από αυτές προτού σας στείλουν στον λάθος δρόμο.

1. Αρνητικές αυτοεκπληρούμενες προφητείες. – Μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία είναι μια πρόβλεψη που παρακινεί ένα άτομο να λάβει μέτρα που κάνουν αυτή την πρόβλεψη να γίνει πραγματικότητα. Αυτό το είδος σκέψης συχνά καταστρέφει σχέσεις και κάνει τους ανθρώπους να αποτυγχάνουν στους στόχους τους. Ορίστε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα: 1) Ένας άντρας πιστεύει ότι η σχέση του με την νέα του κοπέλα «δεν πρόκειται να κρατήσεις». Έτσι, σταματάει να καταβάλλει προσπάθειες, αποτραβιέται συναισθηματικά και ένα μήνα αργότερα, η σχέση αποτυγχάνει. 2) Μια τελειόφοιτη στον τομέα της υγείας πείθει τον εαυτό της ότι «δεν έχει ότι χρειάζεται» για να γίνει

2. Λαμβάνοντας εύσημα μόνο για τα θετικά αποτελέσματα. – Αυτό το καταστροφικό μοτίβο σκέψης συμβαίνει όταν παίρνουμε πλήρη πίστωση για τις επιτυχίες μας, αλλά αρνούμαστε την ευθύνη για τις αποτυχίες μας. Ένα τέλειο παράδειγμα μπορεί να βρεθεί στις σχολικές αίθουσες σε όλο τον κόσμο. Όταν οι μαθητές λαμβάνουν έναν καλό βαθμό, συχνά το αποδίδουν στην ευφυΐα τους και την άριστη μαθησιακή τους ικανότητα. Αλλά όταν παίρνουν έναν κακό βαθμό, αποδίδουν την αποτυχία τους σε έναν κακό δάσκαλο, σε κάποιες άδικες ερωτήσεις ή στο «δεν θα μου χρειαστεί πουθενά έτσι και αλλιώς». Για να αναπτυχθεί λοιπόν ένα άτομο συναισθηματικά, πρέπει να είναι πρόθυμο να αναλάβει την πλήρη ευθύνη για όλες τις δράσεις και τα αποτελέσματα – τόσο τις επιτυχίες όσο και τις αποτυχίες.

3. Πιστεύοντας ότι έχεις ανοσία στον πειρασμό. – Έχουμε πολύ λιγότερο έλεγχο στις παρορμητικές μας επιθυμίες από ότι συχνά πιστεύουμε. Σεξ, φαγητό, ναρκωτικά, είναι ακραία παραδείγματα αυτού του γεγονότος. Πολλοί τοξικομανείς πιστεύουν ότι μπορούν να σταματήσουν οποιαδήποτε στιγμή θέλουν, αλλά στην πραγματικότητα απλά κοροϊδεύουν τον εαυτό τους. Αλλά δεν χρειάζεται να είσαι εξαρτημένος για να είσαι ευάλωτος στους πειρασμούς. Πολλοί έξυπνοι άνθρωποι καταλήγουν αυθόρμητα να ενδίδουν σε ένα πειρασμό απλά επειδή είναι ο ευκολότερος τρόπος να τον ξεφορτωθείς. Αν κάποιος θέλει να ξεφορτωθεί την σεξουαλική επιθυμία, ο ευκολότερος τρόπος είναι το σεξ. Αν κάποιος θέλει να απαλλαγεί από την πείνα, ο ευκολότερος τρόπος είναι να φάει. Το να αντισταθείς από την παρορμητική συμπεριφορά μπροστά στο πρόσωπο του πειρασμού δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται αρκετό αυτοέλεγχο. Για αυτό πρόσεχε, επειδή όταν έχουμε μια διογκωμένη αίσθηση του ελέγχου των παρορμήσεων μας, τείνουμε να υπερεκθέτουμε τους εαυτούς μας στον πειρασμό.

4. Βγάζοντας ένα συμπέρασμα από ένα μεμονωμένο περιστατικό. – Μια ανακριβής πρώτη εντύπωση είναι ένα αξιοπρεπές παράδειγμα για αυτό. Πρόκειται για την φυσική μας ανθρώπινη τάση να αξιολογούμε ένα άτομο ή μια κατάσταση από μια πρώτη όψη και στην συνέχεια να υποθέτουμε ότι γνωρίζουμε αρκετά για να έχουμε μια εύλογη κρίση. Αυτό συμβαίνει αρκετά στον κόσμο των επιχειρήσεων και την εργασία. Ένας νέος υπάλληλος μπορεί να εμφανιστεί αργοπορημένος μετά από ένα πρόβλημα με το αυτοκίνητο, αλλά το αφεντικό του υποπτεύεται αμέσως ότι είναι ανεύθυνος, και τον μεταχειρίζεται ως τέτοιο για αρκετές εβδομάδες μετά. Η προφανής λύση εδώ είναι να δούμε την μεγαλύτερη εικόνα πριν ξεκινήσουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο και να κάνουμε υποθέσεις.

5. Πιστεύοντας ότι μπορούμε να ελέγξουμε το ανεξέλεγκτο. – Αυτή η λανθασμένη σκέψη εμφανίζεται όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να πιστεύουν ότι μπορούν να έχουν κάποιο είδος άμεσης επιρροής ή εξουσίας σχετικά με ένα εξωτερικό γεγονός που είναι εντελώς τυχαίο. Είναι ιδιαίτερα εμφανές στο μυαλό των ερασιτεχνών τζογαδόρων, ειδικά αυτών που είναι πρόσφατα αρκετή τύχη. Για παράδειγμα, αν πέταγες ένα νόμισμα και ζητούσες από κάποιον να μαντέψει κορώνα ή γράμματα, και το έβρισκε δέκα φορές στη σειρά, πιθανόν να άρχιζε να πιστεύει ότι η καλή του τύχη είναι επιβεβαίωση ότι έχει τον έλεγχο πάνω στην έκβαση του κάθε ριξίματος του κέρματος. Αλλά η αλήθεια είναι ότι υπάρχει πάντα μια 50% πιθανότητα η απάντηση του να είναι η σωστή, και οι τελευταίες δέκα απαντήσεις του ήταν καθαρά τύχη.

6. Αγνοώντας πληροφορίες που δεν υποστηρίζουν μια πεποίθηση. – Οι ψυχολόγοι αναφέρονται συνήθως σε αυτό με τον όρο «πόλωση επιβεβαίωσης». Εμείς, ως ανθρώπινα όντα, τείνουμε να αναζητάμε πληροφορίες που επιβεβαιώνουν και υποστηρίζουν τις πεποιθήσεις μας, και έχουμε την τάση να παραβλέπουμε τις πληροφορίες που δεν το κάνουν. Είμαστε επιλεκτικοί στα στοιχεία που επιλέγουμε να συλλέξουμε έτσι ώστε να να μην πρέπει να αμφισβητήσουμε τον τρόπο σκέψης μας, επειδή αυτό είναι το ευκολότερο. Αυτή η καταστροφική παγίδα σκέψης είναι πολύ συχνή και μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην παραγωγικότητα μας όταν λαμβάνουμε μεγάλες αποφάσεις που βασίζονται σε ψευδείς πληροφορίες.

7. Αισιοδοξία αρχάριων. – Η αισιοδοξία του αρχάριου είναι η ανθρώπινη τάση να υποτιμάμε τον χρόνο που χρειάζεται για να ολοκληρωθεί ένα άγνωστο έργο. Συμβαίνει λόγω έλλειψης σχεδιασμού και έρευνας από κάποιον που είναι ενθουσιασμένος για να κάνει κάτι που δεν έχει κάνει ποτέ πριν. Με άλλα λόγια, όταν μας ανατίθεται μια νέα εργασία για την οποία είμαστε αγχωμένοι, αντί να αντί να καθυστερήσουμε το ξεκίνημα για να αξιολογήσουμε με ακρίβεια το επίπεδο δυσκολίας και τους πόρους που απαιτούνται, απλά μαντεύουμε και ξεκινάμε. Έτσι, η προσδοκία μας για τον φόρτο εργασίας βασίζεται στην αισιοδοξία αντί για την εμπειρία του παρελθόντος και αξιόπιστα στοιχεία. Και όλο αυτό μας γυρίζει μπούμερανγκ λίγο αργότερα όταν βρίσκουμε τους εαυτούς μας «πνιγμένους» στην δουλεία για την οποία ήμασταν απροετοίμαστοι.

8. Επαναστατώντας απλά για να αποδείξουμε την προσωπική ελευθερία. – Αν και είναι πιο κοινό στα παιδιά, αυτή η πλάνη σκέψης μπορεί να επηρεάσει άτομα κάθε ηλικίας. Είναι βασικά η επιθυμία ενός ατόμου να κάνει κάτι που του έχουν πει να μην κάνει, από φόβο μήπως του στερηθεί η ελευθερία της επιλογής. Αυτό το άτομο μπορεί να μην θέλει καν να κάνει αυτό για το οποίο επαναστατεί, ωστόσο, απλά το γεγονός ότι υποτίθεται ότι δεν πρέπει να το κάνει τον παρακινεί να το κάνει έτσι και αλλιώς.

9. Κρίνοντας τις ικανότητες κάποιου με βάση μόνο την εμφάνιση του. – Αυτό συμβαίνει χιλιάδες φορές την ημέρα σε όλο τον κόσμο, όταν ένα άτομο υποθέτει κάτι σχετικά με κάποιον άλλο βασιζόμενο στην εμφάνιση του και μόνο. Για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να δει έναν ψηλό, καλλωπισμένο άνθρωπο, γύρω στα πενήντα, που φοράει κοστούμι και αμέσως υποθέτει ότι είναι επιτυχημένος και αξιόπιστος, ακόμα και αν δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο να

10. Προσπαθώντας να μειώσεις τις απώλειες, κυνηγώντας μια προηγούμενη αποτυχία. – Μερικές φορές αυτός είναι ένας λάθος τρόπος σκέψης που μας δίνει κίνητρο να συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε μια προηγούμενη ανεπιτυχή προσπάθεια. Δικαιολογούμε την απόφαση μας να συνεχίζουμε το ίδιο πράγμα, παρά τα νέα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το κόστος του να συνεχίσουμε να το κάνουμε είναι μεγαλύτερο από το αναμενόμενο όφελος. Το λογικό πράγμα θα ήταν να αλλάξουμε πορεία δράσης. Ωστόσο, λόγω της προσπάθειας που έχουμε ήδη καταβάλλει, αισθανόμαστε δεσμευμένοι στην προσπάθεια μας, έτσι επενδύουμε ακόμα περισσότερο χρόνο, χρήμα και ενέργεια σε αυτό, με την ελπίδα ότι οι πρόσθετες προσπάθειες μας θα ανατρέψουν το αποτέλεσμα. Αλλά ποτέ δεν θα το κάνουν.

Μονογαμία και πολυγαμία

Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία είναι οργανωμένη στη βάση μιας δυαδικής -κατά προτίμηση ετεροφυλικής- συνύπαρξης των μελών της. Η αξία αυτή είναι τόσο ισχυρή που οτιδήποτε την αμφισβητεί, είτε απορρίπτεται είτε γίνεται αντικείμενο έντονων επιθέσεων. Ακόμα και το να ζει κάποιος μόνος/ή σε μια ηλικία -που ποικίλει από εποχή σε εποχή- είναι λόγος χλευασμού, κριτικής, ντροπής και μειονεξίας, ιδιαίτερα για τις γυναίκες. Οι χαρακτηρισμοί της κατάστασης αυτής έχουν όλοι τους αποκλειστικά αρνητική χροιά (γεροντοκόρη, γεροντοπαλίκαρο, μεγαλοκοπέλα, μπακούρι κ.ά.). Για ανάλογους λόγους, και όλοι όσοι υπερασπίζονται το δικαίωμά τους για διαφορετικά σχήματα σχέσεων -όπως οι πολυγαμικές- αντιμετωπίζονται με καχυποψία και απόρριψη. Υπάρχει η αντίληψη πως ένα άτομο -που έχει διαφορετικές παράλληλες σχέσεις- δεν αγαπά αληθινά, εξαπατά κλπ. Η αρχή της μονογαμίας αρκεί από μόνη της για να κριθεί ο οποιοσδήποτε αποκλίνει από αυτήν ως «παρά φύση».

Πολλές είναι οι έρευνες διεθνώς που καταδεικνύουν πως το 40% του πληθυσμού έχει απατήσει το/τη σύντροφο/σύζυγό του, το δε 80% έχει σκεφθεί να το κάνει. Όσον αφορά δε στις ερωτικές φαντασιώσεις, το 50% ερεθίζεται στη φαντασίωση μιας ενδεχόμενης ερωτικής συνεύρεσης με περισσότερους του ενός ερωτικούς συντρόφους ταυτόχρονα. Οι αριθμοί αυτοί μιλούν από μόνοι τους. Ζούμε σε μία μονογαμική κοινωνία, αλλά στις σκέψεις και στις φαντασιώσεις μας κυριαρχεί η πολυγαμία. ( Μονογαμία και πολυγαμία)

Η πραγματικότητα μάς αναγκάζει να παραδεχθούμε πως η μονογαμική στάση ζωής και το όνειρο για τον έναν και μοναδικό οδηγεί συχνά σε σωρεία προβλημάτων και διαψευσμένων ονείρων, όπως η κακή έως ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή μετά από κάποια χρόνια, η συναισθηματική αδιαφορία ή/και κακοποίηση, η ζήλεια, ο έλεγχος του άλλου κλπ. Από τις επιπτώσεις των αρνητικών πλευρών και τη δυστυχία της μονογαμικής ζωής συντηρούνται πολλοί ψυχαναλυτές και από αυτές προέρχεται ένα μεγάλο μέρος των τεράστιων κερδών της φαρμακευτικής βιομηχανίας από την πώληση των Viagra και άλλων βοηθημάτων αποκατάστασης της στυτικής λειτουργίας «ξεψυχισμένων πουλιών», ακόμα και νεαρών ανδρών, των αγχολυτικών και των αντικαταθλιπτικών σκευασμάτων. Στόχος της κατανάλωσης όλων αυτών των χαπιών και της καταφυγής σε θεραπευτές/ψυχαναλυτές είναι η συντήρηση, η αναστύλωση και η διατήρηση αυτού που η κοινωνία μας υποστηρίζει πως είναι καλό για ΟΛΟΥΣ, η απόλυτη ευτυχία -δηλ. η μονογαμία- αλλά που ταυτόχρονα οι περισσότεροι, δυστυχώς, δεν το αισθάνονται…

Οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν με την άποψη πως ο αποτελεσματικότερος τρόπος, για να διατηρήσουμε ζωντανό το ενδιαφέρον μας για τη ζωή, είναι η ύπαρξη υγειών σχέσεων. Μας βοηθούν να εξελιχθούμε, να ανακαλύψουμε νέες πλευρές του εαυτού μας, αποτελώντας μία συνεχή πρόκληση. Όλοι σχεδόν θεωρούν πως είναι καλό να έχουμε πολλούς φίλους, γιατί παίρνουμε από τον καθένα τους και κάτι διαφορετικό. Το ίδιο ισχύει και το να αποκτήσει κάποιος περισσότερα του ενός παιδιά, καθώς με τον τρόπο αυτό δημιουργείται μια μεγαλύτερη ποικιλομορφία σχέσεων στην οικογένεια. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να συμπεράνει κάποιος πως το ίδιο θα μπορούσε/έπρεπε(;) να ισχύει για όλους τους τομείς της ζωής, και ως εκ τούτου και για την ερωτική μας ζωή. Ο μονογαμικός μας πολιτισμός όμως απαιτεί από εμάς να αρκούμαστε σε όνειρα και φαντασιώσεις, όσον αφορά την ελευθερία επιλογών στην ερωτική και συναισθηματική μας ζωή. Ενώ σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής μας κάνουμε τα πάντα για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα και τους στόχους μας -μεταναστεύουμε, αγωνιζόμαστε για καλύτερη καριέρα, εργασία, επίτευξη αθλητικών επιδόσεων κ.λ.π.-, όσον αφορά την ερωτική μας ζωή, είμαστε πολύ πιο μετριοπαθείς και ολιγαρκείς. Αντί να πάρουμε μία απόφαση και ν΄αλλάξουμε τα πράγματα, π.χ. επιτρέποντας τον εαυτό μας και τη/το σύντροφό μας και για μια άλλη σχέση, το 80% από εμάς προτιμά να ζει σε μία ερωτικο-συναισθηματική μιζέρια, να παίρνει ψυχοφάρμακα, να τρέχει σε ψυχοθεραπείες, να αυνανίζεται, βλέποντας πορνοταινίες, ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει σεξουαλικά με τη σύντροφό του, και να αρκείται απλά στο να φαντασιώνει όλα όσα θα ήθελε να κάνει…
Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι από εμάς δεν τολμούν να ζήσουν βάσει των όσων νιώθουν και επιθυμούν -δηλ. πολυγαμικά, έχοντας πολλές ταυτόχρονες ερωτικές σχέσεις- σε μία κοινωνία που υπερασπίζεται με κάθε μέσο τη μονογαμία. Αν το έκανε φανερά, θα ήταν σαν να αποτολμούσε να οδηγήσει στο αριστερό ρεύμα, σε μία χώρα όπου όλοι οδηγούν στο δεξί. Το αποτέλεσμα θα ήταν καταστροφικό…

Σε ατομικό επίπεδο, ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να ζήσει πολυγαμικά, αν το επιθυμούσε (Μονογαμία και πολυγαμία) . Σε ένα ευρύτερο, όμως, κοινωνικό επίπεδο, θα δημιουργούνταν προβλήματα, με κυριότερο αυτό της ζήλειας. Η ζήλεια μπορεί να πάρει πολλές μορφές, αλλά η σημαντικότερη -στην περίπτωση μιας πολυγαμικής στάσης ζωής- έχει να κάνει με το φόβο της απώλειας του συναισθηματικού ενδιαφέροντος του άλλου. Σε μια μονογαμική κοινωνία, ένας τέτοιος φόβος είναι πολύ βάσιμος, επειδή γαλουχηθήκαμε με τη νοοτροπία πως για να ξεκινήσουμε μια καινούργια σχέση, θα πρέπει να τελειώσουμε την ήδη υπάρχουσα. Τί θα συνέβαινε όμως αν είχαμε μεγαλώσει μαθαίνοντας πως κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου απαραίτητο, όπως συμβαίνει σε εκείνες τις μουσουλμανικές χώρες όπου η πολυγαμία αποτελεί επίσημο θεσμό; Τότε, θα το θεωρούσαμε σίγουρα ως «φυσιολογικό». Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα υπήρχε καθόλου ζήλεια. Θα υπήρχε, αλλά σε πολύ διαφορετική κλίμακα, όπως συμβαίνει κάποιες φορές με τις φιλικές μας σχέσεις. Ζηλεύουμε κρυφά ή φανερά κάποιον φίλο ή φίλη που νομίζουμε πως προτιμά περισσότερο κάποιον άλλο φίλο από εμάς, αλλά συνήθως δεν τρελαινόμαστε από αυτό και ούτε τερματίζουμε τη φιλία μας εξαιτίας του. Και αυτό γιατί μαθαίνουμε από τα γεννοφάσκια μας πως η αγάπη προς πολλούς ταυτόχρονα φίλους είναι απόλυτα επιτρεπτή.

Είναι υπερβολικά δύσκολο να καταφέρουμε να αποστασιοποιηθούμε από αυτό με το οποίο έχουμε γαλουχηθεί και βάσει του οποίου ζούμε, όταν χρειάζεται να αξιολογήσουμε κάτι το πολύ διαφορετικό. Φανταστείτε να περπατάτε με τα ρούχα σας ή με το μαγιό σας σε μία συνηθισμένη καλοκαιρινή παραλία και μετά από 100-200 μέτρα να βρεθείτε σε μία απομονωμένη παραλία γυμνιστών. Το ίδιο πράγμα, που μερικές εκατοντάδες μέτρα πριν θα θεωρούνταν προσβλητικό, εκεί θεωρείται φυσιολογικό, και το αντίστροφο.

Δεν γνωρίζω πόσοι από εμάς θα κατάφερναν να ζήσουν πολυγαμικά με ένα άτομο που αγαπούν πολύ -με την έννοια να έχει κι αυτό το δικαίωμα να πηγαίνει με όποιον άλλο σύντροφο θα επιθυμούσε- κι αυτό εξαιτίας των λόγων που παραπάνω παρέθεσα και άλλων τόσων που για την οικονομία του χώρου συνειδητά παραλείπω. Πιστεύω, όμως, πως -όπως δείχνουν και όλα τα στοιχεία- η μονογαμική στάση ζωής αποδυναμώνεται με τα χρόνια. Στο σύγχρονο πολιτισμό, ο άνθρωπος, έχοντας επιλύσει σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα της άμεσης ανάγκης επιβίωσης, έχει μεγάλα συναισθηματικά αποθέματα που θέλουν να επενδυθούν σε άλλους. Είναι θέμα μερικών δεκαετιών έως ότου γίνει -ίσως- το τελευταίο βήμα προς μία κοινωνία όπου τα άτομα θα θέλουν να κάνουν πράξη όλα όσα έως τώρα προτιμούν απλά να φαντασιώνουν και να ονειρεύονται…

Επιτυγχάνοντας ουσιαστική εξέλιξη στη ζωή μας

Όλοι οι άνθρωποι ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο για να εκπληρώσουμε έναν στόχο. Τον προσωπικό μας σκοπό, ο οποίος ακόμα και από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, μας παρακινεί να κάνουμε κάποιες επιλογές ανάλογα με το τι επιθυμούμε να επιτύχουμε στη ζωή μας.

Όταν η προσωπικότητά μας δεν έχει ακόμα επαρκώς δομηθεί, οι επιλογές αυτές γίνονται υποσυνείδητα. Μετά, όμως, την ενηλικίωσή μας, κάθε φορά που οδηγούμαστε προς τη μία ή την άλλη απόφαση ταυτόχρονα επιλέγουμε μία κατεύθυνση στη ζωή μας. Έναν συγκεκριμένο δρόμο, ο οποίος οδηγεί στον αντίστοιχο στόχο που θέλουμε να εκπληρώσουμε.

Οι στόχοι που θέτει κάθε άνθρωπος στη ζωή του, λοιπόν, καθορίζουν όχι μόνο το παρόν και το μέλλον του, αλλά και την ίδια την ποιότητα του χαρακτήρα του. Αν για παράδειγμα ο μόνος στόχος ενός ανθρώπου είναι η οικονομική δύναμη αυτομάτως αυτό τον διαφοροποιεί από κάποιον που αναζητά την εσωτερική καλλιέργεια. Χωρίς να κρίνουμε καμιά από τις δύο επιλογές διαπιστώνουμε ότι οι στόχοι που θέτει ένας άνθρωπος είναι μέρος της εξέλιξής του και αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας του της προσωπικότητας...

Καθώς οι επιλογές ζωής για τον κάθε άνθρωπο ποικίλουν ανάλογα την ιδιοσυγκρασία του, αυτό που θα μπορούσαμε να επισημάνουμε είναι το πόσο ουσιώδες για την εξέλιξή του είναι αυτές οι επιλογές να βασίζονται σε κριτήρια με θετικό πρόσημο και πρόθεση αναβάθμισης.

Τι είναι αυτό, όμως, που χαρακτηρίζει μία επιλογή θετική και με πρόθεση εξέλιξης και αναβάθμισης; Για τον κάθε άνθρωπο αυτό μπορεί να διαφέρει, ωστόσο, υπάρχουν πάντα και κάποιες βασικές συνιστώσες από τις οποίες εκπηγάζουν πολυποίκιλες παράμετροι. Μερικές από αυτές είναι:
1. Μία επιλογή που επιτυγχάνει ουσιαστική εξέλιξη στη ζωή μας συνοδεύεται πάντα από θετικά και αισιόδοξα συναισθήματα. Αν νιώθουμε έντονο στρες ή θλίψη για μία επιλογή που πρόκειται να κάνουμε τότε ίσως και να μην πρόκειται για την πιο κατάλληλη για την εξέλιξή μας επιλογή.

2. Επιδιώκουμε να εξελισσόμαστε επί της ουσίας, κάθε φορά που δοκιμάζουμε να βγούμε έξω από την ασφαλή μας περιοχή και να δοκιμάσουμε να ξεπεράσουμε δημιουργικά τα όριά μας. Η τόλμη, όταν εκδηλώνεται την κατάλληλη στιγμή, αποτελεί μέγιστο προσόν και ένα δεδομένο που σίγουρα μας εξελίσσει μέσα από τα όποια μαθήματα πρόκειται να μας προσφέρει.

3. Ένας ακόμα τρόπος να διαπιστώσουμε εάν οι επιλογές μας εξελίσσουν την προσωπικότητά μας επί της ουσίας είναι το υπόβαθρο που τις στηρίζει. Εάν, για παράδειγμα, βασίζονται αποκλειστικά σε υλικό υπόβαθρο και όλα γίνονται για την απόκτηση υλικών αγαθών και πλούτου με κάθε μέσον, τότε σίγουρα δεν μας αναβαθμίζουν, ακόμα και αν βελτιώνουν επιφανειακά το επίπεδο ζωής μας. Η προσωπικότητά μας παραμένει στάσιμη χωρίς να εκλεπτύνει και να ενισχύει το δυναμικό της.

4. Εάν καταφέρουμε να έχουμε μία οπτική η οποία είναι ξεκάθαρη απέναντι στη ζωή, γνωρίζοντας τις επιθυμίες αλλά και τις αδυναμίες μας σε βάθος, ενώ παράλληλα παραμένουμε ανοιχτοί και δεκτικοί σε κάθε διαφορετική οπτική ή συμπεριφορά, αυτό μας καθιστά ιδιαίτερα ώριμους και με ουσιαστική διάθεση εξέλιξης.

5. Κανένας δεν είναι αλάνθαστος. Μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε τόσο τα λάθη μας, όσο και τα λάθη των άλλων και να τα ξεπερνάμε το συντομότερο δυνατόν, εάν επιθυμούμε την πραγματική μας εξέλιξη. Όσο πιο πολύ εμμένουμε στο αρνητικό τόσο περισσότερο καθυστερούμε τη δική μας αναβάθμιση ζωής.

Άλλωστε, ένας γαλήνιος νους που δεν εστιάζει στις αδικίες και τα αρνητικά κομμάτια της ζωής, αλλά μία καρδιά καθαρή και γεμάτη θετικά συναισθήματα αποτελούν το καλύτερο πεδίο για να αναπτυχθούν όλα τα υπέροχα στοιχεία ενός ανθρώπου.

Αποδέξου τον εαυτό σου

Αποδέξου και αγάπησε τον εαυτό σου αυτή τη στιγμή
Βρίσκεσαι στην διαδικασία να γίνεις ο καλύτερος φίλος του εαυτού σου, για να γίνεις το άτομο που θα χαίρεσαι περισσότερο να είσαι μαζί του.
Αποδέξου και αγάπησε τον εαυτό σου αυτή τη στιγμή.
Συνήθως αρνείσαι να αγαπήσεις τον εαυτό σου επειδή ακόμα δεν έχεις χάσει βάρος ή δεν έχεις βρει καινούργια δουλειά, έναν εραστή, αυτό ή εκείνο που επιθυμείς. Έτσι πάντα αναβάλλεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Αλλά και όταν βρεις μια καινούργια δουλειά ή έναν εραστή ή όταν χάσεις το βάρος που θέλεις, αγαπάς τον εαυτό σου ή απλώς κάνεις έναν καινούργιο κατάλογο και έχεις μια ακόμα περίοδο καθυστέρησης;
Η μόνη ώρα που μπορείς να αρχίσεις να αγαπάς τον εαυτό σου είναι ακριβώς εδώ, ακριβώς τώρα. Η αγάπη χωρίς ορούς είναι αγάπη χωρίς προσδοκίες. Αποδέξου αυτό που είσαι.

Αποδέξου όλα τα μέρη του εαυτού σου
Κοιτάξου στο καθρέπτη και πες “Αγαπώ τον εαυτό μου έτσι ακριβώς όπως είναι.” Τι σου έρχεται στο νου; Παρατήρησε πως αισθάνεσαι. Ίσως αυτός να είναι ο πυρήνας του προβλήματος σου.
Το πιο σημαντικό μέρος της μεταμόρφωσης ή της ολοκλήρωσης σου συντελείται απλά και μόνον όταν αρχίζεις να αποδέχεσαι τον εαυτό σου σε όλα του τα σημεία, ακόμα και τα πιο μικρά. Όταν μπορέσεις να δεις με αγάπη τις στιγμές που τα καταφέρνεις καλά, αλλά και τις στιγμές που δεν τα καταφέρνεις και τόσο καλά.
Τις στιγμές που είσαι γεμάτος τρόμο και τις στιγμές που είσαι γεμάτος αγάπη. Τις στιγμές που είσαι ανόητος και χαζός και τις στιγμές που είσαι λαμπερός και έξυπνος. Τις στιγμές που είσαι αποτυχημένος και τις στιγμές που είσαι νικητής. Όλα αυτά είναι μέρη του εαυτού σου.
Τα περισσότερα προβλήματα σου παρουσιάζονται όταν αρχίζεις να απορρίπτεις τον εαυτό σου και να μην τον αγαπάς ολοκληρωτικά και χωρίς όρους. Μην κοιτάς λοιπόν πίσω στη ζωή με ντροπή. Βλέπε το παρελθόν σου ως μια πολύτιμη παρουσία στη ζωή σου. Χωρίς αυτή τη παρουσία και την πληρότητα δεν θα ήσουν εδώ σήμερα. Όταν αποδεχτείς τον εαυτού σου στο σύνολο του, τότε ολοκληρώνεσαι και μεταμορφώνεσαι.

Αποδέξου όλα όσα έχεις δημιουργήσει για τον εαυτό σου
Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου στο σύνολο του, ολοκληρωτικά και βαθιά, αυτό σημαίνει ότι στο δρόμο της ζωής σου δεν έμαθες να το κάνεις. Μπορείς να το μάθεις. Ξεκίνα να είσαι καλός με τον εαυτό σου τώρα, αυτή τη στιγμή.
Αγάπησε και αποδέξου τον εαυτό σου ακριβώς όπως είναι. Υποστήριξε τον, εμπιστέψου τον και δέξου τον όπως είναι. Μπορείς να υπάρχεις μέσα στην αγάπη της ίδιας σου της καρδιάς. Βάλε το χέρι πάνω στην καρδιά σου και νιώσε την αγάπη που ρέει από μέσα της. Γνώριζε ότι υπερέχει πολύς χώρος στην καρδιάς σου για να αποδεχτείς τον εαυτό σου εδώ και τώρα.
Αποδέξου το σώμα σου, το βάρος σου, το ύψος σου, την εμφάνιση σου, την σεξουαλικότητα σου και τις εμπειρίες σου. Αποδέξου όλα όσα έχεις δημιουργήσει για τον εαυτό σου. Αποδέξου το παρελθόν και το παρόν σου και δείξει εμπιστοσύνη στο μέλλον σου. Είσαι θεία και μεγαλοπρεπής έκφραση της ζωής. Αξίζεις το καλύτερο και τώρα το αποδέχεσαι για τον εαυτό σου. Αποδέξου τα θαύματα. Αποδέξου την μεταμόρφωση. Αποδέξου την ολοκλήρωση. Και πάνω από όλα αποδέξου τον εαυτό σου. Νιώσε ότι είσαι πολύτιμος και αγαπά αυτό που είσαι. Και έτσι είναι.

Είσαι άξιος να αγαπηθείς
Τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα στάσου με τα χέρια διάπλατα ανοικτά και πες: “Είμαι πρόθυμος να αφήσω την αγάπη να μπει μέσα μου. Νιώθω ασφάλεια όταν ανοίγω την καρδιά μου.”
Δεν χρειάζεσαι τίποτα περισσότερο για να κερδίσεις την αγάπη από ότι για να κερδίσεις για το δικαίωμα να αναπνέεις. Έχεις το δικαίωμα να αναπνέεις επειδή υπάρχεις. Έχεις το δικαίωμα να αγαπηθείς επειδή υπάρχεις. Αυτό είναι όλο και όλο αυτό ου χρειάζεται να ξέρεις.
Αξίζεις να έχεις την αγάπη. Μην αφήσεις τους γονείς σου, τις αρνητικές πλευρές της κοινωνίας ή τις συνηθισμένες προκαταλήψεις να σε κάνουν να πιστέψεις ότι δεν είσαι αρκετά καλός. Η πραγματικότητα για την ύπαρξη σου είναι μια: Είσαι αξιαγάπητος. Αποδέξου το λοιπόν και πίστεψε το. Και τότε θα ανακαλύψεις ότι οι άνθρωποι σου συμπεριφέρνονται ως ένα αξιαγάπητο άτομο.

Να συμπεριφέρεσαι στον εαυτό σου με αγάπη χωρίς όρους
Νιώσε την καρδιά σου να ανοίγει και γνώριζε ότι υπάρχει χώρος εκεί μέσα για σένα.
Αν τα παιδικά σου χρόνια ήταν γεμάτα φόβους και συγκρούσεις, κι άν εξακολουθείς υποσυνείδητα να “χτυπάς” τον εαυτό σου, τότε συνεχίζεις ακόμα και τώρα να συμπεριφέρεσαι στο εσωτερικό παιδί σου με τον ίδιο τρόπο. Το παιδί τότε δε βρίσκει ένα χώρο στοργής μέσα σου για να τον κατοικήσει.
Αγάπησε τώρα τον εαυτό σου αρκετά ώστε να μπορέσεις να προχωρήσεις περα από τους περιορισμούς των γονιών σου. Δεν ήξεραν και εκείνοι άλλο τρόπο να σε εκπαιδεύσουν.

Ήσουν ένα μικρό καλό παιδί για πάρα πολύ καιρό, κάνοντας αυτό που η μαμά και ο μπαμπάς σου σε δίδαξαν. Είναι καιρός να μεγαλώσεις και να παρεις τις δικές σου αποφάσεις, που θα σε υποστηρίξουν και θα σε αναπτύξουν.

Η επίδραση της τελειομανίας στη ζωή μας

Αν δεν θέλετε να είστε ποτέ ευτυχισμένοι ή ικανοποιημένοι με τη ζωή σας, ένας πολύ καλός τρόπος για να το πετύχετε, είναι να αυξήσετε τις προσδοκίες σας σε ένα τόσο εξωπραγματικά υψηλό επίπεδο έτσι ώστε να μην μπορούν ποτέ να εκπληρωθούν.

Αυτή είναι η ουσία της τελειομανίας. Είναι η αδυναμία συναίσθησης της ευχαρίστησης, εκτός αν πρόκειται για κάτι τέλειο, χωρίς απολύτως καμία ατέλεια. Φυσικά, το πρόβλημα με αυτή τη λογική είναι ότι, η τελειομανία αποτελεί συχνά ψευδαίσθηση.

Σπάνια η ζωή, μας δίνει αυτά που ακριβώς θέλουμε σε κάθε τομέα - είτε πρόκειται για τις σχέσεις, την εργασία ή τους στόχους μας.

Πολλές φορές το να είμαστε πιο ευτυχισμένοι με τη ζωή μας, απαιτεί να εγκαταλείψουμε αυτές τις υψηλές προσδοκίες και να μάθουμε να είμαστε πιο ικανοποιημένοι με το πώς έχουν τα πράγματα, παρά με το πώς φανταζόμαστε ότι θα έπρεπε να είναι σε έναν «ιδανικό κόσμο».

Πολλές είναι οι μελέτες που έχουν αρχίσει να δείχνουν τους τρόπους με τους οποίους η τελειομανία, από πολλές απόψεις, μπορεί να καταστρέψει την ευτυχία μας.

Η τελειομανία οδηγεί σε αισθήματα λύπης και δυσαρέσκειας
Σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο” Journal of Consumer Psychology”, διαπιστώθηκε ότι η νοοτροπία «πρέπει να έχουμε τα καλύτερα», μπορεί να μεγεθύνει τα συναισθήματα της λύπης και της δυσαρέσκειας.

Οι ψυχολόγοι το αποκαλούν «μεγιστοποίηση του τρόπου σκέψης» και αυτό αποτελεί σύμπτωμα της τελειομανίας. Προσπαθούμε να επιλέξουμε την καλύτερη δυνατή επιλογή σε κάθε δεδομένο σενάριο, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό.

Τα ευρήματα αυτά συμφωνούν και με μια άλλη πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο “Journal of Rational-Emotive & Cognitive-Behavior Therapy”, που ανακάλυψε ότι η τελειομανία μπορεί μετά από ένα γεγονός που δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα, να οδηγήσει σε έντονο προβληματισμό.

Αυτό σημαίνει απλά, ότι μετά από ένα τέτοιο γεγονός, είναι πολύ πιο πιθανό να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε έντονα κάνοντας καινούριες υποθέσεις για τις επιλογές μας. Αυτό καθιστά πολύ πιο δύσκολο το να συγχωρήσουμε παλιότερες αποφάσεις μας και ακόμα περισσότερο τα λάθη του παρελθόντος μας.

Η τελειομανία βλάπτει τις σχέσεις μας
Διάφορες έρευνες συνεχίζουν να βασίζονται στις αρνητικές συνέπειες που προκαλεί η τελειομανία.

Σε μια άλλη πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο “Journal of Experimental Social Psychology”, διαπιστώθηκε ότι η τελειομανία μπορεί επίσης να βλάψει τις σχέσεις μας.

Τα ρομαντικά ζευγάρια που βλέπουν τις σχέσεις τους ως την «τέλεια ένωση» («Είμαστε αδελφές ψυχές» ή «Εμείς είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο»), είναι πιο επιρρεπή σε προβλήματα σχέσεων από εκείνους που βλέπουν τη σχέση τους ως «ένα ταξίδι» («Μεγαλώνουμε μαζί» ή «Κοίτα πόσα πράγματα έχουμε καταφέρει μαζί»).

Κάθε σχέση έχει προβλήματα πάνω στα οποία θα πρέπει να δουλέψουμε. Αλλά αν νομίζουμε ότι και οι δύο είμαστε απολύτως τέλειοι ο ένας για τον άλλο, τότε δεν πρόκειται να αποδεχθούμε το εύκολα το σύντροφο και να αντιμετωπίσουμε τα σκαμπανεβάσματα στη σχέση.

Συχνά, ένας πιο πρακτικός και ρεαλιστικός τρόπος σκέψης μας προετοιμάζει για τις αναπόφευκτες συγκρούσεις που θα αντιμετωπίσουμε. Και είναι καλύτερα να προετοιμαστούμε για την πραγματικότητα παρά να ζούμε στην αυταπάτη.

Η τελειομανία επηρεάζει αρνητικά την εργασία μας
Μία από τις πιο συχνές επιδράσεις της τελειομανίας είναι το πώς επηρεάζει την εργασία μας και τους προσωπικούς μας στόχους.

Σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο “Journal of Counseling Psychology”, διαπιστώθηκε ότι τα άτομα που έχουν μεγαλύτερη τάση για τελειομανία, είναι επίσης πιο πιθανό να αναβάλλουν πράγματα και να χρονοτριβούν.

Όταν έχουμε μια τελειομανή νοοτροπία, είναι πραγματικά δύσκολο να ρίξουμε τον εγωισμό μας και να πούμε «τελείωσα τη δουλειά μου». Αντ 'αυτού, βρισκόμαστε συνεχώς σε μια κατάσταση του να αλλάξουμε τα πράγματα, να κάνουμε μικροαλλαγές σε κάθε μικρή λεπτομέρεια και εργαζόμαστε ασταμάτητα μέχρι που τελικά να αισθανθούμε ικανοποιημένοι. Αν και ποτέ δεν νιώθουμε ότι προσφέραμε αρκετά.

Μια άλλη μελέτη επικεντρώθηκε στο πώς η τελειομανία μπορεί να οδηγήσει σε «εργασιομανία», ένα μη υγιές κίνητρο για μη σταματάμε ποτέ να δουλεύουμε, το οποίο συχνά οδηγεί σε περισσότερο άγχος, κούραση και σε επαγγελματική εξουθένωση.

Η τελειομανία θίγει την αυτοεκτίμηση αλλά και την εικόνα που έχουμε για το σώμα μας
Σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Journal of Eating Disorders”, η τελειομανία μπορεί επίσης να βλάψει την εικόνα που έχουμε για το σώμα μας και να παίξει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη διατροφικών διαταραχών.

Συχνά συγκρίνουμε την εικόνα του σώματος μας με «πρότυπα» που βλέπουμε στην τηλεόραση, σε περιοδικά καθώς και σε άλλες μορφές ψυχαγωγίας. Αυτό μπορεί να μας οδηγήσει να ορίσουμε τα δικά μας πρότυπα εξαιρετικά υψηλά, τα οποία και συχνά θα μας οδηγήσουν σε απογοήτευση για το σώμα μας.

Όπως βλέπετε, η τελειομανία μπορεί να καταστρέψει την ευτυχία μας σε πολλούς διαφορετικούς τομείς της ζωής μας και για αυτό το λόγο θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί.

Για μία καλύτερη ζωή…

Όλοι μας προσπαθούμε καθημερινά να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη χωρίς όμως στο τέλος της ημέρας να έχουμε το αίσθημα της ικανοποίησης γιατί νιώθουμε πως κάτι λείπει…. Η αλήθεια είναι πως αυτό που λείπει είναι ο εαυτός μας ο οποίος έχει χαθεί κάπου ανάμεσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας και τις υποχρεώσεις της δουλειάς ή στην απραγία και στην τεμπελιά. Υπάρχουν όμως πράγματα, απλά και καθημερινά, τα οποία αν κάνει ο καθένας μας σίγουρα θα νιώσει, σωματικά και ψυχικά, πιο υγιής από πριν.

- Η λύση για να αισθανθούμε καλύτερα δεν θα βρεθεί ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ, στα πλήκτρα του υπολογιστή ή στα κανάλια της τηλεόρασης! Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει, δεν μπορούμε να περιμένουμε την αλλαγή να έρθει μόνη της, πρέπει να την επιδιώκουμε. Μην αναμένουμε όλα να γίνουν διαφορετικά, ας δράσουμε τώρα εναντίον όσων μας ενοχλούν και μας βαραίνουν.

- Να βάζουμε τον εαυτό μας σε προτεραιότητα!!! Για καλύτερη πρόληψη αλλά και αντιμετώπιση των προβλημάτων πρέπει να δείχνουμε ενδιαφέρον και αγάπη πρώτα από όλα στον εαυτό μας. Οπότε, πλέον είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα και να το αντιμετωπίσουμε. Μην υποτιμάμε τη ζωή μας γιατί είναι μοναδική!

- Τετριμμένο, καθώς όλοι ψυχολόγοι το λένε, όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό: Να σκεφτόμαστε θετικά! Μόνο με τη θετική σκέψη υπάρχει ελπίδα για το μέλλον και πιθανότητα αλλαγής της ενδεχόμενης δυσάρεστης κατάστασης. Η αισιοδοξία δημιουργεί δύναμη και με τη δύναμη γινόμαστε ικανοί για να πετύχουμε όσα θέλουμε.

- Η διατροφή και ο ύπνος παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην διατήρηση της υγείας. Να μη ξεχνάμε ποτέ να τρώμε σωστά και να κοιμόμαστε επαρκώς γιατί μόνο όταν ξεκινήσουμε από τα βασικά, μαθαίνουμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας όπως του αξίζει!

- Είναι πολύ σημαντικό να αφιερώνουμε καθημερινά χρόνο για τον εαυτό μας, κάνοντας πράγματα που μας ευχαριστούν και ικανοποιούν εμάς προσωπικά και όχι τους άλλους. Κολύμβηση, γυμναστική, μουσική, βόλτα, σπορ, σινεμά, βιβλία κ.α είναι λίγα από όσα ο καθένας μας μπορεί να κάνει στον ιδιωτικό του ελεύθερο χρόνο.

- Πολύ βασικό κομμάτι στη ζωή μας είναι οι σχέσεις μας! Καλό θα ήταν να επιλέγουμε ανθρώπους στη ζωή μας, που μας κάνουν να αισθανόμαστε θετικά και όμορφα. Γνωρίζω πως, ενίοτε η επιλογή ανθρώπων είναι μία δύσκολη κ επίπονη διαδικασία, όμως, όταν γίνει, η αίσθηση του να έχεις δίπλα σου ανθρώπους να αγαπάς και να σε αγαπούν αληθινά, είναι μοναδική και λυτρωτική!

- Η ύπαρξη ολικής ή μερικής απασχόλησης είναι σημαντική καθώς δίνει στη ζωή του ανθρώπου έναν σκοπό ο οποίος μπορεί να αποτελέσει ταυτόχρονα και κίνητρο για την σωματική και ψυχική υγεία.

- Η ενασχόληση με τη φύση και τα ζώα έχει αποδειχθεί να λειτουργεί ευεργετικά στον άνθρωπο καθώς έρχεται σε επαφή με πρωτόγονα κομμάτια της φυσικής του ύπαρξης. Η φύση μπορεί να φέρει ηρεμία και γαλήνη στη ψυχή του ανθρώπου ενώ η συνύπαρξη με τα ζώα προκαλεί θετικά συναισθήματα.

ΤΟ SEX ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

“Όλα σ’ αυτόν τον κόσμο έχουν να κάνουν με το σεξ εκτός από το σεξ. Το σεξ έχει να κάνει με την εξουσία.” (Oscar Wilde)

“Η διαφορά σεξ και έρωτα είναι ότι το σεξ χαλαρώνει την ένταση, ενώ ο έρωτας τη δημιουργεί.”(Woody Allen).

Οι άνθρωποι (διάσημοι και μη) μιλούν για το σεξ, προσπαθώντας να το κατανοήσουν, να το διακωμωδήσουν αλλά και να το εκθειάσουν, ίσως ξεχνώντας ότι πρόκειται για μία φυσιολογική ανάγκη του οργανισμού. Η σεξουαλική δραστηριότητα είναι μία εγωιστική αλλά άκρως φυσιολογική πράξη όπου 2 άτομα ανεξαρτήτου φύλου ικανοποιούν τις ορμές, ένστικτα, επιθυμίες και συναισθήματα τους στην αναζήτηση της ηδονής και της ευχαρίστησης. Στην ερωτική πράξη δεν υπάρχει σωστό και λάθος ή αποδεκτό και καταδικαστέο, αυτό που κυριαρχεί είναι η επιθυμία και η εκτόνωση της ερωτικής έντασης. Η αποδοχή του εαυτού και της ερωτικής μας ταυτότητας βοηθά στη μείωση του άγχους και των φοβιών και οδηγεί στην σεξουαλική χαλάρωση και συναισθηματική απελευθέρωση.

Η ερωτική πράξη είναι η μοναδική δραστηριότητα η οποία κουράζει, μεν, σωματικά τον οργανισμό αλλά παράλληλα δε, τον χαλαρώνει. Πολλές μελέτες έχουν δείξει πως η ενεργή σεξουαλική ζωή βοηθά στην καλή ψυχική υγεία καθώς η απελευθέρωση ενδορφινών στον εγκέφαλο μειώνει το άγχος και προκαλεί αίσθημα ευφορίας. Αντιθέτως, η αποχή από το σεξ μπορεί να προκαλέσει αισθήματα θλίψης, άγχους, στρες, φόβου ακόμα και κρίση πανικού. Αποδεδειγμένα, το σεξ ενισχύει την αυτοπεποίθηση του ατόμου και βελτιώνει τη διάθεση ενώ βοηθά στη διαχείριση, έκφραση και εξωτερίκευση των συναισθημάτων.

Σε αντίθεση με άλλες χώρες, στην Ελλάδα το σεξ, εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού! Ενώ, υπάρχει μία γενικότερη τάση απελευθέρωσης, τα βιώματα και οι εμπειρίες των Ελλήνων δεν μας αφήνουν να αποτιναχτούμε από αυτό το ζυγό της κοινωνικής ευθύνης-καταπίεσης. Λόγω της συμπλεγματικής ελληνικής κοινωνίας, πολλοί άνθρωποι παλεύουν καθημερινά είτε με το αίσθημα της ντροπής και της μειονεξίας είτε με την κοινωνική κατακραυγή, καταπιέζοντας τον εαυτό τους και στερώντας του την ερωτική απόλαυση. Η καταπίεση των συναισθημάτων, ο φόβος και το άγχος μπορούν να οδηγήσουν το άτομο σε παθητικότητα και μοναξιά με αποτέλεσμα να χαθεί η επαφή (σωματική, ερωτική) με άλλους ανθρώπους και να οδηγηθεί σε κοινωνική και συναισθηματική απομόνωση. Το άγχος της επίδοσης, ο φόβος της απόρριψης, η έλλειψη ευχαρίστησης, η ντροπή της ερωτικής επιθυμίας κ.α μπορούν να στερήσουν από το άτομο την σεξουαλική ευχαρίστηση και να δημιουργήσουν μία δυσάρεστη ανάμνηση μίας ερωτικής εμπειρίας.

Επειδή το σεξ είναι ένδειξη υγείας, για αυτό το λόγο δεν θα έπρεπε κανείς να αισθάνεται ντροπή ή/και ανησυχία έχοντας μία καλή σεξουαλική ζωή. Το σεξ είναι χαλάρωση και απελευθέρωση οπότε εκείνα τα λίγα λεπτά ας αφήσουμε έξω άγχη, φοβίες και προβλήματα και ας επικεντρωθούμε στον-ην ερωτικό μας σύντροφο, σκεπτόμενοι μόνο τις επιθυμίες αμφότερων και απολαμβάνοντας την στιγμή δίχως τύψεις και ενοχές.

ΜΑΤΑΙΩΣΗ

Πόσοι άνθρωποι αναφωνούν σε μία σχέση «Έχεις αλλάξει» ή «Δεν είσαι πλέον αυτός-η που ήσουν» λόγια τα οποία φανερώνουν απογοήτευση και ματαίωση των στόχων-ονείρων που είχε το άτομο για την σχέση. Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι έχει πράγματι ο άνθρωπος / σύντροφος / φίλος μας αλλάξει ή εξαρχής εθελοτυφλούσαμε?

Στην αρχή μιας σχέσης νιώθουμε ενθουσιασμό, πάθος, παρορμητικότητα και ικανοποίηση συναισθήματα τα οποία μας ωθούν να δημιουργήσουμε όνειρα για την εξέλιξη της που άλλοτε βγαίνουν αληθινά και άλλοτε όχι. Τις περισσότερες φορές, όμως, αυτό που δυσκολευόμαστε να συνειδητοποιήσουμε είναι πως, όπως και τα συναισθήματα, έτσι και οι άνθρωποι έχουν όρια τα οποία τους αναγκάζουν μερικές φορές να μην μπορούν να ανταποκριθούν στις δικές μας προσδοκίες – φιλοδοξίες – όνειρα για τη νέα σχέση. Σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι ότι δε θέλουν αλλά δεν μπορούν να ανταποκριθούν ίσως γιατί η προσωπικότητα τους είναι με τέτοιο τρόπο δομημένη ώστε να μην έχουν τη δυνατότητα ή γιατί υπάρχει διαφορετική ιεραρχία προτεραιοτήτων ή απλά γιατί δεν μοιραζόμαστε το ίδιο όνειρο… Αυτές όμως οι συμπεριφορές είναι ορατές από την αρχή της σχέσης απλά το πάθος και ο έρωτας μπορεί να θολώσουν τη λογική και το μυαλό. Όταν έρχεται η συνειδητοποίηση των λειψών για τους δικούς μας στόχους ικανοτήτων του/της συντρόφου τότε έρχεται και το αίσθημα της ματαίωσης όπου το άτομο νιώθει απογοητευμένο με τον εαυτό του κυρίως, καθότι πιστεύει πως δεν τα κατάφερε και παγιδεύεται σε έναν φαύλο κύκλο μάταιης επανειλημμένης προσπάθειας για επίτευξη των χαμένων προσδοκιών. Αυτή η διαδικασία είναι ψυχοφθόρα και συναισθηματικά εξουθενωτική για τον άνθρωπο που τη βιώνει με αποτέλεσμα τη δημιουργία στρες, θλίψης, απογοήτευσης και ενίοτε απόγνωσης καθώς δεν γνωρίζουν πώς να βγουν έξω από τον φαύλο κύκλο που οι ίδιοι έχουν φτιάξει.

Η λύση δεν είναι να πάψουμε να ερωτευόμαστε αλλά να μην ερωτευόμαστε τον φαντασιακό/ψεύτικο/ονειρικό σύντροφο παρά μόνο τον αληθινό! Οι άνθρωποι έχουμε πολλά ερωτεύσιμα χαρίσματα, ακόμα και αν δεν φαίνονται, απλά αρκεί να υπάρχει η διάθεση να τα ανακαλύψουμε. Μη φτιάχνουμε ιδεατούς συντρόφους στο μυαλό μας με τη ψεύτικη πεποίθηση πως με αυτό τον τρόπο θα ευτυχήσουμε αλλά «να βλέπουμε τον άλλον στο φως» γιατί για κάποιο λόγο τον/την επιλέξαμε να είναι δίπλα μας. Ο τρόπος για να βγούμε από το φαύλο κύκλο είναι η αποδοχή του ανθρώπου που έχουμε δίπλα μας χωρίς αυτό να σημαίνει πως η αποδοχή ισούται με θετική επιλογή. Όταν αποδεχτείς τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει τότε μπορείς να δεις και τις ικανότητες του και αν μπορεί να σου προσφέρει αυτά που ονειρεύεσαι εσύ για τον εαυτό σου και τότε έχεις τη δυνατότητα της επιλογής. Για να μην υπάρξουμε ποτέ μέρος αυτού του φαύλου κύκλου θα πρέπει να αποδεχτούμε πως οι άνθρωποι αλλάζουν μόνο όταν θέλουν οι ίδιοι να αλλάξουν οπότε δεν υπάρχει νόημα να ελπίζουμε σε κάτι το οποίο ίσως να μην έρθει και ποτέ! Επομένως, όταν διακρίνουμε μέσα σε μία σχέση πως οι ανάγκες μας, οι προσδοκίες μας δεν εκπληρώνονται τότε πρέπει να έχουμε τη δύναμη να αποχωρήσουμε από την σχέση και να δεχτούμε πως κάποιες φορές θα χρειαστεί να αποτύχουμε μέχρι στο τέλος να πετύχουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε.

Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ

Αγαπάω πολύ τα δέντρα. Και ιδιαιτέρως αγαπάω τους ανθρώπους που μοιάζουν με δέντρα.

Τα δέντρα που είναι ψηλά. Σταθερά και ζεστά σαν το ξύλο που φτιάχνει τον κορμό τους και την γη που φιλοξενεί και τρέφει τις βαθιές ρίζες τους. Με μεγάλα φουντωτά κλαδιά. Με τις γραμμές του χρόνου να χαράζουν την επιφάνειά τους.

 Με την φυλλωσιά που κρύβει έναν κόσμο από φως, λουλούδια ή καρπούς και πλάσματα της φύσης. Ανεβαίνουν ψηλά για να πάρουν φως και σκάβουν τη γη με τις ρίζες για να πάρουν την πρώτη ύλη. Και στο ενδιάμεσο ανοίγουν και απλώνονται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Προσφέρουν σε όλα τα ζωντανά που τα πλησιάζουν. Τα αφήνουν να έρθουν και να χαρούν. Αυτά τα δέντρα που σου δίνουν την σκιά τους για να ξεκουραστείς. Χωρίς να ρωτάνε τί, πώς, χωρίς να τσιγκουνευτούν τίποτα από αυτά που προσφέρουν. Σε δέχονται και σου επιτρέπουν. Απλά στέκονται εκεί. Και είναι φάρμακο για αυτόν που θα φιλοξενήσουν.

Αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους. Που έχουν την σοφία των δέντρων. Αυτούς που όσο πιο πολύ ανοιχτός και αφύλαχτος τους πλησιάζεις τόσο πιο πολύ σου δείχνουν πόσο υπέροχος είσαι. Που σου θυμίζουν πόσα δώρα έχεις πάρει και πόσα ακόμα έχεις να λάβεις. Πως η ζωή είναι εκεί και σε χρειάζεται και σε περιμένει. Η ζωή, που της είσαι τόσο πολύτιμος όσο και το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα ή το πιο ακριβό διαμάντι. Που σε ακούν χωρίς να βιάζονται να δώσουν συμβουλές, ρητά, σλόγκαν, γνώμες και γνώσεις που έχουν αποστηθίσει. Που δεν έχουν καμία σχέση με την υπομονή αλλά με την τρυφερότητα. Απλά είναι εκεί. Και σε αφήνουν να είσαι. Ησυχάζουν. Και επιτρέπουν. Στον άνθρωπο να υπάρξει και στο θαύμα να συμβεί.

Αγαπάω πολύ τα δέντρα. Και ιδιαιτέρως αγαπάω τους ανθρώπους που μοιάζουν με δέντρα.

Η ''αμοιβή''

Είναι πολλές φορές που η ανθρωπιά μας ξεχειλίζει και το κάνει αβίαστα. Είναι οι φορές εκείνες που δακρύζουμε από μεγαλοσύνη κρυφά, με μόνο γνώστη της πράξης τον εαυτό μας.

Την ώρα όπου κάποιο αδύναμο ζώο σώζεται, τη στιγμή όπου με κίνδυνο της ζωής του σώζει κάποιος κάτι το αδιάφορο για πολλούς, τότε επικροτούμε συντετριμμένοι την πράξη εγκρίνοντας, επιβραβεύοντας με απόδειξη τη συγκίνηση ή και τα δάκρυά μας.

Είναι οι στιγμές που νοιώθουμε άξιοι, δεν χρησιμοποιώ την λέξη άνθρωποι γιατί έχουμε άπειρα παραδείγματα ζώων-ψυχών που κάνουν το ίδιο μη έχοντα τη δική μας νόηση, την δική μας καλλιέργεια… αλλά λάθος. Η πράξη της ανιδιοτέλειας δεν προέρχεται από κανενός είδους καλλιέργεια –σε άλλη περίπτωση όλοι οι καλλιεργημένοι σε επίπεδο μόρφωσης θα ήταν αλτρουιστές και μεγαλόψυχοι…- αλλά από μία ευγένεια εντελώς διαφορετική, από μία ομοία της ψυχής.

Μετά από αυτόν το πρόλογο θα ήθελα να τονίσω με έμφαση την στάση όλων ημών στα άτομα του περιβάλλοντός μας τα οποία αδυνατούν πλέον να συντηρήσουν τον εαυτό τους.

Δεν στέκομαι στο σημείο της συγκατοίκησης αλλά στη γενικότερη συμπεριφορά μας και στον τρόπο με τον οποίο αφιερώνουμε τον χρόνο μας σε αυτούς.

Η απλή παράσταση –επιμένω- στον χώρο τους, δεν σημαίνει τίποτα πλέον εκείνο που η λέξη ονομάζει. Παράσταση. Η παρουσία κανενός εάν είναι απλή, ψυχρή, αμέτοχη, δεν έχει κάτι να πει. Μάλλον το αντίθετο…

Το αίσθημα εκείνο το ευγενές καλείται να καταθέσει την παρουσία του. Αυτό όμως βεβαίως δεν προκαλείται ούτε με ευχές ούτε με επιθυμίες, απλά υπάρχει. Είναι σαν την πίστη στη θρησκεία. Πρέπει να μπορεί κανείς να πιστέψει, με την επιθυμία καταντά μάλλον ιησουίτης παρά πιστός. Οπαδός της ιδέας και όχι ενστερνιστής της. Στην καλύτερη περίπτωση ένας επιθυμητής.

Η αγνότητα και η θέληση, η πονετική συμπάσχουσα συμπαράσταση στους ανθρώπους μας που έχουν χάσει το πλεονέκτημα της σκέψης τους για παράδειγμα, αποτελεί ύψιστο δικαίωμα. Προσέξτε, δικαίωμα, όχι υποχρέωση…

Τεράστια διαφορά στον τρόπο προσέγγισης. Η ‘’αμοιβή’’ θα έρθει αργότερα σε κατά μόνας στιγμές, τότε που ζούμε τα μεγαλύτερα συναισθήματα, τις ωραιότερες καταστάσεις…

Ας μην ξεχνάμε ότι τα δύο σημαντικότερα πράγματα στη ζωής μας μόνοι τα βιώνουμε. Και την γέννηση και τον θάνατο...

Οργασμός, μου αξίζει;

Ο οργασμός είναι η σεξουαλική κορύφωση μετά την διέγερση και για τους άντρες είναι δεδομένος, αν όχι τότε μιλάμε για σεξουαλικό πρόβλημα που μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στη σχέση και στην αυτοπεποίθηση του άντρα.

Ο οργασμός για τις γυναίκες δεν είναι δεδομένος, μάλιστα κοινωνικά παλιότερα τουλάχιστον δεν ενδιέφερε κανέναν αν η γυναίκα έρχεται σε οργασμό.
Πολλές γυναίκες θεωρούν ότι δεν θα έχουν ποτέ οργασμό είτε λόγω ανατομίας είτε λόγω κάποιου προβλήματος και τείνουν να βάζουν οι ίδιες την ταμπέλα στον εαυτό τους.
Άλλες έχουν οργασμό με αυτό-ικανοποίηση χωρίς την παρουσία ή συμμετοχή του συντρόφου τους.
Γιατί τελικά είναι τόσο δύσκολος ο οργασμός;

Στο μεγαλύτερο ποσοστό ο οργασμός εξαρτάται από την ψυχική μας υγεία. Σε οργασμό μπορεί να έρθει μια γυναίκα είτε με την επαφή είτε και με την φαντασίωση. Για να μπορέσει μια γυναίκα να έρθει σε οργασμό δεν αρκεί μόνο ο ερεθισμός στην περιοχή των γεννητικών οργάνων αλλά και η ψυχική συμμετοχή. Είναι πολύ σημαντικό κάθε γυναίκα να νιώθει ότι της αξίζει η ηδονή και η ευχαρίστηση, να αγαπάει το σώμα της και να είναι άνετη με αυτό, να μην περιορίζει το μυαλό της με ξεπερασμένες αντιλήψεις και να αποδέχεται τον εαυτό της.
Ο οργασμός δεν έχει να κάνει με την εμφάνιση, η προκλητική γυναίκα που πολλοί θα την πειράξουν στον δρόμο δεν σημαίνει ότι ευχαριστιέται το σεξ επειδή το προκαλεί.
Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί παράμετροι που επηρεάζουν αρνητικά την γυναίκα να έχει οργασμό.

Καταρχήν οι περισσότερες θεωρούν ότι οι άλλες γυναίκες έχουν οργασμό και οι ίδιες όχι , επομένως ντρέπονται να μιλήσει γι αυτό και το φέρουν σανπροσωπική μειονεξία.
Πολλές γυναίκες δεν το θεωρούν πρόβλημα ώστε να αναζητήσουν την αιτία της μη σεξουαλικής ικανοποίησης, ενώ ένας άντρας που έχει πρόβλημα στην εκσπερμάτωση ή στην στύση θα πάει σε θεραπευτή πολύ πιο εύκολα.
Πολλές γυναίκες δεν γνωρίζουν το σώμα τους, η δεν ασχολούνται με αυτό.
Κάποιες έχουν μάθει να είναι ικανοποιημένες με λίγα, ή με την ικανοποίηση του συντρόφου τους μόνο και δεν θεωρούν ότι αξίζουν κάτι περισσότερο.
Πολλές γυναίκες προκειμένου να μην χάσουν τον σύντροφό τους έχουν υποτακτική στάση και δεν εκφράζουν τις ανάγκες τους.
Όσες γυναίκες δεν αποδέχονται τον εαυτό τους, τους αρκεί η επιβεβαίωση η οποία έρχεται με την αντρική στύση και δεν προχωρούν παρακάτω.

Ένα άλλο πολύ συνηθισμένο πρόβλημα είναι ότι πολλές γυναίκες έχουν άγχος και την ώρα του σεξ το μυαλό τους δεν είναι εκεί. Επομένως δεν μπορούν να απολαύσουν την στιγμή και η απόλαυση δεν τους είναι ιδιαίτερα οικεία αλλά έχουν μάθει να κοπιάζουν και να κυνηγούν ένα στόχο και μετά έναν δεύτερο..

Ένα άλλο σημαντικό θέμα είναι η εμπιστοσύνη και ο έλεγχος καθώς το να έρθει η γυναίκα σε οργασμό μέσω της σεξουαλικής πράξης μπορεί να φαίνεται απειλητικό σε μια γυναίκα ενώ με αυνανισμό μόνη της έχει η ίδια τον έλεγχο και της είναι πιο εύκολο και ασφαλές.
Είναι σημαντικό λοιπόν όταν μια γυναίκα δεν έρχεται σε οργασμό να μπορεί το ζευγάρι να αντιμετωπίσει το πρόβλημα και να υπάρχει επικοινωνία.

Κάθε γυναίκα πρέπει να γνωρίζει και να αγαπάει το σώμα της και να διεκδικεί την απόλαυση γιατί της αξίζει. Τα ταμπού πολλές φορές μας βοηθάνε να κρυβόμαστε, μπορεί να απολαμβάνουν κάποιες της σεξουαλική πράξη και χωρίς οργασμό όμως η κορύφωση ή αλλιώς «ολοκλήρωση» οδηγεί και στην ψυχική πληρότητα.

Ο Ύπνος Του Νερού Γεννάει Καθρέφτες

“Μια ώρα κάθε νύχτα κοιμάται το νερό στα ποτάμια και στις βρύσες και τρέχει ήσυχο και σιγαλό. Όποιος θέλει να πιεί αυτήν την ώρα πρέπει να το ταράξει με το χέρι για να το ξυπνήσει, γιατ” αλλιώς το νερό αγαναχτεί και του παίρνει το νου του”.
(Κρήτη) – Οι παραδόσεις του ελληνικού λαού, Νικόλαος Γ. Πολίτης

“Οι καθρέφτες και η συνουσία είναι απεχθείς, γιατί πολλαπλασιάζουν τον αριθμό των ανθρώπων”.
Ο Ιεροεξεταστής στο διήγημα “Tlon, Uqbar, Orbis Tertius” του Μπόρχες

Στην αρχή δεν ήταν ο λόγος. Πρώτα οι άνθρωποι έμαθαν να μπουσουλάνε, να περπατάνε και να χορεύουν. Ίσως και να ζωγραφίζουν.
Μετά είπαν για πρώτη φορά “μαμά”.

Και αφού έδωσαν όνομα σε όλα τα πρόσωπα που τους περιτριγυρίζαν, αφού έδωσαν όνομα σε όλα εκείνα που έτρωγαν, καθώς και σε εκείνα που τους έτρωγαν, ξεκίνησαν να φτιάχνουν προτάσεις.
Και αφού μίλησαν για όλα εκείνα που καταλάβαιναν, άρχισαν να μιλάνε και για πράγματα που δεν καταλάβαιναν.
Ό,τι δεν καταλάβαιναν προσπάθησαν να το τιθασεύσουν με το λόγο, με το μύθο. Να το κάνουν οικείο, να το προσεταιριστούν.
Γιατί έπρεπε να καταλάβουν, το είχαν ανάγκη να καταλάβουν.

Και αφού επιστήμη δεν είχαν, διάλεξαν να ντύσουν το άγνωστο με καθημερινά ρούχα, να του δώσουν ιδιότητες που μόνο οι ίδιοι είχαν, μόνο οι “ανθρώποι”.
Μόλις η φύση έγινε άνθρωπος, μόλις τα ζώα έγιναν ανθρώποι, μόλις ο θεός έγινε άνθρωπος, μόλις ο θάνατος έγινε άνθρωπος, μόλις ο φόβος έγινε άνθρωπος, μόλις όλα έγιναν άνθρωποι, το νήπιο στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και είπε για πρώτη φορά: “Εγώ δεν είμαι”.

Αφού όλα τα είχε κάμει ανθρώπινα (με το λόγο), αποφάσισε να ξεκάμει τον εαυτό του από άνθρωπο (με το Λόγο).
Έτσι ξεκίνησε να αποδομεί την πραγματικότητα, να διαλύει τον εαυτό του, για να φτιάξει έναν κόσμο που δεν ήταν πλέον οικείος.
Η παιδική ηλικία της ανθρωπότητας ήταν ο μύθος της αθωότητας.
Μετά, σαν έφηβος Εωσφόρος, επαναστάτησε ενάντια σε όλους τους θεούς και τους μύθους.
Και η επανάσταση του δεν ήταν τίποτα άλλο από το σπάσιμο του καθρέφτη.
“Εγώ δεν είμαι.”

Αυτό είναι το επιμύθιο της Ιστορίας. Η άρνηση της.
Το τέλος της αθωότητας.
Ο Λόγος είναι υπεράνω των ορατών (τε πάντων και αοράτων).
Είναι ένας κόσμος παράλληλος, ένα σύμπαν αυθύπαρχτο.
Από τη στιγμή που κάτι λέγεται, από εκείνη τη στιγμή υπάρχει.
Από τη στιγμή που ένας sapiens πλάθει έναν fictus, από εκείνη τη στιγμή ο fictus υπάρχει.

Οι λέξεις είναι πράξεις.
Ό,τι λέγεται δεν ξελέγεται.

Ο ιδαλγός της Μάντσα θα υπάρχει ό,τι κι αν συμβεί στην ανθρωπότητα, ό,τι κι αν συμβεί στο σύμπαν. Ακόμα κι αν αυτό κρυώσει, σβήσει και κοιμηθεί παντοτινά.
Ή μόνο για μια ώρα. Σαν το νερό.
Η ποίηση της τέχνης, η πράξη της φαντασιακής δημιουργίας, δεν είναι μια λειτουργική απόφανση της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Είναι η πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι η αποκορύφωση της ύλης, γιατί μόνο τότε η ύλη υπερβαίνει τον εαυτό της, το σκοπό της.
Η τέχνη δεν είναι αυτοσκοπός, δεν είναι καν σκοπός, είναι η άρνηση της σκοπιμότητας.
“Εγώ δεν είμαι”.

Ο πρώτος καθρέφτης του ανθρώπου ήταν το νερό.
Το νερό που διαρκώς αλλάζει, αφού κανείς δεν μπορεί να ξαναμπεί στο ίδιο ποτάμι.
Ο πρώτος καθρέφτης είναι ο χρόνος.
Ο άνθρωπος είδε τον εαυτό του μέσα σε μια ρευστή πραγματικότητα, μέσα στο χρόνο, και αντιλήφθηκε ότι θα πεθάνει.
Ο Νάρκισσος έμεινε να θαυμάζει το θνητό του είδωλο μέχρι που έγινε μύθος.

Το νερό είναι το πιο ισχυρό στοιχείο (“πάντα υποχωρεί και πάντα επικρατεί”, είπες εσύ, Λάο Τσε, λίγο πριν χαθείς προς τη Δύση για να γίνεις Ιησούς).
Το νερό είναι το πιο ισχυρό στοιχείο και ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ.
Αυτά τα δύο είναι αδέλφια.

Για πρώτη φορά είδε ο άνθρωπος τη θνητότητα του στο νερό, το είδωλο του που δεν έμοιαζε με τον εαυτό του, τον εαυτό του όπως πίστευε μέχρι τότε ότι ήταν.
Και ανατάραξε το νερό με το χέρι του (σαν να προσπαθούσε να σβήσει την εικόνα του), για να μην του πάρει το νου.
Όμως το νερό κοιμήθηκε ξανά και το είδωλο της θνητότητας ήταν πάλι εκεί, γιατί το νερό πάντα υποχωρεί και πάντα επικρατεί.

Τότε προσπάθησε ο άνθρωπος να γίνει πιο μεγάλος από τη ζωή του.
Και έφτιαξε γυάλινους καθρέφτες, κάτοπτρα απαράλλαχτα στο χρόνο, για να καταφέρει να μείνει απαράλλαχτος κι αυτός.

Ο καθρέφτης είναι μια απεγνωσμένη πράξη αθανασίας.

Και όταν κοιτιόταν πια σε εκείνον τον τόσο στέρεο καθρέφτη καταλάβαινε ότι δεν είναι ο καθρέφτης που αλλάζει, δεν είναι αυτός που ρέει.
Εμείς ρέουμε, εμείς αλλάζουμε, εμείς πεθαίνουμε, το είδωλο μας είναι η πραγματικότητα, όχι εμείς.

Ο Αδάμ είπε στη μητέρα του:
“Είσαι πολύ όμορφη με τα μαύρα.”
“Μη λες ανοησίες, σε κηδεία πάμε”, απάντησε εκείνη και τον έδιωξε.
Αλλά γύρισε να κοιταχτεί στον καθρέφτη, για να διαπιστώσει του Λόγου το αληθές, του παιδιού το αληθές.
Μετά σκέπασε τον καθρέφτη με μαύρο ύφασμα, λες και η φιλαρέσκεια ήταν ιδιότητα του ειδώλου, όχι του παρατηρητή.

Δεν είναι μόνο η ομορφιά στα μάτια του παρατηρητή.
Ο παρατηρητής βλέπει τον εαυτό του και τον υλοποιεί.
Ο παρατηρητής υλοποιεί την πραγματικότητα.
Και το είδωλο καθορίζει εκείνον που κατοπτρίζεται.

Δεν είναι οι άνθρωποι που φτιάχνουν καθρέφτες, οι καθρέφτες φτιάχνουν ανθρώπους.

(Και ένα παιχνίδι γνώσεων)

Βρείτε στο κείμενο τα εξής σχήματα λόγου:
Μεταφορά, παρομοίωση, αντίθεση, υπερβολή, αντιμεταβολή, ταυτολογία, πλεονασμός, σχήμα εκ παραλλήλου, αναστροφή, παλιλογία, αναδίπλωση, επαναφορά, αποστροφή, διαπόρηση, αντίλαλος, ασύνδετο σχήμα, παραλλαγή.

Σεξ-ουαλικότητα

Ο μοναδικός λυρισμός που έχει ο κοινός άνθρωπος είναι η σεξουαλικότητα όπως λέει και ο Γάλλος ποιητής Charles Baudelaire. Πολλοί μπορεί να μην συμφωνείτε εξάλλου είναι μόνο μια άποψη αλλά λίγοι ελπίζω θα διαφωνήσετε με το ότι το σεξ αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ζωής μας.

Η σεξουαλική λειτουργία καλύπτει 3 επίπεδα ανάπτυξης του ανθρώπου, το βιολογικό, το κοινωνικό και το ψυχολογικό. Η σεξουαλική συμπεριφορά του ανθρώπου επηρεάζεται από : το κοινωνικό γίγνεσθαι, τα οικογενειακά πρότυπα, τις σεξουαλικές προσδοκίες του, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, τον σύντροφό του. Το μεγαλύτερο κομμάτι που επηρεάζει την σεξουαλικότητά μας προέρχεται από τα κοινωνικά και οικογενειακά πρότυπα και τα ταμπού. Άραγε πως θα φερόταν ο άνθρωπος σεξουαλικά χωρίς το super ego του; σίγουρα αυτό εγείρει πολλές συζητήσεις. Με απλά λόγια η libido μας προέρχεται από το αρχέγονο id το οποίο περιορίζεται και ελέγχεται από το υπερεγώ μας που ουσιαστικά είναι τα πρέπει που μαθαίνουμε από μικρά παιδιά.

Σημαντικό κομμάτι της σεξουαλικότητά μας είναι η σωματική γνωσία δηλαδή η γνώση του σώματός μας, η επικοινωνία με το σώμα μας και η πίστη σε αυτό αλλά και η έκφραση μέσω αυτού.

Ουσιαστικά αν αναλύσουμε το σεξ θα λέγαμε ότι αποτελείται από την σεξουαλική μας ταυτότητα και τον ρόλο και από την σεξουαλική μας συμπεριφορά. Η ταυτότητα είναι η υποκειμενική αίσθηση του να είσαι άντρας ή γυναίκα ενώ ο ρόλος είναι η έκφραση της ταυτότητάς μας προς τους άλλους.

Η σεξουαλικότητα έχει πολλές μορφές και δεν είναι μόνο το σεξ. H σεξουαλικότητα είναι ένας ευρύς όρος, ο οποίος περιλαμβάνει όχι μόνο τα γεννητικά και ερωτογενή όργανα του ανθρώπου, ή τα δευτερογενή σεξουαλικά του χαρακτηριστικά. Περιλαμβάνει κυρίως την εικόνα του σώματος, την εικόνα του εαυτού, την ταυτότητα του φύλου, πεποιθήσεις και απόψεις γύρω από το σεξ, καθώς επίσης και φυσική έκφραση αγάπης και σεξουαλικής επιθυμίας. Η ανθρώπινη σεξουαλικότητα επηρεάζεται από κοινωνικοπολιτισμικές και ηθικολογικές προεκτάσεις. Παράλληλα, διαστάσεις που επηρεάζουν τη σεξουαλική έκφραση είναι η ψυχική υγεία, συναισθηματική πληρότητα. Η σεξουαλικότητα είναι πολυδιάστατη και αποτελείται από την ορμή τα κίνητρα και της προσδοκίες δηλαδή τις ψυχολογικές ανάγκες που καλύπτει το άτομο μέσα από την σεξουαλική δραστηριότητα.

Μέσα από το σεξ ο άνθρωπος βιώνει την ηδονή και το συναίσθημα ενώ προσδοκεί την ικανοποίηση και την ευχαρίστηση, ο στόχος είναι η ψυχική πληρότητα που όμως για να φτάσει κανείς προϋποθέτει την ελευθερία του μυαλού και του σώματος. Στο σεξ συμμετέχουν τόσο το μυαλό όσο και το σώμα, σημαντικά βήματα είναι η αυτοσυγκέντρωση στην πράξη και το συναίσθημα, το βίωμα, η αίσθηση, η διέγερση, η ηδονή και ο οργασμός.

Τα θεμέλια για την υγιή έκφραση της σεξουαλικότητας στην ενήλικη ζωή θέτονται όταν ακόμα είμαστε πολύ νέοι. Πριν ακόμα μάθουμε να μιλάμε και να περπατάμε μαθαίνουμε τη γλώσσα της αφής, του αγγίγματος.

Ως βρέφη και νήπια αναζητούμε απαντήσεις σε σημαντικά ερωτήματα όντας πολύ μικροί για να λεκτικοποιήσουμε, τα οποία όμως ερωτήματα διαμορφώνουν την αυτό-εικόνα μας. Το βλέμμα, το χάδι και η τρυφερότητα των γονιών μας είναι οι πρώτες μικρές βάσεις για την σεξουαλικότητά μας.

‘Είμαι επιθυμητός/ή; Μπορώ να δώσω στους άλλους να καταλάβουν τις ανάγκες μου; Μπορώ να ικανοποιήσω τις ανάγκες μου; Μπορώ να φέρομαι με τη θέλησή μου και παρόλα αυτά να με αγαπούν και να με αποδέχονται;’ είναι από τα πρώτα ερωτήματα που θέτει το μωρό μέσα από το κλάμα και τις ανάγκες του.

Ο φόβος δημιουργίας σχέσεων και το δίλημμα του Σκαντζόχοιρου

Το Δίλημμα του Σκαντζόχοιρου επιχειρεί να εξηγήσει το παραπάνω τον παραπάνω φόβο. Την αναλογία αυτή χρησιμοποιούσε ο Φρόιντ και ο Σοπενχάουερ για να περιγράψουν το πως αντιλαμβάνεται το άτομο την κατάσταση στην οποία περιέρχεται, όταν καλείται να αναπτύξει μία σχέση.

‘Δύο σκαντζόχοιροι στέκονταν σε απόσταση ο ένας από τον άλλο, τρέμοντας από το κρύο. Σκέφτηκαν και οι δυο πως αν πλησιάσουν πιο κοντά, θα επωφεληθεί ο ένας από τη ζεστασιά του άλλου.

Έτσι γεφύρωσαν την απόσταση και κουλουριάστηκαν μαζί. Αρχικά, η ζεστασιά ήταν εκστατική και ένιωθαν ενθουσιασμένοι που αποφάσισαν να ενωθούν. Τότε ήταν που ο καθένας άρχισε να αισθάνεται την διεκδικητική παρουσία του άλλου που έσπρωχνε με τα αγκάθια του για να βρει το χώρο του. Αλλά θεώρησαν πως μερικά τσιμπήματα ήταν άξια θυσία αν μπορούσαν να έχουν την πολυπόθητη θερμότητα του σώματος.

Αγνοώντας τις συνέπειες, έρχονταν ακόμη πιο κοντά και αυτή τη φορά, ο πόνος αποδείχθηκε τόσο μεγάλος, που χωρίστηκαν βίαια. Μετά από αυτό, η μεταξύ τους απόσταση μεγάλωσε. Για άλλη μια φορά, ήταν έξω στο κρύο, αλλά όπως και οι περισσότεροι από εμάς, χρειάζονταν να μάθουν το μάθημα με το δύσκολο τρόπο, να υποστούν τις συνέπειες των βεβιασμένων αποφάσεων για τον εαυτό τους, πριν συνειδητοποιήσουν τη πραγματικότητα. Θα μπορούσαν πάλι να έρθουν αρκετά κοντά αλλά όχι τόσο πολύ.

Με αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσαν να επωφεληθούν από τη ζεστασιά που φέρουν χωρίς πληγώνει ο ένας τον άλλον.

Μέσω αυτής της συμβολικής ιστορίας, μπορούμε να διακρίνουμε δύο σημαντικά στοιχεία: την ανάγκη για κοινωνικότητα και το ένστικτο επιβίωσης σε μία απειλή, σε έναν κίνδυνο – και την παράλληλη απομάκρυνση, απομόνωση του ατόμου, καθώς η εγγύτητα θέλει όρια προκειμένου να μην τραυματίσει.

Αν το καλοσκεφτούμε, κάπως έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Η υπερβολική οικειότητα κάποια στιγμή θα τραυματίσει, θα πληγώσει, θα απογοητεύσει. Έτσι, άλλωστε εξηγείται το γιατί πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να μένουν μόνοι, να αποστασιοποιούνται. Φοβούνται τις πληγές που αφήνουν οι σχέσεις. Προτιμούν την ακεραιότητα της μοναξιάς τους.

Πόσο υγιές είναι αυτό?
Η μοναξιά δημιουργεί μακροπρόθεσμα και ύπουλα κρυφές πληγές. Οφείλουμε κυρίως στον ίδιο μας τον εαυτό να μάθουμε να ζούμε με τις μικρές πληγές που προκαλεί η ανθρώπινη στενή επαφή, γιατί το πιο σημαντικό σ’ αυτήν την ζωή είναι η ζεστασιά που δίνει ο ένας στον άλλον. Μέσω αυτής καταφέρνουμε να επιβιώσουμε, καταφέρνουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.

Αξίζει να το διακινδυνεύουμε! Πρέπει να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας και έχουμε την δυνατότητα να ανταπεξέλθουμε στην αμηχανία που υπάρχει στο ξεκίνημα μίας σχέσης, έστω και αν στην αρχή το κάνουμε όπως οι σκαντζόχοιροι. Έστω και αν στην αρχή γεμίζουμε τραύματα!