«Κυρίως σκέπτονται δια του αίματος»
Εμπεδοκλής Στη σύγχρονη μαζική κοινωνική συνείδηση η αρχαία Ελλάδα παρουσιάζεται όχι μόνο ως κούνια του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά, το κυριότερο, ως πατρίδα της ευρωπαϊκής δημοκρατίας.
Η ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι βάσεις του κοινοβουλευτισμού, η ελεύθερη εκδήλωση της βούλησης των μαζών- τα πάντα βασίζονται επί της σαφούς φιλοσοφίας, του υψηλού πολιτισμού και της σκέψης των πολιτών.
Η Αρχαία Ελλάδα- είναι το ιδανικό για το οποιοδήποτε σύγχρονο δημοκρατικά σκεπτόμενο διανοητή και εμείς συμφωνούμε απόλυτα με τα ιδανικά αυτά.
Ταυτοχρόνως όμως σχεδόν ο κάθε απολογητής της ούτως ειπείν «ανοικτής κοινωνίας» σε κάθε μνεία της λέξης «φυλή» μορφάζει δυσαρεστημένος, θεωρώντας την αναφορά αυτή ως σημάδι κακών τρόπων.
Πέραν αυτού, η ίδια η λέξη «φυλή», ασχέτως του νοήματος, ερμηνεύεται απ’ αυτόν ως στοιχείο του ρατσισμού.
Για τον φορέα των πανανθρώπινων αξιών η μελέτη της φυλής και ο ρατσισμός είναι τα συνώνυμα και διευκρινίσεις εδώ δεν χρειάζονται.
Ακριβώς τέτοιες είναι οι σχέσεις μεταξύ του δημοκρατικού και του φυλετικού τρόπου σκέψης.
Στην κοινωνική συνείδηση δημιουργείται μια σταθερή εικόνα, ότι οι αλληλοκαταργούμενοι πόλοι, μεταξύ των οποίων δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει ένωση, διότι το παν, που συνδέεται με τον ένα η τον άλλο τρόπο με την λέξη «φυλή», είναι αντίθετο στις δημοκρατικές αξίες, είναι ολοκληρωτικό και σοβινιστικό.
Για μία απρόσεκτη χρήση αυτού του όρου μπορείς πολύ εύκολα θα θεωρηθείς φασίστας και κείνος, που κρέμασε πάνω σας αυτήν την ταμπέλα, πάντα υπολογίζει, ότι δεν χρειάζονται άλλες αποδείξεις.
Εμείς όμως, αντιθέτως, υποθέτουμε, ότι η δημοκρατική και η φυλετική σκέψη αλληλοσυνδέονται στενά, πέραν αυτού, – οργανικά συμπληρώνουν η μία την άλλη.
Προσπαθούμε να αποδείξουμε αυτό το πράγμα όχι λόγω κάποιου κρυφού μίσους για την κλασική ευρωπαϊκή δημοκρατία, ούτε λόγω της επιθυμίας να λάμψουμε με το εξωτικό ακραίο λεξιλόγιο.
Το κάνουμε αυτό μόνο για έναν λόγο- από την αγάπη μας για τους Έλληνες, αρχαίους και σημερινούς.
Θα προσπαθήσουμε τώρα να αποδείξουμε, ότι εις πείσμα της σύγχρονης κοινής μαζικής γνώμης, η Αρχαία Ελλάδα είναι πατρίδα όχι μόνο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, αλλά και η κούνια της ευρωπαϊκής φυλετικής σκέψης.
Πέραν τούτου, αυτές έχουν γεννηθεί ταυτόχρονα.
Το να σκέπτεσαι φυλετικά καθόλου δεν σημαίνει να χρησιμοποιείς τους φυλετικούς όρους, σημαίνει πριν απ’ όλα να εκτιμάς τον εαυτόν σου, τον λαό σου, όλη την ιστορία μέσα από το πρίσμα ενός συστήματος αξιών.
Η σύγχρονη κοινωνία μαθαίνει το κάθε άτομο να βλέπει την ιστορία ως μια σειρά πολιτισμών και λαών, σφηνώνοντας την χωρίς απόδειξη την έννοια της ιστορικής αξίας.
Θεμελιώνοντας την θέση τους με την επιβολή κάποιων πανανθρώπινων αξιών, οι σύγχρονοι ιστορικοί σας αναγκάζουν να θαυμάζετε πράγματα, που είναι αντίθετα στο δικό σας αρχέτυπο.
Το να σκέπτεσαι ιστορικά σημαίνει να σκέπτεσαι αφηρημένα, χωρίς να προσαρμόζεις το ένα η το άλλο πολιτισμικό στρώμα στα δικά σου συμφέροντα η στα συμφέροντα της φυλής σου.
Το να σκέπτεσαι φυλετικά – είναι πριν απ’ όλα να σκέπτεσαι συγκεκριμένα.
Ποία σχέση έχει η συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία προσωπικά με σας και με τους μετέχοντες στο γένος σας; Είναι χρήσιμη η βλαβερή;
Να σκέπτεσαι φυλετικά- σημαίνει να σκέπτεσαι όχι με τα κριτήρια της ιστορικής σημασίας, αλλά με τα κριτήρια της ζωτικής δύναμης και σκοπιμότητας.
Στην φυλετική σκέψη την πρώτη θέση έχει η αρχή «ημέτερος- ξένος», ενώ οι αφηρημένες έννοες του καλού και του κακού παραμερίζονται στην δεύτερη σειρά.
Η ιστορική σκέψη είναι το σύστημα ερμηνείας των συνεπειών, ενώ η φυλετική σκέψη- είναι το σύστημα ερμηνείας των αιτιών.
Η ιστορική σκέψη χειρίζεται τους εξωτερικούς δείκτες, είναι εξωτερική στην ουσία της, ενώ η φυλετική σκέψη πάντα προσπαθεί να καταλάβει τα βαθύτερα, κρυφά κίνητρα συμπεριφοράς των ανθρώπων και είναι πάντα εσωτερική.
Η ιστορία- είναι η διδακτική ύλη για τα παιδιά, όπου τα πάντα είναι στην επιφάνεια.
Η μελέτη της φυλής- είναι η ανώτερη κρυφή γνώση για τους μυημένους.
Την ιστορική αντίληψη την διδάσκεσαι, με την φυλετική αντίληψη γεννιέσαι.
Ιστορικά μπορεί να σκέφτεται ο καθένας, φυλετικά- μόνο ο διαλεκτός, ο καθαρόαιμος.
Η ιστορική σκέψη είναι δημοκρατική, η φυλετική- αριστοκρατική.
Η ιστορική σκέψη τείνει προς την μίξη, το διάλογο, το αλληλοσυμπλήρωμα, ενώ η φυλετική- προς την αυτάρκεια και την ανεξαρτησία.
Η ιστορική σκέψη αξιολογεί τα πάντα εξωτερικά, η φυλετική- εσωτερικά.
Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο στην σύγχρονη δημοκρατική πολιτική σκέψη έγινε αποδεκτό το αποκλειστικά οριζόντιο σύστημα εκτιμήσεων του τύπου «δεξιοί- αριστεροί», ενώ στην φυλετική σκέψη με τα κάθετά του κριτήρια αξιών είναι δυνατή μόνο μία προσέγγιση – « ανώτερο- κατώτερο».
Τέλος, και το κυριότερο, η φυλετική σκέψη δεν είναι καθόλου τρόπος να προσβάλλεις τις άλλες φυλές, είναι πριν απ’ όλα επιθυμία να εξυψώσεις και να καθαρίσεις την δική σου φυλή.
Ξεκινώντας από τα κριτήρια των αξιών, η φυλετική σκέψη δεν αναζητά τους εχθρούς απ’ έξω, αυτή αναζητά τους εχθρούς μέσα στους εαυτούς μας.
Δεν μας φταίει η υπεροχή των ξένων, αλλά πριν απ’ όλα τα δικά μας ελαττώματα εμποδίζουν την ανάπτυξή μας και την τελειοποίησή μας.
Η φυλετική σκέψη είναι πριν απ’ όλα δουλειά με τον εαυτόν σου, διότι η παρόμοια αντίληψη των πραγμάτων προϋποθέτει τον ομαδικό εγωισμό, που προκύπτει από τα συλλεχθέντα εις ένα ατομικούς εγωισμούς.
Όπως βλέπουμε, οι διαφορές είναι εμφανείς και αξεπέραστες.
Και τώρα, ξεκινώντας απ’ αυτές τις διαφορές κατά την μελέτη μας, ας δούμε με άλλη ματιά την φιλοσοφία της Αρχαίας Ελλάδας.
Από τα σχολικά θρανία όλοι γνωρίζουμε, ότι οι Έλληνες χώριζαν όλον τον κόσμο σε ημετέρους, δηλαδή σε Έλληνες και σε όλους τους άλλους, δηλαδή – βαρβάρους.
Αυτή η διαίρεση, προερχόμενη από τους προ- φιλοσοφικούς χρόνους, μη έχουσα τον συγκεκριμένο εμπνευστή, δείχνει τον αρχικό, φυλετικό και το βασικότερο- τον συγκεκριμένο τρόπο σκέψης των Αρχαίων Ελλήνων.
Το σχήμα : «ημέτερος/ξένος», – είναι ο κανόνας, που αναγορεύτηκε μετά στο ύψος του πολιτισμικού απόλυτου, δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο του λάθους.
Εάν περάσουμε τώρα σε συγκεκριμένα ονόματα, τότε ήδη στον πρώτο Έλληνα φιλόσοφο, τον γενάρχη της ευρωπαϊκής επιστημονικής και φιλοσοφικής σκέψης Θαλή μπορούμε να βρούμε τους ισχυρισμούς, που δείχνουν την φυλετική σκέψη.
Ο Θαλής, που ζούσε στα τέλη του VII και αρχές του VI αιώνα π.Χ. και για τον οποίον στην σύγχρονη εποχή δημιουργήθηκε μια αρκετά κολακευτική γνώμη, ότι ειδικά σ’ αυτόν ανήκει η «τιμή να ανοίξει την λαμπρή παρέλαση των σοφών ανδρών», έτσι ζωγράφιζε το δικό του ιδανικό του ανθρώπου:
«Εκείνος, που είναι σωματικά υγιής, έχει χάρισμα ψυχικών ικανοτήτων και του οποίου τα φυσικά δώρα καλλιεργούνται καλά».
Ο οποιοσδήποτε σύγχρονος θεωρητικός της φυλετικής υγιεινής θα βάλει την υπογραφή του κάτω απ’ αυτές τις λέξεις του πρώτου Ευρωπαίου φιλοσόφου, που ένωσε εις ένα την ιατρική και την ηθική.
«Νους υγιής εν σώματι υγιή»- λέει η αρχαία Ελληνική παροιμία.
Ακριβώς απ’ αυτές τις δοξασίες έχουν γεννηθεί στην σύγχρονη εποχή ο κοινωνικός δαρβινισμός και η κονωνιοβιολογία.
Ο Ηράκλειτος, που έζησε στην εποχή περίπου του 500 π. Χ, προέβαλλε την κοινωνική πολιτική διδασκαλία, στην οποία εκθείαζε τον πόλεμο και όλα τα είδη της άμιλλας.
Η προκύπτουσα απ’ αυτήν την άμιλλα επιλεκτική επιλογή, κατά την γνώμη του, συνέβαλλε στην άνθιση της ανθρώπινης κοινωνίας και του κράτους.
Μόνον ο πόλεμος δημιουργεί μεταξύ των ανθρώπων τις σωστές σχέσεις, διότι χωρίζει τους ανθρώπους κατά την ποιότητα και την αξία.
Τους μεν τους κάνει δούλους, τους δε- ελεύθερους, τους τρίτους- ημίθεους.
Πρέπει να επιδιώκεται όχι η ειρήνη, αλλά ο πόλεμος μεταξύ των ανθρώπων, διότι μόνον δια της πρόκλησης του κακού στρώνεται η οδός προς την επίτευξη του καλού.
Η αριστοκρατική διδασκαλία του Ηράκλειτου, όπως η οποιαδήποτε φυλετική αντίληψη, προέρχονταν από την αξία της πάλης ως θεμελίου λίθου της ύπαρξης.
Πέραν αυτού, ο Ηράκλειτος ήταν ηδονιστής. Μετά την νίκη ακολουθεί η χαρά του νικητή, η πάλη αγιοποιείται, μετατρέπεται σε άσβηστο μυστήριο της ζωής.
Χάριν δικαιοσύνης πρέπει να σημειωθεί, ότι η μερίδα του λέοντος των φασιστών φυλετικών θεωρητικών της αυλής δεν επέτρεπε στον εαυτό της τέτοιες ακραίες σκέψεις, όπως ο Ηράκλειτος, που ζούσε την ίδια σχεδόν εποχή με τον Περικλή- αυτόν τον ηγέτη της ελληνικής δημοκρατίας.
Τον VI αιώνα π.Χ. ζούσε ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών και λαών – ο Πυθαγόρας.
Αυτός ήταν επίσης και ο μεγαλύτερος θρησκευτικός μεταρρυθμιστής, και πέραν των άλλων, αυτός πρώτος άρχισε να χρησιμοποιεί τις απόκρυφες γνώσεις στην ανοικτή πολιτική του δράση.
Η ιδρυθείσα απ’ αυτόν φιλοσοφική σχολή ήταν από τις ισχυρότερες της αρχαιότητας και υπό την μεταρρυθμιστική της μορφή υπήρξε έως τον V- VI αιώνα π.Χ.
Οι βασικότερες αρχές αυτής της σχολής ήταν ο αριστοκρατισμός και η φυλετική υγιεινή.
Ο Πυθαγόρας δίδασκε, ότι ο κάθε μορφωμένος άνθρωπος οφείλει να αγωνίζεται κατά της δημοκρατίας ως τυραννίας.
Πολλά ελιτιστικά μυστικά τάγματα και ομάδες μέχρι σήμερα λειτουργούν με βάση τις αρχές των πυθαγόρειων ομάδων.
Λίγο μεταγενέστερα ζούσε ο Αλκμέων Κρωτονιάτης – ο πατέρας της ανατομίας και της φυσιολογίας, ο ιδρυτής της εμπειρικής ψυχολογίας, ιατρός, αστρονόμος και φιλόσοφος.
Το σύγγραμμα του «Περί φύσεως» θεωρείται το πρώτο ανθρωπολογικό έργο της ιστορίας.
Ο Αλκμέων- ο πρώτος ανατόμος και συγγραφέας της ιατρικής θεωρίας – δημιούργησε την διδασκαλία περί της υγείας, ήταν ο πρώτος που άρχισε να επεξεργάζεται τα ζητήματα της γέννησης του ανθρώπου, και περιέγραψε τις βάσεις της εμβρυολογίας.
Ο Μέγας Παρμενίδης έζησε τον V αιώνα π.Χ. και έλαβε την προσφώνηση «Μέγας» από τον ίδιο τον Πλάτωνα.
Πολύ πριν από τον Σοπενχάουερ ο Παρμενίδης περιέγραψε την βασική ιδέα της φυλετικής σκέψης : η σεξουαλική έλξη- είναι η παθιασμένη επιθυμία της πραγματικής ύπαρξης, ενώ η στιγμή της σεξουαλικής ένωσης- είναι η πεμπτουσία της θέλησης για ζωή.
Η σεξουαλική ένωση- είναι αυτό- ύψωση του ανθρώπου.
Ο Παρμενίδης πρώτος δημιούργησε την αντίληψη του κοσμικού έρωτος, η έννοια της αγάπης σ’ αυτόν για πρώτη φορά στην ιστορία λαμβάνει την μεταφυσική εξήγηση.
Αναπτύσσοντας την διδασκαλία περί της εμβρυολογίας, αυτός άρχισε να υποστηρίζει, ότι το φύλο του ανθρώπου, ο χαρακτήρας του και η εξωτερική του εμφάνιση ακόμη – εξαρτώνται από τις συνθήκες της σύλληψής του.
Ο Πυθαγόρειος Πολύκλειτος δημιούργησε το πασίγνωστο άγαλμα, δίδοντάς του το όνομα «Ο Κανών».
Το έργο αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί εκδήλωση της ρεαλιστικής τέχνης.
Το αγόρι με την λόγχη, ο Διαδυμένης, που ήταν το πρωτότυπο, είχε απεικονιστεί με το όμορφο και ανδρείο πρόσωπο.
Επρόκειτο για τον πρώτο φυλετικό κανόνα, που εκθείαζε την ομορφιά και τον αθλητισμό των αρχαίων Ελλήνων.
Οι ιατροί και οι φιλόσοφοι της Πυθαγόρειας Σχολής δίδασκαν, ότι η ομορφιά και το είδος του ανθρώπου φαίνονται πριν απ’ όλα στις αναλογίες των μερών του σώματος.
Ο φιλόσοφος της ύστερης αρχαιότητας, ο Ιαμβλίχος, που ζούσε τον V αιώνα μ.Χ. στα έργα του ανέφερε τον κατάλογο μόνον των πιο μεγάλων κατά την γνώμη του φιλοσόφων της Πυθαγόρειας Σχολής την εποχή της άνθισης.
Ο κατάλογος αποτελείται από τους 218 άνδρες φιλοσόφους και 17 γυναίκες φιλοσόφους!
Οι πάντες εξ αυτών ήσαν γνώστες των θεμάτων της φυλετικής υγιεινής και της ανθρωπολογίας.
Και επρόκειτο μόνο για μία σχολή, ενώ υπήρχαν και πολλές άλλες.
Ούτε η σύγχρονη επιστήμη όλου του κόσμου τα τελευταία 100 χρόνια δεν θα παρουσιάσει τέτοιον αριθμό των φυλετικών φιλοσόφων.
Όλα αυτά τα στοιχεία, αναμφίβολα μαρτυρούν μόνο ένα γεγονός- ότι η φυλετική σκέψη στους αρχαίους Έλληνες ήταν αναπτυγμένη πλατιά και εις βάθος.
Η αρχαιοελληνική κοσμοαντίληψη ήταν βασισμένη πάνω σ’ αυτήν την σκέψη.
Όλο το σύνολο των προβλημάτων, που έχουν σχέση με την ανθρωπολογία, φυλετική επιστήμη, ευγονική, φυλετική ψυχολογία- ήταν μέχρις λεπτομερείας επεξεργαστεί από τους αρχαίους Έλληνες.
Η υπεράσπιση της οικολογικής καθαρότητας της φύσης, της υγείας του λαού ήσαν οι πρωταρχικές κατευθύνσεις της ελληνικής σκέψης γενικά.
Η παρόμοια εξάπλωση των ιδεών αυτών συνηγορεί για ένα πράγμα- επρόκειτο περί δράσης των πολλών και όχι των μεμονωμένων ερασιτεχνών.
Οι φιλόσοφοι, οι ιατροί και οι επιστήμονες, που ασχολούνταν με τα προβλήματα της φυλής στην αρχαία Ελλάδα, εκτελούσαν την κοινωνική επιταγή του κυβερνώντος δημοκρατικού καθεστώτος.
Οι δημοκρατικές δομές της εξουσίας στην Ελλάδα ενδιαφέρονταν για την ανάπτυξη της φυλετικής σκέψης των πολιτών.
Το να σκέπτεσαι φυλετικά σήμαινε να είσαι Έλληνας, πολιτισμένος Έλληνας, το να μην σκέφτεσαι αυτά τα πράγματα, σήμαινε να είσαι ελεεινός βάρβαρος.
Τέλος, το κυριότερο είναι, ότι η δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα τον V αιώνα π.Χ. ενώ η φυλετική φιλοσοφική βάση έχει δημιουργηθεί τον VI αιώνα π.Χ.
Δηλαδή, για να νικήσει η δημοκρατία, έπρεπε πρώτα να είχε σχηματιστεί η φυλετική σκέψη στα πιο πλατιά στρώματα της κοινωνίας.
Θα αναφέρουμε και ένα ακόμη από τα σημαντικότερα στοιχεία του εν λόγω θέματος και ειδικά – τη μεταφυσική όψη.
Η φυλετική σκέψη στους Αρχαίους Έλληνες δεν ήταν ενσάρκωση του έξαλλου ανθρωπολογισμού, όπως αυτός πήρε τέτοια μορφή στο Τρίτο Ράιχ.
Η φυλετική σκέψη των Ελλήνων βασίζονταν πριν απ’ όλα στην πίστη για την μετενσάρκωση των ψυχών και σε άλλες δοξασίες της αρχαίας εθνικής κοσμοαντίληψης.
Εξετάζοντας την φυλετική σκέψη στους αρχαίους Έλληνες, είναι αδύνατον να αποφύγεις την σημαντικότατη προσωπικότητα εκείνης της εποχής, όπως ήταν ο Εμπεδοκλής- φιλόσοφος, πολιτικός, ποιητής, λόγιος, ιατρός, μηχανικός, ιερέας και θαυματουργός.
Αυτός ο εκ Σικελίας καταγόμενος, που έζησε στα μέσα του V αιώνα π.Χ., προσωποποιούσε την σπάνια ένωση των έντονων αντιθέσεων.
Κληρονομικός αριστοκράτης, ο Εμπεδοκλής έδρασε ως αρχηγός του δημοκρατικού κόμματος.
Φιλότιμος και υπερήφανος, αυτός με την δύναμη του λαμπρού του λόγου, υπεράσπιζε τις ιδέες της ισότητας.
Καταδικάζοντας τον πολυτελή τρόπο ζωής των άλλων, ο ίδιος κυκλοφορούσε με ακριβότατο ένδυμα από πορφύρα, με την χρυσή κορώνα στο κεφάλι και τα ακριβά χάλκινα υποδήματα, επίσης υποστήριζε, ότι μπορεί να κάνει θαύματα: να ανασταίνει τους νεκρούς, να απομακρύνει το γήρας, να θεραπεύει τις αρρώστιες, να υποτάσσει τον άνεμο, να προκαλεί την καλή σοδιά.
Όντας αληθινός δημοκράτης, ο Εμπεδοκλής παρ’ όλα αυτά μπορεί να θεωρηθεί κανονικός δημιουργός της αρχαίας φυλετικής υγιεινής.
Σκεφτείτε το μόνοι σας. Δύο χιλιάδες χρόνια πριν τον Δαρβίνο, αυτός περιέγραψε τις βασικές αρχές της διδασκαλίας περί της φυσικής επιλογής.
Αυτός εξηγούσε τον σχηματισμό των διαφόρων ειδών από απόψεως τη σκοπιμότητας και επιβίωσης των πιο προσαρμοσμένων ατόμων του ιδίου είδους.
Μεγάλη προσοχή αυτός έχει δώσει στα προβλήματα της γέννησης και της εμβρυολογίας, ώστε στο τέλος μπορούσε ακόμη να εξηγήσει λογικά τις αιτίες εμφάνισης στον κόσμο των διδύμων.
Ο Εμπεδοκλής πράγματι ιδιοφυώς πρόβλεψε τις πολύ λεπτές αρχές της σύγχρονης ευγονικής.
«Ο σχηματισμός του εμβρύου κατά την εγκυμοσύνη εξαρτάται από την φαντασία των γυναικών. Συχνά οι γυναίκες καίγονται από τον έρωτα στα όμορφα αγάλματα και τους πίνακες ζωγραφικής και έχουν μετά παιδιά, που μοιάζουν σ’ αυτά τα αντικείμενα.»
Ως κλασικός φυλετικός στοχαστής ο Εμπεδοκλής έδινε την πρωταρχική σημασία του αίματος στον ανθρώπινο οργανισμό.
Πέραν αυτού, στο πνεύμα της σύγχρονης μεταφυσικής, αυτός θεωρούσε το αίμα ως κύριο αντικείμενο της γνώσης.
Η δοξασία του αίματος, ειδικά με τις προσπάθειες του Εμπεδοκλή αποκτά την αρχική της φάση εξέλιξης.
Η διανοητική κατάσταση του ανθρώπου, οι ικανότητες του λέγειν και τα άλλα ταλέντα, αυτός τα απέδιδε στην γενετική φύση με αποτέλεσμα ο γενετικός προσδιορισμός του Εμπεδοκλή επεκτείνετο μέχρι τις ικανότητες του γνώναι και της ηθικής του ανθρώπου.
Εδώ όμως πρόκειται για την κλασική φυλετική υγιεινή.
Στο πνεύμα της σύγχρονης κοινωνιοβιολογίας αυτός εξηγούσε την προέλευση του κακού και του καλού, του πόνου και της ευχαρίστησης μέχρι σημείου να οδηγεί την διδασκαλία του στο επίπεδο του απόλυτου ηθικού σκεπτικισμού.
Η θρησκευτική μεταφυσική του Εμπεδοκλή εξηγούνταν με τον ίδιον τρόπο.
«Η ψυχή- αίμα εστί».
Αυτό όμως είναι η αρχή της φυλετικής ψυχολογίας.
Η ιδιοφυΐα αυτού του εκκεντρικού και πανίσχυρου στοχαστή βρίσκεται στο γεγονός, ότι αυτός δεν ήταν μόνον ένας θεωρητικός.
Ο Εμπεδοκλής ήταν ο πρώτος που συνειδητοποίησε και χρησιμοποίησε τις αρχές της φυλετικής υγιεινής και στην πράξη.
Μία φορά αυτός σταμάτησε την εξάπλωση του τύφου, εντοπίζοντας την αιτία της προέλευσής του στην κακιά μυρωδιά του νερού και στις δύσκολες προβληματικές γέννες των γυναικών της περιοχής.
Την άλλη φορά αυτός σφράγισε ένα ορεινό φαράγγι και μ’ αυτό τον τρόπο σταμάτησε την επέκταση στον κάμπο του νοτιά, που προκαλούσε πολλές ασθένειες στους κατοίκους και ήταν η αιτία της στειρότητας των γυναικών της περιοχής.
Στη θαυμάσια δωρική διάλεκτο αυτός έγραψε βιβλία «Περί της ιατρικής τέχνης» και «Περί της διατροφής των υγιών», πράγμα που επιβεβαίωσε το βάθος και την άρτια συγκρότηση των δικών του φυλετικών υγιών απόψεων.
Βασιζόμενος σε όλες αυτές τις αρχές της διδασκαλίας του, αυτός δεν μπορούσε να προσπεράσει το πρόβλημα της γέννησης στον κόσμο των τεράτων.
Εδώ το δικό του ταλέντο του ποιητού ενίσχυσε τα συμπεράσματα άλλης μιας επιστήμης- της εκφυλισμολογίας, της οποίας είναι πατέρας και ιδρυτής και δικαίως θεωρείται ο εκπρόσωπός της.
Λες και έχει δει αυτός ο άνθρωπος μέχρι σκασμού την σύγχρονη «δημοκρατική τηλεόραση», αυτός ο αληθινός δημοκράτης έγραφε:
«Έτσι έχουν μεγαλώσει πολλά κεφάλια χωρίς λαιμό, χέρια χωρίς ώμους, κινούνταν τα μάτια χωρίς το μέτωπο».
Για τα ερμαφρόδιτα άτομα ο Εμπεδοκλής έχει γράψει το εξής:
«Άρχισαν να γεννιούνται πολλά διπλοπρόσωπα και διπλόστηθα όντα, με φύση βοδιού με ανθρώπινη όψη η αντιθέτως, άρχισαν να εμφανίζονται ανθρωπόμορφα κτήνη με κεφαλές βοδιού, όντα μεικτά, μερικώς αρσενικής και μερικώς θηλυκής φύσης με στείρα τα γεννητικά τους όργανα».
Στο σημείο αυτό ο ποιητής σιωπούσε, και στο πρόσωπό του ο επιστήμων εξηγούσε τις αιτίες εμφάνισης στον κόσμο τερατοειδών ανθρώπων.
«Η τερατογέννηση εξηγείται η με την υπερβολή του σπέρματος η με την ανεπάρκεια του σπέρματος, η με την λαθεμένη κίνηση του τελευταίου, η με την διάλυση του σε μέρη, η με την παρέκκλιση».
Όπως βλέπουμε, εδώ υπάρχει μια τέλεια και σαφής φυλετική σκέψη, που αντηχεί στην ουσία με τις αρχές της σύγχρονης επιστήμης.
Ο Εμπεδοκλής ασχολήθηκε και με τα ψυχιατρικά προβλήματα, υποστηρίζοντας, ότι «η τρέλα προέρχεται από την βρωμιά της ψυχής».
Ειδικά σ’ αυτόν οφείλεται η χρήση στην επιστήμη του όρου «μανία».
Δίδοντας την τεράστια προσοχή του στις αιτίες του εκφυλισμού και χειροτέρευσης της ανθρώπινης φυλής, ο Εμπεδοκλής, ως γνήσιος φυλετικός φιλόσοφος, δίνει το δικό του ιδανικό της τελειότητας, ονομάζοντας την μούσα του «με σύνθετο τρόπο πλεγμένη κόρη με τους λευκούς ώμους».
Σκεφτείτε μόνο, πόσο είναι καθαρή και εξυψωμένη και ταυτοχρόνως απόλυτα σαφής από της επιστημονικής απόψεως η μορφή αυτή.
Το πλήθος των ανεξάρτητων σύγχρονων επιστημών, όπως η ψυχολογία, η ηθική, η αισθητική, η κοινωνιολογία, η ευγονική- αυτός ο αρχαίος σοφός ένωσε με δύο μόνο ποιητικά επίθετα, ζωγραφίζοντας το δικό του φυλετικό ιδανικό της αληθινής Ελληνίδας γυναίκας.
Όμως ακόμη και αυτή η σαφώς σχηματισμένη επιστημονική σκέψη δεν συγκρίνεται με τίποτε με κείνη την ταραχώδη άνοδο του κοινωνικού ενδιαφέροντος στα προβλήματα της φυλής, την οποία παρατηρούμε από την εποχή του Σωκράτη.
Ειδικά στα μέσα του V αιώνα π.Χ., όταν ζούσε αυτός ο μεγάλος σοφός, την εξουσία στην Αθήνα πήρε το δημοκρατικό κόμμα.
Με το όνομα του Περικλή, που ήταν αρχηγός αυτού του κόμματος, συνδέεται η μεγαλύτερη άνθιση της επιστήμης και της τέχνης των Ελλήνων, αλλά, όπως και σήμερα, πίσω από την εξωτερική λάμψη, ήσαν αισθητά τα ίχνη της οργανικής διάλυσης.
Ο Σωκράτης και οι τρεις μεγάλοι μαθητές του: ο Αντισθένης, ο Αρίστιππος και ο Πλάτων- ήσαν οι πρώτοι που παρατήρησαν τα σημάδια του εκφυλισμού της φυλής τους.
Πάνω στα κύματα της γενικής ευφορίας, που είχε σχέση με την νίκη της δημοκρατίας, ακριβώς όπως και σήμερα, κυριαρχούσε η γνώμη, ότι ο άνθρωπος μπορεί να βελτιωθεί με την παιδεία και την αγωγή.
Οι φορείς αυτής της ιδεολογίας ήσαν οι σοφιστές και ειδικά εναντίων αυτών είχε στραφεί το σπαθί της φιλοσοφίας των σωκρατικών.
Με την βοήθεια της παιδείας οι σοφιστές υπολόγιζαν να αυξήσουν την αξία του ανθρώπου, στην εκπαίδευση στην ρητορική αυτοί έβλεπαν την πηγή της δύναμης.
Αλλά όπως και σήμερα, οι δημοκρατικές αξίες ήσαν το προνόμιο των ολίγων, πράγμα που μας το μαρτυρεί η ίδια η ελληνική γλώσσα.
Στις σύγχρονες ευρωπαϊκές γλώσσες η λέξη «αγαθοεργία» υπονοεί τα θηλυπρεπή και ασκητικά ιδεώδη, ενώ οι αρχαίοι Έλληνες υπονοούσαν την ανδρεία και την σκληρότητα.
Η λέξη «ΑΡΕΤΗ» σημαίνει την ενσάρκωση του πιο άξιου που μπορεί να υπάρχει στον άνθρωπο.
Η αγαθοεργία αποκαλούνταν «χρησιμότητα», με την οποία πρέπει να γεννηθείς και την οποία δεν μπορείς να την διδάξεις.
Η πασίγνωστη φράση του Σωκράτη: «Γνώθι σεαυτόν» πρέπει να κατανοείται όχι αφηρημένα, αλλά με τα φυλετικά πλαίσια, επειδή με την επίγνωση και την συνειδητοποίηση των βαθιών στρωμάτων του πνεύματος αρχίζει η σύνθετη και πολύπλοκη εξέλιξη της καθεαυτού φυλετικής σκέψης.
Εάν ο Σωκράτης στοχάζονταν με τις δημοκρατικές αρχές των σοφιστών, αυτός θα έλεγε: « Μορφωθείτε».
Ακολουθώντας την σκέψη του μεγάλου του δασκάλου, ο Αντισθένης δίδασκε, ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι καλός και αγαθός, εάν δεν προέρχεται από τους ευγενούς φύσεως γονείς.
Όντας από τους ιδρυτές της κυνικής φιλοσοφίας, ο Αντισθένης δικαίως παρατηρούσε, ότι η υγεία του οργανισμού και η αγαθοεργία- είναι το ίδιο πράγμα.
Αυτός πολλάκις προέβαλλε την σκέψη για τις συνθήκες της ευγένειας, απ’ την οποία παίρνει το όνομα της η σύγχρονη επιστήμη της ευγονικής, γνωστή επίσης ως φυλετική υγιεινή.
«Μόνον ο σοφός γνωρίζει ποιόν πρέπει να αγαπάει και με ποιόν πρέπει να παντρευτεί»- δίδασκε ο Αντισθένης.
Την αγωγή των παιδιών ο Αντισθένης θεωρούσε ως την σημαντικότερη απ’ όλες τις τέχνες.
Σύμφωνα με την γνώμη του ο εκφυλισμός οφείλεται στον πολιτισμό, διότι λόγω του παραμερισμού των φυσικών συνθηκών της ζωής και λόγω της προοδευτικής μείξεως των ανωτέρων με τους κατωτέρους, οι κάποτε υγιείς άνθρωποι έχουν πια εκφυλιστεί.
Αυτός αποφασιστικά αντιπαραθέτει στον πολιτισμό των πόλεων την νοημοσύνη του χωριού-δηλαδή το αιώνιο ένστικτο.
Αυτές οι αρχές ξεχωρίζουν όχι μόνον τον Αντισθένη, αλλά και την κυνική φιλοσοφία γενικώς.
Δεν τον ενδιέφερε ποια φυλή είναι η πιο χαρισματική και η πιο πολιτισμένη, ως άνθρωπος, που περιφρονεί τον πολιτισμό, αυτός χωρίς ταλαντεύσεις προτιμούσε τους οικείους τω αίματι.
Θεωρούσε ότι η αξία του κάθε πολιτισμού αντιστοιχεί στην φυλετική αξία και καλός είναι μόνον εκείνος ο πολιτισμός, που θωρακίζει την φυλή του.
Κατ’ αυτόν η απόλυτη δικαιοσύνη χάνεται εκ των πραγμάτων όταν ο λόγος γίνεται για τους ομόφυλους και για τους αλλόφυλους.
Θεωρούσε τους Πελοποννησιακούς πολέμους, όπου οι Έλληνες σκότωναν τους Έλληνες – ως εμφύλιες συρράξεις εντός της ανωτέρας φυλής και ως εκ τούτου οι συρράξεις αυτές ήσαν οι φοβερότερες και οι καταστρεπτικότερες.
Η κυνική φιλοσοφία άρχισε επίσης την πόλεμο εναντίον του φεμινισμού, αυτού του προϊόντος της δημοκρατίας, διότι στις Ελληνίδες ήρθε στο μυαλό η θανατηφόρα από φυλετικής απόψεως σκέψη: απελευθέρωση από της υποχρεώσεως της μητρότητας.
Οι σοφιστές, στο πνεύμα των σημερινών δημοσιογράφων και εδώ δεν τα έχασαν, σοφιζόμενοι την στείρα ανοησία υπέρ της προόδου και των πανανθρώπινων αξιών.
Ενώ ο Αντισθένης αντιθέτως, έβλεπε, ότι η οποιαδήποτε πρόοδος της επιστήμης χάνει το νόημά της, όταν λείπουν οι άνθρωποι, χάριν των οποίων αυτή υπάρχει.
Το μεγαλοπρεπές μέγαρο της επιστήμης, στο οποίο οι άνθρωποι εργάζονται με την υπομονή των μυρμηγκιών αργά η νωρίς πρέπει να καταρρεύσει, εάν βρεθεί σε παρακμή η οργανική βάση της, δηλαδή η φυλή.
Για τον κυνικό φιλόσοφο ο πολιτισμός, η παιδεία, τα έθιμα και οι νόμοι- είναι ένα εξωτερικό περίβλημα, που αξίζει περιφρονήσεως.
Η αξία του ανθρώπου βρίσκεται στην φυλετική του δομή, στο αρχέτυπό του, τα οποία δεν διδάσκονται.
Το «Ζην κατά την φύσιν!»- ήταν το ιδανικό των κυνικών διαφόρων γενεών.
Η φυλετική τους μοιρολατρία έφτανε μέχρι του ισχυρισμού, ότι οι καλοί άνθρωποι δεν έχουν την ανάγκη των νόμων, ενώ οι κακοί δεν γίνονται καλλίτεροι με τους νόμους.
Αρχομένης αυτής της αρχής, με φυσικό τρόπο έβγαινε το συμπέρασμα, ότι τον άνθρωπο και την φυλετική του δομή περισσότερο απ’ όλα βλάπτουν οι νόμοι και το κράτος.
Κατά την γνώμη του Αντισθένη, το πιο αποκρουστικό και γελοίο ήταν το σύγχρονο του δημοκρατικό κράτος, που ενσάρκωνε την εξουσία του όχλου των φλύαρων και των παλιανθρώπων.
Οι συμπάθειές του σαφέστατα βρίσκονταν με την πλευρά της αριστοκρατικής πατριαρχικής Σπάρτης- του ιδανικού κράτους από απόψεως εφαρμογής των νόμων της φυλετικής υγιεινής.
Ειδικά λόγω της κατεύθυνσης της φιλοσοφικής σχολής αυτής – του «κυνισμού», προέρχεται η σύγχρονη, και παρεξηγημένη έννοια του «κυνισμού», όμως λίγοι σήμερα γνωρίζουν, ποια είναι η πραγματική ουσία του κυνισμού.
Οι κυνικοί φέρονταν στον άνθρωπο όπως σε ζώο, όπως σε «συμπαθέστατο κτήνος», εξετάζοντας την αξία του ανθρώπου αναλογικά με την αξία του σκύλου, αναλογικά με τον βαθμό της ράτσας του.
Ο καλός βοσκός έχει την ανάγκη καλού σκύλου – φύλακα για την προστασία του κοπαδιού από τα κακά είδη και οι κυνικοί συχνά οι ίδιοι έβλεπαν τον εαυτό τους ως μαντρόσκυλα, που εκτελούν την αποστολή φύλαξης της καθαρότητας της φυλής.
Οι κυνικοί διασκέδαζαν επίσης με την ονομασία της σχολής τους, που προέρχονταν από το όνομα του γυμνασίου Κυνοσάργους και από την λέξη κύων.
Στον Αντισθένη άρεζε πολύ να αυτοαποκαλείται φύλακας.
Ακριβώς από εκείνη την εποχή το σύμβολο της μαζικής κυνικής διδασκαλίας γίνεται το σκυλί, που είναι απόλυτα πιστό στους δικούς του και επιθετικό, αιμοβόρο στους ξενόφερτους.
Οι κυνικοί κυριολεκτικώς ένιωθαν τον εαυτό τους ανθρώπους της μεταβατικής περιόδου, υπεύθυνους για την αναθεώρηση όλων των αξιών.
Ο Αντισθένης, ο Διογένης και ο Κράτης ήσαν τα ινδάλματα των επαναστατικών διαθέσεων νεολαίας.
Η εξέλιξη της φυλετικής σκέψης διακρίνεται καλά επίσης και στην φιλοσοφία των στωικών, και ειδικά στον Χρύσιππο και τον Ζήνωνα, που κληρονόμησαν τις πολλές ιδέες των κυνικών.
Αλλά ακόμη και αυτός ο αληθινός θρίαμβος της φυλετικής φιλοσοφίας στην Αρχαία Ελλάδα δεν συγκρίνεται με τίποτε με κείνο το «πραξικόπημα» στα μυαλά, που έφερε ο Πλάτων, ο οποίος δημιούργησε την εκτενέστατη διδασκαλία, που έλαβε το όνομα του πλατωνισμού.
Ο σύγχρονος θεωρητικός της δυτικής δημοκρατίας Κάρλ Πόπερ στο έργο του
«Η ανοικτή κοινωνία και οι εχθροί της» ευθέως ομολογεί, ότι θεωρεί τον Πλάτωνα ως πνευματικό ιδεολογικό πατέρα του φασισμού, του κομμουνισμού και όλων των μορφών ολοκληρωτισμού.
Και έχει απόλυτο δίκαιο, διότι το ιδανικό της ευγονικής στον Πλάτωνα παίρνει την πληρέστερη ανάπτυξη και φιλοσοφική κατοχύρωση, αφού ειδικά στην διατήρηση της φυλής ο Πλάτων έβλεπε τον πραγματικό σκοπό της γήινης ζωής.
Δημιουργήσας την διδασκαλία περί του πέραν του τάφου κόσμου και τοποθετήσας τα θεμέλια της μεταφυσικής διδασκαλία περί ψυχής, που αργότερα αποτέλεσε την βάση της χριστιανικής φιλοσοφίας, τα κύρια ενδιαφέροντα του Πλάτωνα παρ’ όλα αυτά βρίσκονταν στην σφαίρα της πολιτικής, και επί το ακριβέστερον- της κοινωνικής πολιτικής και της ηθικής.
Με την λέξη «πολιτική» ο Πλάτων εννοούσε την επιστήμη της ορθής δόμησης της κοινωνίας.
Επειδή όλος ο αισθηματικά αντιληπτός κόσμος είναι σχηματισμένος σύμφωνα με την ιδέα του αγαθού, τότε αυτή η ιδέα είναι επίσης και ο μοναδικός σκοπός του κράτους, ενώ το κράτος- είναι το ευγενέστερο μέσον υλοποίησης της ιδέας αυτής.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση το καλό του κράτους πρέπει να τοποθετείται υπεράνω όλων και ο σκοπός του κράτους είναι η εφαρμογή στην ζωή της ιδέας της καθαρής φυλής!
Το κράτος- είναι το εργαλείο της φυλής- αυτή είναι η βασική σκέψη του Πλάτωνα.
Το «σύνταγμα» του ιδανικού πλατωνικού κράτους είναι αυστηρώς αριστοκρατικό.
Ο πληθυσμός διαιρείται σε δυο μεγάλες τάξεις, οι οποίες θεωρούνται διαφορετικές βάσει της φυλετικής τους καταγωγής.
Η ανώτατη τάξη- είναι η τάξη των στρατιωτικών και των φυλάκων, η κατώτερη- η τάξη των βιοτεχνών / επαγγελματιών.
Οι υπάρχοντες δούλοι δεν ανήκουν στους πολίτες.
Από την τάξη και την φυλή των φυλάκων την ιδιαίτερη ομάδα σχηματίζουν οι κυβερνήτες (άρχοντες).
Κυβερνήτες επίσης είναι και οι φιλόσοφοι, δηλαδή τα πλέον χαρισματικά πνευματικά άτομα που προέρχονται από τις γραμμές της κληρονομικής αριστοκρατίας.
Μόνον στους αρίστους ανήκει το δικαίωμα του κυριαρχείν, δηλαδή σε κείνους, οι οποίοι από την γέννα τους, δηλαδή φύσει προορίζονται για την δράση και την νοημοσύνη.
Πρέπει να είσαι γεννημένος για την φιλοσοφία!
Ο υγιεινός / φυλετικός τρόπος σκέψης στον Πλάτωνα προέρχεται με αυστηρότατο τρόπο από την αντίληψη, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι από την φύση τους και οι μεταξύ τους διαφορές μεταδίδονται κληρονομικά.
Στο βιβλίο του «Η πολιτεία» διαβάζουμε τα εξής:
«Ο καθένας χωριστά φύσει διαφέρει από τον άλλον, αλλά φύσει ο καθένας είναι διαφορετικά χρήσιμος για τη διαφορετική δουλειά».
Στο άλλο βασικό του έργο «Οι νόμοι» θα βρούμε τις οδηγίες για την επιλεκτική επιλογή των ανωτέρων, σύμφωνα με την οποία ο ιερέας πρέπει « να έχει γεννηθεί χωρίς σωματικό ελάττωμα και από νόμιμο γάμο, μετά αυτός πρέπει να κατάγεται κατά την δύναμη από την άψογη οικογένεια, πρέπει να είναι ελεύθερος από την κατηγορία της δολοφονίας και από όλες τις αμαρτίες κατά της θρησκείας, και επί πλέον ο πατέρας του και οι μητέρα να έχουν κάνει την παρόμοια ενάρετη ζωή».
Το πολιτικό ιδανικό του Πλάτωνα από τις αρχές ακόμη του XX αιώνα είχε χαρακτηριστεί από τον διάσημο Γερμανό φυλετικό φιλόσοφο Φριτς Λένζε ως κοινωνιοαριστοκρατισμός, διότι η υπηρετούσα τάξη θεωρείται ξένη από της φυλετικής απόψεως και έχει τον μοναδικό προορισμό- να διατηρεί την κυριαρχούσα τάξη.
Η αξία του ανθρώπου εξαρτάται από τις κληρονομικές ιδιότητές του.
Δεν μπορείς να διδάξεις την αγαθοεργία, ούτε μπορείς να την εισάγεις με την αγωγή, έτσι, η ζωτική αποστολή του κράτους- είναι η διαπαιδαγώγηση των προκομμένων πολιτών – υλοποιείται μόνον δια της οδού της βιολογικής καλλιέργειας της άξιας ανθρώπινης φυλής.
Ο Πλάτων ετοιμάζονταν να εφαρμόσει στην πράξη την εμπειρία της κτηνοτροφίας πάνω στον άνθρωπο.
Συμβούλευε λοιπόν οι προκομμένοι άνδρες να διασταυρώνονται με τις προκομμένες γυναίκες και οι ανεπρόκοποι άνδρες με τις ανεπρόκοπες γυναίκες.
Με όλα τα δυνατά μέσα πρέπει να επιτυγχάνεται ο σκοπός ώστε οι προκομμένοι πολίτες να αποκτούν κατά το δυνατόν περισσότερα παιδιά και οι ανεπρόκοποι- κατά το δυνατόν να μην αποκτούν καθόλου παιδιά.
Αλλά ούτε στον κύκλο των προκομμένων ο Πλάτων δεν αφήνει κανένα περιθώριο της ελεύθερης σεξουαλικής επιλογής.
Όλες οι σεξουαλικές σχέσεις μέσα στην κοινωνία πρέπει να ρυθμίζονται από τους άρχοντες.
Ειδική αξία δίνεται στην «καλλιέργεια» της ανδρείας και του θάρρους.
Οι νεαροί, που επέδειξαν στον πόλεμο τα θαυμαστά παραδείγματα ηρωισμού, πρέπει πολύ συχνότερα από τους υπολοίπους να έχουν την δυνατότητα να συζούν με τις γυναίκες.
Πέραν αυτού πρέπει να βοηθιέται με όλα τα μέσα η μητρότητα στις γυναίκες από την άρχουσα τάξη.
Η εγκυμοσύνη από την παράνομη σχέση πρέπει να διακόπτεται δια των εκτρώσεων, και αν από την επιτρεπτή σχέση προκύψουν «ανεπιτυχή» παιδιά- αυτά πρέπει «με υποχρεωτικό τρόπο να κρύβονται στην απρόσιτη και άγνωστη περιοχή»
Όλα αυτά τα μέτρα, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, είναι απαραίτητα ώστε η άρχουσα τάξη να παραμείνει φυλετικώς καθαρή.
Στα έργα αυτού του ιδιοφυούς Έλληνα φιλοσόφου μπορούμε να βρούμε τα με σαφή τρόπο παρουσιασθέντα προβλήματα, που έγιναν κτήμα της επιστήμης μόνο τον XX αιώνα μ.Χ.
Το επόμενο κομμάτι από το βιβλίο «Η πολιτεία» δείχνει, πως ο Πλάτων ανέπτυσσε επίσης τον κλάδο, που έγινε σήμερα γνωστό ως ανθρωπολογική ψυχολογία- αρκετά σύγχρονη και προοδευτική την σήμερον ημέρα επιστήμη.
«Οι τέλειες φύσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι σπάνιες, και αυτοί οι ολίγοι υποβάλλονται σε κάθε λογής ατελείωτους μεγάλους κινδύνους! Και το εκπληκτικό όλων είναι, ότι αυτοί καταστρέφουν τις ίδιες τις αρετές τους: την ανδρεία, το μέτρο…
Όσο πιο δυνατό είναι ένα φυτό η ένα ζώο, τόσο πιο πολύ αυτό υποφέρει, όταν δεν δέχεται την κατάλληλη διατροφή, το κατάλληλο κλίμα και το κατάλληλο έδαφος, διότι το χειρότερο αντιστέκεται πιο δυνατά στο καλό, απ’ ότι στο κακό. Και πολλές φορές η ευγενής φύση με την ξένη προς αυτήν διατροφή και ζωή τα καταφέρνει με πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες απ’ ότι η βρώμικη φύση».
Το άλλο κομμάτι από το ίδιο βιβλίο αφορά πια τον άλλο κλάδο της σύγχρονης επιστήμης- την κοινωνιοβιολογία.
«Ο αναπάντεχα πλουτήσας εργάτης – σιδεράς, κοντός φαλακρός νεαρός, που πριν από λίγες μέρες μόνο βγήκε από την φυλακή,- τώρα όμως καλά λουσμένος και ντυμένος σε καθαρά καινούρια ρούχα, στολισμένος σαν γαμβρός,- λόγω του ότι ο αφέντης του πτώχευσε και βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη- τώρα θέλει να νυμφευτεί την κόρη του: το τι αυτοί θα παράγουν; Τι άλλο, εκτός από το αγενές και βρωμερό»;
Έχοντας μια ιδιοφυή επιστημονική διαίσθηση, ο Πλάτων εκδήλωνε την αντίθεσή του στην καθολική ανάπτυξη της ιατρικής, που καλούνταν να θεραπεύει τις «βασικές» παθήσεις, διότι αυτό μπορεί να οδηγούσε στην εμφάνιση στον κόσμο της άρρωστης γενεάς.
Ο Πλάτων υποστήριζε την θεραπεία μόνον των ελαφρών παθήσεων.
Αυτός ήταν ο πρώτος που πρότεινε να χρησιμοποιηθεί η ευθανασία, δηλαδή η πρακτική θανάτωσης των ψυχικά αθεράπευτων ασθενών χάριν του συμφέροντος της κρατικής πολιτικής.
Και όλα αυτά τα πράγματα τα απαιτούσε ο «θεϊκός Πλάτων», ο πατέρας του ιδεαλισμού, τον οποίον τα σχολικά εγχειρίδια προσπαθούν να μας τον παρουσιάσουν ως ιδρυτή του ευρωπαϊκού ανθρωπισμού και προάγγελο της μαλακής χριστιανικής ηθικής…
Τουναντίον, ο Πλάτων ήταν ο πραγματικός ιδεαλιστής, όχι με την σύγχρονη έννοια των σαλιάρηδων ονειροπόλων, αλλά με την έννοια της ακραίας φυλετικής υγιεινής.
Μπορούμε να πούμε και περισσότερα: στην ουσία ο Πλάτων ήταν ο πρώτος στον κόσμο φυλετικός διορατικός, επειδή συνειδητοποιούσε άριστα όλην την έκταση και την εισχωρητική δύναμη των ιδεών του, που σοκάρουν μέχρι σήμερα όλους τους έκφυλους και κείνους τους εξουσιαστές, που δομούν την εξουσία τους πάνω στα ανθρώπινα ελαττώματα και τον ανοικτό εκφυλισμό.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έπρεπε ο Πλάτων- ο επαναστάτης του φυλετισμού, να μεταμορφωθεί σε Πλάτωνα του συναισθηματικού ιδεαλισμού.
Αιώνες τώρα μας διδάσκουν να αντιλαμβανόμαστε τον πλατωνισμό ως μια αιθερική συλλογή απραγματοποίητων ιδεών.
Όχι, ο πλατωνισμός- είναι σάρκα και οστά, είναι σαφήνεια και ακρίβεια.
Ο Πλατωνισμός- είναι η ανώτατη φυλετική τεχνολογία, όπου η οποιαδήποτε μεταφυσική είναι δυνατή μόνο ως αποτέλεσμα της δοθείσας κληρονομικότητας.
Η ιεραρχία των ιδεών στον Πλάτωνα- είναι το αποτέλεσμα όχι του επώδυνου διανοουμενίστικου «σκάπτε ένδον», αλλά της αριστοκρατικής αμεροληψίας και της σκληρότατης επιλογής.
Ο Πλάτων σκόπευε να ιδρύσει το κράτος του πάνω στην βιολογική αλληλοσυσχέτιση των πολιτών, πάνω στην φυλετική τους συγγένεια και όχι πάνω στα φαντάσματα των εξωτερικών συνθηκών.
Η αγάπη προς τους γονείς, τα παιδιά, τα αδέλφια και τις αδελφές πρέπει να επεκταθεί μέχρι το σύνολο της βιολογικής κοινότητας και να τεθεί στην υπηρεσία του κράτους, γι’ αυτό η παραγωγή των απογόνων σύμφωνα με τον Πλάτωνα- δεν είναι προσωπική υπόθεση- η κυβέρνηση πρέπει να πάρει αυτήν την υπόθεση στα χέρια της, διότι πρόκειται για την σημαντικότερη αποστολή της.
Χρησιμοποιώντας την σύγχρονη επιστημονική γλώσσα, θα δώσουμε κάπως διαφορετικό από τους Γερμανούς φυλετικούς όνομα στο πλατωνικό πολιτικό ιδανικό κράτος- εδώ πρόκειται για τον ΦΥΛΕΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.
Τελείως ιδιαίτερη σημασία δίνει ο Πλάτων στην χρησιμότητα, στην στρατιωτική δράση και στην ανδρεία.
Η ανδρεία θεωρείται από τον Πλάτωνα κριτήριο υπαγωγής στην άρχουσα τάξη, διότι οι δειλοί πρέπει να προστεθούν στο υπηρετικό προσωπικό.
Η τάξη των φυλάκων και των στρατιωτών ανήκει στους ανδρείους της φυλής των Ελλήνων.
Μ’ αυτό τον τρόπο, σύμφωνα με την αντίληψή του – σχηματίζεται η κληρονομική αριστοκρατία.
Όλες οι σκέψεις του Πλάτωνα ούτως η άλλως επιστρέφουν στην μοίρα του λαού του, της φυλής του, εδώ ακριβώς βρίσκεται το οργανικό σύνολο των αντιλήψεών του και όχι σε κάποιο «πανανθρώπινο πολιτισμό», όπως θα υποστήριζαν οι σύγχρονοι ανθρωπιστές.
Οι Έλληνες δεν πρέπει να μετατρέπουν τους άλλους Έλληνες σε δούλους, διότι τους οδηγεί το ένστικτο της συγγένειας του αίματος.
Για τους βαρβάρους ο «θεϊκός Πλάτων» προτιμούσε να μην ανησυχεί, προβάλλοντας την δική του αριστοκρατική φυλετική πολιτική.
Είναι συγκλονιστική σε ανωτερότητα και ταυτοχρόνως σε μοναδικότητα η διδασκαλία του Πλάτωνα για τον Έρωτα.
Η αντίληψη για την ατομική ομορφιά του αντικειμένου του πάθους είναι πριν απ’ όλα « ανάμνηση» για την αιώνια ομορφιά της φυλής, είναι η προσέγγιση στο καθαρό γενετικό ιδανικό, αρχέτυπο.
Στην βάση του αισθησιακού πάντα υπάρχει το βαθιά προσωπικό, που παρ’ όλα αυτά , πάντα είναι το στοιχείο του φυλετικού συνόλου.
Μόνον εντός των εαυτών μας εμείς φέρουμε το ιδεώδες του Έρωτος, στο οποίο είμαστε προσδεδεμένοι με τα δεσμά της κληρονομικότητας.
Ο Έρωτας- είναι η πεμπτουσία της φυλής, ο απόλυτος και πανίσχυρος μαγνήτης της.
Είναι η αιώνια ιερή πηγή, η κοροϊδία του οποίου αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημα.
Ειδικά δια του Έρωτος επιτυγχάνεται στον Πλάτωνα η ανάβαση στο υπέρτατο αγαθό της αιωνιότητας.
Η τελειότερη ομορφιά είναι η ενσάρκωση του συγκεκριμένου φυλετικού τύπου, ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο στο « Συμπόσιο» του Πλάτωνα όλη η παγκόσμια διαδικασία παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα επίδρασης του Έρωτα στα επιμέρους σχήματα.
Εντός του Πλάτωνα όλο τον καιρό αλληλομάχονται η μεταφυσική αισιοδοξία και η εμπειρική απαισιοδοξία και αυτή η ηρωική πάλη του πραγματικού αριστοκράτη- πνεύματος περνά μέσα από όλο το δημιουργικό έργο του.
Δεν θα προσαρμοζόταν ο μεγάλος Έλληνας σοφός στα σαλόνια της «σύγχρονης τέχνης», διότι δικαιολογημένη τέχνη αυτός θεωρούσε μόνον εκείνη την τέχνη, που βρίσκεται στην υπηρεσία του καλού, γι’ αυτό ήταν της γνώμης, ότι αυτή είναι ιδιότητα μόνο των λίγων έργων τέχνης.
Ήταν ασυμβίβαστος αντίπαλος της «τέχνης χάριν της τέχνης» και της αβάσιμης αισθητικής.
Όταν αυτός γνωρίστηκε με τον Σωκράτη, έκαψε όλα τα νεανικά του ποιήματα, διότι θεωρούσε, ότι ένας αριστοκράτης φιλόσοφος πρέπει να αρχίζει από τον εαυτό του, καμιά θυσία δεν μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη, εάν συνειδητοποιείς το μεγαλείο και την ιερότητα του σκοπού- τη μακροζωία και το μεγαλείο της φυλής σου.
Όπως βλέπουμε, αυτές οι σκέψεις και οι πράξεις του Πλάτωνα βρίσκονται πολύ μακριά από την στείρα θεωρητικοποίηση και όπως θέλουν να μας παρουσιάσουν τον ανδρείο και ποδοπατώντα τα πάντα ορθολογισμό του.
Η πρακτική χρησιμότητα- αυτό είναι το μοναδικό κριτήριο υπολογισμού όλων των γιγαντιαίων δομών της σκέψης του.
Το χρέος, η αρετή, η δικαιοσύνη, η μετενσάρκωση των ψυχών, η διδασκαλία περί του πέραν του τάφου κόσμου- τα πάντα είναι υπολογισμένα, τα πάντα είναι ταιριαστά μέχρι λεπτομέρειας.
Και το κυριότερο- προορίζονται για τους αιώνες.
Η μεγαλειώδης δομή της σκέψης του άντεξε τις χριστιανικές σχολαστικές παραμορφώσεις αιώνων, την επίθεση των ψεύτικων δημοκρατιών, την αυθαιρεσία των ξένων και ανίκανων χεριών και αρκούσε μόνο να παραμεριστούν όλες οι ακαθαρσίες της σκέψης για να δούμε έκπληκτοι, ότι όλοι οι περίπλοκοι μηχανισμοί της σκέψης του, όλοι οι μοχλοί των κατηγοριών και αρχών του δεν έχουν χαλάσει και συνεχίζουν να δουλεύουν σήμερα , όπως πάντα με την σταθερότητα του καλού ρολογιού.
Ο Πλάτων και σήμερα, όπως πάντα, είναι το υπόδειγμα της φυλετικής σκέψης.
Ο Πλάτων είναι το σήμα ποιότητας για όλους, που κατάφερε να συσχετίσει το νόημα της ζωής του με το περίγυρο, για όλους, που έστω μια φορά αναρωτήθηκε τι θα πει ποιότητα, τι θα πει διαφορά και γιατί υπάρχουν οι ημέτεροι και οι ξένοι.
Η ευγονική διδασκαλία του Πλάτωνα ήταν βαθιά εσωτερική, διότι αυτός αναζητούσε ένα μαγικό κατάλληλο για τα πάντα κλειδί προς την τελειοποίηση της φυλής.
«Πρέπει να έχουμε κάτι, που να μοιάζει με το ξόρκι για τους εαυτούς μας»- έγραφε ο Πλάτων στο «Φαίδωνα».
Όλο το δεύτερο ήμισυ της ζωής του αυτός ήταν στενότατα συνδεδεμένος με τις πυθαγόρειες ομάδες, γι’ αυτό η φυλετική του διδασκαλία αποτελείται από δύο επίπεδα: το εσωτερικό- για τους μυημένους σοφούς και το εξωτερικό- για τους σοφιστές και τον όχλο.
Η φυλετική υγιεινή του Πλάτωνα στενότατα συνδέεται με την μεταφυσική, την πίστη στην μετενσάρκωση των ψυχών, οι δοξασίες όπως η μη πληρωθείσα ενοχή και η πέραν του τάφου ανταπόδοση.
Η φροντίδα για την καθαρότητα της φυλής στον Πλάτωνα με φυσικό τρόπο επεκτείνεται στις πρακτικές ανάγκες των μελλουσών γενεών.
Ο άνθρωπος, που εφαρμόζει σ’ αυτήν την ζωή τις φιλοσοφικές αρχές της φυλετικής υγιεινής , αναπόφευκτα εξασφαλίζει στον εαυτό του την προοπτική των καλών ενσαρκώσεων στις μελλοντικές ζωές.
Βλέποντας την ηλιθιότητα του όχλου και την μηδαμινότητα των ιδεών της ισότητας, ο μεγάλος Έλληνας σοφός επέμενε ως το τέλος.
Σε μας, τους σημερινούς, ο Πλάτων άφησε πλήθος πρακτικών συμβουλών, η επικαιρότητα των οποίων δεν μειώνεται εις πείσμα τόσων αιώνων.
Όντας μάρτυρας των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα, αυτός θεωρούσε, ότι κανένα μέτρο της φυλετικής υγιεινής στα δημοκρατικά κράτη είναι στην ουσία ανεφάρμοστο.
Ο Γερμανός φυλετικός φιλόσοφος Φριτς Λέντζ τον XX αιώνα έγραφε:
«Η πρακτική εφαρμογή των προτάσεων του Πλάτωνα μέχρι σήμερα ιστορικά δεν έχει δοκιμαστεί. Ο Αρχαίος πολιτισμός έχει χαθεί, χωρίς να κάνει ούτε μια προσπάθεια εξυγίανσης.»
Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλωτίνος , που ζούσε τον ΙΙΙ αιώνα μ.Χ. λαμβάνοντας ως υπόδειγμα τις ιδέες του μεγάλου του δασκάλου, αποπειράθηκε να ιδρύσει στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία την πόλη Πλατωνόπολη, αλλά ο αυτοκράτορας Αλλιενός αρνήθηκε να τον βοηθήσει, διότι η αυτοκρατορία ήταν ήδη θανάσιμα άρρωστη από τις ίδιες παθήσεις της μείξεως και του εκφυλισμού.
Οι πρώιμοι φιλόσοφοι του στωικισμού είχαν πολύ στενές επαφές με τους κυνικούς.
Την «Στοά» ενίοτε συνδέουν με τον Ηράκλειτο, αλλά ο κανονικός ιδρυτής αυτής της κατεύθυνσης εντούτοις θεωρείται ο Ζήνων.
Όπως και ο δάσκαλος, οι μαθητές του Αρίστων, Κλεάνθης, Χρύσιππος, Εκάτων, Επίκτητος, Ποσειδόνιος, Έριλλος κληρονόμησαν από τους κυνικούς την ανθρωπολογική και την ψυχολογική σκέψη και την φυλετική θεμελίωση της ηθικής.
Την αρετή και την τάση προς την ελευθερία αυτοί επίσης έχουν θεμελιώσει με την κληρονομικότητα, ενώ τους ανήθικους ανθρώπους αυτοί θεωρούσαν ψυχασθενείς.
Ο Χρύσιππος ειδικά, ως ο πραγματικός ευγονιστής πρότεινε να γίνεται η αγωγή του παιδιού πριν την γέννησή του και πολύ πριν από τον Δαρβίνο αυτός εξηγούσε το ένστικτο της αυτοδιατήρησης ως την βασική δύναμη της ζωής.
Την ανώτατη ηθική και το χρέος οι στωικοί έβλεπαν όχι στους σκοπούς αλλά στις πράξεις.
Την αρετή του ανθρώπου αυτοί αντιλαμβάνονταν ως την ακατάλυτη βιολογική βάση.
Δυστυχώς ο όγκος της εργασίας μας δεν μας επιτρέπει να ανοίξουμε το θέμα πιο πλατιά, διότι η φυλετική σκέψη των αρχαίων Ελλήνων- είναι ένα φαινόμενο, που απαιτεί μελέτη και έρευνα πολλών τόμων.
Με το παρόν θέμα εμείς θέλαμε μόνο να σηματοδοτήσουμε το ζήτημα, να καταδείξουμε το βασικό λάθος της σημερινής αντίληψης για την Ελληνική φιλοσοφία.
Η Ελληνική σκέψη- είναι η επικαιρότητα και σύγχρονος παλμός, είναι η λεπτότητα και επίθεση, είναι τέλος, η ίδια η ζωή με όλες τις πολυπλοκότητές της και το βασικότερο- η αγέραστη σύνδεση προς τις οργανικές βάσεις της ύπαρξης.
Θα βρούμε την φυλετική σκέψη όχι μόνον στους Έλληνες επιστήμονες, ιατρούς και φιλοσόφους, αλλά και στους ιστορικούς, π.χ. στον Ηρόδοτο και τον Ξενοφώντα, ενώ ο λαμπρότατος κωμωδιογράφος Αριστοφάνης θα μας δώσει τα διαμάντια της αρχαίας φυλετικής ψυχολογίας.
Τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος.
Η κρίση της διάλυσης, η απώλεια του πολιτισμού σήμερα, όπως και τότε, μπορούν να ανακοπούν μόνον με τις καλώς μελετημένες πράξεις, που αποκλείουν την κάθε λύπη στον εαυτόν σου και στους γύρω σου.
Σήμερα, όπως και χθες, μας συνδέουν πάρα πολλά πράγματα με τους αρχαίους Έλληνες προγόνους μας.
Γι’ αυτό εμείς, οι σημερινοί Έλληνες, έχουμε σ’ ένα βαθμό το δικαίωμα να υπερηφανευόμαστε με την Ελληνική σοφία ως κληρονομιά μας, που αυτομάτως μας επιβάλλει την υποχρέωση να την υπερασπίζουμε ως το πανάκριβο κτήμα μας.
ΣΤΑΣΙΜΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ
