Αρχές Σύνταξης της Αρχαιοελληνικής Γλώσσας: 2. ΤΟ ΟΝΟΜΑ

(ii) Γενική

§2.21. Η γενική, όπως προαναφέρθηκε, είναι η πτώση που δηλώνει περιορισμό και εξειδίκευση. Γι' αυτό το λόγο, όταν προσδιορίζει ουσιαστικά, η λειτουργία της είναι παρόμοια με εκείνη του επιθετικού προσδιορισμού, ο οποίος επίσης εξειδικεύει το προσδιοριζόμενο ουσιαστικό, π.χ. μπορεί να ειπωθεί ὁ οἶκος τοῦ πατρός αλλά και ο ὁ πατρικός οἶκος, τεῖχος λίθων αλλά και λίθινον τεῖχος, ὁ κίνδυνος τῶν Περσῶν αλλά και ὁ περσικὸς κίνδυνος. Η αρχαιοελληνική γενική έχει ενσωματώσει και τις χρήσεις της ινδοευρωπαϊκής αφαιρετικής. Η συγχώνευση αυτή υπήρξε δυνατή, γιατί και στην περίπτωση της αφαιρετικής δηλώνεται κάποιου είδους περιορισμός και εξειδίκευση, π.χ. στη φράση ἀπέρχομαι τῆς πόλεως (φεύγω από την πόλη) η γενική, η οποία βρίσκεται στη θέση αφαιρετικής, καθιστά συγκεκριμένη την αφετηρία της απομάκρυνσης. Στη συνέχεια θα εξεταστούν οι λειτουργίες της γενικής όταν (α) προσδιορίζει ουσιαστικά και επίθετα, (β) προσδιορίζει επιρρήματα και (γ) λειτουργεί επιρρηματικά.

§2.22. Η γενική με ονόματα. Η γενική, όταν προσδιορίζει ουσιαστικά ή επίθετα ως ετερόπτωτος προσδιορισμός, δηλώνει ποικίλες σχέσεις:

(α) το σύνολο του οποίου μέρος είναι το προσδιοριζόμενο ουσιαστικό (γενική διαιρετική).

ΔΗΜ 27.68 τοὺς ἀδίκους τῶν ἀνθρώπων || τους άδικους ανάμεσα στους ανθρώπους.

ΛΥΣ 25.14 τῶν κατηγόρων ὁ βουλόμενος παρελθὼν ἐλεγξάτω || όποιος θέλει από τους κατηγόρους ας ανέβει στο βήμα κι ας με διαψεύσει.

ΠΛ Απολ 32bμόνος τῶν πρυτάνεων || μόνος από τους πρυτάνεις.

ΞΕΝ Ελλ 4.2.5 οἱ πολλοὶ τῶν στρατιωτῶν οι περισσότεροι από τους στρατιώτες.

ΘΟΥΚ 7.11.3 μέρος τι τοῦ ὁπλιτικοῦ || ένα μέρος του στρατεύματος των οπλιτών.

ΛΥΣ 2.40 τίς ἀνθρώπων οὐκ ἂν ἐδάκρυσεν; || ποιος άνθρωπος δεν θα δάκρυζε;

Διαιρετική είναι και η γενική γεωγραφικών όρων.

ΘΟΥΚ 1.29.3 ἐν Ἀκτίῳ τῆς Ἀνακτορίας γῆς || στο Άκτιο της Ανακτορίας,

Με γενική διαιρετική συντάσσεται αρκετά συχνά το ουσιαστικοποιημένο ουδέτερο επιθέτων ή αντωνυμιών, καθώς και ο υπερθετικός βαθμός των επιθέτων:

ΔΗΜ 12.6 εἰς τοῦτο παρανομίας ἀφῖχθε || έχετε φτάσει σ' αυτό το σημείο παρανομίας.

ΔΗΜ 9.3 ἄν τι τῶν ἀληθῶν μετὰ παρρησίας λέγω || αν λέω με θάρρος κάποια αλήθεια.

ΘΟΥΚ 1.30.3 τοῦ χρόνου τὸν πλεῖστον || τον περισσότερο καιρό.

ΞΕΝ ΚΑναβ 3.3.11 οἱ πρεσβύτατοι τῶν στρατηγῶν οι γηραιότεροι από τους στρατηγούς.

ΛΥΣ 2.28 κατὰ τὸ στενότατον τοῦ Ἑλλησπόντου || στο πιο στενό σημείο του Ελλησπόντου.

(β) τον κάτοχο ενός αντικειμένου ή τον δημιουργό (γενική κτητική ή του δημιουργού). Στη γενική κτητική εντάσσεται και η γενική που δηλώνει συγγενικές σχέσεις. Με γενική κτητική συντάσσονται συνήθως τα επίθετα: οἰκεῖος, ἴδιος, κοινός, συγγενής, ἑταῖρος, φίλος, ἐχθρός, ξένος.

ΛΥΣ 2.61 τὴν παλαιὰν ἀρετὴν τῶν προγόνων || την παλιά αρετή των προγόνων μας.

ΔΗΜ 60.4 ἡ γὰρ εὐγένεια τῶνδε τῶν ἀνδρῶν η ευγενική καταγωγή αυτών εδώ των ανδρών.

ΞΕΝ Απολ 33 ἐπεδείξατο δὲ τῆς ψυχῆς τὴν ῥώμην || έδειξε τη δύναμη της ψυχής του.

ΔΗΜ 24.142 τοὺς μὲν τοῦ Σόλωνος νόμους || τους νόμους του Σόλωνα.

ΘΟΥΚ 4.104.4Θουκυδίδην τὸν Ὀλόρου τον Θουκυδίδη τον γιο του Ολόρου.

ΣΟΦ Αι 172 Διὸς Ἄρτεμις || η Άρτεμη, η κόρη του Δία.

ΞΕΝ ΚΑναβ 5.3.13 ἱερὸς ὁ χῶρος τῆς Ἀρτέμιδος || προστατευμένος από τη θεά είναι ο χώρος της Άρτεμης.

ΠΛ Συμπ 205a τὸν ἔρωτα τοῦτον, πότερα κοινὸν οἴει εἶναι πάντων ἀνθρώπων, ἢ πῶς λέγεις; || κι αυτός ο έρωτας θεωρείς ότι είναι κοινός σε όλους τους ανθρώπους ή πώς αλλιώς το φαντάζεσαι.

ΔΗΜ 50.1 οὐ γὰρ ἐμὸς καὶ Πολυκλέους ἴδιός ἐστιν ὁ ἀγὼν μόνον, ἀλλὰ καὶ τῆς πόλεως κοινός || γιατί ο δικαστικός αγώνας δεν είναι ιδιωτικός που αφορά μόνο εμένα και τον Πολυκλή, αλλά δημόσιος και αφορά την πόλη μας.

(γ) την ύλη από την οποία είναι κατασκευασμένο ένα αντικείμενο (γενική της ύλης).

ΗΡΟΔ 2.138 ἐστρωμένη ἐστὶ ὁδὸς λίθου || υπάρχει δρόμος στρωμένος με πέτρα.

ΘΟΥΚ 6.8.1 ἑξήκοντα τάλαντα ἀσήμου ἀργυρίου || εξήντα τάλαντα άκοπο ασήμι.

ΞΕΝ Ελλ 4.4.12 εἰθισμένοι ὁρᾶν οἱ ἄνθρωποι σωροὺς σίτου, ξύλων, λίθων, τότε ἐθεάσαντο σωροὺς νεκρῶν || συνηθισμένοι οι άνθρωποι να βλέπουν σωρούς από σιτάρι, ξύλα και πέτρες, είδαν τότε σωρούς νεκρών.

(δ) το περιεχόμενο ενός αντικειμένου ή μιας έννοιας που δηλώνει πλήθος ή ποσότητα (γενική του περιεχομένου).

ΞΕΝ Απομν 1.2.32 βοῶν ἀγέλης νομεύς || βοσκός μιας αγέλης βοδιών.

ΞΕΝ Ελλ 1.1.15 τὸ πλῆθος τῶν νεῶν || το πλήθος των πλοίων.

ΞΕΝ ΚΑναβ 6.4.4 κρήνη δὲ ἡδέος ὕδατος || βρύση με δροσερό νερό.

(ε) κάποια ιδιότητα του προσδιοριζόμενου ουσιαστικού, συνήθως μέγεθος, ηλικία, ποσότητα οπότε συνοδεύεται και από αριθμητικό (γενική της ιδιότητας).

ΘΟΥΚ 4.104.4 ἀπέχουσα τῆς Ἀμφιπόλεως ἡμίσεος ἡμέρας μάλιστα πλοῦν || που απέχει από την Αμφίπολη το πολύ μισής μέρας ταξίδι με το πλοίο.

ΘΟΥΚ 6.8.1 ὡς ἐς ἑξήκοντα ναῦς μηνὸς μισθόν || περίπου ο μισθός ενός μήνα για εξήντα πλοία.

ΘΟΥΚ 7.2.4 ὀκτὼ σταδίων τεῖχος || τείχος οκτώ σταδίων.

ΘΟΥΚ 3.70.6 οἱ δέ τινες τῆς αὐτῆς γνώμης τῷ Πειθίᾳ ὀλίγοι ἐς τὴν Ἀττικὴν τριήρη κατέφυγον || κάποιοι λίγοι όμως που είχαν τις ίδιες πεποιθήσεις με τον Πειθία κατέφυγαν στην αττική τριήρη.

(στ) την αξία ή το τίμημα και εξαρτάται συνήθως από τα επίθετα: ἄξιος, ἀνάξιος, ἀντάξιος, ἐπάξιος, ἀξιόχρεως, ὠνητός, τίμιος, κ.ά. (γενική της αξίας).

ΛΥΣ 14.2 οὐ γὰρ μικρὰ τὰ ἁμαρτήματα οὐδὲ συγγνώμης ἄξια || γιατί τα σφάλματά δεν είναι μικρά ούτε αξίζουν τη συγγνώμη σας.

ΔΗΜ 8.49 ἀνάξιον ὑμῶν καὶ τῶν ὑπαρχόντων τῇ πόλει καὶ πεπραγμένων τοῖς προγόνοις || ανάξιο σε σας και στους πόρους που διαθέτει η πόλη σας και στα επιτεύγματα των προγόνων σας.

ΔΗΜ 8.49 οὐδεὶς ἂν γένοιτ' ἀξιόχρεως τηλικούτου πράγματος || γιατί κανείς άνθρωπος δεν θα μπορούσε να γίνει αξιόπιστος εγγυητής για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα.

ΙΣΟΚΡ 2.32 δόξα δὲ χρημάτων οὐκ ὠνητή || η δόξα δεν μπορεί να αγοραστεί με χρήματα.

ΛΥΣ 30.20 ἱερὰ τριῶν ταλάντων || θυσίες αξίας τριών ταλάντων.

(ζ) την αιτία και εξαρτάται συνήθως από επίθετα όπως αἴτιος, ὑπαίτιος, ἀναίτιος, ὑπεύθυνος, ὑπόλογος, ἔνοχος, ἀθῷος, εὐδαίμων κ.ά. ή από ουσιαστικά που δηλώνουν ψυχικό πάθος (γενική της αιτίας).

ΛΥΣ 2.16 ἀγαθῶν πολλῶν αἴτιος ἅπασιν ἀνθρώποις || υπεύθυνος για πολλές ευεργεσίες προς όλους τους ανθρώπους.

ΛΥΣ 13.94 τὸν αἴτιον ὄντα ἐκείνοις τοῦ θανάτου || αυτόν που είναι υπεύθυνος για τον θάνατό τους.

ΔΗΜ 54.18 τραύματος πάλιν εἰσὶν γραφαί || κι υπάρχουν επίσης περιπτώσεις για την άσκηση δίωξης λόγω τραυματισμού.

(η) το υποκείμενο της ενέργειας που δηλώνει το προσδιοριζόμενο ουσιαστικό, το οποίο συνήθως είναι ρηματικό παράγωγο ή έχει ρηματική σημασία (γενική υποκειμενική).

ΛΥΣ 2.26 τήν τ' ἐνθάδε ἄφιξιν τῶν βαρβάρων καὶ τὴν νίκην τῶν προγόνων || την εδώ άφιξη των βαρβάρων και τη νίκη των προγόνων μας.

ΘΟΥΚ 2.65.9 τοῦ πρώτου ἀνδρὸς ἀρχή || εξουσία του ικανότερου άνδρα.

ΔΗΜ 36.24 τὰς μαρτυρίας τῶν παρόντων || τις μαρτυρίες όσων ήταν παρόντες.

(θ) το αντικείμενο της ενέργειας που δηλώνει το προσδιοριζόμενο ουσιαστικό (γενική αντικειμενική). Τα ουσιαστικά και τα επίθετα που συντάσσονται με γενική αντικειμενική είναι ως προς τη σημασία τους συνήθως αντίστοιχα των ρημάτων που συντάσσονται με αντικείμενο σε γενική, δηλώνουν δηλαδή μνήμη ή λήθη (μνήμων, ἀμνήμων, ἐπιλήσμων), φροντίδα, επιμέλεια, φειδώ και τα αντίθετά τους (ἐπιμελής, ἀμελής, φειδωλός, ὀλίγωρος), συμμετοχή, πλησμονή ή στέρηση (μέτοχος, κοινωνός, πλήρης, μεστός, ἐνδεής, γυμνός, ψιλός, κενός, ὀρφανός), χωρισμό, απομάκρυνση ή απαλλαγή (ἔρημος, ἐλεύθερος, ἄμικτος, ἄγευστος), εμπειρία ή απειρία, επιτυχία ή αποτυχία (ἔμπειρος, ἄπειρος, ἐπιτυχής), εξουσία ή υποταγή (κύριος, ἡγεμών, ὑπήκοος), διαφορά ή σύγκριση (διάφορος, ἕτερος, ἀλλότριος).

ΘΟΥΚ 2.54.4 μνήμη δὲ ἐγένετο καὶ τοῦ Λακεδαιμονίων χρηστηρίου θυμήθηκαν και τον χρησμό που είχαν πάρει οι Λακεδαιμόνιοι.

ΘΟΥΚ 2.40.2 οἰκείων ἅμα καὶ πολιτικῶν ἐπιμέλεια || φροντίδα συγχρόνως και για τις ιδιωτικές και για τις δημόσιες υποθέσεις.

ΑΝΤΙΦ 3.4.6 μέτοχός ἐστι τοῦ φόνου || είναι συνεργός στον φόνο.

ΘΟΥΚ 2.52.3 τά τε ἱερὰ νεκρῶν πλέα ἦν || και τα ιερά ήταν γεμάτα νεκρούς.

ΔΗΜ 18.217 ζήλου καὶ χαρᾶς καὶ ἐπαίνων ἡ πόλις ἦν μεστή || η πόλη ήταν γεμάτη από ενθουσιασμό και χαρά και επαίνους.

ΛΥΣ 13.11 τῶν ἐπιτηδείων ἐνδεεῖς || στερημένοι τα απαραίτητα.

ΗΡΟΔ 4.19 ψιλὴ δὲ δενδρέων ἡ πᾶσα αὕτη (χώρη) || ολόκληρη αυτή η περιοχή είναι γυμνή από δέντρα.

ΞΕΝ ΚΑναβ 1.8.20 τὰ δ᾽ ἅρματα ἐφέροντο κενὰ ἡνιόχων || τα άρματα έτρεχαν χωρίς ηνιόχους.

ΔΗΜ 57.70 πατρὸς ὀρφανός || ορφανός από πατέρα.

ΞΕΝ Απομν 4.4.24φίλων μὲν ἀγαθῶν ἔρημοι || έρημοι από καλούς φίλους.

ΘΟΥΚ 1.80.1 πολλῶν ἤδη πολέμων ἔμπειρός εἰμι || έχω ήδη εμπειρία πολλών πολέμων.

ΘΟΥΚ 1.142.6 τὸ δὲ τῆς θαλάσσης ἐπιστήμονας γενέσθαι οὐ ῥᾳδίως αὐτοῖς προσγενήσεται || δεν θα είναι εύκολο γι' αυτούς να γίνουν έμπειροι στη ναυτική τέχνη.

ΔΗΜ 3.16 εἰ δὲ καὶ ταύτης κύριος τῆς χώρας γενήσεται || αν όμως γίνει κύριος κι αυτής της περιοχής.

ΘΟΥΚ 2.75.2 οἱ δὲ τοῦ δήμου προστάται || οι αρχηγοί της δημοκρατικής παράταξης.

ΠΛ Πολ 360d οὕτω δὲ δρῶν οὐδὲν ἂν διάφορον τοῦ ἑτέρου ποιοῖ || ενεργώντας όμως έτσι δεν θα έκανε κάτι διαφορετικό από τον άλλο.

ΠΛ Γοργ 500dἕτερον δὲ τὸ ἡδὺ τοῦ ἀγαθοῦ || η ηδονή είναι κάτι διαφορετικό από το αγαθό.

ΘΟΥΚ 2.52.2 τοῦ ὕδατος ἐπιθυμίᾳ || από δίψα για νερό.

ΔΗΜ 60.9 τοὺς τῶν ᾀδομένων ποιητάς || τους ποιητές των τραγουδιών.

(ι) τον δεύτερο όρο της σύγκρισης μετά από επίθετα συγκριτικού βαθμού ή επίθετα που δηλώνουν σύγκριση, όπως πρότερος, ὕστερος, πολλαπλάσιος, κλπ. (γενική συγκριτική).

ΛΥΣ 2.42 συνεβάλοντο ναῦς δὲ πλείους τῶν ἄλλων συμμάχων || συνεισέφεραν περισσότερα πλοία από τους άλλους συμμάχους τους.

ΘΟΥΚ 2.61.1 ὁ φυγὼν τὸν κίνδυνον τοῦ ὑποστάντος μεμπτότερος || αυτός που θέλει να αποφύγει τον κίνδυνο είναι περισσότερο αξιοκατάκριτος από αυτόν που τον υπομένει.

ΣΟΦ Αντ 672 ἀναρχίας δὲ μεῖζον οὐκ ἔστιν κακόν || δεν υπάρχει κακό μεγαλύτερο από την αναρχία.

ΛΥΣ 16.15 ὕστερος ἀνεχώρησα τοῦ σεμνοῦ Στειριῶς || υποχώρησα μετά από τον αλαζόνα δημότη της Στειρίας.

ΞΕΝ ΚΑναβ 1.2.25 Ἐπύαξα δὲ ἡ Συεννέσιος γυνὴ προτέρα Κύρου ἀφίκετο || η Επύαξα, η γυναίκα του Συέννεση, έφτασε πριν από τον Κύρο.

Εκφορά του δέυτερου όρου σύγκρισης. Ο δεύτερος όρος της σύγκρισης, όταν είναι ουσιαστικό ή όρος ισοδύναμος με ουσιαστικό μπορεί να εκφέρεται με δύο τρόπους: (α) συνηθέστερα με γενική συγκριτική, (β) με το διαζευκτικό ἢ και το ουσιαστικό στην ίδια πτώση με τον πρώτο όρο της σύγκρισης.

ΛΥΣ 19.61 οὔκουν ἄξιον τοῖς τῶν κατηγόρων λόγοις πιστεῦσαι μᾶλλον ἢ τοῖς ἔργοις (τοῦ ἐμοῦ πατρός) || δεν είναι, συνεπώς, σωστό να δώσετε μεγαλύτερη πίστη στα λόγια των κατηγόρων απ' ό,τι στα έργα (του πατέρα μου).

ΛΥΣ 24.19 ταῦτα λέγων οὐδὲν ἐμοῦ κατηγορεῖ μᾶλλον ἢ τῶν ἄλλων ὅσοι τέχνας ἔχουσιν || λέγοντας αυτά δεν κατηγορεί καθόλου περισσότερο εμένα απ' ό,τι τους άλλους, όσοι ασκούν κάποιο επάγγελμα τεχνίτη.

Στην περίπτωση που ο δεύτερος όρος σύγκρισης δεν είναι ουσιαστικό ή είναι φράση, εκφέρεται πάντοτε με το διαζευκτικό ἢ και σε μορφή όμοια με τον πρώτο όρο σύγκρισης.

ΞΕΝ Απομν 4.1.2 (Σωκράτης) παίζων οὐδὲν ἧττον ἢ σπουδάζων ἐλυσιτέλει τοῖς συνδιατρίβουσι || ο Σωκράτης, όταν αστειευόταν, ωφελούσε όσους τον συναναστρέφονταν όχι λιγότερο απ' ό,τι όταν μιλούσε σοβαρά.

ΛΥΣ 7.27 τῷ βουλομένῳ τότε μᾶλλον ἐξῆν ἀδικεῖν ἢ νυνί || για όποιον το ήθελε, ήταν πιο εύκολο τότε να αδικεί απ' ό,τι τώρα.

§2.23. Η γενική με επιρρήματα. Η γενική, όταν συνοδεύει επιρρήματα, έχει συνήθως τις λειτουργίες και τις σημασίες που διαθέτει όταν συνοδεύει επίθετα, καθώς πολλά επιρρήματα παράγονται από επίθετα ή ως προς τη σημασία τους αντιστοιχούν σε κάποια επίθετα. Έτσι η γενική μετά από επιρρήματα μπορεί να είναι:

(α) Γενική διαιρετική μετά από επιρρήματα τοπικά, χρονικά, ποσοτικά και τον υπερθετικό βαθμό των επιρρημάτων.

ΞΕΝ ΚΠαιδ 6.1.42 ἐμβαλεῖν ποι τῆς ἐκείνων χώρας || να κάνουμε επίθεση σε κάποιο σημείο της χώρας εκείνων.

ΔΗΜ 23.156 αἰσθόμενος δ᾽ οὗ ἦν κακοῦ || κι όταν αντιλήφθηκε σε τι δύσκολη θέση βρισκόταν.

ΘΟΥΚ 4.25.1 ὀψὲ τῆς ἡμέρας || αργά το βράδυ.

ΠΛ Χαρμ 155c ἐπειδὴ δὲ τῶν τοιούτων ἅδην εἴχομεν || κι αφού είχαμε εξαντλήσει το συγκεκριμένο θέμα.

(β) Γενική της αξίας μετά από τα επιρρήματα ἀξίως, ἐπαξίως, ἀναξίως κλπ.

ΔΗΜ 60.1 ἀξίως εἰπεῖν τῶν τετελευτηκότων || να μιλήσω όπως αξίζει στους νεκρούς.

ΠΛ Απολ 32e καὶ πράττων ἀξίως ἀνδρὸς ἀγαθοῦ || και ενεργώντας όπως ταιριάζει σ' έναν ενάρετο άνθρωπο.

(γ) Γενική της αιτίας μετά από επιφωνήματα που δηλώνουν λύπη, πόνο, έκπληξη.

ΑΡΙΣΤΟΦ Πλ 389 Οἴμοι τῶν κακῶν || αλίμονο για τις συμφορές μου! / αλίμονο, ποιες συμφορές με βρήκαν!

(δ) Γενική αντικειμενική μετά από τροπικά επιρρήματα παραγόμενα από επίθετα που συντάσσονται με γενική αντικειμενική ή μετά από τα προθετικά τοπικά επιρρήματα (τοπικά επιρρήματα που παράγονται από προθέσεις, όπως ἄνω, κάτω, ἐντός, ἐκτός, ἐγγύς, ἐναντίον, πλησίον κλπ.).

ΙΣΟΚΡ 1.52 δεῖ καὶ τοὺς παιδείας ὀρεγομένους μηδενὸς μὲν ἀπείρως ἔχειν || πρέπει κι αυτοί που επιθυμούν την παιδεία να μην είναι αμαθείς σε τίποτα.

ΠΛ Νομ 932a ἐάν τις ἐν τῇδε τῇ πόλει γονέων ἀμελέστερον ἔχῃ τοῦ δέοντος || αν κάποιος σε αυτήν εδώ την πόλη παραμελεί υπερβολικά τους γονείς του.

ΣΟΦ ΟΤ 788 λάθρᾳ δὲ μητρὸς καὶ πατρὸς πορεύομαι Πυθώδε || κρυφά από τη μητέρα και τον πατέρα μου πηγαίνω στην Πυθώ (=στους Δελφούς).

ΛΥΣ 2.63 ἐγγὺς τοῦδε τοῦ μνήματος || κοντά σ' αυτό εδώ το μνήμα.

ΔΗΜ 3.27 πλησίον Θηβῶν || κοντά στη Θήβα.

ΘΟΥΚ 6.25.1 ἐναντίον ἁπάντων || ενώπιον όλων.

ΛΥΣ 3.46 οὐ νόμιμόν ἐστιν ἔξω τοῦ πράγματος λέγειν || δεν είναι νόμιμο να μιλά κανείς για πράγματα άσχετα με την υπόθεση.

(ε) Γενική συγκριτική μετά από συγκριτικό βαθμό επιρρημάτων.

ΙΣΟΚΡ Επιστ 8.2 ὁρῶν δ᾽ αὐτοὺς λυπουμένους μᾶλλον τοῦ προσήκοντος || κι επειδή βλέπω ότι αυτοί λυπούνται περισσότερο απ' όσο πρέπει.

(στ) Γενική της αναφοράς με τα τροπικά επιρρήματα πῶς, ὅπως, ὡς, καλῶς, κακῶς, εὖ, όταν σχηματίζουν περιφράσεις με τα ρήματα ἔχω και κεῖμαι (στον Ηρόδοτο και ἥκω). Η συγκεκριμένη γενική δηλώνει σε σχέση με τι το υποκείμενο της πρότασης βρίσκεται σε καλή/κακή κατάσταση ή θέση.

ΘΟΥΚ 1.22.3διότι οἱ παρόντες ἐν τοῖς ἔργοις ἑκάστοις οὐ ταὐτὰ περὶ τῶν αὐτῶν ἔλεγον, ἀλλ' ὡς ἑκατέρων τις εὐνοίας ἢ μνήμης ἔχοι || γιατί οι παρόντες στα επιμέρους γεγονότα δεν έδιναν τις ίδιες πληροφορίες για τα ίδια συμβάντα, αλλά τα διηγούνταν ανάλογα με την εύνοιά τους προς τη μία ή την άλλη πλευρά και όπως τα θυμόντουσαν.

ΔΗΜ 60.23 ὡς ἕκαστος ἔχει γνώμης || ο καθένας ανάλογα με την κρίση του.

ΠΛ Πολ 404d εὖ σώματος ἕξειν || να είναι σε καλή σωματική κατάσταση.

ΞΕΝ Ελλ 4.5.15 ὡς τάχους ἕκαστος εἶχεν || όσο γρήγορα μπορούσε ο καθένας.

§2.24. Η γενική ως επιρρηματικός προσδιορισμός μπορεί να δηλώνει:

(α) τόπο. Πρόκειται για χρήση κυρίως ποιητική· στην πεζογραφία έχουν διατηρηθεί μόνο οι γενικές κάποιων αντωνυμιών που έχουν καταλήξει τοπικά επιρρήματα.

ΘΟΥΚ 1.29.3 ἐν Ἀκτίῳ τῆς Ἀνακτορίας γῆς, οὗ τὸ ἱερὸν τοῦ Ἀπόλλωνός ἐστιν || στο Άκτιο της Ανακτορίας, όπου βρίσκεται το ιερό του Απόλλωνα.

ΘΟΥΚ 2.52.3 τά τε ἱερὰ ἐν οἷς ἐσκήνηντο νεκρῶν πλέα ἦν, αὐτοῦ ἐναποθνῃσκόντων || και τα ιερά στα οποία είχαν κατασκηνώσει ήταν γεμάτα νεκρούς, που είχαν ξεψυχήσει εκεί μέσα.

(β) χρόνο. Ειδικότερα δηλώνει χρονικό διάστημα εντός του οποίου συμβαίνει ή ισχύει κάτι.

ΘΟΥΚ 3.104.1 τοῦ δ' αὐτοῦ χειμῶνος καὶ Δῆλον ἐκάθηραν Ἀθηναῖοι || κατά τη διάρκεια του ίδιου χειμώνα οι Αθηναίοι έκαναν και τον καθαρμό της Δήλου.

ΛΥΣ 14.2 ὡς ἔσται τοῦ λοιποῦ βελτίων || ότι θα είναι στο εξής καλύτερος.

(γ) αιτία, όταν προσδιορίζει ρήματα ψυχικού πάθους ή δικανικά ρήματα.

ΛΥΣ 2.40 τίς τῆς τόλμης αὐτοὺς οὐκ ἂν ἠγάσθη; || ποιος δεν θα τους θαύμαζε για την τόλμη τους;

ΛΥΣ 2.81 ἐγὼ μὲν οὖν αὐτοὺς καὶ μακαρίζω τοῦ θανάτου καὶ ζηλῶ || εγώ λοιπόν αυτούς τους μακαρίζω και τους ζηλεύω για τον θάνατο που είχαν.

ΛΥΣ 10.31 νῦν γὰρ διώκω <μὲν> κακηγορίας, τῇ δ' αὐτῇ ψήφῳ φόνου φεύγω τοῦ πατρός || γιατί εγώ τώρα ασκώ δίωξη εναντίον του για εξύβριση και συγχρόνως κατά την ίδια ψηφοφορία κατηγορούμαι για τον φόνο του πατέρα μου.

(δ) αξία ή τίμημα (και την ποινή, όταν προσδιορίζει δικαστικά ρήματα).

ΠΛ Απολ 20b καὶ πόσου διδάσκει; || και πόσα παίρνει για τη διδασκαλία του;

ΔΗΜ 9.9 τοῦτο δ᾽ ἐστὶν ὃ τῶν ἀναλισκομένων χρημάτων πάντων Φίλιππος ὠνεῖται || αυτό είναι που αγοράζει ο Φίλιππος με όλα τα χρήματα που ξοδεύει.

ΠΛ Απολ 36b τιμᾶται δ᾽ οὖν μοι ὁ ἀνὴρ θανάτου || ορίζει ως ποινή λοιπόν για μένα ο άνθρωπος αυτός το θάνατο.

Οι παραπάνω λειτουργίες και σημασίες της γενικής μπορούν να ομαδοποιηθούν σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: (α) γενική διαιρετική: συνοδεύει συνήθως ρήματα και δηλώνει το μέρος ενός όλου ή ένα συγκεκριμένο πράγμα σε αντίθεση με άλλα, στο οποίο μεταβαίνει η ρηματική ενέργεια· αντιθέτως, όταν προσδιορίζει ουσιαστικά δηλώνει το όλο στο οποίο εντάσσεται το προσδιοριζόμενο ουσιαστικό· (β) υπαγωγική γενική: συνοδεύει συνήθως ονόματα και τα εξειδικεύει υπάγοντάς τα στην κυριότητα κάποιου ή σε μια συγκεκριμένη κατηγορία· (γ) αφαιρετική γενική: δηλώνει την αφετηρία μιας κίνησης απομάκρυνσης ή την προέλευση.

Οτιδήποτε μπορείς να κρατήσεις σταθερά στην φαντασία σου, μπορεί να γίνει δικό σου

Οι συνεισφορές του William James τόσο στην φιλοσοφία όσο και στην ψυχολογία έδωσαν φως σε πολλές θεωρίες και επεξηγηματικά μοντέλα και στους δύο κλάδους. Θεωρείται ο πατέρας της Αμερικάνικης ψυχολογίας λόγω της ρεαλιστικής και λειτουργικής προσέγγισης του. Τα ακόλουθα αποφθέγματα του συνοψίζουν την αντίληψη του για την ψυχολογία.

Γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες σε πλούσια οικογένεια. Η δεκαετία του ’70 ήταν μια κρίσιμη καμπή στην ζωή του. Πέρασε μια βαθιά συναισθηματική κρίση, παντρεύτηκε και άρχισε να δουλεύει ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το 1872. Από τότε, αφιερώθηκε στο να μελετήσει σε βάθος την σχέση ανάμεσα στις συνειδητές και συναισθηματικές καταστάσεις.

Το πρώτο του βιβλίο «Οι αρχές της ψυχολογίας» τον έκανε έναν πολύ σημαντικό στοχαστή. Έγινε επίσης η μεγαλύτερη συνεισφορά του στην έρευνα της ψυχολογίας. Αυτός ο συγγραφέας άφησε μια σειρά από θαυμάσια αποφθέγματα που κατέχουν μεγάλη σημασία και σοφία.

«Οτιδήποτε μπορείς να κρατήσεις σταθερά στην φαντασία σου, μπορεί να γίνει δικό σου».

Το μυαλό ως αντικείμενο γνώσης

Ο William James ίδρυσε το εργαστήριο ψυχολογίας στο Χάρβαρντ όπου ξεκίνησε την Σχολή Λειτουργικής Ψυχολογίας. Αυτό το μοντέλο επικεντρώνεται στην μελέτη του μυαλού ως ένα λειτουργικό και σημαντικά χρήσιμο μέρος του σώματος.

«Η μεγαλύτερη ανακάλυψη της γενιάς μου είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει την ζωή του αλλάζοντας την στάση του.»

Έβλεπε την συνείδηση ως ποτάμι, μια συνεχόμενη ροή σκέψεων, ιδεών και νοητικών εικόνων. Γι' αυτό τον λόγο, δεν υπάρχει τίποτα στο μυαλό που μπορεί να απομονωθεί ή να αποθηκευτεί για μελέτη, δεδομένου ότι τα πάντα μπορούν να κατανοηθούν μόνο σε αυτό το πλαίσιο.

«Το πιο αμετάβλητο εμπόδιο στην φύση βρίσκεται ανάμεσα στις σκέψεις ενός ανθρώπου και ενός άλλου.»

«Η πίστη δημιουργεί το πραγματικό γεγονός.»

Οι απρόσιτες σκέψεις μας

Ο William James πίστευε ότι τα πιστεύω, οι ιδέες και οι σκέψεις μας ανήκουν στον καθένα μας, πράγμα που μας καθιστά απρόσιτους στους άλλους. Αυτή η ιδέα της ιδιωτικοποίησης ή του αδιαπέραστου είχε έντονες επιπτώσεις στην φιλοσοφική μας αντίληψη για την ψυχολογία.

«Όταν δύο άτομα συναντιούνται, είναι παρόντες έξι άνθρωποι. Υπάρχει ένας άνθρωπος όπως βλέπει τον εαυτό του, ένας όπως τον βλέπει ο άλλος και ένας άλλος όπως είναι στην πραγματικότητα.»

Με κάποιον τρόπο, αυτό ήταν για να αναγνωρίσουμε έναν περιορισμό: παραδεχόμαστε ότι η πειραματική ψυχολογία δεν θα μπορούσε ποτέ να καταλάβει πλήρως το πώς λειτουργεί η ανθρώπινη σκέψη. Έτσι, μελετώντας το ανθρώπινο μυαλό, μελετάμε στην πραγματικότητα μια αφηρημένη έννοια, τον «εαυτό».

«Η άποψη μας για τον κόσμο διαμορφώνεται από αυτό που αποφασίζουμε να ακούσουμε.»

Μια ρεαλιστική εστίαση: η λειτουργία του μυαλού

Η βασική ιδέα αυτού του μοντέλου είναι ότι η αλήθεια είναι αυτή που πραγματικά λειτουργεί. Εδώ, η έννοια «αλήθεια» βασίζεται στην χρησιμότητα. Δηλαδή, με ρεαλιστικούς όρους, αυτό που είναι αληθινό, είναι αυτό που είναι χρήσιμο. Οι συνέπειες, οι επιπτώσεις και αυτά που λαμβάνουμε από κάτι μας επιτρέπουν να το κατηγοριοποιήσουμε ως αληθινό ή ψεύτικο.

«Καθώς δεν υπάρχει χειρότερο ψέμα από μια παρεξηγημένη αλήθεια από αυτούς που την ακούν.»

Αυτό είναι ένα από τα πιο διάσημα αποφθέγματα του, αν και επιβλητικό, κάνει τις ιδέες του για την αλήθεια πολύ ξεκάθαρες. Γι' αυτόν δεν υπάρχει η απόλυτη αλήθεια, μάλλον απλές απόψεις.

«Δεν υπάρχει καμία απολύτως κοινή και καθολική άποψη».

Το επόμενο απόφθεγμα μιλά για το πώς δημιουργούμε το δικό μας νόημα για τις εμπειρίες ή τις συμπεριφορές με βάση τα αποτελέσματα. Δηλαδή, κρίνουμε τα πράγματα με τα γεγονότα, και αυτός μπορεί να είναι ένας πολύ σχετικός τρόπος για να βρούμε το νόημα.

«Αν πιστεύετε ότι με το να νιώθετε άσχημα ή με το να ανησυχείτε θα αλλάξει ένα παρελθοντικό ή ένα μελλοντικό γεγονός, τότε κατοικείτε σε έναν άλλον πλανήτη με διαφορετικό σύστημα πραγματικότητας.»

Πρότεινε μια από τις κύριες ψυχοφυσιολογικές θεωρίες για τα συναισθήματα

Είναι γνωστή ως η θεωρία James-Lange. Την πρότεινε ταυτόχρονα με -αν και ανεξάρτητααπό- τον Carl Lange το 1884. Βασίζεται στην ιδέα ότι το συναίσθημα είναι το αποτέλεσμα της εσωτερικής αντίληψης των φυσιολογικών αλλαγών. Αυτό σημαίνει ότι δεν κλαίμε γιατί είμαστε λυπημένοι, είμαστε λυπημένοι γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι κλαίμε.

«Η πράξη φαίνεται να ακολουθεί το συναίσθημα, αλλά στην πραγματικότητα η πράξη και το συναίσθημα πάνε μαζί. Και ρυθμίζοντας την πράξη που βρίσκεται υπό τον άμεσο έλεγχο της θέλησης, μπορούμε να ρυθμίσουμε έμμεσα το συναίσθημα.»

Αυτή η θεωρία είναι «ψυχοφυσιολογική» επειδή μιλά για την σχέση μεταξύ των σωματικών αλλαγών και της αντίληψης των ερεθισμάτων που προκαλούν το συναίσθημα.

Αυτά τα αποφθέγματα συμβολίζουν τα πιο αξιοσημείωτα πράγματα για τον τρόπο σκέψης του William James. Σκέψεις που για πολλούς τον έκαναν τον πατέρα της ψυχολογίας.

Ηράκλειτος: Κανένας δεν περπατά στο ίδιο ποτάμι δυο φορές.

Ο Ηράκλειτος έζησε περίπου τον 5ο με 6ο π.Χ. αιώνα στην Έφεσο. Ονομάστηκε “Σκοτεινός” όχι γιατί ήταν, αλλά επειδή τα γραπτά του ήταν δύσκολο να τα κατανοήσουν. Ήταν μύστης της Γνώσης και της Σοφίας και αναζητητής την Αλήθειας. Πίστευε πως μόνο εκείνος που έχει γνώμονα την αναζήτησή της, μπορεί να γίνει πλήρως αφυπνισμένος αλλά και να ζει τη ζωή σε πληρότητα.

Δεν είχε μαθητές, ούτε σχολή. Κι όμως, η επίδρασή του ήταν άκρως σημαντική για την εξέλιξη τόσο της αρχαιοελληνικής, όσο και της δυτικής σκέψης. Παρακάτω, 12 από τα πιο δυνατά του γνωμικά – σκαλοπάτια αντίληψης.

12 δυνατά γνωμικά – σκαλοπάτια αντίληψης

1. Η μόνη σταθερά είναι η αλλαγή. Και στην αλλαγή βρίσκουμε τον Σκοπό

Τα πάντα ρέουν λοιπόν. Ό,τι μένει στάσιμο, πεθαίνει. Τα νερά που λιμνάζουν δεν έχουν καμία σχέση με εκείνα που κινούνται. Η ζωή επιβραβεύει την κίνηση, την εξέλιξη και την προσαρμοστικότητα. Το περιβάλλον επηρεάζει εσένα κι εσύ το περιβάλλον. Στην αλλαγή, άρα στην αλχημεία, μετουσίωση ή μετατροπή, βρίσκουμε το νόημα. Έναν θυμό μπορείς να τον μετατρέψεις σε άσκηση. Ένα πόνο να τον μετουσιώσεις σε μάθημα και έμπνευση. Μια χαρά σε δημιουργία. Η δυνατότητα αυτή είναι έμφυτη σε όλους μας. Το μόνο που μπλοκάρει την ροή είναι το εγώ, οι εσωτερικές αντιστάσεις και οι προσκολλήσεις. Όλα αλλάζουν, κι αυτό είναι το μόνο σταθερό. Εκτός από τις Αρετές και τους Συμπαντικούς Νόμους.

2. Το μεγαλύτερο κομμάτι της μάθησης δεν διδάσκει κατανόηση

Η σοφία και η κατανόηση είναι η μετατροπή της γνώσης. Σκέτη γνώση είναι σχεδόν άχρηστη. Η αξιοποίησή της είναι εκείνη που σε αναβαθμίζει. Ο Νους δεν είναι ένας σκληρός δίσκος που αποθηκεύεις πράγματα. Αυτό είναι δουλειά που την κάνει έτσι κι αλλιώς το υποσυνείδητο αυτόματα. Η μνήμη και η δυνατότητα του νου σου, είναι για να επεξεργάζεται. Η επεξεργασία της γνώσης και η μετατροπή της σε συνειδητότητα είναι το κλειδί.

3. Κανένας δεν περπατάει στο ίδιο ποτάμι δυο φορές. Διότι το ποτάμι δεν είναι ποτέ το ίδιο, αλλά ούτε κι ο άνθρωπος

Το νερό σε ένα ποτάμι είναι πάντα διαφορετικό. Νέο. Είσαι το αποτέλεσμα των προηγούμενων εμπειριών σου. Κάθε στιγμή, κάθε εμπειρία, σκέψη, συναίσθημα προσθέτει ένα νέο συστατικό στο ποιος είσαι. Το σώμα σου συνεχώς αντικαθιστά παλιά κύτταρα με νέα. Άρα, κάθε στιγμή είσαι και μπορείς να είσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος. Η αντίσταση στην αλλαγή και στο μάθημα είναι αυτή που σου προκαλεί την επανάληψη. Να βιώνεις τα ίδια και τα ίδια. Βαθιά θεμέλια προφανώς ευθύνονται για τους αυτοματισμούς σου.

Ο Τόνυ Ρόμπινς μιλάει για αυτό ακριβώς με ένα διαφορετικό παράδειγμα: το γκολφ. Αν κοιτάξεις στο τώρα σου, μισή μοίρα αριστερά ή δεξιά στον τρόπο που θα χτυπήσεις με το μπαστούνι σου, θεωρείς πως είναι μηδενική διαφορά. Αν το χτυπήσεις δυνατά και παρατηρήσεις μακριά (στον χρόνο) που θα προσγειωθεί, η απόκλιση θα είναι τεράστια. Δεν είναι μόνο οι ριζικές αλλαγές ή τα σοκ που σε αλλάζουν, αλλά και οι μικρές καθημερινές αλλαγές πίσω από την κάθε επιλογή σου. Μη φοβάσαι καμία επανάληψη κατάστασης. Ακόμα και να μοιάζει με κάτι από το παρελθόν, έχει έρθει είτε σαν τεστ, είτε για να σου δείξει ένα μάθημα που δεν έχεις πάρει. Δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Άρα, το αποτέλεσμα και η εμπειρία μπορεί να είναι διαφορετική. Αρκεί να την βιώσεις από τη νέα σου εκδοχή. Είναι πολύ σημαντικό να το καταλάβεις.

4. Δεν είναι ποτέ αργά για να αναζητήσεις έναν νέο κόσμο

Ο Ηράκλειτος γνώριζε πως μιας και η αλλαγή είναι η μόνη σταθερά, δεν είναι ποτέ αργά για να μπορέσεις να αλλάξεις το ποιος είσαι. Και κατ’ επέκταση τη ζωή σου. Αν το όραμά σου είναι δυνατό, έρχεται από το κέντρο σου (όχι από το εγώ), κι αν πιστέψεις σε εσένα, δεν είναι ποτέ αργά για τίποτα σε ό,τι είναι εν ζωή. Δεν σου αρέσει η δουλειά σου; Άλλαξε. Δε σου αρέσει που μένεις; Μετακόμισε. Δε σου αρέσουν οι παρέες σου; Δημιούργησε νέες.

Δεν σου αρέσει το σώμα σου; Δούλεψε το. Προφανώς και μιλάμε υπό το πρίσμα σκέψης του Ράινχολντ Νίμπουρ: “Θεέ μου χάρισέ μου την ηρεμία για να δεχτώ τα πράγματα που δεν μπορώ ν’ αλλάξω, το κουράγιο για ν’ αλλάξω τα πράγματα που μπορώ και τη σοφία για να μπορώ να διακρίνω τη διαφορά”. Το μόνο που στέκεται ανάμεσα σε σένα και την αλλαγή, είναι η διαφορά κόστους που είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις, μεταξύ του να αλλάξεις, ή να παραμείνεις στα ίδια. Το προηγούμενο ξαναδιάβασέ το.

5. Η ψυχή βάφεται με το χρώμα από τις σκέψεις της

Η πραγματικότητα είναι κοινή για όλους, σαν γεγονότα. Το πως την αντιλαμβάνεσαι έχει να κάνει μόνο με τα φίλτρα μέσα από τα οποία την ζεις. Τα πιστεύω και τις πεποιθήσεις σου. Τον τρόπου που βλέπεις τις καταστάσεις. Αντίστοιχα, έχεις ως αποτέλεσμα υψηλές, χαμηλές δονήσεις, ή απάθεια μέσα σου. Αν πας να αλλάξεις το σύνολο της πραγματικότητας, μάλλον δε θα τα καταφέρεις. Αν αλλάξεις τα πρίσματά σου, θα καταφέρεις να την βιώσεις διαφορετικά. Κάνοντάς το αυτό σαν σύνολο η ανθρωπότητα, τότε θα μπορέσει να αλλάξει την πραγματικότητα.

6. Το περιεχόμενο του χαρακτήρα σου είναι δική σου επιλογή. Μέρα με τη μέρα, αυτό που επιλέγεις, σκέφτεσαι, και κάνεις, είναι αυτό που τελικά γίνεσαι

Έχει ενδιαφέρον, πως ενώ ο Ηράκλειτος έζησε στην Έφεσο, και ο Λάο Τσε στην Κίνα σε παρόμοια χρονική περίοδο, συναντιούνται στην κοινή σκέψη: “Πρόσεχε τι σκέφτεσαι, γιατί αυτό γίνεται το πεπρωμένο σου”, αλλά και “Ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι ο θεός του πεπρωμένου του“. Οι σκέψεις επηρεάζουν τα συναισθήματα, τις πράξεις, την καθημερινότητα και κατ’ επέκταση την ζωή σου. Έχεις πάντα μέσω ελεύθερης βούλησης την δύναμη της επιλογής. Σχεδόν σε οτιδήποτε. Άρα, είναι στο χέρι σου να διαμορφώσεις τόσο τον χαρακτήρα σου, όσο και τελικά το βίωμά σου στην συνολική πορεία. Το “έτσι είμαι εγώ και σ’ όποιον αρέσω” καταλαβαίνεις πως φράζει την όποια εξέλιξη, και κατά συνέπεια την όποια δύναμη πάνω στο πεπρωμένο σου.

7. Όλα είναι γραμμένα

Μία από τις φιλοσοφίες που τον κατέστησαν γνωστό είναι και εκείνη του Νόμου των Αντιθέτων. Έτσι, το “Εστιν ειμαρμένα πάντα”, έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την συλλογιστική της προηγούμενης σκέψης. Είτε μια Ανώτερη Δύναμη, είτε η ίδια η Ψυχή, έχει προδιαγράψει την πορεία των γεγονότων της. Υπό αυτή την αντίληψη, αν δεχτείς πως για κάποιο λόγο συμβαίνουν όλα, και αναζητήσεις τον κάθε λόγο, τότε μπορείς να ζήσεις με αποδοχή, γαλήνη και συνεχή εξέλιξη. Η ανακάλυψη του λόγου συνήθως έρχεται αφού περάσει η μπόρα ή το όποιο γεγονός. Άρα θα χρειαστείς αποδοχή και πίστη σε ότι συμβαίνει. Μια χρυσή τομή ανάμεσα στα δύο ενδεχομένως να είναι μια προσέγγιση.

8. Όλα είναι ένα

Ο Ηράκλειτος φαίνεται πως από τότε γνώριζε αυτό που πλέον ακούμε συχνά στις μέρες μας. Μιλάμε τόσο για την θεωρία συστημάτων αλλά και την κοινή Ουσία που διέπει τα πάντα κάτω από τον μανδύα της ύλης που αντιλαμβανόμαστε ως φυσικότητα. Από το πέταγμα της πεταλούδας και την θεωρία του Χάους, μέχρι το πως το μέσα μας αντανακλά το έξω από εμάς αλλά και τα κύματα φωτός που είναι κάτω από τα υποατομικά σωματίδια της ύλης. Με αυτή την γνώση, ίσως μπορέσουμε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα, αλλά και να δούμε, ότι στο σύνολο σαν ανθρωπότητα ό,τι βιώνουμε, είναι μια αντανάκλαση του τι συνολικά συμβαίνει μέσα μας.

9. Οι αφυπνισμένοι μοιράζονται έναν κοινό κόσμο. Αλλά όσοι κοιμούνται λοξοδρομούν σε υποκειμενικούς

Πολλές είναι οι διδασκαλίες που μιλούν για των κόσμο τον ιδεών, τα αρχέτυπα, αλλά και τα μορφογεννητικά πεδία. Όσο αφυπνίζεσαι και υπερβαίνεις την ύλη, αν δεν “χαθείς”, και παράλληλα διατηρείς την άγκυρά σου σε αυτήν, διαπιστώνεις πως όσο πλησιάζεις “εκεί”, τόσο λιγότερα γνωρίζεις, ενώ η Αλήθεια γίνεται όλο και πιο αντικειμενική. Άρα, κοινή. Αυτό που πρέπει να προσέχεις, είναι πως το “γήινο εγώ” έχει κι ένα αδερφάκι, το “πνευματικό εγώ”, το οποίο το γνωρίζεις καθώς ανεβαίνεις τα αντίστοιχα σκαλοπάτια.

10. Τα γαϊδούρια προτιμούν να τρώνε σκουπίδια παρά χρυσό

Δε φταίνε τα γαϊδούρια που δεν τρώνε τον χρυσό που προσφέρεις. Αλλά εσύ που σπαταλάς ανούσια κάτι που δεν μπορούν να λάβουν. Θα μπορούσε να θεωρηθεί αμαρτία (ψυχική αστοχία) το να σπαταλάς χρόνο και ουσία σε κάτι μη ωφέλιμο ή σε κάποιον που δεν θέλει ή δεν μπορεί να λάβει στη συγκεκριμένη φάση αυτό που μπορείς να δώσεις. Όταν παράλληλα κάποιος άλλος διψάει για αυτό ή το έχει πραγματικά ανάγκη. Είναι η αντίστοιχη παραβολή που λέει ο Μέγας Διδάσκαλος για την κάθε σπορά: “Άλλοι έπεσαν σε πετρώδες έδαφος που δεν είχε πολύ χώμα κι αμέσως φύτρωσαν, γιατί το χώμα ήταν λιγοστό. Μόλις όμως ανέτειλε ο ήλιος, κάηκαν, κι επειδή δεν είχαν ρίζες ξεράθηκαν. Άλλοι σπόροι έπεσαν στ’ αγκάθια, κι όταν τ’ αγκάθια μεγάλωσαν τους έπνιξαν και δεν καρποφόρησαν”. Το χρέος της διάκρισης είναι δικό σου.

11. Η παιδεία είναι άλλος ένας ήλιος για τους μορφωμένους

Το Φως είναι η γνώση, η επίγνωση, η αντίληψη, το πόσο γνωρίζεις και αναγνωρίζεις τον εαυτό σου με τα καλά και τα κακά. Σκοτάδι είναι η απουσία του, δηλαδή το να λειτουργείς αντιδραστικά, μηχανικά χωρίς να έχεις την αντίληψη αλλά και χωρίς να έχεις τον έλεγχο. Να επιτρέπεις δηλαδή σε σκέψεις συναισθήματα και καταστάσεις να σε κυριεύουν. Κι έτσι αντί να δρας, αντιδράς. Η παιδεία λοιπόν είναι ένας ακόμα Ήλιος, από τον οποίο φωτίζεσαι. Και όσο της επιτρέπεις να κατοικεί και να ποτίζει το μέσα σου, τόσο αυξάνεται το φως σου. Παιδεία δεν είναι η συσσώρευση γνώσης, αλλά η μετατροπή της σε σοφία και συνείδηση.

12. Η Μέρα και η Νύχτα είναι ένα. Το Καλό και το Κακό είναι ένα. Η Αρχή και το Τέλος ενός κύκλου είναι το ίδιο

Στο δίπολο των αντιθέτων που ζούμε, το κλειδί είναι να καταλάβουμε πως όλα επικοινωνούν, είναι συνδεδεμένα, και είναι στο χέρι μας το πρόσημο μέσα από το οποίο θα βιώσουμε. “Αγαθόν και κακόν ταυτόν”. Η μπαταρία έχει έναν θετικό και έναν αρνητικό πόλο. Η ουσία είναι στο ρεύμα. Η διαφορετικότητα είναι αυτή που δημιουργεί την τάση, και άρα την κίνηση. Το νερό στα άκρα του πριν εξατμιστεί ή παγώσει και αλλάξει μορφή, είναι ζεστό ή κρύο. Η θερμοκρασία είναι αυτή που το διαφοροποιεί. Η ουσία του είναι ίδια, υδρογόνο και οξυγόνο. Το σώμα είναι αρσενικό και θηλυκό, σε σπάνιες εξαιρέσεις ερμαφρόδιτο.

Η στολή αυτή σαν κράμα ξεκινάει ως θηλυκό και για τους άντρες και για τις γυναίκες. Μετά από κάποια περίοδο κύησης λαμβάνει την τελική μορφή (φύλο). Η ενέργεια είναι ίδια. Ψυχή, ή συνειδητότητα. Θηλυκή ενέργεια (φροντίδα, δημιουργία), Αρσενική Ενέργεια (προστασία, σπορά). Η ουσία σε κάθε σώμα είναι η επιλογή / αποδοχή και η εξισορρόπηση ανάμεσα στις ιδιότητες της κάθε μίας.

Νύχτα, Μέρα. Απουσία Φωτός, Παρουσία Φωτός. Ανάμεσα στους κύκλους συμβαίνει η ζωή με οφέλη στο κάθε στάδιο. Γνωρίζοντας τα άκρα ή μέρος τους, έρχεται η επιλογή από συνείδηση. Ο σπόρος γίνεται δέντρο. Το δέντρο βγάζει φύλα. Τον χειμώνα τα φύλλα πέφτουν. Γίνονται λίπασμα και τροφή. Το δέντρο τρέφεται. Την άνοιξη βγάζει νέα φύλλα. Αν είναι καρποφόρο, οι καρποί τρώγονται, ή μετατρέπονται σε νέα δέντρα. Αν η φύση είναι σωστή, τότε η ζωή και ο θάνατος είναι μονάχα μια μετατροπή. Επιστρέφοντας πολλές φορές στο ίδιο σημείο του κύκλου, βλέπεις τα ίδια πράγματα με νέα οπτική από τις εμπειρίες που αποκόμισες ταξιδεύοντας. Όταν είσαι έτοιμος, μπορείς να μεταβείς σε έναν νέο κύκλο. Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, η Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας νομοτελειακά μας δείχνει πως το μόνο που αλλάζει είναι η μορφή της.

Αν επιτρέψεις στην αντίληψή σου να αφομοιώσει αυτές τις παραδοχές, ο φόβος δεν θα μπορεί να ζήσει πια μέσα σου. Η δύναμη θα επιστρέψει. Και η συνειδητή αλλαγή στη ζωή σου πλέον θα εξαρτάται μόνο από εσένα. Το μυστικό του μύστη σπάει σε τρία επίπεδα: Το πρώτο είναι να κατανοήσεις τα άκρα. Το δεύτερο να διαλέξεις μεριά. Και το τρίτο, να τα υπερβείς. Και το Γινγκ, και το Γιανγκ, επιστρέφοντας στην Ενότητα. Μέχρι τότε, συνέχισε να προχωράς και να απολαμβάνεις τη διαδρομή.

Όσο μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε… μαθαίνουμε

Όσο μεγαλώνουμε… ωριμάζουμε. Δεν ωριμάζουμε όμως γιατί αλλάζει η εμφάνιση μας (μπορεί για παράδειγμα να εμφανίσουμε κάποιες ρυτίδες ή να αποκτήσουμε πρεσβυωπία), ούτε γιατί ανεβαίνει ένας αριθμός στην ηλικία, για κάθε χρόνο που περνάει. Η ωριμότητα επέρχεται με τα χρόνια γιατί οι εμπειρίες μας αυξήθηκαν και μας δίδαξαν πολλά.

Αυτές οι εμπειρίες είναι συνήθως οι δυσάρεστες στιγμές που λυπηθήκαμε πολύ, μας δίδαξαν και μας έμαθαν να μην πληγωνόμαστε τόσο εύκολα. Στιγμές που προδοθήκαμε από σχέσεις ή φίλους, στιγμές που γίναμε χίλια κομμάτια για να εξυπηρετήσουμε και δεν ακούσαμε ένα ευχαριστώ, στιγμές ανεκπλήρωτου έρωτα και απωθημένων που «ταλαιπώρησαν» το μυαλό και την καρδιά.

Τι μάθαμε λοιπόν;

1) Αντιληφθήκαμε ποιοι αξίζουν να είναι δίπλα μας και ποιοι όχι. Μέσα από τις πράξεις και τις συζητήσεις, κατανοήσαμε ποιους αξίζει να προσπαθήσουμε να τους έχουμε κοντά μας και ποιοι ήρθαν στην ζωή μας ως περαστικοί. Περαστικοί γιατί επενδύσαμε κάποια όνειρα μας, πιστέψαμε κάποια λόγια, τα οποία δεν υλοποιήθηκαν… και είναι αυτοί που μας έκαναν να καταλάβουμε πως στην κοινωνία θα συναντήσουμε ανθρώπους που θα ζητήσουν και δεν θα δώσουν, θα πάρουν και δεν θα ανταποδώσουν… αυτοί τελικά που αντιληφθήκαμε πως δεν χρειάζεται να συναναστρεφόμαστε πια.

2) Σε αυτές τις στιγμές είναι που θα αρχίσει να μας δελεάσει η ιδέα της μοναχικότητας. Η ιδέα του να περάσουμε χρόνο με τον εαυτό μας και ίσως ένα ωραίο βιβλίο. Οι μόνες φορές που θα αποχωριστούμε την μοναξιά μας, θα είναι για να συναναστραφούμε με ανθρώπους που θα μας κάνουν να περάσουμε όμορφα, ζεστά και οικεία.

3) Έχουμε μάθει πια ποιους να εμπιστευόμαστε, έχουμε μάθει να διακρίνουμε από τα πρώτα λεπτά μιας γνωριμίας αν μας ταιριάζεις ο άλλος, όχι μόνο ως σύντροφος αλλά και ως παρέα. Έχουμε μάθει σε ποιους θα «ανοίγουμε» την καρδιά μας και σε ποιους θα την φυλάμε ως κόρην οφθαλμού.

4) Έχουμε καταλάβει πόσο σημαντική είναι η αξία του εαυτού μας, της αξιοπρέπειας και του σεβασμού. Δεν χαριζόμαστε σε κανέναν και δεν «πέφτουμε» στο επίπεδο κανενός. Κοιτάμε πρώτα να είμαστε καλά και ύστερα για τους άλλους. Κοιτάμε να μας σέβονται, αν όχι αποχωρούμε. Δεν επιμένουμε σε ελαττωματικές καταστάσεις. Δεν γίνεται γιατί μεγάλωσε το ΕΓΩ μας αλλά γιατί μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε και όσο ωριμάζουμε… μαθαίνουμε!

5) Τέλος, συμφιλιωθήκαμε με τον χρόνο και καταλάβαμε πως δεν θα τον σπαταλήσουμε σε ανούσιες καταστάσεις. Δεν θα διστάσουμε να αρνηθούμε προτάσεις που δεν μας αρέσουν ή δεν μας ενδιαφέρουν, δεν θα ντραπούμε να απαντήσουμε σε προκλήσεις που παλιότερα σιωπούσαμε.

Γενικώς, όσο μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε… συνεχίζουμε να μαθαίνουμε πως θα είμαστε καλά και ευτυχισμένοι και πως δεν θα επιτρέπουμε στους άλλους να μας πληγώνουν.

Το τέχνασμα του Λύσανδρου - Νίκη χωρίς μάχη

Το τέχνασμα του Λύσανδρου που έστεψε νικητές του Πελοποννησιακού πολέμου τους Σπαρτιάτες

413 π. Χ.O πόλεµος όλο φούντωνε και ήταν δύσκολο να τελειώσει. Oι Σπαρτιάτες πήραν την απόφαση να δηµιουργήσουν κι αυτοί ισχυρό στόλο, ικανό να τα βάζει µε τον αθηναϊκό. Ζήτησαν µάλιστα για το σκοπό αυτό και χρήµατα από τους Πέρσες.

Έτσι πέτυχαν ν’ αποκτήσουν µεγάλη ναυτική δύναµη. O αγώνας είχε πια µεταφερθεί στη θάλασσα. Σε ναυµαχία που έγινε στις Αργινούσες (406 π.Χ.) νίκησαν οι Αθηναίοι. Η κρίσιµη όµως σύγκρουση έγινε την άλλη χρονιά στους Αιγός ποταµούς, όπου οι Αθηναίοι έπαθαν µεγάλη καταστροφή.
Το τέχνασµα του Λύσανδρου

Oι στόλοι της Αθήνας και της Σπάρτης βρίσκονταν ο ένας απέναντι στον άλλο στα στενά του Ελλησπόντου. O αρχηγός του στόλου των Σπαρτιατών Λύσανδρος δε φαινόταν πρόθυµος να δώσει µάχη.

Oι Αθηναίοι νόµισαν ότι οι Σπαρτιάτες φοβούνται. Άφησαν λοιπόν τα πλοία, κατέβηκαν στη στεριά και άρχισαν να αγοράζουν ό,τι χρειάζονταν. O Λύσανδρος, έχοντας έτοιµο το στόλο του για αιφνιδιαστική επίθεση, βρισκόταν στην άλλη πλευρά των στενών, απέναντι από τους Αθηναίους.

Έδωσε εντολή σ’ ένα πλοίο του να πλεύσει στο µέσο της απόστασης. Απ’ εκεί οι ναύτες παρακολουθούσαν τους Αθηναίους. Μόλις τους είδαν να έχουν κατέβει στην ξηρά ύψωσαν µια ασπίδα. O Λύσανδρος, µόλις είδε την ασπίδα, διέταξε το στόλο να πλεύσει ολοταχώς. Oι Αθηναίοι που βρίσκονταν ακόµη στην ξηρά τα έχασαν. Έτρεξαν για τα πλοία, αλλά δεν πρόφτασαν. Πιάστηκαν όλοι αιχµάλωτοι.

Μετά το γεγονός αυτό ο στόλος της Σπάρτης έπλευσε στον Πειραιά. Oι Αθηναίοι βρέθηκαν σε δύσκολη θέση. Αναγκάστηκαν να υπογράψουν ειρήνη (404 π.Χ.) µε βαριούς όρους γι’ αυτούς.

Γιατί η ζωή δοκιμάζει τους καλούς ανθρώπους;

Η ζωή τεστάρει τους ανθρώπους κάθε μέρα. Και για λόγους που δεν γνωρίζουμε, ο καθένας περνάει μια διαφορετική δοκιμασία. Κάποιοι παλεύουν με δύσκολους υπολογισμούς κι άλλοι αντιμετωπίζουν απλά μαθηματικά. Έτσι ή αλλιώς, όλοι πρέπει να ασχοληθούμε με αυτό που μας έτυχε.

Γιατί τελικά, όλα μας δίνονται στην τύχη. Γονίδια, τόπος, οικονομική κατάσταση – όλα είναι ζήτημα του που θα κάτσει η μπίλια. Ωστόσο, ό,τι κι αν φέρει η ζωή στο δρόμο σας, εσείς πρέπει να αποφασίσετε αν θα είστε θύμα ή αγωνιστής. Εσείς επιλέγετε αν η ζωή σας θα είναι γλυκιά ή πικρή. Και εκείνοι που επιλέγουν να είναι γλυκιά – οι αγωνιστές – είναι οι ισχυρότεροι.

Ο Ελβετός ψυχίατρος και συγγραφέας, Elisbeth Kübler-Ross, έχει δηλώσε: Οι πιο όμορφοι άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν γνωρίσει την ήττα, τον πόνο, τον αγώνα, την απώλεια και βρήκαν το δρόμο τους. Αυτά τα άτομα έχουν μια εκτίμηση, μια ευαισθησία και μια κατανόηση της ζωής που τους γεμίζει με συμπόνια, ευγένεια, και ένα βαθύ ενδιαφέρον αγάπης. Με άλλα λόγια, οι καλοί άνθρωποι δεν γεννήθηκαν καλοί – επέλεξαν να είναι.

Οι καλοί άνθρωποι φέρνουν φως στον κόσμο, επειδή προέρχονται από σκοτεινά παρελθόντα.

Στον κόσμο του σκότους στον οποίο γεννήθηκαν, χρησιμοποιούν τη θετικότητα ως ένα φανάρι για να δημιουργήσουν περισσότερο φως. Αντιμετωπίζουν συχνά κακοτυχίες. Ωθούνται σε επιζήμιες καταστάσεις, όπως τα ναρκωτικά ή η φτώχεια. Και έχουν μάθει όχι μόνο να πετυχαίνουν. Έχουν μάθει να ξεπερνούν. Πετάνε τα δεκανίκια και κάνουν το αδύνατο: Διδάσκουν τον εαυτό τους να τρέχει και να καλύπτει τη διαφορά με τους άλλους σε έναν κόσμο που δεν περιμένει κανέναν.

Οι καλοί άνθρωποι αγαπούν τα δύσκολα επειδή έχουν πληγωθεί περισσότερο.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι πιθανόν να σας περιποιηθούν καλύτερα αν έχουν πληγωθεί από έναν πρώην εραστή. Γιατί συμβαίνει αυτό; Τα άτομα που έχουν ραγισμένες καρδιές ξέρουν πως είναι να ξανακολλάνε τα κομμάτια τους.

Οι καλοί άνθρωποι έχουν μάθει με σκληρό τρόπο ότι τα μειονεκτήματα είναι ευκαιρίες για ανάπτυξη.

Συνήθως γεννιούνται απαισιόδοξοι. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, μαθαίνουν πώς να είναι θετικοί. Ίσως συνειδητοποιούν ότι κάθε μικρό πράγμα που φαίνεται να τους τραβάει κάτω στη ζωή γίνεται τελικά ένα σκαλοπάτι προς την επιτυχία.

Οι καλοί άνθρωποι δεν θέλουν να πληγωθούν οι άλλοι με τον τρόπο που πληγώθηκαν οι ίδιοι.

Μπορεί να έχουν δεχθεί πειράγματα για τις φακίδες τους, τα μεγάλα αυτιά ή την ακμή. Ίσως μια σωματική αναπηρία τους κάνει να αισθάνονται αόρατοι στους άλλους ανθρώπους. Ίσως η ίδια η αόρατη αναπηρία τους αποτρέπει από το να πάρουν τη φροντίδα που χρειάζονται. Και επειδή ξέρουν πως είναι να αισθάνεσαι βασανισμένος, δεν θα ήθελαν ποτέ να προκαλέσουν σε κάποιο άλλον αυτό το ίδιο είδος πόνου. Η καλοσύνη προκύπτει από εκείνους που έχουν γνωρίσει μόνο την σκληρότητα.

Αντί να παρενοχλούν τους άλλους, οι καλοί άνθρωποι σπάνε την κυκλική φύση της αναισθησίας. Δίνουν φιλοφρονήσεις και λένε λόγια ενθάρρυνσης. Θέλουν οι άλλοι να αισθάνονται πραγματικά όμορφοι και με αυτοπεποίθηση αντί άσχημοι και κακοί.

Οι καλοί άνθρωποι επιλέγουν να είναι αγωνιστές που βοηθούν τους άλλους να επιβιώσουν.

Μπορούν να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε κατάσταση βρεθεί στον δρόμο τους. Ξέρουν ότι μπορούν να επιβιώσουν παντού, επειδή το έχουν ήδη κάνει. Γνωρίζοντας ότι μπορούν να υπομένουν, κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν τους άλλους να προχωρήσουν μπροστά. Στον αγώνα της ζωής, οι περισσότεροι δρομείς συνήθως κοιτάνε μόνο μπροστά και επικεντρώνονται στον εαυτό τους. Αλλά οι άνθρωποι που έχουν υποφέρει κοιτάνε εκείνους που μπορεί να βιώνουν παρόμοιες δυσκολίες. Φτιάχνουν το κέφι των φίλων, μοιράζουν μπουκάλια νερού και παρακινούν τους άλλους να τρέξουν μαζί τους. Γίνονται η χείρα βοηθείας που θα ήθελαν να είχαν για τον εαυτό τους.

Ποιοι είναι οι «Κακοί Άνθρωποι»;

Γιατί ορισμένοι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα εγωιστές, χειριστικοί και αγενείς;

Αν είχατε την ευκαιρία να αλέσετε ακίνδυνα έντομα σε έναν μύλο του καφέ, θα απολαμβάνατε την εμπειρία; Ακόμη και αν τα έντομα αυτά είχαν ονόματα και μπορούσατε να ακούσετε το κέλυφός τους να σπάει; Ή μήπως θα νιώθατε μια διεστραμμένη ευχαρίστηση τρομάζοντας έναν ανυποψίαστο άνθρωπο με κάποιον έντονο θόρυβο;

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα πειράματα που εφαρμόζει ο καθηγητής Ψυχολογίας Delroy Paulhus με σκοπό να κατανοήσει τις «σκοτεινές προσωπικότητες» που υπάρχουν γύρω μας. Ουσιαστικά, προσπαθεί να δώσει απάντηση σε μια ερώτηση που όλοι ίσως θέλουμε να κάνουμε: γιατί ορισμένοι άνθρωποι ευχαριστιούνται όταν φέρονται με σκληρότητα; Και δεν αναφερόμαστε μόνο σε ψυχοπαθείς δολοφόνους, αλλά και σε άτομα που επιδίδονται σε σχολικό εκφοβισμό και διαδικτυακό τρολάρισμα, ακόμη και σε φαινομενικά έντιμα μέλη της κοινωνίας, όπως είναι οι πολιτικοί και οι αστυνομικοί.

Ο καθηγητής από το Βρετανικό Πανεπιστήμιο της Κολούμπια στον Καναδά αναφέρει ότι είναι εύκολο να βγάλουμε γρήγορα και απλοϊκά συμπεράσματα σχετικά με αυτούς τους ανθρώπους: «Έχουμε την τάση να χαρακτηρίζουμε «άγγελο» ή «διάβολο» το κάθε άτομο που συναντάμε, διότι θέλουμε να απλοποιήσουμε τον κόσμο μας σε καλούς ή κακούς ανθρώπους». Αν και ο Paulhus δεν δικαιολογεί τη σκληρότητα, η προσέγγισή του είναι πιο αποστασιοποιημένη, όπως θα έκανε ένας ζωολόγος που μελετά δηλητηριώδη έντομα, επιτρέποντάς του να δημιουργήσει μια «ταξινόμηση», όπως την αποκαλεί, με διαφορετικά είδη από τη σκοτεινή πλευρά της καθημερινότητας.

Αυτοεκτίμηση

Το ενδιαφέρον του Paulhus ξεκίνησε με τους ναρκισσιστές, δηλαδή τους απίστευτα εγωιστές και φιλάρεσκους ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να επιτεθούν με σκοπό να προστατεύσουν τη δική τους αίσθηση αυτοαξίας. Στη συνέχεια, περισσότερο από μια δεκαετία πριν, ο απόφοιτος Kevin Williams του πρότεινε να διερευνήσουν κατά πόσον αυτές οι εγωκεντρικές τάσεις συνδέονται με δύο άλλα αρνητικά χαρακτηριστικά: τον μακιαβελισμό (ψύχραιμη χειραγώγηση των άλλων) και την ψυχοπάθεια (αναισθησία και απάθεια για τα συναισθήματα των άλλων). Μαζί ανακάλυψαν ότι αυτά τα τρία χαρακτηριστικά ήταν σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητα, αν και μερικές φορές συνέπιπταν δημιουργώντας μια «σκοτεινή τριάδα» – ένα τριπλό χτύπημα αγριότητας.

Είναι εκπληκτικό το πόσο ειλικρινείς μπορεί συχνά να είναι οι συμμετέχοντες στα πειράματά του. Στα ερωτηματολόγιά του ζητά συνήθως από τους συμμετέχοντες να συμφωνήσουν με δηλώσεις όπως «Μου αρέσει να ενοχλώ τα πιο αδύναμα άτομα» ή «Είναι προτιμότερο να μην μου αποκαλύψετε τα μυστικά σας». Θα φανταζόσασταν ίσως ότι αυτά τα χαρακτηριστικά θα ήταν πολύ δυσάρεστο να τα παραδεχτεί κανείς, αλλά τουλάχιστον στο εργαστήριο οι άνθρωποι ανοίγονται και οι απαντήσεις τους φαίνεται ότι σχετίζονται με τη χρήση εκφοβισμού στην πραγματική ζωή τους τόσο κατά την εφηβεία όσο και στην ενήλικη ζωή. Επίσης, έχουν περισσότερες πιθανότητες να απατήσουν τους/τις συζύγους τους (ιδιαίτερα εκείνοι που έχουν μακιαβελικές και ψυχοπαθητικές τάσεις) και να αντιγράψουν στις εξετάσεις.

Ο Paulhus επικεντρώνεται κυρίως σε άτομα της καθημερινότητας παρά σε εγκληματικά ή ψυχιατρικά περιστατικά. Τα γνωρίσματα αυτά λοιπόν δεν είναι με κανένα τρόπο εμφανή από την πρώτη συνάντηση. «Οι άνθρωποι αυτοί ζουν μέσα στην κοινωνία κι έτσι διατηρούν τον έλεγχο προκειμένου να μην έχουν οι ίδιοι μπλεξίματα. Μπορεί όμως να τραβούν την προσοχή σας πότε πότε». Οι άνθρωποι που παρουσιάζουν ιδιαίτερα υψηλό ναρκισσισμό, για παράδειγμα, εμφανίζουν γρήγορα την τάση τους να υπερβάλλουν για τον εαυτό τους, γεγονός που αποτελεί μια από τις στρατηγικές που τους βοηθά να ενισχύουν τον εγωισμό τους. Σε μερικά πειράματα, ο Paulhus τους παρουσίασε ένα θέμα που είχε επινοήσει ο ίδιος και εκείνοι προσπάθησαν γρήγορα να δείξουν ότι γνώριζαν τα πάντα – μόνο και μόνο για να θυμώσουν όταν στη συνέχεια τους αμφισβήτησε. «Προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτό εντάσσεται σε μια αντίληψη που τους επιτρέπει να ζουν με μια διαστρεβλωμένη θετική άποψη για τον εαυτό τους».

Οι άνθρωποι γεννιούνται κακοί;

Μόλις ο Paulhus άρχισε να ερευνά τις σκοτεινές προσωπικότητες, σύντομα υπήρξαν κι άλλοι που ήθελαν να βρουν απαντήσεις σε μερικές βασικές ερωτήσεις σχετικά με τον άνθρωπο. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι γεννιούνται κακοί; Μελέτες στις οποίες έγινε σύγκριση σε πανομοιότυπα και διζυγωτικά δίδυμα, έδειξαν μια σχετικά μεγάλη γενετική συνιστώσα τόσο για τον ναρκισσισμό όσο και για την ψυχοπάθεια. Ο μακιαβελισμός φαίνεται ότι οφείλεται περισσότερο στο περιβάλλον, δηλαδή είναι δυνατόν να μάθει κανείς από τους άλλους πώς να χειραγωγεί. Πάντως, οτιδήποτε και αν έχουμε κληρονομήσει, δεν απομακρύνει την προσωπική μας ευθύνη. Η Minna Lyons από το Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ ισχυρίζεται ότι κανείς δεν γεννιέται με γονίδια ψυχοπάθειας ώστε να μην μπορεί να γίνει τίποτα γι’ αυτό.

Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να σκεφτείτε τους αντιήρωες της λαϊκής κουλτούρας – τον James Bond, τον Don Draper από την τηλεοπτική σειρά Mad Men ή τον Jordan Belfort από την κινηματογραφική ταινία Wolf of Wall Street για να συνειδητοποιήσετε ότι οι σκοτεινές προσωπικότητες έχουν σεξαπίλ, κάτι που υποστηρίζεται από πολλές επιστημονικές μελέτες. Περαιτέρω ενδείξεις μπορεί να προέλθουν από ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου: από το γεγονός του αν είστε πρωινοί ή βραδινοί τύποι. Η Lyons και η φοιτήτριά της Amy Jones διαπίστωσαν ότι τα «νυχτοπούλια», οι άνθρωποι που μένουν ξύπνιοι μέχρι αργά αλλά δεν μπορούν να σηκωθούν το πρωί, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να διαθέτουν κάποια από τα παραπάνω αρνητικά χαρακτηριστικά.

Συχνά είναι ριψοκίνδυνοι, είναι πιο χειριστικοί (μακιαβελικό χαρακτηριστικό) και ως ναρκισσιστές τείνουν να εκμεταλλεύονται τους άλλους ανθρώπους. Αυτό θα μπορούσε να βγάζει νόημα, αν σκεφτεί κανείς την εξέλιξή μας: ίσως οι σκοτεινές προσωπικότητες έχουν περισσότερες πιθανότητες να κλέψουν, να χειρίζονται τους άλλους και να έχουν παράνομες σεξουαλικές σχέσεις όταν όλοι οι άλλοι κοιμούνται, κι έτσι εξελίχθηκαν σε πλάσματα της νύχτας.

Όποια και αν είναι η αλήθεια αυτής της θεωρίας, ο Paulhus συμφωνεί ότι πάντα θα υπάρχει χώρος γι’ αυτούς να εκμεταλλευτούν τους άλλους: «Οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι τόσο περίπλοκες που υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι για την ενίσχυση της επιτυχίας – ορισμένοι απαιτούν να φερόμαστε ευγενικά και άλλοι να φερόμαστε άσχημα».

Σκοτεινές πλευρές

Πρόσφατα, ο ερευνητής άρχισε να εξετάζει ακόμη περισσότερο τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής. Το ερωτηματολόγιό του περιελάμβανε ακόμα πιο ακραίες ερωτήσεις, όταν ανακάλυψε ότι μερικοί άνθρωποι παραδέχονταν εύκολα ότι προξενούσαν πόνο στους άλλους μόνο και μόνο για δική τους ευχαρίστηση. Αυτές οι τάσεις δεν είναι απλώς μια αντανάκλαση του ναρκισσισμού, της ψυχοπάθειας ή του μακιαβελισμού, αλλά φαίνεται ότι σχηματίζουν τον δικό τους υπότυπο – τον «καθημερινό σαδισμό». Για τον λόγο αυτό, ο Paulhus τον ονομάζει «σκοτεινή τετράδα».

Το «μηχάνημα σύνθλιψης εντόμων» προσέφερε τον ιδανικό τρόπο στον Paulhus και τους συναδέλφους να ελέγξουν αν αυτό αντανακλά τη συμπεριφορά τους στην πραγματική τους ζωή. Αν και οι συμμετέχοντες δεν το γνώριζαν, ο μύλος διέθετε μια οδό διαφυγής για τα έντομα, αλλά το μηχάνημα εξακολουθούσε να παράγει έναν ήχο που μιμούνταν το κέλυφος τον εντόμων όταν συνθλίβεται. Μερικοί ένιωθαν αηδία κι αρνήθηκαν να πάρουν μέρος, ενώ άλλοι απολάμβαναν τη διαδικασία. Ο Paulhus σχολιάζει: «Ήταν πρόθυμοι όχι μόνο να κάνουν κάτι κακό στα έντομα, αλλά ζητούσαν ακόμα περισσότερα, ενώ άλλοι θεώρησαν ότι ήταν τόσο αηδιαστικό που δεν ήθελαν καν να βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο. Αυτά τα άτομα παρουσίασαν επίσης υψηλό ποσοστό στα τεστ που αφορούσαν τον καθημερινό σαδισμό».

Αναμφισβήτητα, ένα λογικό ανθρώπινο ον δεν πρέπει να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τα συναισθήματα των εντόμων. Στη συνέχεια, η ομάδα δημιούργησε ένα παιχνίδι στον υπολογιστή που επέτρεπε στους συμμετέχοντες να «τιμωρήσουν» τον ανταγωνιστή τους διοχετεύοντας έναν δυνατό θόρυβο στα ακουστικά τους. Αυτό δεν ήταν υποχρεωτικό. Στην πραγματικότητα, οι εθελοντές έπρεπε να εκτελέσουν μια κουραστική λεκτική εργασία προκειμένου να κερδίσουν το δικαίωμα να τιμωρήσουν τον ανταγωνιστή τους. Προς έκπληξη του Paulhus, όσοι παρουσίαζαν σαδιστική συμπεριφορά στην καθημερινότητά τους ήταν κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να κάνουν όλο αυτό τον κόπο: «Δεν ήταν απλώς πρόθυμοι να το κάνουν, αλλά είχαν ένα κίνητρο για απόλαυση, να κάνουν μια επιπλέον προσπάθεια με σκοπό να έχουν την ευκαιρία να βλάψουν άλλα άτομα». Ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει το γεγονός ότι δεν υπήρξε καμία πρόκληση ή προσωπικό κέρδος από αυτή τη σκληρή συμπεριφορά, το έκαναν μόνο και μόνο για λόγους απόλαυσης.

Εντοπισμός των τρολ

Ο ερευνητής πιστεύει ότι αυτό έχει άμεση σχέση με το διαδικτυακό τρολάρισμα: «Φαίνεται ότι αποτελούν τη διαδικτυακή έκδοση των καθημερινών σαδιστών, αφού ξοδεύουν χρόνο ψάχνοντας να βλάψουν κάποιους ανθρώπους». Σε μια ανώνυμη έρευνα σχετικά με τους σχολιαστές τρολ, ανακαλύφθηκε ότι είχαν πολλά σκοτεινά χαρακτηριστικά. Κυρίως όμως, ο καθημερινός σαδισμός καθώς και η απόλαυση ήταν το πρωταρχικό κίνητρό τους. Πράγματι, το πείραμα με τη σύνθλιψη των εντόμων απέδειξε ότι όσοι είχαν σαδιστική συμπεριφορά στην καθημερινότητά τους μπορεί να έχουν πιο συγκρατημένες συναισθηματικές αντιδράσεις σε όλα τα είδη των ευχάριστων δραστηριοτήτων. Έτσι, ίσως, οι τυχαίες πράξεις σκληρότητας αποτελούν προσπάθειες να ξεφύγουν από το συναισθηματικό τους κενό.

Οι ανακαλύψεις του προσέλκυσαν την προσοχή των αστυνομικών και των στρατιωτικών φορέων, οι οποίοι θέλησαν να συνεργαστούν με τον Paulhus για να δουν αν οι απόψεις του θα μπορούσαν να εξηγήσουν τον λόγο που μερικοί άνθρωποι καταχρώνται τη θέση τους. «Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να επιλέξουν συνειδητά θέσεις εργασίας όπου τους δίνεται η ευκαιρία να βλάψουν άλλα άτομα», λέει ο Paulhus. Αν ναι, περαιτέρω έρευνες θα μπορούσαν να προτείνουν τρόπους με σκοπό να ελέγξουν τις σκοτεινές προσωπικότητες κατά τη διάρκεια προσλήψεων.

Είναι επίσης ενθουσιασμένος για το νέο του έργο όσον αφορά τον «ηθικό μακιαβελισμό» και τους «κοινούς ναρκισσιστές» – ανθρώπους που ίσως διαθέτουν σκοτεινά χαρακτηριστικά, αλλά τα χρησιμοποιούν για το καλό (τουλάχιστον όπως το βλέπουν οι ίδιοι). Σε ορισμένες περιπτώσεις, η σκληρότητα μπορεί να είναι απαραίτητη. «Για να γίνει κάποιος πρωθυπουργός, δεν μπορεί να είναι μαλθακός, θα πρέπει να έχει πυγμή και ίσως να χρειαστεί να πληγώνει τους ανθρώπους, ακόμη και να γίνεται κακός προκειμένου να επιτύχει τους ηθικούς σκοπούς του», λέει ο Paulhus. «Εξάλλου, οι σκοτεινές προσωπικότητες έχουν συχνά και την παρόρμηση και την αυτοπεποίθηση για να πραγματοποιήσουν τον σκοπό τους – ακόμη και η Μητέρα Τερέζα διέθετε προφανώς μια σκληρή πλευρά. Δεν πρόκειται να προσφέρετε καμιά βοήθεια στην κοινωνία αν απλώς κάθεστε μέσα στο σπίτι και φέρεστε ευγενικά».

Όλα αυτά υπογραμμίζουν την ψευδή διχοτόμηση του καλού και του κακού που ο Paulhus θέλησε να εξετάσει. Κατά μία έννοια, αυτό είναι κάτι προσωπικό όσο κι ένα επαγγελματικό ζήτημα. Ο ίδιος παραδέχεται ότι διαθέτει μια σκοτεινή πτυχή στη συμπεριφορά του: για παράδειγμα, του αρέσει να βλέπει βίαια αθλήματα, όπως οι Μεικτές Πολεμικές Τέχνες. «Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να δούμε ότι βρισκόμουν πάνω από τον μέσο όρο όσον αφορά αυτά τα σκοτεινά χαρακτηριστικά», λέει ο ίδιος. «Αλλά δεδομένου ότι διέθετα περιέργεια ως επιστήμονας και απολάμβανα την ερεύνα σε τέτοιου είδους πράγματα, σκέφτηκα ότι ίσως θα ήμουν στην καταλληλότερη θέση για να ρίξω μια πιο προσεκτική ματιά στη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου».

Τέσλα Vs Έντισον: Η Σύγκρουση

 

«Οι ανακαλύψεις μου ευαγγελίζονται έναν κόσμο όπου η ανθρωπότητα θα είναι ενωμένη, οι πόλεμοι θα είναι αδύνατοι και όπου θα βασιλεύει η ειρήνη… Λέτε ότι αγαπάτε τους ανθρώπους. Εγώ δεν τους αγαπώ. Εκείνο που εγώ αγαπώ είναι η ανθρωπότητα». Νίκολα Τέσλα

Νίκολα Τέσλα (1856-1943): Επιστήμονας, εφευρέτης, ανθρωπιστής, εκκεντρικός, φιλόσοφος, οραματιστής… Μια αινιγματική και παρεξηγημένη μορφή, που παραμένει ο μύθος και το αρχέτυπο όλων των επιστημόνων του 20ου αιώνα. Ο Τέσλα δεν ήταν μόνον ένας από τους σημαντικότερους επιστήμονες και εφευρέτες της εποχής του με πάνω από 700 κατοχυρωμένες εφευρέσεις. Ήταν στη κυριολεξία ο «Προμηθέας» του ηλεκτρισμού και ο άνθρωπος που «ανακάλυψε» το σύγχρονο κόσμο. Ήταν ένας πρωτοπόρος, που με την ευαισθησία ενός ποιητή ξεκλείδωσε τα μυστικά της Φύσης και τα χάρισε στην ανθρωπότητα. Ένας ονειροπόλος που τόλμησε με τη σκέψη του ν’ αγγίξει τα άστρα.

Γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1856 στο χωριό Σμίλιαν της Λίκα, που αποτελούσε τότε τμήμα της λεγόμενης Vojna Krajina, δηλαδή της παραμεθόριας στρατιωτικής περιοχής της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας (σήμερα ανήκει στην Κροατία, το 28ο πλέον μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης). Ήταν γιος του Μιλούτιν Τέσλα, του Σέρβου ορθόδοξου ιερέα του χωριού, και της Τζούκα Μάντιτς, που αν και αγράμματη είχε το χάρισμα να φτιάχνει με τα χέρια της θαύματα.

Ο πρόωρος θάνατος του μεγαλύτερου αδελφού του Ντάνε, που ήταν και το καμάρι της οικογένειας, του δημιούργησε τύψεις, καθώς και μια συνεχή προσπάθεια να ξεπεράσει τη μεγαλοφυΐα του χαμένου του αδελφού.

Ο Νίκολα από μικρός επέδειξε μια ιδιοφυΐα και μια εφευρετικότητα, που τον έκανε να διαφέρει, και σε εφηβική ηλικία κατάφερε να τιθασεύσει τα πάθη του (χαρτοπαιξία, καταχρήσεις κ.α.), που διαφορετικά θα τον κατέστρεφαν.

Είχε υποσχεθεί στον πατέρα ότι κάποτε θα τιθάσευε τους καταρράκτες του Νιαγάρα και, όπως ξέρουμε, τήρησε την υπόσχεσή του. Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του πατέρα του, που τον ήθελε να γίνει ιερέας ή στρατιωτικός (όπως αρκετοί Σέρβοι της Κράινα), ο Τέσλα γράφτηκε το 1875 στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο του Γκρατς της Αυστρίας κι έγινε αμέσως ένας αφοσιωμένος φοιτητής.

Εκεί ήρθε για πρώτη φορά πρόσωπο με πρόσωπο με ένα πρόβλημα, που θα τον βασάνιζε για έξι ολόκληρα χρόνια: το πρόβλημα της αξιοποίησης του εναλλασσόμενου ρεύματος, που βρισκόταν τότε ακόμη σε πειραματικό στάδιο. Συνέχισε αναζητώντας την απάντηση στο πρόβλημα, ακόμη και μετά το τέλος των σπουδών του στο Πανεπιστήμιο της Πράγας (1879-1880), όταν έπιασε δουλειά ως ηλεκτρομηχανικός σε μια καινούργια τηλεφωνική εταιρεία στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας.

Μια μέρα, περπατώντας σ’ ένα πάρκο της Βουδαπέστης κι απαγγέλλοντας στα Γερμανικά στίχους από τον Φάουστ, ο Τέσλα συνέλαβε για πρώτη φορά την ιδέα του περιστρεφόμενου μαγνητικού πεδίου και του επαγωγικού κινητήρα, που χρησιμοποιείται σήμερα σε κάθε ηλεκτρική συσκευή, δημιουργώντας ουσιαστικά τη δεύτερη βιομηχανική επανάσταση: “Ακόμη και σήμερα που ο σύγχρονος πολιτισμός μετεωρίζεται πάνω στις βρυχώμενες τουρμπίνες της βιομηχανικής εποχής για να ανέλθει στον εικονικό ουρανό, εξακολουθεί να οφείλει μεγάλο μέρος από το ζωτικό χυμό του στον Τέσλα”. (Erik Davis, Techgnosis).

Ο Τέσλα και ο «Μάγος του Μένλο Παρκ»

Έπειτα από μια μικρή στάση στο Παρίσι το 1884 ο 28χρονος Νίκολα Τέσλα κατέφθασε στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, έχοντας μονάχα λίγα χρήματα στην τσέπη του, αλλά πολλά σχέδια και όνειρα που επιθυμούσε να υλοποιήσει. Είχε επίσης και μια συστατική επιστολή για τον Τόμας Έντισον, που θεωρούνταν εκείνη την εποχή ο αδιαμφισβήτητος «βασιλιάς του ηλεκτρισμού».

Η επιστολή άνηκε στον Τσαρλς Μπάτσελορ, διευθυντή του παραρτήματος της εταιρείας του Έντισον στο Παρίσι, και τελείωνε με τα λόγια: «Γνωρίζω δύο μεγάλους ανθρώπους. Ο ένας είστε εσείς και ο άλλος είναι ο νέος άνδρας που στέκεται μπροστά σας». Αυτός ο ψηλόλιγνος μελαγχροινός Σέρβος με τα ανοικτά μπλε μάτια κι ένα κεφάλι σαν σφήνα σκόπευε, μαζί με την συστατική επιστολή, να παρουσιάσει τα τεχνικά του σχέδια για τους επαγωγικούς κινητήρες και τις μεγαλοφυείς ιδέες που τα συνόδευαν, στον διάσημο Αμερικανό εφευρέτη, που θεωρούνταν εκείνη την εποχή ο αδιαμφισβήτητος «βασιλιάς του ηλεκτρισμού».

Ο Έντισον ήταν εκείνη την εποχή το πρότυπο του εφευρέτη, ο «Ναπολέων των εφευρέσεων» (που κατοχύρωσε συνολικά πάνω από 1.000 ευρεσιτεχνίες, χάρη και στην εκμετάλλευση των βοηθών του). Η πιο διάσημη εφεύρεσή του ήταν μια μηχανή που ονομάζονταν Φωνόγραφος. Χάρη σ’ αυτή τη συσκευή ο Έντισον είχε ήδη εισχωρήσει στο «βασίλειο των αθανάτων».

Ο Έντισον είχε επίσης ανακαλύψει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα πυρακτώσεως καθώς και διάφορες μηχανές που λειτουργούσαν με συνεχές ρεύμα (Direct Current ή DC). Όμως το σύστημα παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος του Έντισον δεν ήταν σταθερό κι έτσι οι λάμπες του εξέπεμπαν πάντα έναν αχνό, αρρωστιάρικο φωτισμό, τρεμόπαιζαν και συχνά έσβηναν. Το συνεχές ρεύμα που χρησιμοποιούσε ήταν ανεπαρκές τόσο για τον ηλεκτροφωτισμό, όσο και για την λειτουργία των κινητήρων.

Υπήρχε ωστόσο και το εναλλασσόμενο ρεύμα (Alternative Current ή AC), που κινούνταν πρώτα προς τη μία και μετά προς την άλλη κατεύθυνση. Το ρεύμα αυτό όμως θεωρούνταν τότε επικίνδυνο και άχρηστο, καθώς δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή έργου. Ο Τέσλα είχε βεβαίως τελείως διαφορετική γνώμη, καθώς είχε καταφέρει πειραματικά να αξιοποιήσει το εναλλασσόμενο ρεύμα.

Γεμάτος αγωνία και προσδοκίες λοιπόν ο Τέσλα, μόλις κατέβηκε στη Νέα Υόρκη πήγε να συναντήσει τον Έντισον, τον περίφημο «μάγο του Μένλο Παρκ» (Wizard of Menlo Park) για να του παρουσιάσει την επαναστατική του ανακάλυψή. Συναντήθηκαν στο εργαστήρι του Έντισον και ο Τέσλα περιέγραψε με προσεκτικά αγγλικά –ανακατεμένα λόγω της αγωνίας του με γαλλικές, γερμανικές και σέρβικες λέξεις (ο Τέσλα μιλούσε οκτώ γλώσσες!)– την εφεύρεση του, δείχνοντας του ταυτόχρονα και τα σχετικά σχέδια. «Αυτό είναι το κύμα του μέλλοντος! Όποιος θα το τελειοποιήσει θα κερδίσει πολλά...», είπε τελειώνοντας ο ονειροπόλος νεαρός Σέρβος μετανάστης. Ο Έντισον στήριξε την πλάτη στην πολυθρόνα, σταύρωσε τα δάκτυλα του στο στήθος κι έμεινε για λίγο σιωπηλός, χωρίς να πει τίποτε.

Τελικά τίναξε το κεφάλι του και είπε σιγανά: «Ενδιαφέρον...». Μετά από λίγο όμως, αφού έκανε στο μυαλό του κάποιους συμφεροντολογικούς υπολογισμούς, φάνηκε να αλλάζει γνώμη: «Ανοησίες! Αυτό που λέτε είναι επικίνδυνο. Εμείς εδώ στην Αμερική χρησιμοποιούμε το μονοφασικό ρεύμα. Αυτό αρέσει στον κόσμο και μ’ αυτό θέλω να ασχολούμαι...». Απογοητευμένος ο Τέσλα άρχισε να μαζεύει άφωνος τα σχέδια του για να φύγει.

Ο Έντισον όμως, έχοντας αντιληφθεί τις σπάνιες ικανότητες και τη μεγαλοφυΐα του νεαρού Σέρβου με τα έξυπνα μάτια, τον σταμάτησε και του πρόσφερε εργασία στην εταιρία του Edison Machine Works. Ήταν ο γνωστός, αμερικάνικος εκβιασμός του στυλ: My way or highway! Ο Τέσλα, αν και γνώριζε βαθιά μέσα του πως το εναλλασσόμενο ρεύμα ήταν κατά πολύ ανώτερο των συστημάτων του Έντισον, δεν αρνήθηκε να εργαστεί για λογαριασμό του, εφόσον ήταν νεοφερμένος σε μια άγνωστη χώρα κι από κάπου έπρεπε να ξεκινήσει.

Όταν ο Νίκολα Τέσλα έφθασε στην Αμερική, σ’ αυτή την υποτιθέμενη «Γη της Επαγγελίας», ήταν γεμάτος ενθουσιασμό, όνειρα, ελπίδες και θέληση να προσφέρει τα πάντα για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Δεν βρήκε όμως αυτό που περίμενε να δει. Η πρώτη του εντύπωση από το Νέο Κόσμο ήταν ότι επρόκειτο για ένα μέρος απολίτιστο, που βρισκόταν εκατοντάδες χρόνια πίσω από τον τρόπο ζωής των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων.

«Θα ήθελα να εκφράσω τις πρώτες μου εντυπώσεις γι’ αυτή τη χώρα. Στα αραβικά παραμύθια διάβαζα ότι τις μεγαλοφυΐες τις μετέφεραν κάποιοι άνθρωποι στο βασίλειο των ονείρων για να ζήσουν εκεί φανταστικές περιπέτειες. Η δική μου περίπτωση είναι ακριβώς η αντίθετη. Εμένα μ’ έχουν μεταφέρει από τον κόσμο των ονείρων στον κόσμο της πραγματικότητας. Εκείνο που άφησα πίσω μου ήταν από κάθε άποψη φανταστικό, καλλιτεχνικό κι υπέροχο. Αυτό που συνάντησα εδώ ήταν μηχανιστικό, χοντροκομμένο και απωθητικό...» (Νίκολα Τέσλα, Οι Εφευρέσεις Μου).

Ο Τέσλα σοκαρίστηκε από τον σκληρό χαρακτήρα του Νέου Κόσμου. Ο ίδιος ήταν ένα αγνό και ηθικά ακέραιο «παιδί των Βαλκανίων», με ισχυρά πνευματικά θεμέλια, που αγνοούσε όμως τα πάντα σχετικά με «μπίζνες», μετοχές, συμβόλαια και εταιρείες, που ήταν στην καρδιά του ανερχόμενου αμερικανικού καπιταλισμού. Απλά ήξερε ότι όλα αυτά ήταν ο «αμερικανικός τρόπος» για να γίνουν τα πράγματα. Γρήγορα όμως κατάλαβε, ύστερα βέβαια από πικρές απογοητεύσεις, ότι για τους στυγνούς Αμερικανούς επιχειρηματίες ο «λόγος» δεν είχε καμιά απολύτως αξία, εκτός βέβαια αν συνοδευόταν από τα απαραίτητα συμβόλαια…

Ο Πόλεμος των Ρευμάτων

Ο Τέσλα άρχισε λοιπόν να εργάζεται για τον Έντισον και σύντομα έγινε βασικός βοηθός του, έχοντας κυριολεκτικά «κατασκηνώσει» στο εργαστήριο του. «Είχα πολλούς βοηθούς, που εργάζονταν πάρα πολύ, αλλά ο Τέσλα είχε σπάσει όλα τα ρεκόρ!», παραδέχτηκε αργότερα ο Έντισον.

Εξαρχής ο Τέσλα είχε αντιληφθεί τα μειονεκτήματα των γεννητριών και των κινητήρων του Έντισον και του πρότεινε να τις κάνει πολύ πιο αποτελεσματικές. «Θαυμάσια», είπε ο Έντισον «και θα υπάρξουν και 50.000 δολάρια επιπλέον αμοιβή, αν τα καταφέρεις». Ο Τέσλα στρώθηκε αμέσως στη δουλειά, εργαζόμενος 19 ώρες το 24ωρο. Λίγες βδομάδες αργότερα όλες οι συσκευές είχαν βελτιωθεί και ο Τέσλα ζήτησε την αμοιβή που του υποσχέθηκαν.

«Νεαρέ μου», του απάντησε τότε ο κυνικός Έντισον, «πολύ φοβάμαι πως δεν καταλαβαίνεις την αμερικανική αίσθηση του χιούμορ», εννοώντας φυσικά πως στην Αμερική οι συμφωνίες δεν γίνονταν με λόγια, αλλά με συμβόλαια και υπογραφές. Έτσι ο Έντισον αρνήθηκε να τον πληρώσει. Φανερά εκνευρισμένος ο Τέσλα παραιτήθηκε αμέσως από τη δουλειά στον Έντισον και αποφάσισε να ακολουθήσει το δικό του δρόμο.

Άσχετα με το παραπάνω γεγονός, που υπήρξε βέβαια και η αφορμή για να διακοπεί η συνεργασία αυτών των δύο μεγάλων εφευρετών, οι διαφορές των προσωπικοτήτων τους είχαν από την αρχή ακόμη καταδικάσει τη σχέση τους. Ο Έντισον δεν άρεσε στον Τέσλα, επειδή δεν ήταν εκλεπτυσμένος, θεωρητικός και καλλιεργημένος άνθρωπος. Ήταν περισσότερο πρακτικός άνθρωπος, που βασίζονταν πιο πολύ στην εμπειρία, στο ζήλο και στην εργατικότητα του, παρά στους υπολογισμούς. Και απίστευτα σκληρός με τον εαυτό του και τους άλλους. «Πολλοί αποτυχημένοι είναι άνθρωποι οι οποίοι δεν συνειδητοποίησαν πόσο κοντά στην επιτυχία ήταν όταν τα παράτησαν», έλεγε ο Έντισον.

Ο Τέσλα από την άλλη με λίγη θεωρία και κάποιους υπολογισμούς, γλίτωνε σχεδόν το 99% της άσκοπης πρακτικής εργασίας. Για τον Τέσλα οι σύγχρονοι επιστήμονες έκαναν λάθος που σκέφτονταν βαθιά αντί για καθαρά. Ο Τέσλα σχεδίαζε τις μελλοντικές του εφευρέσεις στο μαυροπίνακα του μυαλού του. Διέθετε μια ενορατική, διαισθητική, ενστικτώδη και σχεδόν υπερφυσική γνώση πάνω στα μυστήρια του ηλεκτρομαγνητισμού. Οι εφευρέσεις του εμφανίζονταν στην οθόνη του μυαλού του ως τέλεια σχηματισμένες εικόνες, φωτεινές αστραπές και διανοητικές ελλάμψεις, που δεν είχε παρά να υλοποιήσει.

Όπως άλλωστε είχε γράψει χαρακτηριστικά και ο Τόμας Κ. Μάρτιν: «Αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι διαφορετικών ειδικεύσεων, μεθόδων, κινήτρων και στόχων. Για τον Τέσλα η απομόνωση ήταν απαραίτητη για την προσωπική του δουλειά. Πουθενά αλλού όμως αυτοί οι δύο δεν διέφεραν περισσότερο απ’ ότι σε θέματα καθημερινής υγιεινής». Ο Τέσλα, που φοβόταν πολύ τα μικρόβια, ήταν υποχόνδριος και υπερβολικά καθαρός, είχε πει κάποτε για τον Έντισον:

«Δεν είχε κανένα χόμπι, δεν ασχολούνταν με κανένα σπορ, με καμιά ψυχαγωγική δραστηριότητα και ζούσε αμελώντας ακόμη και τους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής. Αν δεν παντρεύονταν αργότερα μια έξυπνη κοπέλα, η οποία είχε ως έναν από τους στόχους της ζωής της να τον φροντίζει, θα πέθαινε πριν την ώρα του εξ αιτίας της παραμέλησης του εαυτού του».

Πέραν όμως από τις διαφορές στο χαρακτήρα τους, βάραινε περισσότερο στα μάτια του Έντισον η «απειλή», που αντιπροσώπευαν οι ιδέες του Τέσλα, για το μονοπώλιο του μονοφασικού ρεύματος. Εκείνη την εποχή ο Έντισον θεωρούσε –λανθασμένα όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια– ότι οι ιδέες του Τέσλα, για την κατασκευή ενός ολοκληρωμένου πολυφασικού συστήματος εναλλασσόμενου ρεύματος, αποτελούσαν απειλή για το δίκτυο παραγωγής και πώλησης των δικών του λαμπτήρων πυρακτώσεως. Επρόκειτο δηλαδή για τη γνωστή κι επαναλαμβανόμενη ιστορία της σύγκρουσης των συμφερόντων.

Η καχυποψία του Έντισον έναντι του Τέσλα οφείλονταν και στο γεγονός ότι και ο ίδιος στην αρχή της εφευρετικής του σταδιοδρομίας, συνάντησε μεγάλη αντίδραση από τις εταιρείες φωταερίου, που πολέμησαν το συνεχές ρεύμα και ο Έντισον, μετά από πολύ αγώνα, κατόρθωσε τελικά να τις κάμψει. Όμως οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί. Πλέον ο ίδιος βρισκόταν στο ρόλο του συντηρητικού κατεστημένου που εναντιώνονταν στη νέα τεχνολογία. Έτσι οι δύο μεγάλοι εφευρέτες δεν άργησαν να έρθουν σε σύγκρουση...

Το 1885 ο Τέσλα κατάφερε, με τη βοήθεια κάποιων μικροεπενδυτών, να δημιουργήσει την εταιρεία Tesla Arc Light Company, αλλά αναγκάστηκε να την κλείσει εξ αιτίας της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1886, που οδήγησε τον εφευρέτη να σκάβει χαντάκια στη Νέα Υόρκη για να επιβιώσει. Το 1888, ο Τέσλα, έχοντας ήδη κατοχυρώσει 13 ευρεσιτεχνίες του που αφορούσαν γεννήτριες, κινητήρες, μετασχηματιστές κ.α., έδωσε μια εντυπωσιακή διάλεξη στο Αμερικανικό Ινστιτούτο των Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων. Εκεί γνώρισε τον 42χρονο επιχειρηματία George Westinghouse, ο οποίος αποφάσισε να συνεργαστεί μαζί του και να επενδύσει στα φιλόδοξα σχέδια του Τέσλα.

Ο Τέσλα συμφώνησε κι έτσι η μεγαλύτερη ανακάλυψη στο χώρο του ηλεκτρισμού, που αφορούσε τη χρήση του εναλλασσόμενου ρεύματος, άρχισε να αναπτύσσεται με σκοπό να βγει στο εμπόριο.

Ο Τέσλα στρώθηκε στη σκληρή δουλειά στο εργαστήριο του. Τα πράγματα όμως δεν ήταν και τόσο εύκολα. Όπως και κάθε επαναστατική επιστημονική ανακάλυψη που αλλάζει τον κόσμο, έτσι και το σύστημα εναλλασσόμενου ρεύματος του Τέσλα αντιμετώπισε αρχικά την εχθρότητα και τις απειλές του αμερικανικού οικονομικού κατεστημένου.

Ο Τόμας Έντισον ήταν ο χειρότερος πολέμιος του εναλλασσόμενου ρεύματος και του Τέσλα προσωπικά. Ανησυχώντας μήπως το νέο σύστημα καταστήσει άχρηστους τους λαμπτήρες πυρακτώσεως που ανακάλυψε, ο Έντισον προσπάθησε να υπερασπιστεί το συνεχές ρεύμα (DC). Κήρυξε έτσι έναν πραγματικό «πόλεμο των ρευμάτων», επιχειρώντας μια εκστρατεία δυσφήμησης του εναλλασσόμενου ρεύματος (AC) και του ανταγωνιστή του George Westinghouse και φυσικά του Τέσλα. Στα πλαίσια αυτής της εκστρατείας εκτελούσε δημόσια με ηλεκτροπληξία από εναλλασσόμενο ρεύμα άτυχα σκυλιά, που του έφερναν με αμοιβή τα φτωχόπαιδα της Νέας Υόρκης, και στη συνέχεια στρεφόμενος προς το τρομοκρατημένο κοινό ρωτούσε κυνικά:

«Αυτή είναι η εφεύρεση με την οποία θέλατε να σας ετοιμάζει η γυναικούλα σας το φαγητό σας;» Για να εντυπωσιάσει και να συκοφαντήσει τον ανταγωνιστή του οι συνεργάτες του Έντισον εκτέλεσαν δημόσια με ηλεκτροπληξία άλογα, ακόμη κι έναν ελέφαντα τσίρκου!

Ο Έντισον αξιοποίησε και την έντονη δυσαρέσκεια που προκάλεσε η εκτέλεση ενός κατάδικου από τις φυλακές Σινγκ Σινγκ, ο οποίος θανατώθηκε στην ηλεκτρική καρέκλα με εναλλασσόμενο ρεύμα. Για αντιμετωπίσει αυτή τη συκοφαντική εκστρατεία του Έντισον ο Τέσλα δεν αρνήθηκε να γίνει ο ίδιος «πειραματόζωο» και να δεχθεί να περάσει μέσα από το κορμί του εναλλασσόμενο ρεύμα εντάσεως χιλιάδων βολτ, κάνοντας μάλιστα τα ρούχα του να σπινθηροβολούν από στατικό ηλεκτρισμό.

Παρ’ όλες τις προσπάθειες δυσφήμισης ο Έντισον δεν μπόρεσε να σταματήσει το νέο τεχνολογικό κύμα που εξαπέλυσε ο Τέσλα, επειδή ήταν πολύ πιο φθηνό, αποδοτικό και εύχρηστο. Μάλιστα αρκετά χρόνια αργότερα ο Έντισον θα παραδεχόταν πως ο λεγόμενος «πόλεμος των ρευμάτων» υπήρξε το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του.

Ο θρίαμβος του εναλλασσόμενου ρεύματος και του Τέσλα προσωπικά ήρθε το 1893, όταν η Παγκόσμια Έκθεση του Σικάγου ηλεκτροφωτίστηκε με το πολυφασικό σύστημά του. Πάνω από εικοσιπέντε εκατομμύρια Αμερικανοί, το 1/3 του τότε πληθυσμού των ΗΠΑ, είδαν από κοντά την ανωτερότητα του εναλλασσόμενου ρεύματος. Ο Έντισον αναγκάστηκε να παραδεχθεί την ήττα του.

Μετά απ’ αυτό ο Τέσλα ήταν ένα διάσημο πρόσωπο στην Αμερική, αλλά όχι και τόσο πλούσιος. Η αρχική συμφωνία με τον Westinghouse δεν τηρήθηκε, καθώς ο επιχειρηματίας αδυνατούσε εξ αιτίας του ανταγωνισμού να εκπληρώσει τους όρους της. Για να βοηθήσει τον βιομήχανο, που τον είχε υποστηρίξει όταν σχεδόν κανείς δεν πίστευε στο σύστημά του, ο Τέσλα δέχθηκε να σχίσει τα αρχικά συμβόλαια κι έτσι, αντί για τα 12.000.000 δολάρια που έπρεπε κανονικά να πάρει, εισέπραξε μόλις 216.000, τα οποία και επένδυσε στις έρευνες του.

Σύντομα θα εξέπληττε και πάλι τον κόσμο μ' ένα κύμα επαναστατικών εφευρέσεων, που θα άλλαζαν την τεχνολογική ιστορία της ανθρωπότητας…

Μια ανεκμετάλλευτη κληρονομιά

Έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες από το θάνατο του Τέσλα και το ημιτελές έργο του μεγάλου Σερβοαμερικάνου εφευρέτη συνεχίζει ν’ απασχολεί δεκάδες επιστήμονες κι ερευνητές ανά τον κόσμο. Ο κύριος λόγος που ακόμη και επιφανή μέλη της επιστημονικής κοινότητας σκύβουν σήμερα μ’ ενδιαφέρον πάνω στο έργο του, είναι οι ανάγκες της επιστημονικής και τεχνολογικής εξέλιξης, που έπειτα από κάποιες δεκαετίες άνετου «περιπάτου» πάνω σε γνωστά μονοπάτια, βρέθηκε και πάλι σε αδιέξοδο. Το σύγχρονο ενεργοβόρο μοντέλο ανάπτυξης, που λεηλατεί απερίσκεπτα τους μη ανανεώσιμους φυσικούς πόρους του πλανήτη μας, φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι δεν έχει κανένα μέλλον.

Και πως μπορεί άραγε να προχωρήσει η επιστημονική πρόοδος όταν συνεχίζει να καταναλώνει τα δύο τρίτα του δυναμισμού της πάνω στη θεραπεία των παρενεργειών της; Έτσι, το όνειρο της Ελεύθερης Ενέργειας, το οποίο είχε συνεπάρει τον Τέσλα πριν από έναν αιώνα, συνεχίζει να θεωρείται «απαγορευμένος καρπός» για τον κόσμο των αρχών του 21ου αιώνα.

Η ανεκμετάλλευτη κληρονομιά του Νίκολα Τέσλα αποτελεί πάντα ένα μεγάλο αίνιγμα, τα πέπλα του οποίου μας συνδέουν με το μέλλον. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που λίγοι άνθρωποι στον κόσμο καταλαβαίνουν τις πραγματικές διαστάσεις των ιδεών και των οραμάτων του Τέσλα και ακόμη λιγότεροι είναι εκείνοι που γνωρίζουν κάποια από τα συναρπαστικά μυστικά που συνέλαβε ο διαμαντένιος νους του. Τα χρόνια που έρχονται θα φωτίσουν ακόμη περισσότερο το ημιτελές έργο του κι ενδεχομένως θα επιβεβαιώσουν και πολλές από τις προβλέψεις του για το μέλλον της ανθρωπότητας.

“Σπάνια μπορούσε κανείς να συναντήσει έναν επιστήμονα ή έναν μηχανικό, που ταυτόχρονα να ήταν ποιητής, φιλόσοφος, γνώστης της καλής μουσικής, γλωσσομαθής και γνώστης των μυστικών του καλού φαγητού και των ποτών... Κι ενώ μιλούσε στο πρόσωπο του μπορούσε να δει κανείς το μέλλον της ανθρωπότητας, την τιτάνια ανάπτυξη και την αποκάλυψη των μυστικών του ουρανού.

Έβλεπε ένα μέλλον, στο οποίο ο άνθρωπος δε θα ήταν αναγκασμένος να πασχίζει για την επιβίωση του, όπου οι λέξεις πλούσιος και φτωχός δε θα σήμαιναν πλέον τη διαφορά του επιπέδου της υλικής ευημερίας, αλλά των πνευματικών ικανοτήτων. Ένα μέλλον, όπου η γνώση και η ενέργεια θ’ αντλείται από πηγές, που σήμερα πολύ δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε” (Τζούλιαν Χόρτον, Αμερικανός συγγραφέας για το Νίκολα Τέσλα).

Αυτο-αποδοχή: Όταν ο κόσμος μας συμφιλιώνονται

Αν εξετάσεις με προσοχή τον εσωτερικό σου κόσμο, θα ανακαλύψεις ότι υπάρχουν πολλές προσωπικότητες που ανταγωνίζονται η μία την άλλη για τη χρήση του σώματός σου. Για παράδειγμα, η διαμάχη του καλού με το κακό προκαλεί την ανάδυση δύο προσωπικοτήτων, του αγίου και του αμαρτωλού. Η σύγκρουση αυτών των δύο δεν σταματά ποτέ⋅ ο ένας ελπίζει διαρκώς ότι θα είναι αρκετά καλός, και ο άλλος έχει διαρκώς “κακές” παρορμήσεις που δεν μπορούν με τίποτα να χαλιναγωγηθούν.

Ύστερα, υπάρχουν οι ρόλοι με τους οποίους ταυτίζεσαι: παιδί, γονιός, αδερφός, αδερφή, άντρας, γυναίκα. Και να μην ξεχάσουμε το επάγγελμά σου: γιατρός, δικηγόρος, ιερέας, παιδαγωγός κλπ. Καθένας από αυτούς τους ρόλους αξιώνει να πάρει την εξουσία μέσα σου, φωνάζοντας σε όλους τους άλλους, για να υπερισχύσει η δική του περιορισμένη οπτική γωνία. Και δεν αγγίξαμε καν την αίσθησή του για την εθνικότητα ταυτότητα – αυτά τα δύο προκαλούν από μόνα τους ατέλειωτους μπελάδες.

Η συνηθισμένη κατάσταση των προσωπικοτήτων μέσα μας είναι, λοιπόν, η διαμάχη. Αυτό που ονομάζουμε ευτυχία είναι η κατάσταση κατά την οποία ένα μεγάλο μέρος αυτής της διαμάχης έχει καταλαγιάσει.

Όταν ήσουν νεογέννητο, δεν διεξαγόταν αυτός ο πόλεμος μέσα σου, γιατί τα μωρά δεν βρίσκουν εσωτερικές συγκρούσεις σχετικά με τις επιθυμίες τους. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν φωνές του καλού και φωνές του κακού, μέχρι το βρέφος να μεγαλώσει αρκετά και να μάθει αυτές τις έννοιες από τους γονείς του.

«Δεν μπορείς να γίνεις μάγος, μέχρι τη στιγμή που θα σκέφτεσαι ξανά όπως ένα μωρό;», ρώτησε ο Αρθούρος. «Πρωταρχικά, νιώθοντας. Ένα μωρό νιώθει πότε πεινάει ή πότε νυστάζει. Όταν παρουσιάζονται μπροστά του διάφορες εντυπώσεις, μπορεί να νιώσει εάν του φέρνουν ευχαρίστηση ή πόνο και ανταποκρίνεται ανάλογα. Τα μωρά δεν νιώθουν κανένα ψυχαναγκασμό στο να ζητούν την ευχαρίστηση και να αποφεύγουν τον πόνο».

«Δεν βλέπω και τίποτα το εξαιρετικό σε όλο αυτό», είπε ο Αρθούρος. «Τα μωρά απλώς κλαίνε και χαμογελάνε και τρώνε και κοιμούνται». «Πολλοί θνητοί θα ένιωθαν τυχεροί να έκαναν αυτά τα πράγματα και μετά την ενηλικίωσή τους», είπε η Μέρλιν. «Το να βρίσκεσαι σε όλο αυτόν τον κόσμο σε μια κατάσταση ικανοποίησης είναι αληθινό επίτευγμα».

Το αθώο ένστικτο του νεογέννητου σχετικά με το τι το κάνει να νιώθει καλά και τι όχι χάνεται γρήγορα. Αρχίζουν να ακούγονται κάποιες φωνές μέσα του⋅ πρώτα η φωνή της μητέρας του, που λέει “ναι”, “όχι”, “καλό μωράκι”, “κακό μωράκι”. Όταν το “ναι”, “όχι”, “καλό”, “κακό” συμφωνούν με αυτά που θέλει το βρέφος, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Αναπόφευκτα όμως, έρχεται η σύγκρουση ανάμεσα σε αυτά που θέλει το μωρό και σε εκείνα που προσδοκούν οι γονείς του. Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός κόσμος αλληλοσυγκρούονται. Πολύ σύντομα, φυτεύονται οι σπόροι της ντροπής και της ενοχής. Ο ατρόμητος ψυχισμός του νεογέννητου σπιλώνεται από το φόβο. Το βρέφος μαθαίνει να αμφισβητεί τα ένστικτά του. Η εσωτερική του παρόρμηση του λέει «Αυτό θέλω» μετατρέπεται σε ερώτημα: «Είναι σωστό να το θέλω αυτό;». Αναλώνουμε όλη μας τη ζωή προσπαθώντας να ξαναβρεθούμε στην κατάσταση της αυτο-αποδοχής, που ήταν η φυσική μας κατάσταση όταν γεννηθήκαμε.

Ο Αριστοτέλης, ο Σόλωνας και η ευτυχία ως ενέργεια της ψυχής

Ξεκινώντας το δεύτερο βιβλίο από το έργο του «Ηθικά Ευδήμια» ο Αριστοτέλης θα διαχωρίσει τα αγαθά σε αυτά που βρίσκονται μέσα στην ψυχή και τα εκτός αυτής: «Όλα, λοιπόν τα αγαθά είναι είτε έξω είτε μέσα στην ψυχή. Μεταξύ των δύο αξίζει να προτιμούμε τα ενδοψυχικά. Η φρόνηση, δηλαδή, και η αρετή και η ηδονή είναι αγαθά ενδοψυχικά και όλα αυτά ή κάποια από αυτά αποτελούν κατά κοινή ομολογία τελικούς σκοπούς» (1218b 35-39).

Το ότι η αρετή «είναι η καλύτερη κατάσταση ή ιδιότητα ή δυνατότητα για καθετί που συνδέεται με χρήση ή έργο» (1218b 42-43), καθίσταται σαφές από τη χρήση της επαγωγικής μεθόδου: «Πρόκειται για κάτι που αποδεικνύεται με την επαγωγική μέθοδο, αφού για τα πάντα έτσι το εκλαμβάνουμε» (1219a 1-2).

Η επαγωγή, ως κατεξοχήν αριστοτελικός τρόπος σκέψης, έχει να κάνει με τη συλλογιστική πορεία που ξεκινά από το ειδικό για να καταλήξει σε ένα γενικότερο συμπέρασμα. Το δεδομένο ότι η εμπειρική γνώση αποτελεί αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα (ό,τι επιβεβαιώνει η εμπειρία είναι αδιαπραγμάτευτο) την καθιστά αναντίρρητη λογική αφετηρία προκειμένου να εξαχθούν ευρύτερα συμπεράσματα.

Ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια» παρακολουθώντας την πορεία της πέτρας και της φωτιάς θα διαπιστώσει ότι η ηθική αρετή δεν είναι από τη φύση. Ο τρόπος που διαχειρίζεται την εμπειρία (ειδικό) για να τεκμηριώσει τις θεωρητικές του αναζητήσεις (γενικό) τον καθιστά αμετάκλητα εμπειρικό φιλόσοφο που εκλαμβάνει τον επαγωγικό συλλογισμό ως κυρίαρχο φιλοσοφικό τρόπο σκέψης.

Η χρήση παραδειγμάτων είναι η πιο ενδεδειγμένη επαγωγική συνταγή, αφού το παράδειγμα δεν μπορεί παρά να είναι πάντα κάτι ειδικό που θα δώσει την ευκαιρία για γενικότερες κρίσεις. Κι ακριβώς αυτή τη μέθοδο θα ακολουθήσει ο Αριστοτέλης κι εδώ: «Για παράδειγμα, υπάρχει αρετή του ρούχου, αφού το ρούχο έχει και κάποιο έργο και κάποια χρήση. Και η άριστη ιδιότητά του είναι η αρετή η απόλυτα δική του. Το ίδιο ισχύει και για πλοίο και για το σπίτι και για τα υπόλοιπα. Άρα, και για την ψυχή· διότι έχει κι αυτή κάποιο έργο απόλυτα δικό της» (1219a 2-6).

Η αρετή του ρούχου έχει να κάνει με την αξία της χρήσης για την οποία έχει φτιαχτεί και μετριέται σύμφωνα με το πόσο καλά εκπληρώνει το έργο που υποσχέθηκε η απόκτησή του. Ένα ρούχο που δεν ζεσταίνει ή είναι εντελώς άκομψο ή ένα ξεσκισμένο ρούχο που αδυνατεί να φέρει σε πέρας την αποστολή του, προφανώς, στερείται αρετής γεγονός που το καθιστά σκουπίδι. Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα υλικά αγαθά. Είναι φανερό ότι η έννοια του αγαθού για όλα τα άψυχα σχετίζεται πρωτίστως με την ωφελιμότητα τους. Η έννοια της αρετής σε αυτή την περίπτωση εκλαμβάνεται περισσότερο ως πλεονέκτημα ή προτέρημα (η αρετή του ρούχου έγκειται στην προσφορά του, δηλαδή στο προτέρημα που προκύπτει από τη χρήση του)..

Από αυτή την άποψη, και η ψυχή δε θα μπορούσε να διερευνηθεί με διαφορετικά κριτήρια: «… κατά προέκταση, το άριστο έργο της θα είναι αυτό της άριστης ιδιότητάς της. Και τη σχέση που έχουν οι ιδιότητες μεταξύ τους, αυτήν ακριβώς θα έχουν και τα έργα που αντιστοιχούν στην κάθε ιδιότητα. Και τελικός σκοπός της κάθε ιδιότητας είναι το έργο της» (1219a 7-10).

Η επαγωγή που θέτει τη λειτουργία του ειδικού (ρούχο) ως αφετηρία για τη διερεύνηση ενός πιο αφηρημένου και ευρύτερης σημασίας μεγέθους (ψυχή) θα δώσει τα εννοιολογικά εργαλεία (ιδιότητα-έργο) που θα χρησιμοποιηθούν ως βάση για την περαιτέρω φιλοσοφική έρευνα. Μοιραία τα εργαλεία αυτά (ιδιότητα-έργο) θα αξιολογηθούν προκειμένου να τεθούν ιεραρχικά: «Από τα προηγούμενα γίνεται φανερό ότι το έργο είναι ανώτερο από την ιδιότητα, καθώς ο τελικός σκοπός είναι άριστος ακριβώς επειδή είναι τελικός σκοπός· διότι έτσι ορίστηκε: τελικός σκοπός είναι το καλύτερο και το έσχατο, αυτό για το οποίο γίνονται όλα τα άλλα. Αποδείχθηκε, λοιπόν, ότι το έργο είναι ανώτερο από την ιδιότητα και την κατάσταση (1219a 10-14).

Η αριστοτελική τελεολογία επικαλείται (για μια ακόμη φορά) ως κριτήριο για τη σημασία των εννοιών. Εφόσον όλα έχουν πλαστεί για κάποιο σκοπό, η σημασία τους θα κριθεί σε σχέση με το ρόλο που θα παίξουν στην εξυπηρέτηση αυτού του σκοπού. Από τη στιγμή που το έργο (εννοιολογικά) σχεδόν ταυτίζεται με τον τελικό σκοπό κάθε πράγματος, είναι φανερό ότι είναι ανώτερο των ιδιοτήτων του. Σε τελική ανάλυση, οι ιδιότητες κάθε πράγματος χρησιμεύουν για την εκπλήρωση του σκοπού του, δηλαδή του έργου για το οποίο έχει πλαστεί.

Αυτό που μένει είναι η τελική διερεύνηση του έργου: «Όμως, το έργο έχει δύο σημασίες. Σε ορισμένα υπάρχει κάποιο έργο διακριτό από τη χρήση, π.χ. έργο της οικοδομικής είναι το σπίτι και όχι η οικοδόμηση· και της ιατρικής η υγεία, και ούτε η διαδικασία προς την υγεία ούτε η ιατρική πράξη. Σε ορισμένα άλλα, όμως, το έργο ταυτίζεται με τη χρήση, π.χ. έργο τού να βλέπεις είναι η όραση και έργο της μαθηματικής επιστήμης είναι η θεωρία. Έτσι, σε όσα το έργο ταυτίζεται με τη χρήση, η χρήση είναι ανώτερη από την ιδιότητα» (1219a 15-21).

Η ιεράρχηση των εννοιών της ιδιότητας και της χρήσης έχει ήδη πραγματοποιηθεί. Η χρήση υπερέχει της ιδιότητας, εφόσον ταυτίζεται με το έργο, όπως συμβαίνει με την όραση και τη θεωρία των μαθηματικών. Μια τέτοια ταύτιση, όμως, δεν είναι δεδομένη από θέση αρχής, αφού στην οικοδομική δεν υφίσταται. Πράγματι, το έργο της οικοδομικής είναι να παρέχει σπίτια στους ανθρώπους κι όχι η καθαυτή διαδικασία της οικοδόμησης. Αν δεν υπάρχουν ανάγκες για σπίτια, δε χτίζει κανείς.

Όλοι, όμως, θέλουν να βλέπουν, και η διερεύνηση των περιπτώσεων που πράγματι χρειάζεται κανείς να βλέπει (κατ’ αναλογία με τις περιπτώσεις που χρειάζεται να χτίσει), ώστε εκτός αυτών –των περιπτώσεων– να απαλλάσσεται από τη δυνατότητα της όρασης (όπως απαλλάσσεται από την ανάγκη της οικοδομικής) είναι απολύτως παράλογη. Δεν υπάρχει κατάλληλη στιγμή για την όραση, όπως για το χτίσιμο. Όλες τις στιγμές (με εξαίρεση τον ύπνο) θέλει κανείς να βλέπει. Γι’ αυτό και στην περίπτωση της όρασης η ιδιότητα ταυτίζεται με την πράξη.

Όμως, σε αντίθεση με τη χρήση και το έργο ενός πράγματος που δεν ταυτίζονται κατ’ ανάγκη αλλά διαφέρουν από περίπτωση σε περίπτωση, ο Αριστοτέλης καθιστά σαφές ότι η έννοια του έργου ενός πράγματος θα ταυτίζεται αναγκαστικά με την έννοια της αρετής του: «Αφού τα ξεκαθαρίσαμε αυτά, λέμε τώρα ότι ταυτίζονται το έργο ενός πράγματος και το έργο της αρετής του· μόνο η οπτική αλλάζει» (1219a 22-24).

Και θα φέρει παράδειγμα: «Το παπούτσι είναι το έργο της τεχνικής και της επεξεργασίας του δέρματος· αν τώρα υπάρχει κάποια αρετή αυτής της τεχνικής και του εξαίρετου τεχνίτη του δέρματος, τότε το έργο τους είναι πάλι το καλοφτιαγμένο παπούτσι. Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες τέχνες (1219a 25-28).

Μετά την πλήρη αποσαφήνιση των εννοιών σε σχέση με τις τέχνες, ο Αριστοτέλης θα περάσει στο επίμαχο θέμα της ψυχής: «Έστω, τώρα, ότι έργο της ψυχής είναι να κάνει ένα ον να ζει, οπότε και έργο του όντος είναι η πραγμάτωση της ζωής και η εγρήγορση· διότι ο ύπνος είναι αργία και αδράνεια. Συνεπώς, επειδή υποχρεωτικά ταυτίζονται το έργο της ψυχής και η αρετή της, έργο της αρετής θα είναι η καλή ζωή. Άρα, αυτό είναι το τέλειο αγαθό, η ευτυχία στην οποία αναφερθήκαμε» (1219a 28-33).

Η ταύτιση του έργου οποιουδήποτε πράγματος με το έργο της αρετής του δεν μπορεί παρά να ισχύει και για την ψυχή. Κι εφόσον έργο της ψυχής είναι η ζωή, τότε το έργο της αρετής της θα είναι η καλή ζωή. Από αυτή την άποψη, η καλή ζωή τίθεται ως τελικός στόχος της ύπαρξης, δηλαδή του έργου της ψυχής, και γι’ αυτό αποτελεί το τέλειο αγαθό που θα νοηματοδοτήσει όλες τις προσπάθειες του ανθρώπου. Η ευτυχία τίθεται ως απώτερος υπαρξιακός σκοπός, ως ολοκλήρωση του έργου της ψυχής που μόνο ο δρόμος της αρετής μπορεί να εξασφαλίσει. Είναι η υπέρτατη εκδοχή του άριστου.

Η διερεύνηση, όμως, δε θα σταματήσει εδώ: «Είναι, επίσης, φανερό από τις προϋποθέσεις που είχαμε θέσει (είχαμε πει αφενός ότι η ευτυχία είναι το άριστο και αφετέρου ότι οι τελικοί σκοποί και τα άριστα αγαθά είναι στην ψυχή, επίσης ότι η ψυχή λειτουργεί είτε ως ιδιότητα είτε ως ενέργεια). Αλλά, επειδή η ενέργεια είναι ανώτερη από μια κατάσταση, και επειδή ανώτατη ενέργεια είναι αυτή που προέρχεται από την ανώτατη ιδιότητα, και με δεδομένο ότι η αρετή είναι η ανώτατη ιδιότητα, συνεπάγεται ότι η ενέργεια της αρετής είναι το άριστο της ψυχής. Αλλά το άριστο της ψυχής είχαμε πει ότι είναι η ευτυχία» (1219a 34-41).

Η ψυχή λειτουργεί και ως ιδιότητα και ως ενέργεια. Η άριστη ιδιότητά της είναι η αρετή η απόλυτα δική της (όπως και του ρούχου) και η ενέργεια είναι η πραγμάτωση του έργου της, δηλαδή η εκπλήρωση του τελικού σκοπού της ιδιότητάς της, αφού «τελικός σκοπός της κάθε ιδιότητας είναι το έργο της» (1219a 9-10).

Το δεδομένο ότι η ενέργεια είναι ανώτερη από την κατάσταση ενός πράγματος (η ενέργεια οδηγεί στην εκπλήρωση του τελικού σκοπού) σε συνδυασμό με τη γνώση ότι «η ανώτατη ενέργεια είναι αυτή που προέρχεται από την ανώτατη ιδιότητα» (κι ως ανώτατη ιδιότητα ορίζεται πάντα η αρετή) καθιστά σαφές ότι η ενέργεια της ψυχής ταυτίζεται με το άριστο της ψυχής, αφού το άριστο είναι η εκπλήρωση του τελικού σκοπού της ενέργειας. Κι ως ψυχικά άριστο δεν μπορεί παρά να νοείται η ευτυχία.

Το τελικό συμπέρασμα είναι έτοιμο να διατυπωθεί: «Συμπέρασμα: η ευτυχία είναι ενέργεια ψυχής αγαθής» (1219a 42). Πράγματι μόνο η ενάρετη ψυχή μπορεί να ενεργήσει σύμφωνα με τις αξίες της αρετής αξιοποιώντας την ανώτερη ιδιότητά της ώστε να εκπληρώσει την ανώτερη τελεολογική της αποστολή. Μια μη ενάρετη ψυχή δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε αυτό, αφού η ποιότητα των ιδιοτήτων της την καθηλώνουν σε χαμηλότερα επίπεδα. Κι όσο περισσότερη η ευτέλεια της ψυχής, τόσο πιο δύσκολη η κατάκτηση της ευτυχίας.

Με άλλα λόγια, η τέλεια ζωή, ως πραγμάτωση της υψηλότερης μορφής ευτυχίας, έχει να κάνει με την ενέργεια της τέλειας ψυχής σύμφωνα με τους κανόνες που ορίζει η τέλεια εκδοχή της αρετής: «Επειδή, όμως, είχαμε ορίσει την ευτυχία ως κάτι τέλειο, και επειδή ζωή υπάρχει και τέλεια και ατελής, το ίδιο συμβαίνει και με την αρετή (άλλη είναι ολοκληρωμένη, άλλη τμήμα της συνολικής), και εφόσον η ενέργεια των ατελών είναι και αυτή ατελής, προκύπτει ότι η ευτυχία μιας τέλειας ζωής είναι ενέργεια σύμφωνη με την τέλεια αρετή» (1219a 43-47).

Η πεποίθηση της ψυχικής τελειότητας που επέρχεται με την εκπλήρωση της τέλειας αρετής για να κατακτήσει την υπέρτατη ευτυχία είναι αδύνατο να ταυτιστεί με το εφήμερο, αφού το εφήμερο είναι κατ’ ανάγκη ατελές: «και ακόμα δεν υπάρχει ευτυχία μίας ημέρας, ή ευτυχία παιδιού ή μιας ολόκληρης ηλικίας (γι’ αυτό και είναι σωστό εκείνο που είπε ο Σόλων, να μη λέμε κανέναν εν ζωή ευτυχισμένο, παρά μόνο όταν έρθει το τέλος· διότι τίποτε ατελές δεν είναι ευτυχές, αφού δεν είναι ολοκληρωμένο)» (1219b 5-9).

Η αποδοχή της ορθότητας για την άποψη του Σόλωνα που προτείνεται εδώ (κατά την οποία δεν πρέπει να μακαρίζουμε κανένα πριν δούμε τη ζωή του ολοκληρωμένη, αφού τα γυρίσματα της τύχης μπορεί φέρουν την απόλυτη δυστυχία ακόμη και στον πιο ευτυχή) έρχεται σε αντίθεση με όσα ο Αριστοτέλης ισχυρίστηκε στο έργο του «Ηθικά Νικομάχεια».

Συγκεκριμένα στο πρώτο βιβλίο των «Ηθικών Νικομαχείων» αναφέρεται: «Μήπως, επομένως, δεν πρέπει να ονομάζουμε κανέναν άνθρωπο ευδαίμονα όσο ζει; Μήπως, μάλλον, πρέπει –ακολουθώντας τη σύσταση του Σόλωνα– να “βλέπουμε” το τέλος; Και αν δεχτούμε τη θέση αυτή, πως έτσι δηλαδή έχει το πράγμα, είναι άραγε ευδαίμων ο άνθρωπος και τότε, όταν πια έχει πεθάνει; Δε θα ήταν αυτό τελείως παράλογο, ιδίως για μας που λέμε ότι η ευδαιμονία είναι ένα είδος ενέργειας; Αν όμως δε λέμε ευδαίμονα τον άνθρωπο που έχει πεθάνει, και αν ούτε ο Σόλωνας θέλει να πει αυτό, αλλά ότι τότε μόνο θα μπορούσε κανείς με σιγουριά να ονομάσει ευδαίμονα έναν άνθρωπο, με την ιδέα ότι τώρα πια ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται έξω από κάθε κακό και από κάθε συμφορά, αφήνει και αυτό περιθώρια για συζήτηση» (1100a 12-21).

Κι όταν γίνεται λόγος για συζήτηση, εννοείται ότι υπάρχουν αντιρρήσεις («αμφισβήτησιν» στο πρωτότυπο). Το δεδομένο ότι η ευτυχία και η δυστυχία έχουν να κάνουν με τη ζωή καθιστά παράλογο να θεωρείται κανείς ευτυχισμένος μόνο με την προϋπόθεση ότι έχει πεθάνει. Εκτός αν θεωρηθεί ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι ευτυχής ή δυστυχής ακόμη και μετά το θάνατο.

Αν όμως ισχύει αυτό, τότε το πρόβλημα της αντίξοης τύχης που μπορεί να φέρει δυστυχία παραμένει: «Ο άνθρωπος που έζησε ευδαίμων ως τα γηρατειά του και πέθανε με ανάλογο τρόπο μπορεί να δοκιμάσει πολλών ειδών μεταβολές ενσχέσει με τους απογόνους του: κάποιοι από αυτούς μπορεί να είναι καλοί και να ζήσουν μια ζωή που τους αξίζει, ενώ άλλοι το αντίθετο· είναι επίσης φανερό ότι με την απόσταση των γενεών μπορεί να υπάρξουν πολλών ειδών μεταβολές ανάμεσα σε αυτούς και τους προγόνους τους. Θα ήταν, λοιπόν, πολύ περίεργο, αν συμμετείχε και ο νεκρός σε αυτές τις μεταβολές, με αποτέλεσμα τη μια φορά να γίνεται ευδαίμων και την άλλη πάλι δυστυχισμένος» (1100a 25-35).

Όμως, ακόμη κι αν αποδεχτούμε ότι ο Σόλων δεν εννοεί ότι η ευτυχία ή η δυστυχία αφορά τους νεκρούς, αλλά ότι μόνο αν είναι γνωστό το τέλος κάποιου μπορεί να βγει ασφαλές συμπέρασμα για την ευτυχία ή τη δυστυχία του γίνεται σαφές ότι και πάλι υπάρχει αντίθεση με την αριστοτελική οπτική της ευτυχίας που δεν εντάσσεται στο εφήμερο. Η κατά Σόλωνα αντίληψη που θέτει την ευτυχία ως κάτι που μπορεί να ανατραπεί μέχρι και την τελευταία στιγμή δεν μπορεί να συμπλέει με την αριστοτελική εκδοχή που θέλει την ευτυχία να καθρεφτίζει την τελειότητα της ψυχής που υπηρετεί το πιο τέλειο αγαθό.

Μια τέτοια παραδοχή θα σήμαινε την ανωτερότητα της τύχης σε σχέση με την αρετή (και την τελειότητα της ψυχής) στο ζήτημα της ευτυχίας. Η υιοθέτηση αυτής της αντίληψης θα ματαίωνε πλήρως κάθε αγώνα του ανθρώπου για την κατάκτηση της αρετής τοποθετώντας το ζήτημα της ευτυχίας στη δύναμη της μοίρας. Οι εκ διαμέτρου αντίθετες αριστοτελικές πεποιθήσεις, που εκλαμβάνουν την ευτυχία ως ενέργεια της ψυχής (και μάλιστα την ύψιστη ενέργεια που υπηρετεί την ανώτερη αρετή), καθιστούν περίεργη, αν όχι ανεξήγητη, τη σύμπλευση που φαίνεται να έχει εδώ (στα «Ηθικά Ευδήμια») με το Σόλωνα.

Το βέβαιο είναι ότι η σολωνική ρήση απευθύνεται στον Κροίσο, άνθρωπο περισσότερο αλαζόνα παρά σώφρονα, ο οποίος αρέσκονταν ιδιαίτερα να καυχιέται για τα πλούτη του. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι προφανές ότι εξαρτάται πρωτίστως από τη μοίρα, αφού ούτε έχει φτάσει στην ψυχική ολοκλήρωση ούτε υπηρετεί την τέλεια αρετή. Η ευτυχία του βασίζεται σε αποκλειστικά εφήμερες αρετές, όπως ο πλούτος και η εξουσία. Από αυτή την άποψη είχε δίκιο ο Σόλων για τα λόγια που του είπε, όμως το δίκιο του δεν πηγάζει από το αναντίρρητο της κρίσης, αλλά από τη ρηχότητα του προσώπου στο οποίο απευθύνθηκε.

Οι ατελείς ψυχές είναι ιδιαίτερα ευάλωτες στη μοίρα, αφού δεν έχουν καμία δύναμη από μόνες τους. Άγονται και φέρονται σαν τα φτερά μέσα στον άνεμο. Μονάχα οι τέλειες ψυχές μπορούν να αντέξουν τις αντιξοότητες. Όχι, βέβαια, ότι δε θα επηρεαστούν. Αναμφισβήτητα η συμφορά που μπορεί να φέρει η τύχη θα κλονίσει και την πιο ολοκληρωμένη ψυχή. Θα φέρει πίκρα και θλίψη. Είναι αδύνατο ο άνθρωπος να μένει απαθής μπροστά στις συμφορές. Είναι αντίθετο με τη φύση του.

Όμως, ο ενάρετος άνθρωπος, εκείνος που έχει μάθει να υπηρετεί την τέλεια αρετή, που τρέφει υψηλά ενδιαφέροντα και συνάπτει φιλίες του ανώτερου είδους δε θα συντριβεί. Με το πέρασμα του χρόνου και με την άσκηση της αρετής θα καταφέρει να σταθεί και πάλι στα πόδια του. Η ανάμνηση της συμφοράς θα είναι πάντα επώδυνη, όμως εν τέλει θα ξαναβρεί τις ισορροπίες. Κι αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στην ανώτερη ευτυχία του ενάρετου και την κατώτερη των ανθρώπων σαν τον Κροίσο.

«Οπωσδήποτε πάντως: “η ταύτιση της ευδαιμονίας με την ολότητα του βίου δε σημαίνει ότι ευδαίμων γίνεται κάποιος μόνο τη στιγμή του θανάτου του, αλλά ότι πρέπει να αντιμετωπίζει την ηθική του ποιότητα υπό την προοπτική της διάρκειας και της συνέχειας”».

Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια